| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 20,0014,001,เมื่อบุคคลเจริญติลักขณานุปัสสนานี้ ถ้าไม่บรรลุอริยวิมุติอัจจันต- | |
| 20,0014,002,วิสุทธิเล่า ก็เป็นแต่มรรคาให้ผู้นั้นมีสติสัมปชัญญะไม่ฟั่นเฟื่อนทำลาย | |
| 20,0014,003,ขันธ์ มีสุคติภพมนุษย์กำเนิดและสวรรค์เป็นที่ไปในเบื้องหน้า เพราะ | |
| 20,0014,004,เหตุนั้น ติลักขณานุปัสสนา ปัญญาที่พิจารณาเห็นสังขารโดยลักษณะ | |
| 20,0014,005,ทั้ง ๓ นี้ ควรที่บัณฑิตผู้เห็นประโยชน์ตน จะพึงเจริญให้เกิดขึ้นใน | |
| 20,0014,006,สันดาน ส้องเสพให้คุ้นแก่จิตสิ้นกาลเนือง ๆ ก็จะเป็นมนุษย์พิเศษ | |
| 20,0014,007,ถือเอาแก่สารแห่งร่างกายอันนี้ ถือเอาคุณอันพิเศษแห่งร่างกายอันนี้ | |
| 20,0014,008,ที่ไม่มีแก่นสาร คำนี้จริงอย่างนั้น สมกับพระพุทธภาษิตตรัสบริหาร | |
| 20,0014,009,ว่า <B>ปญฺจหิ ภิกฺขเว วฑฺฒีหิ วฑฺฒนาโน อริยสาวก</B><SUP>๑</SUP> เป็นต้น | |
| 20,0014,010,ความว่า อริยสาวกเจริญด้วยธรรม ๕ อย่างแล้ว เป็นบุคคลผู้พิเศษ | |
| 20,0014,011,ถือเอาแก่นสารแห่งร่างกาย ถือเอาคุณพิเศษแห่งร่ายกายนี้ คืออริยสาวก | |
| 20,0014,012,เจริญด้วยสัทธา และสีล และสุตะ และจาคะ และปัญญา อริยสาวก | |
| 20,0014,013,เจริญอันพิเศษแห่งร่างกายได้ และในธรรม ๕ ประการนั้น ปัญญา | |
| 20,0014,014,เป็นประธานกว่าธรรมทั้งหลาย ย่อมรวบรวมธรรมทั้ง ๔ คือ สัทธา | |
| 20,0014,015,สีล สุตะ จาคะ นั้นไว้ไม่ให้กระจัดกระจาย เพราะฉะนั้น จึงควร | |
| 20,0014,016,เจริญติลักขณานุปัสสนานี้ไว้. | |
| 20,0014,017,สมเด็จบรมพิตรพระราชาสมภารเจ้า ทรงบำเพ็ญพระราชกุศล | |
| 20,0014,018,โดยธัมมัสสวนมัย เป็นธรรมจริยาสัมมาปฏิบัติ เป็นนิพัทธกุศล | |