| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 16,0012,001,กัณฑ์ที่ ๒๔ | |
| 16,0012,002,สีมา | |
| 16,0012,003,อุโบสถก็ดี ปวารณาก็ดี สังฆกรรมก็ดี พระศาสดาทรงพระ | |
| 16,0012,004,อนุญาตให้สงฆ์พร้อมเพรียงกันทำ. ความพร้อมเพรียงกัน จะพึง | |
| 16,0012,005,กำหนดด้วยอย่างไร. นี้กล่าวได้ง่ายว่ากำหนดด้วยการอยู่ด้วยกัน | |
| 16,0012,006,ภิกษุอยู่ด้วยกันกี่มากน้อย ประชุมพร้อมกันทำทั้งหมด. แต่เมื่อ | |
| 16,0012,007,คำนึงถึงปัญหาว่า ข้อว่าอยู่ด้วยกันนั้น หมายความเพียงไร อยู่ใน | |
| 16,0012,008,กุฎีเดียวกัน ในบริเวณเดียวกัน ในวัดเดียวกัน ในตำบลเดียวกัน | |
| 16,0012,009,หรือในเมืองเดียวกัน ยากที่จะกำหนดลงโดยส่วนเดียว. นี้จะต้อง | |
| 16,0012,010,กำหนดด้วยเขตที่หมายรู้กัน อันเรียกว่าสีมา มีประเภทเป็น ๒ | |
| 16,0012,011,เขตอันสงฆ์กำหนดเอาเอง เรียกพัทธสีมา แปลว่า แดนที่ผูก ๑ | |
| 16,0012,012,เขตอันเขากำหนดไว้โดยปกติของบ้านเมืองก็ดี มีสัญญัติอย่างอื่นเป็น | |
| 16,0012,013,เครื่องกำหนดก็ดี เรียกอพัทธสีมา แปลว่า แดนที่ไม่ได้ผูก ๑. สีมา | |
| 16,0012,014,ย่อมเป็นหลักสำคัญแห่งสังฆกรรมอย่างหนึ่ง ถึงอย่างอื่นบริบูรณ์ แต่ | |
| 16,0012,015,วิบัติโดยสีมาแล้วก็ใช้ไม่ได้ ทรงบัญญัติกวดขันอย่างนี้ เข้าใจว่า | |
| 16,0012,016,เพื่อจะทรงรักษาสามัคคีในสงฆ์ อันความสามัคคีย่อมเป็นกำลังใหญ่ | |
| 16,0012,017,ของหมู่ ขาดความสามัคคีแล้ว หมู่ย่อมไม่ตั้งถาวร. บัดนี้จัก | |
| 16,0012,018,พรรณนาสีมา ๒ ประเภทนั้นโดยลำดับ : | |
| 16,0012,019,พัทธสีมา | |
| 16,0012,020,ทรงพระอนุญาตให้สงฆ์กำหนดเขตเอาเองตามความพอใจ แต่ | |