| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 07,0022,001,เป็นที่เล่นสำราญแห่งพระมหาบุรุษนั้น. | |
| 07,0022,002,ได้ปฐมฌานแต่พระเยาว์ | |
| 07,0022,003,แลกาลเมื่อพระมหาบุรุษมีพระชนมพรรษา ๗ ปี เป็นกาลควรแก่ | |
| 07,0022,004,อภิสมัย ท้าวสุทโธทนสักกะกษัตริย์ ทรงเริ่มวัปปมงคลพิธีจรดพระนัง- | |
| 07,0022,005,คัลแรกนาขวัญ ณ ที่ใหม่ พร้อมด้วยอุปหารพิธี ฟ้อนรำประโคมดนตรี | |
| 07,0022,006,สังคีตเป็นนฤโฆษกาล พี่เลี้ยงนางนมทั้งหลายเชิญพระโพธิสัตว์เจ้า | |
| 07,0022,007,พร้อมด้วยอเนกชนบริวารไปสถานที่แรกนานั้น ชาวพนักงานแวดวงภูมิ | |
| 07,0022,008,สถานร่มต้นหว้าใหญ่ด้วยวิสูตร ลาดปัจจัตถรณะถวาย เป็นที่พระโพธิ- | |
| 07,0022,009,สัตว์เสด็จประทับ ควรบันเทิงพระหฤทัยนัก พี่เลี้ยงและชนบริวารเห็นว่า | |
| 07,0022,010,ร่มไม้หว้าเป็นคุตตาสถานไม่มีภัย ก็หลีกมานั่ง ณ สถานใกล้ ๆ เพลินดู | |
| 07,0022,011,การมหรสพตามปรารถนา ครั้งนั้นควรจะเป็นอัศจรรย์ อันสัมโพธินิมิต | |
| 07,0022,012,นิยมหากบันดาลให้เป็นไป พระมหาบุรุษมีความสงัดกายสงัดพระหฤทัย | |
| 07,0022,013,เป็นวิเวกบท ทรงคู้บัลลังก์นั่งขัดสมาธิกำหนดลมอัสสาสะปัสสาสะเป็น | |
| 07,0022,014,อารมณ์ ก็บรรลุฌานเป็นปฐม มีวิตก วิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวก | |
| 07,0022,015,แม้เพลาตะวันบ้าย เงาไม้หว้าก็คงสถิตเหมือนเมื่อเพลาเที่ยง ไม่คล้อย | |
| 07,0022,016,เคลื่อนเลื่อนชายไปตามกาล ดำรงเป็นอจลสถาน ให้ประชุมชนได้เห็น | |
| 07,0022,017,เป็นมหัศจรรย์ จนท้าวสุทโธทนสักกาธิบดีชนกนาถ ทรงเสื่อมใสบังคม | |
| 07,0022,018,พระโอรสบูชาคุณธรรมทรงบุญฤทธิ์ปาฏิหาริย์ ครั้นเสร็จวัปปมงคลกาล | |
| 07,0022,019,แล้ว ก็เชิญเสด็จพระโพธิสัตว์กลับยังพระนิเวศน์ พระโพธิสัตว์แม้บรรลุ | |
| 07,0022,020,ถึงมหรคตคุณพิเศษแล้ว แต่ยังไม่มีความแคล่วคล่องชำนาญ ฌานนั้น | |
| 07,0022,021,ก็เสื่อมไป. | |