| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 26,0006,001,ความพะรุงพะรัง เป็นไปเพื่อสะสมกิเลสและทุกข์ ยั่วให้เกิดราคะ | |
| 26,0006,002,ความกำหนัดมากขึ้น ทำให้หลงไม่รู้จริงตามธรรมดาของสังขาร ปิด | |
| 26,0006,003,ช่องทางแห่งความดี อันจะให้ไหลหลั่งเข้ามาเสียหมด โดยประการ | |
| 26,0006,004,ทั้งปวง เมื่อภิกษุประพฤติล่วงเข้า ก็เท่ากับคนที่ถูกตัดศีรษะเสียแล้ว | |
| 26,0006,005,จะกลับพื้นมีชีวิตไม่ได้ฉะนั้น เพราะฉะนั้น การเสพเมถุน จึงเป็นกิจ | |
| 26,0006,006,ที่ภิกษุไม่ควรทำประการหนึ่ง. | |
| 26,0006,007,๒. อทินนาทาน ถ้าภิกษุล่วงเข้าแล้ว ต้องได้รับโทษดังที่ได้ | |
| 26,0006,008,กล่าวมาแล้วในข้อเสพเมถุนเหมือนกัน เพราะการที่ประพฤติโจรกรรม | |
| 26,0006,009,ได้ชื่อว่ายังชีวิตของตนให้เป็นอยู่ โดยแสวงหาในทางผิด ๆ เห็นแต่ | |
| 26,0006,010,ความสุขเฉพาะตนถ่ายเดียว ไม่แลเหลียวถึงความทุกข์ของผู้อื่นบ้างเลย | |
| 26,0006,011,เป็นการเลี้ยงชีพไม่ชอบธรรม ภิกษุใดประพฤติเช่นนี้ ได้ชื่อว่า | |
| 26,0006,012,ทำลายความดีของตนเสียเอง ย่อมจะต้องได้รับโทษ คือขาดจากความ | |
| 26,0006,013,เป็นภิกษุ ไม่เป็นภิกษุได้อีกจนตลอดชีวิต เพราะล่วงกรรมสิทธิ์ | |
| 26,0006,014,ในทรัพย์สมบัติของผู้อื่น ได้ราคาตั้งแต่ ๕ มาสกขึ้นไป ท่านเปรียบ | |
| 26,0006,015,ไว้ว่าเหมือนกับใบไม้ที่หล่นหลุดออกแล้วจากหัวขั้ว มีแต่จะแห้งเหี่ยว | |
| 26,0006,016,ไปโดยถ่ายเดียว ไม่มีเวลาที่จะกลับสดขึ้นได้อีกฉะนั้น เพราะฉะนั้น | |
| 26,0006,017,การประพฤติโจรกรรม จึงเป็นกิจที่ภิกษุไม่ควรกระทำประการหนึ่ง. | |
| 26,0006,018,๓. การทำปาณาติบาต คือฆ่าสัตว์ การฆ่าสัตว์ย่อมเป็นการ | |
| 26,0006,019,ปราศจากเมตตาจิต ทำให้สัตว์อื่นต้องเสียชีวิต อันพึงสงวนและ | |
| 26,0006,020,รักใคร่ โดยไม่ใช่เหตุจำเป็น เพราะฉะนั้น ในฝ่ายพระศาสนา ท่าน | |
| 26,0006,021,จึงปรับโทษภิกษุผู้กระทำผิดเพราะฆ่าชีวิตมนุษย์ ไว้เป็นอย่างแรงถึง | |