Split (5)

train · ~70.6M rows (showing the first 2.73M)

text stringlengths 17 1.59M
<s>Svjedok vidio tijela srpskih vojnika ubijenih na Čemernu</s><s>SARAJEVO, 27.</s><s>DECEMBRA /SRNA/ - Na suđenju bivšim pripadnicima Teritorijalne odbrane i aktivnog i rezervnog sastava policije tadašnje BiH optuženima za zločine nad srpskim civilima u Čemernu, svjedok Tužilaštva BiH Sreto Đurić rekao je da je 11. juna 1992. u Okruglici vidio tijela devet pripadnika Vojske Srpske ubijenih dan ranije na Čemernu među kojima je bio njegov brat Gojko.</s><s>Svjedok je naveo da su tijela brata Gojka, Radomira Jeftića, Žarka i Milovana Maleševića, Nedeljka Mićića, Sretena Jankovića, Manojla Đuke, Stanoje Mirkovića i Nove Cvetkovića sa Čemerna dovezena vojnim kamionom i poredana u ugostiteljskom objektu u Okruglici.</s><s>"Prišao sam bratu i skinuo njegov lančić, sat i burmu.</s><s>Glava mu je s lijeve strane potiljka bila slupana, a na grudnom košu je imao dvije rane od metka.</s><s>Radomiru Jeftiću bile su prebijene donja vilica i potkoljenica, a Milovan Malešević, koji je bio go do pasa, imao je dvije ubodne rane na bubrezima i kaiš na nozi", ispričao je Đurić.</s><s>On je rekao da je Sretena Jankovića prepoznao po odjeći jer "nije imao naprijed lice", dok je Nedeljko Mićić imao ubod nožem u vrat.</s><s>Đurić je dodao da je Stanoju Mirkovića, koji je bio zamotan u šatorsko krilo jer je izgorio, prepoznao po zubalu.</s><s>"Sa mnom su bili Savo Okilj sa sinom Nedeljkom i Boro Perišić.</s><s>Teško je bilo to gledati, a i tijela su već počela neprijatno mirisati.</s><s>Tu su bila do 12. juna.</s><s>Ne znam pod kojim okolnostima su stradali, a kasnije sam čuo da je Durak iz Srednjeg sa svojom grupom bio gore", rekao je Đurić.</s><s>On je ispričao da je krajem maja njegov brat iz Zvornika došao kući u Kunosiće, u opštini Vareš, gdje je živio sa majkom.</s><s>Budući da nije mogao da se vrati u Zvornik mobilisan je u komandu Štaba u Okruglici.</s><s>Đurić je dodao da je Gojko sa drugim pripadnicima Vojske Republike Srpske početkom juna po naređenju otišao na Čemerno na obezbjeđenje haubica, za koje je on čuo da su tamo odvezene, te da je čuo kada su dejstvovale prije 10. juna, ali da ne zna gdje su granate padale.</s><s>"Ja sam mobilisan u Okruglički bataljon u maju 1992. kojim je komandovao Ratko Kapetanović.</s><s>Tog 10. juna kada je bio napad na Čemerno bio sam na borbenoj liniji 15 kilometara od Čemerna, odakle se u 5.30 časova čula pucnjava.</s><s>Sutra sam otišao u Okruglicu i vidio leševe ubijenih vojnika", svjedočio je Đurić.</s><s>Današnje ročište počelo je tako što su branioci optuženih indirektno ispitivali svjedoka Tužilaštva BiH Radoja Lazendića kome je u napadu na Čemerno ubijen sin Ljubiša, čije je poluizgorjele posmrtne ostatke pronašao pored štale Dragana Damjanovića.</s><s>Lazendić je rekao da je sa petnaestak ljudi iz Okruglice otišao na Čemerno jer je saznao da se tamo nešto dešava, te da je po dolasku ispred Damjanovićeve kuće vidio ubijenu grupu ljudi, među kojima je bio Milovan Malešević.</s><s>Svjedok je naveo da je, dok je tražio sina, u selu vidio tijela poštara Novice Ćetkovića, Gojka Đurđića, Velje Mičića, Ranke i Radojke Damjanović i njihove majke, te da su neka tijela bila izgorjela, kao što je bio slučaj sa Stanojem Mirkovićem.</s><s>Među ubijenima je prepoznao i Rajka, Miloša i Đorđa Bunjevca.</s><s>Lazendić je rekao da nije vidio haubice i da ne zna da li je u štalama bila vojna oprema.</s><s>Tužilaštvo BiH optužilo je Džemala Hadžića, Teufika Turudića, Džemala Smolu, Senada, Harisa i Benjamina Sikiru, Enesa Duraka, Mirsada, Nusreta i Mirzeta Bešliju, te Hamdiju Spahića da su krajem maja i u prvoj polovini juna 1992. godine, zajedno sa drugim njima poznatim licima, svjesno učestvovali u udruženom zločinačkom poduhvatu u selu Čemerno.</s><s>Optužnica ih tereti da su 10. juna 1992. godine napali Čemerno u kojem su ubili 30 Srba, među kojima je najmlađa žrtva imala 16, a najstarija više od 80 godina.</s><s>Ubijeno je desetak žena, a u napadu je paljena pokretna i nepokretna imovina Srba, koji su mučeni i ubijani.</s><s>Optužen je i Nehru Ganić, u svojstvu komandanta Opštinskog štaba Teritorijalne odbrane Breza, da, iako je znao ili mogao znati da njegovi podređeni spremaju napad na Čemerno, nije spriječio ovo krivično djelo, odnosno nije kaznio izvršioce.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je za 10. januar. http://www.srna.rs/novosti/654787/svjedok-vidio-tijela-srpskih-vojnika-ubijenih-na-cemernu.htm</s>
<s>Radovanović: U srebreničkim grobnicama i poginuli pre 1995.</s><s>Nedelja, 27 septembar 2015</s><s>četvrtak, 27. avg 2015, 16:10 -> 16:24 Veštak odbrane za demografiju Svetlana Radovanović ostala je, na haškom procesu Ratku Mladiću, pri iskazu da je u masovnim grobnicama povezanim sa padom Srebrenice bilo i osoba koje su stradale pre jula 1995.godine.</s><s>Svetlana Radovanović smatra da su na spisku Tužilaštva lica koja su poginula pre 1995 godine.</s><s>"Ta lica su mogla biti pronađena u grobnicama, ali... to što je neko nađen u grobnici ne znači da se stradao u julu 1995, posle pada Srebrenice", rekla je Radovanovićeva, prenosi Beta.</s><s>Ona je kazala da to proizlazi iz dokumenata Armije i Ministarstva odbrane BiH, u koje su i demografski eksperti tužilaštva imali uvid.</s><s>Na sugestiju tužilaca, Radovanovićeva je potvrdila da se koristila spiskom žrtava iz 2009. godine, a da ažurirani spisak, sačinjen 2013. "nije uzela u obzir".</s><s>U tom ažuriranom spisku, čulo se u sudnici, ispravljene su greške u vezi sa 80 od ukupno 220 osoba, za koje su postojali podaci da su smrtno stradale pre 1995.</s><s>Tadašnjeg komandanta Vojske Republike Srpske, generala Mladića (73) optužnica tereti za genocid nad oko 7.000 muslimanskih muškaraca iz Srebrenica, u danima pošto je enklavu u istočnoj Bosni, 11. jula 1995, zauzela ta vojska.</s><s>Radovanovićeva je danas završila svedočenje, koje je trajalo od ponedeljka, a zatim su Mladićevi branioci nastavili da ispituju svog svedoka Simu Tuševljaka, koji je iskaz započeo još u julu.</s><s>Tuševljak će na pitanja zastupnika odbrane nastaviti da odgovara u ponedeljak, 31. avgusta.</s><s>General Mladić optužen je i za progon Muslimana i Hrvata širom BiH, koji je u šest opština imao razmere genocida - terorisanje stanovništva Sarajeva dugotrajnim granatiranjem i snajperisanjem i uzimanje pripadnika Unprofora kao talaca, 1992-95. godine. http://www.rts.rs/page/stories/ci/story/134/%D0%A5D%D1%83%D0%BB%D0%B8+%D0%BF%D1%80%D0%B5+1995.+.html</s>
<s>BEOGRAD, 6. JULA /SRNA/ - Najsavremenije raketno naoružanje stizalo je u Srebrenicu u vrijeme dok je bila zaštićena zona, pišu "Večernje novosti".</s><s>U dokumentaciji, koja je dostupna "Novostima", navodi se da je više svjedoka potvrdilo da je naoružanje stizalo u ovu enklavu, ali da nije bilo stručnog kadra koji bi znao da ga upotrijebi.</s><s>List piše da su Srebrenicom, pod komandom Nasera Orića, gospodarili neobrazovani i neuki.</s><s>"Ishod srebreničke tragedije i nije mogao biti drugačiji kada su njom upravljali Šupljara, Miš, Ćelo, Arkan i drugi.</s><s>Sve što je vrijedilo uklonjeno je kada je Orić u maju 1992. godine preuzeo teritorijalnu odbranu i ubrzo po tom uz pomoć svojih Potočaraca i kriminalaca iz Sućeske postavljen na čelo 8. operativne, a potom i 28. divizije", navedeno je u jednom od svjedočenja, koje prenose "Novosti".</s><s>Beogradski list piše da mnogi Bošnjaci, koji ovih dana čine sve da uvećaju broj svojih žrtava, znaju koliki je doprinos Orića i njihovih sunarodnika u onom što se desilo u Srebrenici.</s><s>U prilog tome, list navodi fragmente razgovora iz emisije televizije Tuzla iz 1996. godine gdje obični građani - Srebreničani pitaju Orića za koga je ratovao, za koga je žrtvovao narod, za čije su račune zavađeni Bošnjaci i Srbi iz Podrinja, kao i međusobno sami Bošnjaci.</s><s>Prvo pitanje upućeno Oriću bilo je u vezi sa ubistvom majora Nurifa Rizvanovića, koji je dezertirao iz JNA sa još 500 Bošnjaka da bi se priključio odbrani Srebrenice, a zatim je likvidiran kao Orićev neistomišljenik.</s><s>Građani su, između ostalog, pitali Orića šta zna o ubistvu Hameda Salihovića i ranjavanju Ibrana Mustafića 19. maja 1995. godine, kao i zašto je omogućio ubicama, kakav je Kemo Mehmedović, da slobodno prebjegnu u Austriju.</s><s>Među pitanjima bila su i ona o Orićevim zloupotrebama, poput onog gdje je 28 kilograma zlata i kada će ih vratiti u fabriku "14. mart" u Srebrenici, kao i šta je sa više stotina hiljada maraka koje je Vlada iz Sarajeva uputila komandi 28. divizije kojom je on komandovao.</s><s>Iz transkripta emisije vidi se da su izbjegli Srebreničani optužili Orića za zloupotrebu humanitarne pomoći i za to što je vršio pritisak na tužilaštvo i sud da njegovi najbliži saradnici, koji su počinili najteža krivična djela, budu pušteni na slobodu.</s><s>List podsjeća da je u Orićevom mandatu Srebrenica etnički očišćena od Srba, a tamošnja pravoslavna crkva pretvorena u štalu, kao i da mu je Hag kao olakšavajuću okolnost prihvatio nadmoć Srba u okruženju, kajanje, saradnju sa sudom i mladost.</s><s>"Tako nije odgovarao ni za jedan konkretan zločin.</s><s>Utvrđena je samo jedna otežavajuća okolnost - ranjivost žrtve", zaključuje list. http://www.srna.rs/novosti1/319175/u-enklavu-stizalo-najsavremenije-raketno-naoruzanje.htm</s>
<s>Nedelja, 21 avgust 2022</s><s>DOBOJ, 20.</s><s>AVGUSTA /SRNA/ - Okružni sud u Doboju potvrdio je optužnicu protiv bivšeg pripadnik vojne policije Hrvatskog vijeća odbrane /HVO/ Ante Pavića /55/ iz Slavonskog Broda koja ga tereti za ratni zločin protiv srpskog civilnog stanovništva u Brodu 1992. godine, saopšteno je iz dobojskog Okružnog javnog tužilaštva.</s><s>Pavić se tereti da je učestvovao u nanošenju povreda, protivzakonitom zatvaranju i silovanju civila srpske nacionalnosti koji su bili zatvoreni u logoru na stadionu Fudbalskog kluba "Polet" i staroj zgradi policije u Brodu.</s><s>U optužnici se navodi da zatočeni srpski civili nisu bili vojno organizovani, niti su učestvovali u neprijateljstvima.</s><s>Pavić je ratni zločin počinio od aprila do septembra 1992. godine.</s><s>Optužnicu dobojskog Okružnog javnog tužilaštva potvrdio je 28. jula sudija za prethodno saslušanje Okružnog suda u Doboju.</s>
<s>Milivoje Ivanišević: Srpske žrtve nestanu kad ih zločinci popisuju</s><s>V. N. \| 03. decembar 2017. 20:02 O prikrivanju stradanja srpskog življa tokom poslednjeg rata u BiH.</s><s>Međunarodna praksa je da države broje ubijene pripadnike svog naroda PROŠLE sedmice u nekoliko TV emisija o presudi generalu Ratku Mladiću učesnici u tumačenju rata u BiH, srpski advokati, novinari i razni analitičari, veoma često su se pozivali na podatke Informativno-dokumentacionog centra iz Sarajeva, potpisane od direktora Mirsada Tokače.</s><s>To samo po sebi zavređuje pažnju, ali i otvara pitanje šta o tim podacima znaju oni koji se na njih pozivaju.</s><s>Već sama činjenica da je jedan od promotera, i finansijera, bila gospođa Nataša Kandić, zavređuje sumnju bar u objektivnost.</s><s>Pored nje, tu su prof. Omer Ibrahimagić i velečasni prof. na Franjevačkoj teologiji u Sarajevu Ivan Šarčević.</s><s>Podacima ovog Centra služe se, ne slučajno, demografski eksperti Haškog tribunala Poljakinja Eva Tabo i Norvežanin Helge Brunborg.</s><s>Pomenuti M. Tokača, potpisan i kao autor, za vreme rata je radio u sarajevskom Centru bezbednosti, instituciji koja nosi ogromnu odgovornost za stradanje Srba u ovom gradu.</s><s>Zar sve to nije dovoljan razlog da se s ozbiljnom rezervom koristi sve što je on izneo u četiri toma te ogromne publikacije.</s><s>A reč je o pokušaju da se, pod plaštom naučnog istraživanja finansiranog više iz inostranstva nego iz domaćih fondova, prikriju, ili bar umanje zločini počinjeni nad Srbima tokom rata u BiH.</s><s>Potreba da se umanji obim srpskih stradanja, a time prikriju i vlastiti zločini, motivisala je NATO i BiH institucije da 2003, osam godina posle okončanja oružanih sukoba, formiraju taj Centar.</s><s>Za direktora je postavljen bivši policajac Mirsad Tokača.</s><s>MEĐUTIM, već na prvom koraku otkriven je pravi smisao njihovog delovanja i učinjeno je nešto do tada u svetu nezamislivo, nehumano i osvetoljubivo.</s><s>To je popisivanje srpskih žrtava, odnosno žrtava nacije sa kojom su popisivači bili u oružanom sukobu.</s><s>Uobičajeno je da svaka sukobljena strana, država ili nacija, popisuje vlastite žrtve, i to je jedini prihvatljiv i međunarodno verifikovan podatak.</s><s>Toliko nečastan popis kao ovaj u BiH u svetu nije zabeležen.</s><s>Nisu Amerikanci popisivali japanske žrtve iako su ih okupirali, ni Rusi nemačke.</s><s>Kako bi tako nešto podneo jevrejski narod i da li bi se Nemci prihvatili i usudili da popišu jevrejske žrtve u Berlinu?</s><s>Muslimani BiH, kao da su van normalnog sveta, to su godinama činili i tako napravili "Bosansku knjigu mrtvih".</s><s>Pre nego što pogledamo njihove rezultate, moramo podsetiti da se istim poslovima još od početka rata u BiH bavio i beogradski Centar za istraživanje zločina nad srpskim narodom, a od 2008. godine Institut za istraživanje srpskih stradanja u HH veku.</s><s>Međutim, predmet njihovog istraživanja su bile isključivo žrtve vlastitog naroda.</s><s>To su danas jedini pouzdani podaci o žrtvama srpske nacionalnosti u Bosni i Hercegovini.</s><s>Prema pomenutoj "Bosanskoj knjizi mrtvih" u BiH je registrovano ukupno 95.940 žrtava.</s><s>Po istoj publikaciji, u BiH je stradalo svega 24.953 Srba.</s><s>Time su srpski gubici koji iznose ukupno 31.010 osoba umanjeni za više od 20 procenata ili za 6.057 pokojnika.</s><s>Srpski ljudski gubici čine 32,3 procenta od ukupnog broja stradalih u BiH.</s><s>TE RAZLIKE su posebno izražene u slučaju Sarajeva.</s><s>U tom gradu su u razdoblju 1992-1995. godina evidentirana 7.432 ubijena čoveka srpske nacionalnosti.</s><s>U muslimanskoj evidenciji upisano je samo 3.573 srpskih pokojnika.</s><s>Po njima, stradale su svega 443 žene srpske nacionalnosti, a taj grad je najveća grobnica Srpkinja.</s><s>I broj od 1.244 stradale Srpkinje gotovo trostruko je veći od muslimanske evidencije i nigde u BiH nije registrovan toliki broj žena u odnosu na ukupan broj stradalih.</s><s>Za kraj nam ostaje da pomenemo možda i najvažniju, monstruozno prikrivenu obmanu koja, po osnivačima ovog Centra i muslimanskom rukovodstvu, može i treba da otkloni optužbe o njihovim zločinima nad srpskim stanovništvom u BiH.</s><s>To su mesta stradanja srpskih žrtava.</s><s>Po Mirsadu Tokači i njegovoj "Bosanskoj knjizi mrtvih", dve trećine Srba je stradalo u opštinama koje se nalaze u Republici Srpskoj i, normalno, sami su Srbi za to krivi.</s><s>U više od 2.000 naselja nema više Srba iako su evidentirani prilikom popisa stanovništva uoči početka rata 1991. godine.</s><s>Po toj logici, može nas očekivati i tužba za genocid počinjen nad vlastitim narodom. http://www.novosti.rs/vesti/naslovna/dosije/aktuelevic-Srpske-zrtve-nestanu-kad-ih-zlocinci-popisuju</s>
<s>NM Komisija: Gotovo 1.000 žrtava sa spiska nestalih iz Srebrenice nije pronađeno</s>
<s>Akademik Vasilije Đ. Krestić: O genocidnosti hrvatske politike [II]</s><s>Subota, 07 februar 2015</s><s>Predgovor fotomonografiji "Zločini nad Srbima u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj" autora Jovana Mirkovića, istoričara i dugogodišnjeg direktora Spomen kompleksa u Jasenovcu.</s><s>Hrvatska vlada je također uzela u svoje ruke rješavanje židovskog problema.</s><s>Znate vi ko su Židovi.</s><s>Uvijek su bili i ostali prijatelji i sluge neprijatelja hrvatskog naroda.</s><s>Židovi koji su najodgovorniji za ovaj rat zato što su se urotili protiv Velike Njemačke i njenog saveznika Italije, ne mogu očekivati ništa drugo nego da se prema njima postupa u skladu sa zaslugama.</s><s>Hrvatska ima biti očišćena od svih ovih elemenata koji predstavljaju nesreću za naš narod, koji su tuđinci i neprijatelji hrvatskog naroda” [...] „Ti elementi koje treba uništiti jesu naši Srbi i naši Židovi”. (Kurziv – V. K.) [38] Sve ove i mnoge druge slične izjave ustaških glavešina rezultat su ranije osmišljenog plana poglavnika Pavelića o genocidnom uništavanju Srba.</s><s>Još u jesen 1940, godinu dana pre no što je došlo do Drugog svetskog rata, za taj plan saznao je Vlatko Maček, tadašnji potpredsednik jugoslovenske vlade u Beogradu.</s><s>On je bio obavešten da je Pavelić, u Sieni, u Italiji, za vreme zatočeništva, „na osnovu višegodišnjeg proučavanja pokolja Jermena u Turskoj” pripremio plan za pokolje Srba u Hrvatskoj.</s><s>Iako je Mačeku sve to bilo predočeno i plan mu je pokazan, on o tome nije obavestio vladu ni svoje političke partnere iz Seljačke demokratske koalicije, koji su predstavljali Srbe u Hrvatskoj.</s><s>Ima indicija da je s tim „bezbožnim planovima” upoznao nadbiskupa Stepinca i da je od njega tražio da utiče na Pavelića i njegove ljude da odustanu od izvršenja tih zločinačkih namera.</s><s>Idejom o genocidnom uništavanju Srba nisu bile zaokupljene samo ustaše.</s><s>Uverenje da su Srbi glavna prepreka za razvoj Hrvatske i da ih treba fizički uništiti vladalo je i u onim delovima hrvatskog društva koje se nije svrstalo u redove ustaša.</s><s>Tako, primera radi, predsednik Udruženja književnika Hrvatske, Slavko Kolar, nije bio ustaša ali je 1941. godine, kad su Nemci bombardovali Beograd, izjavio da Srbe treba bombardovati „dok je i jedan taj gad živ”.</s><s>[40] Poznati profesor književnosti Mihovil Kombol takođe nije bio ustaša, ali je, uprkos tome, februara 1945. izjavio da milion Srba treba potući da bi se oni koji preostanu priključili Hrvatima.</s><s>[41] Izjave pomenutih ličnosti iz najviših redova hrvatske inteligencije rečito govore o tome koliko duboko i široko je u hrvatskom društvu bila rasprostranjena mržnja prema Srbima i ideja da se njihovim genocidnim uništavanjem na najbolji način može rešiti čitav splet pitanja koja se tiču Hrvatske i Hrvata, njihovog opstanka i njihove budućnosti.</s><s>Malo je poznato da su i komunističke vlasti Hrvatske želele da se liše Srba i da, ako ne mogu da stvore etnički čistu Hrvatsku, što više smanje njihov broj.</s><s>S tim namerama one su, po svršetku rata 1945. godine, više odmagale nego što su pomagale povratak Srba-izbeglica iz Hrvatske, Slavonije i Dalmacije, koji su se bekstvom iz Hrvatske spasli ustaškog noža.</s><s>Tadašnje federalne vlasti Hrvatske bile su zadovoljne time što se broj Srba u Hrvatskoj osetno smanjio.</s><s>One su nerado preduzimale prisilne mere za isterivanje ustaških porodica iz srpskih kuća i sa srpskih imanja.</s><s>Zbog toga je Ministarstvo kolonizacije Demokratske Federativne Jugoslavije u više navrata tokom 1945. godine zahtevalo od Predsedništva narodne vlasti Hrvatske i njenih nadležnih ministarstava da sa svoje strane upozore „područne organe vlasti na pravilno i brižno postupanje sa povratnicima”, pripadnicima srpskog naroda, „koji se iz Srbije vraćaju u svoju užu domovinu Hrvatsku”[...]. [42] Velika i etnički čista Hrvatska država zaokupljala je pažnju i Franje Tuđmana i njegovih saradnika na isti način kako je to bilo u Hrvatskoj u prethodnih stotinu i više godina.</s><s>Da je to tačno potvrđuje pisanje prof. dr Slavena Letice, savetnika predsednika Tuđmana.</s><s>U listu Danas, u broju od 12. septembra 1989. godine, u tekstu pod naslovom Asimilacija hrvatskih Srba Letica je pokušao da, tobože naučno, dâ obrazloženje o neminovnosti asimilacije Srba u Hrvatskoj.</s><s>Pri tome on se vratio ideji „hrvatskog političkog naroda”, tvrdeći da se Srbi u Hrvatskoj mogu opredeljivati za dva puta.</s><s>Mogu biti, kako je napisao, „organski deo” srpskog etničkog naroda, ili „dio hrvatskog političkog naroda”.</s><s>Tim pisanjem Letica je Srbima ponudio ono što im je uporno i na silu nametano tokom čitave druge polovine XIX veka, sve do 1905. godine, do stvaranja Hrvatsko-srpske koalicije, a od frankovaca i posle toga.</s><s>Ponudio im je put odricanja od svoje nacionalne pripadnosti kako bi postali deo „hrvatskog političkog”, tj. „konstitutivnog naroda”.</s><s>Ponudio im je ono što Srbi u Hrvatskoj nikada u prošlosti nisu mogli ni hteli da prihvate, jer su bili svesni da im je nuđen put nacionalnog i političkog zatiranja.</s><s>Sve do 1918.</s><s>Srbi su se tom putu žestoko opirali i zbog toga su vodili beskompromisnu borbu, čvrsto uvereni da je to borba za opstanak.</s><s>Politika koju je ponudio Tuđmanov savetnik prouzrokovala je u okvirima Austrougarske plemenski raskol između Hrvata i Srba, jer je činila okosnicu svih sučeljavanja između dveju nacija.</s><s>Letica je ponudio politička rešenja čija su izvorišta u hrvatskom državnom i istorijskom pravu.</s><s>Ta rešenja su, svojevremeno, u XIX veku, vladajući krugovi Mađarske pokušavali da nametnu Hrvatima, kao i Srbima, a ovi su se tome, da bi se spasli mađarizacije, žestoko odupirali, pa su 1848–1849. zbog toga i vodili rat sa Mađarima.</s><s>Rešenja koja je ponudio jedan od uglednijih članova Tuđmanove Hrvatske demokratske zajednice svode se na dobro poznatu formulu: jedna država, jedan narod, jedan jezik.</s><s>Kako je ta formula bila aktuelna u vreme austrijske, austrougarske i pavelićevske endehazijske vlasti, očigledno je da su Tuđman i njegovi sledbenici svoje uzore našli u vremenima koja su prohujala.</s><s>Čitava ova genocidna retorika o monstruoznim zločinačkim namerama i zločinima, kao i genocid koji se dogodio od 1941. do 1945. godine, počinjeni za dobro „hrvatske misli”, tj. za dobro velike, etnički čiste i rimokatolički jedinstvene Hrvatske, po oceni dugogodišnjeg urednika i glavnog saradnika zagrebačkog katoličkog nedeljnika Glasa koncila, don Živka Kustića, imaju svoje opravdanje, jer, napisao je on, „veliki narodi znaju ne odricati se svojih važnih ljudi, ni onih koji su odgovorni i za povijesne zločine”.</s><s>[43] Dr Srećko Perić, franjevac i ustaša iz manastira Gorica kraj Livna, jedne nedelje pre pokolja Srba, sa oltara crkve u Gorici od okupljenih vernika – Hrvata ovim rečima zatražio je da započnu klanje Srba: „Braćo Hrvati, idite i koljite Srbe, najprije zakoljite moju sestru, koja je udata za Srbina, a onda sve Srbe od reda.</s><s>Kada ovaj posao završite, dođite k meni u crkvu, gdje ću vas ispovijediti, pa će vam onda svi grijesi biti oprošteni.”[44] Tako su crkveni oci hrvatske Rimokatoličke crkve podsticali svoje vernike na zločin i nudili im oproštajnice, koje podsećaju na tzv. indulgencije, dobro poznate iz mračnog vremena inkvizicije.</s><s>Pripremajući se za nove „povjesne zločine”, a umanjujući i pravdajući one koji su se već dogodili u Hrvatskoj 1941–1945. godine, dr F. Tuđman je u svojoj knjizi Bespuća povijesne zbiljnosti, Zagreb 1989, čitavoj javnosti obznanio da je za njega genocid sastavni deo ljudske prirode, da se on događao od biblijskih vremena do naših dana i da ga treba prihvatiti kao ljudskom društvu primerenu pojavu.</s><s>Ni pred međunarodnom javnošću Tuđman nije krio da je spreman na genocid.</s><s>To je potvrdio Dejvid Fišer, direktor Instituta za proučavanje spoljne politike „World Affairs” u San Francisku.</s><s>Na promociji knjige bivšeg ambasadora SAD u Jugoslaviji, Vorena Cimermana, Fišer je izjavio: „[...] Sećam se konferencije diplomatskog kora u Nemačkoj 1989. na kojoj je bio prisutan i budući predsednik Franjo Tuđman i koji je tom prilikom istakao da kad on bude postao – ne ako bude postao – predsednik Hrvatske da će tlo u Krajini postati crveno od krvi [...]”.</s><s>[45] Razume se, od srpske a ne hrvatske krvi.</s><s>Uveren sam da su saopšteni dokazi o tome da je genocidna ideja o načinu rešenja srpskog pitanja u Hrvatskoj negovana tokom mnogo decenija i da je bilo samo pitanje vremena kada će i kako ona biti realizovana.</s><s>Podaci koje sam saopštio samo su izbor iz veće zbirke sličnih dokaza.</s><s>Hrvatska strana takvih dokaza o spremnosti Srba na genocid nad Hrvatima nema.</s><s>Stoga ona, uzaludno i drsko, ali uporno, pokušava da inkriminiše Načertanije Ilije Garašanina i Memorandum Srpske akademije nauka i umetnosti.</s><s>Na sreću i na čast srpske strane, a na nesreću hrvatske, u tim dokumentima nema klanja, reči koja se kao ružan refren ponavlja u mnogim hrvatskim spisima vrlo istaknutih Hrvata.</s><s>Na kraju ovog izlaganja, kao neka vrsta zaključka na osnovu svega što je rečeno, moglo bi se reći da su ideje o genocidnom uništavanju Srba, o stvaranju velike, etnički i rimokatolički čiste Hrvatske nadživljavale sve državne okvire, političke i društvene sisteme.</s><s>Kao crvena nit one su se provlačile od Ante Starčevića, Eugena Kvaternika, Mihovila Pavlinovića, Josipa Franka, Frana Supila, Stjepana Radića i Ante Pavelića do Franje Tuđmana.</s><s>Fotografije objavljene u ovoj knjizi neporeciv su dokaz do kakvih monstruoznih zločina je dovela hrvatska politika prožeta patološkom mržnjom, koja je negovana više od stotinu godina s uverenjem da Srbe treba uništiti kako bi mogli biti ostvareni hrvatski nacionalni, državni i verski ciljevi.</s><s>Fusnote: [1] Milorad Pavlović Krpa, Beograd u Zagrebu, Književni list, 1. IV 2005, br. 32. [2] Vladimir Krasić, Ustanak u Bosni od 1875. do 1878. god.</s><s>Građa za noviju srpsku istoriju rata za oslobođenje, Novi Sad, 1884, 96, 97. [3] Profesor dr Svetozar Livada za „Novosti” o etničkom čišćenju Srba u Hrvatskoj, „Novosti”, 4. i 5. I 2004. [4] Jelena Guskova, Istorija jugoslovenske krize (1990–2000), Beograd 2003, 187. [5] M. Predragović, Povampireni ekran, „Novosti”, 22.</s><s>VIII 1996. [6] Globus, 3. VIII 2001. [7] Slobodna Dalmacija, 16.</s><s>XI 1992. i Vjesnik, 21.</s><s>XI 1992.</s><s>Kakve srbomrzačke i ratnohuškačke tekstove je uoči raspada Jugoslavije i u vreme oružanih sukoba produkovala hrvatska štampa može se videti po novinskim člancima koje je objavio Jovan Bošković u knjigama Srpske sluge Hrvatske – servi Croatie i NDH drugi put – lux Croatie, Naš dom – L’age d’homme, Beograd 1999. [8] Dom, 4. IV 1901, br. 7, 16. [9] S. Radić, J. Predavec, F. Novljanin, Gospodarstvo – prosvjeta – politika, Zagreb 1910, 146. [10] Frano Supilo, Glasovi o slozi.</s><s>Politički spisi, Zagreb 1970, 179. [11] Hrvatski dnevnik od 30.</s><s>I 1940, br. 1346. [12] Dr Ivo Pilar, Politički zemljopis hrvatskih zemalja, Geopolitička studija, Sarajevo 1918, 21. [13] Vidi str. 65. pomenute knjižice. [14] Dr. I. Pilar, Politički zemljopis, 26. [15] Šumadinka I, 1850, br. 23, 8. jun, 91. [16] Historijski arhiv u Zadru, Spisi pravoslavne dalmatinske eparhije, sv. 50, br. 7. [17] Dr Mihovil Tamandl, Život i rad Konstantina Peičića, Novi Sad 1966, 54. [18] Palavršić Ante, Zelić Benedikta, Korespondencija Mihovila Pavlinovića, Split 1962, 121-122. [19] Ante Starčević, Nekolike uspomene, Djela, knj.</s><s>III, Znanstvenopolitičke rasprave, Zagreb 1894, 373. [20] F. Supilo, Politika u Hrvatskoj, Zagreb 1953, 124, 125. [21] Mirjana Gross, Vladavina hrvatsko-srpske koalicije 1906–1907, Beograd 1960, 146. [22] Hrvatski sabor, Branik 1907, br. 13. [23] Gajo Radunić, Oživotvorenje – pogled na naš politički položaj, Split 1911, 29-31. [24] Drugi naziv za korov. [25] Pismo J. Miškatovića M. Pavlinoviću, Zagreb, 14.</s><s>VIII 1876, Palavršić-Zelić, n. d. 245. [26] Dom, 22.</s><s>VIII 1908, br. 47, 2. [27] Dom, 20.</s><s>XI 1908, br. 47, 2. [28] Dr Ivan Ribar, Iz moje političke suradnje (1901–1967), Zagreb 1965, 92 [29] I. Kršnjavi, Zapisci, iza kulisa hrvatske politike, knj.</s><s>2, Zagreb 1986, 537. [30] Isto, knj.</s><s>1, 212. [31] V. Ćorović, Crna knjiga.</s><s>Patnje Srba Bosne i Hercegovine za vreme Svetskog rata 1914–1918, Beograd 1989, 30. [32] S. Radić, Temelji za budućnost Hrvatske i ciele Evrope, Zagreb 1917. [33] Beleške Ivana Ribara dostavljene dr Kosti Milutinoviću 11. januara 1960. [34] Dr Ivo Guberina, Ustaštvo i katolicizam, Poseban otisak iz „Hrvatske Smotre” br. 7-10 za g. 1943, 7-8. [35] Jovan Pejin, Kolonizacija Hrvata na srpskoj zemlji u Sremu, Slavoniji i Baranji, Sremska Mitrovica 1997, 24. [36] Gert Fricke, Kroatien 1941–1944, Der „Unabhängige Staat” in der Sicht des Deutschen Bevollmachtigen Generals in Agram, Gleise v. Horstenau, Freiburg 1972, 37-38. [37] M. Bulajić, Jasenovac, ustaški logor smrti, „srpski mit”, Beograd 1999, 157-158. [38] Zločini fašističkih okupatora i njihovih pomagača protiv Jevreja u Jugoslaviji, Beograd 1952, 161. [39] Ilija Jukić, Guranje hrvatskog naroda u novu strašnu katastrofu, opasniju od one, koju je doživio u prošlom ratu i poslije njega, London 1975, 15; Mihailo Stanišić, Slom, genocid, odmazda, Beograd 1999, 160. [40] Čedomir Višnjić, Partizansko ljetovanje, Hrvatska i Srbi 1945–1950, Zagreb 2003, 182-183. [41] Isto. [42] Dr Bogdan Lekić, Agrarna reforma i kolonizacija u Jugoslaviji 1945–1948, Beograd 1997, 160-161. [43] Novosti, samostalne srpske novine, br. 122, od 19. aprila 2002. [44] Viktor Novak, Magnum crimen – pola vijeka klerikalizma u Hrvatskoj, Zagreb 1948, 651. [45] Jasmina Bojić, Nacionalisti se kuvaju u sopstvenom sosu, „Naša borba”, 4-5. I 1997.</s><s>Autor: Akademik Vasilije Krestić, predgovor knjizi Jovana Mirkovića: „Zločini nad Srbima u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj“, u izdanju „Sveta knjige“, Beograd, 2014.</s><s>Akademik Vasilije Đ. Krestić: O genocidnosti hrvatske politike [I]</s>
<s>Almazu Neziroviću kazna povećana sa dvije na šest godina</s><s>04/07/2017 \| 12:49 \| RTRS \| SRNA Almazu Neziroviću, optuženom za zločin nad srpskim civilima u Derventi i Brodu 1992. godine, nakon žalbe Tužilaštva BiH, povećana je kazna sa dvije godine zatvora na šest, saopšteno je iz ove institucije.</s><s>Nezirović se tereti da je u svojstvu pripadnika HVO-a i stražara u logoru na Rabiću u Derventi počinio zločine nad žrtvama srpske nacionalnosti u proljeće i ljeto 1992. godine.</s><s>Tužilaštvo BiH teretilo ga je za ratni zločin protiv civilnog stanovništva nad najmanje 30 žrtava, od kojih su neke bile osobe starije životne dobi.</s><s>Procesuiranje optuženog omogućila je saradnja Tužilaštva BiH sa američkim pravosudnim institucijama, koje su Nezirovića sa teritorije SAD, gdje je boravio, locirale, identifikovale i 3. jula 2015. godine, izručile pravosuđu BiH.</s><s>Izrazivši zahvalnost pravosuđu SAD na saradnji i pomoći, Tužilaštvo BiH je navelo da, u saradnji sa partnerskim institucijama u mnogim državama, preduzima intenzivne aktivnosti na otkrivanju, lociranju i izručenju osoba osumnjičenih za ratne zločine, koje se skrivaju širom svijeta, radi njihovog privođenja pravdi i procesuiranja. http://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=259905</s>
<s>Ivanišević strahuje da iza nestanka Dorina stoje islamisti</s><s>Četvrtak, 02 jul 2015</s><s>BEOGRAD, 2. JULA /SRNA/ - Predsjednik Instituta za istraživanje srpskih stradanja u 20. vijeku Milivoj Ivanišević rekao je da je strahuje da iza nestanka švajcarskog novinara srpskog porijekla Aleksandera Dorina stoje islamisti kojima nije u interesu da Dorin objavi ono što zna o Naseru Oriću i okolnostima koje su dovele do događanja u Srebrenici u julu 1995. godine.</s><s>Ivanišević je rekao Srni da je u prvi mah mislio da iza nestanka Borisa Krljića, koji je pod pseudonimom Aleksander Dorin objavio brojne studije koje pobijaju zvaničnu verziju o događajima u Srebrenici, stoji švajcarska policija koja ga je uzela za saradnju kako bi dobila osnovne informacije o Oriću.</s><s>"On je sigurno previše znao o Naseru Oriću", rekao je Ivanišević, ističući da je postao još zabrinutiji nakon što je Orić pušten, a nikakve vijesti o Dorinu nije bilo, a zabrinutost je kulminirala kada je švajcarska policija saopštila da ga ona nije uhapsila.</s><s>"Stravično sam zabrinut da to nije učinio neko da bi spriječio i preduhitrio policiju, kao i Dorina da kaže šta zna o Naseru Oriću.</s><s>Islamska banda tamo nije slaba, a zaprepašćujuće je da organi policije ne znaju ništa o tome iako je Dorin nestao 17. juna", rekao je Ivanišević.</s><s>Ivanišević je naglasio da je Dorin raspolagao informacijama o stradanju Srba i udjelu Orića u zločinu i da su te informacije njegovi saradnici i on još 1992. i 1993. godine dostavili Tužilaštvu za ratne zločine Srbije.</s><s>"Srpsko tužilaštvo ništa ne zna.</s><s>Nemojte se zavaravati.</s><s>Srpsko tužilaštvo se oslanja na izjave Naserovog neprijatelja Ibrana Mustafića, koji je, takođe, kriv za stradanje Srba.</s><s>Kakvo je to tužilaštvo kada smo mi još 1992. i 1993. godine slali dokumente o ubijanju Srba, a oni su tek 2013. otkrili nešto", kaže Ivanišević.</s><s>Ivanišević je upozorio da je cilj prijedloga britanske rezolucije o Srebrenici da satanizuje srpski narod za sva vremena, a da se ostali zlikovci prikriju.</s><s>"Rezolucijom se prikrivaju zlikovci poput Amerike za Vijetnam, Njemačke za Jevreje, Turske za Jermene.</s><s>I djeca će u školama učiti da je jedini satanski narod - srpski", rekao je Ivanišević, koji je uvjeren da do usvajanje ove rezolucije ipak neće doći.</s><s>Aleksander Dorin odveden je iz svog stana u Bazelu 17. juna pod još nerazjašnjenim okolnostima. http://www.srna.rs/novosti/318339/ivanisevic-strahuje-da-iza-nestanka-novinara-stoje-islamisti-.htm</s>
<s>Vasilije Krestić, akademik: I Srbiji treba Jad Vašem</s><s>Nedelja 15.11.2015 \| Đ. Barović - Vesti</s><s>„Poslednji je trenutak da kao narod popišemo svoje žrtve stradale u ratovima, po raznim logorima, na kućnom pragu, svugde gde smo živeli.</s><s>Srpski memorijal bi trebalo da bude ona institucija koja će otrgnuti od zaborava istinu o jednom od najstradalnijih naroda Evrope u 20. veku.</s><s>To bi morao biti nacionalni, državni i verski zadatak“.</s><s>Ovako, u ekskluzivnom intervjuu za „Vesti“, akademik Vasilije Krestić objašnjava osnove koji su grupu srpskih intelektualaca okupili u Društvo za podizanje Memorijalnog centra srpskim žrtvama genocida u 20. veku, poznatije kao Srpski memorijal.</s><s>Dokle se stiglo sa idejom o podizanju Memorijala? – Dobili smo blagoslov patrijarha Irineja, punu podršku predsednika Srbije Tomislava Nikolića, a sada ćemo pokušati da za projekat zainteresujemo širi krug ljudi kako u zemlji, tako i u inostranstvu.</s><s>Odnedavno je to moguće i na našoj internet stranici www.srpski-memorijal.rs .</s><s>Šta bi Memorijal, u istorijskom smislu, trebalo da predstavlja? – U stručnom smislu ne izmišljamo ništa novo.</s><s>Memorijal bi trebalo da bude ono što je za Jevreje Jad Vašem.</s><s>Ali, dok oni uz memorijal u Jerusalimu imaju još 16 manjih širom sveta, Srbi nemaju nijedan.</s><s>Otuda je naum da osnujemo instituciju u kojoj bi se sakupljao sav materijal o stradanju našeg naroda od Balkanskih ratova do naših dana.</s><s>Smatramo da je poslednji trenutak da se počne sa popisom srpskih žrtava genocida, stradalih u ratovima, logorima, na kućnom pragu.</s><s>Srbi su uz Jevreje jedan od najstradalnijih naroda u Evropi, ali se prema svojim žrtvama ne odnosimo sa dužnim poštovanjem.</s><s>Duhovno jedinstvo nasušna potreba „Vesti“ su novine koje izlaze isključivo za dijasporu.</s><s>Koja je vaša poruka našim čitaocima? – Ovo je vreme kada se moramo zalagati za apsolutno duhovno jedinstvo.</s><s>Moramo učiniti sve da kao narod spasimo sve što se u ovom času da spasti, a to je moguće samo ukoliko ne zaziremo ni od koga i borimo se za pravo da kažemo šta mislimo.</s><s>Zbog čega je to tako? – Možemo to nazvati i neodgovornost, nepoštovanje nevino postradalih, ali uveren sam da su u pitanju isključivo politički razlozi.</s><s>Posle Drugog svetskog rata, da ne bismo vređali našu, takozvanu braću, odustali smo od popisa stradalih kako ne bi „kopali po grobovima“, „dirali po živim ranama“.</s><s>Vodili smo računa o dnevnoj politici.</s><s>Nažalost, poslednji je trenutak da ova generacija promeni takav odnos prema sopstvenoj istoriji.</s><s>Što više budemo otezali, sve će teže biti napraviti ozbiljan, seriozan popis žrtava.</s><s>Previše je seoskih hronika, spomenika stradalih po raznim srpskim krajevima, popisa po raznim spisima, mnogo publikovanih ili spiskova koji još nisu objavljeni.</s><s>Sve to zaslužuje da bude sabrano, a na nama je da ne izmišljamo, da nam niko ne kaže da preuveličavamo broj žrtava.</s><s>Jer, taj broj stradalih nije za pohvalu, to je tužno.</s><s>Otuda i ne smemo da zaboravimo da je naša obaveza, naš nacionalni, državni, pa ako hoćete i verski zadatak da sve te stradale popišemo imenom i prezimenom.</s><s>Govoreći o broju stradalih, čini se da Hrvatska ne odustaje od namere da na svaki način umanji broj žrtava Jasenovca? – Nemamo razloga da se obaziremo na to šta Hrvati tvrde i šta zaključuju, jer je u pitanju bezočnost licitiranja sa brojem žrtava i njihovo smanjivanje.</s><s>Potpuno ih razumem jer to im je politički cilj kako bi smanjili obim zločina.</s><s>Ali, Srpski memorijal poseduje spisak od 400.000 ljudi postradalih u Jasenovcu, a tom broju svakako treba dodati i žrtve iz jama koje još nisu iskopane ni u Jasenovcu, ni u Gradini i sa raznih drugih stratišta.</s><s>Do sada se puno licitiralo gde bi Memorijal trebalo da se nalazi? – Verujemo da bi najbolje mesto za to bila leva obala Save, a gde i na kom mestu ne zavisi od nas, to bi zavisilo od gradskih vlasti.</s><s>Vlasti Beograda su nedavno dale saglasnost da se na toj strani Save izgradi Memorijalni centar Sajmište? – To bi trebalo da bude Memorijal žrtvama fašizma (Srbima, Jevrejima i Romima).</s><s>Mi nemamo ništa protiv takvog projekta, ali time se ipak ne može isključiti namera da srpske žrtve dobiju svoj memorijalni spomenik.</s><s>Koja je razlika? – Suštinska.</s><s>Projekat Sajmište bavi se samo žrtvama fašizma, a to je relativno kratak period u 20. veku.</s><s>Ne vidim zbog čega bi nekome smetalo da Srbi dobiju mesto na kome će se izučavati njihovo stradanje koje je trajalo mnogo duži vremenski period.</s><s>O Srpskom memorijalu se u dijaspori veoma malo zna.</s><s>Da li je to vaša ili greška dijaspore? – Do sada je to bila naša greška.</s><s>Veoma sporo smo pokretali stvari sa mrtve tačke, prevashodno zbog administrativnih, ali i finansijskih problema.</s><s>Sve dosadašnje aktivnosti finansiramo sami, iz sopstvenog džepa.</s><s>Počeli smo da konkurišemo za razne projekte, ali to ipak nije dovoljan novac da bismo imali reklamu kakvu bi trebalo da imamo.</s><s>Tu prevashodno mislim na domaće medije.</s><s>Kada je reč o dijaspori, uskoro planiramo susrete sa nekim predstavnicima srpskog rasejanja kako bi i oni čuli za nas, ali i mi potražili one Srbe koji bi stali iza ove ideje i pomogli nam.</s><s>Tu mislim i na finansijsku, ali i na svaku drugu pomoć, pa i u korigovanju spiskova žrtava.</s><s>Mnogi stradalnici nisu zabeleženi imenom i prezimenom mada podatke znaju njihovi rođaci, prijatelji, komšije.</s><s>Sada će, kroz elektronsku formu, biti mnogo jednostavnije da se ta istorijska nepravda ispravi.</s><s>Mislite li da Srbe i dalje zanima sopstvena istorija? – Uveren sam da ih zanima.</s><s>Posle svakog teksta koji biste objavili u „Vestima“ javljali bi nam se ljudi koji se slažu u potrebi za osnivanjem Srpskog memorijala.</s><s>Izuzetno je važno da srpska dijaspora stane iza ovakvog projekta.</s><s>Zar nije mnogo bitnije da uz podršku Crkve, predsednika Republike, dobijete podršku SANU? – Planiramo da to učinimo.</s><s>Naravno, svesni smo da Akademija ne može da nam pomogne u onom, finansijskom smislu, ali verujem da će stati iza naše namere, da će se saglasiti da je takav poduhvat neophodan za naš narod.</s><s>Svedok epohe</s><s>Istoričar, akademik Vasilije Krestić rođen je u mestu Đala na severu Banata 1932. godine, a po završetku fakulteta vršio je naučna istraživanja u Beču, Majncu, Pragu, Bonu i Budimpešti.</s><s>Njegovo naučno interesovanje vezano je za širi prostor južnoslovenskih zemalja u razdoblju od 18. do 20. veka i proučavanje političke istorije, istorije društva i društvenih pokreta, kao i kulturnu istoriju.</s><s>Iz tih oblasti napisao je i objavio više od 500 radova: monografija, studija, eseja, rasprava i članaka.</s><s>Nosilac je mnogih društvenih nagrada i priznanja, a jedan je od sastavljača Memoranduma SANU. izvor: http://www.vesti-online.com/Vesti/Srbija/532566/I-Srbiji-treba-Jad-Vasem</s>
<s>Omogućiti komunikaciju sa braniocem tokom statusne konferencije</s><s>HAG, 20.</s><s>MAJA /SRNA/ - Međunarodni mehanizam za krivične sudove /MMKS/ naredio je sekretaru Mehanizma Olufemiju Elijasu da omogući generalu Ratku Mladiću privilegovanu komunikaciju sa svojim braniocem prije i tokom statusne konferencije, koja bi trebalo da bude održana 29. maja.</s><s>U saopštenju Mehanizma navodi se da Elijas mora da osigura da nijedna druga osoba ne bude prisutna tokom privilegovane komunikacije i da niko ne prisluškuje privilegovane razgovore Mladića sa braniocem, uključujući prostor izvan sobe za posjete u pritvorskoj jedinici UN u Hagu.</s><s>Prema odluci Mehanizma, sekretar mora da osigura da je ispravna sva oprema za komunikaciju tokom statusne konferencije.</s><s>Iz Mehanizma ističu da Mladić mora da u roku od dva dana dostavi pisanu saglasnost za održavanje statusne konferencije ili da se izjasni da li želi da ona bude odgođena za period kada bude moguće da se održi u sudnici, nakon ublažavanja ograničenja uvedenih zbog panedmije virusa korona. http://89.111.245.19/novosti/792646/omoguciti-komuaciju-sa-braniocem-tokom-statusne-konferencije.htm</s>
<s>Drugostepena presuda Mladiću na proljeće iduće godine?</s><s>Subota, 11 maj 2019</s><s>11.05.2019 12:19 \| Srna \| Glas Srpske Beograd - Pravni zastupnik generala Ratka Mladića, advokat Branko Lukić ocijenio je da bi izlaganje usmene žalbe na prvostepenu presudu komandantu Glavnog štaba Vojske Republike Srpske pred vijećem Mehanizma za međunarodne krivične sudove moglo da počne na jesen, dok izricanje drugostepene presude očekuje početkom proljeća naredne godine.</s><s>Istakavši da su u žalbenom vijeću, na zahtjev odbrane, zbog pristrasnosti zamijenjena trojica sudija, Lukić je rekao da se odbrana nada da će u procesu biti postignuta pravda i presuda za Mladića biti oslobađajuća.</s><s>On je izjavio da se odbrana nada da će dobiti sudije koje će gledati činjenice i pokušati da utvrde istinu. - Ukoliko se to desi, mi smo sigurni da će general Mladić biti oslobođen.</s><s>Međutim, ukoliko se ponovo desi neka politika, a svi znamo kako je do sada to funkcionisalo, imamo podeljena očekivanja, s nadom da ćemo dobiti pravdu i da će Mladić biti oslobođen - rekao je Lukić.</s><s>Prema njegovim riječima, do izlaganja usmene žalbe na prvostepenu presudu Mladiću tokom koje odbrana treba samo da naglasi neke glavne tačke te žalbe, moglo bi da dođe u oktobru ili novembru ove godine. - Očekujemo da 2020. godine, negde u proleće, u februaru ili martu, možemo da očekujemo drugostepenu presudu - rekao je Lukić koji je u petak prisustvovao panel diskusiji “Sudska pravda: između žrtava i počinioca”.</s><s>Na skupu su učestvovali i reditelji filma “Suđenje Ratku Mladiću” Robert Miler i Henri Singer, kao i penzionisani glavni tužilac Haškog tribunala Piter Mekloski.</s><s>Branko Lukić rekao je da ovaj film nije apsolutno objektivan, ali pruža mnogo više objektivnosti nego Haški tribunal jer se u ovom dokumentarcu koliko-toliko vidi i strana odbrane.</s><s>Autori filma istakli su da su željeli da u filmu o suđenju Mladiću razumiju i sud i odbranu, te da predstave argumente obje strane.</s><s>Dokumentarni film “Suđenje Ratku Mladiću” prikazan je u četvrtak uveče na festivalu “Beldoks” u Beogradu. http://www.glassrpske.com/novosti/vijesti_dana/Druesuda-Mladicu-na-proljece-iduce-godine/283997.html</s>
<s>Na području Posavine četiri neekshumirane masovne gorbnice Srba</s><s>Petak, 08 jul 2016</s><s>BANjALUKA, 7. JULA /SRNA/ - Predsjednik Republičkog odbora za traženje zarobljenih, poginulih boraca i nestalih civila Republike Srpske Marko Grabovac tvrdi da na području od Broda prema Derventi postoje četiri lokacije srpskih masovnih grobnica, koje su još neistražene i neekshumirane.</s><s>Grabovac je rekao Srni da je svjedok hrvatske nacionalnosti posvjedočio gdje je zakopao dva ubijena Srbina.</s><s>On je naveo da je potrebno izvršiti dodatna ispitivanja i probna kopanja u vezi sa pronalaženjem srpskih masovnih grobnica u Sijekovcu na prostoru bivše željezničke stanice, bunara, te u Novom Selu na jednom privatnom posjedu.</s><s>"Na prostoru pored rijeke Save gdje je nekada bila stara ciglana od 1992. godine sumnjiva je lokacija da bi tu mogla biti masovna grobnica", kaže Grabovac.</s><s>On je rekao da u posljednje tri godine od Tužilaštva BiH bezuspješno zahtijeva da se izvrše probna kopanja na lokacijama gdje se sumnja da se nalaze grobnice ubijenih Srba na širem području Broda.</s><s>"Tražim da se razminira područje na prostoru od Broda prema Odžaku na jednom mjestu pored rijeke Save gdje se sumnja da postoji srpska masovna grobnica", istakao je Grabovac.</s><s>Za takav nekorektan rad i ponašanje prema srpskim žrtvama, on je optužio Tužilaštvo BiH i Institut za nestala lica BiH gdje je Amor Mašović najodgovorniji.</s><s>"Nećemo nikada moći do kraja da dovedemo proces traženja nestalih Srba u BiH, sve dok Tužilaštvo BiH ne bude ravnopravno tretiralo i srpske žrtve", zaključio je Grabovac.</s><s>Član Kolegijuma direktora Instituta za nestala lica BiH Milutin Mišić izjavio je ranije Srni da se na području Ozrena i Posavine, prema operativnim saznanjima, nalazi nekoliko srpskih masovnih grobnica koje moraju biti ekshumirane. http://www.srna.rs/novosti/415440/na-podrucju-posae-cetiri-neekshumirane-masovne-srpske-grobnice.htm</s>
<s>Životije Đorđević: Srbi nemaju preča posla od popisivanja žrtava u 20. vijeku</s><s>Nedelja, 24 april 2016</s><s>BEOGRAD, 24.</s><s>APRILA /SRNA/ - Životije Đorđević, koji se zločinima NDH i postratnim stradanjem srpskog naroda bavi 75 godina, poručio je da Srbi nemaju prečeg posla nego da popišu svoje žrtve u 20. vijeku.</s><s>Đorđević je naglasio da i sada, kada se navršilo 75 godina od osnivanja Jasenovca, nema odgovora zašto su se partizanske jedinice na tom prostoru pojavile tek početkom maja 1945. godine, 10 dana pošto su ustaše 22. aprila napustile logor.</s><s>"U to vreme Titova vojska je imala 57 divizija.</s><s>Nemci su se povukli iz Srbije 1944. godine, a više od šest meseci Jasenovac je radio punom parom.</s><s>Za tih šest meseci i ustaški oficiri preobučeni u partizane vodili su u jurišu srpsku mladež na Sremski front", rekao je Đorđević za "Večernje novosti".</s><s>On je naglasio da nema odgovora ni na pitanje zašto čuveni partizanski avioni "kukuruzari" nisu sa Sremskog fronta doletjeli do Jasenovca da "makar mitraljiraju ustaške straže".</s><s>Prema njegovim riječima, jedan od odgovora zašto je to tako može biti uputstvo Josipa Broza opunomoćenim predstavnicima Vrhovnog štaba od 2. jula 1943. godine da se svim hrvatskim vojnicima, koji se predaju, garantuje bezbjednost, da im se priznaju činovi stečeni u formacijama u kojima su bili, pa zatim omogući napredovanje i da se kao takvi upotrijebe protiv četnika u istočnoj BiH.</s><s>"Do 6. aprila 1944. godine oko 80.000 vojnika NDH prešlo je u partizanske redove", ukazao je Đorđević.</s><s>Govoreći o hrvatskom minimalizovanju srpskih žrtava u Jasenovcu, Đorđević je istakao da se iz više stotina izvora dolazi do zaključka da je tamo ubijeno više stotina hiljada Srba.</s><s>"Ta brojka ide od 700.000 do 1.000.000.</s><s>General Aleksandar Ler, komandant za jugoistok 1943. godine, obaveštava da je do februara 1943. godine umoreno 400.000 Srba, zatim SS general Ernst Fik 15. marta 1944. godine izvještava nadređenog Hajnriha Himlera da je u logorima u NDH poklano do 700.000 ljudi, njemački general Edmund Glez fon Horstnau piše o 750.000 ubijenih.</s><s>To su činjenice koje se ne mogu sakriti", dodao je Đorđević. http://www.srna.rs/novosti/396349/srbi-nemaju-preceg-posla-od-popisivanja-zrtava-u-20-vijeku-.htm</s>
<s>Saopštenje Dveri povodom isporučivanja đenerala Ratka Mladića okupatorima Hapšenjem đenerala Ratka Mladića dolazi kraj jedne ere za Srpstvo.</s><s>Osim Gorana Hadžića, koji je još uvek na slobodi, đeneral Mladić je bio poslednji srpski državni i vojni vođa iz ratnih devedesetih koji je izbegavao Haškom kazamatu, toj NATO inkviziciji i jednoj od većih sramota u istoriji svetskog prava.</s><s>Sada će i se Mladiću suditi, i to za tzv. „genocid u Srebrenici“, događaj za koji do danas ne postoje dokazi.</s><s>Srbi mogu da imaju samo duboku zahvalnost za vojskovođu koji je odbranio više od 2.000.000 Srba od hrvatskog neonacizma i muslimanskog fundamentlizma.</s><s>Zahvaljujući Ratku Mladiću danas postoji i čitava jedna srpska država - Republika Srpska.</s><s>Tadićev režim se sada može pozivati na pravne razloge i svoje međunarodne obaveze.</s><s>Može se opravdavati geopolitičkim interesom.</s><s>Ali nikakva politička korist, nikakvo izmaštano priključenje Evropskoj Uniji (koja nas i ne želi) ne može moralno opravdati izručenje junaka i branioca Haškom tribunalu.</s><s>Sa gledišta osnovne pravde videli smo danas šta je nečasnost.</s><s>Sa gledišta nacionalnih interesa, danas smo videli veleizdaju.</s><s>Ovo je dan kada mi iz Dveri, a verovatno i milioni drugih Srba, osećamo sramotu što smo državljani jedne države koja nije država.</s><s>Mi se čoveka koji je branilac i junak nećemo odreći.</s><s>Niti ćemo okupaciju ikada prihvatiti.</s><s>Informativna služba „Dveri – Pokreta za život“ http://www.dverisrpske.com/sr-CS/pokret-za-zivot-srbija/saopstenja/saopstenje-dveri.php</s>
<s>BANjALUKA, 17.</s><s>AVGUSTA /SRNA/ - Kobranilac u predmetu odbrane generala Ratka Mladića pred Haškim tribunalom Miodrag Stojanović smatra da odluka Haškog tribunala o zaključenju dokaznog postupka odbrane na suđenju generalu Mladiću predstavlja još jedan u nizu radikalnog kršenja prava na odbranu generala Mladića.</s><s>"Tri svjedoka, koja do sada nisu došla u hašku sudnicu, nisu to učinili ne našom krivicom, nego upravo neefikasnošću ili neažurnošću Haškog tribunala", rekao je Stojanović Srni.</s><s>On je naveo da je jedan od tih svjedoka visokopozicionirani oficir zemlje značajne članice NATO saveza, koji se još nalazi u aktivnoj službi.</s><s>"To podrazumijeva obavezu odobrenja njegove zemlje i NATO-a da može svjedočiti u Haškom tribunalu, ali to nije izdejstvovano i to nije u nadležnosti odbrane generala Mladića", pojasnio je Stojanović.</s><s>On je naveo da je drugi svjedok čovjek koji je pod veoma teškim i sumnjivim okolnostima tražio opravdanje da se ne pojavi u Haškom sudu, jer je navodno bolestan.</s><s>"Mi smo učinili sve što je bilo potrebno da obezbijedimo njegov dolazak, ali je on odbio da dođe da svjedoči u korist odbrane.</s><s>Nakon toga zatražili smo obavezujući nalog i Haški sud je odobrio da ga dovedu pod obavezujućim nalogom.</s><s>Svjedok je zatim dostavio medicinsku dokumentciju i ta procedura još traje", pojasnio je Stojanović.</s><s>On je naveo da je treći svjedok sa zaštitnim mjerama jer dolazi iz reda drugog naroda, a u vezi je s događanjima u Srebrenici.</s><s>"Ovaj svjedok je, takođe, odbio da dođe da svjedoči i Haški sud nije našao za shodno da mu se izda obavezujući nalog", istakao je Stojanović.</s><s>Stojanović je rekao da bi u narednom periodu Haški sud trebalo da donese konačnu odluku o tome do kada je zadnji rok u kome odbrana mora da preda završni podnesak i da pripremi završne riječi.</s><s>"Očekujem da tužilaštvo i odbrana do kraja ove godine iznesu završne riječi, dok prvostepenu presudu generalu Mladiću nije realno očekivati prije kraja 2017. godine", dodao je Stojanović.</s><s>Haški tribunal donio je juče odluku o zatvaranju dokaznog postupka na suđenju bivšem komandantu Glavnog štaba Vojske Republike Srpske Ratku Mladiću, iako su se branioci tome protivili ukazujući da pred sud mogu izvesti još trojicu svjedoka.</s><s>Do kraja suđenja generalu Mladiću ostaje da tužioci i branioci ulože završne podneske i iznesu završne riječi.</s><s>Sudije će naknadno saopštiti kada će to da bude.</s><s>Raspravno vijeće je odbrani i tužilaštvu dalo rok do 25. avgusta da se izjasne koja bi kazna bila primjerena, ukoliko general Mladić bude proglašen krivim. http://www.srna.rs/novosti/424712/stojanovic-radikalno-krsenje-prava-na-odbranu-.htm</s>
<s>05/09/2018 \| RTRS \| SRNA Na suđenju bivšem komandantu Trećeg korpusa takozvane Armije BiH Sakibu Mahmuljinu pročitan je iskaz preminulog svjedoka Krstana Marinkovića, koji je naveo da su ga mudžahedini u Gostovićima 1995. godine mučili i tjerali da ljubi odrubljenu glavu Gojka Vujića.</s><s>Krstan Marinković je 2015. godine ispričao da je bio pripadnik Lake prnjavorske brigade Vojske Republike Srpske /VRS/, kada je s drugim vojnicima zarobljen na lokalitetu Krčevina, prenosi Birn.</s><s>"Vezali su nam ruke žicom.</s><s>Tukli su rukama, nogama, kundacima pušaka", naveo je Marinković u izjavi.</s><s>On je dodao je da su kasnije odvedeni u mjesto Livade, gdje je vidio druge zarobljenike, koji su bili krvavi.</s><s>"Tukli su strahovito Vinka Arsendića, jaukao je i krv je prskala", izjavio je svjedok, naglasivši da su ih mudžahedini vezali za kolac i tukli.</s><s>Marinković naveo da je u Livadama bio od 21. do 23. jula 1995. godine, a potom je odveden u mudžahedinski kamp u Gostoviće, gdje je, kako je rekao, tučen i tjeran da ljubi odrubljenu glavu Gojka Vujića.</s><s>"Neki mudžahedin je donio Gojkovu odsječenu glavu i rekao - ljubi brata, i ja sam morao ljubiti odsječenu glavu", rekao je svjedok Marinković.</s><s>Marinković je istakao da su u Gostovićima bili 34 dana, a potom su prebačeni u Kazneno-popravni dom /KPD/ Zenica, odakle je pušten krajem decembra 1995. godine.</s><s>Bivši komandant Trećeg korpusa takozvane Armije BiH Mahmuljin optužen je da nije spriječio ubistva i nečovječna postupanja pripadnika odreda "El-mudžahedin" na području Vozuće i Zavidovića.</s><s>Prema optužnici, pripadnici odreda su od 11. do 29. septembra 1995. ubili 52 ratna zarobljenika.</s><s>Na ovom suđenju tužilaštvo je uložilo 992 dokaza, čime je završen dokazni postupak Tužilaštva BiH.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je za 3. oktobar, kada je planirano održavanje statusne konferencije, na kojoj će odbrana predložiti izvođenje svojih dokaza. http://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=309388</s>
<s>Tanjug \| 19. 02. 2015. - 00:04h Pripadnici Državne agencije za istrage i zaštitu Bosne i Hercegovine (SIPA) juče su uhapsili još jednu osobu pod optužbom za pomaganje terorističkoj organizaciji Islamska država (IS), nakon što su ranije tokom dana i u utorak uveče priveli šest lica osumnjičenih za slična kaznena dela.</s><s>Kako je saopšteno iz sedišta SIPA-e, u Zenici je uhapšen M.T. (67) pod sumnjom za finansiranje terorističkih aktivnosti, prenosi Hina.</s><s>Reč je o još jednoj akciji u okviru operacije pod kodnim nazivom "Damask" započetoj u septembru 2014, s ciljem presecanja izvora finansiranja IS u Bosni i Hercegovini i onemogućavanja regrutovanja državljana BiH za suđelovanje u ratnim sukobima u Siriji.</s><s>Od šest osoba koje su ranije uhapšene pod optužbama za terorizam, tri su već predate državnom tužilaštvu BiH, a nad ostalom trojicom u SIPA i dalje provode kaznenu obradu.</s><s>Operacija "Damask" intenzivno se nastavlja u pravcu otkrivanja svih počinitelja i dokumentovanja kaznenih dela, naveli su iz SIPA. http://www.blic.rs/Vesti/Hronika/535967/U-Zenici-uhapsen-finansijer-Islamske-drzave</s>
<s>Tajna dokumenta hrvatske vojske iz Haga – namerno predali varošicu da bi prelomili tok rata</s><s>NATO ŽRTVOVAO SREBRENICU: Tajna dokumenta hrvatske vojske iz Haga – namerno predali varošicu na istoku BiH da bi prelomili tok rata 12. 07. 2022 \| Večernje novosti \| E. V. N. NAČIN na koji su se NATO snage ponašale tokom napada Vojske Republike Srpske na Srebrenicu pokazuje da nije postojala politička odluka da se spreči zauzimanje enklave pod zaštitom Ujedinjenih nacija.</s><s>Avioni Alijanse, njih 77, stigli su tek posle podne 7. jula kada je VRS bila na ulazu, a dejstvovalo ih je samo šest i to po snagama Armije BiH.</s><s>Nešto kasnije stigla je naredba da se napadnu srpske snage, ali je ubrzo stavljena van snage.</s><s>Avijacija se potpuno povukla predveče uz objašnjenje da je suviše rizično.</s><s>Ovaj razvoj događaja, koji baca novo svetlo na zločin u Srebrenici koji se dogodio pre 27 godina, za "Novosti" prenosi advokat Dušan Bratić, pozivajući se na dokumenta iz Tribunala u Hagu u koja je imao uvid, a u kojim hrvatski kontraadmiral Davor Domazet Lošo daje opis situacije i zaključke o Srebrenici načelniku Glavnog stožera Hrvatske vojske generalu Zvonimir Červenku i vrhovnom komandantu Franji Tuđmanu.</s><s>Lošovo viđenje stvari, primećuje naš sagovornik, ukazuje na to da su "strane službe preko pojedinaca u redovima Vojske Republike Srpske realizovale ideju da se streljanjem većeg broja vojno sposobnih muslimana nakon oslobađanja Srebrenice, teritorije koja je bila pod zaštitom snaga UN, stvore propagandna dejstva koja bi srpskoj strani uzrokovala višestruke negativne političke posledice i uticala na ishod rata, što se i desilo".</s><s>POKOPALI VOJNIKE, A NE CIVILE OD posmrtnih ostataka 50 žrtava bosanskih muslimana iz rata u BiH, koji su juče ukopani u Potočarima, bar 38 pripadaju borcima tzv. Armije BiH.</s><s>Naime, uvidom u Registar boraca tzv. Armije BiH može se videti da je ogromna većina od 50 poginulih bosanskih muslimana bila u toj zloglasnoj vojsci, čiji su pripadnici počinili stravične zločine nad Srbima u Podrinju za vreme građanskog rata u BiH.</s><s>Na navedenom spisku koji su objavili mediji iz FBiH (koji navode da se radi o "žrtvama genocida") se može videti da su svi poginuli bili vojno sposobni muškarci.</s><s>Nijedna žena i nijedno dete se ne nalazi na spisku od 50 poginulih.</s><s>Jedan od njih, koji se ne nalazi na spisku boraca je Elvir (Hasana) Muminović, ali je on prema kazivanju njegovog brata Almira (koji je ostao u Potočarima i preživeo) krenuo u proboj kroz šumu. - Kontraadmiral Lošo govori da nije postojala odluka o stvarnoj bliskoj vazdušnoj podršci snagama UN na zemlji sa ciljem odvraćanja snaga VRS od daljih napadnih dejstava, budući da su avioni upućivani na zadatak pa vraćani i opet upućivani, ciljevi određivani, ali se na njih nije dejstvovalo.</s><s>Takođe primećuje da je vrlo indikativno da je zabranu dejstva avijacije, što je bio ključan trenutak u operaciji, izdala komanda NATO u Napulju.</s><s>Izvršenje zadatka je prekinuto odmah kada je to direktno zatražio holandski komandant UN u Srebrenici, što ukazuje da snage UN na zemlji imaju odobrenje da samostalno prekinu dejstvo avijacije i da ih upućuju van zone svoje odgovornosti.</s><s>Naveo je i da srpska strana pravda oslobađanje zaštićene zone UN u Srebrenici činjenicom da su muslimani iskoristili teritoriju enklave za organizovanje i izvođenje diverzantsko-terorističkih napada na srpsko stanovništvo i da je tada u okolnim selima ubijeno stotinu, a ranjeno više od dve stotine srpskih civila - objašnjava Bratić.</s><s>On navodi da je pre ovih zaključaka Lošo izneo niz činjenica sa terena.</s><s>Detaljno opisuje da je nakon odobrenja vazduhopovne podrške NATO u 14.40 7. jula počela akcija vazduhoplovstva Alijanse sa zadatkom da pomogne snagama UN na zemlji i odvrati Srbe od nastavka delovanja. - Poletelo je 66 borbenih aviona NATO, od čega 12 sa nosača aviona "Ruzvelt", a 54 iz baze u Avijanu.</s><s>Pored toga učestvovalo je i 11 aviona za elektronska dejstva i podršku uključujući i komandni "avaks".</s><s>Iako su poslate ovakve jake snage, dejstvovala su samo četiri američka i dva holandska aviona f-16, ali po snagama Armije BiH, a ne po srpskim snagama.</s><s>Komandovanje za dejstvo NATO vazduhoplovstva bilo je sa oklevanjem.</s><s>Piloti su u 16.18 iz Operativnog centra u Napulju dobili naredbu da dejstvuju po artiljerijskim snagama VRS i tenkovima na zemlji, ali potom u 16.32 sledi naredba kojom se zabranjuje dejstvo po ciljevima na zemlji i naređuje povratak sa zadatka - prepričava Bratić.</s><s>Inače, napad na Srebrenicu trajao je do 11. jula, ali se navedeni nalazi Hrvatske vojne obaveštajne službe uklapaju u osnovane sumnje da je enklava žrtvovana zarad medijskog masakriranja Srba, koja će tok medijskog i pravog rata apsolutno okrenuti na stranu muslimana.</s><s>Podsetimo, i načelnik policije u Srebrenici Hakija Meholjić govorio je u dokumentarnom filmu "Izdani grad Srebrenica", a zatim i u razgovoru za "Novosti" o susretu srebreničke delegacije u Sarajevu sa Alijom Izetbegovićem: - Kod Alije smo bili u septembru 1993. godine, o tome zna i srpska vojska, a nismo otišli tek tako, već u organizaciji Unprofora, helikopterom.</s><s>Zbog te naše posete bila su zaustavljena i borbena dejstva oko Sarajeva.</s><s>To je sve suva istina, pa svedočanstva koja sam dao, tada i u drugim prilikama, dok je Alija još bio živ, a nikad ih nije osporio, pouzdana su da pouzdanija ne mogu biti.</s><s>Nikada neću zaboraviti Izetbegoviće reči - imam ponudu od Klintona da se Srebrenica žrtvuje.</s><s>Zatim je rekao kako će biti poklano 5.000 muslimana i da će uslediti intervencija NATO na srpske snage svuda po Bosni i Hercegovini.</s><s>VULIN U KLINČU SA AMERIKANCIMA VEOMA sam ohrabren iznetim stavom Ambasade SAD u Srbiji da je Dejtonski sporazum uslov za postojanje Bosne i Hercegovine.</s><s>To bez svake sumnje znači da će se uvažena Ambasada aktivno založiti da SDA Bakira Izetbegovića izbriše iz svojih programskih opredeljenja ukidanje Republike Srpske, kao i da će poštovana Ambasada učiniti sve da se sva ovlašćenja oduzeta RS vrate i da se ubuduće sprovode u skladu sa Dejtonskim sporazumom.</s><s>Ovako je ministar unutrašnjih poslova Aleksandar Vulin reagovao juče povodom kritike koju je na njegov račun uputila američka ambasada, a u kojoj se ističe da njegovi "komentari o ujedinjenju svih Srba u jednu državu" nisu u skladu sa Dejtonskim sporazumom i protivreče integraciji Srbije u evropske strukture".</s><s>Vulin je istakao da ne zna zašto Srbi mogu da budu ujedinjeni u EU, a ne mogu u zajedničkoj državi: - Ali znam da ja sanjam san o ujedinjenju Srba, baš kao što su ga sanjali svi moji preci, i baš kao što znam da prirodni proces ujedinjenja Srba traje vekovima i kao što znam da će jednom biti i okončan, mirnim putem, bez nasilja i sukoba.</s><s>Amerika se ponosi "američkim snom".</s><s>Pustite da i mi Srbi imamo svoj san.</s><s>Amerika je postala velika na snu, zašto bi Srbima bilo uskraćeno pravo da sanjaju i budu veliki.</s>
<s>26.03.2016 12:20 \| Željka Domazet \| Glas Srpske Sarajevo - Viši inspektor u Odjeljenju za ratne zločine Agencije za istrage i zaštitu BiH (SIPA) Dženana Omerhodžić (38) uhapšena je zbog sumnje da je lažno prijavila svog kolegu Novaka Mijovića i tužioca Tužilaštva BiH Miroslava Janjića s ciljem rušenja procesa koji je pokrenut protiv ratnog komandanta Armije RBiH u Srebrenici Nasera Orića, saznaje "Glas Srpske".</s><s>Predmet protiv Orića vodi tužilac Janjić, a u njegovoj nadležnosti je i slučaj koji je pokrenut protiv službenika SIPA među kojima je i Omerhodžićeva. - Podnošenjem lažne prijave otvoren je prostor za ometanje krivičnog postupka protiv Nasera Orića i njegovog saborca i tjelohranitelja Sabahudina Muhića koji su optuženi za ratne zločine nad Srbima.</s><s>Time se nastojalo da bude ometena kompletna istraga, a Janjić eliminisan iz predmeta.</s><s>Osim toga, cilj je bio da svi dokazi do kojih je Janjić došao budu stavljeni pod znak pitanja u pogledu njihove zakonitosti - kaže sagovornik "Glasa Srpske" blizak istrazi protiv Omerhodžićeve i dodaje da Tužilaštvo BiH nastavlja istragu protiv njenih saizvršilaca.</s><s>Tužilaštvo BiH saopštilo je da su istragom prikupljeni dokazi da je Omerhodžićeva lažno prijavila njihovog tužioca i svog kolegu iz SIPA za uzimanje mita, ali nisu željeli da otkrivaju njihov identitet. - Istragom su prikupljeni dokazi da je Omerhodžićeva poslala lažnu anonimnu prijavu kojom je htjela nanijeti štetu svojim kolegama i predmetu za ratne zločine na kojem rade - navedeno je u saopštenju Tužilaštva BiH u kojem nije navedeno ni o kojem se predmetu radi.</s><s>Hapšenje Omerhodžićeve naložilo je Tužilaštvo BiH, a obavili su ga pripadnici SIPA.</s><s>Nju je u petak saslušao postupajući tužilac, a prema nezvaničnim informacijama zatražiće da joj bude određen pritvor.</s><s>"Glas Srpske" u januaru je objavio da je u Kancelariju disciplinskog tužioca Visokog sudskog i tužilačkog savjeta BiH (VSTS), Tužilaštvu BiH, SIPA i američkoj ambasadi u Sarajevu stigla krivična prijava protiv Janjića u kojoj je navedeno da je uzeo 60.000 evra da bi minirao svjedoke u predmetu protiv Orića.</s><s>Sa Janjićem je prijavljen i istražilac SIPA Mijović. - Janjić se okoristio u predmetu "Orić" jer je u Vlasenici uzeo 60.000 evra uz dogovor sa Orićevim advokatima da zauzvrat minira svjedoke u tom predmetu - navedeno je u toj prijavi.</s><s>Kako je navedeno slično je učinjeno i u slučaju dvojice braće iz Rogatice koji su osumnjičeni za ratne zločine u grupi Mladena Vasiljevića koji je 16. decembra 2015. godine saslušan u Srbiji.</s><s>Istaknuto je da je Vasiljević braći dao dokumenta sa suđenja u Srbiji nakon čega su se oni raspitivali da li ih Tužilaštvo BiH tereti za ratne zločine. - Janjić je to provjerio preko Mijovića za kojeg su braća kasnije rekli da je "dobar trgovac".</s><s>Janjić i Mijović su rekli braći da su provjerili i da ih Tužilaštvo ne tereti, niti su pod istragom SIPA.</s><s>Koliko tačno su za to platili Janjiću i Mijoviću, mogu reći oni jer imaju dovoljno novca da mogu kupovati takve informacije - navedeno je u prijavi.</s><s>Izvor "Glasa" iz Tužilaštva BiH rekao je tada da su Janjiću napakovane optužbe da bi bio diskreditovan i sklonjen sa predmeta protiv Orića i visokopozicioniranih službenika SIPA. - Sve je krenulo od te anonimne prijave o navodnom uzimanju novca kako bi Orićeva odbrana mogla zatražiti izuzeće Janjića.</s><s>Anonimnu prijavu dostavili su policijski službenici direktno zainteresovani za istragu koja se vodi u Tužilaštvu BiH protiv visokih službenika SIPA, a Janjić upravo radi na tom slučaju - istakao je tada naš sagovornik i dodao da ostaje da bude utvrđena poveznica između Orićevih advokata i policijskih službenika protiv kojih se vodi istraga.</s><s>Tužilaštvo BiH u januaru je otvorilo je istragu protiv više inspektora SIPA među kojima je i Omerhodžićeva zbog sumnje u regularnost procedure unapređenja policijskih službenika u više činove.</s><s>Direktor SIPA Perica Stanić nakon toga je suspendovao 11 službenika.</s><s>Janjić kao ni ranije nije želio da komentariše ovaj slučaj.</s><s>Zataškavana istraga Miroslav Janjić je 2014. godine podigao pet optužnica, a lani šest među kojima je i optužnica protiv Nasera Orića.</s><s>Tužioci koji su radili na slučaju "Orić" prije Janjića saslušali su tek nekoliko svjedoka za pet godina. http://www.glassrpske.com/novosti/vijesti_dana/Laznom-prijavom-rusen-slucaj-Oric/205765.html</s>
<s>Mi i borci Al Kaide smo za vreme bosanskog rata trenirali pripadnike Armije BiH</s><s>Subota, 20 april 2019</s>
<s>Juratnji program TV Happy: KRVAVI PIR MUSLIMANA - Zločin u Kravici</s><s>Subota, 12 januar 2019</s><s>Gosti: Dragan Vujičić - Novinar lista "Večernje novosti" Miša Urošević - Ratni snimatelj Milivoje Ivanišević - Predsednik Instituta za istraživanje Srpskih stradanja u 20. veku</s>
<s>Milivoje Ivanišević ističe da njegov institut želi da inicira podizanje spomenika u Srbiji i Republici Srpskoj posvećenih "poginulom dobrovoljcu", poput čuvenog spomenika koji ima skoro svaki grad u Srbiji, a poznat je kao spomenik Trećepozivcu...</s><s>Razgovarala: Vesna ŠURBAT BEOGRAD, 19.</s><s>SEPTEMBRA /SRNA/ - Beogradski Institut za istraživanje srpskih stradanja u 20. vijeku priprema monografiju o srpskim dobrovoljcima, ali i dobrovoljcima iz drugih zemalja, koji su poginuli u ratovima na prostoru bivše Jugoslavije od 1992. do 1995. godine boreći se na srpskoj strani.</s><s>Direktor Instituta Milivoje Ivanišević ističe za Srnu da je u prošlom ratu na prostorima bivše Jugoslavije, posebno u Sloveniji, Hrvatskoj i BiH, život izgubilo nekoliko hiljada državljana Srbije.</s><s>"Smatram da je krajnje vreme da kao država i nacija ispunimo svoj moralni dug prema tim časnim ratnicima i rodoljubima i njihovim porodicama.</s><s>Nije reč samo o licima srpske nacionalnosti", napominje Ivanišević.</s><s>On podsjeća da je među poginulim pripadnicima JNA i dobrovoljcima bilo i Mađara, Rumuna, muslimana, Albanaca, Hrvata, kao i više desetina Rusa, Ukrajinaca, Bjelorusa...</s><s>Ivanišević ističe da njegov institut ovom publikacijom želi da inicira podizanje spomenika i u Srbiji i u Republici Srpskoj posvećenih "poginulom dobrovoljcu", poput čuvenog spomenika koji ima skoro svaki grad u Srbiji, a poznat je kao spomenik Trećepozivcu.</s><s>Takođe, trebalo bi da se, smatra on, na prigodan praznik svake godine u svim srpskim hramovima služi parastos dobrovoljcima, kao i da organi u Republici Srpskoj uvedu odgovarajuće državno priznanje - plaketu, medalju ili spomenicu, poput slavne Albanske spomenice, i da to priznanje dodijele porodicama poginulih.</s><s>Ivanišević navodi da posao na prikupljanju podataka o dobrovoljcima predstavlja novost i ističe da nigdje nije obavljeno istraživanje o poginulima borcima koji su u ratu učestvovali dobrovoljno, zbog vjerskog ili nacionalnog ubjeđenja i u znak solidarnosti sa ugroženom duhovnom braćom.</s><s>"To je bio osnovni motiv dolaska i angažovanja, pa i pogibija Rusa, Belorusa, Rumuna, Bugara, kao i ljudi iz Srbije, u odbrani srpskih i pravoslavnih krajeva i ljudi u BiH, Hrvatskoj ili Kosovu i Metohiji", naglašava Ivanišević.</s><s>On navodi da je Institut, podstaknut višegodišnjim nemarom institucija, prije više godina počeo istraživanje, u kome za svakog srpskog pokojnika iz tog vremena i sa tih prostora želi da utvrdi, a potom i publikuje, osnovne lične podatke, kao i fotografiju pokojnika.</s><s>Trenutno, rad je zastao zbog nedostatka sredstava.</s><s>Ivanišević napominje da je iza svakog poginulog dobrovoljca ostao neko od najbližih rođaka - neutješni roditelji, brat ili sestra, a možda i djeca, a svi oni su zainteresovani da se na dostojanstven način zabilježi i čuva uspomena na njiovog bližnjeg.</s><s>Ivanišević kaže da je od sveštenika SPC dobio prijedlog da se, poštujući kanone, parastos služi u svim srpskim hramovima na praznik Sabor svih srpskih svetitelja, koji pada sredinom septembra.</s><s>On poziva Boračku organizaciju Srpske da podrži ovu ideju.</s><s>Institut za istraživanje srpskih stradanja u 20. vijeku već je pripremio monografiju srpskih žrtava, koja sadrži imena više od 30.000 poginulih i ubijenih Srba u ratu u BiH. http://www.srna.rs/novosti/239225/u-pripremi-i--monografija-o-dobrovoljcima.htm</s>
<s>Šehovac: Srpska vojska nije terorisala civile u Sarajevu</s><s>Ponedeljak, 25 avgust 2014</s><s>HAG/BEOGRAD, 25.</s><s>AVGUSTA /SRNA/ - Pripadnik vojne policije Ilidžanske brigade Vojske Republike Srpske /VRS/ Goran Šehovac danas je, kao svjedok odbrane na suđenju bivšem komandantu VRS Ratku Mladiću, izjavio da njegova jedinica nikada nije dobila naređenje da teroriše civile u Sarajevu.</s><s>"Nismo dobili naređenje da se terorišu civili, niti nam je to bila namjera ...</s><s>Cilj nam je bio samo odbrana srpske opštine Ilidža, a vatra je otvarana samo na neprijateljsku vojsku", rekao je Šehovac u nastavku suđenja Mladiću pred Haškim tribunalom poslije četvoronedjeljne ljetne pauze.</s><s>On je posvjedočio da nikada nije čuo da snajperisti VRS pucaju na civile u gradu, već da su muslimanski snajperisti gađali stanovništvo srpskih četvrti, prenose mediji.</s><s>Svjedok je opovrgavao i navod optužnice da VRS nije propuštala humanitarne konvoje u Sarajevo, ističući da je lično 1993. godine učestvovao u otkrivanju velike količine NATO municije u jednom konvoju Unpfora sa aerodroma "Butmir".</s><s>U pisanoj izjavi, uvedenoj u spis, Šehovac je naveo da je takozvana Armija BiH na sarajevskom ratištu "civile na kojima je bio eksploziv isturala na linije fronta ka srpskim položajima", te da je njegov otac spasio njih nekoliko.</s><s>Na početku današnjeg zasjedanja, glavni Mladićev branilac Branko Lukić oštro je odbacio primjedbe raspravnog vijeća, izrečene prije ljetne pauze, da su iskazi svjedoka odbrane često nerelevantni, uopšteni, da se ponavljaju, kao i da je problematična njihova dokazna vrijednost.</s><s>Lukić je rekao da sudije time Mladiću ograničavaju pravo na odbranu i mijenjaju pravila usred suđenja, na štetu odbrane.</s><s>Suđenje generalu Mladiću odvijaće se ubuduće četiri dana sedmično, a petak će biti slobodan dan, na preporuku ljekara koji su utvrdili da mu je potrebno više odmora. http://www.srna.rs/novosti/232179/sehovac-srpska-vojska-nije-terorisala-civile-u-sarajevu.htm</s>
<s>Sud odbio zahtev tužilaštva, novo veće odlučuje o Mladiću</s>
<s>Glas javnosti 2. jun NA DANAŠNjI DAN Zločini nad Srbima u BiH i Hrvatskoj Masakriranje zarobljenika Povodom 15 godina od stradanja Srba, stavljamo na raspolaganje dokumentaciju o licima srpske nacionalnosti koja su ubijena u masovnim pokoljima juna 1992.</s><s>Pozivamo čitaoce da pomognu u otkrivanju zločina i dopuni podataka koje saopštavamo i kompletiranju dokumentacije Centra za istraživanje zločina nad srpskim narodom Pripremio: Milivoje Ivanišević Lipac, selo u opštini Doboj, nastanjeno pretežno srpskim stanovništvom (Srba 969, muslimana 2, Hrvata 11, Jugoslovena 29, ostalih 11) napala je 2. juna 1993. godine 109. brdska brigada iz Gračanice koja je pripadala oružanim formacijama Armije BiH.</s><s>Srpska odbrana je dugo odolevala napadu i uspela da spase selo u kome se nalazio i veliki broj srpskih izbeglica iz okolnih, ranije već popaljenih srpskih sela, gračaničke, maglajske, tešanjske i dobojske opštine.</s><s>JEDNA OD STRAVIČNIH SLIKA — Na posmrtnim ostacima srpskog dečaka iz sela Donja Kamenica, SO Zvornik, bile su uočljive povrede u vidu odsecanja desne ušne školjke oštricom mehaničkog oruđa, otvaranje prednjeg zida trbuha u obliku kvadrata oštricom mehaničkog oruđa, posekotine u tkivu poglavine u čeono - temenim predelima glave, nanete oštricom mehaničkog oruđa, prostreline glave nanete dejstvom projektila ispaljenih iz ručnog vatrenog oružja, najverovatnije iz blizine, sa ulaznim otvorom u levom čeonom predelu i kanalom prostreline koji se pruža pravcem: put nazad, naniže i nadesno, završavajući se na mestu odlomljene desne slepoočne kosti put spolja.</s><s>Pored velikog broja poređenih i ranjenih branilaca sela i civila, muslimani su zarobili izvestan broj ranjenih srpskih boraca koje su prebacili u svoje uporište i logor za Srbe u selu Stanić Rijeka.</s><s>Svi dovedeni zarobljenici masakrirani su na najsuroviji način.</s><s>Posle izvršene razmene i preuzimanja tela pokojnika i pregleda spoljnih povreda, otkriveni su mnogi tragovi probadanja stomaka i grudnog koša, odsečene uši i nosevi, izvađene oči, polomljena rebra, polomljene kosti nogu i ruku.</s><s>Posmrtni ostaci žrtava preuzeti su tek dva meseca posle izvršene egzekucije.</s><s>Žrtve: 1) Boro (Milovan) Marić, 1965; 2) Branislav (Spasoje) Mitrović, 1954; 3) Dragoljub (Mitar) Nikolić, 1955; 4) Đorđo (Petar) Radojčić, 1970; 5) Milivoje (Simo) Bekanović, 1941.</s><s>Stanić Rijeka, veliko muslimansko selo sa dosta malom, trajno prisutnom, srpskom zajednicom u nekoliko malih zaselaka (Srba 164, muslimana 1543, Hrvata 14, Jugoslovena 40, ostalih 44) u Opštini Doboj.</s><s>U selu se od početka ratnih zbivanja nalazio logor za Srbe.</s><s>Imena većine stradalih u ovom logoru još su nepoznata.</s><s>Poznata su jedino imena zarobljenih branilaca srpskog sela Lipac, koji su masakrirani na najsuroviji način i čija su tela nakon dva meseca predata organima civilnih i vojnih vlasti RS.</s><s>Pokretna imovina, stambeni i privredni objekti izbeglih meštana srpske nacionalnosti opljačkani su, razoreni i spaljeni.</s><s>Žrtve: 1) Slobodan (Dimitrije) Božić, 1944; 2) Velinko (Vojislav) Ivković, 1973; 3) Željko (Vladan) Jović, 1971; 4) Ivan (anto) Joksić, 1941; 5) Duško (Milan) Petrović, 1962; 6) Zoran (Jovica) Todić, 1966; 7) Slavenko (Petar) Todić, 1965.</s>
<s>24.08.2015 09:24 \| G. M. Mostar - Radovi na ekshumaciji posmrtnih ostataka iz jame Radača kod Mostara ni mjesec i po nakon otpočinjanja ne daju rezultate jer je dalje kopanje i spuštanje u jamu zaustavljeno zbog straha od moguće pojave gasova. - Zastoj je na dubini od oko 60 metara.</s><s>Otklanjanje velike količine betona kojom je jama zatrpana ide veoma sporo i oprezno zbog moguće pojave gasova.</s><s>To, pored eksplozivnih naprava kojima je jama blokirana, predstavlja izuzetnu opasnost - kaže jedan od članova tima.</s><s>Dodao je da je do sada izvađena velika količina otpada i građevinskog materijala kojim je jama bila zatrpana.</s><s>- Jama je izuzetno uska.</s><s>Moguće je i da je dublja od 80 metara - kaže on.</s><s>Timovi Agencije za istrage i zaštitu (SIPA), MUP-a RS i FUP-a pod nadzorom Tužilaštva BiH otpočeli su radove na ekshumaciji posmrtnih ostataka žrtava ratnih zločina iz jame Radača početkom jula.</s><s>U ekshumaciji učestvuju specijalni i alpinistički timovi.</s><s>"Glas Srpske" ranije je objavio da se u Radači nalaze posmrtni ostaci 200 do 300 lica srpske i bošnjačke nacionalnosti koji su ubijeni tokom rata u BiH.</s><s>Tu bi, prema prikupljenoj dokumentaciji, trebalo da budu posmrtni ostaci lokalnih Srba i Bošnjaka, ali i ostaci tijela sarajevskih Srba te Bošnjaka iz Stoca i srednje Bosne. http://www.glassrpske.com/novosti/vijesti_dana/U-Radaci-zastoj-zbog-opasnosti-od-gasova/191464.html</s>
<s>Tužiaštvo BiH menja istoriju – Građanski rat pretvaraju u međunarodni sukob</s><s>Ponedeljak, 12 septembar 2016</s><s>Boris Knežević \| 12. 09. 2016 \| Blic Tužilaštvo BiH na svoju ruku je odlučilo da protekli građanski rat u BiH okarakteriše kao međunarodni oružani sukob.</s><s>U optužnici protiv nekadašnjeg komandanta Trećeg korpusa tzv. Armije BiH Sakiba Mahmuljina, koji se po komandnoj odgovornosti tereti za zločine koji su pripadnici zloglasnog odreda „El mudžahid“ počinili nad zarobljenim srpskim civilima i vojnicima u Vozući 1995. godine, nadležni tužilac Sedin Idrizović borbu između Vojske RS i bošnjačke armije nazvao je „međunarodnim sukobom“.</s><s>Međutim, u Dejtonskom sporazumu, ali i u brojnim presudama Haškog tribunala rat u BiH okarakterisan je kao „unutrašnji“ ili „tragični“ sukob.</s><s>- Optužnica protiv Sakiba Mahmuljina obiluje kontradiktornostima koje podgrevaju sumnje da Tužilaštvo BiH pokušava da celi proces pretvori u farsu ili da kroz ovaj predmet uvede kvalifikacije koje su u interesu bošnjačke politike.</s><s>Jedna od takvih kvalifikacija, koja se na mala vrata pokušava progurati kroz Mahmuljivov predmet, jeste i ona da je u BiH vođen međunarodni oružani sukob, što podržava tezu bošnjačkih političara o „agresiji“ koju je Srbija, navodno, počinila na BiH – kažu za „EuroBlic“ odlično obavešteni izvori iz pravosudnih institucija.</s><s>Oni podsećaju da u preambuli Dejtonskog sporazuma doslovno piše da se u BiH dogodio „tragični sukob“, dok su u brojnim haškim presudama, između ostalog i onim koje su izrečene komandantima bošnjačke vojske za zločine nad Srbima i Hrvatima, rat u BiH kvalifikuje kao „unutrašnji oružani sukob“, odnosno građanski rat. - Haške presude Dušku Tadiću i Dragoljubu Kunarcu, ali i one koje su izrečene Rasimu Deliću, Enveru Hadžihasanoviću i Amiru Kuburi, i to upravo za zločine mudžahedina u centralnoj Bosni, jasno su definisale protekli rat u BiH kao unutrašnji oružani sukob – ističu naši sagovornici.</s><s>Direktor Republičkog centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih Milorad Kojić nazvao je skandaloznim pokušaj Tužilaštva BiH da, kako kaže, kroz slučaj „Mahmuljin“ falsifikuje istorijske činjenice. - Jasno je da se na ovaj način nastoji promeniti utvrđeni karakter rata u BiH, što je nedopustivo – zaključuje Kojić.</s><s>Prepolovljen broj žrtava Osim pokušaja da se izmeni karakter proteklog rata, izvori „EuroBlica“ ističu da je nadležni tužilac u optužnici protiv Sakiba Mahmuljina doslovno prepolovio broj srpskih žrtava u Vozući . - U haškim presudama Deliću, Hadžihasanoviću i Kuburi dokazano je ubistvo 92 Srbina, a razmatrano je ubijanje 182 zarobljenih srpskih civila i vojnika.</s><s>Tužilac Idrizović je zanemario mnoge dokazane zločine i celu optužnicu sveo na 52 ubijena zarobljenika – ističu naši izvori. http://www.blic.rs/vesti/republika-srpska/tuzilastadanski-rat-pretvaraju-u-medunarodni-sukob/59zs3ds</s>
<s>Podnete žalbe Haškom tribunalu: Odbrana Ratka Mladića traži poništavanje presude...</s><s>četvrtak, 22. mart 2018 \| Agencije \| NSPM Odbrana Ratka Mladića podnela je sudu u Hagu najavu žalbe na prvostepenu presudu, kojom je on u novembru prošle godine osuđen na doživotni zatvor zbog genocida u Srebrenici i drugih zločina u BiH.</s><s>U najavi žalbe, Mladićeva odbrana zahteva da se ta presuda poništi zbog "niza pravnih i činjeničnih nepravilnosti i grešaka", i da bivši komandant Vojske Republike Srpske bude oslobođen.</s><s>Alternativno, branioci Branko Lukić i Dragan Ivetić traže da Mladiću bude ponovo suđeno.</s><s>Prema podnetoj najavi, žalba odbrane ima devet osnova.</s><s>Prema Mladićevim braniocima, Haški tribunal je pogrešio kada je u presudi utvrdio da je postojao udruženi zločinački poduhvat čiji je on bio pripadnik.</s><s>Cilj tog poduhvata bilo je, prema presudi, trajno i nasilno uklanjanje nesrpskog stanovništva s velikih delova teritorije BiH, koju su lideri bosanskih Srba proglasili srpskim.</s><s>Mladić je presudom proglašen krivim za progon Muslimana i Hrvata iz opština širom BiH.</s><s>Odbrana pobija i nalaz iz presude da su postojala zločinačka udruženja u Sarajevu i Srebrenici.</s><s>Prema presudi, Mladić je kriv za terorisanje stanovništva Sarajeva dugotrajnim artiljerijim i gađanjem snajpera.</s><s>Mladić je osuđen i za genocid u Srebrenici, kao učesnik u udruženom zločinačkom poduhvatu čiji je cilj bilo ubijanje vojno sposobnih muslimanskih muškaraca i proterivanje žena i dece.</s><s>Odbrana ulaže žalbu i na deo presude kojim je utvrđeno da je Mladić bio protagonista zločinačkog udruženja uzimanja za taoce pripadnika Unprofora, u proleće 1995. godine.</s><s>Mladićevi branioci u najavi žalbe navode i da suđenje nije bilo pravično zato što su njegova prava "grubo prekršena".</s><s>Odbrana se žali i na kaznu koju je raspravno veće izreklo Mladiću, uz tvrdnju da sudije nisu u obzir uzele olakšavajuće okolnosti.</s><s>Haški tribunal je 22. novembra prošle godine Mladića (76) osudio na doživotni zatvor, proglasivši ga krivim za genocid u Srebrenici, za terorisanje stanovništva Sarajeva dugotrajnim granatiranjem i snajperisanjem, za progon Muslimana i Hrvata širom BiH i za uzimanje pripadnika Unprofora za taoce, 1992. do 1995. godine.</s><s>Tužioci: Mladić da bude osuđen za genocid u još pet opština Tužilaštvo međunarodnog suda u Hagu zatražilo je, u najavi žalbe na prvostepenu presudu generalu Ratku Mladiću, da Mladić bude osuđen i za genocid nad Muslimanima i Hrvatima u još pet opština u BiH.</s><s>Haški tribunal je bivšeg komandanta Vojske Republike Srpske generala Mladića, 22. novembra prošle godine, osudio na doživotni zatvor zbog genocida u Srebrenici, progona Hrvata i Muslimana širom BiH, terorisanje stanovništva Sarajeva dugotrajnim granatiranjem i snajperisanjem i uzimanje pripadnika Unprofora za taoce, 1992. do 1995. godine.</s><s>Tribunal je, međutim, Mladića oslobodio krivice za genocid u još pet opština.</s><s>U podnetoj najavi žalbe na taj deo presude, tužioci traže da apelaciono veće Mladića proglasi krivim i za genocid nad Muslimanima i Hrvatima u opštinama Foča, Kotor Varoš, Prijedor, Sanski Most i Vlasenica.</s><s>Haški tribunal je prvostepenom presudom, većinom glasova, utvrdio da su pripadnici srpskih snaga imali "genocidnu nameru" da Muslimane i Hrvate u tim opštinama unište kao etničku grupu.</s><s>Iako je "veliki broj Muslimana i Hrvata ubijen, ili su im nanete teške povrede", veće je, međutim, zaključilo da oni nisu činili "značajan deo" tih etničkih grupa u opštinama, te da nije ispunjen taj uslov za krivično delo genocida.</s><s>Presudom je, takođe, utvrđeno da Mladić i drugi učesnici u udruženom zločinačkom poduhvatu nisu delili genocidnu nameru da unište Muslimane i Hrvate u pet opština.</s><s>Mladić je, stoga, bio oslobođen krivice.</s><s>Tužilaštvo u žalbi navodi da je taj nalaz iz prvostepene presude pogrešan i traži da apelaciono veće utvrdi da su na meti Mladićevih snaga bio "značajan deo" muslimanskog i hrvatskog stanovništva.</s><s>Takođe, tužioci žalbom traže da bude ispravljen zaključak iz prvostepene presude, za koji tvrde da je pogrešan, da Mladić nije imao genocidnu nameru u pet opština.</s><s>Najavu žalbe na prvostepenu presudu podnela je i odbrana generala Mladića, koja traži da zbog niza pravnih i činjeničnih grešaka sudija ta presuda bude poništena, a Mladić oslobođen.</s><s>Alternativno, odbrana traži da Mladiću bude ponovo suđeno. http://www.nspm.rs/hronika/podnete-zalbe-haskom-tr-da-bude-osudjen-za-genocid-u-jos-pet-opstina.html</s>
<s>Peticiju za odlaganje festivala potpisali i srpski akademici</s><s>Petak, 29 jul 2016</s>
<s>Počela ekshumacija u krugu bolnice Koševo, pronađeni dijelovi kostiju</s><s>Sreda, 10 februar 2021</s><s>SARAJEVO, 10.</s><s>FEBRUARA /SRNA/ - U krugu bolnice Koševo u federalnom Sarajevu danas je započela ekshumacija u potrazi za posmrtnim ostacima žrtava proteklog rata, potvrđeno je Srni iz Instituta za nestala lica BiH.</s><s>"Za sada su na samoj površini zemljišta pronađeni fragmenti kostiju, a do kraja dana biće više informacija o tome šta je pronađeno na ovom lokalitetu", rečeno je iz Instituta.</s><s>Iz Instituta navode da bi se, prema izjavi svjedoka koji je dao informaciju, na ovom lokalitetu mogli naći posmrtni ostaci žrtava koji su iz bolničke mrtvačnice ukopani na tom lokalitetu.</s>
<s>NSPM: Dvadeset četiri godine od herojskog čina majora Tepića</s>
<s>(Original pisma generala Ratka Mladića na kraju traskripta) Ćelija A – 2188 SATRAPIJA Hag Holandija 24.02.2013. g. 17,35 Poštovani Druže Zjuganov, Dragi Drugovi i Braćo i sestre iz Ruske Dume, Velika Vam Hvala što ste pokrenuli Komitet Dume za pomoć Srbima – robovima u Haškom Kazamatu.</s><s>Učinili ste meni veliku čast što ste poslali Deputate da me posete u pritvorskoj jedinici tj. u Gargamel sudu, Haškom Tribunalu.</s><s>Rado se izljubio sa svima: 1. Drugom V.Komojedovom, 2. Admiralom A.Tarnajevom, 3. Pukovnikom P. Dorohinom, 4. Akademikom Jelenom Guskovom, mojom prijateljicom i sestrom.</s><s>O njima ponešto saznah, ali od moga monologa nisu se ni mogli poslužiti pripremljenim specijalitetima koje napraviše moje kolege oficiri, robovi u NATO Kazamatu.</s><s>Dragi prijatelji dao sam sestri Jeleni jedno 5-6 stranica iz sveske koje sam napisao u sudnici dok je NATO-komisija zasedala, to nije sud to je korumpirana NATO mafija koja oslobađa njihove zlikovce Hrvate, Muslimane i Albance, a Srbe tamniče na drakonske kazne, obično na doživotne robije, na nekoliko desetina godina, neki su „umrli“ u Kazamatu, ili se „ubili“ ili su celu deceniju u njihovim čeljustima i čekaju njihovu inkviziciju.</s><s>Mi smo po njima krivi zato što smo Srbi i pravoslavci, zato što smo branili svoju zemlju SFRJ, svoju čast, naš narod i pravoslavnu veru, što smo se suprostavili NATO nemani i fašističkoj nakazi Hrvatskih, mudžahedinskih i šiptarskih narko ubica i separatističkih gomila koje pomoću Berlina, Beča, Rima, pa i malo šire hoće da se ustreme na pravi cilj trasiran u vreme Bizmarka i Napoleona, kasnije Hitlera.</s><s>Kakav im je bio cilj i zadaća – tada – isti je i sada samo su te planove umotali u šarene folije, a cilj im je isti ili sličan prethodnim imperatorima koji upadaše sa svojim hordama na PRAVOSLAVNU SVETU ZEMLjU.</s><s>Išli su malo okolo i strategijom kao:</s><s>a) Napoleon Bonaparta.</s><s>* Odvojeno maršovati skupa se tući.</s><s>Braćo deputati svi Vi to znate bolje od mene Ratka Mladića.</s><s>Bonaparta je upao na Balkanski prostor ovladao obalom, porobio Dubrovnik, nekada pretežno Srpski grad.</s><s>Okolno stanovništvo počeše preobraćati u katoličku veru (Slovence i Hrvate) čist PROZELITIZAM.</s><s>Pod sloganom da brane hrišćanstvo od Turaka uz pomoć Beča (Monarhije) i Rima sve su pokatoličili i gurnuli ih na Srbe i Srbiju, na Ruse i Rusiju.</s><s>Vi znate koliko naše pravoslavne dece poginu u tim odbrambenim ratovima, da bi se sačuvala Rusija i odbranila Moskva.</s><s>Ovo što ja pišem možda će učene glave kao Drugarica Akademik i Moj saborac oceniti slabom ocenom, ali ja Vam ovo pišem iz duše u mojoj ćeliji koja je dimenzija 2,5h3,5h2,20 m, oko 9m3 prostora, sva je od betona, u njoj je bolesnički krevet, vitrina za odeću i obuću, mali vitraž za sitnice, stalaža za BAJDERE (NATO LAŽI i najčešće naučene i montirane CIJINE = SAD i NATO – optužbe) koje imaju za cilj da nas oblate, satanizuju, prikucaju na stub srama, zato što im se nismo spustili pod noge da im celivamo njihove krvave čizme i krvave ruke kroz vekove do ramena.</s><s>Oprostite na teškim rečima, možda sam ja ogorčen, ali se ja NATO i ZAPADNE NEMANI uopšte ne plašim, znam ih ja dobro jer sam 5 godina ratovao protiv njihovih miljenika i njigovih hordi.</s><s>O tome ću kasnije.</s><s>Hoću još o Bonaparti i njegovom pohodu na Moskvu.</s><s>Ruski narod i Ruski Heroji su mu na Borodinskom bojištu dali lekciju i put u Francusku.</s><s>Ništa katolici nisu platili, a puno su Pravoslavlju i Veličanstvenoj Rusiji i spalili, opljačkali, razorili i pobili.</s><s>Rusija, slavenska duša orpostiše im sva zlodela, pa i sada ima posledica od njegovog pohoda, a oni se diče nekom kulturom i „svetlostima Pariza“.</s><s>O Bonaparti toliko.</s><s>Nije zaslužio da trošim olovku – Rusku, crvenu, a na njoj piše KPRF, a ja dodajem: „ovom olovkom Ratko ćirilicom piši i slobodno diši“.</s><s>Draga braćo i sestre Deputati ovo je prva olovka iz Majke Rusije, ova Vaš PODAROK mi je drag i mio isto kao i kapa, majica, pismo druga Zjuganova i svih koji osnovaste Komitet u DUMI za odbranu nas haških osuđenika i pritvorenika.</s><s>Ja ću sve učiniti, a mala mi je moć, da ovu NATO Aždaju demistikujem i razotkrijemo njene namere, a one su meni vidljive.</s><s>O tome ću malo kasnije reći.</s><s>b) sada o monstrumu Hitleru!</s><s>O njegovom „Blic Krigu“ dosadašnja istorija zna i istoričari.</s><s>Ponešto znam i ja.</s><s>Učio sam na vojnim školama o fašizmu i njegovom planu „Barbarosa“ i liniji A-A (Arhangelsk – Astrahan).</s><s>Kuda je ta linija išla preko ili istočno od Urala.</s><s>Svoje je armije uputio pravcima Berlin-Varšava-Moskva; Berlin-Pribaltičke zemlje-Minsk-Lenjingrad, a deo armija (Pauls) je usmerio ka Staljingradu, a 1942.g. je Romela uputio severnom Afrikom sve do Gorbuka.</s><s>Iole dobar maljčik zna iz istorije šta i kako se dešavalo.</s><s>Kakve je podvige činio svaki crvenoarmejac, šta je sve činio major Lugavoj da ojača odbranu i da fašisti ne upadnu i razore Lenjingrad-Petrovgrad, grad Heroj koji je izdržao 900 dana u blokadi.</s><s>Znaju li naši naraštaji gde je Ozero Ladoga, kako je ono bilo jedina daroga (put) spasa da bi se doturila hrana, lekovi, masnoća, so i hleb promrzlim i izmenoglim stanovnicima.</s><s>Znaju li potomci šta su stanice na ledu zamrznute ladoge, kako su se utopljavali čajem vozači konvoja i sl.</s><s>Da li iko sem jezera Ladoge zna koliko je kamiona, tovara i heroja propalo pod led i skončalo mladi život, to još sigurno nije popisala Akademija Nauka – to se sve neda ni naći ni iz hladnih dubina izvaditi, a kamoli opisati i popisati smrznute od gladi i iznemoglosti na ulici Carske Prestonice Romanovih.</s><s>Znaju li nam deca podvig lekara u Lenjingradu koji umire od gladi i kada mu medicinska sestra predlaže da pojede koru hleba (100 gr), 50 grama masnoće i 10 gr. soli (NaCl – natrijum hlorid) i da mu da injekciju da mu spasi život a taj kolos-Heroj reče: „Ne, to sve ostavi da se da vojniku na frontu, a ti karandaš v ruke i piši simtome bolesti od gladi“ – i tako skonča taj junak.</s><s>Imam ga još u mom srcu, on i svi naši junaci iz prošlih i ovih ratova daju mi snagu da sve izdržim i da dođem vedra čela u svoju kućicu stan – sa 3 kvartire u slobodarski Beograd, da se nađem među ljudima u prelepoj Moskvi, da posetim Akademiju nauka i Vas Sestro Jelena, da zaplivam u rekama Moskvi, Volgi i Jeniseju, da vidim Sibir, Jakutiju, Bajkonur, Vladivostok, da dođem na Sahalin i Kamčatku, da posetim Don, da vidim Ural i Ingušetiju, da se sretnem sa herojskim ruskim narodom koji stoji na braniku pravoslavlja, uz slavnu i čvrstu Rusku Armiju zaustavio džihad ratnike da se ubacuju u Majku Rusiju.</s><s>Baš sam se raspisao dr Jelena, baš ću se pokazati slabim učenikom o prirodnim lepotama veličini naše MATUŠKE Rusije, ali hoću da Vam budem pomalo dosadan jer sam bio duboko potresen terorističkim pogromu dece u školi u Belsanu, teroru u pozorištu Ostankino ili teroru na stanici podzemnoj u Moskvi.</s><s>Po meni to nije znanje samo muslimanskih ekstremista, to su pakleni planovi zapada „NATO“, CIJA a na čelu su lobisti multinacionalne korporacije, a glavni distributer tih pakosti je PENTAGON, a osnovna mu je osovina i pokretačka snaga Haški Tribunal.</s><s>Tu se ne zna ni koliko tu ima cijinih ljudi – od Predsednika suda MERONA, raznih žbirova koji vršljaju po planeti, huškaju na rat ili ga potpaljuju i otvoreno ga najavljuju kao legalan i legitiman haos, a OUN su stavili pod svoju šapu i kroz strategiju, sukoba niskog intenziteta ruše državu po državu, metropolu po metropolu, idu putevima nafte i kapitala, kao zavode demokratiju i ljudska prava, čuvaju kao nekakav mir i slično.</s><s>Kome su oni doneli mir, kada i gde?</s><s>Ja sam njihove generale mnoge upoznao od onih iz Afrike, Evrope, Indije do Amerike.</s><s>Pitao sam ove perjane Francuze: Moriona, Sabirua, Kota, Žalvijara i druge...</s><s>D.Prel i Engleze: Hejza, Rouza, Smita ili Američke: Klarka i slične – koji su mojih godina, pa g.Klarku postavim prosto pitanje: „Da li je on ikada i gde ratovao i zašto?“ A on kao iz topa – Na glavi mu kapa sa 4 zvezde-bele- a on reče na sastanku u Banja Luci 1995 (snimila kamera) „o da ja sam imao u dosadašnjoj karijeri 12 ratova u 11 zemalja, bio sam u ratu u Vijetnamu u Golfu i td.</s><s>Ja mnogo nestrpljiv, kako me Bog dao – brz i odmah ga pitam: „U kojim ste to Vi zemljama ratovali i zašto.“ On ih nekoliko nabroja a ovaj Englez Smit hoće da promeni temu – vidi da sam ga uvukao u živo blato!</s><s>Smit – engleska lisica ubaci odmah temu o humanitarnim konvojima, o snabdevanju UN, to jest NATO TRUPA.</s><s>Braćo Rusi, DEPUTATI, nisam oštar već sam previše blag u opisu UN snaga na prostoru SFRJ.</s><s>Čast izuzecima, Rusima, donekle Skandinavcima, Kanađanima, a ostalo iz ZE zemalja sem Španaca, Grka i Ukrajinaca to je pravi fašibozluk, samo šaraju vozila, menjaju tablice i nazive: SFOR, IFOR, te neka implementacija, te zaštitne snage, a to Vam je sve NATO.</s><s>Ima tamo nekih koji su časno služili i bili korektni, gos.</s><s>Akaši, g.Ivanov, g.Serđo Demelo koga ubiše „Džihad ratnici“ i par primeraka i oficira tipa puk.</s><s>Demurenka i sličnih, a mnogi su imali i debele račune $, DM, E od droge, nafte, prostitucije, kocke, trgovine robljem – ženama i slično.</s><s>Evo primera: Planina Treskavica ispod koje sam rođen ima nadmorsku visinu 2082 m, Bjelašnica 2062 m nv, Igman skoro upola manji, pošumljen, olimpijske skakaonice i skijališta (muški slalom 1984), hoteli, tamo su muslimani 12.diviziju i deo u Sarajevu (Zaštićena zona???) u kojoj je 1.K ABiH sa oko 130-150.000 vojnika dobro naoružanih otimačina, pljačkom i ubijanjem pripadnika JNA – legalne vojske SFRJ i JA.</s><s>Oni se naoružaše kao i Hrvati iz Arsenala NATO, iz Mađarske, Poljske, Njemačke, Austrije uz pomoć Vatikana i Američkih administracija sa oružjem iz Turske, Irana i dela islamskih zemalja i to uz prisustvo snaga i osoblja UN-mirovnjaka.</s><s>I Hrvatima, Slovencima i Albancima, a za SFRJ, Srbiju, Crnu Goru, RSK i Republiku Srpsku i srpskom narodu: 1. Sankcije 2. Pretnje 3. Ucene 4. Sankcije na Drini 5. Totalna blokada i sprečavanje izvoza, trgovine, nema protoka ni roba, ni ljudi, ni misli, 6. Medijska blokada i Satanizacija, blaćenje i «pljuvanje», 7. Bombardovanje i razaranje – od rezidencija, zgrade Vlade, kasarni, TV i radio stanica, škola, vrtića, mostova, vozova, aerodroma, presecanje vazdušnih, rečnih putnih i železničkih čvorišta, razaranje sela, domaćinstava, poljoprivrenih kapaciteta do ubijanja male Milice na noši u porodičnoj kući.</s><s>Moji dragi prijatelji ovo Vam pišem radi Vas, da Vam se otvore oči, da se ne drema jer «Nato» nije zahvatio Balkan, Sredozemlje, Bliski, Srednji i daleki Istok radi mene, Ratka Mladića.</s><s>Oni su prešli preko nas, dobro nas ogradili debelim betonom, visokim zidovima, čeličnim vratima, neka su visoka i široka po 10 i više metara, sve ćelije su stalno ozvučene, levo u ćošku iza dežura kamera.</s><s>Ona je robot, ne zna ni kome ni šta i čime pišem, ali ja to pišem ovom krasnom olovkom i još ću pisati uzinat robotu «NATO-u» i ovaj moj blokčić će doći u sigurne ruke, ruke Ruskih drugova, doće do Dume, Akademije nauka, pa ako išta valja vi ga dajte sveštenicima, đacima, novinama, narodu, TV stanicama, štampajte i neka naše pravoslavno jato vidi šta i kako se i u ovim uslovima bori za našu grudu Pravoslavnu, za našu karaulicu Republiku Srpsku, za našu majčicu Srbiju i MATUŠKU Rossiя (ili ю), za ja zabil pisat po ruski!</s><s>Izvinite godine, sada će na čisti ponedeljak (08.03.43) biti punih 70 let.</s><s>Da ste mi zdravi i živi, slava Velikoj Rusiji od Sahalina – do Berlina, gde nas oslobodi slavna Crvena Armija i veliki Vojskovođa Žukov.</s><s>Njemu sve počasti, ali kada je slavni Heroj Gagarin – prvi otišao u Kosmos i plejada heroja Kosmonauta – neke lično znam, a posebne pozdrave šaljem našoj Valentini Terješkovoj, kao i svim ženama Rusije i pravoslavnih zemalja, želim sreću, ljubav, dobrotu, hrabrost i ljepotu i da nam se želje ispune.</s><s>Dragi drugovi i drugarice Deputati – članovi Dume svi u snop, bez trvenja, NATO se širi, oni su već u vašim domovima, njihove rampe i rakete sa lansera za 5 minuta mogu tući Moskvu, ne potcenjujte ih, znaju šta hoće, ono što nemaju, hoće bogatstva Rusije, hoće plin, naftu, umetine i sve što je lepo trpaju sebi.</s><s>Pa i ovaj radijator u mojoj ćeliji radi i greje na Ruski gas, sva njihova kola troše otetu naftu.</s><s>U ovoj Holandiji je stalno kiša, hladno, imaju svega – ukradenog iz kolonija, a ja pišem ove reči Ruskom olovkom i grejem se Vašim plinom, struju trošim nemilice, danju i noću, pa njih i nas je osvetlio Srpski genije, popov sin iz sela Smiljana iz Republike Srpske koju NATOvci uz pomoć ustaša razoriše i narod u izgnanstvo oteraše.</s><s>O ratu i našim posrtanjima ću Vam pisati kroz rešetkasti prozor i blindirano staklo i to će biti ubitačno.</s><s>Po mome skromnom viđenju i znanju iz istorije, rodih se 1943. godine u burnim godinama i neprijateljskim ofanzivama, a u Teheranu se sastaše Velikani istorije: 1. Staljin, 2. Čerčil i 3. Ruzvelt i doneše gradiozne odluke da se porazi fašizam i stvori mir.</s><s>On trajaše zahvaljujući Svetlom Ruskom oružju, Herojskom otporom Crvene Armije i 30.000.000 žrtava u sali suza na Paklenoj Gori, njihove žrtve su na svetilištu slobode u Moskvi, pa moji mili deputati zar Vi ne vidite da je NATO neman 5' do Mauzoleja slobode.</s><s>NATO merka Kinu i Rusiju, pipkaju oko Koreje i IRANA, pitanje kada će i koga zasuti predatorima, lokatorima, vidljivim i nevidljivim kamerama, tomahavkama, STELT – avionima, pa i ono što nas zadesi u oblasti, pitanje šta je i odakle je krenulo, kako baš taj «meteor» pade na Čeljabinsko područje.</s><s>Nije valjda samo došao da polomi stakla.</s><s>Vi dobro procenite i vidite kakva je to pojava, čija je to ujdurma, kako da to pada na Rusiju, zastrašuje Kubu i njen narod, a promaši Ameriku.</s><s>Ona se širi kao balon, pa «valjda» te pojave se uplaše i padnu na Rusiju!</s><s>Srdačan pozdrav bratskoj ROSSII.</s><s>Ratko Mladić Završeno 25.02.`13 u 1,18 č. *** Prenosimo i ruski prevod pisma Generala Ratka Mladića sa sajta: http://sv-melnik.livejournal.com/9239.html http://facebookreporter.org/%D0%B5%D0%BA%D1%81%D0%%D0%B0%D1%82%D0%BA%D0%B0-%D0%BC%D0%BB%D0%B0%D0%B4/ Neznatne korekcije prepisa prema tekstu originala (Institut).</s><s>Prilog: Original pisma Napomena: U originilu koji je objavljen na sajtu sv-melnik.livejournal.com nedostaje 15. stranica pisma generala Ratka Mladića.</s>
<s>Pavel Dorohin, predsednik ruske komisije za odbranu generala Mladića, sekretar Centralnog komiteta Komunističke partije Ruske Federacije, deputat Državne Dume, uoči glasanja u Savetu bezbednosti UN uputio je pomoćniku Predsednika Ruske Federacije J.V. Ušakovu i Ministru inostranih poslova Ruske Federacije S.V. Lavrovu zahtev o zaštiti srbskih patriota i o nelegitimnosti Međunarodnog suda za bivšu Jugoslaviju (MSBJ).</s><s>Pavel Sergeevič Dorohin Međunarodni tribunal za bivšu Jugoslaviju grubo narušava norme međunarodnog prava!</s><s>Sva dešavanja koja se odvijaju u Hagu premet su budne pažnje ruske Komisije za odbranu generala Mladića.</s><s>Sudski proces u Hagu “tužilac protiv Ratka Mladića” trenutno se nalazi u neprihvatljivm stanju.</s><s>Predsednik komisije Pavel Dorohin smatra da “Rusija treba da interveniše”.</s><s>Našoj komisiji je poznato da se srpski patriota Ratko Mladić, koji je optužen od strane Tribunala, i njegova odbrana nalaze u nepodnošljivim uslovima.</s><s>Sudski proces je namerno započet u vreme kada odbrana nije imala mogućnosti da se pripremi, s obzirom na to da svi dokumenti optužbe nisu bili otkriveni.</s><s>Tok procesa je vođen na takav način da odbrana ili nije raspolagala neophodnim dokumentima, ili su bila narušena pravila njihovog objavljivanja.</s><s>Takvi postupci predstavljaju flagrantno kršenje međunarodnog prava, pa čak i pravila haškog Tribunala.</s><s>Pavel Dorohin naglašava da je zdravstveno stanje ratnog generala i dalje teško i ne može se uporediti sa stanjem bilo kog drugog optuženika haškog Tribunala.</s><s>Uprkos tome, sudske sednice se nastavljaju bez obzira na tu okolnost.</s><s>Tužilaštvo dovodi lažne svedoke, što sudsko veće “ne primećuje“, i dobija punu podršku suda.</s><s>Predstavnici odbrane podvrgavaju se ponižavajućem tretmanu od strane sudija, čak im se ne daje prilika da svedocima postavljaju pitanja.</s><s>Pri tome, sudsko veće otvoreno pokazuje svoje predubeđenje prema odbrani i optuženom generalu, ne dozvoljavajući mu da razgovara sa svojim braniocima.</s><s>Poseban cinizam suda ogleda se u tome što Ratku Mladiću neprestano upućuju omalovažavajuće primedbe, prebrojavajući minute koje provede u sanitarnim prostorijama.</s><s>Nepristojni komentari su praćeni pretnjama o vođenju zasedanja suda “bez prisustva optuženog”.</s><s>Haški sud „ne primećuje“ ni činjenicu da dvojica članova sudskog veća uopšte nemaju pravo da se tu nalaze zbog “narušavanja prava optuženog na suđenje pred nezavisnim i nepristrasnim sudom”.</s><s>Naime, predsednik sudskog veća A. Ori je državljanin Holandije.</s><s>S obzirom na ulogu ove zemlje u događajima koji su se desili u Srebrenici (a to je glavna optužba protiv generala Mladića), učešće A. Orija u ovom predmetu direktno narušava princip nepristrasnosti suda.</s><s>Osim te činjenice, postoji više od deset objektivnih razloga za bezuslovno izuzeće holandskog sudije.</s><s>Ali, pitanje odbrane o neophodnosti izuzeća A. Orija ostalo je bez pravnog odgovora.</s><s>Predsednik Haškog tribunala T. Meron je bez ikakvih argumenata jednostavno odbio da prizna postojanje ovih razloga.</s><s>Drugi član sudskog veća K. Flug je takođe pristrasan u ovom slučaju: on je učestvovao u donošenju osuđujuće presude protiv generala Z. Tolimira, koji je bio direktno potčinjen generalu Mladiću.</s><s>Presude. u kojoj je ratni general prepoznat kao “učesnik u krivičnim delima”.</s><s>I još jedna nezakonita okolnost: Ori i Flug predstavljaju one zemlje koje su bile direktni učesnici oružanog sukoba na teritoriji Jugoslavije.</s><s>Pri tome, taktika suda je tako postavljena da branioci generala Mladića nemaju šanse da pred sudom utvrde istinu.</s><s>Njima jednostavno ne dozvoljavaju da govore, čineći to na demonstrativan i ponižavajući način, neprestano pokazujući da im Tribunal u svakom trenutku može oduzeti status.</s><s>Očigledno je da će dalje sprovođenje procesa na ovaj način značiti potpuni i bezuslovni poraz.</s><s>Kako bi se promenila navedena situacija, Pavel Dorohin, izražavajući mišljenje ruske Komisije za odbranu generala Mladića, predlaže da Ruska Federacija primora sud da u ovom procesu imenuje kao prijatelja suda, pravnike nezavisne od haškog Tribunala.</s><s>U skladu sa pravilom 74 Pravilnika o postupku i dokazima haškog tribunala, radi pravilnog razmatranja predmeta, sudsko veće može da dozvoli državi, organizaciji ili pojedincu da se pojavi u svojstvu “prijatelja suda” (amicus curiae) i da se izjasni o bilo kom pitanju koje odredi sud.</s><s>U praksi haškog Tribunala je već bilo slučajeva kada su bili određeni prijatelji suda u predmetu protiv Slobodana Miloševića, iako su ta lica bila imenovana po izboru suda i potpuno su zavisila od suda.</s><s>U ovom slučaju Rusija treba da insistira na imenovanju lica po njenom izboru.</s><s>Tehnički, usvajanje ove odluke može se realizovati podnošenjem zahteva od strane odbrane za imenovanje prijatelja suda, i njihovim imenovanjem od strane sudskog veća.</s><s>Realno, moguće je ostvariti da Tribunal prihvati takvu odluku postavljanjem te odluke kao uslova da Rusija u Savetu bezbednosti UN glasa za produženje ovlašćenja sudija Tribunala, uključujući tu i ovlašćenje članova sudskog veća u slučaju generala Mladića – sudija A. Orija i K. Fluga.</s><s>U skladu sa Rezolucijom Saveta bezbednosti UN broj 2081 od 17. decembra 2012. (kada je Rusija bila uzdržana) ovlašćenje ovih sudija je produženo do 31. decembra 2013.</s><s>Primena ruskog veta (ili pretnja njegovom upotrebom) pri sledećem produženju ovlašćenja navedenih sudija može biti snažan argument da haški Tribunal “dobrovoljno” imenuje prijatelje suda u procesu protiv generala Ratka Mladića.</s><s>Osim toga, treba imati u vidu i mogućnost neprodužavanja ovlašćenja predsedniku haškog Tribunala T. Meronu i potpredsedniku K. Agiusu, kao garanciju za obezbeđenje potrebne odluke od strane sudskog veća.</s><s>Ruska javnost koja nije ravnodušna prema sudbini srpskih rodoljuba čeka odgovarajuće odluke od svoje zemlje, od administracije Predsednika i od Ministarstva inostranih poslova Ruske Federacije.</s><s>S tim u vezi, Pavel Dorohin traži od administracije Predsednika i od Ministarstva spoljnih poslova da razmotre ovo pitanje i da uoči glasanja u Savetu bezbednosti UN ruskom predstavniku upute odgovarajuću izjavu.</s><s>Sergej Meljnik, izvršni sekretar ruske komisije za odbranu generala Mladića, Natalija Pičurina, član ruske komisije za odbranu generala Mladića.</s><s>Materijal je pripremljen uz učešće Aleksandra Mezjajeva.</s><s>Izvor: Natalija Pičurina, putem elektronske pošte Prevod: Redakcija SRBskog FBReportera Redaktura prevoda za sajt Instituta: Institut/am http://facebookreporter.org/%D0%BF%D0%B0%D0%B2%D0%%D0%B0-%D0%B8%D0%BD%D1%82%D0%B5%D1%80%D0%B2%D0%B5/</s>
<s>utorak, 08. jun 2021 \| NSPM \| N1 U Banjaluci jutros je osvanuo transparent podrške ratnom zločincu Ratku Mladiću.</s><s>Transparent je okačen na jedan od pešačkih mostava iznad puta.</s>
<s>Napisao Predrag Popović ponedeljak, 07. mart 2011. 16:25 Petar Bojović se nalazio u koloni JNA koja je napadnuta u Dobrovoljačkoj ulici u Sarajevu.</s><s>Tačno 1. maja istekao mu je vojni rok, a 2. maja trebalo je da proslavi 19. rođendan.</s><s>Zbog haosa koji je vladao, kao i zbog, najblaže rečeno, neopreznosti generala Kukanjca, napuštanje garnizona JNA se oteglo, a Bojović nije dobio odobrenje da se razduži.</s><s>Upoznao sam ga 1994. godine u njegovom rodnom Priboju.</s><s>Kao težak invalid, sa patrljkom koji mu je ostao od desne ruke, i teškim oštećenjem kičme, ispričao mi je kako je uspeo da preživi dva streljanja i zlostavljanje u bolnici, gde je dva meseca čekao razmenu.</s><s>Nalazio se u pretposlednjem kamionu.</s><s>Kad je počeo masakr, on i njegova dva druga nisu ni shvatili šta se dešava.</s><s>Iskočili su iz kabine i legli na zemlju.</s><s>Kad je pucnjava prestala, muslimanski krvnici su ih uhvatili i odveli u gomilu prestrašenih vojnika JNA.</s><s>Bez ijedne reči, dvojica muslimana su počeli da pucaju u njih.</s><s>Bojović je među prvima pao.</s><s>Ne od metka nego od straha.</s><s>Tako je uspeo da preživi prvo streljanje.</s><s>Međutim, muslimani su iz gomile izrešetanih tela izvukli njih šestoricu koji su preživeli.</s><s>Naterali su ih da legnu u jarak pored puta.</s><s>Bojović je opet čuo rafale kalašnjikova.</s><s>Kad ga je metak pogodio, od bola je izgubio svest.</s><s>Pogođen je u desnu nadlakticu, metak mu je polomio kost a krv mu je šiknula preko lica.</s><s>Na njegovu sreću, ubice su pogrešno pretpostavile da je mrtav.</s><s>Nije znao koliko vremena je proveo u besvesnom stanju.</s><s>Kad je došao sebi, pored muslimanskih zlikovaca sa zelenim trakama na glavi i ramenu, bili su prisutni lekari u belim mantilima i neki stranci.</s><s>Jedan lekar mu je pocepao košulju i zavio ranu, jedva uspevši da bandažira polomljenu kost.</s><s>Šokiran, ne shvatajući šta se dešava, stajao je u krvi drugova iz jedinice.</s><s>Jedan musliman mu je skinuo oprtače i opasač.</s><s>U džepu pantalona našao je Bojovićev nožić i načetu konzervu paštete. - Ovim si htio da nas kolješ - vrisnula je jedna žena u lekarskom mantilu.</s><s>Uzela je nož i zabila mu u leđa.</s><s>Pao je na kolena.</s><s>Pre nego što je izgubio svest, čuo je kako neko viče na engleskom jeziku.</s><s>Probudio se u bolnici, sa stražarima pored kreveta.</s><s>Pošto su ga i kasnije obilazili neki stranci, pretpostavio je da samo njima može da zahvali što ona "lekarka" nije dovršila svoj krvnički posao.</s><s>Dva meseca je čekao razmenu.</s><s>Iz Sarajeva se vratio u Priboj.</s><s>Kad smo, dve godine kasnije, razgovarali, on nije znao ko su Bakir Izetbegović, Ejup Ganić i Jovo Divjak.</s><s>Nikad nije ni video televizijski snimak masakra koji je slučajno preživeo.</s><s>Zahvaljivao je Bogu što se živ izvukao, ali stalno je pokazivao na desnu, nepokretnu ruku, skoro potpuno sasušenu ispod lakta.</s><s>U vojsci je položio vozački ispit, nadao se da će mu to kasnije pomoći da se lakše zaposli u Priboju.</s><s>Komanda JNA je otezala sa njegovom razmenom jer je, kako se vodilo u njihovoj dokumentaciji, njemu vojni rok istekao 1. maja.</s><s>Zbog toga nije mogao da dobije ni obeštećenje za teške telesne povrede.</s><s>U leto 2000. godine napravio sam intervju sa Jovanom Divjakom.</s><s>Sreli smo se u prostorijama nevladine humanitarne organizacije koju je vodio.</s><s>O politici nije hteo da priča, samo je psovao Aliju Izetbegovića koji ga je pre vremena oterao u penziju i sprečio da ispuni sve svoje ambicije.</s><s>Tvrdio je da se ne kaje što je organizovao mučku zasedu u Dobrovoljačkoj.</s><s>Kad sam mu ispričao priču o Petru Bojoviću, rekao je - Ko ga jebe, ko ga je terao da dolazi u Sarajevo!</s><s>Danas Dragan Bjelogrlić podržava Jovana Divjaka.</s><s>Pare za snimanje "Montevidea" i svojih drugih filmova i serija, između ostalih, dobija i od Ministarstva kulture.</s><s>Dakle, iz budžeta koji puni, ako je živ i ako može nešto da radi, i Petar Bojović.</s><s>I taj Bojović iz Priboja, kao i mnogi drugi Bojovići koji su preživeli ratne strahote.</s><s>Boris Tadić je posetio ekipu "Montevidea" dok su snimali neke scene na Studentskom trgu u Beogradu.</s><s>Predsednik sad ćuti, nije obavešten da njegovi umetnički miljenici slave lik i delo krvnika iz Dobrovoljačke ulice.</s><s>Lako je Sergeju Trifunoviću da nosi majicu sa likom Jovana Divjaka.</s><s>Da je, kojim slučajem, na grudima nosio aplikaciju Ratka Mladića ili makar mitropolita Amfilohija, već bi B92 organizovala deset linč-emisija, Tadić bi ga proglasio za klerofašistu a Dačić uhapsio.</s><s>Nadam se da je Petar Bojović živ.</s><s>Nadam se da onako obogaljen neće gledati "Montevideo".</s>
<s>06. 06. 2014. 21:49h \| dnevnik.ba U delu Vraca (Istočno Sarajevo) koji pripada Republici Srpskoj, nedavno je postavljena spomen ploča u čast bivšeg generala Vojske RS Ratka Mladića.</s><s>Ploču je postavila lokalna boračka organizacija Istočnog Novog Sarajeva, piše portal dnevnik.ba.</s><s>"Na ovom mestu 19. 05. 1992. godine komandant glavnog štaba Vojske Republike Srpske general Ratko Mladić izvršio je smotru dva bataljona samoorganizovanog naroda Opštine Novo Sarajevo", napisano je na ploči.</s>
<s>Backović: Tribunal u Hagu izricao kazne mimo svog statuta</s><s>Ponedeljak, 08 jun 2020</s><s>08/06/2020 \| RTRS \| Izvor: SRNA Pomoćnik ministra pravde Srbije Čedomir Backović rekao je na sjednici Savjeta bezbjednosti UN da je Tribunal u Hagu doživotne kazne zatvora izricao suprotno svom Statutu i ukazao da se od porodice generala Ratka Mladića kriju službeni izvještaji o njegovom zdravstvenom stanju.</s><s>Backović je rekao da statut Tribunala u Hagu propisuje da pretresno vijeće prilikom određivanja zatvorskih kazni treba da ima u vidu opštu praksu izricanja takvih kazni u sudovima bivše Jugoslavije, saopštilo je Ministarstvo pravde Srbije.</s><s>On je na sjednici Savjeta bezbjednosti, na kojoj je razmatran redovni šestomjesečni Izvještaj o radu Mehanizma za međunarodne krivične tribunale u Hagu, rekao da je general Mladić bio podvrgnut operaciji u uslovima pandemije uprkos preporukama holandskih vlasti da se ne vrše medicinski zahvati koji nisu hitni.</s><s>Backović je naveo da se ne poštuje odluka žalbenog vijeća da se informacije o zdravstvenom stanju generala Mladića dostavljaju njegovom medicinskom timu jednom sedmično i da za takvo ponašanje nema nikakvih sankcija. - Pitanje je kako riješiti probleme ove vrste, kada odluke suda Sekretarijat tog suda ignoriše, a predsjednik suda ih prepušta svojoj administraciji, bez ikakve reakcije, pa čak ni poziva da poštuju odluke svog suda - ukazao je Backović.</s><s>Navodeći da je činjenica da su kazne doživotnog zatvora za pet državljana Srbije izrečene mimo osnivačkog akta Tribunala, Backović je rekao da su one rezultirale dalekosežnim posljedicama, da je bilo onih koji su u toku izdržavanja kazne preminuli i da je time potreba da se "ta pravna besmislica razreši" još izraženija, prenosi RTS.</s><s>Backović je podsjetio i na inicijativu Srbije da njeni državljani kazne izrečene pred Tribunalom izdržavaju u svojoj zemlji, navodeći da odgovora Savjeta bezbjednosti UN još nema i da se ne smije dozvoliti da ovo pitanje ostane neriješeno prije završetka mandata Mehanizma.</s><s>On je ponovio da je Srbija spremna da preuzme obavezu i odgovornost za izvršenje zatvorskih kazni izrečenih državljanima Srbije i prihvati međunarodni nadzor u vezi sa tim. - Nadležne institucije spremne su da pruže jasne garancije da se osuđena lica neće naći na prevremenoj slobodi bez odgovorajućih odluka Mehanizma - rekao je Backović.</s><s>On je naglasio i da Srbija posebno insistira da za njene državljane koji su osuđeni pred Tribunalom važe isti uslovi za prijevremeno puštanje na slobodu nakon izdržane dvije trećine kazne zatvora.</s><s>Backović je dodao da većina molbi koje su državljani Srbije podnijeli predsjedniku Mehanizma za prijevremeno puštanje na slobodu nakon izdržane dvije trećine kazne prvi put prošle godine nije riješena.</s><s>Podsjećajući da je Srbija Tužilaštvu Haškog tribunala, odbranama okrivljenih i sudskim vijećima dostavila ogroman broj dokumenata i da je stav Srbije da dokumentacija koja nije izvedena kao dokazni materijal treba da bude vraćena organima koji su je dostavili, Backović je ukazao da ni na to pitanje do sada nije bilo odgovora.</s><s>Pomoćnik ministra pravde Srbije je ukazao da Mehanizam, koji treba da okonča preostale postupke, riješi sva sporna pitanja u vezi sa izdržavanjem kazni, eventualnih revizija postupaka, pitanja arhiva, još nije ostvario nijedan od svojih ciljeva do kraja i da se nada, budući da se njegov mandat nastavlja do 2021. godine, da će do tada biti riješena sva preostala pitanja.</s><s>Tužilac Međunarodnog rezidualnog mehanizma za krivične sudove Serž Bramerc, povodom ograničenog broja suđenja i žalbenih postupaka iz nadležnosti Mehanizma, ukazao je na uticaj pandemije na postupke u predmetima protiv Jovice Stanišića i Franka Simatovića, kao i protiv generala Mladića.</s><s>Govoreći o bivšoj Jugoslaviji, on je rekao da je "negiranje zločina i veličanje osuđenih ratnih zločinaca preovlađujuće" i da "negiranje i veličanje često podstiču ili podržavaju političari i zvaničnici širom regona". https://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=387416</s>
<s>07.03.2016 15:58 \| Goran Maunaga Sarajevo - Sirijac Imad Muhamed el Husin, poznatiji kao Abu Hamza, bivši pripadnik odreda "El mudžahedin" presavio je tabak i tužiće BiH.</s><s>Sagovornik "Glasa Srpske", koji je blizak Advokatskoj komori FBiH, kaže da će BiH tužiti Evropskom sudu za ljudska prava u Strazburu te da je pisanje tužbe u toku.</s><s>Objasnio je da će Abu Hamza tražiti odgovornost države zbog pritvora u trajanju od osam godina koje je proveo u Imigracionom centru, a iz kojeg je nedavno pušten na slobodu.</s><s>Abu Hamza je uhapšen 2008. godine pod optužbom da predstavlja prijetnju po nacionalnu bezbjednost, ali protiv njega nikada nije podignuta optužnica.</s><s>Pušten je nakon što je na snagu stupio novi Zakon o strancima, koji je usklađen s direktivama Evropske unije.</s><s>Njime je definisano da strani državljani mogu biti zadržani u pritvoru najviše 18 mjeseci. - On traži odgovornost države radi satisfakcije da istina izađe na vidjelo, odšteta ga ne zanima.</s><s>Smatra da je neko kriv što je on tolike godine bio pritvoren.</s><s>Njemu u prilog ide i ranija presuda Evropskog suda kojom je zabranjeno izručenje Abu Hamze Siriji - kaže naš sagovornik.</s><s>Dodao je da u korist Abu Hamzi idu i neke ranije odluke Ustavnog i Suda BiH.</s><s>BiH je Abu Hamzu pokušala da izruči u rodnu Siriju, ali to nije bilo moguće zbog ratnih dejstava u toj zemlji.</s><s>Kad se obratila drugim zemljama za izručenje, stiglo je 39 odbijenica za njegovo izručenje pošto nijedna druga zemlja nema obavezu da ga primi, jer posjeduje jedino sirijsko državljanstvo.</s><s>Upućeni smatraju da je greška Tužilaštva što nikad protiv njega nije otvorena istraga, niti pokrenut krivični postupak iako je on opasan po nacionalnu bezbjednost.</s><s>Direktor Republičkog centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica Milorad Kojić kaže da se samo u BiH može desiti situacija u kojoj čovjek opasan po nacionalnu bezbjednost nikad nije krivično odgovarao te da, kao takav, bude pušten na slobodu. - Sada je trebalo da bude na potezu Tužilaštvo, ali izgleda da je, umjesto toga, tužilac postao Abu Hamza.</s><s>Neshvatljivo je to da nikad niko od pripadnika odreda "El mudžahedin" nije odgovarao za ratne zločine iako je za te zločine u Haškom tribunalu osuđen komandant Armije RBiH Rasim Delić.</s><s>Procesuiranje Abu Hamze bila je prilika da to bude ispravljeno, ali izgleda da je ona propuštena - kaže Kojić.</s><s>Dodao je da je u prilog pokretanja istrage protiv Abu Hamze išlo i to što je Sud BiH za te zločine potvrdio optužnicu protiv komandanta Trećeg korpusa Armije RBiH Sakiba Mahmuljina pod čijom je komandom bio odred "El mudžahedin". - Neprocesuiranje mudžahedina kod njih je stvorilo sliku da su zločini koje su počinili dozvoljeni, a da su oni amnestirani.</s><s>Postoji mnogo dokumenata i video-zapisa koji potvrđuju da su pripadnici odreda "El mudžahedin" činili zločine - zaključio je Kojić.</s><s>Portparol Tužilaštva BiH Boris Grubešić kaže da Tužilaštvo BiH ne može davati nikakav komentar o tome.</s><s>Iako je još 2007. godine u Ambasadi Sirije u Srbiji dobio putne isprave, Abu Hamza odbio je da se vrati u svoju domovinu.</s><s>Poslije toga njegova deportacija je onemogućena zbog ratnih dešavanja u Siriji.</s><s>On je iz Sirije u BiH došao osamdesetih godina prošlog vijeka.</s><s>Državljanstvo BiH dobio je poslije rata, ali je 2008. godine uhapšen.</s><s>Mjere zabrane Abu Hamzi, kad je oslobođen iz Imigracionog centra, izrečena je mjera ograničenog kretanja na području Kantona Sarajevo.</s><s>On je u obavezi da se redovno javlja Službi za poslove sa strancima.</s><s>Osim toga, oduzete su mu putne isprave i druga lična dokumenta. http://www.glassrpske.com/novosti/vijesti_dana/Abu-Hamza-tuzi-BiH/204409.html</s>
<s>Optužnica protiv Atifa Dudakovića još nije podignuta</s><s>Petak, 22 jun 2018</s><s>ATV \| BL-portal.com \| 21. 6. 2018.</s><s>Optužnica protiv Atifa Dudakovića još nije podignuta, skoro dva mjeseca nakon privođenja ratnog komandanta Petog korpusa Armije RBiH.</s><s>Na upit ATV-a o tome hoće li se i kada desiti optužnica, iz bh.</s><s>Tužilaštva samo kratak odgovor - da je istraga u toku i da se na predmetu intenzivno radi.</s><s>Tužilaštvo podsjeća da su na snazi mjere zabrane prema Dudakoviću i još 14 osumnjičenih za ratne zločine u Krajini 1995.</s><s>Optužnica protiv ozloglašenog komandanta V korpusa Armije BiH stoji na čvrstim nogama, a njeno podizanje je pitanje dana, uvjeren je direktor Republičkog centra za istraživanje rata.</s><s>"Ono što jeste problematično jeste što je Sud BiH odlučio da ne odredi mjeru pritvora, i samim tim dodatno zakomplikovao situaciju kada je u pitanju procesuiranje.</s><s>Međutim, bez obzira na to, optužnica će biti vrlo brzo podignuta, i sasvim dovoljno materijalnih dokaza i svjedoka ima, i Atif Dudaković ne može proći bez dugotrajne kazne zatvora", kaže Milorad Kojić, direktor Republičkog centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica.</s><s>Atif Dudaković uredno se javio na telefon.</s><s>Poštuje, kaže, mjere zabrane pa nije mogao ništa zvanično da kaže.</s><s>Njegov advokat, Asim Crnalić, čeka početak suđenja i priprema odbranu svog klijenta.</s><s>Uvjeren je da će konačna presuda biti oslobađajuća.</s><s>"Tužilaštvo sprovodi istragu, a odbrana nema nikakve druge informacije.</s><s>Tužilaštvo će saslušati zaštićene svjedoke, i na osnovu toga donijeti tužilačku odluku", rekao je Asim Crnalić, advokat Atifa Dudakovića.</s><s>Bivši sudija Ustavnog suda BiH, Krstan Simić, kaže da je bilo krajnje vrijeme da Dudaković bude procesuiran - prvenstveno zbog žrtava, ali i da Sud BiH dokaže da može da izvede pred lice pravde "krupne zvijerke" iz rata.</s><s>Advokat Milan Petković ocjenjuje da nisu zadovoljene žrtve koje već godinama čekaju na podizanje optužnice - a zbog obimnog predmeta, čekaće godinama i na konačnu presudu.</s><s>"Pitanje je na koji način i kad će žrtve dočekati pravdu, a sa druge strane, ovo je jako veliki izazov za Sud BiH da pokaže svoju nepristrasnost i da napokon utvrdi se to da je Sud za sve optužene, i da pravda nije selektivna nego da se primjenjuje jednako prema svima", ističe Milan Petković.</s><s>Atif Dudaković je uhapšen 27. aprila u Bihaću, po nalogu Tužilaštva BiH.</s><s>Dva dana nakon toga, on i njegovih 14 nekadašnjih saboraca su pušteni da se brane sa slobode.</s><s>Ratni komandant Petog korpusa Armije RBiH je osumnjičen za ratne zločine počinjene u jesen 1995. na području Petrovca, Ključa, Sanskog Mosta i Krupe na Uni. https://www.bl-portal.com/vijesti/rs-i-fbih/optuznca-protiv-atifa-dudakovica-jos-nije-podignuta.html</s>
<s>Odred El mudžahedin nije izvršio nijednu akciju bez odobrenja</s><s>Sreda, 09 maj 2018</s><s>09/05/2018 \| RTRS \| SRNA U nastavku suđenja komandantu Trećeg korpusa takozvane Armije BiH Sakibu Mahmuljinu za zločine nad zarobljenim srpskim civilima i vojnicima na području Zavidovića i Vozuće 1995. godine, vještak Tužilaštva BiH Martin Frančešević rekao je da odred "El mudžahidin" nijednu vojnu akcuju nije izvršio bez odobrenja.</s><s>"Odnos prema `El mudžahedinu` bio je dvojake prirode", rekao je vještak, pojasnivši da postoji dokument iz kojeg je vidljivo da su Mahmuljin i Centar službi bezbjednosti Zenica upućivali izvještaj, ali da s druge strane postoje dokumenti koji ukazuju da ništa nije preduzimano u vezi sa ovim odredom, prenosi Birn.</s><s>Frančešević je tokom unakrsnog ispitivanja rekao da nije naišao na dokument koji bi ukazao da je komandant Trećeg korpusa naredio pripadnicima službe vojne bezbjednosti da ne vrše svoje dužnosti.</s><s>On je dodao da je bilo različitih operativnih obrada ove službe nad pripadnicima odreda "El mudžahedin".</s><s>Frančešević je sa iznošenjem nalaza počeo 4. aprila kada je rekao da je Mahmuljin direktno komandovao odredom "El mudžahedin" i da je između njih postojala veoma dobra komunikacija.</s><s>On je pojasnio da je do tog zaključka došao i analizom operativnog dnevnika osmatračnice komandanta Trećeg korpusa u kome se nalaze podaci o kontaktima sa pripadnicima odreda "El mudžahedin".</s><s>"U tom dnevniku se jasno može vidjeti da je 9. septembra 1995. godine na sastanku kod komandanta Trećeg korpusa bio i komandant odreda `El mudžahedin`.</s><s>U dnevniku se vidi i da je odred u više navrata izvještavao komandanta Trećeg korpusa o `napretku na terenu`", naveo je Frančešević.</s><s>On je dodao da se iz toga može zaključiti da je odred "El mudžahedin" relativno redovno izvještavao Mahmuljina, a ne komandanta 35. divizije Fadila Hasanagića, kome je taj odred bio pretpočinjen.</s><s>Optužnica tereti Mahmuljina da kao komandant Trećeg korpusa, u čijem je sastavu djelovao i odred "El mudžahedin", ništa nije preduzeo da spriječi zločin pripadnika ovog odreda nad ratnim zarobljenicima i srpskim civilima tokom vojne akcije na širem području Zavidovića i Vozuće 1995. godine.</s><s>Suđenje će biti nastavljeno 16. maja. http://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=297661</s>
<s>SARAJEVO, 28.</s><s>FEBRUARA /SRNA/ - Nastavak suđenja komandantu Trećeg korpusa takozvane Armije BiH Sakibu Mahmuljinu za zločine nad zarobljenim srpskim civilima i vojnicima na području Zavidovića i Vozuće 1995. godine koje je u Sudu BiH trebalo da bude održano danas odgođeno je, rekao je Srni Mahmuljinov advokat Fahrudin Ibrašimović.</s><s>Ibrašimović je naveo da će o nastavku suđenja javnost biti blagovremeno obaviještena.</s><s>Na suđenju održanom 21. februara, svjedok Tužilaštva BiH bivši komandant 35. divizije takozvane Armije BiH Fadil Hasanagić potvrdio je da su pripadnici odreda "El mudžahedin" bili u stalnom kontaktu sa Mahmuljinom, te da su slušali njegova naređenja.</s>
<s>Slučaj Mahmuljin: Tužilaštvo će priložiti 990 materijalnih dokaza</s><s>4/07/2018 \| 12:00 \| SRNA \| RTRS U nastavku suđenja komandantu Trećeg korpusa takozvane Armije BiH Sakibu Mahmuljinu za zločine nad zarobljenim Srbima na području Zavidovića i Vozuće 1995. godine danas je dogovoren način i tempo prilaganja 990 materijalnih dokaza Tužilaštva BiH.</s><s>Tužilac Sedin Idrizović rekao je da se prvi dio od 667 materijalnih dokaza odnosi na dokazivanje komandne odgovornosti Mahmuljina, druga na ekshumacije i obdukcije, dok se treća odnosi na dokaze o oružanom sukobu u BiH.</s><s>Idrizović je dodao da je skoro polovina od 666 materijalnih dokaza već iznesena u dosadašnjem sudskom procesu Mahmuljinu.</s><s>Na današnjem ročištu prisustvovao je i sudski vještak neuropsihijatar Muhamed Ahmić, sa čijeg je vještačenja javnost bila izuzeta.</s><s>Optužnica tereti Mahmuljina da kao komandant Trećeg korpusa, u čijem je sastavu djelovao i odred "El mudžahedin", ništa nije preduzeo da spriječi zločin pripadnika ovog odreda nad ratnim zarobljenicima i srpskim civilima tokom vojne akcije na širem području Zavidovića i Vozuće 1995. godine.</s><s>Suđenje bi trebalo da bude nastavljeno 29. avgusta.</s>
<s>Nastavljeno suđenje generalu RBiH Sakibu Mahmuljinu za ratne zločine: Srbima ritualno odsijecane glave</s>
<s>Tanjug \| 05. novembar 2015.</s><s>Neformalni vođa vehabija u BiH Husein Bosnić osuđen je na sedam godina zatvora zbog javnog podsticanja na terorističke aktivnosti, vrbovanja radi terorističkih aktivnosti i organizovanja terorističke grupe SARAJEVO - Neformalni vođa vehabija u Bosni i Hercegovini Husein Bosnić osuđen je na sedam godina zatvora zbog javnog podsticanja na terorističke aktivnosti, vrbovanja radi terorističkih aktivnosti i organizovanja terorističke grupe.</s><s>Bosniću je pred Odeljenjem za organizovani kriminal, privredni kriminal i korupciju Suda Bosne i Hercegovine izrečena prvostepena presuda, na koju je moguće uložiti žalbu, javlja agencija Fena.</s><s>Sud BiH potvrdio je krajem decembra 2014. godine optužnicu koja Bosnića tereti za počinjenje tih krivičnih dela.</s><s>U optužnici je navedeno da je tokom 2013. i 2014. kao pripadnik takozvane selefijske zajednice u BiH, organizovane van zvaničnih institucija Islamske zajednice BiH, u nekoliko gradova na području BiH radi propagiranja i širenja islamskog radikalizma u BiH i regionu svesno s pozicije verskog autoriteta u toj zajednici javno podstrekavao druge da se priključe terorističkim organizacijama.</s><s>Takođe, u optižnici stoji da je Bosnić javno, na skupovima na kojima je okupljao pripadnike "selefijske zajednice" i putem društvene mreže Jutjub, održavao i objavljivao govore i upućivao javne poruke radi podsticanja pripadnika selefijske zajednice da postanu deo organizovane terorističke grupe ISIL u Islamskoj državi i kao pripadnici grupe učestvuju u aktivnostima koje organizira ta organizacija.</s><s>Kako prenosi portal Klix, iz Tužilaštva BiH su istakli da su zadovoljni presudom, ali da će tražiti veću kaznu u drugostepenom postupku.</s><s>Odbrana je najavila žalbu, a Bosnićevi advokati su naveli da se u ovom slučaju radi o "politički montiranom procesu".</s><s>Bosnić je uhapšen u policijskoj akciji kodnog naziva "Damask" u septembru 2014. godine, u pritvoru je više od godinu dana i to vreme će mu biti uračunato u izdržavanje zatvorske kazne. http://www.novosti.rs/vesti/planeta.300.html:575302-Huseinu-Bosnicu-sedam-godina-zatvora</s>
<s>Stura počinje suđenje Naseru Oriću i Sabahudinu Muhiću</s>
<s>Zašto je CIA prije 25 godina sakrila dokument o masovnim zločinima nad Srbima u Podrinju?</s><s>Nedelja, 14 oktobar 2018</s><s>14/10/2018 \| RTRS Dokument o masakru nad više od hiljadu Srba oko Srebrenice iz 1993. godine američka Centralna obavještajna agencija CIA krila je dvije godine, a onda ga arhivirala među nevažna svjedočanstva, pišu beogradske "Večernje novosti".</s><s>List navodi da je poslije 23 godine uspio da u sjedištu UN u Njujorku locira izgubljeni izvještaj, koji je u maju 1993. godine odnesen u sjedište CIA u Lengliju i u UN.</s><s>Svjedočanstvo nastalo prikupljanjem podataka od prognanih Srba na 25 otvorenih punktova u Podrinju, već 23 godine, čuvana je tajna u zgradi na Ist Riveru.</s><s>Kao zvanični dokument UN, podveden pod “Opštom namjenom”, nedostupan je i haških istražiteljima.</s><s>Sve to, nakon što ga je donedavni ambasador Srbije pri Unesku Darko Tanasković, kao specijalni izaslanik predsjednika SR Jugoslavije Dobrice Đosića, još ratne, 1993. godine predstavio u sjedištu CIA-e Lengliju.</s><s>I to nakon što su ga odbili da to učini u Bijeloj kući.</s><s>"Razgovor je bio korektan.</s><s>Što se tiče materijala, on je ocijenjen izuzetno pozivitno u smislu stručne ocjene, odnosno kako je on urađen, kako je dokumentacija sačinjena, klasifkovana, potkrijepljena podacima", naveo je bivši ambasador Srbije pri UNESKO-u Darko Tanasković.</s><s>Autor izvještaja Milivoje Ivanišević, tada ekspert UN, dokumentovao je razaranje 120 srpskih sela i imenom i prezimenom pobrojao više od 1.000 ubijenih Srba u Srednjem Podrinju.</s><s>Obiman materijal, na preko stotinu stranica i danas čuva i ugrađuje u svoje knjige.</s><s>"Dajem ja sva ta svjedočenja, obnavljam.</s><s>I svjedočenja i nazive sela koja su stradala i ljude koji su ubijeni kada se to dogodilo i dajem koji su muslimani u tome učestvovali.</s><s>Ja dajem više stotina imena muslimana od kojih danas nijedan u Srebrenici ni u Srednjem Podrinju nije pozvano na odgovornost.</s><s>Radi se o više stotina ubica, pljačkaša, ljudi koji su odsijecali glave", istakao je bivši ekspert UN-a Milivoje Ivanišević.</s><s>Američki mirovni aktivista iz Bostona Džered Izrael rekao je za "Večernje novosti" da je devedesetih godina u UN na zahtjev Amerikanaca mnoštvo ovakvih dokumenata označeno kao "tajna" i tako arhivirano.</s><s>Ukazuje i na pravilo da se označi i u kojem se periodu taj dokument može otkriti, što sa ovim izvještajem nije bio slučaj.</s><s>"Papiri o stradanju Srba iz 1993. jednostavno su skrivani dvije godine, a onda arhivirani među nevažnim svjedočanstvima, tako da ih čak ni moćni pretraživač Leksis-Neksis ne može registrovati", dodao je američki mirovni aktivista Džered Izrael.</s><s>Vladislav Jovanović, u to vrijeme šef diplomatije SRJ, ističe da je ambasador u UN Dragomir Đokić sigurno uručio dokument na pravu adresu generalnog sekretara.</s><s>Naglašava da je on i danas aktuelan i da ga treba objelodaniti dok se zna gdje je.</s><s>Isto smatra i Tanasković.</s><s>"Sigurno da je to dokument koji ma trajnu aktuelnost, s obzirom na to da riječ o stradanju Srba u Podrinju, mnogo prije nego što se dogodilo ono što se dogodilo u Srebrenici.</s><s>Dakle, sasvim je razumljiva tendencija u odnosu na taj dokument", kaže Tanasković.</s><s>I za predsjednika BORS-a, motiv je jasan.</s><s>Riječ je, kaže, o pokušaju da se svjetskoj javnosti, događaji u BiH, u to vrijeme, predstave na jednostran način - da su samo Srbi zločinci.</s><s>"Jer kada javnost čuje da se samo dešava da pripadnici jednog naroda stradaju, a da to kod drugih nije slučaj, ne može da zaključi ništa drugo osim da radi o zločnicima koji terorišu jedan miran narod", naglasio je predsjednik BORS-a Milomir Savčić.</s><s>U prilog tome govore i riječi kojima su analitičari CIA završili sastanak s Tanaskovićem - da ne treba da očekuje da podaci o zločinima muslimana proizvedu bilo kakav efekat u smislu mijenjanja slike o ratnoj stvarnosti u BiH, jer su, kako su istakli, "karte za ovu partiju već podijeljene, a srpske su prazne, bez aduta".</s>
<s>Srna, 16.7.2015.</s><s>Onemogućiti pokušaj označavanja srpskog naroda kao genocidnog</s><s>BEOGRAD, 16.</s><s>JULA /SRNA/ - Direktor Centra za istraživanje zločina nad Srbima u 20. vijeku Milivoje Ivanišević rekao je da je istina o Srebrenici u rukama Srba i da podržava inicijativu Srpske radikalne stranke /SRS/ za hitno održavanje Međunarodne konferencije "Istina o dešavanju u Srebrenici i okolini" u Beogradu, da bi se naučno onemogućilo dalje falsifikovanje istorije i pokušaj da se srpski narod označi kao genocidan.</s><s>Ivanišević je, govoreći kao gost na konferenciji za novinare SRS, medijima dostavio obimnu dokumentovanu građu sa niz dokaza kako su muslimani godinama unazad manipulisali žrtvama Srebrenice, podvodeći ranije i kasnije preminule kao žrtve iz 12. jula 1995. godine.</s><s>"Ovde imamo brojne sudske presude institucija BiH po kojim se vidi da je, na primer, Omer N. poginuo 1992. godine, a njegova supruga se obraća sa molbom da se evidentira da je on poginuo tog 12. jula 1995. godine.</s><s>U suprotnom, ona će izgubiti stipendiju Holandije, Norveške ili bilo koga drugog", naveo je Ivanišević jedan od slučajeva iz dokumentacije.</s><s>U prilog tome da Bošnjaci nisu birali sredstva da bi došli do "željenog broja 8.000" ubijenih u Srebrenici, Ivanišević je medijima dostavio i sporna imena sa spiska prvih šest organizovanih ukopa u Potočarima.</s><s>On trvrdi da se veliki broj tih imena nalazio na OEBS-ovom spisku birača iz oktobra 1996. godine, koji je pravljen godinu i nekoliko mjeseci nakon događaja u Srebrenici.</s><s>"U svakom ukopu od 2003. godine, kada su bila tri ukopa, do 2006. godine, dok sam ja to pratio bilo je nekoliko stotina 'birača', skromno rečeno.</s><s>Kako su mogli biti birači 1996. godine ako su ubijeni godinu i po ranije?</s><s>To je doprinos OEBS manipulaciji", kaže Ivanišević.</s><s>On je ukazao i da, kada su neki saradnici OEBS-a, čak i iz Amerike, tražili te spiskove - dobili su odgovor da su ti dokumenti uništeni.</s><s>"Postoje birački spiskovi.</s><s>Mi ih čuvamo i dostavićemo ih OEBS-u", poručio je Ivanišević.</s><s>On je još jednom ukazao da se na mezarju u Potočarima nalazi svega tri do pet odsto civilnih bošnjačkih žrtava, dok više od 80 odsto ukopanih čine vojnici, visoko rangirani oficiri takozvane Armije BiH poginuli na drugim ratištima i džihadisti.</s><s>Potpredsjednik SRS-a Nemanja Šarović rekao je da je obaveza svakog Srbina i patriote da se jednom i zauvijek prestane falsifikovati istina o Srebrenici.</s><s>"Zapad se neće smiriti dok srpski narod trajno ne bude označen kao genocidan.</s><s>Tome se moramo suprotstaviti.</s><s>Ubeđen sam da bi Međunarodnoj konferenciji o Srebrenici u Beogradu prisustvovali brojni važni učesnici, pre svega predstavnici jevrejskog naroda, koji glasno i na svakom mestu poručuju da se ne smije dozvoliti da se zločin u Srebrenici izjednači sa zločinom nad Jevrejima i nazove genocidom", rekao je Šarović.</s><s>On je dodao da je obaveza Srba da zbog žrtava "Oluje" i Jasenovca, koje jesu žrtve genocida, naučno i činjenično opovrgnu tezu da su i sami počinili genocid. http://www.srna.rs/novosti/322310/onemoguciti-pokusaj-oznacavanja-srpskog-naroda-kao-genocidnog.htm</s>
<s>Ispovest iz goraždevske kuće užasa: Iz logora Edina Vranje izašao sam sa 39 kilograma</s><s>16.09.2021 \| Sputnjik Srbija</s><s>Uniformu natopljenu krvlju skinuli su mi u goraždevskoj bolnici, pre nego što će me operisati - na živo.</s><s>Sledeće čega se sećam je samica smeštena u podrumu logora.</s><s>Napolju noć, zima, minus 21, drhtim ispod tanke plahte.</s><s>Do mene dopiru jauci, priseća se Radovan Bogojević koji je iskustvo logoraša stekao u Bosni i Hecegovini - kraj 20. veka Hapšenje Edina Vranja, visokog službenika Federalne uprave policije Bosne i Hercegovine, koje je podiglo političko Sarajevo na noge, spremno da ga brani do poslednjeg „diplomatskog gafa“, nit je koja bi mogla da odmota klupko neistraženih zločina počinjenih nad Srbima u poslednjem ratu devedesetih.</s><s>Ko je bio Edin Vranj, kroz šta su prolazili zarobljenici smešteni u goraždevskom logoru te kako objasniti činjenicu da je tamo bilo smešteno i šestogodišnje dete, razgovaramo sa pomoćnikom komandanta za obaveštajno-bezbednosne poslove 4. Podrinjske lake pešadijske brigade (Ruđanske brigade) Drinskog korpusa Vojske Republike Srpske Radovanom Bogojevićem, koji je u logoru pod komandom visokog službenika BiH proveo 22 meseca.</s><s>Jauci koji se prolamaju kroz noć Bogojević je kao ratni zarobljenik doveden u improvizovani logor ratnih zarobljenika u Goražde januara 1993, nakon ranjavanja i zarobljavanja od strane pripadnika Armije BiH.</s><s>Nije bio jedini ratni zarobljenik koji će biti smešten u ovaj logor, ali je jedan od onih koji su uspeli živi da stignu do njega.</s><s>Mnogi su, priča, nestali, na putu ka logoru.</s><s>„Na putu ka Goraždu ispred nas se isprečio tunel, zatrpan šljunkom i peskom, pokriven minama-paštetama.</s><s>Neko je trebalo da razminira prolaz kroz tunel i oni su poslali zarobljene srpske vojnike.</s><s>Zarobljeni srpski vojnici su mine sklanjali rukama.</s><s>Mnogi su poginuli, a mnogi ranjeni su nastavili dalje putem smrti ka logoru u Goraždu“.</s><s>Po dolasku u Goražde, Bogojevića smeštaju u bolnicu i operišu bez anestezije, na živo.</s><s>Trenuci koje je, kaže, teško pretočiti u reči.</s><s>I ne treba, to su slike koje ne moraju, smatra, da se verbalizuju.</s><s>Dovoljno su strašne same po sebi.</s><s>Nakon bolnice biva transportovan u logor, smešten u zgradi bivšeg ZOILA-Zajednice osiguranja imovine i lica Sarajevo.</s><s>Vreme koga se, kako kaže, nerado seća.</s><s>„Bio sam u samici, podrumskoj prostoriji, toliko skučenoj da nisam mogao da se ispravim.</s><s>Januar 1993, temperatura minus 22.</s><s>U prvih nekoliko meseci nisam bio siguran ko je i koliko nas došlo živo do logora.</s><s>Da nisam sam, znao sam po jaucima.</s><s>Oni su se prolamali kroz noć, svaku noć.</s><s>Kasnije kada su me prebacili u prostoriju sa ostalim zarobljenicima, razumeo sam da je to praksa - i da su najviše stradali dobrovoljci iz Čajniča.</s><s>Ja sam zauzeo mesto Slobodana Tanaskovića iz Višegrada, koji je ovde umro.“.</s><s>Seća se da su svi, njih 12, 13, koliko ih je bilo u jednoj prostoriji, ležali na daskama.</s><s>Neki povređeni, neki ranjeni...</s><s>Prostorija mala, oni priljubljeni jedni uz druge.</s><s>Kada bi neko hteo, kaže, da se okrene na bok, morali su složno svi da promene stranu.</s><s>„Do dolaska Crvenog krsta nismo se kupali.</s><s>Za letnjih noći kad udari žega i vrućina sve je zaudaralo na smrad, a posebno kibla (kanta u koju smo obavljali malu i veliku nuždu), jako je zaudarala.</s><s>Taj miris, taj užas nikada neću zaboraviti.</s><s>Nekako me je to više uznemiravalo od svih saslušanja i batina.</s><s>Nismo ni spavali.</s><s>Mi smo zapravo čekali ko će te noći biti pozvan na razgovor, a šta razgovor podrazumeva znali smo.“</s><s>Posle batina - ili se vraćaš u ćeliju ili u bolnicu Hrana je, priča naš sagovornik, bila oskudna.</s><s>Za doručak malo hleba i vruća voda sa nekom travkom.</s><s>„Do dolaska međunarodnog Crvenog krsta 12. maja, na Svetog Vasilija Ostroškog, praktično da nismo jeli, dobijali bi tek toliko da biološki ostanemo u životu.</s><s>Do tog trenutka nije se ni znalo da smo živi.</s><s>Mi smo vođeni kao otpisani, poginuli.</s><s>Porodice su saznale da smo živi tek pošto nas je Crveni krst popisao.</s><s>Tek tada, godinu dana kasnije, video sam tanak premaz paštete preko parčeta hleba, toliko tanak da je tonuo u rupice hleba.</s><s>Iz logora sam izašao sa 39 kilograma“.</s><s>Sa Edinom Vranjem se susreo, kaže, nekoliko puta za 22 meseca koliko je proveo u logoru.</s><s>Viđao ga je u zatvorskom krugu gde su u prvo vreme u šetnju izvodili logoraše.</s><s>Iz priče saboraca sa kojima je delio ćeliju saznaje da je Vranj iz ruđanske opštine iz koje je bilo najviše zarobljenika.</s><s>Lukavstvo se sastojalo u tome što je Vranj ispitivao zarobljenike, a mučke poslove prebijanja ostavljao svojim podređenima.</s><s>„Mene lično nije izvodio i saslušavao, ali je izvodio Stepovića, Iliju Drobnjaka, Arsić Ljubinka, Petra Kuburovića, Gojka Stupića.</s><s>Ljudi su se ćutke vraćali u ćeliju.</s><s>U ćeliju ili bolnicu, zavisilo je od surovosti dežurnog batinaša.</s><s>Sam sam u nekoliko navrata boravio u bolnici.</s><s>Nismo pričali, nismo delili iskustva, nije bilo potrebe.</s><s>Svi smo sve znali.</s><s>Jauci su se prolamali kroz celu zgradu.</s><s>Ispitivanje, pritisak, a onda nastupaju ljudi oko njega“.</s><s>Logor za decu?</s><s>Kao starešina Blagojević je bio izložen posebnim tretmanima psihičke torture.</s><s>„Mene su mahom saslušavali ljudi iz Sarajeva kako bi saznali informacije o našim položajima, našoj Vojsci, šta imamo od tehnike.</s><s>Pre nego što će me zarobiti bio sam u komunikaciji sa kapetanom Sejdićem, komandantom Višegradske muslimanske brigade, kako bi naše zarobljene razmenili.</s><s>Četiri puta sam izlazio na njihovu stranu tokom organizacije razmene bez međunarodnih posrednika.</s><s>Menjali smo leševe za leševe.</s><s>Pritisci su bili veliki, ali to je rat, a mi vojnici, morali smo sve da istrpimo.</s><s>Mnogo više me je uznemiravala pomisao da je sa nama u logoru smešteno i šestogodišnje srpsko dete sa kojim nismo imali kontakt.“ Logor napušta u razmeni zarobljenika posle 22 meseca.</s><s>Ne voli da priča o tom periodu, ne voli da ga se seća.</s><s>Hapšenje Edina Vranja potvrda je, kaže, da pravda jeste spora ali dostižna.</s><s>Ali on ne likuje.</s><s>Oprostio je kaže, iako ga je posle goraždevske epizode sačekalo još pet operacija na VMA.</s><s>Razgovor prekida pitanje: Zašto me ne pitate šta je bilo najlepše, šta je to lepo što nikada neću zaboraviti“ Šta je to lepo što se čoveku koji je na koncu 20 veka u srcu civilizovane Evrope stekao iskustvo logoraša moglo urezati u pamćenje?</s>
<s>U Miljevićima identifikovano 11 žrtava nestalih u Sarajevu</s><s>Subota, 02 jul 2022</s><s>Oboje su nestali 26. juna 1992. godine u Sarajevu.</s><s>Posmrtni ostaci su im eksumirani na lokalitetu "Gaj" u Sarajevu 24. novembra 1993. godine, a reekshumirani 27. novembra 1998. godine sa pomoćnog stadiona "Koševo" u Sarajevu.</s><s>Radi reasocijacije, danas su identifikovani i posmrtni ostaci Vojka /Živojina/ Balotića, Nade /Gavrila/ Biberdžić, Predraga /Žarka/ Gojkovića, Samira /Ibrahima/ Hasanbegovića, Draška /Vase/ Vukosava, Steve /Mihajla/ Zarića, Stojana /Jefte/ Žuže, Branislava /Obrada/ Čabaka i Marka /Sime/ Boškovića. http://89.111.245.19/novosti/1014339/u-miljevicima-identifikovano-11-zrtava-nestalih-u-sarajevu.htm</s>
<s>SARAJEVO, 23.</s><s>AVGUSTA /SRNA/ - Tužilaštvo BiH danas je pred Sudom BiH svjedoku u predmetu "Veliki park" Rifatu Mašiću, bivšem pripadniku Specijalne jedinice Ministarstva unutrašnjih poslova takozvane RBiH, predočilo različite iskaze koje je dao tokom istrage o ovom predmetu 2008. i 2011. godine.</s><s>Svjedok Mašić, koji je tokom rata bio zadužen za obezbjeđenje Doma policije u Sarajevu, danas je potvrdio iskaz koji je dao Tužilaštvu BiH 16. decembra 2011. godine, kada je rekao da je tokom pucnjave u Velikom parku u prvom momentu vidio dvije osobe, a u drugom Nedžada Herendu kako s njima komunicira.</s><s>Tužilac Vesna Ilić zatražila je od ovog svjedoka da razjasni da li je vidio zarobljene vojnike JNA kada su dovedeni u Dom Policije ili kada su iz njega izvedeni, kako je navedeno u njegovom iskazu od 10. jula 2008. godine.</s><s>"Tačan je iskaz koji sam dao u Tužilaštvu BiH 2011. godine.</s><s>Tada sam rekao da sam zarobljene vojnike vidio u momentu ulaska u hol.</s><s>Imali su jastučnice na glavama, neki su nosili uniformu JNA, a bili su u pratnji meni nepoznatih lica.</s><s>Provedeni su kroz hodnik do podruma, gdje su bili pritvoreni", naveo je Mašić.</s><s>Svjedok je rekao da ne zna kako se desilo da je u iskazu 2008. godine detaljno opisano izvođenje vojnika iz Doma policije, te potvrdio da je konstatovao svoje potpise u zapisniku koji nije pročitao, jer je imao povjerenje u Tužilaštvo.</s><s>On je dodao da ga je 2008. godine ispitivao strani tužilac Filip Alkok, koji mu nije rekao protiv koga se vodi istraga i zašto je on pozvan kao svjedok.</s><s>Mašić je rekao da je akcenat bio na događaju u Velikom parku, a da je on tokom saslušanja zaključio o čemu se radi, te naveo da se ne sjeća da ga je Aklok nagovarao da govori protiv Vikića, ali da je imao neke sugestije istražioca da govori u tom pravcu.</s><s>On je ponovio iskaz koji je dao na prethodnom ročištu u ovom predmetu, kada je rekao da je čovjek, koji je stajao između dvoje vrata, cijelo vrijeme gledao u vrata na koja je izašao pomoćnik šefa bezbjednosti Zlatan Okić, koji mu je klimnuo glavom.</s><s>"Tvrdim da mu je na taj način nešto odobrio, a ovaj čovjek se odmah okrenuo i izašao.</s><s>Nakon pet do sedam minuta čuli su se rafali.</s><s>Prije toga, Nedžad Herenda je cijelo vrijeme hodao kroz hodnik i nervozno pušio", dodao je Mašić.</s><s>On je naglasio da tijela ubijenih vojnika nikada nije vidio, a da je čuo da su transport izvršili ljudi koji su u Domu policije radili kao pomoćno osoblje.</s><s>"Jedan čovjek, koji je sa nama bio u spavaonici rekao je da je učestvovao u njihovom transportu.</s><s>Niko ga ništa nije pitao, a on je to ispričao u buntu jer mu je teško palo što je, kako je rekao, i to morao raditi.</s><s>Rekao je da su tijela odvezena u bijelom kombiju prema Darivi i ostavljena u tunelu", svjedočio je Mašić.</s><s>Prema njegovim riječima, u Dom policije su dolazili komandanti raznih jedinica, a povremeno i Juka Prazina, koji je izuzetno poštovao /jednog od optuženih Dragana/ Vikića.</s><s>Govoreći o Herendi, Mašić je naglasio da mu on nikada nije rekao ko mu je šef, da mu je jednom rekao da je izuzetno zadovoljan i da šef ima povjerenje u njega, a da je kasnije zaključio da mu je šef bio Alija Delimustafić.</s><s>U predmetu "Veliki park", osim bivšeg komandanta Specijalne jedinice Ministarstva unutrašnjih poslova takozvane RBiH Dragana Vikića, optuženi su bivši pomoćnik ministra unutrašnjih poslova takozvane RBiH Jusuf Pušina, te Nermin Uzunović i Mladen Čovčić.</s><s>Vikić, Pušina, Uzunović i Čovčić su, prema optužnici, bili informisani o zarobljavanju osam pripadnika JNA srpske nacionalnosti iz transportera u kvaru na području sarajevskog naselja Dobrinja.</s><s>Prema optužnici, oni su bili informisani o stavljanju zarobljenih vojnika JNA pod kontrolu i nadzor policijskih i bezbjednosnih struktura, koji su potom izvedeni u Veliki park blizu Doma policije u centru Sarajeva, gdje su ubijeni.</s><s>Tijela pripadnika JNA sklonjena su i odvezena s ciljem uklanjanja i prikrivanja dokaza, ali su pronađeni djelimični posmrtni ostaci dvojice ubijenih, dok se za ostalima još traga.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je za 6. septembar. http://www.srna.rs/novosti/620355/svjedoku-masicu-predoceni-njegovi-razliciti-iskazi.htm</s>
<s>Suljagić odbija da dostavi podatke o žrtvama sahranjenim u Potočarima</s><s>Petak, 20 mart 2020</s><s>Srijeda, 18.03.2020 \| Srna \| SrpskaCafe.com Direktor Memorijalnog centra “Potočari” Emir Suljagić odbio je da podatke o okolnostima stradanja žrtava sahranjenih u Potočarima dostavi Nezavisnoj međunarodnoj komisiji za istraživanje stradanja svih naroda u srebreničkoj regiji u periodu od 1992. do 1995. godine.</s><s>Zahtjev za ustupanje informacija Suljagiću je uputio direktor Republičkog centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica Milorad Kojić.</s><s>On je u zahtjevu naveo da je od njega takve podatke tražio predsjednik Nezavisne međunarodne komisije Gideon Grajf.</s><s>Kojić je samo kratko rekao za Glas Srpske da još zvanično nije dobio nikakav odgovor, zbog čega ne želi ništa da komentariše, iako je vidio da je Suljagić u pojedinim medijima već najavio da neće dostaviti podatke.</s><s>Suljagić je za portal Vijesti rekao da nema namjeru da ustupi podatke. – Memorijalni centar nikad neće ustupiti nikakve podatke, jer ne učestvujemo i ničim ne doprinosimo negiranju genocida ili normalizaciji negiranja genocida – rekao je Suljagić.</s><s>S druge strane, predsjednik Republičke organizacije porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila Veljko Lazić kaže da se od formiranja ove organizacije 1996. godine stalno susreću sa opstrukcijama bošnjačke politike prilikom traženja nestalih srpskih vojnika i civila. – Mi zbog tih opstrukcija još tragamo za 1.654 tijela nestalih srpskih vojnika i civila.</s><s>Prošle sedmice smo imali sastanak sa predsjedavajućim Savjeta ministara Zoranom Tegeltijom kojeg smo upozorili i podsjetili da je jedan od direktora Instituta za nastala lica BiH Amor Mašović najavio da će 11. jula u Potočarima sahraniti 82 neidentifikovana tijela.</s><s>Prema mjestu njihove ekshumacije, mi smatramo da su to srpska tijela, što najbolje govori u kojoj mjeri se manipuliše sa srebreničkim žrtvama – kaže Lazić.</s><s>On ističe da se od prvog dana opravdano sumnja da u Potočarima ima ukopanih srpskih tijela, dok bošnjačka strana i ne krije da tamo sahranjuju stradale na područjima daleko od Srebrenice i u periodu izvan jula 1995. godine i prikazuju kao srebreničke žrtve. – Na kraju krajeva, upravo taj Emir Suljagić je otvoreno priznao da je njegov otac stradao 1992. godine u Voljevici, kod Bratunca, a da je sahranjen u Potočarima i prikazan kao žrtva genocida – rekao je Lazić.</s><s>Šef Odbora Narodne skupštine Srpske za boračko-invalidsku zaštitu Marinko Dragišić kaže da su bošnjački zvaničnici nebrojeno puta ponovili da je “jedini način borbe protiv negiranja genocida u Srebrenici promovisanje istine”. – Sutra će opet nas iz Republike Srpske optužiti za nekakvo negiranje, a mi tražimo podatke za potrebe Nezavisne međunarodne komisije upravo da bi se došlo do pune istine o svemu što se desilo u Srebrenici i oko Srebrenice od 1992. do 1995. godine.</s><s>Posljednjim potezom samo potvrđuju da njima nije stalo do istine, već do održavanja lažnog mita o genocidu u Srebrenici – naveo je Dragišić. http://srpskacafe.com/2020/03/suljagic-odbija-da-dostavi-podatke-o-zrtvama-sahranjenim-u-potocarima/</s>
<s>A šta Vi mislite - Milivoje Ivanišević: Istina o ubijanju Srba u Sarajevu i Srebrenici</s><s>Sreda, 19 februar 2020</s><s>Ras televizija, 15. februar 2020.</s><s>Gost emisije " A ŠTA VI MISLITE" autora i voditelja Ratka Dmitrovića, bio je Milivoje Ivanišević, osnivač i predsednik Instituta za istraživanje srpskih stradanja u 20. veku, utemeljitelj Srpskog memorijala i senator Republike Srpske.</s><s>U ovoj emisiji se otkriva istina o navodnim zločinima u Srebrenici, ali i istina o ubijanju Srba u Sarajevu, Srebrenici i Podrinju.</s>
<s>28.06.2022 \|Đorđe Barović \| Vesti Komandant glavnog štaba VRS, general Ratko Mladić je sve lošijeg zdravstvenog stanja koje se dramatično menja nagore, upozorava za “Vesti” Branko Lukić, njegov glavni advokat pred Haškim tribunalom.</s><s>I sin generala Darko Mladić je poslednjih nedelja izneo više zabrinjavajućih tvrdnji o pogoršanom zdravlju njegovog oca. – Ne znam da li je dramatičnije to što je on sve lošije ili to što mi skoro pa da nemamo apsolutno nikakvu informaciju o tome da li ga, od čega i kako leče u pritvorskoj jedinici.</s><s>Njega je, posle korone, prvo videla supruga Desa i bila je zapanjena koliko je fizički lošije.</s><s>Međutim, nedavno ga je posetio i moj kolega Den Ivetić i nije mogao da veruje u kako je lošem stanju.</s><s>Mi smo advokati, nismo lekari i ne znamo da li su to promene izazvane prethodnim moždanim udarima ili su u pitanju problemi sa srcem, ali kada je to golim okom vidljivo onda je valjda logično da lekari preduzmu sve kako bi mu pomogli i ustanovili problem.</s><s>A, to se ne radi – ističe Lukić.</s><s>On ističe da i on i Ivetić svaki put, pre izlaska u javnost sa zdravstvenim biltenom, od generala dobiju pismenu saglasnost da se to obelodani. – Upravo ovakvo obraćanje javnosti nam je za sada, i nažalost, jedini vid borbe koji možemo da sprovedemo za njegovo zdravlje – tvrdi Lukić.</s><s>Na pitanje da li će tražiti hospitalizaciju ili posetu stručnog tima koji bi utvrdio šta je “okidač” za Mladićevo pogoršano stanje, Lukić kaže da to stalno čine. – Ne možemo ga izvesti za ruku i smestiti u neku bolnicu, a to je jedini način da mu se pomogne, jer očigledno on ne dobija adekvatnu negu u pritvoru.</s><s>Svi naši zahtevi u poslednje vreme su usmereni na pokušaj da predsedavajući Mehanizma dozvoli da generala prebace u neku bolnicu i da počnu adekvatno da ga leče.</s><s>To je naš jedini zahtev, a da li će to i dozvoliti zavisi od predsednika Karmela Ađijusa – zaključuje Lukić.</s><s>Mladićev sin Darko nedavno je izjavio za “Vesti” da on sve teže komunicira s porodicom tokom telefonskih razgovora i da više nije u mogućnosti da sam brine o sebi. – Doktori s kojima smo razgovarali kažu da sve to ukazuje na ozbiljan problem koji je verovatno posledica moždanih udara, ali i povišenog šećera, uglavnom iznad 10 što je, kada se uzmu u obzir ostale dijagnoze, veoma opasno – naveo je on.</s><s>Objasnio je i da u Hagu nastavljaju to da prikrivaju, služeći se raznim birokratskim izgovorima. – On ne može da šeta, može da se pokrene, ali nema energije.</s><s>Pokušavam da pošaljem lekara da ga hitno pregleda, ali Tribunal to pokušava da spreči tako što odugovlači s papirologijom.</s><s>Ratko bi morao da potpiše saglasnost, ali mu taj papir niko nije dostavio – rekao je Darko Mladić za TV Hepi.</s><s>Odbijaju da urade magnetnu Darko Mladić je ukazao da u Hagu njegovom ocu odbijaju da urade magnetnu rezonancu glave, jer bi se, kaže, na snimku videlo u kakvom je stanju i ustanovilo da ima masivna oštećenja koja ostavljaju ovakve posledice. – Činimo sve da mu pomognemo, ali imamo opstrukcije.</s><s>Kad god smo pokušali da dovedemo doktore, oni bi počinjali s nekim birokratskim cakama kako bi to sprečili – objasnio je on. https://www.vesti-online.com/mladicu-sve-losije/</s>
<s>Odredu El mudžahedin bili potčinjeni neki vojnici iz 35. divizije</s><s>Četvrtak, 28 mart 2019</s><s>27/03/2019 \| RTRS\| SRNA U nastavku suđenja bivšem komandantu Trećeg korpusa takozvane Armije BiH Sakibu Mahmuljinu za zločine nad zarobljenim srpskim civilima i vojnicima na području Zavidovića i Vozuće 1995. godine, Tužilaštvo je predočilo dokument kojim se jedinicama iz sastava 35. divizije tog korpusa naređuje da određeni broj vojnika stave na raspolaganje odredu "El mudžahedin".</s><s>U tom dokumentu, koji je potpisao nekadašnji komandant 35. divizije Fadil Hasanagić, precizirano je koja će jedinica koliko vojnika ustupiti odredu "El mudžahedin" i koliko će ih staviti u rezervu ukoliko bi ovaj odred zatražio dodatne snage.</s><s>Tužilac Sedin Idrizović predstavio je dokument kojim se na raspoalaganje odredu "El mudžahedin" stavljaju dva tenka "T34" i jedan "T55".</s><s>Ovi tenkovi dejstvovali su u skladu sa potrebama "El mudžahedina", dok je samo Hasanagić mogao izdati naredbu o njihovom pomjeranju.</s><s>Na današnjem ročištu, svjedok odbrane - nekadašnji komandant 4. manevarskog bataljona iz sastava 35. divizije Trećeg korpusa takozvane Armije BiH Haris Ćatić rekao je da, koliko se sjeća, sastancima kod komandanta 35. divizije kojima je prisustvovao nije bilo predstavnika odreda "El mudžahedin".</s><s>Ćatić tvrdi da nije imao kontakte i razmjenu informacija sa odredom "El mudžahedin", kako je to bila praksa sa ostalim jedinicama, jer, kako navodi, nije znao sa kim bi tamo komunicirao i kakva je unutrašnja struktura.</s><s>Prema njegovim riječima, 4. manevarski bataljon bio je direktno potčinjen komandantu 35. divizije, osim za vrijeme akcije deblokade Sarajeva, kada je na mjesec dana bio direktno pod komandom Trećeg korpusa. - Ne sjećam se da je u operaciji deblokade Sarajeva učestvovao odred "El mudžahedin" - naveo je Ćatić.</s><s>Svjedok je rekao da na referisanjima kod komandanta 35. divizije nikada nije bilo riječi o zarobljenicima koje su oteli pripadnici odreda "El mudžahedin", već da je za to čuo od Mahmuljina poslije rata, kada su sjedili u hotelu Kristal u Zavidovićima.</s><s>On tvrdi da su pripadnici tog odreda "bili dobri borci i da su postigli određene rezultate", te da su "lokalnom stanovništvu ulivali osjećaj sigurnosti", što je u suprotnosti sa ranijim svjedočenjima nekih svjedoka, koji su govorili da se lokalno stanovništvo plašilo pripadnika odreda "El mudžahedin".</s><s>Na pitanje optuženog Mahmuljina, šta bi se dogodilo da se ušlo u vojni sukob sa odredom "El mudžahedin", Ćatić je odgovorio da bi to bila katastrofa.</s><s>Optužnica tereti Mahmuljina da kao komandant Trećeg korpusa, u čijem je sastavu djelovao i odred "El mudžahedin", nije ništa preduzeo da spriječi zločin pripadnika tog odreda nad ratnim zarobljenicima i srpskim civilima tokom vojne akcije na širem području Zavidovića i Vozuće 1995. godine.</s><s>Prema optužnici, pripadnici odreda "El mudžahedin" su od 11. do 29. septembra 1995. godine ubili 52 ratna zarobljenika.</s><s>Naredno ročište zakazano za 3. april u 9.00 časova. https://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=331309</s>
<s>Hasanagić: "El-Mudžahedin" bio u stalnom kontaktu sa Mahmuljinom</s><s>07/03/2018 \| RTRS Svjedok Tužilaštva BiH, bivši komandant 35. divizije, Trećeg Korpusa tzv. Armije BiH Fadil Hasanagić, u nastavku svjedočenja koje je počeo prije dvije sedmice, potvrdio je navode optužnice, da su pripadnici odreda "El- Mudžahedin" bili u stalnom kontaktu s komandantom Korpusa Sakibom Mahmuljinom i izvršavali njegova naređenja.</s><s>Mahmuljinu je svjedok spočitao i da je znao za zločine nad zarobljenim srpskim vojnicima i civilima u rejonu Vozuće, ali da ništa nije preduzeo da zločince spriječi ili kazni.</s><s>Optužnica, po komandnoj odgovornosti, Mahmuljina tereti za monstruozne zločine mudžahedina.</s><s>Perfidno se i višečasovno, tim odbrane Sakiba Mahmuljina trudio da od krivice amnestira svog branjenika.</s><s>Iz mnoštva raspoloživih dokumenata, naredbi, izvještaja, evidencija, kao sa "švedskog" stola, Sudskom vijeću je selektovao samo one, koji "poliraju" Mahmuljinovu ratnu biografiju.</s><s>Selekciju su advokati vršili i u sadržaju pojedinih dokumenata, prezentujući samo dijelove koji Mahmuljinu idu u prilog.</s><s>Povremeno su čak i neprimjereno, povišenim tonom, prekidali svjedoka, ne dozvoljavajući mu da završi odgovor, kako ne bi imao priliku da identifikuje glavnog krivca u komandnoj vertikali.</s><s>No, na kraju dvosedmičnog svjedočenja, ipak je bio jasan!</s><s>Priznao je Hasanagić, da je i on kao komandant divizije, prije zločina, od nadređenog Mahmuljina tražio, da zbog manjka ljudstva, mudžahedine zadrži u rejonu Vozuće.</s><s>No Mahmuljin ih je, pisanim aktom, ne samo zadržao, već upravo Hasanagiću potčinio.</s><s>Fiktivno samo, tvrdi, jer njegove naredbe niti su slušali, niti su mu izvještaje podnosili.</s><s>O zločinima mudžahedina, kaže svjedok, i usmeno i pismeno, optuženi je obaviješten!</s><s>Čak i od svog pomoćnika za obavještajne poslove Edina Husića koji je službenom zabilješkom datiranom na 15. septembar 1995. godine, Mahmuljinu "preporučio" da se izvrše "provjere" u logoru mudžahedina.</s><s>Dok su izvještaji o zločinima, sa terena putovali ka Mahmuljinu, on je "frizirane" ne spominjući zločin i zločince slao Glavnom štabu, što je na suđenju i zadokumentovano!</s><s>Optužio je svjedok - optužnog, i da je mudžahedine u zločinu mogao da spriječi.</s><s>U lancu komandovanja, jedini je za to, tvrdi, imao i instrumente.</s><s>Nije Hasanagić negirao ni one naredbe mudžahedinima sa vlastitim potpisom.</s><s>No one su kaže, uvijek bile rezultat usmenih, identičnog sadržaja, tada nadređenog a sada optuženog Mahmuljina.</s><s>Među mnoštvom Mahmuljinovih naređenja potčinjenom Hasagiću, nedostajala je međutim, samo jedna – za spas srpskih zarobljenika odnosno za obračun sa mudžahedinima i njihovom monstruoznošću.</s><s>Mudžahedinski logor “13. kilometar“ u blizini Kamenice, ali i drugi lokaliteti koje su pohodili alahovi ratnici, bili su stratišta za srpske zarobljenike.</s><s>Zlodjela su smještena u obimnoj optužnici.</s><s>Samo tokom akcije “FARZ 95“ kojom je komandovao Sakib Mahmuljin u blizini sela Kesten, zarobljena su 63 vojnika i tri civila srpske nacionalnosti.</s><s>51-og su u logoru ubili.</s><s>Posmrtni ostaci njih 10 su pronađeni.</s><s>Za preostalima porodice još tragaju.</s><s>A suđenje Mahmuljinu se nastavlja, već za sedam dana. http://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=291688</s>
<s>Prvi Francuz osuđen za džihad: U BiH smo se borili da poginemo</s><s>Sreda, 06 mart 2019</s><s>06/03/2019 \| RTRS \| Izvor: dnevni avaz U Afganistanu sam učio kako postati pravi borac, zato sam htio ići u BiH opet i boriti se nakon što sam učvrstio svoju ideologiju.</s><s>David Valat (Vallat), Francuz alžirskog porijekla koji je kao tinejdžer prihvatio islam, jedan je od stranih boraca koji su tokom rata 1992.-1995. bili u Bosni i Hercegovini.</s><s>Nakon prvog boravka, u BiH se želio vratiti poslije obuke za džihadiste u Afganistanu, ali to više nije bilo moguće.</s><s>Radikalna ideologija O ratu u BiH, obukama u Afganistanu i Pakistanu, vezi s terorističkom organizacijom "Naoružana alžirska grupa" u Francuskoj, selefizmu i putu ka radikalizmu i ekstremizmu u razgovoru za Radio Slobodna Evropa govori prvi Francuz osuđen za džihad i vezu s terorizmom i čovjek koji danas pokušava svojim primjerom pomoći mladima koji su se sreli s oblicima radikalnih ideologija.</s><s>Prvi put se javnosti obratio nakon napada na magazin "Charlie Hebdo", smatrajući da je važno da kroz svoju priču govori o problemu radikalizma.</s><s>Rekao je da je u BiH došao u januaru 1993. godine. - Čini mi se da je to bilo dok su bošnjačka i hrvatska strana bile zajedno protiv srpskih snaga.</s><s>Ubrzo nakon je Hrvatska objavila rat Bosni i Hercegovini, ja sam preko kontakta iz Afganistana ušao u BiH.</s><s>Trebao sam ići u Mostar, ali smo prvo došli blizu Sarajeva, u Pazarić.</s><s>Onda mi je on kazao kako treba ići u Mostar.</s><s>Onda me odveo u Zenicu, u jedan kamp.</s><s>Poslije toga sam bio u Tomislavgradu.</s><s>Tu sam boravio neko vrijeme, ali su nam onda rekli kako hrvatska i bošnjačka strana više nisu zajedno i kako ne možemo proći jer je hrvatska vojska blokirala prolaze.</s><s>Onda me pozvao kontakt iz Pazarića i rekao mi da ću se morati vratiti u Francusku i da čekam dok ne nađu rješenje da me integriraju u neku od jedinica, kad se situacija malo smiri.</s><s>Obuka u Avganistanu Ja sam se jako plašio dok sam bio u BiH, zato su mi kazali da se ne mogu opet takav vratiti, ako hoću da budem pravi borac, moram proći obuku u Afganistanu, moram ojačati svoj um i svoju vjeru, sve to kako bih postao pravi komandos, rekli su mi, kako bih možda bio vođa, komandant jedinice...</s><s>U Afganistanu sam bio deset mjeseci, tamo sam imao treninge.</s><s>Poslije sam se vratio i tražio čovjeka iz Pazarića, ali nisam ga našao.</s><s>Nestao je.</s><s>Nisam uspio opet doći na ratište u BiH, a htio sam to - kazao je Valat.</s><s>Dodao je da je u Avganistanu učio kako postati pravi borac. - Zato sam htio ići u BiH opet i boriti se nakon što sam učvrstio svoju ideologiju.</s><s>Nisam se više plašio - rekao je on.</s><s>U BiH je sreo mnogo stranih boraca. - Bilo je boraca iz Saudijske Arabije, Katara, Kuvajta, Alžira, Jemena i nekih drugih zemalja.</s><s>Svi su pričali kako žele ići da se bore, kako jedva čekaju.</s><s>Od njih sam dobio neke knjige i rekli su mi da moram prihvatiti ideologiju, inače neću moći ratovati.</s><s>Rekli su mi da, ako umrem na Allahovom putu, onda sam šehid i idem i raj.</s><s>Zapravo, mi kao muslimani i ne umiremo, čeka nas drugi život - ahiret, on je važniji, ovo je dunjaluk, prolazan.</s><s>Tako je nestajao strah, jer kad prihvatite to, kad u to vjerujete čvrsto, nije vas strah.</s><s>Nije vas briga hoćete li umrijeti - rekao je Valat.</s><s>Strašni prizori Prisjetio se strašnih ratnih prizora iz BiH. - Vidio sam strašne prizore iako nisam bio u borbama na taj način jer sam boravio kratko u BiH.</s><s>Jednom smo se vozili kroz neko selo i vidio sam spaljene kuće i ostatke života, cipele ispred vrata...</s><s>Nekako sam razmišljao o tome kako možda nisu mogli pobjeći, zato cipele tu stoje.</s><s>Sjećam se i da sam bio zbunjen kad sam došao u BiH.</s><s>Ja sam vjerovao da su svi Srbi na srpskoj strani i da ja dolazim u džihad da ih ubijamo.</s><s>Tek sam kasnije shvatio da to nije baš sve bilo kako se meni činilo.</s><s>Još nešto je bitno da znate, velika je razlika bila kod bosanskih boraca muslimana i stranih boraca, nas koji smo došli.</s><s>Domaći borci su se borili da prežive rat, a mi... mi smo se borili da poginemo.</s><s>Htjeli smo da umremo kao šehidi - ispričao je on za RSE. https://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=328813</s>
<s>Inicijativa za sazivanje Međunarodne konferencije: Istina o Srebrenici</s><s>Četvrtak, 16 jul 2015</s><s>Srpska radikalna stranka na današnjoj konferenciji za štampu zatražila je od državnih organa Srbije sazivanje Međunarodne konferecije: Istina o Srebrenici.</s><s>Potpredsednik SRS Nemanja Šarović zatražio je zaustavljanje fabrikacije da je u Srebrenici počinjen genocd.</s><s>SRS smatra da na Konferenciju treba pozvati sve, od SAD i zemalja članica EU, kao i prijateljske zemlje poput Rusije i Kine.</s><s>Istaknuto je očekivanje da će poziv prihvatiti predstavnici jevrejskog naroda koji, i iz izjava prethodnih dana, jasno stavlja do znanja da ne prihvata izjednačavanje stradanja u 2. svetskom ratu sa događajima u Srebrenici.</s><s>Kao gost današanje konferencije za medije govorio je direktor Instituta Milivoje Ivanišević koji je prisutnim novinarima podelio i materijal koji govori o neistinitom brojanju sahranjenih u Srebrenici.</s><s>Istina o Srebrenici - transkript Konferencije za medije SRS 16. jul 2015.</s><s>Nemanja Šarović: Dame i gospodo novinari, Srpska radikalna stranka zahteva od državnih organa Republike Srbije da pod hitno počnu sa pripremama za organizaciju međunarodne konferencije o istini, na kojoj će se utvrditi istina o dešavanju u Srebrenici i okolini.</s><s>Mi smo tokom prethodnih dana bili svedoci koliko je opasna ta propaganda zapadnih zemalja i mislim da je sada potpuno jasno svakome da se oni neće smiriti dok trajno u istoriji srpski narod ne bude upisan kao genocidan narod i dok sva buduća pokoljenja ne budu nosila taj žig na čelu.</s><s>Nažalost, tokom prethodnih dvadeset godina odnos državnih organa Republike Srbije je bio izuzetno indolentan.</s><s>Oni su čak odbijali da negiraju da se tamo dogodio genocid.</s><s>I zbog toga je ta medijska šteta, koja je naneta srpskom narodu, već izuzetno velika, ali nije nepopravljiva.</s><s>Obaveza je državnih organa ne da ćute, a ne da idu da se izvinjavaju za zločine ili za, ne daj Bože, genocid koji niti se dogodio, a svakako nije bilo kakav zločin počinjen u ime srpskog naroda, već im je obaveza da se aktivno suprotstave falsifikovanju istorije i širenju laži o tome da je u Srebrenici došlo do genocida.</s><s>Mi smo potpuno sigurni da bi se na tu međunarodnu konferenciju na koju bi morali biti pozvani svi, dakle i predstavnici bošnjačkog naroda i predstavnici zapadnih sila, od Sjedinjenih Američkih Država, Evropske unije, Velike Britanije, Francuske, Nemačke i Holandije, odazvale i brojne druge zemlje, da bi se svakako odazvale prijateljske zemlje poput Rusije i Kine i njima sličnih.</s><s>Potpuno smo sigurni da bi se odazvali i predstavnici jevrejskog naroda, jer, kao što vidite, iako nisu direktno pogođeni i nisu direktni učesnici tih događaja u vezi sa Srebrenicom, oni su ti koji se možda i najjaktivnije i najotvorenije suprotstavljaju toj laži da je u Srebrenici izvršen genocid.</s><s>Naime, predstavnici jevrejskog naroda, predstavnici izraelske države ne dozvoljavaju da se zločin u Srebrenici na bilo koji način izjednači sa onim što se dešavalo jevrejskom narodu tokom Drugog svetskog rata, imajući u vidu da je srpski narod uz jevrejski svakako najviše stradao tokom Drugog svetskog rata, da smo mi, nažalost, jedan od retkih naroda koji nažalost, može slobodno reći da je nad njim izvršen genocid.</s><s>Srpska država ima obavezu prema svim žrtvama i tokom Prvog svetskog rata i Drugog svetskog rata i prema svim žrtvama „Oluje“, da otvoreno kažemo da srpski narod nije taj koji je činio zločine, nije taj koji je vršio genocid, već da smo mi narod koji je tokom prethodnih vekova najviše stradao na ovim prostorima.</s><s>Do sada se niko od državnih organa time nije bavio na ozbiljan način, a to je upravo državni posao.</s><s>Jedan od retkih koji se time bavio je gospodin Milivoje Ivanišević i njegov Institut za istraživanje stradanja Srba tokom 20. veka i on je delujući na jedan naučni način, temeljnim radom, upornim radom, došao do neoborivih dokaza o tome na koji se način falsifikuje istorija u Srebrenici i o tome na koji se način pokušava srpskom narodu nametnuti žig genocidnog i zločinačkog naroda.</s><s>Gospodin Ivanišević je danas sa nama na konferenciji.</s><s>Ja ću mu sada dati reč da iznese konkretne podatke, koji u potpunosti demistifikuju šta se tamo dogodilo, koji u potpunosti demantuju taj navodni broj od preko 8.000 žrtava u Srebrenici.</s><s>Mislim da je dobro da poslušamo njega, a onda ćete imati priliku da postavite pitanja, ukoliko ih budete imali.</s><s>Milivoje Ivanišević: Hvala.</s><s>Prvo, hvala vam na pozivu da dođem i prilici da se javnost upozna sa činjenicama koje sam ja često pokušavao da dam u javnost, ali vrlo je retko koga interesovalo, pravo rečeno.</s><s>Ustvari i ovo što muslimani rade, počevši od memorijalnog centra koji su otvorili tek 2003. godine, skoro deceniju nakon tih događaja, pa i ove sada britanske rezolucije, sve je to sa namerom, sa ciljem da se fiksira nešto što u činjenicama ne postoji, znači da se utvrdi neki broj koji dokazuje genocid ili mega-zločin ili najveći zločin u Evropi posle Drugog svetskog rata, masakr civila i meštana Srebrenice, ništa od toga, dabome, u činjenicama ne postoji.</s><s>Prvo se prenebregava činjenica da je srpska vojska prilikom ulaska u Srebrenicu prošla kroz 43 muslimanska sela i da ni u jednom selu nije bilo nijedne žrtve.</s><s>Tu su živeli oni koji su učestvovali u ubistvima Srba tog kraja, ali srpski vojnici se nikome nisu svetili.</s><s>Međutim, da bi namakli taj broj koji im je potreban, bio je 5.000, sada je došlo na osam hiljada i nešto, oni su se koristili svim nedozvoljenim sredstvima.</s><s>Tu je upleteno i sudstvo i organi uprave i verske zajednice i razna ministarstva i na razne načine su nastojali da taj broj uvećaju.</s><s>Ja ću izostaviti ovom prilikom jednu, po meni, veoma značajnu temu.</s><s>To su vojnici, njihovi komandanti, odlikovani borci, ratnici džihada, koji čine, mislim, preko 80 odsto ukupnog tog broja u mezarje ukopanih vojnika.</s><s>Međutim, u vlastima u kojima, recimo, učestvuje OEBS, OEBS je učestvovao u izradi biračkog spiska za izbore u oktobru 1996. godine, godinu i nekoliko meseci posle događaja u Srebrenici i u tom spisku su se našle hiljade ljudi, 3.016. muslimana, za koje je stavljeno tamo da smo ih mi poubijali.</s><s>U biračkom spisku, ja sam doneo ovde njihova imena.</s><s>Tu imate, ali mislim da se mogu i dobiti.</s><s>Kako su ukopavali jedan ukop.</s><s>Ja sam pratio do 2006. godine, od tada ne pratim.</s><s>Godine 2003, kada su počeli, bila su tri ukopa.</s><s>U svakom ukopu je bilo nekoliko stotina birača.</s><s>Ako su birači, otkud su mrtvi i kako su mogli biti birači ako su ubijeni godinu i po dana ranije?</s><s>To je doprinos OEBS-a, međunarodne organizacije.</s><s>Kada su neki ljudi, moji saradnici, čak iz Amerike, pokušali da razjasne to, OEBS je rekao da su ti dokumenti uništeni i da nema više tih biračkih spiskova.</s><s>Postoje ti birački spiskovi i mi čuvamo i mi ćemo dati to OEBS-u kada zatreba.</s><s>Druga špekulacija: mnoge žene su za svoje muževe tražile pare i kažu da je nestao.</s><s>Onda su rekli: kada je nestao i gde je nestao, tako da imamo sudske presude, i to možete videti ovde, u kojima piše da je XY neki Omer, poginuo 1992. godine, tri godine pre slučaja Srebrenice.</s><s>Ta gospođa ponovo se obraća nakon nekoliko godina sudu i traži da se izmeni da je ne tada, 1992. godine, stradao, već da je stadao 12. jula 1995. godine u Srebrenici.</s><s>A u protivnom, ako to ne dokaže, izgubiće stipendiju, izgubiće penziju od holandske vlade, neki kažu od švedske vlade, neko od švajcarske vlade.</s><s>Tako se skupljaju muslimani koji su stradali u Srebrenici, a da nikada tamo nisu ni bili.</s><s>O tome imate i dokaze, imam i matične knjige umrlih.</s><s>I to imate.</s><s>Ja sam za sve ove slučajeve, izuzev o komandantima i vojnicima, napravio dokumentaciju i možete uzeti, to su sve fotokopije, ništa od toga ne može da bude sporno.</s><s>Oni su iskopali svoje sve moguće žrtve.</s><s>Jedan slučaj je bio u Foči, iskopali su ga iz muslimanskog groblja i preneli ga u srebreničko.</s><s>Pa su pitali čoveka što je to uradio, pa kaže – želeo je da bude sahranjen uz svog poginulog sestrića, pa su ga izvadili iz Foče, doneli u Srebrenicu, sahranili ga da bude blizu sestrića, ali se vodi kao žrtva srpskog masakra.</s><s>Ja mislim da je nužno tražiti prvo reviziju kompletne dokumentacije.</s><s>Naša država, mislim na Srbiju i njene organe, krajnje nekritično je primala sve što su muslimani saopštavali i došlo se dotle da sada teško sa tim izlazimo na kraj.</s><s>Sve je to potrebno revidirati, a mislim da bi srpska noga stupila u taj prostor, prvo treba sve ubice, sve vojnike, sve ratnike džihada razdvojiti od civilnih žrtava.</s><s>Kada je reč o civilnim žrtvama Srebrenice, od ukupnog broja tamo ukopanih, nema između tri i pet procenata.</s><s>Toliko bi se našlo.</s><s>Zatim, mislim da svi ti njihovi ratnici koji su ukopani u Srebrenici treba da budu razaslati, dislocirani u opštine iz kojih potiču.</s><s>Šta će u Srebrenici, kada nisu tu ni stradali.</s><s>Sramota je neviđena, neviđena sramota koju su neki naši rukovodioci sebi dozvolili, da idu i da se tim srpskim ubicama klanjaju, da im donose cveće.</s><s>To je na kraju bilo i sada slučaj, prilikom ovih zadnjih događaja u Srebrenici.</s><s>Hvala vam još jednom.</s><s>Ako vas interesuje materijale možete dobiti od kolege.</s><s>Nemanja Šarović: Mi ćemo kompletan ovaj materijal podeliti svim novinarima.</s><s>Dakle, tu se radi o ljudima koji su poimenično navedeni, o 3.016 imena ljudi koji su bili na biračkom spisku u oktobru 1996. godine, a koji su navodno žrtve, opet navodnog genocida u Srebrenici.</s><s>Tu je veliki broj ljudi za koje postoje sudske odluke, odluke Suda Bosne i Hercegovine da nisu stradali u Srebrenici 1995. godine, već da su stradali na brojnim drugim lokacijama ili pre 1995. godine ili posle 1995. godine.</s><s>To su dokumenta koja ne pripadaju nama, dokumenta koja ne potiču od srpskih nego od njihovih sudova i dokumenta koja niko ni na koji način ne može osporiti.</s><s>Dakle, nekoliko vrsta dokaza o tome da je broj stradalih u Srebrenici daleko manji, da se falsifikat vrši na taj način što se sa brojnih drugih lokacija dovode ljudi koji su stradali u drugom vremenskom periodu i da se mnogi koji su i dan danas živi, nažalost, vode kao navodne žrtve tog velikog zločina.</s><s>Izvolite, ukoliko imate nekih pitanja.</s><s>Teša Tešanović, Srbin info: Želeo bih da vas pitam, ako je Vučić već išao u Srebrenicu, da li očekujete da će Vučić ići i u Knin na proslavu „Oluje“?</s><s>Nemanja Šarović: To bi, nažalost, bilo u skladu sa aktuelnom državnom politikom.</s><s>Ukoliko je Vučić mogao da ide u Srebrenicu da se posipa pepelom i da u ime srpskog naroda, a to svakako ne može biti u ime srpskog naroda, prihvata odgovornost za nekakav ratni zločin, ne bi bilo iznenađujuće ni da ide u Knin i da se tamo izvinjava hrvatskoj ustaškoj državi za to što su proterali stotine hiljada Srba, za to što su ubili više hiljada civila i za to što su praktično u nekoliko dana za vreme „Bljeska“ i „Oluje“ izvršili etničko čišćenje Srba iz Hrvatske.</s><s>Mi poručujemo Vučiću da u Knin ne ide, kao što smo mu poručili da ne ide u Srebrenicu.</s><s>I mi smo sigurni, iako neki mediji o tome pišu, da u Kninu neće biti prisutnih Srba na obeležavanju godišnjice genocida, jer svako ko bude tamo, ko se eventualno predstavi kao Srbin, radi se o ljudima koji su najgore moguće sluge ustaškog režima u Hrvatskoj i koji se ni na koji način ne mogu nazvati Srbima.</s><s>Jasno je da će hrvatska ustaška država pokušati da prikaže kako tamo stoje neki Srbi i kako to podržavaju i neki Srbi, ali tamo, ponavljam, Srba neće biti.</s><s>Izvolite, ukoliko imate nekih pitanja.</s><s>Ukoliko nemate, hvala vam što ste došli. http://www.srpskaradikalnastranka.org.rs/srbija/4304</s>
<s>26.02.2015 12:04 \| Goran Maunaga Sarajevo - Džihadisti iz BiH koji su ranjeni na ratištu u Siriji, gdje su se borili u redovima terorističkih militantnih snaga, liječili su se u bolnicima u Sarajevu, Zenici i Travniku, saznaje "Glas Srpske". - U Kliničkom centru Univerziteta u Sarajevu prošle godine liječeno je osam džihadista koji su bili ranjeni na sirijskom ratištu, dok je u bolnicama u Zenici i Travniku ležalo još 11 ranjenih islamističkih boraca povratnika iz Sirije - kazao je "Glasu Srpske" sagovornik iz bezbjednosnih struktura.</s><s>Prema njegovim riječima, radilo se isključivo o pripadnicima pokreta "Al-Nusra" koji djeluje u okviru "Al-Kaide".</s><s>Oni u Siriji ratuju u jedinici na čijem je čelu vehabijski vođa iz BiH Nusret Imamović.</s><s>- Ranjeni džihadisti su po povratku iz Sirije primljeni na redovno liječenje.</s><s>Bezbjednosnim strukturama poznato je o čemu je riječ, ali policiji nije prijavljen nijedan od tih slučajeva, iako zdravstvene ustanove imaju zakonsku obavezu da prijave lica koja pomoć zatraže zbog povreda u oružanom sukobu - kaže naš sagovornik.</s><s>U Kliničkom centru Univerziteta u Sarajevu kažu da nemaju evidentirano da su u njihovoj ustanovi liječeni povratnici sa sirijskog ratišta.</s><s>Sagovornik "Glasa Srpske" dodaje da je dvadesetak državljana BiH ranjenih na sirijskom ratištu liječeno i u bolnicama u Splitu i Rijeci, zbog čega je hrvatska policija zatražila od tih zdravstvenih ustanova dokumentaciju o svim stranim državljanima kojima su pružili pomoć.</s><s>Opširnije pročitajte u štampanom ili elektronskom izdanju "Glasa Srpske" http://www.glassrpske.com/novosti/vijesti_dana/Ranjeni-dzihadisti-na-lijecenju-u-FBiH/176202.html</s>
<s>Glas javnosti 2. jul NA DANAŠNjI DAN : Zločini nad Srbima u BiH i Hrvatskoj Muslimani držali Srbe iz Rožnja u blokadi Rožanj, selo (Srba 379, muslimana 14) sa ubedljivom srpskom većinom u opštini Zvornik, ali opkoljeno i od samog početka rata u stalnoj blokadi okolnih muslimanskih sela kroz koja, zbog stalnih pretnji da će biti ubijeni, Srbi seljani Rožnja nisu ni mogli ni smeli da izađu iz sela.</s><s>Selo je konačno napadnuto, opljačkano i spaljeno 2. jula 1992.</s><s>Napad su organizovali i izvršili naoružani muslimani, regrutovani na teritoriji zvorničke i susednih opština, pripadnici Armije BiH.</s><s>Prilikom napada, i pored žestokog otpora branilaca, ubijeno je i ranjeno više lica, a svi meštani srpske nacionalnosti izbegli su ili proterani iz svojih domova.</s><s>Njihova imovina, pokućstvo, bela tehnika, rezerve hrane, stoka, ukratko, sve što su decenijama sticali, oteli su i u svoja sela preneli pripadnici Armije BiH i njihovi prijatelji i rođaci koji su učestvovali u napadu.</s><s>Imovina koja se nije mogla odneti, stambene zgrade i privredni objekti, spaljeni su i razoreni.</s><s>Žrtve: 1) Mitar Ostojić, 1972; 2) Bogosav (Stevo) Ilić, 1968; 3) Stanko (Ilija) Ostojić, 1975; 4) Goran Ostojić, 1962; 5) Nedeljka (Spasoje) Ostojić, 1931.</s>
<s>Glas javnosti 18. jun NA DANAŠNjI DAN : Zločini nad Srbima u BiH i Hrvatskoj Srbe ubijali noževima i tupim predmetima Povodom 15 godina od stradanja Srba, stavljamo na raspolaganje dokumentaciju o licima srpske nacionalnosti koja su ubijena u masovnim pokoljima juna 1992.</s><s>Pozivamo čitaoce da pomognu u otkrivanju zločina i dopuni podataka koje saopštavamo i kompletiranju dokumentacije Centra za istraživanje zločina nad srpskim narodom.</s><s>Nijedan od ovih zločina učinjenih nad Srbima u Bosni i Hrvatskoj do danas nije procesuiran niti u Hagu, niti pred sudovima BiH Pripremio: Milivoje Ivanišević Glavatičevo, višenacionalno, ali pretežno muslimansko selo u opštini Konjic (Srba 70, Hrvata 70, muslimana 381, Jugoslovena 13).</s><s>Napad na srpski deo sela izvršen je 18. juna 1992.</s><s>Organizatori i neposredni učesnici u napadu bili su naoružani muslimani i Hrvati opštine Konjic i okolnih naselja i opština, pripadnici Armije BiH.</s><s>Žrtve napada bila su isključivo Srbi iz Glavatičeva i izbeglice iz sela Blace, od kojih su mnogi ubijeni na obali reke Račice i na veoma svirep način: noževima i tupim predmetima.</s><s>Veoma malom broju žrtava život je oduzet vatrenim oružjem.</s><s>Oni koji su preživeli pohvatani su i oterani u okolne logore u kojima su potom mnogi stradali.</s><s>Srpska imovina i njihova stoka su opljačkani i od tada se nalaze u muslimanskim i hrvatskim selima, a ostatak je uništen razaranjem i paljevinom.</s><s>I ovo selo konjičke opštine je, kad je reč o srpskom stanovništvu, od 18. juna 1992. etnički očišćeno.</s><s>Žrtve: 1) Slobodan (Rajko) Kuljanin, 1974; 2) Milovan (Svetko) Kuljanin, 1937; 3) Rajko (Perko) Kuljanin, 1936; 4) Vojo (Stojan) Kuljanin, 1942; 5) Milutin (Stojan) Kuljanin, 1944; 6) Radoslav (Milovan) Kuljanin, 1975; 7) Vojo (Mišo) Kuljanin, 1972.</s><s>Željeva, srpsko selo (Srba 336, Jugoslovena 2, ostalih 2) u opštini Banovići, napale su 19. juna 1992. oružane formacije Drugog korpusa Armije BiH, regrutovane uglavnom iz muslimanskih i hrvatskih naselja Banovića i okolnih opština.</s><s>Posle napada i zauzimanja sela ubijeno je pet civila Srba, a veliki broj njih odveden je u zloglasni logor koji se najvećim delom nalazio u zapuštenim podrumskim prostorijama nekadašnje Železničko-transportne radne organizacije "Banovići".</s><s>Pokretna imovina i hrana ubijenih, zatvorenih i izbeglih Srba opljačkana je, stoka odvedena u sela napadača, a nepokretna imovina, oko 120 kuća i duplo više ostalih objekata, razoreni i spaljeni.</s><s>Selo je etnički očišćeno od srpskog stanovništva.</s><s>Žrtve: 1) Nikola (Trifko) Đurić, 1950; 2) Ilija (Stanoje) Gajić, 1945; 3) Vlado (Marjan) Lazić, 1971; 4) Zagorka Stankić; 5) Slobodan (Slobodan) Blagojević Manja, 1958.</s><s>Simin Han, jedno od najvećih, ali etnički mešovitih, sela u opštini koje se nalazi na prilazu, odnosno perifernim delovima Tuzle iz pravca Bijeljine, (Srba 1.191, muslimana 504, Hrvata 120, Jugoslovena 355, ostalih 147) napadnuto je 19. juna 1992.</s><s>Posle veoma žestokog višednevnog granatiranja, napad su izvele jedinice Armije BiH, sastavljene od boraca muslimana i Hrvata pripadnika Drugog korpusa sa područja tuzlanskog regiona kojim je komandovao Željko Knez.</s><s>U napadu je ubijeno više lica srpske nacionalnosti, a preživeli meštani Srbi gotovo bez igde ičega, spasavajući gole živote, posebno živote svoje dece, izbegli su prema slobodnoj srpskoj teritoriji i uglavnom susednoj Bijeljini.</s><s>Njihova imovina je opljačkana, a stambeni objekti i ostale zgrade razoreni i spaljeni.</s><s>Žrtve: 1) Đorđije (Timotije) Sekulić, 1941; 2) Savo Sekulić; 3) Cvijan (Vaso) Savić, 1952; 4) Jezdimir (Petar) Jeftić, 1952; 5) Božidar (Radovan) Rikić, 1960; 6) Borisav (Pero) Simić, 1954; 7) Cvijan (Cvjetko) Kostadinović, 1949; 8) Ilija (Vasilije) Ivković (ili Ivanković), 1940; 9) Vladimir (Pero) Bogdanović, 1969. i, prema još neproverenim svedočenjima, ubijeno je i nekoliko članova porodica Ljubojević, Macanović i Strahilović, čija imena i mesto pokopa još nisu poznati.</s><s>Sutra: Zločini koji su se dogodili 19. i 20. juna 1992. godine</s>
<s>Advokat Stojanović: U ponoć ističe rok za predaju završnog podneska</s><s>BIJELjINA, 25.</s><s>OKTOBRA /SRNA/ - U ponoć ističe rok koji je Haški tribunal dao odbrani nekadašnjeg komandanta Glavnog štaba Vojske Republike Srpske generala Ratka Mladića i tužilaštvu za podnošenje završnog podneska, čime bi i formalno trebalo da bude priveden kraju predmet.</s><s>Advokat Miodrag Stojanović, koji zastupa Mladića, rekao je Srni da se nada da će Haški tribunal prihvatiti prijedlog odbrane i produžiti rok za nekoliko dana, što bi im omogućilo da se uklope u ograničenje, prema kojem završni podnesak ne može da ima više od 300.000 riječi.</s><s>"To je od 700 do 800 stranica pisanog materijala i mi i sada pokušavamo da skratimo neke dijelove, da ih preoblikujemo, a sve to moramo da završimo do ponoći.</s><s>Posljednjih tri-četiri mjeseca radili smo uz veliki napor i opstrukcije, te da smo imali bezbroj prepiski sa Sudom i uputili neke žalbe, što nam je oduzelo vrijeme", naglasio je Stojanović.</s><s>On kaže da je završa riječ odbrane obuhvatila analizu svakog tužiočevog dokumenta i dokaza, kao i analizu dokumenata kojima žele da dokažu da tvrdnje Tužilaštva nisu tačne.</s><s>"Samo za događaje u Sarajevu od 1992. do 1995. godine imamo 150 stranica teksta, a za Srebrenicu 180 stranica", istakao je Stojanović.</s><s>Stojanović je naveo da je Sud odredio rok i datum iznošenja završnih riječi za odbranu i tužilaštvo, od 5. do 15. decembra.</s><s>On je dodao da će se general Mladić pojaviti na iznošenju završne riječi i da je intenzivno sarađivao sa odbranom, te insistirao da se obrati pažnja na pojedine dokaze, dokumente i izjave svjedoka.</s><s>"Optimista sam i mislim da ćemo dokazati šta je puna istina o događajima koji se pominju u procesu.</s><s>Imali smo sreću da je general Mladić imao snage da nam pomogne", kaže Stojanović. http://www.srna.rs/novosti/445044/stojanovic-u-ponoc-istice-rok-za-predaju-zavrsnog-podneska.htm</s>
<s>Format: MP3 Mono 22kHz 24Kbps (CBR) Na Božićnom sajmu gdje su se u Umjetničkom paviljonu "Cvijeta Zuzorić" predstavili izdavači hrišćanske pravoslavne literature u petak veče 2. januara govorilo se o knjizi "Srebrenica, jul 1995" sa podnaslovom "U traganju za istinom" Milovoja Ivaniševića, koja se pojavila u izdanju "Hrišćanske misli" u Ediciji "Svečanik".</s><s>Autor ove knjige Milivoje Ivanišević je osnivač i rukovodilac Centra za prikupljanje dokaza o zločinima nad srpskim narodom.</s><s>Knjiga će se uskoro pojaviti i na ruskom i holandskom jeziku.</s><s>Milivoje Ivanišević osvetlio je srebreničku tragediju ukrštanjem dokaza iz srpskih i muslimanskih izvora i iz izvora međunarodne zajednice.</s><s>Rezultati istraživanja koje nudi ova knjiga pokazuju da su se na srebreničkoj tragediji pravile velike mistifikacije gde se do neslućenih razmjera manipulisalo sa mrtvima.</s><s>Ovom knjigom Ivanišević dokazuje da nije bilo srpske agresije u Srebrenici, nego da su se ovamo u julu 1995. godine vratili srebrenički Srbi, domoroci koje su muslimani protjerali 1992. godine.</s>
<s>Datum: 31.05.2010 23:00 Autor: Glas Srpske LONDON - Britanski dnevni list "Dejli star" u broju od nedjelje objavio je vijest da je general Radislav Krstić (62), koga su nedavno u zatvoru Vejkfild pokušala da ubiju trojica muslimanskih zatvorenika, premješten u zatvor Long Lartin u kome se nalazi Abu Katada, desna ruka Osame bin Ladena u Evropi.</s><s>List navodi da Long Lartin nazivaju "terorističkim štabom" zbog velikog broja osumnjičenih za terorizam.</s><s>Među njima je Abu Katada, Bin Ladenova desna ruka u Evropi.</s><s>"Dejli star" navodi da je on među šest stranih muslimana osumnjičenih za terorizam i članova specijalne jedinice.</s><s>Izvor lista je rekao da je Krstićev slučaj "slučaj iz tiganja u vatru". - On će provesti sve vrijeme u Long Lartinu osvrćući se preko ramena - naveo je izvor lista.</s><s>Krstićev zet Mladen Đurković za "Glas" kaže da prvi put čuje za tu informaciju i da je trebalo zbog bezbjednosti da ostane tajna gdje se nalazi Krstić. - Užasnut sam činjenicom da je objelodanjeno gdje se on nalazi, time da je smješten kod Bin Ladenovog pomoćnika i time da mu je život sada još ugroženiji - kaže Đurković.</s><s>General Krstić bio je komandant Drinskog korpusa Vojske Republike Srpske, a po haškoj potjernici uhapšen je u decembru 1998. godine.</s><s>Haški tribunal ga je osudio na 35 godina zatvora.</s><s>Ćelija General Krstić pretučen je i isječen po licu i vratu u svojoj ćeliji u zatvoru Vejkfild koja je bila otvorena za vrijeme doručka.</s><s>Zatvorsku kaznu služio je od prošle godine u britanskom zatvoru Vejkfild u zapadnom Jorkširu u Velikoj Britaniji.</s>
<s>BIH \| 06/06/2013 \| 21:31 \|RTRS Politika i danas štiti nekadašnjeg komandanta 5.Korpusa tzv.Armije RBiH-a Atifa Dudakovića,tvrdi Esad Čolić,bivši pripadnik MUP-a Federacije BiH-a i član udruženja veterana „Narodne odbrane Fikreta Abdića“. “Atif Dudaković je u nekoliko navrata dolazio u Bihać u pratnji specijalne Federalne policije.</s><s>Stizao je kao visoki državnik i odsjedao u velelepnoj vili,koju je izgradio na atraktivnoj lokaciji pored rijeke Une,gdje je gradnja zabranjena“ - rekao je večeras u emisiji Pečat Esad Čolić.</s><s>Bivši pripadnik MUP-a Federacije, koji je zbog ratnog „neslaganja“ sa Dudakovićem, napustio policiju i prešao u redove Narodne odbrane Fikreta Abdića, svjedoči da Dudaković najviše vremena provodi u svojoj vili u sarajevskom naselju Ciglane.</s><s>Da volje ima, optužnica bi bila podignuta smatra veteran rata, koji je i sam podnosio krivične prijave protiv Dudakovića i Haškom tribunala i Tužilaštvu BiH. “Plašim se da opet ne bi bilo političkog pritiska i da se optužnica stavi van snage,a isto tako mislim da se sada svima nama Dudaković negdje iz prikrajka podsmjehuje“, istakao je Čolić.</s><s>Savez logaraša RS sumnja u martovsko obećanje Dragana Čorlije, tužioca na predmetu Dudaković o podizanju optužnice protiv bivšeg komandanta 5.Korpusa tzv Armije BiH-a.</s><s>„Pitamo se šta radi Tužilaštvo i Sud BiH-a,ako su nam već rekli da će biti procesuiranje-ili će biti uhapšen ili slobodan,onda neka to i urade“ ,rekao je za Pečat Branislav Dukić.</s><s>Zbog nevidljive zaštite koju Dudaković uživa kod bošnjačko establišmenta, do danas je bio „prevelik zalogaj“,za bivše bh tužioce Marinka Jurčevića i Milorada Barašina.</s><s>Iz Srpske pitaju Tužilaštvo BiH zar nemaju dovoljno dokaza, potkrijepljenih i video snimcima protiv Atifa Dudakovića.</s><s>General Atif Dudaković je u septembpu '95. godine sa svojim jedinicama učestvovao u paljenju i etničkom čišćenju srpskih sela u Krajini.</s><s>Tokom krvavog pohoda u jesen te iste godine na zapadno-krajiške opštine iza Dudakovića je ostala pustoš: protjerano je 120.000 Srba, ubijena su 892 srpska sivila i spaljeno više od trideset sela.</s><s>Dudakovićeve zločine potvrdila je i ekshumacija osam tijela srpskih vojnika u krugu kasarne „Adil Bešić“ u Bihaću.</s><s>Zarobljeni srpski vojnici su likvidirani 1995. godine,a na njihovim posmrtnim ostacima pronađena je bodljikava žica.</s><s>U „Pečatu“-sve potkrijepljeno i video zapisima, koju su i u posjedu bh.</s><s>Mediji spekulišu da bi 30. jul mogao biti krajnji rok odluke glavnog tužioca Gorana Salihovića u predmetu.</s><s>D.Dodoš V.Č. http://rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=89096</s>
<s>Mujezinović: Doko je znao ili trebalo da zna o sudbini vojnika</s><s>SARAJEVO, 31.</s><s>OKTOBRA /SRNA/ - U nastavku suđenja komandantu Specijalne jedinice MUP-a takozvane RBiH Draganu Vikiću i još trojici optuženih za ubistvo zarobljenih pripadnika JNA 1992. godine u Sarajevu, nekadašnji načelnik odjeljenja za obavještajno-bezbjednosne poslove pri Ministarstvu odbrane u Sarajevu Enver Mujezinović rekao je da je tadašnji ministar odbrane Jerko Doko znao ili trebalo da zna o sudbini vojnika.</s><s>Tužilac Vesna Ilić predočila je svjedoku dopis koji su Štab Teritorijalne odbrane i Ministarstvo odbrane 21. maja 1992. zajedno uputili SDA, u kojem je navedeno da "zarobljeni vojnici ne žele da se vrate u JNA, nego da hoće da pristupe Teritorijalnoj odbrani".</s><s>Mujezinović je naveo da je taj dopis prvi put vidio tokom istrage, dodajući da nije uobičajeno da se tako nešto dostavlja političkoj stranci.</s><s>On smatra da je tadašnji ministar odbrane Jerko Doko, na osnovu dokumenata znao ili trebalo da zna o sudbini vojnika, te da su zarobljeni vojnici trebalo da budu privedeni nadležnom vojno-istražnom organu, a u to doba to je bio bataljon Vojne policije, odnosno uprava Štaba Teritorijalne odbrane.</s><s>"Ovaj dokument je tehnički kreiran u Ministarstvu odbrane koje je imalo intenciju da potčini Štab Terotirijalne odbrane.</s><s>Mislim da je napisan u psihološko-propagandne svrhe da se poljulja moral neprijatelja", rekao je Mujezinović.</s><s>On je objasnio da je, osim Specijalne jedinice policije i njenog komandnog mjesta, u Domu policije bila smještena operativna grupa Državne bezbjednosti.</s><s>"Gdje god su pod istim krovom javna i državna bezbjednost, javna bezbjednost se ne pita ništa.</s><s>Nesreća prvooptuženog i drugooptuženog jeste što su bili pod istim krovom s njima, zato oni sjede ovdje", dodao je svjedok.</s><s>Mujezinović tvrdi da je o ubistvu vojnika u Velikom parku saznao iz službene informacije koju je dobio tek u oktobru 1993. godine.</s><s>On je naveo da je tek tada saznao da je u aprilu 1992. godine neka jedinica onesposobila vojni transporter i zarobila osam vojnika, koji su odvedeni u Policijsku stanicu Novi Grad, a onda u Dom policije, odakle su izvedeni i ubijeni.</s><s>Bivši savjetnik i pomoćnik u Ministarstvu odbrane Stanko Slišković rekao je da je za dešavanja u Velikom parku saznao tek krajem 1992.</s><s>"Nisam imao nikakva zvanična saznanja i o tome se nije puno pričalo.</s><s>Saznao sam da se desilo neko ubistvo vojnika i nisam imao nikakvih ulaznih podataka i načina da nešto preduzmem.</s><s>Eho te priče čuo sam na ulici i u kafani", izjavio je Slišković.</s><s>Slišković je rekao da to i nije bilo u njegovoj nadležnosti tako da nije ni trebalo da ima informaciju koju su, kako je rekao, nadležni organi odavno trebalo da "pospreme".</s><s>On je dodao da je čuo da su pripadnici Civilne zaštite trebalo da rade asanaciju terena u Velikom parku, ali da misli da to nisu mogli samostalno da urade.</s><s>Tužilaštvo mu je predočilo dijelove iskaza iz istrage kada je rekao da je u jesen 1992. na sastanku parlamentarne komisije čuo da se raspravljalo o tim ubistvima, kao i da je imao neprovjerene informacije da je Civilna zaštita trebalo da zbrine posmrtne ostatke nekih ljudi ubijenih u Velikom parku, što je svjedok danas ocijenio tačnim.</s><s>Osim Vikića, u predmetu "Veliki park", za ubistvo zarobljenih pripadnika JNA 1992. godine u Sarajevu optuženi su bivši pomoćnik ministra unutrašnjih poslova tadašnje BiH Jusuf Pušina, te Nermin Uzunović i Mladen Čovčić, koji se prije promjene imena zvao Senaid Čavčić.</s><s>Optuženima je stavljeno na teret da su bili informisani o zarobljavanju osam pripadnika JNA srpske nacionalnosti iz transportera u kvaru na području sarajevskog naselja Dobrinja.</s><s>Prema optužnici, oni su bili informisani o stavljanju zarobljenih vojnika JNA pod kontrolu i nadzor policijskih i bezbjednosnih struktura, koji su potom izvedeni u Veliki park blizu Doma policije u centru Sarajeva, gdje su ubijeni.</s><s>Tijela pripadnika JNA sklonjena su i odvezena s ciljem uklanjanja i prikrivanja dokaza, ali su pronađeni djelimični posmrtni ostaci dvojice ubijenih, dok se za ostalim posmrtnim ostacima još traga.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je za 14. novembar. http://89.111.245.19/novosti/734639/mujezinovic-doo-je-znao-ili-trebalo-da-zna-o-sudbini-vojnika.htm</s>
<s>Đojić za zločine nad Srbima u Odžaku dobio šest godina</s><s>Ponedeljak, 09 oktobar 2017</s>
<s>BiH: Stradalo 721.000 Srba, što je 80 odsto ukupnih gubitaka</s><s>Četvrtak, 05 februar 2015</s>
<s>22.01.2021 Glas Srpske \| SRNA DOBOJ- Duško Gligorić, nekadanji pripadnik Četvrte ozrenske lake pješadijske brigade kojeg su u napadu na Vozuću zarobili pripadnici takozvane Armije BiH i odreda "El mudžahedin", ocijenio je da je sramotna i razočaravajuća presuda Suda BiH kojom je komandant Trećeg korpusa takozvane Armije RiH Sakib Mahmuljin osuđen na 10 godina zatvora za zločine nad zarobljenim srpskim civilima i vojnicima na području Zavidovića i Vozuće 1995. godine. - Da se 10 godina presudi nekome, to je sramota, a 25 godina pričamo i svjedočimo o dešavanjima u tim logorima.</s><s>Džabe je to sve - izjavio je Gligorić novinarima u Doboju.</s><s>Gligorić je istakao da je mnogo puta davao izjave o svom i stradanju onih za koje je znao, ističući da je nezadovoljan što nisu procesuirani odgovorni i počinioci zločina nad Srbima iz Vozuće.</s><s>On je posjetio da su ga zarobili 11. septembra 1995. godine u selu Kesteni pripadnici Trećeg korpusa takozvane Armije BiH i odreda "El mudžahedin", i da ga je samo puka sreća spasila da preživi višemjesečno zarobljeništvo u Kestenima, Banovićima i Tuzli.</s><s>Vidno emotivan i potresen današnjom presudom, Gligorić je kroz suze rekao da mu sjećanja na te događaje i stradanja i danas pričinjavaju veliku bol.</s><s>Gligorić navodi da su ih zarobile mješovite snage Trećeg i Drugog korpusa takozvane Armije BiH, kao i jedinice odreda "El mudžahedin".</s><s>Na licu mjesta ubijena su četiri mladića, dok je Gligorić lakše ranjen.</s><s>Po zarobljavanju sprovedeni su do seoske sale u Kestenima, gdje je, prema njegovoj procjeni, već bila formirana kolona u kojoj je bilo više od 40 živih zarobljenih saboraca i civila.</s><s>Gligorić navodi da su, došavši do kolone, natjerani da pognu glave, a ako je neko odstupao, bio je udaren ili oboren. - U tom položaju čuo sam komešanje, jauke, udarce i rafalne pucnje - ističe Gligorić.</s><s>On se prisjeća da je u kanalu vidio obrise nečijeg beživotnog tijela.</s><s>Kao ranjenog, smještaju ga na začelje kolone, što mu je, kako on ocjenjuje, spasilo život. - Imao sam sreću da, kao i trojica mojih saboraca, kao posljednji u toj koloni budem izdvojen od vojske Drugog korpusa da bismo nosili ranjenog muslimanskog vojnika prema Loznoj - naglašava Gligorić.</s><s>U tom trenutku Gligorić o sudbini sestre i Srba iz kolone ništa nije znao, osim da su predati Trećem korpusu i odredu "El mudžahedin".</s><s>Ubrzo je prebačen u Banoviće, gdje je smješten u objekat nekadašnjeg Doma zdravlja.</s><s>Zajedno sa ostalima, on je tu ispitivan, prebijan i mučen.</s><s>O tom periodu, vidno emotivan, Gligorić nije htio govoriti.</s><s>Vezanih ruku i pognutih glava, dio zarobljenika su autobusima prevozili u tuzlanski zatvor. - Najgori je bio put do Tuzle jer ko je došao do tuzlanskog zatvora, on je i preživio - ističe Gligorić.</s><s>Opisujući boravak u zatvoru, Gligorić ističe da ga je, između ostalih, isljeđivao i nekadašnji nastavnik u Vozući Refko Čamdžić, koji se, kako je naveo, korektno ponašao prema zarobljenicima.</s><s>Od njega saznaje da mu je sestra živa. - Pitao sam ga da li mi može reći nešto o sestri.</s><s>Čamdžić je potvrdio, zaprijetivši da o tome ne smijem nikome govoriti ili će me ubiti - ističe Gligorić.</s><s>On je u Tuzli boravio 196 dana, sve do 24. marta 1996. godine, kada je razmijenjen u mjestu Sočkovac, opština Petrovo.</s><s>Gligorić je tokom ratnih dešavanja izgubio oca, koji je poginuo 2. novembra 1992. godine, brata, koji je poginuo 4. juna 1994. godine, kao i majku, koja je umrla 1995. godine. https://www.glassrpske.com/cir/novosti/vijesti_dan-logoras-dusko-gligoric-presuda-je-sramotna/347775</s>
<s>BRATUNAC, 12.</s><s>DECEMBRA /SRNA/ - Među 68 srpskih civila i vojnika koje su muslimanski vojnici ubili za samo jedan dan prije 26 godina u bratunačkom selu Bjelovac i susjednim Sikiriću i Lozničkoj Rijeci su i Radivoje Matić i njegove kćerke Snježana i Gordana - cijela porodica Slavke Matić, koja slučajno nije bila kod kuće i tako preživjela.</s><s>Kobnog jutra 14. decembra 1992. godine, kada su u Bjelovac upale muslimanske jedinice iz Srebrenice pod komandom Nasera Orića, ova žena ostala je bez djece i supruga, a kuća joj je opljačkana i zapaljena, selo uništeno, a preživjeli izbjegli na razne strane.</s><s>Slavka živi sama u kući u Bjelovcu koju je djelimično obnovila i već 26 godina uzaludno se nada da će neko odgovarati za ubistvo njenih kćerki i muža na kućnom pragu.</s><s>Ova žena, sada starica, prisjeća se stradanja svoje porodice.</s><s>"Snježanu sam našla ubijenu pred vratima, Gordana je iskrvarila u kupatilu.</s><s>Muž i jedan komšija ubijeni su u dvorištu", rekla je Slavka i dodala da je izgubila nadu da će pravda stići počinioce ovih monstruoznih zločina.</s><s>Ona je naglasila da je Republika Srpska jedina pravda za preživjele stanovnike ovih sela, te da se još jedino uzda u Božiju pravdu.</s><s>"Da je neko ubio toliko kokoški i druge peradi, odgovarao bi, a kamoli za ljude", rekla je Slavka i istakla da, nakon oslobađanja komandanta muslimanskih snaga u Srebrenci Nasera Orića, u pravosuđe i pravdu definitivno ne vjeruje.</s><s>Ona je ispričala da je još nekoliko starica i lica sa invaliditetom ubijeno na kućnom pragu, a da su neke žene uhvaćene u kućama i sa djecom odvedene u logor u Srebrenicu, gdje su mučene i zlostavljane, te razmijenjene nakon dva mjeseca torture.</s><s>U logor su 14. decembra 1992. godine iz Bjelovca odvedene žene, civili Dostana i Mira Filipović, te sedmomjesečni Nemanja i trogodišnja Olivera Filipović, kao i devetogodišnji Brano Vučetić, kojem su toga dana ubijeni otac Radovan i brat Milenko, dok je majku izgubio tri mjeseca ranije.</s><s>Starica Božana Ostojić je nestala i još nije pronađena.</s><s>Najmlađe žrtve bili su četrnaestogodišnji Slobodan Petrović i petnaestogodišnji Čedo Miladinović, a najstarija osamdesetosmogodišnja Dostana Matić.</s><s>Ovaj zločin, kao i brojne druge počinjene u srednjem Podrinju, izvele su muslimanske jedinice iz Srebrenice pod komandom Nasera Orića, a u čijem sastavu su bili i muslimani iz susjednih bratunačkih sela.</s><s>U Crkvi Svetog proroka Ilije u bratunačkom selu Bjelovac u petak, 14. decembra, biće služen parastos za 109 Srba ubijenih u odbrambeno-otadžbinskom ratu iz tog i susjednih sela Sikirić i Loznička Rijeka, od kojih su njih 68 muslimanske snage masakrirale u jednom danu - 14. decembra 1992. godine. http://www.srna.rs/novosti/650681/slavka-matic-ostala-bez-porodice-u-jednom-satu.htm</s>
<s>Glas javnosti 5. jul NA DANAŠNjI DAN : Zločini nad Srbima u BiH i Hrvatskoj Raskomadana tela mesec dana bila na vrućini Zagoni, veliko selo sa ubedljivom srpskom većinom (muslimana 103, Srba 480) u opštini Bratunac, bilo je u kratkom vremenskom razdoblju 1992. žrtva dva veoma žestoka muslimanska napada.</s><s>Prvi napad na srpski deo ovog sela izvršen je 5. jula 1992. oko 15 časova dok su meštani obavljali svoje redovne poljoprivredne i kućne poslove.</s><s>U ovoj akciji protiv Srba meštana Zagona u neočekivano velikom broju učestvovale su komšije, muslimani Zagona, kao i susednog sela Potočari, a njima su se pridružili i muslimana iz okolnih sela sa područja Bratunca i Srebrenice, od prvog dana svrstani u oružane formacije Armije BiH i policijske jedinice BiH.</s><s>U ovom iznenadnom i ničim izazvanom napadu na surov način ubijen i masakriran veliki broj civilnih lica srpske nacionalnosti.</s><s>Sve srpske kuće koje su muslimani osvojili i zaposeli u jednom delu sela do temelja su opljačkane, popaljene i razorene.</s><s>Žrtve: 1) Ljubica (Milovan) Milošević, 1939; 2) Miloš (Jovan) Milošević, 1932; 3) Rada (Ilija) Milošević, 1968; 4) Čedomir (Blagoje) Tanasijević, 1942; 5) Rajko (Sreten) Gvozdenović, 1927; 6) Dragoljub (Miladin) Gvozdenović, 1954; 7) Blagoje (Milorad) Gvozdenović, 1944; 8) Rada (Radoje) Gvozdenović, 1973; 9) Mileva (Milorad) Dimitrić, 1912; 10) Mirko (Mitar) Dimitrić, 1974; 11) Matija (Stevan) Jašinski, 1940; 12) Miodrag (Ilija) Malović, 1943; 13) Mihajlo (Jefto) Mihajlović, 1951; 14) Dušanka (Periša) Paunović, 1954.</s><s>Rogatica, zbeg nekoliko desetina srpskih porodica iz manjih okolnih sela koje su izbegle od muslimanskog terora koji je besneo u rogatičkom kraju i sakrile se u šumi Vodice, nedaleko od, po stanovništvu mešovitog, sela Starčići (Srba 67, muslimana 56, Jugoslovena 2), napao je 5. jula 1992. veliki broj lokalnih naoružanih muslimana pripadnika Armije BiH.</s><s>Tom prilikom uhvaćeno je, ubijeno i masakrirano sedam civilnih lica srpske nacionalnosti.</s><s>Posebnom monstruoznom zlostavljanju, koje nije umesno opisivati, izložena su deca i supruga pokojnog Milomira Obradović.</s><s>Napad na srpski zbeg izvršen je iz pravca muslimanskog sela Dub.</s><s>Tela sedam masakriranih i raskomadanih pokojnika ostala su više od mesec dana nepokopana, izložena letnjoj žegi, životinjama i raspadanju.</s><s>Žrtve: 1) Milomir (Pero) Obradović, 1949; njegova supruga 2) Zorka (Savo) Obradović, 1959. sin 3) Darko (Milomir) Obradović, 1977. i kći 4) Danijela (Milomir) Obradović, 1974; 5) Dragan (Boško) Kusmuk, 1960; 6) Miodrag (Radomir) Motika, 1953; 7) Goran (Blagoje) Perović, 1965.</s><s>KrnjiĆi, neveliko planinsko selo opštine Srebrenica u kome je srpsko stanovništvo oduvek imalo apsolutnu većinu (muslimana 11, Srba 114), napali su, opljačkali i uništili 5. jula 1992. pripadnici Armije BiH sa područja Srebrenice i muslimanskih sela okolnih opština.</s><s>U napadu i pljački aktivno su učestvovali tzv. civili, žene, deca i starci, meštani susednih muslimanskih sela.</s><s>Tom prilikom, u najvećem broju slučajeva, na svirep način ubijeni i masakrirani mnogi branioci sela i članovi njihovih porodica srpske nacionalnosti.</s><s>Stoka, živina, pokretna imovina i poljoprivredne alatke opljačkani i preneti u muslimanska sela, a nepokretna imovina: zgrade, ambari, štale i ostalo razoreni i popaljeni.</s><s>Isto su učinili i sa pravoslavnom crkvom Sveti Ilija iz 1921. godine.</s><s>Žrtve: 1) Boban (Spasoje) Lazarević, 1965; 2) Sredoje (Nedeljko) Jovanović, 1947; 3) Miroslava (Borislav) Jovanović, 1939; 4) Dragutin (Miloš) Dimitrijević, 1961; 5) Rade (Petko) Trimanović, 1958; 6) Srpko (Novak) Aksić, 1972; 7) Radoš (Mirko) Maksimović, 1968; 8) Milenko (Risto) Maksimović, 1942; 9) Miloš (Ostoja) Milošević, 1961; 10) Nebojša (Zoran) Milošević, 1975; 11) Milja Mićić; 12) Vaso Parača, 1912; 13) Ilija (Marko) Simić, 1912; 14) Veljko (Milisav) Simić, 1953; 15) Vlajko (Petar) Vladić, 1934. i 16) Soka Vujić, 1930.</s>
<s>Tužilaštvo BiH vodi intenzivne istrage protiv penzionisanog generala Armije BiH Atifa Dudakovića i postupajući tužilac iz Specijalnog odjeljenja za ratne zločine donijeće tužilačku odluku, čim se ispune svi potrebni uslovi, potvrđeno je Srni iz ove pravosudne institucije.</s><s>Portparol Tužilaštva BiH Boris Grubešić istakao je da je riječ o vrlo složenom predmetu, koji se ne odnosi na samo jednog osumnjičenog, nego veći broj osumnjičenih lica, u okviru kojeg je potrebno preduzeti mnogo istražnih radnji.</s><s>Istraga protiv Dudakovića, pokrenuta je 2006. godine na osnovu prijave i dokaznog materijala, koje je Tužilaštvu BiH dostavilo Ministarstvo unutrašnjih poslova Republike Srpske.</s><s>Krivičnu prijavu za ratne zločine nad Srbima podnijeli su i tadašnji predsjednik Republike Srpske Dragan Čavić i tadašnji premijer Srpske Milorad Dodik.</s><s>Vlasti u Srpskoj terete Dudakovića da je odgovoran za zločine koje su vojnici pod njegovom komandom počinili tokom operacije “Oluja” u Hrvatskoj, te kasnije tokom operacije “Sana”, provedene na teritoriji BiH.</s><s>Iako postoje video-zapisi njegovih naređenja da se čine zločini, do sada protiv njega nije podignuta optužnica.</s><s>Postoje optužbe da je odgovoran za zločine nad Srbima, kao i da je lično odgovoran za ubistvo 50 muslimana.</s><s>Naredio je i paljenje srpskih sela tokom “Oluje”, a postoje jasni snimci na kojima on naređuje da se pale srpska sela po Bosanskoj Krajini.</s><s>Odred 505. bužimske brigade “Hamze” takozvane Armije BiH je u avgustu 1995. tokom operacije “Oluja” pod komandom Atifa Dudakovića izvršio presijecanje povlačenja srpskih izbjeglica iz Republike Srpske Krajine i izvršio ubistva zarobljenih Srba na prostoru opštine Dvor u tadašnjoj Republici Srpskoj Krajini.</s><s>Postoje i video-snimci, koji su objavljeni 2007. godine, na kojima Dudaković u septembru 1995. naređuje etničko čišćenje i paljenje srpskih sela.</s><s>Komandovao je napadom Armije BiH na zapadnokrajiške opštine Republike Srpske Petrovac, Krupa, Sanski Most, Ključ i Mrkonjić Grad, tokom kojeg su ubijena 892 srpska civila i vojnika, prognano 120.000 Srba i spaljeno više od 30 sela.</s><s>Tužilaštvo BiH je, kako je najavilo, trebalo do kraja juna prošle godine donijeti tužilačku odluku da li će će istraga protiv Atifa Dudakovića biti obustavljena ili će protiv njega podići optužnicu.</s><s>Taj rok nije ispoštovan, uz obrazloženje da je riječ o orijentacionom roku koji, kako Tužilaštvo navodi, daje mogućnost da se istrage okončaju prije, a i nakon navedenog datuma. http://www.rtvbn.com/news/intenzivna-istraga-protiv-dudakovica/</s>
<s>Zahvaljujući akademiku Vasiliju Krestiću i izdavačkoj kući Catena Mundi, nedavno je objavljen integralni tekst kapitalne knjige dr Viktora Novaka Magnum Crimen (Veliki zločin).</s><s>U ovom ćiriličnom i, pre toga, engleskom izdanju, objavljena su dva poglavlja koja su Vladimir Bakarić i njegov bliski saradnik, poznati udbaš Maks Baće, izbacili neposredno pred štampanje knjige.</s><s>Jedno poglavlje se odnosilo na Tiršov Sokolski pokret koji Hrvati nisu hteli da prihvate, i u njemu je bilo mnogo opasnih dokumenata koji nisu išli u prilog ni njima, ni komunistima.</s><s>Drugo poglavlje izbačeno je zbog proglasa don Frane Ivaniševića, jugoslovenski orijentisanog sveštenika koji je ukazivao na sve zlo klerikalizma koji je Rimokatolička crkva na čelu sa Stepincem ispoljila prema Srbima, prema Jugoslaviji, kralju Aleksandru i dinastiji Karađorđevića u celini.</s><s>Tim povodom o srpsko-hrvatskim i srpsko-srpskim odnosima, ali i još ponečemu, razgovarali smo sa prof. dr Vasilijem Krestićem.</s><s>Koliko knjiga prof. Novaka, s obzirom na zločine Hrvata nad Srbima koji traju do današnjeg dana, može da doprinese utemeljenju srpskog stanovišta prema Hrvatima? - Profesor Novak je bio jedan od mojih omiljenijih profesora, i baš u oblasti u koju spada i Magnum Crimen ja sam krenuo njegovim stopama kada sam pisao studiju „Genocidom do Velike Hrvatske“, i time se na neki način odužio ovom časnom čoveku i velikom istoričaru.</s><s>On je Hrvat po rođenju, veliki Jugosloven po ubeđenju i ovom knjigom se na osnovu bogate dokumentacije obračunao sa onim desnim, klerofašističkim krugovima u Hrvatskoj koji su bili najekstremniji u odnosu na jugoslovensku misao, na srpsko-hrvatske odnose, na pravoslavnu veru i na Kraljevinu SHS.</s><s>On je u potpunosti razobličio to zlo koje je video da nastaje u Hrvatskoj, a nikako ne nestaje.</s><s>Ova knjiga je nezaobilazna sa stanovišta srpsko-hrvatskih odnosa jer razobličava jedno vreme i jednu tendenciju koja opstojava u hrvatskom društvu i hrvatskoj politici.</s><s>Ona je posebno bila aktuelna u vreme Tuđmana, a prisutna je i danas u izjavama hrvatske predsednice Kolinde Grabar Kitarović o Vojvodini i zemljama nad kojima Hrvatska želi da ostvari „svoje povijesno i državno pravo“, a koje joj apsolutno ne pripada.</s><s>Ideja o genocidnom rešenju hrvatskog pitanja je nastala i sazrela u okvirima Habzburške monarhije do 1914. godine, a ne posle 1918. u Kraljevini Jugoslaviji</s><s>Na osnovu takvih ideja je i došlo do genocida i etničkog čišćenja u naše vreme, ali srpski političari u pojedinim trenucima to ignorišu i ne znaju da sa Hrvatimo možemo da imamo samo podnošljive komšijske odnose, a svi drugi odnosi treba da budu građeni na bazi potpunog reciprociteta, pre svega u političkim i ekonomskim odnosima.</s><s>Kako može da se razume da Hrvati po Srbiji otkupljuju zemlju, firme, uvode trgovinske lance, da u Srbiji na svaki način agresivno nastupaju, a u Hrvatskoj ne žele ništa što je srpsko? - Već sam rekao da nas nepostojanje reciprociteta uvodi u kolonijalan odnos prema Hrvatskoj.</s><s>Pored toga, Hrvati su veštom propagandom, čak i preko optužnica u Hagu, uspeli da nam nametnu kompleks kolektivne krivice kojega mi ne uspevamo da se oslobodimo i razobličimo njihove zle namere.</s><s>Oni su napisali mnoge knjige o velikosrpskom hegemonizmu i šovinizmu, a ako je neki naš istoričar pokušao da napiše suprotno, odmah je bio žigosan kao srpski nacionalista, šovinista i rušilac bratstva i jedinstva.</s><s>Zahvaljujući takvoj našoj politici mi smo zaista potčinjeni Hrvatima.</s><s>Ako starija generacija političara nije znala ko je Štrosmajer, danas se zna da je on bio pre svega veliki hrvatski političar, ali ne zaslužuje da ga mi Srbi slavimo kao Svetog Savu.</s><s>Treba da se oslobodimo robovanja jugoslovenstvu kao pogrešnoj ideologiji.</s><s>Knjiga prof. Novaka svedoči o velikoj ulozi Katoličke crkve u hrvatskim zločinima nad Srbima, a njen uticaj u hrvatskoj politici i danas je veći od onoga koji imaju političke stranke.</s><s>Zašto se SPC spočitava pravo na isti takav uticaj na srpsku politiku? - U svim antisrpskim demonstracijama koje su u Hrvatskoj održane pred Prvi svetski rat (1895, 1899. i 1902. koja je označena kao „vartolomejska noć“, kada su razbijane srpske trgovačke i zanatske radnje, pa je bilo i ranjenih) katolički sveštenici su sve to navijački posmatrali iz prikrajka.</s><s>Osim komšijskih, svi drugi odnosi sa Hrvatima treba da budu građeni na bazi potpunog reciprociteta, pre svega u politici i ekonomiji</s><s>A kada su se Srbi i Hrvati 1848. zajedno branili od Mađara, i zbog verskih razlika imali sumnju jedni prema drugima, naš patrijarh Josif Rajačić je napisao deklaraciju kojom je apelovao na Srbe da ni slučajno ne taknu svog komšiju druge vere i napisao da se stidi svakog Srbina koji bi uvredio bilo koga na verskoj osnovi.</s><s>Na drugoj strani ne postoji ni jedan odgovor sa sličnog nivoa, niti od bilo kog katoličkog sveštenika.</s><s>Dakle, hrvatsko pitanje se rešava isključivo putem genocida, i mogu da navedem seriju dokaza za to.</s><s>Kad su 1848. godine dubrovačkim Srbima Hrvati zapretili da će ih poklati, Srbi iz Boke Kotorske su odgovorili da će, ako im i dlaka sa glave zafali, doći njih 10.000 da ih pitaju za junačko zdravlje.</s><s>Eugen Kvaternik, jedan od tvoraca Starčevićeve pravaške stranke je juna 1869. godine napisao pismo hrvatskom političaru don Mihovilu Pavlinoviću iz Dalmacije u kome je tražio „da se uništi nakot vere pravoslavne“.</s><s>Čuveni hrvatski političar, profesor univerziteta i visoki intelektualac Isidor Kršnjavi je zabeležio u svojim Zapiscima “jedno vrijeme vladalo je uvjerenje da sve Srbe valja sjekirom utući“.</s><s>Mislim da će naša crkva ostati dosledna i postojana u stavu da Stepinac apsolutno ne zaslužuje da bude proglašen svecem</s><s>Ideja o genocidnom rešenju hrvatskog pitanja očigledno je nastala i sazrela u okvirima Habzburške monarhije do 1914. godine, a ne posle 1918. sa Kraljevinom Jugoslavijom i navodnom velikosrpskom karađorđevićevskom politikom eksploatisanja Hrvata između dva rata.</s><s>Hrvatski ban Pavle Rauh imao je plan o ubistvu 800.000 Srba u cilju stvaranja etnički čiste Velike Hrvatske i kako bi se domogli Bosne i Hercegovine u čemu su im Srbi bili glavni remetilački faktor.</s><s>Verovatno zbog svega toga, Dučić je napisao „Hrvati su najhrabriji narod na svetu, ne zato što se ničega ne boje nego zato što se ničega ne stide“.</s><s>Šta je istorijska istina u slučaju Alojzija Stepinca i kakav stav SPC očekujete povodom namere Vatikana da ga proglasi svecem? - Mislim da će naša crkva ostati dosledna i postojana u stavu da Stepinac apsolutno ne zaslužuje da bude proglašen svecem, jer je dugo ćutao povodom preveravanja i zločina i nije stao u odbranu ljudskih života bez obzira koje su vere bile žrtve.</s><s>Razumem da su Hrvati bili srećni kada im se posle 800 godina 1941. ostvarila vekovna težnja da dobiju svoju državu, ali ne može se stvaranje države opravdati tolikim žrtavama i da to podržava i sveštenik ranga Alojzija Stepinca.</s><s>Hrvati su svesni koliko su malobrojan narod, a koliko je njihova teritorija nesrećno „skrojena“, jer se rasteže kao neka kifla, kao mlad mesec ili hleb bez sredine, kako je napisano u istoriografiji.</s><s>Hrvatska u kojoj je nekada i čitava trećina stanovništva bila srpska stalno ima potrebu da popravi svoj geopolitički položaj, a jedina mogućnost za to je da se prostre na Bosnu i Hercegovinu, da sebi pripoji Crnu Goru kao „crvenu“ Hrvatsku, i uzme celu Vojvodinu, a ne samo Srem koji je nekada bio u njenom sastavu.</s><s>Što je manji i što ima težu geopolitičku situaciju, taj narod ima sve veće ambicije i sve je agresivniji.</s><s>Država koja nema potrebnu stratešku dubinu jer nema ni jednog grada koji je više od 60 kilometara udaljen od državne granice, nema ni perspektivu.</s><s>Njeni geopolitičari su toga svesni i zato su spremni da nasiljem i genocidom osvajaju tuđe teritorije.</s><s>A Srbi takvoj njihovoj politici stoje na putu.</s><s>Ali mi Srbi imamo ozbiljan problem sa sobom samima, jer naši intelektualci učestvuju u projektu podrivanja suvereniteta sopstvene države i nacionalnog identiteta.</s><s>Kako to može da se objasni? - Takve intelektualce ničim ne opravdavam iako ne mogu da previdim činjenicu da je naše osiromašeno društvo dovedeno do ruba materijalne egzistencije i sklono je potkupljivanju i korupciji.</s><s>Sa druge strane ima mnogo onih koji su skloni da opšte interese podrede ličnim i nije im problem da se prodaju.</s><s>Ali sve je to dokaz da država ne funkcioniše na pravi način, jer se ne obračunava sa antisrpskim delovanjem koje izvire na sve strane, pogotovo u NVO sektoru.</s><s>Država tako pokazuje svoju nemoć, nedovoljnu organizovanost i pravnu nedoslednost, a ne postoji ni do kraja jasno iskazano javno mišljenje, pa bez obzira što se busamo da smo demokrate uvek zaziremo od vlasti.</s><s>Intelektualci koji su vezani za državne jasle čak i ne smeju javno da govore.</s><s>Mislim da svaki pravi intelektualac, ako želi dobro svom narodu i državi, za to mora da se bori, a to se pre svih očekuje od humanističke inteligencije.</s><s>Kako, u tom kontekstu, ocenjujete izvršnu vlast koja ne poštuje volju svojih birača i o sudbonosnim pitanjima za Srbiju kao što su ulazak u EU i NATO, pokušava samostalno da odlučuje? - Naše vlasti se u kontinuitetu tako ponašaju.</s><s>Kao što premijer stalno naglašava „ja tako hoću“, i bivši predsednik države je radio šta je hteo, samo to nije eksplicitno naglašavao.</s><s>To zavisi ne samo od karaktera i autoriteta ljudi na vlasti, nego i od toga s kim vladaju, kakav je po sastavu parlament i kakvo je javno mnjenje koje se s tim saglašava.</s><s>U svakom slučaju i to je pitanje demokratije, odnosno koliko možemo da budemo kritični ne zato da bismo nekoga vređali i sumnjali u njega, nego da bismo ga upozoravali da to što radi nije dobro.</s><s>Kad je reč o našem predsedniku Vlade, zanimljivo je ne samo koliko on ima ovlašćenja, nego i kako ih koristi.</s><s>Meni zaista zasmeta kada on kaže „to ne dam“, ili „tačka“, jer čisto formalno gledano to nije primereno demokratskom sistemu, i ukazuje na želju za dokazivanjem moći jednog čoveka.</s><s>Pre neki dan je čak i predsednik države konstatovao da se premijer suviše „podmeće“ radeći poslove koji su u nadležnosti ministara, a to sve govori da nešto nije u redu i da bi nešto trebalo i menjati.</s><s>Vi ste se u svom naučnom radu bavili i Vojvodinom, čiji ste starosedelac.</s><s>Kako gledate na pokušaje autonomaša, od kolonista do komunista, da Vojvodinu po svaku cenu izuzmu iz Srbije? - Tužno je da još uvek postoji spor oko starosedelaca i kolonista.</s><s>Možda je to pitanje razlike u mentalitetu, jer starosedeoci imaju pomirljiviji stav, nemaju agresivnost i nametljivost koju imaju violentni kolonisti.</s><s>U svakom slučaju problem između starosedelaca i kolonista postoji, a na vlast su došla deca komunista.</s><s>Jedan od takvih je Nenad Čanak, sin Milana Čanka sa kojim sam sedeo u školskoj klupi nekoliko godina.</s><s>To je bio jedan izvanredno obrazovan čovek, veoma taktičan, pristojan intelektualac o kome mogu da kažem samo sve najbolje.</s><s>On jeste bio komunista, ali nije radio protiv nacionalnih interesa.</s><s>Nenad Čanak se u svemu ponaša kao da nije njegov sin.</s><s>Znači, ne radi se o isključivo komunističkom nasleđu.</s><s>Lično poznajem mnogo kolonista u raznim krajevima Vojvodine koji su časni i ispravni Srbi.</s><s>Pored toga, ima i dosta starosedelaca autonomaša.</s><s>To je jedna birokratska grupacija koja se bori za lične interese, a onda pod vidom ideje o autonomiji brinu „di su naši novci“.</s><s>Zato bih kao vojvođanski urođenik želeo da se te razlike jednom za svagda izbrišu i da se mi integrišemo za račun interesa Srbije i Vojvodine kao njene autonomne oblasti.</s><s>Kad bi moja poruka mogla da dopre do bogatih Srba, rekao bih im da slede časnog i retko nesebičnog čoveka Nićifora Aničića, potomka jedne divne patrijarhalne porodice koji je dokazao da neizmerno voli svoj rod i Otadžbinu U svakom slučaju ideja o autonomiji Vojvodine ne može biti ona kojoj teži Čanak ili Žika Berisavljević, jer ideja o Vojvodini je stara, Srbi su se za nju borili iz čisto srpskog stanovišta, sa željom da u toj višenacionalnoj Habzburškoj monarhiji očuvaju svoj nacionalni identitet, versku posebnost i svoja politička prava.</s><s>I nije nezanimljivo da posle 1918.</s><s>Zagreb uvek sekundira želji vojvođanskih autonomaša da se što više Vojvodina izdvoji iz Srbije.</s><s>Naravno da iza toga stoje i mađarski politički krugovi koji na taj način doprinose rastakanju Srbije kako bi se što pre domogli onog dela Vojvodine koji im je oduzet odlukama u Trijanonu.</s><s>U situaciji kada usled pada moći jedinog dosadašnjeg svetskog lidera dolazi do geopolitičkih pomeranja na globalnom planu , i uspostavlja se politička bipolarnost, šta Srbiji znači vekovno prijateljstvo sa Rusijom? - Ponašanje Amerike prema Srbiji je takvo da mi moramo da preispitamo naše prijateljstvo, jer očigledno je da i kad su nam bili prijatelji i saveznici, bili su to prevashodno zbog svojih geopolitičkih interesa.</s><s>U ovom trenutku mi nemamo razloga da krijemo da sve što nije dobro dolazi nam iz Amerike ili po diktatu Amerike.</s><s>Što se našeg odnosa sa Rusijom tiče, mi treba da budemo srećni što je ona izašla iz postsovjetske krize, da je ponovo stala na noge, da je to zemlja ogromnih ekonomskih potencijala, da je vojnički stasala do te mere da je bar na nivou Zapada ako ne i iznad njega, da brani srpske interese kad god treba, kao u slučaju Srebrenice i prijema Kosova u UNESKO.</s><s>Dakle, kad nam je teško Rusija nam priskače, i zato treba pohvaliti Vladu što se čvrsto drži stava da ne uvede Rusiji sankcije i ne okrene joj leđa, jer to bi bila užasna izdaja i nož u leđa Rusiji.</s><s>Na kraju, to bi bio strašni žig na srpskoj istoriji i srpskom narodu.</s><s>Takođe, ni u kom slučaju Srbija ne sme da uđe u NATO savez, i ako neko pokuša da nas dovede pred svršen čin očekujem da srpski narod kaže jasno NE takvoj odluci.</s><s>U svakom slučaju, imam bojazan da ćemo jednog dana, ako uđemo u EU čime se nećemo usrećiti, biti primoravani da postanemo član NATO i zaoštrimo odnose sa Rusijom.</s><s>Kao intelektualac sa velikim životnim i naučnim iskustvom, sa nesumnjivom mudrošću, vidite li mogućnost izlaska Srbije iz ćorsokaka u kome se našla, i način njenog izbavljenja iz sunovrata svake vrste? - Moram da izrazim svoju sumnju u to da ćemo u Evropsku uniju moći da uđemo pod časnim uslovima.</s><s>Strahujući od toga, daj Bože da grešim, bojim se da ćemo morati da prihvatimo takve ultimatume na koje kao građanin Srbije nikada ne bih pristao.</s><s>I zato razumem to pregovaranje, razumem da se traži neki prostor za manevar, da se traži dobijanje na vremenu kako bi se izbeglo najdirektnije dejstvo sila Scile i Haribde.</s><s>Ako je to to, onda sam spreman da pristanem na politiku naše Vlade, ali ako nas ona vodi u neku kapitulaciju, jer šta znači „pravno obavezujući ugovor“, bojim se da ćemo morati da priznamo Kosovo i Metohiju, i da naša Vlada to zna uprkos zaklinjanju da nikada na to neće pristati.</s><s>Nije slučajno da predsednik Nikolić insistira da se odmah utvrdi šta se krije iza poglavlja 35 Briselskog sporazuma, bojim se da i on misli da će nas to dovesti do bezizlazne situacije u kojoj ćemo morati da uradimo sve što nam naloži Zapad.</s><s>Ogroman broj srpskih žrtava u odnosu na veličinu naroda do danas nema dostojno spomen obeležje.</s><s>Kao predsednik Društva za podizanje memorijalnog centra srpskih žrtava genocida u 20. veku, kažite nam s kojim se sve problemima suočavate u realizaciji ovog projekta? - Mi u Društvu želimo da podignemo taj Centar kako bismo počeli sistematsko istraživanje i popisivanje svih žrtava od Balkanskih ratova do naših dana, jer kod nas to, nažalost, nije rađeno na način koji žrtve zaslužuju.</s><s>Uslovno rečeno, želimo da napravimo srpski Jad Vašem, i zato smo se registrovali, napravili naš sajt, obezbedili podršku dijaspore, konkretno gospodina Miloja Milićevića iz Berlina koji nas je finansijski pomogao, dobili smo blagoslov patrijarha Irineja i podršku predsednika Srbije, ali njegovo okruženje nas opstruiše, jer nije uradilo ništa od dogovorenog.</s><s>Uprkos tome, mi pravimo ozbiljnu bibliografiju naših žrtava kako bismo je što bolje kompletirali, radimo na rekonstrukciji popisa žrtava iz svih stratišta po Jugoslaviji i inostranstvu, jer ovo je poslednji trenutak za to.</s><s>U ovom času želimo da dobijemo makar mesto gde bismo mogli da podignemo Centar, i verujemo da bi on mogao da bude na mestu srušene Narodne biblioteke na Kosančićevom vencu.</s><s>Međutim, postoji plan da se na prostoru Sajmišta, na desnoj obali Save podigne Memorijalni centar žrtvama fašizma, protiv čega mi nemamo ništa, ali to je nešto sasvim drugo od naše namere da se odužimo srpskim žrtvama.</s><s>Jevreji imaju 15 ili 16 takvih memorijalnih centara po celom svetu, pa valjda mi možemo da imamo jedan u svojoj zemlji.</s><s>S obzirom da nemamo veliko razumevanje zvaničnika, nadamo se da ćemo postaviti makar temelje tog Memorijalnog centra, a generacije koje dolaze neka nastave započeti posao.</s><s>Šta Vi mislite o rehabilitaciji Milana Nedića? - To je toliko ideologizovano pitanje da čovek, ma koliko racionalno i stručno prilazio tom pitanju, neće naići na razumevanje.</s><s>To je jedno od pitanja koje ukazuje na duboki nesporazum i konfrontaciju u srpskom narodu između levih i desnih, i još jedan od dokaza naše nesreće i naše raspolućenosti, ali Nedićevo delovanje na spasavanju izbeglica ničim ne može da se poništi.</s><s>Srbija je u 19. veku imala dosta značajnih zadužbinara.</s><s>Danas su takvi ljudi veoma retki, ali ih ipak ima, kao što je gospodin Nićifor Aničić koji mnogo čini na očuvanju srpstva i spomenika srpske istorije.</s><s>Šta savremene Srbe sprečava u takvom plemenitom poslu? - Kad bi moja poruka mogla da dopre do tih bogatih Srba, rekao bih im da slede tog časnog i retko nesebičnog čoveka Nićifora Aničića, koji podupire gde god može i kad god može.</s><s>Njegov primer je toliko častan i veličanstven za naše vreme da zaslužuje svako priznanje.</s><s>Moram da kažem da ima još dobrih ljudi, možda ne tolike solventske moći kakvu ima Nićifor, ali spremnih da pomonu.</s><s>Neke od njih lično poznajem, ali oni ne žele da im se pominju imena.</s><s>Šteta je što ideja zadužbinarstva danas nije dovoljno zrela, a to znači da ljudima nedostaje srpsko rodoljubivo osećanje kakvo krasi Nićifora Aničića, potomka jedne divne patrijarhalne porodice koji je dokazao da neizmerno voli svoj rod i Otadžbinu.</s><s>Rukovodstvo SANU za preporod Novo rukovodstvo SANU pokazuje mnogo više želje i inicijative od prethodnog da se Akademiji vrati ugled koji je imala i koji zaslužuje, da ponovo bude institucija čije će se mišljenje čuti i uvažavati.</s><s>Aktuelno rukovodstvo je i vrednije, ima više ostvarljivih ideja, i verujem da će se dokazati u svim oblastima koje pripadaju SANU kao najvišoj naučnoj i umetničkoj instituciji.</s><s>Prethodno rukovodstvo sam napadao sa dokazima da vodi antisrpsku politiku u SANU, a ovo je pokazalo puno osećanje za sve probleme javnim istupima u slučaju Srebrenice i prijema Kosova u UNESKO.</s><s>Po mom dubokom uverenju u SANU su došli ljudi koji će da je preporode.</s><s>Vešti u lukavosti Hrvati su veoma vešti da nas krivo optužuju i nameću nam osećaj krivice, a da prikrivaju zbog čega to čine.</s><s>Svedoci smo da su nas optužili za velikosrpsku hegemoniju, a niko ne govori o očiglednim velikohrvatskim idejama.</s><s>Socijalista Svetozar Marković je opisao Josipa Jurja Štrosmajera kao suštinskog zagovornika velikohrvatske ideje koji se vešto krio iza prividnog jugoslovenstva.</s><s>Ja sam takođe sakupio dokumentaciju o težnjama brojnih hrvatskih političara prema BiH i Vojvodini, i svi su se pozivali na „hrvatsko povijesno i državno pravo“.</s><s>Naši političari, nažalost, to ne znaju i nisu svesni šta to znači.</s><s>Da branimo i čuvamo SPC Ne mislim da SPC nema autoritet, ona je uz Vojsku oduvek bila glavni stub srpske države, ali sada deli sudbinu društva koje je u razornom stanju, veoma ranjivo i podložno raznim kritikama, nekada razložnim a nekada i veoma zlonamernim.</s><s>U svakom slučaju SPC treba da čuvamo i branimo, jer ona je odigrala značajnu ulogu tokom cele istorije srpskog naroda i ne može da bude dobro ako se njen autoritet ruši.</s><s>Mi nemamo drugu crkvu, i moramo da joj pomažemo i jačamo njen ugled, ali to mora da čini i sama SPC sa svoje strane.</s><s>Geopolitika, decembar 2015.</s><s>Razgovor vodila: Nevenka Stojčević FOTO: Milan Timotić</s>
<s>VUKOSAVLjE, 7. MAJA /SRNA/ - U Vukosavlju i u selu Novi Grad kod Odžaka sutra će biti obilježena 21 godina od stradanja srpskog naroda u odžačkim logorima tokom proteklog rata.</s><s>Opštinske vlasti u Vukosavlju primiće predstavnike žrtava u 14.00 časova.</s><s>Polaganje cvijeća planirano je u 14.30 časova kod centralnog spomenika stradalim odžačkim Srbima u Vukosavlju, a potom će u 15.30 časova u crkvi Svetog Petra i Pavla u Novom Gradu biti služen parastos za ubijene logoraše i stradale borce iz ovog kraja.</s><s>U 16.00 časova cvijeće će biti položeno i kod spomenika u Novom Gradu.</s><s>Do sela Novi Grad u federalnoj opštini Odžak biće organizovan prevoz iz Vukosavlja.</s><s>Torturu u logorima u Odžaku, a kasnije u Brodu, Orašju i Slavonskom Brodu u Hrvatskoj nisu preživjela 42 logoraša.</s><s>U odbrani Republike Srpske život je izgubilo 20 srpskih boraca, koji su prethodno prošli torturu hrvatsko-muslimanskih jedinica po logorima.</s><s>U odžačkim logorima od maja do jula 1992. godine bila su zatvorena 1.294 Srbina - 864 muškarca, 326 žena i 104 djeteta.</s><s>U tom periodu silovane su 62 Srpkinje, od kojih je najmlađa žrtva imala 10, a najstarija 60 godina.</s><s>Srpski narod iz Novog Grada i drugih naselja sa područja opštine Odžak odveden je 8. maja 1992. godine u logore u osnovnu školu i Fabriku "Strolit".</s><s>Tokom 62 dana, koliko su bili zatočeni u ovim objektima, nad njima su primijenjene 132 metode mučenja.</s><s>Za zločine nad srpskim civilima u odžačkim kazamatima, poslije Ferida Halilovića 1998. godine, prva presuda donesena je u slučaju Albine Terzić, poznatije kao Nina koja je osuđena na pet godina zatvora.</s><s>"Tužilaštvo se žalilo na visinu kazne s obzirom na težinu zločina, jer je za krivična djela koja su joj stavljena na teret minimalna kazna 10 godina", kažu u Udruženju logoraša "Odžak 92".</s><s>Podignuta je optužnica protiv Marka Miloša zvanog Farbar i bila su zakazivana pripremna ročišta pred Okružnim sudom u Doboju, ali su odgođena jer je optuženi dostavio dokumentaciju da zbog zdravstvenog stanja ne može da prisustvuje.</s><s>On se nalazi u Hrvatskoj.</s><s>Senahid Ribić nepravosnažno je osuđen na 13 godina zatvora za ubistvo srpskih civila u selu Jezero, u opštini Odžak.</s><s>On se žalio na presudu i u toku je postupak.</s><s>Ribić je i dalje na slobodi, živi u Odžaku.</s><s>Bivši logoraši očekuju da na ovome neće stati i da će procesuiranje odgovornih za teške zločine nad srpskim civilima u Odžaku biti nastavljeno.</s><s>U Udruženju ističu da je žalosno što nije pokrenut nijedan sudski proces u slučaju silovanih žena, iako su neke od njih bile izložene svakodnevnom seksualnom zlostavljanju.</s><s>Neshvatljivo je, kažu u Udruženju, da kod nadležnih pravosudnih institucija ne postoji nimalo želje i volje da budu istražena takva zlostavljanja koje su proživaljavale srpske žene sa područja Odžaka.</s><s>Odžački Srbi bili su zatočenici 16 logora na teritoriji BiH i Hrvatske, kao što su zloglasna splitska "Lora" i "Kerestinac".</s><s>Zadnji srpski zatočenik sa područja Odžaka razmijenjen je 26. maja 1993. godine.</s><s>U Udruženju ukazuju i porast umiranja potencijalnih svjedoka, što može otežati dokazni postupak. http://www.srna.rs/novosti/101788/obiljezavanje-21dine-od-srpskog-stradanja-u-odzackim-logorima-.htm</s>
<s>Predmet Kalinovik: Tužilaštvo prigovorilo naalazu vještaka</s><s>Sreda, 22 decembar 2021</s><s>SARAJEVO, 22.</s><s>DECEMBRA /SRNA/ - U nastavku suđenja bivšem komandantu Četvrtog korpusa takozvane Armije BiH Ramizu Drekoviću za zločine nad srpskim civilima u Kalinoviku 1995. godine, nalaz i mišljenje iznio je vještak iz oblasti geodezije Zijad Džananović, na koji je Tužilaštvo uložilo prigovor.</s><s>Tužilac Marijana Čobović je prigovorila nalazu i mišljenju, navodeći da je nepotpun i netačan.</s><s>S obzirom na to da je u sačinjavanju nalaza pomagao vještak Ahmed Hadžić, ona je tražila da i on bude saslušan.</s><s>Hadžić je naveo da je imao ulogu pomoćnika prilikom mjerenja, pošto za instrumente trebaju dva operatera, te je to razlog zašto je i on potpisao nalaz.</s><s>Čobovićeva je prigovorila tome, budući da je Hadžić sve vrijeme sjedio u sudnici, prenosi Birn.</s><s>Džananović je rekao da je nalaz i mišljenje sačinio na prijedlog odbrane, na osnovu tri fotodokumentacije prikaza lica mjesta od strane dva svjedoka i dokumentacije o stradanju Stanislave Koprivice, kao i digitalnog snimka iz vazduha.</s><s>On je naveo da je sa Hadžićem, advokatom i pripadnicima policije izašao na lice mjesta, gdje je uradio određena mjerenja.</s><s>"Locirali smo objekte – hotel `Lelija` u Kalinoviku, objekat `Sava`, kasarnu `Gornji logor`, Stanicu javne bezbjednosti, sportsko igralište Heliodrom i lokalitet Gradina.</s><s>Mi smo mjerili udaljenost u odnosu na mjesto pada prvog i drugog projektila.</s><s>Za ovo nam je poslužila fotodokumentacija", naveo je vještak.</s><s>Džananović je rekao da je, osim mjesta pada projektila u odnosu na objekte, dao horizontalna i vertikalna mjerenja, površine ostataka od gelera koji su bili na zgradama, te dužinsko rastojanje.</s><s>Dreković se tereti da je od 21. maja do 7. juna 1995. godine naredio artiljerijskim jedinicama u mjestu Bjelimići kod Konjica neselektivne napade na srpske civile u Kalinoviku, u kojima je jedna 15-godišnjakinja poginula, a nekoliko civila ranjeno.</s><s>Naredno ročište je zakazano za 19. januar. http://89.111.245.19/novosti/963929/tuzilastvo-prigovorilo-nalazu-vjestaka.htm</s>
<s>Niko se nije pozabavio učešćem bošnjačkih civila u zločinu nad Srbima u Podrinju</s><s>"Oni i za vrijeme akcije, ja sam to doživljavao, sa brda urlaju i puštaju gramofone da uplaše žene i decu u podnožju, da premru od straha, od urlanja njihovog sa brda dok borci silaze dolje i rešetaju šta stignu...</s><s>Ko god nije pobegao, ko god se nije izvukao njega su dotukle žene i starci i ti koji su došli da pljačkaju.</s><s>Zato Tužilaštvo treba da ispita ne samo Mujićevu, jer nije ona sama...neka kaže za sve svoje prijateljice.</s><s>Ona je iz nekih razloga sada progovorila", rekao je Ivanišević.</s><s>Prema njegovim riječima, među onima koji su išli u "čišćenje terena" nema nedužnih.</s><s>"Nema tu nedužnih.</s><s>Svi su oni kriminalci, odnosno zločinci.</s><s>Prvo su borci ti koji ubijaju, a najteže stradaju oni koje otkriju muslimanski civili.</s><s>Oni ih dotuku!</s><s>Povređene ljude, ranjene...</s><s>Oni to dotuku motikama, sekirama, a onda razvale i pljačkaju srpska imanja", rekao je Ivanišević.</s><s>On je istakao da, kada Srbe optužuju za nečovječstvo, on uvijek upita - koliko je srpskih civila ostalo i preživjelo u selima kuda je prošla muslimanska ofanziva?.</s><s>"Kamo sreće da je u srpskim selima bilo toga da je neko živ izišao.</s><s>Mi smo sve njihove sačuvali!</s><s>Živa deca, žive žene, još da se ne bi mučili obezbedili im i prevoz, a iz srpskih sela niko živ nije izašao, ubijani su!</s><s>Ako ih nisu ubili vojnici, ubili su ih civili, treća kolona", rekao je on.</s><s>Ivanišević je naveo da se i prema Mujićevoj, čije je javno svjedočenje o zločinu ovih dana aktuelizovano, niko nije ponašao kako se ona ponašala prema srpskim žrtvama. http://89.111.245.19/novosti/974460/niko-se-nije-pnjackih-civila-u-zlocinu-nad-srbima-u-podrinju.htm</s>
<s>09.09.2014 \| frontal.rs Posmrtni ostaci više lica srpske nacionalnosti pronađeni su na lokalitetu između mjesnih grobalja u opštini Brod, saopšteno je iz Tužilaštva BiH.</s><s>Tokom provođenja ekshumacije, kojom je koordinisalo Tužilaštvo BiH, na lokalitetu između mjesnih grobalja u opštini Brod, pronađeno je jedno kompletno tijelo i više fragmenata posmrtnih ostataka.</s><s>Naknadnim analizama biće utvrđen tačan broj žrtava, ali je izvjesno da se na ovoj lokaciji nalaze posmrtni ostaci nekoliko lica.</s><s>Prema do sada prikupljenim informacijama, riječ je o žrtvama srpske nacionalnosti koje su smrtno stradale u proljeće 1992. godine na području Broda.</s><s>Nakon izvršene ekshumacije i uzimanja DNK uzoraka, u Banjaluci će biti izvršeno utvrđivanje identiteta žrtava posredstvom DNK analize.</s><s>Utvrđivanje identiteta žrtava omogućiće njihovo povezivanje sa nekim od predmeta ratnih zločina na kojima radi Tužilaštvo BiH.</s><s>Ekshumacijom je rukovodilo i koordinisalo Tužilaštvo BiH.</s><s>Na mjestu događaja nalazila se stručni saradnik Tužilaštva BiH, a u procesu su učestvovali predstavnici Instituta za nestala lica BiH, Međunarodne komisije za traženje nestalih, sudski vještak-patolog, kao i pripadnici MUP-a Republike Srpske, koji su obezbjeđivali lokaciju.</s><s>Tužilaštvo BiH, zajedno sa svim institucijama koje su uključene u proces traženja nestalih, nastavlja intenzivne aktivnosti u procesima pronalaska, ekshumacije i identifikacije nestalih lica u svim krajevima BiH. http://frontal.rs/index.php?option=btg_novosti&catnovosti=12&idnovost=45762</s>
<s>Za zločine u Zenici i Zavidovićima bio zainteresovan i Hag</s><s>Ponedeljak, 30 mart 2015</s><s>28.03.2015 15:02 \| Srna Zenica - Za zločine počinjene nad Srbima i Hrvatima tokom proteklog rata na području Zenice, u vrijeme kada je načelnik Centra službi bezbjednosti bio Šefik Džaferović, bio je zainteresovan i Haški tribunal, rekao je izvor blizak pravosuđu BiH u Sarajevu.</s><s>Kako je rekao Srnin izvor posebno je bila zainsterosavana nekadašnja glavna tuziteljica Karla del Ponte.</s><s>On je naveo da je Haški tribunal 2006. godine tražio od federalnih vlasti dokumentaciju u vezi sa krivičnim gonjenjima, istragama i prijavama zločina na području Zenice i Zavidovića, odnosno u selima Maline i Livade, kao i logoru Kamenica.</s><s>U odgovoru iz Kantonalnog suda i tužilaštva, iz oktobra 2006. godine, koji su u posjedu Srne, a koje su potpisali sudija Hilmo Ahmetović i tužilac Haris Hadžiselimović, navedeno je da u arhivu ne postoje predmeti ili drugi dokumenti koji bi upućivali na činjenicu da je izvršen prijem krivičnih prijava, zahtjevane ili vođene istrage ili sudski postupci u vezi sa ubistvima, okrutnim postupanjem i zlostavljanjem Srba i Hrvata na tom području.</s><s>"U Haškom tužilaštvu nisu mogli da povjeruju da nema nikakve dokumentacije u vezi sa tim zločinima, misleći da je u pitanju neka greška, pa je tadašnji glavni tužilac Karla del Ponte zatražila da se Tužilaštvu dostave odgovori na pitanja - da li u arhivama Višeg javnog tužilaštva u Zenici, Kantonalnog tužilaštva ili Tužilaštva Zeničko-dobojskog kantona postoje ikakvi dosjei ili druge vrste dokumenata koje ukazuju na to da je primljena bar jedna prijava, provedena istraga ili podignuta i jedna optužnica u vezi sa ubistvom najmanje 24 civila hrvatske nacionalnosti 8. juna 1993. na području zaseoka Maline/Bikoši, ubistvom i okrutnim postupanjem sa tri ratna zarobljenika, pripadnika Vojske Republike Srpske, u selu Livade ili u logoru Kamenica na području opštine Zavidovići u periodu od 21. do 23. jula 1995. i ubistvom i okrutnim postupanjem sa najviše 62 ratna zarobljenika, pripadnika Vojske Republike Srpske i civila, u selu Kesten ili u logoru Kamenica na području opštine Zavidovići, počinjenim od 11. do 19. septembra 1995", istakao je Srnin izvor.</s><s>On je naglasio da je Del Ponteova izričito navela slučajeve sela Maline/Bikoši i Livade, kao i logor Kamenica, precizirajući i broj žrtava.</s><s>Prema njegovim riječima, ona je zatražila i materijale u svrhu bolje pripreme za suđenje u predmetu protiv Rasima Delića koji se odnose na krivično gonjenje, istrage ili prijavljene incidente u vezi sa zločinima za koje se optuženi tereti.</s><s>U dopisu, koji je u posjedu Srne, a koji je upućen Kancelariji službenika za vezu s Međunarodnim sudom iz reda hrvatskog naroda 25. jula 2007. godine, Del Ponteova je zatražila da se "posebno pretraže krivične prijave, dosjei o istragama ili drugim vrstama dokumenata tužilaštva, ili bilješkama u djelovodnicima u vezi sa krivičnim djelima na koja se odnose članovi 36, 37, 38, 42, 52, 172 i 177 Krivičnog zakona SR BiH i članovi od 140 do 146 Krivičnog zakona SFRJ (koji su bili na snazi u vrijeme kad su počinjeni zločini za koje se optuženi Rasim Delić tereti u optužnici)".</s><s>Takođe, ona zahtjeva da se po završetku te pretrage dostavi potpun spisak predmeta u kojima su takvi zločini prijavljeni, istraženi ili krivično gonjeni, pri čemu, taj spisak treba da izgleda kao tabela.</s><s>Del Ponteova navodi i kako treba da izgleda tabela.</s><s>U dopisu je zatraženo da se, u slučaju da tražene informacije postoje, Tužilaštvu dostave pojedinosti iz tih dosjea ili dokumenata, među kojima će biti imena žrtava i počinilaca, osoba koje su pokrenule krivično gonjenje ili podnijele prijave o tim zločinima, a posebno naznake o tome da li su te prijave podnesene na inicijativu pripadnika takozvane Armije BiH.</s><s>Tužilaštvo ističe da se "ove informacije traže bez obzira na to da li je i jedan gore pomenuti incident bio pravno okvalifikovan kao ubistvo, ratni zločin ili kao bilo koje drugo krivično djelo koje je u relevantnom periodu bilo kažnjivo po važećim zakonima BiH".</s><s>Kancelarija službenika za vezu s Međunarodnim sudom iz redova hrvatskog naroda uputila je 2. avgusta 2007. godine odgovor haškom tužiocu, odnosno dopis Tužilaštva zeničko-dobojskog kantona, koji je potpisao glavni tužilac Haris Hadžiselimović, a u kojem, kako se navodi, ponovo potvrđuju da u arhivi ne postoje predmeti ili drugi dokumenti koji bi upućivali na činjenicu da je izvršen prijem krivičnih prijava, zahtjeva za istragu ili da su podizani optužni akti u vezi sa navedenim i zahtjevima, te da su "svi podaci u cjelosti tačni uz neznatan broj štamparskih grešaka". http://www.glassrpske.com/novosti/vijesti_dana/Za-i-Zavidovicima-bio-zainteresovan-i-Hag/179104.html</s>
<s>Holandski državni tužilac traži ukidanje presude o Srebrenici</s><s>Petak, 01 februar 2019</s><s>01/02/2019 \| RTRS \| Nezavisne Pol Vlas, holandski državni tužilac, pozvao je Vrhovni sud u toj zemlji da odbaci presudu, kojom je država Holandija označena kao krivac za smrt 300 muslimana u Srebrenici 1995. godine.</s><s>"Država Holandija se pogrešno smatra odgovornom za smrt 300 muškaraca i dječaka tokom masakra u Srebrenici 1995. godine", rekao je Vlas.</s><s>On je dodao da su holandski vojnici djelovali u ratnoj situaciji i da su morali da donesu odluku pod najvišim pritiskom i prijetnjom oružanog sukoba.</s><s>Vas tvrdi da zbog toga odluka nižeg suda ne može da bude održiva.</s><s>"Bilo bi drugačije da su holandski vojnici znali da će se ti ljudi suočiti sa smrću.</s><s>Ali to nije bio slučaj", rekao je Vlas.</s><s>Rojters piše da će sud uzeti njegov stav u obzir kada bude donosio konačnu odluku 19. aprila.</s><s>Podsjećamo, Apelaciono vijeće holandskog suda proglasilo je ovu državu djelimično odgovornom za smrt oko 300 muškaraca tokom rata u Srebrenici 1995. godine.</s><s>Odluka apelacionog vijeća je potvrda presude iz 2014. po kojoj su, kako se navodi, pripadnici mirovnog bataljona UN iz Holandije "mogli da znaju da će muslimanski muškarci i dječaci koji su tražili utočište u Potočarima biti ubijeni ako budu natjerani da izađu iz dijela pod zaštitom UN".</s>
<s>Od Petrokemije - Kutina nabavljani sastojci za hemijsko oružje</s><s>BANjALUKA, 28.</s><s>JANUARA /SRNA/ - Predsjedništvo Skupštine opštine Tuzla nabavilo je 1993. godine hemikalije za proizvodnju hemijskog oružja za borbu protiv srpskih snaga od hrvatskog preduzeća "INA Petrokemija" Kutina, za šta su odobrenje dobili od Ministarstva odbrane Hrvatske, navodi se u dokumentima koje je potpredsjednik Federacije BiH Mirsad Kebo dostavio Tužilaštvu BiH.</s><s>Ovi dokumenti datirani su na 1. april 1993. godine, a prije toga, 17. marta, Ambasada RBiH u Zagrebu dostavila je hrvatskom ministarstvu odbrane molbu za saglasnost za pretakanje hemikalija u "INA Petrokemiji", piše "Glas Srpske".</s><s>U molbi se traži pretakanje iz željezničkih cisterni u kontejnere 160 tona azotne kiseline, 120 tona oleuma i koncentrovana sumporna kiselina, koji bi se kupovali u direktnom aranžmanu sa "INA Petrokemijom" Kutina. - Molimo vas za saglasnost za pretakanje iz željezničkih cisterni u kontejnere sljedećih hemikalija: 160 tona dušične kiseline minimalno 98 odsto HNO3, 120 tona oleum, minimum 20 odsto slobodnog SO3 (104 odsto H2SO4), i koncentrovana sumporna kiselina, 98 odstotna H2SO4, koju bi kupovali u direktnom aranžmanu sa INA Petrohemijom Kutina - navedeno je u zahtjevu koji je u ime Predsjedništva Skupštine opštine Tuzla potpisao Bahrija Tanović.</s><s>U dopisu je navedena i garancija da će proizvodi dobijeni iz ovih hemikalija biti upotrebljavani isključivo u zoni djelovanja Drugog korpusa Armije BiH, u kojem pod jedinstvenom komandom djeluju i jedinice Hrvatskog vijeća odbrane. http://www.srna.rs/novosti/274292/od-petrokemije-nabavljani-sastojci-za-hemijsko-oruzje.htm</s>
<s>BANjALUKA, 21.</s><s>AVGUSTA /SRNA/ - Predsjednik Saveza logoraša Republike Srpske Branislav Dukić očekuje da će Tužilaštvo BiH uskoro podići optužnicu protiv bivšeg komandanta Petog korpusa takozvane Armije BiH Atifa Dudakovića zbog ratnih zločina počinjenih nad Srbima.</s><s>"Ako Tužilaštvo BiH pod hitno ne procesuira Dudakovića i Bošnjaci ga proglase nacionalnim herojem poput Nasera Orića onda na ovim prostorima neće biti suživota, mira i BiH", rekao je Dukić Srni.</s><s>On je podsjetio da je bivši glavni tužilac Haškog tribunala Karla Del Ponte 2004. godine na sastanku sa predstavnicima Saveza logoraša Republike Srpske rekla da je Tužilaštvo Haškog tribunala pripremilo optužnicu protiv Alije Izetbegovića i Atifa Dudakovića.</s><s>Dukić je naveo da slučaj "Dudaković" nije procesuiran pred Haškim tribunalom, već je vraćen na procesuiranje pravosudnim organima BiH.</s><s>"Nažalost, prošlo je više od 20 godina od ratnih dešavanja na ovim prostorima.</s><s>Nije nam poznato zašto Tužilaštvo BiH pored velikog broja dokaza, javno prikazanog video materijala i izjava svjedoka odugovlači sa podizanjem optužnice protiv Dudakovića", zaključio je Dukić.</s><s>Dudaković je uhapšen 27. aprila ove godine u Bihaću, po nalogu Tužilaštva BiH.</s>
<s>25.08.2018 13:56 \| D. M \| Glas Srpske Banjaluka - U julu 1995. godine iz Potočara je u proboj krenulo 3.000 do 5.000 naoružanih pripadnika Armije BiH i određeni broj je poginuo ili ranjen i ostavljani su na licu mjesta.</s><s>Ovo su naveli poručnik Armije BiH Mehmed Nukić i vojnik Enver Behtić koji su 14. jula 1995. godine poslije napuštanja Srebrenice prešli Drinu i završili u Srbiji, gdje su zarobljeni i gdje su dali izjave oficirima Kontraobavještajne grupe Vojske Jugoslavije.</s><s>Oni su u izjavi u čijem posjedu je “Glas Srpske” naveli da je načelnik Štaba 28. divizije Armije BiH Ramiz Bećirević 11. jula na sastanku sa komandantima brigada izdao naređenje da se žene, djeca i starci smjeste kod posmatrača UN u Potočarima, a da su svi vojno sposobni muškarci dobili konkretne zadatke u vezi sa probijanjem linije Vojske Republike Srpske i izvlačenja prema Tuzli, pri čemu je posebno naređeno da se “VRS ne smije predati nijedan pripadnik”.</s><s>- Na čelu kolone koja se 12. jula 1995. godine probijala iz Srebrenice prema Tuzli, bile su “elitne jedinice i to izviđači i dobrovoljci Armije BiH, čiji je zadatak bio probijanje odbrane VRS” - navodi se u njihovoj izjavi.</s><s>Enver Behtić je u izjavi naveo da je lakše ranjen od ručne bombe koju je aktivirao jedan ranjeni vojnik Armije BiH radi izvršenja samoubistva.</s><s>Nukić i Behtić su potvrdili da su se 14. jula odvojili od glavnine snaga Armije BiH nakon čega su pronašli čamac i prešli Drinu da bi ih na putu Ljubovija - Mali Zvornik presrela i uhapsila policijska patrola koja ih je kasnije predala oficirima KOS-a. http://www.glassrpske.com/novosti/vijesti_dana/Na-olone-prema-Tuzli-bile-elitne-jedinice/268360.html</s>
<s>S. MIŠLjENOVIĆ \| 16. jul 2013. 21:10 Organizacija porodica Sarajevsko-romanijske regije kaže da sud BiH odugovlači sa donošenjem odluke o početku eshumacije posmrtnih ostaka sa sarajevske deponije BANjALUKA - Sud BiH već danima odugovlači donošenje odluke o početku eshumacije na sarajevskoj gradskoj deponiji, gde su nedavno pronađeni ostaci srpskih žrtava iz proteklog rata - kaže za „Novosti“ Milan Mandić, predsednik Organizacija porodica nestalih lica Sarajevsko-romanijske regije.</s><s>On navodi da je ova organizacija uputila zahtev Tužilaštvu BiH, a oni ga prosledili Sudu BiH i tu se očigledno završila priča oko potrage za ostacima ubijenih sarajevskih Srba. - Nalog i informacija iz Suda BiH nema.</s><s>Ovo nije prvi put da nas iz pravosudnih institucija zavlače.</s><s>Ove institucije od osnivanja nijednu istragu nisu dovele do kraja, a pred domaćim i međunarodnim sudovima veoma mali broj zločinaca je odgovarao za stradanja Srba u Sarajevu - kaže Mandić.</s><s>On je poručio da apeluje na srpske političare, a pre svih predstavnike u zajedničkim institucijama BiH, da pokrenu priču o potrazi nestalih Srba u Sarajevu. - Kada se god spomene planirano ubijanje Srba za vreme rata u Sarajevu, Bošnjaci i njihovi političari to zataškaju.</s><s>Naši predstavnici u Sarajevu moraju reagovati - poručio je Mandić.</s><s>Prema proceni Organizacija porodica nestalih lica Sarajevsko-romanijske regije na sarajevskom smetlištu u Buća potoku krije se na desetine tela ubijenih Srba.</s><s>On kaže da je došao i do informacija da su se tela ubijenih srpskih civila u Sarajevu za vreme rata vozili zelenim „tamićem“ na razne lokacije, gde su dalje bacana.</s><s>U Sudu BiH „Novostima“ je rečeno da ne daju nikakve informacije . http://www.novosti.rs/vesti/naslovna/dosije/aktueltml:444403-Ekshumaciju-Srba-u-Sarajevu-blokira-BiH</s>
<s>Tadašnji generalni sekretar UN Butros Butros Gali, uz američki pritisak, nije dozvolio da se dostavi spasonosni kiseonik...</s><s>Našim bebama nisu dali da dišu i tuga je danas još veća, kaže Željka Tubić iz Prijedora.</s><s>Priredila: Branislava VUKELIĆ</s><s>BANjALUKA, 19.</s><s>MAJA /SRNA/ - Dvadeset i tri godine traje čekanje na pravdu za smrt 12 beba, koje su preminule usljed nedostatka kiseonika na Odjelu za intenzivnu njegu porodilišta u Banjaluci od 22. maja do 19. juna 1992. godine.</s><s>U banjalučkom Kliničkom centru tada je rođeno 14 beba kojima je bio neophodan kiseonik, ali im nije mogao biti dopremljen zbog zabrane Savjeta bezbjednosti UN.</s><s>Avion sa kiseonikom koji je tih dana čekao na aerodromu Batajnica, kod Beograda, nije dobio dozvolu za let od UN.</s><s>Bebe su živjele toliko malo da nisu dobile ni imena, a sahranjene su jedna do druge na banjalučkom novom groblju.</s><s>Dvije bebe su preživjele, ali sa teškim posljedicama.</s><s>Kod jedne od njih - Marka Medakovića nedostatak kiseonika doveo je do toga da diše sa trećinom pluća, cerebralne paralize, hematoma na mozgu i krivljenja kičme.</s><s>Druga beba Slađana Kobas preminula je 2005. godine, nikada se ne oporavivši od manjka kiseonika.</s><s>Jedna od majki Željka Tubić iz Prijedora smatra da bi zadovoljenje pravde bila moralna satisfakcija ne samo majkama, već cijelom društvu, Srpskoj i svim ljudima koji tu žive, jer su bebe bile različitih nacionalnosti.</s><s>Tubićeva poručuje da je bitno da oni koji su krivi - odgovaraju za ovaj zločin.</s><s>"Ako treba čekaćemo još 23 godine, samo da pravda bude zadovoljena", kaže Tubićeva.</s><s>"Jedan po jedan gasio se život naših beba, koje nikome ništa nisu skrivile.</s><s>Čim su se rodile, bile su osuđene na smrt, nisu im dali ni da dišu.</s><s>Naša tuga je danas još veća", objašnjava Tubićeva.</s><s>Majke preminulih beba nikada niko nije kontaktirao niti saslušao osim predsjednika Republike Srpske Milorada Dodika.</s><s>"Sve što smo uspjele da uradimo po našem pitanju i dosadašnjeg statusa - sve to je sve zahvaljujući predsjedniku Srpske Dodiku", kaže Tubićeva, podjetivši da je u decembru 2010. godine formirano Udruženje "Dvanaest beba".</s><s>Tubićeva, koja je i sekretar Udruženja, navodi da majke trenutno imaju status najniže stope civilne žrtve rata i mjesečno dobijaju oko 80 KM.</s><s>"Dijete niko ne može da nadoknadi, ono što je žalosno, a što se tiče nas majki, jeste to što imamo djecu koju ne možemo dalje same da školujemo upravo zato što naša prava i status nisu riješeni kako treba", navodi Tubićeva.</s><s>Ona ističe da je u razgovoru sa predsjednikom Srpske prije dvije godine nagovješteno da bi majke trebalo da dobiju barem status porodica poginulih boraca.</s><s>Dragoslava Jaćimović kaže da je njen dječak živio samo dva dana i da bi danas imao 23 godine.</s><s>"Majke još uvijek čekaju pravdu.</s><s>Ali, ima Boga pa neka ih pita sve", kaže Jaćimovićeva.</s><s>Ona navodi da se takav zločin ne može oprostiti i da se mnogo puta pitala zašto je moralo da bude tako i da li je to nekome trebalo politički ili nacionalno?</s><s>Jaćimovićeva pita zašto niko nije odgovarao za ovaj zločin, izrazivši očekivanje da će, ipak, jednog dana neko odgovarati za izgubljene živote nevinih beba.</s><s>Predsjednik Organizacije porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila Republike Srpske Nedeljko Mitrović ocjenjuje da se prije 23 godine desio stravičan zločin.</s><s>Mitrović podsjeća da tadašnji generalni sekretar UN Butros Butros Gali, uz američki pritisak, nije dozvolio da se dostavi spasonosni kiseonik banjalučkim bebama.</s><s>"Najtragičniji zločinu po karakteru, načinu i namjerama je upravo slučaj 12 beba", kaže Mitrović Srni, naglasivši da je apsurdno da za taj zločin još niko nije odgovarao. http://www.srna.rs/novosti/304413/-porodice-preminulih-beba-jos-cekaju-pravdu.htm Smrt 12 banjalučkih beba - porodična i nacionalna tragedija 22.05.2015 14:28 \| Srna Banjaluka - Predsjednik Vlade Republike Srpske Željka Cvijanović izjavila je danas da je smrt 12 banjalučkih beba 1992. godine najstrašniji zločin, koji je ne samo porodična, već i nacionalna tragedija i da se toga uvijek treba sjećati i dostojno obilježavati.</s><s>Obraćajući se na skupu povodom obilježavanja 23 godine od stradanja 12 beba u banjalučkom Kliničkom centru, Cvijanovićeva je rekla da je ovim zločinom 1992. godine teško napadnuta Republika Srpska, na jedan poseban način. “Drugačije je kada se vode bitke i oružani sukobi, jer imate ljudi koji u tome učestvuju, a drugačije je kada uskratite nekom novorođenom biću pravo na život samo zato što ne dozvolite da se dopremi kiseonik koji je neophodan za nastavak njegovog života”, istakla je Cvijanovićeva na skupu kod Spomen-obilježja “Život” u Banjaluci.</s><s>Prema njenim riječima, danas bi to bili mladi ljudi, puni života, članovi porodice, društva, neki na fakultetu, neki sa završenim fakultetom, neki oženjeni, udati, neki bi se spremali za to, preživjeli sve iza sebe đačke ekskurzije, drugovanja, ali, nažalost, ove porodice nisu imale priliku to da dožive.</s><s>Navodeći da se snaga jednog društva uvijek prvo počne odmjeravati po porodilištima, Cvijanovićeva je istakla da je svaki zločin strašan, ali da je oduzimanje prava na život novorođenčadima strašniji od najstrašnijeg zločina. “Ovo je bila strašna lekcija koju smo morali da naučimo na početku tih ratnih dešavanja, nažalost, ništa nisu bile bolje ni lekcije koje su uslijedile.</s><s>Svaki put su bile dovoljno strašne da razumijete da ne možete da izrazite svoju bol, da ne možete da pošaljete pravu riječ ili istinu o nečemu onima koji se zovu svjetski moćnici”, kaže Cvijanovićeva.</s><s>Ona je napomenula da bi UN po pravilu trebalo da označava organizaciju ujedinjenih naroda, koja treba da služi na dobrobit svim članicama. “Ali, nažalost, ta strašna stvar koja se desila prije 23 godine naučila nas je da nije uvijek sve tako”, rekla je Cvijanovićeva.</s><s>Ona je dodala da Republika Srpska sarađuje sa banjalučkim Udruženjem “12 beba” i pokušava na različite načine da pomogne ovim porodicama, ali da je to uvijek nedovoljno.</s><s>Vijence i cvijeće kod Spomen-obilježja “Život” u centru Banjaluke položili su majke umrlih beba, premijer Republike Srpske Željka Cvijanović, potpredsjednik Narodne skupštine Republike Srpske Nenad Stevandić, izaslanik predsjednika Srpske Miladin Dragičević.</s><s>Na Spomen-obilježje vijence su položile i delegacije republičke i banjalučke organizacije porodica zarobljenih, poginulih boraca i nestalih civila, delegacija grada Banjaluka, konzul Srbije u Banjaluci Vladimir Nikolić, izaslanik predsjedavajućeg Predsjedništva BiH Mira Pekić, delegacija Kliničkog centra Banjaluka, delegacija Saveza i organizacija ratnih vojnih invalida Republike Srpske, Udruženja žena žrtava rata Republike Srpske, Saveza logoraša Republike, šef kancelarije OEBS-a u Banjaluci, delegacija SUBNOR-a.</s><s>Smrt 12 beba bila je posljedica nedostatka kiseonika čiji je transport, zbog nerazumijevanja svjetskih moćnika, onemogućen na prostor Banjaluke, jer su se ta i kninska regija tada nalazile u okruženju.</s><s>Prva beba je umrla 22. maja, nakon čega je uslijedila agonija i smrt ostalih beba, dok je “trinaesta zvjezdica” Slađana Kobas umrla 13 godina poslije, a preživjela četrnaesta beba živi sa teškim fizičkim i mentalnim oštećenjima.</s><s>Agonija je prekinuta probojem koridora i spajanjem banjalučke regije sa ostalim dijelovima Srpske i Srbije. http://www.glassrpske.com/novosti/vijesti_dana/Smr-beba-porodicna-i-nacionalna-tragedija/183871.html</s>
<s>Počelo suđenje za silovanje maloljetne Srpkinje u Sarajevu (Velešići) 1993. godine</s><s>SARAJEVO, 28.</s><s>MARTA /SRNA/ - Čitanjem optužnice i iznošenjem uvodnih riječi danas je pred Sudom BiH počelo suđenje Elviru Muminoviću, Samiru Kešmeru i Mirsadu Menziloviću, optuženima za silovanje maloljetnice srpske nacionalnosti u sarajevskom naselju Velešići 1993. godine.</s><s>Tužilaštvo je, kako prenosi Birn, u uvodnoj riječi istaklo da će dokazati odgovornost optuženih za višestruko silovanje šesnaestogodišnjakinje srpske nacionalnosti, dok su odbrane navele da će dokazati suprotno.</s><s>Muminović, Kešmer i Menzilović su optuženi da su, kao pripadnici takozvane Armije BiH, u maju 1993. silovali i seksualno zlostavljali maloljetnicu, te joj nanijeli teške fizičke i psihičke povrede.</s><s>Prema Tužilaštvu BiH, Muminović je na ulici, naoružan pištoljem, prišao djevojci srpske nacionalnosti, prisilno je zarobio i odveo u jedan stambeni objekat, gdje su optuženi počinili višestruko mučenje, zlostavljanje i premlaćivanje maloljetne žrtve.</s><s>Tužilac Marijana Čobović rekla je da će dokazati da su optuženi prisilili svjedoka "A" na seksualni odnos udarajući je po svim dijelovima tijela i vrijeđajući na nacionalnoj osnovi.</s><s>Muminovićev advokat Senad Bilić rekao je da će odbrane ukazati na činjenicu da je 1993. godine protiv optuženih vođen postupak koji je obustavljen.</s><s>"Ta istraga je obustavljena usljed nedostatka dokaza", rekao je Bilić.</s><s>Senad Dupovac, branilac optuženog Kešmera, rekao je da je pristao da radi na ovom predmetu tek nakon što mu je branjenik kazao da nije učestvovao u ovom zločinu.</s><s>"Smatram i dokazaću da on to nije učinio", rekao je Dupovac.</s><s>Menzilovićev advokat Fahrija Karkin rekao je da je sporan i status njegovog branjenika kao pripadnika takozvane Armije BiH.</s><s>"Odbrana će dokazati da je svjedok `A` vrlo kasno izvršila prijavljivanje.</s><s>Dokazaćemo da je davala više iskaza, da imamo problem s pribavljanjem određenog iskaza", rekao je Karkin.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je za 4. april, kada je planirano saslušanje vještaka neuropsihijatra i psihologa. http://www.srna.rs/novosti/484564/pocelo-sudjenje-za-silovanje-srpkinje-u-velesicima.htm</s>
<s>Glas javnosti 8. jun NA DANAŠNjI DAN: Zločini nad Srbima u BiH i Hrvatskoj Napadi na Sarajevo, Pale i više sela Povodom 15 godina od stradanja Srba, stavljamo na raspolaganje dokumentaciju o licima srpske nacionalnosti koja su ubijena u masovnim pokoljima juna 1992.</s><s>Pozivamo čitaoce da pomognu u otkrivanju zločina i dopuni podataka koje saopštavamo i kompletiranju dokumentacije Centra za istraživanje zločina nad srpskim narodom Pripremio: Milivoje Ivanišević Pale, izuzev Trnova, najmanja je opština i najmanji opštinski centar u zajednici od deset opština koje čine područje grada Sarajeva.</s><s>Pale su još u proleće 1992. postale stecište Srba izbeglih iz ostalih delova Sarajeva.</s><s>Međutim, za razliku od muslimanskog, znatno manjeg dela Sarajeva, srpski delovi ovog grada, a time i gradić i opština Pale, nikada nisu bili predmet zaštite, brige ili humanitarne podrške predstavnika tzv. međunarodne zajednice.</s><s>Naprotiv, granatiranja i svi ostali oblici ratnih dejstava bili su gotovo svakodnevna stvarnost srpskog dela Sarajeva, a time i opštine Pale.</s><s>Ali, na tu činjenicu predstavnici međunarodnih institucija se nisu osvrtali.</s><s>Ni u jednom izveštaju nije pomenuto ni stradanje Srba Sarajeva, ni stradanje Srba Pala.</s><s>(Gotovo je nemoguće ne pomenuti, još jedan, istorijski gledano, značajan događaj vezan za ovo mesto.</s><s>Prilikom nemačkog napada i okupacije Kraljevine Jugoslavije aprila 1941. u Palama je održana poslednja sednica jugoslovenske vlade u otadžbini.</s><s>Mnoga ratna i poratna zbivanja dvadesetog veka mogu ovaj gradić vremenom pretvoriti u kultno mesto Srba Balkana.) Veoma žestok napad na Pale izvele su oružane formacije Prvog korpusa Armije BiH 8. juna 1992.</s><s>U to vreme mesto je vrvelo od Srba koji su tu zaštitu našli bežeći ne samo iz muslimanskog dela Sarajeva, već i iz Zenice, Vareša, Viteza, Kiseljaka i ostalih okolnih opština koje su se našle pod vlašću muslimansko-hrvatske političke i oružane koalicije.</s><s>Za dan napada muslimani su izabrali dan sahrane više desetina srpskih boraca koji su stradali u Žepi.</s><s>Koliko su značaj dali 8. junu 1992. vidi se i po tome što su ovaj datum proglasili za praznik "Dan bitaka za Sarajevo".</s><s>Pale su branili sami meštani i izbeglice koje su tu našle zaštitu.</s><s>Vojska Republike Srpske je tek nastajala i tada su još bili u formiranju Glavni štab i pojedine komande.</s><s>Žrtve: 1) Slavko (Milinko) Petrović, 1952; 2) Dragan (Novica) Granić, 1964; 3) Momčilo (Jovan) Ćosić, 1968; 4) Petar (Dušan) Pandurević, 1949; 5) Jezdimir (Vaskrsije) Kusmuk, 1958; 6) Mile (Đuro) Kokotović, 1958; 7) Željko (Novo) Jokić, 1961; 8) Slavko (Nikola) Ilić, 1943; 9) Pavle (Neđo) Abula, 1968; 10) Jovan (Gavro) Gavrilović, 1953; 11) Radomir (Uroš) Elak, 1952; 12) Danilo (Milanko) Cicović, 1952; 13) Mladen (Ljubiša) Srdanović, 1971; 14) Mirko (Miloš) Gračanin-Mišo, 1941; 15) Dražen (Ranko) Jasika, 1965; 16) Milun (Branko) Lizdek, 1943; 17) Ranko (Mile) Klačar, 1959.</s><s>Obadi (Hrvata 3, muslimana 135, Srba 684), i Špat, čisto srpski zaselak pretežno muslimanskog sela Sase (muslimana 449, Srba 78) u srebreničkoj opštini.</s><s>Ceo taj kraj, a pogotovo selo Sase, čuveno je i poznato kao starorimski i potom srednjevekovni srpski rudnik olova i srebra. (U petnaestom veku, po nespornim istorijskim izvorima, rudnik je bio u vlasništvu Stefana Lazarevića.) Napad na ova dva naselja 8. juna 1992. izvršili su muslimani, pripadnici, u to vreme poznatih Zelenih beretki i Patriotske lige, odnosno Armije BiH, uglavnom dobrovoljci iz okolnih muslimanskih sela: Skenderovića, Moćevića, Likara, Stožerskog, Potočara, kao i iz gradova Srebrenice i Bratunca.</s><s>U napadu, posebno u srpskom zaseoku Zalazje, ubijeno je više lica srpske nacionalnosti.</s><s>Ostali meštani, pogotovo deca, starije osobe i žene, spas našle u begstvu u srpska sela i Bratunac.</s><s>Mnogi od njih su tom prilikom bili povređeni.</s><s>Sva srpska imovina u ovim mestima je opljačkana, razorena i spaljena.</s><s>Oskrnavljen je razoren saski pravoslavni manastir.</s><s>Žrtve: 1) Mirko (Ilija) Petrović, 1964; 2) Drago (Živko) Simić, 1949; 3) Slavko (Stanislav) Avramović, 1971; 4) Srećko (Drago) Spajić, 1928; 5) Miladin (Bogdan) Cvjetinović, 1936; 6) Dostana (Momir) Cvjetinović, 1930; 7) Milovan (Anđelko) Grujičić, 1943; 8) Milenko (Dragoslav) Stjepanović, 1944; 9) Ilija (Jovan) Zekić, 1955.</s><s>Hotonj, za lokalne uslove dosta veliko, višenacionalno, selo (opština Vogošća-Sarajevo) u kome dominantnu skupinu čini muslimanska populacija (Hrvata 59, muslimana 2042, Srba 800, Jugoslovena 98, ostalih 50).</s><s>Srpski deo sela i okolne srpske zaseoke napali su 8. juna 1992. pripadnici Prvog korpusa Armije BiH regrutovanih sa područja ove i susednih sarajevskih opština.</s><s>Tom prilikom ubijeno pet lica srpske nacionalnosti iz porodice Pajdaković.</s><s>Preživeli meštani srpske nacionalnosti potražili su spas na teritoriji i u naseljima pod upravom srpskih organa vlasti.</s><s>Pokretna imovina stradalih i izbeglih Srba Hotonja opljačkana je, a nepokretna spaljena i uništena.</s><s>Žrtve: 1) Boško (Jovo) Pajdaković, 1913, njegova supruga 2) Desa (Nikola) Pajdaković, 1915; 3) Kamenko (Boro) Pajdaković, 1959; 4) Milan (Đorđe) Pajdaković, 1963; 5) Milena Pajdaković, 1912.</s><s>Sarajevo, u urbanom delu grada, u Ozrenskoj ulici, naoružani pripadnici muslimanskih jedinica tzv. Zelenih beretki iz sastava Armije BiH, 8. juna 1992. u porodičnoj kući Đorđa Draškovića i u okolnim stambenim objektima, bez neposrednog povoda ubili su i naneli teške telesne povrede velikom broju civilnih lica srpske nacionalnosti.</s><s>I ovaj zločin koji su izvršili muslimanski vojnici, pripadnici Armije BiH, inspirisan je jedino nacionalnim i verskim motivima, odnosno činjenicom što su žrtve pripadale srpskoj naciji i pravoslavnoj veri.</s><s>To je bilo dovoljno da im se uskrati život u Sarajevu.</s><s>Kuće i imovina stradalih meštana i njihovih suseda opljačkane su i demolirane.</s><s>U približno istom vremenskom razdoblju u gradu oštećen je istorijski i kulturni spomenik, srpska Saborna crkva iz 1872.</s><s>Opljačkan i spaljen deo Mitropolije sa bibliotekom značajnih izdanja i publikacija.</s><s>U više navrata granatirana je srpska crkva Svetih Arhangela Mihaila i Gavrila.</s><s>Žrtve: 1) Slobodan (Gojko) Drašković, 1952; 2) Danilo (Blagoje) Lale, 1935; 3) Rajko Tanić, 1952; 4) Savo (Miloš) Vuković, 1953; 5) Radmilo (Risto) Elez, 1973.</s><s>Dogodilo se istog dana: Glas javnosti, 7. jun 2007.</s><s>Ubijeni Srbi sahranjeni u dvorištu (SINA)</s>
<s>11. 06. 2008 \| Glas javnosti Promovisana knjiga Milivoja Ivaniševića „U potrazi za istinom“ Za istinom se uvek traga i sa njom se uvek svako suočava.</s><s>Nekima zbog nje naviru suze u očima, drugima osmeh krasi lice.</s><s>Međutim, srpski narod se vekovima suočavao sa surovom istinom stradanja.</s><s>Poznate i do skora neotkrivene detalje o genocidu u Srebrenici, predstavio je Milivoje Ivanišević u knjizi „U traganju za istinom“.</s><s>O ovom periodu rata u Bosni, Ivanišević je naveo podatke do kojih nije dolazio iz sprskih izvora, već isključivo iz stranih. - Retko koji narod došao je u paradoksalnu situaciju, kao Srbi krajem 20. veka.</s><s>U očima celog sveta preko noći postajemo internacionalno zlo.</s><s>Osuđivani smo za genocid nad Hrvatima i Bosancima, nedobijajući šansu da se branimo od laži.</s><s>Srpski narod se našao u šoku, pred nerešivim pitanjima: šta nam se događa, kuda ide naš narod, kakva nas je sudbina snašla... - rekla je profesorka Smilja Avramov na sinoćnjoj promociji, knjige.</s><s>Avramova je dalje naglasila da se lažima politici bave veliki, istaknuti filozofi, ali ima nešto veće od laži, a to je samoobmana.</s><s>Profesorka Ljubica Čolić istakla je da nas s jedne strane teraju da zaboravimo prošlost, da nagradimo zločine i da priznamo deo naše teritorije kao nezavisnu državu. - Kako da se borimo protiv toga, pokazano je u Ivaniševićevom delu.</s><s>Srpski narod svi su osuđivali za krvav čin, a niko nije video koliko taj narod krvari.</s><s>Ovo ne spada u polje mog stručnog rada, ali se poklapa sa mojim načelima, a to je da uvek svedočim istinu.</s><s>Moramo da se borimo za istinu koju dugujemo mrtvima.</s><s>Ovog puta srpski narod je odbranio svoje dostojanstvo.</s><s>To je zaprepastilo i razljutilo naše neprijatelje.</s><s>Zahvaljujući tome nije se ponovilo istrebljivanje Srba do kraja - naglašava Čolićeva.</s><s>Ivanišević je u svojoj knjizi događaje poređao hronološki, ali pre svega predstavljajući ga kroz širi istorijski kontekst.</s><s>Knjiga „U potrazi za istinom“ prevedena je i na engleski jezik.</s><s>Autor: Jovana Spasevski http://www.glas-javnosti.rs/clanak/glas-javnosti-1106-2008/istina-srba-u-srebrenici</s>
<s>OTKRIĆE: U Bosni najmanje 104 srpske masovne grobnice</s><s>Sreda, 15 februar 2012</s><s>Faktu \|15.02.2012 \| Marija M. Zarić U RATU U BOSNI STRADALO NAJMANjE 32.000 SRBA, A NE 24.900 KAO ŠTO SU TVRDILI MUSLIMANI</s><s>Konačno napravljena mapa zločina nad Srbima koja obuhvata oko 1.600 lokacija masovnih i pojedinačnih grobnica Broj srpskih žrtava u celoj BiH, a posebno u Sarajevu, znatno je pogubniji za srpsku populaciju u BiH nego što navodi centar Mirsada Tokače - objašnjava direktor beogradskog Instituta za istraživanje srpskih stradanja u 20. veku, istoričar Milivoje Ivanišević SRBI su masovno ubijani u proteklom ratu u Bosni.</s><s>I to na najmonstruozniji način, a njihove smrti su ostale bez ikakvog sudskog epiloga.</s><s>Prema evidenciji Organizacije porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila Republike Srpske, stradalo je najmanje 32.000 Srba, od kojih - 10.000 civila.</s><s>Apel da se napravi centralna evidencija nestalih u BiH, kako bi prestalo da se manipuliše sa brojem srpskih žrtava, konačno je urodila plodom.</s><s>Komentarišući navode Istraživačko-dokumentacionog centra BiH - tzv. IDC - da je u proteklom ratu u BiH stradalo 24.900 Srba - predsednik ove organizacije Nedeljko Mitrović, u više intervjua je upozorio da je taj podatak nepotpun i netačan, jer su, pre svega Sarajevo i delimično Podrinje, „krili“ istinu o velikom stradanju Srba.</s><s>Danas, to može i da dokaže.</s><s>Operativni tim Republike Srpske je stoga, za traženje nestalih izradio konačnu verziju elektronske mape lokacija pojedinačnih i masovnih grobnica, sa više od 4.100 ubijenih Srba u proteklom ratu, dokumentovanu potresnim fotografijama koje svedoče o spaljenim i izmasakriranim žrtvama.</s><s>Reč je o veoma obimnom i složenom projektu Operativnog tima Srpske za traženje nestalih osoba i Koordinacionog tima Vlade RS za istraživanje ratnih zločina, a do sada je evidentirano 70 odsto stratišta širom BiH. - Ovde se krije razlika stvarnih gubitaka srpskog naroda u BiH, koju IDC Mirsada Tokač nije hteo da preuzme.</s><s>Sarajevski IDC umanjio je i broj masovnih srpskih grobnica u BiH, jer je prikazao postojanje svega osam registrovanih masovnih grobnica, iako Republika Srpska raspolaže podacima o 104 srpske masovne grobnice.</s><s>A na 1.600 lokacija u BiH do sada je pronađeno oko 4.000 srpskih tela - prenosi Mitrović.</s><s>Očigledno fingiranjem podataka, istraživačko-dokumentacioni centar BiH je, uz objavu da je do sada tokom ratnih sukoba od 1992. do 1995. godine registrovao ukupno oko 98.000 žrtava (55 odsto vojnici, 45 odsto civili), ocenivši da je među njima ubijeno oko 64.000 muslimana, 24.900 Srba, 7.700 Hrvata i oko 500 „ostalih“.</s><s>Osim što je, evidentno, time ICD umanjio broj srpskih žrtava za 5.800 ubijenih na nivou BiH i 4.027 u Sarajevu, novim podacima je dodatno dokazano i da je cifra od 300.000 ubijenih muslimana, najblaže rečeno - lažna. - Broj srpskih žrtava u celoj BiH, a posebno u Sarajevu, znatno je pogubniji za srpsku populaciju u BiH nego što navodi centar Mirsada Tokače - objašnjava direktor beogradskog Instituta za istraživanje srpskih stradanja u 20. veku, istoričar Milivoje Ivanišević.</s><s>Kako je za domaće medije potvrdio i šef tima Goran Krčmar, nova mapa je argumentovani dokaz da je srpski narod pretrpeo ogromna stradanja u proteklom ratu. - Podaci, broj ubijenih, lokacije, fotografije ekshumiranih posmrtnih ostataka, nedvosmisleno pokazuju kakav se zločin desio nad Srbima, a ovo je naš argumentovan odgovor na sve laži i manipulacije kojima se negiraju srpske žrtve.</s><s>Mapa obuhvata oko 1.600 lokacija masovnih i pojedinačnih grobnica, razvrstanih po gradovima i opštinama u BiH, grobnice u Slavonskom Brodu, Zadru, Pakracu i Splitu, a izrađena je i verzija na engleskom jeziku.</s><s>Samo u Sarajevu su evidentirane 333 pojedinačne i devet masovnih grobnica u kojima su pronađena tela 394 ubijena Srbina -kaže Krčmar.</s><s>Mapa grobnica sadrži i spiskove sa imenima srpskih žrtava na teritoriji cele BiH, a podaci svedoče i o spaljivanju posmrtnih ostataka žrtava na planini Ozren, gde je još 1996. godine otkrivena masovna grobnica srpskih boraca Srbačke brigade.</s><s>Navedene su i lokacije u zapadnokrajiškom delu RS, Posavini, Podrinju, centralnoj BiH, na području Ozrena i Sarajeva.</s><s>Neka pronađena tela su bila i minirana.</s><s>Kao svedoci svesne manipulacije sa brojem žrtava proteklog rata, uglavnom na štetu Srba, ova mapa će sigurno promeniti sliku o ratu u BiH i srušiti stereotip o isključivo bošnjačkim žrtvama.</s><s>Faktu smatraju da je probijen svaki rok da domaće i međunarodne institucije pronađu i daju odgovor na pitanje - ko je ubio toliko nevinih srpskih civila? http://fakti.org/serbian-point/otkrice-u-bosni-najmanje-104-srpske-masovne-grobnice</s>
<s>Na današnji dan smijenjen Rene Bašle, koji je upozoravao na egzodus Srba</s><s>Sreda, 11 decembar 2019</s>
<s>BANjALUKA, 11.</s><s>AVGUSTA /SRNA/ - Predsjednik Republičke organizacije porodica zarobljenih, poginulih boraca i nestalih civila Nedeljko Mitrović izjavio je da je za srpske žrtve rata uvredljivo i neprihvatljivo da se osuđenici za ratne zločine nad Srbima u Federaciji BiH /FBiH/ oslobađaju zatvora ukoliko ponude određeni novčani iznos.</s><s>"Nezamislivo je da neko ko ima novca, a ko je počinio ratne zločine nad Srbima bude oslobođen zatvora u Federaciji BiH", rekao je Mitrović Srni.</s><s>Mitrović je naveo da je s jedne strane ovakva praksa nemoralna i suprotna svim zakonskim propisima i samoj svrsi kažnjavanja optuženih za ratne zločine, dok je s druge strane neprihvatljivo da krivični prekršaj ratnog zločina postane najteži oblik korupcije.</s><s>Mitrović je dodao da je ovakva praksa zabilježena u četiri do pet slučajeva osuđenih lica za ratne zločine nad Srbima u FBiH. http://www.srna.rs/novosti/423610/mitrovic-neprihvatljiva-sloboda-za-novac-.htm</s>
<s>Nezirović: Zatvorenike tukao po tri ili pet prstiju</s><s>Četvrtak, 08 septembar 2016</s><s>08.09.2016 \| BIRN \| Jstice Report Na suđenju za zločine počinjene u Derventi i Bosanskom Brodu, svjedoci Tužilaštva BiH su kazali da ih je tukao optuženi Almaz Nezirović.</s><s>Bivši zatvorenik iz hangara u Rabiću (općina Derventa), Zdravko Vidović je kazao da su svi stražari imali loš odnos prema njima, a među njima i optuženi Nezirović. “Udarao nas je i nije dao da jedemo.</s><s>Jednom šest dana nismo jeli”, naveo je svjedok, dodavši da je njega i druge zatvorenike Almaz tukao palicom po tri prsta koje su prethodno morali staviti na školsku klupu i onda im je naređeno da se skinu goli.</s><s>Vidović, koji je zbog uznemirenosti imao podršku iz Odjela za podršku svjedocima, tvrdi da na glavi ima ožiljak i povredu grudnog koša od Almazovih udaraca.</s><s>Nakon prebacivanja u logor Polje, svjedok je istaknuo da Almaza više nije viđao.</s><s>Uz Almaza, prema riječima svjedoka, zatvorenike su najviše tukli Fric i Italijan.</s><s>Nezirović, bivši pripadnik Hrvatskog vijeća obrane (HVO), optužen je da je 1992. godine u logorima Rabić i Silos polje (općina Derventa), kao i u logoru u naselju Tulek (općina Bosanski Brod), učestvovao u mučenju i nečovječnom postupanju prema zatvorenim srpskim civilima.</s><s>Svjedok Mitar Boroja je kazao da je bio zatvoren u Rabiću, te u još šest logora u kojima je proveo 89 dana.</s><s>Osim psihičke torture, svjedok je kazao da su zatvorenici i premlaćivani. “Almaz je tukao zatvorenike po prstima i drugim dijelovima tijela.</s><s>Ja sam stavio pet prstiju, jer sam bio komunista, a pravoslavci tri prsta na školske klupe”, ispričao je Boroja, dodavši da zatvorenici nisu bili goli, te da je to jedini put kada ga Almaz tukao.</s><s>Prema tvrdnjama svjedoka, Almaz ga je zadnjeg udarao po prstima i glavi, tako da mu se “pendrek stavio kao srp”. “Kad me zveknuo po glavi, ogluvio sam, jer su zazvonila sva zvona svijeta”, kazao je Boroja.</s><s>Boroja je rekao da posljedice zatočenja i danas osjeća ali ih rješava sa “nekoliko piva”.</s><s>Treći svjedok, Mirko Šaran je ispričao da je bio ljekar u Derventi i da je 27. aprila 1992. godine odveden sa radnog mjesta u Dom vojske, nakon čega je prebačen u hangar u Rabić.</s><s>Kazao je da su ga tukli nepoznati vojnici. “Almaz je tu i tamo maltretirao zatvorenike, da bi, kada mu je kolega poginuo, tukao sve redom.</s><s>Tada je bilo životinjski”, kazao je Šaran, dodavši da je vidio kako su bili premlaćivani goli zatvorenici.</s><s>Svjedok je dodao da je s doktorom Stajičićem izvođen da pase travu pred hangarom, ali od izvjesnog Ćamila.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je za 22. septembar.</s><s>Autor: Džana Brkanić http://detektor.ba/nezirovic-zatvorenike-tukao-po-tri-ili-pet-prstiju/</s>
<s>Hrasnica: Svjedok od više ljudi čuo da je Borko Stojanović ubijen</s><s>Četvrtak, 26 maj 2022</s><s>Maja 2022 \| Detektor.ba Na suđenju pred Sudom Bosne i Hercegovine za ratne zločine počinjene u Hrasnici pored Sarajeva, posljednji svjedok Tužilaštva Bosne i Hercegovine je ispričao kako je od više osoba čuo da je Borko Stojanović ubijen.</s><s>Kako je kazao svjedok Milivoj Mališić nakon upita tužioca Tužilaštva Bosne i Hercegovine Miroslava Janjića, on je živio u Hrasnici sa suprugom i kćerkom do početka ratnih zbivanja u BiH, nakon čega supruga i kćerka odlaze u Srbiju, a on ostaje da živi sam. “Ja sam ostao u Hrasnici i bio sam angažovan šest do devet mjeseci u jedinici za radnu obavezu u sklopu Vojne policije.</s><s>Utovar drva i slično”, ispričao je svjedok.</s><s>Na upit Tužilaštva da li je čuo za Borka Stojanovića, on je odgovorio potvrdno, ali je dodao kako ga nije poznavao lično. “Jedno jutro sam došao na posao i čuo da je ubijen.</s><s>Nisu rekli gdje je ubijen.</s><s>Za Borka sam čuo i od žene koja je živjela u ulazu pored mog, pitala me da li sam čuo da je Borko ubijen”, kazao je svjedok.</s><s>Raniji svjedoci su pred Sudom BiH pričali kako je Stojanović odveden iz stana, da je premlaćivan u zatvoru te da su čuli kako je “podlegao od batina”.</s><s>Senad Gadžo, Zaim Laličić i Suljo Hebib su optuženi za nezakonita zatvaranja, ubistva, mučenja, zlostavljanja i tjelesna sakaćenja zatvorenika u prostorijama zatvora u Hrasnici kod Sarajeva, Osnovnoj školi “Aleksa Šantić”, kao i u garažama između nebodera u ovom naselju u periodu od 1992. do 1994. godine.</s><s>Oni su optuženi u svojstvu pripadnika Armije Bosne i Hercegovine (ABiH).</s><s>Tužilaštvo je za sljedeće ročište predložilo čitanje nekoliko iskaza i ulaganje materijalnih dokaza.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je 7. jula.</s><s>Irvin Pekmez https://detektor.ba/2022/05/26/gadzo-i-ostali-svjek-od-vise-ljudi-cuo-da-je-borko-stojanovic-ubijen/</s>
<s>Da li Republika Srpska treba da raspiše referendum o Dejtonskom sporazumu?</s><s>Četvrtak, 28 januar 2010</s><s>Stanje nacije - 25.01.2010, B92, 18:16 \| 25. januar 2010.</s><s>Učestvuju: Sonja Biserko, predsednica Helsinškog odbora i Milivoje Ivanišević, član pravnog tima za odbranu Radovana Karadžića.</s>
<s>18/03/2019 \| RTRS \| SRNA Sud BiH zakazao je za ponedjeljak, 1. april, izricanje prvostepene presude bivšem pripadniku Hrvatskog vijeća odbrane Alminku Islamoviću za zločine nad srpskim civilima u Brodu 1992. godine.</s><s>Tokom iznošenja završnih riječi tužilac Miroslav Janjić danas je rekao da iskazi svjedoka Tužilaštva potvrđuju da je Islamović počinio zločine za koje ga tereti optužnica, što nisu osporili ni dokazi odbrane, te zatražio da ga Sud proglasi krivim i izrekne kazna shodno zakonu.</s><s>Janjić smatra da je Tužilaštvo dokazalo da je Islamović bio pripadnik HVO-a i da su Policijska stanica u tadašnjem Bosanskom Brodu i stadion "Polet" bili mjesta gdje su bespravno uhapšeni Srbi bili zatvarani.</s><s>Tužilac je naveo da su svjedoci svojim iskazima potvrdili da ih je Islamović tukao, da su neki prebijani do nesvijesti, dok je neke samo šamarao.</s><s>Janjić je podsjetio Sudsko vijeće na izjave svjedoka koji su rekli da su vidjeli da je optuženi jednog zatvorenika udarao knjigom po glavi, da je jednom zatvoreniku prskao suzavac u oči, te da je uzimao pare za otkupninu, što je potvrdio i svjedok odbrane.</s><s>Islamovićev branilac, advokat Senka Nožica smatra da tužilac nije prilagodio optužnicu iskazima svjedoka, jer u njoj "nisu navedene određene stvari", te da tužilac nije van razumne sumnje dokazao bilo koju tačku optužnice.</s><s>Ukratko obrazlažući svoje završne riječi koje je u pisanoj formi iznijela na 23 strane, Nožica je navela da nijedan svjedok iz optužnice nije rekao da je Islamović na mostu preko Save vezao i fizički i psihički maltretitao srpske civile, te da je optuženi učestvovao u prebijanju Slavka Ćereka.</s><s>Nožica je rekla da je malo svjedoka potvrdilo navode optužnice, dodajući da neki nijednom riječju nisu rekli da ih je Islamović na bilo koji način zlostavljao, kao i da nema nijednog dokaza da ih je vodio na prisilni rad.</s><s>Prema njenim riječima, tužilac nije izveo nijedan dokaz da je njen branjenik učestvovao u rušenju pravoslavne crkve.</s><s>Odbrana je zaključila da Tužilaštvo nije van razumne sumnje dokazalo da je Alminko Islamović preduzeo radnje koje su navedene u optužnici, te je predloženo da, ukoliko Sud nađe njegovu odgovornost, ima u vidu sveopšte okolnosti i olakšavajuće činjenice što se tiče elemenata krivične radnje.</s><s>Islamović je optužen da je kao pripadnik i komandir Vojne policije HVO-a od marta do oktobra 1992. godine učestvovao u hapšenju, ubijanju, psihičkom i fizičkom maltretiranju srpskih civila koji su bili zatočeni u podrumu stare stanice policije u tadašnjem Bosanskom Brodu i na stadionu "Poleta".</s><s>Na teret mu je stavljeno odvođenje zarobljenih na prinudni rad, paljenje i pljačkanje njihove imovine, kao i uništavanje vjerskih, kulturnih i istorijskih spomenika. https://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=330170</s>
<s>Hag ne zanimaju dokazi: Ana van Klinken (desno) sa Lukom Karadžićem</s><s>General Ratko Mladić izbačen je u sredu iz sudnice, a psovka upućena zaštićenom svedoku obišla je svet kao primer govora mržnje.</s><s>Međutim, Holanđanka Ana van Klinken-Poharnok, koja je tog dana bila u sudnici, a već duže vreme prati suđenja u ovom sudu, tvrdi za "Vesti" da je bivši komandant Vojske RS gnusno isprovociran. - Sve sam videla svojim očima, jer se odigravalo samo par metara od mesta gde sam sedela.</s><s>Ne opravdavam ono što je general Mladić na kraju rekao, ali ga potpuno razumem, jer bih i sama slično reagovala na ovakve gnusne podvale i svedoka i sudije - kaže Van Klinken koja je u sredu jedina bila na galeriji sudnice, a tvrdi da se sve odigravalo na dva-tri metra od nje, pa je mogla i da vidi i da čuje šta se tačno dogodilo.</s><s>Boli me duša zbog laži</s><s>Ova Holanđanka kaže da je suđenja u Haškom tribunalu počela da prati isprovocirana negativnom medijskom kampanjom protiv Srba. - I tokom rata u Bosni, a posebno tokom NATO napada na Srbiju te laži su dovedene zbog apsurda.</s><s>Počela sam da čitam o tim događajima i shvatila koliko je laži izrečeno na račun Srba zbog čega me duša boli - kaže Ana van Klinken koja je postala omiljena i među srpskih optuženicima i njihovim porodicama kojima se uvek nađe na usluzi. - Oko deset časova, general Mladić je dao znak jednom od svojih advokata da mu treba pauza i sudija je to dozvolio.</s><s>Izlazeći iz sudnice prošao je pored mene i pokazao mi palcem da me je prepoznao, jer sam već pratila proces protiv njega.</s><s>Shvatila sam da su to primetile i sudije i da su nešto prošaptali oko toga.</s><s>Posle pet minuta, general se vratio i seo na svoje mesto, a svedok je nastavio da odgovara na pitanja tužioca.</s><s>U jednom trenutku, Mladić se nagnuo ka svom advokatu i nešto mu došapnuo.</s><s>Da je bilo šta rekao svedoku ja bih to morala čuti, a posebno što bih prepoznala reč "lažeš", a tvrdim da je uopšte nije izgovorio - kaže ova Holanđanka i dodaje da je kasnija reakcija Mladića takođe bila isprovocirana ponašanjem i sudije, ali i stražara koji su na silu počeli da ga guraju ka vratima. - Ne znam ko se u takvim okolnostima ne bi iznervirao.</s><s>Pa ja sam se kao posmatrač svega iznervirala ovako monstruoznom podmetačinom, a kako neće Mladić - kaže Ana van Klinken i ocenjuje da je potpuno jasno da je pozadina bila namera predsedavajućeg sudije Orija da po svaku cenu Mladić ne prisustvuje saslušanju zaštićenog svedoka. - Očigledno im se ne odgovara činjenica što je general Mladić bolestan i što se proces često prekida.</s><s>Otuda su i iskoristili iskonstruisanu situaciju u kojoj je i sam svedok odigrao svoju ulogu slagavši da mu se Mladić obraćao.</s><s>Haški tribunal na ovaj način zapravo želi da pokaže svoju moć, ali ne moć sile dokaza i istine, već moć surove, fizičke sile koja nema veze ni sa pravom ni sa pravdom - tvrdi ova Holanđanka.</s><s>General se tresao</s><s>Advokati Ratka Mladića, Branko Lukić i Miodrag Stojanović nemaju ni malo dileme da je izbacivanje njihovog klijenta iz sudnice - smišljena provokacija. - Sasvim je jasno da se on nije obraćao svedoku, već Stojanoviću, ali da ni njemu nije rekao da svedok laže.</s><s>Uostalom, sve se može videti na snimku - kaže Lukić i dodaje da se svesno išlo na to da se general na kraju isprovocira i reaguje kako jeste. - U sobi za optužene, general se bukvalno tresao koliko mu je bilo loše.</s><s>Izvinio nam se zbog reakcije i tražio da ga odvezemo u bolnicu: "Opet napravih glupost, ali ne mogu da slušam laži.</s><s>Mislim da mi je pritisak otišao na 300" - prepričava Stojanović i dodaje da je očigledan cilj sudija da Mladić u sudnici bude samo dekor.</s><s>Ona dodaje da je jako čudno što su sudije reagovale u ovom, a ne u slučaju kada je njoj, jedna od žena iz Udruženja Majke Srebrenice otvoreno pretila smrću. - Prilikom prvog pojavljivanja Mladića u sudnici, pored mene su sedele žene iz te organizacije i valjda im se nije dopalo što sam pozdravila generala.</s><s>Jedna od njih mi je otvoreno, pred svima u sudnici pokazala rukom preko grla, meksički znak za "Ubiću te.</s><s>Ti si mrtav".</s><s>Svi su to videli i apsolutno niko nije reagovao.</s><s>Toliko sam bila ljuta da sam htela da tužim Haški tribunal, ali sam im samo poslala mejl da postave kamere i u galeriji za publiku - kaže na kraju ova hrabra Holanđanka. http://www.vesti-online.com/Vesti/Tema-dana/305727/Holandanka-brani-Mladica</s>
<s>24-25. maj 2011.</s><s>Banja Luka – Donja Gradina Pokrovitelj – Vlada Republike Srpske G-đa Marina Raguš, Poštovana, U ime Organizacionog odbora, sa posebnim zadovoljstvom, najavljujem održavanje Pete međunarodne konferencije o Jasenovcu u Banjoj Luci i Donjoj Gradini (Republika Srpska – Bosna i Hercegovina), 24. i 25. maja 2011. godine i ujedno Vas pozivam da učestvujete u njenom radu.</s><s>Petu međunarodnu konferenciju o Jasenovcu održavamo u vrijeme učestalih pokušaja da se sistem koncentrcionog logora Jasenovac ne samo potisne u zaborav, već da se broj žrtava minimizira, logor preimenuje u radni logor i – povlačenjem raznih neprimjerenih paralela – redefiniše sam pojam genocida.</s><s>Konferenciju podržavaju svi oni koji ne prihvataju za njih gotovo nevjerovatnu činjenicu da istina o Jasenovcu ni nakon 70 godina nije ugledala pravu, odnosno punu svijetlost dana.</s><s>Imajući sve ovo u vidu, na Konferenciji posebna pažnja biće posvećena djeci-logorašima u NDH, jer su na tlu ove monstruozne tvorevine ona jedina u Evropi u Drugom svjetskom ratu bila logoraši i čak imali svoje logore.</s><s>Isto tako, na konferenciji će se govoriti i o ostalim stratištima na tlu bivše Jugoslavije.</s><s>S obzirom na to da je Udruženje Jasenovac- Donja Gradina u saradnji sa Međunarodnom komisijom pokrenulo pitanje Deklaracije o genocidu nad Srbima, Jevrejima i Romima, to očekujemo da se ono razmatra i na ovoj Konferenciji.</s><s>Zato je zadatak ne samo malobrojnih preživjelih logoraša, već posebno stručnih i naučnih radnika – istoričara, sociologa, antropologa, književnika, umjetnika, politologa i drugih – da rasvijetle sve činjenice vezane za ovaj i druge zloglasne logore Nezavisne Države Hrvatske.</s><s>Vjerujemo, da će tome značajno doprinijeti Program zaštite i uređenja Spomen područja Donja Gradina koji ćete imati pred sobom, a koji je nastavak projekta o uređenju Donje Gradine iz osamdesetih godina XX vijeka.</s><s>S poštovanjem, Predsjednik organizacionog odbora Milorad Dodik, predsjednik Vlade U prilogu Vam dostavljamo Program Pete međunarodne konferencije o Jasenovcu.</s><s>Vaše cijenjene primjedbe i sugestije ćemo primiti sa zahvalnošću.</s><s>Kada primite ovaj dopis, molimo Vas da nas obavijestite o Vašem učešću tako što ćete nam poslati prijavu za učešće na: Faks: +387 51 332 595 E-mail: Ova adresa je zaštićena od robota.</s><s>Potreban vam je JAVA skript da bi ste je videli.</s><s>Svoje radove i priloge trebalo bi da dostavite najkasnije do 31. januara 2011. godine na engleskom ili ruskom jeziku, a učesnici sa teritorije bivše SFRJ na engleskom i na srpskom jeziku.</s><s>Rad može da ima do 10 stranica i potrebno ga je dostaviti u elektronskoj formi na formatu A4 (font 12).</s><s>Prihvaćeni referati biće objavljeni u Zborniku koji će biti štampan pred održavanje Konferencije.</s><s>Jedan učesnik može da dostavi samo jedan referat.</s><s>Učesnicima će biti obezbijeđeno simultano prevođenje sa srpskog jezika na engleski i obratno.</s><s>Za sva dodatna objašnjenja molim Vas da se obratite na Udruženje «Jasenovac – Donja Gradina» Banja Luka: Tel + 387 51 332 596, Fax: +387 51 332 595 Email: Ova adresa je zaštićena od robota.</s><s>Potreban vam je JAVA skript da bi ste je videli.</s><s>Sajt: http://www.jasenovac-donjagradina.org.ba/ Kontakt osoba: Saša Aćić, sekretar</s>
<s>Svjedok: Ubistvo dječaka Slobodana Stojanovića posmatrao i Naser Orić</s><s>14/12/2017 \| 17:03 ⇒ 20:53 \| RTRS Saslušanjem svjedoka pod mjerama zaštite, inače očevica likvidacije dvanaestogodišnjeg Slobodana Stojanovića u Kamenici kod Zvornika, nastavljeno je suđenje Elfeti Veseli kao počiniocu, i njenom pretpostavljenom Sakibu Haliloviću Kibetu, komandantu mjesnog Diverzantskog voda tzv. Armije BiH.</s><s>Svjedok, koji je takođe bio muslimanski borac, potvrdio je da je likvidaciju dječaka posmatrao i ratni komandant Srebrenice Naser Orić.</s><s>Jezivo je bilo, u sudnici slušati očevica ubistva nedužnog dječaka.</s><s>Desilo se to, kaže, po završetku akcije širenja koridora od Konjević polja prema Kamenici.</s><s>Dok su "slavili" pobjedu, vozeći bicikl, pojavio se Slobodan.</s><s>Elfeta koju je kao i Halilovića, poznavao iz ranijih borbi, uhvatila je dječaka za glavu.</s><s>Opsovala mu četničku majku.</s><s>Upozoravali su vojnici svoje okupljene komandante, među kojima su bili i Orić i Halilović, na monstruozan čin koji Elfeta priprema.</s><s>No, nisu reagovali.</s><s>"Elfeta je stajala sa dječakove lijeve strane.</s><s>Držala ga je za kosu.</s><s>Izvadila je nož sa crnim koricama.</s><s>Podigla mu je glavu i povukla nož ispod vrata.</s><s>Dijete je počelo da krklja.</s><s>Vidio sam i da krvi ide, šiklja.</s><s>Kad je neko od prisutnih vojnika pitao – šta to uradi – ona je izvadila pištolj, duga devetka, prislonila mu na glavu i pucala, jednom ili dva puta, ne znam.</s><s>Okrenuo sam glavu, nisam više mogao da gledam", rekao je svjedok.</s><s>Sve je svjedok koji je tog dana i ranjen, kaže, posmatrao sa udaljenosti od 10-ak metara.</s><s>Čuo je i Orića, čija je Elfeta kaže, bila miljenica, kada je na primjedbe vojnika zbog ubistva, opsovao i rekao: "Ubila, ubila pa šta"?</s><s>Ni Halilović nije reagovao.</s><s>O likvidaciji Srba iz Podrinja je kaže i ranije svjedočio.</s><s>Detaljno, tek kada je pobjegao iz BiH i dobio iseljeničku vizu.</s><s>Prethodno ga je policajac iz Tuzle upozorio da mu prijete ubistvom.</s><s>Umjesto imena policajca, na čemu je odbrana insistirala – odgovorio je : "Hoćete li da imamo jednog čovjeka manje?" Govorio je svjedok i kako je, nakon odlaska iz BiH, njegova majka pretučena po nalogu Orića.</s><s>Bratu je prijećeno!</s><s>Odbrana je pokušala da ga diskredituje, navodeći da mu je revizijom iz decembra 2015. godine vojni staž ukinut, na što je svjedok odgovorio da se to desilo kada je Naser Orić imenovan za savjetnika u Federalno ministarstvo boraca.</s><s>I žena monstrum – Elfeta – ustvrdila je kako svjedoka ne poznaje – a on odogovorio da će ga “možda prepoznati ako mu dozvole da ispriča šta je uradila sa dvojicom zarobljenika koji su prevoženi traktorom”.</s><s>O tome ipak nije progovorio, jer se pobunila odbrana.</s><s>Insistirali su na imenima i drugih svjedoka Slobodanovog ubistva.</s><s>Suđenje će biti nastavljeno 19. decembra. http://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=281946</s>
<s>Milivoje IVANIŠEVIĆ: Srpski dobrovoljci i pripadnici JNA</s><s>Ponedeljak, 28 jul 2014</s><s>U prošlom ratu na prostorima bivše Jugoslavije, posebno u nekadašnjim republikama, danas samostalnim državama Sloveniji, Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini život je izgubilo nekoliko hiljada državljana Republike Srbije.</s><s>Reč o nedužnim mladim ljudima koji su danas nepravedno zaboravljeni od nacije, crkve i države.</s><s>Zaboravljeni su od onih za koje su dali svoje živote.</s><s>Žalosno je što je tako i što uspomenu na njih neguju još jedino njihove unesrećene porodice.</s><s>Podstaknuti tim višegodišnjim nemarom državnih institucija mi smo pre godinu dana prišli istraživanju u kome za svakog srpskog pokojnika iz tog vremena i sa tih prostora želimo da utvrdimo, a potom i publikujemo, osnovne lične podatke (ime, očevo ime i prezime, godinu i mesto rođenja i godinu i mesto stradanja).</s><s>Pokušali bismo da obezbedimo i fotografiju pokojnika i, možda, damo naznaku „Pripadnik JNA“ ili „Dobrovoljac“.</s><s>Prikupljanje podataka i izradu monografije smatramo svojim nacionalnim dugom i prema pokojnicima i prema njihovim porodicama.</s><s>Iza svakog poginulog dobrovoljca ostao je neko od najbližih rođaka.</s><s>Bez obzira da li su to neutešni roditelji, brat ili sestra, a možda i deca, svi oni su zainteresovani da se na dostojanstven način zabeleži i čuva uspomena na poginulog.</s><s>U našoj i nacionalnoj i verskoj tradiciji je ustaljen običaj da se sa posebnim pijetetom i zahvalnošću sećamo svojih poginulih branilaca, ljudi koji su živote dali za odbranu naroda, vere i otadžbine.</s><s>U ovom slučaju izostala je, na žalost, skoro svaka zahvalnost, a što je još gore, čak i sećanje na te časne ljude.</s><s>Retke su monografije, a pogotovo spomenici, posvećeni dobrovoljcima.</s><s>Nema ulica ili trgova posvećenih ovom patriotskom pokretu.</s><s>Ni naša Crkva dobrovoljcima nije posvetila posebnu pažnju.</s><s>Smatram da je krajnje vreme da kao država i nacija ispunimo svoj moralni dug prema tim časnim ratnicima i rodoljubima i njihovim porodicama.</s><s>Nije reč samo o licima srpske nacionalnosti.</s><s>Među poginulim pripadnicima JNA, kao i među poginulim dobrovoljcima, imamo i Mađare, Rumune, muslimane, Albance, Hrvate, pa i više desetina Rusa, Ukrajinaca, Belorusa...</s><s>Ovaj posao je u dobroj meri novost ne samo kod nas, već i u širim okvirima.</s><s>To se može utvrditi i pregledom literature o oružanim sukobima.</s><s>Nikada ni u jednoj od nama susednih država, a verovatno ni u svetu, posle nekog oružanog sukoba - pogotovo posle građanskog, a po mnogima i verskog rata - nije skoro ništa rečeno i nigde nije obavljeno istraživanje o poginulima borcima koji su u ratu učestvovali dobrovoljno, samo iz svog verskog ili nacionalnog ubeđenja i u znak solidarnosti sa ugroženom duhovnom braćom.</s><s>To je bio osnovni motiv dolaska i angažovanja - pa i pogibijâ - Rusa, Belorusa, Rumuna, Bugara, kao i ljudi iz Srbije, u odbrani srpskih i pravoslavnih krajeva i ljudi u Bosni i Hercegovini, Hrvatskoj ili Kosovu i Metohiji.</s><s>Obaveza Instituta za istraživanje srpskih stradanja u HH veku je da, pored istraživanja, što, pre svega podrazumeva prikupljanje podataka, obavi i sve stručne poslove neophodne za sistematizaciju prikupljene građe i publikovanje Monografije.</s><s>Izdavanjem reprezentativne publikacije sa imenima poginulih dobrovoljaca obavestili bismo javnost o časnim ljudima koji su dali život samo za spas i opstanak zajedničke države i srpske nacije.</s><s>To bi bilo prvi put u našoj istoriji punoj ustanaka, buna i ratova da se na častan način odužimo ljudima koji su nam u teškim vremenima pritekli u pomoć.</s><s>Tom publikacijom želimo da iniciramo podizanje prigodnih spomenika, i u Srbiji i u RS, posvećenih poginulom dobrovoljcu (poput čuvenog spomenika koji ima skoro svaki grad u Srbiji, a poznat je kao spomenik Trećepozivcu), od Srpske Pravoslavne Crkve zamolili bismo da se na prigodan praznik svake godine u svim hramovima služi parastos poginulim dobrovoljcima, a državnim organima u obe srpske države predložićemo da se uvede odgovarajuće državno priznanje, Plaketa, Medalja ili Spomenica (poput slavne Albanske spomenice) i dodeli porodicama poginulih.</s><s>Ostvarivanjem ovih namera verujemo da bismo kao nacija bar donekle odužili svoj moralni dug prema našim časnim pokojnicima.</s><s>Za Institut M. Ivanišević</s>
<s>SARAJEVO, 17.</s><s>AVGUSTA /SRNA/ - Pred Sudom BiH će 21. septembra početi glavni pretres u predmetu koji se vodi protiv Ejupa Ganića i još devetorice nekadašnjih vojnih i policijskih funkcionera za zločine u Dobrovoljačkoj ulici 3. maja 1992. godine u Sarajevu.</s><s>Na statusnoj konferneciji danas je dogovorena dinamika održavanja glavnog pretresa, a Tužilaštvo BiH je najavilo da će odustati od nekih predloženih svjedoka koji su umeđuvremenu preminuli.</s><s>Osim Ejupa Ganića optužnica, koja je podignuta 27. aprila, tereti i Zaima Backovića, Hamida Bahtu, Hasana Efendića, Fikreta Muslimovića, Jusufa Pušinu, Bakira Alispahića, Enesa Bezdroba, Ismeta Dahića, te Mahira Žišku.</s><s>Tužilac Tužilaštva BiH u ovom predmetu Mladen Vukojičić rekao je da će mu na prvom ročištu glavnog pretresa biti potrebno oko 45 minuta da pročita optužnicu, kao i oko sat vremena da iznese uvodne riječi.</s><s>Vukojičić je naglasio da postoji mogućnost da će neki svjedoci svjedočiti linkom jer žive u inostranstvu, kao i da niko od svjedoka Tužilaštva do sada nij eizrazio potrebu da bude zaštićeni svjedok.</s><s>Odbrane skoro svih optuženih izjasnile su se da će, takođe, na prvom ročištu iznositi uvodne riječi.</s><s>Advokat Lejla Čović, koja u ovom predmetu brani prvooptuženog Ejupa Ganića, rekla je novinarima nakon statusne konferenciji da bi suđenje moglo trajati najmanje tri do četiri godine.</s><s>"U ovom trenutku preuranjeno je govoriti o dužini trajanja postupka, ali izvjesno je, prema informacijama koje smo dobili danas i praksi ovog Suda, da će ovo biti višegodišnje suđenje", rekla je Čovićeva.</s><s>Početak glavnog pretresa predsjedavajući sudskog vijeća Darko Samardžija zakazao je za 21. septembar u 13.00 časova.</s>
<s>Glas javnosti 5. jun NA DANAŠNjI DAN: Zločini nad Srbima u BiH i Hrvatskoj Stojanovići ubijeni na kućnom pragu Povodom 15 godina od stradanja Srba, stavljamo na raspolaganje dokumentaciju o licima srpske nacionalnosti koja su ubijena u masovnim pokoljima juna 1992.</s><s>Pozivamo čitaoce da pomognu u otkrivanju zločina i dopuni podataka koje saopštavamo i kompletiranju dokumentacije Centra za istraživanje zločina nad srpskim narodom Pripremio: Milivoje Ivanišević Goražde, urbano gradsko naselje u kome je u toku muslimanske vladavine ovim gradom 5. juna 1992. u vlastitoj kući izvršeno svirepo ubistvo više članova jedne od malog broja srpskih porodica koje su se silom prilika još nalazile u Goraždu.</s><s>Zločin su počinili naoružani i uniformisani pripadnici muslimanske policije i Armije BiH.</s><s>Posle izvršenog zločina, kuća žrtava je opljačkana i demolirana.</s><s>Nije poznato da li su muslimanske vojne ili civilne vlasti pokrenule istragu o ovom zločinu.</s><s>Muslimani i njihovo rukovodstvo ovog grada nisu imali obzira ni prema najstarijim srednjovekovnim srpskim istorijskim i kulturnim spomenicima.</s><s>Razorili su srednjovekovnu pravoslavnu crkvu Svetog Mučenika Georgija iz 1446. godine i sve okolne pomoćne objekte, a srpsko groblje bagerom preorali.</s><s>Žrtve: 1) Nevenka Stojanović, njen suprug 2) Mirko (Petko) Stojanović-Baćo, 1971. njihov trogodišnji sin 3) nepoznato ime (Mirka) Stojanović, njegov deda 4) Petko (Danilo) Stojanović, 1927. i njegova supruga 5) ime nepoznato, prezime Stojanović.</s><s>Raspotočje, Drivuša, Mutnica, Perin Han, Mamići, i druga sela i zaseoci koji se nalaze na desnoj obali reke Bosne u opštini Zenica, naseljeni u znatnoj meri srpskim stanovništvom, izloženi frontalnom napadu 5-6. juna 1992. od strane više hiljada pripadnika muslimanskih oružanih formacija u maskirnim uniformama sa novonastalim oznakama ljiljana ili tradicionalnim oznakama polumeseca, vojnika Armije BiH regrutovanih na ovom području.</s><s>Napad je planirao i akcijom napada protiv navedenih sela rukovodio muslimansko-hrvatski okružni štab teritorijalne odbrane Zenice.</s><s>Prilikom akcije ranjeno je više Srba, a njih više od 500 odvedeno u logor KPD "Zenica", gde su bili izloženi svakodnevnom maltretiranju, zlostavljanju, materijalnim i moralnim ucenama i ubistvima.</s><s>Sva srpska pokretna imovina je opljačkana, a što se nije moglo opljačkati i odneti, razoreno i spaljeno.</s><s>Srpska crkva je oštećena, a pojedini grobovi na pravoslavnom groblju, iz nepoznatih razloga, u toku ove akcije otkopavani.</s><s>Žrtve: 1) Radovan (Milan) Babić, 1962; 2) Stana (Luka) Zorota-Lukić, 1942; 3) Rado Bajić; 4) Petko Milić, 1957; 5) Obren Milović, 1955; 6) Bogdan (Mlađen) Karać, 1943; 7) Slavko (Pero) Lekić, 1961; 8) Tihomir (Mile) Đukić, 1959; 9) Tomislav (Mihailo) Đukić, 1934; 10) Milorad (Prokopije) Zekanović, 1946; 11) Risto Hrvač; 12) Ana Mišura.</s>

Subsets and Splits

No community queries yet

The top public SQL queries from the community will appear here once available.