title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
---|---|---|---|
Α΄ Ελληνική Δημοκρατία
|
Στα πρώτα στάδια της επανάστασης του 1821, διάφορες περιοχές εξέλεξαν τα δικά τους περιφερειακά συμβούλια. Αυτά υποκαταστάθηκαν από την κεντρική διοίκηση στην Α' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου στις αρχές του 1822, η οποία ενέκρινε επίσης το πρώτο Ελληνικό Σύνταγμα, σηματοδοτώντας τη γέννηση μιας προσωρινής επαναστατικής διοίκησης, πρόδρομης ενός σύγχρονου ελληνικού κράτους. Τα συμβούλια συνέχιζαν να υφίστανται, ωστόσο, η κεντρική εξουσία δεν είχε εδραιωθεί μέχρι το 1824/1825. Η διοίκηση των επαναστατημένων Ελλήνων δεν αναγνωρίζεται από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, το οποίο, μετά τις αρχικές επιτυχίες, απειλείται με κατάρρευση από το εσωτερικό, λόγω εμφυλίου πολέμου και από τις νίκες του Τούρκο-αιγυπτιακού στρατού του Ιμπραήμ Πασά. Ωστόσο, από αυτή τη φορά (1827), οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν συμφωνήσει στην σύσταση ενός αυτόνομου ελληνικού κράτους υπό οθωμανική κυριαρχία, όπως ορίζεται στη Συνθήκη του Λονδίνου. Η Οθωμανική άρνηση σε αυτούς τους όρους οδήγησε στη ναυμαχία του Ναυαρίνου, η οποία εξασφάλισε την οριστική ολοκλήρωση της ελληνικής ανεξαρτησίας. Η διοίκηση του επαναστατημένων Ελλήνων γινόταν από τις Εθνοσυνελεύσεις και από τα Εκτελεστικά - τις κυβερνήσεις: Εκτελεστικό 1822 με πρόεδρο τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο Εκτελεστικό 1823, με πρόεδρο τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη Εκτελεστικό 1824 με πρόεδρο τον Γεώργιο Κουντουριώτη Διοικητική επιτροπή 1826 με πρόεδρο τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και αργότερα τον Ανδρέα Ζαΐμη Το 1827, στην τρίτη Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος (Ελληνική Πολιτεία). Ταυτόχρονα εξελέγη ο κόμης Ιωάννης Καποδίστριας ως Κυβερνήτης της Ελλάδας. Μετά την άφιξή του στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1828, ο Καποδίστριας προσπάθησε να δημιουργήσει ένα λειτουργικό κράτος επιχειρώντας να λύσει τα προβλήματα της κατεστραμμένης από τον πόλεμο χώρας. Σύντομα όμως βρέθηκε σε σύγκρουση με ισχυρούς τοπικούς παράγοντες εξουσίας: προκρίτους και οπλαρχηγούς. Δολοφονήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους το 1831, και η χώρα βυθίστηκε σε εμφύλιο πόλεμο. Τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Αυγουστίνος, ο οποίος αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά από έξι μήνες. Για άλλη μια φορά οι τρεις «Προστάτιδες Δυνάμεις» (Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία) παρενέβησαν, κηρύσσοντας την Ελλάδα βασίλειο στη Διάσκεψη του Λονδίνου του 1832, με τον Βαυαρό πρίγκιπα Όθωνα των Βίττελσμπαχ ως βασιλιά. Ιωάννης Καποδίστριας (24, Ιανουαρίου 1828 - 9 του Οκτώβρη, 1831), επικεφαλής της Κυβέρνησης Καποδίστρια Αυγουστίνος Καποδίστριας (9 Οκτωβρίου 1831 - 9 Απρίλη 1832), επικεφαλής της Διοικητικής επιτροπής 1831 Κυβερνητική Επιτροπή (9 Απριλίου 1832 - 2 Φεβρουαρίου 1833) (διάφορες διοικήσεις που είχαν σχηματίσει προσωρινές κυβερνήσεις) [Οι ημερομηνίες ακολουθούν το "νέο" ημερολόγιο, αν και την εποχή εκείνη ήταν σε χρήση το "παλαιό", με διαφορά -12 ημέρες] Β΄ Ελληνική Δημοκρατία Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία
|
Σε ορισμένες πηγές ως Α΄ Ελληνική Δημοκρατία ονομάζεται το προσωρινό ελληνικό κράτος κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Πρόκειται για ένα καθαρά ιστοριογραφικό όρο, τονίζοντας το συνταγματικό και δημοκρατικό χαρακτήρα του επαναστατικού καθεστώτος πριν από την ίδρυση του ανεξάρτητου Βασιλείου της Ελλάδας, και συνδέει αυτή την περίοδο της ελληνικής ιστορίας με το μεταγενέστερο της Δεύτερης και της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο όρος «Α΄ Ελληνική Δημοκρατία» αναφέρεται σπάνια στη βιβλιογραφία, σε αντίθεση με τον όρο «Β΄ Ελληνική Δημοκρατία» (1924 - 1935) που έχει μικρή, περιορισμένη χρήση και με τον όρο «Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία» (1974 - σήμερα) ο οποίος βρίσκεται σε ευρεία χρήση. Υπάρχουν επίσης κάποιες (κυρίως ξενόγλωσσες) πηγές που αναφέρουν ως «Α΄ Ελληνική Δημοκρατία» την περίοδο που άρχισε από το 1923 ή 1924, μέχρι το 1935, αυτή που αναφέρεται συχνότερα δηλαδή ως «Β΄ Ελληνική Δημοκρατία».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1
|
Σταυρός Εύβοιας
|
Το χωριό αναφέρεται σε οθωμανικό φορολογικό κατάστιχο του 1474 με την ονομασία Vertera. Σύμφωνα με το κατάστιχο, είχε 4 σπίτια. Το χωριό μέχρι το 1954 λεγόταν Βέρουρα. Σύμφωνα με μια άποψη, το παλιό όνομα του χωριού προέρχεται από την τουρκική λέξη για το πάρε-δώσε τη σφραγίδα. Το νέο όνομα σύμφωνα με τους κατοίκους οφείλεται στο ότι για φορά για να διώξουν το κτικιό (φυματίωση) είχαν στήσει σταυρούς στο δρόμο.Το 1835 τα Βέρτουρα προσαρτήθηκαν στον δήμο Μεσσαπίων. Από το 1841 μέχρι το 1866, όταν ο δήμος Μεσσαπίων είχε καταργηθεί, υπαγόταν στον Δήμο Χαλκιδέων, αλλά με το ΦΕΚ 69Α - 03/11/1866 ο δήμος Μεσσαπίων επανασυστάθηκε. Με την κατάργηση των δήμων το 1912 ορίστηκε έδρα ομώνυμης κοινότητας. Με το σχέδιο Καποδίστριας προσαρτήθηκε στον δήμο Μεσσαπίων και με το πρόγραμμα Καλλικράτης στον δήμο Διρφύων - Μεσσαπίων. Η πορεία του πληθυσμού σύμφωνα με τις απογραφές: Ο κεντρικός ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στον Άγιο Δημητρίο. Ο ναός του Αγίου Ιωάννη βρίσκεται σε σημείο με θέα του χωριού. Κοντά στο χωριό βρίσκονται τα εξωκλήσια της Αγίας Άννας, με αγίασμα-πηγή κάτω από τον ναό, και της Αγίας Παρασκευής.
|
Ο Σταυρός (μέχρι το 1954 Βέρτουρα) είναι χωριό του Διρφύων - Μεσσαπίων της Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 348 κατοίκους. Είναι κτισμένο αμφιθεατρικά σε υψόμετρο 340 μ. στις δυτικές παραφυάδες της Δίρφης. Απέχει 26 χιλιόμετρα από τη Χαλκίδα και 10 χιλιόμετρα από τα Ψαχνά. Κοντά στο χωριό λειτουργούν μεταλλεία της ΛΑΡΚΟ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%82_%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Μονεμβασιά
|
Η Μονεμβασία είναι κτισμένη πάνω σε ασβεστολιθικό βράχο στη νοτιοανατολική ακτή της Πελοποννήσου, περίπου 20 ναυτικά μίλια από το ακρωτήριο Μαλέας. Ο βράχος έχει μήκος 1,5 χιλιόμετρο, μέγιστο πλάτος 600 μέτρα και μέγιστο ύψος 198,5 μέτρα. Γύρω από τους γκρεμούς υπάρχει λωρίδα ξηράς. Η κορυφή του βράχου είναι σχετικά ομαλή και κεκλιμένη. Αν και δεν περιγράφεται ως νησί από αρχαίους περιηγητές όπως ο Στράβων και ο Παυσανίας, περιγράφουν ότι είχε μορφή παρόμοια με τη σημερινή. Οι γεωλογικές μεταβολές τις τελευταίες τρεις χιλιετίες ήταν μικρές και αποτελούσαν κυρίως βύθιση ή ανύψωση εκτάσεων γης, όπως αυτές που προκλήθηκαν από ισχυρό σεισμό το 365. Σήμερα η Μονεμβασιά συνδέεται με τη ξηρά με γέφυρα, στην οποία υπάρχει άνοιγμα για να περνούν βάρκες. Στο παρελθόν, εκατέρωθεν της γέφυρας υπήρχε λιμάνι. Στην κορυφή του βράχου βρίσκεται η Πάνω Πόλη και η Κάτω Πόλη βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά του βράχου. Λίγο βορειότερα από τη Μονεμβασιά βρισκόταν κατά την αρχαιότητα η Επίδαυρος Λιμηρά. Η περιοχή της Επιδαύρου Λιμηράς κατοικείται από την προϊστορία. Κατά τη διάρκεια των ιστορικών χρόνων ήταν η σημαντικότερη πόλη στις ανατολικές ακτές της χερσονήσου του Μαλέα και άνθισε κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών χρόνων. Ο Παυσανίας επισκέπτηκε την Επίδαυρο Λιμηρά και περιέγραψε ότι απέναντι από την πόλη βρισκόταν ακρωτήριο το οποίο αναφέρει ως «άκρα Μινώα», η οποία έχει ταυτοποιηθεί ως η Μονεμβασιά. Ο Στράβων ένα αιώνα αργότερα την αναφέρει ως «φρούριο Μινώα». Το τοπωνύμιο «Μινώα» υποδηλώνει την ύπαρξη λιμένα στην αρχαιότητα, ίχνη της οποίας έχουν εντοπιστεί υποθαλάσσια. Παρόλα αυτά δεν είναι γνωστό αν υπήρχε σημαντικός οικισμός πάνω στο βράχο. Είναι πιθανό να δημιουργήθηκε εκεί οικισμός τον 4ο αιώνα, όταν η πρωτεύουσα μετακινήθηκε από τη Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη, με αποτέλεσμα μεταβολές στις θαλάσσιες εμπορικές οδούς. Η ίδια η Επίδαυρος Λιμηρά εγκαταλείφθηκε τον 4ο αιώνα. Η Μονεμβασιά ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα, από την μετεγκατάσταση σε αυτή των κατοίκων της Αρχαίας Σπάρτης, η οποία τότε ήταν γνωστή ως Λακεδαίμονα. Η Σπάρτη, σε αντίθεση με άλλες πόλεις που εγκαταλείφθηκαν, συνέχισε να κατοικείται μέχρι τον 6ο αιώνα μ.Χ., παρά τους σεισμούς, τις επιδρομές Γότθων το 395 υπό τον Αλάριχο και Βανδάλων το 468 υπό τον Γιζέριχο και την επιδημία πανώλης το 541-43. Σύμφωνα με το μεταγενέστερο Χρονικό της Μονεμβασίας, η πόλη εγκαταλείφθηκε μετά από επιδρομή Σλάβων το 587-588, επί βασιλείας Μαυρικίου. Το Χρονικό αναφέρει ότι οι κάτοικοί της εγκατέλειψαν την Σπάρτη πανικόβλητοι και οχυρώθηκαν υπό την ηγεσία του επισκόπου της στη Μονεμβασιά ενώ άλλοι εγκαταστάθηκαν στα περάσματα της περιοχής, ενώ αναφέρει ότι και πολλές άλλες πόλεις της Πελοποννήσου εγκαταλείφθηκαν τοιουτοτρόπως. Παρόλα αυτά, τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν συνηγορούν σε αυτή την άποψη και τοποθετούν την ίδρυση της Μονεμβασιάς μερικές δεκαετίες νωρίτερα, στη βασιλεία του Ιουστινιανού. Από τότε χρονολογείται το πρώτο στάδιο βασιλικής του Χριστού Ελκόμενου στο κέντρο της Κάτω Πόλης.Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστινιανού, λόγω διαφόρων καταστροφών, είτε φυσικών είτε λόγω επιδρομών, οι πόλεις γνώρισαν κάμψη. Ο Ιουστινιανός προχώρησε σε οικιστική αναδιαμόρφωση, μετακινώντας ολόκληρο τον πληθυσμό πόλεων σε νέες τοποθεσίες και συχνά άλλαζε το όνομα της πόλης. Τέτοιες μετακινήσεις αναφέρονται από τον Προκόπιο στο Περί κτισμάτων, αν και οι αναφορές του για την Πελοπόννησο είναι σπάνιες. Το κείμενο του 15ου αιώνα Αναφορά προς τον Πατριάρχη, γραμμένο από τον μητροπολίτη Μονεμβασίας Ισίδωρο, αναφέρει ότι η μετακίνηση του πληθυσμού έγινε επί Ιουστινιανού. Μια άλλη πόλη που μετακινήθηκε στην ίδια περίοδο ήταν η Αιπεία Μεσσηνίας, η οποία μετακινήθηκε στην Κορώνη. Παρομοίως, η τοποθεσία της Σπάρτης κρίθηκε ανεπαρκώς οχυρή και επιρρεπής σε μακροχρόνιους αποκλεισμούς λόγω της μεγάλης απόστασής της από το λιμάνι, ενώ με την μετακίνηση της πρωτεύουσας στη Κωνσταντινούπολη, τα πλοία από το Γύθειο έπρεπε να παραπλέουν πλέον το ακρωτήριο Μαλέας.Λόγω των προαναφερθέντων λόγων, οι αρχές της πόλης προχώρησαν όχι μόνο σε μετακίνηση του πληθυσμού της Σπάρτης, ιδρύοντας τη Μονεμβασιά, αλλά και αναδιοργάνωση των οικισμών της νοτιοανατολικής Λακωνίας. Η αναδιοργάνωση περιλάμβανε την εγκατάσταση στα ορεινά περάσματα του Πάρνωνα και στη μετανάστευση από το Γύθειο. Το Χρονικό της Μονεμβασιάς αναφέρει ότι μέρους του πληθυσμού μετεγκαταστάθηκε στη Σικελία. Επειδή η ανοικοδόμηση, μετακίνηση και εγκατάσταση του πληθυσμού στη νέα θέση πρέπει να ολοκληρώθηκε αρκετά χρόνια αργότερα, είναι πιθανόν οι δύο πόλεις να συνυπήρχαν για κάποιο χρονικό διάστημα. Μαζί με τους κατοίκους, μετακινήθηκε και η έδρα της επισκοπής Λακεδαιμονίας, αν και διατήρησε το παλιό της όνομα. Σε αντίθεση με άλλους οικισμούς στην περιοχή της Πελοποννήσου οι οποίοι παρήκμασαν από τον 7ο αιώνα και μετά - μια περίοδος γνωστή ως σκοτεινοί χρόνοι - η Μονεμβασιά λόγω της θέσης πάνω σε σημαντικούς θαλάσσιους δρόμους, όπως αυτός που τη συνέδεε με τη Σικελία, αναπτύχθηκε σε εμπορικό και καλλιτεχνικό κέντρο. Στην Κάτω Πόλη βρέθηκε χάλκινο νόμισμα κομμένο στη Σικελία του Φιλιππικού Βαρδάνη. Η παλαιότερη γνωστή μνεία στη Μονεμβασία χρονολογείται από την τρίτη δεκαετία του 8ου αιώνα, και γίνεται από τον προσκυνητή Βιλιβάλδο, ο οποίος ταξίδευσε από τη Σικελίαστους Άγιους Τόπους με ενδιάμεση στάση στη Μονεμβασιά. Η Μονεμβασιά αναφέρεται επίσης από τον Θεοφάνη Ομολογητή, ο οποίος περιγράφει την άφιξη της πανούκλας στο Βυζάντιο το 746-747.Η καίρια θέση της Μονεμβασιάς στο θαλάσσιο δρόμο προς την ανατολική Μεσόγειο υπήρξε στόχος πειρατικών επιδρομών στους επόμενους αιώνες, καθώς και επιδρομών ηγεμόνων της Δύσης. Οι επιδρομές Αράβων αρχίζουν τον 9ο αιώνα και μετά την εγκατάστασή τους στην Κρήτη, οι επιδρομές πολλαπλασιάζονται. Μια τέτοια επιδρομή αναφέρεται στις λεγόμενες Ψυχωφελείς Αφηγήσεις του επισκόπου Παύλου Μονεμβασιάς, οι οποίες γράφηκαν τον 10ο αιώνα και σώζονται μόνο σε αραβική μετάφραση. Σε μια από αυτές αναφέρεται ότι οι Άραβες επιτέθηκαν στο φρούριο των Βουκόλων, το οποίο έχει ταυτιστεί με τη Μονεμβασιά. Νωρίτερα στο ίδιο κείμενο αναφέρεται ότι στην πόλη είχαν ξεβραστεί τα λείψανα των αγίων της Βαρκελώνης, του επισκόπου Βαλέριου, της Ευλαλίας, του Βικέντιου και άλλων. Οι κάτοικοι περισυνέλεξαν τις σαρκοφάγους που τα περιείχαν και κατασκεύασαν μια εκκλησία πάνω στον απόκρημνο λόφο. Αργότερα, μετά την επιδρόμη, αναφέρεται ότι επί αυτοκρατόρων Λέοντος και Αλεξάνδρου, το εκκλησάκι εντοπίστηκε και τα λείψανα μεταφέρθηκαν στο παρεκκλήσι της Αγίας Ειρήνης, δίπλα στο ναό της Αγίας Αναστασίας (σήμερα είναι αφιερωμένος στον Χριστό Ελκόμενο). Στις αρχές του 10ου αιώνα, η εκκλησιαστική έδρα της Μονεμβασιάς μεταφέρθηκε από την δικαιοδοσία της εκκλησίας της Ρώμης στο πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, όπου υποβαθμίστηκε σε επισκοπή της Κορίνθου. Παρόλα αυτά, η Μονεμβασιά συνέχισε να αναπτύσσεται, ενώ παράλληλα διατηρούσε προνόμια, ανάμεσα στα οποία ήταν και η αυτοδιοίκηση. Κατά τη διάρκεια του 11ου και 12ου αιώνα, η Μονεμβασιά γνώρισε εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη. Εκείνη την περίοδο, ο οικισμός εξαπλώθηκε σε όλο το βράχο και όχι μόνο στην αθέατα πλευρά του και σε ανοικοδομήθηκαν σημαντικά μνημεία, όπως ο ναός της αγίας Σοφίας (αρχικά αφιερωμένο στην Παναγία Οδηγήτρια) στην πάνω πόλη και ο ναός του Ελκόμενου Χριστού, ο οποίος ανακατασκευάστηκε εκείνη την περίοδο, πιθανόν λόγω της τοποθέτησης της εικόνας του Χριστού Ελκόμενου στο ναό. Την εποχή των Κομνηνών, η Μονεμβασία είχε εξελιχθεί σε φύλακα της δυτικής εισόδου του Αιγαίου. Το 1147 πλοία του βασιλιά της Σικελίας Ρογήρου Β' προσπάθησαν να την καταλάβουν χωρίς επιτυχία και αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν με σοβαρές απώλειες. Ο άρχων της Μονεμβασιάς κατά τη διάρκεια της επίθεσης Θεόδωρος Μαυροζώμης στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην αυτοκρατορική αυλή και μετά τη Μάχη του Μυριοκέφαλου ετέθη επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας του στρατού και εν συνέχεια του δόθηκε το αξίωμα του μεσάζοντα. Σύμφωνα με μία άποψη, ο Μανουήλ Μαυροζώμης ήταν γιος του Θεόδωρου. Επίσης, Μονεμβασιώτες είχαν αναλάβει τη διοίκηση των Κυθήρων, αρχικά ο Γεώργιος Παχής και ύστερα οι Ευδαιμογιάννηδες, οι οποίοι διοικούσαν το νησί μέχρι το 1204.Οι Λατίνοι πολιόρκησαν ανεπιτυχώς τη Μονεμβασιά το 1222. Το 1252, ύστερα από πολιορκία τριών χρόνων, ο γιος του Γοδεφρείδου Βιλλεαρδουίνου Γουλιέλμος Β', πρίγκιπας της Αχαΐας, κατέλαβε τη Μονεμβασία, Όσοι κάτοικοι της Μονεμβασιάς δεν επιθυμούσαν να παραμείνουν στην υπό λατινική κατοχή πόλη αναχώρησαν για τις Πηγές στη Βιθυνία, οι οποίες απέκτησαν τα ίδια εμπορικά προνόμια με τη Μονεμβασιά. Η ίδια η Μονεμβασία διατήρησε τα προνόμια που είχε, με μόνη υποχρέωση της αγγαρεία στα καράβια, και έγινε έδρα Λατίνου επισκόπου. Η απώλεια της υπήρξε σοβαρό πλήγμα για τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο, καθώς ανέτρεπε τα σχέδιά του για την ανάκτηση των εδαφών που είχαν περιέλθει στους Φράγκους. Όταν ο Γουλιέλμος αιχμαλωτίστηκε από τους Βυζαντινούς στη μάχη της Πελαγονίας το 1259 και αρνήθηκε να παραχωρήσει τις κτήσεις του στην Πελοπόννησο με αντάλλαγμα την απελευθέρωσή του, ο Μιχαήλ τον κράτησε αιχμάλωτο μέχρι το 1262, οπότε δέχθηκε να παραδώσει στους Βυζαντινούς τα κάστρα της Μονεμβασιάς, του Μυστρά, της Μαΐνης και του Γερακίου. Ο Μιχαήλ τον τίμησε με τον τίτλο του μεγάλου δομεστίκου, σύμβολο υποτέλειας στην αυτοκρατορία. Η Μονεμβασία ορίστηκε έδρα Βυζαντινού στρατηγού και έδρα Ορθόδοξου μητροπολίτη, ενώ παράλληλα παραχωρήθηκαν στους κατοίκους σημαντικά προνόμια, που ανανεώθηκαν και διευρύνθηκαν από τον Ανδρόνικο Β' Παλαιολόγο (1282-1328), όπως η απαλλαγή από φόρο κληρονομιάς και η απαλλαγή από το κομμέρκιον (δασμοί). Ο Ανδρόνικο Γ' Παλαιολόγο στη συνέχεια απάλλαξε τη Μονεμβασιά από 28 φόρους. Η ακμή της πόλης υπήρξε ραγδαία: εκτός από την αύξηση του πληθυσμού, που κύρια επίδοσή του ήταν το εμπόριο και η ναυτιλία, δημιουργήθηκαν προϋποθέσεις για την πνευματική και εκκλησιαστική ανάπτυξη, σε βαθμό που η ως το 1460 περίοδος να θεωρείται «χρυσή εποχή» της πόλης. Είναι χαρακτηριστικό το 1324 από τα συνολικά 3.108 υπέρπυρα που εισέφεραν οι μητροπόλεις στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, τα 800 προέρχονταν από την μητρόπολη Μονεμβασιάς, τα περισσότερα από κάθε άλλη. Ο Ιωάννης ΣΤ΄ Καντακουζηνός προβίβασε την μητρόπολη Μονεμβασίας το 1347 ή το 1348 στην ιεραρχική σειρά του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Την ειρηνική ζωή της Μονεμβασίας κατά τον 14ο και το α' μισό του 15ου αιώνα τάραξαν πειρατικές επιδρομές και εσωτερικές συγκρούσεις, που δεν επηρέασαν εν τούτοις την ιστορική της πορεία στα πλαίσια του δεσποτάτου του Μορέως. Το 1354 τη διοίκηση του δεσποτάτου του Μυστρά ανέλαβε ο Μανουήλ Καντακουζηνός, ο οποίος διατηρήθηκε στην εξουσία μέχρι το 1380. Η διοίκηση της Μονεμβασιάς δόθηκε στον Ιωάννη Καντακουζηνό, ο οποίος όταν έμαθε ότι μετά τον θάνατο του Μανουήλ δεσπότης ορίστηκε ο Θεόδωρος Παλαιολόγος στασίασε. Ο Θεόδωρος προσπάθησε να προσεγγίσει την Μονεμβασιά αλλά απομακρύνθηκε και κατέφυγε στην βενετοκρατούμενη Κορώνη για να ζητήσει βοήθεια, με αντάλλαγμα την περιοχή της Μονεμβασιάς, αλλά οι Μονεμβασιώτες αποκήρυξαν τους στασιαστές. Το 1394 ο Θεόδωρος αιχμαλωτίστηκε από τον σουλτάνο Βαγιαζήτ Α΄ και για να ελευθερωθεί ζήτησε την παράδοση της Μονεμβασιάς. Ο Θεόδωρος κατάφερε να δραπετεύσει και με τη βοήθεια της Βενετίας ανακατέλαβαν τη Μονεμβασιά από τους Οθωμανούς τον Ιούλιο του 1394. Αποτέλεσμα όλων αυτών των ταραχών ήταν ο πληθυσμός της πόλης να μειωθεί και η εμπορική κίνηση να σταματήσει.Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 επικράτησε αναταραχή στο δεσποτάτο του Μορέως, το οποίο είχε τότε δύο δεσπότες, τον Θωμά και τον Δημήτριο, οι οποίοι διαφωνούσαν σχετικά με το μέλλον του δεσποτάτου. Ο Δημήτριος παρέδωσε τη Μονεμβασιά τον Μάιο του 1460 στον Μωάμεθ Β΄, ο οποίος όμως αποχώρησε χωρίς να τη πολιορκήσει. Στη συνέχεια, ακολουθώντας τη συμβουλή του Θωμά Παλαιολόγου, οι κάτοικοι προσέφεραν την πόλη στον Πάπα Πίο Β΄ στις 12 Σεπτεμβρίου 1460, ο οποίος και δέχθηκε. Το 1460 ο Μωάμεθ Β' έφθασε στην Κόρινθο, προχώρησε προς τη Λακωνία, κατέλαβε τα φρούρια της Αχαΐας και της Ηλείας και τον Ιούλιο του 1461 παραδόθηκε το Σαλμενίκο, τελευταίο κάστρο του ελληνικού δεσποτάτου. Έτσι, εκτός από τις βενετικές κτήσεις της Πελοποννήσου και τη Μονεμβασία, που είχε παραχωρηθεί με σύμφωνη γνώμη του Δεσπότη του Μυστρά Θωμά Παλαιολόγου στον πάπα Πίο Β΄, η τουρκική κατάκτηση της νευραλγικής αυτής για το Βυζάντιο περιοχής είχε ολοκληρωθεί. Στα τέλη του 1463 η Μονεμβασία είχε περιέλθει στους Βενετούς. Μετά το τέλος του Α΄ Βενετοτουρκικού Πολέμου τμήμα των εκτάσεων στην επικράτεια της Μονεμβασιάς περιήλθε στην κατοχή των Οθωμανών, επηρεάζοντας την αγροτική παραγωγή και το εμπόριο. Οι κτήσεις της Βενετίας γύρω από τη Μονεμβασιά περιοριστήκαν περισσότερο μετά τον Β΄ Βενετοτουρκικό Πόλεμο (1499-1503).Ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα άρχισε το 1537 προσπάθειες να καταλάβει το Ναύπλιο και τη Μονεμβασία, τις δύο εναπομείνασες βενετικές κτήσεις στην Πελοπόννησο. Στη συνθήκη ειρήνης ο σουλτάνος Σουλεϊμάν Β΄ ζήτησε ως αποζημίωση για τις ζημιές που υπέστη ο στόλος την παραχώρηση νησιών που έχει κατακτήσει μαζί με το Ναύπλιο και τη Μονεμβασιά, και παρά τις αντιδράσεις των Βενετών, η συνθήκη υπογράφηκε στις 2 Οκτωβρίου 1540 και οι δύο πόλεις παραδόθηκαν στους Τούρκους. Οι περισσότεροι κάτοικοί της τότε την εγκατέλειψαν και κατέφυγαν στα βενετοκρατούμενα νησιά, κυρίως στην Κέρκυρα και στην Κρήτη. Κατά τους Οθωμανικούς χρόνους η Πάνω Πόλη εγκαταλείφθηκε. Η ίδια η Μονεμβασιά έγινε γνωστή ως Μενεξέ, Μενεφσέ ή Μπενεφσέ και εντάχθηκε διοικητικά στο Σαντζάκι του Μοριά. Στην απογραφή του 1573-1574 αναφέρεται ότι διέθετε φρουρά 104 αντρών και απέδιδε ως φόρους 28.665 ακτσέδες, 6.000 από την εμπορική κίνηση στο λιμάνι της. Λόγω πληροφοριών ότι υπήρχε μικρή φρουρά στη Μονεμβασιά, ο Μέγας Μαγίστρος Ζαν Παριζό ντε Λα Βαλέτ αποφάσισε να την καταλάβει ώστε να αποκτήσει μία βάση στο Αιγαίο. Στα τέλη του Σεπτεμβρίου 1564 έστειλε γαλέρες αλλά καθώς δεν εντοπίστηκε το παλιό αφύλακτο μονοπάτι που οδηγούσε στην άνω πόλη, αποχώρησαν. Το μονοπάτι αυτό σφραγίστηκε από τους Οθωμανούς λίγο αργότερα με τοίχο. Το 1583 υπήρχαν 320 οικογένειες μη μουσουλμάνων και 191 κάτοικοι χωρίς οικογένεια.Κατά τη διάρκεια του Κρητικού Πολέμου έγιναν προσπάθειες από τη Βενετία να καταλάβει τη Μονεμβασιά, η οποία λειτουργούσε ως βάση του οθωμανικού στρατού. Η πρώτη απόπειρα έγινε τον Αύγουστο του 1653, κατά την οποία οι Βενετοί κατάφεραν να καταλάβουν ένα φρούριο έξω από την κάτω πόλη, αλλά εγκατέλειψαν την προσπάθεια καθώς οι επιθέσεις εναντίον της κάτω πόλης απέτυχαν. Η δεύτερη προσπάθεια έγινε στον Ιούλιο του 1655, με τους Βενετούς να προχωρούν σε αποκλεισμό της Μονεμβασιάς, αλλά καθώς οι Οθωμανοί έστειλαν ενισχύσεις, τελικά αποχώρησαν. Ακολούθως οι Οθωμανοί ενίσχυσαν την άμυνα της Μονεμβασιάς, και παραχώρησαν στους κατοίκους της την δυνατότητα να φτιάξουν μια εκκλησία με τρούλο, ως επιβράβευση που δεν παραχώρησαν την πόλη στους Βενετούς. Το 1684 ξεκίνησε ο ΣΤ΄ Βενετοτουρκικός Πόλεμος, κατά τον οποίο ο Φραντζέσκο Μοροζίνι κατέλαβε ολόκληρη την Πελοπόννησο, με την εξαίρεση της Μονεμβασιάς, η οποία αντιστάθηκε. Ο Μοροζίνι την πολιόρκησε ξανά το 1687, βομβαρδίζοντάς την, αλλά οι Τούρκοι υπερασπιστές αρνήθηκαν να παραδωθούν με αποτέλεσμα να αποχωρήσει. Στην πόλη κατέφυγαν πολλοί Τούρκοι που έφυγαν από τις υπόλοιπες περιοχές του Μοριά. Το 1688 πρότεινε να κατασκευαστεί ένα φρούριο απέναντι από την Μονεμβασιά. Τελικά τον Ιούλιο του 1689 ξεκίνησε η κατασκευή δύο φρουρίων και η πολιορκία ξεκίνησε εκ νέου, αλλά ήταν πάλι ανεπιτυχής και στα τέλη Σεπτεμβρίου αποχώρησε. Στο τέλος της επόμενης άνοιξης η πολιορκία άρχισε ξανά, με επικεφαλής Τζιρόλαμο Κορνέρ και παρά τις αποτυχίες, η πόλη παραδόθηκε και ο Κορνέρ εισήλθε στις 12 Αυγούστου 1690.Η ανάκτηση της Πελοποννήσου από τους Βενετούς είχε ως αποτέλεσμα και την επανεγκατάσταση κατοίκων στη Μονεμβασία, που ορίστηκε πρωτεύουσα του διαμερίσματος της Λακωνίας. Η πόλη είχε υποστεί σημαντικές καταστροφές και ακολούθησε πρόγραμμα ανοικοδόμησής της. Ο πληθυσμός της το 1700 είχε φθάσει στους 1.622 κατοίκους, σχεδόν διπλάσιος σε σύγκριση με δέκα χρόνια πριν.Το 1715 ο Οθωμανικός στρατός επιτέθηκε στην Πελοπόννησο, στα πλαίσια του Ζ΄ Βενετοτουρκικού Πολέμου. Ο στόλος έφτασε στη Μονεμβασιά στις 3 Αυγούστου 1715, ζητώντας την παράδοση της πόλης, και το πολεμικό συμβούλιο της πόλης ζήτησε παράταση 20 ημερών ώστε να μάθουν τις προθέσεις του βενετικού στόλου, αίτημα που έγινε δεκτό. Ο στόλος δεν προσέγγισε την Μονεμβασιά και τελικά η πόλη παραδόθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 1715. Κάποιοι από τους κατοίκους, ως μέρος της συνθήκης παράδοσης πουλήθηκαν ως σκλάβοι. Άλλοι κατέφυγαν σε άλλες ενετοκρατούμενες περιοχές. Μετά την οθωμανική ανάκτηση, η Μονεμβασιά παρέμεινε υπό τη δικαιοδοσία του Καπουδάν πασά. Η περιοχή γνώρισε μια σχετική εμπορική και οικονομική άνθηση και ιδρύθηκε ελληνικό σχολείο. Κάποιοι Βενετοί επέστρεψαν στην πόλη, όπως και παλαιότεροι Τούρκοι κάτοικοι.Κατά τα Ορλωφικά (1770) ο μητροπολίτης Μονεμβασίας Άνθιμος ο Λέσβιος όπλισε σώμα Μονεμβασιωτών και απέκλεισε τους Τούρκους στο φρούριο, όταν όμως οι πολιορκητές δέχθηκαν την επίθεση των Αλβανών διασκορπίστηκαν και πολλοί αιχμαλωτίστηκαν ή φονεύθηκαν και η πόλη λεηλατήθηκε. Μετά τα Ορλωφικά η περιοχή εγκαταλείφθηκε από μεγάλο μέρος του πληθυσμού της. Το φρούριο της Μονεμβασίας πολιορκήθηκε κατά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης από ξηρά και θάλασσα και ύστερα από τετράμηνη πολιορκία παραδόθηκε στους Έλληνες στις 23 Ιουλίου 1821. Ακολούθησαν διαμάχες για την διανομή των λαφύρων και τη διοίκηση, οι οποίες οδήγησαν στην αναρχία. Το Μάρτιο του 1822 αποφασίστηκε από την προσωρινή διοίκησης της Ελλάδας η επισκευή του φρουρίου και η αποστολή φρουράς, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, με αποτέλεσμα η κατάσταση στο φρούριο να χειροτερεύει. Στη συνέχεια το φρούριο και η επαρχία Μονεμβασιάς έπεσε θύμα του εμφυλίου πολέμου. Οι Μανιάτες με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη άρχισαν να πολιορκούν το φρούριο τον Σεπτέμβριο του 1823. Μέχρι το Μάρτιο του 1824 τα μισά χωριά της επαρχίας είχαν περάσει στην κατοχή των Μανιατών, και ενώ συνέχιζαν να πολιορκούν το φρούριο, η κεντρική διοίκηση αποφάσισε να μεταφέρει 3-4 κανόνια από την Μονεμβασιά στις Σπέτσες. Επίσης, στο φρούριο κατέφτασαν Κρήτες και Ψαριανοί μετά την καταστροφή των Ψαρών, όμως η πολιορκία του φρουρίου συνεχίστηκε. Τον Ιανουάριο του 1827 έφτασε στο φρούριο ο Δημήτριος Πλαπούτας με 200 στρατιώτες και οι κάτοικοι και οι έφοροι της Μονεμβασιάς συμφώνησαν να παραδοθεί σε αυτόν η διοίκηση του κάστρου, ώστε να απελευθερωθεί το φρούριο, όπως και εγένετο με απόφαση της Εθνικής Συνέλευσης την 1η Μαρτίου 1827. Όμως, ο Μαυρομιχάλης συνέχισε να προσπαθεί να κατακτήσει το φρούριο, με αποτέλεσμα ο Πλαπούτας να αποχωρήσει, μη αποδεχόμενος αυτή τη συμπεριφορά, και τελικά ο Μαυρομιχάλης να τεθεί επικεφαλής του κάστρου. Οι συνεχείς αυτές έριδες απέτρεψαν τη Μονεμβασιά από τη δυνατότητα να μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις σχετικά με τη ίδρυση του ελληνικού κράτους και να μην καταφέρει να αποκτήσει την παλιά της αίγλη. Στην στατιστική περιγραφή της Μονεμβασιάς το 1828, η Μονεμβασιά είχε 659 κατοίκους, ενώ τα περισσότερα από τα σπίτια ήταν κατεστραμμένα. Νέος φρούραρχος της Μονεμβασιάς ορίστηκε ο Κωνσταντίνος Κανάρης. Ανάμεσα στα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ήταν η φύλαξη του φρουρίου και η επισκευή των κτιρίων, καθώς δεν επαρκούσαν ούτε για τη στέγαση των δημόσιων υπηρεσιών. Για αυτό το λόγο έφτασε στην πόλη ο μηχανικός Φώτης Κεσόγλου και ο Θεόδωρος Βαλλιάνος. Παράλληλα, έγινε προσπάθεια για τη λειτουργία σχολείου, το οποίο στεγάστηκε στο ναό του Αγίου Νικολάου. Παρά τις δυσκολίες στη χρηματοδότησή του, παρέμεινε σε λειτουργία το 1937. Εκκλησιαστικά, η Μονεμβασιά παρέμεινε έδρα της μητρόπολης Μονεμβασιάς, όμως μετά το θάνατο του μητροπολίτη Χρύσανθου Παγώνη, η έδρα χήρευσε και τοποτηρητής ορίστηκε ο Γεράσιμος Παγώνης, αλλά δεν είχε το βαθμό του επισκόπου και έτσι χρησιμοποιούσε και τον επίσκοπο Σταγών Αμβρόσιο, όμως οι πόροι της επαρχίας αρκούσαν μόνο για τον ένα, και τελικά ο Αμβρόσιος κατέληξε στην μητρόπολη Μυστρά.Η Μονεμβασιά συνέχισε να βρίσκεται σε δεινή κατάσταση για πολλά ακόμη χρόνια, αλλά παρέμεινε το μεγαλύτερο χωριό της περιοχής και κατά τη διοικητική αναδιάταξη του 1833, η Μονεμβασιά εξαολούθησε να είναι έδρα της επαρχίας, η οποία όμως από επαρχεία Μονεμβασιάς μετονομάζεται σε επαρχία Επιδαύρου Λιμηράς. Η Μονεμβασιά παρέμεινε έδρα της επαρχίας Μονεμβασιάς μέχρι το 1864, όταν η έδρα μεταφέρθηκε στους Μολάους, αλλά παρέμεινε έδρα δήμου, μέχρι την κατάργησή του το 1913. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ήταν έδρα ειρωνοδικείου, τελωνείου, τηλεγραφείου, αστυνομίας και σχολαρχείου. Σύμφωνα με τις απογραφές, υπήρχε μείωση του πληθυσμού μέχρι τη δεκαετία του 1970. Η πορεία του πληθυσμού της κοινότητας σύμφωνα με τις απογραφές είναι η εξής: 1920: 483 κ., 1928: 638 κ., 1940: 638 κ., 1951: 522 κ., 1961: 487 κ., 1971: 445 κ.. Οι κάτοικοι της Μονεμβασιάς είτε μετανάστευσαν στην Αθήνα είτε μετοίκησαν στη Γέφυρα, απέναντι από τη Μονεμβασιά. Στην απογραφή του 1951, από τους 522 κατοίκους της κοινότητας, στη Γέφυρα ζούσαν οι 261, στην παλιά πόλη οι 178 και στην Αγία Κυριακή 83. Ο πληθυσμός της παλιάς πόλης συνέχισε να μειώνεται και το 1971 σε αυτήν ζούσαν μόλις 32 κάτοικοι. Η Μονεμβασιά συνέχισε να βασίζεται για την ύδρευσή της στις στέρνες μέχρι το 1964 και ο ηλεκτρισμός έφτασε το 1972. Το εμπόριο γινόταν ακτοπλοϊκώς, όπου τα προϊόντα μεταφέρονταν στο κοντινότερο μεγάλο λιμάνι, τον Πειραιά.Από τη δεκαετία του 1970 η Μονεμβασιά άρχισε να ακμάζει ξανά, αυτή τη φορά ως τουριστικός προορισμός. Οι Μονεμβασιώτες πούλησαν τα σπίτια τους σε ανθρώπους που επισκέπτονταν την Μονεμβασιά και τα αναστήλωσαν. Στις αναστηλώσεις κύριο λόγο έπαιξαν ο Αλέξανδρος και η Χάρις Καλλιγά. Παράλληλα, έντονη ανάπτυξη γνώρισε και η Γέφυρα (στην απογραφή του 2011 έχει 1.299 κατοίκους). Η Μονεμβασιά αποτελείται από την Επάνω Πόλη, η οποία βρίσκεται επάνω στο πλάτωμα του λόφου, και την Κάτω Πόλη, η οποία είναι κτισμένη στη νότια ακτή της χερσονήσου. Η Επάνω Πόλη πλέον δεν κατοικείται, καθώς εγκαταλείφθηκε μετά την Β΄ Ενετοκρατία. Η είσοδος σήμερα στην Επάνω Πόλη γίνεται μέσω οχυρωμένης πύλης στην οποία ανεβαίνει οχυρωμένο ελικοειδές μονοπάτι από την Κάτω Πόλη. Μια δεύτερη είσοδος βρισκόταν κατά τον παρελθόν στη βόρεια πλευρά, αλλά σφραγίστηκε κατά την Α΄ Τουρκοκρατία. Στην Επάνω Πόλη βρισκόταν η ακρόπολη της Μονεμβασιάς, ένα ορθογώνιο οχυρό με τέσσερις πύργους, το οποίο κατασκευάστηκε τον 6ο αιώνα, σπίτια και δημόσια κτίρια, όπως εκκλησίες, στέρνες και διοικητικά κτίρια. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο ναός της Αγίας Σοφίας. Η διάταξη του οικισμού δεν είναι πλέον ευδιάκριτη, αλλά φαίνεται ότι διέθετε δύο κύριους παράλληλους δρόμους σε άξονα ανατολής-δύσης.Η Κάτω Πόλη βρίσκεται κάτω από το νότιο τείχος της Επάνω Πόλης. Είναι περιτειχισμένη από τρεις πλευρές, ανατολή, νότο και δύση. Η είσοδος γίνεται από τη δυτική πύλη, η οποία συνδέεται με δρόμο με τη γέφυρα. Ο δρόμος συνεχίζει στο εσωτερικό της πόλης και αποτελεί τον κεντρικό δρόμο της Κάτω Πόλης, ο οποίος ήταν γνωστός ως Μέση Οδός τη βυζαντινή περίοδο. Ήταν γνωστός ως η Αγορά και κατά μήκος του βρίσκονται εμπορικά καταστήματα. Ο δρόμος αυτός διασταυρώνεται με τον δρόμο που κατεβαίνει από την Επάνω Πόλη και οδηγεί στην πύλη στα θαλάσσια τείχη γνωστή ως Πορτέλλο. Στο σημείο όπου αυτοί οι δύο δρόμοι διασταυρώνονται βρίσκεται η πλατεία του Ελκόμενου Χριστού, όπου βρίσκεται ο μητροπολιτικός ναός, το πρώην τζαμί και το επισκοπικό μέγαρο. Τον 19ο αιώνα δημιουργήθηκαν δυο ακόμη πλατείες, η Μεγάλη και η Μικρή Τάπια. Οι υπόλοιποι δρόμοι της κάτω πόλης είναι στενά καλντερίμια, κάποιες φορές καλυμμένα με θολωτές κατασκευές γνωστές ως «δρομικές», πάνω στις οποίες μπορεί να συνέχιζαν τμήματα κατοικιών. Στο ψηλότερο σημείο του βράχου της Μονεμβασιάς βρισκόταν η ακρόπολη. Το φρούριο αυτό αποτελούταν από ένα περίβολο με τέσσερις πύργους σε κάθε γωνία. Η είσοδος γινόταν από πύλη στον ανατολικό τοίχο. Οι τοίχοι ήταν φτιαγμένοι από αργολιθοδομή με ισχυρό κονίαμα. Στη θέση του νοτιοδυτικού πύργου κτίστηκε κατά τη Β΄ Ενετοκρατία μια ορθογώνια πυριτιδαποθήκη. Μέσα στο οχυρό σώζονται υπολείμματα κτιρίων. Ένα από τα κτίρια κοντά στο κέντρο διέθετε δεξαμενή. Υπάρχουν ενδείξεις ότι στην ανατολική πλευρά του οχυρού βρισκόταν μεγάλη αίθουσα, στο νότιο τοίχο της οποίας βρέθηκε εντοιχισμένο το μονόγραμμα του Θεόδωρου Παλαιολόγου. Το φρούριο φαίνεται ότι εγκαταλείφθηκε κατά την Α΄ Βενετοκρατία. Η υπόλοιπη Επάνω Πόλη προστατεύεται από έναν οχυρωματικό περίβολο στη βόρεια και στη νότια πλευρά του λόφου, ενώ οι υπόλοιπες πλευρές δεν οχυρώθηκαν καθώς ήταν απότομες και ήταν φυσικά οχυρές. Ένας δρόμος με κατά τόπους στηθαίο, το οποίο διέθετε πολεμίστρες και σκοπιές, κατασκευάστηκε περιμετρικά του γκρεμού ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος πτώσης. Η οχύρωση της Επάνω Πόλης είναι γνωστή ως Γουλάς και κτίστηκε κατά τη βυζαντινή περίοδο, αν και πλέον το μεγαλύτερο τμήμα των τειχών χρονολογείται από τους ενετικούς και τους οθωμανικούς χρόνους. Τα τείχη είναι πιο ενισχυμένα στο τμήμα όπου βρίσκεται η νότια πύλη, στο τμήμα πάνω από τη δυτική πύλη της κάτω πόλης και στο ανατολικό άκρο. Στην πύλη της επάνω πόλης οδηγεί από την κάτω πόλη ελικοειδές καλντερίμι με δύο ενδιάμεσες πύλες. Η πύλη τους βυζαντινούς χρόνους ήταν θολωτή και είχε από πάνω της τετράγωνο πύργο. Κατά τους οθωμανικούς χρόνους κατασκευάστηκαν κοντά στην πύλη θολωτά δωμάτια, ένα εκ των οποίων ήταν τζαμί. Προς τα δυτικά υπάρχει μικρός προμαχώνας. Το δυτικό τείχος της άνω πόλης επόπτευε την κύρια πύλη της κάτω πόλης. Είχε δύο πύργους. Το τείχος αυτό ενισχύθηκε από τους Οθωμανούς ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει το πυροβολικό με διπλό προμαχώνα στα ανατολικά. Στην ανατολική άκρη το βόρειο τείχος υπήρχε επίσης οχυρό, το οποίο ανακατασκευάστηκε το 1540 από τον Κασίμ πασά, αλλά καταστράφηκε όταν η πυριτιδαποθήκη του εξερράγη μετά από βομβαρδισμό της από τους Βενετούς. Το κάστρο διέθετε και μια πύλη στο βόρειο τείχος, αλλά αυτή σφραγίστηκε κατά την Α΄ Τουρκοκρατία με τείχος το οποίο οι Βενετοί ονόμασαν Mura Rossa (Κόκκινο Τείχος). Οι Βενετοί το ενίσχυσαν και τοποθέτησαν σε αυτό κανόνια.Η Κάτω Πόλη είναι περιτειχισμένη προς τα δυτικά, νότια και ανατολικά. Στα δυτικά βρίσκεται η κύρια πύλη της πόλης, η οποία οδηγεί στη γέφυρα και στο λιμάνι. Κατά τους βυζαντινούς χρόνους πρέπει να ήταν ενσωματωμένη σε πύργο και προστατευόταν από επιπλέον πύργους, ένας από τους οποίους σώζεται μέχρι σήμερα ενσωματωμένος σε μεταγενέστερες μετασκευές. Ένα ευθύγραμμο τείχος (cortina) συνέδεε τον πύργο με πύργο στη βάση του γκρεμού και ένα άλλο έφτανε μέχρι τη θάλασσα, όπου υπήρχε γωνιακός πύργος. Η νοτιοδυτική γωνία του τείχους ενισχύθηκε τον 17ο αιώνα με πύργο με κανόνια, ενώ η πύλη ανακατασκευάστηκε και κτίστηκε ένας προμαχώνας από πάνω της. Ένας ακόμη προμαχώνας κτίστηκε κοντά στο βράχο. Μετά την ανακατάληψη από τη Βενετία κτίστηκε ισχυρός πύργος στη νοτιοδυτική γωνία και σκάρπα με διακοσμητική απόληξη στο δυτικό τείχος. Το θαλάσσιο τείχος αποτελείται από ευθύγραμμα τμήματα τα οποία ένωναν πέντε πύργους πέρα από τους δύο γωνιακούς πύργους. Στο μέσο του τείχους υπήρχε πύλη. Τον 17ο αιώνα ενισχύθηκε, καθώς κατασκευάστηκαν σκάρπες (κεκλιμένο τείχος), και ένα μικρό προμαχώνα. Το ανατολικό τείχος μοιάζει με το δυτικό, με ευθύγραμμα τμήματα ανάμεσα σε πύργους. Διαθέτει στο μέσο του πύλη που οδηγεί εκτός πόλης. Οι Οθωμανοί για να ενισχύσουν το δυτικό τείχος κατασκεύασαν και ένα φρούριο εκτός τειχών με πολλά κανόνια. Ο ναός της Αγίας Σοφίας στην Επάνω Πόλη, κοντά στην άκρη του γκρεμού. Ο ναός, ο οποίος είναι αφιερωμένος στη Σοφία του Θεού, χρονολογείται από τους βυζαντινούς χρόνους, και κτίστηκε κατά την επικρατέστερη εκδοχή τον 12ο αιώνα. Είναι εγγεγραμμένος στραυροειδής ναός με τρούλο. Έχει ταυτιστεί με τον ναός της Οδηγήτριας που αναφέρεται στις πηγές. Ο κυρίως ναός έχει διαστάσεις 14 επί 14 μέτρα και ο τρούλος έχει διάμετρο 7 μέτρα και έχει 16 παράθυρα. Ο νάρθηκας είναι διώροφος. Ο ναός διέθετε πλούσιο γλυπτό διάκοσμο. Σώζονται τμήματα τοιχογραφιών, όπως δύο αρχαγγέλων στον νάρθηκα, παράσταση από τον βίο του αγίου Νικολάου στη βόρεια πρόθεση και ο Χριστός ως «Παλαιός των Ημερών» στο ιερό. Μετά την ολοκλήρωση του ναού προστέθηκε στη νότια πρόσοψη εξωτερικά διπλή στοά, ενώ κατά τους βενετικούς χρόνους προστέθηκε διώροφος εξωνάρθηκας στη δυτική πρόσοψη. Κατά την Α΄ Τουρκοκρατία ο ναός μετατράπηκε σε τζαμί και οι τοιχογραφίες ασβεστώθηκαν. Εργασίες αποκατάστασης του ναού έλαβαν χώρα το 1958, με την επαναφορά βυζαντινών στοιχείων, άλλα κάποια από τα αρχιτεκτονικά μέλη είχαν μετασκευαστεί σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και έτσι μεταφέρθηκαν στην αρχαιολογική συλλογή. Ο ναός του Χριστού Ελκόμενου στην κεντρική πλατεία της κάτω πόλης είναι ο μητροπολιτικός ναός της Μονεμβασιάς. Σήμερα ο ναός έχει τη μορφή τρίκλιτης βασιλικής με τρούλο. Το μεσαίο κλίτος είναι υπερυψωμένο και χωρίζεται από τα άλλα δύο με πεσσούς. Το κωδωνοστάσιο είναι χωριστά από το ναό, βορειοδυτικά του. Ο ναός αρχικά κτίστηκε τον 6ο αιώνα μ.Χ. και έχει υποστεί σειρά μετασκευών. Η κεντρική αψίδα είναι ημικυκλική και έχει εσωτερικά σύνθρονο, που υποδηλώνει ότι ο ναός χρονολογείται από την παλαιοχριστιανική εποχή. Στον ναό έχουν ενσωματωθεί μαρμάρινα μέλη εκείνης της εποχής. Διακρίνεται μια δεύτερη φάση κατασκευής κατά τον 11ο-12ο αιώνα, όπως φαίνεται από τα γλυπτά πάνω από τη θύρα του ναού. Το 1538 σύμφωνα με επιγραφή εκτελέστηκαν οικοδομικές εργασίες, ενώ επιγραφή πάνω από τη δυτική θύρα αναφέρει ότι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1697, που πιθανόν αφορούσαν την κατασκευή του τρούλο και του νάρθηκα. Ο ναός δεν φαίνεται να είχε τοιχογραφηθεί. Στο εσωτερικό του φυλάσσονταν εικόνες, όπως η εικόνα του Ελκόμενου που μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον Ισαάκιο Β΄ Άγγελο τον 12ο αιώνα, η εικόνα της Σταύρωσης του Χριστού του 14ου αιώνα και αρκετές μεταβυζαντινές εικόνες.Μάλιστα η εικόνα της Σταύρωσης είχε κλαπεί το 1979, βρέθηκε κομμένη σε κομμάτια, συντηρήθηκε και παρέμεινε επί σειρά ετών στο Βυζαντινό Μουσείο. Ωστόσο, το 2011 επέστρεψε στη Μονεμβασιά και φυλάσσεται στο παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννου, που βρίσκεται μέσα στον ιερό ναό του Ελκόμενου Χριστού.Η Παναγία η Μυρτιδιώτισσα ή Παναγία η Κρητικιά κτίστηκε βόρεια του ναού του Ελκόμενου κατά Β΄ Ενετοκρατία, σε μία συνοικία όπου εγκαταστάθηκαν Κρήτες. Είναι μονόχωρη βασιλική με τρούλο. Έχει μεγάλη κεντρική αψίδα και η πρόθεση και το διακονικό ανοίγονται σαν κόγχες στον ανατολικό τοίχο. Η πρόσοψη και ο τρούλος είναι κτισμένοι από πωρόλιθο και ο υπόλοιπος ναός από αργολιθοδομή. Η πρόσοψη διαθέτει διακοσμητικά στοιχεία με ιταλικές επιδράσεις, όπως ο στρογγυλός φεγγίτης και τα γείσα και τα διακοσμημένα αετώματα με γεωμετρικά και φυτικά μοτίβα. Η Παναγία η Χρυσαφίτισσα βρίσκεται κοντά στο θαλάσσιο τείχος και στην πλατεία Χρυσαφίτισσας. Διαθέτει μεγάλο τρούλο και στενό νάρθηκα στη δυτική πρόσοψη. Ο ναός κτίστηκε κατά τη διάρκεια της Α΄ Τουρκοκρατίας και έχει μουσουλμανικές επιδράσεις. Ο ναός εσωτερικά είναι επιχρισμένος. Ο ναός του Αγίου Νικολάου βρίσκεται βορειοανατολικά της Παναγίας Χρυσαφίτισσας. Είναι τρίκλιτη βασιλική με τρούλο, με τα κλίτη να χωρίζονται με πεσσούς. Στη δυτική πρόσοψη σώζεται επιγραφή η οποία αναφέρει ότι ο ναός κατασκευάστηκε από τον Αντρέα Λικίνιο το 1703. Τόσο η διακόσμηση όσο και η κατασκευή έχουν δυτικές επιδράσεις. Ο ναός του Αγίου Σπυρίδωνα είναι δίκλιτος και χρονολογείται από τη Β΄ Ενετοκρατία. Βρίσκεται κάτω από την πύλη της επάνω πόλης. Ο ναός του Αγίου Αντωνίου, βορειοανατολικά του ναού του Ελκόμενου, χρονολογείται από τους βυζαντινούς χρόνους αλλά η τωρινή του μορφή χρονολογείται από την β΄ Ενετοκρατία. Είναι μονόχωρος καμαροσκέπος ναός με δύο τυφλά αψιδώματα να σώζονται στο βόρειο τοίχο. Στο εσωτερικό του σώζονται φθαρμένες τοιχογραφίες, όπως ένας ιεράρχης και δύο αγίες που κρατούν σταυρό στο βορειοδυτικό αψίδωμα, οι οποίες χρονολογούνται από τα τέλη του 13ου ή 14ου αιώνα. Ο ναός της Αγίας Παρασκευής είναι ένα μικρό παρεκκλήσι στη βορειοδυτική πλευρά του ναού του Ελκόμενου. Είναι μονόχωρη και θολοσκεπής. Ο ναός των Αγίων Αποστόλων μικρός σπηλαιώδης ναός με ίχνη τοιχογραφιών της β΄ Ενετοκρατίας. Ο δίκλιτος ναός των Αγίων Δημητρίου και Αντωνίου, της β΄ Ενετοκρατίας. Η Αγία Άννα η Καθολική, μια μικρή μονόχωρη εκκλησία στον κεντρικό δρόμο της Μονεμβασιάς. Διαθέτει έναν ιδιόμορφο χώρο στη βόρεια πλευρά της. Με βάση τα μορφολογικά χαρακτηριστικά της κτίστηκε στη β΄ Ενετοκρατία. Η Αγία Άννα της Μάλτας είναι μια τρίκλιτη βασιλική της β΄ Ενετοκρατίας, της οποίας η ανατολική πλευρά έχει φθαρεί. Επίσης στη Μονεμβασιά σώζονται οι ερειπωμένοι ναοί της Αγίας Άννας, Αγίων Τεσσαράκοντα, των Αγίου Ιωάννη και Παναγίας (με ίχνη τοιχογραφιών), Ευαγγελιστρίας, Κατηχούμενων και ένας μικρός μονόχωρος μεσοβυζαντινός ναός με γλυπτό μαρμάρινο τέμπλο που ανακαλύφθηκε κοντά στα θαλάσσια τείχη το 1974. Στην πλατεία του Ελκόμενου ανεγέρθηκε κατά την Α΄ Τουρκοκρατία μουσουλμανικό τέμενος. Μετά την ανάκτηση της Μονεμβασιάς από τους Βενετούς το 1690, το κτίριο άλλαξε χρήση και πιθανόν χρησιμοποιήθηκε από τους Καπουτσίνους ως μοναστήρι. Το 1715, όταν οι Οθωμανοί ανακατέλαβαν τη Μονεμβασιά, το κτίριο ξαναέγινε τζαμί. Μετά την ελληνική επανάσταση του 1821, το κτίριο μετατράπηκε σε φυλακή και στα μέσα του 20ού αιώνα λειτουργούσε ως καφενείο. Από το 1999 στεγάζει την αρχαιολογική συλλογή της Μονεμβασιάς. Το κτίριο είναι απλό μορφολογικά, αποτελούμενο από δύο αίθουσες, μία τετράγωνη αίθουσα με χαμηλωμένο τρούλο και έναν ορθογώνιο χώρο. Το μιχράμπ και ο μιναρές δεν σώζονται. Η είσοδος γίνεται από την ανατολική πρόσοψη, όπου υπάρχουν δύο πόρτες αλλά μόνο η βορειότερη χρησιμοποιείται. Διακρίνονται επίσης σφραγισμένα πλέον ανοίγματα, όπως ένα βενετικό θύρωμα στη βόρεια πρόσοψη. Οι τοίχοι είναι από αργολιθοδομή και λαξευμένοι πωρόλιθοι χρησιμοποιούνται στα ανοίγματα και κάποιες αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες.Νότια του ναού του Ελκόμενου σώζεται το παλιό επισκοπικό μέγαρο. Πάνω από την είσοδό του σώζεται ανάγλυφος λέοντας, ο οποίος αποτελεί το σύμβολο της Βενετίας. Η αρχαιολογική συλλογή Μονεμβασιάς εγκαινιάστηκε τον Ιούλιο του 1999 και στεγάζεται στο πρώην οθωμανικό τζαμί, το οποίο βρίσκεται στην πλατεία Ελκόμενου. Η συλλογή περιλαμβάνει ευρήματα από τις ανασκαφές και αποκαταστάσεις που έλαβαν χώρα στη Μονεμβασιά. Τα εκθέματα εκτίθενται στην θολοσκέπαστη αίθουσα στο ισόγειο του κτιρίου, έκτασης 60 τ.μ., η οποία χωρίζεται από την είσοδο με τοίχο. Το αρχικό πάτωμα έχει καλυφθεί με κεραμικές πλάκες για την προστασία του. Τα περισσότερες εκθέματα είναι αρχιτεκτονικά γλυπτά από την παλαιοχριστιανική, βυζαντινή και μεταβυζαντινή περίοδο και κεραμικά αντικείμενα καθημερινής χρήσης, ενώ υπάρχει και μικρός αριθμός νομισμάτων, λύχνων και γυάλινων αντικειμένων. Ανάμεσα στα γλυπτά ξεχωρίζουν αυτά που προέρχονται από το ναό της Αγίας Σοφίας και το αποκατεστημένο μαρμάρινο τέμπλο ενός μικρού ναού των μεσοβυζαντινών χρόνων που ανασκάφηκε σε ιδιωτικό οικόπεδο κοντά στα θαλάσσια τείχη. Άλλα εκθέματα περιλαμβάνουν οικόσημα της ενετικής εποχής και στόμια στερνών. Η Κάτω Πόλη της Μονεμβασιάς είναι, όπως και άλλες βυζαντινές καστροπολιτείες, πυκνοδομημένη. Τα περισσότερα σπίτια έχουν στενή πρόσοψη (στενομέτωπα) και είναι διατεταγμένα κάθετα στις κλίσεις του εδάφους. Τα σπίτια αυτά διαθέτουν τρία επίπεδα. Το κάτω επίπεδο έχει ανεξάρτητη είσοδο και προοριζόταν για τον σταυλισμό ζώων και διέθετε σε ξεχωριστό χώρο στέρνα, όπου συλλέγονταν τα όμβρια ύδατα. Οι στέρνες και οι δεξαμενές ήταν απαραίτητες καθώς δεν υπάρχουν φυσικές πηγές νερού στη Μονεμβασιά. Από πάνω βρίσκονται βοηθητικά δωμάτια, όπως το μαγειρείο και, ίσως, το λουτρό και το τζάκι. Υπήρχε επίσης σε αυτό το στόμιο της στέρνας, μέσω του οποίου συλλεγόταν το νερό. Η πρόσβαση στο από πάνω επίπεδο γινόταν με μικρή ξύλινη σκάλα στερεωμένη σε λίθινη βάση. Στο χώρο αυτό παρέμενε η οικογένεια και διέθετε πολλά παράθυρα. Αν και τα σπίτια μπορεί να διαφέρουν τυπολογικά, η διάταξη σε τρία επίπεδα είναι κοινή για όλα. Τα σπίτια μπορεί να διαθέτουν μεγάλες καπνοδόχους, καμπύλα γείσα που σχηματίζονται από τις υδρορροές της στέγης που οδηγούν το νερό στην στέρνα. Άλλα διακοσμητικά στοιχεία είναι οι παραστάδες, οι εγχάρακτες επιστέψεις και οι λοξότμητες πώρινες ποδιές. Οι τοίχοι των σπιτιών είναι από αργολιθοδομή και κονίαμα και εξωτερικά είναι επιχρισμένα ώστε να αντέχουν στις καιρικές συνθήκες. Άλλα αρχιτεκτονικά στοιχεία όπως τα θυρώματα, οι καμινάδες και οι γωνιακοί λίθοι είναι από πωρόλιθο. Για τα δάπεδα μπορεί να είναι από κουρασάνι, σχιστόπλακες, μάρμαρο και πλακίδια, ενώ τα πατώματα είναι από ξύλο. Το ξύλο χρησιμοποιείται επίσης στους εσωτερικούς τοίχους, στις στέγες και στα κουφώματα, αλλά γενικά η χρήση του είναι περιορισμένη λόγω της περιορισμένης διαθεσιμότητάς του.Λόγω της έλλειψης χώρου εντός του κάστρου, δεν υπήρχαν καλλιεργημένες εκτάσεις και κήποι. O Ζαν-Μπατίστ Μπορί ντε Σαιν-Βενσάν επισκέφθηκε τη Μονεμβασιά το 1829 και επισήμανε ότι τα σπίτια μπορεί να έχουν μικρούς περιτειχισμένους κήπους με μία αμυγδαλιά μέσα μόνο. Λόγω της απουσίας φυσικών πηγών νερού η Μονεμβασιά διαθέτει δημόσιες δεξαμενές. Τρεις μεγάλες δημόσιες δεξαμενές βρίσκονται στο δυτικό τμήμα του Γουλά (Πάνω Πόλη), όπου ήταν πιο αραιοκατοικημένο και ήταν πιο προστατευμένο από τη Κάτω Χώρα σε περίπτωση πολιορκίας. Οι δεξαμενές αυτές είναι γνωστές ως Κάτεργο, Μακριά Στέρνα ή Γκαλεάτσα, Καράβι ή Γαλέρα και Μπαστάρντα ή Κερατσίνι. Οι δεξαμενές αυτές είναι ημιυπόγειες, κτιστές, μακρόστενες και είναι εσωτερικά επιχρισμένες με κουρασάνι ώστε να είναι στεγανές μέχρι το σημείο που αρχίζει ο θόλος. Οι δεξαμενές Κάτεργο και Καράβι διαθέτουν πλευρικά επιστρωμένο κεκλιμένο χώρο που συνέλλεγε νερό για την τροφοδοσία των δεξαμενών. Οι δεξαμενές αυτές πιθανόν κατασκευάστηκαν στους μεταβυζαντινούς χρόνους. Μια μικρότερη ημιυπόγεια μονόχωρη δεξαμενή βρίσκεται στη θέση Λειμώνας, στο βόρειο τμήμα του βράχου. Στην κάτω πόλη έχουν βρίσκονται δύο υπόγειες δεξαμενές των οποίων τα στόμια τώρα βρίσκονται σε πλατείες, αλλά δεν είναι σαφές αν αποτελούσαν δημόσιες δεξαμενές ή ιδιωτικές στέρνες. Στη θέση Κατηχούμενα της Κάτω Πόλης, βόρεια του κεντρικού δρόμου, βρίσκεται μεγάλη στέρνα η οροφή της οποίας στηρίζεται από δύο κιονοστοιχίες με τρεις κίονες η καθεμία. Οι κίονες έχουν παλαιοχριστιανικά κιονόκρανα.Στην επάνω πόλη, κοντά στις δεξαμενές, σώζεται οθωμανική κρήνη. Η κρήνη είναι τετράπλευρη και καλυμμένη με θόλο. Πιθανόν το νερό της προερχόταν από τις δεξαμενές. Επίσης στην άνω πόλη, κοντά στον ναό της Αγίας Σοφίας βρίσκεται ερειπωμένο λουτρό, στο οποίο διασώζονται ο μικρός του θόλος και οι στέρνες. Πιθανόν κτίστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα. Στην κάτω πόλη, νότια της κεντρικής πλατείας σώζεται λουτρό της Α΄ Τουρκοκρατίας, στη θέση του ιερού του βυζαντινού ναού του Σωτήρος.Στο ανατολικό άκρο του βράχου βρίσκεται φάρος των νεότερων χρόνων. Ο φάρος κατασκευάστηκε το 1896 και άρχισε να λειτουργεί στις 13 Ιανουαρίου 1897. Το εστιακό ύψος του είναι 15 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και η φωτοβολία του 11 ναυτικά μίλια. Δίπλα στον πύργο του φάρου, ύψους 7 μέτρων, βρίσκεται η πέτρινη κατοικία του φαροφύλακα. Στον κλωβό του φάρου οδηγεί μαρμάρινη σκάλα. Εργασίες αποκατάστασης του φάρου ολοκληρώθηκαν τον Δεκέμβριο του 2015. Διαθέτει μικρό εκθετήριο σχετικά με το ελληνικό δίκτυο φάρων. Η Μονεμβασιά παρουσιάζει Μεσογειακό κλίμα με πολύ ήπιους χειμώνες και ζεστά καλοκαίρια. Σύμφωνα με τον σταθμό του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, η Μονεμβασιά καταγράφει μέση των απόλυτα ελάχιστων θερμοκρασιών στους 4.5 βαθμούς και έτσι κατατάσσεται στη ζώνη ανθεκτικότητας φυτών 11a. Η περιοχή της Μονεμβασιάς είναι προστατευόμενος βιότοπος του δικτύου Natura 2000 με κωδικό GR2540001. Μαλβαζία (ή Μαλβασία) είναι ένα γλυκό, λιαστό κρασί που παράγεται στην περιοχή της Μονεμβασίας, προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης (Π.Ο.Π.). Ο βράχος της Μονεμβασιάς στο YouTube Κάστρο της Μονεμβασιάς Καλλιγά, Χάρις Α. (2010). Μονεμβασία: Μια βυζαντινή πόλις-κράτος. Αθήνα: Ποταμός. ISBN 978-960-6691-64-5. Βουνελάκης, Γιώργος Ν. (2001). Μονεμβασιά - Από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα. Μέδουσα. ISBN 960-7014-81-2. Ευγενίδου, Δέσποινα (2001). Μονεμβασιά: αντικείμενα, περιβάλλον, ιστορία, η αρχαιολογική συλλογή. Αθήνα: Υπουργείο Πολιτισμού, Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων. ISBN 960-214-266-9. Δήμος Μονεμβασιάς Το επίσημο τουριστικό site του Δήμου Μονεμβασιάς Τρισδιάστατο μοντέλο της πόλης Μονεμβασιά (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Η Μονεμβασία ή Μονεμβασιά ή Μονεμβαζία ή Μονοβάσια, γνωστή στους Φράγκους ως Μαλβαζία, είναι μια μικρή ιστορική πόλη της ανατολικής Πελοποννήσου, του Δήμου Μονεμβασιάς, στο Νομό Λακωνίας. Είναι περισσότερο γνωστή από το μεσαιωνικό φρούριο, επί του ομώνυμου "Βράχου της Μονεμβασίας", που αποτελεί στην κυριολεξία μικρή νησίδα που συνδέεται με γέφυρα σε σχηματιζόμενο λαιμό συνολικού μήκους 400 μέτρων με τη σημερινή παράλια κατ΄ έναντι πόλη επί της λακωνικής ακτής. Από γεωφυσικής απόψεως αποτελεί ένα τόμπολο (tombolo). Στα διασωθέντα κτήρια και τις δομές στο κάστρο περιλαμβάνονται αμυντικές κατασκευές του εξωτερικού κάστρου και αρκετές μικρές βυζαντινές εκκλησίες. Το όνομά της είναι σύνθετη λέξη, που προέρχεται από τις δύο ελληνικές λέξεις Μόνη και Έμβασις. Πολλές από τις οδούς είναι στενές και κατάλληλες μόνο για τους πεζούς. Ο κόλπος της Παλαιάς Μονεμβασίας βρίσκεται στο Βορρά. Το παρωνύμιο της Μονεμβασίας είναι «Γιβραλτάρ της ανατολής», επειδή τυγχάνει να είναι σε σμίκρυνση πανομοιότυπη με τον βράχο του Γιβραλτάρ. Μπαίνοντας στην πόλη ο κεντρικός δρόμος με το βυζαντινό καλντερίμι οδηγεί στη Κεντρική Πλατεία με το παλαιό κανόνι και την Εκκλησία του Ελκομένου Χριστού. Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος καταγόταν από τη Μονεμβασία, όπου και βρίσκεται σήμερα ο τάφος του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%AC
|
Γερουσία (Γαλλία)
|
Η πρώτη εμπειρία της Γαλλίας με μία άνω βουλή ήταν υπό το Διευθυντήριο από το 1795 έως το 1799, όταν το Συμβούλιο των Αρχαίων ήταν η άνω βουλή. Υπήρχαν Γερουσίες σε αμφότερες την Πρώτη και τη Δεύτερη Αυτοκρατορία (την πρώην Συντηρητική Γερουσία, και αργότερα Γαλλική Γερουσία), αλλά υπήρχαν μόνο ονομαστικά νομοθετικά σώματα - τεχνικά δεν ήταν νομοθετικά, αλλά περισσότερο συμβουλευτικά σώματα στο πρότυπο της Ρωμαϊκής Γερουσίας. Με την Παλινόρθωση το 1814, μια νέα Βουλή των Ευγενών δημιουργήθηκε, στο μοντέλο της Βρετανικής Βουλής των Λόρδων. Πρώτα περιελάμβανε κληρονομικούς ευγενείς, αλλά μετά την Ιουλιανή Επανάσταση του 1830, έγινε ένα σώμα στο οποίο κάποιος διοριζόταν ισοβίως. Η Δεύτερη Δημοκρατία επέστρεψε σε ένα μονοθάλαμο σύστημα μετά το 1848, αλλά σύντομα μετά την ίδρυση της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας το 1852, μια Γερουσία ιδρύθηκε ως η άνω βουλή. Στην Τέταρτη Δημοκρατία, η Γερουσία μετονομάσθηκε σε Συμβούλιο της Δημοκρατίας, αλλά η εξουσία της ήταν ευρέως η ίδια. Με το νέο σύνταγμα της Πέμπτης Δημοκρατίας που επιβλήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1958, το παλαιό όνομα της Γερουσίας αποκαταστάθηκε. Το 2011, το Σοσιαλιστικό Κόμμα κέρδισε τον έλεγχο της Γαλλικής Γερουσίας για πρώτη φορά από την ίδρυση της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2004, η Γερουσία είχε 321 γερουσιαστές, που ο καθένας εκλέγεται για μια εννεαετή θητεία. Σε αυτήν την ημερομηνία, η θητεία μειώθηκε στα έξι έτη, ενώ ο αριθμός των γερουσιαστών θα αυξηθεί προοδευτικά στους 346 το 2010 για να αντιπροσωπεύει τις αλλαγές στη δημογραφία της χώρας. Οι Γερουσιαστές εκλέγονταν κατά τρίτα κάθε τρία έτη· αυτό επίσης θα αλλάξει στο ένα δεύτερο του αριθμού τους κάθε τρία χρόνια. Οι Γερουσιαστές εκλέγονται έμμεσα από περίπου 150.000 τοπικά εκλεγμένους αξιωματούχους ("grands électeurs"), περιλαμβανομένων περιφερειακών συμβούλων, συμβούλων των νομών, δημάρχων, συμβούλων των πόλεων και των αντιπροσώπων τους σε μεγάλες κωμοπόλεις, και εκπροσώπους της Εθνοσυνέλευσης. Αυτό το σύστημα παρουσιάζει μια προκατάληψη στη σύνθεση της Γερουσίας, η οποία ευνοεί τις επαρχιακές περιοχές. Συνεπώς, ενώ η πολιτική πλειοψηφία αλλάζει συχνά στην Εθνοσυνέλευση, η Γερουσία έχει παραμείνει πολιτικά συντηρητική από την ίδρυση της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, προς δυσαρέσκεια των Σοσιαλιστών,και μερικοί αναλυτές περιμένουν ότι θα παραμείνει έτσι τα ερχόμενα χρόνια. Αυτό έχει κεντρίσει την αμφιβολία, ειδικά μετά τις γερουσιαστικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2008 στις οποίες το (αριστερό) Σοσιαλιστικό Κόμμα, παρότι έλεγχε όλες εκτός από δύο περιοχές της Γαλλίας, μια πλειοψηφία νομών, και και κοινότητες (communes) που αντιπροσώπευαν πάνω από το 50% του πληθυσμού, ακόμη απέτυχε να πετύχει μια πλειοψηφία στη Γερουσία. Όμως, το 2011 οι Σοσιαλιστές κατάφεραν να συγκεντρώσουν μαζί με τους συμμάχους τους την απόλυτη πλειοψηφία στη Γερουσία για πρώτη φορά στην ιστορία της Ε΄ Δημοκρατίας. Δώδεκα γερουσιαστές εκλέγονται για να εκπροσωπήσουν τους Γάλλους πολίτες που ζουν εκτός της Δημοκρατίας της Γαλλίας.Από μια παράδοση που άρχισε με την Πρώτη Εθνοσυνέλευση κατά την Γαλλική Επανάσταση, τα "αριστερά" κόμματα κάθονται στα αριστερά όπως φαίνονται από την θέση του προέδρου, και τα "δεξιά" κόμματα στα δεξιά, και οι θέσεις έτσι δείχνουν το πολιτικό φάσμα όπως εκπροσωπείται στη Γερουσία. Στις τελευταίες εκλογές για την ανανέωση της Γαλλικής Γερουσίας, που διεξήχθησαν στις 24 Σεπτεμβρίου 2017, εξελέγησαν οι 170 επί συνόλου 348 γερουσιαστών. Ο Ζεράρ Λαρσέρ επανεξελέγη πρόεδρος της Γερουσίας στις 2 Οκτωβρίου 2017. Οι γερουσιαστές εκλέγουν μεταξύ τους έναν Πρόεδρο. Ο τωρινός κάτοχος είναι ο Ζαν Πιερ Μπελ. Ο Πρόεδρος της Γερουσίας είναι επίσης, σύμφωνα με το σύνταγμα της Πέμπτης Δημοκρατίας, πρώτος στη γραμμή διαδοχής σε περίπτωση θανάτου, παραίτησης ή παραπομπής σε δίκη (μόνο για λόγους υγείας) του Προέδρου της Δημοκρατίας, γινόμενος έτσι Προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας έως ότου διεξαχθεί μια νέα εκλογή. Αυτό συνέβη δις για τον Αλαίν Ποέρ, μία φορά με την παραίτηση του Σαρλ ντε Γκωλ και μια φορά με τον θάνατο του Ζωρζ Πομπιντού. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, η Γερουσία έχει σχεδόν τις ίδιες εξουσίες με την Εθνοσυνέλευση. Τα νομοσχέδια μπορεί να υποβληθούν από την κυβέρνηση (projets de loi) ή από κάποιο από τα σώματα του Κοινοβουλίου (propositions de loi). Παρ' όλα αυτά, αν η Εθνοσυνέλευση και η Γερουσία δεν μπορούν να συμφωνήσουν για την γλώσσα ενός νομοσχεδίου, η Κυβέρνηση μπορεί να ζητήσει από την Εθνοσυνέλευση να κάνει μια τελική ψηφοφορία για το νομοσχέδιο, είτε χρησιμοποιώντας την αυθεντική έκδοση που ψήφισε η Εθνοσυνέλευση, ή την εκδεδομένη έκδοση που υιοθετείται από την Commission mixte paritaire καιπεριλαμβάνοντας τυχόν τροποποιήσεις που θα ασκήσει η Γερουσία που η Εθνοσυνέλευση μπορεί να επιθυμεί να υιοθετήσει. Κατά την διάρκεια μιας περιόδου κοινωνικής επικράτησης, ή συγκρουόμενου διθαλαμισμού, η Συνέλευση μπορεί να υπερκεράσει μια αρνησικυρία της Γερουσίας. Η Γερουσία επίσης παρακολουθεί τις πράξεις της κυβέρνησης δημοσιεύοντας πολλές αναφορές κάθε χρόνο για διάφορα θέματα. Η Γερουσία στεγάζεται στο Παλάτι του Λουξεμβούργου στον 6ο τομέα του Παρισιού και φρουρείται από τους Δημοκρατικούς Φρουρούς. Έμπροσθεν του κτηρίου βρίσκεται ο κήπος της Γερουσίας, ο Κήπος του Λουξεμβούργου, ανοιχτός στο κοινό. Γαλλικό Κοινοβούλιο Επίσημος ιστότοπος
|
Η Γερουσία (γαλλικά: Sénat) είναι η άνω βουλή του Γαλλικού Κοινοβουλίου, στην οποία προΐσταται ο πρόεδρος. Η Γερουσία έχει λιγότερο εξέχουσα θέση από την κάτω βουλή, την απευθείας εκλεγμένη Εθνοσυνέλευση· οι συζητήσεις στη Γερουσία τείνουν να είναι λιγότερο τεταμένες και γενικά έχουν λιγότερη κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1_(%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1)
|
Καστελλόριζο
|
Το Καστελλόριζο συνδέεται ακτοπλοϊκώς (2-4 ώρες) και αεροπορικώς (45 λεπτά) με τη Ρόδο. Το αεροδρόμιο βρίσκεται 4 χιλιόμετρα από το λιμάνι, με το οποίο το συνδέει ο μοναδικός ασφαλτοστρωμένος δρόμος του νησιού. Η δημόσια συγκοινωνία διεξάγεται με ένα ταξί και ένα μικρό λεωφορείο -το τελευταίο μόνο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού-, που εκτελούν το δρομολόγιο για το αεροδρόμιο. Το υπόλοιπο νησί εξερευνάται με τα πόδια, μέσω ενός δικτύου φυσικών μονοπατιών. Για τα σκάφη, λειτουργεί σταθμός ανεφοδιασμού στο λιμάνι του Καστελλόριζου. Υπάρχει επίσης ταχυδρομείο, τράπεζα, ιατρείο και διάφορα μικρά καταστήματα για τις βασικές ανάγκες. Στην περιοχή «Χωράφια» βρίσκεται το τριθέσιο δημοτικό σχολείο και το γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις του νησιού. Ο μοναδικός οικισμός του νησιού, το ομώνυμο Καστελλόριζο, βρίσκεται γύρω από το φυσικό λιμάνι και αποτελείται από τις συνοικίες Πηγάδια, Χωράφια και Μανδράκι. Στον οικισμό υπάρχουν πολλά παλιά αρχοντικά, τα περισσότερα από τα οποία έχουν ερημώσει, αφού οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν μεταναστεύσει εδώ και χρόνια στην Αυστραλία. Τα σπίτια που έχουν αναστηλωθεί σήμερα αποτελούν αυθεντικά δείγματα παραδοσιακής Δωδεκανησιακής αρχιτεκτονικής: αμφιθεατρικά κτισμένα γύρω από τη θάλασσα, προκαλούν εντύπωση με την ομοιομορφία τους, που οφείλεται στα κοινά υλικά, όπως ντόπια πέτρα, ξύλο από τη Μικρά Ασία, σιδεριές, κεραμίδια από την Αττάλεια και τη Μασσαλία. Εντυπωσιακά βαμμένα, δίπατα ή τρίπατα, τα αρχοντικά βρίσκονται κατά μήκος της ακτογραμμής, μπροστά από έναν επιβλητικό κόκκινο βράχο. Στην κορυφή, το ερειπωμένο πια μεσαιωνικό κάστρο, χτισμένο πάνω στα αρχαία ελληνιστικά κρηπιδώματα της εποχής του Σωσικλή Νικαγόρα, είναι αυτό που έδωσε και το όνομά του στο νησί (Castello Rosso, δηλ. το Κόκκινο Κάστρο). Επιπρόσθετα, ο Ιωάννης Χατζηφώτης, στο βιβλίο του "Ο Λαϊκός Πολιτισμός του Καστελλορίζου" (1982, σελίδες 9-13) πραγματοποίησε τη μεγαλύτερη έρευνα που έγινε ποτέ για το όνομα και την ετυμολογία του νησιού, καταλήγει στο συμπέρασμα πως το δεύτερο συνθετικό του Καστελλορίζου προέρχεται από τη δωδεκανησιακή λέξη ριζοβούνι (καθώς όλα τα σπίτια χτίστηκαν στους πρόποδες, δηλαδή στις ρίζες του βουνού). παραδοσιακός οικισμός του Καστελλόριζου έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος. Ο Δήμος Μεγίστης έχει έκταση 12 τ.χλμ. και πληθυσμό 584 κατοίκους, με βάση την απογραφή του 2021. Έδρα του είναι το Καστελλόριζο. Ο δήμος συστάθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1948 με έδρα τον οικισμό Καστελλόριζον. Αν και μικρό νησί, το Καστελλόριζο ή Μεγίστη έχει μεγάλη ιστορία, αφού είχε κατοικηθεί ήδη από τη νεολιθική εποχή, ενώ στη συνέχεια αποικίστηκε από τους Δωριείς, όπως και όλα τα Δωδεκάνησα. Αυτοί έδωσαν στο νησί και το όνομα Μεγίστη, όπως ακόμα ονομάζεται επίσημα ο Δήμος. Ένας θρύλος αποδίδει τη βάπτιση στον πρώτο οικιστή που λεγόταν Μεγιστέας, όμως μάλλον οφείλεται στο ότι ξεχωρίζει σε μέγεθος από τις γύρω νησίδες. Ο Στέφανος ο Βυζάντιος την αναφέρει "Πολυΐστωρ", ενώ ο Στράβων παραθέτει παρά την ονομασία Μεγίστη το όνομα Κισθήνη, που πιθανόν να ήταν όνομα αρχαίας πόλης επί της νήσου. Οι Άραβες την ονόμαζαν «Μαγιάς» και οι οθωμανοί Μεΐς. Την ονομασία Καστελλόριζο έλαβε περί το τέλος του 14ου αιώνα, από τους Ιωαννίτες Ιππότες, επί του 8ου Μαγίστρου του Τάγματος, όταν έκτισαν επί του κοκκινωπού βράχου παρά την είσοδο του λιμένα, κάστρο υπό το οποίο αναπτύχθηκε η πόλη (στου Καστελίου τη ρίζα) . Το νησί φέρεται να είχε ανεπτυγμένο πολιτισμό, από την προϊστορική περίοδο αν κρίνει κανείς από τα αρχαία ευρήματα, προϊστορικούς πελέκεις, που οι ντόπιοι αποκαλούν «αστροπελέκια», επιγραφές, μυκηναϊκούς τάφους, τα πολυγωνικά, ισοδομικά και κυκλώπεια τείχη, αλλά και τα ερείπια του ναού του Τριοπίου Απόλλωνα, παρά την «Τριόπια άκρα», σημερινό «Κάβο Κριός», ή Απόλλωνος Μεγιστέως, η λατρεία του οποίου ήταν διαδεδομένη στο νησί, καθώς και στα μικρασιατικά παράλια, όπως στα Πάταρα της Λυκίας. Το 1913, σε έναν από τους αρχαίους τάφους στο οροπέδιο του Αγίου Γεωργίου αποκαλύφθηκε μαρμάρινη σαρκοφάγος εντός της οποίας φέρονταν μεταξύ άλλων και χρυσός στέφανος μυκηναϊκής εποχής, τον οποίο δώρησε η κοινότητα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Πρώτοι κάτοικοι της Μεγίστης που έλαβε και μέρος στην εκστρατεία της Τροίας μαζί με τ’ άλλα Δωδεκάνησα ήταν οι Δωριείς που είχαν κατοικίσει στη Ρόδο με την οποία συνδέονταν πολιτικά και διοικητικά, και αργότερα υποχρεώθηκε εκ του κινδύνου κατάληψής της να «συμμαχήσει» με τους Αθηναίους, προκειμένου να τους βοηθήσει στους αγώνες εναντίον των Περσών. Στα χρόνια της ροδιακής ακμής, από τα μέσα του 4ου αι. π.Χ., οι Μεγιστείς τέθηκαν υπό τον έλεγχο των Ροδίων. Το νησί διακυβερνήθηκε από ενάρετους και δραστήριους Ρόδιους διοικητές, τους λεγόμενους «Επιστάτες», (αντίστοιχοι με τους αρχαίους Σπαρτιάτες «Αρμοστές».Λαμβάνοντας όμως υπόψη ότι από το 333 π.Χ. μέχρι το 304 π.Χ. η Μεγίστη έκοβε δικά της νομίσματα, τούτο σημαίνει ότι την περίοδο αυτή ήταν τουλάχιστον αυτόνομη. Πάντως επί Δημητρίου του Πολιορκητού η Μεγίστη επανήλθε στη πλήρη εξάρτηση της Ρόδου ακολουθώντας τη τύχη αυτής. Τη Ροδιακή εξουσία καταλύει στη συνεχεία ο τύραννος Ιδριεύς της Αλικαρνασσού και τη δική του οι στόλαρχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μετά το θάνατο του οποίου όλα τα νησιά του Αιγαίου περιέρχονται στη δικαιοδοσία του Πτολεμαίου Α' και κατόπιν καταλαμβάνονται από τους Ρωμαίους. Ο Λογγίνος Κάσσιος κατέστησε τη Μεγίστη ορμητήριο Ρωμαϊκού στόλου εναντίον των Καρών και Κιλίκων πειρατών, χωρίς να υποψιάζεται πως το διθάλαμο ενάλιο «γαλάζιο σπήλαιο» ήταν χώρος απόκρυψης της πειρατικής λείας. Η Μεγίστη απέκτησε μερική αυτονομία, που καταργήθηκε το 38 π.Χ. από τον Αυτοκράτορα Βεσπασιανό και μετά τη διαίρεση του Ρωμαϊκού κράτους, περιήλθε στο Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Κατά τους βυζαντινούς χρόνους, το νησί περιλαμβάνεται στο «Θέμα των Κυβυραιωτών», όπως και η Ρόδος. Το 1306 καταλαμβάνεται από τους Ιωαννίτες Ιππότες της Ρόδου, από τον Μέγα Μάγιστρο Φουλκ ντε Βιλλαρέ. Την περίοδο αυτή, οι ιππότες εξόριζαν στο Καστελλόριζο τους ανεπιθύμητους και γενικότερα όλους εκείνους που ήθελαν να τιμωρήσουν. Ανοικοδόμησαν γι' αυτό το ψηλό κάστρο του νησιού με τα υπερύψηλα διπλά του τείχη και τις πολεμίστρες, κάνοντάς το ένα από τα δυνατότερα οχυρά του Αιγαίου πελάγους. Από την εποχή αυτή η Μεγίστη αλλάζει το όνομά της με την ξενική λέξη Καστελλόριζο, προερχόμενη, όπως προαναφέρθηκε, από παραφθορά του Καστέλ-Ρόσο, επειδή οι ψηλοί βράχοι που ορθώνεται το κάστρο είναι κατακόκκινοι. Το 1440 καταλαμβάνεται από τον Αιγυπτιακό Στόλο του Τζελάλ ελ Ντιν, που ερείπωσε την πόλη και μετέφερε τους κατοίκους αιχμάλωτους στην Ανατολή. Το 1461 περιέρχεται στην κατοχή των Καταλανών και το 1470 περνά στο βασιλιά της Νεάπολης. Το 1480, το νησί ερημώνεται και πάλι από τους Τούρκους, ενώ το 1498 το ανακαταλαμβάνει ο βασιλιάς της Νεάπολης. Το 1512, το καταλαμβάνουν οι Ισπανοί και το 1523 ο σουλτάνος Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής. Από το 1570 μέχρι το 1659 κυριαρχούν οι Ενετοί και μετά από αυτούς οι Οθωμανοί Τούρκοι υπό το σουλτάνο Σουλεϊμάν Β΄. Η Μεγίστη υποτάσσεται δίχως αντίσταση στον Τουρκικό ζυγό, πληρώνοντας μόνο έναν ετήσιο φόρο (μακτού) και κατορθώνει να διατηρήσει τα προνόμια της θρησκείας, της γλώσσας και τις εθνικές της παραδόσεις, ενώ ο εμπορικός στόλος της παίρνει περίβλεπτη θέση ανάμεσα στην εμπορική Δωδεκανησιακή ναυτιλία. Κατά την περίοδο αυτή παρουσιάστηκε η ακμή της ναυτιλίας και της οικονομίας γενικότερα. Οι κάτοικοι του νησιού δημιούργησαν αποικίες στα παράλια της Μικράς Ασίας: Καλαμάκι, Αντίφυλλο, Τρίστομη, Κάκαβα, Μύρα, Λιβίσι, Φοίνικα. Οι κάτοικοι του νησιού με ένα στόλο από 500 ιστιοφόρα επιδόθηκαν στο εμπόριο της ξυλείας, του κάρβουνου, των χαλιών και άλλων ειδών, τα οποία αγόραζαν από την Ανατολή και τα πουλούσαν στην Αίγυπτο, στην Παλαιστίνη, στην Κύπρο, στα νησιά του Αιγαίου, ακόμα και στην Ιταλία. Νέα επιδρομή όμως πάλι ανακόπτει την πρόοδο, καθώς το 1659 κυριεύουν το νησί οι Βενετοί, το ξαναπαίρνουν όμως πάλι πίσω οι Τούρκοι. Τον Ιούλιο του 1788, ο Λάμπρος Κατσώνης με τους άνδρες του πολιόρκησε το νησί. Ύστερα από διήμερη προσπάθεια, οι πολιορκημένοι ύψωσαν λευκή σημαία και παραδόθηκαν, υπό τον όρο να μεταβούν με ασφάλεια στην απέναντι ακτή, για να επιστρέψουν πάλι μόλις αποχώρησε ο Κατσώνης. Όταν κηρύχτηκε η επανάσταση του 1821, οι κάτοικοι του Καστελλόριζου συμμετείχαν στον αγώνα προσφέροντας τα πλοία τους ενάντια στον τουρκικό στόλο, κατορθώνοντας σημαντικές επιτυχίες και αποκτώντας λάφυρα. Τα γυναικόπαιδα του νησιού είχαν φυγαδευτεί στην Κάρπαθο, την Κάσο και την Αμοργό. Μετά από την επιτυχή απελευθέρωση της Ελλάδας, το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 όριζε στα Δωδεκάνησα να ξαναγυρίσουν υπό την Τουρκική κυριαρχία, ωστόσο το Καστελλόριζο δεν έχασε τη ναυτιλιακή του ζωτικότητα. Το 1841, ο Άγγλος περιηγητής Φέλοους, έγραφε χαρακτηριστικά: Βάρκες και πλοία γεμίζουν το λιμάνι. Φτιάχνουν καράβια, χτίζουν σπίτια, οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ δραστήριοι και σφύζουν από εμπορικό πνεύμα» Οι ναυτικοί του νησιού δεν δίστασαν να ριχτούν σε ριψοκίνδυνες μα κερδοφόρες επιχειρήσεις: κατάφεραν να σπάσουν τον αποκλεισμό της Γαλλίας από τον Αγγλικό στόλο, εφοδιάζοντας τους Γάλλους με τροφές και πολεμικό υλικό. Οι Γάλλοι τους ονόμαζαν «Σαν-ντραπό» (γαλλικά: sans-drapeau), δηλαδή χωρίς σημαία. Οι κάτοικοι του νησιού επέδειξαν ιδιαίτερη μέριμνα και για την πνευματική εκπαίδευση: ιδρύθηκαν σχολεία, όπως η Σαντράπεια Σχολή το 1903 (δαπάνη των ευεργετών Λουκά και Αναστασίας Σαντραπέ), που μαζί με το Παρθεναγωγείο συγκέντρωνε 1000 μαθητές. Χτίστηκαν επίσης εκκλησίες και τέμπλα, όπως ο Μητροπολιτικός Ναός Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, του Αγ. Γεωργίου του Λουκά, Αγ. Γεωργίου Πηγαδιώτου και άλλες μικρότερες, ως πολλά μοναστήρια και εξωκλήσια. Στο διάστημα αυτό, ο ναυτικός εμπορικός στόλος του Καστελλόριζου βρισκόταν στη μεγάλη του άνθηση και το μικρό νησί από τις αρχές του 20ου αιώνα στη μεγαλύτερή του ακμή. Το Καστελλόριζο αριθμούσε τότε περί τους 12-14 χιλιάδες κατοίκους. Το 1904-1905, με την επικείμενη στρατολόγηση νέων από την Τουρκία, άρχισε η μετανάστευση από το νησί. Την 1/14 Μαρτίου του 1913, οι κάτοικοι του Καστελόριζου επαναστάτησαν και εκδίωξαν τη μικρή τουρκική φρουρά του νησιού κηρύσσοντας την Ένωση με την Ελλάδα, η οποία ωστόσο δεν έγινε αποδεκτή. Έκτοτε, το Καστελλόριζο αυτοδιοικήθηκε για δύο χρόνια με την έμμεση υποστήριξη του ελληνικού κράτους, ενώ σε συνέλευση των Μεγάλων Δυνάμεων στο Λονδίνο στις αρχές του 1914 αποφασίστηκε η επιστροφή του Καστελλόριζου στην Τουρκία (από κοινού με την Ίμβρο και την Τένεδο). Αργότερα, με την έναρξη του Α΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, η Γαλλία, επιδιώκοντας να καταστήσει το νησί ναυτική βάση, το κατέλαβε στις 28 Δεκεμβρίου του 1915. Τότε ο οικισμός άρχισε να πλήττεται με οβίδες μεγάλου διαμετρήματος, που εκτινάσσονταν από γερμανική πυροβολαρχία εγκατεστημένη στις απέναντι τουρκικές ακτές. Οι Γάλλοι, υποβοηθούμενοι από τον πληθυσμό, αντιμετώπισαν αποτελεσματικά την εχθρική δραστηριότητα με τέσσερα τηλεβόλα των 120mm. Για την πάνδημη αυτή συμβολή του, η Γαλλική Δημοκρατία απένειμε στο Καστελλόριζο κατά τον Οκτώβριο του 1920 το παράσημο του πολεμικού σταυρού. Την 1η Μαρτίου 1921 ωστόσο, η Γαλλία παραχώρησε το νησί στην Ιταλία έναντι αδράς αμοιβής. Η ναυτιλία, το εμπόριο και τα γράμματα πέφτουν σε μαρασμό, ενώ οι κάτοικοί του νησιού, μην αντέχοντας τον ιταλικό ζυγό και τις συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής, αρχίζουν να εκπατρίζονται προς την Αυστραλία, Αίγυπτο, Αθήνα, Ρόδο και αλλού, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός να περιοριστεί σε 2 χιλιάδες. Οι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν το νησί ως σταθμό επιβατηγών υδροπλάνων. Το 1926, ισχυρός σεισμός μεγέθους 8 Ρίχτερ κατάστρεψε πάρα πολλά σπίτια. Ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος βρίσκει το Καστελλόριζο με αισθητά μειωμένο πληθυσμό, ο οποίος υποδέχθηκε ενθουσιωδώς Άγγλους κομάντος που αποβιβάσθηκαν στο νησί την αυγή της 24ης Φεβρουαρίου 1941. Παρόλα αυτά, οι σύμμαχοι έφυγαν και γύρισαν πάλι οι Ιταλοί. Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1943, το αντιτορπιλικό «Ναύαρχος Κουντουριώτης» καταπλέει στο λιμάνι και το Καστελλόριζο είναι το πρώτο κομμάτι ελληνικής γης που απελευθερώνεται. Το Καστελλόριζο οχυρώνεται και μεταβάλλεται από τους Εγγλέζους σε κέντρο ανεφοδιασμού του συμμαχικού στόλου. Από τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του 1943, γερμανικά στούκας αρχίζουν αερομαχίες με τους Συμμάχους, γκρεμίζοντας όσα σπίτια είχανε μείνει όρθια και αναγκάζοντας τους λιγοστούς κατοίκους να εγκαταλείψουν το νησί και να βρεθούν πρόσφυγες άλλοι στις τουρκικές ακτές και άλλοι στο προσφυγικό στρατόπεδο Νουζεϊράτ στη Γάζα της Παλαιστίνης. Μόνο η «Κυρά της Ρω», Δέσποινα Αχλαδιώτη, παρέμεινε στην ομώνυμη βραχονησίδα της για να υψώνει κάθε πρωί την ελληνική σημαία, όπως επί σαράντα χρόνια συνήθιζε να κάνει. Μετά την απελευθέρωση στο ακατοίκητο νησί έφτασαν εκατοντάδες στρατιώτες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, που μόλις διαπίστωσαν ότι τα σπίτια ήταν αφύλακτα προχώρησαν σε λεηλασίες. Όταν οι παλαιοί κάτοικοι ζήτησαν να επιστρέψουν η πιο εύπορη περιοχή του νησιού πυρπολήθηκε από τους Συμμάχους προκειμένου να καλυφθούν οι λεηλασίες. Στην πυρκαγιά καταστράφηκαν 1.400 σπίτια.Το 1945, οι Καστελλοριζιοί επιστρέφουν στην πατρίδα τους σε τρεις αποστολές. Η τελευταία είχε σοβαρές απώλειες, αφού ξέσπασε πυρκαγιά στο πλοίο «Εμπάιρ Πατρόλ», το πλοίο στο οποίο επέβαιναν, με αποτέλεσμα να πνιγούν 33 άνθρωποι και να καούν αρκετοί. Τα ονόματα των απολεσθέντων ατόμων είναι γραμμένα σε ειδικό πίνακα, που βρίσκεται στον καθεδρικό ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Το νησί πολλές φορές βομβαρδίστηκε, κάηκε, λεηλατήθηκε και γενικά καταστράφηκε εντελώς. Παρέμεινε υπό συμμαχική στρατιωτική κατοχή, όπως και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, μέχρι τις 7 Μαρτίου του 1948, οπότε ενώθηκε επισήμως με την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων το νησί βομβαρδίζεται και υφίσταται μεγάλες καταστροφές, με αποτέλεσμα το μεγάλο μέρος των κατοίκων του να μεταναστεύσει σε άλλους τόπους, ιδίως στην Αυστραλία. Στο λιμάνι του Καστελλόριζου έλαβε συμβολικά χώρα η σύνοδος των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης επί ελληνικής προεδρίας, την άνοιξη του 2003 και πιο πρόσφατα, στις 22 Απριλίου 2010, το διάγγελμα του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου για την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.. Με την εφαρμογή της νέας διοικητικής διαίρεσης της χώρας κατά το Πρόγραμμα Καλλικράτης το 2011, ουδεμία μεταβολή επήλθε στο Δήμο Καστελλόριζου, σύμφωνα με το άρθρο 1,§ 2.10.Γ. αυτού. Στο νησί απαντώνται δύο είδη αμφιβίων και 15 είδη ερπετών: Σαλαμάνδρα του Καστελλόριζου (Lyciasalamandra luschani): Το νησί αποτελεί το μοναδικό σημείο στην Ελλάδα στο οποίο απαντά το είδος. Ανατολικός πρασινόφρυνος (Bufotes sitibundus) Κροκοδειλάκι (Stellagama stellio) Σαμιαμίδι (Hemidactylus turcicus) Κυρτοδάκτυλος (Mediodactylus danilewskii) Σαύρα της Ρόδου (Anatololacerta pelasgiana): Με βάση γενετική μελέτη το είδος φαίνεται να μεταφέρθηκε πρόσφατα στο νησί από τη Ρόδο. Ανατολικός αβλέφαρος (Ablepharus anatolicus): Το νησί αποτελεί το μοναδικό σημείο στην Ελλάδα στο οποίο απαντά το είδος. Χρυσόσαυρα (Heremites auratus): Ανατολικός οφιόμορος (Ophiomorus kardesi): Πρόσφατα περιγράφηκε ως είδος από Έλληνες και Τούρκους ερευνητές. Το νησί αποτελεί το μοναδικό σημείο στην Ελλάδα στο οποίο απαντά το είδος. Αμφίσβαινα (Blanus strauchi) Μαύρος έφιος (Dolichophis jugularis) Νανόφιδο (Eirenis modestus) Λεβαντόφιδο (Hemorrhois nummifer) Σαΐτα (Platyceps najadum) Αγιόφιδο (Telescopus fallax) Σαπίτης (Malpolon insignitus) Τυφλίνος (Xerotyphlops vermicularis)Πρόσφατα καταγράφηκε στο Καστελλόριζο, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, η Αιγυπτιακή φρουτονυχτερίδα (Rousettus aegyptiacus) από ομάδα Ελλήνων βιολόγων. Το Καστελλόριζο έχει Μεσογειακό κλίμα με πολύ ήπιους χειμώνες και θερμά καλοκαίρια. Σύμφωνα με τον μετεωρολογικό σταθμό του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών η χαμηλότερη θερμοκρασία που έχει σημειωθεί στο νησί είναι 4.5 °C στις 25 Ιανουαρίου 2022. Η βάρκα αποτελεί το μοναδικό μέσο μετακίνησης προς δυσπρόσιτες ακτές και σπηλιές, αλλά και για τα γειτονικά νησάκια Ρω, Άγιος Γεώργιος και Στρογγυλή. Την αρχαία Αντίφελλο, το σημερινό Κας της τουρκικής ακτής, το αγναντεύει κανείς καθαρά από το λιμάνι, ενώ καθημερινά υπάρχουν σκάφη που μεταφέρουν τουρίστες εκατέρωθεν. Πέρα από το ιστορικό παρελθόν του, το νησί έχει να επιδείξει αρκετά αξιοθέατα, όπως: Το κάστρο των Ιπποτών του Αγίου ΙωάννηΧτίστηκε τον 14ο αιώνα και σήμερα σώζονται μόνο τα ερείπια του κτίσματος, τα οποία βρίσκονται πάνω στο Καστέλο Ρόσο, τον κόκκινο βράχο απ’ όπου προέρχεται και η ονομασία του νησιού. ΠαλαιόκαστροΣτη δυτική πλευρά του Καστελλόριζου βρίσκεται το σημαντικότερο και αρχαιότερο μνημείο του νησιού, το Παλαιόκαστρο. Πρόκειται για αρχαίο οικισμό με πολλά κτίσματα και δεξαμενές. Στη δωρική ακρόπολη του 3ου αιώνα π.Χ. σώζεται μια επιγραφή που περιλαμβάνει τον όρο Μεγίστη. Στην περιοχή, στη θέση Λιμενάρι, υπάρχουν και τα Κυκλώπεια Τείχη. Άγιος Γεώργιος του ΒουνιούΑπό το λιμάνι, 401 σκαλιά οδηγούν στον Άγιο Γεώργιο του Βουνού (ή Βουνιού). Βρίσκεται στην περιοχή του Παλαιόκαστρου και περιστοιχίζεται από τεράστιες φυσικές πλάκες. Μέσα στην εκκλησία υπάρχει τρύπα που οδηγεί σε σπήλαιο – κατακόμβη με πηγή και τοιχογραφία του Αγίου στο βάθος. Μέσα στο μοναστήρι υπάρχει μια κατακόμβη, ο Άγιος Χαράλαμπος. Λυκιακός ΤάφοςΠρόκειται για τάφο του 4ου αιώνα π.Χ., λαξευμένο στους πρόποδες του Κάστρου. Οι κάτοικοι της περιοχής της Μικράς Ασίας ονομάζονταν Λύκιοι γιατί ο θεός τους, ο Λύκιος Απόλλωνας, λατρευόταν ως λύκος. Αρχαιολογικό και Λαογραφικό Μουσείο Το Μουσείο στεγάζεται στο λευκό ιστορικό κτίριο πάνω από το αναπαλαιωμένο Τζαμί, κοντά στα ερείπια του Κάστρου. Στην εποχή της Φραγκοκρατίας, αποτελούσε τον εξωτερικό προμαχώνα του Καστέλο Ρόσο. Τα εκθέματά του περιλαμβάνουν αρχαιολογικά ευρήματα εκθέματα ανεκτίμητης αξίας από διάφορες περιόδους της αρχαιότητας, τοιχογραφίες του 17ου αιώνα, παραδοσιακές στολές, καθώς και αντικείμενα λαϊκής τέχνης. Μητρόπολη Αγίων Κωνσταντίνου & ΕλένηςΣτην πλέον περίοπτη θέση του νησιού, πάνω από το Μανδράκι, δεσπόζει ο μητροπολιτικός Ναός των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, συνυφασμένος με την κοινωνική και πολιτιστική ζωή του Καστελλόριζου από την ίδρυσή του (περί τα 1835) μέχρι και σήμερα. Ο ναός είναι χτισμένος σε ρυθμό τρίκλιτης θολωτής βασιλικής με πλούσια εικονογράφηση, μαρμάρινα τέμπλα και πανύψηλο μαρμάρινο καμπαναριό. Η στέγη της Μητρόπολης αυτής στηρίζεται σε δώδεκα μονολιθικούς γρανιτένιους κίονες, που μεταφέρθηκαν από το ναό του Απόλλωνα στα Πάταρα της Λυκίας, στην απέναντι Μικρασιατική ακτή. Στο βοτσαλωτό προαύλειο του ναού συστεγάζεται και η Σαντραπεία αστική Σχολή (το σημερινό δημοτικό σχολείο). Γαλάζια ΣπηλιάΣτη νότιοανατολική μεριά του νησιού, είκοσι λεπτά με το καΐκι από το λιμάνι βρίσκεται η Γαλάζια Σπηλιά του Καστελλόριζου. Γνωστότερη με τ’ όνομα «Σπηλιά του Παραστά» ή «Φώκιαλη», από τις φώκιες που κατοικούν μέσα, είναι το μεγαλύτερο από τα ενάλια σπήλαια της Ελλάδας και ένα από τα γνωστά παγκοσμίως για τον πλούσιο σταλακτιτικό στολισμό που διαθέτει. Βρίσκεται στο νότιο σημείο του νησιού και έχει μήκος 75m και ύψος 35m. Η είσοδος είναι συγκριτικά χαμηλή, στο ύψος μικρού καϊκιού. Νησάκι της ΡωΣτα δυτικά του νησιού στέκει το μικρό νησάκι Ρω, που μπορεί κανείς να επισκεφτεί με ναυλωμένο καΐκι, γνωστό για την «Κυρά της Ρω», Δέσποινα Αχλαδιώτου (1898-1982), τη μοναδική του κάτοικο, που για δεκαετίες κάθε πρωί ύψωνε την ελληνική σημαία. Μουσείο ΓρίφωνΑπό τον Αύγουστο του 2020 το νησί διαθέτει το πρώτο Μουσείο Γρίφων στην Ελλάδα κι ένα από τα λίγα παγκοσμίως. Σκοπός του διαδραστικού αυτού Μουσείου είναι να εμπνεύσει μικρούς και μεγάλους μέσω περίεργων μηχανισμών και τρόπων επίλυσης γρίφων. Παράλληλα, σε κάθε ξενάγηση γίνεται αναφορά σε όλα τα υπάρχοντα είδη γρίφων, όπως οι ακολουθιακοί, οι διασυνδεδεμένοι, οι αναδιπλώμενοι, οι ταιριαστικοί, και πολλοί άλλοι. Το Καστελλόριζο έχει παράδοση στους γρίφους, με παράδειγμα το περιοδικό «Αναμνήσεις» του Μιχαήλ Πετρίδου το οποίο βρίσκεται στο Λαογραφικό Μουσείο και που περιέχει αινίγματα, κυβόλεξα, και άλλους γρίφους. Το Μουσείο εκθέτει πάνω από 4000 γρίφους (πολλοί από τους οποίους είναι σπάνιοι ή πρωτότυπα). Κυρά της Ρω, γνωστή και ως Δέσποινα Αχλαδιώτου, ηρωική μορφή της αντίστασης Γεώργιος Μαύρος, πολιτικός Φίλιππος Μαύρος, πολιτικός Λεπτομερείς ναυτιλιακές πληροφορίες για τη νήσο Καστελλόριζο παρέχει ο Ελληνικός Πλοηγός 4ος τόμος, επίσης ο χάρτης ελληνικής έκδοσης: ΧΕΕ-452, που καλύπτει όλη τη θαλάσσια περιοχή από Ρόδο μέχρι Καστελλόριζο και τις έναντι ακτές της Τουρκίας, και ειδικότερα ο ΧΕΕ-452/1 που είναι και ο λιμενοδείκτης του. Ο Δήμος Μεγίστης είναι αδελφοποιημένος με τον Δήμο της Πόλης του Περθ (City of Perth) της Δυτικής Αυστραλίας, καθώς και με τον Δήμο Αττάλειας της Τουρκίας. Το 2006, ο Βρετανός κιθαρίστας και τραγουδιστής Ντέιβιντ Γκίλμορ εξέδωσε το τρίτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο «On an Island». Το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ φέρει τον τίτλο «Castellorizon». Το κομμάτι είναι ένα ορχηστρικό σόλο ηλεκτρικής κιθάρας και αποτελεί εισαγωγή (segue) του επόμενου κομματιού, «On an Island». Τα δύο κομμάτια γράφηκαν με αφορμή μια επίσκεψη του Γκίλμουρ στο νησί του Καστελλόριζου. Το «Castellorizon» υπήρξε δύο φορές υποψήφιο για βραβείο Γκράμι στην κατηγορία «Καλύτερη ορχηστρική ροκ εκτέλεση», στα 49α και στα 51α βραβεία (για την εκτέλεση που περιλαμβάνεται στο άλμπουμ «Live in Gdańsk»). Ο Δήμος Μεγίστης τίμησε τον Γκίλμουρ το 2008, αναγορεύοντας τον επίτιμο δημότη της. Το 2010 ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοινώνει κατά την επίσκεψη του στο Καστελλόριζο την είσοδο της Ελλάδας στο μνημόνιο. Αχ. Διαμαντάρα, «Ιστορία της νήσου Καστελλορίζου», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ. Η΄, σελ. 158-224. Αχ. Διαμαντάρα, «Ιστορία του Καστελλορίζου», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ. Θ΄, σελ. 269-322. Bertarelli, L.V. (1929). Guida d'Italia, Vol. XVII. Consociazione Turistica Italiana, Milano. Pappas, Nicholas, Near Eastern Dreams: The French Occupation of Castellorizo 1915–1921, NSW: Halstead Press, Sydney 2002. Pappas, NG, Castellorizo: An Illustrated History of the Island and its Conquerors, Halstead Press, Sydney 1994. «Καστελλόριζο: Το μεγαλείο του μικρού». Ειδικό αφιέρωμα περιοδικού Γεωτρόπιο, τχ. 13 (Ιούλιος 2000), σελ. 84-95. Report of SELAS Caving Club expedition to Kastelorizo Αρχειοθετήθηκε 2011-11-19 στο Wayback Machine.. kastellorizo.gov.gr (Επίσημη ιστοσελίδα) Kastellorizo.net, μια τοπική ιστοσελίδα για το Καστελλόριζο faroi.com: Ο πέτρινος παραδοσιακός φάρος στη νησίδα Στρογγύλη (Υψηλή) Καστελλορίζου Αρχειοθετήθηκε 2012-01-19 στο Wayback Machine. Καστελλόριζο, ο ακρίτας του νότου (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Ο φάρος στην άκρη της Ελλάδας (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα: Καστελλόριζο (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Μικρό μου Καστελλόριζο, ντοκυμαντέρ N. Καρακώστα στο YouTube Στην άκρη της Ελλάδας: Η ζωή στο Καστελλόριζο
|
Το Καστελλόριζο ή, επισήμως, η Μεγίστη είναι ελληνικό νησί των Δωδεκανήσων στο Λύκιο Πέλαγος στο γεωγραφικό διαμέρισμα των νησιών Αιγαίου. Απέχει μόλις 1,25 ν.μ. από τις νοτιοδυτικές Μικρασιατικές ακτές, και 72 ν.μ. από τη Ρόδο. Από τον Πειραιά απέχει 328 ν.μ. και 150 ν.μ. από την Κύπρο. Έχει έκταση 9,1 χλμ2 και μήκος ακτών 19,5 χλμ . Το νησί συνοδεύεται από μια μεγάλη ναυτική παράδοση, με έντονα τα σημάδια της ναυτικής και εμπορικής ανάπτυξης που κάποτε γνώρισε. Απέκτησε παγκόσμια προβολή το 1991, όταν γυρίστηκε εκεί η βραβευμένη με Oscar ταινία Mediterraneo. Σύμφωνα με την απογραφή του 2021, έχει πληθυσμό 594 κατοίκων, που διαβιούν στον ομώνυμο οικισμό, ο οποίος είναι και ο μοναδικός στο νησί. Είναι η μεγαλύτερη (εξ ου και Μεγίστη) νήσος ενός μικρού συμπλέγματος, που ονομάζεται σύμπλεγμα Καστελλόριζου ή σύμπλεγμα Μεγίστης και περιλαμβάνει τις νησίδες και βραχονησίδες: Άγιος Γεώργιος, Αγριέλαια, Κουτσουμπάς, Μεγάλο Μαύρο Ποϊνί, Μικρό Μαύρο Ποϊνί, Πολύφαδος ένα, Πολύφαδος δύο, Ρω, Σαβούρα, Στρογγυλή, Τραγονέρα, Ψωμί και Ψωραδιά, που ανήκουν στην Ελλάδα, καθώς και κάποιες άλλες νησίδες, που ανήκουν στην Τουρκία. Οι προαναφερθείσες 14 νησίδες/βραχονησίδες αποτελούν τον Δήμο Μεγίστης, με την Στρογγυλή να αποτελεί το ανατολικότερο άκρο της ελληνικής επικράτειας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%BF
|
Παγκόσμιο κύπελλο υδατοσφαίρισης ανδρών
|
Η πρώτη διοργάνωση έλαβε χώρα από τις 29 Απριλίου έως τις 4 Μαΐου του 1979 στις πόλεις Ριέκα και Βελιγράδι της Γιουγκοσλαβίας. Το Χρυσό μετάλλιο κατέκτησε η ομάδα της Ουγγαρίας, η οικοδέσποινα Γιουγκοσλαβία κατέκτησε το Χάλκινο μετάλλιο, ενώ η Εθνική Ελλάδας δεν είχε προσκληθεί στους αγώνες, καθώς δεν συμπεριλαμβανόταν ακόμα στις δυνάμεις της παγκόσμιας υδατοσφαίρισης. Μέχρι και το 1987 οι οκτώ ομάδες του τουρνουά αγωνίζονταν σε ένα όμιλο με βαθμολογία, με την κάθε ομάδα να αντιμετωπίζει όλες τις υπόλοιπες. Από το 1989 έως και το 1999 οι οκτώ ομάδες χωρίζονταν σε 2 ομίλους με βαθμολογία. Ακολουθούσαν χιαστί αγώνες μεταξύ των ομάδων των θέσεων 1 και 2 κάθε ομίλου για τις θέσεις 1 έως 4, και αντίστοιχα των ομάδων των θέσεων 3 και 4 κάθε ομίλου για τις θέσεις 5 έως 8. Τα έτη 2002 και 2006 στη διεκδίκηση του τίτλου συμμετείχαν και ομάδες της 3ης θέσης των ομίλων. Οι ομάδες που καταλάμβαναν την 1η θέση του ομίλου προκρίνονταν στους ημιτελικούς, όπου συναντούσαν τους νικητές των χιαστί ζευγαριών των θέσεων 2 και 3 κάθε ομίλου, σε νοκ-άουτ παιχνίδια. Οι ομάδες της 4ης θέσης κάθε ομίλου αγωνίζονταν για τις θέσεις 7 και 8. Στις τρεις επόμενες διοργανώσεις (2010, 2014, 2018) στα νοκ-άουτ παιχνίδια –μετά τους αγώνες των δύο ομίλων– συμμετείχαν όλες οι ομάδες με τα αρχικά χιαστί ζευγάρια να είναι 1–4 και 2–3. Η Εθνική Ελλάδας συμμετείχε για πρώτη φορά σε τελική φάση το 1985, και κατέλαβε την 8η θέση στην τελική κατάταξη. Το 2023 ξεκίνησε η νέα φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου που αντικατέστησε την Παγκόσμια Λίγκα, και επίσης άλλαξε ο τρόπος διεξαγωγής της διοργάνωσης. Οι εθνικές ομάδες χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες βάσει δυναμικότητας. Στην Α΄ κατηγορία (για τη διοργάνωση του 2023) συμπεριλήφθηκαν οι δώδεκα πρώτες ομάδες του Παγκοσμίου πρωταθλήματος 2022. Στη Β΄ κατηγορία συμπεριλήφθηκαν οκτώ ομάδες που προέκυψαν από αγώνες στις τέσσερις Διεθνείς Ομοσπονδίες (Αμερική, Ασία-Ωκεανία, Αφρική, Ευρώπη). Από κάθε ομοσπονδία προκρίθηκαν δύο ομάδες στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2023. Οι 12 ομάδες της Α΄ κατηγορίας χωρίστηκαν σε δύο ομίλους και έδωσαν αγώνες με βαθμολογία. Οι αγώνες του 1ου ομίλου διεξήχθησαν στο Ζάγκρεμπ και οι αγώνες του 2ου ομίλου στην Ποντγκόριτσα. Στην τελική φάση προκρίθηκαν οι τρεις πρώτες ομάδες κάθε ομίλου. Οι 8 ομάδες της Β΄ κατηγορίας χωρίστηκαν επίσης σε δύο ομίλους και έδωσαν αγώνες με βαθμολογία, που διεξήχθησαν στο Βερολίνο. Ακολούθησαν χιαστί αγώνες μεταξύ των δύο πρώτων ομάδων κάθε ομίλου, ώστε να προκριθούν τελικά 2 ομάδες. Έτσι προέκυψαν οι 8 ομάδες που συμμετείχαν στην τελική φάση (Super Final) του Λος Άντζελες. Για τη βαθμολογία των ομίλων καταργήθηκε η ισοπαλία και θεσμοθετήθηκαν τα πέναλτι. Η νικήτρια ομάδα στη διαδικασία των πέναλτι λαμβάνει 2 βαθμούς και η ηττημένη 1 βαθμό. Σε αγώνα χωρίς πέναλτι ισχύει η βαθμολογία 3 βαθμοί για τη νικήτρια ομάδα και 0 για την ηττημένη.Στην τελική φάση (Super Final) του Λος Άντζελες οι 8 ομάδες έδωσαν αγώνες νοκ-άουτ, τόσο για την ανάδειξη της νικήτριας ομάδας, όσο και για τις υπόλοιπες θέσεις 3 έως 8. Τα αρχικά ζευγάρια δημιουργήθηκαν με βάση τη βαθμολογία των ομίλων. Νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα της Ισπανίας, που νίκησε στον τελικό την ομάδα της Ιταλίας με 10–4. Η Εθνική Ελλάδας αφού ηττήθηκε στον πρώτο νοκ-άυτ αγώνα από την ομάδα της Ουγγαρίας με 6–4, κατέλαβε τελικά την 5η θέση. Από τα επόμενα Παγκόσμια Κύπελλα η ομάδα που κατατάσσεται τελευταία από την Α΄ κατηγορία θα υποβιβάζεται στην Β΄ και αντίστοιχα η νικήτρια ομάδα της Β΄ κατηγορίας θα προβιβάζεται στην Α΄ κατηγορία. Παγκόσμιο κύπελλο υδατοσφαίρισης γυναικών Επίσημος ιστότοπος της FINA www.fina.org Παγκόσμιο Κύπελλο Ανδρών: Όλες οι διοργανώσεις www.todor66.com Υδατοσφαίριση - Μετάλλια και Στατιστικά (έως 2019) - Παγκόσμιο Κύπελλο Ανδρών (έως 2018): σελ. 25 resources.fina.org Αρχειοθετήθηκε 2022-06-12 στο Wayback Machine. «Παγκόσμιο Κύπελλο Ανδρών (έως 2010)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Νοεμβρίου 2015. sports123.com «Διοργανώσεις υδατοσφαίρισης ανά τον Κόσμο (έως 2012)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιουλίου 2014. sports123.com «Australian Water Polo». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Σεπτεμβρίου 2008. www.australianwaterpolo.com
|
Το Παγκόσμιο κύπελλο υδατοσφαίρισης ανδρών της ΦΙΝΑ (FINA Men's Water Polo World Cup) είναι διεθνής διοργάνωση της υδατοσφαίρισης. Σε αυτήν έως το 2018 συμμετείχαν οι οκτώ καλύτερες ανδρικές ομάδες σε επίπεδο χωρών, που είναι μέλη της ΦΙΝΑ. Θεσμοθετήθηκε το 1979 και διεξαγόταν κάθε δύο χρόνια ως το 1999. Η επόμενη διοργάνωση έλαβε χώρα το 2002, και από τότε διεξαγόταν κάθε τέσσερα χρόνια έως το 2018. Από το 2023 και μετά το τουρνουά αντικατέστησε την Παγκόσμια Λίγκα Υδατοσφαίρισης (World League), η οποία καταργήθηκε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%BA%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CF%85%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Μοζέλλας (ποταμός)
|
Η πηγή του Μοζέλλα είναι η δυτική πλαγιά του Μπαλόν ντ' Αλζάς (Ballon d'Alsace) στα Βόσγια όρη. Ο Μοζέλ διαρρέει την περιφέρεια της Λωρραίνης δυτικά από τα Βόσγια όρη. Περαιτέρω κατάντη στη Γερμανία η κοιλάδα του Μοζέλλα χωρίζει τις οροσειρές Άιφελ και Χούνσρουκ. Το συνολικό μήκος του από τις πηγές ως τη συμβολή του με τον Ρήνο είναι περίπου 545 χ.λ.μ. Πόλεις που βρίσκονται κατά μήκος του Μοζέλλα είναι στη Γαλλία: το Επινάλ, το Τουλ, το Ποντ-α-Μουσόν, το Μετς και η Τιονβίλ, στο Λουξεμβούργο: το Σένγκεν, το Ρέμιχ, το Γκρέβενμαχερ και το Βάσερμπίλιχ και στη Γερμανία το Τριρ, το Μπέρνκαστελ-Κούες, το Κόχεμ και το Κόμπλεντς Η κοιλάδα του Μοζέλλα μεταξύ του Νανσύ, του Μεζ και της Τιονβίλ είναι βιομηχανική περιοχή με ανθρακωρυχεία και βιομηχανίες χάλυβα. Ο Μοζέλλας έχει γίνει πλεύσιμος για μεγάλα φορτηγά πλοία από τον Ρήνο στο Κόμπλεντς μέχρι το Νεβ Μαιζόν (Neuves-Maisons), νοτίως του Νανσύ. Για μικρότερα πλοία συνδέεται με άλλα μέρη της Γαλλίας μέσω των καναλιών Κανάλ ντε λ'Έστ και Κανάλ ντε λα Μαρν ω Ραν. Η κοιλάδα του Μοζέλλα είναι γνωστή για τα τοπία της και το κρασί που παράγεται εκεί. Το γερμανικό τμήμα του Μοζέλλα είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Ο Ρωμαίος ποιητής Αυσόνιος υμνεί τον ποταμό στο ποίημα Mosella. Επίσημες πληροφορίες για το γερμανικό τμήμα του Μοζέλλα (Αγγλικά)
|
Ο Μοζέλλας (γαλλικά: Moselle, γερμανικά: Mosel προφέρεται Μόζελ, λουξεμβουργιανά: Musel) είναι ποταμός που διαρρέει τη Γαλλία, το Λουξεμβούργο και τη Γερμανία. Είναι αριστερός παραπόταμος του Ρήνου, με τον οποίο συμβάλλει στο Κόμπλεντς. Ένα μικρό μέρος της απορροής του Βελγίου καταλήγει στο Μοζέλλα μέσω του ποταμού Ουρ. Το όνομά του προέρχεται από το λατινικό Mosella που σημαίνει ο «Μικρός Μεύσης» (Mosa στα λατινικά). Από τον ποταμό πήραν το όνομά τους δύο γαλλικοί νομοί, οι Μοζέλ (Moselle) και Μερτ-ε-Μοζέλ (Meurthe-et-Moselle).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%B6%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82_(%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82)
|
Φωκάς Ευαγγελινός
|
Ο Ευαγγελινός γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1963. Ξεκίνησε τις σπουδές του στη σχολή χορού της Κικής Μανιάτη και το 1989 αποφοίτησε από τη κρατική σχολή ορχηστρικής τέχνης στην Αθήνα, όπου διδάχτηκε από διακεκριμένους δασκάλους όπως η Ντόρα Τσάτσου, η Ζουζού Νικολούδη και ο Ιωάννης Μέτσης.Έχει εργαστεί ως χορευτής με πολλές ομάδες χορού. Το 1987 συμμετείχε στην κωμωδία Όρνιθες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία του Γ. Λαζάνη και του Μάνου Χατζιδάκι, στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων, των Δελφών και στο θέατρο Οντεόν. Ξεκίνησε τη δική του καριέρα ως χορογράφος το 1991. Το 1996 ίδρυσε τη δική του σχολή χορού στην Αθήνα, με την ονομασία Κυψέλης 5Α. Είναι διαπιστευμένο μέλος της Αυτοκρατορικής Εταιρείας Καθηγητών Χορού. Κάθε δύο χρόνια σκηνοθετεί και χορογραφεί χορογραφίες με τη συμμετοχή μαθητών σχολείου. Όλα τα κέρδη από τις παραστάσεις πηγαίνουν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Από το 2002 διδάσκει σύγχρονο χορό στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το 2005 του απονεμήθηκε το βραβείο χορογραφίας «Κούλα Πρατσικά» από το Κέντρο Έρευνας και Μελέτης του Ελληνικού Θεάτρου για την αρχαία κωμωδία Λυσιστράτη του Αριστοφάνη. Έχει σκηνοθετήσει και χορογραφήσει παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας, στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στην Εθνική Λυρική Σκηνή και σε άλλα θέατρα. Έχει επίσης σκηνοθετήσει ταινίες, τηλεοπτικές και μουσικές εκπομπές, χορευτικά συγκροτήματα, τηλεοπτικές σειρές, βίντεο κλιπ, συναυλίες και συμμετοχές σε διεθνείς εκδηλώσεις όπως π.χ. στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Γιουροβίζιον. Κέρδισε το βραβείο χορογραφίας Κούλα Πρατσικά (2005). Ο Ευαγγελινός έχει συμμετάσχει πολλές φορές ως χορογράφος των συμμετοχών πολλών χωρών στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Γιουροβίζιον. Δείχνονται και οι θέσεις στη κάθε συμμετοχή. 2021: 13η θέση για τη Μολδαβία και τη Νατάλια Γκορντιένκο με το τραγούδι « Sugar ». 2021: 10η θέση για την Ελλάδα και τη Στεφανία Λυμπερακάκη με το τραγούδι « Last dance ». 2019: 22η θέση για την Ισπανία και τον Μίκι Νούνιεθ με το τραγούδι « La venda ». 2019: 3η θέση για τη Ρωσία και τον Σεργκέι Λαζάρεφ με το τραγούδι "Scream".2018: 11ος στα πρώτα ημιτελικά για τo Αζερμπαϊτζάν και τον Αϊσέλ Μαμάντοβα με το τραγούδι « X my heart ». 2017: 19η θέση για την Ελλάδα και τhν Demy με το τραγούδι « This is love ».2016: 3η θέση για τη Ρωσία και τον Σεργκέι Λαζάρεφ με το τραγούδι "You're the only one". 2014: 7η θέση για τη Ρωσία και τις αδερφές Τολματσέβυ με το τραγούδι "Shine".2013: 2η θέση για το Αζερμπαϊτζάν και τον Φαρίντ Μαμάντοφ με το τραγούδι "Hold me". 2009: 7η θέση για την Ελλάδα και τον Σάκη Ρουβά με το τραγούδι "This is our night".2008: 1η θέση για τη Ρωσία και τον Ντίμα Μπιλάν με το τραγούδι "Believe".2008: 2η θέση για την Ουκρανία και την Άννι Λοράκ με το τραγούδι "Shady Lady".2007: 6η θέση για τη Λευκορωσία και τον Ντμίτρι Κλοντούν με το τραγούδι "Work your magic".2006: 2η θέση για τη Ρωσία και τον Ντίμα Μπιλάν με το τραγούδι "Never let you go".2006: δημιουργικός διευθυντής του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Γιουροβίζιον που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα.2005: 1η θέση για την Ελλάδα και την Έλενα Παπαρίζου με το τραγούδι " My Number One ".2004: 3η θέση για την Ελλάδα και τον Σάκη Ρουβά με το τραγούδι "Shake it".Έχει επίσης σκηνοθετήσει και χορογραφήσει αρκετούς από τους τελικούς για την επιλογή της ελληνικής συμμετοχής στον διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον στην ΕΡΤ. Ο Ευαγγελινός έχει εργαστεί σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές. 2014: MAD Video Music Awards '14 by Airfasttickets: Happy Music Nation (Ειδικό τηλεοπτικό πρόγραμμα, χορογραφία και σκηνοθέτης) 2013, MadWalk by Coca-Cola Light: The Fashion Music Project (Τηλεταινία, σκηνοθέτης)2010: MAD V1deo Music Aw@rds 2010 (τηλεοπτικό ειδικό πρόγραμμα, χορογραφία και σκηνοθέτης)2009: Ο μεγάλος τελικός-επιλογή ελληνικού τραγουδιού (χορογραφία)2008: Μαγειρέματα (τηλεοπτική σειρά, χορογραφία)2008: Steps (τηλεοπτική σειρά, χορογραφία)2001: Το κλάμα βγήκε απ'τον παράδεισο (χορογραφία) 1992, Ciao Antenna (τηλεοπτικό πρόγραμμα, χορογράφος)
|
Ο Φωκάς Ευαγγελινός (γεννηθείς το 1963 στο Μεσολόγγι) είναι Έλληνας χορευτής, χορογράφος και καλλιτεχνικός διευθυντής τηλεόρασης, κινηματογράφου, θεατρικών έργων και βίντεο κλιπ. Είναι περισσότερο γνωστός για τη σκηνοθέτηση της χορογραφίας σε πολλές συμμετοχές του Διαγωνισμού Τραγουδιού Γιουροβίζιον.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%AC%CF%82_%CE%95%CF%85%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Λουδοβίκος Φαδρίκ
|
Ήταν γιος του Ιάκωβου Φαδρίκ, Κόμης των Σαλώνων (1365–1380) και επίτροπος του Δουκάτου των Αθηνών και των Νέων Πατρών (1375-1381), κύριος του Ζητουνίου και της Αίγινας από το 1380, κόμης της Μάλτας (1365-1381) και του Γκόζο.Το 1374 απεβίωσε ο γενικός επίτροπος Ματθαίος ντε Περάλτα, τον οποίο δεν συμπαθούσαν οι Καταλανοί συμπατριώτες του στο δουκάτο, επειδή δεν προερχόταν από αυτούς, αλλά είχε σταλεί από τον δούκα των Αθηνών Φρειδερίκο Γ΄ της Σικελίας. Αφού ξέσπασαν για λίγο ταραχές και διαφωνίες, που έδωσαν την ευκαιρία στον Νέριο Α΄ Ατσαγιόλι το 1375 να καταλάβει τα Μέγαρα, εξέλεξαν ομόφωνα, χωρίς να περιμένουν εντολές από τη Σικελία, τον Λουδοβίκο Φαδρίκ, ο οποίος καταγόταν από παλιά επιφανή οικογένεια των αποίκων. Ο Φρειδερίκος Γ΄, αν και βρέθηκε προ τετελεσμένων, τον αποδέχτηκε, διότι ήταν ικανός και στο παρελθόν είχε αποκαταστήσει την τάξη στις ελληνικές κτήσεις. Το 1377, μετά τον θάνατο τού Φρειδερίκου Γ΄, έγινε επίσης αποδεκτός από τον νέο δούκα των Αθηνών Πέτρο Δ΄ της Αραγωνίας. Όταν ανέλαβε ως δούκας των Αθηνών ο Πέτρος Δ΄, ο Φρειδερίκος ζήτησε να τού παραχωρηθεί η κομητεία της Μάλτας, το κάστρο του Σιδηρόκαστρου (στην Οίτη) και η Αίγινα, που ήταν πατρικά φέουδα· πράγματι ο Πέτρος δέχτηκε τα αιτήματα του Φρειδερίκου. Γύρω στο 1368 νυμφεύτηκε την βυζαντινή πριγκίπισσα Ελένη Καντακουζηνή και κόρη τους ήταν η Μαρία Φαδρίκ τελευταία κόμισα των Σαλώνων. (Αγγλικά) Setton, Kenneth M. (1975) "Volume III: The fourteenth and fifteenth centuries", Edited by Harry W. Hazzard, University of Wisconsin Press: Madison. Ανακτήθηκε 21/06/2018. Setton, Kenneth M. Catalan Domination of Athens 1311–1380. Revised edition. Variorum: London, 1975. Ιστορία της Φραγκοκρατίας εν Ελλάδι (1204-1566) / Ουΐλλιαμ Μίλλερ, μετάφρ. Σπυρ. Π. Λάμπρου, μετά προσθηκών και βελτιώσεων, Εν Αθήναις Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία, 1909-1910 (Αγγλικά) Miller, W. (1908) "The Latins in the Levant. A History of Frankish Greece (1204-1566)" (Cambridge and New York). Αρχειοθετήθηκε 10/11/2017. Ανακτήθηκε 17/06/2017.
|
Ο Λουδοβίκος Φαδρίκ (Luis ή Lluís Frederic d'Aragó, ... - 1382) αναφέρεται και Λουδοβίκος Φαδρίκ ή Φρειδερίκος των Σαλώνων και Λουδοβίκος Φαδρίκ ή Φρειδερίκος της Αραγώνας αλλά και δον Φρειδερίκος Φαδρίγος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%AF%CE%BA
|
355 Γαβριέλλα
|
Η διάμετρος της Γαβριέλλας υπολογίσθηκε σε 23,2 χιλιόμετρα (από δεδομένα του IRAS), ενώ η μάζα της εκτιμάται σε 13,1 τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός τύπος της είναι άγνωστος, ενώ το άλβεδό της είναι 0,227 (από δεδομένα του IRAS). Η Γαβριέλλα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 4 ώρες και 50 λεπτά, μία αρκετά γρήγορη περιστροφή. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 105 περίπου βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Γαβριέλλα (Gabriella) είναι αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,4. Ανακαλύφθηκε το 1893 από τον Γάλλο αστρονόμο Ωγκύστ Σαρλουά, που παρατηρούσε από τη Νίκαια, και πήρε το όνομα της Γκαμπριέλ Φλαμαριόν, Γαλλίδας αστρονόμου και συζύγου του διάσημου αστρονόμου και εκλαϊκευτή της Αστρονομίας Καμίλ Φλαμαριόν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/355_%CE%93%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1
|
Ρότζερ Φέντερερ
|
Γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1981 στη Βασιλεία της Ελβετίας και είναι γιος Γερμανοελβετού και Νοτιοαφρικάνας. Μεγάλωσε στο προάστιο Μουνχενστάιν της Βασιλείας, κοντά στα σύνορα της Ελβετίας με τη Γαλλία και με τη Γερμανία. Ως παιδί έπαιζε επίσης ποδόσφαιρο, και, πριν αποφασίσει να ακολουθήσει καριέρα στο τένις, ήθελε να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Ο Φέντερερ ξεκίνησε να ασχολείται με την αντισφαίριση στην ηλικία των έξι ετών, και σύντομα διακρίθηκε για τις επιδόσεις του. Το 1998 κέρδισε το Γουίμπλεντον στην κατηγορία των εφήβων, και τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου έγινε επαγγελματίας. Το 1999 έκανε το ντεμπούτο του στην Ελβετική ομάδα του Davis Cup, εναντίον της Ιταλίας, και τελείωσε τη χρονιά ως ο νεότερος μεταξύ των 100 κορυφαίων τής παγκόσμιας κατάταξης από την Ένωση Επαγγελματιών Αντισφαιριστών (Association of Tennis Professionals - ATP). Το 2000 συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες τού Σίδνεϊ για την Ελβετία, φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά, όπου έχασε το ματς προς τη διεκδίκηση του χάλκινου μεταλλίου, από τον Arnaud di Pasquale τής Γαλλίας. Στη συνέχεια έλαβε μέρος στον πρώτο του τελικό στη Μασσαλία, στον οποίο όμως έχασε από τον Μαρκ Ροσέ (Mark Rosset). Αλλά και στα τουρνουά Γκραν Σλαμ (Grand Slam) και Masters Series, που ακολούθησαν, δεν κατάφερε να κάνει εντύπωση στον κόσμο, αφού τελείωσε τη χρονιά 29ος στην κατάταξη της Ένωσης Επαγγελματιών Αντισφαιριστών. Τον Φεβρουάριο του 2001 κέρδισε το πρώτο του τουρνουά της Ένωσης Επαγγελματιών Αντισφαιριστών στο Μιλάνο. Τον ίδιο μήνα κέρδισε 3 ματς για τη χώρα του, στo Davis Cup, απέναντι στις ΗΠΑ. Αργότερα έφτασε στα προημιτελικά τού Γουίμπλεντον κερδίζοντας τον Πιτ Σάμπρας, 7 φορές πρωταθλητή Γουίμπλεντον - νίκη που πολλοί θεωρούν σημείο-καμπή στην καριέρα του. Ολοκλήρωσε τη χρονιά 13ος. Το 2002 έλαβε μέρος για πρώτη φορά σε τελικό Masters Series τής Ένωσης Επαγγελματιών Αντισφαιριστών, στο Μαϊάμι, όπου έχασε από τον Αντρέ Αγκάσι. Κέρδισε ωστόσο τον επόμενο τελικό του στο Αμβούργο, καθώς και τα δύο ματς του στο Davis Cup στην κατηγορία Απλό Ανδρών, απέναντι στους Ρώσους, πρώην no 1, Yevgeny Aleksandrovich Kafelnikov και Marat Mikhailovich Safin. Παρά τον γρήγορο αποκλεισμό του από τις επόμενες φάσεις των Ρολάν Γκαρός, Αμερικανικού Όπεν και Γουίμπλεντον, καθώς και τον αναπάντεχο, συντριπτικό χαμό τού προπονητή και μέντορά του Αυστραλιανού Πίτερ Κάρτερ (Peter Carter), τον Αύγουστο, σε αυτοκινητικό ατύχημα, μέχρι το τέλος τού χρόνου έφτασε στο no 6 τής κατάταξης από την Ένωση Επαγγελματιών Αντισφαιριστών. Έτσι συμμετείχε στο τουρνουά Tennis Masters Cup, μέχρι τα ημιτελικά, στα οποία έχασε από τον τότε no 1 Lleyton Glynn Hewitt. Το 2003 κατέκτησε για πρώτη φορά το Γουίμπλεντον στην κατηγορία του Απλού Ανδρών. Έκτοτε έχει κατορθώσει να κερδίσει συνολικά 20 τίτλους Γκραν Σλαμ (Grand Slam) : 8 φορές (2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2009, 2012, 2017) το Γουίμπλεντον, 5 φορές (2004, 2005, 2006, 2007), 2008) το Αμερικανικό Όπεν, 1 φορά (2009) το Ρολάν Γκαρός, 6 φορές (2004, 2006, 2007, 2010, 2017, 2018 ) το Αυστραλιανό Όπεν,καθώς και διάφορους άλλους - μικρότερης σημασίας - τίτλους, μεταξύ των οποίων: 6 φορές το Tennis Masters Cup, και 27 τίτλους ATP Masters Series. Τον Δεκέμβριο του 2007 ψηφίστηκε για τέταρτη συνεχή χρονιά κορυφαίος τενίστας στον κόσμο από τη Διεθνή Ομοσπονδία Αντισφαίρισης. Τον Ιανουάριο του 2008 αποκλείστηκε από τον τελικό στο Αυστραλιανό Όπεν από τον Σέρβο Νόβακ Τζόκοβιτς. Ο αγώνας τους στον ημιτελικό είχε αποτέλεσμα 7-5, 6-3, 7-6 (5) υπέρ του Σέρβου. Τον Ιούνιο του ιδίου έτους ηττήθηκε στον τελικό τού Ρολάν Γκαρός στο απλό, από τον Ραφαέλ Ναδάλ με 6-1, 6-3, 6-0. Στις 6 Ιουλίου του 2008 ηττήθηκε από τον Ισπανό και στο Γουίμπλεντον, στον τελικό τού οποίου έχασε με 6-4, 6-4, 6-7(5), 6-7(8), 9-7. Ήταν ο μεγαλύτερος σε διάρκεια τελικός στην ιστορία του τουρνουά, καθώς διήρκεσε 4 ώρες. Τον Δεκέμβριο του 2007 ψηφίστηκε για τέταρτη συνεχή χρονιά κορυφαίος τενίστας στον κόσμο από τη Διεθνή Ομοσπονδία Αντισφαίρισης. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες τού Πεκίνου το 2008 αποκλείστηκε από τον Τζέιμς Μπλέικ στα προημιτελικά τού Απλού Ανδρών, αλλά κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Διπλό Ανδρών για την Ελβετία, με συμπαίκτη τον Στανισλάς Βαβρίνκα (Stanislas Wawrinka). Λίγες εβδομάδες μετά έλαβε μέρος στο Αμερικανικό Όπεν, στο οποίο θριάμβευσε, παρά τη σκληρή κριτική που δεχόταν εκείνη την περίοδο από τα ΜΜΕ σχετικά με την πρόσφατη απόδοσή του. Στον προημιτελικό συνάντησε τον Ρώσο Ιγκόρ Αντρέεφ, και στον ημιτελικό τον Νόβακ Τζόκοβιτς, αφού προηγουμένως είχε αποκλείσει μια σειρά παικτών (Μάξιμο Γκονσάλες, Τιάγκο Άλβες και Ράντεκ Στέπανεκ) χωρίς να χάσει ούτε ένα σετ. Στον τελικό κέρδισε με 6-2, 7-5, 6-2 το no 6 τής παγκόσμιας κατάταξης, Άντυ Μάρρεϋ, ο οποίος στον ημιτελικό είχε αποκλείσει τον Ραφαέλ Ναδάλ στα 4 σετ. Ο Φέντερερ έγινε, έτσι, ο πρώτος τενίστας στην ιστορία που κατάφερε να κερδίσει για 5 συνεχείς φορές τόσο το Γουίμπλεντον όσο και το Αμερικανικό Όπεν. Τον Οκτώβριο συμμετείχε στο Madrid Masters, όπου αποκλείστηκε από τον Άντυ Μάρρεϋ στα ημιτελικά (3-6, 6-3, 7-5), χωρίς μέχρι τότε να έχει χάσει ούτε ένα σετ. Παρ'ότι όμως έχασε το τουρνουά, από τη συμμετοχή του σε αυτό έγινε ο τενίστας με τα περισσότερα κέρδη στην ιστορία (US$ 43,585,232), αποσπώντας το ρεκόρ από τον προκάτοχο Πιτ Σάμπρας (US$ 43,280,489). Λίγες μέρες μετά, στις 26 Οκτωβρίου 2008, έγινε ο πρώτος τενίστας όλων των εποχών που κατέκτησε το Davidoff Swiss Indoors Basel για τρίτη συνεχόμενη φορά, όταν στον τελικό κέρδισε τον David Nalbandian (6-3, 6-4). Στο Αυστραλιανό Όπεν, στις αρχές του χρόνου, ο Ελβετός έφτασε μέχρι τον τελικό, όπου ηττήθηκε από τον Ισπανό Ναδάλ. Λίγο αργότερα, και αφού είχε νικήσει τον Ραφαέλ Ναδάλ στον τελικό τού χωμάτινου τουρνουά τής Μαδρίτης, ο Φέντερερ κατέκτησε το πρώτο Ρολάν Γκαρός στην καριέρα του, κερδίζοντας στον τελικό τής 7ης Ιουνίου τον Ρόμπιν Ζόντερλινγκ από τη Σουηδία με 6–1, 7–6(1), 6–4. Με τη νίκη του εκείνη, ισοφάρισε το ρεκόρ του Πιτ Σάμπρας με 14 τίτλους Γκραντ Σλαμ και του Ιβάν Λεντλ με 19 παρουσίες σε τελικούς Γκραντ Σλαμ. Στις 5 Ιουλίου, στον τελικό του Γουίμπλεντον, επικράτησε με 3-2 σετ (5-7, 7-6, 7-6, 3-6, 16-14) του Άντι Ρόντικ, φτάνοντας έτσι τα 15 Γκραντ Σλαμ και καταρρίπτοντας το σχετικό ρεκόρ του Σάμπρας. Παράλληλα, με αυτήν του τη νίκη, επανήλθε στο νούμερο 1 τής παγκόσμιας κατάταξης. Ο αντισφαιριστής κατέκτησε τον 16ο τίτλο του Γκραν Σλαμ στις 31 Ιανουαρίου 2010, όταν κατέκτησε το Αυστραλιανό Όπεν στο απλό. Στον τελικό κέρδισε τον Άντι Μάρεϊ με 6–3 6–4 7–6(11). Ήταν η 4η φορά που κέρδισε τον εν λόγω τίτλο. Στις 28 Νοεμβρίου νίκησε τον Ναδάλ στον τελικό του ΑΤΡ World Tour που έγινε στο Λονδίνο, με 6-3, 3-6, 6-1. Ήταν ο 5ος τίτλος Masters Cup για τον Φέντερερ, ο 66ος στην καριέρα του και ο 5ος για το 2010 έπειτα από το Αυστραλιανό Όπεν, το Σινσινάτι Μάστερς, το Όπεν της Στοκχόλμης και το Όπεν της Βασιλείας. Ο Φέντερερ επέστρεψε στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης το 2012, έπειτα από την κατάκτηση του Ουίμπλεντον. Το 2013 υπέφερε από τραυματισμούς στη μέση. Το 2014 ήταν φιναλίστ στο Γουίμπλεντον. Την ίδια χρονιά κατέκτησε το πρώτο Κύπελλο Ντέιβις για την Ελβετία στην ιστορία της. Το 2015 ξεκίνησε τη σεζόν κατακτώντας το διεθνές τουρνουά του Μπρισμπέιν, νικώντας στον τελικό τον Μίλος Ράονιτς. Ήταν η χιλιοστή νίκη στην καριέρα του, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των Τζίμι Κόνορς και Ιβάν Λεντλ.Την ίδια χρονιά ήταν φιναλίστ στο Γουίμπλεντον και στο Αμερικανικό Όπεν, καθώς ηττήθηκε στους τελικούς από το Νόβακ Τζόκοβιτς (3-1 σετ). Ο Φέντερερ με τον Ναδάλ είναι αντίπαλοι από το 2005, και ο συναγωνισμός μεταξύ τους αποτελεί μέρος τής καριέρας και των δύο. Ο Ναδάλ είναι ο μόνος που έχει σταθεί εμπόδιο για τον Φέντερερ στις χωμάτινες επιφάνειες και έχει αποτελέσει την κύρια αιτία για την οποία ο Ελβετός παρά το γεγονός ότι έχει πραγματοποιήσει εξαιρετικές εμφανίσεις στο Ρολάν Γκαρός (έχει συμμετάσχει σε 5 τελικούς), έχει κατορθώσει να κερδίσει το συγκεκριμένο τουρνουά μόνο μία φορά (το 2009) : Ο Φέντερερ και ο Τζόκοβιτς είναι οι μόνοι τενίστες που έχουν έρθει αντιμέτωποι ο καθένας με τον Ναδάλ σε 9 τελικούς Γκραν Σλαμ (Grand Slam). Ο τελικός τού Γουίμπλεντον του 2008 ανάμεσά τους έχει χαρακτηριστεί από πολλούς σχολιαστές τένις ως το σπουδαιότερο ματς όλων των εποχών. Πολλοί σχολιαστές τένις θεωρούν τη "διαμάχη" ανάμεσά τους ως τη μεγαλύτερη στην ιστορία. Κατέχει πολλά ρεκόρ στην ιστορία τού τένις, μερικά από τα οποία είναι τα εξής: ο τενίστας με τις περισσότερες (237) συνεχείς εβδομάδες (02.02.2004 - 17.08.2008) στην πρώτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης από την Ένωση Επαγγελματιών Αντισφαιριστών (Association of Tennis Professionals- ATP), κατάκτηση του Γουίμπλεντον για πέμπτη συνεχή χρονιά (2003-2007) - μαζί με τον Μπγιορν Μποργκ (Bjorn Borg) (1976-1980), νίκη στους 4 πρώτους Τελικούς Γκραν Σλαμ (Grand Slam) στα οποίους συμμετείχε, κατάκτηση του Αμερικανικού Όπεν για πέμπτη συνεχή χρονιά (2004-2008), κατάκτηση τόσο του Αμερικανικού Όπεν όσο και του Γουίμπλεντον για πέμπτη φορά - και μάλιστα συνεχή, συμμετοχή σε 10 συνεχόμενους τελικούς Γκραν Σλαμ (Grand Slam) στην κατηγορία τού Απλού Ανδρών (από το Γουίμπλεντον του 2005 μέχρι το Αμερικανικό Όπεν τού 2007), συμμετοχή σε 23 συνεχόμενους ημιτελικούς Γκραν Σλαμ (Grand Slam) στην κατηγορία τού Απλού Ανδρών (από το τουρνουά Γουίμπλεντον του 2003 μέχρι Αυστραλιανό Όπεν 2010), συνεχείς νίκες, τόσο σε γήπεδο χόρτου (65) όσο και σε σκληρό γήπεδο (56), ο τενίστας με τα περισσότερα κέρδη από τουρνουά μέχρι το 2015 (US$ 94,746,573), κατάκτηση του Davidoff Swiss Indoors Basel για τρίτη συνεχή χρονιά (2006-2008). Ο Φέντερερ έχει κερδίσει πολλά βραβεία κατά τη διάρκεια της καριέρας του στο τένις. Έχει κερδίσει το βραβείο "Laureus World Sportsman of the Year" 4 συνεχόμενες χρονιές (2005-2008) καθώς και το "Arthur Ashe of the Year Award" δύο φορές (2006, 2013). Επιπλέον έχει κερδίσει 11 συνεχόμενες φορές το ATPWorldTour.com Fans' Favourite Award, καθώς και 9 φορές, από τις οποίες οι 6 συνεχόμενες, το Stefan Edberg Sportsmanship Award που ψηφίζεται από τους ίδιους τους παίκτες. Και τα δύο αυτά βραβεία είναι ενδεικτικά της πρωτοφανούς δημοφιλίας του στο κοινό και στους συμπαίκτες του. Ο Φέντερερ έχει χαρακτηριστεί επανειλημμένα ο καλύτερος τενίστας όλων των εποχών και αποτελεί τον πιο αγαπητό τενίστα στην ιστορία του αθλήματος. Χαίρει εκτίμησης και σεβασμού από το σύνολο των παικτών και των σχολιαστών και θεωρείται κορυφαίος πρεσβευτής του τένις. Είναι ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους αθλητές όλων των εποχών με συνεργασίες με εταιρίες όπως η Nike, η Credit Suisse, η Lindt, η Wilson, η Mercedes-Benz και πολλές άλλες. Το εισόδημα του από αυτές τις συνεργασίες εκτιμάται πως ξεπερνά τα 50 εκατομμύρια δολάρια ετησίως ενώ το 2013 έφτασε τα 72 εκατομμύρια δολάρια και κατετάγη 2ος στη λίστα του Forbes μετά τον Tiger Woods. Η περιουσία του θεωρείται πως ξεπερνά κατά πολύ τα 300 εκατομμύρια δολάρια. Ο Ρότζερ Φέντερερ γνωρίστηκε με την πρώην επαγγελματία τενίστρια Μιροσλάβα Βάβρινετς [Miroslava (Mirka) Vavrinec] στους Ολυμπιακούς Αγώνες τού Σίδνεϋ το 2000, στους οποίους συμμετείχαν ως μέλη τής ολυμπιακής ομάδας τής Ελβετίας. Τον μακροχρόνιο δεσμό τους επισημοποίησαν με τον γάμο τους στη Βασιλεία, στις 11 Απριλίου 2009. Στις 23 Ιουλίου τού ίδιου χρόνου έγιναν γονείς δίδυμων κοριτσιών ενώ στις 6 Μαΐου 2014 έγιναν ξανά γονείς δίδυμων αγοριών. Έχει μητρική του γλώσσα τα ελβετικά-γερμανικά, αλλά μιλάει επίσης με ευχέρεια Γερμανικά, Γαλλικά, Αγγλικά, και δίνει συνεντεύξεις και στις 3 αυτές γλώσσες. Έχει χόμπυ το κρίκετ. Από παιδί υποστηρίζει την ποδοσφαιρική ομάδα τής γενέτειράς του Βασιλείας και την Ιταλική Γιουβέντους. Στο φιλανθρωπικό του έργο συγκαταλέγεται το ίδρυμα που φέρει το όνομά του, και το οποίο, από το 2003, συμπαραστέκεται σε άτομα με λιγότερες ευκαιρίες. Παράλληλα προωθεί τον αθλητισμό στη νεολαία. Το 2006 ανακηρύχθηκε Πρέσβης Καλής Θελήσεως της UNICEF, ενώ έχει εμφανιστεί στην καμπάνια τής UNICEF κατά τού AIDS. Το περιοδικό Time Magazine τον συμπεριέλαβε στη λίστα με τους 100 πιο ισχυρούς ανθρώπους τού κόσμου για το 2007. Το 2007 επίσης φωτογραφήθηκε ως Βασιλιάς Αρθούρος από την Άνι Λάιμποβιτς (Annie Leibowitz), μεταξύ άλλων διασημοτήτων, για το πρότζεκτ τής Disney "Year of a Million Dreams".
|
Ο Ρότζερ Φέντερερ (Roger Federer, γεννήθηκε 8 Αυγούστου 1981) είναι Ελβετός πρώην επαγγελματίας αντισφαιριστής. Θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους τενίστες όλων των εποχών. Είναι χρυσός Ολυμπιονίκης στο διπλό το 2008 και κατέχει 20 τίτλους Grand Slam, τρίτος στη σχετική λίστα πίσω από τον Νόβακ Τζόκοβιτς με 24 και τον Ραφαέλ Ναδαλ με 22.Μερικά από τα πολυάριθμα ρεκόρ του είναι η παραμονή του επί 237 συνεχόμενες εβδομάδες στο Νο1 της Παγκόσμιας Κατάταξης, η κατοχή 6 τίτλων ATP World Tour Finals, η κατάκτηση 5 συνεχόμενων τίτλων σε δύο διαφορετικά Grand Slam (Γουίμπλεντον και Αμερικανικό Όπεν), οι συνεχόμενες συμμετοχές σε τελικούς Grand Slam (κατέχει τα δύο πρώτα ρεκόρ με 10 και 8 αντίστοιχα), η συμμετοχή του όπως και οι Τζόκοβιτς και Ναδάλ σε τουλάχιστον 5 τελικούς σε κάθε Grand Slam (7 στο Αυστραλιανό Όπεν, 5 στο Ρολάν Γκαρός, 12 στο Γουίμπλεντον και 7 στο Αμερικανικό Όπεν), η συμμετοχή του στους τελικούς και των τεσσάρων Grand Slam σε τρεις διαφορετικές σεζόν (2006, 2007 και 2009), η συμμετοχή του σε τουλάχιστον τρεις από τους τέσσερις τελικούς Grand Slam σε πέντε διαφορετικές σεζόν (2004, 2006, 2007, 2008, 2009) και η συμμετοχή του σε 23 συνεχόμενους ημιτελικούς Grand Slam (δεύτεροι, με 10 συνεχόμενους ημιτελικούς, έρχονται οι Ροντ Λέιβερ και Ιβάν Λεντλ). Στις 15 Σεπτεμβρίου 2022 ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την ενεργό δράση μετά το τουρνουά Laver Cup.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CF%84%CE%B6%CE%B5%CF%81_%CE%A6%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%81
|
Είναι και Χρόνος
|
Το Είναι και Χρόνος προοριζόταν αρχικά να αποτελείται από δύο μεγαλύτερα μέρη, το καθένα εκ των οποίων θα αποτελούταν από τρεις υποδιαιρέσεις. Ο Χάιντεγκερ αναγκάστηκε να προετοιμάσει το βιβλίο για δημοσίευση όταν είχε ολοκληρώσει μόνο τις δύο πρώτες υποδιαιρέσεις του πρώτου μέρους. Οι υπόλοιπες υποδιαιρέσεις που προορίζονταν για το Είναι και Χρόνος (ιδιαίτερα οι υποδιαιρέσεις περί χρόνου και είναι, περί Καντ και Αριστοτέλη) δε δημοσιεύτηκαν ποτέ, αν και, από πολλές απόψεις, γίνονται αντικείμενο ανάλυσης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε άλλα έργα του Χάιντεγκερ). Σε ό,τι αφορά στη δομή, το Είναι και Χρόνος παραμένει όπως ήταν όταν πρωτοδημοσιεύτηκε· αποτελείται από την εκτενή και σημαντική διμερή εισαγωγή, της οποίας έπεται η πρώτη υποδιαίρεση, η "Προκαταρκτική θεμελιώδης ανάλυση του εδωνά-Είναι", και η δεύτερη υποδιαιρεση, "Εδωνά-Είναι και εγκοσμιότητα". Στην πρώτη σελίδα του Είναι και Χρόνος, ο Χάιντεγκερ περιγράφει το σχέδιό του με τον εξής τρόπο: "ο σκοπός της διατριβής που ακολουθεί, είναι η συγκεκριμένη επεξεργασία του ερωτήματος για το νόημα του Είναι". Ο Χάιντεγκερ υποστηρίζει ότι η παραδοσιακή οντολογία, ενεργώντας με βάση προκαταλήψεις, έχει παραβλέψει αυτό το ερώτημα, απορρίπτοντάς το ως υπερβολικά γενικό, ακαθόριστο, ή και προφανές. Heidegger Martin, Είναι και χρόνος, μετάφραση Γιάννης Τζαβάρας,τομ.1, 2,εκδ. Δωδώνη, 1985 Γεμενετζής, Κώστας, «Η ιστορία του Είναι, η δισημαντότητα των λέξεων και το άτοπο της ανθρώπινης παρουσίας». Λεβιάθαν 8 (1990), 27-38
|
Είναι και Χρόνος (στα γερμανικά: Sein und Zeit, 1927) είναι τίτλος βιβλίου του Γερμανού φιλοσόφου Μάρτιν Χάιντεγκερ. Αν και γράφηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα, και παρόλο που ο Χάιντεγκερ δεν ολοκλήρωσε ποτέ το σχέδιο που περιγράφει στην εισαγωγή, παραμένει το πιο σημαντικό του έργο και έχει επηρεάσει βαθύτατα τη φιλοσοφία του 20ού αιώνα, ιδιαίτερα τον υπαρξισμό, την ερμηνευτική και την αποδόμηση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A7%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Όλντενμπουργκ
|
Οι αρχαιολογικές ενδείξεις αποκάλυψαν κατοίκηση του οικισμού από τον 8ο αιώνα αλλά ο πρώτος ευγενής που καταγράφεται επίσημα ήταν ο Έγκιλμαρ Α΄ του Όλντενμπουργκ, γενάρχης του Οίκου του Όλντενμπουργκ από τον οποίο κατάγονται πολλοί βασιλείς της σύγχρονης Ευρώπης. Το Όλντενμπουργκ έγινε η πρωτεύουσα αρχικά στην Κομητεία του Όλντενμπουργκ, κατόπιν στο Δουκάτο του Όλντενμπουργκ (1774- 1810), στο Μεγάλο Δουκάτο του Όλντενμπουργκ (1815–1918) και στο Ελεύθερος Κράτος του Όλντενμπουργκ (1918–1946)), ένα μικρό κράτος-σκιά της Χανσεατικής Βρέμης. Την εποχή που ξέσπασε ο Τριακονταετής Πόλεμος τον 17ο αιώνα ήταν μια πλούσια πόλη με τον πληθυσμό να αυξάνεται συνέχεια, κατόπιν δέχτηκε μια σκληρή επιδημία (1667), αμέσως μετά καταστράφηκε από την φωτιά. Οι Δανοί βασιλείς που είχαν υπό την εξουσία τους το Όλντενμπουργκ αδιαφόρησαν και η πόλη έπεσε σε παρακμή. Μετά την λήξη της βασιλείας της Δανίας (1773) η πόλη οικοδομήθηκε ξανά σε Νεοκλασικό ρυθμό.Όταν έληξε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και παραιτήθηκε ο αυτοκράτορας Γουλιέλμος Β΄ της Γερμανίας έληξε και η μοναρχία στο Όλντενμπουργκ και ο Φρειδερίκος Αύγουστος Β΄ του Όλντενμπουργκ παραιτήθηκε (11 Νοεμβρίου 1918). Το Όλντενμπουργκ εισήλθε στο Ελεύθερο Κράτος του Όλντενμπουργκ και έγινε η πρωτεύουσα του. Με τις εκλογές του 1928 το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα έλαβε το 9,8%, τον Σεπτέμβριο του 1930 στο 27.8% και κατόπιν στο 48.4% (29 Μάϊου 1932). Το Όλντενμπουργκ έγινε το επίκεντρο του Ναζιστικού κόμματος, ξεκίνησε ο Αρειανισμός της πόλης με δήμευση της περιουσίας των Εβραίων. Όταν έληξε ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος μετήλθε στην Βρετανική ζώνη, στην πόλη είχε έδρα ο Βρετανικός στρατός. Πολλά στρατόπεδα μετακινήθηκαν στο Όλντενμπουργκ που υπέστη μόνο σε ποσοστό 1.4% καταστροφές από αεροπορικούς βομβαρδισμούς, με 42.000 πρόσφυγες ο αριθμός των κατοίκων ανήλθε στους 100.000. Το Ελεύθερο Κράτος του Όλντενμπουργκ διαλύθηκε και εισήλθε στην Κάτω Σαξονία (1946). Goldsmith, Martin (2014). Alex's Wake: A Voyage of Betrayal and a Journey of Remembrance Ulrich Schneider: Niedersachsen 1945
|
Το Όλντενμπουργκ (γερμανικά: Oldenburg) είναι πόλη στο κρατίδιο της Κάτω Σαξονίας (Niedersachsen) στη Γερμανία. Στη γερμανική γλώσσα η επίσημη ονομασία της είναι "Oldenburg (Oldenburg)" ή "Oldenburg (Oldb)" (Όλντενμπουργκ της περιοχής Όλντενμπουργκ), ώστε να διακρίνεται από την ομώνυμη πόλη στο Χόλσταϊν. Ο πληθυσμός της πόλης είναι περίπου 166.000 κάτοικοι και ειναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη στην Κάτω Σαξονία μετά το Αννόβερο, το Μπράουνσβαϊγκ και το Οσναμπρύκ. Βρίσκεται περίπου 45 χλμ. της Βρέμης και 100 χλμ. του Αμβούργου. Την πόλη διαρρέουν οι ποταμοί Χούντε (Hunte) και Χάαρεν (Haaren). Κατά τη διάρκεια της γαλλικής προσάρτησης (1811-1813) στον πόλεμο του Ναπολέοντα εναντίον της Βρετανίας, ήταν επίσης γνωστή ως Le Vieux Bourg στα γαλλικά. Πριν από το τέλος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας (1918), ήταν το διοικητικό κέντρο και η κατοικία της δυναστείας του Όλντενμπουργκ, από την οποία καταγόταν και η Αμαλία της Ελλάδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Βόριο
|
Η λέξη «βόριο» προήρθε από την ονομασία του «βάρακα», λέξη που με τη σειρά τη σειρά της φαίνεται να προέρχεται από την Περσική λέξη burah, που είναι το περσικό όνομα του ορυκτού. Η κατάληξη «-on» στην αγγλόφωνη ονομασία boron προήλθε από αναλογία με την ονομασία carbon που χρησιμοποιείται για τον άνθρακα, στοιχείο που γειτονεύει με το βόριο στον Περιοδικό Πίνακα. Το βόριο βρίσκεται κυρίως σε ορυκτά όπου σχηματίζονται κατά την διάρκεια αλλαγής φάσης του νερού και υδροθερμικών μεταβολών των πετρωμάτων. Οι ενώσεις του βορίου ήταν γνωστές από τα αρχαία χρόνια όπου χρησιμοποιούνταν κυρίως για τη κατασκευή γυάλινων αντικειμένων. Υαλώματα βόρακα χρησιμοποιούνταν στην Κίνα από το 300, και κάποια κομμάτια ακατέργαστου βόρακα έφθασαν στη Δύση, όπου ο Πέρσης αλχημιστής Jābir ibn Hayyān φαίνεται να τον αναφέρει το 700. Ο Μάρκο Πόλο έφερε κάποια υαλώματα βόρακα μαζί του στην Ιταλία, κατά το 13ο αιώνα. Ακόμη, στη Μεσαιωνική Ιαπωνία χρησιμοποιούνταν σε κράματα χάλυβα για την κατασκευή των ξιφών (όπως τα διάσημα κατάνα) των σαμουράι. Ο Αγκρικόλα, γύρω στο 1600, ανέφερε τη χρήση του βόρακα ως έναν ρευστοποιητή στη μεταλλουργία Το 1777 αναγνωρίστηκε το βορικό οξύ (H3BO3) σε θερμές πηγές κοντά στη Φλωρεντία της Ιταλίας, και έγινε γνωστό ως sal sedativum, με ιατρικές, κυρίως, εφαρμογές. Το σπάνιο αυτό ορυκτό ονομάζονταν σασολίτης, επειδή είχε βρεθεί στο Σάσο της Ιταλίας. Το Σάσο ήταν η κύρια ευρωπαϊκή πηγή για το βόρακα από το 1827 ως το 1872, οπότε Αμερικανικές πηγές την αντικατέστησαν. Σποραδικές έρευνες κατά το 18ο αιώνα οδήγησαν τελικά στην απομόνωση ακάθαρτου βορίου (~50%) στα 1808 από τους Σερ Χάμφρι Ντέιβι (Sir Humphry Davy), Ζοζέφ Λουί Γκαι-Λυσάκ (Joseph-Louis Gay-Lussac) και Λουί Ζακ Τενάρ (Louis Jaques Thénard), με αναγωγή βορικού οξέος με νάτριο ή μαγνήσιο. Στη συνέχεια, στα 1892, ο Ανρί Μουασάν (Henri Moissan) κατάφερε να παραλάβει δείγματα του στοιχείου με καθαρότητα 95-98%, με αναγωγή οξειδίου του βορίου με μαγνήσιο. Τέλος, στα 1909, ο Αμερικανός χημικός Γουάιντραουμπ (W. Weintraub) ήταν ο πρώτος που παρέλαβε βόριο υψηλής καθαρότητας (>99%). Οι ενώσεις του βορίου ήταν σχετικά σπάνια χρησιμοποιούμενα χημικά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1800, οπότε η Francis Marion Smith's Pacific Coast Borax Company για πρώτη φορά τις έκανε λαοφιλείς, κάνοντάς τες οικονομικά προσιτές, με οικονομία κλίμακος. Το βόριο δεν αναγνωρίστηκε ως χημικό στοιχείο μέχρι που απομονώθηκε από τον Σερ Χάμφρι Ντέιβι (Sir Humphry Davy) και από τους Ζοζέφ Λουί Γκαι-Λυσάκ (Joseph Louis Gay-Lussac) και Λουί Ζακ Τενάρ (Louis Jacques Thénard). Συγκεκριμένα, το 1808 ο Ντέιβι παρατήρησε ότι όταν διέρχεται ηλεκτρικό ρεύμα διαμέσου διαλύματος βορικών παράγεται ένα καφετί ίζημα σε ένα από τα ηλεκτρόδια. Σε επόμενα πειράματά του χρησιμοποίησε μεταλλικό κάλιο (K) για την αναγωγή βορικού οξέος, αντί για ηλεκτρόλυση. Όταν παρήγαγε αρκετό (στοιχειακό) βόριο, επιβεβαίωσε ότι ήταν ένα νέο (για τότε) χημικό στοιχείο και το ονόμασε boracium. Οι Γκαι-Λυσσάκ και Τενάρ χρησιμοποίησαν μεταλλικό σίδηρο (Fe) και υψηλή θερμοκρασία για την αναγωγή βορικού οξέος. Οξειδώνοντας το παραγόμενο βόριο με ατμοσφαιρικό αέρα έδειξαν ότι το βορικό οξύ είναι ένα προϊόν οξείδωσης του βορίου. Ο Γιονς Γιάκομπ Μπερζέλιους (Jöns Jakob Berzelius) ταυτοποίησε το βόριο ως χημικό στοιχείο το 1824. Καθαρό βόριο αναμφισβήτητα πρωτοπαράχθηκε από τον Αμερικανό χημικό Εζεκίελ Γουάιντραουμπ (Ezekiel Weintraub) το 1909. Το βόριο δε βρίσκεται ελεύθερο στη φύση. Έτσι, οι βασικές πηγές από τις οποίες μπορούμε να το παραλάβουμε είναι από ορυκτά, που περιέχουν βόριο ενωμένο με άλλα χημικά στοιχεία, όπως ο βόρακας, ο κολεμανίτης, ο ουλεξίτης και ο κερνίτης. Οι πιο σημαντικές ποσότητες αυτών των βορικών ορυκτών βρίσκονται σε περιοχές με προηγούμενη ηφαιστειακή δραστηριότητα και φαίνεται ότι σχετίζονται με τα νερά πρώην θερμών πηγών. Το ορυκτό που κρυσταλλώνεται αρχικά σε αυτές τις περιοχές είναι ο ουλεξίτης {NaCa[B5O6(OH)6]·5H2O}, συνήθως σε μείγμα με μικρότερες ποσότητες βόρακα {Na2[B4O5(OH)4]·8H2O}. Με το πέρασμα του χρόνου, η έκθεση των ορυκτών στα καιρικά φαινόμενα έχει ως αποτέλεσμα το ξέπλυμα από τα επιφανειακά νερά και την απομάκρυνση των πιο διαλυτών συστατικών, αφήνοντας ως υπόλειμμα ένα κοίτασμα του λιγότερο διαλυτού ορυκτού, του κολεμανίτη {Ca[B3O4(OH)3]·H2O}. Ο βόρακας που απομακρύνθηκε πολλές φορές συσσωρεύεται και, αφού υποστεί κάποιες αλλαγές, δημιουργεί κοίτασμα ενός δευτερογενούς, εμπορικά σημαντικού ορυκτού, του κερνίτη, {Na2[B4O5(OH)4]·2H2O}. Τα παγκόσμια εμπορικά αποθέματα βορίου εκτιμούνται στους 107 τόννους βορίου. Η Τουρκία, που έχει περίπου το 72% των παγκόσμιων εμπορικών αποθεμάτων βορίου, και οι ΗΠΑ είναι οι μεγαλύτεροι παραγωγοί βορίου παγκοσμίως. Ο ουλεξίτης είναι ένα βοριούχο ορυκτό που έχει από τη φύση του ιδιότητες οπτικών ινών. Οικονομικά σημαντικές πηγές είναι τα κοιτάσματα ρασορίτη (καρνίτης) και τίνκαλ (ορυκτό βόρακα) που βρίσκονται στην Έρημο Μοζάβας στην Καλιφόρνια. Το μεγαλύτερο κοίτασμα βόρακα βρίσκεται στην Κεντρική και Δυτική Μικρά Ασία. Το χημικά καθαρό στοιχειακό βόριο δεν είναι εύκολο να παραχθεί. Για την παραγωγή στοιχειακού βορίου χρησιμοποιούνται πολλές μέθοδοι που διαφέρουν ως προς το βαθμό καθαρότητας που επιτυγχάνουν: Αναγωγή του οξειδίου του βορίου από μέταλλα (συνήθως μαγνήσιο) σε υψηλές θερμοκρασίες. Άλλα στοιχεία που έχουν χρησιμοποιηθεί είναι το Li, Na, K, Be, Ca, Al, Fe. Το προϊόν είναι άμορφο και περιέχει τα αντίστοιχα μεταλλικά βορίδια ως προσμίξεις. Η καθαρότητα του κυμαίνεται από 95-98%. Αναγωγή αλογονούχων πτητικών αλογονιδίων του βορίου, όπως το τριβρωμιούχο βόριο (BCl3) και το τριβρωμιούχο βόριο (BBr3) με διυδρογόνο (Η2). Η μέθοδος αυτή, που εφαρμόζεται από το 1922, θεωρείται σήμερα από τις αποτελεσματικότερες στην παραγωγή βορίου υψηλής καθαρότητας (>99,9%). Σε θερμοκρασίες κάτω από 1000 °C παράγεται άμορφο βόριο ενώ από 1000-1200 °C κρυσταλλικό με α- και β-ρομβοεδρική διάταξη. Πάνω από 1.200 °C παράγονται κρύσταλλοι με τετραγωνική διάταξη. Με θερμική αποσύνθεση (συνήθως) διβορανίου(6) παράγεται πολύ υψηλής καθαρότητας βόριο για χρήση στη βιομηχανία των ημιαγωγών. Αν χρειάζεται, το βόριο καθαρίζεται περισσότερο με τη χρήση της μεθόδου της τήξης ζώνης (zone melting) ή τη διεργασία Τσοχράλσκι (Czochralski processes).Η παραγωγή βοριούχων ενώσεων δεν περιλαμβάνει το σχηματισμό στοιχειακού βορίου, αλλά εκμεταλλεύεται τη βολική διαθεσιμότητα των βορικών ενώσεων. Το βόριο στη φύση έχει δύο σταθερά ισότοπα, το βόριο-11 που εμφανίζεται με αναλογία ατόμων 80,1% και το βόριο-10 με αναλογία ατόμων 19,9%. Υπάρχουν επίσης άλλα 13 γνωστά ισότοπα του βορίου σε ελάχιστη αναλογία. Από αυτά το ισότοπο με τον μικρότερο χρόνο ημιζωής είναι το βόριο-7 με χρόνο ημιζωής μόλις 3.5×10-22 s. Τα δύο σταθερά ισότοπα του βορίου διαχωρίζονται μεταξύ τους με ελεγχόμενες αντιδράσεις στις οποίες χρησιμοποιούνται οι ενώσεις B(OH)3 και B(OH)4. Το ισότοπο βόριο-10 έχει την ιδιότητα να απορροφά θερμικά νετρόνια σύμφωνα με την πιο κάτω πυρηνική αντίδραση: 10 B + 1 n → 9 L i + 2 α + γ {\displaystyle ^{10}B+^{1}n{\xrightarrow {}}^{9}Li+^{2}\alpha +\gamma } Τα προϊόντα των αντιδράσεων αυτών είναι λίθιο-9, -γ (φωτόνια) και -α σωματίδια σημαντικής ενέργειας. Το βόριο-10 εξαιτίας αυτής του της ιδιότητας χρησιμοποιείται για τον έλεγχο της καλής λειτουργίας των πυρηνικών αντιδραστήρων που λειτουργούν με θερμικά νετρόνια, στα συστήματα επείγουσας σβέσης αυτών των πυρηνικών αντιδραστήρων αλλά και ως θωράκιση για προστασία από πεδία θερμικών νετρονίων, αλλά και για ιατρικούς θεραπευτικούς σκοπούς. Το βόριο-10 χρησιμοποιείται στους αντιδραστήρες ως στερεό με τη μορφή βοριοπυριτικών ράβδων ελέγχου ή ως διάλυμα βορικού οξέος. Στους αντιδραστήρες τύπου πεπιεσμένου ύδατος, εισάγεται με τη μορφή βορικού οξέος στο ψυκτικό του αντιδραστήρα όταν ο αντιδραστήρας είναι κλειστός για ανεφοδιασμό. Μετά την έναρξη της λειτουργίας φιλτράρεται σταδιακά προς τα έξω, καθώς το σχάσιμο υλικό που χρησιμοποιείται σταδιακά γίνεται ολοένα και λιγότερο με αποτέλεσμα να χρειάζονται περισσότερα θερμικά νετρόνια για τη σχάση του. Εκτός από τους πυρηνικούς αντιδραστήρες και την τεχνολογία θωράκισης έναντι νετρονίων το εμπλουτισμένο βόριο χρησιμοποιείται και για ραδιοθεραπεία με νετρόνια. Σύμφωνα μ' αυτήν την μέθοδο ραδιοθεραπείας μια ένωση που περιέχει βόριο-10 εισάγεται με κατάλληλο τρόπο σε καρκινικούς όγκους οι οποίοι δεν επιδέχονται άλλη προσφορότερη θεραπεία (π.χ. σε εγκεφαλικούς όγκους). Στη συνέχεια ο ασθενής εκτίθεται σε μία δέσμη θερμικών νετρονίων κατάλληλης χαμηλής έντασης η οποία προσβάλλει την περιοχή των όγκων. Η πυρηνική αντίδραση αυτών των νετρονίων με τους πυρήνες του βορίου-10 που παρατέθηκε πιο πάνω παράγει ακτινοβολία α (μικρής εμβέλειας και μεγάλης ενέργειας) που βομβαρδίζει και καταστρέφει τον όγκο.. Λόγω της ιδιαίτερης χρήσης του βορίου-10 σε πυρηνικούς αντιδραστήρες, σε ρόλο απορροφητή θερμικών νετρονίων, έχουν αναπτυχθεί αρκετά βιομηχανοποιημένες διεργασίες παραγωγής του. Πρόκειται για διεργασίες που διαχωρίζουν κατά το δυνατόν το φυσικό βόριο σε βόριο-10 και βόριο-11. Παρόλο που υπάρχουν και πολλές άλλες μέθοδοι για το ίδιο αποτέλεσμα, οι διεργασίες που χρησιμοποιούνται στην πράξη είναι κυρίως δύο: η κλασματική απόσταξη του παραγώγου του βορίου DME-BF3 (διμεθυλαιθεροτριφθοροβόριο) και η χρωματογραφία στήλης βοριούχων ενώσεωνκαι ονομάζονται διεργασίες «ισοτοπικού εμπλουτισμού βορίου»». Το προϊόν των διεργασιών που περιέχει σχεδόν καθαρό βόριο-10 ονομάζεται «εμπλουτισμένο» βόριο, ενώ το υπόλειμμα περιέχει σχεδόν καθαρό βόριο-11 και ονομάζεται «απεμπλουτισμένο» βόριο. Αντίθετα από το βόριο-10, το βόριο-11 δεν απορροφά νετρόνια και γι' αυτό χρησιμοποιείται από τη βιομηχανία ημιαγωγών σε συστήματα που πρέπει να αντέχουν σε προσβολή από ακτινοβολία νετρονίων. Επιπλέον το βόριο-11 έχει προταθεί ως πυρηνικό καύσιμο διότι όταν προσβάλλεται από πρωτόνιο κινητικής ενέργειας περίπου 500 keV παράγει 3 σωματίδια -α και 8,7 MeV ενέργειας. Οι περισσότερες άλλες αντίστοιχες πυρηνικές αντιδράσεις παράγουν και ταχέα νετρόνια που είναι καταστρεπτικά, τόσο για τον ίδιο τον αντιδραστήρα, αλλά και βλαβερά για το προσωπικό που τυχόν εκτίθεται σε αυτά. Με τη χρήση του βορίου-11 η κινητική ενέργεια των σωματιδίων -α μπορεί να μετατραπεί σε ηλεκτρική ενέργεια, ενώ τυχόν άλλες ραδιενεργές ακτινοβολίες παύουν σύντομα όταν κλείσει ο σχετικός αντιδραστήρας.. Και τα δύο σταθερά ισότοπα του βορίου, το βόριο-10 και το βόριο-11 έχουν πυρηνικό σπιν. Το πυρηνικό σπιν του βορίου-10 είναι 3 και αυτό του βορίου-11 είναι 3/2. Γι' αυτό τα ισότοπα αυτά είναι εντοπίσιμα από τη φασματοσκοπία NMR, και φασματόμετρα που μπορούν να ρυθμιστούν ώστε να τα ανιχνεύουν κυκλοφορούν στο εμπόριο. Το βόριο έχει παρόμοια με τον άνθρακα ικανότητα αλυσοποίησης, δηλαδή να σχηματίζει σταθερούς ομοιοπολικούς δεσμούς και σύνθετες μοριακές δομές. Επίσης, το βόριο χρησιμοποιήθηκε σε θερμοάντοχα κράματα. Αν και η αναμενόμενη και συνηθισμένη οξειδωτική του κατάσταση είναι ±3, σχηματίζει, επίσης, ενώσεις και με άλλες, όπως π.χ. BΙΙ στο τετραφθοριούχο διβόριο (B2F4). Ακόμη και το λεγόμενο άμορφο βόριο, είναι προϊόν αρκετών χημικών αντιδράσεων, έχει δομή κανονικών εικοσιέδρων, που είναι, ωστόσο, τυχαία συνδεδεμένα μεταξύ τους, χωρίς μεγάλης κλίμακας τάξη. Το κρυσταλλικό βόριο είναι ένα πολύ σκληρό, μαύρο υλικό, με πολύ υψηλή θερμοκρασία τήξης, πάνω από 2.000°C. Υπάρχει σε τέσσερα (4) κύρια πολύμορφα: α και ß ρομβοεδρικές (α-R και ß-R), γ και β τετραγωνικές (γ-Τ και ß-Τ), ενώ υπάρχει επίσης και η α τετραγωνική (α-Τ), αλλά είναι πολύ δύσκολο να παραχθεί χωρίς σημαντικές προσμείξεις. Ενώ οι α, ß και T φάσεις βασίζονται σε εικοσάεδρα μοριακού τύπου B12, γ φάση μπορεί να περιγραφεί ως τύπου ορυκτού άλατος διάταξη εικοσάεδρων και ατομικών ζευγών B2. Μπορεί να παραχθεί με συμπίεση άλλων φάσεων του βορίου υπό πιέσεις 12-20 GPa και θέρμανση σε θερμοκρασίες 1.500–1.800 °C. Παραμένει σταθερή μετά την αποκατάσταση θερμοκρασίας και πίεσης στα φυσιολογικά επίπεδα. Η φάση T για να παραχθεί απαιτεί παρόμοιες πιέσεις, αλλά ακόμη υψηλότερες θερμοκρασίες 1.800–2.200 °C. Οι φάσεις α και ß συνυπάρχουν σε συνθήκες περιβάλλοντος, με τη φάση ß να είναι σταθερότερη. Συμπιέζοντας βόριο υπό πιέσεις πάνω από 160 GPa παράγεται μια φάση βορίου με άγνωστη προς το παρόν δομή, αλλά είναι υπεραγώγιμη σε θερμοκρασίες 6 - 12 Κ. . Βοροσφερένια, με μόρια παρόμοια με αυτά των φουλερενίων και μοριακό τύπο B40, καθώς και βοροφένια, με δομή παρόμοια με αυτήν του γραφίτη, έχουν περιγραφεί το 2014. Βοριούχες ενώσεις, όπως το τριχλωριούχο βόριο (BCl3), συμπεριφέρονται σαν ηλεκτρονιόφιλα ή οξέα κατά Lewis. Το βόριο είναι, ακόμη, το αμέταλλο με την ελάχιστη ηλεκτραρνητικότητα. Η κρυσταλλική δομή του βορίου είναι από τις πιο περίπλοκες ανάμεσα στα χημικά στοιχεία. Αυτό οφείλεται στην ποικιλία των τρόπων με τους οποίους το άτομο προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα του ηλεκτρονιακού ελλείμματος. Συνήθως, τα στοιχεία σε αυτή την κατάσταση ακολουθούν την δομή των μεταλλικών δεσμών κάτι όμως που δεν συμβαίνει με το βόριο το οποίο προτιμάει τους ομοιοπολικούς δεσμούς, λόγω του μικρού του μεγέθους και της υψηλής ενέργειας ιονισμού. Η δομή που κυριαρχεί είναι αυτή του εικοσάεδρου Β12, η οποία επίσης παρατηρείται στις δομές πολλών μεταλλικών βοριδίων και βορανίων. Η δομή αυτή αφήνει μεγάλα κενά ανάμεσα στα άτομα, ικανά να φιλοξενήσουν επιπλέον άτομα βορίου ή μετάλλων. Ακόμα και στην πυκνότερη δομή, την α-ρομβοεδρική, το ποσοστό του χώρου που είναι κατειλημμένο είναι μόλις 37% (σε σχέση με το μέγιστο 74% για σφαίρες). Η α-ρομβοεδρική περιλαμβάνει κανονικά εικοσάεδρα Β12 τοποθετημένα σε μια ελαφρώς παραμορφωμένη κυβική δομή μέγιστης πυκνότητας. Η πιο θερμοδυναμικά σταθερή δομή είναι η β-ρομβοεδρική, αρκετά πιο περίπλοκη και αποτελούμενη από 105 άτομα βορίου. Τέλος, η πρώτη κρυσταλλική δομή που παρασκευάστηκε (1943) ονομάστηκε α-τετραγωνική βορίου και περιέχει 50 άτομα (4Β12 + 2Β). Στη συνέχεια (1974) όμως ανακαλύφθηκε ότι αυτή η μορφή εμφανίζεται μόνο παρουσία άνθρακα ή αζώτου ως πρόσμιξη, με αποτέλεσμα στην πραγματικότητα να είναι Β50C2 ή Β50Ν2. Για την ποσοτική ανάλυση του περιεχομένου σε βόριο ενός δείγματος, συνήθως από τρόφιμα, χρησιμοποιείται η χρωμομετρική μέθοδος με κουρκουμίνη: Το περιεχόμενο βόριο μετατρέπεται σε βορικό οξύ ή βορικό άλας, οπότε με την επίδραση της κουρκουμίνης σε όξινο περιβάλλον σχηματίζει ένα κόκκινο χημικό σύμπλοκο, από το οποίο υπολογίζεται η συγκέντρωση του βορίου χρωματομετρικά. Το βόριο απαντάται στη φύση σε δύο σταθερά ισότοπα, το 10Β και 11Β, σε αναλογία περίπου 20% και 80% αντίστοιχα. Αυτά τα ισότοπα και η ποικιλία στην αναλογία τους σε σχέση με το κοίτασμα από το οποίο προέρχονται, εμποδίζει τον προσδιορισμό του ατομικού του βάρους με μεγαλύτερη ακρίβεια (10Β=10,012939 και 11Β=11,009305). Παρόμοια προβλήματα στον προσδιορισμό των φυσικών ιδιοτήτων του προκαλούν και οι πολλές και διαφορετικές φυσικές μορφές με τις οποίες εμφανίζεται αλλά και το γεγονός ότι συνήθως περιέχει προσμίξεις ιδιαίτερα δύσκολο να απομακρυνθούν. Το βόριο σε καθαρή μορφή είναι σκούρο καφέ ή μαύρο στερεό, συνήθως άμορφο (σκόνη) αλλά και κρυσταλλικό. Είναι εξαιρετικά σκληρό και πυρίμαχο στερεό με υψηλό σημείο τήξεως και σχετικά χαμηλή πυκνότητα. Είναι κακός αγωγός του ηλεκτρισμού υπό κανονικές συνθήκες αλλά μετατρέπεται σε καλό αγωγό σε υψηλές θερμοκρασίες. Οι χημικές ιδιότητές του βορίου καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από το μικρό (ατομικό) του μέγεθος και την υψηλή ενέργεια ιονισμού. Το βόριο, όπως και οι γείτονές του στον περιοδικό πίνακα άνθρακας και πυρίτιο, παρουσιάζει μια σημαντική προτίμηση στη δημιουργία κυρίως ομοιοπολικών δεσμών. Σε αντίθεση, όμως, με αυτούς, παρουσιάζει “ηλεκτρονιακό έλλειμμα”, δηλαδή διαθέτει ένα λιγότερο ηλεκτρόνιο σθένους (3), τα οποία συνεισφέρουν στη δημιουργία των ομοιοπολικών δεσμών, από ότι τροχιακά σθένους (s, px, py, pz). Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι να λειτουργεί ως δέκτης ηλεκτρονίων (ηλεκτρονιόφιλο) και οι διάφορες ενώσεις του να συμπεριφέρονται ως οξέα κατά Lewis. Επίσης, η πολύ μικρή ηλεκτραρνητικότητα του (έχει τη μικρότερη τιμή στα αμέταλλα - 2,04) έχει ως αποτέλεσμα να οξειδώνεται πολύ εύκολα. Η τιμή αυτή είναι μικρότερη τόσο από την τιμή τόσο του υδρογόνου (2,1) όσο και από του άνθρακα (2,5) με αποτέλεσμα ο δεσμός Β-Η να έχει αντίθετη πολικότητα από αυτή του C-H, γεγονός αρκετά σημαντικό στις αντιδράσεις υδροβοριώσεως. Το στοιχειακό βόριο είναι σπάνιο και φτωχά μελετημένο, επειδή το υλικό αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να παραχθεί σε χημικά καθαρή μορφή. Οι περισσότερες μελέτες πάνω στο βόριο περιλαμβάνουν δείγματα βορίου που περιείχαν μικρές ποσότητες άνθρακα. Χημικά, το βόριο παρουσιάζει περισσότερες ομοιότητες με το πυρίτιο, παρά με το αργίλιο, Το κρυσταλλικό βόριο είναι χημικά αδρανές και αντιστέκεται στην προσβολή από βραστό υδροφθορικό (HF) ή υδροχλωρικό οξύ (HCl). Όταν τελικά διασπαστεί, μπορεί να προσβληθεί, με αργό ρυθμό, από θερμό υπεροξείδιο του υδρογόνου (H2O2), από θερμό και πυκνό νιτρικό οξύ (HNO3), από θερμό θειικό οξύ (H2SO4), σκέτο ή σε μείγμα και με χρωμικό οξύ (HCrO3). Ο ρυθμός της οξείδωσης και (γενικότερα) η χημική δραστικότητα του βορίου εξαρτάται από την κρυσταλλικότητα της αλλομορφής που βρίσκεται, το (μέσο) μέγεθος των σωματίων και την καθαρότητα του εξεταζόμενου δείγματος, καθώς και από τη θερμοκρασία. Έτσι, σε θερμοκρασία δωματίου (20°C) αντιδρά με το φθόριο και προσβάλλεται επιφανειακά από το (χημικά καθαρό) οξυγόνο, αλλά όχι με αυτό στον ατμοσφαιρικό αέρα. Σε υψηλότερες θερμοκρασίες, το βόριο αντιδρά με το ατμοσφαιρικό οξυγόνο, σχηματίζοντας τριοξείδιο του βορίου (Β2Ο3): Το βόριο αντιδρά με το βρώμιο, σχηματίζοντας τριβρωμιούχο βόριο (BBr3):Το τριχλωριούχο βόριο (BCl3), όμως, συνήθως παράγεται μέσω του τριοξειδίου του βορίου: Επίσης, το βόριο αντιδρά ταχύτατα σχεδόν με όλα τα μέταλλα με εξαίρεση τα βαρύτερα στοιχεία των ομάδων 11 – 15 του περιοδικού πίνακα. Από τις ενώσεις που σχηματίζει μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποιες χαρακτηριστικές ομάδες με βάση το είδος των δεσμών: Τα βορίδια των μετάλλων, τα οποία μπορεί να κυμαίνονται από Μ5Β μέχρι ΜΒ66. Τα πλούσια σε μέταλλα βορίδια είναι εξαιρετικά σκληρά, χημικώς αδρανή, μη-πτητικά και πυρίμαχα υλικά. Έχουν σημείο τήξεως και ηλεκτρική αγωγιμότητα συχνά πολύ υψηλότερη από τα “πατρικά” μέταλλα. Έτσι, τα διβορίδια του Zr, Hf, Nb και Ta έχουν σημείο τήξεως πάνω από 3000 °C ενώ το TiB2 (σ.τ. = 2980 °C) έχει αγωγιμότητα πέντε φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ti. Τα βοράνια ή υδρίδια του βορίου, μια σειρά πτητικών ενώσεων με το υδρογόνο, με γενικό τύπο BnHn+4 ή BnHn+8. Το διβοράνιο(6), Β2Η6, είναι το απλούστερο (σταθερό) και παρασκευάζεται μέ την παρακάτω αντίδραση: Στην ένωση αυτή τα άτομα του βορίου και 4 από τα 6 άτομα υδρογόνου βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Τα υπόλοιπα δύο άτομα υδρογόνου καταλαμβάνουν θέσεις με μορφή γέφυρας μεταξύ των δύο ατόμων του βορίου και ο δεσμός τους καθορίζεται ως δεσμός τριών κέντρων με ένα ζεύγος ηλεκτρονίων. Οι δεσμοί του τύπου αυτού ονομάζονται και δεσμοί “ηλεκτρονιακού ελλείμματος”. Τα αλογονίδια του βορίου, από τα οποία τα τριαλογονίδια είναι τα πιο σταθερά, μπορούν να θεωρηθούν ως τα πρώτα μέλη της ομόλογης σειράς BnXn+2. Τα τριαλογονίδια είναι πτητικές και πολύ δραστικές ενώσεις, από τις οποίες τα BF3 και BCl3 είναι αέρια, το BBr3 είναι πτητικό υγρό και το BI3 είναι στερεό. Και οι 4 ενώσεις είναι επίπεδες με γωνίες 120° μεταξύ των δεσμών. Τα οξείδια του βορίου και άλλες ενώσεις του με το οξυγόνο, με το οποίο βρίσκεται συνήθως ενωμένο στη φύση. Σημαντικότερος εκπρόσωπος αυτής της ομάδας είναι το οξείδιο του βορίου, Β2Ο3, το οποίο χρησιμοποιείται κυρίως για την κατασκευή πυρίμαχων υάλινων αντικειμένων (Pyrex). Οι ενώσεις Β–Ν οι οποίες έχουν ιδιαίτερη σημασία λόγω της ομοιότητάς τους με τις ενώσεις C-C. Τα τρία αυτά άτομα μοιάζουν τόσο από άποψη μεγέθους όσο και από άποψη ηλεκτραρνητικότητας με τον άνθρακα να βρίσκεται ανάμεσα στα άλλα δύο. Μία πολύ ενδιαφέρουσα ένωση είναι το νιτρίδιο του βορίου, ΒΝ, το οποίο σχηματίζεται σαν ένα λευκό κρυσταλλικό στερεό από την αντίδραση του αζώτου με το βόριο με θέρμανση. Είναι ένα μεγαλομόριο με δομή τύπου γραφίτη, όπου τα άτομα του βορίου και του αζώτου εναλλάσσονται στους δακτυλίους δίνοντας τη δομή:Ένα άλλο απλό δακτυλικό σύστημα του βορίου και του αζώτου είναι το βοραζόλιο, Β3Ν3Η6, το ανόργανο βενζόλιο: Χημικές ενώσεις Στις πιο συνηθισμένες του ενώσεις, το βόριο βρίσκεται στην τυπική βαθμίδα οξείδωσης +3. Οι ενώσεις αυτές συμπεριλαμβάνουν οξείδια, σουλφίδια, νιτρίδια και αλογονίδια. Τα μόρια στα τριαλογονίδια του βορίου υιοθετούν μια επίπεδη τριγωνική μοριακή δομή. Αυτές οι ενώσεις (δηλαδή τα τριαλογονίδια του βορίου) είναι οξέα κατά Λιούις και σχηματίζουν τάχιστα σύμπλοκα με δότες ηλεκτρονιακών ζευγών, που ονομάζονται βάσεις κατά Λιούις. Για παράδειγμα, το ανιόν φθορίου (F-) και το τριφθοριούχο βόριο (BF3) συνδυάζονται δίνοντας τετραφθοροβοριούχο ανιόν ([BF4]-). Το τριφθοριούχο βόριο χρησιμοποιείται στην πετροχημική βιομηχανία ως καταλύτης. Τα τριαλογονίδια του βορίου αντιδρούν με το νερό (δηλαδή υδρολύονται), σχηματίζοντας βορικό οξύ (H3BO3). Το βόριο βρίσκεται στη φύση της Γης μόνο με τη μορφή διαφόρων οξειδίων του BIII, συχνά συνδεδεμένο και με άλλα χημικά στοιχεία. Συγκεκριμένα, υπάρχουν περισσότερα από 100 βορικά ορυκτά, που όλα τους περιέχουν το βόριο στην οξειδωτική βαθμίδα +3. Αυτά τα ορυκτά μοιάζουν, κατά κάποιον τρόπο, με τα πυριτικά ορυκτά, παρόλο που το βόριο δεν βρίσκεται μόνο σε τετραεδρικό συναρμογή με το οξυγόνο, αλλά επίσης και σε επίπεδη τριγωνική διαμόρφωση. Αντίθετα με τα πυριτικά, τα ορυκτά του βορίου ποτέ δεν περιέχουν βόριο με αριθμό συναρμογής μεγαλύτερο από 4. Ένα τυπικό μοτίβο αποτελούν, για παράδειγμα, τα τετραβορικά ανιόντα του κοινού ορυκτού βόρακα, Το τυπικό αρνητικό φορτίο των τετραεδρικών βορικών εξισορροπείται από μεταλλικά κατιόντα στα ορυκτά αυτά, όπως τα κατιόντα νατρίου (Na+) στο βόρακα. Βοράνια Τα βοράνια είναι (τυπικά) χημικές ενώσεις του βορίου και του υδρογόνου, με γενικό τύπο BxHy. Αυτές οι ενώσεις δεν υπάρχουν στη φύση. Πολλά βοράνια οξειδώνονται τάχιστα αν έρθουν σε επαφή με τον ατμοσφαιρικό αέρα, μερικά από αυτά, μάλιστα, οξειδώνονται βίαια. Το «μητρικό» βοράνιο (BH3) είναι γνωστό μόνο στην αέρια κατάσταση, γιατί διμερίζεται σχηματίζοντας διβοράνιο(6) (B2H6). Τα μεγαλύτερα βοράνια αποτελούνται από πολυεδρικές υπομονάδες, κάποια από τα οποία υπάρχουν σε ισομερή. Για παράδειγμα, το εικοσιβοράνιο(26) (B20H26) βασίζεται στη συμπύκνωση δύο 10ατομικές υπομονάδες. Τα πιο σημαντικά βοράνια είναι το διβοράνιο(6) και δυο παράγωγα της πυρόλυσής του, το πενταβοράνιο(9) (B5H9) και το δεκαβοράνιο(14) (B10H14). Είναι γνωστός ένας μεγάλος αριθμός ανιονικών βοριοϋδριδίων, όπως για παράδειγμα το [B12H12]2-. Ο υπολογισμός των τυπικών αριθμών οξείδωσης στα βοράνια είναι θετικός για το βόριο και βασίζεται στην υπόθεση ότι ο αντίστοιχος για το υδρογόνο είναι -1, όπως συμβαίνει στα μεταλλικά υδρίδια. Ο μέσος αριθμός οξείδωσης των ατόμων βορίου αποτελεί απλά την αναλογία ατόμων υδρογόνου και βορίου στο μόριο του κάθε βοράνιου. Για παράδειγμα, στο διβοράνιο(6) (B2H6) το βόριο έχει αριθμό οξείδωσης +3, αλλά στο δεκαβοράνιο(14) το βόριο έχει αριθμό οξείδωσης +1,4. Σε αυτές τις ενώσεις ο αριθμός οξείδωσης του βορίου είναι συχνά μη ακέραιος αριθμός. Ένα βοριούχο φυσικό αντιβιοτικό, η βορομυκίνη, απομονώθηκε από στρεπτομύκητα (streptomyces). Το βόριο αποτελεί ιχνοστοιχείο για τα φυτά. Το χρησιμοποιούν κυρίως στη διατήρηση της ακεραιότητας των κυτταρικών τους τοιχωμάτων. Ωστόσο, οι υψηλές συγκεντρώσεις του (>1 ppm), έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξή τους. Σε ορισμένα, μάλιστα, βοριοευαίσθητα φυτά τα αρνητικά συμπτώματα αρχίζουν από τα 0,8 ppm βορίου, ενώ σε συγκεντρώσεις πάνω από 1,8 ppm αρχίζουν σαφώς τοξικές επιδράσεις. Ελάχιστα φυτά λειτουργούν καλά σε επίπεδα πάνω από 2 ppm, ενώ τα βοριοευαίσθητα σπανίως επιβιώνουν. Γενικά, όπως οι περισσότερες τοξίνες, το βόριο λειτουργεί αθροιστικά και ελάχιστα φυτά επιβιώνουν όταν η συγκέντρωση βορίου στους ιστούς τους υπερβεί τα 200 ppm. Το βόριο λειτουργεί ως ιχνοστοιχείο και σε ορισμένα θηλαστικά, όντας απαραίτητο σε πολύ μικρές συγκεντρώσεις, κυρίως για την καλή κατάσταση στο τρίχωμά τους. Δεν έχει παρατηρηθεί ανάλογη επίδραση στους ανθρώπους. Γενικά, ο φυσιολογικός ρόλος του βορίου στα ζώα είναι, προς το παρόν, ελάχιστα κατανοητός. Το βόριο περιέχεται κυρίως σε φυτικής προέλευσης τροφές. Από το 1989 έγινε δεκτή η διατροφική του αξία. Πιστεύεται ότι έχει διάφορους βιοχημικούς ρόλους στα ζώα και στον άνθρωπο. Στις ΗΠΑ το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης διεξήγαγε σχετικά πειράματα, κατά τα οποία χορήγησε 3 mg βορίου την ημέρα σε γυναίκες με εμμηνόπαυση. Τα πειράματα έδειξαν ότι το επιπλέον βόριο ελάττωσε την απώλεια οστικού ασβεστίου κατά 44% και ενεργοποίησε τα οιστρογόνα και τη βιταμίνη D. Πάντως, αυτά τα ευρήματα δεν θεωρήθηκαν επαρκώς τεκμηριωμένα. Το Εθνικό Ίδρυμα Υγείας των ΗΠΑ ανακοίνωσε σχετική οδηγία: «Η προτεινόμενη ημερήσια πρόσληψη βορίου στην ανθρώπινη δίαιτα είναι 2,1-4,3 mg βορίου ανά kg σωματικού βάρους». Το άμορφο βόριο χρησιμοποιείται στην κατασκευή υλικών για πυροτεχνήματα εξαιτίας της χαρακτηριστικής πράσινης-γαλάζιας φλόγας που δίνει. Επίσης, οι ίνες βορίου είναι μεγάλης αντοχής και μικρού σχετικά βάρους και χρησιμοποιούνται ως συστατικό σύνθετων ελαφρών δομικών υλικών με εφαρμογή στην αεροναυπηγική. Οι σημαντικότερες όμως χρήσεις του αφορούν τις διάφορες ενώσεις του βορίου. Αυτές χρησιμοποιούνται για την κατασκευή: πυρίμαχων γυαλιών (Pyrex), γυάλινων ινών, απορρυπαντικών, σαπουνιών, καλλυντικών, συνθετικών φυτοφαρμάκων, εντομοκτόνων και λιπασμάτων. Τέλος παλαιότερα παρασκευαζόταν από τον βόρακα το υπερβορικό νάτριο που χρησιμοποιούνταν ευρέως ως λευκαντικό στα απορρυπαντικά, ενώ το βορικό οξύ ως συντηρητικό τροφίμων και κυρίως στα ψάρια. Σχεδόν όλο το βόριο που παράγεται από τη Γη μετατρέπεται σε βορικό οξύ και βορικό νάτριο. Στις ΗΠΑ το 70% του βορίου χρησιμοποιείται για την παραγωγή γυαλιού και κεραμικών. Το βοριοπυριτικό γυαλί (Pyrex) έχει μικρό συντελεστή θερμικής διαστολής και γι' αυτό μεγάλη αντοχή στη θέρμανση. Το υπεροβορικό νάτριο λειτουργεί ως πηγή ενεργού οξυγόνου σε πολλά καθαριστικά προϊόντα, ακόμη και σε λευκαντικά δοντιών. Εκτιμάται ότι η παγκόσμια κατανάλωση βορίου έφτασε το επίπεδο των 1,8 ΜΤ B2O3 το 2005, ακολουθώντας μια περίοδο έντονης αύξησης της ζήτησής του από την Ασία, την Ευρώπη και την Νότια Αμερική. Το επίπεδο εξόρυξης και επεξεργασίας του θεωρούνταν επαρκές για να καλύψει την αναμενόμενη ζήτηση της επόμενης δεκαετίας. Η μορφή με την οποία το βόριο καταναλώνεται έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Η χρήση ορυκτών όπως ο καλαμίτης έχει φθίνουσα πορεία και το ενδιαφέρον γι' αυτόν στρέφεται ολοένα περισσότερο στο αν περιέχει αρσενικό. Οι καταναλωτές του βορίου έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στη χρήση βοριούχων υλικών με πιο καθαρή περιεκτικότητα. Το μέσο κόστος παραγωγής του κρυσταλλικού βορίου είναι 5 $/g. Η αυξανόμενη ζήτηση βορικού οξέος οδήγησε μεγάλο αριθμό παραγωγών να επενδύσουν σε επιπλέον παραγωγικότητα. Στην Τουρκία η παραγωγή αυξήθηκε κατά 100 kT ετησίως σε βορικό οξύ το 2003. Στις ΗΠΑ, αντίστοιχα, η παραγωγή αυξήθηκε από 260 kT ετησίως τo 2003, στους 310 kT το 2005 και στους 366 kT το 2006. Οι Κινέζοι παραγωγοί βορίου δεν είχαν προβλέψει την απότομη αύξηση στη ζήτηση υψηλής ποιότητας βορικών. Αυτό τους οδήγησε σε αυξανόμενες εισαγωγές τετραβορικού δινατρίου μεταξύ 2000 και 2005, καθώς και βορικού οξέος κατά περίπου 28% ετησίως κατά την ίδια περίοδο. Η παγκόσμια αύξηση της ζήτησης σε βόριο οδήγησε μεταξύ άλλων στην ανάπτυξη της επεξεργασίας βοριοπυριτικών ενώσεων. Η μέση αύξηση της παγκόσμιας ζήτησης βορίου εκτιμάται ότι είναι της τάξης του 3,4% το χρόνο, φθάνοντας τους 21 MT μέχρι το 2010. Η μεγαλύτερη αύξηση αναμένεται στην Ασία, περίπου 5,7% το χρόνο. Το χημικό στοιχείο βόριο είναι μη-τοξικό ενώ και οι πιο συνηθισμένες ενώσεις του έχουν χαμηλή τοξικότητα. Το ημερήσιο ανεκτό όριο πρόσληψης για το βόριο έχει οριστεί στα 0,4 mg/kg σωματικού βάρους ενώ υπολογίζεται ότι η μέση ημερήσια πρόσληψη βορίου κυμαίνεται από 1,5-1,9 mg την ημέρα, πολύ χαμηλότερα από το παραπάνω όριο. Η κύρια πηγή πρόσληψης είναι μέσω της διατροφής (1,2 mg την ημέρα) και ιδιαίτερα από τα φρούτα, λαχανικά, όσπρια και καρύδια. Αντίθετα, τα γαλακτοκομικά, τα ψάρια, το κρέας και τα δημητριακά περιέχουν πολύ λίγο βόριο. Για τα φυτά, το βόριο είναι βασικό θρεπτικό συστατικό σε μικρές ποσότητες, με την βέλτιστη ποσότητα να διαφέρει σε κάθε φυτό. Παίζει σημαντικό ρόλο στα κύτταρα των φυτών και συγκεκριμένα στην κυτταρική διαίρεση, στο μεταβολισμό και στην κυτταρική μεμβράνη. Συνήθως υπάρχει μια στενή περιοχή βέλτιστης συγκέντρωσης βορίου στα φυτά. Κάτω από αυτήν παρουσιάζονται συμπτώματα έλλειψης του στοιχείου αυτού και πάνω από αυτή γίνεται τοξικό. Τέλος, το όριο συγκέντρωσης του βορίου στα νερά, πάνω από το οποίο γίνεται επικίνδυνο, έχει οριστεί στο 1 mg/l νερού με τα επίπεδα στο περιβάλλον να είναι γενικά κάτω από αυτό το όριο. Χαρακτηριστική μέση τιμή για την Ευρώπη είναι τα 0,6 mg/l. Greenwood N.N. and Earnshaw A., “Chemistry of the elements”, 2nd ed., Reed Educational and Professional Publishing Ltd, 1997. Sargent-Welch Scientific Company. Πληροφορίες για βόριο από τη μη-κερδοσκοπική οργάνωση GreenFacts. Ιστοσελίδα με πληροφορίες για το βόριο. Χημικές ιδιότητες και επιπτώσεις στην υγεία από την LennTech. Χημικές και Φυσικές ιδιότητες του βορίου. Ιδιότητες και άλλα χαρακτηριστικά του βορίου. Πληροφορίες σχετικά με τα ορυκτά γενικά και τα βορικά συγκεκριμένα.
|
Το βόριο (αγγλ. boron) είναι χημικό στοιχείο με το σύμβολο B και ατομικό αριθμό 5. Είναι το πρώτο μέλος και μοναδικό μη μεταλλικό στοιχείο της 13 (IIIA) ομάδας του περιοδικού πίνακα των στοιχείων. Το βόριο ταξινομείται στα μεταλλοειδή. Επειδή το βόριο παράχθηκε εξ' ολοκλήρου με βομβαρδισμό από κοσμικές ακτίνες και όχι με αστρική πυρηνοσύνθεση, είναι χημικό στοιχείο μικρής αφθονίας τόσο στο ηλιακό σύστημα όσο και στο φλοιό της Γης. Δεν απαντάται σε ελεύθερη μορφή. Το βόριο συγκεντρώνεται στη Γη επειδή οι πιο συνηθισμένες φυσικές ενώσεις του, δηλαδή τα βορικά ορυκτά, είναι αρκετά ευδιάλυτα στο νερό. Αυτά εξορύσσονται βιομηχανικά ως εβαπορίτες, όπως ο βόρακας και ο κερνίτης. Τα μεγαλύτερα αποδεδειγμένα κοιτάσματα βορίου βρίσκονται στην Τουρκία που είναι και η μεγαλύτερη παραγωγός χώρα παγκοσμίως σε ορυκτά του βορίου.Στοιχειακό βόριο έχει βρεθεί σε μικρές ποσότητες σε μετεωρίτες, αλλά δεν έχει βρεθεί ποτέ στη Γη. Βιομηχανικά το πολύ καθαρό στοιχειακό βόριο παράγεται με δυσκολία, γιατί το βόριο τείνει να σχηματίζει πυρίμαχα υλικά που περιέχουν μικρές ποσότητες άνθρακα ή άλλων στοιχείων. Υπάρχουν αρκετές αλλοτροπικές μορφές: άμορφο βόριο σε καφέ σκόνη, κρυσταλλικό μαύρο βόριο με εξαιρετική σκληρότητα, περίπου 9,5 στην κλίμακα Mohs), που είναι και φτωχός αγωγός του ηλεκτρισμού σε θερμοκρασία δωματίου. Η κύρια χρήση του στοιχειακού βορίου είναι η παραγωγή βοριονημάτων, που χρησιμοποιούνται με ανάλογο τρόπο με τα ανθρακονήματα, σε υλικά μεγάλης αντοχής. Σχεδόν όλο το βόριο χρησιμοποιείται με τη μορφή χημικών ενώσεών του. Περίπου το μισό της παγκόσμιας κατανάλωσης βοριούχων ενώσεων χρησιμοποιούνται από την υαλουργία ως πρόσθετα για φύλλα βοριούχου γυαλιού, που χρησιμοποιείται για μόνωση ή σε ελαφρά δομικά υλικά, με εφαρμογή στην αεροναυπηγική. Η αμέσως επόμενη κυρίαρχη χρήση του είναι τα πολυμερή βορίου και κεραμικά βορίου, που παίζουν εξειδικευμένους ρόλους ως υψηλής αντοχής ελαφρά δομικά και πυρίμαχα υλικά. Το γυαλικά από βοροπυριτικό γυαλί (pyrex, υαλοβάμβακας) χρησιμοποιούνται για τη μεγαλύτερη αντοχή τους, μηχανική και αντιθερμική, σε σύγκριση με το απλό γυαλί σόδας - ασβέστη. Οι βοριούχες ενώσεις χρησιμοποιήθηκαν, ακόμη, ως γεωργικά λιπάσματα και ως λευκαντικά υπερβορικού νατρίου. Σε μικρότερη (σε ποσότητα) εφαρμογές του, το βόριο είναι σημαντική πρόσμειξη σε ημιαγωγούς τύπου P, ενώ βοριούχα αντιδραστήρια χρησιμοποιούνται ως ενδιάμεσα για τη σύνθεση σημαντικών οργανικών χημικών. Λίγα βοριούχα οργανικά φαρμακευτικά χρησιμοποιούνται ή βρίσκονται υπό έρευνα για αντίστοιχους σκοπούς. Το φυσικό βόριο αποτελείται από δυο (2) σταθερά ισότοπα, από τα οποία το βόριο-10 (10Β) έχει έναν αριθμό εφαρμογών ως μέσο σύλληψης νετρονίων. Στη βιολογία, τα βορικά άλατα έχουν χαμηλή τοξικότητα για τα θηλαστικά, όμοια με εκείνη του μαγειρικού αλατιού, αλλά είναι πιο τοξικά για τα αρθρόποδα και γι' αυτό χρησιμοποιήθηκαν ως εντομοκτόνα. Το βορικό οξύ (H3BO3) είναι ήπιο αντιμικροβιακό και υπάρχει ένα γνωστό οργανικό βοριούχο αντιβιωτικό. Το βόριο είναι απαραίτητο για τη ζωή. Μικρές ποσότητες βοριούχων ενώσεων παίζουν ενισχυτικό ρόλο στα κυτταρικά τοιχώματα των φυτών, και αυτό κάνει το βόριο απαραίτητο για τα καλλιεργήσιμα εδάφη, αν και όταν βρίσκεται σε υψηλές συγκεντρώσεις στο έδαφος γίνεται τοξικό. Πειράματα έδειξαν ότι το βόριο έχει ρόλο υπεριχνοστοιχείου και στα ζώα, αλλά είναι άγνωστη η φυσιολογία του σε αυτά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF
|
Αριθμός 13
|
Η χρηματοδότηση της ταινίας είχε γίνει από το κινηματογραφικό στούντιο Gainsborough Pictures. Κι αφότου η παραγωγή της ταινίας διακόπηκε, το σενάριο χάθηκε. Οι σκηνές που πρόλαβε να γυρίσει ο σκηνοθέτης αγνοούνται επίσης. Φημολογείται ότι είχαν γυριστεί δυο μπομπίνες υλικού. Μερικές από τις πληροφορίες που διασώζονται για την ταινία, έχουν να κάνουν με την υπόθεσή της. Η ταινία διηγούνταν την ιστορία των κατοίκων μιας πολυκατοικίας του Λονδίνου που φιλοξενούσε άτομα με χαμηλό εισόδημα, της οποίας την ανέγερση χρηματοδότησε ο τραπεζίτης και φιλάνθρωπος Τζορτζ Φόστερ Πίμποντι. Το σενάριο της ταινίας έγραψε η Ανίτα Ρος, υπάλληλος της εταιρίας Ilsington. Σύμφωνα με τη συνέντευξη του Χίτσκοκ στον Φρανσουά Τρυφώ, η οποία καταγράφηκε στο βιβλίο του σκηνοθέτη Hitchcock/Truffaut, η Ρος ήταν συνεργάτιδα του Τσάρλι Τσάπλιν. Ο Χίτσκοκ μιλούσε σπάνια για την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, μέχρι την περίοδο που ο βιογράφος του Ντόναλντ Σπότο τον ρώτησε για τη ζωή στις αρχές της δεκαετίας του '20 και για τις πρώτες του ταινίες. Ο σκηνοθέτης αναφέρθηκε στην ταινία, σε άλλη μια περίσταση λέγοντας ότι ήταν μια ταπεινωτική εμπειρία, εφόσον η παραγωγή της σταμάτησε λόγω έλλειψης παροχής κεφαλαίου. Όπως ακριβώς συμβαίνει με μεταγενέστερη ταινία του σκηνοθέτη The Mountain Eagle, της οποίας η τύχη αγνοείται, οι ιστορικοί του κινηματογράφου και συλλέκτες ψάχνουν απεγνωσμένα εδώ και χρόνια να βρουν το υλικό που γύρισε ο Χίτσκοκ. Η πρωταγωνίστρια της ταινίας Κλερ Γκριτ, προσπάθησε να βοηθήσει το Χίτσκοκ προσφέροντας του χρήματα για να συνεχιστούν τα γυρίσματα. Πριν από εκείνη, ο θείος του σκηνοθέτη, Τζον Χίτσκοκ είχε προσφέρει κάποιο χρηματικό ποσό. Ο Χίτσκοκ δεν ξέχασε ποτέ τη γενναιοδωρία της Γκριτ και στα χρόνια που ακολούθησαν της ανέθεσε ρόλους σε άλλες έξι ταινίες του. Donald Spoto, The Life of Alfred Hitchcock: The Dark Side of Genius (HarperCollins Publishers, 1983) ISBN 0-00-216352-7 Patrick McGilligan, Alfred Hitchcock: A Life in Darkness and Light (Wiley and Sons, 2003) ISBN 0-470-86973-9 Αριθμός 13 στην IMDb
|
Το 1922 ο Άλφρεντ Χίτσκοκ είχε την ευκαιρία να κάνει την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα με την ταινία Αριθμός 13 (Number 13) γνωστή επίσης και ως Mrs. Peabody. Στην ταινία επρόκειτο να πρωταγωνιστήσουν οι Κλερ Γκριτ και ο Έρνεστ Θέσινγκερ. Η ταινία ξεπέρασε τον αρχικό της προϋπολογισμό και δεν κυκλοφόρησε ποτέ στους κινηματογράφους, ενώ είχαν γυριστεί κάποιες σκηνές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82_13
|
336
|
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Οι στρατιωτικές επιτυχίες του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Α΄ έχουν ως αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος της Δακίας να ανακαταλαμβάνεται από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση της συνήθειας των δασμών εμφανίζεται στην Παλμύρα. Θρησκεία 18 Ιανουαρίου - Ο Πάπας Μάρκος διαδέχεται τον Πάπα Συλβέστρο Α΄ ως ο 34ος Πάπας. 25 Δεκεμβρίου - Πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά εορτασμού των Χριστουγέννων στην Αρχαία Ρώμη. Ο Πάπας Μάρκος αρχίζει την ανοικοδόμηση της βασιλικής του Αγίου Μάρκου. Η εκκλησία αφιερώνεται στον Άγιο Μάρκο. Ο Άρειος, Αλεξανδρινός ιερέας, καταρρέει σε έναν δρόμο της Κωνσταντινούπολης (σε απροσδιόριστη ημερομηνία). Ο Πάπας Μάρκος πεθαίνει στη Ρώμη μετά από μία 11-μηνη θητεία. Δεν βρίσκεται αμέσως διάδοχος. Μουρόνγκ Ντα, αυτοκράτορας των Ξιανμπέι στο Νότιο Γιέν (πεθαίνει το 405) Ριτσού, αυτοκράτορας της Ιαπωνίας (πεθαίνει το 405) 7 Οκτωβρίου - Πάπας Μάρκος Άρειος, ιδρυτής του Αρειανισμού (γεννιέται το 256)
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 336 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Το έτος 336 (CCCXXXVI ) ήταν ένα δίσεκτο έτος που ξεκινούσε την Πέμπτη. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ως το Έτος των Υπάτων Νεποτιανού και Φακούνδου (ή, λιγότερο γνωστό, το Έτος 1089 από Κτήσεως Κόσμου). Η ονομασία 336 είχε χρησιμοποιηθεί από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος των ετών στην Ευρώπη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/336
|
Κολόμπους
|
Η πόλη πήρε το όνομα της από τον εξερευνητή Χριστόφορος Κολόμβος κατά την ίδρυση της το 1812[1] Αρχειοθετήθηκε 2016-10-08 στο Wayback Machine.. Είναι η μεγαλύτερη πόλη με το όνομα του Κολόμβου παρόλο που δεν είχε καμία σχέση με την περιοχή. Η πόλη πήρε το όνομά της από τον Χριστόφορο Κολόμβο. Ιδρύθηκε το 1812 στη συμβολή των ποταμών Σκιότο και Ολετάνγκι και ανέλαβε πρωτεύουσα της πολιτείας το 1816. Η οικονομία της πόλης βασίζεται σε ποικίλους τομείς όπως η εκπαίδευση, οι ασφαλίσεις, ο τραπεζικός τομέας, η μόδα, η άμυνα, η αεροπορία, τα τρόφιμα, είδη ρουχισμού, η βιομηχανία χάλυβα και ενέργειας, η ιατρική έρευνα και υγειονομική περίθαλψη, το λιανικό εμπόριο και η τεχνολογία. Το σύγχρονο Κολόμπους έχει αναδειχθεί ως μια τεχνολογικά εξελιγμένη πόλη. Είναι έδρα του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο, με τη μεγαλύτερη πανεπιστημιούπολη στις ΗΠΑ. Επίσημος ιστότοπος της πόλης Κολόμπους στο Curlie
|
To Κολόμπους (αγγλικά: Columbus, ορθή προφορά Κολάμπους) είναι πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της αμερικανικής πολιτείας Οχάιο. Η εκτίμηση του πληθυσμού του για την πόλη του Κολόμπους για το 2022, εκτιμάται στους 929.492 κατοίκους, κατατάσσοντάς την ως η 14η μεγαλύτερη πόλη των ΗΠΑ. Στην μητροπολιτική περιοχή του Κολόμπους, η οποία περιλαβάνει πέρα από τη κομητεία Φράνκλιν, έδρα της οποίας είναι το Κολούμπους, τις κομητείες Ντέλαγουερ, Φέρφιλντ, Λίκιν, Μάντισον, Μόροου, Πίκαγουεϊ και Γιούνιον, κατοικούν 2.138.926 κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή του 2020. Είναι η 32η πολυπληθέστερη μητροπολιτική των ΗΠΑ και τρίτη στο Οχάιο μετά τις μητροπολιτικές περιοχές του Σινσινάτι και του Κλίβελαντ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Ατμόσφαιρα του Άρη
|
Η Αρειανή ατμόσφαιρα αποτελείται από τα ακόλουθα στρώματα: Εξώσφαιρα: Αρχίζει σε ύψος μεγαλύτερο από 200 χλμ., και από αυτήν την περιοχή τα τελευταία κομμάτια ατμόσφαιρας συγχωνεύονται με το κενό του διαστήματος. Δεν υπάρχει ευδιάκριτο όριο για το τέρμα της ατμόσφαιρας, η μετάβαση είναι σταδιακή. Ανώτερη ατμόσφαιρα, ή θερμόσφαιρα: Σε αυτά τα υψόμετρα οι υψηλές θερμοκρασίες οφείλονται σε θέρμανση από τον Ήλιο. Τα ατμοσφαιρικά αέρια αραιώνονται και διαχωρίζονται, αντί να σχηματίζουν ομοιογενή μίγματα όπως στα χαμηλότερα στρώματα της ατμόσφαιρας. Μέση ατμόσφαιρα: Σε αυτά τα υψόμετρα ρέει ο Αρειανός αεροχείμαρρος. Ατμόσφαιρα: Η σχετικά θερμή περιοχή θερμαίνεται από το έδαφος και με μεταγωγή θερμότητας από αερομεταφορούμενα σωματίδια σκόνης.Υπάρχουν, επίσης, μία περίπλοκη ιονόσφαιρα, και ένα εποχιακό στρώμα όζοντος πάνω από το νότιο πόλο. Το 2015 το διαστημόπλοιο MAVEN έδειξε ότι υπάρχει ουσιαστική πολυεπίπεδη δομή εξίσου στις πυκνότητες ουδέτερων αερίων και ιόντων.Οι πρώτες αναλύσεις από τα όρμπιτερ MAVEN και ExoMars Trace Gas, έδειξαν μεγάλη μεταβλητότητα στις ατμοσφαιρική θερμοκρασία και πυκνότητα, με τη μέση πυκνότητα να είναι χαμηλότερη από όσο αναμενόταν. Το 1864, ο Γουίλιαμ Ρούτερ Ντόους παρατήρησε "ότι η ροδοκόκκινη απόχρωση του πλανήτη δεν οφείλεται σε ιδιαιτερότητα της ατμόσφαιρας εφόσον η ερυθρότητα είναι εντονότερη κοντά στο κέντρο, όπου η ατμόσφαιρα είναι αραιότερη." Φασματοσκοπικές παρατηρήσεις της περιόδου 1860 -1870 δεν απέκλειαν την πιθανότητα η ατμόσφαιρα του Άρη να είναι παρόμοια με της Γης. Το 1894, όμως, με φασματική ανάλυση και άλλες ποιοτικές παρατηρήσεις του Γουίλιαμ Γουάλας Κάμπελ δείχθηκε ότι ο Άρης μοιάζει με το Φεγγάρι, που δεν έχει σημαντική ατμόσφαιρα. Το 1926, οι φωτογραφικές παρατηρήσεις του Γουίλιαμ Χάμοντ Ράιτ από το Αστεροσκοπείο Λικ επέτρεψαν στον Χάουαρντ Ντόναλντ Μένζελ να βρεί ποσοτικές αποδείξεις για την Αρειανή ατμόσφαιρα . Η Αρειανή ατμόσφαιρα αποτελείται κατά 95,9% από διοξείδιο του άνθρακα (CO2). Έκαστος πόλος είναι σκοτεινός κατά τη διάρκεια του ημισφαιρικού χειμώνα του, και η επιφάνεια ψύχεται τόσο που το 25% του ατμοσφαιρικού CO2 συμπυκνώνεται στα πολικά καλύμματα προς πάγο CO2 (ξηρός πάγος). Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού που ο πόλος φωτίζεται από τον ήλιο, ο πάγος CO2 εξαχνώνεται προς την ατμόσφαιρα. Αυτή η διαδικασία οδηγεί σε σημαντική ετήσια μεταβολή στην ατμοσφαιρική πίεση και την σύσταση της ατμόσφαιρας γύρω από τους Αρειανούς πόλους. Η Αρειανή ατμόσφαιρα περιέχει ποσότητες από το ευγενές αέριο αργό, που δεν μετατρέπεται σε πάγο και ως εκ τούτου, η ολική ποσότητά του στην ατμόσφαιρα του πλανήτη παραμένει σταθερή. Υπάρχουν τοπικές και εποχιακές διακυμάνσεις στη σχετική συγκέντρωση του Αργού προς το διοξείδιο του άνθρακα, για παράδειγμα το φθινόπωρο αυξάνεται πάνω από το νότιο πόλο και διαχέεται κατά την επερχόμενη άνοιξη. Κατά το καλοκαίρι που το διοξείδιο του άνθρακα εξαχνώνεται προς την ατμόσφαιρα, αφήνει ίχνη από νερό. Οι εποχιακοί άνεμοι που μεταφέρουν μεγάλες ποσότητες χώματος και υδρατμών δημιουργούν παγετούς και μεγάλους θύσανους όμοιων με της Γης, και φωτογραφήθηκαν από το ρόβερ Ευκαιρία το 2004. Την 31 Ιουλίου 2008 οι επιστήμονες του NASA που εργάζονται στην αποστολή Φοίνιξ επιβεβαίωσαν ότι βρέθηκαν υπόγεια ύδατα στην περιοχή του Αρειανού βόρειου πόλου. Ίχνη μεθανίου (CH4) εντοπίστηκαν για πρώτη φορά στην Αρειανή ατμόσφαιρα από μια ομάδα του NASA στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Γκόνταρντ το 2003. Το Μάρτιο 2004 το όρμπιτερ Άρης Εξπρές και επίγειες παρατηρήσεις τριών ομάδων έδειξαν ότι η παρουσία του μεθανίου στην ατμόσφαιρα ανέρχεται σε περιεκτικότητα 10 ppb (μέρη ανά δισεκατομμύριο). Οι μετρήσεις της περιόδου 2003 - 2006 έδειξαν τοπική και εποχιακή διακύμανση στην ατμοσφαιρική περιεκτικότητα μεθανίου.Το μεθάνιο θα καταστρεφόταν ταχέως από την υπεριώδη ακτινοβολία και τις χημικές αντιδράσεις με άλλα αέρια, άρα η παρουσία του στην ατμόσφαιρα ίσως οφείλεται σε αειφόρο πηγή. Τα φωτοχημικά πρότυπα μόνα τους δεν εξηγούν την μεταβλητότητα στα επίπεδα μεθανίου. Προτάθηκε ότι το μεθάνιο ίσως αναπληρώνεται από τους μετεωρίτες που εισέρχονται στην ατμόσφαιρά του, αλλά οι ερευνητές του Ιμπίριαλ Κόλετζ του Λονδίνου έδειξαν ότι η εισροή μεθανίου με αυτόν τον τρόπο θα ήταν ανεπαρκής. Η καταστροφή του μεθανίου θα διαρκούσε 0,6 ~4 γήινα χρόνια, κατά τα οποία το μεθάνιο θα διαχεόταν στην ατμόσφαιρα παντού στον πλανήτη. Η διάρκεια ζωής μεθανίου που καταστρέφεται αποκλειστικά από υπεριώδη ακτινοβολία θα ήταν ~350 χρόνια, και εφόσον εξαφανίζεται ταχύτερα ("καταβόθρα") σημαίνει ότι υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συνεργούν, και μάλιστα είναι κατά 100 με 600 φορές αποτελεσματικότεροι από την ακτινοβολία. Ταχεία καταστροφή σημαίνει εξίσου ενεργή αειφόρο πηγή. Το 2014 συμπέραναν ότι οι μεγάλες καταβόθρες μεθανίου δεν υπόκεινται σε ατμοσφαιρική οξείδωση. Ίσως το μεθάνιο δεν καταναλώνεται, και απλά συμπυκνώνεται και εξαχνώνεται εποχιακά από κλαθρικά. Ή ίσως το μεθάνιο αντιδρά με τον χαλαζία (SiO2) του χώματος και ολιβίνη προς σχηματισμό ομοιοπολικών δεσμών Si–CH3. Το Αρειανό μεθάνιο ίσως προέρχεται από μη-βιολογικές διεργασίες, όπως αλληλεπιδράσεις νερού-βράχων, ραδιόλυση του νερού, και σχηματισμό σιδηροπυρίτη, που παράγουν H2 , που θα μπορούσε στη συνέχεια να χρησιμοποιηθεί για σύνθεση μεθανίου και άλλων υδρογονανθράκων μέσω σύνθεσης Fischer–Tropsch με CO και CO2. Επίσης, αποδείχθηκε ότι το μεθάνιο θα μπορούσε να παραχθεί με μια διαδικασία που περιλαμβάνει νερό, διοξείδιο του άνθρακα, και το ορυκτό ολιβίνη που είναι κοινό στον Άρη. Οι συνθήκες που απαιτούνται για την αντίδραση (δηλ. υψηλή θερμοκρασία και πίεση) δεν υπάρχουν στην επιφάνεια, αλλά ίσως υπάρχουν στο φλοιό. Ο σερπεντινίτης είναι παραπροϊόν της αντίδρασής του και ανίχνευση του ορυκτού σημαίνει ότι διενεργείται η αντίδραση. Σε αναλογία με τη Γη, υπάρχει η δυνατότητα παραγωγής σε χαμηλές θερμοκρασίες και εκπνοής του μεθανίου από σερπεντινοποιημένους βράχους στον Άρη. Εναλλακτικά, ίσως το αρχαίο μεθάνιο παγιδεύτηκε σε ενυδατωμένους κρύσταλλους από τους οποίους απελευθερώνεται σταδιακά. Με την προϋπόθεση ότι το πρώιμο Αρειανό περιβάλλον ήταν κρύο, μία κρυόσφαιρα θα παγίδευε το μεθάνιο των κλαθρικών σε σταθερή μορφή στο βάθος, από όπου θα απεδεσμευόταν σταδιακά. Με πειράματα σε συνθετική Αρειανή ατμόσφαιρα βρέθηκε ότι κατά την αλληλεπίδραση ηλεκτρικού φορτίου με παγωμένο νερό ίσως προκύψουν εκροές μεθανίου. Μια πιθανή πηγή ηλεκτρικών φορτίων είναι τα ηλεκτρισμένα σωματίδια σκόνης από τις αμμοθύελες και τους ανεμοστρόβιλους, ενώ πάγος υπάρχει σε τάφρους ή στο μόνιμο στρώμα του πάγου. Η ηλεκτρική εκκένωση ιονίζει το αέριο CO2 και τα μόρια νερού και τα υποπροϊόντα της αντίδρασης συνδυάζονται προς παραγωγή μεθανίου. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι παλλόμενες ηλεκτρικές εκκενώσεες πάνω σε δείγματα πάγου στην Αρειανή ατμόσφαιρα παράγουν περίπου 1.41×1016 μόρια μεθανίου ανά joule εφαρμοσμένης ενέργειας.Μία πιθανή πηγή μεθανίου θα ήταν μικροοργανισμοί, όπως τα μεθανογόνα, αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις για την παρουσία των οργανισμών αυτών στον Άρη. Στους Γήινους ωκεανούς η βιολογική παραγωγή μεθανίου συνοδεύεται από αιθάνιο, ενώ το ηφαιστειακό μεθάνιο συνοδεύεται από διοξείδιο του θείου. Εφόσον δε βρέθηκαν ίχνη από διοξείδιο του θείου στην αρειανή ατμόσφαιρα είναι απίθανο η προέλευση του μεθανίου να είναι ηφαιστειακή δραστηριότητα.Το 2011 με επίγεια φασματοσκοπία υπερύθρου υψηλής ανάλυσης για ίχνη ειδών (όπως μεθάνιο) στον Άρη, επιτεύχθηκαν ανώτατα όρια ευαισθησίας: μεθάνιο (<7 ppbv), αιθάνιο (<0.2 ppbv), μεθανόλη (<19 ppbv) και άλλα (H2CO, C2H2, C2H4, N2O, NH3, HCN, CH3Cl, HCl, HO2 – όλα τα όρια σε ppbv επίπεδα). Τα δεδομένα αποκτήθηκαν σε 6ετή περίοδο από διαφορετικές εποχές και τοποθεσίες του Άρη, που σημαίνει ότι αν υπάρχουν οργανικές ουσίες στην ατμόσφαιρα θα ήταν σπάνια ή αμελητέα. Τον Αύγουστο 2012 το ρόβερ Περιέργεια προσεδαφίστηκε στον Άρη. Διαθέτει υπεραναλυτικά όργανα για ακριβείς μετρήσεις, όπως για διάκριση μεταξύ των διαφόρων ισοτοπολόγων μεθανίου. Το 2012, οι πρώτες μετρήσεις με το Ρυθμιζόμενο Φασματοφωτόμετρο Λέιζερ (TLS) έδειξαν ότι η παρουσία μεθανίου στο χώρο προσγείωσης ήταν 0 - 5 ppb, και αργότερα υπολογίστηκε μία βασική γραμμή 0,3 - 0,7 ppb. Το 2013 δεν βρέθηκε μεθάνιο πέρα από τη βασική γραμμή. Το 2014 ανιχνεύθηκε δεκαπλάσια αύξηση ('οξεία') στο ατμοσφαιρικό μεθάνιο κάποια στιγμή την περίοδο 2013 - 2014. Τέσσερις μετρήσεις έδειξαν κατά μέσο όρο 7.2 ppb, που σημαίνει παρουσία άγνωστης πηγής μεθανίου στον Άρη.Η αναλογία επιπέδων υδρογόνου/μεθανίου στον Άρη είναι δείκτης της πιθανότητας ζωής στον Άρη. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, "...χαμηλοί λόγοι H2/CH4 (λιγότερο από 40) σημαίνουν παρουσία ενεργητικής ζωής." Την 7 Ιουνίου 2018, το NASA ανακοίνωσε περιοδική εποχιακή μεταβολή στο ατμοσφαιρικό μεθάνιο. Το ατμοσφαιρικό διοξείδιο του θείου θεωρείται δείκτης της τρέχουσας ηφαιστειακής δραστηριότητας. Είναι θέμα ενδιαφέροντος στις συζητήσεις για το Αρειανό μεθάνιο, που αν παραγόταν από ηφαίστεια (όπως γίνεται εν μέρει στη Γη) θα έπρεπε να βρίσκονται και μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του θείου. Κατόπιν αναζητήσεων με Τηλεσκόπιο Υπερύθρου δε βρέθηκε διοξείδιο του θείου στον Άρη, αλλά προσδιορίστηκε το αυστηρά ανώτατο όριο για την ατμοσφαιρική συγκέντρωση ίσο με 0,2 ppb. Τον Μάρτιο 2013 βρέθηκαν ίχνη διοξειδίου σε δείγματα εδάφους από το Ρόκνεστ Άρη που αναλύθηκαν από το ρόβερ Περιέργεια. Το 2016 το Στρατοσφαιρικό Αστεροσκοπείο για Υπέρυθρη Αστρονομία (SOFIA) ανίχνευσε ατομικό οξυγόνο στην ατμόσφαιρα του Άρη, για πρώτη φορά σε σαράντα χρόνια.
|
Η Ατμόσφαιρα του Άρη αποτελείται κυρίως από διοξείδιο του άνθρακα. Η ατμοσφαιρική πίεση στην επιφάνεια είναι κατά μέσο όρο 600 πασκάλ που ισούται με το 0,6% της μέσης Γήινης πίεσης στο επίπεδο της θάλασσας των 101,3 χιλιοπασκάλ. Η πίεση κυμαίνεται από την ελάχιστη 30 πασκάλ στην κορυφή του Όρους Όλυμπος σε έως πάνω από 1.155 πασκάλ στα βάθη της Ελλάς Πλανίτια. Αυτή η πίεση είναι πολύ χαμηλότερη της οριακής Αρμστρονγκ για το απροστάτευτο ανθρώπινο σώμα. Η Άρειανή ατμοσφαιρική μάζα των 25 τερατόνων είναι συγκρίσιμη με της Γης των 5148 τερατόνων· ο Άρης έχει κλίμακα ύψους ίση με 11,1 χλμ και η Γη 8,5 χιλιόμετρα.Η Αρειανή ατμόσφαιρα αποτελείται από 96% διοξείδιο του άνθρακα, 1,9% αργό, 1,9% άζωτο και περιέχει ίχνη ελεύθερου οξυγόνου, μονοξείδιου του άνθρακα, νερού και μεθανίου μεταξύ άλλων αερίων, για μια μέση γραμμομοριακή μάζα ίση με 43.34 g/mol. Το 2003 ανιχνεύτηκαν ίχνη μεθανίου που ίσως είναι προϊόντα ζωής ή παράγονται από γεωχημικές διαδικασίες, ηφαιστειακή ή υδροθερμική δραστηριότητα.Η ατμόσφαιρα είναι σκονισμένη και, ως αποτέλεσμα, χρωματίζει τον Αρειανό ουρανό με ένα ανοιχτό καφετί προς το πορτοκαλί-κόκκινο χρώμα όταν βλέπεται από την επιφάνεια. Τα δεδομένα των ρόβερ εξερεύνησης του Άρη δείχνουν αιωρούμενα σωματιδία διαμέτρου 1,5 μικρομέτρων.Την 16 Δεκεμβρίου 2014, το NASA ανέφερε ότι ανίχνευσε μια ασυνήθιστη αύξηση, και στη συνέχεια μείωση, στις ποσότητες μεθανίου στην ατμόσφαιρα του πλανήτη Άρη. Οργανικές χημικές ουσίες εντοπίστηκαν σε δείγματα σκόνης που εξόρυξε το ρόβερ Curiosity(μτφρ: περιέργεια) από ένα βράχο. Σύμφωνα με μελέτες της αναλογίας δευτερίου προς υδρογόνο, πολύ από το νερό του Αρειανού κρατήρα Γκέιλ χάθηκε κατά την αρχαιότητα, προτού σχηματιστεί ο πυθμένας λίμνης στον κρατήρα· στη συνέχεια μεγάλες ποσότητες νερού εξακολούθησαν να χάνονται. Την 18 Μαρτίου 2015, το NASA ανέφερε ότι ανίχνευσε ένα σχετικά ακατανόητο σέλας και ένα ανεξήγητο σύννεφο σκόνης στην Αρειανή ατμόσφαιρα.Την 4 Απριλίου 2015, το NASA ανακοίνωσε τα αποτελέσματα μελετών, από μετρήσεις του Αναλυτή Αρειανών Δειγμάτων (SAM) του ρόβερ Περιέργεια, στην ατμόσφαιρα με χρήση ισοτόπων ξένου και αργού. Τα αποτελέσματα υποστήριζαν "έντονη" απώλεια ατμόσφαιρας στην πρώιμη ιστορία του Άρη και είναι συνεπή με ατμοσφαιρική υπογραφή που βρέθηκε σε κομμάτια ατμόσφαιρας παγιδευμένα σε Αρειανούς μετεωρίτες στη Γη. Υποστηρίχθηκαν περαιτέρω από τα αποτελέσματα του όρμπιτερ MAVEN σε τροχιά γύρω από τον Άρη, ότι ο ηλιακός άνεμος ευθύνεται για την απογύμνωση του Άρη από την ατμόσφαιρα του με την πάροδο των ετών.Τον Σεπτέμβριο 2017, το NASA ανέφερε ότι τα επίπεδα ακτινοβολίας στην Αρειανή επιφάνεια διπλασιάστηκαν βραχυπρόθεσμα, και συσχετίζονται με ένα σέλας κατά 25 φορές φωτεινότερο από κάθε προηγούμενο, λόγω μεγάλης και αναπάντεχης ηλιακής καταιγίδας στα μέσα του μήνα.Την 1η Ιουνίου 2018, οι επιστήμονες του NASA ανίχνευσαν ίχνη αμμοθύελλας στον Άρη, που ίσως δυσχεράνει το τροφοδούμενο με ηλιακή ενέργεια ρόβερ Ευκαιρία, εμποδίζοντας τη διέλευση της ηλιακής ακτινοβολίας. Από την 12 Ιουνίου πρόκειται για την χειρότερη καταιγίδα που καταγράφηκε ποτέ στην επιφάνεια του πλανήτη, και κάλυψε περιοχή έκτασης περίπου όσο η Βόρεια Αμερική και η Ρωσία μαζί (1/4 του πλανήτη). Την 13 Ιουνίου, το ρόβερ Ευκαιρία αναφέρθηκε ότι αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας λόγω της αμμοθύελας σε τηλεδιάσκεψη. τον Ιούλιο 2018, οι ερευνητές δήλωσαν ότι η μεγαλύτερη ενιαία πηγή χώματος στον πλανήτη Άρη προέρχεται από το Σχηματισμό Μέδουσα Φόσσα.Την 7 Ιουνίου 2018, το NASA ανακοίνωσε περιοδική, εποχιακή μεταβολή στα επίπεδα ατμοσφαιρικού μεθανίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%BC%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%86%CF%81%CE%B7
|
Πούτσο Φερνάντεζ
|
Ο Φερνάντεζ γεννήθηκε το 1927 στην Αβάνα της Κούβας. Άρχισε να δουλεύει στο θέατρο στην Κούβα όταν ήταν μόλις 13 ετών κάνοντας αρκετές μικρές δουλειές στα παρασκήνια. Ωστόσο, άρχισε σύντομα να παίζει με τον πατέρα του στην παράσταση La Tremenda Corte . Το 1954 πήγε στο Πουέρτο Ρίκο και γρήγορα προσλήφθηκε ως συντονιστής για το κανάλι Telemundo επειδή μιλούσε αγγλικά και ισπανικά. Ήταν επίσης ο τεχνικός συντονιστής στο El caso de la mujer asesinadita, ενός από τα πρώτα τηλεοπτικά σήριαλ του Πουέρτο Ρίκο. Εργάστηκε επίσης με τους παραγωγούς Henry Lafont, Gaspar Pumarejo, Luis Vigoreaux, Marta Silva και Fernando Hidalgo. Αργότερα άρχισε να παίζει σε τηλεοπτικά κωμικά σκετς. Ένας από τους πιο γνωστούς ρόλους του Φερνάντεζ ήταν στο El Barrio Cuatro Calles, όπου έπαιξε το ρόλο του Pepón, ενός από τους ιδιοκτήτες δύο αρτοποιείων που ανταγωνίζονται. Αργότερα, η κωμωδία πήρε μια άλλη διαδρομή, όπου ο Φερνάντεζ έγινε “Superpan”, μια παρωδία υπερήρωα, όπως Chespirito. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Φερνάντεζ έπαιξε στην κωμική σειρά El Cuartel de la Risa, με πρωταγωνιστές την Carmen Dominicci, τον Rafael José και τον Antonio Sánchez "El Gangster" . Άλλοι ρόλοι με τους οποίους έγινε γνωστός ήταν οι Machito Pichón, Poncito, Cabo Blanco, και 20/20 (μια λατινική εκδοχή του Mr. Magoo ). Αργότερα, συνεργάστηκε σε παραστάσεις όπως το Con Lo Que Cuenta Este País και σε μερικές από τις παρουσιάσεις του Héctor Marcano . Ο Φερνάντεζ ήταν επίσης stand-up κωμικός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Στα τέλη της ζωής του αποχώρησε από την ηθοποιία και αφιερώθηκε στο γράψιμο. Πέθανε στις 29 Ιουλίου 2008 σε έναν οίκο για ηλικιωμένους στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο . Πέθανε από πνευμονικό εμφύσημα εξαιτίας του εθισμού στο κάπνισμα. Ο γιος του, ο Leo Fernández III, είναι γνωστός δημοσιογράφος και παπαράτσι στο Πουέρτο Ρίκο. Ο Πούτσο είχε άλλα τέσσερα παιδιά από δύο διαφορετικούς γάμους, τους Leonardo, Hector, Leandro, Μαρία Βικτώρια και Marisol.
|
Ο Λεοπόλδο "Πούτσο" Φερνάντεζ (Leopoldo "Pucho" Fernández II) (2 Σεπτεμβρίου 1927 - 29 Ιουλίου 2008) ήταν Κουβανός - Πουερτορικανός κωμικός. Ήταν γιος του παλαίμαχου Κουβανέζου κωμικού Λεοπόλφο Φερνάντεζ, γνωστού ως Tres Patines.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%BF_%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%B6
|
Γ.Σ. Ερμής Αλεξανδρούπολης
|
Ο σύλλογος ιδρύθηκε αρχικά το 1919. Διέθετε τμήματα ψυχαγωγίας, καλλιτεχνικών, μουσικής, στίβου, ποδοσφαίρου και κολύμβησης. Τμήματα του συλλόγου έλαβαν μέρος στους 1ους Πανθρακικούς Αγώνες του 1923, όπως και σε αυτούς του 1924, του 1925, του 1928, του 1929, του 1930 ως διοργανωτής, του 1933 και του 1935. Διοργάνωσε επίσης του 6ους Πανέβριους Αγώνες του 1937. Μετείχε, ακόμη, στους Παμμακεδονικούς Ποδηλατικούς Αγώνες του 1931. Το ποδοσφαιρικό τμήμα μετείχε στο Πρωτάθλημα Θράκης του 1927, ενώ το ίδιο έτος διέκοψε τη λειτουργία του και ορισμένοι παίκτες μεταγράφηκαν στον Εθνικό Αλεξανδρούπολης. Ο σύλλογος πέρασε σε περίοδο αδράνειας το 1937.Οι πρώτες προσπάθειες επανασύστασης του συλλόγου έγιναν το 1947. Εν τέλει, το 1952 έγινε η επίσημη αναγνώριση του σωματείου με την ονομασία Γυμναστικός Σύλλογος «Ερμής» Αλεξανδρούπολης. Το ποδοσφαιρικό τμήμα μετείχε στα πρωταθλήματα της ΕΠΣ Θράκης και σε άλλες ανεπίσημες διοργανώσεις και φιλικές αναμετρίσεις. Ο σύλλογος διαλύθηκε το 1961.
|
Ο Γυμναστικός Σύλλογος «Ερμής» Αλεξανδρούπολης ήταν αθλητικός σύλλογος στην Αλεξανδρούπολη του νομού Έβρου. Ιδρύθηκε την περίοδο του μεσοπολέμου, ενώ μεταπολεμικά επανασυστάθηκε. Η οριστική διάλυσή του ήρθε τη δεκαετία του '60.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93.%CE%A3._%CE%95%CF%81%CE%BC%CE%AE%CF%82_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Υπερβαρύτητα
|
Στο διάστημα των δεκαετιών του 1960 και 1970 επιτεύχθηκαν δύο μεγάλες ανακαλύψεις που με τη σειρά τους έδωσαν το έναυσμα για την ανακάλυψη της υπερβαρύτητας. Πρώτον, το Καθιερωμένο Πρότυπο της Σωματιδιακής Φυσικής (Standard Model) καθιερώθηκε μέσω διαφόρων πειραμάτων, αν και ακόμα έλειπαν κομμάτια του παζλ. Το βασικό συστατικό του Standard Model ήταν οι "μη Αβελιανές θεωρίες βαθμίδας" (non-Abelian gauge theories) των οποίων η βασική ιδέα είναι ότι οποιοσδήποτε μετασχηματισμός συμμετρίας υπό την εκάστοτε ομάδα βαθμίδας (gauge group) ασκείται ανεξαρτήτως σε κάθε σημείο του χωροχρόνου. Στο Standard Model αυτού του είδους οι συμμετρίες είναι "εσωτερικές συμμετρίες" (internal symmetries) με παραμέτρους που ανήκουν στην συμπαγή ομάδα Lie (compact Lie group) S U ( 3 ) ⊗ S U ( 2 ) ⊗ U ( 1 ) {\displaystyle SU(3)\otimes SU(2)\otimes U(1)} , η οποία φυσικά είναι η ομάδα βαθμίδας του Standard Model. Από τις δυναμικές που προκύπτουν από την παραπάνω ομάδα συμμετρίας γίνεται εμφανής η συμμετρία στο φάσμα των διαφόρων σωματιδίων του Standard Model και στις αλληλεπιδράσεις αυτών οι οποίες γίνονται εμφανείς στα διάφορα πειράματα. Δεύτερον, η άλλη μεγάλη πρόοδος που σημειώθηκε ήταν η ανακάλυψη της υπερσυμμετρίας, και συγκεκριμένα της "ολικής υπερσυμμετρίας" (global supersymmetry). Η υπερσυμμετρία είναι ένα μαθηματικό πλαίσιο το οποίο επιτρέπει στα διάφορα πεδία μιας θεωρίας που φέρουν διαφορετικό spin να κατανεμηθούν σε αναπαραστάσεις (group representations) ενός αλγεβρικού συστήματος το οποίο ονομάζεται "υπεράλγεβρα" (superalgebra). Οι παράμετροι της συγκεκριμένης συμμετρίας είναι σπινοριακά πεδία (spinors) ϵ α {\displaystyle \epsilon _{\alpha }} τα οποία είναι αμετάβλητα και δεν εξαρτώνται από τις συντεταγμένες x μ {\displaystyle x^{\mu }} . Η πιο απλή περίπτωση είναι η λεγόμενη N = 1 {\displaystyle {\mathcal {N}}=1} υπεράλγεβρα η οποία εμπεριέχει ένα σπινοριακό πεδίο Q α {\displaystyle Q_{\alpha }} το οποίο ονομάζεται "υπερφορτίο" (supercharge) και τον τελεστή ενέργειας-ορμής P α {\displaystyle P_{\alpha }} . Ο μεταθέτης (commutator) μεταξύ δυο υπερφορτίων δίνει μια χωροχρονική μετάβαση. Η N = 1 {\displaystyle {\mathcal {N}}=1} έχει αναπαραστάσεις οι οποίες περιέχουν σωματίδια μηδενικής μάζας με ακέραιο και ημι-ακέραιο spin και κάποιες άλλα σωματίδια με μάζα με ακέραιο και ημι-ακέραιο spin. Όταν κανείς εντάσσει την υπερσυμμετρία στο Standard Model πετυχαίνει την ενοποίηση των συζεύξεων βαθμίδας (gauge couplings) σε κάποια κλίμακα M G U T {\displaystyle M_{GUT}} (GUT = grand unified theory), κάτι το οποίο το Standard Model δεν πετυχαίνει μόνο του και για αυτόν το λόγο η υπερσυμμετρία είναι αντικείμενο εκτεταμένης έρευνας από την εποχή εκείνη μέχρι σήμερα. Με τα παραπάνω υπόψιν, οι ερευνητές κατάλαβαν ότι κάποιου είδους τοπικής υπερσυμμετρίας βαθμίδας θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και ίσως πιο ισχυρή από την ολική υπερσυμμετρία. Αυτού του είδους η υπερσυμμετρία θα περιείχε πεδία βαθμίδας για χωροχρονικές μετατοπίσεις καθώς και για υπερσυμμετρικούς μετασχηματισμούς. Ως εκ τούτου η βαθμωτή υπερσυμμετρία αναμενόταν να είναι μια γενίκευση της γενικής θεωρίας της σχετικότητας και να περιέχει στο φάσμα της κάποιο πεδίο με spin 3/2, το βαρυτίνο. Για αυτόν τον λόγο δόθηκε το όνομα "υπερβαρύτητα" σε αυτό το νέο μαθηματικό μοντέλο. Τα πεδία βαθμίδας των υπερσυμμετρικών θεωριών εμπεριέχουν τα λεγόμενα "vierbeins", e μ a ( x ) {\displaystyle e_{\mu }^{a}(x)} , τα οποία είναι κάποιου είδους συνδέσεις (connections) για την σύζευξη βαρύτητας με σπινοριακά πεδία και με διανυσματικά-σπινοριακά πεδία, όπως το βαρυτίνο, ψ μ a ( x ) {\displaystyle \psi _{\mu a}(x)} . Το βαρυτόνιο μαζί με το βαρυτίνο ανήκουν στην αναπαράσταση (2, 3/2) της εν λόγω υπερσυμμετρικής άλγεβρας. Την άνοιξη του 1976 αναπτύχθηκε μια "Λαγρατζιανή Θεωρία Πεδίου" (Lagrangian field theory) της υπερβαρύτητας. Στα επόμενα χρόνια αναπτύχθηκαν διάφορες θεωρίες υπερβαρύτητας με διαφορετικές ποσότητες υπερσυμμετρίας, από την πιο απλή περίπτωση με N = 1 {\displaystyle {\mathcal {N}}=1} μέχρι την μέγιστη περίπτωση με N = 8 {\displaystyle {\mathcal {N}}=8} . Η έρευνα έδειξε ότι η υπερβαρύτητα λειτουργεί ιδιαιτέρως όμορφα για παραπάνω από τις γνωστές τέσσερις χωροχρονικές διαστάσεις. Για την ακρίβεια, δείχθηκε ότι οι "μέγιστες θεωρίες" (maximal theories) βρίσκονται όταν κανείς εισάγει συνολικά 11 διαστάσεις. Αν και η υπερβαρύτητα οδήγησε σε πολύ βελτιωμένη συμπεριφορά μιας θεωρίας βαρύτητας όσον αφορά την κβαντική της συμπεριφορά, δεν έλυσε το βασικό πρόβλημα της μη επακανονικοποίησης της βαρύτητας (non renormalizability of gravity). Κατά τη διάρκεια της πρώτης επανάστασης των υπερχορδών (first superstring revolution) το 1984, άρχισε να γίνεται κατανοητό η ιδέα ότι μια μαθηματικά συνεπής και αποδεκτή θεωρίας κβαντικής βαρύτητας θα πρέπει να είναι μια θεωρία υπερχορδών η οποία δεν είναι θεωρία πεδίου. Παρ' όλα αυτά, βρέθηκε ότι όταν κανείς παίρνει το όριο χαμηλών ενεργειών μια θεωρίας υπερχορδών η θεωρία ελαττώνεται σε μια θεωρία υπερβαρύτητας. Με άλλα λόγια το φάσμα των καταστάσεων των υπερχορδών σε πολύ χαμηλές ενέργειες περιέχει καταστάσεις οι οποίες δίδουν τις ίδιες αναπαραστάσεις όπως η υπερβαρύτητα. Όμως, ο ενθουσιασμός γρήγορα έπαψε καθώς η θεωρία των υπερχορδών είναι μια θεωρία 10 διαστάσεων και όχι 11 όπως απαιτεί η μέγιστη υπερβαρύτητα. Το αποτέλεσμα ήταν το ενδιαφέρον γι την υπερβαρύτητα να μειωθεί αρκετά. Αυτό όμως κράτησε για λίγο μόνο καθώς το ενδιαφέρον για την υπερβαρύτητα ανανεώθηκε πρώτα με την δεύτερη επανάσταση των υπερχορδών το 1994 με τα αποτελέσματα των δυαδικοτήτων (dualities) των Chris Hull και Pete Townshead και ιδιαίτερα με την εισαγωγή της θεωρίας Μ του Edward Witten η οποία είναι μια θεωρία 11 διαστάσεων. Έτσι το ενδιαφέρον για την υπερβαρύτητα επανήλθε ενώ το 1997 με την ανακάλυψη της αντιστοιχίας AdS/CFT από τον Juan Maldacena όπου βρέθηκε ότι λύσεις υπερβαρυτικών θεωριών δίνουν πληροφορίες για τη δυαδική θεωρία πεδίου. Έτσι τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται η υπερβαρύτητα για την μελέτη φαινομένων και καταστάσεων που δεν οφείλονται σε φαινόμενα θεωρίας διαταραχών της κβαντικής χρωμοδυναμικής (non pertubative aspects of QCD) στο μεγάλο όριο N {\displaystyle N} (large N {\displaystyle N} limit). Υπάρχουν πολλά μη επιλυμένα προβλήματα στην υπερβαρύτητα τα οποία δεν έχουν απαραιτήτως άμεση σχέση με εφαρμογές. Υπάρχουν πολλών ειδών βαθμωτές η παραμορφωμένες θεωρίες υπερβαρύτητας αλλά ακόμα δεν έχουν καταγραφεί όλες. Ακόμα και για αυτές οι οποίες είναι γνωστές υπάρχουν πολλές εκδοχές οι οποίες δεν έχουν ακόμα κατασκευαστεί πλήρως. Επιπλέον, δεν είναι γνωστές όλες οι κβαντικές ιδιότητες των διαφόρων αυτών μοντέλων. Τελευταία αποτελέσματα έδωσαν την μαθηματική εικασία ότι η υπερβαρύτητα N = 8 {\displaystyle {\mathcal {N}}=8} σε 4 διαστάσεις είναι μια θεωρία κβαντικής βαρύτητας πεπερασμένη στο υπεριώδες (UV). Επίσης ενεργή έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη για την εξεύρεση κλασσικών λύσεων υπερβαρύτητας και υπάρχει μια προσπάθεια ταξινόμησης όλων των γνωστών λύσεων.
|
Η υπερβαρύτητα (αγγλικά: supergravity ή εν συντομία SUGRA) είναι μια μια θεωρία πεδίου (όπως για παράδειγμα είναι ο ηλεκτρομαγνητισμός) η οποία συνδυάζει τις αρχές τις γενικής θεωρίας της σχετικότητας (general theory of relativity) και της υπερσυμμετρίας (supersymmetry). Επομένως τα διάφορα μοντέλα υπερβαρύτητας συμπεριλαμβάνουν και τις τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης (ηλεκτρομαγνητική, ισχυρή, ασθενής και βαρυτική). Η υπερσυμμετρία που συναντάται στην υπερβαρύτητα κατέχει τοπική συμμετρία (local symmetry) σε αντίθεση με διάφορα κατεξοχήν υπερσυμμετρικά μοντέλα όπως το MSSM (Minimal Supersymmetric Standard Model). Μπορεί κανείς να φθάσει στην υπερβαρύτητα συνδυάζοντας του γεννήτορες της υπερσυμμετρίας μαζί με αυτούς της ομάδας Poincaré σχηματίζοντας έτσι την άλγεβρα super-Poincaré (super-Poincaré algebra).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%8D%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1
|
Προεδρικές εκλογές στο Μπενίν 2016
|
Η προεκλογική εκστρατεία ξεκίνησε στις 19 Φεβρουαρίου και ολοκληρώθηκε στις 4 Μαρτίου 2016. Στις εκλογές πήραν μέρος συνολικά 33 υποψήφιοι. Τα πρώτα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν στις 8 Μαρτίου 2016 και έδειξαν ότι ο Λιονέλ Ζινσού πρώτευσε με ποσοστό 28,4% των ψήφων. Ο Πατρίς Ταλόν ήρθε 2ος με 24,8% και ο Σεμπαστιάν Αζαβόν ήρθε 3ος με ποσοστό 23,03%. Συνεπώς, ο Ζινσού θα πήγαινε στον δεύτερο γύρο με τον Ταλόν.Για τον δεύτερο γύρο, ο Ταλόν έλαβε την υποστήριξη των 24 από τους συνολικά 32 υποψηφίους που είχαν ηττηθεί στον πρώτο γύρο. Ο δεύτερος γύρος διεξήχθη στις 20 Μαρτίου 2016 και ο Ζινσού συνεχάρη τον Ταλόν για τη νίκη του, παραδεχόμενος την δική του ήττα.Τα αποτελέσματα επικυρώθηκαν από το Συνταγματικό Δικαστήριο στις 25 Μαρτίου. Στην ομιλία του έπειτα από την επιβεβαίωση της εκλογής του από το συνταγματικό δικαστήριο, ο Ταλόν υποσχέθηκε ότι θα αναμορφώσει το σύνταγμα και θα καθιερωθεί μία προεδρική θητεία 5 ετών και ότι θα μειωθούν τα μέλη της κυβέρνησης από 28 σε 16 μέλη. Ορκίστηκε στις 6 Απριλίου 2016 και την ίδια ημέρα ανακοινώθηκε η σύνθεση της νέας κυβέρνησης.
|
Προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν στο Μπενίν στις 6 Μαρτίου 2016, μία εβδομάδα μετά τον αρχικό προγραμματισμό τους, εξαιτίας λογιστικών προβλημάτων. Ο απερχόμενος πρόεδρος Τομάς Μπονί Γιαγί βρισκόταν στην εκπνοή της δεύτερης προεδρικής θητείας του και λόγω συντάγματος δεν είχε τη δυνατότητα να διεκδικήσει μια 3η θητεία. Οι εκλογές προσέλκυσαν το ενδιαφέρον πολλών από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της χώρας, με αποτέλεσμα να διεκδικούν το προεδρικό αξίωμα περισσότεροι από 30 υποψήφιοι. Ο δεύτερος γύρος έγινε στις 20 Μαρτίου και σε εκείνον ο επιχειρηματίας Πατρίς Ταλόν κέρδισε τον πρωθυπουργό Λιονέλ Ζινσού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%BD_2016
|
BBC Prime
|
Το κανάλι ξεκίνησε να εκπέμπει στις 19:00 GMT την Πέμπτη, 26 Ιανουαρίου 1995, όταν η πρώην υπηρεσία BBC World Service Television έβγαλε δύο νέα τηλεοπτικά κανάλια: Στις 16 Ιανουαρίου 1995 ξεκίνησε να εκπέμπει το διεθνές ειδησεογραφικό κανάλι BBC World (τώρα BBC World News). Στις 26 Ιανουαρίου 1995 ξεκίνησε να εκπέμπει το ψυχαγωγικό τηλεοπτικό κανάλι BBC Prime (τώρα BBC Entertainment). Το κανάλι εξέπεμπε σε πολλές περιοχές μέσω δορυφορικής και καλωδιακής τηλεόρασης. Στην Ολλανδία και το Βέλγιο το κανάλι εξέπεμπε μέσω καλωδιακής τηλεόρασης, μαζί με τα κανάλια BBC One, BBC Two και BBC World News. Στην Ολλανδία και τη Μάλτα μέσω επίγειας ψηφιακής τηλεόρασης. Στο Γιβραλτάρ, η δημόσια ραδιοτηλεόραση GBC ανέλαβε την εκπομπή του καναλιού σε συχνότητες VHF και UHF. Στην Τουρκία μέσω καλωδιακής τηλεόρασης, από τις πλατφόρμες Türksat και Digiturk (beIN Media Group). Στην Ιταλία μέσω καλωδιακής τηλεόρασης, από την πλατφόρμα Sky Italia (Sky plc). Στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, ήταν διαθέσιμο μέσω της Orbit Communications (νυν Orbit Showtime Network). Στη Νότια Αφρική το κανάλι έκανε πρεμιέρα το 1999. Στην Ασία το κανάλι έκανε πρεμιέρα στις 1 Δεκεμβρίου του 2004 και το πρόγραμμα είχε κάποιες διαφορές, εξαιτίας της διαφοράς ώρας, και ήταν διαθέσιμο στο Χονγκ Κονγκ μέσω του Now TV, στην Ταϊλάνδη μέσω της TrueVisions (True Corporation-Charoen Pokphand), στη Σιγκαπούρη μέσω του StarHub TV και στη Νότια Κορέα μέσω της KT SkyLife (Korea Telecom).Το κανάλι είχε υπότιτλους για τα προγράμματά του, στα Σουηδικά, στα Δανικά, στα Νορβηγικά, στα Τσέχικα, στα Πολωνικά, στα Ρουμανικά, στα Ουγγρικά, στα Ιταλικά, στα Εβραϊκά, στα Σερβικά, στα Κινεζικά, στα Ταϊλανδέζικα και στα Κορεατικά. Ωστόσο, ένα παρόμοιο κανάλι ξεκίνησε να εκπέμπει στην Ιαπωνία, την 1η Δεκεμβρίου 2004, με το όνομα BBC Japan, αλλά έκλεισε στις 30 Απριλίου του 2006, λόγω διάφορων προβλημάτων. Τον Σεπτέμβριο του 2006 είχε ανακοινωθεί ότι το BBC Prime θα άλλαζε σε BBC Entertainment. Η αρχή έγινε στην Ασία, στις 6 Οκτωβρίου 2006. Ακολούθησε η Νότιος Αφρική στις 1 Σεπτεμβρίου 2008. Το BBC Prime είχε αντικατασταθεί πλήρως από το BBC Entertainment στις 11 Νοεμβρίου του 2009. Επίσημη Ιστοσελίδα
|
Το BBC Prime ήταν ψυχαγωγικό τηλεοπτικό κανάλι του BBC, το οποίο εξέπεμπε στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή από τις 30 Ιανουαρίου του 1995 μέχρι τις 11 Νοεμβρίου του 2009, όταν το κανάλι αντικαταστάθηκε από το BBC Entertainment.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/BBC_Prime
|
Ach Gott, wie manches Herzeleid, BWV 3
|
Ο ύμνος πάνω στον οποίο βασίζεται η καντάτα- ανήκει στον Γερμανό ποιητή Μάρτιν Μόλλερ (Martin Moller 1547 – 1606) και γράφηκε το 1587. Το κείμενο, ωστόσο, ανήκει σε μεταγενέστερο άγνωστο ποιητή, ο οποίος διατήρησε -όπως και σε άλλες κοράλ καντάτες- του δεύτερου κύκλου καντατών του Μπαχ, την πρώτη και την τελευταία στροφές του ύμνου αμετάβλητες, αλλά παράφρασε τα θέματα των εσωτερικών στροφών με σειρές από εναλλασσόμενα ρετσιτατίβα και άριες. Ο ύμνος, δεν φαίνεται να έχει εμφανή σύνδεση με τα -προβλεπόμενα για την εορτή- εκκλησιαστικά αναγνώσματα (Επιστολή προς Ρωμαίους, 12:6, 16, Κατά Ιωάννη, 2:1, 11). Είναι, ίσως, ένας διαλογισμός για τον Ιησού ως ανακούφιση σε στιγμές δυστυχίας, και βασίζεται σε ένα μεσαιωνικό πρότυπο. Ο άγνωστος λιμπρετίστας επανεπεξεργάζεται το νόημα των 18 στροφών σε έξι μέρη, διατηρώντας τα λόγια των πρωταρχικών στροφών 1, 2 και 18, ως μέρη 1, 2 και 6. Ομοίως, ο Μπαχ διατήρησε την μελωδία-κοράλ σε τρία από τα έξι μέρη και, συγκεκριμένα, στην φαντασία-κοράλ της εισαγωγής με το μπάσο να τραγουδάει το «cantus firmus», ως τετραμερή οργανοθεσία με διάσπαρτα ρετσιτατίβι, στο δεύτερο μέρος και, τέλος, στο χορωδιακό του φινάλε. Η καντάτα είναι γραμμένη στην Λα Μείζονα και έχει 6 μέρη. Ο Μπαχ την συνέθεσε για τέσσερις σολίστες φωνής, τετράφωνη χορωδία και μπαρόκ ενόργανο σύνολο από δύο όμποε d’amore, τρομπόνι, κόρνο, δύο βιολιά, βιόλα και μπάσο κοντίνουο. Το τρομπόνι και το κόρνο παίζουν colla parte στα μέρη τους (δηλαδή κάθε όργανο συνοδεύει μία φωνή). Η χορωδία της εισαγωγής και το κοράλ του φινάλε συγκροτούν ένα στέρεο πλαίσιο από ακολουθία εναλλασσόμενων ρετσιτατίβων και αριών. Ειδικά το πρώτο ρετσιτατίβο είναι ασυνήθιστο: η χορωδία τραγουδάει μία μόνο γραμμή από τις τέσσερις γραμμές του ύμνου, που συνεχίζει κάθε φορά με τον κάθε σολίστ στα λόγια του ποιητή. Η τελευταία άρια είναι ντουέτο, με το όμποε d’ amore και τα βιολιά να παίζουν unisono. (S: Σοπράνο, A: Άλτο, T: Τενόρος, B: Μπάσος) Το μπάσο κοντίνουο δεν αναφέρεται ξεχωριστά διότι παίζει σε όλα τα μέρη «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1991. Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985) Dürr, Alfred (1981). Die Kantaten von Johann Sebastian Bach. 1 (4 ed.). Deutscher Taschenbuchverlag. pp. 340–342. ISBN 3-423-04080-7.
|
Η καντάτα Ach Gott, wie manches Herzeleid (Ω, Θεέ, πόσος πόνος στην καρδιά), με αριθμό BWV 3, είναι το τρίτο σε αρίθμηση έργο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, σύμφωνα με τον συγκεκριμένο κατάλογο τον οποίο εισήγαγε ο Γερμανός μουσικολόγος Βόλφγκανγκ Σμίντερ (Wolfgang Schmieder, 1901 – 1990) και χρησιμοποιείται ευρύτατα σήμερα. Το έργο ανήκει στις εκκλησιαστικές και, μάλιστα, χορωδιακές -ή κοράλ- καντάτες του μεγάλου κάντορα και συνετέθη κατά την παραμονή του στην Λειψία, το 1725. Ανήκει στον δεύτερο κύκλο καντατών του Μπαχ και παρουσιάστηκε στις 14 Ιανουαρίου του ιδίου έτους, την 2η Κυριακή μετά τα Επιφάνια (Dominica 2 Post Epiphanias).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Ach_Gott,_wie_manches_Herzeleid,_BWV_3
|
Ο Αστακός
|
Μετά τον χωρισμό του, ο Ντέιβιντ μεταφέρεται σε ένα ξενοδοχείο, του οποίου οι φιλοξενούμενοι είναι υποχρεωμένοι μέσα σε 45 μέρες να βρουν ερωτικό σύντροφο. Αν δεν τα καταφέρουν, μετατρέπονται σε ένα ζώο της επιλογής τους. Ο Ντέιβιντ επιλέγει -αν δεν τα καταφέρει- να γίνει αστακός. Ωστόσο, δεν αντέχει τη διαμονή στο ξενοδοχείο αυτό και αποδρά. Πηγαίνει στο δάσος και γίνεται μέλος των Μοναχικών, στους οποίους απαγορεύεται να έχουν ερωτικούς συντρόφους. Εκείνος όμως ερωτεύεται μια γυναίκα και οι δυο τους προσπαθούν να μη γίνουν αντιληπτοί από τους υπόλοιπους. The Lobster στην IMDb The Lobster στο Box Office Mojo The Lobster στο Rotten Tomatoes The Lobster στο Metacritic
|
Ο Αστακός (διεθνής τίτλος: The Lobster) είναι κωμική-δραματική ταινία του 2015, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου και σε σενάριο του ίδιου και του Ευθύμη Φιλίππου. Πρωταγωνιστεί ο Κόλιν Φάρελ. Η ταινία είναι ελληνικής, ιρλανδικής, ολλανδικής, γαλλικής και βρετανικής παραγωγής. Κέρδισε το Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών του 2015. Ήταν υποψήφια για το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου στα 89α βραβεία της Ακαδημίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82
|
Ντέρεκ Σέρινιαν
|
Ο Σέρινιαν γεννήθηκε στην Καλιφόρνια το 1966. Ξεκίνησε μαθήματα πιάνο σε ηλικία πέντε ετών και μέχρι τα δέκα του χρόνια είχε μάθει τραγούδια του πρώτου του πρότυπου, του Έλτον Τζον. Αφού αποφοίτησε από το λύκειο, έλαβε υποτροφία για μουσικό κολέγιο του Μπέρκλι και μετά το τέλος των σπουδών του, εντάχθηκε στο προσωπικό σχήμα του πρώην ντράμερ του Τζίμι Χέντριξ, Μπάντι Μάιλς. Με τον Μάιλς, περιόδευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες στα 21 του χρόνια. Στην συνέχεια εντάχθηκε στο συγκρότημα του Alice Cooper, με τον οποίο εμφανίστηκε σε περισσότερες από 250 συναυλίες σε διάστημα τριών ετών και ηχογράφησε μαζί του τον δίσκο "The Last Temptation", το 1994.Παράλληλα, συνεργάστηκε με τους Kiss παίζοντας πλήκτρα κατά την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ "Revenge" και συμμετέχοντας στο ζωντανά ηχογραφημένο "Alive III". Την επόμενη χρονιά, έκανε οντισιόν για την θέση του κιμπορντίστα των Dream Theater, με τους οποίους παρέμεινε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ηχογραφώντας το ΕΡ "A Change Of Seasons", το άλμπουμ "Falling Into Infinity" και το ζωντανά ηχογραφημένο "Once In A LIVEtime".Το 1999, αποχώρησε από το συγκρότημα λόγω μουσικών διαφορών με τα υπόλοιπα μέλη των Dream Theater και σχημάτισε τους Planet X μαζί με το ντράμερ Βίρτζιλ Ντονάτι και τον κιθαρίστα Τόνι ΜακΑλπάιν. Το τρίο ηχογράφησε τρία στούντιο και ένα ζωντανό άλμπουμ, ενώ ο Σέρινιαν κυκλοφόρησε επτά προσωπικούς δίσκους μέχρι το 2011. Το 2001, έγινε μέλος του συγκροτήματος του Billy Idol μετά από πρόταση του κιθαρίστα του, Στιβ Στίβενς. Μαζί του συνεχίζει να ηχογραφεί και να περιοδεύει, ενώ το 2010 σχημάτισε τους Black Country Communion με τον μπασίστα και τραγουδιστή Γκλεν Χιουζ, τον κιθαρίστα Τζο Μποναμάσα και το ντράμερ Τζέισον Μπόναμ. Το πρώτο τους άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε διάστημα πέντε ημερών και μπήκε στο Top-50 του αμερικάνικου Billboard, ακολουθούμενο από τα "Black Country Communion 2" και "Afterglow" πριν διαλυθεί το συγκρότημα. Στη συνέχεια, ο Σέρινιαν έγινε μέλος του προσωπικού σχήματος του Μποναμάσα.Το 2011, μαζί με τον Μάικ Πορτνόι, τον Μπίλι Σίχαν και τον Τόνι ΜακΑλπάιν σχημάτισε τους PSMS, ηχογραφώντας το ζωντανό "Live in Tokyo" το 2013.
|
Ο Ντέρεκ Σέρινιαν (αγγλ. Derek Sherinian) είναι Ελληνοαρμενικής καταγωγής Αμερικανός κιμπορντίστας και συνθέτης, γνωστός ως πρώην μέλος του progressive metal συγκροτήματος Dream Theater και των Black Country Communion, ενώ έχει συνεργαστεί με τους Alice Cooper, Billy Idol, Yngwie Malmsteen, Kiss και Black Label Society και έχει δημιουργήσει τους Planet X.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%BA_%CE%A3%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BD
|
Διάλυση της Τσεχοσλοβακίας
|
Η Τσεχοσλοβακία δημιουργήθηκε ύστερα από τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1917, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια, όπου ο μέλλον πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας Τόμας Μάζαρικ και άλλοι Τσέχοι και Σλοβάκοι εκπρόσωποι υπέγραψαν τη συμφωνία του Πίτσμπουργκ με σκοπό τη δημιουργία ενός κοινού κράτους που θα αποτελείται από δύο ισότιμα έθνη, τη Σλοβακία και τη Τσεχία. Λίγο αργότερα, ο Έντβαρ Μπένες πίεσε για μεγαλύτερη ενότητα και ένα ενιαίο έθνος. Πολλοί Σλοβάκοι δεν ήταν όμως υπέρ αυτής της αλλαγής και τον Μάρτιο του 1939, με την έγκριση του Χίτλερ και την πλειοψηφία των Σλοβάκων, δημιουργήθηκε η πρώτη Σλοβακική Δημοκρατία. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Σοβιετική Ένωση κατέλαβε τη χώρα, επέβλεψε την επανένωσή της και τη μετεξέλιξή της σε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας. Από τη δεκαετία του 1990, το ΑΕΠ της Τσεχικής Δημοκρατίας ήταν περίπου 20% υψηλότερο από αυτό της Σλοβακίας. Η μεταφορά χρημάτων από τον προϋπολογισμό της Τσεχίας στη Σλοβακία, κάτι σύνηθες στο παρελθόν, σταμάτησε τον Ιανουάριο του 1991. Πολλοί Τσέχοι και Σλοβάκοι επιθυμούσαν τη συνέχιση της ύπαρξης μιας ομοσπονδιακής Τσεχοσλοβακίας. Ωστόσο, μια μικρή πλειοψηφία των Σλοβάκων, υποστηρίζει μια πιο χαλαρή μορφή συμβίωσης ή και την πλήρη ανεξαρτησία της. Στα επόμενα χρόνια, τα πολιτικά κόμματα επανέφεραν το θέμα, αλλά η παρουσία των τσεχικών κομμάτων στη Σλοβακία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, και αντιστρόφως. Με σκοπό την ύπαρξη ενός λειτουργικού κράτους, η κυβέρνηση ζήτησε συνεχή έλεγχο από την Πράγα, ενώ οι Σλοβάκοι επεδίωκαν μεγαλύτερη αποκέντρωση. Το 1992, οι Τσέχοι εκλέγουν τον Βάτσλαφ Κλάους και άλλους, επεδίωξη των οποίων ήταν μια ομοσπονδία ( «βιώσιμη ομοσπονδία») ή δύο ανεξάρτητα κράτη. Ο Βλαντιμίρ Μέτσιαρ και άλλες ηγετικές μορφές της σλοβακικής πολιτικής ήθελαν ένα είδος συνομοσπονδίας. Οι δύο πλευρές ξεκίνησαν συχνές και εντατικές διαπραγματεύσεις τον Ιούνιο. Στις 17 Ιουλίου, το κοινοβούλιο της Σλοβακίας ενέκρινε τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Σλοβακικού έθνους. Έξι ημέρες αργότερα, ο Κλάους και Μέτσιαρ συμφώνησαν τη διάλυση της Τσεχοσλοβακίας σε συνάντησή τους στην Μπρατισλάβα. Ο Τσεχοσλοβάκος πρόεδρος Βάτσλαβ Χάβελ που είχε αντιτεθεί, παραιτήθηκε αντί να επιβλέπει τη διάλυση. Σε δημοσκόπηση του Σεπτεμβρίου 1992, μόνο το 37% και 36% των Σλοβάκων και των Τσέχων αντίστοιχα, ήταν σύμφωνο με τη διάλυση. Η διάλυση είχε ορισμένες αρνητικές συνέπειες για τις δύο οικονομίες, ιδιαίτερα το 1993, καθώς είχαν διακοπεί οι παραδοσιακοί δεσμοί που απαιτούνται για την γραφειοκρατία του διεθνούς εμπορίου. Πολλοί Τσέχοι ήλπιζαν ότι τη λύση θα προκαλέσει γρήγορα μεγάλη οικονομική ανάπτυξη στην Τσεχική Δημοκρατία καθώς δεν θα χρειαζόταν να "υποστηρίζουν τη λιγότερο ανεπτυγμένη Σλοβακία". Άλλοι πίστευαν πως με μια αυτόνομη και "ανεκμετάλλευτη" Σλοβακία, υπήρχε το ενδεχόμενο να ματαμορφωθεί σε μια νέα «οικονομική τίγρη». Το τσεχικό κράτος είναι σαφώς πιο ευημερεύον από το σλοβακικό ενώ το Σλοβακικό επίπεδο του ΑΕΠ εξακολουθεί να είναι χαμηλότερο από εκείνο της Τσεχικής Δημοκρατίας. Η αύξηση του ΑΕΠ της Σλοβακίας, όμως ήταν σταθερά υψηλότερο από το Τσεχικό από το 1994 και το χάσμα μεταξύ των δύο κρατών σιγα-σιγά κλείνει. Η διπλή υπηκοότητα μεταξύ των δύο κρατών αρχικά απαγορευόταν. Μόνο χρόνια αργότερα καθέστη δυνατή με απόφαση δικαστηρίων. Ωστόσο, η σημασία της απόφασης ελαττώνεται μετά την ένταξη των δύο χωρών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς η πολιτική της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων εγγυάται στους πολίτες της ΕΕ το δικαίωμα να εργάζονται και να διαμένουν ελεύθερα οπουδήποτε σε αυτή. Στην περίπτωση της κυκλοφορίας μεταξύ της Τσεχικής Δημοκρατίας και της Σλοβακίας, η πολιτική αυτή τέθηκε σε ισχύ από το 2004. Οι πολίτες των δύο χωρών είχαν το δικαίωμα να διασχίζουν τα σύνορα χωρίς διαβατήριο και είχαν το δικαίωμα να εργάζονται οπουδήποτε χωρίς την υποχρέωση λήψης επίσημης άδειας. Οι συνοριακοί έλεγχοι έχουν πάψει να ισχύουν πλήρως από τις 21 Δεκεμβρίου 2007, όταν οι δύο χώρες έγιναν μέλη της συμφωνίας του Σένγκεν. Στην πρώην Τσεχοσλοβακία, το πρώτο τηλεοπτικό κανάλι, ήταν και ομοσπονδιακό με την τσεχική και σλοβακική γλώσσα να χρησιμοποιούνται σε ίσες αναλογίες στα τηλεοπτικά προγράμματα, αν και οι μεταγλωττισμένες ξένες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές ήταν σχεδόν αποκλειστικά στα τσεχικά. Με αυτό τον τρόπο και τα δύο έθνη ήταν παθητικά δίγλωσσα δηλαδή, ήταν σε θέση να κατανοήσουν, αλλά όχι και να μιλούν απαραίτητα την άλλη γλώσσα. Μετά τη διάλυση, τα νέα τηλεοπτικά κανάλια στην Τσεχική Δημοκρατία σχεδόν σταμάτησαν τη χρήση της σλοβακικής, με αποτέλεσμα οι νέοι Τσέχοι να έχουν σήμερα πολύ χαμηλότερη κατανόηση της γλώσσας αυτής. Τα τσεχικά δελτία ειδήσεων, ωστόσο, άρχισαν πρόσφατα να επαναφέρουν, κάποια θέματα στα σλοβάκικα, από τη Σλοβακία. Επίσης, ο αριθμός των σλοβακικών βιβλίων και εφημερίδων που πωλούνται στην Τσεχική Δημοκρατία έχουν μειωθεί δραστικά. Innes, Abby (2001), Czechoslovakia: The Short Goodbye (New Haven: Yale University Press). Rupnik, Jacques (2001), “Divorce à l’amiable ou guerre de sécession? (Tchécoslovaquie-Yougoslavie),” Transeuropéennes no. 19/20. Wehrlé, Frédéric (1994), Le Divorce Tchéco-Slovaque: Vie et mort de la Tchécoslovaquie 1918-1992 (Paris: L’Harmattan). Paal Sigurd Hilde, "Slovak Nationalism and the Break-Up of Czechoslovakia." Europe-Asia Studies, Vol. 51, No. 4 (Jun., 1999): 647-665.
|
Η διάλυση της Τσεχοσλοβακίας έλαβε χώρα την 1η Ιανουαρίου 1993 και είχε ως αποτέλεσμα τον διαχωρισμό της σε δυο διαφορετικές χώρες: τη Δημοκρατία της Τσεχίας και τη Σλοβακία. Κάποιες φορές το γεγονός αυτό αναφέρεται και ως Βελούδινο διαζύγιο από την ονομασία της Βελούδινης επανάστασης το 1989 που οδήγησε στην διάλυση του κομμουνιστικού κόμματος και τη διενέργεια ελεύθερων εκλογών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%B5%CF%87%CE%BF%CF%83%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Νόα Κιρέλ
|
Η Noya Kirel γεννήθηκε στη Ra'anana του Ισραήλ, από γονείς ισραηλινής καταγωγής, Ασκεναζί, Σεφαρδίτες και Μιζραχίτες. Είναι το μικρότερο παιδί του Amir και της Ilana Kirel και έχει δύο μεγαλύτερα αδέρφια. Ο πατέρας της είναι ο Διευθύνων Σύμβουλος της Glassco Glass, μιας επιχείρησης εισαγωγής γυαλιού που εδρεύει στο βιομηχανικό πάρκο Barkan. Από την πλευρά του πατέρα της, η Kirel έχει συγγενείς που σκοτώθηκαν στο Ολοκαύτωμα.Το μικρό της όνομα ήταν Noya κατά τη γέννησή της, αλλά αφού διαγνώστηκε με μια σοβαρή νεφρική νόσο όταν ήταν τριών μηνών, ένας ραβίνος πρότεινε στους γονείς της να αλλάξουν το όνομά της σε Noa, ώστε να μπορέσει να μετακινηθεί (το "Noa" επίσης γράφει κίνηση στα εβραϊκά) καθώς μεγάλωνε. Ο ραβίνος προέβλεψε επίσης ότι θα γινόταν χορεύτρια.Τον Φεβρουάριο του 2020 η Kirel κατατάχθηκε στις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF) και υπηρέτησε σε μια μοναδική στρατιωτική μπάντα. Έλαβε τιμητική απαλλαγή, ολοκληρώνοντας τη διετή υποχρεωτική της υπηρεσία στις 14 Φεβρουαρίου 2022. Στον τελικό ήρθε στην 3η θέση. Η Kirel εμφανίστηκε στη σειρά ντοκιμαντέρ Pushers από το HOT, η οποία παρακολουθεί πολύ πλούσιος γονείς που ωθούν τα παιδιά τους στην επιτυχία σε διαφορετικούς τομείς. Στην εκπομπή συμμετείχε η Kirel και ο πατέρας της, ο οποίος υποστήριζε οικονομικά την ψυχαγωγική της καριέρα. Μάνατζερ της Kirel είναι ο Roberto Ben-Shoshan από το Ισραήλ και συνδιαχειρίζεται η Sharona Nomder (Morse Artists) διεθνώς. Το 2015 ερμήνευσε το πρώτο της τραγούδι στο YouTube με το όνομα "Medabrim?". Μετά την επιτυχία της, εκείνη τη χρονιά κυκλοφόρησε ένα άλλο τραγούδι με τίτλο "Killer". Το προκλητικό βίντεο κλιπ για το τραγούδι προκάλεσε σάλο λόγω του νεαρού της ηλικίας της Kirel. Κυκλοφόρησε πρόσθετα τραγούδια, τα οποία εμφανίστηκαν στο YouTube και έπαιξαν σε διάφορους ραδιοφωνικούς σταθμούς του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων των τραγουδιών "Yesh Be Ahava", που ήταν το πρώτο τραγούδι που μπήκε στη λίστα αναπαραγωγής Galgalatz, "Rak Ata", "Hatzi Meshuga", "Bye Lahofesh" και "Ten Li Siman". Στα τέλη του 2016 κέρδισε το βραβείο 'Τραγουδίστρια της Χρονιάς' στην τελετή εκλογής των παιδιών. Στις 26 Φεβρουαρίου 2017, η Kirel άρχισε να φιλοξενεί το μουσικό πρόγραμμα "Lipstar" στο κανάλι kidZ, μαζί με τον Sagi Breitner. Τον Μάιο του 2017, κυκλοφόρησε ένα τραγούδι με τίτλο "Makom Leshinuy" το οποίο τραγούδησε σε ντουέτο με τον Avior Melasa, ο οποίος μάλιστα έγραψε και συνέθεσε το τραγούδι. Η Kirel κυκλοφόρησε πολλά άλλα τραγούδια κατά τη διάρκεια του έτους, τα οποία ήταν όλα σινγκλ μάρκετινγκ: "Lirkod", "Kimeat Meforsemet", "Wow", "Mi Yiten Li Et Ha'Koach". Στις 22 Ιουνίου, πρωταγωνίστησε στην εφηβική ταινία "Nearly Famous", μαζί με τον Omer Dror. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε και στη θεατρική παραγωγή "Οι Τρεις Σωματοφύλακες" στο πλευρό του Ομέρ Ντορ. Στις 28 Αυγούστου, η Kirel κυκλοφόρησε ένα σινγκλ το οποίο ερμήνευσε με τον Agam Bohbut, μια διασκευή του τραγουδιού του Danny Sanderson, "Etzel Ha'Doda ve Ha'Dod", στο πλαίσιο μιας καμπάνιας για τον Bezeq. Τον Νοέμβριο του 2017 εκπροσώπησε το Ισραήλ στα "MTV Europe Music Awards", στην κατηγορία "International Artist". Τον Ιανουάριο του 2018, πρωταγωνίστησε στην τηλεοπτική σειρά Kfula παίζοντας τον εαυτό της και την Kitty Popper (Libby Omer), μια blogger που γράφει οτιδήποτε συμβαίνει στον διάσημο εαυτό της. Η σειρά προβλήθηκε στο κανάλι KidZ στο yes και στο HOT. Στις 18 Φεβρουαρίου εμφανίστηκε στο Israel's Got Talent ως κριτής. Στις 25 Μαρτίου 2018 κυκλοφόρησε το single "Megibor Le'Oyev". Την 1η Μαΐου εκείνης της χρονιάς εμφανίστηκε στη σειρά "Shilton Ha'Tzlalim" ως τη Basemet. Στις 9 Αυγούστου, μια παράσταση θεατρικής παραγωγής του Kfula με πρωταγωνιστή την Kirel και τα αστέρια της σειράς Kfula άνοιξε στη Μενόρα Μιβταχίμ Αρένα. Στις 20 Αυγούστου κυκλοφόρησε το θεματικό τραγούδι για την παραγωγή #Freestyle Festigal. Αρχές Σεπτεμβρίου 2018, μια ταινία μεγάλου μήκους κυκλοφόρησε για την προώθηση της σειράς. Η εκπομπή διήρκεσε από τις 13 Νοεμβρίου 2018 έως τις 8 Ιανουαρίου 2019. Στις 5 Σεπτεμβρίου, η Kirel εμφανίστηκε στο τραγούδι "Cinderella" των Ultras. Στις 20 Σεπτεμβρίου, συνεργάστηκε με το "Ma Kashur Trio" και τον Itai Levy σε μια νέα διασκευή του τραγουδιού "Siba Tova" του Arik Sinai, "Hine Ze Ba", για μια καμπάνια του HOT. Τον Οκτώβριο, η Kirel επιλέχθηκε για δεύτερη φορά για να εκπροσωπήσει το Ισραήλ στα MTV Europe Music Awards, αλλά δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην τελετή στην Ισπανία λόγω ενός σφιχτού προγράμματος. Εκείνο το μήνα, η Kirel προσλήφθηκε ως παρουσιάστρια σε μια νέα εταιρεία καλλυντικών "Keff". Στις 2 Νοεμβρίου κυκλοφόρησε το τραγούδι "Zikaron Yashan" σε συνεργασία με τον Ισραηλινό τραγουδιστή Jonathan Mergui, στο πλαίσιο του Festigal. Στις 11 Νοεμβρίου, το καστ του Festigal 2018, συμπεριλαμβανομένης της Kirel, κυκλοφόρησε το πρωτότυπο τραγούδι "Tinshom" με ένα βίντεο κλιπ. Στις 23 Νοεμβρίου, συμμετείχε σε ένα μνημόσυνο αφιέρωμα στον Amir Fryszer Guttman. Τον Δεκέμβριο του 2018, η Kirel ηγήθηκε μιας εκστρατείας με το KidZ Channel και την Εθνική Αρχή Οδικής Ασφάλειας του Ισραήλ, προωθώντας τη χρήση κράνους κάνοντας ποδήλατο. Τον Μάιο του 2020 συμμετείχε σε ένα διαφημιστικό της εταιρίας "yes". Τον Νοέμβριο του 2020, η Kirel ενώθηκε με άλλους 39 Ισραηλινούς καλλιτέχνες για φιλανθρωπικό single Katan Aleinu για να υποστηρίξει νοσοκομεία που μάχονται με την πανδημία COVID-19.Τον Ιούνιο του 2020, η Noa υπέγραψε συμβόλαιο με την αμερικανική εταιρεία, Atlantic Records. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, η Kirel υπέγραψε με την WME.Τον Μάρτιο του 2021, ανακοινώθηκε ότι η Kirel θα πρωταγωνιστούσε σε μια ταινία μεγάλου μήκους παραγωγής Picturestart. Τον Μάιο του 2021, η Kirel σε συνεργασία με τον Ισραηλινό τραγουδιστή Omer Adam, κυκλοφόρησε μια έκδοση remix του εθνικού ύμνου του κράτους του Ισραήλ, Hatikvah. Η συνεργασία επικρίθηκε, με πολλούς να την αποκαλούν "ασέβεια" και "ντροπιαστική". Προς τιμήν του Μήνα Υπερηφάνειας, η Kirel και ο Ισραηλινός κωμικός Ilan Peled κυκλοφόρησαν το σινγκλ "Trilili Tralala". Το σινγκλ κέρδισε την ιδιότητα του ύμνου των ομοφυλόφιλων στο Ισραήλ και έφτασε στη δεύτερη θέση στο ισραηλινό τσαρτ σινγκλ της Media Forest μετά την κυκλοφορία του. Στις 14 Ιουλίου 2021, κυκλοφόρησε το πρώτο της διεθνές σινγκλ, "Please Don't Suck". Στις 15 Οκτωβρίου 2021, κυκλοφόρησε το σινγκλ "Bad Little Thing" το οποίο ερμήνευσε επίσης στην τελετή Miss Universe 2021.Στις 12 Ιανουαρίου 2022 κυκλοφόρησε το σινγκλ "Thought About That".Στις 11 Ιουλίου 2022, επιλέχθηκε από την Ισραηλινή Εταιρία Μεταδόσεων (KAN) για να εκπροσωπήσει το Ισραήλ στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2023. Την επόμενη μέρα, η ίδια η Kirel δήλωσε αργότερα ότι δεν είχε ακόμη συμφωνήσει επίσημα να αγωνιστεί και ότι αυτή και η ομάδα της θα "πάρουν μια απόφαση αργότερα". Στις 10 Αυγούστου, η Kirel ανακοίνωσε ότι είχε αποδεχτεί την πρόσκληση να διαγωνιστεί στη Eurovision, λέγοντας: "Με μια απόφαση από την καρδιά μου, βάζω τα πάντα στο πλάι και πηγαίνω σε αυτό με απόλυτη πίστη. Πάντα ένιωθα περήφανη που εκπροσωπώ αυτή τη χώρα". "Medabrim" "Killer" "Yesh Bi Ahava" "Hatzi Meshuga" "Rak Ata" "Ten Li Siman" "Makom Leshinuy" (featuring Avior Malsa) "Kima'at Mefursemet" "Etzel HaDoda VeHaDod" (με Agam Buhbut) "Tikitas" (featuring Stephane Legar) "Migibor Leoyev" "Ba Li Otcha" "Drum" "Hatzuf" "Pouch" "SLT" "Meusharim" (από τους Dolli & Penn, με Liran Danino) "Im Atah Gever" "Million Dollar" (featuring Shahar Saul) "Ambulance" (με Jonathan Mergui) "Yahalomim" "Trilili Tralala" (με Ilan Peled) "Please Don't Suck" "Bad Little Thing" "Reashim" (με Osher Cohen) "Thought About That" Το "Unicorn" (στα Ελληνικά: Μονόκερος) είναι ένα τραγούδι του 2023 από την Ισραηλινή τραγουδίστρια και ηθοποιό Νόα Κιρέλ, που κυκλοφόρησε στις 8 Μαρτίου 2023.. Το τραγούδι ορίστηκε να εκπροσωπήσει το Ισραήλ στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2023 αφού επιλέχθηκε εσωτερικά από την Ισραηλινή Εταιρία Μεταδόσεων (IPBC/Kan), τον Ισραηλινό εθνικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα για τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision. Εσωτερική επιλογή Μια ειδική επιτροπή αποτελούμενη από μέλη του Kan, μουσικούς συντάκτες και εξωτερικούς εκπροσώπους ο καθένας πρότεινε δύο καλλιτέχνες από 78 που αρχικά εξετάστηκαν με βάση το airplay στο Gimel και το Galgalatz και υποψηφίους για τα βραβεία τραγουδιστής της χρονιάς και γκρουπ της χρονιάς το 2019, το 2020 και το 2021. Στις 11 Ιουλίου 2022, το Kan ανακοίνωσε ότι η Νόα Κιρέλ ήταν στην κορυφή της λίστας με τον Mergui να βρίσκεται δεύτερος. Παρά το γεγονός ότι η Κιρέλ δήλωσε την επόμενη μέρα ότι αυτή και η ομάδα της δεν είχαν λάβει ακόμη απόφαση, το ισραηλινό τηλεοπτικό κανάλι HaHadashot 12 ανέφερε στις αρχές Αυγούστου 2022 ότι η πρόσκληση είχε γίνει αποδεκτή από την τραγουδίστρια, κάτι που επιβεβαιώθηκε αργότερα κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο Carlton στο Τελ Αβίβ στις 10 Αυγούστου 2022.Στις 17 Ιανουαρίου 2023, η Κιρέλ αποκάλυψε ότι το τραγούδι της για τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2023 θα είχε τον τίτλο "Unicorn". Το τραγούδι έκανε πρεμιέρα στις 8 Μαρτίου κατά τη διάρκεια μιας ειδικής τηλεοπτικής μετάδοσης με τίτλο HaShir Shelanu L'Eurovizion ("Το τραγούδι μας για τη Eurovision") στο Kan 11, καθώς και διαδικτυακά μέσω του kan.org.il. Στη Eurovision Σύμφωνα με τους κανόνες της Eurovision, όλες οι συμμετέχουσες χώρες, εκτός από τη διοργανώτρια χώρα και τις "Μεγάλες Πέντε", που αποτελούνται από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, έπρεπε να προκριθούν σε έναν από τους δύο ημιτελικούς για να διαγωνιστούν για τον τελικό, με τις 10 πρώτες χώρες από τους αντίστοιχους ημιτελικούς τους να προκρίνονται στον τελικό. Πριν από την κλήρωση κατανομής των ημιτελικών, η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) χώρισε τις διαγωνιζόμενες χώρες σε έξι διαφορετικά δοχεία με βάση τα μοτίβα ψηφοφορίας από προηγούμενους διαγωνισμούς, όπως καθορίστηκαν από τον συνεργάτη τηλεψηφοφορίας του διαγωνισμού Digame, με στόχο τη μείωση της πιθανότητας ψηφοφορίας από γειτονικές χώρες, ενώ παράλληλα να αυξήσει το σασπένς κατά τη διαδικασία ψηφοφορίας. Στις 31 Ιανουαρίου 2023, πραγματοποιήθηκε η κλήρωση κατανομής στο St George's Hall στο Λίβερπουλ που έβαλε κάθε έθνος σε έναν από τους δύο ημιτελικούς και καθόρισε σε ποιο μισό της παράστασης θα έπαιζε. Εκεί, ανακοινώθηκε ότι το Ισραήλ εθα εμφανιζόταν στο δεύτερο μισό του πρώτου ημιτελικού του διαγωνισμού, στις 9 Μαΐου 2023. Προκρίθηκε στον τελικό, όπου κατέλαβε την 3η θέση με 362 βαθμούς. Νόα Κιρέλ στην IMDb
|
Η Νόα Κίρελ (Εβραϊκά: נועה קירל; γεννημένη στις 10 Απριλίου 2001) είναι Ισραηλινή τραγουδίστρια, ηθοποιός και τηλεοπτική παρουσιάστρια. Κέρδισε τα MTV Europe Music Awards για την καλύτερη Ισραηλινή ερμηνεύτρια μεταξύ 2017 και 2021. Τον Αύγουστο του 2022, ανακοινώθηκε ως η Ισραηλινή συμμετέχουσα στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2023 που έλαβε χώρα στο Λίβερπουλ του Ηνωμένου Βασιλείου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%8C%CE%B1_%CE%9A%CE%B9%CF%81%CE%AD%CE%BB
|
Δημήτρης Παρτσαλίδης
|
Ο Δημήτρης Παρτσαλίδης γεννήθηκε στην Τραπεζούντα το 1903. Πρόσφυγας του '22, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε εγκατασταθεί από το 1924. Στην αρχή προσελήφθη στη Δημόσια Υπηρεσία Επισιτισμού στην Καβάλα όπου και εργάσθηκε μέχρι που απολύθηκε από το καθεστώς της Δικτατορίας του Πάγκαλου όπου και συνέχισε να εργάζεται ως καπνεργάτης. Από το 1924 υπήρξε μέλος της ΟΚΝΕ και από τον επόμενο χρόνο μέλος του ΚΚΕ όπου και ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση, ιδιαίτερα ως στέλεχος στην Ένωση Καπνεργατών Καβάλας με τη βοήθεια της οποίας και εξελέγη δύο φορές βουλευτής Καβάλας, το Σεπτέμβριο του 1932, ενώ εξέτιε ποινή φυλάκισης, και τον Ιανουάριο του 1936, ως υποψήφιος της συμμαχίας του Παλλαϊκού Μετώπου. Ενδιάμεσα, το Φεβρουάριο του 1934 εξελέγη δήμαρχος Καβάλας, και ένα μήνα μετά, στο 5ο συνέδριο του ΚΚΕ, εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και στη συνέχεια του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ. Όμως η κυβέρνηση του Π. Τσαλδάρη τον καθαίρεσε από δήμαρχο τέσσερις μήνες μετά την εκλογή του με την αιτιολογία ότι "μετέτρεψε το δημαρχείο σε κομμουνιστικό άντρο" και τον εκτόπισε με τον Ιδιώνυμο νόμο του 1929 στον Αη Στράτη.Ο Παρτσαλίδης φοίτησε στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής (ΚUTV) στη Μόσχα. Ο Παρτσαλίδης ήταν παντρεμένος με την Αύρα Βλάσση-Παρτσαλίδη. Κατά την διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά πέρασε στην παρανομία. Μετά την σύλληψη του Ζαχαριάδη, τον Σεπτέμβριο του 1936, ανέλαβε την καθοδήγηση του ΚΚΕ μαζί με τον Βασίλη Νεφελούδη και τον Στέλιο Σκλάβαινα, συγκροτώντας Τριμελή Γραμματεία. Τον Απρίλιο του 1938 συνελήφθη μαζί με τον Νεφελούδη και τον Σκλάβαινα, στο σπίτι του Νεφελούδη στα Άνω Πατήσια. Το μεταξικό καθεστώς τον μετέφερε αρχικά στην Ακροναυπλία και αμέσως μετά τον φυλάκισε στην Ακτίνα Θ' των φυλακών της Κέρκυρας.Η έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου τον βρήκε έγκλειστο στις φυλακές της Κέρκυρας. Μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς παρέμεινε έγκλειστος σε διάφορες φυλακές. Το Μάρτιο του 1944 κατάφερε να δραπετεύσει από τις φυλακές του Χαϊδαρίου και εντάχθηκε στο ΕΑΜ, στο οποίο και ανέλαβε γενικός γραμματέας (πολιτικός αρχηγός), τον Αύγουστο του 1944, αντικαθιστώντας το Θανάση Χατζή. Στη θέση του γ.γ. του ΕΑΜ παρέμεινε μέχρι την έναρξη του Εμφυλίου. Κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο. Πήρε μέρος στις διαπραγματεύσεις μεταξύ ΕΑΜ-ΚΚΕ και Κυβερνητικών υπό την εποπτεία του Τσώρτσιλ, στις 25 Δεκεμβρίου 1944, καθώς και σ΄ αυτές για την ανακωχή των μαχών (11 Ιανουαρίου1945).Ο Παρτσαλίδης μαζί με τον Γιώργη Σιάντο και τον Ηλία Τσιριμώκο υπέγραψαν εκ μέρους του ΕΑΜ-ΚΚΕ τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τον Ιούλιο του 1947 συνελήφθη και εκτοπίστηκε στην Ικαρία απ' όπου δύο χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 1949, δραπέτευσε για να ενταχθεί στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ) και να ηγηθεί στην Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, μετά την απομάκρυνση του Μάρκου Βαφειάδη, θέση που διατήρησε μέχρι την ολοκληρωτική ήττα του ΔΣΕ. Ο Μάρκος Βαφειάδης στα απομνημονεύματα του, στον 3ο τόμο, γράφει ότι το ΚΚΕ είχε προσπαθήσει να δολοφονήσει τον Παρτσαλίδη. Στις σελίδες 157-158 του Γ΄ Τόμου γράφει: Το Πολιτικό Γραφείο είχε αποφασίσει να εγκαταστήσει κλιμάκιο του στη Γιουγκοσλαβία από τους Γ. Ιωαννίδη και Π. Ρούσο. Η οργάνωση για το «παράνομο» πέρασμα στη Γιουγκοσλαβία του Ιωαννίδη και του Π. Ρούσου, που είχε ανατεθεί σε μας, βάστηξε καμιά δεκαριά μέρες. Τις ίδιες μέρες ήρθαν στη Θεσσαλονίκη και δυο κομματικά στελέχη, η Φωφώ, γιατρός όπως λέγανε, και ο Υφαντής που έγινε και μέλος του Π Γ αργότερα, με εντολή να οργανώσουν κομματικό μηχανισμό στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ. Όπως είπαν, είχαν εντολή να συνεργαστούν μόνο με τον Μ. Βαφειάδη για τη δουλειά τους αλλά στο μεταξύ η ασφάλεια είχε πιάσει τα άλλα δυο μέλη της Γραμματείας του ΜΓ, τους Στρίγγο και Χατζή, κι είχα μείνει και ο μόνος της Γραμματείας και δεν είχαμε προλάβει να τη συμπληρώσουμε. Μία απ' αυτές τις μέρες ο Ιωαννίδης ζήτησε τη Φωφώ και τον Υφαντή να τους πάμε στο ίδιο σπίτι που ήταν και αυτοί για να μείνουν μαζί. όπως και το κάναμε. Στην επόμενη συνάντηση μου με τους δυο με πρωτοβουλία της Φωφώς έγινε περίπου ο εξής διάλογος: Φωφώ: «Τα πράγματα σαν να δείχνουν πως θα γίνει αναπόφευκτος ο ένοπλος αγώνας. Αλλά, θα χρειαστεί να δημιουργήσουμε ακόμη πιο ζεστή ατμόσφαιρα κι ένα μέσο γι' αυτήν είναι να οργανώσουμε μια δολοφονία». -Νόμισα πως γίνεται λόγος για δολοφονία προσώπου από αντίπαλο μας και την απέκλεισα με την παρατήρηση πως «Κι έτσι μας σκοτώνουν στους δρόμους. Εμείς δεν θα ακολουθήσουμε τις δικές τους μέθοδες. Εξάλλου το αποτέλεσμα θα 'ναι να σκοτώνουν ακόμα περισσότερους» κλπ. -Η απάντηση της Φωφώς ήταν: «Δεν κατάλαβες, σύντροφε Μάρκο. Δεν λέγω να σκοτώσουμε αντίπαλο αλλά ένα δικό μας από τους πάνω και θα πούμε ότι τον δολοφόνησε η αντίδραση. Να, σε μερικές μέρες θα έρθει ο Παρτσαλίδης εδώ. Μπορούμε να τον θυσιάσουμε και είναι και μια κομματική προσφορά κι αυτή». Αγαναχτισμένoς τη σταμάτησα λέγοντας της, ανάμεσα στ' άλλα, ότι δεν είναι στα καλά της, διέκοψα τη συζήτηση και της είπα πως έχω πολλή απασχόληση και δεν μπορώ να τη βοηθήσω και ας γυρίσει στην Αθήνα. Ο Ιωαννίδης; και ο Π. Ρούσος ήρθαν στη Θεσσαλονίκη με καράβι. Την ίδια μέρα πήγα και τους βρήκα στο καθορισμένο σπίτι που τους είχε πάει ο σύνδεσμος μας. Ανάμεσα στ' άλλα μου διηγήθηκαν και το εξής περιστατικό: «Τώρα που ερχόμασταν πλησιάσαμε σε μια παρέα από καμιά τριανταριά που 'χε σχηματιστεί στο κατάστρωμα και ακούσαμε να λένε: «καλά αυτούς που πιάσανε αλλά δεν λένε και πολλά πράματα. Έπρεπε να βάλουν στο χέρι τον Καπετάν Μάρκο...». Και 'γίναν και σε μένα ανάλογες συστάσεις να φυλαχτώ κλπ. Η συζήτηση στο καράβι γίνονταν με αφορμή τη σύλληψη του Στρίγγου, του Χατζή και άλλων στελεχών μας που είχαν γίνει πριν από λίγο διάστημα. Αλλά, την παραμονή που θα φεύγανε για τη Γιουγκοσλαβία ο Ιωαννίδης και ο Ρούσος, ο σύνδεσμος μου έφερε ένα σημείωμα του Ιωαννίδη με προφορική εντολή να το στείλω στον Ζαχαριάδη με τον ταχυδρόμο μας αφού το διαβάσω. Ήταν ασφράγιστο και χωρίς φάκελο, δείγμα πως σωστά ο σύνδεσμος μου μετέδωσε αυτά που του 'πε ο Ιωαννίδης. Διάβασα το σημείωμα. Έγραφε επί λέξει: «Ο Μάρκος είναι καλός αλλά από πολιτική δεν καταλαβαίνει»! Το σημείωμα πήγε στον προορισμό του αλλά η πολιτική που δεν καταλάβαινε ο Μάρκος ήταν η συμπεριφορά του στην πρόταση της Φωφώς και του Υφαντή που ‘ταν δική του (του Ιωαννίδη) πρόταση και το σημείωμα, χωρίς αμφιβολία, ήταν απόδειξη συμμετοχής και του Ζαχαριάδη σ' ότι πήγαιναν να σκαρώσουν. Η μετέπειτα όμως κάθετη ρήξη του με τον Νίκο Ζαχαριάδη επί της εκτός Ελλάδος δράσης του ΚΚΕ είχε ως συνέπεια την απομάκρυνση του Παρτσαλίδη από κάθε θέση που κατείχε στο κόμμα και τελικά την πλήρη διαγραφή του, το 1952. Τέσσερα όμως χρόνια μετά, κατά την 6η Πλατιά Ολομέλεια του ΚΚΕ όπου και καθαιρέθηκε ο Ζαχαριάδης, ο Παρτσαλίδης επανήλθε στο κόμμα και έγινε και πάλι μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Τέλος το 1968, στην 12η Ολομέλεια του ΚΚΕ, όταν συνέβη και η διάσπασή του κόμματος, ο Παρτσαλίδης βρέθηκε με το μέρος εκείνων που διαφωνούσαν στην τότε ηγεσία του Κολιγιάννη και ειδικότερα επί του χαρακτήρα που θα έπρεπε να συνεχίσει να έχει το κίνημα. Έτσι ο Παρτσαλίδης αναδείχθηκε ως ένα από τα κορυφαία στελέχη που ίδρυσαν στη συνέχεια το ΚΚΕ Εσωτερικού. Κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας του 1967, ο Παρτσαλίδης υπήρξε μέλος του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Αγώνα (ΠΑΜ) και το 1971 επέστρεψε στην Ελλάδα, πιστεύοντας ότι η επιστροφή του ήταν κρυφή. Στην πραγματικότητά όμως παρακολουθείτο συνεχώς, ακόμα στο εξωτερικό όπου βρισκόταν, και έτσι λίγο καιρό μετά, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, συνελήφθη μαζί με τον ηγέτη του ΚΚΕ Εσωτερικού Μπάμπη Δρακόπουλο και αρκετά άλλα μέλη και καταδικάστηκε σε 14 χρόνια κάθειρξη για παράνομη και επικίνδυνη αντεθνική δραστηριότητα. Μετά τη Μεταπολίτευση, αν και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Εσωτερικού, απέφυγε τη δημόσια παρουσία στην πολιτική σκηνή της χώρας. Ο Δημήτρης Παρτσαλίδης έγραψε επίσης το 1978 το βιβλίο Διπλή αποκατάσταση της Εθνικής Αντίστασης. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στην Αθήνα το 1980. Στην κηδεία του, επικήδειο εκφώνησε ο ηγέτης τής αντίπερα όχθης την εποχή του Εμφυλίου, Παναγιώτης Κανελλόπουλος αναγνωρίζοντας τα λάθη των δύο παρατάξεων που οδήγησαν στον τραγικό για την Ελλάδα αδελφοκτόνο πόλεμο. Πάπυρος Λαρούς Μπριττάνικα, τ. 48ος, σελ. 224 Βασίλης Νεφελούδης, Ακτίνα Θ', εκδόσεις Εστίας, Αθήνα 2007 Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (2012), Α' τόμος, 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα
|
Ο Δημήτρης ή Μήτσος Παρτσαλίδης (Τραπεζούντα, 1903 - Αθήνα, 22 Ιουνίου 1980) ήταν Έλληνας συνδικαλιστής και πολιτικός, ηγετικό στέλεχος και βουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Ήταν επίσης δήμαρχος Καβάλας και πρόεδρος της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης. Το 1968 με τη διάσπαση του ΚΚΕ ηγήθηκε της ανανεωτικής πτέρυγας και του ΚΚΕ Εσωτερικού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
986 Αμελία
|
Η μέση διάμετρος της Αμελίας εκτιμάται σε 50,94 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι άγνωστος, ενώ το άλβεδό της είναι 0,1183. Η Αμελία περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 9 ώρες και 31 λεπτά. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Αμελία (Amelia) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών, με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,40. Ανακαλύφθηκε το 1922 από τον Ισπανό αστρονόμο Χοσέπ Κόμας Σολά, που παρατηρούσε από τη Βαρκελώνη και της έδωσε το όνομα της συζύγου του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/986_%CE%91%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B1
|
Μονοχλωριούχο βρώμιο
|
Η μοριακή δομή του μονοχλωριούχου βρωμίου, όπως σε όλες τις διατομικές ουσίες, είναι αναγκαστικά γραμμική. Σημειώνεται ότι στην ένωση αυτή το βρώμιο βρίσκεται στην ασυνήθιστη γι' αυτό +1 βαθμίδα οξείδωσης, αφού το χλώριο είναι ηλεκτραρνητικότερό του. Οι πρώτες έρευνες πάνω στις καμπύλες σημείων τήξης και βρασμού των μειγμάτων χλωρίου και βρωμίου δημοσιεύθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα, στις οποίες κανένας σχηματισμός χημικής ένωσης δεν έγινε αντιληπτός. Αργότερα, κάποιοι ερευνητές περιέγραψαν παρατηρήσεις που έδειχναν την πιθανή ύπαρξη μιας ένωσης βρωμίου - χλωρίου, της οποίας η σύσταση δεν μπορούσε να ξεκαθαριστεί αλλά ούτε η παραγωγή της να πραγματοποιηθεί. Η πρώτη απόδειξη της ύπαρξης μονοχλωριούχου βρωμίου έγινε το 1930 από τον Χέρμανν Λουξ (Hermann Lux) με τη σύγκριση των καμπυλών τάσης ατμών μειγμάτων βρωμίου - χλωρίου και τελικά την απομόνωση χημικά καθαρής ένωσης μονοχλωριούχου βρωμίου. Η πρώτη παραγωγή μονοχλωριούχου βρωμίου πραγματοποιήθηκε (όπως προαναφέρθηκε) από το Χέρμανν Λουξ με αργή απόσταξη μείγματος βρωμίου - χλωρίου στους -70 °C: Η ένωση μπορεί να μετατραπεί παρουσία μεθανίου και υπεριώδους ακτινοβολίας σε αλυδρογονάνθρακα, γενικού τύπου CBrnCl4-n Στη στερεή φάση, το μονοχλωριούχο βρώμιο σχηματίζει ορθορομβικό κρυσταλλικό πλέγμα αλυσίδων ζικ-ζακ, στην ομάδα διαστήματος Cmc21, και είναι ωχροκίτρινη ουσία που τήκεται απότομα στους−54 °C. Σε σύγκριση, ένα 1:1 μείγμα βρωμίου και χλωρίου τήκεται σταδιακά σε ένα εύρος θερμοκρασιών μεταξύ −66 °C και−52 ° C. Κάποια άλλα σημεία τήξης του μονοχλωριούχου βρωμίου από άλλους συγγραφείς, όπως −66 °C ή −75 ° C, μπορεί να οφείλονται σε μετρήσεις μειγμάτων των δυο στοιχείων (βρωμίου και χλωρίου). Το υγροποιημένο μονοχλωριούχο βρώμιο είναι ωχροκίτρινο υγρό, που υπό κανονική πίεση βράζει στους −5 ° C, με τη διάσπαση της ένωσης να παρατηρείται από τους 10 °C: Το μονοχλωριούχο βρώμιο υδρολύεται, σχηματίζοντας υποβρωμιώδες οξύ (HOBr) και υδροχλωρικό οξύ (HCl): Αντιδρά με βάσεις, όπως το υδροξείδιο του νατρίου: Με την παρουσία περίσσειας ανιόντων χλωρίου, σχηματίζονται βρωμοδιχλωριούχα ανιόντα (BrCl2–) Για παράδειγμα: Το μονοχλωριούχο βρώμιο μπορεί επίσης να σχηματίσει βρωμοχλωριούχες ενώσεις με αντιδράσεις προσθήκης σε πολλαπλούς δεσμούς ή και μέσω οξείδωσης. Για παράδειγμα, μπορεί να δώσει αντίδραση προσθήκης στον τριπλό δεσμό του μονοξειδίου του άνθρακα, σχηματίζοντας βρωμοχλωροκαρβονύλιο (BrCOCl): Το μονοχλωριούχο βρώμιο χρησιμοποιήθηκε από την Αναλυτική Χημεία για τον προσδιορισμό χαμηλών επιπέδων συγκέντρωσης (ατμών στοιχειακού) υδραργύρου, ώστε αυτά να οξειδωθούν ποσοτικά στην +2 βαθμίδα οξείδωσης. Επίσης χρησιμοποιήθηκε ως βιοκτόνο, εξειδικευμένο φυκοκτόνο και μυκητοκτόνο και αντισηπτικό, σε βιομηχανικά ανακυκλούμενα συστήματα ψυκτικά συστήματα νερού. Επιπρόσθετα, χρησιμοποιήθηκε σε κάποιους τύπους μπαταριών Li-SO2, για την αύξηση της (παραγόμενης) διαφοράς δυναμικού και της ενεργειακής πυκνότητας.
|
To (μονο)χλωριούχο βρώμιο (αγγλικά bromine monochloride) είναι ασταθής ανόργανη ομοιοπολική διατομική χημική ένωση, με μοριακό τύπο BrCl. Ανήκει στις «διαλογονιακές ενώσεις», δηλαδή στις χημικές ενώσεις μεταξύ αλογόνων. Το χημικά καθαρό μονοχλωριούχο βρώμιο, στις κανονικές συνθήκες, δηλαδή σε θερμοκρασία 0°C και υπό πίεση 1 atm, είναι πολύ δραστικό χρυσοκίτρινο αέριο με κανονική θερμοκρασία βρασμού -5°C και κανονική θερμοκρασία τήξης −66 °C. Αποτελεί ισχυρό οξειδωτικό μέσο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%87%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%BF_%CE%B2%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B9%CE%BF
|
Μαρία Λουίζα της Ορλεάνης (1662-1689)
|
Η Μαρία Λουίζα γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου 1662 στο Βασιλικό Παλάτι του Παρισιού. Ήταν η μεγαλύτερη κόρη του Φίλιππου Α΄ της Ορλεάνης και της πρώτης συζύγου του Ερριέττας της Αγγλίας. Ήταν "κόρη της Γαλλίας" καθώς οι παππούδες της από την πλευρά του πατέρα της ήταν ο Λουδοβίκος ΙΓ΄ της Γαλλίας και η Άννα της Αυστρίας. Από την πλευρά της μητέρας της πρόγονοί της ήταν ο Κάρολος Α΄ της Αγγλίας και η Ερριέττα Μαρία της Γαλλίας. Η Μαρία Λουίζα ήταν ανιψιά του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ΄. Είχε μια χαρούμενη παιδική ηλικία, κατοικώντας κυρίως στο Βασιλικό Παλάτι του Παρισιού και στο Παλάτι του Σαιν-Κλου, μερικά χιλιόμετρα έξω δυτικά του Παρισιού. Η μητέρα της απεβίωσε το 1670 και ο πατέρας της παντρεύτηκε το επόμενο έτος την Ελισάβετ Καρλόττα του Παλατινάτου. Η Μαρία Λουίζα ανέπτυξε μια καλή σχέση με τη μητριά της, με την οποία διατήρησε αλληλογραφία, καθ΄ όλη τη διάρκεια της ζωής της.Στις 30 Αυγούστου 1679 παντρεύτηκε μέσω αντιπροσώπων τον Κάρολο Β΄ της Ισπανίας. Ο γάμος είχε το σκοπό τη βελτίωση των σχέσεων ανάμεσα στη Γαλλία και την Ισπανία, έπειτα από τη σύγκρουση των συμφερόντων τους στις Ισπανικές Κάτω Χώρες. Μετά την μετάβασή της στην Ισπανία, η Μαρία Λουίζα δεν επέστρεψε ποτέ στη Γαλλία. Στις 19 Νοεμβρίου 1679 το ζευγάρι παντρεύτηκε αυτοπροσώπως στην Κινταναπάγια, κοντά στο Μπούργος.Μετά από δέκα χρόνια γάμου, η Μαρία Λουίζα και ο Κάρολος δεν απέκτησαν απογόνους. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, μάλιστα, είχε γίνει υπέρβαρη. Μετά από μία βόλτα ιππασίας, στις 11 Φεβρουαρίου 1689, ένιωσε ένα έντονο πόνο στην κοιλιακή χώρα, ενώ απεβίωσε το επόμενο βράδυ. Μετά το θάνατό της υπήρξαν φήμες ότι η Μαρία Λουίζα είχε δηλητηριαστεί, ωστόσο είναι πιθανό ο θάνατός της να προκλήθηκε από σκωληκοειδίτιδα.
|
Η Μαρία Λουίζα της Ορλεάνης (Marie Louise d'Orléans, 26 Μαρτίου 1662 – 12 Φεβρουαρίου 1689) ήταν κόρη του Δούκα της Ορλεάνης και βασίλισσα της Ισπανίας, από το 1679 ως το 1689, ως η πρώτη σύζυγος του Καρόλου Β΄. Απεβίωσε για άγνωστους λόγους, σε ηλικία 26 ετών, χωρίς να αποκτήσει απογόνους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%B6%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%81%CE%BB%CE%B5%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82_(1662-1689)
|
Κορεατική γλώσσα
|
Η σύγχρονη κορεατική γλώσσα προέρχεται από τη μέση κορεατική γλώσσα, η οποία προέρχεται από την παλαιά κορεατική γλώσσα, η οποία προέρχεται από την πρωτοκορεανική γλώσσα η οποία θεωρείται γλωσσική πατρίδα των κορεατικών. Ο Ουίτμαν (2012) θεωρεί ότι οι πρωτοκορεάτες, ήδη παρόντες στη βόρεια Κορέα, επεκτάθηκαν στο νότιο τμήμα της κορεατικής χερσονήσου περίπου το 300 π.Χ. και συνυπήρξαν με τους απογόνους των ιαπωνογενών καλλιεργητών Μουμούν (ή τους αφομοίωσαν). Και οι δύο είχαν επιρροή ο ένας στον άλλο και το μετέπειτα ιδρυτικό αποτέλεσμα μείωσε την εσωτερική ποικιλία και των δύο γλωσσικών οικογενειών. Από τον Πόλεμο της Κορέας και μετέπειτα, μέσα από 70 χρόνια διαχωρισμού, έχουν προκύψει διαφοροποιήσεις στα κορεατικά που χρησιμοποιούνται στις χώρες της βόρειας και της Νότιας Κορέας, ειδικά στην προφορά και το λεξιλόγιο, αλλά αυτές οι μικρές διαφορές εντοπίζονται και στις άλλες κορεατικές διαλέκτους που είναι σε μεγάλο βαθμό κατανοητές. Οι κινεζικοί χαρακτήρες έφτασαν στην Κορέα μαζί με τον Βουδισμό κατά την εποχή των πρώτων τριών βασιλείων τον 1ο αιώνα π.Χ. Οι χαρακτήρες προσαρμόστηκαν για τα κορεάτικα και έγιναν γνωστοί ως χάντσα, παραμένοντας το κύριο αλφάβητο της γλώσσας για πάνω από μια χιλιετία, παράλληλα με την ανάπτυξη φωνητικών αλφαβήτων όπως τα Ίντου, Γκούκιολ και Χιάνγκτσαλ. Η ελίτ έμαθε να γράφει και να διαβάζει χάντσα, αλλά οι περισσότεροι κορεάτες ήταν αναλφάβητοι. Τον 15ο αιώνα, ο βασιλιάς Σέτσονγκ ο Μέγας, ανέπτυξε ένα αλφαβητικό σύστημα γραφής, το Χάνγκουλ. Ένιωσε ότι τα χάντσα ήταν ανεπαρκή για τη γραφή της γλώσσας και γι'αυτό το λόγο η χρήση του ήταν περιορισμένη. Το Χάνγκουλ χρησιμοποιήθηκε για να βοηθήσει την ανάγνωση των χάντσα ή και για να τα αντικαταστήσει. Το χάνγκουλ χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στο έγγραφο Χούνμιντσονγκουμ, όπου ονομάζεται όνμουν (καθομιλούμενο αλφάβητο) και διαδόθηκε γρήγορα μειώνοντας τον αναλφαβητισμό στη Κορέα. Το χάνγκουλ χρησιμοποιήθηκε απ'όλες τις τάξεις της Κορέας, αλλά συχνά θεωρούταν άμκουλ (αλφάβητο για γυναίκες) και περιθωριοποιήθηκε από τι ελίτ, θεωρώντας το χάντσα ως τσίνσο (αληθινό κείμενο). Από την εποχή των Τσόσον γράφονταν τα κείμενα πάντα σε χάντσα. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τους χαρακτήρες χάντσα, οι Κορεάτες βασιλιάδες κυκλοφορούσαν μερικές φορές δημόσιες ανακοινώσεις γραμμένες εξ ολοκλήρου σε χάνγκουλ ήδη από τον 16ο αιώνα για όλες τις κορεατικές τάξεις, συμπεριλαμβανομένων των αμόρφωτων αγροτών και των σκλάβων. Μέχρι τον 17ο αιώνα, η ελίτικη τάξη των γιάνγκμπαν έγραφες σε χάνγκουλ όταν αλληλογραφούσε με τους σκλάβους τους, υποδηλώνοντας υψηλό ποσοστό αλφαβητισμού Χανγκούλ κατά τη διάρκεια της εποχής των σόσον.Σήμερα, τα χάντσα χρησιμοποιούνται ελάχιστα στην καθημερινή ζωή λόγω της μη βολικής θέσης τους, αλλά είναι ακόμα σημαντικά για ιστορικούς και γλωσσολογικούς σκοπούς. Οι δύο Κορέες δεν αντιτίθονται στη διδασκαλία του, αλλά στη Βόρεια Κορέα δεν χρησιμοποιούνται και στη Νότια Κορέα χρησιμοποιείται κυρίως σε εφημερίδες, πανεπιστημιακές μελέτες και για σκοπούς αποσαφήνισεις. Τα κορεατικά ονόματα για τη γλώσσα βασίζονται στα ονόματα για την Κορέα πουυ χρησιμοποιούνται στη Νότια Κορέα και στη Βόρεια Κορέα. Η λέξη για τη Κορέα στα ελληνικά πρόερχεται από την πρώτη δυναστεία κορεατών στην ιστορία, την Γκόριο. Οι Κορεάτες στην πρώην ΕΣΣΔ αυτοαποκαλούνται Κόριο-σαράμ και/ή Κόριο-ιν και αποκαλούν τη γλώσσα τους Κόριο-μαλ.Στη Νότια Κορέα, η κορεατική γλώσσα είναι γνωστή ως χάνγκουκ-ο (κορεάτικη γλώσσα), χάνγκουκμαλ (κορεάτικη ομιλία) και ούριμαλ (η δική μας γλώσσα), ενώ το χάνγκουκ ως όρος προέρχεται από το όνομα της Κορεατικής Αυτοκρατορίας (대한제국, 大韓帝國, Τεχάντσεγκούκ). Το "Χαν"(韓) ως όνομα προέρχεται από το Σάμχαν, ως αναφορά στα τρία κορέατικα βασίλεια (και όχι στις αρχαίες συνομοσπονδίες στη χερσόνησο της Νότιας Κορέας), ενώ οι λέξεις ο και μαλ σημαίνουν γλώσσα και ομιλία. Τα κορεάτικα είναι γνωστά και ως γκούκό, κυριολεκτικά σημαίνει "εθνική γλώσσα". Αυτό το όνομα βασίζεται στους ίδιους κινεζικούς χαρακτήρες (國語 "έθνος" + "γλώσσα") οι οποίες χρησιμοποιούνται στη Ταϊβάν και την Ιαπωνία για να αναφερθούν στις αντίστοιχες εθνικές γλώσσες τους. Στη Βόρεια Κορέα και τη Κίνα, η γλώσσα ονομάζεται συχνότερα ως τσόσονμαλ ή τσόσονό. Αυτό προέρχεται από το όνομα της Βόρειας Κορέας για την Κορέα (το Τσόσον), ένα όνομα που διατηρήθηκε από τη Δυναστεία των Τζοσόν μέχρι την ανακήρυξη της Κορεατικής Αυτοκρατορίας, η οποία με τη σειρά της προσαρτήθηκε από την Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας. Στην ηπειρωτική Κίνα, μετά τη σύναψη επίσημων διπλωματικών σχέσεων με τη Νότια Κορέα το 1992, ο όρος Τσαοσιανγιού (Cháoxiǎnyǔ), ή στη σύντομη μορφή του, Τσαογιού (Cháoyǔ) είναι η κύρια ονομασία των κορεατικών της Βόρειας Κορέας και του Γιάνμπιαν, ενώ οι όροι Χάνγκουόγιού (Hánguóyǔ) ή, στη σύντομη μορφή του, Χάνγιού (Hányǔ) αναφέρονται στα κορεάτικα της Νότιας Κορέας, τα οποία είναι και η ποικιλία με την οποία διδάσκονται τα κορεάτικα εκτός Κορέας και η γλώσσα των δημοφιλών κορεατικών τηλεοπτικών προγραμμάτων και μουσικής. Οι περισσότεροι γλωσσολόγοι θεωρούν ότι τα κορεάτικα είναι μια απομονωμένη γλώσσα, ή, εφόσον τα Τζέτζου θεωρηθούν ως ξεχωριστή γλώσσα, ανήκουν σε μια μικρή Κορεανική γλωσσική οικογένεια. Μερικοί γλωσσολόγοι θεωρούν ότι ανήκει στην Αλταϊκή γλωσσική οικογένεια, αλλά αυτή η θεωρία πλέον στηρίζεται από ελάχιστους γλωσσολόγους. Η γλώσσα Χιτάν έχει χαρακτηριστικά που μοιάζουν με τα κορεατικά (π.χ. στο λεξιλόγιο), που δεν εντοπίζονται σε άλλες μογγολικές ή τουνγκουζικές γλώσσες, κάτι που σημαίνει ότι ίσως υπήρξε κορεάτικη επιρροή στη γλώσσα.Η υπόθεση ότι η κορεατική και η ιαπωνική γλώσσα σχετίζονται είχε κάποιους υποστηρικτές λόγω κάποιας ομοιότητας στο λεξιλόγιο και ομοιοτήτων στη γραμματική των δύο γλωσσών, σύμφωνα με έρευνες των Σαμουήλ Ε. Μάρτιν και Ρόι Άντριου Μίλερ. Ο Σεργκέι Ανατόλιεβιτς Σταρόστιν (1991) διαπίστωσε ότι σε μια Λίστα Σβαντές μεταξύ των κορεατικών και των ιαπωνικών (με 100 λέξεις), υπάρχει πιθανότητα περίπου το ένα τέταρτο να είναι ομόρριζες. Ορισμένοι γλωσσολόγοι που ασχολούνται με το ζήτημα μεταξύ Ιαπωνίας και Κορέας, συμπεριλαμβανομένου του Αλεξάντερ Βόβιν, υποστήριξαν ότι οι υποδεικνυόμενες ομοιότητες δεν οφείλονται σε καμία γενετική σχέση, αλλά μάλλον σε μια γλωσσική ένωση, ειδικά από τα αρχαία κορεατικά προς τα δυτικά παλαιά ιαπωνικά. Ένα καλό παράδειγμα μπορεί να είναι Μέση Κορεατική λέξη σαμ και η ιαπωνική λέξη ασά που σημαίενι "κάνναβη". Αυτή η λέξη φαίνεται να είναι ομόρριζη, αλλά αν και επιβεβαιώνεται καλά στα δυτικά παλαιά ιαπωνικά και τις βόρειες ριουκιουανές γλώσσες, στα ανατολικά παλιά ιαπωνικά εμφανίζεται μόνο σε ενώσεις και υπάρχει μόνο σε τρεις διαλέκτους των νότιων ριουκιουανών γλωσσών. Επίσης, η λέξη ουό που σημαίνει κάνναβη εντοπίζεται στις δυτικές παλιές ιαπωνικές και νότιες ριοκιουανές γλώσσες. Είναι επομένως εύλογο να υποθέσουμε έναν δανεισμένο όρο.Μια άλλη λιγότερο γνωστή θεωρία είναι η θεωρία των δραβιδοκορεατικών γλωσσών η οποία υποστηρίζει ότι υπάρχει συσχέτιση της κορεατικής με τις δραβιδικές γλώσσες της Ινδίας. Μερικά από τα κοινά χαρακτηριστικά στα κορεατικά και τις δραβιδικές γλώσσες είναι ότι μοιράζονται κάποιο παρόμοιο λεξιλόγιο, είναι συγκολλητικές, στην πρόταση προηγείται το υποκείμενο, ακολουθεί το αντικείμενο και έπεται το ρήμα, τα ονομαστικά και τα επίθετα ακολουθούν την ίδια σύνταξη, τα μόρια είναι μεταθετικά και οι λεκτικοί τροποποιητές πάντα βρίσκονται πριν τις τροποποιημένες λέξεις. Ωστόσο, τυπολογικές ομοιότητες όπως αυτές θα μπορούσαν να έχουν προκύψει τυχαία. Για τους ομιλητές της αγγλικής γλώσσας, η κορεατική γλώσσα θεωρείται ως μια από τις δυσκολότερες ξένες γλώσσες παρά τη σχετική ευκολία εκμάθησης του χάνγκουλ. Για παράδειγμα, το Ινστιτούτο Γλωσσών του Υπουργείου Άμυνας κατατάσσει τα κορεατικά στην τέταρτη κατηγορία δυσκολίας μαζί με τα κινέζικα, τα ιαπωνικά και τα αραβικά, όταν για τα ισπανικά, τα ιταλικά και γαλλικά ο απαιτούμενος χρόνος είναι 26 εβδομάδες, προκειμένου ο μαθητής να έχει ένα βασικό επίπεδο γνώσης ώστε να δύναται να ανταποκριθεί σε ανάγκες της καθημερινότητας και σε κάποιες απαιτήσεις της εργασίας, και να μπορεί να μιλά για θέματα σε συντελικό, παροντικό και μελλοντικό χρόνο.
|
Τα Κορεατικά (Τζόσονγκουλ/Χάνγκουλ: 조선말/한국어, Χάντσα: 朝鮮말/韓國語) είναι η επίσημη γλώσσα της Κορέας, τόσο της Νότιας όσο και της Βόρειας αν και οι δύο χώρες χρησιμοποιούν διαφορετικά επίσημα πρότυπα. Είναι επίσης μια από τις δύο επίσημες γλώσσες στην Αυτόνομη Κορεατική Διοικητική Περιφέρεια της Γιάνμπιαν στην Κίνα. Υπάρχουν περί τα 81 εκατομμύρια Κορεάτες ομιλητές παγκοσμίως, κυρίως Κορεάτες. Για μια χιλιετία χρησιμοποιούσε κινεζικούς χαρακτήρες για τον γραπτό της λόγο που ονομαζόταν Χάντσα και φωνητικά συστήματα όπως το Χιάνγκτσαλ, Γκούγκιολ και Ίντου. Κατά τον 15ο αιώνα παραγγέλθηκε ένα εθνικό σύστημα γραφής από τον Σέτζονγκ τον Μέγα, το σύστημα που σήμερα αποκαλείται Χάνγκουλ αλλά έγινε ευρέως διαδεδομένο μόλις τον 20ο αιώνα λόγω της προτίμησης του χάντζα από την αριστοκρατία γιάνγκμπαν (yangban). Το χάντσα έχει 24 βασικά και 27 πολύπλοκα γράμματα. Αρχικά τα κορεατικά ήταν μια προφορική γλώσσα, καθώς οι γραπτές καταγραφές στην Κορέα γίνονταν στα κλασικά κινέζικα τα οποία δεν είναι αμοιβαίως κατανοητά με καμία ιστορική μορφή της κορεάτικης. Το χάντσα χρησιμοποιείται ακόμα στη Νότια Κορέα αλλά σε πολύ περιορισμένη κλίμακα. Κάποιοι γλωσσολόγοι τη θεωρούν μεμονωμένη γλώσσα ενώ άλλοι την εντάσσουν στην ομάδα γλωσσών Αλτάϊ. Είναι αναγνωρισμένη γλώσσα στους αυτόνομους κορεατικούς νομούς του Γιάνμπιαν και Τσανγκπάι στην επαρχία Τζιλίν. Ομιλείται επίσης από απογόνους Κορεατών μεταναστών στη Σαχαλίνη των οποίων οι πρόγονοι μεταφέρθηκαν από τις ιαπωνικές αρχές και στην Κεντρική Ασία από Κορεάτες των οποίων οι πρόγονοι απελάθηκαν εκεί από τη Ρωσική Άπω Ανατολή επί Στάλιν.Στη Νότια Κορέα η γλώσσα ονομάζεται Χάνγκουκμαλ που αποτελείται από το χάνγκουκ, η ονομασία της χώρας στα κορεατικά και το μαλ, που σημαίνει λόγος, ομιλία. Πιο επίσημη ονομασία της γλώσσας είναι Χάνγκουγκο (Hangugeo) που σημαίνει εθνική γλώσσα. Στη Βόρεια Κορέα και την περιοχή Γιανμπιάν η γλώσσα ονομάζεται Τζόσονμαλ (Chosonmal) ή πιο επίσημα Τζόσονο (Chosono). Η λέξη Κορέα πρέπει να προέρχεται από τους Γκόριο (Goryeo) που θεωρείται η πρώτη γνωστή δυναστεία στη Δύση. Στην Ελλάδα και στον κόσμο γενικότερα υπάρχει μεγάλη άνοδος στον αριθμό των ατόμων που μαθαίνουν Κορεατικά τα τελευταία χρόνια, αποτέλεσμα της έκρηξης της δημοτικότητας των κορεάτικων μουσικών και τηλεοπτικών σειρών τα τελευταία χρόνια. Οι σύγχρονοι γλωσσολόγοι κατατάσσουν την κορεατική γλώσσα ως απομονωμένη γλώσσα και η σχέση της με τα ιαπωνικά δεν είναι ξεκάθαρη. Ωστόσο υπάρχουν μερικές εξαφανισμένες συγγενικές γλώσσες, οι οποίες μαζί με την κορεατική γλώσσα και τη γλώσσα Τσέτζου, συνιστούν τις κορεανικές γλώσσες. Η γλωσσική πατρίδα των Κορεατών είναι κάπου στη Μαντζουρία σύμφωνα με μελέτες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1
|
Λούφα και παραλλαγή
|
Περιέχοντας αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία, η ταινία διηγείται τα έργα και τις ημέρες μιας ομάδας στρατιωτών που υπηρετούν τη θητεία τους στον τηλεοπτικό σταθμό της Υπηρεσίας Ενημέρωσης Ενόπλων Δυνάμεων (Υ.ΕΝ.Ε.Δ.), όταν ακόμα ονομαζόταν Τηλεόρασις Ενόπλων Δυνάμεων (Τ.Ε.Δ.) και στεγαζόταν στα κτήρια της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού (Ευελπίδων 4) στην Αθήνα. Η ταινία γυρίστηκε στο ίδιο αυτό κτήριο και στο κτήριο της Σχολής Εθνικής Άμυνας (Ευελπίδων 6).Στη διάρκεια των πρώτων μηνών του 1967 και του καθεστώτος της Χούντας των Συνταγματαρχών, ο σταθμός βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο, αλλά η παρέα των πρωταγωνιστών γρήγορα καταφέρνει να ξεπεράσει τις δυσκολίες ή τις απαγορεύσεις, υπονομεύοντας έμπρακτα τη σοβαροφάνεια, την άγνοια και την προπαγάνδα των συνταγματαρχών. «Λούφα» στον στρατό χαρακτηρίζεται η αποφυγή της αγγαρείας, δηλαδή οποιασδήποτε εργασίας, ενώ «παραλλαγή» σημαίνει καμουφλάζ. Μαζί οι δύο λέξεις συνθέτουν τον τίτλο της ταινίας, αλλά και ένα νεολογισμό της κοινωνίας και της μικρογραφίας της (του στρατού). Σε κάποια σκηνή, ο αξιωματικός πύλης λέει στον Παπαδόπουλο ότι τον ζητάει ο «Φον Κανάρης» εννοώντας τον ταγματάρχη Κανιάρα (Χρήστος Βαλαβανίδης), προϊστάμενο του Α2. Αυτό δεν είναι αναφορά στον Κανάρη αλλά στον Γερμανό ναύαρχο Βίλχελμ Κανάρις που ήταν αρχηγός της γερμανικής αντικατασκοπείας (Άμπβερ) κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. «Α2» είναι το σημερινό «2ο Γραφείο», το γραφείο με τα απόρρητα έγγραφα (υπηρεσία πληροφοριών) της μονάδας. Νίκος Καλογερόπουλος.....Γιάννης Παπαδόπουλος Κώστας Παπαχρήστος....Στρατηγός Γιώργος Κιμούλης.....Αχιλλέας Λάμπρου Γιάννης Χατζηγιάννης.....Πέτρος Σαββίδης Τάκης Σπυριδάκης.....Παναγιώτης Μπαλούρδος Πάρις Τσέλιος.....Μαρλαφέκας Φώτης Πολυχρονόπουλος.....Μιχάλης (Καραμαζόφ) Καραμάνος Σταύρος Μαυρίδης.....Αποστόλης Παύλος Χαϊκάλης.....μάγειρας Στέλιος Μάινας.....ΚΨΜιτζής Νίκος Αλεξίου.....εκφωνητής Γεράσιμος Σκιαδαρέσης.....ηχολήπτης Σταύρος Ξενίδης.....συνταγματάρχης Α. Κοντέλλης Χρήστος Βαλαβανίδης.....ταγματάρχης Δ. Καραβίδης (φον Κανάρης) Ανδρέας Φιλιππίδης.....αντισυνταγματάρχης Μηνάς Κατσάμπελας Αντώνης Θεοδωρακόπουλος.....λοχαγός Νίκος Τσαχιρίδης.....επιλοχίας Δημήτρης Πουλικάκος.....Τζον Παπαλούκας Μιχάλης Μανιάτης.....Καρλάτος Τάνια Καψάλη.....Εμμανουέλα Ήρα Παπαμιχαήλ.....Σούλα Ιφιγένεια Ματάτη.....Κατερίνα Rocky Taylor.....Cindy Μαργαρίτα Λαμπρινού.....κυρία Λάμπρου Η φυσική συνέχεια της Λούφας και παραλλαγής είναι η ταινία BIOS + πολιτεία που γυρίστηκε 3 χρόνια μετά και η οποία, σύμφωνα με τον Νίκο Περάκη, συμπληρώνει τα βιώματά του από τη θητεία του στο στρατό κατά την έναρξη της Δικτατορίας, τα οποία δεν μπόρεσε να χωρέσει στην πρώτη ταινία. Την επιτυχία της Λούφας και παραλλαγής ακολούθησαν άλλες δύο κωμωδίες του Νίκου Περάκη και μία του Βασίλη Κατσίκη, που δεν αποτελούν συνέχεια της πλοκής ή των χαρακτήρων της αρχικής ταινίας αλλά επανεκκίνηση (reboot) της αρχικής ταινίας, με κοινό γνώρισμα τη στρατιωτική θητεία. Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο Μια ομάδα φαντάρων σε βραχονισίδα κοντά στην Κω συλλαμβάνει το πλήρωμα μιας τουρκικής θαλαμηγού που μπήκε κατά λάθος στα ελληνικά ύδατα για να αποβιβάσει 3 λαθρομετανάστες. Κινδυνεύει όμως να δημιουργηθεί θερμό επεισόδιο, επειδή ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι η ανιψιά ενός Τούρκου στρατηγού και η νικήτρια τοπικών καλλιστείων. Βγήκε στους κινηματογράφους στις 8 Δεκεμβρίου 2005. Ι-4: Λούφα και απαλλαγή Το 2008 κυκλοφόρησε και η ταινία Ι-4: Λούφα και απαλλαγή, σε σενάριο-σκηνοθεσία Βασίλη Κατσίκη, που διαφημίστηκε ως συνέχεια των Σειρήνων στο Αιγαίο, αλλά είναι spin-off αυτής, καθώς δεν υπάρχει καμία συνέχεια, ούτε στην πλοκή, ούτε στους χαρακτήρες. Η μόνη συμμετοχή του Νίκου Περάκη σε αυτήν την ταινία είναι ως μέλος της ομάδας παραγωγής. Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στη στεριά 7 χρόνια μετά το επεισόδιο στη βραχονησίδα Πίττα, οι πρωταγωνιστές του ξανασυναντιούνται για να βοηθήσουν τον Σταυρακομαθιακάκη να βρει τη 12χρονη Νούρι, η οποία κρατείται και πρόκειται να απελαθεί. Βγήκε στους κινηματογράφους στις 27 Οκτωβρίου 2011. Λούφα και παραλλαγή: η σειρά Η τηλεοπτική εκδοχή της Λούφας προβλήθηκε στη ΝΕΤ από το 2006 έως το 2008, σε σκηνοθεσία Νίκου Περάκη (5 πρώτα επεισόδια), Γιώργου Κορδέλλα και Παναγιώτη Πορτοκαλάκη και σενάριο Νίκου Περάκη (5 πρώτα επεισόδια), Βαγγέλη Σεϊτανίδη και Χαρίτωνα Χαριτωνίδη. Η σειρά περιέχει τους ίδιους χαρακτήρες με την αρχική ταινία του 1984, καθώς και πολλές από τις σκηνές της, αλλά με μεγαλύτερο βάθος ανάπτυξης. Δεν αποτελεί συνέχεια, αλλά μάλλον επανεκκίνηση (reboot) της αρχικής ιστορίας. Διανομή: Γιάννης Τσιμιτσέλης, Ορφέας Αυγουστίδης, Χάρης Μαυρουδής, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Κωνσταντίνος Δανίκας, Ηλέκτρα Τσακαλία, Τζένη Θεωνά, Τάσος Κωστής, Ντίνος Αυγουστίδης, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Στέλιος Ξανθουδάκης, Νίκος Γιαλελής, Δανάη Θεοδωρίδου, Μόνικα Μπόλα, Αλκηστις Πουλοπούλου, Σόφη Ζαννίνου, Μανώλης Μαυροματάκης, Ανδρέας Κοντόπουλος, Άκης Λυρής, Μάνος Πίτζης κ.ά. Η θητεία στην Ελλάδα
|
Το Λούφα και παραλλαγή είναι κινηματογραφική ταινία του 1984 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νίκου Περάκη. Η ταινία πραγματεύεται την κωμική πλευρά μιας δύσκολης περιόδου, υπό το καθεστώς δικτατορίας, και το γέλιο ως φυσική αντίδραση στην καταπίεση και τη στέρηση της ελευθερίας. Η ταινία απέσπασε τέσσερα βραβεία στο 25ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (καλύτερης ταινίας, σεναρίου, α΄ ανδρικού ρόλου και μοντάζ). Στηριγμένη στην απλή φόρμα της, τη σάτιρα και τους διάλογους, η ταινία έγινε μια από τις μεγάλες εμπορικές επιτυχίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CF%86%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AE
|
Βάλεραν Α΄ του Λίμπουργκ
|
Ήταν γιος του Βάλεραν κόμη του Αρλόν. Οι απαρχές του Οίκου του δεν είναι γνωστές· φαίνεται να είναι πλάγιος κλάδος (μάλλον εκ θηλυγονίας) του Οίκου του Αρντέν δουκών της Άνω Λωρραίνης: ίσως η μητέρα του να ήταν η Αδέλα, κόρη του Θεοδώριχου Α΄. Κληρονόμησε το Αρλόν μαζί με τον αδελφό του Φουλκ, ο οποίος απεβίωσε το 1078 και τον άφησε μόνο κόμη του Αρλόν. Έγινε επίτροπος (advocate) του αββαείου του Σιντ Τρούιντεν. Ο γάμος του με την κόρη του δούκα της Κάτω Λωρραίνης τον έκανε κόμη του Λεν, περιοχής κοντά στη Λιέγη. Ο Βάλεραν Α΄ έκτισε εκεί κάστρο, το Λένμπουρκ, όνομα που αργότερα έγινε Λίμπουργκ. Το έκανε έδρα του και είναι γνωστός ως ο πρώτος κόμης του Λίμπουργκ. Το 1082 απεβίωσε και τον διαδέχθηκε ο γιος του Ερρίκος. Νυμφεύτηκε τη Γιούττα των Αρντέν, κόρη του Φρειδερίκου δούκα της Κάτω Λωρραίνης και είχε τέκνο: Ερρίκος π. 1059-π. 1119, δούκας της Κάτω Λωρραίνης. Loud, Graham A.; Schenk, Jochen, eds. (2017). The Origins of the German Principalities, 1100-1350: Essays by German Historians. Routledge.
|
O Βάλεραν Α΄, γερμ. Waleran I (απεβ. 1082) από τον Οίκο του Λίμπουργκ ήταν κόμης του Αρλόν (από το 1052) και του Λίμπουργκ (από το 1065). Έκτισε το κάστρο Λίμπουργκ και είναι ο αρχηγέτης του Οίκου του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BD_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Έμβλημα της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας
|
Η σημαία της Σερβικής Δημοκρατίας και τα καλλιτεχνικά σχεδιασμένα γράμματα "РС" ("RS"), η τριχρωμία κόκκινο-μπλε-άσπρο βρίσκονται στο κέντρο του εμβλήματος. Επίσης, υπάρχουν σε σχήμα σταυρού χρυσά φύλλα βελανιδιάς. Η βελανιδιά είναι παραδοσιακά ιερό δέντρο των Σέρβων. Στην άκρη του εμβλήματος βρίσκεται η επιγραφή Republika Srpska στα κυριλλικά και στα λατινικά. Στο κάτω μέρος βλέπουμε το στέμμα των Κοτρομάνιτς και από επάνω το βασιλικό στέμμα των Ομπρένοβιτς. Τα σύμβολα αυτά είναι ενσωματωμένα στη σημαία της Σερβίας και στο εθνόσημο της Σερβίας. Το πρώην εθνόσημο στη Republika Srpska αποτελούνταν από έναν ερυθρό θυρεό και το στέμμα του Οίκου των Καραγιώργεβιτς, όπως επίσης το δικέφαλο αετό, χρώματος ασημί, με χρυσή γλώσσα και πόδια, να έχει τ στήθος του καλυμμένο με μια κόκκινη ασπίδα με το σερβικό σταυρό. Με απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου το εθνόσημο αυτό κηρύχθηκε αντισυνταγματικό και διατάχθηκε ο τερματισμός της χρήσης του, όπως και του εθνοσήμου της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης.[1] Έμβλημα και σημαία της Σερβικής Δημοκρατίας
|
Το Έμβλημα της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας είναι το σύμβολο της κρατικής οντότητας. Με απόφαση της κυβέρνησης της Σερβικής Δημοκρατίας από τις 16 Ιουνίου του 2007 χρησιμοποιείται το νέο έμβλημα σε αντικατάσταση του παλιού εθνοσήμου, το οποίο κηρύχθηκε αντισυνταγματικό με απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BC%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%83%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ζήσης Σαρικόπουλος
|
Αγωνίστηκε στην εφηβική ομάδα του Ολυμπιακού σημειώνοντας 20 πόντους και 16 ριμπάουντ μ.ό., με συνέπεια να αποκτηθεί από το Πανεπιστήμιο των Αλαμπάμα-Μπέρμιγχαμ στις Η.Π.Α. Ακολούθως πήρε μεταγραφή για το Οχάιο Στέιτ, σπουδάζοντας διοίκηση επιχειρήσεων. Το καλοκαίρι του 2007 αγωνίστηκε με τους UAB Μπλέιζερς. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αμερική βραβεύτηκε για το ταλέντο του μαζί με 12 συνομηλίκους του από τον ίδιο τον Μάικλ Τζόρνταν στο «Jordan Brand All American Classic» της Νέας Υόρκης.Αποφασίζοντας να επιστρέψει στην Ελλάδα, υπέγραψε τριετές συμβόλαιο συνεργασίας με την ομάδα του Αμαρουσίου, την οποία και θα προπονούσε ο Γιώργος Μπαρτζώκας, όμως προβλήματα που προέκυψαν στο διοικητικό κομμάτι του συλλόγου ανάγκασαν τον παίκτη να μην το ενεργοποιήσει. Τελικά υπέγραψε συμβόλαιο με τον Πανιώνιο Σμύρνης, όπου παρέμεινε για το διάστημα 2010-2012. Το καλοκαίρι του 2012 μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να φορέσει τα χρώματα του Άρη Θεσσαλονίκης.Το 2014 υπέγραψε στην ΑΕΚ. Μετά από δύο χρόνια υπέγραψε στην ομάδα του Προμηθέα Πατρών που μόλις είχε ανέβει στην Α1 Εθνική.Το 2017 υπέγραψε στον Πανιώνιο Γ.Σ.Σ.Το 2018, συμφώνησε με την Τσμόκι Μινσκ της VTB Λίγκα. Με την ομάδα του κατέκτησε το νταμπλ στη Λευκορωσία ενώ στην VTB Λίγκα ο ίδιος είχε σε 26 παιχνίδια διψήφιο αριθμό πόντων (10.1), 61.4% δίποντα, 65% βολές και συνεισφορά σε ριμπάουντ (6.7), ασίστ (1.2) και άμυνα (0.8 κλεψίματα, 0.8 μπλοκ). Στο τέλος της σεζόν βρέθηκε στο Top 10 (6η θέση) με τις καλύτερες πάσες στο πρωτάθλημα της VTB.Το καλοκαίρι του 2019, επέστρεψε στην Ελλάδα, για λογαριασμό του Π.Α.Ο.Κ. Με την ομάδα είχε κατά μέσο όρο 5,8 πόντους και 5,3 ριμπάουντ σε 16’31” συμμετοχής. Στις 11 Μαρτίου 2021, συμφώνησε με την ομάδα του Ηρακλή Θεσσαλονίκης.Στις 6 Οκτωβρίου 2021, συμφώνησε με την Αλ Σαντ από το Κατάρ. Στις 21 Νοεμβρίου, ήταν καταλυτικός στη νίκη της Αλ Σαντ κόντρα στην Αλ Αραμπί με 88-85, αφού είχε 20 πόντους (7/10 δίποντα, 1/1 τρίποντα και 3/4 βολές), 14 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 1 τάπα και 5 κερδισμένα φάουλ σε 29 λεπτά δράσης, συλλέγοντας συνολικά 31 βαθμούς στο σύστημα αξιολόγησης. Στις 26 Ιανουαρίου 2022, ήταν πρωταγωνιστής για την Αλ Σαντ στη νίκη με σκορ 86-69 επί της Αλ Ραγιάν, καταγράφοντας το ενδέκατο φετινό του νταμπλ νταμπλ καθώς είχε 19 πόντους (8/14 εντός πεδιάς και 3/6 βολές), με 16 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 2 κλεψίματα και 1 τάπα σε σχεδόν 38 λεπτά. Στις 22 Μαρτίου, κατέκτησε το Πρωτάθλημα Κατάρ αφού η Αλ Σαντ επικράτησε στη σειρά των τελικών της Αλ Γκαράφα με 2-1. Στον αγώνα που έκρινε τον τίτλο ο Σαρικόπουλος είχε 9 πόντους με 3/6 βολές (50%), 3/7 δίποντα (42.9%), μάζεψε 15 ριμπάουντ, μοίρασε 2 ασίστ, έκλεψε μια μπάλα και έκανε 1 μπλοκ στα 36' που έμεινε στο παρκέ. Συνολικά τη σεζόν 2021-22 μέτρησε 18.5 πόντους, 14.7 ριμπάουντ, 2.1 ασίστ και 1 μπλοκ σε 21 αγώνες στο Κατάρ. Στις 10 Νοεμβρίου 2022, επέστρεψε στον Π.Α.Ο.Κ με τους Θεσσαλονικείς να ανακοινώνουν τη συμφωνία τους με τον αθλητή.Στις 19 Δεκεμβρίου 2022, ανακοινώθηκε από τον Α.Σ. Καρδίτσας.Στις 24 Αυγούστου 2023, επέστρεψε στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης αφού συμφώνησε για μονοετές συμβόλαιο συνεργασίας. Ο Σαρικόπουλος θεωρήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της θαυματουργού «φουρνιάς του '90», η οποία κατέκτησε διαδοχικά μετάλλια ως Εθνική Εφήβων και ως Εθνική Νέων. Συγκεκριμένα το 2007 κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων στη Μαδρίτη, ενώ το 2008 στέφθηκε με τους συμπαίκτες του πρωταθλητής στην ίδια διοργάνωση στον Πύργο Ηλείας. Το 2009 τραυματίστηκε στο γόνατο, ενώ βρισκόταν στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων, όπου και η ελληνική ομάδα βρέθηκε στη δεύτερη θέση του βάθρου. Το 2009 στέφθηκε ξανά Πρωταθλητής Ευρώπης στη Ρόδο με την ομάδα των Νέων, ενώ την επόμενη χρονιά στην ίδια διοργάνωση, στην Κροατία αυτή τη φορά, κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο. Έχει επίσης συμμετάσχει στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων το 2005 και το 2006, καθώς και στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα Παίδων το 2006. Τσμόκι Μινσκ Πρωτάθλημα Λευκορωσίας: (2019) Κύπελλο Λευκορωσίας: (2019) Αλ Σαντ Πρωτάθλημα Κατάρ: (2022) Ελληνικό All-Star Game Νέων: (2011) Οι γονείς του ονομάζονται Κωνσταντίνος και Μαρία ενώ έχει μία αδερφή την Αυγουστίνη. Στις 29 Ιουνίου 2019, παντρεύτηκε στη Θεσσαλονίκη, με κουμπάρο τον Λεωνίδα Κασελάκη. Ζήσης Σαρικόπουλος, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ελληνικά). Zisis Sarikopoulos, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Euroleague Basketball (Αγγλικά). Ζήσης Σαρικόπουλος, στατιστικά στην επίσημη ιστοσελίδα του Ε.Σ.Α.Κ.Ε. Zisis Sarikopoulos, προφίλ στην επίσημη ιστοσελίδα της FIBA Europe (U20 European Championship Men 2010). (Αγγλικά) Zisis Sarikopoulos, στατιστικά στην ιστοσελίδα ProBallers.com. (Αγγλικά) Zisis Sarikopoulos, στατιστικά στην ιστοσελίδα ScoresWay.com. (Αγγλικά) Zisis Sarikopoulos, στατιστικά στην ιστοσελίδα του Ohio State. (Αγγλικά) Zisis Sarikopoulos, στατιστικά στην ιστοσελίδα των UAB Blazers. (Αγγλικά)
|
Ο Ζήσης Σαρικόπουλος (Αθήνα, 31 Μαρτίου 1990) είναι Έλληνας καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2,13 μέτρα και αγωνίζεται στη θέση του σέντερ στην ομάδα του Ηρακλή Θεσσαλονίκης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AE%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Στυλιανός Ζαφειρίου
|
Ο Ζαφειρίου, σε κατάσταση αμόκ πυροβόλησε και τραυμάτισε σοβαρά έναν κουλουροπώλη, τον Απρίλιο του 1908. Ο πρώην δήμαρχος πέθανε στις φυλακές της Αίγινας οκτώ ημέρες μετά το περιστατικό του τραυματισμού , όπου επέστρεψε αμέσως μετά την άρνηση του ψυχιατρείου να τον δεχθεί. Ο θάνατος του Ζαφειρίου αναφέρθηκε σε μερίδα του Τύπου της εποχής ως αιτία κακοποίησης της αστυνομίας. Ωστόσο, η Διεύθυνση Αστυνομίας διέψευσε την κακοποίηση, αναφέροντας ότι ο Ζαφειρίου, είχε πεθάνει "από πάθηση των φρενοπαθών" πριν προλάβει να διακομιστεί στο φρενοκομείο. Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη, παρουσία ενός μόνο συγγενή του. Ωστόσο, άλλες πηγές ανέφεραν ότι η αστυνομία διέταξε να γίνει νεκροψία και σύμφωνα με την έκθεση των αστυϊάτρων ο θάνατος επήλθε "εκ προϊούσης παραλύσεως λόγω αλκοολισμού".
|
Ο Στυλιανός Ζαφειρίου (18??-1908) ήταν Έλληνας πολιτικός. Υπήρξε δήμαρχος Αίγινας και απεβίωσε στα κρατητήρια της Αίγινας.Εξελέγη δήμαρχος κερδίζοντας τις δημοτικές εκλογές του 1895.Ο Ζαφειρίου, το 1896, μόλις 10 μήνες μετά την εκλογή του, εξαφανίστηκε και πήρε μαζί του το ταμείο του Δήμου, το οποίο είχε μέσα 23.000 δραχμές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%96%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Αμφιάλη
|
Με το όνομα Αμφιάλη συναντάται και δήμος της αρχαίας Αθήνας, ο οποίος τοποθετείται στη θέση του σημερινού Περάματος. Η περιοχή αυτή ονομαζόταν Αμφιάλη Άκρα (ἀμφί + ἅλς, δηλαδή περιοχή που και από τις δύο πλευρές έχει θάλασσα) λόγω της θέσης της στον πορθμό της Σαλαμίνας, ως άκρο της Αττικής. Μάλιστα ολόκληρο το σημερινό μέτωπο Περάματος-Σκαραμαγκά έφερε το όνομα "Ακτή Αμφιάλης" (περ. Ψυττάλεια, τευχ. 1-11 (1985-1988) και Κουτελάκης Χαρ., Φωσκόλου Αμ., Πειραιάς και συνοικισμοί, Αθήνα 1991, έκδ. ΕΣΤΙΑ του Κολλάρου). Στα νεώτερα χρόνια η Αμφιάλη στην παρούσα γεωγραφική της θέση ξεκίνησε να κατοικείται από πρόσφυγες μετά το 1922, οι οποίοι σποραδικά εποίκιζαν τα βόρεια τμήματα της Αμφιάλης. Ενώ η αυθαιρεσία ως προς τη δόμηση κυριαρχούσε, την περίοδο 1936-1939 έγιναν προσπάθειες από το κράτος για διανομή γης σε Μικρασιάτες, Ποντίους και Κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες, ενώ η ακλήρωτη γη καταπατήθηκε και ιδιοποιήθηκε. Κατά το 1932 υπήρξε η πρώτη οργανωμένη οικιστική επιχείρηση στην περιοχή, με τη δημιουργία του συνοικισμού "Μυριοφύτου", εκεί όπου σήμερα βρίσκεται η συνοικία Νερό. Πρόσφυγες από την Σοβιετική Ένωση εγκαταστάθηκαν στη συνοικία της Νέας Οδησσού (του Παπά οι Ελιές). Η περιοχή του Κοκκινόβραχου (Γαλήνη) κατοικήθηκε αρχικά από κατοίκους της Δραπετσώνας, οι οποίοι κατέφυγαν εκεί υπό τον φόβο των γερμανικών βομβαρδισμών κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (περ. Ψυττάλεια, τευχ. 1-11 (1985-1988) και Κουτελάκης Χαρ., Φωσκόλου Αμ., Πειραιάς και συνοικισμοί, Αθήνα 1991, έκδ. ΕΣΤΙΑ του Κολλάρου) Η ευρύτερη περιοχή της Αμφιάλης δέχτηκε και μεγάλο κύμα κατοίκων που προέρχονταν από τα νησιά του Αιγαίου (Κάρπαθο, Σαντορίνη, Ίο κ.ά.) λόγω της εγγύτητας της περιοχής στο λιμάνι του Πειραιά. Η Αμφιάλη απαρτίζεται από διάφορες επιμέρους συνοικίες. Οι συνοικίες αυτές είναι: Άγιος Μηνάς Συνοικισμός Καρπαθίων Κάτω Αμφιάλη Άγιος Αντώνιος Παναγία Βλαχέρνα Άστρο Άβα Κοκκινόβραχος ή Γαλήνη Νερό
|
Η Αμφιάλη είναι μία από τις μεγαλύτερες και παλαιότερες συνοικίες του Κερατσινίου, η οποία ανήκει στον Δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας και τοποθετείται στα ΒΔ του Δήμου. Η περιοχή της Αμφιάλης διαθέτει ένα μεγάλο αριθμό από επιχειρήσεις και καταστήματα, με αποτέλεσμα μαζί με την περιοχή των Ταμπουρίων να θεωρείται εμπορικό κέντρο του Δήμου Κερατσινίου- Δραπετσώνας. Συνορεύει με την Νεάπολη (Νίκαιας) στα ανατολικά, με το Νέο Ικόνιο Περάματος στα δυτικά και με τα Ταμπούρια στα νότια, ενώ βόρεια της απλώνεται το όρος Τρίκορφο, που αποτελεί τμήμα του όρους Αιγάλεω.Η απόληξη του όρους Αιγάλεω (στο σύνορο Αμφιάλης -Νέου Ικονίου) προς τον Σαρωνικό Κόλπο, ονομάζεται από τους Αμφιαλιώτες "Ξέρξης", επειδή θεωρήται ότι ο πέρσης βασιλιάς Ξέρξης παρακολούθησε από εκεί την περίφημη Ναυμαχία της Σαλαμίνος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%86%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%B7
|
Snakes & Arrows Live
|
"Limelight" - 4:47 "Digital Man" - 6:56 "Entre Nous" - 5:18 "Mission" - 5:39 "Freewill" - 6:01 "The Main Monkey Business" - 6:06 "The Larger Bowl" - 4:21 "Secret Touch" - 7:45 "Circumstances" - 3:46 "Between The Wheels" - 6:01 "Dreamline" - 5:15 "Far Cry" - 5:20 "Workin' Them Angels" - 4:48 "Armor and Sword" - 6:57 "Spindrift" - 5:46 "The Way the Wind Blows" - 6:24 "Subdivisions" - 5:43 "Natural Science" - 8:34 "Witch Hunt" - 4:49 "Malignant Narcissism" - "De Slagwerker (Drum Solo)" - 10:41 "Hope" - 2:21 "Distant Early Warning" - 4:53 "The Spirit of Radio" - 5:03 "Tom Sawyer" - 5:48 "One Little Victory" - 5:26 "A Passage to Bangkok" - 3:57 "YYZ" - 5:17 "Limelight" - 4:47 "Digital Man" - 6:56 "Entre Nous" - 5:18 "Mission" - 5:39 "Freewill" - 6:01 "The Main Monkey Business" - 6:06 "The Larger Bowl" - 4:21 "Secret Touch" - 7:45 "Circumstances" - 3:46 "Between The Wheels" - 6:01 "Dreamline" - 5:15 "Far Cry" - 5:20 "Workin' Them Angels" - 4:48 "Armor and Sword" - 6:57 "Spindrift" - 5:46 "The Way the Wind Blows" - 6:24 "Subdivisions" - 5:43 "Natural Science" - 8:34 "Witch Hunt" - 4:49 "Malignant Narcissism" - "De Slagwerker (Drum Solo)" - 10:41 "Hope" - 2:21 "Distant Early Warning" - 4:53 "The Spirit of Radio" - 5:03 "Tom Sawyer" - 5:48 "One Little Victory" - 5:26 "A Passage to Bangkok" - 3:57 "YYZ" - 5:17 "Ghost of a Chance" "Red Barchetta" "The Trees" "2112 Overture/The Temples of Syrinx" - 6:59
|
Το Snakes & Arrows Live είναι διπλό, ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ και DVD του καναδικού χαρντ ροκ συγκροτήματος Rush, το οποίο κυκλοφόρησε στις 14 Απριλίου 2008 μέσω της δισκογραφικής εταιρίας "Anthem Records" στον Καναδά και έξι ημέρες αργότερα στον υπόλοιπο κόσμο μέσω της "Atlantic". Η ηχογράφηση του πραγματοποιήθηκε στο "Ahoy Arena" του Ρότερνταμ, στις 16 και 17 Οκτωβρίου 2007, κατά την διάρκεια της περιοδείας για την προώθηση του δίσκου "Snakes & Arrows". Οι κριτικές για το άλμπουμ υπήρξαν θετικές, με το "Allmusic" να του δίνει τέσσερα αστέρια με άριστα τα πέντε, το "Sputnik Music" μέσο όρο βαθμολογιών 4,1 / 5, το "PopMatters" 8 / 10 και το "Metal Archives" 85%.Το άλμπουμ σκαρφάλωσε στην όγδοη θέση του καναδικού καταλόγου επιτυχιών και στο Top-20 του Billboard στις Ηνωμένες Πολιτείες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Snakes_%26_Arrows_Live
|
Ρόσσο Φιορεντίνο
|
Ο Ρόσσο Φιορεντίνο γεννήθηκε στη Φλωρεντία στις 8 Μαρτίου 1494. Μαθήτευσε στο εργαστήριο του Αντρέα ντελ Σάρτο μαζί με τον σύγχρονό του, Τζάκοπο Ποντόρμο. Το 1516 προσχώρησε στη συντεχνία των ζωγράφων της Φλωρεντίας. Στα έργα αυτής της περιόδου περιλαμβάνονται: Η Κοίμηση της Θεοτόκου (1517), τοιχογραφία στη Σαντίσιμα Ανουντσιάτα στη Φλωρεντία, Η Αγία Οικογένεια με τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή (Γκαλερί τέχνης Walters), Χερουβείμ παίζοντας λαούτο (Ουφίτσι) Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής (ιδιωτική συλλογή), Η Αποκαθήλωση (1521), Δημοτική Βιβλιοθήκη, Βαλτέρρα Ο Μωυσής υπερασπιζόμενος τις θυγατέρες του Ιοθόρ (1523), Ουφίτσι, ΦλωρεντίαΣτα τέλη του 1523, ο Ρόσσο πήγε στη Ρώμη, όπου γνώρισε τα έργα του Μιχαήλ Άγγελου, του Ραφαήλ και άλλων αναγεννησιακών καλλιτεχνών, με αποτέλεσμα τη ριζική αναμόρφωση της τεχνοτροπίας του. Ο πίνακας Ο Χριστός νεκρός με αγγέλους (π.1526), με την αίσθηση της εξιδανικευμένης ομορφιάς και της έντονης συναισθηματικής φόρτισης, είναι χαρακτηριστικό έργο αυτής της περιόδου.Μετά τη λεηλασία της Ρώμης του 1527, έχοντας χάσει τα υπάρχοντά του, έφυγε από τη Ρώμη και κατέφυγε στο Μπόργκο Σαν Σεπόλκρο. Αφού εργάστηκε σε διάφορες πόλεις, όπως στην Περούτζα και στο Αρέτσο, το 1530 βρέθηκε στη Βενετία φιλοξενούμενος του Πιέτρο Αρετίνο. Εκεί, έλαβε μια παραγγελία από τον βασιλιά Φραγκίσκο Α' για τον γάμο του με την Ελεονώρα της Αυστρίας. Ο Ρόσσο επέλεξε να ζωγραφίσει μια αλληγορία του Άρη και της Αφροδίτης και μετά από πρόσκληση του βασιλιά το 1530 πήγε στη Γαλλία όπου εξασφάλισε θέση στη βασιλική αυλή του Φραγκίσκου Α' και παρέμεινε εκεί μέχρι το θάνατό του. Ο Φραγκίσκος Α' του εμπιστεύτηκε τη διακόσμηση του κάστρου του Φονταινεμπλώ. Για σχεδόν μια δεκαετία, ο Ρόσσο, έχοντας την καλλιτεχνική διεύθυνση, μαζί με τον Φραντσέσκο Πριματίτσο ήταν ένας από τους κορυφαίους καλλιτέχνες που εργάστηκαν στο ανάκτορο του Φονταινεμπλώ όπου δημιούργησαν την Πρώτη Σχολή του Φονταινεμπλώ. Το σημαντικότερο από τα σωζόμενα έργα του είναι η μεγάλη Στοά του Φραγκίσκου Α' που συνδέει το παλιό και το νέο κάστρο του Φονταινεμπλώ που κατασκευάστηκε κυρίως μεταξύ 1533 και 1537, η οποία παραμένει το αριστούργημά του διακοσμημένη με πίνακες ζωγραφικής, νωπογραφίες και γύψινα διακοσμητικά. Ο Ρόσσο επιβραβεύτηκε με το διορισμό του ως πρώτου ζωγράφου και κληρικού του Αγίου Παρεκκλησίου. Το τέλος του καλλιτέχνη είναι σκοτεινό. Φέρεται ότι κατηγόρησε τον πιστό του φίλο Πελεγκρίνο ότι έκλεψε τις αποταμιεύσεις του. Ο τελευταίος υπέστη βασανιστήρια και ο Ρόσσο απελπισμένος που έχασε τον φίλο του, λέγεται ότι δηλητηριάστηκε στα τέλη του 1540, σε ηλικία 46 ετών, στην ακμή της σταδιοδρομίας του. Την περί αυτοκτονίας εκδοχή αναφέρει στο έργο του Οι βίοι των πλέον εξαίρετων ζωγράφων, γλυπτών και αρχιτεκτόνων ο Τζόρτζιο Βαζάρι, στοιχεία που σήμερα επαναξιολογούνται.Μετά το θάνατό του το 1540, ο Φραντσέσκο Πριματίτσο ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση στο Φονταινεμπλώ. Ο Ρόσσο φιλοτέχνησε επίσης πολλά σχέδια και χαρακτικά. Το έργο του, σε συνεργασία με τον Πριματίτσο και της Σχολής του Φονταινεμπλώ, διαμόρφωσε μια διακοσμητική τεχνοτροπία που η επίδρασή της έγινε αισθητή στη Γαλλία και σε όλη τη βόρεια Ευρώπη. Επιλογή έργων
|
Ο Τζοβάνι Μπατίστα ντι Γιάκοπο (ιταλικά: Giovanni Battista di Jacopo) (Φλωρεντία 1494 - Παρίσι 1540), γνωστός ως Ρόσσο Φιορεντίνο ή Ρόσσο (Κόκκινος) λόγω του χρώματος των μαλλιών του, ήταν Ιταλός ζωγράφος, χαράκτης και διακοσμητής, από τους κυριότερους εκπροσώπους του Μανιερισμού και ένας από τους ιδρυτές της πρώτης Σχολής του Φονταινεμπλώ που συνέβαλε στη Γαλλική Αναγέννηση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CF%83%CF%83%CE%BF_%CE%A6%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF
|
Κυβερνείο Γαρμπία
|
Στην απογραφή του 1913 το κυβερνείο είχε 1.484.814 κατοίκους κι έκταση 6.563 τ.χλμ.. Στην απογραφή του 1937 είχε 1.96.3654 κατοίκους κι έκταση 7.299 τ.χλμ., στην απογραφή του 1947 είχε την ίδια έκταση και 2.327.031 κατοίκους. Το 1950 με εδάφη που αποσπούνται από το Δυτικό Κυβερνείο δημιουργείται το Κυβερνείο Καφρ ελ Σεΐχ. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Gharbia Governorate στο Wikimedia Commons
|
To Κυβερνείο Γαρμπία (μτφ : Δυτικό Κυβερνείο) (αραβικά : محافظة الغربية el-Gharbeyya) είναι διοικητική διαίρεση (Κυβερνείο) της Αιγύπτου με πρωτεύουσα την πόλη Τάντα. Έχει πληθυσμό 4.010.298 κατοίκους κι έκταση 25.400 τ.χλμ.. Μεγαλύτερη πόλη του κυβερνείου είναι η Ελ Μαχάλα ελ Κούμπρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%93%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%B1
|
Μαρία των Μεδίκων (1575-1642)
|
Γεννήθηκε στο Παλάτσο Πίττι στην ιταλική πόλη της Φλωρεντίας. Ήταν το έκτο παιδί και έκτη κόρη του Φραγκίσκου Α΄ της Τοσκάνης και της Ιωάννας της Αυστρίας. Πανέμορφη στα νιάτα της, έγινε σύζυγος του Ερρίκου Δ΄ της Γαλλίας, μετά το διαζύγιό του με την πρώτη σύζυγο του, Μαργαρίτα των Βαλουά. Η τεράστια προίκα της περιελάμβανε 600.000 κορώνες και τον αμέσως επόμενο χρόνο μετά τον γάμο γέννησε στο Ανάκτορο του Φονταινεμπλώ τον διάδοχο Λουδοβίκο.Ο γάμος δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχής, καθώς αμέσως ήρθε σε διαμάχες με τις ερωμένες του συζύγου της με εκφράσεις που σόκαραν τους Γάλλους αυλικούς. Η μεγαλύτερη διαμάχη της ήταν με την Κατρίν Ανριέτ ντε Μπαλζάκ, στην οποία ο βασιλιάς Ερρίκος είχε υποσχεθεί γάμο μετά τον θάνατο της επίσημης ερωμένης του, Γκαμπριέλ ντ'Εστρέ. Αντί γι' αυτήν, ο βασιλιάς νυμφεύτηκε τη Μαρία, με αποτέλεσμα να υπάρχουν στο παρασκήνιο σκληροί καυγάδες μεταξύ των δύο γυναικών. Ο Βασιλιάς απέφυγε να υποστηρίξει ανοιχτά τη σύζυγό του, μέχρι που αυτή του ζήτησε να επαναφέρει από την εξορία την πρώτη σύζυγό του, Μαργαρίτα των Βαλουά. Όσο ζούσε ο σύζυγός της η Μαρία δεν έδειχνε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κρατικά θέματα. Μετά τη δολοφονία του το 1610, έγινε αντιβασίλισσα και επίτροπος του ανήλικου διαδόχου, εξορίζοντας την Μπαλζάκ. Η Μαρία των Μεδίκων προσπάθησε να ενισχύσει τη μοναρχική δύναμη και στηρίχθηκε σε δύο προστατευόμενους και συμβούλους της, την κυρία των τιμών και ομογάλακτη αδελφή της Λεονόρα Ντόρι Γκαλιγκάι και στον σύζυγό της Κοντσίνο Κοντσίνι, κάτι που δυσαρέστησε βαθιά μέρος της γαλλικής αριστοκρατίας. Απέλυσε τον πιο έμπιστο υπουργό του Ερρίκου Δ΄ του Συλλύ. Ενώ οι αντιπρόσωποι της Καθολικής Εκκλησίας ήλπιζαν να πιέσουν την καταδίωξη των Προτεσταντών στη Γαλλία, η Μαρία, ως μισή Αψβούργα, ακολούθησε φιλοαψβουργική πολιτική. Τακτοποίησε τον γάμο των παιδιών της, του μέλλοντα βασιλιά Λουδοβίκου και της Ελισάβετ, με μέλη της αψβουργικής ισπανικής βασιλικής οικογένειας. Το κύριο καλλιτεχνικό της ενδιαφέρον ήταν η κατασκευή, διακόσμηση και επίπλωση του Ανακτόρου του Λουξεμβούργου, του αναφερόμενου και ως «Παλάτι των Μεδίκων». Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1615 με διακοσμήσεις του Σαλομόν ντε Μπρος, ενώ ζωγράφος διορίστηκε ο Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς.Κάτω από την κακή της διακυβέρνηση, οι πρίγκιπες της βασιλικής οικογένειας εξεγέρθηκαν το 1614 και η Μαρία, αισθανόμενη αδυναμία, προσπάθησε να τους ικανοποιήσει. Ο κυριότερος από αυτούς, ο Ερρίκος Β΄ των Βουρβόνων του Κοντέ, την πίεσε να συγκαλέσει το Γενικό συμβούλιο. Αλλά η δύναμή της ανέβηκε ξανά με την άνοδο του έμπιστου συμβούλου της, Καρδιναλίου Ρισελιέ. Όμως το 1617, ο γιος της Λουδοβίκος, φτάνοντας στην κατάλληλη ηλικία, ανέλαβε τις νόμιμες εξουσίες του και ήρθε σε ρήξη μαζί της. Εγκατέλειψε τη φιλοαψβουργική πολιτική της, διέταξε την εκτέλεση του συμβούλου της Κοντσίνο Κοντσίνι, εξόρισε τη Βασίλισσα στο Ανάκτορο του Μπλουά και διόρισε τον Ρισελιέ καρδινάλιο.Μετά από δύο χρόνια αιχμαλωσίας, η Μαρία δραπέτευσε από τον πύργο το 1619 και ενώθηκε με τον γιο της Γκαστόν, που επαναστάτησε κατά του αδελφού του. Η κίνηση απέτυχε, αλλά ο βασιλιάς Λουδοβίκος συμφιλιώθηκε με τη μητέρα του με την επέμβαση του Ρισελιέ, επιτρέποντάς της να διατηρεί μια μικρή αυλή στην Ανζέρ. Μετά το θάνατο του ευνοουμένου του Δούκα του Λυν το 1621, ο βασιλιάς Λουδοβίκος άφησε τον εαυτό του σε πλήρη υποταγή στον Ρισελιέ. Η Μαρία τότε προσπάθησε να εκτοπίσει τον Ρισελιέ με πραξικόπημα εναντίον του. Μετά τον θρίαμβο του Ρισελιέ εξορίστηκε το 1630 στην Κομπιένη και από εκεί δραπέτευσε το 1638 στο Άμστερνταμ, όπου έγινε ενθουσιωδώς δεκτή με μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις. Για τις εκδηλώσεις δημιουργήθηκε κατασκευή στο νησάκι του ποταμού Άμστελ και ο δήμαρχος της πρόσφερε ένα μεγαλοπρεπές ινδονησιακό γεύμα. Το 1642 η Μαρία πέθανε στην Κολωνία σε ηλικία 67 ετών.Η σωρός της τάφηκε στη Βασιλική του Αγίου Διονυσίου ενώ η καρδιά της μεταφέρθηκε στη Λα Φλες σύμφωνα με την επιθυμία του Ερρίκου Δ΄. Ο Λουδοβίκος ΙΓ΄ πέθανε λιγότερο από ένα χρόνο μετά και τον διαδέχθηκε ο γιος του, Λουδοβίκος ΙΔ΄.
|
Η Μαρία των Μεδίκων (ιταλ. Maria de' Medici, 26 Απριλίου 1575 – 3 Ιουλίου 1642) από τον Οίκο των Μεδίκων ήταν βασίλισσα της Γαλλίας, ως δεύτερη σύζυγος του Ερρίκου Δ΄ της Γαλλίας. Επίσης, μετά τη δολοφονία του το 1610, έγινε αντιβασίλισσα για λογαριασμό του ανήλικου γιου τους Λουδοβίκου ΙΓ΄ της Γαλλίας μέχρι το 1614, οπότε και ενηλικιώθηκε ο νεαρός Βασιλιάς, αν και ως επικεφαλής του βασιλικού συμβουλίου η ίδια, διατήρησε την εξουσία μέχρι το 1617.Χαρακτηριστικά της πολιτικής της ήταν οι αδιάκοπες πολιτικές της ίντριγκες στη γαλλική βασιλική Αυλή, η εκτεταμένη καλλιτεχνική της παιδεία και υποστήριξη των καλλιτεχνών και η κακοδιοίκηση του κράτους, τη διοίκηση του οποίου μοιράζονταν με τους προστατευόμενούς της Κοντσίνο Κοντσίνι και τη σύζυγό του Λεονόρα Ντόρι. Το 1617, ο Λουδοβίκος ΙΓ΄, αποφασίζοντας να αναλάβει την εξουσία, την εξόρισε. Πέθανε εξόριστη στην Κολωνία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CF%89%CE%BD_(1575-1642)
|
29 Οκτωβρίου
|
539 π.Χ. - Ο Κύρος Β΄ της Περσίας εισέρχεται στη Βαβυλώνα και επιτρέπει στους Εβραίους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. 312 - Μετά τη νίκη του στη μάχη της Μιλβίας γέφυρας, ο Κωνσταντίνος Α΄ εισέρχεται στη Ρώμη, όπου ο λαός τον υποδέχεται με ενθουσιασμό. Το σώμα του Μαξέντιου αλιεύεται από τον Τίβερη και αποκεφαλίζεται. 437 - Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Ουαλεντινιανός Γ΄ παντρεύεται στην Κωνσταντινούπολη τη Λικινία Ευδοξία, κόρη του ξαδέλφου του, Βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β΄, ενώνοντας τους δύο κλάδους της δυναστείας του Θεοδοσίου. 969 - Τα βυζαντινά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αντιόχεια της Συρίας. 1591 - Εκλέγεται ο Πάπας Ιννοκέντιος Θ΄. 1611 - Οι Ρώσοι αποτίνουν φόρο τιμής στον βασιλιά Σιγισμούνδο Γ΄ της Πολωνίας. 1618 - Ο Άγγλος τυχοδιώκτης, συγγραφέας και αυλικός Ουόλτερ Ράλεϊ αποκεφαλίζεται για συνωμοσία κατά του Ιακώβου Α΄ της Αγγλίας. 1675 - Ο Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς χρησιμοποιεί για πρώτη φορά το μακρύ s (∫) ως σύμβολο του ολοκληρώματος στο λογισμό. 1787 - Η όπερα του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ Ντον Τζοβάννι κάνει πρεμιέρα στην Πράγα. 1795 - Οι Αυστριακοί επικρατούν των Γάλλων μετά από πολύμηνη πολιορκία του Μάιντς στο πλαίσιο του Πολέμου του Πρώτου Συνασπισμού. 1863 - Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος: δυνάμεις της Ένωσης υπό τον στρατηγό Οδυσσέα Γκραντ αποκρούουν επίθεση των Συνομόσπονδων, ανοίγοντας έτσι γραμμή εφοδιασμού προς την Τσαττανούγκα (Τενεσσί). 1888 - Υπογράφεται η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, με την οποία διασφαλίζεται η ελεύθερη θαλάσσια διέλευση μέσω της Διώρυγας του Σουέζ κατά τη διάρκεια πολέμου και ειρήνης. 1922 - Ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄ της Ιταλίας δίνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Μπενίτο Μουσολίνι. 1923 - Η Τουρκία γίνεται δημοκρατία μετά τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. 1929 - Κραχ της Γουόλ Στριτ: καταρρέει το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και αρχίζει η παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929. 1944 - Η 1η πολωνική τεθωρακισμένη μεραρχία απελευθερώνει τη Μπρέντα στην Ολλανδία. 1953 - Αεροσκάφος Douglas DC-6 της British Commonwealth Pacific Airlines συντρίβεται κοντά στο Σαν Φρανσίσκο, με απολογισμό 19 νεκρούς. 1955 - Το Σοβιετικό θωρηκτό Νοβοσιίσκ εξαπέλυσε κύμα κατά μιας νάρκης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο λιμάνι της Σεβαστούπολης. 1956 - Έναρξη της κρίσης του Σουέζ. Δυνάμεις του Ισραήλ εισβάλλουν στο Σινά και πιέζουν της αιγυπτιακές δυνάμεις προς τη Διώρυγα του Σουέζ. 1959 - Ένα Douglas DC-3 της Ολυμπιακής Αεροπορίας, που εκτελεί την πτήση Αθήνα - Θεσσαλονίκη, συντρίβεται λίγο μετά την απογείωσή του κοντά στην Αυλώνα Αττικής. Και οι 18 επιβαίνοντες είναι νεκροί. 1960 - Ο Κάσσιους Κλέυ (αργότερα γνωστός ως Μοχάμεντ Άλι) κερδίζει τον πρώτο του επαγγελματικό αγώνα. 1961 - 4.640.512 Έλληνες ψηφοφόροι προσέρχονται στις κάλπες. Νικητής των εκλογών αναδεικνύεται η Ε.Ρ.Ε. με ποσοστό 50,81% και 176 έδρες. Η Ένωσις Κέντρου έρχεται δεύτερο κόμμα με 33,66% και 100 έδρες και ακολουθεί το ΠΑΜΕ με 14,63% και 24 έδρες. 1961 - Η Συρία αποσύρεται από την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία. 1964 - Η Ενωμένη Δημοκρατία της Τανγκανίκα και της Ζανζιβάρης μετονομάζεται σε Ενωμένη Δημοκρατία της Τανζανίας. 1966 - Καταστρεπτικός σεισμός χτυπά την περιοχή Ξηρόμερο Αιτωλοακαρνανίας, με απολογισμό 1 νεκρό, 10 βαριά τραυματίες και 10.000 άστεγους. 1969 - Ο πρώτος σύνδεσμος υπολογιστή σε υπολογιστή κατοχυρώνεται από την ARPANET. 1988 - Ο Πακιστανός στρατηγός Ραχιμουντίν Καν παραιτείται από την θέση ως Κυβερνήτης του Σιντ, έπειτα από σειρά προσπαθειών του Προέδρου του Πακιστάν, Γκουλάμ Ισκάκ Καν, να περιορίσει τις δυνάμεις που είχε συσσωρεύσει. 1998 - Απαρτχάιντ: ο «Φορέας Αλήθειας και Συμφιλίωσης» στη Νότια Αφρική παρουσιάζει την αναφορά του, καταδικάζοντας και τις δύο πλευρές για διαπράξεις κτηνωδίας. 2004 - Το Αραβικό τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Τζαζίρα μεταδίδει ένα απόσπασμα από ένα βίντεο του σαουδάραβα ηγέτη της Αλ-Κάιντα, Οσάμα μπιν Λάντεν όπου λαμβάνει την ευθύνη για τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης το 2001 και αναφέρεται στις προεδρικές εκλογές των Η.Π.Α. 2004 - Στη Ρώμη, οι Ευρωπαίοι ηγέτες υπογράφουν τη Συνθήκη που εγκαθιδρύει το πρώτο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. 2005 - Βομβιστικές επιθέσεις στο Νέο Δελχί της Ινδίας σκοτώνουν πάνω από 60 άτομα. 1507 - Φερντινάνδο Άλβαρο δε Τολέδο, Ισπανός ευγενής 1879 - Φραντς φον Πάπεν, Γερμανός πολιτικός 1882 - Ζαν Ζιρωντού, Γάλλος συγγραφέας 1897 - Γιόζεφ Γκαίμπελς, Γερμανός πολιτικός 1914 - Πατριάρχης Σόφιας Μάξιμος 1926 - Νετσμεττίν Ερμπακάν, Τούρκος πολιτικός 1929 - Γεβγκένι Πριμακόφ, Ρώσος πολιτικός 1930 - Νίκη ντε Σαιν Φαλ, Γαλλίδα καλλιτέχνης 1938 - Έλεν Τζόνσον-Σίρλιφ, Λιβεριανή πολιτικός 1940 - Γιάννης Θεωνάς, Έλληνας πολιτικός 1940 - Φρίντα Μποκαρά, Γαλλίδα τραγουδίστρια 1947 - Ρίτσαρντ Ντρέιφους, Αμερικανός ηθοποιός 1949 - Πολ Όρνντορφ, Αμερικανός παλαιστής 1950 - Αμπντουλάχ Γκιούλ, Τούρκος πολιτικός 1959 - Τζον Μαγκουφούλι, Τανζανός πολιτικός 1969 - Γιώργος Δώνης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1969 - Ελένη Μενεγάκη, Ελληνίδα τηλεπαρουσιάστρια 1970 - Έντβιν Φαν Ντερ Σαρ, Ολλανδός ποδοσφαιριστής 1971 - Γουινόνα Ράιντερ, Αμερικανίδα ηθοποιός 1973 - Ρομπέρ Πιρές, Γάλλος ποδοσφαιριστής 1977 - Βαγγέλης Καούνος, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1977 - Βασίλης Μπισμπίκης, Έλληνας ηθοποιός 1980 - Μπεν Φόστερ, Αμερικανός ηθοποιός 1981 - Γιώργος Φωτάκης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1998 - Λανς Στρολ, Καναδός οδηγός αγώνων 606 - Κυριακός Β΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως 1268 - Κορραδίνος, βασιλιάς της Ιερουσαλήμ 1321 - Στέφανος Ούρος Β΄ Μιλούτιν, βασιλιάς της Σερβίας 1590 - Ντιρκ Κούρνερτ, Ολλανδός φιλόσοφος, θεολόγος και πολιτικός 1618 - Ουόλτερ Ράλεϊ, Άγγλος στρατιωτικός και εξερευνητής 1783 - Ζαν λε Ροντ ντ' Αλαμπέρ, Γάλλος μαθηματικός 1869 - Χριστόδουλος Χατζηπέτρος, Έλληνας αγωνιστής 1905 - Ετιέν Ντεμαρτό, Καναδός αθλητής 1911 - Τζόζεφ Πούλιτζερ, Ούγγρος πολιτικός και εκδότης 1936 - Ραμίρο Λεντέσμα, Ισπανός πολιτικός 1949 - Γεώργιος Γκουρτζίεφ, Αρμένιος μυστικιστής 1950 - Γουσταύος Ε΄, βασιλιάς της Σουηδίας 1965 - Μεχντί μπεν Μπαρκά, Μαροκινός πολιτικός 1972 - Βίκτορ Μίλνερ, Αμερικανός κινηματογραφιστής 1979 - Κωνσταντίνος Μαρής, Έλληνας πολιτικός 1981 - Στυλιανός Μαυρομιχάλης, Έλληνας δικαστικός και πολιτικός 1986 - Νίκος Αγγελάκης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1986 - Μίμης Φωτόπουλος, Έλληνας ηθοποιός 1993 - Λουκάς Μούσουλος, Κύπριος μηχανικός 1997 - Ανδρέας Μιχαλιτσιάνος, Έλληνας αστροφυσικός 2006 - Μαρία Καλουτά, Ελληνίδα ηθοποιός 2007 - Κριστιάν ντ' Οριολά, Γάλλος ξιφομάχος 2021-Ροσάνο Ρουμπικόντι Ιταλός ηθοποιός 2021- Πουνίθ Ρατζκούμαρ Ινδός ηθοποιός 2021- Κλεμάν Μουαμπά Κονγκολέζος πολιτικός Τουρκία - Εορτή της Δημοκρατίας. Παγκόσμια Ημέρα Ψωρίασης. Οσιομάρτυρος Αναστασίας της Ρωμαίας (γ΄αι.) Αθανασίου νεομάρτυρος εκ Σπάρτης Πισιδίας Μικράς Ασίας, που μαρτύρησε στα Μουδανιά της Μικράς Ασίας (†1653). Οσιομάρτυρος Τιμοθέου του Αγιορείτου (†1820) Μαρτύρων Βάσσης, Κυρίλλου, Μελιτηνής, Μιναίου, Μίνη και Σάββα του στρατηλάτου Οσίων Αβραμίου και Μαρίας (†360) Διομήδους του εν Λευκωσία Στεφάνου, Αβραμίου του Ρώσου Άννας Οσίας Αθανασίου Ιερομάρτυρα Τιμοθέου Εσφιγμενίτη Αβραμίου Αρχιμανδρίτη
|
Αύγουστος | Σεπτέμβριος | Οκτώβριος | Νοέμβριος | Δεκέμβριος 28 Οκτωβρίου | 29 Οκτωβρίου | 30 Οκτωβρίου Η 29η Οκτωβρίου είναι η 302η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (303η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 63 ημέρες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/29_%CE%9F%CE%BA%CF%84%CF%89%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Watchmen (ταινία)
|
Το 1985, ένας άνδρας που ζει σε ένα διαμέρισμα στο Μανχάταν παρακολουθεί ειδήσεις σχετικά με την κλιμάκωση των εντάσεων του Ψυχρού Πολέμου και την απάντηση του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, όταν ένας άγνωστος δράστης του επιτίθεται και τον ρίχνει από το μπαλκόνι. Το Intersped σε όλους τους τίτλους έναρξης είναι ένα μοντάζ που εξετάζει την άνοδο των φορεσμένων μαχητών του εγκλήματος από το 1939 έως το 1977, με αποκορύφωμα τη δημόσια αντίδραση και το πέρασμα μιας πράξης κατά της επαγρύπνησης. Ο Ρόρσαχ, ένας άγρυπνος ντετέκτιβ που λειτουργεί παράνομα, ανακαλύπτει ότι ο νεκρός ήταν ο Έντουαρντ Μπλέικ, πιο γνωστός ως «Ο Κωμικός», ένας υπερήρωας που εργαζόταν για την κυβέρνηση. Υποψιαζόμενος ότι τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας θα μπορούσαν να δεχθούν επίθεση, ο Ρόρσαχ προειδοποιεί τα μέλη της πρώην ομάδας του, Watchmen. Ο πρώην σύμμαχος του Ρόρσαχ, Νταν Ντράιμπεργκ, πιστεύει ότι είναι παρανοϊκός, αλλά μεταδίδει τις ανησυχίες του στον Άντριαν Βέιντ, έναν μαχητή του εγκλήματος που έγινε επιχειρηματίας. Ο Ρόρσαχ επισκέπτεται αργότερα τον Δόκτωρ Μανχάταν, έναν φυσικό του οποίου οι υπερδυνάμεις τον καθιστούν πλεονέκτημα εθνικής ασφάλειας, αλλά ο Μανχάταν είναι απασχολημένος με την ενεργειακή έρευνα και τον αγνοεί. Στην κηδεία του Μπλέικ, ο Μανχάταν, ο Βέιντ και ο Ντράιμπεργκ θυμούνται ο καθένας την απαισιοδοξία του Κωμικού στα τελευταία του χρόνια για την αποστολή των Watchmen. Μετά τη λειτουργία, ένας μοναχικός πενθούντος αποδίδει τα σέβη του. Ο Ρόρσαχ εντοπίζει και ρωτά τον θρηνούντα, πρώην υπερκακό, Έντγκαρ Τζακόμπι. Ο Τζακόμπι λέει ότι ο Μπλέικ είχε πρόσφατα εισβάλει στο διαμέρισμά του ενώ κοιμόταν — δακρυσμένος, ακάλυπτος και ασυνάρτητος. Ο Ρόρσαχ είναι έκπληκτος, αλλά αμφιβάλλει ότι ο Τζακόμπι θα έλεγε ένα τόσο παράξενο ψέμα. Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου με τον Δόκτωρ Μανχάταν, ένας ερευνητής δημοσιογράφος του λέει ότι αρκετοί άνθρωποι που είχαν έρθει σε επαφή με το Μανχάταν έχουν αναπτύξει καρκίνο, συμπεριλαμβανομένης της πρώην κοπέλας του. Καθώς άλλοι δημοσιογράφοι πλήττουν τον Μανχάταν με ερωτήσεις, αυτός αυτοεξορίζεται στον Άρη. Μόνος του, ο Μανχάταν σκέφτεται την ύπαρξή του και τις τύψεις του που μετατράπηκε σε όπλο. Με την απουσία του, οι χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας κάνουν επιθετικές κινήσεις και ο Νίξον προετοιμάζεται για πόλεμο. Ο Βάιντ επιζεί από μια απόπειρα δολοφονίας, υποδηλώνοντας ότι η θεωρία του Ρόρσαχ για τον «δολοφόνο της μάσκας» είναι σωστή. Ο Ντράιμπεργκ παίρνει για προστασία την Λόρι Τζούπιτερ, μια υπερηρωίδα δεύτερης γενιάς και πρώην κοπέλα του Μανχάταν. Η έρευνα του Ρόρσαχ για τον δολοφόνο τον οδηγεί πίσω στον Τζακόμπι. Ενώ προσπαθεί να τον ανακρίνει ξανά, ο Ρόρσαχ πληγώνεται για τη δολοφονία του, και συλλαμβάνεται, με την ταυτότητά του να αποκαλύπτεται. Στη φυλακή, ο Ρόρσαχ υπερασπίζεται την επαγρύπνηση του σε έναν ψυχίατρο, λέγοντας ότι δεν μπορεί να αγνοήσει το κακό και τους ανθρώπους που το προκαλούν. Ο Ντράιμπεργκ και η Τζούπιτερ, όλο και νοσταλγούν τις μέρες τους που μάχονταν το έγκλημα, φορούν τα κοστούμια τους και παίρνουν τον Ρόρσαχ από τη φυλακή. Ο Μανχάταν τηλεμεταφέρει την Τζούπιτερ στον Άρη ενώ ο Ντράιμπεργκ συμμετέχει στην έρευνα του Ρόρσαχ για τη δολοφονία του Μπλέικ. Τα στοιχεία τους δείχνουν ότι ο Βέιντ είναι πίσω από όλα. Τον βρίσκουν σε ένα κρησφύγετο στην Ανταρκτική, όπου μόλις επέβλεψε την ενεργοποίηση των ενεργειακών αντιδραστήρων του Δόκτωρ Μανχάταν στη Νέα Υόρκη και σε άλλες τοποθεσίες σε όλο τον πλανήτη. Στον Άρη, η Τζούπιτερ προσπαθεί να πείσει τον Μανχάταν ότι η ανθρωπότητα αξίζει να σωθεί και τα καταφέρνει μόνο όταν μαθαίνει ότι η Τζούπιτερ είναι η εξώγαμη κόρη του Μπλέικ, γεγονός τόσο απίθανο που του αποκαθιστά τον σεβασμό για τη ζωή. Ο Βέιντ παραδέχεται ότι ενορχήστρωσε την εξορία του Μανχάταν, σκηνοθέτησε τη δολοφονία, κατηγορώντας τον Ρόρσαχ, και σκότωσε τον Μπλέικ, ο οποίος κατασκόπευε τις δραστηριότητές του. Εκτέλεσε επίσης το τελευταίο βήμα του σχεδίου του: να στρέψει τον κόσμο ενάντια στον Μανχάταν, προτρέποντας τους αντιδραστήρες του να εκραγούν, σκοτώνοντας 15 εκατομμύρια ανθρώπους. Ο Μανχάταν επιστρέφει με την Τζούπιτερ σε μια κατεστραμμένη Νέα Υόρκη, συνδυάζει όσα συνέβησαν και τηλεμεταφέρεται στο κρησφύγετο του Βέιντ. Μετά από μια σύντομη μάχη, ο Βέιντ του δείχνει ότι οι χώρες του κόσμου έχουν παραμερίσει τους ανταγωνισμούς τους για να επικεντρωθούν σε έναν κοινό εχθρό. Συνειδητοποιώντας τη λογική του σχεδίου του Βάιντ, οι Watchmen συμφωνούν να κρατήσουν το μυστικό του, με εξαίρεση τον Ρόρσαχ, τον οποίο ο Μανχάταν σκοτώνει απρόθυμα για να διατηρήσει τη νέα παγκόσμια ειρήνη. Ο Μανχάταν φεύγει οριστικά για έναν άλλο γαλαξία, ενώ ο Ντράιμπεργκ επιπλήττει την ηθική θυσία του Βέιντ και η Τζούπιτερ τελικά συμβιβάζεται με την καταγωγή της. Ένας συντάκτης ταμπλόιντ της Νέας Υόρκης, αηδιασμένος που δεν υπάρχει πόλεμος για να κάνει ρεπορτάζ, λέει σε έναν συνάδελφό του δημοσιογράφο να αρπάξει κάτι από ένα κουτί με μανιβέλα υποβολές που περιέχει το ημερολόγιο του Ρόρσαχ. Μαλίν Άκερμαν ως Λόρι Τζούπιτερ / Silk Spectre II Χάιλυ Γκιέλ ως Νεαρή Λόρι ΤζούπιτερΜπίλι Κράνταπ ως Τζον Όστερμαν / Δόκτωρ Μανχάταν Τζάριντ Χάιντρικ ως Νεαρός Τζον Όστερμαν Μάθιου Γκουντ ως Άντριαν Βέιντ / Οζυμανδιάς Τζάκι Ερλ Χάλεϊ ως Γουόλτερ Κόβακς / Ρόρσαχ Ιλάι Σνάιντερ ως Νεαρός Γουόλτερ Κόβακς Πάτρικ Γουίλσον ως Ντάνιελ Ντράιμπεργκ / Nite Owl II Κάρλα Γκουτζίνο ως Σάλι Τζούπιτερ / Silk Spectre Τζέφρι Ντιν Μόργκαν ως Έντουαρντ Μπλέικ / Κωμικός Στίβεν ΜακΧάτι ως Χόλις Μέισον / Nite Owl Κλιντ Κάρλτον ως Νεαρός Χόλις Μέισον Νταν Πέιν ως Γουίλιαμ Μπράντι / Dollar Bill Νίαλ Μάτερ ως Μπάιρον Λιούις / Mothman Απολόνια Βανόβα ως Ούρσουλα Ζαντ / The Silhouette Γκλεν Ένις ως Hooded Justice Ντάριλ Σίλαρ ως Νέλσον Γκάρντνερ / Captain Metropolis: Ματ Φρούερ ως Έντγκαρ Τζακόμπι / Μόλοχ Μάικ Κάρπεντερ ως Νεαρός Μόλοχ Λόρα Μένελ ως Τζέινι Σλέιτερ Ντάνι Γούντμπερν ως Τομ Ράιαν / Big Figure: Ρόμπερτ Γουίσντεν ως Ρίτσαρντ Νίξον Φρανκ Νόβακ ως Χένρι Κίσινγκερ Γκάρι Χιούστον ως Τζον ΜακΛάφιν Σον Άλαν και Γκάρι Τσαλκ ως Στρατηγοί του NORAD Μάικλ Κόπσα ως Πολ Κλάιν Κρις Γκόθιερ ως Σέιμορ Ντέιβιντ Επίσημος ιστότοπος Watchmen στην IMDb
|
Το Watchmen είναι Αμερικανική υπερηρωική ταινία του 2009 σε σκηνοθεσία από τον Ζακ Σνάιντερ από σενάριο των Ντέιβιντ Χέιτερ και Άλεξ Τσε, βασισμένη στην ομώνυμη περιορισμένη σειρά κόμικς του 1986–1987 που συν-δημιουργήθηκε και εικονογραφήθηκε από τον Ντέιβ Γκίμπονς (ο συν-δημιουργός και σεναριογράφος Άλαν Μουρ αποφάσισε να μην αναφερθεί στους τίτλους τέλους). Πρωταγωνιστούν οι Μαλίν Άκερμαν, Μπίλι Κράνταπ, Μάθιου Γκουντ, Κάρλα Γκουτζίνο, Τζάκι Ερλ Χάλεϊ, Τζέφρι Ντιν Μόργκαν, και Πάτρικ Γουίλσον. Μια σκοτεινή και δυστοπική αποδόμηση του υπερηρωικού είδους, η ταινία τοποθετείται σε μια εναλλακτική πραγματικότητα στο έτος 1985 κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, καθώς μια ομάδα κυρίως συνταξιούχων Αμερικανών υπερηρώων ερευνούν την δολοφονία ενός μέλους τους, πριν ανακαλύψουν μια συνομωσία, ενώ οι ηθικοί τους περιορισμοί δοκιμάζονται από την περίπλοκη φύση των περιστάσεων. Μια κινηματογραφική προσαρμογή ζωντανής δράσης της σειράς κόμικς Watchmen βρισκόταν στα πρώτα σχέδια της ανάπτυξης για σχεδόν δύο δεκαετίες, από τον Οκτώβριο του 1987 μέχρι τον Οκτώβριο του 2005. Οι παραγωγοί Λόρενς Γκόρντον και Τζόελ Σίλβερ συνέχισαν την ανάπτυξη στην 20th Century Fox, αργότερα μετακινώντας την στην Warner Bros. Pictures, την αδελφική εταιρεία του εκδότη της σειράς, DC Comics, και προσλαμβάνοντας τον σκηνοθέτη Τέρι Γκίλιαμ, ο οποίος αποχώρησε από την την ταινία καθώς θεώρησε το κόμικ αδύνατο να προσαρμοστεί σε ταινία. Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 2000, ο Γκόρντον και ο Λόιντ Λέβιν συνεργάστηκαν με την Universal Pictures, την Revolution Studios, και την Paramount Pictures για να παράγουν την ταινία. Οι Ντέιβιντ Χέιτερ, Πολ Γκρίνγκρας, και Ντάρεν Αρονόφσκι ήταν υποψήφιοι σκηνοθέτες, πριν η ταινία ακυρωθεί λόγο του υπολογισμένου υψηλού κόστους παραγωγής. Τον Οκτώβριο του 2005, η ταινία επέστρεψε στην Warner Bros., όπου ο Σνάιντερ προσλήφθηκε ως σκηνοθέτης. Η Paramount παρέμεινε ο διανομέας για τις υπόλοιπες χώρες, ενώ η Warner Bros. θα την διανέμεε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρόλα αυτά, η Fox έκανε μήνυση στην Warner Bros., για την προέκυψη των δικαιωμάτων της αδυναμίας του Γκόρντον να πληρώσει μια εξαγορά το 1991, που του έδωσε την δυνατότητα να αναπτύξει την ταινία σε άλλες εταιρείες. Η Fox και η Warner Bros. έλυσαν την διαμάχη τους πριν την κυκλοφορία της ταινίας, με την Fox να λαμβάνει ένα μέρος των κερδών. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στο Βανκούβερ τον Σεπτέμβριο του 2007 και ολοκληρώθηκαν τον Οκτώβριο του 2008. Μετά από την παγκόσμιά του πρεμιέρα στο Odeon Luxe Leicester Square στις 23 Φεβρουαρίου του 2009, η ταινία κυκλοφόρησε σε κανονικούς και IMAX κινηματογράφους στις 6 Μαρτίου του 2009. Ήταν εισπρακτική αποτυχία, εισπράττοντας πάνω από $185 εκατομμύρια απέναντι από έναν προϋπολογισμό περίπου $130–138 εκατομμυρίων. Παρόλα αυτά, η ταινία ήταν επιτυχημένη στις αγορές home media. Ο Γκρεγκ Σίλβερμαν (πρώην εκτελεστικός παραγωγός της Warner Bros.) δήλωσε πως η ταινία έγινε τελικά επιτυχία.Η ταινία δίχασε τους θαυμαστές και τους κριτικούς. Το στιλ της ταινίας επαινέθηκε, αλλά ο Σνάιντερ κατηγορήθηκε για την δημιουργία μιας ταινίας δράσης που της λείπει θεματικό βάθος. Ένα DVD βασισμένο σε στοιχεία του σύμπαντος του Watchmen κυκλοφόρησε, περιλαμβάνοντας μια προσαρμογή κινουμένων σχεδίων του κόμικ μέσα στην ιστορία Tales of the Black Freighter, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Τζεράρντ Μπάτλερ, και το πλασματικό ντοκιμαντέρ Under the Hood, το οποίο λεπτομερεί την παλαιότερη γενιά των υπερηρώων της ταινίας. Μια εκτεταμένη εκδοχή της ταινίας, με επιπρόσθετα 24 λεπτά, κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2009. Η "Απόλυτη Εκδοχή" που περιλαμβάνει το κόμικ κινουμένων σχεδίων Tales of the Black Freighter, καθώς ήταν και στο αρχικό γραφικό μυθιστόρημα, κάνοντας την ταινία 3 ώρες και 35 λεπτά, και κυκλοφόρησε στις 3 Νοεμβρίου του 2009. Η εκτεταμένη εκδοχή είχε καλύτερη υποδοχή από την κινηματογραφική εκδοχή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Watchmen_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)
|
Κερασούντα
|
Η Κερασούντα βρίσκεται στα νότια του Ευξείνου Πόντου και απέχει 175 χλμ από την Τραπεζούντα. Η αρχική πόλη (Κερασούς) ιδρύθηκε στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., από Έλληνες αποίκους από τη Σινώπη. Η θέση της βρισκόταν 110 χλμ ανατολικά της νέας Κερασούντας που ίδρυσε, περί το 180 π.Χ., ο βασιλιάς Φαρνάκης Α', με βίαιη μετοικεσία κατοίκων των Κοτυώρων.Η Κερασούντα χρησιμοποίησε χρονολογικό σύστημα από το 63 μ.Χ.. Στα αυτοκρατορικά νομίσματα της Τραπεζούντας από Αδριανού ως του Σεβήρου Αλεξάνδρου συνατούμε την επιγραφή ΚΕΡΑCΟΥΝΤΙΩΝ. Τα νομίσματα της Κερασούντος έφεραν την απεικόνιση του Ηρακλή. Κατά τα νεότερα χρόνια, ανήκε στην ιστορική-γεωγραφική περιοχή του Πόντου και ήταν η τρίτη μεγαλύτερη πόλη μετά την Τραπεζούντα και την Σαμψούντα. Ο πληθυσμός της πριν το 1922 ήταν κατά το μεγαλύτερο μέρος ελληνικός και η πόλη ανθούσε λόγω της θέσης της στον (Εύξεινο) Πόντο και του εμπορίου που διεξαγόταν με τις άλλες χώρες. Το κλίμα της Κερασούντας είναι εύκρατο, ωκεάνιο και αρκετά δροσερό. Η μέση ετήσια θερμοκρασία φθάνει τους 14 °C. Ο ψυχρότερος που είναι ο Ιανουάριος μήνας έχει μέση θερμοκρασία 7 °C, ενώ ο Αύγουστος, ο θερμότερος έχει 22 °C. Θερμοκρασίες που σπάνια πέφτουν κάτω από –5 °C ή ξεπερνούν τους 30 °C. Το ετήσιο ύψος βροχής φθάνει τα 1236 mm. Οι βροχοπτώσεις είναι κοινό όλο το χρόνο και είναι βαρύ από τον Δεκέμβριο ως και τον Μάρτιο καταγράφεται επίσης περιστασιακή χιονόπτωση, αλλά γενικά η κάλυψη χιονιού είναι πρόσκαιρη. Barclay Vincent Head (1844-1914), μετάφραση Ιωάννης Σβορώνος (1863-1923), επιμ. (1898). Ιστορία των νομισμάτων. Αθήνα: Π. Δ. Σακελλαρίου, βιβλιοπωλείο Καρόλου Μπεκ. σελίδες Τόμος Β'. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2009. Κερασούντα
|
Η Κερασούντα (τουρκικά: Γκιρέσουν, Giresun, ποντιακά: Κερασούντα, αρχ. ελλ: Κερασοῦς) είναι πόλη στα βόρειο - ανατολικά της σημερινής Τουρκίας, στις ακτές του Εύξεινου Πόντου. Ο πληθυσμός είναι 90.000 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2003.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1
|
Χάιντς Φίσερ
|
Γεννήθηκε στο Γκρατς στις 9 Οκτωβρίου 1938. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης από όπου απέκτησε τίτλο ντοκτορά (1961). Είναι παντρεμένος από το 1968 και έχει δύο παιδιά. Το 1993 έγινε καθηγητής πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο του Ίνσμπρουκ. Το 1971 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής και από το 1990 ως το 2004 υπηρέτησε ως αξιωματούχος στο Εθνικό Συμβούλιο της Αυστρίας. Την περίοδο από το 1983 ως το 1987 θήτευσε ως υπουργός επιστημών στην κυβέρνηση συνασπισμού του Φρεντ Σίνοβατς. Τον Ιανουάριο του 2004 ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τις προεδρικές εκλογές, από τις οποίες θα αναδεικνυόταν ο διάδοχος του Τόμας Κλέστιλ, ο οποίος είχε πεθάνει εν ενεργεία στις 6 Ιουλίου του 2004. Εξελέγη Πρόεδρος της χώρας στις 25 Απριλίου του 2004 με 52,4% και νίκησε την Μπενίτα Φερρέρο-Βάλντνερ (Benita Ferrero-Waldner), τότε αρχηγό του ÖVP (Αυστριακό Λαϊκό Κόμμα). Τον Απρίλιο του 2010 επανεξελέγη στο ύπατο αξίωμα, με ποσοστό σχεδόν 79%, κερδίζοντας την υποψήφια του ακροδεξιού και εθνικιστικού Κόμματος Ελευθερίας της Αυστρίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Μπάρμπαρα Ρόζενκραντς και τον υποψήφιο του πρωτοεμφανιζόμενου Χριστιανικού Κόμματος Αυστρίας, Ρούντολφ Γκέρινγκ. Στις εκλογές της 22ης Μαΐου 2016, έχασε από τον Αλεξάντερ βαν ντερ Μπέλεν. Der Österreichische Bundespräsident/Ομοσπονδιακός Πρόεδρος της Αυστρίας (στα γερμανικά) Digitale Hofburg (στα γερμανικά) Προσωπικός ιστότοπος (στα γερμανικά)
|
Ο Χάιντς Φίσερ (Heinz Fischer, 9 Οκτωβρίου 1938-) είναι ο πρόεδρος της Αυστρίας από τις 8 Ιουλίου του 2004.Ανήκει πολιτικά στο SPÖ (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Αυστρίας). Είναι επίσης αγνωστικιστής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CF%84%CF%82_%CE%A6%CE%AF%CF%83%CE%B5%CF%81
|
Γκαρί Μποκαλί
|
Έχοντας γεννηθεί στη Μαρτινίκα, ο Μποκαλί έφτασε στην Μαρσέιγ το 2004. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την ομάδα του γαλλικού λιμανιού στις 5 Μαρτίου 2006 απέναντι στην "αιώνια" αντίπαλο Παρί Σεν Ζερμέν στο μεγάλο μεταξύ τους ντέρμπι, γνωστό και ως Le Classique, το οποίο έλαβε χώρα υπό παράξενες συνθήκες. Με σκοπό την διαμαρτυρία απέναντι στα μέτρα ασφαλείας Παρκ Ντε Πρενς, ο πρόεδρος της Μαρσέιγ, Πάπε Ντιούφ, αποφάσισε να κατεβάσει μια ομάδα αποτελούμενη από παίκτες που προέρχονταν από τις ακαδημίες της ομάδας και την δεύτερη ομάδα. Ο Μποκαλί ξεκίνησε βασικός στον αγώνα και είχε γενικότερα καλή αγωνιστική περιουσία, παρά το γεγονός πως είχε απέναντί του παίκτες του διαμετρήματος των Παουλέτα, Ζερόμ Ροτέν, και Μποναβεντούρ Καλού. Ο αγώνας τελείωσε με μια ισοπαλία 0–0 με τον Γκαρί να αγωνίζεται για ολόκληρο το 90λεπτο του αγώνα. Έναν μήνα αργότερα, στις 14 Απριλίου 2006, συμφώνησε για την υπογραφή του πρώτου του επαγγελματικού συμβολαίου, διάρκειας τριών ετών. Την επόμενη σεζόν, προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα και έλαβε την φανέλα με τον αριθμό 6. Παρά την προώθηση όμως, χρησιμοποιήθηκε ως τρίτη επιλογή για το δεξιό άκρο της άμυνας πίσω από τον Χαμπίμπ Μπεγιέ και τον Αργεντινό Ρενάτο Σιβέλι. Τελικά ο Γκαρί έλαβε την ευκαιρία να αγωνιστεί όταν ο Μπεγιέ αναγκάστηκε να μετακινηθεί στη θέση του κεντρικού αμυντικού εξαιτίας τραυματισμών, θύμα των οποίων έπεσε και ο Σιβέλι. Αγωνίστηκε σε τρεις συνεχόμενους αγώνες, με την Μαρσέιγ όμως να χάνει και τους τρεις, και ως αποτέλεσμα τον Μποκαλί να επιστρέφει στον πάγκο.Μετά τον δανεισμό του στην Μονπελιέ, ο Ζοσέ Ανιγκό, τεχνικός διευθυντής των Μασσαλών, δήλωσε πως ο παίκτης βρισκόταν στα πλάνα του Ντιντιέ Ντεσάν για τη σεζόν 2009-2010. Αγωνίστηκε στον πρώτο του αγώνα για την σεζόν στις 31 Οκτωβρίου 2009 απέναντι στην Τουλούζ ΦΚ (1-1) ενώ έδωσε τον πρώτο του αγώνα για το Τσάμπιονς Λιγκ στις 3 Νοεμβρίου 2009 με αντίπαλο την ΦΚ Ζυρίχη (6-1). Εξαιτίας της υπεροπλίας της ομάδας σε μπακ με εμπειρία, συμπεριλαμβανομένου του νεοαποκτηθέντα Λοράν Μπονάρ, η Μαρσέιγ παραχώρησε με την μορφή δανεικού τον Γκαρί για την σεζόν 2007–08 στην ομάδα της Λιγκ 2 Λιμπούρν Σαιν Σεράν. Ο Μποκαλί αγωνίστηκε σε 29 αγώνες με την ομάδα και πέτυχε το πρώτο γκολ της ποδοσφαιρικής του καριέρας στις 24 Σεπτεμβρίου 2007 απέναντι στην Ναντ. Παρά την βελτίωση στην απόδοσή του, που οδήγησε την Μαρσέιγ να του ανανεώσει το συμβόλαιο ως το 2012, η Λιμπούρν τερμάτισε 19η και, ως αποτέλεσμα, υποβιβάστηκε στην τρίτη κατηγορία της Γαλλίας, την Νασιονάλ. Μετά από αυτό τον δανεισμό, ο Μποκαλί επέστρεψε στην Μασσαλία. Η παραμονή του Μποκαλί στην Μαρσέιγ μετά την επιστροφή του σε αυτή κράτησε λίγο, καθώς και πάλι στάλθηκε δανεικός, αυτή τη φορά στη Μονπελιέ ΣΚ. Αντί όμως να πάει μόνος του ως δανεικός όπως και τις προηγούμενες φορές, αυτή τη φορά τον ακολούθησαν οι συμπαίκτες του στην Μαρσέιγ Τομάς Ντερουντά και Ζαν-Φιλίπ Σαμπό. Ο Μποκαλί πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την Μονπελιέ σε μια ήττα της ομάδας του με 1-0 από την Στρασμπούρ στις 4 Αυγούστου 2008. Ο Μποκαλί βοήθησε την ομάδα να ανέβει στην Λιγκ 1 καθώς αυτή βρισκόταν στη δεύτερη θέση πίσω από την ΡΚ Λανς, κι αυτό εξαιτίας της διαφοράς τερμάτων μεταξύ των δύο συλλόγων. Στη πρώτη του παρουσία με την Μονπελιέ, ο Μποκαλί πραγματοποίησε 35 εμφανίσεις πετυχαίνοντας 4 τέρματα απέναντι στις Σταντ Ντε Ρενς, Σεντάν, Ντιζόν και Σταντ Μπρεστουά. Επίσης, ο Μποκαλί μοίρασε 4 ασίστ. Στις 28 Ιανουαρίου 2010 η Μαρσέιγ ξανάστειλε τον νεαρό αμυντικό ως δανεικό στην Μονπελιέ για έξι μήνες με οψιόν αγοράς του παίκτη ύψους 800.000 ευρώ. Το δεύτερο πέρασμα του Μποκαλί από την Μονπελιέ κράτησε λιγότερο του αναμενομένου με τον παίκτη να σημειώνει 12 εμφανίσεις, προτού σπάσει το χέρι του και να λήξει έτσι άδοξα ο δανεισμός του στην Μονπελιέ εξαιτίας ενός τραυματισμού. Μετά το πέρας της σεζόν, η οψιόν αγοράς του παίκτη θα ενεργοποιηθεί από την Μονπελιέ, η οποία κατάφερε να παραμείνει στην κατηγορία τερματίζοντας στην πέμπτη θέση του πρωταθλήματος, εξασφαλίζοντας έτσι την πρόκρισή της για το UEFA Europa League. Μετά από δύο περάσματα ως δανεικός, ο Μποκαλί έγινε "μόνιμος κάτοικος" της πόλης του γαλλικού νότου. Από την στιγμή που μεταγράφηκε στην ομάδα, ο Μποκαλί καθιερώθηκε στην αρχική ενδεκάδα της ομάδας. Η δεύτερη "γεμάτη" σεζόν του παίκτη στην Λιγκ 1 αποδεικνύεται κατώτερη του αναμενόμενου, κι αυτό παρά την συμμετοχή του στον τελικό του Λιγκ Καπ Γαλλίας απέναντι στην πρώην ομάδα του, καθώς ο Μποκαλί και οι συμπαίκτες του θα "καταρρεύσουν" στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος, τερματίζοντας τελικώς στην 14η θέση, μόλις τρεις βαθμούς πάντως από την πρώτη ομάδα που υποβιβαζόταν. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας, στις 20 Μαΐου 2012, κατακτά τον τίτλο του πρωταθλητή της Λιγκ 1 με την Μονπελιέ ΣΚ σε βάρος της ΠΣΖ ... Ο Μποκαλί έχει αγωνιστεί με όλες τις μικρές εθνικές ομάδες της Γαλλίας ξεκινώντας από την U-16 και φτάνοντας μέχρι την U-21. Υπήρξε μέλος της ομάδας U-19 που έφτασε τα ημιτελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου U-19 του 2007. Πραγματοποίησε την πρώτη διεθνή συμμετοχή του με την ομάδα U-21 στις 26 Μαρτίου 2008, σε έναν αγώνα απέναντι στην Τσεχία. Στατιστικά του παίκτη στο lequipe.fr Προφίλ του παίκτη στο soccernet.espn.go.com
|
Ο Γκαρί Μποκαλί (γεννημένος στις 19 Απριλίου 1988 στο Σκελσέρ της Μαρτινίκας) είναι ένας Γάλλος ποδοσφαιριστής ο οποίος αγωνίζεται στην γαλλική Μονπελιέ, στην θέση του δεξιού μπακ. Αγωνιζόμενος στην θέση του δεξιού αμυντικού, ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στην Μαρσέιγ το 2005. Μετά από δύο σεζόν στην πρώτη του ομάδα, πραγματοποίησε ένα πέρασμα από την Λιγκ 2 αγωνιζόμενος με την μορφή δανεικού στην ΦΚ Λιμπούρν Σαιν Σεράν την σεζόν 2007-2008 και στη συνέχεια στην Μονπελιέ την επόμενη σεζόν. Επιστρέφοντας στην Μασσαλία, παρέμεινε στην ομάδα για το πρώτο μισό της σεζόν προτού επιστρέψει με την μορφή δανεισμού στην Μονπελιέ όπου και υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας στο τέλος της σεζόν 2009-2010, με τους πρωτοπόρους στην βαθμολογία του πρωταθλήματος Heraultais να κάνουν χρήση της οψιόν αγοράς του παίκτη. Ο Μποκαλί έχει κατακτήσει το Πρωτάθλημα Γαλλίας δύο φορές στη διάρκεια της καριέρας του το 2010 και το 2012. Ήταν επίσης δευτεραθλητής Γαλλίας το 2007, δευτεραθλητής της Λιγκ 2 το 2009 ενώ συμμετείχε στον τελικό του Λιγκ Καπ Γαλλίας του 2011. Στις 20 Μαΐου 2012, κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή της Λιγκ 1 με την Μονπελιέ ΣΚ σε βάρος της PSG, για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου της Νότιας Γαλλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AF
|
2-φθοροπροπανάλη
|
Η 2-φθοροπροπανάλη βρίσκεται σε δυο οπτικά ισομερή, γιατί το #2 άτομο άνθρακα του μορίου της είναι οπτικά ενεργό κέντρο, αφού συνδέεται με τέσσερεις (4) διαφορετικές ομάδες: CH3-, H-, Cl- και -CHO. Ακόμη, με βάση τον μοριακό της τύπο, έχει τα ακόλουθα 23 ισομερή θέσης (+ 11 στερεοϊσομερή = 34 συνολικά): 3-φθοροπροπανάλη, μια άλλη αλαλκανάλη με ημισυντακτικό τύπο FCH2CH2CHO. Φθοροπροπανόνη, μια αλοκετόνη με ημισυντακτικό τύπο CH3COCH2F. Προπανοϋλοφθορίδιο, ένα ακυλαλογονίδιο, με ημισυντακτικό τύπο CH3CH2COF. 1-φθορο-1-προπεν-1-όλη, μια ασταθής αλενόλη, ελάσσονα ταυτομερής του προπανοϋλοφθοριδίου, με ημισυντακτικό τύπο CH3CCH=C(F)OH, σε δύο (2) γεωμετρικά ισομερή. 2-φθορο-1-προπεν-1-όλη, μια ασταθής αλενόλη, ελάσσονα ταυτομερής της 2-φθοροπροπανάλης, με ημισυντακτικό τύπο CH3CCF=CHOH, σε δύο (2) γεωμετρικά ισομερή. 3-φθορο-1-προπεν-1-όλη, μια ασταθής αλενόλη, ελάσσονα ταυτομερής της 3-φθοροπροπανάλης, με ημισυντακτικό τύπο FCH2CCH=CHOH, σε δύο (2) γεωμετρικά ισομερή. 1-φθορο-2-προπεν-1-όλη, μια ασταθής αλενόλη, που αφυδροφθοριώνεται τάχιστα σχηματίζοντας προπενόνη, με ημισυντακτικό τύπο CH2=CHCH(F)OH, σε δύο (2) οπτικά ισομερή. 2-φθορο-2-προπεν-1-όλη, μια σταθερή αλενόλη, με ημισυντακτικό τύπο CH2=CFCH2OH. 3-φθορο-2-προπεν-1-όλη, μια σταθερή αλενόλη, με ημισυντακτικό τύπο FCH=CHCH2OH, σε δύο (2) γεωμετρικά ισομερή. Φθοροπροπεν-2-όλη, μια ασταθής αλενόλη, ελάσσονα ταυτομερής της φθοροπροπανόνης, με ημισυντακτικό τύπο CH3C(OH)=CHF, σε δύο (2) γεωμετρικά ισομερή. Φθορομεθυλοξυαιθένιο, ένας αλαιθέρας, με ημισυντακτικό τύπο CH2=CHOCH2F. 1-μεθοξυ-1-φθοραιθένιο, ένας αλαιθέρας, με ημισυντακτικό τύπο CH2=CFOCH3. 1-μεθοξυ-2-φθοραιθένιο, ένας αλαιθέρας, με ημισυντακτικό τύπο FCH=CHOCH3, σε δύο (2) γεωμετρικά ισομερή. 1-φθοροξυλο-1-προπένιο, ένας εστέρας του υποφθοριώδους οξέος (HOF), με ημισυντακτικό τύπο CH3CH=CHOF, σε δύο (2) γεωμετρικά ισομερή. 1-φθοροξυλο-2-προπένιο, ένας εστέρας του υποφθοριώδους οξέος (HOF), με ημισυντακτικό τύπο CH2=CHCH2OF. 2-φθοροξυλοπροπένιο, ένας εστέρας του υποφθοριώδους οξέος (HOF), με ημισυντακτικό τύπο CH2C(OF)=CH2. 1-φθοροκυκλοπροπανόλη, μια ασταθής αλεικυκλική αλαλκοόλη, που αφυδροφθοριώνεται τάχιστα σχηματίζοντας κυκλοπροπένιο. 2-φθοροκυκλοπροπανόλη, μια σταθερή αλεικυκλική αλκοόλη, σε δυο (2) γεωμετρικά ισομερή. 2-φθοροξετάνιο, ένα αλογονοπαράγωγο του οξετάνιου, σε δύο (2) οπτικά ισομερή. 3-φθοροξετάνιο, ένα αλογονοπαράγωγο του οξετάνιου. 2-μεθυλο-2-φθοροξιράνιο, ένα από τα θυγατρικά οξιράνια. 3-μεθυλο-2-φθοροξιράνιο, ένα από τα θυγατρικά οξιράνια. Φθορομεθυλοξιράνιο, ένα από τα θυγατρικά οξιράνια. Με Καταλυτική οξείδωση (2-φθοροπροπυλο)βενζόλιου (PhCH2CHFCH3) παράγεται Φαινόλη (PhOH) και 2-φθοροπροπανάλη: Με μερική οξείδωση 2-φθορο-1-προπανόλης, με σχετικά ήπια οξειδωτικά μέσα, όπως το Τριοξείδιο του χρωμίου, παράγεται 2-φθοροπροπανάλη: Με οζονόλυση 2,5-διφθορο-3-εξενίου παράγεται τελικά 2-φθοροπροπανάλη: Με επίδραση υπεριωδικού οξέος σε 2,5-διφθορο-3,4-εξανοδιόλη παράγεται 2-φθοροπροπανάλη: Με επίδραση φθοριούχου υφυδραργύρου (Hg2F2) σε 2-χλωροπροπανάλη παράγεται 2-φθοροπροπανάλη: Η 2-φθοροπροπανάλη δρα σχεδόν αποκλειστικά ως αλδεΰδη, γιατί ο δεσμός C-F είναι πολύ σταθερός και είναι σχετικά δύσκολη, αν και όχι αδύνατη, η υποκατάσταση ή του φθορίου. Οι τυχόν τέτοιες (παράπλευρες) αντιδράσεις δεν αναφέρονται, όπως και τα προϊόντα τους που είναι πολύ μειοψηφικά. Ταυτομέρεια με 2-φθοραιθενόλη Η φθοραιθανάλη βρίσκεται πάντα σε Χημική ισορροπία με την ταυτομερή της 2-φθορο1-προπεν-1-όλη. Αυτή η χημική ισορροπία, μπορεί να καταλυθεί προς την επιθυμητή κατεύθυνση με παρουσία οξέων ή βάσεων:Το #2 άτομο άνθρακα συνδέεται με φθόριο, που είναι ηλεκτραρνητικότερο από το οξυγόνο, με το οποίο συνδέεται το #1. Έτσι, σε αντιδράσεις προσθήκης ενώσεων τύπου δ+ABδ- σε αυτήν, το αποτέλεσμα είναι CH3C(F)BCH(A)OH. Αναγωγή προς 2-φθορο-1-προπανόλη Με καταλυτική υδρογόνωση, μπορεί να αναχθεί η 2-φθοροπροπανάλη προς 2-φθορο-1-προπανόλη: Αναγωγή προς 2-φθοροπροπάνιο Μπορεί να αναχθεί προς 2-φθοροπροπάνιο με την μεθόδο Wolff-Kishner Οξείδωση προς 2-φθοροπροπανικό οξύ Μπορεί να οξειδωθεί προς 2-φθοροπροπανικό οξύ; 1. Με υπερμαγγανικό κάλιο: 2. Με Τριοξείδιο του χρωμίου: 3. Με Οξυγόνο: 4. Με αντιδραστήριο Tollens (αμμωνιακό διάλυμα νιτρικού αργύρου): 5. Με αντιδραστήρια Fehling: Οι αντιδράσεις #4-5 παρουσιάζονται απλοποιημένες και χρησιμοποιούνται γενικά για την ανίχνευση αλδεϋδομάδας (-CHO). Προσθήκη ύδατος Με προσθήκη ύδατος σε 2-φθοροπροπανάλη παράγεται, σε χημική ισορροπία, η μη απομονώσιμη ασταθής 2-φθορο-1,1-προπανοδιόλη: Προσθήκη 1,2-αιθανοδιόλης Με προσθήκη 1,2-αιθανοδιόλης παράγεται 2-φθοροπροπυλο-1,3-διοξολάνιο: Προσθήκη 1,2-αιθανοδιθειόλης Με προσθήκη 1,2-αιθανοδιθειόλης παράγεται 2-φθοροπροπυλο-1,3-διθειολάνιο: Το 2-φθοροπροπυλο-1,3-διθειολάνιο μπορεί να υποστεί αποθείωση Raney με νικέλιο και υδρογόνο, σχηματίζοντας μίγμα από 2-φθοροπροπάνιο και αιθάνιο: Αντιδράσεις με αζωτούχες ενώσεις Αντιδρά με αρκετά είδη αζωτούχων ενώσεων του γενικού τύπου NH2A, όπου το A μπορεί να είναι υδρογόνο, αλκύλιο, υδροξύλιο, αμινοξάδα και διάφορα άλλα. Με βάση το γενικό τύπο η γενική αντίδραση είναι η ακόλουθη: * Μερικά σχετικά παραδείγματα αμέσως παρακάτω: 1. Με Αμμωνία παράγεται 2-φθορο-1-προπανιμίνη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = H: 2. Με πρωτοταγείς Αμίνες (RNH2) παράγεται Ν-αλκυλο-2-φθορo-1-προπανιμίνη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = R: 3. Με Υδροξυλαμίνη παράγεται 2-φθορo-1-προπανοξίμη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = OH: 4. Με Υδραζίνη παράγεται αρχικά 2-φθορo-1-προπανυλυδραζόνη και με περίσσεια αιθανάλης δι(2-φθορο-1-προπυλεν)αζίνη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = NH2: 5. Με φαινυλυδραζίνη παράγεαι 1-(2-φθορο-1-προπυλενο)-2-φαινυλυδραζόνη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = NHPh:: 6. Με Υδραζινομεθαναμίδιο παράγεται (2-(2-φθορο-1-προπυλεν)υδραζινο)μεθαναμίδιο. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = NCONH2: Συμπύκνωση με δευτεροταγείς αμίνες Με επίδραση δευτεροταγούς αμίνης (RNHR') παράγεται αρχικά 1-(διαλκυλαμινο)-2-φθορο-1-προπανόλη, η οποία στη συνέχεια με αφυδάτωση μπορεί να δώσει Ν,Ν-διαλκυλo-(2-φθορο)-1-προπεν-1-αμίνη: Συμπύκνωση με «ενεργές» μεθυλενομάδες Με την επίδραση «ενεργών» μεθυλενομάδων, δηλαδή ενώσεων του γενικού τύπου XCH2Y, όπου X,Y ηλεκτραρνητικές ομάδες όπως π.χ. κυανομάδα (CN), καρβαλκοξυομάδα (COOR), έχουμε την αντίδραση Knoevenagel: Συμπύκνωση με α-αλεστέρες Με επίδραση α-αλεστέρων (R'CHXCOOR) έχουμε την Αντίδραση Darzen. Π.χ. με αλαιθανικό αλκυλεστέρα (XCH2COOR) τελικά παράγεται 1-καρβαλκοξυ-2-φθοραιθυλοξιράνιο: Επίδραση φωσφοροϋλιδίων Με επίδραση φωσφοροϋλιδίων [Ph3P+C-(R)R'] έχουμε τη λεγόμενη αντίδραση Wittig, με την οποία παράγεται 1,2-διαλκυλο-3-φθορο-1-προπένιο: Προσθήκη διαφόρων πυρηνόφιλων αντιδραστηρίων Είναι δυνατή η προσθήκη διαφόρων πυρηνόφιλων αντιδραστηρίων στο διπλό δεσμό C=Ο που περιέχει η 2-φθοροπροπανάλη. Π.χ.:: 1. Με προσθήκη υδροκυανίου παράγεται αρχικά 2-υδροξυ-3-φθοροβουτανονιτρίλιο, από το οποίο με Υδρόλυση μπορεί να παραχθεί 2-υδροξυ-3-φθοροβοουτανικό οξύ: 2. Με προσθήκη όξινου θειικού νατρίου παράγεται 1-υδροξυ-2-φθορο-1-προπανοσουλφονικό οξύ: 3. Με προσθήκη αλκυλομαγνησιοαλογονιδίου (RMgX) παράγεται 1-αλκυλο-1-υδροξυ-2-φθορο-1-προπανόλη: 4. Με προσθήκη πενταχλωριούχου φωσφόρου παράγεται 1,1-διχλωρο-2-φθορο-1-προπάνιο: Αλογόνωση Με επίδραση αλογόνου (X2) έχουμε προσθήκη του στην ταυτομερή 2-φθορο-1-προπεν-1-όλη. Παράγεται αρχικά η ασταθής 1,2-διαλο-2-φθορο-1-προπανόλη που αφυδραλογονώνεται σχηματίζοντας τελικά 2-αλο-2-φθοροπροπανάλη: Επίδραση υδραζωτικού οξέος Με επίδραση υδραζωτικού οξέος παράγεται 2-φθοροπροπανονιτρίλιο και 2-φθοραιθυλαμινομεθανάλη: Προσθήκη αλκοολών Με προσθήκη αλκοόλης (ROH) παράγεται αρχικά 1-αλκοξυ-2-φθορο-1-προπανόλη και έπειτα, με περίσσεια αλκοόλης 1,1-διαλκοξυ-2-φθοροπροπάνιο: Τριμερισμός Με επίδραση οξέος μπορεί να υποστεί τριμερισμό προς 2,4,6-τρι(1-φθοραιθυλο)-1,3,5-τριοξάνιο: Αντίδραση Stracker Με επίδραση υδροκυανίου (HCN) και αμμωνίας (NH3) σε 2-φθορo-1-προπανάλη παράγεται αρχικά 2-αμινο-3-φθοροβουτανονιτρίλιο και στη συνέχεια, με υδρόλυση, 2-αμινο-3-φθοροβουτανικό οξύ: Φωτοχημική προσθήκη σε αλκένια Με επίδραση φθοραιθανάλης σε αιθένιο σχηματίζεται φωτοχημικά 2-φθοραιθυλοξετάνιο (Αντίδραση Paterno–Büchi): Οι αντιδράσεις είναι πολύ πιο αργές σε σύγκριση με τις αντίστοιχες αλαιθανάλες των άλλων αλογόνων. Υποκατάσταση από χλώριο Με επίδραση χλωριούχου ασβεστίου σε 2-φθοροπροπανάλη παράγεται 2-χλωροπροπανάλη: Υποκατάσταση από φαινύλιο Με επίδραση τύπου Friedel-Crafts σε βενζόλιο παράγεται 1-φαινυλοπροπανάλη: 1. Με λιθιοαργιλλιοϋδρίδιο (LiAlH4) παράγεται 1-προπανόλη: 2. Με «υδρογόνο εν τω γενάσθαι», δηλαδή μέταλλο + οξύ παράγεται 1-προπανόλη: 3. Με σιλάνιο, παρουσία τριφθοριούχου βορίου, παράγεται προπανάλη: 4. Αναγωγή από ένα αλκυλοκασσιτεράνιο. Παράγεται προπανάλη. Π.χ.: Με απόσπαση υδροφθορίου (HF) από 2-φθοροπροπανάλη παράγεται (κυρίως) προπενάλη: Παρεμβολή καρβενίων, π.χ. με μεθυλενίου παράγονται 2-φθοροβουτανάλη, μεθυλο-2-φθοροπροπανάλη, 2-φθοροβουτανόνη και (1-φθοραιθυλ)οξιράνιο: Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 Δημήτριου Ν. Νικολαΐδη: Ειδικά μαθήματα Οργανικής Χημείας, Θεσσαλονίκη 1983.
|
Η 2-φθοροπροπανάλη ή 2-φθοροπροπιοναλδεΰδη (αγγλικά: 2-fluoropropanal) είναι οργανική χημική ένωση, που βρίσκεται σε δυο οπτικά ισομερή και περιέχει άνθρακα, υδρογόνο, οξυγόνο και φθόριο, με μοριακό τύπο C3H5ΟF και ημισυντακτικό τύπο CH3CHFCHO. Είναι μια αλαλδεΰδη, δηλαδή αλογονούχος αλδεΰδη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2-%CF%86%CE%B8%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CE%B7
|
Μονσώ-λε-Μιν
|
Το Μονκό-λε-Μιν είναι μια παλιά πόλη ανθρακωρύχων. Συγκεκριμένα, κατά τον 16ο αιώνα ανακαλύφτηκε στην περιοχή άνθρακας. Το θέρετρο που τότε λεγόταν "Λε Μονκό", από την στιγμή εκείνης της ανακάλυψης άρχισε να αναπτύσσεται. Το "Λε Μονκό" έγινε οριστικά πόλη, μετά την κατασκευή του καναλιού του κέντρου την περίοδο 1783-1791. Και αφού πήρε την ονομασία "compagnie des mines" (εταιρεία ορυκτών) ξεκίνησε η εξόρυξη άνθρακα το 1833. Επίσημη ημερομηνία ίδρυσης: 24 Ιουνίου 1856. Ένας νόμος όρισε το χωριό του Μονκό-λε-Μιν, πληθυσμού 1.300 κατοίκων, σε μια έκταση όπου βρίσκονταν τα χωριά Μπλανζύ, Σαιν-Βαλιέ, Σαιν-Μπεράν-σου-Σανβίνι, και Σανβίνι-λε-Μιν. Ένα νεκροταφείο και μια εκκλησία χτίστηκαν εκεί από την εταιρεία, σε ένα δείγμα του πατερναλισμού στον κόσμο της βιομηχανίας εξορύξεων. Πολλές μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις έλαβαν χώρα στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού στην ευρύτερη περιοχή. Ο άνθρακας βοηθούσε στην οικονομική ανάπτυξη της πόλης ως και το 1918. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η παραγωγή έφτασε τους 2.786.000 τόνους. Εκείνη την εποχή ζούσαν στην πόλη περίπου 30.000 κάτοικοι. Μετά το τέλος του πολέμου όμως, η παραγωγή άρχισε να μειώνεται και διακόπηκε το 1992. Ο ποταμός Μπουρμπένς ρέει προς τα βόρεια μέσω της πόλης. Στην πόλη εδρεύει η ομάδα της Δ΄ Κατηγορίας του γαλλικού ποδοσφαίρου, ΦΚ Μονκό-Βουργουνδία, η οποία το 2007 είχε φτάσει μέχρι και τα ημιτελικά του θεσμού του Κυπέλλου Γαλλίας, αποκλειόμενη όμως εκεί από την μέλλουσα νικήτρια της διοργάνωσης, ΦΚ Σοσό. INSEE Επίσημη Ιστοσελίδα
|
Το Μονσώ-λε-Μιν (γαλλ. Montceau-les-Mines) είναι πόλη στο νομό Σον-ε-Λουάρ, στην περιοχή της Βουργουνδίας στα ανατολικά της Γαλλίας. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη σε πληθυσμό κοινότητα του Δήμου Κρεζό-Μονσώ, ο οποίος βρίσκεται στα νοτιοδυτικά του Ντιζόν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%83%CF%8E-%CE%BB%CE%B5-%CE%9C%CE%B9%CE%BD
|
Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο
|
Τον Φεβρουάριο του 2012 ο Αλφρέδο Αουίτ, τότε αναπληρωτής πρόεδρος της CONCACAF, ανακοίνωσε ότι η διοργάνωση αναμένεται να λάβει χώρα το 2016 ως μια γιορτή της εκατονταετηρίδας της CONMEBOL. Ο πρόεδρος της CONMEBOL, Νικολάς Λεός, είπε: «Ας ελπίσουμε ότι μπορούμε να οργανώσουμε ένα μεγάλο γεγονός, επειδή έχουμε 100 χρόνια παρουσίας και θέλουμε μία μεγάλη γιορτή».Η διοργάνωση είχε ανακοινωθεί από την CONMEBOL στις 24 Οκτωβρίου του 2012 και επιβεβαιώθηκε από την CONCACAF την 1η Μαΐου του 2014.Στις 26 Σεπτεμβρίου του 2014, η FIFA ανακοίνωσε ότι η διοργάνωση έχει προστεθεί στο Ημερολόγιο Διεθνών Αγώνων της FIFA, κάτι που σημαίνει ότι οι σύλλογοι θα έπρεπε να αποδεσμεύουν τους παίκτες που κλήθηκαν στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα των χωρών τους.Η διοργάνωση συνέπεσε με μία ακόμη σημαντική αντίστοιχη διοργάνωση, αυτή του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήμτος Ποδοσφαίρου 2016 (UEFA Euro 2016), η οποία ήταν επίσης προγραμματισμένη για τον Ιούνιο του 2016. Η διεξαγωγή της διοργάνωσης ήταν αμφίβολη, έπειτα από αρκετές συλλήψεις υψηλά ιστάμενων προσώπων της εκτελεστηκής εξουσίας του αθλητισμού, συμπεριλαμβανομένων των ατόμων που είχαν σχέσεις με τον κάτοχο των εμπορικών δικαιωμάτων της διοργάνωσης, την Datisa (με την εμπορική επωνυμία «Wematch»), μία συνεργασία μεταξύ των τριών εταιρειών αθλητικού μάρκετινγκ, της Full Play, της Torneos και της Traffic Sports Marketing. Το Δεκέμβριο του 2014, ο Βραζιλιάνος επιχειρηματίας Ζοζέ Χάβιλα, ιδιοκτήτης και ιδρυτής της Traffic Sports κρίθηκε ένοχος με την κατηγορία της διαφθοράς, συμπεριλαμβανομένων εκβιασμών, απάτης, όπως και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Στο κατηγορητήριο, το FBI δήλωσε ότι αξιωματούχοι επρόκειτο να λάβουν δωροδοκίες ύψους 20 εκατομμυρίων δολαρίων, για τη διοργάνωση του 2016. Datisa πραγματοποίησε συμφωνίες για τα εμπορικά δικαιώματα με CONMEBOL και CONCACAF, ενώ ο τραπεζικός της λογαριασμός είχε παγώσει, με αποτέλεσμα να θέσει σε κίνδυνο τη διεξαγωγή της διοργάνωσης. Στις 21 Οκτωβρίου του 2015, η CONCACAF ανακοίνωσε ότι διέκοψε τη συμφωνία της με την Datisa.Στις 23 Οκτωβρίου του 2015, η CONCACAF, η CONMEBOL και η οικοδέσποινα Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ρων ΗΠΑ (USSF), επιβεβαίωσαν τη διεξαγωγή της διοργάνωσης όπως προβλεπόταν αρχικά. Ένα νέο τρόπαιο έπρεπε να δημιουργηθεί για τη διοργάνωση και να παρουσιαστεί στις 4 Ιουλίου του 2015 στον Τελικό του Κόπα Αμέρικα 2015. Το τρόπαιο δεν παρουσιάστηκε, ωστόσο, η CONMEBOL ανακοίνωσε στις 28 Απριλίου του 2016, ότι η παρουσίαση για το τρόπαιο θα λάβει χώρα στην Μπογκοτά της Κολομβίας. Στις 28 Απριλίου του 2016, αναφέρθηκε στην ιστοσελίδα του Copa América ότι το νέο τρόπαιο είναι στην πραγματικότητα αναμνηστικό, και θα δοθεί μόνο στη χώρα της νικήτριας ομάδας, ενώ το αρχικό ασημένιο τρόπαιο θα εξακολουθήσει να απονέμεται σε κάθε νικήτρια ομάδα της διοργάνωσης (συμπεριλαμβανομένης της νικήτριας του 2016). Το τρόπαιο Centenario διατηρεί τη σιλουέτα του αρχικού τροπαίου, αλλά είναι φτιαγμένο από χρυσό. Το μπροστινό μέρος του τροπαίου είναι διακοσμημένο με υπερυψωμένη (και στην περίπτωση ορισμένων τμημάτων του λογοτύπου, χαραγμένη) την εικόνα του κειμένου και του λογότυπου Copa América Centenario. Σε κάθε πλευρά υπάρχει ανάγλυφη εικόνα της ενωμένης Βόρειας και Νότιας Αμερικής, τιμώντας τοπρώτο Κόπα Αμέρικα που πραγματοποιείται σε έδαφος εκτός της Νοτίου Αμερικής. Αντί για την παραδοσιακή ξύλινη βάση, η οποία εμπεριείχε τα ονόματα των χωρών που έχουν κατακτήσει το τρόπαιο, η βάση του αναμνηστικού τροπαίου Centenario περιλαμβάνει 16 ζώνες, στις οποίες είναι χαραγμένα τα ονόματα των 16 χωρών της διοργάνωσης. Άλλες λεπτομέρειες περιλαμβάνουν τα λογότυπα των CONMEBOL και CONCACAF (τις δύο συνομοσπονδίες με εκπροσώπους στη διοργάνωση), τα έτη «1916–2016» (τιμώντας τα 100 χρόνια της CONMEBOL και του Κόπα Αμέρικα) και τις φράσεις «La Copa del Siglo» (Το Κύπελλο του Αιώνα) και «Uniting the Americas» (Ενώνοντας την Αμερική). Ο Λουίς Τσιριμπόγα, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου του Ισημερινού, δήλωσε πως οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Μεξικό ήταν οι πιθανές διοργανώτριες για ένα τουλάχιστον γύρο της διοργάνωσης. Ο Αουίτ προτίμησε να διοργανωθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες για οικονομικούς λόγους, δηλώνοντας ότι «η αγορά είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα γήπεδα βρίσκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι άνθρωποι είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η μελέτη που έχουμε κάνει δείχνει ότι τα πάντα βρίσκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες». Τον Ιούλιο του 2012 ο Πρόεδρος της CONCACAF, Τζέφρι Γουέμπ, δήλωσε ότι υπήρχε πολλή δουλειά που έπρεπε να γίνει όσον αφορά το οργανωτικό κομμάτι.Την 1η Μαΐου 2014, ανακοινώθηκε η διεξαγωγή της διοργάνωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες το διάστημα 3–26 Ιουνίου 2016. Στις 8 Ιανουαρίου 2015 CONCACAF και CONMEBOL ανακοίνωσαν τις 24 μητροπολιτικές περιοχές των ΗΠΑ που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για τη φιλοξενία των αγώνων.Τα στάδια επιλέχθηκαν μετά από διαδικασία υποβολής προσφορών, με την ελάχιστη χωρητικότητα να είναι 50.000 θέσεις. Ο τελικός κατάλογος αναμενόταν να αριθμεί μεταξύ 8 και 13 γηπέδων και επρόκειτο να ανακοινωθεί το Μάιο του 2015. Ωστόσο, ο κατάλογος δε δόθηκε στη δημοσιότητα, με αποτέλεσμα να προκύψουν εικασίες σχετικά με το αν θα πραγματοποιηθεί ή όχι η διοργάνωση, εξαιτίας των κόκκινων ανακοινώσεων της Interpol για τους πρώην προέδρους των συνομοσπονδιών CONMEBOL και CONCACAF, σε σχέση με την υπόθεση διαφθοράς στη ΦΙΦΑ το 2015, συμπεριλαμβανομένων των ισχυρισμών ότι δέχονται σημαντικές δωροδοκίες ύψους 112,5 εκατομμυρίων δολαρίων για τη συμφωνία στα τηλεοπτικά δικαιώματα της διοργάνωσης. Ωστόσο, αξιωματούχοι από την CONMEBOL εξέφρασαν την επιθυμία να πραγματοποιηθεί η διοργάνωση, παρά το σκάνδαλο.Στις 19 Νοεμβρίου 2015, ανακοινώθηκαν τα δέκα γήπεδα που επιλέχθηκαν για τη διοργάνωση από την CONCACAF, την CONMEBOL και την USSF. Κατά την επίσημη ανακοίνωση της διοργάνωσης, CONMEBOL και CONCACAF επιβεβαίωσαν ότι όλα τα δέκα μέλη της CONMEBOL θα συνοδεύονται από έξι ομάδες της CONCACAF στη διοργάνωση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Μεξικό προκρίθηκαν αυτόματα. Οι υπόλοιπες τέσσερις θέσεις δοθηκαν στην Κόστα Ρίκα της Ποδοσφαιρικής Ένωσης Κεντρικής Αμερικής, ως νικήτρια του Κόπα Σεντροαμερικάνα 2014, στην Τζαμάικα της Ποδοσφαιρικής Ένωσης Καραϊβικής ως νικήτρια του Κυπέλλου Καραϊβικής 2014, στην Αϊτή και στον Παναμά, τις δύο νικήτριες ομάδες των αγώνων κατάταξης μεταξύ των ομάδων που βρέθηκαν στην υψηλότερη κατάταξη με τη λήξη του ΚΟΝΚΑΚΑΦ Γκολντ Καπ 2015. Η τοποθέτηση των ομάδων και το πρόγραμμα των αγώνων ανακοινώθηκαν στις 17 Δεκεμβρίου του 2015. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ως διοργανώτρια, η Αργεντινή με την υψηλότερη θέση στην κατάταξη της ΦΙΦΑ, μαζί με τη Βραζιλία και το Μεξικό, τοποθετήθηκαν στο πρώτο δοχείο. Η κλήρωση πραγματοποιήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 2016 στις 19:30 EST, στο αίθουσα Hammerstein Ballroom στην πόλη της Νέας Υόρκης. Οι ομάδες τοποθετήθηκαν με βάση την κατάταξη της ΦΙΦΑ το Δεκέμβριο του 2015. Τα τέσσερα δοχεία των ομάδων εμπερείχαν τέσσερις θέσεις το καθένα, μία για κάθε ομάδα, ως εξής: Κάθε χώρα είχε τη δυνατότητα να δηλώσει λίστα με 23 παίκτες (τρεις από τους οποίους έπρεπε να είναι τερματοφύλακες). Η τελετή έναρξης του Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο στο Levi's Stadium στη Σάντα Κλάρα περιελάμβανε μουσικές παραστάσεις του Κολομβιανού Χ. Μπαλβίν, του Αμερικανού Τζέισον Ντερούλο και της Καναδικής μπάντας Magic! Όλες οι ώρες είναι EDT (UTC-4). Οι καλύτερες ομάδες κάθε ομίλου προκρίνονται στα προημιτελικά. Οι ομάδες κατατάσσονται με βάση τα ακόλουθα κριτήρια: Καλύτερη βαθμολογία σε όλους τους αγώνες των ομίλων Διαφορά τερμάτων σε όλα τα αγώνες των ομίλων Καλύτερη επίθεση σε όλους τους αγώνες των ομίλων Σε περίπτωση που δύο ή περισσότερες ομάδες βρεθούν στην ίδια θέση με βάση τα παραπάνω κριτήρια, τότε κατατάσονται ως εξής: Καλύτερη βαθμολογία σε όλους τους αγώνες των ομίλων μεταξύ των εμπλεκομένων ομάδων Διαφορά τερμάτων σε όλα τα αγώνες των ομίλων μεταξύ των εμπλεκομένων ομάδων Καλύτερη επίθεση σε όλους τους αγώνες των ομίλων μεταξύ των εμπλεκομένων ομάδων Κλήρωση Όλες οι ώρες είναι EDT (UTC-4). Στους προημιτελικούς, ημιτελικούς, και στον αγώνα για την τρίτη θέση, αν παραμείνει η ισοπαλία μετά από 90 λεπτά, ακολουθεί η διαδικασία των πέναλτι για τον καθορισμό του νικητή (χωρίς παράταση). Στον τελικό, αν παραμείνει η ισοπαλία μετά από 90 λεπτά, ο αγώνας οδηγείται στην παράταση. Αν ο αγώνας λήξει ισόπαλος και μετά από την παράταση, ακολουθεί η διαδικασία των πέναλτι για τον καθορισμό του νικητή. "Superstars" από τους Αμερικανούς ράπερ Pitbull και Becky G είναι το επίσημο τραγούδι της διοργάνωσης και οι δύο καλλιτέχνες θα εκτελέσουν το τραγούδι κατά τη διάρκεια του Τελικού. CA2016 Local Organizing Committee LLC - Επίσημη ιστοσελίδα CONCACAF - Επίσημη ιστοσελίδα CONMEBOL - Επίσημη ιστοσελίδα USSF - Επίσημη ιστοσελίδα
|
Το Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο (ισπανικά: Copa América Centenario, αγγλικά: Centennial Copa America) ήταν ποδοσφαιρική διοργάνωση η οποία πραγματοποιήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2016. Η διοργάνωση αποτέλεσε γιορτή για τα εκατό χρόνια της CONMEBOL και του Κόπα Αμέρικα και ήταν το πρώτο Κόπα Αμέρικα που διεξήχθη εκτός Νοτίου Αμερικής. Η διοργάνωση συμπεριλήφθηκε στο ημερολόγιο της FIFA, κάτι που σημαίνει ότι μπορούσαν να είναι διαθέσιμοι όλοι οι πρωτοκλασάτοι παίκτες κάθε εθνικής ομάδας που συμμετείχε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CF%80%CE%B1_%CE%91%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF
|
Αρχηγός αθλητικής ομάδας
|
Η επιλογή του αρχηγού δεν έχει συγκεκριμένους κανόνες. Βασικό κριτήριο είναι η προσωπικότητα και κατά δεύτερο η εμπειρία του αθλητή. Γι' αυτό, συνήθως, ο αρχηγός επιλέγεται από τα παλιότερα ή τα μεγαλύτερης ηλικίας μέλη του συλλόγου. Επίσης, ο τρόπος επιλογής διαφέρει από σωματείο σε σωματείο και από άθλημα σε άθλημα. Σε κάποιες περιπτώσεις ο αρχηγός ορίζεται από τον προπονητή, σε άλλες από τους συμπαίκτες του και άλλοτε από τη διοίκηση. Ο ρόλος του αρχηγού είναι σημαντικός κατά τη διάρκεια επεισοδίων, εκνευρισμού και γενικά όταν το παιχνίδι ξεφεύγει από τα αθλητικά πλαίσια. Στον αρχηγό απευθύνεται ο προπονητής για να δώσει εντολές καθώς το παιχνίδι εξελίσσεται. Επίσης, με τον αρχηγό έρχεται σε διαβούλευση ο διαιτητής αν θέλει να κάνει κάποιες παρατηρήσεις ή υποδείξεις. Βέβαια ο ρόλος του αρχηγού διαφέρει ανάλογα με τους κανονισμούς του κάθε αθλήματος. Ο μακροβιότερος αρχηγός ομάδας στο διεθνή χώρο ήταν ο αρχηγός της Εθνικής Κρίκετ της Ν. Ζηλανδίας Στέφεν Φλέμινγκ, ο οποίος είχε αυτό το πόστο από το 1993 μέχρι το 2008. Αρχηγός ποδοσφαιρικής ομάδας
|
Αρχηγός ομάδας στα ομαδικά σπορ (αγγλ. Captain) είναι ένας τιμητικός τίτλος που δίνεται στο μέλος της ομάδας που θεωρείται καταλληλότερο να έχει την ευθύνη για τη στρατηγική και την ομαδική εργασία κατά τη διάρκεια του αγώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%82_%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Συμμετοχική στέγαση στη Γαλλία
|
Κεντρικός στόχος του κινήματος είναι η ανάπτυξη της συμμετοχικής στέγασης στη Γαλλία. Για να το πετύχει αυτό σχεδιάζει εκστρατείες προκειμένου να συμπεριληφθεί η συμμετοχική στέγαση στις δημόσιες πολιτικές στέγασης. Συνεργάζεται με θεσμικούς παράγοντες όπως το Υπουργείο Στέγασης, το Δίκτυο Τοπικών Αρχών Συμμετοχικής Στέγασης, την Ένωση Κοινωνικής Στέγασης, την Ομοσπονδία Συνεταιρισμών HLM κ.ά. Το 2012 δημοσιεύτηκε η Λευκή Βίβλος για τη Συμμετοχική Στέγαση ενώ το 2014 συμμετείχε στη σύνταξη του αντίστοιχου κεφαλαίου για τη Συμμετοχική Στέγαση του Νόμου ALUR, το οποίο θεσπίζει τη δημιουργία δύο μορφών Συμμετοχικών Στεγαστικών Εταιριών, την Εταιρεία Κατανομής και Αυτοπροώθησης και τον Συνεταιρισμό Κατοίκων. Παράλληλα στοχεύει στην επικοινωνία και στη συνεργασία μεταξύ των συνιστωσών του κινήματος. Για το σκοπό αυτό διοργανώνει εθνικές συναντήσεις κάθε δύο χρόνια, ενώ κάθε χρόνο διοργανώνονται οι open days που στοχεύουν στην ενημέρωση και τη γνωστοποίηση στο ευρύ κοινό της δράσης του κινήματος. Ένας σημαντικός στόχος του HPF είναι η ανάπτυξη της Συμμετοχικής Στέγασης στο κέντρο των πόλεων. Ένα κοινό χαρακτηριστικό των πόλεων είναι πως το κέντρο τους είτε παρακμάζει είτε δεν είναι εύκολη η αποκατάσταση παλαιών κτιρίων. Για το σκοπό αυτό το HPF ανέπτυξε συνεργασία με την ANCT ώστε να καταστεί δυνατή η ανάπτυξη της Συμμετοχικής Στέγασης στο κέντρο, ειδικά, των μεσαίων πόλεων. Το HPF αποτελεί μια διαφορετική φιλοσοφία στη στέγαση. Ενδυναμώνει την κοινωνική ζωή, τον κοινωνικό δεσμό μεταξύ των γειτόνων, το πνεύμα κοινής χρήσης και αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων. Ενισχύει τη συλλογικότητα, την οικολογία, την προστασία του περιβάλλοντος και είναι ανοιχτό σε όλους τους ανθρώπους κάθε ηλικίας, κάθε κοινωνικού – οικονομικού επιπέδου, κάθε επαγγέλματος. Διαμορφώνει ένα περιβάλλον κοινής ζωής με ποιοτικά χαρακτηριστικά, με δημοκρατικές διαδικασίες που συμβάλλουν στην κοινωνική συνοχή. Ειδικότερα, στα πλαίσια της σύγχρονης υγειονομικής κρίσης, η κοινότητα των συμμετοχικών κατοικιών αποδείχτηκε ιδιαίτερα ανθεκτική προσφέροντας λύσεις για τα μέλη της και ειδικά για τους ηλικιωμένους. Η πιο διαδεδομένη μορφή οργάνωσης είναι αυτή των συνεταιρισμών κατοίκων. Ομάδες πολιτών οργανώνονται σε συνεταιρισμούς και συναποφασίζουν για την οργάνωση των χώρων, την οικοδόμηση, τις ανακαινίσεις, τις προσαρμογές, την αρχιτεκτονική, τη χρηματοδότηση κ.λπ. Δεν υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία αλλά μετοχές τις οποίες αγοράζουν ώστε να γίνουν μέλη του συνεταιρισμού. Με αυτό τον τρόπο αποκτούν δικαίωμα στη χρήση κατοικίας. Η Γενική Συνέλευση κάθε συνεταιρισμού καθορίζει ένα πλαίσιο κανόνων λειτουργίας, τους οποίους ακολουθούν όλοι οι κάτοικοι. Η βασικότερη πρόκληση αφορά στη χρηματοδότηση από τις τράπεζες οι οποίες είναι διστακτικές να χρηματοδοτήσουν εγχειρήματα συλλογικής στέγασης. Το κοινό είναι επιφυλακτικό να επενδύσει λόγω έλλειψης πληροφόρησης. Υπάρχουν φορολογικά θέματα που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν από μεμονωμένα εγχειρήματα, τα οποία είναι διασκορπισμένα και δεν υπάρχει ενότητα. Για να αντιμετωπιστούν οι λειτουργικές δυσκολίες ξεκίνησε προσπάθεια απογραφής των συμμετοχικών οικιστικών μονάδων κάθε τύπου της χώρας και παράλληλα ξεκίνησε διαδικασία συλλογής χρηματικών πόρων προκειμένου να αναλάβουν ειδικοί εμπειρογνώμονες να λύσουν τα νομικά – φορολογικά θέματα που απειλούν το κίνημα. Τον Απρίλιο του 2020 το HPF εξέδωσε έξι προτάσεις προκειμένου να θεσπισθεί και να ενδυναμωθεί το κίνημα της Συμμετοχικής Στέγασης. Αυτές είναι: 1) Να οριστεί ποσοστό 2% Συμμετοχικής Στέγασης επί του συνόλου των κατοικιών, 2) Συμμετοχή των πολιτών στη διακυβέρνηση των αναπτυξιακών έργων και στα όργανα διαβούλευσης για το σχεδιασμό και την κατασκευή κατοικίας, 3) Δημιουργία αποθεματικού ύψους 10% για τη Συμμετοχική Στέγαση, 4) Κατάργηση εμποδίων, νομικών, φορολογικών κ.λπ. που αναστέλλουν τη Συμμετοχική Στέγαση και παροχή διευκολύνσεων, όπως ίση πρόσβαση στη χρηματοδότηση, διευκόλυνση της σύστασης των συνεταιρισμών κ.λπ. 5) Δημιουργία κατάλληλων εργαλείων για την απόκτηση γης που θα διατεθεί στη Συμμετοχική Στέγαση και 6) Δημιουργία ταμείου που θα ενισχύει ή και θα επιδοτεί έργα Συμμετοχικής Στέγασης. Το HPF παρουσιάζει μια πλούσια δράση σε κοινωνικό και θεσμικό επίπεδο που δημιουργεί τις βάσεις για τη μελλοντική επέκτασή του. Οργανώνονται συναντήσεις σε τοπικό και εθνικό επίπεδο που δίνουν τη δυνατότητα σε όλους τους ενδιαφερόμενους να συναντηθούν, να μοιραστούν γνώσεις και εμπειρίες αλλά και να θεσπισθούν συνεργασίες είτε με επαγγελματίες που ενδιαφέρονται είτε με πολιτικούς για την προώθηση της ιδέας της Συμμετοχικής Στέγασης. Θεμελιώνεται με αυτό τον τρόπο μια «ρευστή κοινωνική σχέση» ανάμεσα στην κοινότητα του HPF και στο κοινωνικό, πολιτικό, φυσικό περιβάλλον, προκειμένου η Συμμετοχική Στέγαση να επιβιώσει και να επεκταθεί. Harvey, D. (2013). Εξεγερμένες πόλεις. Από το δικαίωμα στην πόλη στην επανάσταση της πόλης, Αθήνα: Εκδόσεις ΚΨΜ. De Angelis, M. Σταυρίδης, Σ.(2011). Σχετικά με το Νόημα των Κοινών, πέρα από τις Αγορές και τα Κράτη: το Commoning ως μια συλλογική πρακτική. Στο Commons Vs Crisis. Θεσσαλονίκη: Rebel.
|
Η συλλογική στέγαση στη Γαλλία, γαλ. Habitat Participatif France (HPF σε συντομογραφία) είναι στεγαστικό κίνημα της Γαλλίας που αποσκοπεί στην ανάπτυξη ποικιλόμορφων μορφών συλλογικής στέγασης σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας, αστική και αγροτική. Αποτελεί συνέχεια του Coordin'action Nationale des Associations de l'Habitat Participatif και είναι ένα δίκτυο ανοιχτό για τη συμμετοχή ατόμων και ομάδων όπως ενώσεις, μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς κ.λπ. Πρόκειται είτε για συνεταιρισμούς κατοίκων, είτε για ομάδες ενοικιαστών κατοικιών χαμηλής μίσθωσης, είτε για ομάδες συλλογικής διαχείρισης των κατοικιών τους. Η Συμμετοχική Στέγαση ακολουθεί τρεις αρχές: α) οι κάτοικοι καθορίζουν τους στόχους, τον προγραμματισμό και τον σχεδιασμό των κατοικιών, β) οι αποφάσεις παίρνονται και υλοποιούνται συλλογικά, προωθώντας τη συλλογική διαχείριση των έργων και γ) υπάρχουν κοινοί χώροι που χρησιμοποιούνται από όλους τους κατοίκους. Οι τρεις αυτές αρχές προσδίδουν στη Συμμετοχική Στέγαση χαρακτηριστικά κοινού πόρου: Δεν υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία αλλά η στέγαση αντιμετωπίζεται ως κοινό, με μια ζωντανή κοινότητα, τους κατοίκους που το διαχειρίζονται συλλογικά, οι οποίοι συνάπτουν μεταξύ τους σχέσεις αλληλεγγύης, ομαδικού πνεύματος, αλληλοβοήθειας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1
|
Μπαμπ (Μπαχάι Πίστη)
|
Ο Μπαμπ γεννήθηκε την 20 Οκτωβρίου 1819 (1 Μουχάραμ 1235 Ε.Ε.) στο Σιράζ, σε μια μεσαία αστική τάξη εμπόρων της πόλης και ονομάστηκε Αλί Μοχάμετ. Ο πατέρας του ήταν ο Μωάμεθ Ριντά, και η μητέρα του ήταν η Φατιμί (1800-1881), η κόρη ενός επιφανούς εμπόρου στο Σιράζ, η οποία αργότερα ακολούθησε τους Μπαχάι. Ο Μπαμπ ορφάνεψε σε πολύ νεαρή ηλικία, όταν πέθανε ο πατέρας του, και τον μεγάλωσε ο θείος από την πλευρά της μητέρας του, ο Χατζι Μίρτσα Σιγίντ Αλί, ένας έμπορος. Ένας απόγονος του Μωάμεθ, σαγίντ, μέσω του Χουσείν ιμπν Αλί και από τους δύο γονείς του. Στο Σιράζ ο θείος του τον έστειλε στο μακτάμπ, δημοτικό σχολείο, όπου έμεινε για 6-7 χρόνια. Κάποια στιγμή μεταξύ την ηλικία των 15 - 20 μπήκε στην οικογενειακή επιχείρηση του θείου του, έναν εμπορικό οίκο, και έγινε έμπορος στην Ιρανική πόλη Μπουσέχρ, κοντά στον Περσικό Κόλπο. Κάποια από τα πρώτα συγγράμματά του δείχνουν ότι δεν του άρεσε η δουλειά και προτιμούσε να ασχολείται με τη μελέτη της θρησκευτικής λογοτεχνίας. Ένας από τους ακόλουθούς του τον περιέγραψε ως «πολύ ολιγόλογος, και δεν άρθρωνε ούτε λέξη εκτός αν ήταν απολύτως απαραίτητο. Ούτε καν που απαντούσε στις ερωτήσεις μας. Ήταν συνεχώς απορροφημένος στις σκέψεις του, και επανειλημμένα προκατειλημμένος με τις προσευχές και τους στίχους του. Περιγράφεται ως ωραίος άντρας με μια λεπτή γενειάδα, ντυμένος με καθαρά ρούχα, και φορώντας ένα πράσινο σάλι και ένα μαύρο τουρμπάνι.»Ένας Άγγλος γιατρός περιέγραψε τον νεαρό ως εξής: «Ήταν ένας πολύ πράος και εκλεπτυσμένος άνθρωπος, μάλλον μικρός σε ανάστημα και πολύ ανοιχτόχρωμος για Πέρση, με μια μελωδική απαλή φωνή που με εντυπωσίασε πολύ». Το 1842 παντρεύτηκε την Καντίτζι-Μπαγκουμ (1822-1882), όταν εκείνος ήταν 23 και εκείνη 20. Ήταν η κόρη ενός επιφανούς εμπόρου στο Σιράζ. Ο γάμος τους αποδείχθηκε ευτυχισμένος και έφεραν στον κόσμο ένα παιδί, ένα αγόρι με το όνομα Αχμάντ, που πέθανε το έτος που γεννήθηκε, το 1843. Η εγκυμοσύνη έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή της Καντίτζι, και δεν έκανε άλλα παιδιά. Το νεαρό ζευγάρι ζούσε σε ένα ταπεινό σπίτι στο Σιράζ, μαζί με τη μητέρα του Μπαμπ. Αργότερα, η Καντίτζι ακολούθησε τους Μπαχάι. Τη δεκαετία του 1790 στην Περσία, ο Σέικχ Αχμάντ (1753-1826) ξεκίνησε ένα θρησκευτικό κίνημα εντός των Δωδεκατιστών του Σιιτικού Ισλάμ. Οι οπαδοί του, που έγιναν γνωστοί ως Σεικχιστές, περίμεναν την επικείμενη εμφάνιση του αλ-Κα'ιμ του Αλ αλ-Μπαήτ (Οίκος του Προφήτη), ή αλλιώς του «Μαχντί». Μετά τον θάνατό του, τον Σέικχ Αχμάντ διαδέχθηκε ο Καζίμ Ραστί (1793-1843). Το 1841 ο Μπαμπ πήγε για προσκύνημα στο Ιράκ, και για επτά μήνες έμεινε κυρίως μέσα και γύρω από την Καρμπάλα. Ίσως εκεί συνάντησε τον Καζίμ Ραστί, ο οποίος του έδειξε μεγάλη εκτίμηση. Πιστεύεται ότι παρευρέθηκε σε ορισμένες από τις διαλέξεις του Καζίμ Ραστί, αλλά δεν υπάρχουν πολλά γραπτά τεκμήρια γι'αυτήν την περίοδο.Μέχρι το τέλος της ζωής του, τον Δεκέμβριο 1843, ο Καζίμ Ραστί συμβούλευε τους οπαδούς του να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να αναζητήσουν τον Μαχντί, ο οποίος, σύμφωνα με τις προφητείες του, θα εμφανιζόταν σύντομα. Ένας από τους οπαδούς του, ο Μούλα Χουσάιν, κατόπιν ολονυκτίας σαράντα ημερών σε ένα τζαμί, ταξίδεψε στο Σιράζ, όπου συναντήθηκε με τον Μπαμπ. Η πρώτη εμπειρία θρησκευτικής έμπνευσης που ανέφερε ο Μπαμπ, με μάρτυρα τη γυναίκα του, χρονολογείται από το βράδυ της 3ης Απριλίου 1844. Η πρώτη κοινή σύνδεση του Μπαμπ με την αίσθηση της αποστολής του, ήρθε με την άφιξη του Μούλα Χουσάιν στο Σιράζ. Το βράδυ της 22ας Μαΐου, ο τελευταίος βρισκόταν στο σπίτι του Μπαμπ κατόπιν πρόσκλησης του ίδιου, και του μίλησε για την πορεία του στην αναζήτηση ενός διαδόχου για τον Καζίμ Ραστί, του Αναμενόμενου. Ο Μπαμπ αξιώθηκε αυτήν τη θέση, και του φορέα της θεϊκής γνώσης, και ο Μουλά Χουσάιν έγινε ο πρώτος που αποδέχτηκε τις αξιώσεις του ως μία εμπνευσμένη μορφή και πιθανού διαδόχου του Καζίμ Ραστί. Ο Μπαμπ απάντησε ικανοποιητικά σε όλες τις ερωτήσεις του και πολύ γρήγορα έγραψε παρουσία του ένα μεγάλο ταφσίρ (ἐξήγησις) για το σούρα «Γιουσούφ», που ονομάστηκε Καγιούμου λ'Ασμά, και θεωρείται το πρώτο έργο του Μπαμπ που αποκαλύφθηκε. Ο Μουλά Χουσάιν έγινε ο πρώτος μαθητής του Μπαμπ. Μέσα σε πέντε μήνες, άλλοι 17 μαθητές του Καζίμ Ραστί αναγνώρισαν τον Μπαμπ ως Φανέρωση του Θεού. Ανάμεσά τους, μια γυναίκα, η Φατιμί Ζαρίν Ταζ Μπαραγκάνι, μία ποιήτρια, που αργότερα έλαβε το όνομα Ταχίρε, η Αγνή. Αυτοί οι 18 μαθητές αργότερα έγιναν γνωστοί από τα Γράμματα των Ζωντανών (κάθε ψυχή περιείχε ένα γράμμα από το Πνεύμα του Θεού, τα οποία συνδυάζονταν για να σχηματιστεί η Λέξη) και ανέλαβαν το καθήκον να διαδώσουν τη νέα πίστη (που νοείται ως επιστροφή ή συνέχιση της Πίστης του Αβραάμ) σε όλο το Ιράν και το Ιράκ. Ο Μπαμπ έδωσε έμφαση στον πνευματικό σταθμό αυτών των 18 ατόμων, οι οποίοι, μαζί με τον ίδιο, σχημάτισαν την πρώτη «Ενότητα» της θρησκείας του σύμφωνα με τον αραβικό όρο ουαχιντ, ενότητα που με χρήση του αριθμητικού συστήματος αμπτζαντ έχει μια αριθμητική τιμή ίση με 19. Το βιβλίο του Μπαμπ, το Περσικό Μπαγιάν, δίνει τη μεταφορική ταυτότητα των Γραμμάτων των Ζωντανών ως τους Δεκατέσσερις Αλάνθαστους των Δωδεκατιστών του Σιιτικού Ισλάμ: τον Μωάμεθ, τους Δώδεκα Ιμάμηδες, και την Φάτιμα, και τους τέσσερις αρχάγγελους. Παράλληλα με τους πρώτους μαθητές του Χριστού, τους Δώδεκα Αποστόλους. Στα πρώτα του γραπτά, ο Μπαμπ φαίνεται πως παρουσιάζει τον εαυτό του ως την πύλη (μπαμπ) προς τον Κρυφό Δωδέκατο Ιμάμη, και αργότερα αρχίζει ρητά να αναγορεύεται τη θέση αυτού του κρυμμένου Ιμάμη και ενός νέου αγγελιοφόρου από τον Θεό. Αντί να εκφράζει μία αποσπασματική ή εξελισσόμενη συνείδηση, ο Σαϊέντι αναφέρει ότι τα έργα του Μπαμπ είναι ενιαία στο σύνολό τους, και ότι η σταδιακή αποκάλυψη της ταυτότητας του Μπαμπ ορίστηκε από την αρχή της ενότητας στην πολυμορφία. Στα πρώτα γραπτά συγγράμματα του Μπαμπ, η τιμητική ταυτότητα που αξιώθηκε ήταν αλάνθαστη, αλλά λόγω της υποδοχής του λαού, δίνουν την εντύπωση ότι δεν αποτελεί πάρα μόνο την πύλη για τον Κρυφό Δωδέκατο Ιμάμη. Στον κύκλο του από τους πρώτους πιστούς, ο Μπαμπ ήταν διφορούμενος όσον αφορά την ακριβή του κατάσταση, και σταδιακά τους εκμυστηρεύτηκε τη θέση του όχι απλά ως μόνο μια πύλη προς τον Κρυμμένο Ιμάμη, αλλά ως η Φανέρωση αυτού και του Κα'ιμ καθαυτού. Στις πρώτες συναντήσεις του με τον Μούλα Χουσάιν, ο Μπαμπ περιέγραψε τον εαυτό του ως Αφέντη και τον Έναν Εκλεκτό. Δεν θεωρούσε τον εαυτό του απλά ως διάδοχο του Καζίμ Ραστί, αλλά αξιώθηκε μία προφητική θέση, ένα είδος εκπροσώπου, εξουσιοδοτημένου όχι μόνο από τον Κρυμμένο Ιμάμη αλλά και μέσα από τη Θεία αρχή. Τα πρώτα του κείμενα όπως ο «Σχολιασμός για το Σούρα του Ιωσήφ» ήταν γραμμένα στην Κορανική γλώσσα που υπαινισσόταν θεία παρέμβαση και ταυτιζόταν καλά με τον Ιμάμη. Όταν ο Μούλα Αλί-Μπαστάμι, το δεύτερο Γράμμα των Ζωντανών, δικάστηκε στη Βαγδάτη για το κήρυγμα του Μπαμπ, οι κληρικοί μελέτησαν τον Σχολιασμό για το Σούρα του Ιωσήφ, αναγνώρισαν την αξίωση της θείας αποκάλυψης και παράθεσαν τεκμήρια αυτού.Ωστόσο, κατά την πρώιμη φάση των δηλώσεών του στο κοινό, για τον τίτλο μπαμπ τονίστηκε η σημασία της πύλης που οδηγεί στον Κρυμμένο Ιμάμη, καθώς ο Μπαμπ είχε συμβουλέψει τους πρώτους πιστούς του να μην αποκαλύψουν πλήρως τα διδάγματά του ή το όνομά του. Ο τρόπος προσέγγισης μέσω αξίωσης μίας ταπεινότερης θέσης αποσκοπούσε στο να δημιουργήσει μια αίσθηση προσμονής για την εμφάνιση του Κρυμμένου Ιμάμη, καθώς και στην αποφυγή της δίωξης και της φυλάκισης, επειδή μια δημόσια διακήρυξη για τη θέση του μαχντί θα μπορούσε να επιφέρει μια γρήγορη θανατική καταδίκη. Μετά από μερικούς μήνες, καθώς ο Μπαμπ επιβεβαιώθηκε περαιτέρω για την αποδοχή και την προθυμία μεταξύ των πιστών του και του κοινού, σταδιακά μετατόπισε την κοινωνική του θέση προς αυτήν του κρυμμένου Ιμάμη. Μετέπειτα στα τελευταία χρόνια της ζωής του ανακοίνωσε τη θέση του ως Φανέρωση του Θεού. Όταν δικάστηκε, με τόλμη παρουσίασε τον εαυτό του, με την παρουσία του Διαδόχου στον θρόνο της Περσίας και άλλων διακεκριμένων ατόμων, ως τον Εκλεκτό. Τελικά, στο τελευταίο του γραπτό έργο, το Χαίκαλ αλ-ντιν, αξιώθηκε την «ουσία του Θεού», το ντατου'λαχ. Κατά τους πρώτους μήνες των δημόσιων λόγων του, με την υιοθέτηση προσεκτικής πολιτικής κατάφερε τη μέγιστη προσοχή του κοινού με την ελάχιστη αντιφατικότητα.Εν τούτοις, το σταδιακό ξετύλιγμα των ισχυρισμών του προκάλεσε κάποια σύγχυση, τόσο στο κοινό όσο και μεταξύ των πιστών του. Ορισμένοι από τους πρώτους ακόλουθούς του τον είχαν αναγνωρίσει άκριτα ως αγγελιοφόρο του Θεού με θεία εξουσία, και αυτό επέφερε διαφωνίες στην κοινότητα των Μπαμπιστών. Μολονότι ο Μπαμπ ήθελε να μεταδώσει το μήνυμά του με διακριτικότητα, πολλοί από τους ακόλουθούς του, όπως η Ταχίρε, διακήρυξαν ανοιχτά τον ερχομό του Κρυμμένου Ιμάμη και του Μαχντί όπως είχε υποσχεθεί. Κατόπιν της αναγνώρισής του από τα 18 Γράμματα των Ζωντανών, ο Μπαμπ και το 18ο Γράμμα, ο Κουντούς, ξεκίνησαν ένα ταξίδι για προσκύνημα στη Μέκκα και τη Μεδίνα, τις ιερές πόλεις του Ισλάμ. Στο Κάαμπα της Μέκκας, ο Μπαμπ αξιώθηκε δημοσίως το Κα'ιμ, και έγραψε στον Σαρίφ της Μέκκας, τον Θεματοφύλακα του Κάαμπα, διακηρύσσοντας την αποστολή του. Μετά το προσκύνημα, ο Μπαμπ και ο Κουντούς επέστρεψαν στο Μπουσέχρ του Ιράν.Λίγο καιρό μετά, τα κηρύγματα των Γραμμάτων των Ζωντανών ήρθαν σε αντιπαράθεση με τον Ισλαμικό κλήρο, οπότε ο Κυβερνήτης της Σιράζ διέταξε τη σύλληψη του Μπαμπ. Ο Μπαμπ, όταν ενημερώθηκε για την επικήρυξή του, τον Ιούνιο 1845, έφυγε από το Μπουσέχρ για το Σιράζ, παρουσίασε τον εαυτό του στις αρχές και τέθηκε σε κατ ' οίκον περιορισμό στο σπίτι του θείου του, μέχρις ότου ξέσπασε μια επιδημία χολέρας στην πόλη τον Σεπτέμβριο του 1846. Όταν αφέθηκε ελεύθερος αναχώρησε για το Ισφαχάν. Εκεί, πολλοί ήρθαν να τον δουν στο σπίτι του ιμάμη τζουμ'α, επικεφαλής του τοπικού κλήρου που ήταν συμπαθής. Μετά από μια άτυπη συγκέντρωση, όπου ο Μπαμπ διαλέχθηκε με τον τοπικό κλήρο και επέδειξε την ταχύτητά του στη γρήγορη και άμεση ρήμα, η δημοτικότητά του πέταξε. Μετά τον θάνατο του κυβερνήτη του Ισφαχάν και υποστηρικτή του Μπαμπ, Μανουχερ Χαν Γκορτζι, οι κληρικοί της επαρχίας άσκησαν πίεση στον Βασιλιά της Περσίας, Μοχάμαντ Σαχ Κατζάρ, ώστε να διατάξει τον Μπαμπ να έρθει στην Τεχεράνη τον Ιανουάριο του 1847. Αφού πέρασε αρκετούς μήνες σε ένα στρατόπεδο έξω από την Τεχεράνη, και προτού συναντήσει τον Σαχ, ο Πρωθυπουργός φυλάκισε τον Μπαμπ στο Ταμπρίζ, στο βορειοδυτικό άκρο της χώρας. Με την πάροδο 40 ημερών στο Ταμπρίζ, ο Μπαμπ μεταφέρθηκε στο φρούριο του Μάκου στην επαρχία Αζερμπαϊτζάν του Ιράν κοντά στα τουρκικά σύνορα. Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του εκεί, ο Μπαμπ άρχισε τη συγγραφή του πιο σημαντικού του έργου, του Περσικού Μπαγιάν, που έμεινε ανολοκλήρωτο. Με αυξανόμενη τη δημοτικότητα του Μπαμπ στο Μάκου ακόμα και ο κυβερνήτης του Μάκου προσηλυτίστηκε, και τον Απρίλιο 1848 ο πρωθυπουργός τον μετέφερε στο φρούριο του Τσεχρίκ. Και εκεί, όμως, αυξήθηκε η δημοτικότητα του Μπαμπ, τόσο ώστε οι δεσμοφύλακες χαλάρωσαν τους περιορισμούς του. Εκείνη την περίοδο ο Ακα Μπαλα Μπιγκ Σισβάνι Νακσμπάντι ζωγράφισε το πορτρέτο του Μπαμπ. Στη συνέχεια, ο Πρωθυπουργός διέταξε να φέρουν τον Μπαμπ πίσω στο Ταμπρίζ, όπου η κυβέρνηση κάλεσε τις θρησκευτικές αρχές να δικάσουν τον Μπαμπ για βλασφημία και αποστασία. Η δίκη, στην οποία παρευρέθηκε ο Εστεμμένος Πρίγκιπας, πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 1848 και συμμετείχε πληθώρα κληρικών. Ανέκριναν τον Μπαμπ σχετικά με τη φύση των ισχυρισμών του, τις διδασκαλίες του, και του ζήτησαν να δείξει θαύματα που αποδεικνύουν τη θεϊκή του εξουσία. Τον παραίνεσαν να αποκηρυχθεί τις αξιώσεις του. Υπάρχουν εννέα σωζόμενες εκθέσεις των μαρτύρων που παρευρέθηκαν στη δίκη, εκ των οποίων ορισμένες ίσως προέρχονται από μια παλαιότερη πηγή. Οι 6 από τις εκθέσεις προέρχονται από Μουσουλμανικούς λογαριασμούς, και εκφράζουν δυσμένεια για τον Μπαμπ. Υπάρχουν 62 ερωτήσεις που αναφέρονται στις 9 εκθέσεις, εκ των οποίων οι 18 εμφανίζονται σε 1 έκθεση, οι 15 σε δύο, οι 8 σε τρεις, οι 5 σε τέσσερις, οι 13 σε πέντε, και οι 3 σε έξι. Με μη συμπεριλαμβανόμενες τις απαντήσεις «ναι» και «δεν απάντησε», απομένουν μόνο 35 απαντήσεις, εκ των οποίων οι 10 εμφανίζονται σε 1 έκθεση, οι 8 σε δύο, οι 6 σε τρεις, οι 3 σε τέσσερις, οι 2 σε πέντε, και 5 σε έξι. Στις 9 εκθέσεις των μαρτύρων υπάρχει μόνο μία απάντηση στην οποία ο Μπαμπ δηλώνει ότι «εγώ είμαι το άτομο που περιμένατε για χίλια χρόνια».Η δίκη δεν κατέληξε σε τελεσίδικο αποτέλεσμα. Μερικοί κληρικοί ζήτησαν τη θανατική ποινή, αλλά η κυβέρνηση ζήτησε επιείκεια στην κρίση τους, επειδή ο Μπαμπ ήταν δημοφιλής. Η κυβέρνηση ζήτησε από ιατρικούς εμπειρογνώμονες να κηρύξουν τον Μπαμπ τρελό, προκειμένου να αποτρέψουν την εκτέλεσή του, και για να κατευνάσει το θρησκευτικό ιερατείο διέδωσε φήμες για μετάνοια του Μπαμπ και ανάκληση των δηλώσεών του.Ο Σεΐχ-ουλ Ισλάμ, ένας προασπιστής της αντιμπαμπιστικής εκστρατείας, που δεν βρισκόταν στη δίκη του Μπαμπ, εξέδωσε μία θανατική ποινή υπό όρους αν διαγνωστεί ότι ο Μπαμπ είναι λογικός. Εκδόθηκε ένα φετβά που καταδίκαζε τον Μπαμπ για αποστασία με τη δήλωση: «Η μετάνοια δεν είναι αποδεκτή από έναν αδιόρθωτο αποστάτη, και η εκτέλεση σου αναβλήθηκε μόνο από αμφιβολία για τη λογική του μυαλού σου.»Ο γιατρός του πρίγκιπα, Ουίλιαμ Κόρμίκ, εξέτασε τον Μπαμπ και συμμορφώθηκε με το αίτημα της κυβέρνησης να βρει βάσιμους λόγους για την επίδειξη επιείκειας. Η διάγνωσή του έσωσε τον Μπαμπ από την εκτέλεση για λίγο καιρό, αλλά οι κληρικοί επέμειναν ότι χρήζει σωματικής τιμωρίας, οπότε ο Μπαμπ τιμωρήθηκε με μαστίγωμα στα πόδια - είκοσι βουρδουλιές στα πέλματα των ποδιών του.Η ανυπόγραφη και αχρονολόγητη επίσημη κυβερνητική έκθεση αναφέρει ότι, κατόπιν του ξυλοδαρμού ο Μπαμπ προφορικώς και γραπτώς ανακάλεσε, απολογήθηκε και δήλωσε ότι δεν θα συνεχίσει να ισχυρίζεται αξιώσεις θεότητας. Το έγγραφο της αυτοαναίρεσής του γράφτηκε λίγο μετά τη δίκη του στο Ταμπρίζ. Μερικοί συγγραφείς πιστεύουν ότι οι ισχυρισμοί έγιναν για να ντροπιάσουν τον Μπαμπ και να υπονομεύσουν την αξιοπιστία του για το κοινό, και ότι η γλώσσα αυτού του εγγράφου διέφερε κατά πολύ από το συνηθισμένο στυλ του Μπαμπ, και φαινόταν προκομμένο από τις αρχές. Ο ανατολιστής Έντουαρντ Γκράνβιλ Μπράουν έλαβε αντίγραφα των εγγράφων της δίκης από τον Ιππόλυτο Ντρέυφους-Μπάρνι, τον πρώτο Γάλλο Μπαχάι. Το έγγραφο της ανάκλησης του Μπαμπ συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο του Μπράουν με τίτλο: Πηγές για τη Μελέτη της Θρησκείας των Μπαμπί, όπου ο ίδιος αναφέρει, «[Το έγγραφο], ανυπόγραφο και αχρονολόγητο, υποτίθεται ότι γράφτηκε δια χειρός του Μπαμπ και αποτελεί πλήρη αναίρεση και παραίτηση από κάθε υπεράνθρωπη αξίωση που ίσως ισχυρίστηκε. Δεν είναι σαφές το σε ποιους απευθύνεται, ή εάν αναφέρεται στην ανάκληση της τελευταίας παραγράφου [της έκθεσης της κυβέρνησης] ή άλλου εγγράφου. Ο γραφικός χαρακτήρας, μολονότι είναι χαριτωμένος, δεν είναι ευανάγνωστος...» Ακολουθεί μια μετάφραση από το σχετικό τμήμα του εγγράφου:Ουδέποτε ζήτησα κάτι αντίθετο προς το Θέλημα του Θεού, και, αν λέξεις ενάντιες στη Θεία χάρη του κύλησαν από την πένα μου, θα ήταν ακούσια ανυπακοή, και σε κάθε περίπτωση μετανοώ και ζητώ συγχώρεση από Αυτόν. Αυτός ο υπηρέτης δεν έχει καμία γνώση για οποιαδήποτε υπεράνθρωπη αξίωση. Ζητώ τη συγχώρεση του Θεού του Κυρίου μου και μετανοώ σε αυτόν [την ιδέα] ότι θα έπρεπε να μου αποδοθεί οποιαδήποτε [Θεία] Αποστολή. Όσον αφορά ορισμένες προσευχές και λέξεις που έφυγαν από τη γλώσσα μου, δεν υπαινίσσονται καμία τέτοια Αποστολή, και οποιαδήποτε αξίωση για ιδιαίτερη απόδοση της Αγιότητάς του την Απόδειξη της Αγάπης (στο όνομα της Ειρήνης!) είναι αβάσιμος ισχυρισμός, που δεν έχει προβάλει ποτέ αυτός ο υπηρέτης.Μετά τη δίκη, ο Μπαμπ διατάχθηκε να επιστρέψει στο φρούριο της Τσεχρίκ. Στα μέσα του 1850 ο νέος πρωθυπουργός, ο Αμίρ Καμπίρ, διέταξε την εκτέλεση του Μπαμπ, πιθανώς κατόπιν αποτυχημένων εξεγέρσεων των Μπαμπί και με τη δημοτικότητα του κινήματος να φθίνει. Έφεραν τον Μπαμπ πίσω στη Ταμπρίζ από το Τσεχρίκ για θανάτωση με τυφεκισμό από εκτελεστικό απόσπασμα. Τη νύχτα πριν από την εκτέλεσή του, ενώ βρισκόταν στο κελί του, ένας νεαρός Μπαμπί, ο Μωάμεθ-Αλί "Ανις" από το Ζονούζ, έπεσε στα πόδια του Μπαμπ και ικέτεψε να μαρτυρήσει μαζί του, τότε αμέσως συνελήφθη και τοποθετήθηκε στο ίδιο κελί με τον Μπαμπ. Το πρωί της 9ης Ιουλίου 1850 (28 Σα'μπαν 1266 Ε.Ε.), τον έφεραν στην αυλή του στρατώνα, όπου παρευρίσκονταν χιλιάδες άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν για να παρακολουθήσουν την εκτέλεση. Ο Μπαμπ και ο Ανίς δέθηκαν σε έναν τοίχο και ένα μεγάλο απόσπασμα από στρατιώτες ετοιμάστηκαν να πυροβολήσουν. Πολλές αναφορές από αυτόπτες μάρτυρες και Δυτικούς διπλωμάτες διηγούνται το αποτέλεσμα. Δόθηκε η διαταγή για πυρ. Οι αναφορές διαφέρουν στις λεπτομέρειες, αλλά συμφωνούν στο ότι η πρώτη ομοβροντία απέτυχε να σκοτώσει τον Μπαμπ, αντίθετα οι σφαίρες έκοψαν τα σχοινιά που τους συγκρατούσαν στον τοίχο. Ήρθε ένα δεύτερο απόσπασμα και δόθηκε εκ νέου η διαταγή για πυρ. Αυτή τη φορά ο Μπαμπ σκοτώθηκε. Στην παράδοση των Μπαμπί και των Μπαχάι, η αποτυχία της πρώτης ομοβροντίας να σκοτώσει τον Μπαμπ θεωρείται ένα θαύμα. Σύμφωνα με Ιρανικές πηγές, τα απομεινάρια του Μπαμπ και του Ανίς πετάχτηκαν σε ένα χαντάκι και φαγώθηκαν από σκυλιά, μια ενέργεια που καταδικάστηκε από τον Τζάστιν Σειλ, τότε Βρετανού Υπουργού στην Τεχεράνη.Οι πηγές των Μπαχάι υποστηρίζουν ότι τα λείψανα τους μυστικά διασώθηκαν από μια μερίδα Μπαμπί, οι οποίοι στη συνέχεια τα έκρυψαν. Με τον καιρό τα λείψανα μεταφέρθηκαν με μυστικότητα και σύμφωνα με τις οδηγίες αρχικά του Μπαχαολλά, και μετά του Αμπντόλ-Μπαχά, μέσω του Ισφαχάν, στο Κερμανσάχ, τη Βαγδάτη, τη Δαμασκό, τη Βηρυτό, και στη συνέχεια μέσω θαλάσσης στην Άκρα, στην πεδιάδα κάτω από το Όρος Κάρμηλος το 1899. Την 21η Μαρτίου 1909, τα λείψανά του ενταφιάστηκαν σε έναν ειδικό τύμβο, στο Μαυσωλείο του Μπαμπ, που εγέρθηκε για τον σκοπό αυτό από τον Αμπντόλ-Μπαχά, στο Όρος Κάρμηλος στη σημερινή Χάιφα του Ισραήλ. Στην περιοχή του, το Παγκόσμιο Κέντρο Μπαχάι υποδέχεται τους επισκέπτες να περιηγηθούν στους κήπους. Στα πιο επιφανή συγγράμματά του, ο Μπαμπ υπαινίχθηκε την παρουσία του Εκλεκτού, αυτόν «Τον Οποίον ο Θεός θα φανερώσει», και ότι ο ίδιος ήταν «μόνο ένα δαχτυλίδι στο χέρι Αυτού, Τον Οποίον ο Θεός θα φανερώσει.» Τα 20 χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατο του Μπαμπ, πάνω από 25 άτομα ισχυρίστηκαν ότι βρίσκονται στη θέση του Εκλεκτού, με πιο σημαντικό τον Μπαχαολλά. Προτού πεθάνει ο Μπαμπ έστειλε μια επιστολή στον Μίρτσα Γιαχιά, Σουμπ-ι-Αζαλ, που για πολλούς θεωρείται σαν διαθήκη. Σε αυτήν αναγνώριζε τον διορισμό του Σουμπ-ι-Αζάλ ως ηγέτη της κοινότητας των Μπαμπί μετά τον θάνατό του, και ζητούσε να υπακούσουν τον Εκλεκτό όταν αυτός εμφανιστεί. Εκείνον τον καιρό ο Σουμπ-ι-Αζαλ, έφηβος ακόμα, δεν είχε ασκήσει ποτέ εξουσία ηγεσίας στο κίνημα των Μπαμπί, και εξακολουθούσε να ζει στο σπίτι του μεγαλύτερου αδερφού του, του Μπαχαολλά. Παράλληλα, υπήρχαν υποψίες ότι ο διορισμός αποσκοπούσε στο να τραβήξει την προσοχή μακριά από τον Μπαχαολλά και να επιτρέπεται μεγαλύτερη ευχέρεια στις επικοινωνίες μεταξύ των πιστών και του ηγέτη τους. Ήδη στο Σιιτικό Ισλάμ υπάρχουν πολλές ιστορίες για κρυφούς ηγέτες, και τους εκπροσώπους τους που ασκούν την πραγματική εξουσία. Παράδειγμα αυτού είναι η ιστορία των τεσσάρων Μπαμπ. Το 1852 ο Μπαχάολλα, ενώ ήταν φυλακισμένος στην Τεχεράνη, δέχθηκε επίσκεψη από μία «Κόρη του Παραδείσου», που συμβολικά σηματοδότησε την έναρξη της αποστολής του ως Αγγελιοφόρου του Θεού. Έντεκα χρόνια αργότερα στη Βαγδάτη, έκανε την πρώτη του δημόσια δήλωση και τελικά αναγνωρίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των Μπαμπί ως "Εκείνος, τον Οποίον ο Θεός θα φανερώσει". Οι οπαδοί του άρχισαν να αυτοαποκαλούνται Μπαχάι.Ο Σουμπ-ι-Αζαλ συνέχισε να ζει μαζί ή κοντά στον Μπαχαολλά σε όλη την περίοδο της εξορίας του από το Ιράν στη Βαγδάτη και μετά στην Κωνσταντινούπολη και την Αδριανούπολη, μολονότι η αξίωση του Μπαχαολλά ως μια Εκδήλωση του Θεού, το 1863 κατέστησε αμφισβητήσιμη τη θέση του Σουμπ-ι-Αζάλ ως αρχηγού της κοινότητας των Μπαμπί. Τον Σεπτέμβριο 1867, στην Αδριανούπολη, οι ισχυρισμοί των αντίζηλων για την εξουσία εξελίχτηκαν σε κρίση. Ο Σουμπ-ι Αζαλ προκάλεσε τον Μπαχαολλά να ανταγωνιστούν σε μια δοκιμή για τη θεία θέληση σε ένα τοπικό τζαμί στην Αδριανούπολη, έως που «ο Θεός θα εξαφανίσει τον απατεώνα». Ο Μπαχαολλά δέχτηκε και προσήλθε στο Τέμενος Γιαβούζ Σελίμ στην καθορισμένη ώρα, αλλά ο Σουμπ-ι-Αζαλ απέτυχε να εμφανιστεί.Οι οπαδοί του Σουμπ-ι-Αζαλ έγιναν γνωστοί ως Αζαλίτες ή Αζάλι Μπαμπί. Για τους Μπαμπί που δεν αποδέχτηκαν τον Μπαχάολλα, ο Σουμπ-ι-Αζαλ παρέμεινε ο αρχηγός τους μέχρι τον θάνατό του το 1912, και η διαδοχή στους Αζάλι παρέμεινε επίμαχη. Στις πηγές των Μπαχάι αναφέρεται ότι οι 11 από τους 18 «μάρτυρες» που διορίστηκαν από τον Σουμπ-ι-Αζαλ για να επιβλέπουν την κοινότητα των Μπαμπί έγιναν Μπαχάι, όπως και ο γιός του. Ο άνδρας που δήθεν διορίστηκε ως διάδοχος του Σουμπ-ι-Αζαλ, ο Χαντι-ι-Νταβλατ-Αμπαντί, μετέπειτα αποκηρύχτηκε δημόσια την πίστη του στον Μπαμπ και στον Σουμπ-ι-Αζαλ.Ο Μπαχαολλά προέκυψε πιο επιτυχημένος και η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του Μπαμπ εγκατέλειψε τον Σουμπ-ι-Αζαλ και έγιναν Μπαχάι. Σήμερα υπάρχουν αρκετά εκατομμύρια Μπαχάι, και εκτιμάται ότι υπάρχουν περί τους 1000 Αζαλίτες στο Ιράν. Οι διδασκαλίες του Μπαμπ έχουν τρία μεγάλα στάδια, έκαστο με μια κυρίαρχη θεματική εστίαση. Οι πρώιμες διδασκαλίες του επικεντρώθηκαν στην ερμηνεία του για το Κοράνι και το χαντίθ. Αυτή η ερμηνευτική διάθεση συνεχίστηκε σε όλα τα τρία στάδια της διδασκαλίας του, αλλά με μία μετατόπιση της έμφασης προς φιλοσοφική αποσαφήνιση και τελικά προς νομοθετικές απόψεις. Στο δεύτερο φιλοσοφικό στάδιο, ο Μπαμπ δίνει μια εξήγηση για τη μεταφυσική της ύπαρξης και της δημιουργίας, και στο τρίτο νομοθετικό στάδιο ενοποιούνται οι μυστικιστικές και ιστορικές αρχές του. Μια ανάλυση των συγγραμμάτων του Μπαμπ σε όλα αυτά τα στάδια δείχνουν ότι οι διδασκαλίες του κινήθηκαν από μια κοινή αρχή με πολλαπλές διαστάσεις και μορφές.
|
O Μπαμπ, (γεννηθείς Σιγίντ Αλί Μοχάμετ Σιράζι, περσικά: سيد علی محمد شیرازی, 20 Οκτωβρίου 1819 – 9 Ιουλίου 1850) ήταν ο ιδρυτής του Μπαμπισμού, και μία από τις κεντρικές μορφές της Μπαχάι Πίστης. Ο Μπαμπ ήταν ένας έμπορος από το Σιράζ στο Ιράν των Κατζάρ ο οποίος το 1844, στην ηλικία των 24, ισχυρίστηκε ότι είναι ένας αγγελιοφόρος του Θεού. Ανέλαβε τον τίτλο του Μπαμπ (αραβικά: باب), που στα αραβικά σημαίνει «Πύλη» ή «Θύρα», μια αναφορά που σχετίζεται με την υπόσχεση για τον ερχομό του Μαχντί ή του αλ-Κα'ιμ με τους Δωδεκατιστές. Βρέθηκε σε αντιπαράθεση με την περσική κυβέρνηση, που κατέληξε σε εκτέλεση αυτού και χιλιάδων από τους ακόλουθούς του, που αναφέρονταν ως Μπαμπί. Ο Μπαμπ έγραψε πολυάριθμες επιστολές και βιβλία στα οποία δήλωσε τις αξιώσεις του και όρισε τις διδασκαλίες του. Εισήγαγε την ιδέα για Εκείνον τον οποίον ο Θεός θα φανερώσει, έναν μεσσία που θα φέρει ένα μήνυμα μεγαλύτερο από το δικό του.Για τους Μπαχάι, ο Μπαμπ ανέλαβε έναν ρόλο σαν του Προφήτη Ηλία ή του Ιωάννη του Βαπτιστή, ενός προκάτοχου ή πρόδρομου που άνοιξε τον δρόμο για τη θρησκεία τους. Ο Μπαχαολλά, ο ιδρυτής της Μπαχάι Πίστης, ήταν ακόλουθος του Μπαμπ και το 1863, 13 χρόνια μετά τον θάνατο του τελευταίου, ισχυρίστηκε ότι είναι η εκπλήρωση της προφητείας του Μπαμπ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BC%CF%80_(%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%87%CE%AC%CE%B9_%CE%A0%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7)
|
Μινέτ Ντι Σίλβα
|
Η Μινέτ Ντι Σίλβα γεννήθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1918 στο Κάντι σε μια πολύ γνωστή μικτής φυλής οικογένεια. Ο πατέρας της ήταν ο Τζορτζ Ε. ντε Σίλβα, ένας εξέχων πολιτικός από το Κάντι με κληρονομιά σχεδόν τριάντα ετών. Ήταν Σιναλέζος Βουδιστής και Πρόεδρος του Εθνικού Κογκρέσου της Κεϋλάνης, και επίσης υπηρέτησε ως υπουργός Υγείας . Η μητέρα της, Agnes de Silva (το γένος Nell), ήταν χριστιανή του Burgher που αγωνιζόταν ενεργά για την καθολική ψηφοφορία στη Σρι Λάνκα. Η Σίλβα αφηγείται ότι η συμμετοχή της μητέρας της στο κίνημα των Tεχνών και των Xειροτεχνιών την εξέθεσε σε διάφορες παραδόσεις που αντικατοπτρίζονται στο μεταγενέστερο έργο της ως αρχιτεκτόνισσα. Ήταν το μικρότερο από πέντε παιδιά. Η αδερφή της Ανίλ ντε Σίλβα ήταν κριτικός τέχνης και ιστορικός. Ο αδελφός της Φρέντρικ ντε Σίλβα ήταν δικηγόρος και πολιτικός που υπηρέτησε ως δήμαρχος του Κάντι και αργότερα ως μέλος του Κοινοβουλίου. Ο Φρέντρικ ήταν επίσης πρεσβευτής της Σρι Λάνκα στη Γαλλία . Η Ντι Σίλβα εκπαιδεύτηκε για πρώτη φορά στο Kandy Convent σε ηλικία 7 ετών, πριν μεταφερθεί στο οικοτροφείο του Bishop's College στο Κολόμβο. Το 1928, η οικογένειά της μετακόμισε στην Αγγλία, όπου σπούδασε στο St. Mary's, στο Μπράιτον της Αγγλίας. Μετά από αίτημα του πατέρα της, επέστρεψε στην Κεϋλάνη τη δεκαετία του 1930. Η ντε Σίλβα δεν ολοκλήρωσε την επίσημη εκπαίδευσή της, λόγω συνθηκών που σχετίζονταν με την οικονομική κρίση και την πολιτική ζωή του πατέρα της, και την κακή υγεία της μητέρας της. Δεν μπόρεσε να εκπαιδευτεί ως αρχιτεκτόνισσα στο Κολόμβο, γι' αυτό έπρεπε να πείσει τον πατέρα της και τον θείο της (από τη μητέρα της), Dr Andreas Nell (1864-1956) να της επιτρέψουν να ταξιδέψει στη Βομβάη για να εκπαιδευτεί στη Σχολή Τέχνης Sir Jamsetjee Jeejebhoy. Ινδία (1938–1942)Καθώς η Ντι Σίλβα δεν ολοκλήρωσε τις εγγραφές της στο σχολείο, που ισοδυναμεί με το σημερινό Προχωρημένο Επίπεδο στη Σρι Λάνκα, έπρεπε να εργαστεί ως μαθητευόμενη για την εταιρεία με έδρα τη Βομβάη, Mistri and Bhedwar, όπου έγινε φίλη με την Perin Mistri και τον αδελφό της Minoo, και παρακολούθησε ιδιωτικά μαθήματα στην Αρχιτεκτονική Ακαδημία πριν εγγραφεί στο Sir Jamsetjee Jeejebhoy School of Art . Κατά τη διάρκεια της μαθητείας της στο Mistri και στο Bhedwar, επέστρεψε στη Σρι Λάνκα όπου παρακολούθησε διαλέξεις στο Technical College του Colombo. Σπούδαζε επίσης αρχιτεκτονική σε μια ιδιωτική Ακαδημία Αρχιτεκτονικής που διοικούνταν από έναν κορυφαίο αρχιτέκτονα στη Βομβάη, τον G.B Mhatres, όπου είχαν διδάξει πολλοί σημαντικοί αρχιτέκτονες της εποχής. Ανάμεσά τους ήταν οι Homi Billmoria, Yahya Merchant και M. Parelkar. Βοήθησε επίσης τον Shareef Mooloobhoy στο τελευταίο του πορτφόλιο. Η Ντι Σίλβα ήταν μέρος των πολιτιστικών και πολιτικών κύκλων που περιλάμβαναν τους Mulk Raj Anand και Ravi Shankar και έγινε η αρχιτεκτονική συντάκτρια του Marg, μιας νέας εκδοτικής εκείνη την εποχή για τη σύγχρονη τέχνη και τον πολιτισμό. Κυβερνητική Αρχιτεκτονική Σχολή Κατά τη διάρκεια της πολιτικής αναταραχής στην Ινδία, παρακολούθησε μια πορεία για την απελευθέρωση του Γκάντι και ως αποτέλεσμα αποβλήθηκε επειδή δεν απολογήθηκε στον επικεφαλής της Σχολής. Στη συνέχεια άρχισε να εργάζεται ως μαθητευόμενη βοηθός του μετανάστη αρχιτέκτονα και σχεδιαστή Otto Koenigsberger στο γραφείο του στη Μπανγκαλόρ, δουλεύοντας σε προκατασκευασμένες κατοικίες για το σχέδιο Tata Steel City στο Μπιχάρ. Έμεινε εκεί για περίπου επτά μήνες. RIBA Αρχιτεκτονικός Σύλλογος (1945–1948)Κατά τη διάρκεια μιας σύντομης επίσκεψης στην Κεϋλάνη, η Ντι Σίλβα συνάντησε τον Herwald Ramsbotham, τον Γενικό Κυβερνήτη της Κεϋλάνης, ο οποίος έδειξε έντονο ενδιαφέρον για την κατάστασή της και παρενέβη προσωπικά ως επικεφαλής της Επιτροπής Παιδείας στο Ηνωμένο Βασίλειο, καταφέρνοντας να κλείσει μια θέση για εκείνη στον Αρχιτεκτονικό Σύλλογο για να της επιτρέψει να δώσει μια ειδική εξέταση του Βασιλικού Ινστιτούτου Βρετανών Αρχιτεκτόνων για φοιτητές που επέστρεψαν για τον πόλεμο. CIAM Η Ντι Σίλβα ήταν επίσης η εκπρόσωπος Ινδίας-Κεϋλάνης στο Congrès Internationalaux D'Architecture Moderne (CIAM) από το 1946 έως το 1957. Εκεί γνώρισε τον Le Corbusier με τον οποίο διατήρησε μια μακρά φιλία. Η Ντι Σίλβα επέστρεψε στη Σρι Λάνκα το 1949 μετά από επιμονή του πατέρα της, ο οποίος ζήτησε τη συνεισφορά της στη νέα ανεξάρτητη χώρα. Επέστρεψε στο σπίτι των γονιών της, στο St. George's, όπου θα ξεκινούσε την αρχιτεκτονική της καριέρα χωρίς δικά της χρήματα. Αν και οι γονείς της θα ήθελαν να πάρει μια αξιόπιστη μισθωτή θέση, έμεινε στο Κάντι και ακολούθησε την καριέρα της ανεξάρτητα, καθώς είχε τις ρίζες της εκεί και ήταν το πολιτιστικό και παραδοσιακό κέντρο του έθνους. Αυτό ήταν σημαντικό για εκείνη καθώς είχε μεγαλώσει σε μια ατμόσφαιρα των πατριωτικών πολιτικών και πολιτιστικών δεσμεύσεων των γονιών της προς την κοινότητα και τη χώρα. Η Σίλβα, που ως παιδί έζησε και μετακόμισε ανάμεσα σε καλλιτέχνες και τεχνίτες του Κάντι, θα οδηγούνταν από τους γονείς της για να δει την αρχαία Σιναλέζικη αρχιτεκτονική των περιόδων Anuradhapura και Polonnaruwa . Όπως και οι γονείς της, επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από την Ananda Coomaraswamy, η οποία υποστήριξε τη διατήρηση των παραδοσιακών τεχνών και χειροτεχνιών, των ντόπιων τεχνιτών και των μεθόδων και υλικών κατασκευής και θα ήταν μία από τους πρώτους αρχιτέκτονες της Σρι Λάνκα που θα γινόταν υποστηρίκτρια των τοπικών τεχνιτών. Θα ανέπτυσσε το δικό της στυλ αρχιτεκτονικής που είναι ακόμα εμφανές στη σημερινή αρχιτεκτονική της Σρι Λάνκα, και θα ήταν μια από τους πρώτους αρχιτέκτονες που θα ενσωμάτωνε τη γνώση των κτιρίων που αποκτήθηκε στη Δύση με αυτήν της Σρι Λάνκα και της Ινδίας. Το πρώτο της κτίριο ήταν το Karunaratne House στο Κάντι. Η παραγγελία του 1949 προήλθε από τους φίλους των γονιών της Algy, που ήταν δικηγόρος, και Letty Karunaratne, που της ζήτησαν να χτίσει ένα σπίτι για 40.000 Rs . Ετοίμασε σχέδια για ένα σπίτι σε χωριστά επίπεδα για μια τοποθεσία σε ένα λόφο, το πρώτο του είδους στο Κάντι. Ήταν το πρώτο κτίριο που σχεδιάστηκε από γυναίκα στη Σρι Λάνκα και τράβηξε πολλή προσοχή και αντιπαράθεση. Έπρεπε να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα από νωρίς ως αποτέλεσμα του να είναι η πρώτη και μοναδική γυναίκα αρχιτεκτόνισσα στη Σρι Λάνκα. Το γεγονός ότι εργαζόταν ανεξάρτητα σε έναν ανδροκρατούμενο τομέα, χωρίς άνδρα συνεργάτη ή καθιερωμένη εταιρεία, έκανε δύσπιστους τους εργολάβους, τις επιχειρήσεις, την κυβέρνηση και τους αρχιτεκτονικούς θαμώνες. Μετά την ολοκλήρωση του σπιτιού Karunaratne το 1951, η υπόλοιπη δεκαετία του 1950 θα ήταν η πιο δραστήρια δεκαετία της Ντι Σίλβα σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της. Το 1962 η μητέρα της Ντι Σίλβα απεβίωσε, και ως αποτέλεσμα εκείνη υπέφερε από κρίσεις κακής υγείας και κατάθλιψης. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 ταξίδευε, περνώντας μεγάλες περιόδους μακριά από τη Σρι Λάνκα, αφήνοντας την πρακτική της να κλονίζεται. Η καριέρα της άρχισε να παρακμάζει ακριβώς όταν ο Geoffrey Bawa ξεκίνησε τη δική του. Το 1960 η Σίλβα έφυγε από τη Σρι Λάνκα για 5 χρόνια, αποκαλώντας τα την περίοδο της αυτόανανέωσης της. Πέρασε αυτό το διάστημα ταξιδεύοντας στην Ελλάδα, το Ιράν, το Πακιστάν και το Αφγανιστάν και επισκέφτηκε ξανά την Ινδία. Μετά την επιστροφή της στη Σρι Λάνκα ασχολήθηκε με το σχεδιασμό μιας σειράς μεγάλων τουριστικών ξενοδοχείων. Το έργο και η ζωή της συζητούνται στο βιβλίο της Flora Samuel Le Corbusier: Architect and Feminist . Με μια αλλαγή στην κυβέρνηση της Σρι Λάνκα τη δεκαετία του 1970, η Ντε Σίλβα και πολλοί άλλοι με την ίδια οπτική ένιωθαν άβολα με την κυβέρνηση Bandaranaike . Το 1973 έκλεισε το γραφείο της και μετακόμισε στο Λονδίνο, νοικιάζοντας ένα διαμέρισμα στην Baker Street από τους Maxwell Fry και Jane Drew. Ενώ βρισκόταν στο Λονδίνο έγραψε ολόκληρη την ενότητα για την αρχιτεκτονική της Νότιας Ασίας στη νέα (18η) έκδοση του A History of Architecture του Banister Fletcher. Το έργο της Σίλβα για την Ιστορία της Αρχιτεκτονικής της άνοιξε τις πόρτες για να ενταχθεί στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής, στο Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ, όπου διορίστηκε λέκτορας στην Ιστορία της Ασιατικής Αρχιτεκτονικής. Έμεινε στο Χονγκ Κονγκ από το 1975 έως το 1979 και καινοτόμησε με έναν νέο τρόπο διδασκαλίας της Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής σε ένα ασιατικό πλαίσιο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου επιμελήθηκε μια έκθεση που παρουσιάστηκε στο Ινστιτούτο Κοινοπολιτείας στο Λονδίνο με τη μεγάλη συλλογή φωτογραφιών της δημοτικής ασιατικής αρχιτεκτονικής που είχε συγκεντρώσει. Είχε επίσης σχέδια να γράψει τη δική της περιεκτική ιστορία της ασιατικής αρχιτεκτονικής για το Athlone Press, ωστόσο αυτό δεν διεκπεραιώθηκε. Μετά την επιστροφή της στο Κάντι το 1979, προσπάθησε να αναβιώσει ό,τι είχε απομείνει από την αρχιτεκτονική πρακτική της, αλλά δυσκολεύτηκε να προσλάβει έμπειρο προσωπικό. Αυτή θα ήταν η τελευταία φάση της αρχιτεκτονικής της σταδιοδρομίας, αλλά θα διαρκούσε μέχρι την ολοκλήρωση μόνο τριών κτιρίων. Το 1982 η Σίλβα εγκαταστάθηκε για να εργαστεί στον Σύλλογο Τέχνης Kandy και στο Κέντρο Πολιτισμού Centenary στην πόλη της. Το κέντρο σχεδιάστηκε με πολλές ισοπεδωμένες επίπεδες κεραμοσκεπές Kandyan και συμβιωτικά χαρακτηριστικά ιθαγενών, thorana (πύλες), midulas (ανοιχτά γήπεδα), mandapas (περίπτερα), rangahala (χώρος για χορό και μουσική), avanhala (τραπεζαρία). Το κέντρο σχεδιάστηκε ως ένας μεγάλος διαδραστικός χώρος όπου θα μπορούσε να λάβει χώρα μια σειρά από δραστηριότητες με μια ισχυρή συμβιωτική σχέση αρχιτεκτονικής και ψυχαγωγίας. Η σκαμμένη περιοχή προς τα πίσω σχημάτιζε ένα φυσικό αμφιθέατρο και το 150-ετών κτίριο της τοποθεσίας, έγινε το επίκεντρο του νέου σχεδιασμού. Ένα χωριό του Κάντι με δέντρα και φυτά ήταν μια ευχάριστη εικόνα για τον Ναό του Δοντιού και το Malwatta Vihara (κατοικία του αρχιερέα της αίρεσης). Η Ντε Σίλβα θέλησε το Κέντρο Τέχνης να είναι η πιο χαρακτηριστική και ζωντανή εικονογράφηση στην περιοχή μιας σύγχρονης Αρχιτεκτονικής του Κάντι. Μαστιζόμενη πάντα από οικονομική ανασφάλεια, η ντε Σίλβα πέθανε πάμπτωχη σε ένα νοσοκομείο στο Κάντι στις 24 Νοεμβρίου 1998 σε ηλικία 80 ετών. Είχε πέσει από την μπανιέρα της και δεν βρέθηκε για μέρες. Το 1996, δύο χρόνια πριν από το θάνατό της, αφού αγνοήθηκε σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια μεγάλου μέρους της καριέρας της, η Σίλβα τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο από το Ινστιτούτο Αρχιτεκτόνων της Σρι Λάνκα. Το μυθιστόρημα του 2019 Plastic Emotions, του Shiromi Pinto, είναι ένα μυθιστόρημα βασισμένο στην πραγματική ιστορία της Ντι Σίλβα. Ντι Σίλβα, Μινέτ The life & work of an Asian woman architect (Volume I), Colombo, 1998, (ISBN 9559512005) Τζέφρι Μπάουα Άντριου Μπόιντ Aguenaou, Karim (Ιουνίου 2018). «Minnette de Silva». Suravi සුරවි (στα Γαλλικά). Darley, Gillian (28 Μαρτίου 2018). «Minnette de Silva was a great architect – and her buildings should not be left to crumble». Apollo Magazine. de Silva, Minnette (1998). The life & work of an Asian woman architect (1st έκδοση). Colombo: Smart Media Productions. ISBN 9559512005. Dissanayake, Ellen (August 1982). «Minnette De Silva: Pioneer of Modern Architecture in Sri Lanka». Orientations 13 (8): 40–51. http://www.suravi.fr/minnette-de-silva_ellen.html. Howell, Sarah (1 Μαΐου 2000). «Palace revolution». The Guardian. Muxi, De Zaida (21 Μαΐου 2015). «Minnette de Silva 1918-1998» (στα Spanish). Un día / una arquitecta. Nonko, Emily (29 Νοεμβρίου 2017). «"Asian Woman Architect": Minnette de Silva's Vision of Tropical Modernism» (στα Αγγλικά). Pelican Bomb. Pinto, Shiromi (14 Δεκεμβρίου 2018). «Minnette de Silva: the brilliant female architect forgotten by history». The Guardian. Robson, David (4 Μαρτίου 2015). «Two Pioneers of Modernism in Ceylon». MATTER (στα Αγγλικά). Sharp, Dennis (14 December 1998). «Obituary: Minnette de Silva» (στα αγγλικά). The Independent. https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/obituary-minnette-de-silva-1191348.html. Ανακτήθηκε στις 5 February 2019. Shariff, Yasmin (11 Ιανουαρίου 2014). «The AA's unsung women» (στα Αγγλικά). Architects Journal. Sherlock, Amy (11 Σεπτεμβρίου 2018). «Born 100 Years Ago, Remembering the 'Tropical Modernist' Architect Minnette de Silva» (στα Αγγλικά). Frieze. Somaya, Brinda· Mehta, Urvashi (2000). An emancipated place : the proceedings of the conference and exhibition held in Mumbai, February 2000 : women in architecture, 2000 plus : a conference on the work of women architects : focus South Asia. Mumbai: Hecar Foundation. ISBN 8175251948. «Plastic Emotions by Shiromi Pinto». Influx Press. Ανακτήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 2019. Διάφορα άρθρα και σύνδεσμοι για τη Minnette de Silva Βιογραφικό του Ιδρύματος HECAR https://thinkmatter.in/2015/03/04/andrew-boyd-and-minnette-de-silva-two-pioneers-of-modernism-in-ceylon/ https://www.architectural-review.com/essays/reputations/minnette-de-silva-1918-1998/10043925.article https://www.theguardian.com/cities/2018/dec/14/minnette-de-silva-the-brilliant-female-architect-forgotten-by-history
|
Η Μινέτ Ντι Σίλβα (1 Φεβρουαρίου 1918 – 24 Νοεμβρίου 1998) ήταν μία διεθνώς αναγνωρισμένη αρχιτεκτόνισσα, που θεωρείται η πρωτοπόρα του μοντέρνου αρχιτεκτονικού στυλ στη Σρι Λάνκα. Η Ντι Σίλβα ήταν μέλος του Ινστιτούτου Αρχιτεκτόνων της Σρι Λάνκα. Η Ντι Σίλβα ήταν η πρώτη γυναίκα από τη Σρι Λάνκα που εκπαιδεύτηκε ως αρχιτεκτόνισσα και η πρώτη Ασιάτισσα που εξελέγη συνεργάτισσα του Βασιλικού Ινστιτούτου Βρετανικών Αρχιτεκτόνων (RIBA) το 1948. Η ντι Σίλβα ήταν επίσης η πρώτη Ασιάτισσα εκπρόσωπος του CIAM το 1947 και ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Αρχιτεκτονικής εκδοτικής Marg . Αργότερα στη ζωή της, της απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο SLIA για τη συνεισφορά της στην Αρχιτεκτονική και ειδικότερα το πρωτοποριακό της έργο για την ανάπτυξη ενός «περιφερειακού μοντερνισμού για τις τροπικές περιοχές».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CF%84_%CE%9D%CF%84%CE%B9_%CE%A3%CE%AF%CE%BB%CE%B2%CE%B1
|
Λάμπερτ της Λυών
|
Ήταν γιος του Έρλεμπερτ, κυρίου του Κερν (Quernes), γιου του Χαριβέρτου κόμη του Εσμπαί. Θείος του ήταν ο Χρόντμπερτ Α΄ γραμματέας, μαγιορδόμος της Βουργουνδίας και επίσκοπος της Τουρ. Λόγω της υψηλής καταγωγής του εστάλη στην Αυλή του Χλωτάριου Γ΄ της Νευστρίας-Βουργουνδίας, όπου γρήγορα κέρδισε την εκτίμηση του βασιλιά και των υπουργών του. Παρ' όλα αυτά επέλεξε τη ζωή του ιερωμένου και σπούδασε υπό την καθοδήγηση του Αγίου Βαντρίλ (ή Βαντόν, γερμ. Βαντρέγκιζελ), ηγούμενου στο αββαείο του Φοντανέλ, όπου έλαβε το μοναστικό ένδυμα. Έπειτα από την αποβίωση του Βαντρίλ το 665, εκλέχθηκε διάδοχός του. Η ικανότητά του στη διοίκηση της μονής έγινε σύντομα γνωστή. Βασιλείς δέχονταν τις υποδείξεις και συμβουλές του. Ο Χιλδέριχος Β΄ της Αυστρασίας τίμησε την εμπιστοσύνη του και έκανε μεγάλες δωρεές στο αββαείο. Τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Θευδέριχος Γ΄ το 675, που όμως ήταν υπερβολικά φιλελεύθερος για τον Λάμπερτ. Ωστόσο ο βασιλιάς του έδωσε γη στο Ντονζέρ, όπου ο Λάμπερτ οικοδόμησε μονή. Μεταξύ των μαθητών του ήταν ο θείος του Άντελμπερτ, που ήταν μοναχός, ο άγιος Ερμελάντ του Έντρε (Hermeland d'Indre), ο άγιος Ερεμπέρ, επίσκοπος Τουλούζης (Érembert de Toulouse), ο άγιος Κοντέντ (Saint Condède), ερημίτης στην Αγγλία, που ίδρυσε τη μονή του Μπελσινάκ σε νήσο επί του Σηκουάνα. Ο άγιος Γενέσιος επίσκοπος της Λυών απεβίωσε περ. το 679 και ο Λάμπερτ εξελέγη διάδοχός του με την υπόδειξη του βασιλιά και με την επιδοκιμασία του κλήρου και του λαού. Απεβίωσε το 688. Christian Settipani, Les Ancêtres de Charlemagne, 2e édition revue et corrigée, éd. P & G, Prosopographia et Genealogica, 2015, p. 134. Hervé Pinoteau, La symbolique royale française, Ve-XVIIIe siècles, P.S.R. éditions, 2004, p. 45. Medieval Lands Project, Merovingian Counts, 7th Century
|
Ο Λάμπερτ (Lambert, Lantbert, Lambertus, Landebertus, 625 - 688) από τον Οίκο των Μεροβιγγείων ήταν επίσκοπος της Λυών (678-688) και ηγούμενος στο αββαείο του Φοντανέλ. Έγινε άγιος των καθολικών και εορτάζεται στις 14 Απριλίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CF%85%CF%8E%CE%BD
|
Πατρίσια Χέιζ
|
Η Πατρίσια Χέιζ γεννήθηκε στο Στρίδαμ του Λονδίνου και ήταν κόρη του Τρορτζ Φρέντερικ Χέιζ και της Φλόρενς Άλις Χέιζ. Ο πατέρας της ήταν δημόσιος υπάλληλος και η μητέρα της ήταν δασκάλα. Ως παιδί, η Χέιζ φοίτησε στο Sacred Heart School στο Χάμερσμιθ. Συμμετείχε σε πολλές κωμικές εκπομπές στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση μεταξύ 1940 και 1996, συμπεριλαμβανομένων των Hancock's Half Hour, Ray's a Laugh, The Arthur Askey Show, Μπένι Χιλ, Bootsie and Snudge, Hugh and I και Till Death Us Do Part. Έπαιξε τον ρόλο του Henry Bones στην παιδική ραδιοφωνική εκπομπή του BBC Norman και του Henry Bones – The Boy Detectives στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Η Χέιζ έπαιξε δεύτερους ρόλους σε ταινίες όπως The Bargee (1964), Ιστορία χωρίς τέλος (Die unendliche Geschichte, 1984), Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα (A Fish Called Wanda, 1988) και εμφανίστηκε επίσης ως Φιν Ρέιζελ στην ταινία του Ρον Χάουαρντ Γουίλοου, η Οργή των Θρύλων (Willow, 1988). Η πιο σημαντική τηλεοπτική εμφάνισή της ήταν στον ομώνυμο ρόλο της τηλεοπτικής σειράς Έντνα, η ανήσυχη γυναίκα (Play for Today, 1971) για τον οποίο κέρδισε ένα βραβείο BAFTA. Έντυσε με τη φωνή της παραστάσεις κωμωδίας για το κουκλοθέατρο για την τηλεόραση καθώς και ντιβιντί. Ήταν το θέμα της εκπομπής Αυτή είναι η ζωή σου (This Is Your Life) το 1972 με παρουσιαστή τον Ίμον Άντριους. Τον Απρίλιο του 1975, η Χέιζ έδωσε συνέντευξη στον Ρόι Πλόμλεϊ για την εκπομπή Desert Island Discs. Ένα μεγάλο, αλλά ημιτελές, απόσπασμα είναι διαθέσιμο για ακρόαση και λήψη μέσω του ιστότοπου της εκπομπής στο BBC. Το 1977, εμφανίστηκε στην πολυετή τηλεοπτική σειρά του BBC The Good Old Days. Ήταν μέλος του Players' Theatre στο Λονδίνο, από τη δεκαετία του 1950 και έπειτα. Το 1985, πρωταγωνίστησε στον ομώνυμο ρόλο της τηλεοπτικής παράστασης, Mrs Capper's Birthday του Νόελ Κάουαρντ. Η Χέιζ ήταν μητέρα του Βρετανού ηθοποιού Ρίτσαρντ Οκάλαχαν (πραγματικό όνομα Ρίτσαρντ Μπρουκ) από τον γάμο της με τον Βαλεντάιν Μπρουκ, με τον οποία χώρισε. Δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ. Υπήρξε επικεφαλής της Βρετανικής Καθολικής Συντεχνίας Ηθοποιών, της οποίας προεδρεύει τώρα ο γιος της. Τιμήθηκε με ιπποτικό τάγμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 1988. Η Πατρίσια Χέιζ πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1998 στο Πάτεναμ του Σάρεϊ, αλλά εμφανίστηκε μετά θάνατον στην ταινία του 2002 Έγκλημα και τιμωρία (Crime and Punishment) που είχε γυριστεί το 1993, αλλά καθυστέρησε να προβληθεί λόγω μιας νομικής υπόθεσης. Είναι θαμμένη στο νεκροταφείο Watts, στο Κόμπτον του Σάρεϊ. Patricia Hayes στην IMDb
|
Η Πατρίσια Λόλορ Χέιζ (αγγλικά: Patricia Lawlor Hayes, 22 Δεκεμβρίου 1909 – 19 Σεπτεμβρίου 1998) ήταν Αγγλίδα καρατερίστα ηθοποιός που έχει βραβευτεί με το τηλεοπτικό βραβείο BAFTA.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B9%CE%B1_%CE%A7%CE%AD%CE%B9%CE%B6
|
Ντ' Άντζελο Ντινέρο
|
Ο Μπερκ άρχισε την ενασχόληση του με την επαγγελματική πάλη το 2003. Την επόμενη χρονιά μεταγράφηκε στο WWE και στάλθηκε στο εκπαιδευτήριο FCW. Εκεί έμεινε για αρκετούς μήνες, πιο συγκεκριμένα μέχρι τον Ιούλιο του 2006. Στις 28 Ιουλίου 2006, έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο, ως ένας μαχητής μεικτών πολεμικών τεχνών και συμμάχησε με τον Σιλβέστερ Τέρκεϊ. Οι δυο τους σταμάτησαν να παλεύουν μαζί τον Ιανουάριο του 2007, λόγω της απόλυσης του Τέρκεϊ. Στη συνέχεια, ο Μπερκ αγωνιζόταν μόνος και μεταπήδησε σε ένα απο τα -τότε- τρία σόου του WWE, το ECW. Σε ένα σκετς ο ιδιοκτήτης της εταιρίας, Βινς Μακμάν χαρακτήρισε τον Μπερκ ως το μέλλον του ECW, κάτι που δεν άρεσε στους βετεράνους του σόου, Τόμι Ντρίμερ, Ρομπ Βαν Νταμ Σάντμαν και Σαμπού. Οι παλαιστές αυτοί επιτέθηκαν στον Μπερκ και άρχισαν μια αντιπαλότητα. Ο Μπερκ έγινε ηγέτης της New Breed, μιας ομάδας με νέους παλαιστές. Οι δύο ομάδες ήρθαν αντιμέτωπες στην WrestleMania 27, όπου νίκησαν οι βετεράνοι του ECW. Ο Μπερκ και η ομάδα του συμμάχησαν με τον Σι Εμ Πανκ, όμως ο τελευταίος τους πρόδωσε και άρχισε κόντρα μαζί τους. Η New Breed διαλύθηκε μετά απο ήττες απο τον Σι Εμ Πανκ και τους βετεράνους του ECW. Αργότερα την ίδια χρονιά, ο Μπερκ άρχισε να ενδιαφέρεται για το Πρωτάθλημα ECW και στο Unforgiven το διεκδίκησε κόντρα στον πρωταθλητή Σι Εμ Πανκ, χωρίς επιτυχία. Ο Μπερκ συνέχισε να εμφανίζεται μέχρι και τους πρώτους μήνες του 2008 και μετά η καριέρα του πήρε τη κατιούσα. Το WWE τον αποδέσμευσε στις 10 Νοεμβρίου 2008. Στις 16 Αυγούστου 2009, ο Μπερκ έκανε το ντεμπούτο του στο Total Nonstop Action Wrestling ως ο Ντ' Άντζελο Ντινέρο. Σύντομα, άρχισε κόντρα με τον Σούασαϊντ. Στις 12 Νοεμβρίου συμμάχησε με τους Ματ Μόργκαν και Χερνάντεζ και ήρθαν σε αντιπαράθεση με τους Μπράδερ Ντίβον, Μπράδερ Ρέι και Ράινο. Στις 15 Νοεμβρίου η πρόεδρος Ντίξι Κάρτερ ανακοίνωσε μέσω Twitter, πως το συμβόλαιο του Ντινέρο ανανεώθηκε. Οι Ντινέρο με τους Μόργκαν και Χερνάντεζ έχασαν δύο φορές απο τους Ντίβον, Ρέι και Ράινο, αλλά τους νίκησαν στο τέλος του χρόνου. Στις 4 Ιανουαρίου 2010 σε τρίωρο επεισόδιο, ο Ντινέρο πήρε μια σημαντική νίκη ενάντια στον Ντέζμοντ Γουλφ. Μετά, συμμετείχε σε σεναριακές ιστορίες μαζί με κορυφαίους παλαιστές του TNA, όπως Χαλκ Χόγκαν, Έρικ Μπίσοφ, Στινγκ και Έι Τζέι Στάιλς. Το 2011 έγινε σύμμαχος με έναν έμπειρο παλαιστή, τον Ντίβον. Μαζί προσπάθησαν να γίνουν οι ομαδικοί πρωταθλητές της εταιρείας, όμως δεν τα κατάφεραν και στο τέλος έγιναν εχθροί. Έπειτα, η παρουσία του Ντινέρο άρχισε να περιορίζεται και τον Ιανουάριο του 2013 αποδεσμεύτηκε απο το TNA. Elijah Burke Elijah Express Elijah Experience (Forward Russian legsweep) - 2006 Scissored armbar - 2006 STO - 2006D'Angelo Dinero DDE – D'Angelo Dinero Express Double knee facebreaker - 2010 4-Up Flying forearm smash Leapfrog body guillotine (WWE / Independent circuit) / Coronation (TNA) Outer Limitz Elbow Pimp Slap (Backhand slap to the opponent's face) (TNA) Release / Rolling German suplex Sitout spinebuster Τον Μάιο του 2011, ο Μπερκ ανακοίνωσε πως αποφοίτησε και πήρε πτυχίο στη ποινική δικαιοσύνη. https://web.archive.org/web/20111129015535/http://www.onlineworldofwrestling.com/profiles/e/elijah-burke.html.
|
Ο Ελάιτζαν Σάμουελ Μπερκ (γεν. 24 Μαΐου 1978) είναι Αμερικάνος επαγγελματίας παλαιστής, γνωστός ως "Ντ' Άντζελο Ντινέρο" και με το αληθινό του όνομα. Έγινε αναγνωρίσιμος αρχικά μέσω της εταιρείας πάλης WWE και αργότερα μέσω της εταιρείας TNA Wrestling.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%27_%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B5%CE%BB%CE%BF_%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CF%81%CE%BF
|
RNA πολυμεράση
|
Το RNAP ανακαλύφθηκε από τους Σαμ Βάις (Sam Weiss) και Τζέραρντ Χέρβιτς (Jerard Hurwitz) το 1960.. Το Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής του 1959 απονεμήθηκε στους Σεβέρο Οτσόα (Severo Ochoa) και Άρθουρ Κόρνμπεργκ (Arthur Kornberg) για την ανακάλυψη που πιστευόταν ότι ήταν το RNAP, αλλά ουσιαστικά ήταν μια ριβονουκλεοπρωτεϊνη. Το Βραβείο Νόμπελ Χημείας του 2006 απονεμήθηκε στον Ρότζερ Κόρνμπεργκ (Roger Kornberg) για την αναλυτική μοριακή περιγραφή της RNA πολυμεράσης κατά τη διάρκεια της μετάφρασης. Ο έλεγχος της μεταγραφής επηρεάζει τη γονιδιακή έκφραση και έτσι επιτρέπει το κύτταρο να προσαρμόζεται σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον και να έχει ειδικούς ρόλους μέσα σε ένα οργανισμό, όπως το να διατηρεί σταθερές τις βασικές μεταβολικές διαδικασίες που είναι απαραίτητες για την επιβίωση. Έτσι, δεν εκπλήσσει το ότι η λειτουργία της RNAP υπόκειται σε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ρυθμιστικό μηχανισμό. Στο βακτήριο Escherichia coli έχουν βρεθεί περισσότεροι από 100 παράγοντες που επηρεάζουν τη δραστηριότητα του RNAP.Η RNAP μπορεί να ξεκινήσει την μεταγραφή σε ειδικές ακολουθίες DNA, που είναι γνωστές σαν υποκινητές. Παράγει στη συνέχεια μια αλυσίδα συμπληρωματική στην αρχική ακολουθία DNA από την οποία προήλθε. Η διαδικασία της προσθήκης νουκλεοτιδίων είναι γνωστή ως επιμήκυνση. Στα ευκαρυωτικά κύτταρα η RNAP μπορεί να κατασκευάσει αλυσίδες μέχρι και 2,4 εκατομμυρίων νουκλεοσιδίων. Επίσης, προτιμά να απελευθερώνει το αντίγραφο του DNA εκλεκτικά μόνο όταν απαντά ειδικές ακολουθίες DNA που ονομάζονται τερματιστές (κωδικόνια λήξης, terminators). Αγγελιοφόρο RNA (mRNA) Μη κωδικοποιούμενο RNA Μεταφορικό RNA (tRNA) Ριβοσωμικό RNA (rRNA) Μικρό RNA Καταλυτικό RNA DNAi - DNA Interactive, including information and Flash clips on RNA Polymerase.
|
Η RNA πολυμεράση (ή RNAP ή RNApol) είναι ένα ένζυμο που είναι υπεύθυνο για την μεταγραφή μιας ακολουθίας DNA ή RNA σε RNA. Στη βιολογία, το RNAP είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία αλυσίδων RNA από τα γονίδια του DNA. Τα ένζυμα της RNA πολυμεράσης είναι απαραίτητα για τη ζωή και απαντώνται σε όλους τους οργανισμούς. Σε χημικούς όρους, η RNAP είναι μία νουκλεοτιδική τρανσφεράση που πολυμερίζει τα ριβονουκλεοτίδια στο (3') άκρο τους μεταγραφέντος RNA.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/RNA_%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B7
|
Μαξ Κάιζερ
|
Παρουσίασε το "Rumble at the Box Office" για το NBC Access Hollywood. Επίσης ήταν παραγωγός και φιλοξένησε το εβδομαδιαίο talk show, Buy, Sell, Hold για το ραδιόφωνο του CBS KLSX στο Λος Άντζελες. Επί του παρόντος, παρουσιάζει την εκπομπή “The Truth About Markets on Resonance 104.4 FM” στο Λονδίνο και στο RDU 98,5 στο Christchurch στη Νέα Ζηλανδία. Ο Keiser παράγει δέκα ταινίες μικρού μήκους ντοκιμαντέρ που καλύπτουν πτυχές των χρηματοπιστωτικών αγορών για τη σειρά του Al Jazeera, People & Power. Οι ταινίες είναι: Rigged Markets, Money Geyser, Death of the Dollar, Peaked, Extraordinary Antics, Savers vs Speculators, Banking on It, Private Finance or Public Swindle?, Focus on Locusts. Ένα πειραματικό επεισόδιο εκπονήθηκε για το Al-Jazeera στα αγγλικά με τίτλο “Το Μαντείο”. Αυτό αναπτύχθηκε σε μια σειρά για το BBC World News. Η πρώτη σειρά παίχτηκε στις 9 Ιανουαρίου 2009 και διερευνά την οικονομική επικαιρότητα από τη σκοπιά των αγορών πρόγνωσης. Ήταν μια χιουμοριστική παρουσίαση των οικονομικών ειδήσεων πριν αυτές συμβούν. Παίχτηκε για δέκα επεισόδια. Η εβδομαδιαία οικονομική εκπομπή με σχόλια που ξεκίνησε το 2009 και μεταδίδεται σε Press TV, με την οικονομική σχολιάστρια Stacy Herbert και με συνεντεύξεις γνωστών εναλλακτικών οικονομολόγων. Κατά το μήνα Σεπτέμβριο 2004 Τεύχος του περιοδικού The Ecologist, Keiser προβλέπει σωστά το 2008 την κατάρρευση των δυο μετοχών Fannie Mae και Freddie Mac. Το 2006 έχει προβλέψει σωστά ότι οι sub-prime mortage -backed securities θα ήταν η αιτία της ύφεσης του 2008. Το 2007 προέβλεψε σωστά την κατάρρευση της οικονομίας της Ισλανδίας το 2008. Τον Ιούλιο του 2008, εσφαλμένα προέβλεψε ότι το 2008 αμερικανικές προεδρικές εκλογές θα καθυστερήσουν λόγω της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης.Ο Max Keiser ήταν από όλους τους γνωστούς υποστηρικτές του Bitcoin εκείνος που προέβλεψε σωστά την τιμή στην οποία θα κλείσει το 2020. Ο διάσημος, όσο και αμφιλεγόμενος, οικονομικός αναλυτής, είχε αναφέρει πριν δύο χρόνια, πως η τιμή του Bitcoin για το 2020 θα κλείσει στα 28.000 δολάρια
|
Ο Μαξ Κάιζερ (Timothy Maxwell Keiser, γενν. 23 Ιανουαρίου του 1960) είναι Αμερικανός τηλεοπτικός παραγωγός, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Ο Κάιζερ έχει συμπράξει με τις αγορές και την οικονομία για 25 χρόνια. Ξεκίνησε την καριέρα του ως μεσίτης μετοχών στη Wall Street μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Είναι ο δημιουργός, συνιδρυτής και πρώην Διευθύνων Σύμβουλος της HSX Holdings / Hollywood Stock Exchange, που αργότερα πωλήθηκε στην Cantor Fitzgerald. Συνδημιούργησε το Hollywood Stock Exchange με τον Michael R. Burns που επιτρέπει στις επιχειρήσεις να ανταλλάσσουν εικονικούς τίτλους όπως «MovieStocks", και "StarBonds" και εικονικό μετατρέψιμο νόμισμα, το δολάριο Χόλυγουντ. Είναι επίσης ο συνιδρυτής του HSX ταινίες που πήγε να κάνει σχεδόν μια ντουζίνα ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των «ανάμεικτα μηνύματα," "Six-String Samurai," "Χορεύτρια, Τέξας Ποπ. 81," και "κορίτσι." Η εταιρεία, στη συνέχεια πωλείται στη Ignite Διασκέδαση / Lionsgate.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BE_%CE%9A%CE%AC%CE%B9%CE%B6%CE%B5%CF%81
|
Λαϊκή Ημερησία
|
Η Λαϊκή Ημερησία, χαρακτηριζόμενη ως εφημερίδα-φάρο του Κόμματος από το επίσημο ειδησεογραφικό πρακτορείο Xinhua, εκδίδεται στα κινεζικά, ενώ, επίσης, διαθέτει εκδόσεις στα αγγλικά, τα ιαπωνικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα ρωσικά και τα αραβικά. Τα κύρια άρθρα της φημίζονται για την εκ μέρους τους αποκάλυψη των πλέον πρόσφατων πολιτικών προσανατολισμών της κρατικής εξουσίας. Το πρώτο φύλλο της συγκεκριμένης καθημερινής εφημερίδας κυκλοφόρησε στις 15 Ιουνίου 1948 στο Σίαν του Πινγκσάν, στη Χεμπέι. Επρόκειτο, εκείνη την περίοδο, για έντυπο τοπικής κυκλοφορίας. Τον Μάρτιο του 1948, τα γραφεία της μεταφέρθηκαν στο Πεκίνο, όπου το συγκεκριμένο έντυπο όργανο κατέστη ως η επίσημη εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος, τον Αύγουστο του ιδίου έτους. Η δημοσίευση του κυρίου άρθρου της 26ης Απριλίου 1989 αποτέλεσε την αφορμή για την εκδήλωση αυθόρμητων φοιτητικών διαδηλώσεων, ενώ, επίσης, είναι δυνατό να θεωρηθεί ως το σημείο εκκίνησης των γεγονότων της Πλατείας Τιενανμέν. Κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, η Λαϊκή Ημερησία αποτέλεσε το μοναδικό έντυπο όργανο το οποίο επέτρεπε την ενημέρωση των ξένων δημοσιογράφων σχετικά με την πολιτική της Κεντρικής Επιτροπής. Τον Μάιο του 1966, ο Μάο Τσετούνγκ όρισε στην ηγεσία της εφημερίδας τον Τσεν Μπόντα, γεγονός το οποίο του επέτρεψε να θέσει υπό τον έλεγχό του την εκδοτική γραμμή της. Στις 19 Φεβρουαρίου 2016, ο Γενικός Γραμματέας Σι Τζινπίνγκ πραγματοποίησε επίσκεψη επιθεώρησης στα γραφεία του ειδησεογραφικού πρακτορείου Xinhua, της Λαϊκής Ημερησίας, καθώς και του τηλεοπτικού σταθμού CCTV. Μετά το πέρας της επίσκεψής του, ο Σι Τζινπίνγκ «διέταξε [...] τα, ελεγχόμενα Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας και την Κινεζική Κυβέρνηση, ΜΜΕ να ακολουθούν απαρεγκλίτως τις κατευθυντήριες εντολές του Κόμματος» · . Ως αντίδραση, ο μπλόγκερ Ρεν Ζικιάνγκ ανέφερε πως το κόμμα δεν υποστηρίζει οικονομικά από μόνο του τα συγκεκριμένα ΜΜΕ, όμως χρησιμοποιείται ποσοστό επί του κρατικού προϋπολογισμού για τον συγκεκριμένο σκοπό: «Σταματήστε να χρησιμοποιείτε τα χρήματα των φορολογούμενων για πράγματα τα οποία δεν τους παρέχουν καμία υπηρεσία». Εκδιδόμενη σε μεγάλη κλίμακα, η Λαϊκή Ημερησία αριθμούσε κυκλοφορία ανώτερη των 7 εκατομμυρίων αντιτύπων στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Στις αρχές της δεκαετίας του 2010, αριθμούσε κυκλοφορία, περίπου, της τάξεως των 2,5 εκατομμυρίων αντιτύπων ημερησίως. Διαθέτει, επίσης, διαδικτυακή έκδοση. Το 2015, σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο Xinhua, η έκδοση της Λαϊκής Ημερησίας η οποία κυκλοφορούσε στο εξωτερικό αριθμούσε κυκλοφορία της τάξεως των 600000 αντιτύπων σε, συνολικά, 86 χώρες και περιοχές. Η Λαϊκή Ημερησία ανέφερε εντός σχετικού άρθρου χρονολογούμενου από τις 29 Οκτωβρίου 2010 πως η Χάρτα 08, η οποία είχε συγγραφεί από τον Λιου Σιαομπό, πρώτο Κινέζο ο οποίος έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, «αντιτίθετο στη λαϊκή δημοκρατική δικτατορία, στον σοσιαλισμό, καθώς και στην ενιαία δομή του Κράτους, όπως αυτά είναι καταγεγραμμένα εντός του Κινεζικού Συντάγματος». Επίσης, σύμφωνα με την Λαϊκή Ημερησία, ο Λιου φέρεται να ενδιαφερόταν για την δημοφιλία και το χρήμα, ενώ, από το 2005, ο Λιου φέρεται να εργαζόταν για λογαριασμό «των αντικινεζικών δυνάμεων της Δύσης», να χρηματοδοτείτο από το εξωτερικό, γεγονός το οποίο υποστηριζόταν από φερόμενες ως δηλώσεις του ενώπιον των συγκρατουμένων του: «Δεν είμαι σαν εσάς, δεν πάσχω από έλλειψη χρημάτων. Οι ξένοι με πληρώνουν σε ετήσια βάση, ακόμη και όταν βρίσκομαι στην φυλακή». (Αγγλικά) Διαδικτυακή αγγλική έκδοση της Λαϊκής Ημερησίας
|
Η Λαϊκή Ημερησία (κινεζικά: 人民日报, πινγίν: Rénmín Ribao) αποτελεί το επίσημο έντυπο όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας. Αριθμώντας κυκλοφορία της τάξεως των 3000000 αντιτύπων το 2012, η εφημερίδα είναι κατηγοριοποιημένη από την UNESCO ως μία εκ των δέκα μεγαλύτερων παγκοσμίως.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE_%CE%97%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1
|
Αβεστική γλώσσα
|
Η Αβεστική μαρτυρείται για πρώτη φορά στις λεγόμενες Γκάθες του Ζωροάστρη (ή Ζαρατούστρα), οι οποίες αποτελούν μια συλλογή ύμνων που απευθύνονται στον Δημιουργό και Θεό του Καλού Άχουρα Μάζντα και που περιλαμβάνονται στην Αβέστα, το ιερό βιβλίο του Ζωροαστρισμού και χρονολογούνται από τον 10ο αιώνα π.Χ. (Αρχαία Αβεστική) ενώ μια εξέλιξη της γλώσσας, η Νέα Αβεστική τοποθετείται χρονικά στον 6ο και 5ο αιώνα. Η Αρχαία Αβεστική αποτελούσε μια περίπλοκη γλώσσα η οποία διέθετε οκτώ πτώσεις, απαρεμφατικές δομές και πλούσια μορφολογία ενώ σε αυτό το επίπεδο ήταν εμφανής η συγγένεια με την βεδική σανσκριτική με την οποία ανήκει στην ινδοϊρανική ομάδα γλωσσών, για παράδειγμα το ρήμα "είμαι" έχει ως εξής στις δύο γλώσσες: Το παλαιότερο διασωθέν χειρόγραφο χρονολογείται από το 1288 μ.Χ Όπως και στην περίπτωση της Ριγκ Βέντα και πιθανότατα και σε αυτήν των ομηρικών επών, έτσι και τα κείμενα της Αβέστα καταγράφηκαν σε μια ενιαία μορφή αρκετά αργότερα και συγκεκριμένα τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. σε μια προσπάθεια να συγκεντρωθούν όλα τα κείμενα που σχετίζονταν με τον Ζωροαστρισμό αλλά και για να καταγραφεί σωστά η προφορά των ιερών κειμένων. Βάσει της αβεστικής γραφής υπήρξε μία αντίστοιχη Παχλαβί γραφή με αρκετές όμως μεταβολές ώστε να αποδίδει ακόμα και τα αλλόφωνα των διαφόρων φωνημάτων. Κάποια από τα γράμματα προέρχονται από αραμαϊκές και ελληνικές ποικιλίες αλφαβήτων. Indogermanische Sprachwissenschaft - M.Meier Brügger, σελ.22 Robert S. P. Beekes, A Grammar of Gatha-Avestan, E.J. Brill: Leiden, New York, København, Köln 1988 ISBN 90-04-08332-4 Reichelt Hans, Awestisches elementarbuch, Heidelberg 1967 Hoffmann Karl-Forssman Bernhard, Avestische Laut- und Flexionslehre, Innsbruck 2004 ISBN 3-85124-698-5 Κείμενα στην Αβεστική Εισαγωγή στην Αβεστική Πηγές και Μαθήματα Αβεστικής
|
Η Αβεστική γλώσσα είναι μια ινδοευρωπαϊκή και πιο συγκεκριμένα μια ινδοϊρανική (ινδοάρεια) εξαφανισμένη γλώσσα και αποτελεί εξέλιξη της παλαιότερης ανατολικής ιρανικής διαλέκτου, ενώ η αντίστοιχη δυτική εξελίχθηκε στη λεγόμενη Αρχαία Περσική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1
|
Καλλιτεχνική κολύμβηση στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 – Ντουέτο γυναικών
|
Η προκριματική φάση αποτελούταν από το ελεύθερο και από το τεχνικό πρόγραμμα, στο οποίο οι αθλήτριες έπρεπε να εκτελέσουν συγκεκριμένες ασκήσεις. Οι βαθμολογίες από τα δύο προγράμματα προστίθενται μαζί και τα 12 ντουέτα που συγκέντρωσαν τους περισσότερους βαθμούς, προκρίνονται στον τελικό. Εκεί, οι αθλήτριες καλούνται να επαναλάβουν το ελεύθερο πρόγραμμα και βαθμολογούνται εκ νέου. Η νέα βαθμολογία προστίθεται στην ήδη υπάρχουσα βαθμολογία του τεχνικού προγράμματος από τα προκριματικά και οι αθλήτριες με το μεγαλύτερο άθροισμα αναδεικνύονται νικήτριες. Η σειρά εμφάνισης των ντουέτων στις 2 φάσεις, καθορίζεται με κλήρωση. Για τον τελικό, ωστόσο, δημιουργήθηκαν δύο όμιλοι μεταξύ των 6 πρώτων και των 6 τελευταίων του προκριματικού, Οι τελευταίες, εκτέλεσαν πρώτες τα νούμερά τους στον τελικό.Το τεχνικό πρόγραμμα έπρεπε να έχει διάρκεια 2:05 με 2:35 λεπτά και να περιλαμβάνει υποχρεωτικά στοιχεία που εκτελούνται σε ορισμένη σειρά. Υπήρχαν 3 ομάδες των 5 κριτών για κάθε πρόγραμμα. Στο τεχνικό πρόγραμμα, η μία ομάδα εξετάζει την εκτέλεση των ασκήσεων (30%της βαθμολογίας), η άλλη ομάδα την γενική εντύπωση του προγράμματος (30%) και η τρίτη ομάδα τα επιμέρους στοιχεία (40%). Οι κριτές της εκτέλεσης και της γενικής εντύπωσης δίνουν ο καθένας από μία βαθμολογία, ενώ οι κριτές των επιμέρους στοιχείων δίνουν βαθμολογία για κάθε στοιχείο ξεχωριστά. Οι βαθμολογίες κυμαίνονται μεταξύ του 0 και του 10, με προσαυξήσεις 0,1 πόντων. Η υψηλότερη και η χαμηλότερη βαθμολογία από κάθε ομάδα (συμπεριλαμβανομένου του κάθε στοιχείου) απορρίπτονται. Από τις υπόλοιπες βαθμολογίες υπολογίζεται ο μέσος όρος και σταθμίζονται ανάλογα με το ποσοστό που αντιστοιχεί στην συγκεκριμένη ομάδα κριτών. Η βαθμολογία για κάθε στοιχείο, σταθμίζεται ανάλογα με τον βαθμό δυσκολίας της άσκησης στην οποία ανήκει. Η μέγιστη δυνατή βαθμολογία είναι το 100.Το ελεύθερο πρόγραμμα πρέπει να έχει διάρκεια μεταξύ 2:45 και 3:15 λεπτών. Δεν υπάρχει περιορισμός στην ρουτίνα των ασκήσεων που θα συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα. Οι 3 ομάδες κριτών στο ελύθερο, εξετάζουν την εκτέλεση (30%της βαθμολογίας), την καλλιτεχνική γενική εντύπωση (40%) και τη δυσκολία (30%). Κάθε κριτής δίνει μια μόνο βαθμολογία. Η υψηλότερη και η χαμηλότερη βαθμολογία από κάθε ομάδα απορρίπτονται, και από τις υπόλοιπες υπολογίζεται ο μέσος όρος. Η μέγιστη δυνατή βαθμολογία είναι το 100. Συνολικά, 22 ντουέτα προκρίθηκαν στο αγλωνισμα. Οι 10 χώρες που προκρίθηκαν στο αγώνισμα του Ομαδικού, εξασφάλισαν αυτομάτως και το δικαίωμα συμμετοχής στο Ντουέτο. Τα ντουέτα που είχαν κερδίσει στα 5 ηπειρωτικά πρωταθλήματα και δεν είχαν ήδη προκριθεί με το ομαδικό, εξασφάλισαν αυτομάτως μια θέση στους Αγώνες, ενώ την λίστα συμπλήρωσαν άλλα 7 ντουέτα με τις καλύτερες βαθμολογίες στο Προ-ολυμπιακό Τουρνουά. Η Νέα Ζηλανδία αρνήθηκε την θέση που κέρδισε. Όλες οι ώρες είναι στην Τοπική Ώρα Ιαπωνίας (UTC+9) Το αγώνισμα πραγματοποιήθηκε τις παρακάτω μέρες και ώρες: Οι 12 κορυφαίες προκρίνονται στον Τελικό Ο τελικός περιλαμβάνει τα 12 καλύτερα ντουέτα του προκριματικού γύρου. Η βαθμολογία του τεχνικού προγράμματος από τον προκριματικό, μεταφέρεται και στον τελικό, αλλά το ελέυθερο πρόγραμμα εκτελείται ξανά και βαθμολογείται εκ νεόυ.
|
Το Ντουέτο Γυναικών αποτελεί αγώνισμα της Καλλιτεχνικής κολύμβησης στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 και πραγματοποιήθηκε από τις 2 μέχρι και τις 4 Αυγούστου 2021 στο Κέντρο Υγρού Στίβου του Τόκιο. Ήταν η 9η εμφάνιση του αγωνίσματος σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το χρυσό μετάλλιο κατέκτησε το ντουέτο των Σβετλάνα Κολεσνιτσένκο και Σβετλάνα Ρομάσινα που αγωνίζονταν με τους Ρώσους Αθλητές, με την τελευταία να λαμβάνει το 6ο της χρυσό μετάλλιο στους Αγώνες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%BC%CE%B2%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_2020_%E2%80%93_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AD%CF%84%CE%BF_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD
|
Κουτάλι
|
Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη κουταλιών ανάλογα με την χρήση τους. Κάποια από αυτά είναι το κουταλάκι του γλυκού, το κουτάλι της σούπας, τα κουτάλια για μωρά, το κουτάλι του αλατιού κ.ά.. Η χρήση των κουταλιών φτάνει μέχρι και την μουσική ως όργανο, σαν τις καστανιέτες. Χρησιμοποιούνται επιπλέον και για την μέτρηση ποσοτήτων. Μπορούν να φτιαχτούν κουτάλια από διάφορα υλικά. Η χρήση μετάλλων όπως ο ανοξείδωτος χάλυβας, το ασήμι, ο χρυσός, ο κασσίτερος ή ο χαλκός είναι πλέον η πιο διαδεδομένη, μαζί με το πλαστικό και τα κεραμικά είδη. Κουτάλια όμως έχουν κατασκευαστεί ανά τους αιώνες και από ξύλο, ελεφαντόδοντο, σχιστόλιθο, κόκκαλο, κρύσταλλο, γυαλί ή μπρούντζο. Το σχήμα των κουταλιών μπορεί να ποικίλει. Κατασκευάζονται κουτάλια που έχουν ωοειδείς ή κυκλικές κοιλότητες, με ή χωρίς εσοχή, με μεγάλο ή μικρό μήκος και βάθος. Επίσης η λαβή μπορεί να διαφοροποιηθεί στο πάχος, το σχήμα και το μήκος. Υπάρχουν κουτάλια με ανάγλυφες επιγραφές, και διακοσμητικά στοιχεία. Η χρήση κουταλιού χρονολογείται από την Παλαιολιθική περίοδο. Οι προϊστορικοί άνθρωποι χρησιμοποιούσαν πιθανότατα ως κουτάλια, κελύφη, όστρακα ή κομμάτια ξύλου. Οι Ρωμαίοι κατά τον 1ο αιώνα π.Χ. επινόησαν την κατασκευή του κουταλιού, σε παρόμοιο σχήμα όπως το κατασκευάζουμε ευρέως σήμερα. Πιθανολογείται ότι και η κατασκευή των πρώτων αγγλικών κουταλιών, έγινε με τον ίδιο τρόπο, μετά την κατοχή της Βρετανίας από τους Ρωμαίους τον 1ο εώς τον 5ο αιώνα μ.Χ.. Αργότερα στον Μεσαίωνα, τα κουτάλια κατασκευάζονταν κυρίως από ξύλο ή κέρατο. Κατά τον 14ο αιώνα, η χρήση του κασσίτερου και του χαλκού ως υλικών κατασκευής των κουταλιών, βοήθησε στην διάδοση τους ως εργαλεία. Οι ευγενείς φημίζονταν για την χρησιμοποίηση των χρυσών κουταλιών και οι πλούσιοι αστοί των ασημένιων. Ενώ το σχήμα των κουταλιών είχε σχήμα βαθύ σαν καρύδι κατά τον 16ο αιώνα, έναν αιώνα αργότερα έγινε πιο επίπεδο και ωοειδές. Το σχήμα που έχει σήμερα το κουτάλι άρχισε να καθιερώνεται από τα μέσα του 18ου αιώνα. Στα ελληνικά το κουτάλι αποδίδεται και ως "κοχλιάριο" από την λέξη κοχλίας, που είναι το ελικοειδές κέλυφος του σαλιγκαριού.
|
Το κουτάλι είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται για την ευκολότερη κατανάλωση του φαγητού. Χρησιμοποιείται συνήθως για την κατανάλωση, αλλά και το ανακάτεμα, τροφών που είναι σε υγρή μορφή, όπως την σούπα ή το γιαούρτι. Η χρήση του όμως είναι συνηθισμένη και για τροφές σε στέρεα κατάσταση, όπως τα δημητριακά ή το παγωτό. Το κουτάλι επίσης χρησιμοποιείται για να βάζουμε σε μίγματα φαγητό αλλά και συγκεκριμένες ποσότητες υλικών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B9
|
Δημογραφική κρίση της Ρωσίας
|
Η δημογραφική κρίση έχει θετική οικονομική επίδραση στη δεύτερη φάση της μεταβαλλόμενης ηλικιακής δομής του πληθυσμού (το τμήμα του ενεργού πληθυσμού βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του και υπάρχει μια σχετικά μικρή αναλογία νεότερων και μεγαλυτέρων) και αρνητική επίπτωση στην τρίτη φάση της μεταβαλλόμενης ηλικιακής δομής του πληθυσμού (όπου η αναλογία της παλαιότερης γενιάς είναι μέγιστη και υπάρχει ένα σχετικά μικρό μερίδιο της νεότερης και μεσήλικης γενιάς στον πληθυσμό). Εκτιμάται ότι περίπου το 2025 η Ρωσία θα έχει ελλείψεις στο εργατικό δυναμικό. Λόγω του μειωμένου ποσοστού γονιμότητας, το φορτίο που έχει να κουβαλήσει ο ενεργός πληθυσμός αυξάνεται, επειδή κάθε εργάτης θα πρέπει να στηρίξει περισσότερους συνταξιούχους. Για οικονομικούς λόγους η εκτόξευση της γεννητικότητας σε σύντομο διάστημα δεν συμφέρει, επειδή αυτό θα αυξήσει κατακόρυφα την κοινωνική δαπάνη της παλαιότερης γενιάς, κάτι που στο μέλλον θα αποφέρει προβλήματα. Γήρανση του πληθυσμού Στο τέλος του 19ου αιώνα, η Ρωσία ήταν χώρα με νεαρό πληθυσμό: ο αριθμός των παιδιών ξεπερνούσε σημαντικά τον αριθμό των ηλικιωμένων. Μέχρι το 1938, ο πληθυσμός της Σοβιετικής Ένωσης παρέμεινε "δημογραφικά νέος", αλλά αργότερα, από το 1959, ξεκίνησε μια τάση γήρανσης του πληθυσμού, καθώς η αναλογία των νεαρών ηλικιών στη σύνθεση του πληθυσμού άρχισε να μειώνεται και αυτή των ηλικιωμένων άρχισε να αυξάνεται. Αυτό το φαινόμενο δεν ήταν μοναδικό στη Ρωσία, καθώς η γήρανση του πληθυσμού εμφανίζεται σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες και αρχίζει να εμφανίζεται όλο και περισσότερο στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το 1990, η Ρωσία κατετάγη 25η στον κατάλογο των χωρών με υψηλά ποσοστά γήρανσης του πληθυσμού. Επί του παρόντος, το μερίδιο των ατόμων που ανήκουν στην τρίτη ηλικία (65 ετών και άνω) στη Ρωσία φτάνει το 13%. Σύμφωνα με τις προβλέψεις της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, το 2016 τα άτομα ηλικίας άνω των 60 ετών θα ξεπερνούσαν το 20% του πληθυσμού της Ρωσίας, ενώ τα παιδιά 0-15 ετών θα αποτελούσαν το 17% του πληθυσμού. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλες χώρες, στη Ρωσία η γήρανση περιορίζεται από τα υψηλά ποσοστά θνησιμότητας μεταξύ των ηλικιωμένων. Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι ο ρωσικός λαός επηρεάζεται περισσότερο από τη δημογραφική μείωση σε σχέση με τους άλλους λαούς που ζουν στη Ρωσία. Σύμφωνα με τον Ριμπάκοφσκι, ο πραγματικός (και όχι σύμφωνα με την απογραφή) αριθμός των Ρώσων για την περίοδο 1989-2002 μειώθηκε κατά 7%, ενώ ο συνολικός πληθυσμός της χώρας μειώθηκε κατά μόνο 1.3%. Демографический ежегодник России — 2008 Αρχειοθετήθηκε 2016-03-05 στο Wayback Machine. Демографический ежегодник России — 2010 Αρχειοθετήθηκε 2015-02-08 at Archive.is Ермаков С. П., Захарова О. Д. Демографическое развитие России в первой половине XXI века. — М.: ИСПИ РАН, 2000. Антонов А. И., Медков В. М., Архангельский В. Н. Демографические процессы в России XXI века. — М.: «Грааль», 2002. Зиверт Ш., Захаров С., Клингхольц Р. Исчезающая мировая держава Αρχειοθετήθηκε 2019-11-27 στο Wayback Machine. Берлин: Berlin Institute for Population and Development, 2011. (ISBN 978-3-9812473-8-1) Эберштадт Н. Демографический кризис в России в мирное время. Антонов А. И. Институциональный кризис семьи и возможности его преодоления в России (часть 1) // Демография.ру, 27.03.2011. Борисов В. Демографическая ситуация в современной России. Демографические исследования. 2006. № 1. Залунин В. И., Калинина Т. А. Демографический кризис как социальный феномен и особенности его проявления в современной России // Труды Дальневосточного государственного технического университета, № 132, 2002. С. 171—174. Левина Е. И. Институт семьи в современной демографической ситуации в России // Вестник Тамбовского университета. Серия: Гуманитарные науки, № 12, 2008. С. 483—488. Луцкая Е. Е. Проблемы социально-демографического развития // Социальные и гуманитарные науки. Отечественная и зарубежная литература. Серия 2: Экономика. Реферативный журнал, № 4, 2001. С. 104—108. Сулакшин С. С. Корреляционный факторный анализ российского демографического кризиса // Власть, № 1, 2007. С. 16—28. Ткаченко Н. Н. Демографическая политика России в контексте национальной безопасности // Философия права, № 3, 2009. С. 116—119. Николас Эберштадт. Russia’s Peacetime Demographic Crisis: Dimensions, Causes, Implications Vladimir M. Shkolnikov, G. A. Cornia. Population crisis and rising mortality in transitional Russia. — in.: The mortality crisis in transitional economies. — Oxford: Oxford University Press, 2000: p. 253—279. А. Г. Вишневский, В. М. Школьников. Смертность в России. Главные группы риска и приоритеты действий. — М.: Московский Центр Карнеги, Научные доклады, Вып. 19, 1997 Белобородов И. И. Социальные технологии формирования семейно-демографической политики в России в условиях демографического кризиса // Диссертация на соискание учёной степени кандидата социологических наук / Российский государственный социальный университет. Москва, 2008. Моисеев М. Демографический кризис: в чём видят выход государство и Церковь // Официальный сайт Московского Патриархата Русской Православной Церкви, 16.05.2006. Рязанцев С. В. Эмиграция женщин из России. Доклад на круглом столе «Семья и будущее цивилизаций» Мирового общественного форума «Диалог цивилизаций» (7—11.10.2010 г., Греция). Демографическая доктрина России: Проект для обсуждения (Руководитель разработки — Ю. В. Крупнов) // Институт мирового развития, Москва, 2005.
|
Η δημογραφική κρίση της Ρωσίας αναφέρεται στα πιθανά δημογραφικά προβλήματα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η κρίση άρχισε να ξετυλίγεται στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Μέχρι τότε, υπήρχε μια ομαλή αύξηση του πληθυσμού της Ρωσίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Γκελζενκίρχεν
|
Το Γκελζενκίρχεν βρίσκεται στον ποταμό Έμσερ, στη νοτιοδυτική Βεστφαλία. Το κέντρο της πόλης βρίσκεται νότια του ποταμού, ενώ οι περιοχές Χορστ και Μπούερ βρίσκονται βόρεια. Το Γκελζενκίρχεν επεκτείνεται 17 χλμ. από βορρά στο νότο και 11 χλμ. από την ανατολή στη δύση. Το μήκος των συνόρων της πόλης ανέρχεται συνολικά σε 68 χλμ. Το 10 % περίπου της αστικής περιοχής αποτελούν πάρκα και χώροι αναψυχής, ενώ το 25 % είναι δάση και γεωργική γη. Ξεκινώντας ανατολικά και ακολουθώντας δεξιόστροφη κατεύθυνση, οι παρακάτω πόλεις συνορεύουν με το Γκελζενκίρχεν: Οι ανεξάρτητες αστικές περιφέρειες Χέρνε, Μπόχουμ, Έσσεν, όπως και οι πόλεις της επαρχίας Ρεκλινγκχάουζεν Γκλάντμπεκ, Ντόρστεν, Μαρλ και Χέρτεν. Η πόλη του Γκελζενκίρχεν είναι χωρισμένη σε πέντε περιοχές, οι οποίες με τη σειρά τους διαιρούνται σε τμήματα. Ακολουθούν οι αστικές περιοχές της πόλης με τα τμήματα που αποτελούν την κάθε μία: Βορράς (Gelsenkirchen-Nord): Μπούερ (Buer), Σόλβεν, (Scholven), Χάσελ (Hassel) Κέντρο (Gelsenkirchen-Mitte:) Παλιά πόλη (Altstadt), Μπίσμαρκ (Bismarck), Μπούλμκε-Χίλεν (Bulmke-Hüllen), Φέλντμαρκ (Feldmark), Χέσλερ (Heßler), Σάλκε (Schalke), Βόρειο Σάλκε (Schalke-Nord) Δύση (Gelsenkirchen-West): Χορστ (Horst), Μπέκχαουζεν (Beckhausen) Ανατολή (Gelsenkirchen-Ost): Έρλε (Erle), Ρέσε (Resse), Ρέσερ-Μαρκ (Resser-Mark) Νότος (Gelsenkirchen-Süd): Νόισταντ (Neustadt), Ίκεντορφ (Ückendorf), Ρότχαουζεν (Rotthausen)Με εξαίρεση την περιοχή Nord, διάφορα στοιχεία της υποδομής της πόλης σχηματίζουν τα σύνορα μεταξύ των υπόλοιπων αστικών περιοχών. Έτσι π.χ. ο σιδηρόδρομος Χέρνε-Ομπερχάουζεν χωρίζει τις περιοχές Mitte και Süd, το κανάλι Ρήνου-Χέρνε (Rhein-Herne-Kanal) τις περιοχές Mitte και West και η οδός Kurt-Schumacher-Straße τις περιοχές Ost και West. Το χαμηλότερο ποσοστό βιομηχανικής και εμπορικής έκτασης της πόλης σήμερα έχουν οι περιοχές Süd με περίπου 7,8 % και Ost με 8,9 %. Στο κέντρο όμως το βιομηχανικό παρελθόν της πόλης φαίνεται και σήμερα, αφού τα 37% της βιομηχανικής περιοχής της πόλης βρίσκονται εδώ (τα 16 % της περιοχής), ενώ οι περιοχές Nord και West κρατούν 31 % και 15 % βιομηχανικής και εμπορικής έκτασης της πόλης. Οι τρεις περιοχές Nord, Ost και West διατηρούν το ίδιο ποσοστό γεωργικής έκτασης (περίπου 20 %), ενώ στην περιοχή Nord βρίσκονται τα 42 % της συνολικής γεωργικής γης της πόλης. Τις τελευταίες θέσεις κατέχουν οι περιοχές Mitte (5 %) και Süd (11,9 %). Η περιοχή με το μεγαλύτερο ποσοστό δασοκοµικής χρήσης της έκτασης της πόλης έχει η περιοχή Ost (εκεί βρίσκεται η δασική έκταση Resser-Mark). Το 14 % της περιοχής είναι δασική περιοχή και αποτελεί το 40 % της δασική περιοχή ολόκληρης της πόλης. Ενώ δηλαδή ιδιαίτερα στις βόρειες και ανατολικές περιοχές της πόλης, ακόμη και στην περιοχή Beckhausen διατηρείται γεωργικός και δασικός χαρακτήρας, κυρίως στις περιοχές νότια του καναλιού Ρήνου-Χέρνε γίνεται αισθητό το βιομηχανικό παρελθόν της πόλης. Πηγή: Statistikatlas 2004, Gelsenkirchen Η αρχαιότερη αναφορά στην πόλη βρίσκεται σε έγγραφο του 1003. Εκεί ο Αρχιεπίσκοπος Κολωνίας Χεριβέρτος Α’, αναφέρει την σημερινή περιοχή Μπούερ (ως Puira). Ο λόφος όμως βόρεια του Έμσερ κατοικούντο από γερμανικά φύλα (ίσως οι Bructeri) την εποχή του χαλκού, τα οποία όμως δεν ζούσαν εκεί σε οργανωμένους οικισμούς. Γύρω στα 700 μ.Χ. η περιοχή εποικήθηκε από τους Σάξωνες. Ορισμένες σημερινές περιοχές του σημερινού βόρειου Γκελζενκίρχεν αναφέρονται στον μεσαίωνα, όπως το Raedese (σημερινή περιοχή Resse), Middelvic (Middelich, ανήκει σήμερα στην περιοχή Resse) ή Sutheim (Sutum) και Sculven (σημερινό Scholven). Γύρω στα 1150 εμφανίζεται για πρώτη φορά η ονομασία Gelstenkerken ή Geilistirinkirkin. Σύμφωνα με την ορθογραφία της πρώτης ονομασίας, η μετάφραση από τα μέσα γερμανικά σημαίνει Εκκλησία των εποίκων. Η δεύτερη μεταφράστηκε από τον ιστορικό και φιλόλογο Φραντς Ντάρπε (Franz Darpe) ως Εκκλησία (στο ρέμα) των παχών ταύρων. Η εκκλησία υπολογίζεται ότι είναι η σημερινή St. Georgskirche σε παλαιότερη μορφή. Την ίδια εποχή χτίστηκε και η πρώτη εκκλησία της περιοχής Μπούερ, η οποία στα 1160 αναφέρεται ως ecclesia Buron στον κατάλογο εκκλησιών της ενορίας του νεωκόρου Theodericus του μοναστηρίου Deutz. Ο οικισμός του Μπούερ τότε ανήκε στο Ρεκλινγκχάουζεν, ήταν όμως αραιοκατοικημένος τον μεσαίωνα. Οι εκτάσεις της σημερινής πόλης που βρίσκονται νότια του Έμσερ ήταν μέρος της Κομητείας Μαρκ, η οποία από το 1666 (από το 1609 προσωρινά) ανήκε στην Πρωσία. Ο έκταση της πόλης μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα ήταν αραιοκατοικημένη και σχεδόν αποκλειστικά αγροτική. Αφού για λίγο διάστημα ήταν μέρος του Μεγάλου Δουκάτου της Μπεργκ (Großherzogtum Berg), το 1815 πέρασε στην εξουσία της Πρωσίας, όπου ενσωματώθηκε στην Βεστφαλία. Ενώ όμως το Γκελζενκίρχεν υπάχθηκε στην επαρχία Μπόχουμ της διοικητικής περιφέρειας Άρνσμπεργκ, οι περιοχές Μπούερ και Χορστ πέρασαν στην επαρχία Ρεκλινγκχάουζεν της διοικητικής περιφέρειας Μίνστερ. Ο χωρισμός αυτός σε δυο διαφορετικές διοικητικές περιφέρειες διάρκεσε μέχρι το 1928. Αφού το 1840 ανακαλύφθηκε ο άνθρακας, τον οποίο οι κάτοικοι της κοιλάδας του Ρουρ λέγανε «μαύρο χρυσό», και κατόπιν ξεκίνησε η βιομηχανοποίηση της περιοχής, εγκαταστάθηκαν το 1847 η κύρια σιδηροδρομική γραμμή της Köln-Mindener Eisenbahn-Gesellschaft και ο πρώτος σιδηροδρομικός σταθμός του Γκελζενκίρχεν. Το 1868 το Γκελζενκίρχεν απέκτησε δική του υπηρεσία (Amt) στην επαρχία Μπόχουμ. Σε αυτήν ανήκαν οι δήμοι Γκελζενκίρχεν, Μπράουμπαουερσαφτ (Braubauerschaft) που από το 1900 πήρε το όνομα Μπίσμαρκ, Σάλκε, Χέσλερ, Μπούλμκε και Χίλεν. Το 1875, το Γκελζενκίρχεν ήταν πλέον σημαντικός χώρος της βαριάς βιομηχανίας, απέκτησε δικαιώματα πόλης. Η τοποθεσία της στην κοιλάδα του Ρουρ κατέστησε την πόλη κατά την εποχή της εθνικοσοσιαλιστικής δικτατορίας σημαντικό κέντρο της πολεμικής βιομηχανίας. Η παραγωγή της βιομηχανίας του Γκελζενκίρχεν αυτό το διάστημα ήταν τόσο μεγάλη όσο ποτέ πριν και μέχρι σήμερα. Μετά από τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας της δεκαετίας του 1920, αυτό είχε ως συνέπεια να αυξηθούν στα ορυχεία και στη βαριά βιομηχανία για λίγα χρόνια οι θέσεις εργασίας. Για τους ίδιους όμως λόγους η πόλη έγινε στόχος πολλών βομβαρδιστικών επιθέσεων κατά τον Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οποίες κατέστρεψαν τα 3/4 της πόλης. Πολλά καταφύγια υπάρχουν μέχρι σήμερα και χαρακτηρίζουν την εικόνα της. Στα υπόγεια του Hans-Sachs-Haus και του δημαρχείου του Μπούερ σώζονται καταφύγια στην αυθεντική τους κατάσταση. Όπως σε πολλές πόλεις της Γερμανίας κατά τη νύχτα των κρυστάλλων τον Νοέμβριο του 1938, έτσι κι εδώ κάηκαν οι συναγωγές. Καταστράφηκαν η συναγωγή της περιοχής Μπούερ και η συναγωγή του κέντρου της πόλης. Η ανοικοδόμηση της τελευταίας ξεκίνησε ακριβώς 66 χρόνια αργότερα και στις 1 Φεβρουαρίου 2007 εγκαινιάστηκε. Το Ινστιτούτο Αστικής Ιστορίας (Institut für Stadtgeschichte) διατηρεί το κέντρο τεκμηρίωσης «Γκελζενκίρχεν στον εθνικοσοσιαλισμό» (Gelsenkirchen im Nationalsozialismus). Στην περιοχή Γκελζενκίρχεν-Χορστ υπήρξε το 1944 το Γκέλζενμπεργκ (Gelsenberg-Lager), ένα εξωτερικό στρατόπεδο του στρατοπέδου συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ. Βρισκόταν στον χώρο της εταιρείας Gelsenberg Benzin AG και κρατούνταν εκεί περίπου 2000 Ούγγαροεβραίες εργάτριες καταναγκαστικά εργαζόμενες. 150 κρατούμενες έχασαν τη ζωή τους στις βομβιστικές επιθέσεις των συμμαχικών δυνάμεων στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις τον Σεπτέμβριο του 1944. Δεν τους είχε επιτραπεί να μπουν στα καταφύγια. Ο χειρουργός Δρ. Ρούντολφ Μπέρτραμ (Dr. Rudolf Bertram του νοσοκομείου St.-Josefs-Hospital, επίσης στην περιοχή Χορστ), κατάφερε να σώσει 17 εβραίες από την Γκεστάπο και το βέβαιο τέλος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ. Σε αυτόν και τις βοηθούς του οφείλεται ότι τα κορίτσια και οι γυναίκες αυτές βίωσαν στο νοσοκομείο την απελευθέρωσή τους τον Απρίλιο του 1945. Για αυτή την πράξη του αυτή, ο Δρ. Μπέρτραμ τιμήθηκε το 1980 μετά θάνατον από το ισραηλινό εθνικό ίδρυμα για τη μνήμη του Ολοκαυτώματος Γιάντ Βασέμ και ανακηρύχθηκε «Δίκαιος των Εθνών». Ο Αδόλφος Χίτλερ είχε επισκεφθεί την πόλη το 1938 για να παραστεί στην τελετή κηδείας και ενταφιασμού του βιομηχάνου Έμιλ Κίρντορφ (Emil Kirdorf), στην περιοχή Γκελζενκίρχεν-Ίκεντορφ. Κατά τον πόλεμο το μεγαλύτερο μέρος της πόλης και η βιομηχανία της είχε καταστραφεί. Στις 17 Δεκεμβρίου 1953 η εγκατάσταση παραγωγής οπτάνθρακα Hassel, τέθηκε σε λειτουργία σαν πρώτη μονάδα παραγωγής οπτάνθρακα στην μεταπολεμική Γερμανία. Με την καθιέρωση των ταχυδρομικών κωδίκων το 1961, το Γκελζενκίρχεν πήρε δυο κωδικούς: το Μπούερ πήρε το 466 και το Γκελζενκίρχεν το 465 (οι Τ.Κ. αυτοί ίσχυαν μέχρι τις 1 Ιουλίου 1993). Το 1975 ενώθηκε η Scholven-Chemie AG (παλαιότερα Hydrierwerk Scholven) με την Gelsenberg-Benzin-AG και πήρε το όνομα VEBA-Oel AG. Όταν το 1987 ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ επισκέφθηκε την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, τέλεσε λειτουργία στο τότε γήπεδο της Σάλκε (Parkstadion) μπροστά σε 85.000 άτομα όπου και ανακηρύχτηκε επίτιμο μέλος της ομάδας. Μέχρι τον καιρό της κρίσης στη βιομηχανία χάλυβα υπήρχαν μεγάλες εταιρείες παραγωγής χάλυβα, μεταξύ άλλων η μέχρι σήμερα ενεργή Schalker Eisenhütte Maschinenfabrik και το χαλυβουργείο της Thyssen AG. Κατά την δεκαετία του 1990 έγινε ορατή η δομική αλλαγή της οικονομίας και της ίδιας της πόλης, όπως και στην περιοχή του Ρουρ γενικώς. Έτσι π.χ. πραγματοποιήθηκε το 1997 στην έκταση του παλαιότερου ορυχείου Zeche Nordstern η Γερμανική Οµοσπονδιακή Έκθεση Κηποτεχνίας (Bundesgartenschau, BUGA) στα πλαίσια της οποίας η έκταση μεταμορφώθηκε σε φυσικό πάρκο. Μετά από 117 χρόνια και 12 ημέρες, η Hassel τερμάτισε την λειτουργία της ως τελευταία εγκατάσταση παραγωγής οπτάνθρακα της πόλης στις 29 Σεπτεμβρίου 1999. Το ίδιο έτος η Shell Solar Deutschland AG ξεκίνησε την παραγωγή φωτοβολταϊκών συστημάτων. Όταν στις 28 Απριλίου 2000 τερμάτισε την λειτουργία του το τελευταίο ορυχείο της πόλης, το Zeche Ewald Hugo, έχασαν την εργασία τους 3000 εργαζόμενοι. Το 2003 η περιοχή Μπούερ γιόρτασε την χιλιετή επέτειο της. Ο αθλητικός σύλλογος της Σάλκε γιόρτασε στις 4 Μαΐου 2004 την εκατονταετή επέτειο της ίδρυσης του. Το Γκελζενκίρχεν σήμερα είναι ένα σύγχρονο επιστημονικό, υπηρεσιακό και βιομηχανικό κέντρο με πολύ καλή υποδομή. Επειδή ήταν ίδρυση του Έσσεν, στο Γκελζενκίρχεν επικρατούσαν στις αρχές του οι ίδιες θρησκευτικές καταστάσεις όπως στην εκκλησία του Έσσεν, υπάγονταν δηλαδή στην περιφέρεια της Αρχιεπισκοπής Κολωνίας. Όταν ο οικισμός πέρασε στην εξουσία της Κομητείας Μαρκ, ο πάστοράς του υπήχθη στο δεκανό της εκκλησίας του Βάτενσαϊντ. Οι εκκλησίες των κατοπινών περιοχών της σημερινής πόλης, Μπούερ και Χορστ, υπάγονταν στο δεκανό της εκκλησίας του Ντόρστεν. Στο Γκελζενκίρχεν του 17ου αιώνα επικράτησε η λουθηρανή θρησκευτική μεταρρύθμιση. Ωστόσο οι καθολικοί χρησιμοποιούσαν μαζί με τους προτεστάντες την μοναδική εκκλησία του Γκελζενκίρχεν (την St. Georgskirche) μέχρι τον 19ο αιώνα. Το διάστημα εκείνο, προτεστάντες και καθολικοί κατείχαν περίπου ίσα ποσοστά πληθυσμού. Το τότε ακόμη εκτός πόλεως περιοχές Μπούερ και το Χορστ, παρέμειναν καθολικές μέχρι τον 19ο αιώνα, όταν εγκαταστάθηκαν κι εκεί προτεστάντες και δημιούργησαν δικές τους ενορίες. Δεν ξεπέρασαν όμως ποτέ το εν τρίτο του συνολικού πληθυσμού. Η ευαγγελική κοινότητα του Γκελζενκίρχεν υπάγονταν μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα στην επισκοπή του Μπόχουμ, μέχρι που το 1892 η πόλη έγινε έδρα ξεχωριστής επισκοπής για όλη τη γύρω περιοχή. Με την βάση αυτή δημιουργήθηκε αργότερα ο κύκλος Kirchenkreis Gelsenkirchen und Wattenscheid, στον οποίο σήμερα ανήκουν 22 ευαγγελικές ενορίες της πόλης Γκελζενκίρχεν και του γειτονικού Μπόχουμ-Βάτενσαϊντ. Τις βόρειες ευαγγελικές ενορίες αποτελούν οι Μπούερ (8.900 μέλη), Ενορία Μάρκου στο Χάσελ (1.950 μέλη) και Σόλβεν (3.350 μέλη). Οι καθολικοί της πόλης χρησιμοποίησαν μαζί με τους προτεστάντες μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα την μοναδική εκκλησία του Γκελζενκίρχεν, την Kirche St. Georg. Επειδή όμως η κοινότητα μεγάλωνε γρήγορα, το 1845 έχτισαν δική τους εκκλησία, την Augustinuskirche. Σύντομα όμως και αυτή δεν ήταν πλέον σε θέση να καλύψει τις ανάγκες των πιστών και έτσι δημιουργήθηκε μεταξύ 1874 και 1884 η σημερινή Kirche St. Augustinus, η οποία το 1904 και με παπικό διάταγμα κηρύχτηκε καθεδρικό μοναστήρι (Propsteikirche). Το 1905 ο πληθυσμός του Γκελζενκίρχεν ήταν κατά 47,3 % ευαγγελικός και κατά 51,2 % καθολικός. Επίσημη ιστοσελίδα του Γκελζενκίρχεν Γκελζενκίρχεν στο Curlie
|
Το Γκελζενκίρχεν (γερμ. Gelsenkirchen) είναι γερμανική πόλη στο βόρειο τμήμα της κοιλάδας του Ρουρ στο ομόσπονδο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Το Γκελζενκίρχεν ξεπέρασε τους 100.000 κατοίκους και έγινε μεγαλούπολη το 1903. Σήμερα είναι, με 264.765 κατοίκους, η ενδέκατη μεγαλύτερη πόλη του ομόσπονδου κρατιδίου. Επίσης είναι η έδρα της FC Schalke 04, ομάδας της Γερμανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%B6%CE%B5%CE%BD%CE%BA%CE%AF%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%BD
|
Ουασινγκτονία
|
Οι ουασινγκτονίες έχουν φύλλωμα σε σχήμα βεντάλιας (χαρακτηριστικό της υποοικογένειας των κορυφοειδών, στην οποία ανήκουν), με τα σύνθετα φύλλα τους να καταλήγουν σε στρογγυλευμένη βεντάλια αποτελούμενη από πολλά φυλλίδια. Τα άνθη εκφύονται σε πυκνή ταξιανθία, με τους καρπούς να ωριμάζουν σε μικρές καφέ έως μαύρες δρύπες διαμέτρου 6 έως 10 χιλιοστόμετρων, οι οποίες έχουν ένα λεπτό στρώμα γλυκιάς σάρκας πάνω από τον μοναδικό σπόρο.Ο καρπός τρώγεται, με αναφερόμενη την κατανάλωσή του από Ινδιάνους των σχετικών περιοχών. Τα πουλιά επίσης τρώνε τον καρπό της ουασινγκτονίας και διαδίδουν έτσι τους σπόρους της με τα περιττώματά τους, ενώ και μερικές κάμπιες τρώνε από την ουασινγκτονία, όπως η κάμπια του είδους Paysandisia archon. Τα είδη της ουασινγκτονίας φυτεύονται και καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά δέντρα στις νότιες ΗΠΑ (μέχρι και νότιες περιοχές της Βόρειας Καρολίνας), στις χώρες της Μεσογείου (και την Ελλάδα), σε μέρη της Αυστραλίας και στην υπήνεμη πλευρά των νήσων της Χαβάης. Υπάρχουν δύο βασικά είδη του φυτού: η Washingtonia robusta και η Washingtonia filifera, καθώς και το διαδεδομένο υβρίδιό τους, η Washingtonia filibusta. Είναι γνωστή και ως ουασινγκτονία της Καλιφόρνιας ή «βόρεια ουασινγκτονία» ή «φοινικιά-βεντάλια της ερήμου» (desert fan palm). Φθάνει σε ύψος μέχρι 23 μέτρα, με φυλλίδια μήκους έως και 2 μέτρων, και ταξιανθίες μήκους έως και 5 μέτρων. Τα άνθη είναι λευκά και ο καρπός έχει ωοειδές σχήμα. Φύεται στις νοτιοδυτικές ΗΠΑ και ελάχιστα στο βορειοδυτικό άκρο του Μεξικού. Είναι γνωστή και ως μεξικανική ουασινγκτονία ή «νότια ουασινγκτονία». Φθάνει σε ύψος μέχρι 25 μέτρα, ενώ έχει μικρότερα φύλλα από το άλλο είδος, φυλλίδια μήκους έως ενός μέτρου και ταξιανθίες μήκους έως και 3 μέτρων. Τα άνθη είναι υπόλευκα με ρόδινη απόχρωση και ο καρπός έχει σφαιρικό σχήμα. Φύεται στο βορειοδυτικό Μεξικό]. Χλωρίδα της Βόρειας Αμερικής: Washingtonia Washingtonia filifera, ανάτυπο από το περιοδικό Principes, τόμος 34 (νο. 4), 1990, σσ. 177-180
|
Η ουασινγκτονία (Washingtonia) είναι γένος μονοκοτυλήδονων φυτών, που ανήκει στην οικογένεια της φοινικιάς, τα αρεκοειδή (Arecaceae). Είναι ιθαγενές των νοτιοδυτικών ΗΠΑ (νότια Καλιφόρνια και νοτιοδυτική Αριζόνα) και του βορειοδυτικού Μεξικού. Διαδόθηκε όμως από τον άνθρωπο και φυτεύεται ως καλλωπιστικό σε όλες τις νότιες ΗΠΑ, τη Μέση Ανατολή, τη νότια Ευρώπη, αλλά και τη Βόρεια Αφρική. Σε όλες αυτές τις χώρες έχει υβριδισθεί σε μεγάλο βαθμό. Η ονομασία του γένους δόθηκε από τον Γερμανό βοτανολόγο Χέρμαν φον Βέντλαντ το 1879 προς τιμή του Γεωργίου Ουάσινγκτον. Το 1854 η ίδια ονομασία είχε δοθεί από τον Winslow στο γένος των υψηλότερων δένδρων της Γης, το σεκοϊάδενδρο, αλλά απορρίφθηκε, ενώ το 1900 δόθηκε από τους J.M. Coult. & Rose σε ένα γένος σκιαδοφόρων, αλλά δεν επεκράτησε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Σάμιουελ Πίρποντ Λάνγκλεϊ
|
Γεννήθηκε στο Ρόξμπερι της Βοστώνης στις 22 Αυγούστου 1834.Παρακολούθησε τα μαθήματα του Λατινικού Σχολείου της Βοστώνης, αποφοίτησε από το Αγγλικό Λύκειο της Βοστώνης, υπήρξε βοηθός στο Αστεροσκοπείο του Χάρβαρντ, και έπειτα έλαβε μια φαινομενική θέση εργασίας ως καθηγητής μαθηματικών στη Ναυτική Ακαδημία των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά για την ακρίβεια εστάλη εκεί για να αποκαταστήσει το μικρό αστεροσκοπείο της Ακαδημίας. Το 1867, έγινε διευθυντής του Αστεροσκοπείου Αλεγκένι και καθηγητής αστρονομίας στο Δυτικό Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, γνωστό σήμερα ως Πανεπιστήμιο του Πίτσμπεργκ, μία θέση που κράτησε μέχρι το 1891 ενώ έγινε τρίτος γραμματέας του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν το 1887. Ο Λάνγκλεϊ ήταν ιδρυτής του Αστροφυσικού Αστεροσκοπείου του Σμιθσόνιαν. Το 1888 ο Λάνγκλεϊ εξελέγη μέλος της Αμερικανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας. Το 1898, έλαβε το βραβείο Ζυλ Ζανσέν, το υψηλότερο βραβείο της Αστρονομικής Εταιρείας της Γαλλίας. Ο Λάνγκλεϊ έφτασε στο Πίτσμπεργκ το 1867 για να γίνει ο πρώτος διευθυντής του Αστεροσκοπείου του Αλεγκένι, αφού το ίδρυμα περνούσε δύσκολες στιγμές και παραχωρήθηκε στο Δυτικό Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια. Μέχρι τότε, το τμήμα ήταν σε αταξία – ο εξοπλισμός ήταν σπασμένος, δεν υπήρχε βιβλιοθήκη και το κτίριο χρειαζόταν επισκευές. Μέσω της φιλίας και της βοήθειας του Ουίλιαμ Θόου, ενός κυρίαρχου της βιομηχανίας του Πίτσμπεργκ, ο Λάνγκλεϊ κατάφερε να βελτιώσει τον αστεροσκοπείο και να κατασκευάσει επιπλέον όργανα. Ένα από τα νέα όργανα ήταν ένα μικρό τηλεσκόπιο διέλευσης που χρησιμοποιήθηκε για την παρατήρηση της θέσης των αστέρων καθώς αυτοί διασχίζουν τον ουράνιο μεσημβρινό. Συνέλεξε χρήματα για το τμήμα, μοιράζοντας κυρίως την επίσημη ώρα σε δήμους πόλεων και σιδηροδρομικές εταιρείες. Μέχρι τότε, ο ορθός χρόνος χρησιμοποιούνταν μόνο περιστασιακά σε δημόσια χρήση μέσα από την αποστολή αμερικανικών αστεροσκοπείων. Τα ρολόγια ήταν χειροκίνητα εκείνη την εποχή και ο χρόνος ήταν ασαφής. Ο ακριβής χρόνος δεν ήταν ιδιαίτερα απαραίτητος. Ήταν αρκετό να γνωρίζουμε ότι το μεσημέρι ο ήλιος ήταν ακριβώς πάνω από το κεφάλι. Όλα αυτά μέχρι την εγκατάσταση σιδηροδρομικών γραμμών. Καθώς οι σιδηρόδρομοι άρχισαν να λειτουργούν, η έλλειψη μονάδων κανονικού χρόνου έγινε επικίνδυνη. Τα τρένα κινούνταν με βάση δημοσιευμένο πρόγραμμα, αλλά ο προγραμματισμός ήταν χαοτικός. Εάν τα ρολόγια ενός μηχανικού και ενός χειριστή κλειδιών διέφεραν ακόμη και λίγα λεπτά, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει καταστροφή. Δύο τρένα θα μπορούσαν να βρίσκονται στην ίδια τροχιά ταυτόχρονα και να πέσουν το ένα πάνω στο άλλο. Χρησιμοποιώντας τις αστρονομικές παρατηρήσεις που ελήφθησαν από το νέο τηλεσκόπιο, ο Λάνγκλεϊ επινόησε ένα ακριβές χρονικό πρότυπο το οποίο έγινε γνωστό ως Σύστημα Χρόνου Αλεγκένι. Αρχικά μετέδιδε σήματα χρόνου στις επιχειρήσεις της πόλης του Αλεγκένι και στον σιδηρόδρομο της Πενσυλβάνια. Τελικά, δύο φορές την ημέρα, τα σήματα του χρόνου Αλεγκένι μετέδιδαν την ορθή ώρα μέσω τηλεγραφικών γραμμών σε όλες τις σιδηροδρομικές γραμμές στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Ο Λάνγκλεϊ χρησιμοποίησε τα χρήματα από τους σιδηροδρόμους για να χρηματοδοτήσει το αστεροσκοπείο. Από το 1868 περίπου, τα έσοδα από τον Χρόνο Αλεγκένι συνέχισαν να χρηματοδοτούν το αστεροσκοπείο έως ότου το Αμερικανικό Ναυτικό Αστεροσκοπείο παρείχε τα σήματα δωρεάν το 1883.Μόλις εξασφάλισε τη χρηματοδότηση, ο Λάνγκλεϊ αφιέρωσε τον χρόνο του στο αστεροσκοπείο στην έρευνα του Ήλιου. Χρησιμοποίησε τις δεξιότητές του (από την πρώτη του δουλειά μέχρι το γυμνάσιο) για να παράγει εκατοντάδες σχέδια ηλιακών φαινομένων, πολλά από τα οποία ήταν τα πρώτα που παρουσιάστηκαν ευρύτερα. Η εξαιρετικά λεπτομερής παρουσίαση μιας ηλιακής κηλίδας το 1873 έγινε κλασικό έργο.Το 1886, ο Λάνγκλεϊ έλαβε το πρώτο μετάλλιο Χένρι Ντρέιπερ από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών για τις συνεισφορές του στην ηλιακή φυσική. Η δημοσίευσή το 1890 των υπέρυθρων παρατηρήσεων στο Αστεροσκοπείο Αλεγκένι στο Πίτσμπεργκ μαζί με τον Φρανκ Ουάσιγκτον Βέρι και τα δεδομένα που συγκέντρωσε από την εφεύρεσή του, το βολόμετρο, χρησιμοποιήθηκαν από τον Σβάντε Αρρένιους για τους πρώτους υπολογισμούς του φαινομένου του θερμοκηπίου. Το 1898, ο Λάνγκλεϊ έλαβε το βραβείο Ζυλ Ζανσέν, το ύψιστο βραβείο της Αστρονομικής Εταιρείας της Γαλλίας. Ο Λάνγκλεϊ προσπάθησε να κατασκευάσει ένα λειτουργικό βαρύτερο από τον αέρα αεροσκάφος. Τα μοντέλα του πέταξαν, αλλά οι δύο απόπειρες με αεροσκάφη κανονικής κλίμακας δεν ήταν επιτυχείς. Ο Λάνγκλεϊ άρχισε να πειραματίζεται με μοντέλα και ανεμόπτερα κινούμενα με λαστιχάκια το 1887, αν και δεν μπορούσε να αντιγράψει τα μοντέλα του Αλφόνς Πενώ. Κατασκεύασε έναν περιστρεφόμενο βραχίονα, παρόμοιο με αεροδυναμική σήραγγα και κατασκεύασε μεγαλύτερα ιπτάμενα μοντέλα τα οποία τροφοδοτούνταν από μικρές ατμομηχανές. Ο Λάνγκλεϊ αντελήφθη μέσα από πειράματα πως η σταθερή μηχανοκίνητη πτήση ήταν εφικτή.Ο Λάνγκλεϊ κατανόησε πως τα αεροσκάφη χρειάζονται ώθηση για να ξεπεράσουν την οπισθέλκουσα, παρατηρώντας πως επιφάνειες με μεγαλύτερη αναλογία είχαν μεγαλύτερη άντωση και χαμηλότερη οπισθέλκουσα.Η πρώτη του επιτυχία ήρθε στις 6 Μαΐου 1896 όταν το μη επανδρωμένο αεροσκάφος του Number 5 το οποίο είχε βάρος 11 κιλών πραγματοποίησε δύο πτήσεις μήκους 700 μέτρων και 1000 μέτρων μετά από απογείωση με τη χρήση καταπέλτη σε πλοίο στον ποταμό Ποτόμακ. Η απόσταση ήταν δέκα φορές μεγαλύτερη από οποιοδήποτε προηγούμενο πείραμα με βαρύτερη από τον αέρα ιπτάμενη μηχανή, επιδεικνύοντας πως η σταθερότητα και η επαρκής άντωση ήταν εφικτές σε ένα τέτοιο αεροσκάφος. Στις 11 Νοεμβρίου του ιδίου έτους, το μοντέλο του Number 6 πέταξε για περισσότερο από 1.500 μέτρα. Το 1898, με βάση την επιτυχία των μοντέλων του, ο Λάνγκλεϊ έλαβε χορηγία 50.000$ από το Υπουργείο Πολέμου και 20.000$ από το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν για να αναπτύξει ένα επανδρωμένο αεροσκάφος το οποίο ονόμασε "Aerodrome". Ο Λάνγκλεϊ προσέλαβε τον Τσαρλς Μ. Μάνλι (1876–1927) ως μηχανικό και κυβερνήτη. Όταν ο Λάνγκλεϊ ενημερώθηκε μέσα από τον φίλο του Οκτάβ Σανούτ για την επιτυχία του ανεμόπτερου του 1902 των αδελφών Ράιτ, επιχείρησε να τους συναντήσει, αλλά αυτοί απέρριψαν ευγενικά την πρόταση. Ενώ το πλήρους κλίμακας Aerodrome σχεδιαζόταν και κατασκευαζόταν, υπογράφηκε το συμβόλαιο για τον κινητήρα εσωτερικής καύσης με τον μηχανικό Στίβεν Μ. Μπάλζερ (1864–1940). Όταν αυτός απέτυχε να κατασκευάσει έναν κινητήρα με τα χαρακτηριστικά ισχύος και βάρους που του ζητήθηκαν, ο Μάνλι ολοκλήρωσε το σχέδιο. Ο κινητήρας αυτός είχε πολύ περισσότερη ισχύ από τον κινητήρα του πρώτου αεροπλάνου των Ράιτ—50 ίπποι εν αντιθέσει με 12 ίππους. Ο κινητήρας, κυρίως το τεχνικό κομμάτι που πραγματοποίησαν οι άνδρες του Λάνγκλεϊ, ήταν πιθανώς η κύρια συμβολή του έργου στην αεροπορία. Η επανδρωμένη μηχανή διέθετε παράλληλες πτέρυγες με στήριξη από σύρματα. Είχε πτέρυγα τύπου Πενώ για τον έλεγχο της κλίσης και της εκτροπής, αλλά χωρίς έλεγχο περιστροφής, ο οποίος εξαρτιόνταν από τη δίεδρη γωνία των πτερύγων για τη διατήρηση του επιπέδου πλεύσης. Σε αντίθεση με το μοντέλο ελεγχόμενου αεροπλάνου των αδελφών Ράιτ, το οποίο μπορούσε να πετάξει κόντρα σε ισχυρό άνεμο και να προσγειωθεί στο έδαφος, ο Λάνγκλεϊ επιχείρησε με νηνεμία σε νερό στον ποταμό Ποτόμακ. Αυτό απαιτούσε καταπέλτη για απονήωση. Το αεροσκάφος δε διέθετε τροχούς προσγείωσης, και το σχέδιο ήταν το αεροσκάφος να προσυδατωθεί μετά την πτήση επίδειξης εφόσον αυτή ήταν επιτυχημένη. Ειδάλλως, θα ανακατασκεύαζε τη μηχανή. Ο Λάνγκλεϊ εγκατέλειψε το σχέδιο μετά από δύο αποτυχημένες πτήσεις που οδήγησαν σε πτώσεις στις 7 Οκτωβρίου και 8 Δεκεμβρίου 1903.Στην πρώτη απόπειρα, ο Λάνγκλεϊ ανέφερε πως η πτέρυγα χτύπησε στον καταπέλτη οδηγώντας σε πτώση στον ποταμό. Στη δεύτερη απόπειρα το αεροσκάφος έσπασε μόλις έφυγε από τον καταπέλτη. Ο Μάνλι διέφυγε σώος από τον ποταμό και τις δύο φορές. Ο τύπος δικαιολόγησε τις αποτυχίες, ωστόσο μέλη του Κογκρέσου επέκριναν το έργο. Το Aerodrome τροποποιήθηκε και πέταξε από τον Γκλεν Κέρτις το 1914, ως μέρος της απόπειρας του να πετάξει με την ευρεσιτεχνία των αδελφών Ράιτ, και ως μία απόπειρα του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν να περισώσει την αεροναυτική φήμη του Λάνγκλεϊ. Ωστόσο, οι πτήσεις του Κέρτις ενθάρρυναν το Σμιθσόνιαν να εκθέσει το Aerodrome στο μουσείο του ως το «πρώτο αεροπλάνο το οποίο κατάφερε σταθερή ελεύθερη πτήση». Η ενέργεια αυτή του Σμιθσόνιαν πυροδότησε ταραχές που διήρκεσαν για δεκαετίες με τον μέχρι τότε ζωντανό εκ των αδελφών Ράιτ, Όρβιλ.Ο Λάνγκλεϊ δεν κατάφερε να ξεπεράσει την κεντρική καινοτομία των αδελφών Ράιτ σχετικά με τον έλεγχο ενός αεροπλάνου αρκετά μεγάλου ώστε να ελεγχθεί από το βάρος του κυβερνήτη του. Έτσι εάν το Aerodrome πετούσε σταθερά όπως και τα μοντέλα, ο Μάνλι θα βρισκόταν σε κίνδυνο όταν η μηχανή θα έχανε ύψος χωρίς έλεγχο. Το 1880 ο Λάνγκλεϊ εφηύρε το βολόμετρο, ένα όργανο που χρησιμοποιήθηκε αρχικά για τη μέτρηση της υπέρυθρης ακτινοβολίας. Το βολόμετρο επέτρεψε στους επιστήμονες να ανιχνεύσουν αλλαγή θερμοκρασίας μικρότερη από το 1/100.000 ενός βαθμού Κελσίου. Έθεσε τα θεμέλια για τις μετρήσεις της ποσότητας ηλιακής ενέργειας στη Γη. Το 1881 δημοσίευσε επιστημονικό άρθρο για το θέμα με τίτλο «Το βολόμετρο και η ακτινοβολούμενη ενέργεια». Πραγματοποίησε μία από τις πρώτες προσπάθειες μέτρησης της θερμοκρασίας της επιφάνειας της Σελήνης και η μέτρηση της παρεμβολής της υπέρυθρης ακτινοβολίας από το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα της Γης χρησιμοποιήθηκε από τον Σβάντε Αρρένιους το 1896 στον πρώτο υπολογισμό για μελλοντική αλλαγή του κλίματος από μελλοντικό διπλασιασμό των επιπέδων διοξειδίου του άνθρακα. A Dream of Wings: Americans and the Airplane, 1875-1905, by Dr. Tom D. Crouch, W. W. Norton, 1981 Taking Flight: Inventing the Aerial Age, from Antiquity through the First World War, by Dr. Richard P. Hallion, Oxford University Press, 2003 Wilbur and Orville: A Biography of the Wright Brothers, by Fred Howard, Dover, 1987 A Heritage of Wings, An Illustrated History of Naval Aviation, by Richard C. Knott, Naval Institute Press, Annapolis, Maryland, 1997 Winged Shield, Winged Sword: 1907-1950: A History of the United States Air Force, by Bernard C. Nalty, University Press of the Pacific, 2003 Aviation, The Pioneer Years, edited by Ben Mackworth-Praed, Studio Editions, Ltd., London, 1990 To Conquer The Air—The Wright Brothers and the Great Race for Flight, by James Tobin, Free Press, division of Simon & Schuster, 2003 "Vita ed opere dell'astronomo e costruttore aeronautico Samuel Pierpont Langley", by Giuseppe Ciampaglia. Rivista Storica; Gennaio 1996. Selling the True Time: nineteenth-century timekeeping in America, by Ian R. Bartky, Stanford University Press, 2000 Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Langley, Samuel Pierpont» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) Cambridge University Press Samuel Pierpont Langley, Flying Machines Samuel Pierpont Langley, Invention of the Airplane National Academy of Sciences Biographical Memoir
|
Ο Σάμιουελ Πίρποντ Λάνγκλεϊ (αγγλικά: Samuel Pierpont Langley, 22 Αυγούστου 1834 – 27 Φεβρουαρίου 1906) ήταν Αμερικανός αστρονόμος, φυσικός, εφευρέτης του βολόμετρου και πρωτοπόρος της αεροπορίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BB_%CE%A0%CE%AF%CF%81%CF%80%CE%BF%CE%BD%CF%84_%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CF%8A
|
Τζέιν Έιρ
|
Η Τζέιν Έιρ έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία όσον αφορά τα μυθιστορήματα και τη λογοτεχνία. Και αυτό γιατί αποτελεί μια εξιστόρηση βιωματικών γεγονότων μίας συγγραφέως που πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια και πέθανε από φυματίωση. Όπως καταδεικνύουν οι πηγές, η Τζέιν Έιρ λαμβάνει χώρα στην βικτωριανή Αγγλία και αποτελεί ένα γοτθικό επίτευγμα της λογοτεχνίας. Καταφέρνει έτσι να συγκινήσει ακόμη και σήμερα, ίσως γιατί το ύφος της αφήγησης είναι τόσο βιωματικό που πάει κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη. Με λίγα λόγια κατατάσσεται στα δημοφιλέστερα μπεστ σέλερ όλων των εποχών. Η έκδοσή του έγινε το 1847 και η συγγραφέας χρησιμοποίησε το αντρικό ψευδώνυμο Currer Bell για να μην λογοκριθεί. Εστιάζοντας τώρα μέσα της, θα λέγαμε είναι μια κοπέλα σεμνή, αξιοπρεπής της εποχής εκείνης. Παρά τις κακουχίες που υπέστη παραμένει μια ευαίσθητη και σοβαρή προσωπικότητα, έτοιμη να αγαπήσει και να εισπράξει την αγάπη που στερήθηκε και όλο αυτό σε μια προτεσταντική κοινωνία. Είναι απλή και μετριόφρων και αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον εγωισμό και την αλαζονεία των πλουσίων. Η Τζέιν έχει αυτοσυγκράτηση όμως σπανίως οι δυσκολίες που έχει περάσει την κάνουν να ξεσπά. Έχει επιθυμία για το υπερφυσικό και την κοινωνική πρόοδο, προσγειωμένη αλλά δε συμβιβάζεται με τα λίγα. Οτιδήποτε καταφέρνει είναι με το δικό της μόχθο αφού κανένας δε τη στήριξε αληθινά. Είναι κατά κάποιο τρόπο επαναστάτρια και δυναμική. Έχουμε την δυνατότητα να την παρακολουθήσουμε σε όλα τα στάδια της ζωής της. Ασυναίσθητα επέρχεται μια ταύτιση με τις γυναίκες κάθε εποχής και για αυτό η ιστορία της αγγίζει το ευρύ κοινό. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από την άλλη και ως ιστορία τρόμου που καθηλώνει τους αναγνώστες. Διαβάζοντας τα εσώψυχα της Τζέιν μας πιάνει μια μελαγχολία για αυτά που έχει περάσει, καθώς το κλείδωμα της στο δωμάτιο από τη θεία της, έρχεται πάντα σαν φλας μπακ και δημιουργεί ένα κλίμα πόνου, που αναμφισβήτητα ο καθένας έχει περάσει. Δεν γίνεται ερωμένη του Ρότσεστερ αν και τον αγαπάει και τον αναζητεί. Δεν παντρεύεται τον Σαιν Τζον αν και θα μπορούσε γιατί ήταν πιο "εύκολο" από το να κυνηγήσει και πάλι μια "χαμένη υπόθεση" (Δηλαδή τον Ρότσεστερ). Έχει υπομονή και τη δύναμη της θέλησης και της λογικής. Αν και δε θεωρείται όμορφη, με τον χαρακτήρα της θα σταθεί ποθητή, όπως διηγείται το μυθιστόρημα. Ακόμη, έχει αυτοεκτίμηση και ενσυναίσθηση γιατί καταλαβαίνει ότι κοινωνικά είναι κατώτερη του Ρότσεστερ και προσπαθεί να πνίξει το συναίσθημά της με μονολόγους όπως "εκτός από το μισθό που παίρνεις επειδή διδάσκεις την προστατευόμενή του, και από την ευγνωμοσύνη για το σεβασμό και το καλό του φέρσιμο, που έχει δικαίωμα να περιμένεις αφού κάνεις το καθήκον σου. Να είσαι βέβαιη ότι μόνο αυτό το δεσμό αναγνωρίζει εκείνος ανάμεσα σε σένα και στον ίδιο. Γι’ αυτό, μην τρέφεις ωραία αισθήματα για εκείνον, μην ενθουσιάζεσαι, μην αγωνιάς κτλ. κτλ. Δεν είναι της σειράς σου". Αυτά τα συναισθήματα πνίγονται βέβαια και από τους ίδιους τους τρεις άντρες ήρωες, καθώς δεν θέλουν αυτή να σηκώσει κεφάλι. Αν και φαίνεται να προσπαθεί να το κάνει, τελικά σκέφτεται με τη φωνή της λογικής, δηλαδή τη φωνή της κοινωνίας της. Ένα πρότυπο γυναίκας ξεπηδά την εποχή εκείνη που κάνει την Τζέιν διάσημη, σύμφωνα με την ιστορία που άφησε. Με την ανεπιτήδευτη και δίκαιη κοινωνική της ανέλιξη γίνεται ίνδαλμα. Ιδιαίτερα στο σημείο όπου υπερασπίζεται και δικαιολογεί τις γυναίκες αν επαναστατούν, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ταιριάζει σε όλες τις εποχές καθώς πάντα υπάρχει χώρος για ηθική και κοινωνική πρόοδο. Επίκαιρο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και το γεγονός ότι αυτή η γυναίκα τελικά υποτάχθηκε σε στερεότυπα, όμως δεν ξέχασε το στόχο της και παντρεύτηκε αυτόν που επιθυμούσε. Εδώ υπάρχει μια ισορροπία του "ναι μεν αλλά". Υπάρχουν πολλές μεταφορές του μυθιστορήματος και αυτές είναι: η ταινία του 1910, του 1934, του 1944, του 1956, του 1963, του 1970 (η πρώτη έγχρωμη), του 1973 (μίνι σειρά), του 1983, του 1996, του 1997, του 2006 και του 2011. Ανεμοδαρμένα Ύψη Σάρλοτ Μπροντέ https://www.youtube.com/watch?v=Nl5AqMwiodk
|
Η Τζέιν Έιρ είναι μυθοπλαστικός χαρακτήρας μυθιστορήματος περίπου εκατόν πενήντα χρόνων. Πρόκειται για ένα ορφανό κορίτσι που μένει τελικά με τον αδερφό της μητέρας της. Όμως αυτός πεθαίνει κάποια στιγμή και αφήνει τη μικρή στα χέρια της γυναίκας του, μιας σκληρής κυρίας. Εκείνη είχε και δικά της παιδιά όμως δε φερόταν καλά στην Τζέιν. Σε ηλικία δέκα χρονών μπαίνει σε ορφανοτροφείο με εντολή της θείας της όμως και εκεί στερείται αγάπης. Όταν μεγαλώνει γίνεται δασκάλα και πηγαίνει σε ένα πύργο να αναλάβει την ανατροφή ενός κοριτσιού. Όμως η μοίρα δε την αφήνει σε ησυχία καθώς όταν είναι να παντρευτεί με τον κύριο του σπιτιού, αποκαλύπτεται ένα μυστικό που ακυρώνει το γάμο. Η ηρωίδα κρυφά φεύγει από το σπίτι σε άσχημη ψυχολογική και σωματική κατάσταση, βρίσκει καταφύγιο σε άλλο σπίτι και αφήνει πίσω το παρελθόν. Το μυθιστόρημα της Σάρλοτ Μπροντέ θίγει τις έννοιες της εσωτερικής δύναμης και της αξιοπρέπειας οι οποίες είναι ικανές να ξεπεράσουν πολλές δυσκολίες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CE%BD_%CE%88%CE%B9%CF%81
|
Είσαι η πατρίδα μου
|
Τούρκοι Συνταγματάρχης/Στρατηγός Τζεβντέτ - (Χαλίτ Εργκέντς) Νοσοκόμα Αζιζέ - (Μπεργκιουζάρ Κορέλ) Συνταγματάρχης/Στρατηγός Τεβφίκ - (Ονουρ Σαϊλάκ) Αλί Κεμάλ - (Κουμπιλάι Ακα) Χίλαλ - (Μιράι Ντάνερ) Γιλντίζ - (Πίναρ Ντενιζ) Χασίμπε - (Σελίλε Τογιόν) Γιάκουπ - (Φατίχ Αρθμαν) Πασάς Εσρεφ - (Χακάν Σαλίμνις) Έλληνες Αντιπλοίαρχος Βασίλης - (Μπακί Νταβρακ) Κυρία Βερόνικα - (Σεναν Καρα) Υπολοχαγός Λεωνίδας - (Μπόραν Κουζούμ) Εφταλία - (Σεμπνεμ Χασσανίσουγκη) Χρίστο - (Καν Κολουκίσα) Συνταγματάρχης Σταυρός - (Τουγρούλ Τιουλεκ) Ελένη - (Γιασεμίν Σάβλοβσκι) Χατζημιχάλης - (Εμρε Σεν) Οι άλλοι Κάρολος (Charles) Χάμιλτον - (Οκάν Γιαλαμπίκ) Γινον Στεινερ - (Μερτ Ντενιζμεν)
|
Είσαι η πατρίδα μου (τούρκικα: Vatanım Sensin, «Είσαι η πατρίδα μου») είναι μια ιστορική τηλεοπτική σαπουνόπερα τουρκικής παραγωγής, παράγεται από O3 Medya Production. Η σειρά βασίζεται στην τουρκική αγωνία στην Κατοχή της Σμύρνης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9_%CE%B7_%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B1_%CE%BC%CE%BF%CF%85
|
Νέστορ Πιτάνα
|
Η απόδοση του Πιτάνα στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 έχει φέρει κάποια αντιπαράθεση, που σχετίζεται κυρίως με τη χρήση της τεχνολογίας VAR. Το πρώτο γκολ της Γαλλίας σημειώθηκε από ένα ελεύθερο λάκτισμα που θεωρήθηκε από πολλούς ως «βουτιά» από τον Αντουάν Γκριεζμάν (ωστόσο, οι κανόνες του παιχνιδιού εκείνη την εποχή που αφορούσαν το VAR, απαγόρευαν την παρέμβαση στην περίπτωση). Το δεύτερο γκολ της Γαλλίας σημειώθηκε από πέναλτι που δόθηκε, αφού ο Πιτάνα πληροφορήθηκε από τον VAR ότι μπορεί να επιθυμεί να αναθεωρήσει την φάση του χεριού του Ίβαν Πέρισιτς. Μετά από μακρά συζήτηση και αναποφασιστικότητα, ο Πιτάνα απένεμε το πέναλτι στη Γαλλία, την οποία απόφαση πολλοί ειδήμονες ανέφεραν ως μία εσφαλμένη ερμηνεία των κανόνων, που οδήγησε το παιχνίδι στην εύνοια της Γαλλίας.
|
Ο Νέστορ Φάμπιαν Πιτάνα (Néstor Fabián Pitana, γενν. 17 Ιουνίου 1975) είναι Αργεντινός διαιτητής ποδοσφαίρου και πρώην ηθοποιός, ο οποίος έχει διαιτητεύσει στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2014, στο Κόπα Αμέρικα 2015 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2018. Διαιτήτευσε τον εναρκτήριο αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 μεταξύ της Ρωσίας και της Σαουδικής Αραβίας. Ο Πιτάνα ορίστηκε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 μεταξύ της Γαλλίας και της Κροατίας στο Στάδιο Λουζνικί της Μόσχας, στις 15 Ιουλίου 2018. Έγινε ο δεύτερος Αργεντινός διαιτητής που διαιτήτευσε τον εναρκτήριο αγώνα και τον τελικό στην ίδια διοργάνωση (μετά τον Οράσιο Ελισόντο, ο οποίος έκανε το ίδιο το 2006).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81_%CE%A0%CE%B9%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B1
|
Κόλπος Γκουαντάναμο
|
Οι Η.Π.Α. κατέλαβαν τον Κόλπο του Γκουαντάναμο αρχικά και εγκαθίδρυσαν εκεί ναυτική βάση το 1898 κατά τη διάρκεια του Ισπανό-Αμερικανικού πολέμου, στη Μάχη του Κόλπου του Γκουαντάναμο (6-10 Ιουνίου 1898). Το 1903, οι Η.Π.Α. και η Κούβα υπέγραψαν ένα συμβόλαιο ενοικίασης που έδινε την άδεια στην πρώτη να χρησιμοποιεί την περιοχή ως ανεφοδιαστική και ναυτική βάση. Το συμβόλαιο αυτό ικανοποιούσε την Τροπολογία Πλατ (Platt Amendment), η οποία έλεγε ναυτικοί σταθμοί σε «συγκεκριμένα ειδικά σημεία που θα συμφωνηθούν από τον Πρόεδρο των Ηνωμένων» ήταν απαραίτητοι για να «δώσουν στις Η.Π.Α. τη δυνατότητα να διατηρήσει την ανεξαρτησία της Κούβας.». Οι Η.Π.Α. και η Κούβα υπέγραψαν το 1934 Συνθήκη η οποία παραχωρεί μόνιμη ενοικίαση τις περιοχής στις Η.Π.Α.. Υπό αυτή τη Συνθήκη δεν επιτρέπονται ιδιωτικές επιχειρήσεις στην περιοχή. Ο Κόλπος ονομαζόταν Γκουαντάναμο από τους αρχικούς του ιθαγενείς κατοίκους του, τους Ταΐνο. Ο Κολόμβος όταν βγήκε σ’ αυτόν το 1494, τον ονόμασε puerto Grande (μεγάλο λιμάνι), ενώ βρήκε τον τοπικό πληθυσμό των Ταΐνο να ετοιμάζει μια γιορτή για τον τοπικό αρχηγό. Όταν οι Ισπανοί κατακτητές πήραν τον έλεγχο της Κούβας, ο κόλπος έγινε σημαντικός όρμος στη νότια πλευρά του νησιού. Ο Κόλπος ήταν για λίγο διάστημα γνωστός ως ο Κόλπος του Κάμπερλαντ όταν τον κατέκτησαν οι Βρετανοί το 1741 κατά τον Πόλεμο του Αφτιού του Τζένκινς (War of Jenkins' Ear). Ο Βρετανός Ναύαρχος Έντουαρντ Βέρνον είχε φτάσει με μια δύναμη οκτώ πολεμικών πλοίων και 4.000 στρατιωτών, με σχέδιο να προελάσει στο Σαντιάγο ντε Κούβα. Όμως, ηττήθηκε από τις τοπικές ομάδες των ανταρτών Κρεόλε και των Ισπανών, και αναγκάστηκε να αποσυρθεί ή να κινδυνεύσει να αιχμαλωτισθεί. Στα τέλη του 1760, βάρκες από τα HMS Trent και HMS Boreas απέκοψαν τα Γαλλικά πειρατικά Vainquer και Mackau, τα οποία κρύβονταν στον Κόλπο. Οι Γάλλοι αναγκάστηκαν επίσης να κάψουν το Guespe, προκειμένου να αποτρέψουν να πέσει στα χέρια των εχθρών. Κατά τον Ισπανό-Αμερικανικό Πόλεμο, το Πολεμικό Ναυτικό των Η.Π.Α. που επιτιθόταν στο Σαντιάγο χρειαζόταν καταφύγιο από την καλοκαιρινή περίοδο των τυφώνων. Επέλεξαν το Γκουαντάναμο εξ’ αιτίας του εξαιρετικού όρμου που είχε. Οι Αμερικανοί Πεζοναύτες αποβιβάστηκαν με ναυτική υποστήριξη στην Εισβολή του Κόλπου του Γκουαντάναμο του 1898. Καθώς όμως προχωρούσαν, η Ισπανική αντίσταση ήταν μεγαλύτερη και οι πεζοναύτες χρειάζονταν υποστήριξη από Κουβανούς ανιχνευτές. Ο Κόλπος του Γκουαντάναμο είχε χρησιμοποιηθεί σαν κέντρο για αιτούντες ασύλου και θετικούς στον ιό HIV πρόσφυγες στη δεκαετία του 1990. Μέσα σε έξι μήνες οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν κρατούμενους στο Γκουαντάναμο πάνω από 30.000 Αϊτινούς πρόσφυγες, ενώ άλλοι 30.000 είχαν διαφύγει στη Δομινικανή Δημοκρατία. Τελικά οι Η.Π.Α. δέχτηκε περίπου 10.747 Αϊτινούς με στάτους πρόσφυγα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι περισσότεροι πρόσφυγες στεγάζονταν σε σκηνές στον διαμορφωμένο γι’ αυτό το λόγο αεροδιάδρομο, που αργότερα θα χρησιμοποιούνταν για να στεγάσει το συγκρότημα για το Στρατιωτικό Δικαστήριο του Γκουαντάναμο. Οι πρόσφυγες για τους οποίους υπήρχαν προβλήματα πειθαρχίας ή ασφάλειας, κρατούνταν στο μέρος που αργότερα θα γινόταν Στρατόπεδο XRay, η αρχική τοποθεσία του σημερινού Στρατοπέδου Κράτησης του Γκουαντάναμο. Τον Αύγουστο του 1994 ξέσπασε εξέγερση στο στρατόπεδο, κατά την οποία τραυματίστηκαν 20 Αμερικανοί στρατιωτικοί αστυνομικοί, και 45 Αϊτινοί. Η Ναυτική Βάση του Γκουαντάναμο περιβάλει το νότιο μέρους του Κόλπου. Από το 2002, η Βάση περιλαμβάνει το Στρατόπεδο Κράτησης του Γκουαντάναμο για άτομα τα οποία κρίνονται επικίνδυνα για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 2009, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα έδωσε εντολές ώστε το στρατόπεδο κράτησης να κλείσει μέχρι τις 22 Ιανουαρίου 2010, αλλά ως σήμερα (Αύγουστος 2016), παραμένει ανοικτό λόγω διαφωνίας της Γερουσίας για τα κονδύλια που απαιτούνται για το κλείσιμό του. Η Ναυτική βάση, με το ψευδώνυμο «GTMO» ή «Gitmo,» καλύπτει έκταση περίπου 116 τ. χλμ. στις δυτικές και ανατολικές όχθες του Κόλπου. Φτιάχτηκε το 1898, όταν οι Η.Π.Α. πήραν τον έλεγχο της Κούβας από την Ισπανία μετά τον Ισπανό-Αμερικανικό Πόλεμο. Το νέο προτεκτοράτο ενσωμάτωσε την Τροπολογία Πλατ στο Σύνταγμα του 1901 της Κούβας. Στις 23 Φεβρουαρίου 1903 προσφέρθηκε διαρκής μίσθωση της περιοχής γύρω από τον Κόλπου του Γκουαντάναμο από τον πρώτο πρόεδρο της Κούβας, Τομάς Εστράδα Πάλμα. Η Κουβανό-Αμερικανική Συνθήκη Σχέσεων του 1903 προέβλεπε μεταξύ άλλων ότι οι Η.Π.Α. για τη λειτουργία εφοδιαστικών και ναυτικών σταθμών, θα είχε «πλήρη διακαιοδοσία και έλεγχο» του Κόλπου του Γκουαντάναμο, ενώ την ύστατη επικυριαρχία θα διατηρούσε η Δημοκρατία της Κούβας. Το 1934 υπογράφηκε μια νέα Κουβανό-Αμερικανική Συνθήκη Σχέσεων, η οποία επικύρωσε εκ νέου τη μίσθωση, δίνοντας στην Κούβα και τους εμπορικούς της συνεργάτες ελεύθερη πρόσβαση μέσω του Κόλπου, και αλλάζοντας το μίσθωμα από 2.000 Αμερικανικά χρυσά δολάρια το χρόνο, στο αντίστοιχο ποσό το 1934, 4.085 χρυσά δολάρια, και κατέστησε το μίσθωμα μόνιμο εκτός αν και οι δύο κυβερνήσεις συμφωνούσαν να το λύσουν, ή η Η.Π.Α. εγκατέλειπε τη βάση. Μετά την Κουβανική Επανάσταση, ο Αϊζενχάουερ επέμενε να μην αλλάξει το στάτους της βάσης, παρά τις διαφωνίες του Κάστρο. Από τότε, η Κουβανική κυβέρνηση έχει εξαργυρώσει μόνο μία από τις επιταγές πληρωμών των Η.Π.Α., και αυτό πάλι μόνο για λόγω «σύγχυσης» στις πρώτες ημέρες της επανάστασης, σύμφωνα με τον Κάστο. Οι υπόλοιπες μη εξαργυρωμένες επιταγές προς το «Γενικό Λογιστήριο του Κράτους» (τίτλος που έπαψε να υφίσταται μετά την επανάσταση) φυλάσσονται σε ένα συρτάρι στο γραφείο του Κάστρο. Ο δικηγόρος Alfred-Maurice de Zayas έχει επιχειρηματολογήσει ότι η συμφωνία μίσθωσης του 1903 επιβλήθηκε στην Κούβα υπό πίεση και ήταν μια συνθήκη μεταξύ άνισων μερών, που πλέον δεν είναι συμβατή με το σύγχρονο διεθνή νόμο, και ακυρώσιμη στο εξής. Προτείνει έξι προτάσεις για ειρηνική διευθέτηση, μεταξύ των οποίων την τήρηση της διαδικασίας που προβλέπεται από τη Συνθήκη της Βιέννης για το Νόμο των Συνθηκών. Read Congressional Research Service (CRS) Reports regarding Guantánamo Detainees U.S. Naval Station Guantanamo Bay — The United States' oldest overseas Naval Base Guantánamo: U.S. Black Hole All-Party Parliamentary Group on Guantanamo Bay (APPG-GB) Camp Delta (detainee) Map U.S. Naval Base Guantanamo Bay Map Guantanamo Docket Human Rights First; In Pursuit of Justice: Prosecuting Terrorism Cases in the Federal Courts (2009)
|
Ο Κόλπος του Γκουαντάναμο (ισπανικά: Bahía de Guantánamo, αγγλικά: Guantánamo Bay) είναι ένας κόλπος στην Επαρχία Γκουαντάναμο στο νοτιοανατολικό άκρο της Κούβας. Είναι ο μεγαλύτερος όρμος στη νότια πλευρά του νησιού και περικλείεται από απότομους λόφους οι οποίοι σχηματίζουν μία περίκλειση περιοχή αποκομμένη από την παρακείμενη ενδοχώρα. Οι Η.Π.Α ανέλαβαν τον εδαφικό έλεγχο του νότιου μέρους του Κόλπου του Γκουαντάναμο με την Κουβανό-Αμερικανική Συνθήκη Σχέσεων του 1903. Οι Η.Π.Α. έχουν πλήρη έλεγχο και δικαιοδοσία στην περιοχή αυτή, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι η Κούβα διατηρεί την επικυριαρχία. Η παρούσα κυβέρνηση της Κούβας θεωρεί ότι η παρουσία των Η.Π.Α. στον Κόλπο του Γκουαντάναμο είναι παράνομη, και επιμένει ότι η Κουβανό-Αμερικανική Συνθήκη επεβλήθη υπό απειλή και βία και αποτελεί παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Κάποιοι νομικοί κρίνουν ότι η ενοικίαση της περιοχής που προβλέπεται στη Συνθήκη μπορεί να είναι ακυρώσιμη. Στον Κόλπο βρίσκεται η Ναυτική Βάση του Γκουαντάναμο και το Στρατόπεδο Κράτησης του Γκουαντάναμο μέσα στη βάση, τα οποία και τα δύο διοικούνται από τις Η.Π.Α.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BB%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%BF
|
Δελτοειδής μυς
|
Ο δελτοειδής μυς έχει τρεις εκφυτικές μοίρες: την κλειδική μοίρα ή πρόσθια (πρόσθιες ίνες, οι οποίες εκφύονται απο το έξω τριτημόριο της κλείδας), την ακρωμιακή μοίρα ή μεσαία (μεσαίες ίνες, οι οποίες εκφύονται από το έξω χείλος του ακρώμιου) και την ακανθική μοίρα ή οπίσθια, (οπίσθιες ίνες οι οποίες εκφύονται από το κάτω χείλος της ωμοπλατιαίας άκανθας). Η κατάφυση των τριών αυτών εκφυτικών μοιρών είναι στο δελτοειδές φύμα του βραχιονίου που έχει σχήμα V. Ο μυς νευρώνεται από το μασχαλιαίο νεύρο. Ο δελτοειδής μυς με ενέργειά του προκαλεί απαγωγή του βραχίονα μέχρι την οριζόντια θέση (90 μοίρες), στροφή του βραχίονα προς τα μέσα μέσω της ακρωμιακής μοίρας, έκταση και στροφή του βραχίονα προς τα έξω μέσω της ακανθικής μοίρας. Ο δελτοειδής μυς μπορεί να γυμναστεί μέσω της κολύμβησης, συγκεκριμένα στο κρόουλ ο μυς κινεί τον βραχίονα με κυκλικές κινήσεις από πίσω προς τα εμπρός. Επίσης στους αθλητές της άρσης βαρών, λόγω της απαγωγής που προκαλείται κατά τη φάση της έλξης του βάρους. Συντακτική ομάδα Care. «Μυς του άνω άκρου - πρόσθια επιφάνεια». care.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. ΑΝΝΑ ΤΣΙΛΙΓΚΙΡΟΓΛΟΥ-ΦΑΧΑΝΤΙΔΟΥ (1989). Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. UNIVERSITY STUDIO PRESS A.E. σελίδες 185–6. ISBN 960-12-0243-9.
|
Ο δελτοειδής μυς είναι μυς του άνω μέρους του ανθρώπινου κορμού, επάνω από τη διάρθρωση του ώμου. Πήρε το όνομά του από το κεφαλαίο γράμμα δέλτα της ελληνικής αλφαβήτου, με το σχήμα του οποίου μοιάζει. Εκφύεται από την κλείδα, το ακρώμιο και την ωμοπλάτη και καταφύεται στο βραχιόνιο οστό. Με την ενέργειά του προκαλεί απαγωγή του βραχίονα μέχρι την οριζόντια θέση, κάμψη, έσω και έξω στροφή του βραχίονα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CE%BB%CF%84%CE%BF%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AE%CF%82_%CE%BC%CF%85%CF%82
|
Οκτάυ Ριφάτ
|
Ο Οκτάυ Ριφάτ γεννήθηκε στις 10 Ιουνίου 1914 στην πόλη της Τραπεζούντας, με πατέρα τον ποιητή και γλωσσολόγο Σαμίχ Ριφάτ Χοροζτσού, ο οποίος ήταν επίσης κυβερνήτης της Τραπεζούντας. Αποφοίτησε από το Erkek Lisesi της Άγκυρας (Γυμνάσιο της Άγκυρας) το 1932, και πήρε το πτυχίο του στη νομική από το Πανεπιστήμιο της Άγκυρας. Διορίστηκε στο Παρίσι για να κάνει το διδακτορικό του, ωστόσο τρία χρόνια αργότερα γύρισε πίσω χωρίς να το ολοκληρώσει εξαιτίας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη το 1955, και άρχισε να εργάζεται ως νομικός σύμβουλος για τους Κρατικούς Σιδηροδρόμους. Αποσύρθηκε το 1973 και πέθανε στην Κωνσταντινούπολη στις 18 Απριλίου 1988. Ο Οκτάυ Ριφάτ άρχισε να γράφει ποίηση ως μαθητής γυμνασίου, και τα πρώτα του ποιήματα εκδόθηκαν μεταξύ του 1936 και 1944 στη λογοτεχνική εφημερίδα Βαρλέκ (Varlık, Ύπαρξη). Το 1941, μαζί με τους φίλους του Ορχάν Βελί Κανίκ και Μελίχ Τζεβντέτ Αντάυ, εξέδωσε το διάσημο βιβλίο Γκαρίπ (Garip) το οποίο απετέλεσε το πρώτο παράδειγμα του Γκαρίπ, ή "Παράξενου" κινήματος. Στα ποιήματά του, που κάνουν χρήση όλου του πλούτου της μητρικής του Τούρκικης γλώσσας, περιλαμβάνεται το Karga ile Tilki (Το Κοράκι και η Αλεπού), για το οποίο κέρδισε το Βραβείο Ποίησης Yeditepe το 1955. Ο Οκτάυ Ριφάτ δημοσίευσε και μυθιστορήματα όπως τα Bir Kadının Penceresinden και Danaburnu, θεατρικά έργα όπως το Kadınlar Arasında (Μεταξύ Γυναικών, πρωτοπαίχτηκε το 1948) και μετέφρασε αρχαιότερα κείμενα στα Τουρκικά από τα Λατινικά και Ελληνικά. . Στα έργα του έχουν απονεμηθεί πολλά τουρκικά λογοτεχνικά βραβεία. Garip (μαζί με τους Ορχάν Βελί και Μελίχ Τζεβντέτ, 1941) Yaşayıp Ölmek Aşk ve Avarelik Üstüne Şiirler (1945) Güzelleme (1945) Aşağı Yukarı (1952) Karga ile Tilki (1954) Perçemli Sokak (1956) Âşık Merdiveni (1958) İkilik (Aşağı Yukarı ve Karga ile Tilki'nin ikinci baskısı,1963) Elleri Var Özgürlüğün (1966) Şiirler (1969) Yeni Şiirler (1973) Çobanıl Şiirler (1976) Bir Cıgara İçimi (1979) Elifli (1980) Denize Doğru Konuşma (1982) Dilsiz ve Çıplak (1984) Koca Bir Yaz (1987) Bütün Şiirleri (1991) Επιλεγμένα ποιήματα του Οκτάυ Ριφάτ μεταφρασμένα στα αγγλικά-His Poems
|
Ο Οκτάυ Ριφάτ (Oktay Rifat, 10 Ιουνίου 1914 - 18 Απριλίου 1988) ήταν Τούρκος συγγραφέας λογοτεχνικών έργων, θεατρικών έργων και ένας από εμπροσθοφύλακες της μοντέρνας Τουρκικής ποίησης από τα τέλη της δεκαετίας του 1930. Υπήρξε ένας από τους ιδρυτές του κινήματος Γκαρίπ, μαζί με τους Ορχάν Βελί και Μελίχ Τζεβντέτ. Ο Οκτάυ Ριφάτ είχε σημαντικό αντίκτυπο στην σύγχρονη Τουρκική ποίηση, κινούμενος έξω από παραδοσιακές ποιητικές συμβάσεις και δημιουργώντας ένα νέο κίνημα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BA%CF%84%CE%AC%CF%85_%CE%A1%CE%B9%CF%86%CE%AC%CF%84
|
Πρωτάθλημα πετοσφαίρισης ανδρών Volleyleague 2017-2018
|
Στη Βόλεϊ Λιγκ της περιόδου 2017–18 μετέχουν δώδεκα ομάδες. Οι ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 1−10 στο πρωτάθλημα Βόλεϊ Λιγκ της περιόδου 2016–17, παρέμειναν στην πρώτη κατηγορία. Οι ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 11-12 μετά τα Πλέι άουτ, υποβιβάστηκαν στην Α2 Κατηγορία. Τέλος, οι ομάδες που κατέλαβαν τις δύο πρώτες θέσεις των αγώνων μπαράζ ανόδου της Α2 κατηγορίας για την περίοδο 2016–17, προβιβάστηκαν στη Volleyleague. Συγκεκριμένα την περίοδο 2016−2017: Ομάδες που παρέμειναν στη Βόλεϊ Λιγκ: Π.Α.Ο.Κ. Θεσσαλονίκης, Ολυμπιακός Πειραιώς, Παναθηναϊκός, Παμβοχαϊκός Βραχατίου, Α.Ο.Π. Κηφισιάς, Φοίνικας Σύρου, Εθνικός Αλεξανδρούπολης, Ηρακλής Θεσσαλονίκης, Ηρακλής Χαλκίδας και Παναχαϊκή Πατρών. Ομάδες που προβιβάστηκαν από την Α2 στη Βόλεϊ Λιγκ: Εθνικός Πειραιώς, Νίκη Αιγινίου. Ομάδες που υποβιβάστηκαν από τη Βόλεϊ Λιγκ στην Α2: Κύζικος Νέας Περάμου, Α.Ο. Ορεστιάδας Στην πρώτη φάση, την Κανονική Περίοδο, διεξήχθησαν δύο γύροι εντός-εκτός έδρας με βαθμολογία, η οποία ήταν 3 βαθμοί για την καθαρή νίκη (3-0 ή 3-1), 2 βαθμοί για την νίκη με 3-2, και 1 βαθμός για την ήττα με 3-2. Στη συνέχεια οι ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 1-8 προκρίθηκαν στα Πλέι οφ για τις θέσεις 1−8, ενώ οι ομάδες των θέσεων 9-11 συμμετείχαν στα Πλέι άουτ. Η Παναχαϊκή, που κατέλαβε την 12η θέση, υποβιβάστηκε απευθείας, λόγω μεγάλης βαθμολογικής διαφοράς από την 11η ομάδα. Οι ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 9 έως 11 στην Κανονική Περίοδο συμμετείχαν στα Πλέι άουτ για την τελική κατάταξη σε αυτές τις θέσεις. Οι ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 1 έως 8 στην Κανονική Περίοδο συμμετείχαν στα Πλέι οφ για την τελική κατάταξη σε αυτές τις θέσεις. Τα τέσσερα ζευγάρια των προημιτελικών ήταν ανάμεσα σε 1ο–8ο, 2ο–7ο, 3ο–6ο και 4ο–5ο της κατάταξης της Κανονικής Περιόδου. Η πρόκριση κρίθηκε στις δύο νίκες. Οι πρώτοι αγώνες έγιναν στην έδρα της ομάδας με την υψηλότερη κατάταξη, και ακολούθως εναλλάξ. Οι τέσσερις αποκλεισθείσες ομάδες κατέλαβαν τις θέσεις 5–8 σύμφωνα με την κατάταξη της Κανονικής Περιόδου. Οι τέσσερις προκριθείσες αγωνίστηκαν στους ημιτελικούς για τις θέσεις 1–4. (1) Ολυμπιακός – (8) Παμβοχαϊκός (2–0) (2) Π.Α.Ο.Κ. – (7) Εθνικός Πειραιώς (2–0) (3) Φοίνικας Σύρου – (6) Ηρακλής Χαλκίδας (2–0) (4) Ηρακλής Θεσσ. – (5) Α.Ο.Π. Κηφισιάς (0–2) (1) Ολυμπιακός – (5) Α.Ο.Π. Κηφισιάς (3–0) (2) Π.Α.Ο.Κ. – (3) Φοίνικας Σύρου (2–0) (1) Ολυμπιακός – (2) Π.Α.Ο.Κ. (3–0) Επίσημος ιστότοπος της ΕΣΑΠ www.volleyleague.gr Πρόγραμμα - Αποτελέσματα www.volleyleague.gr Βαθμολογία www.volleyleague.gr Προκήρυξη Πρωταθλήματος 2017-18 www.volleyleague.gr Οι ευρωπαϊκές συμμετοχές την περίοδο 2018-19 www.volleynews.gr
|
Το πρωτάθλημα Ελλάδας βόλεϊ ανδρών της περιόδου 2017–18 είναι το 50ο Εθνικό πρωτάθλημα και το 8ο με την επωνυμία Volleyleague. Διεξήχθη από την Ε.Σ.Α.Π. με τη συμμετοχή δώδεκα ομάδων. Το πρωτάθλημα ξεκίνησε το Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017 και ολοκληρώθηκε την Τετάρτη 9 Μαΐου 2018 με τον τρίτο τελικό, στον οποίο επικράτησε ο Ολυμπιακός και με 3–0 νίκες κατέκτησε το 28ο πρωτάθλημα στην ιστορία του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_Volleyleague_2017-2018
|
PlayStation Vita
|
Περιλαμβάνει δύο αναλογικούς μοχλούς, και υποστηρίζει Bluetooth και WiFi. Έχει OLED οθόνη αφής 5 ιντσών (16:9) και η Slim έκδοση θα έχει LCD, σχεδόν 17 εκατομμυρίων χρωμάτων, ανάλυσης 960 × 544 qHD (220ppi). Το PS VITA διαθέτει ένα διπύρηνο επεξεργαστή ARM Cortex-A9 MPCore που φτάνει τα 2Ghz, ο επεξεργαστής γραφικών είναι ένας τετραπύρηνος SGX543MP, ενώ διαθέτει 512MB μνήμη RAM και 128MB μνήμη VRAM. Έχει δύο κάμερες, μπροστινή και οπίσθια, 0,3MP η καθεμία. Η μπαταρία του είναι 2200mAh. Οι μέχρι τώρα πωλήσεις του δεν ξεπερνούν τα 16 εκατομμύρια, ενώ σημαντική ώθηση αναμένεται να δώσει η κυκλοφορία του slim μοντέλου, η μείωση τιμής, αλλά και οι λειτουργίες σύνδεσης με το PlayStation 4. Επίσημη ιστοσελίδα Αρχειοθετήθηκε 2012-01-06 στο Wayback Machine. (ελληνικά)
|
Το PlayStation Vita (συντομογραφία: PS Vita) είναι φορητή κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών της Sony Computer Entertainment. Είναι ο διάδοχος του PlayStation Portable και κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία στις 17 Δεκεμβρίου του 2011. Κυκλοφόρησε στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική στις 22 Φεβρουαρίου 2012 και στην Αυστραλία στις 23 Φεβρουαρίου του 2012. Η slim έκδοση του ανακοινώθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου και θα κυκλοφορούσε αρχικά στην Ιαπωνία. Επίσης, τον Οκτώβριο του 2014 κυκλοφόρησε το PlayStation TV (ιαπωνικά: PS VITA TV).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/PlayStation_Vita
|
Παναγιώτης Φάκλαρης
|
Ο Παναγιώτης Φάκλαρης γεννήθηκε στα Βέρβενα Αρκαδίας, τον Απρίλιο του 1947. Μετά την ολοκλήρωση των εγκυκλίων του σπουδών, σπούδασε αρχαιολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ (University of Cambridge) του Ηνωμένου Βασιλείου με κύρια πεδία εξειδίκευσης την τοπογραφία της αρχαίας Μακεδονίας, την τοπογραφία της αρχαίας Κυνουρίας, καθώς και διάφορα άλλα ερευνητικά θέματα, σχετικά με τα αρχαία όπλα, τις πανοπλίες, τις ιπποσκευές, τα τείχη και τα οχυρωματικά έργα, την αρχαία ελληνική καθημερινή ζωή, τα μετάλλινα αντικείμενα, την αρχαία τεχνολογία και την ελληνική μυθολογία. Από το 1978 ως το 1992 υπήρξε βοηθός και άμεσα συνεργάτης του διάσημου αρχαιολόγου Μανόλη Ανδρόνικου. Είναι μέλος της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας από το 1986, της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας από το 1977, ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας (ΕΜΑΕΤ), μέλος της Ιστορικής και Επιγραφικής Εταιρείας Μελετών, της Εταιρείας Πελοποννησιακών Σπουδών και ιδρυτικό μέλος της Αρκαδικής Ακαδημίας. Το 1993 τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο του «Αρχαία Κυνουρία. Ανθρώπινη δραστηριότητα και περιβάλλον». Από το 1985, ο Παναγιώτης Φάκλαρης έχει διδάξει σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο θέματα της Κλασικής Αρχαιολογίας στο Τμήμα Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και διετέλεσε επίσης διευθυντής διαφόρων ερευνητικών προγραμμάτων του ιδίου Πανεπιστημίου. Τα μαθήματά του συνδυάζουν τη διδασκαλία στο αμφιθέατρο με τις πολυάριθμες επιτόπιες επισκέψεις και ασκήσεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους. Επί σειρά ετών επίσης, διδάσκει το αντικείμενό του και στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, ενώ έχει διδάξει και στη Σχολή Ξεναγών Θεσσαλονίκης. Η μαθητεία του και η συνεργασία του με τον μεγάλο αρχαιολόγο Μανόλη Ανδρόνικο, είναι ένα βασικό πλεονέκτημα για τον Παναγιώτη Φάκλαρη που σε συνδυασμό με την μεγάλη ανασκαφική του εμπειρία του έδωσε τα εφόδια στο να προβάλει πνεύμα αμφισβήτησης των εκάστοτε κατεστημένων απόψεων για τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης. Έτσι, κατά καιρούς με μελέτες του έχει αμφισβητήσει τόσο την ταύτιση των Αιγών με τη Βεργίνα, ασκώντας σχετική προβληματική σχετικά με τη θέση της αρχαίας πόλης των Αιγών, αλλά και με το κατά πόσο οι τάφοι της Βεργίνας ήταν όντως βασιλικοί. Ως ιδιαίτερη ερευνητική συμβολή του Παναγιώτη Φάκλαρη θεωρείται ο προσδιορισμός της θέσης της πρώτης πρωτεύουσας της αρχαίας Μακεδονίας, των Αιγών, κοντά στους «Κήπους του Μίδα», στις πλαγιές του Βερμίου. Οι Αιγές, προηγουμένως πιστευόταν, ότι ήταν σε άλλα μέρη, όπως η Έδεσσα, στην περίπτωση αυτή όμως η αρχαία Έδεσσα, που θα έπρεπε να τοποθετηθεί; Αν και η σημερινή κυρίαρχη άποψη θεωρεί ότι οι αρχαιότητες της Βεργίνας ανήκουν στις αρχαίες Αιγές και ότι εκεί βρίσκονται άλλωστε οι βασιλικοί τάφοι, η διεθνώς βεβαιωμένη χρονολόγησή τους αρκετά χρόνια μετά τη δολοφονία του Φιλίππου δημιουργεί ερμητευτικά κενά στο σύνολο της θεωρίας. Έτσι, ορισμένοι επιστήμονες, εξακολουθούν να την αμφισβητούν, όπως και ο ίδιος ο Π. Φάκλαρης,ο οποίος το δημοσίευσε το 1994, την αντίθεσή του ύστερα από τοπογραφική μελέτη, τοποθετώντας τις Αιγές στην περιοχή Λευκαδίων-Κοπανού της Νάουσας. Σύμφωνα με τον Παναγιώτη Φάκλαρη ο ασύλητος τάφος ΙΙ της Μεγάλης Τούμπας τής Βεργίνας», ο γνωστός ως «τάφος τού Φιλίππου», δεν περιείχε καμιά απόδειξη, ότι ο τάφος ανήκει στον Φίλιππο Β΄. Αποδόθηκε από τον ανασκαφέα του Μανόλη Ανδρόνικο στον βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο Βʼ, βάσει σειράς επιχειρημάτων στηριγμένων σε ενδείξεις, εκείνης της εποχής, που προέκυπταν από το σύνολο τού ευρήματος και όχι σε αποδείξεις. «Σήμερα, με τη φυσική πρόοδο της επιστήμης και με το πλήθος των ευρημάτων από τη Μακεδονία να αυξάνει τις γνώσεις μας διαρκώς, γνωρίζουμε, ότι η ορθή χρονολόγηση τού τάφου είναι μετά το 316 π.Χ., ότι οι Αιγές βρίσκονται στις πλαγιές τού Βερμίου, όπως ρητά αναφέρει ο Ηρόδοτος, ότι ο πλούτος, που περιείχε ο τάφος, δεν έχει κανένα στοιχείο, που να οδηγεί ειδικά στον Φίλιππο Βʼ ή σε άλλο ιστορικό πρόσωπο κι ότι το μόνο, που με σιγουριά δηλώνει, είναι ο τεράστιος πλούτος τού συγκεκριμένου νεκρού». Σύμφωνα με τον ίδιο μετά το 2005, η «επιστημονική κοινότητα στην συντριπτική πλειονότητά της, έχει απορρίψει το συσχετισμό τού τάφου με τον Φίλιππο Β΄, λόγω της αναμφισβήτητης πλέον χρονολόγησης τού τάφου μετά το 316 π.Χ., είκοσι ολόκληρα χρόνια δηλαδή μετά τη δολοφονία και την ταφή τού Φιλίππου Βʼ το 336 π.Χ..» Παρόλα αυτά, δεν θεωρεί ότι τότε ο Μανόλης Ανδρόνικος έκανε κάτι λάθος. Πιστεύει ότι απλά διατύπωσε την επιστημονική του άποψη, όπως έχει δικαίωμα ο κάθε ανασκαφέας με βάση τα δεδομένα της δικής του εποχής: «Επρόκειτο για μια επιστημονική εκτίμηση. Εμείς, σήμερα ερχόμαστε εκ των υστέρων, αξιοποιώντας το πλήθος των δεδομένων, που έβγαλε η Μακεδονία όλα τα χρόνια, που ακολούθησαν την ανακάλυψη τής Βεργίνας, και κάνουμε “ανατομία” στους συλλογισμούς και τα επιχειρήματα τού Ανδρόνικου και τα κρίνουμε, και αυτό οφείλουμε να προσφέρουμε στην κοινωνία ως επιστήμονες. Η επιστήμη προχωράει, αυτό είναι μια εξέλιξη θετική…» Ο Παναγιώτης Φάκλαρης αναφέρει σε συνέντευξή του το 2011, ότι έχει τεκμηριώσει σε επιστημονικές εργασίες, «όχι μόνο ότι ο τάφος δεν ανήκει στον Φίλιππο Βʼ, αλλά είναι αδύνατον να ανήκει και σε οποιονδήποτε άλλο μακεδόνα βασιλιά, κυρίως εφʼ όσον το βασιλικό νεκροταφείο βρίσκεται στις Αιγές, οι οποίες τοποθετούνται ξεκάθαρα στο Βέρμιο, στην περιοχή Λευκαδίων-Κοπανού Νάουσας κι όχι στη Βεργίνα, όπου βρισκόταν μια άλλη αρχαία πόλη». Το ανασκαφικό έργο του Παναγιώτη Φάκλαρη είναι εκτεταμένο και οι δημοσιεύσεις γύρω από τις έρευνες του, κατά καιρούς, έχουν προκαλέσει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον τόσο της κοινότητας των αρχαιολόγων, όσο και της ελληνικής και διεθνούς κοινής γνώμης, ώστε να θεωρείται ένας εκ των κορυφαίων Ελλήνων ανασκαφέων. Εργάστηκε με τον Χ. Μακαρόνα στην ανασκαφή της Πέλλας και των τάφων του Δερβενίου Θεσσαλονίκης, με τον Α. Βαβρίτσα σε ανασκαφές στο Γαλεριανό Συγκρότημα και σε νεκροταφεία της Θεσσαλονίκης, με τον Γ. Μπακαλάκη στην Κύπρο και με τον Μ. Ανδρόνικο στη Βεργίνα. Συμμετοχή στις ανασκαφές στις Βάσσες Αρκαδίας, ως μέλος της ερευνητικής ομάδας του Ναού Επικούριου Απόλλωνα το 1976, 1977 και 1978. Τον Οκτώβριο του 1977, με πρωτοβουλία του Π. Φάκλαρη, διενεργήθηκε ανασκαφή στην περιοχή της αρχαίας Κυνουρίας, σε συνεργασία με την τοπική εφορεία αρχαιοτήτων και τον αρχαιολόγο Γεώργιο Σταϊνχάουερ, όπου και ανακαλύφθηκε η Έπαυλη του Ηρώδη του Αττικού, η θέση της οποίας είχε πιθανολογηθεί από τον Κωνσταντίνο Ρωμαίο το 1906. Από το 1978 μέχρι σήμερα εργάζεται στην πανεπιστημιακή ανασκαφή της Βεργίνας, Συμμετείχε στην ανασκαφή της Μεγάλης Τούμπας, υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Μανόλη Ανδρόνικο και ως βοηθός του, όταν ανασκάφηκε το «Ηρώο» και οι τάφοι Ι, ΙΙ. Εντόπισε και ανάσκαψε το ασύλητο τάφο ΙΙΙ και μερικούς τάφους κοινών θνητών, οι οποίοι είχαν επίσης θαφτεί κατά καιρούς, στην Μεγάλη Τούμπα. Το 1980 ανάσκαψε τμήματα της αρχαίας πόλης, όπου βρίσκεται σήμερα η σύγχρονη Βεργίνα και το 1981 ανέλαβε την ανασκαφή της ακρόπολης και των τειχών της πόλης, την οποία διεξάγει έκτοτε συνεχώς, εκπαιδεύοντας ταυτόχρονα εκεί κάθε χρόνο, τους φοιτητές Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1981 διεξήχθησαν ανασκαφές στο Παράλιο Άστρος και το Ξηροπήγαδο της Κυνουρίας. Ανασκαφές στο δωρικό ναό του Άμμωνα Δία στην Χαλκιδική. Ανασκαφές στο βόρειο τείχος της πόλης και τα λεγόμενα «Λουτρά του Αλεξάνδρου», στην Πέλλα. Ανασκαφές στο ελληνιστικό νεκροταφείο στο Δερβένι Θεσσαλονίκης. Ανασκαφές στο ρωμαϊκό νεκροταφείο, στην οδό Μελενίκου στη Θεσσαλονίκη, και στο κτιριακό σύμπλεγμα του Γαλεριανού Συγκροτήματος. Έχει τιμηθεί με τιμητικές διακρίσεις, βραβεία και μετάλλια από πολλές ενώσεις και ιδρύματα και η μελέτη του για την Αρχαία Κυνουρία έχει λάβει βραβείο Ακαδημίας Αθηνών. Στην εργογραφία του περιλαμβάνονται πολλά επιστημονικά άρθρα σε ελληνόγλωσσα και ξενόγλωσσα περιοδικά, σειρά από βιβλία και έχει πληθώρα συμμετοχών σε ελληνικά και διεθνή αρχαιολογικά συνέδρια. Μεγάλο είναι επίσης το έργο του με διαλέξεις σε πανεπιστήμια και ιδρύματα σε διάφορες χώρες. Είναι τέλος συχνός αρθρογράφος σε μεγάλες κυριακάτικες εφημερίδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Αρχαία Κυνουρία. Ανθρώπινη δραστηριότητα και περιβάλλον", Δημοσιεύματα του Αρχαιολογικού Δελτίου αρ. 43, Αθήναι 1990, (Ancient Kynouria. Human Activity and Environment, Athens 1990), και Αρχαία Κυνουρία. Ανθρώπινη δραστηριότητα και περιβάλλον", έκδοση: Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων, ISBN 960-214-105-0 Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Βεργίνα. Τα όπλα των τάφων της Μεγάλης Τούμπας", Θεσσαλονίκη 1994, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "(Παράλιον) Άστρος. Αρχαιότητες, ιστορία, νεώτεροι χρόνοι", Άντονυ Μ. Σνόντγκρας (A. M. Snodgrass), "Τα επιθετικά και αμυντικά όπλα των αρχαίων Ελλήνων", επιμέλεια: Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, μετάφραση: Βασιλική Γ. Σταματοπούλου, Εκδόσεις "University Studio Press", 2003, ISBN 960-12-1150-0, ISBN 978-960-12-1150-3, Συλλογικό έργο "Η ελιά και το λάδι στον χώρο και τον χρόνο. Πρακτικά Συμποσίου, 24-26 Νοεμβρίου 2000, Θεοφάνειος Σχολή, Πρέβεζα", επιμέλεια: Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη, Παναγιώτης Καμηλάκης, Λουίζα Καραπιδάκη, εισήγηση: Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, κείμενα: Βασιλική Γ. Σταματοπούλου, Ιωάννης Α. Πίκουλας, Αγγελική Νούζουγλη, Όλγα Φιλανιώτου, Δημήτριος Καραπιδάκης, Ελένη Αγγελομάτη-Τσουγκαράκη, Κατερίνα Χατζάκη, Αναστασία Καλάη-Μουζάκη, Στέλιος Μουζάκης, Ευαγγελία Μπαφούνη, Ευάγγελος Γρ. Αυδίκος, Μαρία Ε. Καλτσά, Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη, Παναγιώτης Ι. Καμηλάκης, Λουίζα Καραπιδάκη, Παναγιώτης Αρ. Υφαντής, Γ. Ν. Κουτσοκλένης, Γεώργιος Μουστάκης, Κωνσταντίνα Μπάδα, Ανδρομάχη Οικονόμου, Γιάννης Παπαηλιάκης, Ροδούλα Σταθάκη-Κούμαρη, Σταύρος Γ. Κατσουλέας, Αικατερίνη Πατσουμά-Παναγιωτουνάκου, Πάνος Γεωργίου, Ελένη Σπαθάρη-Μπεγλίτη, Μάνος Χαριτάτος, Βασίλης Ζαμπούνης, Γιώργος Καραμπάτος, Μαρία Τασιούλα-Μάργαρη, Νίκος Μιχελάκης, Ελευθέριος Κ. Τζάμος, Πολύμνια Π. Αντωνίου, Εμμανουήλ Ψυλλάκης, Νικόλαος Ψιλάκης, Ελευθέριος Λουπασάκης, έκδοση: Ακαδημία Αθηνών, Αθήνα 2004, ISBN 960-404-040-5, ISBN 978-960-404-040-7, Συλλογικό έργο "Η ελιά και το λάδι από την αρχαιότητα έως σήμερα. Πρακτικά διεθνούς συνεδρίου, 1-2 Οκτωβρίου 1999, Μέγαρον Ακαδημίας Αθηνών, Αθήνα", επιμέλεια: Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη, Παναγιώτης Καμηλάκης, Λουίζα Καραπιδάκη, εισήγηση: Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, κείμενα: Βασιλική Γ. Σταματοπούλου, Σοφοκλής Χατζησάββας, Ζήσης Μπόνιας, Ιωάννης Ν. Πίκουλας, Γεώργιος Ν. Πάλλης, Κατερίνα Χατζάκη, Στέλιος Μουζάκης, Παναγιώτης Αρ. Υφαντής, Ι. Μ. Χατζηφώτης, Απόστολος Αρέθας, Ελευθερία Γιακουμάκη, Μαρία Ε. Καλτσά, Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη, Άννα Κυδώνη, Ανδρομάχη Οικονόμου, Νικόλαος Καραπιδάκης, Ροδούλα Σταθάκη-Κούμαρη, Παναγιώτα Δ. Ανδριανοπούλου, Αικατερίνη Πατσουμά, Μιμίκα Γιαννοπούλου, Ε. Καρποδίνη-Δημητριάδη, Νίκος Μιχελάκης, Νίκος Σηφουνάκης, Ασπασία Λούβη, Λουίζα Καραπιδάκη, Μύρων Τουπογιάννης, René Gras, Αντωνία Τριχοπούλου, Παγώνα Λαγίου, Κ. Νάντια Σερεμετάκη, έκδοση: Ακαδημία Αθηνών, Αθήνα 2004, ISBN 960-404-039-1, ISBN 978-960-404-039-1, Συλλογικό έργο "Ελαιοσοδεία. Μελέτες για τον πολιτισμό της ελιάς", επιμέλεια: Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη, κείμενα: Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, Βασιλική Σταματοπούλου, Δέσποινα Χατζή-Βαλιάνου, Συμεών Παρχαρίδης, Δημήτρης Τσουγκαράκης, Ν. Ε. Καραπιδάκης, Ευαγγελία Μπαλτά, Ersin Gülsoy, Παναγιώτης Καμηλάκης, Γιάννης Σακελλαράκης, έκδοση: Ακαδημία Αθηνών, Αθήνα 2004, ISBN 960-404-041-3, ISBN 978-960-404-041-4, Συλλογικό έργο "Ωδή στην ελιά", επιμέλεια: Λουίζα Καραπιδάκη, κείμενα: Παναγιώτα Ανδριανοπούλου, Ηλίας Αναγνωστάκης, Πάνος Βαλαβάνης, Παναγιώτης Καμπάνης, Παναγιώτης Καμηλάκης, Λουίζα Καραπιδάκη, Μαρινέλλα Κατσιλιέρη, Χρήστος Μπουλώτης, Φλάβια Nessi -Γιαζιτζόγλου, Ίρις Κρητικού, Συμεών Παρχαρίδης, Αικατερίνη Πατσουμά-Παναγιωτουνάκου, Γιάννης Πίκουλας, Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη, Κωνσταντίνα-Νάντια Σερεμετάκη, Νίκος Σηφουνάκης, Ροδούλα Σταθάκη-Κούμαρη, Βασιλική Σταματοπούλου, Νικόλαος Χρ. Σταμπολίδης, Μύρων Τουπογιάννης, Δήμητρα Τσαγκάρη, Δημήτρης Ι. Τσουγκαράκης, Παναγιώτης Αρ. Υφαντής, Παναγιώτης Φάκλαρης, Σοφοκλής Χατζησάββας, Χρύσανθος Χρήστου, μετάφραση: Andrew Farrington, Φένια Ανδρονίκου, φωτογράφιση: Τζέλη Χατζηδημητρίου, Ανδρέας Σμαραγδής, Περικλής Αντωνίου, Ελένη-Φαίη Σταμάτη, κ.ά. ζωγραφική: Γιάννης Μόραλης, Χρήστος Θ. Μποκόρος, Μανώλης Χάρος, Τάσος Μαντζαβίνος, Α. Τάσσος, κ.ά. έκδοση: Ακαδημία Αθηνών, Υπουργείο Πολιτισμού, Αθήνα 2006, ISBN 960-404-054-5, ISBN 978-960-404-054-4, Συλλογικό έργο "Στη Μακεδονία: Από τον 7ο αιώνα ως την ύστερη αρχαιότητα. Μελέτες και λήμματα για την 3η Εκθεσιακή Ενότητα της μόνιμης έκθεσης του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης", επιμέλεια: Δημήτριος Β. Γραμμένος, συγγραφείς: Ι. Κ. Ξυδόπουλος, Μαρία Γκιρτζή, Μανόλης Μανωλεδάκης, Μ. Β. Χατζόπουλος, Παντελής Νίγδελης, Διονύσης Κριάρης, Εμμ. Βουτυράς, Μαρία Σ. Γιούνη, Ηλίας Σβέρκος, Ευρυδίκη Κεφαλίδου, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, Ελπινίκη Ναούμ, Δήμητρα Ακτσελή, Βασιλική Γ. Σταματοπούλου, Καλλιόπη Ξανθοπούλου, Σεμέλη Πινγιάτογλου, Χρυσούλα Σαατσόγλου-Παλιαδέλη, Εύη Μαργαρίτη, Ευτυχία Γιαννούλη, Ελένη Μανακίδου, Στέλλα Δρούγου, Ζωή Κωτίτσα, Κατερίνα Τζαναβάρη, Ελισάβετ-Μπεττίνα Τσιγαρίδα, Αναστάσιος Αντωνάρας, Αγγελική Κουκουβού, Ίρις Τζαχίλη, Γ. Α. Πίκουλας, κ.ά., έκδοση: Υπουργείο Πολιτισμού, Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Εκδόσεις "Ζήτρος", Θεσσαλονίκη 2012, ISBN 978-960-463-120-9, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Χέλυς", ΑΔ 32 (1977), σσ. 218-233, σχέδ. 1-13, πίν. 78-81, ("Chelys", ArchDelt 32, 1977, Meletes, 218-233), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Πήλινες μήτρες, σφραγίδες και ανάγλυφα αγγεία από τη Βεργίνα", ("Clay moulds, Stamps and Relief Vases from Vergina"), ArchDelt 38, 1983: Μελέτες, 211-238, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Περιτραχήλιον", (Gorget-Peritrachelion). ArchDelt 40, 1985, Μελέτες, 1-16, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Οι δεσμώτες της Ακάνθου", (The fettered men of Acanthus). ΑΑΑ 19, 1986, 178-184, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Ιπποσκευές από τη Βεργίνα", (Harnesses from Vergina). ArchDelt 41, 1986, Μελέτες 1-57, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Η μάχη της Θυρέας (546 π.Χ.). Το πρόβλημα του προσδιορισμού του πεδίου της μάχης", ΗΟΡΟΣ 5 (1987), σσ. 101-118, πίν. 23-28, ("The Battle of Thyrea. Determining the site of the Battlefield", ΗΟΡΟΣ 5, 1987, 101-118), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Μια μαρτυρία για τον ενταφιασμό του Αθανασίου Διάκου", ("Evidence for the burial of Athanassios Diakos"), Φθιωτικά Χρονικά 1987, σσ. 85-88, σχετικά με τον λαϊκό ήρωα Αθανάσιο Διάκο, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Ταφή πρώιμης εποχής του σιδήρου στη Βεργίνα", Αμητός, Τιμητικός τόμος για τον καθηγητή Μανόλη Ανδρόνικο, Θεσσαλονίκη 1987, σσ. 923-933, σχέδ. 1-9, πίν. 183-185. ("An Early Iron Age Burial from Vergina", Αμητός, Studies in honor of Prof. M. Andronikos, Thessaloniki 1987, 923-933), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Αρχαία Κυνουρία. Ανθρώπινη δραστηριότητα και περιβάλλον", ("Ancient Kynouria. Human Activity and Environment"), Thessaloniki 1985 (doctoral dissertation). Second edition published by the Ministry of Culture, 1990, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Οικισμός προϊστορικών χρόνων στη Λεπτή Ορεστιάδος", ("The pre-historic selltlement of Lepti, Orestias"), Θρακική Επετηρίς, 7ος τόμος, αφιερωμένος στην 80η επέτειο των γενεθλίων του καθηγητή Γεωργίου Μπακαλάκη, Κομοτηνή 1987-1990, 145-157, σχέδ. 1-6, εικ. 1-4. (σε συνεργασία με τη Γεωργία Κουρτέση-Φιλιππάκη), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Αμαξιτοί δρόμοι της αρχαίας Κυνουρίας", Πρακτικά Γ΄Διεθνούς Συνεδρίου Πελοποννησιακών Σπουδών, Πελοποννησιακά Παράρτ. 13 (1987/88), 155-159, ("Carriageways of ancient Kynouria", Proceedings of the 3rd International Conference of Peloponnesian Studies, Peloponnesiaka Parartima 13, 1987/88 155-159), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Το Παλιόχανο της Κυνουρίας", Ιστορικογεωγραφικά, 2 (1988), σσ. 145-150, πίν. 12-16, (Paliochano of Kynouria. Istorikogeographika 2, 1988, 145-150, p;ls 12-16), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Ο λαϊκός γλύπτης Κων. Γκαύρος (1858-1922)", ΣΥΝΔΕΙΠΝΟΝ, Τιμητικό αφιέρωμα στο Δ. Σ. Λουκάτο, 1988, σσ. 285-293, πίν. 1-20, (The folk sculptor K. Gavros. Σύνδειπνον, Studies in honor of Prof. D.S. Loukatos, 1988, 285-293), σχετικά με τον λαϊκό γλύπτη Κωνσταντίνο Η. Γκαύρο, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Αγιονόρι. Αρχαία χρόνια", σε συνεργασία με την Ελένη Κουρίνου-Πίκουλα και τον Γιάννη Πίκουλα, (“Aghionori in antiquity”, in collaboration with E.Kourinou-Pikoula and G. Pikoulas), Ιστορικογεωγραφικά 2 (1988) 227-231, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Ανασκαφές στην ακρόπολη της Βεργίνας", ΑΕΜΘ 3, 1989, σσ. 37-40, εικ. 1-11, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Ανασκαφή Βεργίνας. Χρονικά των ανασκαφών του Τομέα Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης. IV. Tείχη-Ακρόπολη", ΕΓΝΑΤΙΑ 1, 1989, σσ. 356-357, εικ. 6-9, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Πήλινες μήτρες, σφραγίδες και ανάγλυφα αγγεία από τη Βεργίνα", ΑΔ 38, 1983, (1990), Μελέτες, σσ. 211-238, σχέδ. 1-32, πίν. 85-94. ["Clay moulds, Stamps and Relief Vases from Vergina", ArchDelt 38,1983, Meletes 211-238), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Περιτραχήλιον', ΑΔ 40, 1985 (1991), Μελέτες, σσ. 1-16, πίν. 1-12, ("Gorget-Peritrachelion", ArchDelt 40, 1985, Meletes, 1-16), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Ιπποσκευές από τη Βεργίνα", ΑΔ 41, 1986, (1991), Μελέτες, σσ. 1-57, σχέδ. 1-30, πίν. 1-12, ("Harnesses from Verghina", ArchDelt 41, 1986, Meletes 1-57), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Οι δεσμώτες της Ακάνθου", ΑΑΑ 19, 1986 (1991), σσ. 178-184, σχέδ. 1. ("The fettered men of Acanthus", ΑΑΑ 19, 1986 178-184), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Ανασκαφή τείχους", στο «Ανασκαφή Βεργίνας 1990-1991», (Μανόλης Ανδρόνικος, Στέλλα Δρούγου, Χρυσούλα Σαατσόγλου-Παλιαδέλη, Παναγιώτης Φάκλαρης) ΕΓΝΑΤΙΑ 3 (1991-1992), 242-243, εικ. 18-19, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Βεργίνα. Ανασκαφή ακρόπολης 1992", ΑΕΜΘ 6, 1992, σσ. 59-61, εικ. 1-14, ("Vergina. Excavation of the acropolis 1992. AErgoMac 6 (1992), 59-61, figs. 1-14), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Ο οχυρωτικός περίβολος και η ακρόπολη της Βεργίνας. Τα πρώτα ανασκαφικά δεδομένα", Αρχαία Μακεδονία, Πρακτικά 5ου Διεθνούς Συμποσίου, Θεσσαλονίκη, 10-15.10.1989, τ. 1 (1993) 391-396, ("The walls and the acropolis of Vergina. First excavational evidence", Ancient Macedonia V, 1993 391-396), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Βεργίνα. Ανασκαφή ακρόπολης 1993", ΑΕΜΘ 7, 1993, σσ. 61-63, εικ.1-22, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Βεργίνα. Ανασκαφή ακρόπολης 1994", ΑΕΜΘ 8, 1994, σσ. 119-122, εικ. 1-15, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Τα όπλα", σελ. 104-113, στο συλλογικό έργο των: Στέλλα Δρούγου, Χρυσούλα Σαατσόγλου-Παλιαδέλη, Παναγιώτης Φάκλαρης, Αγγελική Κοτταρίδη, Ελισάβετ-Μπεττίνα Τσιγαρίδα, "Βεργίνα. Η Μεγάλη Τούμπα", Θεσσαλονίκη 1994, (Drougou S., Saatsoglou-Paliadeli Ch., Faklaris P., Kottaridou Α., Tsigarida B.-E., "Vergina. The Great Tumulus", Thessaloniki 1993), έκδοση: στα ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Κάλυμμα ασπίδος ή ασπίς;", Φηγός, τιμητικός τόμος για τον καθηγητή Σωτήριο Δάκαρη, (Ιωάννινα 1994), σσ. 137-142, σχέδ. 1-3, εικ. 1-4, ("Shield cover or aspis?", Φηγός, Studies in honor of Professor S. Dakaris, Ioannina 1994, 137-148), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Βεργίνα. Ο οχυρωτικός περίβολος και η ακρόπολη", ΑΕΜΘ 10Α, 1996, σσ. 69-74, εικ.1-10, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Βεργίνα. Ανασκαφή ακρόπολης 1997. Υφαντουργεία και βαφεία", ΑΕΜΘ 11, 1997, 121-128, εικ.1-11, σε συνεργασία με την Βασιλική Σταματοπούλου, ("Vergina. Acropolis excavation 1997. Textile and dye works", with V. Stamatopoulou, AErgoMac 11, 1997, 121-128 figs 1-11), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Εργαστήρια στην ακρόπολη της Βεργίνας", Πρακτικά 1ου Διεθνούς Συνεδρίου Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας, 1997, σσ. 193-200, εικ. 1-12, ("Workshops on the acropolis of Verghina", Ancient Greek Technology. Proceedings of the 1st International Conference September 1997, Thessaloniki 1998, 193-200), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Η ελιά και το λάδι στην αρχαία Ελλάδα", ("The olive tree and olive oil in ancient Greece", in "Πρακτικά Διεθνούς Σενεδρίου, Athens 1-2 Oct. 1999, Ακαδημία Αθηνών. "Η Ελιά και το λάδι από την αρχαιότητα έως σήμερα", σε συνεργασία με την Βασιλική Σταματοπούλου, 2003, p. 33-47, figs.1-17, with V. Stamatopoulou), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Ελαιοτρόπιον. Οι ελληνικές ονομασίες των επί μέρους στοιχείων μιας ελληνικής εφεύρεσης", (Elaiotropion-trapetum. The greek terms for the components of a greek invention), in "Η ελιά και το λάδι στον χώρο και τον χρόνο", Πρακτικά Συμποσίου της Ακαδημίας Αθηνών, Preveza 24-26/11/2000, Athens 2003, 35-44, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Η ελιά και το λάδι στην αρχαία Ελλάδα", (The olive tree and olive oil in ancient Greece), in "Ελαιοσοδεία. Μελέτες για τον πολιτισμό της ελιάς", Παράρτημα Επετηρίδας του Κέντρου Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας Ακαδημίας Αθηνών, , σε συνεργασία με την Βασιλική Σταματοπούλου, τ.29-30, Athens 2004, pp. 15–63, figs.1-18, with V.Stamatopoulou), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Ελαία ελληνική", "The Greek Olive tree", στο "Ωδή στην Ελιά", επιμέλεια: Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη, σε συνεργασία με την Βασιλική Σταματοπούλου, "Ode to the Ollive Tree", Athens 2004, pp. 74–83, with V. Stamatopoulou), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Τα ξύλινα αγγεία στην αρχαία Ελλάδα", στο "Αρχαία Ελληνική Τεχνολογία", Πρακτικά 2ου Διεθνούς Συνεδρίου,2006, σσ. 296-300, εικ.1-6, ("Wooden vases in ancient Greece", Ancient Greek Technology. Proceedings of the 2nd International Conference, Athens 2006, 296-300), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Κημός", στο "Άλογα και άμαξες στον αρχαίο κόσμο", Πρακτικά Επιστημονικής Συνάντησης, Ορεστιάδα 30 Σεπτεμβρίου 2006, έκδοση 2010, σελ. 199-229, εικ. 1-40. [Horse-muzzle, in Horses and Wagons in the ancient world, Proceedings of International Coneference, Orestiada Sept. 30/2006, 199-229, figs. 1-40] Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Βεργίνα. Η αποκάλυψη της οχύρωσης ατον αγρό Μπέλα", ΑΕΜΘ 2010, 279-286, εικ. 1-15, σε συνεργασία με την Β. Σταματοπούλου, ("The excavation of the fortification on the property of Ph.Belas", AErgoMac 2010, 279-286, figs. 1-15, with V. Stamatopoulou), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Ενδυμασία και υπόδηση των Μακεδόνων", (Macedonian Dress and Foot-Wear), στο συλλογικό έργο: "Στη Μακεδονία, από τον 7ο αιώνα π.Χ. ως την ύστερη αρχαιότητα", επιμέλεια: Δημήτριος Β. Γραμμένος , Θεσσαλονίκη 2011, 301-307, figs. 1-5, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Η ξυλουργική στην αρχαία Μακεδονία", ("Carpentry and woodworking in ancient Macedonia", στο συλλογικό έργο: "Στη Μακεδονία, από τον 7ο αιώνα π.Χ. ως την ύστερη αρχαιότητα", επιμέλεια: Δημήτριος Β. Γραμμένος , Θεσσαλονίκη 2011, 295-300, figs 1-6, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Το κυνήγι στην αρχαία Μακεδονία", ("Hunting in ancient Macedonia", στο συλλογικό έργο: "Στη Μακεδονία, από τον 7ο αιώνα π.Χ. ως την ύστερη αρχαιότητα", επιμέλεια: Δημήτριος Β. Γραμμένος , Θεσσαλονίκη 2011, 163-169, figs. 1-4, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Τα όπλα των Μακεδόνων", ("Weapons and Armour of the Macedonians", στο συλλογικό έργο: "Στη Μακεδονία, από τον 7ο αιώνα π.Χ. ως την ύστερη αρχαιότητα", επιμέλεια: Δημήτριος Β. Γραμμένος , Θεσσαλονίκη 2011, 357-372, figs. 1-6, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Και άλλα προβλήματα του τάφου ΙΙ της Βεργίνας: Το μέγεθος και οι φάσεις κατασκευής του", ("More problems of Tomb II at Vergina. Its size and construction phases" , σελ. 345-368, στο συλλογικό έργο "Ταξιδεύοντας στην κλασική Ελλάδα", τόμος προς τιμήν του καθηγητή Πέτρου Θέμελη, επιμέλεια: Πάνος Βαλαβάνης, έκδοση: Εταιρεία Μεσσηνιακών Αρχαιολογικών Σπουδών, Αθήνα 2011, ISBN 978-960-86016-1-1, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Προβλήματα του λεγόμενου τάφου της Ευρυδίκης στη Βεργίνα", ΑΔ Μελέτες (υπό έκδοση), ("Problems of the so-called Tomb of Eurydice in Vergina", ArchDelt Meletes, in press, Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Μύκης", ΑΔ 65 (2010-2012), Μελέτες, σσ. 1-41, εικ.1-37 (υπό έκδοση). (Mykes - scabbard chape. ArchDelt Melets) (in press), Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, "Το πρόβλημα της ιστορικής ερμηνείας των όπλων του τάφου ΙΙ της Μεγάλης Τούμπας της Βεργίνας", ΑΔ (υπό έκδοση). (The problem of the historical interpretations of the weapons found in Tomb II of the Great Tumulus in Vergina", ArchDelt, in press). Στα αγγλικά Panagiotis Faklaris, “Aegae: Determining the Site of the First Capital of the Macedonians”, The American Journal of Archaeology 98, (AJA 98), 1994, pp. 609–616, fig. 1, ("Αιγαί. Ο προσδιορισμός της θέσης της πρώτης πρωτεύουσας των Μακεδόνων"), Panagiotis Faklaris, "Sanctuaries and cults of ancient Kynouria, 3rd CSPS Conference “Sacred Landscapes in the Peloponnese from Prehistory to post-Byzantine times” 30/3-1/4/2012, Centre for Spartan and Peloponnesian Studies University of Nottingham, Panagiotis Faklaris, "Sanctuaries and cults of ancient Kynouria", 3rd CSPS Conference “Sacred Landscapes in the Peloponnese from Prehistory to post-Byzantine times” 30/3-1/4/2012, Centre for Spartan and Peloponnesian Studies University of Nottingham.Στα γαλλικά Panagiotis Faklaris, “Les symposia des Macédoniens" in S. Descamps-Lequime-Kat. Charatzopoulou (eds.), "Au royaume d’ Alexandre le Grand. La Macédoine antique", 2011, p. 389, Panagiotis Faklaris, “Les réformes de Philippe II et d’ Alexandre III: les armes et l’ armée des Macédoniens” in S. Descamps-Lequime-Kat. Charatzopoulou (eds), "Au royaume d’ Alexandre le Grand. La Macédoine antique", 2011, pp. 262–263, Panagiotis Faklaris, “La chasse en Macédoine” in S. Descamps-Lequime-Kat. Charatzopoulou (eds.), "Au royaume d’ Alexandre le Grand. La Macédoine antique", 2011, 388, Αιγές, Βεργίνα, Μανόλης Ανδρόνικος, Ναός Επικούριου Απόλλωνα Βεργίνα και Μεγάλη τούμπα Ανασκαφικές εκθέσεις Μανόλης Ανδρόνικος, ΠAE (1952) 211-259, ΠAE (1953) 141-158, ΠAE (1957) 73-75, ΠAE (1958) 90-95, ΠAE (1959) 59-70, ΠAE (1960) 95-103, ΠAE (1961) 90-94, ΠAE (1981)A 55-61, ΠΑΕ (1982) 52-56, ΠAE (1983) A, 42-54, ΠΑΕ (1984)Α, 66-70, Μανόλης Ανδρόνικος, Αγγελική Κοτταρίδη, ΠΑΕ (1986) 103-111, ΠΑΕ (1988) 99-107, Μανόλης Ανδρόνικος, Στέλλα Δρούγου, κ.ά, ΠAE (1985) 55-68, ΠAE (1987) 126-148, ΠΑΕ (1989) 185-198, ΠΑΕ (1990) 170-184, ΠΑΕ (1991) 182-192,Μονογραφίες Μανόλης Ανδρόνικος, "Βεργίνα Ι. Το νεκροταφείον των τύμβων", Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας 62, Αθήνα 1969, Μανόλης Ανδρόνικος, "Βεργίνα ΙΙ. Ο «τάφος της Περσεφόνης»", Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας 138, Αθήνα 2004, Χρυσούλα Σαατσόγλου-Παλιαδέλη, "Βεργίνα. Ο τάφος του Φιλίππου. Η τοιχογραφία με το κυνήγι", Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας 231, Αθήνα 2004,Άλλη ενδεικτική βιβλιογραφία Μανόλης Ανδρόνικος, "Ανασκαφή στη Μεγάλη Τούμπα της Βεργίνας", ΑΑΑ ΙΧ 2, 1976, σελ. 123-130, Μανόλης Ανδρόνικος, "Οι βασιλικοί τάφοι της Μεγάλης Τούμπας, AAA Χ 1, 1977, σελ. 1-72. Andronikos M., "Les tombes royales de Vergina", Archeologia 125, 1978, 16-25. Andronikos M., "The Tombs at the Great Tumulus of Vergina", in Greece and Italy in the Classical World. Acta of the Xlth International Congress of Classical Archaeology, London, 3-9 September 1978, (London, 1979), 39-56. Andronikos M., "The Findings from the Royal Tombs at Vergina", Proceedings of the British Academy 65, 1979, 355-67. Borza E., "The Macedonian Royal Tombs at Vergina. Some Cautionary Notes", Archeological News 10, 1981, 73-87. Borza E., "Those Vergina Tombs Again", Archeological News 11, 1982, 8-10. Hammond N.G.L., "The Evidence for the Identity of the Royal Tombs at Vergina", in Borza, E.N. (ed), "Philip II, Alexander the Great and the Macedonian Heritage", Washington 1982, 111-27. Green P., "The Royal Tombs of Vergina. An Historical Analysis", in Borza, E.N. (ed), "Philip II, Alexander the Great and the Macedonian Heritage", Washington 1982, 129-151. Χρυσούλα Σαατσόγλου-Παλιαδέλη, "Τα επιτάφια μνημεία από τη Μεγάλη Τούμπα της Βεργίνας", διδακτορική διατριβή, Θεσσαλονίκη 1984, Borza E., "The Royal Macedonian Tombs and the Paraphernalia of Alexander the Great", Phoenix 41, 1987, 105-121. Hammond N.G.L., "The Royal Tombs at Vergina. Evolution and Identities", Annual of the British School at Athens 86, 1991, 69-82. Musgrave J.H., "The Human Remains from Vergina Tombs I, II and II. An Overview", Ancient World 22, 1991, 3-9. Ιορδάνης Ε. Δημακόπουλος., "Κελύφη Προστασίας εν είδει Τύμβου", έκδοση Υπουργείο Πολιτισμού, Αθήνα 1993, Στέλλα Δρούγου, Χρυσούλα Σαατσόγλου-Παλιαδέλη, Παναγιώτης Φάκλαρης, Αγγελική Κοτταρίδη, Ελισάβετ-Μπεττίνα Τσιγαρίδα, "Βεργίνα. Η Μεγάλη Τούμπα", Θεσσαλονίκη 1994, (Drougou S., Saatsoglou-Paliadeli Ch., Faklaris P., Kottaridou Α., Tsigarida B.-E., "Vergina. The Great Tumulus", Thessaloniki 1993), (Greek/English-French/Italian) Αγγελική Κοτταρίδη, "Το αρχαιολογικό έργο της ΙΖ' ΕΠΚΑ στη Βεργίνα. Το ιστορικό της έκθεσης των θησαυρών των βασιλικών τάφων", ΑΕΜΘ 11, (1997), 129 κ.ε. Στέλλα Δρούγου, "Βεργίνα. Τα πήλινα αγγεία της Μ. Τούμπας Αρχειοθετήθηκε 2016-06-16 στο Wayback Machine.", Αθήνα 2005. Borza E., Palagia O., "The Chronology of the Macedonian Royal Tombs at Vergina", JdI 122, (2007), 81-125. Παναγιώτης Φάκλαρης, "Βεργίνα. Τα όπλα των τάφων της Μ. Τούμπας" (υπό δημοσίευση). faklaris.com, προσωπικό Blog Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, προσωπική ιστοσελίδα στο auth.academia.edu Φάκλαρης, Παναγιώτης Β., στην ιστοσελίδα: www.biblionet.gr "Vergina: Acropolis and wall", "Ανακαλύφθηκαν τα τείχη της Βεργίνας", "Ο ατομικός οπλισμός. Η υπεροχή των αμυντικών και επιθετίκών όπλων των αρχαίων Ελλήνων", εφημερίδα Η Καθημερινή, ένθετο περιοδικό "Επτά Ημέρες", 4/1/1998, "Ο τάφος του Φιλίππου. Όνειρα κι αλήθειες", εφημερίδα Το Βήμα, 30/08/1998, "Ο ευλογημένος καρπός της αρχαίας Ελλάδας", εφημερίδα Το Βήμα, 31/01/1999, "Το μυστικό του τύμβου", εφημερίδα Το Βήμα, 25/04/1999, "Το φρούριο της Βεργίνας", εφημερίδα Το Βήμα, 06/06/1999, "Αι αφύαι, ο θεόπαις λάβραξ και ο ορφώς", εφημερίδα Το Βήμα, 18/07/1999, "Άμπελον ευρεθήναι εν Ολυμπία", εφημερίδα Η Καθημερινή, ένθετο περιοδικό "Επτά Ημέρες", 29/08/1999, "Οι σεισμοί της αρχαιότητας και ο ενοσίχθων Ποσειδών", εφημερίδα Το Βήμα, 12/12/1999, "Η χαμένη έπαυλη του Ηρώδη Αττικού", εφημερίδα Το Βήμα, 13/02/2000, "Οι πηγές των πετρελαιοειδών", εφημερίδα Το Βήμα, 13/02/2000, "Η θλίψη του βασιλιά Φιλίππου Β'", εφημερίδα Το Βήμα, 23/07/2000, "Η πρόκληση της μη ανέγερσης ή το χρέος της ανέγερσης;", εφημερίδα Το Βήμα, 30/07/2000, "Γιατί χρειάζεται μουσείο Βεργίνας", εφημερίδα Το Βήμα, 11/02/2001, "Ο ερευνητής του παρελθόντος και η κοινή γνώμη", εφημερίδα Το Βήμα, 27/10/2002, "Ο κόθορνος, ο άνεμος και ο Εύριπος στην πολιτική", εφημερίδα Το Βήμα, 15/02/2004, "Άγρα, θήρα, κυνηγέσιον", εφημερίδα Το Βήμα, 28/03/2004, "Τα ελληνικά μουσεία στον ιστό της αράχνης", εφημερίδα Το Βήμα, 29/05/2005.
|
Ο Παναγιώτης Β. Φάκλαρης, (1947-), είναι Έλληνας, αρχαιολόγος, αναπληρωτής καθηγητής της κλασικής αρχαιολογίας στο Τμήμα Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ανασκαφέας της ακρόπολης των τειχών και μέρους της Μεγάλης Τούμπας της Βεργίνας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Blind Guardian
|
Το 1984, ο κιθαρίστας Αντρέ Όλμπριχ δημιούργησε τους European στο Κρέφελντ της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, οι οποίοι εξελίχθηκαν σε Zero Fault και στη συνέχεια, με την προσθήκη του μπασίστα Χάνσι Κουρς ονομάστηκαν Lucifer's Heritage. Στα τύμπανα του νεοσύστατου σχήματος βρισκόταν ο Τόμας Στάουχ και στη ρυθμική κιθάρα ο Μάρκους Ντερκ. Λίγο αργότερα, τα πρώτα φωνητικά ανέλαβε ο Τόμας Κέλενερς, ο οποίος άφησε τελικά το μικρόφωνο στον Κουρς. Το κουαρτέτο ηχογράφησε το ντέμο "Symphonies Of Doom" τον Δεκέμβριο του 1985, αλλά διαφωνίες πάνω στη χρηματοδότηση για τις ηχογραφήσεις οδήγησαν στην προσωρινή αποχώρηση του Στάουχ, του οποίου τη θέση πήρε ο Χανς-Πέτερ Φρέι. Το 1986, ο Κριστόφ Τάισεν πήρε τη θέση του Ντερκ και το συγκρότημα ξεκίνησε να ασχολείται με τη μυθολογία του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν στο ντέμο "Battalions of Fear". Το 1987, επέστρεψε στο συγκρότημα ο Τόμας Στάουχ και το μπάσο ανέλαβε ο Μάρκους Ζίπεν, με το συγκρότημα να αλλάζει το όνομα του σε Blind Guardian. Η πρώτη τους επίσημη κυκλοφορία ήλθε με το άλμπουμ "Battalions of Fear" τον Μάιο του 1988, το οποίο κυκλοφόρησε μέσω της "No Remorse Records". Με παραγωγό τον Κάλε Τραπ, ο δίσκος πούλησε πάνω από 10.000 αντίτυπα στη Γερμανία και για την προώθηση του οι Blind Guardian περιόδευσαν με τους Grinder. Ο δεύτερος τους δίσκος με τίτλο "Follow the Blind" κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1989 και περιείχε τις διασκευές στο "Barbara Ann" των Beach Boys και το "Don't Break the Circle" των Demon. Οι πωλήσεις του άλμπουμ ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητικές στην Ιαπωνία, ανεβάζοντας τη δημοτικότητα τους στην Άπω Ανατολή. Στο "Tales from the Twilight World" του 1990, οι Blind Guardian παρουσίασαν μεγάλη βελτίωση πουλώντας 30.000 αντίτυπα στη Γερμανία και ανεβαίνοντας στο Top-40 στην Ιαπωνία. Σε αυτό τον δίσκο, όπως και στον προηγούμενο, συμμετείχε ως γκεστ ο κιθαρίστας των Helloween και Gamma Ray, Κάι Χάνσεν. Την επόμενη χρονιά, το συγκρότημα περιόδευσε με τους Iced Earth, ενώ διέκοψαν τη συνεργασία τους με τη "No Remorse" και υπέγραψαν στη "Virgin Records". Το "Somewhere Far Beyond" του 1992 ήταν το πρώτο τους concept άλμπουμ και πούλησε πάνω από 130.000 αντίτυπα, φθάνοντας στο # 15 στην Ιαπωνία. Η έκδοση του CD περιείχε τις διασκευές στο "Spread Your Wings" των Queen και το "Trial By Fire" των Satan, ενώ για την προώθηση του άλμπουμ οι Blind Guardian περιόδευσαν και πάλι με τους Iced Earth. Το 1993, επισκέφθηκαν για πρώτη φορά την Ιαπωνία όπου ηχογράφησαν το ζωντανό άλμπουμ "Tokyo Tales". Μετά την επιστροφή τους στην Ευρώπη, ξεκίνησαν να συνθέτουν το επόμενο τους άλμπουμ στα "Sweet Silence Studios" της Δανίας με παραγωγό τον Φλέμινγκ Ράσμουσεν. Μετά από οκτώ μήνες ηχογραφήσεων, ολοκληρώθηκε ο δίσκος με τίτλο "Imaginations from the Other Side", ο οποίος πούλησε πάνω από 220.000 αντίτυπα παγκοσμίως. Το συγκρότημα ανέλαβε ο μάνατζερ των Manowar, Τομ Μίλερ και περιόδευσαν στη Γερμανία με τους Nevermore να ανοίγουν τις εμφανίσεις τους, ενώ έδωσαν συναυλίες στην Ιαπωνία και την Ταϊλάνδη. Έκλεισαν τη χρονιά παίζοντας στο "Christmas Metal Meeting" με τους Saxon, Yngwie Malmsteen, Rage και Skyclad.Τον Απρίλιο του 1996, κυκλοφόρησε η συλλογή "The Forgotten Tales" με εναλλακτικές εκτελέσεις και διασκευές στους Uriah Heep, Beach Boys, The Chordettes, Μάικ Όλντφιλντ, κ.α.. Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκαν ως πρώτο όνομα στο φεστιβάλ "Bang Your Head", πριν ξεκινήσουν να δουλεύουν πάνω στον επόμενο δίσκο τους. To "Nightfall in Middle-Earth" παρουσίασε ένα πιο δραματικό και σκοτεινό ύφος σε σχέση με τους προκατόχους του και βασίστηκε στιχουργικά στο "Σιλμαρίλλιον" του Τόλκιν. Το άλμπουμ έφθασε στο # 12 στην Ιαπωνία και το # 7 στην πατρίδα του συγκροτήματος., ενώ για την περιοδεία του εντάχθηκε στο συγκρότημα ο μπασίστας των Sieges Even, Όλιβερ Χόλτζγουόρθ. Το 2000, ο Κουρς ασχολήθηκε με το πρότζεκτ Demons & Wizards που σχημάτισε με τον Τζον Σέιφερ των Iced Earth. Στα τέλη της επόμενης χρονιάς, οι Blind Guardian επανήλθαν στο προσκήνιο με το 14λεπτο σινγκλ "And There Was Silence", την πρώτη τους κυκλοφορία μέσω της "Century Media". Ο δίσκος "A Night at the Opera" ανέβηκε στην κορυφή των ελληνικών τσαρτ για δύο εβδομάδες και μπήκε στο Top-10 στη Γερμανία και τη Σουηδία. Μέσα στη χρονιά εμφανίστηκαν σε μεγάλα φεστιβάλ στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες και στα μέσα του 2003 οργανώθηκε το πρώτο φεστιβάλ "Blind Guardian Open Air" στο Κόμπεργκ της Γερμανίας. Με τον Στάουχ να υποφέρει από λοίμωξη στον τένοντα, το συγκρότημα ενέταξε στη σύνθεση του το ντράμερ Άλεξ Χόλτζγουορθ για τις εμφανίσεις του στη Βραζιλία, ενώ στις συναυλίες τους στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαν ως support συγκρότημα τους Symphony X.Το 2005, οι Blind Guardian υπέγραψαν στη "Nuclear Blast" και αντικατέστησαν τον αποχωρήσαντα Στάουχ με τον Φρέντρικ Έμκε. Τον Φεβρουάριο του 2006 κυκλοφόρησαν το σινγκλ "Fly" το οποίο σκαρφάλωσε στην τέταρτη θέση των τσαρτ της Ισπανίας και της Ουγγαρίας, ακολουθούμενο από τον δίσκο "A Twist in the Myth" που ανέβηκε στο # 4 στη Γερμανία. Για την προώθηση του άλμπουμ περιόδευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες με τους Leave's Eyes και εμφανίστηκαν στο "Monterrey Metal Fest" με ονόματα όπως οι Cathedral, U.D.O., Edguy, κ.α..Τον Φεβρουάριο του 2007 περιόδευσαν στην Ιαπωνία με τους Angra και κυκλοφόρησαν το ΕΡ "Another Stranger Me" με το ομώνυμο κομμάτι και κάποια ντέμο. Το συγκρότημα συμμετείχε στο σάουντρακ της ταινίας "In the Name of the King: a Dungeon Siege Tale" το 2008 και ηχογράφησαν το βασικό θέμα για το βιντεοπαιχνίδι "Sacred 2 Fallen Angel".Το επόμενο τους σινγκλ ήταν το "A Voice in the Dark", το οποίο κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2010, ακολουθούμενο από το άλμπουμ "At the Edge of Time" ένα μήνα αργότερα. Η περιοδεία για την προώθηση του δίσκου ονομάστηκε "The Sacred Worlds and Songs Divine Tour 2010", ενώ εμφανίστηκαν και στο φεστιβάλ "Wacken Open Air" του 2011. Τον Σεπτέμβριο του 2011, ο Όλιβερ Χόλτζγουορθ εντάχθηκε στους Rhapsody of Fire μετά από δεκατρία χρόνια ως session μπασίστας των Blind Guardian.Το 2012 κυκλοφόρησε η συλλογή "Memories of a Time to Come" με επανεκτελέσεις τραγουδιών από όλη την καριέρα τους και ένα χρόνο αργότερα ακολούθησε το box set με τίτλο "A Traveler's Guide to Space and Time".Τον Οκτώβριο του 2013, ο Κουρς, με μήνυμα του στην επίσημη ιστοσελίδα του συγκροτήματος, ανακοίνωσε τον τίτλο εννέα νέων κομματιών με σκοπό την κυκλοφορία του επόμενου τους δίσκου μέσα στο 2014. Ο δέκατος δίσκος των Blind Guardian κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2015 με τίτλο "Beyond the Red Mirror", ανεβαίνοντας στο Top-10 στην Αυστρία και τη Γερμανία. Κατά την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ, ηχογραφήθηκε ο ζωντανός δίσκος "Live Beyond the Spheres", ο οποίος κυκλοφόρησε το 2017 μέσω της Nuclear Blast. Blind Guardian - Biography - Metal Storm Blind Guardian | Music Biography, Credits and Discography | Allmusic Blind Guardian - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives Επίσημη ιστοσελίδα Blind Guardian στο Facebook Blind Guardian στο YouTube
|
Οι Blind Guardian είναι γερμανικό μουσικό συγκρότημα που ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '80 στη δυτική Γερμανία. Το συγκρότημα ασκεί μεγάλη επιρροή στο χώρο του heavy metal, ιδιαίτερα στα ιδιώματα του speed metal και power metal. Οι στίχοι των τραγουδιών τους γράφονται από τον τραγουδιστή του συγκροτήματος Χάνσι Κουρς, ο οποίος εμπνέεται κυρίως από έργα των συγγραφέων Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, Στίβεν Κινγκ, Τζωρτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν και Μάικλ Μούρκοκ, όπως επίσης από διάφορους παραδοσιακούς θρύλους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Blind_Guardian
|
Άννα Μαρία της Ανατολικής Φρισίας
|
Ήταν κόρη του Έννο Γ΄ κόμη της Ανατολικής Φρισίας και της Άννας, κόρης του Αδόλφου δούκα του Χόλσταϊν-Γκόττορπ. Η εκ πατρός γιαγιά της ήταν η Αικατερίνη των Βάσα, κόρη του Γουσταύου Α΄ της Σουηδίας και της δεύτερης συζύγου του Mαργαρίτας Λέγιονχουφουντ. Στις 4 Σεπτεμβρίου 1622 παντρεύτηκε τον Aδόλφο-Φρειδερίκο Α΄ δούκα του Μεκλεμβούργου-Σβερίν (1588–1658) και είχαν τα ακόλουθα παιδιά: Χριστιανός-Λουδοβίκος Α΄ (11 Δεκεμβρίου 1623 - 21 Ιουνίου 1692), δούκας του Μεκλεμβούργου-Σβερίν. Σοφία-Αγνή (11 Ιανουαρίου 1625 - 26 Δεκεμβρίου 1694). Κάρολος (8 Μαρτίου 1626 - 20 Αυγούστου 1670), δούκας του Μεκλεμβούργου-Μίροβ. Άννα-Μαρία (1 Ιουλίου 1627 - 11 Δεκεμβρίου 1669), παντρεύτηκε τον Αύγουστο των Βέττιν, δούκα της Σαξονίας-Βάισενφελς (είναι οι πρόγονοι του Γεωργίου Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου). Ιωάννης-Γεώργιος (5 Μαΐου 1629 - 9 Ιουλίου 1675). Χέντβιχ (11 Αυγούστου 1630 - 17 Μαΐου 1631), απεβ. 1 έτους. Γουσταύος-Αδόλφος (26 Φεβρουαρίου 1632 - 14 Μαΐου 1670). Γιουλιάνα (8 Νοεμβρίου 1633 - 3 Φεβρουαρίου 1634), απεβ. 1 έτους.
|
Η Άννα Μαρία (γερμ.: Anna Maria von Ostfriesland, 23 Ιουνίου 1601 - 15 Φεβρουαρίου 1634) από τον Οίκο των Σίρκσενα ήταν γερμανίδα ευγενής γυναίκα, κόρη του κόμη της Ανατολικής Φρισίας, που με τον γάμο της έγινε δούκισσα του Μεκλεμβούργου-Σβερίν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%A6%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Βασιλική της Κανδελάριας
|
Ο σημερινός περίλαμπρος ναός κτίστηκε το 1959, σε κάθετη διάταξη προς τη παραλία και με το ιερό προς τη θάλασσα, πάνω στα ερείπια παλαιότερης εκκλησίας που καταστράφηκε από πυρκαγιά. Τα Θυρανοίξια του νέου ναού έγιναν σε επίσημη τελετή στις 1η Φεβρουαρίου του 1959. Σημειώνεται ότι στη Δύση τα ερημητήρια και τα παρεκκλήσια έχουν τεθεί σε ισχύ από τον δέκατο έκτο αιώνα. Όσον αφορά όμως το όνομα "Βασιλική" (Βασίλικα) για τον συγκεκριμένο ναό δεν προέρχεται τούτο από τον αρχιτεκτονικό ρυθμό βασιλικής αλλά από τον ευσεβή βασιλιά Φίλιππο Γ΄ που το 1596 έθεσε τον ναό υπό την προστασία του, δίνοντας έτσι την ονομασία "Βασιλικός ναός" , κατ΄ αντιστοιχία των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων που ανακήρυτταν εκκλησίες και Μονές (όπως του Άγιο Όρος ή το Ιερά Μονή Κύκκου σε Κύπρος) σε "Βασιλικές" με χρυσόβουλα. Πρόκειται για τρίκλιτο ναό σε ρυθμό βασιλικής σταυροειδούς, με οκτάπλευρο υπερυψωμένο διβαθμωτό τρούλο, ύψους 25 μέτρων. Η πρόσοψη -είσοδος- του ναού φέρει περίλαμπρη αψίδα που καταλήγει σε διακεκομμένο αέτωμα εκατέρωθεν της οποίας φέρονται δύο κωδωνοστάσια. Όμοιες αψίδες με ίδιο αέτωμα φέρονται ανά μία και πλευρικά του ναού. Στην οπίσθια πλευρά του ιερού ανυψώνεται τετράπλευρος πύργος ύψους 45 μέτρα, που καταλήγει στο κύριο κωδωνοστάσιο, με εντοιχισμένο ρολόι ανά πλευρά και που δεσπόζει όλων των άλλων κτιρίων της πόλης. Στις φερόμενες τοιχογραφίες - αγιογραφίες, στην κόγχη του ιερού, απεικονίζονται διάφορες θρησκευτικές παραστάσεις. Τον κυρίως ναό συμπληρώνουν δύο πλαϊνά παρεκκλήσια και ένας χώρος που τοποθετούνται οι προσφορές. Σε ένα από τα δύο παρεκκλήσια φέρεται πίνακας ο Μυστικός δείπνος με τον Ιησού Χριστό και τους αποστόλους του. Στο δε άλλο παρεκκλήσιο φέρεται ένα εντυπωσιακό γλυπτό του "Εσταυρωμένου" Ιησού Χριστού (Ο Χριστός της Συμφιλίωσης). Γενικά από αρχιτεκτονικής πλευράς η Βασιλική παρουσιάζει ένα νεοκλασικό στυλ με επιρροές της λαϊκής αρχιτεκτονικής των Καναρίων Νήσων, με χαρακτηριστικό το οκτάκερο σύμπλεγμα που φέρεται στον τρούλο και στις κορυφές των κωδωνοστασίων. Δίπλα από τη βασιλική και στην προέκταση του μεγάλου πύργου βρίσκεται το μοναστήρι, που ανήκει στο Τάγμα Δομινικανών, η μοναστική κοινότητα του οποίου είναι υπεύθυνη του ιερού. Δίπλα, επί της αριστερής πλευράς του ναού, εκτείνεται η πλατεία της βασιλικής, έναντι της οποίας στην ακτή, που τη χωρίζει η παραλιακή οδός, φέρονται τα χάλκινα αγάλματα των αρχαίων κατοίκων του νησιού, των καλουμένων "Γκουάχες", (Guanches), ν΄ ατενίζουν τον ιερό ναό έχοντας τα νώτα τους προς τη θάλασσα. Η ανέγερση αυτών των αγαλμάτων έγινε επειδή κατά την παράδοση η εικόνα της Παναγίας βρέθηκε από αυτούς τους παλαιούς κατοίκους το 1390. Η πλατεία αυτή βρίσκεται επί της παραλίας και κατακλύζεται από χιλιάδες προσκυνητές όλο το χρόνο. Η εικόνα της Παναγίας είναι ξυλόγλυπτη και εμφανίζει Μαύρη την Παναγία φέροντας πλούσια ένδυση να βαστάζει στο ένα χέρι το μωρό Ιησού και στο άλλο χέρι ένα κερί. Η σημερινή εικόνα είναι ένα αντίγραφο του παλαιού, που εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας. Η εικόνα της Παναγίας φυλάσσεται σε ειδικό παρεκκλήσιο πίσω από το ιερό. Αυτό το παρεκκλήσι μπορούν να επισκεφθούν οι πιστοί μετά τη λειτουργία για να προσκυνήσουν και να φιλήσουν την ιερή ένδυση της Θεοτόκου. Ο ναός έχει χαρακτηριστεί από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ', ως "Μικρά Βασιλική" στις 24 Ιανουαρίου 2011 και εγκαινιάστηκε φερόμενη με τον νέο χαρακτηρισμό στις 2 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, όπου και καθιερώθηκε ως "Ημέρα της Κανδελάριας". Η βασιλική έχει χωρητικότητα 5.000 προσκυνητών και κάθε χρόνο την επισκέπτονται περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια πιστοί. Η Παναγία της Κανδελάριας τιμάται δύο φορές τον χρόνο στις 2 Φεβρουαρίου και στις 15 Αυγούστου, όπου αυτές τις ημέρες συρρέουν στην πόλη χιλιάδες προσκυνητές από διάφορα μέρη του αρχιπελάγους και της υπόλοιπης Ισπανίας. Επίσημη Ιστοσελίδα της βασιλικής Επισκοπής της Τενερίφης
|
Η Βασιλική της Παναγίας της Κανδελάριας (ή κατά το πλήρες όνομα στα ισπανικά: Basílica y Real Santuario Mariano de Nuestra Señora de la Candelaria) είναι ένας περίλαμπρος καθολικός ναός αφιερωμένος στην Παναγία της Κανδελάριας, πολιούχου και προστάτιδας των Καναρίων Νήσων. Αποτελεί το σημαντικότερο προσκύνημα των νήσων, καθώς και ένα από τις πιο σημαντικά στην Ισπανία. Η Βασιλική της Κανδελάριας βρίσκεται στην ομώνυμη πόλη, την Κανδελάρια, στη νοτιοανατολική ακτή της νήσου Τενερίφη. Στον ναό αυτό βρίσκεται το θαυματουργό ξύλινο γλυπτό Παναγία της Κανδελάριας (λεγόμενης "Μαύρης Παναγιάς").
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Όρος Γουτάι
|
Το όρος Γουτάι είναι ένα από τα Τέσσερα Ιερά Βουδιστικά Βουνά στην Κίνα. Θεωρείται ως το μποντιμάντα (τόπος αφύπνισης ή φώτισης) ενός από τα τέσσερα μεγάλα μποντισάτβα, του Μαντζούσρι, που στα Σανσκριτικά σημαίνει «Ευγενής Δόξα» και συνδέεται με τη σοφία και τη λογοτεχνία. Στα Κινεζικά ο Μαντζούσρι αναφέρεται ως Γουενσού (文殊). Στο Αβαταμσάκα Σούτρα του Βουδισμού Μαχαγιάνα, ο Μαντζούσρι εντοπίζεται στο όρος Γουτάι, το οποίο από τον 7ο αιώνα ήταν πόλος προσέλκυσης των προσκυνητών από την Ινδία και άλλες Ασιατικές χώρες. Λέγεται ότι το μποτισάτβα εμφανίζεται συχνά στο βουνό, παίρνοντας τη μορφή ταξιδιωτών, μοναχών ή ασυνήθιστων πολύχρωμων σύννεφων. Το βουνό είναι γνωστό και με το όνομα Τσινγκλιάνγκ Σαν (清涼山) που σημαίνει "Καθαρό και Δροσερό Βουνό". Με τις ψηλές βουνοκορφές του, που είναι χιονισμένες τον περισσότερο καιρό, τις δασικές εκτάσεις που καλύπτονται με πεύκα, έλατα, λεύκες και ιτιές και τα καταπράσινα λιβάδια, η ομορφιά του τοπίου εμπνέει τους καλλιτέχνες εδώ και πολλούς αιώνες, από την εποχή της δυναστείας Τανγκ.Το θρησκευτικό και πολιτιστικό τοπίο του Όρους Γουτάι περιλαμβάνει εξαιρετικά δείγματα της Βουδιστικής αρχιτεκτονικής: ναούς, μοναστήρια, αγάλματα, παγόδες, στήλες και διακοσμήσεις. Σε μια περίοδο 1.000 χρόνων, από την εποχή της Βόρειας δυναστείας Γουέι (471-499), εννέα αυτοκράτορες έχουν ταξιδέψει στο όρος Γουτάι 18 φορές, για να αποτίσουν φόρο τιμής στα μποτισάτβα, όπως μνημονεύεται σε επιγραφές και στήλες. Τα μοναστήρια διαθέτουν μία εκτεταμένη βιβλιοθήκη από βιβλία που συλλέχθηκαν από αυτοκράτορες και λόγιους, και παραμένουν ένας σημαντικός θησαυρός γνώσεων για τον Βουδιστικό πολιτισμό.Στο όρος Γουτάι έχουν διασωθεί ορισμένα από τα παλαιότερα δείγματα της Αρχαίας Κινεζικής ξύλινης αρχιτεκτονικής, τα οποία χρονολογούνται της δυναστείας Τανγκ (618-907), όπως ο Ναός Ναντσάν που χτίστηκε το 782, και η Ανατολική Αίθουσα του Ναού Φογκουάνγκ που χτίστηκε το 857. Ο Ναός Σουσιάνγκ (殊像寺), που ανακατασκευάστηκε κατά τη δυναστεία Μινγκ, είναι ένα τεράστιο συγκρότημα με 500 αγάλματα, που αναπαριστούν Βουδιστικές ιστορίες που διαδραματίζονται σε τρισδιάστατα τοπία με βουνά και νερά. Πολλές από τις αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες των κτιρίων είναι κατηγοριοποιημένες σύμφωνα με το Κινεζικό εγχειρίδιο αρχιτεκτονικής και κατασκευής κτιρίων "Γινγκζάο Φάσι" (營造法式).
|
Το Όρος Γουτάι (Κινεζικά: 五臺山, Γουτάισαν) είναι ένα βουνό που βρίσκεται στην επαρχία Σανσί της Κίνας. Η ονομασία του σημαίνει «Το Βουνό με τις Πέντε Κορυφές», από τη χαρακτηριστική μορφολογία του βουνού με πέντε επίπεδες κορυφές που μοιάζουν με άδενδρες ταράτσες και έχουν απόκρημνες πλαγιές. Είναι το υψηλότερο βουνό στη Βόρεια Κίνα με την υψηλότερη κορυφή να βρίσκεται σε υψόμετρο 3.061 μ. Είναι ένα από τα Τέσσερα Ιερά Βουδιστικά Όρη.Στο βουνό έχουν χτιστεί πολλοί Βουδιστικοί ναοί και μοναστήρια από τον 1ο αιώνα μ.Χ. ως σήμερα. Στο πολιτιστικό τοπίο περιλαμβάνονται 41 μοναστήρια και σημαντικοί Βουδιστικοί Ναοί. Το 2007 η Εθνική Διοίκηση Τουρισμού της Κίνας ανακήρυξε το βουνό ως εξαιρετικό τουριστικό αξιοθέατο ΑΑΑΑΑ. Το 2009 το όρος Γουτάι συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο της ΟΥΝΕΣΚΟ με Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CE%B9
|
Γιόζεφ Μπουμπένκο
|
Ως ποδοσφαιριστής αγωνίστηκε από το 1969 ως το 1984, κυρίως με την ομάδα της γενέτειράς του Τάτραν Πρεσόβ, στο πρωτάθλημα της τότε ενιαίας Τσεχοσλοβακίας. Συνολικά αγωνίστηκε σε 277 ματς πρωταθλήματος και πέτυχε 67 γκολ. Επίσης, υπήρξε 2 φορές διεθνής με την εθνική ελπίδων της Τσεχοσλοβακίας. Σύλλογοι που έπαιξε: 1969-1979: Τατράν Πρεσόβ 1979-1981: Μπάνσκα Μπίστριτσα 1981-1984: Τατράν Πρεσόβ 1984: Μπαρντεγιόβ Ως προπονητής άρχισε να εργάζεται από το 1981, ενώ ακόμα αγωνιζόταν στην Τατράν. Εκτός από την Τατράν έχει εργαστεί και σε άλλες σημαντικές ομάδες της χώρας του, όπως την Ίντερ Μπρατισλάβα και τη Σπάρτακ Τρνάβα. Επίσης, διετέλεσε ομοσπονδιακός προπονητής στην εθνική ελπίδων της Σλοβακίας το 2004-2005. Το 2002 δούλεψε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στον Πανιώνιο. Έμεινε δύο σεζόν και κατάφερε και τις δυο να οδηγήσει την ομάδα στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί στην ιστορία του (να βγει δυο συνεχόμενες σεζόν στην Ευρώπη). Στη συνέχεια έφυγε για να δουλέψει στην εθνική ελπίδων της Σλοβακίας. Ο Πανιώνιος τον ήθελε ξανά τη σεζόν 2005-06, αλλά δεν μπόρεσε να διακόψει το συμβόλαιο με την σλοβακική ομοσπονδία κι έτσι ήρθε στην ομάδα της Νέας Σμύρνης μόλις τον Οκτώβριο του 2005. Δεν κατάφερε να πετύχει πολλά πράγματα και το Φεβρουάριο του 2006 έφυγε. Η γνωριμία του με τον ισχυρό άνδρα του Πανιωνίου, Αχιλλέα Μπέο, είχε ως αποτέλεσμα να ξαναδουλέψει στην Ελλάδα στις ομάδες των οποίων τη διοίκηση ανέλαβε ο Μπέος κατά καιρούς. Έτσι δούλεψε το 2007 στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης και το 2008 στον Ολυμπιακό Βόλου. Σύλλογοι που εργάστηκε: 1981-1984: Τατράν Πρεσόβ 1984-1985: Παρτιζάν Μπαρντεγιόβ 1985-1988: Σλόβαν Γκιραλτόβτσε 1988-1992: Τατράν Πρεσόβ 1992-1996: Μπαρντεγιόβ 1996-2002: Ίντερ Μπρατισλάβα 2002-2004: Πανιώνιος 2004-2005: Εθνική Ελπίδων Σλοβακίας 2005-2006: Πανιώνιος 2006: Σπάρτακ Τρνάβα 2007: Ηρακλής Θεσσαλονίκης 2008: Ολυμπιακός Βόλου 2010: Ηρακλής Θεσσαλονίκης
|
Ο Γιόζεφ Μπουμπένκο (Jozef Bubenko) (γεν. στις 21 Μαρτίου 1951 στο Πρεσόβ) είναι παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και νυν προπονητής από τη Σλοβακία, ο οποίος έχει εργαστεί σε ελληνικές ομάδες Α΄ Εθνικής, όπως ο Πανιώνιος και ο Ηρακλής Θεσσαλονίκης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CE%B6%CE%B5%CF%86_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%BA%CE%BF
|
Γιόζεφ φον Άιχεντορφ
|
Καταγόταν από καθολική αριστοκρατική οικογένεια. Μετά από ειδυλλιακά παιδικά χρόνια που πέρασε στον οικογενειακό πύργο Λούμποβιτς, λόγω οικογενειακών οικονομικών δυσχερειών αναγκάστηκε να φοιτήσει μαζί με τον αδελφό του στο καθολικό γυμνάσιο του Μπρεσλάου (1801-5) και στη συνέχεια σπούδασε νομικά στη Χάλλε (1805-6) και στη Χαϊδελβέργη (1807-8). Μαζί με τον αδελφό του, το 1805 έκανε ένα οδοιπορικό ταξίδι 17 ημερών μέσω των ορέων Χαρτς ως το Αμβούργο και το Λύμπεκ και 3 χρόνια αργότερα ταξίδεψε στη Βιέννη και στο Παρίσι. Την εποχή που φοιτούσε στη Χαϊδελβέργη δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα. Από το 1813 μέχρι το 1815 πολέμησε ως εθελοντής κατά του Ναπολέοντα και ύστερα διορίστηκε σε διάφορες κρατικές υπηρεσίες, στο Ντάντσιχ, στο Κένιγκσμπεργκ και μετά το 1831 στο Βερολίνο. Το 1815 παντρεύτηκε την Αλοϊσια Άννα Βικτόρια φον Λάριχ από την οποία απέκτησε 5 παιδιά. Το 1818 έχασε τον πατέρα του και το 1822 τη μητέρα του και μαζί με αυτήν χάθηκε οριστικά ό,τι είχε απομείνει από την οικογενειακή κτηματική περιουσία στην Άνω Σιλεσία. Το 1844 παραιτήθηκε από την υπηρεσία του και αφιερώθηκε στο συγγραφικό του έργο. Μοναρχικός και καθολικός, ήταν λάτρης της Βιέννης και οπαδός της αυστριακής αυτοκρατορικής εξουσίας στη Γερμανία (τουλάχιστον). Παρά τις παραπάνω ιδεολογικές του θέσεις, το σπουδαιότερο έργο του, η νουβέλα Από τη ζωή ενός ακαμάτη, μιλά για τον γιο ενός μυλωνά που εγκαταλείπει το σπίτι του, εργάζεται σαν κηπουρός στον πύργο ενός δούκα, ερωτεύεται την όμορφη κυρά του πύργου και φεύγει απελπισμένος από το ανέφικτο του στόχου του. Ταξιδεύει στην Ιταλία, επιστρέφει όμως και μαθαίνει ότι η κοπέλα ήταν κι αυτή παιδί του λαού, ψυχοκόρη απλώς του δούκα, κι ότι τίποτα δεν στέκεται εμπόδιο στην ένωσή τους. Η ρομαντική θεώρηση της φύσης εκφράζεται σε πολλά έργα του αλλά κυρίως σε αυτή τη νουβέλα του, η οποία έχει θεωρηθεί ως η πεμπτουσία του γερμανικού ρομαντισμού. Ονομάσθηκε «ο τελευταίος ιππότης της ρομαντικής σχολής» και στα ποιήματά του εκφράζει βαθιά θρησκευτικά συναισθήματα και μυστικισμό, λατρεία προς τις ομορφιές της φύσης και έντονη αναζήτηση της χαράς της ζωής. Από το 1837 είχε αρχίσει να γοητεύεται από την ισπανική λογοτεχνία και κυρίως από το έργο του Πέδρο Καλντερόν δε λα Μπάρκα, του οποίου δημοσίευσε μεταφράσεις από το 1845 μέχρι το 1853. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε με τη συγγραφή δοκιμίων λογοτεχνίας. Το 1853 τιμήθηκε στο Μόναχο με το παράσημο του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού για την επιστήμη και την τέχνη. Τα τραγούδια του και οι μπαλάντες του διακρίνονται για τη χάρη, την απλότητα, το ρυθμό και τη τη λεπτότητα των ιδεών. Πολλά από τα ποιήματά του («περίφημα, μικρά κοσμήματα» κατά τον Τόμας Μαν) μελοποιήθηκαν από Γερμανούς συνθέτες, όπως ο Ρόμπερτ Σούμαν ο Φέλιξ Μέντελσον και ο Ρίχαρντ Στράους. Oberschlesische Märchen und Sagen (Παραμύθια και θρύλοι της Άνω Σιλεσίας, 1808-10) Das Marmorbild (Το μαρμάρινο άγαλμα, 1819, νουβέλα) Aus dem Leben eines Taugenichts (Από τη ζωή ενός ακαμάτη, 1826, νουβέλα) - ελλην. μετάφραση Norgard Pechermeyer-Michaelides ("ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ") ISBN 960221045-1 Dichter und ihre Gesellen (Οι ποιητές και οι σύντροφοί τους, 1833) Das Schloß Dürande (Ο πύργος Ντουράντε, 1937, νουβέλα) Auch ich war in Arkadien (Ήμουν κι εγώ στην Αρκαδία [Et in Arcadia ego], 1834 ή 1838) Mondnacht (Νύχτα με φεγγάρι, 1837, ποίηση) Eldorado (1841, ποίηση) Stimmen der Nacht (Φωνές της νύχτας, 1841, ποίηση)
|
Ο Γιόζεφ φον Άιχεντορφ (Joseph Karl Benedikt Freiherr (Baron) von Eichendorff, Κάστρο Λούμποβιτς (Lubowitz), Ράτιμπορ, Άνω Σιλεσία, 10 Μαρτίου 1788 - Νάισσε, Άνω Σιλεσία 26 Νοεμβρίου 1857) ήταν Γερμανός ποιητής και μυθιστοριογράφος του γερμανικού Ρομαντισμού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CE%B6%CE%B5%CF%86_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%86%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%81%CF%86
|
Μάρσια Πέλαμ του Γιάρμπορο
|
Γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1863, και ήταν κόρη του Σάκσβιλ Λέιν-Φοξ, 12ου Βαρώνου Κόνιερς και της Μαίρης Κέρτις.Στις 5 Αυγούστου 1886 παντρεύτηκε τον Κάρολο Πέλαμ, 4ο Κόμη του Γιάρμπορο. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Κάρολο Σάκσβιλ (1887–1914), παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα Βίβιαν. Δεν απέκτησαν παιδιά. τον Σάκσβιλ Γεώργιο (1888–1948), παντρεύτηκε την Νάνσυ Μπροκλχέρστ. Απέκτησαν 2 παιδιά. τον Άρτσι Φραγκίσκο (1892-1892), πέθανε σε βρεφική ηλικία. τον Μάρκο Χέρμπερτ (1893–1966), παντρεύτηκε την Πάμελα Ντάγκλας-Πέναντ. Απέκτησαν 2 παιδιά.Το 1920, χρίστηκε Αξιωματικός του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας σε αναγνώριση του ρόλου της ως Διοικητής του Μπρόκλεσμπι Παρκ, του προγονικού σπιτιού του συζύγου της, το οποίο είχε υπηρετήσει ως βοηθητικό νοσοκομείο κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πέθανε μετά ασθένεια στον ύπνο της, στις 17 Νοεμβρίου 1926 στο Μπρόκλεσμπι Παρκ σε ηλικία 63 ετών.
|
Η Μάρσια Πέλαμ του Γιάρμπορο (Marcia Pelham of Yarborough, γεννημένη ως Μάρσια Αμαλία Μαίρη Λέιν-Φοξ Marcia Amelia Mary Lane-Fox, 18 Οκτωβρίου 1863 - 17 Νοεμβρίου 1926) ήταν Βρετανίδα ευγενής και εργάστηκε στην πολιτική για το Συντηρητικό Κόμμα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%83%CE%B9%CE%B1_%CE%A0%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%BC_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF
|
Ρεάλ Σοσιεδάδ
|
Όπως σχεδόν σε κάθε περιοχή της Ισπανίας το ποδόσφαιρο στο Σαν Σεμπαστιάν διαδόθηκε στης αρχές του 20ου αιώνα από φοιτητές και εργάτες που επέστρεψαν από την Αγγλία. Έτσι στις 7 Σεπτεμβρίου 1909 ιδρύθηκε η ομάδα που στην αρχή πήρε την ονομασία Sociedad de Futbol. To 1910 η ομάδα πήρε το πλήρες όνομα της Real Sociedad de Fútbol από τον Βασιλέα Αλφόνσο τον 13ο ο οποίος και χρησιμοποιούσε το Σαν Σεμπαστιάν ως πρωτεύουσα της Ισπανίας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Η Ρεάλ Σοσιεδάδ όπως είναι κοινώς γνωστή ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Ισπανικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου (La Liga) το 1928. Κατά την διάρκεια της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας το 1931-1939 ο σύλλογος άλλαξε το όνομα του σε Donostia Club de Futbol αλλά με το τέλος του εμφυλίου πολέμου η ομάδα επέστρεψε στο παλιό της όνομα. Η ομάδα στη δεκαετία του '80 διάνυσε την πιο πετυχημένη περίοδο στην ιστορία της, αφού κατάφερε να κατακτήσει 2 πρωταθλήματα, 1 κύπελλο και ένα Σούπερ καπ Ισπανίας. Επίσης στα τέλη της δεκαετίας έφερε στην ομάδα της τον πρώτο μη Βάσκο ποδοσφαιριστή. Συγκεκριμένα το 1989 αγόρασε τον διεθνή Ιρλανδό ποδοσφαιριστή της Λίβερπουλ Τζον Άλντριτζ. Στην νεότερη ιστορία του συλλόγου η μεγαλύτερη επιτυχία ήταν την περίοδο 2002-2003 όπου κατάφερε να κατακτήσει την 2η θέση στο πρωτάθλημα με βασικό κρίκο για αυτή την επιτυχία τον Ντάρκο Κοβάτσεβιτς. Η ομάδα μέχρι την 36η αγωνιστική κρατούσε την 1η θέση στον βαθμολογικό πίνακα αλλά μια ήττα από την Θέλτα Βίγο στην προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος με 3-2 έδωσε την ευκαιρία στην Ρεάλ Μαδρίτης να πάρει τον τίτλο. Μετά από την περίοδο 2002-2003 και την 2η θέση η ομάδα βρισκόταν στα χαμηλά στρώματα της 1ης κατηγορίας του Ισπανικού πρωταθλήματος ώσπου το 2007 υποβιβάστηκε στην 2η κατηγορία Ισπανίας. Το 2010 προβιβάστηκε στην 1η κατηγορία. 2 Πρωταθλήματα Ισπανίας : 1980-1981, 1981-1982 3 Κύπελλα Ισπανίας :1909, 1987, 2020 1 Σούπερ Καπ Ισπανίας : 1982 Χρονιές στην 1η κατηγορία : 74 Χρονιές στην 2η κατηγορία: 19Μέχρι και την σεζόν 2020-21 Επίσημη ιστοσελίδα
|
Η Ρεάλ Σοσιεδάδ (ισπανικά: Real Sociedad) είναι ισπανική ομάδα που βρίσκεται στην αυτόνομη κοινότητα των Βάσκων και εδρεύει στην πόλη Σαν Σεμπαστιάν. Ο σύλλογος δημιουργήθηκε το 1909. Αγωνίζεται στην Λα Λίγα. Η ομάδα χρησιμοποιεί το Στάδιο Ανοέτα για τα εντός έδρας παιχνίδια της. Αν και το επίσημο ισπανικό όνομα της ομάδας είναι Ρεάλ Σοσιεδάδ, το Βασκικό όνομα του συλλόγου είναι Erreala ή txuri-urdin, που σημαίνει μπλε - άσπρο, εμπνευσμένο από τα χρώματα της ομάδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CE%AC%CE%BB_%CE%A3%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B5%CE%B4%CE%AC%CE%B4
|
Αδελφοί Λίμπουρχ
|
Περίπου στα 1398, ύστερα από τον θάνατο του πατέρα τους, οι αδελφοί Λίμπουρχ στάλθηκαν στον θείο τους Ζαν Μαλουέλ, τον σημαντικότερο ζωγράφο της γαλλικής και βουργουνδιανής αυλής της εποχής. Ο Χέρμαν και ο Γιόχαν έμαθαν την τέχνη του χρυσοχόου στο Παρίσι. Περί τα τέλη του 1399 ταξίδευαν για να επισκεφθούν το Ναϊμέχεν αλλά, λόγω του πολέμου, συνελήφθησαν στις Βρυξέλλες. Καθώς η μητέρα τους αδυνατούσε να πληρώσει τα λύτρα για την απελευθέρωσή τους (55 χρυσά σκούδα (escuz) της εποχής), η τοπική Συντεχνία χρυσοχόων άρχισε να μαζεύει τα χρήματα. Τελικά, ο Δούκας Φίλιππος Β΄ της Βουργουνδίας πλήρωσε τα λύτρα προς χάριν του θείου τους, Μαλουέλ, που ήταν ο ζωγράφος της αυλής του. Τα δυο παιδιά αφέθηκαν ελεύθερα τον Μάιο του 1400. Από έγγραφα που έχουν διασωθεί είναι γνωστό ότι τον Φεβρουάριο του 1402 ο Πάουλ και ο Γιόχαν είχαν συνάψει συμβόλαιο με τον Φίλιππο για να εργαστούν επί τετραετία αποκλειστικά εικονογραφώντας ένα χειρόγραφο της Βίβλου. Αυτό μπορεί να είναι ή να μην είναι η Bible Moralisée, Ms.fr.166 που βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας (Bibliothèque nationale de France) στο Παρίσι, η οποία αδιαμφισβήτητα είναι μια από τις πρώιμες εργασίες των αδελφών Λίμπουρχ. Το 1404 ο Φίλιππος απεβίωσε, πριν οι Λίμπουρχ ολοκληρώσουν την εργασία τους. Μετά τον θάνατο του Φιλίππου, οι Χέρμαν και Πάουλ και, αργότερα, το 1405, πήγαν να εργαστούν για τον αδελφό του θανόντος Ιωάννη, Δούκα ντε Μπερύ, ο οποίος ήταν μανιώδης συλλέκτης έργων τέχνης και ειδικότερα βιβλίων. Πρώτη τους ανάθεση ήταν να εικονογραφήσουν ένα Βιβλίο Ωρών, που σήμερα είναι γνωστό ως Belles Heures du Duc de Berry και σήμερα βρίσκεται σε ένα τμήμα του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης στη Νέα Υόρκη που ονομάζεται the Cloisters. Αυτή τους η εργασία ολοκληρώθηκε το 1409, προς μεγάλη ικανοποίηση του δούκα, ο οποίος τους ανέθεσε ένα ακόμη πιο φιλόδοξο έργο για επίσης ένα Βιβλίο των Ωρών. Αυτό επρόκειτο να ονομαστεί Οι Πολύ Πλούσιες Ώρες του Δούκα του Μπερί και σήμερα θεωρείται ως η κορωνίδα των εικονογραφημένων χειρογράφων του ύστερου Μεσαίωνα και, πιθανότατα, το πλέον πολύτιμο βιβλίο στον κόσμο. Φυλάσσεται υπό τον αριθμό εκθέματος Ms.65 στο Μουσείο Κοντέ στο Σαντιγί της Γαλλίας. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο ημικυκλικός ζωδιακός κύκλος στο άνω μέρος της σελίδας, όταν ολοκληρωθεί σε πλήρη κύκλο έχει περιφέρεια που διέρχεται ακριβώς από την κεκλιμένη οροφή του χαμηλότερου κτιρίου στην εικόνα. Από τους αδελφούς ο Πάουλ είχε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τον δούκα και έλαβε τη θέση του valet de chambre στην αυλή του, δηλ. ήταν ο προσωπικός του ακόλουθος (ο θείος του είχε την ίδια θέση στην αυλή του Φιλίππου). Ο δούκας του έδωσε πολλά κοσμήματα κι ένα μεγάλο σπίτι στη Μπουρζ. Ο Πάουλ γοητεύτηκε από μια νέα κοπέλα, την Ζιλέτ λα Μερσιέρ (Gillette la Mercière) αλλά οι γονείς της διαφωνούσαν. Ο δούκας έθεσε την κοπέλα υπό περιορισμό αφήνοντάς την μόνον ύστερα από διαταγή του βασιλέα. Το 1411 ο Πάουλ και η Ζιλέτ παντρεύτηκαν, αλλά δεν άφησαν απογόνους (Ο Πάουλ ήταν τότε 24 ετών και η Ζιλέτ 12). Κατά το πρώτο ήμισυ του 1416 ο Ζαν ντε Μπερύ και οι τρεις αδελφοί Λίμπουρχ απεβίωσαν. Ήταν όλοι κάτω των 30 ετών και φαίνεται ότι αιτία θανάτου ήταν βουβωνική πανώλη. Το βιβλίο των Ωρών έμεινε ημιτελές. Κάποιος άγνωστος καλλιτέχνης (πιθανότατα ο Μπαρτελεμύ φαν Άικ (Barthélemy van Eyck) εργάστηκε πάνω στις πασίγνωστες μινιατούρες του ημερολογίου περί τα 1440, όταν το βιβλίο είχε πλέον περιέλθει στην κατοχή του Ρενέ του Ανζού και το 1485 ο Ζαν Κολόμπ (Jean Colombe) ολοκλήρωσε το έργο για λογαριασμό του Οίκου της Σαβοΐας. Καθώς οι εργασίες των αδελφών Λίμπουρχ δεν ήταν προσβάσιμες, περιήλθαν στη λήθη μέχρι τον 19ο αιώνα. Εν τούτοις αποτέλεσαν παράδειγμα για τις επόμενες γενεές ζωγράφων, εκτεινόμενο πέραν των μικρογραφιών. Εργάστηκαν με βάση τη βορειοερωπαϊκή παράδοση αλλά καταδεικνύουν επιδράσεις από Ιταλούς. Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων Rob Dückers and Pieter Roelofs (eds.), The brothers van Limburg. Exhibition catalogue, Ludion, Nijmegen 2005. ISBN 90-5544-576-2 Husband, Timothy B., The Art of Illumination: The Limbourg Brothers and the Belles Heures of Jean de France, Duc de Berry. The Metropolitan Museum of Art/Yale University Press, 2008. ISBN 978-0-300-13671-5 Website of the 2005 exhibition in Nijmegen Website of the annual medieval festival dedicated to the Limbourg brothers in Nijmegen Limbourg brothers last Illuminators of the Medieval Art
|
Οι αδελφοί Λίμπουρχ (ολλανδικά: Gebroeders van Limburg), ο Χέρμαν, ο Πάουλ και ο Γιόχαν ήταν διάσημοι Ολλανδοί μικρογράφοι από το Ναϊμέχεν. Δραστηριοποιήθηκαν στις αρχές του 15ου αιώνα στη Γαλλία και στο Δουκάτο της Βουργουνδίας και οι δημιουργίες τους ανήκουν στον διεθνή γοτθικό ρυθμό (International Gothic). Είναι οι δημιουργοί του γνωστότερου εικονογραφημένου χειρογράφου του ύστερου Μεσαίωνα, του λεγόμενου Les Très Riches Heures du Duc de Berry (Οι πολύ πλούσιες Ώρες του Δούκα ντε Μπερρύ).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CE%BF%CE%AF_%CE%9B%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CF%87
|
Αανιπάδα
|
Αρκετές πινακίδες που φέρουν το όνομα του βασιλιά αυτού έχουν ανακαλυφθεί, αφιερωμένες κυρίως στη θεά Νινχουρσάγκ και προσδιορίζουσες τον Μεσανιπάδα ως πατέρα του.Στην Ουρ ανακαλύφθηκε από τον Τζων Τζωρτζ Τέιλορ το 1854 ένας κώνος θεμελιώσεως από κράμα χαλκού που φέρει το όνομα του «βασιλέως Αανιπάδα» με αφιέρωση προς τη θεά Ινάννα. Σήμερα βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο (BM 90951). Το μήκος του είναι 34,3 εκατοστόμετρα, έχει διάμετρο βάσεως 3,7 εκατοστόμετρα και ζυγίζει 1,7 κιλό. Βρέθηκε μαζί με δύο άλλα τέχνεργα, μια σμιλεμένη πέτρα με λαβή και μια προσωπογραφία σε λάπις λάζουλι, που πιθανώς συναποτελούσαν με τον κώνο ένα ανάθημα θεμελιώσεως. Το περιεχόμενο της επιγραφής του κώνου είχε παραβλεφθεί έως το 1928, οπότε και δημοσιεύθηκε από τον J.C. Gadd. Το ομώνυμο λήμμα στην Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Larousse-Britannica, έκδ. 2006, τόμος 1, σελ. 45
|
Ο Αανιπάδα (σουμερ. A'an-na-pad-da) ήταν βασιλιάς της Α΄ Δυναστείας της Ουρ στη Μεσοποταμία, που έζησε περί το 2600 π.Χ.. Ο Αανιπάδα ήταν γιος του Μεσανιπάδα. Πιστεύεται ότι ο τάφος του είναι ο υπ' αριθ. PG 580 στο Βασιλικό Κοιμητήριο της Ουρ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%80%CE%AC%CE%B4%CE%B1
|
Ζλάτκο Σούλεντιτς
|
Ο Ζλάτκο Σούλεντιτς γεννήθηκε στις 16 Μαρτίου 1893 στο Γκλίνα. Όταν ήταν τριών ετών, πέθανε η μητέρα του. Τα επόμενα χρόνια θα έλεγε στη γυναίκα του ότι η μητέρα του διατηρήθηκε στη μνήμη του «σαν μια σκιά που κάθεται μαζί του στον καναπέ». Παρακολούθησε το γυμνάσιο στο Κάρλοβατς, και το 1910 παρακολούθησε μαθήματα, που έδωσε ο Ρόμπερτ Όερ στην Προσωρινή Σχολή Τεχνών και Χειροτεχνίας στο Ζάγκρεμπ. Η εκπαίδευσή του συνεχίστηκε στο Μόναχο, αρχικά ιδιαίτερα με τον Χάινριχ Κνιρ και μετά στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου (1911–1914). Ενώ ήταν ακόμη φοιτητής, το 1913 επισκέφτηκε το Παρίσι.Ο Σούλεντιτς εξέθεσε έργα του για πρώτη φορά στα εγκαίνια του Ανοιξιάτικου Σαλονιού του Ζάγκρεμπ του 1916, όταν ήταν ένας από τους διοργανωτές.Την περίοδο 1921-1927 έκανε εκθέσεις με την Ανεξάρτητη Ομάδα Καλλιτεχνών (Grupa nezavisnih umjetnika) της οποίας άλλα μέλη ήταν οι Λιούμπο Μπάμπιτς, Βλάντιμιρ Μπέτσιτς, Γιόζο Κλιάκοβιτς, Φράνο Κρσίνιτς, Ίβαν Μέστροβιτς, Γιερόλιμ Μίσε, Μάριν Στούντιν και Βλάντιμιρ Βαρλάι. Πραγματοποίησε επίσης ατομικές εκθέσεις στην γκαλερί Ούρλιχ το 1921, το 1927 και το 1941.Από μικρός ταξίδευε πολύ, αρχικά παρέα με τον πατέρα του, έναν γιατρό. Ταξίδεψε εντός της Κροατίας: γύρω από το Γκλίνα και το Κάρλοβατς, το Ζάγκρεμπ, το Γιάπετιτς, το Πλεσίβιτσα και τις ακτές της Αδριατικής, και αργότερα ο Σούλεντιτς επισκεπτόταν τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, σε όλη τη Βόρεια Αφρική, τη Βόρεια Αμερική, τη Νότια Αμερική, τη Βιρμανία, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και την Αίγυπτο. Οι εντυπώσεις από αυτά τα ταξίδια καταγράφηκαν σε σκίτσα και ακουαρέλες, με μια σειρά σημειώσεων, που δημοσιεύτηκαν αργότερα στο βιβλίο του «Άνθρωποι, τόποι, άπειρο» (1971).Ο Σούλεντιτς δίδαξε ζωγραφική στο σχολείο και αργότερα έγινε καθηγητής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ζάγκρεμπ. Το 1947, λόγω της πολιτικής της εποχής, η θέση του στην Ακαδημία τερματίστηκε. Σε ηλικία 54 ετών, βρέθηκε συνταξιούχος με μια μικρή σύνταξη σε μια εποχή, που ήταν περιορισμένες οι ευκαιρίες να κάνει εκθέσεις και να κερδίσει τα προς το ζην από την τέχνη. Ο Σούλεντιτς αφιέρωσε τον χρόνο του στη ζωγραφική και το 1953 συνέχισε τα ταξίδια του. Μέχρι το 1959, άρχισε να λαμβάνει αναγνώριση για τη δουλειά του σε μεγάλες κροατικές εκθέσεις. Το 1961 παρασημοφορήθηκε με το παράσημο της Δημοκρατίας. Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ριέκα πραγματοποίησε έκθεση για την 70η επέτειό του και ακολούθησαν άλλες γκαλερί: Ζόριν Ντομ, Κάρλοβατς, Γκαλερί Στρόσμαγιερ στο Ζάγκρεμπ, Σαλόνι τέχνης στο Όσιγιεκ, Γκαλερί Καλών Τεχνών στο Σπλιτ και Μάτιτσα χρβάτσκα.Από το 1964 έως το 1968 ο Σούλεντιτς εργάστηκε για το μοναστήρι των Φραγκισκανών στο Κσάβερ στο Ζάγκρεμπ. Η εικόνα του «Επί του Όρους Κήρυγμα» (Propovijedi na gori) περιλαμβάνει την τελευταία του αυτοπροσωπογραφία.Το 1969 έλαβε το βραβείο Βλάντιμιρ Ναζόρ για τα επιτεύγματά του σ' όλη του τη ζωή στις εικαστικές τέχνες. Ο Ζλάτκο Σούλεντιτς πέθανε στο Ζάγκρεμπ στις 9 Ιουλίου 1971. Ο Σούλεντιτς είναι ένας από τους πιο γνωστούς Κροάτες εξπρεσιονιστές. Μια κρίσιμη πρώιμη επιρροή ήταν οι πίνακες του Μίροσλαβ Κράλιεβιτς και το κίνημα της σύγχρονης τέχνης. Η δημόσια εκτίμηση των δικών του έργων ζωγραφικής χρονολογείται από το 1916, στο πρώτο Ανοιξιάτικο Σαλόνι στο Ζάγκρεμπ. Οι ζωγραφικοί του πίνακες παρουσίαζαν το ζωηρό χρώμα και τον εξπρεσιονισμό τόσο συχνά στο μεταγενέστερο έργο του. Αγωνίστηκε για το πνευματικό περιεχόμενο στη ζωγραφική του, λέγοντας ότι ήθελε να μάθει τι κρύβεται πίσω από την πραγματικότητα.Σε όλη την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία, τοπία, νεκρές φύσεις, πορτρέτα και θρησκευτικές συνθέσεις έφεραν την προσωπική του καλλιτεχνική υπογραφή διαβαθμισμένων τόνων και χρωμάτων με ελεύθερη δουλειά. Αυτό ήταν εμφανές στις γκουάς, τις ακουαρέλες, τα λάδια και τα σχέδιά του. Το 1930 σε ένα ταξίδι του στο Παρίσι, ζωγράφισε μια από τις καλύτερες εικόνες του "Place de Tertre", χρησιμοποιώντας μια περιορισμένη χρωματική παλέτα και δημιουργώντας μια σύγχρονη αίσθηση του χώρου.Τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 ζωγράφισε τη σειρά καλοκαιρινών ταξιδιών του (Ζαντάρ, Βρμπνικ, Κβάρνερ, Σίπαν). Η χρήση εκφραστικού χρώματος που τείνει προς την αφαίρεση τον έβαλε ανάμεσα στις τάξεις των καλύτερων σύγχρονων Κροατών καλλιτεχνών.Ο Σούλεντιτς ήταν μια σημαντική φυσιογνωμία της δεύτερης γενιάς του Κροατικού Μοντερνισμού, ο δημιουργός μιας σειράς εμβληματικών έργων με το δικό του στυλ υπογραφής. Ήταν επίσης σύγχρονος καλλιτέχνης. Στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα ήταν δεξιοτέχνης του εκφραστικού χρώματος και απεικόνιζε σε βάθος περιεχόμενο με ανθρώπινες, ζωγραφικές χειρονομίες.Μια μεγάλη αναδρομική έκθεση του έργου του πραγματοποιήθηκε στη Μοντέρνα Πινακοθήκη του Ζάγκρεμπ το 1972, και στο Περίπτερο Τέχνης το 2011.Το 1993, στα εκατό χρόνια από τη γέννησή του, τα Κροατικά Ταχυδρομεία εξέδωσαν γραμματόσημο με την αυτοπροσωπογραφία του του 1929. Οι πίνακές του περιλαμβάνουν : Zlatko Šulentić του Mladen Pejaković. Μονογραφία. Εκδότης:Art studio Azinović;(ISBN 978-953-6271-70-2) Zlatko Šulentić – Tragom onostranog i svetog ( Zlatko Šulentić – On the Trail of the Transcendental and the Sacred ) της Ivanka Reberski. Μονογραφία. Εκδότης: Požeška biskupija, 2009.(ISBN 978-953-7647-04-9)ISBN 978-953-7647-04-9
|
Ο Ζλάτκο Σούλεντιτς (16 Μαρτίου 1893 – 9 Ιουλίου 1971) ήταν Κροάτης ζωγράφος τοπίων και πορτρέτων. Ήταν ένας από τη δεύτερη γενιά Κροατών μοντέρνων ζωγράφων, οπαδός των ζωγράφων του Κύκλου του Μονάχου. Σπούδασε επίσης στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου και άρχισε να αναπτύσσει τη δική του εκδοχή εξπρεσιονισμού και κυβισμού στην Κροατία, με εκλεπτυσμένες χρωματικές αρμονίες. Στο μεταγενέστερο έργο του ο Σούλεντιτς ζωγράφισε θρησκευτικά μοτίβα, τοπία και όψεις της πόλης, αλλά παρέμεινε πρωτίστως ζωγράφος πορτρέτων. Δίδαξε σχέδιο στο σχολείο και στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ζάγκρεμπ. Ταξίδεψε πολύ και δημοσίευσε ένα βιβλίο «Άνθρωποι, Τόποι, Άπειρο» (Ljudi, krajevi, beskraj).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%BA%CE%BF_%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Νικόλαος Κουρκουλάκος
|
Γεννήθηκε το 1894 στο Πύργο Λακωνίας. Ακολούθησε στρατιωτική σταδιοδρομία και αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων την 1 Νοεμβρίου του 1916. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου αιχμαλωτίστηκε στο Γκαίρλιτς της Γερμανίας. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1918 Τον Ιούνιο του 1926 τοποθετήθηκε σε τιμητική αποστρατεία όντας τραυματίας πολέμου. Το 1934 αποτέλεσε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της φασιστικής οργάνωσης ΟΕΚΚ. Συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο ως διοικητής του 52ου συντάγματος πεζικού και μετέπειτα (τον Μάρτιο του 1941) ως διοικητής του 66ου συντάγματος.
|
Ο Νικόλαος Κουρκουλάκος (Πύργος Λακωνίας 1894-) ήταν εθνικοσοσιαλιστής αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, δωσίλογος κατά την κατοχή της Ελλάδας και διοικητής του 2ου ευζωνικού συντάγματος Πατρών. Σύμφωνα με κατοχική αναφορά του ΚΚΕ ανήκε από το 1943 στην φασιστική οργάνωση ΕΣΠΟ. Κατά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας διετέλεσε διοικητής της Αγροτικής Τράπεζας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Εκουιζέτο
|
Το όνομα "ιππουρίδα", που χρησιμοποιείται συχνά για ολόκληρη την ομάδα, προέκυψε επειδή το διακλαδισμένο είδος μοιάζει κάπως με την ουρά ενός αλόγου. Ομοίως, το επιστημονικό όνομα εκουιζέτο προέρχεται από το λατινικό equus ("άλογο") + seta ("τρίχα"). Αλλα ονόματα αποτελούν το Candock για διακλαδωμένα είδη, και snake grass ή scouring-rush για ευθύγραμμα ή αραιά διακλαδισμένα είδη. Το τελευταίο όνομα αναφέρεται στην ομοιότητα των φυτών με τα βούρλα και στο γεγονός ότι τα στελέχη είναι επικαλυμμένα με λειαντικά πυριτικά άλατα, καθιστώντας τα χρήσιμα για το τρίψιμο στον καθαρισμός μεταλλικών αντικειμένων, όπως μαγειρικά σκεύη, ιδιαίτερα αυτά που είναι κατασκευασμένα από κασσίτερο. Στη γερμανική γλώσσα, το αντίστοιχο όνομα είναι Zinnkraut ("κασσιτερο-βότανο"). Η αλογοουρά <i id="mwSw">E. hyemale</i> εξακολουθεί να χρησιμοποιείται στην Ιαπωνία βρασμένο και ξεραμένο στην τελική διαδικασία στίλβωσης του ξύλου για να παράγει ένα φινίρισμα ομαλότερο από οποιοδήποτε γυαλόχαρτο. Στις ισπανόφωνες χώρες, αυτά τα φυτά είναι γνωστά ως cola de caballo, που σημαίνει "αλογοουρά". Στα φυτά αυτά, τα φύλλα είναι αρκετά μικρότερα και συνήθως δεν είναι φωτοσυνθετικά. Περιέχουν ένα μόνο, μη διακλαδιζόμενο αγγειακό ίχνος, το οποίο είναι το καθοριστικό χαρακτηριστικό των μικρόφυλλων. Ωστόσο, πρόσφατα αναγνωρίστηκε ότι τα μικρόφυλλα της ιππουρίδας πιθανότατα δεν είναι προγονικά όπως στην Λυκοποδιόφυτα (κλασσικά και συγγενικά), παρά προέρχονται από προσαρμογές που εξελίχθηκαν με τη μείωση των μεγάφυλλων. Ως εκ τούτου, μερικές φορές αναφέρονται ως μεγάφυλλα για να αντικατοπτρίζουν αυτή την ομολογία. Τα φύλλα των ιππουρίδων είναι διατεταγμένα σε σπονδυλώματα συνενωμένα σε κομβικές θήκες. Οι μίσχοι είναι συνήθως πράσινοι και φωτοσυνθετικοί και είναι χαρακτηριστικό ότι είναι κοίλοι, ενωμένοι και ραβδωμένοι (μερικές φορές με 3 αλλά συνήθως με 6-40 ράχες). Μπορεί να υπάρχουν ή όχι κλώνοι στους κόμβους. Τα σπόρια βρίσκονται κάτω από τα σποραγγειοφόρα στους στρόβιλους, δομές με κωνική μορφή στα άκρα κάποιων μίσχων. Σε πολλά είδη οι κωνοφόροι βλαστοί δεν είναι διακλαδισμένοι και σε μερικά (π.χ. ιππουρίδα των αγρών, E. arvense) δεν είναι φωτοσυνθετικοί και παράγονται νωρίς την άνοιξη. Σε ορισμένα άλλα είδη (π.χ. αλογοουρά των βάλτων, E. palustre ) είναι παρόμοια με στείρους βλαστούς, φωτοσυνθετικούς και με σπονδυλώματα. Τα ακατέργαστα κυτταρικά εκχυλίσματα όλων των ειδών εκουιζέτου που αναλύθηκαν περιέχουν δραστικότητα γλυκάνης μεικτών δεσμών: Ενδοτρανσγλυκοσυλάση (MXE) της Ξυλογλυκάνης. Αυτό είναι ένα νέο ένζυμο και δεν είναι γνωστό εάν υπάρχει σε άλλα φυτά. Επιπλέον, τα κυτταρικά τοιχώματα όλων των ειδών εκουιζέτου που αναλύθηκαν περιέχουν γλυκανίνη μικτής σύνδεσης (MLG), έναν πολυσακχαρίτη ο οποίος μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν ότι περιορίζεται στα πωώδη. Η εξελικτική απόσταση μεταξύ του εκουιζέτου και των πωώδων υποδηλώνει ότι το καθένα εξέλιξε το MLG ανεξάρτητα. Η δραστηριότητα του ενζύμου MXE στο εκουιζέτο υποδηλώνει ότι έχει εξελίξει το MLG παράλληλα με κάποιο μηχανισμό τροποποίησης του κυτταρικού τοιχώματος. Σε φυτά που δεν ανήκουν στο είδος εκουιζέτο και αναλύθηκαν δεν ανιχνεύτηκε δραστηριότητα MXE. Μια αρνητική συσχέτιση που παρατηρήθηκε μεταξύ της δραστηριότητας του XET και της κυτταρικής ηλικίας οδήγησε στην υπόθεση ότι το XET μπορεί να καταλύει την ενδοτρανσγλυκοζυλίωση σε ελεγχόμενη χαλάρωση του τοιχώματος κατά τη διάρκεια της επέκτασης των κυττάρων. Η έλλειψη του MXE στα πωώδη υποδηλώνει ότι εκεί πρέπει να παίζει κάποιο άλλο, επί του παρόντος άγνωστο, ρόλο. Λόγω της συσχέτισης μεταξύ της δραστηριότητας MXE και της κυτταρικής ηλικίας, προτάθηκε η MXE για την προώθηση της διακοπής της επέκτασης των κυττάρων. Τα ζωντανά μέλη του γένους εκουιζέτο χωρίζονται σε τρεις διαφορετικές γενεές, οι οποίες συνήθως αντιμετωπίζονται ως υπογένη. Το όνομα του υπογένους, Equisetum, σημαίνει "μαλλιά αλόγου" στα Λατινικά, ενώ το όνομα του άλλου μεγάλου υπογόνου, Hippochaete, σημαίνει "μαλλιά αλόγου" στα ελληνικά . Τα υβρίδια είναι κοινά, αλλά η υβριδοποίηση έχει καταγραφεί μόνο μεταξύ των μελών του ίδιου υπογένου. Ενώ τα φυτά του υπογονιδίου Equisetum αναφέρονται συνήθως ως αλογοουρά, αυτά του υπογονιδίου Hippochaete ονομάζονται συχνά βούρλα καθαρισμού, ειδικά όταν δεν είναι διακλαδισμένα. Δύο φυτά Εκουιζέτου πωλούνται εμπορικά με τα ονόματα Equisetum japonicum και Equisetum camtschatcense. Αυτά είναι και τα δύο ποικιλίες E. hyemale var. hyenou, αν και μπορεί επίσης να αναφέρονται ως ποικιλίες του E. hyemale . Υπογένος Paramochaete Equisetum bogotense - Άνδεων. Νότια Αμερική μέχρι την Κόστα Ρίκα. περιλαμβάνει το Ε. rinihuense, που μερικές φορές αντιμετωπίζεται ως ξεχωριστό είδος. Προηγουμένως περιλαμβάνεται στο subg. Equisetum, αλλά οι Christenhusz et αϊ. (2019) μεταφέρουμε εδώ, καθώς το E. bogotense φαίνεται να είναι αδελφή για τα υπόλοιπα είδη του γένους. Υβρίδια μεταξύ ειδών στο υπογένους Equisetum Equisetum arvense L. – field horsetail, common horsetail or mare's tail; circumboreal down through temperate zones Equisetum diffusum L. – Himalayan horsetail; Himalayan India and China and adjacent nations above about 1500 feet (450 m) Equisetum fluviatile L. – water horsetail; circumboreal down through temperate zones Equisetum palustre L. – marsh horsetail; circumboreal down through temperate zones Equisetum pratense Ehrh. – meadow horsetail, shade horsetail, shady horsetail; circumboreal except for tundra down through cool temperate zones Equisetum sylvaticum L. – wood horsetail; circumboreal down through cool temperate zones, more restricted in east Asia Equisetum telmateia Ehrh. – great horsetail, northern giant horsetail; Europe to Asia Minor and north Africa, also west coast of North America. The North American subspecies Equisetum telmateia braunii (Milde) Hauke. may be treated as a separate species Equisetum braunii Milde Υβρίδια μεταξύ ειδών του υπογένους Hippochaete Equisetum giganteum L. – southern giant horsetail or giant horsetail; temperate to tropical South America and Central America north to southern Mexico Equisetum hyemale L. – rough horsetail, rough scouring rush; most of non-tropical northern hemisphere. The North American subspecies Equisetum hyemale affine (Engelm.) A.A.Eat. may be treated as a separate species Equisetum prealtum Raf. Equisetum laevigatum A.Braun – smooth horsetail, smooth scouring rush; western 3/4 of North America down into northwestern Mexico; also sometimes known as Equisetum kansanum Equisetum myriochaetum Schltdl. & Cham. – Mexican giant horsetail; from central Mexico south to Peru Equisetum ramosissimum Desf. (including E. debile) – branched horsetail; Asia, Europe, Africa, southwest Pacific islands Equisetum scirpoides Michx. – dwarf horsetail, dwarf scouring rush; northern (cool temperate) zones worldwide Equisetum variegatum Schleich. ex Weber & Mohr – variegated horsetail, variegated scouring rush; northern (cool temperate) zones worldwide, except for northeasternmost Asia Μη τοποθετημένα στο υπογένος †Equisetum dimorphum – Lower Jurassic, Argentina †Equisetum thermale – Middle to Late Jurassic, Argentina Υβρίδια μεταξύ ειδών στο υποσύνολο Equisetum <i id="mwATY">Equisetum</i> × <i id="mwATc">bowmanii</i> C.N.Page ( Equisetum sylvaticum χ Equisetum telmateia ) <i id="mwAT0">Equisetum</i> × <i id="mwAT4">dycei</i> C.N.Page ( Equisetum fluviatile χ Equisetum palustre ) <i id="mwAUQ">Equisetum</i> × <i id="mwAUU">font-qui Rothm</i> Rothm. ( Equisetum palustre χ Equisetum telmateia ) <i id="mwAUs">Equisetum</i> × <i id="mwAUw">litorale</i> Kühlew ex Rupr. ( Equisetum arvense × Equisetum fluviatile ) <i id="mwAVI">Equisetum</i> × <i id="mwAVM">mchaffieae</i> C.N.Page ( Equisetum fluviatile × Equisetum pratense ) <i id="mwAVk">Equisetum</i> × <i id="mwAVo">mildeanum Rothm</i> Rothm. ( Equisetum pratense χ Equisetum sylvaticum ) <i id="mwAWA">Equisetum</i> × <i id="mwAWE">robertsii</i> Dines ( Equisetum arvense χ Equisetum telmateia ) <i id="mwAWc">Equisetum</i> × <i id="mwAWg">rothmaleri</i> C.N.Page ( Equisetum arvense χ Equisetum palustre ) <i id="mwAW4">Equisetum</i> × <i id="mwAW8">willmotii</i> C.N.Page ( Equisetum fluviatile × Equisetum telmateia ) Υβρίδια μεταξύ ειδών του υπογονιδίου Hippochaete <i id="mwAXg">Equisetum</i> × <i id="mwAXk">ferrissii</i> Clute ( Equisetum hyemn × Equisetum laevigatum ) <i id="mwAX8">Equisetum</i> χ <i id="mwAYA">moorei</i> Newman ( Equisetum hyemn × Equisetum ramosissimum ) <i id="mwAYY">Equisetum</i> × <i id="mwAYc">nelsonii</i> (A.A.Eaton) Schaffn. ( Equisetum laevigatum × Equisetum variegatum ) <i id="mwAY0">Equisetum</i> × <i id="mwAY4">schaffneri</i> Milde ( Equisetum giganteum χ Equisetum myriochaetum ) <i id="mwAZQ">Equisetum</i> × <i id="mwAZU">trachyodon</i> (A.Braun) W.D.J.Koch ( Equisetum hyemale × Equisetum variegatum ) Phylogeny of extant species (excluding hybrids), according to Christenhusz et al. (2019) Το γένος Equisetum στο σύνολό του, ενώ είναι συγκεντρωμένο στο μη τροπικό βόρειο ημισφαίριο, είναι σχεδόν κοσμοπολίτικο, απουσιάζει μόνο από την Ανταρκτική, αν και δεν είναι ιθαγενές στην Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τα νησιά του Ειρηνικού. Είναι συχνότερα στη βόρεια Βόρεια Αμερική (Καναδάς και στις βορειότερες Ηνωμένες Πολιτείες), όπου το γένος αντιπροσωπεύεται από εννέα είδη (arvense, fluviatile, palustre, pratense, sylvaticum, hyemale, laevigatum, scirpoides και variegatum). Μόνο τέσσερα (bogotense, giganteum, myriochaetum, και ramosissimum) των δεκαπέντε ειδών είναι γνωστό ότι είναι εγγενή νότια του Ισημερινού. Είναι πολυετή φυτά, ποώδη και πεθαίνουν το χειμώνα, όπως τα περισσότερα εύκρατα είδη, ή αειθαλή, όπως τα περισσότερα τροπικά είδη και τα εύκρατα είδη αγκαθωτή αλογοουρά (Ε hyemale), διακλαδισμένη αλογοουρά (Ε ramosissimum ), αλογοουρά νάνος (Ε scirpoides) και ποικίλη αλογοουρά (E. variegatum). Συνήθως αυξάνονται 0,2-1,5 m ύψος, αν και οι «γίγαντα αλογουρές» καταγράφονται να αυξάνεται τόσο υψηλές όσο 2,5 m (βόρεια γίγαντα αλογοουρά, Ε telmateia), 5 m (νότια γίγαντα αλογοουρά, Ε giganteum) ή 8 m (Μεξικού γιγαντιαία αλογοουρά, E. myriochaetum), και μάλιστα ακόμα περισσότερα. Ένα είδος, Equisetum fluviatile, είναι μια αναδυόμενη υδρόβια, ριζωμένη στο νερό με βλαστούς που αναπτύσσονται στον αέρα. Οι μίσχοι προέρχονται από ριζώματα που είναι βαθιά υπόγεια και είναι δύσκολο να εκριζωθούν. Η αλογοουρά ( Ε. Arvense ) μπορεί να είναι ένα ζιζάνιο, που αναβιώνει εύκολα από το ρίζωμα αφού τραβηχτεί έξω. Δεν επηρεάζεται από πολλά ζιζανιοκτόνα που έχουν σχεδιαστεί για να σκοτώνουν σπερματόφυτα . Δεδομένου ότι τα φύλλα έχουν ένα κηρώδες περίβλημα, το φυτό είναι ανθεκτικό σε ζιζανιοκτόνα επαφής όπως το glyphosate. Εντούτοις, καθώς το Ε. Arvense προτιμά ένα όξινο έδαφος, ο ασβέστης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει σε προσπάθειες εκρίζωσης για να φέρει το pH του εδάφους σε 7 ή 8. Μέλη του γένους έχουν κηρυχθεί επιβλαβή ζιζάνια στην Αυστραλία και στην αμερικανική πολιτεία του Όρεγκον . Όλα τα προϊόντα Equisetum ταξινομούνται ως "ανεπιθύμητοι οργανισμοί" στη Νέα Ζηλανδία και είναι εισηγμένοι στο National Pest Plant Accord . Οι άνθρωποι έχουν καταναλώσει τακτικά αλογοουρά. Για παράδειγμα, τα φρέσκα στελέχη που φέρουν στρόβιλους ορισμένων ειδών μαγειρεύονται και τρώγονται σαν σπαράγγια (ένα πιάτο που ονομάζεται tsukushi ) στην Ιαπωνία . Οι ντόπιοι Αμερικανοί στον Βορειοδυτικό Ειρηνικό τρώνε τους νεαρούς βλαστούς αυτού του φυτού ωμούς. Τα νεαρά φυτά τρώγονται μαγειρεμένα ή ωμά, αλλά πρέπει να ληφθεί μεγάλη προσοχή. Εάν καταναλωθεί σε αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ορισμένα είδη αλογοουράς μπορούν να είναι δηλητηριώδη για τα βόσκοντα ζώα, συμπεριλαμβανομένων των αλόγων . Η τοξικότητα φαίνεται να οφείλεται στη θειαμινάση, η οποία μπορεί να προκαλέσει ανεπάρκεια θειαμίνης (βιταμίνης Β1). Τα εκχυλίσματα και άλλα παρασκευάσματα του E. arvense χρησίμευαν ως παραδοσιακά φάρμακα, με καταγραφές που χρονολογούνται από αιώνες. Το 2009, η Ευρωπαϊκή Αρχή για την Ασφάλεια των Τροφίμων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις για τις υποτιθέμενες επιπτώσεις στην υγεία του E. arvense, όπως για την αναζωογόνηση, τον έλεγχο του βάρους, την περιποίηση του δέρματος, την υγεία των μαλλιών ή την υγεία των οστών. Από το 2018, υπάρχουν ανεπαρκή επιστημονικά στοιχεία για την αποτελεσματικότητά του ως φαρμάκου για τη θεραπεία οποιασδήποτε ανθρώπινης πάθησης. Το E. arvense περιέχει θειαμινάση, η οποία μεταβολίζει τη βιταμίνη Β, τη θειαμίνη, ενδεχομένως προκαλώντας ανεπάρκεια θειαμίνης και σχετική ηπατική βλάβη, μετά από χρόνια κατανάλωση. Η ιππουρίδα μπορεί να προκαλέσει διούρηση. Επιπλέον, η ασφάλειά του για κατανάλωση από το στόμα δεν έχει αξιολογηθεί επαρκώς και μπορεί να είναι τοξικό, ειδικά σε παιδιά και έγκυες γυναίκες. Κατάλογος δηλητηριωδών φυτών για τα ιπποειδή Radosław Janusz Walkowiak, Equisetum Taxonomy, Διεθνής Equisetological Association Husby Ch. E., Walkowiak RJ, Εισαγωγή στο γένος Equisetum (Αλογοούσα) και την τάξη Equisetopsida (Sphenopsida) ως σύνολο . Εγχειρίδιο του IEA 2012 Weber, Reinhard (2005): Equisetites aequecaliginosus sp. nov., ein Riesenschachtelhalm aus der spättriassischen Σχηματισμός Santa Clara, Sonora, Μεξικό; Equisetites aequecaliginosus sp. nov., μια ψηλή ιππουρίδα από την Υστερο Τριαδικό σχηματισμό Σάντα Κλάρα, Sonora, Μεξικό Revue de Paléobiologie 24 (1): 331-364 (Γερμανική, Αγγλική περίληψη) Equisetum Αρχειοθετήθηκε 2019-05-06 στο Wayback Machine. στο έργο του Tree of Life Web Εθνική Συλλογή Equisetum Διεθνής Ισημεσιολογικός Σύνδεσμος «Horsetail» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) 1911
|
Το εκουιζέτο (επίσης αλογοουρά των βάλτων, ιππουρίδα των αγρών, πολυκόμπι) είναι το μόνο γένος που επιζεί από τα Ιππουροειδή, μια οικογένεια των ανώτερων φυτών που αναπαράγονται με σπόρια και όχι τους σπόρους. Το εκουιζέτο είναι ένα «ζωντανό απολίθωμα», το μόνο ζωντανό γένος του συνόλου της ομοταξίας Ιππουριδόψιδα, η οποία για πάνω από 100 εκατομμύρια χρόνια ήταν πολύ πιο ποικιλόμορφη και κυριάρχησε στο υπέδαφος των τελευταίων δασών του Παλαιοζωικού αιώνα. Ορισμένα Ιππουριδόψιδα ήταν μεγάλα δέντρα που έφταναν σε ύψος 30 μέτρων. Το γένος Καλαμίτες της οικογένειας Calamitaceae, για παράδειγμα, είναι άφθονο σε κοιτάσματα γαιάνθρακα από την λιθανθρακοφόρο περίοδο. Το μοτίβο της απόστασης των κόμβων στα ιππουριδόψιδα, όπου εκείνοι προς την κορυφή του βλαστού είναι όλο και πιο κοντά μεταξύ τους, ενέπνευσε τον τζον Νάπιερ να εφεύρει τους λογαρίθμους. Ένα φαινομενικά παρόμοιο αλλά εντελώς άσχετο είδος ανθοφόρου φυτού, mare's tail (Hippuris), περιγράφεται μερικές φορές ως "αλογοουρά" και προσθέτοντας σύγχυση, το όνομα mare's tail αποδίδεται μερικές φορές στο εκουιζέτο. Παρά τη χρήση του ανά τους αιώνες στην παραδοσιακή ιατρική, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι το εκουιζέτο έχει θεραπευτικές ιδιότητες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B9%CE%B6%CE%AD%CF%84%CE%BF
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα καταδύσεων 1929
|
Το ελληνικό Πρωτάθλημα Καταδύσεων αποτελούσε συνεχώς μέρος του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Κολύμβησης από το 1929 και μέχρι το 1968, όταν και ανεξαρτητοποιήθηκε, όπου τόσο η επιμέρους βαθμολογία του Πρωταθλήματος της Υδατοσφαίρισης, όσο και αυτή των Καταδύσεων, προστίθετο στη Γενική Βαθμολογία του Πρωταθλήματος της Κολύμβησης του ίδιου έτους. Τα μοναδικά χρόνια που δεν πραγματοποιήθηκε το Πρωτάθλημα καταδύσεων κατόπιν σχετικής απόφασης της Ομοσπονδίας Κολύμβησης - είτε λόγω έλλειψης συμμετοχών, είτε για διάφορους άλλους λόγους - ήταν οι διετίες 1936-1937, 1939-1940, 1945-1946 και 1950-1951 και φυσικά το χρονικό διάστημα 1940-1944 λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά το τέλος του αγωνίσματος, Πρωταθλητής σύλλογος στις Καταδύσεις για το 1929 ανακηρύχθηκε η ομάδα του Πανελληνίου Γ.Σ., χάρη στην επίδοση του αθλητή Γιώργου Ζερβίνη, ο οποίος με τη νίκη του του αυτή συγκέντρωσε τρεις (3) βαθμούς, ενώ ακολούθησε στη δεύτερη θέση ο Μπιστέλιας του Εθνικού Πειραιώς και ο Νακέλης του Παλλεσβιακού, ο οποίος ήταν καταπληκτικός καθόλη της διάρκεια των κολυμβητικών αγώνων και ανακυρήχθηκε πολυνίκης αθλητής. Οι βαθμοί αυτοί βοήθησαν επίσης την ομάδα του Πανελληνίου Γ.Σ. να συγκεντρώσει 13 βαθμούς συνολικά και να ισοψηφίσει με τον Ολυμπιακό Πειραιώς στην πρώτη θέση της Γενικής Βαθμολογίας του Πρωταθλήματος Κολύμβησης. 1949 |1952 |1953 |1954 |1955 |1956 |1957 |1958 | 1959 | 1960 | 1961 | 1962 | 1963 | 1964 | 1965 | 1966 | 1967 | 1968 | 1969 | 1970 Σύμφωνα με το τότε ισχύον σύστημα βαθμολόγησης, το οποίο ήταν ίδιο με αυτό του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Κολύμβησης, η 1η θέση στα αγωνίσματα των καταδύσεων έδινε στο σύλλογο του αθλητή τρεις (3) βαθμούς. Αντίστοιχα, η 2η θέση έδινε στο σύλλογό του δύο (2) βαθμούς και τέλος, η 3η θέση έδινε στο σύλλογό του έναν (1) βαθμο. Από την επιμέρους βαθμολογία των καταδύσεων προέκυπτε ο Πρωταθλητής σύλλογος καταδύσεων για εκείνη τη χρονιά, ενώ οι συνολικοί βαθμοί που συνέλεγαν οι αθλητές της εκάστοτε ομάδας προστίθεντο και στην τελική Γενική Βαθμολογία του συλλόγου τους στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης της ίδιας χρονιάς. Από το πρώτο επιμέρους Πρωτάθλημα Καταδύσεων που πραγματοποιήθηκε το 1929 και με την πάροδο των ετών, ο τρόπος βαθμολογίας των προσπαθειών των αθλητών, (όσον αφορά τις επιδόσεις τους στα επιμέρους αγωνίσματα), αλλά και το σύστημα των βαθμών που έδινε η εκάστοτε θέση σε οποιοδήποτε αγώνισμα σε κολύμβηση, υδατοσφαίριση και καταδύσεις, άλλαξε πολλές φορές. Όλα αυτά όμως μέχρι το 1968, όταν και ανεξαρτητοποιήθηκε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Καταδύσεων και εφαρμόστηκε μία σταθερή μορφή βαθμολογίας για πάρα πολλά χρόνια. Αρχείο Ελληνικής Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Αρχείο Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού Αθλητικό Αρχείο Βουλής Αρχείο Ελληνικής Εθνικής Βιβλιοθήκης Αρχείο Βιβλιοθήκης Εφημερίδων & Περιοδικού Τύπου Αρχείο Εφημερίδας "Μακεδονία" Αρχείο Εφημερίδας "Εμπρός" Αρχείο Εφημερίδας "Αθλητικός Τύπος"
|
Το πρώτο ιστορικό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Καταδύσεων για το έτος 1929 διεξήχθη στο Λιμενίσκο Κουμουνδούρου, στον Πειραιά, παράλληλα με το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης, δηλαδή από το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου μέχρι και την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου του 1929. Διεξήχθη υπό την αιγίδα της τότε "Ελληνικής Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Φιλάθλων" (Ε.Κ.Ο.Φ.), η οποία μετονομάστηκε το 1999 και μέχρι σήμερα είναι γνωστή ως Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδας (Κ.Ο.Ε). Στο πρώτο ιστορικό αυτό Πρωτάθλημα Καταδύσεων, πραγματοποιήθηκε μόνο το αγώνισμα της κατάδυσης από βατήρα ύψους 3 μέτρων (το αγώνισμα της κατάδυσης από βατήρα ύψους 5 μέτρων εισήχθη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Καταδύσεων από το 1932 και μετά) και το κατέκτησε η ομάδα του Πανελληνίου Γ.Σ., χάρη στην επίδοση του αθλητή Γιώργου Ζερβίνη, σπουδαίου αθλητή της εποχής σε διάφορα αθλήματα, ο οποίος χάρη στο χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε και τους τρεις (3) βαθμούς που έλαβε, έφερε τον Πανελλήνιο στην κορυφή της επιμέρους βαθμολογίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD_1929
|
Λαθρεμπόριο όπλων
|
Αν και το εμπόριο όπλων είναι ευρέως διαδεδομένο σε περιοχές πολιτικής αναταραχής, δεν περιορίζεται σε τέτοιες περιοχές, και για παράδειγμα, στη Νότια Ασία, εκτιμάται ότι έχουν διακινηθεί 63 εκατομμύρια όπλα στην Ινδία και το Πακιστάν. Στα Ηνωμένα Έθνη, υπήρξε ευρεία υποστήριξη για την εφαρμογή της διεθνούς νομοθεσίας για την πρόληψη του λαθρεμπορίου όπλων, ωστόσο, ήταν δύσκολο να εφαρμοστεί, λόγω πολλών διαφορετικών παραγόντων που επιτρέπουν τη διακίνηση όπλων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο όρος "Iron Pipeline" χρησιμοποιείται μερικές φορές για να περιγράψει τον διαπολιτειακό αυτοκινητόδρομο 95 και τους αυτοκινητόδρομους σύνδεσης του ως διάδρομο διακίνησης όπλων στην περιοχή του μετρό της Νέας Υόρκης. Αν και ένα από τα λιγότερο κερδοφόρα παράνομα εμπόριο, το λαθρεμπόριο όπλων εκτιμάται ότι κέρδισε 1,7-3,5 δισεκατομμύρια δολάρια το 2014, καθιστώντας το την 9η μεγαλύτερη εγκληματική αγορά, η αξία της οποίας ήταν 1,6-2,2 τρισεκατομμύρια δολάρια. Το AK-47 είναι ένα από τα πιο ελκυστικά όπλα στο παράνομο εμπόριο όπλων λόγω του χαμηλού κόστους και της αξιοπιστίας του. Στο Ιράκ, ένα παρανόμο AK-47 κοστίζει συνήθως 150–300 δολάρια. Τους πρώτους έκτους μήνες της εισβολής στο Ιράκ το 2003, η εισροή νέων όπλων μείωσε την τιμή του AK-47, σε σημείο που το όπλο πωλούνταν πολύ χαμηλά περίπυ 25 δολάρια, ή μερικές φορές, δωρεάν. Συγκριτικά, τα AK-47 που πωλούνται στο Dark web στις Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να κοστίζουν έως και 3.600 δολάρια, καθώς η τιμή των παράνομων όπλων αυξάνεται σημαντικά από την απόσταση που πρέπει να διανύσει, λόγω του επαγόμενου κινδύνου. Ένα όπλο που διακινείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες στον Καναδά μπορεί να έχει αύξηση της τιμής του κατά 560% μόλις περάσει τα σύνορα. Τα όπλα που μεταφέρονται λαθραία στο εξωτερικό συνήθως χρειάζονται πολλά, σύντομα ταξίδια με πολλές εταιρείες για να κρύψουν τη χώρα προέλευσης και τους αρχικούς πωλητές. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, συμμορίες μοτοσυκλετιστών έχουν συνδεθεί με την εμπορία όπλων. Οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου των Ηνωμένων Πολιτειών άρχισαν να ερευνούν τέτοιες συμμορίες στα τέλη της δεκαετίας του '90 και άρχισαν να τις ταξινομούν ως οργανωμένες εγκληματικές οργανώσεις. Αυτό οφειλόταν κυρίως στο γεγονός ότι μπόρεσαν να αποκτήσουν τον έλεγχο της αγοράς πορνείας και το λαθρεμπόριο κλεμμένων αγαθών όπως όπλα, μοτοσυκλέτες και ανταλλακτικά αυτοκινήτων. Η δίωξη εμπόρων όπλων και μεσιτών έχει αποδειχθεί δύσκολη λόγω των κενών στην εθνική νομοθεσία. Το 2000, ο Ισραηλινός έμπορος όπλων Λεονίντ Μίνιν συνελήφθη στην Ιταλία για κατοχή ναρκωτικών και ενώ εξέτιε την ποινή του, η ιταλική αστυνομία βρήκε πάνω από 1.500 σελίδες πλαστών πιστοποιητικών τελικού χρήστη και μεταφορές χρημάτων που τον εμπλέκουν σε διακίνηση όπλων στο Επαναστατικό Ενωμένο Μέτωπο στο Σιέρα Λεόνε. Ο Μίνιν αφέθηκε ελεύθερος τον Δεκέμβριο του 2002, καθώς σύμφωνα με την ιταλική νομοθεσία δεν μπορούσε να δικαστεί γιατί τα όπλα που είχε πουλήσει δεν είχαν φτάσει ποτέ στην Ιταλία. Επιπλέον, ορισμένοι έμποροι όπλων θα δραστηριοποιούνται σε χώρες όπου δεν μπορούν να εκδοθούν. Οι έμποροι όπλων είναι επίσης σε θέση να αποφύγουν τη σύλληψη λόγω έλλειψης συνεργασίας μεταξύ των εθνών, ειδικά στην Αφρική και τα πρώην σοβιετικά κράτη. Στη διεθνή ποινική επιστημονική κοινότητα, η θεωρία της ορθολογικής επιλογής αναφέρεται συνήθως σε εξηγήσεις σχετικά με το γιατί τα άτομα εμπλέκονται και δικαιολογούν εγκληματική δραστηριότητα. Σύμφωνα με τη Γιάνα Αρσόβσκα και τον Πάνο Κωστάκο, κορυφαίους μελετητές για το οργανωμένο έγκλημα, τα αίτια της εμπορίας όπλων δεν βασίζονται αποκλειστικά στη θεωρία της ορθολογικής επιλογής, αλλά μάλλον έχουν συνδεθεί πιο στενά με την οικειότητα των προσωπικών κοινωνικών δικτύων κάποιου καθώς και με την «αντίληψη των κινδύνων, κόπος και ανταμοιβές στην παράβαση των ποινικών νόμων». «Arms Sales Monitoring Project». Federation of American Scientists. «Arms Trafficking Data and Market». Havocscope Black Markets. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2008. CIA (1980). Central American Arms Trafficking Report (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 27 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2012. «Illicit Trafficking». Small Arms Survey. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουνίου 2011. «Official website». Small Arms Survey.
|
Ως λαθρεμπόριο όπλων αναφέρεται το παράνομο εμπόριο μικρών όπλων, εκρηκτικών και πυρομαχικών, το οποίο αποτελεί μέρος ενός ευρέος φάσματος παράνομων δραστηριοτήτων που συχνά συνδέονται με διεθνικές εγκληματικές οργανώσεις. Το παράνομο εμπόριο φορητών όπλων, σε αντίθεση με άλλα εμπορεύματα του οργανωμένου εγκλήματος, συνδέεται στενότερα με την άσκηση εξουσίας στις κοινότητες αντί για την επίτευξη οικονομικού κέρδους. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι οι παράνομες συναλλαγές όπλων ανέρχονται σε πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια ετησίως. Για να παρακολουθεί τις εισαγωγές και τις εξαγωγές πολλών από τις πιο επικίνδυνες κατηγορίες όπλων, τα Ηνωμένα Έθνη, το 1991, δημιούργησαν ένα Μητρώο Συμβατικών Όπλων. Η συμμετοχή, ωστόσο, δεν είναι υποχρεωτική και δεν διαθέτει ολοκληρωμένα δεδομένα σε περιοχές εκτός Ευρώπης. Η Αφρική, λόγω της επικράτησης διεφθαρμένων αξιωματούχων και των χαλαρά εφαρμοσμένων εμπορικών κανονισμών, είναι μια περιοχή με εκτεταμένη παράνομη δραστηριότητα όπλων. Σε ένα ψήφισμα για τη συμπλήρωση του Μητρώου με νομικά δεσμευτικές υποχρεώσεις, ένα Πρωτόκολλο για τα Πυροβόλα όπλα ενσωματώθηκε στη Σύμβαση του ΟΗΕ για το διακρατικό οργανωμένο έγκλημα, το οποίο απαιτεί από τα κράτη να βελτιώσουν τα συστήματα ελέγχου των διακινούμενων πυρομαχικών και πυροβόλων όπλων. Η Έκθεση του 1999 της Ομάδας Κυβερνητικών Εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ για τα φορητά όπλα παρέχει έναν πιο εκλεπτυσμένο και ακριβή ορισμό, ο οποίος έχει γίνει διεθνώς αποδεκτός. Αυτό κάνει διάκριση μεταξύ των φορητών όπλων (όπως περίστροφα και αυτογεμιζόμενα πιστόλια, τουφέκια και καραμπίνες, υποπολυβόλα, τουφέκια εφόδου και ελαφρά πολυβόλα), τα οποία είναι όπλα σχεδιασμένα για προσωπική χρήση, και τα ελαφρά όπλα (βαρέα πολυβόλα, φορητά εκτοξευτές χειροβομβίδων με κάννη και χειροβομβίδες, φορητά αντιαεροπορικά πυροβόλα, φορητά αντιαρματικά πυροβόλα, τυφέκια χωρίς ανάκρουση, φορητούς εκτοξευτές αντιαεροπορικών πυραυλικών συστημάτων και όλμοι διαμετρημάτων κάτω των 100 χλστ.), τα οποία έχουν σχεδιαστεί για χρήση από πολλά άτομα που χρησιμεύουν ως μονάδα. Τα πυρομαχικά και τα εκρηκτικά αποτελούν επίσης αναπόσπαστο μέρος των φορητών όπλων και του ελαφρού οπλισμού που χρησιμοποιούνται σε συγκρούσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%B8%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CF%8C%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BD
|
Επαρχία Μεγαρίδας
|
Η επαρχία Μεγάρων ή Μεγαρίδος δημιουργήθηκε αρχικά με τη διοικητική διαίρεση του 1833 ως μία από τις πέντε αρχικά επαρχίες του νομού Αττικής και Βοιωτίας. Καταργήθηκε στη συνέχεια με τη διοικητική διαίρεση του 1836 η οποία κατήργησε προσωρινά το νομαρχιακό σύστημα και επανασυστάθηκε το 1848. Η επαρχία περιλάμβανε αρχικά και τη Σαλαμίνα, η οποία το 1964 ενσωματώθηκε στην επαρχία Πειραιά. Καταργήθηκε το 1997 με το σχέδιο Καποδίστριας.
|
Η επαρχία Μεγαρίδας (ή επαρχία Μεγάρων) ήταν επαρχία του νομού Αττικής. Καταλάμβανε το δυτικό τμήμα του νομού. Έδρα της ήταν τα Μέγαρα. Η έκτασή της αντιστοιχεί στην εκάστοτε νομαρχία Δυτικής Αττικής
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Θωμάς Γκόρπας
|
Σπασμένος καιρός, εκδ. «Μινώταυρος», Αθήνα 1957 Παλιές ειδήσεις, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 1966 Πανόραμα, εκδ. Panderma, Αθήνα 1975 Στάσεις στο μέλλον, εκδ. «Εγνατία», Θεσσαλονίκη 1979 & 1980, «Πορεία», Αθήνα 1980, «Έξοδος», Αθήνα 1983 Περνάει ο στρατός..., εκδ. «Πορεία», Αθήνα 1980, «Έξοδος», Αθήνα 1983 Τα θεάματα, εκδ. «Έξοδος», Αθήνα 1983 Τα ποιήματα [1957-1983] (Στάσεις στο μέλλον, Περνάει ο στρατός..., Τα θεάματα) εκδ. «Γαβριηλίδης», Αθήνα 1995 «Κέδρος», Αθήνα 2006 εκδ. «Ποταμός», Αθήνα 2015, 272 σελ., ISBN 978-960-545-058-8 Ισιδώρα! Ισιδώρα! Ο τραγικός έρωτας της Ντάνκαν με τον ποιητή Γεσένιν (χρονικό), εκδ. «Γαβριηλίδης», Αθήνα 1995, 153 σελ. Το πανηγύρι τ'Αη Συμιού, με Βησσαρίωνα Γκόρπα, εκδ. «Ζυγός», Αθήνα 1972 Περιπετειώδες κοινωνικό και μαύρο νεοελληνικό αφήγημα, εισαγωγή-βιογραφικά-ανθολόγηση (1850-1950) δύο τόμοι, εκδ. «Σίσυφος«, Αθήνα 1981 Στέρης, το τραγικό παραμύθι της ζωής και του έργου ενός πρωτοπόρου, 18 κριτικά άρθρα γύρω από μια έκθεση, εκδ. «Πανόραμα», Αθήνα 1982 Το βιβλίο όλων των ημερών. Η πρώτη μου ατζέντα, επιλογή ποιημάτων και κείμενα, εκδ. Δεληθανάση, Αθήνα 1992 Georges Jean: Γραφή, η μνήμη των ανθρώπων, σειρά «Ανακαλύψεις Δεληθανάση» (τόμος 5), μετάφραση, σύνθεση και συγγραφή του παραρτήματος με τα «Ελληνικά ντοκουμέντα», εκδ. Δεληθανάση, Αθήνα 1991, 1994, 1998 και πολλές άλλες εκδόσεις Δοκίμιο: Πάνος Καπώνης «Θωμάς Γκόρπας, ο νυν και αεί ποιητής του σπασμένου καιρού», περιοδικό (δε)κατα, τεύχ. 6, καλοκαίρι 2006 Άρτεμις Θεοδωρίδου: Χρονολόγιο Θωμά Γκόρπα σε τρίτο και σε πρώτο πρόσωπο και Σχεδίασμα εργοβιβλιογραφίας, περιοδικό Μανδραγόρας, «Θωμάς Γκόρπας», αφιέρωμα, τεύχ. 33, Απρίλιος 2005 Πάνος Καπώνης: Πρόσωπα στην ομίχλη, σελ. 80: «Θωμάς Γκόρπας 1935-2003», εκδόσεις «Απόπειρα», Αθήνα 2012. Θωμάς Γκόρπας στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.
|
Ο Θωμάς Γκόρπας ήταν Έλληνας ποιητής, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1935 στο Μεσολόγγι και πέθανε στην Αθήνα την Πρωταπριλιά του 2003. Από το 1954 έζησε στην Αθήνα, από το 1975 έως το 1980 έζησε στο Παρίσι κι από το 1990 στην Αθήνα και στην Αίγινα . Έκανε πολλά επαγγέλματα πριν και μετά τη δημοσιογραφία (εργάτης, λογιστής, βιβλιοπώλης, εκδότης). Υπήρξε συντάκτης στις εφημερίδες Ανεξάρτητος Τύπος, Μεσημβρινή, Εξπρές, Νέα Πολιτεία και στα περιοδικά Ρουμελιώτικο Ημερολόγιο, Ρουμελιώτικη Βίγλα, Ο Λογοτέχνης, Η Τέχνη στην Αθήνα, Η Καλλιτεχνική, Μουσικά Θέματα, Πολιτικά Θέματα. Ήταν σύμβουλος έκδοσης της Ποιητικής Αντι-Ανθολογίας του Δημήτρη Ιατρόπουλου. Έγραψε για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, για το ρεμπέτικο και τον Καραγκιόζη, δίδαξε σε θεατρική σχολή, στήριξε την πρωτοπορία στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στα εικαστικά, υπερασπίστηκε το λαϊκό τραγούδι. Ασχολήθηκε με τη στήριξη κλασικών έργων, τη συγγραφή προλόγων, εισαγωγών και βιογραφικών, με τη μετάφραση, απόδοση διασκευή και συμπλήρωση έργων. Το 1979 ο Γκόρπας εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Μπιτ στην Όστια της Ρώμης. Πρωτοεμφανίστηκε ως ποιητής στο έκτο τεύχος του περιοδικού Ο Λογοτέχνης τον Ιανουάριο του 1957 με το ποίημα «Αθήνα 1956, οδός Αθηνάς». Πρώτη ποιητική συλλογή του ήταν η «πλακέτα» Σπασμένος καιρός του 1957. Οι συλλογές του εκδόθηκαν το 1995 σε ένα συγκεντρωτικό τόμο, σύμφωνα και με το «Σχεδίασμα εργοβιβλιογραφίας» της Άρτεμης Θεοδωρίδου. Τελευταίο βιβλίο του ήταν το 1995 το Ισιδώρα! Ισιδώρα! Ο τραγικός έρωτας της Ντάνκαν με τον ποιητή Γεσένιν. (Όλα τα βιογραφικά στοιχεία που κυκλοφορούν σε βιβλία, περιοδικά ή εφημερίδες, προέρχονται από αυτοβιογραφικά σημειώματα του ποιητή)
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%82_%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%81%CF%80%CE%B1%CF%82
|
Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 1945-46
|
Στο κύπελλο Κύπρου 1945-46 συμμετείχαν οι 6 ομάδες του πρωταθλήματος Α΄ κατηγορίας 1945-46. Διεξήχθη σε 3 γύρους με το σύστημα νοκ-άουτ. Οι αγώνες ήταν μονοί και διεξάγονταν στην έδρα της ομάδας που είχε κληρωθεί ως γηπεδούχος. Σε περίπτωση ισοπαλίας διεξαγόταν επαναληπτικός στην έδρα της άλλης ομάδας. Στον τελικό προκρίθηκαν η ΕΠΑ και ο ΑΠΟΕΛ. Ο τελικός διεξήχθη στις 14 Απριλίου 1946 στο Παλιό Γ.Σ.Π. (το οποίο ήταν και έδρα του ΑΠΟΕΛ) στη Λευκωσία. Νικήτρια ήταν η ΕΠΑ με σκορ 2-1.Διαιτητής: Σπύρος Ηλία ΕΠΑ: Σταύρος Σπύρου «Μαύρος», Παπιέν Σταμπουλιάν, Χαμπής Φιλίππου, Άριστος Ραφαήλ, Ντικράν Μισιριάν, Μιλτής Λεωνίδου, Ηρόδοτος Γρηγοριάδης, Ανδρέας Γεωργίαδης «Φούτσιος», Κόκος Χειμωνίδης, Όμηρος Ποτονίδης, Κώστας Μελετίου ΑΠΟΕΛ: Γιώργος Μουσκής, Τάκης Τσίγκης, Ευγενής Σαμουήλ, Ανδρέας Ζήνωνος, Κόκης Ρωσίδης, Τάκης Αριστείδου, Κώστας Βασιλείου,Τάκης Σωκράτους «Ζέτας», Ανδρέας Σταυρινίδης «Σιαντρής», Ανδρέας Παύλου «Κερεμέζος», Λυκούργος Αρχοντίδης Σκόρερ: 1΄ 0-1 Τάκης Σωκράτους «Ζέτας», 10΄ 1-1 Ανδρέας Γεωργίαδης «Φούτσιος», 47΄ 2-1 Ανδρέας Γεωργίαδης «Φούτσιος» «1945/46 Cyprus Cup». RSSSF. 24 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2017. Γαβριηλίδης, Μιχάλης· Παπαμωυσέως, Στέλιος (2001). Ένας αιώνας Κυπριακό ποδόσφαιρο. Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. σελ. 45. ISBN 9963-8720-1-8. Μελετίου, Γιώργος (2011). Κυπριακό ποδόσφαιρο 1900-1960. Λευκωσία: Power Publishing. σελίδες 108–109, 285. ISBN 978-9963-688-87-6. Κύπελλο Κύπρου (ποδόσφαιρο ανδρών) Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1945-46
|
Το Κύπελλο Κύπρου 1945-46 ήταν η 9η έκδοση του Κυπέλλου Κύπρου. Συμμετείχαν οι ομάδες της Α΄ κατηγορίας 1945-46. Νικήτρια ήταν η ΕΠΑ για δεύτερη φορά στην ιστορία της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1945-46
|
Φιλωτερίς, Θεμίστου μερίς
|
Η πόλη ιδρύθηκε από τον αδελφό της Πτολεμαίο Β΄ βασιλιά της Αιγύπτου από το 283 έως το 245 π.Χ., προς τιμήν της αδελφής του Φιλωτέρας. Το όνομα Φιλωτερίς σημαίνει «της Φιλωτέρας», δηλαδή εννοείται το όνομα: «κώμη της Φιλωτέρας». Για να τιμήσει αυτή και την άλλη αδελφή του Αρσινόη, είχε αφιερώσει ναό στην Αλεξάνδρεια για τη λατρεία τους. Το όνομα της Φιλωτέρας έδωσε, αφενός στην κώμη της μερίδας του Θεμίστου (τη Φιλωτερίδα με την οποία ασχολείται το παρόν λήμμα), σε άλλο χωριό στη γειτονική μερίδα του Ηρακλείδου αλλά και σε λιμάνι της Ερυθράς θάλασσας (σημερινό Σαφάγκα), καθώς και στην Φιλωτερία στην Παλαιστίνη. Η πόλη ιδρύθηκε τον 3ο αιώνα π.Χ, μαζί με τις γειτονικές πόλεις Ευημερία και Διονυσιάδα, όταν ο Πτολεμαίος Β΄ έφτιαξε κανάλι το οποίο έφερνε νερό στη λίμνη Μοίριδα από το Νείλο, εμπλουτίζοντας και μεγαλώνοντας τη λίμνη. Άκμασε μέχρι τον 3ο αιώνα μ.Χ. επειδή σταμάτησε η παροχή νερού προς τη λίμνη. Η περιοχή μελετήθηκε και ταυτοποιήθηκε από παπύρους και όστρακα με την Φιλωτερίδα στα τέλη του 19ου αιώνα (1898-1899) από τους Βρετανούς Bernard P. Grenfell και Arthur S. Hunt , ενώ στις αρχές του 21ου αιώνα μελετήθηκε από την αρχαιολόγο Κορνέλια Εύα Ρέμερ της Γερμανικής Αρχαιολογικής Αποστολής. Το 2017, κοινή Γερμανική-Αιγυπτιακή αρχαιολογική έρευνα αποκάλυψε την ύπαρξη μεγάλου γυμνασίου στην περιοχή. Η Φιλωτερίς καλύπτει 36 εκτάρια (360 στρέμματα) και στοιχεία απογραφής από παπύρους δείχνουν ότι είχε πληθυσμό 1076 ανθρώπων. Χάρτης που δείχνει την Φιλωτερίδα και τις γειτονικές κώμες της εποχής, Digital Atlas of the Roman Empire, Philoteris, Watifa Μάρων βαλανεύς Φιλωτερίδος, κείμενο από πάπυρο, απόδειξη βαλανικού της Φιλωτερίδος
|
Η Φιλωτερίς στη μερίδα του Θεμίστου του Αρσινοΐτη νομού, (αρχαία Αιγυπτικά : Pȝ-'.wy-Ν-Pltrȝ) ήταν κώμη της αρχαίας Αιγύπτου. Βρισκόταν στη Κάτω Αίγυπτο κοντά στο σημερινό Φαγιούμ, στην τότε νότια όχθη της λίμνης Μοίριδας. Το όνομα της το πήρε από τη Φιλωτέρα κόρη του Πτολεμαίου Α΄, η τοποθεσία σήμερα είναι γνωστή σαν Ουάτφα (Watfa / Wadfa).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%82,_%CE%98%CE%B5%CE%BC%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%82
|
Γρηγόρης Δημητριάδης
|
Αποφοίτησε από τα Εκπαιδευτήρια Δούκα στην Αθήνα και συνέχισε τις σπουδές του στην Αγγλία. Σπούδασε νομική στο πανεπιστήμιο Queen Mary και Westfield College του πανεπιστημίου του Λονδίνου και συνέχισε τις σπουδές του στο City Business School στον τομέα της ναυτιλίας, του εμπορίου και των χρηματοοικονομικών. Εργάστηκε ως δικηγόρος σε Ελληνικά δικηγορικά γραφεία, ενώ στο παρελθόν, έχει εργαστεί και στο νομικό γραφείο της Alpha Bank. Το 2008 ίδρυσε το δικό του δικηγορικό γραφείο, «Δημητριάδης Γρηγόρης και Συνεργάτες».Το Δεκέμβριο του 2019, ενώ ήταν γενικός γραμματέας του πρωθυπουργού ο Δημητριάδης συνέστησε ως μοναδικός εταίρος με κεφάλαιο 50.000 ευρώ την εταιρεία παραγωγής και διάθεσης ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ Eledyn. Τον Ιανουάριο του 2020 η Eledyn εξαγόρασε αντί χιλίων ευρώ μια άλλη εταιρεία παραγωγής ενέργειας, την Canalis, που πωλήθηκε το Μάιο του 2021 για περίπου 160.000 ευρώ. Το Νοέμβριο του 2021 η Eledyn έπαψε να υπάρχει. Άνθρωποι με τους οποίους συναλλάχθηκε ο Δημητριάδης συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την Intellexa, την εταιρεία διάθεσης του λογισμικού Predator, και την Krikel, που είχε προμηθεύσει λογισμικό παρακολούθησης στην ΕΥΠ, μεταξύ των οποίων και ο Φέλιξ Μπίτζιος, αναπληρωτής διαχειριστής της Intellexa και σύμβουλος της Krikel. Ο Δημητριάδης απάντησε στα αρχικά δημοσιεύματα για την επενδυτική του δραστηριότητα αποστέλλοντας τον Ιούνιο του 2022 εξώδικο στο οποίο έλεγε ότι γίνεται προσπάθεια κατασυκοφάντησής του και αρνούμενος ότι οι συναλλαγές του προσκρούουν στο ασυμβίβαστο περί γενικών γραμματέων. Ο Δημητριάδης είναι ανιψιός του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είναι, επίσης, κουμπάρος του Κυριάκου Πιερρακάκη και του επιχειρηματία Γιάννη Λαβράνου, το παιδί του οποίου βάφτισε το Μάιο του 2022. Το 2013 εργάστηκε ως σύμβουλος του τότε Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη και ήταν υπεύθυνος για τα νομικά, οργανωτικά και επικοινωνιακά ζητήματα του Υπουργού. Μετά την εκλογή του Μητσοτάκη στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, υπηρέτησε ως διευθυντής του γραφείου του προέδρου, υπεύθυνος για την πολιτική αλλά και εκλογική στρατηγική του κόμματος μέχρι και τις εκλογές του Ιουλίου του 2019, οπότε ο Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός. Από τον Ιούλιο του 2019 μέχρι τον Αύγουστο του 2022 υπηρέτησε ως Γενικός Γραμματέας του Πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου. Είχε χαρακτηριστεί από πολλές πηγές ως ο πιο στενός συνεργάτης του Μητσοτάκη. Στις αρχές Αυγούστου 2022, η Εφημερίδα των Συντακτών και οι Reporters United δημοσίευσαν έρευνα όπου ονομάτιζε το Δημητριάδη ως επικεφαλής ομάδας του Γραφείου του Πρωθυπυργού και της Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, που πραγματοποιεί παράνομες παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων διά της χρήσης του κακόβουλου λογισμικού "Predator". Ένα από τα ονόματα των δημοσιογράφων υπό παρακολούθηση ήταν αυτό του Θανάση Κουκάκη. Παρόλο που χειρισμοί της κυβέρνησης επιχείρησαν με ειδικούς νόμους να αποκρύψουν το ιστορικό παρακολουθήσεων, η υπόθεση πήρε νέα τροπή λόγω της αποκάλυψης ότι και ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, φερόταν να βρίσκεται επίσης θύμα των παρακολουθήσεων.Στις 5 Αυγούστου 2022 ο Δημητριάδης ανακοίνωσε την παραίτηση του κάνοντας λόγο για «κλίμα τοξικότητας». Την ίδια ημέρα παραιτήθηκε και ο επικεφαλής της ΕΥΠ Παναγιώτης Κοντολέων για τους ίδιους λόγους. Ο Δημητριάδης αρνήθηκε τις κατηγορίες και απάντησε την ίδια μέρα με αγωγές κατά της Εφημερίδας των Συντακτών, του Reporters United, των συντακτών της έρευνας, αλλά και του Θανάση Κουκάκη, αξιώνοντας το ποσό των 250.000 Ευρώ. Σε διάγγελμά του λίγες μέρες αργότερα ο Μητσοτάκης ανέφερε ότι οι παρακολουθήσεις ήταν νόμιμες, αλλά ο ίδιος δεν ήταν ενήμερος για την πραγματοποίηση τους. Τις επόμενες ημέρες τα γεγονότα έλαβαν διεθνείς διαστάσεις, με διάφορα ξένα ΜΜΕ να επιβεβαιώνουν την υπόθεση των υποκλοπών (που βαφτίστηκε ως "Predatorgate"), καθώς και την ύπαρξη στοιχείων.Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ειδική εξεταστική επιτροπή για τη διερεύνηση της υπόθεσης με σκοπό να διαλευκανθούν οι παρακολουθήσεις. Ο Δημητριάδης κλήθηκε να καταθέσει, αλλά επικαλέστηκε το απόρρητο και αρνήθηκε να παράσχει περαιτέρω πληροφορίες για την υπόθεση.
|
Ο Γρηγόρης Δημητριάδης (Αθήνα, 1979) είναι Έλληνας δικηγόρος που διετέλεσε από το 2019 ως το 2022 Γενικός Γραμματέας του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη , του οποίου είναι επίσης ανιψιός. Παραιτήθηκε από τη θέση του στις 5 Αυγούστου 2022 ύστερα από εμπλοκή του ονόματος του στην υπόθεση των υποκλοπών. Κυβερνητικές πηγές απέδωσαν την παραίτησή στην ύπαρξη «τοξικού κλίματος».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Έρθα Κιτ
|
Η Έρθα Κιτ γεννήθηκε στην μικρή πόλη North της Νότιας Καρολίνα στις 17 Ιανουαρίου 1927. Η μητέρα της Άννι Κιθ είχε αφρικανική καταγωγή. Παρόλο που γνώριζε ελάχιστα για τον πατέρα της, εκτιμάται ότι ήταν ένας από τους γιους του ιδιοκτήτη της φάρμας στην οποία γεννήθηκε και ότι η Κιτ ήταν το αποτέλεσμα βιασμού. Σε μια βιογραφία (2013), ο Βρετανός δημοσιογράφος Τζον Ουίλιαμς ισχυρίστηκε ότι ο πατέρας της Κιτ ήταν ένας λευκός άνδρας, ένας γιατρός της περιοχής με το όνομα Daniel Sturkie. Η κόρη της Κιτ, Kitt Shapiro, έχει ερωτηθεί για την εγκυρότητα αυτού του ισχυρισμού. Η μητέρα της Κιτ, Άννι Κιθ (αργότερα Άννι Ρίλεϋ), σύντομα σύναψε σχέση με έναν μαύρο άνδρα που αρνήθηκε να αποδεχτεί την Έρθα εξαιτίας της εξαιτίας της σχετικά χλωμής επιδερμίδας της ; μεγάλωσε με μια συγγενή την οποία αποκαλούσε Θεία Ρόζα, στο σπίτι της οποίας υπέστη βία. Μετά τον θάνατο της μητέρας της, η Έρθα στάλθηκε να ζήσει με άλλη συγγενή την οποία αποκαλούσε Mamie Kitt (που ίσως να ήταν στην πραγματικότητα η βιολογική της μητέρα) στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης, όπου φοίτησε στο Metropolitan Vocational High School (αργότερα μετονομάστηκε σε High School of Performing Arts). Η Κιτ ξεκίνησε την καριέρα της ως μέλος του Katherine Dunham Company το 1943, όπου παρέμεινε μέχρι το 1948. Μια ταλαντούχα τραγουδίστρια με χαρισματική φωνή, ηχογράφησε τις επιτυχίες "Let's Do It", "Champagne Taste", "C'est si bon", "Just an Old Fashioned Girl", "Monotonous", "Je cherche un homme", "Love for Sale", "I'd Rather Be Burned as a Witch", "Kâtibim", "Mink, Schmink", "Under the Bridges of Paris" και την γνωστότερη επιτυχία της "Santa Baby", που κυκλοφόρησε το 1953. Το μοναδικό ύφος της Κιτ βελτιώθηκε καθώς έμαθε άπταιστα την γαλλική γλώσσα κατά τα χρόνια που εργάστηκε στην Ευρώπη. Μιλούσε τέσσερις γλώσσες (πιστεύεται ότι έμαθε γερμανικά και ολλανδικά από τον πατριό της, αγγλικά από την μητέρα της και γαλλικά από τα ευρωπαϊκά περιοδεύοντα καμπαρέ) και τραγούδησε σε έντεκα γλώσσες, τις οποίες απέδειξε σε αρκετές από τις ζωντανές ηχογραφήσεις στα καμπαρέ όπου εργαζόταν. Μετά από ένα ειδύλλιο με τον μεγιστάνα των καλλυντικών Τσαρλς Ρέβσον και τον τραπεζίτη Τζον Μπάρυ Ράιαν ΙΙΙ, παντρεύτηκε τον Τζον Ουίλιαμ ΜακΝτόναλντ, συνεργάτη σε μια επενδυτική εταιρεία ακινήτων, στις 6 Ιουνίου 1960. Απέκτησαν μια κόρη, την Κιτ ΜακΝτόναλντ, που γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1961. Πήραν διαζύγιο το 1965. Μόνιμη κάτοικος του Κονέκτικατ, η Έρθα Κιτ έζησε για αρκετά χρόνια σε ένα αγρόκτημα στο Νιου Μίλφορντ και δραστηριοποιήθηκε σε τοπικές φιλανθρωπικές οργανώσεις. Αργότερα μετακόμισε στο Πάουντ Ριτζ της Νέας Υόρκης αλλά επέστρεψε στο Κονέκτικατ το 2002 ώστε να είναι κοντά στην κόρη της Κιτ και την οικογένεια αυτής. Η κόρη της παντρεύτηκε τον Τσαρλς Λώρενς Σαπίρο το 1987 και απέκτησαν δυο παιδιά, τον Τζέισον και την Ρέιτσελ Σαπίρο. Walsh, David (December 27, 2008). "Harold Pinter and Eartha Kitt, artists and opponents of imperialist war". World Socialist Web Site. Gent, Helen (May 4, 2009). "Eartha Kitt: The Feline Femme Fatale". Marie Claire (Australia). Kitt, Eartha (1976). Alone with Me : A New Autobiography. Chicago: H. Regnery. ISBN 0-8092-8351-4. OCLC 1945260. Δισκογραφία Έρθα Κιτ στο Discogs Έρθα Κιτ στην IMDb Έρθα Κιτ στο Internet Broadway Database (Αγγλικά) Eartha Kitt στο TV Guide 32398636 Έρθα Κιτ στο Find a Grave (Αγγλικά) "An Evening with Eartha Kitt". Say Brother. WGBH-TV. 14 Σεπτεμβρίου 1979. "Singer And Actress Eartha Kitt Dies". All Things Considered. NPR. 25 Δεκεμβρίου 2008. "Eartha Kitt on Piano Jazz". Piano Jazz. NPR. 1 Μαΐου 2009 (ηχογραφήθηκε 12 Φεβρουαρίου 1993). "Eartha Kitt". National Visionary Leadership Project.
|
Η Έρθα Κιτ (Eartha Kitt, γενν. ως Eartha Mae Keith, 17 Ιανουαρίου 1927 – 25 Δεκεμβρίου 2008) ήταν Αμερικανίδα τραγουδίστρια, ηθοποιός, χορεύτρια, κωμικός, ακτιβίστρια, συγγραφέας και συνθέτης, γνωστή για την ιδιαίτερη φωνή της αλλά και τις ηχογραφήσεις του "C'est si bon" (1953) και του χριστουγεννιάτικου τραγουδιού "Santa Baby" ; αυτά τα δυο τραγούδια μπήκαν στο top 10 στο Billboard Hot 100. Ο Όρσον Γουέλς την αποκάλεσε κάποτε την "πιο εξαιρετική γυναίκα στον κόσμο". Η Κιτ ξεκίνησε την καριέρα της το 1942 και εμφανίστηκε στην πρωτότυπη θεατρική παραγωγή στο Μπρόντγουεϊ του μιούζικαλ Carib Song. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, είχε 6 επιτυχίες της στο Top 30 των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των "Uska Dara" και "I Want to Be Evil". Άλλες σημαντικές ηχογραφήσεις της περιλαμβάνουν τις επιτυχίες "Under the Bridges of Paris" (1954), "Just an Old Fashioned Girl" (1956) και "Where Is My Man" (1983) που μπήκαν στο Top 10 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πρωταγωνίστησε το 1967 ως Catwoman, στην τρίτη και τελευταία σεζόν της τηλεοπτικής σειράς Μπάτμαν. Το 1968, η καριέρα της στις ΗΠΑ χειροτέρευσε μετά τις δηλώσεις της ενάντια στον Πόλεμο του Βιετνάμ κατά την διάρκεια ενός δείπνου στον Λευκό Οίκο. Δέκα χρόνια αργότερα, επέστρεψε στο Μπρόντγουεϊ στην πρωτότυπη παραγωγή του μιούζικαλ Timbuktu! (1978), για την οποία έλαβε την πρώτη υποψηφιότητα για βραβείο Τόνυ. Η δεύτερη υποψηφιότητα για το ίδιο βραβείο ήταν για την πρωτότυπη παραγωγή του μιούζικαλ The Wild Party (2000). Η Κιτ έγραψε τρεις αυτοβιογραφίες. Η Κιτ απέκτησε θαυμαστές όταν ενσάρκωσε διάφορους ρόλους στις ταινίες της Disney The Emperor's New Groove (2000, όπου έκανε την φωνή της Yzma) και Holes (2003). Έκανε την φωνή της Yzma ξανά στο σίκουελ Kronk's New Groove (2005) και στην σειρά κινουμένων σχεδίων The Emperor's New School (2006-08). Η τελευταία δουλειά τής χάρισε δυο βραβεία Daytime Emmy. Μετά τον θάνατό της κέρδισε ένα τρίτο βραβείο Emmy το 2010 για την γκεστ εμφάνισή της στο Wonder Pets!
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%81%CE%B8%CE%B1_%CE%9A%CE%B9%CF%84
|
Κάστρο της Σελεύκειας
|
Η αρχαία Σελεύκεια ήταν μια σημαντική πόλη της αρχαιότητας και οχυρώθηκε το 4ο αιώνα π.Χ., κατά τη διάρκεια της ελληνιστικής περιόδου. Παρόλα αυτά, το σημερινό κάστρο χτίστηκε από τους Βυζαντινούς στη μεσαιωνική εποχή ως προπύργιο εναντίον των Αράβων. Προς το τέλος του 12ου αιώνα και κατά τη διάρκεια της τρίτης Σταυροφορίας οι Αρμένιοι κατέλαβαν το κάστρο υπό τον Λέων Α΄. Ωστόσο το 1210 οι Αρμένιοι που εντωμεταξύ είχαν δημιουργήσει στην περιοχή το Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας έδωσαν το κάστρο στους συμμάχους τους Ιωαννίτες Ιππότες να το υπερασπίζονται από τους Σελτζούκους. Το 1236 αναφέρεται ότι το κάστρο διευρύνθηκε. Το σχέδιο του κάστρου είναι οβάλ, όπου οι διαστάσεις του, από δυτικά προς ανατολικά, είναι περίπου 250 μέτρα. Η μικρότερη διάσταση είναι περίπου 75 μέτρα και περιβάλλεται από τάφρο. Μέσα στο κάστρο υπάρχουν ερείπια κατοικιών της εποχής των Σελεύκιδων βασιλέων. Σύμφωνα με τον Τούρκο περιηγητή Εβλιγιά Τσελεμπή τον 17ο αιώνα υπήρχαν 23 προμαχώνες, 60 σπίτια και ένα τζαμί στο κάστρο. Επί του παρόντος, ο αριθμός των προμαχώνων είναι 10.
|
Το Κάστρο Σελεύκειας τουρκικά : Silifke Kalesi) είναι κάστρο, τα σημερινό κτίσμα είναι βυζαντινών χρόνων, στην πόλη Σιλίφκε, αρχαία Σελεύκεια Ισαυρίας της Τουρκίας. ΤΔιοικητικά ανήκει στην Επαρχία Μερσίνης, βρίσκεται στα δυτικά του κέντρου της σύγχρονης πόλης Σιλίφκε στα νότια του ποταμού Γκοκσού (Καλυδανός της αρχαιότητας). Παρά το γεγονός ότι το ύψος του είναι μόλις 160 μέτρα σε σχέση με το επίπεδο της θάλασσας, κυριαρχεί πάνω από την πεδιάδα της Σελεύκειας και το νότιο τμήμα της κοιλάδας του Καλυδανού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
1712 Ανγκόλα
|
Η μέση διάμετρος της Ανγκόλας εκτιμάται σε 59,48 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι άγνωστος, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό της είναι 0,060 ± 0,005. Η Ανγκόλα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 11 ώρες και 32 λεπτά. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Ανγκόλα (Angola) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,066. Ανακαλύφθηκε το 1935 από τον Νοτιοαφρικανό αγγλικής καταγωγής αστρονόμο Σύριλ Τζάκσον, που παρατηρούσε από το Γιοχάνεσμπουργκ, και πήρε το όνομά της από την ομώνυμη χώρα της Αφρικής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1712_%CE%91%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.