| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 17,0011,001,พระบรมพุทโธวาทห้ามอย่าให้เป็นคนกลัวแต่บุญเช่นนั้น ตรัสสอนให้ | |
| 17,0011,002,ปลูกฉันทรุจิในบุญกรรมนั้นแล้ว และอดทนกระทำ เพราะบุญนั้น | |
| 17,0011,003,ย่อมอำนวยผลพิเศษแก่ผู้บำเพ็ญให้ได้มนุษยสมบัติ สวรรคสมบัติ | |
| 17,0011,004,และนิพพานสมบัติ ดังแสดงในนิธิกัณฑสูตรนั้น พระราชกุศลขันธ์ | |
| 17,0011,005,ที่สมเด็จบรมบพิตรพระราชสมภารเจ้า ได้ทรงสั่งสมเป็นลำดับมาตั้ง | |
| 17,0011,006,แต่ปุเรชาติจนภพปัจจุบัน ส่วนอดีต จัดเป็นปุพเพกตปุญญตาคุณ | |
| 17,0011,007,เพิ่มพูนวิบากอันมโหฬาร ให้ทรงสมบูรณ์ด้วยสมบัติ ๔ ประการ อัน | |
| 17,0011,008,เป็นเหตุประกอบกิจใหญ่ ๆ ให้สำเร็จได้โดยสะดวกดี ข้อนี้นับว่าเป็น | |
| 17,0011,009,มงคลวิเสสที่ต้น. | |
| 17,0011,010,เมื่อสมเด็จบรมพิตรพระราชสมภารเจ้า ทรงทราบด้วยกำลังพระ | |
| 17,0011,011,ปรีชาญาณว่า พระราชกุศลสมภารบุญญาธิการกิจ ซึ่งได้ทรงบำเพ็ญไว้ | |
| 17,0011,012,ในปางก่อน มาเพิ่มพูนวิบากสมบัติอันยิ่งใหญ่ฉะนั้นแล้ว ทรงพระ | |
| 17,0011,013,อุตสาหะพิริยภาพเสด็จสถิตมั่นในพระราชธรรม อันเป็นเหตุเจริญพระ | |
| 17,0011,014,เกียรติยศเดชานุภาพ เป็นที่ร่มเย็นของพระบรมวงศานุวงศ์ ข้าทูล | |
| 17,0011,015,ละอองธุลีพระบาท และทวายราษฎรข้าของขัณฑสีมา ต้องด้วยพุทธ- | |
| 17,0011,016,ภาษิต<SUP>๑</SUP>สรรเสริญว่า | |
| 17,0011,017,<B>ยถา หิ ปพฺพโต เสโล อรญฺสฺมึ พฺรหาวเน</B> | |
| 17,0011,018,เป็นต้น ความว่า ภูเขาศิลาอยู่ในป่าใหญ่ หมู่ไม้ได้อาศัยภูเขานั้น | |
| 17,0011,019,เจริญงอกงามใหญ่โตอยู่ในป่า ฉันใด | |
| 17,0011,020,<B>ตเถว สิลสมฺปนฺนํ สทฺธํ กุลปุตฺตํ อิธ</B> | |
| 17,0011,021,บุตรภรรยาญาติพวกพ้องมิตรสหาย และคนผู้พึ่งเลี้ยงชีพ ย่อมอาศัย | |