| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 29,0024,001,ทุกขเวทนานั้น ย่อมดับไป สงบไป เพราะผัสสะอันเป็นที่ตั้งแห่งทุกขเวทนา | |
| 29,0024,002,นั้นแลดับไป อทุกขมสุขเวทนา ย่อมเกิดขึ้น เพราะอาศัยผัสสะอันเป็น | |
| 29,0024,003,ที่ตั้งแห่งอทุกขมสุขเวทนา ความเสวยอารมณ์อันเกิดแต่ผัสสะนั้น ชื่อว่า | |
| 29,0024,004,อทุกขมสุขเวทนา เกิดขึ้นเพราะอาศัยผัสสะอันเป็นที่ตั้งแห่งอทุกขมสุข- | |
| 29,0024,005,เวทนานั้น ย่อมดับไป สงบไป เพราะผัสสะอันเป็นที่ตั้งแห่งอทุกขมสุข- | |
| 29,0024,006,เวทนานั้นแลดับไป. | |
| 29,0024,007,[๓๙๐] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เพราะไม้สองอันเสียดสีกัน เพราะ | |
| 29,0024,008,การเสียดสีกันจึงเกิดไออุ่น จึงเกิดไฟ เพราะแยกไม้ทั้งสองอันนั้นแหละ | |
| 29,0024,009,ออกจากกัน ไออุ่นที่เกิดเพราะการเสียดสีนั้นย่อมดับไป สงบไป ฉันใด | |
| 29,0024,010,ดูกอนภิกษุทั้งหลาย เวทนา ๓ นี้ก็ฉันนั้นเหมือนกันแล เกิดแต่ผัสสะ | |
| 29,0024,011,มีผัสสะเป็นมูล มีผัสสะเป็นเหตุ มีผัสสะเป็นปัจจัย เวทนาอันเกิดแต่ผัสสะ | |
| 29,0024,012,เกิดขึ้นเพราะอาศัยผัสสะที่เกิดแต่ปัจจัยนั้น ย่อมดับเพราะผัสสะที่เกิดแต่ | |
| 29,0024,013,ปัจจัยนั้นดับไป. | |
| 29,0024,014,<I>จบ ผัสสมูลกสูตรที่ ๑๐</I> | |
| 29,0024,015,<H1>อรรถกถาผัสสมูลกสูตรที่ ๑๐</H1> | |
| 29,0024,016,พึงทราบวินิจฉัยในผัสสมูลกสูตรที่ ๑๐ ดังต่อไปนี้. | |
| 29,0024,017,บทว่า <B>สุขเวทนียํ</B> ได้แก่ ผัสสะเป็นปัจจัยแห่งสุขเวทนา. แม้ใน | |
| 29,0024,018,บทเหลือก็นัยนี้นั่นแล ส่วนในข้อนี้ การพรรณนาตามลำดับบท ท่านให้ | |