File size: 3,709 Bytes
c5b6280 |
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 |
Book,Page,LineNumber,Text
25,0042,001,ดราวิเดียน<sup>๑</sup>ได้ค้าขายติดต่อกับพวกบาบิโลเนียนซึ่งเป็นพวกเซมิติค ก็
25,0042,002,พอใจในการใช้อักษรของพวกนั้น จึงนำเข้ามาใช้ในอินเดีย พวก
25,0042,003,พระในศาสนาพราหมณ์ได้ดัดแปลงใช้เขียนพระคัมภีร์ของตน และ
25,0042,004,กลายเป็นต้นกำเนิดของอักษรอินเดียสืบมา. พวกดราวิเดียนได้นำอักษร
25,0042,005,นี้เข้ามาในราวยุคพระเวทต่อกับยุคพราหมณะ (๓๐๐-๒๐๐ ก.พ.)
25,0042,006,พวกพระดัดแปลงแล้วใช้จารึกข้อความต่าง ๆ ลงบนเปลือกไม้ชนิดหนึ่ง
25,0042,007,(Brich Bark). ต่อมาได้ใช้ใบไม้ชนิดหนึ่ง (Alipot Palm)
25,0042,008,ซึ่งเป็นพวกใบตาลหรือใบลานแทน แต่ไม่เคยใช้ดินเหนียวเผาเหมือน
25,0042,009,พวกบาบิโลเนียนซึ่งเป็นเจ้าของเดิม ทั้งนี้ก็เพราะต้องการเขียนมาก ๆ
25,0042,010,จึงจำเป็นต้องดัดแปลงเส้นหรือมุมตัวอักษร เพื่อความสะดวกบ้างตาม
25,0042,011,สมควร. พระในศาสนาพราหมณ์ได้หวงแหนการใช้อักษรนี้ ฝ่าย
25,0042,012,พวกพุทธบริษัทเกิดในขึ้นยุคหลัง ได้นำเอาไปใช้ให้มีประโยชน์กว้าง
25,0042,013,ขวางออกไป คือใช้จารึกข้อความทางศาสนาลงบนแผ่นโลหะ แผ่น
25,0042,014,หิน และอิฐ อัดพิมพ์เผาทำนองพวกบาบิโลเนียน แต่พึงเข้าใจว่า
25,0042,015,สิ่งที่เขียนนั้น ยังมิใช่การรักษาพระคัมภีร์หรือเรื่องยาว ๆ เป็นเพียง
25,0042,016,"ข้อความศักดิ์สิทธิ์หรือเบ็ดเตล็ดเท่านั้น, ส่วนพระคัมภีร์นั้นยังนิยมจำ"
25,0042,017,ด้วยเปล่า จึงทำให้เกิดความจำเป็นต้องร้อยกรองขึ้นเป็นกาพย์
25,0042,018,กลอนเพื่อจำง่าย. และก่อนหน้านี้ คัมภีร์พระเวทและศาสนาอื่น ๆ
25,0042,019,ก็ใช้ท่องจำในใจและสอนกันด้วยปากอย่างเดียว.
25,0042,020,ในสมัยที่พระผู้พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงพระชนม์อยู่ (๕๐๐ ก. ค.) ได้
|