| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 07,0024,001,แล้ว ทรงแสดงพระธรรมเทศนา เพื่อให้มละนิวรณ์มีกามฉันท์เป็นต้น | |
| 07,0024,002,เวไนยสัตว์บางจำพวกจะต่อสู้คัดค้านโต้เถียงต่อธรรมเทศนากามฉันทา- | |
| 07,0024,003,ทิปหานไซร้ พระองค์ได้อ้าซึ่งความแห่งกามารมณ์ทั้งหลาย อัน | |
| 07,0024,004,พระองค์เคยประสบมาแล้ว ณ กาลก่อนนั้นว่า อันกามทั้งหลายที่เป็นของ | |
| 07,0024,005,มนุษย์ล้วนอุดมประณีต แม้ถึงเราผู้ตถาคตก็ได้ส้องเสพแล้ว ก็แต่กามทั้ง- | |
| 07,0024,006,หลายนั้นมีโทษอย่างนี้ ๆ เราผู้ตถาคตได้เห็นแล้ว จึงได้มละเสียดังนี้แล้ว | |
| 07,0024,007,บริหารนำเสียซึ่งถ้อยคำข้าศึกแห่งผู้อื่น. อนึ่ง จะให้โลกิยชนสำเร็จความ | |
| 07,0024,008,เชื่อว่าพระองค์นั้นได้ถึงกามสุขสมบัติเห็นปานดังนี้เทียว ภายหลังอาศัย | |
| 07,0024,009,ทรงกระทำในจิต โดยอุบายอันชอบ มละเสียงซึ่งกามทั้งหลายนั้น เข้าไป | |
| 07,0024,010,ถึงบรรพชาแล้ว บริสุทธิ์ด้วยพรหมจรรย์ดังนี้. การที่พระมหาบุรุษ | |
| 07,0024,011,บรมโพธิสัตว์เจ้าถึงซึ่งความบริบูรณ์ด้วยกามสุขสมบัติอันอุดมประณีตนั้น | |
| 07,0024,012,มีอานิสงสคุณ เกื้อกูลแก่อุบายทรมานเวไนยสัตว์บางจำพวก ด้วย | |
| 07,0024,013,ประการฉะนี้. อนึ่ง ถ้าพระมหาบุรุษบรมโพธิสัตว์ จะไม่มีปชาบดี | |
| 07,0024,014,และโอรสก่อนแล้วบรรพชาไซร้ ชนบางจำพวกก็จะสำคัญเสียว่า เป็น | |
| 07,0024,015,ปัณฑกมนุษย์ไม่ควรแก่ฆราวาสสมบัติ จึงออกบำเพ็ญพรตพรหมจรรย์ | |
| 07,0024,016,แล้วก็ไม่สำคัญเพื่อคุณพิเศษในอภิสมัย. ครั้นเมื่อพร้อมด้วยปชาบดีและ | |
| 07,0024,017,โอรสเป็นปกติบุรุษ ควรแก่ฆราวาสสมบัติจริงฉะนั้น แต่หากเห็น | |
| 07,0024,018,อำนาจประโยชน์แล้วสละเสียออกบำเพ็ญบรรพชาไซร้ ความสำคัญผิด | |
| 07,0024,019,เห็นปานนั้น ก็มิได้มีมา และสามารถจะเป็นที่ตั้งแห่งศรัทธาของ | |
| 07,0024,020,เวไนยสัตว์บางจำพวกได้. เพราะเหตุนั้น เมื่อดำรงในสุขสมบัติวิสัย | |
| 07,0024,021,ภายใน ๒๙ ปี จึงพร้อมด้วยพระมเหสีราหุลมารดาและโอรสราหุลกุมาร | |
| 07,0024,022,เป็นพุทธธรรมดาตามอรรถกถานัยประการหนึ่ง ด้วยประการฉะนี้. | |