| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 21,0011,001,ให้พิสดาร ความว่า โยคาพจรกุลบุตรผู้มีศรัทธา ปรารถนาจะเจริญ | |
| 21,0011,002,พุทธานุสสติ ระลึกถึงคุณของพระพุทธเจ้านั้น พึงทำศีลให้บริสุทธิ์ | |
| 21,0011,003,ตัดปลิโพธเครื่องกังวลในเสียให้หมด อาศัยเสนาสนะที่สงัดสมควร | |
| 21,0011,004,แก่ภาวนานุโยคแล้ว พึงนั่งบัลลังก์ขัดสมาธิตั้งกายให้ตรงแล้ว พึง | |
| 21,0011,005,ระลึกตรึกคือไปในคุณของพระพุทธเจ้า. แท้จริง คุณของพระพุทธเจ้า | |
| 21,0011,006,นั้น ถ้าจะกล่าวพรรณนาไปเป็นอย่าง ๆ และ พระคุณมากนักไม่มี | |
| 21,0011,007,ที่สุด ไม่มีประมาณ ใครมีปัญญามากรู้มาก ก็ระลึกตรึกคิดไปได้ | |
| 21,0011,008,มาก ใครมีปัญญาน้อยรู้น้อย ก็ระลึกตรึกคิดไปได้น้อย เหมือนอย่าง | |
| 21,0011,009,คนมีเชือกสายสมอยาว ทอดสมอลงไปได้ในที่น้ำลึก คนที่มีเชือกสาย | |
| 21,0011,010,สมอสั้น ทอดได้แต่ในที่น้ำตื้น ๆ ฉะนั้น. ก็พระคุณของพระพุทธเจ้า | |
| 21,0011,011,นั้น เมื่อจะย่นเข้ากล่าวให้สั้น ๆ แล้วมี ๒ อย่าง คือพระปัญญาคุณ | |
| 21,0011,012,และพระกรุณาคุณเท่านั้น. พระปรีชาญาณที่รอบรู้ทั่วไปในสภาวธรรม | |
| 21,0011,013,ที่จริงและไม่จริง สภาวธรรมที่ไม่จริงนั้น คือสมมติว่าสัตว์มนุษย์สตรี | |
| 21,0011,014,บุรุษเราเขาเป็นต้น สภาวธรรมที่จริงนั้น คือขันธ์ อายตนะ ธาตุ | |
| 21,0011,015,อินทรีย์ อริยสัจ ปฏิจจสมุปบาท ครั้นพระองค์ตรัสรู้สภาวธรรมที่จริง | |
| 21,0011,016,และไม่จริงฉะนี้แล้ว สภาวธรรมที่ไม่จริงนั้น พระองค์ละเสียไม่นำมา | |
| 21,0011,017,เป็นอารมณ์ สภาวธรรมที่จริงนั้นนำมาเป็นอารมณ์ พิจารณาด้วย | |
| 21,0011,018,ปัญญา เห็นว่าไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา จนละกิเลสกับทั้ง | |
| 21,0011,019,วาสนาขาดจากสันดาน เป็นสมุจเฉทปหาน ข้อนี้เป็นพระปัญญาคุณ. | |
| 21,0011,020,ครั้นพระองค์มาตรัสรู้ในสภาวธรรมที่จริงและไม่จริง จนละกิเลสกับ | |
| 21,0011,021,ทั้งวาสนาของพระองค์ได้แล้ว และทรงสั่งสอนสัตว์อื่นให้รู้ตามเห็น | |