| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 24,0012,001,ประโยชน์แก่นสาร สิ่งที่เป็นประโยชน์ก็ไม่คิดทำ ส่วนการใช้ฟุ่มเฟือย | |
| 24,0012,002,จนเกิดจำนวนทรัพย์ที่หาได้ ไม่มีกำหนดกฎเกณฑ์ให้พอดี เช่นสิ่งใด | |
| 24,0012,003,ควรใช้เพียงของอย่างกลางหรือเลวหน่อยก็ได้ หากไม่คิดที่จะประหยัด | |
| 24,0012,004,ให้เหมาะแก่การ ไปเลือกใช้แต่สิ่งที่ดีเสียหมดทุกอย่างก็ต้องเปลืองมาก | |
| 24,0012,005,เป็นธรรมดา การจ่ายเกินส่วนจนเหลือใช้เหลือสอยของที่เหลือก็เป็น | |
| 24,0012,006,จำนวนเสียเปล่าอยู่เสมอเช่นนี้ แม้จะเป็นผู้สามารถในทางหาทรัพย์ได้ | |
| 24,0012,007,คล่องแคล่วเพียงใด ก็คงไม่พอใช้อยู่นั้นเอง ในที่สุด เมื่อมีเรื่องต้อง | |
| 24,0012,008,ใช้ทรัพย์เป็นพิเศษขึ้นเวลาใด ก็ต้องวิ่งเทียวกู้ยืมเขาวุ่นไป ยังการใช้ | |
| 24,0012,009,สุรุ่ยสุร่ายไม่เป็นประโยชน์ ดังปรากฏในอบายมุข ๔ และ ๕ มีติเตียน | |
| 24,0012,010,การเป็นนักเลงหญิงและดื่มน้ำเมาเป็นต้น เพราะเป็นเรื่องอันจะนำไปสู่ | |
| 24,0012,011,ความพินาศได้ง่ายดาย จะได้นำมาเข้าระเบียบไว้ในบทข้างหน้าต่อไป. | |
| 24,0012,012,ข้อ ๔ ตั้งสตรีหรือบุรุษทุศีลให้เป็นแม่เรือนพ่อเรือนพ่อเรือนนั้น คนทุศีล | |
| 24,0012,013,เป็นคนไม่กลัวบาป สิ่งใดจักเป็นประโยชน์แก่เขาแล้ว เขาก็ไม่ละเว้น | |
| 24,0012,014,ในอันจะทำ จะได้คิดถึงประโยชน์ผู้อื่นนั้นน้อยนัก เมื่อเขาได้รับเลือก | |
| 24,0012,015,เป็นแม่เรือนพ่อเรือน ซึ่งมีหน้าที่เก็บทรัพย์ ทรัพย์ย่อมตกอยู่ในเงื้อมมือ | |
| 24,0012,016,ของเขา แม้เกิดโลภขึ้นเวลาใดก็เป็นการง่าย ในอันจะกระทำละเมิด | |
| 24,0012,017,ต่อหน้าที่ของเขาได้ทุกอย่าง อย่างน้อยเพียงเกียดกันเอาคราวละเล็ก | |
| 24,0012,018,ละน้อย หลายครั้งเข้าก็หมดไปได้มาก ๆ ฉะนั้นเมื่อจำจะต้องมีคนสำหรับ | |
| 24,0012,019,หน้าที่เช่นนี้แล้ว ก็ควรเลือกแต่คนที่ประพฤติมั่นอยู่ในศีลในธรรมเป็น | |
| 24,0012,020,ที่วางใจได้จริง ๆ จึงจะไม่มีเหตุเสียหายดังที่กล่าวนี้ เพราะผู้มีศีลเป็นคุณ | |
| 24,0012,021,สมบัติอยู่เช่นนั้น ย่อมรักษาศีลยิ่งกว่าสมบัติใด ๆ ไหนเลยจะทำลาย | |