|
Book,Page,LineNumber,Text
|
|
23,0001,001,นโม พุทฺธาย
|
|
23,0001,002,๑. อัตตวรรค คือ หมวดตน
|
|
23,0001,003,๑. อตฺตา หเว ชิตํ เสยฺโย. [ ๑ ]
|
|
23,0001,004,ชำนะตนนั่นแล เป็นดี.
|
|
23,0001,005,ต้องรู้ก่อนว่า เดี๋ยวนี้ตนรบกวนเราอย่างไรหรือ เราต้องสู้รบ
|
|
23,0001,006,ตนอย่างไรหรือ. ตนปล่อยให้เกิดกิเลสครอบงำ เป็นไปตามอำนาจ
|
|
23,0001,007,กิเลส ว่าโดยง่ายตนมีความเสียอยู่เป็นปกติ อาศัยเหตุนี้แหละตน
|
|
23,0001,008,รบกวนเราไม่ให้ผาสุกอยู่เสมอ เราต้องต่อสู้ตนอยู่เสมอ. เมื่อเราทำ
|
|
23,0001,009,กิเลสให้น้อยให้เบาบางลง ก็ชื่อว่าเราเห็นทางชำนะอยู่บ้าง เมื่อเรา
|
|
23,0001,010,ละได้ขาด ก็ชื่อว่าชำนะได้แท้ไม่กลับแพ้อีก. ชำนะข้าศึกภายนอกได้
|
|
23,0001,011,สักเท่าใด สู้ชำนะตนไม่ได้ เพราะชำนะตนได้แล้ว เป็นอันชำนะ
|
|
23,0001,012,ข้าศึกภายนอกได้ด้วย เพราะฉะนั้น ชำนะตนนั่นแล จึงเป็นดี.
|
|
23,0001,013,๒. อตฺตา หิ กิร ทุทฺทโม. [ ๒ ]
|
|
23,0001,014,ได้ยินว่า ตนแล ฝึกได้ยาก.
|
|
23,0001,015,ฝึกได้ง่ายมิเป็นคนดีไปหมดโลกหรือ เพราะฝึกยาก จึงมีคน
|
|
23,0001,016,ฝึกแล้วน้อย ไม่ได้ฝึกมากหลาย. ทำไมตนจึงฝึกได้ยาก เพราะ
|
|
23,0001,017,เหตุหลายอย่าง เช่น เกียจคร้าน ไม่รักตน ไม่กลัวทุกข์. แต่มิใช่
|
|
|
