| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 27,0041,001,กัณฑ์ที่ ๖ | |
| 27,0041,002,นิสสัคคิยปาจิตตีย์ | |
| 27,0041,003,ศัพท์นี้ท่านแยกแปลไว้ ว่า :- | |
| 27,0041,004,๑. ศัพท์ว่า ปาจิตติยะ นั้น ท่านแปลว่า การละเมิดอันยัง | |
| 27,0041,005,กุศล [ คือความดี ] ให้ตก ได้แก่อาบัติ บางทีจะแปลว่าวีติกกมะ | |
| 27,0041,006,อันควรยำเกรงจะได้กระมัง เป็นได้ทั้งชื่ออาบัติ ทั้งชื่อสิกขาบท. | |
| 27,0041,007,๒. ศัพท์ว่า นิสสัคคิยะ นั้น แปลว่า ทำให้สละสิ่งของ คือ | |
| 27,0041,008,สิ่งใดเป็นเหตุจึงต้องอาบัติทำให้สละสิ่งนั้น แปลอย่างนี้ เป็นคุณบท | |
| 27,0041,009,แห่งปาจิตตีย์ ถ้าเป็นคุณบทแห่งสิงของ แปลว่าจำจะสละ. | |
| 27,0041,010,สองศัพท์นั้นควบกัน แปลว่าวีติกกมะ ชื่อว่าปาจิตตีย์อันทำ | |
| 27,0041,011,ให้สละสิ่งของ เป็นชื่อแห่งสิกขาบท แปลว่าปรับโทษชื่อนั้น. | |
| 27,0041,012,สิกขาบทในกัณฑ์นี้มี ๓๐ จัดเข้าเป็นวรรค ๆ ละ ๑๐ สิกขาบท | |
| 27,0041,013,คือ :- | |
| 27,0041,014,จีวรวรรคที่ ๑ | |
| 27,0041,015,สิกขาบทที่ ๑ | |
| 27,0041,016,<B>ภิกษุทรงอติเรกจีวรได้เพียง ๑๐ วันเป็นอย่างยิ่ง ถ้าล่วง ๑๐ วัน | |
| 27,0041,017,ไป ต้องนิสสัคคิยปาจิตตีย์.</B> | |
| 27,0041,018,ข้อความที่ควรกำหนด ดังนี้ :- | |
| 27,0041,019,เหตุที่ทรงอติเรกจีวรเกินกำหนดไม่ได้ | |
| 27,0041,020,ธรรมเนียมของภิกษุ เมื่อถึงเดือนท้ายของฤดูฝนเปลี่ยนผ้าไตร- | |
| 27,0041,021,จีวรกันคราวหนึ่ง จึงเป็นฤดูที่ทายกถวายผ้า เรียกว่าจีวรทานสมัย | |