Datasets:

PL-MTEB

/

scifield

like 0

Follow

Polish Massive Text Embedding Benchmark 3

Bony są emitowane na okaziciela i wystawiane na okresy od 1 do 364 dni (1, 7, 14, 28, 91, 182 oraz 364), jednak najczęściej – jest to 7 dni. Rentowność bonów jest stała i równa stopie referencyjnej NBP. W przetargach mogą brać udział tylko te banki krajowe i oddziały banków zagranicznych działających w Polsce, które posiadają status dealera rynku pieniężnego. Bony pieniężne NBP może też nabyć Bankowy Fundusz Gwarancyjny https://www.bgk.pl/files/public/Pliki/Przedsiebiorstwa/Produkty_skarbowe/Informacja_dla_klienta_o_dluznych_papierach_wartosciowych.pdf.

Problemem komunikacyjnym we współczesnym świecie stało się nie tylko zderzenie wielu kultur, lecz także różnych pokoleń, które mówią innymi językami i uważają odmienne wartości za ważne. Kwestia komunikacyjnego porozumienia tych generacji jest ważna nie tylko w kontekście funkcjonowania rodzin, lecz także na rynku pracy, w obszarze którego spotykają się ich przedstawiciele. Na znaczącą zmianę w tej perspektywie jako pierwsza zwróciła uwagę Margaret Mead (1901-1978), która wyróżniła trzy typy kultur, różniące się rodzajem przekazu dostępnej w nich wiedzy [1].

Chiralność w związkach organicznych objawia się faktem, że cząsteczka początkowa i jej odbicie lustrzane nie są identyczne. To znaczy, cząsteczka początkowa i jej odbicie lustrzane nie mogą zachodzić na siebie w wyniku translacji i rotacji w przestrzeni. Cząsteczki chiralne występują w postaci dwóch izomerów optycznych zwanych enancjomerami. Pary enancjomerów są często określane jako "praworęczne" (R–) i "leworęczne" (L–) ( Rys. 3 ). W celu określenia typu enancjomeru (L– lub R–), podstawniki przyłączone do asymetrycznego atomu węgla należy ustawić w kolejności malejącej liczby atomowej (np. w kwasie 2-chloropropanowym: \( \ce{-Cl} > \ce{-COOH} > \ce{-CH_3} > \ce{-H} \), gdzie znak ">" oznacza "ma pierwszeństwo przed"). Następnie, cząsteczkę modelową należy obserwować od strony przeciwnej względem podstawnika wskazanego, jako ostatni (najlżejszy) (np. w kwasie 2-chloropropanowym: \( \ce{-H} \)). Później, należy wyznaczyć kierunek idąc od pierwszego podstawnika (o najwyższej liczbie atomowej) do podstawnika ostatniego, najlżejszego. Kierunek wyznaczony zgodny z kierunkiem ruchu wskazówek zegara daje izomer R–, podczas gdy kierunek przeciwny do kierunku ruchu wskazówek zegara określa izomer L–. Gdy dwa różne podstawniki różnią się tylko masą atomową, cięższy podstawnik ma pierwszeństwo. Jeżeli centrum chiralne jest związane z dwoma, trzema lub czterema identycznymi atomami (to znaczy z atomem węgla np. w \( \ce{-COOH} \) i \( \ce{-CH}{_3} \) ) to należy porównać masy atomowe kolejnych atomów związanych z tym atomem węgla (np. O i H ⇒ O (w \( \ce{-COOH} \) ) > H (w \( \ce{-CH}{_3} \) )).

Łatwo również zauważyć, że liczba \( \sqrt{x^{2}+y^{2}} \) określa moduł \( r=|z| \), zaś wielkości \( \frac{x}{\sqrt{x^{2}+y^{2}}} \) i \( \frac{y}{\sqrt{x^{2}+y^{2}}} \) stanowią odpowiednio \( \cos \varphi \) i \( \sin \varphi \), gdzie \( \varphi=\mathrm{arg}z \).

Teraz zapoznamy się z bardzo uproszczonym opisem zjawisk, które zachodzą, gdy układy dążą do stanów równowagi. W zjawiskach tych mamy zawsze do czynienia z przenoszeniem (transportem) materii, energii, pędu lub ładunku elektrycznego. Wszystkie te zjawiska transportu opisujemy w pierwszym przybliżeniu za pomocą takiego samego równania różniczkowego, które przedstawia propagację (rozprzestrzenianie się) pewnej wielkości fizycznej \( \varphi \) mającą na celu osiągnięcie równowagi

Podział na orogeny bezkolizyjne i kolizyjne wywodzi się od J. F. Dewey’a i J. M. Birda [1]. W pracy "Mountain belts and the new global tectonics" wyróżniono dwa rodzaje pasm orogenicznych:

Jak wiadomo, położenie punktu na płaszczyźnie można określić dzięki wprowadzeniu na płaszczyźnie kartezjańskiego prostokątnego układu współrzędnych. Wówczas położenie punktu \( P \) jest jednoznacznie określone poprzez podanie pary \( (x_P,y_P) \), gdzie \( x_P \) jest współrzędną tego punktu względem osi \( OX \), zaś \( y_P \) względem osi \( OY \).

Dla układu składającego się z \( H_{2}O \) i \( NaCl \) ( \( n = 2 \)) w przypadku \( f = 1 \) znajdujemy:

Z równania tego wynika, że zmiana prężności pary nad roztworem jest zależna od ilości rozpuszczonego polimeru. Zależność temperatury wrzenia od prężności par nad cieczą wyrażona jest równaniem Clausiusa-Clapeyrona:

tak dobranej, aby po zmianie zmiennych w równaniu ( 1 ) wyrugować jedną z pochodnych cząstkowych. Załóżmy chwilowo, że taka zmiana zmiennych istnieje i ponadto, że z równań ( 2 ) możemy lokalnie wyznaczyć \( \hskip 0.3pc x \hskip 0.3pc \) i \( \hskip 0.3pc y \hskip 0.3pc \) jako funkcje zmiennych \( \hskip 0.3pc \xi \hskip 0.3pc \) i \( \hskip 0.3pc \eta, \hskip 0.3pc \) czyli

Skały węglanowe, podobnie jak skały okruchowe, powstają w wielu różnych środowiskach. Są pospolite i szeroko rozprzestrzenione na powierzchni Ziemi. Węglany, występujące jako faza stała, jak i w formie rozpuszczonej, są powszechne w obszarach sedymentacyjnych. Skały węglanowe powstają głównie w zbiornikach wodnych śródlądowych oraz morskich i oceanicznych, deponowane są w wodach znajdujących się powyżej poziomu CCD [2], [3], [4], [5]. W środowisku lądowym tworzą się na mniejszą skalę. Dla powstawania skał węglanowych kluczowe znaczenie mają procesy prowadzące do wytworzenia autigenicznego materiału, czyli [6], [7], [4]:

Promieniowanie emitowane przez gorące ciało można wykorzystać do wyznaczenia jego temperatury. Jeżeli mierzy się całkowite promieniowanie emitowane przez ciało, to korzystając z prawa Stefana-Boltzmana (por. moduł Ciało doskonale czarne ) można obliczyć jego temperaturę. Sprawdź ten sposób wykonując zadanie 1 Temperatura powierzchni Ziemi.

W wyniku procesów ultrametamorficznych dochodzi do powstania migmatytów( Rys. 1 ). Są to skały, które przeszły zaawansowane procesy metamorficzne w warunkach wysokich ciśnień i temperatur, co spowodowało wyprodukowanie stopów (zob. Ultrametamorfizm ), [1]. Częściowe upłynnienie protolitu powoduje selekcję składników o wyższych temperaturach topnienia. W wyniku tego powstają skały wykazujące laminację. Składają się z lamin utworzonych przez minerały wykrystalizowane z części upłynnionych oraz lamin silnie zmetamorfizowanych, zbudowanych ze składników stabilnych, które przetrwały w stałym stanie skupienia. Poszczególne laminy w makroskopowym obrazie migmatytu wyróżniają się kolorystycznie i strukturalnie. Laminy barwy białej, szarej, kremowej lub różowej mają strukturę granoblastyczną i zbudowane są w przewadze z kwarcu oraz skaleni. Ze względu na jasne zabarwienia nazywane są leukosomem. Określane są też neosomem, gdyż są genetycznie najmłodszą częścią skały. Przekładające je laminy ciemne, barwy czarnej, szarej, zielonawej, mają strukturę lepidonematoblastyczną, gdyż dominują w nich blasty ciemnych łyszczyków i amfiboli. Z uwagi na ciemne zabarwienie, te części nazywane są melanosomem lub określane paleosomem, gdyż reprezentują odziedziczone po protolicie, starsze części skały [2], [3]. Granice pomiędzy leukosomem, a melanosomem mogą być ostre, wyraźnie zaznaczone lub mniej wyraźne i pomiędzy nimi może występować przejściowa strefa reakcyjna, która nazywana jest mezosomem.

Widzimy, że dla kolejnych drgań \( {L=\frac{1}{2}\lambda _{{1}}} \), \( {L=\lambda _{{2}}} \), \( {L=\frac{3}{2}\lambda _{{3}}} \). Możemy więc zapisać ogólny związek na długość fali powstającej w strunie

Gramorównoważnik dla pierwiastków oblicza się dzieląc masę molową danego pierwiastka przez jego wartościowość. Np. gramorównoważnik dla wapnia \( \ce{Ca} \): \( G_{Ca} = \frac{M_{Ca}}{2} \)g/val gramorównoważnik dla sodu \( \ce{Na} \): \( G_{Na} = \frac{M_{Na}}{1} \)g/val

Jeżeli cząstki posiadają skończoną objętość to rzeczywista objętość dostępna dla cząstek jest mniejsza od objętości naczynia. "Objętość swobodna" jest mniejsza od objętości naczynia o "objętość własną" cząsteczek \( b \). Jeżeli oznaczymy przez \( v \) objętość przypadającą na jeden mol \( v = V/n \) to otrzymamy zmodyfikowane równanie stanu gazu

Jeżeli obustronnie podzielimy równanie ( 1 ) przez \( \Delta t \) to w granicy \( \Delta t \rightarrow 0 \) otrzymamy

Onkoidy [2], [3], [4], [11], [12] to ziarna pochodzenia biochemicznego. W tworzeniu powłok węglanowych biorą udział organizmy, które zasiedlają powierzchnię ziaren. Najczęściej są to glony, sinice, bakterie lub/i grzyby. Organizmy te wykazują zdolność wiązania węglanów w obrębie/lub na swoich plechach. Onkoidy są w przekroju okrągłe, owalne lub nieregularne. Mają lekko falistą, niewyrównaną powierzchnię. Laminację wewnętrzną charakteryzuje nieregularny przebieg oraz zmienny stopień upakowania. Poszczególne laminy są nieprzystające i mają różną ciągłość. Pomiędzy laminami mogą występować niewielkie bioklasty. Rozmiary onkoidów są bardzo zróżnicowane, od pojedynczych milimetrów do centymetrów, rzadziej powstają ziarna większe. Formy małe wykazują większy stopień regularności.

Dlatego też autorzy książki „Szef to zawód. Narzędzia, które pomagają budować motywację, odpowiedzialność i współpracę” proponują stosowanie bardzo użytecznej techniki: „exposé szefa” [2]. „Exposé szefa” to nic innego jak przekazanie podwładnym przez przełożonego lub przełożoną swoich oczekiwań i wymagań. Kiedy jest dobry moment na takie działanie? Autorzy wskazują na wiele takich momentów: gdy powoływany jest nowy zespół, gdy nowy przełożony przejmuje kierownictwo istniejącej grupy, gdy przyjmowani są do pracy nowi pracownicy, organizacja zmienia sposób działania lub zachodzą w niej duże zmiany. Autorzy przekonują, że taka otwarta komunikacja i przyznanie się do swoich specyficznych oczekiwań przynoszą wiele korzyści. W ten sposób pracownicy są świadomi, jakie konkretnie zachowania zrobią wrażenie na szefie/szefowej, a jakie będą niemile widziane. Poniżej znajdują się praktyczne wskazówki co do tego, jak właściwie przygotować i wygłosić „exposé”.

W nowych mediach dziś następuje przesunięcie komunikacji od nadawcy ku odbiorcy na co wskazuje częstsze pojawianie się przepływu informacji charakterystycznych dla konwersacji, konsultacji niż według wzoru alokucyjnego. Alokucja wykorzystywana jest w stosunkowo małej skali i ma inną formę, została dostosowana do podzielonych i wyodrębnionych ze względu na zainteresowania lub potrzeby audytoriów. Wzory rejestracyjne równoważą komunikację i oddają rolę nadawcom [3].

Woda bromowa utlenia aldozy, ale nie ketozy. Produkt utleniania grupy aldehydowej cukru do kwasu karboksylowego nazywa się kwasem aldonowym, podczas gdy produkt utleniania grup funkcyjnych na obu końcach łańcucha aldozy do kwasów karboksylowych nazywa się kwasem aldarowym ( Rys. 4 ).

Bierność chemiczna, jaką wykazują gazy szlachetne (helowce) wynika ze szczególnie trwałej konfiguracji elektronowej. Konfiguracja dwuelektronowa (dublet elektronowy \( \ce{1s^{2}} \) w przypadku atomu helu) lub ośmioelektronowa (oktet elektronowy \( \ce{ns^{2}np^{6}} \)) najbardziej zewnętrznej powłoki elektronowej (tzw. walencyjnej) skutkuje najniższym stanem energetycznym pośród wszystkich pierwiastków.

Szacowanie ceny akcji jest ważnym instrumentem oceny ryzyka inwestycji w dane instrumenty finansowe.

Zgodnie z wzorem ( 4 ), kładąc \( \hskip 0.3pc s=t-\tau\hskip 0.3pc \), rozwiązanie tego problemu możemy zapisć w postaci

Cynk surowy zawiera wiele zanieczyszczeń (takich jak ołów, żelazo, kadm), dlatego poddaje się go rafinacji. Jednym ze sposobów rafinacji cynku jest frakcjonowana destylacja. Cynk również otrzymuje się na drodze hydrometalurgicznej [1], poprzez wstępne prażenie i rozpuszczenie rudy w rozcieńczonym kwasie siarkowym (VI), a następnie poddanie roztworu elektrolizie. Podczas procesu na anodzie otrzymuje się cynk, a na katodzie tlen: A: \( \ce{Zn^{2+} + 2e^- \rightarrow Zn} \) K: \( \ce{H_2O} \rightarrow \ce{1/2 O_2 + 2H^+ + 2e} \) co można zapisać całościowo:

Struktura łańcuchów PTFE jest całkowicie liniowa. Jego łańcuchy są sztywniejsze niż łańcuchy polietylenu, ponieważ atomy fluoru są większe niż atomy wodoru. Łańcuch ma strukturę zygzakowatą ze spiralnym skrętem wzdłuż osi łańcucha. Specyficzne cechy budowy łańcucha i duża jego masa cząsteczkowa odzwierciedlają się w niezwykle dużej stabilności i odporności termicznej. Charakteryzuje się wysoką temperaturę topnienia \( T_t=327^{\circ} C \), bardzo wysoką lepkością stopu i bardzo szerokim zakresem temperatury użytkowania od \( -200^{\circ} C \) do \( 260^{\circ} C \). PTFE wykazuje niską stałą dielektryczną niezmienną w szerokim zakresie temperatur ( \( 40^{\circ} C \) do \( 250^{\circ} C \)) i częstotliwości (od 5 Hz do 10 GHz) [6], [7].

Polihydroksyalkaniany (PHA) są to polimery biodegradowalne, które należą do grupy poliestrów alifatycznych. Ogólny wzór PHA przedstawiono na Rys. 1, gdzie x wynosi 1 dla polimerów komercyjnych, natomiast R oznacza łańcuch węglowodorowy zawierający do 15 atomów węgla [1].

Kultura uczestnictwa – historia Wielość definicji kultury uczestnictwa wynika z faktu, że jest to zjawisko stosunkowo nowe. Początki kultury uczestnictwa datuje się na druga połowę lat 80. XX wieku. Stanowi więc zjawisko stosunkowo nowe jednak dynamicznie rozwijające się. Wydziela się cztery fazy kultury uczestnictwa [5]:

Odwołania do kina są jednak czymś więcej niż ilustracją teorii psychoanalizy. Zabiegi Žižka mają znacznie głębszy sens. Istotny jest sam status kina jako przedmiotu analizy, czego podstawą jest z kolei lacanowska teoria kultury i jej relacji z nieświadomością. Przypomnijmy: dla Lacana kultura jest jednocześnie ekspresją nieświadomości oraz kreatorką pragnień. Kino odgrywa ważną rolę w obydwu tych aspektach. Jako ekspresja nieświadomego pełni analogiczną rolę do snów, które w klasycznej psychoanalizie Freudowskiej stanowiły „królewską drogę do nieświadomości” a ich interpretacja odgrywała fundamentalną rolę w terapii. Analizę współczesnego kina można zatem potraktować jako „królewską drogę” do zbiorowej nieświadomości całego społeczeństwa, z której zbudowana jest tkanka kultury. Z drugiej strony kino jest najpopularniejszym, a jednocześnie najbardziej perswazyjnym medium, jego rola jako kreatora pragnień jest zatem nieoceniona. Innymi słowy, filmy wśród których wyrośliśmy i które oglądamy, jednocześnie wyrażają nas i kreują. Žižek rezygnuje tym samym z klasycznego ujęcia filmu jako „imitacji” rzeczywistości, przedstawiając kino jako „symulację”, która trawersuje rozłam fikcji i rzeczywistości. Interpretacji kina prezentowanej przez Žižka przyświeca słynna teza Lacana: „prawda ma strukturę fikcji” [3]. Žižek wykłada ją we właściwym sobie stylu we wprowadzeniu do "Z-boczonej historii kina":

Początkowo uczestnictwo w kulturze cyfrowej łączono z powstaniem niezależnych od mediów masowych głównego nurtu ośrodków medialnych – interaktywnych nowych mediów i technologii – dzięki którym użytkownicy mogli stawać się jednocześnie producentami i dystrybutorami tworzonych przez siebie treści oraz wymieniać ze sobą informacjami, dzielić wiedzą, współpracować, czy podejmować decyzje (zob. Fani mediów ). Na ważną rolę uczestnictwa w kulturze jako pierwszy zwrócił uwagę Henry Jenkins w książce "Textual Poachers. Television Fans & Participatory Culture" z 1992 roku, wprowadzając tam pojęcie „kultury uczestnictwa”, które odnosiło się na początku tylko do aktywności członków społeczności fanowskich, pozostających na marginesie głównego nurtu kultury. Takie ujęcie spotkało się z krytyką europejskich badaczy mediów, m.in. Mirko Tobiasa Schäfera czy Christiana Fuchsa, którzy zarzucali Jenkinsowi dosyć wąskie spojrzenie na uczestnictwo i brak uwzględnienia roli mediów w politycznych buntach, protestach i rewolucjach. Pod wpływem tej krytyki pojęcie ewoluowało i zaczęło się odnosić do wielu różnych grup, które wykorzystują produkcję i dystrybucję medialną w celu realizacji własnych wspólnotowych interesów.

Model cyber-interaktywny Sally Mcmillan (2002) Model cyber-interaktywny uwzględnia dwie zmienne: jednokierunkowość lub dwukierunkowość komunikacji oraz kontrolę odbiorcy nad przekazami, która może być wysoka lub niska. Pozwoliło to wydzielić cztery podstawowe wzory przepływu informacji w nowych mediach: monolog, feedback, dialog responsywny, wspólny dyskurs [4].

Metaloidy Metaloidy, zwane również półmetalami, to pierwiastki chemiczne o właściwościach pośrednich między metalicznymi i niemetalicznymi. Należą do nich: antymon, arsen, bor, glin, german, krzem i tellur. Metaloidy, tak jak metale, mają błyszczącą powierzchnię w stanie stałym i wysoką temperaturę topnienia. Chociaż wykazują gorszą przewodność elektryczną i cieplną typową dla metali, to jednak wyższą niż dla niemetali i dlatego są stosowane w materiałach półprzewodnikowych. Ich właściwości chemiczne są również pośrednie. Z jednej strony wykazują szereg cech niemetali (np. tworzą dość mocne kwasy nieorganiczne), z drugiej – posiadają szereg cech charakterystycznych dla metali (dodatni stopień utlenienia, skłonność do tworzenia raczej zasad, niż kwasów oraz zdolność do tworzenia związków kompleksowych) ( Rys. 3 ).

gdzie \( n = 1, 2, 3, ... \) Korzystając z tego, że prędkość fali \( {v=\lambda /{T={\lambda f}}} \) oraz z równania Prędkość fal i równanie falowe-( 7 ) na prędkość fali harmonicznej rozchodzącej się wzdłuż naprężonego sznura (struny) możemy obliczyć częstotliwość fal stojących w strunie

Na Rys. 2 pokazane jest przesunięcie podstawy w lewo podczas trzęsienia ziemi. Środek masy wahadła jest przesunięty w prawo względem podstawy. W rzeczywistości jest on nieruchomy. W sejsmometrach analogowych do podstawy przymocowany jest bęben z nawiniętym papierem. Do wahadła przymocowany jest rysik, który rejestruje na bębnie przesunięcia podstawy. We współczesnych sejsmometrach lub geofonach( Rys. 2 ) środek masy wahadła z uzwojeniem elektrycznym zmienia położenie względem stałego magnesu. Rejestrowane są impulsy elektryczne, wzmacniane i przetwarzane następnie w komputerze.

Rozwiązaniem jest elastyczne wdrażanie zmian, które zdecyduje o przyszłych zyskach, realizacji zamierzonego celu przy zminimalizowanych kosztach oraz zaspokojeniu potrzeb zatrudnionych pracowników. Wspólnym mianownikiem dla tych trzech elementów jest sprawna komunikacja wewnętrzna.

DOWÓD Zauważmy, że twierdzenie o funkcji górnej granicy całkowania w oczywisty sposób jest prawdziwe dla funkcji \( f \) tożsamościowo równej zero, gdyż wtedy funkcja \( F \) jest również tożsamościowo równa zero. Rozpatrzmy przypadek, gdy \( f \) osiąga wartość niezerową w pewnym punkcie przedziału \( [a,b] \). Ustalmy \( x_0 \in [a,b] \). Wówczas dla \( x \in [a,b] \) otrzymujemy

gdzie \( m \) jest masą każdego z ciał, a \( c_{w} \) ciepłem właściwym. Ponieważ ilość ciepła pobranego jest równa ilości ciepła oddanego \( dQ_{1} = -dQ_{2} \) więc również zmiany temperatur są równe \( dT_{1} = -dT_{2} = dT \)

Obraz w oku powstaje na siatkówce oka. Światło po przejściu przez soczewkę pada na znajdujące się w siatkówce komórki wrażliwe na światło - fotoreceptory. Są dwa podstawowe rodzaje fotoreceptorów: pręciki i czopki.

Reakcję polimeryzacji w fazie gazowej przeprowadza się w adiabatycznych reaktorach rurowych lub w autoklawach, do których dostarcza się gazowy monomer. Przed wprowadzeniem monomeru do reaktora, poddawany jest on dwustopniowemu sprężaniu. Następnie zimny gaz wprowadza się do reaktora razem z inicjatorem (rozpylone nadtlenki lub tlen). Ścianki reaktora adiabatycznego ogrzewa się gorącym powietrzem aby zapoczątkować proces, następnie zaprzestaje się ogrzewania i rozpoczyna silne chłodzenie. W kolejnym etapie rozpręża się mieszaninę poreakcyjną w zaworze redukcyjnym i kieruje do separatora. Z separatora uchodzi gaz do innej produkcji a ciekły polimer przepływa przez zawór redukcyjny ciśnienia do zbiornika, gdzie jest odgazowywany. W końcowym etapie polimer jest wytłaczany postaci drutu i krojony na granulat [2].

Zatem \( \hskip 0.3pc \widetilde a_{11}=0 \hskip 0.3pc \) implikuje \( \hskip 0.3pc\widetilde a_{12}=0. \hskip 0.3pc \) Analogiczny rezultat uzyskamy gdy \( \hskip 0.3pc a_{12} \hskip 0.3pc \) przyjmuje drugą z wymienionych wartości. Jeśli zatem za funkcje \( \hskip 0.3pc \xi \hskip 0.3pc \) przyjmiemy rozwiązanie równania ( 6 ) a za \( \hskip 0.3pc \eta \hskip 0.3pc \) dowolną funkcje tak aby przekształenie było nieosobliwe, to po zmianie zmiennych równanie ( 1 ) przyjmie postać

Zauważmy, że jeśli \( \hskip 0.3pc \varphi \in D_1(\mathbb R),\hskip 0.3pc \) to \( \hskip 0.3pc \psi_{\varphi} \in D(\mathbb R).\hskip 0.3pc \) Z postaci wzoru ( 1 ) wynika natychmiast, że \( \hskip 0.3pc F\hskip 0.3pc \) jest funkcjonałem liniowym i ciągłym na \( \hskip 0.3pc D_1(\mathbb R).\hskip 0.3pc \) Aby otrzymać rozsądną definicje pierwotnej, należy tak określony funkcjonał \( \hskip 0.3pc F\hskip 0.3pc \) na \( \hskip 0.3pc D_1(\mathbb R)\hskip 0.3pc \) rozszerzyć na calą przestrzeń \( \hskip 0.3pc D(\mathbb R).\hskip 0.3pc \) Okazuje się, że nie ma jednoznacznego sposobu rozszerzenia, co wynika z faktu, że jest wiele pierwotnych dla danej dystrybucji. Aby uzyskać przedłużenie funkcjonału ( 2 ) posłużymy się następującym lematem.

Sjenitoidy należą do skał leukokratycznych i składają się z minerałów jasnych. Ilość minerałów ciemnych tj. biotyt, hornblenda jest marginalna. W klasie diorytu ilość minerałów ciemnych wzrasta i wynosi \(20\%\) lub więcej, z kolei w gabrach przekracza \(50\%\). Minerały ciemne gabr to głównie pirokseny, w mniejszej ilości mogą występować amfibole lub oliwiny. Anortozyty zawierają niewiele minerałów ciemnych, składają się głównie z plagioklazów zasadowych.

Miki (łyszczyki) to grupa glinokrzemianów o podobnych cechach fizycznych. Ze względu na cechy optyczne zwyczajowo dzielone są na miki jasne, przyjmujące zabarwienia srebrzystobiałe, żółtawe, szare, zielonawe lub pozostające bezbarwne oraz na miki ciemne, które charakteryzują zabarwienia brunatne, szare i czarne. W skałach magmowych znaczenie skałotwórcze mają dwa łyszczyki. Są to:

Rozwój sieci spowodował powstanie witryn lub usług internetowych, nastawionych na przechowywanie i organizowanie udostępnianej przez użytkowników zawartości za pomocą oprogramowania w celu ich dalszego publicznego rozpowszechniania lub do organizowania interakcji między użytkownikami. Tego typu witryny nie generują własnych treści ani też nie zamawiają treści u użytkowników, stając się w ten sposób jedynie pośrednikami w przekazywaniu treści pomiędzy różnymi grupami użytkowników: twórców, klientów, sprzedawców, fanów, reklamodawców, czy instytucji medialnych itp. [1], [2]. Nazywa się je platformami internetowymi, medialnymi lub cyfrowymi i współcześnie odrywają one coraz ważniejszą rolę nie tylko na rynku usług medialnych, narzucając własne reguły funkcjonowania tradycyjnym nadawcom medialnym, ale również wpływając na decyzje konsumentów co do wyborów zakupowych czy politycznych. Platformy internetowe, korzystając z zaawansowanych algorytmów, śledzących i analizujących aktywność użytkowników, decydują bowiem o tym, co i do kogo będą rozpowszechniać, w jaki sposób będą łączyć użytkowników i pośredniczyć w ich interakcjach oraz co będą odrzucać i czynić niewidocznym dla nich – ich istotą jest zatem moderowanie zawartości i aktywności użytkowników [3]. Aby podkreślić, jak duży wpływ platformy internetowe mają na system geopolityczny oraz gospodarkę, transport, zdrowie czy media, badacze posługują się takimi określeniami, jak „społeczeństwo platformowe” (platform society) [4], „kapitalizm platformowy” [5], czy „platformizacja sieci” [6].

Źródło: Wojciech S. Wocław: Nowa praca. Jak dobrze wypaść? Moduł 2. Relacje z przełożonym, 11.08.2020 (dostęp 25.09.2020). Dostępne w Youtube: https://www.youtube.com/watch?v=wxyqXNdLOm4

Wzdłuż odkłucia południowotybetańskiego na Wysokie Himalaje nasunięte są Himalaje Tetydzkie. Zbudowane są one ze skał o miąższości ok. 12 000 m wieku kambr – eocen, osadzonych na pasywnej krawędzi oceanu. Zawierają również ofiolity (zob. Ofiolity i obdukcja ) reprezentujące fragmenty skorupy oceanicznej. Wysokie Himalaje i Himalaje Tetydzkie zawierają intruzje kenozoicznych, młodszych niż 50 mln lat granitów (zob. Skały skrajnie kwaśne i kwaśne ), [12]. Najwyższe szczyty górotworu znajdują się w Wysokich i Tetydzkich Himalajach ( Rys. 4 ).

Ponieważ \( v_{1} < v_{2} \) więc ciśnienie w przewężeniu jest mniejsze niż w rurce \( p_{2} < p_{1} \). Różnica ciśnień zgodnie z równaniem ( 6 ) wynosi

Bazując na kryterium wielkości, pokroju i ułożenia kryształów wydzielane są różne typy skupień mineralnych. Powszechnie stosowana klasyfikacja oparta jest o formę morfologiczną skupień. Do najczęściej występujących należą [5], [1], [3], [6]:

Ponownie \( \omega_{0} \) jest częstością własną układu, to jest częstością drgań swobodnych gdy nie działa siła zewnętrzna i nie ma tarcia ani innych sił oporu, a \( \tau \) stałą czasową związaną ze współczynnikiem tłumienia \( \beta \) relacją \( {\beta =1/2\tau } \). Zauważmy ponadto, że układ jest zasilany z częstością \( \omega \) różną od częstości własnej \( \omega_{0} \). W takiej sytuacji

\( \ce{_{24}Cr} \): \( \ce{1s^2 2s^2 2p^6 3s^2 3p^6 3d^5 4s^1} \) \( \ce{_{29}Cu} \): \( \ce{1s^2 2s^2 2p^6 3s^2 3p^6 3d^{10} 4s^1} \)

Poszczególne techniki opisano w modułach: Techniki spektroskopowe, Chromatografia, Techniki mikroskopowe, Dyfrakcja rentgenowska.

Energia potencjalna ładunku przepływającego przez odbiornik maleje, ponieważ potencjał punktu A (połączonego z dodatnim biegunem baterii) jest wyższy niż punktu B (połączonego z ujemnym biegunem baterii). Ta tracona energia jest przekształcana w inny rodzaj energii w zależności od typu odbiornika.

DOWÓD Na początku zauważmy, że dla każdego \( n \in \mathbb{N} \) długość łamanej \( \Gamma_n \) jest równa

Ortoobrazy dziedziczą po zdjęciach zakres obszarowy oraz wzajemne pokrycie. Dla większości zastosowań funkcjonalne jest połączenie ortoobrazów w większe moduły obszarowe.

Chcemy teraz znaleźć pole magnetyczne wytwarzane przez powszechnie występujące rozkłady prądów, takie jak przewodniki prostoliniowe, cewki, itp. Potrzebujemy prawa analogicznego do prawa Gaussa, które pozwalało na podstawie znajomości ładunku (źródła pola \( \mathbf{E} \)) wyznaczyć natężenie pola \( \mathbf{E} \). Dla pola magnetycznego szukamy związku pomiędzy prądem (źródłem pola \( \mathbf{B} \)).

W tym celu skorzystamy z wyrażenia Obwód szeregowy RLC-( 6 ), zgodnie z którym \( {(X_{{L}}-X_{{C}})/{R}=tg\varphi } \). Relacja ta, pokazana na rysunku poniżej, przedstawia związek między reaktancjami \( X_{L} \), \( X_{C} \) oporem \( R \) oraz kątem fazowym \( \varphi \).

Omówimy wyznaczanie układu fundamentalnego rozwiązań dla układu równań różniczkowych ( 1 ) gdy wartości własne macierzy \( \hskip 0.3pc A\hskip 0.3pc \) są rzeczywiste i jednokrotne. Rozwiązania układu ( 1 ) szukamy w postaci funkcji

Wykorzystując wzór na całkowanie przez części i zakładając, że \( \hskip 0.3pc h(x,y)=0\hskip 0.3pc \) dla \( \hskip 0.3pc (x,y)\in \partial \Omega,\hskip 0.3pc \) otrzymamy

Wpływ stresu na protolit, w facjach zieleńcowej i zeolitowej, skutkuje uformowaniem tekstur kierunkowych (zob. Czynniki metamorfizmu ). W skałach niskiego metamorfizmu powszechne są foliacja i jej odmiany łupkowe (zob. Tekstury skał metamorficznych ). Tekstury te bywają zniekształcone przez deformacje fałdowe. Typowe dla skał niskich ciśnień i temperatur są struktury drobnoblastyczne. Charakterystycznymi odmianami skalnymi powstającymi w facji zieleńcowej są zieleńce, fyllity, serpentynity i różne odmiany łupków.

Silikony mogą być polimerami liniowymi, cyklicznymi lub usieciowanymi. Polimery silikonowe można uznać za nieorganiczne-organiczne materiały hybrydowe. Silikony otrzymywane są w wyniku polimeryzacji blokowej, przez reakcje polimeryzacji z otwarciem pierścienia na cyklicznych siloksanach. Odpowiednimi katalizatorami są KOH lub wodorotlenki tetraalkiloamoniowe. Masa cząsteczkowa jest kontrolowana przez dodanie blokujących wzrost łańcucha podstawników, takich jak heksametylodisiloksan.

Jednym z ważniejszych zadań przełożonego/przełożonej jest udzielanie pracownikom informacji zwrotnej. Nie jest to jednak wbrew pozorom proste zadanie i wymaga wprawy. Poniżej znajduje się zestawienie najważniejszych reguł dotyczących udzielania informacji zwrotnej:

Kultury protransakcyjne, umiarkowanie ceremonialnie, monochroniczne, powściągliwe: Wielka Brytania, Irlandia, Dania, Norwegia, Szwecja, Niemcy, Holandia, Czechy, Kultury protransakcyjne, nieceremonialne, monochroniczne, umiarkowanie ekspresyjne: Australia, Kanada, Stany Zjednoczone

Próg rentowności w wymiarze ilościowym może być wyrażony również jako procent zdolności produkcyjnych, zgodnie z poniższym wzorem:

Zostały opracowane modele matematyczne opisujące deformacje geometryczne zdjęcia. Wydzielono dystorsję radialną – symetryczną względem punktu głównego 2 (Rys. 2A,B) i tangencjalną, której wektor jest prostopadły do promienia radialnego (Rys. 2B). Najczęściej stosowany jest wielomianowy model Brown-a [4], który dystorsję radialną opisuje wzorem (2) a tangencjalną wzorem (3).

Rys. 3 przedstawia dwa ciągi, z których pierwszy jest rozbieżny do \( + \infty \), a drugi rozbieżny do \( - \infty \). Zauważamy, że prawie wszystkie wyrazy pierwszego ciągu są większe od dowolnej liczby rzeczywistej oraz prawie wszystkie wyrazy drugiego ciągu są mniejsze od dowolnej liczby rzeczywistej.

Przykładem takiego zjawiska jest aberracja sferyczna. Polega ona na tym, że w miarę oddalania się od osi zwierciadła promienie zaczynają odchylać się od ogniska. W ten sposób zamiast otrzymać obraz punktowy (jak dla promieni przyosiowych) otrzymujemy obraz rozciągły (plamkę). Inną wadą soczewek jest aberracja chromatyczna. Jest na związana ze zjawiskiem dyspersji. Światło o różnych barwach (różnych częstotliwościach) ma różne prędkości, więc i różne współczynniki załamania w szkle, z którego zrobiono soczewkę. W konsekwencji różne barwy są różnie ogniskowane i obraz białego punktu jest barwny.

Spotkania są nieodłącznym elementem biznesu, kultury organizacyjnej i pracy zawodowej. We współczesnej rzeczywistości biznesowej zebrania i spotkania nabierają coraz większej wartości, ale też coraz bardziej docenia się czas poświęcony w tym celu. Spotkania należy traktować równocześnie jak przedsięwzięcie i inwestycję, która ma przynieść zwrot.

Główną wadą kontraktów futures jest trudność dostosowania ich parametrów do indywidualnych potrzeb inwestora.

Całkowity strumień przechodzący przez rozciągłą powierzchnię \( S \) obliczamy jako sumę przyczynków dla elementarnych powierzchni \( dS \).

Bony mogą nabywać zarówno inwestorzy indywidualni, jak i instytucjonalni. Jednym z nich jest Narodowy Bank Polski, który następnie wykorzystuje te walory w operacjach otwartego rynku – w celu regulowania ilości pieniądza w obiegu, w ramach polityki drogiego lub taniego pieniądza, realizowanej na zlecenie rządu.

Oprócz skał magmowych, pirokseny są często spotykanym składnikiem skał metamorficznych [3]. Przechodzą również do środowisk osadowych, w których ze względu na słabą odporność, funkcjonują dość krótko.

Największą grupę polimerów inteligentnych stanowią polimery z termiczną pamięcią kształtu. Właściwości adaptacyjne tych polimerów ujawniają się pod wpływem zmian temperatury. Polimery z pamięcią kształtu mogą być rozciągane elastycznie i chłodzone, dzięki temu krystalizacja lub tworzenie fazy szklistej utrwala polimer w nierównowagowy tymczasowy kształt. Przez podgrzanie polimeru powyżej temperatury zeszklenia \( T_g \) lub topnienia, zmagazynowana energia sprężysta jest uwalniana i polimer powraca do kształtu pierwotnego. Po schłodzeniu do dostatecznie niskiej temperatury prawie wszystkie elastomery wykazują pamięć kształtu Rys. 1.

Funkcja \( N(v) \) określa prawdopodobieństwo, że w temperaturze \( T \), \( dN \) spośród wszystkich \( N \) cząsteczek ma prędkości zawarte w przedziale od \( v \) do \( v + d v \); \( k \) jest stałą Boltzmana, a \( m \) masą cząsteczki. Całkowitą liczbę cząsteczek można zatem obliczyć, dodając (tj. całkując) liczby cząstek dla poszczególnych różniczkowych przedziałów prędkości \( dv \)

Na Rys. 3 widzimy wykres ciągu, który ma nieskończenie wiele wyrazów, większych od dowolnie wybranej liczby \( E>0 \), ale równocześnie ma też nieskończenie wiele wyrazów, które są mniejsze od liczby \( –E \). Wyrazy tego ciągu nie tylko nie lokalizują się wokół żadnej liczby rzeczywistej, ale również nie spełniają definicji ciągu rozbieżnego do \( + \infty \), ani do \( - \infty \). Taki ciąg nazywamy ciągiem rozbieżnym, albo ciągiem, który nie ma granicy.

Fiona Elsa Dent i Mike Brent [4] wyróżniają kilka stylów wywierania wpływu. Na najbardziej ogólnym poziomie wskazują na metody Push i Pull. Pierwsza z nich polega na bezpośrednim, silnym i władczym, jasnym i stanowczym sposobie przedstawiania swoich propozycji. Jest to styl szybki, skoncentrowany i bardzo zrozumiały, ale jednocześnie sprawiający często wrażenie agresywnego, nieangażującego i aroganckiego. Ma swoje podstyle:

Na poziomie morza gęstość powietrza wynosi około 1,2 \(kg/m^3\) i maleje wraz ze wzrostem wysokości, średnie ciśnienie atmosferyczne wynosi 1 atmosferę (jednostka ciśnienia atm), czyli 101 325 Pa (1013,25 hPa). Ciśnienie maleje wraz z wysokością, zmienia się również w czasie i w poziomie.

Źródło: TED-Ed, The evolution of the book - J.Dreyfuss, 13.06 2016 (dostęp 30.11.2020). Dostępne w Youtube: https://www.youtube.com/watch?v=_YqYtdPUis4&ab_channel=TED-Ed

Powyższą formę nazewnictwa zwykle stosuje się dla skał o zwartym szkielecie ziarnowym, natomiast wyrażenia przyimkowe (np. wapień z brachiopodami) używa się dla wapieni o rozproszonym szkielecie ziarnowym (wak).

Pokazaliśmy, że linie pola magnetycznego wokół przewodnika z prądem stanowią zamknięte okręgi. Stąd, zamiast sumowania (całki) po zamkniętej powierzchni (jak w prawie Gaussa), w prawie Ampère'a sumujemy (całkujemy) po zamkniętym konturze (liczymy całkę krzywoliniową). Taka całka dla pola \( \mathbf{E} \) równała się wypadkowemu ładunkowi wewnątrz powierzchni, a w przypadku pola \( \mathbf{B} \) jest równa całkowitemu prądowi \( I \)otoczonemu przez kontur. Tak jak w przypadku prawa Gaussa, wynik był prawdziwy dla dowolnej powierzchni zamkniętej, tak dla prawa Ampère'a wynik nie zależy od kształtu konturu zamkniętego.

Paradygmat to zbiór koncepcji i założeń, obowiązujących w określonym czasie dotyczących przedmiotu badań i danej dziedziny wiedzy. W odniesieniu do komunikowania masowego wykształciły się trzy podstawowe paradygmaty:

Doliny płaskodenne charakteryzuje szerokie, płaskie dno i stosunkowo strome brzegi. Powstają w efekcie koincydencji erozji dennej i bocznej, a niekiedy także w efekcie zasypania osadami dolin (Rys. 4B).

Atomy różnych pierwiastków zawierają różną liczbę protonów w jądrze. Celem określenia podstawowych składników atomu pierwiastka E wykorzystuje się zapis:

Jak widać na Rys. 1 prędkość poprzeczna jest równa \( {v_{{y}}=\partial y/\partial t} \), a składowa siły \( F \) w kierunku \( y \) wynosi \( F_{y} = F\sin\theta \). Podstawiając otrzymujemy

czyli \( \hskip 0.3pc T_{x_0}\hskip 0.3pc \) jest dystrybucją regularną generowną przez funkcje \( \hskip 0.3pc f(x-x_0).\hskip 0.3pc \) Analogicznie

Postulat de Broglie'a wiążący elektron ze stojąca falą materii przyniósł zadawalające uzasadnienie reguł kwantowania Bohra i stworzył fundament współczesnej teorii opisu stanów atomowych.

Ważnym procesem regulującym ilość dwutlenku węgla w atmosferze jest fotosynteza (Rys. 2), polegająca na przekształcaniu energii świetlnej w energię chemiczną, której część jest magazynowana w cząsteczkach węglowodanów [6]

Kompleksy żelaza, miedzi, cynku i manganu, głównie chelatowe stosuje się w ogrodnictwie, jako składniki łatwo przyswajalnych nawozów. Charakteryzują się one dobrą rozpuszczalnością i przenikalnością przez błony komórkowe rośliny. Roślina pobiera mikroelementy nie tylko w formie jonu, ale również całego chylatu, z którego mikroelement uwalnia się powoli i jest dłużej dostępny dla rośliny. Rola ligandów chelatowych polega w tym przypadku na ochronie mikroelementu przed przejściem w trudno rozpuszczalne sole, czy przed działaniem niekorzystnych reagentów, które utrudnią przyswojenie go przez roślinę [3]. Kolejnym dużym obszarem, gdzie stosuje się związki kompleksowe jest medycyna. Kompleksowe związki platyny (II) są powszechnie stosowanymi lekami przeciwnowotworowymi, np. cisplatyna i karboplatyna stosowana w przypadku nowotworu głowy, jądra, jajnika, szyjki macicy i płuc; oksaliplatyna – w przypadku raka jelita grubego.

Fale atakujące stromy brzeg niszczą go, szczególnie mocno w dolnej części. W efekcie powstaje strome, często prawie pionowe urwisko nazywane klifem. Cofanie się brzegu przyspiesza silna erozja u podstawy klifu (Rys. 1, Rys. 2, Rys. 3) powodując drążenie niszy abrazyjnej ułatwiającej odrywanie skał z wyższej części brzegu.

Kataklazyty( Rys. 1 B) to skały silnie rozdrobnionego protolitu [3], w którym występują residualne ziarna skalne, zwane porfiroklastami. Pomiędzy nimi może występować niewielka ilość miazgi mylonitycznej, czyli zgniecionego i roztartego protolitu [1], [2]. Porfiroklasty zwykle są niewielkie, choć ich frakcja może być zróżnicowana, zwykle są dostrzegalne makroskopowo. Większość kataklazytów ma tektury bezładne, tekstury kierunkowe są rzadkie [4].

Badając własności promieniotwórczości stwierdzono, że istnieją trzy rodzaje promieniowania alfa ( \( \alpha \)), beta( \( \beta \)) i gamma ( \( \gamma \)). Po dalszych badaniach stwierdzono, że promienie \( \alpha \) to jądra helu, promienie \( \gamma \) to fotony, a promienie \( \beta \) to elektrony lub pozytony (cząstka elementarna dodatnia o masie równej masie elektronu).

gdzie \( \ce{\theta_i} \) – oznacza stopień pokrycia powierzchni przez substancję „i” ulegającą adsorpcji na powierzchni adsorbatu, \( \ce{N_i} \) jest to liczba zajętych centrów adsorpcyjnych, a \( \ce{N_0} \) oznacza liczbę dostępnych centrów adsorpcyjnych.

Zauważmy, na przykład, że określenie położenia przedmiotów opiera się na rejestrowaniu światła odbitego przez te przedmioty. Po prostu widzimy gdzie są przedmioty. Światło w „zderzeniu” z przedmiotami o dużej masie praktycznie nie zaburza ich ruchu, ale całkiem inną sytuację mamy w przypadku elektronów. Tutaj też moglibyśmy się spodziewać, że zobaczymy elektron gdy odbije się od niego światło. Jednak elektron w zderzeniu z fotonem doznaje odrzutu, który całkowicie zmienia jego ruch (zob. moduł Efekt Comptona ). Tej zmiany ruchu elektronu nie można uniknąć ani dokładnie ocenić. Gdyby więc elektron poruszał się po ściśle określonym torze to znaczy istniałyby orbity to byłyby one całkowicie niszczone przy próbie pomiarów mających potwierdzić ich istnienie. Dlatego właśnie mówimy o prawdopodobieństwie znalezienia elektronu a nie o określonych orbitach.

(i) \( \hskip 0.3pc C\big([a,b], \mathbb R\big)\hskip 0.3pc \) - przestrzeń funkcji ciągłych na \( \hskip 0.3pc [a,b]\hskip 0.3pc \) o wartościach w \( \hskip 0.3pc \mathbb R\hskip 0.3pc \) z normą jednostajnej zbieżności

Temperatura wód powierzchownych [6], [1] jest silnie zróżnicowana: najwyższa w obszarach tropikalnych (od \(+20^{o}\)C do \(+30^{o}\)C), w strefie umiarkowanej od \(+2^{o}\)C do \(+15^{o}\)C i spada do \(-2^{o}\)C w obszarach podbiegunowych (Rys. 2).

Żelazo w reakcji z licznymi kwasami tlenowymi tworzy sole takie jak np.: siarczan żelaza (II) \( \ce{FeSO_4} \), siarczan żelaza (III) \( \ce{Fe_2(SO_4)_3} \), azotan żelaza (II) \( \ce{Fe(NO_3)_2} \), azotan żelaza (III) \( \ce{Fe(NO_3)_3} \), węglan żelaza (II) \( \ce{FeCO_3} \). Ponadto pierwiastek ten może tworzyć liczne związki kompleksowe, w których żelazo może występować nawet na ujemnych stopniach utlenienia.

Struktury pierwotne wykazują duże zróżnicowanie pod względem form. Wynika ono z mechanizmów ich powstawania oraz cech swoistych osadów. W ich obrębie wyróżnia się [7], [5]:

Zauważmy, że na podstawie równania ( 5 ) potrafimy obliczyć zmianę energii potencjalnej \( \Delta E_p \), a nie samą energię potencjalną \( E_p \). Ponieważ \( \Delta E_p=E_p(r)-E_p(r_0) \), to żeby znaleźć \( E_p(r) \) trzeba nie tylko znać siłę ale jeszcze wartość \( E_p(r_0) \)

Refleksja nad kulturowym, a zarazem emocjonalnym kontekstem obrazu pozostała wyróżnikiem również współczesnych badań nad wizualnością. W rezultacie systematycznego procesu digitalizacji zbiorów archiwalnych i muzealnych mamy dziś ułatwiony dostęp do sztuki dawnej i najnowszej, wysokiej i popularnej. Wiele z tych obrazów stanowi ciągle żywy element kultury, a niestandardowe wykorzystanie tradycyjnych klisz tworzy podstawę dla nowych, inspirujących i czytelnych komunikatów wizualnych. Żeby jednak tak się stało, należy uwzględnić wszystkie aspekty wizualnego oddziaływania. Dlatego William J.T. Mitchell proponuje, by zastanawiając się nad specyfiką widzenia postawić sobie również pytania: „Dlaczego doświadczenie wizualne jest tak nasycone lękiem i fantazją? Czy widzenie ma historię? W jaki sposób wizualne spotkanie z innymi ludźmi (a także obrazami i przedmiotami) wpływa na konstrukcję życia społecznego?” [7] (por. [8]). Dopiero w perspektywie tak szerokiej rekonstrukcji kulturowej świadomości i pamięci obrazów możemy w sposób właściwy budować komunikację wizualną naszych czasów.

Przypomnijmy, że sprawność silnika Carnota jest równa \( {\eta =\frac{W}{Q_{{1}}}=\frac{Q_{{1}}-Q_{{2}}}{Q_{{1}}}=\frac{T_{{1}}-T_{{2}}}{T_{{1}}}} \). Wynika stąd, że

Przeciwieństwem stylu Push jest metoda Pull, której istotą jest dyskusja i uczestnictwo zmierzające do wyznaczenia wspólnej płaszczyzny, wymiana opinii oraz doprowadzenie do rozwiązania akceptowalnego dla wszystkich. Styl ten, mimo że jest koncyliacyjny i zachęcający do zaangażowania wszystkie osoby, może być oceniany jako mało konkretny lub słaby. Trudno posługiwać się nim w sytuacji kryzysowej lub przy ograniczeniu czasu i krótkim deadline. Jego podstyle to: