text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Als de auteur een karikatuur van een commissaris heeft willen creëren dan is hij wel geslaagd, maar ik vrees dat dat niet de bedoeling was...
Er worden volmaakt ongeloofwaardige hoofdpersonen neergezet. Het beste voorbeeld is commissaris Van In. Die is zowel alcohol- als seksverslaafd, maar op geen enkele wijze staat dat zijn functioneren blijkbaar in de weg. In de eerste pakweg 12 bladzijden, die nog geen twee dagen tijdsverloop beslaan gaan er al een aantal glazen jenever, cognac, calvados en een fles wijn doorheen. En als je iemand gaat ondervragen dan is het kennelijk heel normaal dat je een Duvel bestelt als gevraagd wordt wat je wilt drinken. Seksverslaafd? Voorbeeld: als er een zware rook bom in je tuin is gegooid en brandweer, politie en explosievenopruimingsdienst in en om je huis bezig zijn, dan duik je met je al evenzeer geobsedeerde vriendin/onderzoeksrechter toch gewoon de slaapkamer in?
Het verhaal zit best aardig in elkaar, maar als ik dit soort onzin lees dan haak ik af! | 0neg
|
Vond ik niet zo goed. Soms leek het alsof er stukken miste. Ging van een naar ander in een rare overgang. Het hoofdpersonage is ook - k weet niet goed hoe ik het moet zeggen - vreemd. Ik had geen band met haar, niet negatief of positief, gewoon niets. Spijtig, ik vond sommige van haar andere boeken best te smaken. | 0neg
|
Wat een erbarmelijk slecht boek! Sorry dat ik het moet zeggen, maar ik gruw van de schrijfstijl die m.i. ook nog eens totaal niet consistent is. Aan de ene kant gebruikt Vermeer woorden die totaal uit de tijd zijn (ergens geraken en dergelijke, iekssss!) aan de andere kant populaire (weliswaar in de jaren 80) uitdrukkingen als "joh". Het verhaal is totaal niet geloofwaardig, hoewel we allemaal weten dat in all inclusive resorts drank vaak wordt aangelengd en de hygiëne ook regelmatig te wensen overlaat, is "moorden" ernstig overtrokken. Ook de aanname van Jeroen op welke wijze de tweeling aan hun eind is gekomen raakt kant noch wal. Dat de uitgever aan een dergelijk boek het predikaat "literaire thriller" überhaupt heeft dúrven hangen vind ik een schande voor het genre. Het begin van het boek bestaat vooral uit prietpraat, dat gedoe met die schoonmoeder heeft absoluut géén toegevoegde waarde, personages blijven plat, NUL spanning en zo kan ik nog wel even doorgaan. Nee, dit was eens maar nooit meer Vermeer... | 0neg
|
Mendes heeft in het verleden best een leuk oeuvre bij elkaar geschreven maar bij spannende verhalen gaat hij spijtig genoeg helemaal uit de bocht. Het is een verzameling slappe vertelseltjes zonder een greintje spanning. | 0neg
|
Op het Ezzuliaforum, waarop ik ook actief ben, kwam het idee om met zijn allen een boek te gaan lezen en hier daarna over te gaan discussiëren. Als eerste werd gekozen voor de roman Tirza van Arnon Grunberg. Handig genoeg kan ik dit boek ook nog op mijn literatuurlijst Nederlands kwijt. Ik heb dan ook meegedaan, dit boek uit de schoolbieb gehaald en gelezen.
Tirza gaat over een man van middelbare leeftijd met een naar de buitenkant toe bijna perfect leven. Wanneer zijn vrouw na drie jaar plotseling weer op de stoep staat, aan de vooravond van het eindexamenfeest van zijn lievelingsdochter, verliest hij langzaam maar zeker de grip op de werkelijkheid en zijn eigen leven.
Tja, echt enthousiast ben ik niet over dit boek. Ik lees hieronder zeer positieve reacties, maar ook op Ezullia veelal negatieve. Zelf vond ik het niet zo'n geslaagd boek. Er zitten een heleboel zaken in die ik erg raar vond en waar ook totaal geen verklaring voor gegeven werd. Ja, Hofmeester is een beetje (of misschien wel erger) autistisch, maar waarom neemt hij zijn vrouw zo makkelijk weer terug in huis en laat hij zich ook nog door haar beledigen? En dan nog een paar onopgeklaarde zaken met betrekking tot de seksuele relaties van Hofmeester met minderjarigen. Normaal gesproken ben ik iemand die er wel van houd als niet alle vragen beantwoord worden en er bepaalde zaken aan de verbeelding van de lezer overgelaten worden. Maar hier vond ik dat er zoveel losse eindjes waren, dat ik het onprettig vond. Het einde van het boek, ik zag het aankomen, vanwege een aantal vreemde zaken die Hofmeester uitvoerde, maar waar ik hier niet verder op in ga, om niets te verklappen voor de mensen die het boek nog niet gelezen hebben. De schrijfstijl dan. Hij wordt goed gebruikt om een beetje de verwarde geest van Hofmeester te laten zien, maar verder vond ik hem eigenlijk nogal simpel. Het leest heel makkelijk, dat is waar, maar bij mij komt de vraag toch weer boven: 'Is dit literatuur?' Ik vind eigenlijk van niet. Misschien heb ik een geromantiseerd beeld van literatuur, waarin elke zin, elk woord mooi overdacht wordt om tot een waar kunstwerk te komen. Maar hier, bij Tirza heb ik het idee dat het allemaal heel snel geschreven is en dat de stijl niet heel belangrijk was. Vergeten zal ik het waarschijnlijk niet zo snel, en dat is maar goed ook met mijn komende mondeling, maar meer dan 2 sterren kan ik dit boek niet geven. | 0neg
|
Dit boek kwam als een verrassing voor mij. De moeder van mijn vriend rade mij de serie waar dit boek bij hoort aan (Moordenaar zonder gezicht is het eerste deel). Zij had de serie met veel plezier gelezen. Ik verwachtte er niet veel van en nam het eerste deel dus mee op te proberen.
Het verraste mij. Het is met humor geschreven en blijft spannend tot de laatste bladzijde. Het einde was niet te voorspellen. Ook worden er meerdere zaken in het boek beschreven, waardoor het boek niet te langdradig wordt als ze vast te komen zitten met de zaak. | 0neg
|
Een aardige chicklit om te lezen. Soms een beetje langdradig en wat mij betreft niet één van de beste chicklits die ik heb gelezen. Maar over het algemeen gesproken een aardig boek, die ik in twee dagen uit had. | 0neg
|
Kleine Olleke is het enige kind op een feestje voor volwassenen. Niemand besteedt aandacht aan de arme Olleke, en ze kan niet bij het eten. Waarom is alles altijd alleen voor groten? Dan ontdekt ze tot haar verrassing een muizenhol in de muur, waar het kookprogramma van een muizenchef wordt gefilmd voor muizenteevee. Olleke ontdekt dat de chef al zijn zintuigen gebruikt voor het bakken van een overheerlijke taart. En heeft dat taartje niet precies de goede grootte voor het lekkere hapje waar ze net zo’n zin in had?
Lees de rest van mijn recensie op Ikvindlezenleuk | 0neg
|
Ik vrees wederom dat ik de clou niet begrepen heb. Op één of andere manier zijn de topboeken van Dizzie minder top voor mij. Ik worstelde door het verhaal tot zeker ruim over de helft. Daarna werd het wat beter, maar nog steeds niet zo prachtig als ik iedereen hieronder zie beschrijven. Ik begrijp dat er mooie taal is gebruikt en het is zeker een treurige geschiedenis, maar om nou te stellen dat dit een fantastisch verhaal is? Een top 10 boek? Nee, voor mij helaas niet. | 0neg
|
“War. War never changes.” Met die woorden begint ieder deel van de Fallout serie van computerspellen. Fallout presenteert een America die cultureel in de jaren 1950 is blijven hangen en uiteindelijk vernietigd is door een kernoorlog. Het is een wereld waarin de mensheid met horten en stoten een nieuwe samenleving probeert op te bouwen omringt door vreemde (en vaak vijandige) gemuteerde wezens. Een wereld waar Americana en de wonderen van een retro-toekomstwereld de restanten het verloren verleden vormen. Een wereld die met een knipoog kijkt naar het zelfbeeld van de Amerikaanse samenleving.
Waarom begin ik over een computerspel terwijl ik een werk van twee gerenommeerde Nederlandse genre-schrijvers? Omdat de wereld die zij in deze novelle presenteren het beste beschreven kan worden als een Nederlands antwoord op Fallout. Het vervangt het idealbeeld van het America van de jaren 1950 met het ideaalbeeld van het Nederlandse handelsverleden en relatie met water en de kernoorlog met klimaatverandering. Maar het idee is in principe hetzelfde. Een bizarre en satirische post-apocalyptische wereld die met een knipoog kijkt naar het zelfbeeld van een samenleving.
Toen ik dit doorkreeg ben ik gaan genieten van de wereld die gepresenteerd werd. Dat lijkt dan ook het doel te zijn van de novelle, de lezer rondleiden in de wereld. Dat gaat ten koste van het verhaal. Het verhaal volgt Joachim Benali die met zijn familie een gigantisch ijsblok vervoeren over de vlakte van de drooggevallen Noordzee. Tijdens deze velen jaren durende reis krijg Joachim te maken met een moordmysterie, een verboden liefde, de kannibalistische mutanten en meer. Dat is nog al wat voor een novelle van 46 pagina’s. Het verhaal wordt door de korte lengte zeer versnipperd verteld. Te vaak kiezen de auteurs ervoor om zeer vertellend te werk bij het presenteren van de locaties die worden aangedaan. Dit heeft als eindresultaat dat de personages niet goed uitgewerkt worden, de spanning ontbreekt en het verhaal uiteindelijk weinig voldoening geeft.
Dat is zonde want de wereld smaakt zeer zeker naar meer. Ik hoop dan ook dan ook dat Jaap Boekenstein en Tais Teng ons meer van deze wereld laten zien en er volwaardige verhalen in gaan vertellen.
EDIT: Blijkbaar zijn de schrijvers van dit verhaal van mening dat hun wereld niet satirisch is maar hard SF. Dat betekend dat alles wat ik interessant vind aan de wereld die neergezet wordt incidenteel is en niet bewust. Dus ik kan niet anders dan mijn beoordeling in negatieve zin bijstellen. | 0neg
|
(Deze recensie is eerder verschenen in het Elf Fantasy Magazine)
Niet alleen lijdt Oskar Blijwater aan geheugenverlies, hij woont ook nog eens in een somber Nederlands kasteel. Die situatie verandert wanneer dorpskinderen Abe – aspirant sumoworstelaar – en Isabel – knap en intellectueel – bij hem langskomen en ze het kasteel gaan verkennen: een tocht die Oskar uiteindelijk naar een ondergronds Memphis voert, waar hij hoort dat hij Horus is, zoon van Osiris en erfgenaam van een machtig interstellair rijk. Helaas is Osiris vermoord door Horus’ slechte oom Seth. Weliswaar zit Seth gevangen, maar zijn volgelingen zijn hard op zoek naar de geheime locatie van de gevangenis. Oskar zal hen moeten stoppen voor ze hun doel bereiken, maar zonder zijn herinneringen en slechts bijgestaan door zijn twee vrienden en een handjevol bizarre wezens.
Oskar Blijwater bevat een aantal hele aardige vondsten, een paar sterke scènes en maakt slim gebruik van de Egyptische mythologie. Helaas worden de leuke aspecten ruimschoots onderuit gehaald door een hoop flauwe en misplaatste humor met als dieptepunt de Poepiaan Van Drollowitz. Daarnaast leest het boek niet soepel, komen de dialogen niet natuurlijk over en zijn ze gelardeerd met populair taalgebruik (‘Wreed man, vet cool!’) dat het boek snel gedateerd zal maken. Veel gebeurtenissen vallen nogal uit de lucht en de hints over verraad en wat er gaat gebeuren hebben alle subtiliteit van een moker, waardoor ik letterlijk honderden pagina’s zat te wachten tot Oskar eindelijk ook ontdekte wie de verrader was. Het kind in mij voelt zich niet serieus genomen door dit kinderboek. | 0neg
|
Het is mijn eerste boek van Lisa Unger maar wat een saai boek vooral deel 1 in deel 2 was er iets meer spanning het is absoluut geen literaire thriller ik vind het meer een roman met een beetje spanning
Ik heb het boek uitgelezen maar met tegen zin er zijn veel betere boeken | 0neg
|
Ik kreeg dit (e-)boek van Hebban (waarvoor dank) als 1 van de leden van de hebban leesclub en hebbanbuzz. En eerlijk gezegd is dat ook de enige reden waarom ik deze uitgelezen heb...
Dit boek leest vermoeiend, omvat lange stukken zonder dialoog. Waarbij dan dikwijls wordt geprobeerd om iets poëtisch te brengen en wat helaas geforceerd overkomt. Het bevat soms mooie maar soms ook gewoon echt belachelijke metaforen.
Wel schrijft ze zodanig rauw weer hoe het leven er toen aan toe ging, je waant je echt wel in 1969 qua sfeer e.d. met wat ze in die tijd wel of niet hadden.
Het zijn de stukken van volwassen Evie die in mijn ogen niet overtuigend of geloofwaardig zijn.
Er wordt zo vaak heen en weer gesprongen in de tijd dat niet meteen duidelijk is in welke tijd je je nu weer bevindt en dan de vraag opkomt van welke gebeurtenissen er tegen dat stukje nu wel of niet gebeurd zijn... Daardoor geraak je amper in het verhaal 'gezogen' als het ware, v.a. de 2de helft gebeurt er meer en stoort dat iets minder.
Die tijdssprongen hadden echt wel veel duidelijker gekund dus dat is een grote teleurstelling. De sekte komt vrij weinig aan bod, dus wie daarvoor naar dit boek grijpt, kan beter niet teveel verlangen. Ik vind dat niet storend aangezien het allemaal vanuit Evie's Point-of-View vertelt wordt en zij wel 'maar' gedurende een 2 maanden bij die groep komt en eigenlijk nog niet eens voor de leider. Heel het boek draait rond Evie en haar kijk op het leven. Ze geraakt eigenlijk in de ban van een meisje dat in die sekte zit, niet de sekte zelf. Door de weergegeven evolutie van Evie merk je wel dat de auteur niet echt ervaringen heeft of misschien onvoldoende research heeft kunnen doen naar de impact van 'leven' met of leven na een sekte. Enkel bij het einde, echt de 2-3 laatste pagina's pas, had ik het gevoel van ja, volwassen Evie heeft dat echt meegemaakt. Al de andere stukken waar volwassen Evie aan het woord is, lijkt ze mij gewoon ongeloofwaardig.
Het hele tijdsspringen - terugdenken - herbeleven van Evie samengeteld, kom ik niet uit op een mooie tijdsverloop van dagen, weken, maanden of jaren. Dus dat geeft voor mij het gevoel dat het niet mooi afgewerkt is... Kortom, dit boek is echt niks voor mij maar ik hoop dat ik me in dit review wel een beetje objectief aan de feiten heb kunnen houden. | 0neg
|
De nieuwste "thriller" van Saskia Noort haalt het bij lange na niet de spanning van haar vorige thrillers die wel steengoed waren. Nieuwe buren is langdradig en zeker niet spannend. De seks in het boek isnogal platvloers en deed mij denken aan een andere Nederlandse romanschrijfster. Door te beginnen met de clou van het verhaal probeert de schrijfster het boek spannend te maken wat haar helaas niet gelukt is. | 0neg
|
In Het verloren jaar is Benjamin uit huis gezet door zijn vriendin. Ze heeft medelijden met hem. Hij begrijpt niet waarom. Hij trekt in een nieuw huis dat hij huurt van een man die in het buitenland zit en hem af en toe belt met vreemde vragen. Benjamin moet bijvoorbeeld elke dag de meterstand opschrijven en in de gaten houden of er post is van een bepaalde afzender. Vragen van Benjamin wil de huiseigenaar niet beantwoorden, zoals waarom er dertien spiegels in de woonkamer hangen.
Benjamin is een gevoelige jongen die als een klein kind continu waarom-vragen stelt. Een eigenschap die irritant wordt. Ook de kwestie van de dertien spiegels blijft maar terugkomen, wat te veel van het goede is. De hoofdpersoon doet niet veel, dus er gebeurt ook weinig. Dat is enerzijds knap beschreven, want dat is de lethargische depressie waarin Benjamin verkeert. Aan de andere kant kan het niet altijd de aandacht van de lezer vasthouden. In die zin is de proloog, die spanning belooft, misleidend.
Benjamin vindt houvast in het opnoemen van een rijtje Romeinse keizers. In chronologische volgorde leert hij er steeds meer uit zijn hoofd en dreunt deze op om controle te krijgen op momenten dat hij dat kan gebruiken. Grappig detail is dat de roman is ingedeeld in de delen Opkomst, Verval en Ondergang, zoals dat ook bij het Romeinse Rijk ging. En dat uiteraard een voorbode is van hoe het Benjamin zal vergaan.
Uiteindelijk gaat Benjamin drugs verkopen voor een Russische theehuiseigenaar. Hij raakt zelf verslaafd, het gaat slechter met hem en hij slaapt op het laatst in de keuken van zijn huurhuis omdat hij paranoïde wordt van de spiegels in de woonkamer (daar zijn ze weer). Hij schrijft brieven aan zijn ex-vriendin, die hij niet verstuurt. De brieven zijn soms zo saai en nerdy dat je wel begrijpt waarom ze hem op straat heeft gezet. Er komt dus geen actie zoals gehoopt na de proloog (hij heeft immers een pistool gekregen van de Rus). Alleen de Rus zelf verdwijnt op een gegeven moment en zijn plaatsvervanger geeft Benjamin promotie. Uiteindelijk komt de aap uit de mouw over de huiseigenaar en de spiegels en voel je je als lezer nog gedeprimeerder.
Het debuut van Clara Stokhof (1978) is ófwel een ontzettende knappe weergave van een naïeve jongeman die verder moet nadat hij vroeger is verlaten door zijn vader en nu door zijn vriendin, en in een depressie raakt waarbij zijn wereld steeds kleiner wordt, óf het is een oersaai verhaal over een nerd die je het liefst een schop onder zijn hol zou geven en dat maar een beetje voortkabbelt. Oordeel zelf. | 0neg
|
Normaal gezien lees ik Jo Nesbo's boeken heel graag. Alle Hary Hole's behoren tot mijn lievelingstrillers.
De Zoon was al een beetje minder vond ik, maar Bloed Op De Sneeuw kon me echt niet boeien.
Alhoewel een heel kort boekje heb ik er bijna twee weken over gedaan om het uit te lezen. Ik legde het telkens weer weg na enkele pagina''s. Ik kan niet echt omschrijven waarom maar ik vind dit echt niets.
Volgen keer beter Mr. Nesbo. | 0neg
|
Het is dat ik wilde weten van wie die bevroren hand was, dus daarom wel een sterk begin en dat maakt dat je doorleest, maar anders: niet aan beginnen! Mag het label triller echt niet hebben. | 0neg
|
Elk boek van Koontz vind ik minder worden. Koontz heeft wat mij betreft zijn beste tijd gehad. Ik ben overgestapt op andere schrijvers die minder woorden gebruiken om de plot vorm te geven en die de spanning direct weten op te bouwen. Koontz is een goede schrijver en heeft zeer spannende boeken geschreven, getuige De Sadist, Geheugenfout en Dienaren van de Schemering. Maar zijn pakweg laatste 5 tot 10 boeken vallen me echt tegen. Voor iedereen die dit met me eens is, lees eens David Baldacci, Joseph Finder of Stuart MacBride. Die weten tenminste hoe je een lezer betrekt in een verhaal. | 0neg
|
liefde en geweld,Liefdesduivel vertelt het verhaal van Carmen: een vrouw die haar baan in het ziekenhuis niet leuk vindt, samen met Tahnee en Chris woont, van crime-series als CSI houdt en een gewelddadige ex-vriend Paul heeft.
Op een feestje ontmoet ze Jessie, de nieuwe vriendin van Paul. Ze kunnen het goed met elkaar vinden, iets wat Paul totaal niet aanstaat. Wanneer Jessie achter het verleden van Paul en Carmen komt, gaat alles fout. Jessie wordt vermist en de bedreigingen naar Carmen stapelen zich op. De politie gelooft het verhaal van Carmen dat Jessie vermist is niet en tegen beter weten in gaat Carmen zelf op onderzoek uit. Echter, hiermee raakt Carmen in levensgevaar.
Liefdesduivel wordt langzaam opgebouwd, alles wordt uitgelegd en relaties worden uitgediept. Maar op het belangrijkste punt van het boek, de ontknoping, worden daar te weinig paginas aan besteed. De balans klopt dus niet. Het voelt alsof het boek op het eind wordt afgeraffeld en dat is zonde.
Verder is het taalgebruik in Liefdesduivel vaak erg letterlijk. Te letterlijk zelfs. Als lezer is het leuk om een personage in het boek te leren kennen en te analyseren. Maar ook hier ontbreekt de balans. Niet alles hoeft tot in detail uitgespeld te worden, en dat is precies wat in dit boek toch vaak gebeurt.
Al met al is het verhaal aardig, maar is het geheel te onevenwichtig, soms te gedetailleerd en daardoor te traag en soms te snel en daardoor onbevredigend. Een goede vingeroefening, zullen we maar zeggen. | 0neg
|
Aangespoord door de goede recensies heb ik dit boek aangeschaft en gelezen. Het viel mij eerlijk gezegd een beetje tegen.
Literaire thriller staat er op de kaft. Nou helaas, het boek is noch literair noch een thiller; het is de beschrijving van een politieonderzoek naar een moord op een 70-jarige man ergens in IJsland. Beetje in de stijl van Henning Mankell. Houd daarom rekening met gekke skandinavische letters en gekke IJslandse namen die moeilijk beklijven. Geen spanning, geen onverwachte plotwendingen of dreigend gevaar. Gewoon een plat politieonderzoek met weinig psychologische diepgang en platte karakters. Onwaarschijnlijke sporen over gebeurtenissen van 40 jaar geleden worden gevolgd maar leiden uiteraard wel tot de juiste verdachte. Gelukkig zijn het korte hoofdstukken en is het boek slechts 225 pagina's lang. Dat is nog net vol te houden. | 0neg
|
Allesdoener Sandra Berg vindt na jaren onrust in Nederland eindelijk wat meer rust in Zweden. Hier schrijft ze intussen al jaren Nederlandstalige romans. Lijk op zolder is een van de romans die in 2014 van haar hand verschijnt.
Psychologe Doortje betrekt in het boek net een nieuw huis - het verhaal start op de dag dat zij en haar nieuwe buurman aan het verhuizen zijn. Ze deelt een oude boerderij, opgesplitst in meerdere woningen, met Guy. Guy is van haar leeftijd en (thriller)auteur van beroep. Twee oude dames, Lunette en Gaby, verhuren het huis en vragen Doortje om niet op de zolder te komen die officieel bij het huis hoort. Dit doet Doortje wel en ze vindt een lijk. Hier baalt Doortje vooral van, want ze was net op zoek naar rust… en een lijk vinden draagt daar niet echt aan bij.
De roman leest over het algemeen prima weg, alleen lopen hier en daar wat kromme zinnen door het verhaal. Ik begon zelf op een luie zaterdagochtend met lezen en zat heerlijk onderuit met het boek in mijn handen. De eerste helft van het boek smaakte dan ook naar meer en ik was benieuwd naar de afloop en het plot: hoe kwam dat lijk toch op die zolder? Ook de reden dat Doortje naar zolder gaat om naar het lijk te kijken vind ik geloofwaardig overkomen.
Het verhaal lijkt na een tijdje echter maar wat door te kabbelen. Er wordt veel gepraat en niet altijd veel gezegd. De verhaallijn over het lijk wordt gedurende het boek goed uitgewerkt, om vervolgens wat afgeraffeld tot een einde te komen in de vorm van een gesprek dat bijna een heel hoofdstuk in beslag neemt. Dit vond ik erg jammer.
Ook blijft wat betreft de personages nog een en ander liggen. Het had voor mij meerwaarde gehad als onder meer Doortje wat meer tot leven was gekomen. Ik was benieuwd naar haar als persoon; waarom had ze bepaalde trekjes? Hoe is ze geworden tot wie ze nu is? Bij Guy was ik vooral benieuwd naar zijn achtergrond en naar hem als auteur – het feit dat hij schrijft lijkt nu vooral een excuus voor zijn nieuwsgierige gedrag en geen extra toevoeging aan zijn personage. Er speelt bij beide personen veel meer dan wat er in het boek naar voren komt; een gemiste kans.
Op de cover staat een prachtige afbeelding van een mystieke boerderij, eentje die perfect past bij het verhaal. Ik merkte dat ik tijdens het lezen soms even terugkeek naar het omslag omdat de boerderijfoto zo’n goede sfeer wekt. De ‘bebloede’ letters op de voorkant lijken echter wat kinderlijk en passen wat mij betreft niet bij het verhaal; het wekt de suggestie dat het lijk is doodgebloed.
Een enkele ster geven vind ik niet terecht, want het eerste deel van het boek is zoals gezegd veelbelovend. Als je je verwachtingen wat bijstelt kun je een fijne middag (of ochtend) beleven aan het lezen ervan. Verwacht echter niet meer dan twee wat vlakke hoofdpersonages die detectiveje spelen na een ontdekking op zolder. Als je daarmee kunt leven, is dit een prima roman! | 0neg
|
Ik ben de uitdaging aangegaan om het boek te gaan lezen dat al sinds de 8e druk uit 1969 op mijn boekenplank staat en vele verhuizingen mee heeft gemaakt. Ik heb het destijds gekocht om mee te kunnen praten met mijn vrienden, dat is er nooit van gekomen.
Deze recensie schrijven is een kwestie van moed, het lezen van het boek trouwens ook.
Het boek leest prettig weg en staat vol met aannames.
Stel wanneer dit en als dat,dan zou zo of zo zijn veel gebruikte woorden.
Vele vragen die het boek opwerpt zouden zijn nu nog steeds niet beantwoord.
Von Danken schrijft over een oude landkaart van Piri Reis maar vergeet in mijn ogen te vermelden dat landen veranderen en er dus duizenden jaren geleden ánders uitzagen dan nu.
Het boek neemt je mee over de hele planeet. Zo zit je in een mysterie in zuid Amerika en de de punt zit je in Egypte.
Het verbaast mij dat de schrijver niet vermeld dat hij het aannemelijk zou vinden dat de draken die in vele volksverhalen voorkomen UFO,s zijn van waaruit geschoten wordt..
Het is geen spannend boek, vaak al achterhaald door de wetenschap.ik vindt het niet de moeite waard om te lezen,maar als je het leest werpt het wel een paar vragen op. Zoals hoe hebben de Egyptenaren zoveel mensen kunnen voeden tijdens de bouw van de piramide.
Wie het boek wil lezen kan het komen halen, ik verhuis het niet meer mee. | 0neg
|
Het verhaal van een psychose dat volkomen 'onleesbaar' is, ingewikkeld en bombastisch geschreven waarbij de poëtische en filosofische passages overschaduwd worden door de wanorde, de complexiteit en het verwarrende van het verhaal. Hoe graag ik het vorige boek van Nolens heb gelezen en dus uitkeek naar dit nieuwe werk, des te ontgoocheld was ik na de corvee van het lezen van het boek tot het einde. In de hoop dat het beter zou worden.... Niet dus. | 0neg
|
Karin zou beter alleen blijven schrijven. Ik had er niet op gelet dat er verschillende schrijvers hun stuk hadden geschreven maar éénmaal aan het tweede hoofdstuk begonnen had ik het al vlug door!! Neen, geef mij maar de 'zuivere' Slaughters!! Die zijn PRIMA. | 0neg
|
Ik heb heel wat boeken van haar met plezier ge-
zen. Maar haar laaste 2 boeken Onderstroom en Toevluchtsoord vielen mij nogal tegen. De serie op B.B.C. over Helen West voldeden zo weinig aan het beeld dat ik voor ogen had toen ik het boek las dat ik niet meer naar de verfilming van haar boeken gekeken heb.
Juist in haar boeken komt zij helemaal niet controvoseel over, hield zij zich bezig met een dagje winkelen en de dialogen tussen haar en inspecteur Baley waren prettig om te lezen.
Ik vind dat zij heel goede boeken geschreven heeft,
Volmaakte onschuld,Blind date en meer. Ik las ze in een adem uit
Het enigzins bizarre begin van Toevlucht en het verband hiertussen op wat zich op de laatste pagina afpeelt, ligt er als een vroegtijdig geplaatste punt. | 0neg
|
Ben nog volop in het boek bezig maar moet zeggen dat ik minder vlot vooruitga in dit boek en dat gebeurt me niet al te vaak. Bepaalde stukken boeien zeker, maar vooral de airsoft-gevechten zijn voor mij iets te veelvuldig en langdradig beschreven. Ga het zowiezo zeker uitlezen want ben uiteindelijk ook wel benieuwd hoe alles afloopt.. | 0neg
|
Toen Voor uw liefde van Nobelprijswinnaar Mario Vargas Llosa (1936) verscheen, was het een belangrijke literaire en commerciële gebeurtenis. Als vertegenwoordiger van de Latijns-Amerikaanse literatuur verwacht je een meesterwerk, zeker met zo’n indrukwekkend oeuvre dat de schrijver zorgvuldig heeft opgebouwd. Vargas Llosa is bekend van zijn romans De stad en de honden (1963), Gesprek in de Kathedraal (1969) en De oorlog en het einde van de wereld (1981) waarin hij machtsstructuren in kaart brengt en vooral focust op het individu dat veel te lijden heeft onder de corrupte systemen van de samenleving. Naast het schrijven van complexe literatuur is Vargas Llosa ook goed in het schrijven van misdaadromans.
Voor uw liefde heeft verschillende verhaallijnen. Eén van de belangrijkste verhaallijnen gaat over wraak op de sensatiepers. De rijke zakenman Enrique Cárdenas wordt afgeperst door een beroemde redacteur van een sensatiekrant. De redacteur bezit verschillende erotische foto’s van Cárdenas en probeert hem over te halen om veel geld in zijn krant te investeren. Het schandaal zou de ondergang van Cárdenas betekenen, maar hij maakt een inschattingsfout en de foto’s worden uiteindelijk toch gepubliceerd. Kort na publicatie wordt de redacteur dood gevonden in de armste wijk van Lima. Wat volgt is een klopjacht op de moordenaar en de waarheid. Ondertussen heeft het schandaal veel teweeg gebracht in de familie van de zakenman. Is de liefde sterk genoeg om iedereen bij elkaar te houden of overwint de pers die altijd op zoek is naar sensatie?
Voor uw liefde heeft veel meer potentie dan Vargas Llosa eruit heeft gehaald. Als winnaar van de Nobelprijs verwacht de lezer een uitstekende penvaardigheid die door Vargas Llosa in zijn nieuwe roman helaas niet is waargemaakt. Enkel in het laatste deel van de roman experimenteert de schrijver succesvol met de onverwachte wisselingen in perspectieven. Een onervaren schrijver zou daarmee verwarring wekken, maar bij Vargas Llosa leest het vloeiend en deze getoonde lef heeft een positief effect op het verhaal. Maar daar is helaas alles mee gezegd. Zijn sterke oeuvre wekt hoge verwachtingen en zeker op het vlak van maatschappelijk engagement. In Voor uw liefde wordt corruptie meerdere malen genoemd, maar het effect van deze kwalijke zaken wordt nauwelijks in het verhaal verwerkt. Wat is bijvoorbeeld het effect van het zeer corrupte beleid op de gewone burger? Het is jammer dat het verhaal maar weinig maatschappelijke engagement heeft en dat er geen veroordeling van politieke en journalistieke corruptie uit het boek spreekt.
Daarnaast is het verhaal heel voorspelbaar, want de lezer kan na een aantal hoofdstukken al weten wie er achter de moord op de journalist zit. De niet inspirerende dialogen geven al snel weg hoe het verdere verloop van het verhaal zal gaan en transformeren de roman met veel potentie tot een clichématig verhaal. Een onervaren schrijver kan je het vergeven als de verhaallijnen niet bij elkaar komen, maar voor een schrijver met jaren ervaring is het bijna onmogelijk te geloven dat de verhaallijnen nauwelijks een relatie met elkaar hebben. Het lijkt zelfs alsof Vargas Llosa geen energie had om meer diepgang in zijn verhaal te krijgen.
Al met al geeft Voor uw liefde van Mario Vargas Llosa het gevoel dat je een prachtige omgeving hebt bezocht en er na enkele jaren met hoge verwachtingen weer terugkomt om te zien dat alles anders is. Voor lezers die bekend zijn met het werk van deze schrijver zal deze roman geen goede leeservaring opleveren. Het lijkt zelfs alsof de roman door iemand anders is geschreven. Hoewel het verhaal sterke thema’s heeft en we in het laatste hoofdstukken toch nog de kracht van de schrijver zien, is het verhaal teleurstellend geschreven. Als we het geluk krijgen nog een roman van Vargas Llosa te mogen lezen, is te hopen dat de mooie stijl, humor en het maatschappelijk engagement terugkeren. | 0neg
|
Ik heb sinds een week De Vaticaanse moorden uit, maar als je ook nog andere opties hebt qua boeken die je wilt lezen zeg ik laat deze maar rustig in het rekje staan.
Er stond hierboven dat het niet te vergelijken is met Dan Brown, nee dat is het zeker niet. Ga je het wel vergelijken dat is het een slecht aftreksel.
Het plot slaat echt helemaal nergens op en het einde van het boek is snel afgeschreven alsof er heel veel haast bij was.
Ik heb de laatste pagina's 2x keer moeten lezen om echt door te hebben dat het boek uit was en te kijken of er geen pagina's ontbraken.
Telkens gedacht het zal wel beter worden na enkele pagina's maar dat was niet zo, absoluut ook geen spanning in het boek en zoveel open gaten als je het uit hebt.
Nee, dit was echt niets. 1 ster voor dit boek is wel erg weinig dus laten we het op 2 houden. | 0neg
|
"We zijn wandelende doden, Kitten", met dergelijke citaten probeert Ian Garbutt de essentie van het verhaal in Wesp te weergeven: de 'pleziermeisjes' in het huis leven niet meer. Garbutt beschrijft in deze roman het leven van een Engelse 'geisha'. In vierhonderd bladzijden neemt hij de lezer mee naar de wereld van de pleziermeisjes, de lijfwachten en de rijke klanten. Wesp is een boek boordevol gebeurtenissen, maar het verhaal komt te laat op gang en verliest daardoor de aandacht van de lezer.
Bethany komt na een zware periode in Russell Hal in het 'Huis met de maskers' terecht; volgens de Abdis is dit haar redding. Ze wordt gekoppeld aan Kolibrie, een ander meisje uit het huis. Dat meisje leert haar alle regels, tips en trucs want Bethany moet een gezelschapsdame worden. Tijdens haar verblijf ontmoet ze de andere dames. Ook leert ze steeds meer van het leven als gezelschapsdame. Wanneer zij haar nieuwe naam Wesp krijgt, begint voor haar het echte werk: ze mag de mannen vermaken. Maar dan blijkt dat Mot, een van de andere meisjes, verdwenen is. Langzaam maar zeker komt Wesp achter de gruwelijke werkelijkheid en leert ze de achtergronden van de andere meisjes en het huis kennen.
Garbutt maakt gebruik van een opvallend vertelperspectief. De lezer kijkt mee met het personage dat aan het woord is, maar dit gebeurt via de hij/zij- verteller. Zinnen als "Beth vraagt zich af of de Abdis van hoge geboorte is" of " 'Ben ik dat echt', denkt ze, 'ben ik dat echt?' " creëren een zekere afstand tot de lezer en komen soms wat gemaakt over. Hierdoor kan je de personages als lezers af en toe slecht begrijpen.
Door de wisselingen in tijd, plaats en personages maakt Garbutt het verhaal interessant. De lezer kijkt mee met Wesp, maar ook met collega-'pleziermeisje' Nachtegaal, de arts Fikser en Abdis, de bazin van het huis. Daarbij weet de auteur de nieuwsgierigheid van de lezer te wekken door bewust informatie achter te houden en slechts delen van de achtergronden van de personages te beschrijven. Al snel wil je als lezer weten hoe Wesp in het 'Huis met de maskers' is gekomen, het antwoord volgt later. Zinnen als "een babymoordenaar, tot tweemaal toe, zullen ze zeggen. Dat wordt de galg voor u" roepen vragen op over de geschiedenis. Wat is er gebeurd? De auteur beantwoordt de vragen pas later waardoor de spanning blijft.
Wesp bevat veel ingrediënten om een goed, interessant en vlot lopend verhaal te worden, maar helaas wordt dit niet waargemaakt. Pas na de verdwijning van een van de pleziermeisjes komt het verhaal echt op gang. Tijdens de eerste driehonderd bladzijden blijft Garbutt hangen in het beschrijven van omgevingen en oude gebeurtenissen. Het verhaal kabbelt maar een beetje voort, helaas. Kleine wendingen, zoals de dreigende dementie van de bordeelhoudster, voorkomen dat het tempo en de spanning helemaal verloren gaan, maar de echte aanjager wordt pas laat opgevoerd. Vanaf de verdwijning van het meisje weet Garbutt het verhaal – via vele verwachte en onverwachte wendingen – spannender en aantrekkelijker te maken. De briefjes die Wesp krijgt over het verdwenen meisje mogen dan niet origineel zijn, ze brengen wel tempo in het verhaal.
Met uitingen als "Het huis van de Maskers is niet meer dan een verguld laagje over een zwarte lelie" of "we zijn dood, weet je nog. We kunnen nergens naar toe", weet Ian Garbutt uiteindelijk de ellende van de geisha’s te weergeven. Via vele wendingen in de laatste dertig pagina’s, die het verhaal af en toe wat onlogisch maken, komt de auteur bij het slot. Wanneer alle geschiedenissen zijn verteld en het 'Huis met de maskers' eindigt, hoopt de lezer op een verrassende afloop. Ook hier blijft Garbutt in gebreke; het einde is te voorspelbaar en cliché. Wesp heeft aanvankelijk potentie om een mooi en goed boek met mooie zinsneden te worden ("We zijn allemaal dood. Daar kun je maar beter aan wennen."), maar het verhaal mist tempo en diepgang. | 0neg
|
Verbaasd over alle positieve geluiden over dit boek. Ben er twee keer aan begonnen maar vindt het niet aansprekend. Ik was daar niet alleen in want ook mijn dochter en mijn man hebben het boek niet uitgelezen.
Misschien vinden wij de film leuker? | 0neg
|
In dit nieuwste boek van Patricia Cornwell ontvangt Kay Scarpetta een e-mail met daarin een filmpje en een foto van een afgesneden menselijk oor.
Afzender onbekend, in het filmpje is wel een als vermist opgegeven persoon te zien. Dan komt er een melding binnen van een lichaam in de baai, vastgebonden aan touwen waarin ook nog eens een zeldzame schildpad verstrikt zit. Het vermoeden bestaat dat iemand het op Kay Scarpetta gemunt heeft. Zij moet komen opdraven als getuige in een rechtszaak, om redenen die haar niet bevallen, en ze heeft vijanden genoeg. Nichtje Lucy zet zich ook nu weer actief in op jacht naar de dader, en Marino werkt zich weer eens in de nesten. Het bekende verhaal dus. Al met al weet Patricia Cornwell 332 bladzijden vol te schrijven over een periode van slechts drie dagen. Ze beschrijft alle gebeurtenissen, maar ook omgevingen waar Kay komt zeer uitgebreid (tot de merknamen van alle apparatuur aan toe) en dat irriteert. Het lijkt erop dat P. Cornwell vooral wil laten zien hoeveel werk zij heeft verricht aan onderzoek voor dit boek, hoe goed zij weet hoe een politie-onderzoek werkt. Daar gaat ze zo op in dat ze voorbij gaat aan de personages, hun emoties en gevoelens komen niet voldoende aan bod. Verder is het een voorspelbaar boek, je weet van tevoren al waar het naar toe gaat: in dit geval een afgeraffeld eind. Voor mij geen Patricia Cornwell meer, deze dame heeft haar beste boeken geschreven in het verleden. Jammer! | 0neg
|
Ik was erg geïnteresseerd in dit verhaal van Fitzgerald, omdat ik onlangs de film 'The curious case of Benjamin Button' heb gekeken. De film duurde erg lang, maar was erg boeiend en prachtig uitgewerkt.
Het verhaal van Fitzgerald is echter bijna niet te vergelijken met de film. Het idee dat een jongen 'oud' geboren wordt en 'jong' opgroeid, lijkt het enige te zijn wat de film uit het verhaal overgenomen heeft. Het exact verfilmen van dit verhaal van ongeveer 60 pagina's, zou nooit geleid kunnen hebben tot een film van ruim 2,5 uur. De film beschrijft dan ook een totaal andere familiegeschiedenis en heeft hierbij een duidelijke romantische verhaallijn centraal gesteld, wat in het oorspronkelijke verhaal absoluut niet zo is.
Ik vind het erg vreemd te moeten zeggen, want anders vind ik dit nooit, maar ik vond de film beter dan het verhaal. Het verhaal zelf is te kort, te abstract en te weinig diepgaand om echt in op te kunnen gaan.
Wat mij betreft hulde voor de filmmakers, dat zij zo'n kort verhaal hebben weten te transformeren tot een prachtige film! | 0neg
|
In Goddards jongste thriller Een flinterdun geheim worden we meegevoerd in de familieperikelen van Paleologus, een eeuwenoude familie dat volgens de overlevering nog afstamt van de laatste keizer van het Byzantijnse rijk. Nick Paleologus wordt door zijn broers en zussen gevraagd om zijn oude vader te overtuigen om in te gaan op een extreem hoog bod op Trennor, zijn oude huis. Na een reeks van mysterieuze en gewelddadige gebeurtenissen gaat Nick steeds beter begrijpen waarom zijn vader weigerde in te gaan op het bod
én dat er veel meer aan de hand is met Trennor.
Een flinterdun geheim is het tweede boek dat ik van de Britse schrijver las. Ook in dit boek weet Goddard mij slechts bij vlagen te boeien. Heel knap verweeft hij de geheimen uit het verleden met Nicks zoektocht naar de waarheid. Goddard is een echte verteller, maar kan niet voorkomen dat het boek - door zijn langdradigheid - enorm aan spanning en kracht inboet. Waar Een schuldig huis mij door zijn bizarheid nog lang is bijgebleven, mist Een flinterdun geheim net dat beetje extra mysterie. Ondanks deze kritiek verveelt het boek eigenlijk geen moment, maar mist het de echte spanning en de climax dat een boek tot een (goede) thriller maakt. | 0neg
|
TifAni FaNelli, het gelukkigste meisje ter wereld? Dat is wat de hoofdpersoon aan de wereld wil laten geloven, maar dat blijkt één grote maskerade te zijn om vreselijke jeugdtrauma's te verbergen.
Het thema leek me erg boeiend toen ik de omschrijving las maar het boek heeft me niet echt kunnen boeien, integendeel. Het heeft me teleurgesteld door de manier waarop alles op een zeer klinische manier beschreven is. Het hele boek lijkt meer op een krantenartikel, geschreven zonder betrokkenheid bij de gebeurtenissen.
Ik mis iets waar ik niet meteen de vinger op kan leggen. Ik mis diepgang en emotie in het verhaal. Het gelukkigste meisje begint als een chicklit en eindigt als een drama, maar het voelt alsof alles met haken en ogen aan elkaar is geweven. Daardoor is het noch het één [chicklit] noch het ander [thriller]
Jammer, maar ik heb niet meer dan 2 ** over voor Het gelukkigste meisje. | 0neg
|
Zonde van mijn tijd geweest. Ik vond er echt niets aan. Thrillers zijn, denk ik, gewoon niet mijn ding. | 0neg
|
Het is weer geruime tijd geleden dat ik dit boek las.
En aan de diverse reacties te zien, ben ik niet de enige die zich er door heen geworsteld heeft. Overigens wel knap van Donna dat je, ondanks de stroperigheid van het verhaal en de futiliteiten rond de hoofdpersonen, uiteindelijk wel wilt weten wat er nu 'verborgen' is.
Jammer genoeg was dit ook niet zo schokkend en afgezien van haar knappe taalgebruik hoop ik dat Donna de volgende keer een beter plot bedenkt... | 0neg
|
Eigenlijk hetzelfde als Naomi is ook mijn beoordeling!
Vreselijk verhaal en vreselijke schrijfstijl. Ik geen Zwagerman weer! | 0neg
|
De elfjarige Nhung komt als Vietnamese vluchteling in een fictief Nederlands dorp terecht. De ellende blijft zich opstapelen bij alles wat in haar omgeving gebeurd.
De humoristische en cynische ondertoon maken het boek wel vermakelijk om te lezen, maar het verhaal mist richting en lijkt een op hol geslagen fantasie. Halverwege geloofde ik het wel en heb ik het weggelegd. | 0neg
|
maar vlakke thriller.,Meg Gardiner is geboren in Amerika, maar woonachtig in Engeland. Ze studeerde economie en rechten, maar ze was veel liever bezig met schrijven. Toen ze in Engeland ging wonen, schreef ze haar eerste thriller, die meteen goed in de smaak viel.
De Dirty Secrets Club is haar zevende boek (niet alle boeken zijn vertaald in het Nederlands).
Op bizarre wijze is een BMW met twee inzittenden gecrasht. Eén van de twee inzittenden overleeft het ongeval niet. De omgekomen vrouw blijkt een bekende vrouw te zijn van de justitie, en ze is niet de eerste die op bizarre wijze om het leven is gekomen. Op haar dijbeen staat met rode lippenstift 'Dirty' geschreven, reden voor de politie om deze zaak zeer serieus te nemen. Daartoe roept ze de hulp in van forensisch psychiater Jo Beckett. Aan haar de schone taak om uit te zoeken waarom dit ongeval gebeurd is. Zij verdiept zich grondig in het leven van de slachtoffers om op die manier een volgend slachtoffer te voorkomen. Voor Jo is het een klus die ze snel moet klaren, gezien het feit dat er iedere 48 uur nieuwe slachtoffers lijken te vallen. Maar omdat het geen gewone moorden zijn, steekt het allemaal stukken ingewikkelder in elkaar dan het lijkt. Als Jo erachter komt dat er een club actief is genaamd 'De Dirty Secrets Club', waar leden hun meest persoonlijke geheimen onthullen, lijkt ze beet te hebben. Jo denkt dichterbij te komen, totdat ze zelf doelwit wordt van de persoon achter deze gruweldaden.
Wie de goede recensies op de achterflap van De Dirty Secrets Club leest, geschreven door grootheden als Tess Gerritsen en Stephen King, zal hoge verwachtingen koesteren. Daardoor valt het boek ietwat tegen. Het verhaal mist spanning en de personages komen wat afstandelijk over. De omgeving waar het verhaal zich afspeelt, San Francisco, wordt daarentegen wel erg goed omschreven, wat de sfeer zonder meer ten goede komt.
Hoofdpersoon Jo Beckett is een sterke vrouw die weet waar ze staat en wat ze wil. Pas als ze, middels een persoonlijke uitnodiging van De Dirty Secrets Club, word bedreigd, komen er emoties bij haar los, wordt ze menselijker en komt ze wat dichterbij de lezer.
Het idee achter het verhaal is erg leuk bedacht en origineel: een club waar rijke mensen hun meest afschuwelijke geheimen aan elkaar onthullen, en waar je toegelaten wordt als je geheim 'dirty' genoeg is. Maar de uitwerking is wat mager. Er zitten weinig pieken in het verhaal en de personages komen niet echt tot leven. Desalniettemin leest het boek lekker weg, al ligt de voorspelbaarheid op de loer en zijn er te weinig verrassingen ingebouwd om het boek tot een echte pageturner te maken. Maar zoals gezegd, het idee is bijzonder origineel. | 0neg
|
Een redelijk boek. Niet meer niet minder. | 0neg
|
Een man gaat op zoek naar zijn verdwenen vrouw, een journaliste. Het verhaal speelt zich af in de nabije toekomst; de mens is er eindelijk in geslaagd de aarde om zeep te helpen, klimaatverandering heeft enorme migratiestromen op gang gebracht, uitgeroeide ziekten steken terug de kop op, er is geen of weinig electriciteit en de voedselbevoorrading is in het gedrang. Komt hier nog eens bij dat er een moordenaar aan het werk is die hele gezinnen, inclusief kinderen, van kapitalisten of van personen waarvan de moordenaar vindt dat ze verantwoordelijk zijn voor de toestand, uitmoord. De moordenaar is gelinkt aan de genezer en de genezer is dan weer gelinkt aan de journaliste. Al bij al een ongeloofwaardig en zwartgallig boek.
Het boek zou uitgeroepen zijn tot beste Finse thriller, maar daar heb ik toch echt mijn bedenkingen bij. | 0neg
|
Fien zit met zichzelf in de knoop. Ze heeft geen baan meer, heeft het uit gemaakt met haar vriend die met haar wil trouwen en heeft daardoor ook bijna geen vrienden meer. Op Vlieland wil ze helemaal opnieuw beginnen in het huisje van haar overleden tante. Op Vlieland probeert ze weer tot zichzelf te komen, waardoor ze weer terugdenkt aan haar grote jeugdliefde die zomaar uit haar leven is vertrokken naar Canada.
Ik vond het een vlot geschreven verhaal dat makkelijk leest. Ik vond alleen de hoofd verhaallijn erg voorspelbaar. Wat het leuk maakte waren de verhalen die eromheen speelden. Die maakten dat je toch nog even door wilde lezen om te kijken hoe het zou aflopen. Het was leuk om er langzaam achter te komen hoe ze de relatie met Lars heeft beëindigd en wat er is gebeurd met haar jeugdliefde Floris. Ik vond het al met al wel een leuk boek om te lezen. | 0neg
|
Marcel Bontemps, zakenman en industrieel, dood door een autobom. Herman De Vos, jurist, dood door cyanidevergiftiging met uitstel. Hugo Martens, advocaat, dodelijk getroffen door een laserstraal
Kortom, Brussel wordt opgeschrikt door een reeks bizarre overlijdensgevallen. Commissaris Stijn Goris krijgt het onderzoek in handen en krijgt hierbij de hulp van stagiair Luc Lietaert, die tot Goris grote verbazing al erg snel de link weet te leggen tussen de slachtoffers: allen waren bestuursleden van de N.V. Sopomin. De lijken stapelen zich op, de moordenaar is het onderzoeksteam voortdurend te snel af en de politieke druk stijgt...
De inhoud. Van het surplus dat Christian De Conincks dagelijkse job als commissaris en woordvoerder bij de Brusselse politie logischerwijs te bieden zou kunnen hebben om van Het octopuscomplex een overtuigende en boeiende leeservaring te maken valt absoluut niets te merken. Integendeel, als de insiderinformatie als daar tenminste al sprake van is- in dit boek het rechtstreekse gevolg is van die job, dan zou je haast al kunnen veronderstellen dat een thrillerauteur zoals bijvoorbeeld Jef Geeraerts om er maar een te noemen minstens hoofd moet zijn geweest van CIA, FBI, MI5 en KGB samen. Of je zou de herhaalde letterlijke weergave van proces-verbalen met inbegrip van het gekende gebruikelijke standaardjargon als meerwaarde moeten beschouwen in plaats van als bladvulling.
Wat draagt in godsnaam de onhandig beschreven vrijpartij tussen Miguel en Cindy, waarbij ze door de politie betrapt worden, bij aan het verhaal? Of het intermezzo met de van huis weggelopen Kevin? Of Stijn Goris al even onhandig beschreven en getimede uit de hand gelopen drankgelag in het gezelschap van zijn stiefbroer Thomas?
De plot van Het octopuscomplex is schrikbarend doorzichtig. Het eerste personage wiens gedrag vragen oproept is de dader, zo simpel ligt het. In feite heb ik met de korte inhoud al te veel verraden. En zoals het een slecht misdaadverhaal betaamt, speelt ook hier een gsm die op de meest onbegrijpelijke momenten uitgeschakeld is de rol van fundament om de plot overeind te houden en te rekken. Hoewel het voor de lezer al lang duidelijk is waar de schoen wringt, tracht De Coninck de identiteit van de moordenaar op kunstmatige wijze nog tot het einde af te schermen voor, tja, voor wie eigenlijk? Zichzelf?
De vorm. Sta me toe even persoonlijk te worden. Mijn dochter van 15 is al ruim een jaar bezig een verhaal te schrijven. Ze beweert zelfs de grens van 250 blz. te hebben overschreden. Tot vorige week echter was de inhoud strikt geheim voor iedereen behalve de debutant-auteur. Na lang aandringen mocht ik deze week een klein hoofdstuk uit haar oeuvre lezen: taalgebruik en woordenschat waren beter dan wat je zou mogen verwachten voor haar leeftijd maar toch wel anemisch voor een beslagen lezer, plotlijnen waar je als volwassene zo doorheen kijkt, bordkartonnen personages en houterige dialogen, een gemiddelde Australische soap onwaardig, een opstapeling van clichématige details. Met mijn gezag als Crimezone-recensent heb ik haar voorzichtig trachten bij te brengen dat het niveau toch nog niet volledig beantwoordde aan wat een uitgever van een auteur verwacht voor hij er zich aan waagt het manuscript om te zetten in een boek. Ik heb me blijkbaar vergist: Christian De Coninck is er namelijk ook in geslaagd uitgeverij Houtekiet zover te krijgen Het octopuscomplex uit te brengen. Vermoedelijk is de goodwill die De Conincks debuut De Praagse connectie hem opleverde hier niet vreemd aan.
Bijzonder ergerlijk is dat alle anderstalige termen, veelal uit de wereld van de criminologie en waarvoor meestal perfecte Nederlandse tegenhangers bestaan, en oneliners, hoe ingeburgerd ze ook zijn bij het Nederlandstalige publiek, in cursief gedrukt zijn. Nederlandse woorden die dreigen over te hellen naar het dialect krijgen dezelfde behandeling. Zwijg stil, kiekenvlees, kids, gepiest, teamleader, crimescene, shit, evidence bag, okidoki, hopsakee, high school, tête-à-tête... allemaal cursief als was het om de authenticiteit van het verhaal en de autoriteit van de auteur ter zake te onderstrepen.
In de reeks onvermijdelijke achterflapcitaten om het boek aan te prijzen, pronkt zelfs een Crimezone.nl-quote, zij het dan uit een bezoekersrecensie. De mening van een toevallige lezer wordt zonder schroom onder de noemer De pers over De Praagse connectie geplaatst. Dit getuigt toch wel van een niets ontziende commercialiteit.
Het octopuscomplex kan misschien na een lange en pijnlijke restauratie onder leiding van een ploeg sterke scenaristen nog dienst doen als een middelmatig scenario voor een tv-serie als Flikken of dergelijke, als misdaadroman is dit boek echt ondermaats! | 0neg
|
Ik ben een liefhebber van historische romans en begon verwachtingsvol aan dit boek. Het eerste deel vond ik prima maar naarmate het boek vorderde begon ik mij steeds meer te irriteren aan de hoofdpersoon en zijn ommegangen en zelfingenomenheid. Het verhaal boeide niet echt meer slechts tegen het einde begon het weer te boeien. Daarnaast lijken alle vrouwen in de periode waarin het boek speelt 'lichtekooien' (hoeren) te zijn. Tegenvaller dit boek. | 0neg
|
Dit boek kon me absoluut niet boeien. Matig verhaal, weinig spanning. Terug naar de kust vond ik geweldig, maar deze is om gauw te vergeten. | 0neg
|
Jonathan Kellerman is een schrijver die meesterwerken als Vlees en Bloed en Engel des doods op zijn naam heeft staan. Bestsellers. Vijf sterren boeken. Hoofdpersoon in zijn met Goldwyn, Edgar en Anthony Awards bekroonde thrillers is meestal de scherpzinnige kinderpsycholoog Alex Delaware. In Kellermans nieuwste boek, De Juni Moorden, is het echter L.A.- rechercheur Petra Connor die de hoofdrol voor haar rekening neemt.
Met zijn keuze van hoofdrolspeler negeert Kellerman de gouden regel die luidt dat een populaire bijfiguur uit een boek of film in een eigen boek of film nooit zo aansprekend zal worden als de oorspronkelijke hoofdpersoon. Een bijfiguur als kapitein Haddock is uitsluitend komisch dankzij de saaiheid en kleurloosheid van Kuifje. Joey Tribiani is in de gelijknamige serie niet half zo leuk als in Friends waar zijn vrienden hem reguleren. Zo is het ook met rechercheur Petra Connor. Als bijfiguur glorieerde zij in Billy Straight (1998) en Doorbraak (2004). Maar als hoofdrolspeelster in De Juni Moorden schiet zij tekort. Connor is mooi en slank en is goed in haar werk. Zij onderhoudt een moeizame relatie met haar getourmenteerde collega Eric Stahl. Dat maakt haar vaak eenzaam, verward en onzeker. Het smachtend wachten op de zwijgzame freak Stahl die alleen briefjes in telegramstijl schrijft waarin hij meldt dat hij eerstdaags van zich laat horen is zowel voor Connor als voor de lezer irritant. Ondanks alle gimmicks is Petra Connor als hoofdpersoon kleurloos. Zij mist de intuïtie, spitsvondigheid en intelligentie van Alex Delaware. Door te kiezen voor Connor heeft Kellerman het boek een valse start bezorgd.
De twee verhaallijnen van De Juni Moorden die analoog aan elkaar worden onderzocht, zijn gruwelijk en dus veelbelovend voor een thriller. Bij een discotheek worden vier kinderen doodgeschoten vanuit een voorbijrazende auto. Een van de slachtoffers, een vijftienjarig meisje, is niet te identificeren. In de tweede verhaallijn attendeert de superslimme stagiair Isaac Gomez (22) zijn bazin Connor op een zestal moorden die allemaal op de 28e juni zijn gepleegd. Aan Petra de taak om met terugwerkende kracht te onderzoeken of er een seriemoordenaar aan de slag is.
De bouwstenen voor een spannend boek zijn dus aanwezig, maar De Juni Moorden komt nooit op gang. Belangrijkste reden is dat Petra Connor oneindig veel nabestaanden van de discomoord plus de juni moorden moet opzoeken en ondervragen. Traag, traag, traag. Bovendien worden de zaken slordig uitgewerkt, zodat het nergens boeiend wordt. Tot overmaat van ramp krijgen de personages weinig diepgang en ontbreken de ingenieuze psychologische analyses, de unieke handelsmerken van Kellerman, volledig. Alleen de hoogbegaafde stagiair Isaac Gomez, een gefrustreerde jongen van 22, afkomstig uit een straatarme immigrantenfamilie krijgt enigszins geloofwaardig gestalte.
De grote vraag na lezing van De Juni Moorden is: Waar is Jonatan Kellerman gebleven? Waar is de bekroonde schrijver met zijn heldere plots, zijn grondig opgebouwde en gedoseerde spanning, zijn onnavolgbaar psychologisch inzicht en zijn perfect uitgewerkte karakters? Het antwoord blijft hangen in de mist. Het boek lijkt in al haar traagheid en oppervlakkigheid door een ander geschreven te zijn. Redelijk, dat wel. Maar meer ook niet. En redelijk is voor een groot talent als Kellerman bij lange na niet goed genoeg. Jammer. | 0neg
|
Meestal ben ik wel gecharmeerd van de YA boeken, dus ik ben met goede moed hier aan begonnen. Er is niks mis met dit boek, maar het paste absoluut niet bij mijn leeftijd omdat het alleen maar over jonge verliefde pubers ging.
Er zat totaal geen diepgang in het verhaal, maar gewoon een luchtig niemendalletje..waar weinig of niks gebeurd waardoor het boek interessant zou worden. Nee..voor mij een tegenvaller, maar voor de 13 à 14 jarigen misschien wèl een leuk boek! Het vorige boek wat ik gelezen heb van deze schrijfster ( Wat als...) vond ik heel goed! | 0neg
|
Vanmiddag in begonnen en nu op de helft.
Het boek leest lekker weg en houd je allert doordat er steeds anderen aan het woord komen en vertellen over de belevenissen.
Daarnaast word de lezer al voorbereidt op iets ernstigs....
Personages zijn zeer verschillend maar door de pakkende eigenaardigheden van iedereen vergeet je ze niet snel.
Voor mij een topboek.
Groet Ypie | 0neg
|
Dit boek heb ik met groeiende tegenzin toch uitgelezen. Een hele prestatie! Het is een ongeloofwaardig verhaal, dat absoluut niet spannend is. | 0neg
|
Ik lees net dat het boek verfilmd gaat worden, ik hoop dat dat beter wordt dan het boek. Ik vond het erg lastig om in het verhaal te komen. Pas aan het eind lukte dat. Toen ging het ineens in sneltreinvaart en werd het nog best spannend.
De vergelijking met Grisham en Baldacci zie ik niet echt. Beide schrijvers vind ik persoonlijk beter.
Dit verhaal over Mike Ford die na zijn studie aan het werk gaat bij de Davies Group is op zich spannend maar aan de andere kant vond ik het ook een ingewikkeld verhaal. Er werden overdreven dure woorden gebruikt die ik niet bij het verhaal vond passen. Dat ligt waarschijnlijk aan de vertaler, maar toch... Het maakte dat ik het niet prettig vond lezen. Misschien is het origineel beter...
De beschrijvingen van de methodes van de Davies Group waren niet altijd even prettig om te lezen daarentegen was het actiegedeelte van de thriller dat wel. Alleen jammer dat dat laatste maar een klein deel van het boek betreft. Niet echt een aanrader en daarom heb ik het ook maar 2 sterren gegeven. | 0neg
|
Authenticiteit is een belangrijke voorwaarde voor de groei en bloei van een schrijverschap. Schrijven moet van binnenuit komen en niet vooral worden ingegeven door de wens beroemde voorbeelden naar de kroon te steken. En dat laatste vermoed ik eerlijk gezegd achter het debuut van Joshua Spanogle. Spanogle studeerde af als arts en werkte vervolgens als onderzoeker op de afdeling Bio-ethiek aan de universiteit van Pennsylvania. En daarmee, moet hij gedacht hebben, heb ik voldoende in huis om een nieuwe Michael Crichton te worden. En als hij het niet dacht, heeft het vast en zeker door de hoofden van zijn uitgevers gespeeld. Maar daarmee zagen ze toch tenminste één belangrijke voorwaarde over het hoofd: vakmanschap. Daaraan valt bij Spanogle, getuige zijn roman Infectie, nog veel te schaven.
Het verhaal laat zich als volgt samenvatten: Nate McCormick werkt voor de Epidemic Intelligence Service in het Johns Hopkins ziekenhuis, waar hij onderzoek doet naar het uitbreken van ziektes en epidemieën. Op een dag worden drie raadselachtige gevallen van virusinfecties bij hem gemeld. De patiënten worden geteisterd door een virus dat niet te stoppen lijkt en de vrouwen, alle drie verstandelijk gehandicapt, langzaam maar zeker opvreten. McCormick gaat op onderzoek uit en doet een ontdekking die volgens de tekst op de achterflap zowel baanbrekend als gruwelijk is. Wel, mij deed het weinig.
Een bekende Nederlandse schrijver heeft eens gezegd dat schrijven vooral een kwestie van weglaten is. Je schrijft alleen dat op wat voor het onderwerp of thema belangrijk is; de rest laat je weg. Sterker nog: ook de dingen die je niet vermeldt, kunnen betekenisvol zijn. En op dat punt laat Spanogle het compleet afweten, met als gevolg dat zijn verhaal er maar niet in slaagde mij te boeien.
Spanogles hoofdpersoon komt nauwelijks tot leven, beschrijvingen van de omgeving Baltimore en Californië neigen naar journalistiek en ik stoorde me al snel aan het overvloedig medisch jargon. Infectie is Spanogles debuut. Getuige het groeiend aantal medische thrillers is er blijkbaar een publiek voor dit soort romans. Daar reken ik me in ieder geval niet toe. | 0neg
|
Moeilijk boek om te beoordelen, het was echt helemaal niets voor mij (en eigenlijk wist ik dat op voorhand, ik heb het enkel gelezen omdat het boek van de maand bij Literatuur uit het hoge Noorden was).
Het verhaal gaat over een zekere Klingsor, een al dan niet bekende (dat mag de lezer zelf beslissen) Zweedse kunstenaar. Het verhaal wordt verteld door twee mensen (die in de wij-vorm praten) die een biografie over de man willen schrijven. We krijgen wat te horen over het verleden en de relaties van Klingsor, en dat allemaal afgewisseld met info over verschillende kunstvormen. Klingsor wil met zijn kunst aantonen dat ook dode voorwerpen leven, hij wil hun innerlijke leven naar boven brengen.
Het verhaal kon mij op geen enkele moment boeien, al is de tweede helft iets beter dan de eerste, ik had geen enkele voeling met de personages.
Zeggen dat 'Het groene glas' een slecht boek is, zou te ver gaan. Het is immers goed geschreven, al kon ik de droge humor waar Torgny Lindgren om bekendstaat niet echt ontdekken. | 0neg
|
sinister, maar spannend? Nee. Hoewel soms onheilspellend is het zeker geen thriller in de ware zin des woords. ,Joanne Harris werd in 1964 in Barnsley geboren. Zij studeerde moderne en middeleeuwse talen en gaf 15 jaar les. In deze periode schreef zij vele novelles waarvan Blueeyedboy haar meest recente is.
In Blauwe ogen maken we kennis met B.B. (blueeyedboy). Hij is 42, de jongste van 3 kinderen. B.B. woont nog bij zijn moeder. Nigel, zijn oudste broer komt om bij een auto-ongeluk. B.B. heeft een weblog op badguysrock, waar hij elke dag berichten op plaatst. Deze berichten gaan terug naar zijn jeugdjaren, zijn jaren op school, wat hij in die jaren allemaal beleefde en voelde. Op enig moment gaat zijn identiteit over op die van zijn jongste broer Brendan en ook anderen krijgen een andere identiteit. Verhalen, werelden en herinneringen gaan door elkaar heen lopen. Tot op het einde een onverwachte ontknoping zich voordoet en iedereen door één persoon om de tuin blijkt te zijn geleid.
Volgens het omslag is Blauwe ogen een literaire thriller. Voor mijn gevoel is psychologische thriller of psychologische roman meer op zijn plaats. Het verhaal van B.B. (en alle anderen) is duister, sinister, maar spannend? Nee. Hoewel soms onheilspellend is het zeker geen thriller in de ware zin des woords.
Joanne Harris geeft aan dat zij dit boek geschreven heeft in een periode dat zij het zelf moeilijk had, een tijd dat zij de zonnige kant van het leven even kwijt was. Dat is tijdens het lezen goed merkbaar. Zij had niet veel zin om te schrijven en zat veel achter de computer, bezocht diverse sites en maakte online vrienden. Hierdoor raakte zij geïnteresseerd in hoe mensen online interactief zijn, de groepjes bij wie zij zich aansluiten en de manier waarop zij zich profileren. Zij leerde begrijpen hoe afhankelijk mensen kunnen worden van hun online contacten, ondanks het feit dat zij niet weten hoe eerlijk deze contacten eigenlijk zijn. Zo ontstond het idee voor het boek Blauwe ogen, dat zich grotendeels afspeelt op het weblog. Niemand lijkt te zijn wie hij of zij is en de lezer weet niet of alle verhalen die gepost worden, gebaseerd zijn op werkelijke feiten of fantasie. De verhalen over het leven van blueeyedboy en de levens van de andere bloggers op badguysrock zijn geen van alle rooskleurig. B.B. kent een aantal van hen persoonlijk en hun levens zijn deels met elkaar verweven. Ook hun gevoelens zijn nogal negatief, mede door alles wat zij in hun jonge jaren hebben meegemaakt. Joanne Harris weet hierin wel de juiste toon te treffen. Zij beschrijft, tot in detail, de levens van iedereen en weet tevens treffend de virtuele computerwereld neer te zetten, zeker als duidelijk wordt dat je achter je eigen computer kunt vertellen wát je zelf kwijt wilt en aan wíé. Je kunt jezelf een totaal andere identiteit geven, een identiteit van een ander overnemen, verhalen vertellen die geen recht doen aan de realiteit of de waarheid, of bevestiging zien te vinden.
Uiteraard is het een hedendaags thema, in dit geval gevat in een duister en vaak cynisch verhaal. Desondanks is dit boek bij mij niet echt binnengekomen of blijven hangen. Wellicht dat dit komt door een gebrek aan spanning en het merendeels fictieve karakter van de verhalen, waardoor het eigenlijke, oorspronkelijke verhaal door de schrijfster zelf onderuit wordt gehaald. Een gemiste kans. Ook het open einde is in dit geval niet bevredigend. Het zou veel spannender zijn geweest als op het laatste moment de moordenaar van de twee broers was ontmaskerd. Met dit gegeven en met dit thema had er veel meer ingezeten. | 0neg
|
Het boek beschrijft het leven van Pari en haar broer Abdullah nadat Pari op 3 jarige leeftijd is verkocht aan een rijk echtpaar in Kabul. En de grote vraag is natuurlijk: zullen zij elkaar ooit weerzien of is het een afscheid voor altijd?
Dit boek wordt overal aangeprezen, de kritieken zijn vrijwel zonder uitzondering uitstekend te noemen. Na het lezen van dit boek zijn deze positieve recensies voor mij volkomen onbegrijpelijk. Wel vaker heb ik een boek gelezen dat mij niet aansprak, maar dat maakt het niet meteen een slecht boek. Dat heeft dan in de meeste gevallen gelegen aan het feit dat het onderwerp mij niet ligt of dat ik nu eenmaal niet graag een roman lees. Toch heb ik ze nooit met hele grote tegenzin gelezen, misschien wel doordat het boek ondanks alles wel goed geschreven was.
Hoe anders was dat met dit boek. Meermalen heb ik bij mezelf de tegenzin gevoeld om het boek weer op te pakken. Het is dat ik het voor een leesclub las, anders had ik het zeer zeker niet uitgelezen.
Het boek heeft veel potentie maar Hosseini verzand in teveel verhaallijnen, waarbij het in de meeste gevallen volledig onduidelijk is wat het te maken heeft met het thema van het boek. Het toch al saaie verhaal wordt nog saaier en moeilijker te volgen. Tel daarbij op de veel te bloemige en afschuwelijk lange zinnen en het wordt een boek waarbij het vrijwel onmogelijk, of op z’n minst moeilijk, is om de aandacht erbij te houden.
Wat bij betreft een ster voor de moeite…… | 0neg
|
Een tijdje terug heb ik dit boek uitgelezen. Duurde niet lang voordat ik het uit had en ik dacht steeds dit lijkt wel heel erg op... Dit ken ik al. De manier van schrijven, de songteksten, partnerruil, Panama.... Je kan dus duidelijk zien dat de schrijfster graag de boeken van collega Kluun leest.
Een mager verhaal, inderdaad al heel snel duidelijk hoe het zal aflopen, wel vlot geschreven. Jammer want van haar vorige boeken heb ik echt genoten... | 0neg
|
Toen ik de samenvatting van ‘Vergeten dagen’ las, werd mijn aandacht gelijk getrokken. Wat was er met de drie hoofdpersonen gebeurd? Ik werd nieuwsgierig en wilde dit boek heel graag lezen. Ik verheugde me op een thriller die me, tot de conclusie, zou boeien.
Helaas werd ik teleurgesteld. Het boek heeft een trage opbouw, maar het meest verwarrende vond ik de combinatie tussen heden en verleden. Per hoofdstuk lees je wat er gebeurt vanuit 1 hoofdpersoon, waarbij je eerst een stuk leest dat zich in het heden afspeelt, en daarna wat er zich in het verleden heeft afgespeeld. Op zich een bijzondere opbouw, ware het niet dat er voor mij geen duidelijke afscheiding was. Tussen het heden en verleden zich eigenlijk alleen een lege witregel, alsof er een nieuwe alinea begint. Zeker in het begin zorgde dat voor mij voor flink wat verwarring.
Doordat de hoofdstukken per personage zijn verdeeld, ben je constant aan het switchen. Dit nam voor mij de vaart weg, want ik moest voor mijn gevoel de hele tijd heen en weer springen, niet alleen tussen heden en verleden, maar ook tussen de verschillende personages. Ik had daarom moeite met het vormen van een band met de personages, omdat ze voor mijn gevoel vrij vlak bleven.
Als je eenmaal aan die setting gewend bent, ben je eigenlijk al op driekwart van het boek en ondanks dat ik de ontknoping verrassend vond, vond ik dat het trage tempo de spanning wegnam.
En dat is jammer, want de samenvatting van ‘Vergeten dagen’ was voor mij de reden om dit boek te lezen en klonk ook veelbelovend. Als er gekozen was voor een andere aanpak was het verhaal misschien boeiender geweest.
‘Vergeten dagen’ heeft een verrassende ontknoping en door de verdwijning van de drie personages wil je gewoon weten hoe het afloopt. Maar door de opzet blijft het een traag boek en soms zelfs verwarrend. En dat is erg jammer. | 0neg
|
Jammer....ik lees graag de boeken van Loes den Hollander, maar dit boek heeft mij niet kunnen pakken. Ik heb hem met moeite uitgelezen.....jammer... | 0neg
|
Aparte schrijfstijl of vertaling. Het boek leest voor geen meter. Nauwelijks punten en spaties. Alleen hier en daar een komma, en super lange zinnen. Ook worden de personages neergezet zonder naam, maar alleen met beschrijving. Het concept/idee van dit boek vond ik geweldig, alleen jammer dat het niet lekker las.
Ook begrijp ik nog niet helemaal waarom de mensen blind werden, en dat had ik op het eind toch willen weten. Als laatste vond ik het verhaal soms onlogisch. Zonder spoilers; onrealistische verhaallijn, en onlogische gebeurtenissen. | 0neg
|
Joaquin Murrieta was een bandiet waarvan schrijver T. Jefferson Parker in het nawoord zegt dat hij echt bestaan heeft, ook al weet men niet welke verhalen omtrent hem waar zijn en welke niet. Omdat hem onrecht was aangedaan, is hij gaan stelen van de rijken en gaf hij daarvan een gedeelte aan de armen.
In L.A. Outlaws volgen we de avonturen van Suzanne Jones. Ze is de achter-, achter- en nog wat achterkleindochter van Joaquin. Overdag is ze lerares geschiedenis, s avonds steelt ze autos en pleegt ze overvallen waarbij ze een visitekaartje achterlaat met de naam Allison Murrieta.
Suzanne krijgt op een dag een tip van een vriendin dat er die avond een ruil met diamanten gaat plaatsvinden in een garage. Omdat ze zelf die buit wil inpikken, begeeft ze zich naar de garage en daar vindt ze de vloer bezaaid met lijken. Een bendeoorlog is volledig uit de hand gelopen. Suzanne pikt de diamanten in en maakt dat ze wegkomt, waarbij ze gesignaleerd wordt door een huurmoordenaar die op dat moment in dienst is van een mysterieuze man op de achtergrond, genaamd De Stier. Deze man zet alles op alles om de diamanten in zijn bezit te krijgen en dat betekent dat Suzanne moet rennen voor haar leven.
Suzanne ziet zichzelf als een moderne Robin Hood, maar dat valt niet op te maken uit haar daden. Ze geeft weliswaar een gedeelte van hetgeen ze steelt aan goede doelen (zelfs aan het Politiefonds) maar ze zorgt ook goed voor zichzelf. Daarbij steelt ze niet van de rijken, maar van de gewone middenstand, bij voorkeur de Kentucky Fried Chicken omdat ze daar ooit op jonge leeftijd een slechte baas had. Ze heeft daar ook een heel goede baas gehad, maar blijkbaar telt dat niet mee. Daarnaast steelt ze aan de lopende band autos en niet alleen de dure merken, maar ook de doorsnee wagens van de gewone man.
Toch ziet een groot deel van de bevolking haar in een romantisch daglicht. Klaarblijkelijk spreekt het tot de verbeelding dat een gemaskerde vrouw winkels overvalt, zich met de aanwezige mensen op de foto laat zetten en daarna haar visitekaartje achterlaat.
Het moge duidelijk zijn, L.A. Outlaws is geen boek om serieus te nemen. Het is veeleer een schelmenroman waarbij wat aangeklungeld wordt. De agent die de zaak van de doden in de garage onderzoekt, is er al vrij snel van overtuigd dat Suzanne en Allison Murrieta één persoon zijn, maar hij maakt er geen haast mee om daar iets mee te doen. Dat Suzanne iedere dag in een andere auto rijdt, is voor hem geen reden om in actie te komen.
Suzanne toont geregeld een dubbele moraal. Ze is een crimineel, maar als ze op een dag iemand een inbraak ziet plegen, belt ze gelijk de politie.
Als een vroegere partner van haar haar bedriegt met een andere vrouw, schiet ze een kogel door zijn billen. Maar aan de andere kant vindt ze het geen probleem om haar huidige partner te bedriegen door met een andere man het bed in te duiken.
Voor degenen die ervan houden moet L.A. Outlaws het hebben van de figuur Allison Murrieta. De plot klopt wel maar is middelmatig en het is al vrij snel duidelijk in welke hoek de mysterieuze Stier gezocht moet worden.
Ik hoop niet dat dit Parkers beste thriller ooit is zoals op de achterkant van het boek geciteerd wordt. | 0neg
|
Het boek begint met de ontdekking van Temperance Brennan dat ze in een wel heel erg kleine ruimte zit opgesloten. Ze heeft angst. En als lezer dacht ik dat het met dit boek wel goed zal komen.
Ik kwam al heel snel bedrogen uit. De opsluiting van Brennan neemt in z'n geheel maar een minimaal deel van het boek uit. De rest gaat over het wel en wee van Brennan als forensisch antropoloog: de werkzaamheden die ze verricht, de problemen die ze met een aantal collega's heeft, een bezoek die ze aan de familie van haar ex-man brengt.
En nergens wordt het spannend. De eerste helft van het boek is zelfs saai en langdradig. Ik had mijn aandacht er niet constant bij. Dit verbeterde enigszins in de tweede helft van het boek. Uiteindelijk wilde ik toch weten hoe alles af zou lopen. Maar ook voor deze helft zat ik niet op het puntje van mijn stoel.
Wat ik absoluut niet ter zake doende vond waren de Franse woorden die regelmatig worden gebruikt. Okee, het verhaal speelt zich af in Canada, waar ook Frans gesproken wordt. Maar die veelheid aan Franse woorden vond ik niet nodig en zelfs een klein beetje storend.
De lovende woorden over Kathy Reichs ten spijt, het boek viel me zwaar tegen en heeft nooit gebracht wat ik ervan had verwacht. | 0neg
|
*Deze review gaat over de Engelse versie
Avery begint aan college, een nieuwe omgeving, nieuwe mensen, een nieuwe start. Met een niet zo steunende familie en een omgeving die zich tegen haar heeft gekeerd laat ze ook niet veel achter. Behalve natuurlijk de dingen die haar onrepareerbare schade hebben toegebracht.
Dan loopt ze (vrij letterlijk) Cameron tegen het lijf. Een onweerstaanbare hottie, met killer abs (laten we dat vooral niet vergeten). Hij heeft, toevallig ook nog de eerste les met Avery samen. Astronomie. O en ze komt erachter dat ze in hetzelfde gebouw wonen. O en ze krijgen bij astronomie te horen dat ze projectpartners zijn en samen sterren moeten gaan kijken.
Het is het begin van een ontzettend saai, stereotyperend verhaal waar ik echt niks mee kon. Alles is gewoon onrealistisch, té toevallig en cliché.
Personages
Avery heeft ooit ergens een trauma opgelopen en is nu de belichaming van een grijs muisje. Ze is wel erg knap maar dat weet ze natuurlijk niet want ze is gepest. Ze wil niet naar feestjes en is ontzettend verlegen. Ze is een vluchter. Ze ontwijkt confrontaties, de waarheid, ze ontwijkt mensen, situaties die ze ongemakkelijk vind.
Cameron is natuurlijk super spontaan, populair en houdt van feestjes en op de een of andere manier, wil deze jongen die iedereen kan krijgen en to-die-for knap is, Avery. Een grijs muisje dat getraumatiseerd is door... Tjah, iemand die Blaine heet. In tegenstelling tot de schoonheid waar Avery zich niet van bewust is, weet Cameron dat hij lekker is. Hij loopt er mee te koop en het lijkt wel alsof het onmogelijk is een shirt aan te hebben. Ook zoiets, hij noemt Avery constant 'sweetheart' *kots*.
Cameron is zelfs zo arrogant dat hij elke zondag ochtend met een pan en eieren voor de deur van Avery staat om ontbijt te maken. Wie doet dit nou op zondag ochtend?! Ik heb wel betere dingen te doen dan op zondagochtend voor iemand die absoluut niet met me uit wil te gaan koken. Want natuurlijk vraagt Cameron haar bijna elke dag mee uit en zegt Avery elke keer nee.
Wat begrijp je niet aan 'nee'?
Spanningsopbouw
De gebeurtenissen in het boek zijn ook echt pure opvulling. Je weet zodra je de eerste bladzijde hebt gelezen al hoe het afloopt. Elke cliché gebeurtenis die erbij kwam was er een teveel. Een feestje waarbij Avery flipt omdat een jongen haar aanraakt, ze krijgen ruzie omdat Avery iets over haar verleden geheim houdt (en wat dan nog, als zij dat niet wil vertellen heb je er maar mee te dealen Cameron), ze wordt ziek en de hottie verzorgd haar. Echt, kom op... Pure fluff. Opvulling... En zo cliché...
Clichés
Het mag duidelijk zijn dat dit niet mijn boek is. Het boek zit vol nare clichés, is ontzettend ongeloofwaardig en zoetsappig en het mysterie rond Avery haar trauma is zo idioot doorzichtig. Cameron is een dominante arrogante bal en Avery is een verlegen 12 in een dozijn muts die ballen moet kweken. Het is dat ik het boek geluisterd heb en ik teveel waarde aan mijn telefoon hecht om hem door de kamer te gooien maar als ik een fysiek exemplaar gelezen zou hebben zou hij half gescheurd in een hoopje tegen de muur aan liggen.
Ik ben te feministisch hiervoor. Een jongen krijgt nee te horen en blijft doorvragen, accepteert het antwoord niet. Bah. Een meisje is helemaal onder de indruk door een jongen zijn hotness. Bah. Jongen weet dat hij knap is en loopt ermee te koop. Bah. Meisje weet niet dat ze knap is. Bah. Jongen wil het meisje dat nee zegt. Bah. Meisje is getraumatiseerd maar laat jongen elke zondag ochtend in HAAR KEUKEN ontbijt maken. Dan zijn ze alleen. In haar appartement. Nee... Als je getraumatiseerd bent door een jongen laat je een jongen niet in je appartement alleen... Cliché troep. Een meisje is niet afhankelijk van een jongen om een trauma te overwinnen. Een meisje krijgt niet letterlijk rode wangen als een knappe jongen tegen haar praat. Een knappe jongen kan gewoon normaal doen.
Eindoordeel
Dit boek was dus echt niks voor mij. Ik begrijp wel waarom het zulke hoge ratings krijgt. Het leest makkelijk weg, er zitten hete seksscènes in en de clichés zijn er niet voor niets. Die zijn er omdat ze werken. Maar voor mij voelt het boek echt als een stel clichés die allemaal bij elkaar gestopt zijn om een boek te maken. Het is gewoon zo standaard dat ik er niets mee wil. Zo onorigineel dat het bijna origineel is om zo'n boek te durven schrijven. 1 ster. Ik ga zeker de rest van de serie niet lezen... Ik geloof dat ik dit boek nog slechter vond dan Anna and the French Kiss...
Sorry voor de vernietigende recensie maar dit was echt mijn boek niet. Zijn er meer mensen die het zo ervaren hebben? | 0neg
|
Dit boek is mijn ding niet. Een serieuze tegenvaller. De schrijfstijl ligt me niet en het verhaal kon me nooit boeien. Ik had ook nooit het gevoel dat ik er "in" zat. Op sommige momenten had ik eerder het gevoel een dagboek van het hoofdpersonage te lezen.
Na 119 bladzijden heb ik er de brui aan gegeven. | 0neg
|
maar laat het dichten aan anderen over.,Loek Kessels is in Nederland beter bekend als Mona. Iedereen kent de vraag- en antwoordrubriek in Story. Loek Kessels heeft er knap voor gezorgd dat Mona een begrip is geworden. Een absolute verdienste. Ze heeft naast deze column ook nog verhalen en kinderboeken geschreven. De dode dichter is haar tweede thriller.
Anthea is een gescheiden moeder van middelbare leeftijd. Haar ex-man Ron verzuimt zijn alimentatieplichten tijdig na te komen terwijl hij goed geboerd heeft in het leven. Anthea heeft aanwijzingen dat het vermogen van Ron niet geheel legaal is verdiend en ze besluit haar geld op te gaan eisen in Spanje, waar Ron met zijn vrouw Denise is gaan wonen. Anthea is bang niet binnen te worden gelaten na 15 jaar radiostilte en neemt een sluiproute door de enorme tuin. Ze blijkt echter niet de enige aanwezige in de tuin. Ron en de mooie Denise zijn verwikkeld in een echtelijke ruzie bij het zwembad, iets verderop verschuilt een geheimzinnige persoon zich in de struiken en Anthea ziet ook nog een amazone voorbij flitsen en een witte Rover geparkeerd staan. Anthea bluft tegen haar ex dat ze via haar broer bewijzen in handen heeft van Rons frauduleuze praktijken. Even later is hij dood, vermoord. Verschillende mensen bieden Anthea steun en vertrouwen, maar wanneer haar eigen leven niet zeker blijkt, beseft ze dat het naïef is om iedereen op de mooie blauwe ogen te vertrouwen.
De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik nogal sceptisch begon in De dode dichter. Loek Kessels was bij mij alleen bekend als Mona. Als puber lachten we altijd hartelijk om de wijze raad die zij schrijvers gaf. De zin vraag het maar aan Mona diende bij mij op school bij elk puberprobleem als repliek. Maar een thriller schrijven is toch van een andere orde, zouden deze twee uitersten van schrijfstijlen binnen één persoon verenigbaar zijn? Een thrillerfan op Crimezone gaf het boek 5 sterren, dat geeft de scepticus moed! Helaas kan ik na het lezen van het verhaal niet meegaan in die beoordeling. Voor mij is het boek niet meer dan 2 sterren waard. Als belangrijkste reden hiervoor wil ik opvoeren dat Kessels veel dubieuze vergelijkingen en metaforen gebruikt. Ik citeer er een paar: een stroom van de meest onontwarbare problemen had onafgebroken door mijn geest gespoeld, als rimpelend zeewater dat stukjes wier aanvoert naar het strand om ze even later weer zanderig mee te zuigen naar de branding. Het antwoord lag ingevroren in de vreselijke kou van mijn lichaam, in de diepvriestoestand van mijn ziel. Voelde haar geest dat verkeerd? Was het de waakzaamheid van het integere, witte katoen dat geen vreemde, vijandige inmenging duldde?. Moeilijk. De bijzinnen halen de vaart uit het boek, wat echt jammer is. Wellicht dat Kessels heeft gekozen voor zoveel beeldspraak vanwege de titel van het boek, maar het verhaal zou veel lekkerder lezen, wanneer Kessels meer to the point zou schrijven. Spannend is De dode dichter namelijk zeker, tot aan het eind. Stoppen in dit boek was dan ook geen optie, de ontrafeling van de plot moest absoluut worden bereikt. Ik zou Kessels willen zeggen: laat het dichten aan anderen over, maar blijf schrijven! | 0neg
|
Het Chagrijnige zwaard is uitgegeven door uitgeverij Macc waar auteur Theo Barkel zelf de eigenaar van is. De uitgeverij geeft naast fantastisch werk ook religieuze boeken uit. Barkel schreef al meerdere boeken en met dit werk begeeft hij zich op het gladde ijs van komische fictie in de vorm van historische fantasy.
Als aan de tovenaar Miurghan wordt gevraagd of hij voor de koning een onoverwinnelijk zwaard wil maken, aarzelt hij aanvankelijk. Helaas gebruikt hij de verkeerde spreuk en maakt hij een chagrijnig zwaard. Door tussenkomst van een draak verdwijnt het zwaard. Gelukkig kan de tovenaar hem terugvinden door in zijn glazen bol te kijken. Net op het moment dat hij erheen wil vliegen, gooit hij een karaf vol magisch water om en kan hij het zwaard niet bereiken. Hierdoor is het niet de tovenaar maar de eenvoudige Hiram die het zwaard vindt. Als Hiram door rovers wordt overvallen merkt hij hoe sterk het zwaard is en samen gaan ze onderweg naar het hof. Aan het hof woont een prinses die verliefd is op haar kamermeisje Lavina. De koning is tegen deze romance en verbant het kamermeisje uit zijn paleis. Nu zijn zowel Lavina als Hiram onderweg. Zal het avontuur hen samenbrengen?
Het verhaal begint als een episch sprookje. Een Middeleeuws land wordt verscheurd door kwade krachten en een grappige tovenaar woont in het midden van dit broeiende geweld. Door wat klungelige tovenarij komt een magisch zwaard in handen van een eenvoudige boerenjongen die de wereld gaat redden. Een prachtig gegeven dat helaas verzandt in ouderwetse taal, flauwe grappen en ontelbare perspectiefwisselingen.
Het sprookjesachtige verhaal wordt eenvoudig verteld waardoor je de doelgroep al snel inschat op kinderen van een jaar of twaalf. Er staan helaas zoveel archaïsche woorden en gezegdes in dat een kind het niet zal kunnen volgen. Voor de volwassen lezer is de verhaallijn echter te simpel en liggen de aanwijzingen er te dik bovenop om te kunnen boeien.
Humor is een moeilijk gegeven. Humor is persoonlijk dus waar de ene lezer om zal schateren zal de ander zijn wenkbrauwen optrekken. De humor in dit boek is erg voordehandliggend: het zwaard is chagrijnig dus snauwt het hele boek door tegen alles en iedereen. De tovenaar is een klungel en ga zo maar door. Het zijn geen goeddoordachte, fijnzinnige grappen met een diepere laag of geraffineerde opbouw. De humor is zo prominent aanwezig dat het te vaak het avontuur afremt in plaats van ondersteunt.
Het zwaard moppert, mekkert en lalt terwijl mensen zuchten, sissen en hakkelen. De bijvoeglijk naamwoorden zijn niet te tellen waardoor het lezen moeizaam vlot. En dat is jammer want het idee achter deze haperende taal is erg leuk voor een YA boek. Een jongen met een zwaard dat kan praten is echt een prima idee voor een spannend jeugdboek.
Ieder hoofdstuk een eigen perspectief geven met een eigen hoofdpersoon, die ook nog eens bijgestaan wordt door talloze bijfiguren, is vragen om moeilijkheden. Door deze aanpak kan de lezer niet altijd volgen waar het verhaal zich bevindt of naar toegaat. Ook dit is jammer want het blijft een jeugdig verhaal waar veel meer had ingezeten als het helder en vlot was verteld.
Fans van epische fantasy zijn dol op het ontdekken van nieuwe werelden. Waar ben ik en hoe is het om in die wereld te leven, vragen ze zich nieuwsgierig af. Helaas is in dit verhaal weinig aan worldbuilding gedaan waardoor je stuurloos rondloopt en de spanning van het enge bos niet voelt of het magnifieke van het kasteel niet kunt zien. Ook dit is een gemiste kans.
De omslag van Tessa Voogt is prachtig en werkt zeer uitnodigend door alle kleurrijke, zonnige details. De lichtinval is oogstrelend.
Het is een mooi gegeven voor een boek, maar helaas niet grappig waardoor het hele verhaal als een kaartenhuis ineen valt. | 0neg
|
Lang geneuzel ik heb het boek voor de helft gelezen
Wat heel erg jammer is want ik ben een grote verhoeff fan.
Niet mijn stijl helaas | 0neg
|
Onderspit is geschreven door Per-Anton Olsson; pseudoniem voor de Utrechtse schrijver Ton Bakker.
Het gaat over Stendert Sadowski, die na een traumatische ervaring, een paar weken rust zoekt in de Bed & Breakfast “De blauwe luiken”.
Als er een medebewoner, na een feestje, verdwijnt, besluit Stendert samen met fotografe Kat op onderzoek te gaan.
Dit onderzoek reikt zelfs tot in de zuid-Franse Cevennen, en heeft zijn oorsprong in het hippie-tijdperk; de Flower Power.
Onderspit is een matig verhaal, dat zich afspeelt in het jaar 2000.
Het is rommelig geschreven, springt van de hak op de tak en heeft vele uitweidingen, die eigenlijk geen nut hebben.
Het boek staat vol met stukjes tekst uit muziekteksten en taalspelletjes tussen Stendert en Kat, die de schrijver beter achterwege had kunnen laten; ze voegen niets toe en worden op een gegeven moment zelfs vervelend.
Stendert is een rare snuiter, die laat blijken wel heel veel van muziek te weten en schept er genoegen in om, met rare stemmetjes, andere mensen na te doen. Dat gaat zelfs zo ver, dat hij Kat er ontzettend mee kwetst.
De andere personages blijven oppervlakkig en zijn totaal niet uitgewerkt. Je kunt je er geen voorstelling van maken.
Het boek staat vol van toevalligheden.. Mensen die hun levensverhaal vertellen aan twee totaal vreemden.
Een lijk, gerold in worteldoek, waar niet naar wordt gekeken, maar waarvan wordt aangenomen wie het is. Zo zijn er diverse omstandigheden die niet goed zijn uitgewerkt.
Spannend wordt het nergens. Het, matige, plot wordt besproken door Stendert en Kat en beslaat 20 bladzijden, vol herhalingen.
Op de cover staat dat het een literaire thriller is, maar ik zou het meer in de categorie Young Adult voor 15+ scharen.
Is er nog iets leuk aan het boek? Ja zeker…Via de QR-code op de achterkant van het boek, krijg je de Spotify lijst van alle muziek die besproken wordt in het boek…Dat zorgde voor veel jeugdsentiment.
Spanning 2/10
Schrijfstijl 2/10
Leesplezier 2/10
Plot 3/10
Psychologie 2/10
Originaliteit 3/10
Ik geef het boek 2 sterren
Ik mocht het boek lezen voor de Hebban Leesclub | 0neg
|
ben het helemaal eens en erger misschien nog met de reactie van Ennie. Wat een teleurstelling! Hailmary | 0neg
|
Ik heb zojuist enkele voorgaande reacties op het boek gelezen en ik moet zeggen dat ik het enthousiasme van de anderen niet deel. Het begint al in de eerste hoofdstukken waarin je kennis maakt met de hoofdpersoon Alfred: ik vind hem geen sympathiek karakter. Hij gedraagt zich behoorlijk arrogant en praat op een neerbuigende, kwetsende manier over een aantal mensen met wie hij in aanraking komt. Het kan zijn dat hij dit doet om zijn onzekerheid en teleurstelling te verbergen. Teleurstelling omdat die expeditie waarvan hij zulke hoge verwachtingen had, gekenmerkt wordt door tegenslag op tegenslag. Zijn onzekerheid en gebrek aan daadkracht vind ik irritant en onbegrijpelijk. Want Alfred is geen zwak persoon; als hij tijdens die expeditie op zichzelf is aangewezen, is hij toch in staat om in dat koude onhergzame landschap Arne te vinden en weer terug in de bewoonde wereld te geraken. De expeditie lijkt wel een metafoor voor zijn leven: verkeerd gestart, geconfronteerd met tegenslagen, en beëindigd zonder het beoogde doel te bereiken. Hij is jong vaderloos geworden, opgevoed door een moeder die hem stimuleerde om wetenschapper te worden zoals zijn vader en hem vervolgens te overtreffen maar daarin niet slaagt. Alfred leeft het leven van anderen en is niet in staat het patroon te doorbreken. Triest. | 0neg
|
Aardig boek, geeft een beeld van een bizarre jeugd, de haat-liefde verhouding met het tennis die daardoor ontstaat, en de worsteling om gemotiveerd te blijven. Jammer dat hij er zo veel woorden voor nodig heeft. Als dit boek half zo dik was geweest, was het ongetwijfeld een stuk beter geweest | 0neg
|
Als tegenwoordig iets korter gezegd of geschreven moet worden, dan roepen we gewoon keihard MAND (uit een interview van Maxim Hartman, google op: maxim mand). Dit boek is dus echt veeeeeeeel te lang. Wat een ramp. En wat een tegenstelling met de debuutroman Kathedraal van de Zee. Dat was ook een dikke pil, maar bleef van begin tot eind boeien. Beide boeken spelen in het zuiden van Spanje ten tijden van de Moorse bezetting of - zo u wilt - onderdrukking. Beide boeken kennen een hoofdrolspeler van simpele komaf die het ver schopt. Beide boeken staan bol van liefdesavonturen. Waar zit dan het verschil?
Ten eerste: er gebeurt te weinig, vooral in de eerste helft van het boek. Ten tweede: de 'geschiedenislessen' staan veel te los van het verhaal, alsof je ineens in een ander (studie)boek bent aanbeland. Dat haalt het laatste beetje vaart er ook nog uit.
Na zo'n spetterend debuut snap ik dat de redacteur bang is om het mes in een opvolger te zetten, maar dit boek had echt tot de helft teruggebracht moeten worden ............... MAND! | 0neg
|
Soms heb je zin in zoetigheid. Maar al even vaak krijg je dan een teveel aan zoete stof. Dat was bij mij het geval bij het lezen van Iets ouds en iets blauws. Wat een oppervlakkigheid, wat een overdaad aan opwinding over niets.
In een dorp in de Cotswolds wonen 'alleen maar' ouderen, alleen een moeder van twee kinderen is in het dorp achtergebleven. Gelukkig komen Beth en Rachel ook naar het dorp en de drie dames sluiten vriendschap. Ze besluiten zich in te zetten voor het opknappen van het dorpshuis, dat er nu donker en vervallen uitziet, maar dat best dienst kan doen voor feesten en partijen. Ze starten een bedrijfje voor de organisatie van bruiloften. De eerste bruiloft is al op zeer korte termijn, van een boerendochter uit de buurt. Daarna volgt de bruiloft van de zus van Beth.
Aan het eind van het boek zijn er nog drie bruiloften aanstaande: die van de drie dames zelf. Boeiend! Had echt niemand verwacht. Toch?
Daar komt dan nog bij, dat het boek erg slecht vertaald is: super Engelse gebruiken kan je niet zomaar in het Nederlands vertalen. Voorbeeld: chocoladerepen kan je misschien eten als nagerecht, maar beslist niet als pudding. De Severn is een rivier, dus stroomt in het dal van DE Severn. En ga zo maar door. Brrr. | 0neg
|
(Ik heb geen/zo min mogelijk spoilers in mijn recensie geschreven)
Titel: Backpacken met Lonely Planet (op Librarything, op Goodreads, op Hebban.nl)
Oorspronkelijke titel: Rite of Passage
Redactie: Lisa Johnson
Auteurs: Will Bradshaw, Valerie Pehrson, Karen Lee Boren, Lisa Johnson, Gail Cochrane, Dave Fox, John Morgan, Tom Smith, Harry Rolnick, Roberta Beach Jacobson, Katherine Jamieson, William Sutton, Myrna McKee, Kathy Coudle King, Dani Valent, Liza Perrat, Jim Eagen, Tara Kolden, Lisa K. Buchanan, Diana Omo Evans, Carol Schwalberg, David-Matthew Barnes, Mo Fleming, Ryan Forsythe, Lisa Guest, R. Ilayne, Sandra Dorr, Sarah Goodwin, Lynn Schneidler, Lori Horvitz, Lisa Beatman, Mary Ann Larkin, Marjorie Maddox, Greg Tuleja, Helen Ellis, Karen Lehmann, Jennifer Spiegel, Aviya Kushner, Lorna Smedman, Brent Olson
Vertalers: Jaap Deinema, Ron de Heer, Liesbeth Hensbroek, Jérôme Gommers, Dominique van der Lingen, Willemien Werkman, Martine Woudt
Taal: Nederlands, oorspronkelijk Engels
Serie: nee
Soort uitgave: paperback
Aantal pagina's: 254
Uitgever: De Boekerij bv, Amsterdam
Jaar van publicatie: origineel Engels 2003, eerste Nederlandse uitgave 2004, mijn editie 2010 (derde druk)
ISBN-nummer: 9789022556283
Bookcrossing ID: 14902790
Trefwoorden: reizen door Europa: Spanje, Nederland (Amsterdam), Engeland (Londen, Het Kanaal), Hongarije, Finland, Italië, Frankrijk, Griekenland en Korfoe, Duitsland, Tsjechië (Praag), Turkije, Bulgarije, Ierland, Joegoslavië en Rusland.
Waarom ging ik het lezen: Ik zag het staan in de Boekspot Hoog Catharijne op Utrecht Centraal en het leek me wel een leuk boekje, zeker omdat ik van reizen hou.
Aanrader: Nee, of misschien alleen de tweede helft van het boek.
Kopen / Lenen / Laat maar zitten: Laat maar zitten.
Korte samenvatting:
In deze bundel zijn een groot aantal korte verhalen opgenomen van wat de auteurs zelf hebben meegemaakt tijdens hun reizen door Europa.
Achterkanttekst:
Backpacken door Europa verandert je leven voorgoed. Je ontmoet nieuwe vrienden en deelt samen een fles goedkope wijn; je wordt verliefd in de eerste stad die je bezoekt en bent je flirt alweer vergeten als je in de tweede aankomt. Maar backpacken is ook steeds weer hetzelfde kloffie dragen; slapen in groezelige hostels en omgaan met reisgenoten met wie je nauwelijks kunt communiceren…
Backpacken met Lonely Planet is hét boek voor backpackers en mag in geen enkele rugzak ontbreken.
Eerste alinea van de Inleiding:
Het plan was simpel, standaard, en zo oud als de weg naar Rome. Nadat we ons eindexamen hadden behaald, zouden we onze koffers pakken, de vreselijke wereld van de darwinistische sociale wedijver achter ons laten en voorgoed de vreselijke gevoelens van onzekerheid en onvolkomenheid laten rusten. Europa lonkte, trok ons met zijn geschiedenis, zijn rijke, smaakvolle cultuur, zijn spectaculaire en gevarieerde landschappen en zijn ontspannen alcoholwetten. Het mooiste van alles echter, was de belofte van vrijheid. We waren volwassen, verdorie, en deze reis zou onze bevrijding betekenen. Niemand in Europa wist wat een vreselijke oenen wij eigenlijk waren. In de ogen van die gekke Europeanen, waren wij vriendelijke, aantrekkelijke avonturiers uit verre oorden, die kennis kwamen nemen van de lokale cultuur en misschien een paar harten gingen breken voordat ze verder trokken naar hun volgende bestemming.
Recensie:
Inhoud:
De eerste helft van het boek bevat vooral verhalen over mensen die op reis gaan door Europa (meestal uit Amerika, soms ook uit een ander Europees land) en bestolen worden of in hele vieze jeugdherbergen slapen. Na het lezen van deze verhalen snap je helemaal niet meer waarom mensen überhaupt nog door Europa zouden gaan reizen...
Halverwege wordt de toon van de verhalen iets positiever en staan er ook mooiere momenten beschreven, al krijg je tegen het einde weer wat negatievere verhalen te horen.
Het mooiste verhaal vond ik "Een beetje achteroverleunen" van Greg Tuleja. In dit verhaal speelt Greg samen met een muzikant uit Parijs een zomer lang in metrostations, samen met Henri, een muzikant die hij daar heeft ontmoet. Ze beloven dat als de Fransman naar New York komt, ze daar samen in stations zullen spelen. Nadat Greg terug is in Amerika, krijgt hij echter een brief van een gezamenlijke vriendin met slecht nieuws over Henri.
Greg Tuleja beschrijft alles net genoeg om zijn gevoelens en de beelden over te brengen, zonder extensief gebruik te maken van bijvoeglijke naamwoorden en ander "wollig taalgebruik".
In vergelijking met de andere verhalen geeft dit verhaal toch een leukere kant van het reizen door Europa weer, ook al gebeuren er ook hier dingen die niet zo leuk zijn. Dat gebeurt echter pas als Greg weer thuis is, en zijn tijd in Europa (eigenlijk alleen Parijs) was wel plezierig en ook zodanig beschreven.
Tussen de verhalen door staan een aantal conversaties van het Lonely Planet internetforum. Aan het einde staat een conversatie over wat je moet doen als je weer thuiskomt na zo'n lange reis door Europa, waar wel een mooie tip in staat: doe alsof je op vakantie bent in je eigen land! Er zijn namelijk altijd mensen die op vakantie gaan naar het land waarin jij woont en het is ook leuk om dat zelf eens te ontdekken.
Schrijfstijl:
Bijna elk stukje is door iemand anders geschreven, dus de schrijfstijlen zijn erg wisselend. Sommige auteurs schrijven wat "dromeriger" en gebruiken veel bijvoeglijke naamwoorden om de sfeer te beschrijven, anderen zijn juist weer wat "zakelijker", of gebruiken meer dialoog om hun verhaal te vertellen.
Spelfouten/Typefouten:
Bladzijde 17:
Europa is tenslotte het land van de romantiek... =
Europa is tenslotte het continent van de romantiek...
Bladzijde 77:
...de Japanse nato. =
...de Japanse nattō.
Bladzijde 143:
Zijn beweeglijk ogen gleden over mijn gezicht. =
Zijn beweeglijke ogen gleden over mijn gezicht.
Afbeeldingen:
Het boek bevat geen afbeeldingen, behalve op de voorkant. Mijn editie heeft een foto van de Grand Canyon op de voorkant staan, wat helemaal niet past bij de inhoud van het boek, omdat de Grand Canyon in Amerika ligt en alle verhalen binnenin gaan over reizen door Europa!
Conclusie:
Er staat eigenlijk maar één verhaal in dat echt de moeite waard is om te lezen. Voor de rest geven de verhalen best een negatief beeld van reizen door Europa en zet het niet echt aan om zelf op reis te gaan om soortgelijke ervaringen op te doen.
Herleesbaarheid:
Ik ga dit boek niet nog een keer lezen.
Links:
- Deze recensie op mijn weblog.
- Deze recensie op Goodreads.
Soortgelijke boeken/aanraders:
- Overeind in Babel: Talen in Europa (Luc Devoldere), reizen door Europa d.m.v. taal.
- De wereld is een wonder (Bertus Aafjes), meer reisverhalen. | 0neg
|
De dode van Domburg speelt zich af in Zeeland en Noord-Brabant. Hoofdpersonage is ene Laurien Minnaar, rechercheur bij de politie Zeeland.
Het verhaalt begint wanneer er een lijk aanspoelt op het strand van Domburg. De overledene is een Engelse oud-piloot, die in de tweede wereldoorlog met zijn bommenwerper neergehaald werd boven Zeeland en die daar de rest van zijn leven is blijven wonen.
John Campbell neen, niet van de soep - had enkele souvenirwinkels in Middelburg en omstreken en was bekend als een rechtdoorzee man van de oude stempel.
Volgens de patholoog gaat het om een ongeval, of mogelijk om zelfmoord. Laurien Minnaar voelt dat het om moord gaat, hoewel daar helemaal geen redenen toe zijn. Zij blijft zeuren en vals spelen (het hele boek door), haalt er zo maar op eigen initiatief een tweede patholoog bij, die aan de hand van de fotos (het lijk is ondertussen al gecremeerd) besluit dat het hier inderdaad om moord gaat.
De chef van Minnaar, commissaris Emma, is een veertigplusser, die eerder door haar uiterlijk dan door competentie promotie gekregen heeft. Zij werkt Minnaar het hele verhaal door tegen. Ook volgens de commissaris gaat het hier om zelfmoord.
Wanneer ook de zoon van de oude Campbell dood wordt teruggevonden, mag Minnaar dan toch beide zaken onderzoeken. De patholoog stelt ditmaal vast dat het om moord gaat, dus vindt Minnaar dit keer dat het zelfmoord is.
Enkele dagen later is er weer een lijk, een jonge punker, die blijkbaar een akkefietje met de ouwe Campbell heeft gehad.
Verdict:
Het recept is heel eenvoudig:
1°) Neem een van de vele Baantjer boeken, vervang De Cock door een vrouwelijke rechercheur van middelbare leeftijd, verplaats alles naar het rustige Zeeland, et voilà, een nieuwe ster is geboren.
2°) Verzin een gezinnetje, samengesteld uit één echtgenoot, een ex-politieagent (kan altijd handig zijn); twee zonen, waarvan er ééntje met drugs moet experimenteren; één mentaal gehandicapte zus die tijdelijk moet inwonen na het overlijden van de moeder en vul een kwart van je roman door hierover te zeuren.
3°) Portretteer de commissaris zo grotesk en incompetent mogelijk (als het bij Baantjer werkt, moet het hier ook kunnen), laat diezelfde commissaris het hele verhaal door zeuren over de achterstand in het papierwerk (idem) en laat vooral je hoofdpersonage een aantal onwettige dingen doen, waardoor er bij een eventuele rechtszaak onvermijdelijk vrijspraak zou volgen in het echte leven. (nog maar eens idem)
4°) Overgiet het slappe verhaal met een mengsel van persoonlijke problemen, mislukte oneliners, afgezaagde stereotypes en absoluut non-professionalisme en gebruik een zinsbouw die de gemiddelde Story-lezer goed begrijpen kan.
Vicky Hartman (een internationaal klinkende auteursnaam) bewijst met dit prulletje dat alle middelen goed zijn om haar doel (roem en centen) te bereiken.
Wat me nog het meeste stoort aan heel het boek, is dat éne zinnetje op de achterflap: dat de schrijfster al volop bezig is aan haar volgende roman in de serie Minnaar.
Dit verhaaltje is écht ondermaats en is bovendien zéér zwak geschreven, er zijn meer storende elementen dan in een Zoek-Waldo plaatje en nergens, maar dan ook nérgens wordt het spannend.
Wie graag Baantjer leest zal misschien dit soort onzin slikken, het is er tenslotte een flauw afkooksel van, maar wie de betere misdaadauteur gewoon is kan met dit prulletje alleen maar bedrogen uitkomen. | 0neg
|
Het tweede boek zou goed te volgen zijn zonder het eerste boek gelezen te hebben, volgens de uitgever. Aan de hand van een stamboom was het de eerste 150 pagina’s puzzelen wie wie was en welke onderlinge relaties er zijn. Dit gepuzzel leidde goed af en liet me nog niet struikelen over de krakkemikkige tekst: beroerde vertaling of gewoon slecht geschreven?
Het opvoeren van steeds meer personages en verhaaltjes rond deze personen en dan nog het liefst geschreven vanuit het perspectief van deze personages, maakt er een onsamenhangend en voortkabbelend stuk tekst van. Veel is slecht vertaalde versiering en voegt niets toe.
Het betreft hier een familie Cazelet, zwemmend in het geld en in het bezit van een houthandel, maar van geen enkele titel.. De stamvader wordt “generaal” genoemd en zijn vrouw “de baronie” (je moet wat als je geen echte titel hebt). Verder de drie zoons, waarvan er twee oudste in de 1e w.o. gewond zijn geraakt. De jongste zoon heeft zijn 1e vrouw verloren bij de geboorte van hun zoon. En een zeer dienstbare dochter.
De zoons hebben ook een gezin met kinderen die als nichtjes en neven van dezelfde leeftijd zijn en met elkaar kamers en hun leven delen. De hele groep woont met elkaar, soms in één soms in meerdere huizen die op loopafstand van elkaar liggen en soms ook in de huizen in Londen. Verder zijn er nog de nodige personeelsleden, schoonfamilies, vrienden en families van vrienden die even snel opduiken als weer verdwijnen. Niet te volgen zo nu en dan, waarschijnlijk ook niet voor de schrijfster van het verhaal.
Het verhaal in het tweede boek speelt in de tweede wereldoorlog. De oorlog speelt geen grotere rol dan alle drama’s en overpeinzingen van de diverse personages. Er zijn veel en uitgebreide beschrijvingen die vaak erg gekunsteld aandoen en weinig toevoegen aan het verhaal en er voor zorgen dat er geen vaart of ritme in het verhaal komt.
De toenemende hoeveelheid van ongeloofwaardige gebeurtenissen maakt het boek regelmatig hilarisch. Werkelijk fantastisch vond ik de passage waarin een baby van nog geen jaar boven een potje gehouden wordt en rond haar 1e jaar al zindelijk is. En die prestatie is mede geleverd door een oudere kindermeid met heel erge reumatiek.
Er kan een hele lijst van fantastische gebeurtenissen gemaakt worden.
Er volgen blijkbaar nog drie boeken die ik niet meer ga lezen. Hopelijk wordt er bij de volgende uitgaven wat kritischer naar de vertaling gekeken. In dit boek zie ik de Engelse tekst er vaak doorheen alsof het woord voor woord is omgezet naar het Nederlands. | 0neg
|
Is een boek een thriller omdat er thriller op het omslag staat? Je zou het toch denken, maar de werkelijkheid is soms anders. Zeven leugens van James Lasdun wordt als een literaire thriller gepresenteerd, maar wie een spannende sensatieroman verwacht, meestal over misdaad (ik citeer gemakshalve maar de Dikke Van Dale), komt bedrogen uit.
De plot is gauw verteld: op een feestje in New York gooit een onbekende vrouw een glas wijn in het gezicht van hoofdpersoon Stefan Vogel. Vervolgens wordt in een lange flash back de aanleiding tot deze daad van agressie uit de doeken gedaan. De schrijver neemt ons daarbij mee naar het Oost-Duitsland van de Koude Oorlog, waar je niemand kon vertrouwen. Want de informanten van de Stasi, de geheime dienst, waren overal. Ook Stefan Vogel is destijds benaderd voor een rol als undercover en daarmee heeft het glas wijn waarop hij onverwacht getrakteerd wordt, veel, zo niet alles te maken.
Zeven leugens is gewoon een literaire roman over het verlangen naar erkenning, de leugen als levenshouding en de onvermijdelijke gevolgen daarvan. Een boeiend portret van de kunstenaarsscène onder het bewind van Erich Honnecker, maar wie 'suspens' verwacht, kan er beter niet aan beginnen. | 0neg
|
Voor de eerste keer sinds lang ben ik gestopt in het midden van het boek.
Er zat gewoon geen spanning in, sorry
Vermits ik toch een waardering moet geven heb ik het 1 sterretje gegeven, maar voor mij mag het ook geen zijn. | 0neg
|
Ik kan me helaas niet scharen achter de meningen die al eerder gegeven zijn over dit boek. Ik vond het werkelijk afschuwelijk om te lezen. Ik wilde het per se uitlezen, omdat ik ooit eerder een Nicci French aan de kant heb gelegd en vervolgens nooit meer opgepakt heb. Dat leek me zonde en bovendien wil ik altijd graag weten wat anderen er zo fantastisch aan gevonden kunnen hebben.
Ik vond het vreselijk langdradig en nergens spannend. Het idee van 'ervoor' en 'erna' beviel me wel, maar vond ik af en toe wel verwarrend uitgewerkt. Het motief blijft me uiteindelijk onduidelijk of onlogisch.
Nee, misschien moet ik Nicci French voortaan links laten liggen... | 0neg
|
Het is een aardig verhaal maar daar houdt het dan ook meteen bij op. Af en toe springt het van de hak op de tak, stoppen verhaallijnen plotseling (zoals die over de schoonmoeder) en de tijdslijn is ook niet al te duidelijk, het lijkt alsof Jeroen weken in het ziekenhuis ligt maar later blijkt dat hij na een paar dagen alweer op wonderbaarlijke wijze is genezen. Het slot is erg teleurstellend en de zelfmoord van de directeur een beetje over de top. Voor een regenachtige zondagmiddag is het best oke, maar geen hoogstaande literaire thriller zoals de omslag doet beloven. | 0neg
|
Dit boek, pfff. Een goed idee, maar zo slecht uitgewerkt. Wat jammer! Ik heb mij er doorheen moeten slaan en af en toe - moet ik bekennen - hele stukken zelfs diagonaal gescand. Het verhaal is langdradig en wazig. Ik heb er teveel vraagtekens bij. Maar het ergste is dat de hoofdpersoon mij niet kon boeien, ik voelde niet met haar mee. Wat een gemiste kans. | 0neg
|
Viproom is het eerste deel van een nieuwe serie van Jens Lapidus met in de hoofdrollen Teddy en Emelie.
Teddy een ex-gedetineerde en Emilie die op een advocatenkantoor werkt beginnen samen aan het onderzoek naar de ontvoering van de zakenman Philip. Teddy en Emelie komen uit verschillende milieus en dat leidt regelmatig tot botsingen.
Ook wordt er een stukje vertelt over Mats en Cecilia en hoe hun leven verder ging na de brand in hun huis.
Tussendoor zijn er ook nog flashbacks over het leven van Teddy in de gevangenis.
Ik vond Viproom erg tegenvallen. Het is voor mij niet te vergelijken met de andere Scandinavische schrijvers waar ik fan van ben. Jens zijn schrijfstijl is niet voor iedereen toegankelijk en door de vele bijzaken wordt het boek erg langdradig en nodigt het niet echt uit tot lezen. Ook zijn er heel veel personages waardoor ik steeds terug moest bladeren om te weten wie wie was. Het boek was voor mij een worsteling en ik zal het dan ook niet gauw aanbevelen bij mijn vriendenkring.
Het boek krijgt van mij de twee sterren voor de persoon Teddy die ik wel kan waarderen. | 0neg
|
Vlot geschreven, maar de vele uitvoerige gedetailleerde wetenschappelijk onderbouwde kennisweetjes die de hoofdpersonen in het verhaal voortdurend vertellen over ruimtelichamen, atoomwapens en wat er verder om de hoek komt kijken haalt wel de vaart uit het verhaal..... | 0neg
|
Ik las een recensie van iemand die zich afvroeg waarom dit boek verfilmd was. Dat heb ik dus ook.. Heb 'm net uit en ben echt verbaasd over het aantal sterren wat dit boek krijgt. Zwáár overrated.
Wat mij betreft hadden ze dan beter Fractured/Versplinterd van Dani Atkins kunnen verfilmen; dat boek maakt een stuk meer indruk en heeft ook nog een plot.
Mijn mening over dit boek? Suf. Dat is wel het perfecte woord ervoor.
Meer dan schommelingen tussen flashbacks, heden en toekomst was het niet. Suffe personages die me niet pakten, suffe manier van schrijven en dan het "verhaal" wat totaal geen verhaal is..
Nee, leuk bedacht, maar imo totaal niet goed uitgewerkt.
1,5* | 0neg
|
Over de inhoud van het boek hoef ik niks te melden, dat is bij de boekbeschrijving voldoende duidelijk. Op grond van de flaptekst verwacht je een dijk van een verhaal. De ultieme ontlading van haat. Helaas blijft het boek bij de verwachtingen achter.
Het klopt dat het verhaal met een vlotte pen is geschreven. Maar iets te vlot. Er is veel ongeloofwaardig aan wat er voorbij komt. De eerste helft van het boek lijkt het erop alsof er een soort van psychologische thriller neergezet wil worden. Maar die schrijf je niet met een vlotte pen, zo'n verhaal heeft rijping, subtiliteit en uitwerking van de binnenwereld nodig. Een opmerking als dat er "allerlei emoties door zijn lijf gieren" is dan echt "not done", veel te oppervlakkig, en had beter weg kunnen blijven. Dik over de helft lijkt de intrige op gang te komen. Misschien zit er toch nog een vette afrekening aan te komen? Lundi komt op dreef, laat het hart even sneller kloppen, op het puntje van je stoel. Om dan ten slotte het verhaal met een zeepbel uit elkaar te laten spatten.
De redactie van het boek laat naarmate het verhaal vordert ook nogal eens een steek vallen, en dat is toch echt onnodig
Jammer ook dat geen enkele hoofdpersoon sympathie heeft kunnen oproepen, hooguit de oudste dochter een beetje. Aan het eind "Het duurt niet lang meer voordat ik me in de wachtende armen van Roy kan storten." En tja, dan denk je al snel: "denk na.... en handel ernaar". | 0neg
|
Dit boek is duidelijk een open deur voor de voedingsmiddelen fabrikanten om hun spullen goed te praten. Vooral het gedeelte over de smaakversterkers is een bij de haren erbij gesleepte nonsens vergoelijking van hun zo kostbare producten en winsten. Ik ben zelf een slachtoffer van deze smaakmakers en weet als geen ander waarover ik praat.
Natuurlijk eten zonder toegevoegde chemicaliën is altijd beter en gezonder voor mens en natuur. | 0neg
|
Pen Stewart won in 2013 de Feniksprijs met haar verhaal “Nanokanaries en Olifantenhersenen”. Nu heeft zij haar tweede boek getiteld ‘Tijd M.A.N. Chine’ gelanceerd. Dat zal zeker en vast geen prijs winnen. De verhalenbundel bestaat uit een novelle genaamd ‘V&M’ en zes korte verhalen. De kwaliteit is zeer wisselend. De novelle kent flink veel vaart maar komt ongeloofwaardig over. De verhalen kennen hetzelfde euvel. Alleen het verhaal TijdM.A.N.Chine steekt hier bovenuit. Noem het rustig een tof titelverhaal.
Het titelverhaal is bijzonder mooi. Een eenzame ster aan het firmament van dit boek. De spanningsboog is goed opgebouwd want je raakt steeds nieuwsgieriger naar wat er speelt. En wanneer je uitvindt wat er met de 500-jarige Melvin aan de hand is en waarom hij in de Eerste Wereldoorlog meevecht, voelt dat heel natuurlijk aan. Ook de emoties van de hoofdpersoon zijn goed beschreven. Hij lijdt zo vreselijk, je hebt het werkelijk met hem te doen. Het einde is dan weer onverwacht en leidt tot een verrassend inzicht bij hemzelf en bij de lezer.
Hoe anders is de novelle. Manon woont met haar streng gelovige vader in Rotterdam. Ze heeft een lesbische relatie met haar klasgenote Anne. Tijdens een avondje stappen worden ze aangerand door een groep jongens. Twee mysterieuze vrouwen, Velma en Elmire schieten hun te hulp. Hierdoor raken Manon en Anne betrokken bij een conflict tussen de bovennatuurlijke families van hun redders.
Door de snelle plotwendingen zoals de plotselinge schietpartij op de school, krijgt de novelle vaart. Af en toe zijn deze onverwachte wendingen erg ongeloofwaardig. Zo vermoordt Elmire haar broer omdat ze hem verdenkt van verraad. Deze verdenking komt zo plots, dat de moord niet logisch overkomt. Ook haar tranen achteraf zijn onverklaarbaar. Waar huilt ze nu om? Het zogenaamde verraad dat nog moet gebeuren? Dat ze hem vermoord heeft?
Het taalgebruik is veelvuldig Vlaams. Zo gebruikt de schrijfster het woord ‘woonst’ in plaats van ‘huis’. Kelen worden overgebeten in plaats van opengebeten. Dit werkt afleidend. Bij een verhaal dat zich afspeelt in Nederland verwacht je Nederlands taalgebruik. Rotterdamse meisjes spreken Rotterdams en geen Belgisch.
Tevens spreken de hoofdpersonen op een hoogdravende toon. ‘Bloed dat heeft onze vete vergoten, en in nog meer bloed zal ik haar verdrinken’. Van de al eeuwenoude Velma en Elmire is dat misschien nog te verwachten hoewel ze ook kunnen hacken en duidelijk aangepast zijn aan deze tijd. Uit de monden van Anne en Manon klinkt dit taalgebruik zeer onnatuurlijk. ‘En laat mijn ogen voor een laatste maal misschien zich verwonderen door je aanblik’, is niet iets wat een tienermeisje zegt.
Het Vlaams dat af en toe opduikt in de overige zes verhalen is niet storend. Helaas komen ook hier de beweegredenen die de hoofdpersoon tot actie aanzetten uit de lucht vallen. Zo is hoofdpersoon Nebo uit het eerste verhaal een ‘pestkop’ die zonder duidelijke redenen plotseling tot ”inzicht” komt en vredesbemiddelaar wordt tussen twee strijdende partijen. Ook de andere verhalen kennen zulke slordigheidjes. Zoals de manen in verhaal vier die eerst Axen en daarna Axchon genoemd worden. De magie van de verhalen raken hierdoor jammer genoeg verloren.
Al met al is het jammer dat de novelle en de overige verhalen niet hetzelfde niveau en dezelfde goede uitwerking kennen als het titelverhaal, dat met kop en schouders boven de rest uitsteekt. | 0neg
|
Reif Larsen is met Ik ben Radar aan zijn tweede roman toe. Zijn eerste, De verzamelde werken van T.S. Spivet verscheen in 2009 en is verfilmd.
Ik ben Radar is een serieus dik boek ook al zou je het niet zeggen. Schijn bedriegt, de bladen zijn gewoon dun, wat je echter niet merkt tijdens het lezen. Uiteindelijk is het wel een zwaar boek, dat verrast als je het ter hand neemt.
Persoonlijk verwachtte ik bij het zien van de zwarte cover van het boek een spannend verhaal. Volgens de achterflap speelt het verhaal zich af in verschillende continenten, Amerika, Azië, Europa en Afrika. Een allesomvattend verhaal denk je dan. Maar dit was verkeerd gedacht. Het is een roman, of liever gezegd verschillende romans. Er is zogenaamd een link tussen de verschillende verhalen maar die had er evengoed niet kunnen zijn. Het doet bijna niet ter zake maar is wel leuk.
De verschillende verhalen zijn goed te lezen en vlot, daar hoef je absoluut geen moeite voor te doen. Interessant ook. Maar uiteindelijk blijft het allemaal nogal vrijblijvend. Je leert verschillende personages kennen en je volgt ze zo goed als een leven lang. Maar als je dan moet bedenken waar het nu eigenlijk over gaat, valt dit niet te zeggen. Het zijn levensverhalen, misschien een beetje speciaal maar meer niet, alhoewel er soms wel eens over valt na te denken.
Ik ben Radar is een Groots en ambitieus meesterwerk volgens de Washington Post maar ondergetekende was niet onder de indruk. Enkele mooie geromantiseerde verhalen maar sommige delen waren toch wel saai te noemen. | 0neg
|
Barry Eisler is schrijver en advocaat en werkte ooit voor de CIA. Na zijn John Rain-serie is Breuklijn zijn eerste standalone-thriller.
Hoofdpersoon is Alex Treven, een jonge ambitieuze Silicon Valley-advocaat. Met het patenteren van een revolutionair softwareprogramma hoopt hij op kantoor hoge ogen te gooien om zodoende het fel begeerde partnerschap in de wacht te slepen. Maar dan wordt de uitvinder van het softwareprogramma vermoord en sterft nog iemand die bij de patentaanvraag betrokken is. Alex Treven lijkt het volgende slachtoffer. Na een mislukte aanslag, verschanst hij zich in een hotel en roept de hulp in van zijn broer Ben, met wie hij sinds de dood van hun zusje al jaren gebrouilleerd is. Ben, een commando en undercoversoldaat die in het buitenland voor de USA allerlei vieze klusjes opknapt, kan niet anders dan in het vliegtuig stappen en zijn broer te hulp schieten. Terwijl men er stap voor stap achter komt wat het revolutionaire softwareprogramma precies behelst en de Russen jacht op hen maken, loopt de spanning tussen de twee broers langzaam op naar een kookpunt. Als complicerende factor bevindt zich in hun gezelschap ook nog een Iraans-Amerikaanse advocate, de mooie Sarah Housseini, op wie Alex heimelijk verliefd is.
Breuklijn is een moderne spionagethriller met voldoende actie en genoeg gezond psychologisch inzicht om de lezer een paar plezierige uurtjes te bezorgen. Het verhaal is in feit vrij snel verteld. Het revolutionaire softwareprogramma blijkt een ingenieus versleutelingsprogramma te zijn, en natuurlijk maken alle mogelijke geheime diensten daar jacht op. De plot is niet buitengewoon verrassend, maar toch weet Eisler de lezer tot de laatste pagina te boeien. Dat komt vooral doordat hij drie sterke personages heeft bedacht, de twee broers en de mooie Sarah, en hij het verhaal vanuit dit trio laat vertellen. Met name het contrast tussen Alex, de workaholic advocaat, en Ben, de kille commando, is goed gevonden. De sleutel voor het conflict tussen beide broers ligt uiteraard in hun gemeenschappelijke verleden. Wat Eisler ons voorschotelt is niet alleen geloofwaardig, maar ook menselijk. Dat maakt dat Breuklijn meer te vertellen heeft dan de gemiddelde spionage- of actiethriller.
Eisler schrijft gemakkelijk, in een simpele maar doeltreffende stijl. Zijn hoofdstukken zijn kort en bestaan voornamelijk uit soepele dialogen, zonder ellenlange uitweidingen of uitleg. Die komt pas aan het eind van het boek. Een lijst met websites bewijst hoezeer de beschreven gebeurtenissen een link met de werkelijkheid blijken te hebben. Breuklijn is wat Amerikanen zo treffend 'a good read' noemen. Niets meer en niets minder. | 0neg
|
In ‘Het Atria project’ maken we kennis met Abby Ryan en haar omgeving. Ze woont in Zuid-Australië en heeft de uitzonderlijke gave om andermans herinneringen uit vroegere levens te kunnen zien. Haar goede vriendin Laura neemt haar mee naar een groep mensen die eenzelfde gave hebben. Van bij de eerste bijeenkomst verandert hun leven drastisch. De leden worden opgejaagd door het Atria project. Wanneer een van hen ontvoerd wordt, besluiten de anderen een reddingsactie op touw te zetten. Al gauw wordt duidelijk dat niets is wat het lijkt.
‘Het Atria project’ past in het genre SciFi-Fantasy, een genre dat mij wel aanspreekt. De cover van het boek past wel binnen dit genre en eens je verder in het verhaal komt, wordt de keuze voor deze cover meer en meer duidelijk.
Wat mij al heel snel opviel in het boek zijn de taalfouten en helaas stoorden die mij. Waarschijnlijk ben ikzelf daar een beetje te veel op gefixeerd, maar het lijkt me zinvol om een boek voor publicatie te laten nalezen door iemand die talig is ingesteld.
De eerste hoofdstukken van het verhaal nodigen de lezer al snel uit om mee te denken. Ikzelf zat dus al vrij snel in het verhaal en had echt zin om ‘Het Atria project’ snel uit te lezen om te zien of mijn gedachten overeenstemden met die van de schrijfster. Naarmate het verhaal echter vorderde, miste ik stukken. De gebeurtenissen volgen mekaar in heel snel tempo op, zonder de af en toe noodzakelijke overgangen die de verhaallijn verder uitdiepen en/of ondersteunen. Hierdoor had ik soms ook de indruk dat bepaalde verhaallijnen niet klopten. Ik kon als lezer niet alle gebeurtenissen in het verhaal plaatsen.
Aan de andere kant zijn bepaalde zaken zeer tot in detail beschreven, zoals de dagdagelijkse taken van Abby. Ik stoorde mij hier persoonlijk niet aan, maar het levert ook geen grote meerwaarde voor het verhaal.
Waar het verhaal zich lijkt op te bouwen tot een grote climax, eindigt het met een cliffhanger van jewelste. Je moet dus ook het tweede boek ‘De vloek van Bedaron’ lezen om het hele verhaal goed mee te hebben.
Doordat er zeer veel gebeurt in het verhaal zonder de nodige overgangen, de verhaallijnen soms niet kloppen en er vrij veel taalfouten in het boek staan is dit op zichzelf staand boek voor mij 2 sterren waard. Pas in combinatie met ‘De vloek van Bedaron’ wordt het verhaal duidelijker.
Lezers die het genre appreciëren adviseer ik dan ook om beide boeken na mekaar te lezen (alsof het 1 boek is). | 0neg
|
Jammer genoeg kon dit verhaal mij niet echt boeien op het tweede hoofdstuk "Walk like an Egyptian" na. Dit is een goed stuk waarin een schrijnende situatie via (zwarte) humor wordt beschreven. Een bizarre aangelegenheid, die tegelijkertijd beklemmend en triest is en toch verteld kan worden. Door het boek heen, krijg je via terugblikken steeds meer zicht op de complexe thuissituatie van de hoofdpersoon. | 0neg
|
Na Mattias is een vlot geschreven boek dat makkelijk leest. Het idee om verschillende mensen aan het woord te laten na Mattias is een origineel idee. Jammer genoeg is de uitvoering niet erg geslaagd. Van de mensen over wie een hoofdstuk is geschreven zijn de hoofdstukken van degenen die dicht bij Mattias stonden aangrijpend en hebben diepgang. Hier is het boek interessant omdat de gevoelens van mensen besproken worden in relatie met elkaar voor, tijdens en na Mattias. Jammer genoeg staan er ook hoofdstukken in over mensen die weinig met Mattias te maken hadden, hierdoor wordt het boek meer een verhalenbundel en is geen samenhangend geheel. | 0neg
|
O jee, welke moest ik kiezen? Voor de januari challenge van de plaatselijke bibliotheek (Bibliotheek Zuid-Hollands Delta) moest ik kiezen uit drie boeken, die alle drie niet mijn eerste keus zouden zijn. Bij geen van de boeken werd ik nieuwsgierig of aangetrokken door de samenvattingen. Het keuzemenu bestond uit: De Leesclub van Renate Dorrestein, Birk van Jaap Robben en De IJsmaker van Ernest van der Kwast.
Een paar jaar geleden liep ik in Den Haag in een boekenwinkel De Leesclub tegen het lijf. Indertijd heb ik het boek dichtgeslagen na 10 pagina's en sindsdien stond het onaangeroerd in mijn boekenkast. Waarom ik het wegzette, wist ik niet meer. Deze januari reading challenge was een mooie gelegenheid om het boek uit de kast te halen en te gaan ervaren waarom ik het toen kocht en waarom ik het toen wegzette. Is het zo aansprekend dat je het meteen meeneemt uit een boekenwinkel? Of was het toch terecht dat het boek jarenlang ongelezen stond weg te stoffen?
Het verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief, maar gedurende het lezen is niet duidelijk geworden wat de naam en rol is van deze ik-persoon. Deze ik-persoon houdt gedurende het boek een monoloog ten overstaan van een onderzoeksrechter. Het lijkt erop dat de ik-persoon een van de leden van de boekenclub is, maar dit klopt niet met het aantal en ook wordt op geen moment tegen de ik-persoon gesproken. Deze ik-persoon verhandeld de gebeurtenissen die leidden tot de dood van Gideon de Wit. Het lijkt hierdoor een passage uit een verhoor. De lezer krijgt hierdoor niet mee waardoor de leden van de boekenclub bij de onderzoeksrechter zitten en wat vervolgens met de leden gebeurt.
Het eerste deel van het boek betreft bovengenoemde verhandeling; het verhoor. Dit wordt vervolgd door passages uit het dagboek van een van de leden van de leesclub en een (fictief?) interview met de auteur. Het boek wordt afgesloten met vragen voor leesclubs. Het totaal omvat 127 pagina's, waarvan de eerste 92 de verhandeling - het verhoor - bevatten.
Een lang verhaal kort
Zeven leden van een leesclub gaan op reis met hun favoriete auteur Gideon de Wit. De reis staat in het teken van de herontdekking van Moby Dick en vindt plaats in de wateren van Schotland. De karakters van de leesclubleden worden uitvergroot, waardoor enigszins de draak wordt gestoken met zowel leesclubleden als leesclubs. Zo is er iemand die een enorme voorraad The Famous Grouse meeneemt op reis, is een van de leden fervent rookster en brengt een ander een pistool mee.
Ze ontmoeten Gideon in Schotland, vlakbij zijn boot. Deze boot blijkt geen bemanning te hebben en al snel blijkt het ook niet zeewaardig te zijn. Al snel leiden ze scheepsbreuk. Als ze aanspoelen op een eiland vinden ze Gideon in coma, terwijl een stuk bot uit zijn been steekt. De leesclubleden besluiten daarop om zijn been te amputeren met een kettingzaag en het bloeden te stelpen door zijn been dicht te schroeien met een zippo. Vervolgens verbrand Gideon, maar overleeft ook dat avontuur. De leesclubleden besluiten daarom om hem af te koelen en in de onstuimige Schotse wateren vindt hij uiteindelijk zijn zeemansgraf.
Persoonlijke touch
Het hoofdverhaal omvat slechts 92 pagina's en daar was ik blij om. Waarschijnlijk, als ik telkens had gezien dat ik nog 300 pagina's moest, had ik het boek weer net zo snel in de kast gezet als jaren geleden. Dit maakt dat ik, ondanks het beperkt aantal pagina's, relatief lang over het boek heb gedaan. Karakters worden uitvergroot en de gebeurtenissen zijn zeer onrealistisch, waardoor vele lezers het boek komisch vinden. Ik heb echter een ander gevoel voor humor. Wel wil ik deze conclusie bij mezelf houden; in een van de reviews las ik dat het boek meest geschikt is voor vijftigplussers en ik behoor simpelweg niet tot die doelgroep.
De vertelwijze en de scope van het boek heb ik als interessant ervaren. Het verhaal omvat alleen het verhoor, geschreven vanuit enkel een ik-perspectief. Hoe de ik-persoon op die plaats komt en hoe het later verder gaat, blijft ter verbeelding van de lezer. Mooi om te zien hoe de schrijver hiermee heeft gespeeld en wat dit doet met mij als lezer. Niet alle vragen uit de opgezette spanningsbogen worden beantwoord in het boek, en juist dat maakt dat je achteraf een onbestemd gevoel overhoudt, of de vragen vanuit eigen verbeelding kan beantwoorden.
Tot slot waardeer ik de schrijfstijl van Dorrestein. De zinnen lijken soms gecomponeerd - ze zijn mooi om te lezen.
Kortom: bijzonder perspectief en mooie schrijfstijl, maar het verhaal kon mij niet blijven boeien. Mogelijk omdat ik niet tot de doelgroep behoor. Ik begrijp nu waarom het boek mij aansprak in de winkel, maar begrijp ook waarom ik het aanvankelijk zo snel dichtsloeg. Soms zijn dingen niet zwart-wit. Love it or hate it is niet van toepassing op dit boek. Love it - het vertelperspectief en de scope van het boek, aangevuld met de gecomponeerde zinnen. En Hate it omdat ik telkens weer het boek weg wilde leggen en het verhaal mij niet heeft kunnen boeien. Het is dus niet Love it or hate it maar Love it AND hate it. | 0neg
|
Geïntrigeerd begon ik met lezen, wat is er gebeurd met Cat/Emily waardoor ze de drastische keuze maakt om alles achter te laten. Dat moet wel iets heel schokkends zijn. Maar viel dat even vies tegen...
Het boek is verdeeld in meerdere delen en vanuit verschillende perspectieven geschreven. Aan het begin nog prettig te lezen en verwacht je zo de opbouw naar een spannende ontknoping. Maar halverwege het boek is de spanning nog ver te zoeken en vind ik de wisseling van perspectief irritant worden. Onder andere haar vader, moeder en tweelingzus worden erbij betrokken maar hun verhaal doet weinig toe tot het plot. Dit omdat bepaalde thema's worden aangestipt, maar niet worden uitgewerkt.
Met steeds grotere moeite sleep ik mij door het boek. Ik wil toch weten waarom. In mijn achterhoofd hebben zich verschillende scenario's ontwikkeld. Evil twin sister is mijn favoriet, want ik lees toch een thriller?!
Het verhaal krijgt steeds raardere wendingen en we kruipen naar de ontknoping en dan is die daar. Schokkend?! Nou nee.. dat was Mea Culpa van Clare Mackintosh wel. Maar dit boek komt er voor mij niet in de buurt. Ik had eerder zoiets van is dit alles?!
Vlakke personages, veel verhaal draadjes, warrig en soms ongeloofwaardig zijn voor mij enkele steekwoorden om dit boek te beschrijven. Jammer want het concept had zeker potentie met een betere uitwerking.
Dit boek is voor mij dus een stap te veel! | 0neg
|
Het boek is geschreven in de ik-vorm. Toch blijf je ook als lezer een observator. De kelner die in het chique restaurant werkt is van de oude stempel. Hij is formeel, hij weet hoe het hoort en verwacht dit ook van de gasten. De vaste gasten en de medewerkers van De Hills worden beschreven vanuit het gezichtspunt van de kelner, maar je leert ze alleen kennen via hun gedrag of hun bezigheid. De komst van een jonge vrouw, waarvan de kelner niet goed weet of het een vrouw of een meisje is, en daarom door hem het vrouwmeisje wordt genoemd, brengt de dagelijkse orde in de war. Ze verschijnt niet of komt te vroeg. Ze zit aan verschillende tafels en bestelt een vierdubbele espresso. Als dan ook Anna, een dochter van zijn vriend, niet wordt opgehaald en de mensen van tafel 10 en 13 bij elkaar aan tafel zitten en na de kaas, een voorgerecht willen, is de verwarring compleet. Het verhaal heeft veel humor in zich, maar het komt niet uit de verf.
Het etablissement zelf wordt met zoveel detail beschreven dat het grote plaatje niet duidelijk wordt. Je ziet letterlijk door de bomen het bos niet meer. | 0neg
|
Als ik het boek moest samenvatten zou ik het als Volgt doen: Marie heeft een man, drie kinderen en een complex, wil graag taarten bakken omdat de buurvrouw dat zo goed kan en ze daar jaloers op is. Ze ploetert het boek door en bakt uiteindelijk de perfecte cake/ taart, terwijl ondertussen ze ook nog iets moet met man en kinderen. Ik weet niet of dat lukt omdat ik halverwege afgehaakt ben. Het kon me gewoonweg niet boeien! | 0neg
|
Ik heb hem niet eens uit gelezen. Ergerde me groen en geel en bij bladzijde 127 trok ik het niet meer. Het kon me totaal niet boeien. De rest van dit verhaal lees je op vrijdag 3 november op http://lauriesbookshelf.blogspot.nl. | 0neg
|
“Het innerlijke kind- schuldgevoel loslaten”, een vertaling van “Das innere Kind: Schuldgefühle loslassen”, is een zelfhulpboek.
Hühn maakt onderscheid tussen schuldgevoelens en je schuldig voelen omdat je iets verkeerd hebt gedaan.
Schuldgevoelens verbergen vaak pijn, zijn diepgeworteld en drukken zwaar op ons; ze gaan gepaard met schaamte, angst en boosheid. Ontspannen leven lukt niet als we blijven hangen in schuldgevoel, waarbij oude patronen als geen “nee” durven zeggen en onderwerping steeds weer de kop opsteken.
Hühn legt een relatie tussen schuldgevoel en ons innerlijke kind. Schuldgevoel heeft volgens haar een diep verborgen maar reële oorsprong, waarbij we een meestal als kind gedane belofte niet meer na kunnen komen. Ze roept, met een knipoog naar Gestalttherapie, op voor het innerlijke kind te zorgen met veiligheid en aandacht. Ze beschrijft als hulpmiddel meditatie/ een aantal innerlijke reizen, die kunnen afschrikken als je niet zo spiritueel bent aangelegd.
Een interessante kijk op de achtergrond van schuldgevoelens, maar het loslaten ervan is wellicht toch een ander verhaal. | 0neg
|
Voor mij kwam er geen vaart in het verhaal. Ben tot halfweg het boek geraakt, toen heb ik het opgegeven. Kon mij niet boeien helaas... | 0neg
|
Vond de eerste driekwart van het boek bijzonder spannend en goed geschreven. Op het laatst gaat den Tex de mist in met een ongeloofwaardig en (te) fantasierijk einde. Wie komt er nu met zijn hele familie (bestaande uit honderden personen) uit Zuid Afrika naar Brussel om één ontspoord familielid op te halen? Verder hangt het verhaal van teveel (technische) onwaarschijnlijkheden aan elkaar. Jammer. | 0neg
|
Ongetwijfeld is het een mooi uitgangspunt van de schrijver: Wilkie Collins heeft een manuscript nagelaten waarin hij de laatste levensjaren van zijn collega en vriend Charles Dickens beschrijft, en dan vooral de totstandkoming van Dickens laatste (onvoltooide) werk The Mystery of Edwin Drood. Helaas loert voor Simmons dezelfde valkuil als voor de Victorianen: langdradigheid. Het verhaal duurt en duurt maar, de ene zijsprong leidt naar de volgende, en het vraagt nogal wat doorzettingsvermogen van de lezer om tot het einde te geraken. Ook verder zijn er een paar zwakke punten: zoals anderen al vermeld hebben, is het idee van Collins als verteller heel aardig, maar hoe betrouwbaar is een zwaar verslaafde, niet al te gezonde man die bovendien lijdt aan een nogal kleingeestige vorm van jaloezie? Met dat gegeven op de achtergrond is de plot echt niet zo vernuftig. Maar de grootste vergissing betreft de hoofdpersoon; dit boek gaat niet over Drood of Dickens (al beweert de verteller steeds van wel), het gaat vooral over Wilkie Collins en het hypocriete Victoriaanse tijdperk. Die hypocrisie, waaraan zowel Dickens als Collins zich flink schuldig maken, leidt soms wel tot komische taferelen die het verhaal zeker verlevendigen. Maar ze horen eigenlijk thuis in een ander soort boek.
Eén opmerking nog over de vertaling: die is soms onhandig en een enkele keer ronduit slecht. | 0neg
|
Het wonderkabinet van Brian Selznick is een dikke pil van bijna zevenhonderd pagina's. Feitelijk is het een combinatie van een jeugdboek en een graphic novel, aangezien een deel van het verhaal in de vorm van tekeningen wordt verteld. Het boek kreeg wereldwijd voornamelijk lovende kritieken en na het uitlezen kan je je afvragen waarom dat in hemelsnaam zo is. Het feitelijke verhaal is namelijk vrij magertjes en de tekeningen zijn gedetailleerd, soms mooi maar vaak ook zeer middelmatig, waarbij in een aantal gevallen het gevoel voor de juiste verhoudingen totaal ontbreekt. Eigenlijk is het totale pakket daardoor een fikse tegenvaller. Je denkt een lekker dik boek te hebben waar je uren in kan verdwalen, maar als je er in bent begonnen blijkt dat je het in nog geen twee uur kan uitlezen.
Het verhaal van Selznick is te lezen als een film. Althans, dat las ik in meerdere recensies. Dat effect hebben tekeningen echter al snel, vooral als ze zoals in dit geval meer dan de helft van het verhaal moeten vertellen. Mocht "Het wonderkabinet" echter een film zijn, dan zou ik na een half uur de bioscoop weer verlaten. Als boek heeft het teveel onnodige plaatjes en als film veel te veel ondertiteling. Vlees noch vis, zou je kunnen zeggen. Maar vooral eindeloos saai en - gaap - slaapverwekkend. Het mist diepgang en gevoel, ontstijgt nauwelijks de middelmaat en laat nergens een grote indruk achter. Zo verpletterend mooi zijn die tekeningen nou ook weer niet. In veel gevallen komen ze over als grauwe bladvulling. Het zou een ode aan de cinema moeten zijn, vertelde Selznick zelf.
Als hij het een parodie had genoemd, had ik het ook geloofd.
(Kijk voor al mijn recensies op: http://leeswereld.blogspot.nl) | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.