text
stringlengths 1
534k
|
|---|
translate from English to Polish: en: All right. pl: Dobra. |
J Church is a light rail line in the Muni Metro system, and is operated by the San Francisco Municipal Railway.
Operation
Before the COVID-19 pandemic, the J Church begins service at 5 a.m. on weekdays, 6 a.m. Saturdays and 8 a.m. Sundays and continues until 12:15 a.m. every night. Daytime headways are every 10 minutes, and 12 minutes on weekends.
Different from the other Muni Metro lines, there is not a corresponding overnight Owl bus during the hours that rail service is not running.
History
Construction
Track work on the J Church line was largely completed in 1916. The service from Church and 30th Street station to Market Street and Van Ness Avenue started on August 11, 1917. Service went further along Van Ness Avenue to Pine Street on August 29, 1917; service to Pine Street was discontinued on May 31, 1918, with service along Market Street to the Ferry Building the next day. The new Transbay Terminal became the inner terminus for every other streetcar line on January 15, 1939, with all service going there after January 1, 1941.
Light rail operation
As part of the creation of the Muni Metro system, streetcar operation switched to light rail operation on June 17th, 1981 – the last line to do so. While many streetcar lines switched to bus lines after World War II, the J Church avoided this due to the private right-of-way it uses between 18th Street and 22nd Street.
Extension to Balboa Park
The outer end of the line was originally at Church and 30th Streets. It was where streetcars used a triangle of railroad tracks to turn back. Studies to further the line from its southern terminus had been made in the 1920s and 1970's. In 1990–91, the tracks were extended to the Balboa Park BART station and the Metro Center (Muni light-rail base), giving J-line cars a much shorter connection to the yard than before. The extension opened on August 31, 1991. But the new section was used only by light rail cars starting or ending their runs; all-day J-line service was not use the new tracks until June 19, 1993.
Later changes
The line was temporarily through-routed with the surface section of the K Ingleside line from June 25 to August 24, 2018, due to the Twin Peaks Tunnel shutdown.
COVID-19 pandemic
On March 30, 2020, Muni Metro service was replaced with buses due to the COVID-19 pandemic. Rail service returned on August 22, 2020, with the routes reconfigured to improve reliability in the subway. J Church service ran only on the surface. The J terminated at the inbound platform on Church Street at Market Street, requiring passengers to transfer between the J and subway trains. A mini-high platform was to be constructed on the inbound platform at Church and Duboce, and an outbound mini-high platform will be built on Church Street south of Market Street, which was to allow the J to be re-extended slightly to Duboce Street (with additional transfer to the N Judah) in October 2020. The forced transfer at Church station — which required J Church riders to cross two streets and use two elevators to transfer — was criticized by disability advocates and others.
Rail service was re-replaced with buses on August 25 due to some issues. J Church service on the surface-only Balboa Park–Church and Duboce routing resumed on December 19, 2020, while full service to Embarcadero station was put back on February 19, 2022.
Station listing
Some stops have concrete boarding islands, while others require passengers to board from the street. Some stops have raised platforms for accessibility. While most other lines in the rail system can be run in two-car configurations, the J line is almost always run with a single car in order to provide enough space for the stops in the right-of-way, which are not long enough to have two light rail cars with open doors at the same time.
References
Muni Metro lines |
PON X diselenggarakan di Jakarta pada tanggal 19 September sampai dengan 30 September 1981 dan dibuka oleh Presiden RI pada saat itu, Soeharto. Api PON pada acara ini diambil dari Mrapen. Adapun atlet yang membawa obor api PON dan menyalakan api ke kaldron adalah atlet lompat jangkit putra nasional Awang Papilaya.
Cabang Olahraga
PON ini mempertandingkan 41 cabang olahraga antara lain sepak bola, panahan, renang,judo, tenis meja, karate, tenis, balap sepeda, dayung, sepatu roda, dan bola basket.
Peserta
PON ini diikuti oleh 27 daerah provinsi seluruh Indonesia dengan jumlah peserta 3.064 atlet dan offisial.
Perolehan Medali
peringkat tetap dengan PON IX lalu.
peringkat mengalami kenaikan dengan PON IX lalu.
peringkat mengalami penurunan dengan PON IX lalu.
Pranala luar
1981 |
Bebelis angusta adalah spesies kumbang tanduk panjang yang tergolong famili Cerambycidae. Spesies ini juga merupakan bagian dari genus Bebelis, ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Larva kumbang ini biasanya mengebor ke dalam kayu dan dapat menyebabkan kerusakan pada batang kayu hidup atau kayu yang telah ditebang.
Referensi
TITAN: Cerambycidae database. Tavakilian G., 25 Mei 2009.
Bebelis |
Close to You – drugi album w dyskografii duetu The Carpenters. Ukazał się nakładem wytwórni A&M Records 19 sierpnia 1970 r. pod numerem katalogowym SP 4271. Zawiera m.in. takie utwory jak: „We’ve Only Just Begun”, „(They Long to Be) Close to You”, „I’ll Never Fall In Love Again”. Według magazynu Rolling Stone sklasyfikowany na 175 miejscu Listy 500 najlepszych albumów wszech czasów.
Lista utworów
Strona A
Strona B
Twórcy
Producent – Jack Daugherty
Aranżacja i orkiestracja – Richard Carpenter
Śpiew – Karen Carpenter, Richard Carpenter
Perkusja – Karen Carpenter i Hal Blaine
Instrumenty klawiszowe – Richard Carpenter
Gitara basowa – Joe Osborn i Danny Woodhams
Dęte instrumenty drewniane – Jim Horn, Bob Messenger, Doug Strawn
Inżynierowie dźwięku – Ray Gerhardt i Dick Bogert
Kierownictwo artystyczne – Tom Wilkes
Okładka – Kessel/Brehm Photography
Single
(They Long to Be) Close to You
Singiel 7” wydany w USA w 1970 przez A&M Records (A&M 1183)
„(They Long to Be) Close to You”
„I Kept On Loving You”
We've Only Just Begun
Singiel 7” wydany w USA w 1970 przez A&M Records (A&M 1217)
„We've Only Just Begun”
„All of My Life”
Linki zewnętrzne
Okładka
Albumy Carpenters
Albumy muzyczne wydane w roku 1970
Albumy A&M Records |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: W kontekście ogólnych priorytetów dotyczących przemieszczania SG/WP przedstawia KPiB zalecenia dotyczące decyzji Rady w sprawie odnowienia, zmiany lub zakończenia mandatu. en: In the context of overall priorities for deployment, the SG/HR shall make recommendations to the PSC concerning the Council’s decision on renewal, amendment or termination of the mandate. |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: (stopnie skali Beauforta) en: (Beaufort scale) |
translate from English to Polish: en: Then I can tell you that Caesar, as a token of his abiding friendship, would like to offer her to you in marriage. pl: Pragnę zatem ci powiedzieć, że Cezar jako dowód swej przyjaźni pragnie ci ją podarować w zaślubiny! |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Dengarkan. en: Okay, listen. |
Tramwaje w Legnicy – system tramwajowy działający w Legnicy w latach 1898–1968.
Geneza
Od średniowiecznej lokacji Legnica funkcjonowała w obrysie murów miejskich, których rozbiórkę zapoczątkowało zlikwidowanie wałów miejskich w 1760 roku, a zwieńczyła intensywna akcja rozbiórki murów po roku 1860. Skutki rewolucji przemysłowej: doprowadzenie do miasta Kolei Dolnośląsko-Marchijskiej oraz powstanie dzielnicy fabrycznej spowodowały napływ robotników do liczącego na początku XIX wieku około 7000 mieszkańców miasta. Po roku 1860 przedsiębiorcy wznosili kwartały czteropiętrowych kamienic czynszowych dla robotników wokół Starego Miasta (dzielnica Kartuzy, obrzeża Tarninowa), co zwiększyło powierzchnię miasta i umożliwiło napływ ludności, a w konsekwencji wywołało potrzebę zorganizowania transportu publicznego.
W latach 1878–1880 samorządowe władze Legnicy odrzucały propozycje wprowadzenia przez prywatnych koncesjonariuszy pasażerskich i pasażersko-towarowych tramwajów konnych, w 1880 roku transportu towarowego z wykorzystaniem tramwaju parowego, a w 1896 – pasażerskiego tramwaju gazowego. Przyczyną odmów były niezadowalające magistrat warunki finansowe ofert. 22–24 czerwca 1896 udzielono spółce Felix Singer & Co. z Berlina (która posiadała już wówczas sieć tramwajową w Bambergu) koncesji na równoległą budowę wąskotorowego (1000 mm) tramwaju elektrycznego oraz wyposażenie miasta w sieć elektroenergetyczną, której dotąd w Legnicy nie było. Powołana przez Felix Singer & Co. spółka celowa Gesellschaft Elektrizitäts-Werk Liegnitz (posługująca się skrótem EWL) zyskała monopol na sprzedaż w mieście energii elektrycznej w zamian za obowiązek prowadzenia transportu miejskiego i odprowadzania części wpływów z biletów do budżetu gminy. Budowa linii tramwajowych i wyposażenie miasta w elektryczność wpisywało się w politykę długoletniego nadburmistrza Ottomara Oertela, który w początkowym okresie sprawowania władzy skupił się na rozwoju infrastruktury komunalnej.
Po 1945 roku istniał rozpowszechniony w artykułach prasowych i publikacjach pogląd, że projekt tramwaju konnego został zrealizowany w roku 1882. Nowsze badania wykazały pomyłkę badaczy.
Funkcjonowanie w latach 1898–1945
(Kursywą wyróżniono obowiązujące w opisywanym czasie oryginalne nazwy ulic)
Trasy tramwajowe i pierwszą elektrownię w liczącej 50 000 mieszkańców Legnicy otwarto 21 stycznia 1898 po dokonanym 18 stycznia odbiorze technicznym i trwającej 6 miesięcy budowie.
Początkowo zbudowano trzy trasy:
Linia okrężna, z dworca kolejowego przez ul.Libana, pl. Wilsona (Breslauer Platz), ul. Witelona i Skarbka (Gartenstr.), plac Katedralny (Passage), Rynek (Ring), Złotoryjską (Goldberger Str.), Hutników (Grenadierstr.), Chojnowską (Haynauer Str.), Rynek, Grodzką (Burgstr.) i Nową (Glogauer Str.) do dworca,
Linia transwersalna z ulicy Ściegiennego (Hedwigstr.) przez Skłodowskiej-Curie (Lübenerstr.), Rycerską (Ritterstr.), Partyzantów (Kohlmarkt), św. Jana (Johannisstr.), plac Katedralny (Passage), plac Słowiański (Friedrichplatz), Mickiewicza (Luisenstr.), Łukasińskiego (Schützenstr.) i Jaworzyńską (Jauerstr.) na Tarninów,
Linia do cmentarza z placu Wilsona (Breslauer Platz) przez Wrocławską (Breslauer Str.) do cmentarza komunalnego (naprzeciw którego wzniesiono zajezdnię).
Tramwaje kursujące na poszczególnych liniach w latach 1898–1940 były oznaczone kolorowymi tarczami.
Cała sieć liczyła 9,271 km toru pojedynczego z mijankami (także krańcowymi), zbudowany dla legnickiej sieci tabor składał się z 18 wagonów motorowych i 5 doczepnych zbudowanych w wytwórni Waggonfabrik Breslau. Początkowo linia okrężna kursowała z częstotliwością do 7,5 minuty, zaś pozostałe co 10 minut.
Zrealizowany przebieg linii miejskich okazał się nietrafny i wyniki finansowe operatora tramwajów odbiegały od prognoz. 31 stycznia 1900 za zgodą rady miejskiej zawieszono ruch na najmniej frekwencyjnym odcinku linii z placu Katedralnego do ul. Ściegiennego. W marcu 1901 zrzucanie śniegu na tory wstrzymało na całej sieci ruch na pięć dni. Władze spółki tramwajowej wnioskowały o zgodę na zmniejszenie częstotliwości kursowania i zmianę linii okrężnej w prostą, z przeniesieniem torowiska na ulicę Skarbową (Klosterstr.) i Najświętszej Marii Panny (Frauenstr.). Ostatecznie, przed rozbudową w 1911 roku ruch na sieci prowadzono w formie dwóch linii:
plac Katedralny (Passage), Rynek (Ring), Złotoryjską (Goldberger Str.), Hutników (Grenadierstr.), Chojnowską (Haynauer Str.), Rynek, Grodzką (Burgstr.) i Nową (Glogauer Str.), przy dworcu kolejowym, ul. Libana (Gartenstrasse), i Wrocławską (Breslauer Str.) do cmentarza,
plac Katedralny (Passage), plac Słowiański (Friedrichplatz), Mickiewicza (Luisenstr.), Łukasińskiego (Schützenstr.) i Jaworzyńską (Jauerstr.) do gospody „Dornbusch” na Tarninowie.
Przed II wojną światową Legnica miała charakter miasta rolniczego. W latach 1911–1913 dokonano rozbudowy sieci na tereny podmiejskie: 9 maja 1913 przedłużono linię na południe z Tarninowa do gospody Tivoli w okolicy ulicy Wielogórskiej w Przybkowie (Prinkendorf), zaś 29 sierpnia tegoż roku linię w kierunku cmentarza do gospody Musentempel w przedmieściu Piekary Wielkie (Groß-Beckern). Rozbudowie towarzyszyło zwiększenie parku taborowego o 4 wagony silnikowe i dwa doczepne, analogiczne do już posiadanych (z różnicą polegającą na zabudowanych pomostach przyczep) i wprowadzenie na wszystkich liniach kursowania wozów co 15 minut (spadek częstotliwości).
Od 31 grudnia 1922 do 5 lipca 1924 roku kursowanie tramwajów było zawieszone z powodu panującej w Niemczech hiperinflacji. Ruch wznowiono na linii miejskiej tylko na odcinku plac Katedralny (Passage) – Rynek (Ring) – Złotoryjska (Goldberger Str.) z częstotliwością 15-minutową oraz liniach podmiejskich do Piekar Wielkich i Przybkowa (kursy, odpowiednio, co 15 i co 30 minut).
Rozbudowa obrzeży miasta o nowe budynki towarzystw czynszowych poskutkowała przedłużeniem istniejących torowisk – gałęzi dawnej linii okrężnej. Torowisko w ulicy Chojnowskiej przedłużono od ulicy Hutników do ulicy Bocznej, a w ulicy Złotoryjskiej – do pl. Łużyckiego (Logauplatz). 18 lipca 1927 roku wszystkie trzy linie skierowano do dworca kolejowego, a 25 sierpnia 1927 roku przedłużono dwie trasy na odcinki zbudowanych przedłużeń do tymczasowych przystanków końcowych: linię miejską – od ulicy Hutników do narożnika ulicy Złotoryjskiej i Grunwaldzkiej (Friedrich-Ebert Str.), a linię z Piekar Wielkich – reaktywowanym torowiskiem przez Stare Miasto, następnie nowym odcinkiem w ulicy Chojnowskiej do rogu z dzisiejszą ulicy Szewczenki. Odcięto wówczas od sieci pozostawione torowisko w ulicy Hutników. Docelową długość sieci (13,9 km) uzyskano w roku 1928. Linie: miejska i do Piekar Wielkich kursowały z częstotliwością 15-minutową. Linia do Przybkowa kursowała co 30 minut, ale w 1928 roku wprowadzono na niej na stałe dodatkowe kursy po godzinie 12:00 uzupełniające takt do 15 minut. W 1933 roku trasę w ulicy Złotoryjskiej przedłużono do placu Łużyckiego.
W latach 1927–1933 dokonywano nieznacznych inwestycji w infrastrukturę: budowy poczekalni tramwajowych, remontów sieci (krótkie fragmenty torowisk i sieci trakcyjnej). Tabor tramwajowy najpierw zmodyfikowano, przebudowując niektóre wozy silnikowe na doczepy i uzyskując w ten sposób 16 składów dwuwagonowych. Następnie, wymieniono wszystkie wozy silnikowe na bardziej masywne i pojemne wagony wyprodukowane przez MAN, sprowadzane ze Zwickau (5 sztuk z lat 1910–1911, sprowadzonych między 10 a 13 grudnia 1927 i wdrożonych po kilku miesiącach w 1928 roku) oraz Essen (12 sztuk z lat 1899–1900 zbudowanych w fabryce Falkenried, lata 1929–1932), a dotychczasowe wozy motorowe przebudowano na doczepne.
Stan techniczny infrastruktury i taboru tramwajowego Legnicy w latach trzydziestych XX wieku był niezadowalający i wymagał wysokich środków finansowych na utrzymanie dotychczasowej funkcjonalności
Największy problem wobec wzrastającej liczby pasażerów stanowiła ograniczona przepustowość jednotorowej, wąskotorowej sieci. 17 września 1937 roku uruchomiono połączenie nowych dzielnic na północy i południu miasta (Przedmieście Głogowskie i Bielany) ze starym miastem i dworcem kolejowym pierwszą miejską, publiczną linią autobusową obsługiwaną również przez operatora tramwajów. Linia autobusowa w 1939 roku została przedłużona, a na przełomie lat 1939 i 1940 w związku z sytuacją wojenną (niedobór paliw płynnych) przejściowo zawieszona, po czym wznowiona na krótszej trasie.
Koncesja operatora legnickich tramwajów wygasła z końcem 1938 roku. Magistrat Legnicy zawarł ze spółką EWL nową umowę koncesyjną na 66 lat (obejmująca lata 1939–2004), obejmującą prawo samorządu miejskiego do udziału w zyskach (jeżeli byłyby osiągane).
Publiczno-prywatna spółka Elektricitäts-Werke Liegnitz (EWL) koncentrowała się na czerpaniu zysków ze sprzedaży energii elektrycznej. W 1939 roku udziałowcy spółki EWL (należącej: w 55% do koncernu Elektrowerke AG z Berlina, w 16% do miasta Legnicy, w 13% do okolicznych powiatów, a w pozostałej części do samorządów lokalnych, na których terenie spółka prowadziła sprzedaż energii) namawiali przedstawicieli magistratu Legnicy do rezygnacji z tramwajów na rzecz rozwijanych wówczas w III Rzeszy, uchodzących za tańsze i prostsze w eksploatacji trolejbusów. Władze spółki EWL postulowały całkowite zastąpienie tramwajów trolejbusami na przestrzeni pięciu lat (1941-1946). Ostatecznie, uruchomiono jedną linię trolejbusową, częściowo dublującą przebieg trasy linii tramwajowej oznaczonej później numerem 1 (plac Łużycki – dworzec kolejowy), oraz wybudowano trasę dojazdową trolejbusów do zajezdni (wspólnej z tramwajami), która miała być częścią drugiej linii trolejbusowej do Piekar Wielkich.
Z dniem 1 sierpnia 1940 wprowadzono numerację istniejących linii tramwajowych. Odtąd kursowały trzy kolejno numerowane linie:
1: plac Łużycki – dworzec kolejowy,
2: Piekary Wielkie – dworzec kolejowy – ulica Chojnowska,
3: Przybków – dworzec kolejowy.
W trakcie II wojny światowej przewód jezdny z miedzi zastąpiono wykonanym ze stali (metale nieżelazne konfiskowano do celów militarnych). W 1942 roku trzy wagony z Legnicy sprzedano do okupowanej przez Niemców Łodzi, sprowadzono też jeden wagon doczepny z Görlitz.
W okresie 1898-1945 przedsiębiorstwo tramwajowe w Legnicy posiadało równocześnie od 17 do 21 wozów silnikowych oraz od 5 do 13 wozów doczepnych. Napięcie elektryczne w sieci trakcyjnej wynosiło w Legnicy 500 woltów.
Na początku 1945 roku wobec postępu operacji dolnośląskiej wojsk radzieckich i zbliżania się frontu Legnica była przygotowywana do obrony, a komunikacja miejska została unieruchomiona.
Funkcjonowanie w latach 1945–1968
9 lutego 1945 roku Legnica została zajęta przez oddziały Armii Czerwonej. Miasto bezpośrednio po II wojnie światowej jako część tzw. Ziem Odzyskanych postanowieniami międzynarodowymi konferencji jałtańskiej włączono w granice Polski. Osadnicy i ekspatrianci docierali do Legnicy od kwietnia 1945 roku. Polska delegacja oficjalnie przejęła władzę od komendantury radzieckiej 15 maja 1945 roku. Zakład tramwajowy był początkowo jedynym przedsiębiorstwem komunalnym przekazanym władzom polskim. Natychmiast, w drugiej połowie maja 1945 roku grupa 27 osób: trzynastu pionierów i czternastu skierowanych do pracy Niemców przystąpiła, podzielona na trzy brygady (do spraw: zajezdni, toru i zasilania) do prac nad odbudową przedsiębiorstwa tramwajowego. Z ulic odzyskano porzucone i porozrzucane przed wejściem Rosjan jako barykady wozy tramwajowe: 13 pojazdów silnikowych i 7 doczepnych. Do pierwszych, kluczowych problemów należały: zniszczone, zapadające się tory na ulicach, częściowo wyszabrowana zajezdnia i elektrownia. Od 15 lipca do października 1945 roku część Legnicy na lewym brzegu rzeki Kaczawy, obejmująca stare miasto i Tarninów została zamknięta przez wojska radzieckie przed dostępem ludności polskiej. Tramwaje uruchomiono uroczyście 31 października 1945 roku, w dniu powrotu zarządu miasta do centrum. Ruch wznowiono przy pomocy 4 wyremontowanych wozów silnikowych na trzech liniach, skróconych z uwagi na dewastację i niekompletność sieci trakcyjnej:
1: plac Łużycki – dworzec kolejowy,
2: ulica Wrocławska (skrzyżowanie z ulicą Różaną) – dworzec kolejowy – ulica Chojnowska (skrzyżowanie ulicą Żołnierską),
3: Przybków – dworzec kolejowy.
W latach 1946–1950 w miarę pozyskiwania materiałów przywrócono przedwojenną długość tras oraz ilość taboru. Bazowano na majątku poniemieckim, przeprowadzano remonty szyn i wozów. Pozyskano silniki tramwajowe z Katowic.
Uzupełniającą legnicką sieć komunikacyjną linię autobusową między Bielanami a węzłem linii tramwajowych przy dworcu uruchomiono 23 maja 1948 roku, pojazdami pozyskanymi od wojska. Infrastruktura linii trolejbusowej, przed wojną mającej zastąpić tramwaje, mimo podjęcia w 1948 roku prac nad jej odbudową w starym przebiegu została ostatecznie przeniesiona na trasę linii „A”, gdzie w latach 1949–1956 równolegle kursowały autobusy i trolejbus.
Przedsiębiorstwo nosiło przejściowo różne nazwy: Dyrekcja tramwajów przy Zarządzie Miasta, Miejska Kolej Elektryczna, Miejskie Tramwaje Elektryczne, Miejskie Zakłady Komunikacyjne. W latach 1950–1954 zakład tramwajowy stanowił część miejskiego przedsiębiorstwa gospodarki komunalnej, następnie z początkiem roku 1955 został wyodrębniony jako Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne.
Decyzją rządu PRL podjętą w 1951 roku w ramach planu sześcioletniego ulokowano w Legnicy zakłady przemysłu miedziowego. Budowa Huty Miedzi „Legnica” poskutkowała przedłużeniem linii tramwajowej nr „1” o 2,5 kilometra, z dotychczasowej krańcówki do wznoszonego zakładu. Pierwotnie zakładano doprowadzenie linii „1” do stacji kolejowej Pawłowice Małe dokąd dojeżdżali pracownicy, ostatecznie linię zakończono pętlą w pobliżu gmachu dyrekcji huty. 13 grudnia 1952 roku oddano do użytku pętlę uliczną na drugim krańcu linii w centrum Legnicy, poprzez połączenie torowe przez rynek, częściowo torami nieużywanymi od roku 1900. Zastosowane na torowisku od placu Łużyckiego do huty, w większości wydzielonym, typowe szyny tramwajowe pękały pod ciężarem pojazdów, dlatego w 1955 roku przeprowadzono ich wymianę na szyny stosowane w transporcie kolejowym.
W latach 1950–1955 zużyte wozy tramwajowe wymieniono na tramwaje używane, pozyskiwane z:
Katowic, 6 sztuk, w tym:
co najmniej 1 produkcji Werkspoor Utrecht dla Amsterdamu z 1904 roku, sprowadzony do Bytomia w roku 1940 wraz z 5 podobnymi wozami; pozyskany do Legnicy w latach 1950–1953,
Łodzi, 11 sztuk, w tym:
3 wagony silnikowe typu Simmering I, z wiedeńskiej fabryki Maschinen-und Waggonbau-Fabriks-A.-G. wyprodukowane dla Łodzi w roku 1927,
2 wagony silnikowe typu Simmering II, z ww. fabryki, wyprodukowane dla Łodzi w roku 1928,
2 wagony silnikowe typu Lilpop z 1927 roku,
2 wagony silnikowe Sanok z 1928 roku,
2 wagony doczepne Herbrand produkcji Herbrand
Wałbrzycha:
1 wagon silnikowy produkcji Linke-Hofmann Werke dla Wałbrzycha z lat 1899–1900.
Dwie używane przyczepy tramwajowe pozyskano w roku 1956 z Jeleniej Góry.
W 1951 roku do Legnicy dostarczono po raz pierwszy od momentu uruchomienia sieci fabrycznie nowy tramwaj Konstal 2N, decyzją Ministerstwa Gospodarki Komunalnej po roku przeniesiony do Łodzi, następnie 4 podobne tramwaje typu 2N w roku 1955, a w 1958-1961 roku 19 wozów Konstal 5N (12 wozów silnikowych i 7 doczepnych). Pozyskanie taboru używanego miało związek z budową linii do huty. Przydział przez Ministerstwo Gospodarki Komunalnej nowych tramwajów typu N pozwolił na rezygnację z eksploatacji wszystkich pojazdów produkcji przedwojennej.
Równolegle, od 1955 roku w oparciu o używane, a od 1956 roku fabrycznie nowe autobusy rozwijano linie autobusowe w rejonach miasta bez linii tramwajowych (obsługiwane połączenia tożsame z przedwojenną komunikacją autobusową (łączącą dworzec kolejowy, Bielany i Przedmieście Głogowskie) oraz w strefie podmiejskiej. Wozokilometr w przewozach autobusowych w roku 1960 był o 1/3 droższy od wozokilometra wykonanego przez tramwaje, tendencja ulegała jednak powolnemu odwróceniu.
Wyeksploatowana infrastruktura tramwajowa stwarzała problemy w ciągłości ruchu. Torowiska były skrajnie zużyte, dochodziło do częstych awarii polegających na pękaniu osi na wybojach, po wprowadzeniu cięższych od dotychczasowych wozów typu N występowały problemy ze spadkiem napięcia na linii do huty.
Wybudowane czterdzieści lat wcześniej, dla nieuprzemysłowionego miasta funkcjonującego w odmiennych realiach, trasy jednotorowe z mijankami nie gwarantowały odpowiedniej przepustowości, pozwalającej na kursowanie tramwajów z częstotliwością umożliwiającą sprawny dowóz do pracy. Tramwaje przez wiele lat kursowały bez dokładnych rozkładów jazdy. Do 1963 roku nie przestrzegano w Legnicy wynikającego z ruchu prawostronnego przepisu, nakazującego blokowania drzwi z lewej strony w kierunku jazdy, mimo podejmowanych w 1959 prób regulacji.
Rozpoczęcie rozbiórki zniszczonego Starego Miasta w Legnicy spowodowało rezygnację z obsługi linii tramwajowej między dworcem kolejowym a ulicą Chojnowską, dokąd skierowano linię autobusową z Kartuz. Wobec zamknięcia przejazdu przez Rynek w okresie między 10 kwietnia a 30 września 1961 roku wzniesiono nową pętlę uliczną, ulicami: Dworcową, Skarbową i Parkową do placu Wilsona. W styczniu 1961 roku do MPK Legnica przydzielono trzy tramwaje silnikowe 5N (ostatnia dostawa tramwajów), wydajność tramwajów w tym samym roku usiłowano zwiększyć poprzez dobudowę dodatkowych mijanek. Przeprowadzano bieżące remonty z wykorzystaniem szyn używanych z rozbieranych torowisk śródmieścia oraz pozyskanych z MPK Wałbrzych.
Po II wojnie światowej w Stanach Zjednoczonych oraz w Europie, na skutek poprawy dostępności transportu drogowego (w tym trolejbusów i autobusów) masowo likwidowano sieci tramwajowe. Ponadto, na przełomie lat 50. i 60. XX wieku w Polsce panowała tendencja, by utrzymać funkcjonowanie tramwajów jedynie w dużych miastach. W toku wewnętrznych dyskusji nad kompleksową przebudową miast Dolnego Śląska władze województwa wrocławskiego zadecydowały o zastąpieniu niewydolnych tramwajów wąskotorowych w Legnicy droższym, ale bardziej efektywnym w stosunku do ówczesnego systemu tramwajowego transportem autobusowym. Po raz pierwszy o zamiarze zastąpienia wszystkich linii tramwajowych autobusami władze Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej zakomunikowały społeczeństwu w 1961 roku na łamach „Wiadomości Legnickich”, informując przy tym, że likwidacja tramwajów będzie rozłożona w czasie na dziesięć lat. Zwiększenie produkcji i dostępności autobusów San przyspieszyło likwidację poszczególnych linii. Podczas sesji 4 sierpnia 1966 roku Prezydium Miejskiej Rady Narodowej zadecydowało o zastąpieniu linii tramwajowej do Przybkowa autobusami, co nastąpiło po dostawie pojazdów 6 kwietnia 1967 roku. Dalsze przydziały autobusów umożliwiły 10 czerwca 1968 roku zlikwidowanie linii tramwajowej do huty i zwiększenie jej częstotliwości (13 autobusów zamiast 5 wozów tramwajowych). Tramwaje na ostatniej funkcjonującej linii, łączącej dworzec kolejowy w Legnicy i wieś Piekary Wielkie, zostały zastąpione nowymi autobusami od 1 lipca 1968 roku.
13 lipca 1968 z zajezdni przy ul. Wrocławskiej wyruszył specjalny, ostatni skład tramwajowy (wóz silnikowy z doczepą), którego przejazd po całej sieci stanowił uroczystość pożegnalną legnickich tramwajów.
W okresie 1945-1968 legnickie przedsiębiorstwo tramwajowe posiadało jednocześnie od 20 do 31 wozów, w tym od 13 do 23 pojazdów silnikowych.
Likwidacja sieci
28 lipca 1968 roku w MPK powołano brygadę do likwidacji infrastruktury tramwajowej. Infrastruktura sieciowa legnickich tramwajów została zdemontowana w okresie od czerwca do października 1968 roku. Na ścianach kamienic pozostawiono tzw. rozety (kotwy, niekiedy zdobione, na których były zawieszone liny nośne sieci trakcyjnej). Torowiska wydzielone rozbierano od lipca do listopada 1968 roku, szyny sprzedano do MZK w Grudziądzu. Tory zainstalowane w brukowanych ulicach pozostawiono do czasu ich modernizacji, niekiedy – wraz z kostką brukową, zalewano je asfaltem. Najdłużej odkryty odcinek szyn tramwajowych z zachowaną mijanką znajdował się (do demontażu podczas remontu ulicy w roku 2017) w ciągu ulicy Wrocławskiej na Kartuzach. Odesłany w 1953 roku pierwszy legnicki wagon typu 2N był wykorzystywany w Łodzi liniowo do 1 listopada 1977 roku, a po przebudowie na pojazd nauki jazdy – do listopada 1991 roku. Pozostałe wagony 2N wysłano w 1967 roku do Bydgoszczy (1 wóz silnikowy) i Grudziądza (2 wozy silnikowe). W 1968 roku pozostałe wagony przekazano do: Bydgoszczy (2 wozy silnikowe i 4 doczepne), Łodzi (5 wagonów silnikowych) i Torunia (10 wagonów: 6 wagonów silnikowych i 4 doczepne). Siedzibę dyrekcji MPK przeniesiono w 1965 roku do nowej zajezdni autobusowej, wzniesionej w latach 1963–1965. Starą zajezdnię, jeszcze podczas funkcjonowania w latach 1966–1967 wyremontowano, zmieniając znacznie wygląd budynku (surowa elewacja, większe metalowe bramy), a zwrócono do dyspozycji władz miasta po wywiezieniu ostatnich tramwajów we wrześniu 1968 roku.
W 1998 roku Muzeum Miedzi w Legnicy pozyskało z okazji jubileuszu uruchomienia i likwidacji legnickich tramwajów wagon 5N z Elbląga, który ustylizowano na legnicki i ustawiono przed dawną zajezdnią. W 2015 roku Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne w Legnicy zabrało tramwaj sprzed zajezdni do renowacji i odbudowy na kształt oryginalnych pojazdów 5N. Podczas remontu Rynku w roku 2010 w miejscu dawnej mijanki tramwajowej wbudowano w bruk fragment torów oraz pamiątkową tablicę.
Zobacz też
Historia Legnicy
Transport w Legnicy
Przypisy
Bibliografia
Historia Legnicy
Legnica
Transport w Legnicy |
Tavanggeli adalah desa di kecamatan Pinembani, Donggala, Sulawesi Tengah, Indonesia. |
Jason De Rocco (ur. 19 września 1989 w Winnipeg) – kanadyjski siatkarz, grający na pozycji przyjmującego,35-krotny reprezentant Kanady.
Jego ojcem jest Stelio DeRocco, który jest trenerem siatkarskim.
Sukcesy klubowe
Mistrzostwo Polski:
2017
Sukcesy reprezentacyjne
Mistrzostwa Ameryki Północnej, Środkowej i Karaibów Juniorów:
2008
Puchar Panamerykański:
2016
Liga Światowa:
2017
Mistrzostwa Ameryki Północnej, Środkowej i Karaibów:
2017, 2019
Przypisy
Urodzeni w 1989
Ludzie urodzeni w Winnipeg
Kanadyjscy siatkarze
Siatkarze Top Volley Latina
Siatkarze Jastrzębskiego Węgla
Siatkarze FC Tokyo |
Pamplona adalah munisipalitas yang terletak di provinsi Negros Oriental, Filipina.
Pada tahun 2010, munisipalitas ini memiliki populasi sebesar 34.557 jiwa dan 7.212 rumah tangga.
Pembagian wilayah
Secara administratif Pamplona terbagi menjadi 16 barangay, yaitu:
Abante
Balayong
Banawe
Datagon
Fatima
Inawasan
Magsusunog
Malalangsi
Mamburao
Mangoto
Poblacion
San Isidro
Santa Agueda
Simborio
Yupisan
Calicanan
Pranala luar
Philippine Standard Geographic Code
1995 Philippine Census Information
2000 Philippine Census Information
2007 Philippine Census Information
Local Governance Performance Management System
Negros Oriental
Munisipalitas di Negros Oriental
Munisipalitas di Filipina |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Hei... en: Hey... |
translate from English to Polish: en: The interim review limited to the form of the measures on the other hand will be concluded together with the MET reviews, thereby taking into account the current economic circumstances of the exporters. pl: Z drugiej strony, przegląd okresowy, ograniczony do formy środków, zostanie zakończony wraz z przeglądami traktowania według reguł gospodarki rynkowej (MET), tym samym uwzględniając bieżące okoliczności gospodarcze eksporterów. |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Henry? ( Terengah-engah ) en: Henry? |
Hillview Reservoir – zbiornik retencyjny na terenie stanu Nowy Jork oraz hrabstwa Westchester, należący do sieci wodociągowej miasta Nowy Jork. Zbiornik został oddany do użytku w 1917 r.
Powierzchnia zbiornika wynosi , a wysokość lustra to 90 m n.p.m. Brak danych USGS odnośnie do średniej i największej głębokości.
Zbiornik zlokalizowany jest w niewielkiej odległości od Nowego Jorku, bezpośrednio transportuje wodę do miejskich wodociągów. Otrzymuje wodę z Kensico Reservoir poprzez Akwedukt Delaware.
Przypisy
Sieć wodociągowa miasta Nowy Jork
Zbiorniki retencyjne w stanie Nowy Jork |
translate from English to Indonesian: en: Gracie! id: Gracie! |
Powielacz częstotliwości (ang. frequency multiplier), zwany również mnożnikiem lub krotnikiem częstotliwości, jest to układ elektryczny, którego celem jest zmiana częstotliwości przebiegu elektrycznego. Przeważnie używany w odbiornikach lub nadajnikach radiowych do pomnażania podstawowej częstotliwości oscylatora przez określony z góry czynnik.
Powielacz częstotliwości zawiera:
element nieliniowy (np. dławik, tranzystor), który umożliwia wytworzenie odpowiednich częstotliwości składowych (harmonicznych);
filtr wybierający żądaną częstotliwość składową.
Zobacz też
Pętla synchronizacji fazy
Obwody elektroniczne |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Namanya Norman Stansfield, dan dia ada di ruang 4602.. di gedung D.E.A., Federal Plaza No. 26. en: His name is Norman Stansfield, and he's in room 4602... in the D.E.A. building, 26 Federal Plaza. |
Walrus – typ holenderskich okrętów podwodnych
"Walrus" – holenderski okręt podwodny typu Balao, pierwotnie jako amerykański USS "Icefish" (SS-367)
"Walrus" – holenderski okręt podwodny typu Walrus
– okręty US Navy
Walrus HULA – eksperymentalny sterowiec
Supermarine Walrus – brytyjska łódź latająca
Westland Walrus – brytyjski samolot rozpoznawczy |
Gagnac-sur-Cère – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Oksytania, w departamencie Lot, położona nad rzeką Cère.
Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwało 611 osób, a gęstość zaludnienia wynosiła 48 osób/km² (wśród 3020 gmin regionu Midi-Pireneje Gagnac-sur-Cère plasuje się na 513. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 903.).
Bibliografia
Miejscowości w departamencie Lot |
translate from English to Polish: en: - The police think I killed Paul and Jenny. pl: - Myślą, że zabiłam Paula i Jenny. |
Armen Bagdasarov (, Armen Jurjewicz Bagdasarow; ur. 31 lipca 1972 roku w Taszkentcie) – uzbecki judoka pochodzenia ormiańskiego. Swój pierwszy medal zdobył na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w 1996 roku w Atlancie w kategorii średniej (-86 kg). Na swoim koncie ma również srebro podczas Igrzysk azjatyckich oraz dwa złote krążki na mistrzostwach Azji. Po zdobyciu mistrzostwa Azji w 1999 roku dostał tytuł „Sportowca Republiki Uzbekistanu”.
Na letnich igrzyskach olimpijskich wystąpił dwa razy. Za pierwszym w 1996 roku zdobył srebrny medal, zaś za drugim razem w 2000 roku zajął 9. miejsce.
W 2001 roku zakończył swoją karierę, na swoim koncie miał rozegranych 73 walk, z czego 42 wygrał a 31 przegrał. Został trenerem reprezentacji Uzbekistanu, a później działaczem krajowej federacji sportu. W 2006 roku otrzymał order „Zasłużonego Mistrza Sportu Republiki Uzbekistanu”.
Przypisy
Urodzeni w 1972
Uzbeccy judocy
Uzbeccy medaliści olimpijscy
Ludzie urodzeni w Taszkencie
Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1996
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2000 |
Peranginangin Tanjung adalah salah satu marga suku Karo yang termasuk ke dalam induk marga Peranginangin.
Lihat pula
Karokaro
Ginting
Tarigan
Sembiring
Peranginangin
Marga Batak
Marga Karo
Marga Peranginangin
Marga Peranginangin Tanjung |
Kromowszczyzna, także Gromowszczyzna (biał. Кромаўшчына, ros. Кромовщина) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mołodeckim, w sielsowiecie Kraśne.
Historia
W czasach zaborów zaścianek w gminie Krasne Sioło, w powiecie wilejskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego.
W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie wilejskim, od 1927 roku w powiecie mołodeczańskim, w gminie Kraśne.
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 42 osoby, 36 było wyznania rzymskokatolickiego a 6 prawosławnego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali polską przynależność narodową. Było tu 8 budynków mieszkalnych. W 1931 w 8 domach zamieszkiwało 38 osób.
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Kraśnem. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Kraśnem i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Kraśnem.
W wyniku napaści ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 miejscowość znalazła się pod okupacją sowiecką. 2 listopada została włączona do Białoruskiej SRR. Od czerwca 1941 roku pod okupacją niemiecką. W 1944 miejscowość została ponownie zajęta przez wojska sowieckie i włączona do Białoruskiej SRR.
Od 1991 w składzie niepodległej Białorusi.
Przynależność państwowa i administracyjna
? – 1917 , gubernia wileńska, powiat wilejski
1917–1919
1919–1920 , Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich, okręg wileński
1920
1920–1945
województwo:
nowogródzkie (1921–1922)
Ziemia Wileńska (1922–1926)
wileńskie (od 1926)
powiat:
wilejski (1920–1927)
mołodeczański (od 1927)
1945–1991 , Białoruska SRR
od 1991
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Gromowszczyzna na mapie WIG
Wsie w rejonie mołodeckim
Miejscowości województwa wileńskiego (II Rzeczpospolita) |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Inżynierowie podchodzili to tych jaskiń i je pieczętowali. en: [Snowden] The engineers would come up and seal the caves. |
Hong Shan (, ujg. قىزىلتاغ, Kiziltag) – wzgórze w Chinach, w obrębie miasta Urumczi w regionie autonomicznym Sinciang.
Teren ten objęty jest parkiem miejskim Hongshan Gongyuan (红山公园), a sama góra stanowi punkt orientacyjny miasta. Na szczycie znajduje się XVIII-wieczna pagoda.
Bibliografia
Szczyty Chin
Urumczi
Sinciang |
translate from English to Polish: en: Zeke's closing his suckers six, seven times, and he's got twice as many sales as the rest of you bastards. pl: Zeke zamyka sprzedaż szósty czy siódmy raz z rzędu i ma dwukrotnie wyższą sprzedaż od was. |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Soo Yeon... en: Soo Yeon. |
Brian Vickers (ur. 24 października 1983 roku w Thomasville) – amerykański kierowca wyścigowy.
Kariera
Vickers rozpoczął karierę w międzynarodowych wyścigach samochodowych w 2000 roku od startów w USAR Pro Cup, gdzie siedmiokrotnie stawał na podium, w tym dwukrotnie na jego najwyższym stopniu. Z dorobkiem 2725 punktów uplasował się na trzeciej pozycji w klasyfikacji generalnej. W późniejszych latach Amerykanin pojawiał się także w stawce NASCAR Busch Series, NASCAR Winston Cup, NASCAR Nextel All-Star Challenge, NASCAR Nextel Cup, NASCAR Budweiser Shootout, NASCAR Nextel Open, Autozone West Series, NASCAR Sprint Showdown, NASCAR Nationwide Series, NASCAR Sprint Cup Series, Gillette Young Guns Prelude to the Dream, Eldora Speedway - Prelude to the Dream, 24-godzinnego wyścigu Le Mans oraz FIA World Endurance Championship.
Wyniki w 24h Le Mans
Bibliografia
Brian Vickers
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona kierowcy
Urodzeni w 1983
Amerykańscy kierowcy NASCAR
Amerykańscy kierowcy 24h Le Mans
Amerykańscy kierowcy FIA World Endurance Championship |
Sagama – miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Sardynia, w prowincji Nuoro.
Według danych na rok 2004 gminę zamieszkiwało 209 osób, 19 os./km². Graniczy z Flussio, Scano di Montiferro, Sindia, Suni i Tinnura.
Linki zewnętrzne
Źródło danych: Istituto Nazionale di Statistica
Miejscowości w prowincji Oristano |
Syaikh Muhammad bin Ibrahim Alu Syaikh at-Tamimi (Arab: محمد بن إبراهيم آل الشيخ) adalah mufti kerajaan Arab Saudi. Lahir pada tahun 1311 H/1893 M di Riyadh, Arab Saudi. Syaikh Muhammad bin Ibrahim Alu Syaikh adalah seorang ulama yang sangat ahli dalam bidang ilmu tafsir dan hadits, sehingga banyak dijadikan rujukan ilmiah dan diambil ilmunya oleh ulama-ulama dizamannya. Syaikh Muhammad bin Ibrahim juga termasuk orang yang sangat berpengaruh di kerajaan Arab Saudi. Dia wafat pada tahun 1389 H/1969 M dan dimakamkan di Riyadh, Arab Saudi.
Pertumbuhan Ilmiah
Syaikh Muhammad bin Ibrahim Alu Syaikh lahir dan tumbuh di kota Riyadh, lingkungannya penuh dengan ahli ilmu (ulama) yang tersebar. Ayahnya adalah Qadhi (hakim) kota Riyadh pada masa itu dan paman-pamannya adalah ulama. Pada umur 7 tahun, dia belajar tajwid Al-Qur'an dibawah bimbingan Syaikh Abdurrahman bin Mufairij. Kemudian dia berhasil menghafal Al-Qur'an pada usia 11 tahun. Setelah hafal Al-Qur'an, dia belajar kepada ayahnya tentang ringkasan-ringkasan dan risalah-risalah para imam dakwah tauhid. Dia hafalkan matannya lebih dulu kemudian dia setorkan hafalan tersebut kepada ayahnya. Setelah hafal di luar kepala, ayahnya memberikan syarah (penjelasan) matan tersebut kepada dia.
Ketika berusia 16 tahun, dia mengalami sakit pada kedua matanya selama setahun yang kemudian menyebabkan dia kehilangan penglihatan hingga akhir hayatnya. Pada tahun 1329 H, ayahnya meninggal dunia pada usia 49 tahun. Maka dia pun melanjutkan belajarnya kepada para ulama di negerinya. Dia belajar kepada setiap gurunya dalam bidang ilmu yang gurunya menonjol pada bidang tersebut sehingga dia menonjol pula dalam setiap bidang ilmu yang dia pelajari. Dalam bidang tauhid, tergolong kuat dalam tahqiq. Dalam bidang fiqih, dia kokoh dalam ijtihad. Dalam bidang bahasa dan sastra Arab, dia cukup menguasainya. Demikian pula dalam bidang ilmu lainnya.
Dia belajar kepada ayahnya Ushul Tauhid dan Mukhtasharnya. Demikian juga ilmu Faraidh yang kemudian dia perdalam pada Syaikh Abdullah bin Rasyid yang dia belajar kepadanya tentang ilmu Altiyah Faraidh. Dia belajar kepada pamannya, yaitu Syaikh Abdullah bin Abdul Lathif, banyak sekali kitab yang dia hafal sebagiannya, seperti Kitabut Tauhid, Kasyfu Syubuhat, Tsalatsatul Ushul, Aqidah Wasithiyah dan Aqidah Hamawiyah, dan yang lainnya. Dalam bidang fiqih dia menghafal matan Zadul Mustaqni' di bawah bimbingan Syaikh Hamd bin Faris. Dalam bidang hadits, dia menghafal kitab Bulughul Maram dan separuh kitab Muntaqal Akhbar di bawah bimbingan pamannya, Syaikh Abdullah bin Abdul Lathif. Dia juga belajar Alfiyah alIraqi kepada seorang al-Musnid (ahli sanad), yaitu Syaikh Sa'd bin Atiq yang memberikan kepada dia ijazah-ijazah hadits yang beraneka ragam. Dia juga meriwayatkan banyak sekali sanad-sanad hadits dari Rasulullah. Dalam bidang bahasa dan sastra Arab, dia mempelajari dan menghafal al-Ajurumiyah, Mulhatul I'rab, Qothrun Nada, dan Alfiyah Ibnu Malik kepada Syaikh Hamd bin Faris.
Kehidupan Ilmiah
Ketika Syaikh Muhammad bin Ibrahim berusia 28 tahun, pamannya yaitu Syaikh Abdullah bin Abdul Lathif wafat. Menjelang wafat, pamannya berwasiat kepada Raja Abdul Aziz, raja Arab Saudi waktu itu, agar menjadikan Syaikh Muhammad bin Ibrahim sebagai penggantinya sebagai imam di Masjid Besar Riyadh. Maka Raja Abdul Aziz pun kemudian mengangkat Syaikh Muhammad bin Ibrahim sebagai imam Masjid Besar (yang sekarang masjid itu bernama Masjid Muhammad bin Ibrahim).
Mulailah Syaikh Muhammad bin Ibrahim membuka majelismajelis belajarnya di masjid tersebut. Semakin hari majelismajelisnya semakin kuat dan mengarah. Sehingga mencapai puncak kematangannya pada tahun 1350-1370 H, majelisnya sangat menonjol dengan kekuatan ilmiahnya dan dia pertahankan berdirinya majelis-majelis itu hingga akhir hayatnya. Syaikh Muhammad bin Abdurrahman bin Qasim, salah seorang murid dia, menyifati majelis dia dengan mengatakan, "Dia (Syaikh Muhammad bin Ibrahim Alu Syaikh) memiliki tiga majelis yang tersusun dengan sistematis, Pertama: Setelah salat Fajar hingga terbit matahari. Kedua: Setelah matahari meninggi hingga 2-4 jam berikutnya. Ketiga: Setelah salat Ashar. Dan ada majelis keempat tetapi tidak rutin, yaitu setelah Zhuhur. Sesudah salat Maghrib dia meluangkan waktu untuk muraja’ah kitab-kitab yang hendak diajarkan besoknya sesudah Fajar. Adapun kitab-kitab yang dia ajarkan dalam majelis-majelisnya antara lain:
Sesudah Fajar: Alfiyah Ibnu Malik dengan Syarah Ibnu Aqil, Zadul Mustaqni dengan syarhnya Raudhul Murbi', Bulughul Maram, al-Ajrumiyah, Mulhatul I’rab, Qathrun Nada, Ushulul Ahkam, Hamawiyah, Tadmuriyah, dan Nukhbatul Fikr.
Sesudah terbit matahari, dia mengajarkan dalam bidang aqidah: Kitabut Tauhid, Kasyfu Syubuhat, Tsalatsatul Ushul, Aqidah Wasithiyah, Masa’ilul Jahiliyah, Lum’atul I’tiqad, dan Ushulul Iman. Dalam bidang hadits: Arba'in Nawawiyah dan Umdatul Ahkam. Dalam bidang fiqih: Adabul Masyi ila Salat.
Setelah selesai dari kitab-kitab yang ringkas di atas, dia melanjutkan dengan kitab-kitab yang luas pembahasannya, seperti: Fathul Majid, Syarah Thahawiyah, Syarah Arba'in an-Nawawiyah, Shahih Bukhari, Shahih Muslim, Sunan Empat, tulisan-tulisan Syaikhul Islam Ibnu Taimiyah, Ibnul Qayyim, Ibnu Katsir, serta kitab-kitab ulama lainnya.
Sesudah salat Zhuhur, dia mengajarkan Zadul Mustaqni beserta syarahnya dan Bulughul Maram.
Sesudah salat Ashar, dia mengajarkan Kitabut Tauhid dan syarahnya. Kadang-kadang dia membaca Musnad Ahmad atau Mushannat Ibnu Abi Syaibah atau Al-Jawab ash-Shahih liman Baddala Dienal Masih, demikian ungkap Syaikh Muhammad bin Abdurrahman bin Qasim.
Syaikh Muhammad bin Qasim melanjutkan, "Syaikh Muhammad bin Ibrahim sangat menghendaki para murid rutin menghafal matan-matan dengan sungguh-sungguh, tidak setengah-setengah. Tidak boleh seorang murid berpindah dari matan satu ke matan berikutnya kecuali setelah betul-betul menghafal dan memahami matan yang awal. Karena itulah seorang murid yang sungguh-sungguh, pasti baru bisa lulus setelah menempuh waktu selama 7 tahun belajar."
Jabatan Yang Pernah Diemban
Mufti (penasehat agung) kerajaan Arab Saudi
Kepala Darul Ifta' (nama lain: al-Lajnah ad-Daimah lil Buhuts al-Ilmiah wal Ifta' - Badan Riset Ilmu dan Fatwa Kerajaan)
Kepala Kementerian Kehakiman
Direktur Pendidikan Tinggi dan Menengah
Rektor Universitas Islam Madinah
Rabithah Alam Islami (Liga Muslim Dunia)
Penasehat Markaz-Markaz Islamiyah Eropa
Rektor Sekolah Tinggi Kehakiman Kerajaan Arab Saudi
Khathib Jami' Kabir dan 'Iedain serta Imam Masjid Besar Riyadh (yang kemudian berganti nama menjadi masjid Muhammad bin Ibrahim)
Pendiri Lembaga Penerbitan Dakwah "Mu'assasah Dakwah Islamiyah"
Dan Lain-lain.
Guru-guru
Syaikh Ibrahim bin Abdul Lathif Alu Syaikh (ayahnya)
Syaikh Abdullah bin Abdul Lathif Alu Syaikh (pamannya)
Syaikh Abdurrahman bin Mufairij
Syaikh Hamd bin Faris
Syaikh Sa'd bin Atiq
Syaikh Abdullah bin Rasyid
Syaikh Muhammad bin Mahmud
Dan Lain-lain.
Murid-murid
Syaikh Abdullah bin Muhammad bin Humaid
Syaikh Abdurrahman bin Qasim
Syaikh Abdullah bin Muhammad al-Qar'awi
Syaikh Abdul Aziz bin Nashir ar-Rusyaid
Syaikh Abdul Lathif bin Ibrahim Alu Syaikh
Syaikh Abdul Malik bin Ibrahim Alu Syaikh
Syaikh Abdul Aziz bin Muhammad bin Ibrahim Alu Syaikh
Syaikh Ibrahim bin Muhammad bin Ibrahim Alu Syaikh
Syaikh Shalih bin Ghushun
Syaikh Shalih bin Muhammad al-Luhaidan
Syaikh Abdul Muhsin bin Hammad al-'Abbad al-Badr
Syaikh Ahmad An-Najmi
Dan Lain-lain.
Referensi
Muhammad bin Ibrahim Alu Syaikh
Muhammad bin Ibrahim Alu Syaikh
Muhammad bin Ibrahim Alu Syaikh
Muhammad bin Ibrahim Alu Syaikh
Muhammad bin Ibrahim Alu Syaikh
Rektor Arab Saudi |
Czesław Szyndler ps. „Czech” (ur. 6 czerwca 1892 w Warszawie, zm. 16 kwietnia 1950 w Londynie) – pułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, inżynier, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 6 czerwca 1892 w Warszawie, w rodzinie Eustachego i Stefanii z Drozdowskich.
W latach 1907–1911 działał w Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, a następnie w Związku Strzeleckim, w którym ukończył kurs oficerski. W 1911 rozpoczął studia na Wydziale Górnictwa Naftowego Politechniki Lwowskiej i został członkiem zwyczajnym Bratniej Pomocy.
6 sierpnia 1914 wstąpił do oddziałów strzeleckich, po czym został przydzielony do 2 pułku piechoty Legionów Polskich na stanowisko komendanta plutonu w 3. kompanii. 29 września tego roku został mianowany chorążym piechoty, a 20 października awansowany na podporucznika piechoty. Po bitwie pod Mołotkowem (29 października 1914) objął komendę nad 3. kompanią. 20 maja 1915 został mianowany komendantem plutonu w X randze (porucznikiem piechoty z dniem 26 maja 1915). W czerwcu tego roku ranny w nogę podczas działań w Besarabii, leczył się w Szpitalu Rezerwowym nr 1 w Wiedniu, a następnie do 30 sierpnia 1915 w Szpitalu Garnizonowym nr 15 w Krakowie. Po rekonwalescencji służył przez krótki czas w 2. kompanii uzupełniającej oraz w c. k. Komendzie II Brygady Legionów Polskich. 15 grudnia 1915 komendant Legionów Polskich gen. Karol Durski-Trzaska mianował go komendantem kompanii w X randze. 1 listopada 1916 został awansowany na kapitana piechoty. Do 10 listopada 1917 kontynuował służbę w 2 pp. 29 kwietnia 1917 został wymieniony w spisie oficerów, podoficerów i żołnierzy skierowanych na 2. Kurs Wyszkolenia. Po 10 listopada 1917 służył w Polskiej Sile Zbrojnej. 15 października 1918 Rada Regencyjna zatwierdziła jego awans na majora. W tym samym miesiącu, w Ostrowi Łomżyńskiej, był komendantem legionistów uwolnionych z obozu internowania w Szczypiornie, a w listopadzie komendantem dwóch kursów wyszkolenia złożonych z tych legionistów. Później był dowódcą III batalionu 2 pułku piechoty Polskiej Siły Zbrojnej w Cytadeli Warszawskiej. 10 grudnia 1918 zastąpił kapitana Stanisława Parczyńskiego ps. „Młot” na stanowisku komendanta Obozu Szkolnego w Jabłonnie.
11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera. Pełnił wówczas służbę w 46 pułku piechoty na stanowisku dowódcy batalionu zapasowego. 30 kwietnia 1921 został przeniesiony do 52 pułku piechoty na stanowisko dowódcy batalionu zapasowego. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 5. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 52 pp. Później został przeniesiony do 54 pułku piechoty w Tarnopolu i odkomenderowany na Politechnikę Warszawską celem ukończenia studiów. Uzyskał dyplom inżyniera na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej.
Następnie został przeniesiony do korpusu oficerów uzbrojenia i przydzielony do Inspekcji Technicznej Uzbrojenia na stanowisku inspektora amunicji. W 1926 był dwa razy karany dyscyplinarnie przez komendanta miasta Warszawy (siedmioma dniami aresztu domowego za niewykonanie rozkazu Komendy Miasta i trzema dniami aresztu domowego za nieznajomość przepisów dyscyplinarnych). Z dniem 1 października 1930 został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Przeciwgazowego w Warszawie na stanowisko zastępcy kierownika instytutu. 29 stycznia 1932 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1932 stopień pułkownika w korpusie oficerów uzbrojenia i 1. lokatą. W grudniu 1932 został przeniesiony do Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko inspektora. Później został przeniesiony do Wytwórni Amunicji nr 2 w Rembertowie na stanowisko kierownika wytwórni. Był członkiem Związku Legionistów Polskich, referentem organizacyjnym Komendy Koła 2 pułku piechoty Legionów i komendantem oddziału tegoż koła w Warszawie. W 1933 był wiceprezesem Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. W czasie kampanii wrześniowej 1939 ewakuował się do Rumunii.
Zmarł 16 kwietnia 1950 w Londynie. Został pochowany na St Mary's Catholic Cemetery w dzielnicy Kensal Green. W tym samym grobie została pochowana Maria Dioniza Szyndler z Głowackich (1901–1978). Miał troje dzieci: Marię (ur. 20 lutego 1920), Jerzego (ur. 19 czerwca 1921) i Teresę (ur. 21 sierpnia 1926).
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6972 – 17 maja 1922
Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
Krzyż Walecznych dwukrotnie
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
pruski Krzyż Żelazny 2. klasy – 12 maja 1917
Przypisy
Bibliografia
Absolwenci Politechniki Warszawskiej
Członkowie Bratniej Pomocy
Członkowie Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej
Członkowie Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”
Członkowie Związku Legionistów Polskich
Członkowie Związku Strzeleckiego (1910–1914)
Ludzie urodzeni w Warszawie
Ludzie związani z Rembertowem
Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
Oficerowie piechoty Legionów Polskich 1914–1918
Oficerowie Polskiej Siły Zbrojnej (Polnische Wehrmacht)
Polacy odznaczeni niemieckim Krzyżem Żelaznym
Pułkownicy uzbrojenia II Rzeczypospolitej
Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
Uczestnicy wojny polsko-ukraińskiej (strona polska)
Urodzeni w 1892
Zmarli w 1950
Żołnierze II Brygady Legionów Polskich |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Co ty masz w sobie? ! en: What is it with you? |
Aykut Kocaman (ur. 4 maja 1965 w Sakaryi) – turecki trener i piłkarz grający na pozycji napastnika. W swojej karierze rozegrał 12 meczów w reprezentacji Turcji i strzelił w nich 1 gola.
Kariera klubowa
Karierę piłkarską Kocaman rozpoczął w klubie Sakaryaspor. W sezonie 1984/1985 zadebiutował w nim w pierwszej lidze tureckiej. W sezonie 1985/1986 spadł z Sakaryasporem do drugiej ligi, ale w 1987 roku wrócił do pierwszej. W sezonie 1987/1988 zdobył z Sakaryasporem Puchar Turcji.
Latem 1988 roku Kocaman przeszedł do Fenerbahçe SK ze Stambułu, gdzie stał się podstawowym zawodnikiem. Wraz z Fenerbahçe dwukrotnie wywalczył tytuł mistrza Turcji w latach 1989 i 1996. W sezonie 1988/1989 z 29 golami został królem strzelców tureckiej ligi. W sezonach 1991/1992 i 1994/1995 także był najlepszym strzelcem ligi, strzelając odpowiednio 25 i 27 bramek. W barwach Fenerbahçe od 1988 do 1996 roku strzelił 140 goli w 212 rozegranych meczach.
W 1996 roku Kocaman odszedł z Fenerbahçe do İstanbulsporu. Grał w nim do końca sezonu 1999/2000, a następnie zakończył swoją karierę.
Kariera reprezentacyjna
W reprezentacji Turcji Kocaman zadebiutował 12 lutego 1992 roku w zremisowanym 1:1 towarzyskim meczu z Finlandią. W swojej karierze grał w eliminacjach do MŚ 1994. Od 1992 do 1995 roku rozegrał w kadrze narodowej 12 meczów, w których strzelił 1 gola.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery piłkarskiej Kocaman został trenerem. W 2000 roku został trenerem İstanbulsporu AŞ, w którym parę miesięcy wcześniej zakończył karierę. W İstanbulsporze pracował przez cztery lata. W 2004 roku, gdy İstanbulspor miewał kłopoty finansowe, Kocaman odszedł z klubu i został trenerem Malatyasporu. W marcu 2005 podał się do dymisji. W sezonie 2005/2006 prowadził Konyaspor, a w sezonie 2006/2007 - BB Ankaraspor. W sezonie 2008/2009 ponownie był trenerem Ankarasporu.
26 czerwca 2010 roku Kocaman został trenerem Fenerbahçe SK, przejmując zespół po Niemcu, Christophie Daumie. W sezonie 2010/2011 doprowadził Fenerbahçe do wywalczenia 18. w historii mistrzostwa Turcji i tym samym wyprzedzenia Galatasaray SK w ilości wywalczonych tytułów. Stał się jedynym człowiekiem w historii klubu, który wywalczył z Fenerbahçe mistrzostwo jako zawodnik i jako trener. W 2013 roku rozstał się z klubem.
W 2014 roku został trenerem Konyasporu.
W 2017 roku ponownie został trenerem Fenerbahçe i tym samym odszedł z Konyasporu.
Bibliografia
Profil na mackolik.com
Reprezentanci Turcji w piłce nożnej
Piłkarze Sakaryasporu
Piłkarze Fenerbahçe SK
Piłkarze İstanbulsporu
Królowie strzelców Süper Lig
Tureccy trenerzy piłkarscy
Trenerzy piłkarzy Fenerbahçe SK
Trenerzy piłkarzy İstanbul Başakşehir
Trenerzy piłkarzy İstanbulsporu A.Ş.
Trenerzy piłkarzy Konyasporu
Urodzeni w 1965 |
Keluarga Chaplin adalah sebuah keluarga akting multi-nasional. Mereka adalah para keturunan dari Hannah Harriet Pedlingham Hill, ibu dari Sydney John Chaplin (lahir Sydney John Hill), Charles Spencer "Charlie" Chaplin, Jr., dan George Wheeler Dryden.
Anggota keluarga
Para anggota keluarga Chaplin meliputi:
Charles Spencer Chaplin, Sr. (1863–1901)
Hannah Harriet Pedlingham Hill (1865–1928); 3 putra
Sydney John Chaplin (1885–1965), lahir Sydney John Hill; dituduh putra dari Sydney Hawkes; 2 menikah, tak memiliki anak.
Charles Spencer "Charlie" Chaplin, Jr. (1889–1977), putra dari Charles Spencer Chaplin, Sr. (1863-1901); 4 menikah, 6 putra, 5 putri.
(i) Mildred Harris (1901–1944), 1 putra.
Norman Spencer Chaplin (1919–1919), meninggal 3 hari setelah lahir.
(ii) Lita Grey (1908–1995), 2 putra.
Charles Spencer Chaplin III (1925–1968).
Susan Maree Chaplin, menikah dengan Susan Magness
4 anak dari Scott Newton
Sydney Earl Chaplin (1926–2009).
Stephan Chaplin, menikah dengan penari dan aktor Prancis Noelle Adam
Tamara Chaplin
(iii) Paulette Goddard (1910–1990), tidak memiliki anak.
(iv) Oona O'Neill (1925–1991), putri dari pengarang drama Amerika Eugene O'Neill dan Agnes Boulton; 3 putra, 5 putri.
Geraldine Chaplin (lahir 1944).
Shane Saura (lahir 1974), menikah dengan Carlos Saura.
Oona Castilla (lahir 1986), menikah dengan Patricio Castilla.
Michael Chaplin (born 1946)
(i) Patricia Johns
Christian Chaplin (lahir 1964)
Tim Chaplin (lahir 1966)
(ii) Patricia Betaudier
Kathleen Chaplin (lahir 1975)
Dolores Chaplin (lahir 1979)
Carmen Chaplin (lahir 1972)
Tracy Chaplin
Josephine Chaplin (lahir 1949).
Charly Sistovaris (lahir 1971), menikah dengan Nicholas Sistovaris
1 putri (lahir 2011)
Julien Ronet (lahir 1980), menikah dengan aktor Prancis Maurice Ronet.
Arthur Gardin, menikah dengan arkeolog Jean-Claude Gardin.
Victoria Chaplin (lahir 1951), menikah dengan Jean-Baptiste Thierrée.
Aurélia Thierrée (lahir 1971)
James Thierrée (lahir 1974)
Eugene Anthony Chaplin (lahir 1953), menikah dengan Bernadette McCready.
Kiera Chaplin (lahir 1982)
Laura Chaplin (lahir 1987)
Kevin Chaplin
Spencer Chaplin
Shannon Chaplin
Jane Cecil Chaplin (lahir 1957), menikah dengan produser film Ilya Salkind.
Orson Chaplin-Salkind (lahir 1986)
Osceola Salkind (lahir 1994)
Annette Emily Chaplin (lahir 1959)
Christopher Chaplin (lahir 1962)
George Wheeler Dryden (1892–1957), putra dari Leo Dryden; menikah dengan ballerina Alice Chapple; 1 putra.
Spencer Dryden (1938–2005), musisi dari Jefferson Airplane. Ia memiliki 5 cucu, Aaron, Lauren, Christen, Meagan, dan Jessica Dryden, dan 3 putra.
Jeffrey Dryden (lahir 1966), menikah dengan Jeannie Davis
Jesse Dryden (nama panggung: "Drunkfux"), menikah dengan Sally Mann
Jackson Dryden, menikah dengan Kathy Miller
Referensi
Sumber |
translate from English to Polish: en: 1 - 15 (95) pl: 1 - 15 (95) |
Saint-Jean-sur-Couesnon (bret. Sant-Yann-ar-C'houenon) – miejscowość i dawna gmina we Francji, w regionie Bretania, w departamencie Ille-et-Vilaine. W 2013 roku populacja ówczesnej gminy wynosiła 1146 mieszkańców.
W dniu 1 stycznia 2019 roku z połączenia dwóch ówczesnych gmin – Saint-Georges-de-Chesné, Saint-Jean-sur-Couesnon, Saint-Marc-sur-Couesnon oraz Vendel – powstała nowa gmina Rives-du-Couesnon. Siedzibą gminy została miejscowość Saint-Jean-sur-Couesnon.
Przypisy
Miejscowości w departamencie Ille-et-Vilaine |
Turke – wieś w Chorwacji, w żupanii primorsko-gorskiej, w mieście Delnice. W 2011 roku liczyła 31 mieszkańców.
Przypisy
Miejscowości w żupanii primorsko-gorskiej |
Raciborzany – przysiółek wsi Janowice w Polsce, położony w województwie małopolskim, w powiecie limanowskim, w gminie Jodłownik.
W latach 1975–1998 przysiółek administracyjnie należał do województwa nowosądeckiego.
Wieś duchowna, własność opactwa cystersów szczyrzyckich położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie szczyrzyckim województwa krakowskiego.
Zobacz też
Raciborzanie
Przypisy
Linki zewnętrzne
Janowice (powiat limanowski)
Wsie cystersów szczyrzyckich (województwo krakowskie) |
translate from English to Indonesian: en: It's an old collection my father was very fond of. id: Sebuah koleksi lama. Ayah saya sangat tertarik. |
translate from English to Polish: en: Whereas: pl: a także mając na uwadze, co następuje: |
translate from English to Indonesian: en: Did you know that? id: Apa kau tahu itu? |
Tillig Modellbahnen GmbH & Co. KG – niemiecki producent modeli kolejowych w skali TT. Przedsiębiorstwo zostało założone w 1991 roku.
Historia
W 1991 roku Hans-Jürgen Tillig zakupił przedsiębiorstwo Pilz Modellgleis w Sebnitz, które zajmowało się wyłącznie produkcją szyn w skali H0. W 1993 roku jedyny producent modeli kolejowych w skali TT spółka Berliner TT-Bahnen została zakupiona w ramach postępowania upadłościowego przez Hansa-Jürgena Tilliga, który przeniósł jej siedzibę do Sebnitz.
Później przedsiębiorstwo zostało wcielone do TILLIG Modellbahnen GmbH & Co. KG. W ten sposób stworzono podstawy obecnej produkcji modeli kolejowych. W wyniku dalszych inwestycji oraz rozwoju techniki produkcyjnej przedsiębiorstwo zaczęło stosować najnowsze metody produkcji. Dzięki temu ponownie produkowano modele kolejowe dla dawnego NRD i państw dawnego bloku wschodniego.
W 2000 roku przedsiębiorstwo modelarskie Jatt zostało zakupione przez Tillig. W 2001 roku przedsiębiorstwo modeli kolejowych Sachsenmodelle zostało zakupione przez Tillig, dzięki temu rozpoczęto produkowanie modeli kolejowych w skali H0.
Bibliografia
Przedsiębiorstwa w Niemczech
Przedsiębiorstwa modelarskie
Modelarstwo kolejowe |
translate from English to Indonesian: en: That's it? id: Itu saja? |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Lepaskanaku, sekarang, dasar sialan en: Get off of me, right now, dammit! |
translate from English to Indonesian: en: Elinore and Weehawk slept as Avatar counseled with Peace... on the quickest route to Scortch. id: Elinor dan gue tidur merlin, Avatar mempertanyakan Perdamaian, Saya yang merupakan jalur terpendek Perzseltföldre. |
Berikut adalah daftar Wali Kota Tomohon.
{|class="wikitable" style="text-align:center;"
|-
! No
! colspan=3|Wali Kota
! Mulai menjabat
! Akhir menjabat
! Prd.
! Wakil Wali Kota
! Ket.
|-
| rowspan = "2" | 1
| rowspan = "2" |
|
| rowspan = "2" | Jefferson S.M. Rumajar
| 4 Agustus 2005
| 4 Agustus 2010
| 1
| Linneke S. Watoelangkow
|
|-
|
| 7 Januari 2011
| 10 Januari 2011
| rowspan = "2" | 2
| Jimmy Feidie Eman
|
|-
| rowspan = "2" | 2
| rowspan = "2" |
|
| rowspan = "2" | Jimmy Feidie Eman
| 9 Mei 2012
| 6 Januari 2016
|
|
|-
|
| 17 Februari 2016
| 17 Februari 2021
| 3
| Syerly Adelyn Sompotan
|
|-
| 3
|
|
| Caroll Senduk
| 26 Februari 2021
| Petahana
| 4
| Wenny Lumentut
|
|}
Catatan:
Pelaksana tugas
Berikut daftar pelaksana tugas bupati yang menggantikan bupati petahana yang sedang cuti kampanye atau posisi sedang dalam masa transisi.
Lihat Pula
Daftar Wakil Wali Kota Tomohon
Kota Tomohon
Referensi
Kota Tomohon
Tomohon |
translate from English to Polish: en: There's this Turkish guy. pl: Jest taki jeden Turek. |
Turniej bokserski w wadze piórkowej (do 57 kg) w ramach Igrzysk Olimpijskich 2020 został rozegrany w dniach 24 lipca - 3 sierpnia 2021 r. Rywalizowało 21 zawodników.
Terminarz
Wszystkie godziny podane są w czasie tokijskim (UTC+09:00).
Bibliografia
Boks na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2020 |
Częstowoj – staropolskie imię męskie, złożone z członów Często- („często”) i -woj („wojownik”). Oznacza ono „tego, który będzie często wojował”.
Częstowoj imieniny obchodzi 2 maja i 30 sierpnia.
Żeński odpowiednik: Częstowojna
Męskie imiona słowiańskie |
Gwiazda Morza Śródziemnego – polskie odznaczenie pamiątkowe przyznawane uczestnikom Polskiego Kontyngentu Wojskowego, biorącym udział w operacjach w rejonie Morza Śródziemnego, Morza Czarnego i Morza Egejskiego (m.in. Active Endeavour). Jest jednym z odznaczeń wojskowych, które nadawane są w Polsce w czasie pokoju.
Utworzenie
Gwiazdy jako polskie odznaczenia ustanowiono ustawą z dnia 14 czerwca 2007 o zmianie ustawy z dnia 16 października 1992 o orderach i odznaczeniach, razem z Wojskowym Krzyżem Zasługi, Wojskowym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Morskim Krzyżem Zasługi, Morskim Krzyżem Zasługi z Mieczami, Lotniczym Krzyżem Zasługi, Lotniczym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz Medalem za Długoletnią Służbę. Zmiana została wprowadzona w życie 10 października 2007, po upływie trzech miesięcy od momentu ogłoszenia, które nastąpiło 9 lipca. Równocześnie Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej rozporządzeniem z dnia 31 lipca 2007 zmienił rozporządzenie z dnia 10 listopada 1992 w sprawie opisu, materiału, wymiarów, wzorów rysunkowych oraz sposobu i okoliczności noszenia odznak orderów i odznaczeń.
Zgodnie z treścią wyżej wymienionej ustawy "odznaczenia wojskowe o charakterze pamiątkowym mające w nazwie wyraz "Gwiazda" są nagrodą za nienaganną służbę w polskich kontyngentach wojskowych poza granicami państwa". W precedencji polskich odznaczeń zajmują miejsce po Medalu za Długoletnie Pożycie Małżeńskie i są najniższymi w aktualnym systemie odznaczeń państwowych. Gwiazda Morza Śródziemnego została ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 lutego 2010 w sprawie nazwy, wstążki, okuć oraz wzorów rysunkowych Gwiazdy Konga, Gwiazdy Czadu i Gwiazdy Morza Śródziemnego, które weszło w życie 13 maja 2010.
Nadawanie
Gwiazdę Morza Śródziemnego nadaje i wręcza Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, z inicjatywy własnej, a także na wniosek ministra właściwego do spraw obrony lub ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Prezydent ma również prawo do pozbawienia Gwiazdy osoby nią odznaczonej.
Gwiazda Morza Śródziemnego nadawana jest żołnierzom pełniącym służbę w Polskim Kontyngencie Wojskowym w składzie sił NATO wydzielonych do operacji Active Endeavour na Morzu Śródziemnym i na Morzu Czarnym w okresach:
24 lutego 2006 – 8 marca 2006;
6 października 2006 – 31 marca 2007;
15 lipca 2008 – 30 listopada 2008;
1 października 2008 – 31 marca 2009.
Z dniem 31 grudnia 2013 nadawanie odznaczeń za operację Active Endeavour w latach 2006-2009 zostało uznane za zakończone. Zgodnie z zapisami ustawy z dnia 28 lipca 2023 nadawanie Gwiazd za operacje zakończone przed 2021 przedłużono do roku 2025.
W 2017 r. rozszerzono zasady nadawania Gwiazdy Morza Śródziemnego o inne operacje wojskowe w rejonie Morza Śródziemnego, Morza Czarnego lub Morza Egejskiego.
Wygląd
Odznaką jest patynowany na brązowo medal o średnicy 44 mm w kształcie czteropromiennej gwiazdy z dwoma skrzyżowanymi mieczami, ostrzami skierowanymi ku górze, z wypukłym monogramem z liter "RP" na górnym promieniu i wypukłym umieszczonym pośrodku napisem "MORZE ŚRÓDZIEMNE". Na dolnym promieniu i między górnymi promieniami znajdują się stylizowane liście wawrzynu. Rewers składa się z wypukłego, dwuwierszowego napisu "PACI SERVIO", a poniżej jest miejsce na wygrawerowanie przez odznaczonego dat służby.
Gwiazda Morza Śródziemnego zawieszona jest na wstążce w kolorze zieleni morskiej, szerokości 35 mm, z czerwonym paskiem szerokości 4 mm przez środek, mającym po bokach prążki białe szerokości 2 mm oraz po brzegach umieszczone symetrycznie połączone prążki w barwach flagi NATO: niebieski i biały, szerokości 3 mm każdy
Na wstążce nakłada się okucie w kształcie listewki szerokości 5 mm, matowej, patynowanej na brązowo, z polerowanymi krawędziami, z napisem, odpowiednio, ACTIVE ENDEAVOUR albo nazwą innej operacji wojskowej, prowadzonej w rejonie Morza Śródziemnego, Morza Czarnego lub Morza Egejskiego.
Zobacz też
Polski Kontyngent Wojskowy na Morzu Śródziemnym (NATO)
Przypisy
Bibliografia
Ustawa z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy z dnia 16 października 1992 r. o orderach i odznaczeniach ()
Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 31 lipca 2007 r. zmieniające rozporządzenie z dnia 10 listopada 1992 r. w sprawie opisu, materiału, wymiarów, wzorów rysunkowych oraz sposobu i okoliczności noszenia odznak orderów i odznaczeń ()
Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 lutego 2010 r. w sprawie nazwy, wstążki, okuć oraz wzorów rysunkowych Gwiazdy Konga, Gwiazdy Czadu i Gwiazdy Morza Śródziemnego ()
Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 października 2017 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie nazw, wstążek, okuć oraz wzorów rysunkowych Gwiazdy Konga, Gwiazdy Czadu i Gwiazdy Morza Śródziemnego ()
Polskie odznaczenia wojskowe |
Ketara atau Ketare adalah salah satu desa di kecamatan Pujut, Kabupaten Lombok Tengah, Indonesia.
Demografi
Ketara ialah sebuah desa terpencil yg dikenal sebagai desa yang sering bergejolak karena beberapa kali perkelahian antar warga baik sesama warga Ketara maupun dengan warga desa lainnya. Namun dibalik itu semua, warga desa Ketare sebenarnya sangat ramah tamah dan taat dalam menjaga adat istiadatnya 99,9% warganya merupakan bangsawan atau menak (dalam bahasa sasak). Di wilayah ini sering terjadi gejolak disebabkan adanya unsur "Malu Merang" (membela keluarga dan harga diri) sehingga banyak orang yang mengatasnamakan Ketare dalam keberanian yang salah sehingga namanya tercoreng oleh perbuatannya sendiri.
Orang-orang Ketare sebenarnya bukan orang Pujut atau keturunan orang Pujut, tetapi hanya berkecamatan Pujut.
Daftar dusun
Berikut ini adalah nama-nama dusun yang terdapat di desa Ketare, yaitu:
Pelangsang
Sarah
Reban
Sempalan
Bagik Dewe
Bagik Payung
Dayen Rurung
Dise
Sampet
Kampu
Embung Rungkas
Selak
Perigi
Lebak
Bolang
Lenge
Bonder
Napur
Abe
Ngolak
Sarah Bolo'
Karang Bayan |
Międzynarodowe stosunki gospodarcze (międzynarodowe stosunki ekonomiczne, MSG, MSE) – dyscyplina nauki opierająca się na zbliżonych do pozostałych dziedzin ekonomii podstawach metodologicznych. Ogólne motywy, którymi kierują się przedsiębiorstwa, państwa czy grupy państw w sferze działalności ekonomicznej, są bowiem podobne bez względu na to, czy działalność ta ma charakter wewnątrzkrajowy, czy międzynarodowy.
Międzynarodowe stosunki gospodarcze różnicuje od innych dziedzin ekonomii zakres zainteresowań badawczych. W MSG akcent jest położony na powiązaniach między przedsiębiorstwami, krajami i grupami krajów, występujących w skali międzynarodowej.
Powiązania są analizowane z dwóch punktów widzenia:
z punktu widzenia praw ekonomicznych rządzących zachowaniami przedsiębiorstw, krajów i grup krajów w procesie kształtowania międzynarodowych powiązań gospodarczych
z punktu widzenia polityki ekonomicznej, którą prowadzą podmioty gospodarcze, rozwijając powiązania międzynarodowe.
Zobacz też
Globalizacja gospodarki
Gospodarka światowa
Bibliografia |
translate from English to Polish: en: "because the bear almost always lives long enough... pl: - Nie mam broni. "...bo niedźwiedź prawie zawsze żyje wystarczająco długo |
Kolegium konsultorów () – w Kościele katolickim organ struktur diecezji będący częścią Rady kapłańskiej, do którego należy wykonywanie zadań doradczych powierzonych przez biskupa diecezjalnego, oraz posiadający szczególne uprawnienia w okresie wakatu stolicy biskupiej. W katolickich Kościołach wschodnich konsultorzy nazywani są kolegium konsultorów eparchialnych.
Kolegium konsultorów stanowić powinno nie mniej niż sześciu i nie więcej niż dwunastu prezbitrów. Na czele kolegium stoi biskup diecezjalny, który powołuje w sposób nieskrępowany członków kolegium konsultorów spośród członków rady kapłańskiej.
W czasie wakatu stolicy przewodnictwo w kolegium przejmuje ten, kto na podstawie prawa kanonicznego lub z mianowania tymczasowo zarządza diecezją. Jeżeli zarządca nie został jednak wyznaczony, kierownictwo obejmuje ten członek kolegium, który najdłużej jest prezbitrem.
Członkostwo w kolegium konsultorów ma charakter kadencyjny. Po upływie kadencji, która nie powinna być dłuższa niż pięcioletnia, prezbiter może zostać ponownie wybrany. Mandat konsultora nie wygasa w chwili upłynięcia kadencji, lecz trwa do momentu powołania nowego kolegium. Jeżeli w czasie trwania kadencji nastąpi wakat stolicy biskupiej, wówczas nowy biskup diecezji powinien w ciągu roku od objęcia urzędu powołać nowy skład kolegium.
W czasie zwyczajnej pracy doradczej kolegium konsultorów działa na podstawie statutów własnych rady kapłańskiej diecezji, jednak w czasie wakatu stolicy biskupiej działalność rady kapłańskiej ustaje, a jej funkcje przejmuje kolegium konsultorów.
W czasie wakatu stolicy biskupiej kolegium konsultorów powierzone zostają ściśle określone zadania i szczególne uprawnienia, do których należą:
Jeżeli w diecezji nie ma biskupa pomocniczego, kolegium konsultorów zobowiązane jest powiadomić niezwłocznie Stolicę Apostolską o śmierci biskupa lub o przeszkodzie w działaniu biskupa, z wyjątkiem sytuacji, kiedy biskup diecezjalny traci swój urząd na skutek kary kościelnej. Kolegium staje się wówczas również tymczasowym, kolegialnym zwierzchnikiem diecezji. Musi jednakże w ciągu ośmiu dni powołać administratora diecezjalnego (patrz niżej). Jeśli w diecezji jest biskup pomocniczy, wtedy on przejmuje rządy do czasu powołania administratora przez kolegium. Jeśli biskupów pomocniczych jest kilku, powyższe uprawnienia wykonuje najstarszy stażem biskupim spośród nich.
Po śmierci biskupa lub po zaakceptowanym przez papieża zrzeczeniu się przez niego urzędu (np. z powodu osiągnięcia wieku emerytalnego), kolegium konsultorów wyznacza duchownego, któremu powierza kierowanie diecezją do chwili przejęcia diecezji przez nowego biskupa, lub do przejęcia kierownictwa przez administratora wyznaczonego przez Stolicę Apostolską. Osoba taka nosi tytuł administratora diecezjalnego. Kolegium może powołać na administratora wikariusza generalnego lub biskupa pomocniczego diecezji, i w praktyce bardzo często tak się dzieje, lecz nie jest do tego prawnie zobligowane. Zgodnie z kanonem 425 kodeksu prawa kanonicznego, administratorem może być dowolny kapłan, który ma ukończone 35 lat i „odznacza się wiedzą i roztropnością”. Jeśli kolegium powoła administratora wbrew tym wymogom, wybór jest nieważny, a nowego administratora powołuje metropolita lub (w razie jego braku) najstarszy stażem biskup pomocniczy.
To samo uprawnienie przysługuje kolegium w chwili, gdy nastąpi określona przez prawo kanoniczne przeszkoda w działaniu urzędu biskupa (np. choroba uniemożliwiająca porozumiewanie się, uwięzienie, wygnanie itp.).
Jeżeli kolegium konsultorów nabywa prawo do wyznaczenia administratora diecezji, wówczas powinno to zrobić w ciągu ośmiu dni od stwierdzenia wakatu, w przeciwnym wypadku uprawnienie to przejmuje metropolita.
Kolegium konsultorów ma prawo wydawania legatowi papieskiemu opinii na temat kandydatów na nowego biskupa diecezji.
Kolegium konsultorów stwierdza kanoniczne objęcie diecezji przez nowego biskupa, a nominowany na biskupa nie ma rzeczywistej władzy w diecezji, póki nie przedstawi konsultorom stosownych dokumentów nominacyjnych.
Przez złożenie dokumentów nominacyjnych przed kolegium konsultorów swój urząd obejmuje również koadiutor oraz administrator apostolski.
Bez zgody konsultorów administrator diecezji nie ma prawa zmienić kanclerza i notariuszy kurii diecezjalnej.
Bez zgody konsultorów administrator diecezji nie ma prawa wydać dymisoriów dla kandydatów do święceń kapłańskich oraz nie ma prawa inkardynować (lub ekskardynować) żadnego duchownego do diecezji.
Ponadto biskup diecezjalny zobowiązany jest do wysłuchania rady kolegium konsultorów przed każdym mianowaniem nowego ekonoma diecezji, a także gdyby chciał go odwołać przed upływem kadencji, na którą był wyznaczony.
W wikariatach i prefekturach apostolskich kolegium konsultorów zastąpione zostaje radą misji, którą stanowić powinno co najmniej trzech prezbiterów misjonarzy. Rada taka ma wszystkie prawa i obowiązki kolegium konsultorów.
Zgodnie z lokalnym obyczajem, konferencje episkopatów mogą prawa i obowiązki konsultorów powierzyć katedralnym kapitułom kanoników.
Zobacz też
ingres
kolegium kardynałów
rada parafialna
Bibliografia
Urzędy i tytuły kościelne
Prawo kanoniczne |
Michał Jerzy Wandalin Mniszech herbu Mniszech, krypt.: M. M., (ur. 1748 w Wiśniowcu, zm. 2 marca 1806 tamże) – marszałek nadworny litewski w latach 1781-1783, marszałek wielki koronny w latach 1783-1793, szef kancelarii nadwornej od 1780, sekretarz wielki litewski od 1778, cześnik koronny od 1777, członek Komisji Policji Obojga Narodów w 1792 roku, członek Komisji Edukacji Narodowej w latach 1777-1783, pułkownik regimentu królowej w 1757. Starosta lubelski, jaworowski, słonimski, rostocki, porosiatkowski. Filozof, pedagog, historyk i prawnik. Hrabia cesarstwa.
Życiorys
Urodził się w roku 1748, w wołyńskim Wiśniowcu. Jego rodzicami byli gen. Jan Karol Wandalin Mniszech (podkomorzy wielki litewski) i Katarzyna Zamoyska (wojewodzianka smoleńska). Żonaty z Urszulą Zamoyską. Był dziadkiem malarza, kolekcjonera Andrzeja Jerzego Mniszcha.
W latach 1755-1756 towarzyszył ojcu w jego legacji do Stambułu. Rok później (1757) otrzymał tytuł pułkownika regimentu konnego imienia królowej (w szefostwie swego ojca). Był wychowankiem naturalisty Eliasza Bertranda (sekretarza berneńskiej "Société Économique"), pod którego kierunkiem studiował w Lozannie, Bernie i Orbe (1762-1765). W tym okresie (1762-1768), często podróżował odwiedzając m.in.: Niemcy, Holandię, Anglię, Francję i Włochy. Podjął pracę w Komisji Edukacji Narodowej, członek Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych. Na Sejmie Rozbiorowym w 1775 roku powołany do Komisji Skarbowej Koronnej. W Radzie Nieustającej stał na czele Departamentu Policji, później od 1791 przewodniczył Komisji Policji. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego.
Był przeciwnikiem Konstytucji 3 maja. W czasie wojny polsko-rosyjskiej, na zebraniu 23 lipca 1792 poparł decyzję króla Stanisława Augusta Poniatowskiego o jego przystąpieniu do konfederacji targowickiej i sam jako jeden z pierwszych zgłosił do niej swój akces. W 1793 odebrano mu jednak laskę marszałkowską. W 1797 cesarz Paweł I Romanow mianował go tajnym radcą dworu.
Odznaczenia i ordery
W 1778 roku odznaczony Orderem Orła Białego, w 1774 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława, odznaczony rosyjskim Orderem św. Andrzeja Apostoła Pierwszego Powołania.
W 1781 roku odznaczony rosyjskim Orderem św. Aleksandra Newskiego.
Twórczość
Był twórcą idei oraz autorem pierwszej ustawy o bibliotecznym egzemplarzu obowiązkowym uchwalonej w roku 1780. Publikował prace z dziedziny filozofii, historii i pedagogiki.
Ważniejsze dzieła i mowy
Myśli względem założenia Musaeum Polonicum, "Zabawy Przyjemne i Pożyteczne" 1775, t. 11, cz. 2, s. 211-226
Myśli o geniuszu, "Zabawy Przyjemne i Pożyteczne" 1775, t. 11, cz. 2, s. 273-284; przedr. w: A.K. Czartoryski: Kawa. Komedia w 1 akcie, Warszawa 1779, s. 89-98 (w dodatku: Listy krytyczne o różnych literatury rodzajach i działach)
Kazimierz Wielki, Warszawa 1777, wyd. następne: wyd. T. Mostowski w: Życia sławnych Polaków t. 1, Warszawa 1805, "Wybór Pisarzów Polskich"; pt. Krótki rys dziejów panowania Kazimierza Wielkiego, Kraków 1863
Układ prawodawstwa, Warszawa 1777
Mowa w zgromadzonych stanach d. 23 października 1784 w Grodnie miana, brak miejsca wydania (1784)
Głos... na sesji d. 26 października 1786 miany, Warszawa (1786)
Głos... miany w stanach skonfederowanych Rzeczypospolitej dnia 27 października 1788, brak miejsca wydania (1788); w okresie Sejmu Czteroletniego ogłaszał ponadto osobno następujące mowy z: 3 i 21 listopada 1788; 29 stycznia i 23 grudnia 1789; 8 sierpnia, 2 i 7 września 1790; 6 marca i 3 maja 1792; przekł. francuski: Discours... prononcé à la séance des états du 23 décembre 1789, Warszawa 1789
Głos... przy rozpoczęciu nowo ustanowionej Komisji Policji Obojga Narodów, d. 4 lipca 1791, brak miejsca wydania (1791)
Przepisy dla korzystnego zwiedzania cudnych krajów od młodzi. W kilku tomach, niewydane (inform. A. Osiński)
Układ zawierający przepisy do czytania korzystnego dziejów narodu polskiego, niewydane (inform. A. Osiński).
Listy i materiały
Journal du voyage du comte... à Constantinople l'an 1755, contenant différentes observations faites par lui même, rękopis: Archiwum Główne Akt Dawnych (Archiwum Wilanowskie, sygn. 79)
Mowa... na pogrzebie Anny z Potockich Mniszek, brak miejsca wydania (1758)
Listy z Berna i podróży europejskich z lat 1765-1768, notaty i dzienniki podróży, rękopisy znajdowały się w Bibliotece Narodowej w tekach "Litteraria" nr 12, 268-274; zniszczone w roku 1944; fragm. listów ogł. S. Tomkiewicz: Z wieku Stanisława Augusta (t. 1), Kraków 1882, s. 37, 49-54; streszcz. Voyage du comte M.G. Mniszech en Suisse 1762-1767 podaje M. Chodzkiewicz, "Bulletin Littéraire et Scientifique de l'École Polonaise" (Paryż) 1884 mai
Observations sur Rome et l'Italie faites depuits le 15 Octobre au 15 Décembre 1767. Journaux de voyage par... (T.) 5, rękopis: Biblioteka Jagiellońska, sygn. 7564 X, (dziennik kończy się na dniu 7 lipca 1768)
Listy od I. Potockiego z lat 1775-1780 i korespondencja z różnymi osobami z lat 1784-1791, fragmenty ogł. Koronowicz (W. Wróblewski): Korespondencja... marszałka w. k. znajdująca się w Archiwum Wiszniowieckiem, "Kółko Domowe" 1866, t. 6, zeszyty: 1, 12
Do Ludwiki z Mniszchów Potockiej 3 listy z lat 1780-1781, rękopis: Ossolineum, sygn. 11628/II
Fragmenty korespondencji z różnymi osobami i streszczenia; na podstawie odpisów W. Wróblewskiego ogł. K. Puławski: Z korespondencji M.J. Mniszcha, marszałka w. k., z l. 1783-1793, "Niwa" t. 21 (1892), nr 1-3, 7; przedrukowano pt. Korespondencja... w: Szkice i poszukiwania historyczne seria II, Petersburg 1898
Do P. Kicińskiego z roku 1785, rękopis: Biblioteka PAN Kraków, sygn. 1662
Do S.Sz. Potockiego 8 listów z lat 1792-1793, rękopis: Ossolineum sygn. 6851/I
Do E. Wodzickiego z 29 sierpnia 1796, rękopis: Ossolineum sygn. 11668/II
Od J.J. Rousseau z 27 lipca 1764, ogł. M. Chodzkiewicz, jak wyżej poz. 3; przedr. W. Olszewicz: Documents polonais sur J.J. Rousseau et T. Levasseur, odb. "Annales sur J.J. Rousseau" 1911, s. 1-2.
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Pisma i mowy Michała Jerzego Mniszcha w bibliotece Polona
Cześnicy koronni
Członkowie dworu Stanisława Augusta Poniatowskiego
Członkowie Komisji Edukacji Narodowej
Członkowie Komisji Policji Obojga Narodów
Członkowie Komisji Skarbowej Koronnej
Członkowie konfederacji Sejmu Czteroletniego
Członkowie Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych
Konfederaci targowiccy
Konsyliarze Departamentu Policji Rady Nieustającej
Marszałkowie nadworni litewscy
Marszałkowie wielcy koronni
Michał Jerzy Mniszech
Odznaczeni Orderem Orła Białego (I Rzeczpospolita)
Odznaczeni Orderem Świętego Stanisława (I Rzeczpospolita)
Politycy Imperium Rosyjskiego
Polscy filozofowie
Polscy historycy
Polscy hrabiowie Świętego Cesarstwa Rzymskiego
Polscy pedagodzy
Polscy prawnicy
Pułkownicy kawalerii I Rzeczypospolitej
Polacy odznaczeni Orderem Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie)
Polacy odznaczeni Orderem Świętego Andrzeja (Imperium Rosyjskie)
Sekretarze wielcy litewscy
Senatorowie na Sejmie Czteroletnim
Senatorowie świeccy I Rzeczypospolitej
Senatorowie za panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego
Starostowie lubelscy
Starostowie jaworowscy
Starostowie rostoccy
Starostowie słonimscy
Tajni radcy Imperium Rosyjskiego
Urzędnicy ziemscy I Rzeczypospolitej
Urodzeni w 1748
Zmarli w 1806 |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Aku mengusulkan satu minggu kurungan isolasi di ruang latihan. en: Okay, look, I propose one week of solitary confinement in the workout room. |
translate from English to Indonesian: en: I know where they are. id: Aku tahu ada dimana. |
translate from English to Polish: en: the precise energy saving related cost constitutes the eligible costs, in case the costs of investing in energy saving can be easily identified; pl: w przypadku gdy koszty inwestycji w oszczędność energii można bez trudu wyodrębnić z całkowitych kosztów inwestycji, kosztami kwalifikowalnymi są koszty ściśle związane z oszczędnością energii; |
Rowomarto adalah sebuah desa di Kecamatan Patianrowo, Kabupaten Nganjuk, Provinsi Jawa Timur.
Referensi |
adalah seorang idola Jepang. Ia adalah mantan anggota Dempagumi.inc. Ia berjuluk . Catchphrase-nya di Dempagumi.inc adalah "bidaah emas yang berjalan di alam semesta", dan warnanya adalah ungu.
Referensi
Catatan
Sumber
Pranala luar
– Ameba Blog
Penyanyi perempuan Jepang
Idola Jepang
Pemeran perempuan Jepang |
Tegal Selatan adalah sebuah kecamatan di Kota Tegal, Jawa Tengah, Indonesia. Ibukota nya adalah Bandung.
Tempat Menarik
Pusat perbelanjaan
Toserba Yogya Kota Tegal
Wisata budaya
Sentra kerajinan Batik tegalan di kelurahan Kalinyamat Wetan dan Bandung
Fasilitas umum
Rumah Sakit Islam Harapan Anda
Lapangan Kecamatan Tegal Selatan
Kuliner
Sentra Kupat Glabed Randugunting
Sentra Sate Kambing Debong
Batas wilayah
Batas wilayah
Batas wilayah kecamatan Tegal Selatan antara lain:
Pembagian Administratif
Kecamatan Tegal Selatan terdiri dari 8 kelurahan yaitu:
Bandung
Debong Kidul
Debong Kulon
Debong Tengah
Kalinyamat Wetan
Keturen
Randugunting
Tunon |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: / Kau jahat. en: - Now you're being cruel. |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Aku sedang bersiap! en: I'm packin'! |
Port lotniczy Al-Burma (IATA: EBM, ICAO: DTTR) – mały port lotniczy położone w pobliżu miejscowości Al-Burma, w Tunezji.
Bibliografia
Informacje o lotnisku
Al-Burma |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: A ubiegły wieczór? en: And last night? |
Rawabebek, sebuah kampung di kelurahan Kota Baru, Bekasi Barat, Bekasi
Stasiun Rawabebek |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Aku mencobanya dengan gigih. en: Well, I tried really hard. I did. |
Marion – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Kentucky, siedziba administracyjna hrabstwa Crittenden.
Przypisy
Miasta w stanie Kentucky |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: - jak u 30-latka. - A biorąc pod uwagę skalę obrażeń jakie widzimy, nie sądzę, by była szansa, że jeden ze współmieszkańców był w stanie mu to zrobić. en: - And given the severity of the damage we're seeing, I don't think there's any chance one of the fellow residents could have done this to him. |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Dajesz, gościu! en: You go, boy! |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Jest tuż obok. en: He's right next door. |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: # Tokio, Moskwa, Bollywood en: # Tokyo, Moscow, Bollywood |
Marc Gual Huguet (ur. 13 marca 1996 w Badalonie) – hiszpański piłkarz, występujący na pozycji napastnika, od sezonu 2023/2024 w Legii Warszawa. W 2017 roku reprezentował młodzieżowo kraj. Król strzelców Ekstraklasy 2022/2023.
Kariera klubowa
Początki i gry w rezerwach Espanyolu (2015–2016)
Wychowanek Espanyolu Barcelona, do rezerw dołączył w 2015 roku. Debiut w drugim zespole zaliczył 4 października 2015 roku w meczu przeciwko rezerwom Valencii, zremisowanym 1:1, grają 58 minut. Pierwszego gola strzelił 3 stycznia 2016 roku w meczu przeciwko rezerwom Villarrealu, zremisowanym 2:2. Do siatki trafił w 71. minucie. Łącznie w rezerwach katalońskiego klubu zagrał w 35 meczach i strzelił 13 goli.
Gra w rezerwach Sevilli (2016–2018)
9 listopada 2016 roku trafił do rezerw Sevilli FC. W tym klubie zadebiutował 19 listopada w meczu przeciwko RCD Mallorca, zremisowanym 2:2. W debiucie strzelił gola – do siatki trafił w 43. minucie. Pierwszą asystę zaliczył 26 lutego 2017 roku w meczu przeciwko Levante UD, zremisowanym 1:1. Asystował przy golu w 77. minucie. Łącznie w tym zespole zagrał 47 meczów, strzelił 15 goli i zanotował 8 asyst.
Natomiast w pierwszym zespole Sevilli nie zagrał żadnego meczu.
Pierwsze wypożyczenie (2018–2019)
8 sierpnia 2018 roku został wypożyczony do Realu Zaragoza. Debiut w tym klubie zaliczył 19 sierpnia w meczu przeciwko CF Rayo Majadahonda, wygranym 2:1, grając 89 minut. Pierwszego gola strzelił 28 września w meczu przeciwko Albacete, zremisowanym 2:2. Do siatki trafił w 53. minucie. Łącznie w Zaragozie zagrał 29 meczów i strzelił 6 goli.
Drugie wypożyczenie (2019–2020)
1 lipca 2019 roku został ponownie wypożyczony – tym razem do Girony FC. Debiut w tym klubie zaliczył 18 sierpnia w meczu przeciwko Sportingowi Gijón, zremisowanym 1:1. W debiucie asystował – przy golu w 90. minucie. Pierwszego gola strzelił 17 września w meczu przeciwko UD Almería, przegranym 3:1. Do siatki trafił w 56. minucie. Na tym wypożyczeniu zagrał 19 ligowych meczów, strzelił 4 gole i zanotował 2 asysty.
Trzecie i ostatnie wypożyczenie (2020)
30 stycznia 2020 roku został wypożyczony do Realu Madryt Castilla. Debiut w rezerwach stołecznego klubu zaliczył 2 lutego w meczu przeciwko UP Langreo, zremisowanym 1:1. W debiucie strzelił gola – do siatki trafił w 56. minucie. Pierwszą asystę zaliczył 7 marca w meczu przeciwko Coruxo FC, wygranym 4:0. Asystował przy golu w 58. minucie. Łącznie w tym zespole zagrał 6 meczów, strzelił 2 gole i raz asystował.
AD Alcorcón (2020–2022)
1 września 2020 roku trafił do AD Alcorcón. Debiut w tym klubie zaliczył 13 września w meczu przeciwko CD Mirandés, zremisowanym 0:0, grając 83 minuty. Pierwszego gola strzelił 20 listopada w meczu przeciwko CD Lugo, wygranym 1:0. Jedynego gola strzelił w 82. minucie. Pierwszą asystę zaliczył 9 września w meczu przeciwko CE Sabadell, zremisowanym 1:1. Asystował przy golu w 76. minucie. Łącznie w tym zespole zagrał 50 meczów strzelił 6 goli i zanotował 2 asysty.
SK Dnipro-1 (2022–2023)
13 stycznia 2022 roku trafił do SK Dnipro-1.
Wypożyczenie do Jagiellonii Białystok (2022–)
23 marca 2022 roku został wypożyczony do Jagiellonii Białystok na okres pół roku. 12 maja 2023, już po zakontraktowaniu Guala przez Legię (ale dopiero od następnego sezonu), Jagiellonia mierzyła się na Stadionie Wojska Polskiego w lidze właśnie z „Wojskowymi”. Hiszpan zdobył gola na 1:0, ale nie celebrował go, jedynie podniósł ręce w geście przeprosin (a samo spotkanie ostatecznie zakończyło się porażką Jagiellonii 1:5). Sezon 2022/2023 w Ekstraklasie Gual zakończył z 16 golami i sześcioma asystami, został królem strzelców.
Legia Warszawa (2023–)
11 maja 2023 ogłoszono podpisanie przez Legię Warszawa z Gualem 3-letniego kontraktu, obowiązującego od początku sezonu 2023/2024 (od 1 lipca 2023).
Sukcesy
Klubowe
Legia Warszawa
Superpuchar Polski: 2023
Kariera reprezentacyjna
W reprezentacji U-21 zagrał 3 mecze.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Hiszpańscy piłkarze
Urodzeni w 1996
Ludzie urodzeni w Badalonie
Piłkarze RCD Espanyol
Piłkarze Sevilli FC
Piłkarze Realu Saragossa
Piłkarze Girony FC
Piłkarze Realu Madryt Castilla
Piłkarze AD Alcorcón
Piłkarze SK Dnipro-1
Piłkarze Jagiellonii Białystok
Piłkarze Legii Warszawa
Królowie strzelców Ekstraklasy |
translate from English to Polish: en: - Have you run into Droll yet? pl: Wpadliście już na Drolla? |
translate from English to Indonesian: en: Bunny. id: Bunny. |
translate from English to Indonesian: en: Depends what he's doing with it. id: Tergantung apa yang dia lakukan. |
Borgholm Church () is a church in Borgholm on Swedish Baltic Sea island of Öland. Belonging to Borgholm Parish of the Church of Sweden, it was opened on Pentecost Sunday in 1879.
References
Other websites
Church of Sweden churches |
Władysław Korsak (ur. 23 grudnia 1890 w Sławucie na Wołyniu, zm. 30 grudnia 1949 w Nowym Jorku) – polski działacz państwowy, wojewoda stanisławowski i kielecki, wiceminister spraw wewnętrznych, wolnomularz.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Augustyna Stefana (1860–1930) i Władysławy z Ostaniewiczów (1869–1939). Miał braci: Olgierda, Zygmunta i Edmunda. Uczęszczał do państwowego gimnazjum realnego w Równem, następnie studiował w Kijowie, w Instytucie Leśnym i na Politechnice. W czasie studiów działał w polskich organizacjach młodzieżowych Kijowa („Korporacja”. Młodzież Postępowo-Niepodległościowa „Filarecja”. Związek Walki Czynnej). W 1908 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej – Frakcji Rewolucyjnej. W 1913 został aresztowany i zesłany do Witebska. Od 1917 pracował w polskich instytucjach przy Ukraińskiej Centralnej Radzie w Kijowie, opowiadając się za współpracą z bolszewikami. Był radnym Kijowa.
Od 1918 pracował w polskiej administracji państwowej. Był starostą w Radzyminie, naczelnikiem wydziału samorządowego w Urzędzie Wojewódzkim Warszawskim, wicewojewodą warszawskim (1926). Po przewrocie majowym został wojewodą stanisławowskim (1926–1927), a następnie kieleckim (1927–1930). W lutym 1930 przeszedł na stanowisko dyrektora departamentu samorządowego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, a w grudniu t.r. został podsekretarzem stanu (wiceministrem) w tym resorcie, gdzie nadzorował sprawy samorządowe. Funkcję wiceministra pełnił do 1939.
Był prezesem Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej w Warszawie, członkiem zarządu Polskiego Banku Komunalnego, członkiem rady nadzorczej Banku Gospodarstwa Krajowego. Od 1939 przebywał na emigracji, w 1941 osiadł na stałe w USA, gdzie działał w środowisku uchodźców.
Był żonaty z Haliną Marią z Gołębiowskich (1899−1976) − prawnika, socjologa i psychologa, z którą miał syna Tadeusza Zbigniewa.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1928)
Krzyż Niepodległości (22 grudnia 1931)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (7 listopada 1925)
Złoty Wawrzyn Akademicki (7 listopada 1936)
Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża I stopnia (1935)
Komandor Krzyża Wielkiego Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, 1933)
Upamiętnienie
Jego imieniem nazwano ulice w Wołominie, Kielcach i Gorzowie.
Przypisy
Bibliografia
Janusz Żarnowski, Władysław Korsak, [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom XIV, 1968
Członkowie Polskiej Partii Socjalistycznej – Frakcja Rewolucyjna
Członkowie Związku Walki Czynnej
Ludzie urodzeni w Sławucie
Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Odznaką Honorową Polskiego Czerwonego Krzyża I stopnia
Odznaczeni Złotym Wawrzynem Akademickim
Polacy odznaczeni Orderem Trzech Gwiazd
Polscy zesłańcy w Imperium Rosyjskim
Polscy wolnomularze (II Rzeczpospolita)
Urodzeni w 1890
Urzędnicy bankowi II Rzeczypospolitej
Urzędnicy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych II Rzeczypospolitej
Wojewodowie kieleccy (II Rzeczpospolita)
Wojewodowie stanisławowscy
Zmarli w 1949 |
Cerkiew Podwyższenia Krzyża Świętego w Górowie Iławeckim – cerkiew greckokatolicka zlokalizowana w południowo-zachodniej części starego miasta w Górowie Iławeckim (województwo warmińsko-mazurskie).
Historia i architektura
Świątynia katolicka i protestancka
Świątynia wzmiankowana w dokumentach już w 1367, a wybudowana między latami 1335 i 1367. W czasach reformacji została przejęta przez protestantów. Po pożarze odbudowana w 1655. Na początku XIX w. budynek kościoła popadł w ruinę i ponownie odbudowany w 1866.
Jest to jednonawowa budowla gotycka, zbudowana z cegły i kamienia polnego (podmurówka), wschodni szczyt posiada układ małych blend i laskowań, które powstały w latach 1335–1367. W fasadzie wielkie okno między bielonymi blendami. Okna są wąskie i ostrołukowe. Obok świątyni znajduje się smukła wieża z XV wieku o surowych blendach i dachu ostrosłupowym. Dawniej znajdował się ołtarz główny, pochodzący z drugiej połowy XVII w., wykonany w warsztacie Jana Pfeffera, z rzeźbami i obrazami, przedstawiającymi Ostatnią Wieczerzę, Pasję, Złożenie do Grobu, czterech ewangelistów, św. Jana i Mojżesza oraz Chrystusa triumfującego. Ambona pochodziła z 1664, malowana i rzeźbiona, również wykonana w warsztacie Jana Pfeffera. Rzeźbiony prospekt organowy pochodził z 1701 i był wykonany przez Jana Chrystiana Dobla oraz jego uczniów. W 1911 przebudowano wieżę. W 1945, w trakcie działań wojennych, uszkodzeniu uległa wieża i dach. W 1961 odprawiono w świątyni ostatnie nabożeństwo ewangelickie, a w latach późniejszych wyposażenie uległo dewastacji.
Świątynia greckokatolicka
9 grudnia 1981 naczelnik miasta przekazał obiekt lokalnej wspólnocie greckokatolickiej (wyznawcy tego rytu przybyli tu z południowo-wschodniej Polski w 1947 w ramach operacji Wisła i reprezentowali głównie okolice Przemyśla, Jarosławia, Sanoka i Lubaczowa). 6 czerwca 1982 nastąpiło jej poświęcenie, nadanie nowego patrona i odprawienie pierwszego nabożeństwa greckokatolickiego. W latach 2002–2007 nastąpił remont dachu, a w 2011 wieży i pokrycia dachowego. W 2003 zakupiono dawną plebanię ewangelicką, miejsce noclegu Napoleona Bonapartego w dniach 17–18 lutego 1807. W 2013 został zbudowany ołtarz boczny z kopią ikony Myłoserdia Dweri (Brama Miłosierdzia).
Wnętrze i polichromie
Wewnątrz znajduje się ikonostas i polichromie wykonane przez Jerzego Nowosielskiego w latach 1983–1984 oraz barokowa polichromia nieznanego artysty z lat 1660–1665 na stropie wykonanym po pożarze z początku XVII wieku, kiedy to zawaliło się ceglane sklepienie. Jest to największe tego typu malowidło na terenach Warmii i Mazur – ma 443,5 m², a jego dopełnieniem jest malowidło na kolebkowym sklepieniu nad emporą o powierzchni 34,76 m². Dzieła te inspirowało barokowe malarstwo niderlandzkie. Przedstawienia są umieszczone pasowo, zarówno w pionie, jak i poziomie ikonograficznym. Na początku XVIII wieku malowidło uzupełniono o dwa herby szlacheckie rodów von Schwerin i von Heyden, które się połączyły dzięki koligacjom. Symetrycznie do herbów umieszczono nimb z glorią trzymaną przez anioły zawierający inskrypcję z aramejskim imieniem Boga (Jahwe). Polichromie poddano renowacji w latach 2002–2007 pod kierunkiem Aleksandra Nowakowskiego.
Ikonostas Nowosielskiego umieszczony w prezbiterium jest największym dziełem artysty na Warmii i Mazurach. Łączy w sobie ducha Wschodu i Zachodu, idealnie wpisując się swoim programem artystycznym w gotyckie wnętrze kościoła. Osadzony na niewysokiej podmurówce wykonany jest z drewna. Dzieli się na siedem osi i ma trzy rzędy przedstawień różnych świętych, apostołów i proroków. Osie oddzielają półokrągłe, czarne słupki, a wieńczą tonda z aniołami i centralnie położony krzyż. Poszczególne wizerunki malowane są farbami akrylowymi na deskach oklejonych płótnem. Ikonostas górowiecki odbiega dość znacznie od tradycyjnych dzieł tego rodzaju, będąc realizacją skromną i oszczędną w formach (m.in. ma trzy, zamiast tradycyjnych pięciu rzędów przedstawień). Jego szerokość to 1250 cm, a wysokość to 313 cm. Krzyż jest wysoki na 360 cm, a szeroki na 230 cm.
Oprócz ikonostasu Nowosielski wykonał dla cerkwi polichromie namalowane na ścianach, balustradzie chóru oraz w północnej kruchcie. Przedstawienia te tworzą dopełnienie ikonostasu w postaci kręgu świętych i postaci z Biblii. Artysta świadomie dostosował tę część dzieła do salowego wnętrza z barokowym, poewangelickim stropem. Poszczególne osoby wymalowane są w ujęciu frontalnym, na prostokątnych polach, w zróżnicowanych liczebnie grupach. Bezpośrednio na cegle w prezbiterium wykonany został wizerunek Acheiropoietos, jak również św. Piotra, a nad chórem wysoki na cztery metry obraz Matki Bożej Orantki. Przy wejściu po stronie północnej artysta umieścił tylko częściowo czytelną inskrypcję wotywną na ciemnoniebieskim prostokącie: Cerkiew ta została pomalowana za pontyfikatu Jana Pawła II (dalej nieczytelne).
Odwiedzający
Świątynię odwiedzali m.in.:
Jozafat Romanyk (1982, poświęcenie kościoła),
bp Julian Gbur (proboszcz od 1982),
abp Myrosław Marusyn (1984, wizytacja),
kard. Józef Glemp (1989, nawiedzenie),
bp Swiatosław Szewczuk i abp Celestino Migliore (2013, z okazji 1025-lecia chrztu Ukrainy),
bp Eugeniusz Popowicz (2017, poświęcenie bramy wotywnej z okazji rocznicy akcji Wisła i 60-lecia parafii).
Galeria
Zobacz też
plebania greckokatolicka w Górowie Iławeckim (miejsce kwaterowania Napoleona Bonapartego)
Przypisy
Bibliografia
Bartoszyce. Z dziejów miasta i okolic. Wyd. drugie zmienione. Wyd. Pojezierze, Olsztyn 1987, 480 str.,
Cerkwie eparchii olsztyńsko-gdańskiej
Podwyższenia
Dawne kościoły protestanckie w województwie warmińsko-mazurskim
Świątynie pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego
Zabytkowe cerkwie w województwie warmińsko-mazurskim
Zabytki w Górowie Iławeckim
Architektura gotyku w województwie warmińsko-mazurskim |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Miała ostatnio dużo stresu? en: Has she been under a lot of stress? |
John Varick Tunney (ur. 26 czerwca 1934 w Nowym Jorku, zm. 12 stycznia 2018 w Santa Monica) – amerykański polityk, członek Partii Demokratycznej.
Działalność polityczna
W okresie od 3 stycznia 1965 do 2 stycznia 1971 przez trzy kadencje był przedstawicielem 38. okręgu wyborczego w stanie Kalifornia w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych, a od 2 stycznia 1971 do 1 stycznia 1977 był senatorem Stanów Zjednoczonych z Kalifornii (1. Klasa).
Przypisy
Członkowie Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych z Kalifornii
Demokraci z Kalifornii
Ludzie urodzeni w Nowym Jorku
Senatorzy z Kalifornii
Urodzeni w 1934
Zmarli w 2018 |
Osoby o nazwisku Browczak:
Jan Borowczak (1931–1984) – polski artysta
Jerzy Borowczak (ur. 1957) – polski polityk
Martyna Borowczak (ur. 2002) – polska siatkarka |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Jadi kau menyimpulkan ini mengenai cinta segitiga. en: So you went with a love triangle gone south. |
translate from English to Polish: en: I found it. pl: Znalazłem. |
Dean Martin () merupakan seorang penyanyi, aktor, dan komedian berkebangsaan Amerika Serikat. Dia menjadi yang terkenal pada era 1950-an dan 1960-an. Dia berkarier di dunia film dan musik sejak tahun 1940 hingga 1989.
Filmografi
Utama:
My Friend Irma (1949)
My Friend Irma Goes West (1950)
At War with the Army (1950)
That's My Boy (1951)
Sailor Beware (1952)
Jumping Jacks (1952)
Road to Bali (1952) (Cameo)
The Stooge (1952)
Scared Stiff (1953)
The Caddy (1953)
Money from Home (1953)
Living It Up (1954)
3 Ring Circus (1954)
You're Never Too Young (1955)
Artists and Models (1955)
Pardners (1956)
Hollywood or Bust (1956)
Ten Thousand Bedrooms (1957)
The Young Lions (1958)
Some Came Running (1958)
Rio Bravo (1959)
Career (1959)
Who Was That Lady? (1960)
Bells Are Ringing (1960)
Ocean's Eleven (1960)
Pepe (1960) (Cameo)
All in a Night's Work (1961)
Ada (1961)
Something's Got to Give (1962) (unfinished)
Sergeants 3 (1962)
The Road to Hong Kong (1962) (Cameo)
Who's Got the Action? (1962)
38-24-36 (1963)
Come Blow Your Horn (1963)
Toys in the Attic (1963)
4 for Texas (1963)
Who's Been Sleeping in My Bed? (1963)
What a Way to Go! (1964)
Robin and the 7 Hoods (1964)
Kiss Me, Stupid (1964)
The Sons of Katie Elder (1965)
Marriage on the Rocks (1965)
The Silencers (1966)
Texas Across the River (1966)
Murderers' Row (1966)
Rough Night in Jericho (1967)
The Ambushers (1967)
How to Save a Marriage and Ruin Your Life (1968)
Bandolero! (1968)
5 Card Stud (1968)
The Wrecking Crew (1969)
Airport (1970)
Something Big (1971)
Showdown (1973)
Mr. Ricco (1975)
The Cannonball Run (1981)
Cannonball Run II (1984)
Film Kecil:
Film Vodvil: Art Mooney and Orchestra (1946)
Screen Snapshots: Thirtieth Anniversary Special (1950)
Screen Snapshots: Hollywood, City of Stars (1956)
Rowan & Martin at the Movies (1968)
Pranala luar
Dean Works the room at the Sands
Cookin' with John Wayne Rio Bravo
Official Fan Club and Organization for Entertainer Dean Martin
Dean Martin Roast
Pemeran Amerika Serikat
Penyanyi Amerika Serikat |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Sesungguhnya mereka memandang besar tentang diri mereka dan mereka benar-benar telah melampaui batas(dalam melakukan) kezaliman". en: Certainly, they are full of arrogance within their souls and have become terribly defiant. |
Daftar keuskupan di Senegal adalah sebuah daftar yang memuat dan menjabarkan pembagian terhadap wilayah administratif Gereja Katolik Roma yang dipimpin oleh seorang uskup ataupun ordinaris di Senegal.
Para uskup di Senegal bergabung bersama para uskup di Guinea-Bissau, Mauritania, dan Tanjung Verde dalam Konferensi Waligereja Senegal, Mauritania, Tanjung Verde, dan Guinea-Bissau.
Saat ini terdapat 7 buah yurisdiksi, di mana 1 merupakan keuskupan agung dan 6 lainnya merupakan keuskupan sufragan.
Daftar keuskupan
Provinsi Gerejawi Dakar
Keuskupan Agung Dakar: Benjamin Ndiaye
Keuskupan Kaolack: Martin Boucar Tine, S.S.S.
Keuskupan Kolda: Jean-Pierre Bassène
Keuskupan Saint-Louis di Senegal: Ernest Sambou
Keuskupan Tambacounda: lowong, diisi oleh Administrator Apostolik, Mgr. Jean-Pierre Bassène
Keuskupan Thiès: André Gueye
Keuskupan Ziguinchor: Paul Abel Mamba Diatta
Referensi
Lihat juga
Gereja Katolik di Senegal
Pranala luar
Entri di Catholic-Hierarchy
Entri di GCatholic.org
Senegal
K |
Raja Andrianjafy (1770–1787) juga dikenal sebagai Andrianjafinandriamanitra dan Andrianjafinjanahary, adalah raja Imerina Avaradrano, bagian utara dataran tinggi tengah Madagaskar dengan ibu kotanya di Ambohimanga. Ayahnya Andriambelomasina mencalonkannya pada pemerintahan Avaradrano sesambil mengangkat keponakannya Ramboasalama untuk meneruskan Andrianjafy dalam ordo sukesi. Andrianjafy tak menerima dekrit tersebut, dengan sebagai gantinya mengangkat putranya sendiri sebagai penerusnya, dan mendorong retribusi melawan warga negara Avaradrano yang menerima otoritas laten keponakannya.
Referensi
Daftar pustaka |
Jigsaw – amerykański film kryminalny z 1949 roku w reżyserii Fletchera Markle. W rolach głównych wystąpili Franchot Tone, Jean Wallace i Marc Lawrence, pojawiają się tu gościnnie m.in. Henry Fonda, Marlene Dietrich i John Garfield. Film znany był także pod tytułem Gun Moll.
Obsada
Franchot Tone – Howard Malloy
Jean Wallace – Barbara Whitfield
Marc Lawrence – Angelo Agostini
Myron McCormick – Charles Riggs
Winifrid Lenihan - pani Hartley
Betty Harper - Caroline Riggs
Robert Gist – Tommy Quigley
Hester Sondergaard – pani Borg
Luella Gear – właścicielka sklepu zoologicznego
Przypisy
Linki zewnętrzne
Amerykańskie filmy kryminalne
Amerykańskie filmy noir
Filmy wytwórni United Artists
Amerykańskie filmy z 1949 roku |
translate from English to Polish: en: You know... I'll check. pl: Wie pan co... sprawdzę. |
Robert Frederick Chelsea "Bobby" Moore, OBE () adalah seorang pemain sepak bola Inggris. Ia adalah kapten tim West Ham United selama lebih dari sepuluh tahun dan kapten tim nasional Inggris yang memenangkan Piala Dunia 1966. Ia secara luas dianggap sebagai salah satu pemain terbesar sepanjang masa, dan dikutip oleh Pelé sebagai bek terbaik yang pernah ia hadapi. Moore adalah anggota dari World Team of the 20th Century.
Ia secara keseluruhan tampil 108 kali bersama tim nasional Inggris, yang ketika ia pensiun dari karier internasional pada tahun 1973 hal itu merupakan rekor nasional. Rekor tersebut kemudian dipecahkan oleh penjaga gawang Peter Shilton yang mengumpulkan 125 penampilan bersama timnas.
Rujukan
Pranala luar
Hammers make Moore shirt gesture
Bobby Moore photos, biography & statistics at sporting-heroes.net
Bobby Moore, West Ham Football Club
Bobby Moore Online
English Football Hall of Fame Profile
UEFA.com - Golden Player of England
The Bobby Moore Fund for Cancer Research UK Official Site
Moore
Moore
Pemain West Ham United F.C.
Pemain Fulham F.C.
Pemain Piala Dunia FIFA 1962
Pemain Piala Dunia FIFA 1966
Pemain Piala Dunia FIFA 1970
Ekspatriat Inggris di Amerika Serikat |
translate from English to Polish: en: - A hen. pl: - Kura. |
Casteldelci – miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Emilia-Romania, w prowincji Rimini.
Demografia
Według danych na styczeń roku 2012 gminę zamieszkiwały 444 osoby a gęstość zaludnienia wynosiła 9,0 os./km²
Bibliografia
Istituto Nazionale di Statistica
Miejscowości w prowincji Rimini |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Chcesz być lekarzem? en: Oh, you want to be a doctor? |
NGC 721 (również PGC 7097 lub UGC 1376) – galaktyka spiralna z poprzeczką (SBbc), znajdująca się w gwiazdozbiorze Andromedy. Odkrył ją Heinrich Louis d’Arrest 27 sierpnia 1862 roku.
Zobacz też
Lista obiektów NGC
Przypisy
Linki zewnętrzne
0721
Galaktyki spiralne z poprzeczką
Gwiazdozbiór Andromedy
Obiekty astronomiczne odkryte w 1862 |
"P.I.M.P." is the fourth single off of American rapper 50 Cent's first studio album Get Rich or Die Tryin'. The song was released on August 12, 2003. A remix for the song features American rapper Snoop Dogg and G-Unit members Lloyd Banks and Young Buck.
The song was able to make it to #1 on the Hot Rap Tracks, #2 on the Hot R&B/Hip-Hop Singles & Tracks, and #3 on the Billboard Hot 100 charts. It was also certified 3× Platinum by the Recording Industry Association of America (RIAA).
In the song, 50 raps about how he is living a pimp lifestyle and how he doesn't give money or gifts to women.
A music video for the song was released. In the video, 50 pulls up to a mansion in a Rolls-Royce. He enters the mansion with women beside him and goes before a council of pimps, headed by a character played by Snoop Dogg. The pimps question 50 on why they would allow him into their group because he doesn't have a perm or Cadillac. 50 ends up being accepted after showing the pimps his "Magic Stick".
References
Other websites
2003 songs
50 Cent songs
Snoop Dogg songs
Hip hop songs |
Mitochondrial Eve is a term from genetics and human evolution. It refers to a woman, whose mitochondrial DNA is a parent of all living humans. To put this more exactly, she is the female most recent common ancestor of all humans alive at present.
How this is decided
Rather than use full DNA comparisons, two simpler methods are used:
Y-chromosome DNA
Mitochondrial DNA
This gives haplogroups (a haplogroup is a combination of genes on different chromosomal regions that are closely linked and tend to be inherited together).
The results
According to current research, Mitochondrial Eve lived about 200.000 years ago. Most likely she lived in East Africa, when Homo sapiens sapiens (anatomically modern humans) were developing as a population distinct from other human sub-species.
Mitochondrial Eve lived later than Homo heidelbergensis and the emergence of Homo neanderthalensis, but earlier than the out of Africa migration.
The dating for 'Eve' was a blow to the multiregional hypothesis, and a boost to the hypothesis that modern humans originated relatively recently in Africa and spread from there, replacing more "archaic" human populations such as Neanderthals. As a result, the latter hypothesis became dominant.
References
Genetics
Origin hypotheses of ethnic groups
Humans |