File size: 3,187 Bytes
c5b6280 |
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 |
Book,Page,LineNumber,Text
47,0035,001,๑๑. <B>อุตฺตรึ อปฺปฏิวิชฺฌนฺโต</B> เมื่อยังไม่ตรัสรู้คุณวิเศษ ตาย
47,0035,002,<B>พฺรหฺมโลกุปโค โหติ</B> แล้วย่อมเข้าถึงพรหมโลก.
47,0035,003,๒. กรุณา
47,0035,004,เมื่อผู้เจริญเห็นมนุษย์หรือสัตว์ได้ความทุกข์ยาก พึงถือเอาเป็น
47,0035,005,อารมณ์แล้ว แผ่กรุณาจิตไปว่า สัตว์ผู้นี้ทุกข์ยากลำบาก ไฉนจะพึงพ้น
47,0035,006,จากทุกข์เล่านี้ได้ ถ้าแผ่ไปในสัตว์ไม่มีประมาณ พึงบริกรรมว่า สัตว์
47,0035,007,ทั้งหลายทั้งสิ้นจงพ้นจากทุกข์เถิด.
47,0035,008,กรุณาเป็นคู่ปรับแก่วิเหสาโดยตรง.
47,0035,009,๓. มุทิตา
47,0035,010,เมื่อผู้เจริญได้เห็นหรือได้ทราบ ซึ่งมนุษย์หรือสัตว์ที่ได้มีความสุข
47,0035,011,ความเจริญ พึงทำจิตให้ชื่อชมยินดีในความสุขความเจริญของเขานั้นแล้ว
47,0035,012,แผ่ไปวาสัตว์ผู้นี้มีความสุขความเจริญยิ่งนัก จงเจริญยั่งยืนอยู่ในสุข
47,0035,013,สมบัติของตน ๆ เถิด. ถ้าแผ่ไปในสัตว์ไม่มีประมาณ พึงทำบริกรรม
47,0035,014,"ว่า สัตว์ทั้งหลายทั้งสิ้นจงอย่าเสื่อมวิบัติไปจากสุขสมบัติที่ตนได้แล้วเลย,"
47,0035,015,สัตว์ทั้งหลายทั้งสิ้นจงยั่งยืนอยู่ในสุขสมบัติของ ๆ เถิด.
47,0035,016,๔. อุเบกขา
47,0035,017,ผู้เจริญพึงทำจิตให้เป็นกลางในสุขทุกข์ของสัตว์ทั้งสิ้น แล้ว
47,0035,018,บริกรรมว่า สัตว์ทั้งหลายทั้งสิ้นมีกรรมเป็นของ ๆ ตน ตนเป็นอยู่
47,0035,019,เช่นใด ก็จงเป็นอยู่เช่นนั้นเถิด.
47,0035,020,อุเบกขาเป็นคู่ปรับแก่ราคะและปฏิฆะในสุขทุกข์ของสัตว์.
|