| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 13,0043,001,"ด้วยอาการอันน่าเลื่อมใสเถิด "" อย่างใดอย่างหนึ่ง เป็นอันถือ " | |
| 13,0043,002,อุปัชฌายะแล้ว. ภิกษุผู้รับให้พึ่งพิง ได้ชื่อว่าอุปัชฌายะ แปลว่า | |
| 13,0043,003,ผู้ฝึกสอนหรือผู้ดูแล ภิกษุผู้พึ่งพิง ได้ชื่อว่าสัทธิวิหาริก แปลว่า | |
| 13,0043,004,ผู้อยู่ด้วย กิริยาที่พึ่งพิง เรียกว่านิสัย. ส่วนผู้มาขออุปสมบทใหม่ | |
| 13,0043,005,ทรงพระอนุญาตให้ถืออุปัชฌายะมาแต่แรก ถือเอาอุปัชฌายะนั้นเอง | |
| 13,0043,006,เป็นผู้นำเข้าหมู่และเป็นผู้รับรอง ให้ออกชื่อในกรรมวาจาสวด | |
| 13,0043,007,ประกาศด้วย คำขอและคำรับก็เช่นเดียวกัน แต่ในบัดนี้ว่าคำขอ | |
| 13,0043,008,นิสัยนำและว่าคำรับเป็นธุระกันข้างท้าย ดังมีแจ้งในอุปสมบทวิธี. | |
| 13,0043,009,ตรัสสั่งให้อุปัชฌายะและสัทธิวิหาริก ตั้งจิตสนิทสนมในกัน | |
| 13,0043,010,และกัน ให้อุปัชฌายะสำคัญสิทธิวิหาริกฉันบุตร ให้สัทธิวิหาริก | |
| 13,0043,011,นับถืออุปัชฌายะฉันบิดา เมื่อเป็นเช่นนี้ ต่างจะมีเคารพเชื่อฟังถูก | |
| 13,0043,012,กันอยู่ ย่อมจะถึงความเจริญงอกงามไพบูลย์ในพระธรรมวินัย. ตรัส | |
| 13,0043,013,สั่งให้อุปัชฌายะและสัทธิวิหาริก ต่างเอื้อเฟื้อประพฤติชอบในกันและ | |
| 13,0043,014,กัน หน้าที่อันสัทธิวิหาริกจะพึงทำแก่อุปัชฌายะ เรียกอุปัชฌายวัตร | |
| 13,0043,015,หน้าที่อันอุปัชฌายะจะพึงทำแก่สัทธิวิหาริก เรียกสัทธิวิหาริกวัตร | |
| 13,0043,016,จักกล่าวถึงข้างหน้า. | |
| 13,0043,017,นิสัยอันมีในระหว่างสัทธิวิหาริกกับอุปัชฌายะนั้น ยังอยู่ด้วย | |
| 13,0043,018,กันเพียงใด ก็ยังมีเพียงนั้น ถ้าแยกจากกันชั่ววันหนึ่ง นิสัยระงับ | |
| 13,0043,019,ขาดจากปกครอง ในบาลีแสดงเหตุนิสัยระงับจากอุปัชฌายะไว้ ๕ | |
| 13,0043,020,ประการ คือ อุปัชฌายะหลีกไปเสีย ๑ สึกเสีย ๑ ตายเสีย ๑ ไป | |
| 13,0043,021,เข้ารีตเดียรถีย์เสีย ๑ สั่งบังคับ ๑ องค์เหล่านี้ยกสั่งบักคับเสีย ได้ | |