title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Μιχαήλ του Τσέρνιγοβ
|
Ήταν γιος του Βσέβολοντ Δ΄ του ερυθρού πρίγκιπα του Τσέρνιγοβ & μεγάλου πρίγκιπα του Κιέβου και της Μαρίας (Αναστασίας) των Πιάστ, κόρης του Καζιμίρ Β΄ της Πολωνίας. Αρχαιολογικά στοιχεία αποκαλύπτουν, ότι οι πόλεις στην περιοχή του Τσερνίχιβ απολάμβαναν έναν πρωτοφανή βαθμό ευημερίας κατά την περίοδο αυτή, που υποδηλώνει ότι η προώθηση του εμπορίου ήταν προτεραιότητα για τον Μιχαήλ. Τα εμπορικά ενδιαφέροντα ήταν εν μέρει κίνητρο γι' αυτόν, ώστε να αποκτήσει έλεγχο στη Γαλικία και στο Κίεβο, επειδή ήταν δίαυλοι, όπου εμπορεύματα από την κοιλάδα του Ρήνου και την Ουγγαρία έφθαναν στο Τσέρνιχιβ (Ουκρανία). Διαπραγματεύτηκε εμπορικές συμφωνίες και πολιτικές συμμαχίες με του Πολωνούς και τους Ούγγρους. Ελάφρυνε τον φόρο, που επιβάρυνε τους Νοβγκοροντιανούς και χορήγησε στους βογιάρους μεγαλύτερη πολιτική ελευθερία από τον πρίγκιπα. Ήταν ο τελευταίος αυτόνομος πρίγκιπας του Κιέβου, που εκτοπίστηκε -όχι από έναν ισχυρότερο πρίγκιπα, αλλά- από τους αήττητους Μογγόλους. Την παραμονή της εισβολής τους, ήταν ένας από τους πιο δυνατούς πρίγκιπες των Ρως. Κατηγορήθηκε για αναποτελεσματική ηγεσία, διότι απέτυχε να ενώσει τους πρίγκιπες των Ρως εναντίον των εισβολέων. Ο Μιχαήλ ήταν ο πρώτος μάρτυρας των Ολγκόβιτσι πριγκίπων του Τσέρνιγοβ, σύμφωνα με την κυριολεξία της λέξης: υπέστη την ποινή του θανάτου για την επιμονή του στη χριστιανική πίστη. Αυτός και ο βογιάρος Φεντόρ (Θεόδωρος) βασανίστηκαν και αποκεφαλίστηκαν από τους Τατάρους. Έπειτα έγιναν γνωστοί ως "παθοφόροι" (που υπέμειναν το πάθος) και ως "οι εργαζόμενοι το θαύμα του Τσέρνιγοβ". Νυμφεύτηκε το 1210/11 την Ελένα των Ρουρικιδών, κόρη του 5ου εξαδέλφου του Ρόμαν πρίγκιπα του Νόβγκοροντ & της Γαλικίας και είχε τέκνα: Φεοντούλα (Θεοδούλα) 1212-50, έγινε μοναχή με το όνομα Ευφροσύνη. Ροστισλάβ μετά το 1210/1225 - 1262, πρίγκιπας του Νόβγκοροντ, Γαλικίας, Λούτσκ, Τσέρνιγοβ, δούκας του Μακσό Ουγγαρίας. Μαρία απεβ. 1271, σύζυγος του Βασίλκο των Ρουρικιδών πρίγκιπας του Ροστόβ. Ρόμαν π. 1218-μετά το 1288, πρίγκιπας του Τσέρνιγοβ και Μπριάνσκ. Μστισλάβ 1220-1280, πρίγκιπας του Καράτσεβ και Ζβενίγκοροντ. Συμεών, πρίγκιπας του Γλούκοβ και Νοβοσίλ. Γιούρι, πρίγκιπας του Τορούσα και Μπρυάνσκ. Dimnik, Martin: The Dynasty of Chernigov - 1146-1246; Cambridge University Press, 2003, Cambridge; ISBN 978-0-521-03981-9. DiPlano Carpini, Giovanni (Author) - Hildinger, Erik (Translator): The Story of the Mongols whom We Call the Tartars; Branden Publishing Company, Inc, 1996, Boston, MA; ISBN 0-8283-2017-9. Thurston, Herbert, S.J. (Editor): Butler's Lives of the Saints - September; Burns & Oates / Search Press Limited, 1999; ISBN 0-86012-258-1. Vernadsky, George: Kievan Russia; Yale University Press, 1948, New Haven and London; ISBN 0-300-01647-6. Baumgarten, Nicolas. Généalogies et mariages occidentaux des Rurikides russes du Xe au XIIIe siècle. Orientalia christiana 9, no. 35 (1927). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Michael I of Chernigov στο Wikimedia Commons
|
Ο Μιχαήλ Βσεβολοντόβιτς, ρωσ. Михаил Всеволодович ή άγιος Μιχαήλ του Τσερνίγοβ (π. 1185 - 20 Σεπτεμβρίου 1246) από τον Οίκο των Ρουρικιδών-Τσέρνιγοβ ήταν πρίγκιπας του Περεγιασλάβλ (1206), του Νόβγκοροντ-Σεβέρσκ (1219-26), του Τσέρνιγοβ (1223-35, 42-46), του Νόβγκοροντ (1225-26, 29-30), της Γαλικίας (1235-36) και μεγάλος πρίγκιπας του Κιέβου (1236-40, 40, 41-43).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CF%83%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%B3%CE%BF%CE%B2
|
Μαρία Θαμπράνο
|
Γεννήθηκε στο Βέλεθ-Μάλαγα, στην Ανδαλουσία της Ισπανίας, όπου έζησε τα τέσσερα πρώτα χρόνια της ζωής της. Η οικογένειά της μετακόμισε το 1909 στη Μαδρίτη για να καταλήξει λίγο αργότερα στη Σεγόβια, όπου και μεγάλωσε. Ο πατέρας της, Μπλας Χοσέ Θαμπράνο, συνδεόταν με βαθιά φιλία με το Σεβιλλιάνο ποιητή Αντόνιο Ματσάδο κι αυτή τους η φιλία σημάδεψε και τη δική της ζωή. Το 1927 φοιτεί στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης (Universidad Central de Madrid) κι έχει δασκάλους μεταξύ άλλων τους Χοσέ Ορτέγα ι Γκασέτ και Χαβιέρ Θουμπίρι. Το 1931 αναλαμβάνει καθήκοντα Βοηθού Καθηγητή στην έδρα της Μεταφυσικής στο ίδιο πανεπιστήμιο, εκπονώντας παράλληλα τη διδακτορική της διατριβή με τίτλο La salvación del individuo en Spinoza [Η σωτηρία του ατόμου στο Σπινόζα]. Την περίοδο της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας γνωρίζει και συνδέεται με φιλία με πολλούς σημαντικούς Ισπανούς ποιητές και καλλιτέχνες της εποχής, όπως ο Λουίς Θερνούδα της περίφημης γενιάς του 1927, ο Ραφαέλ Ντιέστε, ο Μιγκέλ Ερνάντεθ και ο Καμίλο Χοσέ Θέλα. Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1936 παντρεύεται τον ιστορικό Αλφόνσο Ροντρίγκεθ Αλδάβε και μετά από λίγο μεταβαίνουν στη Χιλή, όπου ο σύζυγός της είχε διοριστεί Γραμματέας Πρεσβείας Β'. Πιάνοντας λιμάνι στην Αβάνα γνωρίζει τον Κουβανό ποιητή Χοσέ Λεσάμα Λίμα και δίνει μια διάλεξη για τον Ορτέγα ι Γκασέτ. Το 1937 την ημέρα που τα στρατεύματα του Φράνκο κατακτούν το Μπιλμπάο το ζευγάρι επιστρέφει στην Ισπανία. Στην ερώτηση που τους έκαναν τότε, γιατί γύρισαν πίσω ενώ χανόταν ο πόλεμος, απάντησαν «ακριβώς γι' αυτό». Η Θαμπράνο ζει στη Βαλένθια και στη Βαρκελώνη μέχρι την ολοκληρωτική κατάκτηση της χώρας από τα φασιστικά στρατεύματα του Φράνκο κι υπηρετεί τη Δημοκρατία ως Μέλος της Επιτροπής Εκκένωσης Παιδικού Πληθυσμού. Ο σύζυγός της κατατάσσεται στο δημοκρατικό στρατό και υπηρετεί κι αυτός με τη σειρά του ως Μέλος του Συμβουλίου Προπαγάνδας. Εξορίζεται το 1939 μαζί με τη μητέρα της, Αραθέλι Αλαρκόν, την αδερφή της και τον κουνιάδο της. Διασχίζουν τα ισπανογαλλικά σύνορα στις 28 Ιανουαρίου του ίδιου έτους. Μετά από μία σύντομη διαμονή στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη επανέρχεται στην Αβάνα μετά από πρόσκληση του Πανεπιστημίου της Αβάνας και ξανασυναντά το Λεσάμα Λίμα. Επόμενος σταθμός της είναι το Μεξικό, όπου διορίζεται καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Μορέλιας (Universidad Michoacana de San Nicolás de Hidalgo) της Πολιτείας του Μιτσοακάν. Το 1943 και 1944 ζει στο Πουέρτο Ρίκο και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Σαν Χουάν όπως και για το Σύλλογο Αποφοίτων Γυναικών. Το Σεπτέμβριο του 1946 μεταβαίνει για την κηδεία της μάνας της στο Παρίσι. Το 1947 χωρίζει με το συζυγό της. Παραμένει στο Παρίσι τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1949 όπου θα εγκατασταθεί στην Αβάνα. Θα μείνει στην Κούβα μέχρι το 1953, δίνοντας διαλέξεις, σεμινάρια και ιδιαίτερα μαθήματα. Κατόπιν επιστρέφει στην ευρωπαϊκή ήπειρο και μένει στη Ρώμη μέχρι το 1964, όπου γνωρίζει την ιταλική ιντελιγκέντσια, ανάμεσα τους την Έλενα Κρότσε και τον Ελέμιρε Τσόλα καθώς και Ισπανούς διανοούμενους όπως το Ραφαέλ Αλμπέρτι και τον ποιητή Χόρχε Γκιγιέν. Το 1964 επανέρχεται στη Γαλλία στο εξοχικό της στο Λα Πιες στα βουνά του Ιούρα (στα γαλλοελβετικά σύνορα) κι αρχίζει το Claros del bosque [Ξέφωτα του Δάσους] . Στην Ισπανία γίνεται γνωστή με τη δημοσίευση του άρθρου του στοχαστή Χόρχε Λουίς Λόπεθ-Αρανγκούρεν Χιμένεθ Los sueños de María Zambrano [Τα όνειρα της Μαρίας Θαμπράνο] (Revista de Occidente, Φεβρουάριος 1966). Το 1973 ξαναζεί στη Ρώμη. Από το 1974 ως το 1978 καταπιάνεται ξανά στο Λα Πιες με τη συγγραφή του Claros del bosque [Ξέφωτα του Δάσους], διατηρώντας συχνή αλληλογραφία, η οποία έχει δημοσιευθεί στα ισπανικά, με τον ισπανό φιλόσοφο, Αγουστίν Αντρέου. Η επιδείνωση της υγείας της, την αναγκάζουν να μετακομίσει στο Φερνέ-Βολτέρ, στις γαλλικές Άλπεις και δύο χρόνια αργότερα, το 1980, στη γειτονική Γενεύη. Το ίδιο έτος ανακηρύσσεται Επίτιμη Πολίτης του Πριγκιπάτου των Αστουριών μετά από πρωτοβουλία της αστουριανής παροικίας της Γενεύης. Το 1981 καταξιώνεται για το φιλοσοφικό και λογοτεχνικό της έργο με το Βραβείο Πρίγκιπας των Αστουριών στον τομέα Επικοινωνία και Ανθρωπιστικές Επιστήμες. Το ίδιο έτος ο Δήμος της γενέτειράς της, Βέλεθ-Μάλαγα, της αποδίδει τιμές με τον τίτλο της Επίτιμης Δημότισσας. Τον επόμενο χρόνο αναγορεύεται Επίτιμη Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Μάλαγας. Στις 20 Νοεμβρίου του 1984 μετά από 45 χρόνια εξορίας η Μαρία Θαμπράνο ξαναπατάει το πλέον ελεύθερο ισπανικό έδαφος και ζει τα υπόλοιπά της χρόνια στη Μαδρίτη, την οποία εγκαταλείπει σε σπάνιες περιπτώσεις, διανύοντας μία από τις πιο δημιουργικές φάσεις της ζωής της. Στις 28 Φεβρουαρίου του 1985 ανακηρύσσεται Επίτιμη Πολίτης της Αυτόνομης Κοινότητας της Ανδαλουσίας. Το 1987 ιδρύεται στο Βέλεθ-Μάλαγα το Ίδρυμα Μαρία Θαμπράνο. Το 1988 της απονέμεται το Βραβείο Θερβάντες. Πέθανε στη Μαδρίτη στις 6 Νοεμβρίου του 1985 και η σορός της ετάφη στην ιδιαίτερη πατρίδα της. Μετά θάνατον, το 2002, τιμήθηκε πλέον και με την ανακήρυξή της ως Επίτιμη Πολίτης του Νομού της Μάλαγας. Στις 27 Νοεμβρίου του 2006 δόθηκε το όνομά της στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Μάλαγας. Ένα μικρό κομμάτι του έργου της έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά και πορτογαλικά. Horizontes del liberalismo (1930) [Ορίζοντες του φιλελευθερισμού] Filosofía y poesía (1939) [Φιλοσοφία και Ποίηση] Hacia un saber sobre el alma (1950) [Γνωρίζοντας την ψυχή] El hombre y lo divino (1953) [Ο άνθρωπος και το θείο] Delirio y destino (γράφτηκε το 1953 κι εκδόθηκε το 1989) [Παραλήρημα και Πεπρωμένο] Persona y Democracia: La historia sacrificial (1958, δημοσιεύθηκε αναθεωρημένο το 1988) [Άτομο και Δημοκρατία: Ιστορία ως Θυσία] España, sueño y verdad [Ισπανία, όνειρο και πραγματικότητα] Los sueños y el tiempo (δημοσιεύθηκε αναθεωρημένο το 1998) [Τα όνειρα κι ο χρόνος] El sueño creador [Το όνειρο-δημιουργός] Claros del bosque (1977) [Ξέφωτα του Δάσους] La tumba de Antígona, (1983) (επανέκδοση 1989) [Ο τάφος της Αντιγόνης] De la aurora (1986) [Για τη χαραυγή] El reposo de la luz (1986) [Η ανάπαυση του φωτός] Los bienaventurados (1979) [Οι μακάριοι] Para una historia de la piedad (1989) [Για μια ιστορία της ευλάβειας] Unamuno (γράφτηκε το 1940 και δημοσιεύθηκε το 2003) [Μιγκέλ ντε Ουναμούνο] Cartas de la Pièce. Correspondencia con Agustín Andreu (γράφτηκε το 70 και δημοσιεύθηκε το 2002) [Οι επιστολές από το Λα Πιες: Αλληλογραφία Μαρίας Θαμπράνο- Αγουστίν Αντρέου] La confesión: Género literario (1943, επανέκδοση 1988 και 1995) [Η ομολογία: Λογοτεχνικό είδος] La actitud de preguntar supone la aparición de la conciencia [Η ερωτηματική στάση συνεπάγεται την εμφάνιση της συνείδησης] La pregunta, que es el despertar del hombre [Ερώτηση ίσον αφύπνιση του ανθρώπου] La palabra de la poesía temblará siempre sobre el silencio y sólo la órbita de un ritmo podrá sostenerla [Ο λόγος της ποίησης πάντα θα τρέμει πάνω στη σιωπή και μόνο η τροχιά ενός ρυθμού μπορεί να τον στηρίξει] Filosófico es el preguntar y poético el hallazgo [Φιλοσοφία είναι το να απορείς και ποίηση το να διαπιστώνεις] La filosofía es una preparación para la muerte y el filósofo el hombre que está maduro para ella [Η φιλοσοφία είναι μια προετοιμασία για το θάνατο κι ο φιλόσοφος ο άνθρωπος που είναι ώριμος γι' αυτόν] La Tierra lo arregla todo, lo distribuye todo. Bueno, quiero decir estas cosas, si la dejan. Pero no la dejan, no. No la dejan nunca ellos, los que mandan. ¿La dejarán alguna vez que haga su trabajo en paz? [Η Γη κανονίζει τα πάντα, μοιράζει τα πάντα. Εννοώ, όταν την αφήνουν. Αλλά δεν την αφήνουν, δεν την αφήνουν. Δεν την αφήνουν ποτέ, αυτοί που είναι στην εξουσία. 'Αραγε θα την αφήσουν ποτέ να κάνει τη δουλειά της;] Quien tiene la unidad, lo tiene todo [Αν έχεις ενότητα, τα έχεις όλα] Μαρία Θαμπράνο στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος Πρίγκιπας των Αστουριών Μαρία Θαμπράνο στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος Θερβάντες Πολυμέσα σχετικά με το θέμα María Zambrano στο Wikimedia Commons
|
Η Μαρία Θαμπράνο Αλαρκόν (María Zambrano Alarcón, Βέλεθ-Μάλαγα, 22 Απριλίου 1904 - Μαδρίτη, 6 Φεβρουαρίου 1991) ήταν Ισπανίδα φιλόσοφος, δοκιμιογράφος και ποιήτρια. Θεωρείται από τις σημαντικότερες στοχάστριες της Ισπανίας του 20ου αιώνα. Δίδαξε φιλοσοφία στην Ισπανία, το Μεξικό, την Κούβα και το Πουέρτο Ρίκο. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην εξορία και της αποδόθηκαν πολυάριθμες τιμές μετά την πτώση της δικτατορίας του Φράνκο. Έτσι ονομάζεται προς τιμή της και ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της Μάλαγας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%98%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BF
|
Ενρίκ Ντουράν
|
Ο Ντουράν δήλωσε ότι ήθελε να προκαλέσει ένα διάλογο για το οικονομικό σύστημα και το υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα, να αυξήσει τις δράσεις εναντίων του και να χρηματοδοτήσει κοινωνικά κινήματα που επιδιώκουν να δημιουργήσουν εναλλακτικές. Ο Ντουράν ονόμασε τη δράση του "οικονομική κοινωνική ανυπακοή" και δήλωσε ότι ήταν προετοιμασμένος να πάει φυλακή για τις δράσεις του. Οργάνωσε για την επέτειο της δήλωσης του (17 Σεπτεμβρίου 2009) να είναι μια ημέρα δράσης όπου άτομα συναντιούνται, στην Ισπανία και αλλού, για να ανταλλάξουν εναλλακτικές προτάσεις από αυτή του καπιταλισμού. Το 2009 ο Ντουράν επέστρεψε στην Ισπανία και συνελήφθη από την Ισπανική αστυνομία το Μάρτιο του 17 2009 στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, καθώς είχαν γίνει αγωγές εναντίον του από τις 39 τράπεζες. Πέρασε 2 μήνες στη φυλακή πριν ελευθερωθεί πληρώνοντας εγγύηση 50.000 ευρώ.Το Νοέμβριο του 2011, παρουσιάστηκε σε αστικό δικαστή ζητώντας την ακύρωση του συμβολαίου με την Τράπεζα Banco Bilbao Vizcaya Argentaria. Στις 25 Νοεμβρίου 2011 ο εισαγγελέας ζήτησε να κατηγορηθεί ο Ντουράν σε 8 χρόνια φυλάκισης για τα εγκλήματα της δήλωσης ψευδούς εγγράφων (για να πάρει τα δάνεια) και συνεχούς αναξιόχρεου. Ο συνήγορος υπεράσπισης βάσισε την υπόθεση του στο γεγονός ότι η φυλάκιση για απλήρωτα χρέη έχει καταργηθεί στην Ισπανία. Ο Ντουράν απάντησε ότι "Δεν πιστεύω ότι το δικαστικό σώμα έχει δικαίωμα να δικάσει" λόγο του μη ενδιαφέροντος τους να αντιδράσουν στους οικονομικούς κερδοσκόπους που έφεραν μεγάλη δυστυχία για μεγάλο μέρος του Ευρωπαϊκού πληθυσμού και λόγο των αλλαγών του Σεπτεμβρίου του 2011 στο Ισπανικό σύνταγμα που κάνουν απόλυτη προτεραιότητα την αποπληρωμή των χρεών της χώρας. Επίσης υποστήριξε ότι οι δράσεις του είναι δράσεις για κοινωνική δικαιοσύνη, μια προσπάθεια να απαντήσει με ένα μικρό τρόπο στις αδικίες που γίνονται από αυτούς που είναι στην εξουσία. Ο Ντουράν συμμετείχε στη καμπάνια "Κοιτάξτε για τη κατάργηση του χρέους" "Look for the abolition of debt" 1999/2000, το "Παγκόσμιο Κίνημα Αντίστασης" "Global Resistance Movement" (2000/2002) την "Καμπάνια εναντίον της Παγκόσμια Τράπεζας", "Campaign Against the World Bank"(2001) και τη "Καμπάνια εναντίων της Ευρώπης του Κεφαλαίου" "Campaign Against the Europe of Capital"(2002). Τον Απρίλιο του 2010, ο Ντουράν ξεκίνησε να προωθεί την CiC σαν ένα πρακτικό παράδειγμα των αξιών που περιγράφονταν στο "We Can! Live without Capitalism". To 2011 ο συνεταιρισμός ανέλαβε την ευθύνη για ένα πρώην βιομηχανικό κτιριακό συγκρότημα, με το όραμα να το μετατρέψει σε ένα κέντρο περιβαλλοντολογικών δράσεων. Το 2014 ο Ντουράν ξεκίνησε τη δημιουργία ενός οικιακού οικοσυστήματος που θα ήταν το το μελλοντικό FairCoop και του συνυφασμένου κρυπτονομίσματος FairCoin. Ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου που είχε προγραμματιστεί για τις 12 Φεβρουαρίου 2013, ο Duran αποφάσισε να εγκαταλείψει τη χώρα αντί να δικαστεί στην Ισπανία.«Δεν βλέπω νομιμότητα σε ένα δικαστικό σύστημα που βασίζεται στην εξουσία, γιατί δεν αναγνωρίζω την εξουσία του». Ο εισαγγελέας και 16 τραπεζικά ιδρύματα ζήτησαν ποινή φυλάκισης 8 ετών.
|
Ο Ενρίκ Ντουράν Γιράλτ (ισπανικά: Enric Duran Giralt), (Βαρκελώνη, 23 Απριλίου 1976) γνωστός και σαν Ρομπέν των Τραπεζών, είναι Καταλανός αντικαπιταλιστής ακτιβιστής. Στις 17 Σεπτεμβρίου του 2008 ανακοίνωσε δημοσίως ότι είχε "ληστέψει" από αρκετές δεκάδες Ισπανικές τράπεζες περίπου μισό εκατομμύριο ευρώ σαν μέρος μιας πολιτικής δράσης να αποκηρύξει αυτό που ονομάζει το κυρίαρχο καπιταλιστικό σύστημα. Από το 2006 έως το 2008, ο Ντουράν πήρε 68 εμπορικά και προσωπικά δάνεια από 39 τράπεζες χωρίς εγγυήσεις ή ενέχυρα. Δεν είχε τη πρόθεση να αποπληρώσει τα χρέη και χρησιμοποίησε τα χρήματα για να χρηματοδοτήσει διάφορα αντικαπιταλιστικά κινήματα. Το 2008, ο Ντουράν δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο "Έχω ληστέψει 492.000 ευρώ από αυτούς που μας ληστεύουν περισσότερο, για να τους αποκηρύξω και να χτίσουμε εναλλακτικές για τη κοινωνία" και ένα βίντεο, όπου εξηγεί πώς το έκανε και ότι έφυγε από την Ισπανία για να δει τις αντιδράσεις και να σκεφτεί την επόμενη του κίνηση. Αυτό δημοσιεύτηκε και στο ελεύθερο περιοδικό Crisis (Κρίση), στα Καταλανικά, όπου 200.000 αντίτυπα τυπώθηκαν και διανεμήθηκαν από εθελοντές σε όλη τη Καταλονία. Μια δεύτερη εφημερίδα "We can! Live Without Capitalism" (Μπορούμε να ζήσουμε! Χωρίς Καπιταλισμό) διανεμήθηκε στις 17 Μαρτίου του 2009 και μια 3η "We" (Εμείς) στις 17 Σεπτεμβρίου του 2009.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CF%81%CE%AF%CE%BA_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BD
|
Ακουστική κιθάρα
|
Οι Gitterns, μια μικρή κιθάρα, ήταν τα πρώτα μικρά όργανα κιθάρας που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα με στρογγυλή πλάτη όπως αυτή ενός λαούτου. Οι σύγχρονες κιθάρες δεν είχαν δει μέχρι την εποχή της Αναγέννησης όπου το σώμα και το μέγεθος άρχισαν να παίρνουν σχήμα κιθάρας. Τα πρώτα έγχορδα όργανα που σχετίζονται με την κιθάρα και τη δομή της, όπου είναι ευρέως γνωστά ως vihuelas μέσα στην ισπανική μουσική κουλτούρα. Τα Vihuelas ήταν όργανα χορδών που εμφανίζονταν συνήθως στον 16ο αιώνα κατά την Αναγέννηση. Αργότερα, οι Ισπανοί συγγραφείς διακρίθηκαν σε δύο κατηγορίες vihuelas. Το vihuela de arco ήταν ένα όργανο που μιμούσε το βιολί, και το vihuela de penola έπαιζε με plectrum ή με το χέρι. Όταν παίχτηκε με το χέρι ήταν γνωστό ως vihuela de mano. Η Vihuela de mano μοιράστηκε ακραίες ομοιότητες με την κιθάρα της Αναγέννησης καθώς χρησιμοποίησε κίνηση χεριών στην ηχητική τρύπα ή στο ηχητικό θάλαμο του οργάνου για να δημιουργήσει μουσική.Η πραγματική παραγωγή κιθάρων ξεκίνησε στη Γαλλία, όπου η δημοτικότητα και η παραγωγή άρχισαν αρχικά να αυξάνονται με μεγάλες ποσότητες. Η Ισπανία έγινε η πατρίδα της κιθάρας, αλλά υπάρχουν πολύ λίγες πληροφορίες για τους πρώτους δημιουργούς εκεί, σε αντίθεση με τη Γαλλία, όπου πολλοί εφευρέτες και καλλιτέχνες ξεκίνησαν για πρώτη φορά την υπερπαραγωγή αυτών των οργάνων και της μουσικής τους. Η παραγωγή έγινε τόσο μεγάλη που πρώιμοι διάσημοι δημιουργοί, όπως ο Gaspard Duyffooprucgar's (κατακευαστής χορδών), πωλούνταν ως αντίγραφα από άλλους κατασκευαστές κιθάρων στη Λυών. Η Benoist Lejeune, κιθαριστής, προσέφερε και διέθεσε αντίγραφα κιθάρας των οργάνων του Duyffoprucgar και αργότερα φυλακίστηκε επειδή χρησιμοποίησε το σήμα και το έργο του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η παραγωγή αυξανόταν εντυπωσιακά, αλλά δεν ήταν μέχρι που οι Robert και Claude Denis εμφανίστηκαν υπερπαραγωγή της πρώιμης Αναγέννησης κιθάρας στο Παρίσι της Γαλλίας. Ως πατέρας και γιος, ο Robert και ο Claude παρήγαγαν εκατοντάδες κιθάρες που αύξησαν σημαντικά τη δημοτικότητα του οργάνου. Λόγω αυτών και των μεγάλων εφευρετών κιθάρων αυτής της εποχής, η λέξη guiterne μετατοπίστηκε σταδιακά στις κιθάρες κατά τον δέκατο έκτο και δέκατο έβδομο αιώνα.Μέχρι το 1790 δημιουργήθηκαν μόνο κιθάρες vihuela με έξι σειρές (6 ζεύγη χορδών) και έγιναν ο κύριος τύπος κι μοντέλο κιθάρας που χρησιμοποιείται στην Ισπανία. Οι περισσότερες από τις παλαιότερες κιθάρες των 5 καναλιών εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούνται, αλλά επίσης τροποποιήθηκαν σε ακουστική κιθάρα έξι αυλακώσεων. Το βιβλίο του Fernando Ferandiere Arte de tocar la guitarra espanola por musica (Μαδρίτη, 1799) περιγράφει την τυποποιημένη ισπανική κιθάρα από την εποχή του ως όργανο με δεκαεπτά τραγούδια και έξι μαθήματα με τις δύο πρώτες χορδές «εντέρου» συντονισμένες σε μια ονομάζουσα τερκέρα και συντονισμό που ονομάζεται στο «G» των δύο χορδών. Η ακουστική κιθάρα αυτή τη στιγμή άρχισε να παίρνει το σχήμα της με ακραίες ομοιότητες με την ακουστική κιθάρα σήμερα, με εξαίρεση τις κροσσές που αργότερα απομακρύνθηκαν για μονές χορδές αντί για ζευγάρια. Μέχρι τον 19ο αιώνα, οι πολύκλωνες, όπου εξελίχθηκαν σε 6 μονόκλωνες μορφές παρόμοιες με αυτές της κιθάρας σήμερα. Είχε εξελιχθεί στη σύγχρονη εμφάνιση εκτός από το μέγεθος, διατηρώντας ένα μικρότερο πλαίσιο. Το soundboard της ακουστικής κιθάρας ή η κορυφή έχει επίσης ισχυρή επίδραση στην ένταση της κιθάρας. Το ξύλο που είναι καλό στο να μεταδίδει ήχο, όπως η ερυθρελάτη, χρησιμοποιείται συνήθως για το soundboard. Δεν υπάρχει ενίσχυση στην διαδικασία αυτή, επειδή δεν προστίθεται εξωτερική ενέργεια για να αυξήσει την ένταση του ήχου (όπως θα συνέβαινε με έναν ηλεκτρονικό ενισχυτή) . Όλη η ενέργεια παρέχεται από την αποκόλληση της χορδής. Αλλά χωρίς ένα soundboard, η χορδή απλά θα "κοπεί" στον αέρα χωρίς να το μετακινεί πολύ. Ο ηχητικός πίνακας αυξάνει την επιφάνεια της δονητικής περιοχής σε μια διαδικασία που ονομάζεται αντιστοίχιση μηχανικής σύνθετης αντίστασης. Ο ηχητικός πίνακας μπορεί να κινήσει τον αέρα πολύ πιο εύκολα από τη χορδή μόνο, επειδή είναι μεγάλο και επίπεδο. Αυτό αυξάνει την αποτελεσματικότητα της μεταφοράς ενέργειας ολόκληρου του συστήματος και εκπέμπεται πολύ πιο δυνατός ήχος. Κλασσική κιθάρα Ηλεκτρική κιθάρα
|
Ακουστική κιθάρα λέγεται η κιθάρα η οποία για την παραγωγή ήχου χρησιμοποιεί μόνον ακουστικές μεθόδους, εν αντιθέσει με την ηλεκτρική κιθάρα, της οποίας ο ήχος παράγεται μέσω ηλεκτρονικής ενίσχυσης. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία ακουστικών κιθάρων και υποκατηγορίες, κυρίως ανάλογα των χορδών (νάιλον ή μεταλλικών). Ως είδος προήλθε από την κλασική κιθάρα. Με αυτήν παίζεται κυρίως σύγχρονη μουσική (ποπ,ροκ -διάφορα είδη- κ.λπ.). Βρίσκεται συνήθως σε μέγεθος 4/4(τέσσερα τέταρτα). Τώρα πια υπάρχει σε διάφορα χρώματα. Ως πλήκτρα μπορούν να χρησιμοποιηθούν πολλών ειδών πένες ή τα δάκτυλα, εφ' όσον οι χορδές είναι αρκετά μαλακές. Οι μαλακές χορδές χρησιμοποιούνται συνήθως στις ηλεκτρικές κιθάρες. Η κύρια πηγή του ήχου σε μια ακουστική κιθάρα είναι η χορδή, η οποία απομακρύνεται ή χτυπιέται με το δάκτυλο ή με μια πενα. Η χορδή δονείται με την απαραίτητη συχνότητα και δημιουργεί επίσης πολλές αρμονικές σε διάφορες διαφορετικές συχνότητες. Οι παραγόμενες συχνότητες μπορεί να εξαρτώνται από το μήκος, τη μάζα και την ένταση. Η συμβολοσειρά προκαλεί τη δόνηση του ηχοσυστήματος και του ηχητικού κιβωτίου και, καθώς αυτά έχουν τις δικές τους αντηχές σε συγκεκριμένες συχνότητες, ενισχύουν μερικές σειρές αρμονικών πιο έντονα από άλλες, επηρεάζοντας έτσι το στύλο που παράγεται από το όργανο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%B9%CE%B8%CE%AC%CF%81%CE%B1
|
Twilight of the Gods
|
Μετά την κυκλοφορία του "Hammerheart", οι Bathory είχαν αφήσει στο παρελθόν την εποχή των black metal ηχογραφήσεων τους. Το συγκεκριμένο άλμπουμ περιστρέφεται γύρω από επικά θέματα, στο ύφος του προκατόχου του, αλλά με ακόμη περισσότερη μελαγχολία και με μεγαλύτερη μουσική ποικιλία σε σχέση με τα απλούστερα, πρώτα άλμπουμ του συγκροτήματος. Το "Twilight of the Gods" προοριζόταν να είναι ο τελευταίος δίσκος του συγκροτήματος, κάτι που αναιρέθηκε τρία χρόνια αργότερα με την κυκλοφορία του "Octagon". Ο δίσκος ξεκινάει με μία τριλογία κομματιών η οποία στην επανέκδοση του άλμπουμ έφερε τον τίτλο "Prologue - Twilight of the Gods - Epilogue / Through Blood by Thunder / Blood and Iron". Το "Twilight of the Gods" ανοίγει τον δίσκο με ήχους του άνεμου και μία απόμακρη ηλεκτρική κιθάρα στο ύφος του προηγούμενου τους άλμπουμ, "Hammerheart". Τα συναισθήματα εναλλάσσονται από τη νοσταλγία στην επιθετικότητα και τα ακραία, αλλά καθαρά πλέον, φωνητικά του Quorthon να χαρακτηρίζουν τον ήχο των Bathory. Το πρώτο τραγούδι διαρκεί 14 λεπτά και συνεχίζει με το "Through Blood by Thunder", του οποίου η ήρεμη κιθαριστική εισαγωγή εξελίσσεται σε ένα σκοτεινό και βαρύ κομμάτι με αργό ρυθμό. Αυτό είναι το συντομότερο κομμάτι της τριλογίας με διάρκεια που ξεπερνάει τα έξι λεπτά, πριν ξεκινήσει το τρίτο και τελευταίο μέρος με τίτλο "Blood and Iron". Το κομμάτι αυτό περιέχει μία δίλεπτη ακουστική εισαγωγή, η οποία εξελίσσεται σε ένα αργό και ρυθμικό heavy metal τραγούδι όταν ξεκινούν τα υπόλοιπα όργανα. Οι στίχοι της τριλογίας μιλούν για την ιστορία ενός άντρα ο οποίος ακολουθεί τη θρησκεία των προγόνων του εν αντιθέσει με τη θρησκεία που επικράτησε δια της βίας. Ο Quorthon έδωσε έμφαση στην ικανότητα του ανθρώπου να ακολουθεί τη δική του θέληση χωρίς να περιορίζεται από τις επικρατούσες απόψεις της κοινωνίας.Ακολουθεί το "Under the Runes", το οποίο για άλλη μια φορά αναμειγνύει την ακουστική με την ηλεκτρική κιθάρα με μία τάση ρετρό για το heavy metal της δεκαετίας του '80. Το "To Enter Your Mountain" έχει φολκ στοιχεία και αργό ρυθμό, ενώ το "Bond of Blood" έχει ένα doom/επικό ήχο. Ο δίσκος ολοκληρώνεται με το "Hammerheart", του οποίου η μελωδία προέρχεται από το έργο "Οι Πλανήτες" του Γκούσταβ Χολστ, ιδιαίτερα από το τέταρτο μέρος με τίτλο "Ζευς". Τα φωνητικά είναι βαρύτονα οπερετικά, με ορχηστρική μουσική να συνοδεύει, ενώ οι στίχοι αναφέρονται στα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο Quorthon εκ γενετής και στους ανθρώπους που τον στήριξαν. 1. Twilight of the Gods (Quorthon) - 14:022. Through Blood by Thunder (Quorthon) - 6:153. Blood and Iron (Quorthon) - 10:254. Under the Runes (Quorthon) - 5:595. To Enter Your Mountain (Quorthon) - 7:376. Bond of Blood (Quorthon) - 7:357. Hammerheart (Quorthon) - 4:57 Το "Twilight of the Gods" ηχογραφήθηκε αποκλειστικά από τον Quorthon, ο οποίος έπαιξε μπάσο, κιθάρα, τύμπανα και τραγούδησε όλα τα κομμάτια του άλμπουμ. Twilight of the Gods - Bathory | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Bathoy - History archive - Bathory Bathory - Twilight of the Gods - Reviews - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
|
Twilight of the Gods είναι ο τίτλος του έκτου στούντιο άλμπουμ του σουηδικού metal συγκροτήματος Bathory, το οποίο κυκλοφόρησε στις 29 Ιουνίου του 1991 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Black Mark Records".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Twilight_of_the_Gods
|
Ρόγιαλ Εντζινίρς
|
Η ομάδα ιδρύθηκε το 1863, υπό την ηγεσία του ταγματάρχη Φράνσις Μάριντιν. Ο Σερ Φρέντερικ Γουόλ, ο οποίος ήταν ο γραμματέας της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Αγγλίας την περίοδο 1895–1934, αναφέρει στα απομνημονεύματα του ότι το συνδιασμένο παιχνίδι χρησιμοποιήθηκε αρχικά από την Ρόγιαλ Εντζινίρς στις αρχές της δεκαετίας του 1870. Ο Wall αναφέρει ότι οι «Σκαπανείς κινούνταν σε αρμονία» και έδειξαν τα πλεονεκτήματα του συνδυασμού σε σχέση με το παλιό στυλ του ατομικού παιχνιδιού. Στις 7 Νοεμβρίου 2012, η Ρόγιαλ Εντζινίρς έπαιξε εναντίον της Γουόντερερς, σε ένα ριμέικ του τελικού του 1872 (πρώτος τελικός κυπέλλου Αγγλίας), στο στάδιο Δι Όβαλ. Σε αντίθεση με τον πραγματικό αγώνα, οι Σκαπανείς κέρδισαν με μεγάλη διαφορά (7-1). Κύπελλο ΑγγλίαςΚυπελλούχος (1): 1875 Φιναλίστ (3): 1872, 1874, 1878Κύπελλο Ερασιτεχνών ΑγγλίαςΚυπελλούχος (1): 1908 Οι ακόλουθοι οκτώ παίκτες έχουν αγωνιστεί με τα χρώματα της εθνικής Αγγλίας και της εθνικής Σκωτίας αντίστοιχα, ενώ υπάρχει αναφορά γι' αυτούς στα βιβλία της Ρόγιαλ Εντζινίρς Α.Φ.Κ. (με τον αριθμό των συμμετοχών που είναι εγγεγραμένες στην Ρόγιαλ Εντζινίρς Α.Φ.Κ.): Χόρας Μπάρνετ (1 συμμετοχή) Άλφρεντ Γκούντγουιν (1 συμμετοχή) Χέρμπερτ Ρόουσον (1 συμμετοχή) Μπρους Ράσελ (1 συμμετοχή) Πέλαμ βον Ντόνοπ (2 συμμετοχές) Σέσιλ Γουίνγκφιλντ-Στράτφορντ (1 συμμετοχή) Τζον Έντουαρντ Μπλάκμπερν (1 συμμετοχή) Χένρι Ρένι-Τέιλιουρ (1 συμμετοχή) Ιστοσελίδα Ρόγιαλ Εντζινίρς Μουσείο Ρόγιαλ Εντζινίρς
|
Η Ρόγιαλ Εντζινίρς (αγγλικά: Royal Engineers) είναι μία ποδοσφαιρική ομάδα που εκπροσωπεί το βασιλικό σώμα μηχανικών, τους σκαπανείς του βρετανικού στρατού. Τη δεκαετία του 1870 ήταν μια από τις πιο δυνατές ομάδες στο αγγλικό ποδόσφαιρο, κερδίζοντας το Κύπελλο Αγγλίας το 1875. Επίσης, ήταν άλλες 3 φορές φιναλίστ της διοργάνωσης. Οι Μηχανικοί ήταν οι πρώτοι που αγωνίζονταν σε «παιχνίδι συνδυασμού» (combination game), όπου οι ποδοσφαιριστές περνούσαν την μπάλα ο ένας στον άλλον, αντί να κλωτσάνε μπροστά και να κυνηγούν τη μπάλα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BB_%CE%95%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CF%81%CF%82
|
Στέτσακ
|
Χρησιμοποιήθηκαν δύο μορφές για τη δημιουργία των Στέτστσι: πλάκες, οι οποίες βρίσκονται και σε άλλες περιοχές της Ευρώπης, καθώς και όρθια μπλοκ κυρίως στη Βοσνία.Σχεδόν 6.000 τέτοια στέτσακ απεικονίζουν ανθρώπινες μορφές. Συχνά, εμφανίζονται σκηνές από την καθημερινή ζωή, το κυνήγι, διάφορα σύμβολα όπως σταυροί και μισοφέγγαρα και άλλα πράγματα. Σε περίπου 400 στέτσακ υπάρχουν επιγραφές, κυρίως σε κυριλλικό, αλλά και κάποιες σε γλαγολιτικό ή λατινικό αλφάβητο. Μια τέτοια γράφει "Σε παρακαλώ μην με ενοχλείς, ήμουν σαν εσένα και θα είσαι σαν εμένα." Δεδομένου ότι η περιοχή διανομής των στέτστσι συμπίπτει με την εδαφική έκταση της Βοσνιακής Εκκλησίας η οποία έχει συνδεθεί με τους Βογόμιλους, αποκαλούνται και επιτύμβιες στύλες των Βογόμιλων. Ωστόσο σήμερα η γενική θεώρηση είναι ότι οι πέτρες δεν είναι απομεινάρια της μεσαιωνικής θρησκευτικής κοινότητας των Βογόμιλων, αλλά συνηθισμένες ταφόπλακες των μελών της Βοσνιακής Εκκλησίας. Μερικά στέτστσι υποδεικνύουν πιθανά υπολείμματα τοπικών ειδωλολατρικών λατρειών και τελετουργιών στα μοτίβα τους. Ήταν συνήθης παράδοση στους Βόσνιους, Καθολικούς και Ορθόδοξους ακολούθους, και μερικές φορές συνδέονται με τον βλάχικο, ή τον κροατικό πληθυσμό της περιοχής, αλλά η πρωτότυπη εθνοθρησκευτική σύνδεση των στέτσακ είναι ακόμα άγνωστη. Εξετάζεται ότι ίσως τα Στέτσακ είναι πολιτιστική κληρονομιά των Μαυροβλάχων, εθνότητας ρομανικής καταγωγής. Alojz Benac: Radimlja (Srednjevjekovni nadgrobni spomenici Bosne i Hercegovine, Sveska I). Izdanje zemaljskog museja, Sarajevo 1950. Alojz Benac: Široki Brijeg (Srednjevjekovni nadgrobni spomenici Bosne i Hercegovine, Sveska III). Izdanje zemaljskog museja, Sarajevo 1952. Marian Wenzel: Bosnian and Herzegovinian thombstones : who made them and why. In: Südost-Forschungen. Nr. 21. München 1962, S. 102–143. O. Bihalji-Merin und A. Benac: Steine der Bogomilen. Wien/München 1964. Marian Wenzel: Ornamental motifs on thombstones from medieval Bosnia and surrounding regions. Verlag „Veselin Masleša“, Sarajevo 1965. Ragib Lubovac Čelebija: Stećci bosanski stil, Izdavač „Šahinpašić“, Sarajevo 2016, ISBN 978-9958-41-667-5.
|
Το Στέτσακ (βοσνιακά: Stećak, από την παλαιότερη σερβοκροατική μορφή stojećak, που προέρχεται από το αρχαίο σλαβικό ρήμα stojati = στέκομαι όρθιος), πληθυντικός στέτστσι, είναι μεσαιωνικές ταφόπλακες συγκεκριμένου σχήματος. Βρίσκονται κατά κύριο λόγο στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, ενώ αρκετές τέτοιες εντοπίζονται στη Δαλματία και σπανιότερα σε κοντινές με τη Βοσνία περιοχές της Σερβίας και του Μαυροβουνίου.Περισσότερες από 60.000 ταφόπλακες έχουν βρεθεί στην περιοχή. Εμφανίστηκαν τον 12ο αιώνα, επεκτάθηκαν τον 13ο αιώνα και άκμασαν τον 14ο και 15ο αιώνα, αλλά σταμάτησαν να χρησιμοποιούνται από τις αρχές του 16ο αιώνα με την οθωμανική κατάκτηση της Βοσνίας και τον επακόλουθο εξισλαμισμό των Βοσνίων. Περίπου 60.000 στέτστσι βρίσκονται στα εδάφη της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, ενώ τα υπόλοιπα δέκα χιλιάδες βρίσκονται σε περιοχές της Κροατίας (4.400), του Μαυροβουνίου (3.500) και της Σερβίας (2.100), σε πάνω από 3.300 χώρους. Ωστόσο πάνω από το 90% αυτών είναι σε κακή κατάσταση.Στην Ερζεγοβίνη υπάρχουν πολλές τέτοιες ταφόπλακες κοντά στο Στόλατς (νεκροταφείο Ράντιμλια), η οποία είναι μια από τις καλύτερα διατηρημένες συλλογές στέτστσι, ενώ πάρα πολλά στέτσακ εντοπίζονται γύρω από τη λίμνη Μπλίντινιε και στην περιοχή του Γκάτσκο. Στις 15 Ιουλίου 2016 τα Στέτσακ έγιναν μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο, συμπεριλαμβάνοντας 4.000 ταφόπλακες από 28 νεκρόπολεις, εκ των οποίων 22 είναι στη Βοσνία, 2 από την Κροατία, 3 από το Μαυροβούνιο και 3 από τη Σερβία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BA
|
Girlschool
|
Οι Girlschool σχηματίστηκαν το 1977 με την ονομασία Painted Lady, από την κιθαρίστρια και τραγουδίστρια Κιμ ΜακΌλιφ, την μπασίστρια Ίνιντ Ουίλιαμς, τη ντράμερ Βαλ Λόιντ και την κιθαρίστρια Ντίρντρε Κάρτραϊτ, δίνοντας την πρώτη τους συναυλία στην παμπ "Two Brewers" του Κλάπχαμ. Μετά την ένταξη της κιθαρίστριας Κέλι Τζόνσον και της ντράμερ Ντενίζ Ντούφορτ, άλλαξαν το όνομα τους σε Girlschool, επηρεασμένες από το ομώνυμο κομμάτι των Wings του Πωλ ΜακΚάρτνεϋ. Τον Δεκέμβριο του 1978, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ, "Take It All Away", μέσω της "City Records" και στις αρχές της επόμενης χρονιάς περιόδευσαν μαζί με τους Motörhead. Στη συνέχεια, υπέγραψαν συμβόλαιο συνεργασίας με την "Bronze Records" και κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο-άλμπουμ τους με τίτλο "Demolition", στις 30 Ιουνίου 1980, με τα κομμάτια "Emergency", "Nothing To Lose" και τη διασκευή στο "Race With The Devil" των Gun να αποτελούν τα σινγκλ του δίσκου. Ο δίσκος έφθασε στο # 28 των βρετανικών τσαρτ και για την προώθηση του, το συγκρότημα περιόδευσε μαζί με τους Uriah Heep και στη συνέχεια με τους Black Sabbath. Επίσης, στις 26 Ιανουαρίου 1981 έπαιξαν τέσσερα τραγούδια στο "Richard Skinner show" του "Radio One". Τον Φεβρουάριο του 1981, συνεργάστηκαν με τους Motörhead για την κυκλοφορία του ΕΡ "St. Valentine's Day Massacre", το οποίο ανέβηκε στην πέμπτη θέση των τσαρτ της πατρίδας τους και στις 19 Φεβρουαρίου τα δύο συγκροτήματα έπαιξαν το κομμάτι "Please Don't Touch" για την τηλεοπτική εκπομπή "Top of the Pops" του BBC.Η επιτυχία των Girlschool έφθασε στο απόγειο της με το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος, "Hit and Run", το οποίο έφθασε στο # 5 των βρετανικών τσαρτ και βραβεύθηκε ως χρυσό στον Καναδά. Το ομώνυμο κομμάτι έφθασε στο # 32 των τσαρτ των σινγκλ και αυτός ο δίσκος ήταν ο μοναδικός των Girlschool που μπήκε στους καταλόγους επιτυχιών του Billboard στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν κυκλοφόρησε εκεί το 1982 μέσω της Bronze Records, περιέχοντας κομμάτια και από το "Demolition". Στην περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ, η Κιμ ΜακΌλιφ έπαθε ηλεκτροπληξία από το μικρόφωνο της, στην εμφάνιση τους στη Δανία με support από τους Mercyful Fate. Μετά το τέλος της συναυλίας, ο τραγουδιστής King Diamond, θέλοντας να εκμεταλλευτεί τη δημοσιότητα του θέματος, ζήτησε δημόσια συγγνώμη γιατί κάλεσε τον δαίμονα που της προκάλεσε το ατύχημα. Μετά την ανάρρωση της τραγουδίστριας, οι Girlschool περιόδευσαν στην Ιαπωνία και στη συνέχεια στην Ευρώπη, ανοίγοντας τις εμφανίσεις των Rainbow. Το τρίτο τους άλμπουμ με τίτλο "Screaming Blue Murder" κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1982 σε παραγωγή του Νάιτζελ Γκρέι και ήταν το τελευταίο που ηχογράφησε η Ίνιντ Ουίλιαμς πριν αποχωρήσει για να σχηματίσει τους Framed, δίνοντας τη θέση της στην Τζιλ Γουέστον. Ο δίσκος έφθασε στο # 27 στην πατρίδα του συγκροτήματος, όπου περιόδευσαν ως πρώτο όνομα. Ακολούθησε το "Play Dirty" στα τέλη του 1983, με πιο εμπορικό ήχο που απευθυνόταν στο αμερικάνικο κοινό. Περιείχε μία διασκευή στο "20th Century Boy" των T. Rex και για την προώθηση του έπαιξαν στο Γουέμπλεϊ μαζί με τους ZZ Top και περιόδευσαν στη Βόρεια Αμερική με τους Quiet Riot και τους Blue Öyster Cult. Παρ' όλα αυτά, το άλμπουμ δεν κατάφερε να πλησιάσει την επιτυχία των προκατόχων του, φθάνοντας μόλις στην 66η θέση των τσαρτ της Μεγάλης Βρετανίας. Το 1984, η Κέλι Τζόνσον αποχώρησε δίνοντας τη θέση της στην Αυστραλιανή Κρις Μπονάτσι για την κιθάρα και την Τζάκι Μπόντιμιντ για τα φωνητικά, ενώ το συγκρότημα περιόδευσε σε όλο τον κόσμο, μαζί με τους Motörhead. Αυτή η σύνθεση ηχογράφησε το άλμπουμ "Running Wild', το οποίο περιείχε τη διασκευή στο "Do You Love Me" των Kiss. Κατά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, άνοιγαν τις εμφανίσεις των Deep Purple στις Ηνωμένες Πολιτείες και των Blue Öyster Cult στη Μεγάλη Βρετανία. Παρ' όλα αυτά, στα τέλη του 1985 η Μπόντιμιντ αποχώρησε αφήνοντας και πάλι την Κιμ ΜακΌλιφ ως μοναδική τραγουδίστρια του συγκροτήματος. Το 1986, υπέγραψαν στην "GWR Records" και ως κουαρτέτο πλέον, κυκλοφόρησαν το σινγκλ "I'm the Leader of the Gang (I Am)", μία διασκευή στο κομμάτι του Γκάρι Γκλίτερ από το 1973, με γκεστ συμμετοχή από τον ίδιο τον Γκλίτερ. Το συγκρότημα περιόδευσε στην Ευρώπη και ηχογράφησε το άλμπουμ "Nightmare at Maple Cross", όπου επέστρεψαν στο μουσικό ύφος του "Hit and Run". Η Γουέστον αποχώρησε, με την Τρέισι Λαμπ να την αντικαθιστά. Η νέα σύνθεση ηχογράφησε το άλμπουμ "Take a Bite", χωρίς να καταφέρει να μπει στους καταλόγους επιτυχιών στη Βρετανία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες.Το 1990, περιόδευσαν στην Ισπανία και με την Ίνιντ Ουίλιαμς να επιστρέφει και την Τόγια Γουίλκοξ να αναλαμβάνει τα φωνητικά, συνέχισαν με την ονομασία She Devils. Το όνομα τους άλλαξε και πάλι την επόμενη χρονιά σε Strange Girls, με τη Λίντι Γκαλέ να αναλαμβάνει τα τύμπανα του συγκροτήματος.Το 1992, ως Girlschool και πάλι, με τη σύνθεση των ΜακΌλιφ, Ντούφορτ και Μπονάτσι να συμπληρώνει η μπασίστρια Τζάκι Καρέρα, κυκλοφόρησαν τον δίσκο "Girlschool", με την Τρέισι Λαμπ να γίνεται προσωρινό μέλος του συγκροτήματος όταν η Καρέρα αποχώρησε λίγο πριν έναρξη της αμερικάνικης περιοδείας τους. Η σύνθεση αυτή περιόδευσε και στο Ισραήλ, πριν επιστρέψει η Κέλι Τζόνσον στη θέση της Μπονάτσι και στις αρχές του 1995 περιοδεύσουν ανοίγοντας τις εμφανίσεις των Saxon στη Μεγάλη Βρετανία και ηχογραφώντας ζωντανά το άλμπουμ "Girlschool Live". Στα τέλη του 1998, το συγκρότημα επέστρεψε στην ενεργό δράση και τον Αύγουστο του 1999 εμφανίστηκε στο φεστιβάλ "Wacken Open Air" της Γερμανίας. Το 1999 αποχώρησε η Τζόνσον και το 2000 η Λαμπ, με τις Τζάκι Τσέιμπερς και Ίνιντ Ουίλιαμς, αντίστοιχα, να τις αντικαθιστούν.Τον Ιανουάριο του 2002, κυκλοφόρησαν το "21st Anniversary: Not That Innocent", με τραγούδια ηχογραφημένα τρία χρόνια νωρίτερα, από την προηγούμενη σύνθεση του σχήματος, εκτός από τα κομμάτια "Coming Your Way" και "Innocent" που ήταν νέες ηχογραφήσεις.Το 2003, συμμετείχαν στη συλλογή "The Second Wave: 25 Years of NWOBHM" μαζί με τους Oliver/Dawson Saxon και τους Tygers of Pan Tang, περιοδεύοντας με τους τελευταίους και τον Πολ Ντι Άνο για την προώθηση του. Ακολούθησε η επανέκδοση των πρώτων τεσσάρων άλμπουμ τους, μετά από την οποία κυκλοφόρησαν τον δίσκο "Believe", τον Ιούλιο του 2004. Την επόμενη χρονιά, περιόδευσαν μαζί με τις Vixen και στα τέλη του 2005 με τους Motörhead, για τον εορτασμό των τριάντα χρόνων τους.Στις 15 Ιουλίου 2007, η Κέλι Τζόνσον πέθανε λόγω καρκίνου της σπονδυλικής στήλης, μετά από έξι χρόνια θεραπειών. Οι Girlschool έπαιξαν μία συναυλία αφιερωμένη στην πρώην συνάδελφο τους στο "Soho Revue Bar" του Λονδίνου, στις 20 Αυγούστου 2007.Τον Οκτώβριο του 2008, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "Legacy", γιορτάζοντας τα τριάντα χρόνια ύπαρξης τους με γκεστ συμμετοχές από μέλη των Twisted Sister, Whitesnake, Motörhead, Dio και Black Sabbath. Ακολούθησε η επανηχογράφηση του "Hit and Run" με τίτλο "Hit and Run – Revisited", η οποία κυκλοφόρησε στις 26 Σεπτεμβρίου 2011. Το συγκρότημα περιόδευσε στην Ευρώπη και τη Νότια Αμερική το 2012 και στην Ιαπωνία το 2013. Η μπάντα κατέγραψε το τελευταίο της άλμπουμ με την Ίνιντ Ουίλιαμς, "Guilty as Sin", που κυκλοφόρησε στις 13 Νοεμβρίου 2015. Στις 29 Ιανουαρίου 2019, ανακοινώθηκε ότι "oι Girlschool έχει χωρίσει τους τρόπους για άλλη μια φορά με τον μπασίστα Ίνιντ Ουίλιαμς" και ότι Τρέισι Λαμπ επέστρεψε αρχικά ως ζωντανός καλλιτέχνης και τελικά ως διάδοχός της. Στούντιο κυκλοφορίες Biography - Girlschool Girlschool | Music Biography, Streaming Radio and Discography Girlschool - Biography - Metal Storm Girlschool - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
|
Οι Girlschool είναι βρετανικό heavy metal συγκρότημα, το οποίο σχηματίστηκε το 1978 στο Λονδίνο και έχει τις ρίζες του στο New Wave of British Heavy Metal. Γνωστές για την πιο επιτυχημένη περίοδο τους στις αρχές της δεκαετίας του '80, συνεργάστηκαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα με τους Motörhead και είναι το μακροβιότερο γυναικείο συγκρότημα της σκληρής μουσικής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Girlschool
|
Αλοπεριδόλη
|
Η αλοπεριδόλη είναι κίτρινο κρυσταλλικό στερεό. Η κατά IUPAC ονομασία της είναι 4-[4-(p-χλωροφαινυλ)-4-υδροξυπιπεριδινο]-4'-φθοροβουτυροφαινόνη και ο μοριακός της τύπος C21H23ClFNO2. Το μοριακό της βάρος είναι 375,864 g/mol και το σημείο τήξεώς της 151,5oC. Η διαλυτότητά της στο νερό είναι χαμηλή (14 mg/L). Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της σχιζοφρένειας και περισσότερο για τη θεραπεία έντονων ψυχωτικών καταστάσεων και παραληρήματος. χρησιμοποιείται επίσης για τον έλεγχο συμπτωμάτων του συνδρόμου Tourette.
|
Η Αλοπεριδόλη (haloperidol) είναι ένα συμβατικό αντιψυχωσικό φάρμακο της κατηγορίας των βουτυροφαινονών. Αναπτύχθηκε το 1957 από την βελγική εταιρεία Janssen Pharmaceutica και υποβλήθηκε στις πρώτες κλινικές δοκιμές στο Βέλγιο, τον ίδιο χρόνο. Αφότου απορρίφθηκε από την αμερικανική εταιρεία Searle λόγω παρενεργειών, προωθήθηκε αργότερα στις ΗΠΑ από την McNeil Laboratories. Πωλείται με τα κατοχυρωμένα ονόματα Aloperidin, Bioperidolo, Brotopon, Dozic, Duraperidol (Γερμανία), Einalon S, Eukystol, Haldol, Halosten, Keselan, Linton, Peluces, Serenace, Serenase και Sigaperidol.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B4%CF%8C%CE%BB%CE%B7
|
Ομοσπονδιακό Εθνικό Συμβούλιο
|
Τα τελευταία 43 χρόνια, το FNC συζήτησε εκατοντάδες θέματα και συνέταξε νόμους που αφορούν τον λαό και την οικονομία της χώρας. Σύμφωνα με το Σύνταγμα,τα ομοσπονδιακά νομοσχέδια πρώτα πρέπει να περάσουν από το FNC για αναθεώρηση και συστάσεις. Σχέδια νόμων και τροποποιήσεις που συντάσσονται με τη βοήθεια εξειδικευμένων επιτροπών της βουλής παρουσιάζονται στο Συμβούλιο για συζήτηση και στη συνέχεια αποστέλλονται πίσω στο Υπουργικό Συμβούλιο για εξέταση και έγκριση. Καθ 'όλη τη διάρκεια της ιστορίας του, το Συμβούλιο έχει επηρεάσει την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για την κατάρτιση νόμων. Τα αρχικά σχέδια νόμων από το Υπουργικό Συμβούλιο τροποποιούνται από το Συμβούλιο για να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των πολιτών που εκπροσωπούν. Η σύνθεση του Ομοσπονδιακού Εθνικού Συμβουλίου ήταν η εξής. Οι μισοί εξελέγησαν και οι μισοί διορίστηκαν: 6.689 από περίπου 800.000 πολίτες της χώρας ήταν επιλέξιμοι να λάβουν μέρος στις εκλογές του 2006. Οι επιλέξιμοι επιλέχθηκαν από τους κυβερνήτες των εμιράτων. Στα τέλη του 2006, η μισή οργάνωση εκλέχθηκε . Οι εκλογές αυτές θεωρήθηκαν ως τα πρώτα βήματα προς μια δημοκρατία των Εμιράτων. Οι κοινοβουλευτικές εκλογές του 2011 είχαν ένα εκλογικό σώμα 129.274 μελών, σχεδόν 20 φορές μεγαλύτερο από το 2006. 35.877 ψηφοφόροι προσήλθαν στην κάλπη με ποσοστό συμμετοχής 27,75%. Συνολικά κατήλθαν στις εκλογές 468 υποψήφιοι, συμπεριλαμβανομένων 85 γυναικών. Το εκλογικό σώμα αυξήθηκε από 129.274 το 2011 σε 224.279 το 2015. 79.157 ψηφοφόροι ψήφισαν. Η προσέλευση αυξήθηκε από 27,25% σε 35,29%. Οι εκλογές του 2015 χρησιμοποίησαν σύστημα ενιαίας ψήφου (που σημαίνει ότι κάθε ψηφοφόρος ψήφισε μόνο έναν υποψήφιο στο εμιράτο του). Προηγουμένως, δόθηκε στους ψηφοφόρους η δυνατότητα να ψηφίσουν μέχρι και το ήμισυ του αριθμού των εδρών από τα αντίστοιχα εμιράτα. Οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι εκτός της χώρας είχαν το δικαίωμα να ψηφίσουν για πρώτη φορά το 2015. Επίσημος ιστότοπος
|
Το Ομοσπονδιακό Εθνικό Συμβούλιο (FNC) ( αραβικά: المجلس الوطني الإتحادي , al-Majlis al-Watani al-Ittihadi ) είναι η ομοσπονδιακή αρχή των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων που σχηματίζεται για να αντιπροσωπεύει τον γενικό πληθυσμό των Εμιράτων. Η FNC αποτελείται από 40 μέλη με συμβουλευτικά καθήκοντα στο Σώμα του Νομοθετικού Συμβουλίου. Είκοσι μέλη εκλέγονται από τους πολίτες των ΗΑΕ μέσω ενός εκλεκτορικού κολεγίου, ενώ τα υπόλοιπα είκοσι διορίζονται από τους ηγεμόνες κάθε εμιράτου . Η αίθουσα συνεδριάσεων του FNC βρίσκεται στο Αμπού Ντάμπι, πρωτεύουσα των ΗΑΕ. Η Εθνική Εκλογική Επιτροπή (NEC) διεξάγει τις εκλογές και εξουσιοδοτείται να ορίσει τα μέλη του εκλογικού σώματος. Οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να επιλεγεί ως μέλος. Η NEC ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 2011 με συναίνεση του Ανώτατου Συμβουλίου των ΗΑΕ και προήδρευσε ο υπουργός Προεδρίας για θέματα του Ομοσπονδιακού Εθνικού Συμβουλίου. Η NEC έχει την εξουσία να φροντίζει για την εκλογή αντιπροσώπων από όλα τα εμιράτα των ΗΑΕ στο Ομοσπονδιακό Εθνικό Συμβούλιο (FNC).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF
|
Τόρνικε Σενγκέλια
|
Από το 2008 έως το 2010, ο Σενγκέλια έπαιξε για τη Βαλένθια Μπάσκετ, τόσο με την ομάδα ανδρών όσο και με την ομάδα νέων της. Το 2010, υπέγραψε με τη βελγική Σπιρού Σαρλερουά, ο οποίος αργότερα τον έδωσε δανεικό στην ΡΜΚ Πεπινστέρ για τη σεζόν 2010–11. Τον Αύγουστο του 2011, ανακοινώθηκε ότι θα έπαιζε για τη Σπιρού Σαρλερουά τη σεζόν 2011–12. Ο Σενγκέλια επιλέχθηκε με την 54η συνολική επιλογή στο NBA Ντραφτ του 2012 από τους Φιλαδέλφεια 76ερς. Αργότερα ανταλλάχθηκε στους Μπρούκλιν Νετς τη νύχτα του ντραφτ. Τον Ιούλιο του 2012, εντάχθηκε στους Νετς για το NBA Σάμερ Λιγκ του 2012. Σε 5 αγώνες είχε κατά μέσο όρο 10.2 πόντους και 3.6 ριμπάουντ ανά αγώνα.Στις 24 Ιουλίου 2012, ο Σενγκέλια υπέγραψε με τους Νετς. Κατά τη διάρκεια των 2 πρώτων σεζόν, έπαιξε πολλές φορές με τη θυγατρική της ομάδας στην NBA D-League, Σπρίνγκφιλντ Άρμορ. Στις 21 Ιανουαρίου 2014, ο Σενγκέλια ανταλλάχθηκε στους Σικάγο Μπουλς για τον Μαρκίς Τιγκ. Στις 14 Απριλίου 2014, αποδεσμεύθηκε από τους Μπουλς. Στις 21 Ιουνίου 2014, ο Σενγκέλια υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με τη Μπασκόνια.Την 1η Μαρτίου 2015, το ντέρμπι των Βάσκων εναντίον της Μπιλμπάο Μπάσκετ ολοκληρώθηκε με έναν καυγά όπου ο Ντέγιαν Τοντόροβιτς της Μπιλμπάο και αυτός αποβλήθηκαν, καθώς και δώδεκα παίκτες λόγω εισβολής στον αγωνιστικό χώρο κατά τη διάρκεια του αγώνα. Με τέσσερα δευτερόλεπτα να απομένουν και την Μπιλμπάο να κερδίζει με τεράστια διαφορά, παρά το σφύριγμα του διαιτητή για παράβαση βημάτων, ο Τοντόροβιτς επρόκειτο να καρφώσει, όταν χτυπήθηκε από τον Σενγκέλια. Μετά από αυτό, ο Σέρβος παίκτης τον έσπρωξε από πίσω και ο Γεωργιανός αντέδρασε με γροθιά. Στη συνέχεια, όλοι οι παίκτες που ήταν στον πάγκο μπήκαν στο γήπεδο και ξεκίνησαν τον καυγά. Όταν ο Σενγκέλια έφευγε από το γήπεδο μετά το φάουλ του αποκλεισμού, ζήτησε συγγνώμη από ένα παιδί που ήταν στην πρώτη σειρά του γηπέδου.Η ACB ανακοίνωσε ότι αυτός ο καυγάς θα έχει σοβαρές συνέπειες και κυρώσεις και θα συζητήσει με την Ισπανική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης για αλλαγή των πειθαρχικών κανονισμών. Στις 5 Μαρτίου, το πρωτάθλημα ανέστειλε προσωρινά τη συμμετοχής των Τοντόροβιτς και Σενγκέλια σε αγώνες, μέχρι την τελική επίλυση της υπόθεσης.Τελικά, στις 11 Μαρτίου, το Πειθαρχικό Δικαστήριο του επέβαλε τιμωρία για πέντε αγώνες, στον Τοντόροβιτς για τέσσερις και πρόστιμο 3.000 ευρώ.Στις 7 Ιουνίου 2017, ο Σενγκέλια υπέγραψε τριετή επέκταση συμβολαίου με την Μπασκόνια. Σε πάνω από 33 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα, είχε μέσο όρο 13,7 πόντους, 6,1 ριμπάουντ και 2,2 ασίστ ανά αγώνα. Τον Μάιο του 2018, ονομάστηκε στην Κορυφαία Ομάδα της Ευρωλίγκα για τη σεζόν 2017-18. Στις 24 Μαΐου 2018, τερμάτισε στη δεύτερη θέση πίσω από τον Λούκα Ντόντσιτς στη ψηφοφορία για τον Πολυτιμότερο Παίκτη της Σεζόν στο Πρωτάθλημα Ισπανίας. Στις 19 Αυγούστου 2018, ο Σενγκέλια υπέγραψε τετραετή επέκταση συμβολαίου με την Μπασκόνια, μέχρι το 2022. Στις 9 Ιουλίου 2020, υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με τη ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Στις 7 Μαρτίου 2022, ο Σενγκέλια υπέγραψε συμφωνία με τον ιταλικό σύλλογο Βίρτους Μπολόνια μέχρι το τέλος της σεζόν. Επιπλέον, αφού απέκλεισε τις Λιετκαμπέλις, Ουλμ και Βαλένθια στους τρεις πρώτους γύρους των πλέι οφ, στις 11 Μαΐου 2022, η Βίρτους νίκησε την Μπούρσασπορ με 80–67 και κατέκτησε το πρώτο της EuroCup και επομένως προκρίθηκε στην Ευρωλίγκα μετά από 14 χρόνια. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι τελείωσε την κανονική περίοδο στην πρώτη θέση και έχοντας αποκλείσει 3-0 τόσο το Πέζαρο όσο και την Τορτόνα στους δύο πρώτους γύρους των πλέι οφ, η Βίρτους ηττήθηκε 4-2 στους εθνικούς τελικούς από την Ολίμπια Μιλάνο. Στις 13 Σεπτεμβρίου, ο Σενγκέλια υπέγραψε διετές συμβόλαιο με τη Βίρτους μέχρι τον Ιούνιο του 2024. Στις 29 Σεπτεμβρίου 2022, αφού είχε αποκλείσει τη Μιλάνο στα ημιτελικά, η Βίρτους κέρδισε το τρίτο της Σούπερ Καπ, νικώντας 72–69 την Σάσσαρι. Ωστόσο, ο Σενγκέλια δεν έπαιξε λόγω τραυματισμού στον ώμο που συνέβη πριν από το Ευρωμπάσκετ 2022. Παρά τις καλές προβλέψεις, η Βίρτους ολοκλήρωσε τη σεζόν στην Ευρωλίγκα στη 14η θέση, με αποτέλεσμα να μην προκριθεί στα πλέι οφ. Επιπλέον, η ομάδα ηττήθηκε στον τελικό του ιταλικού κυπέλλου καλαθοσφαίρισης από την Μπρέσια. Τον Ιούνιο, αφού είχε αποκλείσει 3-0 τόσο το Μπρίντιζι όσο και την Τορτόνα, η Βίρτους ηττήθηκε 4-3 από την Ολίμπια Μίλανο στους εθνικούς τελικούς. Τη σεζόν 2022-23, είχε κατά μέσο όρο 9.4 πόντους, 3.1 ριμπάουντ και 3.1 ασίστ με 49% στα δίποντα, 46% στα τρίποντα και 75% στις βολές σε 23 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα. Στις 24 Σεπτεμβρίου 2023, η Βίρτους κέρδισε την Μπρέσια με 97-60 και κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ιταλίας με τον Σενγκέλια να είναι ο πολυτιμότερος παίκτης της Μπολόνια, πετυχαίνοντας νταμπλ-νταμπλ με 15 πόντους, 12 ριμπάουντ και 4 ασίστ. Στις 18 Οκτωβρίου κόντρα στην Άλμπα Βερολίνου για την Ευρωλίγκα, είχε 26 πόντους (8/9 δίποντα, 7/8 βολές και 1/2 τρίποντα), 4 ριμπάουντ και 3 ασίστ για να φτάσει στο 32 PIR και να αναδειχτεί MVP της 3ης αγωνιστικής στη διοργάνωση. Ο Σενγκέλια είναι μέλος της Εθνικής Γεωργίας. Με τη Γεωργία, έπαιξε στο Ευρωμπάσκετ 2011, στο Ευρωμπάσκετ 2015 και στο Ευρωμπάσκετ 2017. Επίσης συμμετείχε και στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2023. Κανονική περίοδος Στατιστικά σταδιοδρομίας και πληροφορίες παίκτη από το Basketball-Reference.com Τόρνικε Σενγκέλια στο archive.fiba.com Τόρνικε Σενγκέλια Αρχειοθετήθηκε 2014-10-22 στο Wayback Machine. στο acb.com (ισπανικά) Τόρνικε Σενγκέλια στο draftexpress.com Τόρνικε Σενγκέλια στο eurobasket.com Τόρνικε Σενγκέλια στο euroleague.net Τόρνικε Σενγκέλια στο fibaeurope.com Τόρνικε Σενγκέλια, επίσημος λογαριασμός στο Twitter.
|
Ο Τόρνικε ''Τόκο'' Σενγκέλια (γεωργιανά: თორნიკე შენგელია) (Τιφλίδα, 5 Οκτωβρίου 1991), είναι Γεωργιανός διεθνής επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 2.06 μέτρα αγωνίζεται στη θέση του πάουερ φόργουορντ για την Βίρτους Μπολόνια. Επιλέχθηκε στην Κορυφαία Ομάδα της Ευρωλίγκα για τη σεζόν 2017-18.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B5_%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%B1
|
Λεοπολδίνη της Βραζιλίας
|
Η Λεοπολδίνη Θηρεσία Φραγκίσκη Καρολίνα Μιχαέλα Γαβριέλα Ραφαέλα Γκοντζάγκα ήταν η δεύτερη κόρη του Πέτρου Β΄ της Βραζιλίας και της Θηρεσίας Χριστίνας των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών, κόρης του Φραγκίσκου Α΄ των Δύο Σικελιών. Παντρεύτηκε το 1864 τον Λουδοβίκο Αύγουστο της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα και είχε τέκνα: Πέτρος Αύγουστος 1866-1934. Αύγουστος Λεοπόλδος 1867-1922. Ιωσήφ Φερδινάνδος 1869-1888. Λουδοβίκος Γκαστόν 1870-1942. Bragança, Dom Carlos Tasso de Saxe-Coburgo e. A Princesa Leopoldina, in Revista do Instituto Histórico e Geográfico Brasileiro, vol. 243, 1959, p. 70-93 (ISSN 0101-4366) Bragança, Dom Carlos Tasso de Saxe-Coburgo e. Palácio Leopoldina, in Revista do Instituto Histórico e Geográfico Brasileiro, vol. 438, 2008, p. 281-303 (ISSN 0101-4366) Wehrs, Carlos. A Princesa Leopoldina de Bragança e Bourbon e a Casa Ducal de Saxe-Coburg, in Revista do Instituto Histórico e Geográfico Brasileiro, vol. 437, 2007, p. 275-288 (ISSN 0101-4366)
|
H Λεοπολδίνη (πορτογαλ. Leopoldina de Bragança, infanta do Brasil, 13 Ιουλίου 1847 - 7 Φεβρουαρίου 1871) από τον Οίκο της Μπραγκάνσα ήταν πριγκίπισσα της Βραζιλίας και με τον γάμο της έγινε πριγκίπισσα της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μάχη του Γιασίνι
|
Η αρχική ονομασία προέρχεται από το αραβικό Γιασίν (Jasin) και επειδή στα σουαχίλι, όλες οι λέξεις λήγουν σε φωνήεν, ενώ, όταν προέρχονται από ξένη λέξη, τότε το φωνήεν σχεδόν πάντα (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) είναι το -ι-. Έτσι κι' εδώ, η αραβική ονομασία Γιασίν, μετατράπηκε στη σουαχίλι ονομασία Γιασίνι. Ο Ταξίαρχος Μάικλ Τίγκε (Michael Tighe) έφτασε πολύ αργά, λίγες μόνο ώρες μετά την παράδοση και δεν πρόλαβε να υποστηρίξει τους Βρετανούς στο Γιασίνι. Παρόλο που η Βρετανική δύναμη παραδόθηκε, ο φον Λέτβ-Φόρμπεκ, συνειδητοποίησε ότι το επίπεδο των Γερμανικών απωλειών σε αξιωματικούς και πυρομαχικά, σήμαινε ότι δύσκολα θα μπορούσε να αντέξει την αντιπαράθεση σε τόσο μεγάλη κλίμακα και ότι αντιθέτως, θα χρειαζόταν να χρησιμοποιήσει ανταρτοπολεμικές τακτικές—εστίασε την προσοχή του μακριά από την αναζήτηση αποφασιστικής μάχης εναντίων των Βρετανών, επικεντρώνοντας αντ' αυτού, σε επιχειρήσεις εναντίον των σιδηροδρόμων της Ουγκάντα. Με το ένα έβδομο των αξιωματικών του νεκρούς στη μάχη του Γιασίνι, ο φον Λέτοβ συνειδητοποίησε ότι θα έπρεπε να αλλάξει τακτική. Άλλες τέσσερις νίκες σαν και αυτή και θα έπρεπε να παραδοθεί, προσανατολίστηκε λοιπόν, αποκλειστικά στον ανταρτοπόλεμο. Η Βρετανική απάντηση, ήταν να αποσυρθεί και να συγκεντρώσει τις δυνάμεις της, προκειμένου να μειώσει τους κινδύνους και να διευκολύνει την άμυνά της. Με αποτέλεσμα, η εισβολή στη Γερμανική Ανατολική Αφρική να αναβληθεί για κάποιο διάστημα. Εκστρατεία Ανατολικής Αφρικής (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος) Πάουλ Έμιλ φον Λέτοβ-Φόρμπεκ (Paul Emil von Lettow-Vorbeck) Μάχη της Τάνγκα Μάχη της Μπουκόμπα (Αγγλικά) Detailed report on the Battle of Jassin by Dennis L. Bishop and Holger Dobold
|
Η Μάχη του Γιασίνι (αγγλικά: Battle of Jasini, ή Battle of Jassini) ήταν μια μάχη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η οποία έλαβε χώρα στις 18 και 19 Ιανουαρίου 1915, στο Γιασίνι (Jassin) στη συνοριακή πλευρά της Γερμανικής Ανατολικής Αφρικής με τη Βρετανική Ανατολική Αφρική, μεταξύ της Γερμανικής δύναμης Schutztruppe (αποικιακή δύναμη) και των Βρετανικών και Ινδικών δυνάμεων. Το Γιασίνι είχε πρωτύτερα καταληφθεί στις 25 Δεκεμβρίου 1914, από τους Βρετανούς, προκειμένου να εξασφαλιστούν τα σύνορα μεταξύ της Βρετανικής Ανατολικής Αφρικής και της Γερμανικής επικράτειας, αλλά υπερασπίζονταν ασθενώς από μια φρουρά τεσσάρων λόχων και αριθμώντας λίγο πάνω από 300 άνδρες. Κατά τη διάρκεια της μάχης, σκοτώθηκε ο συνταγματάρχης Raghbir Singh.Ο Γερμανός διοικητής Αντισυνταγματάρχης Πάουλ Έμιλ φον Λέτοβ-Φόρμπεκ, αποφάσισε να επιτεθεί στο Γιασίνι, προκειμένου να αποτρέψει περαιτέρω κίνδυνο στην Τάνγκα, η οποία βρισκόταν πάνω από 50 χιλιόμετρα νοτίως και είχε προηγουμένως ήδη υπερασπιστεί επιτυχώς μια Βρετανική επίθεση. Εννέα λόχοι της Schutztruppe με Ευρωπαίους αξιωματικούς, συγκεντρώθηκαν γι' αυτή την επίθεση. Την πρώτη ημέρα, οι Ινδοί αντιστάθηκαν, με τους Ασκάρι του φον Λέτοβ-Φόρμπεκ, να διανυκτερεύσουν σε βαλτώδη εδάφη.Αμέσως μετά την παράδοση της Βρετανικής δύναμης, οι Βρετανοί Λοχαγοί Χάνσον (Hanson) και Τέρνερ (Turner) οδηγήθηκαν στον φον Λέτοβ-Φόρμπεκ. Τους συνεχάρη για την υπεράσπιση της πόλης και προκειμένου τους απελευθερώσει, ζήτησε να του δώσουν το λόγο τους να μην ξανά πολεμήσουν κατά τη διάρκεια του πολέμου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B9
|
Άντριεν φαν Όφερμπεκε
|
Πολύ λίγα είναι γνωστά με βεβαιότητα για την καταγωγή του Άντριεν φαν Όφερμπεκε. Μερικοί ιστορικοί τέχνης έχουν υποθέσει ότι μπορεί να είναι ο Άντριεν που αναφέρεται ως μαθητής του Κουέντιν Μασσάις στα αρχεία της συντεχνίας του Αγίου Λουκά της Αμβέρσας το 1495. Καταγράφηκε ως Δάσκαλος στα αρχεία ττης Συντεχνίας από το 1508. Έζησε σε μια κατοικία που ονομάζεται "Schylt van Engelant" («Ασπίδα της Αγγλίας») στην Keizerstraat της Αμβέρσας. Πληρώθηκε για την προμήθεια ενός ξυλόγλυπτου ρετάμπλ (καταστράφηκε) για το Άσυλο της Παναγίας στη Λιλ το 1509. Ο ίδιος δεν ανέλαβε την παραγγελία, αλλά ως έμπορος, καθώς ανέθεσε τα γλυπτά στοιχεία και τις ζωγραφισμένες πτέρυγες σε άλλους καλλιτέχνες. Το 1513 ο τεκμηριώνεται να εργάζεται σε μια παραγγελία για ένα τέμπλο της Propsteikirche St. Mariä Geburt ( «κοσμήτορας της Εκκλησίας της Γέννησης της Παναγίας») στην Κέμπεν (Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία). Το ρετάμπλ παραγγέλθηκε από την τοπική Annenbruderschaft («Αδελφότητα της Αγίας Άννας») και απεικονίζει σκηνές από τη ζωή της Αγίας Άννας . Το έργο βρίσκεται ακόμη στον υψηλό βωμό της Propsteikirche. οι ζωγραφισμένες πτέρυγες του ρετάμπλ συγκαταλέγονται μεταξύ των αρχαιότερων ζωγραφισμένων έργων στο ύφος του Μανιερισμού της Αμβέρσας και μπορεί να αποδοθεί στον ίδιο τον Άντριεν φαν Όφερμπεκε ή τους βοηθούς του. Τα σκαλιστά τμήματα ήταν πιθανώς το έργο ξυλογλυπτών που προσέλαβε στο εργαστήριό του. Το 1517 ανέλαβε με τον ζωγράφο Πέτερ ντε Φλέεμιννκ (Peter de Vleeminck) και τον ξυλουργό Γιαν φαν ντερ Χέσε (Jan van der Hese) να ολοκληρώσει για τους Φραγκισκανούς στη Βαλανσιέν έναν βωμό που ο ζωγράφος Γιαν φαν Ντελφτ (Jan van Delft) είχε αφήσει ημιτελή με τον θάνατό του. Αυτή η εργασία θεωρείται χαμένη. Ο φαν Όφερμπεκε ενήργησε ως μάρτυρας μιας συμφωνίας που έγινε το 1521 μεταξύ των Φραγκισκανών μοναχών του Ντόρτμουντ και του κύριου χαράκτη Χίλλισζοον (Gieliszoon). Η συμφωνία αφορούσε τη μεταφορά ενός ρετάμπλ από σκαλιστό ξύλο που σήμερα βρίσκεται στην Petrikirche του Ντόρτμουντ. Πιστεύεται ότι ο van φαν Όφερμπεκε δημιούργησε το ρετάμπλ μαζί με τον γλύπτη Γιαν Βράγκε (Jan Wraghe) σύμφωνα με ένα άλλο συμβόλαιο με τους Φραγκισκανούς του Ντόρτμουντ. Αυτό το ρετάμπλ πιστεύεται ότι είναι το μεγάλο που μεταφέρθηκε στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου (Petrikirche) στο Ντόρτμουντ το 1809. Αναφέρεται ομιλητικά ως das Goldene Wunder («Το χρυσό θαύμα») λόγω του χρυσού χρώματος των πολύχρωμων γλυπτών. Το 1522 ο Άντριεν φαν Όφερμπεκε είχε δύο μαθητές, τον Χόιφερτ φαν Ροιγιε (Goyvaert van Roye) και έναν Γιερονυμους (Jeronimus, το επώνυμο δεν καταγράφηκε). Το 1529 του ανατέθηκε να ζωγραφίσει έναν Βωμό του Αγίου Ιωσήφ για έναν πάτρονα στο Κέμπεν (σήμερα χαμένο). Την ίδια χρονιά, η Αδελφότητα του Αγίου Νικολάου στο Κέμπεν τον πλήρωσε για επισκευές στον βωμό του Αγίου Νικολάου, ο οποίος, επομένως, μπορεί να θεωρηθεί ότι ήταν δικό του έργο. Την ίδια χρονιά, αγόρασε χρυσό φύλλο για τρία ρετάμπλ από τον χρυσοχόο Βίλλεμ φαν Σχόρισσε (Willem van Schorisse) στη Μπρυζ. Δεν είναι γνωστό εάν κατασκευάστηκαν ακόμη και αυτά τα ρετάμπλ. Το 1529 αγόρασε χρυσό φύλλο για τρία άγνωστα ρετάμπλ από τον ίδιο χρυσοχόο στη Μπρυζ. Το 1529 συμφώνησε με τον έμπορο Χειράρντε φαν Σουλπς (Gheerarde van Sulps) που διέμενε στο Άαχεν να είναι ο αποκλειστικός προμηθευτής του στο Άαχεν για περίοδο έξι ετών. Δεν υπάρχει καμία αναφορά για τον καλλιτέχνη στα αρχεία της Συντεχνίας της Αμβέρσας μετά το 1529. Ο Άντριεν φαν Όφερμπεκε είναι γνωστός για την παραγωγή και προμήθεια σκαλιστών και πολύχρωμων ξύλινων ρετάμπλ με ζωγραφισμένες πτυσσόμενες πτέρυγες. Αυτά ήταν συνήθως μεγάλου μεγέθους. Στην καλλιτεχνική πρακτική της Αμβέρσας αυτός ο τύπος ρετάμπλ δημιουργήθηκε από κοινού από ζωγράφους και χαράκτες που εργάζονται συχνά στο ιδιο εργαστήριο. Αυτό ήταν δυνατό επειδή και οι δύο ανήκαν στην ίδια συντεχνία. Ο Άντριεν φαν Όφερμπεκε μπορεί να είχε δημιουργήσει ένα τέτοιο εργαστήριο. Όπως απαιτούσαν οι παραγγελίες, ανέθετε επίσης σε εξωτερικούς συνεργάτες ή συνεργάστηκε με τους καλλιτέχνες που δημιούργησαν τα γλυπτά τμήματα των πινάκων. Το Τρίπτυχο της Σταύρωσης (Maagdenhuis, Αμβέρσα) του 1510 είναι το παλαιότερο γνωστό έργο του Άντριεν φαν Όφερμπεκε. Είναι εξ ολοκλήρου από το χέρι του και δείχνει τις καλλιτεχνικές του ικανότητες ως ζωγράφου. Μορφές από αυτό το ρετάμπλ μπορεί να λειτουργούσαν ως μοντέλα στα οποία βασίστηκε το ύφος του εργαστηρίου του φαν Όφερμπεκε. Από το 1620 το εργαστήριό του σημείωσε εμπορική επιτυχία και προσλήφθηκαν πολλοί βοηθοί. Ως αποτέλεσμα, η ποιότητα της παραγωγής μειώθηκε. Οι πίνακες του βωμού της Αγίας Άννας για το Propsteikirche St. Mariä Geburt στο Κέμπεν ολοκληρώθηκαν κυρίως από βοηθούς. Μόνο τα υποστρώματα του σχεδιασμού εκτελέστηκαν από τον ίδιο τον Άντριεν φαν Όφερμπεκε. Τα ρετάμπλ με ημερομηνία 1510 και 1517 για τη Λιλ και τη Βαλανσιέν ήταν προϊόντα εργαστηρίου στα οποία Άντριεν φαν Όφερμπεκε δεν ζωγράφισε καν τα υποστρώματα. Σε αντίθεση με άλλα εργαστήρια της Αμβέρσας, το εργαστήριο φαν Όφερμπεκε δεν παρήγαγε ποτέ μαζικά παρόμοια σχέδια, αλλά δημιούργησε έργα που ήταν ειδικά προσαρμοσμένα, ανταποκρινόμενο στις συγκεκριμένες απαιτήσεις των πελατών. Άλλα έργα που αποδίδονται στον Άντριεν φαν Όφερμπεκε περιλαμβάνουν: τα ζωγραφισμένα πάνελ που δημιουργήθηκαν για το βωμό της Αγίας Άννας (περίπου 1510–1515) στην εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου στο Όισκιρχεν, τα οποία δεν είναι πλέον προσαρμοσμένα στα γλυπτά αλλά είναι διασκορπισμένα, συμπεριλαμβανομένου ενός πίνακα που απεικονίζει τη Μαρία του Κλωπά με παιδιά στο Εθνικό Μουσείο Germanisches στη Νυρεμβέργη και άλλος στη συλλογή Hans Jürg Brumann στην Ελβετία. τα εξωτερικά πάνελ του ρετάμπλ της Αγίας Μαρίας στον καθεδρικό ναό του Västerås · και τα ζωγραφισμένα πάνελ του Βωμού Klepping (περ. 1520–1525) στο Petrikirche (Εκκλησία του Αγίου Πέτρου) στο Σεστ (Soest) της Γερμανίας . Ο Άντριεν φαν Όφερμπεκε ήταν επικεφαλής ενός μεγάλου εργαστηρίου, το οποίο απασχολούσε πολλούς βοηθούς. Ανέπτυξε περαιτέρω συνεργασίες με άλλα εργαστήρια της Αμβέρσας, συμπεριλαμβανομένων ζωγράφων και γλυπτών. Εμφανίστηκε επομένως σε σύγχρονα συμβόλαια τόσο ως κύριος όσο και ως υπεργολάβος. Με την αυξανόμενη επιτυχία της επιχείρησής του, σταδιακά συμμετείχε λιγότερο στην εκτέλεση έργων και έγινε επιχειρηματίας που βασίστηκε σε βοηθούς εργαστηρίου και άλλα εργαστήρια για να δημιουργήσει τα ρετάμπλ. Πρότυπα στο εργαστήριό του χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία του ύφους εργαστηρίου. Το ύφος του εργαστηρίου περιελάμβανε επίσης συμμόρφωση με ορισμένες συμβάσεις σχετικά με την παλέτα που παρέμειναν παρόμοιες για περίοδο περίπου 15 ετών. Το μπλε και το κόκκινο κυριαρχούν, σε δυνατούς τόνους. Η συνέχεια του ύφους του εργαστηρίου επιτεύχθηκε επίσης μέσω του ορθολογικού σχεδιασμού της εικόνας. Οι μορφές εμφανίστηκαν στο προσκήνιο και συχνά επαναλαμβανόμενες ομάδες μορφών έπρεπε να βασίζονται σε πρότυπα του εργαστηρίου. Ο σχεδιασμός διαφόρων συνθέσεων βασίστηκε σε εκτυπώσεις του Άλμπρεχτ Ντύρερ. Η υιοθέτηση ενός ύφους εργαστηρίου εξηγεί γιατί είναι δύσκολο να του αποδώσουμε έργα σε αμφισβητούμενο ύφος. Ο ίδιος ο φαν Όφερμπεκε πιστεύεται ότι είχε περάσει πολύ χρόνο ταξιδεύοντας στο εξωτερικό για να συναντηθεί με τους πατρονές του. Σε αντίθεση με άλλα εργαστήρια στην Αμβέρσα, το εργαστήριο του φαν Όφερμπεκε δεν είναι γνωστό για σειριακά παραγόμενα ρετάμπλ των Παθών του Χριστού ή της ζωής της Παναγίας. Τυπικά χαρακτηριστικά του υφους του Άντριεν φαν Όφερμπεκε είναι οι ψηλές μορφές με κάπως επιμήκη πρόσωπα και μικρά μάτια, πλατιά πρόσωπα με κρεμαστή γωνία του στόματος, βυθισμένα μάτια και λεπτά χέρια με μακριά δάχτυλα Τα τοπία συνήθως περιέχουν σχηματισμούς από βράχους. Ο Άντριεν φαν Όφερμπεκε θεωρείται εκπρόσωπος του Μανιερισμού τηςΑμβέρσας . Ο όρος επινοήθηκε από τον Μαξ Γιάκομπ Φριντλέντερ στις αρχές του 20ού αιώνα και αναφέρεται σε μεταβατική φάση στη Φλαμανδική τέχνη από τα τέλη της Γοτθικής σε έργα εμπνευσμένα από την Ιταλική Αναγέννηση. Οι όροι "Manier" και "Manierist" χρησιμοποιήθηκαν από τον Φριντλέντερ για να αναφερθούν στα πρωτότυπα, ακόμη και ασυνήθιστα, μοτίβα στο σώμα της εργασίας που ταξινομήθηκε σε αυτό το υφος. Οι όροι έφεραν υποτιμητική υποδήλωση, καθώς αυτά τα έργα θεωρήθηκαν κατώτερα από τα έργα που παρήγαγαν οι Πίτερ Κούκε φαν Ελστ, Κουέντι Μασσάις και άλλοι σύγχρονοι. Το ύφος αυτών των έργων ήταν συχνά υπερβολικό. Αυτό αντικατοπτρίστηκε στο πώς οι πτυχές των φανταχτερών και εξωτικών ρούχων που φορούσαν οι μορφέςαψηφούσαν τη βαρύτητα. Αυτές οι μορφές απεικονίζονται συνήθως σε "ταραγμένες" πόζες μέσα σε αρχιτεκτονικά ερείπια. Τα προηγούμενα έργα περιελάμβαναν γοτθική αρχιτεκτονική, αλλά σε μεταγενέστερα έργα οι αναγεννησιακές δομές έγιναν οι επικρατούσες. Οι πίνακες φαίνεται να συνδυάζουν την Πρώιμη Ολλανδική και τη Βόρεια Αναγεννησιακή τεχνοτροπία και να ενσωματώνουν τις φλαμανδικές και τις ιταλικές παραδόσεις στις ίδιες συνθέσεις. Οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες του μανιερισμού της Αμβέρσας παρέμειναν ανώνυμοι και μόνο ορισμένοι από τους καλλιτέχνες έχουν ταυτοποιηθεί. Περιλαμβάνουν τον Γιαν ντε Μπέερ και τον Δάσκαλο του 1518 (πιθανώς και τους Γιαν Μέρτενς ο νεότερος και Γιαν φαν Ντόρνικε). Ο ίδιος ο Άντριεν φαν Όφερμπεκε ταυτοποιήθηκε πρόσφατα με τον ανώνυμο Δάσακαλ που του δόθηκε το όνομα «Master of the Crucifixion of Antwerp» από τον Φριντλέντερ. Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Adriaen van Overbeke στο Wikimedia Commons
|
Ο Άντριεν φαν Όφερμπεκε (Adriaen van Overbeke ή Adrian van Overbeck ή Adriaen van Overbeke (1508 – 1529 fl ) ήταν Φλαμανδός αναγεννησιακός ζωγράφος σε ύφος του Μανιερισμού της Αμβέρσας. Διατηρούσε μεγάλο εργαστήριο με σημαντική παραγωγή λατρευτικών εικόνων, οι οποίες εξήχθησαν κυρίως στη Βόρεια Γαλλία, τη Ρηνανία και τη Βεστφαλία . Τα γνωστά του έργα ήταν κυρίως πολύχρωμα ξύλινα ρετάμπλ,με ζωγραφισμένα πάνελς, τα οποία δημιουργήθηκαν με συνεργασία μεταξύ ζωγράφου και γλύπτη. Ο καλλιτέχνης ταυτοποιήθηκε πρόσφατα με τον ανώνυμο Δάσκαλο που του είχε αποδοθεί το όνομα «Δάκαλος της Σταύρωσης της Αμβέρσας (Master of the Crucifixion of Antwerp)» από τον Μαξ Γιάκομπ Φριντλέντερ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B5%CE%BD_%CF%86%CE%B1%CE%BD_%CE%8C%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BA%CE%B5
|
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής 1999
|
1997 | 1998 | 1999 | 2000 | 2001 Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης — Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού — Η Ιστορική Εξέλιξη της Ενόργανης Γυμναστικής στη Θεσσαλονίκη και τα Πανελλήνια Πρωταθλήματα στο Internet Archive Όλα έτοιμα για το πανελλήνιο πρωτάθλημα ενόργανης – Οι νικητές των προηγούμενων διοργανώσεων (1997—2008) στο Internet Archive Η «χρυσή βίβλος» των πανελληνίων πρωταθλημάτων ενόργανης: Οι «συλλέκτες τίτλων» στα 20 χρόνια ζωής της Ε.Γ.Ο. (1997—2016)
|
Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής 1999 ήταν η 29η διοργάνωση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ενόργανης Γυμναστικής, που διεξήχθη από την Ελληνική Γυμναστική Ομοσπονδία (Ε.Γ.Ο.). Η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα. Στο πρωτάθλημα διεξήχθησαν οι κατηγορίες ανδρών, γυναικών, εφήβων και νεανίδων. Πρωταθλήτρια ομάδα στους άνδρες αναδείχθηκε ο Α.Ο. Διαγόρας Αμπελοκήπων και στις γυναίκες η Γ.Ο. Ολυμπιάδα Σταυρούπολης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%93%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_1999
|
Ταχύτητα
|
Έχει καθιερωθεί να συμβολίζεται η ταχύτητα στην κινηματική με το λατινικό γράμμα "v", ενώ στα ελληνικά χρησιμοποιείται αρκετές φορές αντίστοιχα το γράμμα "υ" Εκφράζει φυσικά (ή περιγράφει) τον ρυθμό μεταβολής της θέσης ενός σώματος, δηλαδή πόσο διάστημα διανύει στη μονάδα του χρόνου. Η ταχύτητα διακρίνεται σε μέση ταχύτητα και σε στιγμιαία ταχύτητα. Ως μέση ταχύτητα (v) ενός σώματος κατά τη διάρκεια ενός χρονικού διαστήματος ορίζεται το πηλίκο της απόστασης (d) που διανύθηκε προς το χρονικό διάστημα (t) που χρειάστηκε για τη μετατόπιση, ενώ ως φορά της ταχύτητας ορίζεται η φορά αυτής της μετατόπισης: v = d t {\displaystyle v={\frac {d}{t}}} Η στιγμιαία ταχύτητα θεωρείται ως η ταχύτητα ενός σώματος σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Ορίζεται ως το όριο της μέσης ταχύτητας του σώματος σε χρονικά διαστήματα ολοένα και πιο μικρά γύρω από τη δεδομένη χρονική στιγμή. Καθώς το χρονικό διάστημα τείνει στο μηδέν, η ταχύτητα τείνει σε μια τιμή που ορίζεται ως η στιγμιαία ταχύτητα κατά τη χρονική στιγμή t. Η ταχύτητα ενός σώματος μεταβάλλεται όταν μεταβάλλεται είτε το μέτρο της ταχύτητας (το σώμα κινείται γρηγορότερα ή αργότερα) είτε η φορά της (το σώμα "στρίβει" και αλλάζει κατεύθυνση). Λέμε τότε ότι το σώμα επιταχύνεται. Στην περίπτωση που το σώμα αυξάνει την ταχύτητά του με σταθερό ρυθμό τότε η επιτάχυνσή του δίνεται από τον τύπο: a = v t {\displaystyle a={\frac {v}{t}}} όπου ως α ορίζουμε την επιτάχυνση του σώματος (που είναι διανυσματικό φυσικό μέγεθος) και ο τύπος αυτός ισχύει και στην περίπτωση της επιβραδυνόμενης κίνησης. Σύμφωνα με την αρχή της αδράνειας, η ταχύτητα ενός σώματος που δεν δέχεται καμιά επίδραση παραμένει σταθερή. Κατά τη μελέτη της κινηματικής, θεωρούμε το σώμα υλικό σημείο, δηλαδή υποθέτουμε ότι μπορούμε να αγνοήσουμε τις διαστάσεις του στην περιγραφή της κίνησής του. Η θέση του σώματος τότε δίνεται από το διάνυσμα θέσης x(t) του σημείου κατά τη χρονική στιγμή t. Καθώς το σημείο διαγράφει την τροχιά του, το διάνυσμα θέσης μεταβάλλεται κατά Δx σε χρονικό διάστημα Δt. Το όριο του πηλίκου Δx/Δt, καθώς το Δt τείνει στο μηδέν ορίζεται ως η στιγμιαία ταχύτητα του σώματος κατά τη χρονική στιγμή t: v = d x d t = lim Δ t → 0 Δ x Δ t {\displaystyle v={\mathrm {d} x \over \mathrm {d} t}=\lim _{\Delta t\to 0}{\Delta x \over \Delta t}} Σύμφωνα με τη μαθηματική ορολογία, λέμε ότι η ταχύτητα είναι η παράγωγος του διανύσματος θέσης ως προς το χρόνο. Αν παραστήσουμε γεωμετρικά την τροχιά ως καμπύλη στο χώρο, το διάνυσμα της ταχύτητας είναι εφαπτόμενο στην τροχιά στο δεδομένο σημείο. Αντίστοιχα, η μεταβολή του διανύσματος της ταχύτητας με το χρόνο μας δίνει το διάνυσμα της επιτάχυνσης a του υλικού σημείου: a = d v d t = d 2 x d t 2 {\displaystyle \mathbf {a} ={\frac {d\mathbf {v} }{dt}}={\frac {d^{2}\mathbf {x} }{dt^{2}}}} Συχνά η κίνηση ενός σώματος είναι αρκετά περίπλοκη, σε σχέση με τους παραπάνω ορισμούς. Η τεχνική με την οποία μετασχηματίζουμε ένα πρόβλημα περίπλοκης κίνησης σε άθροισμα απλούστερων κινήσεων αποκαλείται υπέρθεση ή σύνθεση ταχυτήτων και στηρίζεται σε βασικές ιδιότητες των διανυσμάτων. Η περιγραφή της θέσης ενός σώματος στη φυσική γίνεται με τον ορισμό ενός διανυσματικού χώρου, ο οποίος είναι ο ίδιος με τον γνωστό ευκλείδειο γεωμετρικό χώρο, στον οποίο έχει επιλεγεί ένα σημείο ως αρχή και έχουν καθοριστεί τόσα μοναδιαία διανύσματα βάσης όσες είναι και οι διαστάσεις του προβλήματος που θέλουμε να περιγράψουμε. Έτσι, η περιγραφή της θέσης ενός σημείου σε χώρο τριών διαστάσεων μπορεί να γίνει με ένα διάνυσμα θέσης ως: r ( t ) = x ( t ) i ^ + y ( t ) j ^ + z ( t ) k ^ {\displaystyle \mathbf {r} (t)=x(t){\hat {i}}+y(t){\hat {j}}+z(t){\hat {k}}} όπου i ^ , j ^ , k ^ {\displaystyle {\hat {i}},\,{\hat {j}},\,{\hat {k}}} τα τρία μοναδιαία διανύσματα του καρτεσιανού συστήματος αναφοράς και x , y , z {\displaystyle x,\,y,\,z} οι συντεταγμένες του σ' αυτό το σύστημα αναφοράς. Για ένα τέτοιο διάνυσμα, η ταχύτητα ορίζεται ως: v ( t ) = lim Δ t → 0 Δ r ( t ) Δ t = d d t x ( t ) i ^ + d d t y ( t ) j ^ + d d t z ( t ) k ^ = v x ( t ) i ^ + v y ( t ) j ^ + v z ( t ) k ^ {\displaystyle \mathbf {v} (t)=\lim _{\Delta {t}\to 0}{\frac {\Delta \mathbf {r} (t)}{\Delta {t}}}={\frac {d}{dt}}x(t){\hat {i}}+{\frac {d}{dt}}y(t){\hat {j}}+{\frac {d}{dt}}z(t){\hat {k}}=v_{x}(t){\hat {i}}+v_{y}(t){\hat {j}}+v_{z}(t){\hat {k}}} όπου ο όρος d / d t {\displaystyle d/dt} αποτελεί συντομογραφία του ορίου. Συχνά η παραπάνω τεχνική αποκαλείται αρχή ανεξαρτησίας των κινήσεων αλλά δεν είναι τίποτε περισσότερο από την γραμμική ανεξαρτησία των διανυσμάτων βάσης του διανυσματικού μας χώρου. Μπορούμε όμως την θέση ενός σώματος να την περιγράψουμε ως άθροισμα περισσότερων από ένα διανυσμάτων, αν αυτό μας βοηθά στην απλοποίηση του προβλήματός μας. Έτσι θα είναι: r ( t ) = r 1 ( t ) + r 2 ( t ) + . . . . {\displaystyle \mathbf {r} (t)=\mathbf {r} _{1}(t)+\mathbf {r} _{2}(t)+....} οπότε η ταχύτητά του περιγράφεται ως: v ( t ) = d d t r 1 ( t ) + d d t r 2 ( t ) + . . . {\displaystyle \mathbf {v} (t)={\frac {d}{dt}}\mathbf {r} _{1}(t)+{\frac {d}{dt}}\mathbf {r} _{2}(t)+...} Σε μια τέτοια ανάλυση, για κάθε όρο θέσης ισχύουν τα ίδια με τον αρχικό ορισμό, οπότε μπορούμε να προσθέσουμε διανυσματικά τις θέσεις, τις ταχύτητες και τις επιταχύνσεις (επομένως και τις δυνάμεις) από τις επιμέρους κινήσεις ώστε να συνθέσουμε την τελική κινητική συμπεριφορά του σώματος. Η συνηθέστερη ανάλυση αφορά μια μεταφορική και μια περιστροφική κίνηση. Στο σύστημα μονάδων S.I., η μονάδα μέτρησης της ταχύτητας είναι το 1 μέτρο/δευτερόλεπτο, που συμβολίζεται: 1 m / s ( = 1 meter / second ) Αρχική ταχύτητα Σχετική ταχύτητα Ταχύτητα διαφυγής Ταχύτητα πλοίου Ταχύτητα ανέμου Τροχιακή ταχύτητα
|
Ως ταχύτητα ενός σώματος ορίζεται ο ρυθμός μεταβολής της θέσης του ως προς το χρόνο, όπως αυτή μετράται σε ένα δεδομένο σύστημα συντεταγμένων. Στην κινηματική, είναι μέγεθος διανυσματικό, δηλαδή χαρακτηρίζεται τόσο από το μέτρο (μέγεθος) της, όσο και από τη φορά (κατεύθυνση) της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%87%CF%8D%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1
|
Πολιτειακή Γερουσία της Ουάσινγκτον
|
Ο Αναπληρωτής Κυβερνήτης της Ουάσινγκτον χρηματίζει Πρόεδρος της Γερουσίας, αλλά ψηφίζει μόνο αν απαιτείται η ψήφος του για να σπάσει μια ισοψηφία. Εν τη απουσία του/της, ο Προσωρινός Πρόεδρος προεδρεύει της Γερουσίας. Ο προσωρινός Πρόεδρος εκλέγεται από την πλειοψηφική παράταξη και ακολουθεί επιβεβαίωση από την ολομέλεια της Γερουσίας μέσω ενός Ψηφίσματος της Γερουσίας. Ο Προσωρινός Πρόεδρος είναι η κορυφαία θέση ηγεσίας στη Γερουσία. Οι άλλοι ηγέτες της Γερουσίας, όπως ο Αρχηγός της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας εκλέγονται από τις αντίστοιχες κομματικές τους παρατάξεις. Πολιτειακό Καπιτώλιο της Ουάσινγκτον Πολιτειακό Νομοθετικό Σώμα της Ουάσινγκτον Βουλή των Αντιπροσώπων της Ουάσινγκτον Washington State Senate Map of State Senate Districts
|
Η Πολιτειακή Γερουσία της Ουάσινγκτον (αγγλικά: Washington State Senate) είναι η άνω βουλή του Πολιτειακού Νομοθετικού Σώματος της πολιτείας Ουάσινγκτον. Το σώμα αποτελείται από 49 γερουσιαστές, έκαστος αντιπροσωπεύων μια περιφέρεια με πληθυσμό περίπου 120.000. Η Πολιτειακή Γερουσία συνέρχεται στο Νομοθετικό Μέγαρο στην Ολύμπια. Όπως στην κάτω Βουλή των Αντιπροσώπων, οι πολιτειακοί γερουσιαστές υπηρετούν χωρίς όρια θητείας, αν και οι γερουσιαστές υπηρετούν τετραετείς θητείες. Οι γερουσιαστές εκλέγονται από τις ίδιες νομοθετικές περιφέρειες με τα μέλη της Βουλής, με κάθε περιφέρεια να εκλέγει δύο αντιπροσώπους αλλά μόνο έναν γερουσιαστή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%85%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD
|
Ρούντι Φέλερ
|
Ο Φέλερ ξεκίνησε την καριέρα του από την Κίκερς Όφφενμπαχ και το 1980 αποκτήθηκε από την 1860 Μόναχο. Το 1982, μετά τον υποβιβασμό της Μόναχο, αποκτήθηκε από τη Βέντερ Βρέμης, όπου έμεινε για πέντε χρόνια, αγωνιζόμενος σε 137 αγώνες και σκοράροντας 97 γκολ. Το 1987 αποκτήθηκε από την Ρόμα, στην οποία παρέμεινε για πέντε χρόνια, κερδίζοντας ένα Κύπελλο Ιτάλιας το 1991 και απέκτησε το παρατσούκλι "il tedesco volante" ("ο ιπτάμενος Γερμανός"). Το 1992 αποκτήθηκε από την Μαρσέιγ, με την οποία κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ την επόμενη χρονιά. Το 1994 επέστρεψε στη Γερμανία, κλείνοντας την καριέρα του στην Μπάγερν Λεβερκούζεν.Σε επίπεδο εθνικής ομάδας, ο Φέλερ πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την εθνική ανδρών το 1982 και πραγματοποίησε συνολικά 90 συμμετοχές, σκοράροντας 47 γκολ με το εθνόσημο, και αποτελεί τον τέταρτο σκόρερ της εθνικής Γερμανίας. Κέρδισε ως παίκτης το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1990, ενώ στο ίδιο Μουντιάλ αποβλήθηκε στο ματς του δεύτερου γύρου κόντρα στην Ολλανδία, αφότου ο Φρανκ Ράικαρτ τον έφτυσε δύο φορές. Επίσης σκόραρε ένα γκολ στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986 κόντρα στην Αργεντινή προερχόμενος από αλλαγή, κάνοντας το 2-2, αλλά τελικά ο αγώνας έληξε με νίκη 3-2 της Αργεντινής. Συμμετείχε επίσης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 και στα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 1984, 1988 και 1992. Συνολικά κατά τη διάρκεια της καριέρας του σημείωσε 374 τέρματα σε 782 επίσημους αγώνες.Το 2000, μετά την κακή πορεία της Γερμανίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 2000, o Φέλερ ορίστηκε προπονητής της εθνικής Γερμανίας και τη βοήθησε να φτάσει μέχρι τον τελικό του Μουντιάλ 2002. Μαζί με τους Μάριο Ζαγκάλο, Φραντς Μπεκενμπάουερ και Ντιντιέ Ντεσάν, ο Φέλερ έχει τη διάκριση ότι έφτασε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής. Μετά τον αποκλεισμό στη φάση των ομίλων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 2004, παραιτήθηκε από τη θέση. Το 2004 ήταν για μικρό χρονικό διάστημα προπονητής της Ρόμα και το από το 2005 έως το 2022 ήταν σε διάφορες θέσεις στη Μπάγερ Λεβερκούζεν. Από τις αρχές του 2023 είναι ο τεχνικός διευθυντής της Εθνική Γερμανίας. Ρόμα Κύπελλο Ιταλίας : 1990–91Ολιμπίκ Μαρσέιγ Τσάμπιονς Λιγκ : 1992–93Ατομικές διακρίσεις Καλύτερος παίκτης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος κάτω των 21 : 1982 Κορυφαίος σκόρερ της Μπουντεσλίγκα (2) : 1981–82, 1982-83 Γερμανός ποδοσφαιριστής της χρονιάς : 1983 Καλύτερη ομάδα Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος : 1984 Κορυφαίος σκόρερ Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ : 1990–91
|
Ο Ρούντι Φέλερ (γερμανικά : Rudi Völler, γεννήθηκε 13 Απριλίου 1960) , με παρατσούκλι "Tante Käthe" (Θεία Κάτια), είναι Γερμανός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, καθώς και πρώην προπονητής της εθνικής ομάδας της Γερμανίας. Αγωνιζόταν ως επιθετικός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B9_%CE%A6%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%81
|
Προπενυλοβενζόλιο
|
Αυτή είναι η κύρια βιομηχανική εφαρμογή του προπυλοβενζολίου, από την οποία παράγεται κυρίως προπενυλοβενζόλιο: Από φαινυλαλογονίδιο και 1-αλοπροπένιο - Μεθοδος Fittιng: Από φαινυλαλογονίδιο και 1-αλοπροπένιο – Μέθοδος Grignard: Με προπενυλίωση κατά Friedel-Crafts:: Με ενδομοριακή αφυδάτωση 1-φαινυλο-1-προπανόλης παράγεται προπενυλοβενζόλιο. Η αντίδραση ευνοείται σε σχετικά υψηλές θερμοκρασίες, >150 °C. Σε χαμηλότερες ευνοείται η διαμοριακή αφυδάτωση που δίνει 1-φαινυλο-1-(1'-φαινυλοπροποξυ)προπάνιο, ενώ χωρίς καθόλου θέρμανση παράγεται o όξινος θειικός (1-φαινυλοπροπυλ)εστέρας (CH3CH2CH(Ph)OSO3H), που αποτελεί την ενδιάμεση ένωση για τις αφυδατώσεις.: Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
|
Το προπενυλοβενζόλιο ή 1-φαινυλοπροπένιο ή β-μεθυλοστυρένιο (BMS: B-MethylStyrene, σε δύο γεωμετρικά ισομερή) ανήκει στην οικογένεια των αρωματικών υδρογονανθράκων. Είναι ένα άχρωμο ελαιώδες υγρό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%B6%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%BF
|
Αθανάσιος Νάσιουτζικ
|
Γεννήθηκε στις Σέρρες το 1922 . Η οικογένειά του ήταν από τις πλουσιότερες της πόλης, και στην ιδιοκτησία της είχε το εργοστάσιο από το οποίο ηλεκτροδοτούνταν οι Σέρρες και η ευρύτερη περιοχή.Σπούδασε χημεία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Την περίοδο της Κατοχής, οργανώθηκε στο ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ, ενώ το 1947, την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, οργάνωσε επίθεση με χειροβομβίδες στο εργοστάσιο της οικογένειάς του, καθώς ο πατέρας του ήταν δεξιός. Αναγκάστηκε να υπηρετήσει στον Εθνικό Στρατό και συνελήφθη από τους κομμουνιστές αιχμάλωτος. Στάλθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, όπου παρέμεινε οκτώ χρόνια. Μετά την απελευθέρωσή του από εκεί, μετέβη στην Αθήνα, όπου -μαζί με τα αδέλφια του ασχολήθηκε- με τις επιχειρήσεις και τη συγγραφή.Ο Νάσιουτζικ διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ) από το 1981 μέχρι το 1984. Εκείνα τα χρόνια είχε έντονη κοινωνική παρουσία και δράση, και πολλές φορές συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου και την υπουργό Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, ενώ συμμετείχε ως ομιλητής σε συνέδρια για την ειρήνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον σοσιαλισμό, και τον πυρηνικό αφοπλισμό των τότε υπερδυνάμεων, ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης.Απεβίωσε στις 17 Φεβρουαρίου 2005. Με τη σύζυγό του, τη μεταφράστρια και συγγραφέα Ζωή Νάσιουτζικ, απέκτησαν δυο κόρες: την Αρετή και τη συγγραφέα Παυλίνα Νάσιουτζικ (μητέρα του αναρχικού Νίκου Ρωμανού, που συνελλήφθη το Φεβρουάριο του 2013 και καταδικάστηκε για απόπειρα ένοπλης ληστείας). Την πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα την έκανε το 1967 με το έργο Οι Ρίζες, και τα επόμενα χρόνια συνέγραψε και δημοσίευσε διάφορα βιβλία και δοκίμια, μεταξύ των οποίων και τα: Φυσική και άνθρωπος (Ιωλκός, 1969· Κέδρος, 1973), Βιολογία του χρόνου (1970), Το τραύμα του Αδάμ (1971), Πεδίο και ανταγωνισμός (1974), Το σήμερα και το αύριο (1982), Αναζητήσεις (1984), Σκέψη και ύπαρξης (1985) και Της φυλακής (1994). Από το 1970 συνεργαζόταν με την εφημερίδα Το Βήμα, δημοσιεύοντας επιστημονικά και φιλοσοφικά άρθρα. Αρθρογραφούσε, επίσης, στα περιοδικά Ιωλκός, Νέα Εστία και Τομές. Στις 24 Σεπτεμβρίου 1984 δολοφονήθηκε ο συγγραφέας Αθανάσιος Διαμαντόπουλος, γραμματέας της ΕΕΛ, στο διαμέρισμά του στο Κολωνάκι με 97 σφυριές. Ο Νάσιουτζικ συνελήφθη από την Αστυνομία με βάση τις μαρτυρίες μιας γειτόνισσας του θύματος. Αρνήθηκε την ενοχή του και στη συνέχεια αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με χάπια. Τελικά, η προσαγωγή του στον ανακριτή έγινε στις αρχές Απριλίου του 1985. Η δίκη ήταν πολύκροτη και απασχόλησε έντονα τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη. Η πρώτη απόφαση του δικαστηρίου, στις 27 Μαΐου 1988, ήταν αθωωτική για τον Νάσιουτζικ. Με απόφαση όμως του Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου διατάχθηκε η επανάληψη της δίκης, που ορίστηκε για τον Ιούνιο του 1990. Ο Νάσιουτζικ καταδικάστηκε από το Εφετείο σε 15 χρόνια κάθειρξη το 1993. Αποφυλακίστηκε το 1995, καθώς έκανε χρήση των ευνοϊκών διατάξεων για τους ηλικιωμένους καταδικασθέντες.
|
Ο Αθανάσιος Νάσιουτζικ (1922-2005) ήταν Έλληνας χημικός, επιχειρηματίας, συγγραφέας και αρθρογράφος. Διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών από το 1981 μέχρι το 1984. Τις δεκαετίες του 1980 και 1990 βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της ελληνικής κοινής γνώμης, καθώς καταδικάστηκε για τη δολοφονία του συγγραφέα Αθανάσιου Διαμαντόπουλου. Σύμφωνα με το δικαστήριο, ο Νάσιουτζικ του κατέφερε 97 χτυπήματα στο κεφάλι με σφυρί. Η δολοφονία εκείνη έμεινε γνωστή ως «έγκλημα στο Κολωνάκι». Ο ίδιος ο Νάσιουτζικ δεν παραδέχτηκε ποτέ την ενοχή του για αυτή την υπόθεση, υποστηρίζοντας ότι έπεσε θύμα πλεκτάνης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%BA
|
Ζουάν Μιρό
|
Το 1975 δημιουργήθηκε το Ίδρυμα Ζουάν Μιρό στο Κέντρο Σπουδών Σύγχρονης Τέχνης στη Βαρκελώνη. Ο ίδιος ο Μιρό δώρισε στο ίδρυμα περίπου 5000 σχέδιά του. Πέθανε το 1983 στην πόλη της Μαγιόρκα, σε ηλικία 90 ετών. Ίδρυμα Χουάν Μιρό Βιογραφικά στοιχεία και πίνακες Πίνακες, βιογραφικά και ιστορικά στοιχεία Ζουάν Μιρό Αρχειοθετήθηκε 2007-03-02 στο Wayback Machine.
|
Ο Ζουάν Μιρό (στα καταλανικά αποδίδεται Ζουάν ή Zοάν Μιρό) (Joan Miró i Ferrá, Βαρκελώνη, 20 Απριλίου 1893 – Πάλμα (Μαγιόρκα), 25 Δεκεμβρίου 1983) ήταν Καταλανός ζωγράφος και γλύπτης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CE%B9%CF%81%CF%8C
|
Αγκσαρτάν Α΄ του Καχέτι
|
Διαδέχθηκε τον πατέρα του Γκαγκίκ του Καχέτι, μετά το τέλος εκείνου. Η βασιλεία του συνέπεσε με τις επιδρομές των Σελτζούκων στα γεωργιανά εδάφη και τις επίμονες προσπάθειες των Γεωργιανών Βαγρατιδών βασιλέων να φέρουν όλες τις γεωργιανές πολιτικές στο ενιαίο βασίλειό τους. Το 1068 ο Αγκσαρτάν Α΄ υποτάχθηκε στον σουλτάνο Αλπ Αρσλάν των Σελτζούκων, και συμφώνησε να πληρώσει φόρο υποτέλειας και εξασφάλισε την τουρκική υποστήριξη κατά τού βασιλιά Βαγράτιος Δ΄ της Γεωργίας, που είχε καταλάβει μέρος της επικράτειας τού Καχέτι. Συνέχισε τον αγώνα του ενάντια στην συγκεντρωτική πολιτική τού Γεωργιανού στέμματος υπό τον διάδοχο τού Βαγράτ Γεώργιο Β΄ και συμμάχησε με την επαναστατική φυλή των Λιπαριτιδών, αλλά στη συνέχεια μετέφερε την υπακοή του στον Γεώργιο Β΄ και τον βοήθησε να αντιμετωπίσει τη φεουδαρχική αντιπολίτευση και στη συνέχεια να πολεμήσει την εισβολή των Σελτζούκων το 1074 υπό τον σουλτάνο Μαλίκ Σαχ Α΄. Ωστόσο, όταν ο Γεώργιος Β΄ έκανε ειρήνη με τον σουλτάνο στις αρχές της δεκαετίας του 1080, ο τελευταίος αναγνώρισε τον βασιλιά της Γεωργίας ως τον μόνο νόμιμο κύριο τού Καχέτι και τού έδωσε μία δύναμη Σελτζούκων για να κατακτήσει την περιοχή. Ο Γεώργιος Β΄, επικεφαλής ενός συνδυασμένου στρατού Γεωργίας-Σελτζούκων, πολιόρκησε το Καχετικό φρούριο Βεζίνι, αλλά δεν κατάφερε να το καταλάβει και αποχώρησε. Ο Αγκσαρτάν Α΄ άδραξε αμέσως την ευκαιρία για να υποσχεθεί την πίστη του στους Σελτζούκους: πήγε στον Μαλίκ Σαχ και ασπάστηκε το Ισλάμ, κερδίζοντας έτσι μία σελτζουκική προστασία ενάντια στις φιλοδοξίες τού βασιλιά της Γεωργίας. Απεβίωσε το 1084 και τον διαδέχθηκε ο γιος του Γεώργιος Δ΄. Toumanoff, Cyrille (1976, Ρώμη). Manuel de Généalogie et de Chronologie pour le Caucase chrétien (Arménie, Géorgie, Albanie). Βαχουστι Μπαγκατιονι . История царства грузинского. Возникновение и жизнь Кахети и Эрети. Ч.1.
|
Ο Αγκσαρτάν Α΄, Aghsartan I, γεωργιανά: აღსართან I, (απεβ. το 1084) από τον Οίκο των Βαγρατιδών της Αρμενίας (Μπαγκρατούνι) ήταν βασιλιάς τού Καχέτι και τού Χερέτι στην ανατολική Γεωργία από το 1058 μέχρι το τέλος του το 1084.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%BA%CF%83%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AC%CE%BD_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CF%87%CE%AD%CF%84%CE%B9
|
Βοεβοδάτο Λούμπλιν (1919-1939)
|
Το βοεβοδάτο δημιουργήθηκε με το διάταγμα του Πολωνικού Κοινοβουλίου (Σέιμ) της 14ης Αυγούστου 1919. Κατά τα έτη 1919–1939 (σε αντίθεση με σήμερα), το Βοεβοδάτο Λούμπλιν κάλυπτε το κεντρικό τμήμα της Πολωνίας του μεσοπολέμου – την καρδιά της χώρας – και συνόρευε με το Βοεβοδάτο Μπιαουίστοκ (1919-1939) στα βόρεια, το Βοεβοδάτο Βαρσοβίας (1919-1939) και το Βοεβοδάτο Κιέλτσε στα δυτικά, το Βοεβοδάτο Λβουφ στα νότια και το Βοεβοδάτο Πολεσίας, καθώς και το Βοεβοδάτο Βόουιν (1921-1939) στα ανατολικά. Η έκτασή του, μετά την 1η Απριλίου 1938 ήταν 26.555 χλμ2. Το τοπίο ήταν επίπεδο και λοφώδες στο νότο, τα δάση κάλυπταν μόνο το 16,6% της έκτασης (με μέσο όρο της χώρας 22,2%, την 1η Ιανουαρίου 1937). Σύμφωνα με την πολωνική απογραφή του 1931, ο πληθυσμός ήταν 2.116.200 κάτοικοι. Οι Πολωνοί αποτελούσαν το 85,1% του πληθυσμού, οι Εβραίοι το 10,5% και οι Ουκρανοί (στα ανατολικά και νότια) το 3%. Οι Εβραίοι προτιμούσαν να ζουν σε πόλεις και κωμοπόλεις, ειδικά στο ίδιο το Λούμπλιν. Λόγω των αδίστακτων πολιτικών εκρωσισμού κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα που οδήγησαν σε γενική απουσία σχολείων στο βοεβοδάτο, το 24,6% του πληθυσμού ήταν ακόμα αναλφάβητο το 1931, αν και μειώθηκε ραγδαία από 46,8% το 1921. Το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο του βοεβοδάτου ήταν η πόλη του Λούμπλιν. Εκτός από αυτό, δεν είχε σημαντικά βιομηχανικά κέντρα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, η πολωνική κυβέρνηση ξεκίνησε ένα τεράστιο πρόγραμμα δημοσίων έργων, που ονομαζόταν Centralny Okręg Przemysłowy (Κεντρική Βιομηχανική Περιοχή), το οποίο ήταν μια μεγάλη ώθηση για τις υπερπληθυσμένες και φτωχές κομητείες. Κάλυψε το νοτιοδυτικό τμήμα του βοεβοδάτου, με την πόλη Κράσνικ. Η πυκνότητα του σιδηροδρόμου ήταν 4,0 χλμ. ανά 100 χλμ2 (με συνολικό μήκος σιδηροδρόμων 1 236 χλμ.). Στανίσουαφ Μοσκαλέφσκι, 17 Νοεμβρίου 1919 – 25 Οκτωβρίου 1926 Αντόνι Ρεμισέφσκι, 3 Νοεμβρίου 1926 – 29 Σεπτεμβρίου 1930 Μπολέσουαφ Σφιντζίνσκι, 29 Σεπτεμβρίου 1930 – 30 Ιανουαρίου 1933 (προσωρινός έως 1 Απριλίου 1932) Γιούζεφ Ροζνιέτσκι, 31 Ιανουαρίου 1933 – 8 Σεπτεμβρίου 1937 Γέζι Άλμπιν ντε Τράμεκουρτ, 8 Σεπτεμβρίου 1937 - 17 Σεπτεμβρίου 1939 Το σύγχρονο Βοεβοδάτο Λούμπλιν της Πολωνίας Maly rocznik statystyczny 1939, Nakladem Glownego Urzedu Statystycznego, Βαρσοβία 1939 (Συνοπτικό Στατιστικό Έτος-Βιβλίο της Πολωνίας, Βαρσοβία 1939).
|
Το Βοεβοδάτο Λούμπλιν (πολωνικά: Województwo Lubelskie) ήταν μονάδα διοικητικής διαίρεσης της Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, στα έτη 1919–1939. Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της επαρχίας ήταν το Λούμπλιν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CE%B5%CE%B2%CE%BF%CE%B4%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B9%CE%BD_(1919-1939)
|
Νίπος Χανίων
|
Η πιο παλιά αναφορά του χωριού γίνεται το 1301 σε συμβόλαιο του Benv. De Brixano, συμβολαιογράφο από τον Χάνδακα. Στην απογραφή του 1583 (Καστροφύλακας Κ237) αναφέρεται ως Nipo με 224 κατοίκους. Από το Νίππος καταγόταν ο Κρητικός οπλαρχηγός Εμμανουήλ Κατσίγαρης, αγωνιστής στον Μακεδονικό Αγώνα εναντίον των Βουλγάρων και των Τούρκων. Χαρακτηρίζεται από τα 1500 (βλ. Sr Brixano) μέχρι και σήμερα ως ένα από τα καλύτερα χωριά του Αποκόρωνα εκ άποψης περιβάλλοντος. Κοινότητα Νίπους
|
Το Νίπος (ή Νίππος) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του δήμου Αποκορώνου στην περιφερειακή ενότητα Χανίων της Κρήτης. Απέχει 33 χιλιόμετρα από τα Χανιά. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται με την γεωργία και την κτηνοτροφία, ενώ σημαντικότερα προϊόντα παραγωγής του αποτελούν το ελαιόλαδο, το κρασί και η σταφίδα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD
|
Τιμ Μπέρνερς Λι
|
Ο Τιμ Μπέρνερς Λι γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 8 Ιουνίου 1955. Φοίτησε στο Emanuel School του Γουάντσγουερθ (Wandsworth) και στη συνέχεια στο Κουίνς Κόλετζ (Queens College) του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Εκεί κατασκεύασε τον πρώτο του υπολογιστή, με μόνα υλικά παλιά ηλεκτρονικά εξαρτήματα και ένα κολλητήρι. Στο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Φυσική, συνελήφθη ως χάκερ, με συνέπεια να αποκλειστεί από τη χρήση του πανεπιστημιακού υπολογιστή. Από την Οξφόρδη αποφοίτησε το 1976 και εργάστηκε σε επιχειρήσεις ως προγραμματιστής / σύμβουλος μέχρι το 1980, οπότε και μετακλήθηκε από το CERN, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Φυσικής Στοιχειωδών Σωματιδίων, ως Σύμβουλος Μηχανικός Προγραμματισμού. Εκεί επινόησε και το πρόγραμμα Enquire, τον πρόδρομο του Παγκόσμιου Ιστού, που τον βοηθούσε να παρακολουθεί τον τεράστιο αριθμό ερευνητών και προγραμμάτων (projects) του Ιδρύματος. Αυτό το πρόγραμμα ποτέ δεν δόθηκε για χρήση στο κοινό. Έφυγε από το CERN σε άλλες εργασίες, για να επιστρέψει εκεί το 1984 και να αναλάβει τα κατανεμημένα συστήματα μεταφοράς επιστημονικών δεδομένων και ελέγχου. Σύντομα βρέθηκε ξανά αντιμέτωπος με το παλιό πρόβλημα χειρισμού του τεράστιου όγκου ερευνητών και προγραμμάτων του Ιδρύματος συν το μάλλον ιδιότροπο σύστημα του CERN για τη διακίνηση επιστημονικών πληροφοριών ανάμεσα στα μέλη του. Άρχισε να οραματίζεται ένα παγκόσμιο σύστημα διακίνησης πληροφοριών, ταχύτερο και ολοσχερώς αποκεντρωμένο, ανεξάρτητο της πλατφόρμας του κάθε υπολογιστή, πολύγλωσσο και χωρίς γραφειοκρατικούς περιορισμούς και καθυστερήσεις. Υπέβαλε ένα υπόμνημα σχετικά με το σχέδιό του στη διοίκηση, αλλά, τότε, δεν πήρε καμία απάντηση. Περιμένοντας να ξεπεραστούν τα γραφειοκρατικά προβλήματα της διοίκησης, άρχισε να εργάζεται πάνω στις λεπτομέρειες του συστήματος που είχε σκεφθεί. Έτσι, με βάσεις τις εργασίες των Βάνεβαρ Μπους (Vannevar Bush), Τεντ Νέλσον (Ted Nelson]) και Ντάγκλας Έγκλεμπαρτ (Douglas Englebart), δημιούργησε το Πρωτόκολλο Μεταφοράς Υπερκειμένου (hypertext transfer protocol, http), δηλαδή τη "γλώσσα" επικοινωνίας των υπολογιστών στο Διαδίκτυο και, παράλληλα, επινόησε ένα τρόπο αναγνώρισης κάθε "εγγράφου", αποδίδοντάς του ένα μοναδικό παγκόσμιο αναγνωριστικό (Universal Resource Identifier), μαζί με ένα αναγνωριστικό διεύθυνσης. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά συνδυάστηκαν και σήμερα αποτελούν το URL Ενιαίο Χαρακτηριστικό Εντοπισμού (Uniform Resource Locator). Το 1990 ολοκλήρωσε τη δημιουργία του πρώτου προγράμματος περιήγησης (browser), έπρεπε όμως να δημιουργήσει και ένα πρόγραμμα εξυπηρέτησης (server) και μια γλώσσα για την περιγραφή του εγγράφου. Έτσι, επινόησε τη γλώσσα HTML (HyperText Markup Language). Το 1991 τα είχε ετοιμάσει όλα και, μη έχοντας ακόμη επίσημη απάντηση από το CERN, δημιούργησε τον πρώτο server, τον info.cern.ch., διαθέτοντας παράλληλα ελεύθερα το πρόγραμμα περιήγησης και το λογισμικό του server μέσω του Διαδικτύου. Παράλληλα, άρχισε να «διαφημίζει» το δημιούργημά του μέσω των Ομάδων Νέων (Newsgroups). Σύντομα άρχισε να επικοινωνεί με χρήστες και να βελτιώνει τη δημιουργία του, χρησιμοποιώντας τις υποδείξεις τους. Στο μεταξύ, οι χρήστες της νέας υπηρεσίας, που ο ίδιος είχε ονομάσει «Παγκόσμιο Ιστό» (World Wide Web), άρχισαν να αυξάνονται αλματωδώς, ενώ οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ήταν πολύ πιο εύκολο και εξυπηρετικό να "δημοσιεύουν" τις πληροφορίες τους σε μια ιστοσελίδα, αντί να απαντούν σε πολυάριθμα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή να τις δημοσιεύουν στις ομάδες νέων, των οποίων η κίνηση πολλές φορές τις "έθαβε" (με την έννοια ότι περνούσαν απαρατήρητες). Ενδιαφέρον επίσης έδειξαν για το επίτευγμα του Λι και κυβερνητικές υπηρεσίες. Σύντομα, η κίνηση της νέας υπηρεσίας έγινε τόση, ώστε προέκυψε η ανάγκη δημιουργίας νέου λογισμικού περιήγησης. Ο Marc Andreessen, ένας φοιτητής του Πανεπιστημίου του Ιλλινόις δημιούργησε το λογισμικό Mosaic, τον πρόγονο του σημερινού λογισμικού περιήγησης Netscape Navigator. Σημαντική συμβολή στο όλο εγχείρημα είχε, επίσης, και η συνεχώς αυξανόμενη δημοτικότητα των Windows της Microsoft με το γραφικό τους περιβάλλον. Η υπηρεσία του Παγκόσμιου Ιστού είναι σήμερα η δημοφιλέστερη στο Διαδίκτυο, με περισσότερες από 25 δισεκατομμύρια δημοσιευμένες σελίδες και περίπου 1,3 δισ. χρήστες παγκοσμίως, αριθμός που αυξάνεται μέρα με την ημέρα. Σήμερα ο Τιμ Μπέρνερς Λι είναι ο Πρόεδρος του W3C Κονσόρτσιουμ του Παγκόσμιου Ιστού, ερευνητής στο ΜΙΤ και έχει πολλές τιμητικές διακρίσεις, μεταξύ πολλών άλλων και Ιππότης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (2004) από τη Βασίλισσα της Αγγλίας και παράσημο εξαιρέτων υπηρεσιών (Order of Merit) από την ίδια το 2007. Το περιοδικό Time τον κατέταξε ανάμεσα σε ένα από τα 100 λαμπρότερα πνεύματα του αιώνα. Τον Δεκέμβριο του 2004 ονομάσθηκε επίτιμος Καθηγητής στο τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον. Είναι, επίσης, συν-διευθυντής του φορέα "Web Science Research Initiative (WSRI)" (Πρωτοβουλία Επιστημονικής Έρευνας στον Ιστό", που δημιουργήθηκε το 2006. Η επινόηση του Τιμ Μπέρνερς Λι μεταμόρφωσε τον κόσμο, αφού άλλαξε τα στάνταρ όχι μόνο στην ανταλλαγή πληροφοριών, αλλά και σε θέματα της καθημερινότητας, όπως διακίνηση και εμπόριο αγαθών, εκπαίδευση, ταξίδια, ενημέρωση, χρηματοοικονομικές συναλλαγές. Είναι αυτή που πραγματικά άνοιξε το Διαδίκτυο σε πολύ ευρεία μάζα χρηστών σε ολόκληρο τον πλανήτη. Tim Berners-Lee, Mark Fischetti, Weaving the Web: Origins and Future of the World Wide Web, Harper, San Francisco, ISBN 0-06-251587-X Tim Berners-Lee, Dan Connolly, Ralph R. Swick Web Architecture: Describing and Exchanging Data, W3C Note, 1999/6-7. Tim Berners-Lee, James Hendler Publishing on the Semantic Web, Nature, April 26 2001 p. 1023-1025. Tim Berners-Lee,; , James Hendler, Ora Lassila The Semantic Web, Scientific American, May 2001, p. 29-37. Tim Berners-Lee, Wendy Hall, James Hendler, Nigel Shadbolt, Daniel J. Weitzner, Computer Science: Enhanced: Creating a Science of the Web, Science Vol. 313, 11 August 2006 Tim Berners-Lee, Nigel Shadbolt, Wendy Hall The Semantic Web Revisited, IEEE Intelligent Systems Journal, May/June 2006, 96-101 http://www.w3.org/People/Berners-Lee/Longer.html Tim Berners-Lee and the Development of the World Wide Web (Unlocking the Secrets of Science) (Mitchell Lane Publishers, 2001), ISBN 1-58415-096-3 Tim Berners-Lee: Inventor of the World Wide Web (Ferguson's Career Biographies), Melissa Stewart (Ferguson Publishing Company, 2001), ISBN 0-89434-367-X children's biography How the Web was Born: The Story of the World Wide Web, Robert Cailliau, James Gillies, R. Cailliau (Oxford University Press, 2000), ISBN 0-19-286207-3 Weaving the Web: The Original Design and Ultimate Destiny of the World Wide Web by Its Inventor, Tim Berners-Lee, Mark Fischetti (Paw Prints, 2008) "Man Who Invented the World Wide Web Gives it New Definition", Compute Magazine, 11 February 2011 BBC2 Newsnight – Transcript of video interview of Berners-Lee on the read/write Web Technology Review interview Αρχειοθετήθηκε 2011-11-28 στο Wayback Machine. Διαδίκτυο Επιστήμη του Web Παγκόσμιος Ιστός http HTML Τιμ Μπέρνερς Λι στην IMDb
|
Ο Σερ Τίμοθι Τζον Μπέρνερς Λι (Sir Timothy John Berners-Lee, 8 Ιουνίου 1955), μέλος του Τάγματος της Αξίας, Ιππότης-Διοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας, Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Μηχανικής, Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Τεχνών είναι ο εφευρέτης του Παγκόσμιου Ιστού (World Wide Web), διευθυντής της κοινοπραξίας World Wide Web η οποία επιτηρεί τη συνεχή ανάπτυξή του και ερευνητής και κάτοχος της έδρας 3Com στο Εργαστήριο Πληροφορικής και Τεχνητής Νοημοσύνης (CSAIL) του MIT. Είναι ο διευθυντής του Κονσόρτσιουμ του Παγκόσμιου Ιστού στο Διαδίκτυο και Καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρονικών και Επιστήμης Υπολογιστών του Σαουθάμπτον (Ην. Βασίλειο). Το 2016 του απονεμήθηκε το βραβείο Τούρινγκ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CE%BC_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B5%CF%81%CF%82_%CE%9B%CE%B9
|
Παιδικά παιχνίδια (Πίτερ Μπρίγκελ ο πρεσβύτερος)
|
Η πρώτη αναφορά στον πίνακα γίνεται το 1604 στο έργο του Φλαμανδού ζωγράφου και ιστορικού τέχνης Κάρελ φαν Μάντερ. Είχε αγοραστεί το 1594 από τον αρχιδούκα Ερνστ της Αυστρίας, όταν ήταν κυβερνήτης των Αψβουργικών Κάτω Χωρών και ο οποίος αφού γνώρισε και εκτίμησε την αξία των έργων του Μπρίγκελ, τον σύστησε στον αδελφό του Ροδόλφο Β΄, προστάτη των τεχνών. Από τον Ροδόλφο Β΄ ξεκίνησε η συλλογή πινάκων του Μπρίγκελ που τώρα ανήκει στο Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης της Βιέννης. Το έργο είναι ελαιογραφία σε δρύινο ξύλο. Στο κάτω δεξιό άκρο του είναι ζωγραφισμένο ένα κάθετο τούβλο, το οποίο φέρει την υπογραφή του καλλιτέχνη "BRVEGEL 1560". Στο πλάτωμα ενός χωριού παρουσιάζονται ομάδες παιδιών που παίζουν περίπου γύρω στα ογδόντα παιδικά παιχνίδια. Το θέμα, που είχε ήδη χρησιμοποιηθεί σε μεσαιωνικές μινιατούρες, για πρώτη φορά εδώ ξεδιπλώνεται ολόκληρο σε μια και μοναδική σκηνή. Αυτή η πολυπρόσωπη αναπαράσταση γίνεται εφικτή χάρη σε μια γεωμετρική εφαρμογή προοπτικής του 15ου αιώνα, που μοιράζει ισορροπημένα στο χώρο τις μορφές σε ομάδες και μεμονωμένα πρόσωπα με μια οργάνωση ανά περιοχές που διευκολύνεται από την ποικιλία χρωματισμών του εδάφους, άλλοτε σκονισμένο, άλλοτε λασπωμένο, άλλοτε με γρασίδι, στο φως ή στη σκιά. Τα ενήλικα πρόσωπα των παιδιών, στερούμενων οποιασδήποτε χαράς την ώρα που παίζουν, ερμηνεύτηκαν σαν μια αναφορά στην ματαιότητα των ανθρωπίνων πράξεων, που εκτελούνται με μηχανικό τρόπο και χωρίς καμία χαρά. Τα παιχνίδια αυτά ήταν λοιπόν μια μίμηση της ζωής των μεγάλων. Γι’ αυτό, το παιδάκι που εμφανίζεται στο παράθυρο επάνω αριστερά φοράει μια μάσκα ενήλικα για να τρομάζει τους περαστικούς. Η αριστερή πλευρά του πίνακα, στην οποία εκτός από μια κατοικία με κοκκινωπούς τοίχους βλέπουμε έναν κήπο και πιο μακριά μια δροσερή όαση στις όχθες ενός ποταμού, προσφέρει ένα σημείο ξεκούρασης και ανάσας για τον νου του παρατηρητή, μαζί με την ευχάριστη θέα των πιο μακρινών σπιτιών του χωριού. Ο Μπρίγκελ θεωρείται από τους σημαντικότερους Φλαμανδούς ζωγράφους του 16ου αιώνα που ειδικεύτηκαν στις ρωπογραφίες για να ξεπεράσουν την κρίση της Μεταρρύθμισης, που τους στέρησε τη δυνατότητα να ζωγραφίζουν εκκλησιαστικά θέματα. Οι πίνακες του Μπρίγκελ μας παρουσιάζουν σκηνές από τη ζωή των αγροτών και των απλών ανθρώπων γενικότερα, που πέρα από την πιστή απεικόνιση της φύσης και των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων που απεικονίζονται σε αυτούς, αποτελούν ένα σχόλιο για την κοινωνία, τα ήθη και τις ανθρώπινες σχέσεις. Οι πλούσιες σκηνές με τις απειράριθμες λεπτομέρειες είναι χαρακτηριστικά της δουλειάς του αυτής της περιόδου. Στον πίνακα αυτό, πέρα από κάθε αλληγορική πρόθεση, μας δίνει ένα πλήθος πληροφοριών για τα παιδικά παιχνίδια και γενικότερα τον τρόπο ψυχαγωγίας των παιδιών του 16ου αιώνα. Ξεκινώντας από το κάτω αριστερό μέρος διακρίνουμε: www.Pieter-Bruegel-The-Elder.org
|
Τα Παιδικά παιχνίδια είναι πίνακας του Φλαμανδού ζωγράφου Πίτερ Μπρίγκελ του πρεσβύτερου. Το έργο φιλοτεχνήθηκε το 1560 και σήμερα φιλοξενείται στο Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης (Kunsthistorisches Museum) της Βιέννης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1_(%CE%A0%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BB_%CE%BF_%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B2%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82)
|
Αθανάσιος Βελίκης
|
Έκανε σπουδές Ιατρικής στο Έρλαγκεν της Γερμανίας, όπου ως φοιτητής δίδασκε μαθήματα Ανατομικής σε νεότερους φοιτητές. Εκπαιδεύτηκε στην ειδικότητα της Χειρουργικής στη Ζυρίχη της Ελβετίας. Ίδρυσε στην πιερική πρωτεύουσα την ιδιωτική κλινική Βελίκη, η οποία δεν λειτουργεί πλέον. Εντάχθηκε στο κόμμα της ΝΔ και εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Πιερίας στις εκλογές του Ιουνίου και Νοεμβρίου του 1989. Για τελευταία φορά εξελέγη βουλευτής στις επόμενες εκλογές, που διεξήχθησαν στις 8 Απριλίου 1990.Μετά τη δολοφονική απόπειρα της 17 Νοέμβρη εναντίον του υπουργού Γιάννη Παλαιοκρασσά (του οποίου υπήρξε φίλος), ο Αθανάσιος Βελίκης έσπευσε αμέσως να προσφέρει βοήθεια στο Θάνο Αξαρλιάν (θύμα εκείνης της τρομοκρατικής επίθεσης), αλλά διεπίστωσε το θάνατό του. Ο Αθανάσιος Βελίκης συνταξιοδοτήθηκε ως γιατρός το 2006. Πέθανε τον Ιούνιο του 2009, σε ηλικία 76 ετών και κηδεύτηκε στην Κατερίνη.
|
Ο Αθανάσιος Βελίκης του Νικολάου (Δαφνούδι Σερρών, 1933 - 9 Ιουνίου 2009) ήταν Έλληνας γιατρός, κλινικάρχης και πολιτικός. Διετέλεσε βουλευτής Πιερίας από το 1989 ως το 1993 με τη ΝΔ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Death Penalty
|
1. Invisible Hate (Parkes, Cope) - 06:05 2. Free Country (Parkes, Cope) - 03:10 3. Death Penalty (Parkes, Cope) - 05:35 4. No Stayer (Parkes, Cope) - 04:25 5. Witchfinder General (Parkes, Cope) - 03:51 6. Burning a Sinner (Parkes, Cope) - 03:28 7. R.I.P. (Parkes, Cope) - 04:04 Ζιμπ Παρκς - φωνητικά Στιβ Κίνσελ - τύμπανα Φιλ Κόουπ - κιθάρα, μπάσο Death Penalty - Encyclopaedia Metallum Death Penalty – Witchfinder General Welcome to No Stayer - The Official Witchfinder General website
|
Το Death Penalty είναι το πρώτο άλμπουμ του βρετανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Witchfinder General. Ηχογραφήθηκε στα "Metro Sound Studios" τον Απρίλιο του 1982 και κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους από τη δισκογραφική εταιρία "Heavy Metal Records". Ο δίσκος τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας και για το εξώφυλλο του, το οποίο παρουσίαζε ημίγυμνο το μοντέλο Τζόαν Λέιθαμ να εκτελείται τελετουργικά στο νεκροταφείο του Γουέντνεσμπέρι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Death_Penalty
|
Σαντιάγο Κανιθάρες
|
Ο Κανιθάρες γεννήθηκε στη Μαδρίτη, αλλά μεγάλωσε στο Πουερτογιάνο, στην Καστίλλη-Λα Μάντσα, από όπου κατάγονταν οι γονείς του. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του με τη Ρεάλ Μαδρίτης το 1988, παίζοντας αρχικά με την Γ ομάδα. Ξεκίνησε επαγγελματικά με την Έλτσε ΚΦ, την ΚΠ Μέριδα και την Θέλτα Βίγο, κάνοντας την πρώτη του εμφάνιση στην Πριμέρα Ντιβισιόν με τους Γαλικιανούς τη σεζόν 1992–93, χάνοντας μόνο δύο αγώνες πρωταθλήματος κατά τη διάρκεια της θητείας του και στη συνέχεια επέστρεψε στη Ρεάλ Μαδρίτης.Ανίκανος να εδραιώσει μια θέση βασικού, η καλύτερη απόδοση του ήταν 26 αγώνες κατά τη διάρκεια της σεζόν 1997–98 (αλλά έχασε τη θέση του στο τελευταίο μέρος της σεζόν από τον Μπόντο Ίλγκνερ, χάνοντας έτσι τον τελικό του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 1997-98), ο Κανιθάρες μετακόμισε στη Βαλένθια ΚΦ το 1998, για να αντικαταστήσει τον Αντόνι Σουμπισαρέτα. Βοήθησε τον σύλλογο να κερδίσει τους τελικούς του Κυπέλλου Ισπανίας και του Σούπερ Καπ το 1999, φτάνοντας επίσης σε διαδοχικούς τελικούς του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ (2000 και 2001, αποκρούοντας ένα πέναλτι από τον Μέχμετ Σολ της Μπάγερν Μονάχου στην κανονική διάρκεια της ενδεχόμενης ήττας στη διαδικασία των πέναλτι στο τελευταίο έκδοση) και κέρδισε εθνικά πρωταθλήματα το 2002 και το 2004, προσθέτοντας τους τελικούς του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και του Σούπερ Καπ 2004. Μετά την τελευταία σεζόν, ο 34χρονος ανανέωσε το συμβόλαιό του με την ομάδα για άλλα δύο χρόνια.Τον Δεκέμβριο του 2007, ο Κανιθάρες, μαζί με τους συμπαίκτες του, Μιγέλ Άνχελ Ανγκούλο και Νταβίδ Αλμπέλδα, έμεινε εκτός ομάδας από τον προπονητή Ρόναλτ Κούμαν, με τους τρεις παίκτες να περιορίζονται στην προπόνηση και να μην μπορούν να ενταχθούν σε άλλη ομάδα στην Ισπανία, έχοντας ήδη παίξει τέσσερα παιχνίδια πρωταθλήματος. Στα τέλη Απριλίου 2008, ωστόσο, με την απόλυση του Κούμαν, και οι τρεις αποκαταστάθηκαν από τον νέο προπονητή, Βόρο, σε μια ομάδα που απειλούταν σοβαρά με υποβιβασμό, με πέντε γύρους να απομένουν. Επέστρεψε στη δράση στις 27 Απριλίου 2008, καθώς οι Τίμο Χίλντεμπραντ και Χουάν Λουίς Μόρα ήταν τραυματίες, σε μια εντός έδρας νίκη με 3–0 εναντίον της Οσασούνα.Στις 16 Μαΐου 2008, ο Κανιθάρες συμφώνησε να τερματίσει το συμβόλαιό του με τη Βαλένθια και να αποχωρήσει από τον σύλλογο. Έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι δύο μέρες αργότερα, εναντίον της Ατλέτικο Μαδρίτης, αποσύρθηκε λίγο μετά σε ηλικία σχεδόν 39 ετών και έχοντας εμφανιστεί σε ακριβώς 500 αγώνες πρωταθλήματος κατά τη διάρκεια ακριβώς δύο δεκαετιών. Ο Κανιθάρες έκανε 46 συμμετοχές για την Εθνική Ισπανίας, την πρώτη στις 17 Νοεμβρίου 1993, σε αγώνα που ο Σουμπισαρέτα αποβλήθηκε στο 10ο λεπτό ενός αποφασιστικού αγώνα για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 εναντίον της Δανίας, και έκανε το ντεμπούτο του με ηρωικό τρόπο, κρατώντας ανέπαφη την εστία του στην εντός έδρας νίκη με 1-0 και εξασφάλιση της πρόκρισης σε βάρος των ίδιων των Δανών.Ωστόσο, ο Κανιθάρες ήταν συχνά δεύτερη επιλογή και έπαιξε μόνο πέντε παιχνίδια στη μεγάλες διοργανώσεις: ένα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 (καθώς ο Σουμπισαρέτα εξέτισε ποινή αποκλεισμού ενός αγώνα), τρία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000 και ένα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006. Ήταν επίσης μέλος της ομάδας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1996, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004, αλλά δεν έπαιξε, καθώς βρέθηκε δεύτερος στην ιεραρχία πίσω από τον Σουμπισαρέτα τη δεκαετία του 1990 και τον Ίκερ Κασίγιας το 2004. Ήταν εξίσου αχρησιμοποίητος παίκτης στην ομάδα που κέρδισε το χρυσό στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη, όπου ο Αντόνιο Χιμένεθ εμφανίστηκε σε όλους τους αγώνες.Η συλλογική φόρμα του Κανιθάρες του εξασφάλισε θέση βασικού στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, αλλά έχασε τη διοργάνωση λόγω ενός ατυχήματος με ένα μπουκάλι αφρού ξυρίσματος, το οποίο οδήγησε σε κοπή τένοντα στο πόδι του. Ήταν επίσης στην ομάδα της Ισπανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, κάνοντας τη μοναδική του εμφάνιση στη Γερμανία και την τελευταία του στη διεθνή καριέρα στον τελευταίο αγώνα των ομίλων, μια νίκη με 1–0 επί της Σαουδικής Αραβίας στο Καϊζερσλάουτερν. Τον Οκτώβριο του 2010, ο Κανιθάρες αγωνίστηκε για πρώτη φορά σε αγώνα βαθμολόγησης για το Ισπανικό Πρωτάθλημα Ράλλυ, οδηγώντας ένα Suzuki Swift, με συνοδηγό τον Ντάνι Κουέ, στο Ράλλυ Sierra Morena. Την επόμενη χρονιά, με το ίδιο αυτοκίνητο και τον ίδιο συνεργάτη, ήταν μέλος της ομάδας Suzuki Ibérica Motor Sport.Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα στο Ράλλυ Sierra Morena 2016, ο Κανιθάρες τράκαρε το όχημά του αφού προσπάθησε να προσπεράσει σε μια στροφή. Τελικά βγήκε σώος από το ατύχημα.Στις 17 Ιουνίου 2017, ο Κανιθάρες κέρδισε την πρώτη του νίκη, κερδίζοντας το Rally de la Cerámica με μια Porsche 997. Αργότερα το ίδιο έτος, στέφθηκε πρωταθλητής της Βαλενθιανικής Κοινότητας. Μετά την απόσυρση ως ποδοσφαιριστής, ο Κανιθάρες εργάστηκε ως σχολιαστής. Απέκτησε επτά παιδιά από τους δύο γάμους του, συμπεριλαμβανομένων τριδύμων με τη δεύτερη σύζυγό του, Μάιτε Γκαρθία.Στις 23 Μαρτίου 2018, ο Κανιθάρες ανακοίνωσε το θάνατο του πεντάχρονου γιου του, Σάντι, λόγω καρκίνου. Το 2019, υποβλήθηκε σε διαμάχη αφού έκανε αποδοκιμαστικά σχόλια σχετικά με τις συνθήκες θανάτου του Χοσέ Αντόνιο Ρέγες. Μετά από την άμεση αντίδραση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, εξέδωσε μια πιο συμπονετική δήλωση διευκρίνισης.Στις 16 Οκτωβρίου 2020, αναφέρθηκε ότι ο γιος του Κανιθάρες, Λούκας, θα συμπεριληφθεί στη λίστα της Ρεάλ Μαδρίτης για έναν αγώνα πρωταθλήματος εναντίον της Κάδιθ ΚΦ. Ρεάλ Μαδρίτης Πριμέρα Ντιβισιόν: 1994–95, 1996–97 Σούπερ Καπ Ισπανίας: 1997 ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ: 1997–98Βαλένθια Πριμέρα Ντιβισιόν: 2001–02, 2003–04 Κύπελλο Ισπανίας: 1998–99 Σούπερ Καπ Ισπανίας: 1999 Κύπελλο ΟΥΕΦΑ: 2003–04 ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ: 2004 Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ: 1998 ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ: Φιναλίστ 1999–2000, 2000–01Ισπανία Κ16 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ16: 1986Ισπανία Κ23 Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες: 1992Ατομικές Τρόπαιο Ρικάρδο Θαμόρα: 1992–93 (από κοινού), 2000–01, 2001–02, 2003–04 Ομάδα της Χρονιάς της UEFA: 2001 Προφίλ Σαντιάγο Κανιθάρες στο BDFutbol CiberChe biography and stats (ισπανικά) (Αγγλικά) Σαντιάγο Κανιθάρες – Επιδόσεις στις διοργανώσεις της FIFA
|
Ο Χοσέ Σαντιάγο Κανιθάρες Ρουίθ (ισπανικά: José Santiago Cañizares Ruiz) (γενν. 18 Δεκεμβρίου 1969) είναι Ισπανός πρώην ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως τερματοφύλακας και νυν οδηγός ράλλυ. Προϊόν των ακαδημιών νέων της Ρεάλ Μαδρίτης, εντάχθηκε τελικά στην πρώτη ομάδα, αλλά αποδείχθηκε ότι δεν μπόρεσε να καθιερωθεί εκεί, αφού δόθηκε δανεικός δύο φορές. Μετακόμισε στη Βαλένθια ΚΦ το 1998, εμφανίστηκε σε 418 επίσημους αγώνες την επόμενη δεκαετία και κέρδισε αρκετούς σημαντικούς τίτλους, συμπεριλαμβανομένων δύο τίτλων Πριμέρα Ντιβισιόν και του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ 2003-2004.Ο Κανιθάρες εκπροσώπησε την Ισπανία σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα και άλλα τόσα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992. Το 2004, ο Πέτερ Σμάιχελ είπε ότι τον θεωρούσε ως τον «καλύτερο τερματοφύλακα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%B3%CE%BF_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B8%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%82
|
Παραλία Τυρού Αρκαδίας
|
Βρίσκεται στο μέσο της Κυνουρίας, ανάμεσα στις υπώρειες του Πάρνωνα και τις ακτές του Μυρτώου πελάγους. Απέχει 180 χιλιόμετρα από την Αθήνα, 71 χιλιόμετρα από την Τρίπολη, 70 από το Άργος, 20 από το Λεωνίδιο, 30 από το Άστρος και 14 νμ από τις Σπέτσες. Η Παραλία Τυρού κατοικείται από τους προϊστορικούς χρόνους, υπήρξε ένα από τα επίνεια της αρχαίας Σπάρτης, στο λόφο πάνω από το σημερινό λιμάνι, υπάρχουν τα ερείπια προϊστορικού οικισμού - κάστρου της Λυγαριάς που βοηθούσε στην εποπτεία του λιμένα της Κώμης του Τυρού που βρισκόταν 100μ. ενδότερα στη σημερινή θέση Καραβοστάσι. Στα Λακωνικά του Παυσανία αναφέρεται ως «κόμη μετά λιμένος». Έχει πάρει την ονομασία του από το ιερό του Απόλλωνα Τυρίτη (ΑΠΕΛΛΟΝΙ ΤΥΡΙΤΑ), τοπικής θεότητας που λατρευόταν στην περιοχή. Η θέση του ιερού βρίσκεται στο λόφο του Προφήτη Ηλία νοτιοδυτικά της κωμόπολης. Εκτενείς ανασκαφές έκανε ο καθηγητής Ρωμαίος, αρχαία ευρήματα έχουν βρεθεί και στο οροπέδιο Παλιόχωρα του Τυρού και στο όρος του Οριώντα (1.194 μ). Τα ευρήματα από την περιοχή βρίσκονται σήμερα στα μουσεία της Σπάρτης,Τρίπολης, Άστρους,στο Μουσείο Μπενάκη όπως επίσης και στο μουσείο του Λούβρου. Στην Παραλία Τυρού από το 1860 έως το 1939 λειτουργούσαν μεταλλεία παραγωγής βαρύτη στο ακρωτήριο Τρίκερι βορειοανατολικά της κωμόπολης. Τελευταίος ιδιοκτήτης τους ήταν ο Αθηναίος επιχειρηματίας Σγούρδας. Στην περιοχή βρίσκονται και τα γεωλογικά στρώματα Τυρού, της ζώνης Τρίπολης που, σύμφωνα με γεωλόγους του Πανεπιστημίου Πατρών, απαντάται μόνο στην περιοχή. Πρόκειται για ένα πολύ σκληρό πέτρωμα μπλε και πράσινης απόχρωσης, το οποίο οι ντόπιοι το ονομάζουν "Γερανιά". Η Παραλία Τυρού ανήκει στην ιστορική Τσακωνιά και οι κάτοικοι του μιλούν ακόμη την Τσακωνική διάλεκτο η οποία προέρχεται από την αρχαία δωρική διάλεκτο. Η Τσακώνικη διάλεκτος ομιλείται επίσης στο Λεωνίδιο, στον Πραστό, στην Καστάνιτσα, στον Άγιο Ανδρέα, στην Σίταινα, στα Πέρα Μέλανα και στην Βασκίνα. Κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι ο τουρισμός, η εμπορική ναυτιλία και η αλιεία. Ο Τυρός έχει επίσης πολλούς μετανάστες σε Αμερική, Καναδά και Αυστραλία, οι οποίοι κάθε χρόνο επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη για διακοπές. Διαθέτει σύγχρονη τουριστική υποδομή και στα 18 χλμ. ακτογραμμής του πολλές οργανωμένες παραλίες όπως η παραλία Τηγάνι και η παραλία Κρυονερίου. Στο λιμάνι του Τυρού βρίσκουν καταφύγιο οι ψαρόβαρκες της περιοχής αλλά και τουριστικά σκάφη κάθε είδους. Στις αρχές του 2016 άλλαξε μορφή μετά από μια σειρά από εργασίες που εκτελέστηκαν όπως η επέκταση του μώλου, η κατασκευή παραλιακών κρηπιδωμάτων και ράμπας σκαφών αλλά και η λιθόστρωση της παραλιακής ζώνης. Στον Τυρό κάθε Πάσχα θα δείτε μερικά από τα πιό όμορφα Πασχαλινά Έθιμα της Ελλάδας την Μ.Παρασκευή γίνεται η περιφορά των επιταφίων στην παραλιακή οδό της κωμόπολης με τη συνοδεία των ψαροκαϊκων,το Μ. Σάββατο το βράδυ την ώρα της Ανάστασης γίνεται το κάψιμο του Ιούδα μέσα στη θάλασσα πάνω σε πλωτή εξέδρα από τους Τσάκωνες μπουρλοτιέρηδες που το συνοδεύουν με δυναμίτες και βεγγαλικά. Χιλιάδες κεριά που ρίχνουν τα μικρά παιδιά μέσα στη θάλασσα νωρίς του Μ.Σαββάτου συμβολίζουν τις ψυχές των χαμένων Τσακώνων ναυτικών και ψαράδων. Την Κυριακή του Πάσχα γίνεται το τσακωνικό γλέντι στην κεντρική πλατεία, με την ανάγνωση του Ευαγγελίου στην τσακωνική διάλεκτο. Στη γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα, στις 6 Αυγούστου, κάθε χρόνο, κοντά στην ομώνυμη εκκλησία και δίπλα στο λιμάνι του Τυρού γίνεται μεγάλη εμποροπανήγυρη. Στην Δημοτική Ενότητα Τυρού λειτουργούν τα εξής σωματεία: ο Αθλητικός σύλλογος ο Απόλλων, ο Πολιτιστικός - Μορφωτικός σύλλογος ο Απόλλων, ο Πολιτιστικός σύλλογος Πέρα Μελάνων, ο Αλιευτικός σύλλογος Τυρού και ο σύλλογος Πεζοπόρων Τυρού. Στο οροπέδιο Παλαιόχωρα του Τυρού, σε υψόμετρο 690μ, βρίσκεται το σπηλαιοβάραθρο Δέρσιος γνωστό από την αρχαιότητα το οποίο τα τελευταία χρόνια εξερευνάται από ξένους και Έλληνες σπηλαιολόγους. Αρκαδική Ριβιέρα Τσάκωνες Τσακωνική διάλεκτος Τσακώνικη ενδυμασία Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές οικισμού - Παραλία Τυρού (εξωτερικός σύνδεσμος) Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινοτήτων Αρκαδίας - Κοινότητα Τυρού (εξωτερικός σύνδεσμος) Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμων Αρκαδίας - Δήμος Τυρού (Δήμος Απόλλωνος) (εξωτερικός σύνδεσμος) Παραλία Τυρός (Feel Greece) Παραλία Τυρού (ExploringGreece.gr) Παραλία Τυρού (Holiday.gr)
|
Η Παραλία Τυρού είναι παραθαλάσσιος οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Αρκαδίας και παραθεριστικό κέντρο της Ανατολικής Πελοποννήσου. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, έχει πληθυσμό 902 κατοίκων. Είναι οικιστικά ενιαίος με την Παραλία Σαπουναιίκων. Οι δύο αυτοί οικισμοί, με πληθυσμό 1.252 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011, συγκεντρώνουν τον κύριο όγκο των μόνιμων κατοίκων. Αποτελούν επίσης εμπορικό και διοικητικό κέντρο της Δημοτική Ενότητας Τυρού, του Δήμου Νότιας Κυνουρίας.Υπήρξε έδρα του Δήμου Τυρού και τωρινή έδρα της Δημοτικής Ενότητας Τυρού του Δήμου Νότιας Κυνουρίας. Μαζί με τους οικισμούς Άνω Τυρό ή Μέσα Τυρό και τον Κάτω Τυρό, αποτελούν την Κοινότητα Τυρού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CE%A4%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%8D_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Διοργανώσεις Ε.Π.Σ. Αθηνών 1963–64
|
Α΄ με δώδεκα (12) ομάδες σε όμιλο δύο γύρων (22 αγώνες). Α1 με δεκατέσσερις (14) ομάδες σε όμιλο δύο γύρων (26 αγώνες). Α2 με δεκαέξι (16) ομάδες σε όμιλο δύο γύρων (30 αγώνες). Β΄ με είκοσι έξι (26) ομάδες σε ενιαίο όμιλο ενός γύρου (25 αγώνες). Β1 πρώτη φάση σε δύο ομίλους των 16 ομάδων, τελική φάση σε όμιλο των έξι ομάδων (3Χ2). Γ΄ πρώτη φάση σε τρεις ομίλους των 12, 11 και 11 ομάδων, τελική φάση σε όμιλο των έξι ομάδων (2Χ3). Δ΄ σε δύο ομίλους των 11 ομάδων. Πρωταθλητής: Π.Α.Ο. Καλογρέζας, άνοδος στη Β΄ Εθνική. Δευτεραθλητής: Π.Α.Ο. Σαφράμπολη, άνοδος στη Β΄ Εθνική. Μετείχαν (12): Αθηναϊκός, Π.Α.Ο. Σαφράμπολη, Α.Ε. Ελευθερούπολης, Α.Ο. Δάφνης, Άρης Αθηνών, Π.Α.Ο. Καλογρέζας, Ποσειδών Γλυφάδας, Εθνικός Αστέρας, Λαυρεωτική1, Α.Ο. Παγκρατίου, Α.Ο. Αμπελοκήπων, Πλάτων Αθηνών. Υποβιβασμός στην Α1 (3): Ποσειδών Γλυφάδας, Α.Ε. Ελευθερούπολης, Α.Ο. Δάφνης. Υποβιβάστηκαν από Β΄ Εθνική στην Α΄ ΕΠΣΑ (3): Δόξα Βύρωνα, Ηλυσιακός, Αστέρας Αθηνών.1 Η «Α.Π.Ε. Λαυρεωτική» είναι ο παλιός σύλλογος «Α.Σ. Παλλαυρεωτικός», με έτος ιδρύσεως το 1929. Πρωταθλητής: Αττικός Κολωνού, άνοδος στην Α΄ κατηγορία. Δευτεραθλητής: Α.Ε. Χαλανδρίου, άνοδος στην Α΄ κατηγορία. Μετείχαν (14): Έσπερος Καλλιθέας, Α.Ε. Χαλανδρίου, Δάφνη Αθηνών, Α.Ε. Καισαριανής, Δόξα Αθηνών, Αττικός Κολωνού, Νίκη Πλάκας, Ολυμπιακός Λιοσίων, Φοίβος Ν. Κόσμου, Π.Ο. Ψυχικού, Α.Ο. Λαυρίου, Αρίων, Ηρακλής Αθηνών, Αχαρναϊκός. Υποβιβασμός στην Α2 (3): Α.Ε. Καισαριανής, Έσπερος Καλλιθέας, Α.Ο. Λαυρίου. Πρωταθλητής:Α.Ε. Νέας Ιωνίας, άνοδος στην Α1. Δευτεραθλητής: Χαραυγιακός, άνοδος στην Α1. Μετείχαν (16): Α.Ο. Ζωγράφου, Α.Ο. Κηφισιάς, Πανερυθραϊκός, Α.Ε. Ν. Ιωνίας, Π.Α.Ο. Ρουφ, Χαραυγιακός, Γ.Ο. Ιεράπολις, Ο.Φ. Χολαργού, Εθνικός Κάτω Πετραλώνων, Πανιώνιος Καισαριανής, Θύελλα Περιστερίου, Άφοβος Σεπολίων, Γ.Σ. Αμαρουσίου, ΑΕ Καλλιθέας, Πρόοδος Αθηνών, Α.Ο. Καλαμακίου. Υποβιβασμός στη Β΄ (4): Α.Ο. Καλαμακίου, Α.Ο. Ζωγράφου, Πανερυθραϊκός, Πρόοδος Αθηνών. Πρωταθλητής: Φοίνικας Καλλιθέας, άνοδος στην Α2. Άνοδος στην Α2: Α.Ο. Αγ. Παρασκευής, Σπάρτα Πετραλώνων.1 Μετείχαν (26): Αστραπή Ριζουπόλεως, Α.Ε. Αγ. Αναργύρων, Ολυμπιάς Αιγάλεω, Ατρόμητος Χαλανδρίου, Αθηναΐς Κυψέλης, Άμυνα Αμπελοκήπων, Άμιλλα Περιστερίου, Ήφαιστος Περιστερίου, Α.Ο. Νεάπολις Ν. Ιωνίας, Φοίνικας Καλλιθέας, Κεραυνός Ψυχικού,2 Εθνικός Περιστερίου, Γκυζιακός, Άρης Παγκρατίου, Εθνικός Ψυχικού, Α.Ε. Χαραυγής, Σπάρτα Πετραλώνων,1 Λαρισαϊκός, Ένωση Ταξιαρχών, Π.Α.Ο. Αγ. Δημητρίου, Α.Ε. Κομνηνών, Δάφνη Δαφνίου, Βικτώρια Ρουφ, Νίκη Κολωνού, Α.Σ. Εξαρχείων-Νεαπόλεως (ΑΣΕΝ), Α.Ο. Αγ. Παρασκευής. Υποβιβασμός στη Β1 (4): Άμυνα Αμπελοκήπων, Δάφνη Δαφνίου, Άρης Παγκρατίου, Νίκη Κολωνού. 1 Από τη χρονιά αυτή η παλαιά Σπάρτα άρχισε να αναφέρεται στον τύπο ως «Α.Ο. Πετραλώνων», μετά τη συγχώνευσή της με τον Ακράτητο Άνω Πετραλώνων. 2 Από την επόμενη σεζόν ο Κεραυνός Ψυχ. συγχωνεύτηκε με τον Π.Ο. Ψυχικού της Α1 κατηγορίας και με το όνομα: «Π.Ο. Ψυχικού-Κεραυνός» εντάχθηκε στην Α1. Τη θέση του Κεραυνού στη Β΄ κατηγορία πήρε η ανεξάρτητη ομάδα της Καλλιθέας «Σαρωνικός Αγ. Ελεούσας», η οποία δηλώθηκε ως μετονομασία του Κεραυνού με το όνομα: «Π.Ο. Σαρωνικός Παλαιού Φαλήρου». 3 Έπειτα από αγώνα κατάταξης: Σπάρτα Πετραλώνων - Εθνικός Περιστερίου: 2-1. Πρωταθλητής: Π.Α.Ο. Πατησίων Άνοδος στην Β: Π.Α.Ο. Πατησίων, Λευκός Αστήρ, Παμπαιανικός. Μετείχαν στην τελική φάση (6): Π.Α.Ο. Πατησίων, Λευκός Αστήρ, Παμπαιανικός, Πράσινα Πουλιά, ΑΕ Τραχώνων, Αρμενική. Ψηφιακό αρχείο εφ. "Αθλητική Ηχώ". "Αθλητική Ηχώ", 17/6/1964, σ. 4. Στατιστική ποδοσφαίρου.
|
Το πρωτάθλημα ΕΠΣ Αθηνών 1963-64 διεξήχθη σε επτά κατηγορίες. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Π.Α.Ο. Καλογρέζας που μαζί με τον δευτεραθλητή Π.Α.Ο. Σαφράμπολη ανέβηκαν στη Β΄ Εθνική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CE%95.%CE%A0.%CE%A3._%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD_1963%E2%80%9364
|
Σ.Κ. Νικόπολη Πρέβεζας
|
Ο σύλλογος εκπροσωπεί το μπάσκετ από το 1975. Το 1976 έγινε ο πρώτος αγώνας καλαθοσφαίρισης στον οποίο έλαβε μέρος ομάδα από την Πρέβεζα. Οι αντίπαλοι ήταν το πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και επίλεκτοι Πρέβεζας. Το 1977 δημιουργείται ο Αθλητικός Όμιλος Πρέβεζας ενώ το 1981 με την δημιουργία της ΕΣΚΑΒΔΕ δημιουργείται η Γυμναστική Εταιρία Πρέβεζας Νικόπολη. Το 1988 η ΓΕΠ Νικόπολη και ο ΑΟ Πρέβεζας συγχωνεύονται και δημιουργούν τον Αθλητικό Όμιλο Νικόπολη. Λίγο αργότερα δημιουργούνται δυο θυγατρικοί σύλλογοι, ο Αθλητικός Πολιτιστικός Σύλλογος Άτλας και ο Γυμναστικός Πολιτιστικός Ερασιτεχνικός Σύλλογος Άκτιος Απόλλων. Άμεσα, την περίοδο 1988-89 καταφέρνει να κερδίσει το πρωτάθλημα της ΕΣΚΑΒΔΕ. Την δεκαετία του 1990 η ομάδα κατέκτησε 3 φορές το πρωτάθλημα ΕΣΚΑΒΔΕ, το 1994, το 1997 και το 1999. Δεν καταφέρνει όμως να σταθεί στην Γ' Εθνική και υποβιβάζεται. Το 2000 σύμφωνα με τον νόμο τροποποιεί το καταστατικό και μετονομάζεται σε Σύλλογος Καλαθοσφαίρισης Νικόπολη Πρέβεζας. Η ομάδα θα κατακτήσει άλλες δυο φορές το πρωτάθλημα της ΕΣΚΑΒΔΕ, το 2003 και το 2008.Ξανά όμως η ομάδα δεν θα καταφέρει να σταθεί για πολύ στην Γ' Εθνική. Το 2012 η Νικόπολη θα ενωθεί με τον Άτλα. Το 2016 κατέκτησε για άλλη μια φορά το πρωτάθλημα ΕΣΚΑΒΔΕ και ανέβηκε στην Γ' Εθνική.Κατά την αγωνιστική περίοδο, 2016-17, η Νικόπολη έλαβε μέρος στο Πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής στον 1ο όμιλο βορρά και τερμάτισε στην 5η θέση. Κατά την 2017-18, η Νικόπολη έλαβε μέρος στο Πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής, 1ο όμιλο βορρά. Τερμάτισε στην 5η θέση με 37 βαθμούς, 13 νίκες, 11 ήττες, 1620-1576 πόντους. Κατά την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, 2018-19, η Νικόπολη λαμβάνει μέρος στο Πρωτάθλημα της Γ εθνικής,1ο όμιλο βορρά. Έδρα του συλλόγου είναι το ΔΑΚ Πρέβεζας χωρητικότητας 2000 ατόμων. Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου είναι ο Παντελής Καρασαβόγλου. Σημαντική είναι η παρουσία των τμημάτων υποδομής της Νικόπολης τόσο σε επίπεδο ΕΣΚΑΒΔΕ όσο και σε πανελλήνιο επίπεδο. Σημαντικότερες επιτυχίες είναι η δεύτερη θέση στο πανελλήνιο παίδων του 1994,η πέμπτη θέση στο πανελλήνιο παίδων 2006 και η έκτη θέση στο πανελλήνιο εφήβων 1990. Εφήβων Την σεζόν 2018-19 βγήκε πρωταθλήτρια ΕΣΚΑΒΔΕ νικώντας την ΑΕ Δόξα Πύρρου στο ΔΑΚ Αερογέφυρας με 51-48. Τα τελευταία χρόνια η Νικόπολη έχει και τμήμα γυναικών που συμμετέχει στις διοργανώσεις της ΕΣΚΑΒΔΕ. Κατά την αγωνιστική περίοδο 2017-18, η Νικόπολη έλαβε μέρος στο Πρωτάθλημα γυναικών που διοργάνωσε η ΕΣΚΑΒΔΕ.Κατέβηκε μόνο σε 2 αγώνες.Είχε 0 νίκες,2 ήττες και 8 μηδενισμούς,49-247 πόντους και 1 βαθμό. Τερμάτισε στην 6η και τελευταία θέση. Κατά την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, 2021-22,η Νικόπολη έλαβε μέρος στο Πρωτάθλημα γυναικών της ΕΣΚΑΒΔΕ.Τερμάτισε στην 4 θέση με 6 βαθμούς. Νικόπολη Αρχειοθετήθηκε 2017-06-24 στο Wayback Machine. επίσημος ιστότοπος του τμήματος καλαθοσφαίρισης. http://nikopolibasket.blogspot.gr/ παλιότερη σελίδα του τμήματος. http://atlasprevezas.blogspot.gr/ σελίδα του Άτλα Πρέβεζας
|
Ο Σύλλογος Καλαθοσφαίρισης Νικόπολη Πρέβεζας είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται με έδρα την Πρέβεζα. Επίσημο έτος ίδρυσης του είναι το 1981 και οι αθλητές του αγωνίζονται με χρώματα το κίτρινο, το μαύρο και το άσπρο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3.%CE%9A._%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7_%CE%A0%CF%81%CE%AD%CE%B2%CE%B5%CE%B6%CE%B1%CF%82
|
Καθεδρικός Ναός της Νάπολης
|
Ο σημερινός καθεδρικός ναός ανάγεται στη μεσαιωνική εποχή, καθώς η κατασκευή του παραγγέλθηκε από τον Βασιλέα Κάρολο τον Ανδεγαυό. Η κατασκευή του συνεχίσθηκε κατά τη βασιλεία του διαδόχου του, Καρόλου Β΄ της Νεαπόλεως (1285-1309), και ολοκληρώθηκε στις αρχές του 14ου αιώνα υπό τον Ροβέρτο τον Ανδεγαυό. Ανεγέρθηκε όμως στα θεμέλια δύο παλαιοχριστιανικών βασιλικών, των οποίων τα ίχνη είναι ακόμη και σήμερα εύκολα ορατά. Κάτω από το κτήριο, ανασκαφές έχουν αποκαλύψει ελληνικά και ρωμαϊκά τεχνουργήματα. Στον καθεδρικό ναό συνάπτεται η κατοικία («παλάτσο») του εκάστοτε αρχιεπισκόπου Νεαπόλεως. Το κυριότερο αξιοθέατο του εσωτερικού του ναού είναι το «Βασιλικό Παρεκκλήσιο του Θησαυρού του Αγίου Ιανουαρίου, που διακοσμείται με νωπογραφίες του Ντομενικίνο και του Τζοβάννι Λανφράνκο, έργα της κόγχης των Ντομενικίνο, Μάσσιμο Σταντσιόνε και Τζουζέπε Ριμπέρα, τον πλούσιο υψηλό βωμό (Αγία Τράπεζα) του Φραντσέσκο Σολιμένα, το ορειχάλκινο κιγκλίδωμα του Κόζιμο Φαντσάγκο κι άλλα σημαντικά έργα, όπως μια λειψανοθήκη κατασκευασμένη από Γάλλους καλλιτέχνες του 14ου αιώνα. Σε άλλα μέρη του ναού ξεχωρίζουν έργα τέχνης όπως, μια «Ανάληψη της Θεοτόκου» του Περουτζίνο, ζωγραφικοί πίνακες του Λούκα Τζορντάνο και το παλαιοχριστιανικό βαπτιστήριο με ψηφιδωτά του 4ου αιώνα. Το κύριο παρεκκλήσιο είναι μία ανακατασκευή του 18ου αιώνα με ένα μπαρόκ ανάγλυφο του Πιέτρο Μπράτσι. Το Παρεκκλήσιο Μινούτολο, το οποίο αναφέρει ο Βοκάκιος στο Δεκαήμερο, έχει νωπογραφίες του 14ου αιώνα. Η κρύπτη του ναού είναι έργο του Λομβαρδού Τομμάζο Μαλβίτο (Tommaso Malvito, θάν. 1508) με πρόσοψη που ξαναδουλεύτηκε από τον Ενρίκο Αλβίνο στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά διατηρεί την πύλη του 15ου αιώνα με κάποια γλυπτά του Τίνο ντι Καμάινο. Άγιος Ιανουάριος Πάπας Ιννοκέντιος Δ΄ Κάρολος ο Ανδεγαυός Αγία Ρεστιτούτα Σίστο Ριάριο Σφόρτσα Ασκάνιο Φιλομαρίνο Αλφόνσο Καστάλντο
|
Ο Καθεδρικός Ναός της Νάπολης ή Καθεδρικός Ναός της Αναλήψεως της Παρθένου Μαρίας, (ιταλ. Duomo di Napoli, Cattedrale di Santa Maria Assunta ή Cattedrale di San Gennaro, ναπολιτάνικα Viscuvato 'e Napule) είναι Ρωμαιοκαθολικός Καθεδρικός Ναός, ο κυριότερος ναός στην πόλη Νάπολη της Ιταλίας και η έδρα του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου Νεαπόλεως. Είναι ευρύτατα γνωστή και ως Καθεδρικός ναός του Αγίου Τζεννάρο, προς τιμή του Αγίου Ιανουαρίου, του πολιούχου της πόλεως.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Ισά Μουστάφα
|
Ο Μουστάφα γεννήθηκε στο χωριό Προπαστίτσα, στην Επαρχία της Πρίστινας, στο Κόσοβο, στις 15 Μαΐου 1951, από Αλβανούς γονείς. Πήγε γυμνάσιο και λύκειο στην Πρίστινα και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Πρίστινας, από την Σχολή των Οικονομικών. Το 1974 προσελήφθη στο Πανεπιστήμιο της Πρίστινας. Αναμείχθηκε στην πολιτική τη δεκαετία του 1980, όταν έγινε επικεφαλής στο δημοτικό συμβούλιο της Πρίστινας από το 1984 έως το 1988. Μιας και η Γιουγκοσλαβία είχε αρχίσει να καταρρέει, ο Μουστάφα έγινε Υπουργός Οικονομικών στην αυτοανακηρυσσόμενη Δημοκρατία του Κοσόβου, στην κυβέρνηση του Μπουγιάρ Μπουκόσι. Μετά τον πόλεμο του Κοσόβου, που τελείωσε το 1999, ο Μουστάφα επέστρεψε στο Κόσοβο, αλλά μόλις το 2006 ασχολήθηκε ξανά με την πολιτική. Τον Δεκέμβριο του 2007 εξελέγη δήμαρχος Πρίστινας στις δημοτικές εκλογές, νικώντας τον αντίπαλό του, Φατμίρ Λιμάι. Τον Νοέμβριο του 2009 επανεξελέγη στο αξίωμα. Στις 7 Νοεμβρίου 2010 ανέλαβε τα ηνία της Δημοκρατικής Ένωσης του Κοσόβου νικώντας τον Φατμίρ Σεϊντίου, στις εκλογές του κόμματος. Στις 1 Δεκεμβρίου 2013 ηττήθηκε στις δημοτικές εκλογές και αποχώρησε από το αξίωμα του δημάρχου της Πρίστινας. Στις 9 Δεκεμβρίου 2014 ορκίστηκε πρωθυπουργός του Κοσόβου και υποστήριξε ότι η κυβέρνησή του θα επικεντρωθεί κυρίως σε οικονομικά ζητήματα. Στις 22 Σεπτεμβρίου 2015, στην Εθνοσυνέλευση του Κοσόβου σε μια συμφωνία με τη Σερβία για την προστασία των δικαιωμάτων των Σέρβων του Κοσόβου, δέχτηκε επίθεση με αυγά από βουλευτές της αντιπολίτευσης. Στις 11 Μαΐου 2017 η κυβέρνησή του κατέρρευσε με πρόταση δυσπιστίας στο κοινοβούλιο. Προκηρύχθηκαν πρόωρες εκλογές για τον Ιούνιο του 2017. Είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά. Είναι μουσουλμάνος στο θρήσκευμα. Official website website of the Prime Minister's Office
|
Ο Ισά Μουστάφα (Αλβανικά: Isa Mustafa) είναι ο πρωθυπουργός της Δημοκρατίας του Κοσόβου και ηγέτης της Δημοκρατικής Ένωσης του Κοσόβου (LDK). Ο Μουσταφά ήταν επίσης δήμαρχος στην Πρίστινα από τον Δεκέμβριο του 2007, έως τον Δεκέμβριο του 2013.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%AC_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%86%CE%B1
|
Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών
|
Το σπέρμα της οργάνωσης του ΙΔΕΑ ως αντίληψη εντοπίζεται κατά τον Β' Π.Π. στη Μέση Ανατολή και ειδικότερα λίγο μετά την ίδρυση του στρατιωτικού συνδέσμου ΕΝΑ (Ένωση Νέων Αξιωματικών) που συγκροτήθηκε από μια ομάδα κατώτερων στελεχών του ελληνικού στρατού στη Διοίκηση των εκεί Σχολών ΓΚΕΣ (Γενικό Κέντρο Εκπαίδευσης Στρατιωτικών) τον Αύγουστο του 1943. Παράλληλα, δημιουργήθηκαν τότε κι άλλες παρόμοιες αντικομμουνιστικές οργανώσεις όπως ο ΣΑΝ (Σύνδεσμος Αξιωματικών Νέων), ο ΔΕΑ κ.ά που όμως δεν ευδοκίμησαν. Οι μικρότερες ομάδες δημιουργήθηκαν με βάση το έτος αποφοίτησης από τη Σχολή Ευελπίδων. Παρά ταύτα όλες μαζί αυτές οι ομάδες έπαιξαν έναν έντονα διχαστικό και διαλυτικό ρόλο φθάνοντας στο σημείο ν΄ απαιτούν και την αλλαγή της κυβέρνησης επιδεικνύοντας μια ανεπίτρεπτη απείθεια. Συνέπεια αυτών ήταν να συλληφθούν οι πρωταίτιοι, να καταδικαστούν κάποιοι εις θάνατο, πλην όμως ακολούθησε η αμνηστία τους. Οι εν λόγω κατώτεροι αξιωματικοί είχαν "γαλουχηθεί" σ΄ ένα ακραία εθνικό μεταξικό περιβάλλον το οποίο στη Μέση Ανατολή είχε πλέον αλλάξει με συνέπεια ν΄ αντιδράσουν ευαγγελιζόμενοι την επαναφορά του. Από την άλλη πλευρά, οι ανώτεροι αξιωματικοί είχαν μεταφέρει τα πολιτικά τους πάθη, διακρινόμενοι σε "Μεταξικους" - "Βενιζελικούς" (δημοκρατικούς), προσπαθώντας να επιβληθούν οι μεν των δε. Η αμνηστία που δόθηκε στο τέλος για την εγκατάλειψη αυτών των φαιδρών ιδεολογημάτων εν καιρώ πολέμου αποδείχθηκε όχι και τόσο αποτελεσματική. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας επανερχόμενοι όλοι οι παραπάνω αξιωματικοί και διαβλέποντας με βάση τις συνθήκες που επικρατούσαν τα σύννεφα του εμφυλίου αποφάσισαν να κινηθούν περισσότερο αποτελεσματικά. Έτσι, ιδρύθηκε, στις 25 Οκτωβρίου του 1944, στην Αθήνα ο ΙΔΕΑ από έξι αντιπροσώπους της «Τρίαινας», μυστικής οργάνωσης σαμποτάζ και πληροφοριών που είχε δραστηριοποιηθεί στην κατεχόμενη Ελλάδα, και από έναν εκπρόσωπο της «ΕΝΑ» (Ένωση Νέων Αξιωματικών), οργάνωσης με σκοπούς σαφώς αντικομμουνιστικούς. Σκοπός του ΙΔΕΑ ήταν η πλήρης διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος και η εγκαθίδρυση και αναπαραγωγή του στρατιωτικού μηχανισμού στην οργάνωση του αστικού μεταπολεμικού κράτους στην Ελλάδα ή, σύμφωνα με την ορολογία απόρρητου εσωτερικού εγγράφου του ίδιου του ΙΔΕΑ, η «δικτατορία του ΙΔΕΑ». Η αντίληψη και ουσιαστική θέση του ΙΔΕΑ ήταν η ταύτιση του στρατού με το έθνος και η πλήρης ανεξαρτησία του από την πολιτική εξουσία. Ουσιαστικός θεσμός έκφρασης των εθνικών συμφερόντων θα ήταν ο ίδιος ο ΙΔΕΑ, ενώ πουθενά στις θέσεις του δεν αναφέρεται η μοναρχία. Ήταν οργανωμένος κατά το τριαδικό σύστημα που περιλάμβανε α)τη μύηση, β)το Ιδρυτικό και γ) το δογματικό μέρος που περιλάμβανε το σκοπό της οργάνωσης. Ο ΙΔΕΑ ήταν οργανωμένος κατά το φασιστικό πρότυπο και τα όργανά του ονομάζονταν «δέσμες». Η οργάνωση δεν είχε αρχηγό και τη διοίκηση ασκούσε μια επταμελής Δέσμη. Αργότερα όμως η διοίκηση πέρασε στα χέρια του Σόλωνος Γκίκα, για να αποκατασταθεί και πάλι στη συνέχεια από τη Δέσμη. Το 1948, στην οργάνωση είχαν ενταχθεί πάνω από 2500 αξιωματικοί και υπαξιωματικοί. Η εξάπλωση του ΙΔΕΑ υπήρξε ταχύτατη σε μάχιμους στρατιωτικούς σχηματισμούς όπως την Ταξιαρχία Ρίμινι και τις δυνάμεις καταδρομών. Το 1951 ήρθε στη δημοσιότητα ένα έγγραφο το οποίο φέρεται να κατέθεσε στη Διοικούσα Επιτροπή ο Συνταγματάρχης Νικόλαος Γωγούσης, βάση του οποίου θα συγκροτούταν μια ειδική υπηρεσία η οποία θα δολοφονούσε οποιονδήποτε έβλαπτε τον αγώνα και πρόδιδε την πατρίδα. Από το 1947 είχαν αρχίσει απροκάλυπτες παρεμβάσεις του ΙΔΕΑ στην πολιτική ζωή με επισκέψεις σε πολιτικούς και υπαγόρευση των θέσεων της οργάνωσης. Αποκορύφωμα της παρέμβασής του ήταν όταν, το 1951, αποπειράθηκε να καταλάβει την εξουσία δια των όπλων, αμέσως μετά τη δήλωση της παραίτησης του Στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου από το στράτευμα. Ο ίδιος ο Παπάγος, έκπληκτος τότε, όπως δηλώθηκε, από την αιφνίδια αυτή δράση του ΙΔΕΑ, κάλεσε τους αξιωματικούς που συμμετείχαν να αποσυρθούν στις μονάδες τους και στα κυρίως καθήκοντά τους, οδηγώντας έτσι το κίνημα σε καταστολή. Το βράδυ της 30ης προς 31η Μαΐου 1951, μόλις έγινε γνωστή η απόφαση του Αλέξανδρου Παπάγου να παραιτηθεί από την Αρχιστρατηγία των Ενόπλων Δυνάμεων, ηγετικά στελέχη του ΙΔΕΑ κατέλαβαν τα γραφεία του ΓΕΕΘΑ και του ΓΕΣ στα Παλαιά Ανάκτορα. Ταυτόχρονα έμπιστοι συνεργάτες τους κατέλαβαν κρίσιμες εγκαταστάσεις στο κέντρο της Άθήνας. Ο Αλέξανδρος Παπάγος πληροφορήθηκε έκπληκτος το κίνημα και νωρίς το πρωί της 31ης Μαΐου κατέβηκε από το σπίτι του στην Εκάλη στα Παλαιά Ανάκτορα, διέταξε κάποιες μονάδες να επιστρέψουν στα στρατόπεδά τους και επέπληξε του κινηματίες που είχαν προχωρήσει στο κίνημα χωρίς την άδειά του. Αργότερα όμως, μετά τη σύλληψη και καταδίκη τους από την κυβέρνηση Πλαστήρα υπερασπίστηκε την αμνηστία τους. Την πέτυχε, όταν ο ίδιος ανέλαβε αργότερα την πρωθυπουργία και τους επανέφερε στην ενεργό υπηρεσία. Παρά ταύτα, και ενώ τότε ο ΙΔΕΑ θεωρήθηκε επίσημα πλέον ως οργάνωση που εργαζόταν κατά της Δημοκρατίας, οι συμμετέχοντες σ' αυτήν συνωμότες έλαβαν αμνηστία. Έτσι, η οργάνωση, σε αντίθεση με την "ελαφρά" αντίληψη των τότε πολιτικών, δεν εξαρθρώθηκε, αλλά παρέμεινε να υφίσταται με εναλλασσόμενους ως αρχηγούς της το Σ. Γκίκα, τον Πατίλη κ.ά. συνδεόμενη πλέον άμεσα με το παρακράτος που άρχισε να αναπτύσσεται και να γιγαντώνεται ειδικότερα μετά τις εκλογές του 1958. Ο Παπάγος ήταν ενοχλημένος από τις επιθέσεις που δεχόταν από συμβούλους και μέλη της βασιλικής οικογένειας, που ήταν ενάντια στην κάθοδό του στην πολιτική. Σε αποκλειστική συνέντευξη στην εφημερίδα «Ελευθερία», στις 25 Μαρτίου 1951, ο Βασιλιάς Παύλος διακήρυξε την προσήλωσή του στους δημοκρατικούς θεσμούς και επετέθη κατά της λύσης Παπάγου, επικρίνοντας έμμεσα αλλά φανερά το στρατάρχη για την απόφασή του ν' αναμιχθεί με την πολιτική. Εκμεταλλευόμενη η κυβέρνηση την ανοιχτή πια διαμάχη μεταξύ Βασιλιά και Παπάγου, ανακοίνωσε, στις 2 Μαΐου 1951, την απόφασή της να προκηρύξει εκλογές. Ο Παπάγος υπέβαλε την παραίτησή του στον πρωθυπουργό Σοφοκλή Βενιζέλο το πρωί της 30ης Μαΐου, εκφράζοντας την πρόθεσή του να πολιτευτεί. Στην ανακοίνωσή του ο Βενιζέλος υπαινίχθηκε πως η παραίτηση του Παπάγου ήταν αντίθετη με τις επιθυμίες του Βασιλιά και της Κυβέρνησης, επιβεβαιώνοντας έτσι ό,τι ήταν πάγκοινα γνωστό. Ο βασιλιάς Παύλος, επικαλούμενος εξαπάτηση του Θρόνου με τη διαβεβαίωση του στρατάρχη να μην πολιτευτεί, διέταξε τον αρχηγό Γ.Ε.Σ., στρατηγό Θρασύβουλο Τσακαλώτο, να συλλάβει τον Παπάγο, αλλά η εντολή δεν εκτελέστηκε. Η Κυβέρνηση προσπάθησε να συγκαλύψει το επεισόδιο. Το επίσημο ανακοινωθέν απλώς ανέφερε πως «λόγω πληροφοριών περί ενδεχομένης αποπείρας διασαλεύσεως της τάξεως υπό αναρχικών στοιχείων, ελήφθησαν την πρωίαν σήμερον ορισμένα στρατιωτικά μέτρα, τα οποία ήρθησαν ευθύς ως εξέλιπον οι λόγοι». Αργότερα, από την προανάκριση προέκυψε πως η έκταση του κινήματος ήταν αρκετά σοβαρή και πως το κίνημα είχε επιχειρηθεί στο όνομα του Παπάγου. Το κίνημα απέτυχε χάρη στην άρνηση της Μεραρχίας Τεθωρακισμένων να προσχωρήσει στη συνωμοσία. Η αποτυχία του κινήματος είχε σαν αποτέλεσμα μια ομάδα σκληρών ακραίων αξιωματικών της οργάνωσης ΙΔΕΑ να χάσει την εμπιστοσύνη της προς τους ανωτέρους της, επειδή δεν τόλμησαν να φέρουν σε πέρας το κίνημα και υπέκυψαν στις πιέσεις των ανακτόρων και του Παπάγου. Ο Βασιλιάς Παύλος και ο Πρωθυπουργός Σοφοκλής Βενιζέλος πίστευαν ότι οι εμπλεκόμενοι έπρεπε να τιμωρηθούν. Οι αξιωματικοί που είχαν ηγηθεί της απόπειρας απομακρύνθηκαν από το Στρατό, αλλά τους δόθηκε αμνηστία. Το ΑΣΣ (Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο) αποφάσισε και πήρε σκληρά μέτρα εναντίον του ΙΔΕΑ, όπως προκύπτει από τα πρακτικά που δημοσιεύτηκαν . Η πλευρά των υπερασπιστών του ΙΔΕΑ επικεντρωνόταν στο γεγονός ότι ο εμπνευστής του κινήματος της 30ης Μαΐου, ταξίαρχος Χρηστέας, ήταν σε πολεμική διαθεσίμοτητα ως ανάπηρος πολέμου. Το ίδιο και ο συνταγματάρχης Καραμπότσος, ενώ ο έτερος των πρωταιτίων είχε χάσει τον αδελφό του στον Πόλεμο (Κουρούκλης). Αυτό τεκμηριώνεται από τις ανακρίσεις και τα στρατιωτικά μητρώα των πρωταιτίων. Στη συνεδρίασή του, το ΑΣΣ με συντριπτική πλειοψηφία (16 θετικές, 1 λευκή και 1 αρνητική ψήφο) ζήτησε να μην ψηφίσει ο Στρατός στις επόμενες εκλογές, διότι, κατά τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Θρασύβουλο Τσακαλώτο, υπήρχε κίνδυνος να επηρεαστεί το ελεύθερο πολιτικό φρόνημα των στρατιωτών από τους αξιωματικούς. Τα πρακτικά αυτών των σημαντικών αποφάσεων του ΑΣΣ διέρρευσαν στον Τύπο από κύκλους εναντιούμενους στον Παπάγο. Οι εφημερίδες «Τα Νέα» και «Το Βήμα», με συνεχή δημοσιεύματα τα έτη 1951 και 1952, καλούσαν το ΑΣΣ να δείξει ανεκτικότητα έναντι του ΙΔΕΑ.. Ο ΙΔΕΑ έπαψε να υφίσταται το 1951, όμως αξιωματικοί που ανήκαν σε αυτόν παλαιότερα συνέχισαν τη συνωμοτική παρακρατική τους δράση και μετά, μέχρι το Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Πριν από τις εκλογές του 1956 "Ωρισμένοι αξιωματικοί της τάξεως του 1922, αναμιχθέντες κατά τα παρελθόντα έτη εις το γνωστό κίνημα του ΙΔΕΑ - Γωγούσης, Κουρούκλης, Κετσέας - εκινήθησαν τας τελευταίας ημέρας, δια συναντήσεων, διαβημάτων, και μυστικών συσκέψεων προς την κατεύθυνσιν οργανώσεως πραξικοπήματος την επομένην των εκλογών, εν περιπτώσει αποτυχίας της ΕΡΕ .....". Μέλη του ΙΔΕΑ πήραν μέρος και στις παρακάτω συνομωσίες: Υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ Σχέδιο Ελικών Δίκη των Αεροπόρων Σχέδιο Περικλής Δημοσίευση των πρακτικών του ΑΣΣ, Εφημερίδα «Το Βήμα», 21 Αυγούστου 1951. "40 Χρόνια στρατιώτης" Θ. Τσακαλώτος "Το μήλο της έριδας" Κ. Γουντχάουζ / "The Apple of Discord" Cris Woodhouse. "1940 - 1952 Το δράμα της Ελλάδος - Έπη και αθλιότητες" Γ. Καραγιάννης - Αθήναι "Βούλευμα του ΑΣΠΙΔΑ" υπό του ανακριτή αντισυνταγματάρχη Παντ. Λαγάνη, Αρ.1939/29-9-1966 (Διαρ. Στρατοδ. Αθηνών). "Συνωμοσίες ΙΔΕΑ - ΑΣΠΙΔΑ" Δ. Παραλίκας Αθήνα 1982. «Ο Παπάγος, το Στέμμα και οι Άγγλοι», Λεονταρίτης Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα, Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, Εκδόσεις Καρανάση, Αθήνα 1974, ISBN 960-14-1237-9 Ο Βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας, Αλέξης Παπαχελάς, Εκδόσεις Εστία, Αθήνα 1997, ISBN 960-05-0748-1 "Φαινόμενα Τρομοκρατίας. Ο ελληνικός νεοφασισμός μέσα από τα αρχεία των Μυστικών Υπηρεσιών", Νίκος Κλειτσίκας, Andrea Speranzoni, Προσκήνιο, Αθήνα 2003
|
Ο Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών, γνωστότερος από το ακρωνύμιο ΙΔΕΑ, ήταν μία μυστική οργάνωση αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού, η οποία αναμίχθηκε στα πολιτικά πράγματα της χώρας, ειδικότερα μετά την απελευθέρωση και τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε, με σκοπό την αντιμετώπιση "τυχόν επαπειλούμενου κομμουνιστικού κινδύνου". Δημιουργήθηκε από αξιωματικούς με συντηρητικό και φιλοβασιλικό προσανατολισμό και οι θέσεις τους δεν απείχαν πολύ από αυτές του Μεταξικού καθεστώτος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82_%CE%94%CE%B5%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%BE%CE%B9%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD
|
Γέφυρα Κέστιου
|
Η αρχική Γέφυρα του Κέστιου (λατιν. Pons Cestius) κτίστηκε γύρω στον 1ο αι. π.Χ. (κάποια στιγμή μεταξύ 62 και 27 π.Χ.) μετά από τη Γέφυρα Φαβρίκιου (Pons Fabricius), που συνδέει την άλλη πλευρά του νησιού με την αριστερή όχθη του ποταμού. Η ταυτότητα του Κέστιου, στον οποίο αναφέρεται το όνομα της γέφυρας, είναι άγνωστη. Μπορεί να ήταν υπεύθυνος για την κατασκευή της αρχικής γέφυρας ή για τη μετέπειτα αποκατάσταση μίας υπάρχουσας και μπορεί να ήταν μέλος του Κέστιου γένους κατά τη διάρκεια της ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Η Γέφυρα του Κέστιου ήταν η πρώτη γέφυρα, που ένωνε τη δεξιά όχθη του Τίβερη (σημερινό Τραστέβερε) με τη νήσο Τιβερίνα. Ενώ το νησί ήταν από καιρό συνδεδεμένο με την αριστερή όχθη του Τίβερη και την καρδιά της αρχαίας Ρώμης (στα ανατολικά) ακόμη και πριν κτιστεί η Γέφυρα του Φαβρίκιου, η περιοχή προς τα δυτικά, η πέραν του Τίβερη (Transtiber > Trastevere) παρέμεινε ασύνδετη μέχρι την κατασκευή της Γέφυρας του Κέστιου. Είναι γνωστά αρκετά μέλη του γένους των Κεστίων από τον 1ο αι. π.Χ., αλλά είναι άγνωστο ποιο από αυτά ήταν υπεύθυνο. Το Κέστιο γένος δεν ήταν μία εξέχουσα οικογένεια μέχρι την εποχή του Γάιου Κέστιου Έπουλο, του οποίου ο τάφος, η Πυραμίδα του Κέστιου, σώζεται ενσωματωμένη στα Αυρηλιανά Τείχη της Ρώμης του 3ου αι. Η Γέφυρα του Κέστιου ανακαινίστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αυτοκράτορα Αντωνίνου Πίου (βασ. 138–161). Μία επιγραφή που μνημονεύει την ανοικοδόμηση, τοποθετήθηκε στην κατασκευή. Τον 4ο αιώνα τη Γέφυρα του Κέστιου αντικαταστάθηκε από μία νέα κατασκευή. Σύμφωνα με τον Λατίνο ιστορικό του 5ου αι. Πολέμιο Σίλβιο, το 370 εγκαινιάστηκε και αφιερώθηκε εκ νέου ως Γέφυρα του Γρατιανού, στους αδελφούς Αυτοκράτορες Βαλεντινιανό Α΄ (βασ. 364–375 ) και Βάλη (βασ. 364–378 ) και στον γιο (και διάδοχο) του πρώτου, τον Γρατιανό (βασ. 367–383), τον συναύγουστο της δυναστείας του Βαλεντινιανού. Η γέφυρα ξανακτίστηκε χρησιμοποιώντας ηφαιστειακή πέτρα τόφφου και μάρμαρο πεπερίνο, με μία επένδυση από ασβεστόλιθο τραβερτίνη. Μέρος του υλικού ανοικοδόμησης προήλθε από το κατεδαφισμένο περιστύλιο του κοντινού Θεάτρου του Mάρκελλου. Στη γέφυρα και στο στηθαίο τοποθετήθηκαν επιγραφές σε μαρμάρινες πλάκες, που μνημονεύουν το έργο και ονομάζουν τους Αυτοκράτορες. Η γέφυρα του 4ου αι. μάλλον ακολουθούσε τις αρχιτεκτονικές γραμμές της -στην περίοδο της Δημοκρατίας κτισμένη- προκατόχου της. Πριν από την ανοικοδόμηση του 19ου αι. η γέφυρα ήταν 48 μ. μακριά, με κεντρικό τόξο ανοίγματος 23,65 μ., που πλαισιώνεται από δύο τόξα, το καθένα ανοίγματος 5,8 μ. Η γέφυρα ήταν 8,2 μ. πλατιά. Τόσο η Γέφυρα του Κέστιου, όσο και του Φαβρίκιου ήταν γέφυρες για μακρύ χρονικό διάστημα. Αν και αυτή του Φαβρίκιου παραμένει εντελώς άθικτη, η Γέφυρα του Κέστιου αναστηλώθηκε πολλές φορές από τον 12ο αι. και αποσυναρμολογήθηκε πλήρως και ξανακτίστηκε τον 19ο αι., με μόνο ένα μέρος της αρχαίας κατασκευής να διατηρείται. Κατά τη διάρκεια της ανύψωσης των οχθών του Τίβερη το 1888–1892, η κατασκευή των τοίχων και των λεωφόρων (το Λουνγκοτέβερι) κατά μήκος του ποταμού, κατέστησε αναγκαία την κατεδάφιση της ρωμαϊκής γέφυρας και την κατασκευή μίας νέας. Η αρχαία γέφυρα, που είχε δύο μικρά τόξα εκατέρωθεν του μεγάλου κεντρικού τόξου, απλά δεν ήταν αρκετά μεγάλη. Η σημερινή γέφυρα -με τρία μεγάλα τόξα- κατασκευάστηκε στη θέση της, με το κεντρικό της τόξο να επαναχρησιμοποιεί περίπου τα δύο τρίτα του αρχικού υλικού. Τα δύο τρίτα της σημερινής κατασκευής χρονολογούνται σε αυτήν την περίοδο, με μόνο περίπου το ένα τρίτο της κατασκευής να είναι κατασκευασμένο από μοντέρνο υλικό. Μετά την ανοικοδόμηση του 19ου αι. η γέφυρα ήταν 80,4 μ. μακριά, με το αρχικό κεντρικό τόξο να πλαισιώνεται από δύο άλλα τόξα ίσου ανοίγματος. Η γέφυρα σχετίζεται με την εκκλησία (ελάσσονα βασιλική) την αφιερωμένη στον Απόστολο Βαρθολομαίο, στο νησί του Τίβερη, η οποία καλείται Άγιος Βαρθολομαίος του Νησιού (San Bartolomeo all'Isola). O’Connor, Colin (1993). Roman Bridges. Cambridge University Press. σελίδες 66f. ISBN 0-521-39326-4. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Pons Cestius στο Wikimedia Commons LacusCurtius: Pons Cestius Pons Cestius στο Structurae Τα ύδατα της Ρώμης: Γέφυρες του ποταμού Τίβερη και η ανάπτυξη της αρχαίας πόλης της Ρώμης Πληροφορίες για το νησί Τίβερης (in Italian)
|
Η Γέφυρα του Κέστιου, λατιν.: Pons Cestius, ιταλ.: Ponte Cestio, είναι μία αρχαία ρωμαϊκή γέφυρα, που συνδέει τη δεξιά όχθη του Τίβερη με τη νήσο Τιβερίνα, στη Ρώμη της Ιταλίας. Στην Ύστερη αρχαιότητα, η γέφυρα αντικαταστάθηκε και μετονομάστηκε σε Γέφυρα του Γρατιανού (Pons Gratiani). Είναι επίσης γνωστή ως Γέφυρα του Αγίου Βαρθολομαίου (ιταλ. Ponte San Bartolomeo). Τα 2/3 της σημερινής λίθινης γέφυρας είναι από αρχαίο υλικό, καθώς ανοικοδομήθηκε εξ ολοκλήρου και επεκτάθηκε τον 19ο αι., μετά από πολυάριθμες προηγούμενες ανακαινίσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AD%CF%86%CF%85%CF%81%CE%B1_%CE%9A%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%85
|
Γιάννης Τσιντσάρης
|
Γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1962 στο Σιδηρόκαστρο Σερρών. Μετακόμισε όμως σύντομα, το 1966, μαζί με την οικογένεια του στις Σέρρες. Σπούδασε φυσική αγωγή στο ΤΕΦΑΑ Αθηνών. Αρχικά το 1975 άρχισε να ασχολείται με την σφυροβολία και ένα χρόνο αργότερα με την πάλη. Το 1977 τελικά εγγράφηκε στον Α.Ο. Σερρών στο άθλημα της άρσης βαρών. Διακρίθηκε σε πολλές εθνικές και διεθνείς διοργανώσεις μέχρι το 1993 όταν και αποχώρησε από την ενεργό αθλητική δράση λόγω τραυματισμού στον τένοντα. Από το 1996 έως το 2008 υπήρξε προπονητής άρσης βαρών στον τόπο καταγωγής του, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με την ζωγραφική και την αγιογραφία, διενεργώντας το 1987 έκθεση στο Ηράκλειο Αττικής.Ήταν παντρεμένος με την αθλήτρια του στίβου Άννα Βερούλη. Απεβίωσε την 1η Μαρτίου 2017. Συμμετείχε σε δύο Ολυμπιάδες, το 1984 και το 1988. Ακόμη, αναδείχθηκε 10 φορές πρωταθλητής ανδρών, 3 φορές πρωταθλητής εφήβων, 3 φορές Βαλκανιονίκης, 3 φορές πρωταθλητής ΕΟΚ και 3 φορές Μεσογειονίκης. Κατείχε 107 πανελλήνια ρεκόρ σε επίπεδο ανδρών και εφήβων, ενώ το 1981 βραβεύθηκε ως ο καλύτερος έφηβος αθλητής από τον ΠΣΑΤ.
|
Ο Γιάννης Τσιντσάρης (8 Φεβρουαρίου 1962 - 1 Μαρτίου 2017) ήταν Έλληνας αθλητής της άρσης βαρών, ο οποίος έφτασε μέχρι την 4η θέση στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82
|
All Hail, Liberia, Hail!
|
All hail, Liberia, hail! (All hail!) All hail, Liberia, hail! (All hail!) This glorious land of liberty Shall long be ours. Though new her name, Great be her fame, And mighty be her powers, And mighty be her powers. In joy and gladness With our hearts united, We'll shout the freedom Of a race benighted, Long live Liberia, happy land! A home of glorious liberty, By God's command! A home of glorious liberty, By God's command! All hail, Liberia, hail! (All hail!) All hail, Liberia, hail! (All hail!) In union strong success is sure. We cannot fail! With God above Our rights to prove, We will o'er all prevail, We will o'er all prevail! With heart and hand our country's cause defending, We'll meet the foe with valour unpretending. Long live Liberia, happy land! A home of glorious liberty, By God's command! A home of glorious liberty, By God's command! Όλοι χαιρετήστε τη Λιβερία, χαιρετήστε την! (Χαίρε από όλους!) Όλοι χαιρετήστε τη Λιβερία, χαιρετήστε την! (Χαίρε από όλους!) Αυτή η δοξασμένη γη της ελευθερίας Για πάντα θα είναι δική μας. Παρά το νέο της όνομα, Μεγάλη να είναι η δόξα της, Και τεράστια η δύναμή της, Και τεράστια η δύναμή της. Με χαρά και ευχαρίστηση Με ενωμένες τις καρδιές μας, Θα αναφωνήσουμε για την ελευθερία Μιας φυλής που βρισκόταν στο σκοτάδι, Ζήτω η Λιβερία, η χαρούμενη γη! Πατρίδα της δοξασμένης ελευθερίας, Με τη χάρη του Θεού! Πατρίδα της δοξασμένης ελευθερίας, Με τη χάρη του Θεού! Όλοι χαιρετήστε τη Λιβερία, χαιρετήστε την! (Χαίρε από όλους!) Όλοι χαιρετήστε τη Λιβερία, χαιρετήστε την! (Χαίρε από όλους!) Η επιτυχία είναι σίγουρα με ισχυρούς δεσμούς. Δε θα αποτύχουμε! Με τον Θεό από ψηλά Θα αποδείξουμε τα δίκαιά μας, Θα επικρατήσουμε όλων, Θα επικρατήσουμε όλων! Με την καρδιά και το χέρι μας για την άμυνα της πατρίδας μας Θα συναντήσουμε τον εχθρό με ανδρεία χωρίς προσποίηση. Ζήτω η Λιβερία, η χαρούμενη γη! Πατρίδα της δοξασμένης ελευθερίας, Με τη χάρη του Θεού! Πατρίδα της δοξασμένης ελευθερίας, Με τη χάρη του Θεού! Εθνικός ύμνος της Λιβερίας Αρχειοθετήθηκε 2009-07-17 στο Wayback Machine. (συμπεριλαμβάνει σύνδεσμο σε αρχείο ήχου)
|
Ο εθνικός ύμνος της Λιβερίας είναι το άσμα "All Hail, Liberia, Hail!" σε στίχους του προέδρου Ντάνιελ Μπασίελ Γουόρνερ (1815-1880, 3ου προέδρου της χώρας) και σε μουσική του Όλμστιντ Λούκα (1826-1869). Είναι γραμμένος στην αγγλική γλώσσα και έγινε επίσημα εθνικός ύμνος το 1847.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/All_Hail,_Liberia,_Hail!
|
Επισκοπικό Ιωαννίνων
|
Το χωριό, ως Μπάρτζι αναφέρεται από τον Άγγλο περιηγητή William Martin Leake, ο οποίος ταξιδεύοντας από την Άρτα στα Γιάννενα στα 1805 και αφού πέρασε από τα χάνια Πέντε Πηγαδίων και Αγίου Δημητρίου λέει: “.....το Μπαρτζι (Bartzi) που βρισκεται αριστερά στην πλευρά των λόφων”. Στις αρχές του Οκτώβρη του 1912, κάηκε από Τουρκαλβανούς όπως και άλλα χωριά της περιοχής. Το 1928 μετονομάστηκε σε Επισκοπείον και στη συνέχεια σε Επισκοπικό, επειδή στην περιοχή (μεταξύ καταβόθρας και χωριού) υπήρχε στο παρελθόν η έδρα Επισκοπής. Μέχρι το 1930 λειτουργούσε ως οικισμός της κοινότητας Μανολιάσας. Την 14-2-1930 αποσπάστηκε από την Μανολιάσα και καθίσταται αυτόνομη πλέον ως κοινότητα με έδρα το Επισκοπικό, όπου προσαρτάται και ο οικισμός Αμπελιά ο οποίος εν τω μεταξύ αποσπάστηκε από την Κοσμηρά. (Αριθμός ΦΕΚ 47 -142-1930) Την 20-9-1947 αποδεσμεύεται ο οικισμός Αμπελιά, ενώ το Επισκοπικό εξακολουθεί να λειτουργεί μόνο του ως κοινότητα. (Αριθμός ΦΕΚ 203 Α 20-9-1947). Από το 1999 λειτουργεί ως δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Αγίου Δημητρίου, στο πλαίσιο του προγράμματος “Ι. Καποδίστριας” ( Νόμος 2539/1997, ΦΕΚ 244Α/4-12-97) Από 1-1-2011 στο πλαίσιο του προγράμματος “Καλλικράτης” (Ν 3852/2010) (ΦΕΚ Α' 87/07-06-2010) ανήκει στο Δήμο Δωδώνης με έδρα την Αγ. Κυριακή. Πρόγραμμα Καλλικράτης - ΦΕΚ Α87 της 07/06/2010 Travels in Northen Greece-William Martin Leake Η ιστοσελίδα του Επισκοπικού
|
Το Επισκοπικό είναι χωριό του νομού Ιωαννίνων σε υψόμετρο 560 μέτρων. Βρίσκεται στο νότιο άκρο του λεκανοπεδίου Ιωαννίνων και 14 χιλιόμετρα από την πόλη των Ιωαννίνων. Είναι δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Δωδώνης. Με την παλαιότερη διοικητική διαίρεση ανήκε στον δήμο Αγίου Δημητρίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Cyan Worlds
|
Ιδρύθηκε το 1987 από τους αδερφούς Ραντ και Ρομπιν Μίλερ, η Cyan στην αρχή έφτιαχνε βιντεοπαιχνίδια για παιδιά. Οι αρχικοί τίτλοι παιχνιδιών, The Manhole (1988), Cosmic Osmo and the Worlds Beyond the Mackerel (1989) και το Spelunx (1991) ήταν παιχνίδια φαντασίας και περιπέτειας για ένα νεανικό κοινό. Τα προσφερόμενα παιχνίδια είχαν πολλές γραφικές οθόνες με σπαζοκεφαλιές, mini-games και δραστηριότητες. Μερικοί από αυτούς τους τίτλους ήταν πρώιμες παράγωγες της Cyan, και κατασκεύασαν τους διαδραστικούς κόσμους χρησιμοποιώντας HyperCard, και το μέσο CD-ROM, δύο από τα οποία θα χρησιμοποιούνταν στη συνέχεια για την σειρά Myst. Το 1993, Η Cyan απέκτησε μια παγκόσμια φήμη με την κυκλοφορία του Myst, ένα ατμοπάνκ τρισδιάστατο pre-rendered παιχνίδι περιπέτειας που στόχευε σε μεγαλύτερο ηλικιακό κοινό σε αντίθεση με τα προηγούμενα παιχνίδια της. Το Myst ήταν ένα από τα πρώτα παιχνίδια που χρησιμοποίησαν CD-ROM, σε μια εποχή που οι μονάδες CD-ROM άρχιζαν να γίνονται μόδα. Ο τίτλος πούλησε περισσότερα από έξι εκατομμύρια αντίτυπα, και ήταν το πιο εμπορικό βιντεοπαιχνίδι για το PC μέχρι που το The Sims υπερέβη τις πωλήσεις της το 2002.Με τα έσοδα από το Myst, η Cyan κινήθηκε γρήγορα σε μια νέα έδρα για να φιλοξενήσει ένα μεγαλύτερο προσωπικό, όπου και παραμένει έως σήμερα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δημιουργήθηκαν τρία μυθιστορήματα του Myst από τους συν-συγγραφείς αδερφούς Μίλερ και τον Ντέιβιντ Γουίνγκροου. Η συνέχεια του Myst, το Riven, κυκλοφόρησε το 1997. Την ίδια χρονιά, ο συνιδρυτής Ρόμπιν Μίλερ άφησε την Cyan ώστε να ακολουθήσει άλλα ενδιαφέροντα, κυρίως στην παράγωγη ανεξάρτητων ταινιών. Σε μια συνέντευξη το 1999, ο Ρόμπιν ανέφερε ότι ο λόγος της αποχώρησής του ήταν ότι «Δύο άνθρωποι δεν μπορούν να καθοδηγήσουν ένα πλοίο - κάποιος πρέπει να είναι υπεύθυνος... Ο χωρισμός μας έδωσε στον καθένα ένα πλοίο.»Τα επόμενα οκτώ χρόνια είδε ένα τεράστιο ποσό της επέκτασης του franchise Myst, τόσο εντός όσο και εκτός της Cyan. Ενώ τα εκδοτικά δικαιώματα μεταφέρθηκαν από Brøderbund στην Mattel, και στη συνέχεια στην Ubisoft, η Cyan προετοιμάζονταν για το επόμενο παιχνίδι Myst, η οποία επρόκειτο να είναι ένα μαζικό multiplayer online παιχνίδι, και όχι μια άμεση συνέχεια του Myst. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η εταιρεία άλλαξε το όνομά της σε «Cyan Worlds». Εν μέρει στην δοκιμή της νέας 3D μηχανής σε πραγματικό χρόνο, η Cyan κυκλοφόρησε το realMyst το 2000, μια πλήρη αναδημιουργία του αρχικού παιχνιδιού Myst. Την ίδια στιγμή, το επόμενο παιχνίδι Myst, Myst III: Exile, αναπτύχθηκε από την Presto Studios και δημοσιεύθηκε από την Ubisoft, και κυκλοφόρησε το 2001. Το 2003, η Cyan ανακοίνωσε ότι η περιπέτεια multiplayer τους, Uru, παλαιότερα γνωστή με τον τίτλο DIRT («D'ni σε πραγματικό χρόνο»), Mudpie ("DIRT Multi-User-Persistent Interactive Environment"), πρόγονος του Myst Online, μετά από αίτημα του εκδότη Ubisoft. Η λειτουργιά του single-player, Uru: Ages Beyond Myst. αφαιρέθηκε αργότερα το ίδιο έτος. Το συστατικό multiplayer, Uru Live είχε μια σύντομη δοκιμαστική περίοδο beta, αλλά ακυρώθηκε πριν κυκλοφορήσει επίσημα. Το 2004, η Cyan κυκλοφόρησε δύο πακέτα επέκτασης του Uru τo D'ni and The Path of the Shell, που περιλάμβανε το περιεχόμενο που προορίζεται αρχικά για την online δραστηριότητα. Το ίδιο έτος, η Ubisoft ανάπτυξε ανεξάρτητα και κυκλοφόρησε το Myst IV: Revelation, το δεύτερο παιχνίδι της σειράς δεν έχει κατασκευαστεί από την Cyan. Κατά το επόμενο έτος, η Cyan ανέπτυξε το τελευταίο κεφάλαιο της σειράς Myst, το Myst V: End of Ages. Μετά το Myst V, η εταιρεία που το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων της λόγω οικονομικών δυσκολιών, αλλά λίγο μετά επαναπροσλήφθηκαν σχεδόν όλοι μετά τη διαπραγμάτευση μιας συμφωνίας με την Turner Broadcasting. Πριν από αυτό, η εταιρεία εργάστηκε για ένα ακόμα ανολοκλήρωτο έργο (σύμφωνα με πληροφορίες το έργο ονομαζόταν Latus του Richard A. Watson) και τη διαπραγμάτευτηκαν με έναν άγνωστο εκδότη, αλλά η κατάστασή του είναι πλέον ασαφές, αν και ο Rand Miller έκανε αναφορά για αυτό τον Αύγουστο του 2011 και επιβεβαιώθηκε το όνομά του ως Latus. Μετά το κλείσιμο του Uru Live, οι οπαδοί άρχισαν να αναπτύσσουν το δικό τους λογισμικό διακομιστή. Σε απάντηση στο αίτημα αυτό, η Cyan Worlds κυκλοφορήσει Uru μέχρι στα τέλη του 2004, μια τροποποιημένη έκδοση του πελάτη και του διακομιστή λογισμικό του Live. Αυτή η έκδοση του παιχνιδιού δεν στηρίζεται - servers ανήκουν και λειτουργούν από τους οπαδούς, και κανένα νέο περιεχόμενο που προβλέπεται. Αργότερα, μέσω χρηματοδότησης από GameTap, Κυανό κατάφερε να προσφέρει το «D'mala" θραύσμα, επίσημη διακομιστή παιχνιδιού. Οι φίλοι άρχισαν να αναπτύσσουν νέο περιεχόμενο για το παιχνίδι, σε ένα ανεπίσημο πλαίσιο. Το 2006, ο Rand Miller ανακοίνωσε ότι το Uru live θα επιστρέψει σε πλήρη δυναμικότητα, το προσωπικό της Cyan πληρώθηκε εκ νέου, και η παραγωγή του Uru εκ νέου ξεκίνησε.Το Myst Συνδεδεμένοι: Uru Ζωντανά ξεκίνησε επίσημα στις GameTap στις 15 Φλεβάρη του 2007, μετά τη διάθεση μέσω GameTap ως μια ανοικτή beta για μερικούς μήνες. Αυτή ήταν η πιο επιτυχημένη ενσάρκωση του Uru, τέλος, την επίτευξη του αρχικού στόχου των υποστηριζόμενων online παιχνίδι, με συνεχή δελτία περιεχόμενο. Παρά την επιτυχία αυτή, GameTap ανακοίνωσε στις 4 Φεβρουαρίου, 2008, ότι θα ήταν το κλείσιμο Uru Live. Διακομιστές παιχνίδι παρέμεινε σε απευθείας σύνδεση για 60 ημέρες μετά, και τελικά έκλεισε στις 10 Απριλίου, 2008. Στις 30 Ιουνίου 2008, ανακοινώθηκε ότι Cyan Worlds είχε ανακτήσει τα δικαιώματα Uru, και είχε σχέδια για να δοθεί νέα ώθηση με την επωνυμία Myst on-line: Πείραμα Αποκατάσταση. Κυανό δεν έχει πλέον διαθέσιμα κεφάλαια για την περαιτέρω ανάπτυξη στο παιχνίδι, και αντί αυτού σκοπεύει να απελευθερώσει τον κώδικα για την διακομιστές, πελάτη και εργαλεία όπως το λογισμικό ανοιχτού κώδικα, και βασίζονται σε user-generated περιεχόμενο για επέκταση. Τον Νοέμβριο του 2008, η "Cyan Test" (μια τρίτη εταιρεία "Cyan" δημιουργήθηκε για να παρέχει υπηρεσίες ελέγχου) με αποτέλεσμα να απολυθούν περίπου 50 δοκιμαστές του παιχνιδιού. Οι απολύσεις ήρθαν ως αποτέλεσμα της απόκτησης κύριος πελάτης τους αλεκτορομαχίας Media. Τον Φεβρουάριο του 2010, η Cyan έλαβε μέτρα για το άνοιγμα Uru, με το λανσάρισμα ενός νέου διακομιστή Myst Online: Uru Live (που ονομάστηκε "MOULagain" από τους οπαδούς) με πρόσβαση σε όλες τις ηλικίες των Uru. Έκαναν το λογισμικό πελάτη διατίθεται δωρεάν και άρχισε να δέχεται δωρεές. Από τον Απρίλιο του 2014 έχουν πάνω από 128.000 λογαριασμοί έχουν δημιουργηθεί.Στις 6 Απριλίου 2011, Κυανό κυκλοφόρησε τον πηγαίο κώδικα στον πελάτη URU, καθώς και τα εργαλεία ανάπτυξης του. Άλλες ιδιότητες Στις 30 Νοέμβρη του 2007, η Cyan κυκλοφόρησε το Cosmic Osmo's Hex Isle μέσω της online υπηρεσίας Fanista. Αυτό σηματοδότησε την επιστροφή του χαρακτήρα Cosmic Osmo μετά από 15 χρόνια. Τον Αύγουστο του 2009, ανακοινώθηκε ότι η Cyan Worlds θα συνεργαστεί με την Creative Kingdoms για να δημιουργήσει μια ηλεκτρονική virtual reality έκδοση του παιχνιδιού MagiQuest. Το MagiQuest Online κάνει χρήση του Plasma engine που χρησιμοποιήθηκε και για το Myst Online: Uru Live. Obduction Στις 17 Οκτωβρίου του 2013, ο Ραντ Μίλερ ανακοίνωσε ένα νέο βιντεοπαιχνίδι που σχεδιάστηκε ως πνευματικός διάδοχος του Myst και του Riven και ονομάζεται Obduction. Το παιχνίδι έλαβε $1.3 εκατομμύρια στην χρηματοδότηση από την υποστήριξη του Kickstarter. Το Obduction λαμβάνει χώρα σε έναν εξωγήινο πλανήτη όπου οι άνθρωποι και τα τμήματα του περιβάλλοντος τους έχουν μεταφερθεί, και διαθέτει παζλ που περιλαμβάνει τον συνδυασμό της ανθρώπινης τεχνολογίας με την ξένη. Ο κόσμος του Obduction κατασκευάστηκε με το Unreal Engine και είναι εξερευνήσιμος με την προβολή πρώτου προσώπου, αν και χρησιμοποιεί βίντεο πλήρους κίνησης για ορισμένους μη-player χαρακτήρες. ο Ραντ ζήτησε βοήθεια από τον Ρόμπιν για να δημιουργήσει το soundtrack καθώς και να υποδυθεί έναν από τους μη-player χαρακτήρες στο παιχνίδι. Το παιχνίδι κυκλοφόρησε επίσημα στις 24 Αυγούστου του 2016 για το Microsoft Windows και το OS X, μαζί με την προγραμματισμένη υποστήριξη για το Oculus Rift. Το Obduction έλαβε θετικές κριτικές από τους κριτικούς, συγκρίνοντας το ως άξιο διάδοχο των Myst παιχνιδιών της Cyan. Οι περισσότεροι από τους τίτλους της Cyan του (εκείνους της σειράς Myst και Uru) διηγούνται την ιστορία μιας ανθρωποειδούς φυλής που ονομάζεται Ντ'νάι (D'ni), οι οποίοι έχουν την ικανότητα να γράφουν βιβλία συνδέσμους. Τα βιβλία-σύνδεσμοι τηλεμεταφέρουν τον χρήστη σε άλλους κόσμους, που περιορίζεται μόνο από την φαντασία του συγγραφέα. Αυτοί οι κόσμοι αναφέρονται ως "Ages". Τα παιχνίδια της Cyan είναι γνωστά για την περίπλοκη πλοκή τους, τα εξαίσια γραφικά και τον καθηλωτικό ήχο τους. Ο χρήστης θα επικεντρωθεί στην εξερεύνηση και την αφήγηση, που παρουσιάζεται σε ένα απλό και κομψό περιβάλλον που απευθύνεται σε gamers όσο και μη-gamers. Τα παιχνίδια σχετίζονται με την ιστορία των Ντ'νάι είναι τρία μυθιστορήματα Myst: Το βιβλίο του Άτρους, Το βιβλίο της Ti'ana και Το Βιβλίο των Ντ'νάι. Rand Miller, συν-ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος Robyn Miller, συν-ιδρυτής και πρώτος σχεδιαστής/σκηνοθέτης Richard Vander Wende, σχεδιαστής/σκηνοθέτης Richard A. Watson (προγραμματιστής), επικεφαλής προγραμματιστής και ιστορικός του πολιτισμού D'ni Ryan Miller (συγγραφέας) Martin O'Donnell Επίσημος ιστότοπος (in αγγλική) Uru (in αγγλική) Myst V: End of Ages (in αγγλική) Uru Obsession (in αγγλική) Myst Online: Uru Live (in αγγλική, γερμανική, ισπανική, γαλλική, ιταλική, ολλανδική, and Finnish)
|
Η Cyan, Inc., γνωστή και ως Cyan Worlds, είναι αμερικανική εταιρία βιντεοπαιχνιδιών, η οποία ιδρύθηκε από τους αδερφούς Ραντ και Ρόμπιν Μίλερ το 1987, και είναι γνωστή για την παράγωγη της ομώνυμης σειράς βιντεοπαιχνιδιών Myst. Μέτα την μεγάλη επιτυχία του Myst, το Sequel του το Riven πούλησε πολλά εκατομμύρια κομμάτια, η Cyan αποφάσισε να δημιουργήσει και ένα online βιντεοπαιχνίδι περιπέτειας το Uru το οποίο ακυρώθηκε και άνοιξε εκ νέου αρκετές φορές. Για να διευκρινίσει το όνομα της εταιρείας, ο Διευθύνων Σύμβουλος Ραντ Μίλερ άλλαξε το όνομα από "Cyan" σε "Cyan Worlds", μετά την κυκλοφορία του Riven. Η εταιρεία μετακόμισε στο Mead, της Ουάσιγκτον λίγο έξω από το Σποκέιν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Cyan_Worlds
|
Τυφώνας Γκονζάλο
|
Τα εξωτροπικά απομεινάρια του τυφώνα έφτασαν στο Ηνωμένο Βασίλειο στις 21 Οκτωβρίου με ανέμους εως 110 χλμ/ώρα στην Ουαλία. Μεγάλο μέρος της τοπικής κυκλοφορίας διακόπηκε σε εκείνα τα μέρη. Στο Σάουθγουικ και το Σάσεξ τρεις άνθρωποι τραυματίστηκαν από πτώσεις δέντρων και μια γυναίκα έχασε τη ζωή της στο Λονδίνο. Άλλοι δύο άντρες σκοτώθηκαν σε ατυχήματα στο Μέρσεϊσάιντ και το Έσεξ. Τα απομεινάρια του τυφώνα, ύστερα κατευθύνθηκαν στην κεντρική Ευρώπη. Σφοδροί άνεμοι στη Γερμανία, και χιονοπτώσεις στις Άλπεις ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του σε εκείνες τις περιοχές. Στις 23 Οκτωβρίου, τα απομεινάρια του τυφώνα, είχαν φτάσει στο Αιγαίο Πέλαγος. Στις 24 Οκτωβρίου, οι ισχυρές βροχές και καταιγίδες από τα απομεινάρια του τυφώνα, προκάλεσαν πλήθος πλημμυρών στην Αθήνα.Τα πληγείσα προάστια ήταν: το Περιστέρι, το Ίλιον, η Νίκαια, ο Πειραιάς, το Χαϊδάρι, το Αιγάλεω, οι Άγιοι Ανάργυροι, το Καματερό, οι Αχαρνές και τα Άνω Λιόσια.
|
Ο τυφώνας Γκονζάλο (Hurricane Gonzalo) ήταν ένας ισχυρός τυφώνας του Ατλαντικού το 2014. Ήταν ο πιο δυνατός τυφώνας του Ατλαντικού το 2014. Υπολογίζεται ότι 6 άτομα πέθαναν εξαιτίας του τυφώνα και των επακόλουθων πλημμυρών, ενώ το συνολικό κόστος των καταστροφών έφτασε τα 200 εκατομμύρια δολλάρια ΗΠΑ 2014.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%85%CF%86%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%B6%CE%AC%CE%BB%CE%BF
|
Άνω Κάμπος Πυλλήνης Αιτωλοακαρνανίας
|
Ο Άνω Κάμπος βρίσκεται στα βόρεια της Ναυπάκτου, από την οποία απέχει 34 χλμ., δίπλα στον ποταμό Εύηνο. Παλιότερα λόγω της έλλειψης οδικού δικτύου αποτελούσε το "πέρασμα" των χωριών της γύρω περιοχής με το Θέρμο και προς αυτό ήταν προσανατολισμένο παρά προς τη Ναύπακτο. Κοντά στο χωριό υπήρχε σχοινογέφυρα, η οποία μεταπολεμικά αντικαταστάθηκε με το “Καρέλι”, ένα ξύλινο κουτί που στηρίζεται με 4 καρούλια σε 2 χοντρά σύρματα, στερεωμένα στα μεγάλα πλατάνια των οχθών του ποταμού ενώ από το 1965 υπάρχει πλέον συρματογέφυρα. Βορειότερα του Άνω Κάμπου, στο σημείο που ο Εύηνος ενώνεται με τον χείμαρρο Κότσαλο υπάρχει μια ακόμα συρματογέφυρα. Το χωριό αναγνωρίστηκε ως οικισμός το 1961 και προσαρτήθηκε στην τότε κοινότητα Στρανώματος. Σύμφωνα με το σχέδιο “Καποδίστριας”, μέχρι το 2010, ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Στρανώμης, του πρώην Δήμου Πυλλήνης του Νομού Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Έχει πληθυσμό 34 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011 και μαζί με τον Κάτω Κάμπο, τα Λουτρά Στάχτης και τη Στράνωμα συναποτελούν την Τοπική Κοινότητα Στρανώμης που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Πυλλήνης του Δήμου Ναυπακτίας. Απογραφές πληθυσμού Καρέλι από το http://www.greece.com/photos Πεζοπορία στο Γεφύρι Αρτοτίβας από το https://iaitoloakarnania.gr
|
Για άλλους οικισμούς με το ίδιο όνομα Άνω Κάμπος στην Αιτωλοακαρνανία, δείτε: Άνω Κάμπος Αιτωλοακαρνανίας.Για άλλους οικισμούς με το όνομα Κάμπος στην Αιτωλοακαρνανία, δείτε Κάμπος Αιτωλοακαρνανίας.Για άλλους οικισμούς με το όνομα Κάμπος στην Ελλάδα, δείτε τη σελίδα αποσαφήνισης Κάμπος. Ο Άνω Κάμπος είναι ημιορεινός οικισμός που βρίσκεται στην Ναυπακτία του νομού Αιτωλοακαρνανίας σε υψόμετρο 180 μέτρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%89_%CE%9A%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Σαντζάκι της Σόφιας
|
Το Σαντζάκι της Σόφιας ιδρύθηκε περίπου το 1393, αρχικά είχε δύο ναχαγιέ : της Ζνεπόλιε, και της Βισόκ Znepolje και Visok. Πρώτος σαντζάκμπεης ήταν ο "Ίνσε Μπαλαμπάν" που αναφέρεται επίσης ως «κατακτητής της Σόφιας». Ένας από τους σαντζάκεμπεης ήταν και ο Μακόγκογκλου Αλί Μπέης μέλος γνωστής Οθωμανικής ο οποίος πέθανε το 1514. Λίγο μετά την ίδρυση του σαντζάκιου η Σόφια έγινε η έδρα του Βιαλετίου της Ρωμυλίας. Αν και ο διοικητής του βιλαετίου της Ρωμυλίας σε πρώιμες περιόδους μερικές φορές έμεινε στη Μπίτολα η Σόφια επίσημα παρέμεινε η έδρα και το κέντρο του εγιαλετιού. Δεδομένου ότι ήταν έδρα του εγιαλετίου το Σαντζάκι της Σόφιας είχε το καθεστώς του Πασά Σαντζάκ (τουρκικά : Paşa Sancağı ), δηλαδή το κύριο σαντζάκι του εγιαλετίου. Στο Σαντζάκι της Σόφιας καταγράφηκαν 50 τιμαριώτες για φορολογικούς σκοπούς το 1446 και το 1455, καθώς επίσης και το 1488/1489 και το 1491. Το 1520 το 6,1% περίπου του συνολικού αριθμού του πληθυσμού (25.910) του ήταν μουσουλμάνοι. Στο τέλος του 16ου και αρχές του 17ου αιώνα η Νις ανήκε στο Σαντζάκι της Σόφιας. Στα τέλη του 18ου αιώνα ο αποστάτης Οσμάν Παζβάντογλου έκανε συχνές στο Σαντζάκι. Την περίοδο 1846-1864 στο Σαντζάκι της Σόφιας ανήκε στο Βιλαέτι της Νις, ενώ κατά την περίοδο 1864-1878 ανήκε στο Βιλαέτι του Δούναβη. Εκείνη φορά είχε τους εξής καζάδες: Σόφιας, Κουστεντίλ, Σαμάκοβ , Ντούνιτσα, Ράντομιρ, Ζλάτιτσα, Ορχανίε και Ντζουμάια .
|
Το σαντζάκι της Σόφιας (βουλγαρικά : Софийски санджак, τουρκικά : Sofia Sancağı) ήταν διοικητική διαίρεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με διοικητικό κέντρο την πόλη Σόφια. Δημιουργήθηκε το 1393 και το 1878 με την ίδρυση του Πριγκιπάτου της Βουλγαρίας προσαρτήθηκε σε αυτό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%8C%CF%86%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Αστική Περιοχή Αρούσα
|
Ο ασφαλτοστρωμένος οδικός Κορμός T2 από την Καμάνγκα (Kamanga) στα σύνορα της Κένυα, προς το Μόσι (Moshi), διέρχεται μέσα από την Αστική Περιοχή Αρούσα (Arusha Urban District) και ο ασφαλτοστρωμένος οδικός Κορμός T5 από το Μπαμπάτι (Babati), καταλήγει στην περιοχή.Ο Σιδηρόδρομος Ουσαμπάρα (Usambara Railway) από την Τάνγκα (Tanga) στην Αρούσα (Arusha), επίσης καταλήγει στην περιοχή. Επιπλέον, το Αεροδρόμιο Αρούσα (Arusha Airport) βρίσκεται επίσης εντός των ορίων της περιοχής. Από το 2012, η Αστική Επαρχία Αρούσα (Arusha Urban District) διαιρείται διοικητικά σε 3 Τομείς και 19 Τμήματα. Για τις βουλευτικές εκλογές, η Αστική Περιοχή Αρούσα (Arusha Urban District) χωρίζεται σε εκλογικές περιφέρειες. Κατά τις εκλογές του 2010 η Αστική Επαρχία Αρούσα (Arusha Urban District) είχε μία εκλογική περιφέρεια, την Εκλογική Περιφέρεια Αρούσα. Διοικητικές υποδιαιρέσεις της Τανζανίας Περιφέρεια Αρούσα Αρούσα Παραπομπές σημειώσεων Arusha Region website, Arusha City Council page Arusha City Council website (in Swahili)
|
Η Αστική Περιοχή Αρούσα (Αγγλικά: Arusha Urban District, Σουαχίλι Wilaya ya Arusha Mjini), είναι μία από τις επτά περιοχές στην Περιφέρεια Αρούσα (Arusha Region) της Τανζανίας και περιέχει την περιφερειακή και οικονομική πρωτεύουσα· την πόλη Αρούσα. Στα βόρεια, δυτικά και νότια συνορεύει με την Αγροτική Περιοχή Αρούσα (Arusha Rural District) και στα ανατολικά με την Περιοχή Μέρου (Meru District). Κατά το 1994, η Αστική Επαρχία Αρούσα (Arusha Urban District), ήταν η πλουσιότερη περιοχή στην Τανζανία με 91.024 σελίνια Τανζανίας.Σύμφωνα με την Εθνική Απογραφή της Τανζανίας του 2002, ο πληθυσμός στην Αστική Επαρχία Αρούσα (Arusha Urban District), ήταν 282.712 άτομα. ενώ, το 2012 ήταν 416.442 άτομα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CE%91%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B1
|
Αλαίν Α΄ του Αλμπρέ
|
Ήταν ο μόνος γιος του Ιωάννη Α΄ κυρίου του Αλμπρέ, υποκόμη του Ταρλά και της Αικατερίνης, κόρης του Αλαίν Θ΄ ντε Ροάν. Στην αρχή ευεργετήθηκε από τον Λουδοβίκο ΙΑ΄ της Γαλλίας και έτσι αύξησε την επικράτειά του. Ο γάμος του με την Φρανσουάζ ντε Σατιγιόν τού έφερε την κομητεία του Περιγκόρ, την υποκομητεία του Λιμόζ και τη διεκδίκηση των Σατιγιόν-Μπλουά επί της Βρετάνης. Κατέλαβε το Αρμανιάκ και νύμφευσε τον πρωτότοκο γιο του με τη βασίλισσα της Ναβάρρας και κόμισσα της Φουά & του Μπιγκόρ. Για να αποκτήσει τη Βρετάνη, θέλησε να νυμφευτεί την Άννα των Ντρε-Μονφόρ, κόρη και κληρονόμο του Φραγκίσκου Β΄ δούκα της Βρετάνης. Δύο έτη μετά που απεβίωσε ο Λουδοβίκος ΙΑ΄, μερικοί ευγενείς εξεγέρθηκαν στον "Τρελλό Πόλεμο" (1485-88)· ένας από αυτούς ήταν και ο Φραγκίσκος Β΄ με τον οποίο συνέπραξε και ο Αλαίν. Οι δολοπλοκίες του απέτυχαν και ηττήθηκε, έτσι δεν μπόρεσε να υποστηρίξει τον δούκα το 1487. Το επόμενο έτος έστειλε ενισχύσεις από τη θάλασσα, αλλά ηττήθηκε από τον Λουδοβίκο Β΄ ντε Λα Τρεμουάλ -στρατηγό του ανήλικου Καρόλου Η΄ της Γαλλίας- στη μάχη του Σαιντ-Ωμπίν-ντυ-Κορμιέ το 1488. Το έτος αυτό απεβίωσε ο Φραγκίσκος Β΄ και ο Αλαίν Α΄ συνέχισε να διεκδικεί την κληρονομιά του: κατέλαβε τη Νάντη με τον από τη Γασκώνη στρατό του. Ήλπιζε να νυμφευτεί την Άννα και η Γαλλία του πρότεινε να υποστηρίξει το αίτημά του με αντάλλαγμα την παράδοση της Νάντης. Η Άννα όμως δεν τον ήθελε και το 1491 παντρεύτηκε τον Κάρολο Η΄. Το 1522 απεβίωσε στο κάστρο Ζαλού σε ηλικία 82 ετών. Νυμφεύτηκε τη Φρανσουάζ των Σατιγιόν-Μπλουά της Βρετάνης, κόμισσα του Περιγκόρ και είχε τέκνα: Ιωάννης Γ΄ 1469-1516, νυμφεύτηκε την Αικατερίνη των Φουά βασίλισσα της Ναβάρρας. Γκαμπριέλ, κύριος του Αβεν-συρ-Ελπ. Καρλόττα, κυρία του Σαλύ, παντρεύτηκε τον Καίσαρα Βοργία κοντοτιέρο, καρδινάλιο και κόμη του Βαλεντινουά. Αμανιέ 1478-1520, επίσκοπος του Παμιέ, Κομίνγκ & Λεσκάρ, καρδινάλιος. Πέτρος, κόμης του Περιγκόρ. Λουίζα, υποκόμισσα του Λιμόζ, παντρεύτηκε τον Κάρολο Α΄ των Κροΰ πρίγκιπα του Σιμαί. Ισαβέλλα, παντρεύτηκε τον Γκαστόν Β΄ επικεφαλής του Μπυχ. Achille Luchaire, Alain Le Grand Sire D'albret, (Slatkine Reprints, 1974), 13-14.
|
Ο Αλαίν Α΄ ο μέγας, γαλλ. Alain I le grand (1440 - 1 Οκτωβρίου 1552) από τον Οίκο του Αλμπρέ ήταν κύριος του Αλμπρέ, υποκόμης του Ταρλά, κόμης του Γκράβε και του Καστρ. Ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του έγινε ένας από τους πιο δραστήριους παίκτες στη σκηνή της Ευρώπης, αλλά η διακυβέρνησή του ήταν πιο ταραχώδης από ότι αποτελεσματική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%BD_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BB%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AD
|
Myst III: Exile
|
Ο τρόπος παιχνιδιού του Myst III: Exile είναι παρόμοιος με εκείνο των προκατόχων του. Ο παίκτης εξερευνά καθηλωτικα, τα pre-rendered περιβάλλοντα γνωστά ως Ages χρησιμοποιώντας είτε το κλικ του ποντικιού ή το πλήκτρο διαστήματος για τη μετακίνηση από το σύνολο των κόμβων κατά μήκος κάθε Age. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα παιχνίδια, τα οποία χρησιμοποιούσαν μια σειρά από στατικές εικόνες, το Exile χρησιμοποιεί ένα σύστημα «ελεύθερη ματιά», η οποία δίνει στον παίκτη ένα πεδίο θέας 360 μοιρών. Το παιχνίδι διαθέτει επίσης μία προαιρετική λειτουργία Zip, όπως το Myst και το Riven, με την οποία εξερευνά ο παίκτης το έδαφος γρήγορα παρακάμπτοντας πολλές κόμβους. Κάνοντας κλικ επιτρέπει στον παίκτη να χειρίζεται και να πάρει αντικείμενα. Ο δείκτης στην οθόνη αλλάζει σε αυτό το πλαίσιο για να δείξει πιθανές ενέργειες. Οι δημιουργοί του franchise Myst έδωσαν το έργο της δημιουργίας του τρίτου παιχνιδιού Myst στην Presto Studios, γνωστή για τη σειρά παιχνιδιών περιπέτειας του The Journeyman Project. Η Presto προσπάθησε να αναπτύξει ένα ευρύ και λογικά και προσεγγισμένα τους γρίφους και τα Ages. Οι προγραμματιστές προσέλαβαν τον Jack Wall για να αναπτύξει ένα μουσικό ύφος διαφορετικό από τα προηγούμενα του συνθέτη και παραγωγού Robyn Miller, αλλά παραμένοντας πάντα αναγνωρίσιμα ως ένα παιχνίδι Myst. Το Myst III: Exile χρειάστηκε εκατομμύρια δολάρια και πάνω από δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί. Η βρετανική εφημερίδα The Daily Telegraph αποκάλεσε το Exile ως το καλύτερο παιχνίδι της σειράς Myst. Αντιθέτως, κριτικοί της σειράς παραπονέθηκαν ότι το Exile συνέχισε να αποδεικνύει ότι η πιο αργή εμπειρία παιχνιδιού στο Myst δεν ανήκε στο γρήγορο ρυθμό της σύγχρονης εποχής των βιντεοπαιχνιδιών. Ο συντάκτης του GameSpot, Greg Kasavin, ανέφερε ότι η σειρά Myst έχει χάσει τη σημασία της. Παρά της πωλήσεις περισσότερων από ενός εκατομμυρίου κομματιών μέσα στον πρώτο χρόνο της κυκλοφορίας του, το Exile σημείωσε χαμηλότερη εμπορική πορεία από το Myst και το Riven, τα οποία συνολικά είχαν πουλήσει πάνω από 10 εκατομμύρια αντίτυπα μαζί το Myst IV: Revelation, το τέταρτο παιχνίδι της σειράς, που αναπτύχθηκε και δημοσιεύθηκε από την Ubisoft. Επίσημος ιστότοπος Myst III: Exile at Ubisoft Myst III: Exile στην IMDb
|
Το Myst III: Exile είναι βιντεοπαιχνίδι περιπέτειας και παζλ. Είναι ο τρίτος τίτλος της σειράς Myst. Ενώ τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, Myst και Riven, είχαν παραχθεί από την Cyan και είχαν διανεμηθεί από την Brøderbund, το Exile αναπτύχθηκε από την Presto Studios και διανεμήθηκε από την Ubisoft. Το παιχνίδι κυκλοφόρησε σε τέσσερις δίσκους για Mac OS και Microsoft Windows στις 8 Μαΐου του 2001, ενώ οι εκδοχές για τα Xbox και PlayStation 2 κυκλοφόρησαν στα τέλη του 2002. Όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια, ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο του Ξένου (Stranger), ένας φίλος του Atrus. Ένα μέλος της φυλής των D'ni, Ο Atrus μπορεί να δημιουργήσει συνδέσεις με άλλους κόσμους γράφοντας περιγραφικά βιβλία που ονομάζονται Ages. Στην Εξορία, Ο Atrus έχει γράψει μια εποχή για την D'ni για να ζήσουν κατά την ανοικοδόμηση του πολιτισμού τους, το βιβλίο όμως έχει κλαπεί από μια μυστηριώδη φιγούρα. Ο Ξένος ακολουθεί τον κλέφτη, σε μια προσπάθεια να διεκδικήσει εκ νέου το βιβλίο του Atrus.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Myst_III:_Exile
|
Ενισχυτής
|
Το rRNA που μεταγράφεται από τις περίπου 600 επαναλήψεις rDNA σχηματίζει το πιο άφθονο τμήμα RNA που βρίσκεται σε κύτταρα των ευκαρυωτικών κυττάρων. Τα ριβοσώματα είναι συγκροτήματα πρωτεϊνών και μορίων rRNA που μεταφράζει μόρια mRNA για την παραγωγή πρωτεϊνών. Όπως φαίνεται στο σχήμα, το rDNA των ευκαρυωτών αποτελείται από μια διαδοχική επανάληψη ενός τμήματος μονάδας, που αποτελείται από NTS, ETS, 18S, ITS1, 5.8S, ITS2 και δεμάτια 28S. Το rDNA έχει ένα άλλο γονίδιο, που κωδικοποιεί το 5S rRNA, που βρίσκεται στο γονιδίωμα στους περισσότερους ευκαρυώτες. Το 5S rDNA υπάρχει επίσης σε ανεξάρτητες διαδοχικές επαναλήψεις όπως στη δροσόφιλα. Οι περιοχές DNA που είναι επαναλαμβανόμενες συχνά υφίστανται γεγονότα ανασυνδυασμού. Οι επαναλήψεις rDNA έχουν πολλούς ρυθμιστικούς μηχανισμούς που εμποδίζουν το DNA να υποστεί μεταλλάξεις, κρατώντας έτσι το rDNA διατηρημένο. Στον πυρήνα, η περιοχή rDNA του χρωμοσώματος απεικονίζεται ως πυρηνίσκος που σχηματίζει διευρυμένους χρωμοσωμικούς βρόχους με το rDNA. Οι μεταγραφικές μονάδες rRNA συγκεντρώνονται σε διαδοχικές επαναλήψεις. Αυτές οι περιοχές rDNA ονομάζονται επίσης περιοχές οργανωτή πυρηνίσκου (nucleolus organizer regions), καθώς δημιουργούν τον πυρηνίσκο. Στο rDNA, οι διαδοχικές επαναλήψεις βρίσκονται κυρίως στον πυρηνίσκο. αλλά ετεροχρωματικό rDNA βρίσκεται έξω από τον πυρήνα. Ωστόσο, το μεταγραφικά ενεργό rDNA βρίσκεται μέσα στον ίδιο τον πυρηνίσκο. Στη μεγάλη συστοιχία rDNA, οι πολυμορφισμοί μεταξύ των επαναλαμβανόμενων μονάδων rDNA είναι πολύ χαμηλοί, υποδεικνύοντας ότι οι διαδοχικές συστοιχίες rDNA εξελίσσονται μέσω εναρμονισμένης εξέλιξης. Ωστόσο, ο μηχανισμός της εναρμονισμένης εξέλιξης είναι ατελής, έτσι ώστε οι πολυμορφισμοί μεταξύ των επαναλήψεων μέσα σε ένα άτομο μπορεί να εμφανιστούν σε σημαντικά επίπεδα και μπορεί να συγχέουν τις φυλογενετικές αναλύσεις για στενούς συγγενείς οργανισμούς. Οι 5S διαδοχικές επαναλαμβανόμενες αλληλουχίες σε πολλές δροσόφιλες συγκρίθηκαν μεταξύ τους και το αποτέλεσμα αποκάλυψε ότι η εισαγωγή και η διαγραφή εμφανίστηκαν συχνά μεταξύ ειδών και συχνά συνοδεύτηκαν από διατηρημένες αλληλουχίες. Θα μπορούσαν να εμφανιστούν με ολίσθηση του νεοσυντιθέμενου κλώνου κατά τη διάρκεια της αντιγραφής του DNA ή με τη γονιδιακή μετατροπή. Οι μεταγραφικές οδοί rDNA έχουν χαμηλό ποσοστό πολυμορφισμού μεταξύ των ειδών, γεγονός που επιτρέπει τη διαειδική σύγκριση για την αποσαφήνιση της φυλογενετικής σχέσης χρησιμοποιώντας μόνο λίγα δείγματα. Οι περιοχές κωδικοποίησης του rDNA διατηρούνται σε μεγάλο βαθμό μεταξύ των ειδών, αλλά οι περιοχές ITS είναι μεταβλητές λόγω εισαγωγών, διαγραφών και σημειακών μεταλλάξεων. Η σύγκριση των αλληλουχιών μεταξύ απομακρυσμένων ειδών όπως ανθρώπου και βατράχου στις περιοχές ITS δεν είναι κατάλληλη. Οι διατηρημένες αλληλουχίες στις κωδικοποιητικές περιοχές του rDNA επιτρέπουν συγκρίσεις απομακρυσμένων ειδών, ακόμη και μεταξύ ζυμομύκητα και ανθρώπου. Το ανθρώπινο 5.8S rRNA είναι κατά 75% ταυτόσημο με το rRNA 5.8S ζυμομύκητα. Σε περιπτώσεις αδελφών ειδών, η σύγκριση του τμήματος rDNA συμπεριλαμβανομένων των περιοχών ITS μεταξύ των ειδών και η φυλογενετική ανάλυση γίνονται ικανοποιητικά. Οι διαφορετικές κωδικοποιητικές περιοχές των επαναλήψεων rDNA εμφανίζουν συνήθως διακριτούς εξελικτικούς ρυθμούς. Ως αποτέλεσμα, αυτό το DNA μπορεί να παρέχει φυλογενετικές πληροφορίες ειδών που ανήκουν σε μεγάλα συστηματικά επίπεδα. Ένα θραύσμα rDNA ζυμομύκητα που περιέχει το γονίδιο 5S, μη μεταγραμμένου διαχωριστή DNA και μέρος του γονιδίου 35S έχουν εντοπισμένη διεγερτική δράση δραστικού cis μιτωτικού ανασυνδυασμού. Αυτό το θραύσμα DNA περιέχει ένα μιτωτικό ανασυνδυασμού υψηλής συχνότητας, που αναφέρεται ως HOT1. Το HOT1 εκφράζει τη δραστηριότητα διέγερσης του ανασυνδυασμού όταν εισάγεται σε νέες θέσεις στο γονιδίωμα της ζύμης. Το HOT1 περιλαμβάνει έναν προαγωγέα μιας μεταγραφής πολυμεράσης Ι του RNA (PolI) που καταλύει τη μεταγραφή του γονιδίου 35S του ριβοσωμικού rRNA. Σε ένα ελαττωματικό μετάλλαγμα PolI, η δραστηριότητα διέγερσης του ανασυνδυασμού υψηλής συχνότητας HOT1 καταργείται. Το επίπεδο μεταγραφής PolI στο HOT1 φαίνεται να καθορίζει το επίπεδο του ανασυνδυασμού. Ασθένειες μπορούν να συσχετιστούν με μεταλλάξεις του DNA, όπου το DNA μπορεί να επεκταθεί, όπως η νόσος του Χάντινγκτον, ή να χαθεί λόγω μεταλλάξεων διαγραφής. Το ίδιο ισχύει για τις μεταλλάξεις που συμβαίνουν σε επαναλήψεις rDNA. Έχει βρεθεί ότι εάν τα γονίδια που σχετίζονται με τη σύνθεση των ριβοσωμάτων διαταραχθούν ή μεταλλαχθούν, μπορεί να προκληθούν διάφορες ασθένειες που σχετίζονται με τον σκελετό ή τον μυελό των οστών. Επίσης, οποιαδήποτε βλάβη ή διαταραχή στα ένζυμα που προστατεύουν τις διαδοχικές επαναλήψεις του rDNA, μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλότερη σύνθεση ριβοσωμάτων, τα οποία επίσης οδηγούν σε άλλα ελαττώματα στο κύτταρο. Νευρολογικές ασθένειες μπορεί επίσης να προκύψουν από μεταλλάξεις στις διαδοχικές επαναλήψεις του rDNA, όπως το σύνδρομο Μπλουμ (Bloom), το οποίο εμφανίζεται όταν ο αριθμός των διαδοχικών επαναλήψεων αυξάνεται κοντά στο εκατονταπλάσιο, σε σύγκριση με αυτόν του κανονικού αριθμού διαδοχικών επαναλήψεων. Διάφοροι τύποι καρκίνου μπορούν επίσης να γεννηθούν από μεταλλάξεις των διαδοχικών επαναλήψεων στο ριβοσωμικό DNA. Οι κυτταρικές γραμμές μπορεί να γίνουν κακοήθεις είτε από αναδιάταξη των διαδοχικών επαναλήψεων, είτε από επέκταση των επαναλήψεων στο rDNA.
|
Το Ριβοσωμικό DNA' (rDNA) είναι μια αλληλουχία DNA που κωδικοποιεί το ριβοσωμικό RNA. Αυτές οι αλληλουχίες ρυθμίζουν την έναρξη και την ενίσχυση της μεταγραφής και περιέχουν τόσο μεταγραμμένα όσο και μη μεταγραμμένα τμήματα διαχωριστή DNA. Στο ανθρώπινο γονιδίωμα υπάρχουν 5 χρωμοσώματα με περιοχές οργανωτή πυρηνίσκων: τα ακροκεντρικά χρωμοσώματα 13 (RNR1), 14 (RNR2), 15 (RNR3), 21 (RNR4) και 22 (RNR5). Τα γονίδια που είναι υπεύθυνα για την κωδικοποίηση των διαφόρων υπομονάδων του rRNA βρίσκονται σε πολλαπλά χρωμοσώματα στον άνθρωπο. Αλλά τα γονίδια που κωδικοποιούν για το rRNA είναι εξαιρετικά διατηρημένα σε όλους τους τομείς, με μόνο τους αριθμούς αντιγράφων που εμπλέκονται για τα γονίδια που έχουν διαφορετικούς αριθμούς ανά είδος. Στα βακτήρια, στα αρχαία και στους χλωροπλάστες το rRNA αποτελείται από διαφορετικές (μικρότερες) μονάδες, το μεγάλο (23S) ριβοσωμικό RNA, το 16S ριβοσωμικό RNA και το 5S rRNA. Το 16S rRNA χρησιμοποιείται ευρέως για φυλογενετικές μελέτες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%87%CF%85%CF%84%CE%AE%CF%82
|
Α΄ κατηγορία πετοσφαίρισης ανδρών Κύπρου 2006-07
|
Στο πρωτάθλημα της Α΄ κατηγορίας 2006-07 συμμετείχαν 9 ομάδες. Διεξήχθη σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση, όλες οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας.Σύμφωνα με τη σειρά κατάταξη της πρώτης φάσης, οι πρώτες οχτώ ομάδες έδωσαν μεταξύ τους αγώνες play off για την ανάδειξη του πρωταθλητής. Στον Α΄ γύρο των play off οι ομάδες αναμετριόνταν ως εξής: 1η-8η, 2η-7η, 3η-6η και 4η-5η. Για την πρόκριση στον επόμενο γύρο έπρεπε μία ομάδα από κάθε ζευγάρι να πετύχει 3 νίκες.Στον Β΄ γύρο των play off (ημιτελική φάση) η νικήτρια του ζευγαριού 1η-8η αντιμετώπισε την νικήτρια του ζευγαριού 4η-5η και η νικήτρια του ζευγαριού 2η-7η αντιμετώπισε τη νικήτρια του ζευγαριού 3η-6η. Για την πρόκριση στον επόμενο γύρο έπρεπε μία ομάδα από κάθε ζευγάρι να πετύχει 3 νίκες.Οι νικήτριες των δύο ζευγαριών της ημιτελική φάσης αναμετρήθηκαν μεταξύ τους για την ανάδειξη της πρωταθλήτριας. Για να ανακηρυχθεί μια ομάδα πρωταθλήτρια έπρεπε να πετύχει 4 νίκες. Οι δύο ηττημένες αναμετρήθηκαν για την κατάκτηση της τρίτης θέσης. Για την κατάκτηση της τρίτης θέσης απαιτούνταν 3 νίκες.Σε όλους τους γύρους μετρούσαν οι νίκες που είχαν πετύχει οι ομάδες στην Α΄ φάση του πρωταθλήματος. Η σειρά των αγώνων κάθε ζευγαριού ξεκινούσε στην έδρα της ομάδας που τερμάτισε πιο ψηλά στη λήξη της Α΄ φάσης του πρωταθλήματος και συνεχίζονταν εναλλάξ στις έδρες των δύο ομάδων μέχρι την ολοκλήρωση της φάσης. Οι ηττημένες ομάδες του πρώτου γύρου των play off τοποθετήθηκαν στις θέσεις 5 – 8 της τελικής βαθμολογικής κατάταξης διατηρώντας την κατάταξη που είχαν στη λήξη της Α΄ φάσης του πρωταθλήματος.Δεν υποβιβάστηκε καμία ομάδα. Κάθε νίκης βαθμολογείτο με 2 βαθμούς και κάθε ήττα με 1 βαθμό. Οι ομάδες κατατάσσονταν με βάση τον συνολικό αριθμό βαθμών που κέρδισαν. Σε περίπτωση ισοβαθμίας στον συνολικό αριθμό βαθμών που κέρδισαν δύο ή περισσότερες ομάδες τα κριτήρια κατάταξης ήταν: Πιο ψηλά κατατασσόταν η ομάδα με τη μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ των νικηφόρων και των απολεσθέντων σετ. Αν οι ομάδες είχαν την ίδια διαφορά, πιο ψηλά κατατασσόταν η ομάδα με το μεγαλύτερο κλάσμα που προέκυπτε από τη διαίρεση των συνολικά κερδισμένων σετ με τα συνολικά χαμένα σετ. Αν η ισοβαθμία συνεχιζόταν, λαμβανόταν υπόψη τα αποτελέσματα των μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων συναντήσεων (κατά σειρά: βαθμοί, σετ, πόντοι). Αν η ισοβαθμία συνεχιζόταν, πιο ψηλά κατατασσόταν η ομάδα με το μεγαλύτερο κλάσμα που προέκυπτε από τη διαίρεση των συνολικά κερδισμένων πόντων με τους συνολικά χαμένους πόντους. Αν η ισοβαθμία συνεχιζόταν, διεξαγόταν αγώνας κατάταξης σε ουδέτερο γήπεδο που όριζε η Κυπριακή Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει αλφαβητικά τις ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα και τις έδρες που χρησιμοποίησαν. Η βαθμολογία στο τέλος της Α΄ φάσης ήταν: Πηγή : «Πρωτάθλημα ΟΠΑΠ Α' Κατηγορίας Ανδρών 2006-07 - Βαθμολογία» (PDF). www.volleyball.org.cy. ΚΟΠΕ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Πηγή : «Πρωτάθλημα ΟΠΑΠ Α' Κατηγορίας Ανδρών 2006-07 - Αποτελέσματα» (PDF). www.volleyball.org.cy. ΚΟΠΕ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Στον Α΄ γύρο αναμετρήθηκαν οι: Ανόρθωση-Νέα Σαλαμίνα. Η Ανόρθωση είχε πετύχει 2 νίκες στην Α΄ φάση. Στον πρώτο αγώνα των play off κέρδισε ξανά και προκρίθηκε στην ημιτελική φάση. Παφιακός-ΑΠΟΕΛ. Ο Παφιακός είχε πετύχει 2 νίκες στην Α΄ φάση. Στον πρώτο αγώνα των play off κέρδισε ξανά και προκρίθηκε στην ημιτελική φάση. ΑΕΚ Καραβά-Ομόνοια. Η ΑΕΚ Καραβά είχε πετύχει 2 νίκες στην Α΄ φάση. Στον πρώτο αγώνα των play off κέρδισε ξανά και προκρίθηκε στην ημιτελική φάση. Διόνυσος-Ένωσις Νέων Παραλιμνίου. Οι δύο ομάδες είχαν πετύχει από μία νίκη στην Α΄ φάση. Μετά από 2 αγώνες το σκορ έγινε 3-1 νίκες υπέρ του Διόνυσου, ο οποίος προκρίθηκε στην ημιτελική φάση. Πηγή : «Πρωτάθλημα ΟΠΑΠ Α' Κατηγορίας Ανδρών 2006-07 - Αποτελέσματα» (PDF). www.volleyball.org.cy. ΚΟΠΕ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Στην ημιτελική φάση αναμετρήθηκαν οι: Ανόρθωση-Διόνυσος. Η Ανόρθωση είχε πετύχει 2 νίκες στην Α΄ φάση. Στον πρώτο αγώνα των play off κέρδισε ξανά και προκρίθηκε στην τελική φάση. Παφιακός-ΑΕΚ Καραβά. Οι δύο ομάδες είχαν πετύχει από μία νίκη στην Α΄ φάση. Μετά από 2 αγώνες το σκορ έγινε 3-1 νίκες υπέρ του Παφιακού, ο οποίος προκρίθηκε στην τελική φάση. Πηγή : «Πρωτάθλημα ΟΠΑΠ Α' Κατηγορίας Ανδρών 2006-07 - Αποτελέσματα» (PDF). www.volleyball.org.cy. ΚΟΠΕ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Ανάδειξη πρωταθλητή Για την ανάδειξη του πρωταθλητή αναμετρήθηκαν η Ανόρθωση και ο Παφιακός. Οι δύο ομάδες είχαν πετύχει από μία νίκη στην Α΄ φάση. Μετά από 5 αγώνες το σκορ έγινε 4-3 νίκες υπέρ της Ανόρθωσης, η οποία ανακηρύχθηκε πρωταθλήτρια. Πηγή : «Πρωτάθλημα ΟΠΑΠ Α' Κατηγορίας Ανδρών 2006-07 - Αποτελέσματα» (PDF). www.volleyball.org.cy. ΚΟΠΕ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Τρίτη θέση Για την κατάκτηση της τρίτης θέσης αναμετρήθηκαν η ΑΕΚ Καραβά και ο Διόνυσος. Οι δύο ομάδες είχαν πετύχει από μία νίκη στην Α΄ φάση. Μετά από 3 αγώνες το σκορ έγινε 3-2 νίκες υπέρ της ΑΕΚ Καραβά, η οποία κατέκτησε την τρίτη θέση. Πηγή : «Πρωτάθλημα ΟΠΑΠ Α' Κατηγορίας Ανδρών 2006-07 - Αποτελέσματα» (PDF). www.volleyball.org.cy. ΚΟΠΕ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Η τελική κατάταξη των ομάδων μετά την ολοκλήρωση των play off ήταν: Πηγή : «Πρωτάθλημα ΟΠΑΠ Α' Κατηγορίας Ανδρών 2006-07 - Βαθμολογία» (PDF). www.volleyball.org.cy. ΚΟΠΕ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2016. ΚΟΠΕ, επιμ. (22 Αυγούστου 2006) (pdf). ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ OΠΑΠ Α’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΝΤΡΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2006 – 2007. Λευκωσία. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαρτίου 2007. https://web.archive.org/web/20070221111416/http://www.volleyball.org.cy/docs/menA_200607.pdf. «Πρωτάθλημα ΟΠΑΠ Α' Κατηγορίας Ανδρών 2006-07 - Βαθμολογία» (PDF). www.volleyball.org.cy. ΚΟΠΕ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 20 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2016. «Πρωτάθλημα ΟΠΑΠ Α' Κατηγορίας Ανδρών 2006-07 - Αποτελέσματα» (PDF). www.volleyball.org.cy. ΚΟΠΕ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 20 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2016. «Ιστορία του κυπριακού βόλλεϋ: Χρυσή Βίβλος Ανδρών». www.volleyball.org.cy. ΚΟΠΕ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2016.
|
Η Α΄ κατηγορία πετοσφαίρισης ανδρών Κύπρου 2006-07 ήταν η 30η έκδοση της Α΄ κατηγορίας πετοσφαίρισης της Κύπρου υπό την αιγίδα της Κυπριακή Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης. Το πρωτάθλημα κέρδισε η Ανόρθωση για 13η φορά στην ιστορία της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_2006-07
|
Κωνσταντίνος Ράδος
|
Γεννήθηκε το 1785 στο Τσεπέλοβο Ζαγορίου και σπούδασε σε σχολές Ρουμανίας και της Πίζας. Ήταν πατέρας τού δικηγόρου Νικολάου Ράδου και παππούς τού καθηγητή επίσης Κωνσταντίνου Ράδου ο οποίος έχει διατελέσει έφορος του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου και πρόεδρος της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος. Είχε μυηθεί στον καρμποναρισμό, γεγονός που τον έκανε να αντιληφθεί καλύτερα τον τρόπο οργάνωσης και δράσης της Φιλικής Εταιρείας της οποίας ήταν ο εμπνευστή της. Το 1822 έλαβε μέρος στη μάχη στα Στύρα στο πλευρό του Ηλία Μαυρομιχάλη και του Βάσου Μαυροβουνιώτη ενώ ηττήθηκαν από τον οθωμανικό στρατό του Ομέρ Μπέη . Πριν αλλά και κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια ανέλαβε αρκετές διοικητικές θέσεις. Συγκεκριμένα ο Κωνσταντίνος Ράδος διατέλεσε Έπαρχος Άνδρου (1822-1824), Έπαρχος Τριπολιτσάς (1825), προσωρινός Διοικητής Ναυπλίου (1828-1829) και Έκτακτος Επίτροπος Δυτικής Ελλάδας (1830-1831). Από τα διοικητικά του καθήκοντα αποσύρθηκε μόλις το 1831, αμέσως μετά την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια και πέθανε το 1865 λαμβάνοντας μικρή σύνταξη για την συνεισφορά του στον αγώνα, την οποία αργότερα θα συνεχίσει να λαμβάνει η σύζυγός του . Η πυκνή αλληλογραφία του Ράδου με τον Καποδίστρια σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Βιάρος Καποδίστριας ζητά από τον Ράδο να του επιβεβαιώσει την είδηση του θανάτου τού αδελφού του Ιωάννη αποδεικνύει ότι οι σχέσεις του Κυβερνήτη με τον Κωνσταντίνο Ράδο δεν παρέμειναν απλά σε τυπικό επίπεδο αλλά μεταξύ τους είχε αναπτυχθεί μια πιο ουσιαστική σχέση . Σύμφωνα με τον Ευριπίδη Γιαννακό...το 1787 μετά το σφαγιασμό του παππού του απ' τον Αλή-πασά, απορφανισμένη η οικογένειά του κι ο ίδιος έφυγαν κρυφά από το Τσεπέλοβο και κατέφυγαν στο Γαλάζι της Ρουμανίας (σημερινό Γκαλάτι ή Γαλάτσι), φοβούμενοι την "μάχαιραν" του Αλή, όπως γράφει ο Λαμπρίδης. Στο Γαλάζι ο Κωνσταντίνος Ράδος "προηλείφετο, όπως συνεχίζει ο Λαμπρίδης, για το εμπόριο, διδασκόμενος προς τη πατρίω γλώσση, την Γαλλικήν και την Ιταλικήν". Ο Κων/νος Ράδος μετά το θάνατο του πατέρα του, πήγε για ανώτερες σπουδές στην Πίζα της Ιταλίας, όπου σπουδάζοντας εμυήθη στην "Καρμποναρισμό". Μετά από τρία χρόνια σπουδών στην Πίζα πήγε στην Οδησσό κι από κει στη Μόσχα, με πρόσκληση συμπατριωτών του κι έμεινε εκεί εμπορευόμενος ως την εισβολή των Γάλλων (1812). Ο Κων/νος Ράδος ποτέ δεν έπαψε να πιστεύει στην ελευθερία της σκλαβωμένης μας Πατρίδος και το είχε διδαχθεί αυτό, παιδί ακόμα, απ' τον Εθνομάρτυρα πάππο του κυρ Βασίλη Ράδο. Μετά απ' τις πολλές επαναστατικές ατυχίες, στις οποίες ανοργάνωτα και πρόχειρα, μα με λαχτάρα, για την ανεξαρτησία και τη λευτεριά της, επεδόθη η Πατρίδα μας, ο Κων/νος πίστεψε πως μόνο με τις ίδιες και μόνο δυνάμεις του Έθνους έπρεπε να γίνει ο μεγάλος ξεσηκωμός για την απελευθέρωση. Θα έπρεπε όμως στον αγώνα αυτό να πάρουν μέρος όλοι οι Έλληνες, μικροί και μεγάλοι, χωρίς καμιά απολύτως εξαίρεση, Γι' αυτό όμως χρειάζονταν προετοιμασία σοβαρή, υπεύθυνη, συντονισμένη, πολύχρονη και απόλυτα μυστική, για να μπορέσει να επιτευχθεί ο μεγάλος σκοπός. Έτσι μέσα του, μέσα στη βαθιά του σκέψη, γεννήθηκε η ιδέα για τη σύσταση μιας οργάνωσης, απόλυτα μυστικής, που θα ετοίμαζε το γένος ολόκληρο, για τον μεγάλο ξεσηκωμό. Η οργάνωση αυτή θα έδινε τον "μπούσουλα" για τον προσανατολισμό του αιώνιου πόθου όλων των Ελλήνων, θα τον έβαζε σε δρόμο, θα του 'δειχνε τη σωστή κατεύθυνση. Ο Λαμπρίδης για την ιδέα αυτή του Ράδου γράφει: "Κατά τον χρόνον δε της εν Μόσχα διαμονής του, νέος ων, ζωηρός και διάπυρος πατριώτης, λέγεται ότι συνέλαβε πρώτος την ιδέα της συστάσεως εταιρείας μυστικής, προς εξέγερσιν του Ελληνικού γένους, κατά του Τυράννου". Ο Γεωργάκης Σωτηρίου, ένας γεροδιδάσκαλος απ' τις Νεγάδες, γράφει στα έμμετρα, μα ανέκδοτα απομνημονεύματά του: "Γέννησε το Τσεπέλοβο τον Ράδο Κωνσταντίνο τον ένθερμο πατριωτών των Φιλικών εκείνων. Αυτός πρώτος συνέλαβε ιδέαν εταιρείας της Φιλικής, Για διώξιμο της μισητής Τουρκίας, Κι εις τον Τσακάλωφ και Σκουφά και Ξάνθο το Μανώλη τους είπε την ιδέα του με την καρδιά του όλη..." Ο Στέφανος Ξένος πάλι στην "Ηρωίδα της Ελληνικής Επαναστάσεως" , σελ. 15 γράφει: " λέγεται ότι ο πρώτος ο οποίος εξέφρασε την ιδέα της εταιρείας ταύτης, ήτο ο Κων/νος Ράδος. Εις Μόσχαν περί το 1812 ολίγον προ της αφίξεως των Γάλλων, εν εσπέρας εις την οικίαν του, εις την οποίαν ήσαν και τίνες άλλοι, ο Αντώνιος Κομιζόπουλος, ο Μάνθος Ράδος και Σκουφάς και ότι ο τελευταίος, αν και υπάλληλος απλούς τότε, την εγκολπίσθη και απεφάσισε, όπως πραγματοποιήσει αυτήν". Ακόμα στο βιβλίο του Αγησίλαου Τελάλη " ο Φιλικός Αναγνωστόπουλος" στη σελ. 13 είναι γραμμένα τα παρακάτω σχετικά, που αναφέρει ο ίδιος ο Φιλικός Αναγνωστόπουλος: "απαραλλάκτως, λέει, τοιαύτην ομιλίαν, οποίαν και του Ξάνθου, μου έκαμεν και ο κύριος Ράδος, ότι το παν το περιεχόμενον εις την κεφαλήν του Σκουφά ήτο ιδικόν του, ως φρονιματήσας αυτόν εις την Μόσχαν". Εξ άλλου στην εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" στις 26-11-1964 ο καθηγητής και ερευνητής απ' τις Νεγάδες, εγγονός του γεροδασκάλου Γεωργάκη Σωτηρίου, όπως γράφω παραπάνω, γράφει: "Κατά την παράδοση που διασώζει ο γέρο δάσκαλος απ' τους Νεγάδες Γεωργάκης Σωτήρης σε ανέκδοτα απομνημονεύματά του, ο Χριστόδουλος Τσολάκης από το Τσεπέλοβο, κατά τη μετάβασή του στους Νεγάδες, που συνέπεσε με την αγγελία του θανάτου του συμπατριώτη του Κων/νου Ράδου (1865), είπε ενώ μιλούσαν για τον μακαρίτη που γνώριζε πολύ καλά, ότι ο Κων/νος Ράδος που είδε στην Οδησσό κατά το 1808, ανακοίνωσε σ' αυτόν και τον μεγαλύτερο αδελφό του Δημήτριο, την πρόθεσή του να συστήσει Εταιρεία, με σκοπό την απελευθέρωση της Ελλάδος". Ο ίδιος πάλι στην εφημερίδα "Ηπειρωτικόν Μέλλον" αριθ. 97/642/10-6-1968 γράφει συμπληρώνοντας με πολλές λεπτομέρειες τα παραπάνω: " ...Όταν ο Ράδος το 1797 έφυγεν εκ Τσεπελόβου, ο Χριστόδουλος Τσολάκης ήτο επτά ετών. Τον συνάντησε δε το 1808 εις Οδησσόν εις το ξενοδοχείον όπου κατά συγκυρίαν ευρίσκοντο οι αδελφοί Τσολάκη, Δημήτριος, ο μεγαλύτερος και ο μνημονευόμενος Χριστόδουλος, προς τους οποίους ανακοίνωσε τον σκοπόν, ότι θα συστήσει εταιρείαν προς απελευθέρωσιν του Έθνους. Μετά ταύτα οι αδελφοί Τσολάκη διανυκτέρευσαν εις το παρά το Κισνόβιον ιδιόκτητον αγροτικόν κτήμα, ο δε Ράδος εις Μόσχαν όπου μετά του Τσακάλωφ, Σκουφά και άλλων ήρχισε τα της εταιρείας". Εξ άλλου ο κ. Α. Δεσποτόπουλος ιστορικός, Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής σχολής (1954), κρίνοντας το αναμνηστικό τεύχος της Ακαδημίας με τον τίτλο "Η Φιλική Εταιρεία" γράφει τα παρακάτω για τον Κων/νο Ράδο: "Στο κεφάλαιο Πρόδρομοι της Φιλικής Εταιρείας, σκιαγραφείται η εταιριστική κίνηση, για την απελευθέρωση του υπόδουλου Γένους, που φτάνει και πρι το 1700 και αναφέρονται οι μυστικές εταιρείες πριν τη Φιλική κι όσοι απ' τους ιδρυτές των έμειναν γνωστοί. Παραλείπεται όμως ο Κων/νος Ράδος που υπήρξε όχι απλώς ο εγγύτερος πρόδρομος, αλλ' ο απώτερος ιδρυτής σχεδόν της Φιλικής Εταιρείας και πάντως ο κατηχητής του Σκουφά και του Τσακάλωφ, στην ιδέα για την ίδρυση ελληνικής μυστικής επαναστατικής εταιρείας. Οπωσδήποτε η συμβολή του Κων/νου Ράδου στην ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας είναι βασική. Έτσι η αγνόησή του αποτελεί σοβαρή παράληψη". Ο Κανδηλώρος στο βιβλίο του "η Φιλική Εταιρεία" σελ. 180 γράφει: " γνωρίζομεν μόνον ότι εκεί (εις την Σμύρνην) μετέβη ο Τσακάλωφ ίνα ιδεί τον Ράδον ... όστις περιβληθείς Γαλλική υπηκοότητα εμπορεύετο υπό την προστασίαν του Γάλλου Προξένου Δαβίδ ... και πρωίαν τινά της Ανοίξεως του 1818 εμφανίζεται, ενώπιον του Ράδου, εν Σμύρνη, ο Τσακάλωφ και αγκαλιαζόμενος αυτόν λέγει με ενθουσιασμόν και δακρύων ... Η ιδέα σου επραγματοποιήθη". Ακόμη η εφημερίδα "ΑΥΓΗ" 13-1-1865, χρονολογία θανάτου του Ράδου, γράφει σχετικά με τον Ράδο στη Σμύρνη: "...αίφνης επιφαίνεται ο Τσακάλωφ αγγέλων χαρμόσυνον αγγελίαν... Ράδε τω λέγει, η επιθυμία σου εγένετο έργον. Διάδος λοιπόν ανά πάσαν την Ασίαν την φιλικήν εταιρείαν". Η πληροφορία αυτή συμπίπτει χρονολογικά με τον θάνατο του Ράδου (1865). Με τα λόγια του Τσακάλωφ τεκμηριώνεται ότι την επιθυμία και την πρόθεση για την ίδρυση της φιλικής Εταιρείας είχε εκδηλώσει πρώτος ο Ράδος. Σύμφωνα πάντα με τον Ευριπίδη Γιαννακόο Ράδος ήταν αγνός πατριώτης,φρόνιμος,συνετός και κατέβαλε ξεχωριστές προσπάθειες για να ειρηνεύσει ο τόπος και να δοθούν όλοι στον μεγάλο αγώνα, χωρίς περιορισμούς και έριδες. Στο ΙΒ΄τόμο της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους σελ. 355 είναι γραμμένα τα παρακάτω σχετικά με την επιρροή του Ράδου σαν ειρηνοποιού ανάμεσα στις αντιμαχόμενες φατρίες κατά την Επανάσταση του '21: " ... ότι έπρεπε, να προκληθούν στην Αρκαδία ειρηνοποιοί οι Κων/νος Ράδος, Δ. Γουζέλης και Ν. Καλλέργης και σε περίπτωση αποτυχίας, να επέμβει ο στρατός...". Στον ίδιο τόμο και στη σελ. 352 είναι γραμμένα τα παρακάτω: "Μέσα στο Φρούριο (πρόκειται για το Παλαιό κάστρο των Ψαρών) βρίσκονται 85 Ψαριανοί και 45 Θεσσαλο-Μακεδόνες με τους αρχηγούς Ράδο και Άγγελο". Ο Ράδος πήρε δύο φορές μέρος στη συνέλευση στο Άργος, σαν αντιπρόσωπος των Ηπειρωτών και μετά παραιτήθηκε υπέρ του συμπατριώτη του από το Λιασκοβέτσι του Ζαγοριού, Χριστοδ. Κλωνάρη. Με την κυβέρνηση Καποδίστρια διορίστηκε αρχικά διοικητής της Ναυπλίας κι ύστερα έκτακτος επίτροπος Αργολίδος και τέλος επίτροπος του κράτους στη Δυτική Στερεά Ελλάδα. Ο Ιωάννης Κωλέττης αναγνωρίζοντας τα διοικητικά προσόντα και τον αδαμάντινο χαρακτήρα του έγραφε γι αυτόν στις 19-2-1831 : "Ο άνθρωπος όστις εκ Ναυπλίου εστάθη να διοικεί σχεδόν τα πράγματα της όλης Πελοπονήσου και εις πλέον κρισίμους περιστάσεις, ειμπορούσε τις να αμφιβάλει ότι δεν ήθελε δυσκολευθή, να διοικήσει τον κάλλιστον λαόν της Δυτικής Ελλάδος..." Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έγραφε προς αυτόν στις 2-10-1830: "Εγώ δε σας ευρίσκω πάντοτε με το γράμμα μου όπου και αν διατρίβητε, διότι σας υπολήπτομαι..." Και σε άλλη επιστολή στις 7-10-1831 ο ίδιος γράφει: "Διό αγαπητέ ενδυθείς είπερ άλλοτε τον πατριωτισμόν και την σύνεσιν, προσπάθησον να συγκεντρώσεις το γενικό όλων φρόνημα, προς το συμφέρον της Πατρίδος δια να την σώσωμεν..." Ο Κων/νος Ράδος εχρημάτισε και Διοικητής στην Αθήνα και ύστερα Νομάρχης στη Σύρο ως το 1854, οπότε συνταξιοδοτήθηκε. Στα 1865 σε ηλικία 80 χρονών, ύστερα από μια ζωή γεμάτη εθνική δράση πέθανε στην Αθήνα. Ο Λαμπρίδης στη σελ. 98 στα "Ζαγοριακά" γράφει: " Καθ' όλον το μακρόν διάστημα των υπέρ Πατρίδος πολυετών υπηρεσιών του, διεκρίθη αείποτε, επί αδόλω πατριωτισμώ, εγκαρτερήσας καθ' όλον το από του 1821 μέχρι τέλους της Επαναστάσεως διάστημα, εν μέσω παντοίων στερήσεων και κακουχιών, επί ευσηνειδήτω εκπληρώσει των καθηκόντων του και επί άκρα τιμιότητα, ένεκα τούτων αποβιώσας επί τη ψάθη". Δελτίον της Ι.Ε.Ε.Ε., Πρακτικά των ετών 1899-1903, τόμος ΣΤ΄, Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος, Αθήνα 1901 Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Παύλου Δρανδάκη, τόμος ΚΑ΄, Εκδοτικός Οργανισμός «Ο Φοίνιξ», χ.χ. Τεκμήρια Ιστορίας- Μονογραφίες, Ιστορική Εθνολογική Εταιρεία Ελλάδος, Αθήνα 2010. Υπογραφές Αγωνιστών της Ελληνικής Επαναστάσεως, Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος, Αθήνα 1998.
|
Ο Κωνσταντίνος Ράδος (1785-1865) μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, έλαβε μέρος στον ένοπλο αγώνα κατά των Οθωμανών ενώ την περίοδο της διακυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια κατέλαβε σημαντικές διοικητικές θέσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82
|
Εθελίνδη του Νόρντχαϊμ
|
Ήταν η πρώτη κόρη του Όθωνα δούκα της Βαυαρίας (κυβ. 1060-1070) και της συζύγου του Ρίχεντσας των Ετσονιδών, η οποία θεωρείται κόρη του Όθωνα Β΄ δούκα της Σουαβίας. Το 1062, όταν ήταν το πολύ 12 ετών, η Εθελίνδη παντρεύτηκε τον Γουέλφο Α΄ δούκα της Βαυαρίας (γιο του Αλβέρτου-Άτσο Β΄ μαργράβου του Μιλάνου και της Κουνιγούνδης των Παλαιών Γουέλφων). Το 1070 ο πατέρας τής Εθελίνδης, ο Όθων του Nόρντχαϊμ, κατηγορήθηκε ότι έλαβε μέρος σε μία συνωμοσία για τη δολοφονία του Ερρίκου Δ΄ και έτσι στερήθηκε το δουκάτο της Βαυαρίας. Ο Γουέλφος Α΄ απέπεμψε την Εθελίνδη και την έστειλε πίσω στον πατέρα της, τον οποίο διαδέχθηκε ως δούκας της Βαυαρίας. Δεν είναι σαφές για ποιους λόγους διαλύθηκε ο γάμος τους· έπειτα η Eθελίνδη και ο Γουέλφος Α΄ έκαναν ο καθένας δεύτερο γάμο. Το 1070 ή μετά, η Eθελίνδη παντρεύτηκε για δεύτερη φορά με τον Χέρμαν Α΄ κόμη του Κάλβελαγκε στην Κάτω Σαξονία. Το ζευγάρι είχε έναν γιο, τον Χερμαν Β΄ του Κάλβελανγκε (1075-1134). Παντρεύτηκε το 1062 τον Γουέλφο Α΄ των Ομπερτιδών/Γουέλφων δούκα της Βαυαρίας· δεν απέκτησαν απογόνους. Το 1070 διαζεύχθηκαν. Μετά η εθελίνδη έκανε δεύτερο γάμο με τον Χέρμαν Α΄ κόμη του Κάλβελανγκε στην Κάτω Σαξονία και είχε τέκνο: Χέρμαν Β΄ 1075-1134, κόμης του Κάλβελανγκε. B. Schneidmüller, Die Welfen. Herrschaft und Erinnerung (Στουτγκάρδη, 2000). IS Robinson, Henry IV της Γερμανίας, 1056-1106 (Cambridge, 2003). Κ.-Η. Lange, Die Grafen von Northeim (950-1144). Politische Stellung, Genealogie und Herrschaftsbereich. Beiträge zur Geschichte des sächsischen Adels im Hochmittelalter (Διατριβή, Kiel, 1958). Ethelinde von Northeim (στα γερμανικά) Ethelinde του Northeim
|
Η Εθελίνδη, γερμ. Ethelinde von Nordheim (1050/1060 - μετά το 1075) από τον Οίκο του Νόρντχαϊμ ήταν κόρη του δούκα της Βαυαρίας και με τους γάμους της έγινε πρώτα δούκισσα της Βαυαρίας και μετά κόμισσα του Κάλβελαγκε στην Κάτω Σαξονία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B4%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CF%8C%CF%81%CE%BD%CF%84%CF%87%CE%B1%CF%8A%CE%BC
|
The Very Best of Deep Purple
|
1. Hush (South) - 4:26 2. Kentucky Woman (Diamond) - 4:14 3. Black Night (Gillan, Blackmore, Glover, Lord, Paice) - 3:27 4. Speed King (Gillan, Blackmore, Glover, Lord, Paice) - 4:21 5. Child in Time (Gillan, Blackmore, Glover, Lord, Paice) - 10:19 6. Strange Kind of Woman (Gillan, Blackmore, Glover, Lord, Paice) - 4:02 7. Fireball (Gillan, Blackmore, Glover, Lord, Paice) - 3:24 8. Demon's Eye (Gillan, Blackmore, Glover, Lord, Paice) - 5:20 9. Highway Star (Gillan, Blackmore, Glover, Lord, Paice) - 6:09 10. Smoke on the Water (Gillan, Blackmore, Glover, Lord, Paice) - 5:41 11. Space Truckin' (Gillan, Blackmore, Glover, Lord, Paice) - 4:34 12. Woman from Tokyo (Gillan, Blackmore, Glover, Lord, Paice) - 5:49 13. Burn (Coverdale, Blackmore, Hughes, Lord, Paice) - 6:01 14. Stormbringer (Coverdale, Blackmore) - 4:08 15. Knockin' at your Back Door (Gillan, Blackmore, Glover) - 7:07 The Very Best of Deep Purple (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 9 Μαΐου 2000 Οι μουσικοί οι οποίοι έχουν παίξει σε τραγούδια αυτού του δίσκου προέρχονται από τρεις διαφορετικές εποχές του συγκροτήματος, την Mark I (1968-1969), την Mark II (1969-1973, 1984-1989) και την Mark III (1974-1975) και είναι οι εξής: Ίαν Γκίλαν - φωνητικά Ροντ Έβανς - φωνητικά Ντέιβιντ Κόβερντεϊλ - φωνητικά Ρίτσι Μπλάκμορ - κιθάρα Τζον Λορντ - πλήκτρα Ρότζερ Γκλόβερ - μπάσο Νικ Σίμπερ - μπάσο Γκλεν Χιούζ - μπάσο Ίαν Πέις - τύμπανα The Very Best of Deep Purple (Rhino) - Deep Purple | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
|
The Very Best of Deep Purple είναι ο τίτλος της συλλογής τραγουδιών του χαρντ ροκ συγκροτήματος Deep Purple, η οποία κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2000 σε μορφή μονού CD.Η συλλογή περιέχει τραγούδια τα οποία προέρχονται από τις τρεις πρώτες συνθέσεις των Deep Purple, ηχογραφημένα από το 1968 μέχρι το 1974, όπως και το "Knockin' at your Back Door" από την επανένωση της δεύτερης γραμμής μελών, το 1984. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία αποτέλεσε συνέχεια της συλλογής "Deepest Purple: The Very Best of Deep Purple", η οποία είχε κυκλοφορήσει είκοσι χρόνια νωρίτερα και περιείχε δώδεκα τραγούδια που συμπεριλαμβάνονται εδώ, με την προσθήκη τριών επιπλέον κομματιών.Η συλλογή σκαρφάλωσε στο # 43 των βρετανικών τσαρτ το 2008, ενώ μπήκε στα ιταλικά τσαρτ το 2013 ωθούμενο από την επιτυχία του "Now What?!".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/The_Very_Best_of_Deep_Purple
|
Γύψου
|
Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στο χωριό από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος του δεν ελέγχεται από αυτήν. «Gypsou». www.prio-cyprus-displacement.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2018.
|
Η Γύψου είναι κοινότητα της επαρχίας Αμμοχώστου στην Κύπρο. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%8D%CF%88%CE%BF%CF%85
|
22 Ιουλίου
|
838 - Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Θεόφιλος ηττάται από τους Αββασίδες στη μάχη του Δαζιμώνος. 1099 - Α΄ Σταυροφορία: ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν εκλέγεται προστάτης του Παναγίου Τάφου στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ. 1209 - Πραγματοποιείται η σφαγή της Μπεζιέ, η πρώτη σημαντική στρατιωτική δράση της σταυροφορίας των Αλβιγηνών. 1456 - Πολιορκία του Βελιγραδίου: ο Ιωάννης Ουνιάδης, αντιβασιλιάς του Βασιλείου της Ουγγαρίας, νικά τον Μωάμεθ Β΄ της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. 1484 - Μάχη του Λοχμάμπεν: μία ομάδα 500 ανδρών με επικεφαλής τον Αλέξανδρο Στιούαρτ, δούκα του Όλμπανυ, και τον Ιάκωβο Ντάγκλας, 9ο κόμη του Ντάγκλας, ηττάται από σκωτσέζικες δυνάμεις πιστές στον αδελφό του Όλμπανυ, Ιάκωβο Γ΄ της Σκωτίας. Ο Ντάγκλας αιχμαλωτίζεται. 1686 - Το Όλμπανι (Νέα Υόρκη) αποκτά επίσημα καταστατικό χάρτη ως δήμος. 1706 - Οι επίτροποι από το Βασίλειο της Αγγλίας και το Βασίλειο της Σκωτίας συμφωνούν στις Πράξεις της Ένωσης του 1707, οι οποίες αφού περάσουν από τα κοινοβούλια κάθε χώρας θα οδηγήσουν στη δημιουργία του Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας. 1796 - Ιδρύεται το Κλίβελαντ στο Οχάιο. 1797 - Ναυμαχία της Σάντα Κρουθ ντε Τενερίφε: ισπανικές και βρετανικές ναυτικές δυνάμεις συγκρούονται κατά τη διάρκεια των Πολέμων της Γαλλικής Επανάστασης. Κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας, ο υποναύαρχος Οράτιος Νέλσον τραυματίζεται στο χέρι, το οποίο εν μέρει θα ακρωτηριαστεί. 1812 - Ναπολεόντειοι Πόλεμοι: Ιβηρικός πόλεμος. Οι βρετανικές δυνάμεις νικούν τα γαλλικά στρατεύματα κοντά στη Σαλαμάνκα της Ισπανίας. 1864 - Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος: μάχη της Ατλάντα. Δυνάμεις των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής πραγματοποιούν αποτυχημένη επίθεση κατά των στρατευμάτων της Ένωσης. 1916 - Στο Σαν Φρανσίσκο, εκρήγνυται βόμβα κατά τη διάρκεια παρέλασης σκοτώνοντας 10 άτομα και τραυματίζοντας 40. 1937 - New Deal: η Γερουσία των Η.Π.Α. καταψηφίζει την πρόταση του προέδρου Φραγκλίνου Ρούζβελτ να προσθέσει περισσότερους δικαστές στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών. 1942 - Ολοκαύτωμα: Αρχίζει η συστηματική μεταφορά Εβραίων από το γκέτο της Βαρσοβίας. 1943 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Οι συμμαχικές δυνάμεις καταλαμβάνουν την ιταλική πόλη Παλέρμο. 1943 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: στην κατεχόμενη Αθήνα πραγματοποιείται μεγάλο συλλαλητήριο κατά της απόφασης επέκτασης της βουλγαρικής κατοχής στη Μακεδονία. 30 διαδηλωτές χάνουν τη ζωή τους, 300 τραυματίζονται και 500 συλλαμβάνονται. 1944 - Η Πολωνική Επιτροπή Εθνικής Απελεύθερωσης δημοσιεύει το μανιφέστο της. Αρχίζει η περίοδος κομμουνιστικής διακυβέρνησης στην Πολωνία. 1962 - Πρόγραμμα Μάρινερ: Το διαστημικό σκάφος Μάρινερ 1 καταστρέφεται μετά από ασταθή πτήση αρκετών λεπτών μετά την εκτόξευσή του. 1963 - Υπογράφονται στην Ιαπωνία τα συμβόλαια για την ναυπήγηση δύο γιγαντιαίων πετρελαιοφόρων μεταξύ εκπροσώπου του Αριστοτέλη Ωνάση και της ιαπωνικής εταιρίας Ισικαβατζίμα-Χαρίμα. 1970 - Αεροπειρατία σε Boeing 727 της Ολυμπιακής που πραγματοποιεί την πτήση Βηρυτού-Αθήνας, από έξι Παλαιστίνιους κομάντος που ζητούν την απελευθέρωση επτά συμπατριωτών τους κρατουμένων στην Ελλάδα. Το αεροσκάφος παραμένει για οκτώ ώρες στο Διεθνές Αεροδρόμιο Ελληνικού, με τους αεροπειρατές να απειλούν ότι θα το ανατινάξουν και τις διαπραγματεύσεις σε εξέλιξη. Τελικά οι αεροπειρατές αναχωρούν μόνοι τους, αφού ελευθερώνουν τους 55 ομήρους τους με τη διαβεβαίωση ότι οι επτά κρατούμενοι θα απελευθερωθούν στο άμεσο μέλλον. 1991 - Ο Τζέφρυ Ντάμερ συλαμβάνεται για απόπειρα φόνου καθώς ανακαλύπτουν στο διαμέρισμα του αλλά 15 πτώματα ή κόκαλα νεαρών ανδρών. 2011 - Η Νορβηγία είναι το θύμα διπλής τρομοκρατικής επίθεσης: Η πρώτη είναι μία έκρηξη βόμβας με στόχο κυβερνητικά κτήρια στο κέντρο του Όσλο και η δεύτερη είναι η σφαγή σε κατασκήνωση νεολαίας στο νησί Ουτόγια. 1210 - Ιωάννα, βασίλισσα της Σκωτίας 1596 - Μιχαήλ Α΄, τσάρος της Ρωσίας 1784 - Φρίντριχ Βίλχελμ Μπέσελ, Γερμανός μαθηματικός και αστρονόμος 1862 - Τόμας Μπαλ Μπάρατ, Άγγλος πάστορας 1878 - Γιάνους Κόρτσακ, Πολωνός συγγραφέας και γιατρός 1887 - Γκούσταβ Χερτς, Γερμανός φυσικός 1890 - Ρόουζ Κένεντι, Αμερικανίδα κοσμική 1892 - Άρτουρ Ζάις-Ίνκβαρτ, Αυστριακός πολιτικός 1898 - Αλεξάντερ Κάλντερ, Αμερικανός γλύπτης 1923 - Φάμπιουλους Μούλαχ, Αμερικανίδα παλαιστής 1928 - Κέτερ Μπετς, Αμερικανός μπασίστας 1928 - Τζίμι Χιλ, Άγγλος ποδοσφαιριστής και προπονητής 1932 - Όσκαρ ντε λα Ρέντα, Δομινικανός σχεδιαστής μόδας 1932 - Τομ Ρόμπινς, Αμερικανός συγγραφέας 1938 - Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος Λενής 1938 - Τέρενς Σταμπ, Άγγλος ηθοποιός 1944 - Άναντ Σατιανάντ, Νεοζηλανδός πολιτικός 1946 - Τζόνσον Τοριμπιόνγκ, πρόεδρος του Παλάου 1948 - Αλφόνσο Κάνο, Κολομβιανός αντάρτης 1949 - Λάσε Βίρεν, Φινλανδός δρομέας 1951 - Πατριάρχης Βουκουρεστίου Δανιήλ 1955 - Γουίλεμ Νταφόε, Αμερικανός ηθοποιός 1961 - Πορφύριος, Πατριάρχης Σερβίας 1965 - Σον Μάικλς, Αμερικανός παλαιστής 1969 - Δέσποινα Βανδή, Ελληνίδα τραγουδίστρια 1972 - Άντριου Χόλνες, Τζαμαϊκανός πολιτικός 1974 - Φράνκα Ποτέντε, Γερμανίδα ηθοποιός 1978 - Ντένις Ρόμενταλ, Δανός ποδοσφαιριστής 1981 - Τζόνι Κέρτις, Αμερικανός παλαιστής 1983 - Νίκος Γκάνος, Έλληνας τραγουδιστής 1992 - Σελίνα Γκόμεζ, Αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια 1993 - Τζοχάρ Τσαρνάεφ, τρομοκράτης από το Κιργιστάν 2013 - Πρίγκιπας Γεώργιος του Κέιμπριτζ 1035 - Ροβέρτος Α΄, δούκας της Νορμανδίας 1274 - Ερρίκος Α΄, βασιλιάς της Ναβάρρας 1322 - Λουδοβίκος Α΄ του Νεβέρ 1362 - Λουδοβίκος της Γκραβίνα, Ιταλός στρατιωτικός 1454 - Ιωάννης Β΄, βασιλιάς της Καστίλης 1461 - Κάρολος Ζ΄, βασιλιάς της Γαλλίας 1550 - Γεώργιος ντε Λενκάστρε, δούκας της Κοΐμπρα 1591 - Βερόνικα Φράνκο, Ιταλίδα ποιήτρια και εταίρα 1658 - Φρειδερίκος, δούκας του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόνντερμπουρκ-Νόρμπουρκ 1789 - Ζοζέφ Φρανσουά Φουλόν, Γάλλος πολιτικός 1826 - Τζιουζέπε Πιάτσι, Ιταλός αστρονόμος 1832 - Ναπολέων Β΄ της Γαλλίας 1915 - Σάντφορντ Φλέµινγκ, Σκωτσέζος μηχανικός 1932 - Ερρίκο Μαλατέστα, Ιταλός ακτιβιστής και συγγραφέας 1953 - Βικέντιος Λοπρέστης, Έλληνας αξιωματικός του Ναυτικού 1966 - Ευστάθιος Μαλαμίδας, Έλληνας πολιτικός 1967 - Καρλ Σάντμπεργκ, Αμερικανός ποιητής 1974 - Νικόλαος Κατούντας, Έλληνας στρατιωτικός 1974 - Στέργιος Συμεωνίδης, Έλληνας αξιωματικός αεροπορίας 1976 - Μόρτιμερ Γουίλερ, Βρετανός αρχαιολόγος 1986 - Φλόιντ Γκόντφρεντσον, Αμερικανός σκιτσογράφος 1987 - Κώστας Κοφινιώτης, Έλληνας στιχουργός 1987 - Δημήτριος Οπρόπουλος, Έλληνας στρατιωτικός και αντιστασιακός 1988 - Τώνης Μαρούδας, Έλληνας τραγουδιστής 1992 - Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Μάγεντορφ, Γάλλος θεολόγος 1993 - Γιάννης Αργύρης, Έλληνας ηθοποιός 2003 - Ουντάι Χουσεΐν, Ιρακινός παραστρατιωτικός ηγέτης 2012 - Γιώργος Κάρτερ, Έλληνας συγγραφέας 2018 - Μάνος Ελευθερίου, Έλληνας ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος Μαρίας Μαγδαληνής μυροφόρου (†α΄αι.) Παρθενομάρτυρος Μαρκέλλης της Χιοπολίτιδος Πομπιανού, ΜενελάουΟσίου Μενελαου
|
Μάιος | Ιούνιος | Ιούλιος | Αύγουστος | Σεπτέμβριος 21 Ιουλίου | 22 Ιουλίου | 23 Ιουλίου Η 22α Ιουλίου είναι η 203η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (204η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 162 ημέρες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/22_%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Κρίστα Άλλεν
|
Γεννημένη στις 5 Απριλίου του 1971 στην πόλη Βεντούρα της Καλιφόρνια, η Κρίστα μεγάλωσε στο Ώστιν του Τέξας, όπου σπούδασε και αποφοίτησε από το Austin Community College όπου έλαβε την ειδικότητα του εκπαιδευτικού. Στη συνέχεια εργάστηκε για κάποιο διάστημα σαν νηπιαγωγός πριν πάρει την απόφαση να ασχοληθεί με την υποκριτική. Έχει στεφθεί Μις Τέξας και έχει ξεκινήσει δική της σειρά ρούχων με την επωνυμία Sex Brand. Αρκετές φορές στους τίτλους των ταινιών αναφέρεται σαν Κρίστα Άλλεν-Μόριτ, αποτέλεσμα του σύντομου (1996-1999) γάμου της με τον Τζάστιν Μόριτ (Justin Moritt), κατά τη διάρκεια του οποίου απέκτησαν ένα γιο, τον Τζέηκομπ Νόλαν (Jacob Nolan). Το όνομα της είχε παλιότερα συνδεθεί με τον ηθοποιό Τζορτζ Κλούνι (George Clooney), λόγω κάποιου αισθηματικού δεσμού μεταξύ τους. Η Κρίστα έχει εμφανιστεί στις τηλεοπτικές σειρές Days of Our Lives (ελλ. Μέρες αγάπης, 1996-1999) και Baywatch (2000-2001). Συμμετείχε επίσης σε κινηματογραφικές ταινίες όπως Confessions of a Dangerous Mind, Anger Management (ελλ. Ασκήσεις Ψυχραιμίας) και την ταινία τρόμου Feast. Πολλοί θυμούνται την σύντομη εμφάνιση της στην ταινία Liar, Liar (ελλ. Ο Ψευταράς) σαν το χυμώδες κορίτσι του ασανσέρ αλλά και τη μικρή συμμετοχή της σε επεισόδιο της σειράς The X-Files όπου υποδυόταν ένα σέξι virtual reality χαρακτήρα. Πρόσφατα εμφανίζεται στη σειρά του καναλιού HBO Unscripted, υποδυόμενη τον εαυτό της, ως ένα άτομο που προσπαθεί να αποβάλει το τίτλο του "συμβόλου του σεξ" για να κερδίσει έτσι πιο σοβαρούς ρόλους. Έχει ύψος 1,73 μ. Έχει ρίζες στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία Στις σειρές Smallville (ελλ. Σούπερμαν - Τα Χρόνια της Νιότης) και Mutant X υποδυόταν μια γυναίκα που μπορούσε να ελέγχει τους άντρες με τις φερομόνες της. Είχε ένα μικρό ρόλο στη σειρά CSI: Crime Scene Investigation (ελλ. Στον Τόπο του Εγκλήματος) υποδυόμενη μια πόρνη που τραβάει την προσοχή του Nick Stokes στο πιλοτικό επεισόδιο. Εμφανίστηκε ξανά σε επεισόδιο της πρώτης σαιζόν με τραγική κατάληξη για τον χαρακτήρα. Εμφανίστηκε στο βίντεο-κλιπ του Toby Keith με τίτλο "A Little Too Late". Η Κρίστα εμφανίζεται στη σελίδα του περιοδικού Maxim με φωτογραφίες από Κορίτσια του Maxim. Feast (2005) .... Tuffy "Monk" (2005) .... Teresa Telenko Shut Up and Kiss Me! (2004) .... Tiara Benedette Meet Market (2004) .... Lucinda Paycheck (2003) .... Holographic Woman "Two and a Half Men" (2003) .... Olivia Pearson "Frasier" (2003) .... Liz Wright "Just Shoot Me!" (2003) .... Mary Elizabeth "Andromeda" (2003) .... The Princess Anger Management (2003) .... Stacy "Fastlane" (2003) .... Skyler Chase Confessions of a Dangerous Mind (2002) .... Pretty Woman "Smallville" (2002) .... Desiree Atkins-Luthor/Alison Sanders "Mutant X" (2002) .... Lorna Templeton "Friends" (2002) .... Mabel Zero Effect (2002) (TV) Totally Blonde (2001) .... Meg Peters "Charmed" (2001) .... The Oracle "Spin City" (2001) .... Jesse "CSI: Crime Scene Investigation" (2001) .... Kristy Hopkins Face Value (2001) .... Syd Deshaye Sunset Strip (2000) .... Jennifer "Baywatch" .... Jenna Avid (2000-2001) "The X Files" (2000) .... Maitreya/Jade Blue Afterglow Avalon: Beyond the Abyss (1999) (TV) .... Dr. Katherine 'K' Harrison "Pacific Blue" (1999) .... Ann Fairchild Liar Liar (1997) .... Busty Woman in Elevator The Haunted Sea (1997) .... 2nd Mate Johnson "Days of Our Lives" .... Billie Reed #2 (1996-1999) Rolling Thunder (1996) .... Michelle "Weird Science" (1996) .... Annabel "Married with Children" (1996) .... Crystal Clark "Silk Stalkings" (1995) .... Sharon Grayson aka Cora Jean Riggs Emmanuelle 7: The Meaning of Love (1994) (TV) .... Emmanuelle Emmanuelle 6: One Final Fling (1994) (TV) .... Emmanuelle Emmanuelle 5: A Time to Dream (1994) (TV) .... Emmanuelle Emmanuelle 4: Concealed Fantasy (1994) (TV) .... Emmanuelle Emmanuelle 3: A Lesson in Love (1994) (TV) .... Emmanuelle Emmanuelle 2: A World of Desire (1994) (TV) .... Emmanuelle Emmanuelle 1: First Contact (1994) (TV) .... Emmanuelle Emmanuelle, Queen of the Galaxy (1994) .... Emmanuelle Επίσημη ιστοσελίδα Η Κρίστα Άλλεν στην IMDb
|
Η Κρίστα Άλλεν (αγγλικά:Krista Allen, 5 Απριλίου 1971) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός, γνωστή περισσότερο για τον ρόλο της Εμμανουέλας στη σειρά αισθησιακών ταινιών Emmanuelle in Space.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1_%CE%86%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%BD
|
Agents of S.H.I.E.L.D.
|
Ο πράκτορας Φιλ Κόλσον δημιουργεί μια μικρή ομάδα πρακτόρων της S.H.I.E.L.D., για να χειριστεί παράξενες νέες περιπτώσεις. Κάθε περίπτωση θα δοκιμάσει την ομάδα του, στη συνεργασία και την εφευρετικότητα, καθώς προσπαθούν να εργαστούν για την εξεύρεση των νεοεμφανιζόμενων υπεράνθρωπων στον κόσμο, με μερικές από τις υποθέσεις τους να αφορούν το μυστηριώδες πρόγραμμα Σαρανταποδαρούσα και τη χρήση του Extremis. Κλαρκ Γκρεγκ ως Φιλ Κόλσον και Sarge/Pachakutiq: Ένας πράκτορας της S.H.I.E.L.D. ο οποίος εποπτεύει πολλές από τις δραστηριότητες στον τομέα του τμήματος. Στο 2013 South by Southwest φεστιβάλ, ο Τζος Γουίντον επιβεβαίωσε ότι ο Κόλσον είναι ζωντανός στη σειρά, παρά τον φαινομενικό θάνατό του στα χέρια του Λόκι στην ταινία Οι Εκδικητές. Όταν περιγράφει την επιστροφή του χαρακτήρα του από τους νεκρούς, ο Γκρεγκ είπε, "Όταν ο Τζος μου περιέγραψε το μυστήριο... και την πολυπλοκότητα και τα αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με τον Φιλ Κόλσον να στέκεται εκεί προσπαθώντας να ασχοληθεί με αυτό, το βρήκα τόσο συναρπαστικό και τόσο αληθινό για τον κόσμο των κόμικς και την μυθολογία σε γενικές γραμμές όπως τα αντιλαμβάνομαι ότι ήμουν αμέσως μέσα". Μινγκ-Να Γουέν ως Μελίντα Μέι: Μια πράκτορας της S.H.I.E.L.D. η οποία είναι μια πιλότος άσσος και ειδικός στα όπλα και έχει το παρατσούκλι «το Ιππικό», αν και αντιπαθεί το όνομα. Ο χαρακτήρας είχε αρχικά καταχωρηθεί με το όνομα Πράκτορας Άλθια Ράις στις σελίδες του κάστινγκ. Μπρετ Ντάλτον ως Γκραντ Γουόρντ και Hive: Ένας πράκτορας της S.H.I.E.L.D. ο οποίος είναι ειδικός black ops. Ο ίδιος είναι ένας τραχύς και γενναίος άνδρας στα 30 του, ο οποίος είναι πολύ καλός στη δουλειά του αλλά κακός στις κοινωνικές συναναστροφές. Κλόι Μπένετ ως Σκάι/Ντέιζι Τζόνσον/Quake: Μια πολίτης νεοσύλλεκτη η οποία είναι μια χάκερ υπολογιστών και μέλος της ομάδας που ονομάζεται "Ανερχόμενη Παλίρροια". Η Σκάι περιγράφεται ως "εύθυμη και απρόσεκτη", αλλά "επίσης ζεστή, νευρική και πνευματώδης". Μπορεί να φροντίσει τον εαυτό της σε οποιαδήποτε κατάσταση. Η Σκάι έχει εμμονή με τους υπερήρωες. Στο "The Girl with the Flower Dress", αποκαλύπτεται ότι η Σκάι εντάχθηκε στην S.H.I.E.L.D και στην Ανερχόμενη Παλίρροια, προκειμένου να μάθει περισσότερα για τους γονείς της. Στον δεύτερο κύκλο, αποκτά υπερδυνάμεις και σταδιακά αποκαλύπτεται ότι το πραγματικό της όνομα είναι Ντέιζι Τζόνσον, ενώ στο τέλος του τρίτου κύκλου αποκτά το προσωνύμιο που έχει στα κόμικς (Quake). Ίαν Ντε Κάστεκερ ως Λίο Φιτζ: Ένας πράκτορας της S.H.I.E.L.D. που ειδικεύεται στον τομέα της μηχανικής, ειδικά σε όπλα τεχνολογίας. Ελίζαμπεθ Χένστριτζ ως Τζέμα Σίμονς: Μια πράκτορας της S.H.I.E.L.D. που ειδικεύεται στον τομέα των βιοεπιστημών (τόσο ανθρώπινων όσο και εξωγήινων). Οι πράκτορες Φιτζ και Σίμονς είναι στενοί συνεργάτες.Ο Τζ. Όγκαστ Ρίτσαρντς παίζει τον Μάικ Πίτερσον στο πιλοτικό, έναν συνηθισμένο άνθρωπο που αποκτά εξαιρετικές δυνάμεις. Η Κόμπι Σμόλντερς επιστρέφει στο ρόλο της ως Μαρία Χιλ στο πιλοτικό μετά την εμφάνισή της στην ταινία Οι Εκδικητές. Ο Τζος Γουίντον δήλωσε: «Ήθελα πάρα πολύ να έχουμε την Κόμπι στο πιλοτικό, γιατί όσο κανείς άλλος, εκείνη είναι η S.H.I.E.L.D.. Είναι δροσερή και επιβλητική και έχει το ξηρό χιούμορ που παίζει τόσο καλά με τον Κλαρκ." Στο δεύτερο επεισόδιο, ο Σάμιουελ Λ. Τζάκσον επιστρέφει στο ρόλο του ως διευθυντής της S.H.I.E.L.D., Νικ Φιούρι. Ο ηθοποιός Ρον Γκλας (Firefly και Serenity) εμφανίζεται επίσης στο πιλοτικό, ως ο Δρ. Στρέιτεν. Οι Ντέβιντ Κόνραντ και Ρουθ Νέγκα εμφανίζονται ως Ίαν Κουίν και Ρέινα, αντίστοιχα. Ο Ίαν Χαρτ εμφανίζεται ως ο Δρ. Φράνκλιν Χολ. Ο Τίτους Γουέλιβερ επανέλαβε τον ρόλο του ως πράκτορας Μπλέικ από την Marvel One-Shot ταινία μικρού μήκους Item 47 στο επεισόδιο "FZZT". Ο Μαξιμιλιάνο Χερνάντεζ επανέλαβε τον ρόλο του ως πράκτορας Τζάσπερ Σίτγουελ στο επεισόδιο "The Hub". Αφού η The Walt Disney Company αγόρασε τη Marvel Entertainment το 2009, ανακοίνωσαν ότι μια διαίρεση της Marvel Television διαμορφώνεται. Στους επόμενους μήνες, διάφορα πιλοτικά που βασίζονταν σε κόμικς από τον κατάλογο της Marvel ξεκίνησαν να αναπτύσσονται.Τον Ιούλιο του 2012, η Marvel Television ξεκίνησε συζητήσεις με το ABC για να κάνουν μια νέα σειρά τοποθετημένη στο Κινηματογραφικό Σύμπαν της Marvel, αν και σε εκείνο το σημείο ήταν αναποφάσιστοι ποια σειρά θα ήταν. Αυτό περιγράφηκε ως "'ένας πυρήνας μιας ιδέας», με μια σειρά από σενάρια να διερευνώνται, συμπεριλαμβανομένης μιας high-concept αστυνομικής σειράς." Τον Αύγουστο του 2012 ανακοινώθηκε ότι ο σκηνοθέτης των Εκδικητών Τζος Γουίντον, δημιουργός επιτυχημένων σειρών cult, όπως των Buffy the Vampire Slayer και Firefly, θα είχε εμπλοκή στην ανάπτυξη της σειράς. Λίγες εβδομάδες αργότερα το ABC παρήγγειλε ένα πιλοτικό για μια σειρά που ονομαζόταν S.H.I.E.L.D.: το πιλοτικό θα γραφόταν από τους Τζος Γουίντον, Τζεντ Γουίντον και Μορίσσα Τανσαροέν, σε σκηνοθεσία του Τζος Γουίντον και εκτελεστικούς παραγωγούς τους Τζος Γουίντον, Τζεντ Γουίντον, Τανσαροέν, Τζέφρι Μπελ και Τζεφ Λόουμπ, με τους Τζεντ Γουίντον, Τανσαροέν και Μπελ να λειτουργούν ως υπεύθυνοι της σειράς ». Σύμφωνα με το Entertainment Weekly, ο Διευθύνων Σύμβουλος της Disney Μπομπ Άιγκερ έδωσε άδεια να προχωρήσει η σειρά αφότου είχε δει την Marvel One-Shot ταινία μικρού μήκους Item 47, σχετικά με πράκτορες της S.H.I.E.L.D. που καταδιώκουν ένα ζευγάρι, που έχει στην κατοχή του ένα όπλο Τσιτάουρι, που χρησιμοποιήθηκε στη μάχη της Νέας Υόρκης στην ταινία Οι Εκδικητές. Ο Τζος Γουίντον ανέφερε ότι η σειρά θα είναι αυτόνομη από την ταινία Οι Εκδικητές, λέγοντας: «Πρέπει να είναι μια σειρά που λειτουργεί για τους ανθρώπους που δεν έχουν δει τις ταινίες Marvel. Θα ικανοποιήσει τους οπαδούς της Marvel, νομίζω." Σε μια συνέντευξή το Σεπτέμβριο του 2012 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο, ο Γουίντον επανέλαβε αυτό το αίσθημα, λέγοντας: "Είναι νέοι χαρακτήρες. Πρέπει να είναι το δικό τους. Πρέπει να είναι προσκείμενο [στην ταινία Οι Εκδικητές]... Τι κάνει η S.H.I.E.L.D. που οι άλλοι υπερήρωες δεν κάνουν; Και αυτό, για μένα, είναι ότι δεν είναι υπερήρωες, αλλά ζουν σε αυτό το σύμπαν. Ακόμα κι αν είναι ένας μεγάλος οργανισμός, που [η έλλειψη εξουσίας] καθιστά τα αουτσάιντερ και αυτό είναι ενδιαφέρον για μένα." Ο Γουίντον αναφέρει άμεσες επιρροές από άλλες σειρές, όπως είναι οι προσπάθειες των Φοξ Μόλντερ και Ντέινα Σκάλι στο The X-Files, και εξήγησε ότι ενώ η σειρά θα περιλαμβάνει άτομα με δυνάμεις και το θέαμα ιστορίας επιστημονικής-φαντασίας, θα επικεντρωθεί στους "περιφερειακούς ανθρώπους ... τους ανθρώπους στις άκρες των μεγάλων περιπετειών."Τον Ιανουάριο του 2013, ο πρόεδρος του ABC, Πολ Λι, δήλωσε ότι η ιστορία διαδραματίζεται μετά τα γεγονότα των Εκδικητών. Τα γυρίσματα του πιλοτικού επεισοδίου ξεκίνησαν στις 22 Ιανουαρίου, 2013 και ολοκληρώθηκαν στις 11 Φεβρουαρίου 2013. Στις 6 Απριλίου του 2013, το ABC ανακοίνωσε ότι η σειρά θα έχει τον τίτλο Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D. Στις 10 Μαΐου του 2013, το ABC ανακοίνωσε ότι είχε επίσημα αναλάβει τη σειρά.Σε μια συνέντευξή τον Ιούνιο του 2013, ο Κλαρκ Γκρεγκ εξήγησε πώς η τηλεοπτική σειρά θα συνδεόταν με τις ταινίες του Κινηματογραφικού Σύμπαντος της Marvel: "... το συναρπαστικό μέρος είναι να δούμε τον τρόπο που η σειρά Agents of S.H.I.E.L.D. αλληλεπιδρά με το συστατικό της S.H.I.E.L.D στο Captain America 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα, και των άλλων ταινιών και αν οι ταινίες θα επηρεάσουν στη συνέχεια τη σειρά μας."Ο Τζεντ Γουίντον είπε ότι η τηλεοπτική σειρά θα λειτουργεί σε συνδυασμό με τις ταινίες της Marvel, τόσο τις παρελθούσες όσο και τις επερχόμενες. "Έχουμε σχέδιο να προσπαθήσουμε να υφάνουμε ανάμεσα στις ταινίες και να προσπαθήσουμε να τις κάνουμε πιο ικανοποιητικές και στα δύο άκρα", δήλωσε ο Γουίντον.Τον Ιούλιο του 2013, η Μορίσσα Τανσαροέν αποκάλυψε στη σελίδα της στο Twitter ότι οι Τζος Γουίντον, Τζεντ Γουίντον, Τζεφ Μπελ, Πολ Ζμπισέβσκι, Μόνικα Μπριν, Μπρεντ Φλέτσερ, Λοράν ΛεΦρανκ, Ρέιφ Τζάντκινς και Σαλίσα Φράνσις θα είναι οι συγγραφείς της σειράς. Επιπλέον, ο συνθέτης Μπέαρ ΜακΡίαρι επιβεβαίωσε ότι θα συνθέσει τη μουσική για τη σειρά. Στις 19 Ιουλίου του 2013, στο Διεθνές Comic-Con στο Σαν Ντιέγκο, ολόκληρο το πιλοτικό προβλήθηκε.Στις 10 Οκτωβρίου του 2013, το ABC ανακοίνωσε ότι παρήγγειλε μια πλήρη σεζόν από 22 επεισόδια. Η σειρά κατατάσσεται ως η νούμερο 1 σειρά της τηλεοπτικής περιόδου 2013-14 μεταξύ των ενηλίκων 18-49. Στις 12 Οκτωβρίου του 2013, η Marvel πρόβαλε "Spy Eye" στο Comic-Con στη Νέα Υόρκη. Πριν από την πρεμιέρα, ολόκληρο το πιλοτικό προβλήθηκε στο Διεθνές Comic-Con στο Σαν Ντιέγκο τον Ιούλιο του 2013 και αντιμετωπίστηκε με μια πολύ θετική αντίδραση από το πλήθος. Κριτικά, το πιλοτικό επεισόδιο απέσπασε ως επί το πλείστον θετικά σχόλια. Από της 28 Σεπτεμβρίου του 2013, βάσει του πιλοτικού προγράμματος, _ ο πρώτος κύκλος είχε λάβει θετικά σχόλια από ορισμένους κριτικούς και έλαβε μια βαθμολογία από το Metacritic 74 στα 100, βασισμένο σε 32 κριτικές. Το IGN έδωσε στο πιλοτικό ένα 8,5 στα 10, λέγοντας ότι "χτυπά γρήγορα τις σωστές νότες σταθερά για να δείξει πώς αυτό ισχύει για το επίπεδο του εδάφους» του Κινηματογραφικού Σύμπαντος της Marvel. Ο Μπρουκς Μπαρνς της New York Times αισθάνθηκε η ιστορία στο πιλοτικό ήταν δύσκολο να ακολουθηθεί κατά καιρούς και δεν του άρεσαν οι έντονες εμφάσεις των Ντε Κάστεκερ και Χένστριτζ. Πρόσθεσε επίσης ότι "αυτό που πηγαίνει πέρα από καλά στο Comic-Con δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δουλεύει στον πραγματικό κόσμο», ειδικά σε ένα δίκτυο με "μαμάδες του Scandal και παππούδες και γιαγιάδες του Dancing With the Stars".Οι αρχικές αντιδράσεις του Entertainment Weekly έκριναν ότι αν όλα όσα έκαναν τη σειρά ελκυστική-η ίδια χρονική συνέχεια με το Κινηματογραφικό Σύμπαν της Marvel, η συνέχεια της ιστορία των Εκδικητών και η επιστροφή του Γουίντον στην τηλεόραση-αφαιρεθεί από αυτό, η σειρά εξακολουθεί να δουλεύει. Ωστόσο, επίσης αναρωτήθηκαν αν η παράσταση ήταν αρκετά προσιτή για να προσελκύσει ένα ευρύτερο κοινό. Ο Μπράιαν Λάουρι του Variety θεωρεί ότι το "πιλοτικό συνεχίζει από εκεί που οι Εκδικητές σταμάτησαν, αλλά δεν περιέχει την ίδια γροθιά», προσθέτοντας ότι τα πειράγματα "περιστασιακά αισθάνονται λίγο πολύτιμα και ογκώδη".Ο Τζιμ Στεράνκο, ο καλλιτέχνης και συγγραφέας που εργάστηκε στα κόμικς Nick Fury: Agent of S.H.I.E.L.D., ήταν επικριτικός για το πιλοτικό επεισόδιο, παραπονούμενος ότι «... η σειρά δεν είχε καμία απειλή, καμία ένταση." Για το δεύτερο επεισόδιο, ο Στεράνκο είπε ότι ήταν "... πολύ αόριστο για να είναι ικανοποιητικό", αλλά επαίνεσε τη σύντομη σκηνή του Σάμιουελ Λ. Τζάκσον ως Νικ Φιούρι ως "... μια ηλεκτρισμένη υπενθύμιση του τι η σειρά θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι." Τον Ιούνιο του 2013, η σειρά βραβεύτηκε, μαζί με άλλες πέντε σειρές, το βραβείο Critics' Choice Television Award για την Πιο Συναρπαστική Νέα Σειρά (Most Exciting New Series). Agents of S.H.I.E.L.D. (1ος κύκλος) Κατάλογος επεισοδίων του Agents of S.H.I.E.L.D. Επίσημη Ιστοσελίδα στο ABC Επίσημη Ιστοσελίδα στο Marvel.com Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D. στην IMDb
|
Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D., ή απλά Agents of S.H.I.E.L.D. (ελληνικά: Πράκτορες της S.H.I.E.L.D.), είναι αμερικανική τηλεοπτική σειρά που δημιουργήθηκε για το ABC από τους Τζος Γουίντον, Τζεντ Γουίντον και Μορίσσα Τανσαροέν, με βάση την οργάνωση S.H.I.E.L.D. από τα κόμικ της Marvel. Η σειρά παράγεται από τα ABC Studios, Marvel Television και Mutant Enemy και διαδραματίζεται μέσα στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, ενώ χρονικά τοποθετείται μετά από τα γεγονότα της ταινίας Οι Εκδικητές. Περιστρέφεται γύρω από μια ομάδα, της οποίας αρχηγός είναι ο Φιλ Κόλσον. Ο ηθοποιός Κλαρκ Γκρεγκ επαναλαμβάνει τον ρόλο σε αυτή την τηλεοπτική σειρά. Ένα πιλοτικό πρόγραμμα, που γράφτηκε από τους Τζος Γουίντον, Τζεντ Γουίντον και Μορίσσα Τανσαροέν σε σκηνοθεσία τού Τζος Γουίντον, έδωσε το πράσινο φως στα τέλη του 2012 και γυρίστηκε στις αρχές του 2013. Η σειρά έγινε παραγγελία επίσημα στις 10 Μαΐου του 2013 και έκανε πρεμιέρα στις 24 Σεπτεμβρίου του 2013. Στις 10 Οκτωβρίου του 2013, το ABC ανέλαβε μια πλήρη σεζόν από 22 επεισόδια. Ο έκτος κύκλος της σειράς έκανε πρεμιέρα στις 10 Μαΐου 2019 με 13 επεισόδια, ενώ η σειρά είχε ήδη ανανεωθεί για έβδομο κύκλο, ο οποίος θα είχε επίσης 13 επεισόδια. Στις 18 Ιουλίου 2019 ανακοινώθηκε ότι ο έβδομος κύκλος θα προβληθεί το καλοκαίρι του 2020 και θα είναι ο τελευταίος της σειράς. Στα τέλη Απριλίου 2020 έγινε γνωστό ότι ο τελευταίος κύκλος θα κάνει πρεμιέρα στις 27 Μαΐου της ίδιας χρονιάς. Στην Ελλάδα προβάλλεται από το FOX, ενώ οι τρεις πρώτοι κύκλοι προβλήθηκαν επίσης από το Μακεδονία TV.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Agents_of_S.H.I.E.L.D.
|
Μαγδαληνή του Βάλντεκ
|
Ήταν κόρη του Φιλίππου Δ΄ κόμη του Βάλντεκ-Βίλντουνγκεν (1493-1574) και της Γιούττας του Ίζενμπεργκ (απεβ. 1564), κόρης του Ζάλεντιν Ζ΄ του Ίζενμπεργκ-Νόιμαγκεν. Στις 2 ή 6 Φεβρουαρίου 1576 παντρεύτηκε τον Φίλιππο-Λουδοβίκο Α΄ κόμη του Χάναου-Μύντσενμπεργκ. Αυτός ο γάμος είχε μερικά ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά για την εποχή του: πρώτα φαίνεται ότι ήταν ένα ταίριασμα από έρωτα, καθώς κατά τη μεσαιωνική άποψη των ευγενών, η Μαγδαληνή κατατασσόταν χαμηλότερα από τον Φίλιππο. Έπειτα πολιτικά ο γάμος θα μπορούσε επίσης να αντιπροσωπεύει μία συνειδητή απόσυρση εκ μέρους τού γαμπρού από την πολιτικά κυρίαρχη επιρροή τού κηδεμόνα του Ιωάννη ΣΤ΄ κόμη του Nάσσαου-Ντίλενμπουργκ, ο οποίος θα προτιμούσε ο Φίλιππος-Λουδοβίκος Α΄ να νυμφευτεί ένα μέλος τού Οίκου τού Νάσσαου. Η οικογένειά της ήταν πιο προσανατολισμένη προς το λαντγκραβάτο της Έσσης και την αρχιεπισκοπή της Κολωνίας. Στις 24 Νοεμβρίου 1581, παντρεύτηκε τον Ιωάννη Ζ΄ κόμη του Nάσσαου-Ζήγκεν. Η Μαγδαληνή έλαβε την καλβινιστική ομολογία του δεύτερου συζύγου της. Μετακόμισε μαζί του στο Ντίλενμπουργκ, όπου πήρε τα δύο επιζόντα παιδιά από τον πρώτο της γάμο. Αυτό οδήγησε τον πρώτο γιο της Φίλιππο-Λουδοβίκο Β΄ να ανατραφεί ως Καλβινιστής. Έτσι όταν αυτός έγινε κόμης του Χάναου-Μύντσενμπεργκ το 1595, έκανε τον Καλβινισμό την καθιερωμένη πίστη εκεί· είναι η λεγόμενη «δεύτερη Μεταρρύθμιση» στην κομητεία. Η Μαγδαληνή και ο Φίλιππος-Λουδοβίκος Α΄ είχαν τέκνα: Φίλιππος-Λουδοβίκος Β΄ (18 Νοεμβρίου 1576 - 9 Αυγούστου 1612), κόμης του Χάναου-Μύνστερμπεργκ. Γιουλιάνα (13 Οκτωβρίου 1577 - 2 Δεκεμβρίου 1577), απεβ. νήπιο και τάφηκε στη χορωδία της εκκλησίας της Αγίας Μαρίας στο Χάναου. Γουλιέλμος (26 Αυγούστου 1578 - 14 Ιουνίου 1579), απεβ. 1 έτους και τάφηκε στη χορωδία της εκκλησίας της Αγίας Μαρίας στο Χάναου. Aλβέρτος (12 Νοεμβρίου 1579 - 19 Δεκεμβρίου 1635), κόμης του Χάναου-Μύντσενμπεργκ-Σβάρτσενφελς.Η Mαγδαληνή και ο Ιωάννης είχαν τέκνα: Ιωάννης-Ερνέστος (21 Οκτωβρίου 1582 - 27 Σεπτεμβρίου 1617), διάδοχος στο Νάσαου-Ζήγκεν, απεβ. 35 ετών. Ιωάννης Η΄ (29 Σεπτεμβρίου 1583 - 27 Ιουλίου 1638), κόμης του Νάσσαου-Ζήγκεν. Ελισάβετ (8 Νοεμβρίου 1584 - 26 Ιουλίου 1661), παντρεύτηκε στις 26 Ιουλίου 1604 με τον Χριστιανό κόμη του Βάλντεκ. Aδόλφος (8 Αυγούστου 1586 - 7 Νοεμβρίου 1608), απεβ. 22 ετών. Γιουλιάνα (3 Σεπτεμβρίου 1587 - 15 Φεβρουαρίου 1643), παντρεύτηκε στις 22 Μαΐου 1603 με τον Mαυρίκιο λάντγκραβο της Έσσης-Κάσσελ. Άννα-Μαρία (3 Μαρτίου 1589 - 27 Φεβρουαρίου 1620), παντρεύτηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1611 με τον Ιωάννη-Αδόλφο κόμη του Ντάουν-Φάλκενσταϊν. Ιωάννης-Αλβέρτος (8 Φεβρουαρίου 1590 - απεβ. λίγο μετά). Γουλιέλμος (13 Αυγούστου 1592 - 18 Ιουλίου 1642), κόμης του Νάσσαου-Ζήγκεν-Χίχενμπαχ. Άννα-Ιωάννα (2 Μαρτίου 1594 - 7 Δεκεμβρίου 1636), παντρεύτηκε στις 14 Ιουνίου 1619 Γιόχαν Βόλφαρτ φον Μπρέντεροντε. Φειδερίκος-Λουδοβίκος (2 Φεβρουαρίου 1595 - 22 Απριλίου 1600), απεβ. 5 ετών. Μαγδαληνή (23 Φεβρουαρίου 1596 - 6 Δεκεμβρίου 1662), παντρεύτηκε πρώτα τον Αύγουστο του 1631 με τον Μπέρναρντ-Μόριτς του Έυνχαουζεν και μετά στις 25 Αυγούστου 1642 με τον Φίλιππο-Γουλιέλμο τσου Ινν ουντ Κνύπχαουζεν. Ιωάννης-Φρειδερίκος (10 Φεβρουαρίου 1597 - απεβ. λίγο μετά). Reinhard Dietrich: Die Landesverfassung στο dem Hanauischen, στη σειρά Hanauer Geschichtsblätter, τεύχος 34, Hanau, 1996,(ISBN 3-9801933-6-5) . Jacob Christoph Carl Hoffmeister: Historisch-genealogisches Handbuch über alle Grafen und Fürsten von Waldeck und Pyrmont seit 1228, Kassel, 1883. Gerhard Menk : Philipp Ludwig I. von Hanau-Münzenberg (1553-1580). Bildungsgeschichte und Politik eines Reichsgrafen in der zweiten Hälfte des 16. Jahrhunderts , σε: Hessisches Jahrbuch für Landesgeschichte, τόμος. 32, 1982, σ. 127 . Georg Schmidt: Der Wetterauer Grafenverein, στη σειρά Veröffentlichungen der Historischen Kommission für Hessen, vol. 52, Marburg, 1989,(ISBN 3-7708-0928-9) . Reinhard Suchier: Genealogie des Hanauer Grafenhauses, σε: Festschrift des Hanauer Geschichtsvereins zu seiner fünfzigjährigen Jubelfeier am 27. Αύγουστος 1894, Χάναου, 1894. Johann Adolf Theodor Ludwig Varnhagen: Grundlage der Waldeckischen Landes-und Regentengeschichte, Arolsen, 1853. Ernst J. Zimmermann: Hanau Stadt und Land, 3rd ed., Hanau, 1919, επανεκτύπωση 1978.
|
Η Μαγδαληνή, γερμ.: Magdalena του Waldeck (9 Σεπτέμβριος 1558 – Αύγουστος 1599) από τον Οίκο του Βάλντεκ ήταν κόρη του κόμη του Βάλντεκ και με τους γάμους της έγινε πρώτα κόμισσα του Χάναου-Μύντσενμπεργκ και μετά κόμισσα του Νάσσαου-Ζήγκεν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BA
|
Δημογραφία της Εσθονίας
|
Οι Εσθονοί έχουν ισχυρούς δεσμούς με τις σκανδιναβικές χώρες και τη Γερμανία λόγω των ισχυρών πολιτιστικών και θρησκευτικών επιρροών που έχουν αποκτηθεί εδώ και αιώνες κατά τη διάρκεια της δανικής, γερμανικής και σουηδικής κυριαρχίας και διακανονισμού. Η σκανδιναβική ταυτότητα στην Εσθονία είναι εμφανής από το τέλος της σοβιετικής κυριαρχίας. Αυτή η άκρως εγγράματη κοινωνία δίνει μεγάλη έμφαση στην εκπαίδευση, η οποία είναι δωρεάν και υποχρεωτική μέχρι την ηλικία των 16 ετών. Τον εικοστό αιώνα, η εθνοτική σύνθεση της Εσθονίας μεταβλήθηκε ριζικά από πολιτικές που εφάρμοσε η σοβιετική κυβέρνηση. Σε πολλούς Ρώσους δόθηκε κίνητρο να μετακινηθούν στις μη ρωσικές δημοκρατίες, συμπεριλαμβανομένης της Εσθονίας. Ο πληθυσμός μεταβλήθηκε περαιτέρω από τις μαζικές απελάσεις και εκτελέσεις του Ιωσήφ Στάλιν, ενώ πολλοί άνθρωποι έφυγαν απλώς ως αποτέλεσμα των πολιτικών αλλαγών μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πληθυσμός αυξήθηκε από 1.351.640 τον Ιανουάριο του 1970 σε 1.570.599 τον Ιανουάριο του 1990. Μετά το 1990, η Εσθονία έχασε περίπου το 15% του πληθυσμού της (230.000 άτομα). Ο πληθυσμός μειώθηκε σε 1.294.455 τον Δεκέμβριο του 2011, αριθμός μικρότερος από αυτόν που καταγράφηκε το 1970. 1.294.455 (Καταμέτρηση Πληθυσμού και Απογραφή Κατοικιών 2011) 1.370.052 (Καταμέτρηση Πληθυσμού και Απογραφή Κατοικιών 2000) Η μείωση των πιέσεων του πληθυσμού εξηγείται από την υψηλότερη θνησιμότητα σε σύγκριση με τη γεννητικότητα και τις περιόδους υπερβολικής μετανάστευσης σε άλλες χώρες των μεταναστών από άλλες χώρες. Το 2015 η χώρα παρουσίασε πληθυσμιακή ανάπτυξη. Ο πληθυσμός αυξήθηκε κυρίως ως αποτέλεσμα της καθαρής μετανάστευσης των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι πολίτες της Ρωσίας και της Ουκρανίας αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος της μετανάστευσης εκτός ΕΕ. Η αύξηση εντοπίστηκε μέσω μεθοδολογικών αλλαγών στη συλλογή δεδομένων. Αρχικά είχε αναφερθεί μείωση του πληθυσμού. Μεταξύ του 1970 και του 1990, η ηλικιακή δομή της Εσθονίας ήταν μάλλον σταθερή, με το 22% περίπου του πληθυσμού ηλικίας 0-14 ετών, το 66% μεταξύ 15 και 65 ετών, ενώ το 12% ήταν 65 ετών και άνω. Λόγω των χαμηλών ποσοστών γεννήσεων μετά το 1990, το ποσοστό του πληθυσμού ηλικίας 0-14 ετών μειώθηκε στο 15% το 2009, ενώ το ποσοστό του πληθυσμού ηλικίας 65 ετών και άνω αυξήθηκε σταδιακά σε 17% το 2009. Το ποσοστό της ηλικιακής ομάδας 15-64 επίσης αυξήθηκε ελαφρά στο 68% το 2009. Από το 1947-1989 ο αριθμός των γεννήσεων ήταν υψηλότερος από τον αριθμό των θανάτων, αλλά από το 1990 ο αριθμός των θανάτων ξεπέρασε τον αριθμό των γεννήσεων. Το ακαθάριστο ποσοστό γεννήσεων για το 2011 ήταν 10,96 (14.679 γεννήσεις) και το ακαθάριστο ποσοστό θανάτων του 2011 ήταν 11,38 (15.244 θάνατοι), με αποτέλεσμα το ποσοστό φυσικής αύξησης να είναι -0,42 (-565). Για πιο λεπτομερή ιστορικά δεδομένα, βλέπε τον πίνακα στατιστικών στοιχείων ζωτικής σημασίας παρακάτω. Από το 1970 έως το 1990, το συνολικό ποσοστό γονιμότητας (ΣΠΓ) ήταν λίγο πάνω από 2 παιδιά ανά γυναίκα. Μια γρήγορη μείωση του συνολικού ποσοστού γονιμότητας συνέβη μετά την ανεξαρτησία. Το 1998 καταγράφηκε το χαμηλότερο ποσοστό: 1,28 παιδιά που γεννήθηκαν ανά γυναίκα. Το ΣΠΓ αυξήθηκε ελαφρώς κατά τα επόμενα έτη, τάση που καταγράφηκε στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Το ΣΠΓ ήταν 1.66 το 2008 και 1.52 το 2011. Το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας στην Εσθονία μειώθηκε σημαντικά κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Το 1970 το ποσοστό ήταν 17,7 ανά 1.000 γεννήσεις. Το ποσοστό μειώθηκε σε 17,1 το 1980, 12,3 το 1990 και 8,4 το 2000. Το χαμηλότερο ποσοστό παιδικής θνησιμότητας σημειώθηκε το 2011: 2.6. Το προσδόκιμο ζωής στην Εσθονία είναι χαμηλότερο απ'ότι στις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εποχής, το προσδόκιμο ζωής στους άνδρες ήταν μεταξύ 64 και 66 ετών και στις γυναίκες μεταξύ 73 και 75 ετών. Μετά την ανεξαρτησία, το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε για αρκετά χρόνια. Το 1994, καταγράφηκε το χαμηλότερο προσδόκιμο ζωής: 60.5 έτη στους άνδρες και 72.8 έτη στις γυναίκες. Μετά το 1994, το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε σταδιακά φτάνοντας στα 68.3 έτη στους άνδρες και στα 79.2 έτη σε γυναίκες το 2012. Δεδομένου ότι η σωρευτική αρνητική φυσική αύξηση ήταν περίπου 82.000 κατά την περίοδο 1991-2010, το υπόλοιπο της πληθυσμιακής μείωσης της Εσθονίας από το 1990 (230.000 άτομα συνολικά) προκλήθηκε από μετανάστευση (150.000 άτομα ή περίπου 10% του πληθυσμού της Εσθονίας το 1990). Μετανάστευσαν κυρίως οι εθνοτικοί Ρώσοι, Ουκρανοί και Λευκορώσοι. Κατά συνέπεια, το ποσοστό αυτών των εθνοτικών ομάδων μειώθηκε όπως φαίνεται στα αποτελέσματα της απογραφής του 2000 (βλ. παρακάτω). Τα στοιχεία από το 2000 έως το 2009 δείχνουν επίσης ότι ο αριθμός των μεταναστών προς άλλες χώρες είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των μεταναστών από άλλες χώρες, αλλά με πολύ χαμηλότερο επίπεδο από ό, τι στη δεκαετία του 1990. Σήμερα, η Εσθονία είναι μια πολυπολιτισμική χώρα, κατατασσόμενη 97η από τις 239 χώρες και εδάφη το 2001 σε μελέτη του Κοκ Χενγκ Γιο. Το 2008, οι εθνοτικοί Εσθονοί αποτελούσαν πάνω από το 80% του πληθυσμού δεκατριών κομητειών της χώρας. Οι κομητείες με το μεγαλύτερο ποσοστό Εσθονών είναι η επαρχία Χιίου (98.4%) και η επαρχία Σάαρε (98.3%). Ωστόσο, στην επαρχία Χάργιου (η οποία περιλαμβάνει την πρωτεύουσα της χώρας Τάλιν) και την επαρχία Ίντα-Βίρου, οι Εσθονοί αποτελούν το 59.6% (55.0% στο Τάλιν) και το 19.7% του πληθυσμού αντίστοιχα. Στις δύο αυτές χώρες, οι Ρώσοι αντιπροσωπεύουν το 32.4% (36.4% στο Τάλιν) και το 71.2% του πληθυσμού, αντίστοιχα. Στο έθνος ως σύνολο, οι Ρώσοι αποτελούν το 24.8% του συνολικού πληθυσμού.Αφού ανεξαρτητοποιήθηκε μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διεξήχθη απογραφή πληθυσμού το 1922 και το 1934. Εκείνη την εποχή οι Εσθονοί εξακολουθούσαν να είναι η κυρίαρχη εθνότητα, ενώ οι υπόλοιπες άλλες εθνότητες αποτελούσαν το 12% του πληθυσμού της Εσθονίας. Σημαντικές εβραϊκές κοινότητες ήταν παρόντες στην Εσθονία μεταξύ 1918 και 1940 στο Τάλιν, το Πάρνου, το Κιλίνγκι-Νόμμε, την Νάρβα, το Τάρτου, στη Βάλγκα και το Βόρου. Ως αποτέλεσμα των προαναφερθέντων σοβιετικών πολιτικών, το μερίδιο των εθνοτικών Εσθονών στον πληθυσμό που κατοικεί εντός των σημερινών ορίων της Εσθονίας μειώθηκε στο 61,5% το 1989, έναντι 88% το 1934. Ωστόσο, κατά τη δεκαετία που ακολούθησε την ανασυγκρότηση της ανεξαρτησίας, η μετανάστευση μεγάλης κλίμακας από Ρώσους, καθώς και εθνότητες άλλων πρώην σοβιετικών χωρών και η απομάκρυνση των ρωσικών στρατιωτικών βάσεων το 1994, προκάλεσε την αύξηση του ποσοστού των Εσθονών στην Εσθονία από 61.5% το 1989 σε 68.7% το 2008. Την ίδια περίοδο το ποσοστό των Ρώσων μειώθηκε από 30.0% σε 25.6%, το ποσοστό των Ουκρανών μειώθηκε από 3.1% σε 2.1% και το ποσοστό των Λευκορώσων μειώθηκε από 1.8% σε 1.2%. Το 2008, οι μεγαλύτερες εθνότητες στην Εσθονία είναι οι Εσθονοί (68.7%), οι Ρώσοι (25.6%), οι Ουκρανοί (2.1%), οι Λευκορώσοι (1.2%) και οι Φινλανδοί (0.8%). Αυτές οι πέντε ομάδες αποτελούσαν το 98.4% του πληθυσμού της Εσθονίας. Στην Εσθονία ομιλούνται πολλές γλώσσες, μεταξύ των οποίων είναι η εσθονική (επίσημη), η βόρο, η ρωσική, η ουκρανική, η αγγλική, η φινλανδική, η γερμανική και άλλες. Σύμφωνα με την απογραφή του 2000, 109 γλώσσες μιλούσαν μητρικώς στην Εσθονία. Μέχρι το 2011, ο αριθμός των γλωσσών που ομιλούνταν στη χώρα είχε αυξηθεί σε 157, κυρίως λόγω των νέων μεταναστών. Ωστόσο, οι περισσότερες από αυτές τις γλώσσες χρησιμοποιούνται μόνο μεταξύ συγγενών ή συμπατριωτών, ενώ μόνο 30 γλώσσες ομιλούνταν καθημερινά σε οικογένειες.Η εσθονική και η φινλανδική είναι στενά συνδεδεμένες, και ανήκουν στον Φιννικό κλάδο των Ουραλικών γλωσσών. Παρόλα αυτά, οι δύο γλώσσες δεν είναι αμοιβαία κατανοητές, παρόλο που οι μορφωμένοι φυσικοί ομιλητές μπορούν να διαβάσουν την άλλη γλώσσα με μεγαλύτερο ή μικρότερο επίπεδο κατανόησης. Η εσθονική και η φινλανδική έχουν μόνο μια μακρινή συγγένεια με την ουγγρική γλώσσα. Η εσθονική γλώσσα γράφεται στο λατινικό αλφάβητο. Τα εσθονικά είναι η γλώσσα των Εσθονών και η επίσημη γλώσσα της χώρας. Το ένα τρίτο του τυποποιημένου λεξιλογίου προέρχεται από την προσθήκη καταλήξεων στις λέξεις-ρίζες. Τα παλαιότερα γραπτά κείμενα την εσθονική γλώσσα προέρχονται από χρονικά του 13ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εποχής, επιβλήθηκε παράλληλα η ρωσική γλώσσα και συχνά χρησιμοποιούταν αντί της εσθονικής σε επίσημη χρήση. Σήμερα η ρωσική γλώσσα ομιλείται από ένα σημαντικό μερίδιο του πληθυσμού της χώρας, τόσο από Ρώσους όσο και από εκρωσισμένους κατοίκους άλλων εθνοτήτων. Πληθυσμός της Εσθονίας ανά δεύτερη γλώσσα Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη δημοσκόπηση του Ευρωβαρομέτρου του 2010, Το 18% των Εσθονών πολιτών απάντησε ότι «πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός», ενώ το 50% απάντησε ότι «πιστεύουν ότι υπάρχει κάποιο πνεύμα ή δύναμη ζωής» και το 29% ότι «δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κάποιο πνεύμα, θεός ή δύναμη ζωής ". Αυτό, σύμφωνα με την έρευνα, θα είχε κάνει τους Εσθονούς τους πιο μη θρησκευτικούς ανθρώπους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια έρευνα που διενεργήθηκε το 2006-2008 από το Ινστιτούτο Γκάλοπ έδειξε ότι το 14% των Εσθονών απάντησε θετικά στην ερώτηση: "Είναι η θρησκεία σημαντικό μέρος της καθημερινής σας ζωής;", το οποίο ήταν το χαμηλότερο ποσοστό μεταξύ των 143 χωρών στις οποίες έγινε η έρευνα.Λιγότερο από το ένα τρίτο του πληθυσμού ορίζουν τους εαυτούς τους ως πιστοί. Από αυτούς, η πλειοψηφία είναι Λουθηρανοί, ενώ η ρωσική μειονότητα είναι Ανατολικοί Ορθόδοξοι. Επίσης διεξάγονται αρχαίες ισονύκτιες παραδόσεις, όπως η ημέρα του Αγίου Ιωάννη. Η απογραφή του 2000 δείχνει ότι μόνο το 29.2% του πληθυσμού θεωρούσε ότι σχετίζεται με κάποια θρησκεία: 13.6% Λουθηρανοί 12.8% Ορθόδοξοι Χριστιανοί 6.009 Βαπτιστές 5.745 Ρωμαιοκαθολικοί 4.254 Μάρτυρες του Ιεχωβά 2.648 Πεντηκοστιανοί 2.515 Παλαιοί Πιστοί 1.561 Αντβεντιστές 1.455 Μεθοδιστές 1.387 Μουσουλμάνοι 5.008 οπαδοί άλλων θρησκειώνΥπάρχουν επίσης και μικρότερες ομάδες Προτεστάντων, Εβραίων και Βουδιστών. Η οργάνωση Μααβάλα Κόντα (Τααραϊσμός) ενώνει τους υποστηρικτές των παραδοσιακών ανιμιστικών θρησκειών. Η ρωσική οργάνωση νεοπαγανιστών "Vene Rahvausu Kogudus Eestis" είναι εγγεγραμμένη στο Ταρτού. Το Κυβερνείο της Εσθονίας αποτελούσε το βόρειο τμήμα της σημερινής Εσθονίας. Το νότιο μέρος ήταν μέρος του Κυβερνείου της Λιβωνίας. Πηγή: Στατιστική Υπηρεσία Εσθονίας|} 1 Τα αριθμητικά στοιχεία του πληθυσμού από το 2000 και μετά αναθεωρήθηκαν με βάση την εσθονική απογραφή του 2011 και διάφορα μητρώα. Αριθμός γεννήσεων τον Ιανουάριο-Αύγουστο του 2019 = 9.389 Αριθμός γεννήσεων των Ιανουάριο-Αύγουστο του 2020 = 8.893Αριθμός θανάτων τον Ιανουάριο-Αύγουστο του 2019 = 10.255 Αριθμός θανάτων των Ιανουάριο-Αύγουστο του 2020 = 10.342Αριθμός γεννήσεων τον Ιανουάριο-Αύγουστο του 2019 = -866 Αριθμός γεννήσεων των Ιανουάριο-Αύγουστο του 2020 = -1.449 Εσθονοποίηση Γερμανοί της Βαλτικής Εσθονοί Σουηδοί Ρώσοι στην Εσθονία Βόρο Γήρανση πληθυσμού στην Ευρώπη
|
Τα δημογραφικά στοιχεία της Εσθονίας στον εικοστό πρώτο αιώνα προέρχονται από ιστορικές τάσεις πάνω από χίλια χρόνια, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά επηρεάστηκαν δυσανάλογα από γεγονότα του τελευταίου μισού του εικοστού αιώνα. Η άνοδος και η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, συμπεριλαμβανομένης της προσάρτησης και της ανεξαρτησίας της Εσθονίας, επηρέασαν σημαντικά την εθνοτική σύνθεση και τα εκπαιδευτικά επιτεύγματα της Εσθονίας. Οι γλώσσες που ομιλούνται στην Εσθονία αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό τις εθνοτικές ομάδες που συνθέτουν τη χώρα και έτσι άλλαξαν με τις ιστορικές τάσεις που επηρεάζουν την εθνοτική σύνθεση της χώρας. Η θρησκεία παίζει μικρό ρόλο στις ζωές των περισσότερων Εσθονών, κυρίως ως αποτέλεσμα της σοβιετικής κατοχής από το 1944-1991. Συνολικά, οι δείκτες ποιότητας ζωής για την Εσθονία δείχνουν ένα σύγχρονο βιομηχανικό κράτος. Ο πληθυσμός μειώθηκε ετησίως από το 1991 έως το 2016, εκτός από μια σύντομη παύση το 2010. Το 2016, η μετανάστευση από άλλες χώρες ξεπέρασε την μετανάστευση προς άλλες χώρες για πρώτη φορά σε 25 χρόνια, με αποτέλεσμα ο συνολικός πληθυσμός να αναπτυχθεί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CF%83%CE%B8%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Δισδυάκις τριακοντάεδρο
|
Δεδομένου ότι οι έδρες του στερεού είναι σκαληνά τρίγωνα, αυτό σημαίνει ότι οι ακμές του είναι τριών ειδών. Αν λάβουμε το μήκος της ακμής του δυϊκού κόλουρου εικοσιδωδεκάεδρου ίσο με τη μονάδα, τότε το μήκος των ακμών του δισδυάκις τριακοντάεδρου είναι s1 = {\displaystyle =} 1/11√15(85 − {\displaystyle -} 31√5), s2 = {\displaystyle =} 3/55√15(65 + {\displaystyle +} 19√5) και s3 = {\displaystyle =} 2/5√15(5 − {\displaystyle -} √5). Τώρα, αν θεωρήσουμε το μήκος της μικρότερης ακμής (s1) του στερεού ίσο με τη μονάδα, τότε ισχύουν τα εξής: Αν προβληθούν σε μια σφαίρα οι ακμές του δισδυάκις τριακοντάεδρου, σχηματίζουν στην επιφάνειά της 15 μέγιστους κύκλους. (Αγγλικά) Weisstein, Eric W., Disdyakis Triacontahedron στο MathWorld (Αγγλικά) disdyakis triacontahedron στο Wolfram Alpha
|
Στη Στερεομετρία, το δισδυάκις τριακοντάεδρο (ή εξάκις εικοσάεδρο) είναι ένα κυρτό πολύεδρο, που ανήκει στα καταλανικά στερεά, τα οποία είναι δυϊκά των αρχιμήδειων στερεών. Συγκεκριμένα, το δισδυάκις τριακοντάεδρο είναι το δυϊκό του κόλουρου εικοσιδωδεκάεδρου. Διαθέτει 120 έδρες σχήματος σκαληνού τριγώνου. Ανάμεσα σε όλα τα κυρτά πολύεδρα των οποίων οι έδρες είναι ίσες μεταξύ τους και με εξαίρεση τις διπυραμίδες και τα τραπεζόεδρα, το δισδυάκις τριακοντάεδρο είναι αυτό που έχει τις περισσότερες έδρες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%83%CE%B4%CF%85%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CF%82_%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF
|
Δρομολόγηση
|
Αυτού του είδους οι αλγόριθμοι δρομολόγησης αποφασίζουν εκ των προτέρων το δρομολόγιο που θα ακολουθήσει ένα πακέτο για να πάει στον προορισμό του. Το δρομολόγιο δεν προσαρμόζεται δυναμικά στα διάφορα χαρακτηριστικά (τα οποία μπορεί να είναι ευμετάβλητα) του δικτύου. Ο όρος 'συντομότερη' δεν αφορά απαραίτητα φυσική απόσταση, αλλά μπορεί να είναι οποιοδήποτε κριτήριο, το οποίο ποικίλει από υλοποίηση σε υλοποίηση. Σε κάποιο πρωτόκολλο δρομολόγησης μπορεί ένα κριτήριο απόστασης να είναι το πλήθος των αλμάτων από κόμβο σε κόμβο ή η μέση καθυστέρηση μετάδοσης ή το εύρος ζώνης κλπ. Σε κάθε περίπτωση, υπολογίζονται (βάσει ενός κριτήριου) οι αποστάσεις από κάθε δρομολογητή προς τους γειτονικούς του. Δεδομένων των αποστάσεων μεταξύ γειτονικών δρομολογητών, μπορούν να χρησιμοποιηθούν διάφοροι αλγόριθμοι για τον υπολογισμό της συντομότερης διαδρομής μεταξύ δύο (όχι απαραίτητα γειτονικών) δρομολογητών. Ο πιο γνωστός αλγόριθμος εύρεσης συντομότερης διαδρομής είναι αυτός του Dijkstra. Έτσι, κάθε δρομολογητής υπολογίζει τη συντομότερη διαδρομή προς κάθε προορισμό και βάσει αυτού αποφασίζει σε ποιον δρομολογητή να στείλει το πακέτο IP. Σε έναν τέτοιο αλγόριθμο δρομολόγησης, κάθε εισερχόμενο πακέτο στέλνεται σε κάθε εξερχόμενη γραμμή εκτός από αυτή από την οποία έφτασε. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργούνται άπειρα αντίγραφα του πακέτου και θα πρέπει να ληφθούν μέτρα για την ανακοπή της πλημμύρας. Ένα μέτρο είναι να περιέχεται ένας μετρητής αλμάτων στην κεφαλίδα κάθε πακέτου IP. Πρέπει όμως ο μετρητής αλμάτων να μην έχει τιμή μικρότερη από το πλήθος των αλμάτων που χρειάζονται για να φτάσει το πακέτο από την πηγή στον προορισμό. Για κάθε άλμα, ο μετρητής μειώνεται κατά ένα. Όταν μηδενιστεί, το πακέτο δεν θα αναμεταδοθεί, αλλά θα απορριφθεί. Αν μια συγκεκριμένη διαδρομή γίνει μη διαθέσιμη, οι υπάρχοντες κόμβοι πρέπει να αποφασίσουν μια εναλλακτική διαδρομή που θα χρησιμοποιήσουν για να στείλουν τα δεδομένα στον προορισμό τους. Συχνά το πετυχαίνουν αυτό μέσω της χρήσης πρωτοκόλλων δρομολόγησης που χρησιμοποιούν μία από τις δυο ευρείες κλάσεις αλγορίθμων δρομολόγησης: αλγορίθμους διανύσματος απόστασης και αλγορίθμους κατάστασης συνδέσμων, οι οποίες περιέχουν σχεδόν το κάθε αλγόριθμο δρομολόγησης που χρησιμοποιείται σήμερα στο Ίντερνετ. Οι 'αλγόριθμοι διανυσμάτων απόστασης' χρησιμοποιούν τον αλγόριθμο Bellman-Ford. Αυτή η διαδικασία αναθέτει έναν αριθμό, το κόστος, σε κάθε ένα από τις συνδέσεις μεταξύ των κόμβων σε ένα δίκτυο. Οι κόμβοι θα στέλνουν πληροφορίες από το σημείο Α στο σημείο Β μέσω της διαδρομής που έχει το μικρότερο συνολικό κόστος (δηλ. το αποτέλεσμα που βγαίνει από την άθροιση του κόστους μεταξύ των κόμβων που χρησιμοποιήθηκαν). Ο αλγόριθμος λειτουργεί με πολύ απλό τρόπο. Όταν ξεκινάει ένας κόμβος ξέρει μόνο τους άμεσους γείτονές του, και το κόστος που εμπλέκεται ώστε να φτάσει σε αυτούς. (Αυτές οι πληροφορίες, η λίστα με τους προορισμούς, το εμπλεκόμενο κόστος για να φτάσει κανείς σε αυτόν, και στον επόμενο κόμβο (hop), σχηματίζουν τον πίνακα δρομολόγησης ή πίνακα αποστάσεων). Κάθε κόμβος, σε τακτικά χρονικά διαστήματα, στέλνει σε κάθε γείτονά του την δική του παρούσα αντίληψη για το κόστος που εμπλέκεται μέχρι να φτάσει σε όλους τους προορισμούς που του είναι γνωστοί. Οι γειτονικοί κόμβοι εξετάζουν αυτές τις πληροφορίες, τις συγκρίνουν με αυτές που ήδη 'ξέρουν'· ότι τους παρουσιάζει μια βελτίωση σε σχέση με αυτά που ήδη έχουν το εισάγουν στον δικό τους πίνακα δρομολόγησης. Με τον καιρό, όλοι οι κόμβοι του δικτύου θα ανακαλύπτουν το καλύτερο επόμενο βήμα (hop) για όλους τους προορισμούς και το καλύτερο συνολικό κόστος. Ένα πρωτόκολλο που χρησιμοποιεί αλγόριθμο διανυσμάτων απόστασης είναι το RIP, το αρχικό εσωτερικό πρωτόκολλο πύλης δικτύου του Internet. Αργότερα, αντικαταστάθηκε από το OSPF, το οποίο αποτελεί υλοποίηση ενός αλγορίθμου κατάστασης συνδέσεων. Όταν εφαρμόζονται αλγόριθμοι κατάστασης συνδέσμων, ο κάθε κόμβος χρησιμοποιεί σαν αρχικά δεδομένα ένα χάρτη του δικτύου με την μορφή γράφου. Για να παραχθεί αυτός, κάθε κόμβος πλημμυρίζει ολόκληρο το δίκτυο με πληροφορίες σχετικά με το με ποιούς άλλους κόμβους μπορεί να συνδεθεί, εν συνεχεία κάθε κόμβος συγκεντρώνει όλες αυτές τις πληροφορίες και σχηματίζει έναν χάρτη. Χρησιμοποιώντας αυτό το χάρτη, κάθε δρομολογητής αποφασίζει ανεξάρτητα την καλύτερη διαδρομή από τον εαυτό του προς κάθε άλλο κόμβο. Ο αλγόριθμος που χρησιμοποιείται για να επιλεγεί η βέλτιστη διαδρομή, ο αλγόριθμος του Dijkstra, το κάνει αυτό δημιουργώντας μια δομή δεδομένων, ένα δέντρο, με τον τρέχοντα κόμβο σαν ρίζα του δέντρου, που περιέχει όλους τους υπόλοιπους κόμβους του δικτύου. Ξεκινάει με ένα δέντρο που περιέχει μόνο τον εαυτό του. Μετά, έναν ένα τη φορά, από το σύνολο των κόμβων που δεν έχουν προστεθεί στο δέντρο, προσθέτει τον κόμβο που έχει το μικρότερο κόστος για να φτάσει έναν γειτονικό κόμβο ο οποίος ήδη υπάρχει στο δέντρο. Αυτό συνεχίζεται μέχρις ότου όλοι οι κόμβοι να υπάρχουν στο δέντρο. Αυτό το δέντρο εξυπηρετεί στην κατασκευή του πίνακα δρομολόγησης του κάθε κόμβου, δείχνοντας το καλύτερο επόμενο βήμα (hop), για να φτάσει από τον εαυτό του σε οποιονδήποτε άλλο κόμβο στο δίκτυο. Αλγόριθμοι Δρομολόγησης: Ιεραρχική Δρομολόγηση - Hierarchical routing Edge Disjoint Shortest Pair Algorithm "Hot-potato routing" "Cold-potato routing" Deflection routing Policy based routing Wormhole routing Adaptive routing Ειδικοί Σχεδιασμοί Classless inter-domain routing (CIDR) MPLS routing ATM routing Routing in the PSTN Θέματα που αφορούν την προώθηση πακέτων (όχι επιλογής διαδρομής) Network address translation (NAT) IP spoofing (Security) Μαθηματική πολυπλοκότητα στην δρομολόγηση με πολλές παραμέτρους. Quality of Service in routing Overlay network routing schemes Key based routing (KBR) Decentralized object location and routing (DOLR) Group anycast and multicast (CAST) Distributed hash tables (DHT) RPSL Kurose, James E. and Ross, Keith W. (2004). Computer Networking. Benjamin/Cummings. ISBN 321227352 Doyle, Jeff (2005). Routing TCP/IP, Volume I, Second Ed.. Cisco Press. ISBN 1-58705-202-4, Cisco Press ISBN 1-58705-202-4 Routing, ένα διάγραμμα για το πως δουλεύει η δρομολόγηση ITPRC's IP Routing Resource Center Αρχειοθετήθηκε 2006-06-13 στο Wayback Machine. Router Troubleshooting Primer - Βήματα για την επίλυση λαθών στην δρομολόγηση.
|
Στα δίκτυα υπολογιστών ο όρος δρομολόγηση (αγγλ. routing) αναφέρεται στη διαδικασία με την οποία επιλέγεται η διαδρομή μέσα σε ένα δίκτυο πάνω από την οποία θα σταλούν δεδομένα. Η δρομολόγηση κατευθύνει, προωθεί, το πέρασμα των λογικά διευθυνσιοδοτημένων πακέτων από την πηγή τους προς τον απόλυτο προορισμό τους μέσω ενδιάμεσων κόμβων (που λέγονται δρομολογητές). Η διαδικασία της δρομολόγησης κατευθύνει τα δεδομένα προωθώντας τα με βάση πίνακες δρομολόγησης που βρίσκονται στους δρομολογητές, οι οποίοι διατηρούν μια εγγραφή για την καλύτερη διαδρομή προς διάφορες κατευθύνσεις στο δίκτυο. Κατά συνέπεια η κατασκευή των πινάκων δρομολόγησης είναι πολύ σημαντική για αποτελεσματική δρομολόγηση. Η δρομολόγηση διαφέρει από τη γεφύρωση στην υπόθεσή της ότι οι δομές διευθύνσεων υπονοούν την εγγύτητα των παρόμοιων διευθύνσεων μέσα στο δίκτυο, επιτρέποντας κατά συνέπεια σε έναν πίνακα δρομολόγησης εισόδου να αντιπροσωπεύσει τη διαδρομή προς μια ομάδα διευθύνσεων. Για αυτό και η δρομολόγηση ξεπερνά τη γεφύρωση σε μεγάλα δίκτυα, και έχει γίνει βασικός τρόπος εύρεσης διαδρομής στο Ίντερνετ. Σε μικρά δίκτυα οι πίνακες δρομολόγησης μπορούν να συμπληρωθούν και με το χέρι. Σε μεγάλα δίκτυα, όπου εμπλέκονται πολύπλοκες και διαρκώς μεταβαλλόμενες τοπολογίες, η χειροκίνητη κατασκευή των πινάκων δρομολόγησης είναι προβληματική. Εντούτοις, τα περισσότερα δημόσια τηλεφωνικά δίκτυα μεταγωγής (PSTN) χρησιμοποιούν προϋπολογισμένους πίνακες δρομολόγησης, με εφεδρικές διαδρομές αν η πιο σύντομη μπλοκαριστεί. Η δυναμική δρομολόγηση προσπαθεί να λύσει αυτό το πρόβλημα κατασκευάζοντας τους πίνακες δρομολόγησης αυτόματα, βασιζόμενη στις πληροφορίες που μεταφέρονται από τα πρωτόκολλα δρομολόγησης, και αφήνει το δίκτυο να ενεργεί σχεδόν αυτόνομα στο να αποφεύγει βλάβες και μπλοκαρίσματα. Η δυναμική δρομολόγηση κυριαρχεί στο Ίντερνετ. Εντούτοις όμως, η ρύθμιση των πρωτοκόλλων δρομολόγησης απαιτεί ικανότητες· δεν θα πρέπει κάποιος να υποθέτει ότι η τεχνολογία των δικτύων έχει εξελιχθεί μέχρι το σημείο της πλήρους αυτοματοποίησης της δρομολόγησης. Τα δίκτυα μεταγωγής πακέτων όπως το Ίντερνετ, χωρίζουν τα δεδομένα σε πακέτα που το καθένα περιέχει πληροφορίες για τον προορισμό του και δρομολογούνται ξεχωριστά. Τα δίκτυα μεταγωγής κυκλώματος όπως τα τηλεφωνικά δίκτυα, εκτελούν και αυτά δρομολόγηση, με σκοπό να βρουν διαδρομές για κυκλώματα (όπως τηλεφωνικές κλήσεις) πάνω από τις οποίες μπορούν να στείλουν μεγάλες ποσότητες δεδομένων χωρίς να επαναλαμβάνουν συνεχώς τη διεύθυνση του προορισμού. Το υλικό που χρησιμοποιείται στη δρομολόγηση περιλαμβάνει συγκεντρωτές, μεταγωγείς, και δρομολογητές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7
|
Τσιγάρο
|
Η διαδικασία της ρουφηξιάς ή τζούρας (το τρίτζουρο) προκαλεί ρεύμα αέρα από το καιόμενο τμήμα του τσιγάρου (καύτρα) προς το στόμα και ακολούθως τους πνεύμονες του καπνιστή , ο οποίος στη συνέχεια εκπνέεται από τη μύτη ή το στόμα του , και έτσι η καύση προχωρά σταδιακά προς το άκρο από το οποίο το τσιγάρο κρατείται. Το τσιγάρο σιγά σιγά μετατρέπεται σε στάχτη, η οποία τινάζεται με τον αντίχειρα ή με το δείκτη του χεριού που το κρατάει σε σταχτοδοχείο ή στο κενό. Το κυριότερο προϊόν της καύσης είναι η πίσσα, αλλά έχει βρεθεί ότι στους πνεύμονες του καπνιστή μεταφέρονται εκτός από την πίσσα και άλλες 4.000 περίπου χημικές ενώσεις, τοξικές ή μη. Ο όρος τσιγάρο συνήθως αναφέρεται στα τσιγάρα που περιέχουν καπνό, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αναφορά σε παρόμοια αντικείμενα καπνίσματος που περιέχουν και άλλα φυτά όπως το χασίς. Εκτιμήσεις ειδικών επιστημόνων ανέφεραν στις αρχές του 2008 ότι νοσήματα που σχετίζονται με το κάπνισμα αποτελούν την αιτία θανάτου για 20.000 Έλληνες ετησίως.. Η νικοτίνη που περιέχει το τσιγάρο ενέχεται για την εμφάνιση πολλαπλών παθήσεων, που εμφανίζονται είτε στη στοματική κοιλότητα, είτε σε βλεννογόνους άλλων εν τω βάθει οργάνων. Η δράση της είναι πολυσχιδής και εκτείνεται από αλλοιώσεις επιφανειακού χαρακτήρα, όπως π.χ. η νικοτινική στοματίτιδα, έως την πρόκληση χρονίων καταστάσεων, όπως η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, αλλά, το χειρότερο, οδηγεί στην εμφάνιση κακοήθων όγκων, με κυριότερους τον καρκίνο του λάρυγγα και του πνεύμονα. Παράλληλα, ισχυρή είναι η έξη που δημιουργείται, πέραν δηλαδή του φαρμακευτικού εθισμού, αφού το κάπνισμα συνδέεται με καθημερινές δραστηριότητες, αλλά και αποκτά συμβολικό χαρακτήρα έχοντας πολλές φορές σχέση με τη συναισθηματική φόρτιση του ατόμου. Όλες οι στατιστικές αποδεικνύουν αφενός μεν τη διασύνδεση του καπνίσματος με τις κυριότερες από τις παθολογικές καταστάσεις που αναφέρθηκαν, αφετέρου δε την απαλλαγή από αυτές σε περίπτωση διακοπής του. Ένας χρόνιος καπνιστής έχει 20 φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να προσβληθεί και να πεθάνει από καρκίνο του πνεύμονα, από έναν μη καπνιστή. Από την άλλη, έπειτα από διακοπή του καπνίσματος, οι πιθανότητες αυτές μειώνονται αισθητά, χρειάζεται όμως μεγάλο χρονικό διάστημα, έως ότου οι πνεύμονές του «καθαρίσουν» από τις εναποθέσεις μικροσωματιδίων και τις άλλες αλλοιώσεις που έχουν στο μεταξύ προκληθεί.\ Ο λόγος για τον οποίο το τσιγάρο δεν έχει απαγορευθεί ακόμα είναι λόγω των μεγάλο οικονομικών κερδών που επιφέρει στις εταιρίες παραγωγής καπνού. Η Καθημερινή 24 Οκτωβρίου 2007, «Η ολοκληρωτική απαγόρευση του καπνίσματος προστατεύει τους μη καπνιστές». Η πύλη των μη καπνιστών (άρθρα σχετικά με το κάπνισμα, αντικαπνιστικά κέντρα, φόρουμ). Τσιγάρο | Επιπτώσεις και Υγεία (Blog με άρθρα σχετικά με το κάπνισμα και τις επιπτώσεις στην υγεία μας). Ηλεκτρονικό τσιγάρο Πούρο Πίπα Ναργιλές
|
Το τσιγάρο (παλιότερα, σιγαρέτο) αποτελείται από μικρά κομμάτια επεξεργασμένου καπνού που είναι τυλιγμένα σε χαρτί. Έχει κυλινδρικό σχήμα και μπορεί να έχει στο ένα του άκρο επιστόμιο με φίλτρο. Το μήκος του δεν υπερβαίνει τα 120 χιλιοστά και η διάμετρός του τα 10 χιλιοστά. Το τσιγάρο χρησιμοποιείται για το κάπνισμα. Για αυτόν το σκοπό το ένα του (άφιλτρο) άκρο αναφλέγεται καθώς το άλλο τοποθετείται στο στόμα του καπνιστή, από όπου εισπνέεται περιστασιακά ο καπνός που παράγεται. Το κάπνισμα τσιγάρων αυξάνει την πιθανότητα για προβλήματα υγείας, όπως είδη καρκίνων, με σημαντικότερο αυτόν του πνεύμονα, τα οποία μπορεί να οδηγήσουν στον πονοκέφαλο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%B3%CE%AC%CF%81%CE%BF
|
Κοιλάδα του Έτσο
|
Η ζωή των ανθρώπων της κοιλάδας αντανακλάται μέσω των συνηθειών της καθημερινότητας τους και των εθίμων τους. Τους θρύλους του Έτσο, τη λαογραφία, τη γαστρονομία, τις γιορτές, κλπ. που διατηρούνται και γιορτάζονται προς διασκέδαση ντόπιων, των επισκεπτών και των φίλων. Παραδοσιακή μουσική και οι χοροί, μαζί με την πλούσια μεσαιωνική ενδυμασία, διατηρούνται χάρη στο φολκλορικό συγκρότημα του Val d'Echo, το παραδοσιακό συγκρότημα Palotiaú d'Embún και το συγκρότημα A Ronda d'Os Chotos d'Embún. Η μουσική τους ξεπερνά τα σύνορα της Αραγωνίας, διακηρύσσοντας προγονικά έθιμα και παραδόσεις αλλά και το συναίσθημα των ανθρώπων του σήμερα. Οι παραδόσεις και οι αρχαίοι τρόποι ζωής αντικατοπτρίζονται στην εθνολογική διαδρομή μέσω των μουσείων που βρίσκονται σε ολόκληρη την κοιλάδα. Είναι ένα από τα μέρη όπου εξακολουθεί να ομιλείται η αραγωνική γλώσσα, στην παραλλαγή της που είναι γνωστή ως Τσέσο (Cheso), ένα όνομα που προκύπτει από την τοπική ονομασία που χαρακτηρίζει στους κατοίκους της κοιλάδας. Το ιδίωμα Τσέσο έχει επί του παρόντος 658 ομιλητές που διανέμονται κυρίως σε όλη την κοιλάδα του Έτσο. Η επιβίωση της γλώσσας Τσέσο αποτελεί ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό του πολιτισμού της κοιλάδας, ομιλείται κυρίως στον πυρήνα της πόλης του Έτσο, αν και έχει επίσης ορισμένους ομιλητές και στις πόλεις Σιρέσα, Εμπούν και Ουρδουές. Κάθε τοποθεσία έχει τις δικές της παραλλαγές, με τα Σιρεσάνικα της Σιρέσα, να βρίσκονται στη δεύτερη θέση σε αριθμό ομιλητών του ιδιώματος Τσέσο μετά την πόλη Έτσο. Γνωστοί ντόπιοι Τσέσος είναι ο ποιητής Veremundo Méndez, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σαραγόσας Domingo Miral, όπως και οι Emilio Gastón, δικαστής της Αραγωνίας, που έχουν μείνει στην ιστορία μέσα από το έργο τους. Εκτός από το ότι εξακολουθεί να αποτελεί τη γλώσσα των ντόπιων κατοίκων, υπάρχει και μια σχετική λογοτεχνική δραστηριότητα με ένα εξαμηνιαίο περιοδικό (το Bisas de lo Subordán) που εκδίδεται συνεχώς. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί η σπουδαιότητα και το μεγαλείο της γαστρονομίας της περιοχής. Τα φυσικά προϊόντα και τα παραδοσιακά πιάτα συνδυάζονται με νέες γαστρονομικές γεύσεις, γι 'αυτό και βρίσκουμε μια πλούσια, νόστιμη και μεγάλη σε ποικιλία κουζίνα. Όταν σκεφτόμαστε τα Πυρηναία, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι τα τοπία και η φύση στην πιο αγνή τους μορφή. Όμως ο ανθρώπινος παράγοντας ήταν μέρος αυτού και το διαμόρφωσε ανάλογα με τις ανάγκες του. Στην κοιλάδα αυτή, η ιστορία της είναι σχεδόν τόσο πλούσια όσο και η φύση της. Στο Δάσος της Όθα, στη περιοχή Guarrinza και κατά μήκος του ποταμού Αραγών Σουμπορδάν και των παραποτάμων του, συναντάμε την υψηλότερη συγκέντρωση μεγαλιθικών μνημείων σε ολόκληρη την οροσειρά. Ντολμέν και Κρόμλεχ που μας μαρτυρούν ότι ήδη από το 3000 π.Χ είχαν έρθει στην περιοχή άνθρωποι για να κυνηγήσουν ή για να βρουν βοσκή για τα κοπάδια τους. Το επονομαζόμενο Στέμμα των Νεκρών (Corona de los Muertos), στην περιοχή Όθα, διαθέτει 120 πέτρινους κύκλους. Σε ανασκαφές αυτών έχουν βρεθεί έως και 5000 κομμάτια πυρόλιθου: μύτες βελών, ακονήστρες κλπ. που μπορεί να υποδηλώνουν πως αυτή η περιοχή ήταν τόπος εποχιακού οικισμού. Αργότερα ήταν οι Ρωμαίοι αυτοί που κατά την κυριαρχία τους στον κόσμο, θα χτίσουν στο εσωτερικό της κοιλάδας ένα από τα τρία πυρηναϊκά μονοπάτια, το Summo Pyreneo γνωστό και ως Caesaraugusta-Beneharnum, τη διαδρομή που συνέδεε τη Σαραγόσα με τη Γαλλία και μέσω της οποίας διέρχονταν ακόμη και άμαξες. Σώζονται τείχη αντιστήριξης, γέφυρες κλπ., υπέροχα ερείπια αυτού του εντυπωσιακού έργου της μηχανικής. Εκτός αυτού, η κοιλάδα χρησιμοποιούταν από την πρώιμη ακόμα αρχαιότητα ως μέσο επικοινωνίας μεταξύ των δύο πλαγιών των Πυρηναίων, πράγμα που αποδεικνύεται από τη διέλευσή της από τα άνω τμήματα της κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, μέσα από την διαδρομή του Πουέρτο ντε Πάλο (Puerto de Palo). Είναι γνωστό ότι το Στέμμα της Αραγωνίας επεκτάθηκε μέχρι τη Νάπολη, αλλά λίγοι γνωρίζουν ότι γεννήθηκε εδώ. Η καρολίγεια κομητεία «Aragonum» που σχηματίστηκε ανάμεσα στα περάσματα του Έτσο και του Κανφράνκ, προσάρτησε αργότερα τις γειτονικές κοιλάδες, επεκτάθηκε στην περιοχή της Χαθετάνια και σταδιακά ενώθηκαν σε αυτή και άλλα εδάφη έως ότου συμπεριληφθούν και οι κομητείες της Σοβράρβης και της Ριμπαγόρσας ώστε να δημιουργηθεί τελικά το Βασίλειο της Αραγωνίας. Το έτος 833, εγκαταστάθηκε στην κοιλάδα ο Κόμης Γκαλίντο Α΄ Αθνάρεθ, ο οποίος ίδρυσε την ίδια χρονιά το μοναστήρι του Αγίου Πέτρου της Σιρέσα, παίρνοντας την κοιλάδα υπό την κυριαρχία του από τους Καρολίδες. Το έτος 864, ο Γκαλίντο Αθνάρεθ δωρίζει τα κομητιακά έσοδα της πόλης του Έτσο, μαζί με όλες τις ιδιοκτησίες της κοιλάδας, στο μοναστήρι του Αγίου Πέτρου της Σιρέσα. Στη Σιρέσα και στο μοναστήρι της, του οποίου η εκκλησία σώζεται μέχρι σήμερα, ζούσαν μέχρι και 150 μοναχοί που διαφυλούσαν μια εντυπωσιακή βιβλιοθήκη. Αρκετές δυναστείες της Αραγωνίας πέρασαν τα τείχη της, συμπεριλαμβανομένου του βασιλιά Αλφόνσου του Μαχητή, που του άρεσε το κυνήγι σε αυτά τα δάση και που μια μέρα σώθηκε από τους ντόπιους από βέβαιο θάνατο στα νύχια μιας αρκούδας. Για το συμβάν αυτό ο βασιλιάς παραχώρησε ειδικά προνόμια στους Τσέσος. Εκείνη την εποχή, ο ρωμαϊκός δρόμος και η διαδρομή Πουέρτο ντελ Πάλο είδαν πολλούς προσκυνητές να τα διασχίζουν με προορισμό το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα, προτού γίνει το πέρασμα μέσω του Σομπόρτ. Για άλλη μια φορά οι πρόγονοι αυτής της κοιλάδας θα ήταν ευνοημένοι από τους βασιλιάδες, αυτή τη φορά από τον Φερδινάνδο τον Καθολικό το 1515 και ξανά από τον Κάρολο Β΄ το 1680. Ο λόγος ήταν οι σχεδίες. Οι Τσέσος χρησιμοποιώντας σχεδίες στα ποτάμια, ήταν ισχυροί έμποροι ξυλείας κατά τη διάρκεια του 15ου έως και τον 17ο αιώνα και οι δύο βασιλιάδες τους παραχώρησαν το προνόμιο της ελεύθερης διέλευσης από τις πόλεις μέσω των οποίων διέρχονταν οι σχεδίες τους. Τον 19ο αιώνα, τα στρατεύματα του Ναπολέοντα θα άφηναν ένα θλιβερό στίγμα. Έκαψαν τα χωριά μια νύχτα του Αυγούστου του 1808, ίσως επειδή ο πρώτος αντάρτης μαχητής της Αραγωνίας ξεκίνησε από το Έτσο, ή ίσως επειδή αρκετοί κάτοικοι της κοιλάδας πήραν τα όπλα και ξεσηκώθηκαν εναντίον τους. Στον 20ο αιώνα, πέρασαν πολλοί τα ύψη προς τη Γαλλία αναζητώντας προσωρινή εργασία, αναζητώντας προϊόντα για εμπόριο ή προς αναζήτηση καταφυγίου κατά τη διάρκεια του πολέμου. Επίσης, πολλοί πρόσφεραν βοήθεια σε όσους εγκατέλειπαν τη Γαλλία που βρισκόταν υπό ναζιστική κατοχή. Σήμερα η Κοιλάδα του Έτσο είναι ο δεύτερος δήμος στην κομάρκα της Χαθετάνια, που αποτελείται από τους οικισμούς Εμπούν, Ουρδουές, Σιρέσα και Έτσο, εκτός από τη Σάντα Λουθία, η οποία σήμερα είναι σχεδόν ακατοίκητη. Ρωμανική εκκλησία του Αγίου Πέτρου, στον οικιστικό πυρήνα της Σιρέσα. Ερείπια του οχυρού Ysil στον πυρήνα του Έτσο, που δηλώθηκαν ως κληρονομιά μεγάλου πολιτιστικού ενδιαφέροντος στο ψήφισμα της 17/04/2006 που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως της Αραγωνίας στις 22/05/2006. Στις υψηλότερες περιοχές της κοιλάδας, σε ύψος μεταξύ 1.000 και 1.800 μέτρων, βρίσκεται το φυσικό πάρκο του Δάσους της Όθα. Μέρος της επικράτειας της Κοιλάδας του Έτσο αποτελεί μέρος του Φυσικού Πάρκου των Δυτικών Κοιλάδων, το οποίο μοιράζονται από κοινού με τους δήμους των Αίσα, Ανσό, Aragüés del Puerto, Μποράου, Jasa και Canal de Berdún, το οποίο δημιουργήθηκε με τον νόμο 14/2006 της Κυβέρνησης της Αραγωνίας. Το φυσικό πάρκο ήταν μέρος του βιότοπου των τελευταίων καθαρά πυρηναϊκών καφέ αρκούδων, μέχρι το θάνατο της τελευταίας γηγενής αρκούδας των Πυρηναίων με το όνομα «Camille». Επί του παρόντος υπάρχουν δείγματα ανάμειξης καφέ αρκούδας των Πυρηναίων με καφέ αρκούδα της Σλοβενίας, που επανήλθε από τη γαλλική κυβέρνηση την περίοδο 1996-1997, μαζί με καθαρά σλοβένικες αρκούδες κατανεμημένες σε όλα τα ισπανικά και γαλλικά Πυρηναία. Κατοικούν επίσης και άλλα σπάνια είδη, όπως ο γυπαετός, ο αγριόκουρκος και η αγριόγατα. Η παραδοσιακή οικονομική δραστηριότητα είναι η κτηνοτροφία, ιδίως των βοοειδών, αν και υπάρχουν σε μικρό βαθμό και άλλοι τύποι όπως πρόβατα, άλογα και κατσίκες. Η περιοχή ήταν παραδοσιακά ένας προορισμός για τη μετακίνηση των βοοειδών, προερχόμενα από μέρη όπως Σιέρα ντε Σάντο Ντομίνγκο, Θίνκο Βίγιας, όπως επίσης και Longás και Luesia . Οι κλιματολογικές συνθήκες του υψομέτρου περιορίζουν ιστορικά την απόδοση των γεωργικών δραστηριοτήτων . Τα τελευταία χρόνια, ο τριτογενής οικονομικός τομέας έχει καταστεί αρκετά σημαντικός, καθώς αντιστοιχεί στις ολοένα και αυξανόμενες τουριστικές δραστηριότητες σε όλα τα Πυρηναία. Accous, Γαλλία. Κοιλάδα του Έτσο στην ιστοσελίδα της κομάρκας της Χαθετάνια (Ισπανικά)
|
Η Κοιλάδα του Έτσο (ισπανικά: Valle de Hecho, αραγωνικά: Val d'Echo ή Bal d'Echo) είναι ένας ισπανικός δήμος στην επαρχία της Ουέσκας που ανήκει στην περιφέρεια της Χαθετάνια και βρίσκεται στη δικαστική δικαιοδοσία της Χάκας, στην αυτόνομη κοινότητα της Αραγωνίας στην Ισπανία. Η πρωτεύουσα και το δημαρχείο του δήμου βρίσκονται στην πόλη Έτσο, η οποία στις αρχές του 2010 είχε 642 κατοίκους. Άλλες περιοχές που ανήκουν στον δήμο της Κοιλάδας του Έτσο είναι οι: Σιρέσα, Εμπούν, Ουρδουές και Σάντα Λουθία. Μέρος της περιοχής δικαιοδοσίας του δήμου καταλαμβάνεται από το Φυσικό Πάρκο των Δυτικών Κοιλάδων και το προστατευόμενο τοπίο των Fozes de Fago y Biniés.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%88%CF%84%CF%83%CE%BF
|
Μόντραν (Ντέρβεντα)
|
Το 1991, η τοπική κοινότητα του Μόντραν αριθμούσε 1.407 κατοίκους, οι οποίοι ήσαν κατανεμημένοι ως κάτωθι: Λέα Μιγιάτοβιτς (γεννημένη το 1986), τραγουδίστρια Βέντραν Τσόρλουκα (γεννημένος το 1986), ποδοσφαιριστής Ζβόνιμιρ Νούγιτς (γεννημένος το 1988), συγγραφέας και περιηγητής Πόλεις της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης Δήμοι της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης (Αγγλικά) Δορυφορική εικόνα από Μόντραν (Ντέρβεντα) στο fallingrain.com
|
Το Μόντραν (σερβικά κυριλλικά: Модран) είναι χωριό της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Ευρίσκεται εντός του Δήμου της Ντέρβεντα και εντός της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής του 2013, αριθμούσε 417 κατοίκους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BD_(%CE%9D%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B1)
|
Πύλη της Γιάφας (Ιερουσαλήμ)
|
Τόσο η Πύλη της Γιάφα όσο και η Οδός της Γιάφα έχουν το όνομά τους από το λιμάνι της Ιόππης (Γιάφας), από το οποίο ο Προφήτης Ιωνάς ξεκίνησε το θαλάσσιο ταξίδι του και οι προσκυνητές αποβιβάζοντο από το ταξίδι τους στην Ιερή Πόλη. Σήμερα το όνομα Jaffa Road χρησιμοποιείται μόνο για τον δρόμο της πόλης, που διέρχεται από την πόλη της Ιερουσαλήμ έξω από την ιστορική Παλαιά Πόλη, ενώ ο σύγχρονος δρόμος πολλαπλών λωρίδων, που τη συνδέει δυτικότερα με το Τελ Αβίβ-Γιάφα είναι μέρος της εθνικής οδού 1 του Ισραήλ. Το αραβικό όνομα για την πύλη, το Bab el-Khalil, κυριολεκτικά "Πύλη του Φίλου", αναφέρεται στον Ιμπραήμ/Αβραάμ, "τον αγαπημένο του Θεού". Δεδομένου ότι κατά παράδοση ο τόπος ταφής του βρίσκεται στη Χεβρώνα, της οποίου το αραβικό όνομα είναι Αλ-Χαλίλ (El-Khalil), έτσι το αραβικό όνομα για την Πύλη της Γιάφα μεταφράζεται ως «Πύλη της Χεβρώνας». Στους μεσαιωνικούς χρόνους οι Άραβες συνήθιζαν να αποκαλούν αυτή την πύλη Bab Mihrab Dawud, ή «Πύλη του Θαλάμου/Ιερού του Δαβίδ», από την πεποίθηση ότι το δωμάτιο στην κορυφή του κορμού του Ηρωδιανού πύργου αντιπροσώπευε τον «ιδιωτικό θάλαμο» ή το «δωμάτιο προσευχής» του Προφήτη Δαβίδ (Dawud), το οποίο αναφέρεται συγκεκριμένα στο Κοράνιο (Σούρα 38. Sad, Ayah 21). Ο Προφήτης Dawud είναι ο τρόπος, με τον οποίο είναι γνωστός ο βασιλιάς Δαβίδ στο Ισλάμ. Οι Σταυροφόροι, που ανοικοδόμησαν την ακρόπολη στα νότια της Πύλης της Γιάφας, έκτισαν επίσης μία πύλη πίσω από τη σημερινή τοποθεσία της Πύλης της Γιάφα, αποκαλώντας την «Πύλη του Δαβίδ». Όπως οι λίθοι που χρησιμοποιούνται για τα υπόλοιπα τείχη της Παλαιάς Πόλης, έτσι και οι πλίθοι της Πύλης της Γιάφα είναι μεγάλοι, λαξευμένοι, στο χρώμα της άμμου. Η είσοδος έχει ύψος περίπου 6 μέτρα και ο τοίχος υψώνεται άλλα 6 μέτρα επάνω από αυτό. Δίπλα στον πύργο της παλαιάς πύλης (η ίδια η Πύλη της Γιάφας του 1538, η οποία χρησιμοποιείται μόνο από πεζούς), υπάρχει ένα μεγάλο ρήγμα στον τοίχο, από το οποίο περνά ο δρόμος. Αυτό το ρήγμα βρίσκεται μεταξύ του πύργου της πύλης και της ακρόπολης/πύργου του Δαβίδ. Φωτογραφίες από περίπου το 1870 έως το 1890 δείχνουν, ότι αρχικά το τείχος της πόλης ήταν συνεχές σε εκείνο το σημείο, αν και το τμήμα του τείχους μεταξύ της ακρόπολης και του πύργου της πύλης ήταν πολύ χαμηλότερο, λόγω του γεγονότος ότι μία τάφρος διέτρεχε γύρω από την ακρόπολη και το τείχος της πόλης σε εκείνο το σημείο κατασκευάστηκε από το κάτω μέρος της τάφρου και επάνω. Επομένως, παρόλο που το συνολικό ύψος αυτού του τμήματος του τείχους ήταν πιθανώς το ίδιο με του υπόλοιπου τείχους της πόλης, παρέχοντας επομένως παρόμοιο επίπεδο προστασίας από τους εισβολείς, η κορυφή του τμήματος του τείχους έφτανε μόνο περίπου 2 μ. επάνω από την τάφρο, πολύ χαμηλότερο σε ύψος τόσο από το παρακείμενο τείχος της πόλης, όσο και από την ακρόπολη. Η παραβίαση έγινε από τις οθωμανικές αρχές πριν από την επίσκεψη του αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β' της Γερμανίας στην πόλη και επέτρεψε σε αυτόν και τη συνοδεία του να εισέλθουν άνετα στην Ιερουσαλήμ επάνω σε άλογα και άμαξες. Για τον σκοπό αυτό χρειάστηκε να συμπληρωθεί και μέρος της τάφρου. Ο Πύργος του Δαβίδ είναι μία αρχαία ακρόπολη, που βρίσκεται κοντά στην είσοδο της Πύλης της Γιάφας στην Παλαιά Πόλη της Ιερουσαλήμ. Κτισμένη για να ενισχύσει ένα στρατηγικά αδύναμο σημείο στην άμυνα της Παλαιάς Πόλης, η ακρόπολη που υπάρχει σήμερα, κατασκευάστηκε τον 2ο αι. π.Χ. και στη συνέχεια καταστράφηκε και ξανακτίστηκε διαδοχικά από Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, Μαμελούκους και Οθωμανούς κατακτητές της Ιερουσαλήμ. Τα ισχυρά προπύργια, που εξακολουθούν να βλέπονται σήμερα γύρω από τη βάση του πύργου, πιστεύεται ότι κτίστηκαν από τον βασιλιά Ηρώδη, στη μνήμη του αδελφού του, και στο παρελθόν το όνομά του ο Πύργος του Φασαήλ (εβραϊκά: מגדל פצאל). Κατά τη διάρκεια του εβραϊκού πολέμου με τη Ρώμη, ο Simon bar Giora έκανε τον πύργο τόπο διαμονής του. Από τον ίδιο τον αρχικό πύργο, περίπου 16 σειρές από τις αρχικές ορθογώνια λαξευμένες πέτρες διακρίνονται ακόμη να υψώνονται από το επίπεδο του εδάφους, επάνω στις οποίες προστέθηκαν μικρότερες πέτρες σε μεταγενέστερη περίοδο, οι οποίες αύξησαν σημαντικά το ύψος του. Ο χώρος περιέχει σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα, που χρονολογούνται πριν από 2.700 χρόνια και είναι ένας δημοφιλής χώρος για εκδηλώσεις, εκθέσεις χειροτεχνίας, συναυλίες και παραστάσεις ήχου και φωτός. Το 1907 τοποθετήθηκε ένα ωρολόγιο στην οροφή της πύλης και το 1908 ένας πολύ περίτεχνος πύργος ωρολογίου κτίστηκε στην κορυφή του ιστορικού πύργου της Πύλης της Γιάφας. Εκτός από την εξυπηρέτηση της αναπτυσσόμενης επιχειρηματικής περιοχής στο επάνω μέρος της κοιλάδας Γέενας (Hinnom), επρόκειτο να είναι ένας από τους περίπου 100 τέτοιους πύργους ωρλογίων, που κατασκευάστηκαν σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1900 για τον εορτασμό του 25ου έτους διακυβέρνησης του σουλτάνου Aβδούλ Χαμίτ Β΄. αλλά λόγω του υψηλού κόστους των 20.000 φράγκων και της ένδειας της πόλης, τα χρήματα δεν συγκεντρώθηκαν έγκαιρα και ο πύργος του ωρολογίου δεν ολοκληρώθηκε παρά το 1908.Επτά τέτοιοι πύργοι ωρολογίου ανεγέρθηκαν σε αυτό που είναι το σημερινό Ισραήλ και τα Παλαιστινιακά Εδάφη - στο Σαφέντ, την Άκρα, τη Χάιφα, τη Nαζαρέτ, τη Nαμπλούς, την Ιερουσαλήμ και τη Γιάφα. Το γεγονός ότι η Πύλη της Γιάφας στην Ιερουσαλήμ επιλέχθηκε για τον πύργο του ωρολογίου, δείχνει τη σημασία της Πύλης εκείνη την εποχή, μεγαλύτερης από την Πύλη της Δαμασκού. Ο πύργος του ωρολογίου κτίστηκε από ασβεστόλιθο λατομείου (μία μικρή λατομική δραστηριότητα) από το κοντινό Σπήλαιο του Σεδεκία. Είχε ύψος 13 μ. και στην κορυφή του υπήρχαν και στις τέσσερις πλευρές ωρολόγια, προσανατολισμένα στα σημεία του ορίζοντα. Η ανατολική και η δυτική όψη έδειχναν επίσημη ώρα (ώρα Ευρώπης), ενώ η βόρεια και η νότια όψη έδειχναν τοπική ώρα. Επάνω από τις πλευρές με τα ωρολόγια υπήρχε μία καμπάνα και το σύμβολο της οθωμανικής κυριαρχίας, ένα μισοφέγγαρο με αστέρι. Ο οθωμανικός πύργος του ωρολογίου κράτησε μόνο μία δεκαετία και κατεδαφίστηκε από τους Βρετανούς το 1922 για αισθητικούς λόγους. Το ίδιο το ωρολόγιο ανεγέρθηκε ξανά σε έναν σύγχρονο, πολύ λιγότερο διακοσμημένο πύργο στην πλατεία Άλενμπυ κοντά στα Βρετανικά Ταχυδρομεία και το Δημαρχείο. Αυτός ο βρετανικός πύργος κατεδαφίστηκε τελικά το 1934.Οι βρετανικές αρχές προσπάθησαν να αναδημιουργήσουν την ιστορική πτυχή των τειχών και των πυλών της πόλης του 16ου αι. και θεώρησαν τον πύργο του ωρολογίου ως μία αντιαισθητική, παραμορφωτική προσθήκη. Στο πλαίσιο του ίδιου γενικού σχεδίου κατεδαφίστηκαν και όλα τα πρόσφατα κτίρια, που ήταν τοποθετημένα στα τείχη και τις πύλες της πόλης. Έξω από το ρήγμα του 1898 στο τείχος της πόλης στην Πύλη Γιάφας, στη νότια πλευρά της και κοντά στο περίπτερο Μπεζαλέλ (Bezalel), ήταν το λεγόμενο "σεμπίλ του σουλτάνου", που κτίστηκε το 1900 ή λίγο πριν από αυτό. Επίσης αφαιρέθηκε το 1921 από τις βρετανικές αρχές. Το περίπτερο Μπεζαλέλ κοντά στην Πύλη Γιάφας ήταν μία επικασσιτερωμένη ξύλινη κατασκευή με οδοντωτή οροφή και πύργο, που κτίστηκε το 1912 ως κατάστημα και εκθεσιακός χώρος της Σχολής Τεχνών Μπεζαλέλ. Σχεδιάστηκε ειδικά για τουρίστες και περαστικούς, που κατευθύνοντο προς και εξέρχονται από την Παλαιά Πόλη. Το περίπτερο κατεδαφίστηκε έξι χρόνια μετά την ανέγερσή του. Μετά την ανακατάληψη της Ιερουσαλήμ το 132 μ.Χ., ο Αυτοκράτορας Αδριανός ανοικοδόμησε την πόλη ως ρωμαϊκή πόλη, που ονομαζόταν Aιλία Καπιτωλίνα. Μία υψηλή στήλη στην πλατεία μέσα στην Πύλη της Δαμασκού ήταν το σημείο εκκίνησης για μετρήσεις σε άλλες πόλεις, όπως υποδεικνύεται στον ψηφιδωτό Χάρτη Mαντάμπα. Η στήλη αυτή φαίνεται ότι έπεσε ή κατεδαφίστηκε κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Τον 20ο αι. η πλατεία έξω από την Πύλη της Γιάφας εξυπηρετούσε τον ίδιο σκοπό. Κατά τη διάρκεια της Βρετανικής Εντολής για την Παλαιστίνη, ένας δείκτης έξω από την Πύλη χρησίμευε ως το σημείο μηδέν για τις αποστάσεις από και προς την Ιερουσαλήμ. Δεν υπάρχει τέτοιος δείκτης σήμερα. Η πύλη της Γιάφας εγκαινιάστηκε το 1538 ως μέρος της ανοικοδόμησης των τειχών της Παλαιάς Πόλης από τον Σουλεϊμάν Α΄ τον μεγαλοπρεπή. Το 1898 ανοίχτηκε ρήγμα στο τείχος που συνέδεε την ακρόπολη με τον πύργο της πύλης που αποτελούσε την Πύλη της Γιάφα, πριν από την επίσκεψη του Γερμανού Αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β'. Φήμες λένε ότι ο Κάιζερ επέμενε να μπει στην πόλη ιππεύοντας στο λευκό του άλογο ή, σύμφωνα με κάποιους, επάνω στην άμαξά του. Ο τοπικός μύθος έλεγε ότι η Ιερουσαλήμ θα διοικούνταν από έναν βασιλιά, που θα έμπαινε στις πύλες της πόλης με ένα λευκό άλογο, έτσι για να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία του αυτοκράτορα και να αποφευχθεί η μοίρα που προαναγγέλλει ο μύθος, έγινε ρήγμα στο τείχος, αντί να του επιτραπεί να διασχίσει μία πύλη. Καθώς το κατεδαφισμένο τμήμα του τείχους ρίχτηκε μέσα στην τάφρο της ακρόπολης, ένα τμήμα της τάφρου γέμισε, δημιουργώντας τη ράμπα που επέτρεπε στον αυτοκράτορα να έχει πρόσβαση στο ρήγμα και να εισέλθει στην πόλη με το άλογό του (ή με την άμαξα του). Αυτό ήταν ένα από τα πολλά έργα, που έγιναν προς τιμήν του. Σύγχρονες μαρτυρίες για την είσοδο του αυτοκράτορα και την καταστροφή του τείχους δίπλα στην Πύλη της Γιάφα από τις Οθωμανικές αρχές, γράφτηκαν από τον Ντέιβιντ Γέλιν, συνεργάτη της εβραϊκής εφημερίδας «Χα-Μέλιτζ», στην κανονική στήλη του με τίτλο «Γράμματα από την Ιερουσαλήμ» σε πολλές περιπτώσεις (π.χ. 3 Tamuz 5658, ie 23 Ιουνίου 1898· μέσα Av 5658, ie περίπου τέλη Ιουλίου 1898· και 28 Elul 5658, ie 15 Σεπτεμβρίου 1898).Υπήρχαν φωνές στον γαλλικό Τύπο που τάσσονταν κατά αυτής της κατεδάφισης. Ο κάιζερ αντιτάχθηκε προφορικά στην οθωμανική πρωτοβουλία, στην οποία ο Γερμανός πρεσβευτής στην Πύλη έστειλε μία καθησυχαστική γραπτή απάντηση στο Βερολίνο, καθησυχάζοντας τον μονάρχη του ότι αυτό ήταν απλώς η εφαρμογή μακροχρόνιων σχεδίων υποδομής. Ακριβώς μέσα στην πύλη, πίσω από μία σιδερένια εσχάρα στα αριστερά, βρίσκονται δύο τάφοι. Αυτοί ανήκουν σε δύο αξιόλογους άνδρες της Οθωμανικής εποχής, αλλά ένας λαϊκός μύθος τα αποδίδει στους δύο αρχιτέκτονες, στους οποίους ο Σουλεϊμάν Α΄ ανέθεσε την κατασκευή των τειχών της Παλαιάς Πόλης. Σύμφωνα με τον μύθο, όταν ο Σουλεϊμάν Α΄ είδε ότι οι αρχιτέκτονες είχαν αφήσει το όρος Σιών και τον τάφο του βασιλιά Δαβίδ έξω από τον περίβολο, διέταξε να τους εκτελέσουν. Ωστόσο, σεβόμενος το εντυπωσιακό τους επίτευγμα, τους έβαλε να ταφούν μέσα στα τείχη, δίπλα στην Πύλη Γιάφας. Το 1917 ο Βρετανός στρατηγός Έντμουντ Άλενμπυ εισήλθε στην Παλαιά Πόλη μέσω της Πύλης της Γιάφα, δίνοντας μία ομιλία στον κοντινό Πύργο του Δαβίδ. Ο Άλενμπι μπήκε στην πόλη με τα πόδια σε ένδειξη σεβασμού για την πόλη και επιθυμίας να αποφύγει τη σύγκριση με την είσοδο του κάιζερ το 1898. Το 1944 οι Βρετανοί κατεδάφισαν τη σειρά των σπιτιών, που είχαν στηθεί στην εξωτερική όψη του τείχους της πόλης, που οδηγούσε στην πύλη της Γιάφα από τα βόρεια, σε μία προσπάθεια να αποκαταστήσουν την ιστορική εικόνα της Ιερουσαλήμ. Κατά τη διάρκεια του Αραβο-Ισραηλινού πολέμου του 1948, οι ισραηλινές δυνάμεις πολέμησαν σκληρά, για να συνδέσουν την εβραϊκή συνοικία της Παλαιάς Πόλης με τη δυτική Ιερουσαλήμ, που ελέγχεται από το Ισραήλ, ελέγχοντας την Πύλη της Γιάφας. Οι Ισραηλινές δυνάμεις δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν τον έλεγχο της πύλης μέχρι τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967. Το 2000 ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' ήρθε μέσω της Πύλης της Γιάφας στην Παλαιά Πόλη κατά την επίσκεψή του στο Ισραήλ το Άγιο Έτος. Μέσα στην Πύλη της Γιάφας υπάρχει μία μικρή πλατεία με εισόδους στη Χριστιανική Συνοικία (στα αριστερά), στη Μουσουλμανική Συνοικία (ευθεία μπροστά) και στην Αρμενική Συνοικία (στα δεξιά, μετά τον Πύργο του Δαβίδ). Την πλατεία πλαισιώνουν ένα γραφείο τουριστικών πληροφοριών και καταστήματα. Η είσοδος στη μουσουλμανική συνοικία είναι μέρος της αγοράς (suq). Η θέση της Πύλης καθορίζεται από την τοπογραφία της πόλης. Βρίσκεται στο σημείο, όπου η κοιλάδα που ακολουθείται από την οδό Γιάφας συναντά το τείχος της πόλης στο επάνω άκρο της Εγκάρσιας Κοιλάδας, η οποία διχοτομεί την Παλσιά Πόλη με κατεύθυνση περίπου δυτικά προς ανατολικά, μεταξύ της βορειοδυτικής κορυφογραμμής και του νοτιοδυτικού λόφου, που είναι γνωστό ως Όρος Σιών. Μέσα στην πόλη υπάρχουν σήμερα δύο δρόμοι, που ακολουθούν την Εγκάρσια Κοιλάδα προς τα ανατολικά, προς τα κάτω στην Κεντρική ή Κοιλάδα του Τυροποιών και καταλήγουν στο Όρος του Ναού: η οδός Δαβίδ, που συνεχίζεται από την Οδό της Αλυσίδας. Η Εγκάρσια Κοιλάδα με τους δύο δρόμους χωρίζει την πόλη σε ένα βόρειο και ένα νότιο μισό, με τις χριστιανικές και μουσουλμανικές συνοικίες στα βόρεια και τις αρμενικές και εβραϊκές συνοικίες στα νότια. Η Πύλη Γιάφας χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό από πεζούς και οχήματα. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο δρόμος που πλαισίωνε την Πύλη μετακινήθηκε πιο δυτικά και στη θέση του κατασκευάστηκε μία πλατεία, για να συνδέσει την Πύλη Γιάφας με το εμπορικό κέντρο Mamilla, που θα κτιστεί σύντομα απέναντι. Το 2010 η Εφορεία Αρχαιοτήτων του Ισραήλ ολοκλήρωσε μία δίμηνη αποκατάσταση και καθαρισμό της Πύλης Γιάφας ως μέρος ενός έργου 4.000.000 δολαρίων, που ξεκίνησε το 2007 για την ανακαίνιση των τειχών της Παλαιάς Πόλης. Ο καθαρισμός περιλάμβανε την αντικατάσταση σπασμένων λίθων, τον καθαρισμό των τοίχων από ρύπους καυσαερίων αυτοκινήτων και την επανατοποθέτηση μίας περίτεχνης αραβικής επιγραφής, που είχε στηθεί στην αρχική αφιέρωση της πύλης το 1593. Θραύσματα σφαίρας στην πύλη, από τις μάχες στον αραβο-ισραηλινό πόλεμο του 1948, διατηρήθηκαν. Οι εργασίες υποδομής δίπλα στην Πύλη της Γιάφας αποκάλυψαν επίσης ένα αρχαίο υδραγωγείο, που χρονολογείται από τον 2ο ή τον 3ο αιώνα μ.Χ. Mashiah A., Avraham Y., Kacho E., Avrahami M., Yogev A. (2008). Συντήρηση των τάφων των μηχανικών στο Jaffa Gate Plaza, Τμήμα Συντήρησης – Αρχή Αρχαιοτήτων Ισραήλ . Εικονική περιήγηση Jaffa Gate Αρχειοθετήθηκε 2008-01-16 στο Wayback Machine.
|
Η Πύλη της Γιάφας, ή Πύλη της Ιόππης (εβραϊκά: שער יפו, αραβικά: باب الخليل, «Πύλη Χεβρών»), είναι η δυτική πύλη, μία από τις επτά κύριες ανοικτές πύλες της Παλαιάς Πόλης της Ιερουσαλήμ. Το όνομα Πύλη Γιάφας χρησιμοποιείται επί του παρόντος τόσο για την ιστορική οθωμανική πύλη από το 1538, όσο και για το μεγάλο κενό στο τείχος της πόλης δίπλα σε αυτό στα νότια. Η παλαιά πύλη έχει το σχήμα μεσαιωνικού πύργου πύλης με είσοδο σε σχήμα L, η οποία ασφαλιζόταν στα δύο άκρα (βόρεια και ανατολικά) με βαριές θύρες. Το ρήγμα στο τείχος δημιουργήθηκε το 1898 από τις οθωμανικές αρχές, για να επιτρέψουν στον Γερμανό αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β' να εισέλθει θριαμβευτικά στην πόλη. Το ρήγμα και η ράμπα που οδηγεί σε αυτό επιτρέπουν πλέον στα αυτοκίνητα να έχουν πρόσβαση στην Παλαιά Πόλη από τα δυτικά. Το σχήμα L της ιστορικής πύλης ήταν ένα κλασικό αμυντικό μέτρο, που σχεδιάστηκε για να επιβραδύνει τους επερχόμενους επιτιθέμενους, με την εξωτερική πύλη προσανατολισμένη προς την κατεύθυνση της οδού Γιάφας, από την οποία οι ταξιδιώτες -συμπεριλαμβανομένων των προσκυνητών- έφταναν στο τέλος του ταξιδιού τους από το λιμάνι της Ιόππης (Jaffa).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CE%BB%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B9%CE%AC%CF%86%CE%B1%CF%82_(%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%BC)
|
Αντρίι Ταράν
|
Ο Αντρίι Ταράν γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1955 στη Φραγκφούρτη της Ανατολικής Γερμανίας από μια στρατιωτική οικογένεια που υπηρετούσε στις ένοπλες δυνάμεις του σοβιετικού στρατού στη Γερμανία. Τη δεκαετία του 1970, αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Μηχανικών του Πυροβολικού στο Κίεβο (τώρα Πανεπιστήμιο Εθνικής Άμυνας της Ουκρανίας) με ειδίκευση στη στρατιωτική ραδιομηχανική. Τη δεκαετία του 1980 αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Ακαδημία Αεράμυνας με ειδικότητα στη διαχείριση της μάχης. Σπούδασε επίσης στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Ταράς Σεβτσένκο του Κιέβου και στο Πανεπιστήμιο Εθνικής Αμύνης στην Ουάσινγκτον. Γνωρίζει άπταιστα τα αγγλικά και τα ρωσικά ως δεύτερες γλώσσες.
|
Ο Αντρίι Ταράν (ουκρανικά: Андрій Васильович Таран) (4 Μαρτίου 1955 -) είναι Ουκρανός στρατιωτικός ηγέτης και πολιτικός. Ήταν ο 16ος Υπουργός Άμυνας της Ουκρανίας. Είναι επίσης συνταξιούχος αξιωματικός στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B9_%CE%A4%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD
|
Μεσιέ 83
|
Ο Νικολά Λουί ντε Λακάιγ ανακάλυψε τον Μ83 όταν ήταν στο ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας το 1752. Ο Σαρλ Μεσιέ τον πρόσθεσε στον κατάλογό του το 1781. Ο Μεσιέ 83 είναι στο κέντρο της μίας από τις δύο υποομάδες της ομάδας Κένταυρος Α/Μεσιέ 83. Ο Κένταυρος Α είναι στο κέντρο της άλλης. Αυτές οι δύο υποομάδες αναγνωρίζονται σαν μια ομάδα, ενώ κάποιες φορές ως δύο. Όμως οι δύο υποομάδες βρίσκονται κοντά η μία στην άλλη και οι δύο υποομάδες δεν φαίνεται να κινούνται η μία σχετικά με την άλλη. Μεσιέ 101, ένας παρόμοιος γαλαξίας SEDS Messier pages: Messier 83 Spiral Galaxy Messier 83 at the astro-photography site of Mr. Takayuki Yoshida. M83 The Southern Pinwheel
|
Ο Μεσιέ 83 (γνωστός και ως Μ83, NGC 5236 και γαλαξίας νότιος ακιδωτός τροχός) είναι ραβδωτός σπειροειδής γαλαξίας σε απόσταση 15 MLy στον αστερισμό Ύδρα. Είναι ένας από τους πλησιέστερους και λαμπρότερους ραβδωτούς σπειροειδείς γαλαξίες στον ουρανό, ο οποίος φαίνεται και με κιάλια. Έξι υπερκαινοφανείς αστέρες έχουν παρατηρηθεί στο Μεσιέ 83 (SN 1923A, SN 1945B, SN 1950B, SN 1968L, SN 1975D, SN 1983N).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%B9%CE%AD_83
|
Μενέλαος Χατζηγεωργίου
|
Ο Χατζηγεωργίου εντάχθηκε στο δυναμικό του Άρη στα τέλη της δεκαετίας του '30, κατά τα εφηβικά του χρόνια. Το 1940, συμμετείχε με την ομάδα καλαθοσφαίρισης του συλλόγου στο πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης, όπου οι "κίτρινοι" κατέλαβαν την τρίτη θέση. Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χατζηγεωργίου αγωνιζόταν στο τμήμα κολύμβησης και υδατοσφαίρισης του συλλόγου, συμμετέχοντας κάθε χρόνο στην τελική φάση του πανελλήνιου πρωταθλήματος πόλο, όπου ο Άρης καταλάμβανε σταθερά από την τέταρτη μέχρι την έκτη θέση. Επίσης, υπήρξε αθλητής του στίβου και μετά το τέλος της αθλητικής του καριέρας στα μέσα της δεκαετίας του '50, ανέλαβε ως έφορος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου. Το 1972, ανέλαβε χρέη προέδρου του συλλόγου για έναν χρόνο, όπως και την σεζόν 1979-80, όπου οι "κίτρινοι" έχασαν τον τίτλο του πρωταθλητή στο μπαράζ του Βόλου εναντίον του Ολυμπιακού.Τον Απρίλιο του 1990, εκλέχθηκε ευρωβουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και στην πρώτη διετία της θητείας του υπήρξε μέλος της Επιτροπής για τα Δικαιώματα της Γυναίκας, της Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων, Απασχόλησης και Εργασιακού Περιβάλλοντος και της Αντιπροσωπείας για τις σχέσεις με τις χώρες της Κεντρικής Αμερικής και το Μεξικό. Στο δεύτερο μισό της θητείας του υπήρξε μέλος της Αντιπροσωπείας για τις σχέσεις με την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.Όντας γυναικολόγος, ίδρυσε μαζί με ομάδα γιατρών την κλινική "Κυανούς Σταυρός" στη Θεσσαλονίκη.Απεβίωσε ηλικία 96 ετών 12 Οκτωβρίου 2020. Αθλητικός Σύλλογος Άρης • 1914-2004", συλλογικό έργο (επιστημονική τεκμηρίωση Αν. Στεφανίδης - Ελ. Τσιομπανούδη - Δ. Κυρίτσης), έκδοση Κέντρο Ιστορίας Δήμου Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2005, ISBN 960-8734-48-7 Τους εύχομαι δύναμη και θάρρος - SentraGoal Μενέλαος ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
|
Ο Μενέλαος Χατζηγεωργίου ήταν Έλληνας πρώην κολυμβητής, καλαθοσφαιριστής και αθλητής του στίβου, ο οποίος αγωνιζόταν για τον σύλλογο του Άρη Θεσσαλονίκης. Κατά την δεκαετία του '70, ανέλαβε χρέη προέδρου του συλλόγου, ενώ από το 1990 ως το 1994 υπήρξε ευρωβουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, όντας αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Ισλανδική Κοινοπολιτεία
|
Η πολιτεία είχε ασυνήθιστη δομή. Σε εθνικό επίπεδο αποτελείτο από δύο μόνο κλάδους: τη νομοθετική εξουσία και τα δικαστήρια. Δεν υπήρχε βασιλιάς ή άλλη κεντρική εκτελεστική εξουσία. Η υπο-εθνική κυβέρνηση ήταν χωρισμένη σε έναν αριθμό goðorð (γκοδόρδ), τα οποία ουσιαστικά ήταν ομάδες ή συμμαχίες κυβερνώμενες από αρχηγούς οι οποίοι αποκαλούνταν goðar (ενικός goði). Οι αρχηγοί προνοούσαν για την άμυνα και και όριζαν κριτές για την επίλυση διαμαχών μεταξύ μελών των goðorð. Τα goðorð δεν ήταν αυστηρά γεωγραφικές περιφέρειες. Αντιθέτως, η συμμετοχή σε ένα goðorð ήταν προσωπική απόφαση, και οποιοσδήποτε μπορούσε, τουλάχιστον θεωρητικά, να αλλάξει goðorð με βάση τη βούλησή του. Αυτή είναι και η βάση για τον αμφισβητούμενο ισχυρισμό πως η Κοινοπολιτεία ήταν δημοκρατία. Ωστόσο, καμία ομάδα λιγότερων ανθρώπων μπορούσε να εκλέξει ή ανακηρύξει κάποιον goði. Η θέση ήταν ιδιοκτησία που μπορούσε να αγοραστεί, πωληθεί, δανειστεί και κληρονομηθεί. Αν κάποιος ήθελε να ασκήσει έφεση σε μία απόφαση του goðorð δικαστηρίου του ή αν προκαλείτο διαμάχη μεταξύ μελών διαφορετικών goðorð, η υπόθεση παραπεμπόταν σε ένα σύστημα ανωτέρου επίπεδου δικαστηρίων, που κατέληγαν στα τέσσερα τοπικά δικαστήρια που σχημάτιζαν το Αλθίνγκι, το οποίο αποτελείτο από τους goðar των Τεσσάρων Τετάρτων της Ισλανδίας. Τελικά το Αλθίνγκι δημιούργησε ένα "πέμπτο δικαστήριο", ως το ανώτατο δικαστήριο όλων, και περισσότερους goðar ως μέλη του. Το Αλθίνγκι μπόρεσε μόνο μετρίως να σταματήσει τις διάφορες βεντέτες. Ο Μάγκνους Μάγκνουσσον το αποκαλεί ασταθές υποκατάστατο εκδίκησης. Ωστόσο μπορούσε να δράσει σαρωτικά. Κατά την αλλαγή θρησκεύματος της Ισλανδίας το 1000, το Αλθίνγκι αποφάσισε πως όλοι οι Ισλανδοί πρέπει να βαπτιστούν και απαγόρευσε τη δημόσια εκτέλεση παγανιστικών ιεροτελεστιών. Η ιδιωτική εκτέλεση απαγορεύτηκε λίγα χρόνια μετά. Σύμφωνα με μία θεωρία συνδεόμενη με τον οικονομολόγο Ντέιβιντ Φρίντμαν (David Friedman), η Ισλανδική κοινωνία ήταν αναρχική κατά τη διάρκεια των 300 χρόνων της ανεξαρτησίας. Η νομοθετική εξουσία ήταν περισσότερο παρόμοια με αυτήν ενός εμπορικού συμβουλίου παρά με αυτήν ενός νομοπαραγωγού εξουσιαστικού σώματος. Αν ο χαρακτηρισμός αυτός ήταν ορθός, τότε η Ισλανδική ιστορία θα ήταν η εγγύτερη προσέγγιση στο ιδανικό του Φρίντμαν για αναρχο-καπιταλισμό. Στις αρχές του 13ου αιώνα η Κοινοπολιτεία άρχισε να υποφέρει από σοβαρές εσωτερικές διαμάχες. Εξαιτίας της δυσαρέσκειας με τις εγχώριες εχθρότητες και την πίεση από τους ηγέτες της Νορβηγίας, οι Ισλανδοί ηγέτες αποφάσισαν το 1262 να αναγνωρίσουν το Χάακον Δ’ της Νορβηγίας ως βασιλιά. Αυτό τερμάτισε την Κοινοπολιτεία. Ένα άρθρο του David Friedman που περιγράφει το σύστημα goðorð με περισσότερες λεπτομέρειες . Ένα άρθρο του Roderick Long που παρουσιάζει μια θεωρία για τις αιτίες του τέλους της κοινοπολιτείας . Μεσαιωνική Ισλανδία: Κοινωνία, Σάγκα και Εξουσία του Jesse L. Byock Μεσαιωνική Ισλανδία και η Απουσία Κυβέρνησης
|
Ο όρος Ισλανδική Κοινοπολιτεία αναφέρεται στο καθεστώς που επικράτησε στην Ισλανδία μεταξύ της εγκαθίδρυσης του Αλθίνγκι το 930 και την δέσμευση αφοσίωσης στον Νορβηγό βασιλιά το 1262. Αρχικά, εγκαθιδρύθηκε από ένα κοινό αποτελούμενο βασικά από πρόσφατους μετανάστες από τη Νορβηγία που έφυγαν εξαιτίας της ενοποίησης της χώρας αυτής υπό τον Βασιλιά Χάραλντ Φαιρχάιρ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1
|
Thirteen Tales from Urban Bohemia
|
Όλα τα κομμάτια γράφτηκαν από τον Courtney Taylor-Taylor εκτός από τα σημειωμένα Courtney Taylor-Taylor – φωνή, κιθάρα, παραγωγή (κομμάτια 1–6, 8, 9, 11–13), μίξινγκ ("Not If You Were the Last Junkie on Earth (Heroin Is So Passe) (ζωντανά)") Peter Holmström – κιθάρα Zia McCabe – πλήκτρα Brent DeBoer – ντραμς, φωνητικά, φωτογραφία Phil Baker – διπλό μπάσο ("Country Leaver", "Sleep") Meg Bobbitt – φωνητικά ("Shakin'", "The Gospel") Vince DiFiore – τρομπέτα ("Mohammed") Erik Gavriluk – όργανο ("Bohemian Like You") Joe Kaczmarek – όργανο ("Cool Scene") Eric Matthews – τρομπέτα ("Godless", "Cool Scene") Anton Newcombe – κιθάρα ("Get Off") Troy Stewart – κιθάρα slide D.J. Swamp – scratching ("Shakin'") Steven Birch – σχέδιο και layout Tchad Blake – μίξινγκ ("Boys Better") Erik Gavriluk – μίξινγκ ("Hells Bells") Tony Lash – ηχολήπτης ("Boys Better") George Marino – mastering Alan Narmore – σχέδιο Rakin – φωτογραφία Dave Sardy – μίξινγκ (κομμάτια 1–8, 10, 12–13), παραγωγή (κομμάτια 7, 10) Clark Stiles – μηχανικός, μίξινγκ (κομμάτια 9, 11, "Not If You Were the Last Junkie on Earth (Heroin Is So Passe) (ζωντανά)"), sequencing και ηχολήπτης ("Boys Better") Gregg Williams – παραγωγή (κομμάτια 1–6, 8–9, 11–13)
|
Το "Thirteen Tales from Urban Bohemia" είναι το τρίτο άλμπουμ των The Dandy Warhols. Κυκλοφόρησε στις 1 Αυγούστου του 2000 από την Capitol. Παραγωγός είναι ο τραγουδιστής Courtney Taylor-Taylor με τον Dave Sardy και τον Gregg Williams να βοηθάνε σε κάποια κομμάτια Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της μπάντας. Περιέχει το "Bohemian Like You" γνωστό από τις διαφημίσεις της Vodafone.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Thirteen_Tales_from_Urban_Bohemia
|
Λαρίσα Σέπιτκο
|
Η Λαρίσα Σέπιτκο γεννήθηκε στο Αρτέμοφσκ, μια πόλη στην ανατολική Ουκρανία, που τώρα είναι γνωστή ως Μπαχμούτ. Ήταν ένα από τα τρία παιδιά της οικογένειας. Την μεγάλωσε η μητέρα της, που ήταν δασκάλα. Ο πατέρας της, ένας Πέρσης στρατιωτικός, χώρισε τη μητέρα της Σέπιτκο και εγκατέλειψε την οικογένειά του όταν η Λαρίσα ήταν πολύ μικρή. Η ίδια θυμάται: «Ο πατέρας μου πολέμησε σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Για μένα, ο πόλεμος ήταν μια από τις πιο ισχυρές πρώιμες εντυπώσεις. Θυμάμαι το συναίσθημα της ζωής αναστατωμένο, η οικογένεια χωρίστηκε. Θυμάμαι την πείνα και πώς εκκενώθηκαν η μητέρα μας και εμείς, τα τρία παιδιά. Η εντύπωση μιας παγκόσμιας συμφοράς άφησε σίγουρα ένα ανεξίτηλο σημάδι στο μυαλό του παιδιού μου.» Εξαιτίας αυτού, η δουλειά της συχνά ασχολείται με τη μοναξιά και την απομόνωση. Το 1954 αποφοίτησε από το γυμνάσιο στο Λβιβ. Η Σέπιτκο μετακόμισε στη Μόσχα όταν ήταν δεκαέξι, εισερχόμενη στο All-Union State Institute of Cinematography ως μαθήτρια του Αλεξάντερ Ντοβζένκο. Ήταν μαθήτρια του Ντοβζένκο για 18 μήνες μέχρι που πέθανε το 1956. Ένιωθε μια συγγένεια ανάμεσα στην κοινή τους κληρονομιά και τις σοσιαλρεαλιστικές εικόνες. Υιοθέτησε επίσης το μότο του, «Κάνε κάθε ταινία σαν να είναι η τελευταία σου». Η Σέπιτκο ήταν η μόνη γυναίκα σκηνοθέτης που σπούδαζε στο VGIK εκείνη την εποχή. Παρά το γεγονός ότι εργαζόταν σε ένα πολύ ανδροκρατούμενο περιβάλλον με μια ιστορική κληρονομιά κυρίως ανδρικών ταινιών για να διδαχθεί, θα δηλώσει αργότερα ότι, «Ποτέ δεν προσπάθησα να πάρω τους άνδρες σκηνοθέτες ως μοντέλο, γιατί ξέρω πολύ καλά ότι οποιαδήποτε απόπειρα από τις φίλες μου, τις συνάδελφούς μου —και τις νεότερες όσο και οι ανώτερες— το να μιμούνται άντρες κινηματογραφιστές δεν έχει νόημα γιατί όλα είναι παράγωγα». Η Σέπιτκο αποφοίτησε από το VGIK το 1963 με τη βραβευμένη διπλωματική ταινία της Ζέστη , ή Znoy, που γυρίστηκε όταν ήταν 22 ετών. Ο Κεμέλ, ένας πρόσφατος απόφοιτος σχολείου, ταξιδεύει σε ένα απομονωμένο μέρος των στεπών, για να εργαστεί σε ένα μικρό κοινοτικό αγρόκτημα στην Κεντρική Ασία στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Η ταινία επηρεάστηκε από ένα διήγημα, "Το Μάτι της Καμήλας", του Τζινγκίζ Αϊτμάτωφ. Η ταινία της έδειξε την εντύπωση του Ντοβζένκο, τόσο στο ξεραμένο σκηνικό όσο και στο νατουραλιστικό του ύφος. Κατά τη φάση του μοντάζ της ταινίας, η Σέπιτκο βοηθήθηκε από τον Ελέμ Κλίμοφ, που ήταν επίσης φοιτητής στο VGIK εκείνη την εποχή. Το 1963 παντρεύτηκαν και το ένα παιδί τους, ο Άντον, γεννήθηκε το 1973. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Ζέστη, η Σέπιτκο προσβλήθηκε από ηπατίτιδα Α και πολλές φορές σκηνοθέτησε τμήματα της ταινίας από ένα φορείο. Οι θερμοκρασίες σε τοποθεσίες θα μπορούσαν να φτάσουν τους 50 βαθμούς Κελσίου, γεγονός που έκανε το φιλμ να λιώσει στο εσωτερικό της κάμερας πολλές φορές. Η ταινία Ζέστη (Heat) κέρδισε το Grand Prix του Συμποσίου ex aequo στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι το 1964 και ένα βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου All-Union στο Λένινγκραντ. Το να είσαι σκηνοθέτης κατά τη διάρκεια του σοβιετικού καθεστώτος ήταν ένα δύσκολο έργο. Πολλές φορές η κομμουνιστική κυβέρνηση λογοκρίνει ταινίες που δεν ενέκρινε. Αυτό συνέβη για τρεις από τις πρώτες ταινίες της Σέπιτκο Φτερά, Η Πατρίδα του Ηλεκτρισμού και Εσύ και Εγώ. Η ταινία Φτερά κυκλοφόρησε σε περιορισμένο κοινό, ωστόσο αργότερα απαγορεύτηκε, η ταινία Η Πατρίδα του Ηλεκτρισμού δεν προβλήθηκε ποτέ στους κινηματογράφους και το Εσύ και Εγώ αποσύρθηκε και αντικαταστάθηκε από την κυκλοφορία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας από τη σοβιετική κυβέρνηση. Άρχισε να εργάζεται για την παραγωγή της ταινίας Λευκορωσικός σταθμός το 1971 και σχεδίαζε να αλλάξει τον αισιόδοξο τόνο της αρχικής ιστορίας σε έναν πιο τραγικό. Καθώς ήταν νέα βγήκε από αυτά τα σχέδια, η Mosfilm την αφαίρεσε από την παραγωγή και την αντικατέστησε με έναν «λιγότερο αμφιλεγόμενο σκηνοθέτη». Η λογοκρισία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν είχε μια σαφή μορφή για να ακολουθήσει. Οι ταινίες εγκρίθηκαν αποκλειστικά από το ποιος κυβερνητικός αξιωματούχος είδε πρώτος την ταινία. Ο Ελίμ Κλίμοφ εξήγησε ότι το Η Ανάβαση, η πιο δημοφιλής ταινία της Σέπιτκο κυκλοφόρησε μόνο στους κινηματογράφους επειδή κατά τη διάρκεια της προβολής της ο Πιέτρ Μασέροφ, ο πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Λευκορωσίας, «σκούπισε τα δάκρυά του και έσπασε την έκπληκτη σιωπή του πλήθους μιλώντας για σαράντα λεπτά για τη σημασία της ταινίας». Ο ίδιος ο Μασέροφ ήταν βετεράνος πολέμου του κινήματος των παρτιζάνων της Λευκορωσίας και είχε στενή σχέση με αυτό που απεικόνιζε η ταινία. Μέσα σε λίγες μέρες από την προβολή, το φιλμ Η Ανάβαση έγινε επίσημα αποδεκτή χωρίς καμία αλλαγή. Φτερά ( Krylya, 1966) – Η πρώτη ταινία της Σέπιτκο, αφορά μια πολύ παρασημοφορημένη πιλότο μαχητικών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η πιλότος, τώρα διευθύντρια ενός επαγγελματικού κολεγίου, δεν έχει επαφή με την κόρη της και τη νέα γενιά. Έχει τόσο εσωτερικεύσει τις στρατιωτικές ιδέες της υπηρεσίας και της υπακοής που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στη ζωή σε καιρό ειρήνης. Το Σέπιτκο φέρνει στο φως την εσωτερική ζωή μιας μεσήλικης γυναίκας που πρέπει να συμφιλιώσει το παρελθόν της με την τωρινή της πραγματικότητα. Αυτό το εκφράζει αντιπαραβάλλοντας την καταστολή του χαρακτήρα της, που χαρακτηρίζεται από κλειστοφοβικούς εσωτερικούς χώρους και σφιχτές συνθέσεις, με παραδεισένιες, εκτεταμένες λήψεις ουρανού και σύννεφων, που αντιπροσωπεύουν την ελευθερία των ημερών της πτήσης της. Η ηθοποιός Μάγια Μπουλγκάκοβα κατοικεί σε αυτήν την αυστηρή αλλά λογική γυναίκα με ενσυναίσθηση και χιούμορ. Η ταινία προκάλεσε σημαντική διαμάχη στον σοβιετικό τύπο εκείνη την εποχή, καθώς οι ταινίες δεν προορίζονταν να απεικονίζουν συγκρούσεις μεταξύ παιδιών και γονέων (Vronskaya 1972, σελ. 39). Ξεκίνησε μια δημόσια συζήτηση αναγνωρίζοντας ένα χάσμα γενεών και ζωγράφισε έναν ήρωα πολέμου ως ξεχασμένη, χαμένη ψυχή. Αρχές μιας άγνωστης εποχής (Nachalo nevedomogo veka, 1967) – Το 1967, γύρισε το δεύτερο από τα τρία επεισόδια αυτής της ταινίας portmanteau, που έγινε για τον εορτασμό της πεντηκοστής επετείου της Οκτωβριανής Επανάστασης. Το επεισόδιο της Σέπιτκο, Η Πατρίδα του Ηλεκτρισμού ( Rodina elektrichestva ), ακολουθεί έναν νεαρό μηχανικό που φέρνει ηλεκτρική ενέργεια σε ένα φτωχό χωριό. Η ταινία στο σύνολό της κρίθηκε από τις αρχές ότι δείχνει τους μπολσεβίκους υπό ένα κολακευτικό φως και έμεινε ακυκλοφόρητη. Δύο από τα επεισόδια, συμπεριλαμβανομένου του Η Πατρίδα του Ηλεκτρισμού, βρέθηκαν και προβλήθηκαν δημόσια για πρώτη φορά το 1987, αλλά η ταινία στην πλήρη αρχική της μορφή θεωρείται χαμένη . Τη δέκατη τρίτη ώρα της νύχτας (V trinadtsatom chasu nochi, 1969) – Το 1969, γύρισε την πρώτη της έγχρωμη ταινία, μια ταινία μιούζικαλ-φαντασίας με τίτλο Τη δέκατη τρίτη ώρα της νύχτας, μια πρωτοχρονιάτικη επιθεώρηση με πρωταγωνιστές τους Βλαντίμιρ Μπάσοφ, Γκεόργκι Βίτσιν, Ζίνοβι Γκερντ, Σπαρτάκ Μισουλίν και Ανατόλι Παπανόφ. Εσύ και Εγώ (Ty i ya, 1971) – Η τρίτη ταινία της Σέπιτκο ακολουθεί τις ζωές δύο ανδρών χειρουργών που παλεύουν με διαφορετικές έννοιες εκπλήρωσης. Είναι και μελέτη χαρακτήρα και κριτική στον καταναλωτισμό. Αυτή ήταν η δεύτερη και τελευταία έγχρωμη ταινία της. Έτυχε ευνοϊκής υποδοχής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Η Ανάβαση ( Voskhozhdenie, 1977) – η τελευταία ολοκληρωμένη ταινία της και αυτή που τράβηξε τη μεγαλύτερη προσοχή στη Δύση. Οι ηθοποιοί Μπόρις Πλότνικοφ και Βλαντίμιρ Γκοστιούχιν κέρδισαν τους πρώτους μεγάλους ρόλους στην ταινία. Διασκευασμένο από ένα μυθιστόρημα του Βασίλι Μπίκοφ, η Σέπιτκο επιστρέφει στα βάσανα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εξιστορώντας τις δοκιμασίες και τις αναταραχές μιας ομάδας φιλοσοβιετικών ανταρτών στη Λευκορωσία τον ζοφερό χειμώνα του 1942. Δύο από τους παρτιζάνους, ο Σότνικοφ και ο Ρίμπακ, αιχμαλωτίζονται από τη Βέρμαχτ και στη συνέχεια ανακρίνονται από έναν τοπικό συνεργάτη, τον οποίο υποδύεται ο Ανατόλι Σολονίτσιν, πριν τέσσερις από αυτούς εκτελεστούν δημόσια. Αυτή η απεικόνιση του μαρτυρίου των Σοβιετικών οφείλει πολλά στη χριστιανική εικονογραφία. Η Ανάβαση κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο 27ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 1977. Ήταν επίσης η επίσημη υποβολή της Σοβιετικής Ένωσης για την Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία των 50ων Όσκαρ το 1978 και συμπεριλήφθηκε στις "1001 ταινίες που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις" του Στίβεν Σνάιντερ. Η Σέπιτκο ήθελε να κινηματογραφήσει για να τηρήσει την αυθεντικότητα αυτού που θα είχαν βιώσει οι Σοβιετικοί στρατιώτες κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Το καστ προερχόταν από άγνωστους ηθοποιούς των οποίων το υπόβαθρο ταιριάζει με το πώς ήθελε να απεικονίζουν οι χαρακτήρες τους. Η ταινία γυρίστηκε στο Μούρομ κατά τη διάρκεια των βαρέων χειμώνων της Ρωσίας όπου οι θερμοκρασίες έφτασαν τους 40 βαθμούς κάτω από το μηδέν. Η Σέπιτκο αρνήθηκε οποιαδήποτε ειδική μεταχείριση και φορούσε μόνο ρούχα που φορούσε το καστ για να ενσαρκώσει τα δεινά που πέρασαν. Η αυξανόμενη διεθνής φήμη της Σέπιτκο οδήγησε σε μια πρόσκληση να συμμετάσχει στην κριτική επιτροπή στο 28ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 1978. Πριν η Σέπιτκο σκηνοθετήσει μεγάλου μήκους, έπαιξε σε τρεις ταινίες κατά τη διάρκεια του χρόνου της στο VGIK. Έπαιξε μια επιπλέον στο Βραδιά Καρναβαλιού του Έλνταρ Ριαζάνοφ. Έπαιξε τη Χάνα στο Ταβρίγια του Γιούρι Λίσενκο. Τέλος, έπαιξε τη Νίνα στο Νικολάι Λίτους και το Συνηθισμένη ιστορία (Obyknovennaya istoriya) του Ιγκόρ Ζεμγκάνο. Το στυλ δημιουργίας ταινιών της Σέπιτκο συνδέεται συχνά με τον ρεαλισμό. Η αφήγηση της έχει μια ουσιαστική ποσότητα νατουραλισμού, συχνά εκπέμποντας μια γνήσια απεικόνιση του θέματος που εξερευνά. Οι περισσότερες ταινίες της είναι γυρισμένες σε ασπρόμαυρο. Συνήθως κινηματογραφεί σε απομονωμένα περιβάλλοντα με τις συνθέσεις της να εστιάζουν συχνά σε μέρη του σώματος για να κάνουν τους χαρακτήρες της να φαίνονται πιο οικείοι. Εστιάζει επίσης σε εντυπωσιακά πλάνα τοπίων για να τονίσει τα απομονωμένα περιβάλλοντα που αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες της. Μερικά παραδείγματα αυτού μπορούν να βρεθούν στο φιλμ Η Ανάβαση, όπου δύο στρατιώτες φροντίζουν μόνοι τους στη μέση μιας χιονοθύελλας και στο φιλμ Φτερά, όπου μια πρώην πιλότος του πολέμου πετά μόνη της για να δείξει την αποσύνδεσή της από τη σύγχρονη κοινωνία. Το στυλ της Σέπιτκο προκαλεί πολλούς οπτικούς, ποιητικούς συμβολισμούς. Το πιο αξιοσημείωτο θέμα στην κινηματογραφική καριέρα της Σέπιτκο είναι ο «πόλεμος». Πιο συγκεκριμένα, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος εκ των υστέρων για το πώς σχετίζεται με τη σύγχρονη εποχή. Στο φιλμ Φτερά, η Σέπιτκο απεικονίζει ένα σκηνικό μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ένας πρώην πιλότος αναπολεί τον ήρωα του πολέμου. Για το φιλμ Η Ανάβαση, η Σέπιτκο περιγράφει σε μια συνέντευξη ότι ο λόγος που ήθελε να κάνει μια ταινία που διαδραματιζόταν πραγματικά κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν επειδή είδε τη θεματική της ουσία να εφαρμόζεται σε αυτό που αναζητούσε από το σύγχρονο κλίμα της σοβιετικής κουλτούρας: «Κάθε χρονική περίοδο φέρνει ορισμένα ζητήματα στην επιφάνεια, και το ζήτημα του ηρωισμού στη σημερινή εποχή είναι ίσως το ίδιο φλέγον ζήτημα τώρα όσο και σε εποχή πολέμου». Το Calvert Journal αναφέρει ότι, «η Σέπιτκο είναι ένας πολιτικός σκηνοθέτης, αλλά έχει τις ρίζες του στον ουμανισμό και όχι στην ιδεολογία. Τόσο το Φτεράόσο και το Η Ανάβαση είναι έργα ειρηνικά που εξερευνούν —αν και από διαφορετικές οπτικές γωνίες— τις τραγικές συνέπειες της σύγκρουσης. Οι ηρωικοί μύθοι απογυμνώνονται βάναυσα, αφήνοντας αντ 'αυτού, μη απολογητικά μη πατριωτικές αφηγήσεις για το τοξικό κόστος του πολέμου.» Σύμφωνα με τον σύζυγο της Σέπιτκο στη μικρού μήκους ταινία της για το αφιέρωμα στη Λάρισα, "Η Λάρισα έφτασε κοντά στο κεντρικό θέμα της δουλειάς της - την ανυποχώρητη κρίση του εαυτού μας και τη μεγάλη ευθύνη που έχει ο καθένας μας για τα πράγματα που έχουμε κάνει στη ζωή". Αυτό ήταν ως απάντηση στις σκέψεις του για την ταινία της Εσύ και Εγώ, και πώς από εκεί και πέρα θα γινόταν η εξέχουσα εξερεύνηση στις ταινίες της Η Ανάβαση και το Αντίο. Οι ταινίες της Σέπιτκο μερικές φορές έχουν επίσης θρησκευτικά θέματα, όπως στο φιλμ Η Ανάβαση, που χρησιμοποιεί την ιστορία του Ιούδα και του Ιησού για να συγκρίνει και να αντιπαραβάλει τους δύο βασικούς χαρακτήρες της. Η Σέπιτκο έχει γυρίσει συνολικά επτά μεγάλου μήκους ταινίες, αν συμπεριλάβετε την ταινία omnibus που έκανε το φιλμ Αρχές μιας άγνωστης εποχής και την ταινία Αντίο , που ολοκλήρωσε ο σύζυγός της Ελέμ Κλίμοφ αφότου αυτή πέθανε. Η Λαρίσα Σέπιτκο κέρδισε τέσσερα βραβεία για την ταινία της το 1977 Η Ανάβαση στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου : Χρυσή Άρκτο του Βερολίνου - Καλύτερη Ταινία Βραβείο OCIC - Διαγωνισμός Βραβείο FIPRESCI - Διαγωνισμός Βραβείο Interfilm Ειδική Μνεία - Διαγωνισμός Η Σέπιτκο πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε έναν αυτοκινητόδρομο κοντά στην πόλη Τβερ με τέσσερα μέλη της ομάδας σκοποβολής της το 1979, ενώ αναζητούσε τοποθεσίες για την προγραμματισμένη της προσαρμογή του μυθιστορήματος Αντίο στον Ματιόρα του Βαλεντίν Ρασπούτιν. Ο Αντρέι Ταρκόφσκι, ένας συνάδελφος σκηνοθέτης και φίλος της Σέπιτκο, έγραψε στο ημερολόγιό του για το γεγονός, αφού παρευρέθηκε στην κηδεία της. . . «Τροχαίο ατύχημα. Όλοι σκοτώθηκαν ακαριαία. Τόσο ξαφνικά, που κανένας από αυτούς δεν είχε αδρεναλίνη στο αίμα. Φαίνεται ότι ο οδηγός αποκοιμήθηκε στο τιμόνι. Ήταν νωρίς το πρωί. Μεταξύ Οστάτσκοβο και Καλίνιν» Ο σύζυγός της, ο σκηνοθέτης Ελέμ Κλίμοφ, ολοκλήρωσε το έργο με τον τίτλο <i id="mwAQ0">Αντίο</i> και έκανε επίσης ένα 25λεπτο αφιέρωμα με τίτλο Λαρίσα (1980). Το Αντίο μιλά για ένα μικρό χωριό σε ένα όμορφο νησί που απειλείται από πλημμύρες. Η ταινία ακολουθεί τους κατοίκους και τον αποχαιρετισμό τους στην πατρίδα τους. «Οι κριτικοί υποστήριξαν ότι το τελικό προϊόν δεν είχε το μοναδικό προσωπικό όραμα της Σέπιτκο, προφανώς μια άποψη που δεν θα μπορούσε ποτέ να αναπαραχθεί». Ο συνθέτης Άλφρεντ Σνίτκε αφιέρωσε το Κουαρτέτο Εγχόρδων Νο. 2 (1981) στη μνήμη της Σέπιτκο. Η ταινία αφιέρωμα μικρού μήκους Λαρίσα του Κλίμοφισχυρίζεται ότι η Σέπιτκο προετοιμαζόταν όλη της τη ζωή για να κάνει το Αντίο και ότι σίγουρα θα ήταν το αποκορύφωμα της καριέρας της. Ο συγγραφέας του μυθιστορήματος στο οποίο βασίζεται το Αντίο, Βαλεντίν Ρασπούτιν, δήλωσε ότι, ". . . Ήθελα να προσπαθήσω να αποτρέψω τη μαγνητοσκόπηση του Ματιόρα. Ήθελα να διατηρήσω το Ματιόρα στο αρχικό του είδος, ως πεζογραφία, αλλά η Λαρίσα κατάφερε να με πείσει πολύ γρήγορα. Άρχισε να περιγράφει πώς φανταζόταν ότι θα ήταν η μελλοντική ταινία και ήταν τόσο παθιασμένη γι' αυτό, τόσο την ενδιέφερε, που ξέχασα εντελώς την πρόθεσή μου να μην αφήσω τον Ματιόρα» Το ενθουσιώδες και αποφασιστικό πάθος της Σέπιτκο κάνει αυτή την ταινία κάνει τον θάνατό της ακόμη πιο τραγικό.
|
Η Λαρίσα Εφίμοβνα Σέπιτκο (ουκρανικά: Лариса Юхимівна Шепітько; 6 Ιανουαρίου 1938 – 2 Ιουλίου 1979) ήταν Ουκρανή Σοβιετική σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός. Η Λαρίσα Σέπιτκο θεωρείται μια από τις καλύτερες γυναίκες σκηνοθέτες όλων των εποχών και η ταινία της Η Ανάβαση (The Ascent) ήταν η δεύτερη ταινία, που σκηνοθέτησε μια γυναίκα που κέρδισε μια Χρυσή Άρκτο και η τρίτη ταινία σκηνοθετημένη από μια γυναίκα που κέρδισε ένα κορυφαίο βραβείο σε μεγάλο ευρωπαϊκό. Φεστιβάλ Κινηματογράφου (Κάννες, Βενετία, Βερολίνο). Η Λαρίσα Σέπιτκο θεωρήθηκε επίσης μια από τις πιο εξέχουσες σοβιετικές σκηνοθέτες τόσο κατά τη διάρκεια της «απόψυξης» όσο και της περιόδου {μετά την απόψυξη». Το «Ξεπάγωμα» ήταν μια άμεση απάντηση στους περιορισμούς που επιβλήθηκαν στους Σοβιετικούς πολίτες κατά τη διάρκεια της περιόδου του Στάλιν, και ουσιαστικά σηματοδότησε την αρχή μιας καινοτόμου επιστροφής στις κινηματογραφικές τέχνες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B1_%CE%A3%CE%AD%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%BA%CE%BF
|
Μαμουσιά Αχαΐας
|
Η μυθολογία αναφέρει ότι στην αρχαία Κερύνεια ζούσε η "Κερυνίτις" έλαφος της Αφροδίτης, το ελάφι δηλ. το οποίο έπρεπε ο Ηρακλής να παραδώσει στον Ευρυσθέα δίχως να τραυματισθεί. Εκεί υπήρχε και ο ονομαστός ναός των Ευμενίδων που κτίστηκε από τον Ορέστη μετά την αθώωσή του, με την ψήφο της Αθηνάς, από το δικαστήριο του Αρείου Πάγου των Αθηνών για το φόνο της μητέρας του. Την αρχαία πόλη την στόλιζαν και άλλοι ναοί και αγάλματα. Δίπλα στο χωριό υπάρχουν τα ερείπια της αρχαίας Βούρας, ενός εκ των τεσσάρων αρχαίων δήμων που απάρτιζαν την Αχαϊκή Συμπολιτεία (μεταξύ των και η αρχαία Ελίκη και η Κερύνεια που σύμφωνα με τον Παυσανία πήρε το όνομά της ή από τον ηγεμόνα του τόπου ή από τον Κερυνίτη ποταμό (για τη θέση της υπάρχει διχογνωμία αφού κάποιοι άλλοι την τοποθετούν στη θέση της σημερινής Κερύνειας). Η αρχαία Βούρα, καταστράφηκε -όπως και οι υπόλοιπες πόλεις της αχαϊκής Συμπολιτείας- μετά το μεγάλο σεισμό που βύθισε και την αρχαία Ελίκη. Από το όνομα της πόλης, πήρε και το όνομά του ο γειτονικός ποταμός Βουραϊκός. Στη Μαμουσιά, υπάρχει αρχαιολογικός χώρος ο οποίος περιλαμβάνει ευρήματα από αρχαίο ναό (πιθανότατα αφιερωμένου στον Ποσειδώνα) καθώς και βασιλικό τάφο. Επίσης, επάνω από τον αρχαιολογικό χώρο υπάρχει αρχαίο θέατρο, για το οποίο όμως δεν έχει προκύψει ακόμη ανασκαφή, ενώ εκατοντάδες αρχαιολογικά ευρήματα φυλάσσονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αιγίου. Η Μαμουσιά, φημίζεται για την πλούσια παραγωγή της σε κορινθιακή σταφίδα, σταφύλι και ελαιόλαδο όλα αρίστης ποιότητας. Οι καταστροφικές πυρκαγιές του Ιουλίου του 2007 κατέστησαν ιδιαίτερα δυσχερή τη θέση των μόνιμων κατοίκων, μιας και οι καταστροφές που προκλήθηκαν είναι ανυπολόγιστης οικονομικής αλλά και κοινωνικής σημασίας. Για όσους ενθουσιάζονται με τον οικοτουρισμό προτείνεται η φανταστική διαδρομή που ξεκινά από τη Μαμουσιά, περνά από τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Κερύνειας και οδηγεί στο οροπέδιο "Άγιοι Ασώματοι". Η πεζοπορία ανάμεσα στα αμπέλια μέχρι το βόρειο μέρος του οροπεδίου παρέχει φανταστική θέα στον Κορινθιακό. Κατεβαίνοντας το βουνό βρίσκεται το σπήλαιο του Ηρακλή στο δρόμο προς το Διακοπτό. Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010.
|
Η Μαμουσιά είναι χωριό της Αχαΐας, πρώην ανεξάρτητη κοινότητα και από το 1999 δημοτικό διαμέρισμα του πρώην Δήμου Διακοπτού. Στην απογραφή του 2011 ο οικισμός βρέθηκε να έχει πληθυσμό 214 κατοίκους και συνολικά η πρώην ομώνυμη κοινότητα 355 κατοίκους. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 681 μέτρων, στις βόρειες πλαγιές του Ρούσκιου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%AC_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Τερμίτες
|
Η κύρια διαφορά των τερμιτών από τα μυρμήγκια έγκειται στο ότι το σώμα τους είναι μονοκόμματο με μια μικρή σύσφιγξη μεταξύ του θώρακα και της κοιλιάς, χωρίς το λεπτό μίσχο που έχουν τα μυρμήγκια που ενώνει το θώρακα με την κοιλιά τους. Οι τερμίτες είναι πολυμορφικοί. Στείροι εργάτες (Θηλυκά και αρσενικά), στείροι στρατιώτες (Θηλυκά και αρσενικά) και αναπαραγωγικά άτομα έχουν όμως πολλά κοινά. Το σώμα είναι μαλακό, λευκό, μόνο το κεφάλι κατά μέρος ή ολόκληρο έχει το χρώμα του κεχριμπαριού. Στο κεφάλι εκφύονται δυο νηματοειδείς κεραίες. Οι σύνθετοι οφθαλμοί μπορεί να είναι πολύ απλοί και οφθαλμίδια μπορεί να λείπουν. Τα στοματικά μόρια είναι μασητικού τύπου. Στις στείρες κάστες είναι πιο επιβλητικά. Τα πόδια έχουν μακρά ισχία και οι ταρσοί σχεδόν σε όλες τις οικογένειες είναι τετραμερείς. Η κοιλιά αποτελείται από δέκα δακτυλίους και με λίγες εξαιρέσεις καταλήγει σε ένα ζεύγος κερκιδίων (ή κέρκων, cerci). Οι κέρκοι έχουν μόνο λίγα άρθρα. Κατά κανόνα εξωτερικά γεννητικά όργανα απουσιάζουν. Στα περισσότερα είδη υπάρχει μόνο μια βασίλισσα και ένας βασιλιάς ανά κοινωνία. Στα πρωτόγονα είδη μπορεί να έχει και περισσότερα ζεύγη βασιλιάδων. Στα είδη των αρχέγονων οικογενειών συναντούμε και άλλα αναπαραγωγικά άτομα τα οποία σε περίπτωση ανάγκης μπορούν να αντικαταστήσουν τους βασιλιάδες. Στα αγγλικά αποκαλούνται neotenics ή secondary, supplementary και replacement reproductives (δευτερεύοντες, συμπληρωματικού ή αναπληρωματικού αναπαραγωγείς). Η ανάπτυξή τους καθυστερεί, και υπάρχουν περιπτώσεις που οι εργάτες για αυτό το σκοπό τρωγαλίζουν στις άκρες των πτερύγων των neotenics. Οι οφθαλμοί τους και πολλές φορές οι πτέρυγές τους είναι ατροφικοί. Τα ώριμα αναπαραγωγικά άτομα έχουν τέσσερις μεμβρανώδεις πτέρυγες. Αυτές παρουσιάζουν στη βάση από μια λεπτή σχισμή, κατά την οποία οι πτέρυγες σπάζουν, όταν απορρίπτονται. Το όνομά τους πήραν τα Ισόπτερα από το γεγονός, πως οι μπροστινές πτέρυγες μοιάζουν πολύ με τις οπίσθιες. Έχουν πλούσια νεύρωση με πολλές εγκάρσιες φλέβες. Ο εξωσκελετός τους είναι πιο σκληρός από τις άλλες κάστες. Η βασίλισσα σε πολλά είδη με τα χρόνια μπορεί να αποκτήσει μια τεράστια κοιλιά σε σύγκριση με τα άλλα άτομα (Εικ. 1). Οι στρατιώτες (Εικ. 1) αναγνωρίζονται εύκολα από τη μορφή του κεφαλιού. Το κεφάλι είναι σκληρό και μπορεί να ξεπερνάει το μισό του μήκους ολόκληρου του σώματος. Στα πρωτόγονα είδη οι άνω σιαγόνες είναι πολύ μεγάλες και προορίζονται για δάγκωμα. Για αυτό το σκοπό μπορεί και να μην είναι συμμετρικές και να κλείνουν πολύ γρήγορα. Σε άλλα είδη μπορεί να είναι μακριές και λεπτές και να λειτουργούν ως τσιμπίδα. Σε άλλα είδη οι εχθροί δεν αποκρούονται με δάγκωμα, αλλά με τις εκκρίσεις ενός μεγάλου αδένα στο κεφάλι, οι οποίες είναι απωθητικές ή δηλητηριώδεις ή κολλώδεις. Η κόλλα σε μερικά είδη μπορεί να εκκρίνεται υπό πίεση και να «φτύνεται» στον εχθρό. Σε άλλα είδη το κεφάλι έχει τη μορφή και τη λειτουργία στουπώματος. Οι εργάτες σε πολλά είδη είναι πολυμορφικοί. Τα κεφάλια μοιάζουν με τα κεφάλια των αναπαραγωγικών, οι οφθαλμοί όμως είναι πιο μικροί ή λείπουν (Εικ. 1). Στο είδος Coptotermes formosanus οι κάτω σιαγόνες είναι ειδικευμένες για τη μεταφορά χώματος. Οι νύμφες του πρώτου σταδίου δεν διαθέτουν σκληρά στοματικά μόρια, τα οποία θα επέτρεπαν το μάσημα της τροφής, αλλά τα στοματικά μόρια παραμένουν μαλακά και άσπρα. Για αυτό το λόγο λέγονται και «λευκές νύμφες». Οι λευκές νύμφες είναι πολύ μικρές και παραμένουν κοντά στα αυγά. Σε σύγκριση με άλλα έντομα είναι σαν «αποτέλεσμα πρόωρης εκκόλαψης». Οι εργάτες τα τρέφουν με ιδιαίτερη τροφή, την οποία προετοιμάζουν στο στόμα τους. Με αυτό το τρόπο εξοικονομείται κροκός και οι βασίλισσες μπορούν να παράγουν πολλά μικρά αυγά αντί λίγα μεγάλα. Εξ άλλου οι εργάτες παραδίδουν στις νύμφες και τους για την πέψη απαραίτητους συμβιούντες μικροοργανισμούς. Στο δεύτερο νυμφικό στάδιο κρίνεται το μέλλον της νύμφης. Το αποτέλεσμα γίνεται ορατό στη μορφή του τρίτου νυμφικού σταδίου. Οι στείρες έχουν λίγο μεγαλύτερα κεφάλια, στις γόνιμες νύμφες γίνεται ορατή μια καταβολή πτερύγων στις άκρες του προνώτου. Και στα δύο τα στοματικά μόρια σκληραίνουν και αποκτούν χρώμα κεχριμπαριού. Στις ακόλουθες εκδύσεις οι στείρες μεταμορφώνονται σε άπτερους στρατιώτες ή εργάτες ενώ από τις γόνιμες βγαίνουν αναπαραγωγικά πτερωτά αρσενικά και θηλυκά. Παρόλο που είναι στείρες, σε μερικά είδη οι αρσενικοί και τα θηλυκοί εργάτες διακρίνονται ως προς το μέγεθος. Σύμφωνα με το είδος οι αρσενικοί εργάτες μπορεί να είναι μεγαλύτεροι ή μικρότεροι από τους θηλυκούς. Και οι στρατιώτες μπορούν να διαφέρουν στο μέγεθος. Υπάρχουν είδη με μια, είδη με δυο ή και τρεις κάστες στρατιωτών. Ο λόγος των αριθμών ατόμων διάφορων καστών εξαρτάται από πολλούς παράγοντες (καιρικές συνθήκες, τροφή κ. α.) Λ.χ οι γόνιμες νύμφες που έχουν αναπτυχθεί μόνο αφότου η αποικία έφτασε σε ηλικία μερικών χρονών. Άλλος παράγοντας είναι, πως ο αριθμός μιας κάστας μπορεί να επηρεάζει τη μελλοντική ανάπτυξη των νεόνυμφων. Τα ισόπτερα κατοικούν κρυφά μέσα στο έδαφος ή στο ξύλο, αποφεύγοντας τα ρεύματα αέρος και τις ηλιακές ακτίνες. Μόνο οι εργάτες μπορούν να τρέφονται από μόνοι τους. Οι άλλες κάστες και οι νύμφες πρέπει να παίρνουν τροφή, κατά κανόνα από τους εργάτες. Η τροφή αυτή περιέχει σίελο και πεπτικές ουσίες. Παραδίδεται από στόμα σε στόμα ή από έδρα σε στόμα. Κατά κανόνα οι εργάτες τρέφονται από ξύλο, αλλά συναντούμε και ειδίκευση σε άλλα τρόφιμα φυτικής προέλευσης, ξηρά αγρωστώδη, μύκητες, φύλλα, χώμα με φυτικά κατάλοιπα, κόπρο από φυτοφάγα. Για αυτό το λόγο χρειάζονται συμβιούντες, οι οποίοι διασπούν την κυτταρίνη. Αυτοί οι ζωικοί οργανισμοί ποικίλλουν πολύ και είναι σχεδόν χαρακτηριστικοί για τις διάφορες οικογένειες. Στα πρωτόγονα είδη είναι πρωτόζωα, σε άλλα μύκητες και βακτήρια. Οι μορφές κοινοτικής ζωής κατατάσσονται σε τρία ή τέσσερα επίπεδα. Στο βασικό επίπεδο (αγγλικά: pro-eusocial - προ-ευκοινωνικό) ο αριθμός των καστών είναι αρκετά περιορισμένος. Τα είδη του επιπέδου αυτού δεν διαθέτουν γνήσιους εργάτες, αλλά ψευδοεργάτες. Αυτοί έχουν γεννητικά όργανα, και αναπτύσσουν πτέρυγες. Η λειτουργία των γεννητικών οργάνων διακόπτεται με τις φερομόνες, που εκκρίνονται από τα αναπαραγωγικά άτομα της αποικίας. Εάν οι φερομόνες αυτές λείπουν, οι ψευδοεργάτες μπορεί να αποκτούν ξανά τη γονιμότητά τους. Τα είδη ζουν σε κομμάτια ξηρού ή σάπιου ξύλου. Το τρώνε και με αυτόν το τρόπο οι αρχικές στοές διευρύνονται σε αίθουσες. Μερικά είδη κατατρώγουν το ξύλο εντελώς αφήνοντας μόνο ένα λεπτό εξωτερικό περίβλημα. Αργότερα, όταν έχουν εκμεταλλευτεί την τροφική πηγή τα έντομα πρέπει να μεταναστεύσουν. Σπάνια οι αποικίες των ειδών αυτών ξεπερνάν τα 10.000 άτομα. Στους αδένες στην ακμή της κοιλίας κατασκευάζουν μόνο μία φερομόνη. Αυτή η φερομόνη απελευθερώνεται στην περίπτωση κατά την οποία ένα τμήμα μιας στοάς καταστρέφεται. Τότε οι στρατιώτες και οι ψευδοεργάτες ορμάνε στο σημείο αυτό. Οι στρατιώτες προσπαθούν να εμποδίσουν πιθανούς εχθρούς να εισβάλλουν στην αποικία, και οι ψευδοεργάτες αρχίσουν να επιδιορθώνουν τους τοίχους προς το εξωτερικό. Ως συμβιώντες για την πέψη των φυτικών ουσιών χρησιμοποιούνται μόνο πρωτόζωα σε αυτό το επίπεδο κοινοτικής ζωής. Στο μεσαίο επίπεδο (αγγλικά: meso-eusocial) κατατάσσονται τα είδη που ζουν μέσα στο έδαφος. Μπορούν να προφτάνουν καινούργια αποθέματα ξύλου μέσω των στοών στο χώμα. Οι αποικίες αποκτούν πληθυσμό 10.000 μέχρι και μερικές εκατοντάδες εκατομμυρίων ατόμων. Τα είδη διαθέτουν γνήσιους εργάτες που δεν μπορούν να αναπτύξουν πτέρυγες και γεννητικά όργανα. Στους αδένες στην ακμή της κοιλίας κατασκευάζουν δυο διαφορετικές φερομόνες. Η μία προκαλεί την αντίδραση σε ζημίες στην αποικία, η οποία περιγράφτηκε παραπάνω. Αναφέρονται επίσης είδη, στα οποία η στρατιώτες μπορούν να προειδοποιούν τους εργάτες με ήχους. Η άλλη φερομόνη προκαλεί την ομαδική επέκταση της αποικίας προς καινούργιες πηγές τροφής με την κατασκευή καινούργιων στοών. Τουλάχιστον σε μερικά είδη οι στοές ορύσσονται τυχαία σε σχετικά ευθεία γραμμή μέχρι να γίνει αντιληπτή η παρουσία τροφής. Σε πειράματα, η παρουσία τροφής έγινε αντιληπτή σε απόσταση περίπου 15 χιλιοστόμετρων από το δόλωμα. Όταν βρεθεί η τροφή, η διεύθυνση των στοών δείχνει κατευθείαν στην πηγή τροφής. Αυτό όμως δεν ισχεί γενικά. Οι στοές για την ανακάλυψη νέων πηγών τροφής μπορούν να καλύπτουν απόσταση μεγαλύτερη των 2 χιλιόμετρων. Οι αποικίες περιμένουν όμως απλή συσσώρευση στοών χωρίς σαφή δομή, πολλές φορές με περισσότερα κέντρα, οπότε neotenics μπορούν να μεταμορφώνονται σε βασιλείς και βασίλισσες. Στα πιο εξελιγμένο επίπεδα (αγγλικά: meta-eusocial και ultra-eusocial) η διαφοροποίηση των καστών και των δουλειών τους είναι ακόμα μεγαλύτερη. Η δομή της αποικίας γίνεται εξαιρετικά πολύπλοκη. Η αποικία μπορεί να είναι τελείως ή κατά μέρος μέσα στο έδαφος, ή και πάνω σε δέντρα. Παρατηρούνται ακόμη και συστήματα αποικιών (αγγλικά: polycalism). Το υλικό κατασκευής της αποικίας ποικίλει και κατά κανόνα είναι πολύ ανθεκτικό. Υπάρχουν αποικίες οι οποίες μπορούν να κατοικούνται πάνω από εκατό χρόνια. Υπάρχουν χωριστοί χώρους για τη βασίλισσα (αγγλικά: nuptial cell, copularium), νηπιαγωγεία, δωμάτια για τα περιττώματα, αποθήκες για τρόφιμα, για την καλλιέργεια μυκήτων, σύστημα αερισμού, και σταθεροποίησης της θερμοκρασίας (ομοιόσταση), της υγρασίας και του επιπέδου του διοξειδίου του άνθρακα κατά κάποιο τρόπο. Ο αριθμός ατόμων ανά κοινωνία κατά κανόνα είναι μικρότερος από ότι μεσοευκοινωνικά είδη. Τα νέα αναπαραγωγικά έντομα εγκαταλείπουν τις αποικίες συγχρόνως σχηματίζοντας σμήνη. Εκτελούν πτήσεις που επιτρέπουν την επαφή ατόμων από διάφορες αποικίες, τη γεωγραφική επέκταση του είδους και την ίδρυση καινούργιων αποικοίων με καινούργιο γεννητικό υλικό. Για το είδος Coptotermes formosanus αναφέρεται η κάλυψη απόστασης περίπου 900 μέτρων σε τέτοια πτήση. Κατά τις πτήσεις αυτές σε πολλά είδη τα θηλυκά προσελκύουν τα αρσενικά οσφρητικά. Μετά την πτήση τα έντομα απορρίπτουν τις πτέρυγες και αρχίζουν να ψάχνουν ταίρι. Ακολουθεί μια περίοδο λίγων λεπτών, κατά την οποία το θηλυκό φεύγει σε χαοτική πορεία ζικζάκ και το αρσενικό ακολουθεί με το κεφάλι άμεσα στη οπίσθια άκρη της κοιλιάς του θηλυκού. Μόνο εάν κατά το τρέξιμο αυτό τα δυο ταιριάζουν στην ταχύτητα και επιδεξιότητα, το ζεύγος ψάχνει κατάλληλο καταφύγιο για την κατασκευή τοίχων του κύτταρου, που θα γίνει το ζευγάρωμα και το οποίο θα είναι το κέντρο της καινούργιας αποικίας. Σχεδόν όλα τα είδη παρουσιάζουν μονογαμία. Η ωοτοκία αρχίζει μετά από μέρες, αλλά στην αρχή το ποσό αυγών παραμένει μικρό. Μόνο όταν η πρώτη γενιά μπορεί να τρέφεται μόνη της και να φροντίζει τη βασίλισσα, εκείνη αυξάνει το ποσό αυγών. Σε πολλά είδη η βασίλισσα μεταμορφώνεται, ο αριθμός και το μέγεθος των ωοθηκών αυξάνονται και η βασίλισσα μπορεί να αποθέτει καθημερινά μέχρι 3.000 αυγά. Στην αρχή οι προνύμφες μεταμορφώνονται αποκλειστικά σε εργάτες, μετά και σε στρατιώτες και στις εξελιγμένες μόνο μετά από μερικά χρόνια και σε αναπαραγωγικά. Τα ισόπτερα ανήκουν στα πρωτόγονα νεόπτερα. Είναι τα πιο συγγενή με τα βλαττοειδή. Το πιο αρχέγονο είδος των ισόπτερων Mastotermes darwiniensis μοιάζει πάρα πολύ με τα είδη της πιο αρχέγονης οικογένειας των βλαττοειδών, ιδιαίτερα με το είδος Cryptocercus punctulatus. Μαζί με τα μαντώδη είναι τα πρώτα τάξα, στα οποία τα αυγά τοποθετούνται όχι στο νερό, αλλά στη στεριά. Για να αποφεύγουν την αποξήρανση αρχικά τοποθέτησαν τα αυγά σε ομάδες σε μια σταγόνα χυλού, που στεγνώνοντας εξωτερικά, έμεινε εσωτερικά υγρή. Για αυτό το λόγο παραδοσιακά τα τρία τάξα ονομαζόταν ωοθηκάρια σήμερα όμως καλούνται δικτυόπτερα (Πιν. 1). Κατά τη μία γνώμη τα δικτυόπτερα θεωρούνται τάξη και βλαττοειδή, ισόπτερα και μαντώδη υποτάξεις. Κατά την άλλη γνώμη βλαττοειδή, ισόπτερα και μαντώδη αποτελούν τάξεις και τα δυκτυόπτερα είναι υπερτάξη. Κατά άλλους ειδικούς η τάξη δικτυόπτερα περιλαμβάνουν μόνο τις υποτάξεις βλαττοειδή και τα μαντώδη και τα ισόπτερα θεωρείται άλλη τάξη (Πιν. 2). Οπωσδήποτε τα τρία τάξα μαζί με τα δερμάπτερα, πλεκόπτερα, γρυλοβλαττοειδή, φασματώδη, μαντοφασματώδη και ορθόπτερα αποτελούν την ομάδα των βλατοειδών-ορθοπτεροειδών τάξεων. Σχετικά με την εσωτερική συστηματική η οικογένεια Mastotermitidae θεωρείται ή πιο αρχέγονη. Απολιθώματα από αυτή την οικογένεια όμως είναι σχετικά νέα (25 εκατομμύρια έτη π.π). Τα παλαιότερα ευρήματα ισόπτερων ανήκουν στη οικογένεια Hodotermitidae και χρονολογούνται στην κάτω κρητιδική περίοδο (145 - 100 εκατομμύρια έτη π.π). Οι οικογένεις Rhinotermitidae, Serritermitidae, και Termitidae που περιλαμβάνουν 84% των σημερινών ειδών ισόπτερων εμφάνισαν και ανάπτυξαν την ποικιλία των ειδών (ακτινωτή προσαρμοστική κλαδογένεση) στην Τριτογενή περίοδο (Πιν. 3). Δεν είναι γνωστό κανένα είδος που απειλείται από εξαφάνιση. Ωστόσο με την εξαφάνιση του τροπικού δάσους και τη μεταμόρφωση σαβανών σε καλλιεργούμενες εκτάσεις περιορίζονται οι φυσικοί οικότοποι και καταστρέφονται πολλές αποικίες. Στη συνέχεια απειλούνται πολλά ζώα, που τουλάχιστον αν μέρει τρέφονται από τερμίτες. Επίσης πρέπει να υπενθυμίσουμε, πως οι τερμίτες είναι τα πιο σπουδαία έντομα για την ανακύκλωση του ξύλου. Ενδιαφέρουσα παρατήρηση είναι πως τα αποθέματα λιθάνθρακα θα ήταν πολύ μικρότερα, εάν στην λιθανθρακοφόρο περίοδο υπήρχαν τερμίτες. Σήμερα τα ισόπτερα ακόμα καταστρέφουν βιβλία, στύλους εταιριών ηλεκτρισμού και τηλεφωνίας, τραβέρσες σιδηροδρομικών γραμμών και τα θεμέλια οικοδομών, αρκεί να είναι από ξύλο (Εικ. 3). Ο μεγαλύτερος κίνδυνος από τους τερμίτες είναι πως ζουν κρυφά και κατά κανόνα γίνονται αντιληπτοί μόνο όταν είναι πολύ αργά. Ο τρόπος καταπολέμησης εξαρτάται από τον τρόπο ζωής του είδους. Σχετικά εύκολα καταπολεμούνται οι τερμίτες υγρού ξύλου. Πρέπει να εξουδετερώνονται οι πηγές υγρασίας και να αντικαθίστανται τα προσβεβλημένα ξύλα. Για τους τερμίτες ξηρού ξύλου χρειάζεται καπνιστικό εντομοκτόνο, εάν τα προσβεβλημένα ξύλα δεν μπορούν να αντικατασταθούν. Πολύ δύσκολη είναι η καταπολέμηση υπογείων τερμιτών. Πρέπει να καθορίζεται η περιοχή προσβολής με δολώματα και συνιστάται η εφαρμογή εντομοκτόνων με ελάχιστες δυνατές περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Δυστυχώς οι περιοχές όπου καταστράφηκαν από τερμίτες εύκολα προσβάλλονται ξανά. Υπάρχουν 43 είδη τερμιτών που χρησιμοποιούνται ως τροφή του ανθρώπου ή των οικόσιτων ζώων του. Αυτά τα έντομα είναι ιδιαίτερα σημαντικά σε χώρες που μαστίζονται από υποσιτισμό, καθώς η πρωτεΐνη των τερμιτών μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση της διατροφής του πληθυσμού. Οι τερμίτες καταναλώνονται σε πολλές περιοχές του πλανήτη και η συγκεκριμένη πρακτική έχει αρχίσει πρόσφατα να κερδίζει έδαφος και σε χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου. "'Gillott'" Entomology Third Edition Springer ISBN 1-4020-3182-3 Grzimek's Animal Life Encyclopedia Vol. 3 Thomson Gale ISBN 0-7876-5779-4
|
Οι τερμίτες, ονομαζονται τασος(cobra)κοινό όνομα για τα έντομα με επιστημονικό όνομα Ισόπτερα (Isoptera), είναι πτερυγωτά έντομα αλλά οι ειδικοί δεν συμφωνούν στην ακριβή κατάταξη. Τα ισόπτερα περιλαμβάνουν περί τα 2.300 είδη. Συχνά συγχέονται με τα μυρμήγκια, καθώς είναι και εκείνα κοινωνικά έντομα. Ονομάζονται και «Λευκά Μυρμήγκια». Η τροφή τους είναι κυρίως ξύλο. Η κοινωνία τους περιλαμβάνει τις τάξεις των εργατών, των στρατιωτών και των αναπαραγωγών. Ζουν σε θερμές περιοχές (σαβάνες), όπως στην Αφρική, την Νότια Αμερική και τη Νότια Ευρώπη. Στη Ευρώπη αναφέρονται 12 διάφορα είδη, στην Ελλάδα τρία: Kalotermes flavicollis (Fabricius 1793), Reticulitermes balkanensis Clement 2001 και Reticulitermes urbis Bagneres & Clement 2003
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82
|
Περιφέρεια Κουενένγκ
|
Το Κουενένγκ βρίσκεται κεντρικά της Μποτσουάνα. Συνορεύει στα βόρεια με το Γκάνζι, στα δυτικά με το Κγκαλαγκάντι, στα νότια με τη Νότια, στα κεντρο-ανατολικά με την Κγκατλένγκ και στα νοτιοανατολικά με τη Νοτιοανατολική. Έχει έκταση 35.890 τ.χλμ. Το Κουενένγκ διαιρείται σε δύο επαρχίες: Λετλακένγκ Μολεπολόλε Μολεπολόλε Μογκοντιτσάνε Ταμάγκα Γκαμπάνε Μποκάνε Κοπόνγκ Περιφέρειες της Μποτσουάνα
|
Η Περιφέρεια Κουενένγκ (σετσουάνα: Kweneng) είναι μια από τις 9 περιφέρειες της Μποτσουάνα. Έχει έκταση 35.890 τ.χλμ. και πληθυσμό 230.335 κατοίκων με πυκνότητα 6,5 κατοίκων ανά τ.χλμ. Πρωτεύουσα είναι η Μολεπολόλε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Άννα της Βοημίας, δούκισσα της Αυστρίας
|
Ήταν η τρίτη κόρη του Ιωάννη της Βοημίας και της 1ης συζύγου του Ελισάβετ των Πρεμυσλιδών, κόρης του Βεγκέσλαου Β΄ της Βοημίας & Πολωνίας. Παντρεύτηκε το 1330 τον Όθωνα των Αψβούργων δούκα της Αυστρίας-Στυρίας-Καρνιόλης. Ήταν 7 ετών και απεβίωσε 15 ετών, έτσι δεν απέκτησε τέκνα. Anne of Luxembourg Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Anne of Bohemia, Duchess of Austria στο Wikimedia Commons
|
Η Άννα, γερμ. Anne (27 Μαρτίου 1323 - 3 Σεπτεμβρίου 1338) από τον Οίκο του Λουξεμβούργου ήταν πριγκίπισσα της Βοημίας και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Αυστρίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82,_%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ρόμπι Γουίλιαμς
|
Ο Ρόμπι γεννήθηκε στην Αγγλία και έχει μια αδερφή που είναι μεγαλύτερη από αυτόν, τη Σάλι. Ο Ρόμπι σπούδασε στο Mill Hill Primary ύστερα αφοσιώθηκε στην καθολική σχολή και συμμετείχε στη σχολή χορού. Αργότερα, έγινε ποδοσφαιριστής του Πορτ Βέιλ ΦΚ αλλά μετά από έναν άσχημο τραυματισμό τα παράτησε. Το 1990 ο τότε 16χρόνος Ρόμπερτ εντάχθηκε στο γκρούπ των Take That όπου παρέμεινε μέχρι το 1995. Συμμετείχε σε σπουδαία τραγούδια όπως το Could It Be Magic, I Found Heaven και Everything Changes. Τον Ιούλιο του 1995 αποκαλύφθηκε πως Ο Ρόμπερτ ήταν μπλεγμένος με τα ναρκωτικά, με αποτέλεσμα να τον διώξουν από την ομάδα. Από εκεί και μετά, ο Ρόμπι άρχισε τη δική του καριέρα. Ωστόσο, οι Take That, διαλύθηκαν στις 13 Φεβρουαρίου 1996, δηλαδή την ημέρα των γενεθλίων του Ρόμπι που συμπλήρωνε τα 22 του χρόνια. Μετά, τη φυγή του από τους Take That, ο Ρόμπι, τον Ιούλιο του 1996 υπέγραψε με τη Chrysalis Records. Ο Ρόμπι συνεργάστηκε με τον Τζορτζ Μάικλ τραγουδώντας το Freedom όπου επιλέχτηκε ώς το νούμερο 2 στο UK Charts. Τον Σεπτέμβριο του 1997 κυκλοφορεί το άλμπουμ Life Thru a Lens που έφτασε ως το νούμερο 11 στο UK Charts. Η επιτυχία ήρθε την άνοιξη του 1998 με την κυκλοφορία του πιο πετυχημένου του ως τώρα τραγουδιού, Angels. Το Φθινόπωρο του 1998 κυκλοφόρησε τον δεύτερο του δίσκο με τίτλο I've Been Expecting You και η επιτυχία όλο και έπαιρνε τα πάνω της με το πρώτο το του Νο.1 single Millenium σε μουσική του Τζον Μπάρι. Ο συγκεκριμένος δίσκος έφτασε τις 400.000 πωλήσεις. Μάλιστα, είχε τεράστια επιτυχία στη Λατινική Αμερική και στην Ευρώπη. Επίσης, ένα από τα τραγούδια που έβγαλε, συγκεκριμένα το Its Only Us ήταν το επίσημο τραγούδι του διάσημου βιντεοπαιχνιδιού FIFA 2000. Στα τέλη του 1998 Ο Ρόμπι άρχισε ένα ευρωπαϊκό Tour με το οποίο αποχαιρέτησε τη χρονιά. Το 1999 υπέγραψε με την Capitol Records, που ανήκει στη διάσημη επιχείρηση της EMI. Τον Ιούλιο του 1999 κυκλοφόρησε ένα ακόμα άλμπουμ του, με τίτλο The Ego has Landed που κυκλοφόρησε μόνο σε Αμερική και Καναδά πούλησε πάνω από 1 εκ αντίτυπα. Τον Αύγουστο του 2000, έβγαλε άλλο ένα άλμπουμ. Το Sing when you are Winning οπού κυκλοφόρησε και έγινε παγκόσμιο φαινόμενο σε χώρες όπως η Ιταλία, η Νέα Ζηλανδία, η Γερμανία, η Φινλανδία, η Αυστρία και η Αυστραλία. Αργότερα, κυκλοφόρησε ένα single με την Κάιλι Μινόγκ με τίτλο Kids. Στα μέσα του 2001 κυκλοφόρησε το The Road to Mantalay που ήταν 91 εβδομάδες συνεχόμενα στα Μεγαλοβρετανικά Τσαρτς Σόου, αφού πούλησε δίσκους πάνω των 2.400.000. Σειρά είχε η πρώτη swing απόπειρα του τραγουδιστή. To 2001 σε ηλικία 27 ετών κυκλοφόρησε το Swing When You're Winning με πάνω από 7 εκ πωλήσεις παγκοσμίως. Την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε ένα DVD από τη συναυλία του Ρόμπι στο Άλμπερτ Χολ με τίτλο: Robbie Williams Live at the Albert Hall. Το 2002, ο Γουίλιαμς έγραψε το μεγαλύτερο συμβόλαιο τραγουδιστή όλων των εποχών με την ΕΜΙ, παίρνοντας 80 εκατομμύρια λίρες. Χάρη στην EMI, τα τραγούδια του Γουίλιαμς, άρχιζαν να εξαπλώνονται και στην Αμερική. Ο Ρόμπι τότε άρχιζε να δημιουργεί και το 5ο του άλμπουμ Escapology (6 εκ. πωλήσεις). Ο δίσκος εμπεριέχει μεταξύ άλλων τα τραγούδια Feel και Come Undone. Τα περισσότερα γράφτηκαν στο Λος Άντζελες. Το πρώτο του τραγούδι του άλμπουμ, Feel, γράφτηκε και από τον Γουίλιαμς και από τον Τσάμπερς, και ήταν κάτι σαν ντέμο. Ο Ρόμπι όμως δεν ικανοποιήθηκε, και αποφάσισε να το μετατρέψει σε κανονικό τραγούδι. Το 2002, χάρη σε αυτό το τραγούδι, έγινε παγκοσμίως γνωστός ως ποπ φιγούρα. Γι' αυτόν τον λόγο ταξίδεψε στην Ολλανδία και στην Ιταλία, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, και βρισκόταν γενικώς στην Ευρώπη, και είχε ψηφιστεί ως το καλύτερο τραγούδι (το Feel) από το Τοπ Τεν όλων των χωρών. Το δεύτερο τραγούδι του Άλμπουμ, το Come Undone, ήταν ανάμεσα στα 10 πρώτα παγκοσμίως. Το τρίτο ήταν το Something Beautiful, το οποίο γυρίστηκε στα νησιά Μπαρμπάντος. Το συγκεκριμένο κομμάτι εκδόθηκε στα μέσα του 2003. Εκτός από τις χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου, της Νέας Ζηλανδίας και της Δανίας, στις υπόλοιπες χώρες δεν είχε κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Μέσα σε 3 βράδια στο πάρκο Νέμπγουορθ της Αγγλίας παρευρέθηκαν 375 χιλιάδες θεατές του, αριθμός ρεκόρ για τον καλλιτέχνη. Το Escapeology, πούλησε 2.000.000 αντίγραφα στο Ηνωμένο Βασίλειο ως στα τέλη του 2003 και 6.000.000 παγκοσμίως. Το 2003 τον Οκτώβρη, ο Γουίλιαμς βγάζει το πρώτο του live άλμπουμ, με τίτλο Live at Knebworth, το οποίο βγήκε 2ο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το ίδιο έγινε και στη Γερμανία και στην Αυστρία, και στη Λατινική Αμερική και στην Αυστραλασία. Μάλιστα, στην ταινία του 2003, Ψάχνοντας τον Νέμο, ακούγεται ένα από τα τραγούδια του, το Beyond the Sea. Τον Οκτώβριο του 2004, ο Williams κυκλοφόρησε, Greatest Hits, μια αναδρομή της καριέρας του, και επίσης, για να αποκαλύψει το νέα κομμάτι που είχε εργαστεί με τον τότε-νέο συνεργάτη, Stephen Duffy "Radio". Οκτώ χρόνια μετά την κυκλοφορία του "Angels", το Φεβρουάριο του 2005, το βρετανικό κοινό το ψήφισε ως το "Best Single" από τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια" στα βραβεία BRIT το 2005. Τον Νοέμβριο του 2005, Williams πήρε το βραβείο MTV Europe Music για το «Best Male», αλλά επίσης, εισήλθε στο The Guinness Book of World Records, όταν ανακοίνωσε την παγκόσμια περιοδεία του για το 2006, πουλώντας 1,6 εκατομμύρια εισιτήρια σε μία μέρα. Ο Williams ξεκίνησε την παγκόσμια περιοδεία του, Close Encounters στη Νότια Αφρική τον Απρίλιο του 2006, όταν τελείωσε το ευρωπαϊκό σκέλος του από την περιοδεία. 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν δει την παράσταση, και μετά από μια περιοδεία στη Λατινική Αμερική και την Αυστραλία οι αριθμοί πήγε μέχρι 3 εκατομμύρια. Ο Williams κυκλοφόρησε το πολυαναμενόμενο album dance / electro του, Rudebox, στις 23 Οκτωβρίου 2006. Χαρακτήρισε συνεργασίες με τους Pet Shop Boys, William Orbit, Soul Mekanik, Joey Negro, Mark Ronson, Chris Grierson, και Orr The Boys. Η Επιτροπή έλαβε τις μικτές αναθεωρήσεις: Το Allmusic του έδωσε ένα τεσσάρων αστέρων, το NME 8 από 10, και η εβδομάδα μουσικής και MOJO ήταν εξίσου θετικές, αλλά έλαβε πολύ ασθενέστερη κριτικές από το βρετανικό Τύπο. Το άλμπουμ πούλησε πάνω από 2 εκατομμύρια καθιστώντας την το γρηγορότερο πλατινένιο άλμπουμ πωλήσεις του 2006. Ο Neil Tennant υποστήριξε το άλμπουμ είχε πουλήσει 4,5 εκατομμύρια αντίτυπα από τις αρχές του 2007. Μέτα το πέρας της παγκόσμιας περιοδείας του το 2006 ο Γουίλιαμς εγκατέλειψε τα φώτα της δημοσιότητας και κλείστηκε στο σπίτι του στο Λος Άντζελες. Φήμες΄έλεγαν ότι αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με τα ναρκωτικά, πράγμα που παραδέχτηκε και ο ίδιος. Μετά από τη δεύτερη είσοδό του σε κέντρο αποκατάστασης. Αφού ξεπέρασε το πρόβλημα άρχισε να γράφει το 8ο άλμπουμ του Reality Killed the Video Star το οποίο σημάδεψε την επιστροφή του με το single Bodies τον Οκτώβριο του 2009. Τον Οκτώβριο του 2010, Williams κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ των μεγαλύτερων επιτυχιών του In and Out of Consciousness: The Greatest Hits 1990–2010, για να γιορτάσει 20 χρόνια ως καλλιτέχνης. Στις 21 του Οκτώβρη 2011 Williams ανακοίνωσε ότι είχε υπογράψει με την Universal Music, μετά την αποχώρησή του από την προηγούμενη δισκογραφική εταιρεία EMI το 2010 είπε σε μια δήλωση, "Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος που θα ενταχθούν στην οικογένεια της Universal σε ό, τι νομίζω ότι είναι η πιο συναρπαστική στιγμή στην καριέρα μου » Ο Williams ήταν το opening act στη συναυλία Diamond Jubilee που πραγματοποιήθηκε έξω από το παλάτι του Μπάκιγχαμ στις 4 Ιουνίου 2012. Κατά το τέλος του Αυγούστου επίσημη ιστοσελίδα του, άρχισε μια αντίστροφη μέτρηση για την απελευθέρωση των πληροφοριών σχετικά με τις νεότερες solo υλικό του, με μια εικόνα του προσώπου του και το μυαλό του παρουσίασε καθημερινά καθώς η αντίστροφη μέτρηση λήξει.Το άλμπουμ του Take the Crown έκανε το ντεμπούτο του στο νούμερο ένα στα άλμπουμ του Ηνωμένου Βασιλείου καθιστώντας Ουίλιαμς δέκατο νούμερο ένα άλμπουμ. Χαρακτήρισε, επίσης, τη δεύτερη φορά που Williams είχε ένα νούμερο ένα single ("Candy") και το album ταυτόχρονα στο γράφημα. Η πρώτη φορά ήταν το 2001, όταν «Something Stupid» και Swing When your'e winning ήταν νούμερο ένα για τα singles και albums chart αντίστοιχα Τον Σεπτέμβριο του 2013, η Williams ανακοίνωσε μια συνέχεια του 2001 swing άλμπουμ, με τίτλο Swimgs Both Ways να κυκλοφορήσει το Νοέμβριο. Το άλμπουμ περιλαμβάνει διασκευές και πρωτότυπα τραγούδια, ενώ περιλαμβάνει επίσης το ντουέτο ηχογραφήσεις με τον Michael Bublé, Olly Murs, Rufus Wainright, Lily Allen και η Kelly Clarkson. Από το 2003,ο Williams έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στο Λος Άντζελες, Καλιφόρνια. Μετακόμισε πίσω στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2009, όταν αγόρασε ένα £ 8.500.000 αρχοντικό στο Compton Bassett, Wiltshire. Ο Williams πούλησε το αρχοντικό ένα χρόνο αργότερα για να μετακινηθεί πίσω στο Λος Άντζελες. Έχει σχέση από το 2006 με την Αϊντα Φιλντ, με την οποία παντρεύτηκαν στις 7 Αυγούστου 2010. Η πρώτη κόρη του Θιοντόρα Ρόουζ Γουίλιαμς γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2012., ενώ το δεύτερο παιδί του, ο Τσάρλτον Βάλενταϊν Γουίλιαμς, γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2014.
|
Ο Ρόμπερτ Πίτερ "Ρόμπι" Γουίλιαμς (Robert Peter "Robbie" Williams, 13 Φεβρουαρίου 1974) είναι Άγγλος τραγουδιστής, συνθέτης και περιστασιακός ηθοποιός και πρώην μέλος του συγκροτήματος Take That όπου από εκεί άρχισε την καριέρα του το 1990 σε ηλικία 16 ετών. Γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 1974 στο Στάφορντσαϊρ της Αγγλίας. Το 1995 αποχώρησε από το γκρουπ κάνοντας σόλο καριέρα, επιλογή που αργότερα τον δικαίωσε, αφού έγινε με τον καιρό γνωστός παγκοσμίως. Στις 15 Ιουλίου 2010 ανακοινώθηκε πως ξαναμπαίνει στο γκρουπ των Take That για να βγάλουν μαζί το άλμπουμ Progress και το καλοκαίρι του 2011 να κάνουν την περιοδεία που έσπασε τα ρεκόρ "Progress Live". Μετά το πέρας της περιοδείας το γκρουπ ξαναχάλασε και τα 5 μέλη του Γκάρι Μπάρλοου, Μάρκ Όουεν, Χάουαρντ Ντόναλντ, Τζέισον Όραντζ και ο Ρόμπι Γουίλιαμς συνέχισαν τις σόλο καριέρες τους. Το Νοέμβριο του 2012 ο Γουίλιαμς σε ηλικία 38 ετών έκανε την επιστροφή του σαν σόλο καλλιτέχνης μετά από 3 χρόνια απουσίας με τον διπλά πλατινένιο δίσκο Take The Crown. Ο δίσκος έγινε Νο.1 και στην Ελλάδα. Το πρώτο του άλμπουμ ήταν το 1997 με τον τίτλο Life Thru a Lens από την εταιρεία δισκογραφίας EMI. Έγινε γνωστός για το τραγούδι Angels, τραγούδι που παίζεται ακόμα στο ραδιόφωνο. Άλλα τραγούδια που τον έκαναν γνωστό είναι τα Let Me Entertain You και το Old Before I Die. Τεράστια επιτυχία έκανε το δεύτερο του άλμπουμ του, το I've Been Expecting you που βγήκε το 1998 με το πρώτο του Νο.1 single Millenium. Έχει πουλήσει πάνω από 77 εκ. δίσκους παγκοσμίως κάνοντας τον έναν από τους πιο πετυχημένους καλλιτέχνες όλων των εποχών. Είναι ο πιο πετυχημένος σόλο καλλιτέχνης όλων των εποχών στη Μεγάλη Βρετανία και ο πιο πετυχημένος μη - λατινογενής καλλιτέχνης στη λατινική Αμερική. Το 2006 μπήκε στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες όταν πούλησε 1,6 εκ. εισιτήρια για την επερχόμενη περιοδεία του σε μία μόνο ημέρα. Στην κατοχή του έχει επίσης 18 BRIT Awards περισσότερα από κάθε άλλον και 8 ECHO Awards. Από το 2003 κατοικεί στο Λος Άντζελες. Το 2010 παντρεύτηκε την Αμερικανή ηθοποιό Αΐντα Φίλτζ. Σήμερα η περιουσία του αγγίζει τα $ 300 εκ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B9_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CF%82
|
Άρας
|
Γεννήθηκε στις 23 Απριλίου του 1977 στην Τεχεράνη. Ως την ηλικία των 10 ετών έζησε στην Τεχεράνη και στη συνέχεια η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ουψάλα της Σουηδίας. Πέντε χρόνια εγκαταστάθηκαν στο Μάλμε. Το πρώτο του άλμπουμ, με τίτλο Arash, κυκλοφόρησε από την Warner Brothers Music τον Ιούνιο του 2005 και έκανε επιτυχία με τα τραγούδια "Boro Boro" ("Φύγε Μακριά") και "Temptation" (με την Ρεμπέκα Ζάντιγκ). Αργότερα έκανε μαζί με τον Sean Paul την παγκόσμια επιτυχία She makes me go η οποία κατέκτησε τα charts και τραγουδήθηκε με τεράστια επιτυχία μια διασκευή της από τον Έλληνα καλλιτέχνη Stan και τον Arash στα Mad Video Music Awards 2013 στην Ελλάδα. To 2014 ο Αrash "ταρακούνησε" ξανά τα μουσικά νερά με το "Sex Love Rock N Roll" σε συνεργασία με τον πολυβραβευμένο rapper T-Pain. Στις αρχές του 2009 ανακοινώθηκε η συμμετοχή του στο διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον, στη συμμετοχή του Αζερμπαϊτζάν με το τραγούδι Always σε μουσική και στίχους δικούς του. Το τραγούδι ερμηνεύει η Αϊσέλ μαζί με τον Άρας σε ντουέτο. Το τραγούδι προκρίθηκε στον τελικό, στις 16 Μαΐου, όπου αναδείχθηκε τρίτο, πίσω από την 2η Ισλανδία και την 1η Νορβηγία. Arash (2005) Donya (2008) Superman (2014) Crossfade (The Remix Album) (2006) Επίσημη σελίδα Arash MySpace www.boro-boro.de www.arashfans.com www.warnermusic.de
|
Ο Άρας Λαμπάφ (23 Απριλίου 1977) είναι Ιρανός τραγουδιστής και συνθέτης. Έκανε επιτυχία με το πρώτο του άλμπουμ, το οποίο έγινε χρυσό σε 5 ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσα στις οποίες η Σουηδία, η Ελλάδα και η Ισπανία..
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Αγία Τριάδα Αγίου Δημητρίου Ιωαννίνων
|
Η Αγία Τριάδα απέχει 29 χλμ. νότια από την πόλη των Ιωαννίνων, 7 χλμ. βόρεια από το Βαρλαάμ και 1,5 χλμ. δυτικά από τον κόμβο Αγίας Τριάδας της Ιόνιας Οδού. Είναι ένα από τα χωριά του Δυτικού Ξηροβουνίου που την περίοδο της τουρκοκρατίας αναφέρονταν ως "Κατσιαουνοχώρια" και ονόμαζαν Μπουράτσα. Με το παλιό όνομα είναι καταχωρημένο ως τσιφλίκι του καζά Ιωαννίνων και πληθυσμό 70 κατοίκων στην οθωμανικά στατιστικά κατάστιχα (σαλμανέ) του 1895. Αξιοθέατο της περιοχής θεωρείται το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, του 18ου αιώνα, το οποίο έχει κηρυχθεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το 1965. Ως κοινότητα συστάθηκε το 1928 με το ΦΕΚ 202Α - 01/10/1928 και έδρα το ίδιο. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, αποτελεί τη τοπική κοινότητα Αγίας Τριάδας που ανήκει στη δημοτική ενότητα Αγίου Δημητρίου του Δήμου Δωδώνης και σύμφωνα με την απογραφή 2011 έχει πληθυσμό 95 κατοίκους.
|
Για το συνώνυμο οικισμό στο νομό Ιωαννίνων δείτε το λήμμα: Αγία Τριάδα ΜελιγγώνΓια οικισμούς της Ελλάδας με το ίδιο όνομα δείτε: Αγία Τριάδα (αποσαφήνιση) Η Αγία Τριάδα είναι ορεινό χωριό του νομού Ιωαννίνων στην Ήπειρο, το οποίο βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές του βουνού Φλώρος σε υψόμετρο 540 μέτρων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B1_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Πέτρος Λουδοβίκος της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα
|
Ο Πέτρος-Λουδοβίκος-Μαρία-Χοσέ-Μιγουέλ-Γαβριέλ-Ραφαέλ-Γκοντζάγκα ήταν γιος του Αντωνίου πρίγκιπα της Βραζιλίας και της Χριστίνας του Λιν (Ligne), κόρης του Αντωνίου 13ου πρίγκιπα του Λιν. Την 1η Ιουνίου 2009 ταξίδευε με την πτήση Air France Flight 447 από το Ρίο ντε Zανέιρο στο Παρίσι. Το αεροσκάφος εισήλθε σε αεροδυναμική στάση και κατέπεσε στον Ατλαντικό. Ο Πέτρος-Λουδοβίκος απεβίωσε 26 ετών. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Pedro Luiz de Orleans e Bragança στο Wikimedia Commons
|
Ο Πέτρος-Λουδοβίκος, πορτογαλ. Pedro-Luiz (12 Ιανουαρίου 1983 - 1 Ιουνίου 2009) από τον Οίκο της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα ήταν 3ος στη διαδοχή της Βραζιλίας. Ήταν πρίγκιπας της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%81%CE%BB%CE%B5%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CF%83%CE%B1
|
Ερρίκος της Γερμανίας
|
Γεννήθηκε στη Σικελία και ήταν ο πρωτότοκος γιος του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ της Γερμανίας και της Κωνσταντίας της Αραγωνίας, μέλους του Οίκου της Βαρκελώνης και κόρης του Αλφόνσου Β΄ της Αραγωνίας.. Το 1212 ο πατέρας του συμφώνησε με τον πάπα Ιννοκέντιο Γ΄ να μην έχουν τον ίδιο μονάρχη η Γερμανία και η Σικελία. Έτσι έστεψε τον Ερρίκο βασιλιά της Σικελίας με αντιβασίλισσα την Κωνσταντία, για να μπορέσει ο ίδιος να διεκδικήσει το στέμμα της Γερμανίας. Πράγματι αργότερα το ίδιο έτος ο Φρειδερίκος Β΄ έγινε βασιλιάς της Γερμανίας. Το 1216 ο Ιννοκέντιος Γ΄ απεβίωσε και ο Φρειδερίκος Β΄ κάλεσε τον Ερρίκο στη Γερμανία και τον έκανε δούκα της Σουαβίας ως Ερρίκο Β΄. Το 1220 οι πρίγκιπες συγκεντρώθηκαν στη Φρανκφούρτη και εξέλεξαν τον Ερρίκο συμβασιλιά της Γερμανίας· για να τους ανταμείψει ο Φρειδερίκος Β΄ εξέδωσε τη Συμφωνία με τους εκκλησιαστικούς πρίγκιπες ευνοώντας τους. Όμως ο πάπας Ονώριος Γ΄ δεν αναγνώρισε την εκλογή και του στέρησε το δικαίωμα στο βασίλειο της Σικελίας. Ο Φρειδερίκος άφησε τον γιο του στη Γερμανία υπό την επίβλεψη του αρχιεπισκόπου της Κολωνίας και μετέβη στη Σικελία (1220). Ο αρχιεπίσκοπος έστεψε τον νεαρό βασιλιά της Γερμανίας στο Άαχεν (1222) και όταν απεβίωσε (1225) τον διαδέχθηκε ο Λουδοβίκος Α΄ Βίττελσμπαχ δούκας της Βαυαρίας. Τον βοηθούσαν υπουργοί (ministerialis). Ήταν ένας ζωντανός, μορφωμένος κυβερνήτης και διατηρούσε τραγουδιστές (minnesänger) στην Αυλή του. Μάλλον έγραψε και ο ίδιος μερικά Αυλικά ποιήματα αγάπης. Είχε ύψος 1,66 μ. και αν και χωλός, ήταν σωματικά εύρωστος. Υποπτεύθηκε τον Λουδοβίκο Α΄ για συνεργασία με τον πάπα Γρηγόριο Θ΄ και τον έδιωξε το 1228. Ανέλαβε μόνος του, αλλά η φιλική στις πόλεις πολιτική του έκανε τους πρίγκιπες, που ήταν οι βασικοί υποστηρικτές του Φρειδερίκου Β΄, να εκνευριστούν και να παραπονεθούν στον πατέρα του. Αργότερα ήρθε σε διαμάχη με τον Όθωνα Β΄ δούκα της Βαυαρίας (γιο του Λουδοβίκου Α΄). Ο πατέρας του διέταξε να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους, φοβούμενος τη δυσαρέσκεια των Γερμανών πριγκίπων. Όταν ήρθε σε σύγκρουση με τον πάπα Γρηγόριο Θ΄, ο πατέρας του θύμωσε και τον κήρυξε έκπτωτο. Ο Ερρίκος στασίασε και συμμάχησε με μερικούς επισκόπους και ευγενείς, αλλά δεν μπόρεσε να βρει άλλους συμμάχους. Οι περισσότεροι περίμεναν να δουν την εξέλιξη των πραμάτων. Ο Φρειδερίκος Β΄ επέστρεψε στη Γερμανία και κέρδιζε ακολούθους. Ο Ερρίκος εγκταλείφθηκε από τους οπαδούς του και το 1235 στο κάστρο Βίμπφελ ο πατέρας του τον εκτόπισε από τα αξιώματά του. Ο δευτερότοκος Κορράδος έγινε στη θέση του Γ΄ δούκας της Σουαβίας και εκλέχθηκε ως Δ΄ συμβασιλιάς της Γερμανίας. Συγκλήθηκε Συνέλευση το 1235 στα Μάιντς. Εγκλείστηκε σε διάφορα κάστρα της Γερμανίας και της Νότιας Ιταλίας. Όταν τον μετακίνησαν σε ένα νέο κάστρο, έπεσε με το άλογό του από γέφυρα και σκοτώθηκε (1242). Μερικοί είπαν ότι ήθελε να αυτοκτονήσει. Η ανάλυση του σκελετού του το 1998-99 βρήκε προχωρημένη λέπρα και μάλλον γι' αυτό το λόγο ο πατέρας του δεν τον επανέφερε στη θέση του, αλλά τον κράτησε απομονωμένο. Τάφηκε σε μία αρχαία, ρωμαϊκή σαρκοφάγο στην Κοζέντσα της Καλαβρίας, με βασιλικές τιμές. Από τους γιους του ο Ερρίκος είχε αποβιώσει. Στον άλλο γιο Φρειδερίκο ο πάππος του Φρειδερίκος Β΄ κληροδότησε (1250) την Αυστρία, τη Στυρία και 10.000 ουγγιές, αλλά το επόμενο έτος απεβίωσε δηλητηριασμένος. Νυμφεύτηκε το 1225 με διαταγή του πατέρα του, την 7 έτη μεγαλύτερή του Μαργαρίτα των Μπάμπενμπερκ, κόρη του Λεοπόλδου ΣΤ΄ δούκα της Αυστρίας και είχε τέκνα: Ερρίκος και Φρειδερίκος, απεβίωσαν σε μικρή ηλικία ως το 1251. Gino Fornaciari, The Leprosy of Henry VII (1211–1242), son of Frederick II and King of Germany.
|
Ο Ερρίκος, γερμ. Heinrich (1211 - 12 Φεβρουαρίου 1242) από τον Οίκο των Χοενστάουφεν ήταν με τον πατέρα του Συμβασιλέας της Ιταλίας, Συμβασιλέας της Γερμανίας (1220 - 1235), Συμβασιλέας της Σικελίας (1212 - 1217) και Δούκας της Σουαβίας (1216 - 1235). Παλαιότερα είχε την αρίθμηση Ερρίκος (Ζ΄), όπου η παρένθεση δηλώνει συμβασιλεία και δεν πρέπει να συγχέεται με τον επόμενο Ερρίκο Ζ΄.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ντήτριχ Α΄ του Ίζενμπεργκ
|
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Φρειδερίκου, κόμη της Άλτενα & του Ίζενμπεργκ και της Σοφίας, κόρης του Βάλεραν Γ΄, κόμη του Λίμπουργκ. Ο πατέρας του εισέπραττε τις προσόδους του αββαείου του Έσσεν και όταν ο Ένγκελμπερτ Β΄, αρχιεπίσκοπος της Κολωνίας διαμαρτυρήθηκε, ο Φρειδερίκος με ενέδρα προσπάθησε να τον αιχμαλωτίσει. Όμως στην αψιμαχία ο Ένγκελμπερτ Β΄ θανατώθηκε και ο βασιλιάς της Γερμανίας κατάσχεσε τις κομητείες τού Φρειδερίκου, ο οποίος αιχμαλωτίστηκε από τους κατοίκους της Κολωνίας και βασανίστηκε έως θανάτου. Έτσι ο Ντίτριχ Α΄ δεν κληρονόμησε κάτι από τον πατέρα του. Με τη στρατιωτική βοήθεια του θείου του Ερρίκου Δ΄, δούκα του Λίμπουργκ ανέκτησε ένα μικρό τμήμα των εδαφών του πατέρα του. Έκτισε τα κάστρα του Χοενλίμπουργκ (Hohenlimburg) και του Νέου Ίζενμπουργκ (Neue Isenburg). Το δεύτερο σύντομα το κατέλαβαν οι κόμητες του Λα Μαρκ· ο Ντίτριχ Α΄ έλαβε τον τίτλο του κόμη του Λίμπουργκ. Νυμφεύτηκε την Αδελαϊδα κόμισσα του Ζάυν, κόρη του Ιωάννη Α΄ του Σπάνχαϊμ και της Αδελαΐδας της Άλτενα και είχε τέκνα: Ιωάννης Α΄ πριν το 1246-πριν το 1277, κόμης του Λίμπουργκ Ελισάβετ πριν το 1253-1311, παντρεύτηκε τον Ερρίκο του Βίλντενμπουργκ Σοφία γενν. πριν το 1253, παντρεύτηκε τον Μπέρτχολντ ΣΤ΄ του Μπούρεν, μαρεσάλη της Βεστφαλίας Αδελαΐδα πριν το 1253-μετά το 1266, παντρεύτηκε τον Αλβέρτο Β΄, ιππότη του Χέρντε Έμπερχαρντ Α΄ πριν το 1271-μετά το 1304, κόμης του Λίμπουργκ Genealogische Handbuch des Adels, Gräfliche Häuser A Band II, 1955; W. Gf v. Limburg Stirum, "Stamtafel der Graven van Limburg Stirum", 's Gravenhage 1878;
|
Ο Ντίτριχ Α΄, γερμ. Dietrich I (πριν το 1215 - 1301) από τον Οίκο της Άλτενα ήταν κόμης του Λίμπουργκ κατά το β΄ ήμισυ του 13ου αι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%87_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%8A%CE%B6%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Σπίτι σε σχήμα Α
|
Τα κτίσματα σε σχήμα Α είναι γνωστή μορφή από την αρχαιότητα στην Ευρώπη, Κίνα, και τα νησιά του Νότιου Ειρηνικού, και κάποιες φορές λέγονται «καλύβα με σκεπή» (roof hut) και ήταν απλές κατασκευές για χρηστικούς σκοπούς μέχρι τη δεκαετία του 1950. Οι αρχιτέκτονες Walter Reemelin, John Campbell, George Rockrise, Henrik H Bull, και Andrew Geller έθεσαν τις βάσεις στις αρχές της δεκαετίας του 1950 σχεδιάζοντας εξοχικά σπίτια για διακοπές σε σχήμα. Ο Andrew Geller μετέτρεψε την παλιά ιδέα του σχήματος Α σε νέα μόδα το 1955 όταν έχτισε ένα τέτοιο σπίτι στην παραλία στο Λονγκ Άιλαντ, γνωστό ως Elizabeth Reese House. Πέρνοντας το όνομά του από το χαρακτηριστικό σχήμα της σκεπής του, το σχέδιο το Γκέλλερ κέρδισε τη διεθνή προσοχή όταν παρουσιάστηκε τους The New York Times στις 5 Μαΐου. Πριν περάσει πολύς καιρός, χιλιάδες σπίτια σε σχήμα Α είχαν χτιστεί σε όλο τον κόσμο. Το Abbey Resort στην Φοντάντα του Ουισκόνσιν (Fontana-on-Geneva Lake), διεκδικεί ότι έχει το ψηλότερο σπίτι σε σχήμα Α του κόσμου. Η μεταπολεμική δημοφιλία του σχήματος Α έχει αποδοθεί σε ένα συνδυασμό παραγόντων που περιλαμβάνει το παραπάνω πλεονάζων εισόδημα των Αμερικάνων, το γεγονός ότι μια τέτοια κατασκευή δεν είναι ακριβή, και ένα νέο ενδιαφέρον για την απόκτηση ενός δεύτερου σπιτιού για διακοπές. Ένας άλλος παράγοντας που συνετέλεσε στην άνοδο του σχήματος Α ήταν η προσαρμοστικότητα της ίδιας της κατασκευής, που επέτρεψε στους αρχιτέκτονες να πειραματιστούν με όλο και περισσότερο μοντέρνα σχέδια. Αυτές οι κατασκευές ήταν ένα μέσω με το οποίο οι αρχιτέκτονες μπορούσαν να εξερευνήσουν την δημιουργική τους πλευρά, καθώς η κατασκευή τους ήταν σχετικά φθηνή. Επιπλέον, πολύ άνθρωποι προτιμούσαν την ιδέα ενός εξοχικού σε 'μοντέρνο στιλ' παρά μιας κύριας κατοικίας σε μοντέρνο στιλ. Τα σπίτια σε σχήμα Α έγιναν διαθέσιμα και σαν προκάτ, μειώνοντας ακόμα περισσότερο το κόστος, και πωλούνταν από τα Macy's. Μετά την άνοδο του στιλ σε σχήμα Α, οι αρχιτέκτονες άρχισαν να πειραματίζονται με νέα σχέδια, κάτι που οδήγησε σε τροποποίηση του κλασικού στιλ των σπιτιών σε σχήμα Α. A-frame Style Αρχειοθετήθηκε 2007-01-04 στο Wayback Machine. from Picture Dictionary of House Styles in North America and Beyond on About.com, by Jackie Craven A-frame Home - An A-frame home in the Hollywood Hills owned and restored by Nicky Panicci A-frame House Αρχειοθετήθηκε 2015-07-04 στο Wayback Machine. Website about an a-frame house located in Phoenix Az.
|
Ένα σπίτι σε σχήμα Α (αγγλικά: A-frame house) είναι ένα αρχιτεκτονικό στιλ σπιτιού με πλευρές με απότομη γωνία κλίσης (γραμμή σκεπής) που συνήθως αρχίζει από την ισόγεια γραμμή του σπιτιού, που συναντιούνται στην κορυφή σχηματίζοντας το γράμμα Α. Η οροφή μπορεί να είναι ανοιχτή στα δοκάρια της σκεπής. Αν και το τριγωνικό σχήμα σε σχήμα Α υπήρχε ιστορικά πάντα, έγινε δημοφιλές περίπου από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 μέχρι τη δεκαετία του 1970. Ήταν την περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο που το σπίτι σε σχήμα Α απέκτησε τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9_%CF%83%CE%B5_%CF%83%CF%87%CE%AE%CE%BC%CE%B1_%CE%91
|
Πέρος Μπάνιος
|
Η Πέρος Μπάνιος ανακαλύφθηκε το 1513 από τον Αλφόνσο ντ' Αλμπουκέρκ. Το όνομα της ατόλλης προέρχεται από τον "Πέρο ντο Μπάνιος", το όνομα του Πορτογάλου θαλασσοπόρου που πέθανε εκεί όταν το πλοίο του προσέκρουσε σ' αυτήν την ατόλλη. Η πρώτη και πιο ενδιαφέρουσα περιγραφή της Πέρος Μπάνιος γράφτηκε από τον Μανοέλ Ρανγκέλ. Ήταν ναυαγός από το Πορτογαλικό πλοίο Κονσεϊσάο που προσέκρουσε και διαλύθηκε στους υφάλους της Πέρος Μπάνηος το 1556. 165 επιζώντες βρέθηκαν σε ένα επίπεδο αμμώδες νησί της Πέρος Μπάνιος σε μια εποχή που δεν υπήρχαν εκεί κοκοφοίνικες. Ανάμεσα τους υπήρχαν δύο γυναίκες και πέντε Καθολικοί ιερείς. Ο Ρανγκέλ αναφέρει ότι υπήρχαν αγριόχορτα και χορτάρια και ότι περίπου 10.000 πουλιά ζούσαν σε εκείνο το νησί. Όσο υπήρχαν πουλιά οι ναυαγοί επιζούσαν, αλλά άρχισαν να πεθαίνουν σε μεγάλο αριθμό αφού είχαν φάει τα περισσότερα από τα πουλιά. Σύμφωνα με τον Μανοέλ Ρανγκέλ έβρισκαν πόσιμο νερό σκάβοντας ρηχά πηγάδια στην άμμο. Επίσης πολλές χελώνες γεννούσαν τα αυγά τους στις παραλίες εκείνου του νησιού. Από το 1756 το Ιλ ντου Κόιν φιλοξενούσε έναν πληθυσμό περισσότερων των 500 ατόμων. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους, οι Ιλουάζ, ήταν εργάτες στις φυτείες καρύδας και την βιομηχανία παραγωγής ελαίου. Οι Ιλουάζ ήταν Χριστιανοί και υπήρχαν εκκλησίες και δημοτικά σχολεία στην Πέρος Μπάνιος προτού απομακρυνθεί ο τοπικός πληθυσμός. Η γλώσσα τους ήταν μια Κρεολή εκδοχή της Γαλλικής. Υπάρχει ένα μικρό θαμνώδες νησί που λέγεται Ιλ Ντιάμπλ στα βορειοδυτικά της ατόλλης. Το όνομα της νησίδας (νησί του διαβόλου) υποδηλώνει ότι υπήρχαν κάποιες τοπικές λαϊκές δοξασίες. Η Νήσος Μόρεσμπυ, στο βόρειο άκρο της ατόλλης Πέρος Μπάνιος ονομάστηκε από το όνομα του Ρόμπερτ Μόρεσμπυ, ενός Βρετανού υδρογράφου που έκανε την πρώτη ακριβή παρατήρηση του Αρχιπελάγους Τσάγκος το 1837. Μετά την παρατήρηση του Μόρεσμπυ, ο πρώτος λεπτομερής χάρτης της ατόλλης εκδόθηκε από την Υδρογραφική Υπηρεσία του Ινδικού Πολεμικού Ναυτικού. Το 1970, ολόκληρος ο πληθυσμός της Πέρος Μπάνιος εκδιώχθηκε από την Βρετανική Κυβέρνηση και στάλθηκε να ζήσει στον Μαυρίκιο. Πιο πρόσφατα, τα νησιά ερευνήθηκαν ως πιθανό σημείο επανεγκατάστασης του πληθυσμού αυτού, αν και η πρόσβαση επί του παρόντος απαγορεύεται. Το τμήμα της ατόλλης ανατολικά μιας γραμμής που εκτείνεται από το ανατολικότερο σημείο της Νήσου Μόρεσμπυ στα βόρεια και το ανατολικότερο σημείο γης της Νήσου Φουκέ στα νότια βρίσκεται εντός του Αποκλειστικού Φυσικού Καταφυγίου της Ατόλλης Πέρος Μπάνιος. Η είσοδος σε αυτό και στα άλλα Αποκλειστικά Φυσικά Καταφύγια, και σε μια απόσταση 200 μέτρων από τα νησιά που βρίσκονται μέσα σ’ αυτά απαγορεύεται και οι οποιεσδήποτε δραστηριότητες απαγορεύονται ξεκάθαρα από το Βρετανικό Έδαφος Ινδικού Ωκεανού. Οι κάτοχοι γιώτ συμβουλεύονται να μην αγκυροβολούν καν εντός των ορίων του Αποκλειστικού Φυσικού Καταφυγίου της Ατόλλης Πέρος Μπάνηος. Η ατόλλη Πέρος Μπάνιος περιλαμβάνει περίπου τα μισά νησιά του Αρχιπελάγους Τσάγκος. Τα νησιά και οι νησίδες παρατίθενται σύμφωνα με τη φορά των δεικτών του ρολογιού, ξεκινώντας από τα νότια: Νοτιοδυτική περιφέρεια (μεταξύ του νότιου καναλιού και του περάσματος Πας ντε λ'Ιλ Πουλ) Ιλ Φουκέ Μαπού ντε λ'Ιλ ντου Κόιν Ιλ ντου Κόιν Ιλ Ανγκλαί Ιλ Μονπάτρ Ιλ Γκαμπριέλ Ιλ ΠουλΒορειοδυτική περιφέρεια (μεταξύ Πας ντε λ’Ιλ Πουλ και Καναλιού Μόρεσμπυ) Πετίτ Σοέρ Γκράντε Σοέρ Ιλ Φινόν Ιλ Βερτ ανώνυμο νησί Ιλ Μανόν Ιλ Πιέρρ Ιλ Ντιάμπλ Πετίτ Ιλ Μαπού Γκράντε Ιλ Μαπού Ιλ ΝτιαμάντΑνατολικό τμήμα (ανατολικά του νότιου καναλιού και του Καναλιού Μόρεσμπυ) Ιλ ντε λα Πας Μόρεσμπυ Νήσος Ιλ Σαιν Μπράντον Ιλ Παρασόλ Ιλ Λονγκ Γκράντε Ιλ Μπουάζ Μανγκ Πετίτ Ιλ Μπουάζ Μανγκ Ιλ Μανοέλ ανώνυμη νησίδα Ιλ Γιέγιε (0,60 χλμ²) Πετίτ Ιλ Κοκιλάζ Γκράντε Ιλ Κοκιλάζ Κόιν ντου Μιρ Ιλ Βας ΜαρίνΤο Πας ντε λ’Ιλ Πουλ ονομάζεται και Πας Ελιζαμπέτ σε παλαιότερους χάρτες. Τα νησιά στο ανατολικό τμήμα είναι μέρος του Αποκλειστικού Φυσικού Καταφυγίου της Ατόλλης Πέρος Μπάνιος, εκτός από το Ιλ Ντε Λα Πας και την Νήσο Μόρεσμπυ.
|
Η Πέρος Μπάνιος είναι μια πρώην κατοικημένη ατόλλη στο Αρχιπέλαγος Τσάγκος στο Βρετανικό Έδαφος του Ινδικού Ωκεανού, με συνολική έκταση 503 χλμ² (311 χλμ² σύμφωνα με παλαιότερες πηγές), αλλά με χερσαία έκταση μόλις 13 χλμ² στις περίπου 32 νησίδες της ατόλλης. Είναι μια κοραλλιογενής ατόλλη μετρίου μεγέθους, παρόμοια με εκείνες στις γειτονικές Μαλδίβες. Η διάμετρος της λιμνοθάλασσας, που ονομάζεται Μπαΐε ντε Πέρος Μπάνιος, είναι λίγο πάνω από τα 20 χλμ. Η Πέρος Μπάνιος περιβάλλεται από έναν κανονικό κοραλλιογενή ύφαλο. Ο κυκλικός ύφαλος είναι βυθισμένος στην νοτιοανατολική πλευρά του. Υπάρχουν περίπου 32 κύρια νησιά και μερικές νησίδες. Όλα τα νησιά είναι επίπεδα και αμμώδη και τα μεγαλύτερα καλύπτονται από κοκοφοίνικες. Το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο νησί της ομάδας είναι το Ιλ ντου Κόιν όπου βρίσκεται και ο οικισμός Περς, από όπου διαχειρίζονταν οι φυτείες καρύδας της ατόλλης. Αυτό το νησί ήταν το κύριο λιμάνι της ατόλλης και διέθετε ένα τζέττυ για την φόρτωση και την εκφόρτωση των εμπορευμάτων. Το Ιλ ντου Κόιν ήταν το μόνο νησί που κατοικείτο μόνιμα στην Πέρος Μπάνιος. Άλλα σημαντικά νησιά στην ατόλλη που είχαν κτήρια και περιστασιακά κατοικούνταν ήταν τα Γκράντε Σοέρ, Ιλ Ντιαμάντ, Ιλ Μανοέλ και Ιλ Πιέρρ. Όλα αυτά τα νησιά ήταν τμήμα της πρώην φυτείας καρύδας που διοικείτο από το Ιλ ντου Κόιν. Το Ιλ Γιεγιέ, στην βορειοανατολική γωνιά της ατόλλης, είναι το πλησιέστερο νησί των Τσάγκος στις Μαλδίβες. Η απόσταση μεταξύ του Ιλ Γιεγιέ και της Νήσου Γκαν (Αντού Ατόλλη) είναι 523 χλμ. Έχουν υπάρξει κάποιες αλλαγές στην γεωγραφία της ατόλλης από την εποχή που εκδόθηκαν οι πρώτοι χάρτες στα μέσα του 19ου αιώνα. Το Ιλ Σαιν Μπράντον, που καλυπτόταν με κοκοφοίνικες όταν έγινε η πρώτη παρατήρηση της ατόλλης, τώρα είναι μια απλή αμμώδης πρόσχωση. Από την άλλη, στον δυτικό δακτύλιο της ατόλλης, το νησί βόρεια του Ιλ Βερτ ήταν μια μικρή αμμώδης πρόσχωση την εποχή που το ερεύνησε ο Πλοίαρχος Ρόμπερτ Μόρεσμπυ το 1837, αλλά τώρα είναι ένα νησί μετρίου μεγέθους που καλύπτεται με βλάστηση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Βίκο Ματζιστρέτι
|
Ήταν πτυχιούχος του Πολυτεχνείου του Μιλάνο το 1945 και οπαδός του Ερνέστο Ρότζερς. Εργάστηκε αρχικά στο αστικό σχέδιο και στον εσωτερικό σχεδιασμό στο Μιλάνο, στο γραφείο του πατέρα του. Κατόπιν συμμετέχει από το 1948 σε διάφορες εκδόσεις του Triennale στο Μιλάνο. Το 1946 συμμετείχε στην έκθεση "Popular Furnishings" στο Italian Furniture Show Reunion, τμήμα του Milan Triennale. Εδώ επέδειξε μια σεζλόνγκ και μια βιβλιοθήκη χτισμένη από ράφια που τοποθετήθηκαν κατά μήκος δύο στηλών από μεταλλικούς σωλήνες. Το 1949, πήρε μέρος σε επίδειξη που οργανώθηκε από τον Fede Cheti, που περιέλαβε όλους τους εξέχοντες Ιταλούς σχεδιαστές που εργάζονταν τότε. Η συμβολή του Ματζιστρέτι στην επίδειξη ήταν μια βιβλιοθήκη που σχεδιάστηκε όπως μια σκάλα που κλίνει ενάντια στον τοίχο και ένα μικρό, πτυσσόμενο τραπέζι, που τέθηκε στη συνέχεια στην παραγωγή από την ιταλική επιχείρηση Azucena. Ο στόχος της επιχείρησης και του ίδιου του Ματζιστρέτι ήταν να παραχθούν ποιοτικά και σύγχρονα έπιπλα, που θα μπορούσαν να αρχίσουν να συνυπάρχουν παράλληλα με τις αντίκες, γεμίζοντας τα περισσότερα Μιλανέζικα διαμερίσματα. Για σχεδόν μια δεκαετία, στη δεκαετία του '50, είναι ενεργός κυρίως στον τομέα της αρχιτεκτονικής. Καθώς η Ιταλία ανέκαμπτε αργά μετά τον πόλεμο, ο Ματζιστρέτι ανέπτυξε μια φήμη ως αρχιτέκτονας αβάν γκαρντ. Τα Κτήρια που σχεδίασε στη δεκαετία του '50, όπως τα γραφεία Corso Europa και the Villa way of Arosio, θεωρήθηκαν αβάν γκαρντ και αμφισβητούμενα. Στο Μιλάνο σχεδίασε την εκκλησία QT8, το Park Tower στη Βία Ρόβερε και στην Πιατσάλε Ακουίλια, το σπίτι στη Βία Σαν Μάρκο, σπίτια στην Πιάτσα San Babila, το Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου της πόλης κ.ά. Η επιθυμία του να δώσει στο μοντερνισμό ένα ανθρώπινο πρόσωπο ήταν ίσως εμφανέστερη στο σχεδιασμό των προϊόντων του. Το 1956, συνέβαλε στην ίδρυση της ADI (Associazione per il Disegno Industriale), της Βιομηχανικής Ένωσης Σχεδίου. Η έρευνά του στο σχέδιο και τον πολιτισμό του σχεδίου ήταν συνεχής, με τα καινοτόμα πειράματα στα νέα υλικά και τις τεχνολογίες (πλαστικό και τα παράγωγά του), στις νέες διαστημικές λύσεις (το θέμα συναρμολόγησης των ορόφων ενός πυραύλου και της κίνησης), και στις νέες μορφές και τις λειτουργίες, με μια πειθαρχία μακριά από τις μόδες των τελευταίων εξήντα ετών. Το 1959, παράλληλα, του ανατέθηκε απ’ τη δημόσια επιτροπή να σχεδιάσει την επίπλωση για τη λέσχη γκολφ Carimate. Η απλή καρέκλα του «Carimate» έγινε μια δημοφιλής εικόνα του design στη δεκαετία του '60, όντας μια γνωστή θέα στα εστιατόρια και τις καφετέριες σε όλη την Ιταλία και την Ευρώπη. Ο Ματζιστρέτι απόλαυσε πιθανώς αυτήν την εργασία πάρα πολύ, δεδομένου ότι ήταν φανατικός παίκτης γκολφ και ανέπτυξε διάφορα σκίτσα για τις νέες λέσχες και τις τσάντες γκολφ, καμία από τις οποίες όμως δεν τέθηκε στην παραγωγή. Η καρέκλα ήταν ένας επιτυχής γάμος των αγροτικών υλικών, ένα ξύλινο πλαίσιο με ένα ψάθινο κάθισμα, και μια φωτεινή, σύγχρονη εργασία χρωμάτων με γυαλιστερό φινίρισμα. Επίσης, η καρέκλα Cassina που σχεδιάστηκε ως τμήμα αυτού του προγράμματος, άλλαξε την πορεία της σταδιοδρομίας του. Στη δεκαετία του '60, άρχισε να εργάζεται με το πλαστικό, που επεκτείνεται στην επικρατούσα δομή των καρεκλών και των τραπεζιών που χτίστηκαν από ένα μονό κομμάτι της ενισχυμένης ρητίνης. Τα έπιπλά του ήταν άνετα και ανεπίσημα, χρωματιστά και παιχνιδιάρικα. Τα πειράματα του Ματζιστρέτι με το πλαστικό άλλαξαν την καταναλωτική αντίληψη για το πλαστικό. Απομάκρυνε τη θεώρησή του ως φτηνό, ψιλό υλικό, και έγινε μοντέρνο, περίπλοκο. Το 1962, η Cassina άρχισε να παράγει την καρέκλα και ανήγγειλε μια μακροχρόνια εποχή συνεργασίας με τον Ματζιστρέτι και πολλά επιτυχή έπιπλα σπιτιού δημιουργήθηκαν στο εξής. Παράλληλα, άρχισε να συνεργάζεται με την Artemide, σχεδιάζοντας λάμπες όπως το Lambda και Omega (1961), έπειτα το Mania (1963), τα Erse και Demetrio (1964), το Eclisse, το Cirene e Dalù (1965), το Chimera (1966), το Teti (1967), το Nemea (1979). Τα projects του στους λαμπτήρες συνεχίστηκαν επίσης με την O' Luce, σχεδιάζοντας το Apollo (1977), το Pascal (1979), το Slalom (1985), το Ester (1987), και το Nara (1991). Σχεδίασε κομμάτια που έγιναν μέρος της καθημερινής ζωής για διάφορους ανθρώπους. Ο επιτραπέζιος λαμπτήρας Eclisse με τη διευθετήσιμη σκιά (1965) είναι μια έξυπνη άσκηση του σχεδίου στο θέμα της σφαίρας. Η καρέκλα Selene (1969) ήταν ένα απλό σχέδιο στο εύρωστο πλαστικό ABS με μια διαμορφωμένη S καμπύλη στο πόδι που ενίσχυσε τη δομή της. Παρήχθη από την Artemide σε τολμηρά, φωτεινά χρώματα και ήρθε γρήγορα η διεθνής επιτυχία.Πρόκειται για μία από τις σημαντικές καινοτομίες του στο πλαστικό, αφού η χρήση των ποδιών σε ελικοειδές σχήμα συμβάλλει στη μέγιστη υποστήριξη χωρίς σπάσιμο της ακεραιότητας του μοναδικού κομματιού, και η τεχνική πάχυνσης του πλαστικού ενισχύει τις περιοχές που λαμβάνουν περισσότερη πίεση. Αυτή είναι η ανάπτυξη μιας διαδικασίας που υιοθετήθηκε ήδη το 1966 για τα πόδια του πλαστικού τραπεζιού Stadio, και στο ίδιο έτος είχε εφαρμοστεί ως επίσημη αρχή, επίσης στη Chimera, που ανήκει στην κατηγορία των επιδαπέδιων λαμπτήρων, που και τα δύο σχεδιάστηκαν για την Artemide. Οι ακόλουθες εξελίξεις σε αυτό το θέμα έχουν σχεδιαστεί το 1970: οι πλαστικές πολυθρόνες Gaudì και Vicario, όπου το σχέδιο ποδιών είναι το ίδιο, ενώ η προσθήκη μπράτσων οφείλεται στην ύπαρξη των κενών μερών των πλαισίων. Με το σωρό των καρεκλών Selene και των Vicario και Gaudi πολυθρόνων, ο Ματζιστρέτι εκμεταλλεύτηκε τη δύναμη και τη ρευστότητα του ενισχυμένου πολυεστέρα στην παραγωγή καρεκλών που ήταν σαν γλυπτά, άνετες και, χάρη στη βιομηχανική παραγωγή, προσιτές. Αυτές οι καρέκλες ήταν μεταξύ των κυριότερων της έκθεσης του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης «Ιταλία του 1972: Το νέο οικιακό τοπίο», το οποίο έδωσε έμφαση στην αφοσίωση των Ιταλών σχεδιαστών σε ένα ελεύθερο, άτυπο, τρόπο ζωής. Άλλα προϊόντα του Ματζιστρέτι στην επίδειξη ήταν ο λαμπτήρας Eclisse, ο επιδαπέδιος μεταλλικός λαμπτήρας Giunone με τέσσερις περιστρεφόμενες σκιές, που παρήχθησαν από την Artemide, και η ξύλινη καρέκλα Golem, που παρήχθη από την Poggi. Το 1969 σχεδίασε το λαμπτήρα Ciambella για την Fontana Arte, συνεχίζοντας αυτή τη συνεργασία το 2000, όταν σχεδίασε τον λαμπτήρα Margaret. Το 1978, σχεδίασε το κρεβάτι Nathalie για την Flou, το πρώτο υφαντό κρεβάτι που είχε μεγάλη επιτυχία. Το 1979, δημιούργησε τη συλλογή επίπλων Broomstik για την ALIAS, φτιαγμένα από μασίφ ξύλο: την κρεμάστρα Tenorio, το ράφι Bath και την πολυθρόνα Regina d'Africa. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80, σχεδίασε μια σειρά επίπλων για την de Padova, που δημιουργεί μια πολύ ιδιαίτερη συλλογή προϊόντων που χρησιμοποιούνται και στα σπίτια και στα γραφεία. Η συλλογή άρχισε με τους καναπέδες και τις πολυθρόνες Davis, και συνεχίστηκε με το τραπέζι Vidun (1986), το Marocca (1987) και τις Silver Chairs (του 1989). Το 1994, εργάστηκε για τον Fritz Hansen, μια δανική επιχείρηση, για την οποία σχεδίασε τις καρέκλες Vico, Vicosolo και Vicodue, εξετάζοντας τα προβλήματα που σχετίστηκαν με τις διαδικασίες μαζικής παραγωγής, όπως έκανε επίσης όταν σχεδίασε την καρέκλα Mauna Kea για την Martell. Στα projects του σχεδίου του, ο Βίκο Ματζιστρέτι έχει επαναδιαμορφώσει συχνά τις επίσημες λύσεις σχετικά με το ανώνυμο design και την παράδοση, οι οποίες χρησιμοποιούνται τόσο για την κατασκευή μαζικής παραγωγής, όπως συνέβη για την καρέκλα Carimate ή την πολυθρόνα Marocca. Εντούτοις έδινε πάντα πολλή προσοχή στις ιστορικές ρίζες του σχεδίου, όπως κατά το σχεδιασμό της Silver chair, για την οποία εμπνεύστηκε από το ξύλινο πρότυπο 811 που σχεδιάστηκε από τον Marcel Breuer για την Thonet το 1925, το οποίο εκσυγχρόνισε με την επιλογή νέων υλικών (αργίλιο και πλαστικό), αποτελώντας ουσιαστικά ένα φόρο τιμής στη Thonet. Ο Ματζιστρέτι σχεδίασε επίσης τις «μαλακότερες» πολυθρόνες, όπως η «Maralunga» (1973), που χαρακτηρίζεται από μια ρυθμιζόμενη πλάτη. Τα μαχαιροπίρουνα που σχεδιάζονται για τον Cleto Munari (1980) είναι μια πολύ κομψή επίσημη παραλλαγή στις κλασσικές τυπολογίες, στις οποίες ιδιαίτερη προσοχή έχει δοθεί στις εργονομικές πτυχές. Σε όλη τη σταδιοδρομία του, αυτός ο πλούσιος εσωτερικός κόσμος είναι η πηγή μιας απίστευτης ποικιλίας μοναδικών και καινοτόμων προϊόντων. Ο παιάνας του στο «ανώνυμο αντικείμενο» είναι η πολυθρόνα «Sinbad» και ο καναπές του (1981). Έγραψε ότι, όταν είδε το παραδοσιακό κάλυμμα, σκέφτηκε ότι ήταν «τόσο όμορφο που θα επιθυμούσα να προσθέσω τέσσερα κουμπιά και να καθίσω σ’ αυτό.» Είναι επίσης γνωστός για τις εντοιχισμένες μορφές φωτισμού του ,όπως ο επιτραπέζιος «Atollo» λαμπτήρας σε χρωματισμένο αργίλιο, που κέρδισε το βραβείο Compasso d'Oro το 1979 και τοποθετήθηκε στο πεντηκοστό ημερολόγιο επετείου του MoMA. Το χερούλι πόρτας που σχεδιάζεται παράδειγμα από αυτόν για τον Olivari το 1990 είναι ένα σημαντικό παράδειγμα: αρχικά συνελήφθη ως τμήμα του «οργανικού» ύφους και ως είδος πολύ στρογγυλεμένου «κόκαλου» μετασχηματίζεται, με δύο αποφασιστικές περικοπές στην ακρότητα του μοχλού, σε μια πολύ δυναμική και οριστικά αρχική μορφή, χωρίς να θυσιάσει τίποτα από άποψη λειτουργικότητας και ευχαρίστησης στην αφή. Το 80% αυτού που σχεδίασε κατασκευάζονται ακόμα. Οι εργασίες του έχουν επιδειχθεί στις πιο σχετικές εκθέσεις σχεδίου στην Ιταλία, την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, και είναι μέρος των μόνιμων συλλογών των σημαντικότερων μουσείων παγκοσμίως. Δώδεκα από τα κομμάτια που έχει σχεδιάσει ανήκουν στη μόνιμη συλλογή του ΜοMA στη Νέα Υόρκη (μεταξύ τους, ο λαμπτήρας Apollo). Η Γένοβα αφιέρωσε σ’ αυτόν μια έκθεση το 2003. Ευρέως αναγνωρισμένος στον κόσμο του πολιτισμού, του έχουν δοθεί οι προσδίδοντες γόητρο τίτλοι. Από το 1967 είναι μέλος της Accademia di San Luca στη Ρώμη, ενώ διορίστηκε επίσης τιμητικό μέλος του Royal College of Art στο Λονδίνο και της Βασιλικής Ένωσης Αρχιτεκτόνων στη Σκοτία. Ήταν καθηγητής στην Ακαδημία Domus στο Μιλάνο και επίσης τιμητικός επισκέπτης καθηγητής στο Royal College of Art στο Λονδίνο. Έδωσε διαλέξεις στο Μιλάνο, στη Βενετία, στη Ρώμη, στο Λονδίνο, στη Βαρκελώνη, στην Κοπεγχάγη, στο Άσπεν, στο Τόκιο και στο Σάο Πάολο. Στον τομέα του βιομηχανικού σχεδίου, έχει συνεργαστεί με τους σημαντικούς κατασκευαστές, μεταξύ τους: Artemide, Cassina, de Padova, Flou, Fontanarte, Fredericia, Fritz Hansen, Kartell, O'Luce, Schiffini, Olivari, Campeggi, Röstrand, Covo. Τιμήθηκε με πολλά σημαντικά βραβεία: το Medaglia d'Oro στην 9η Triennale το 1951, το Compasso d'oro το 1967 για το λαμπτήρα Eclisse, το 1979 για το λαμπτήρα Apollo, το Compasso d'oro το 1995 και δύο χρυσά και ασημένια μετάλλια στο Wiener Möbelsalons International το 1970, το Sedia d'oro στο Möbelsalons στην Κολωνία, το 1982 το χρυσό μετάλλιο S.I.A.D. στο Λονδίνο το 1986 και το χρυσό μετάλλιο Apostolo del Design στο Μιλάνο το 1997. Beppe Finessi, Vico Magistretti, Corraini Editore, 2003 (ISBN 8887942625) Νεκρολογία του Βίκο Ματζιστρέτι από την εφημερίδα "The Guardian"(Αγγλικά) Designboom Vico Magistretti, design works from the 1950s to the present Αρχειοθετήθηκε 2008-12-19 στο Wayback Machine.
|
Ο Βίκο Ματζιστρέτι (ιταλ. Vico Magistretti) (6 Οκτωβρίου 1920 - 19 Σεπτεμβρίου 2006) ήταν Ιταλός βιομηχανικός σχεδιαστής, γνωστός ως σχεδιαστής επίπλων και αρχιτέκτονας. Η εργασία και η έρευνα του έχουν συνοδεύσει και σημαδέψει την ιστορία του ιταλικού design, του οποίου είναι ένας απ’ τους κύριους εκπροσώπους. Για πάνω από 50 έτη, ο Βίκο Ματζιστρέτι αντιπροσώπευσε το λογικό πρόσωπο του μεταπολεμικού σχεδίου, που επιδιώκει τις γρήγορες λύσεις στα τεχνικά και επίσημα προβλήματα. Ο Ματζιστρέτι ήταν, προ πάντων, σχεδιαστής μεγάλης ακεραιότητας και αγάπης για τον άνθρωπο και άρχισε τη σταδιοδρομία του ως σχεδιαστής που δημιουργεί χαμηλού κόστους έπιπλα για τα φτωχά διαμερίσματα που χτίστηκαν για να στεγάσουν τους αστέγους που είχαν προκύψει κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Τα σχέδια του Ματζιστρέτι παρήγαγαν απλά, λειτουργικά, φορητά και πρακτικά έπιπλα, ιδιότητες που εμφανίστηκαν επανειλημμένως στην εργασία του κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50. Οι κομψές λύσεις σχεδίου του ήταν πάντα πραγματοποιημένες υπό το φως των τεχνολογικών, οικονομικών και άλλων πρακτικών εξελίξεων. Σε όλη τη σταδιοδρομία του, ήταν πρεσβευτής του design που δεν διαιωνίζει τον καταναλωτικό πολιτισμό. Ενώ πολλά από τα κομμάτια επίπλων του είναι αληθινές εφευρέσεις (η πτυσσόμενη βιβλιοθήκη Nuvola Rossa, 1977), συχνά συνεπαρμένος από μια αφιέρωση στο απλό προϊόν στόχευσε στη μαζική παραγωγή. Ο Ματζιστρέτι ο ίδιος υποβαθμίζει τον ρόλο του designer με ειρωνικές παρατηρήσεις, βεβαιώνοντας ότι είναι ανίκανος να σχεδιάσει: «Εντούτοις, κάνω πολλά σκίτσα που έχουν μια ορισμένη ψυχή». Έχει επηρεάσει τις γενεές των σχεδιαστών με την έμφασή του σε αυτό που καλεί «concept design.» Το concept design, λέει, «αρχίζει από ένα ακριβές εκτελεστικό και λειτουργικό concept και είναι τόσο απλό που προικίζει το αντικείμενο με τον ευκρινή χαρακτήρα του.» Αυτός ο τύπος σχεδίου είναι τόσο απλός που μπορεί να περιγραφεί χωρίς σχέδιο. Απορρίπτει τον αντίθετο τρόπο, τον οποίο καλεί «styling design» και που σημαίνει την άχρηστη ή περιττή διακόσμηση. Συγχρόνως, δεν φαίνεται πάρα πολύ ανήσυχος για τη μελλοντική δόξα, προτιμά να επικεντρωθεί στην καθημερινή ζωή: «Δεν χρωματίζουμε έργα ζωγραφικής… εμείς πρέπει να πουλήσουμε και μάλλον γρήγορα, γιατί αν αποτύχουμε να το πετύχουμε, τα προϊόντα μας παραλείπονται από τους καταλόγους». Ωστόσο, δημιουργεί συχνά αντικείμενα που είναι, υπό μια ορισμένα έννοια, «αθάνατα». Καθιερώθηκε ως κύριος του απλού, του κομψού και ακόμη του ανθρώπου που έδινε λύσεις design σε οικιακές ανάγκες και επιθυμίες. Η εργασία του οδηγείται από ένα πάθος απέναντι σε αυτό που καλεί «ανώνυμα παραδοσιακά αντικείμενα,» που βρίσκει «ασυνήθιστα για το ίδιο το γεγονός ότι είναι ανώνυμα» και μπορεί να συνεχίσει την επανάληψή τους με μικρές διαφοροποιήσεις, επειδή είναι βασικά ανθεκτικά στην καθημερινή χρήση και φάνηκαν να εξελίσσονται περισσότερο οργανικά παρά να έχουν σχεδιαστεί. «Με έχει προσελκύσει αυτό το είδος επαναχρησιμοποίησης, ειδικά επειδή δεν επιθυμώ την αλλαγή του σχεδίου για να παρουσιάσω πάρα πολλά.» .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BA%CE%BF_%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B9
|
Ένωση (Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος)
|
Στο πλαίσιο του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, η Ένωση αναφερόταν μερικές φορές ως «οι Βόρειοι», τόσο τότε όσο και τώρα, σε αντίθεση με την Συνομοσπονδία η οποία ήταν «οι Νότιοι». Η Ένωση δεν αναγνώρισε ποτέ τη νομιμότητα της απόσχισης της Συνομοσπονδίας και την θεωρούσε συνεχώς τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Στην εξωτερική πολιτική η Ένωση ήταν η μοναδική πλευρά που αναγνωρίστηκε από όλα τα υπόλοιπα έθνη, ενώ κανένα από αυτά δεν αναγνώρισε την Συνομοσπονδιακή κυβέρνηση. Ο όρος «Ένωση» εμφανίζεται στο πρώτο κυβερνητικό έγγραφο των Ηνωμένων Πολιτειών τα Άρθρα της Συνομοσπονδίας και της Αιώνιας Ένωσης (Articles of Confederation and Perpetual Union). Το επακόλουθο Σύνταγμα του 1787 επικύρωσε πως «Εμείς ο Λαός των Ηνωμένων Πολιτειών, εν τάξει σχηματίζουμε μια τελειότερη Ένωση ...». Η Ένωση, για της Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, επαναλήφθηκε και σε άλλες προτάσεις όπως στην ρήτρα Αποδοχής στην Ένωση του Άρθρου 4, Ενότητα 3. Ακόμη και πριν από την έναρξη του πολέμου η φράση «διατήρηση της Ένωσης» ήταν συνηθισμένη και η φράση «ένωση των πολιτειών» χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η χρήση του όρου «Ένωση» για την εφαρμογή στην μη αποσχισμένη πλευρά συνετέλεσε σε μια νομιμοποίηση ως συνέχιση της προϋπάρχουσας πολιτικής οντότητας.Οι Συνομόσπονδοι θεωρούσαν γενικά της πολιτείες της Ένωσης ως αντιτιθέμενες στην δουλεία, αποκαλώντας τες συχνά ως υπέρμαχους της κατάργησης της δουλείας, ενώ αποκαλούσαν το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ «Στόλο της Κατάργησης» και τον Στρατό Ξηράς ως «δυνάμεις Κατάργησης». Σε αντίθεση με την Συνομοσπονδία, η Ένωση διέθετε μια μεγάλη βιομηχανοποιημένη και αστικοποιημένη περιοχή (τα βορειοανατολικά), και πιο εξελιγμένα εμπορικά, μεταφορικά και οικονομικά συστήματα σε σύγκριση με τον αγροτικό νότο. Επίσης, οι πολιτείες της Ένωσης είχαν πλεονέκτημα στο εργατικό δυναμικό με αναλογία 5 προς 2 στην αρχή του πολέμου.Χρόνο με το χρόνο, η Συνομοσπονδία συρρικνωνόταν και έχανε έλεγχο των πόρων και του πληθυσμού. Παράλληλα, η Ένωση μετέτρεψε την υπεροχή της σε ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη. Ωστόσο, μεγάλο μέρος της ισχύος της Ένωσης έπρεπε να χρησιμοποιηθεί σε κατεχόμενες περιοχές και να προστατεύει σιδηροδρόμους και άλλα σημεία ζωτικής σημασίας. Η υπεροχή της Ένωσης σε πληθυσμό και βιομηχανία θα αποδεικνυόταν μακροχρόνιοι παράγοντες για την επικράτησή της επί της Συνομοσπονδίας, αλλά από την άλλη χρειάστηκε πολύ χρόνο για να κινητοποιήσει πλήρως όλους τους πόρους της. Η επίθεση στο Οχυρό Σάμτερ ξεσήκωσε τους Βόρειους προς υπεράσπιση του Αμερικανικού εθνικισμού. Ο ιστορικός, Άλαν Νέβινς, αναφέρει: Ο κεραυνός του Σάμτερ είχε ως αποτέλεσμα μια εκπληκτική κρυσταλλοποίηση του συναισθήματος των Βορείων … Η οργή κατέλαβε την περιοχή. Από κάθε πλευρά ερχόταν ειδήσεις για μαζικές συγκεντρώσεις, ομιλίες, αποφάσεις, προσφορές οικονομικής υποστήριξης, συγκέντρωση λόχων και συνταγμάτων, τις καθοριστικές ενέργειες των κυβερνητών και των νομοθετικών σωμάτων. Ο ΜακΚλίντοκ αναφέρει: Την εποχή αυτή, οι Βόρειοι είχαν δίκιο να διερωτώνται για την σχεδόν πλήρη ομοφωνία που τόσο γρήγορα ακολούθησε την μακρά περίοδο δριμύτητας και διχόνοιας. Δεν θα κρατούσε για όλη την διάρκεια του πολέμου – ή ακόμη τον πρώτο χρόνο – αλλά εκείνη την στιγμή ενότητας ξεδιπλώθηκε ο κοινός εθνικισμός των Βορείων που συνήθως κρύβεται πίσω από τις βίαιες μάχες της πολιτικής αρένας Ο ιστορικός Μάικλ Σμιθ, υποστηρίζει πως χρόνο με τον χρόνο το πνεύμα του Αμερικανικού ρεπουμπλικανισμού μεγάλωνε στο πεδίο του πολέμου, και δημιουργούσε φόβους κατάρρευσης στα ανώτερα στρώματα. Οι ψηφοφόροι ανησυχούσαν για την συγκέντρωση των εξουσιών στην Ουάσινγκτον, τις υπερβολικές δαπάνες και την αισχροκέρδεια του πολέμου. Οι Δημοκρατικοί υποψήφιοι έδωσαν έμφαση σε αυτούς τους φόβους. Οι υποψήφιοι προσέθεσαν πως ο ταχύς εκσυγχρονισμός είχε ως αποτέλεσμα την συγκέντρωση μεγάλης πολιτικής ισχύος στους κεφαλαιούχους και τους βιομηχάνους της ανατολικής ακτής. Προειδοποίησαν πως η κατάργηση της δουλείας θα είχε ως αποτέλεσμα «πλημμύρα» ελεύθερων μαύρων στην αγορά εργασίας του Βορρά. Οι Ρεπουμπλικάνοι απάντησαν με ισχυρισμούς για ηττοπάθεια. Κατηγόρησαν τους Copperheads για εγκληματικές συνωμοσίες ώστε να ελευθερώσουν Συνομόσπονδους αιχμάλωτους πολέμου, και έπαιξαν στο πνεύμα του εθνικισμού και της αυξανόμενης έχθρας κατά των ιδιοκτητών δούλων, ως το ένοχο κομμάτι του πολέμου. Οι ιστορικοί εξήραν σε μεγάλο βαθμό την «πολιτική ευφυΐα» του Αβραάμ Λίνκολν κατά την διάρκεια της προεδρίας του. Η κύρια προτεραιότητα του ήταν η στρατιωτική νίκη. Αυτό απαιτούσε την τελειοποίηση νέων δεξιοτήτων ως στρατηγού και διπλωμάτη. Επέβλεπε τις προμήθειες, τα οικονομικά, το ανθρώπινο δυναμικό, την επιλογή των στρατηγών και την συνολική πορεία της στρατηγικής. Εργαζόταν στενά με τους κυβερνητικούς και τους τοπικούς πολιτικούς, κινητοποίησε την κοινή γνώμη και διατύπωσε ευκρινώς (στο Γκέτισμπεργκ) την εθνική αποστολή που καθόρισε την Αμερική έκτοτε. Η θέληση του Λίνκολν να συνεργαστεί με πολιτικούς και προσωπικούς αντιπάλους έκαναν την Ουάσινγκτον να λειτουργεί πιο στρωτά από ότι το Ρίτσμοντ, πρωτεύουσα της Συνομοσπονδίας, ενώ το πνεύμα του εξομάλυνε πολλά προβλήματα. Το υπουργικό συμβούλιο του Λίνκολν αποδείχθηκε πιο ισχυρό και αποτελεσματικό από αυτό το Ντέηβις, αφού ο Λίνκολν διοχέτευσε τις προσωπικές έχθρες σε ανταγωνισμό τελειότητας αντί για αμοιβαία καταστροφή. Μαζί με τον Ουίλιαμ Σιούαρντ ως υπουργό εξωτερικών, τον Σάλμον Π. Τσέις ως υπουργό οικονομίας, και (από το 1862) τον Έντουιν Στάντον ως υπουργό πολέμου, ο Λίνκολν διέθετε ένα ισχυρό υπουργικό συμβούλιο με αποφασιστικούς άνδρες. Εκτός από την παρακολούθηση των σημαντικών διορισμών και αποφάσεων, ο Λίνκολν τους έδωσε ελευθερία κινήσεων ώστε να τερματίσουν την ανταρσία των Συνομόσπονδων. Το Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο ενέκρινε πολλούς σημαντικούς νόμους που αναμόρφωσαν την εθνική οικονομία, το οικονομικό, το φορολογικό, το χωροταξικό σύστημα και το σύστημα ανώτερης εκπαίδευσης. Ο Λίνκολν έδινε ελάχιστη σημασία στη νομοθετική εξουσία του μιας και εστίαζε σε πολεμικά θέματα αλλά συνεργαζόταν με ισχυρούς πολιτικούς του Κογκρέσου όπως οι Θαντέους Στίβενς (σε θέματα φορολογίας και προϋπολογισμού), Τσαρλς Σάμνερ (σε θέματα εξωτερικής πολιτικής), Λύμαν Τράμπουλ (σε θέματα δικαιοσύνης), Τζάστιν Σμιθ Μόριλ (σε θέματα απαλλοτριώσεων και δασμών) και Ουίλιαμ Πιτ Φέσεντεν (σε οικονομικά θέματα).Τα στρατιωτικά θέματα και τα θέματα αναδόμησης ήταν κάτι διαφορετικό. Ο Λίνκολν, ως ηγέτης των μετριοπαθών και συντηρητικών φατριών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, διασταύρωνε συχνά τη σπάθη του με τους Ριζοσπάστες Ρεπουμπλικάνους, που ηγούνταν από τους Στίβενς και Σάμνερ. Ο συγγραφέας, Μπρους Ταπ, αναφέρει πως το Κογκρέσο αμφισβήτησε τον ρόλο του Λίνκολν ως επικεφαλής του επιτελείου του στρατού μέσω της Κοινής Επιτροπής Διεξαγωγής του Πολέμου. Επρόκειτο για κοινή επιτροπή και των δύο βουλών στην οποία κυριαρχούσαν οι Ριζοσπάστες Ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι είχαν σκληρή αντιμετώπιση κατά της Συνομοσπονδίας. Κατά την 37η και την 38η Συνεδρίαση, η επιτροπή ερεύνησε κάθε πτυχή των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Ένωσης, με ειδική μέριμνα για την εύρεση των διοικητών που ήταν υπαίτιοι για τις στρατιωτικές ήττες. Η αποτυχία θεωρήθηκε πως ήταν αποτέλεσμα κακών κινήτρων ή προσωπικών αποτυχιών. Η επιτροπή έδειξε την δυσπιστία της στους αποφοίτους της Στρατιωτικής Ακαδημίας στο Γουέστ Πόιντ, μιας και πολλοί από αυτούς ηγούνταν τον στρατό των αντιπάλων. Υπήρξαν μέλη της επιτροπής που προτιμούσαν στρατηγούς με πολιτικό υπόβαθρο και ικανοποιητικό πολιτικό παρελθόν. Πολλοί εξ αυτών θεώρησαν πως οι απόφοιτοι της Στρατιωτικής Ακαδημίας που ενεπλάκησαν σε στρατιωτικούς ελιγμούς ήταν δειλοί ή ακόμη και ανόητοι. Η επιτροπή κατέληξε στην επιλογή μη ικανών αλλά πολιτικά ορθών στρατηγών. Χρέη αντιπολίτευσης εκτελούσαν οι "Copperheads" Δημοκράτες, οι οποίοι είχαν ισχύ στις μεσοδυτικές πολιτείες και επιθυμούσαν την απόσχιση των Συνομόσπονδων. Στα ανατολικά, η μεγαλύτερη εναντίωση προερχόταν από τους Ιρλανδούς Καθολικούς, αλλά σε αυτήν περιλαμβανόταν οικονομικές συμφωνίες που είχαν πραγματοποιήσει με τους Νότιους. Το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν διαχωρισμένο σε μεγάλο βαθμό. Το 1861 οι περισσότεροι Δημοκράτες υποστήριξαν τον πόλεμο. Ωστόσο, το κόμμα χωρίστηκε στην μέση μεταξύ των μετριοπαθών που υποστήριζαν τον πόλεμο και την ειρήνη, στους οποίους περιλαμβανόταν και οι Copperheads. Το κόμμα επωφελήθηκε στις εκλογές του 1862 όταν ο μετριοπαθής Οράτιο Σέυμουρ εξελέγη κυβερνήτης της Νέας Υόρκης. Κατέλαβε 28 έδρες στην Βουλή των Αντιπροσώπων αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι διατήρησαν τον έλεγχο τόσο στην Βουλή όσο και στην Γερουσία. [[Αρχεία:Emancipation proclamation.jpg|thumb|250px|Ο Λίνκολν σε συνάντηση με το Υπουργικό του Συμβούλιο για την πρώτη ανάγνωση του προσχεδίου της Διακήρυξης Χειραφέτησης στις 22 Ιουλίου 1862]] Για παράδειγμα οι εκλογές του 1862 για το νομοθετικό σώμα της Ιντιάνα ήταν έντονες και αμφίρροπες. Αν και οι Δημοκράτες απέκτησαν την πλειοψηφία στο σώμα, δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν τον πόλεμο. Ο Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης Όλιβερ Π. Μόρτον μπορούσε να διατηρήσει τον έλεγχο στην συνεισφορά της πολιτείας του στην πολεμική προσπάθεια παρά την πλειοψηφία των Δημοκρατών. Η Ουάσινγκτον παρείχε βοήθεια το 1864 στο άνοιγμα δρόμου για την επιστροφή των στρατιωτών του Χούσιερ στην πατρίδα τους ώστε να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία. Κατά μήκος του Βορρά το 1864, η μεγάλη πλειοψηφία των στρατιωτών ψήφισαν υπέρ του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Όσοι είχαν ψηφίσει το Δημοκρατικό πριν τον πόλεμο είτε απείχαν της διαδικασίας είτε ψήφισαν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.Καθώς οι νόμοι περί στρατολόγησης των ομοσπονδιακών γινόταν σκληρότεροι, υπήρχε έντονη ανησυχία στους επικεφαλής της αντιπολίτευσης, κυρίως στην Ιρλανδική κοινότητα και τους ανθρακωρύχους της Πενσυλβάνια. Η κυβέρνηση χρειαζόταν τον άνθρακα περισσότερο από τους στρατιώτες, και έτσι αγνόησε την μεγάλη υπεκφυγή στρατολόγησης στην περιοχή στην οποία δεν υπήρχε βία. Οι βίαιες διαδηλώσεις κατά της στρατολόγησης στη Νέα Υόρκη το 1863 περιορίστηκαν από τον Στρατό των ΗΠΑ ο οποίος άνοιξε πυρ στους δρόμους της πόλης.Οι Δημοκράτες πρότειναν τον Τζορτζ ΜακΚλέλαν, φιλοπόλεμο Δημοκρατικό το 1864 στης προεδρικές εκλογές του 1864, αλλά τον τοποθέτησαν σε αντιπολεμικό περιβάλλον. Στο Κογκρέσο η αντιπολίτευση που εναντιωνόταν στον πόλεμο ήταν πολύ αδύναμη – όπως και στις περισσότερες πολιτείες. Στην Ιντιάνα και το Ιλινόι οι φιλοπόλεμοι κυβερνήτες κατατρόπωσαν τα αντιπολεμικά νομοθετικά σώματα που εξελέγησαν το 1862. Για 30 χρόνια μετά τον πόλεμο οι Δημοκράτες έφεραν το βάρος της αντίθεσης τους στον Λίνκολν, ο οποίος θεωρούνταν από πολλούς ως σωτήρας για την Ένωση και αυτός που θα έθετε τέλος στην δουλεία. Οι Copperheads ήταν μεγάλη φατρία των βόρειων Δημοκρατικών οι οποίοι ήταν αντίθετοι στον πόλεμο, απαιτώντας άμεση εγκαθίδρυση ειρήνης. Έλεγαν πως ήθελαν να αποκαταστήσουν «την Ένωση όπως ήταν» (το οποίο σημαίνει, με τον Νότο και την δουλεία) αλλά αντιλήφθηκαν πως η Συνομοσπονδία δεν θα επέστρεφε εθελοντικά στις ΗΠΑ. Ο κορυφαίος της ομάδας αυτής ήταν ο Κλέμεντ Λ. Βαλέντιγκαμ, μέλος του Κογκρέσου και ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος στο Οχάιο όπου ηττήθηκε σε σκληρή εκλογική μάχη για την θέση του κυβερνήτη το 1863. Ρεπουμπλικάνοι εισαγγελείς στις μεσοδυτικές πολιτείες απήγγειλαν κατηγορίες προδοσίας κατά ορισμένων ακτιβιστών των Copperheads σε σειρά δικών το 1864.Το κίνημα αυτό ήταν λαϊκό κίνημα, το οποίο είχε μεγαλύτερη ισχύ βόρεια του ποταμού Οχάιο, όπως και σε αστικές συνοικίες που κατοικούνταν από ορισμένες εθνικές ομάδες. Μερικοί ιστορικοί ισχυρίστηκαν πως εκπροσωπούσαν το παραδοσιακό στοιχείο το οποίο ανησυχούσε για τον ταχύ εκσυγχρονισμό της κοινωνίας που προωθούσε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Εμπνεόταν από την Δημοκρατία του Τζάκσον – με ιδεώδη που προωθούσαν αγροτική θεώρηση της κοινωνίας και όχι βιομηχανοποιημένη. Η Βέμπερ (2006) υποστηρίζει πως οι Copperheads κατέστρεψαν την πολεμική προσπάθεια της Ένωσης, πολεμώντας την στρατολόγηση και ενθαρρύνοντας την λιποταξία και δημιουργώντας συνωμοσίες. Ωστόσο, άλλοι ιστορικοί αναφέρουν πως οι Copperheads ήταν νόμιμη αντιπολιτευτική δύναμη που είχε άδικη μεταχείριση από την κυβέρνηση, προσθέτοντας πως η στρατολόγηση βρισκόταν σε ανυποληψία και πως οι Ρεπουμπλικάνοι υπερέβαλαν σε μεγάλο βαθμό με τις θεωρίες συνωμοσίας εξυπηρετώντας σκοπούς ανταρσίας. Το κίνημα των Copperheads ήταν σημαντικό θέμα στις προεδρικές εκλογές του 1864 – η ισχύς του αυξήθηκε όταν ο Στρατός της Ένωσης είχε άσχημες επιδόσεις και ελαττωνόταν όταν πραγματοποιούσε σημαντικές νίκες. Μετά την πτώση της Ατλάντα τον Σεπτέμβριο του 1864, οι στρατιωτικές επιτυχίες ήταν βέβαιες και το κίνημα κατέρρευσε. Ενθουσιώδεις νέοι άνδρες κραύγαζαν για να ενταχθούν στον Στρατό της Ένωσης το 1861. Είχαν την υποστήριξη των οικογενειών τους για λόγους ενθουσιασμού και πατριωτισμού. Η Ουάσινγκτον αποφάσισε να αφήσει άθικτο τον τακτικό στρατό. Διέθετε μόνον 16.000 άνδρες και χρειαζόταν να περιφρουρεί τα σύνορά της. Ωστόσο, οι αξιωματικοί του στρατού μπορούσαν να συμμετάσχουν στον νεοσυσταθέν εθελοντικό στρατό, προσδοκώντας πως η εμπειρία τους θα οδηγούσε σε ταχείς προβιβασμούς. Το πρόβλημα όμως στον εθελοντικό στρατό, ήταν η σοβαρή έλλειψη σχεδίου, ηγεσίας και οργάνωσης στα ανώτατα επίπεδα. Η Ουάσινγκτον ζήτησε στρατεύματα από τις πολιτείες, και κάθε κυβερνήτης βόρειας πολιτείας ανέπτυξε και εξόπλισε τα συντάγματα του, χρεώνοντας τα έξοδα στο Υπουργείο Πολέμου. Οι στρατιώτες μπορούσαν να εκλέξουν τους κατώτερους αξιωματικούς, οι κυβερνήτες όριζαν τους ανώτερους, ενώ ο Λίνκολν όριζε τους στρατηγούς. Κατά βάση, οι πολιτικοί χρησιμοποιούσαν τις τοπικές οργανώσεις τους για να συγκεντρώσουν στρατό και ήταν υποψήφιοι (εφ' όσον ήταν υγιείς) για να γίνουν συνταγματάρχες. Το πρόβλημα ήταν πως το Υπουργείο Πολέμου, υπό την αποδιοργανωμένη ηγεσία του Σάιμον Κάμερον, όριζε τοπικές και ιδιωτικές ομάδες ώστε να συστήσουν συντάγματα. Το αποτέλεσμα ήταν ευρεία σύγχυση και καθυστέρηση. Η Πενσυλβάνια, για παράδειγμα, είχε μεγάλα προβλήματα. Όταν η Ουάσινγκτον ζήτησε ακόμη 10 συντάγματα, υπήρξαν αρκετοί εθελοντές ώστε να σχηματιστούν 30. Όμως, ήταν διαμοιρασμένοι σε 70 νέες μονάδες, εκ των οποίων καμία δεν σχημάτιζε ένα ολοκληρωμένο σύνταγμα. Το πρόβλημα δεν λύθηκε μέχρι την στιγμή που η Ουάσινγκτον ενέκρινε τον κυβερνητικό έλεγχο σε όλες τις νέες μονάδες. Μέχρι το τέλος του 1861, 700.000 στρατιώτες είχαν συγκεντρωθεί στα στρατόπεδα της Ένωσης. Στο πρώτο κύμα την άνοιξη οι στρατιώτες κλήθηκαν για 90 μέρες, και έπειτα επέστρεψαν στις πατρίδες τους ή επανακατατάχθηκαν. Τα μεταγενέστερα κύματα είχαν διάρκεια τριών χρόνων. Οι νεοσύλλεκτοι περνούσαν τον περισσότερο χρόνο τους γυμναζόμενοι σε σχηματισμούς λόχων και συνταγμάτων. Οι μάχες του πρώτου χρόνου, αν και στρατηγικά σημαντικές, απαιτούσαν σχετικά μικρές δυνάμεις και είχαν ελάχιστες απώλειες. Οι ασθένειες ήταν η σημαντικότερη αιτία για νοσηλεία σε νοσοκομείο ή και θάνατο. Τους πρώτους μήνες, οι στρατιώτες διέθεταν στολές κακής ποιότητας κατασκευασμένες από «ψεύτικα» υλικά, αλλά μέχρι το φθινόπωρο όλοι οι στρατιώτες διέθεταν στολές από ανθεκτικό μαλλί, χρώματος μπλε. Τα εργοστάσια του κράτους χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή τουφεκιών, κανονιών, αμαξών, σκηνών, τηλεγράφων και άλλων απαραίτητων υλικών. Ενώ η οικονομία είχε τεθεί σε κατάσταση αργίας ή καταπίεσης την άνοιξη του 1861, λόγω φόβων από την διεξαγωγή του πολέμου αλλά και από μποϋκοτάζ των νοτίων, μέχρι το φθινόπωρο οι επιχειρήσεις προσλάμβαναν και πάλι προσωπικό, προσφέροντας θέσεις εργασίας σε νέους και αποτελούσαν έναν εναλλακτικό τρόπο βοήθειας στην διεξαγωγή του πολέμου. Η έλλειψη κομματισμού ήταν ο κανόνας τον πρώτο χρόνο, αλλά μέχρι το καλοκαίρι του 1862, πολλοί Δημοκράτες σταμάτησαν να υποστηρίζουν την πολεμική προσπάθεια, και οι εθελοντές μειώθηκαν. Η ζήτηση για ολοένα και περισσότερους στρατιώτες συνεχίστηκε, και έτσι πολιτείες και τοπικές οργανώσεις αποκριθήκαν προσφέροντας χρηματικά επιδόματα. Μέχρι το 1863 είχε τεθεί σε ισχύ νόμος για την στρατολόγηση, αλλά ελάχιστοι ήταν αυτοί που στρατολογήθηκαν ή υπηρέτησαν μιας και ο νόμος προέβλεπε να χρησιμοποιηθούν ως εθελοντές ή αντικαταστάτες. Άλλοι κρύφτηκαν ή έφυγαν από την χώρα. Με την Διακήρυξη Χειραφέτησης να τίθεται σε ισχύ τον Ιανουάριο του 1863, οι τοπικές οργανώσεις μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τις δικές τους στρατολογήσεις προωθώντας συντάγματα που αποτελούνταν από πρώην δούλους τα οποία επιχειρούσαν στο Νότο. Ο πόλεμος της γραφειοκρατίας Συνολικά, οι εθνικές, πολιτειακές και τοπικές κυβερνήσεις διαχειρίστηκαν αποτελεσματικά τον μεγάλο όγκο της γραφειοκρατίας. Οι δεξιότητες που αναπτύχθηκαν στις ασφαλιστικές και χρηματοοικονομικές εταιρείες αποτέλεσαν τη βάση δημιουργίας συστημάτων φορμών, αντιγράφων, περιλήψεων και αρχειοθέτησης που χρησιμοποιήθηκαν για την αξιοποίηση των ανθρωπίνων δεδομένων. Ο επικεφαλής της προσπάθειας αυτής, ο Τζον Σω Μπίλινγκς, ανέπτυξε στην συνέχεια σύστημα αποθήκευσης, ταξινόμησης και καταμέτρησης αριθμητικών πληροφοριών με την χρήση διατρητών καρτών. Παρ' όλα αυτά, η παλαιά μεθοδολογία έπρεπε να ξεπεραστεί. Περισσότεροι στρατιώτες πέθαναν από ασθένειες παρά στο πεδίο της μάχης, ενώ ακόμη μεγαλύτερος ήταν ο αριθμός αυτών που τέθηκαν εκτός στρατού από τραυματισμούς, ασθένειες και ατυχήματα. Η Ένωση αποκρίθηκε κατασκευάζοντας στρατιωτικά νοσοκομεία σε κάθε πολιτεία. Η ποιότητα της υγιεινής στα στρατόπεδα ήταν πολύ άσχημη, ειδικά στην αρχή του πολέμου όταν στρατιώτες που βρέθηκαν μακριά από τις πατρίδες τους βρέθηκαν να γυμνάζονται μαζί με χιλιάδες ξένους. Στην αρχή υπήρξαν επιδημίες παιδικών ασθενειών όπως ανεμοβλογιά, παρωτίτιδα, κοκκύτης, και κυρίως ιλαρά. Οι επιχειρήσεις στο Νότο γινόταν σε επικίνδυνο περιβάλλον και εμφανίστηκαν νέες ασθένειες όπως διάρροια, δυσεντερία, τυφοειδής πυρετός και ελονοσία. Δεν υπήρχαν αντιβιοτικά και έτσι οι γιατροί συνταγογραφούσαν καφέ, ουίσκι και κινίνη. Οι κακές καιρικές συνθήκες, η κακή ποιότητα του νερού, η ανεπαρκής προφύλαξη τους χειμερινούς μήνες και τα βρώμικα νοσοκομεία έπαιξαν τον ρόλο τους. Τα γεγονότα αυτά αποτελούσαν συνηθισμένο σενάριο την εποχή αυτή, με τις συνθήκες που αντιμετώπιζαν οι Συνομόσπονδοι να είναι πολύ χειρότερες. Αυτό που διέφερε στην Ένωση, ήταν η εμφάνιση επαρκώς χρηματοδοτημένων ιατρικών οργανωτών οι οποίοι είχαν ενεργό δράση ειδικά στο Ιατρικό Τμήμα του Στρατού των ΗΠΑ, και τη νεοσυσταθείσα Υγειονομική Επιτροπή των Ηνωμένων Πολιτειών. Πολυάριθμες διευθύνσεις στόχευαν επίσης στις ιατρικές και ηθικές ανάγκες των στρατιωτών, όπως η Χριστιανική Επιτροπή των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και άλλες μικρότερες οργανώσεις όπως το Κέντρο Ανακούφισης Συζύγων Ασθενών και Τραυματιών Πολέμου που ιδρύθηκε το 1861 από τον Χένρι Γουίτνι Μπέλοους και την Ντορόθεα Ντιξ. Τα συστηματικά καλέσματα για χρηματοδότηση τους προσέλκυσαν την συνείδηση της κοινωνίας αλλά και ποσά εκατομμυρίων δολαρίων. Χιλιάδες εθελοντών εργάστηκαν σε νοσοκομεία και γηροκομεία, με γνωστότερο τον ποιητή Γουόλτ Γουίτμαν. Ο Φρέντρικ Λόου Όλμστεντ, γνωστός αρχιτέκτονας τοπίου, ήταν ο επικεφαλής της Υγειονομικής Επιτροπής.Οι πολιτείες μπορούσαν να διαθέσουν τα χρήματα που συγκέντρωναν από τους φόρους για να υποστηρίξουν τα στρατεύματά τους, όπως έκανε το Οχάιο. Υπό τον δραστήριο κυβερνήτη Ντέιβιντ Τοντ, Φιλοπόλεμο Δημοκράτη, το Οχάιο λειτούργησε με έντονους ρυθμούς. Μετά την απρόβλεπτη σφαγή στη μάχη του Σίλο τον Απρίλιο του 1862, το Οχάιο έστειλε τρία ατμόπλοια στο πεδίο της μάχης ως πλωτά νοσοκομεία, εξοπλισμένα με γιατρούς, νοσοκόμες και ιατρικές προμήθειες. Ο στόλος της πολιτείας έφτασε συνολικά στα 11 πλωτά νοσοκομεία, ενώ τοποθετήθηκαν 12 αξιωματικοί στους μεταφορικούς κόμβους ώστε να βοηθήσουν στην κίνηση των στρατιωτών του Οχάιο.Η Χριστιανική Επιτροπή αποτελούνταν από 6.000 βοηθούς οι οποίοι βοήθησαν τους ιερείς με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα, οι πράκτορες της διένειμαν Βίβλους, πραγματοποιούσαν θρησκευτικές ομιλίες, ενώ βοηθούσαν στην αλληλογραφία. Επίσης, δίδαξαν στους στρατιώτες ανάγνωση και γραφή και έστησαν βιβλιοθήκες στα στρατόπεδα.Ο Στρατός πήρε πολλά μαθήματα και εκσυγχρόνισε τις διαδικασίες του, ενώ η ιατρική επιστήμη—ειδικά η χειρουργική—πραγματοποίησε αρκετά βήματα προόδου. Μακροπρόθεσμα, οι εμπειρίες του πολέμου από τις πολυάριθμες επιτροπές της Ένωσης εκσυγχρόνισαν την δημόσια αγαθοεργία, και έθεσαν τις βάσεις για μεγάλης κλίμακας φιλανθρωπίες στην Αμερική, η οποία βασιζόταν σε εκστρατείες συγκέντρωσης χρημάτων και ιδιωτικές δωρεές.Επιπλέον, οι γυναίκες ανέλαβαν νέους δημόσιους ρόλους. Για παράδειγμα, η Μαίρη Λίβερμορ (1820–1905), διευθύντρια της Υγειονομικής Επιτροπής των ΗΠΑ στο Σικάγο, χρησιμοποίησε τις νέες οργανωτικές ικανότητες της για να κινητοποιήσει υποστήριξη για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών μετά τον πόλεμο. Υποστήριξε πως οι γυναίκες χρειαζόταν περισσότερη εκπαίδευση και ευκαιρίες εργασίας ώστε να εκπληρώσουν τον ρόλο τους υπηρετώντας τους άλλους.Η Υγειονομική Επιτροπή συγκέντρωσε τεράστιες ποσότητες στατιστικών δεδομένων, δημιουργώντας έτσι προβλήματα για την αποθήκευση πληροφοριών, την γρήγορη πρόσβαση σε αυτά και την μηχανική αναζήτησή τους. Πρωτοπόρος στον τομέα αυτό ήταν ο Τζον Σω Μπίλινγκς (1838–1913). Ο Μπίλινγκς, χειρούργος στον πόλεμο, κατασκεύασε δύο από τις πιο σημαντικές βιβλιοθήκες στον κόσμο, την Βιβλιοθήκη του Γενικού Χειρουργικού Γραφείου και την Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης. Επίσης ανέλυσε τον τρόπο μηχανικής ανάλυσης των δεδομένων μέσω μετατροπής τους σε αριθμούς δημιουργώντας διατρητή κάρτα που ανέπτυξε ο μαθητής του Χέρμαν Χόλεριθ, ο οποίος το 1911 άνοιξε την εταιρεία International Business Machines (IBM). Και οι δύο πλευρές διέθεταν φυλακές αιχμαλώτων. Χειρίστηκαν περίπου 400.000 αιχμαλώτους, αλλά πολλοί από αυτούς αποφυλακίστηκαν τάχιστα και δεν αιχμαλωτίστηκαν ποτέ ξανά. Το Γραφείο Καταγραφών και Συντάξεων καταμέτρησε το 1901, 211.000 βόρειους που αιχμαλωτίστηκαν. Την περίοδο 1861–63 οι περισσότεροι αποδεσμεύτηκαν λόγω τιμής. Μετά την κατάρρευση του συστήματος απελευθέρωσης λόγω τιμής ο 1863, περίπου 195.000 μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης των Συνομόσπονδων. Αντιθέτως 464.000 Συνομόσπονδοι αιχμαλωτίστηκαν (αρκετοί κατά τις τελευταίες μέρες) και 215.000 φυλακίστηκαν. Πάνω από 30.000 αιχμάλωτοι της Ένωσης και σχεδόν 26.000 Συνομόσπονδοι πέθαναν κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας τους. Λίγο περισσότερο από το 12% των αιχμαλώτων πέθαναν σε φυλακές των Βορείων, σε σύγκριση με το 15,5% των φυλακών των Νοτίων. Η δυσαρέσκεια για το νόμο περί στρατολόγησης του 1863 οδήγησε σε διαδηλώσεις σε διάφορες πόλεις και αγροτικές περιοχές. Οι πιο σημαντικές έλαβαν χώρα στη Νέα Υόρκη μεταξύ 13 και 16 Ιουλίου 1863. Ιρλανδοί Καθολικοί και άλλοι εργάτες ήρθαν αντιμέτωποι με αστυνομικούς, πολιτοφύλακες και μονάδες τακτικού στρατού μέχρι την στιγμή που το πυροβολικό του Στρατού βγήκε στους δρόμους. Οι διαδηλώσεις είχαν στόχο αρχικά την στρατολόγηση, αλλά στη συνέχεια απέκτησαν βίαια μορφή κατά μαύρων στην πόλη της Νέας Υόρκης, σκοτώνοντας πολλούς εξ αυτών στους δρόμους.Μικρής κλίμακας διαδηλώσεις έλαβαν χώρα σε συνοικίες Γερμανών και Ιρλανδών, αλλά και σε περιοχές κατά μήκος του ποταμού Οχάιο με την συμμετοχή πολλών μελών της αντιπολίτευσης των Copperheads. Πολλές από τις διαδηλώσεις αυτές καταστάλθηκαν μετά από επέμβαση του Στρατού. Η οικονομία της ένωσης αυξήθηκε και άκμασε την περίοδο του πολέμου ενώ τροφοδοτούσε έναν πολύ μεγάλο στρατό και ναυτικό. Οι Ρεπουμπλικάνοι στην Ουάσινγκτον είχαν μια φιλελεύθερη άποψη για ένα βιομηχανικό έθνος, με μεγάλες πόλεις, αποτελεσματικά εργοστάσια, παραγωγικά αγροκτήματα, πλήρως εθνικές τράπεζες, και ένα πλήρως σύγχρονο σιδηροδρομικό δίκτυο, το οποίο θα κινητοποιούνταν από τον Στρατιωτικό Σιδηρόδρομο των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Νότιοι διέθεταν ανθεκτικές πολιτικές όπως δασμούς για την προώθηση της βιομηχανίας και νόμους τόνωσης της γεωργίας μιας και η δουλεία δεν θα είχε αποτέλεσμα. Με τους Νότιους να έχουν απομακρυνθεί και τους Βόρειους Δημοκράτες αδύναμους, οι Ρεπουμπλικάνοι μπόρεσαν να περάσουν τις νομοθεσίες τους. Την ίδια στιγμή ενέκριναν νέους φόρους για να αποπληρώσουν μέρος του πολέμου και εξέδωσαν μεγάλα ποσά ομολόγων για να πληρώσουν το μεγαλύτερο εναπομείναν μέρος. Οι ιστορικοί της οικονομίας αποδίδουν το υπόλοιπο κόστος του πολέμου στον πληθωρισμό. Το Κογκρέσο σχεδίασε ένα περίπλοκο πρόγραμμα οικονομικού εκσυγχρονισμού που είχε τον διπλό σκοπό να κερδίσει τον πόλεμο και να μεταμορφώσει μόνιμα την οικονομία. Το 1860 το Υπουργείο Οικονομίας είχε ελάχιστα καθήκοντα και χρηματοδοτούσε τις μικρής κλίμακας επιχειρήσεις της κυβέρνησης μέσω πώλησης γαιών και δασμών. Τα έσοδα από την περίοδο της ειρήνης ήταν ελάχιστα σε σχέση με το κόστος που απαιτούσε ένας πόλεμος αλλά το Υπουργείο Οικονομίας υπό τον Σάλμον Π. Τσέις είχε δείγματα ασυνήθιστης ευρηματικότητας στην χρηματοδότηση του πολέμου δίχως να καταστρέψει την οικονομία. Επιβλήθηκαν πολλοί νέοι φόροι έχοντας πάντοτε ένα πατριωτικό υπόβαθρο συγκρίνοντας την οικονομική θυσία με τις θυσίες της ζωής και των άκρων. Η κυβέρνηση πλήρωσε για προμήθειες χρησιμοποιώντας πραγματικό χρήμα, γεγονός που ενθάρρυνε τους πολίτες να πουλήσουν στην κυβέρνηση ανεξάρτητα από την ιδεολογία τους. Αντίθετα, η Συνομοσπονδία εξέδωσε χρεωστικά γραμμάτια κατά την κατάσχεση της περιουσίας, έτσι ώστε ακόμη και οι πιο πιστοί Συνομόσπονδοι να κρύψουν τα άλογα και τα μουλάρια τους αντί να τα πουλήσουν για ένα αμφισβητήσιμο χαρτί. Γενικά, το χρηματοπιστωτικό σύστημα των Βορείων είχε μεγάλη επιτυχία στην άντληση χρημάτων και τη μετατροπή του πατριωτισμού σε κέρδος, ενώ το σύστημα της Συνομοσπονδίας εξαντλούσε τους πατριώτες της.Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειαζόταν 3,1 δισεκατομμύρια δολάρια για την πληρωμή των τεράστιων στρατών και στόλων για τον Εμφύλιο Πόλεμο—πάνω από 400 εκατομμύρια μόνο το 1862. Πέρα από τους δασμούς, το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων προερχόταν από τους νέους ειδικούς φόρους κατανάλωσης που επιβλήθηκαν σε οποιοδήποτε βιομηχανοποιημένο αντικείμενο. Στη συνέχεια οι δασμοί αυξήθηκαν, μέσω διάφορων νόμων περί δασμών του Μόριλ. Τρίτον ήρθε ο πρώτος φόρος εισοδήματος του έθνους. Μόνον οι πλούσιοι πλήρωσαν και το ποσό τους επιστράφηκε στο τέλος του πολέμου. Εκτός από τους φόρους, η δεύτερη σημαντική πηγή εισοδήματος ήταν τα κρατικά ομόλογα. Για πρώτη φορά τα ομόλογα που είχαν μικρές ονομαστικές αξίες πωλήθηκαν απευθείας στους πολίτες, έχοντας ως βασικούς παράγοντες τη δημοσιότητα και τον πατριωτισμό, σύμφωνα με το σχέδιο του τραπεζίτη Τζέι Κουκ. Οι πολιτειακές τράπεζες έχασαν τη δυνατότητα τους να εκδίδουν τραπεζογραμμάτια. Μόνο οι εθνικές τράπεζες θα μπορούσαν να το πράξουν, και ο Τσέις διευκόλυνε την διαδικασία δημιουργίας τέτοιων τραπεζών. Η διαδικασία περιλάμβανε την αγορά και κατοχή ομοσπονδιακών ομολόγων και οι κεφαλαιούχοι έσπευσαν να ανοίξουν αυτές τις τράπεζες. Ο Τσέις τις αρίθμησε, και έτσι η πρώτη κάθε πόλης ήταν η «Πρώτη Εθνική Τράπεζα». Τρίτον η κυβέρνηση εξέδωσε χαρτονομίσματα, τα "greenbacks", τα οποία οδήγησαν σε διαμάχες μιας και προκάλεσαν πληθωρισμό.Το σημαντικότερο μέτρο των Βορείων ήταν ίσως η δημιουργία ενός συστήματος εθνικών τραπεζών που παρείχε ένα υγιές νόμισμα για την επέκταση της βιομηχανίας. Ακόμη πιο σημαντικό, οι εκατοντάδες νέες τράπεζες που ανοίχτηκαν έπρεπε να αγοράσουν κρατικά ομόλογα. Έτσι, το έθνος αποκόμισε έσοδα από τον δυνητικό πλούτο που αντιπροσωπεύουν οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις, τα αστικά κτίρια, τα εργοστάσια και οι επιχειρήσεις και αμέσως μεταβίβασε αυτά τα χρήματα στο υπουργείο Οικονομίας για τις ανάγκες του πολέμου. Δασμοί Ο υπουργός Τσέις, αν και ήταν ελεύθερος έμπορος για πολλά χρόνια, συνεργάστηκε με τον Μόριλ για να εγκρίνει ένα δεύτερο νομοσχέδιο το καλοκαίρι του 1861, αυξάνοντας τα ποσοστά των δασμών κατά 10 μονάδες ώστε να δημιουργήσει περισσότερα έσοδα. Τα μεταγενέστερα αυτά χαράτσια αποτελούσαν κατά κύριο λόγο έσοδα για την κάλυψη των αναγκών του πολέμου, αν και απολάμβαναν την υποστήριξη προστατευτιστών όπως ο Κάρεϊ, ο οποίος βοήθησε και πάλι τον Μόριλ στη σύνταξη του νομοσχεδίου. Ο Δασμός Μόριλ του 1861 σχεδιάστηκε ώστε να οδηγήσει στην αύξηση των εσόδων. Η δασμολογική πράξη του 1862 δεν είχε μοναδικό σκοπό την αύξηση των εσόδων, αλλά και την ενθάρρυνση εγκατάστασης εργοστασίων απαλλαγμένων από τον βρετανικό ανταγωνισμό, μέσω της φορολόγησης των βρετανικών εισαγωγών. Επιπλέον, προστάτευε τους Αμερικανούς εργάτες από τους χαμηλόμισθους Ευρωπαίους εργαζόμενους και, όντας σημαντικό επίδομα, προσέλκυσε δεκάδες χιλιάδες Ευρωπαίων να μεταναστεύσουν στην Αμερική ώστε να εργαστούν με υψηλούς μισθούς σε εργοστάσια και βιοτεχνίες.Τα τελωνειακά έσοδα από δασμούς υπολογίστηκαν στα 345 εκατομμύρια δολάρια μεταξύ 1861 και 1865 ή το 43% των εισοδημάτων της ομοσπονδίας. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ διέθετε τεράστιες εκτάσεις προσοδοφόρων γαιών. Η πρόκληση ήταν να γίνει η γη αυτή χρήσιμη για τους πολίτες και να παρασχεθεί η οικονομική βάση για τον πλούτο που θα απέδιδε το χρέος του πολέμου. Οι επιχορηγούμενες γαίες χορηγήθηκαν στις εταιρείες κατασκευής σιδηροδρόμων ώστε να πραγματοποιήσουν συνδέσεις με την Καλιφόρνια. Μαζί με τις ελεύθερες εκτάσεις που αποδόθηκαν στους αγρότες από τον νόμο Homestead, τα αγροτεμάχια χαμηλού κόστους που δόθηκαν μέσω των επιχορηγήσεων επιτάχυναν την επέκταση της εμπορικής γεωργίας στη Δύση. Η Πράξη Homestead του 1862 αποδέσμευσε τις δημόσιες γαίες. Οι επιχορηγήσεις γης στους σιδηρόδρομους σήμαιναν ότι μπορούσαν να πουλήσουν εκτάσεις για οικογενειακά αγροκτήματα (80 έως 200 στρέμματα) σε χαμηλές τιμές με εκτεταμένη πίστωση. Επιπλέον, η κυβέρνηση προωθούσε νέες πληροφορίες, επιστημονικές μεθόδους και τις πλέον πρόσφατες τεχνικές μέσω του νεοσυσταθέντος Υπουργείου Γεωργίας. Η γεωργία ήταν η μεγαλύτερη ενιαία βιομηχανία που κατάφερε να ακμάσει κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι τιμές ήταν υψηλές, και αυξανόταν από τη μεγάλη ζήτηση από το στρατό και από τη Βρετανία (που εξαρτιόταν από το αμερικανικό σιτάρι για το ένα τέταρτο των εισαγωγών τροφίμων της). Ο πόλεμος ενήργησε ως καταλύτης που ενθάρρυνε την ταχεία υιοθέτηση μηχανών με άλογο και άλλων εργαλείων. Η ταχεία εξάπλωση των πρόσφατων εφευρέσεων, όπως η θεριστική μηχανή, έκαναν την εργατική δύναμη αποδοτική, ακόμη και όταν εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες ήταν στο στρατό. Πολλές σύζυγοι πήραν τη θέση τους και συχνά λάμβαναν συμβουλές μέσω ταχυδρομείου για το τι πρέπει να κάνουν. Όλο και περισσότερο βασίζονταν στην κοινότητα και την ευρύτερη οικογένεια για συμβουλές και βοήθεια.Η Ένωση χρησιμοποίησε εκατοντάδες ζώα. Ο στρατός είχε πολλά χρήματα για να τα αγοράσει από αγρότες και κτηνοτρόφους, αλλά ειδικά κατά τους πρώτους μήνες η ποιότητα τους ήταν ανάμεικτη. Τα άλογα ήταν αναγκαία για το ιππικό και το πυροβολικό. Τα μουλάρια έλκυαν τις άμαξες. Η προμήθεια συνεχίστηκε, παρά την άνευ προηγουμένου επιδημία βλέννας των αλόγων, μια θανατηφόρα ασθένεια που μπέρδεψε τους κτηνιάτρους. Στο Νότο, ο στρατός της Ένωσης σκότωσε όλα τα άλογα που δεν χρειαζόταν για να τα κρατήσει μακριά από τα χέρια της Συνομοσπονδίας. Το υπουργείο Οικονομίας άρχισε να αγοράζει βαμβάκι κατά την διάρκεια του πολέμου, για να το στείλει στην Ευρώπη και σε μύλους του βορρά. Οι πωλητές ήταν καλλιεργητές του Νότου που χρειάζονταν τα μετρητά, ανεξάρτητα από τον πατριωτισμό τους. Οι Βόρειοι αγοραστές θα μπορούσαν να κάνουν μεγάλα κέρδη, ενοχλώντας έτσι στρατιωτικούς όπως ο Οδυσσέας Γκραντ. Κατηγόρησε τους Εβραίους εμπόρους και τους απομάκρυνε από τις γραμμές του το 1862, αλλά ο Λίνκολν γρήγορα απέρριψε αυτή την επίδειξη αντισημιτισμού. Οι επικριτές ανέφεραν ότι το εμπόριο βαμβακιού βοήθησε τον Νότο, παρατείνοντας τον πόλεμο και προωθώντας τη διαφθορά. Ο Λίνκολν αποφάσισε να συνεχίσει το εμπόριο επειδή φοβόταν πως η Βρετανία θα μπορούσε να παρέμβει εάν οι κατασκευαστές κλωστοϋφαντουργικών του αρνούνταν την πρώτη ύλη. Ένας άλλος στόχος ήταν να προωθηθεί ο Ενωτισμός στα νότια σύνορα. Οι κατασκευαστές κλωστοϋφαντουργικών του Βορρά χρειαζόταν βαμβάκι για να συνεχίσουν να παράγουν στολές, ενώ οι εξαγωγές βαμβακιού στην Ευρώπη παρείχαν σημαντική πηγή χρυσού για τη χρηματοδότηση του πολέμου. Η προτεσταντική θρησκεία ήταν αρκετά ισχυρή στο Βορρά τη δεκαετία του 1860. Η Χριστιανική Επιτροπή των Ηνωμένων Πολιτειών έστειλε πράκτορες στα στρατόπεδα στρατού για να παρέχουν ψυχολογική στήριξη καθώς και βιβλία, εφημερίδες, φαγητό και ρουχισμό. Μέσα από προσευχές, κηρύγματα και λειτουργίες, οι πράκτορες υπηρέτησαν τις πνευματικές και κοσμικές ανάγκες των στρατιωτών καθώς προσπάθησαν να τους εντάξουν σε έναν χριστιανικό τρόπο ζωής. Οι περισσότερες εκκλησίες προσπάθησαν να στηρίξουν τους στρατιώτες της ενορίας του και ιδιαίτερα τις οικογένειές τους στην πατρίδα τους. Μεγάλο μέρος της πολιτικής ρητορικής της εποχής είχε έναν ξεχωριστό θρησκευτικό τόνο.Ο προτεσταντικός κλήρος στην Αμερική πήρε διάφορες θέσεις. Σε γενικές γραμμές, τα διάφορα δόγματα όπως οι Μεθοδιστές, οι Βόρειοι Βαπτιστές και οι Συναθροιστές υποστήριζαν έντονα την πολεμική προσπάθεια. Οι Καθολικοί, οι Επισκοπιανοί, οι Λουθηρανοί και οι συντηρητικοί Πρεσβυτεριανοί γενικά απέφυγαν κάθε συζήτηση για τον πόλεμο, ώστε να μην απομακρύνουν τους πιστούς τους. Οι Κουάκεροι, ενώ υποστήριζαν ισχυρά το κίνημα κατά της δουλείας σε προσωπικό επίπεδο, αρνήθηκαν να πάρουν ενιαία θρησκευτική θέση. Κάποιοι κληρικοί που υποστήριξαν τη Συνομοσπονδία καταγγέλθηκαν ως Copperheads, ειδικά στις παραμεθόριες περιοχές. Μεθοδιστές Πολλοί Βόρειοι είχαν μόλις πρόσφατα γίνει θρησκευόμενοι (μετά τη Δεύτερη Μεγάλη Αφύπνιση) και η θρησκεία αποτελούσε πλέον ισχυρή δύναμη στη ζωή τους. Κανένα δόγμα δεν ήταν πιο ενεργό στην υποστήριξη της Ένωσης από την Μεθοδιστική Επισκοπική Εκκλησία. Ο Καργουαρντάιν υποστηρίζει ότι για πολλούς Μεθοδιστές, η νίκη του Λίνκολν το 1860 προκάλεσε την άφιξη της βασιλείας του Θεού στην Αμερική. Ενεργοποιήθηκαν από ένα όραμα για την ελευθερία για των δούλων, την απελευθέρωση από τις διώξεις των υποστηρικτών της κατάργησης της δουλείας, την απελευθέρωση από την κακή λαβή της Δουλοκρατίας στην αμερικανική κυβέρνηση και την υπόσχεση για μια νέα κατεύθυνση στην Ένωση. Οι Μεθοδιστές αποτελούσαν ένα σημαντικό στοιχείο της λαϊκής υποστήριξης προς τους Ριζοσπάστες Ρεπουμπλικάνους με τη σκληρή τους γραμμή προς τον λευκό Νότο. Οι διαφωνούντες Μεθοδιστές αποχώρησαν από την εκκλησία. Κατά την Ανασυγκρότηση, οι Μεθοδιστές ανέλαβαν πρωτοβουλία ώστε να βοηθήσουν στον σχηματισμό Μεθοδιστικών εκκλησιών για τους Ελεύθερους και μετακινήθηκαν στις νότιες πόλεις, για να αναλάβουν, με τη βοήθεια του στρατού, κτίρια που ανήκαν στον νότιο κλάδο της εκκλησίας.Το οικογενειακό περιοδικό των Μεθοδιστών, Ladies' Repository προώθησε τον χριστιανικό οικογενειακό ακτιβισμό. Τα άρθρα του παρείχαν ηθική ανύψωση στις γυναίκες και τα παιδιά. Παρουσίαζε τον πόλεμο ως μια μεγάλη ηθική σταυροφορία εναντίον ενός παρακμιακού νότιου πολιτισμού διεφθαρμένου από την δουλεία. Πρότεινε δραστηριότητες που θα μπορούσαν να εκτελέσουν τα μέλη της οικογένειας προκειμένου να βοηθήσουν τον σκοπό της Ένωσης. Οι άνθρωποι που ήταν πιστοί στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ και αντιτάχθηκαν στην απόσχιση και ζούσαν στα σύνορα (όπου η δουλεία ήταν νόμιμη το 1861) ονομάστηκαν Ενωτιστές. Οι Συνομόσπονδοι μερικές φορές τους χαρακτήριζαν ως «Γιάνκηδες της πατρίδας». Ωστόσο, οι νότιοι Ενωτιστές δεν ήταν αναγκαστικά υποστηρικτές των Βορείων και πολλοί από αυτούς, μολονότι αντιτιθέμενοι στην απόσχιση, υποστήριζαν τη Συνομοσπονδία σε όλη την διάρκεια της ύπαρξής της. Το Ανατολικό Τενεσί δεν υποστήριξε ποτέ την Συνομοσπονδία και οι Ενωτιστές εκεί έγιναν ισχυροί ηγέτες της πολιτείας, συμπεριλαμβανομένων των κυβερνητών Άντριου Τζόνσον και Ουίλιαμ Γκ. Μπράουνλοου. Ομοίως, μεγάλα τμήματα του ανατολικού Κεντάκι αποτελούνταν από Ενωτιστές που βοήθησαν στην διατήρηση της πολιτείας από την απόσχιση. Η Δυτική Βιρτζίνια, με λίγους δούλους και κάποια βιομηχανία, ήταν τόσο έντονα Ενωτιστική που αποσχίστηκε και δημιούργησε την ομώνυμη νέα πολιτεία.Ακόμη, περίπου 120.000 Ενωτιστές από το Νότο υπηρέτησαν στον Στρατό της Ένωσης κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και Ενωτιστικά συντάγματα δημιουργήθηκαν σε κάθε συνομοσπονδιακή πολιτεία εκτός της Νότιας Καρολίνα. Μεταξύ αυτών των μονάδων ήταν το 1ο Σύνταγμα Ιππικού της Αλαμπάμα, το οποίο χρησίμευσε ως προσωπική συνοδεία του Ουίλιαμ Σέρμαν στην πορεία του προς τη θάλασσα. Οι Ενωτιστές του Νότου χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς ως παραστρατιωτικές δυνάμεις κατά των ανταρτών. Κατά την Ανασυγκρότηση, πολλοί από αυτούς τους Ενωτιστές έγιναν "Scalawags", το οποίο ήταν ένας υποτιμητικός όρος για τους υποστηρικτές του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Νότο. Εκτός από την οργανωμένη στρατιωτική σύγκρουση, οι συνοριακές πολιτείες έπεσαν θύματα του ανταρτοπόλεμου. Σε μια τέτοια κατάσταση, οι γείτονες χρησιμοποίησαν συχνά τη δικαιολογία του πολέμου ώστε να διευθετήσουν τις προσωπικές διαφορές τους και σήκωσαν όπλα κατά γειτόνων. Το Μιζούρι ήταν το ο χώρος διεξαγωγής πάνω από 1000 εμπλοκών μεταξύ των δυνάμεων της Ένωσης και της Συνομοσπονδίας, καθώς και αγνώστου αριθμού επιθέσεων ανταρτών και επιδρομών ομίλους κείμενους προς την Συνομοσπονδία. Το Δυτικό Μισσούρι ήταν ο χώρος διεξαγωγής βίαιου ανταρτοπόλεμου κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Περιπλανώμενες ομάδες ανταρτών όπως οι επιδρομείς του Κουαντρίλ και οι άνδρες του Μπλάντυ Μπιλ Άντερσον τρομοκρατούσαν την ύπαιθρο, χτυπώντας τόσο κατά στρατιωτικών εγκαταστάσεων όσο και οικισμών. Λόγω των εκτεταμένων επιθέσεων και της προστασίας που προσέφεραν οι υποστηρικτές της Συνομοσπονδίας, οι ομοσπονδιακοί ηγέτες εξέδωσαν την Γενική Διαταγή Αρ. 11 το 1863 και εκκένωσαν τις περιοχές του Τζάκσον, του Κας και του Μπέιτς. Ανάγκασαν τους κατοίκους της περιοχής να μειώσουν την υποστήριξη τους στους αντάρτες. Το ιππικό της Ένωσης θα μπορούσε να εντοπίσει τους αντάρτες της Συνομοσπονδίας, οι οποίοι δεν είχαν πλέον σημεία να κρύβονται και ανθρώπους και υποδομές για να τους υποστηρίξουν. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο στρατός ανάγκασε σχεδόν 20.000 ανθρώπους, κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους, να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Πολλοί δεν επέστρεψαν ποτέ και οι πληγείσες κομητείες καταστράφηκαν οικονομικά για πολλά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου.Ορισμένες μονάδες λεηλασίας έγιναν οργανωμένες εγκληματικές συμμορίες μετά τον πόλεμο. Το 1882, ο ληστής τραπεζών και πρώην αντάρτης της Συνομοσπονδίας, Τζέσε Τζέιμς σκοτώθηκε στο Σεντ Τζόζεφ. Ομάδες εθελοντών εμφανίστηκαν σε απομακρυσμένες περιοχές όπου η επιβολή του νόμου ήταν δύσκολη, ώστε να αντιμετωπιστεί η ανομία που παρέμεινε μετά το τέλος του πολέμου. Ως απάντηση στο αυξανόμενο πρόβλημα των τοπικά οργανωμένων ανταρσιών καθ' όλη τη διάρκεια του 1863 και του 1864, τον Ιούνιο του 1864, ο στρατηγός Στίβεν Γκ. Μπέρμπριτζ ορίστηκε διοικητής της πολιτείας του Κεντάκι. Το γεγονός αυτό άρχισε μια μακρά περίοδο στρατιωτικού ελέγχου που διήρκεσε έως τις αρχές του 1865, ξεκινώντας με το στρατιωτικό νόμο που εγκρίθηκε από τον Πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν. Για να επιβάλει την ειρήνη στο Κεντάκι, ο Μπέρμπριτζ κατέστειλε την απιστία και χρησιμοποίησε την οικονομική πίεση ως μέσο εξαναγκασμού. Η πολιτική του για τους αντάρτες, η οποία περιλάμβανε δημόσια εκτέλεση τεσσάρων ανταρτών για το θάνατο κάθε άοπλου πολίτη της Ένωσης, προκάλεσε τη μεγαλύτερη αντιπαράθεση. Μετά από διαφωνίες με τον κυβερνήτη Τόμας Ε. Μπράμλετ, ο Μπέρμπριτζ απομακρύνθηκε τον Φεβρουάριο του 1865. Οι Συνομόσπονδοι τον μνημονεύουν ως «Χασάπη του Κεντάκι». Αϊόβα Βερμόντ Βιρτζίνια†* Δυτική Βιρτζίνια* Ιλινόι Ιντιάνα Καλιφόρνια Κάνσας Κεντάκι†* Κονέκτικατ Μασαχουσέτη Μέιν Μέριλαντ Μιζούρι†* Μινεσότα Μίσιγκαν Νέα Υόρκη Νεβάδα Νιου Τζέρσεϊ Νιου Χάμσαϊρ Ντέλαγουερ* Όρεγκον Ουάσινγκτον Ουισκόνσιν Οχάιο Πενσυλβάνια Ρόουντ Άιλαντ* Συνοριακές πολιτείες με δουλεία το 1861. †Είχε δύο κυβερνήσεις, μια φιλοενωτική και μια φιλοσυνομοσπονδιακή, με αμφότερες να κηρύσσονται νόμιμες κυβερνήσεις της πολιτείας. Οι Συνομοσπονδιακές κυβερνήσεις του Κεντάκι και του Μιζούρι δεν απέκτησαν ποτέ σημαντικό έλεγχο της πολιτείας τους. Η Δυτική Βιρτζίνια αποσχίστηκε από την Βιρτζίνια και έγινε μέλος της Ένωσης κατά την διάρκεια του πολέμου, στις 20 Ιουνίου 1863. Η Νεβάδα επίσης προσχώρησε στην Ένωση κατά την διάρκεια του πολέμου, στις 31 Οκτωβρίου 1864. Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος Συνομοσπονδία Τοπικών Ομοσπονδιών Κύπρου Έκθεση για την καθημερινή ζωή των Βορείων κατά την διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου
|
Κατά την διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου (1861–1865), ως Ένωση (αγγλικά: Union) εννοούνταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και ειδικά το εθνικό πρόγραμμα του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν και των 20 ελεύθερων και 5 συνοριακών πολιτειών που το υποστήριζαν. Η Ένωση βρισκόταν απέναντι σε 11 νότιες πολιτείες που ήταν υπέρ της δουλείας οι οποίες σχημάτιζαν τις Συνομόσπονδες Πολιτείες, ή την «Συνομοσπονδία». Όλες οι πολιτείες της Ένωσης έστελναν στρατιώτες στον Στρατό Ξηράς των ΗΠΑ, αν και οι συνοριακές πολιτείες έστελναν χιλιάδες στρατιώτες και στην Συνομοσπονδία. Οι συνοριακές πολιτείες ήταν ουσιώδους σημασίας μιας και λειτουργούσαν ως συμπληρωματικές βάσεις για την εισβολή της Ένωσης στην Συνομοσπονδία, και ο Λίνκολν αναγνώρισε πως δεν μπορούσε να κερδίσει τον πόλεμο χωρίς να τις ελέγχει. Οι βορειοανατολικές πολιτείες παρείχαν τους βιομηχανικούς πόρους για την τέλεση του πολέμου παράγοντας μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών και προμηθειών, ενώ επίσης χρηματοδοτούσαν τον πόλεμο. Οι μεσοδυτικές πολιτείες παρείχαν στρατιώτες, τροφή, ίππους, οικονομική υποστήριξη και στρατόπεδα προετοιμασίας. Τα στρατιωτικά νοσοκομεία βρισκόταν σε όλο το μήκος της Ένωσης. Οι περισσότερες πολιτείες είχαν Ρεπουμπλικάνους κυβερνήτες οι οποίοι υποστήριζαν ενεργά την πολεμική προσπάθεια και κατέστειλαν την υπονόμευση του πολέμου την περίοδο 1863–64. Το Δημοκρατικό Κόμμα υποστήριζε έντονα την διεξαγωγή πολέμου το 1861 αλλά το 1862 διαχωρίστηκε στους φιλοπόλεμους Δημοκράτες και το αντιπολεμικό στοιχείο το οποίο ηγούνταν από τους "Copperheads" («Δηλητηριώδεις Όφεις»). Οι Δημοκράτες κέρδισαν σημαντικό εκλογικό έδαφος το 1862 στις πολιτειακές εκλογές, κυρίως στη Νέα Υόρκη. Έχασαν έδαφος το 1863, κυρίως στο Οχάιο. Το 1864 οι Ρεπουμπλικάνοι πραγματοποίησαν εκστρατεία υπό τη σημαία του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος, το οποίο προσέλκυσε πολλούς φιλοπόλεμους Δημοκράτες και στρατιώτες, πραγματοποιώντας σαρωτική νίκη κατά του Λίνκολν και των υποψηφίων του. Τα χρόνια του πολέμου ήταν αρκετά ευήμερα για την Ένωση εκτός από σειρά μαχών και ανταρσιών που έλαβαν χώρα στη νότια μεθόριο. Η ευημερία παρακινήθηκε από τις αυξημένες κυβερνητικές δαπάνες και την δημιουργία ενός ολοκληρωμένου εθνικού τραπεζικού συστήματος. Οι πολιτείες της Ένωσης επένδυσαν μεγάλα χρηματικά ποσά και κόπο στην οργάνωση ψυχολογικής και κοινωνικής υποστήριξης για τις συζύγους, χήρες και τα ορφανά των στρατιωτών, αλλά και τους στρατιώτες τους ίδιους. Οι περισσότεροι στρατιώτες ήταν εθελοντές, αν και μετά το 1862 πολλοί έγιναν εθελοντές για να διαφύγουν την στρατολόγηση και να εκμεταλλευτούν τα μεγάλα χρηματικά ποσά που προσφερόταν από τις πολιτείες. Η άρνηση στρατολόγησης ήταν συχνό φαινόμενο στις μεγάλες πόλεις, ειδικά τη Νέα Υόρκη, όπου το 1863 διεξήχθησαν μαζικές διαδηλώσεις κατά της στρατολόγησης, αλλά και σε ορισμένες απομακρυσμένες επαρχίες, όπως οι περιοχές που βρισκόταν τα ορυχεία στην Πενσυλβάνια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_(%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%95%CE%BC%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82)
|
Μεθυλοξιράνιο
|
Με βάση χημικό τύπο του (C3H6O) έχει τα ακόλουθα οκτώ (8) ισομερή θέσης: Προπανάλη, με μοριακό τύπο CH3CH2CHO. Προπανόνη, με μοριακό τύπο CH3COCH3. 1-προπεν-1-όλη, με μοριακό τύπο CH3CH=CHOH, σε δύο (2) γεωμετρικά ισομερή. Αποτελεί έλασον ταυτομερές της προπανάλης. 2-προπεν-1-όλη ή αλλυλική αλκοόλη, με μοριακό τύπο CH2=CHCH2OH. Προπεν-2-όλη, με μοριακό τύπο CH3C(OH)=CH2. Αποτελεί έλασον ταυτομερές της προπανόνης. Βινυλομεθυλαιθέρας, με μοριακό τύπο CH2=CHOCH3. Κυκλοπροπανόλη, με γραμμικό τύπο . Οξετάνιο, με γραμμικό τύπο . Το 2016 αναφέρθηκε ότι εντοπίστηκε μεθυλοξιράνιο, στον Τοξότη Β2, ένα αέριο νεφέλωμα στο γαλαξία μας, που έχει μάζα περί τα τρία εκατομμύρια ηλιακές μάζες. Είναι η πρώτη χειρόμορφη ένωση που ανιχνεύθηκε στο διάστημα. Η βιομηχανική παραγωγή μεθυλοξιρανίου ξεκινά από το προπένιο. Δυο παραγωγικές οδοί χρησιμοποιούνται: Η μία εμπλέκει υδροξυχλωρίωση (με υποχλωριώδες οξύ, HClO) και η άλλη εμπλέκει οξείδωση. Το 2005, σχεδόν το ήμισυ της παγκόσμιας παραγωγής της γίνονταν μέσω χλωρυδρίνης (δηλαδή χλωροαλκοόλης) και η άλλη μέσω μεθόδων που περιλαμβάνουν οξείδωση. Η δεύτερη παραγωγική μέθοδος αποκτά αυξανώμενη σημασία, γιατί αποφεύγει τη χρήση χλωρίου, επειδή το τελευταίο προσθέτει επιπλέον κόστος σε υλικά και διαχείρηση. Αυτή η παραδοσιακή παραγωγική οδός διεξάγεται μέσω μετατροπής του προπενίου σε προπυλενοχλωρυδρίνη. Πρακτικά, παράγεται μείγμα δύο (2) ισομερών προπυλενοχλωρυδρινών. Η παραγωγική αντίδραση μπορεί να αποδοθεί σύμφωνα με το ακόλουθο απλοποιημένο σύστημα: Το παραγώμενο μείγμα 1-χλωρο-2-προπανόλης και 2-χλωρο-1-προπανόλης, στη συνέχεια της αυτής της παραγωγικής οδού αποχλωριώνεται (με κάποια βάση, OH-), σχηματίζοντας μεθυλοξιράνιο: Συχνά, ως βάση χρησιμοποιείται ασβέστης [Ca(OH)2], για να απορροφήσει το παραγώμενο υδροχλώριο (HCl), ως χλωριούχο ασβέστιο (CaCl2). Η άλλη παραγωγική οδός μεθυλοξιρανίου περιλαμβάνει την οξείδωση προπενίου από από ένα οργανικό υδροϋπεροξείδιο (RO2H). Η αντίδραση ακολουθεί την ακόλουθη στοιχειομετρία: Πιο συγκεκριμένα, για τη διεργασία αυτή χρησιμοποιούνται τα ακόλουθα τρία (3) υπεροξείδια: Τριτοταγές βουτυλυδροϋπεροξείδιο (tBuO2H), που προέρχεται, με τη σειρά του, από οξυγόνωση του ισοβουτανίου [Me3CH], η οποία (οξείδωση) αυμπαράγει 2-μεθυλο-2-προπανόλη (tBuOH). Αυτό το παραπροϊόν, μπορεί να αφυδατωθεί, σχηματίζοντας ισοβουτένιο (CH2=CMe2) ή μετατρέπεται σε μεθυλοτριτοταγή βουτυλαιθέρα (tBuOMe), ένα αντικροτικό πρόσθετο για τη βενζίνη. υδρο(1-φαινυλαιθυλ)υπεροξείδιο [PhCH(O2H)CH3], που προέρχεται, με τη σειρά του, από οξυγόνωση του αιθυλοβενζολίου (PhEt), η οποία (οξείδωση) συμπαράγει 1-φαινυλαιθανόλη [PhCH(OH)CH3]. Αυτό το παραπροϊόν, μπορεί να αφυδατωθεί, σχηματίζοντας στυρένιο (PhVi), ένα χρήσιμο μονομερές. Υδροπεροξείδιο του κουμενίου [PhC(CH3)2O2H], που προέρχεται, με τη σειρά του, από οξυγόνωση του κουμενίου (iPrPh), η οποία (οξείδωση) συμπαράγει κουμυλική αλκοόλη [PhC(CH2)OH]. Η τελευταία (κουμυλική αλκοόλη), με αφυδάτωση παράγει 2-φαινυλοπροπένιο [PhC(Me)=CH2], το οποιίο κατόπιν με υδρογόνωση ξαναπαράγει κουμένιο, σχηματίζοντας μια έμμεση ανακύκλωση, της αρχικής πρόδρομης ύλης. Αυτή η τεχνολογία εμπορευματοποιήθηκε από από την εταιρεία Sumitomo Chemical. Τον Μάρτιο του 2009, οι εταιρείες BASF και Dow Chemical ξεκίνησαν μια νέα μονάδα οξείδωσης προπενίου στην Αμβέρσα. Στη νέα αυτή μονάδα, το προπένιο οξειδώνεται από υπεροξείδιο του υδρογόνου (H2O2):Σε αυτήν τη διεργασία δεν συμπαράγονται άλλα παραπροϊόντα, εκτός από νερό (H2O). Το 60-70% όλου του παραγώμενου μεθυλοξιρανίου μετατρέπεται σε πολυαιθερικές πολυόλες, που παράγονται με μια διεργασία που ονομάζεται αλκοξυλίωση. Αυτές οι πολυόλες είναι δομικές μονάδες για την παραγωγή πλαστικών πολυουρεθάνης. Περίπου το 20% του μεθυλοξιρανίου υδρολύεται, παράγοντας 1,2-προπανοδιόλη [CH3CH(OH)CH2OH], μέσω μιας διεργασίας που επιταχύνεται με κατάλυση από οξύ ή βάση . Άλλα σημαντικά παράγωγα προϊόντα του μεθυλοξιρανίου είναι η πολυπροπυλενογλυκόλη, οι προπυλενογλυκολαιθέρες και το ανθρακικό προπυλένιο. Το μεθυλοξιράνιο χρησιμοποιούνταν κάποτε ως αγωνιστικό καύσιμο, αλλά η χρήση του τώρα απαγορεύεται, σύμφωνα με τους κανόνες της National Hot Rod Association, για λόγους ασφαλείας. Επίσης, έχει χρησιμοποιηθεί σε καύσιμα λάμψης, για μοντέλα αεροσκαφών και για (κάποια) οχήματα επιφανείας, αυνήθως σε συνδυασμό, σε μικρά ποσοστά, της τάξης του 2%, στο τυπικό μείγμα μεθανόλης (CH3OH), νιτρομεθανίου (CH3NO2) και ορυκτελαίου. Χρησιμοποιήθηκε επίσης σε θερμοβαρικά όπλα, και για μικροβιακό υποκαπνισμό. Υποκαπνογόνο Η Διοίκηση Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ έχει εγκρίνει από την 1η Σεπτεμβρίου 2007 τη χρήση μεθυλοξιρανίου για παστερίωση ωμών αμυγδάλων, ως απάντηση σε δύο περιστατικά μόλυνσης από σαλμονέλα σε εμπορικούς οπωρώνες, ένα (άλλο) περιστατικό που συνέβη στον Καναδά και (ένα τέταρτο που συνέβηκε) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα φυστίκια μπορεί επίσης να ψεκάζονται με μεθυλοξιράνιο, επίσης για τον έλεγχο της σαλμονέλας. Μικροσκοπία Το μεθυλοξιράνιο χρησιμοποιείται συνήθως για την προετοιμασία βιολογικών δειγμάτων για ηλεκτρονική μικροσκοπία, για να απομακρύνει τα υπολείμματα αιθανόλης (EtOH), που προηγουμένως είχε χρησιμοποιηθεί για αφυδάτωση (των δειγμάτων αυτών). Σε μια τυπική διαδικασία, το δείγμα πρώτα βυθίζεται σε ένα μείγμα από ίσες ποσότητες αιθανόλης και μεθυλοξιρανίου για 5 λεπτά και, στη συνέχεια, τέσσερις φορές σε καθαρό μεθυλοξιράνιο, με χρονική απόσταση 10 λεπτών μεταξύ κάθε βυθίσεως. Είναι πιθανό καρκινογόνο για τον άνθρωπο, και αναφέρεται από τον Διεθνή Οργανισμός Ερευνών για τον Καρκίνο ως καρκινογόνος ουσία κατηγορίας 2B. Παπαγεωργίου, Β.Π., Εφαρμοσμένη Οργανική Χημεία, Εκδόσεις Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 2005, ISBN 960-260-342-7 Μια ιστοσελίδα αποκλειστικά για το οξιράνιο Αρχειοθετήθηκε 2006-12-07 στο Wayback Machine. Πληροφορίες σχετικά με την προστασία των εργαζομένων SCHAUM'S OUTLINE SERIES, «ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ», Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 «Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας» Ν. Α. Πετάση 1982 Αναστάσιου Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 Καραγκιοζίδη Σ. Πολυχρόνη, «Ονοματολογία Οργανικών Ενώσεων στα Ελληνικά & Αγγλικά» Β΄ Έκδοση Θεσσαλονίκη 1991 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, «Γενική Οργανική Χημεία», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985 Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη, «Ειδικά Μαθήματα Οργανικής Χημείας», ΑΠΘ, θεσσαλονίκη 1983 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Φαίδωνα Χατζημηχαλάκη, «Εργαστηριακός Οδηγός», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1986 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη: «Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985 Διαδικτυακοί τόποι που αναφέρονται στις «Αναφορές και παρατηρήσεις». Διαδικτυακό σελίδα για C3H6O Οξείδιο του προπυλενίου στο Ηνωμένες Πολιτείες Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος Οξείδιο του προπυλενίου - από χημικές πληροφορίες για το προϊόν: ιδιότητες, παραγωγή, εφαρμογές. Οξείδιο του προπυλενίου στη Μεταφορά Τεχνολογίας Δικτύου Αέρα Τοξικά Web Site CDC - NIOSH Οδηγός Τσέπης για Χημικοί Κίνδυνοι
|
Το μεθυλοξιράνιο (αγγλικά methyloxirane) είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα, υδρογόνο και οξυγόνο, με μοριακό τύπο C3H6O, αν και συνήθως παριστάνεται με το γραμμικό τύπο του, . Είναι ένας ετεροκυκλικός αιθέρας και, πιο συγκεκριμένα, ανήκει στα «θυγατρικά» οξιράνια. Το χημικά καθαρό μεθυλοξιράνιο στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος, δηλαδή σε θερμοκρασία 25°C και υπό πίεση 1 atm, είναι πτητικό υγρό. Το μόριό του αποτελείται από έναν τριμελή οξιρανικό δακτύλιο, δηλαδή από δακτύλιο που σχηματίζεται από ένα (1) άτομο οξυγόνου και δύο (2) άτομα άνθρακα, καθώς και από μία (1) μεθυλομάδα (CH3-). Παράγεται σε μεγάλη κλίμακα από τη βιομηχανία, έχοντας ως κύρια εφαρμογή τη χρήση του ως πρόδρομη ένωση για την παραγωγή πολυαιθερικών πολυολών, για να χρησιμοποιηθούν, με τη σειρά τους, για την παραγωγή πλαστικών πολυουρεθάνης. Είναι ένα χειρόμορφο εποξείδιο, αν και συνήθως χρησιμοποιείται με τη μορφή ρακεμικού μείγματος. Η (κυριότερη) εναλλακτική ονομασία του είναι 1,2-προπυλενοξείδιο. Η χρήση των αριθμών θέσης συνδέσεων (1,2-) γίνεται για να διακριθεί η ένωση από την ισομερἠ της 1,3-προπυλενοξείδιο, δηλαδή το οξετάνιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B8%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%BE%CE%B9%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Περιφερειακή γλώσσα
|
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που μια περιφερειακή γλώσσα μπορεί να διεκδικήσει μεγαλύτερα πλήθη ομιλητών από κάποιες γλώσσες που τυχαίνει να είναι επίσημες γλώσσες του κυρίαρχου κράτους. Για παράδειγμα, η Καταλανική (μια περιφερειακή γλώσσα της Ισπανίας και της Γαλλίας, αν και επίσημη στην Ανδόρρα) έχει περισσότερους ομιλητές από τη Φινλανδική ή τη Δανέζικη. Στην Κίνα, η κινεζική Wu, που μιλιέται στα νότια της επαρχίας Γιανγκτσού και στα βόρεια της επαρχίας Ζεϊγιάνγκ από περισσότερους από 90 εκατομμύρια ομιλητές, μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει περισσότερους γηγενείς ομιλητές από τα Γαλλικά, και η Καντονέζικη, μια περιφερειακή γλώσσα της επαρχίας Κουανγκτούνγκ, του Χονγκ Κονγκ και των γειτονικών περιοχών στην Κίνα με περισσότερους από 60 εκατομμύρια ντόπιους ομιλητές και μετανάστες (στη Βόρειο Αμερική και τμήματα της Μαλαισίας), ξεπερνά την Ιταλική σε αριθμό ομιλητών. Υποομάδες και διάλεκτοι της Κινεζικής Μιν (ομάδας γλωσσών) έχουν πάνω από 70 εκατομμύρια ομιλητές, κυρίως στην επαρχία Φουτζιάν και κοντά στην Ταϊβάν, αλλά και στις χώρες της νοτιοδυτικής Ασίας Μαλαισία και Σινγκαπούρη. Σε κάποιες περιπτώσεις, μια περιφερειακή γλώσσα μπορεί να σχετίζεται στενά με την κύρια γλώσσα του κράτους ή την επίσημη γλώσσα. Για παράδειγμα: Η Βαλλωνική, μια περιφερειακή γλώσσα της Γαλλίας και του Βελγίου, ανήκει στην ίδια οικογένεια με τις γλώσσες Όϊλ όπως και η Γαλλική. Τα Λιμβουργιανά, μια περιφερειακή γλώσσα στη Γερμανία, την Ολλανδία και το Βέλγιο έχει πάνω από 250.000 ομιλητές και είναι συγγενεύει στενά με τα Λουξεμβουργιανά, και τα Ριπουριανά. Η Κάτω Σαξωνική (που αναφέρεται επίσης ως Κάτω Γερμανική), μια επίσημα αναγνωρισμένη περιφερειακή γλώσσα στη Γερμανία και την Ολλανδία, άμεσος απόγονος της Αρχαίας Σαξωνικής, και σύμφωνα με τις απόψεις κάποιων οι δύο γλώσσες χωρίστηκαν από τα σημερινά σύνορα Ολλανδίας-Γερμανίας και υπέστησαν την επιρροή της Ολλανδικής στα δυτικά και της Γερμανικής στα ανατολικά. Συγγενεύει στενά με τις Φριζικές γλώσσες, και λιγότερο με τη Γερμανική. Η Σκωτς, μια περιφερειακή γλώσσα της Σκωτίας και Ιρλανδίας, ανήκει στην ίδια οικογένεια των Δυτικών γερμανικών γλωσσών όπως τα Αγγλικά. Η Σιλεσική, μια περιφερειακή γλώσσα της Πολωνίας και Τσεχίας. Η Σιλεσική (μαζί με την Τσεχική και την Πολωνική) είναι μια Σλαβική γλώσσα. Έχει επίσης και τη Γερμανική της εκδοχή - την Κάτω Σιλεσική γλώσσα. Περιφερειακές γλώσσες της Ισπανίας: αρανικά, Καταλανική/Βαλενσιανή, Βασκική και Γαλικιανή είναι η κάθε μια, στις περιοχές που βρίσκονται ιθαγενείς γλώσσες, από κοινού σε status επίσημης γλώσσας με την Καστιλλιανά η οποία είναι επίσημη παντού στο Ισπανικό Κράτος. Η Βασκική δεν συγγενεύει με καμία άλλη γλώσσα της Ισπανίας. Η Astur-Leonese (δες παρακάτω) συγγενεύει στενά τόσο με την Καστιλλιανή όσο και με τη Γαλικιανή, που από μόνη της είναι περισσότερο συγγενική με την Πορτογαλική. Η Αρανές είναι μια υποδιάλεκτος της Γασκωνικής Οξιτανικής, που ως επι τω πλείστον μιλιέται γύρω από τα Πυρηναία στη Γαλλία και η ίδια η Καταλανική, μαζί με την Οξιτανική, σχηματίζουν την υποομάδα των Ρομανικών γλωσσών που είναι γλωσσολογικά ενδιάμεσες ανάμεσα στη Γαλλική και τις Ιβηρορομανικές της Ισπανίας και Πορτογαλίας. Η Λεονέζ, μια περιφερειακή γλώσσα του Βασιλείου του Λεονέζ, αναγνωρισμένη στην Καστίλλη και τη Λεόν (Ισπανία), και στη Μιράντα ντο Ντοούρου (Πορτογαλία) ως Μιραντές. Οι Φριζικές γλώσσες, περιφερειακές γλώσσες στην Ολλανδία και Γερμανία, ανήκουν στη Γερμανική οικογένεια. Η Ρομανσική, μια περιφερειακή Ρομανική γλώσσα με ένα διαφορετικό λεξιλόγιο αλλά συγγενικό με την Ιταλική που μιλιέται στην Ελβετία στο καντόνι του Γκράουμπιντεν. Η Βόρο, μια περιφερειακή γλώσσα της Εσθονίας, που ανήκει στην ίδια οικογένεια με τις Φιννοουγγρικές γλώσσες όπως η Εσθονική. Όλες οι Κινεζικές γλώσσες ανήκουν στην ίδια οικογένεια όπως η Μανδαρινική (Putonghua), την επίσημη εθνική γλώσσα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Η Μανδαρινική δεν είναι αμοιβαία κατανοητή με αυτές. Οι ομιλητές όλων αυτών των γλωσσών, εντούτοις, χρησιμοποιούν την ίδια πρότυπο γραπτή γλώσσα (αν και αυτή η γραπτή γλώσσα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη Μανδαρινική ομάδα διαλέκτων.Σε άλλες περιπτώσεις, η περιφερειακή γλώσσα μπορεί να είναι πολύ διαφορετική από την κύρια κρατική ή επίσημη γλώσσα. Για παράδειγμα: Η Ουαλική, μια Κελτική γλώσσα που μιλιέται στην Ουαλία, σημερινό τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Κορνουαλική γλώσσα, μια Κελτική γλώσσα που μιλιέται στην Κορνουάλη, τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Βρετονική, είναι μια Κελτική γλώσσα που μιλιέται στη Βρετάνη, που είναι τμήμα της Γαλλίας. Η Βασκική, μια περιφερειακή γλώσσα στην Ισπανία και τη Γαλλία. Πρόκειται για μια απομονωμένη γλώσσα. Η Σορβική, είναι μια περιφερειακή γλώσσα της Γερμανίας. Η Σορβική είναι μια Σλαβική γλώσσα. Η επίσημη γλώσσα μιας χώρας μπορεί επίσης να μιλιέται ως περιφερειακή γλώσσα σε μια περιοχή μιας γειτονικής χώρας. Για παράδειγμα: Η Ρωσική, είναι επίσημη γλώσσα στη Ρωσική Ομοσπονδία, και περιφερειακή γλώσσα στην Ουκρανία (όπως και στην αυτόνομη δημοκρατία της Κριμαίας), στην Αμπχαζία, στη Νότια Οσετία και άλλες οντότητες. Η Καταλανική, η επίσημη γλώσσα της Ανδόρρας, είναι μια περιφερειακή γλώσσα στην Ισπανία και στη Γαλλία. Η Γερμανική, είναι επίσημη γλώσσα στην Αυστρία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, το Λίχτενσταϊν, το Λουξεμβούργο και την Ελβετία, ενώ είναι περιφερειακή γλώσσα στην Ιταλία, τη Γαλλία (Αλσατία) και στη Δανία. Η Ουγγρική, μια Φιννοουγγρική γλώσσα και επίσημη γλώσσα στην Ουγγαρία, είναι περιφερειακή γλώσσα στη Ρουμανία της οποίας η επίσημη Ρουμανική είναι μια Ρομανική γλώσσα. Η Καντονέζικη κινεζική γλώσσα, μια από τις επίσημες γλώσσες στο Χονγκ Κονγκ και το Μακάου (δυο από τις ειδικές διοικητικές περιφέρειες της Κίνας) και χρησιμοποιείται ως περιφερειακή γλώσσα στην επαρχία της Κουανγκτούνγκ. Η Αφρικάανς, μια επίσημη γλώσσα της Νότιας Αφρικής, είναι μια περιφερειακή γλώσσα της Ναμίμπια. Η Ιρλανδική, η πρώτη επίσημη γλώσσα της Ιρλανδίας, είναι μια περιφερειακή γλώσσα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης
|
Περιφερειακή γλώσσα είναι μια γλώσσα που μιλιέται σε μια περιοχή ενός έθνους-κράτους, είτε πρόκειται για μια μικρή περιοχή, είτε ένα ομόσπονδο κρατίδιο ή επαρχία, ή ακόμα και μια ευρύτερη περιοχή. Διεθνώς, και για τους σκοπούς του Ευρωπαϊκού χάρτη περιφερειακών ή μειονοτικών γλωσσών, "περιφερειακές ή μειονοτικές γλώσσες" νοούνται οι γλώσσες εκείνες που: χρησιμοποιούνται παραδοσιακά σε μια δοσμένη περιοχή ενός Κράτους από πολίτες του Κράτους αυτού που σχηματίζουν μια ομάδα αριθμητικά μικρότερη από τον υπόλοιπο πληθυσμό του, και είναι διαφορετικές από την επίσημη γλώσσα(ες) αυτού του Κράτους
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1
|
Δημήτρης Ντάσκας
|
Ξεκίνησε τον αθλητισμό σε ηλικία 13 ετών και στα 16 του χρόνια ήταν ήδη βασικός στον Αντικυρέα, ομάδα που αγωνίζονταν στην τότε ενιαία Α΄τοπική κατηγορία Βοιωτίας/Εύβοιας. Το 1969 είχε ήδη κληθεί και αγωνισθεί στη Μικτή Βοιωτίας, όπου και παρέμεινε έως και το 1971. Η φήμη του νεαρού που "μάγευε" με το αριστερό πόδι είχε αρχίσει να ξεπερνάει τα όρια της ευρύτερης περιφέρειας. Δεν υπήρχαν άλλωστε πολλοί στην ηλικία του που μπορούσαν να σκοράρουν μέχρι και τέσσερα γκολ σε ένα παιχνίδι, όπως εκείνος. Δεν άργησαν να τον ανακαλύψουν τα "λαγωνικά" του Παναθηναϊκού στα 1971, ειδοποιημένοι από τους ποδοσφαιριστές Αθανασόπουλο και Ελευθεράκη που εκείνη την εποχή βρίσκονταν συχνά στην περιοχή για κυνήγι. Ο Ντάσκας εντάχθηκε στο εφηβικό τμήμα των "πρασίνων", με προπονητές τους Αντ. Μηγιάκη και Βαγ. Πανάκη και συμπαίκτες τους Θ. Βάγγη, Σπ. Λιβαθηνό, Παλαμάρα κ.α., ωστόσο η διοίκηση τους ήταν απασχολημένη με τη συμμετοχή της πρώτης ομάδας στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και ελάχιστη σημασία έδινε στα τμήματα υποδομής τα οποία και σύντομα κατάργησε. Τον επόμενο χρόνο ο Λεβαδειακός εκδήλωσε ενδιαφέρον για την απόκτησή του, αλλά η μετεγγραφή δεν ολοκληρώθηκε για εξωαγωνιστικούς λόγους. Ως ποδοσφαιριστής αγωνίσθηκε (κύρια) σε Φωκικό Άμφισσας και Αστέρα Ιτέας στο Εθνικό Ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα και στο Περιφερειακό Πρωτάθλημα, τις δεκαετίες του ΄70 και του '80. Αναλυτικά έπαιξε στον Ολ. Βόλου (1976, Β΄Εθνική) με προπονητή τον Θανάση Σούλη και συμπαίκτες τους Κ. Τριχιά, Γιακάκογλου, Μαυρίδη κ.α., στο Φωκικό (από το 1976-77 έως και το 1981-82), στον Αστέρα Ιτέας (από το 1982-83 έως και το 1986-87). Το 1979 η μετακίνησή του στον Παναιτωλικό ματαιώνεται, λόγω υπέρογκων οικονομικών απαιτήσεων του Φωκικού. Εν συνεχεία αναλαμβάνει σαν παίκτης-προπονητής τον Αντικυρέα (1987-88, τον οδηγεί στη 2η θέση της Β΄ κατηγορίας Ε.Π.Σ. Βοιωτίας), ενώ τη διετία 1990-1991 βρίσκεται στην τεχνική ηγεσία του Ησαΐα Δεσφίνας, με τον οποίο τη δεύτερη χρονιά κατακτά το νταμπλ, την άνοδο στη Δ΄Εθνική και φτάνει έως τη φάση των "8" του Κυπέλλου Ελλάδας Ερασιτεχνών, καθώς ηττήθηκε με 2-1 στο Λεωνίδιο. Παράλληλα, για 4 μήνες είναι προπονητής του Αστέρα Ιτέας, τον οποίο διατηρεί στη Δ΄Εθνική. Το 1991-92 ξεκινά στη Δόξα Δεσφίνας (τοπικό Ε.Π.Σ. Φωκίδας) αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός στον αχίλλειο τένοντα τον υποχρεώνει να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Εργάσθηκε σε πολλές ομάδες του νομού Φωκίδας. Η μεγαλύτερή του επιτυχία ήταν όταν το 1991 κατάκτησε το νταμπλ τοπικών τίτλων στην Ε.Π.Σ. Φωκίδας με τον Ησαΐα Δεσφίνας και ανέβασε την ομάδα του στη Δ΄Εθνική. Το ηλεκτρονικό αρχείο της "Αθλητικής Ηχούς"
|
Ο Δημήτρης Ντάσκας (γεν. Αντίκυρα Βοιωτίας, 8 Αυγούστου 1954) είναι Έλληνας παλαίμαχος μεσοεπιθετικός ποδοσφαιριστής, για πολλούς ο κορυφαίος παίκτης που ανέδειξε το ποδόσφαιρο της Φωκίδας, και νυν προπονητής ποδοσφαίρου. Ακόμη, ο Δημ. Ντάσκας υπήρξε τεχνικός διευθυντής στον Αστέρα Ιτέας τη διετία 2008-2009, όταν ο σύλλογος πραγματοποίησε την κορυφαία εμφάνισή του στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%82
|
Διαμέρισμα Ουσουλουτάν
|
Το Ουσουλουτάν βρίσκεται ανατολικά του Ελ Σαλβαδόρ. Συνορεύει στα δυτικά με το Σαν Βισέντε και στα ανατολικά και βορειοανατολικά με το Σαν Μιγκέλ. Έχει έκταση 2.130,44 τ.χλμ.. Είναι σε έκταση το μεγαλύτερο διαμέρισμα του Ελ Σαλβαδόρ. Το Διαμέρισμα Ουσουλουτάν είχε σύμφωνα με την απογραφή του 2006 398.476 κατοίκους. Είναι σε πληθυσμό το έκτο μεγαλύτερο διαμέρισμα του Ελ Σαλβαδόρ μετά το Σαν Σαλβαδόρ, το Λα Λιμπερτάδ, το Σάντα Άνα, το Σαν Μιγκέλ και το Σοσονάτε. Το Ουσουλουτάν διαιρείται σε 24 δήμους: Αλεγρία Ελ Τριούνφο Ελ Χομπάλ Ερεγουαϊκίν Εστανσουέλας Καλιφόρνια Κονσεπσιόν Μπάτρες Μερσέδες Ουμάνια Νέα Γρανάδα Οσατλάν Ουσουλουτάν Πουέρτο Ελ Τριούνφο Σαν Αγουστίν Σαν Μπουεναβεντούρα Σαν Ντιονίσιο Σαν Φρανσίσκο Χαβιέρ Σάντα Ελένα Σάντα Μαρία Σαντιάγο δε Μαρία Τεκαπάν Αλεγρία Ελ Τριούνφο Ελ Χομπάλ Ερεγουαϊκίν Εστανσουέλας Καλιφόρνια Κονσεπσιόν Μπάτρες Μερσέδες Ουμάνια Νέα Γρανάδα Οσατλάν Ουσουλουτάν Πουέρτο Ελ Τριούνφο Σαν Αγουστίν Σαν Μπουεναβεντούρα Σαν Ντιονίσιο Σαν Φρανσίσκο Χαβιέρ Σάντα Ελένα Σάντα Μαρία Σαντιάγο δε Μαρία Τεκαπάν Ουσουλουτάν Γεωγραφία του Ουσουλουτάν Πόλεις του Ουσουλουτάν Δήμοι του Ουσουλουτάν
|
Το Διαμέρισμα Ουσουλουτάν (ισπανικά: departmento de San Miguel) είναι ένα από τα 14 διαμερίσματα του Ελ Σαλβαδόρ. Ανήκει στη Ανατολική επαρχία. Έχει έκταση 2.130,44 τ.χλμ. και πληθυσμό 398.476 κατοίκων (2006). Πρωτεύουσα είναι η Ουσουλουτάν και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη η Χουκουάπα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1_%CE%9F%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CE%BD
|
Θυλακίνος
|
Ο σύγχρονος θυλακίνος εμφανίστηκε περίπου πριν από τέσσερα εκατομμύρια έτη. Τα είδη της οικογένειας Θυλακινίδες χρονολογούνται από την αρχή της Μειόκαινος εποχής. Από τη δεκαετία του 1990, έχουν ανακαλυφθεί τουλάχιστον επτά απολιθώματα στην Αυστραλία, και συγκεκριμένα στην περιοχή του βορειοανατολικού Κουίνσλαντ. Ο θυλακίνος του Ντίκσον (Nimbacinus dicksoni) είναι το παλαιότερο των επτά ειδών που έχουν ανακαλυφθεί, και χρονολογείται στα 23 εκατομμύρια έτη πριν. Το θυλακινοειδές αυτό, ήταν αρκετά μικρότερο σε σχέση με τους πιο πρόσφατους συγγενείς του. Το μεγαλύτερο είδος, ο θυλακίνος ο ισχυρός (Thylacinus potens), είχε μέγεθος λύκου και ήταν το μόνο είδος της οικογενείας που επέζησε ως τα τέλη της Μειόκαινης περιόδου. Στα τέλη της Πλειστόκαινου και αρχές της Ολόκαινου, ο σύγχρονος θυλακίνος εκτιμάται πως είχε εξαπλωθεί σε όλη την Αυστραλία και Νέα Γουινέα, αν και οι πληθυσμοί του δεν ήταν ποτέ μεγάλοι.Ένα παράδειγμα της συγκλίνουσας εξέλιξης της με άλλα είδη, είναι οι πολλές ομοιότητες που εμφανίζει ο θυλακίνος με τα μέλη των Κυνιδών του Βορείου Ημισφαιρίου, όπως, κοφτερά δόντια, δυνατά σαγόνια, βάδιση στα δάκτυλα (δακτυλοβάμονα ζώα) και γενική ομοιότητα σωματότυπου. Μια και ο θυλακίνος καταλάμβανε τον ίδιο, περίπου, οικολογικό θώκο με τους σκύλους, ανέπτυξε πολλά ίδια χαρακτηριστικά, παρ'όλα αυτά όμως, δεν έχει καμία συγγένεια με αυτούς. Έχουν ανακαλυφθεί πολυάριθμες αναπαραστάσεις και εγχαράξεις σε βράχους του θυλακίνου σε δείγματα παλαιολιθικής τέχνης τα οποία χρονολογούνται τουλάχιστον από το 1000 π.Χ.. Πετρόγλυφες απεικονίσεις του θυλακίνου υπάρχουν στην περιφέρεια Ντάμπιερ Ροκ Αρτ (Dampier Rock Art) της χερσονήσου Μπάραπ (Burrup) στη δυτική Αυστραλία. Κατά την άφιξη των πρώτων Ευρωπαίων εξερευνητών τον 17ο αιώνα, το ζώο είχε ήδη εξαφανιστεί από την ηπειρωτική Αυστραλία, ενώ είχε γίνει σπάνιο και στην Τασμανία. Είναι πιθανό πως οι Ευρωπαίοι το πρωτοσυνάντησαν το 1642 όταν ο Άμπελ Τάσμαν έφτασε στην Τασμανία την οποία και ονόμασε από το επώνυμο του. Η εξερευνητική αποστολή που αποβιβάστηκε, ανέφερε πως είδε τα χνάρια άγριων ζώων με νύχια σαν της τίγρης. Το 1772, ο Μαρκ Ζοσέφ Μαριόν ντυ Φρέσν (Marc-Joseph Marion du Fresne), έφτασε στη περιοχή με το πλοίο του, το Μασκαρέν (Mascarin) και όπως ανέφερε είδε μια «τιγρόγατα». Δεν μπορεί όμως να υπάρξει απόλυτη ταυτοποίηση με τον θυλακίνο από την περιγραφή αυτή, μια και μπορεί να πρόκειται για τον στικτό δασύουρο (Dasyurus maculatus), ένα σαρκοβόρο μαρσιποφόρο σε μέγεθος γάτας το οποίο περιγράφεται με παρόμοιο τρόπο. Η πρώτη αδιαμφισβήτη συνάντηση του θυλακίνου με τους Ευρωπαίους εξερευνητές, έγινε από τους Γάλλους στις 13 Μαΐου του 1792, όπως προκύπτει από τις σημειώσεις στο ημερολόγιο του φυσιοδίφη Ζακ Λαμπιγιαρντιέρ (Jacques Labillardière), στην εξερευνητική αποστολή υπό τον γάλλο αξιωματικό Ντ' Αντρεκαστό. (D'Entrecasteaux). Το 1805, ο Γουίλλιαμ Πάτερσον ο οποίος ήταν υποδιοικητής της Τασμανίας, έστειλε μια λεπτομερή αναφορά προς έκδοση από την εφημερίδα Σίντνεϊ Γκαζέττ (Sydney Gazette). Η πρώτη επιστημονική περιγραφή έγινε από τον Αναπληρωτή Γενικό Επιθεωρητή της Τασμανίας, Τζώρτζ Χάρις το 1808, πέντε χρόνια μετά την πρώτη εποίκηση του νησιού. Ο Χάρις αρχικά ταξινόμησε τον θυλακίνο στο γένος Δίδελφυς (Didelphis), το οποίο είχε δημιουργηθεί από τον Λινναίο για τα αμερικανικά οπόσουμ, περιγράφοντάς τον ως Δίδελφυς η κυνοκέφαλος (Didelphis cynocephala), «οπόσουμ με κεφαλή σκύλου». Η διαπίστωση πως τα αυστραλιανά μαρσιποφόρα ήταν θεμελιωδώς διαφορετικά από τα έως τότε γνωστά θηλαστικά, οδήγησε στην καθιέρωση του σύγχρονου συστήματος ταξινόμησης, και το 1796, ο Ετιέν Ζοφρουά ντε Σεν Ιλέρ δημιούργησε το γένος Δασύουρος όπου και τοποθέτησε τον θυλακίνο το 1810. Για να αποσαφηνίσει την μείξη της ελληνικής και λατινικής ονοματολογίας, το όνομα του είδους αλλάχτηκε σε κυνοκέφαλος (cynocephalus). Το 1824, απέκτησε το δικό του γένος, Θυλακίνος (Thylacinus), από τον Κούνρααντ Γιάκομπ Τέμμινκ (Coenraad Jacob Temminck). Το κοινό του όνομα, θυλακίνος, προέρχεται απευθείας από το όνομα του γένους του, το οποίο ετυμολογικά προέρχεται από την ελληνική λέξη θύλακος (thýlakos), η οποία υποδηλώνει τον θύλακα των μαρσιποφόρων.Αρκετές μελέτες, υποστηρίζουν πως ο θυλακίνος είναι μια βασική φυλογενετική ομάδα της τάξης των Δασυουρομόρφων, και ο διάβολος της Τασμανίας είναι ο κοντινότερος συγγενής του. Παρόλα αυτά, έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Τζένομ Ρισέρτς (Genome Research), τον Ιανουάριο του 2009, υποστηρίζει πως το νούμπατ (numbat) αποτελεί φυλογενετικά μια πιο βασική ομάδα από τον διάβολο της Τασμανίας και είναι πιο στενά σχετιζόμενο με τον θυλακίνο. Οι περιγραφές του θυλακίνου ποικίλλουν, καθώς τα διασωζόμενα στοιχεία περιορίζονται σε ταριχευμένα ζώα, απολιθώματα, δέρματα και σκελετούς, ασπρόμαυρες φωτογραφίες και ταινίες του ζώου σε αιχμαλωσία, και μαρτυρίες από παρατηρήσεις στο πεδίο. Ο θυλακίνος υπήρξε ο μεγαλύτερος θηρευτής της Αυστραλίας έως 3500 έτη πριν, και έμοιαζε με μεγάλο, κοντότριχο σκύλο με δύσκαμπτη ουρά η οποία εκτεινόταν ομαλά από το κυρίως σώμα όπως στο καγκουρό. Πολλοί ευρωπαίοι άποικοι τον συνέκριναν με την ύαινα, λόγω της ασυνήθιστης στάσης και γενικής συμπεριφοράς του. Το καστανοκίτρινο τρίχωμα είχε από 13 έως 21 ευδιάκριτες σκούρες λωρίδες στη ράχη, τους πίσω γλουτούς και την βάση της ουράς της, κάτι που τού έδωσε το παρατσούκλι τίγρη. Οι λωρίδες ήταν πιο έντονες στα νεαρά άτομα, και ξεθώριαζαν όσο το ζώο μεγάλωνε σε ηλικία. Μια από τις λωρίδες επεκτεινόταν προς τα κάτω στο εξωτερικό σημείο των πίσω μηρών, το τρίχωμα του ήταν πυκνό και απαλό, μέχρι 15 χιλιοστά σε μήκος, και στα νεαρά μέλη η κορυφή της ουράς διέθετε λοφίο. Τα στρογγυλά, ανασηκωμένα αυτιά τους είχαν περίπου 8 εκατοστά μήκος και ήταν καλυμμένα με απαλό τρίχωμα. Ο χρωματισμός τους διαφοροποιούνταν από ανοικτό έως σκοτεινό καφετί χρώμα, και η κοιλιά τους ήταν ανοικτόχρωμη κρεμ.Ο ενήλικος θυλακίνος είχε μήκος από 1 έως 1.3 μέτρα ενώ, συνυπολογιζομένης της ουράς, έφθανε τα 1.5 έως 1.65 μέτρα. Το ύψος τους ήταν περίπου 60 εκατοστά έως τον ώμο, και ζύγιζαν από 20 έως 30 κιλά. Υπήρχε μικρός φυλετικός διμορφισμός, με τα αρσενικά μεγαλύτερα από τα θηλυκά κατά μέσον όρο. Το θηλυκό είχε θύλακο με τέσσερις μαστικούς αδένες, αλλά σε αντίθεση με άλλα μαρσιποφόρα, ο θύλακος είχε το άνοιγμα στο πίσω μέρος του σώματος του. Τα αρσενικά διέθεταν ειδικό θύλακο οσχέου, μοναδικό δομικό στοιχείο ανάμεσα στα μαρσιποφόρα της Αυστραλίας, μέσα στον οποίο μπορούσαν να αποσύρουν το όσχεό τους.Ο θυλακίνος μπορούσε να ανοίγει τις γνάθους του υπό ασυνήθιστη γωνία, που έφθανε τις 120 μοίρες. Η ικανότητα αυτή φαίνεται μερικώς στην βιντεοσκόπηση του Ντέιβιντ Φλέι (David Fleay), σε ένα άτομο σε αιχμαλωσία, το 1933. Τα σαγόνια του ήταν καλοσχηματισμένα αλλά αδύναμα, ενώ διέθετε 46 δόντια. Τα αποτυπώματα του θυλακίνου μπορούσαν εύκολα να ξεχωρίσουν από άλλα γηγενή ή εισηγμένα είδη ζώων, μια και σε αντίθεση με τις αλεπούδες, γάτες, σκύλους, φασκωλόμυες (γουόμπατ), ή τους διαβόλους της Τασμανίας, οι θυλακίνοι διέθεταν στα μπροστινά πέλματα, πολύ μεγάλο πίσω «μαξιλαράκι» και τέσσερα διακριτά μπροστινά, σχεδόν σε ευθεία γραμμή. Τα πίσω πόδια ήταν παρόμοια με τα μπροστινά αλλά διέθεταν τέσσερα δάχτυλα αντί για πέντε. Τα νύχια τους παρέμεναν εκτεθειμένα, ως μή-συσταλτά (δεν αποτραβιούντουσαν στο εσωτερικό του ποδιού).Οι αρχικές επιστημονικές έρευνες υπέθεσαν ότι, ο θυλακίνος διέθετε πολύ οξεία όσφρηση την οποία χρησιμοποιούσε για να ανιχνεύει τη λεία του, αλλά μετέπειτα ανάλυση της δομής του εγκεφάλου του αποκάλυψε πως οι οσφρητικοί βολβοί ήταν υποανεπτυγμένοι, έτσι είναι πιο πιθανό πως βασιζόταν στην όραση και την ακοή για το κυνήγι του. Μερικοί παρατηρητές περιέγραψαν πως ανέδιδε μια δυνατή και ξεχωριστή μυρωδιά, άλλοι περιέγραψαν μια ελαφριά, καθαρή, οσμή ζώου, και κάποιοι άλλοι ανέφεραν την απουσία οσμής. Είναι όμως πιθανό, πως ο θυλακίνος ανέδιδε οσμή όταν ένιωθε εξιταρισμένος, όπως κάνει και ο κοντινός συγγενής του, ο διάβολος της Τασμανίας.Ο θυλακίνος περιγράφεται πως είχε ένα δύσκαμπτο και κάπως αδέξιο βηματισμό, με συνέπεια να μη μπορεί να αναπτύξει μεγάλες ταχύτητες κατά το τρέξιμό του. Μπορούσε επίσης να εκτελέσει άλμα στηριζόμενος στα δύο πίσω πόδια, με τρόπο παρόμοιο του καγκουρό, κάτι το οποίο αναφέρεται πως συνέβη αρκετές φορές σε αιχμαλωτισμένα άτομα. Έχει υποτεθεί πως, η συγκεκριμένη κίνηση εφαρμοζόταν για να αυξηθεί η επιτάχυνση του ζώου, όταν αυτό αιφνιδιαζόταν, καθώς και πως ήταν ικανό να σταθεί στα δύο πίσω πόδια του για σύντομη χρονική περίοδο. Λίγα είναι γνωστά σχετικά με τη συμπεριφορά ή το περιβάλλον του θυλακίνου. Έχουν γίνει κάποιες παρατηρήσεις του ζώου σε συνθήκες αιχμαλωσίας, αλλά τα στοιχεία που περιγράφουν τη συμπεριφορά του στη φύση είναι ανέκδοτα και περιορισμένα. Οι περισσότερες παρατηρήσεις έγιναν κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ το ζώο είναι από τη φύση του νυκτόβιο είδος. Οι παρατηρήσεις αυτές, οι οποίες έγιναν τον 20ό αιώνα, ενδέχεται να ατυπικές και μη αξιολογίσιμες, καθώς ο θυλακίνος βρισκόταν ήδη υπό τις συνθήκες οι οποίες θα οδηγούσαν σύντομα στην εξαφάνιση του. Μερικά από τα χαρακτηριστικά συμπεριφοράς του, έχουν υιοθετηθεί από την παρατήρηση του κοντινού του συγγενή, του διαβόλου της Τασμανίας. Οι παρατηρητές του ζώου στη φύση και σε αιχμαλωσία, αναφέρουν πως γρύλιζε και έκανε συριστικούς ήχους όταν εκνευριζόταν, συχνά συνδυάζοντας τους ήχους αυτούς με απειλητικό άνοιγμα του στόματος. Όταν κυνηγούσε, συνήθιζε να αρθρώνει σειρά από ταχέως επαναλαμβανόμενα «λαρυγγώδη, βηχώδη γαυγίσματα» -τα οποία έχουν περιγραφεί ως γιπ-γιάπ, κάι-γιπ, ή χοπ-χοπ-χοπ, πιθανώς προς επικοινωνία με τα υπόλοιπα μέλη της αγέλης. Επίσης είχε ένα μακρόσυρτο ένρινο ουρλιαχτό, πιθανώς για επικοινωνία εξ αποστάσεως, και ένα χαμηλό ρουθουνιστό ήχο για επικοινωνία μεταξύ μελών της αγέλης. Ο θυλακίνος πιθανώς προτιμούσε τα ξηρά δάση με δέντρα ευκαλύπτων, τους υγρότοπους, και τα λιβάδια της ηπειρωτικής Αυστραλίας. Οι ζωγραφιές σπηλαίων από τους ντόπιους ιθαγενείς υποδηλώνουν πως ζούσε σε όλη την ηπειρωτική Αυστραλία και τη Νέα Γουινέα. Τα αποδεικτικά στοιχεία της ύπαρξης του ζώου προέρχονται από ένα αφυδατωμένο πτώμα το οποίο ανακαλύφθηκε σε μια σπηλιά στην πεδιάδα του Νούλαρμπορ (Nullarbor Plain) στη Δυτική Αυστραλία το 1990, και η χρονολόγηση με άνθρακα αποκάλυψε πως είχε ηλικία 3.300 ετών.Στην Τασμανία φέρεται να προτιμούσε τις δασώδεις εκτάσεις στις ηπειρωτικές και παράκτιες τοποθεσίες του νησιού, οι οποίες εν καιρώ χρησιμοποιήθηκαν εκτεταμένα από τους Βρετανούς αποίκους για την εκτροφή και βόσκηση των ζώων τους. Οι λωρίδες στην ράχη τους, ενδέχεται να παρείχαν καμουφλάζ μέσα στις δασικές εκτάσεις, αλλά μπορεί και να χρησίμευαν ως στοιχείο αλληλοαναγνώρισης. Το εύρος περιοχής κινήσεων του ζώου ήταν ανάμεσα στα 40 με 80 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και φαίνεται πως παρέμενε στη ζώνη εύρους της περιοχής του χωρίς να εδαφικό. Ομάδες οι οποίες ήταν πολύ μεγάλες για να αποτελούν οικογένεια, μερικές φορές παρατηρούνταν μαζί.Ο θυλακίνος κυνηγούσε κατά τη νύκτα και σε συνθήκες λυκόφωτος, περνώντας την ημέρα του σε μικρές σπηλιές ή κοίλους κορμούς δέντρων, και σε φωλιές κλαδιών, φλοιών και φύλλων. Έτεινε να υποχωρεί προς τους λόφους και το δάσος για καταφύγιο κατά τη διάρκεια της ημέρας και κυνηγούσε στους ανοικτούς θαμνότοπους τη νύκτα. Οι πρώτοι παρατηρητές αναφέρουν πως το ζώο ήταν χαρακτηριστικά ντροπαλό και μυστικοπαθές, έχοντας αντίληψη της παρουσίας των ανθρώπων και αποφεύγοντας την επαφή μαζί τους, αν και περιστασιακά εκδήλωνε χαρακτηριστικά περιέργειας και εξέτασης. Κατά τον καιρό των πρώτων επαφών με ανθρώπους, είχε στιγματιστεί ως άγριο και επικίνδυνο θηλαστικό, πιθανώς για τα ζώα των ντόπιων κτηνοτρόφων.Υπάρχουν στοιχεία πως η αναπαραγωγή μπορούσε να πραγματοποιηθεί, σε μερικές περιπτώσεις, όλο το έτος (στοιχεία από νεκρά δείγματα αναφέρουν πως βρίσκονταν νεογνά στους θυλάκους τους όλες τις εποχές του χρόνου), αν και η κορύφωση της αναπαραγωγής τους φαίνεται να συνέβαινε τον χειμώνα και την άνοιξη. Γεννούσαν έως και 4 κουτάβια ανά φωλιά, συνήθως 2-3, που τα μετέφεραν μέσα στον θύλακό τους έως και τρείς μήνες, προστατεύοντας τα μέχρι να φτάσουν τουλάχιστον στο μισό μέγεθος ενός ενήλικα. Κάθε νεογέννητο ήταν άτριχο και τυφλό, αλλά όταν ερχόταν η ώρα να αφήσει τον θύλακο οριστικά, ήταν πλέον πλήρως ανεπτυγμένο. Από εκεί και πέρα, τα μικρά παρέμεναν στην φωλιά ενώ η μητέρα τους κυνηγούσε για τροφή. Οι θυλακίνοι αναπαρήχθησαν επιτυχημένα σε συνθήκες αιχμαλωσίας μόνο μία (1) φορά, στον ζωολογικό κήπο της Μελβούρνης, το 1899. Το προσδόκιμο ζωής τους στη φύση εκτιμάται πως ήταν 5 έως 7 έτη, αν και άτομα που βρίσκονταν σε αιχμαλωσία επέζησαν ως και 9 έτη. Αν και υπάρχουν μεθόδοι οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ταυτοποιήσουν διαιτολόγιο και τις διατροφικές συνήθειες του θυλακίνου, τα ευρήματα και οι διάφορες θεωρίες συζητούνται έντονα.Μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2011, αναφέρει πως τα οδοντικά και βιοχημικά στοιχεία δείχνουν ότι το ζώο ήταν υπερσαρκοφάγο, το οποίο κατανάλωνε μόνο σάρκα από σπονδυλωτά. Ο θυλακίνος ήταν αποκλειστικά σαρκοφάγα, και το στομάχι του ήταν μυώδες, και μπορούσε να διογκωθεί επιτρέποντας στο ζώο να καταναλώσει μεγάλες ποσότητες τροφής με τη μία, πιθανή προσαρμογή για να αντεπεξέρχεται το ζώο στις μεγάλες περιόδους που θα περνούσε αποτυγχάνοντας στο κυνήγι ή/και όταν η τροφή ήταν δυσεύρετη. Η σκελετική ανάλυση και οι παρατηρήσεις του ζώου σε αιχμαλωσία, προτείνουν πως προτιμούσε να απομονώνει 1 ζώο από το κοπάδι και να το καταδιώκει, μέχρι αυτό να εξουθενωθεί. Μερικές μελέτες συμπεραίνουν πως το ζώο μπορεί να κυνηγούσε διαχωρισμένο σε μικρές ομάδες, με την κύρια ομάδα να κατευθύνει τον όγκο της λείας προς την τοποθεσία όπου, οι μικρότερες ανέμεναν έχοντας στήσει την ενέδρα τους. Οι κυνηγοί που χρησιμοποιούν παγίδες, το έχουν χαρακτηρίσει ως αρπακτικό ενέδρας.Η λεία του θυλακίνου πιστεύεται πως περιελάμβανε καγκουρό, γουάλαμπι (Wallaby, είδος μικρού καγκουρό), φασκωλόμυες (γουόμπατ), και πτηνά και μικρά ζώα όπως τα ποτόρου (potoroo) και τα οπόσουμ. Ένα ζώο που μπορεί, επίσης, να συμπεριλαμβανόταν στη λεία του ήταν το, κάποτε, κοινό -εξαφανισμένο σήμερα- Εμού της Τασμανίας. Το εμού ήταν ένα μεγάλο πουλί χωρίς φτερά, το οποίο μοιραζόταν το ίδιο περιβάλλον με τον θυλακίνο και κυνηγήθηκε μέχρι την τελική του εξαφάνιση το 1850, πιθανώς συμπίπτοντας με τη μείωση του πληθυσμού του θυλακίνου. Επίσης, τα ντίνγκο και οι αλεπούδες έχουν παρατηρηθεί πως κυνηγούσαν τα εμού.Οι ευρωπαίοι άποικοι πίστευαν πως ο θυλακίνος επιτίθετο στα πρόβατα και πουλερικά των κτηνοτρόφων και γεωργών. Κατά τον 20ό αιώνα, ο θυλακίνος συχνά χαρακτηρίζονταν ως πότης αίματος, και η δοξασία αυτή φαίνεται να προέρχεται από μία μόνο δευτερογενή αφήγηση ενός βοσκού προς ένα δημοσιογράφο σε συνάντηση που έγινε στην καλύβα του πρώτου. Σε συνθήκες αιχμαλωσίας, οι θυλακίνοι τρέφονταν με ευρεία ποικιλία τροφών, όπως νεκρούς λαγούς και γουάλαμπι, καθώς και βοδινό, αρνί, άλογο και, περιστασιακά, πουλερικά. Ο φυσιοδίφης της Τασμανίας, Μάικλ Σάρλαντ (Michael Sharland), δημοσίευσε ένα άρθρο το 1957 δηλώνοντας πως ένα άτομο σε αιχμαλωσία απέφυγε να τραφεί με ένα νεκρό γουάλαμπι που του προσφέρθηκε, και αργότερα αρνήθηκε επίσης να σκοτώσει ένα ζωντανό γουάλαμπι για να τραφεί. Παρόλα αυτά, μεταπείστηκε να το φάει όταν μύρισε το αίμα ενός γουάλαμπι που μόλις είχε σφαχτεί και τοποθετήθηκε μπροστά από τη μύτη του.Το 2011, μελέτη του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας η οποία εφήρμοσε εξελιγμένες τεχνικές αναπαράστασης και προσομοίωσης με τη χρήση ηλεκτονικών υπολογιστών, ανέφερε πως οι θυλακίνοι είχαν αναπάντεχα αδύναμα σαγόνια. Τα αρπακτικά συνήθως κυνηγούν λεία η οποία βρίσκεται ως και τα δικά τους επίπεδα μεγέθους, αλλά ένα ενήλικο άτομο γύρω στα 30 κιλά βρέθηκε πως δε θα ήταν ικανό να κυνηγήσει λεία μεγαλύτερη από 5 κιλά. Έτσι οι αναλυτές αυτοί, θεωρούν πως οι θυλακίνοι έτρωγαν μόνο μικρά ζώα όπως τα μπάντικουτ (bandicoots) και τα οπόσουμ, ζώα με τα οποία επίσης τρέφονταν ο διάβολος της Τασμανίας και η δασύουρος τίγρη. Ένας τέτοιος βαθμός εξειδίκευσης πιθανώς έκανε τον θυλακίνο ευάλωτο απέναντι στις μικρές διαταραχές του οικοσυστήματος.Αν και ο γκρίζος λύκος θεωρείται συχνά ως ζώο αντίστοιχο με τον θυλακίνο, πρόσφατη έρευνα προτείνει πως ήταν περισσότερο θηρευτής ενέδρας παρά καταδίωξης, και πως η αρπακτική συμπεριφορά του ήταν πιο κοντά σε αυτή των αιλουροειδών, παρά σε αυτήν των μεγάλων κυνιδών. Επομένως, τουλάχιστον υπό το πρίσμα των δομικών και φυσιολογικών στοιχείων του σώματος πλην του κρανίου, το παρατσούκλι Τίγρη της Τασμανίας ίσως είναι πιο ακριβές από το αντίστοιχο Λύκος της Τασμανίας. Είναι πιθανό πως ο θυλακίνος έφτασε κοντά στην εξαφάνιση στην Αυστραλία πριν από 2.000 χρόνια, και πιθανώς νωρίτερα όσον αφορά στην Νέα Γουινέα. Η ολοκληρωτική εξαφάνιση αποδίδεται στον ανταγωνισμό με τους ιθαγενείς και την εξάπλωση των ντίνγκο. Παρόλα αυτά, υπάρχουν αμφιβολίες για το κατά πόσο τα ντίνγκο επηρέασαν τον θυλακίνο, μια και τα ντίνγκο κυνηγούν κυρίως την ημέρα σε αντίθεση με τον θυλακίνο που κυνηγούσε κατά τη νύκτα. Επιπρόσθετα, ο θυλακίνος ήταν πιο δυνατός σωματικά, κάτι που θα τού έδινε πλεονέκτημα σε αναμετρήσεις έναντι των ντίνγκο. Πρόσφατες μορφολογικές εξετάσεις του ντίνγκο και του θυλακίνου δείχνουν πως αν και το δάγκωμα του ντίνγκο ήταν πιο αδύναμο, το κρανίο του μπορούσε να αντέξει μεγαλύτερες πιέσεις, επιτρέποντας του να δαγκώσει και να σύρει μεγαλύτερη λεία από ότι θα μπορούσε ο θυλακίνος. Ο τελευταίος ήταν, επίσης, πολύ λιγότερο ευέλικτος ως προς τις διατροφικές συνήθειές του, σε σχέση με το παμφάγο ντίνγκο. Το περιβάλλον δράσης τους ήταν σίγουρα κοινό, μια και απολιθώματα θυλακίνου έχουν ανακαλυφθεί κοντά σε αντίστοιχα των ντίνγκο. Η υιοθέτηση του ντίνγκο από τους ανθρώπους ως συντρόφου κατά το κυνήγι, ενδέχεται να αύξησε την δυσκολία επιβίωσης του θυλακίνου.Μια μελέτη του 2010, σχετικά με τις περιβαλλοντικές συνθήκες της ύστερης Τεταρτογενούς περιόδου, αναφέρει πως στην Αυστραλία εξαφανίστηκε το 90% ή περισσότερο των σπονδυλωτών ζώων της εποχής εκείνης, με χαρακτηριστικές εξαιρέσεις τα καγκουρό και τους θυλακίνους. Τα αποτελέσματα της μελέτης, επίσης, δείχνουν πως η μετέπειτα παρουσία των ανθρώπων ήταν ένας από τους κύριους λόγους της εξαφάνισης πολλών ειδών στην Αυστραλία, και πως δεν ήταν παρά μόνο με την άφιξη των ανθρώπων όταν και δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για την οριστική εξαφάνισή τους.Μια άλλη μελέτη του 2012, εξέτασε τις συσχετίσεις των γενετικών ποικιλομορφιών του θυλακίνου πριν από την εξαφάνισή του. Τα αποτελέσματα της έρευνας υποδηλώνουν πως οι τελευταίοι θυλακίνοι της Αυστραλίας, πέρα από τις απειλές που αντιμετωπίζαν από τα ντίνγκο, είχε γενικά περιορισμένη γενετική ποικιλομορφία λόγω της ολοκληρωτικής γεωγραφικής απομόνωσης τους από την ηπειρωτική Αυστραλία.Μια επιπλέον εργασία (paper) του 2003, παρατήρησε την σχέση ανάμεσα στο ντίνγκο και την εξαφάνιση του διαβόλου της Τασμανίας, του θυλακίνου και της ιθαγενούς όρνιθας της Τασμανίας από τη μία και, την άφιξη των ανθρώπων από την άλλη. Η μελέτη έδειξε την προφανή ανταγωνιστική σχέση ανάμεσα σε ντίνγκο, θυλακίνο, και διάβολο της Τασμανίας, και αναφέρει πως το ντίνγκο πιθανότατα τρεφόταν με την όρνιθα της Τασμανίας. Συνεχίζει, υποστηρίζοντας πως ενώ το ντίνγκο υπήρξε σημαντικός (ενν. παράγοντας), ήταν ο ανθρώπινος παράγοντας αυτός ο οποίος χειροτέρευσε την κατάσταση για τον θυλακίνο.Έχει επίσης προταθεί από άλλη μελέτη πως, κάποια/κάποιες νόσοι ενδέχεται να διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην εξαφάνιση του θυλακίνου. Η ίδια μελέτη συμπληρώνει πως αν δεν υπήρχε η επιδημιολογική επιρροή, η εξαφάνιση του θυλακίνου θα είχε αποφευχθεί στη καλύτερη περίπτωση, ή αναβληθεί στη χειρότερη, αναφέροντας πως η ασθένεια των μαρσιποφόρων-σαρκοφάγων ήλθε υπερβολικά απότομα και διαδόθηκε υπερβολικά γρήγορα, έχοντας καταστρεπτική επίδραση στο προσδόκιμο ζωής των θυλακίνων, όπως και στο ποσοστό θνητότητας των κουταβιών τους."Οι τοιχογραφίες σπηλαίου στο Εθνικό Πάρκο Κακαντού, αναπαριστούν ξεκάθαρα πως ο θυλακίνος κυνηγιόταν από τους πρώτους ανθρώπους. Αν και ο θυλακίνος είχε εξαφανιστεί στην ηπειρωτική Αυστραλία, επέζησε μέχρι και τη δεκαετία του 1930 στην Τασμανία. Κατά τον καιρό του πρώτου εποικισμού, οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί του βρίσκονταν στη βόρεια περιοχή του νησιού. Η εμφάνιση τους κατά την ημέρα ήταν σπάνια, όμως όλο και συχνότερα άρχισαν να τους αποδίδονται πολυάριθμες επιθέσεις σε πρόβατα. Αυτό οδήγησε στην καθιέρωση επικηρύξεων για τη θανάτωση του ζώου ώστε να ελεγχθεί ο πληθυσμός τους. Οι πρώτες επικηρύξεις ξεκίνησαν από το 1830, και μεταξύ του 1888 και 1909 η τοπική κυβέρνηση της Τασμανίας πλήρωνε 1 λίρα για κάθε νεκρό ενήλικο θυλακίνο και 10 σελίνια για τα κουτάβια τους. Τα αρχεία δείχνουν, πως εξαργυρώθηκαν συνολικά 2.184 επικηρύξεις, αλλά πιστεύεται πως σκοτώθηκαν πολλοί περισσότεροι θυλακίνοι πέρα από τις επικηρύξεις που πληρώθηκαν. Η εξαφάνιση τους αποδίδεται συχνά σε αυτές τις αμείωτης έντασης προσπάθειες των γεωργών, κτηνοτρόφων και κυνηγών επικηρύξεων.Παρόλα αυτά, είναι πιθανό πως πολλαπλοί παράγοντες οδήγησαν στην παρακμή του ζώου μέχρι την τελική εξαφάνιση του, όπως η εμφάνιση των σκύλων που εισήγαγαν οι Ευρωπαίοι άποικοι, η παρακμή του περιβάλλοντος του, η παράλληλη εξαφάνιση των ζώων με τα οποία τρεφόταν, και ο αφθώδης πυρετός -ή, η νόσος του Καρέ- που πιθανώς να μεταδόθηκε σε πολλά είδη σε αιχμαλωσία την εποχή εκείνη.Όποιος και να ήταν ο λόγος, το ζώο πλέον είχε γίνει εξαιρετικά δυσεύρετο στη φύση τη δεκαετία του 1920. Παρά την γενική πεποίθηση πως ο θυλακίνος ευθυνόταν για τις επιθέσεις στα πρόβατα, το 1928 η Τασμανική επιτροπή για το περιβάλλον πρότεινε τη δημιουργία ενός καταφυγίου για την προστασία του είδους, με πιθανές κατάλληλες τοποθεσίες αυτές του ποταμού Άρθουρ, και ποταμού Πάιμαν (Pieman) στη δυτική Τασμανία. Το 1930 σκοτώθηκε ο τελευταίος γνωστός άγριος θυλακίνος, στα βορειονατολικά του νησιού, όπου το ζώο, το οποίο αναφέρεται πως ήταν αρσενικό, είχε θεαθεί να κυκλοφορεί κοντά στο σπίτι του ανθρώπου που το σκότωσε για αρκετές εβδομάδες. Ο τελευταίος αιχμαλωτισμένος θυλακίνος, αργότερα γνωστός με το όνομα Μπέντζαμιν, είχε αιχμαλωτιστεί το 1930 και στάλθηκε στον ζωολογικό κήπο του Χόμπαρτ όπου και έζησε εκεί για έξι έτη. Το φύλο του ζώου υπήρξε σημείο συζήτησης από τον καιρό που πέθανε στον ζωολογικό κήπο. Πρόσφατες λεπτομερείς εξετάσεις ενός στιγμιότυπου από την ασπρόμαυρη ταινία που κινηματογραφήθηκε το 1933, επιβεβαιώνουν πως το ζώο ήταν αρσενικό, όπου μεγεθύνοντας την εικόνα και αυξομειώνοντας την αντίθεση και φωτεινότητα στο στιγμιότυπο όπου κάθεται στα δύο πίσω του πόδια, φαίνονται ευκρινώς τα αρσενικά γενετικά όργανα.Ο τελευταίος θυλακίνος πέθανε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1936. Πιστεύεται πως πέθανε ως αποτέλεσμα παραμέλησης, καθώς είχε κλειδωθεί εκτός του περιφραγμένου και σκεσπαστού οικήματός του, σε περίοδο όπου επικρατούσαν άσχημες καιρικές συνθήκες, με πολύ υψηλές θερμοκρασίες κατά την ημέρα, και πολύ χαμηλές κατά τη νύκτα.Αν και είχε ήδη οργανωθεί ένα κίνημα προστασίας του θυλακίνου από το 1901, εν μέρει από την ανάγκη προμήθειας δειγμάτων του προς συλλέκτες του εξωτερικού, οι πολιτικές δυσκολίες εμπόδισαν την κάθε μορφή προστασίας μέχρι και το 1936, στις 10 Ιουλίου του 1936, μόλις 59 ημέρες πριν τον θάνατο του τελευταίου ζώου.Στην Αυστραλία, ξεκινώντας απο τις 7 Σεπτεμβρίου του 1996, η ημερομηνία έχει αφιερωθεί επίσημα στην επέτειο του θανάτου του τελευταίας καταγεγραμμένου θυλακίνου. Τα αποτελέσματα των μεταγενέστερων αναζητήσεων, έδειξαν πως υπήρχε μια ισχυρή πιθανότητα πως το είδος επιζούσε στη Τασμανία κατά τη δεκαετία του 1960, μια και ανακαλύφθηκαν αποτυπώματα στο έδαφος τα οποία έμοιαζαν να ανήκουν στο ζώο, μακρινοί ήχοι που ήταν παρόμοιοι με το κάλεσμα του θυλακίνου, και πολλές ανέκδοτες μαρτυρίες από ανθρώπους που ισχυρίζονταν πως είχαν δει το ζώο. Παρά τα δεδομένα αυτά όμως, δε βρέθηκαν ποτέ αδιαμφισβήτητα στοιχεία που να υποστηρίζουν πως συνέχιζε να επιβιώνει στη φύση. Μεταξύ του 1967 και 1973 διενεργήθηκε και η πιο έντονη και λεπτομερής αναζήτηση που έχει γίνει ποτέ, με τη συμμετοχή ζωολόγων και κατοίκων της περιοχής, σε όλη την δυτική ακτή της Τασμανίας. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης αυτόματες κάμερες καταγραφής, άμεσοι έλεγχοι σε περίπτωση ισχυρισμού πως θεάθηκε το ζώο, και το 1972 δημιουργήθηκε μια επιπλέον εξερευνητική ομάδα η οποία ολοκλήρωσε το έργο της χωρίς να βρει κανένα στοιχείο για την ύπαρξή του. Οι έρευνες για τον εντοπισμό του ζώου συνεχίζονται, και πρόκειται κυρίως για ιδιωτικές πρωτοβουλίες από λάτρεις του θυλακίνου, με την κάθε πρωτοβουλία να ποικίλει ως προς τον τρόπο διενέργειας της έρευνας, γενικές γνώσεις, και γενικό τρόπο διεξαγωγής. Μερικοί εξερευνητές θέλουν να πιστεύουν πως ακόμα επιζεί και βασίζουν την έρευνα τους στην πίστη τους αυτή, ενώ άλλοι θέλουν να υπολογίσουν τις πιθανότητες να έχει εξαφανιστεί και να ανακαλύψουν περισσότερα στοιχεία για το πώς εξαφανίστηκε. Υπάρχει επίσης και ένας ιστότοπος τον οποίο μπορεί κάποιος να επισκεφτεί και να δηλώσει την θέαση θυλακίνου και τις λεπτομέρειες του περιστατικού. Ο θυλακίνος είχε κατηγοριοποιηθεί ως απειλούμενο είδος μέχρι το 1982, μια και οι κανονισμοί της Διεθνής Ένωσης Προστασίας της Φύσης δηλώνουν πως ένα ζώο δε μπορεί να θεωρηθεί εξαφανισμένο παρά μόνο μετά την πάροδο 50 ετών χωρίς επιβεβαιωμένη θέαση στη φύση, και ακολούθησε η κυβέρνηση της Τασμανίας το 1986. Το είδος επίσης αφαιρέθηκε από το Παράρτημα Α της Συνθήκης του Διεθνούς Εμπορίου Απειλούμενων Ειδών (CITES) το 2013.Οι αρχές της Αυστραλίας διαθέτουν 3.800 αναφορές θέασης του ζώου από το 1936, έτος τελικής εξαφάνισης του θυλακίνου στην Τασμανία, ενώ διάφοροι άλλοι οργανισμοί αναφέρουν τα δικά τους χαμηλότερα σύνολα.Οι θεάσεις επικεντρώνονται πιο συχνά στην περιοχή της νότιας Βικτώριας, με μερικές από αυτές να έχουν δημιουργήσει αρκετή δημοσιότητα με την ύπαρξη μεγάλου πλήθους βιντεοσκοπήσεων, φωτογραφιών, αποτυπωμάτων και ηχητικών ντοκουμέντων τα οποία όμως δεν έχουν επαληθευθεί αδιαμφισβήτητα ή έχουν αποδειχθεί ως μη γνήσια. Λόγω της έντονης ενασχόλησης σχετικά με την επανανακάλυψη του θυλακίνου, το είδος θεωρείται συχνά ως κρυπτοειδές. Το 1983, ο Αμερικάνος μεγιστάνας των ΜΜΕ, Τεντ Τέρνερ (Ted Turner), πρόσφερε αμοιβή 100.000 δολαρίων Αμερικής για την απόδειξη της συνέχισης της ύπαρξης του θυλακίνου, όμως το 2000 η προσφορά αυτή φαίνεται πως είχε αποσυρθεί.Τον Μάρτιο του 2005, το αυστραλιανό περιοδικό Δε Μπούλετιν (The Bulletin), ως μέρος της 125ης επετείου του, πρόσφερε 1,25 εκατομμύρια σε δολάρια Αυστραλίας για την ασφαλή αιχμαλώτιση ενός ζωντανού θυλακίνου. Η προσφορά διήρκησε μέχρι και τον Ιούνιο του ίδιου έτους και κατόπιν αποσύρθηκε, χωρίς αποτελέσματα. Ακολούθησαν και άλλες προσφορές αμοιβών, κυρίως από τουριστικούς πράκτορες, και ο αριθμός και ύψος των ανταμοιβών προκάλεσε την μεγάλη αύξηση του αριθμού των εξερευνητών, επιστημόνων, και απλών ερασιτεχνών, οι οποίοι εξακολουθούν να αναζητούν τον θυλακίνο ως σήμερα. Τα στοιχεία καταγραφής από όλα τα δείγματα, πολλά από τα οποία σήμερα βρίσκονται σε συλλογές στην Ευρώπη, διατηρούνται στη Διεθνή Βάση Δεδομένων Δειγμάτων Θυλακίνου (International Thylacine Specimen Database). Η βάση αυτή είναι το αποτέλεσμα μια τετραετούς έρευνας για την καταγραφή και ψηφιοποίηση όλων των διαθέσιμων πληροφοριών σχετικά με τον θυλακίνο, όπου και αν βρίσκονται, όπως μουσεία, πανεπιστήμια, ή και ιδιωτικές συλλογές. Τα στοιχεία αυτά, φυλάσσονται στον Ζωολογικό Σύλλογο του Λονδίνου (Zoological Society of London). Το Μουσείο Αυστραλίας στο Σίδνεϊ, ξεκίνησε ένα πρόγραμμα κλωνοποίησης το 1999. Ο στόχος ήταν να γίνει χρήση γενετικού υλικού από τα δείγματα που είχαν διατηρηθεί μετά το θάνατο τους στις αρχές του 20ου αιώνα, και έτσι να αντιστραφεί η εξαφάνιση του είδους. Αρκετοί μικροβιολόγοι κατέκριναν το πρόγραμμα αυτό ως μη επιστημονικά έγκυρο, και το θεώρησαν ως ένα τέχνασμα δημοσίων σχέσεων. Στα τέλη του 2002 οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα, σημείωσαν μια αρχική επιτυχία καθώς κατάφεραν να εξάγουν τις γενετικές πληροφορίες (DNA) από τα δείγματα.Στις 15 Φεβρουαρίου του 2005, το μουσείο ανακοίνωσε πως σταματάει το πρόγραμμα αυτό, καθώς η περαιτέρω ανάλυση του γενετικού υλικού που συλλέχθηκε, έδειξε πως βρισκόταν σε κακή κατάσταση και δε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί.Τον Μάιο του 2005, το Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας, μέσω του κοσμήτωρα του -πρώην διευθυντή του Μουσείου Αυστραλίας και έχοντα ειδικότητα εξελικτικού βιολόγου-, ανακοίνωσε πως το πρόγραμμα θα συνεχιστεί με την κοινοπραξία μια ομάδας ενδιαφερόμενων πανεπιστημίων και ερευνητικών ινστιτούτων.To 2008 ερευνητές του πανεπιστημίου της Μελβούρνης και του πανεπιστημίου του Τέξας στο Ώστιν, ανέφεραν πως κατάφερουν να επανασυστήσουν τη λειτουργία του γονιδίου Col2A1 το απέκτησαν από ένα δείγμα 100 ετών το οποίο ήταν διατηρημένο σε αιθανόλη και βρισκόταν σε συλλογή μουσείου. Το γενετικό αυτό υλικό φέρεται να είχε αποτελέσματα σε δοκιμές σε ποντίκια, και η έρευνα ελπίζει πως με την πάροδο του χρόνου θα καταφέρει να αναστρέψει την εξαφάνιση του θυλακίνου. Το ίδιο έτος, μια άλλη ομάδα ερευνητών κατάφεραν να διαβάσουν με επιτυχία την αλληλουχία του μιτοχονδριακού γονιδιώματος από δύο δείγματα θυλακίνου σε μουσεία, κάτι που τους κάνει να θεωρούν πως είναι εφικτή η πλήρης ανάγνωση του γονιδιώματος, και τα αποτελέσματα τους δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Τζίνομ Ρισέρτς (Genome Research) το 2009.Η συζήτηση σχετικά με τα ηθικά ερωτήματα και δυνατότητες της αποεξαφάνισης, συνεχίζεται έως σήμερα, με τη θυλακίνη να αποτελεί ένα από τα σημεία αναφοράς. Οι περισσότερο γνωστές αναπαραστάσεις του θυλακίνου είναι αυτές του έργου Τα θηλαστικά της Αυστραλίας (The Mammals of Australia) του Τζον Γκούλντ (John Gould, 1845–63), οι οποίες συχνά αναπαράγονται στις πιο σύγχρονες δημοσιεύσεις και γενικότερες χρήσεις του υλικού.Ο θυλακίνος έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως ως σύμβολο της Τασμανίας, με το ζώο να αναπαριστάται στον επίσημο θυρεό του νησιού, καθώς και στα λογότυπα των δημοτικών, τουριστικών και άλλων αρχών της, καθώς και σε αθλητικές ομάδες, ταινίες, παιδικά παραμύθια, και γραμματόσημα. Από το 1998 μάλιστα, ο θυλακίνος απεικονίζεται και σε όλες τις πινακίδες κυκλοφορίας οχημάτων της Τασμανίας. i. ^ Ο όρος σύγχρονη εποχή χρησιμοποιείται υπό την ευρεία έννοια για να δηλώσει την Ολόκαινο γεωλογική εποχή, που ξεκίνησε πριν 12.000 έτη, περίπου. Paddle, Robert (2000). The Last Tasmanian Tiger: the History and Extinction of the Thylacine. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-53154-2. Bailey, C. (2013) Shadow of the Thylacine. Five mile press. ISBN 9781743464854 Guiler, E. (1985) Thylacine: The Tragedy of the Tasmanian Tiger. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-554603-3 Guiler, E. & Godard, P. (1998) Tasmanian Tiger: A lesson to be learnt. Abrolhos Publishing. ISBN 978-0-9585791-0-0 Guiler, E. R. (1961a). «Breeding season of the thylacine». Journal of Mammalogy 42 (3): 396–397. Guiler, E. R. (1961b) "The former distribution and decline of the Thylacine". Australian Journal of Science 23(7): 207–210. Lord, C. (1927). «Existing Tasmanian marsupials». Papers and Proceedings of the Royal Society of Tasmania 61: 17–24. http://eprints.utas.edu.au/13062/. Lowry, D. C. (1967) "Discovery of a Thylacine (Tasmanian Tiger) Carcase in a Cave near Eucla, Western Australia". Helictite. Owen, David (2003). Thylacine: the Tragic Tale of the Tasmanian Tiger. Allen & Unwin. ISBN 978-1-86508-758-0. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2010. Pearce, R (1976) "Thylacines in Tasmania". Australian Mammal Society Bulletin 3: 58. Sleightholme, S. & Ayliffe, N. (2005) International Thylacine Specimen Database. CD-Rom. Master Copy: Zoological Society, London Smith, S. J. (1980) "The Tasmanian Tiger – 1980. A report on an investigation of the current status of thylacine Thylacinus cynocephalus, funded by the World Wildlife Fund Australia". Hobart: National Parks and Wildlife Service, Tasmania. Μουσείο Θυλακίνου Εξερευνετική Μονάδα Αναζήτης του Θυλακίνου – με βάση την Τασμανία ABC.net.au: Australian Megafauna Αφιέρωμα στον Θυλακίνο από το Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Σμιθσόνιαν - Η.Π.Α. Αρχειοθετήθηκε 2015-02-17 στο Wayback Machine. Ειδησεογραφία σχετικά με το γονιδίωμα του Θυλακίνου Διατηρημένο σώμα Θυλακίνου στο Εθνικό Μουσείο Αυστραλίας, Κανμπέρα Διαδραστικός χάρτης των δηλωθέντων εμφανίσεων του Θυλακίνου μετά την εξαφάνιση του Αρχειοθετήθηκε 2015-02-25 στο Wayback Machine.
|
Θυλακίνος (διωνυμική ονομασία: Thylacinus cynocephalus, ετυμολογία: αρχαιοελληνικό θύλαξ, σύγχρονο θύλακας) ονομάζεται το μεγαλύτερο γνωστό σαρκοβόρο μαρσιποφόρο της σύγχρονης εποχής. Είναι επίσης γνωστό και ως Τίγρη της Τασμανίας λόγω των λωρίδων στο πίσω μέρος της πλάτης του, ή και ως Λύκος της Τασμανίας. Ζούσε στην ηπειρωτική Αυστραλία, Τασμανία, και Νέα Γουινέα, και θεωρείται πως εξαφανίστηκε τον 20ό αιώνα. Ήταν το τελευταίο μέλος της οικογενείας των Θυλακινιδών (Thylacinidae), ενώ δείγματα άλλων μελών της οικογενείας αυτής έχουν βρεθεί σε απολιθώματα που χρονολογούνται ως και από την πρώιμη Μειόκαινο εποχή. Ο θυλακίνος είχε γίνει εξαιρετικά σπάνιος ή είχε εξαφανιστεί εντελώς στην ηπειρωτική Αυστραλία πριν τον Βρετανικό εποικισμό της ηπείρου, αλλά κατάφερε να επιζήσει στο νησί της Τασμανίας μαζί με τα άλλα ενδημικά είδη, συμπεριλαμβανομένου του διάβολου της Τασμανίας. Το εντατικό κυνήγι το οποίο ενθαρρυνόταν και από επικηρύξεις για την θανάτωση των ζώων αυτών, θεωρείται γενικά πως είναι υπεύθυνο για την εξαφάνιση του, αλλά πιθανώς να υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συντέλεσαν στην εξαφάνιση του, όπως η εισαγωγή σκύλων από τους βρετανούς αποίκους, και η γενικότερη ανθρώπινη παρουσία στον βιότοπό του. Παρά την επίσημη κατηγοριοποίηση του ως εξαφανισμένου, εξακολουθούν να αναφέρονται σποραδικές εμφανίσεις του, αν και ουδεμία έχει αποδειχτεί αδιαμφισβήτητα. Τα διαθέσιμα στοιχεία από την εποχή που μελετήθηκε το ζώο αυτό, αναφέρουν πως ήταν ένα σχετικά ντροπαλό, νυκτόβιο πλάσμα, με μέγεθος περίπου όσο ενός μεσαίου/μεγάλου σκύλου. Η ουρά του ήταν δύσκαμπτη, διέθετε μάρσιπο, αρκετά παρόμοιου με του καγκουρό -ο οποίος όμως εμφανιζόταν και στα αρσενικά πέρα από τα θηλυκά-, και είχε μια σειρά από σκούρες λωρίδες στο πίσω μέρος του σώματός του, που θύμιζαν τις λωρίδες της τίγρης. Όπως οι τίγρεις και οι λύκοι του Βορείου Ημισφαιρίου, είδη από τα οποία και απέκτησε δύο από τις κοινές ονομασίες του, ο θυλακίνος ήταν αρπακτικό στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Ως μαρσιποφόρο, δε σχετίζεται στενά με τα θηλαστικά αυτά που διαθέτουν πλακούντα, αλλά λόγω της συγκλίνουσας εξέλιξης που απέκτησαν στο κοινό τους περιβάλλον, μοιράζεται κάποια στοιχεία της μορφής και των προσαρμογών τους. Τα κοντινότερα συγγενικά του αρτίγονα είδη θεωρούνται, είτε ο διάβολος της Τασμανίας είτε το Νούμπατ. Ο θυλακίνος είναι μαζί με το Οπόσουμ του νερού τα μόνα μαρσιποφόρα τα οποία διαθέτουν μάρσιπο και στα δύο φύλα. Το αρσενικό διέθετε μάρσιπο ο οποίος χρησίμευε ως προστατευτική θήκη που κάλυπτε τα εξωτερικά όργανα αναπαραγωγής του, καθώς έτρεχε μέσα στην άγρια βλάστηση. Ο θυλακίνος έχει περιγραφεί ως εξαιρετικά ικανός θηρευτής, λόγω της ικανότητάς του να επιζεί και να κυνηγάει την λεία του σε εξαιρετικά αραιοκατοικημένες περιοχές.Ο θυλακίνος είναι ένα από τα υποψήφια είδη για κλωνοποίηση καθώς και άλλα εγχειρήματα της μοριακής επιστήμης, μια και εξαφανίστηκε σχετικά πρόσφατα και διασώζονται πολλά καλοδιατηρημένα δείγματά του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Ερρίκος του Συλλύ, ηγούμενος
|
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Γουλιέλμου κόμη του Μπλουά & Σαρτρ και της Αγνής κόμισσας του Συλλύ-συρ-Λουάρ. Αδελφοί του Γουλιέλμου ήταν ο Θεοβάλδος Β΄ κόμης του Μπλουά, ο Στέφανος της Αγγλίας και ο Ερρίκος ηγούμενος του αββαείου του Γουίντσεστερ. Έγινε μοναχός στο Κλυνύ και το 1140 ο θείος του Ερρίκος ηγούμενος του Γουίντσεστερ τον διόρισε επίσκοπο του Σαλίσμπουρυ. Ο διορισμός δεν επικυρώθηκε, αλλά καταργήθηκε· τότε ο θείος του τον έκανε ηγούμενο του αββαείου του Φεκάμπ στη Νορμανδία. Το 1140 απεβίωσε εκ πατρός μάμμη του Αδέλα της Νορμανδίας και ο Ερρίκος τοποθετήθηκε αρχιεπίσκοπος της Υόρκης, αλλά πάλι ο διορισμός ακυρώθηκε από τον πάπα Ιννοκέντιο Β΄. Αυτό διότι ο Ερρίκος επιθυμούσε να κατέχει και τις δύο θέσεις, του αββαείου του Φεκάμπ και της αρχιεπισκοπής, που ήταν αντικανονικό. Το 1189 απεβίωσε στο Φεκάμπ. Στο Σαλίσμπουρυ τον διαδέχθηκε ο Φίλιππος του Αρκούρ και στην Υόρκη ο Γουλιέλμος, γιος του Χέρμπερτ καγκελαρίου του θησαυροφυλακίου του Γουίντσεστερ επί Γουλιέλμου Β΄ της Αγγλίας. Barlow, Frank The English Church 1066–1154 London:Longman 1979 ISBN 0-582-50236-5 British History Online Archbishops of York accessed on 14 September 2007 British History Online Bishops of Salisbury accessed on 14 September 2007 Davis, R. H. C. King Stephen 1135–1154 Third Edition London:Longman 1990 ISBN 0-582-04000-0 Huscroft, Richard Ruling England 1042–1217 London: Pearson Longman 2005 ISBN 0-582-84882-2 LoPrete, Kimberly Adela Countess and Lord Dublin:Fourcourts Press, 2007 ISBN 978-1-85182-563-9
|
Ο Ερρίκος (απβ. 1189) από τον Οίκο του Μπλουά ήταν ηγούμενος του αββαείου του Φεκάμπ. Επίσης διορισμένος επίσκοπος του Σαλίσμπουρυ και εκλεγμένος επίσκοπος της Υόρκης, θέσεις που τελικά δεν επικυρώθηκαν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%85%CE%BB%CE%BB%CF%8D,_%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Πρώτη Διάσκεψη του Κεμπέκ
|
Αν και ο Τσώρτσιλ πρότεινε να συμμετάσχει ο Μακένζι Κινγκ σε όλες τις συζητήσεις, ο Ρούσβελτ άσκησε βέτο στην ιδέα λόγω ανησυχίας ότι οι μελλοντικές διασκέψεις θα βαρύνουν όλα τα συμμαχικά έθνη που απαιτούν έδρες. Ως αποτέλεσμα, η παρουσία του Μακένζι Κινγκ ήταν σχεδόν καθαρά για τελετουργικούς σκοπούς. Ο Ιωσήφ Στάλιν, ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, είχε προσκληθεί να συμμετάσχει στη διάσκεψη, αλλά δεν παρευρέθηκε για στρατιωτικούς λόγους.Οι Σύμμαχοι συμφώνησαν να ξεκινήσουν συζητήσεις για τον σχεδιασμό της εισβολής στη Γαλλία, με την ονομασία Μάχη της Νορμανδίας, σε μια μυστική έκθεση των Συνδυασμένων Αρχηγών Επιτελείων. Συμφωνήθηκε ότι η μάχη θα ξεκινήσει την 1η Μαΐου 1944, αλλά αυτό στη συνέχεια αγνοήθηκε και οριστικοποιήθηκε αργότερα. Ωστόσο, η Μάχη της Νορμανδίας δεν ήταν η μόνη επιλογή. Για παράδειγμα, η Επιχείρηση Δίας παρέμεινε μια ισχυρή πιθανότητα αν οι Γερμανοί αποδεικνύονταν πολύ ισχυροί στις γαλλικές ακτές.Στη Μεσόγειο (ένα θέατρο στο οποίο ο Τσόρτσιλ είχε πολύ έντονη παρουσία δυνάμεων) αποφάσισαν να συγκεντρώσουν περισσότερη δύναμη για να απομακρύνουν την Ιταλία από τη συμμαχία των δυνάμεων του Άξονα και να την καταλάβουν μαζί με την Κορσική. Ο Τσώρτσιλ και ο Ρούσβελτ κατέστησαν σαφές ότι θα αποδέχονταν μόνο την άνευ όρων παράδοση της Ιταλίας, με την πλήρη και άμεση παύση των εχθροπραξιών. Τα νέα έφτασαν όταν έγινε η πτώση της Σικελίας από τις συμμαχικές δυνάμεις, μια εισβολή που διήρκεσε μόλις 38 ημέρες. Στη συνέχεια αποφασίστηκε ότι μια εισβολή στην Ιταλία να ξεκινήσει στις 3 Σεπτεμβρίου 1943. Ωστόσο, μια ανακωχή που υπογράφηκε την ίδια ημέρα, έβγαλε και επίσημα την Ιταλία από τον πόλεμο.Στη διάσκεψη του Κεμπέκ υπήρξαν συζητήσεις για τη βελτίωση του συντονισμού των προσπαθειών από τους Αμερικανούς, τους Βρετανούς και τους Καναδούς για την αναπτύξη μιας ατομικής βόμβας. Ο Τσώρτσιλ και ο Ρούσβελτ, χωρίς τη συνεισφορά του Καναδά, υπέγραψαν τη Συμφωνία του Κεμπέκ, δηλώνοντας ότι η πυρηνική τεχνολογία δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ εναντίον του άλλου και ότι δεν θα τη χρησιμοποιούσαν εναντίον τρίτων χωρίς τη συγκατάθεση του άλλου. Ο Καναδάς, αν και δεν εκπροσωπείται στη συγκεκριμένη συνάντηση, έπαιξε βασικό ρόλο σε αυτήν τη συμφωνία, καθώς ήταν μια σημαντική πηγή ουρανίου και βαρέος ύδατος, και τα δύο απαραίτητα στη κατασκευή της ατομικής βόμβας.Αποφασίστηκε επίσης ότι οι επιχειρήσεις στα Βαλκάνια θα πρέπει να περιορίζονται στην προμήθεια ανταρτών, ενώ οι επιχειρήσεις εναντίον της Ιαπωνίας να εντατικοποιηθούν προκειμένου να εξαντληθούν οι ιαπωνικοί πόροι, να μειωθούν οι γραμμές επικοινωνίας τους και να εξασφαλιστούν κάποιες προωθητικές βάσεις από τις οποίες θα μπορούσε να επιτεθεί η ηπειρωτική Ιαπωνία. Εκτός από τις στρατηγικές συζητήσεις, οι οποίες ανακοινώθηκαν στη Σοβιετική Ένωση και στον Τσιανγκ Κάι Σεκ της Κίνας, η διάσκεψη εξέδωσε επίσης μια κοινή δήλωση για την Παλαιστίνη, με σκοπό να ηρεμήσει τις εντάσεις καθώς η βρετανική κατοχή γινόταν όλο και πιο αβέβαιη. Η διάσκεψη καταδίκασε επίσης τις γερμανικές ωμότητες στην Πολωνία. Ήταν σαφές ότι η απομάκρυνση της Ιταλίας από τον πόλεμο ήταν η κύρια προτεραιότητα των Συμμάχων. Αυτό αναμενόταν να γίνει μέχρι το τέλος του 1943. Μετά από αυτό, η επόμενη ελπίδα ήταν η Γερμανία να ηττηθεί από το φθινόπωρο του 1944, γεγονός που θα αφήνε στην Ιαπωνία να παραμείνει μεταξύ των δυνάμεων του Άξονα.Μετά το συνέδριο, ο Τσώρτσιλ βρισκόταν σε διακοπές ψαρεύοντας και στη συνέχεια, στις 31 Αυγούστου 1943, έδωσε μια ραδιοφωνική ομιλία πριν ταξιδέψει με ένα ειδικό τρένο που θα πήγαινε στην Ουάσινγκτον για να συνεχίσει τις συνομιλίες με τον Ρούσβελτ. Δεύτερη Διάσκεψη του Κεμπέκ Πρόγραμμα Μανχάταν Bernier, Serge. "Mapping Victory," Beaver (2008) 88#1 pp 69–72 Ehrman, John (1956). Grand Strategy Volume V, August 1943-September 1944. London: HMSO (British official history). σελ. 15f. The first Quebec Conference and related conversations at Hyde Park and Washington, WISC, http://digital.library.wisc.edu/1711.dl/FRUS.FRUS1943 . Churchill at the first Quebec Conference, 1943, The Churchill Centre, http://www.winstonchurchill.org/learn/in-the-media/newsreels/churchill-at-the-first-quebec-conference-1943 . full audio recording of address delivered by Winston Churchill, August 31, 1943 Αρχειοθετήθηκε 2016-03-05 στο Wayback Machine.
|
Η Πρώτη Διάσκεψη του Κεμπέκ (αγγλικά:First Quebec Conference), με την ονομασία "QUADRANT", ήταν μια εξαιρετικά μυστική στρατιωτική διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τις κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου, του Καναδά και των Ηνωμένων Πολιτειών. Η διάσκεψη αυτή πραγματοποιήθηκε στην Πόλη του Κεμπέκ στις 17-24 Αυγούστου 1943, με τους εκπρόσωπους των χωρών αυτών να είναι ο Ουίνστον Τσώρτσιλ για το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ για τις ΗΠΑ και για τον Καναδά ο πρωθυπουργός Ουίλιαμ Λάιον Μακένζι Κινγκ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7_%CE%94%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%88%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BA
|
NGC 6400
|
Δεδομένα για το NGC 6400 στα NGC/IC Database (Αγγλικά), SIMBAD (Αγγλικά), NASA Extragalactic Database (Αγγλικά), SEDS (Αγγλικά) και VizieR Service (Αγγλικά) Εικόνες του NGC 6400 στο Aladin (Αγγλικά) και στο SkyView (Αγγλικά) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα NGC 6400 στο Wikimedia Commons
|
Το NGC 6400 είναι ανοικτό σμήνος στον αστερισμό Σκορπιό. Ταξινομείται ως II2m στο σχήμα μορφολογικής ταξινόμησης και ανακαλύφθηκε από τον αστρονόμο Τζέιμς Ντάνλοπ (James Dunlop) στις 13 Μαΐου 1826. Απέχει 3.097 έτη φωτός από το Ηλιακό Σύστημα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC_6400
|
Κώστας Νικολάου
|
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933. Σπούδασε φιλοσοφία, κοινωνιολογία και θεατρολογία στα Πανεπιστήμια του Μονάχου και του Γκίσεν στην τότε Δυτική Γερμανία. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και αρθρογράφος σε γερμανικά ΜΜΕ. Κατά την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών, υπήρξε συνεργάτης του ΠΑΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου. Εκλέχθηκε βουλευτής Α΄ Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1977. Υπήρξε ένας από τους πρώτους Έλληνες βουλευτές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: αρχικά διορίστηκε ευρωβουλευτής τον Ιανουάριο του 1981 με απόφαση του Ανδρέα Παπανδρέου (όταν η Ελλάδα εισήλθε επίσημα στην τότε ΕΟΚ) και στην συνέχεια εκλέχθηκε στις πρώτες ελληνικές ευρωεκλογές που διεξήχθησαν τον Οκτώβριο του 1981, ταυτόχρονα με τις βουλευτικές. Ως ευρωβουλευτής χρημάτισε αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από τις 20 Ιανουαρίου 1982 έως τις 20 Ιουλίου 1984.Ο Κώστας Νικολάου απεβίωσε τον Μάρτιο του 2018.Αδελφός του είναι ο Λάμπης Νικολάου, τέως αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) και τέως πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.
|
Ο Κώστας (Κωνσταντίνος) Νικολάου του Βασιλείου (25 Μαΐου 1933 - 28 Μαρτίου 2018) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και πολιτικός. Διατέλεσε βουλευτής Α΄ Αθηνών και ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, καθώς και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85
|
Καπετάν φάντης μπαστούνι
|
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υποδύεται έναν πλοίαρχο, τον καπετάν Ανδρέα Γιαμαλή, το πλήρωμα του οποίου ανακαλύπτει κρυμμένη στο ψυγείο του πλοίου μια κοπέλα, τη Μαρίνα Γιαννά (Μάρω Κοντού), πρώην τραγουδίστρια σε νυχτερινό κέντρο. Γνωρίζοντάς τη, ο Ανδρέας θα τη συμπαθήσει και θα της προσφέρει προσωρινά κατάλυμα στο σπίτι του στον Πόρο, όπου μένει με την Βασιλική (Τασσώ Καββαδία), τη νύφη του (χήρα του αδελφού του) και τα δύο ανίψια του, τον Θάνο (Μανώλης Παπαγιαννάκης) και την Ελένη (Αλέκα Παραμερίτου), οι οποίοι όμως δυσανασχετούν με την έλευσή της και δημιουργούν προβλήματα, ειδικά όταν ο καπετάνιος σαλπάρει. Στην είδηση ότι το πλοίο του βυθίστηκε κι ο ίδιος θεωρείται αγνοούμενος, η αδελφή του διώχνει τη Μαρίνα από το σπίτι, όπως και τους δύο βοηθούς του καπετάνιου, την οικιακή βοηθό Τασία (Μήτση Κωνσταντάρα) και τον κηπουρό Γεράσιμο (Λαυρέντης Διανέλλος). Η οικογένεια του καπετάνιου προσπαθεί με τη νομική βοήθεια του Ζήση (Δημήτρης Νικολαΐδης) να κηρύξει νεκρό τον καπετάνιο, ώστε να καρπωθεί την περιουσία του. Όταν, όμως, ο καπετάνιος επιστρέφει, παντρεύεται τη Μαρίνα και την οδηγεί και πάλι στο σπίτι του. Λάμπρος Κωνσταντάρας (καπετάν Ανδρέας Γιαμαλής) Μάρω Κοντού (Μαρίνα Γιαννά) Τασσώ Καββαδία (Βασιλική Γιαμαλή) Δημήτρης Νικολαΐδης (Ζήσης) Μήτση Κωνσταντάρα (Τασία) Λαυρέντης Διανέλλος (Γεράσιμος) Θόδωρος Κατσαδράμης (Μιχάλης Γούναρης) Γιώργος Μεσσάλας (Ντέμης) Μανώλης Παπαγιαννάκης (Θάνος) Θανάσης Παπαδόπουλος (Μιχάλης) Δέσποινα Στυλιανοπούλου (τραγουδίστρια) Ειρήνη Κουμαριανού (μητέρα Μιχάλη) Νίκος Γαροφάλλου (σερβιτόρος) Θάνος Μαρτίνος (δεύτερος καπετάνιος) Αλέκα Παραμερίτου (Ελένη) Κία Μπόζου (Ερμιόνη) Αλέκος Ζαρταλούδης (μάγειρας) Μάκης Δεμίρης (πελάτης νυχτερινού κέντρου) Νάσος Κεδράκας (ιδιοκτήτης νυκτερινού κέντρου) Αλέκος Τζανετάκος (οδηγός κούρσας) Κώστας Παπαχρήστος (δικηγόρος) Γιώργος Γρηγορίου (Ζαφειρόπουλος) Ορφέας Ζάχος (νησιώτης) Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας έχει γυριστεί στον Πόρο και τον Γαλατά. Στη μια από τις σκηνές του νυχτερινού κέντρου, η Μάρω Κοντού ερμηνεύει το τραγούδι του Κώστα Καπνίση "Νύχτα σκοτεινή". Η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους το 1968, κόβοντας 291.450 εισιτήρια, ερχόμενη 24η σε σύνολο 108 ταινιών. Κυκλοφόρησε και με τη μορφή ντιβιντί στις 22 Νοεμβρίου 2010. Καπετάν φάντης μπαστούνι στην IMDb Καπετάν φάντης μπαστούνι στη retrodb
|
Το Καπετάν φάντης μπαστούνι είναι τίτλος κωμωδίας του ελληνικού κινηματογράφου, σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου, με βασικό πρωταγωνιστή τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, η οποία προβλήθηκε πρώτη φορά το 1968.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BD_%CF%86%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9
|
Κουρλάνδη
|
Η Κουρλάνδη βρίσκεται στη δυτική Λετονία. Βόρεια βρέχεται από τον Κόλπο της Ρίγα, δυτικά από την Βαλτική Θάλασσα, ενώ νότια συνορεύει με τη Λιθουανία. Η Κουρλάνδη έχει έκταση 27.286 τ.χλμ., εκ των οποίων τα 262 τ.χλμ. αποτελούν λίμνες. Το τοπίο είναι γενικά χαμηλό και με κυματοειδή χαρακτηριστικά, με επίπεδες και ελώδεις παραλιακές περιοχές. Το εσωτερικό χαρακτηρίζεται από δασώδεις λόφους, καλυμμένους με πεύκα, έλατα, σημύδες και βελανιδιές, με βάλτους και λίμνες και γόνιμο έδαφος μεταξύ τους. Το υψόμετρο της Κουρλάνδης δεν υπερβαίνει τα 213 μέτρα από το επίπεδο της θάλασσας. Η πεδιάδα της Γιέλγκαβα διαχωρίζει την Κουρλάνδη σε δύο μέρη, το δυτικό, το οποίο είναι εύφορο και πυκνοκατοικημένο, και το ανατολικό, το οποίο είναι λιγότερο εύφορο και αραιοκατοικημένο. Σχεδόν εκατό ποτάμια διέρχονται από την Κουρλάνδη, όμως μόνο τρία από αυτά ( ο Νταουγκάβα, ο Λιελούπε και ο Βέντα) είναι πλωτά. Όλα κινούνται προς βορειοδυτικά και εκβάλλουν στη Βαλτική Θάλασσα. Εξαιτίας των πολλών λιμνών και βάλτων, η Κουρλάνδη έχει ένα κλίμα υγρό, συχνά ομιχλώδες και ασταθές. Οι χειμώνες είναι δριμείς. Στην αρχαιότητα η Κουρλάνδη, κατοικούνταν από μια παγανιστική φυλή, τους Κουρονιανούς. Το Τάγμα των Αδελφών του Ξίφους, ένα γερμανικό στρατιωτικό τάγμα, υπέταξε τους Κουρονιανούς και τους εκχριστιάνισε το πρώτο τέταρτο του 13ου αιώνα. Έτσι το 1230 ο κουρλανδός βασιλιάς Λαμμεκίνους (Λαμίκις) έκανε ειρήνη απευθείας με τον Παπικό Λεγάτο. Αποδέχτηκε το βάπτισμα και έγινε υποτελής του Πάπα. Το 1237 η περιοχή πέρασε στην κυριαρχία των Τευτόνων Ιπποτών εξαιτίας της συγχώνευσης αυτού του τάγματος με το Τάγμα των Αδελφών του Ξίφους. Η Λιβονιανή Συνομοσπονδία ήταν μια χαλαρά οργανωμένη συνομοσπονδία, που σχηματίστηκε από το γερμανικό Λιβονικό Τάγμα και διάφορες επισκοπές, που κάλυπταν μεγάλο μέρος της σημερινής Εσθονίας και Λετονίας. Υπήρχε από το 1228 έως το 1560, όταν διαλύθηκε κατά τον Λιβονικό πόλεμο. Το Δουκάτο της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας ήταν ένα ημιανεξάρτητο δουκάτο που υπήρχε από το 1561 έως το 1795 και περιλάμβανε τις περιοχές της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας. Αν και τυπικά υποτελές στην Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, οι δούκες του λειτουργούσαν αυτόνομα. Τον 18ο αιώνα η Ρωσία απέκτησε μεγάλη επιρροή στο Δουκάτο. Το Δουκάτο ήταν ένα από τα μικρότερα ευρωπαϊκά κράτη που αποίκισαν υπερπόντια εδάφη, εγκαθιστώντας μικρής διάρκειας φυλάκια στα νησιά της Καραϊβικής, Τρινιντάντ και Τομπάγκο και στις εκβολές του ποταμού Γκάμπια στην Αφρική, στο νησί που ήταν τότε γνωστό ως νησί Τζέιμς. Η πρώην Επισκοπή της Κουρλάνδης ενσωματώθηκε απευθείας στην Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία ως περιφέρεια Πιλτίν του Βέντεν και αργότερα ως Βοϊβοδάτο του Ινφλάντι. Το 1795 ο τελευταίος δούκας Πέτερ φον Μπίρον παραχώρησε το δουκάτο στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Μετά την προσάρτηση του Δουκάτου από τη Ρωσική Αυτοκρατορία, το Δουκάτο αποτέλεσε το Κυβερνείο της Κουρλάνδης. Από την εποχή των Βόρειων σταυροφοριών στις αρχές του 13ου αιώνα οι περισσότερες εκτάσεις ανήκαν σε ευγενείς που κατάγονταν από τους γερμανούς εισβολείς. Το 1863 οι ρωσικές αρχές εξέδωσαν νόμους που επέτρεπαν στους Λετονούς, οι οποίοι αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, να αποκτήσουν τις εκτάσεις που κατείχαν και ιδρύθηκαν ειδικές τράπεζες για να τους βοηθήσουν. Με αυτό τον τρόπο μερικοί κάτοικοι αγόρασαν τις εκτάσεις τους, αλλά η μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού παρέμεινε ακτήμων και ζούσαν ως εργάτες, κατέχοντας χαμηλή θέση στην κοινωνική κλίμακα. Η γεωργία ήταν η κύρια απασχόληση, με κύριες καλλιέργειες αυτές της σίκαλης, του κριθαριού, της βρώμης, του σιταριού, του λιναριού και της πατάτας. Τα μεγάλα κτήματα διεξήγαν τη γεωργία με επιδεξιότητα και επιστημονικές γνώσεις. Η Λιέπαγια και η Γιέλγκαβα λειτουργούσαν ως τα κυριότερα βιομηχανικά κέντρα με σιδηρουργεία, βυρσοδεψεία, υαλουργεία και σαπωνοποιεία. Η κλώση του λιναριού αποτελούσε την κύρια εγχώρια βιομηχανία. Ο σίδηρος και ο ασβεστόλιθος ήταν τα κύρια ορυκτά, όπως και το κεχριμπάρι που βρισκόταν στην ακτή. Οι μόνοι λιμένες ήταν η Λιέπαγια, το Βέντσπιλς και η Παλάνγκα, ενώ κανένας δεν υπήρχε στην ακτή του Κόλπου της Ρίγας. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Κουρλάνδη έλαβαν χώρα πολεμικές επιχειρήσεις του Ανατολικού Μετώπου, κυρίως μεταξύ των δυνάμεων της Ρωσικής και Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά τη μεγάλη υποχώρηση της Ρωσίας το 1915, η Κουρλάνδη τέθηκε υπό τον έλεγχο του διοικητή του Ανατολικού Μετώπου του Γερμανικού στρατού, Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, ενός Πρώσου στρατιωτικού ήρωα. Με την αύξηση των περιοχών του Ανατολικού Μετώπου ως αποτέλεσμα των εκεί στρατιωτικών επιτυχιών, δόθηκε στον στρατηγό Έριχ Λούντεντορφ η διαχείριση αυτής της μεγάλης περιοχής. Η επαρχία της Κουρλάνδης (η οποία περιλάμβανε τμήματα της Σεμιγαλλίας) έγινε μία από τις τρεις επαρχίες της περιοχής, η οποία έγινε επίσης γνωστή ως Ανατολικό Μέτωπο. Καθώς η ρωσική κυριαρχία στο υπόλοιπο της σημερινής Λετονίας άρχισε να καταρρέει στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γερμανοί της Βαλτικής άρχισαν μια διαδικασία σχηματισμού επαρχιακών συμβουλίων μεταξύ του Σεπτεμβρίου του 1917 και του Μαρτίου του 1918, ανταγωνιζόμενες τις κινήσεις των εθνοτικών Λετονών προς την ανεξαρτησία. Με τη Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ στις 3 Μαρτίου του 1918, η νέα μπολσεβίκικη κυβέρνηση της Ρωσίας παραιτήθηκε επίσημα από τον έλεγχο της Κουρλάνδης υπέρ της Γερμανίας. Το δουκάτο της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας αναγγέλθηκε στις 8 Μαρτίου του 1918 από το βαλτικό γερμανικό συμβούλιο, το οποίο προσέφερε το στέμμα του δουκάτου στον γερμανό αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β΄ Ο Γουλιέλμος Β΄ αναγνώρισε το δουκάτο ως γερμανικό υποτελές δουκάτο τον ίδιο μήνα. Ωστόσο το δουκάτο απορροφήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1918 από το Ηνωμένο Βαλτικό Δουκάτο. Στις 18 Νοεμβρίου του 1918 η Λετονία διακήρυξε την ανεξαρτησία της και στις 7 Δεκεμβρίου του 1918 ο γερμανικός στρατός παρέδωσε την εξουσία στην προσωρινή κυβέρνηση της Λετονίας με επικεφαλής τον Κάρλις Ουλμάνις. Μέχρι τον Ιανουάριο του 1919 μεγάλο μέρος της Κουρλάνδης είχε προσαρτηθεί από τη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Λετονίας, αλλά η προσωρινή κυβέρνηση με τη βοήθεια των γερμανικών δυνάμεων πήρε πίσω την Κουρλάνδη τον Απρίλιο. Καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου ανεξαρτησίας της Λετονίας, μεγάλο μέρος της Κουρλάνδης παρέμεινε γερμανικό προπύργιο. Η Λετονία τελικά υπέγραψε την κατάπαυση του πυρός με τη Γερμανία στις 15 Ιουλίου του 1920 και η Συνθήκη της Ρίγα της 11ης Αυγούστου έληξε τον πόλεμο. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Κουρλάνδη έγινε μία από τις πέντε επαρχίες του νεοσυσταθέντος έθνους της Λετονίας. Αυτές οι επαρχίες αντιστοιχούσαν στις τέσσερις παραδοσιακές περιοχές της Λετονίας καθώς και στη Ρίγα. Το 1935 η Κουρλάνδη είχε έκταση 13.210 τετραγωνικών χιλιομέτρων και πληθυσμό 292.659 κατοίκους, γεγονός που την καθιστούσε την πιο αραιοκατοικημένη επαρχία. Ο Σοβιετικός στρατός κατέλαβε τη Λετονία σύμφωνα με τους όρους του Συμφώνου Μολότωφ - Ρίμπεντροπ του 1939 στις 17 Ιουνίου του 1940. Στις 5 Αυγούστου του 1940 η Σοβιετική Ένωση προσάρτησε την περιοχή μαζί με την υπόλοιπη Λετονία, η οποία έγινε συνιστώσα χώρα της ΕΣΣΔ, η Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Λετονίας. Κατά την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα το καλοκαίρι του 1941, η Βέρμαχτ με επικεφαλής τον Βίλχελμ Ρίττερ φον Λέεμπ κατέλαβε την Κουρλάνδη, μαζί με την υπόλοιπη παράκτια περιοχή της Βαλτικής. Το 1944 ο Κόκκινος στρατός ήρε την πολιορκία του Λένινγκραντ και επανέκτησε τη Βαλτική περιοχή μαζί με μεγάλο μέρος της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας. Εντούτοις, περίπου 200.000 γερμανοί στρατιώτες βρίσκονταν στην Κουρλάνδη και παρέμειναν παγιδευμένοι σε αυτό που έγινε γνωστό ως Θύλακας της Κουρλάνδης, μπλοκαρισμένο από τον Κόκκινο στρατό και τον Κόκκινο Βαλτικό στόλο. Ο συνταγματάρχης Χάιντς Γκουντέριαν, αρχηγός του Γερμανικού Γενικού Επιτελείου, παρακάλεσε τον Αδόλφο Χίτλερ να επιτρέψει την εκκένωση των στρατευμάτων από την Κουρλάνδη δια θαλάσσης για να χρησιμοποιηθούν στην άμυνα της Γερμανίας. Ο Χίτλερ αρνήθηκε και διέταξε τις δυνάμεις της Βέρμαχτ στην Κουρλάνδη να συνεχίσουν την υπεράσπιση της περιοχής. Ο Χίτλερ πίστευε ότι είναι αναγκαία για την προστασία των υποβρυχίων βάσεων του πολεμικού ναυτικού (Kriegsmarine) κατά μήκος των ακτών της Βαλτικής. Στις 15 Ιανουαρίου του 1945 σχηματίστηκε η Ομάδα Στρατιών Κουρλάνδης (Heeresgruppe Kurland) υπό τον γενικό συνταγματάρχη Λόταρ Ρέντουλιτς. Στις 8 Μαΐου του 1945 η ομάδα στρατιών της Κουρλάνδης υπό τον τελευταίο διοικητή της, τον γενικό συνταγματάρχη Καρλ Χίλπερτ, παραδόθηκε στον στρατάρχη Λεονίντ Γκοβόροφ, διοικητή του Μετώπου του Λένινγκραντ. Την εποχή εκείνη η ομάδα αποτελούνταν από τα κατάλοιπα 31 περίπου τμημάτων. Μετά τις 9 Μαΐου του 1945 περίπου 203.000 στρατιώτες της Ομάδας Στρατιών Κουρλάνδης άρχισαν να μετακινούνται στα σοβιετικά στρατόπεδα στα ανατολικά. Η πλειονότητά τους δεν επέστρεψε στη Γερμανία (Haupt, 1997). Η Κουρλάνδη παρέμεινε μέρος της ΣΣΔ της Λετονίας της Σοβιετικής Ένωσης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η Κουρλάνδη έγινε και πάλι μέρος της ανεξάρτητης Λετονίας, αν και δεν αποτελεί σήμερα διοικητική οντότητα. Κουρλάνδη (Αγγλικά) Κουρλάνδη (Αγγλικά) Κουρλάνδη 1641–1795 (Αγγλικά)
|
Η Κουρλάνδη ή Κουρονία (λετονικά: Kurzeme, ρωσικά: Курляндия, λιβονικά: Kurāmō, λατινικά: Curonia / Couronia) είναι μία από τις τέσσερις ιστορικές και πολιτιστικές περιοχές της Λετονίας. Οι περιφέρειες Σελονία και Σεμιγαλλία θεωρούνται μερικές φορές μέρος της Κουρονίας, καθώς αποτελούσαν μέρος του Δουκάτου της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας. Η μεγαλύτερη πόλη της Κουρλάνδης είναι η Λιέπαγια, η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Λετονίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B7
|
Πίτερ Κόντε
|
Ο Κόντε ήταν τεχνικά πολύ επιδέξιος ζωγράφος. Αναφέρεται ότι σπούδασε ζωγραφική με Δάσκαλο τον Φρανς Χαλς, αλλά πιθανότερο είναι ότι Δάσκαλός του ήταν ο πορτρετίστας, πανδοχέας, ηθοποιός και έμπορος έργων τέχνης Μπάρεντ φαν Σόμερεν (Barent van Someren, 1572–1632) ή, εξ ίσου πιθανόν να σπούδασε με Δάσκαλο τον Κορνέλις φαν ντερ Φόορτ (Cornelis van der Voort, 1576–1624). Το 1623 νυμφεύτηκε την δεκαοκτάχρονη, τότε, Μαρράιτγε Άρεντς. Το καλοκαίρι του 1625, σε μια συγκέντρωση οργανωμένη από τον φαν Σόμερεν στο κτήμα του, ο Κόντε λογομάχησε με τον φίλο του καλλιτέχνη Κορνέλις Ντόιστερ. Η λογομαχία είχε αιματηρό τέλος, καθώς ο ένας κτύπησε τον άλλο με γυάλινη καράφα στο πρόσωπο.Το 1628 ο Κόντε είχε εγκατασταθεί στην Sint Antoniesbreestraat, δρόμο του Άμστερνταμ που εκείνη την εποχή φιλοξενούσε πολυάριθμους καλλιτέχνες. Το 1626 ο Κόντε και η σύζυγός του χώρισαν, αφού ο Κόντε κατηγορήθηκε ότι βίασε την καμαριέρα τους, αλλά καθώς τίποτα δεν μπορούσε να αποδειχτεί, παρέμεινε κρατούμενος για μια μόνο νύχτα. Η σύζυγός του πήγες να ζήσει με τον γείτονά τους, Πίτερ Πόττερ, πατέρα του ζωγράφου Πάουλους Πόττερ. Ο Κόντε απέκτησε, το 1657, ένα σπίτι στην Κάιζερχραχτ, πληρώνοντας 5.000 γκίλντερς, όπου έζησε ως τον θάνατό του. Όταν ο Κόντε απεβίωσε, η υπηρέτριά του, Μπαρέντγε Βίλλεμς (Barendje Willems) κληρονόμησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του. Το παλαιότερο γνωστό του έργο είναι πίνακας του 1626, Πορτρέτο νεαρού άνδρα, το οποίο σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο Άσμολ Τα περισσότερα από τα έργα του τα δημιούργησε στο Άμστερνταμ και είναι πίνακες μικρού σχετικά μεγέθους, χαρακτηριστικοί για τους τόνους του γκρίζου, ενώ αρκετοί έχουν ως θέμα τη μουσική, όπως η πρώτη του γνωστή ρωπογραφία, το μάθημα χορού (1627, σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου), η μουσική συντροφιά του 1639, ο παίκτης του λαούτου (σήμερα στο Μουσείο Τέχνης της Φιλαδέλφεια) και το Κονσέρτο (σήμερα στην Πινακοθήκη Ουφίτσι). Ένα ακόμη έργο του βρίσκεται στην Ουφίτσι, το κονσέρτο. Ο Κόντε ζωγράφισε, επίσης, ιστορικοθρησκευτικούς πίνακες, όπως η προσκύνηση των βοσκών (1645, σήμερα στο Ρέικσμουζεουμ). Αν και είναι άγνωστο αν σπούδασε ζωγραφική με τον Φρανς Χαλς, το ύφος τους είναι αναμφίβολα παρόμοιο σε ορισμένα σημεία. Το 1637 του ανατέθηκε να ολοκληρώσει το ημιτελές έργο του Χαλς, το αποκαλούμενο "Meagre Company", έργο στο οποίο απεικονίζεται η Πολιτοφυλακή του Άμστερνταμ υπό τον Λοχαγό Reynier Reael και τον Υπολοχαγό Cornelis Michielsz. Blaeuw. Παρά το ότι η επιλογή του Κόντε για να ολοκληρώσει τον ημιτελή πίνακα του Χαλς δεν ήταν από αυτές που έπρεπε να έχουν προτεραιότητα, η εργασία του Κόντε είναι σαφώς πιο "απαλή". Πιστεύεται ότι ο Χαλς ολοκλήρωσε μόνον το αριστερό ήμισυ του πίνακα, απεικονίζοντας το τρίτο, πέμπτο και έβδομο πρόσωπο από τα δεξιά. Τα υπόλοιπα έγιναν από τον Κόντε. Το έργο αποκλήθηκε "The Meagre Company" (Ο ισχνός Λόχος) ύστερα από σχόλια που έγιναν από θεατές του στο Ρέικσμουζεουμ, οι οποίοι παρατήρησαν ότι οι άνδρες που ζωγράφισε ο Ρέμπραντ περίπου δέκα χρόνια αργότερα στον πίνακα Νυχτερινή περίπολος ήταν κατά πολύ ευτραφέστεροι. Μαθητής του Κόντε ήταν ο Βίλλεμ Ντόιστερ, παρά το ότι ήταν σχεδόν συνομήλικοι, ενώ ο Γιάκομπ Ντουκ επηρεάστηκε από τον Κόντε. Γαμπρός τους ήταν ο Σίμον Κικ. Οι Άντριεν Μπράουβερ, Χέραρντ τερ Μπορχ και Πίτερ Κουάστ ανήκαν επίσης στην ομάδα των καλλιτεχνών που ανέπτυξαν το ύφος της ρωπογραφίας. Ο Κόντε πιθανόν να σχετιζόταν με ποιητή που έφερε το παρόμοιο με το δικό του όνομα, Πίτερ Άντριενς Κόντε. Playter, C. B. 1972, Willem Duyster and Pieter Codde: The 'Duystere Wereldt' of Dutch Genre Painting, c. 1625-1635, Dissertation, Harvard University. Beguin, S. 1952 "Pieter Codde et Jacob Duck", Oud Holland 67, pp. 112–116. Benoit, F. 1914 "Un Petit Maitre Hollandais, Pieter Jacobsz. Codde", Revue de l’Art Ancien et Modern 35, pp. 15–32. Brandt, P. Jr. 1947, "Notities over het Leven en Werk van den Amsterdamschen Schilder Pieter Codde", Historia 12, pp. 27–37. Dozy, C. M. 1884, "Pieter Codde, de Schilder and de Dichter", Oud Holland 2, pp. 34–67. Eeghen, I. H. van, 1974, "Pieter Codde en Frans Hals", Amstelodamum 61, pp. 137–141. Moes, E. W. 1912, "Codde, Pieter", Allgemeines Lexikon der Bildenden Kunstler, vol. 7, eds: U. Thieme and F. Becker, Leipzig, p. 156. Rosen, J. 2010, Soldiers at Leisure: The Guardroom Scene in Dutch Genre Painting of the Golden Age, Amsterdam: Amsterdam University Press. Rosen, J. 2009, "The Guardroom Scene: A Visual Source for Rembrandt's Nightwatch", Source, Notes in the History of Art 28, no. 4, pp. 32–39. Thiel, P. van 1989 "Pieter Codde, De Terugkeer der Jagers, 1633", Bulletin van het Rijksmuseum 37, pp. 219–222, 290-291. Torresan, P. 1975, "Per una Rivalutazione de Pieter Codde", Antichita Viva 14, no. 1, pp. 12–23. Vanhaelen, A. 2003, Comic Print and Theatre in Early Modern Amsterdam. Gender, Childhood and the City, Aldershot. Codde at WGA Artworks by Pieter Codde Biography at Uffizi Vermeer and The Delft School, a full text exhibition catalog from The Metropolitan Museum of Art, which contains material on Pieter Codde
|
Ο Πίτερ Κόντε (ολλανδικά: Pieter Jacobsz. Codde, Άμστερνταμ 11 Δεκεμβρίου 1599 - Άμστερνταμ 12 Οκτωβρίου 1678) ήταν Ολλανδός ζωγράφος της Χρυσής Ολλανδικής Εποχής στη ζωγραφική, ο οποίος ασχολήθηκε με ρωπογραφίες, πορτρέτα και σκηνές σε χώρους όπου ενδιαιτούσαν φύλακες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B5
|
Σαμπρίνα Κάρπεντερ
|
Η Σαμπρίνα γεννήθηκε στις 11 Μαΐου του 1999 στο Λεχάι Βάλεϊ της Πενσυλβάνια. Είναι κόρη των Ντέιβιντ και Ελίζαμπεθ Κάρπεντερ. Η Σαμπρίνα έκανε κατ' οίκον μαθήματα και άρχισε να δημοσιεύει τραγούδια της στο YouTube από την ηλικία των 10 ετών. Ο πατέρας της δημιούργησε ένα πορφυρό στούντιο ηχογράφησης για να τροφοδοτήσει το πάθος της για μουσική. Είχε πάρει την τρίτη θέση σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού που παρουσίαζε η Μάιλι Σάιρους με τίτλο The Next Miley Cyrus Project. Η Σαμπρίνα έκλεισε τον πρώτο της ρόλο το 2011, που έπαιξε έναν μικρό ρόλο στη δραματική σειρά του NBC, Νόμος & Τάξη: μονάδα ειδικών θυμάτων (αγγ.: Law & Order: Special Victims Unit). Έπαιξε ένα νεαρό θύμα βιασμού που έδωσε συνέντευξη στον Ντετέκτιβ Έλιοτ Σταμπλέρ, τον οποίο υποδύεται ο Κρίστοφερ Μέλονι. Περίπου την ίδια εποχή, έκανε ζωντανή εμφάνιση στον κινεζικό τηλεοπτικό σταθμό Hunan Broadcasting System, για το φεστιβάλ χρυσού μάνγκο του ακροατηρίου. Εκτέλεσε το "Something's Hold Me on Me" της Έτα Τζέιμς, σε στυλ της Κριστίνα Αγκιλέρα από την ταινία Μπουρλέσκ (αγγ.: Burlesque). Σε λιγότερο από δύο χρόνια, η Σαμπρίνα έπαιξε στη σειρά Τα παιχνίδια των Γκούντγουιν (αγγ.: The Goodwin Games) του Fox ως νεαρή Κλόη, έναν ρόλο στον πιλότο του Gulliver Quinn του Disney Channel και στον πιλότο του The Unprofessional του ABC. Υποδύθηκε τη νεαρή Μέρριν στην ταινία Μεταμόρφωση (αγγ.: Horns) του 2013. Επίσης, η Σαμπρίνα εκτέλεσε το "Χαμόγελο" για το άλμπουμ της Disney Νεράιδες: Faith, Trust, and Pixie Dust, το τραγούδι έπαιξε στο Radio Disney. Το τραγούδι της "Όλοι Χρειάζεστε" έγινε soundtrack της παιδικής σειράς Σοφία, η Πριγκίπισσα του Disney Channel. Τον Ιανουάριο του 2013, η Σαμπρίνα πρωταγωνίστησε ως Μάγια Χάρτ (αγγ.: Maya Hart) στη σειρά του Disney Channel Ένα κορίτσι γνωρίζει τον κόσμο, μαζί με την Ρόουαν Μπλάντσαρντ. Η σειρά είναι η συνέχεια της σειράς του ABC Ένα αγόρι γνωρίζει τον κόσμο 1993-2000 (αγγ.: Boy Meets World). Στις 14 Μαρτίου 2014, έκανε πρεμιέρα το τραγούδι της Σαμπρίνα, "Can not Blame a Girl for Trying " στο Radio Disney και ανέβηκε στο iTunes αργότερα την ίδια μέρα. Το τραγούδι είναι το κομμάτι για το EP ντεμπούτο της, που κυκλοφόρησε στις 8 Απριλίου και είχε απήχηση. Η Σαμπρίνα συμμετέχει και στο θεματικό τραγούδι του Ένα κορίτσι γνωρίζει τον κόσμο, το "Take On The World", στο οποίο συμμετέχει και η συμπρωταγωνίστριά της. Η Σαμπρίνα εκτέλεσε το τραγούδι "Stand Out" για την ταινία Πώς να φτιάξετε το τέλειο αγόρι (αγγ.: How to Build a Better Boy) του Disney Channel, η οποία έκανε πρεμιέρα στις 15 Αυγούστου 2014, στο Disney Channel. Στις 20 Ιουλίου 2014, η Σαμπρίνα πήρε μέρος στην εκτέλεση του τραγουδιού "Do You Want to Build a Snowman?" στον Κύκλο των Αστέρων του Disney Channel. Τον Ιανουάριο του 2015, ανακοινώθηκε ότι η Σαμπρίνα, μαζί με τη Σόφια Κάρσον, θα πρωταγωνιστήσουν σε μια ταινία του Disney Channel, με τίτλο Οι απίθανες ιστορίες των μπέιμπι σίτερ, η οποία βασίζεται στην ταινία του 1987. Στις 22 Φεβρουαρίου, η Σαμπρίνα ανακοίνωσε τον τίτλο του άλμπουμ της, Eyes Wide Open. Προηγήθηκε από το άλμπουμ "We'll Be The Stars", το οποίο κυκλοφόρησε στις 13 Ιανουαρίου 2015. Το άλμπουμ είχε αρχικά κυκλοφορήσει στις 21 Απριλίου 2015, αλλά η ημερομηνία κυκλοφορίας μεταφέρθηκε και το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 14 Απριλίου 2015. Το 2015 κέρδισε ένα Βραβείο Μουσικής Radio Disney στην κατηγορία "Best Crush Song" για το τραγούδι της "Can't Blame a Girl For Trying".Τον Δεκέμβριο του 2015 η Σαμπρίνα υποδύθηκε το ρόλο της Γουέντι στο Pasadena Playhouse στην παραγωγή Πήτερ Παν και την Τίνκερμπελ: τα Χριστούγεννα ενός Πειρατή. Τον Αύγουστο του 2015, ειπώθηκε ότι η Σαμπρίνα είχε αρχίσει να δουλεύει το δεύτερο άλμπουμ της. Στις 5 Νοεμβρίου 2015, αποκάλυψε το νέο της άλμπουμ, "Christmas the Whole Year Round", το οποίο κυκλοφόρησε μια εβδομάδα αργότερα. Στις 2 Φεβρουαρίου 2016, η Σαμπρίνα ανακοίνωσε μέσω των κοινωνικών της μέσων ότι το νέο της τραγούδι, "Smoke and Fire", θα κυκλοφορήσει στις 19 Φεβρουαρίου του 2016. Μιλώντας για το τραγούδι, η Σαμπρίνα είπε: "Το Smoke and Fire ήταν η πρώτη ιστορία που περίμενα να πω από τις πολλές ιστορίες του δεύτερου άλμπουμ... Γράφω οπουδήποτε πηγαίνω. Γράφω πάντα στο τηλέφωνο και στις σημειώσεις μου, τα πράγματα που με ενέπνευσαν και που βλέπω στην καθημερινή ζωή μου ή ακόμα και απλά διασκεδαστικές λέξεις». Ενώ αυτό το τραγούδι αναμενόταν να είναι στο δεύτερο άλμπουμ της, δεν εμφανίζεται στο tracklist λόγω της αίσθησης Σαμπρίνα η "εξέλιξη" (αγγ.: evolution) ήρθε μετά από το τραγούδι. Στις 29 Ιουλίου 2016, η Σαμπρίνα κυκλοφόρησε το πρώτο τραγούδι της "On Purpose ", από το δεύτερο άλμπουμ της. Στις 3 Σεπτεμβρίου 2016, η Σαμπρίνα ανακοίνωσε το όνομα του άλμπουμ Evolution και ανακοίνωσε την πρώτη της περιοδεία, το Evolution Tour, την επόμενη μέρα. Στις 11 Οκτωβρίου 2016, ανακοίνωσε ότι τα εισιτήρια για την περιοδεία της είχαν εξαντληθεί και στις 14 Οκτωβρίου κυκλοφόρησε το άλμπουμ. Τον Νοέμβριο του 2016, επιλέχτηκε ως καλλιτέχνης του μήνα του Elvis Duran και εμφανίζεται στην εκπομπή του NBC Today με την Hoda Kotb και την Kathie Lee Gifford με το τραγούδι της "Thumbs". Το 2017, η Σαμπρίνα κατέγραψε το θεματικό τραγούδι της σειράς Andi Mack, με τίτλο "Tomorrow Starts Today". Στις 17 Απριλίου 2017, παρουσίασε το τραγούδι της Thumbs στο The Late Late Show με τον James Corden. Συνεργάστηκε με το συγκρότημα The Vamps και τον Mike Perry για το τραγούδι "Hands", το οποίο κυκλοφόρησε στις 19 Μαΐου 2017. Το 2017, γύρισε την Ευρώπη με το συγκρότημα The Vamps και έκανε μια καλοκαιρινή περιοδεία με το New Hope Club. Στις 13 Οκτωβρίου 2017, ο Lost Kings κυκλοφόρησε ένα τραγούδι που ονομάζεται "First Love" με τη Σαμπρίνα. Το τραγούδι της "Why" κυκλοφόρησε στις 7 Ιουλίου 2017. Δημιουργήθηκε από τον Jonas Jeberg. Το 2017, η Σαμπρίνα τραγούδησε το "You're a Mean One, Mr. Grinch" στο άλμπουμ των Χριστουγέννων της Lindsey Stirling Warmer in the Winter. Τον Δεκέμβριο του 2017, η Σαμπρίνα κυκλοφόρησε μια εκτέλεση "Have Yourself a Merry Little Christmas". Στις 16 Μαρτίου 2018 κυκλοφόρησε το τραγούδι Alien με τον Jonas Blue. Παρουσίασαν το τραγούδι μαζί στο Jimmy Kimmel Live! στις 21 Μαρτίου 2018. Το 2017, η Σαμπρίνα συμμετείχε στην ταινία The Hate U Give, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Angie Thomas. Η ταινία κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2018. Το 2018, έπαιξε στον πιλότο της κωμωδίας του NBC, So Close και στην δραματική ταινία The Short History of the Long Road. Τον Μάιο του 2018, η Σαμπρίνα συμπεριλήφθηκε στο περιοδικό Nylon "25 Gen Z'ers Changing the World". Τον Μάιο του 2018, η Σαμπρίνα άρχισε να ετοιμάζει το τραγούδι της από το επερχόμενο τρίτο άλμπουμ της. Δημοσίευσε το τραγούδι, με τίτλο "Almost Love", στις 6 Ιουνίου 2018. Λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία του τραγουδιού, η Σαμπρίνα κυκλοφόρησε ένα τρέιλερ για το τρίτο άλμπουμ της, ανακοινώνοντας ότι το άλμπουμ είχε τίτλο Singular και είχε προγραμματισμένη ημερομηνία κυκλοφορίας στα τέλη του 2018. Κατά την εκτέλεση του "Almost Love" στο The Late Late Show με τον James Corden τον Οκτώβριο του 2018, η Σαμπρίνα τελείωσε την εκτέλεσή της ψεκάζοντας "11/9" στον τοίχο, υποδεικνύοντας την ημερομηνία κυκλοφορίας να είναι 9 Νοεμβρίου 2018. Στις 22 Οκτωβρίου 2018, ανακοίνωσε επίσημα την ημερομηνία κυκλοφορίας του άλμπουμ και ότι θα κυκλοφορήσει σε δύο "πράξεις", με την Πράξη Ι στις 9 Νοεμβρίου και την Πράξη ΙΙ "σύντομα". Ερμήνευσε το δεύτερο τραγούδι, «Sue Me» του άλμπουμ, σε ζωντανά με Kelly και Ryan και The Today Show στις 9 Νοεμβρίου 2018, δηλαδή την ίδια ημέρα της δημοσίευσης της "Πράξη Ι ". Στις 2 Μαρτίου 2019, η Σαμπρίνα ξεκίνησε την Singular Tour ξεκινώντας από το Ορλάντο της Φλόριντα, όπου ερμήνευσε δύο νέα τραγούδια από το Singular: Act II , "Pushing 20" και "Exhale". Στις 8 Μαρτίου 2019 κυκλοφόρησε το "Pushing 20" ως ηγέτης του άλμπουμ. Την ίδια μέρα ανακοίνωσε ότι θα κυκλοφορήσει νέα τραγούδια από το άλμπουμ. Συμμετέχει στο τραγούδι "On My Way" του Άλαν Γουόκερ, που κυκλοφόρησε στις 21 Μαρτίου 2019. Το "Exhale" κυκλοφόρησε στις 3 Μαΐου 2019. Στις 4 Ιουνίου 2019, η Σαμπρίνα αποκάλυψε ότι το Singular: Act II θα κυκλοφορούσε στις 19 Ιουλίου 2019. Στις 5 Ιουλίου 2019, η Σαμπρίνα ανακοίνωσε την καλοκαιρινή συναυλία της στο Good Morning America, όπου έκανε το ερμήνευσε τα "On My Way" και "In My Bed". Έχει επίσης δημοσιεύσει τα "Sue Me", "Why" και " Paris " από την Πράξη Ι . Τον Ιανουάριο του 2019, η Σαμπρίνα υποδύθηκε την Χάρπερ στην ταινία του Netflix, Ψηλό κορίτσι (αγγ.: Tall Girl). Συμμετείχε επίσης στην μουσικο-χορευτική κωμωδία Work It , μαζί με την Λίζα Κόσι, τον Μάιο του 2019. Είναι επίσης παραγωγός της ταινίας. Τον Ιούλιο του 2019, η Σαμπρίνα εντάχθηκε στην παραγωγή της ταινίας The Distance From Me της Μαρίνα Γκέσνερ. Πρωταγωνιστεί και είναι παραγωγός στην ταινία μαζί με την συνάδελφό της από το "Ένα κορίτσι γνωρίζει τον κόσμο" Ντανιέλ Φίσελ. Συμμετείχε επίσης, στην εφηβική δραματική ταινία "Σύννεφα" τον Σεπτέμβριο του 2019. Τον Ιούνιο του 2019, το περιοδικό Marie Claire ανέφερε ότι η Σαμπρίνα έχει ήδη αρχίσει να εργάζεται για το πέμπτο της άλμπουμ. Η Σαμπρίνα Κάρπεντερ είναι τραγουδίστρια teen pop (εφηβικής ποπ), ωστόσο εντάσσει διάφορα μουσικά είδη στα άλμπουμ της, όπως pop, folk pop, ακουστική και κάντρι στο Eyes Wide Open. Στο Evolution περιλαμβάνονται είδη όπως η electropop και house μουσική. Singular: Act I και Singular: Act II περιέχουν "πιο ώριμα" είδη και λυρικό περιεχόμενο, όπως η χορευτική ποπ, η τραπ, το hip-hop και το R&B.Σε συνέντευξή της στην Disney Insider, η Σαμπρίνα ανέφερε τις μουσικές επιρροές της Κριστίνα Αγκιλέρα, της Αντέλ και της Ριάνα. Αναφέρεται επίσης στις Γουίντεϊ Χιούστον και Έτα Τζέιμς ως πρόωρες μουσικές επιρροές σε μια συνέντευξη στο Refinery29. Η Σαμπρίνα έχει τρεις μεγαλύτερες αδελφές, την Σάρα, την Σάνον, και την ετεροθαλή αδελφή Κάιλα. Είναι η ανιψιά της ηθοποιού Nancy Cartwright. Eyes Wide Open (2015) Evolution (2016) Singular: Act I (2018) Singular: Act II (2019) Headlining Evolution Tour (2016-2017) The De-Tour (2017) Singular Tour (2019)Φεστιβάλ (διάφοροι καλλιτέχνες) Jingle Ball Tour 2016 (2016) Jingle Ball Tour 2017 (2017) Jingle Ball Tour 2018 (2018)Opening act Αριάνα Γκράντε - Dangerous Woman Tour (2017) The Vamps - UK Arena Tour (2017) Peter Pan και Tinker Bell: Τα Χριστούγεννα ενός πειρατή (2015) στο Playhouse της Πασαντένα, ως Γουέντι. Επίσημος ιστότοπος Σαμπρίνα Κάρπεντερ στην IMDb
|
Η Σαμπρίνα Άννλινν Κάρπεντερ (11 Μαΐου 1999, Sabrina Annlynn Carpenter) είναι Αμερικανίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός. Έχει παίξει την Κλόη Γκούντγουιν σε νεαρή ηλικία, στη σειρά Τα παιχνίδια των Γκούντγουιν (αγγ.: The Goodwin Games) και έχει πρωταγωνιστήσει ως Μάγια Χάρτ στη σειρά του καναλιού Disney Channel Ένα κορίτσι γνωρίζει τον κόσμο (αγγ.: Girl Meets World). Επίσης, είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, στο ίδιο κανάλι, στην ταινία Οι απίθανες ιστορίες των μπέιμπι σίτερ (αγγ.: Adventures in Babysitting) του 2016 ως Τζέννι Πάρκερ. Έπειτα υπογράφει με την δισκογραφική εταιρεία Hollywood Records. Το EP ντεμπούτο της Can't Blame a Girl for Trying κυκλοφόρησε το 2014 και από τότε κυκλοφόρησε τέσσερα ολοκληρωμένα άλμπουμ, τα: Eyes Wide Open (2015), Evolution (2016) και Singular: Act I (2018). Το τέταρτο άλμπουμ, Singular: Act ΙI, κυκλοφόρησε στις 19 Ιουλίου του 2019.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Η Ιουλία τον Αύγουστο
|
Στις αρχές των θερινών διακοπών του 1999 ο δάσκαλος Ντάνιελ Μπανιέ (Μόριτς Μπλάιμπτροϊ) γνωρίζει τη Γιούλη (Κριστιάνε Πάουλ) που πουλάει κοσμήματα και μπιζού. Η όμορφη και τζοκόντια χαμογελαστή κοπέλλα τον ερωτεύεται και τον πείθει να αγοράσει ένα δακτυλίδι των Μάγια με το σύμβολο του ηλίου, το οποίο όπως λέει θα τον οδηγήσει στη γυναίκα της ζωής του. Επίσης τον καλεί να έρθει σε ένα πάρτι, όπου ελπίζει να τον βρει. Πράγματι ο Ντάνιελ από περιέργεια εμφανίζεται στο πάρτι, όπου συναντά τη Μελέκ, η οποία φοράει μπλουζάκι με μοτίβο ένα μεγάλο ήλιο. Σίγουρος πως πρόκειται για τη γυναίκα της ζωής του, ο Ντάνιελ της μιλά και μαθαίνει ότι η Μελέκ (Ιντίλ Ουνέρ) είναι ξένη στην πόλη και ψάχνει για μέρος να διανυχτερεύσει. Αφού συμφωνούν να τη φιλοξενήσει ο Ντάνιελ, εγκαταλείπουν το πάρτι τη στιγμή που εμφανίζεται η Γιούλη η οποία τους βλέπει να φεύγουν μαζί. Απογοητευμένη η Γιούλη αποφασίζει την άλλη κιόλας μέρα να εγκαταλείψει την πόλη. Κάνοντας ωτοστόπ θέλει να φύγει οπουδήποτε την πάει το πρώτο αυτοκίνητο που θα την πάρει μαζί. Τελείως κατά τύχη ο πρώτος οδηγός που σταματά είναι ο Ντάνιελ, ο οποίος επιστρέφει από το αεροδρόμιο, όπου είχε πάει το ίδιο πρωί τη Μελέκ και τώρα θέλει να την ακολουθήσει στην Κωνσταντινούπολη όπου ξέρει ότι θα βρίσκεται την ερχόμενη Παρασκευή στις 12 το μεσημέρι κάτω από τη γέφυρα Γαλατά. Η Γιούλη πείθει τον Ντάνιελ να τον συνοδεύσει και έτσι αρχίζει με το σαράβαλο αυτοκίνητο ενός φίλου του το μεγάλο και περιπετειώδες τους ταξίδι που θα τους οδηγήσει από τη Βαυαρία στην Αυστρία, στον χώρο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τη Ρουμανία, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία και τελικά στην Τουρκία. Εκεί ο Ντάνιελ επιτέλους βρίσκει τη γυναίκα των ονείρων του: τη Γιούλη. Η διαδρομή στη Ρουμανία φαίνεται στην ταινία μονάχα σε φωτογραφίες επειδή δεν δόθηκε άδεια γυρίσματος. Ο σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν έχει σύντομη εμφάνιση στην ταινία (υπάλληλος στα ρουμανικά σύνορα). Deutscher Filmpreis 2001: Μόριτς Μπλάιμπτροϊ (Καλύτερος ηθοποιός) Tromsø International Film Festival: People's choice award: Φατίχ Ακίν (Καλύτερη σκηνοθεσία) Επίσημη ιστοσελίδα της ταινίας Η Ιουλία τον Αύγουστο στο cine.gr
|
Η Ιουλία τον Αύγουστο (πρωτότυπος τίτλος στα γερμανικά Im Juli, στα αγγλικά In July) είναι ο τίτλος κινηματογραφικής ταινίας, σε σκηνοθεσία του Φατίχ Ακίν, παραγωγή του 2000. Η διασκεδαστική ρομαντική κωμωδία γυρίστηκε σε στιλ ρόουντ μούβι και παίζει κατά το διάστημα της έκλειψης ηλίου του 1999.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%91%CF%8D%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%BF
|
Ιός του Δυτικού Νείλου
|
Όπως και οι περισσότεροι άλλοι φλαβοϊοί, ο ιός του Δυτικού Νείλου περιβάλλεται από φάκελο, αλλά έχει εικοσαεξαδρική συμμετρία. Ο φάκελος αποτελείται από πρωτεϊνικό περίβλημα και μια μεμβράνη λιπιδίων. Το πρωτεϊνικό περίβλημα αποτελείται από δύο δομικές πρωτεΐνες, την γλυκοπρωτεΐνη Ε και τη μικρή πρωτεΐνη Μ. Η γλυκοπρωτεΐνη επιτελεί διάφορες λειτουργίες, οι οποίες περιλαμβάνουν τη σύνδεση σε υποδοχείς, την προσκόλληση του ιού και την είσοδο στο κύτταρο δια μέσου των μεμβρανών.Η μεμβράνη λιπιδίων βρέθηκε ότι περιλαμβάνει χοληστερόλη και φωσφατιδυλσερίνη, αλλά τα υπόλοιπα συστατικά της μεμβράνης δεν έχουν ταυτοποιηθεί ακόμη. Η μεμβράνη λιπιδίων διαδραματίζει πολλαπλούς ρόλους στη λοίμωξη, όπως, δρώντας ως μόριο σηματοδότησης και βελτιώνοντας την είσοδο στο κύτταρο, ιδίως η χοληστερόλη.Εντός του ιικού φακέλου, το γονιδίωμα βρίσκεται εντός του πρωτεϊνικού καψιδίου, το οποίο αποτελείται από τις πρώτες πρωτεΐνες που παράγονται από το μολυσμένο κύτταρο. Έχει βρεθεί ότι το καψίδιο αποτρέπει την απόπτωση, επηρεάζοντας το μονοπάτι Akt. Το καψίδιο είναι δομική πρωτεΐνη και ο κύριος ρόλος της είναι να περιβάλλει το RNA του αναπτυσσόμενου ιού.Ο ιός του Δυτικού Νείλου είναι ένας μονόκλωνος RNA ιός. Το γονιδίωμα του ιού έχει μήκος περίπου 11.000 νουκλεοτίδια και απολήγει σε 5΄ και 3΄ μη κωδικοποιούσες κυκλικές δομές. Μόλις ο ιός του Δυτικού Νείλου εισέλθει στο αίμα του ξενιστή, η πρωτεΐνη Ε του φακέλου συνδέεται με γλυκοζαμινογλυκάνες στο κύτταρο ξενιστής. Αυτοί οι παράγοντες πρόσδεσης βοηθούν την είσοδο στο κύτταρο, όμως η σύνδεση με υποδοχείς είναι επίσης απαραίτητη. Οι υποδοχείς αυτοί περιλαμβάνουν τους DC-SIGN, DC-SIGN-R και η ιντεργκρίνη αvβ3. Αφού συνδεθεί με αυτούς του υποδοχείς, ο ιός εισέρχεται στο κύτταρο μέσω ενδοκυττάρωσης με κλαθρίνη. Ως αποτέλεσμα της ενδοκυττάρωσης, ο ιός εισέρχεται στο κύτταρο μέσα σε ενδόσωμα. Η οξύτητα του ενδοσώματος καταλύει τη σύντηξη των μεμβρανών του ενδοσώματος και του ιού, επιτρέποντας στο γονιδίωμα να απελευθερωθεί στο κυτταρόπλασμα. Η μετάφραση του RNA λαμβάνει χώρα στο ενδοπλασματικό δίκτυο. Το RNA μεταφράζεται σε πολυπρωτεΐνη η οποία κόβεται από τις ιικές πρωτεάσες NS2B-N23 για την παραγωγή ώριμων πρωτεϊνών.Προκειμένου να αναπαράγει το γονιδίωμά του, η NS5, μια RNA πολυμεράση, δημιουργεί σύμπλεγμα αντιγραφής με άλλες μη δομικές πρωτεΐνες για να δημιουργήσει το ενδιάμεσο μονόκλωνο RNA, το οποίο χρησιμοποιείται ως βάση για τη σύνθεση του τελικού RNA. Όταν το RNA έχει συνθεθεί, η καψιδιακή πρωτεΐνη C περικλείει το RNA σχηματίζοντας ανώριμα ιικά σωμάτια. Ο υπόλοιπος ιός συντίθεται στο ενδοπλασματικό δίκτυο και μέσω της συσκευής Γκόλτζι και οδηγεί σε μη μολυσματικά ιικά σωμάτια. Η πρωτεΐνη Ε στη συνέχεια γλυκοζυλιώνεται και η prM κόβεται από τη φουρίνη, μια πρωτεΐνη του κυττάρου ξενιστή, δημιουργώντας την πρωτεΐνη Μ, με αποτέλεσμα να σχηματιστεί το λοιμώδες ώριμο ιικό σωμάτιο. Στη συνέχεια τα ώριμα ιικά σωμάτια εκκρίνονται από το κύτταρο. Ο άνθρωπος μολύνεται από μολυσμένα κουνούπια. Η πλειονότητα των ανθρώπων που μολύνονται δεν παρουσιάζουν συμπτώματα. Περίπου το 20% εμφανίζει συμπτώματα ήπιας ίωσης (κεφαλαγία, μυαλγίες, καταβολή και περιστασιακά πυρετός και εξάνθημα), η οποία αποκαλείται πυρετός του Δυτικού Νείλου. Λιγότερο από 1% των μολυσμένων, συνήθως άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, ανοσοκατεσταλμένοι ασθενείς και άλλες ευπαθείς ομάδες μπορεί να παρουσιάσουν νευροδιεισδυτική νόσο, η οποία περιλαμβάνει σοβαρότερες εκδηλώσεις, κυρίως εγκεφαλίτιδα, μηνιγγίτιδα και οξεία χαλαρή παράλυση.
|
Ο ιός του Δυτικού Νείλου είναι μονόκλωνος RNA ιός ο οποίος προκαλεί τον πυρετό του Δυτικού Νείλου. Είναι μέλος της οικογένειας Flaviviridae, και συγκεκριμένα του γένους Flavivirus, το οποίο περιλαμβάνει επίσης τον ιό Ζίκα, τον ιό του δάγκειου πυρετού και τον ιό του κίτρινου πυρετού. Ο ιός του δυτικού Νείλου μεταδίδεται κυρίως από τα κουνούπια, ιδίως του γένους Culex, άλλα έχουν βρεθεί και τσιμπούρια που μεταφέρουν τον ιό. Ο κύριος ξενιστής του ιού είναι τα πουλιά, με τον κύριο κύκλο μετάδοσης να αποτελεί ο «πτηνό-κουνούπι-πτηνό».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%94%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D_%CE%9D%CE%B5%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Συμβούλιο της Ευρώπης
|
Σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, στις 19 Σεπτεμβρίου 1946, ο Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ αναφέρθηκε σε ένα «είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» και στη δημιουργία του Συμβουλίου της Ευρώπης. Είχε μιλήσει σχετικά για Συμβούλιο της Ευρώπης, ήδη από το 1943, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή.Η μελλοντική δομή του Συμβουλίου της Ευρώπης, συζητήθηκε σε συγκεκριμένο συνέδριο από αρκετές εκατοντάδες κορυφαίους πολιτικούς, εκπροσώπους της κυβέρνησης και της κοινωνίας των πολιτών, στη Χάγη της Ολλανδίας, το 1948. Υπήρχαν δύο σχολές σκέψης οι οποίες ανταγωνίζονταν. Ορισμένοι τάχθηκαν υπέρ ενός κλασικού διεθνούς οργανισμού με εκπροσώπους των κυβερνήσεων, ενώ άλλοι προτίμησαν ένα πολιτικό τόπο δημόσιας συζήτησης για τους βουλευτές. Και οι δύο προσεγγίσεις τελικά συνδυάστηκαν, με τη δημιουργία της Επιτροπής Υπουργών και της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, σύμφωνα με το Καταστατικό του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αυτή η διπλή διακυβερνητική και διακοινοβουλευτική δομή, αντιγράφηκε αργότερα από τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ) και του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ). Το Συμβούλιο της Ευρώπης ιδρύθηκε στις 5 Μαΐου του 1949 από τη Συνθήκη του Λονδίνου. Η Συνθήκη του Λονδίνου ή αλλιώς το Καταστατικού του Συμβουλίου της Ευρώπης, υπεγράφη στο Λονδίνο την ημέρα εκείνη από δέκα μέλη: Βέλγιο, Δανία, Γαλλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νορβηγία, Σουηδία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Πολλά άλλα κράτη ακολούθησαν, ειδικά μετά τις δημοκρατικές μεταβάσεις στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ενώ το Συμβούλιο της Ευρώπης περιλαμβάνει τώρα όλα τα ευρωπαϊκά κράτη εκτός της Λευκορωσίας, του Καζακστάν, της Πόλης του Βατικανού και των ευρωπαϊκών κρατών με περιορισμένη αναγνώριση. Το Συμβούλιο της Ευρώπης δημιούργησε και χρησιμοποιεί ως επίσημο σύμβολο την περίφημη Ευρωπαϊκή σημαία, με 12 χρυσά αστέρια τοποθετημένα σε ένα κύκλο σε μπλε φόντο, από το 1955 και τον Ευρωπαϊκό ύμνο που βασίζεται στην Ωδή στη Χαρά, στο τελευταίο κομμάτι της Ενάτης συμφωνίας του Λούντβιχ φαν Μπετόβεν, από το 1972. Στις 5 Μαΐου 1964, στη 15η επέτειο από την ίδρυσή του, το Συμβούλιο της Ευρώπης θέσπισε την 5η Μαΐου ως Ημέρα της Ευρώπης.Παρά το γεγονός ότι προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα, η ιδιωτική και δημόσια χρήση της ευρωπαϊκής σημαίας ενθαρρύνεται, ώστε να συμβολίσει μια ευρωπαϊκή διάσταση. Για να αποφευχθεί η σύγχυση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία στη συνέχεια ακολούθησε χρησιμοποιώντας την ίδια σημαία στη δεκαετία του 1980, καθώς και άλλα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, το Συμβούλιο της Ευρώπης συχνά χρησιμοποιεί μια τροποποιημένη έκδοση με ένα πεζό "e" στο κέντρο των αστεριών, που αναφέρεται ως «λογότυπο του Συμβουλίου της Ευρώπης». Βατικανό - Το Βατικανό δεδομένου ότι είναι θεοκρατικό κράτος δεν είναι μέλος του Συμβουλίου, αλλά έχει υπογράψει ως παρατηρητής. Καζακστάν - Το Καζακστάν είναι διηπειρωτική χώρα με ένα μικρό μέρος του να εκτείνεται στην Ανατολική Ευρώπη. Έχει εκφράσει το ενδιαφέρον για υποψηφιότητα αλλά απαιτείται περαιτέρω ανάπτυξη στα ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων της χώρας. Λευκορωσία - Η Λευκορωσία είναι υποψήφιο κράτος για ένταξη στο Συμβούλιο. Η ένταξή της έχει καθυστερήσει λόγω ανησυχιών σε θέματα που σχετίζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη χρήση της θανατικής ποινής στη χώρα. Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τις Γλώσσες Ευρωπαϊκός χάρτης των περιφερειακών ή μειονοτικών γλωσσών Ευρωπαϊκός Χάρτης Τοπικής Αυτονομίας Council of Europe: Επίσημος ιστότοπος Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων: Συμβούλιο της Ευρώπης Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας: Το Συμβούλιο της Ευρώπης και η προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
|
Δεν θα πρέπει να συγχέεται με το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε με το Ευρωπαϊκό ΣυμβούλιοΤο Συμβούλιο της Ευρώπης (ΣτΕ, αγγλικά: Council of Europe, γαλλικά: Conseil de l' Europe) είναι διεθνής οργανισμός στον οποίο συμμετέχουν 46 κράτη της Ευρώπης και της ανατολικής περιφέρειάς της, που φτάνουν συνολικά τον πληθυσμό των περίπου 675 εκατομμυρίων. Συμμετέχουν επίσης 5 κράτη ως παρατηρητές του Συμβουλίου και 3 ως παρατηρητές της συνέλευσής του. Ιδρύθηκε στις 5 Μαΐου του 1949. Είναι ο παλαιότερος οργανισμός ο οποίος έχει ως σκοπό την ευρωπαϊκή ενοποίηση, με ιδιαίτερη έμφαση στα νομικά πρότυπα και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη δημοκρατική ανάπτυξη και τη ρύθμιση των νομοθεσιών, καθώς και την πολιτισμική συνεργασία στην Ευρώπη. Στο Συμβούλιο της Ευρώπης ανήκουν τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης με εξαίρεση αυτά που έχουν περιορισμένη αναγνώριση ενώ, μέλος του Συμβουλίου δεν αποτελούν επίσης το Βατικανό, το Καζακστάν, η Λευκορωσία και η Ρωσία με την τελευταία να ήταν μέλος από το 1996 αλλά αποβλήθηκε το 2022 λόγω της εισβολής στην Ουκρανία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%82
|
Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων Ακρωτηρίου και Δεκέλειας
|
Οι Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων δημιουργήθηκαν το 1960 από τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, με τις οποίες η Κύπρος ανεξαρτητοποιήθηκε από την Βρετανική Αυτοκρατορία. Από το 1954, το Ηνωμένο Βασίλειο επιθυμούσε να διατηρήσει κυριαρχία πάνω σε αυτές τις περιοχές, καθώς αυτό θα εγγυόταν τη λειτουργία στρατιωτικών βάσεων στη Κύπρο, συμπεριλαμβανομένης της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας Ακρωτηρίου (RAF Akrotiri), και μιας φρουράς του Βρετανικού Στρατού. Η σημασία των βάσεων για τους Βρετανούς βασιζόταν πρώτα στη στρατηγική θέση της Κύπρου, στο Ανατολικό άκρο της Μεσογείου, κοντά στη Διώρυγα του Σουέζ και τη Μέση Ανατολή, δεύτερον στη δυνατότητα χρήσης της βάσης της RAF ως σταθμού για στρατιωτικές αεροπορικές επιχειρήσεις, και τρίτον γενικά για σκοπούς στρατιωτικής εκπαίδευσης. Από τις συμφωνίες προβλέπονται, επιπλέον των δύο στρατιωτικών βάσεων, και άλλες «διευκολύνσεις» στο υπόλοιπο έδαφος της Δημοκρατίας. Αυτές αφορούν σε χρήση του οδικού δικτύου για μετακινήσεις στρατιωτικών οχημάτων, προσωπικού και εξοπλισμού μεταξύ των δύο βάσεων, σε χώρους στους οποίους μπορούν να διεξάγονται στρατιωτικές ασκήσεις, αλλά και σε εγκατάσταση εξοπλισμού εκτός των βάσεων, όπως είναι για παράδειγμα το ραντάρ της RAF στην κορυφή του Τροόδους. Η νομιμότητα των βάσεων στην Κύπρο έχει αμφισβητηθεί νομικά, ως προσβολή του jus cogens δικαιώματος της Κυπριακής Δημοκρατίας για αυτοδιάθεση και ακεραιότητα των εδαφών της.Για τα πρώτα τέσσερα χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου, η Βρετανική κυβέρνηση υποστήριζε οικονομικά τη Δημοκρατία της Κύπρου, όπως αυτό προνοούνταν από τις Συμφωνίες, αλλά μετά τις Διακοινοτικές ταραχές 1963-64 η Βρετανία διέκοψε την υποστήριξη, ισχυριζόμενη ότι δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι οι δύο κοινότητες θα επωφελούνται εξίσου. Η Κυπριακή κυβέρνηση μέχρι σήμερα αξιώνει την καταβολή της στήριξης από το 1964 μέχρι σήμερα, παρότι μέχρι στιγμής δεν έχει ληφθεί διεθνής δικαστική κίνηση για αυτές τις αξιώσεις. Οι εκτιμήσεις του ύψους αυτού του χρέους εκτείνονται από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες έως και ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 δεν επηρέασε την κατάσταση των βάσεων, και οι Βρετανοί, παρότι ήταν μια από τις Εγγυητικές Δυνάμεις για την Δημοκρατία της Κύπρου, δεν αναμίχθηκαν στον σύντομο πόλεμο μετά την εισβολή, αθετώντας από τότε και μέχρι σήμερα τους όρους της Συνθήκης. Στους Ελληνοκύπριους που διέφευγαν από τα σημερινά κατεχόμενα εδάφη επιτράπηκε η είσοδος στη βάση της Δεκέλειας, όπου και τους παρασχέθηκε ανθρωπιστική βοήθεια. Η Τουρκική επέλαση σταμάτησε στα όρια των περιοχών των βάσεων, ώστε να αποφευχθεί η στρατιωτική διένεξη με το Ηνωμένο Βασίλειο. Τον Ιούλιο του 2001, τα σχέδια των Βρετανών για εγκατάσταση κεραιών στις βάσεις, ως μέρος της αναβάθμισης των Βρετανικών στρατιωτικών επικοινωνιακών κόμβων διεθνώς, προκάλεσαν βίαιες αντιδράσεις από τους Κύπριους, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι οι κεραίες θα έθεταν σε κίνδυνο τις ζωές των κατοίκων και θα είχαν αρνητικό αντίκτυπο στους βιότοπους των περιοχών. Η Βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε και τις δύο αυτές επιπτώσεις.Τον επόμενο χρόνο, στις 24 Σεπτεμβρίου, η Κοινή Επιτροπή Πληροφοριών της Βρετανίας συμπεριέλαβε την Κύπρο στους ενδεχόμενους στόχους που μπορούσαν να πληγούν από τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ, χρησιμοποιώντας την ως αφορμή για την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο του Ιράκ, παρότι η κυβέρνηση Μπλερ δεν ειδοποίησε για αυτό ούτε την Κυπριακή κυβέρνηση, ούτε και τους Βρετανούς που ζούσαν στο νησί.Από την 1η Μαΐου του 2004 που η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έγινε η δεύτερη χώρα της Ευρώπης της οποίας ένα μέρος ελέγχεται από άλλο μέλος της Ένωσης (μαζί με την Ισπανία, της οποίας το Γιβραλτάρ επίσης ελέγχεται από τη Βρετανία). Αργότερα τον ίδιο χρόνο, ως μέρος του σχεδίου Ανάν για τη λύση του Κυπριακού προβλήματος, το Ηνωμένο Βασίλειο πρόσφερε την επιστροφή στη Δημοκρατία 117 τετραγωνικών χιλιομέτρων αγροτικής γης (περίπου τη μισή έκταση των βάσεων). Το Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών ανακοίνωσε ότι η παραχώρηση αυτής της έκτασης δεν μειώνει τη αποτελεσματικότητα των στρατιωτικών δυνάμεων στην Κύπρο. Μετά το διπλό δημοψήφισμα από τις δύο κοινότητες, το σχέδιο απορρίφθηκε από τους Ελληνοκύπριους. Τον Φεβρουάριο του 2008, η εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια ως προέδρου της Δημοκρατίας, προκάλεσε κάποιες ανησυχίες στο Ηνωμένο Βασίλειο, γιατί σε προηγούμενες δηλώσεις του ο Χριστόφιας στήριξε την κατάργηση όλων των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στην Κύπρο ως μέρος της πρότασής του για την επίλυση του Κυπριακού, αποκαλώντας τη Βρετανική παρουσία στο νησί «μια αποικιοκρατική κηλίδα αίματος».Τον Ιανουάριο του 2010, ένα άρθρο στην Βρετανική εφημερίδα Times ισχυριζόταν ότι λόγω της οικονομικής κρίσης, η Βρετανική κυβέρνηση θα αναγκαζόνταν να κάνει οικονομικές περικοπές στη στρατιωτική χρηματοδότηση, μέρος των οποίων θα ήταν η απόσυρση των τριών χιλιάδων στρατευμάτων από την Κύπρο.. Μετά από εκείνο το άρθρο, η κυβέρνηση των Εργατικών αντικαταστάθηκε στις εκλογές από αυτήν των Συντηρητικών, και το θέμα αυτό δεν αναφέρθηκε ξανά, μέχρι τα μέσα του 2011 όταν οι ταραχές στη Μέση Ανατολή υπενθύμισαν τη στρατηγική θέση των βάσεων.Σήμερα, στο Ακρωτήρι και τη Δεκέλεια βασίζονται περίπου 3.000 Βρετανοί στρατιώτες. Στην Ανατολική βάση, στον Σταθμό Αγίου Νικολάου, λειτουργεί ένα από τα «σημεία ακρόασης» του δικτύου πληροφοριών του Συμφώνου UKUSA, γνωστού και ως Echelon, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως «Σταθμός Υποκλοπής» με βεληνεκές σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι Βάσεις απολαμβάνουν ένα καθεστώς sui generis. Με το Άρθρο 1 της Συνθήκης Εγγυήσεων του 1960, η περιοχή αναγνωρίζεται από την Κυπριακή Δημοκρατία ως κυρίαρχη Βρετανική περιοχή.. Βρετανικές βάσεις έχουν προνόμοια όπως να χρησιμοποιούν τα λιμάνια και τους αεροδιαδρόμους της Κυπριακής Δημοκρατίας οπως θέλουν. Τα προνόμοια που απολαμβάνουν συγκρίνονται μόνο με τις βάσεις των ΗΠΑ στο Γκουαντάναμο της Κούβας και στον Παναμά.Κατά τις διαπραγματεύσεις της Ζυρίχης-Λονδινου, συμφωνήθηκε η Αγγλία να καταβάλλει οικονομική βοήθεια ανα πενταετία στην Κυπριακή Δημοκρατία, για την χρήση εγκαταστάσεων που σχετίζονται με την λειτουργία των Βάσεων, όπως λιμάνια, δρόμοι, αεροδρόμια. Η Βρετανία κατάλαβε την πρώτη πενταετία το ποσό, όμως μετά τις διακοινοτικές ταραχές του 1963 αρνήθηκε να καταβάλει το ποσό ισχυριζόμενη πως το χρηματικό ποσό πρέπει να διανέμεται δίκαια στις δυο κοινότητηες. Οι ΠΚΒ όπως ορίστηκαν το 1960, είναι στρατιωτικές βάσεις υπό Βρετανική κυριαρχία, και όχι αποικίες. Αυτή η είναι η βασική αρχή της διαχείρισης των βάσεων, όπως υπογράφτηκε από την Κυβέρνηση της Αυτής Μεγαλειότητος, στο «Παράρτημα Ο» της συμφωνίας του 1960 με την Κύπρο, η οποίο προνοούσε ότι η Βρετανική κυβέρνηση: Θα χρησιμοποιούσε τις ΠΚΒ μόνο για στρατιωτικούς σκοπούς. Δεν θα εγκαθιστούσε ούτε θα λειτουργούσε «αποικίες». Δεν θα δημιουργούσε σημεία τελωνιακού ελέγχου μεταξύ των ΠΚΒ και της Δημοκρατίας. Δεν θα δημιουργούσε και δεν θα επέτρεπε τη δημιουργία πολιτικών εμπορικών ή βιομηχανικών επιχειρήσεων, εκτός και αν αυτές συνδέονταν με τις απαιτήσεις του στρατού, και δεν θα υπέσκαπτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο την οικονομική εμπορική ή βιομηχανική ζωή του νησιού. Δεν θα δημιουργούσε εμπορικά ή πολιτικά λιμάνια ή αεροδρόμια. Δεν θα επέτρεπε την εγκατάσταση ανθρώπων στις ΠΚΒ εκτός για προσωρινούς σκοπούς. Δεν θα απαλλοτρίωνε ιδιωτική ιδιοκτησία μέσα στις ΠΚΒ, εκτός για στρατιωτικούς σκοπούς, και με πληρωμή δίκαιης αποζημίωσης.Οι ΠΚΒ έχουν δικό τους νομικό σύστημα, ξεχωριστό από εκείνο του Ηνωμένου Βασιλείου και της Κύπρου, το οποίο αποτελείται από τους νόμους της Αποικίας της Κύπρου μέχρι τον Αύγουστο του 1960, όπως αυτοί τροποποιήθηκαν. Οι νόμοι διατηρούνται όσο είναι δυνατό ίδιοι με τους νόμους της Κύπρου. Το Δικαστήριο των Περιοχών Κυριάρχων Βάσεων ασχολείται με τα μη στρατιωτικά παραπτώματα οποιοδήποτε ατόμου μέσα στις ΠΚΒ. Ο νόμος και η τάξη τηρούνται από την Αστυνομία των ΠΚΒ, ενώ ο στρατιωτικός νόμος από την Ενωμένη Αστυνομική Μονάδα Κύπρου (αγγλ: Cyprus Joint Police Unit). Σύμφωνα με το Βρετανικό Υπουργείο Άμυνας, «Επειδή οι ΠΚΒ είναι πρωτίστως στρατιωτικές βάσεις και ότι εξαρτώμενα εδάφη, η Διοίκηση αναφέρει στο Υπουργείου Άμυνας στο Λονδίνο. Δεν έχει επίσημους δεσμούς με το Γραφείο Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας ή με τη Βρετανική Υψηλή Διοίκηση στη Λευκωσία, παρότι υπάρχουν στενές ανεπίσημες σχέσεις και με τα δύο γραφεία, πάνω σε θέματα πολιτικής».Επικεφαλής των βάσεων είναι ο Διοικητής των ΠΚΒ, ο οποίος είναι και Διοικητής των Βρετανικών Δυνάμεων Κύπρου. Διορίζεται από τον εκάστοτε Βρετανό μονάρχη, με εισήγηση του Υπουργείου Άμυνης του Ηνωμένου Βασιλείου και έχει όλες τις εκτελεστικές και νομικές δικαιοδοσίες ενός Διοικητή ενός Βρετανικού Υπερπόντιου Εδάφους. Για το υποσύνολο της πολιτικής κυβέρνησης διορίζεται ένας Ανώτατος Αξιωματούχος, ο οποίος αναφέρει στον Διοικητή. Στις Βάσεις δεν γίνονται εκλογές, αν και οι Βρετανοί πολίτες μπορούν να ψηφίζουν στις εκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου, υπό ειδικό καθεστώς που ισχύει για τις Βρετανικές Δυνάμεις που βρίσκονται εκτός χώρας. Οι ΠΚΒ Ακρωτηρίου και Δεκέλειας καλύπτουν περίπου το 3% της έκτασης της Κύπρου, συνολικά 254 τ.χλμ. από τα οποία τα 123 τ.χλμ. είναι στη Δυτική Περιοχή Κυρίαρχων Βάσεων (βάση Ακρωτηρίου), και τα 131 τ.χλμ. στην Ανατολική Περιοχή Κυρίαρχων Βάσεων (βάση Δεκέλειας). Τα 60% εκείνης της γης αποτελεί ιδιωτική ιδιοκτησία, είτε από Βρετανούς είτε από Κύπριους πολίτες. Το υπόλοιπο 40% ανήκει στο Βρετανικό Υπουργείο Άμυνας, και θεωρείται γη του Βρετανικού Στέμματος. Επιπλέον από τις δύο περιοχές, βάσει των Συμφωνιών, η Βρετανική Κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιεί μερικές υποδομές της Κύπρου. Η Δυτική Περιοχή Κυρίαρχων Βάσεων (Ακρωτήρι) βρίσκεται στα νότια του νησιού, κοντά στην πόλη της Λεμεσού, και η Ανατολική Περιοχή Κυρίαρχων Βάσεων (Δεκέλεια) στα νοτιοανατολικά, κοντά στη Λάρνακα. Και οι δύο περιοχές συμπεριλαμβάνουν στρατιωτικές βάσεις, καθώς και αγροτική και οικιστική γη. Η βάση Ακρωτηρίου συνορεύει με εδάφη που ελέγχονται από τη Δημοκρατία, έχοντας 47,4 χλμ. χερσαίων ορίων και 56,3 χλμ. ακτογραμμής. Η βάση Δεκέλειας, εκτός από τη Δημοκρατία, συνορεύει επίσης με τη ζώνη κατάπαυσης του πυρός που ελέγχεται από τα Ηνωμένα Έθνη, καθώς και με περιοχές υπό Τουρκική κατοχή. Συνολικά, έχει 103 χλμ. χερσαίων ορίων, και 27,5 χλμ. ακτογραμμής. Η γεωγραφική θέση της βάσης της Δεκέλειας και η γραμμή κατάπαυσης του πυρός δημιουργούν έναν θύλακα στα νοτιοανατολικά του νησιού. Ο θύλακας περιλαμβάνει την Αγία Νάπα, και τα χωριά Ξυλοτύμπου και Ορμήδεια. Ο Ηλεκτροπαραγωγός Σταθμός Δεκέλειας βρίσκεται εν μέρει σε έδαφος των ΠΚΒ, και χωρίζεται από τις βάσεις με έναν δρόμο ο οποίος μοιράζει τον σταθμό. Ο σταθμός ανήκει στη Δημοκρατία, το βόρειο τμήμα του θεωρείται και αυτό θύλακας, ενώ το νότιο βρίσκεται πάνω στην θάλασσα, άρα τυπικά δεν θεωρείται θύλακας, παρότι δεν έχει δικά του χωρικά ύδατα. Όταν δημιουργήθηκαν οι βάσεις, τα όριά τους σχεδιάστηκαν έτσι ώστε να μην διαπερνούν κέντρα πληθυσμού. Ωστόσο, περίπου 14.000 άνθρωποι ζουν μέσα στις βάσεις. Περίπου 7.000 από αυτούς είναι Κύπριοι, οι οποίοι είτε εργάζονται στις βάσεις, είτε σε αγροτική γη μέσα στα όρια των βάσεων. Ο υπόλοιπος πληθυσμός αποτελείται από τη Βρετανική στρατιωτική δύναμη και τις οικογένειές τους. Δεν υπάρχει ειδική υπηκοότητα για τις βάσεις, παρότι μερικοί μη Βρετανοί υπήκοοι μπορούν να διεκδικήσουν υπηκοότητα των Βρετανικών Υπερπόντιων Εδαφών, η οποία όμως δεν αποτελεί πλήρη Βρετανική υπηκοότητα. Υπό τους όρους των Συμφωνιών του 1960 για τις ΠΚΒ, το Ηνωμένο Βασίλειο δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τις περιοχές εκείνες για πολιτικούς σκοπούς, και αυτός ήταν ο κύριος λόγος που το 2002 οι ΠΚΒ εξαιρέθηκαν από την Συμφωνία του 2002 για τα Βρετανικά Υπερπόντια Εδάφη. Δεν υπάρχουν οικονομικά στατιστικά στοιχεία για τις βάσεις Ακρωτηρίου και Δεκέλειας. Η βασική οικονομική δραστηριότητα είναι η παροχή υπηρεσιών στον στρατό, και σε περιορισμένο βαθμό η γεωργία. Οι δύο περιοχές υιοθέτησαν το ευρώ στις 1 Ιανουαρίου 2008 μαζί με την υπόλοιπη Κύπρο, παρότι δεν είναι μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι ΠΚΒ είναι οι μοναδικές περιοχές υπό Βρετανική κυριαρχία οι οποίες χρησιμοποιούν το ευρώ. Στις ΠΚΒ κυκλοφορεί το μηνιαίο περιοδικό «Forces Life», το οποίο πωλείται και εκτός των βάσεων. Λειτουργούν επίσης στα FM δύο ραδιοσταθμοί, οι BFBS 1 και BFBS 2, οι οποίοι εκπέμπουν παγκύπρια. Ακόμα, λειτουργεί ο τηλεοπτικός σταθμός BFBS Television, το σήμα του οποίου είναι επίτηδες όσο δυνατό χρειάζεται ώστε να καλύπτει γεωγραφικά μόνο τις βάσεις, και ταυτόχρονα κρυπτογραφημένο, για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων. Στη βάση Ακρωτηρίου βρίσκεται και ένας σταθμός αναμετάδοσης του σήματος του BBC προς τη Μέση Ανατολή. Στις βάσεις παραχωρείται από τη Δημοκρατία ξεχωριστός κωδικός για ερασιτεχνική ραδιοφωνία, με το πρόθεμα ITU ZC4, το οποίο ανήκει κανονικά στην Μεγάλη Βρετανία. Το πρόθεμα ITU για την υπόλοιπη Κύπρο είναι το 5B, ενώ στα κατεχόμενα εδάφη χρησιμοποιείται το πρόθεμα 1B, το οποίο δεν έχει ανατεθεί σε κανέναν από το ITU, αναγνωρίζεται μόνο από την Τουρκία, και υπό τους κανόνες του ITU, του οργανισμού που ρυθμίζει τις εκπομπές ερασιτεχνικού ραδιοφώνου, θα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο σε επείγουσες περιπτώσεις. Διοικητής από το 2022 είναι ο Πίτερ Σκουάιρ. Andreas Stergiou (2015) The Exceptional Case of the British Military Bases on Cyprus, Middle Eastern Studies, 51:2, 285-300, DOI: 10.1080/00263206.2014.947283 Ιστότοπος των Περιοχών Κυρίαρχων Βάσεων Κύπρου (στα Αγγλικά) Το στρατιωτικό νοσοκομείο Πρίνσες Μέρι της RAF στο Ακρωτήρι (στα Αγγλικά)
|
Οι Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων Ακρωτηρίου και Δεκέλειας (ΠΚΒ, αγγλικά: Sovereign Base Areas ή SBA) είναι δύο περιοχές στο νησί της Κύπρου υπό Βρετανική διαχείριση ως Βρετανικό Υπερπόντιο Έδαφος, διοικούμενες ως Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι βάσεις κρατήθηκαν από τους Βρετανούς μετά από την ανεξαρτησία και την μετάβαση της Κύπρου από Αποικία του Στέμματος σε ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος. Το Ηνωμένο Βασίλειο απαίτησε και πέτυχε την κατοχή ενός τμήματος της Κύπρου υπό μορφή στρατιωτικών βάσεων, λόγω της στρατηγικής θέσης της Κύπρου στη Μεσόγειο Θάλασσα, προς όφελος των Βρετανικών συμφερόντων.Οι ΠΚΒ στην Κύπρο είναι μέρος ενός δικτύου στρατιωτικών εγκαταστάσεων του Ηνωμένου Βασιλείου σε μικρά ή απομακρυσμένα νησιά στη Μεσόγειο, στον Ατλαντικό και τον Ινδικό Ωκεανό, καθώς και σε ξένες χώρες με γεωγραφική θέση στρατηγικής σημασίας. Άλλες τέτοιες βάσεις βρίσκονται για παράδειγμα στο Γιβραλτάρ και στα νησιά Φώκλαντ.Οι βάσεις χωρίζονται σε δύο τμήματα, στη Δυτική Περιοχή Κυρίαρχων Βάσεων (Western Sovereign Base Area ή WSBA) στη χερσόνησο Ακρωτήρι, η οποία περιλαμβάνει τη Φρουρά Επισκοπής, και στην Ανατολική Περιοχή Κυρίαρχων Βάσεων (Eastern Sovereign Base Area ή ESBA) στη Δεκέλεια, η οποία περιλαμβάνει τον Σταθμό Αγίου Νικολάου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AD%CF%82_%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%81%CF%87%CF%89%CE%BD_%CE%92%CE%AC%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%BA%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.