| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 07,0044,001,งามและพรรณทุรพล ถึงซึ่งความสุข ถึงซึ่งความทุกข์ ได้หยั่งทราบ | |
| 07,0044,002,แล้วซึ่งสัตว์ทั้งหลายอันเข้าไปถึงสุขและทุกข์ ตามสมควรแก่กรรม แจ้ง | |
| 07,0044,003,ประจักษ์ว่า อิเม วต โภนฺโต สตฺตา สัตว์ทั้งหลายเหล่านี้หนอ ได้ | |
| 07,0044,004,ประกอบแล้วด้วยทุจริตในกาย วาจา ใจ ติเตียนพระอริยเจ้า และ | |
| 07,0044,005,มีทิฏฐิความเห็นผิด สมาทานซึ่งทุจริตมิจฉาทิฏฐิเป็นที่ตั้ง ครั้นกายแตก | |
| 07,0044,006,เบื้องหน้าแต่มรณะ ได้เข้าไปถึงซึ่งอบาย ทุคติ วินิบาต นรก กำเนิด | |
| 07,0044,007,เดียรฉาน เปรตวิสัย อิเม วา ปน โภนฺโต สตฺตา ก็แลสัตว์ทั้งหลาย | |
| 07,0044,008,เหล่านี้หนอ ได้ประกอบด้วยสุจริตในกาย วาจา ใจแล้ว ไม่ติเตียน | |
| 07,0044,009,พระอริยเจ้า และเป็นผู้มีทิฏฐิความเห็นชอบ ไม่วิปริตจากทางกรรม | |
| 07,0044,010,ทางผล มาสมาทานถือมั่นซึ่งสุจริตกุศลด้วยสัมมาทิฏฐิเป็นที่ตั้ง สัตว์ | |
| 07,0044,011,เหล่านั้น ครั้นทำลายขันธ์สิ้นชีพแล้ว. ได้เข้าไปถึงสุคติภพโลกสวรรค์ | |
| 07,0044,012,พระองค์ได้ทราบซึ่งสัตว์ทั้งหลายอื่น อันเข้าไปถึงความสุขความทุกข์ | |
| 07,0044,013,สมควรแก่กรรมโดยประจักษ์ ด้วยกำลังจุตูปปาตญาณวิชชา ด้วย | |
| 07,0044,014,ประการฉะนี้. และจุตูปปาตญาณนี้เป็นวิชชาที่ ๒ พระองค์ได้บรรลุ | |
| 07,0044,015,ถึงกระทำให้แจ้งแล้ว ณ มัชฌิมยามส่วนท่ามกลางแห่งราตรี กำจัก | |
| 07,0044,016,อวิชชาโมหะ อันปกปิดจุติปฏิสนธิแห่งสัตว์อื่นนั้นให้พินาศไป. พระ | |
| 07,0044,017,มหาบุรุษเจ้าพร้อมด้วยวิชชาทั้งสองควรเป็นที่ตั้งแห่งวิปัสสนา ซึ่ง | |
| 07,0044,018,พระองค์ได้กระทำให้แจ้งด้วยประการดังนี้แล้ว ล่วงข้ามความสงสัยได้ | |
| 07,0044,019,ทั้งในสันดานตนและผู้อื่นแล้ว ควรจะเริ่มเจริญวิปัสสนาเพื่ออาสวัก- | |
| 07,0044,020,ขยญาณ. และพระมหาบุรุษนั้นได้กระทำความสังเวชสลดจิตปรารภชรา | |
| 07,0044,021,พยาธิ มรณะ อันใดเป็นอารมณ์ปฐมเหตุ จึงได้เสด็จออกจากฆราวาส | |