| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 39,0043,001,อนึ่ง ชาตรูปรชตปฏิคคหณะ เป็นกายกรรมก็มี เป็นวจีกรรมก็มี | |
| 39,0043,002,โดยปริยายแห่งความเป็นไปและความเกิดทางกายทวารเป็นต้น มิใช่กรรมบถ. | |
| 39,0043,003,อนึ่ง <B>เมื่อว่าโดยวิรัติ</B> ในที่นั้น บุคคลเมื่องดเว้น ย่อมงดเว้นจาก | |
| 39,0043,004,อกุศลมีปาณาติบาตเป็นต้นหรือของตนหรือของคนอื่น ๆ ฉันใด แม้ในที่นี้ ก็ | |
| 39,0043,005,ย่อมงดเว้น จากอกุศลมีวิกาลโภชนะเป็นต้น ก็ฉันนั้น. | |
| 39,0043,006,อนึ่ง <B>เมื่อว่าโดยความเป็นกุศล</B> ก็เป็นอย่างเดียวกัน. ก็เวรมณีต้น | |
| 39,0043,007,มี ๔ สมุฏฐาน คือ กาย กายจิต วาจาจิต และกายวาจาจิต ทุกเวรมณี | |
| 39,0043,008,ประกอบด้วยสุขเวทนากก็มี ประกอบด้วยอทุกขมสุขเวทนาก็มี มีอโลภะ อโทสะ | |
| 39,0043,009,เป็นมูลก็มี มีอโลภะ อโทสะ อโมหะเป็นมูลก็มี และทุกเวรมณีให้เกิดผลที่น่า | |
| 39,0043,010,ปรารถนามีประการต่าง ๆ ฉันใด แม้ในที่นี้ ก็ฉันนั้น ข้าพเจ้าจึงกล่าวว่า | |
| 39,0043,011,<B>ข้อยุติจากการพรรณนา ๕ สิกขาบทต้นนั้น ควร | |
| 39,0043,012,นำมาใช้ใน ๕ สิกขาบทหลัง ควรกล่าวสิกขาบทเป็น | |
| 39,0043,013,ข้อ ๆ ควรทราบว่า สิกขาบทมีอย่างเลวเป็นต้นไว้ด้วย.</B> | |
| 39,0043,014,พึงทราบวินิจฉัย ๕ สิกขาหลังนั้น. คำว่า <B>วิกาลโภชนํ</B> ได้แก่ | |
| 39,0043,015,การบริโภคอาหารเมื่อล่วงเลยเวลาเที่ยงตรง. จริงอยู่ การบริโภคอาหารเนื้อ | |
| 39,0043,016,ล่วงเลยเวลาเที่ยงตรงนั้น ก็คือการบริโภคอาหารเมื่อล่วงเลยกาลที่ทรงอนุญาต | |
| 39,0043,017,ไว้ เพราะฉะนั้น ท่านจึงเรียกว่า วิกาลโภชนะ เจตนางดเว้นจากการบริโภค | |
| 39,0043,018,อาหารในเวลาวิกาลนั้น. ในคำว่า <B>นจฺจคีตวาทิตวิสูกทสฺสนํ</B> นี้ การฟ้อนรำ | |
| 39,0043,019,อย่างใดอย่างหนึ่ง ชื่อว่า <B>นัจจะ.</B> การขับร้องอย่างใดออย่างหนึ่ง ชื่อว่า <B>คีตะ.</B> | |
| 39,0043,020,การประโคมอย่างใดอย่างหนึ่ง ชื่อว่า <B>วาทิตะ.</B> การดูสิ่งที่เป็นข้าศึก เพราะ | |
| 39,0043,021,ทำลายธรรมฝ่ายกุศล โดยเป็นปัจจัยทำให้เกิดกิเลส ชื่อว่า <B>วิสูกทัสสนะ</B> | |
| 39,0043,022,หรือการดูการเห็นที่เป็นข้าศึก ก็ชื่อว่า <B>วิสูกทัสสนะ.</B> การฟ้อนรำด้วย | |