text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Twee jonge Nederlandse backpacksters verdwijnen in de bergen van de Abruzzen, Noord-Italië, zonder een spoor achter te laten. Zijn ze verdwaald, verongelukt, ontvoerd… ? Hun ongeruste familie komt naar het kleine dorpje Manoppello om te helpen bij het zoeken. Alleen Emilia, Julia’s oudere zus logeert in het agriturismo waar de meiden het laatst verbleven, de familie verkiest een beter hotel in het centrum.
Verschillende gebeurtenissen volgen in snel tempo: Emilia blijkt kortstondig ontvoerd, Luigi, een journalist, wil haar helpen en neemt zijn intrek in hetzelfde hotel, ook Antonio biedt zijn diensten aan: hij vertegenwoordigt een opzoekingsbureau.
Zijn ze te vertrouwen of hebben ze een dubbele agenda?
In het dorp worden s’nachts jonge, blonde vrouwen vermoord teruggevonden op de trappen van de kathedraal. Het plaatselijk relikwie, het Il Volto Santo, het zweetdoek van Veronica met de afdruk van het gelaat van Jezus wordt gestolen. Is er een verband? En wie zijn die leden van het geheimzinnige ‘Genootschap’?
Dit verhaal dat zich afrolt in thrillermodus, wordt afgewisseld met een rustige historische vertelling: het verhaal van de kruidengenezeres Madeleine. Ze wordt beschuldigd van hekserij en vlucht weg geholpen door een groep foorkramers. Haar man Guy, net terug van een kruisvaarttocht naar het Beloofde Land, had haar een geschenk meegebracht: het zweetdoek van Veronica, die werd bewaard in een kerk van Byzanthium. Ook Madeleine voelt dat ze niet veilig is en ontkomt aan een aanslag. Door wie wordt ze geviseerd en vooral waarom?
Doordat het verhaal om en om verteld wordt, blijft de nieuwsgierigheid geprikkeld en wil je doorlezen om de oplossingen en ‘het’ verband tussen de twee vrouwenlevens te ontdekken.
Die ontknoping komt op het einde en dat is niets te vroeg: gaandeweg wordt het verhaal van Emilia inhoudelijk ongeloofwaardiger en begint de naïeve, weinig spannende verhaaltoon te irriteren. Enkel het historisch verhaal van Madeleine weet te boeien, maar ook hier heeft de schrijfstijl weinig literaire ambities.
De auteurs, het echtpaar Theo en Marianne Hoogstraten, geven in een nawoord toelichting over het waarheidsgehalte en achtergrond van de gebruikte feiten . Dat je bronnen kunt googelen en geschiedenis kunt checken, doet niets af aan de ongeloofwaardigheid van het verhaal op zich. Thrillerlezers verdragen wel enkele vreemde complottheorieën, wat dode lijken hier en daar en te toevallige toevalligheden.
Maar je moet je lezers wel een beetje au sérieux nemen:vb. een jonge Nederlandse vrouw, wiens zus verdwenen is, anno 2015 alleen in een afgelegen agriturismo installeren en dan op speurtocht laten gaan met een onbekende Italiaan?
Met zo’n gegeven, vraag je je al niet meer af of dat Genootschap en andere Da Vinci Code –verwijzingen enige kern van waarheid in zich dragen.
Kortom, een mooi scenario belooft niet automatisch een mooie thriller. Het verhaal mag nog een ietsepietsie spannend geschreven worden ook.
Ik zou zeggen: huiswerk overdoen. | 0neg
|
In mijn jonge jaren behoorden de films Westworld (1973) en Rollercoaster (1977) tot mijn favorieten. Beide films spelen zich af in amusementsparken, waar pittige ongevallen met spannende attracties plaatsvinden. Vooral Westworld van Michael Crichton lijkt wat de verhaallijn betreft sterk op technothriller Utopia van Lincoln Child (zijn tweede soloboek). In beide verhalen speelt op hol geslagen techniek een belangrijke rol.
Utopia vertelt het verhaal van robotbouwer Andrew Warne, die vanwege de aanstaande uitbreiding een werkbezoek brengt aan het tot de verbeelding sprekende, tot in de puntjes verzorgde technologische themapark Utopia. Eenmaal om tafel met de vrouwelijke directeur, tevens ex-vriendin, blijkt de ware reden voor de uitnodiging. Er heeft een aantal vreemde storingen in het door Warne aangelegde computernetwerk plaatsgevonden. Eén van deze storingen heeft zelfs tot een zwaar ongeval geleid. Aan Warne de taak om uit te zoeken wat of, beter gezegd, wie deze problemen veroorzaakt.
Het boek begint sterk met een proloog waarin over het eerste ongeval wordt verhaald. Een karretje van de Notting Hill Chase uit de mysterieuze wereld Gaslicht vliegt uit de bocht. Oorzaak is een losgeschroefde veiligheidsklamp. En dat terwijl onderhoudsrobots de feilbare mens hebben vervangen en deze veiligheidsklampen dagelijks meermalen controleren. Een veelbelovende en spannende passage. Helaas verloopt het verhaal hierna vlak en doet de spanning nog slechts twee of drie keer een zwakke poging tot terugkeer. Child besteedt voor een technothriller teveel aandacht aan de persoonlijke problemen van en de relaties tussen de hoofdpersonen. Dat is dodelijk voor het vereiste hoge tempo.
Bovendien hoort bij een thriller uit dit subgenre van het spannende boek de toepassing van techniek bij het verstoren of juist het redden van de wereldorde. In de plot van Utopia speelt techniek een bijrol, omdat de boeven uiteindelijk met ouderwetse explosieven en een al eeuwenlang toegepaste dosis misleiding, hun slag proberen te slaan. Dat dit alles zich afspeelt in een technologisch themapark (met verbeeldingskracht beschreven maar voor de lezer vaak moeilijk te visualiseren) en dat hier een daar een laptop en een netwerkcamera worden gebruikt, maakt het nog niet tot een technothriller.
Ik besteed in een boekbespreking niet vaak aandacht aan de vertaling. Immers, als je het boek wilt lezen exact zoals de auteur het bedoeld heeft, kun je per definitie beter de oorspronkelijke uitgave kopen. Maar deze keer wil ik u niet onthouden dat iemand er anno 2005 voor kiest om cherry-coke te vertalen in kersencola en firewall in brandmuur. En, beste Piet Verhagen, is het nu echt nodig om te spreken over het Oud-Hollandsche opsnijden als je opscheppen bedoelt, en te kiezen voor verkoeverhokje als het om een uitslaapkamer gaat?
Utopia betekent letterlijk een ideale plaats of locatie, vaak denkbeeldig. De kwaliteit van dit boek past uitstekend in deze definitie. Het is jammer dat Child niet meer heeft gedaan met de techniek, want het onderwerp computers gaan de mens overheersen spreekt velen zeer aan. Het is niet voor niets dat Crichton bezig is met een remake van zijn eerdergenoemde hitfilm. | 0neg
|
Op de kaft van dit boek staat Literaire thriller, thriller kan zonder meer weggelaten worden. en over literair heb ik zo mijn vraagtekens.
Het boek lijkt geschreven op een regenachtige dinsdagmiddag met in de hand een Hitkrant uit de jaren 70 en een autoweek ook uit die tijd.
Een flinterdun verhaaltje, met vele vele opsommingen van titels en artiesten uit de seventies, aangeveuld met vele beschrijvingen van amerikaanse oldtimer uit die tijd en wat voor verschrikkelijke motoren daar wel niet in lagen.
Bovenal is het een vreselijk traag verhaaltje
George Pelecanos is mede schrijver/bedenker van de hitserie the Wire, en auteur van vele boeken. Ook deze blinken niet uit in snelheid en spanning. Maar dit boek komt bij lange na niet in de buurt van de kwaliteit die hij op zijn manier wel in zich heeft. | 0neg
|
Niet echt boeiend ,jammer ik heb dan ook niet helemaal uitgelezen.
Vooral het geneuzel over de Rijn en de boten die er op varen.
En studenten die een naaikransje hebben
Nee,dan was Publieke Werken veel beter | 0neg
|
Ik heb het boek net uit...Het is verschrikkelijk wat ze heeft meegemaakt...Maar ik vind het boek wat langdradig... | 0neg
|
Een slecht geweten is de eerste thriller van de hand van Brundage. De oorspronkelijke titel van dit boek is The doctors wife, refererend naar hoofdpersoon Annie, maar ook naar Elizabeth Brundage zelf.
Lydia is jong, mooi, knettergek en godsdienstfanaat. Simon, haar man, is extravagant en beroemd. Deze binnenvetter stort zijn hart uit bij de vrouw van de dokter, Annie. Zij voelt zich emotioneel verwaarloosd en vlucht in de armen van Simon. Manlief Michael heeft geen weet van deze relatie, de succesvolle dokter is zo druk met het zorgen voor al zijn patiënten dat hij zijn gezin volledig uit het oog is verloren.
Deze vier karakters vormen de spil van een slecht geweten. De hoofdpersonen komen bewust of onbewust, gewild of ongewild met elkaar in aanraking en maken (en breken) het plot.
Tijdens het lezen van Een slecht geweten was ik in de ban van het boek. Het tempo van het verhaal, de onverwachte wendingen, de ethische kwesties, de dreigingen en de gruweldaden, dit alles werkte spanningsverhogend en droeg bij aan het verlangen om het boek zo snel mogelijk uit te lezen. Nadat de laatste bladzijde was omgeslagen sloeg mijn oorspronkelijke positieve mening echter als een blad aan de boom om.
Geen van de vier hoofdpersonen reageert in dit boek zoals mensen in het dagelijks leven op situaties reageren. Simon verdenkt zijn knotsgekke vrouw Lydia van levensgevaarlijke praktijken, maar verzuimt om hierover iets tegen vriendin Annie te zeggen. Zij op haar beurt onderneemt geen enkele actie om haar gezin te beschermen tegen de vreselijke bedreigingen die aan hun adres worden geuit, vanwege de abortussen die worden uitgevoerd door Michael. Na alle gruwelen die zijn gezin overkomen, kiest hij nog steeds voor zijn werk. Lekkere vader!
Het verhaal komt voort uit de karakters en niet andersom. Het lijkt of Brundage zich tijdens het schrijven heeft laten overrompelen door de daden van haar karakters en bij de start van het boek nog geen idee had waar alles toe zou leiden. Het anti-abortus thema vond ik aanvankelijk goed gekozen. Het gaf het boek extra cachet, vanwege de gevoelige ethische kwestie die Brundage mooi van twee kanten belicht. Totdat prolife activisten een aanslag plegen op de aanwezigen in de abortuskliniek. Prolife activisten zijn er meestal niet op uit om onschuldige levens te ´nemen´. Het boek bevat meer van dit soort scènes, ze tasten helaas de geloofwaardigheid van het verhaal aan.
Kortom, een prima boek om lekker weg te lezen, zolang je er maar niet teveel bij nadenkt. | 0neg
|
In Vlucht uit New York maken we kennis met Sebastian en Nikki, twee gescheiden ouders van een tweeling van 15 jaar. Nikki leeft samen met haar zoon Jeremy en Sebastian leeft samen met zijn dochter Camille. Op een dag krijgt Sebastian van Nikki het bericht dat Jeremy spoorloos verdwenen is. Er zijn weinig aanwijzingen, behalve de gevonden coke en een adres van een pokerclub en later ontvangt Nikki een filmpje in haar mailbox waarop te zien is dat haar zoon ontvoerd wordt in Parijs. In wat voor wespennest is hun 15 jarige zoon terecht gekomen?
De thriller leest heel vlot weg, het boek bestaat uit 65 korte hoofdstukken en je wilt heel graag weten hoe het afloopt met hun zoon Jeremy.
Niet alles is even geloofwaardig en soms net een beetje teveel van het goede, echt Amerikaans, maar menigeen zal hier doorheen kijken en genieten van dit boek dat bol staat van de actie en spanning. Er zou ook heel goed een film van gemaakt kunnen worden! | 0neg
|
Ik heb lang uitgekeken naar de nieuwe Mills, maar vind uiteindelijk het resultaat te mager. Het gegeven is in principe wel aardig, maar er zat naar mijn zin te weinig vaart in het verhaal, wat in eerdere boeken van Mills absoluut wél het geval was. Hopen dat in volgende boeken Mark Beamon weer tevoorschijn komt. | 0neg
|
Vrouw van Karl Ove Knausgard is het laatste boek uit de Mijn Strijd reeks. Het is een totaal ander boek dan de rest van de reeks.
Het gaat vooral over zijn vrouw Linda en haar manisch-depressieve periodes, zijn vader, het boek dat hij geschreven heeft en de problemen die zijn oom heeft tegen publicatie en het gaat over het dagdagelijkse leven van het gezin Knausgard met drie kleine kinderen. Tot in het kleinste detail wordt alles beschreven, van wat ze eten tot het naar de creche brengen, wat ze dan onderweg allemaal zien, hoe de was gedaan moet worden, echt alles wordt meer dan eens beschreven.
Daar tussenin zit dan nog een lang essay of novelle over Mein Kampf van Hitler. Dat stuk van goed 400 pagina's vond ik wel erg lang en zware kost. Het vraagt doorzetting en concentratie van de lezer.
Ik wist toen ik aan dit boek begon dat het een dik boek was maar ik dacht dat het in het verlengde van de andere vijf lag. De lange uitweidingen over andere boeken en dan vooral dat van Hitler vond ik erg lastig om te lezen, het was geen 'leuk' boek meer, het begon meer op een verplicht nummer te lijken en daardoor kon ik er niet meer van genieten. Het was bijna werken. | 0neg
|
Tsja, dit viel behoorlijk tegen. In 3 dagen uitgelezen, dat wel. Ik was erg benieuwd naar het einde, maar vond het nergens spannend.
Saskia Noort heeft een makkelijk weglezende schrijfstijl, waardoor ik toch door ben blijven lezen. Maar dit is naar mijn mening absoluut geen thriller (laat staan psychologische).
Nieuwe Buren valt volgens mij meer in de categorie erotische romans, ook al zit er moord in het verhaal. En dat was helaas toch niet wat ik had verwacht.
Ik vind Terug naar de Kust haar beste/ spannendste boek. Hopelijk volgende keer weer beter.... | 0neg
|
Glenn Cooper studeerde archeologie aan Harvard University. Na deze studie wordt hij arts, gespecialiseerd in besmettelijke ziekten. Momenteel is hij directeur van een biotechnologisch bedrijf. Schrijven doet hij in zijn vrije tijd. Zijn eerste boek Boek der doden was aanvankelijk bedoeld als filmscript. Later werd het een internationaal succesvol boek. Het vervolg, Boek der zielen, verscheen in mei 2011 en nu is zijn derde verschenen, De tiende kamer. Zijn inspiratie haalt hij wellicht uit zijn omgeving: hij woont in een van de oudste huizen van de Verenigde Staten.
Na een brand in de bibliotheek van de abdij van Ruac, vindt abt Menaud een boekje dat hij niet kent. Een van de brandweermannen heeft het in de gesloopte muur tussen de bibliotheek en de keuken gevonden. Via de aartsbisschop van Bordeaux wordt historicus Hugo Pineau ingeschakeld, die gevraagd wordt zoveel mogelijk boeken te restaureren, zo ook het mysterieuze boekje. Hugo vraagt zijn oude schoolvriend, de archeoloog Luc Simard, om naar Parijs te komen om het boekje te bekijken. In het boek staat een plattegrond afgebeeld met een kruis erop. Hugo en Luc gaan naar Ruac om de plek te vinden en dat lukt. Ze vinden een grot met muurschilderingen van ongekende schoonheid, die zeker tienduizenden jaren oud moeten zijn. Luc vraagt Sara, oud-vriendin en botaniste, om te helpen bij het onderzoek. Hij stelt verder een heel team samen en ze beginnen aan de klus. Al op de eerste dag gaat het fout. Een van de onderzoekers gaat s avonds alleen naar de grot en wordt vermoord. Later krijgt ook Hugo een auto-ongeluk dat hij niet overleeft. Daarna volgt de ene rampspoed na de andere. Door een foto op de mobiele telefoon van Hugo, die Luc in zijn bezit krijgt, gaat het balletje helemaal aan het rollen.
Uiteraard doet het boek, al na het lezen van de inhoud, denken aan de ontdekking van het graf van Toetanchamon. Vervang de Vallei der Koningen door Ruac, Carter en zijn team door Simard en zijn mensen, de tempel door de grot, vergelijk de impact van beide ontdekkingen en ziedaar het verhaal van De tiende kamer . Ook in dit verhaal lijkt er trouwens een vloek te rusten op het openen van de grot.
Het basisverhaal over Hugo, Luc en hun mensen is, ondanks alles wat er gebeurt (moorden, ongelukken, aanslagen, ontploffingen) niet echt spannend te noemen, wellicht mede door de nogal beknopte en plastische manier van de beschrijvingen van alle rampspoed. Heel jammer, want ik denk dat dit een tekortkoming is voor het verhaal; een en ander had met een andere benadering of beklijvender schrijfstijl veel spannender en indringender kunnen zijn. De wisseling van perspectief haalt mijns inziens de vaart uit het verhaal. Door de breedvoerige verhalen over de stichter(s) van de grot, de monniken die ook de grot op het spoor kwamen, de vertaling van het boekje dat gevonden werd in de abdij en wat er zich sinds die tijd allemaal heeft afgespeeld, blijft het verhaal te lang hangen in deze beschouwingen. Het is logisch dat de schrijver wil refereren aan de geschiedenis achter het verhaal, maar dit had mijns inziens veel beknopter gekund, met alleen de relevante informatie. Ook de karakters komen niet helemaal uit de verf: Luc, die als een van de weinigen van begin tot eind deel uitmaakt van het verhaal, leer je eigenlijk niet echt goed kennen. Hij is een begenadigd archeoloog, heeft net een relatie achter de rug met Sara, en is geschokt door alles wat er met zijn project en zijn mensen gebeurt, maar dit alles komt bij mij als lezer niet echt binnen. Over de andere personages hoef ik het dan al helemaal niet meer te hebben.
En dan het verhaal over mensen die 116, 242 jaar en nog ouder zijn, of (bijna) onsterfelijk alleen door het drinken van een bepaalde thee. Tja
Ik las ergens dat De tiende kamer een must read is voor liefhebbers van historische, religieuze thrillers. Kennelijk behoor ik dan niet tot deze doelgroep
. | 0neg
|
Precious (Mma) Ramotswe begint het enige vrouwelijke detectivebureau in Botswana. De erfenis van haar vader, een groot aantal koeien, dient als startkapitaal. Wat heb je nodig om een detectivebureau te beginnen? Niet veel. Een wit busje, een secretaresse en een ruimte. Ook een paar bekers voor flink wat rooibosthee. Op het bordje bij de ingang zet je dan: HET BESTE DAMES DETECTIVEBUREAU. Mma Ramotwe wil de Agatha Christie worden van Botswana en leest allerlei Engelse en Amerikaanse boeken en tijdschriften om zich te scholen. Mannen in haar omgeving vinden dat vrouwen geen detective kunnen zijn.
Hoe kom je aan klanten? Die komen vanzelf. Vrouwen die hun mannen verdenken van vreemdgaan (en dat zijn er nogal wat). Een dochter die een vriendje lijkt te hebben (mag niet van vader) en kleine bedriegers.
Mma Ramotwe wordt voor onderhoud van het busje bijgestaan door Mr. J.L.B. Matekoni, garagehouder van Tjokweng Road Speedy Motors.
Het geheim van de krokodil is een luchtig boek over Botswana en Afrika. Vol liefde schildert de auteur de cultuur, het landschap en de mensen. De vrouwelijke detective is dik (dat hoort bij een vrouw) en houdt er eigenzinnige opsporingsmethoden op na.
Het is een humoristisch boek waarin opvattingen over het leven luchtig maar treffend voorbij komen. Een voorbeeld. Van praten over pompoenen gaan ze echt niet groeien.'
Ik vond het een hartverwarmend, humoristisch en eigenzinnig boek.
Het probleem is alleen dat ik dit geen misdaadroman vind. Vandaar dat het aantal toegekende sterren relatief laag is. Het boek is niet of nauwelijks spannend en er is geen plot. Ook is het niet echt een verhaal, maar meer een verzameling situatieschetsen. Volgens mij wilde de auteur helemaal geen misdaadroman schrijven, maar een verhaal vertellen over een cultuur met een vrouwelijke detective in de hoofdrol.
Alexander McCall Smith zal met deze serie (want er zijn meer boeken met Mma Ramotswe in de hoofdrol) een eigen publiek veroveren (als dat al niet gebeurd is).
Eén ster d.w.z. Laat maar zitten kon ik niet over mijn hart verkrijgen, daarvoor is het te bijzonder. Als er sterren toegekend konden worden voor originaliteit dan zouden dat er vele worden. | 0neg
|
Eerlijk gezegd ben ik teleurgesteld in 'Meisje met de parel'. Het begin is zeker goed; het is knap hoe Chevalier zich inleeft in de tijd en zoveel details brengt; fascinerend hoe de kleuren als loodwit en beenzwart worden gemaakt. Maar het verhaal blijft in details zitten. Hoofdrolspeelster Griet is wijs, en tegelijk op de meest logische momenten niet. Dan vlucht Chevailier in dooddoeners als 'ik wist niet wat er komen zou', terwijl het er mijlenver bovenop ligt. Dan doe je je lezers dat soort omschrijvingen niet aan.
De karakters zijn te vlak, het verhaal is inderdaad te braaf (zoals Groet-je ook al schrijft). Rollen als Vermeer en anderen zijn haast irritant in hun niet handelen. En dat Griet dan als enige al ziet wat het schilderij nodig heeft....
Boek is boeiend voor de historische setting; niet voor het verhaal. . | 0neg
|
Na het uitstekende Moordenaar zonder gezicht was Honden van Riga het tweede boek van Henning Mankell dat ik heb gelezen. Vrij in het begin kwam Björk, de baas van Kurt Wallander, met een prachtige zin (Zweden is een fantastisch land. Ik geloof dat ik moet overgeven) waarna ik er nog eens extra goed voor ging zitten. In de hierboven geplaatste recensies staat al duidelijk omschreven waar dit boek van Mankell precies over gaat en dat wil ik hier dan ook niet allemaal weer gaan herhalen. Feit is dat een heel groot en belangrijk deel van Honden van Riga zich afspeelt in het Letland van ruim tien jaar geleden, waarbij de afbrokkelende macht van de Sovjet Unie zeer prominent aanwezig was. Wallander komt er terecht in een web van intriges en weet daarbij niet of nauwelijks wie hij moet en kan vertrouwen. Hij spreekt de taal niet en beschikt ook niet over de middelen om een serieus politieonderzoek te houden. Al snel voelt hij zich de speelbal van de machtige kolonels die in het land aan de touwtjes trekken.
De naargeestige en troosteloze sfeer van het communistische land hangt als een deken over het verhaal en het is werkelijk razend knap dat Henning Mankell dit beeld zo visueel weet te maken in het boek. De beklemmende angst van de bewoners, de grote armoede en de steeds sterker opbloeiende hoop op grote sociale en economische veranderingen zijn een intrigerend thema dat als een rode draad door het boek loopt. Maar daarmee kwam het verhaal dat Mankell tegen deze achtergrond wilde vertellen behoorlijk in de verdrukking en had ik grote moeite om tijdens het lezen mijn aandacht bij het verhaal te houden. Op een aantal vlakken was het vrij ongeloofwaardig en de plotwisselingen wisselde elkaar vaak zo snel af dat ik de draad soms volledig kwijt was. In de laatste honderd paginas kwam er wel wat meer actie in, maar als een wonder bleek Wallander als één van de weinige toch in staat te zijn om het geweld te overleven. De korte liefdestragedie die Mankell in het boek heeft verweven was heel aardig en maakte van Wallander wederom een zeer geloofwaardig persoon.
In zn totaliteit viel het boek mij echter toch tegen. Zeker niet slecht, maar niet het boek dat ik had verwacht na het eerder genoemde Moordenaar zonder gezicht. Al ben ik nog altijd van plan om al zijn boeken te lezen, want de klasse van de auteur staat ook na dit boek nog altijd buiten kijf. | 0neg
|
Ik heb echt oprecht nog nooit zo'n hekel aan een boek gehad, normaal kan ik mezelf wel door een boek heen slepen maar ik wil echt dit boek weggooien, dit boek heeft echt mijn humeur verpest, het is een enorm vaag boek, een mislukte castratie was echt de kers op de taart, toen was ik er echt meer dan klaar mee, ik snap al helemaal niet hoe iemand hier op zou komen, bravo, het verdient niet eens een ster, echt -8 ofzo, fijne avond | 0neg
|
Voordat ik 'De Graces' kocht oktober dit jaar, verheugde ik me er ontzettend op om het boek te lezen. De cover vond ik al supermooi om te zien, en de tekst op de achterkant van het boek maakte me nog nieuwsgieriger. Ik had er al meerdere recensies over gelezen, die eigenlijk allemaal wel positief waren. En achteraf ben ik het helemaal met die recensies eens!
Vanaf het moment dat ik het boek opensloeg, kwamen er meteen vragen in me op. Zijn de Graces echt heksen? Wat is er gebeurd dat er zoveel verhalen over ze rondgaan? Hoe komt River in contact met de familie Grace? De eerste hoofdstukken maakten me oprecht nieuwsgierig en ik verheugde me elke keer weer op wat er ging komen als ik het boek oppakte.
Maar toen ik ongeveer halfverwege het boek was, wachtte ik nog steeds op de spanning en de magie die nog moest komen. Op de momenten dat ik verwachtte dat het echt spannend kon worden en hoopte echt het verhaal in gesleurd te worden, vond ik dat het verhaal heel erg op de vlakte bleef en het in sommige scénes gewoonweg niet eens pakkend was. Daardoor kreeg ik steeds meer moeite om het boek door te komen, maar ik ben achteraf ontzettend blij dat ik toch heb doorgelezen!
Richting het einde van het boek valt alles ineens op zijn plek. Alle scénes zijn eigenlijk allemaal puzzelstukjes waarvan ze eerst niet in elkaar passen, maar dan komt er ineens iets boven water waardoor het in een klap allemaal heel erg logisch is. En opeens is daar ook de spanning! De laatste hoofdstukken wordt je ineens het verhaal ingesleurd, en ga je ook anders denken over alle gebeurtenissen en personages in het boek. Door alles wat er gebeurt, vraag je je ook al snel af of er misschien dan toch magie bestaat.
Ondanks dat ik af en toe moeite had met het door blijven lezen van het boek, zou ik 'De Graces' toch vast en zeker aanraden voor iedereen die het nog niet gelezen heeft. Door de plottwisten, en de manier waarop je langzaam beseft hoe de vork in de steel zit, wordt je onverwacht toch nog meegesleept in het verhaal. En het hele boek door proef je toch dat thriller - sfeertje, de mysterie en ergens ook wel de romantiek. Er komen steeds meer vragen en nieuwsgierigheid bij, vooral rondom het geheim van River en de verhalen van de familie Grace. Het boek past perfect in het genre Young Adult, maar ik weet zeker dat 'gewone Adults' ook heel erg van dit boek kunnen genieten!
Want wie weet, misschien bestaat er toch wel echt magie in onze wereld... Je gelooft er in ieder geval wel in nadat je dit boek gelezen hebt! | 0neg
|
Ik ben het met de reactie van Irish Lady eens. Ook ik vond het een langdradig boek en niet erg boeiend. Wat een tegenvaller als je eerst zijn debuut hebt gelezen. Mijn verwachtingen waren hooggespannen en uiteindelijk was het een disillusie. Ik kan helaas niet meer als 2 duimpjes geven. | 0neg
|
Dit boek bestaat uit hele korte hoofdstukjes over verschillende beroemde vrouwen, en hoewel daar niets mis mee is, is de toon die Ivo Niehe af en toe aanslaat ietwat vrouwonvriendelijk. Zo beschrijft hij op pagina 73 een medewerkster die tijdens een interview de tijd die Ivo Niehe krijgt in de gaten houdt ( hij noemt haar een 'stopwatch') als een bitch omdat ze hem en Oprah Winfrey er op attendeert dat de tijd voorbij was. Voor zover ik weet was dat ook in 2004 geen normale gang van zaken. Had hij de 'stopwatch' in zijn boek een lul genoemd als het een man was geweest? | 0neg
|
Niet gedacht dat ik een boek van Hanna Bervoets maar met twee sterren zou beoordelen. Maar helaas kreeg ik zelf maar bar weinig gevoelens bij dit, ik quote: 'troostrijke moderne sprookje over gemis, genegenheid en affectie'.
Het verhaal gaat over een aantal eenzame mensen. Twee personages hebben elkaar net verlaten, een ander heeft z'n vrouw verloren, de vierde zit vast in een uitzichtloze relatie.
Ieder krijgt ze een klein fluffig bolletje in handen dat tegen hen praat. Het bolletje stelt vragen, vertelt en zet de personages aan het denken. Allemaal ontwikkelen ze een vreemde intimiteit met het pluizige bolletje. Ze hechten zich er aan en beschermen het. Door deze soort van surrogaatrelatie gaan zij anders tegen hun eigen leven en de liefde aankijken.
Hoewel ik het idee interessant vind, viel de uitwerking me nogal tegen. Ik vond de filosofieën in dit boek nogal overdadig. Er worden veel ideeën geponeerd, soms meerdere in één zin, en lang niet altijd uitgewerkt of onderling verbonden. Daardoor komt deze ideeënstroom wat gekunsteld en soms zelfs wat pedant over. Ik kreeg bij tijd en wijle het idee dat filosoferen een doel op zichzelf was.
Ondanks dat er rijkelijk met filosofische ideeën wordt gestrooid, behield het verhaal verder een bepaalde mate van oppervlakkigheid. Ik kwam er niet in. Eerdere boeken van Hanna Bervoets spraken me aan door de rake observaties en de geloofwaardige personages die ze neerzet. In dit boek kreeg ik zelden gevoel bij de personages. De verhaallijnen waren ook vaak onsamenhangend. Als ik eindelijk interesse kreeg voor een personage, werd de verhaallijn alweer onderbroken.
Eindconclusie: twee sterren voor dit verhaal dat helaas bij mij niet beklijft, noch door inhoud noch door sfeer. | 0neg
|
Voor mij langdradig, maar in de greep houdend boek. Wat een vechtlust had die man, een zeer indrukwekkend triest leven , maar een prachtig manier van denken/schrijven! | 0neg
|
Het verhaal begint met zeer korte zinnen, voor mij te kort en te snel. Het boek telt slechts 65 pagina's en ik ben geen liefhebber van verhalen. In dit geval vind ik het erg jammer dat er niet een echt boek van gemaakt is. Dat had mijns inziens het verhaal meer recht gedaan. Het is voor mij te kort. Daarbij vind ik Jack Reacher als 16-jarige held onwaarschijnlijk goed in vechten en te scherp in observaties. Dat past meer bij een wat oudere hoofdpersoon. Desondanks ben ik dan wel nieuwsgierig geworden naar de boeken van Lee Child. | 0neg
|
Een eerder als feuilleton verschenen bundeling behoort meestal niet tot de sterkste boeken. Stegger (beter bekend uit Code 39) is hier een goed voorbeeld van. Het is waarschijnlijk Den Tex' zwakste en oninteressantste boek. Bedrijven die elkaar overnemen, onvolgbaar managementlingo, ondoorzichtige strategieën en tactieken en een onvindbaar plot. Hoewel het boekje slechts 170 pagina's telt, is het knap als u het uit kunt lezen. | 0neg
|
Ik had veel meer van dit boek verwacht. Pien is een naiëve vrouw en maakt vreemde beslissingen, waardoor het verhaal ongeloofwaardig werd.
Bovendien vond ik het verhaal erg langdradig worden en ik vond het onbegrijpelijk dat ze in de benarde situaties geen politie er bij haalde.
Iemand die zo gestalkt en vastgehouden wordt belt toch als eerste de politie?
Theo en Renee zijn beide psychopaten die het op haar gemunt hebben, zij het ieder op hun eigen manier.
Jammer, ik heb betere boeken gelezen van deze schrijfster..dit boek kon mij in het geheel niet boeien en ik had er moeite mee om hem uit te lezen, omdat het naar mijn idee niet spannend genoeg was en te voorspelbaar. Bovendien vond ik de karakters irritant en ben het helemaal eens met de reactie van peanuts! | 0neg
|
Thomas Enger, schrijver en componist, is in 1973 in Oslo geboren, maar groeide op in het dorpje Jessheim. Hij studeerde geschiedenis en journalistiek. Hij heeft, net als Henning Juul in het boek, negen jaar lang voor een internetkrant gewerkt. Zijn debuutroman, Schijndood, verscheen in Noorwegen in 2010 en werd meteen een bestseller. De rechten van het boek werden aan 17 landen verkocht. Het tweede boek in deze serie van zes, Fantoompijn, is in Noorwegen al uitgegeven en de Nederlandse vertaling zal in 2013 verschijnen. Dit tweede deel werd genomineerd voor beste Noorse misdaadroman 2011. Een Noorse filmmaatschappij heeft plannen om alle boeken uit deze serie te verfilmen.
Henning Juul werkt voor de internetkrant '123Nieuws'. Op zijn eerste werkdag, na een lange afwezigheid ingevolge het verlies van zijn zoon bij een brand, moet hij meteen aan een lugubere zaak gaan werken: een vrouw is vermoord aangetroffen in een tent; ze werd gestenigd en bijna helemaal ingegraven. Tijdens de persconferentie over deze zaak loopt hij Nora Klemetsen, zijn ex-vrouw tegen het lijf. Zij is ook journaliste en heeft inmiddels een nieuwe vriend, Iver Gundersen, de collega-journalist met wie Henning Juul aan deze moordzaak moet samenwerken.
Op het moment dat de politie een verdachte arresteert - de vriend van de vermoorde vrouw - denkt (bijna) iedereen dat de zaak hiermee snel opgelost zal zijn, maar niets is minder waar. Als niet veel later de broer van de verdachte (in het bijzijn van Henning Juul) wordt vermoord en de zoon van de vakdocent en begeleider van de vermoorde vrouw dood wordt aangetroffen, krijgt de hele zaak opeens een andere wending. Het geluk is dat inspecteur Bjarne Brogeland en zijn collega Ella Sandland ‘geholpen’ worden door Henning Juul en hierdoor uiteindelijk toch een groot deel van het mysterie kunnen oplossen.
Het boek begint met nogal poëtisch, theatraal en hoogdravend taalgebruik. Over lucifers zegt Thomas Enger bijvoorbeeld: “Magere houten soldaten uit de hel, het kleine zwaard des onheils. De zwavel, de rode puntmuts van geconcentreerde slechtheid”. Gelukkig maar dat dit taalgebruik niet in het hele boek doorgezet wordt.
Inspecteur Bjarne Brogeland is bijzonder geïntrigeerd door zijn partner Ella Sandland. Hij vindt haar zeer ‘sexy’. Dit wordt in alle mogelijke bewoordingen (maar vooral dat ‘sexy’) telkens weer aan de lezer duidelijk gemaakt, hoewel dit er eigenlijk helemaal niets toe doet en ook niets aan het verhaal toevoegt, integendeel. Het zegt natuurlijk wel iets over de aard van de (getrouwde) inspecteur. Het (gevoels)leven van Henning Juul wordt uitgebreid onder de loep genomen; er wordt vaak nog meer aandacht aan geschonken dan aan het moordonderzoek. Henning heeft dan ook wel het nodige meegemaakt. Genoeg om een groot deel van het verhaal mee te vullen.
Al met al: niet altijd een prettige schrijfstijl, vaak herhalingen, geen échte spanningsopbouw, het verhaal ‘kabbelt’ naar het einde en hoewel de uiteindelijke dader(s) verrassend te noemen is of zijn, is het slot van het boek toch ietwat frustrerend. Wellicht heeft dit te maken met de boeken die in deze serie nog moeten verschijnen. Op deze manier houdt Thomas Enger nog een los eindje over dat hij mogelijk al in een volgend deel ergens kan aan vastknopen.
Als je op zoek bent naar een bloedstollend boek dat bol staat van de spanning, dan is Schijndood behoorlijk teleurstellend. Ben je op zoek naar een boek dat van begin tot eind een psychologisch drama beschrijft, in dit geval het drama dat zich grotendeels in het leven van Henning Juul afspeelt, dan is Schijndood je boek. | 0neg
|
De cover is bruin, en de afbeelding die op de voorkant begint loopt via de zijkant door naar de achterkant. Naar mijn idee twee personen die in een bed liggen. Waarvan je van 1 persoon de armen op de voorkant ziet. De naam van Sytske van Koeveringe is in geel gedrukt met eronder in het wit de titel van het boek. De cover spreekt me niet aan en ik zou in de winkel dit boek niet opgepakt hebben. De cover springt er niet echt uit.
Ik was benieuwd hoe het verhaal zou zijn. De tekst op de achterflap geeft me het gevoel dat we een inkijkje krijgen in het leven van de mensen waarbij Julia doet schoonmaken. Ze werkt in de ochtenden en de mensen waar ze schoonmaakt hebben zelf geen tijd of zin om het te doen. De hoofdstukken worden aangegeven door de huisnummers van de woningen waar Julia schoonmaakt. Overal spelen wel dingen, maar als lezer word je hier niet echt deelgenoot van. Het verhaal gaat vooral over wat Julia doet. Ze eet de voorraadkasten leeg, en neemt dan de verpakkingen mee naar huis. Want wat er niet is, is er ook nooit geweest, zo redeneert Julia. Ze neemt ook bezit van de huizen als de eigenaren niet thuis zijn. Zo maakt ze in het ene huis uitgebreid gebruik van het dakterras en bij een ander huis van de badkamer waar ze uitgebreid in bad gaat. Ze woont zelf nog in een studentenhuis en behalve haar medebewoner is daar erg weinig. Ze studeert zelf niet meer, en heeft van schoonmaken haar beroep gemaakt. Ze heeft ooit een boek geschreven, maar of ze ooit een tweede boek gaat schrijven, is maar de vraag.
Ze onderhoudt ondertussen wel contact via sms met de Yogaman. Ze heeft liever geen contact met haar vader, van wie ze zijn depressie probeert uit te zoeken, en schrijft ze mails naar een ex-vriendin die ze nooit verstuurd.
Ik begon vrij positief aan het boek. Want het was een debuut en is was toch wel nieuwsgierig, ondanks dat de cover me niet echt aansprak. De korte hoofdstukken lezen op zich makkelijk weg, en in het begin lijkt het boek een inkijkje te geven in het leven van een schoonmaakster en wat een schoonmaakster zou kunnen beleven. Echter naarmate het boek vordert vraag ik me steeds vaker af, wat de boodschap van dit boek nu eigenlijk is. Er mist diepgang in het boek, en er gebeurt eigenlijk niet echt iets in het boek. Julia blijft hetzelfde en hierdoor krijg je veelal herhaling in het boek en heb ik me menige keer afgevraagd of ik ergens de clou van het boek gemist heb. Ook het einde vond ik vrij abrupt en niet echt afsluitend. Dit laatste hoofdstuk had net zo goed ergens midden in als achteraan kunnen staan. Het verhaal kende naar mijn gevoel geen echte opbouw en afsluiting. Jammer, want ik vind het altijd leuk om nieuwe schrijvers te leren kennen, maar ben nu toch wel wat teleurgesteld. | 0neg
|
Enige tijd geleden ontving ik het eerste deel in de ‘Zwartbloed’ serie, ‘In mist gevangen’, geschreven door Shirley-Ann van Wingerden. De griezelige cover waarvan twee bloedrode ogen je aanstaren en de flaptekst beloven een angstaanjagend verhaal. Maar of dit ook daadwerkelijk zo overkwam bij mij zal ik in mijn recensie uiteenzetten.
Anne is een dromer en blijft nogal hangen in schuldgevoelens over het verleden. Ze denkt met weemoed terug aan de tijden dat het leven vooral om feesten draaide en er nog geen ruimte was voor geen zorgen. Als zij een mysterieuze uitnodiging ontvangt om te komen praten in haar favoriete, al lang gesloten, club van vroeger is Anne vrij snel overtuigd dat ze moet gaan. Maar is dit wel een oprechte uitnodiging en neemt niet iemand (haar beste vriend, haar broer..) haar gigantisch in de maling? Wat zal zij aantreffen en hoe zal ze reageren? Is dit misschien de langverwachte en vooral gehoopte start van haar nieuwe leven of toch een zieke grap als wraak op het verleden?
Dit klinkt als de basis voor een goed verhaal, maar toch miste het zijn uitwerking op mij. Vanaf het begin pakte het mij niet, dit kwam door wisseling in personages en perspectief. Ook verderop krijgt het verhaal mij niet in zijn greep. Voor mijn smaak is het niet griezelig genoeg en niet realistisch genoeg beschreven waardoor het niet binnenkwam en het verhaal niet blijft hangen. Ik miste diepgang en een uitgebreidere psychologie van de personages, ik kon mij tijdens het lezen niet echt inleven in het hoofdpersonage en voelde weinig emotie. Het geheel blijft enigszins aan de oppervlakte, zelfs bij de heftige gebeurtenissen terwijl het wel degelijk een heel sterk verhaal zou kunnen zijn. Want zoals ik al eerder aangaf de kern is zeker goed maar het heeft gewoon meer werk nodig. Ik ben benieuwd of de vervolg delen, want deze serie bestaat uit drie delen totaal, beter zijn?
Ik geef dit boek 2 tot 2,5 sterren.
Spanning: 5
Plot: 6
Leesplezier: 6
Schrijfstijl: 6
Originaliteit: 6
Psychologie: 5 | 0neg
|
Mijn eerste ervaring met Nicci French en ik moet zeggen, dit boek kon me niet bekoren. Het leek pas op gang te komen op p. 298 en dan was het bijna uit. Ik vroeg me trouwens af of E.L. James uit dit boek haar inspiratie haalde.... | 0neg
|
Het boek gaat over de collaboratie in Antwerpen met de Duitse bezetter. Het is vlot geschreven in de vorm van een lange brief waarbij gretig werd gegrasduind in het Antwerpse woordenboek qua uitdrukkingen en gezegden. Maar dat maakt het nog niet tot een goed boek. Het is er erg aan te merken dat de auteur vooral met theater bezig is want het boek heeft een theatrale inslag. Meermaals dacht ik aan een scenario voor een Vlaamse film of een script voor een theaterstuk. Vele verschillende typetjes worden neergezet; de laffe meeloper, de naïeve idealist, de brutale bezetter, de wulpse verleidster, de gewiekste intrigant, de onverschillige burger.... De schrijver werkt echter geen enkel personage uit tenzij voor de hoofdrolspeler in het verhaal waarin hij tracht een beetje diepgang en achtergrond te schetsen. Maar dat mislukt jammerlijk want de bereikte diepgang reikt helaas niet verder dan een platte pannenkoek. Nergens voel je je als lezer betrokken; nergens kan je op enige manier jezelf verbinden als persoon met enige van deze personen in het verhaal. De neergezette figuren blijken bordkartonnen clichés te zijn in een decorset van afwisselend;het politiekantoor, de Joodse wijk en de stationswijk. Theater dus... of zeg maar; een poppenkast met enkele decorwissels. Ik moest regelmatig terugdenken aan Poppenschouwburg Van Campen dat volkse stukken maakte. Alleen ... deze poppenschouwburg was stukken beter dan dit boek ooit zal worden.
Neen, het boek kreeg lovende recensies maar het is het lezen niet waard. Echt niet. | 0neg
|
De Amerikaan is een boek dat ik met te hoge verwachtingen ben gaan lezen en dat in de praktijk erg tegenviel. Ja, het leest lekker makkelijk, maar dat komt omdat er hoegenaamd geen diepgang in zit. Met de actie zit het goed, maar de personages zijn puur bordpapier. Andrew Britton doet erg zijn best om ze karakter te geven, maar het lukt hem niet. De hoofdpersoon heeft de subtiliteit van een olifant in een porseleinwinkel in zijn omgang met verdachten. De bedoeling hiervan ontgaat me.
Maar het ergste van het boek is iets waar Britton niets aan kan doen: dat is de flaptekst. Die laatste zin moet weggelaten worden. Die heeft namelijk betrekking op de laatste twintig pagina's van het boek. Als lezer zit ik er niet op te wachten om het hele verloop van het boek alvast op de achterkant te lezen. Slechte zet van uitgeverij Elbertinck. | 0neg
|
Ik heb het boek uitgelezen maar geen aanrader wat mij betreft. Teveel verhalen waardoor ik de essentie heb gemist. | 0neg
|
Waterschout Willem Lootsman beleeft met De scherprechter zijn twaalfde avontuur in de Amsterdamse binnenstad. Als lezer volg je telkens de neus van Lootsman. In deze roman ziet hij zich geconfronteerd met een lijk van een man op het ijs van het IJ. Het vreemde is dat de dode bekend stond om zijn angst het ijs op te gaan. Lootsman denkt dat het om moord gaat. Het zal niet de enige moord blijken te zijn.
Voor mij is dit de tweede keer dat ik een boek van Stil lees. Nog meer dan de vorige keer valt het mij op dat Lootsman een hulpje mist. Sherlock Holmes heeft Watson, De Cock heeft Vledder. Maar Lootsman bespreekt de nieuwste informatie bijna nooit met iemand. Ook geeft Stil nauwelijks de gedachten van Lootsman weer zodat ik niet weet wat er door de waterschout heen gaat. Dat is een nadeel. Want ik heb stellig de indruk dat Lootsman belangrijke aanwijzingen over het hoofd ziet. Ook maakt hij in mijn ogen nogal domme fouten als het gaat om de bescherming van een belangrijk getuige. Daardoor komt De scherprechter niet erg overtuigend over. Pas op het eind weet Lootsman opeens een paar staaltjes van deductie te leveren, maar dan is het al veel te laat.
Ondanks mijn kritiek is het boek an sich niet slecht. Het is een aardige historische detective waarin de Gouden Eeuw van de schaduwkanten bekeken wordt. Van mij mag dit aspect geaccentueerd worden. Een verklarende woordenlijst kan ook handig zijn aangezien de tekst soms summier is als het gaat om de uitleg van gebruiken uit die tijd. Het kan helpen met volle teugen van een andere tijd te genieten. | 0neg
|
Echt, de laatste boeken van Aspe (13 uitgezonderd) lezen even rap als de TV Story of de Privé en laten een even diepe indruk na. Om maar te zeggen, Aspe schrijft sinds een boek of 3 op automatische piloot en dit verhaal is echt barslecht. Het begint wel goed en het belooft een spannende plot te hebben: Russische maffia in de vastgoedsector in Brugge en complotten en chantage bij hooggeplaatsten. Helaas lijkt het of Aspe een deadline moest halen en verwatert het verhaal naar een flutscenario waarbij het door de slechten terug bemachtigen van foto's het motief is om misdaden te plegen (moorden, ontvoeringen, etc.) waarbij je achteraf allemaal afvraagt waarvoor het eigenlijk de moeite is. Waren die misdaden dan zo belangrijk om te plegen? En wat gebeurde er met Kalinka? Het positieve is dan weer dat het verhaal weer geen onnodige passages besteedde aan ruzies tussen Van In en Martens over Van Ins drankgebruik of gelonk naar andere vrouwen. Na het lezen van een Elizabeth George is dit een MacDonalds bezoek na een uitgebreid feestmaal in een tweesterrenrestaurant. | 0neg
|
Tja, wat valt hier over te zeggen, ik ben dan geen toplezer, maar lees toch graag maar dit boek. Kortom ik vond er niks aan. Het was veel te langdradig. De eerste 100 bladzijden zijn nergens voor nodig. Als je op bladzijde 100 begint te lezen snap je het verhaal net zo goed. Oké, het heeft een verassend niet te verwachten einde. Maar jeetje, die paar dagen zo langdradig beschrijven in dit boek. Het verhaal opzich is goed. De personages zijn verschillend en goed beschreven met elk hun eigen trekjes. Maar waar zit die spanning dan? Ik heb niks gevonden. Ik vond het een erg slecht boek, terwijl de achterkant best anlokkelijk is. Zeker onder het doen van Henk Apotheker. | 0neg
|
Dit vond ik 1 van de mindere boeken uit de reeks. Ik was erg benieuwd naar het verhaal van Nan maar het stelde mij teleur. Een gemiste kans! | 0neg
|
maar weinig met thrillers van doen,Martijn J. Adelmund heeft zo door de tijd heen in tal van boekjes heel wat Mysteries in Nederland aan het papier toevertrouwd. In elk boekje belicht hij een andere provincie of grote stad. Daartoe verzamelt hij de spannende en mysterieuze sagen en legenden die van mond tot mond zijn overgeleverd en die een boeiend onderdeel van de provincie/stad zijn gaan vormen. Adelmund maakt bij de verhaalkeuze meestal gebruik van het aspect angst, want dat is vaak in smeuïge verhalen overdraagbaar. En dan mag het best de waarheid een beetje geweld aandoen, dat is goed voor de glimlach achter het verhaal.
In De reuzin van Hillegersberg is Rotterdam aan de beurt en daar is natuurlijk wel iets over te vertellen!
In 29 korte verhalen wordt een kleine impressie gegeven van de historie en merkwaardigheid van Rotterdam. Altijd vermakelijk om te consumeren en leuk als tussendoortje. Niet meer en niet minder!
Wie weet nu eigenlijk wie Kaat Mossel is en hoe ze aan haar naam is gekomen? Over de Spanjaarden en Rotterdam is weinig goeds te vertellen. En wat te denken van de haast onbelangrijke rol die Erasmus heeft gespeeld en toch wereldberoemd is in Rotterdam, het is bijna humor. Maar de geschiedenis en volledige tekst van het Ketelbinkie, dat toch bijna nationale lied, maakt weer veel goed.
En zo gaat het 29 korte verhalen door, bij lange na geen thriller maar toch een leuk tussendoortje dat met een knipoog gelezen kan worden. | 0neg
|
Robert Lowenthal gaat naar de Rietveldacademie in Amsterdam, hij schildert. Oorspronkelijk komt hij uit een klein dorp in de Achterhoek, Bontebrug. Robert komt er al snel achter dat het in de stad een stuk onpersoonlijker is dan in het dorp. Zijn docent Josef Dietz ziet wel iets in de schilderijen van Robert en wil samen met hem gaan exposeren. Maar tot de opening van de expositie moet Robert nog de zomervakantie zien door te komen. Hij heeft een vakantiebaantje als schoonmaker in het Movenpick Hotel. Ook hier kan Robert zijn draai niet vinden. Hij blijft een dorpsmens en uiteindelijk gaat Robert ook terug naar het dorp wanneer zijn jeugdvriend Bertje een zwaar ongeluk heeft gehad. | 0neg
|
Je denkt dat New York op 11 september 2001 voor het eerst door een terroristische aanslag werd getroffen? Think again. Op 16 september 1920 ontplofte om 12.01 een bom in Wall Street, New York, tussen het beursgebouw en J.P. Morgan Company, grootste bank van het land. Balans: 38 doden, 143 zwaar gewonden en een nationale paniek die als een vloedgolf door het land gleed. De aanslag werd noch opgeëist, noch opgelost. Daardoor konden gezaghebbers, de media en de publieke opinie jaren lang lustig speculeren. De Wall Street Bombing was niet de eerste bomaanslag in de Verenigde Staten, wel de dodelijkste en meest onredelijke. Een politiek motief leek te ontbreken. De overheid nam de gelegenheid te baat deze bomaanslag volop te recupereren en voedde de gangbare overtuiging dat de bolsjewieken het hart van het kapitalisme wilden treffen. Het BOI (voorloper FBI), geleid door commissaris Flynn, stuurde alvast het onderzoek in die richting. De dag na de aanslag ging Wall Street over naar business, as usual. De lang vergeten Wall Street Bombing vormt het kloppende hart van de roman Doodsinstinct van Jed Rubenfeld. Alle details kloppen, alle speculaties worden opgesomd. Flynn speelt een figurantenrol, De doodzieke president Woodrow Wilson wordt slechts geciteerd, maar kabinetsleden McAdoo, Houston en Palmer spelen een actieve rol Daartussen dropt Rubenfeld zijn fictieve personages: rechercheur Jimmy Littlemore, dokter Stratham Younger, wetenschapster Colette Rousseau en haar jongere broer Luc.
Terwijl Younger en Littlemore zich bekommeren om de hulp aan slachtoffers worden Colette en Luc ontvoerd door een bende nietsnutten. Littlemore en Younger ontdekken de schuilplaats al snel en weten Colette en Luc te redden.
In vele boeken ben je dan aan bladzijde 200, hier zit je maar aan 57. In een wervelend relaas komen vervolgens aan bod: de Eerste Wereldoorlog, Sigmund Freud, Marie Curie, een complot in Washington, een wraaktocht van Colette naar Wenen en de diefstal van de nationale goudreserve. Het is duidelijk dat Rubenfeld te veel hooi op zijn vork neemt. De rol van Marie Curie is vaag, die van Freud heeft beter. Het lijkt erop alsof Freud in het verhaal is gebracht vanwege Freud en niet andersom. Rubenfeld is namelijk een psycholoog/filosoof die promoveerde op Freud en die bagage absoluut wil meenemen in zijn romans.
Het boek wemelt van de halfbakken figuren die de sterke historische context echter niet kapot krijgen. Soms krijg de lezer de indruk dat die informatie verwerkt voor drie boeken, met drie verschillende plots. Rubenfeld doet zijn best ervoor te zorgen dat zijn fictieve personages de plot dragen, maar slaagt er niet helemaal in. Littlemore pakt te pas en te onpas uit met deducties à la Sherlock Holmes. Younger is een patriot eerste klas, even goed met de bajonet als met het scalpel, Colette is een mystieke schoonheid met een missie. Luc niet veel meer dan het motief om Freud bij te betrekken. Al bij al is er geen Beschränkung. Doodsinstinct kan gerust 100 bladzijden missen en zou daar een stuk beter van worden. Het verhaal heeft fond maar wordt overwoekerd door details die door hun aantal eerder bevrijdend dan bekorend werken. In een nawoord van 6 bladzijden doet de auteur er nog eens een schepje bovenop
Wall Street Bombing: toch een hiaat opgevuld op mijn harde schijf | 0neg
|
Jeffrey B. Burton is niet zozeer bekend van een groot arsenaal aan boeken als wel van korte verhalen. Deze jonge Amerikaanse auteur staat met twee volwaardige boeken nog aan het begin van zijn carrière. In Amerika is eerder, in 2008, Sleuth Slayer verschenen, maar De schaakman, de vertaling van zijn tweede boek The Chessman, is voor Nederland en Vlaanderen zijn debuut.
In New York en omgeving worden een aantal merkwaardige moorden gepleegd waarbij in de wond van het slachtoffer een glazen schaakstuk is gestoken. De eerste die zo wordt gevonden is de 70-jarige weduwnaar C. Kenneth Gottlieb. Hij heeft een grote uitgangswonde in zijn achterhoofd en diep daarin steekt een schaakstuk, de koningin. Het politiekorps staat voor een raadsel en zal terug moeten grijpen naar de enkele jaren eerder gepensioneerde Drew Cady die op zijn palmares een soortgelijke zaak heeft staan. Cady stelt zich als adviseur beschikbaar en gaat de oude dossiers eerst goed bestuderen omdat hij, diep in zijn hart, nooit vrede heeft gehad met de oplossing van destijds. Het leek toen allemaal te mooi om waar te zijn en bijna te toevallig.
Burton laat de oude cold case uitgebreid aan de orde komen. In de persoon van Drew Cady passeert alles wat toen is gebeurd uitgebreid de revue. Cady's eigen veronderstellingen en vermoedens over mensen die al enkele jaren zijn overleden, probeert hij nu aan te vullen met ervaringen van familieleden en vrienden die nog in leven zijn. De auteur noemt dat in zijn boek de openingszetten, volledig in harmonie met het schaakspel. Cady is er helemaal nog niet uit of de moorden door de oorspronkelijke moordenaar worden gepleegd, of dat hier sprake is van een jonge copycat. Ook over het motief is dan nog weinig te zeggen, al lijkt geld geen onbelangrijke rol te spelen.
Met zijn keuze om vanuit oude informatie het beeld van destijds scherp te krijgen, creëert Burton een onrustig en rommelig verhaal dat soms moeilijk te volgen is. Talloze namen komen langs die toen wel van belang waren maar er nu niet meer toe doen en alleen storend werken, en nauwelijks oplossende waarde hebben. Door de levensstijl van overleden mensen op een rijtje proberen te krijgen, zaait de auteur meer verwarring dan hij duidelijkheid schept en dingen verklaart. Daarbij laat Burton zich niet leiden door het begrip 'kort-en-bondig' maar beschrijft hij in slepende en soms saaie verhalen persoonlijkheden die nauwelijks een rol hebben in het verhaal van de actuele moorden. Bij veelvuldige herhaling krijgt de lezer zowaar zin om af te haken.
Dat rommelige wordt nog versterkt door, zonder regelmaat, heen en weer te hoppen door de tijd. Dat kan een verhaal waarin het verleden een belangrijke rol moet spelen, niet stabiel en begrijpelijk houden. Vervolgens heeft dat zijn weerslag op de spanning die voortdurend hardhandig de nek wordt omgedraaid, en dat is dodelijk voor een thriller. Hier ligt een duidelijk leermoment voor de auteur; met name verdiende de gemakkelijke voorspelbaarheid van het verhaal wat meer aandacht. Naarmate het verhaal vordert, groeien bij de lezer immers de vermoedens omtrent dader en motief, en die blijken uiteindelijk nog juist te zijn ook.
Daarmee is De schaakman een verhaal geworden waarin de primaire lijn te vaak wordt verstoord door bijzaken uit het verleden die te weinig bijdragen aan het verhaal rond de nieuwe moordzaken. Daar had niet zoveel aandacht aan besteed moeten worden. Dit vraagt naar wat zelfreflectie van de auteur! | 0neg
|
Ik heb dit boek gelezen, en ik vind het een waardeloos verhaal,
Er was geen doorkomen aan,
De andere boeken van deze schrijver,zijn gewoon beter. | 0neg
|
De eerste conclusie die ik heb getrokken is dat dit niet echt een thriller is maar meer een detectiveverhaal.
Het is in het geheel niet verrassend en de echte spannende momenten zijn op één hand te tellen en dan heb je nog vingers over.
Als ik het vergelijk met een Sherlock Holmes-achtig verhaal dan denk ik dat de plank niet ver mis wordt geslagen.
Echt een beetje oubollig is de samenvatting door Alan Banks van hetgeen er is gebeurd voor een hevig geïnteresseerd publiek. Deze kritiek betekent niet dat het boek slecht is geschreven want dat is natuurlijk niet waar. Maar het verhaal is vlak zonder echte uitschieters die je af en toe een stukje op je stoel naar voren doen schuiven. Voor mij geen hoogstandje dus. | 0neg
|
Anne Holt heeft al een behoorlijk indrukwekkende carrière achter de rug. Na enkele banen in het maatschappelijke leven is ze in de regering van Noorwegen terecht gekomen om uiteindelijk ook nog boeken te gaan schrijven. Wat nooit gebeurt wordt gedomineerd door een aantal moeilijk op te lossen moorden en het spel er omheen dat wordt gespeeld door Inger Johanne Vik en Yngvar Stubo.
Beiden voeden ze Kristiane en Ragnhild op. Het laatste kind zorgt ervoor dat Inger geen dagelijks werk buitenhuis meer aan kan. Als profiler probeert ze Yngvar een duw in de goede richting te geven naar de oplossing van de raadselachtige moorden.
Wat nooit gebeurt blinkt niet uit door zinderende spanning, nee de weg naar een ontknoping is eerder lang en saai te noemen. Midden in het verhaal lijkt het zelfs meer een roman dan een literaire thriller te zijn. Er gebeurt zo weinig interessants dat je wel wat aansporing nodig hebt om verder te lezen.
Als tenslotte, dicht naar het einde, er toch licht aan het einde van de tunnel gaat branden, vraag je je af of Holt nog tijd genoeg heeft voor een volledige ontknoping. Want een open einde is feitelijk geen echte ontknoping
.. | 0neg
|
Vijf opeenvolgende jaren nu levert Jos Pierreux een misdaadroman af die zich afspeelt in Knokke-Heist, het paradijsje aan de Noordzee. Leden van de Belgische beau monde komen daar, onder het goedkeurend oog van Graaf Burgemeester Lippens, samen om hun rijkdom te etaleren. Het eerste boek uit de reeks, De dode die met z’n tweeën was, viel meteen op door de rake beschrijvingen, beklijvende, wat karikaturale, karakters, flitsende dialogen en een stevige verhaallijn. De nominatie voor de prestigieuze Hercule Poirotprijs was meer dan terecht. In het tweede boek, De overvallers die met z’n drieën waren, koppelde Pierreux hogergenoemde kenmerken aan een verhaal vol actie. Een nieuwe nominatie bleef niet uit. Met Het trio dat iets te vieren had werd helemaal duidelijk waar het epitheton van Luk Borré, “de niet altijd even sympathieke Knokse speurder”, vandaan kwam. Opnieuw een geweldig boek. Het viervijfdeprincipe veranderde van toon. Er was meer aandacht voor de zielenroerselen van de speurders dan voor de actie. Dat was even wennen, maar het originele taalgebruik, de evoluerende karakters en de af en toe sublieme gedachten maakten veel goed.
Het vijfde en nieuwste boek in de reeks, La Réserve en de vloek van het zesde gebod, is na de vorige vier een echte afknapper. De verhaallijn rond verdwenen tieners, opduikende lijken en de nieuwe hobby heemkunde van de commissaris moet je met een vergrootglas zoeken en wordt op het einde erg ongeloofwaardig en vooral erg snel afgerafeld. De karakters evolueren niet meer, integendeel, ze lijken aan collectieve regressie te lijden en verworden tot karikaturen van zichzelf. Ze gaan zelfs de ‘Lauryssens’-toer op: gewelddadig, ongenuanceerd en keihard. Zo ramt Borré, het hoofdpersonage, zonder enig bewijs een ex-pedofiel in elkaar opdat hij zou bekennen. Zonder een goede reden zorgt rondborstige Mariëtte dat een op het voetpad fietsende man zijn stuur tegen zijn ballen en zijn zadel in zijn reet krijgt. De vrouwelijke politiearts wordt beledigd en snibt ad rem terug: ‘Hou je onthaarde lippen op elkaar. Spermaspons.’
Spermaspons… Op zich aardig gevonden, alleen verzinkt het boek in dit soort spitsvondigheden. Er komt geen wandelaar, geen butler of geen hoertje voorbij, of ze debiteren een zin waar je zelf een kleine week op zou moeten broeden. Deze opmerking vloeit niet voort uit afgunst, maar uit de constatering dat het knap vermoeiend is om een dergelijk boek te lezen. De overvloed aan sociaal-politieke statements over opvoeding, over parkeerboetes, over allochtonen, over van-alles-en-nog-wat draagt ook niet bij aan de leesvreugde. Kortom, La Réserve en de vloek van het zesde gebod, is van het goede te veel. Een dipje in een verder aan te bevelen reeks! (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl) | 0neg
|
Manipulatie was voor mij niet te lezen. Te expliciet beschreven martelingen maakte het voor mij onmogelijk het boek door te komen. Jammer want het verhaal op zich trok mij wel aan. | 0neg
|
Het onderwerp is blijkbaar actueler dan ik verwacht had. Ze beschrijft op een hedendaagse, vlotte manier over stereotype, oordelen, vooroordelen en verwachtingen tav hoofdzakelijk vrouwen en op een nogal scherpe toon haar frustratie daarover. Soms met humor, soms met venijn, soms wat overdreven in mijn ogen, met veel van hetzelfde. Ze richt het erg op vrouwen, maar eigenlijk gaat het voor elke vorm van hokjesgeest op. Voor alles waarin men het mooie, positieve van ieder unieke persoonlijkheid niet erkent en men elkaar niet respecteert. Voor mij is dat nogal 'ver van mijn bed'' om zo met elkaar om te gaan en het me zo aan te trekken, daardoor past het boek wat minder bij me. Eigenlijk is wat mij betreft de simpele boodschap ben gewoon wat liever voor elkaar. | 0neg
|
De schrijver probeert onderzoeksjournalistiek met een thriller te verweven, helaas past dat niet bij elkaar.
Verder had het boek een stuk korter gekund. Er is veel overlap, sommige passages komen meerdere malen voor/terug.
En wat heel storend is, is dat er geen redactionele slag heeft plaatsgevonden. Veel spelfouten, onjuiste termen en een te langdradige stijl hadden voorkomen kunnen worden.
Een positieve opmerking: interessant thema dat de verwevenheid van onder- en bovenwereld aan de kaak stelt. | 0neg
|
Op de PC Hoofdstraat in Amsterdam, wordt een zwerver ervan verdacht de tas van een vrouw te stelen. Dat leidt tot een schermutseling waarvoor de politie wordt gewaarschuwd. Agent van politie Remco Vonk komt ter plaatse en neemt de zwerver onder handen. Daarbij wordt hij geholpen door zijn collega’s, die inmiddels ook zijn gearriveerd. De zwerver verzet zich hevig tegen zijn aanhouding. Remco ziet kans de zwerver tegen de grond te werken en houdt hem met een nekklem in bedwang.
Maya Oliphand is rechercheur bij de rijksrecherche. Zij wordt belast met het onderzoek over gebruikte geweld tijdens de aanhouding.
Remco Vonk wordt door Maya onder handen genomen. Dat wil zeggen dat hij door Maya wordt verhoord. Remco is daar niet blij mee en steekt zijn woede niet onder stoelen of banken. Hij gaat daarin zo ver dat hij Maya uitscheldt voor pot. Maya blijft daar kalm onder en gaat verder met haar onderzoek. Maya komt er achter dat het onderzoek veel meer inhoudt dan het gebruik van de nekklem.
Mijn mening
HALSZAAK, van Boris O.Dittrich is vlot geschreven. Het lijkt realistisch maar is het niet. Rechercheurs van de rijksrecherche (een onderdeel van het Openbaar Ministerie) worden onder andere belast met misstanden waarbij politiemensen zijn betrokken.
Maya moet in het verhaal leuren om een verklaring van agent Remco te krijgen. In de praktijk lijkt mij dat zo niet te gaan.
Ik vraag mij af waarom Boris Dittrich dit boek met zo’n heftig onderwerp heeft geschreven en zet daarom vraagtekens over de totstandkoming van het verhaal. Het is immers nog niet lang geleden dat Mitch Henriquez dit in Den Haag overkwam. Het houdt de gemoederen nog steeds bezig. | 0neg
|
Al veel over gehoord maar nog nooit iets van gelezen ik heb er mij doorgeworsteld. ik ben geen fan. De titel vond ik heel speciaal maar voor de rest. Ik vind dat de korte inhoud eigenlijk niet overeenkomt met het verhaal. Het gaat meer over het leven van een dronkaard en zijn kroegentocht. De rest komt weinig aan bod misschien was dit de bedoeling jammer maar helaas . | 0neg
|
Dit boek heeft een mooie cover. Het verhaal was veelbelovend, maar ik haakte meteen af van de slechte redactie. Daarnaast ontbreken er ook hoofdstukken in het eBook, wat er doorheen bladeren vrij moeilijk maakt.
Dat deze auteur dyslexie heeft, neem ik hem niet kwalijk. Het boek is gewoon heel slecht geredigeerd, waardoor je als lezer het verhaal kwijt geraakt in oeverloze beschrijvingen. Twee bladzijden overslaan is geen probleem, je kan nog steeds volgen.
Ik ben dus door de stijl helemaal niet in het verhaal geraakt. Normaal geef ik niet graag negatieve recensies, maar bij deze kan ik niet anders. Enkel verbeteren is dus niet schrijven. Taalkundig bevat die boek geen fout, maar redactioneel alle die je in één boek kan tegenkomen.
Zo krijg je heel veel herhalingen die beginnen vervelen. Het boek is veel "tell" en nergens "show". Het leest als een nieuwsverslag, kookboek, leerboek, kookboek, toeristische gids, maar nergens als een roman.
Smaken mogen verschillen. Ik vind dit boek helaas een zoveelste minpunt dat selfpublishers in diskrediet kan brengen. Moest dit boek door een reguliere uitgeverij zijn uitgebracht, zou ik het maar 1 ster geven. | 0neg
|
Op een Engelse kostschool ontmoeten de jonge meisjes Ajuba Benson en Polly Venus elkaar voor het eerst. Er ontstaat een hechte vriendschap. Al snel wordt er door de meisjes over dood en moordslag gepraat, een onderwerp waar Polly erg in geïnteresseerd is. Ajuba en haar klasgenoten laten zich volledig meeslepen door Polly en haar belangstelling voor hetgeen waar jonge meisjes zich niet mee bezig horen te houden. Ajuba brengt de weekeinden en de schoolvakanties bijna altijd door op het landgoed van de familie Venus, de ouders van Polly, een warme, hartelijke familie. Ze heeft het daar erg naar haar zin. Ajubas liefde voor haar eigen moeder is onvoorwaardelijk en ze hoopt haar snel weer te zien, al weet ze dat die wens misschien niet snel zal uitkomen, maar dagelijks blijft ze hoop koesteren. Haar vader ziet ze sporadisch, maar ze ziet hem liever niet dan wel, alleen is daar geen ontkomen aan.
Op een dag vinden de meisjes op zolder bij Polly een verdacht pakketje met daarin beenderen van, wat later blijkt, twee babys. Ajuba en Polly starten een moordclubje en zetten alles op alles om achter de geheimen van het landgoed, de mensen die er wonen, en vooral de dode babys te komen. Vanaf de dag dat de beenderen gevonden zijn, voelt Ajuba zich minder op haar gemak bij de familie Venus. De moeder van Polly, Isobel Venus, vervreemd zich met de dag meer van haar eigen kind Polly, waar ze het nooit echt goed mee heeft kunnen vinden. Als Pollys vader definitief besluit van Isobel te gaan scheiden en het landgoed te verlaten, lijkt de hel echt losgebroken te zijn bij de familie Venus thuis.
Op de cover van het boek staat literaire thriller, een genreaanduiding die volstrekt niet waargemaakt wordt door dit boek.
Bloedzusters valt gewoon onder de categorie roman. In het verhaal zit absoluut geen spanning, alleen de allerlaatste pagina is spannend en die spanning had gedoseerd over het verhaal verdeeld moeten worden, met een flinke schep erbovenop.
De hoofdpersonage in het verhaal, Ajuba Benson, is een tienermeisje dat over haar leven als elfjarig meisje vertelt. De lezer wordt meegezogen naar het verleden van het tienermeisje en wordt met al haar problemen geconfronteerd. Dat Ajuba geen gemakkelijke jeugd heeft gehad is vrij snel duidelijk, enige sympathie voor Ajuba zul je als lezer ook snel krijgen. De overige personages blijven op afstand, en zijn hierdoor allesbehalve interessant. De kleine wereld en de gedachten van de jonge meisjes worden goed omschreven, maar de inhoud van het verhaal is mager.
Het verhaal eindigt met een open einde, maar nieuwsgierigheid naar een vervolg is er niet, tenzij de auteur in het vervolgdeel doorgaat op het spannende einde van Bloedzusters. Het ergste valt echter te vrezen. | 0neg
|
Als er in Londen voor de vierde keer in korte tijd een vrouw opduikt die is ontvoerd, mishandeld en gruwelijk verminkt, wordt profiler (en ex FBI agent) Jefferson Winter ingeschakeld. Het is zijn taak om een profielschets van de dader te maken voordat er een volgend slachtoffer valt. Al snel wordt er een vijfde vrouw vermist. Kan zij gered worden voordat de verminkingen beginnen? Een race tegen de klok begint.
Schrijver James Carol laat ons kennismaken met Jefferson Winter terwijl deze aanwezig is bij de executie van zijn vader, een man die 15 vrouwen op sadistische wijze heeft vermoord. Vlak voor hij sterft fluistert zijn vader hem toe: "Wij zijn hetzelfde". Als lezer zit je gelijk op het puntje van je stoel: wat bedoelt hij hiermee en waarom brengt het Winter zo van streek?
Een geheimzinnig en veelbelovend begin. Maar wie verwacht dat er een spannende zoektocht volgt naar de betekenis van deze woorden, komt van een koude kermis thuis. Sporadisch komt de lezer nog wel iets te weten over papa Winter, maar veel is het niet. Het eerste hoofdstuk schept verwachtingen die helaas niet worden waargemaakt en voelt daardoor zelfs overbodig aan. Jammer, want het is eigenlijk het enige hoofdstuk dat de lezer echt bij de strot grijpt.
Het boek splitst zich vervolgens in 2 verhaallijnen. Enerzijds die van de speurtocht van Winter naar de identiteit van de ontvoerder en anderzijds die van de ontvoering en gevangschap van Rachel Morris, het 5e slachtoffer. In korte overzichtelijke hoofdstukken wordt tussen de verhaallijnen gewisseld, waarbij het perspectief meewisselt van eerste persoon (Winter) naar derde persoon (Morris). James Carol neemt de lezer aan het handje mee door de gebeurtenissen en presenteert het verhaal in hapklare stukken. Hij vergeet hierbij echter ook maar iets aan de fantasie van de lezer over te laten, wat ten koste gaat van het leesgenot.
Het gevoel dat achterblijft na het lezen van dit boek is dan ook niet overwegend positief. Carol laat simpelweg teveel kansen liggen om er een spannend en aantrekkelijk verhaal van te maken. Of het nu gaat om de karakters of om de verhaallijnen, het blijft allemaal te oppervlakkig. Te vaak worden verhaallijnen niet voldoende of net te ongeloofwaardig uitgewerkt, waardoor het boek een afgeraffelde indruk maakt. Zelfs de ontknoping, waarin dan eindelijk een beetje spanning voelbaar wordt, wordt er in sneltreinvaart doorheen gejaagd. Jammer, want het plot is echt wel goed en had een betere uitwerking verdiend.
De poppenspeler is deel 1 van een serie rondom Jefferson Winter. Zoals inmiddels wel duidelijk zal zijn laat ik de overige delen aan me voorbijgaan. De belangrijkste reden daarvoor is niet alleen de matige uitwerking van het verhaal, maar waar ik me echt mateloos aan heb zitten ergeren is de zelfingenomenheid van Winter (waarbij zelfs Jeroen Krabbé de bescheidenheid zelve lijkt) en zijn ik-heb-maar-een-flintertje-informatie-nodig-om-de-meest-vergezochte-maar-wel-juiste-conlusies-te-trekken houding. Dit is af en toe echt té ongeloofwaardig. Winter degradeert zijn hoofdpersoon hiermee tot een karikatuur die maar beter snel vergeten kan worden. | 0neg
|
Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik op het gebied van recensie met dit boek aan moet. Karin Fossum is een goede schrijfster, dat staat buiten kijf. Het boek Zwarte seconden is echter een boek met weinig diepgang dat feitelijk de toevoeging literair mijns inziens niet helemaal terecht draagt. Het verhaal is wel heel erg simpel, het aantal personages is weinig en de rol van de meeste van hen is erg minimaal. Dat betreft dan zowel de inhoud als het aantal letters dat er aan is besteed.
Dat alles maakt het boek weinig interessant en verschaft ook bijna geen aanleiding om op verschillende passages wat dieper in te gaan. Het is ook zo voorspelbaar dat je na de kennismakingsronde met de belangrijkste personen, met aan grote zekerheid grenzende waarschijnlijkheid een voorspelling kunt doen hoe het af gaat lopen. Zelfs de rol van Konrad Sejer is er geen waar de vonken van af spatten.
Wat me nog het meeste stoort is de lettergrootte die in dit boek is toegepast. Behoorlijk grote letters met een ruime regelafstand maken dat je in een uurtje toch al gemakkelijk een leessnelheid van 60 á 70 paginas kunt halen. Teruggerekend betekent dit dat je het boek met zijn 292 paginas in ongeveer 4 uurtjes hebt uitgelezen.
En dat is misschien voor dit boek tijd genoeg maar voor mij is het begrip leesplezier iets meer.
Ik wil het bestempelen als een leuk vakantieboekje waar je met weinig energie door heen leest. Daarom is 2 sterren misschien nog wel iets te veel. | 0neg
|
Voor mij verre van "het beste boek dat Bomans ooit geschreven heeft". Uiteraard blijft Bomans 1 van de grootste nederlandse schrijvers ooit, daar valt niets vanaf te doen.
Bovendien is hij diepgelovig maar met een opgen blik, en dan nog een katholiek in een calvinistich land. Wat hij schrijft zijn dan ook goed onderbouwde en doordachte stukjes over allerlei aspecten van het geloof en het verschil tussen vroeger en nu.
Maar voor mij is Bomans het grootst in zijn humoristische cursiefjes. En humor vind je hier haast niet terug. Plus dat zijn onderwerp en standpunten destijds al vijftig jaar verouderd zijn. Voor het geloof als zodanig was dat dodelijk terwijl de teksten van Bomans nog van veel hoop getuigen.
Dus maar twee sterren: voor zijn kennis van het Nederlands en als getuigenis van het denken van zijn tijd. | 0neg
|
Na "13 uur" en "Duivelspiek", stuk voor stuk zeer goede thrillers, kwam "Feniks" als derde boek van Deon Meyer aan de beurt.
Het verhaal situeert zich in Zuid-Afrika, wat ook dit keer voor een extra zuiders tintje zorgt.
Dit boek verscheen voor de eerste keer in 1996 in het land van de auteur en enkele jaren later kwam dan de vertaling in het Engels. De titel werd dan "Dead before dying"; deze titel geeft zeer nauwkeurig de gemoedstoestand weer van hoofdinspecteur Mat Joubert. Hij rouwt nog steeds om de dood van zijn vermoorde echtgenote en worstelt stevig met zijn demonen. Hij overweegt om gewoonweg uit het leven te stappen.
Zijn leven en carrière krijgen opnieuw een kans, zodra hij geconfronteerd wordt met een aantal bankovervallen door een "charmante man", terwijl er tegelijkertijd een aantal brutale moorden wordt gepleegd. Het moordwapen is een oud Mauser Broomhandle pistool.
Feniks kent een zeer trage start, vooral door de uitgebreide typering en beschrijving van de karakters. Het personage van Mat Joubert wordt zeer uitvoerig in kaart gebracht. Deon Meyer laat zijn lezers zeer diep in de ziel van Joubert kijken, soms veel te diep naar mijn mening. Dit houdt in, dat de spanning lang op zich laat wachten. De uiteindelijke ontknoping van het verhaal zit logisch in elkaar en wordt zeer duidelijk weergegeven. Ik beschouw Feniks meer als een roman met een thriller-inslag dan als een spannend thriller. Graag geef ik toe, dat ik met volle teugen heb mogen genieten van de meesterlijke schrijftaal van de auteur. Soms iets te humoristisch getint, in tegenstelling tot de ernst van het gebeuren.
Dit boek heeft me als thriller teleurgesteld, toch blijf ik bewonderaar van de auteur en geniet hij het voordeel van de twijfel.
Feniks is ondertussen al ruim 16 jaar oud, maar ik mag niet beweren, dat het boek achterhaald zou zijn of gedateerd.Mijn volgende Meyer ligt al klaar:"Onzichtbaar" ligt fraai te schitteren op mijn boekenplank! | 0neg
|
Een tegenvaller. Ik heb Het vierde offer ook gelezen, maar deze keer is commissaris Van Veeteren behoorlijk apathisch, kabbelt de plot maar wat aan en is de vaart waar Ine over spreekt met horten en stoten, met een absoluut spanningloze ontplooiing van het onderzoek. De karakters krijgen ook helemaal geen uitdieping mee. Als dit de rijzende ster is van de Zweedse Crimi, zoals de kaft verkoopt, zul je het licht in dit boek niet vinden. laat maar zitten dus... | 0neg
|
Ik kwam niet door het boek heen. Uiteindelijk na veel ergenis weggelegd | 0neg
|
Hoe ik genoten heb van het geheim van mijn man.
Kon dit boek mij echt niet boeien. Ik kon het gewoon niet uitlezen, heb het dan ook halfweg opzij gelegd. | 0neg
|
Zeg dat je van mij bent is het debuut van de Zweedse Elisabeth Norebäck (1981,Dalarna,Zwe),Norebäck is afgestudeerd aan de technische universiteit, werkt als verpleegkundige en woont met haar gezin in Stockholm
20 jaar nadat psychotherapeut Stella Widstrand. haar dochter Alice kwijt raakte toen ze op een vakantie plotseling verdween denkt ze in haar praktijk haar dochter in de vorm van patiënte Isabell terug gevonden te hebben. Echter, dit is niet de eerste keer dat Stella dit denkt en de laatste keer dat ze dit dacht leidde dit zelfs tot een gedwongen opname in een kliniek. Stella moet de strijd aan. haar geloofwaardigheid staat onder druk. Hoever is ze bereid te gaan teneinde te bewijzen dat ze het dit keer bij het rechte eind heeft, Ondertussen heeft iemand het op haar voorzien om de waarheid voor altijd verborgen te houden.
Zeg dat je van mij bent is een psychologische thriller pur sang. Verwacht geen explicite beschrijvingen, actie, snelle verteltrant of van bloed druipende pagina's. De auteur vertelt het verhaal uit de beleving van Stella, Isabell en Kerstin,in de ik vorm en. kruipt zo in het hoofd van dit drietal. Hierdoor ontstaat een onderhuidse spanningsboog. De schrijfstijl is soepel en toegankelijk en het tempo passend. Helaas lijdt het boek aan een grote mate van voorspelbaarheid en wordt je helemaal nergens verrast. Misschien is (de variatie op) het thema al te veel uitgekauwd voor mij.
Op zich knap gedaan maat de voorspelbaarheid en daardoor het ontbreken van enige vorm van spanning is killing, Zelfs voor een psychologische thriller | 0neg
|
heb dit boek gelijk gelezen na het boek der doden. wat 'n geweldig vervolg had moeten zijn is toch 'n behoorlijke domper geworden. het verhaal vertelt het verhaal verder hoe Will Piper er achter moet komen waarom de boeken ophouden bij het jaar 2027. het boek bestaat uit 2 delen, de speurtocht in Engeland over het verloren boek 1527 en de jacht op het boek door de overheid. het betere gedeelte is de speurtocht, maar helaas is dit allemaal te vlug en te gemakkelijk geschreven. hier zitten best wat elementen in die wat meer aandacht nodig hadden gehad. ook wordt op één bladzijde verteld hoe het kaarsje uitgeblazen word voor opa en kleindochter, die 'n rol spelen in de speurtocht. het 2e gedeelte is 'n snel verteld verhaaltje zoals er in wel duizenden boeken aan toe gaat. wat betreft het antwoord van 2027?? kom je niet achter en natuurlijk wint onze held het van de overheid. niet echt verrassend. jammer meneer Cooper, dit boek was echt niet nodig geweest | 0neg
|
Héél erg overroepen in de pers. Heb het boek uitgelezen maar was op het einde nog aan het wachten op de beloofde 'gruwel en spanning'. Dit had ook verteld kunnen worden in een boek van 100 bladzijden... | 0neg
|
Leest lekker vlot, daarmee is het meeste gezegd. De plot is niet zo schokkend; personen en situaties worden te weinig uitgebuit, beschrijvingen en personages te een-dimensioneel en karikaturaal. Wel heel goed beschreven de emotionele scenes in ziekenhuis.
Wat bovenal overdreven is, is de omschrijving 'Literaire thriller' op de voorpagina. Het is een thriller. Niet meer. | 0neg
|
Terrorisme is een veelgebruikt thema in het populaire spannende boek, en ook steeds meer Nederlandse misdaadauteurs maken dankbaar gebruik van dit onderwerp. Ook in het debuut van de Nederlander Steve Allen, Blackout, staat terrorisme en het Midden-Oosten conflict centraal.
Wanneer de stad New York door een uitgekiende aanslag - opgeëist door een onbekende milieuorganisatie - zonder elektriciteit komt te zitten en er een dreiging is voor aanslagen op meer strategische doelen in Amerika, slaat de paniek toe. Terwijl de klok tikt wordt McMurphy, lid van een internationale CIA tak, teruggehaald naar de Verenigde Staten om zijn licht te laten schijnen op de onbekende terroristische organisatie en haar doelstellingen. Als snel komt hij erachter dat de aanslag op de elektriciteitscentrales bij New York mogelijk een afleidingsmanoeuvre is en dat de milieuorganisatie helemaal niet bestaat. Terwijl het hele land in onrust verkeert, is de Arabische dictator Barzah bezig met een gevaarlijk plan dat de verhoudingen in het Midden-Oosten wel eens voorgoed zou kunnen veranderen.
Blackout is een snelle thriller waarin Allen bewijst dat het met zijn fantasie wel snor zit. De plot is goed bedacht, maar in de uitwerking weet de debutant mij dan ook nog niet te overtuigen. De karakters blijven vrij vlak, en van sommigen van hen blijft zijn of haar werkelijke rol in het verhaal onduidelijk. Een aantal daden, ideeën en oplossingen komen een beetje uit de lucht vallen, waardoor je ook nog eens het gevoel hebt dat je als lezer achter de feiten aanloopt. Gaandeweg verliest het verhaal dan ook steeds meer van haar geloofwaardigheid.
Maar aan de andere kant is Blackout veelbelovend. Het is bij flarden zelfs erg goed geschreven en is als debuut zeker niet onaardig. Steve Allen is er nog niet, maar zou wel eens een belofte kunnen zijn voor de toekomst. | 0neg
|
Avontuurlijke Young Adult die je door Nederland, België, Mongolië en Nigeria voert.
De jonge Rowena vlucht, nadat haar tante is gestorven weg van haar oom met zijn grijpgrage handjes. Ze komt terecht bij een echtpaar dat een café runt, waarvan de man uit Mongolië afkomstig is. Hij is de neef van een van de allerrijksten der aarde, zijn oom Souche in Mongolië. De hebberige neef Namda en zijn vrouw Rita azen op de miljarden, en lokken Rowena onder het mom van een mooie vakantie meer naar Mongolië.
Daar blijkt al vlug wat de ware bedoeling is: Rowena laten opdraaien voor de moord op Souche en de miljardenerfenis opstrijken. Rowena belandt In afwachting van de strop in de gevangenis waaruit zij miraculeus te ontsnappen. Vervuld van wraakgevoelens gaat zij op jacht naar Namda en Rita.
Het boek heeft een prettige schrijfstijl en het leest lekker weg. Maar er gebeuren te veel dingen allemaal te gemakkelijk en onwaarschijnlijk, zelfs ongeloofwaardig. In fictie kan heel veel, maar als men zo gemakkelijk met koffers vol miljoenen zou kunnen reizen als in het verhaal... en kan ontsnappen uit de gevangenis van Mongolië binnen zeer korte tijd wordt het ongeloofwaardig. Dan vliegen je de moorden om de oren. Er wordt wel erg snel besloten om maar weer iemand om te leggen, snel overheen gestapt, het volgende slachtoffer slaat alweer klaar. Men reist gemakkelijk met koffers vol geld, miljoenen, en oplossingen en volgende stappen komen binnen een paar uur aanwaaien Het einde kwam op mij ook nogal afgeraffeld over. Oh ja.... laten we er even een romance van maken op de laatste paar pagina's. Op de laatste 2 pagina's dan nog even alles rondgebreid. Jammer jammer, zeker omdat het boek best een leuk plot, een prettige schrijfstijl heeft en het nergens saai wordt. Daar krijgt het met zoveel moorden ook de kans niet voor. | 0neg
|
Een jongen die jarenlang bij een familielid heeft gewoond krijgt op een dag post: hij is uitgekozen om te studeren aan een academie voor toverkunst. Op deze academie (die is opgedeeld in verschillende afdelingen, en waar hij al snel een klunzige beste vriend en een ijzig arrogante nemesis ontmoet) komt hij erachter dat hij in de wereld van de toverkunst in zekere zin beroemd is: zijn ouders zijn vermoord en niemand wist wat er met hemzelf gebeurd was. Op de academie leert hij toveren en ontwikkelt hij vriend- en vijandschappen met de mensen om zich heen. Oh, en er is een magische steen in het spel. Klinkt dit bekend? Schieten je ogen terug naar de boektitel en vraag je je af welke recensie je ook alweer leest? Nee, dit is geen samenvatting van de eerste helft van Harry Potter en de Steen der Wijzen – dit zijn grofweg de eerste honderd pagina’s van De legende van Toran: het einde van de zes dynastieën, het eerste deel van wat belooft een negendelige boekenreeks worden, waarin Brandon Bartagon ontdekt wie hij is, wie zijn familie was en wat zijn rol is en gaat worden op het eiland Toran. Nieuwkomer Joshua J. B. Telkamp richtte zijn eigen uitgeverij (Uitgeverij Emerald) op om deze jeugdserie op grootschalige wijs aan de man te brengen. Verse fantasy van Nederlandse bodem – maar met hier en daar een ergernis.
Hier en daar een verwijzing naar J.K Rowlings hitserie is geen probleem en wellicht ook wel onmogelijk als je tieners, school en magie combineert in je jeugdboek. Maar de gelijkenissen tussen het leven op de Toran Academy en Zweinstein nemen wel erg grote vormen aan. Als fantasykenner kom je ook niet voor verrassingen te staan wat betreft de inhoud van het verhaal. Hier staat echter tegenover dat De legende van Toran een mate van realisme bevat, op een manier die andere fantasywerken af en toe lijken te negeren. Brandon hakt op een bepaald moment een boom om en zijn grootvader legt hem uitermate serieus en nauwkeurig uit welke lichaamshouding hij aan moet nemen en hoe de bijl moet worden gehanteerd. Er wordt ook informatie gegeven over natuurverschijnselen zoals eilandvorming, sedimentatie en erosie. Daarbij speelt de politieke situatie van het eiland een grote rol in het plot. Het is niet slechts hertogen en koningen, maar hoe deze hun land besturen en hoe vanuit dat oogpunt oorlogen en twisten kunnen ontstaan. Deze details zijn opmerkelijk eerlijk uitgewerkt en dat is ook wel eens aangenaam.
Desalniettemin is het verhaal warrig en niet altijd even goed uitgewerkt. De schrijfstijl doet aan als die van een vijftienjarige die van de hak op de tak springt in zijn enthousiasme je mee te nemen in zijn wereld. Personages en verhaallijnen worden ietwat stroef en onbeholpen uitgewerkt en worden daarin vergezeld door dikwijls lang uitgerekte beschrijvingen en exposities. Exposerende en beschrijvende stukken worden uitgerekt. Natuurlijk is het geen probleem om hier en daar uit te wijden, en natuurlijk hoeft niet alles altijd in de traditie van Tsjechovs pistool te worden beredeneerd, maar het is ook wel fijn als je nut van nutteloos kan onderscheiden. Het voelt af en toe alsof het verhaal maar half wordt uitgelegd. Grote stukken achtergrondinformatie worden weggelaten, wellicht met het doel van spanning maar met het resultaat van verwarring. Het is daardoor lastig om de gebeurtenissen in een duidelijke context te plaatsen. Waar het zich afspeelt is duidelijk; maar in welke tijd? En waarom? Is dit een alternatieve geschiedenis, toekomst of heden? De antwoorden op die vragen komen net iets te gestaag.
Desondanks heeft Telkamp een mate van potentie. De belofte dat de vergelijkingen met Harry Potter in de loop der serie af zullen nemen en dat de serie een eigen weg inslaat en een totaal andere focus heeft – dat zaadje ontkiemt overigens al in deel 1 – is er een die positieve nieuwsgierigheid opwekt. Gezegd moet ook worden dat de ergernissen van een volwassen lezer uiteraard niet te vergelijken zijn met de ervaringen van de doelgroep waarop deze jeugdserie zich richt. Daar komt bij, en zeker in de literaire fantasywereld is dit een punt van belang, dat Telkamp qua inzet met recht een aanmoediging vormt voor andere twintigers die iets willen bereiken met hun schrijfwerk. De legende van Toran: het einde van de zes dynastieën kan kwalitatief worden gezien als een te grote stap – maar petje af voor het nemen van die stap. | 0neg
|
Ik heb het boek uitgelezen, ergens wilde ik wel weten hoe het zou aflopen, maar het was taai. De eerste 175 blz. heb ik allerlei dingen geleerd over tornado's, maar daar zat ik niet echt op te wachten. In het tweede deel kreeg het verhaal een wending die ik interessant vond, daarna zakte het weer als een kaartenhuis in. Maar toen was ik er toch bijna en heb ik mijn tanden nog maar even op elkaar gezet. Erg teleurstellend na het Familieportret. | 0neg
|
Na 250 blz heb ik het opgegeven. Alle cliche's en stereotypen komen voorbij in dit boek, onhandig, onervaren en nerveus vrouwtje, en de rijke knappe sexgod. Waarom dit in godsnaam een bestseller is is mij volkomen onduidelijk! Wat een lachwekkend stom boek..... | 0neg
|
Het boek is eenvoudig geschreven met een klein spanning gehalte. De eerste 100 blz bouwden het verhaal mooi op, het midden heeft eigenlijk geen grote meerwaarde, dit kon zeker in enkele blz worden omschreven. De laatste 100 blz lazen dan wel weer vlot en het plot is uiteindelijk toch wel goed. | 0neg
|
De Backpack-trail vertelt het verhaal van een reeks moorden die plaatsvinden onder backpackers op verschillende lokaties. Paul Wood is zon verwoed reiziger en ontdekt op de Annapurna-trail in Nepal het lijk van een Canadees. De verwondingen die zijn aangebracht op het lijk, twee Zwitserse zakmessen in beide ogen gestoken, komen Paul erg bekend voor. Zijn vriendin Laura werd twee jaar geleden op identieke wijze aangetroffen in Kameroen. Paul besluit op onderzoek uit te gaan en doet dit met behulp van Talena, de internetredactrice van een grote uitgeverij van reisgidsen, Big Earth (zeg maar de Loneley Planet...). De moordenaar lijkt berichten te posten op de site van Big Earth en Paul achterhaalt al snel de lokatie van de moordenaar. Als een dolle gaat hij de moordenaar achterna reizen en al snel blijkt dat de moordenaar geen onbekende is en dat er nog veel meer aan de hand is. Dit bizarre kat-en-muis-spel voert Paul naar Indonesië, London en weer terug naar Afrika waar alles begon.
Jonathan Evans moet zelf de nodige reiservaring hebben opgedaan als backpacker. Zijn beschrijvingen van alle lokaties zijn zeer gedetaileerd en hij geeft veel inzicht in de wereld van de eenzame trekker. Het idee is origineel: verwerk een moordverhaal in een soort van reisboek. Maar toch komt het niet overal even goed uit de verf. Ten eerste bevat het verhaal echt iets teveel toevalligheden. Heel toevallig weet Paul steeds net iets te makkelijk overal achter te komen. Vooral het deel dat in Indonesië speelt lijdt aan ongeloofwaardigheid. Paul komt wel heel snel de juiste mensen tegen, het is net of Indonesië een dorp is met 50 inwoners. Ten tweede is de schrijfstijl niet echt overtuigend. Evans schrijft een beetje drammerig en dat maakt Paul ook niet echt een sympathiek hoofdpersoon. De tempo wisselingen zijn te groot, soms gaat het verhaal heel snel en soms wordt er ellenlang stilgestaan bij saaie details. Tot slot is het jammer dat de achterflap al wel veel van het verhaal weggeeft. Het verhaal kent weinig verrassingen, op de helft van het boek weet de lezer feitelijk al teveel. Al met al een aardig boek om te lezen wanneer je meer inzicht wil krijgen in het backpackers wereldje of zelf plezier beleeft aan het rondtrekken. Het biedt ongetwijfeld veel herkenning voor de doorgewinterde reiziger. Maar als thriller schiet het boek voor mij qua stijl en opbouw nog wel iets te kort. | 0neg
|
Ik zag dit boek voor 1 euro bij Action liggen en met zon bekende auteur kan dat nooit een miskoop zijn, dacht ik. Sommige commentatoren op deze site noemen dit het beste boek van Agatha Christie. In dat geval hoef ik de andere boeken niet te lezen. Na alle lovende woorden viel dit boek toch wel tegen. OK, het plot is wel aardig. Één voor één worden de 10 gasten op het verder onbewoond eiland omgebracht op het ritme van een bestaand versje uit 1869 en een van hen zal de dader moeten zijn, hoe onwaarschijnlijk ook omdat uiteindelijk iedereen zal sterven. In een na-nawoord wordt de verklaring gegeven. Het idee erachter is wel aardig en Agatha Christie is blijkens het voorwoord ook bijzonder trots op deze uitwerking. De stijl en verhaaltrant van het boek is echter van basisschoolniveau. Heel weinig diepgang en recht toe rechtaan beschreven actie. Wellicht dat in 1939 dit een normaal thrillerniveau was, maar anno 2006 is dit toch echt achterhaald. Behalve de toneeluitvoering schijnt er ook een film van te zijn gemaakt. Wellicht dat het verhaal in beeldvorm beter uit de verf komt omdat de regisseur dan meer emotie kan laten zien. Voor de boekenlijst van de middelbare school is het wel een aanrader; een bekend auteur, bekend verhaal, weinig bladzijden (222) en in grote letters gedrukt. Dus dat leest wel snel. | 0neg
|
Michael Robotham schrijft niet alleen boeken in zijn serie over Joe O’Loughlin en Vincent Ruiz. Regelmatig verschijnen er ook losstaande thrillers, waarvan "Nachtboot" officieel de eerste was. Hoewel je het door de – overigens vrij beperkte – aanwezigheid van voormalig politierechercheur Ruiz eigenlijk ook wel een beetje als deel van de serie kan beschouwen. Mogelijk dat het door het ontbreken van Joe O’Loughlin toch door velen als een boek buiten de serie wordt gerekend. Hoofdpersoon Alisha Barba is een politierechercheur met haar roots in India die vanwege ernstig rugletsel een beetje op een zijspoor is geraakt binnen het politiekorps. Als een oude schoolvriendin komt te overlijden gaat ze in haar eigen tijd op onderzoek uit en komt ze een grootschalige mensensmokkel op het spoor.
In z’n totaliteit was "Nachtboot" voor mij persoonlijk een zware bevalling. Van te voren leek het leuk dat het verhaal zich voor een groot afspeelde in mijn geboortestad Amsterdam, maar uiteindelijk bleek het nauwelijks van enige toegevoegde waarde. Het verhaal komt slechts moeizaam op gang en raakt tegen het einde steeds meer met zichzelf in de knoop. Alisha Barba is grotendeels de oorzaak, aangezien Robotham niet echt grip op haar krijgt. Misschien heeft hij zich wel verkeken in het schrijven vanuit een vrouwelijk perspectief. Of bleek het in dat deel van zijn carrière als auteur nog niet mogelijk om te schrijven buiten de inmiddels vertrouwde omgeving van zijn vaste personages. Hoe dan ook, het hele boek is warrig, vaak onnodig gecompliceerd en het doen en laten van met name Alisha Barba is nauwelijks consequent. Wel verliefd op vriendje Dave, niet verliefd op vriendje Dave. Hij is voor haar de ideale man, hij is voor haar niet de ideale man. Om gek van te worden. Het hele boek door blijft haar mening over hem maar veranderen. Het is niet het enige waar je jezelf aan kan ergeren. Als ze inbreekt in het huis van haar vriendin, op zoek naar een verklaring voor haar eventuele moord, ontsnapt ze aan de dood als het huis in brand wordt gestoken. De politie verdenkt haar van brandstichting en wil haar dus uiteraard ondervragen. De rechercheur van dienst laat haar gaan en terwijl Barba haar spoor naar Amsterdam volgt, blijft ze in contact staan met hem. Ondanks het feit dat hij ervan overtuigd is dat ze verantwoordelijk is voor de brand, helpt hij haar echter toch gewoon met haar feitelijk illegale onderzoek.
"Nachtboot" is niet het beste boek van Michael Robotham. Erger nog: het is een beetje een tegenvaller. Hooguit twee op de schaal van Audie Palmer, om het verbluffende "Leven of dood" – mijn eerste kennismaking met Robotham – nog maar eens aan te halen. Het zij hem echter vergeven. Iedereen kan een keer de fout in gaan. Al had ik het van Robotham na het lezen van vijf van zijn boeken eerlijk gezegd niet verwacht. Alleen de stukken met Vincent Ruiz zijn interessant en bevatten de kenmerkende Robotham humor. Voor de rest is het een boek waar ik mij doorheen moest worstelen, niet voldoende lijn in kon ontdekken, waar de schurken wel heel zwart/wit waren en Alisha Barba iedere keer weer een engeltje op haar schouder had zitten. Gelukkig was vriendje Dave steeds in de buurt, al vraag ik mij na het dichtklappen van "Nachtboot" natuurlijk wel af of die relatie tussen hen wel stand kan houden. Ik denk het wel. Of niet. Of toch…. | 0neg
|
Mijn eerste boek van Patricia Cornwell en ik vind het onbegrijpelijk dat dit boek 4 sterren heeft gekregen daar ik op een gegeven ogenblik (helaas niet omdat ik de spanning niet kon verdragen maar omdat ik al over de helft van het boek zat en het me gewoon verveelde) naar het einde gegrepen heb. Op zich zijn de bijdragen van een anatoom-patholoog bij een doodsoorzaak heel interessant, wat psycho-therapie erbij kan (afhankelijk van de therapeute )interessant zijn . Als ik meer dan over de helft van een boek ben, lukt het me bijna altijd om het uit te lezen, nu ditmaal niet. | 0neg
|
In de Amerikaanse stad Texas wordt het levenloze lichaam van psycholoog Deborah Gold gevonden. Ze is zwaar verminkt en gekruisigd. Inspecteur Jim Beaudry Bonham, ook wel Biscuit genoemd, onderzoekt deze moord. Hij heeft weinig aanknopingspunten en gaat daarom de patiënten van Gold af. Veel van hen hadden belang bij haar dood. Tijdens het onderzoek komt Jim erachter dat de zaak verband houdt met zijn eigen duistere verleden. Daarnaast speelt de nog altijd niet opgeloste zaak van de verdwijning van zijn jeugdvriendin Kat een grote rol in het leven van Jim.
Los te lezen vervolg
‘Merel’ is het vervolg op ‘Wat de zomer niet overleeft’, het debuut van Tom Wright. Beide boeken zijn los van elkaar te lezen. Het is echter wel aan te raden het eerste deel juist wel gelezen te hebben. Er zijn veel flashbacks naar het verleden van Jim, die niet altijd meteen geplaatst kunnen worden. Gebeurtenissen die in het voorgaande deel ongetwijfeld uitvoerig zijn beschreven.
Noir
De omslag geeft aan dat het verhaal een zgn. ‘noir’ is. In noirs voeren stemmingen van melancholie, somberheid, teleurstelling, pessimisme, schuld en paranoia de boventoon. Daar is niks aan gelogen. Het hele verhaal is doorspekt van somberheid. De omgeving waar het verhaal zich afpeelt heeft een drukkende sfeer, de karakters zijn enigszins gelaten en hoofdkarakter Jim laat zich het best omschrijven als een terneergeslagen man.
Spannende roman
Wright zet Jim heel kundig neer. Hij diept dit karakter goed uit, na het lezen van het boek heb je echt het gevoel dit karakter te kennen. Dit staat in schril contrast met de overige karakters, die nauwelijks uitgediept worden. De zeer gedetailleerde uitwerking van Jim gaat ook ten koste van de spanning. Het boek gaat meer over Jim dan over het oplossen van de moord. Het kabbelt maar wat aan. Echt spannend wordt het alleen op het einde. ‘Merel’ is eerder een spannende roman dan een thriller.
Conclusie
Tom Wright toont zich een goede schrijver met ‘Merel’. Hij zet het hoofdkarakter Jim stevig neer en weet een sombere doch prachtige sfeer neer te zetten. Door een gebrek aan spanning is ‘Merel’ niet echt een thriller, maar een knap geschreven roman. | 0neg
|
Coben moet hier nog leren om zijn verhaal meer geloofwaardig te maken. Het is allemaal te mooi om waar te kunnen zijn. De mooiste vrouw van de wereld (met een moeder die vroeger de mooiste vrouw van de wereld was) trouwt met de beste basketballer van de wereld. En natuurlijk op een paradijselijk eiland. De suikerzoete stroop druipt er in het begin vanaf. .
Later gaat het beter en en blijft de lezer benieuwd hoe alles in elkaar steekt, maar dan blijkt aan het eind dat dankzij een werkelijk ongelofelijke wending alles aan het eind toch weer goed komt.
Gelukkig heeft Coben zijn leven verbetert. | 0neg
|
Met Alles in de stilte is er in ieder opzicht de plank misgeslagen. Hoewel Rozema haar best heeft gedaan er een mooi verhaal van te maken, zijn er toch een aantal puntjes die voor ergernissen zorgen. Hierdoor neigt de lezer het boek vroegtijdig weg te willen leggen, terwijl het juist een verhaal hoort te zijn dat je in een avond uit kunt lezen. De zwakke personages en de slecht uitgedachte details zorgen hier onder andere voor. Er wordt behoorlijk wat informatie voorgekauwd, waardoor er weinig aan de verbeelding wordt overgelaten. Dit boek profileert zich als een liefdesroman, echter komt het eerder over als een sterk mis plaatst drama. Alleen aan het einde, waar de lezer op een gegeven moment niets meer van durft te verwachten, piekt er nog even snel wat van door. Jammer dat er van dit boek niets beters gemaakt kon worden, want tijdens het lezen van de synopsis wekt het toch de indruk een sterk onderwerp te hebben. Een teleurstelling voor als je er toch hogere verwachtingen van had. | 0neg
|
Na zo'n 100 blz. het boek weg gelegd. Zo ontzettend saai en langdradig, gebeurt me bijna nooit. Je blijft toch een beetje achter met een kater. Had ik toch door moeten lezen en heb ik het beste gemist? Jammer, ik heb eerder een stuk betere boeken gelezen van deze schrijfster. | 0neg
|
Wat n flutboek is de eerste zin die ik zeg als het uit is, waarbij gezegd moet worden dat de laatste 30 pagina's omgebladerd zijn.
De gesproken taal is verzonnen boekentaal. Filosofische uitspraken die op een gekunstelde manier aan elkaar geknoopt zijn.
Wat wil je nu met zo n boek? Met zo n verhaal? Als je het dan interessant wil maken, beschrijf dan juist de erotische scènes en blijf niet hangen in vleselijk contact. Doet me denken aan twee refos die het stiekem in het donker doen. | 0neg
|
Ik heb al twee boeken van Wulf Dorn met 4 en 5 sterren gewaardeerd
en verheugde me er dan ook op om dit boek te lezen. Maar ik vond
het eigenlijk weinig spannend, langdradig en weinig boeiend.
Ik heb het boek geluisterd en ik denk dat daarom tot het einde
volgehouden heb. Jammer. | 0neg
|
Vanuit The School of Life is een boek over ‘Grote Denkers’ uitgebracht. Op de website leren we dat The School of Life in 2008 werd opgericht door de Britse filosoof en schrijver Alain de Botton. Het standpunt van De Botton is dat alles al eens is bedacht en dat deze, soms eeuwenoude, ideeën ons kunnen helpen met onze dilemma’s en zorgen in het dagelijks leven. Dan moet gedacht worden aan zaken zoals: Hoe maak ik goed ruzie? of Heb je een liefdesrelatie nodig? Maar wie zijn dan, in de ogen van The School of Life, deze ‘grote denkers’?
De canon bestaat uit 60 denkers, geselecteerd uit verschillende disciplines waaronder de oosterse filosofie, kunst en architectuur, sociologie en literatuur. In de inleiding wordt uitgebreid stil gestaan waarom The School of Life juist deze denkers heeft geselecteerd, maar de principes en uitgangspunten voor de keuze is dermate globaal dat het niet duidelijk wordt waarom bijvoorbeeld Jane Austen wel als ‘groot denker’ wordt aangemerkt en Emily Brontë niet.
Onafhankelijk vanuit welke discipline de ideeën vandaan komen, wordt al snel duidelijk dat ze allemaal de nadruk leggen op dezelfde kenmerken, namelijk: soberheid, deugdzaamheid, waardering voor het dagelijks leven en de liefde voor de natuur. Zo wordt in het deel over Johannes Vermeer het volgende geschreven: 'Maar hij gaf een cruciaal en bijzonder wijs idee door. Het leven bestaat grotendeels uit dingen routinematig, gewoon, nederig, bescheiden en een beetje saai zijn.' Dit soort zinsneden komt vele denkers voor.
Het is lastig in te schatten voor welke doelgroep deze canon is bedoeld. Dat komt onder andere door het taalgebruik. Het is zeker de bedoeling van de samenstellers om de ideeën eenvoudig en simpel uit te leggen, zoals we kunnen lezen in de inleiding, maar soms gaat men daarin wel wat ver. Zo wordt over Adam Smith geschreven: 'Hij had een vriendelijke glimlach en zijn werkkamer was vaak een bende.' Dat soort beschrijvingen horen thuis op de basisschool. Bovendien hebben sommige hoofdstukken een aparte conclusie die er op wijzen dat de canon een soort leerboek is. Maar men is daarin ook niet weer consequent want bij andere delen ontbreekt die conclusie weer, waardoor het nut van de conclusie weer onduidelijk wordt. Kortom, lastig te bepalen voor wie dit boek is.
Maar als je bovenstaande even loslaat en als neutrale lezer de canon doorneemt, blijkt er voldoende stof tot nadenken te zijn. Zoals al eerder beschreven is de taal eenvoudig en worden de ideeën helder uiteen gezet. Vooral de lezer die nieuwsgierig is naar filosofie maar niet direct in het diepe wil worden gegooid, is deze canon een goed uitgangspunt voor een kennismaking met een aantal grote denkers. | 0neg
|
Omdat ik aan de 7 days reading challenge meedoe, wilde ik ook dit boek van Niccolo Ammaniti gaan lezen, Eerdere boeken van hem spraken mij niet zo aan, maar allah, ik wil best eens buiten mijn comfort zone lezen. Dus begon ik vol goede moed aan Anna....om het na 20 bladzijden al voor gezien te houden.
Dat afhaken voelt niet OK, maar de tekst op de achterflap spreekt al niet aan, ik ervaar zoveel tegenzin bij het lezen, en ik heb nog zoveel ander leesvoer liggen....Misschien een gemiste kans, maar zo is het dan maar.
Noem me naïef, teergevoelig, maar het lezen over zoveel ellende (specifiek over de honden) in een genre dat me niet aanspreekt...dit boek is gewoon not my cup of tea.
Mijn twee sterren-waardering is dus slechts gebaseerd op die eerste 20 bladzijden, maar ja, hoe kan ik anders laten weten dat ik een leespoging (kje) gewaagd heb...? | 0neg
|
zowel bij het uitpakken van het mooie boek als bij het lezen van een fragment was ik meteen geinteresseerd om dit boek te lezen. Maar helaas werd dit boek niet wat ik er van had verwacht. Ik vond het een erg zweverig en sprookjesachtig boek. Dit is een genre waar ik echt niet van hou dus vond ik het boek niet lekker lezen en pas halverwege kwam ik er een beetje in. Een boek wat ik niet nog een keer zou pakken en ook niet meteen mijn lesende vrienden zou aanraden, helaas! | 0neg
|
De jaren van de Tijger is een boek van Joost van Driel, welke een mooie rode kaft heeft met 3 grote zwarte strepen erop. Het is een boek dat voornamelijk in Rotterdam afspeelt. Je volgt de hoofdpersoon Patrick die door middel van zijn nieuw verworven vrienden Ines en Steve in aanraking komt met de vechtkunst. De vechtkunst is ook het rode leidraad door het boek heen. Door de vriendschap met Ines en Steve en de vechtkunst leert Patrick bewust te zijn van zijn leven en de keuzes die hij gemaakt heeft en nog mag maken. Het schrijfstijl van Joost van Driel is kort en bondig maar hier en daar leest het snel weg. Door het staccato schrijfstijl en het weinige actie had ik grote moeite om het uit te lezen. Het einde is best wel open en naar mijn idee ook snel en chaotisch. Gaat hij door met zijn promotieonderzoek? of toch voor het vechtkunst? Jammer, ik had er meer van verwacht, maar het is zo’n traag verhaal waar weinig gebeurt. | 0neg
|
Na 'Ze komt nooit meer terug', was ik benieuwd naar het tweede boek van deze schrijver. Daar waar ik bij het eerste boek meteen in het verhaal zat, heb ik er hier het hele boek over gedaan. Er komen veel personages in voor. Ieder hoofdstuk gaat weer over andere mensen. De hoofdstukken zijn erg kort, waardoor je de mensen niet echt leert kennen. Als er dan ook nog eens een mannelijke personage is met de naam Conny, is het voor mij helemaal verwarrend. Kortom het tweede boek van Hans Koppel is apart en daarmee is het derde boek van deze schrijver voor mij geen must. | 0neg
|
Na 15 jaar niet gepubliceerd te hebben heeft Pauline van Munster een roman geschreven. De zoektocht naar Madeleine Merano.
Het boek is opgedeeld in dagdelen, op de eerste dag maken we kennis met Abel de hoofdpersoon van het verhaal. Abel is opgevoed door zijn twee moeders, op het eiland Fortuna heeft zijn moeder een korte verhouding gehad waaruit Abel is geboren. Zijn vader weet niets van zijn bestaan af. Voor zijn studie als onderzoeksjournalist moet hij een eindwerkstuk maken en de verdwijning van Madeleine is een mooi onderwerp want hiervoor moet hij naar het eiland van zijn vader. Hij begint dan ook de zoektocht naar zijn vader, met als rode draad de zoektocht naar Madeleine, tijdens deze zoektocht worden er diverse personages opgevoerd die ieder met hun eigen zoektocht bezig zijn. Door de vele personen in dit boek mis ik soms wat diepgang en blijft het wat oppervlakkig.
Pauline schrijft heel beeldend en behoorlijk gedetailleerd , je kunt het eiland zo voor je zien
.
“Hij zocht in de lucht en liep de richting in waar de hemel lichtblauw begon te kleuren en keek uit over de Middellandse Zee. Water klotste tegen de wal. Kleine zilvermeeuwen dreven op de thermiek boven deinende vissersbootjes, andere daalden neer op de masten van een zeilschip”
Ik heb het boek wel uitgelezen omdat ik toch erg benieuwd was naar de afloop, het is alleen niet een boek wat ik snel nog eens zou pakken. | 0neg
|
Met Hallo, tot ziens en alles daartussen is Jennifer E. Smith niet aan haar proefstuk toe. Het verhaal begon veel belovend: Claire en Aiden brengen een laatste avond samen door voor ze elk naar een andere universiteit, duizenden kilometers van elkaar, vertrekken. Bovendien moeten beslissen of ze samen een relatie gaan blijven hebben of niet. Ze bezoeken op aangeven van Claire een heleboel plaatsen die hun relatie kenmerkt om er zo uit te komen of ze al dan niet samen gaan blijven.
Het verhaal verzandt echter al heel vlug in een saai melodramatisch geheel met telkens hetzelfde gekweel waar totaal geen vaart in zit. Het is misschien wel een realiteit waar heel wat mensen in verzeild geraken, maar het is niet geestig om lezen. Je wordt helemaal depri van de neerwaartse spiraal van het boek, waarin elke spanning ontbreekt.
Jammer, het had zoveel meer kunnen zijn. | 0neg
|
Anagrammen, palindromen, (Engelse) citaten uit 19e eeuwse boeken en daarin verstopte aanwijzingen, verborgen brieven. Kort door de bocht conclusies, ongeloofwaardige rechercheurs en ontwikkelingen. Het is allemaal warrig en te vergezocht. | 0neg
|
Het verhaal van dit boek draait rond de Syrische jongen Aylan. Aan het begin van het boek is hij 10 à 11 jaar oud en gaat hij naar de basisschool. Hij groeit op in een nogal speciaal gezin: zijn vader is de zoon van een imam maar zijn moeder is van christelijk Aramese afkomst. Doordat de vader van Aylan afstand deed van het erfrecht van zijn vader, om met Aylan’s moeder te kunnen trouwen, is de broer van zijn vader, oom Yazan, de opvolger van de imam geworden en wonen hij en zijn gezin in een veel mooier groot huis vlak bij de moskee. Er woont onder andere een pesterig neefje, Kemal, waarmee Aylan uiteraard ook in de klas zit. Dat er spanningen zijn tussen beide families wordt duidelijk gemaakt door de beschrijving van Aylan’s familiefeesten, waar de meeste ruzies gaan over de beslissingen in verband met zijn eigen opvoeding. Ze vieren dan ook zowel de islamitische als de christelijke feestdagen bij hen thuis.
Aylan is ook enig kind, het kind waar zijn ouders zo lang op wachtten, en daardoor ook nog eens een uitzondering in zijn omgeving, waardoor hij nog eenzamer wordt in feite. In de laatste jaren van zijn middelbaar onderwijs moet Aylan afscheid nemen van zijn vader die sterft. Oom Asir, de broer van zijn moeder, verschijnt op het toneel, en zal een bedenkelijke rol blijken te spelen naar het einde van het verhaal toe. Aylan zal opgroeien, een buitenlandse liefde leren kennen en zelfs naar het buitenland trekken om er te studeren. Dit allemaal tegen de achtergrond van een Syrië dat meer en meer fundamentalistisch wordt en aan het uiteenvallen is.
Het thema van het boek is de weg naar democratie. Aylan is een jongen met een blik die naar buiten is gericht, en die kritisch nadenkt. Aylan erft zogenaamde ‘geheime boeken’ van zijn vader en de hem onbekende vrouw, Sayenna, die ze samen bezoeken, die gaan over democratie en economie. Deze boeken moet hij verstoppen voor de overige familieleden en de autoriteiten. Dit zijn o.a. boeken van de Nederlander Hugo de Groot (Mare Liberum); Montesquieu, John Locke, Marx, enz. waar hij interesse in begint te krijgen terwijl hij opgroeit. Deze zijn wel heel ver gegrepen voor een tiener van die leeftijd volgens mij, zowel in Syrië als hier. Ampe beschrijft de boeken die Aylan leest en andere zaken zeer uitgebreid, maar ze breekt het verhaal ermee, waardoor het boek niet echt vooruitgaat en nogal ‘drammerig’ wordt. De schrijfster wil als het ware haar lezers overtuigen van haar liberale waarden.
Uit de non-fictie, informatieve delen kan je wel veel leren. Er wordt vrij diep ingegaan op de thema’s die erin voorkomen. Er wordt dieper ingegaan op de werking van de Belgische politiek, meer specifiek in Brussel. Naast de democratische en economische stellingen die in het boek voorkomen, komt er ook heel wat symboliek in voor. De naam Aylan verwijst al naar het jongetje dat in 2015 op een Turks strand aanspoelde. De onbereikbare liefde van Aylan heet Helena, de mooiste godin uit de Griekse overlevering. Aylan verwijst ook naar haar als zijn witte koningin die hij in de symbolisch belangrijke stad Palmyra het eerst zal tegenkomen. En zo zitten er nog wel een aantal referenties in die van een brede belangstelling getuigen.
Voor het effect van het liefdesverhaal waarin Aylan later een hoofdrol gaat spelen, komen er wat te veel toevalligheden aan bod in het boek. Aylan ontmoet in deel 2 op een toeristenreis twee Europese vrouwen, waarvan hij er één als galante ridder redt als er een ongeval plaats vindt, en een ander waarop hij op dat moment direct verliefd wordt, die uit België blijken te komen. Toevallig vindt hij nog later bij Sayenna, de onbekende kennis van zijn ondertussen gestorven vader, een ‘geheim’ dat hem ook naar België leidt, en waar hij dankzij zijn oom Asir zelfs nog een opleiding kan volgen. Als IS de plak gaat zwaaien in Syrië, neemt hij de stap op een verblijfsvergunning in België aan te vragen.
Dit boek is een wat wankel debuut maar de schrijfster heeft wel de juiste thema’s en levensvragen te pakken. Rome is ook niet in één dag gebouwd, en er leiden vele wegen naar. Hopelijk laat ze zich hierdoor niet ontmoedigen. | 0neg
|
Een wat eenzijdig verhaal over crimineel en ongewenst gedrag door allochtonen. Een verzameling verhalen uit eigen belevingen en verhalen van horen zeggen. Hoewel de verhalen niet controleerbaar zijn, zijn ze echter daardoor niet per definitie onwaar. De eenzijdigheid echter van de verhalen en de wat gemakkelijk daaruit getrokken conclusies geven een beeld van allochtonen die zich generiek slecht gedragen, ook al stelt de auteur hier en daar dat er ook “goede” allochtonen zijn.
Gemist wordt wat de PVV doet aan de groep allochtonen en niet allochtonen, die de problemen veroorzaken, zonder daarbij de goedwillende allochtonen te demoniseren. Kortom, wat doet meneer Wilders nu concreet om de in deze verhalen gestelde problemen op te lossen, naast het generiek afkatten van allochtonen met een moslim achtergrond?
Is de auteur nu tevreden met de oplossingen die de PVV bewerkstelligd?
Helaas geeft het boek te weinig antwoorden op de vraag waarom iemand op de PVV zou moeten stemmen. | 0neg
|
Met dit boek ben ik begonnen aan de lees uit je eigen boekenkast uitdaging, maar dit boek kon me niet in het verhaal trekken, vandaar geen beoordeling. | 0neg
|
Aline Verbeêck en Daphné Brainard zijn twee hoeren die samen een zaak uitbaten: de eerste een oude, dikke, versleten vrouw, de andere een minderjarige blonde schoonheid. Terwijl Daphné zich bekommert om het fysieke welzijn van de klanten, legt Aline zich toe op de inhoud van de portefeuille van hun nietsvermoedende slachtoffer. Wanneer ambtenaar Leo Thuys na een bezoekje aan hun etablissement merkt dat hij een enveloppe met voor hem compromitterende fotos mist, keert hij in paniek terug en verwondt hij Daphné met een mes.
Aline laat het er niet bij en wil zich wreken op Thuys. Haar missie loopt echter uit de hand en Aline wordt al snel opgejaagd als verdachte nr.1 van de moord op Thuys, Daphné en Diane Caicedo, een andere hoer.
Luc Deflo is naast Pieter Aspe het tweede godenkind van de Vlaamse crimescène. Een tegenvallende literaire ervaring met één van Pieter Aspes thrillers (Blauw bloed), de schijnbaar unaniem lovende kritieken op het werk van Deflo en een klein beetje Vlaams chauvinisme dwongen me om uiteindelijk een Deflo ter hand te nemen. Hoeren, kort en krachtig, klonk alvast veelbelovend. De afknapper kon niet groter zijn... Zelden was mijn opmerkingenlijstje langer dan in dit geval terwijl het boek het toch maar met een schamele 300 blz. moet doen.
Hoeren barst namelijk van de ongeloofwaardige toestanden en slordigheden. En het probleem is dat, vanaf het moment dat je iets leest wat niet echt klopt, je innerlijke alarm op scherp gesteld wordt en je zelfs enkele keren, zoals blijkt als je verder leest, onterecht dingen als fout aanziet. Soms zijn het grove nalatigheden, andere keren zijn het details die storen. Maar het leesplezier is grondig verknoeid. Voorbeelden à volonté: Na Thuys raid op Daphné, op zoek naar de fotos, kan Aline zich niet inbeelden wat Thuys bezielde om deze actie te ondernemen. De enveloppe met fotos, die ze niet opende omdat ze gestoord werd, heeft ze echter wel in haar handen gehad, menende dat het misschien om een bundel cash geld ging. In paniek lukte het haar niet de enveloppe terug in de jas van Thuys te steken. Ondanks dat ze er dus bewust mee bezig is geweest herinnert Aline zich er niets van. Vreemd.
Het boekje waarin Aline de namen en adressen van de klanten opschreef komt terecht in speurder Deleus handen. Ziet een alerte speurder niet dat de laatst beschreven bladzijde er in allerijl is uitgescheurd? Professioneel scheurwerk. Pas veel later kan het labo de afdruk op de volgende lege bladzijde ontcijferen...
Thuys komt terug thuis na zijn bezoek aan Daphné. Een behoorlijke krabwonde op zijn dij, toegebracht door de zich verdedigende Daphné, doet hij af als een wonde opgelopen door tegen de rand van een bureau te lopen. Geen schade aan de broek maar de echtgenote is wel gerustgesteld.
Aline, opgejaagd nadat ze haar foto op een opsporingsbericht zag, duikt onder. Gekleed in een roze joggingpak loopt ze doodgewoon binnen bij een bakker om wat koeken te kopen waarbij ze nog een ouder koppel aanspreekt omdat die hun beurt niet afwachten... Aline acteert het hele boek door als een persiflage op The fugitive. Grotesk en niet in overeenstemming met de ernst die Deflo tracht op te roepen door het thema pedofilie aan te brengen.
Hebt u al eens een getracht een National Geographic door te scheuren? Deleus vrouw doet het zonder blikken of blozen. Kan u zich tenslotte gewapende lijfwachten voorstellen die in een ziekenhuis de kamer bewaken van een neergeschoten pooier? Genoeg daarvan.
Deflo doorspekt zijn boek met overjarige grappen die het stadium van rigor mortis al lang gepasseerd zijn: de geciteerde namen in het klantenregister van Aline zijn Bart De Winter en Filip Somers. Voor de Nederlandse crimezone-bezoeker: Bart Somers is momenteel voorzitter van de Vlaamse liberale partij, Filip De Winter is het gevaarlijkste kopstuk van het xenofobe Vlaams Blok/Belang. Een grap met beperkte houdbaarheidsdatum en vooral voor een beperkt publiek!
Door de thematiek over te nemen van de typische verzuurde Vlaamse beroepskankeraar tracht Deflo zijn publiek voor zich te winnen. De overdreven slordige manier waarop politieman Wim Kriekemans de pedofiliefotos van Thuys behandelt is daarvan een schrijnend voorbeeld.
In tegenstelling tot de vele positieve recensies zijn de karakters in het boek stuk voor stuk zo vlak als een betontegel. Een citaat van een recensie over Bevroren hart achteraan het boek spreekt boekdelen: Deflos personages zouden zo een verhouding kunnen beginnen met de figuren van Pieter Aspe.
Hoeren is het resultaat van doorgedreven bandwerk (twee boeken per jaar, doe het maar na!). Hoogstens voldoende als scenario voor een goedkope politiereeks op TV, maar als boek is het een wegwerpproduct. De niet al te kritische lezer kan er misschien een hoop lol aan beleven. Jef Geeraerts, wanneer onderneem jij nog eens iets? | 0neg
|
Voordat Laura Lippman in 2001 fulltime auteur, was ze twintig jaar verslaggeefster, waarvan twaalf jaar bij de Baltimore Sun. Terwijl ze nog bij deze krant werkte, schreef ze een reeks thrillers waarin privédetective Tess Monaghan haar opwachting maakte. Daarnaast heeft ze ook een groot aantal standalones op haar naam staan. Inmiddels is ze uitgegroeid tot New York Times bestsellerauteur en heeft ze diverse prijzen gewonnen. In augustus 2018 verscheen haar meest recente thriller, Wie er breekt.
Tijdens haar reis naar het westen blijft Polly hangen in het plaatsje Belleville. Daar ontmoet ze Adam, die haar vertelt dat er, voor hij verder kan reizen, een onderdeel voor zijn landrover geleverd moet worden. Omdat hij meer over Polly wil weten, besluit ook hij in Belleville te blijven. Ze beginnen een verhouding, maar geven erg weinig over zichzelf prijs. Er zijn dingen die ze voor elkaar geheim blijven houden. Als het appartement van Polly uitbrandt en er een dode wordt gevonden, wijst alles op een ongeluk. Maar was dit wel zo?
Zeven bladzijden speelt het verhaal zich in het heden (2017) af. Het laatste hoofdstuk, eigenlijk meer de epiloog, geeft een verklaring voor wat er tweeëntwintig jaar eerder allemaal is gebeurd. Dat het verleden een enorm grote rol speelt in het verhaal is natuurlijk geen enkel punt, dat komt vaker voor in boeken, het is de keuze van de auteur en het voordeel hiervan kan dan zijn dat het verhaal naar een climax toewerkt en de spanning daardoor toeneemt. In Wie er breekt is van dat laatste echter geen enkele sprake. Vooral veroorzaakt door het tergend langzame tempo en de zo goed als ontbrekende plotwendingen. In feite komt het erop neer dat het een saai verhaal is, waarbij de auteur er werk van heeft gemaakt om onbeduidende details belangrijk te laten zijn. Want welke serieuze thrillerlezer is erin geïnteresseerd om te weten te komen hoe de perfecte hamburger wordt gemaakt.
Wie er breekt begint nog redelijk. De lezer blijft dan nog even in het ongewisse wie het stempel van ‘bad guy’ opgedrukt kan krijgen. Is het Adam, is het Polly of zijn ze het eventueel allebei? Dit niet weten verhoogt het broodnodige spanningsniveau niet, maar zorgt er wel voor dat de lezer een klein beetje nieuwsgierig wordt naar de achtergrond van beide personages, maar ook naar wat hen nog te wachten staat. Die nieuwsgierigheid wordt enigszins bevredigd, er wordt geleidelijk steeds meer over Adam en Polly bekendgemaakt, maar het blijft al met al vrij oppervlakkig. De ontknoping, in dit geval de epiloog, verklaart veel, maar laat desondanks toch nog een aantal vragen open. Het is jammer dat de auteur dat uit het oog verloren heeft.
De schrijfstijl die Lippman in Wie er breekt hanteert, heeft veel weg van een zakelijke opsomming van feiten, feiten die soms plotseling uit de lucht komen vallen. Ondanks dat hierover iets later een uitleg gegeven wordt, maakt dit een nogal rommelig indruk. Een ander kritische noot zijn de dialogen. Deze, en daardoor ook het verhaal, overigens keurig vertaald door Mariëtte van Gelder, leven niet. Het gevolg is dat de lezer geen enkele binding met de personages krijgt. Al deze punten zijn er de oorzaak van dat het geheel nogal klinisch overkomt. Het idee achter dit verhaal is niet slecht, de uitvoering echter wel. | 0neg
|
David Astbury is geneticus van beroep. Op een dag wordt hij door de moeder van zijn jeugdvriendin Emily Palmbridge min of meer gedwongen naar Afrika te gaan om haar verdwenen dochter te zoeken. Het is geen gemakkelijke taak en David heeft dan ook alle hulp nodig die hij kan krijgen. De avontuurlijke Emily is verdwenen tijdens haar zoektocht naar Mokéle mBembé, zeg maar het Afrikaanse monster van Loch Ness. Davids tocht brengt hem, samen met zijn metgezellen, naar diep donker Afrika. Dat zijn metgezellen bestaan uit twee zeer ervaren groot wild jagers, een intelligente jonge Afrikaanse die alles weet van de wildernis én zeer onverwacht een bewoner van datzelfde donkere Afrika, is helaas geen garantie voor succes. Of toch?
Thomas Thiemeyer heeft Jurassic Park, The Lost World, het monster van Loch Ness en nog wat van dergelijke verhalen bij elkaar gegooid, flink geroerd en zijn eigen draai aan het geheel gegeven. Dit heeft geleid tot een aardig boek voor, laten we zeggen minder ervaren lezers. De gemiddelde thrillerfan echter kan na het lezen van dit verhaal niet beweren dat De laatste Sauriër een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten. De hoofdpersonen zijn clichématig (de kamergeleerde die ineens naar een onbekend land moet reizen, de knappe zwarte vrouwelijke geleerde, de ruwe jagers, de onbeschaafde inboorling die eigenlijk zeer gevoelig is), etc. etc. Bovendien is het verhaal te zwakjes om meer sterren te verdienen.
Toch is De laatste Sauriër een gezellig boek om een uurtje mee op de bank te kruipen. Thomas Thiemeyer heeft zijn best gedaan om de spanning met enige regelmaat goed op te voeren. Aan de andere kant lezen wij ook heel vreemde dingen. Zo wordt griep bijvoorbeeld omschreven als die ongevaarlijke kleine verkoudheid. Het hele verhaal lijdt aan houterig proza. Of het nu aan de vertaling ligt of aan het origineel kan ik niet beoordelen, maar jammer genoeg valt het taalgebruik in negatieve zin op. Toch is het boek leuk. De auteur heeft overduidelijk zijn best gedaan. Maar als De laatste Sauriër een film was geweest, dan was het een C-film geweest. | 0neg
|
Ben je ook vrij perfectionistisch? Dan is het Psychologisch handboek voor de niet zo perfecte vrouwmisschien iets voor jou. Auteurs Lisette Wevers en Francisca Kramer weten er alles van, en geven tips en handvaten zodat je beter om kan gaan met de teleurstellingen van het leven.
Het boek heeft een duidelijke indeling met hoofdstukken die logisch op elkaar volgen, waardoor het fijn leest. Door middel van psychologische theorieën, verhalen uit de praktijk en een historisch perspectief belichten de auteurs de verschillende onderwerpen. Het boek stipt verschillende onderwerpen aan, maar gaat nergens echt dieper op in. Hierdoor blijft het vrij oppervlakkig.
De informatie is niet nieuw en ze gebruiken veel bronnen, maar hebben hier een goed lopend en interessant verhaal van gemaakt. Veel hoofdstukken bevatten ook tips om minder perfectionistisch te worden, of juist opdrachten, zoals het maken van lijstjes, die je bewuster maken van de keuzes die je maakt. Hierdoor is het Psychologisch handboek voor de niet zo perfecte vrouw geen eindeloze stroom van informatie, maar kan je er ook zelf mee aan de slag.
Helaas ligt de focus erg veel op het negatieve in het boek. Bijvoorbeeld bij het hoofdstuk over relaties wordt er uitgebreid besproken hoe een verkeerde hechting in je kinderjaren een negatieve invloed kan hebben op je relaties, waarna er ook nog een volledig hoofdstuk komt over scheiden. Het is duidelijk, het leven zit vol "uitdagingen, hindernissen en moeilijkheden", maar dit wordt er vrij dik bovenop gelegd. Het zou mooi zijn geweest als er ook was gewezen op de positieve manieren om dit te benaderen.
Wevers en Kramer gebruiken gemakkelijk taalgebruik om complexe onderwerpen aan te snijden. Hierdoor zijn de onderwerpen benaderbaar en leest het snel weg. Met uitspraken zoals “Ik zie mijn ondermijnende gedachten als scheten van mijn geest: ze stinken, maar waaien wel weer weg” geven de auteurs een humoristische touch aan het boek.
Soms wordt er wel iets te luchtig gedaan over zware onderwerpen. Wanneer een van de auteurs aangeeft dat ze geen zin had in een depressie, legt ze uit dat ze zichzelf er weer bovenop kreeg door onder andere te zingen onder de douche en naar de kapper te gaan. Ondanks dat ze aangeeft dat dit niet voor iedereen zal helpen, zijn zulke uitspraken vrij kort door de bocht.
Het Psychologisch handboek voor de niet zo perfecte vrouw is "een feest van herkenning", aldus de achterflap. Helaas is dit voornamelijk het geval voor de auteurs. Een persoonlijke touch maakt een boek vaak wat levendiger, maar de twee auteurs lijken beide een eigen favoriet thema te hebben waar ze over praten, wat gaandeweg het boek storend wordt. Bij stress, scheidingen en een gebrek aan zelfvertrouwen zou het volgen van een cursus mindfulness helpen. Niet geheel toevallig geeft auteur Lisette Wevers deze cursussen. Ook weet Francisca Kramer bij veel onderwerpen haar scheiding aan te stippen.
Een minpuntje van het boek zijn de slordige foutjes. Van missende punten en komma's tot letters in woorden, dit soort foutjes maken het boek een minder perfect handboek.
Al met al was Psychologisch handboek voor de niet zo perfecte vrouw een interessant boek om te lezen, maar niet om serieus te nemen. Een vermakelijk boek, maar het blijft te veel op de vlakte en de auteurs lijken te veel in hun eigen wereld te zitten om met een echt objectieve blik naar de onderwerpen te kijken. | 0neg
|
Een flink wat oversekste Jack wordt door zijn baas als stroman gebruikt voor een frauduleus opzetje om veel verkoop te genereren. Jack zint op wraak en laat m.b.v. zijn ook niet bepaald frisse broer Tom zijn baas van de aardbol verdwijnen. Intussen legt hij het aan met de dochter van zijn baas, louter om zijn baas te treffen. Als uiteindelijke moordenaar van zijn baas vind Jack dat hij de kwaadste nog niet is en dat hij wel geslaagd is in zijn leven.
Hoewel het boek makkelijk leest, vind ik het boek qua inhoud en spanning tegenvallen. Als bizar verhaal, rond twee narcistische personen, is het redelijk geslaagd. Inhoudelijk een beetje goedkoop, met veel seks zonder enige functie. Het plot heeft weinig diepgang en is nogal ongeloofwaardig om echt spannend te kunnen worden.
De schrijfstijl is niet verkeerd, maar verdient een beter verhaal. | 0neg
|
Als grote fan van Mary Higgins Clark was ik terug in de wolken met dit nieuw boek. Het kon me niet echt bekoren. Haar laatste boeken worden meer en meer stationsromannetjes. Hopelijk is haar volgende beter.
Zoals in de vorige recensies staat, haar personages hebben geen inhoud meer. Het huwelijk komt zo uit de lucht gevallen dat je denkt dat er een stuk verhaal uitgenomen.
Jammer.
Toch kijk ik alweer uit naar haar nieuwste boek, hopelijk wordt die beter met meer inhoud in het verhaal. | 0neg
|
De Genezer speelt zich af op een achtergrond van verval. Door de klimaatverandering lijkt het einde van de wereld nabij en 2 dagen voor kerstmis verdwijnt de vrouw van Tapani Lehtinen spoorloos. Al snel merkt Tapani dat hij, in die wereld van chaos, alleen staat in zijn zoektocht. Een zoektocht die mogelijks in verband staat met “De genezer”, een radicaal milieuactivist naar wie zijn vrouw journalistiek onderzoek deed.
Het uitgangspunt van dit debuut van de Fin Antti Tuomainen klinkt alvast veelbelovend.
Al snel wordt duidelijk dat Tuomainen over een vlotte pen beschikt. De sfeerschepping van een apocalyptische wereld is goed, maar helaas is dit van korte duur.
Vanaf het tweede deel (het boek bestaat uit 3 delen), verdwijnt de apocalyptische setting naar de achtergrond. Wat overblijft is de zoektocht van een radeloze man naar zijn verdwenen echtgenote, een verhaal dat zich om het even waar zou kunnen afspelen. Die zoektocht verloopt dan ook nog weinig origineel en voorspelbaar. Door de beperkte uitwerking van de personages blijft je bovendien met heel wat vragen zitten.
Tuomainen won met dit boek de Clue Award voor de beste Finse misdaadroman. Mij heeft hij in elk geval niet kunnen overtuigen. Voorspelbaarheid, gebrek aan originaliteit en bijgevolg gebrek aan spanning maken dat ik dit boek niet meer dan 2 sterren kan toekennen. | 0neg
|
Aardig avonturenboek met weinig diepgang
In 2001 verscheen het origineel al op de markt en tot dit moment, is er in 10 jaar tijd niets nieuws van Glynn in Nederland verschenen. Het boek Roofbouw uit 2011 is de editie die naar aanleiding van de film Limitless is uitgegeven. Niets nieuws, als je tenminste de cover niet meerekent. Hierop wordt de film aangeprezen met Bradley Cooper en Robert de Niro.
Het verhaal ontwikkelt zich niet als een echte thriller. Eddie Spinola komt via zijn ex zwager Vernon Gant, in het bezit van de drug MDT-48. Degene die ze inneemt ondergaat geestelijk een intelligentieboost die zijn weerga niet kent.
Dat lijkt allemaal positief maar het negatieve aspect is dat je niet meer zonder kunt.
Vernon wordt dood gevonden en Eddie eigent zich de pillen toe. Hij stijgt op de maatschappelijke ladder in korte tijd naar iemand waar anderen respect voor krijgen en graag raad van hem willen hebben.
Maar Eddie begint meer nadeel dan voordeel van zijn pillen te krijgen en gaat op zoek naar de oorsprong van de drug. Nier meer zo zeker van zijn leven probeert hij een oplossing te vinden.
Inderdaad geen thriller maar een verhaal waar je wel een aantal uurtjes plezier aan kunt beleven. Weinig diepgang dus een boek dat mee kan in de vakantiekoffer. | 0neg
|
Het is Jan Wolkers dus goed geschreven maar met veel gefrustreerde seks en dood. Ik begreep niet wat de hoofdpersoon dreef. Ik had het gevoel dat de gebeurtenissen nogal geforceerd werden om naar een bepaalde eindresultaat (= seks en/of dood) te komen. Hoofdpersoon Eric heeft moeite met vrouwen, voelt zich (onterecht) afgewezen maar behandelt vrouwen zelf ook respectloos. Speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog met thema's als angst, eenzaamheid, lust en wanhoop. Boek met een erg beklemmende sfeer. | 0neg
|
Het was een redelijk goed boek, maar toch heb ik mijn twijfels. Normaal houd ik van detectiveverhalen en moorden, maar dit... Ik denk niet dat ik ooit nog een boek van Aspe ga nemen. Een paar stukjes waren goed, maar voor de rest... | 0neg
|
In het boek Ik zal verdwijnen in het donker beschrijft Michelle McNamara haar speurtocht naar een man die meer dan tien jaar verkrachtingen en moorden heeft gepleegd in de Verenigde Staten. Het boek is echter maar voor de helft door McNamara geschreven. Ze overleed in 2016 voordat ze dit boek kon afronden. Het manuscript is door een schrijver en een researcher voltooid op basis van haar enorme hoeveelheid aantekeningen.
Het boek staat bol van de details en tientallen misdrijven die in de loop der tijd gepleegd zijn waardoor verhaal zeer verwarrend overkomt. De titel van het boek verwijst naar de dader, maar het boek gaat toch vooral over de obsessie van de schrijfster om de zaak op te lossen. Een vrouw en haar obsessie had ik een betere titel gevonden.
Doordat het boek over waargebeurde misdaden gaat hoort het thuis in het genre True crime, maar dit is wel het minst goede boek dat ik ooit in dit genre gelezen heb. De schrijfster treedt wat mij betreft veel teveel op de voorgrond. Als dit het enige True crime-boek is wat iemand ooit leest, dan zou het genre tekort gedaan worden. Dit boek en haar aantekeningen vormen ongetwijfeld een schat aan informatie voor een volgende schrijver die het verhaal van de Golden State Killer zal verwoorden. | 0neg
|
Bij het schrijven van deze recensie heb ik Uit liefde beoordeeld conform de door de uitgever geschetste literaire strekking van het verhaal, gesuggereerde superlatieven en daardoor gewekte verwachtingen. Gelieve dus vanuit dit gegeven de recensie te lezen.
De doorgewinterde lezer zal een zeer harde dobber hebben aan Uit liefde, dat meer bedoeld lijkt voor niet al te kritische thrillerlezers die dagdromen van een puissant rijk leven met die spreekwoordelijke prins op het witte paard. Het verhaal zou misschien nog te verteren zijn als Kate Morgenroth zich had bediend van een spottende en gekscherende schrijfstijl, daardoor de groep ons soort mensen bewust een hak zettend. Maar elke badinerende toon ontbreekt.
Sofie verhuist met haar man naar een riant Tudor-pand van 15 miljoen dollar in een villastadje even buiten New York. Ze sluit zich aan bij een leesclub die zich oriënteert op het detectivegenre. Het clubje in luxe levende vrouwen houdt zich vooral bezig met uiterlijk vertoon, schoonheid, geld, haute couture, huwelijksproblemen, versnipperde relaties, sappige roddels en andere futiliteiten.
Tijdens een ochtendwandeling vindt Sofie het lijk van een van de leden, hangend in een boom. Zelfmoord? Moord? Sofie vertrouwt het niet. De twee ingeschakelde rechercheurs zijn het met haar eens en luisteren vol bewondering naar wijsneus Sofie. Want Sofie leest haar hele leven al detectives, heeft dus kennis van zaken en laat zich deze wereldkans op het oplossen van een moordzaak niet ontnemen.
Als een echtgenoot van een van de clubleden wordt verdacht, raakt Sofie dieper in het onderzoek betrokken. Ons pseudotalent mag zelfs van de rechercheurs — als ze maar voorzichtig is — met de vermoedelijke moordenaar omgaan en hem uitvragen. Het onderzoek met behulp van nietszeggende cryptogrammen en goedbedoelde prietpraat is te vermoeiend voor woorden...
Bent u er nog? Niet in slaap gevallen? Tóch een lichtpuntje! Op het laatste moment weet Morgenroth ons nog te prikkelen; de plot verrast. Morgenroths schrijfstijl is tenenkrommend en de verwoorde gesprekken zijn van een irritante onnozelheid. Dat uitgevers vaker volledig misplaatst het label "literaire thriller" op een cover zetten, dat weten we inmiddels wel; maar daarom is het nog niet terecht. En wordt met 'sexy' het eenmalige gefriemel in een donkere gang bedoeld? Verder is de verwijzing naar de klassieke vertelkracht van Agatha Christie zó misplaatst, dat de grande dame van het spannende boek zich zou omdraaien in haar graf. Morgenroths kneuterigheid lijkt op geen enkel moment op de befaamde kneuterigheid van Christie. Die is alleen van Christie en slechts weinigen gegeven.
In de grote zee van thrillerschrijvers dobbert Morgenroth stuurloos rond. Reddingsboeien worden haar op de flap toegeworpen, maar of ze daarmee wordt gered? | 0neg
|
Leuvenaar Guido Eekhaut heeft, naast een carrière bij de bank BNP Paribas Fortis, al een aardige bibliografie bij elkaar gepend. Na de extreem productieve jaren 2010 en 2011 waarin hij telkens vijf titels aan zijn publiek mocht voorstellen, doet hij het de laatste tijd wat rustiger aan: vorig jaar was er De schuld van Rosenboom, het derde deel in de serie rond rechercheur Walter Eekhaut. En nu kan men de op zichzelf staande roman Aliettes gevoel voor wraak in de winkels vinden.
In het boek, dat gesitueerd werd in 2004, maken we kennis met de twintiger Aliette die, na een jaar trekken door Thailand, amper terug in België al naar Londen gestuurd wordt, waar haar grootvader Gilles Rouffanche een baan voor haar geregeld heeft bij een bank. Ook krijgt ze een opdracht mee van haar opa. Ze moet zich proberen te nestelen in de nabijheid van John Bergman, de gedoodverfde winnaar van de volgende nationale verkiezingen in Groot-Brittannië, om zo mogelijk genoegdoening te zoeken voor de wandaden van diens grootvader, die op 10 juni 1944 als bevelvoerend SS-officier van een wraakexpeditie op het Franse dorpje Oradour-sur-Glane, verantwoordelijk was voor het uitmoorden van Gilles familie.
Vertrekkend van een gruwelijke, amper bij het grote publiek bekende voetnoot in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog bouwt de negenenvijftigjarige Guido Eekhaut op zijn dooie gemak een verhaal op dat zelfs een mogelijke, maar vergezochte verklaring geeft voor de bankencrisis. Deze traagheid geeft het verhaal enerzijds body en een zweem van degelijkheid, maar anderzijds voelt het aan alsof de inleiding zich tot aan het orgelpunt uitstrekt. De vraag wanneer het verhaal nu echt zal openbarsten, komt meermaals naar boven bij de lezer, maar wordt nooit beantwoord. Onderweg veroorlooft de auteur zich ook nogal wat vrijheden − zo treedt president Bush af en wordt Sarah Palin aangeduid als zijn opvolger – wat niet als negatief moet gezien worden, maar wat wel extra aanpassings- en inlevingsvermogen vraagt.
Het hoofdpersonage beweegt zich verwonderd, als een Alice in wonderland, door het verhaal, waar ze schijnbaar moeiteloos en door het lot geholpen, haar doel bereikt, zonder dat ze ook maar een vinger hoefde uit te steken, waardoor er van een enige spanning niet echt sprake is. Aliettes gevoel voor wraak moet dan ook eerder beschouwd worden als een roman, waar er van een uitgesproken plot geen sprake hoeft te zijn dan als een spannend boek.
Hoewel het verhaal best prettig wegleest, houdt de auteur vast aan zijn typische, van elke aanzet tot humor gespeende stijl, waardoor het geheel nogal droog overkomt. Maar het moet gezegd dat deze stijl past bij de thematiek en setting van het verhaal. Het broeden op wraak en het proberen behalen van een verkiezingsoverwinning zijn best serieuze aangelegenheden.
Daarnaast is het jammer dat de personages niet echt tot leven komen en dat een wereldstad als Londen niet beter benut wordt als locatie, want veel verder dan straatnamen en metrostations komt de auteur niet. Ondanks het feit dat hij een echte Londenkenner is, zal hij met dit boek geen enkele lezer warm maken om deze metropool met een bezoek te vereren.
Met Aliettes gevoel voor wraak leverde Guido Eekhaut een subtiele, intrigerende roman af waarin politiek en financieel gewin met elkaar vervlochten zijn en samengehouden worden met een strikje familiedrama, maar waarvan het hart van de doorsnee liefhebber van het spannende boek niet sneller zal gaan slaan. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.