| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 12,0031,001,สุปปิยปริพาชกมีความละอายในใจ เห็นพระเจ้าน่าจะเลื่อมใสอีก กลับ | |
| 12,0031,002,มานินทาด้วยความเป็นอิสสาเป็นปกติในสันดาน พุทฺธสฺส อวณฺณํ ภาสติ | |
| 12,0031,003,ติเตียนพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์. โดยอเนกปริยายต่าง ๆ | |
| 12,0031,004,พฺรหฺมทตฺโต มาณโว ฝ่ายพรหมทัตตมาณพเป็นคนดีมีปัญญา จึงคิด | |
| 12,0031,005,ว่า มิเป็นการ ควรแลหรือ พระอาจารย์มานินทาพระรัตนตรัย เหมือน | |
| 12,0031,006,หนึ่งจับไฟและจับงูเห่าและเข้าลูบงาช้าง ซับมันอันตราย ไม่รู่ว่าจะฉิบหาย | |
| 12,0031,007,หามิได้ พระรัตนตรัยดังประทีปแก้วอันส่องสัตว์ให้เห็นพระนิพพาน เป็น | |
| 12,0031,008,ที่สักการะบูชา เออก็ข้อการอะไรนะที่จะเข้าด้วยอาจารย์ ๆ กระทำผิดจะ | |
| 12,0031,009,ไปอบาย ศิษย์ทั้งหลายจะไปด้วยก็หามิได้ มาณพรู้คุณพระรัตนตรัย | |
| 12,0031,010,พุทฺธสฺส วณฺณํ ภาสติ ก็สรรเสริญพระเจ้าว่า อิติปิ โส ภควา เป็นอาทิ | |
| 12,0031,011,และสรรเสริญคุณพระธรรมพระสงฆ์ต่ออาจารย์ คนทั้งสองเป็นข้าศึกแก่ | |
| 12,0031,012,กัน ฉะนี้ ข้างอาจารย์นินทา ข้างศิษย์นั้นสรรเสริญ แล้วก็เดินตามพระ | |
| 12,0031,013,เจ้ามาในมรรคานั้น สายณฺเห ครั้นเพลาเย็นก็ถึงอัมพวัน สมเด็จ | |
| 12,0031,014,พระพุทธองค์ก็พาพระสงฆ์เข้าไปสู่ตำหนักห้าง อาศัยจำวัดในอุทยานนั้น. | |
| 12,0031,015,สุปฺปิโย ปริพฺพาชโก ฝ่ายสุปปิยปริพาชกจึงคิดว่า ใช่การที่อาตมา | |
| 12,0031,016,จะไป อันตรายจะมี พระสมณะเธออยู่ไหนก็ปราศจากอันตรายทั้งปวง | |
| 12,0031,017,เพราะเหตุว่าเทวดาอภิบาลรักษา อย่าเลยนะ อาตมาจะพาศิษย์เข้าไป | |
| 12,0031,018,ให้ใกล้พระสมณโคดมเถิด จึงจะได้ความสบาย เมื่อสุปปิยปริพาชก | |
| 12,0031,019,คิดฉะนี้แล้ว ก็พาศิษย์เข้าไปอาศัยในตำหนักห้างข้างหนึ่ง ใกล้ตำหนัก | |
| 12,0031,020,ที่พระเจ้าอาศัยแต่พอเห็นกัน ครั้นค่ำลงพระสงฆ์ทั้งปวงก็จุดประทีป | |
| 12,0031,021,ชวาลาบูชาพระเจ้าเฝ้าปฏิบัติ พระสงฆ์เงียบสงัดจะได้กรอบเกรียบไอ | |
| 12,0031,022,จามก็หามิได้ เมื่อพระสงฆ์สงัดจำวัดเงียบอยู่ฉะนั้น สุปปิยปริพาชกก็ | |
| 12,0031,023,คิดว่า ประหลาดหนอแล้ว พระสมณโคดมเธอพาศิษย์หนีไปแล้วกระมัง | |