|
Book,Page,LineNumber,Text
|
|
23,0035,001,ถ้าบุคคลมาบำเพ็ญจนตัดกิเลสคือ ราคะ โทสะ โมหะ ขาดเป็น
|
|
23,0035,002,สมุทเฉทปหาน กิเลสเหล่านั้นไม่กลับเกิดขึ้นได้อีก ดุจตาลยอดด้วนแล้ว
|
|
23,0035,003,ฉะนั้น นี่แหละชื่อว่าชำนะสิ่งที่ชำนะคราวเดียวแล้วไม่กลับแพ้ได้ ซึ่ง
|
|
23,0035,004,จัดว่าเป็นชำนะดีที่สุด.
|
|
23,0035,005,บุคคลเห็นอริยสัจจ์ทั้ง ๔ ด้วยปัญญาชอบ (แจกอริยสัจจ์ ๔)
|
|
23,0035,006,บรรลุพระอรหัตตผลนั่นแล ตัดกิเลสได้ขาด.
|
|
23,0035,007,๖๔. อกฺโกเธน ชิเน โกธํ. [ ๑๓๗ ]
|
|
23,0035,008,พึงชำนะคนโกรธด้วยความไม่โกรธ.
|
|
23,0035,009,ผู้หนึ่งโกรธผู้หนึ่งก่อน ชื่อว่าแพ้ตัวเอง และผู้ที่ตัวโกรธเขา
|
|
23,0035,010,ผู้ถูกโกรธแต่หาโกรธตอบไม่ ชื่อว่าชำนะตัวเอง และผู้มาโกรธก่อน
|
|
23,0035,011,เช่นผู้หนึ่งโกรธ ผู้หนึ่งไม่โกรธตอบ ทำการอยู่ด้วยกัน ผู้โกรธเป็น
|
|
23,0035,012,ทำดีไม่ได้ ฝ่ายผู้ไม่โกรธตอบเป็นทำได้ดีกว่า. หรือประชุมหารือ
|
|
23,0035,013,กิจการ ผู้โกรธเป็นออกความเห็นไม่ได้ดี ผู้ไม่โกรธตอบเป็นออก
|
|
23,0035,014,ความเห็นได้ดีกว่า. เพราะความโกรธทอนกำลังกายกำลังความคิดเสีย
|
|
23,0035,015,ความไม่โกรธเพิ่มกำลังกายกำลังความคิด หรือออกกำลังกาย กำลังความ
|
|
23,0035,016,"คิดเป็นไปปกติ, สมเด็จพระศาสดาจึงตรัสสอนว่า พึงชำนะคน"
|
|
23,0035,017,โกรธด้วยความไม่โกรธ คือควรที่มีผู้ปัญญาจะผจญดังนั้น. อนึ่ง ผู้มา
|
|
23,0035,018,โกรธก่อนมิใช่จะดีอะไร น่าติแท้ แต่ผู้โกรธตอบนั้นน่าติมากกว่าผู้มา
|
|
23,0035,019,โกรธก่อน เพราะผู้ถูกโกรธไม่โกรธตอบแล้ว เวรก็ระงับ ผู้มา
|
|
|
