| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 39,0026,001,หนึ่ง บุคคลย่อมเว้นจากเวร ด้วยเจตนาตัวการเท่านั้น เหตุนั้น เจตนานั้น | |
| 39,0026,002,จึงชื่อว่า <B>เวรมณี</B> เพราะเอาวิอักษรเป็น เวอักษร. ด้วยเหตุนั้นนั่นแล ในคำนี้ | |
| 39,0026,003,พุทธบริษัทจึงสวดกันเป็น ๒ อย่างว่า <B>เวรมณีสิกขาปทํ วิรมณีสิกขาปทํ</B>. | |
| 39,0026,004,ชื่อว่า <B>สิกขา</B> เพราะอันบุคคลพึงศึกษา. ชื่อว่า บท เพราะเป็นเครื่องถึง | |
| 39,0026,005,"บทแห่งสิกขา, บทแห่งสิกขา ชื่อว่า <B>สิกขาบท</B> อธิบายว่าอุบายเป็นเครื่อง" | |
| 39,0026,006,ถึงสิกขา. อีกอย่างหนึ่ง ท่านอธิบายว่า เป็นมูล เป็นที่อาศัย เป็นที่ตั้ง. สิกขาบท | |
| 39,0026,007,คือเจตนาเครื่องงดเว้น ชื่อว่า <B>เวรมณีสิกขาบท</B> หรือ <B>วิรมณีสิกขาบท</B> | |
| 39,0026,008,ตามนัยที่สอง. ข้าพเจ้ายึดถือโดยชอบ ชื่อว่า <B>สมาทิยามิ</B> ท่านอธิบายว่าข้าพเจ้า | |
| 39,0026,009,ยึดถือโดยประสงค์จะไม่ล่วงละเมิด เพราะเป็นผู้กระทำสิกขาบทไม่ให้เป็นท่อน | |
| 39,0026,010,ไม่ให้ขาด ไม่ให้ด่างพร้อย. | |
| 39,0026,011,แต่เมื่อว่าโดยอรรถะ บทว่า <B>เวรมณี</B> ได้แก่ วิรัติ เจตนางดเว้น | |
| 39,0026,012,ประกอบด้วยจิตอันเป็นกามาวจรกุศล. วิรัตินั้น ของบุคคลผู้งดเว้นจากปาณา- | |
| 39,0026,013,ติบาต ท่านกล่าวไว้ในวิภังค์ โดยนัยเป็นต้นอย่างนี้ว่า เจตนางด เจตนางดเว้น | |
| 39,0026,014,เว้นขาด งดเว้น ไม่ทำ ไม่กระทำ ไม่ล่วง ไม่ละเมิดขอบเขต การชักสะพาน | |
| 39,0026,015,เสียด้วยอริยมรรค ชื่อว่า เสตุ จากปาณาติบาต ในสมัยนั้น อันใด. ธรรมดาว่า | |
| 39,0026,016,เวรมณีนั้น แม้เป็นโลกุตระมีอยู่ก็จริง ถึงอย่างนั้นในที่นี้ ก็ควรเป็นเวรมณี | |
| 39,0026,017,ที่เป็นไปโดยการสมาทาน เพราะผู้สมาทานกล่าวว่า <B>สมาทิยามิ</B> เพราะฉะนั้น | |
| 39,0026,018,เวรมณีที่เป็นโลกุตระนั้น จึงไม่มี ข้าพเจ้ากล่าวว่าวิรัติ เจตนางดเว้น ประกอบ | |
| 39,0026,019,ด้วยจิตอันเป็นกามาวจรกุศล. | |
| 39,0026,020,บทว่า <B>สิกขา</B> ได้แก่ สิกขา ๓ คือ อธิศีลสิกขา อธิจิตตสิกขา | |
| 39,0026,021,อธิปัญญาสิกขา. แต่ในที่นี้ <B>ศีลคือสัมปัตตวิรัติ วิปัสสนาฝ่ายโลกิยะ | |
| 39,0026,022,รูปฌานและอรูปฌาน</B>และ<B>อริยมรรค ท่านประสงค์ว่า สิกขา ในบท | |
| 39,0026,023,"ว่าสิกขานี้</B>, เหมือนดังที่ท่านกล่าวไว้ว่า" | |