| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 23,0042,001,๗๕. สตญฺจ ธมฺโม น ชรํ อุเปติ. [ ๑๖๖ ] | |
| 23,0042,002,ธรรมของสัตบุรุษไม่ถึงความคร่ำคร่า. | |
| 23,0042,003,ธรรม ควรอธิบายตามกระทู้ ๗๖. ธรรมนั้นนั่นแลเป็นของ | |
| 23,0042,004,สัตบุรุษ คือ สัตบุรุษก็เป็นผู้บริสุทธิ์ด้วยธรรมนั่นเอง. ไม่เข้าถึงความ | |
| 23,0042,005,คร่ำคร่าเหมือนพัสดุอื่น ๆ เช่น ราชรถ ๆ เมื่อนานเข้าก็คร่ำคร่าลง | |
| 23,0042,006,โดยลำดับ ในที่สุดก็หักพังกระจัดกระจายสูญหายไป ธรรมของสัตบุรุษ | |
| 23,0042,007,ไม่เข้าถึงความคร่ำคร่า คือเป็นของเที่ยงแท้มีอยู่ทุกเมื่อ จะสูญไป | |
| 23,0042,008,เสื่อมไปเจริญขึ้น เพราะบุคคลไม่รู้ไม่ได้ปฏิบัติ ปฏิบัติท้อถอยลง ปฏิบัติ | |
| 23,0042,009,เจริญขึ้น แต่ธรรมนั้นไม่สูญไม่เสื่อมไม่เจริญ มีคงที่อยู่และทุกเมื่อ. | |
| 23,0042,010,ตัวอย่าง เมื่อบุคคลไม่เอาใจใส่ ไม่รู้ไม่ได้ปฏิบัติ ธรรมนั้นก็ไม่ | |
| 23,0042,011,ปรากฏแก่โลก หรือยังมีผู้รู้ผู้ปฏิบัติ แต่รู้เล็กน้อยปฏิบัติย่อหย่อน | |
| 23,0042,012,ธรรมนั้นก็ปรากฏแก่โลกโดยไม่เต็มที่ หรือเมื่อมีผู้ฉลาดคิดคุ้ยเขี่ยขึ้น | |
| 23,0042,013,เฉพาะแต่ตัว ธรรมนั้นก็ไม่ปรากฏแก่โลก เป็นแต่ปรากฏเฉพาะผู้รู้ | |
| 23,0042,014,นั้น ๆ เท่านั้น หรือเมื่อมีผู้ฉลาดยิ่งกว่านั้นจับเหตุผลค้นธรรมที่ | |
| 23,0042,015,ไม่มีใครรู้แล้ว ให้รู้ขึ้นได้และสำเร็จประโยชน์ที่สุด ส่วนตนยังไม่ | |
| 23,0042,016,วายขวนขวายนั้น มีกรุณาเปิดเผยธรรมที่ตนได้ดื่มรสรู้พิเศษแล้ว | |
| 23,0042,017,นั้นแก่ประชุมชน จนประชุมชนได้รู้ได้ปฏิบัติมากกว่า ธรรมที่ | |
| 23,0042,018,ปรากฏแก่โลกโดยอาการเจริญถึงที่สุด ต่อนี้ลงมา เมื่อท่านผู้รู้ต้นเดิม | |
| 23,0042,019,นั้นล่วงลับไป และมีผู้รู้ปฏิบัติลดถอยลง ก็มีแต่เสื่อมสูญหายอีก | |
| 23,0042,020,วนอยู่อย่างนี้ แต่มิใช่จะผลุบผลับเสื่อมสูญ ดุจเรือล่มฉะนั้นก็หาไม่ | |
| 23,0042,021,การเจริญหรือเสื่อมหรือสูญหายไปนั้นเป็นเพราะบุคคล ธรรมหาได้เป็น | |