text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Het begin van het boek vond ik nog doenbaar, af en toe heb ik zelfs een geglimlacht om de schrijfstijl van Rachel Shukert, maar hemeltje het werd echt saai. Zou dit boek aan niemand aanraden, maar dit is natuurlijk maar een persoonlijke mening - zelf proberen zou ik zeggen. | 0neg
|
"Het recht op terugkeer" van Leon de Winter stond op de longlist voor de Gouden Uil, maar geraakte niet bij de uiteindelijke shortlist. Het verhaal speelt zich grotendeels af in de toekomst (het jaar 2024). Plaats van de actie is Tel Aviv, de hoofdstad van een sterk gekrompen Israël. De hoofdpersoon houdt zich bezig met het opsporen van verdwenen kinderen. Belangrijk hierbij is dat zijn eigen zoontje zestien jaar eerder ook verdween. Een aantal hoofdstukken gaan terug in de tijd naar het jaar 2008.
Als thriller is het boek beslist spannend en origineel, hoewel ik de uiteindelijke intrige vergezocht vind.
Als psychologische roman is het intrigerend hoe het hoofdpersonage reageert op de tragische verdwijning van zijn zoontje. Hij verdwijnt namelijk zelf een tijdje en vindt daarbij houvast aan de vreemde logica van getallen. Een logica die later in de hele ingenieuze intrige trouwens opnieuw aan bod komt. Ook de relatie met zijn vader (vroeger een befaamde wetenschapper, nu dementerend) wordt sterk neergezet. Andere personages blijven daarentegen nogal ‘bordkarton’ of clichématig.
Als toekomstroman vond ik de manier waarop de auteur de totale verdwijning van de privacy voorziet, allemaal met behulp van DNA-testen, als ultiem ‘Big Brother’ effect sterk beschreven. In het Israël van de toekomst moet een DNA-controle op Joodse genen aan de sterk beveiligde grenzen de Israëli’s namelijk beschermen tegen terreuraanslagen.
Het schoentje wringt voor mij vooral bij de politieke pro-Israëlische propaganda waarmee het boek doorspekt is. Ik krijg er een wrang gevoel bij en daardoor ging het boek mij, zeker naar het einde toe, nogal irriteren. Er is o.a. de manier waarop Arabieren en Palestijnen zonder onderscheid neergezet worden, namelijk als religieuze fanatici. De schrijver doet aan gevaarlijke propaganda en stereotypering.
'We zijn hier terechtgekomen in een foute buurt met rancuneuze mensen. Ze hebben een rancuneuze religie, waren vroeger rancuneuze woestijnstammen, en ze hebben een tempel in Mekka.'
Een tweede visie die regelmatig terugkomt is dat vrede sluiten met de vijand een naïeve gedachte is.
‘Vrede is een illusie. Vijanden moeten vernietigd worden, anders vernietigen ze jou.’
In 2024 is van Israël niet veel meer overgebleven, de Palestijnen hebben het grootste deel van het land ingepalmd, omdat de Joden te naïef geweest zijn. Wil de auteur (zelf trouwens van Joodse origine) hiermee het Israël van vandaag waarschuwen voor de toekomst? Ook de Westerse wereld is in 2024 sterk in de greep van moslimextremisme. Bij een kort intermezzo in Nederland blijkt namelijk dat men in bepaalde Amsterdamse wijken de sharia wil invoeren, zoals eerder in ‘Bradford’. Waar is hier het verschil met een propagandafilm van Geert Wilders? Dit goedkoop effectbejag vind ik persoonlijk een sterk minpunt aan deze roman en doet volgens mij afbreuk aan de literaire kwaliteiten die onmiskenbaar aanwezig zijn. Als statement geef ik deze roman daarom maar één ster. | 0neg
|
Donna Leon heeft bekendheid gekregen met haar boeken waar Guido Brunetti, commissario di polizia van de stad Venetië, de hoofdrol speelt. Beiden, Leon én Brunetti, zijn onmisbaar om een leuke en ontspannende politieroman een succes te laten worden. In Hemelse juwelen probeert ze het zonder Brunetti.
Ik kan niet zeggen dat dit uitstapje van haar een succes is geweest.
Catherine Pellegrini wordt door Dottor Andrea Moretti benaderd, in opdracht van de neven signor Stievani en signor Scapinelli.
Beide neven denken een schat te hebben aan de twee kisten met papieren die afkomstig zijn van de barok componist Agostini Steffani. Catherine moet de papieren bestuderen en het bewijs vinden dat de neven inderdaad recht hebben op de vermoede financiële schat.
Hemelse juwelen heeft niet één spannend moment. Catherine begint met lezen en dat gaat zo het hele verhaal door. Donna Leon kan net zo min zonder Brunetti als Brunetti zonder Leon kan. Het is te hopen dat dit ook bij de auteur doordringt, anders gaat ze waarschijnlijk een fan verliezen.
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 1 sterren
Plot: 2 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 2 sterren | 0neg
|
De messias gaat over de zoektocht en datering van de viool 'De messias' van de vioolbouwer Stradivarius. In de kunstwereld zijn de meningen daarover verdeeld. Het invloed van de connaisseurs , mecenassen en andere lui. De Messias geeft een kijkje in de kunstwereld. Een verrassend element is de rol van het 'hout' dat als een rode draad door de levens van de personages loopt. Het is apart daar het middels antropomorfisme ( niet menselijke onderwerpen dat menselijke eigenschappen krijgt toegeschreven) de belevingen van 'het hout' wordt weergeven. Daarnaast zijn er af en toe flashbacks van de houtdeskundige Emma Faber en in diverse gedaanten (kapstok, strijkstok en twijgje etc.) van het' hout'. Door de vele namen, korte stukken door vele verspringen in tijdzones en antropomorfisme is het vrij verwarrend. Hierdoor is het regelmatig terugblikken naar vanuit wie er op het moment aan de 'rol' is. In de epiloog van 'De Messias' wordt vanuit een oogpunt een laatste blik op de personages verteld die een rol hebben gespeeld. Tenslotte wordt het prachtig en waardig afgesloten. | 0neg
|
Een schrijver in een afgelezen huis, vechtend tegen een writer's block, opgejaagd door krakende planken, piepende deuren en traumatiserende herinneringen. Zet er een paar zich verdacht gedragende buren omheen en je hebt een Stephen King uit de jaren negentig te pakken. Om daar nog iets eigens van te maken moet je van goede huize komen , beter dan Vandermeeren doet. Mysterieus geritsel mag best wel een keer de binnengeslopen kat van de buren blijken te zijn, maar wanneer bijna elke spannend beginnende gebeurtenis in een anticlimax ontaardt, sterft de suspense een langzame, maar zekere dood.
Wanneer de relatie van Ruth volkomen onverwacht stuk loopt, is ze bijna net zo gechoqueerd als wanneer de melk over datum blijkt en dat soort zaken maakt haar weinig overtuigend als personage. Toegegeven, de ontknoping is een verrassing, maar nergens blijkt een verband met alle andere mysterieuze gebeurtenissen. Was dat dan allemaal toevallig?
Een 'Stephen Kingetje' doen mag best, getuige Hex van Thomas Olde Heuvelt. Maar anders dan Pas op voor de Buren is Hex wél doordacht en indrukwekkend uitgewerkt. | 0neg
|
Een bundel columns van Heleen van Royen. De meeste waren grappig, maar over het algemeen vind ik het een aardig boekje wat het goed doet als 'tussendoortje' Persoonlijk gaat mijn voorkeur toch liever uit naar échte leesboeken met één verhaallijn. Boeken met korte verhalen of columns zijn aardig om te lezen wanneer je weinig tijd hebt om je in een echt spannend boek te storten of als je even zin hebt in iets luchtigs waarbij je niet na hoeft te denken ;-)Deze boeken blijven ook niet echt hangen. Een zucht en op naar het volgende boek... | 0neg
|
Voor mij was deze schrijver nieuw. Ik was met veel verwachting beginnen lezen aangezien ik veel goede commentaar had gelezen over deze schrijver. Echter reeds van in het begin kon Deflo mij maar matig boeien. Het lijkt wel op de boeken van Aspe (lijkt er soms te veel op) maar toch is het van kwaliteit veel minder en kan het niet boeien zoals Aspe in zijn beste werken. Ik vond ook de schrijfstijl te gedetailleerd. Het boek is zeker niet slecht maar ik zou het toch niet aanraden aan anderen. Dus op naar een volgend boek, hopelijk wel een pageturner! | 0neg
|
De eerste blz..van dit boek lijkt slecht vertaald te zijn.
Toch zet ik door en lees het boek tot het einde.
Geloof me vrij ,het is verloren tijd dit boek te lezen.
Het verhaal hangt aan mekaar .Vragen stapelen zich op waar geen antwoord op komt.
Je blijft inderdaad na het lezen van dit boek zitten met een spijtig gevoel.
En je zal dan ook beseffen dat je je tijd verspild hebt.,Spijtig..... | 0neg
|
Het verhaal begon interessant, maar hield het tempo niet vast. Er wordt gewisseld tussen verschillende perspectieven, maar de meeste konden mij niet bekoren. Er was eigenlijk maar een personage dat mij aansprak en als die je tijd moet delen samen met tal van andere personages, kun je niet echt goed kennismaken.
Het hoofdpersonage was voor mij niet interessant en ik vond de verhaallijn te traag uitgewerkt. Hierdoor wordt het langdradig en wordt de aandacht van de lezer niet voldoende vastgehouden. | 0neg
|
Dit is een kort verhaal dat ik las in de bundel ‘Bomvol verhalen Winter. 2014’ Ik vind het zo slecht vertaald dat ik het daarom ook afzonderlijk als gelezen boek beoordeel.
Dit boek is nauwelijks te lezen en lijkt alsof de vertaling door GoogleTranslate is gedaan en niet door de genoemde Adriaan Krabbendam. Ik noem een paar voorbeelden maar het zijn er te veel om op te noemen.
-Er stond nog steeds een glimlach op m’n gezicht, waar die toe had gediend, ik wist het niet meer, dus deed ik hem verdwijnen, pagina 66.
-Ik zei: ‘Ik ben altijd goede man. Maar wat moet een echtgenoot zich voelen, als je gedrag tegen mij niet blijlachen is maar huilen? Pagina 81
-Heel zachtjes fluisterde ik iets tegen haar, mijn mond zo dicht bij haar schelpenoor, pagina 90.
En ga zo maar door, ik ben blij dat het in een bundel stond en dat ik het niet afzonderlijk heb gekocht!
In een artikel van de Volkskrant uit 2013 (1 juni) “Vrolijke loopjes met de taal, in het debuut van Parameswaran”. las ik dat de auteur zijn beul consequent krom laat praten. Geen zin klopt, wat een fikse klus voor vertaler Adriaan Krabbendam moet zijn geweest: 'Ik wilde alleen maar en meteen met haar te pakken nemen, maar ik had van veel jaren terug geleerd in het eerste huwelijk dat dit de slechte benadering is als het om strategie gaat.'
Helaas vind ik dit boek daardoor echt onleesbaar en blijf ik bij 1 ster. Ben wel benieuwd hoe de Engelse versie is. Jammer dat niet vooraf vermeld is dat het foutief taalgebruik bewust is gedaan. | 0neg
|
Ik heb Mama Tandoori gelezen als een soort tussendoortje, en ook omdat het boek genomineerd is geweest voor de NS publieksprijs,dan mag je er wat van verwachten, denk je,
Na het lezen snap ik in de verste verte de nominatie niet.
Als dit als ode bedoelt als aan moeder van der Kwast slaat het volkomen de plank mis, ik krijg zelfs een hekel aan haar gedurende het lezen, je zal met zo'n mens aan tafel zitten, met gevaar voor eigen leven.
Ik vond het ook helemaal geen goed geschreven boek, heel weinig diepgang en het werd ronduit vervelend, een geluk dat het een dun boekje is, anders was ik zeker tussendoor gestopt | 0neg
|
Esau is een vroeg werk van de gelauwerde en helaas in 2018 overleden schrijver Phillip Kerr. Het verhaal doet wat gedateerd aan en is vrij voorspelbaar. Nergens wordt je naar de punt van je stoel gedwongen of heb je het gevoel ik moet doorlezen. Het niveau wat hij met name in de serie rond bernie Gunther haalt wordt nergens bereikt. Meer een avonturen roman dan een thriller. Hou je hiervan laat je dan mee voeren naar de toppen van de wereld en ga op zoek naar een beschavingsvorm die tot zover onontdekt is maar waar wel veel speculatie over is. de Yeti | 0neg
|
Roué Hupsel was radio-omroeper, programmamaker en journalist. Met zijn boek Blinde Muren won hij in 2005 de Schaduwprijs voor het beste spannende debuut. In vrijwel al zijn boeken komen we duistere en bovenaardse krachten tegen, zo ook in het onlangs verschenen Het Plantage-spookhuis.
In mei 1867 voltrekt zich een drama in een plantagewoning aan de Cotticarivier. Drie mensen worden vermoord, maar op mysterieuze wijze verdwijnt een van de lijken. Bijna 140 jaar later gaat Dirk de Vries, samen met een marron naar de plantagewoning die ooit een van zijn voorouders toebehoorde. Hij beleeft er angstaanjagende ogenblikken en vlucht in het holst van de nacht weg uit het huis. Hij vaart terug naar Wanhati waar hij zijn verhaal vertelt aan basja Koosbanti. Samen gaan ze naar de politie in Moengo, maar de agent gelooft niets van het verhaal van Dirk. Toch gaan ze gedrieën de volgende dag naar de plantagewoning. Aangezien ze er geen vreemde dingen aantreffen, denkt de agent dat Dirk gehallucineerd heeft.
Ook Ginti Abena is in Suriname bij haar oma. Zij heeft een aantal keren een rare droom gehad en dus gaat ze naar een vroegere medicijnvrouw. Ze hoopt dat zij haar droom kan verklaren. Maar wat zij te horen krijgt roept bij Ginti alleen maar meer vragen op.
Dirk en Ginti zijn beiden weer terug in Nederland als zij elkaar tegenkomen en Dirk vertelt, na een vreemde gebeurtenis, zijn verhaal aan Ginti. Samen proberen ze te achterhalen wat er in het verleden gebeurd is. Maar dat is nog niet zo eenvoudig.
Het plantage-spookhuis is mager uitgewerkt en oppervlakkig. Er wordt veel in herhalingen getreden wat woordkeuze, zinsneden en gebeurtenissen betreft. Ook de karakters gaan niet of nauwelijks de diepte in. Je komt weinig te weten over de hoofdpersonen Dirk en Ginti. Het verhaal gaat meer over hun belevenissen en ervaringen en laat maar weinig los over de personen zelf.
Uiteraard is de Surinaamse sfeer wel volop in het verhaal aanwezig. De tijden van de slavernij en de gevolgen daarvan vormen min of meer de basis van het verhaal. Veel gebeurtenissen in het verhaal hebben betrekking op mysterieuze zaken, bijgeloof en reïncarnatie. De Nederlandse nuchterheid van Dirk, die hier niet zo in gelooft, staat tegenover de opvattingen van Ginti, die wél overtuigd is van de macht en de invloed die (overleden) personen kunnen hebben op de hedendaagse problemen die beiden ondervinden.
Bij Ginti vielen, aan het einde van het verhaal, de puzzelstukken op hun plaats en ze begreep opeens alles. De lezer zal er daarentegen veel minder van begrijpen. Het boek heeft een nogal open einde dat vrijwel niets onthult over datgene wat er gebeurd is.
De oppervlakkigheid van het verhaal, het verzanden in herhalingen en de geringe ontwikkeling van de personages maken helaas dat het Het Plantage-spookhuis weinig indruk achterlaat. | 0neg
|
Irina Gerlach stond pal. Ze probeerde haar hand los te wrikken, maar de man kneep nu nog harder. Hij trok haar mee, naar de uitgang. Ze rook zijn zweet. Ze keek met hulpeloze ogen naar het loket. De dikke dame was er niet meer.
Het 3de boek uit de Cel 5-reeks van Luc Deflo gaat over de ontvoering van een 7-jarig meisje, Irinauit de kinepolis van Mechelen. Wesley Truyts, de ontvoerder, handelt echter niet alleen. Hij krijgt hulp van de eenzame en naïeve Marokkaan Rachid Benallal. Hij is alleen maar nodig om de vuile klusjes (zoals losgeld eisen) op te knappen. Dirk Deleu van de Lokale Mechelse Recherche zoekt samen met het 4-koppig team van Cel 5, de nationale cel gespecialiseerd in kindermisdrijven, naar aanwijzingen en potentiële ontvoerders . Telkens wanneer het spoor dreigt dood te lopen wordt er een nieuwe aanwijzing gevonden. Wesley Truyts verplaatst zich geregeld met zijn slachtoffer en daardoor wordt het verhaal echt een kat-en-muisspel.
Truyts wordt naarmate het boek vordert steeds beter geportretteerd. Zowel de personages in het boek als de lezer beseffen steeds beter dat dit helemaal om het losgeld gaat. Wesley wordt ontsluierd door zijn dagboek waarin hij pedofiele en weerzinwekkende fantasieën neerpende over het meisje. Je leert hem door de gedetailleerde beschrijvingen steeds meer kennen als een intelligente maar ook mentaal gestoorde jongeman. De combinatie van die eigenschappen maken hem tot een akelig en huiveringwekkend personage. Zo weet je als lezer nooit wat hij zal doen met het Irina omdat je zijn gestoorde manier van denken niet kan volgen.
In het boek worden vooral de gedachten van de personages beschreven, zodat je beter betrokken wordt in hun denken en doen. Dit was van essentieel belang bij Wesley Truyts omdat je anders zijn plotse acties niet zou begrijpen. Bij de andere personages, zoals die van Cel 5 was dit licht overbodig. Je kreeg informatie over hun privéleven, voornamelijk over hun liefdesleven. Met deze informatie kon je de aard van hun relatie met hun partner schetsen, maar er waren te weinig beschrijvingen om een totaalbeeld van het personage te vatten. Ik denk dat Deflo een romantische lijn door het verhaal wou laten lopen, maar dit is in mijn ogen mislukt. Er was weinig en heel erg per personage gerichte romantische beschrijvingen, waardoor ik de indruk kreeg dat er verschillende verhaallijnen in het boek waren waarvan sommige niet volledig uitgewerkt.
Ik vind het niet zon prettig leesbaar boek omdat er weinig spanning in zit. Spoorloos heeft mij niet bepaald doen verbazen, je weet al vanaf de eerste 20 paginas wie alle personages zijn inclusief de ontvoerder. Als alwetende lezer is het langdradig beschreven speurwerk niet echt boeiend om te lezen omdat je toch al weet waar de ontvoerder zich bevindt en wie hij is. Hetgeen wat mij heeft doen doorlezen was mijn nieuwsgierigheid naar wat Truyts het meisje zou aandoen en of ze haar zouden vinden voor het te laat was. Deze nieuwsgierigheid heeft Deflo wel kunnen blijven wekken to op het einde. Ik hoopte eigenlijk op een verrassend einde, waarbij bv. niet alles goed zou aflopen of dat er bv. iemand van Cel 5 mee in het complot zat, maar daarin heeft de schrijver mij teleurgesteld. Het is nogal een standaard happy end van een ontvoeringverhaal; dader is gevat en ontvoerd persoon wordt levend teruggevonden. | 0neg
|
Andere boeken v Riley gelezen die ik veel mooier vond. De schrijfstijl van dit boek valt mij toch wat tegen. De zeven zusters zijn prachtige boeken. Ook De Lavendeltuin vond ik heel erg mooi. De geschiedenis in deze boeken vind ik boeiend, dat mis ik in De olijfboom. Toch lees ik door..... of om te kijken wat er nog volgt dat het boek toch nog boeiend maakt. Of boeit het mij ergens toch..? Wie weet..... | 0neg
|
Een herhaling van De chirurg, met ellenlange herhalingen. Voor mij een wat nodeloos afkooksel met een vlug einde omdat het nu toch maar eens moest eindigen. Het was niet de verhoopte opvolging die ik dacht te vinden. | 0neg
|
Omdat de overige bestsellers steeds uitgeleend waren mijn eerste kennismaking met Brown. Hoge verwachtingen niet ingelost. Wie een beetje technische achtergrond heeft zal dit boek bijna lachwekkend vinden. Hopelijk zijn de andere boeken beter. Leest zeer luchtig, spijtig genoeg gesteund op onvoldoende research in de materie van computers. Het zijn helaas niet de beste boeken die het meest gelezen worden. Ga toch nog eens een ander proberen van dezelfde auteur. | 0neg
|
Ik heb gisteravond Diep uitgelezen. En ik moet zeggen... Na al die positieve reacties hier, vond ik het zelf een beetje tegenvallen. Ik vond in principe de essentie van het verhaal heel emotioneel en ik was heel benieuwd naar hoe de vrouwen het beleefd hadden. Maar de manier van schrijven beviel mij persoonlijk helemaal niet. Het was me allemaal een beetje te nuchter. Ik kon me niet goed verplaatsen in hun verdriet. De stukjes waarin beschreven werd hoe hun dochter met het verlies om ging, hebben me wel aangegrepen. Maar dat kwam niet doordat het zo goed geschreven was, maar omdat ik me zo goed kan verplaatsen in kindergedrag.
Nee, voor mij was het niet zo'n succes... | 0neg
|
Naargeestig, zoals je kunt verwachten van een verhaal dat zich afspeelt in Berlijn in 1936. Grof geweld, wantrouwen tegen alles en iedereen, en het wordt alleen maar erger. De af en toe zeer Britse humor van de hoofdpersoon, Bernie Gunther, is voor mij waarschijnlijk reden om de vervolgdelen ook te lezen. | 0neg
|
Tot mijn verbazing krijgt 'Blow-up' veel lovende reacties op Hebban. De aangehaalde thematiek (vluchtmisdrijf, medische experimenten,...) is inderdaad veelbelovend, maar de uitwerking is eerder flauw en oppervlakkig. De veelheid van personages en verhaallijnen maken dat er veel te weinig diepgang en spankracht in het verhaal is. Bovendien heb ik mij meerdere keren geërgerd aan de ongeloofwaardige, soms zelfs kinderachtige, dialogen tussen de personages, zodat geen enkel personage zijn geloofwaardigheid behoudt.
Kortom : 'Blow-up' is een aardige aanzet tot een thriller, alleen de effectieve uitwerking van de verhaallijnen en de personages maken dat het geheel net niet boven de middelmaat uitstijgt. | 0neg
|
"Ik verwachtte een flinke ""ghost story"". En erachter te komen wat er allemaal met Louise zou gaan gebeuren, omdat Louise wordt achtervolgd door muziek die zij alleen hoort. Het boek is me erg tegengevallen. Het verhaal leest makkelijk door de schrijfstijl, maar de spanning was ver te zoeken en niet echt boeiend genoeg." | 0neg
|
Het uitgangspunt van Vox van Christina Dalcher is ijzersterk. Wat als je bijna niet spreken mag?
In het Amerika van Christina Dalcher is de Pure Movement beweging aan de macht gekomen en het regime heeft het aantal woorden die een vrouw mag spreken vastgesteld op 100 woorden per dag. Dit wordt gecontroleerd door een counter, die bij elke vrouw om de arm is aangebracht.
In het eerste deel laat Dalcher zien wat dit met een vrouw en de samenleving doet en in het eerste deel wordt dit op een overtuigende en beklemmende manier gebracht.
Helaas kan Dalcher het verhaal niet staande houden en het tweede deel van het verhaal ontwikkelt zich tot een scenario van een actiefilm, wat het boek niet ten goede komt.
De onderliggende thema’s als het belang van spreken en de onderdrukking van de vrouw bieden zoveel perspectief, maar deze thema’s komen amper tot hun recht.
Positief is de fijne schrijfstijl van de schrijfster. Je wordt op een prettige manier door het boek geleid. | 0neg
|
Ik had er meer van verwacht. Op de voorkant staat dat het een thriller is, maar als je het leest kom je er achter dat het meer een geschiedenisboek is. Niet slecht, maar niet mijn ding eigenlijk en dat is niet omdat ik niet van geschiedenis houd, maar meer waar het over ging. | 0neg
|
Hoewel een zeldzame familiegeschiedenis vond ik het geen prettig boek om te lezen, de ene na de andere verwijzing, constant werd er een ander boek bij gehaald, waarvan de auteur er kennelijke vanuit gaat dat men dat heeft gelezen. Er worden dubbele namen gebruikt voor de hoofdrolspelers (eigen naam en zelf gekozen namen) waardoor je steeds in de war raakt. Maar echt vervelend vond ik het feit dat de auteur, het uiterlijk van de zussen ophemelt alsof het een derde wereld wonder betrof. Vervolgens hangt ze dit gegeven door het hele boek op aan de gebeurtenissen, iets wat ik niet begrijp. De foute keuzes van vooral Unity en Diana zouden, zoals ik het boek lees, misschien nooit gemaakt zijn als ze niet zo mooi waren geweest. Klinkklare onzin! Wat je doet zit binnenin en niet aan de buitenkant. Thompson lijkt gecharmeerd van de relatie tussen Hitler en Unity en kleurt naar mijn mening de situatie teveel persoonlijk in. Bij Diana doet ze hetzelfde, ze heeft duidelijk meer sympathie voor deze twee zussen dan bijvoorbeeld voor Jessica die een hele andere keuze heeft gemaakt in haar leven. Een conclusie die je ook trekt na het lezen van dit boek: de gegoede burger rond de jaren 20/30 in Engeland was of homofiel of een notoire rokkenjager of at van twee walletjes, ik stel mij nu even voor dat ik bij de gegoede burgerij hoorde of misschien een kind van... ben, dan word ik echt onpasselijk. Ik heb mij zelf gedwongen om het uit te lezen, maar na 2/3 de te hebben gelezen stop ik ermee. Ik kan mij nergens ontspannen met dit boek. Als ik het zelf aangeschaft had, was ik al na 50 bladzijden opgehouden, geen aanrader wat mij betreft. Je zou kunnen zeggen dat het nog maar een keer over moet en dan de helft korter, want dan kan gemakkelijk. Maar misschien zijn de boeken die de zussen zelf schreven al voldoende uitgemolken. Mijn eerste ervaring met dit fenomeen was dan misschien qua boek niet echt een succes, maar wel een bijzondere ervaring! | 0neg
|
Een sticker met de ontdekking van 2013 op een mooie onheilspellende cover. Mijn interesse was direct gewekt. Het boek is het debuut van de Amerikaanse schrijfster Jamie Mason. Als debuut is het een redelijk boek, maar zeker niet de ontdekking van 2013.
Het plot is origineel. De hoofdpersoon, de niet zo bijster snuggere Jason Getty vermoord een man en begraaft hem in zijn achtertuin. Wanneer hij zijn voortuin laat opknappen, worden daar twee lijken gevonden. Politie over de vloer. Wat te doen, het kan niet uitblijven dat ook zijn lijk wordt gevonden. Er komt ook nog een weduwe op de proppen. Een zoektocht naar schuldigen en een vlucht gaan in elkaar over. Op een onbeholpen manier probeert Jason uit de nesten te geraken.
De schrijfstijl is mij niet erg bevallen. Veel erg lange zinnen die ik soms drie keer moest lezen om goed te begrijpen. Dit kan ten dele ook aan de vertaling liggen, die soms erg letterlijk is. Omdat het hele boek een beperkte tijdspanne omvat, is de verhaallijn niet erg uitgebreid en de zwakke hoofdpersoon doet daar niet veel goeds aan.
Kortom een origineel idee, dat beter had kunnen worden uitgewerkt. En de schrijfstijl mag wat eenvoudiger. Mooie complexe volzinnen kunnen leuk zijn, maar moeten geen doel worden.
De gedachtengang van de hond vond ik wel erg mooi om te lezen. | 0neg
|
Wanneer Naomi Stefaan ontmoet valt zij als een blok voor hem. Hij lijkt een lot uit de loterij maar is hij wel de droomman die Naomi denkt dat hij is?
De start van het boek is veelbelovend en de opbouw van het verhaal vind ik geweldig. Je "kijkt" als het ware mee in de hoofden van Naomi en Stefaan. Je weet meer dan Naomi weet en daar houd ik persoonlijk wel van.
Helaas vind de schrijfster het nodig er flink erotisch getinte scènes in te verwerken, en dat is zo jammer. Het doet ontzettend afbreuk aan het verhaal en voor de verhaallijn is het ook helemaal niet nodig.
Daarom geef ik maar 2 in plaats van 3 sterren. | 0neg
|
Ik ben het eigenlijk wel met Saskia eens, dat het boek best wel langdradig was.
Ik had de neiging om passages over te slaan. Vond het ook geen prettige schrijfwijze. Helaas, maar niet echt mijn boek! | 0neg
|
Een provocatieve, opzienbarende roman die tevens behoorlijk dubieus blijkt. De Amerikaanse literaire journalist Gay Talese (1932) schreef met Het voyeursmotel een verhaal dat niet door iedereen wordt gewaardeerd of geloofd. Talese was een van de sleutelfiguren van het New Journalism, een inventieve vorm van het schrijven van non-fictie rond de jaren 1960. Tuimelt deze ervaren schrijver met dit boek dan ook van zijn voetstuk? Zo’n vaart zal het wellicht niet lopen.
Gerald Foos, die decennialang de gasten begluurde in zijn motel, ontmoette op zijn verzoek journalist Gay Talese in 1980. Foos beweerde een pionier te zijn in het onderzoek naar het seksuele gedrag van mensen; ook zou hij beschikken over bijzonder interessante informatie. Dit wekte toch wel de nodige interesse op bij Talese. Het resultaat van hun langdurige ontmoetingen en contacten was de publicatie van een rapport in 2013. Foos wilde lange tijd niet uit de anonimiteit treden; Talese had tot dan een overeenkomst om alles geheim te houden. Het rapport werd nadien in romanvorm gegoten.
In het allereerste hoofdstuk verklaart Foos waarom hij als een onvervalste voyeur door ventilatieroosters zijn klanten bespioneerde, begluurde tijdens hun seksuele activiteiten. De volgende vragen rijzen al snel: Is die Foos wel geloofwaardig? Wat wordt verbloemd, wat wordt verzwegen? Bindt de schrijver zijn lot aan dat van Gerald Foos? Intussen zijn evenwel de filmrechten verkocht aan Stephen Spielberg. Hij zal ongetwijfeld van deze film een kassucces maken!
Positief? Zeer zeker de schrijfstijl die garant staat voor een vlotte leesbeurt. In de diepte is dit echter een teleurstellende roman. Deze geromantiseerde reportage bevat een non-fictie verhaal, of is het toch vooral fictie omdat blijkbaar een aantal feiten niet correct zouden zijn? Pagina’s lang worden vooral de seksuele activiteiten van de motelgasten beschreven. Het geheel is voorspelbaar, eerder saai en vooral zonder enige diepgang. De Big Brother maatschappij is heel dichtbij, waarin nog weinig of geen sprake is van enige vorm van ethiek of privacy. Talese brengt met dit boek zijn opgebouwde reputatie in gevaar en transformeert zijn lezers in gluurders.
Het verhaal zou tevens niet helemaal overeenstemmen met de realiteit. Zeker de periode tussen 1980 en 1988 zou niet overeenkomen met de echte feiten. Zo bezat Foos gedurende deze periode het motel niet. Talese heeft aanvankelijk afstand genomen van zijn roman; om dit nadien te herroepen en opnieuw achter Het voyeursmotel te gaan staan. Na het lezen blijft de lezer achter met een aantal vragen die niet wordt beantwoord. Wie manipuleert en verdraait de realiteit? Waarom heeft Talese deze voyeur jarenlang ongestoord zijn gang laten gaan? Waarom werd de politie niet ingeschakeld? Deze roman is niet echt fascinerend of intrigerend, hij leest gewoonweg erg vlot. Het voyeursmotel is een non-stop peepshow, gespreid over een aantal decades.
Hopelijk verliest deze ervaren literaire journalist niet te veel van zijn eerder welverdiende pluimen. Hij zal het wellicht betreuren dat hij dit boek ooit heeft geschreven. | 0neg
|
Het idee is mooi. Heeft Beethoven nu wel of niet een tiende symfonie geschreven, en zo ja, waar istie dan en hoeveel zou hij waard zijn? Op basis van dit idee schreef Joseph Gelinek deze thriller.
De Madrileense musicoloog Daniel wordt uitgenodigd om te komen luisteren naar het eerste deel van die tiende symfonie, uitgevoerd door een orkest onder leiding van dirigent Thomas. Deze beweert dat hij dit deel heeft geschreven op basis van slechts enkele gedachten en notenbalken die Beethoven zou hebben nagelaten. Op basis van zijn muziekkennis denkt Daniel dat Thomas die fragmenten nooit zo aan elkaar had kunnen schrijven en dat Thomas in het geheim beslag heeft kunnen leggen op de complete partituur van de tiende. Maar voordat Daniel dit kan checken wordt Thomas vermoord. Dan volgt een ingewikkeld moordonderzoek, waarin ook nog een tot dan toe onbekend gebleven schilderij van Beethoven opduikt.
Maar wat begint als een interessant en spannend verhaal eindigt als een nachtkaars. Aan het eind van het boek stapelen de onwaarschijnlijkheden zich op en de ontknoping wordt afgeraffeld. Ook wordt de ontknoping nog onderbroken doordat enkele - minder ter zake doende - hoofdstukken zich afpelen in het Wenen van de negentiende eeuw, waar Beethoven op dat moment leefde. Deze hoofdstukken vallen uit de toon.
Dus een thriller die goed begon, maar die me aan het eind toch met een kater liet zitten. Jammer. | 0neg
|
ik heb de eerste 80 pagina's gelezen, en kwam niet in het verhaal. er werden veel vragen gesteld (wie heeft het gedaan) en er zat veel herhaling in de vragen. ik heb het boek weggelegd. | 0neg
|
Flora en Mare belanden in het burgerweeshuis in het Amsterdam van de zeventiende eeuw. Flora komt uit een gegoede familie; Mare is van eenvoudige komaf. In de kille omgeving, waar wordt geheerst en opgevoed door repressie, vinden zij troost en steun bij elkaar. De traumatiserende ervaringen die hen tot het burgerweeshuis hebben veroordeeld, laten diepe sporen na, maar maken hen ook weerbaar tegen het harde leven dat volgt. Na een onverhoedse scheiding ontwikkelen hun levens zich langs heel verschillende paden. Flora trouwt een rijk man met veel maatschappelijk aanzien in Haarlem. De gunstige ontwikkelingen worden echter teniet gedaan doordat Flora een zoon baart, die bij de moeizame bevalling ernstig beschadigd is. Dat zorgt voor verwijdering tussen Flora en haar man, die het gehandicapte kind niet kan accepteren.
Mare belandt in de Amsterdamse prostitutie op de Zeedijk, nadat ze uit het burgerweeshuis is verwijderd. De brief die Flora vlak voor haar overlijden heeft geschreven, doet Mare besluiten naar Haarlem te reizen. De zoektocht is zwaar en moeizaam, maar Mare laat zich niet ontmoedigen. Ze heeft uiteindelijk "geroeid naar de Volewijck" het galgenveld waar gehangenen als afschrikking aan het volk worden tentoongesteld en de plaats waarvan ouders aan hun kinderen vertellen dat daar de kinderen vandaan komen.
Suzanne Wouda schreef met Roeien naar de Volewijck haar eerste roman voor volwassenen. Ze publiceerde al drie historische boeken voor de jeugd: Stormvaart, Verschoppelingen, dat bekroond werd met een Vlag en Wimpel van de Griffeljury en Zwart Water, dat werd genomineerd voor de Thea Beckmanprijs.
In deze historische roman vormen de feiten en weetjes over het leven in de zeventiende eeuw in Amsterdam en Haarlem de basis. De auteur heeft in beide steden veel en goed veldonderzoek gedaan en dat komt duidelijk naar voren. De figuren lijken vooral te zijn opgeroepen om de feiten en weetjes onder de aandacht te brengen. Het is daardoor meer een geschiedenisboek over het harde leven in die periode dan een roman geworden. De figuren zijn nogal eendimensionaal: goed of slecht. Daardoor gaan ze niet echt leven.
Roeien naar de Volewijck is vlot en met veel kennis van zaken geschreven. Jammer dat het verhaal zo vlak en voorspelbaar verloopt en dat het karakter van de figuren diepgang mist en weinig ruimte voor verbeelding laat. Als informatief geschiedenisboek is het geslaagd, als roman veel minder. | 0neg
|
Spannend is het boek niet echt. Het begint al niet best. Het verhaal kan blijkbaar de karakters niet zelf tot leven brengen, dus de schrijver neemt zijn toevlucht tot een opsomming en uitdieping (vaak over de top) van de voorkomende personages. Helaas constateerde ik op de eerste tien pagina's al een verrassende hoeveelheid spel- en stijlfouten. Ook het trekken van conclusies (iemand wordt wakker in een schuur en weet meteen 'ik ben ontvoerd') gaat te snel en zonder suspense. Na die tien pagina's ben ik maar weer gestopt. Ik betrapte me erop alweer op zoek te zijn naar de volgende spelfout.
Hopelijk komt er bij het volgende boek HJ Smienk een redacteur aan te pas die zeer kritisch kijkt en het in ieder geval redactioneel naar het minimaal vereiste peil brengt! | 0neg
|
Ik had langer geleden onder meer ‘De verborgen glimlach’ van Nikki French gelezen. Ik ging uit van een volgende onderhoudende en spannende leeservaring na een jarenlange periode zonder Nikki French. ‘Dag van de doden’ vond ik qua opbouw en vasthouden van de spanning duidelijk minder sterk dan diverse boeken van het begin van de glorietijd van het schrijversduo. Er is ook een tragere opbouw naar de meer spannende gedeelten. Misschien is het boek in literaire zin beter, maar als thriller viel dit boek mij tegen. Dat ik Londen goed ken en mij dus kon laven aan het feest der herkenning was een ‘verzachtende factor’. | 0neg
|
De Oorsprong is het meest teleurstellende verhaal van de Robert Langdon-serie. Er zit enorm weinig tempo in, mede doordat het boek boordevol langdradig informatie staat over allerlei theorieën van filosofen, wetenschappers etc.. Verder mis ik de actie, spanning en puzzels van de vorige succesnummers.
Ik heb hem uiteindelijk uitgelezen, omdat ik toch wilde weten hoe het eindigde. Ook dit valt tegen, het verhaal gaat echt als een nachtkaars uit. | 0neg
|
Het is ook al door anderen aangegeven. Het duurt allemaal te lang. De schrijver had er met de stofkam doorheen moeten gaan en dan was het hoogstwaarschijnlijk een goed boek geworden. De schrijver heeft absoluut talent, maar moet zijn gedachten meer uitspreiden over eventueel volgende boeken. De spanning en de verrassing, het noir-effect die het verhaal aankleven zijn eigenlijk erg goed, maar het valt weg in de woorden- en gedachtenbrei van de hoofdrolspeler. | 0neg
|
Het huis aan de rivier is het debuut van Penny Hancock en wordt verkocht als 'literaire thriller. Op de achterzijde staan er ook citaten als "duistere, psychologische thriller", "bloedstollende thriller" en "sprankelende, angstaanjagende thriller".
Laat mij dan ook onmiddellijk duidelijk zijn: bij het lezen van dit boek had ik op geen enkel moment het gevoel een thriller te lezen. Ondanks het feit dat het gaat over een vrouw die een vijftienjarige in haar huis gevangen houdt, is spanning ver te zoeken.
Wat men krijgt is het verhaal van een getraumatiseerde vrouw die bepaalde handelingen stelt, maar langzaam gaat beseffen dat er geen weg terug is en dat er consequenties zullen volgen.
Het boek is eerder een drama, de weergave van de teloorgang van een getraumatiseerde, gestoorde vrouw die alle grip op het leven verloren is. En vanuit dit standpunt werkt het boek wel.
Het is goed geschreven, leest vlot (ondanks enkele rare zinsconstructies) en gaat op geen enkel moment vervelen.
Rekening houdend met het feit dat het boek verkocht wordt als een thriller, en dit ook een thrillerwebsite is, kan ik echter niet meer toekennen dan 2 sterren, waarbij ik nog gul ben gezien het gaat om een debuut.
Voor diegenen die zin hebben om een goede , spannende thriller te lezen is dit geen aanrader. Diegenen die zin hebben in een psychologisch drama kunnen dit boek misschien wel eens uitproberen. | 0neg
|
Niet speciaal, een beetje saai zelfs. Het is gewoon een verhaal en doordat ik meer verwachtte, viel het tegen. | 0neg
|
Ik kocht dit boek omdat ik er zoveel goede recensies ove
r had gelezen maar zelf vond ik het niet denderend Is het omdat ik veel waargebeurde verhalen heb over die periode maar mij kon het niet boeien
Ik heb het dan ook weggeven via de boekenjagers | 0neg
|
In ''A Conspiracy of Stars'' van Olivia A. Cole, ontmoetten we onze hoofdpersoon Octavia English.
Octavia is geboren op de planeet Faloiv, waar haar ouders meer dan veertig jaar geleden naartoe zijn gekomen toen hun thuisplaneet onbewoonbaar werd voor mensen.
De mensen delen de planeet met de lokale bevolking, de Faloii genaamd.
Net als haar ouders wil ze wetenschapper worden en dan vooral een witjas.
Een witjas word je niet zomaar, de labs en de Zoo zijn alleen voor hen toegankelijk.
Op een dag krijgen de leerlingen de kans om stage te lopen, daar waar zij voorheen niet mochten komen.
Dit brengt nieuwe mogelijkheden met zich mee, maar ook geheimen dreigen aan het licht te komen.
Die alles kunnen veranderen!.
''A Conspiracy of Stars'' van Olivia A. Cole is het éérste deel in de Faloiv serie.
Hoeveel delen er nog gaan komen is nog niet bekend.
Het verhaal komt heel traag opgang!
Er lijkt weinig te gebeuren.
''A conspiracy of Stars'' zet wel je geduld op de proef omdat het boek zo'n traag begin heeft, maar de laatste paar hoofdstukken weten te boeien!
Daar komt de spanning en vaart in het verhaal!
Het is lastig om een goed beeld van de planeet Faloiv te krijgen.
De auteur strooit met veel vreemde woorden.
Namen van planten & vreemde diersoorten.
Dit zal de auteur wel doen voor de world building maar ik heb na het boek uitgelezen te hebben nog steeds geen idee hoe deze wereld er nou precies uit moet zien!
Een kaart met daarop alle locaties had misschien iets meer duidelijk gemaakt & zou ook leuke toevoeging zijn geweest! | 0neg
|
gestopt na 125 pag. Te "droog" en te warm. Dit komt steeds weer ter sprake. Is erg herhalend, weinig inhoud. te langzaam, totaal niet spannend. | 0neg
|
De vriendin van Amber overlijdt als gevolg van een brand in haar huis. In het testament staat dat Amber de voogdij over haar 2 kinderen krijgt.
Jaren later sterft een andere vrouw, schijnbaar volledig willekeurig.
Amber slaapt slecht, om niet te zeggen niet. Ze gaat naar een hypnotiseur in de hoop dat die haar kan helpen, maar er komen andere dingen naar boven dan ze had gedacht.
Langdradig saai boek. | 0neg
|
In het begin is het verwarrend om te lezen later vallen de puzzelstukjes in elkaar.
Het boek gaat over de vreemde vriendschap tussen de beroemde schijfster Iris Kouwenaar en Kay.
Het verhaal wordt in de ik vorm geschreven Fields een Amerikaanse journalist met een Nederlandse moeder daarom geschikt om de nederlandse Iris te interviewen vanwege de 20ste verjaardag van haar debuut roman Antidote.
al met al een vreemd boek
. | 0neg
|
De Almeerse Hennie de Groot schreef onder haar pseudoniem Jet van Vuuren haar tweede thriller. Bloedheet speelt zich af in haar thuishaven en bestaat uit drie delen: lauw, warm en heet. Op het achterplat: De thrillers van Jet van Vuuren spelen zich af in de zomer, de tijd van het jaar waarin we ons vrijer bewegen. Bloesjes gaan wat verder open, zomerjurken fladderen vrolijk om blote benen en iedereen lijkt zelfverzekerder dan ooit. Met alle gevolgen van dien. In een zomers decor ga je al snel een stapje verder, en voor je het weet is er iemand vermoord.
In deze zomerthriller maken we eerst kennis met kattenvrouwtje Mies van Rossum. Ze past op de katten van mensen die op vakantie zijn, en verdient daar een leuk zakcentje mee. Maar door haar zomerzonde, rondsnuffelen in de huizen van de mensen waar ze oppast, vindt ze een manier om in korte tijd veel geld te verdienen. Dat dat een gevaarlijke hobby is, blijkt als Mies vermoord gevonden wordt op een afgelegen strandje. Rechercheur Britt van Dijk en haar stagiair Ronnie Zeegers tasten volledig in het duister: waarom is Mies vermoord? En door wie?
Bloedheet bestaat uit korte hoofdstukken met steeds perspectiefwisselingen tussen verschillende personen. Zo maakt de lezer kennis met Thijs Vleugels, een gescheiden man die zich wel erg verdacht gedraagt, Fleur, een jonge studente die inwoont bij de lesbische Ans, Gonnie en haar man Joop (die wel van érg jonge meisjes houdt) en rechercheur Britt van Dijk en haar collega Ronnie Zeegers. Door de korte hoofdstukken met steeds een andere hoofdpersoon komt de lezer niet echt in het verhaal. Meeleven met de personages is lastig omdat de lezer simpelweg niet genoeg van ze weet. Het blijft oppervlakkig en dat is jammer.
Van rechercheur Britt van Dijk kom je iets meer te weten, al is het een vrij stereotiep personage. Fictieve vrouwelijke politierechercheurs zijn vaak single (en op zoek), ze drinken bier en eten pizzas. Zo ook Britt van Dijk. Maar niet alleen is Britt weinig origineel, ze komt ook niet erg geloofwaardig over. Het politieonderzoek in Bloedheet springt bovendien van de hak op de tak.
Jet van Vuuren schreef al vaker verhalen over vrouwen met een bepaalde achtergrond. Ook in dit verhaal zit er een: een tikkeltje verknipt en moordlustig. Dat is een interessant gegeven, maar helaas komt het personage niet goed genoeg uit de verf om ook herkenbaar te zijn. De lezer wil meer over haar weten! | 0neg
|
Na het prachtige boek Nasleep te hebben gelezen, besloot ik om nog een boek van Peter Robinson aan te schaffen. Dit werd Kil als het graf. Helaas een nogal flauw boek. Eer twee verschillende gebeurtenissen samensmelten ben je al 200 pagina's ver. Het duurt bovendien te lang voor Banks in het verleden van Riddle gaat graven. Tot slot vond ik het einde vrij voorspelbaar. Ik twijfel sterk of ik nog een Peter Robinson ga lezen. | 0neg
|
Ik heb al vele boeken van Julie klassen gelezen.
Ook al vele andere historische romans.
Dit boek vond ik echt 1 van haar mindere boeken, maar de schrijfstijl is wel echt heel goed.
De personages hadden niet echt diepgang, behalve Lilly zelf.
Het hele verhaal kwam voor mij echter neer op het afvinken van potentiële huwelijkskandidaten.
Het kwam op mij ook redelijk ongeloofwaardig over.
Maar ik heb al zoveel genoten van dit genre romans dat ik zeker nog veel meer zal lezen, ook van deze schrijfster, want ze heeft ook heel goede boeken.
De schrijfstijl was zeker heel goed. | 0neg
|
De Franse auteur Chrétien de Troyes (1135-1183?) schreef vijf ridderromans rond het thema van koning Arthur. Vermoedelijk overleed hij tijdens het schrijven van zijn laatste, Perceval ou le conte du graal (Perceval of het verhaal van de graal). In de eeuwen daarna hebben talloze kunstenaars, denkers en (vooral) fantasten aan dit onaffe werk een aanvaardbaar slot willen breien. De benaderingen varieerden van dramatisch en ernstig tot ludiek en absurd: Wagners opera Persifal, Dan Browns De Da Vinci code, Indiana Jones and the Last Crusade, Monty Python and the Holy Grail, enz. Er zijn honderden voorbeelden, uit alle kunstvormen. Door in Erfgename van de graal Chrétien de Troyes zelf op te voeren als een van de hoofdpersonages, heeft de Britse schrijver Tom Harper alvast een interessante invalshoek gevonden. Harpers thrillers spelen zich af in het heden, maar de bron van alle 'onheil' ontspringt steevast in een ver verleden...
Ellie Stanton krijgt een royaal betaalde job aangeboden bij de zeer oude, zeer exclusieve Monsalvat Bank in de Londense City. Het is haar aanvankelijk een raadsel wat zij als hoogopgeleide mediëviste bij zo'n zakenbank kan uitrichten, maar vrij vlug draait ze volop mee in de financiële business. De bank heeft haar echter niet zonder bijbedoelingen aangeworven: ze weet het zelf niet, maar Ellie is een cruciale pion in een eeuwenoude tweestrijd tussen de bank en een geheime broederschap met als inzet: de mysterieuze graal. Als ze van de broederschap verneemt dat ze door de bank misbruikt wordt en waarom, start ze samen met haar vriend Doug een eigen onderzoek. Dat voert hen terug naar de twaalfde eeuw, naar Chrétien de Troyes in wiens geschriften blijkbaar een aantal geheime codes en structuren verborgen zitten. Naarmate Ellie en Doug meer ontdekken en ontcijferen, worden ze almaar intenser opgejaagd door de moorddadige handlangers van de Monsalvat Bank...
Het boek begint goed en boeiend. Harper start beide verhaallijnen - die in het heden rond Ellie Stanton en die rond Chrétien de Troyes in de twaalfde eeuw - vrijwel gelijktijdig op. Vanaf dan schakelt hij heel vaak heen en weer, en dat zorgt voor aangename afwisseling. Met gedegen onderzoek en intelligente benadering als fundamenten lijkt hier een verhaal te groeien waarin de betekenis van de graal eindelijk tot zijn essentie wordt teruggebracht. De graal is immers een verzinsel van Chrétien de Troyes; in zijn verhaal is het gewoon een met edelstenen versierde gouden schaal waarin een hostie wordt bewaard.
Maar helaas... Goed halverwege het boek verdwijnen al die positieve indrukken een na een. In plaats van de realistische benadering van het fenomeen van de graal aan te houden, zwicht ook Harper voor de vage mystiek, de opgeklopte legenden en de verzonnen krachten die het (on)ding door de eeuwen heen meekreeg. Het verhaal over de omzwervingen van Chrétien de Troyes zakt als eerste door de mand: het is te lang uitgesponnen, met veel omslachtige verslagen van riddertoernooien en zwaardgevechten, en vertelseltjes over allerhande niks ter zake doende trivialiteiten. Het hele verhaal rond Chrétien de Troyes lijkt er te zijn bijgesleept om de hedendaagse gebeurtenissen historisch te omkaderen; historisch verantwoorden doet deze verhaallijn echter allerminst, en dat hadden we van de historicus Tom Harper wel mogen verwachten.
De verhaallijn rond Ellie en Doug houdt iets langer stand, maar van zodra de klopjacht op hen en hun wetenschap begint, kiest Harper resoluut voor de actie en laat hij het duo rondtollen op een carrousel vol valkuilen, boobytraps, wolfijzers en schietgeweren waar Indiana Jones jaloers van zou worden. Af en toe probeert hij de authenticiteit enigszins op te houden met een schaakprobleem hier en wat wiskundige hocus pocus daar, maar die stellen alleen maar teleur door hun gebrek aan originaliteit: had Harper nu echt niks uniekers kunnen vinden dan paardensprongcombinaties en de gulden snede? Werkelijk al te gemakzuchtig allemaal! Asterix' ketel met toverdrank had trouwens ook niet misstaan in dit verhaal, maar misschien heeft Harper die wonderbaarlijke verhalen nooit gelezen.
Tom Harper heeft zijn best gedaan. Erfgename van de graal is vloeiend geschreven en vlot leesbaar en de auteur weet iets van spanningsopbouw, maar laten we eerlijk zijn: we hebben het allemaal al eens eerder gelezen. En over de karakterprofilering van de personages kunnen we kort zijn: die is er niet.
Dan maar een interessant weetje om mee af te sluiten: Chrétien de Troyes was dan wel een Fransman, zijn Perceval ou le conte du graal schreef hij in opdracht van Filips van de Elzas, graaf van Vlaanderen. Ziezo, hebben we toch nog iets geleerd... | 0neg
|
Als de naamloze hoofdpersoon van de roman Renger tegen beter weten in een lift accepteert van het titelpersonage, laat auteur Nyk de Vries in de verte, jawel, een donderslag weerklinken. In het nuchtere licht van de volgende dag trekt de hoofdpersoon de hele ontmoeting alweer in twijfel. Het kost hem moeite zich de gebeurtenissen goed voor de geest te halen. Zijn gedachten zijn ‘te vol met indrukken’. Bij het volgende treffen heeft hij dan weer het gevoel dat hij en Renger ‘een en dezelfde’ zijn.
Het moge duidelijk zijn: De Vries doet zijn best om de belofte op het achterplat (David Lynch in de Friese Wouden) waar te maken, maar echt geheimzinnig, laat staan beklemmend, wil het allemaal niet worden. De trucjes zijn doorzichtig en ze liggen er te dik bovenop. Omdat de hoofdpersoon (laten wij hem Nyk noemen) en Renger een verleden lijken te delen, komt er een tweede verhaallijn op gang waarin wordt verteld over een jeugd in de Friese Wouden, een studententijd in Groningen en een baantje bij de Ikea. De Vries kiest voor de breedte, niet de diepte en zo wordt de lezer vergast op een reeks oppervlakkige anekdotes over een wat tobberige eenling die zich probeert te verhouden tot de rest van de wereld. In zijn wens alle maskers te laten vallen en zich zo te laten kennen en ook door de thematiek (een wat moeizame vader-zoonverhouding, ontluikend kunstenaarschap) lijkt De Vries wat verwant aan een schrijver uit een nog veel hoger noorden: Knausgard. Helaas valt ook deze vergelijking, meer nog dan die met David Lynch, onherroepelijk in zijn nadeel uit. De Vries, die terecht lof oogstte met zijn prozagedichten, lijkt op de lange baan niet bij machte zijn personages kleur en diepgang te geven en gebeurtenissen leven in te blazen. Zo ploetert Nyk na zijn afstuderen, in de tijd dat hij niet vakken staat te vullen bij Ikea, verbeten aan een roman. Nog geen tien bladzijden verder is het ding inmiddels uitgegeven en ook alweer in de vergetelheid verzonken. De Vries ruimt hier twee alinea’s voor in. Op zo’n moment blijkt mededelen toch iets anders dan delen, zoals ook geheimzinnig doen niet gelijk staat aan geheimzinnig zijn. Nyks nogal ongerichte artistieke ambities lijken uiteindelijk een doodlopende weg. Hij raakt in de ban van de louche Reiziger, in de roman beschreven als een vierderangs Vinkenoog in de provincie die tenenkrommende clichés verkondigt over het vrije kunstenaarschap. Waarschijnlijk probeert De Vries Reiziger als een hedendaagse Svengali neer te zetten, maar hij slaagt er slechts in de naïviteit van Nyk tot bijna pijnlijke proporties uit te vergroten. Het bestaan van Nyk lijkt zachtjes aan te verzanden in de marges van de samenleving.
Wat nu, klein boertje?
Nyk zweert zijn kunstenaarsambities af en streeft in plaats daarvan een ordentelijk burgermansbestaan na. Hij verhuist naar Amsterdam, gaat samenwonen en oriënteert zich op een maatschappelijke loopbaan. Op dit breukvlak in zijn bestaan, loopt hij Renger tegen het lijf.
Tijdens hun laatste confrontatie (waarbij de weersomstandigheden wederom voor een passende omlijsting zorgen) weet Renger Nyk ertoe over te halen toch maar weer een boek te gaan schrijven. Fijn voor hem, want zijn zogenaamde nieuwe leven heeft alle kenmerken van een vlucht voorwaarts. Na alle misbaar verwacht je als lezer echter toch wat meer. Het lijkt of De Vries een ingewikkelde doolhof heeft gebouwd, maar uiteindelijk toch de nooduitgang neemt. Ook de zaken die in de melkfabriek voorvielen en het daglicht kennelijk niet konden velen, blijven een beetje in het ongewisse. Goed recht van een schrijver, maar als je iets niet wilt vertellen, waarom begin je er dan over? Nu kunnen in een literaire vertelling, anders dan in een thriller, vragen belangrijker zijn dan antwoorden. Een open einde zou derhalve geen bezwaar mogen zijn. Misschien volgt vorm inhoud en probeert De Vries ons, door zijn eigen roman onderuit te halen, duidelijk te maken dat ieder kunstenaarschap berust op suggestie, mooipraterij en poeha? , Er is echter niets wat een dergelijke conceptuele interpretatie ondersteunt en in een roman waarin expliciet benoemen de regel en suggestie de zeer schaarse uitzondering is (wat erin resulteert dat zelfs in telefoongesprekken de stichomythie angstvallig wordt bijgehouden – de oogst van een halve bladzijde (239): ‘schreeuwde ik’, ‘zei hij,’ ‘vroeg Renger’, ‘vroeg ik,’, ‘riep ik’, ‘zei Renger’, ‘riep ik opnieuw’) doet het simpelweg negeren en onder het vloerkleed vegen van het feit dat er wel wat vragen open blijven staan, eerder knullig dan doelbewust of intrigerend aan.
Nyk en Renger stellen uiteindelijk ieder op hun eigen manier vergeefs vragen aan een verleden dat al voorgoed verstomd is. Renger zoekt het in het ene, betekenisvolle detail, (een gebeurtenis op een zomeravond in de jaren zeventig), Nyk probeert antwoorden te krijgen door ieder voorwerp dat zijn vader in de loop van tientallen jaren naar zijn schuur heeft gesleept, te catalogiseren. In deze tegenstelling had mogelijk meer gezeten, maar De Vries komt er helaas niet aan toe. Te druk waarschijnlijk met het schrijven van iets wat én een spannende good read én een familiekroniek én een bildungsroman had moeten worden, maar uiteindelijk in geen van deze verschijningsvormen weet te overtuigen. Uit interviews blijkt dat het gegeven van de man die een schuur vol rommel probeert te ordenen, autobiografisch is. De Vries had dus kunnen weten dat hij die alles wil omvatten en vastleggen, uiteindelijk met lege handen blijft staan. | 0neg
|
De WOII blijft voor vele auteurs een bron van inspiratie. De Canadese Ellen Keith (1989) maakt gebruik van haar Nederlandse roots om haar hoofdpersonage Marijke De Graaff gestalte te geven. Na verzetsdaden worden de 23-jarige Amsterdamse en haar man gedeporteerd naar de kampen in Duitsland. Daar komt ze terecht in het bordeel voor de gevangenen. De thematiek van de kampbordelen werd nog niet vaak beschreven in romans. Het is echter maar de vraag of deze nieuwe invalshoek voldoende is om Keiths debuut boven het gros van de oorlogsromans uit te tillen.
De titel Gedwongen kampliefde zet de lezer alvast op het verkeerde been. Het klinkt niet alleen behoorlijk klef en sensationeel, maar dekt bovendien absoluut niet de lading van het boek. Wel integendeel, wie een romantisch of spannend verhaal verwacht wordt al snel met beide voeten op de grond gezet. Keith beschrijft het kampleven zonder franjes, waardoor de terreur van de nazi’s en de onmacht van de gevangen duidelijk naar voren komt. Nog gruwelijker zijn echter de verschillende martelscènes die gedetailleerd en levensecht beschreven worden. Enige vorm van waarschuwing zou voor meer gevoelige lezers best op zijn plaats zijn.
Het verhaal van Marijke wordt afgewisseld met dat van SS-officier Karl Müller. Zijn vader diende als kolonel in de WOI en hij komt als groentje aan in Buchenwald, waar hij zich moet aanpassen aan de eisen van zijn collega’s. Hij zoekt in eerste instantie verstrooiing bij Marijke, maar heeft haar steeds meer nodig als vlucht en troost. Deze verhaallijn wordt afgewisseld met een plotlijn die er volledig los van lijkt te bestaan. Luciano Wagner wordt – ook omwille van verzetsdaden – in 1977 opgepakt in Buenos Aires. Het duurt geruime tijd voor de parallel tussen beide verhaallijnen duidelijk wordt en tot die tijd werkt deze invalshoek vooral storend voor het ritme. Wil de auteur aantonen dat de geschiedenis zich herhaalt, of is dit een kans om de martelscènes nog verder uit te werken? Wat de reden ook is, het voegt weinig aan de hoofdplot toe, zelfs wanneer de link met Marijke en Karl uiteindelijk duidelijk wordt.
Keith heeft originele ideeën en de perspectiefwisselingen tussen Marijke en Karl geven meer inzicht in de situatie. Ze slaagt er echter niet in om haar personages voldoende psychologische diepgang te geven. Zo is de vraag of er sprake is van liefde – zoals de titel beweert – moeilijk te beantwoorden. Er is een zekere afhankelijkheid en zelfs genegenheid, maar de echte drijfveren van beide personages blijven onderbelicht. Keith bouwt het verhaal vooral op door de beschrijving van hun handelingen en door dialogen die (al dan niet door de vertaling) vaak te geforceerd klinken om geloofwaardig te zijn. Vooral in het geval van Marijke komt de lezer nooit echt te weten hoe ze de kampjaren daadwerkelijk aanvoelt, of wat haar gemotiveerd heeft om lid te worden van het verzet. Ook de relatie tot haar man en tot Karl wordt op een naïeve manier uitgewerkt. Omdat de verhaallijn op het beschrijvende niveau blijft steken komen de personages nooit helemaal tot leven en blijft het geheel – ondanks alle beschreven gruwel – te vlak om werkelijk te beklijven.
De directe schrijfstijl en opbouw van het verhaal tonen het talent van de auteur. Door genuanceerder in te gaan op de drijfveren en motivatie van de personages had het verhaal ook de nodige diepgang kunnen krijgen. Gedwongen kampliefde is een verdienstelijke poging om een nieuw licht te werpen op het leven in de Duitse concentratiekampen, maar schiet uiteindelijk te kort om in het genre een aanrader te zijn. | 0neg
|
Rood Waas is inmiddels het 19de deel in de reeks rond pathaloog-anatoom Kay Scarpetta.
Het boek gaat deels verder waar het vorige boek, Mortuarium, eindigde: met de dood van collega Jack Fielding. Kay trekt naar de vrouwengevangenis van Georgia, in de hoop meer informatie over de dood van haar collega te vinden. Maar het verhaal gaat een andere richting uit: een vrouw zou onschuldig in de dodencel zitten wegen de moord op een gezin, andere gedetineerden sterven op een bizarre wijze en alles lijkt verband met elkaar te houden. Ook Kay, Benton, Marino, Lucy en Jamie Berger komen in gevaar.
Dit alles lijkt te moeten resulteren in een spannend meeslepend verhaal, maar dat is jammer genoeg maar deels het geval. Vooral het eerste deel van het boek is lastig om lezen, met veel beschrijvingen, veel informatie welke niet duidelijk een bepaalde richting uitgaan.
Wanneer je dan merkt dat er aan de uiteindelijke ontknoping weinig aandacht besteed is en die zeker minder uitgewerkt is dan andere delen in het verhaal, moet je helaas vaststellen dat het opnieuw "net niet" is voor Cornwell.
Het boek zal zeker geen nieuwe lezers aantrekken en lijkt geschreven voor diegenen die de reeks al langere tijd volgen. Essentieel is het boek zeker niet en misschien is het beter om met het volgende, 20ste deel, een waardige afsluiter aan deze toch al lang lopende reeks te geven | 0neg
|
De bibliotheek gaf in november weer een boek cadeau in het kader van Nederland leest. Deze keer kon uit drie boeken gekozen worden en wij kozen Morten, van Anna Levander, pseudoniem van parlementair journaliste Dominique van der Heyde en haar partner Annet de Jong. Ik geloof vast, dat de dames veel plezier hebben beleefd aan het schrijven van dit boek. Het lezen daarvan was voor mij echter geen genoegen.
Ik zap al weg, als ik op tv een item zie 0ver de politieke machtsspelletjes, die mode lijken te zijn. Weg ook van 'discussieprogramma's', waar politici met elkaar 'in debat gaan', wat inhoud dat men elkaar voor rotte vis uitmaakt, met wantrouwen bejegent, aanvalt op alle mogelijke en onmogelijke fronten en zodra de camera stilstaat weer gezellig een borrel gaan drinken en samen afspraken maken voor toekomstige samenwerking.
Tja, die borrels: daarvan worden er in Morten ook de nodige genuttigd. Je zou al bijna dronken worden van het lezen van het boek. Vervelende lectuur. Weer een gezelschap van lavelozen.
Morten is de voornaam van een man, die premier wil worden. De leider van zijn partij werkt hij er deskundig uit. Zij moet maar ergens burgemeester worden. Op heel jonge leeftijd was hij zelf ook al actief in de gemeentepolitiek. Zijn verkiezing werd op een met veel alcohol besproeid feest. Daar verdronk een van de aanwezigen in het zwembad.
Nu, als hij kandidaat-premier wil zijn, chanteert een onbekende hem. Hij zou de man in het zwembad ondergeduwd hebben.
Over dit feest is een manuscript gevonden door de ik-figuur in het boek: Marijn. Zij heeft politicologie gestudeerd, maar werkt nu bij een uitgeverij. Zij ruimt voornamelijk op. Daarbij vindt ze dit manuscript en gaat op onderzoek uit. Is dit alles echt zo gebeurd? Ze zoekt de toen aanwezigen op. Ze heeft plannen er zelf een boek over te schrijven, maar beweert er een proefschrift over te schrijven. Ze infiltreert zonder moeite in de partij van Morten.
Het zou spannend moeten zijn. Het zou moeten aantonen hoe een democratie werkt. De lezer misschien enthousiast moeten maken voor de parlementaire democratie. Helaas. Niet gelukt.
De introductie van Gerdi Verbeet was voor mij het beste deel van het boek.
Achterin staan aanwijzingen voor het debatteren, met vragen, waarover gesproken kan worden. Het gaat erom, met elkaar van mening te verschillen, maar door middel van goede argumenten begrip te krijgen voor jouw standpunten, zonder in ruzie te vervallen. Er zijn wel wat politici, die deze aanwijzingen kunnen volgen. Zelf heb ik niet zoveel zin in. Er zijn betere manieren om de tijd door te brengen.
Blij dat het uit was. | 0neg
|
Door de vele lovende recensies, kon ik niets anders dan het boek ook lezen! Jammer, maar het kon mij totaal niet bekoren.
Ik vond het nochtans een origineel gegeven, maar ik vond het een langdradig geheel. Er zijn heel veel personages, die je op de duur nog moeilijk uiteen kunt houden. Op de duur vond ik het verhaal zelfs chaotisch, springt dikwijls van de hak op de tak.
Het plot vond ik helemaal niet te pruimen, ongeloofwaardig en ik had de indruk dat de auteur precies niet meer wist hoe het verhaal moest eindigen.
Het vervolg laat ik sowieso aan mij voorbijgaan. | 0neg
|
De tekst op de achterkant van de cover vertelt ons dat De sterrenpas een stukje van een gevallen ster is dat terechtgekomen is in de tuin van de broers Jesse en Flint. Flint is de jongste en de avontuurlijkste en hij heeft dit stukje ster gevonden toen hij 's nachts de tuin in ging om er te gaan zoeken nadat zij samen naar vallende sterren gekeken hadden.
De jongens ontmoeten daarna een witte dwerg die hen vertelt dat het stukje ster een sterrenpas is waarmee ze door de ruimte kunnen reizen én dat iets wat ze wensen ook zomaar in vervulling kan gaan.
En dan begint hun reis naar verschillende planeten, waaronder Sirius, Mars, Venus en andere waar ze kennis maken met heel wat mythologische wezens onder wiens leiding zij de planeet mogen bekijken, de geheimen en wijsheden ervan krijgen uitgelegd en hoe ze die wijsheden kunnen toepassen in hun verdere leven - voornamelijk als antwoord op de vragen van de zeer nieuwsgierige Flint, de jongste en avontuurlijkste broer - en waar ze allerlei spannende avonturen beleven.
De sterrenpas bevat enkele belangrijke levenslessen: Denk niet alleen maar met je hersens maar gebruik ook en vooral jouw hart; wees ervan bewust dat datgene wat je wenst ook werkelijkheid kan worden wanneer je er moeite voor doet, maar wees ook voorzichtig met wat je wenst. Weet dat wat je geeft ook op een of andere manier naar jou terugkeert.
Erg mooie levenslessen, alleen vind ik zelf dat de auteur haar doel voorbij schiet - vooral als ik lees dat het boek aanbevolen wordt voor kinderen vanaf 6 jaar - door een teveel aan beelden die gerelateerd zijn aan Egyptische en andere mythologieën en die dus alleen goed te begrijpen zijn door wie die mythologische godenverhalen kent, iets wat zelfs niet bij alle volwassenen het geval is.
Ik zag zelfs een tekening voorbijkomen met het schema van de levensboom uit de kabbala, zonder dat daar in de tekst naar verwezen wordt met een beetje uitleg waarom dat schema er staat.
Regelmatig kwam ik zinnen tegen met woorden erin waarvan ik vermoed dat kinderen er niet veel van zullen begrijpen, zoals: Ze bestaan uit deeltjes die ruw of grofstoffelijk zijn, ze zijn te compact om hier te kunnen leven.
Ook wat zinsbouw en woordenschat betreft kan ik niet echt enthousiast zijn. Zo vond ik af en toe zinnen en/of woorden die taalkundig niet kloppen, zoals 'de moed zakte naar beneden', en handel i.p.v. hendel.
De verhalen over de bezoekjes van de jongens aan de verschillende planeten vond ik vaak nogal langdradig door veel te veel herhalingen waardoor zelfs ik mijn belangstelling verloor.
Om een lang verhaal kort te maken: ik ben dus helaas niet erg enthousiast over De sterrenpas. Wél over de levenslessen erin maar niet over de vorm waarin deze verweven zijn. Het boekje zou heel wat aantrekkelijker en begrijpelijker kunnen worden door de zinsbouw en woordenschat te corrigeren, de verhalen eenvoudiger te maken en door het taalgebruik beter aan te passen aan kinderen. | 0neg
|
Een weinig geloofwaardig boek dat zeker niet het predicaat terrorisme verdient.
Ira van Oorschotis een ex-militair met de bedenkelijke bijverdienste als ontwerper van een beduimeld erotisch tijdschrift. Een van de foto's in dat tijdschrift brengt het een en ander op gang. Hem wordt gevraagd het adres van de vrouw op de foto, Irina, te bezorgen, met lichte dwang wordt hij aangemaand. Zo worden er microfoons in zijn flat geplaatst en krijgt hij bezoek van nep-agenten. Hij is niet zo'n nette man, heeft een Marokkaan in elkaar geslagen maar komt ermee weg. Diezelfde Marokkaan wordt nadien in het ziekenhuis verder afgemaakt, maar niet door hem.
Zijn buurvrouw Maartje blijkt een eigen chemisch labje te hebben op de zolder, ze produceert drugs.
Ze komt met een vreemd verhaal dat ze samen met de vrouw op de foto, Irina, uit Rusland gevlucht is als kind. Dan komen er ook nog dodelijke virussen tevoorschijn in dit verhaal en wordt het allemaal echt ongeloofwaardig.
Nee, niet goed. | 0neg
|
Van deze schrijver wilde ik graag een boek lezen, welke dan ook, omdat veel mensen er zo enthousiast over zijn.
Het verhaal gaat over een vrouw die wordt gestalkt. Hoewel het het slot voor mij niet te voorspellen was, is het boek doorspekt met clichés: hoofdpersoon is beeldschoon en onzelfzuchtig, heeft eigenlijk alleen goede eigenschappen, de slechte zijn buiten haar verantwoordelijkheid om ontstaan. Je wordt als lezer steeds met ontdekkingen en wendingen om de oren geslagen. Het is denk ik de bedoeling geweest om hiermee de spanning op te voeren, bij mij werkte het averechts en ik vond het boek er stroperig door worden.
Hoewel het einde een verassing was, vond ik het dermate onrealistisch dat het ook daarmee niet spannender werd. Zeker geen boek dat ik niet kon wegleggen. Wel wil ik hieraan toevoegen dat de schrijver me met momenten toch wist te pakken, omdat hij steeds stukjes informatie weggeeft die maken dat het plot makkelijk uit te vogelen líjkt. Maar die momenten waren mij geen vierhonderd pagina's waard. | 0neg
|
Smerige blanke mannenfantasie over een gewillige oriëntaalse dame die ingaat op de avances van een overspelende rotzak. Het lijkt bedoeld te zijn als politieke satire, maar de focus komt zo consequent te verliggen naar abominabel beschreven seks dat ik mij afvraag of het politieke niet bijzaak is in de eenzijdige seksuele fantasieën van de auteur. Ook is de beschreven activiste Maryam eerder een oppervlakkig bedachte constructie van iemand die weinig tot geen kennis heeft over sociale interacties in de regio. Haar gewilligheid om tot seks over te gaan met een buitenlander, en dan ook nog enigszins gesteund door haar eigen ouders, is op zijn zachtst gezegd ongeloofwaardig.
In ieder geval is de beschreven liefdesrelatie hoogst uitzonderlijk in een land waar liberale vrijheden compleet anders ingevuld worden dan hier in het Westen. Zelfs vrouwen die inderdaad op zichzelf wonen en in enige vrijheid kunnen verkeren, zullen anders in het leven staan in hun bejegening van mannen dan de, gemakzuchtig beschreven, vrijpostige seksuele moraal van deze Egyptische. Wat Barry Smit hier doet is met een karikaturale, eurocentrische blik een eigen westerse projectie beschrijven van een veel complexer conflict tussen liberale vrijheid tegenover repressieve islamitische krachten. Zonder daarbij te benoemen dat hij daarin óók maar beperkt zicht heeft op wat hij meent te zien vanuit zijn westerse kader van denken. | 0neg
|
Ik had dit boek en ben fan van deze schrijver maar toch heb ik het via de boekenjagers doorgegeven | 0neg
|
Ik blijf hangen bij de thrillers op Storytel. Zo kwam ik uit op 'The Couple Next Door'.
Een koppel (Anne en Marco) laten hun baby alleen thuis om bij de buren te gaan eten/borrelen ter ere van buurmans verjaardag. De buurvrouw houdt niet van babygehuil dus de baby mag niet mee en de oppas heeft op het laatste moment afgezegd. Als Anne en Marco om een uur of 01:00 met de babyfoon onder hun arm de drie stappen naar hun eigen voordeur zetten, blijkt de voordeur op een kier te staan en is de baby weg.
Ondanks dat het het zoveelste boek is over een kidnapping, vond ik het pakkend en vlot geschreven. Origineel genoeg om boeiend te blijven.
Ik vind niets heel ongeloofwaardig en ik vind dat het plot best goed in elkaar zit. Ik vond de aanloop naar de ontknoping sterk. De daadwerkelijke ontknoping viel me tegen. Ongeloofwaardig en totaal onnodige toevoegingen. Jammer.
Een voldoende als beoordeling werd zo toch iets lager. Het eerste boek waarbij ik het liefst 2,5 ster zou hebben gegeven.
Het is het debuut van de schrijfster en er is al een tweede boek van haar verschenen. Lijkt aardig wat overlap te hebben met dit boek qua thema. Ik ga dat waarschijnlijk nog wel een keer lezen, maar daar moeten toch wel een aantal boeken van andere schrijvers tussen zitten. | 0neg
|
Sascha de Ruiter, een jonge enthousiaste journalist, werkt bij het tijdschrift B&G. Voor de restyling van het blad mag ze een nieuwe reeks gaan schrijven over haar vroegere klasgenoten van de middelbare school. Tijdens haar zoektocht naar oude bekenden, merkt ze dat haar klasgenoten niet altijd zo waren zoals ze zich voordeden. Oude vetes en liefdes spelen weer op, B&G wordt van alle kanten aangeklaagd en er gebeuren mysterieuze ongelukken. Sascha worstelt ook met haar eigen leven. Tijdens de reünie gaat het helemaal mis en overleven de aanwezigen ternauwernood.
Liv vertelt het verhaal van Sascha op een vlotte en leuke manier, erg beeldend en gedetailleerd. Het verhaal boeit wel, maar de echte spanning blijft lang uit. Pas als het boek ten einde loopt, wordt het een echte thriller. De rest van het boek luistert meer naar het genre roman. De hoofdpersoon is erg goed uitgediept, alle gedachtes en gebeurtenissen worden door haar ogen verteld. Het karakter van Sascha is voortdurend in ontwikkeling en aan het eind van het verhaal is zij erg gegroeid en staat ze sterker in haar schoenen.
Verder is het leven van Sascha als journaliste erg realistisch. Door de restyling van B&G moet ze verhalen aandikken en sensationeler maken, terwijl ze daar zelf morele bezwaren tegen heeft. Het is goed voor te stellen dat dat op de redactie van echte bladen ook zo gaat. Het verhaal is voor een deel voorspelbaar. In zoverre dat Liv de verwachting schept dat er ongelukken gaan gebeuren met de personen uit de verhalenreeks. Toch weet ze er een onverwachte draai aan te geven, waardoor de ontknoping iedereen zal verrassen. | 0neg
|
Ik begrijp echt niet dat sommigen dit boek met 5 sterren waarderen. Hebben die mensen dan nooit een boek mét een plot gelezen? Een willekeurige dag uit het leven van een vakkenvuller levert een interessanter boek op.
Volgens mij is Tartt gewoon begonnen te schrijven en van alles neergepend met als enige plan een zo dik mogelijke pil af te leveren. Er gebeurt werkelijk niets van enig belang. De eerste 300 blz niet en de laatste 300 blz ook niet. OK het houdt je een paar weken van de straat, maar laat je achter met een onbestemd gevoel: "Is dit alles?". | 0neg
|
Hier kunnen we - of beter, ik - extreem kort over zijn.
Haalt het totaal niet bij Robert Graves' serie "I, Claudius".
Ondanks uitgebreide lijst van geraadpleegde literatuur achterin, extreem fictief en enige interessante: heeft Augustus Julia verbannen wegens haar rol in een moord-complot tegen hem? Kan en zal nooit bevestigd worden.
Karakters zijn minder dimensionaal dan één-dimensionaal en ontwikkelingen en relaties worden niet overtuigend gepresenteerd.
Geïnteresseerd in fictieve interpretatie van deze periode: neem Robert Graves. Geïnteresseerd in detectieve serie die zich afspeelt in zelfde periode? Neem voor de lol Lindsay Davis met detectieve Didius Falco. Of voor een beduidend betere, grondiger kennis van de periode en ontwikkelingen: Steven Saylor met zijn Gordianus.
Geïnteresseerd in non-fictie over Caesar, Augustus en die zwik: pak Tom Holland er bij met zijn "Rubicon", gevolgd door "Dynastie". | 0neg
|
Buiten het feit dat ‘mijn maag draaide zich om’ en de fouten in de vertaling keer op keer terugkwamen doorheen het verhaal las het zich gemakkelijk uit.
Elke pagina was erger dan die daarvoor en de enige reden dat ik verder las was met de hoop dat het beter werd.
De cover daarintegen is een knap staaltje design met de dubbelzinnige cover met relief erin. Zonder deze geweldige flap had ik het boek waarschijnlijk al lang weg gegooid.
Over het algemeen vind ik het vooral misselijkmakend hoe pedofilie genormaliseerd wordt doorheen het boek.
Het is pas over de helft dat alles opeens heel snel gaat tegenover alle gebeurtenissen ervoor, waardoor het lijkt dat het boek ‘ergens een einde moest hebben’
Zeker niet meer dan 1 ster waard vork mij | 0neg
|
Een onverwacht pakketje bij de post: Win & Write! Altijd leuk natuurlijk, zo'n gratis boek. Maar helaas kan ik niet anders dan het volmondig eens zijn met de recensie van Anne.
Chris Brookmyre's misdaadboeken staan bekend om hun humoristische toon. Zijn bibliografie kent een indrukwekkend aantal grappige titels als: 'Attack of the Unsinkable Rubber Ducks', 'All Fun And Games Until Somebody Loses An Eye' en 'Quite Ugly One Morning'. Deze boeken zijn nooit op de Nederlandse markt verschenen. Begrijpelijk, want humor is nu eenmaal gedeeltelijk cultureel bepaald en laat zich niet altijd even gemakkelijk vertalen.
Met 'Verborgen Lichamen' besloot Brookmyre een meer serieuze, donkere toon aan te slaan. Waarschijnlijk reden voor de Nederlandse uitgever om deze, in eigen taalgebied redelijk succesvolle auteur, ook maar eens hier te proberen.
Ik zal hier niet een samenvatting van het verhaal herhalen, daarvoor kun je hierboven terecht. Ik vond het verhaal ook moeilijk om in te komen, gedeeltelijk door de typische schrijfstijl, maar ook omdat sommige personages me simpelweg niet boeide. De enige stukken die leuk waren om te lezen waren die over privédetective tegen wil en dank Jasmine. In het boek zitten ook veel personages, ook een kenmerk van Brookmyre. Hij heeft er een handje van personages uit zijn andere boeken even een kleine cameo te geven. Dat is leuk voor zijn fans, maar voor nieuwe lezers is dit hopeloos verwarrend.
Ik vertelde eerder dat humor zich niet altijd laat vertalen. Toen ik op blz. 115 inspecteur Catherine McLeod een crimineel van repliek hoorde dienen met 'jij rap van de tong gesneden duivel die je er bent' moest ik me inhouden om het boek niet dicht te slaan en bij het oud papier te gooien. Tenzij je Havank heet moet je je inspecteur niet zo laten praten. Zeker niet als je een meer serieuze toon probeert. Merkwaardig, om niet te zeggen, hoogst merkwaardig.
Als je het werk van Brookmyre wilt proberen, dan raad ik aan een Engelse versie te lezen. | 0neg
|
Het begint heel spannend,maar op een gegeven moment,als het vliegtuig is neergestort en ze er achter komen dat ze niet meer op aarde zijn,maar in een andere wereld terecht zijn gekomen wordt het heel ingewikkeld..
vind het persoonlijk niet echt mijn auteur,maar ja smaken verschillen. | 0neg
|
Ik vond het een apart boekje.. En ik weet niet zo goed of ik het nou een slecht boekje vond of juist een goed boekje. Allereerst zaten er hier en daar wel wat foutjes in, kleine foutjes waar ik mij niet aan kon storen.. maar een ander misschien wel! Ten tweede vond ik het verhaal zelf een beetje apart, grote tijdssprongen, korte uitleg tot hier en daar géén uitleg over bepaalde dingen.
Als ik moet beoordelen of het verhaal interessant was, dan zeg ik zeker ja. Ik vind het sowieso al erg interessant om te lezen over sektes etc. Ook vond ik de vorm waarin het verhaal is geschreven erg leuk! Het verhaal is in briefvorm geschreven en daardoor had ik echt het idee alsof iemand zijn verhaal aan mij voorlas. De opzet was weer eens wat anders dan wat ik normaal lees en ik vond het erg leuk. | 0neg
|
Onderwerpen als witwassen en de Amsterdamse onderwereld doen het altijd goed als boekthema. Ik vond het verhaal, met alle respect voor de auteur, bij elkaar geraapt en weinig origineel. Toegegeven dat het makkelijk wegleest kan dit boek zeker niet op tegen een boek als Casino van M. Brouwers. | 0neg
|
Een echte vakantie boek. Je hoeft er niet bij na te denken en schuift er gedachteloos doorheen. Maar je vergeet hem ook weer zo. Een echte thriller? Nee, dat vind ik niet. Ik voel het net als de voorgaande recensie: het zit tussen matig en goed in. | 0neg
|
Een filosofische roman over het geheime leven van een conciërge, over kunst en literatuur én klassenverschillen.
'Ik ben weduwe, klein, lelijk en vlezig, ik heb likdoorns en, als ik op bepaalde zelfongerief teweegbrengende ochtenden af mag gaan, de adem van een mammoet.'
Zo stelt de miskende conciërge Renée zich in het begin van het boek aan ons voor.
Deze zin vond ik echt hilarisch. Ze doet erg veel moeite om er voor te zorgen dat we haar niet sympathiek vinden. Ze gedraagt zich naar het (cliché)beeld dat de maatschappij heeft van een conciërge: laag geschoold, arm, onwetend, dom en onbeduidend. De zinnen ademen een sarcasme uit, de zelfspot spatte van de eerste pagina's. Ze doet geen moeite om opgenomen te worden in de kring van andere mensen. Tegelijk leest ze in het geheim wereldliteratuur en filosofie, interesseert ze zich voor kunst en cultuur. Ze bekijkt artfilms en luistert naar klassieke muziek. Ze vindt troost in de Kunst.
Naast Renée volgen we ook Paloma, een twaalfjarig hoogbegaafd meisje, dat in het rijkeluisflatgebouw woont waar Renée de conciërge is. Haar ouders zijn rijk en haar zus Colombe is een briljante universiteitsstudente.
Paloma ziet haar leven al voor zich, het leven in de vissenkom, en vindt dat het hele leven een klucht is.
Omdat ze geen zin kan ontdekken in het leven en de race van de volwassenen haar absurd lijkt, ziet ze geen andere mogelijkheid dan op haar dertiende verjaardag, over zes maanden, zelfmoord te plegen.
Over twee buitenbeentjes dus en ze hebben nog zes maanden om elkaar te ontdekken. Dit boek gaat ook over de onzichtbare klassenverschillen die er zijn tussen rijken en armen.
'... Armoede is als een maaimachine en maait al onze vaardigheden in de omgang met anderen weg, en laat ons leeg en ontdaan van gevoelens achter, zodat we de gruwel van het heden kunnen verdragen...'
Het vertelperspectief is afwisselend geschreven vanuit het perspectief van Renée en dan vanuit het perspectief van Paloma. Beiden hebben ook een ander lettertype, het kan maar zo gemakkelijk zijn.
Andere dingen in het boek zijn niet zo gemakkelijk. De lange onduidelijke zinnen, vaak met moeilijke woorden maken dat het boek moeizaam leest. Soms echt draken van zinnen of zinnen die steken als met de stekels van een egel. Elegant zijn ze zeker niet. Dat maakt het lezen tot een worsteling, zeker de eerste honderd pagina's. Ergens tussen pagina 100 en 150 gaat het beter wanneer de Japanner meneer Kakuro Ozu ten tonele verschijnt en zijn intrek neemt in het appartement.
Dan ontstaat er een hechte vriendschap tussen die drie mensen.
Hoe het verder afloopt, vertel ik niet, dat moet je maar zelf lezen.
Hoewel de tweede helft van het boek beter werd, kon het mij toch niet (meer) bekoren. Ik miste mooie zinnen met mooie beelden en poëtische taal. Ook de gedachten van Paloma, het twaalfjarige meisje, vond ik totaal ongeloofwaardig en niet passen bij haar leeftijd, ze mag dan al hoogbegaafd zijn. De ontwikkeling die de personages doormaakten, vond ik soms veel te haastig gaan en ook ongeloofwaardig. Voeg daarbij de stekelige zinnen en je begrijpt dat ik niet wild word van dit boek.
Een boek zo elegant als een egel? Nee, ik kan er de schoonheid en elegantie niet in vinden. | 0neg
|
Fans van L. Marie Adeline keken erg uit naar het derde en laatste deel van de S.E.C.R.E.T. Trilogie, Onthuld geheim. Cassie zou eindelijk gaan trouwen met haar droomman en van welke ‘eenzame’ vrouw zouden de erotische wensen in dit deel in vervulling gaan? Duidelijk dat sommige lezers willen weten hoe het afloopt. Biedt Onthuld geheim een geslaagde ontknoping?
Cassie is helemaal gelukkig. Ze heeft in haar verloofde een zakenpartner gevonden en heeft S.E.C.R.E.T. achter zich gelaten. Ze heeft haar man niet verteld van haar verleden bij S.E.C.R.E.T en weet ook niet hoe hij zal reageren als hij erachter komt. Het onvermijdelijke gebeurt en Cassies verloofde ontdekt haar verleden. Hij verlaat haar, maar ze blijven wel zakenpartners. Komt dit nog goed of betekent S.E.C.R.E.T. het einde van Cassies relatie?
Op zich lijkt dit een goede basis voor een fijn verhaal. Helaas valt dat heel erg tegen. Het is duidelijk dat je midden in een serie valt met dit derde deel. Op zich worden de voorgaande delen goed uitgelegd, maar de binding met Cassie en haar verloofde Will heb je duidelijk niet. Het duurt ook lang voordat je deze band opgebouwd hebt.
Dat dat lang duurt, heeft meerdere oorzaken. Hun verhaallijn is niet zo interessant. Ze gaan uit elkaar, blijven zakenpartners, maar de echte onderhuidse spanning ontbreekt. Will en Cassie ontlopen elkaar en Cassie stort zich bijna direct op een andere man. Is ze zo snel al over Will heen? Dit maakt Cassie niet erg sympathiek. Will komt eigenlijk nergens echt tot leven. Dat is jammer, want zo voelt deze hoofdpersoon als iemand die een bijrol heeft.
Het idee van S.E.C.R.E.T. is zo slecht nog niet bedacht. Vrouwen die alleen zijn of een enorme dip in een relatie hebben, kunnen door middel van stappen hun fantasie laten uitkomen. De fantasieën worden door de organisatie gepland en voorbereid en door (vaak) mooie mannen uitgevoerd. Solange is in dit deel de vrouw die de stappen mag doorlopen. Zal ze het hele proces doorstaan of haakt ze eerder af?
Eigenlijk vraag je je het hele boek af waarom je het aan het lezen bent. De fantasieën van Solange heb je na twee keer wel gezien en de relatie van Cassie en Will blijft op standje negeren. Interessant is de lijn van Wills nichtje, die te maken krijgt met internetpesten, maar eigenlijk bloedt deze lijn te snel dood. Hoe het afloopt blijft de vraag. De hoop op een grand finale ontbreekt tevens. Het einde van het boek is voorspelbaar en flauw. Je vraagt je wederom af waarom je de iets meer dan 300 pagina’s gelezen hebt. De schrijfstijl is dan misschien prettig, waardoor het makkelijk leest, maar verder heeft het verhaal geen inhoud en diepgang.
Dat maakt Onthuld geheim een tegenvallend slot van deze serie. Het is duidelijk dat de fans een eind willen en dat hebben ze met dit boek ook gekregen. Of het de hartjes van de lezers sneller doet slaan, is de vraag. Helaas, geen aanradend oordeel voor dit boek van L. Marie Adeline. | 0neg
|
Cooper O'Connor is de zoon van een tentprediker. Hij heeft een enorm muzikaal talent dat hij graag naar de grote podia wil brengen. Maar Cooper voelt zich daarin tegengehouden door zijn vader die een andere visie op muziek maken heeft dan de muziekindustrie. Een en ander escaleert en na een handgemeen met zijn vader vertrekt Cooper waarbij hij alle waardevolle bezittingen van zijn vader meeneemt. Eenmaal in Nashville verandert zijn leven in een zooitje. Het spreekwoordelijke 'berouw komt na de zonde' is al snel aan de orde. Hoe kan hij nog terug naar huis om zijn spijt te betuigen?
Het verhaal is een moderne hervertelling van het bijbelverhaal over de verloren zoon die na lange tijd weer naar huis terugkeert. Wat begint als een goed verhaal, slaat jammer genoeg aan het eind door. Het is alsof Charles Martin bang is dat anders zijn boodschap niet duidelijk genoeg overkomt. Tot slot bestaat het nawoord van de auteur uit een beschouwing met aanhaling van bijbelteksten. Voor menig lezer zal het voldoende zijn om de motivatie van de auteur, de onderliggende religieuze boodschap, enkel in dit nawoord te lezen (of te laten voor wat het is) en zou het eigenlijke verhaal aansprekender zijn met een wat 'wereldser' einde.
Evengoed leest het boek makkelijk weg en zijn er een paar leuke stukjes muziekgeschiedenis. Ook zal menig lezer de visie van de auteur herkennen dat de muziekindustrie vaak zijn eigen commerciële stempel op een artiest wil leggen in plaats van de artiest zijn eigen unieke stem en geluid te laten produceren. | 0neg
|
Heel enthousiast begon ik aan het prachtig vormgegeven boek Een Mann van Rindert Kromhout . Met hoge verwachtingen want de Manns waren blijkbaar een interessante familie en hier werd volgens de achterflap met name ingezoomd op de relatie tussen zoon Klaus en vader Thomas. Prachtig gegeven. Vervolgens kabbelde het boek voor mij te lang. Niet oninteressant, maar niet goed genoeg voor meer dan twee sterren. Het tijdsgewricht waarin dit boek zich afspeelt is zeker interessant en dan ook nog eens beleefd met een vooraanstaande flamboyante familie, maar de relatie tussen vader en zoon, waar het voor mij toch een beetje om begonnen was, vond ik niet goed genoeg uit de verf komen helaas. | 0neg
|
Dit is een van de mindere boeken van deze schrijver. Het verhaal komt traag op gang. Pas tegen het einde gebeurt er eindelijk iets dat als thriller aangeduid kan worden. Een wat 'dun' verhaal met een flauwe ontknoping. Verder is de schrijfstijl matig van kwaliteit. | 0neg
|
Ik denk dat het boek minder rommelig is als je het vorige boek hebt gelezen, maar hij is ook erg verwarrend met de hoeveelheid karakters. Elk karakter brengt zijn eigen verhaal mee, maar omdat je het achterliggende verhaal niet kent vervalt bepaalde logica. Is het een slecht boek? Dat vind ik niet, maar het verhaal kon niet bij mij beklijven. | 0neg
|
Ik had er persoonlijk meer van verwacht. Viel enorm tegen. De andere boeken van de schrijfster verslond ik. Ik kwam moeilijker door dit boek. | 0neg
|
Kit, een werknemer type upper stiff lip van het Britse consulaat, mag meedoen aan een operatie op Gibraltar, operatie Wildlife, ook al heeft de man totaal geen ervaring om in het veld te werken. Tijdens de operatie heet hij trouwens Paul. De operatie verloopt vlot, geen gewonden, geen collateral damage.
3 jaar later ontmoet Kit een van de andere mannen van de operatie, Jeb. Die is een beetje de weg kwijt in het leven en vertelt hem dat operatie Wildlife helemaal niet zo onschuldig was.
Kit wil de waarheid weten, maar is dat wel zo'n goed idee? Brengt hij hiermee zijn gezin en de andere mannen van de operatie niet in gevaar?
Ik ben niet echt wild van dit verhaal. Het was me wat slapjes. | 0neg
|
Ben niet echt enthousiast over dit boek. Ik had verwacht dat het aspect internet en de weblog veel meer naar voren zou komen. Maar ook ergerde ik me aan de enorme naïviteit van de hoofdpersoon. Ik heb het boek uitgelezen, maar daar is ook alles mee gezegd. | 0neg
|
M'n eerste 'Slaughter', maar wellicht m'n laatste? Kort gezegd: het verhaal is niet pakkend. Er zijn twee verhaallijnen. De - naar wat je zou verwachten - 'hoofdverhaallijn' (de gijzeling) wordt continu terzijde geschoven voor een tweede, allerminst spetterende, op sommige momenten zelfs tamelijk saaie verhaallijn (over Sara en Jeffrey in vroegere tijden). In verhaallijn twee wordt bovendien een blik personages opengetrokken, waar je als lezer niks mee kunt.
Hoofdrolspeelster nummer 3, Lena, komt er bekaaid vanaf met een miniscule, nietszeggende rol. Het had iets weg van het opvoeren van een personage om het opvoeren van een personage. | 0neg
|
De meeste Scandinavische misdaadromans kunnen bijna niet slecht zijn; altijd is er sprake van maatschappelijke betrokkenheid, doordachte gebeurtenissen en personages, verhaallijnen die misschien niet altijd even spectaculair maar wel logisch zijn.
Iets dergelijks geldt ook voor dit boek. Het zit goed in elkaar, het thema is duidelijk, de motieven zijn voorstelbaar, die van de pedoseksuele man, de politiemensen, de bewakers, de gevangenen en de vader van het vermoorde meisje, kortom van iedereen.
Toch wringt er iets. Het verhaal is wel erg politiek correct, en er is op geen enkele manier sprake van verrassingen: alles wat er gaat gebeuren, is al lang van tevoren duidelijk (ook zonder de irritante achterkant van dit boek waar het halve verhaal al wordt weggegeven). Het overheersende gevoel na lezing van Vaderwraak is dat van weinig uitdaging en gemiste kansen. | 0neg
|
Grace heeft een zusje, Millie, zij heeft het syndroom van Down. Doordat haar ouders andere plannen hebben heeft zij Millie beloofd dat zij bij haar mag komen wonen zodra ze klaar is met school. Ze houdt namelijk zielsveel van haar zusje maar helaas zien niet alle mannen waarmee ze date het idee zitten. Dus lopen de relaties vaak al snel ten einde.
Wanneer ze Jack leert kennen en merkt dat hij ook helemaal weg is van Millie, kan haar dag niet meer stuk. Heeft ze eindelijk de juiste man gevonden?
Grace is druk bezig met eten voor het bezoek. Jack, haar echtgenoot, wil alles tip top in orde hebben. Grace zelf is ook redelijk perfectionistisch, vooral omdat ze Jack absoluut geen reden wil geven om teleurgesteld te zijn. Dat zou namelijk nare gevolgen hebben voor Grace.
In het begin van het verhaal merk je al de spanning die er heerst voor Grace. Er is geen seconde dat er niet op haar handelingen wordt gelet. Ze moet alles perfect doen en precies de juiste uitstraling hebben op haar gezicht. Je merkt al snel dat ze op haar tenen loopt en wanhopig alles goed probeert te doen.
Jack heeft behoorlijke narcistische trekjes en weet iedere situatie perfect naar zijn eigen hand te draaien. Hun huwelijk is dus alles behalve perfect, maar het blijkt zelfs nog erger te kunnen. Helemaal niets is wat het lijkt. Tijdens het lezen krijg je een heel ander kijkje achter de schermen van een ‘perfect koppel’.
Het boek is goed geschreven, je zit snel in het verhaal. Er wordt afwisselend verteld over het heden en het verleden, waardoor je langzaam meer inzicht krijgt over het leven van Jack en Grace en hoe het is gekomen tot waar het nu is.
Over het algemeen vond ik het een leuk boek, ik was erg nieuwsgierig wat er precies gaande was in het huwelijk van Jack en Grace. Hoe meer ik las hoe verbaasder ik werd.
Ondanks de gebeurtenissen in het boek vind ik het niet een echte thriller. Het verhaal is zeker goed maar ikzelf vond het niet akelig spannend. Doordat er veel gewisseld word tussen het heden en verleden weet je soms al hoe sommige dingen gaan uitpakken. Dit is niet storend maar neemt wel een beetje van de spanning weg voor mij. Verder vind ik het een goed boek om te lezen zodat je kan zien dat het perfecte leven niet altijd zo perfect is als het lijkt. | 0neg
|
In dit boek leer je Anna kennen, die na de uitbraak van een virus dat volwassenen uitroeit voor haar broertje moet zorgen. Alleen kinderen zijn nog in leven, maar zodra deze 14 jaar worden krijgen ze de rode ziekte en zullen ze sterven. Anna probeert haar broertje in veiligheid te brengendoor hem naar het vasteland te brengen, in de hoop dat daar wen medicijn te vinden is.
Ondanks de mooie beschrijvingen in dit boek, heb ik het met weinig plezier uitgelezen. Het verhaal kabbelt voort, en naar mijn mening zit er te weinig spanning in. Ik had continue het gevoel dat het boek bij het volgende hoofdstuk echt zou gaan beginnen, maar dat gebeurde steeds niet. | 0neg
|
Het vuurwerk begint met een beschrijving van een bijzonder brutale moord (de schoten door beide enkels, beide ellebogen, en beide knieën waren niet wat hem doodde) en een van de latere moorden is ook uiterst onplezierig. Om de zaak op te lossen moet DI John Rebus de meest ongure kerels ondervragen. De omstandigheden van de eerste dood voorspellen dat er grote dingen op het spel staan en wanneer DCI Kilpatrick van SCS (de Schotse Ploeg van de Misdaad) en DI Abernathy van Speciale Tak helemaal tot in Londen hierin betrokken raken, zijn ook de autoriteiten enorm ongerust.
Al vanaf hier is het moeilijk voor mij om het verhaal te volgen. Er worden te veel verschillende organisaties genoemd, waarvan ik er slechts enkele ken. Vele stukken heb ik moeten herlezen. Om te weten waar de namen van organisaties voor stonden heb ik de nodige moeten opzoeken.
Naarmate het verhaal volgt ontstaan er verschillende verhaallijnen, wat zeer ingewikkeld leest.
Wanneer inspecteur Rebus onder vuur komt te liggen, omdat hij het onderzoek niet naar wens van de hogere kringen zou uitvoeren, spreekt hij volgend citaat uit: Altijd komt het op dit neer, ik probeer de dingen volgens het boekje te doen, maar juist daarom word ik beschuldigd
Een doeltreffend citaat, want inspecteur Rebus moet om de zaak op te lossen dingen onthullen waarvan de autoriteiten niet willen dat ze bekend raken. De zaak wordt dus omgevormd tot een corrupt verhaal. Verder komen er de nodige politieke aspecten aan bod. Dit alles zorgt ervoor dat het voor mij een zeer gecompliceerd verhaal werd. Dit weerhield me er ook van om geheel in het boek op te gaan.
Toch is dit boek een aanrader, voor wie een thriller zoekt van een hoger niveau en toch al iets af weet van de politieke achtergrond van de gebieden waar het verhaal zich afspeelt. Ik betwijfel of dit een boek is voor het grote publiek, maar dit betekent niet dat het een kleinere groep mensen niet kan bekoren! Van mij krijgt het boek wel een pluim voor de speciale humor. | 0neg
|
Het pakket is het eerste boek van Sebastian Fitzek dat ik lees.
Het is een makkelijk lezend boek maar het heeft voor mij te veel mogelijke scenario's en te veel mogelijke clous.
Na een aantal hoofdstukken werden de vele cliffhangers me te veel. | 0neg
|
Dit is het eerste en tevens laatste boek van Linda van Rijn. Deze 'literaire thriller' behaalt in haar 110 pagina's geen diepgang en de karakters blijven oppervlakkig en saai. Zelfs de hoofdpersoon kan mijn interesse niet wekken. Dominique vindt alles irritant en vervelend, waar ik me dan weer aan erger. Je hebt het idee dat de hele zoektocht naar de waarheid nog moet beginnen als daar plotseling het plot zich aan dient. Zeer jammer. Ik zou er niet aan beginnen. | 0neg
|
Als je van historie houdt, zit je met dit boek erg goed, als je van thrillers houdt, voldoet het wat minder. Ik had het bewaard voor m'n vakantie. Ik had zo het vermoeden dat het letterlijk en figuurlijk een zware pil zou gaan worden. Wat dat betreft ben ik niet teleurgesteld. Ik vind het geen slecht boek maar voor mij is het historische aspect te zwaar aan gezet. Maar ik kan me voorstellen dat andere mensen van zoiets smullen. Het is meer een kwestie van smaak dan van kwaliteit. Want hetgeen geschreven is heeft zeker een grote historische waarde en getuigt van een research die zijn weerga niet kent. Tot ergens in de 400 heb ik alles gelezen maar toen enkele pagina's gewijd moesten worden aan het kweken van bloemen haakte ik deels af. Ik ben toen slelectief gaan lezen en sloeg hele stukken over die voor mij te langdradig waren. De rode draad was voor mij prioriteit geworden. Maar ik blijf zeggen, het ligt niet aan de auteurs maar meer aan mijn smaak. Voor mij hoeven dus dit soort verhalen niet zo erg. | 0neg
|
Helaas, ook hier een persoon die het boek niet heeft uitgelezen. Ik heb het echt geprobeerd, want het plot klinkt echt wel heel erg goed. Helaas kwam ik er door de afstandelijke schrijfstijl en de trage gang totaal niet in het boek en na een pagina of 70 begon het me echt te vervelen. Wellicht dat ik over een tijdje nog een poging waag, maar ik was echt bang om in een lezersdip te komen als ik door zou gaan met lezen. Ik deed mijn reader echt aan met een gevoel van "oja bah, dat boek móét ik nog lezen". Sorry Hebban, had graag een leuke review uitgebracht voordat het boek verschijnt, maar het gaat me écht niet lukken. Maar wellicht over een tijdje, want nogmaals: het plot klinkt wel echt goed. | 0neg
|
Dankzij de bon van De Morgen heb ik dit boek gekocht. Maar goed dat ik er niet veel geld aan heb uitgegeven want dit boek is niet bijzonder. Het boek bevindt zich in de categorie thriller maar ik moet zeggen dat ik niet veel heb getrild. De werkelijke dader komt op het einde zomaar uit de lucht vallen nadat de politie eerst de verkeerde man op het spoor was. Ik heb het boek maar uitgelezen omdat ik het gekocht had. Maar ik weet zeker dat als ik het boek had geleend bij de bib, dat ik het zeker aan de kant had gelegd. Dit zegt genoeg, denk ik! | 0neg
|
De teaser van het eerste hoofdstuk smaakte naar meer, dus hoewel ik nog midden in een ander boek zat, ben ik direct verder in het ebook begonnen. Ik was verder nog niet bekend met het werk van Alma Mathijsen en erg benieuwd naar haar schrijfstijl én het verhaal. En hoe enthousiast ik van de eerste hoofdstukken werd, hoe minder van de rest van het boek. Het verhaal gaat soms van de hak op de tak en het plot was mij al heel snel duidelijk. Erg jammer, omdat het zo veelbelovend klonk! | 0neg
|
In tegenstelling tot veel andere schrijvers die een hele carrière lang boeken uitbrengen onder de meest uiteenlopende titels, maar altijd in hetzelfde genre, is de Vlaamse veelschrijver Bavo Dhooge een man die vast houdt aan het concept om zijn titels telkens weer te laten beginnen met de letter S. En hij probeert zowat elke genre uit: van kinderboek over detective, science fiction, drama en biografie tot western. En met Stand-in levert hij weer een totaal ander boek af: een ode aan de Hollywood B-film van halfweg de jaren dertig van vorige eeuw. En die ode begint al bij de nostalgische cover, die helemaal doet denken aan een de filmaffiches uit die vervlogen tijden.
We maken kennis met Jack Storm,een ster van de stomme film, en zijn vriend en stand-in Burt Falcon. Maar de opkomst en doorbraak van geluidsfilm en de verschrikkelijke tongval van de uit Hongarijë geïmmigreerde Jack - zorgden voor een ommekeer. Nu is Burt een grote naam geworden en lukt het Jack niet meer om ook maar enig acteerwerk te versieren. Jack is zo diep gezonken dat hij nog maar één uitweg ziet: alleen zelfmoord, vermomd als een ongeluk, kan een einde maken aan zijn zinloos bestaan en er tegelijk voor zorgen dat zijn vrouw en kinderen onbezorgd verder kunnen leven. Zijn plan is klaar maar de uitvoering ervan loopt niet zoals gepland...
Bavo Dhooge levert een mooi stukje plotwerk af, want slechts gebruikmakend van een zeer beperkte cast van slechts vier goed uitgewerkte en bij naam genoemde personages, slaagt hij erin een verhaal te vertellen dat boeiend is van opzet en de lezer bij tijd en wijle weet te verrassen.
Helaas is het maar een tussendoortje, want ondanks de 241 bladzijden, verraden de enorme witranden, die variëren tussen de drie en de vijf centimeter, dat het werk heel wat dunner zou zijn geweest indien de paginas volledig benut waren. Deze layout staat er wel garant voor dat de productie van de eventuele pocket-editie een fluitje van een cent zal zijn: gewoon met de papiersnijder de randen eraf halen; een andere omslag er omheen en klaar is Kees.
En toch worden nog te veel woorden verspild aan zinloos gewauwel. Ook komen er een aantal scènes met weinig of geen toegevoegde waarde voor in het geheel.
Tot slot nog even meegeven dat de auteur met Stand-in een prachtig staaltje sfeerbeschrijving van de Hollywoodfilm tijdens het Interbellum gerealiseerd heeft. Hij gaat alleen in de fout door wat te veel naakt in het boek te verweven. Naakt dat in de vooroorlogse jaren nog taboe was op het witte doek van de buurtcinema.
Met Stand-in levert Bavo Dhooge weer eens iets totaal ander af dan wat de lezer van hem gewend is. Het moet niet zozeer als een spannend boek beschouwd worden, maar meer als een stijl- en vingeroefening van de auteur. | 0neg
|
Ron Casper is het typische voorbeeld van een ‘self made man’. Na een turbulente jeugd besloot hij aan een studie scheikunde te beginnen, maar de drang om zijn uitvinding met een groot publiek te delen, bleef. Ron, die zelf veel last had van acne, ontdekte een formule verwerkt in een crème die de puistjes als sneeuw voor de zon lieten verdwijnen. De eerste stap naar de uitbouw van het bedrijf Casper Cosmetics was daar. Maar Ron blijkt niet alleen een gehaaide zakenman te zijn, maar ook een fervent rokkenjager die het niet lang uit lijkt te houden bij dezelfde vrouw.
Zijn kinderen Willem, Marloes en Lot zijn het bewijs van deze geschiedenis van meerdere huwelijken en verhoudingen. Willem en Marloes hebben het aan stiefzus Lot te danken dat ze een vader moesten delen. Als blijkt dat Ron nogal gemakkelijk met het kapitaal omgaat en daarmee het bedrijf op het randje van de afgrond zet, besluiten zijn kinderen dat het tijd wordt dat Pa gaat ‘hemelen’. Maar is dit plan te realiseren of kunnen ze de beste man beter dement laten verklaren zodat zij de touwtjes in handen krijgen? Vanaf dat moment ontstaat er een spel van leugens en intrige waarin de familieleden elkaar ook gaan verdenken.
Marion Pauw schreef eerder vier thrillers, een roman en verschillende korte verhalen. Met de succesvolle thriller Daglicht won ze in 2008 de Gouden Strop. Deze thriller werd tevens verfilmd met in de hoofdrol Angela Schijf. Naast het schrijven van thrillers, werkte ze onder andere mee aan het scenario van de televisieserie In Therapie. Haar laatstverschenen thriller Hemelen is gebaseerd op een verhaal dat ze aanhoorde van een vriendin die klaagde over het gedrag van haar vader.
Hoewel op de cover te lezen is dat Marion Pauw opnieuw een literaire thriller aan haar lezer presenteert, heeft het boek meer weg van een spannende roman. De kinderen van Ron Casper hebben allen een jeugd doormaakt die ervoor heeft gezorgd dat zijn in hun huidige gezinsleven hier nog steeds last van ondervinden. Willem heeft vreemde seksuele voorkeuren, Marloes vindt het moeilijk om verder te gaan na de dood van haar echtgenoot en Lot kan het leven als directrice van Casper Cosmetics en als gezinsvrouw bijna niet meer aan als ze denkt dat haar man vreemd gaat. Het verhaal draait ook vooral om hen en hun band met hun gezamenlijke vader Ron Casper. De getroebleerde familieband is dan ook het belangrijkste thema in het boek en daarnaast zijn er schuingedrukte passages te lezen waarin de gedachten van de dader met de lezer worden gedeeld.
Marion Pauw brengt het verhaal met veel humor, waarbij onder andere de zin ‘nog steeds stijf als een gereformeerde domineesvrouw’ de mondhoeken laat krullen. Er vallen verschillende situaties voor die het boek daardoor een licht komisch tintje meegeven. Toch staat dit in de weg om een echt spannende thriller te brengen, waarbij de lezer flink aan het puzzelen wordt gezet. Hemelen komt hierdoor in het genre van een roman terecht en past voor mij persoonlijk niet in de categorie thriller. | 0neg
|
Dit is een spannend boek dat de spanning er tot het einde in weet te houden, een beetje volgens het "tien negertjes" principe. Het is tot vlak voor het einde een intrigerend verhaal waarbij je je afvraagt "wie heeft (of hebben?) het gedaan, en waarom, en hoe?" Bij de ontknoping echter blijkt dat die erg vergezocht en ook ongeloofwaardig is, waarbij de schrijfster bewust belangrijke informatie heeft weggelaten, waarvan je kon vermoeden dat de personages daar wel naar zouden hebben moeten vragen in hun onderzoek. In dat opzicht is het een zeer zwakke thriller, de belofte wordt niet ingelost, er blijven teveel draadjes open (de nadruk op het holle geluid als mensen op het dek lopen, de tekening die een van de tweeling heeft gemaakt). Ik zou het hele verhaal nog een keer moeten lezen, maar volgens mij klopt er het een en ander niet in de plot.
Op zich is het een modern IJslands verhaal tegen de achtergrond van de bankencrisis, die ook een grote rol speelt in de plot. De sfeer is niet specifiek IJslands, het land komt er maar karig vanaf, de meeste aandacht gaat naar het luxejacht.
De hoofdpersoon wordt door nabestaanden ingehuurd om een en ander uit te zoeken. Er is veel leed bij de nabestaanden, ook de andere familieleden die te maken hebben met het drama krijgen hun portie verdriet te verwerken. Het is daarom jammer dat dat drama nog een paar tandjes wordt opgevoerd door de persoonlijke beslommeringen van de hoofdpersoon (Thóra), haar kinderen, schoondochter, kleinkind, vriend en ex-man. Dat vertraagt het verhaal en heeft niks met de plot te maken, ook niet in de zin dat het Thóra beïnvloed in haar handelingen die wel in dienst staan van de plot. Wat dat betreft lijkt dit een echte vrouwenthriller te zijn en dat is precies waarom ik dat genre niet erg mag.
Ik heb het boek als (gratis) e-boek gelezen. De afwerking van het e-boek was slordig: Er misten regelmatig witregels tussen wat inhoudelijk duidelijk verschillende paragrafen waren. Ook waren regelmatig half-blanco pagina's te vinden die geen paragrafen scheidden. | 0neg
|
Ate de Jong is regisseur en producer van vele Nederlandse en internationale films, o.a. ‘De ontdekking van de hemel’ en ‘Highway to hell’. Zijn ervaringen in Hollywood zouden de inspiratie geweest zijn voor zijn thrillerdebuut ‘De stalen Madonna’.
‘De stalen Madonna’ begint met de moord op filmproducent Bloom. Hij is één van zeven mensen voor wie een verzekeringspolis afgesloten werd. Er is de verzekeringsmaatschappij dus veel aan gelegen om te bewijzen dat iemand uit de filmcrew achter de moord zit, want in dat geval hoeven ze niet te betalen. En dus wordt Leo ter plaatse gestuurd om één en ander te onderzoeken.
Alle ingrediënten voor een spannend boek zijn aanwezig : moord, maffia, bedrog, gokspelen en noem maar op. En toch is het verhaal allesbehalve spannend, een kleine opflakkering naar het einde toe daargelaten. Er valt wel meer op het boek aan te merken : een rommelige hoop vlakke personages, waarbij je je na een tijdje afvraagt wie in ’s hemelsnaam nu weer wie is, gebeurtenissen waarvan de samenhang niet altijd even duidelijk is, een schrijfstijl die op velerlei moment niet bij een snelle thriller past, heel vrolijk word je daar als lezer niet van. Tientallen bladzijden tekst over hoe het er op de filmset aan toe gaat, het lijkt allemaal belangrijker dan het onderzoek naar de moord.
Een filmset met al zijn speciale typetjes als locatie voor het verhaal is gelukkig wel origineel. Hoofdpersonage Leo heeft één en ander in zijn mars, al komt dat onvoldoende uit de verf. Zijn verleden, met de onopgehelderde moord op zijn toenmalige vriendin, is raar genoeg veel interessanter en aangenamer om te lezen dan het eigenlijke verhaal. Het zou de rode draad van een serie kunnen worden, moest de Jong beslissen met Leo verder te gaan.
Leesplezier 1, Spanning 1-2 , Originaliteit 4, Schrijfstijl 3, Plot 2 | 0neg
|
Een tussendoortje dat alleen maar meer doet verlangen naar een vervolg in de serie Q.
Adler-Olsen kan absoluut beter en eigenlijk snap ik niet goed, waarom dit boekje uitgegeven is. Misschien vooral om de bonnen te gebruiken waarmee je de delen van de serie Q goedkoper kunt aanschaffen.
Het verhaaltje rondom de huurmoordenaar en de kapper is een soort middelbare school opstel. De twee sterren nauwelijks waard. | 0neg
|
Te traag, weinig spannend. | 0neg
|
Dit is de eerste keer dat ik op deze site 1 ster geef aan een boek. Ik ben aan het boek begonnen en 1 uur later wist helemaal niet meer waar het verhaal over ging. De schrijver begint zijn boek met het verhaal maar verliest zichzelf daarna in details, opsommingen en feiten die helemaal niets ter zake doen en waardoor je helemaal niet meer weet waar het nu eigenlijk over ging. Ik kreeg de indruk dat de schrijver zoveel opsommingen en niet ter zake doende details gebruikt hetzij om zijn kennis te etaleren, hetzij om het ontbreken van een goed verhaal te camoufleren. Feit is dat dit het enige boek is waarvan ik mij afvroeg: waar gaat dit nu eigenlijk over.
Spijtig om zeggen maar echt slecht (gelukkig koste het maar 8 euro, wat ook wel de toch redelijke verkoop kan verklaren). | 0neg
|
Een raar boek. Het gaat over een professor die kenner is van Nixon en een boek over hem schrijft. Hij heeft een broer George die een bij een auto-ongeluk een jong koppel doodrijdt, hun zoontje overleeft. Tijdens de afwikkeling van dit ongeluk houdt hij een oogje op zijn schoonzuster. Hij slaapt met haar en George vermoord haar. Daarop gaat hij voor de kinderen zorgen, zijn huwelijk loopt op de klippen, hij neemt er dan ook nog het kind van het verongelukte koppel bij. Er gebeuren allemaal vreemde dingen, hij adopteert ook nog een ouder koppel en zijn eigen moeder hertrouwt in het bejaardentehuis. Ik weet niet wat de bedoeling van dit boek is, het leest wel vlot. | 0neg
|
Heel simpel geschreven, vrij weinig diepgang in het verhaal. Niet mijn boek, maar kan me voorstellen dat het makkelijk wegleest tijdens bijvoorbeeld een relaxte vakantie. | 0neg
|
Nee, dit was niet mijn boek, ik vond het ouderwets geschreven en het was gewoon niet mijn ding, wat ik eigenlijk al wel een beetje had kunnen verwachten na De Onderstroom gelezen te hebben, dit was ook al niet echt een boek voor mij, helaas.. | 0neg
|
De opvulling van het boek met hoofdpersoon Mae, de 'mysterieuze man', de relatie met haar ouders, de incidenten.. Het komt allemaal nogal slecht doordacht over. Geen diepgang, oppervlakkige persoonlijkheden en de voorspelbaarheid van een Jennifer Aniston film. Echter, de achterliggende gedachte zoals: privacy, social media, transparantie van informatie, sharing is caring: dat is het èchte verhaal van dit boek. En dat zet zeker aan tot nadenken. Temeer omdat er veel overeenkomsten lijken te zijn met de huidige Online Informatie magnaten als Google en Facebook: stuitend dat onze offline persoonlijkheid, online 'kloonbaar' is en voor geld valt te verkopen aan de hoogste bieder om je 'passende en relevante content' aan te kunnen bieden. Waarheen leidt de weg? | 0neg
|
Een paar jaar voor An Unconvenient Truth van Al Gore had Michael Crichton met Staat van angst een heel andere boodschap: er is niets aan de hand met het milieu. Opwarming van de aarde is een fabeltje, bedacht door de media die door bangmakerij de aandacht van het publiek willen krijgen. Antarctica smelt niet maar maakt juist meer ijs aan. De Sahara wordt kleiner. Koolstofdioxide is goed voor plantengroei. Milieuvriendelijke oplossingen als wind- en zonneenergie hebben juist negatieve bijwerkingen. Deze beweringen worden gestaafd met allerlei grafieken. Daarbij merkt Crichton ook op dat bijgehouden gegevens niet betrouwbaar zijn; eigenlijk is er maar één land waarvan je de cijfers kunt vertrouwen en dat is natuurlijk Amerika.
Al deze theorieën zijn vervat in een verhaaltje waarin een stel linkse ecoterroristen elke ramp aangrijpen om te wijzen op de gevaren van globale opwarming. Ze gan daarbij zover dat ze zelf milieurampen willen veroorzaken en daarna met een beschuldigende vinger richting vervuilende industrie willen wijzen.
Tja... het oordeel is aan de lezer. | 0neg
|
De cover van deze IJslandse thriller belooft ijzingwekkende crime, indringend en claustrofobisch. Ik vond het voornamelijk saai en niet spannend. Absoluut geen pageturner. | 0neg
|
Alles zit er in voor een goede thriller: (te) uitvoerig beschreven hoofdpersonen met hun (relatie)problemen, (zouden er wel gelukkige huwelijken zijn in Scandinavië?) de nodige gruwelijke moorden en de spanning wordt vakkundig opgevoerd tot aan de ontknoping. Want schrijven kan Ahnhem wel.
Alleen! Het plot is te bizar voor woorden en er zijn zoveel gekunstelde plotwendingen om het tot aan het einde spannend te houden dat het vermoeiend en vervelend wordt. Bovendien gebeuren er dingen die op z'n zachtst gezegd hoogst onwaarschijnlijk zijn, maar kwalijker is dat het het plot gebaseerd op een fake-nieuwsbericht o.a. in een Engels dagblad, die het dan ook héél snel rectificeerde en wat een antisemitisch bijsmaakje geeft is dat op één na alle Joden in het verhaal uitzonderlijk nare mensen zijn. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.