File size: 3,512 Bytes
c5b6280 |
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 |
Book,Page,LineNumber,Text
06,0008,001,กัณฑ์ที่ ๒
06,0008,002,พระวินัย
06,0008,003,ในตอนแรกที่ยังมีภิกษุน้อยอยู่ การปกครองก็ไม่สู้ต้องการ
06,0008,004,เท่าไรนัก สาวกทั้งปวงได้ประพฤติตามปฏิปทาของพระศาสดา และ
06,0008,005,ทราบพระศาสนาทั่วถึง ครั้นภิกษุมีมากขึ้นโดยลำดับกาล และ
06,0008,006,กระจายกันอยู่ ไม่ได้รวมเป็นหมู่เดียวกัน การปกครองก็ต้องการ
06,0008,007,มากขึ้นตามกัน. คนเราที่อยู่เป็นหมวดหมู่จะอยู่ตามลำพังไม่ได
06,0008,008,เพราะมีอัธยาศัยต่างกัน มีกำลังไม่เท่ากัน ผู้มีอัธยาศัยหยาบและมี
06,0008,009,กำลังมาก ก็จะข่มเหงคนอื่น คนสุภาพและคนมีกำลังน้อย ก็จะอยู่ไม่
06,0008,010,เป็นสุข. เหตุนั้น พระเจ้าแผ่นดินจึงทรงตั้งกฎหมายขึ้น ห้ามปราม
06,0008,011,ไม่ให้คนประพฤติในทางผิด และวางโทษแก่ผู้ล่วงละเมิดไว้ด้วย. นอก
06,0008,012,จากนี้ ในหมู่หนึ่ง ๆ เขาก็ยังมีธรรมเนียมสำหรับประพฤติอีก เช่นใน
06,0008,013,สกุลผู้ดี เขาก็มีธรรมเนียมสำหรับคนในสกุลนั้น. ในหมู่ภิกษุ
06,0008,014,ก็จำต้องมีกฎหมายและขนบธรรมเนียม สำหรับป้องกันความเสียหาย
06,0008,015,และชักจูงให้ประพฤติงามเหมือนกัน. พระศาสดาทรงตั้งอยู่ในที่เป็น
06,0008,016,พระธรรมราชผู้ปกครอง และทรงตั้งอยู่ในที่เป็นพระสังฆบิดรผู้ดูแล
06,0008,017,ภิกษุสงฆ์ พระองค์จึงได้ทรงทำหน้าที่ทั้ง ๒ ประการนั้น คือทรง
06,0008,018,ตั้งพระพุทธบัญญัติเพื่อป้องกันความประพฤติเสียหาย และวางโทษ
06,0008,019,แก่ภิกษุผู้ล่วงละเมิด ด้วยปรับอาบัติหนักบ้าง เบาบ้าง อย่างเดียว
06,0008,020,กับพระเจ้าแผ่นดินตั้งพระราชบัญญัติ อีกฝ่ายหนึ่งทรงแต่งตั้งขนบ
|