|
Book,Page,LineNumber,Text
|
|
27,0001,001,หัวข้อวินิจฉัยปัญหาวินัยบัญญัติ
|
|
27,0001,002,ของ
|
|
27,0001,003,สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส
|
|
27,0001,004,๑. พึงพิจารณาคำในสิกขาบท และพึงเข้าใจความในคำนั้น
|
|
27,0001,005,เช่นคำว่า อวดอุตตริมนุสสธรรม พูดปด ฆ่าสัตว์ คำเหล่านี้ บางคำ
|
|
27,0001,006,ก็บ่งเจตนาอยู่ในตัว บางคำก็ไม่บ่ง.
|
|
27,0001,007,๒. พึงรู้ประสงค์แห่งการตั้งสิกขาบท เช่นห้ามพูดมุสา ห้าม
|
|
27,0001,008,เปิดหรือปิดอาบัติ ห้ามไม่ให้เทน้ำมีตัวสัตว์รดดินหรือหญ้า.
|
|
27,0001,009,๓. พึงกำหนดเจตนา สิกขาบทบางอย่างต่อมีเจตนาและทำ
|
|
27,0001,010,ฝ่าฝืนจึงเป็นอันล่วง สิกขาบทบางอย่างไม่บ่งเจตนา เช่นนี้สักว่าทำ
|
|
27,0001,011,ก็เป็นอันล่วง. เจตนาก็พึงกำหนดรู้ด้วยคำว่าแกล้ง รู้อยู่ เป็นต้น
|
|
27,0001,012,บางคำก็บ่งเจตนาอยู่ในตัว เช่นพูดปด บางคำก็ไม่บ่ง <B>เช่นดื่ม.</B>
|
|
27,0001,013,๔. พึงกำหนดองค์ของสิกขาบทว่ามีเท่าไร และอย่างไรบ้าง
|
|
27,0001,014,เช่นอทินนาทาน วัตถุอันมาราชา ๕ มาสก เป็นองค์ของปาราชิก ขอจีวร
|
|
27,0001,015,ต่อคฤหัสถ์ <B>อันเป็นปาจิตตีย์</B> คฤหัสถ์นั้นไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่ปวารณา
|
|
27,0001,016,ไม่มีสมัย ไม่ลาภิกษุเข้าบ้านในเวลาวิกาล <B>เฉพาะภิกษุมีในอาราม.</B>
|
|
27,0001,017,๕. พึงเทียบสิกขาบทอันมีความคล้ายคลึงกัน เช่นสังฆาทิเสส
|
|
27,0001,018,ที่ ๖ กับที่ ๗ โภชนวรรคที่ ๙ แห่งปาจิตตีย์ และโภชนปฏิสังยุตต์
|
|
|