text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Wat een verspilling van papier. Dit boekje is ogenschijnlijk door de schrijver zelf uitgegeven, maar zonder dat daar redactie of zelfs maar kritische proeflezers aan te pas zijn gekomen. Het is zo amateuristisch geschreven, dat zelfs bouquetreeksromannetjes meer literair verantwoord zijn. Wanneer je voor één euro een boekje koopt bij de supermarkt, heb je al geen hooggespannen verwachtingen, maar soms blijken die boekjes verrassend leuk. Dit boek niet. Dat het uit 2003 stamt en dit nog steeds de eerste druk is, was al een indicatie. Het zijn slechts 146 bladzijden, maar dat zijn er 146 te veel. | 0neg
|
Het boek is een interview met de grondlegger van Geweldloze Communicate, Marshal Rosenberg.
Er staat beschreven hoe dit principe werkt en het in verschillende situaties kan worden toegepast.
Er staan veel voorbeelden in uit het leven van Rosenberg en hoe fantastisch het allemaal werkt, alsof het een ronkende reclamefolder betreft. Storend. Geen aanrader terwijl de techniek wel een aanrader is. | 0neg
|
Ongelooflijk dat dit de zelfde schrijfster is als van de Jessica Haider serie, waar ik enorm van heb genoten en het erg jammer vond dat deze ineens stopte. Dit boek is erg voorspellend, en heeft geen spannende momenten. Een min of meer vervolg op de Nelleke Winter serie die de verloren moeder is en die nu als psychologe werkt. Een hoop gebabbel en een cursusje hoe werkt het bij de politie. Gezien de laatste zinnen van dit boek zal er nog wel een tweede deel verschijnen. Ik zal dit tweede deel echter niet gaan lezen. Jammer ik had een ander boek en niveau verwacht. | 0neg
|
De verwachtingen waren hooggespannen, overal goede recensies. Fitzek is sowieso al een populaire schrijver waar veel mensen het over hebben, dus ik moest ook maar eens een boek van hem lezen...
"Goed geconstrueerd" lees ik hier en daar, bij mij blijft voornamelijk "geconstrueerd" over. Ongeloofwaardig, vermoeiend, en het is dat het boek makkelijk leest en dun is anders had ik het boek op bladzijde 150 dichtgeslagen en niet meer aangeraakt.
De stijl van Fitzek vermoeide mij enorm, korte hoofdstukken en de drang om elk hoofdstukje te moeten eindigen met een mini cliffhanger begon redelijk snel te irriteren.
De ene ongeloofwaardige gebeurtenis na de andere. Vol met trucs om de spanning vast te houden. Of in ieder geval een poging tot het vasthouden van de spanning.
Het einde trekt het boek nog iets omhoog, hoewel de clou niet verrassend is. Dit zorgt op de valreep nog voor een extra ster, anders had de score wat mij betreft echt bedroevend geweest. | 0neg
|
In 1926 schreef de Tsjechische schrijver Vančura het verhaal over een klein stadje, waar helemaal niets gebeurde. Het plaatsje lag aan een rivier, waaraan, midden tussen de wilgen, een zwembad lag waar 'de badmeester' en zijn vrouw de baas waren. Twee vrienden van badmeester Antonín, een kanunnik en een majoor, waren veelal de enige, niet betalende klanten. Ze voerden discussies, die nergens over gingen en lieten het werk over aan de vrouw van Antonín, Katerina.
Dan komt er een woonwagen naar de stad, met daarin een circusartiest met zijn lieftallige assistente. Ze brengen de hoofden van de stedelingen op hol. Onrust alom. De vrienden leggen het aan met Anna, de assistente, Katerina denkt met de circusartiest verder door het leven te gaan. Antonín vindt dat prima: zo komt hij eenvoudig van zijn heerszuchtige vrouw af.
Helaas, als de woonwagen verder trekt is alles weer bij het oude.
Er stonden prachtige zinnen in dit boek, maar het geheel was toch net zo slaapverwekkend als het leven in dit stadje. | 0neg
|
Na het lezen van de flaptekst en andere recensies over het boek, was ik ontzettend benieuwd naar Galveston. Roy - een huurmoordenaar - die te horen krijgt dat hij kanker heeft en vervolgens 'eindelijk het juiste doet'. Stiekem had ik al gelijk hoge verwachtingen en was ik benieuwd wat de effecten/gevolgen waren van het feit dat hij kanker heeft (hoe Pizzolatto dat verwerkt zou hebben). Ook was ik benieuwd wat er precies werd bedoeld met 'hij doet eindelijk het juiste' en hoopte ik dat dit een belangrijk onderdeel van het boek zou worden.
Ik denk dat het simpel gezegd gewoon zo zit: soms heb je een boek die je vanaf de eerste bladzijde meesleurt of betrekt in het verhaal, soms heb je een boek wat trager op gang komt, maar je uiteindelijk toch meetrekt of je betrokken laat voelen in het verhaal en soms heb je een boek wat dit allebei niet heeft. Dit laatste geval was bij mij bij Galveston.
Het boek heeft me gewoon de hele tijd niet kunnen boeien en ik voelde me nooit echt meegetrokken in het verhaal. Alsof iemand een verhaal aan het vertellen is en je eigenlijk er niets van begrijpt/continue afdwaalt met je gedachten...
Galveston is niet een ontzettend slecht boek, want het verhaal is in principe wel oké en de personages ook, maar ik 'voelde' het gewoon niet. Ondanks dat er een paar betere stukjes in zaten, heb ik me echt door Galveston heen moeten lezen. Toen ik het boek had uitgelezen dacht ik: "Is dit het nou?"
Nee... Galveston... het heeft me gewoon niet geraakt en/of meegetrokken. En stiekem had ik wel verwacht dat dit wel zo zou zijn, gezien de flaptekst en de recensies.
Jammer... ik denk dat het best een goed boek had kunnen zijn. Als het me maar had meegetrokken.
Heb ik nu te hoge verwachtingen gehad...? | 0neg
|
Alle andere delen ook gelezen en ik had gehoopt op meer diepgang als het Christian Grey meer personage had moeten geven. Dat had best gekund, maar ik vond het allemaal erg blijven hangen.
Opnieuw veel seks, weinig diepgang, op een gegeven moment zelfs irritant gedrag en vervelende dialogen. En overdreven veel herhaling. Hierdoor vielen mij de fouten in de tekst veel meer op.
Als er mogelijk nog een deel komt haak ik af. | 0neg
|
Tijdens een duikvakantie op Corsica ontdekt Irene dat er geheime testen worden gedaan met speciale duikcapes die gemaakt zijn van een onbekend materiaal. Ze gaat op onderzoek uit met Jean, een duikinstructeur die ze op Corsica heeft ontmoet. Samen ontdekken ze dat zaken die aanvankelijk geen verband leken te hebben toch met elkaar verweven zijn.
Nephilas netwerk kenmerkt zich door een enthousiaste schrijfstijl. Het is een boek waarin veel actie aanwezig is. De liefde van de schrijfster voor Corsica, voor de onderwaterwereld en het duiken zijn merkbaar. Deze passages zijn uitschieters en ze leveren beeldende scènes op. Het is een boek dat vlot leest en soms spannend is. De hoofdpersoon Irene komt tot leven. Dit geldt ook voor Jean, de duikinstructeur. Bij andere karakters is dit minder het geval.
Ik kan me voorstellen dat Nephilas netwerk een lekker vakantieboek is. Het speelt zich af in een exotisch gebied, er is avontuur, een Nederlandse heldin en een prettig klimaat. Kortom : alle ingrediënten voor een vlot lezend zomervakantieboek zijn aanwezig. Toch heb ik een paar kanttekeningen. De aanleiding voor Irene om de zoektocht te starten is een afgeluisterd gesprek bij de kapper. Dat kwam bij mij niet geloofwaardig over. En dat geldt voor nog een paar gebeurtenissen. Zo vond ik het gedrag van de ouders wier kind ernstig ziek in het ziekenhuis ligt niet overtuigend. Daarnaast bekroop me soms het gevoel dat de schrijfster erg veel kwijt wilde in dit boek. Iets minder had gemogen. Ik had soms de ervaring van teveel overdaad die schaadt.
Blijft staan dat dit een vlot en ontspannend boek is met een aardige dosis spanning en een vleugje romantiek. | 0neg
|
Charles Maclaen woont met vrouw en kinderen aan de Schotse westkust, waar hij leeft van het toerisme. Hij baat er een kleinschalig makelaarskantoor uit dat gespecialiseerd is in kleine eigendommen en vakantiehuisjes. Maclean werkte ook mee aan een aantal reistijdschriften en ecologische magazines en publiceerde al een aantal fictie en non-fictie werken. De smaak van stilte is zijn eerste spannende boek.
Het verwerken van de dood van hun dochter Sophie drukt zwaar op het huwelijk van Laura en Ed Lister. Omdat de politie er maar niet in slaagt een dader te vinden, ziet de succesvolle zakenman Ed zich genoodzaakt zelf de dood van Sophie te wreken. Door gebruik te maken van al zijn connecties komt hij Ward een leeftijdsgenoot van zijn dochter op het spoor. Maar hoe dichter hij de dader op de hielen komt te zitten, hoe duidelijker het wordt dat Ed zelf een belangrijke rol speelt in de beweegredenen van de dader.
In een vlot lezende stijl stuurt de auteur zijn verhaal en hoofdpersonages dwars door een flink aantal Europese kunststeden, om zijn ontknoping te situeren aan de andere kant van de oceaan, in de omgeving van New York. Maar het is jammer dat, door het doorkruisen van zoveel plaatsen, er geen band groeit tussen de lezer en de locaties, die elk op zich, toch wel de moeite waard zijn en hun charme hebben.
Ed Lister, die bijzonder realistisch getekend wordt, buiten beschouwing gelaten ontstijgen de andere personages het tweedimentionale niet. Ook Ward blijft een bordkartonnen figuur, die door zijn ongelooflijke intelligentie hij kan en weet blijkbaar alles- bijdraagt aan de ongeloofwaardigheid van het verhaal. Hij is nog het best te vergelijken met de donkere tegenhanger van Pendergast uit de boeken van Preston & Child.
De fundamenten van de plot zijn meer dan behoorlijk, maar de invulling van de details had beter gekund. Het totaalbeeld van De smaak van stilte is dan ook een vergezocht en ongeloofwaardig verhaal. Een ervaren misdaad auteur had met deze basisgegevens wellicht een veel sterkere thriller afgeleverd...
Ook blijft het raden waarom uitgeverij Mynx geopteerd heeft voor deze cover, want zowel de omslagfoto van de onderkant van een insect (een kakkerlak?) als de verwijzing naar Hannibal staan volledig los van de inhoud van het boek.
Charles Maclean heeft nog veel werk voor de boeg om in de wereld van het spannende boek hetzelfde hoge niveau te halen als met zijn landelijke romans waarmee hij al in de prijzen viel, want De smaak van stilte komt niet boven de middelmaat uit. | 0neg
|
Vol verwachtingen begon ik aan het boek omdat de achterflap me echt aansprak. Na zo'n 100 pagina's zat ik echter nog steeds niet in het verhaal. Regelmatig moest ik pagina's opnieuw lezen omdat ik gewoon niet meer mee was, niet omdat het te moeilijk was, maar omdat het me niet meer kon boeien. Op het einde bleef ik op mijn honger zitten, omdat ik steeds maar hoopte dat het toch een beetje spannend zou worden, maar dit was niet het geval. Misschien heb ik het boek onbewust vergeleken met andere fantasie- en SF-verhalen (The Lord of the Rings, De Hongerspelen, Koepels...) waarin ik wel meteen werd meegezogen. Het boek deed me op sommige momenten denken aan de Chaos-trilogie waar de personages gedachten kunnen horen. Heeft de schrijfster zich hierdoor laten inspireren of is dit louter toeval? Of ligt dit genre me gewoon niet? | 0neg
|
“Ontaarde moeders” gaat over vier generaties vrouwen, die je geen van allen doorsnee kunt noemen. Centraal staat het moederschap, bij elk van de moeders is daar iets mis mee. Geen van hen is gelukkig met hun moederrol en ook met hun leven is van alles mis.
Het boek begint met een stuk over Bonnie, zij is in Nairobi om aan een nieuw boek te werken. Ze heeft haar dochter Maryemma bij haar man achtergelaten, omdat zij het niet aankon gebonden te zijn aan een kind en niet haar eigen gang te kunnen gaan. Haar man, Zwiers, is ook in Kenia, waar hij werkt bij opgravingen. Hij is archeoloog en zelden in Nederland. Maar als Maryemma 11 jaar is, neemt hij een baan aan in Sibculo om haar in Nederland naar een middelbare school te kunnen sturen. Bonnie is geboren in Sibculo en haar familie woont daar nog. Zij gaan logeren bij Meijken, de 18 jaar oudere zus van Bonnie, en haar man Gert Balm.
Meijken is 37 jaar geleden voor het laatst buiten geweest, op haar trouwdag. Sindsdien is zij binnengebleven, omdat Moeder gezegd heeft dat ze binnen moet blijven om commotie te voorkomen. Het enige wat zij doet is eten en zij is dan ook vreselijk dik. Met de komst van Zwiers en Maryemma verandert er veel en Meijken gaat naar buiten om Moeder op te zoeken.
Maryemma is opgegroeid zonder andere kinderen en met een wat wereldvreemde vader. Zij is dan ook een bijzonder kind dat in een soort droomwereld leeft.
Twee van de vrouwen leven met een groot geheim. Moet dat verborgen blijven of is het juist beter dat er openheid komt?
Aan het einde van het boek wordt duidelijk wat het geheim is, al zijn er in de loop van het verhaal zo veel aanwijzingen dat het niet als een verrassing komt.
“Ontaarde moeders” is een boek dat me niet echt kon boeien. Er wordt veel uitgeweid over allerlei zaken en is traag en regelmatig uitgesproken saai.
Ook het constante herhalen van bepaalde uitdrukkingen (bijvoorbeeld “baren en zogen”) werkt storend.
Het enige wat het boek nog enigszins aangenaam maakt, zijn de uitgesproken feministische denkbeelden van Bonnie en de manier waarop zij uitlegt waarom zij haar dochter bij de vader achtergelaten heeft en voor zichzelf heeft gekozen.
Renate Dorrestein (Amsterdam, 25 januari 1954) startte midden jaren '70 samen met een vriendin het productiebedrijf Proburo, dat voor tijdschriften bijlagen verzorgde. Van 1977 tot 1982 publiceerde zij in Het Parool, Viva, Onkruid en Opzij (waarvan zij van 1982 tot 1987 redacteur was). Daarnaast was Renate Dorrestein in 1986 betrokken bij de oprichting van de Anna Bijns Stichting, die elke twee jaar de Anna Bijns Prijs uitlooft voor "de vrouwelijke stem in de letteren" en was zij ambassadeur van het feministische online tijdschrift LOVER.
Voor haar hele werk ontving zij in 1993 de Annie Romeinprijs, was genomineerd voor de Libris Literatuurprijs voor Een sterke man, ontving een nominatie voor de Publieksprijs met Een hart van steen en in 2002 een nominatie voor de AKO Literatuurprijs voor Zonder genade. Ook kreeg Dorrestein twee internationale nominaties.
Haar boek Want dit is mijn lichaam was in 1997 het boekenweekgeschenk van de CPNB.
Renate Dorrestein schreef tot nu toe bijna 40 boeken. | 0neg
|
Het boek komt traag op gang omdat eerst de achtergronden uitgelegd worden. De wens om met een zeilboot de wereld rond te zeilen speelt hierbij een belangrijke rol. Dit komt niet erg overtuigend over, temeer daar de auteur (en dus de hoofdpersonen) niets van (zee)zeilen afweet. Zelfs de gebruikelijke terminologie is onbekend. | 0neg
|
Het verhaal gaat over een moordenaar die zijn slachtoffers mummificeert. Hij maakt jacht op iemand uit het verleden en met een obsessie die grenst aan krankzinnigheid. Op bepaalde momenten zeker wel spannend maar het was moeilijk te volgen. Ik heb dit boek op mijn e-reader gelezen en ben zeker niet tevreden met dit ebook. Misschien komt dit door de manier waarop het boek wordt weergegeven. Ik heb me echt kapot geërgerd aan de vele taalfouten, woorden die uit elkaar zijn getrokken, plotselinge cijfers in de woorden en de hoofdstukken die doorliepen zodat je ineens van de hak op de tak leest. Ik wil het boek graag nog een keer lezen maar dan als "echt" boek, dan kan ik misschien wel genieten van het verhaal. Wie weet krijgt het dan nog een ster meer. | 0neg
|
Ik ben op pagina 150 aanbeland en twijfel, ik vind het nog niet echt wat....
Het boek irriteert me vooral. Toch wil ik graag weten wat er nou aan de hand is.
Dus wegleggen is lastig, maar ik schiet ook niet op. | 0neg
|
Saai
Wat kan ik meer zeggen.
Zwartgallig saai.
Dat is al een woord meer.
Het is dat het maar een boekje is, anders had ik het nooit uitgelezen. | 0neg
|
Sorry. Ik kan echter niet zo positief zijn. Ik heb mij echter door het boek moeten worstelen. Hij schrijft zeker met kennis van zaken maar daarvoor heeft hij zijn(vermoedelijk) medewerkers. Ja het is spannend maar daar is ook alles met gezegd. Na enkele hoofdstukken is het verhaal voorspelbaar. De Russen zijn de slechte en wij Amerikanen kunnen alles. Het verhaal gaat erin als een ijs gekoelde Stolichaya - martini(Kirkus Reviewe). Sorry, niet bij mij. | 0neg
|
Zelden heb ik zo een oninteressant boek als dit gelezen... Ik heb me echt er doorheen moeten worstelen. Zonde van mijn tijd geweest. | 0neg
|
Bundeling van absurde en inhoudsloze verhaaltjes. Alsof je naar iemand zit te luisteren die stoned is. Het is even grappig, maar al snel ben je er wel klaar mee. Er zit niets scherpzinnigs tussen; louter nonsens. | 0neg
|
Anne van Doorn, schrijver van De ouders keerden niet terug en van een (behoorlijk) aantal e-novelle, komt nu met een volgend verhaal rond particulier rechercheur Robbie Corbijn en zijn assistente Lowina de Jong in het boek De student die zou trouwen. Onder een andere naam heeft hij nog eens onder andere acht misdaadromans gepubliceerd.
In de zomer van 1976, op 8 juli, verdwijnt de dan 23-jarige student Jan Willem de Geer van de aardbodem. Op 17 juli zou hij in het huwelijk treden met Helma Lansink, maar omdat hij op die 8e juli niet met de trein vanuit Utrecht (zijn woonplaats) in Kampen (bij Helma) aankomt, gaat Helma met haar vader naar Utrecht om te proberen te achterhalen wat er gebeurd kan zijn. Alle mogelijke scenario’s worden onderzocht, maar er wordt geen spoor van Jan Willem gevonden. Tot in 1983 de fiets, waarop hij (de dag van zijn verdwijning) naar een boekhandel was gegaan, in een vaart gevonden wordt. Maar ook hiermee wordt het raadsel rond zijn verdwijning niet opgelost.
In 2011 overlijdt hoofdinspecteur Jan Sellens, die zich met de zaak heeft beziggehouden. Aangezien de familie de Geer zich nog steeds niet wil en kan neerleggen bij een sluiting van het dossier, besluiten ze een particulier recherchebureau in te schakelen. En dus gaan Robbie Corbijn en Lowina de Jong, als specialisten in private opsporing van vastgelopen onderzoeken, met deze zaak aan de slag. Dan, veertig jaar later, nadat bij een herfststorm op de Utrechtse Heuvelrug een boom ontworteld raakt en skeletresten boven de grond komen, rijst de vraag of het hier gaat om de resten van het lichaam van Jan Willem.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Lowina. Zij is financieel in de problemen geraakt na het overlijden van haar vader. Daardoor woont zij bij haar nicht en diens man in huis. Dit verloopt echter niet helemaal probleemloos. Er zijn in het verhaal een aantal verhaallijnen die aangezet worden, maar die verder niet echt uitgewerkt of bijgehouden worden. De reacties van de familie van Jan Willem worden uitvoerig beschreven, maar een reactie van bijvoorbeeld Helma niet. Hetzelfde geldt voor de verhoudingen tussen de nicht van Lowina en diens man en de vriendschap c.q. relatie tussen Lowina en Frederico.
De zaak zelf wordt door van Doorn nogal plastisch en sec beschreven. De emotie bij de familieleden van Jan Willem is er in bepaalde gevallen wel, maar de schrijfstijl maakt dat deze emotie je als lezer niet echt raakt.
Met betrekking tot de zaak waar Robbie en Lowina mee bezig zijn, wordt vaak in herhaling getreden. Mogelijke theorieën over omstandigheden en personen worden elke keer opnieuw naar voren gebracht. Ook de verhoren van de vele personen maakt het verhaal langdradig. Het boek kent dan ook, in zijn geheel, totaal geen spanning. De plot is wel redelijk uitgewerkt, maar niet echt overtuigend en bevredigend. Dan moet nog worden opgemerkt dat de titel weinig aansprekend is.
De persoon Robbie Corbijn is door raadselen omgeven. Lowina weet nauwelijks iets van zijn achtergrond of waar hij woont. Hij geeft aan bij de politie te hebben gewerkt, maar dat verhaal wordt door Frederico, die zelf bij de politie is gaan werken en navraag heeft gedaan, ontzenuwd. Maar ook Lowina heeft zo haar geheimen en daarom durft zij Robbie niet te confronteren met dingen die zij te weten is gekomen, bang dat ook hij vragen gaat stellen. Wellicht komen we meer hierover te weten in het volgende boek van van Doorn: De man die zijn geweten ontlastte, dat in 2019 wordt verwacht.
De belangrijkste inspiratiebronnen voor van Doorn zijn Agatha Christie en Arthur Conan Doyle, maar hun niveau haalt hij tot op heden bij lange na nog niet. | 0neg
|
Op de vooravond van een zeer belangrijke beslissing kiest Sanne voor het onverwachte. Zij was voornemens om haar leven voor altijd met die van Thijs te verbinden, maar plotseling slaat de twijfel toe. Is ze wel aan zo’n grote stap toe? Vertrouwt zij helemaal op de juistheid van haar keuze? Is het leven met Thijs, vol glamour en aandacht van de pers, wat zij echt wil in haar leven?
Sanne is omringd door veel familie en vrienden. Het duurt even voordat de lezer alle personages en namen op de juiste plaats heeft gezet. Het boek staat vol met vlotte dialogen, snelle wisselingen van plaats en personen en een bijna eindeloze reeks dagelijkse activiteiten.
De zoon van Sanne krijgt een buitengewone kans om zijn ambities te realiseren en zijn carrière een flinke duw opwaarts te geven. Maar wat zijn de consequenties voor hem als familieman en vader? Welke prijs zullen zijn vrouw en gezin betalen voor deze keuze?
Sanne onderhoudt vele warme relaties: met homoseksueel stel Daan en Abel, die haar altijd terzijde staan met goede raad, wijn en lekkere hapjes; met juffrouw Schaap, die een gave heeft om in de toekomst te kunnen kijken, en haar terminaal zieke tuinminnende man; met beste vriendinnen Marleen en Yvonne (die bij nader inzien toch een iets minder goede vriendin blijkt te zijn); met haar zuster Cathy en haar familie. Het leven wervelt om Sanne heen, druk, intens, amusant. De lezer wordt enerzijds bevangen door al deze drukte en overvloedige dialoog, anderzijds lijkt het een soort camouflage voor een flinterdun verhaal.
Het tempo van het boek en de (ietwat onbenullige) levensvragen die Sanne probeert op te lossen, suggereren een veel jongere vrouw. Op het moment waarop de lezer zich realiseert dat het hier om een vrouw dik in de vijftig gaat, wordt het personage ongeloofwaardig. Men begint zich af te vragen hoe Sanne haar ongelooflijke naïviteit al die jaren heeft weten te bewaren. Ze heeft een aantal misgelopen relaties achter de rug en toch staat ze onbevangen en argeloos tegenover elke nieuwe man die ze ontmoet. Wanneer het noodlot toeslaat (voorspelbaar en daardoor helaas niet zo aangrijpend), is Sanne in staat om in no time te herstellen en de nieuwe kansen te omarmen, met een veerkracht die veel beter bij een jonge vrouw zou passen. Een vijftigplusser zal een veel langere tijd nodig hebben om zo soepel te herstellen. Zelf verklaart ze haar levensfilosofie (nogal kort door de bocht) in een gesprek met haar zoon Wichard: “…ik weet zo ongeveer, wat ik doe, niet helemaal, maar voor een groot deel wel. Ik ga op mijn gevoel af….maar het leven moet geleefd. Dat vind ik echt. Ik ga niet in een hoekje zitten wachten tot ik mijn geluk langs zie komen. Ik wil op pad en ik grijp dat geluk zodra ik het zie. Zo wil ik leven”.
Het probleem met Sanne (en tevens met het boek) is dat men haar niet sympathiek vindt. Ze is onecht, te vlak, te leeg, te vol met allerlei clichés. Dat geldt trouwens ook voor alle andere personages. Wanneer tegen het einde van het boek ook nog een Rus verschijnt met alle zogenaamde typisch Russische eigenschappen (jawel, hij valt buiten in slaap met een lege fles wodka tussen zijn benen geklemd), begint het geheel bijna grotesk te worden. En de lezer begint zich ernstig zorgen te maken over het volgende avontuur van Sanne waarin ze op haar tachtigste nog steeds worstelt met de simpele vraagstukken in haar leven. | 0neg
|
In tegenstelling tot de voorgaande recensies vond ik het boek niet om door te komen.
Het was slecht vertaald en de zinnen liepen niet. Zwaar irritant! | 0neg
|
Wederom een boek waarvan ik niet begrijp waarom het het predikaat 'literaire thriller' meekrijgt.
Na het goede dubuut van deze schrijfster was ik erg benieuwd naar een volgend boek van haar hand. Ik kan alleen maar zeggen dat het erg tegenviel. Vlakke dialogen en totaal geen spanning. Het is meer een familiedrama dan een thriller en de personages hebben weinig diepgang. Omdat ik het toch heb uitgelezen: 2 duimpjes. | 0neg
|
Rechercheur Irene Huss wordt in dit verhaal geconfronteerd met een dode én een verdwenen verpleegster. In de Löwander-kliniek valt op een kwade avond de stroom uit. Een oude mannelijke patiënt overleeft het niet, maar erger nog, zijn verpleegster wordt dood gevonden. De volgende dag blijkt een van de andere verpleegsters verdwenen. Het geheel is des te vreemder omdat een getuige bij hoog en laag beweert een spook te hebben gezien
een verpleegster die vijftig jaar geleden in diezelfde kliniek zelfmoord heeft gepleegd.
Wat eigenlijk een heel aardig verhaal had kunnen zijn, wordt helaas te niet gedaan door het laten we maar zeggen mutsige taalgebruik. Of ligt het aan de vertaling? Het is fijn dat hoofdpersoon Irene Huss een goede relatie heeft met haar man en kinderen, maar als ik dingen lees als er klonk gezellig gebabbel dan denk ik toch echt niet aan een thriller. Verder wordt er ergens gesproken over iemand die op 2 januari werd geboren, maar dat wordt dan zijn naamdag genoemd, in plaats van zijn geboortedag. Een naamdag is iets heel anders.
Helene Tursten volgt het bekende patroon waarbij een rechercheur voorzien wordt van een degelijke achtergrond en gewoontes. We weten inmiddels dat Irene Huss een man heeft en twee tienerdochters, en verslaafd is aan koffie. Voor wat haar werk betreft zien we een verzameling mannen en vrouwen die elk wat eigenschappen meekrijgen, maar er is nergens iets te vinden waardoor echte spanning optreedt, niet op het werkvlak en niet op het persoonlijke vlak.
Uiteraard zijn er voldoende verdachten opgenomen in het verhaal. Irene wuift al in een vroeg stadium sommige personen weg, alleen omdat het líjkt dat ze een goed alibi hebben. Ook dat draagt niet bij aan de spanning. De Löwander-kliniek blijkt een erfenis te zijn van de moeder van de huidige eigenaar, maar het wordt als heel bijzonder omschreven dat haar man de naam van zijn vrouw heeft aangenomen bij hun huwelijk. Voor de rest wordt het verhaal bevolkt door een groot aantal gescheiden mensen die nog rondzeulen met de naam van hun ex, iets dat het geheel er niet makkelijker op maakt om te lezen.
Ook de uiteindelijke moordenaar komt niet echt als een verrassing, zelfs niet nadat de lezer kennis heeft genomen van ingewikkelde familie- en andere verhoudingen.
Het geheel heeft een hoog Libelle-gehalte en hoewel er dus vast veel mensen zijn die plezier zullen beleven aan dit boek, haalt Nachtronde het niet bij boeken van de bekende Scandinavische grootheden. | 0neg
|
Ik wil eerst en vooral zeggen dat ik nochtans een grote fan ben van de boeken van Pieter Aspe, maar dit boek kon mij niet bekoren. Dit boek is heel interessant voor mensen die zich interesseren voor de Duitse cultuur. Mij zegt dat persoonlijk niets, vandaar dat ik maar 1 sterretje geef. | 0neg
|
Op weg naar een duikvakantie, struinend door de boekenwinkel van Schiphol. En dan ligt daar Hammerhead. Mooier kan niet. En als op dat tropisch eiland het koffer open gaat, aan de vooravond van de eerste duikgang, dan denk je: even in de sfeer komen. Het perfecte boek?
Goeken schrijft met veel detail over haaien, over duiken. Hetgeen niet gek is met zijn achtergrond. Hij zet een mooi thema neer over haaien die doorgaans solitair zijn maar plotseling in gigantische groepen worden gesignaleerd.
De vraag ''waarom?", nestelt zich vanaf de eerste bladzijde in je hoofd. Dat is een goed en veelbelovend teken voor een mooie thriller.
Het maakt het zelfs de moeite waard om door allerlei zinloze beschrijvingen van typetjes te gaan die in de rest van het verhaal helemaal niet ter zake doen. Beschrijvingen die vaak karikaturaal zijn, overdreven of simpelweg ongeloofwaardig. Zoals de Deense taxichauffeur die met zijn auto zijn eigen gezin en alle andere weggebruikers terroriseert.
En als dan de groep haaien oplost in de wijde oceaan, als alle hoofdpersonen aan een nieuw verhaal in hun leven beginnen, dan blijft u zitten met die eerste vraag: Waarom? Waarom? Waarom?
Nee, u krijgt geen antwoord.
Niet aan beginnen, dit boek. | 0neg
|
De kaping van Pelham 123 is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal.
4Personen kapen een ondegrondse en zetten daarmee heel New York op stelten.
Politie,spoordienst en reizigers zijn allemaal ondersteboven van dit feit.
Dit boek vertelt het verhaal vanuit verschillende personages hun belevenissen.
Er wordt ingegaan op wat er effectief gebeurt alsook wat er omgaat in de gangsters en gegijzelden hun hoofd.
Zo leert men doorheen het verhaal de geschiedenis kennen van elk personage en ook wat van hun twijfels en karakters.
Het plot is niet echt spannend en er word heel lang gedaan over een tijdsspanne van 1h.
Doorheen het boek blijft de vraag hangen hoe de gangsters willen ontsnappen uit de ondergrondse.
De ontsnappingsroute die voorgesteld word is vrij simpel ,maar dit word opgevangen door het opduiken van een onverwachts personage die de zaak wat doorheen schud.
Ondanks het mankeren van de grote dosis spanning heeft het boek toch een vlotte schrijfstijl.
Er word geen gebruik gemaakt van ingewikkelde verhaallijnen. Hierdoor leest het verhaal wel heel vlot.
Slot: het einde van het verhaal is niet echt origineel en word zelfs zeer vlug afgewerkt.
Conclusie: Een vlot lezend boek voor tussen 2 'zwaardere' boeken in. | 0neg
|
Vanaf het moment dat dit boek uitkwam, had ik al wat minder positieve geluiden over dit boek gehoord, maar dat wilde ik toch met eigen ogen lezen. En dat het boek in een boekbox zat, maakte alleen maar dat ik dat nog meer wilde. Maar helaas moet ik toch wel toegeven, na het lezen van het boek, dat de niet zo goede recensies gelijk hebben. Het concept van het boek klinkt ongelooflijk tof, maar de uitwerking valt in het huidige YA landschap niet op een positieve manier op.
Laat ik beginnen met de karakters. De karakters waren naar mijn idee niet heel lekker uitgewerkt. Ik snap dat Theo zelf nog zoekende is naar wie ze is, maar gedurende het boek blijf ik toch wel continue het gevoel hebben dat haar hele persoonlijkheid iets te hard uit haar is geslagen. Geen enkele beslissing is van haar en aan het einde van het boek heb ik nergens het gevoel dat ik ook maar IETS van haar weet, behalve haar naam. En waar er voor Theo nog een soort van argument is om hiervoor te kiezen, heeft Sebastian dat excuus niet voor de andere karakters, die ook vrij vlak en inhoudsloos overkomen. Er zit eigenlijk geen enkel karakter in met echt een interessante, gelaagde en fascinerende persoonlijkheid. (Cress komt misschien nog het dichts in de buurt...gek genoeg)
Daarnaast vind ik ook het plot niet heel sterk. Het verhaal is character driven en "politiek" van aard. Er zit veel gepraat in en relatief weinig actie. Daar heb ik an sich weinig problemen mee, maar in dit boek werkt deze formule ook voor mij helaas helemaal niet. Dit komt mede doordat de karakters zo kleurloos zijn, maar ook omdat de karakters niet intelligent zijn. Het zijn geen slimme politieke listen en twee machten die elkaar met intelligentie proberen af te troeven. Het zijn vooral veel karakters die improviseren en daar al dan niet goed mee weg komen.
De combinatie van een niet bijster intelligent plot, weinig actie en kleurloze karakters maakt dat ik het vervolg van dit boek in elk geval niet meer ga oppakken. | 0neg
|
Paulien Cornelisse is buiten haar rol als tafeldame bij DWDD vooral bekend van haar twee bestsellers in de boekwinkel. Over taal. Dat we bijna nooit zeggen wat we bedoelen. Op televisie is ze soms grappig maar toch heb ik nooit de drang gehad om iets van haar te lezen. “De verwarde cavia” is wat dat betreft dus mijn eerste kennismaking met Cornelisse als auteur. Eerlijk gezegd alleen maar omdat ik het boek kreeg toegezonden en dus de verplichting voelde om het ook daadwerkelijk te lezen. Met enige scepsis, moet ik eerlijk bekennen, want een boek over een cavia met een kantoorbaan leek mij niet echt iets dat mij zou aanspreken.
Een humoristisch verhaal. Dat was de algemene tendens op internet over het caviaboek. Lachen, gieren, brullen. Herkenbaar ook. Misschien soms zelfs confronterend. De absurditeit van een kantoorbaan gevangen in de belevenissen van een werkende cavia op de communicatieafdeling van een bedrijf. Cornelisse schrijft de kantooravonturen in een groot aantal korte hoofdstukken en het kost de lezer nauwelijks moeite om het boekje in een paar uur uit te lezen. Verstand op nul en voor je het weet is het uit. Blijkbaar spreekt de cavia boek minnend Nederland wel aan, want het boek stond al snel op de eerste plaats van de top 60 van het CPNB. De graadmeter van de verkopen in de boekwinkels. Maakt het van “De verwarde cavia” een goed boek? Ik durf het persoonlijk te betwijfelen, maar ben mogelijk niet de beoogde doelgroep. Verander de cavia in een vijfendertigjarige vrouw en het is volstrekt niet meer grappig. Ook met het knaagdier als middelpunt van het kantoor kan ik er nauwelijks om lachen. Het boek is feitelijk een soort scheetkussen. De eerste keer dat je er op gaat zitten is het misschien wel leuk, maar daarna weet je het wel. Na dertig keer begint het flink te irriteren. Na een aantal hoofdstukken in het boek van Paulien Cornelisse was ik het beest dan ook behoorlijk zat aan het worden. Natuurlijk, het leest vlot omdat de auteur uiteraard best wel kan schrijven en omdat het boek voor ongeveer 30% uit lege bladzijden bestaat. Dan wil het allemaal wel opschieten.
Als Cornelisse echt wilde opvallen met haar nieuwe boek dan had ze misschien beter over een knobbelzwijntje of een dwergpony kunnen schrijven. Dat was pas lachen geweest. Of misschien toch weer een nieuw boekje over taal. Hopelijk nooit meer over een verwarde cavia. | 0neg
|
Met de boeken van Coughlin weet je zo ongeveer wat je kunt verwachten. De Amerikaanse superheld Swanson die het opneemt tegen een dreiging voor de wereldvrede en er telkens weer in slaagt de complete en machtige terroristische organisatie te verslaan. Stabiel en degelijk gedaan, maar verwacht dat je ergens verrast wordt. prima boekje om niet te veel te hoeven nadenken en gewoon een paar uurtjes plezier te hebben. Niet zijn beste in de serie. | 0neg
|
Ik heb de voorgaande boeken van Cassandra Clare meerdere malen met veel plezier gelezen. Deel 3 van The Infernal Devices-Clockwork Princess heeft de beste epiloog ooit geschreven en ik ben meerdere keren in mijn eigen tranen verdronken, wanneer ik voor de zoveelste keer de epiloog las. Ik kon dan ook niet wachten tot Lady Midnight uit kwam. Helaas was het voor mij een teleurstelling. De kinderen in dit boek zijn zo ongelovelijk kinds beschreven, dat het gewoon niet strookt met wat er in de andere boeken over Shadowhunters is beschreven. Ik heb mij hier zo aan gestoord, dat ik niet kon genieten van dit boek en ik nu niet zeker ben of ik de rest van deze serie wil lezen. Voor mij was dit boek een grote teleurstelling | 0neg
|
Bij een aanval op een Britse militaire basis in Afghanistan slaagt sergeant Tom Buckingham erin erger te voorkomen. Tom weet wie de medeplichtige in deze aanval is maar wordt hierin niet gevolgd door zijn oversten en uiteindelijk wordt hij als zondebok terug naar Groot Brittanië gestuurd. Bij zijn terugkomst staat het land op kop door een opeenvolging van rellen ten gevolge van de dood van een gerespecteerde allochtoon. Tom wordt gecontacteerd door de rijke Vernon Rolt die belangrijke plannen met hem heeft binnen zijn organisatie. MI5 ziet in Tom echter ook een bondgenoot en Tom zal dus moeten beslissen voor welk kamp hij kiest.
Ik vond het verhaal goed beginnen met eerst een scene die de oorsprong van de rellen in Londen verduidelijkt gevolgd door de aanval op Camp Bastion. Daarna wordt het verhaal echter geleidelijk aan ongeloofwaardiger. De verhaallijn van Tom blijft over het algemeen wel interessant en bevat veel spanning en actie (maar is ook niet altijd even geloofwaardig). De verhaallijn van de jonge Sam is daarentegen een pak minder interessant en mist geloofwaardigheid. Het personage evolueert van een positief ingestelde hoog opgeleide autochtoon die van Groot Brittanië houdt naar een moslimextremist. In werkelijkheid is dergelijke evolutie misschien mogelijk, maar de snelheid waarmee dit gebeurt lijkt mij ongeloofwaardig. Zeker omdat Sam, zoals in het boek verduidelijkt wordt, er zijn hele leven bewust voor heeft gekozen om zich te associëren met de juiste mensen om zichzelf zo een goede toekomst te voorzien. Dit voornemen, waar hij zijn hele leven rond heeft opgebouwd, laat hij vlug varen voor een vrouw waarvan duidelijk is dat ze hem bespeelt. Hij laat zich al te makkelijk misbruiken, niet enkel door zijn “geliefde”, maar ook door de politieke partij waarvoor hij gaat werken. Het komt allemaal wat onrealistisch en geforceerd over. De uiteindelijk finale is vrij kort en gedaan voor je er erg in hebt. Op dat moment blijkt ook dat het geen afgesloten verhaal is en dat je dus het vervolg zal moeten lezen om de afloop te kennen. Dit in combinatie met het einde kan toch wel aanzien worden als een anti-climax.
Conclusie: een leuke leesbeurt maar zeker geen hoogvlieger. Ik pas voor het vervolg. | 0neg
|
Het verhaal gaat over wetenschapper Joe, die met zijn ex-vrouw Alina zoon Samuel heeft. Zij woont in Finland, hij is terug naar Amerika en beide hebben een nieuw leven met nieuwe partner en kinderen.
Het verhaal zit op zich goed in elkaar, het geeft een idee van wat er zou kunnen gebeuren als we alles blijven delen op sociale media en het misbruik dat bedrijven daarvan kunnen maken. Daarnaast worden thema's als dierproeven, bedreigingen, en het gebruik van psychoactieve medicatie door jongeren beschreven, wat het een actueel boek maakt. Genoeg ingrediënten om een spannend boek te vormen, maar helaas moet ik mijzelf bijna dwingen het uit te lezen.
De schrijfstijl vind ik niet prettig, er worden uitgebreide terugblikken en beschrijvingen gegeven die de vaart uit het verhaal halen. Ik ben van mening dat er best wat stukken geschrapt zouden kunnen worden. Het boek heeft nu zo'n 600 blz, maar als dit teruggebracht zou worden naar 400 blz zou het een stuk prettiger lezen zijn.
Ik geef dit boek slechts 2 sterren, omdat ik het nooit echt goed spannend vond en het echt te langdradig geschreven is naar mijn smaak. | 0neg
|
Mijn slechtste beste vriendin van Ilse Beyers, gaat over een vriendinnengroep die alles met elkaar delen, en dat dan weer met iedereen delen.
De vrouwen hebben een bijzondere manier van met elkaar omgaan al na het eerste hoofdstuk vraagt de hoofdpersoon af waarom ze eigenlijk vriendinnen zijn, het enige wat ze eigenlijk doen is elkaar afzeiken.. Maar hun vriendschap vaart daar wel bij.
Het hoofdpersonage weet zeker dat haar man Henry vreemd gaat, gaat zij ervan uit dat dit met een van haar vriendinnen is, maar wie is het dan? Nadat ze met de vriendinnen en hun aanhang zijn gaan eten bij Michelle, komt er voldoende oud zeer naar boven door de vele glazen wijn die er door heen zijn gegaan, kunnen ze dit nog redden.
De schrijfstijl was prima, je zou het zo uit kunnen lezen als je wilt, maar dan moet je je niet teveel storen aan de negatieve omgang tussen dit verhaal.
Door de lyrische quotes op de achterkant van het boek staan van bekende Vlamingen had ik zelf meer van dit boek verwacht, waardoor het toch minder grappig was dan gedacht. Jammer, maar misschien is het 2de deel dat Ilse Beyers nog op de planning heeft leuker.
Naarmate het boek vorderde, werd het wel beter en de verhaallijn met Sally en haar halfbroer Jacob was leuk, herkenbaar ook om te zien hoe 2 verschillende individuen hun gezamelijke geschiedenis anders zien.
De lijst met quotes van Sally, maar ook haar facebooksposts zijn wel grappig. | 0neg
|
De boeken van Arie Storm (1963), literair recensent en schrijver, zijn op twee manieren te lezen. Als sleutelroman, waarbij de lezer puzzelend en smullend van de karikaturen de gelijkenissen oplost. Zo verging het zijn vorige roman, Luisteren naar huizen die ademen, op grond waarvan Storm per direct kon vertrekken bij het radioprogramma waar hij literair recensent was. Zijn nieuwe roman heeft dezelfde hoofdpersonen, en ook deze staat bol van de verwijzingen naar de werkelijkheid. De roodharige, neurotische en plagiërende recensente? De romanschrijver die in zijn jeugd is blijven hangen, nu alleen nog maar over eten schrijft en de hele dag met een iPad over de universiteit dwaalt? Wie zouden het zijn? Voor lezers die hiervan genieten is Maans stilte een absolute aanrader.
Maar romans zijn ook los van de werkelijkheid waaruit ze voortkomen te lezen. De vraag is of wat overblijft standhoudt. Maans stilte gaat over August Vooijs, en van de 160 pagina’s is driekwart vanuit zijn perspectief geschreven. August is literair recensent, docent creatief schrijven op de gereformeerde Universiteit van Amsterdam en getrouwd met een redactrice die beginnende schrijvers begeleidt. Het verhaal begint als ’s ochtends de liftdeuren opengaan op zijn werk en het bebloede lichaam van afdelingshoofd Eddie Maan zichtbaar wordt. De deuren sluiten, studenten gillen, de lift gaat naar de kelder, komt terug en weer gaan de deuren open. Geen lichaam, alleen nog bloed.
"August hield, en dat was misschien een morbide trekje van hem, in een notieboekje een lijstje bij met namen van mensen die wat hem betreft meteen dood mochten. Hij zou ze niet zèlf vermoorden, maar als iemand daar de behoefte toe voelde en in actie wilde komen, zou hij dat niet fanatiek proberen tegen te houden. Maakte dat een schoft van August?"
Hierna waaiert het verhaal uit en krijgen we stukken geschreven vanuit het perspectief van Alice, August zijn vrouw, en Vik Schnee, een hoogleraar met een alcoholprobleem. De moeder van Alice, prototype narcistische schoonmoeder, geeft het notitieboekje van August aan de politie en beschuldigt hem van moord. Vik Schnee lijkt echt iets met de moord te maken te hebben. Waarom zou er anders het volgende staan?
"Hij keek naar zijn schooltas, die open op het tapijt lag, en hij zag wat ernaast lag, wat hij er zojuist uit had gehaald. Het pistool, het pistool waarmee hij Maan om zeep zou helpen, waarmee hij Maan overhoop zou schieten, maar waarmee hij uiteindelijk Maan niet had doodgeschoten. Het was anders gegaan. Heel anders. Maar het uiteindelijke resultaat was hetzelfde geweest. Je nam je iets voor, er kwam iets tussen en uiteindelijk was alles goed, beter zelfs."
Alle drie denken ze terug aan hun jeugd en de invloed die deze heeft op hun huidige leven. Dit levert paginalange flashbacks op, die de actie onderbreken en de lezer regelmatig in verwarring achterlaten over waar hij in het verhaal gebleven is. De observaties zijn soms banaal, soms prachtig en dat geldt ook voor de scènes waaruit het verhaal opgebouwd is. Soms lijken ze kant noch wal te raken, zoals het verhaal van Vik Schnee, en soms zijn ze van een poëtische schoonheid, zoals de scène waarin Alice op de flat van haar moeder rondloopt. Hier lopen heden en verleden moeiteloos in elkaar over en de verhandeling over de vrije wil voor mensen en romanpersonages is volledig geloofwaardig bij haar karakter.
"De vragen die zij haar auteurs stelde keerden zich prompt tegen haar: wat deed zij altijd hier? Waarom liet ze zich altijd gebruiken door haar moeder? Waarom wilde ze haar moeder nog zien? Hoe zat het met háár vrije wil?"
Mooie scènes alleen maken echter nog geen roman en als geheel is het verhaal te weinig boeiend. | 0neg
|
Na de geboorte van haar tweede kind begon Alexandra Nagelkerke, afgestudeerd in klassieke muziek, een zangpraktijk en vertaalde ze tien jaar lang romantische thrillers. Haar zus Victoria koos met maatschappelijk werk voor een andere richting. Samen zijn ze onder het pseudoniem Eva Monté begonnen met het schrijven van thrillers en spannende romans begonnen. Te koop, dat in 2015 verscheen, was hun gezamenlijke debuut en meteen werd genomineerd voor de Hebban Thrillerdebuutprijs van dat jaar. Ook schreven ze in 2018 de Storytel Original audioserie De mooiste tijd van je leven. In juni 2019 staat de uitgifte van hun nieuwste thriller gepland.
Het is crisis en de huizenmarkt ondervindt daar ook de negatieve gevolgen van. Makelaar Richard Hoek heeft daar echter geen last van, het lijkt hem goed te gaan. Nadat woonstyliste Ghislaine de woningen gerestyled heeft, lukt het hem om de huizen wel te verkopen. Ze maken hier echter wel een aantal vijanden mee. Dan slaat het noodlot toe en wordt Richard dood in de Eem aangetroffen. Het is meteen duidelijk dat hij is vermoord. Daarna ontdekt zijn vrouw Marlinde dat hij er dubieuze praktijken op na heeft gehouden. Ze vreest nu ook voor haar eigen leven, maar ook voor dat van haar kinderen.
Vastgoedfraude. Het gebeurde, het gebeurt en het zal blijven gebeuren. Dit onderwerp heeft de auteurs geïnspireerd om een thriller over dit thema te schrijven. Een aardig en origineel idee, maar de uitvoering daarvan laat wel wat te wensen over. Het verhaal heeft, en misschien was dat wel de bedoeling, weinig diepgang (alleen het personage Richard wordt wat meer uitgewerkt dan de andere) en daardoor is het nogal oppervlakkig. In het begin vallen sommige dialogen nogal op, ze zijn onrealistisch. In het bijzijn van vreemden, vooral als je ze voor het eerst ontmoet, gedraag je je niet alsof je hen al jaren kent. Zeker niet als die relatie ook nog eens zakelijk is. Dit is buitengewoon onwerkelijk.
Te koop is wel een vlot lopend verhaal, de lezer hoeft zich in feite niet in te spannen om het boek uit te krijgen, dat gaat eigenlijk vanzelf. De plot heeft een paar verrassende wendingen, maar niet dusdanig dat het daardoor spannend wordt. Die spanning blijft van begin tot eind achterwege. Dat komt zo goed als zeker ook omdat al vrij snel na de moord duidelijk is in welke richting de moordenaar gezocht moet worden. Dit is niet het enige voorspelbare in het verhaal, want ook was te voorzien dat een aantal van de belangrijkste personages niet te vertrouwen is.
De meeste personages komen overigens niet al te sympathiek over en zijn ook niet zo inspirerend. Alleen Marlinde, de vrouw van Richard, springt er enigszins positief uit. Maar zijn alleen kan het geheel niet redden. Al met al is Te koop een verhaal dat weinig indruk maakt en ook nog eens behoorlijk simpel is. In een volgend boek zal het auteursduo zich wel van een betere kant moeten laten zien, want op zich hebben ze het zeker in zich om een boeiende thriller te schrijven. Het zal er dan ook wel uit moeten komen. | 0neg
|
Sommige delen van het boek, de reisbeschrijving in Australie, vond ik boeiend om te lezen. Ik heb familie in Australie gehad en kreeg er een goed beeld bij.
Verder vind ik dit een soort tienerverhaal. Aardig (niet dat ik het beter kan hoor) maar niet bijzonder! | 0neg
|
Nell Zink (1964) is een Amerikaanse schrijfster die, na jaren te hebben geschreven zonder ooit iets te hebben gepubliceerd, op haar vijftigste dan toch debuteerde met The wallcreeper. Ze deed dat twee jaar nadat ze haar thuisland achterliet en in Duitsland ging wonen, en na een lange carrière die bestond uit de meest uiteenlopende jobs waarvan de meeste niets met literatuur te maken hadden. Het was schrijver Jonathan Franzen die haar schrijftalent opmerkte toen ze een weerwoord liet publiceren op een ornithologisch artikel. Hij zette zijn literair agent aan het werk en deze haalde voor haar een contract binnen voor haar boek Mislead. Toch werd Mislead pas haar tweede boek want The wallcreeper werd nog eerder onder eigen beheer gepubliceerd. Nicotine is haar derde boek en kwam in het Engels in 2016 uit. De vertaling door Gerda Baardman dateert van 2017.
Nell Zink ontvangt wisselende kritieken voor haar boeken. Ze eindigt wel eens in lijsten met ronkende titels als ‘top 100 van de meest opvallende boeken van het jaar’, maar tegelijk schijnen maar weinig critici en lezers vat te kunnen krijgen op haar boeken. De aandacht die ze in de pers krijgt, weerspiegelt zich dan doorgaans ook niet in hoge waarderingscijfers van de lezers.
Nicotine dreigt het helaas niet beter te vergaan. Het boek draait om meerdere personages maar Penny is het centrum waarrond al deze personages zelf ook nog eens draaien. Penny’s vader Norm ligt bij aanvang van het boek op sterven. Hij is stokoud en zijn tweede vrouw, Penny’s moeder Amalia, is een pak jonger dan hij. Hij vond haar als dertienjarig kind op een stort in Colombia en ontfermde zich over haar. Het duurt niet lang of Amalia wordt verliefd op Norm. Norm houdt de boot af tot ze meerderjarig is en ondertussen doet ze het dan maar met een van Norms zoons, Matt. De volwassen Penny gaat na de dood van haar vader op zoek naar waarheden. Hoe zat het tussen Norm en Amalia? Hoe zat het tussen haar halfbroer Matt en Amalia? Is Penny wel het kind van Norm of is Matt eigenlijk haar vader? Als gevolg van de dood van haar vader wordt Penny ook nog eens uit haar flat gezet en vindt ze onderdak in een huis, Nicotine geheten, eigendom van haar vader maar ondertussen bezet door een stelletje krakers. Ze sluit vreemde vriendschappen met de anarchistische bewoners. Hun liefde voor nicotine bindt hen in eerste instantie, maar al snel duiken de personages gretig met elkaar in bed. Nog vreemder wordt het als ook Matt en Amalia seksuele contacten beginnen te onderhouden met bewoners van huis Nicotine.
Nicotine is een zweverig en onrealistisch boek met een flinterdunne plot die alle kanten uitgaat. De figuur van Penny die haar verleden probeert te ontrafelen en een baan probeert te vinden, is uiteindelijk nog het enige stabiele element in het boek. Penny is in een vreemd en alternatief gezin opgegroeid en zij kan alleen maar rebelleren door doodnormaal te zijn, meent ze zelf. Niet dat ze doodnormaal is, maar de rest van de bende is nóg gekker. Er wordt gedronken, gerookt, geblowd en met seks geëxperimenteerd. De antwoorden die Penny zoekt, vormen het enige zinvolle stukje plot in dit boek. De rest is – toegegeven, wel heel goed geschreven – lulkoek. Nell Zink heeft nochtans het talent om een goed boek te schrijven. Ze kan een personage neerzetten, een conversatie levendig brengen, een situatie duidelijk beschrijven, toont zich een intelligente schrijfster, maar ze slaagt er – althans in Nicotine – niet in om een samenhangend geheel te brengen. Men hoort een boek aan het eind met een zekere spijt dicht te slaan omdat het helaas uit is. Men hoort niet te jubelen omdat de klus er eindelijk opzit. Dat laatste is hier helaas wel het geval. | 0neg
|
De bibliotheek heeft een leuk initiatief: de Vakantiebieb. Daardoor kan je in de vakantie een aantal ebooks gratis lezen en zo kom je wel eens een boek tegen dat je normaal niet zo snel zou openslaan, zoals dit. Na een pagina of vijftig had ik door dat dit geen boek voor mij was, waardoor ik het wellicht geen eerlijke kans heb gegeven. Neem deze recensie vooral niet te serieus.
Dit boek heet eigenlijk ‘De winkel in Blinkett Street’, maar ik noem het ‘JUFFROUW IVERNESS!’. Dat komt door dit citaat:
‘Hij ving haar op toen ze viel. Vlug tilde hij haar op in zijn armen. Haar natte rokken draaiden om hem heen en haar hoofd rolde tegen zijn schouder.
“Juffrouw Iverness,” hijgde hij. “Juffrouw Iverness!”’
Laten we het bovenstaande fragment kort bespreken. De ‘hij’ heet Jonathan en het is natuurlijk heel goed van hem dat hij JUFFROUW IVERNESS! opving toen ze viel, dus alvast: complimenten voor Jonathan. Dat hij haar optilt in zijn armen is een beetje vreemd, want hoe zou je iemand die je net hebt opgevangen anders optillen? Dat haar natte rokken zich om hem heen draaiden is ook een beetje vreemd. Ten eerste moeten die rokken dan wel heel lang zijn, maar het kan zelfs dan niet. Natte kleding plakt aan je lichaam en is zwaar, het is onmogelijk dat die kleding gaat zwieren en om iemand anders heen draaien. Het lijkt ook nog eens alsof de rokken zelf besluiten om te gaan draaien, maar dat zou alleen kunnen als ze behekst zijn en tenzij ik een groot stuk plot heb gemist, is dat hier niet zo. Dat haar hoofd tegen zijn schouder rolt is een beetje eng. Zou hij haar net onthoofd hebben? Wordt dit een HORRORROMAN?
Ik kan iedereen geruststellen: dat is niet zo. JUFFROUW IVERNESS! is niet onthoofd en blijft het hele boek aanwezig (met haar hoofd vast aan haar lichaam), net als Jonathan. Sommige hoofdstukken zijn vanuit haar perspectief geschreven (soms heet ze opeens Camille), andere vanuit dat van hem. Camille is de dochter van een eenvoudige winkelier, Jonathan de zoon van een ‘lord’ die zijn fortuin is kwijtgeraakt. De lord in kwestie bezat een dure robijn, maar dat ding is gestolen (lees: een excuus geworden om Camille en Jonathan bij elkaar te brengen). Net als in Titanic eigenlijk, waar een diamant een excuus was om twee mensen bij elkaar op een boot te krijgen.
Dit boek heeft een christelijke inslag, maar het was niet zo erg als ik vreesde. Ooit las ik een ander boek (ook via de Vakantiebieb) waarin op ongeveer elke pagina God werd gedankt en de lezer werd verteld hoe goed iedereen volgens Zijn woord leefde. Ik heb geen enkel probleem met religie in fictie, ten slotte zijn veel mensen religieus en verdienen zij een stem in de literatuur, maar ik was toch blij dat dit boek mij geen christelijke moraal door de strot probeerde te duwen. Wat wel een beetje vreemd is, is dat deze christelijke inslag gecombineerd wordt met citaten zoals het eerste citaat uit de recensie. Daarnaast stoort het me ook hoe JUFFROUW IVERNESS! wordt omschreven:
‘Hij moest aan juffrouw Iverness denken. Alles in de afgelopen dagen was ongewoon geweest, maar dat hij haar mee naar huid genomen had, was nog het meest buitengewone.
Hij herinnerde zich hoe licht en fijn ze gevoeld had in zijn armen, maar ze had ook iets sprakelends wat hij intrigerend vond. […] Juffrouw Iverness had pit. […] Wat zag ze er anders uit bij daglicht. Zijn eerste ontmoetingen met haar waren gekenmerkt door onrust. Toen had ze pijn en was haar uiterlijk aangedaan door ontberingen. Maar vandaag was haar zwarte haar ontsnapt aan de kam en krulde het in zachte golven om haar gezicht. Haar zachte gezichtskleur benadrukte haar hoge jukbeenderen en de volheid van haar lippen. Maar wat hem het meest trof, waren haar ogen. Die waren net zo zwart als haar haar – mysterieus en scherp. En verrukkelijk.’
In dit citaat is JUFFROUW IVERNESS! licht, fijn, zacht en nog een keer zacht (?). Dat kan natuurlijk, ik zeg niet dat het iets is waar ik het mee eens ben, maar het kan. Het wordt alleen wel een beetje vreemd als er in elk hoofdstuk wordt vermeld dat JUFFROUW IVERNESS! heel zelfstandig is, voor zichzelf op kan komen en zelf haar problemen oplost. Door dezelfde Jonathan die de bovenstaande omschrijving geeft. Dat klopt gewoon niet.
Dat continu vermelden wat er gebeurt is een probleem van de twee perspectieven. Als we iets lezen vanuit het perspectief van JUFFROUW IVERNESS! is het meestal prima, maar daarna komt er een hoofdstuk van Jonathan waarin hij gaat uitleggen wat we net hebben gelezen (en andersom ook: na Jonathan blijft JUFFROUW IVERNESS! vol verwarring achter en krijgen we weer een hele uitleg). Lezers zijn best intelligente mensen. We kunnen zelf nadenken. We hoeven geen personages die dat voor ons doen.
Wat ik interessant vind, is dat ik niet kan bepalen of het boek beroerd is geschreven of beroerd is vertaald. Ik neig naar het laatste. Zo is er een scène waarin Jonathan, die naast erfgenaam ook apotheker is, een ziek kind voor het eerst ziet, een kind dat hij niet kent. Hij spreekt het kind aan met: ‘Hoi, lieverd.’ Ik heb het ebook op mijn telefoon gelezen en ik kan daar niets terugzoeken, anders zou ik de scène hebben geciteerd, maar in de context klonk dat ‘lieverd’ vrij fout, terwijl Jonathan een soort heilige is en het ongetwijfeld allesbehalve fout was bedoeld. Ik zou best de Engelse versie hiernaast willen zien om te beoordelen of dit de keuze van de auteur of van de vertaler is geweest. Ook kloppen sommige formuleringen gewoon niet:
‘Ze legde de broche op het bureau. Ze hoefde de inscriptie niet te lezen om zich de woorden ervan in herinnering te roepen.
We weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede.’
Dit is meteen de enige keer dat God wordt genoemd, dus laat je als niet-gelovige vooral niet afschrikken als je graag een slecht boek wilt lezen. Ik vind ‘zich de woorden ervan in herinnering te roepen’ zo’n raar Nederlands. Het zal vast wel goed zijn, er heeft een redacteur aan dit boek gewerkt, maar wie zegt dat nou? ‘Hé Truus, zie je dat boek? Ik roep me de woorden ervan even in herinnering.’ Het kan ook aan mij liggen hoor, ik kom uit Brabant en misschien ben ik alleen maar simpele formuleringen gewend.
En dan die komma in de laatste zin. Waarom staat die daar? Zou dat in het Engels zo horen? Besefte de vertaler dat de zin ingewikkeld is en de lezer halverwege even op adem wil komen? Leunde de vertaler per ongeluk met zijn of haar vinger op de komma op het toetsenbord? Het is natuurlijk los van die komma ook een rare zin. Dat eerste gedeelte snap ik nog wel, tot die beruchte komma. Het woord ‘dingen’ is vaag, dat kan van alles zijn. Het zou bijvoorbeeld over personeel kunnen gaan, dat gelovige mensen personeel hebben dat graag meewerkt. Of over toeval, dat hier waarschijnlijk wordt bedoeld. Maar kan toeval wel meewerken? ‘Meewerken’ impliceert dat er overleg is geweest, dat er een soort ‘team work’ aan de gang is. Het is ook nog niet alleen ‘meewerken’. Het is ‘meewerken ten goede’. Is dat niet dubbelop? Kan je ook op een slechte manier meewerken of zullen we dat toch maar tegenwerken noemen?
Het is niet zo dat ik dit citaat eruit pluk om te zeuren, want het boek staat vol met dit soort formuleringen. Misschien stoort het heel veel mensen niet, maar mij leidde het echt af van het verhaal. Dat was jammer, aangezien het ook weer niet zo beroerd was dat ik graag afgeleid wilde worden.
Het boek is dus niet alleen maar ellende. De auteur heeft haar best gedaan om het een plot te geven en alle plotgaten te vullen – en dat is aardig gelukt. Het einde is ontzettend voorspelbaar, maar onderweg ernaartoe komen er steeds meer interessante elementen naar boven drijven. Zo zijn er bijvoorbeeld de ouders van JUFFROUW IVERNESS!, die ontzettend interessant zijn. De auteur geeft hen een vleugje uitwerking, maar niet genoeg. Hier had de roman best wat psychologischer en uitgebreider mogen zijn, hier had meer achtergrond geschreven mogen worden, dat zou het verhaal geloofwaardigheid en spanning (en misschien zelfs een extra ster van mij) geven. Ook de vader en de zus van Jonathan zijn ontzettend interessant, veel interessanter dan de hoofdpersonen zelf. Dat komt doordat ze niet perfect zijn en juist daardoor kunnen ze een stukje karakterontwikkeling laten zien dat niet overdreven door de hoofdpersonen wordt benoemd. Het is heel vermoeiend om te lezen dat Jonathan een keer of zes vindt dat JUFFROUW IVERNESS! is veranderd, ik wil als lezer zelf tot die conclusie kunnen komen.
Het is jammer dat het boek ongeveer druipt van het moraal. Niet het christelijke moraal waarvoor ik vreesde, maar iets hypocrieters. Het is heel irritant dat Jonathan vindt dat JUFFROUW IVERNESS! zo zelfstandig is en haar eigen problemen kan oplossen, terwijl hij continu achter haar aanloopt om haar te ‘redden’ en zij haar redder ook nodig blijkt te hebben. En dan het einde. Aan de ene kant is het mooi dat de auteur het boek niet helemaal een happy end geeft, daar heb ik respect voor en dat kwam onverwacht, aan de andere kant heb ik sterk het gevoel dat dat einde is bedoeld om bepaalde personages te straffen en de lezer een les mee te geven.
Ik wil best iets leren van een roman, maar ik wil zelf bepalen wat. De auteur hoeft me dat niet voor te kauwen. Daarnaast zou het ook leuk zijn als een verhaal fatsoenlijk is geschreven – of op zijn minst fatsoenlijk is vertaald.
2 sterren, want het verhaal had potentie en de tweede helft van het boek maakte bijna genoeg goed voor een voldoende.
Bonuscitaat:
‘Jonathan voelde zijn hart bonzen.’
Ik zal het even herschrijven:
‘Gelukkig voelde Jonathan zijn hart bonzen, hij zou dat al het hele boek lang moeten voelen, want als hij zijn hart niet voelde bonzen, zou dat betekenen dat hij dood was.’ | 0neg
|
Deze roman moet het eerste deel vormen van een serie waarin commissaris Tell de hoofdrol speelt. Ik vrees dat ik de nog te verschijnen delen links zal laten liggen. Hier is weer eens sprake van een zwaar overschat Scandinavisch debuut, waarschijnlijk uitgegeven onder het motto: als het uit Zweden komt, is het goed. De redacteur is kritiekloos te werk gegaan, of misschien was het oorspronkelijke werk nog hopelozer. Een onverklaarbare romance tussen Tell en een getuige, die uiteindelijk tot niets leidt; oeverloze flashbacks die je rustig kunt overslaan, want je mist nauwelijks iets; een plot die alles te maken heeft met het verleden (die flashbacks moeten toch een functie hebben), maar dat hadden we al geraden. Nee, er zijn veel Scandinavische kanonnen als het gaat om spannende boeken, maar laten we de zaak niet omdraaien en vooral bedenken dat niet iedere Zweed (Noor, Deen) per definitie goed kan schrijven. | 0neg
|
Afgaande op de cover verwachtte ik een cyberverhaal met nerds, het was vooral een veganistenverhaal met nerds. Jammer dat stereotype. Het absurdisme slaat door met billentattoo’s, mensenallergie, een kattenmoord en een warrige theologische verhandeling aan het slot. Ook jammer dat mijn werkgever op pagina 30 als vijand wordt aangeduid... | 0neg
|
Op eenvoudige wijze wordt een levens tragedie vertelt, met veel "psychologisch" leermateriaal (waarschijnlijk met dank aan haar dochter die psychologe is). De schrijfster gebruikt dit verhaal om op een opzichtige manier al vaak uitgemeten ideeen over de rollen die we zelf aan nemen, schuld en boete, nog maar eens in letters om te zetten. Een soort zelfhulp - handleiding.
Emotioneel blijft alles op een vlakke lijn, hetgeen komt door de vertelwijze: een droge verslaggeving in korte zinnen. Op dezelfde wijze omschrijft ze de natuur, die als metafoor voor de stemmingen moet dienen, op een te doorzichtige manier.
Scheurkalender one-liners, zo voelen bij mij de boodschappen die gebracht worden, met alle goede bedoelingen van dien waarschijnlijk, om vrouwen die zich in een enigszins vergelijkbare situatie een riem onder het hart te steken.
Liever dan dit "wachtkamer tijdschrift" advies had ik maar een fractie van het verhaal als een uitgediepte menselijke beleving willen ervaren. Ondanks dat ik vanuit mijn eigen leven affiniteit met het onderwerp heb, vond ik niets intrigerend aan dit boek, het is alleen makkelijk leesbaar. | 0neg
|
De titel is een zin uit het boek over het deel dat men opzoek is naar kunst. Trouwens dit is niet de enige zin met een psychologische ondergrond want Fyfield schrijft psychologische suspense. Sorry, dit is echter niet mijn ding. Men krijgt een beschrijving van het leven van de twee broers, het leven in een klooster, de handel en wandel van een tandaarts, de zoektocht naar een nieuwe woonst. Dit alles vertraagt voor mij althans het verhaal. Sorry, ik had er meer van verwacht. | 0neg
|
‘Juliette of het geluk van boeken’ is een verhaal dat niet makkelijk te recenseren is, althans toch voor mij.
Waarom? Omdat ik passages in het boek echt wel mooi vond geschreven en het me ergens wel raakte, maar tegelijkertijd kwam het te vluchtig, te dun, te weinig uitgewerkt over op mij. Het had veel meer ‘body’ mogen tonen, vind ik persoonlijk.
Ik snap ergens wel dat de schrijfster het drukke leven en het vluchtige ontmoeten van medemensen wil benadrukken. Toch vind ik dat ze de relaties tussen haar hoofdrolspelers beter had moeten uitdiepen, minder haastig maken.
Dit als een soort van tegenwicht zodat de boodschappen van het boek duidelijk(er) overkomen. Deze zijn oa., volgens mij, dat iets kleins, als een boek bv., je kan doen aansluiting vinden bij andere, onbekende, mensen. Dat het je gelukkig kan maken via de pagina’s, maar dat je niet mag vergeten verder te kijken dan diezelfde pagina’s. Een soort van ‘durf te leven’ en ‘the world is your oyster’.
Het is prachtig, idee-gewijs dan toch. Qua uitvoering kan het me helaas dus niet of matig raken. Niet alle zinnen zijn even poëtisch geschreven, je moet een uitgebreide boekenkennis hebben en tegen boekenspoilers kunnen.
Het is een verhaal dat ik las, maar niet echt binnenkwam. Het geeft me niet het gevoel van hier moet ik eens over nadenken. Hier sta ik even bij stil. Jammer, want het leek me wel zo’n soort boek!
Ook wanneer je verwacht dat het over, het toch hier ook populaire, bookcrossing, zoals in de korte inhoud staat, gaat gaan, kom je terug van een redelijk kale reis. Dat draadje is wederom te minimaal uitgewerkt.
Het is, voor mij, een net niet boek. Waarmee ik wil zeggen dat de achterflap mij boeide, maar de inhoud me ergens teleurstelde. Moeilijk te recenseren dus.
Er had meer in kunnen zitten volgens mij en ik hoop dat de auteur dat meeneemt in haar volgende verhalen. | 0neg
|
Eigenlijk is Erewoord, Alex Cross de opmaat voor Doodswens. In een van de verhaallijnen is Thierry Mulch druk doende een virtuele 3D weergave van het huis van Cross te maken.
In Doodswens wordt helemaal duidelijk wat de reden is. Er verschijnen foto’s van familieleden Cross waarop duidelijk wordt dat een psychopaat de volledige familie van Alex heeft uitgemoord. Of toch weer niet?
Het is aan Alex Cross om de handschoen aan te doen en het lot van zijn familieleden moet gaan ontdekken. Echt geen missie om jaloers op te zijn.
Het is moeilijk om over Doodswens iets zinnigs te zeggen. Als vervolg op Erewoord, Alex Cross, past het natuurlijk naadloos. Maar als losstaand verhaal is het grootste deel eerder saai dan spannend. De familie Cross is al zo vaak in gevaar geweest en nu weer ween keer. Al snel wordt duidelijk dat de familie nog niet dood hoeft te zijn. Alleen is dat nog niet bij Alex Cross doorgedrongen.
Dit is weer een extra reden om de spanning uit het verhaal te halen.
Alleen op het einde, dicht naar de ontknoping toe wordt het weer leuk, hoewel het ook meer van hetzelfde lijkt te zijn. Dus Patterson, of stoppen met Cross of uit een heel ander vaatje gaan tappen. Het wordt saai en afgezaagd met een dik 90-jarige oma die nog als Tarzan door het leven gaat….
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 2 sterren
Plot: 3 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 2 sterren | 0neg
|
Lucas en Mercy overtuigen hun moeder ervan dat ze eens een dagje rust nodig heeft en dat zij dan Norman, hun demente opa, en Jed, hun 7 jarige broertje, daarom een dagje mee uit nemen. Alleen tijdens de korte rit, 10 haltes, verliezen Lucas en Mercy hun opa en broetje op het metrostation.
Het verhaal zelf is best leuk. Alleen vond ik het langzaam en daardoor moeilijk door te komen. Vooral elke keer de alternatieve namen voor elk metro station uitleggen had niet gehoeven. | 0neg
|
Toen ze nog kind was, was Angelique Haak al verzot op lezen en schrijven. Na haar schooltijd heeft ze voor een ander vak gekozen, maar zoals zo vaak kroop het bloed waar het gaan kon, en schreef ze een boek. Dit bleek geen succes. Daarna deed ze in 2013 mee aan een plaatselijke schrijfwedstrijd. De opdracht was het schrijven van een spannend verhaal. Dat werd Op zoek naar jou, waarmee ze de wedstrijd won. Dit was er de aanleiding van om opnieuw aan een boek te beginnen en in 2016 werden haar plannen concreet en twee jaar later verscheen haar thrillerdebuut Een nieuw begin.
De in Rotterdam geboren rechercheur Jennifer Brugman keert, na een schokkende ervaring in Groningen, terug naar haar geboortestad, waar ze een baan gekregen heeft bij de plaatselijke politie. Op haar eerste dag krijgt ze al te maken met een moordzaak en samen met haar collega’s probeert ze de dader op te sporen. Er worden meer lichamen gevonden en de moordenaar blijkt het vooral op overspelige vrouwen gemunt te hebben en heeft bovendien een fascinatie voor de Griekse mythologie. Verder wijst alles erop dat hij achter Jennifer aanzit. Kan ze nu verborgen houden wat haar in het noorden overkomen is en lukt het haar om aan het gevaar te ontkomen?
Het begin van het verhaal kent nogal wat voor een thriller kenmerkende clichés. De auteur heeft er zelf blijkbaar een flink aantal gelezen en deze opgedane kennis bij het schrijven van Een nieuw begin gebruikt. Op zich is dat niet zo erg, want het is niet gemakkelijk om nog iets origineels te bedenken, maar ze had er beter aan gedaan dit te doseren. Op een gegeven moment komt alles in een stroomversnelling terecht, gebeurt er te veel tegelijkertijd of achtereenvolgend. Daardoor krijgt de lezer de indruk dat alle elementen die thrillerwaardig zijn in dit ene boek zijn gepropt. Het is daardoor net wat te veel van het goede.
Een nieuw begin wordt vooral verteld vanuit het perspectief van Jennifer. De rode draad is dan grotendeels haar persoonlijke problematiek. Haak laat de lezer lang in het ongewisse wat dit dan is. Dit wekt de nieuwsgierigheid wel op, maar eigenlijk wil je veel eerder weten wat haar overkomen is. Doordat hier langzaam naar toegewerkt wordt, wordt haar personage goed uitgewerkt. Er zijn ook enkele korte stukken tekst, vaak aan het eind van sommige hoofdstukken, die vanuit het perspectief van de dader worden verteld. Een aantal daarvan is het meest intense van het verhaal. Op die momenten ontstaat er een licht spanningsveld, dat verder zo goed als ontbreekt.
Dat al ruim van tevoren te voorzien is wie de dader is, gaat ten koste van die minimaal aanwezige spanning. Daarnaast bevat het verhaal nog enkele andere voorspelbaarheden en de verrassende plotwendingen ontbreken voor een groot deel. Alleen in de ontknoping komen er een paar voor. Daarom is het jammer dat het laatste hoofdstuk te gezocht is, het lijkt erop dat er een eind aan het verhaal moest komen. De titel van het boek kan op verschillende manieren worden uitgelegd. Dat heeft Haak vast en zeker bewust gedaan en daarmee heeft ze een goede keuze gemaakt.
Een nieuw begin is in een niet ingewikkelde stijl geschreven en leest daardoor erg vlot. Jennifer is iemand die met gemak uit kan groeien tot een terugkerend personage, waardoor de lezer er dan ook achter zal komen hoe het verder met haar gaat. Haak doet er dan wel goed aan een eigen stijl te creëren waardoor een volgend boek origineler wordt. Want dat ze over schrijfpotentie beschikt, bewijst ze wel met dit debuut. | 0neg
|
Het boek was een mooi idee. Ik was erg benieuwd vooral toen ik de titel zag dacht ik dat er een leuk verhaal zou komen. Ook toen ik een ander boek van haar las dacht ik dat dit boek zeker erg goed zou zijn. Maar helaas vond ik dit werk wat minder. Het boek was niet echt pakkend geschreven. Ik kon moeilijk in het verhaal komen. Best ammer ik had hoge verwachtingen van dit boek. De cover was zeker erg mooi. Bij bepaalde boeken heb je bepaalde verwachtingen. Dit verhaal kwam een beetje moeizaam op gang. Ook was het verhaal een beetje monotoon geschreven. | 0neg
|
Tosca Lee werd in 1969 geboren in het plaatsje Roanoke, in Virginia. Ze is afgestudeerd op de vakken Engels, literatuur en economie. Haar carrière begon als freelance schrijfster, van o.a. artikelen voor een computerblad. Als logisch vervolg verschenen er in die periode diverse door haar geschreven computerboeken. Het schrijverschap vulde ze aan met modellenwerk en 1996 deed ze zelfs een gooi naar de titel van Mrs. Amerika. Ondanks deze drukke werkzaamheden zag ze ook nog kans om af te studeren in geschiedenis en theologie. Tegenwoordig schrijft Tosca romans met een Christelijke inslag.
Lucian. Meesterwerk van een gevallen Engel draait om Clay, een redacteur bij een kleine uitgeverij. Op een dag wordt hij opgeschrikt door de komst van Lucian. Deze gevallen engel eist van Clay dat hij zijn memoires schrijft. Al gauw blijkt weigeren geen optie. De engel ontpopt zich als een groot manipulator en gebruikt zijn duistere gaven om zijn zin te krijgen. In eerste instantie denkt Clay nog onder de druk van Lucian uit te kunnen komen, maar zijn aanvankelijke afkeer verandert al snel in een obsessie. Binnen enkele weken kan hij aan niets anders meer denken, dan aan het verhaal van Lucian.
Lucian. Meesterwerk van een gevallen Engel is een aardig boek, maar is geen thriller. Het is zelfs geen spannend boek. Het verhaal geeft, op een verkapte manier, een beknopte samenvatting van de Bijbel. Veel meer stelt het boek niet voor. Leuk voor de liefhebbers van christelijke literatuur, irritant voor de personen die een thriller verwachten. Mijn persoonlijke mening is dan ook dat dit boek niet op de site van Crimezone thuishoort. | 0neg
|
Ze schreef eerder twee bestsellers over taal. Taal is echt wel haar ding! En dan nog iets: cabaretier, columnist en tv-persoonlijkheid Paulien Cornelisse geeft haar fictiedebuut De verwarde cavia uit in eigen beheer. Respect! Er is echter een ‘maar’…
Het uitgangspunt van dit boek is origineel: een vrouwelijke cavia die tussen de grote mensen op kantoor werkt. De belevenissen van het hoofpersonage zijn werkelijk uit het leven gegrepen, voor velen herkenbaar. Hoe een braaf diertje tracht te overleven en gemotiveerd te blijven op het werk. Terwijl haar menselijke collega’s in hun dagelijkse kantoorsleur de uren aftellen totdat ze uiteindelijk naar huis kunnen gaan. De cavia heeft een originele naam: Cavia. De intimi noemen haar liefdevol, of collegiaal, Caaf. Tot op de dag dat cupido ten tonele verschijnt. Enzo is een mannelijke cavia met grootse toekomstplannen. Hij wil maar al te graag, samen met zijn geliefde Caaf, in een mobiele goulashbus de Hongaarse nationale schotel verkopen. Volgens hem een gat in de markt…
“Cavia verzamelde alle bonnetjes van iedereen, stopte ze in een envelop, schreef het adres van Anne-Bet erop en voelde zich meteen ontzettend nuttig. Ping, zei haar computer weer. Pong, voegde ze er in gedachte aan toe.” Je beleeft de kantoor- en andere avonturen van Cavia. Paulien Cornelisse pronkt in een aantal fragmenten met haar taalkunsten. Dit betekent evenwel niet dat dit verhaal een mooi voorbeeld is van hoogstaande literatuur. Lachwekkende zinnen of komische situaties komen wel sporadisch voor.
De bijzonder minuscule hoofdstukjes, korte zinnen en duidelijke dialogen bevorderen de leessnelheid. Op luchtige wijze maak je kennis met Caaf en haar collega’s. Het verhaal wordt versierd met humor en cynisme. Je lacht je echter niet te pletter; de lezer zou het zelfs saai kunnen vinden. In De verwarde cavia ontbreekt psychologische uitdieping of welke diepgang dan ook. De karakters die aan bod komen blijven in de luwte. Een plot hoef je ook al niet te verwachten. Je hebt dit boek probleemloos uit in enkele uurtjes. Dit fictiedebuut smaakt niet echt naar meer, hier ontbreekt immers een flinke dosis peper en/of zout.
Het boek is een leuk tussendoortje, waarin de auteur toch niet echt het beste van zichzelf geeft. Paulien Cornelisse kan ongetwijfeld veel beter. Of zullen we zeggen: schoenmaker, blijf bij je leest en laat voortaan die bevallige cavia’s toch gewoon lekker in hun hokje genieten van het leven? Oh ja, de cavia die op de cover pronkt heeft een staart… Neen hoor: dit lieve diertje heeft dan wel enkele staartwervels, een mooie queue krijg je echter niet te zien.
Vlaamse lezers er even attent op maken dat het taalgebruik in dit boek soms wel opvallend ‘Hollands’ klinkt. Na het lezen blijft ook weinig of niets van het verhaal nazinderen. Wedden dat je binnen een aantal weken nog nauwelijks gaat weten waarover dit boek gaat? Een leuk tussendoortje, meer ook niet. Slechts een sporadische glimlach, geen gegier of gebrul. | 0neg
|
Een tirade waar ik weinig aan had: de minachting mag dan al terecht zijn, wie heeft nou wat aan 150 bladzijden wild om zich heen slaan in facebook-stijl?. Na een paar bladzijden is het niet eens meer geestig. Verhulst is werkelijk een auteur van grote hoogte en grote diepten. Hoe schitterend ook zijn Kaddisj voor een kut bijvoorbeeld, zo goor is dit. | 0neg
|
Niet een boek dat lekker wegleest. Beatty springt continu van de hak op de tak, waardoor het lastig is om de rode draad te volgen. Zelfs binnen zinnen verweeft hij associaties en vergelijkingen via talloze bijzinnen. Na 80 bladzijden en na weer geen idee te hebben waar hij het nu eigenlijk over heeft, vond ik het wel mooi geweest. | 0neg
|
Veel meer informatie dan dat hij met zijn familie in de Amerikaanse staat Iowa leeft, is er over Sean Doolittle niet terug te vinden. Er werden in het Engelse taalgebied al een aantal korte verhalen van zijn hand gepubliceerd en intussen heeft hij ook al vijf spannende boeken op zijn naam staan. Het meest recente, uit 2008, is nu ook in het Nederlands te lezen onder de titel De perfecte buren.
Hierin doen de nieuwste bewoners van een kleine wijk in het fictieve stadje Clark Falls hun uiterste best om te integreren in die kleine gemeenschap, maar vooral Paul Callaway heeft het moeilijk om zijn achterdocht te negeren en de kleine strubbelingen met de andere bewoners te negeren. Als hij op een avond even van het rechte pad afwijkt, staat Roger Mallory, een gepensioneerd politieman die van de veiligheid van de wijk zijn persoonlijke kruistocht gemaakt heeft, de volgende dag s morgens bij Paul op de stoep. Dit is het begin van een escalerende burenruzie die uiteindelijk uitmondt in zijn arrestatie. Hij wordt beschuldigd van het misbruik van zijn minderjarige buurmeisje Brittany Seward, die Pauls uitgebreide boekenverzameling als haar privé-bibliotheek beschouwt en dus regelmatig bij de Callaways over de vloer komt. Nu rest Paul slechts een keuze om zijn eer, carrière, gezin en zelfs zijn leven te redden: de aanval openen op de meest gerespecteerde en bijna onaantastbare bewoner van de wijk: Roger Mallory.
Herkenbaarheid is een factor die een erg grote invloed heeft op de betrokkenheid die de lezer voelt voor een verhaal. De keuze van de auteur om zijn verhaal te situeren in een, op het eerste gezicht, doodnormale middenklasse- wijk, is dan ook met gemak te verantwoorden. De lezer voelt zich bijna meteen thuis in het verhaal dat aanvangt met een paar zeer sterke en realistisch geschreven hoofdstukken waarin de lezer zich samen met het hoofdpersonage laat overdonderen door de gebeurtenissen, die in de eerste persoon enkelvoud opgetekend werden.
Maar ondanks het feit dat Sean Doolittle een zeer aangenaam lezende stijl hanteert, slaagt hij er niet in het momentum vast te houden en stilaan zakt het verhaal in elkaar. Zo houdt hij, in een poging cliffhangers te genereren, menig keer bewust en merkbaar, informatie, die personages in het verhaal met elkaar delen, achter voor de lezer. Door dit toch wel goedkope truukje uit de schrijvershoed overvloedig te bezigen, bereikt de auteur net het tegenovergestelde van hetgeen hij beoogt: in plaats van de lezer te binden en zijn/haar nieuwsgierigheid op te wekken, krijgt deze het gevoel met opzet te worden buitengesloten. Daarmee wordt de magie verbroken.
Wat begon als een strijd om zijn onschuld te bewijzen, mondt na verloop van tijd uit in een bijna obsessieve persoonlijke oorlog tussen Paul en Roger. Trop is te veel zei een van de bekendste Belgische politici ooit, en dat had betrekking kunnen hebben op De perfecte buren, want recht evenredig met het overdreven uitvergroten van die situatie verliest het boek steeds meer van zijn geloofwaardigheid en herkenbaarheid.
Toch zit De perfecte buren wat plot betreft goed genoeg in elkaar om het lezen van het boek zonder problemen tot het einde toe uit te zitten, want nieuwsgierig als we zijn, willen we tegen elke prijs graag de afloop kennen. Maar het uitschrijven had wat beter gekund. Zo doceert de auteur zelfs tot twee maal toe enkele hoofdstukken uit de cursus creatief schrijven aan de hand van enkele paragrafen in het verhaal. Zo doet het heel vreemd aan om in het boek de verklaring te moeten lezen waarom bijvoorbeeld Pauls vader Joe genoemd wordt.
De perfecte buren voldoet volledig aan de kwalificatie pretentieloze vakantielectuur, maar het boek kan de kwaliteitsbelofte uit het begin, jammer genoeg niet inlossen. Het eindresultaat is een boek van onopvallende middelmaat. | 0neg
|
Helaas, twee sterretjes (kleine) voor de vlotte leesstijl maar voor de rest.... ik was ontgoocheld. Waar is de scherpe, heldere, verrassende Fossum van weleer naartoe? | 0neg
|
Ik heb het boek uitgelezen, maar tegen heug en meug. Het verhaal was zo onwerkelijk, met een psychologische ondertoon (dat dan weer wel!), maar af en toe verschrikkelijk langdradig. Zelfs het einde vond ik niet geweldig, zoals in andere reactie's van lezers gesuggereerd wordt. Dit is het tweede boek dat ik van deze schrijfster heb gelezen en voor mij ook het laatste. | 0neg
|
Het zal je maar gebeuren! De ene dag ben je nog een succesvol zakenman en 24 uur later staat je bedrijf aan de rand van het faillissement. Het overkomt Thimothy van Bender. Door een desastreuze beleggingsfout valt zijn hele leven in duigen. Terwijl Timothy probeert zijn hachje te redden, pleegt zijn vrouw ook nog zelfmoord. Althans dat is het vermoeden. Haar lijk is spoorloos en Thimothy is de belangrijkste verdachte. Om zijn onschuld te bewijzen gaat hij op zoek naar zijn vrouw en probeert een reconstructie te maken van de laatste periode in haar leven. Hij stuit op een aantal geheime geldtransacties die ze voor haar sprong van een steile klif heeft gedaan. De begunstigde is dokter Ho. Een Chinese arts die met een zeer prestigieus wetenschappelijk project bezig is. Ho beweert dat van Benders vrouw inderdaad zelfmoord heeft gepleegd. Na een indringend gesprek met de Chinese arts lijkt er weer een lichtpuntje in het leven van Timothy te zijn. Ho kan hem niet uit de financiële malaise redden, maar er wel voor zorgen dat hij zijn vrouw terugkrijgt. Of toch niet
.?
De breincode zou briljant, psychologisch en boordevol actie moeten zijn met een verrassende ontknoping als sluitstuk. Dat overdrijven soms een vak is, blijkt zeker in relatie tot De breincode. Het is een makkelijk leesbaar boek, maar enorm spannend wordt het nergens echt. De karakterontwikkeling van de hoofdpersoon rammelt te veel om geloofwaardig te zijn. Timothy van Bender is in het begin van het verhaal een egoïstische zakenman die het met de huwelijkse trouw niet zo nauw neemt. Na de zelfmoord van zijn vrouw hangt hij ineens de liefhebbende echtgenoot uit die enorm veel van zijn vrouw houdt en er alles voor over heeft om haar weer in zijn armen te sluiten. Waarom hij tot inkeer is gekomen diept de schrijver totaal niet uit. Ook de beweegredenen van andere hoofdrolspelers in het verhaal worden aan de fantasie van de lezer overgelaten. Op geen enkel vlak gaat de auteur echt de diepte in, waardoor het boek vrij plat blijft. De intriges in het verhaal zijn behoorlijk voorspelbaar en zullen de rasechte thrillerfan niet naar adem laten happen. Het meest originele element van De Breincode is de opvallende cover, maar dat kan het boek niet redden. De Breincode is absoluut een vlot verhaal, maar de vluchtigheid en de summiere uitwerking van zowel plot als karakters brengt het boek niet verder dan de categorie middelmatig. | 0neg
|
Voor haar thrillerdebuut Dodelijke stilte schreef A.S.A. Harrison twee romans en vier non-fictie boeken. Ze werkte aan haar tweede psychologische thriller toen ze, vlak voor het verschijnen van Dodelijke stilte, in april 2013 op 65-jarige leeftijd overleed. Ze woonde met haar man in Toronto.
Het lijkt het perfecte koppel maar niets is minder waar. Bouwopzichter Todd bedriegt zijn vrouw, psychologe Jodi, met de dochter van zijn beste vriend. Jodi weet ervan, net als van de eerdere slippertjes van haar man. Toch sluit ze er al jaren haar ogen voor. Ze houdt zich voor dat ze ondanks alles een goed leven hebben samen. Pas als Todd besluit om haar te verlaten en Jodi alles dreigt te verliezen wat haar lief is, neemt ze een drastische beslissing. Wie het laatst lacht, lacht het best. Of niet?
Een van de eerste dingen die opvalt als je dit boek in handen hebt, is dat het wordt aanbevolen door de zeer gewaardeerd thrillerauteur Tess Gerritsen. Een ding is zeker, deze aanbeveling is niet omdat het een ijzersterke psychologische thriller betreft, want dat is Dodelijke stilte absoluut niet. In dit boek draait het vooral om de stille Jodi en de losbandige Todd. Ondanks dat hun personages tot in de puntjes uitgewerkt zijn, en er zowel over het uiterlijk als het innerlijk meer dan genoeg verteld wordt, blijft er een voelbare afstand. Tijdens het lezen ontstaat er geen band, sympathie of gevoel van betrokkenheid bij de personages. Ze maken genoeg mee maar het grijpt je nergens bij de keel.
Dodelijke stilte is een niet al te dik boek van ongeveer 300 bladzijden, keurig verdeeld in overzichtelijke korte hoofdstukken. Om het hoofdstuk wisselt het perspectief van hij naar zij. De gedachten en belevenissen van Todd tegenover die van Jodi, zorgen ervoor dat het verhaal van twee kanten wordt belicht.
De plot is eenvoudig. Een rechte lijn van start tot finish zonder bochten of lastige hindernissen. Er is een enorm gebrek aan spanning en het is bij lange na geen pageturner.
Het verhaal is een tikkeltje langdradig en de ontknoping is mat. Er zijn geen verrassende wendingen of andere bijzonderheden, terwijl die wel heel erg welkom waren geweest. Het etiket 'psychologische thriller' is onterecht en misleidend want Dodelijke stilte is niet meer dan een aardige psychologische roman. Als je dit voor ogen hebt voordat je aan het boek begint, is een zware teleurstelling wellicht te voorkomen. Mocht je een tergend spannende thriller verwachten dan kom je ongetwijfeld bedrogen uit.
De schrijfstijl van A.S.A. Harrison is niet al te vlot of prettig leesbaar. Lange zinnen die niet lekker lopen. Lastige woorden, die veelal met psychologie te maken hebben en niet voor iedereen direct duidelijk zijn. Er wordt te veel ingegaan op psychologische aspecten die geen bijdrage leveren aan het verhaal zelf. Overbodige informatie die maar voor een aantal mensen niet storend zal zijn, omdat ze toch al in meer of mindere mate geïnteresseerd zijn in psychologie. Voor de meeste lezers gaat de psychologische uitleg echter alleen maar ten koste van de vaart in het verhaal. Het valt niet mee om geboeid te blijven tot de laatste bladzijde. Zonde, want het idee was goed en het had een knap spannende thriller kunnen worden, maar dat is in dit geval allesbehalve gelukt. | 0neg
|
Hoeveel thrills mag je van een thriller verwachten als je al op voorhand weet wat de hoofdpersoon is overkomen, dat zij die nachtmerrie heeft overleefd en dat de dader uiteindelijk wordt ingerekend? Of misschien beter: wat heeft een verhaal dan nog te bieden? Zeker, er zijn meer romans geschreven waarin het er nauwelijks toe doet of de hoofdpersoon het er levend afbrengt en wie de misdadiger is. Daarin gaat het over subtielere kwesties, zoals: hoe heeft het ooit zo ver kunnen komen? Hoe wordt een mens een slachtoffer of, andersom, een dader? Of hoe kan het gebeuren dat je als slachtoffer emotioneel afhankelijk wordt van degene die het op je leven heeft voorzien; het zogenaamde Stockholmsyndroom. De schrijver die daarvoor kiest, maakt het zichzelf niet gemakkelijk. Het vereist namelijk meer kwaliteiten dan je nodig hebt om een who-dunnit te schrijven.
Thea Dorn heeft die kwaliteiten niet en daardoor is haar literaire thriller De meisjesmoorden een volstrekte mislukking geworden. Het verhaal heeft niet zoveel om het lijf: op een zomernacht wordt de negentienjarige Julia Lenz in haar woonplaats Keulen ontvoerd door een man in een Porsche. Hij neemt haar mee naar zijn huis, waar hij haar in de kelder mishandelt en een aantal keren misbruikt. Precies zoals zijn grote voorbeeld Dutroux dat enkele jaren eerder deed. Maar David, zoals de man blijkt te heten, is een misdadiger van het rusteloze soort. Op een dag zet hij Julia in zijn auto en dan begint een reis door België, Frankrijk en Spanje die weinig meer oplevert dan heel veel zinloos geweld. Overal waar ze komen worden er mensen vermoord; vrouwen vooral. En het opmerkelijke is dat Julia op den duur van slachtoffer medeplichtige wordt. Niet zozeer doordat zij nalaat de vrouwen op wie David het gemunt heeft, voor het naderend onheil te waarschuwen; bij een aantal moorden speelt zij een actieve rol tijdens de voorbereidingen. Tussen Julia en David ontwikkelt zich een bijzondere relatie, die in de literatuur beschreven wordt als Stockholmsyndroom.
De grootste fout die Thea Dorn gemaakt heeft, is haar consequente keus voor een verteltrant in retrospectief. Geen moment staat zij het de lezer toe te vergeten dat Julias nachtmerrie inmiddels voorbij is, zodat je nooit echt wordt meegesleept door het verhaal. En dat is toch de meest basale eis die je aan literatuur mag stellen. Vrijwel iedere gebeurtenis wordt van commentaar voorzien. Soms van het type Was-het-allemaal-anders-gelopen-als-ik-toen-anders-had-gereageerd?, maar meestal is het commentaar van verteltechnische aard. Zoals in de volgende passage: Ik neem het je niet kwalijk als je hier vragen bij hebt. Ik ben het gewend. Je zult bijvoorbeeld willen weten: beste Julia, weet je héél zeker dat het geen alarmpistool of een neppistool was? Antwoord: ja, ik weet het heel zeker. Op den duur wordt dat hoogst irritant.
Ik vind het moeilijk De meisjesmoorden een literaire thriller te noemen, zoals het omslag wil doen geloven. Het is een relaas, over heel veel zinloos geweld. Met een wat verrassende wending aan het eind, dat dan weer wel. Maar ook deze is niet inhoudelijk maar van verteltechnische aard. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Dorn graag weer een boek wilde schrijven, maar de echte inspiratie ontbeerde. Dan krijg je zoiets. Jammer. | 0neg
|
In het universum van Dimitri Verhulst is de westerse mensch bezig trappisten te atten terwijl het kapitalistische systeem implodeert en er zo nu en dan een radicalist explodeert. Deze hypnotiserende onheilsprofetie in lieflijk Vlaams laat hilarische taalvondsten over elkaar heen buitelen met wisselend resultaat. Soms raakt Verhulst vlijmscherp aan eigentijdse tendensen en modeverschijnselen, maar even zo vaak slaat het dood als lauw bier wanneer hij doorratelt met z'n stuurloze dronkemansgewauwel. Eerlijk gezegd zit de meeste pit in het eerste hoofdstuk: als de zorgvuldig geconstrueerde zinnen bladzijdeslang voort knallen. Daarna leidt een beperkte invulling van ironie tot een repetitieve kanonnade aan seksistisch en racistisch gezwatel over negers, urineren, condooms en lekkere wijven. Af en toe een jazzverwijzing erdoorheen om het muzikale motief warm te houden. Het is meer een uitgetypte cabaretvoorstelling dan het surrealistische vormexperiment waarmee Verhulst het werk in de media zelf omschrijft. Vermakelijk is het zeker en vast, maar daarom is de geschetste misantropie nog altijd niet meer dan een gimmick. | 0neg
|
Het thrillerdebuut van schrijversduo dat onder de pseudoniem Casey Hill schrijft. Het verhaal speelt zich af in Dublin.
De hoofdpersoon Reilly Steel komt van San Francisco naar Dublin om daar het Ierse forensisch laboratorium te leiden. Tevens kan ze ook aan de drankverslaafde vader in de gaten houden.
De moorden volgen zich in het begin in een razendtempo op waardoordoor je het idee krijgt dat er alleen maar gemoord wordt en niet tot een geheel komt.
Het is in een makkelijke stijl geschreven waardoor het makkelijk leest. De personen worden naar mijn mening te weinig uitgewerkt waardoor het verhaal te oppervlakkig blijft. Waardoor de spanning wegblijft en je niet wordt meegetrokken.
Voor een beginnende thrillerlezer is het een prettig boek om mee te beginnen maar voor de gevorderde thrillerlezer zal het te weinig diepgang hebben. | 0neg
|
Na alle lovende recensies op Dizzie en (voornamelijk) Italiaanse
kranten had ik wel wat meer verwacht van deze roman. Voor mij was
het meer een boek voor 13 tot 16 jarigen dan een roman voor
volwassenen. Ik heb veel moeite moeten doen om het boek uit te
lezen. Ik heb het tweedehands gekocht en zal het weer terugbrengen
naar die winkel, dan kunnen ze het opnieuw verkopen aan iemand die
er hopelijk meer plezier aan zal beleven dan ik, en dan heeft dit
boek toch meerdere keren aan een goed doel bijgedragen, dat is
jammer genoeg het meest positieve wat ik ervan kan zeggen. | 0neg
|
Mijn hele bevinding is te vinden op thrillzone. NIET spannend genoeg...Maar ik vond het vooral te droog. Leek op een schoolboek zo nu en dan. Te weinig vaart. Te veel herhaling en te weinig spanning. Dan brown schrijft levendiger. Dit voelde heel anders aan in mijn ogen....
Ik vond de theorie ook teveel van het goede. Kortom... Het was echt mijn boek niet. Zou ik het gekocht hebben: had ik het niet uitgelezen.jammer. soms heb je dat met met een boek. Maar het is zeker geen dan brown in mijn ogen. Die kan ook lang van stof zijn, maar op een andere manier... dan blijf ik toch doorlezen. Dit boek wou ik niet uitlezen als ik eerlijk ben. | 0neg
|
'November Road' is zowel het verhaal van Frank, als dat van Charlotte. De stukken waarin ze samen voorkomen, zijn het aantrekkelijkst. Helaas ontmoeten ze elkaar pas halverwege het boek. Het is me een raadsel waarom dit boek is opgehangen aan de moord op Kennedy, die lijkt er echt bij de haren bijgesleept te zijn. Op elke pagina lijkt een nieuw personage op te duiken en dat allemaal omdat er één man op de vlucht is. Je leert de hoofdpersonages enigszins kennen, maar op geen enkel moment werd ik echt meegesleept door wat ze beleefden. De spanning was ver te zoeken, vond ik. En wanneer alles naar het einde toe in een stroomversnelling komt, was ik de interesse in de afloop van het verhaal grotendeels verloren. Nee, dit is geen boek dat blijft hangen, eerder een om snel te vergeten. Oh ja, om met een positieve noot af te sluiten: met de manier van schrijven is niets mis, dus heel misschien krijgt Lou Berney ooit een herkansing. | 0neg
|
Stephanie Danler verhuisde op haar tweeëntwintigste van een klein stadje naar New York om daar een nieuw leven op te bouwen. Ze vond een baan als serveerster in een bekend restaurant en zeven jaar later schreef ze over die periode de roman Zoetbitter. Het is een zogenaamde 'coming-of-age' roman geworden. Daar is geen goede Nederlandse vertaling voor maar het is simpelweg de beschrijving van het volwassen worden. Danler heeft ervoor gekozen om een roman te schrijven en geen autobiografie. Veel van wat ze in het boek beschrijft is gebaseerd op haar eigen ervaringen, maar de personages zijn allemaal verzonnen. De hoofdpersoon is Tess, een plattelandsmeisje dat zich in het begin nauwelijks staande kan houden in het luidruchtige ruwe New York. Langzaam maar zeker vindt ze haar weg in het restaurantleven. Een oudere collega ziet ze als haar steun en toeverlaat en ze wordt verliefd op de beeldschone barman Jake.
Zoetbitter werd in Amerika een groot succes, met name vanwege de manier waarop Danler over voedsel schrijft en de link legt tussen culinaire en seksuele genoegens. Het verhaal is in de ik-vorm geschreven en Tess babbelt er het hele boek lustig op los. We wisten al dat ze uit een klein provinciestadje kwam en gedurende het lezen blijkt dat Tess weinig tot geen levenservaring heeft. Zaken die voor veel mensen heel normaal zijn en in de restaurant wereld al helemaal geen opzien baren, zijn voor Tess heel bijzonder.
Het is raadselachtig waarom dit boek zo snel een bestseller is geworden. Het kabbelt en babbelt zonder enige kennis van zaken maar door en door. Het verhaal boeit nergens echt en de lezer zal zichzelf af en toe moeten dwingen om door te lezen. De neiging om het boek weg te leggen en het later nog eens te proberen wordt groter naarmate je verder in het verhaal komt. Het blijft ook onduidelijk welke richting het uitgaat. Er is geen plot en geen duidelijk einde. Tess is een jonge maar vooral naïeve vrouw zonder levenservaring en ze is niet in staat om het dagelijks leven in de grote boze buitenwereld in de juiste proporties te zien. Laat staan te beschrijven.
Haar kennis van culinaire zaken is nihil en haar fascinatie voor wijn, oesters en seks erg overdreven. Zoetbitter is een typisch voorbeeld van een boek dat door de aandacht in de media een succes is geworden. Wellicht dat jongere vrouwen dit boek met interesse zullen lezen. De oudere volwassen lezer die graag een boeiend en goed geschreven boek leest over de culinaire wereld of het leven van een jonge vrouw in een grote stad, doet er goed aan een andere keuze te maken. | 0neg
|
Nadat ik de gentleman's guide to vice and virtue had gelezen en ook zo ontzettend leuk vond, was ik erg nieuwsgierig geworden naar het boek dat over Felicity zou gaan. Ik moet zeggen dat ik in het eerste boek niet de grootste fan was van Felicity, ik haatte haar niet maar ik vond haar ook niet zo leuk als andere mensen. Echter in boek twee begon ik me echt te irriteren aan Felicity. Ik houd er zelf niet van als mensen zich beter voelen dan andere mensen en dat is basically Felicity. Ze kon altijd alles beter doen dan iemand anders, vrouwen die make up dragen en van jurken houden zijn minder waard dan vrouwen die daar geen aandacht aanbesteden en bezig zijn met lezen en leren, etc. Ik begon me ook echt te irriteren aan de onnodige girl hate. Ook is dit boek echt feministisch en feminisme is een onderwerp waar ik echt van houd, maar het feminisme in dit boek was zo tegenstrijdig. Het hele boek probeert Felicity haar droom waar te maken om dokter te worden en dat ze strijd tegen de seksistische samenleving/mannen maar ondertussen haalt zij andere vrouwen wel onderuit omdat zij niet zoals Felicity zelf zijn. In mijn ogen werd er aan dit probleem ook niet genoeg aandacht aan geschonken. Met de andere personages miste ik ook een klik. Ook heeft dit boek echt haast geen plot en begon ik mezelf echt te vervelen. Er gebeurde gewoon niet zo veel. Het eerste boek was echt hilarisch en de personages kwamen ook steeds in de meest belachelijke situaties terecht en vond ik Monty en Percy echt geweldig. Dit boek was echter tam en de personages hadden niet echt een gek avontuur. Alles was mild en niks trok me echt aan. Zelfs de 100 pagina's waarin Monty en Percy aanwezig vond ik matig. Dit komt waarschijnlijk door het feit dat ik hoopte dat Percy en Monty echt een happily ever after hadden en een leuk gemakkelijk leven hadden. Ik werd echter met mijn neus op de feiten gedrukt en uit mijn vrolijke onrealistische bubbel gehaald toen dit boek onthulde dat dit niet zo was. Dit brak ook echt mijn hart. Trouwens het stopwoordje dat Felicity ook echt constant gebruikte begon me ook te irriteren. Ik kan nooit meer normaal naar het woordje zounds kijken. Kortom voor mij was dit boek echt een fiasco en kon het niet opleven am het eerste boek. Het was dan ook een tegenvaller en een boek dat mij verveelde. | 0neg
|
Vier vriendinnen met elk een eigen leven. Regelmatig komen ze bijeen, als Carrie en haar vriendinnen in de tv-serie Sex & The City. Voor een lunch, borrel, of steun en zorg in moeilijke tijden. Vriendschappen die iedere vrouw nodig heeft, die een bron van inspiratie kunnen zijn voor romantische auteurs en die de basis vormen voor dit boek: Een goed jaar van de Amerikaanse schrijfster Robyn Carr.
Op haar zevenentwintigste verscheen het eerste boek van Carr, daarna schreef ze bijna vijftig titels, waarvan tot nu toe de ‘Virgin River’-serie haar meest succesvolle werk werd. Met deze serie heeft ze een eigen stijl gevonden die veel lezeressen aanspreekt.
Aanvankelijk was het niet haar bedoeling schrijfster te worden. Carr trouwde haar vriendje van de middelbare school en volgde haar kersverse echtgenoot in zijn werk als helikopterpiloot voor The US Air Force naar verschillende bases. Voor de liefde zette ze haar eigen ontwikkeling opzij: omdat haar man nooit lang op dezelfde plek gestationeerd bleef, werd het onmogelijk haar eigen studie verpleegkunde af te ronden. Op het moment dat een moeilijke zwangerschap haar verplichtte tot rust, begon ze fanatiek te lezen. Uiteindelijk vormden al die verslonden romans een stimulans om zélf te gaan schrijven. Haar werk omvat verschillende genres; historische en hedendaagse romans, non-fictie, maar ook een detective, korte verhalen en zelfs scenario’s. Met haar werk verdiende ze een RITA-award, in de Verenigde Staten de meest belangrijke prijs voor auteurs in het romantische genre. De New York Times bestsellerauteur heeft een volwassen zoon en dochter en woont met haar man in Las Vegas.
De oorspronkelijke titel van deze roman is A Summer in Sonoma. Sonoma is een streek in Californië, beroemd vanwege de zeer goede wijnen die er vandaan komen. Dit verklaart waarschijnlijk waarom de uitgever heeft gekozen voor deze omslag en titel. Beide doen vermoeden dat het verhaal zich afspeelt tussen de wijnranken van de zonovergoten Amerikaanse staat. Maar dat weelderige, heuvelachtige landschap komt jammer genoeg alleen ter sprake tijdens een van de motorritjes die Cassie met haar vriend Walt maakt. Want het decor wordt feitelijk gevormd door de persoonlijke belevenissen van het clubje vriendinnen, ooit samen een kwartet cheerleaders op hun High School.
Cassie is een zorgzaam verpleegkundige op de Spoedeisende Hulp, maar worstelt met zichzelf. Ze voelt zich eenzaam en heeft door negatieve ervaringen de hoop opgegeven ooit de Ware tegen het lijf te lopen. Beth is gynaecoloog, even toegewijd aan haar werk als Cassie. Maar voor de tweede keer in haar leven wordt zij getroffen door een ernstige ziekte. Julie lijkt gelukkig getrouwd met Billy, maar van liefde alleen kunnen zij niet leven. Helaas is Billy zich er nauwelijks van bewust dat Julie amper de touwtjes aan elkaar weet te knopen. Het zet hun relatie op scherp. Bij de gefortuneerde Marty staat het huwelijk ook onder druk, maar de oorzaak hiervan is de denigrerende vanzelfsprekendheid waarop haar echtgenoot met haar omgaat. Een ontmoeting met haar knappe ex-vriendje Ryan zet het leven van Marty op haar kop.
Een goed jaar heeft, bij wijze van spreken, alle ingrediënten om een mooie soepele wijn te worden. Want de alledaagse thema’s die Carr aansnijdt zijn herkenbaar en geloofwaardig neergezet. Liefde verliezen en haar weer vinden, een akelige ziekte, gekmakende twijfels, hoop, wanhoop: Carr weet het leven van vrouwen te beschrijven zoals het soms kan zijn. Die herkenning die lezeressen vinden in Carrs boeken is dan ook haar kracht. Het is alleen spijtig dat ze in Een goed jaar daarin doorschiet. Het boek start weliswaar vlot, met een foute date van Cassie, maar daarna zakt het in, vervliegt het bouquet als van te lang geopende wijn. De problemen van de vier vrouwen worden gewikt en gewogen, van alle kanten uitvoerig bekeken en besproken, waardoor het verhaal ergerlijk veel vaart verliest. Met meer diepgang voor de karakters en minder herhalingen was dit een boeiender boek geweest. | 0neg
|
Misschien raak je gewend aan de schrijfstijl van Brown maar ik had al snel de clue door. De spanning was daarmee snel verdwenen helaas. De vorige twee pakten me wel. Gezien de reacties van anderen een bijzondere reactie lijkt mij. Ik had me er op verheugd maar moest hem teleurgesteld wegleggen. Misschien lees ik teveel thrillers en raak ik verwend. Helaas, het?is niet anders. | 0neg
|
De inhoud van dit boek is niet zo heel uitgebreid, maar biedt wel een mooi overzicht van enkele belangrijke aandachtspunten op vlak van schrijven en uitgeven.
In dat opzicht is het dus eerder geschikt voor de echte beginner. Schrijvers die al wat meer ervaring hebben, zullen hier vermoedelijk minder ‘nieuwe’ informatie terugvinden.
Over het algemeen leest de tekst behoorlijk vlot, de (te) lange opsommingen buiten beschouwing gelaten. De theorie wordt in hapklare brokken gepresenteerd en aangevuld met vele voorbeelden uit de praktijk, wat ervoor zorgt dat het geheel luchtig blijft. Om het echter te hebben over “spannende belevenissen en hilarische gebeurtenissen” (zie achterflap boek) is nogal overdreven.
De toon die men gebruikt, is met momenten een beetje té belerend. Wat meer nuancering zou dan ook mogen.
Bovendien worden de gegeven richtlijnen des te meer ondermijnd door het feit dat ze niet consequent doorheen het boek worden toegepast. Sebes en Bisseling zeggen zelf op pagina 129: “Als wij een manuscript lezen, willen we zo min mogelijk afgeleid worden van het verhaal en de manier waarop het opgeschreven is. Een (bijna) foutloze tekst is een voorwaarde.” Het is dan ook teleurstellend dat er in 'Alweer een bestseller' geregeld gezondigd wordt tegen de regels die aan beginnende schrijvers worden uit- en opgelegd. Enkele taalblunders die in het boek voorkomen, staan vermeld in de leesclubdiscussie onder vraag 1.
Voor een boek dat de expliciete bedoeling heeft om beginnende schrijvers te wijzen op veelgemaakte fouten en in die zin dus een voorbeeldfunctie heeft, is het vreemd dat de tekst niet (quasi) foutloos is.
De auteurs hebben het voornemen om bij een volgende herdruk alle fouten eruit te halen. Dit initiatief kan alleen maar toegejuicht worden. Op die manier zal de lezer niet langer afgeleid worden door de vorm en zal hij zijn aandacht volledig op de inhoud kunnen richten.
Indien dit daadwerkelijk gebeurt, dan is een volgende editie van dit boek een extra ster waard! | 0neg
|
Met moeite heb ik het boekje uitgelezen, maar meer omdat ik niet halverwege stop dan dat ik ik het verhaal boeiend vond. Het was een grote chaos van gedachten van hoofdpersoon Tom. Herman Koch bleef ik ook maar voor me zien als het personage Tom, omdat het verhaal ook in de ik-vorm is geschreven.
De rode draad in het verhaal heb ik niet gevonden. Ik heb nog niet eerder een boek van Herman Koch gelezen, dus misschien ligt het daaraan. | 0neg
|
It eagleton segel is in moai boek om te lêzen.
It is ôfwikseljend, en net dreech om te lêzen.
Oan ‘t ein skriuwt de skriuwer noch in stikje wêryn ‘t er
Útleit hoe it boek ûntstien is. Dit hie wat my oanbelanget wol oan it begjin fan it boek mocht.
Gelokkich seach ik efkes achterin | 0neg
|
Terwijl ik genoten heb van de drie romans met Nelleke de Winter in de hoofdrol heb ik 'In vreemde handen' op gegeven moment 'diagonaal' gelezen. Ik ben er niet in gestopt omdat ik uiteraard wilde weten hoe het eindigt. Het verhaal kwam zeer traag op gang en boeide niet echt. Ik heb wel genoten van de beschrijving van het mooie Toscane, één van onze favoriete plekken in Italie. Van mij mag Corine Hartman haar 'de Winter-reeks' voort gaan zetten. | 0neg
|
Stel je voor: je komt in de woestijn, ergens nabij de grens tussen Egypte en Soedan, een wetenschapster tegen die vertelt dat ze daar in haar eentje op zoek is naar de goudmijnen van de farao’s. Ongeloofwaardig? Niet voor Gideon Crew, die tien maanden daarvoor van zijn arts te horen heeft gekregen dat hij vanwege een aandoening in zijn hoofd nog maar maximaal een jaar te leven heeft. Crew heeft in die afgelopen tien maanden wel vreemdere zaken meegemaakt en ook dit keer is hij op zoek naar iets bijzonders. Samen met zijn mede-avonturier Garza heeft hij de ontcijferde boodschap van de Schijf van Phaistos gestolen en zijn ze op weg naar de plaats die door die boodschap wordt aangewezen. En ach, als die wetenschapster op weg is naar diezelfde plaats, dan ga je toch gezellig samen? Eén probleempje: die plaats bevindt zich in een verboden en onherbergzaam niemandsland. Maar daar laat Crew zich natuurlijk niet door afschrikken.
De Egyptische sleutel van Preston & Child is het vijfde deel in de serie over de terminale Gideon Crew, al lijkt het er eerder op dat hij het eeuwige leven heeft. Zelfs Crew heeft nog die hoop, al wordt die gelijk aan het begin van het boek door zijn arts de grond in geboord: van dat voorspelde jaar zijn al tien maanden verstreken en Crew heeft echt nog maar maximaal twee maanden te gaan.
Preston & Child zijn natuurlijk bekend door hun reeks over FBI-agent Pendergast. De serie over Crew is van een aanmerkelijk lager allooi. Het enige wat bij Crew telt is avontuur, en daar mag alles voor opgeofferd worden. Verwacht geen logica in de plot of enige vorm van karaktertekening. Als Crew er al mee zit dat hij binnenkort zal overlijden, dan blijkt dat nergens uit. Preston & Child hebben sowieso geen tijd om ergens bij stil te staan. Als er enkele dagen zitten tussen een paar spannende scènes, dan worden die met zevenmijlslaarzen overgeslagen, ook al gebeuren er in die tijd dingen die kunnen bijdragen aan de plot.
Zelfs de uiteindelijke vondst in de Egyptische woestijn lijkt in dit boek eerder een sta-in-de-weg dan het gegeven waar alles om draait. Het lukt Preston & Child niet om er een afronding mee te maken. Integendeel, voor een paar zaken wordt geen uitleg gegeven en het wordt ook niet bekend wat voor vervolg eraan wordt gegeven, als dat er al komt. De tijd voor Crew zit er namelijk wel op na de weken die hij in de woestijn heeft doorgebracht. Of hebben Preston & Child al een methode bedacht om zijn leven te rekken? | 0neg
|
Neem een wasteil. Stop er een alligator in, prop teil met alligator in een oude, zwarte Buick. Voeg een bestuurder en zijn vrouw toe, en rijd in twee weken heen en weer van West-Virginia naar Orlando in Florida. Stippel geen route uit, neem slechts voor een deel van de reis kaarten mee (die je onderweg ontfutseld worden), zorg dat het geld dat je bij je hebt gestolen wordt, doe er nog een mooie haan bij, kies het Amerika uit de jaren '30 als decor en je hebt voldoende ingrediënten om een smakelijk verhaal te bereiden. Verpak je verhaal in een leuke omslag en de lezer zal vol verwachting aan een nieuw leesavontuur beginnen.
Met de basisingrediënten zit het in dit boek wel goed. Om de boel op smaak te maken moeten de onderlinge hoeveelheden in balans zijn, moet er een goede schrijfstijl worden toegevoegd, een flinke scheut goede dialogen, een eetlepel spanning om de lezer nieuwsgierig te houden, een handvol diepgang, karakterontwikkeling en plotontwikkeling en een flinke snuif humor. Dat is te hoog gegrepen voor Hickam jr.
Hij komt niet veel verder dan een flauw reisverslag en wekt de indruk te denken dat als hij zijn hoofdpersonen (Elsie en Homer Hickam en hun alligator Albert) nou maar in voldoende onverwachte en vreemde situaties laat belanden het allemaal wel goed komt met zijn boek. Overdaad schaadt. De avonturen waarin de Hickams belanden doen afbreuk aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Fictief of niet in deze familielegende, je moet er als lezer in kunnen geloven en dat wordt naarmate de reis vordert steeds moeilijker.
Albert, een huwelijkskado van Elsies grote liefde Buddy Ebsen, vormt de aanleiding tot de reis. Je zou anders verwachten, maar Albert gedraagt zich de hele, lange reis voorbeeldig. Daar hebben de Hickams geen kind aan. Dat kun je niet van Elsie zeggen. Die maakt tot vervelens aan toe duidelijk dat ze niet gelukkig getrouwd is. Ze heeft haar hart aan Buddy verpand. Als Buddy geen acteur had willen worden en vervolgens naar New York was gegaan was ze nooit met Homer getrouwd. Waarom ze niet met Buddy is meegegaan, maar in plaats daarvan met Holmer in het gehate mijnwerkersstadje Coalwood is gaan wonen vraagt ze zich niet af. Pas tegen het eind van het boek hoor je via anderen hoe de vork in de steel zit.
Homer op zijn beurt wordt omschreven als een intelligente en uiterst aantrekkelijke man, die vrouwen genoeg kan krijgen. Waarom hij z'n tanden als een pitbull in Elsie heeft gezet en niet kiest voor een vrouw die zijn liefde op waarde weet te schatten is een raadsel. De reis zorgt voor een verandering van Elsies houding jegens Homer, maar of dat blijvend is?
Het beeld dat na alle omzwervingen ontstaat is dat van een vrouw die nergens het geluk zal vinden, omdat ze niet gelukkig met zichzelf. Zelf zegt ze daarover, als haar oom suggereert dat ze van het moederschap zal opknappen: "Ik knap nergens ooit nog van op, oom Aubrey. Nergens van."
Een verhaal dat beter familielegende had kunnen blijven. | 0neg
|
De stijl van Annejet vond ik vaak meer een kale opsomming van alles wat maar los of vast zat. Data, tijden, plekken op de landkaart, schooldiploma's en alle bezochte scholen en voormalige werkgevers of functies. Erg veel aannames toch ook nog, ondanks de bladzijden lange lijst van bronnen. Die prikte je zo lek. Want van horen zeggen, is voor mij net zo waar als: het stond op FaceBook. Vandaar ook de opsomming van kale feiten natuurlijk.
Terwijl ze zelf schrijft dat de journalisten erg wreed of lovend konden zijn afhankelijk van hoe je je opstelde, hoe belangrijk je was, of wie je genoeg vertelde of foto's uitdeelde, neemt ze wel klakkeloos stukken over als zijnde waarheid. Tenslotte zijn de Washington Post en NewYork Times op hun Society pagina's geen haar beter dan hier de Story en de Privé.
Is de hoofdpersoon moedig? Doorzetter? Landverhuizers met een bepaald kenmerk door hun levenswijze? Arrogante Amerikanen die teveel overtuigd zijn van hun gelijk, hun grootheidswaanzin en de hang naar bigger, larger, more. Dat zien we vooral. En we zien de problemen die daardoor ontstaan ook Ja daar is Allene sterk in, op tijd haar geld in huizen beleggen. Maar maakt dat haar een moedige en interessante vrouw? Een op status en geld beluste vrouw is Allene , eerst geld, dan titels. Ze doet het handig, maar wordt steeds minder geloofwaardig naarmate er weer een nieuwe echtgenoot tevoorschijn wordt gehaald.
Annejets aversie van de monarchie krijgt ook nog even een tik mee. Sjoelen wordt als een belachelijk tijdverdrijf gemeld aan het hof. Nou Annejet, in jouw en mijn jeugdjaren was er niet veel meer te doen in de avonduren! We hadden geen TV programma's die geschikt waren voor jeugdigen en er was geen internet.
Gelukkig hadden we een koningin die wars was van Amerikaans geneuzel in de SocietyClubs. Hoe kom ik binnen bij de Astors en de Rockefellers. Wat een poeha!!
Kennelijk spreekt het Annejet heel erg aan. Allene had binnenhuisarchitekt moeten worden. Een vrouw met ambitie, financieel inzicht en dan had ik gedacht: wat een sterke doorzetter. Maar omhoog kruipen via de benen van vijf kerels, daar sla ik de handen niet voor op elkaar. Ook niet voor de stijl waarin dit boek geschreven is. | 0neg
|
Wat moet ik hiervan denken? o o wat zegt dit over mij??????????Heel de wereld, i.c. Dizzie en heel literatuurminnend Amerika én de Nederlandse kwaliteitspers is uitzinnig over dit boek. En ik............ik had moeite om het uit te lezen en deed dit alleen wegens de beloofde onverwachtse afloop....die ik halverwege het boek al door had (maar dat zegt natuurlijk weer alles over mijn genialiteit ) | 0neg
|
Het debuut als thrillerschrijfster is voor mij het vierde boek wat ik van deze auteur lees, en ik kan stellen dat er na dit debuut een ontwikkeling ten goede is doorgemaakt.. Het wordt hierna alsmaar beter.
Betekent dit dat het een slecht boek is, Nee dat zeker niet, Het is gewoon een aardig vermakelijk verhaaltje (het is niet meer en niet minder, na een kleine 4 uurtjes lezen zijn de nog geen 250 pagina's uit) wat een aantal uurtjes plezier geeft. Maar er rammelt ook wel het één en ander. Steeds maar weer de illusie van een achtervolging oproepen, vlakke dialogen en veel toevalligheden en gemakkelijke oplossingen. (zomaar een willekeurig voorbeeld (er zijn er heel veel): Claire belt een onbekende voor informatie, er ontstaat een kort gesprek waarin de andere partij vraagt bent u van de politie want we mogen niet zomaar informatie vertrekken en zonder verder nog enige uitweiding is er 5 minuten later een email met de info) Daarnaast is er zo veel wat niet uitgewerkt wordt en wat aan de verbeelding wordt overgelaten.
Zoals gesteld Vandermeeren heeft zich hierna prima ontwikkeld en haar laatste boek Scorpio is echt een boek van niveau. dit begin komt voor mij tot redelijk, een aantal fijne uurtjes
totaaloordeel: 2,5 sterren | 0neg
|
Mocht ik een tweede keer een thriller lezen, de kans dat ik dan naar dit boek grijp is zeer klein. Het verhaal op de achterflap sprak mij heel hard aan. Maar toch verliep het lezen niet zoals ik wou. Doordat het heel lang duurde voor er iets van informatie was, ging het lezen niet zo vlot. Heel het boek verloopt traag. Zo kan men bijvoorbeeld over een gesprek 4 bladzijde schrijven, niet in dialoog maar wel in verhaal waardoor het moeilijker leest. Als je de eerste 100 pagina’s hebt doorstaan gaat het ineens heel snel. Je krijgt op korte termijn heel veel informatie die je moet verwerken. De linken worden gelegd met de verschillende moorden en de daders worden gevat. Maar dit gebeurt allemaal op zo’n korte termijn dat je de structuur verliest. De spanning van het verhaal verspreiden over de pagina’s zou veel aangenamer lezen zijn. Nu zou ik het nietmeer vastnemen omdat het te ingewikkeld is geworden op het einde, ondertussen dat het verhaal wel in orde is. | 0neg
|
Een knap boek. Maar pas vanaf ongeveer pagina 588 begon het mij werkelijk wat te boeien (waarmee ik ook weer niet zeggen wil dat het daarvoor alleen maar saai is); daar waar Quinten zijn vader wil gaan zoeken en op reis gaat naar Italië. Daar begint het boek dan ook een soort avonturenroman te lijken. Eerder las ik van Harry Mulisch "het stenen bruidsbed", wat ik een vreselijk boek vond. "Twee vrouwen" vond ik iets beter, en dit was het beste boek van de 3 die ik van deze schrijver gelezen heb. Maar hij spreekt me niet aan. Zijn personages vond ik in dit boek evenals in zijn andere boeken houterig, robotachtig. Al zijn schrijven over astronomie en architectuur, zaken als de relativiteitstheorie en de quantumtheorie spreken mij ook al niet aan, waardoor ik toch iets wezenlijks van dit boek mis, neem ik aan. Ik heb er domweg niet voldoende kennis van. En voor de rest is het hele verhaal me te fantastisch, al zit het knap in elkaar. Van een dergelijk genre houd ik toch al niet. Verder komt Mulisch's schrijfstijl altijd koud op mij over. Kortom, ik kan het boek waarderen, maar het is niet "mijn" boek. | 0neg
|
Laat ik alvast mijn recensie beginnen door te zeggen dat dit eigenlijk niet het type boek is dat ik normaal lees, misschien daarom dat ik ook niet ten volle het boek kan 'waarderen'. Ik heb verschillende reviews gelezen die het boek echt de volledige 5 sterren geven, maar dat vind ik persoonlijk toch wel iets te veel.
Het verhaal neemt nochtans een leuke start om te vertellen hoe Jezus ongeveer zijn kleine kindertijd door brengt. Als hij 8 jaar oud is, dode hagedissen laten verrijzen en de engel die eigenlijk SpiderMan wou zijn, vond ik echt een leuke. Echter naarmate het verhaal verder gaat, geeft het verhaal zo een beetje het gevoel alsof er maar geschreven is om pagina's te vullen, en ik denk dat het boek makkelijk wat korter had kunnen zijn. Het einde (met de kruisiging van Jezus) had ik eigenlijk wat meer van verwacht. Op een andere manier dan wat er van geworden is. | 0neg
|
Met zachte hand van Siska Mulder
Het boek begint met het dagboekfragment van Mijntje van der Lelie die een open hart operatie moet ondergaan en zich dan realiseert dat zij als vrouw ,moeder en carrière maker bij een uitgeverij altijd aan ieders verwachting heeft voldaan en het nu tijd vind om het roer om te gooien.
Via een chatgroep komt zij in contact met drie andere vrouwen die er ook zo over denken
Frederique, Berdine en Claire zijn ook zover dat het roer om moet en na een eerste ontmoeting zijn ze het erover eens dat er teveel onrecht bestaat die vrouwen treffen.
De dames besluiten het recht in eigen hand te nemen en komen in gewelddadige situaties terecht.
Zij schuwen zelfs moord niet en dat vind Mijntje te ver gaan en komt in de knoop met haar geweten en wil er eigenlijk niets meer mee te maken hebben maar een weg terug is er niet meer!
Als Claire om hulp vraagt voor haar eigen problemen met haar man dan moeten de vier vrouwen nog één keer in actie komen met desastreuze gevolgen voor de echtgenoot van Claire.
Het hele boek kabbelt een beetje door op alle problemen die de vrouwen tegenkomen in hun leven,maar richting het einde van het boek neemt het een zeer onverwachte wending met een geheel onverwacht plot! | 0neg
|
Vera is vijfendertig als ze te horen krijgt dat ze uitgezaaide kanker heeft en niet meer te genezen is. Met haar vijf jaar jongere broer Max, die een jaar na de dood van broertje Menko geboren is, heeft ze een zeer sterke band en in zijn schildersatelier voelt ze zich veilig.
Broer en zus hebben een traumatische jeugd gehad. Hun ouders groeien na de dood van hun tweejarige zoontje uit elkaar en zijn niet in staat liefde te geven aan elkaar of aan hun andere kinderen. Vera en Max lijden onder de depressieve desinteresse van moeder en de hardheid van vader.
Vera voelt zich schuldig aan de dood van haar broertje en voelt zich verantwoordelijk voor het geluk van Max (en dat van haar moeder)
Max is zwaar, altijd al geweest, hij kan er niks aan doen. Ze heeft de zwaarte die in hem huist altijd geprobeerd lichter te maken.
In twee hoofdstukjes is mooi beschreven hoe de toegewijde grootouders het gat in de opvoeding voor een deel vullen en verder zoeken Vera en Max elkaar veel op. Ze delen op een gegeven moment zelfs een liefdespartner.
De novelle van Anne Moon Disko bevat vele thema’s. De schilderkunst en de muziek worden gebruikt om de naderende dood en het ziekteproces van Vera ‘uit te beelden’.
Net zomin als moeder haar dochter Vera kon troosten, kan Max zijn zus helpen. Hij kan haar niet schilderen, niet troosten, niet geruststellen. Hij wil het wel, maar hij weet niet hoe.
Vera’s poging, om voor haar dood, na zeventien jaar geen contact met hem te hebben gehad, alsnog toenadering te zoeken tot haar vader, mislukt.
Of het Max, vier jaar na de dood van zijn oudere zus, lukt, blijft een vraag. | 0neg
|
De tweede roman van Anne Eekhout verscheen begin deze maand bij de Arbeiderspers. Op een nacht heeft een interessant en filosofisch uitgangspunt, maar weet daarmee niet te overtuigen. Het idee komt niet zo goed uit de verf als gekund had.
In Op een nacht is James de enige gevangene in een gebouw dat hij niet kent. Wanneer hij slaapt bevindt hij zich in een wereld waar hij getrouwd is met Ana en een dochter heeft. Door zijn angsten om haar te verliezen raakt hij mentaal de weg kwijt en weet hij niet meer wat wel en niet echt is. Dan verdwijnt zijn dochter Penelope plotseling en verliest James zijn grip op de werkelijkheid steeds meer.
Idee
Het idee is zeker interessant, een man die zich opgesloten waant in een soort panopticum waar hij dag en nacht geobserveerd en gestraft wordt. Maar de uitwerking van het thema door Eekhout is minder geslaagd. De personages overtuigen niet en je identificeert je met geen van hen als lezer. De werkelijkheid blijft vaag, James blijft nog veel vager omdat het onduidelijk blijft of hij nu wel of niet gek is. We zien het verhaal vanuit het perspectief van James, Ana en Penelope maar de situatie blijft onbegrijpelijk. Door steeds te wisselen van gezichtspunt weet Eekhout de spanning vast te houden. Waar wil ze heen met haar verhaal? Wat probeert ze ons duidelijk te maken? Je komt er maar niet achter.
Herhaling
Eekhout heeft een eigen manier van schrijven, die veel herhaling met zich meebrengt. Vooral in de laatste pagina’s gaan de opsommingen vervelen. Je kunt overbodige, kunstmatig aaneengeschakelde reeksen net zo goed overslaan. Je gaat op zoek naar een ontknoping, maar die komt er niet. Buiten de opsommingen bevatten de zinnen van Eekhout over het algemeen te veel informatie: ‘Mina en Elke doen hun best elkaar betekenisvol aan te kijken zonder dat Penelope het ziet, ziet Penelope.’ Dat laatste is overbodig, lezers snappen zelf uit de context dat Penelope dat wel degelijk ziet. Al met al geldt voor Op een nacht dat het allemaal te veel is; less is more was hier beter geweest.
[Deze recensie verscheen eerder (2016) op CLEEFT] | 0neg
|
Absolute afknapper. Grof, cliché, banaal, ongeloofwaardige dialogen, geen plot en geen greintje spanning. Hoe kan ik mijn geld recupereren? | 0neg
|
In tegenstelling tot de andere reacties ben ik totaal niet onder de indruk van dit boek. Ik vind de schrijfstijl afstandelijk en heb nergens het idee dat ik de karakters goed leer kennen en daarom word ik ook nergens geraakt. De vele flashbacks maakten het ook een rommelig geheel.
De vergelijking met "Haar naam was Sarah" en "Het familieportret" boeken die mij wel zeer raakte, kan ik daarom ook niet begrijpen. | 0neg
|
Evanovich-by-numbers. Dit is een compleet doorslagje van haar vorige plots, die ook al dunner waren dan een negligé van Victoria's Secret. Mevrouw E is leeggeschreven en beseft dat waarschijnlijk zelf ook. De seksscènes die ze ertegen aan gooit dienen enkel om de lege plot dicht te pleisteren. | 0neg
|
Nogal voorspelbaar allemaal. Ik begrijp niet goed waarom dit boek zo de hemel ingeprezen is en zoveel gelezen wordt. Wellicht een goed P.R. Machine. | 0neg
|
Het boek bestaat uit hoofdstukken, afwisselend in het verleden en in het heden geschreven. Na ongeveer één derde van het boek, nadat de situatie uit het verleden duidelijk was, heb ik de stukken uit het verleden overgeslagen en alleen het heden verder gelezen. Het verhaal kreeg me echt niet te pakken, deed me niets, beetje saai en voorspelbaar. Het zou meeslepend moeten zijn, maar het kreeg me echt niet mee. In een ijl tempo gelezen om een vrij voorspelbaar einde te lezen.Blij dat ik ervan af was en ik een volgend goed boek kon lezen; zonde van de tijd. | 0neg
|
Tjonge, dat viel niet mee om uit te lezen! Normaal gesproken is een Baldacci een echte pageturner, maar het kostte me veel moeite om in het verhaal te komen. Niet alleen om de wereld te leren kennen waarin het verhaal zich afspeelt, maar ook door de woorden die gebruikt zijn om normale dingen te benoemen. Zo wordt bijvoorbeeld een minuut (of is het toch een seconde?) een flinter genoemd. Echt heel irritant, want ik merkte bij mezelf dat ik dit toch ging 'vertalen'. En zo zaten er nog wat vreemde woorden in die helemaal niets toevoegen aan het verhaal of het gevoel dat je bij deze wereld moet krijgen.
Het Duellem dat plaatsvindt heeft wel wat weg van The Hunger Games, maar dan vele malen minder goed uitgewerkt. Weinig origineel voor mijn gevoel.
Het verhaal zelf is uiteindelijk best intrigerend. Dat maakte dat ik wel wilde weten hoe het verder zou gaan. En omdat het een eerste deel van een trilogie is, is het uiteraard een open einde. Er blijven nogal wat dingen onbeantwoord. Zelf zal ik nooit te weten komen hoe het uiteindelijk afloopt, omdat ik niet de volgende delen zal gaan lezen. Het Bitterbos zal het zonder mij moeten doen... | 0neg
|
Een van de vele onbekende Nederlandse schrijvers is Hugo Brouwer. In zijn De naam van de angst beschrijft hij het onderzoek van privé-detective Paul Hinde naar de verdwijning van driekwart miljoen euro van de rekening van Patrick Perdus. Deze Perdus is onlangs bij een ongeluk om het leven gekomen. Hij was een succesvol ondernemer. In opdracht van Mariah Perdus probeert Hinde het geld te traceren. Daarbij ontdekt hij al gauw dat het auto-ongeluk van Perdus wel eens een handig opgezette moord kan zijn.
Waar Brouwer in zijn boek zeker in slaagt, is het gebruiken van allerlei leuke vondsten. Zo is er een grappige passage waarin de assistenten van Hinde, Nico & Geoffrey, zich op een toilet verbergen van een huis waarin zij juist ingebroken hebben. Ook lukt het de schrijver redelijk om markante persoonlijkheden neer te zetten, zonder dat het typetjes worden. Maar het is vaak niet erg realistisch. Geoffrey die met de botte-bijl-methode onderzoek doet, is verre van geloofwaardig.
Daarom heeft De naam van de angst mij niet overtuigd. Aan de stijl schort ook veel. Zo heeft Brouwer gedachten van de personen in de kantlijn gemarkeerd met koppeltekens. Die stukje laat hij vaak erg geforceerd overkomen, in plaats van ze op natuurlijke wijze in de tekst te laten samensmelten. Het stoort mij in elk geval. Ook de beschrijvingen van de personen schieten tekort. Hinde zou psychologie gestuurd hebben. Toch weet hij niet wat sociale intelligentie is, terwijl zijn taalgebruik dat van de gemiddelde VMBO-scholier niet overstijgt. En dan nog het vele onzinnige gevloek en Hinde's lompheid in relaties...
Helaas! Ondanks de goede ideeën en de originele benadering van de privé-detective, heb ik nauwelijks plezier aan De naam van de angst beleefd. Dit is een boek waar ik me doorheen heb moeten slepen. Maar met wat meer inspanning valt er zeker een beter product van te maken. De tweede ster is daarom vooral als aanmoediging bedoeld. | 0neg
|
“God schiep de dag, en wij sleepten ons erdoorheen”
Deze zin uit het veelvuldig bekroonde en verfilmde boek van Dimitri Verhulst vat het geheel mooi samen. Verhulst keert in het boek terug naar zijn jeugd die hij samen met zijn vader, 3 nonkels en zijn grootmoeder doorbracht in het kleine dorpje Reetveerdegem. Zijn vader en nonkels waren allemaal alcoholverslaafd en meestal ook werkloos. Het boek bestaat uit verschillende hoofdstukken die telkens een apart verhaal vertellen over Dimitri en zijn familie. De ene keer over de dronken verhalen van zijn nonkels, de andere keer een korte anekdote over een jeugdherinnering.
De verhalen zijn heel beschrijvend over alledaagse, bijna banale gebeurtennissen. In één van de verhalen schrijft Verhulst over een oudere vrouw Palmier en haar hond, hoe hij samen met zijn nonkel Potrel bij haar op bezoek ging om haar te voeden en even bij te praten. We krijgen een heel uitvoerige beschrijving van de hond en hoe graag die Dimitri wel zou willen doodbijten. Zowel Palmier als de hond zijn een soort symboliek voor de eenzaamheid. Palmier zit alleen vast in haar stoel, de hond met zijn ketting aan de paal. Het meest voorkomende thema van het boek is alcoholverslaving. Een hoofdstuk over hoe zijn nonkel een wedstrijd bingedrinken organiseert. In elk hoofdstuk komt wel wat ‘dronkemanspraat’ voor: Hij legt uit hoe zijn vader en nonkels alle liedjes perfect kennen en dat ze bij elk café stoppen onderweg naar de psychiatrie kliniek. Uiteindelijk leidt het dronkenschap van zijn vader er wel tot toe dat zijn zoon, Dimitri, wordt weggehaald bij de familie. Hiermee wordt het onderwerp vader-zoonrelatie besproken. Dit onderwerp verschijnt nog eens als hij over zijn eigen zoon schrijft en hoe hij zelf er niet de perfecte vader voor was. De titel van het hoofdstuk ‘een nonkel voor dat kind’ beschrijft het zeer goed. Andere onderwerpen die opkomen zijn het standenverschil en de relatie met zijn moeder. In een hoofdstuk helemaal gevuld met haat en alles behalve vriendschap, schrijft Verhulst over Franky. Hij was een jongen van een rijkere familie die Dimitri als een goede vriend zag. Dimitri haatte hem helemaal. Verder in het hoofdstuk komt alleen nog maar haat naar boven tegenover Franky en zijn levensstijl. Een ander verhaal gaat over zijn moeder, die hij niet echt kent en volgens hem een hoer is. Verhulst schrijft vooral over kleine dingen in zijn leefomgeving en uit zijn jeugd, maar waar voor de buitenwereld toch wat taboe rondhangt.
Mijn gevoel bij het boek is wat te vergelijken met de quote “we sleepten ons erdoorheen”. Wie houdt van spanning, kan beter niet aan dit boek beginnen. Iemand die luchtig verhaal wilt, maar toch van een bepaald literair niveau houdt kan er wel terecht. Het boek valt te vergelijken met een gesprek met je grootmoeder over haar jeugd: in het begin zijn de anekdotes interessant en grappig, maar enkele verhalen later is het wel genoeg geweest. Verhulst vertelt over zijn eigen leven en als lezer moet je dat maar opnemen. Naar iemand zijn levensverhaal luisteren kan enkel boeiend zijn als het spannend is of als je jezelf wel kan vinden in het verhaal. Omdat ik geen enkel van die thema’s in mijn dichte omgeving al heb zien opkomen kan ik mezelf er ook niet echt in inleven. Toch op sommige momenten zat ik even bij mee in het verhaal. De schrijfstijl van Verhulst heeft hier en daar me toch even kunnen meetrekken in zijn verhaal en zat ik dankzij zijn beschrijvingen even mee in een kroeg in Reetveerdegem naar zijn dronken nonkels te kijken. Maar even snel verveelde het verhaal me weer.
De helaasheid der dingen, het verhaal van Dimitri Verhulst en vooral zijn familie. De schoonheid zit dan vooral in de schrijfstijl van de auteur en niet echt in het plot. Dit alles heeft me toch benieuwd gemaakt voor de verfilming, want dit is niet het boek dat ik als regisseur meteen zou willen verfilmen. | 0neg
|
Net als auteur Dimitri Casteleyn kiest hoofdpersoon Victor Sluis na een baan in dienstbetrekking voor het ondernemerschap. Sluis verruilt zijn loopbaan als professor in de nanotechnologie voor die van eigenaar van Nano Services en Nano Communications. Hij hoopt zo de kennis die hij in de loop der
jaren heeft opgedaan te vertalen in praktische toepassingen. De vrijheid die Nano Services hem biedt stelt hem in staat dat op zijn eigen, soms onconventionele, wijze te doen.
Speerpunt van het bedrijf is een project, dat teruggrijpt op Victors jeugd, al wordt die connectie door de auteur onvoldoende belicht. Sluis noemt het zijn 'het geheime project'. Van een intelligente man, control freak bovendien, zou je verwachten dat hij uiterst zorgvuldig omgaat met de geheimhouding van zijn geesteskind, maar niets is minder waar. Zonder enige terughoudenheid praat hij met zijn personeelschef over 'de westerse proefpersonen voor het geheime project'. Ook zakenrelatie Pritchard, een man die hij nauwelijks kent, vertelt hij dat hij een westerse proefpersoon voor zijn project nodig heeft en 'in onze democratie ligt dat wat moeilijk, wettelijk gezien dan', voegt hij eraan toe. Dat Victor Sluis de praktische kant van het project niet zelf uitvoert, maar door een medewerker laat afhandelen is het toppunt van ongeloofwaardigheden waarmee dit 'geheime project' is omgeven.
Naast zijn zakelijke beslommeringen heeft Sluis het druk met pogingen de relatie met zijn dochter Eline te herstellen. Eline ontdekt nadat ze op kamers is gaan wonen hoe beschermd ze door haar ouders is opgevoed. Vader Victor heeft hiertoe besloten en hij is het dan ook die bij Eline in ongenade valt. Als Eline verliefd wordt op Jan-Willem duurt het niet lang of je ziet als lezer van mijlenver aankomen welke rol de jongeman in het verhaal is toebedeeld.
Opvallend in het boek is de opname van een kort verhaal. Bijna vijftien pagina's spendeert de auteur aan 'Het Kwaakalarm', geschreven door Eline Sluis. De toegevoegde waarde van deze relatief omvangrijke onderbreking van het 'hoofdverhaal' wordt niet duidelijk en maakt het tot een onnodig en storend element.
'Witte Warmte' is in een vlotte, prettig lezende, stijl geschreven. Dat maakt het extra spijtig dat een in beginsel boeiend plot niet uit de verf komt. De opzet van het verhaal verzandt in saaie dialogen, oppervlakkige karakters en veel ongeloofwaardigheden. Een gemiste kans voor de auteur en voor de lezer een boek dat de moeite van het lezen niet waard is. | 0neg
|
Bastiaan kan een paar boeken schrijven op zijn bucket list doorstrepen.( o het is zijn derde al zie ik ) Dat idee heb ik eigenlijk meteen al vanaf het begin van het boek. Bas wil een boek schrijven omdat tjaa half BN - nederland dat doet. De semi autobiografische boekjes schieten als paddenstoelen uit de grond. Je moet tenslotte mee kunnen praten op de eerstvolgende haringparty.
Grappig opgezet , hier een daar een vleugje humor dat geef ik toe, toch doet de schrijfstijl mij erg sterk aan de Kluun boeken denken.
Humoristische oneliners , de een volgt de ander in rap tempo op. Zo rap zelfs dat sommige hoofdstukken enkel uit oneliners bestaan.
Hierdoor word het soms echt lastig om de verhaallijn vast te houden en denk je aan het einde van het hoofdstuk...wat heb ik nu eigenlijk gelezen.
Het zijn korte columns geschreven om de gang van zaken in zijn gezin te beschrijven. Het is echt niet slecht het boekje , het is alleen niet uniek.
Ieder gezin herkent zich in bepaalde situaties maar bij mij tovert dit boek enkel een vage glimlach op mijn gezicht meer niet. Hoogstwaarschijnlijk komt dat omdat ik echt de meeste grappig neergeschreven oneliners toch echt al eens gehoord heb.
Samengevat dus een kort boekje met column lijkende verhaaltjes waar je vluchtig doorheen leest maar het is echt een uit een dozijn.
2 sterren omdat het niet echt slecht is maar niet uniek in zijn soort. | 0neg
|
Jk vond het een lastig boek om te lezen. Ik begrijp de problematiek en dat heeft me er ook toe gezet om het uit te lezen. Ik heb kaartjes voor het toneelstuk "gewonnen". Daar ga ik over twee weken naartoe, ik wilde het boek graag eerst lezen. Ben erg benieuwd hoe er van dit boek een boeiend toneelstuk wordt gemaakt. Ondanks het lastig lezen kijk ik uit naar het toneelstuk. | 0neg
|
Zoals de schrijver in zijn nawoord zelf vertelt, is dit boek samengesteld uit fragmenten uit de cyclus "De tandeloze tijd". Waarom dat gebeurd is, wordt niet helemaal duidelijk. Voegt deze thriller iets toe aan het oorspronkelijke verhaal? Of wil A.F.Th. gewoon een graantje meepikken van de goudmijn die het verschijnsel "het spannende boek" geworden is? Dat verklaart misschien de buitengewoon lelijke voorkant, geheel in de stijl van de zogenaamde literaire thriller.
Spannend is dit boek in ieder geval niet; welke misdrijven gepleegd (gaan) worden door wie is glashelder. Veel lezers zullen de stijl literair noemen, ik vind het vooral mooischrijverij. Indringend kan die stijl wel zijn; sommige scènes blijven je bij, niet zozeer door de mooie manier van schrijven als wel door de (soms walgelijke) gebeurtenissen. Beklemmend af en toe, dat wel, ongetwijfeld goed geschreven voor de liefhebbers, maar niet spannend genoeg voor deze site. | 0neg
|
het boek begint erg traag. leest niet lekker weg, zeker de eerst 60 bladzijdes. zins opbouw veel te lang en teveel nutteloze informatie. ik heb zelfs een aantal bladzijdes overgeslagen en weer begonnen bij een punt dat ik dacht...hier begint voor mij het verhaal.op zich is het verhaal niet slecht. het is geen boek die je even lekker leest voordat je gaat slapen. mijn aandacht voor het verhaal verslapte makkelijk.Ik had er geen moeite mee om het boek weg te leggen. dat terwijl ik normaal gesproken moeite heb om een boek weg te leggen, als ik het een spannend verhaal vind.ik heb het wel verder uitgelezen omdat ik goede recensies had gelezen over dit boek.ik had de hoop dat het erg spannend zou worden naar mate het verhaal zich vorderde.over de helft werd het wat spannender maar niet super.
dus al met al....ik ben blij dat het boek uit is. Op naar een volgend "wel" spannend boek. | 0neg
|
Anders dan in Nederland behoort Stephen Leather in Engeland al jaren tot het rijtje grote auteurs. Nadat hij al veel verhalen met Dan Spider" Shepherd in de hoofdrol heeft geschreven, kan met Jack Nightingale zomaar een nieuwe hoofdpersoon zijn geboren.
Misschien is de kennismaking met Jack Nightingale een aanleiding om meer van Leathers werk te leren kennen. Nightingale wordt als lid van het bijzondere bijstandsteam van de Londense politie sterk omstreden als hij een paar zaken in het honderd laat lopen. Hij werkt als onderhandelaar bij mensen die op het punt te staan zelfmoord te plegen. Bij de laatste onderhandelingszaak met Simon Underwood, wordt Nigthingale ervan verdacht hem van het balkon te hebben gegooid nadat hij erachter kwam dat Underwood zijn negenjarige dochtertje jarenlang heeft misbruikt. Hij neemt gedwongen ontslag en begint als privédetective aan een carrière die hoofdzakelijk bestaat uit het aantonen van overspelige echtgenoten en echtgenotes. Tot hij wordt benaderd door notaris Ernest Turtledove die hem meedeelt dat hij de erfgenaam is van een landhuis dat vele miljoenen waard is. Zijn biologische vader blijkt de puisant rijke Ainsley Gosling te zijn geweest.
Nauwelijks van de verbazing bekomen, gaat hij op onderzoek naar dit verrassende nieuws en wordt tijdens deze zoektocht herhaaldelijk toegesproken dat hij naar de hel zal gaan. Zijn biologische vader schijnt bij de geboorte de ziel van Jack aan de duivel verkocht te hebben. Dit betekent dat Jack op zijn 33e verjaardag aan de duivel zal worden uitgeleverd. Deze feestdag is al over enkele weken en dit geeft motivatie genoeg aan Jack om dat tot de bodem uit te zoeken. Een zoektocht waarbij mensen in de onmiddellijke omgeving van Jack plotseling komen te overlijden.
Satanisme en occultisme zijn onderwerpen waar je in moet geloven. Thrillers worden geloofwaardig wanneer de verhaallijn realistisch is en herkenning oproept bij de lezer. Verkocht aan de duivel voldoet niet aan het realistische en komt door het satanisme wat zweverig over. Alsof de duivel er mee speelt - dat in dit geval ook helemaal klopt - levert de verhaallijn wel spanning en emotie op. Maar zodra deze satan in de geest van Proserpina verschijnt, verdwijnt daarmee de realiteit en neemt het de spanning in haar kielzog mee. En dit alleen omdat ieder weldenkend mens het bestaan van satan zal ontkennen. Dus een sterk beginnend verhaal gaat in rook op als uit deze wolk de duivel in eigen persoon verschijnt en de hoofdrol overneemt. Dat kan nooit de bedoeling zijn geweest van Stephen Leather. Jammer is het wel! | 0neg
|
Met Faking It heb ik eens een keer een boek gelezen dat complete buiten mijn normale genres ligt. Een love story tussen twee mensen die totaal verschillend zijn. Het is het tweede boek uit een trilogie van Cora Carmack maar desondanks ook prima zelfstandig te lezen.
Max is een meisje met een wilde uitstraling. Ze heeft tattoos en haar muziek en haard band is het belangrijkste in haar leven. Ze heeft stoere foutje vriendjes die bij haar ouders nooit in de smaak vallen. Als haar ouders opeens onverwacht op bezoek komen moet haar huidige vriendje maar even uit de buurt blijven en in een coffeeshop vraagt ze een onbekende om haar vriendje te spelen. Als haar ouders hem ontmoeten zijn ze meteen wildenthousiast over deze man en hij wordt uitgenodigd voor en ze nodigen hem uit voor familieaangelegenheden.
Max vindt dat haar ouders verkeerde verwachtingen van haar hebben. Die willen graag dat ze studeert en meer lijkt op haar overleden zusje. Ze heeft moeite met mensen vertrouwen. Ook haar schijnvriendje Cade heeft een verleden. Hij is een tijd verliefd geweest op een vriendin maar die is nog met een ander. Als Max hem het voorstel doet haar schijnvriendje te zien zegt hij dan ook ja om haar eindelijk te kunnen vergeten.
Faking It is een boek van snel leest maar de personages hebben wat mij betreft te weinig diepgang. De hoofdstukken laten afwisselend zien hoe Max en Cade denken over elkaar maar de personages maken weinig ontwikkeling door. Ze draaien erg om elkaar heen om uiteindelijk zoals in ieder liefdesverhaal toch bij elkaar te komen. | 0neg
|
De titel geeft het voor mij al aan. Dit boek dat samen met zijn zoon Felix geschreven is, haalt het wat mij betreft niet bij de oude boeken van Dick Francis. Ik vind het meer een spannend kinderboek of YA. Het blijft aan de oppervlakte en waar ik bij de andere boeken zo snel mogelijk door wil naar de finish, kabbelde dit naar het einde.
Wel mooie nieuwe thema's voor Francis. Zoals de hoofdpersoon Ned Talbot, die bookmaker is. In de boeken van Francis is de hoofdpersoon altijd meer een anti- held, met een ' zwakke ' plek. In dit geval twee zwakke plekken. De ' zwakke ' plekken worden meestal door de tegenstanders gebruikt tegen de hoofdpersoon, en die moet vaak zichzelf overwinnen om er weer bovenop te kunnen komen. Meestal heeft de hoofdpersoon een aansprekend beroep zoals jockey, kunstenaars zoals schilders of glasblazer van bijzondere objecten. Bookmakers zijn nu niet bepaald geliefd blijkt uit het boek. Zo heeft de inspecteur al een vooroordeel over Ned door zijn beroep. Zijn andere 'zwakke' plek is zijn vrouw die een bipolaire aandoening heeft en daar al vaker voor opgenomen is.
Wat mij betreft hoef je helemaal niets met paarden te hebben om de boeken van Dick Francis te waarderen. Dit is niet echt mijn genre, maar Dick Francis zorgt er eigenlijk altijd voor dat ik al vanaf de eerste bladzijden het boek zo snel mogelijk uit wil hebben. Jammer dat dit nu niet zo was. | 0neg
|
Dit boek vind ik een typische voorbeeld van 'het tweede boek is nooit zo goed als het eerste boek'. De grote vraag of Mia nog leeft of niet wordt beantwoordt in dit deel. Maar voor de rest gebeurd er niks spannends in dit boek. Het blijft saai, oppervlakkig en voorspelbaar. Jammer! | 0neg
|
Laat ons beginnen met het goede nieuws. Bert Moerman laat met zijn roman Niet Dat Het Iets Uitmaakt zien dat hij kan schrijven. Maar wat hij vervolgens besluit te doen met zijn talent, is teleurstellend.
Hoofdpersonage-zonder-naam is een man die eigenlijk alles heeft, maar daar niet tevreden mee is: een toegewijde, leuke vriendin, een appartement, een interessante job bij een uitgeverij. Ons hoofdpersonage heeft het gevoel dat dit alles hem zonder veel inspraak is overkomen, en probeert nu krampachtig te bedenken hoe hij aan deze situatie kan ontsnappen. Dat is op zich al een beetje ergerlijk. Maar goed, tot daar aan toe. Zo'n personages bestaan.
Moerman gaat wat mij betreft pas echt de mist in door mij als lezer hardhandig te dwingen me te verplaatsen in de 'male gaze' van ons hoofdpersonage. Hij hanteert namelijk een jij-perspectief in de roman. Dit wrong voor mij enorm, want de gedachten en gevoelens die mij op die manier op onsubtiele wijze werden opgedrongen, waren ongelooflijk sekstistisch. Alle vrouwelijke personages in dit boek zijn eendimensionaal, en zijn of a) naïef/"te dom om fatsoenlijk te neuken", of b) lustobjecten waarmee je je vriendin zou kunnen bedriegen. Zelfs op het moment dat ons hoofdpersonage met zijn eigen ogen ziet hoe een dierbare van het vrouwelijke geslacht sterft, laat Moerman "jou" in gedachten een opmerking maken over hoe goed haar borsten eruit zien. Het hoofdpersonage lijkt geen emoties als liefde, verdriet, berouw of medelijden te ervaren.
De titel van het boek geeft in mijn ogen weer hoe het verhaal door Moerman en zijn redacteur(s) is behandeld. Representatie van vrouwen ondermaats? Niet dat het iets uitmaakt. Hoofdpersonage is een eikel die niks leert uit zijn fouten? Niet dat het iets uitmaakt. Jammer genoeg maakte het mij wel uit, en heeft het ongeremde seksisme mijn leeservaring sterk gekleurd. | 0neg
|
Mijn ouders en mijn oom lazen ontzettend veel science-fictionboeken. In ons huis struikelde je over de boeken van bekende sf-schrijvers als Jack Vance, Robert Heinlein en Frank Herbert. Het is daarom niet vreemd dat er op mijn lijstje favoriete boeken enkele boeken staan die je in de sf-afdeling van Hebban kunt terugvinden. Mijn favoriete sf-boek is De man in het hoge kasteel van Philip K. Dick. In dat boek is de Tweede Wereldoorlog afgelopen, alleen hebben niet de geallieerden gewonnen, maar Duitsland en Japan. Diep verscholen in wat eens de VS was, leeft in een hoog kasteel een man die in een boek Hitler en de nazi’s belachelijk maakt. In dat verhaal hebben de nazi’s de oorlog niet gewonnen, maar Rusland en Amerika. De man moet worden uitgeschakeld. Hij heeft namelijk gevaarlijke ideeën. Dit is het gegeven voor een prachtig boek, dat meer vertelt dan alleen het verhaal over de zoektocht naar de schrijver.
Ik heb recentelijk twee sf-boeken voor young adults gelezen. Beide boeken hebben een gegeven dat je direct interesseert en meeneemt in het verhaal. Zo begint Heksenjacht midden in de nacht. Broer en zus Allgood (let op de betekenis van de naam) worden bij hun familie weggehaald. Ze worden beschuldigd van hekserij en ter dood veroordeeld. Ze worden op last van “een nieuwe wereldorde,” geleid door DE ENE DIE DE ENE IS, weggerukt uit hun kalme leven. De auteur van het boek is James Patterson. Hij is een veelschrijver. Hij schreef talloze thrillers, waaronder een samen met de oud-president van de VS, Bill Clinton. Patterson is een meester in het vertellen van een spannend verhaal en je kunt zijn boeken maar moeilijk wegleggen. Dat geldt ook voor dit YA-boek. Je reist met de hoofdpersonen Whit en Wisty door een wereld waarin mensen elkaar naar het leven staan en waarin de macht van de ENE anderen vermorzelt. Het is een totalitaire samenleving waarin geen ruimte voor andersdenkenden is. Whit en Wisty raken hun ouders kwijt. Als ze uiteindelijk met elkaar worden herenigd, begrijpen ze dat hun ouders dood zijn. Hen staat de strop te wachten. Daarmee is het boek wel uit, maar het verhaal niet af. Patterson schreef nog 10 delen, onder de naam Heks & Tovenaar.
Nog spannender en rauwer is het boek Half zwart van Sally Green. Je treedt een wereld binnen waarin witte heksen strijden tegen zwarte heksen. Wit is goed, zwart is fout. Zo simpel is het. Daarmee krijgt het boek een betekenis die ver voorbij goede en slechte heksen gaat. Dat voel je als lezer heel goed. De hoofdpersoon is de jonge Nathan, die een witte heks als moeder heeft en een zwarte heks als vader. Er moet bepaald worden wat Nathan is: wit of zwart. Hij wordt wreed opgevoed door een witte heks die hem gevangenhoudt in een kooi en hem eindeloos laat hardlopen en klusjes laat doen. Nathan wil zijn vader ontmoeten, maar weet ook dat hij wellicht als lokaas wordt gebruikt om zijn vader in de val te laten lopen. Zijn vader is al jaren op de vlucht en er wordt op hem gejaagd. De vraag is wat Nathan moet doen in een vijandige omgeving waar het hem niet is toegestaan om te gaan met het meisje waarop hij verliefd is. Ook dit boek is onderdeel van een serie. In dit geval drie delen. Ik voorspel je, dat wanneer je dit deel hebt gelezen, je ook de andere twee delen wilt lezen. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.