| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 26,0030,001,มีเพศที่เขานับถือเขากราบไหว้ ให้ปัจจัยเครื่องเลี้ยงชีวิต ถ้าภิกษุ | |
| 26,0030,002,ประพฤติในทางผิด ๆ คือลักของเขา หรือทำร้ายร่างกายเขาเช่นนั้น | |
| 26,0030,003,แล้ว เขาก็จะเสื่อมความนิยมนับถือและเลื่อมใส และไม่เกื้อกูลดัง | |
| 26,0030,004,ที่เคยได้กระทำมา เมื่อเช่นนี้ภิกษุจะขาดกำลังอันสำคัญลงสักเพียงไร | |
| 26,0030,005,อนึ่ง การประพฤติตนเป็นคนเช่นนั้น ใช่ว่าจะเป็นความเสียหายเพียง | |
| 26,0030,006,เท่านั้นหามิได้ ยังชื่อว่าเบียดเบียนผู้ให้เดือดร้อน ปราศจากความ | |
| 26,0030,007,สุข ซึ่งเป็นการปราศจากเมตตาจิตต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ไม่เป็น | |
| 26,0030,008,อันได้รับความดีแต่สักอย่าง แม้ในทางโลกเขาก็ยังติผู้ประพฤติเช่นนั้น | |
| 26,0030,009,ว่าเป็นคนเลวทราม ไม่ต้องการให้อยู่ในหมู่ และไม่อยากคบหา | |
| 26,0030,010,สมาคมด้วย จนถึงกับพระเจ้าแผ่นดินต้องทรงตั้งกฎหมายป้องกันไว้ | |
| 26,0030,011,ไม่ให้ประชาชนพลเมืองเบียดเบียนกันและกัน และลงโทษแก่ผู้ล่วง | |
| 26,0030,012,ละเมิดไว้ หนักบ้างเบาบ้างตามความผิด. | |
| 26,0030,013,๓. การที่ห้ามไม่ให้ภิกษุล่วงในปาราชิกขาบทที่ ๔ นั้น เพราะ | |
| 26,0030,014,ว่า การอวดอุตตริมนุสสธรรม เป็นการลวงโลกให้หลงเชื่อ ผิด | |
| 26,0030,015,ทางของบรรพชิต เป็นความปรารถนาลามก และจัดว่าโกหกโดย | |
| 26,0030,016,ตรง ทำให้คนอื่น ๆ หมดความเชื่อถือในถ้อยคำของตนที่กล่าว และ | |
| 26,0030,017,คำพูดนั้นแม้จะเป็นจริงอยู่บ้าง เมื่อเขาไม่เชื่อแล้วก็ชื่อว่าหาสาระมิได้ | |
| 26,0030,018,เพราะชั้นต้นตนพูดไม่จริงให้เขาจับได้แล้ว อนึ่ง การพูดเท็จนั้น ได้ | |
| 26,0030,019,ชื่อว่าเป็นการตัดประโยชน์ของตนเสีย และทำประโยชน์ของผู้อื่นให้ | |
| 26,0030,020,เสื่อมเสียไปด้วย เป็นความเสียหายหลายอย่าง ทั้งฝ่ายตนและผู้อื่น | |