text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Zoals mijn titel al zegt ben ik na 160 bladzijdes gestopt. In begin was het boeiend, maar verhaal werd langdradig in mijn ogen en verslapte mijn interesse. | 0neg
|
Het Boekenweekgeschenk van dit jaar is van Herman Koch. Nu hou ik meer van Koch als deel van Jiskefet dan als schrijver. Zo begrijp ik nog steeds niet goed waarom zijn bestseller ‘Het diner’ nou zo’n succes was. Alhoewel het conflict/dilemma (geef je je kind aan als die een misdrijf begaan heeft?) interessant was, vond ik de uitwerking veel minder. Waarom, bijvoorbeeld, ga je zo’n gevoelig onderwerp in hemelsnaam en plein public bespreken in een restaurant?
Precies dat manco heeft dit boek ook weer. Het conflict/dilemma is kansrijk (wat doe je met een zoon die zijn vrouw slaat?), maar de uitwerking… tja. Het boek komt tergend langzaam op gang, zeker als we uitgebreid lezen over hoe hoofdpersoon Tom zich hele mogelijke confrontaties met zijn zoon probeert te voorstellen. Van die confrontatie komt het echter niet, vooral door de zelfgenoegzame (als niet laffe) houding van onze Tom, niet voor niet de schrijver van zelfhulpboek ‘Makkelijk leven’.
Nog steeds zou er dan een aardig boek kunnen ontstaan, maar tegen het einde wikkelt het verhaal zich opeens in een onverwachte richting af. Het voelde bij mij aan alsof Koch de boel hier heeft afgeraffeld. Uit tijdgebrek? Omdat hij al bijna aan het maximum aantal woorden zat? Hoe dan ook voelde het voor mij nogal onbevredigend aan. Daarom is dit helaas een behoorlijk matig Boekenweekgeschenk. Jammer… | 0neg
|
Het boek gaat over een Isabel. Zij is getrouwd met Alex. Isabel komt te overlijden en Alex laat haar hart doneren.Janet een lerares krijgt haar hart nadat zij een lange tijd op de wachtlijst heeft gestaan.
Janet heeft regelmatig contact me Bernice, zij was de moeder van Isabel, Alex moest daar aan wennen. | 0neg
|
Wat een draak van een boek vond ik dit......heb m niet uit kunnen lezen, na 100 blz nog niet geboeid dan mag ik m van mezelf wegleggen. Ik vond de schrijfstijl vreselijk en de personages en t verhaal kwamen er wat mij betreft ook helemaal niet uit. Gauw door naar een ander boek.... | 0neg
|
Jammer, na alle fantastische boeken van René Appel, is "Goede Vrienden" een echte tegenvaller.
Wat de boeken van Appel juist zo boeiend maakt, is het feit dat hij meestal vanuit de dader schrijft. Dus niet zozeer de vraag wie de dader is en waarom, maar hoe de dader (meestal een hele gewone persoon) tot zijn daad is gekomen en hoe hij het daarna probeert te verdoezelen. Dat is de kracht van Appel naast zijn prettige en vlotte schrijfstijl.
In dit boek wordt het verhaal vanuit een andere persoon dan de dader geschreven en Appel is er wat mij betreft niet in geslaagd daar een spannende thriller van te maken. Het is volkomen onbegrijpelijk waarom de dader zo aan het moorden gaat. Heel ver gezocht, niet boeiend en ongeloofwaardig. Ook het einde van het verhaal is een soort situatie waar zoveel spannende boeken mee eindigen, voorspelbaar en oninteressant. Ten eerste omdat het te stom voor woorden is waarom de hoofdpersoon zich laat verleiden in een dergelijke situatie terecht te komen. Ten tweede, omdat je weet hoe dat gaat eindigen: redt ze het, redt ze het..... ja natúúrlijk. | 0neg
|
Fillis, een onderwijzeres, gaat naar Villa Serena, een hotel in de Dominicaanse Republiek. Een jaar eerder probeerde haar man, Andrew, haar daar te vermoorden. Alleen dit zonder een duidelijke reden en Fillis is vast besloten de reden te vinden op de plek waar het gebeurde. Ze vindt niet alleen de rede maar ook iets totaal anders, iets dat de eigenares van het hotel geheim heeft gehouden en wil houden.
Het is een vermakelijk verhaal, persoonlijk vond ik het nogal een warrig verhaal. Het komt meer door het switchen tussen heden en verleden, die niet aangegeven staan. Door het verleden heb je wel een goed beeld van Fillis en andere personages in het boek. Al met al een boek(je) voor een luie zondag of tijdens vakantie. | 0neg
|
Persoonlijk vond ik De begraafplaats van Praag van Umberto een goed boek. Het verhaal was ingewikkeld en werd rustig opgebouwd. Het lijkt wel of de schrijver haast had met dit boek. Hij rent zonder adem te halen naar het einde van het boek. Ik had meer een boek in gedachten als De begraafplaats van Praag. Wellicht dat mijn verwachting dan ook niet uitkwamen, maar naar mijn mening is het een middelmatig boek, omdat de personages niet worden uit gebouwd. Je bouwt er geen band mee op. Het is voornamelijk één persoon die een complottheorie tegen de hoofdpersoon verteld, zodoende blijven de personages oppervlakkig. | 0neg
|
Het boek kon me absoluut niet boeien. Heb het laatste gedeelte dan ook diagonaal gelezen. | 0neg
|
Op zich is 'Blijf Rustig' een vermakelijk boek, met een leuke insteek, maar ik ben geen fan van de uitwerking. De personages vind ik niet zo leuk en het verhaal is regelmatig best ongeloofwaardig. Alle punten komen wel héél onhandig samen en de reacties van verschillende personages vind ik ook niet heel geloofwaardig (je kinderen zijn al tijden vermist, maar je gaat toch even sporten...).
Ook worden er gekke, onnodige dingen aan het verhaal toegevoegd, die verder totaal geen nut hebben voor het verhaal. Zoals een klein konijntje. Nu ben ik - als konijnenliefhebber - altijd voor het toevoegen van een konijn, maar dit konijn had geen nut in het verhaal en bleef wel bijzonder lang overleven zonder eten en drinken (konijnen kunnen maar héél kort zonder eten en drinken). Daarbij werden er ook dingen weggelaten, zodat je soms zelf maar moest aannemen dat iemand overleden was.
Ik denk dat er zeker mensen zijn die wel fan zijn van dit boek, maar ik ben het helaas niet. Jammer! | 0neg
|
Minder leuk verhaal
Leest wel vlot
Geen dik boek | 0neg
|
De 2 sterren waardering voor dit boek zijn eigenlijk compleet gestoeld op het eerste deel van het boek. Hierin leer je alle hoofdpersonen kennen en is het nog niet duidelijk hoe desastreus het boek eindigt.
Dorpsheks Katharina van Wyler is de vloek van Beek, gelegen naast Nijmegen. Ik heb me ontzettend vermaakt met het feit dat de omgeving waarin het boek zich afspeelt zo realistisch omschreven is. Zo herkende ik bepaalde plekken uit Nijmegen en ben ik nog nooit in Beek geweest, maar kon ik me wel een goede voorstelling maken.
Iedereen in Beek zit gevangen vanwege de dorpsheks. Ze kunnen hier en daar wel af en toe weg om bijvoorbeeld te werken, maar als ze er wonen, kunnen ze onmogelijk verhuizen.
Kinderen in Beek groeien met deze vloek op en leren ermee omgaan. Internet is gecensureerd. Heks Katharina wordt voortdurend in de gaten gehouden door een daarvoor opgetuigd Taskforce en zelfs de AIVD heeft een rol.
Helaas is het einde ontzettend afgeraffeld en voelde ik mezelf vooral heel dom omdat ik niet snap wat het punt nou precies was van het boek te laten eindigen in totale chaos. | 0neg
|
Nel, moeder van een tiener, wordt in een poel onderaan een klif gevonden. Zelfmoord, net zoals een aantal maanden ervoor een jong meisje Katie en zoals nog anderen van het dorpje. blijkbaar werden er vroeger ook heksen te water gelaten om te testen of ze wel een heks waren. We weten allemaal hoe dat afliep.
Er volgt een zoektocht naar het waarom, maar er worden nogal wat leugens verteld door de vele personages die dit boek rijk is.
Zoals één zwaluw de lente niet maakt, zo maken veel personages nog geen goed verhaal.
Zowat om de drie pagina's wissel je van perspectief, zit je in het hoofd van iemand anders en het wisselt niet tussen enkele, maar veel personages. Ik was halfweg en ik wist nog altijd niet wie wie was en als er dan nog personages tussen zitten zoals Julia die Jules wordt genoemd, wordt het er ook nog eens moeilijker op.
Het was niet spannend, het was een misser en ik heb nog getwijfeld of twee sterren toch niet te veel zou zijn.
Nadat ik Het meisje in de trein ook al niet zo geweldig vond, hoopte ik dat de schrijfster gegroeid zou zijn, maar helaas, dit was zowaar nog slechter. Ik wilde halfweg stoppen, maar ik ben altijd zo naief om te denken dat het nog wel beter wordt. NIet dus. | 0neg
|
De klokkenluiderswet, blijkt een bekend begrip te zijn en niet alleen in Amerika. Het kan in elke werkgevers of -nemers situatie, in dit geval over rechters in het juridische stelsel. Zij hebben toch nogal wat macht, oordelen over maar wie oordeelt er dan over hun? Daar hebben ze dus iets op gevonden: Board on Judicial Conduct. En maar goed ook zo blijkt in dit verhaal dat realistisch klinkt.
Het is hallucinant dat je niet kan vertrouwen op het rechtsstelsel, rechters zouden het toonbeeld van rechtschapenheid moeten zijn toch? Gelukkig dat het maar om de spreekwoordelijke rotte appel in de mand gaat, een zeer grote mand.
John Grisham brengt hier een heel erg interessant verhaal dat boeit. Hij doet een heleboel uit de doeken ivm corruptie, hebzucht en hoe het in zijn werk gaat om geld wit te wassen. Dat maakt wel dat het boek soms nogal beschrijvend uit de hoek komt.
Het einde volgt die trent helemaal. Het is een opsomming van wat er gebeurt, een samenvattend verslag bijna, en dit voor tientallen bladzijden. Gelukkig is er zo nu en dan toch wat actie. Gunther, de broer van Lacy brengt dan weer wat luchtigheid en levendigheid in het verhaal, een markant figuur deze man.
De klokkenluider is een goed boek van de hand van John Grisham, het vermaakt je gerust enkele uren. Het is geen typische Grisham. Teveel beschrijvend, te traag ook en de actie en spanning had beter gekund. | 0neg
|
Eind 2008 getracht te lezen in het Engels (The Devil Wears Prada). Mijn commentaar was: I tried to read this book, but it really isn't my 'cup of tea'. I couldn't relate to any of the characters, nor did I like them. Too exaggerated. I gave up after 63 pages. | 0neg
|
Dat Els Kerkhoven winnaar is van de Libelle Spannende Verhalenwedstrijd en dat op 'Gifdochters' het predikaat literaire thriller prijkt, heeft ertoe bijgedragen dat ik hoge verwachtingen had van deze debuutthriller. Ook de tekst achterop het boek intrigeert: een gen in de vrouwelijke lijn van de familie, dat aanzet tot doden, "... een bloedstollend debuut."
Het verhaal op zich is origineel en goed van opzet. Het hoofdverhaal wordt verteld door de ik-figuur Rosalie, tussendoor staat een korte tweede verhaallijn, verteld door een personage dat niet met name genoemd wordt. Alle ingrediënten voor een geslaagde thriller zijn aanwezig: sterfgevallen, geheimen, onsympathieke personages, gekoppeld aan originaliteit en schrijftalent. Toch is het de auteur niet gelukt mij te overtuigen met 'Gifdochters'. Het verhaal rammelt hier en daar, het wordt niet echt spannend, het is bij vlagen ongeloofwaardig, er staan nogal wat fouten in, kortom: een slordig totaalbeeld.
Het veelvuldig gebruik van korte zinnen, veelal geen informatie toevoegend, leest onprettig. De auteur hanteert naar mijn smaak te eenvoudig, te gemakkelijk taalgebruik. Een wat variabeler woordkeuze zou het boek beslist ten goede komen.
Geen slecht debuut van Els Kerkhoven, maar het komt afgeraffeld over. Ik denk dat ze beter kan, maar kom voor 'Gifdochters' uit op **. In een volgend boek de puntjes op de i, dan stijgt ze met stip op de sterrenladder. | 0neg
|
Ik vond dit boek zwaar tegenvallen. Ik verwachtte een boek voor volwassenen en het bleek een kinderboek te zijn. Ik dacht dat het dieper in zou gaan op de ramp en de reacties van de personages en dat gebeurde niet. Ik had beter het Wikipedia artikel over de ramp kunnen lezen. Misschien is dit boek interessant voor een 12-jarige die nog helemaal niets over de ramp en slavernij in het algemeen weet, maar voor mij was dit veel te eenvoudig. | 0neg
|
Het verhaal van Malva is een verhaal dat mij heeft laten nadenken over het feit dat ouders hun kinderen daadwerkelijk verstoten als zij anders zijn. Het is ongelofelijk en nauwelijks te bevatten: hoe kun je jouw bloedeigen kind niet accepteren en haar bestaan ontkennen, omdat zij er anders uit ziet? Hoe is het mogelijk dat een dochter door haar vader, een nationale held, verstoten wordt? Het onmogelijke is door Hagar Peeters in haar boek Malva mogelijk gemaakt.
Het boek gaat over de achtjarige Malva, de dochter van Pablo Neruda, een bekende Chileense dichter. Malva is geboren met een waterhoofd en wordt om die reden door haar vader verstoten; ze wordt ondergebracht bij een pleeggezin in Gouda waar zij in 1943 overlijdt. Maar daar eindigt haar verhaal niet; Hagar Peeters geeft het meisje een stem in de hemel, waar zij doorleeft in het hiernamaals met lotgenoten en grootheden als Socrates. Daar kijkt Malva naar de aarde en zweeft zij door de tijd om gebeurtenissen bij te wonen, terwijl zij zich afvraagt waarom haar vader haar niet kon verdragen en waarom hij haar verstoten heeft. Zij vraagt Hagar Peeters, wiens vader een band met Chili deelde, haar verdriet op papier te zetten als ghostwriter.
Dit boek vond ik mooi, fascinerend en vermoeiend tegelijkertijd. Het is een verhaal dat vanuit een uniek perspectief verteld wordt. Malva maakt als alwetende een indrukwekkende indruk en zorgt voor een bijzonder verhaal. Toch ben ik niet laaiend enthousiast over het boek en is mijn oordeel neutraal, ik ga nu uitleggen waarom.
Een groot negatief punt van het boek is Hagar Peeters’ vermoeiende schrijfstijl. Hagar Peeters is een dichteres en dat is overduidelijk te merken aan het poëtisch taalgebruik. Het prachtige verhaal wordt vertaald met onnodig lange zinnen en een onbegrijpelijke woordkeus. Met name in het begin van het verhaal wordt overdreven met het taalgebruik, zo krijgt Peeters het voor elkaar om vijf pagina’s lang over een puntkomma, een vernederende naam, te schrijven. Het is langdradig en vervelend om te lezen, ik kan het niet anders omvatten. Ik vind het ontzettend jammer dat een verhaal als het ware onbegrijpelijk wordt door het taalgebruik. Een goed boek bestaat, naar mijn idee, uit een uniek en goed verhaal en een goede schrijfstijl. Hagar Peeters heeft een goed en mooi verhaal geleverd, vanuit een vernieuwend perspectief, maar slaat voor mij qua schrijfstijl volledig de plank mis.
Sommigen zijn het daarover niet met mij eens, zij zijn juist dol op Peeters’ taalgebruik, zij menen zelfs dat de toegepaste poëzie een dromerige en zweverige sfeer aan het verhaal geven. Een toevoeging die volgens hen volledig past bij de passages uit het boek, die zich grotendeels in de hemel afspelen. Ik ben het echter niet met hun mening eens. Ik vind oprecht dat het verhaal ontzettend mooi en fantasierijk is, maar ik ben toch van mening dat dit verhaal door het taalgebruik verpest wordt: hoe kan een dromerige en zweverige sfeer ontstaan als je niet eens begrijpt wat je leest?
Dus vind jij het leuk om een uniek en aangrijpend verhaal te lezen en houd jij van poëzie? Lees Malva, de roman van schrijfster Hagar Peeters. Houd jij niet zo van poëzie? Laat Malva links liggen en geniet van een ander boek uit de boekenkast; Malva is alleen bestemd voor lezers met een grote voorliefde voor poëzie of voor diegenen met een heleboel doorzettingsvermogen. | 0neg
|
Biografie niet van groot historisch en intellectueel belang.
Het boek is bepaald niet boeiend geschreven. Maar het boek is wel een goede insteek voor iemand die helemaal niets weet over de achtergrond bij de burgeroorlogen in Centraal Afrika. Via het boek kun je je goed identificeren met prinses Esther. Door haar ogen krijgt de recente historie van Burundi wat meer de empathische lading die Wikipedia niet biedt. Tip: Wikipedia even raadplegen voor je het boek gaat lezen.
Prinses Esther Katamari is een nichtje van de op een na laatste koning van Burundi. Die koning is dus haar oom. Het boek is een biografie opgesteld door de prinses zelf. Daardoor kent het boek maar één visie en dat is haar visie. De meeste zinnen beginnen in de ik-vorm. De ik-persoon maakte de keuzes, de ik-persoon heeft de visie. Dat is voor de ik-persoon een aangeboren vanzelfsprekendheid. De ik-persoon, de prinses, heeft de Koninklijke verantwoordelijkheid. Zelfkritiek is er zelden, laat staan dat er kritische kanttekeningen gezet worden bij de rol van haar familie, haar moeder, haar vader, de koning, of de Parijse topmodellenwereld waarin ze jaren haar brood verdiend.
Dit soort zaken krijgen te veel positieve ruimte in het boek. Volgens mij was het echter de oprechte bedoeling van de schrijfster dat het boek aandacht zou gaan geven aan de burgeroorlogen in Centraal-Afrika. Aandacht voor de verschrikkingen die die oorlogen met zich mee brengen. Dat komt te weinig uit de verf. Daarvoor heeft het boek niet de goede balans. Het boek blijft steken in een opsomming van al de goede daden en acties die de ik-persoon heeft volbracht en het netwerk dat daarvoor met veel moeite werd opgebouwd. Op zich prijzenswaardig natuurlijk. Echter tot de echte gruwelijkheden enerzijds en de politieke oplossingen anderzijds neemt zij in dit boek te vaak Koninklijke afstand. Daardoor zal dit boek niet van groot historisch en intellectueel belang gaan zijn. | 0neg
|
Dit boek wil een combinatie zijn van het beschrijven van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella en een beginnende romance tussen de Britse ontwerper Martin en de Amerikaanse kunstenares Zoë, die de tocht allebei maken ‘op zoek naar zichzelf’. Had het schrijversechtpaar Simsion/Buist nou maar een keuze gemaakt! Nu is het van allebei wat en komt uiteindelijk geen van beide thema’s uit de verf.
Omdat Simsion en Buist de ‘Camino’ zelf gelopen hebben (meerdere keren) weten ze de natuur, de dorpjes, de gastvrijheid, de gelegenheden waar overnacht kan worden en de kameraadschap tussen de individuele wandelaars uitstekend te beschrijven. Dat had van mij nog veel uitgebreider gemogen. Maar goed: het is geen reisgids, dus dat snap ik nog wel. Waar ik me meer aan stoor zijn de vlakke karakters van Martin en Zoë. Hun individuele problemen maar ook de relatie tussen beiden blijft oppervlakkig en vol platitudes. Net zoals de ‘levenslessen’ die voorbijkomen de diepgang hebben van een vliegende vis. Glibberig en zo weer verdwenen.
Hmmm … klinkt nogal sacherijnig allemaal. En het merendeel van de lezers is lovend over dit boek. Dat zet je aan het denken. Conclusie: het boekt spreekt mij op dit moment minder aan vanwege de periode waar ik zelf in zit. Misschien moet ik ook maar een aan de wandel en op zoek naar mezelf. En dan een beter boek schrijven dan dit brouwsel. | 0neg
|
Vuur heeft altijd al een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Iris uitgeoefend. Ze vindt een zekere troost in de destructieve kracht van de vlammen. Haar moeder Hannah en stiefvader Lowell gaan zich voortdurend te buiten aan allerhande uitspattingen en zien hun dochter nauwelijks staan. Gelukkig is er haar vriend Thurston nog, maar ook die verdwijnt door een conflict uit haar leven. Heel onverwacht zoekt haar biologische vader Ernest contact met haar. Hij heeft niet lang meer te leven en zijn wens is om zijn laatste dagen door te brengen in het gezelschap van zijn dochter en nodigt Iris, haar moeder en stiefvader uit bij hem thuis. Hannah en Lowell zijn gebrand op de aanzienlijke erfenis die Ernest nalaat en halen alles uit de kast om zich van zoveel mogelijk geld te verzekeren, maar wat ze niet weten is dat Ernests invitatie deel uitmaakt van een veel grootser plan.
De woorden waarmee auteur Jenny Valentine het relaas van Iris neerpent overstijgen zichzelf en raken diep:
Vooral de eerste pagina's zijn rauw en indringend en doen vermoeden dat de quote op de cover (Een gedurfd en briljant verhaal [...]) de nagel op de kop slaat. Jammer genoeg dooft die overtuiging redelijk snel uit tot een smeulend hoopje as. Het vuur dat Valentine in Door het vuur zulke grote rol toedicht, lijkt ze zelf in haar narratieve uitwerking te missen en dat resulteert in vlakke karakters en een afgeplatte verhaallijn.
Een vertelling waarin de band tussen twee personages de kern vormt van alles wat er gebeurt, staat of valt met de geloofwaardigheid van diezelfde personages. Valentine rust zowel Iris als Ernest met duidelijke karaktereigenschappen uit, maar toch komen geen van beide echt tot leven. Het gevolg is dat ze weinig medeleven losweken en de ontwikkelingen de lezer vrij koud laten. Iris' egocentrische moeder en stiefvader zouden de sympathie voor vader en dochter kunnen aanwakkeren, maar daarvoor hanteert Valentine een te overdreven opdeling tussen goed en kwaad. Haar moeder en stiefvader zijn regelrechte stereotypes van de kinderlijke, op geld beluste geldwolven die totaal geen voeling hebben met hun omgeving en dat maakt dat ze geen (geloof)waardige rol in het conflict spelen.
Het grootste probleem vormt het verhaal zelf. Heel de vertelling lang lijkt Valentine op te bouwen naar een climax die zin zal geven aan al het voorgaande, maar dat gebeurt totaal niet. Sterker nog, de ontknoping is al dan niet bewust ludiek en haalt zo de serieuze, grauwe toon van Door het vuur volledig onderuit. De zogenaamde revelatie zorgt misschien voor enige verrassing, maar geeft geen voldoening. Ondanks de sterke schrijfstijl creëert Door het vuur vooral veel rook, maar weinig vuur. | 0neg
|
Wat me de eerste pagina’s irriteerde was de opsomming van weetjes en feitjes. Tentoonspreiden van kennis of zoekresultaten, ik heb daar niet zo veel mee. Verder leest het als een vergaderverslag. Misschien doe ik het boek nu tekort; ben gestopt met lezen. | 0neg
|
In een dodelijk venijn vinden meerdere ouderen de dood door een onschuldige spinnenbeet. Commissaris Adamsberg verwacht dat er meer aan de hand is en gaat op onderzoek.
Voordat het verhaal over de spinnen begint wordt er op de eerste 50 bladzijden een andere zaak opgelost. In deze zaak wordt aangetoond hoe Adamsberg in staat is om een zaak op een creatieve manier op te lossen. Deze zaak is interessanter dan de centrale zaak van het boek.
De zaak rondom de spinnen kabbelt voort en weet niet de interesse te wekken. Het verhaal draait er vooral om of de beet van de bruine kluizenaar dodelijk is of niet. Hierdoor wordt je als lezer niet meegetrokken in de zaak zelf. Het kostte moeite om het verhaal uit te lezen. | 0neg
|
Ik was een van de deelnemers van de Hebban leesclub, die het boek 'Een Mann' van Rindert Kromhout heeft gelezen en besproken. Achteraf gezien was ik geen geschikte persoon om dit boek te beoordelen. Ik wist niet dat dit een YA boek betrof, want dan was ik er niet aan begonnen. Het boek is in simpele taal geschreven en kabbelt zonder veel verrassingen voort over het leven van Klaus Mann, een gecompliceerde 19-jarige jongen. Rindert Kromhout staat erop zijn eigen interpretatie over de jeugd van Klaus ten beste te geven en vindt het niet interessant om dicht bij de historische Klaus te blijven. We worden in dit boek gepresenteerd met een dandy die amper iets zinnigs te zeggen heeft. Ik neem dat Kromhout kwalijk. In het werkelijke leven had Klaus op 19-jarige leeftijd al een aantal boeken en essays geschreven en een toneelstuk, dat met succes werd opgevoerd. Hieruit zou toch moeten blijken dat er geen sprake was van een alleen maar de priet-pratende jongeman, zoals die door Kromhout in dit boek wordt gepresenteerd. Kromhout wil verder impliceren dat er ernstige communicatieproblemen bestonden tussen vader Thomas Mann en zoon Klaus. Hun verhouding lijkt mij eerder de normale, formele verhouding tussen vader en zoon, zoals die in de 20er en 30er jaren gebruikelijk was. Er worden allerlei dingen gesuggereerd die niet bewezen kunnen worden en waarvan geen melding wordt gemaakt in de vele publicaties over de familie Mann. Wat mij betreft mag Kromhout zijn dichterlijke vrijheden botvieren als hij daar zo op staat, maar ik had er de voorkeur aan gegeven die niet te hoeven lezen. Het moge duidelijk zijn dat ik me eraan ergerde, want ik heb teveel respect voor de literaire prestaties van Klaus en de familie Mann.
Het was evenwel positief dat het boek geanimeerde discussies heeft opgeleverd en dat veel deelnemers oprecht geinteresseerd zijn geraakt om een boek van een van de Mann'en te gaan lezen. Ik wens hen veel leesgenot toe. | 0neg
|
Kan alleen maar eens zijn met het grootste deel van de recensies hieronder. Dit is geen triller ik heb me er door gebeten (alhoewel de schrijfstijl prima is) alleen omdat ik in een recensie las dat de laatste 100 pagina's in een adem uitgelezen waren. Helaas die mening kan ik ook niet delen. Links laten liggen dit boek | 0neg
|
Een beetje thrillerliefhebber krijgt al snel de vraag voorgeschoteld: en die Dan Brown, moet je die nu echt gelezen hebben? Tja, zeg ik dan, de man schrijft spannende boeken, dat wel. Maar er schort toch wat aan. Waarschijnlijk ligt het aan mijn natuurlijke weerstand tegen saaie proffen die opeens de held gaan uithangen. In Het Bernini mysterie bijvoorbeeld, viel professor Langdon uit een helikopter recht de Tiber in. Om er vervolgens ongedeerd weer uit te stappen. Dat soort dingen gaat er bij mij nu niet in. Maar omdat in Het Bernini mysterie de spanning superieur was, en het mysterie nogal mysterieus wilde ik het Brown graag vergeven.
Helaas is de ergernis in Het Juvenalis dilemma minder gemakkelijk weg te cijferen. De hoofdpersonen, een codekraakster en een talendocent die halsbrekende toeren uithalen, zijn gemaakt van karton. Als bij wonder duiken op een zoektocht naar een geheime code altijd op het juiste moment de juiste mensen op, die vervolgens stuk voor stuk het leven laten, om redenen die niet altijd even duidelijk zijn. Tuurlijk is het spannend en leest het als een trein, dat zijn dingen waar je Brown niét op kunt pakken. Maar mag het ook een tikkeltje geloofwaardiger? | 0neg
|
Beetje jammer wel. Er werd heel veel gegeten en gedronken. Ik vond de hoofdpersoon wat onnatuurlijk reageren op de dood van haar man. Ik miste diepgang en als lezer reisden we opnieuw van hot naar her. Vervolgens binnen een maand na de mysterieuze dood van haar man een relatie met de privédetective Ik vond het allemaal wel heel lang duren voordat er eindelijk duidelijk werd wie de dader was. Ik ben niet erg lovend over dit boek. En dat heb ik niet heel snel.. Met de schrijfstijl is niets mis! | 0neg
|
Nee, dit was niet helemaal mijn boek. Ik vond het taalgebruik humoristisch, vandaar nog twee sterren, maar ik houd niet van fantasy en science fiction.
Misschien daardoor voor anderen juist een aanrader. | 0neg
|
Ik heb dit boek meerdere keren willen wegleggen, ik vond het absoluut niet boeiend. Ik vond het eerder ongevoelig en kil en vooral heel deprimerend. Ook kon ik geen sympathie opbrengen voor het hoofdpersonage. Haar leven is een grote tragedie, deels door haar opvliegende karakter maar ook door pech en de periode dat ze leefde. Ik denk dat er wel meerdere zulke verhalen zijn, dat het leven toen voor niemand makkelijk was.
Wat me ook stoorde was dat het verhaal niet altijd even goed te volgen was, hier en daar zaten er fouten in de tijdslijn. Ook tegenspraak, eerst zegt ze dat ze niet knap is, dat ze niet weet waarom mannen zo'n interesse in haar hadden om dan een paar hoofdstukken later te verklaren dat ze best wel knap was. Ook werd er net iets te vaak herhaald hoe sterk ze wel niet was en ondanks alles toch de beste bedoelingen had en nooit iets kwaads in zin had.
Voor mij weer het bewijs dat trieste verhalen over het algemeen niet slecht gevonden mogen worden, dat je bewondering moet hebben voor de persoon met wie al die vreselijke dingen gebeuren. Dit is me spijtig genoeg niet gelukt.... | 0neg
|
Het boek Grand Hotel Europa heeft meerdere verhaallijnen die in elkaar zijn verweven. Zo komt onder andere massatoerisme en migratie aan bod, net als kunstgechiedenis en het liefdesverhaal van de hoofdpersoon. Het ene onderwerp leest makkelijker weg dan het andere, omdat ook de schrijfstijl per onderwerp wisselt. De stukken over toeristen die niet op toeristen willen lijken waren erg vermakelijk en mijn persoonlijke favoriet.
In het boek strijkt Ilja neer in het Grand Hotel Europa, om daar het verhaal op te schrijven van zijn misgelopen relatie met Clio. Vanaf de avond van hun kennismaking tot de dag van hun afscheid. De zoektocht naar een laatste schilderij van Carravaggio is een rode draad in hun relatie, waardoor je als lezer uitvoerig wordt meegenomen in de geschiedenis en het leven van deze schilder. Tijdens zijn periode in het hotel spreekt Ilja met de verschillende personen die daar op zijn pad komen. Vooral van deze dagelijkse beslommeringen heb ik genoten.
Dit boek was mijn eerste kennismaking met Ilja Leonard Pfeijffer. Hij laat in dit boek een zeer unieke schrijfstijl zien, met lange bombastische zinnen, die soms uitdagend zijn, en soms ironisch of enorm gedetailleerd.
Ik vond het niet fijn weglezen, mede door de schrijfstijl, maar ook omdat de hoofdpersoon vooral irritatie opwekte met zijn onsympathiekheid en arrogantie. Het boek krijgt van mij 2 sterren. | 0neg
|
3,5/5
Het eerste boek was iets beter dan deze. Ik wil het niet toegeven, maar ik ben eigenlijk een beetje teleurgesteld... Lees hier mijn recensie: http://debookgeek.blogspot.nl/2016/02/recensie-nachtschade-poison-diaries-2.html | 0neg
|
If you want to know how a story about identical twins with psychic powers who create chaos by predicting an earthquake can be boring, try reading this novel. I don't think all characters should be likeable, but if an author pictures them as annoyingly shallow, whining creatures, the plot or writing style should make up for it. No such luck. In the end Sittenfeld seemed to be completely fed up with writing this book and just wanted it to end no matter what. Conclusion: a book that starts out fine, becomes increasingly boring and ends so ridiculous it felt like a waste of time reading it. | 0neg
|
Het eerste boek dat ik las van Annelies Verbeke en ik moet zeggen dat ik niet onder de indruk was. Binnenkort bespreken we hem in de halfjaarlijkse leesclub. Een voordeel daarvan is dat je al eens iets anders leest dan je gebruikelijke repertoire. Soms verrassend goed, soms minder.
Annelies Verbeke studeerde Germaanse talen in Gent en scenarioschrijven in Brussel. In 2003 debuteerde ze met haar roman Slaap! waarmee ze toch enkele prijzen won. Sindsdien zijn er verschillende boeken van haar verschenen bij De Geus.
Dit boek is eigenlijk heel eenvoudig van opzet. Terwijl Kat thuis vertaalopdrachten uitvoert, gaat Alphonse uit werken. Hij doet van alles, schilderen, parketten schuren en vernissen, behangen en allerlei andere klusjes, wat de klant ook maar vraagt. Elke klant heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen 'geheime gekte' en dat vertellen ze met veel zwier aan Alphonse, ongewild, precies of ze kunnen niet anders. En Alphonse luistert, reageert, geeft raad en is vooral geduldig. Maar hij helpt ook. Aan het eind van het boek heeft hij zelfs een drietal keren de spoedafdeling bezocht met mensen die hij op zijn weg tegen komt.
Op deze manier kan je zeggen dat dit boek op een bundeling van verhalen lijkt met als rode draad Alphonse. En Alphonse is 'gelukkig'. Voor geluk moet je kiezen zegt hij.
Het zijn op zich allemaal mooie verhalen, de ene al wat gelukkiger als de andere, of vreemder. Alphonse maakt echt van alles mee, ook binnenshuis, met zijn vrienden en met zijn vriendin Kat. Het maakt echter ook dat het boek niet als een geheel overkomt. Er komen zoveel thema's aan bod dat het een ondoorzichtig kluwen wordt, denk maar aan een thema en het staat erin. En geen enkel thema wordt uitgewerkt, dit zou ook een onmogelijke opdracht zijn. Het maakt dat je vrijblijvend begint te lezen, je kan vanzelf het boek wegleggen en er later terug in beginnen lezen. Uiteindelijk weet je ook niet meer waar dit boek nu over gaat.
Op de kaft staat een wolkje afgebeeld, et voilà, dat is het gevoel dat je hebt na het lezen van dit boek, het wolkje is er en hop even later is het weg, weggedreven. Wat wel tof was, was dat Verbeke met humor schrijft, dat was een aangename verrassing. | 0neg
|
Naar aanleiding van boven staande recensies las ik het boek.
De dader kwam voor mij niet als een verassing. Op zich geen reden om het boek niet naast me neer te leggen. Persoonlijk vind ik ook Alina met haar gave via lichamelijk contact in het verleden te kunnen duiken niet geloofwaardig. Daarbij is Alina vanaf haar 3e levensjaar blind en ik heb de indruk dat Fitzek in haar belevingswereld af en toe de plank misslaat.Daar tegenover staat dat hij soms ook met details aankomt waar ik zelf nog nooit bij stil gestaan heb. | 0neg
|
P.F. Thomese is een aparte schrijver. In het boek steekt hij een dikke middelvinger op naar het literaire establishment door zijn schitterende taalgebruik in te zetten om de meest platte situaties voort te brengen. Maar zijn bloemrijke zinnen over druipende negerlullen, vrouwelijke rondingen en hoeren spreken mij niet aan. . Zeker in de laatste passages wordt weer duidelijk dat Thomese een schrijver van formaat is, maar laat hem een vorm kiezen die niet zo plat en ranzig is. | 0neg
|
Dit is het vervolg op De kathedraal van de zee van Ildefonso Falcones dat ik kort geleden las. Er zit nochtans een tien jaar tussen het verschijnen van de twee boeken. Maar in feite zijn het twee zelfstandige boeken en zo worden ze ook gepresenteerd. Falcones is een Spaans advocaat die ondertussen vier boeken op zijn conto kan schrijven.
Barcelona komt de laatste tijd nogal eens in het vizier in de boeken die ik de laatste tijd lees. Misschien moet ik daar men licht toch eens gaan opsteken over al die schitterende gebouwen waarover sprake is. In De erfgenamen spelen de Koninklijke Scheepswerf en het Heilig Kruis-ziekenhuis (Hospital de Sant Pau) een rol, twee karakteristieke gebouwen uit die tijd. De laatste staat ook op de UNESCO werelderfgoedlijst.
Wat me vooral trof ook is dat antisemitisme een lange traditie kent, als je dit tenminste zo mag zeggen. Een groot deel van het boek is ingeruimd voor deze kwestie die zijn hoogtepunt kende in 1391. De pogroms van dat jaar waren zeer bloedig. Synagogen en hele joodse wijken werden verwoest en gevangenen werden op brute wijze vermoord, tenzij ze zich tot het christendom bekeerden. Zij werden daarna echter met wantrouwen bekeken door zowel joden als christenen. Hallucinant.
Verder krijg je nog een hele verhandeling over wijn en wijnverhandeling, wijngaarden, wijnpluk en de aqua vitae oftewel brandewijn.
Het mag duidelijk zijn dat er heel wat geschiedenis in dit toch wel lijvige boek steekt. Best boeiend. Met tussen posen komt de auteur echter nogal droog uit de hoek. Sommige stukken lezen als een saaie geschiedenisles. Wanneer de geschiedenis verwerkt is in het verhaal is het wel heel interessant.
Het boek leest meestal wel vlot maar de lezer wordt niet meegesleept in het verhaal. Het roman gedeelte, dat het grootste deel van het boek is, is niet altijd even boeiend, soms zelfs op het saaie af. Minder bladzijden en uitweidingen hadden een betere keuze geweest. Het had niet veel gescheeld of het boek was halverwege terug in de bib beland. Maar zoals gezegd heb ik er wel een en ander uit opgestoken. | 0neg
|
Dit was het eerste boek dat ik van deze auteur heb gelezen. In het begin liep het verhaal vlot, maar zo rond het midden ging de spanning er een beetje af. Hoewel ik de ontknoping niet aan had zien komen, vond ik deze onwaarschijnlijk omdat er absoluut niet aan deze verdachte was gedacht. Ook het feit dat een politieagent het recht niet laat zegenvieren vond ik onwaarschijnlijk. En dan die pikante passages... Nee bedankt. Al met al viel het boek me tegen. | 0neg
|
Laat ik beginnen met het feit dat Altijd Anders een derde deel in een serie is. De uitgeverij presenteert het boek als standalone en het boek is zo ook prima te lezen, maar tijdens het lezen mis je toch een paar cruciale feiten die het lezen een stuk makkelijker en begrijpelijker maken.
Toen ik begon met lezen wist ik niet dat dit dus een derde deel in een serie was en daardoor heb ik het gevoel dat het boek bij mij geen eerlijke kans heeft gehad.
In het begin heeft Joop het bijvoorbeeld over twee moeders en twee vaders en als je dus de eerste delen niet hebt gelezen weet je niet waar dit vandaan komt. Dit zorgt ervoor dat het moeilijk is in het boek te komen en je niet echt verder wilt lezen, omdat je dus veel informatie mist. Zeker het begin van het boek is hierdoor onduidelijk.
Het onderwerp dat Ingrid Kluvers (een erg leuke vrouw!) in Altijd Anders heeft beschreven is, zoals de titel ook al aangeeft, anders dan andere YA-boeken. Joop, de hoofdpersoon, is aan het experimenteren met haar seksualiteit en dit wordt op een leuke, luchtige en (zoals de schrijfster zelf zegt) tedere manier beschreven. Je leeft mee met de onzekerheden van Joop en dit is zeker een verfrissing ten opzichte van (bijna) alle andere YA boeken die over een liefde gaat tussen jongen/meisje.
Het onderwerp is erg goed uitgewerkt en tussen de regels lees je ook over de tolerantie voor homoseksuelen in onze samenleving, maar bijvoorbeeld ook in Frankrijk.
Een minpunt van het boek vond ik de hoofdpersoon. Joop is een meisje van 15 jaar en je volgt haar dus in haar zoektocht naar haar seksualiteit en naar haarzelf. Helaas vond ik Joop een verschrikkelijk meisje. Ze straalde kracht uit en dat vond ik ook goed beschreven, maar soms leek het alsof ze twee persoonlijkheden had. De ene keer was ze aardig, maar wel standvastig en de andere keer was ze zo veranderlijk als het weer en viel ze uit om de meest onzinnige redenen. De geloofwaardigheid van een meisje van 15 jaar viel hierdoor een beetje weg, wat ik erg jammer vond.
Ik denk dat het boek erg geschikt is voor lezers van ongeveer 15 jaar. Voor lezers (ver) boven deze leeftijd kan het boek best kinderachtig uitvallen. Als je daarnaast niet alle feiten uit de vorige boeken weet, zoals ik, kan het boek tegenvallen.
Zoals ik eerder zei heeft het boek bij mij misschien geen eerlijke kans gehad, maar ik vond het boek niet bijzonder. Ik geef het boek daarom 2 sterren. | 0neg
|
Hoe ben ik toch op het idee gekomen om dit boek uit de biep te halen? Wie heeft het aanbevolen? Misschien ben ik wel op de titel afgegaan; interessant, hypnose en dat in combinatie met een thriller. Ik ben het met veel dizzies hieronder eens: raar taalgebruik (verleden en tegenwoordige tijd door elkaar zonder duidelijke reden, een keer wisseling tussen "hij" en "ik" idem), boek zou er drie keer zo dun op vooruit gaan, en vooral veel onwaarschijnlijkheden. Ze rammen de bestsellers ook maar in elkaar tegenwoordig. Wanneer komt de film? Deel 2? Deel 3? Deel oneindig? Bah, teleurstellend. | 0neg
|
Na Maestra en Domina is Ultima het derde deel uit een trilogie. Kunst, dood, wraak en sex staan centraal bij Hilton en dat maakt de verhaallijn - over de hele lijn - interessant.
In Maestra maken we kennis met Judith die we leren kennen als een meedogenloze vrouw met weinig empathie, egoïstisch en met drang naar ongecompliceerde seks. Domina leerde ons een andere Judith ofwel Elisabeth Teerlinc kennen. Zij heeft haar droom waargemaakt en runt een eigen kunstgalerie in Venetië. Toch blijft het verleden haar achtervolgen, net als Da Silva, een Italiaanse agent en de Russische maffia die haar ook op de hielen zit.
Ultima begint met een proloog om U tegen te zeggen. Eentje met een seksscène die niets aan de verbeelding overlaat. Uit haar vorige boeken weten wat dat Hilton staat voor expliciet en schunnig taalgebruik en dat is hier niet anders.
Het boek is opgesplitst in drie delen wat mijn inziens weinig zin heeft. Het eerste deel is een mooie samenvatting van de vorige delen en het verhaal sluit direct aan waar het in Domina stopte. Toch was het moeilijk om in het verhaal te komen omdat het hem - in Hiltons boeken - vooral in de kleine details zit. Nu was het even diep graven in het geheugen om de draad te kunnen oppakken.
Via verschillende omwegen komt Judith in Albanië terecht. Daar heeft ze een ontmoeting met Raznotovic. Om haar hachje te redden en haar schuld af te betalen moet ze een schilderij vervalsen. En dat is niet alles, want de vervalsing moet - voor een pak geld - geveild worden in een gerenommeerd veilinghuis. Daar waar het in Maestra voor Judith begon zijn we in Ultima terug bij haar 'roots', Het Huis. En zo zijn we ook terug bij Rupert van wie zij ooit assistente was. Hoe zoet is haar wraak?
Een ding staat buiten kijf, Hilton schrijft verrassend, beeldend en zorgt voor de nodige wendingen. Helaas had ik - net als bij Domina - weer het gevoel dat ze teveel van haar kennis in het boek heeft willen steken. Daardoor komt het chaotisch over. Een voorbeeldje: zij haalt onder andere de bootvluchtelingen in Italië aan waarvan ze bijna alles tot in details beschrijft. Uiteraard leuke weetjes, maar daar gaat het hier niet om! Je krijgt teveel info die irrelevant is en daardoor verdwijnt het uiteindelijke verhaal, de essentie, naar de achtergrond. Voor de lezer wordt het op die manier al vlug minder interessant en dat is jammer, omdat het feitelijke verhaal goed in elkaar zit. Hilton weet veel - zeg maar 'heel veel' - over de kunstwereld (een lust om te lezen trouwens) en heeft meer dan voldoende research gedaan om een stevige thriller neer te zetten. En daar wringt het schoentje. De echte thrillerliefhebber komt in Ultima niet aan zijn trekken. Het is het net niet.
In zijn totaliteit heb ik genoten van deze trilogie. Hilton heeft een vlotte pen, kennis van zaken, heeft fantasie en is origineel in haar schrijven. De seksscenes zouden - naar mijn bescheiden mening - subtieler omschreven mogen worden, zodat er voor de lezer nog wat verbeeldingskracht overblijft. Altijd leuk, toch?
Zelf was ik heel erg benieuwd hoe deze trilogie zou aflopen. Naar de plot toe werd het voor mij niet enkel ongeloofwaardig, maar was het zelfs een domper op de uurtjes lees'plezier'. Een onverwacht einde - want dat is het zeker - is altijd origineel mits het acceptabel blijft en dat was het niet.
Zeker omdat dit het laatste deel in de trilogie is waren mijn verwachtingen hoog. Maar door de vele 'nutteloze' weetjes en ongeloofwaardige plot werd het een teleurstelling. Ik blijf steken op 2,5 ster voor Ultima.
Een gouden tip: lees de drie delen na elkaar!
Met dank aan The House of Books voor dit recensie-exemplaar. | 0neg
|
Het onderwerp van dit boek, Britse weeskinderen die naar een weeshuis aan de andere kant van de wereld worden gestuurd, leent zich uitstekend voor verwerking tot een goed verhaal. Helaas is dat hier niet gelukt.
De wereld van Diney Costeloe wordt louter bevolkt door slechte mensen en slachtoffers. De slechte mensen zijn zij die macht hebben: zonder uitzondering maken zij hier misbruik van. Niet een falend systeem of incapabele hulpverleners veroorzaken de problemen, nee, haatdragende, wraakzuchtige slechteriken die er plezier in scheppen om het leven van anderen zo miserabel mogelijk te maken. Elke keer als het even beter lijkt te gaan, wordt er weer een nieuw blik ellende opengetrokken en over de kinderen uitgestort.
Zelden heb ik een boek gelezen waarin de personages zo plat zijn, zo zwart-wit.
Blijkbaar behoor ik tot een minderheid, gezien de lovende recensies van anderen. Mij kon het duidelijk niet bekoren, maar oordeel vooral zelf. | 0neg
|
Niet Jonathan Kellermans beste boek, maar we moeten het ermee doen. De plot zit aardig in elkaar, maar weet niet te boeien. Het is dan ook geen boek dat je als lezer lekker meesleurt in het verhaal. Je blijft een buitenstaander die het verhaal leest. Ik mis dan ook de spanning en een beetje vaart in het verhaal.
De personages zijn goed uitgewerkt, maar iedereen lijkt er maar een beetje bij te hangen. Ook Alex en Milo komen niet tot hun recht. Je gaat je dan ook gaandeweg het verhaal afvragen wat Alex in het verhaal doet. Ze rijden wat in de rondte en ondervragen wat mensen. Het onderzoek naar de moord loopt dan ook erg moeizaam en traag, zo moeizaam dat het je als lezer bijna niet meer kan boeien. Ik had wat meer van dit boek verwacht. | 0neg
|
Verleiding is tot stand gekomen naar aanleiding van een verhalenwedstrijd uitgeschreven voor dubbel spannende verhalen: spannend zoals in een thriller én spannend door een vleugje erotiek. De redactie van Vrouwenthrillers.nl wees 3 winnende verhalen aan, geschreven door: Anita Larkens, Suzanne Buis en Hannah Kuipers. Deze zijn alle drie opgenomen in Verleiding. De andere 10 verhalen in de bundel komen uit de pennen van: Isa Maron, Judith Visser, Svea Ersson, Kortsmit & Lotz, Marianne en Theo Hoogstraten, Linda Jansma, Tupla M., Marelle Boersma, Candy Brouwer en Anne Nicolai.
Voor mij springen er 3 verhalen uit, te weten: De kleine dood van Kortsmit & Lotz, Strikt zakelijk van Linda Jansma en Kwetsbaar van Marelle Boersma.
De kleine dood is zowel spannend als erotisch; precies zoals de opdracht luidde. Een zeer goed kort verhaal, ondanks of wellicht mede dankzij de verschillende tijdslijnen.
Strikt zakelijk is eveneens een goed geschreven kort verhaal waar alles in zit én waarin de lezer zelfs op het verkeerde been wordt gezet. Knap!
Kwetsbaar is een niet heel spannend, maar wel mooi en aandoenlijk verhaal over hoe iemand zich door een klein beetje aandacht gelukkig en bijzonder kan voelen. Helaas kent het verhaal geen happy end.
De andere verhalen komen wat mij betreft minder goed uit de verf.
Diepe wateren is een verhaal met een meer psychologische dan erotische inslag en komt niet erg overtuigend over.
Onzichtbaar kent een aardig begin met een prettige schrijfstijl, maar de oplossing van het misdrijf wordt wel héél erg snel gegeven. Ook hier weinig aandacht voor de erotiek.
De Alfabetclub is een nogal ongeloofwaardig verhaal met wellicht iets té veel actie
Beeldschoon is het meest erotische en misschien ook wel het spannendste verhaal, maar hoe het afloopt, is aan de fantasie van de lezer.
Costa Erotica is een verhaal dat bijna geheel gebaseerd is op Titanic en op het ongeval met de Costa Concordia. Daardoor dan ook weinig origineel.
Doos is geen hoogstaand verhaal en tevens nogal ongeloofwaardig.
De realiteit van romantiek is een aardig verhaal, maar niet meer dan dat. Sterk erotisch, maar niet echt spannend.
Ook Onverwacht bericht is een erotisch getint verhaal, maar vreemd en niet erg geloofwaardig.
Happy hours is niet echt spannend. Een ietwat té vergezocht verhaal.
Ademnood, als laatste, is een aardig verhaal. Niet echt spannend en ook niet echt erotisch.
Verleiding is kortom gewoon een lekker zomerboek dat uitermate geschikt is voor in de vakantiekoffer. Lekker een paar uurtjes leesvoer voor aan het zwembad of op het strand. | 0neg
|
Persoonlijk vond ik het geen prettig boek om te lezen. Er komen teveel medische termen in voor, waar je niks van begrijpt omdat het Latijns is. Bepaalde passages waren erg langdradig, maar ondanks dat zat er ook veel spanning in het verhaal. De schrijfstijl spreekt mij niet zo aan, vandaar de 2 duimpjes. Ook het einde van het boek vond ik niet erg sterk. Voor velen misschien een geweldig boek, maar niet voor mij. | 0neg
|
Dit boek viel door zijn aparte kaft meteen op in de boekwinkel en de tekst op de achterkant klonk goed. Nadat ik het boek verschillende malen op fb tegenkwam, heb ik het op mijn verlanglijstje gezet en gekregen.
Meteen in het begin heb ik moeite met de hoeveelheid aan namen en dat er later geen hint bij staat wie het ook alweer was. Sommige personages worden met hun voornaam aangesproken, andere met hun achternaam of bijnaam en soms wisseld het. Voor mij is dat lastig. Verder in het boek gaat het een stuk beter.
Ik heb vaak het idee dat de schrijver niet kan kiezen. Je volgt veel personages en sommige dingen, zoals een zwangerschap van een relatie van een agent, voegt niet veel toe.
Tijdens het lezen van het boek las ik een stuk over de schrijver waarin staat dat dit boek eerst is geschreven als een script, maar dat dit niet verkocht. Toen viel het kwartje en het verklaart veel dingen in het boek.
Het basisidee is erg goed en origineel, maar de manier waarop het is uitgevoerd had anders en naar mijn mening beter gekund.
Dit boek gaat voorlopig mijn boekenkast in, maar deel 2 niet. | 0neg
|
Ze is inmiddels een expert in het onzichtbaar zijn. Sinds haar mentor en goede vriend is vermoord en zijzelf ook een doelwit was, is Juliana op de vlucht. Sindsdien bestaat Juliana niet meer en is er elke keer sprake van een andere persoonlijkheid, dat is de enige manier om in leven te blijven. Geen spoor achterlaten, overdadige voorzorgsmaatregelen nemen en vooral zo onopgemerkt mogelijk door het leven te gaan. Chris Taylor, Taylor Golding, Casey Wilson etc etc, het is slechts een greep uit de aliassen die ze achter de hand heeft. Als voormalig chemicus van de Amerikaanse regering weet ze precies hoe ze zo min mogelijk opvalt. Maar haar kennis over welke biologische wapens er in omloop zijn maakt haar tot een doelwit. Ze weet precies wat er allemaal mogelijk is op dit gebied. En precies dat maakt haar al jaren tot een gewilde prooi van haar voormalige werkgever. Maar, ze is tot nu toe in het voordeel en weet zich zo goed en kwaad mogelijk te redden. Haar leven zoals het nu is, is niet optimaal maar het moet, om te overleven heeft ze geen keuze. Tot aan de tanden gewapend begeeft ze zich op straat om zich vervolgens weer te verschuilen op de minst voor de hand liggende plekken. Toch weet een oud-collega haar te vinden en vraagt haar om hulp. Maar Juliana is doordrenkt van achterdocht, wat als dit een val is? Wat als Carston voor een kar is gespannen en dat niet in de gaten heeft? Toch is de informatie die hij met haar deelt dusdanig van aard dat ze het niet kan negeren. Ze besluit om met hem in gesprek te gaan, op haar voorwaarden. En wat Carston haar vertelt grenst vervolgens aan het onwaarschijnlijke. Miljoenen levens staan op het spel en Juliana lijkt de enige te zijn die hier verandering in kan aanbrengen.
“Veiligheid ging altijd voor schuldgevoel”
Wat doe je als je in een ongewilde situatie bent beland waarin je alleen nog maar kunt vluchten? Vervolgens krijg je de kans aangeboden om weer een relatief normaal leven te kunnen gaan leiden maar wel onder bepaalde voorwaarden. Die voorwaarden liegen er niet om maar de reden voor de geboden kans is angstaanjagend te noemen. Nadeel is dat degene die je dit aanbiedt wel onderdeel van de reden is dat je tot nu toe op de vlucht bent en dat je al tijden een prijs op je hoofd hebt staan. Kun je het nog volgen? Hoe zit het dan met vertrouwen? Hoe geloofwaardig is het verhaal dat je krijgt voorgeschoteld? Je achterdocht draait al tijden op volle toeren en wanneer je ingaat op het, onwaarschijnlijke, aanbod ben je hoe dan ook overgeleverd aan je vijand, de moordenaar van je beste vriend. Dat is het vraagstuk waar Juliana mee te maken krijgt wanneer Carston haar benadert. Maar hoe geloofwaardig is het dat iemand al jaren overleeft door zich angstvallig gedeisd te houden en nu ineens, en ogenschijnlijk heel gemakkelijk, weer uit de hand gaat eten van degene die de klappen uitdeelt? Niet dus.
Het verhaal van De chemicus wordt op een filmische manier gebracht, het zou heel geschikt zijn om verfilmd te worden al is het dan te hopen dat de spanning wel tot haar recht komt. Want het verhaal komt maar traag op gang, het had minstens 1/3 minder dik kunnen zijn als er niet zoveel herhalingen in zouden staan. Je leest wel tig keren hoe Juliana zich wapent tegen een indringer die wel of niet komt. Juliana is continu paranoia, begrijpelijk gezien de omstandigheden, maar op een gegeven moment weet je dat wel en ben je klaar met de omwegen die ze in auto vier, vijf of zes maakt. Je zou dan een spannende wending meer dan welkom heten, zeker bij een dikke pil zoals deze. Het feit dat ze angstig is komt overduidelijk binnen, dat stuk is goed uitgebouwd maar de auteur is te ver gegaan in het vertalen van die angst, het is gewoon te veel en te vaak. Het allerbelangrijkste in een thriller is de onderhuidse spanning en die mist dit verhaal volledig en dat is jammer. Het heeft zeker de potentie maar helaas heeft Meyer dat niet (volledig) weten te benutten.
De verhaallijn in dit boek is absoluut een goede poging om een sterke en ondernemende vrouw neer te zetten als heldin. Maar dit komt niet helemaal uit de verf. Je wordt namelijk om de oren geslagen met (verdwijn)trucjes en potentiële angstmomenten maar echt spannend wordt het gewoon niet. En dat terwijl de verwachtingen zo hoog gespannen waren. Het verhaal komt traag op gang en pakt je niet echt vast. Er zijn wel momenten dat het goed lijkt te gaan komen maar dan houdt het op, weg spanningsopbouw. Allemaal jammer want de insteek is zeker heel interessant mits goed uitgewerkt. Qua originaliteit is het weer een andere discussie, er zijn diverse films en boeken te bedenken waarin het concept van jager en prooi is verwerkt. Het thema chemie is op zich wel weer interessant maar gevoelsmatig kloppen er allerlei zaken niet. Het is heel aannemelijk dat biologische stoffen dusdanig gevaarlijk zijn dat daarom zeer zorgvuldig gehandeld moet worden, denk aan trilling en vermenging. Een dergelijke behandeling zou dus levensgevaarlijk moeten zijn. Maar wat er dan vervolgens gebeurt in dit verhaal is dat het tegenovergestelde plaatsvindt en daarom zou je minstens een megaknal verwachten, maar nee dus. Daarbij is het gevoelsmatig een echte Amerikaanse thriller. Niets is te gek en alles wordt uit de kast getrokken. Dat maakt in ieder geval twee speerpunten in dit verhaal ongeloofwaardig. Ook de plot was redelijk voorspelbaar. Het heeft niet de knal die je verwacht.
Helaas komen de verwachtingen dus niet geheel uit v.w.b. dit thrillerdebuut van Stephenie Meyer. Het ontbreekt aan spanning, aan fascinatie en geloofwaardigheid. Ondanks dat het fictie is mag het best een gehalte hebben van ‘zou dat kunnen?’ en dat ontbreekt hier naar mijn mening voor het grootste deel toch echt. 2 sterren voor De chemicus. | 0neg
|
Nog niet zo lang geleden vertelde Pieter Aspe aan een Vlaamse krant dat hij niet houdt van dikke boeken en dat zijn voorkeur uitgaat naar boeken die je perfect op één dag aan het zwembad kan uitlezen. Dat dit van toepassing is op zijn Van In boeken hoeft dan ook niet te verwonderen. Maar nu is er plots De Oxymorontheorie, de nog nooit eerder uitgegeven roman die Aspe zo'n 23 jaar geleden schreef na een weddenschap met een vriend. Niet dik, maar zeker ook niet één dag uit te lezen ...
Het boek vertelt het verhaal van Pieter De Klerk, een veertiger die er bewust voor gekozen heeft niet in het gareel te lopen. Werken is niet aan de orde want dat zou hem enkel belemmeren bij zijn experiment. Een experiment dat antwoord moet geven op de vraag of er leven is na de dood. Voor dit antwoord heeft Pieter heel veel over. Hij is uiterst consequent in zijn niets doen en op zijn volgzame vriend Johannes na is er niemand die zijn gedachtenpatroon en/of experiment kan beïnvloeden. En dan krijgt Pieter een werkaanbieding die hem aan het twijfelen brengt en zijn leven mogelijks een totaal andere richting zal uitsturen ...
Het is een harde dobber, De Oxymorontheorie. Op de talrijke (toen al/nog) Duvels na zijn er weinig gelijkenissen met het latere werk van Pieter Aspe en lezers die 'blind' al zijn boeken kopen lopen het risico om serieus teleurgesteld te worden. Er valt immers weinig te genieten aan dit boek. Een heel warrig verhaal dat nergens toe lijkt te leiden, vol van (pseudo) filosofische beschouwingen die vooral het gelijk van het hoofdpersonage moeten bewijzen. Al blijft de vraag wat dat gelijk dan wel zou moeten zijn. Antwoorden komen er na het lezen niet, alleen de vraag wat men nu eigenlijk gelezen heeft en wat de auteur met dit boek voor ogen had ...
Saai, langdradig, maar soms ook een glimp van de schrijfstijl die later tekenend zou worden voor Pieter Aspe. Dit laatste is misschien een reden om uit nieuwsgierigheid dit boek te gaan lezen. Nieuwsgierigheid in hoe het voor de succesvolste Vlaamse thrillerauteur ooit begonnen is, maar meer ook niet. Jammer maar helaas, sommige manuscripten blijven soms beter waar ze al jaren lagen: in de schuif ... | 0neg
|
Amerikaanse prinses is helaas een van de minste boeken van Annejet van der Zijl. De biografie van Allene Tew is veel minder origineel, opzienbarend en pakkend in vergelijking tot Anna, Gerard Heineken en zeker de biografie over prins Bernhard. Ik vind sommige teksten over de wereldgeschiedenis zelfs eenvoudig geschreven / beschreven en heb mij verder gestoord aan eenvoudige Engelse teksten die vervolgens ook nog werden vertaald. Bladvulling? Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het levensverhaal van de " Amerikaanse prinses" in eerste instantie uitzonderleek leek, maar achteraf te mager voor een eigen biografie. | 0neg
|
Het boek start met een stamboom en een prachtige kaart van de stad Lübeck, dat is wel een handige toevoeging die ik vooral tijdens het eerste deel van het boek verschillende malen heb bekeken.
Een stad, het meisje en de duivel is het verhaal van Lucie en Christoph, hun dochter Freya, en hun kleindochter Jesse.
Je volgt het leven van de generaties waarin de vrouwen een belangrijke rol spelen.
Het verhaal speelt zich grotendeels af in de stad Lübeck. Je komt als lezer meer te weten over de ontstaansgeschiedenis van de stad. De rivier de Trave speelt een grote rol in het verhaal
“Een geslacht dat uit de Trave is geboren is gedoemd er te eindigen. “
De Kutscke maakt gebruik van beeldend en poëtisch taalgebruik maar ik had het gevoel dat ze soms van geen ophouden wist.
Het verhaal bevat een wirwar van genres in één boek; familie epos, magie,roman, historisch, oorlog en verzet,…
Ook lopen de verschillende verhaallijnen door elkaar, telkens wanneer ik als lezer voeling kreeg met het personage werd er opnieuw een sprong in de tijd genomen. Het plot van het verhaal was voor mij niet bevredigend ik bleef achter met zeer veel vragen. | 0neg
|
Soms lijkt het alsof er alleen nog maar postapocalyptische romans geschreven worden, zeker binnen het young adult genre. Dat zal zeker te danken zijn (of te wijten, het is maar wie je erover spreekt) aan het succes van De Hongerspelen van Suzanne Collins (2008), een boek dat erin slaagde de grimmige symboliek van Orwells 1984 te vertalen naar een veel toegankelijker verhaal voor een groot publiek.
Een postapocalyptische roman vindt gemeenlijk plaats nadat een grote ramp de wereld zoals wij die kennen heeft vernietigd. Dat kan een oorlog zijn, of een virus, of gewoon een ongenoemd excuus om een nieuwe samenleving te creëren op een toekomstige aarde. Ook Z van Zachariah, dat binnenkort gaat verschijnen bij de nieuwe uitgeverij Aerial Company, kan in deze categorie geschaard worden.
Het boek begint vlak na een allesvernietigende nucleaire oorlog. Ann Burden, een meisje van 16, blijft alleen achter op de boerderij van haar familie en denkt dat ze de enige overlevende op de hele wereld is. Totdat ze een man in de verte ziet die steeds dichterbij komt. Eerst verstopt ze zich omdat ze bang is, totdat hij op een dag haar huis binnenkomt. Ze trekt de stoute schoenen aan en benadert hem. De man heet John R. Loomis en werkte in een ondergronds laboratorium, waardoor hij de aanval heeft overleefd. Hij draagt een beschermend pak – het pak waar hij en zijn collega’s aan werkten. Dan wordt hij ziek en moet Ann hem verzorgen. Hij vertelt zorgwekkende dingen in zijn ijldromen en als Ann ook nog eens kogelgaten in het pak ontdekt, wordt ze bang van hem.
Het boek speelt zich in zijn geheel af op de boerderij en laat zien hoe Ann dag na dag moet werken voor haar levensonderhoud en richt zich daarna op de interactie tussen John en haar – en wat er verder gebeurt, wat ik hier in het midden zal laten.
Het resultaat is een bijna verstild te noemen boek, dat zonder noemenswaardige haast de spanning opbouwt tussen twee personages die denken dat ze de enige personen op aarde zijn die nog in leven zijn. In die zin is Z van Zachariah geen slecht boek. Het is vaardig geschreven en Ann en John zijn overtuigende personages. Maar voor moderne lezers gebeurt er wel heel weinig en daarmee doel ik niet op allerhande vuurwerk en special effects – want dat er niet veel nodig is om een indringend beeld te schetsen van een postapocalyptische wereld laat McCarthy’s The Road wel zien. Maar in Z van Zachariah blijft de rampspoed en ellende die McCarty zo effectief schetst zorgvuldig buiten beeld en wordt het verhaal in een bijna idyllisch landschap geplaatst waar geen werkelijk gebrek is.
Ook de relatie tussen de personages blijft uiteindelijk aan de oppervlakte en als O’Brien uiteindelijk een poging waagt de donkerder kanten van de menselijke natuur te verkennen, durft hij niet door te zetten. Het gaat dus eigenlijk niet echt ergens over in dit boek, er wordt niets op het spel gezet. Zelfs De Hongerspelen, geen voorbeeld van grote literaire diepgang, bood met de strijd van het individu tegen de wreedheid en dehumanisering van de totalitaire staat naast het avontuur van het verhaal zelf nog een zekere verdieping.
Maar laten we niet vergeten dat Z for Zachariah al in 1974 verscheen, in een turbulente tijd. In 1973 eindigde de Vietnamoorlog, maar er waren overal op de wereld nog oorlogen gaande of staan op het punt van uitbreken, zoals de Yom Kippur oorlog. De Koude Oorlog was nog niet voorbij, dus de nucleaire dreiging was nog zeer reëel.
Het post-apocalyptische genre groeide sterk vanaf de jaren zestig, vooral in de sciencefiction. Op een aantal uitzonderingen na was het nog geen thema dat in de mainstream literatuur voorkwam (Planet of the Apes, de film, was de uitzondering die de regel bevestigt). Ook de jeugdliteratuur – specifiek die voor 12-18 jarigen – was nog niet ontwikkeld. In die zin was O’Brien met Z van Zachariah een pionier die thema’s als de nucleaire oorlog toegankelijk probeerde te maken voor niet-volwassenen in een tijd waar dit zeker relevant was. Daarin is hij geslaagd, maar daarmee is het boek ook meteen gedateerd.
Z voor Zachariah is een charmant boek en Ann een lovable hero. O’Brien is een te goed schrijver om slecht werk af te leveren. Maar uiteindelijk heeft het boek voor mij te weinig vaart en niet genoeg relevantie om het boeiend te maken. Voor de doelgroep is er momenteel zo veel op de markt dat beter gericht is op de smaak van nu dat dit boek in vergelijking een beetje wegvalt. Dat is jammer, aan de ene kant.
Aan de andere kant… De jacht op de vergeten klassiekers die sinds het verschijnen van Stoner door de Nederlandse letteren is gegaan heeft ons veel juweeltjes opgeleverd die de tand des tijds hebben doorstaan. Maar sommige klassiekers kunnen wat mij betreft beter blijven waar ze waren: op de plank tussen die andere klassiekers, een boek dat je af en toe uit de kast haalt om het af te stoffen en met enige vertedering de titel te lezen, maar om het dan weer terug te zetten. | 0neg
|
Jolien Janzing vertelt in deze roman het verhaal van twee grote iconen uit de twintigste eeuw: Audrey Hepburn en Anne Frank.
Het boek begint als Otto Frank, de vader van Anne, in 1957 naar Zwitserland reist om Audrey te vragen de rol van Anne te spelen in een film over zijn dochter.
Daarna gaat het boek verder over de jeugd van Audrey en Anne. Vooral het leven van Audrey staat centraal. Het gaat over de beslissingen die de ouders van de beide meisjes nemen voor en in de Tweede Wereldoorlog. De ouders van Audrey volgen het fascisme en de ouders van Anne moeten onderduiken omdat ze joods zijn. De beslissing die Otto Frank neemt om niet naar Engeland of Amerika te emigreren wordt zijn gezin fataal.
In het begin heeft Audrey niet veel last van de oorlog. Ze groeit op in Engeland voornamelijk op een kostschool en bij een pleeggezin. Later vertrekt ze met haar moeder naar haar grootouders in Nederland. Audrey blijft hunkeren naar de waardering en liefde van haar ouders.
De titel van het boek en de zin op de cover "Het verhaal dat nooit eerder werd verteld " schept de verwachting dat er nieuwe bijzonderheden onthuld zullen worden over Audrey, wiens jeugd door veel raadsels is omgeven. Dat is niet in het boek terug te vinden. Jolien Janzing vertelt het verhaal van beide meisjes, maar geeft daar haar eigen interpretatie aan. Het is vaak niet duidelijk of de feiten echt gebeurd zijn of dat zij ze zelf toegevoegd heeft. Er is weinig diepgang in het boek. Het leven kabbelt voort. Soms zijn er wel spannende momenten. Het is jammer dat Jolien, die toch een mooie roman heeft geschreven, de namen van Audrey en Anne gebruikt. Als ze over twee fictieve meisjes had geschreven zou het boek veel meer indruk hebben gemaakt. Desnoods met een verwijzing naar Anne en Audrey.
Jolien heeft een mooie roman geschreven maar het zou een andere titel moeten hebben. | 0neg
|
Sinds kort ben ik aan de boeken van Val Mc Dermid begonnen en vind ze ontzettend goed. Dit boek was dan ook een afknapper. Op geen enkel moment is het echt spannend. Ik heb het enkel uitgelezen om te weten hoe het zou aflopen. Ben blij dat ik niet met dit boek ben begonnen als eerste van haar reeks. | 0neg
|
" Orka is spannend en verrassend. Orka is bovendien uniek, nooit eerder verscheen een Nederlandse onderzeebootthriller ", lees ik op de achterflap.
Wat mij betreft mag het hier bij ook blijven.
Ed van Haaren krijgt, als commandant van een Nederlandse onderzeeboot, de opdracht om ver boven de Poolcirkel een nieuw type Russische onderzeeër te gaan spotten. Hijzelf is trots op zijn opdracht want in het verleden is er al wel eens iets misgelopen in zijn carrière.
Door zijn gedrevenheid om met uniek materiaal terug naar Nederland te keren gaat hij zijn boekje ver te buiten en de onderzeeboot en zijn bemanning komen terecht in een Russische militaire oefening in de Barendszee. Dat blijft niet zonder gevolgen, ...
Het boek is vlot geschreven, maar veel te technisch met onnodig veel herhalingen. Gelukkig is er een lijst toegevoegd met technische termen, anders was het boekje voor een leek haast onleesbaar.
Het lijkt mij ook allemaal wat ver gezocht en het komt ongeloofwaardig over.
Commandanten gaan op die manier hun boekje niet te buiten. Het is een regelrechte ongehoorzaamheid tegenover zijn oversten waarmee hij een ganse bemanning en een onderzeeboot in gevaar brengt.
Dan is er ook nog de scheepskrant. De manier waarop er paniek gezaaid wordt onder de bemanning is totaal ongeloofwaardig en is ongehoord.
Tijdens deze operatie loopt het voor sommige bemanningsleden niet zo goed af; In zijn verhaal gaat Karreman nogal lichtjes over deze gebeurtenis heen: in vredestijd bemanningsleden opofferen door weigering van bevel is toch niet zo maar een alledaagse gebeurtenis, ... en dan komt de commandant er nog op een goedkope manier mee weg.
Jaime Karreman is een goede auteur die vlot en eenvoudig schrijft, maar ongeloofwaardige en goedkope verhalen als dit kan de lezer best missen, ... hij kan veel meer dan dit, .... Misschien toch beter andere onderwerpen uitzoeken. Het is jammer, want door de sneak-previeuw en de korte inhoud op de achterflap krijgt de lezer de indruk een spannende plot voorgeschoteld te krijgen, het tegendeel is echter waar, ... Jammer, maar dat blijft ver onder de verwachting, ... van spanning kan je hier nauwelijks spreken en dat komt alleen door de ongeloofwaardige plot van dit boek. | 0neg
|
Wat had ik me verheugd op deze eerste kennismaking met de boeken van Sophie Hannah. Ze behoort tot de top van de thrillerschrijvers. Helaas, dit boek maakte mijn verwachtingen niet waar. Op zich zit het verhaal goed in elkaar, maar het is meer een verhaal over een aantal moorden en de geschiedenis waarom dit gebeurde met boordevol informatie, dan een spannende thriller. Er komen veel personen in het boek voor, vooral in het begin moet je echt blijven opletten over wie het allemaal gaat. De karakters van de hoofdpersonen worden niet echt uitgediept. Ik heb geen moment spanning ervaren en het was al vrij snel duidelijk wie de dader was. Geen boek wat lekker wegleest, maar waar je echt bij moet blijven wil je de draad van het verhaal niet kwijtraken. Jammer dat dit boek, met lekker veel paginas, niet een echte page-turner bleek, hopelijk is haar volgende boek dat wel. | 0neg
|
Het ijzeren woud is het tweede deel in de Bloed en barnsteen-serie van Tais Teng. Al was het vorige deel een young adult en dit vervolg opmerkelijk genoeg niet. Ook is het op een andere manier historische fantasy dan Een schip van bloed en barnsteen. De fantastische, voornamelijk mythologische elementen zijn namelijk erg talrijk en dominant, terwijl de historische inbreng maar dun is. Al met al levert dat wel leuke vondsten op, maar helaas ook een nogal warrig verhaal dat maar moeilijk te volgen is.
Het begint in Novgorod, vijf jaar na de gebeurtenissen in het eerste deel. Nadia en Jord zijn inmiddels begin twintig, getrouwd en krijgen een dochter, Vasilisa. Aangezien deze dankzij haar moeder godinnenbloed bezit wordt ze het mikpunt van keizer Manuel II van Byzantium, die alleen door het vergieten van Vasilisa’s bloed zijn rijk kan redden van Osmaanse belegeraars. Hij stuurt Vali, een zogeheten samodiva (een soort bosnimf) om het meisje te ontvoeren en bij hem te brengen. Vali meldt zich in vermomming als dienstmeisje bij Jord en Nadia, maar daarna lopen de zaken anders dan gepland. Desondanks wordt Vasilisa ontvoerd en trekken Jord en Nadia erop uit om haar te zoeken.
Tot aan die ontvoering (zo rond pagina 100) is het boek eigenlijk best aardig. Jord doet het goed als jonge vader, samodiva Vali krijgt mooi vorm en de verwikkelingen zijn te volgen. Hierna gaat het echter mis. Een niet aflatende stroom van mythologische personen, monsters en gebeurtenissen trekt aan de lezer voorbij op tal van buitenissige locaties en zelfs in verschillende tijden. De lezer krijgt geen rust meer en als de hoofdpersonen eens moeten uitrusten, kruipen ze gezellig rond het haardvuur om nog wat extra legendes op te dissen. Een redelijk aantal mythische personen en plaatsen wordt in dit kader alleen maar genoemd, zonder nader te worden geïntroduceerd of een expliciete rol te krijgen in het verhaal. Zie het maar uit elkaar te houden.
Wat ook niet helpt is dat Tais Teng van sommige mythologische personages verschillende incarnaties gebruikt, waardoor deze in meerdere verschijningen voorkomen, soms zelfs behorende tot verschillende godsdiensten. En ja, wellicht klopt dat en steekt hier een intelligente visie op mythes en legenden achter, maar dat komt nu ook niet uit de verf.
Op historisch gebied heeft het boek zoals gezegd juist weinig om het lijf. Van het roemruchte Byzantijnse keizerrijk wordt slechts een minimalistisch beeld geschetst en de persoonlijkheid van Keizer Manuel II klopt niet zo best met zijn historische evenknie. Bij de wrede Mongoolse veroveraar Timoer Lenk, die een redelijk belangrijke rol heeft, is het niet duidelijk waar de geschiedenis ophoudt en de legende begint zodat hij moeilijk te plaatsen is.
Omdat er naast uitleg en achtergronden ook maar weinig ruimte overblijft voor karakterontwikkeling of een constructieve plot, bestaat het verhaal grotendeels uit platte 'held vecht tegen monster'-actie. Daarbij krijgt de verhaallijn ook een paar rake klappen. In hoofdstuk 24 bevinden personages zich middenin een aanval, zonder dat er ooit is verteld hoe dat zo is gekomen. De ‘andere’ wereld waarin het verhaal zich grotendeels afspeelt, blijkt tegen het einde zomaar opeens het Noordse Midgard te zijn. Nadia en Jord reizen weer heel wat af, maar waarom hun dat dichter bij hun dochter zou brengen wordt steeds minder duidelijk. Van sommige personages krijg je niet echt te horen hoe het met ze afloopt. De ontknoping ten slotte is een deus ex machina van de ergste soort die nauwelijks iets te maken heeft met de rest van het verhaal.
Tais Teng is in principe een auteur met een mooie schrijfstijl en duidelijk veel kennis van zaken. In dit boek weet hij echter de juiste maat niet te vinden en blijft hij vaag en oppervlakkig. Natuurlijk, op saaie infodump en eindeloze bespiegelingen zit ook niemand te wachten, maar dit is wel erg ver doorgeschoten naar de andere kant. Ook voor Tais Teng moet er toch ergens een gulden middenweg te vinden zijn. | 0neg
|
Ik heb met dit boek hetzelfde gevoel wat ik bij de meeste boeken van Crichton heb: een interessant thema wat vlot wordt verteld maar het pakt je nergens. Volop aktie, maar het kost me geen enkele moeite om dit boek weg te leggen. Zonde. | 0neg
|
Als fan van de Gunther reeks is dit de eerste die me teleurstelde. Ik vind(vond?) het concept goed en origineel , en de schrijfstijl van de auteur altijd scherp , grappig en spits. Ik kreeg continu het gevoel dat het allemaal een beetje uitgemolken is en denk dat de auteur ook dat gevoel heeft (waarom nog een Bernie , zijn de lezers het niet beu , is dit niet een te veel ?) , en ben benieuwd naar de volgende (laatste?) in de reeks. Door de vraagstelling vd auteur over de reeks denk ik dat het geforceerd geschreven is en valt in dit verhaal het karakter, cynische en seksistische van Bernie een beetje teveel naar voor en lijkt het een herhalen waardoor het soms zelf enerverend wordt. Normaal lees ik ze op 2 dagen uit , deze heeft me 4 weken "gekost". Kom op Bernie , terug naar de Deutsche grundigheid | 0neg
|
Toch maar 1 ster gegeven. De eerste helft van het boek was warrig geschreven, de zinnen leken niet afgemaakt en waar het precies om ging werd niet duidelijk. Maar om nou een boek niet uit te lezen? Nee.. dus stug door gaan! De tweede helft werd het boek leuker en beter, maar helaas kon het verhaal mij niet volledig boeien. Jammer! | 0neg
|
Ik zie gelukkig dat ik niet de enige ben... ik ben gestopt.. het gaat niet. Ik kom er niet doorheen. | 0neg
|
Het boek is niet mijn smaak. Maar dat gezegd hebbende: het is een goed geschreven, somber, haast adembenemend boek over een gedoemd leven, dat je laat inleven in Jas, de ik-figuur (zo genoemd omdat ze weigert haar jas uit te doen), ondanks de gruwelijke dingen die ze doet. Geen boek dat je ter ontspanning meeneemt naar een dagje op het strand.
Jas (die in het begin van het verhaal nog niet doorlopend een jas draagt) groeit op in een streng gereformeerd boerengezin, vader, moeder en vier kinderen. Twee dagen voor Kerstmis gaat de oudste, geliefde broer, Matthies, schaatsen, komt in een wak terecht en bevriest. Jas voelt zich schuldig omdat ze God heeft gevraagd haar broer te nemen in plaats van haar konijn, dat waarschijnlijk op de kerstdis zou verschijnen.
De dood van de geliefde broer maakt het gezin kapot. Geestelijke verwaarlozing door haar toch al weinig warme ouders, haar vader die zich (nog meer) terugtrekt in zijn werk, haar moeder die geestelijk volkomen afwezig is en gestopt is met eten, het overgebleven broertje Obbe, ouder dan zij, dat zich ontwikkelt tot een nare, sadistische jongen, die Jas’ schuldgevoel misbruikt om haar op te jutten in haar magisch denken en opoffering – van zichzelf en anderen, vooral letterlijke offers van dieren, waarmee ze tevergeefs probeert de rampspoed terug te draaien of goed te maken. Wat daar nog bijkomt zijn de vaak enge seksspelletjes tussen haar, Obbe, haar jongere zusje Hannah, en haar vriendin. Dit kan alleen maar tot verdoemenis leiden, en dat gebeurt dan ook.
Marieke Lucas Rijneveld schrijft beeldend en associatief; je zit middenin het smerige bestaan op een grauwe boerderij, met zijn trieste productiedieren. Ze gebruikt verrassende metaforen; van sommige neem je direct aan dat een meisje van 10 tot 14 ze zo ervaart. Maar andere zijn onzinnig of gaan gewoon mank, zijn gekunsteld en gericht op effectbejag. En wat minder had ook wel gemogen, evenals wat minder wreedheid en minder nadruk op poepgaatjes, rijden op een speelgoedbeer en andere te vaak en te nadrukkelijk naar voren geschoven sekshandelingen en -gedachten van een puber.
Ook kloppen er dingen niet: padden die zonder eten en drinken maanden bewaard worden, maar blijven leven? Ook haar moeder, die gestopt is met eten; ze wordt wel magerder maar blijft maar leven. Het bed van haar bijna-volwassen broer is te klein voor Jas, terwijl die jaren jonger is. En ze poept maandenlang niet – onmogelijk. | 0neg
|
Imojiman is het vervolg op Planet Pradroid, die op zichzelf te lezen is. VDR is een artificial intelligence die tijdens zijn verblijf in het brein van Stek heeft ontwikkeld tot een bewustzijn. Tijdens dit verhaal volgen we meerdere personages op hun reis naar El Sur, de droge woestijn van Espania.
Tja, om te beschrijven waar dit boek over gaat is erg lastig. Het zijn namelijk een heleboel verschillende verhaallijnen van een heleboel verschillende personages. En hoewel ze allemaal wel ongeveer dezelfde kant op gaan. Is dat meer in de letterlijke dan in de figuurlijke zin. De verhalen komen namelijk maar weinig bijeen.
Het boek is nogal chaotisch opgebouwd. We springen van het ene naar het ander perspectief en van het ene naar het andere verhaal. Het leest nergens echt lekker vloeiend. Je moet ten alle tijden de aandacht goed bij het verhaal houden, anders ben je al gauw de draad kwijt.
Het perspectief van VDR wordt vanuit de eerste persoon besproken. Terwijl de rest van de personages allemaal een derde persoonsbenadering hebben. Hierdoor lukt het niet zo goed om met de personages mee te gaan leven. Ook heeft VDR een kleinere rol in het geheel dan verwacht.
Er zit aan het verhaal geen heel duidelijk begin. Je heb echt het gevoel dat je achtergrondinformatie mist die je mogelijk in het eerste boek had kunnen vinden. Hierdoor val je een soort midden in een al lopend verhaal. Ook het einde is niet heel duidelijk. Ook in het middendeel van het boek krijgt het nergens een duidelijke richting behalve de letterlijke richting dat alle karakters onderweg zijn naar het zuiden.
Helaas moet ik dus concluderen dat dit boek eigenlijk een flinke teleurstelling was. | 0neg
|
Boyzzz is de derde jeugdthriller geschreven door Mariëtte Middelbeek. Suzanne, ook wel Suus, houdt online en anoniem een blog bij. Een blog over jongens. Ze blogt over de jongens op wie ze verliefd is, maar blogt ook over de liefdes van haar beste vriendinnen en klasgenoten. Ze verandert alle namen, zodat niemand weet wie er achter het blog Boyzzz zit. Alleen haar beste vriendinnen weten ervan af. Haar blog wordt druk bezocht en ze krijgt vooral positieve reacties. Totdat ene Girlie100 online komt. Suus krijgt negatieve reacties en wordt zelfs bedreigd. Wie is Girlie100 en waarom is zij zo boos op Suzanne?
Suzanne is een personage waar je tijdens het lezen een hekel aan gaat krijgen. Ze vindt zichzelf heel geweldig en alleen haar mening doet ertoe. Ze kraakt alle jongens af die zij niet leuk vindt en houdt daarbij geen rekening met de mening en gevoelens van anderen. Doordat Girlie100 als enigste daar iets van zegt krijg je als lezer meer sympathie voor haar dan voor de hoofdpersoon.
Middelbeek maakt met dit boek een moeilijk thema bespreekbaar, online pesten. Dit thema is actueel en laat zien hoe makkelijk het is om online jouw mening te uiten en daarmee mensen te kwetsen. Zowel Girlie100 als Suzanne dragen bij aan de actualisatie van het thema. Het is daarom ook jammer dat Middelbeek hierin wat op de oppervlakte blijft. Het pesten wordt niet echt aangepakt en het wordt ook in het boek niet heel erg besproken. Gesprekken rondom online pesten zullen waarschijnlijk wel op gang komen na het lezen van dit boek, maar er had veel meer uit gehaald kunnen worden.
Boyzzz is een boek dat makkelijk leest. Middelbeek gebruikt makkelijk leesbare woorden, waardoor het boek binnen no time uit is. Dat komt niet door de verhaallijn. Dit boek gaat wederom, net als in Strandwacht en Ooggetuige, alleen maar over jongens. De enigste spanning die in het boek voelbaar is komt van Girlie100, maar of dat spannend te noemen is... Girlie100 is zeker door de gevorderde (thriller)lezer in een korte tijd ontmaskerd. Dit is jammer want het onderwerp biedt zeker meer ruimte voor spanning.
Bovendien krijgt het boek dankzij de uitgebreide bespreking van zowat iedere jongen die Suus tegenkomt weinig diepgang. Het leven van een 14-jarig meisje bestaat namelijk echt niet alleen uit jongens en verliefd moeten worden. Want volgens Suus moet ieder meisje een vriendje hebben. Iets wat op den duur tenenkrommend en zelfs irritant begint te worden.
Boyzzz is dan ook alleen een aanrader als je heel graag een boek wilt lezen over jongens, zonder echte diepgang en spanning én als je weleens een boek wilt lezen waarin je te maken krijgt met een irritant en vervelend personage. | 0neg
|
Mijn eerste kennismaking met het werk van Lauren Beukes is het boek ‘Gebroken monsters’. De quote op het boek ‘Hypnotiserend en verschrikkelijk eng. Niet weg te leggen’ van Stephen King geeft me de indruk dat dit wel een heel spannend boek moet zijn. Helaas valt dit heel erg tegen. De spanning die ik verwachte was er bijna niet helaas. Het boek is moeilijk in te komen door de vele personages en verhaallijnen. Ik vond het erg verwarrend en het kon mijn aandacht niet gevangen houden. Sommige stukken moest ik zelfs twee keer lezen omdat ik het erg chaotisch vond. Tegen het einde van het verhaal begrijp je pas wat de vele personages met elkaar te maken hebben.
De personages waren wel goed uitgewerkt, Layla en haar moeder Gabriella vond ik mooi neergezet en boeide me nog het meest.
‘Gebroken monsters’ is niet echt een fantasy boek maar behoort meer tot het thriller genre.
Ik vond het een verwarrend en chaotisch geheel en had moeite om het boek uit te lezen. Ik heb het dan ook meerdere keren weggelegd. Voor mij is dit boek zeker geen hoogvlieger. | 0neg
|
Mo Hayder kan absoluut heerlijke thrillers schrijven, helaas blijft ze hangen in het uitmelken van een personage en/of serie. Nergens haalt ze meer de kwaliteit van Vogelman of de Behandeling. Het verhaal is vergezocht en ongeloofwaardig.Af en toe een vleugje van het duistere en onheilspellende wat ze in zich heeft is niet genoeg. | 0neg
|
De tekst op de achterflap sprak mij aan maar bij het lezen, wist ik het niet meer. Het boek is in de ik vorm geschreven.
De eerste vijftig bladzijden waren nog wel te doen. Heden en verleden worden door elkaar gegooid maar voor mij zodanig dat ik er geen touw meer aan vast kon knopen. Als dit de bedoeling van de schrijfster was, dan is ze wel geslaagd. Was het dit niet, dan is het een heel onsamenhangend geheel. Hierdoor kon ik me niet voldoende inleven in de hoofdpersoon en ik miste het verdriet na het verlies van haar zus. En aan het einde weet ik nog niet wie de moord gepleegd heeft.. | 0neg
|
Pff, Aspe begint zichzelf serieus te herhalen, en dit keer is het echt k** met peren! Ik zou aanraden om jongere talenten als Bavo Dhooge en zeker Van Laere te lezen, want die zijn veel origineler! Maar goed, al die lezers zullen toch wel een reden hebben om al zijn boeken te kopen zeker... Zoals hersenluiheid en kuddegeest, vermoed ik... | 0neg
|
Liane Moriarty is bij een groot publiek bekent om haar romans die scherp geschreven zijn en met een goede kijk op de menselijke psyche. Tevens weet ze een verhaal goed op te bouwen en eindigt het altijd zeer verrassend. Ook dit verhaal kent een goede opbouw.
In het eerste hoofdstuk maak je kennis met Frances, een vrouw in de menopauze en een stukgelopen internet-relatie. Meteen wordt de vlotte en humoristische vertelstijl duidelijk en wil je doorlezen. Vervolgens worden er meerdere personages aan je voorgesteld. Elk persoon krijgt zijn eigen hoofdstukje waardoor je een duidelijk karakterbeeld krijgt. Helemaal wanneer ze allemaal in het wellnessresort verblijven en er de eerste dagen niet met elkaar gesproken mag worden. Hierdoor leer je ze allemaal, vanuit hun eigen gedachten, goed kennen. Maar wat ook opvalt is dat het verhaal vanaf daar een beetje blijft hangen en hier en daar steeds in herhaling valt.
Wanneer je je dan echt begint af te vragen of er überhaupt nog iets gaat gebeuren gooit de schrijfster een bom. Echter is deze wending in het verhaal zo bizar dat je je als lezer bijna niet serieus genomen voelt. Want ondanks dat je begrijpt waar de schrijfster naartoe wilt, namelijk: hoe gedragen mensen zich wanneer ze van de buitenwereld zijn afgesloten, volledig op elkaar zijn aangewezen en hun doen en laten wordt bepaald door één persoon, is dit op zo een ongeloofwaardige manier gedaan dat het irritatie oproept.
Het plot van het verhaal is er vrij abrupt en de toegift geeft nog enigszins een tevreden gevoel maar het is absoluut haar minst goede boek tot nu toe. | 0neg
|
Kwaadschiks is het zesde deel in de romancyclus De tandeloze tijd. In 1983 verscheen het eerste boek, De slag om de Blauwbrug (Proloog), in datzelfde jaar gevolgd door Vallende ouders (De tandeloze tijd deel 1). Oorspronkelijk wilde A.F.Th. een trilogie schrijven, maar dat is een beetje uit de hand gelopen: na voltooiing van deel 6 omvat de cyclus inmiddels meer dan 5000 pagina’s. Met 1280 pagina’s draagt Kwaadschiks daar stevig aan bij.
Vanaf het begin was ik verknocht aan De tandeloze tijd. Van der Heijden beschreef ‘mijn’ wereld, die van demonstraties tegen de neutronenbom, van krakers, van rellen tijdens de kroning van Beatrix. Oorspronkelijk speelde het verhaal zich af in Nijmeegse studenten- en krakerskringen. Ik studeerde vlakbij in die jaren, in Wageningen. Mijn vriendin woonde in een kraakpand, tijdens het kroningsoproer op 30 april 1980 was ik actief in Amsterdam. Ieder nieuw deel in de cyclus schafte ik direct na verschijning aan, ook nadat ik inmiddels tot ‘de burgerij’ was gaan behoren. Zo ook bij Kwaadschiks.
Het verhaal: Nico Dorlas, succesvol copywriter, heeft last van verlatingsangst. Obsessief klampt hij zich vast aan zijn partner(s). Dorlas lijdt daarnaast aan apneu, waardoor zijn slaapritme continu ernstig ontregeld is. Partner Desy brengt de nachten daarom op zolder door, terwijl Nico met een ingenieus apparaat, voorzien van een masker dat zijn neus afsluit, enkele uurtjes per nacht probeert te slapen. Schrikbarende geluiden brengt hij dan voort. Ook is hij alcoholist, en dat is voorzichtig uitgedrukt. Straalbezopen begaat hij allerlei stommiteiten, waarvan rijden onder invloed wel de minste is. Hij bedreigt een prostituee met een vuurwapen als zij geen erectie bij hem weet op te wekken. Na haar te hebben verkracht, komt hij in aanraking met Ernst Quispel, bekend uit Advocaat van de hanen (De tandeloze tijd deel 4, 1990). Alleen dat optreden van Quispel verbindt Kwaadschiks met de eerdere romans uit de cyclus. Een zeer dun draadje. In die zin voel ik me erin geluisd: als de bewuste advocaat Spong had geheten, was er niets aan het verhaal an sich verloren gegaan, maar had het geen deel uitgemaakt van De tandeloze tijd en was het een op zichzelf staand boek geweest.
Dat Van der Heijden nog weleens kan uitweiden, mag genoegzaam bekend worden verondersteld. Maar om dat zó te overdrijven is een kunst op zich. Nico Dorlas is dus zwaar alcoholverslaafd, op momenten gewelddadig en is als de dood dat mensen hem verlaten. Prima. Maar om meer dan 1000 pagina’s te wijden aan de waanideeën van zo’n flapdrol is echt te veel van het goede. Het is keer op keer variatie op een thema. Bovendien is het verhaal voorspelbaar. Het schuurt als je op zeker moment weet wie de neergeschoten vrouw is (je ziet dat van mijlenver aankomen) en dat dit zo’n 600 pagina’s later pas wordt onthuld. Houd als lezer vanaf het begin de acties van Dorlas eens bij (vergeet niet tijdstip van handeling te noteren). Het is onmogelijk wat Dorlas binnen minder dan twintig uur allemaal flikt. Registreer de alcoholische versnaperingen die hij koopt, (heeft) verstopt en/of nuttigt. Het klopt niet, drank verschijnt en verdwijnt. Bovendien zouden de genuttigde hoeveelheden gegarandeerd tot een acute dood leiden. Van der Heijden heeft een prachtige stijl, maar ietsje minder (een pagina of 900) had wel gekund. Om dit boek uit te lezen heb je al bijna een volledige werkweek nodig… Onbegrijpelijk dat er geen kritische noot is geplaatst door de recensenten van kwaliteitskranten en –bladen, en Kwaadschiks de hemel in werd geprezen.
Afsluitend een positief oordeel: ik heb me nog nooit zo prettig gevoeld na het lezen van de laatste bladzijde (1280). | 0neg
|
Dit boekje is, zoals wel meer bij boekenweekgeschenken, niet het sterkste van een auteur. Maar Verhulst maakt jet wel erg bont: in het verhaal komen vele denigrerende beschrijvingen van de jongen voor en ronduit ergerlijk vond ik de gezochte Vlaamse woorden. Een boekje om gauw te vergeten.... | 0neg
|
Na het lezen van Under Cover werd achter in het boek vermeld dat Soixante Neuf het tweede deel was in de Sanne Romijn Serie en Under Cover het eerste deel. Dat verklaarde in ieder geval de logische opbouw van het personage, wat ik in Soixante Neuf een beetje miste. Under Cover neemt je mee in de wereld van de webcamseks en de uitbuiting van veelal jonge vrouwen. Het verhaal is pakkend en interessant, maar eindigt helaas in een in deceptie. Er waren na het abrupte einde bij mij nog vele vragen die onbeantwoord waren. Kortom Under Cover is een een magere start van de Sanne Romijn serie van Sandrine Jolie, die in het tweede deel Soixante Neuf al wat meer stevigheid krijgt. | 0neg
|
Dit boek is een krijgertje voor mij. Ik kende Karin Fossem nog niet. De achterflap maakte me wel nieuwsgierig. Helaas was het boek zelf een teleurstelling. Het verhaal kwam moeilijk opgang, veel beschrijvingen van de omgeving. Ik vond het niet spannend. Thrillers zijn niet echt mijn genre geloof ik in ieder geval niet deze soort. Tegelijkertijd wordt ik er soms wel door gepakt en is het lekker ontspannend.
Helaas gold dat niet voor deze thriller. Het enige pluspunt wat ik kan bedenken is dat ik door de recensie op de achterflap gewezen werd op deze community en op de challenges. | 0neg
|
Lucie Whitehouse werd in 1975 in Warwickshire geboren. Zij studeerde klassieke talen aan de universiteit van Oxford. Zij was literair agente voordat zij zich toelegde op het schrijven. Het huis bij nacht is haar eerste boek. Momenteel is zij woonachtig in Londen.
Joanna is bevriend met Lucas die, vrij onverwacht na de zelfmoord van zijn oom Patrick, zijn landhuis Stoneborough Manor erft. Joanna brengt hier, samen met de andere vrienden Martha, Danny, Michael, Rachel en Greg, regelmatig het weekend door. Tijdens een van die weekenden verandert de vriendschap tussen Joanna en Lucas en zij krijgen een relatie. Vanaf dat moment gebeurt er van alles, niet alleen in het leven van Joanna en Lucas, maar ook in het leven van de anderen. De onderlinge vriendschap komt danig onder druk te staan en later blijkt dat niet iedereen is zoals hij of zij zich in eerste instantie heeft voorgedaan.
Het huis bij nacht is meer een psychologische roman dan een thriller. Het boek komt maar langzaam op gang. De onderlinge verhoudingen worden, evenals de gevoelens van Joanna, vaak én in dezelfde bewoordingen beschreven. Er wordt té vaak in herhalingen getreden waardoor er te weinig vaart in het boek zit. Dit geldt ook voor de beschrijvingen van de weekends die de personen op Stoneborough Manor doorbrengen.
De sfeer die gaandeweg het boek geschapen wordt is soms sinister, maar haalt bij lange na niet het niveau dat nodig is voor een goede thriller. Ook hier wordt weer (te) vaak gebruik gemaakt van dezelfde omschrijvingen en bewoordingen en dat maakt dat het verhaal niet overtuigend genoeg overkomt; het doet jammer genoeg zelfs vaak afbreuk aan het verhaal.
Daarbij komt dat er te weinig verrassingen in het boek zitten; het merendeel van de gebeurtenissen is te voorspelbaar. Ook het plot is niet breathtaking.
Wat mij aan het boek irriteert zijn de verwijzingen naar de Griekse mythologie. Totaal overbodig en absoluut niets toevoegend, integendeel. Bijna geen een van de personages staat in het échte leven, behalve wellicht Greg, de enige die meestal de werkelijkheid onder ogen kan en wil zien en de enige die oprecht met een ander kan meeleven. De anderen sluiten zich vaak af van de echte wereld. Ze steken hun kop in het zand en durven de werkelijkheid nauwelijks onder ogen te zien. Zij zijn bang om op te groeien en hun zorgeloze jeugdjaren achter zich te moeten laten.
Ook zijn zij niet eerlijk ten opzichte van elkaar. Ze zijn egoïstisch en treden de gevoelens van anderen met voeten. Zij pretenderen mee te voelen met de anderen, maar op het moment dat de ander zich gelukkig voelt, steekt jaloezie de kop op. Iedereen vindt zijn eigen persoontje het belangrijkst en kan het niet hebben als een ander niet in zijn of haar pijn meegaat.
Dat Het huis bij nacht vergeleken wordt met De verborgen geschiedenis van Donna Tartt vind ik dan ook groot onrecht doen aan Tartt. | 0neg
|
Een moeilijk boek om te lezen, als je gedachten maar even afdwalen ben je het verhaal alweer kwijt. Er komen ongelofelijk veel personages en afkortingen in voor. Achterin staat dan wel een verklarende woordenlijst, maar je bladerd niet iedere keer naar achteren om te lezen wat het ook al weer betekend. Het was wel een interessant boek, het geeft je toch een kijkje in de wereld van de drugsmagnaten.
Het verhaal begint met de dood van de kleinzoon van 1 van de personeelsleden van de Amerikaanse president. Het blijkt dat hij is overleden aan de gevolgen van drugsgebruik. De maat is hiermee vol en de president besluit om de handel in cocaine helemaal uit te roeien. Om die opdracht uit te voeren wordt Paul Devereaux aangesteld, hij is oud-hoofd van de afdeling contraspionage van de CIA. Hij krijgt een budget van 2 miljard dollar en de beschikking over het complete Amerikaanse militaire arsenaal. Hij gaat het samen met zijn vroegere tegenstander Cal Dexter opnemen tegen de Colombiaanse drugskartels, waar Don Diego Esteban de leider is. Het plan wat Paul gemaakt heeft lijkt simpel, maar is erg gevaarlijk. Alle cocaine wat Colombia verlaat, moet vernietigd worden zonder dat de Don het in de gaten heeft. Als het lukt is het, het grootste wapenfeit uit de Amerikaanse geschiedenis. Als het niet lukt zal er een drugsoorlog ontstaan die Amerika compleet zal verwoesten. | 0neg
|
k ben dus eigenlijk heel erg fan van Erik Scherder. Als professor die zoveel van hersenen en beweging weet, weet hij ook ontzettend veel over mijn handicap. Doordat ik te vroeg geboren ben, heb ik een hersenbeschadiging en daarom maak ik gebruik van een elektrische rolstoel (vast wel te zien op mijn profielfoto). Hij is ook ambassadeur van Stichting BOSK die zich inzet voor behandeling en bekendheid van Cerebrale Parese.
Het effect van bewegen en muziek was mij net als velen al wel bekend, maar het was mooi om dit via aansprekende voorbeelden geduid te krijgen. Een van de eerste voorbeelden Jule heeft dezelfde bewegingsstoornis als ik en dat bracht mij veel herkenbaarheid, maar ook de andere voorbeelden en invalshoeken waren reuze interessant.
Dr. Scherder haalt ook een heleboel andere onderzoeken aan en probeert er veel met elkaar te verbinden. Hoewel ik dit zelf echt fijn vond en het me meer verdiepingsmateriaal geeft, kan ik me voorstellen dat dit het lezen ook erg verwarrend maakt. Daarnaast gebruikt hij wel echt academisch taalgebruik waar je aan gewend moet zijn of open voor moet staan, anders verdwaal je echt in de eindeloze zinnen.
Maar buiten dat lees ik vooral heel veel enthousiasme en passie. :)
Daarnaast heb ik begrepen dat er op veler verzoek ook een nieuwe niet-academische uitgave komt en dit kan ik alleen maar toejuichen, want dit onderwerp is voor iedereen interessant | 0neg
|
De weduwen Alice, Debby en Margo hebben elkaar ontmoet tijdens een lotgenotendag. Daarna hebben ze elkaar nooit meer ontmoet en hebben ze ook geen contact met elkaar gehad. Tot Debby op een dag met het voorstel komt om er met z'n drieën een weekje door te brengen in een Limburgs chateau. Ondanks de twijfel die ze hebben, gaan ze toch. Ze hebben besloten om daar een cursus wildborduren te volgen. De cursus wordt gegeven door de nogal bijzondere Christiaan (Chris) Boon. Al snel blijkt dat een van de vrouwen Boon nog van vroeger kent. Deze hernieuwde kennismaking, maar ook hun eigen samenzijn, zorgt voor een spanning die verstrekkende gevolgen heeft. Want een van de vrouwen wordt vermoord.
Het chateau is de vijfde thriller van Jet van Vuuren, pseudoniem voor Hennie de Groot. Voordat haar eerste boek verscheen heeft ze korte verhalen geschreven. Met twee van deze verhalen heeft ze een verhalenwedstrijd voor het dagblad Trouw gewonnen. De onderwerpen in haar boeken gaan vooral om vrouwen met een bepaalde achtergrond.
De verschillende hoofdstukken worden afwisselend vanuit het perspectief van de drie vrouwen verteld. Ieder van deze vrouwen heeft haar eigen verhaal over hoe ze het overlijden van hun echtgenoot ervaren en verwerken. Aanvankelijk leer je de drie vrouwen wat beter kennen en wordt ook de oorzaak van de dood van hun man duidelijk. Als de drie vrouwen in Limburg zijn, lijkt hun ware karakter naar boven te komen drijven. Ze doen zich stuk voor stuk anders voor dan wanneer ze thuis zijn. Voor de lezer komen ze daardoor niet bijzonder sympathiek en bij vlagen zelfs irritant over.
Behalve Alice, Debby en Margo hebben Chris en later ook rechercheur Britt van Dijk een aanzienlijke rol in het verhaal. Chris is het personage dat het meest tot de verbeelding spreekt. Zijn verhaal, dat cursief in het boek is afgedrukt, is het interessantst, heeft een beetje spanning en weet de nieuwsgierigheid van de lezer wat op te roepen. Britt is een aardige rechercheur, hoogzwanger en daardoor is haar rol enigszins misplaatst. Want had ze niet allang met zwangerschapsverlof moeten zijn?
Van Vuuren doet af en toe een poging het verhaal een verrassende wending te geven, maar faalt daar hopeloos in. Mede daarom ontbreekt elke vorm van spanning en voor een groot deel is het verhaal zelfs voorspelbaar. Natuurlijk is het niet alleen maar kommer en kwel. Een groot voordeel van Het chateau is dat het erg vlot leest. En het dus ook bijzonder snel uit kan zijn. | 0neg
|
Blij dat ik het uit had, wat betekent dat het me niet heeft gepakt. In het begin vond ik het verhaal nog wel aardig, maar gaandeweg waren er teveel ongeloofwaardige gebeurtenissen. Soms leek het wel of ik in een James Bond film was beland. Ik vond het niet spannend en kan het nauwelijks een thriller noemen. | 0neg
|
S, het hoofdpersonage, heeft angst. Hij wordt spoedig dertig en gaat over afzienbare tijd verhuizen naar een andere stad, weg van zijn vrienden. Hij is bang voor de volwassenheid die om de hoek loert. Alhoewel hij al veel gereisd heeft, relaties heeft gehad, en van het leven heeft genoten, is hij toch erg bang om ongemerkt volwassen te worden en zijn onbezorgdheid te verliezen. Hij vreest de sleur die zijn leven zal binnensluipen. Rekeningen moeten dan netjes op tijd worden betaald, reizen moeten worden ingepland, er komen vrouw en kinderen waar rekening mee gehouden moet worden.
Een kennis, T, die hij recent tegen het lijf liep, wil hem helpen van zijn angsten af te komen. Elke avond zal T om zeven uur aan zijn deur staan en hem mee de stad in nemen. Elke avond zullen ze een van de zeven hoofdzonden beleven. De voorwaarde is dat hij daarna de rest van de nacht gebruikt om erover te schrijven. Om zeven uur ‘s ochtends moet hij zeven bladzijden geschreven hebben. Tussen een inleidend en afsluitend hoofdstuk in schrijft S daarom nog zeven hoofdstukken, een voor elke hoofdzonde.
Simon Strauss (1988) is een Duits journalist. Alhoewel hij dus al langer professioneel met schrijven bezig is, is Zeven nachten zijn debuut als fictieauteur. Het boek verscheen in 2017 in Duitsland en werd meteen sterk gehypet. De Nederlandse vertaling is van de hand van Marcel Misset. Het is niet voor het eerst dat deze tak van de familie Strauss naar het Nederlands vertaald wordt. Strauss’ vader is immers Botho Strauss (1944) en van hem zijn enkele vertaalde romans op Hebban terug te vinden. En ook zijn grootvader Eduard Strauss (1890-1971) slaagde er in 1943 in om een publicatie uit 1941 ook in het Nederlands te laten verschijnen, ook al kunnen we ons gezien de tijdsperiode vragen stellen over de vrije keuze van de uitgeverij.
Elk hoofdstuk kreeg de Latijnse naam van een van de hoofdzonden mee. In het colofon achteraan het boek staat ook de Nederlandse naam vermeld en zelfs een ondertitel, maar in het boek zelf ontbreken die merkwaardig genoeg. (Dit is trouwens ook in de Duitse versie het geval.) Elk van de hoofdstukken is kort, een tiental bladzijden ongeveer. In een erg barokke stijl wordt daarin de ervaring van S beschreven. Hij beleeft achtereenvolgens hoogmoed, gulzigheid, luiheid, hebzucht, jaloezie, wellust en woede. Elk hoofdstuk is even pompeus geschreven met veel aandacht voor de indrukken die S opdoet, en weinig aandacht voor de wijze waarop die indrukken tot stand komen. Het zorgt voor overdaad en maakt dat deze dunne novelle zwaar op de hand ligt.
Alhoewel het boek enorm besproken en de hemel ingeprezen werd in Duitsland, is het een ronduit saai boek. De schrijver test uit hoever literaire spielerei kan gaan en hoe taal kan opgeblazen worden. Het levert helaas een hype op die inhoudelijk erg pover is. Alhoewel de hoofdpersoon de zeven hoofdzonden actief opzoekt, is er van enige actie verder geen sprake. Het personage begraaft elke belevenis onder een lawine van woorden tot de lezer er horendol van wordt en nog amper weet welke hoofdzonde beschreven wordt. S braakt een stroom pseudo-intellectuele onzin uit waarvan de helft niets met de hoofdzonde op zich te maken heeft, en waarvan men zich wel eens afvraagt hoe de schrijver ertoe gekomen is deze onderwerpen aan elkaar te knopen. Een boek om snel te vergeten, een perfecte illustratie van hoogmoed. | 0neg
|
Het boek Het krijsen van de bossen vond ik behoorlijk spannend, dus toen ik dit boek in de bibliotheek vond, waren mijn verwachtingen hooggespannen. Het eerste deel van het boek is inderdaad best wel spannend, maar vanaf het moment dat de omslag komt in het verhaal vind ik het boek zo vreselijk gezocht en onwaarschijnlijk dat ik het alleen met veel tegenzin heb kunnen uitlezen. Aan anderen dus de raad: bespaar je de moeite! | 0neg
|
Ik ben tot de helft gekomen. Ik vond zo irritant dat zij steeds stukken wegliet omdat zij het vond dat te erg was om te vertellen. Met alle respect, waarom ga je een boek schrijven als je niet bereidt bent het hele verhaal te vertellen? | 0neg
|
Dit voelt zooo slecht. Bah … ben ik weer gevallen voor die marketingtruc: als het niet lukt binnen 500 woorden, rek het dan op naar 1500 en maak er een trilogie van. Tjing tjing zegt de kassa. Maar afijn … omdat dit laatste deel wordt aangekondigd als ‘The Thrilling Conclusion to the Niceville Trilogy’, verwacht je toch een bevredigend, spannend, GROOTS – nou ja, je weet wel – knallend einde.
Je begint te lezen en verbaasd je over de nieuwe verhaallijn in de eerste 100 pagina’s waarbij je toch wat bewondering voelt voor de auteur. Dat Strout iets nieuws wil toevoegen en niet alleen oude paden uit de eerdere delen bewandeld. Een uitbreiding op het Niceville Universum. Dat je wat aan het stoeien komt met de personages neem je voor lief. Zoals je worsteling om Coker en Danziger uit elkaar te houden, hoe past die Glynis ook alweer in het verhaal en waarom gedraagt Rainey zich zo vreemd terwijl hij in deel 2 toch genezen leek. Er ontstaat nog wat meer bewondering dat ook echt alle figuren – dead or alive, who cares – uit de eerdere delen weer opduiken.
Halverwege moet je wel weer even denken aan je recensie van de eerste twee delen: Strout voelt zich beter thuis in de misdaad (bankoverval, rauwe criminelen, stoere politieman en veel shootouts) dan in het bovennatuurlijke. Vanaf het begin geen gelukkig huwelijk. Maar hé, nog ruim 200 pagina’s te gaan, dus je blijft vol vertrouwen: de eindjes worden aan elkaar geknoopt en we zijn op weg naar een Big Bang. Zeker weten. Toch … ?
Nope! Helaas. Bij de laatste 60 pagina’s slaat je twijfel toe. No way, dat gaat ‘m nooit lukken om nu nog alle eindjes aan elkaar te knopen. Snel kijk je nog even op internet: is er dan echt geen deel 4? Nee hoor, niets te vinden. Op naar het einde dus. Nu begin je toch ook wat verdrietig te worden, dat een gevleugeld verhaal met zoveel potentie en zo heerlijk vlot geschreven de landing niet gaat overleven. Er komt nauwelijks iets bij elkaar op het eind. De enige overeenkomst is dat iedere verhaallijn als een nachtkaarsje uitgaat.
Het is duidelijk dat Strout niet veel interesse kon opbrengen voor het genre dat hij hier probeerde te tackelen. Dus blijft hij op vertrouwd terrein de machomannen met hun wapens volgen en gooit er zo nu en dan een hoofdstukje bovennatuurlijk in.
Na de laatste regel voel ik me beetgenomen. Bah.
Het enige wat nu nog door mijn hoofd gaat is dat ik toch echt moet stoppen met het opvolgen van de aanbevelingen van Stephen King (marketingtruc nummer twee). En welke goeie boeken ik in de weggegooide uurtjes nu niet heb kunnen lezen.
Snel vergeten, dit drama. | 0neg
|
Er is niks zo moeilijk als een recensie beginnen van een boek waar ik een minimaal aantal sterren aan geef. Want ik weet hoe moeilijk het is om een verhaal te schrijven, hoeveel van jezelf erin zit, hoeveel tranen, hoeveel bloed en hoeveel zweet. Maar ik wil wel altijd eerlijk blijven en dat betekent dat ik soms toch moet proberen om de juiste woorden te vinden om uit te leggen waarom een boek voor mij niet werkte.
Laat ik beginnen met te zeggen dat het verhaal zelf, de mythologie en de personages mij op zich wel aanspreken. Het plot is interessant en blijft ook heel lang spannend, ondanks dat veel onverwachte wendingen niet geheel onverwacht komen voor de lezer. De world-building, achtergrond en het fantasierijke gedeelte van het verhaal getuigen van een groot verbeeldingsvermogen en van heel veel potentie. Ook de karakters hebben zeker de potentie om interessant, realistisch en herkenbaar te zijn.
Maar, het woord potentie is wat mij betreft wel het sleutelwoord van dit boek. Tijdens het lezen van dit boek had ik het gevoel alsof ik een nog niet helemaal af verhaal zat te lezen. Wellicht had het verhaal nog een aantal keren herschreven moeten worden. Met honderd procent zekerheid had er nog iemand een extra ronde redactie moeten toevoegen.
Naast een aantal spelfouten (waaronder een d/t fout) en een paar grammaticaal incorrecte zinsconstructies, is het wat mij betreft namelijk vooral de schrijfstijl die het verhaal niet goed tot zijn recht laat komen. Ik weet dat ik zelf altijd heel lyrisch ben en niet iedereen daar op zit te wachten, maar deze schrijfstijl voelde heel kleurloos aan. De zinnen hadden te vaak dezelfde constructie, waren te vaak van dezelfde lengte en bevatten te weinig nuance. En meer dan eens was er sprake van onnodige herhaling zonder schrijftechnische functie.
Daarnaast bevatte het boek heel weinig echte, rauwe emotie. Het voelde aan alsof een vriendin een idee gekregen had voor een verhaal en mij dit idee aan het vertellen was. Heel veel emoties en gebeurtenissen werden benoemd, maar niet echt invoelbaar en doorleefd beschreven. Daarnaast werden er bij het uitschrijven van de dialogen keuzes gemaakt die ik niet helemaal kon plaatsen. Met namen delen van dialogen indirect opschrijven voelde voor mij onnatuurlijk aan.
Al met al biedt het verhaal wat mij betreft wel mogelijkheden, maar door de schrijfstijl die voor mij absoluut niet werkt, komt het verhaal naar mijn mening niet uit de verf en deed het me helemaal niks. En persoonlijk vond ik dat jammer, want ik had op meer gehoopt. | 0neg
|
Inspecteur Starck wordt in de normaal zo rustige gemeente Steenwijkerland geconfronteerd met een moord. Het lijk wordt gevonden op een rietperceel te midden van een veenplas. Starck en zijn team hebben aanvankelijk nauwelijks aanknopingspunten in hun zoektocht naar de moordenaar. De enige aanwijzing is een tatoeage op de arm van het slachtoffer. Deze lijkt te verwijzen naar een geheime broederschap en naar het dorp Beulake dat in 1776 ‘verdronken’ is tijdens een storm.
In eerste instantie zijn er slechts weinig rechercheurs die geloven in een connectie tussen deze geschiedenis en de recente moordzaak. Als er vervolgens een tweede en een derde moord worden gepleegd en de dader aanwijzingen begint achter te laten, kan het rechercheteam er niet langer omheen: deze drie moorden hebben hun oorsprong aan het eind van de 18e eeuw. Tegengewerkt door de hoofdinspecteur moet het team achterhalen wat het motief van de dader is. Hoe kan er 240 jaar na dato nog sprake zijn van een link?
Edwin Zonneveld debuteert met Gezworen wraak. Hij woont en werkt al jaren in Frankrijk, maar heeft ook een huis in de gemeente Steenwijkerland. Hij heeft zich voor dit verhaal laten inspireren door Scandinavische politieromans, alsook de historische romans van Umberto Eco en Kate Mosse.
Deze invloeden zijn zo duidelijk aanwezig in het boek, dat het haast gekunsteld over komt. Het boek begint met het introduceren van de personages en een uitgebreide beschrijving van ieders kledingkeuze. Stereotiepe eigenschappen van een inspecteur vliegen je om de oren. En daar is ook de jonge, aantrekkelijke, intelligente vrouwelijke rechercheur. Het begin van een thriller zoals we die regelmatig tegenkomen.
Zonneveld slaagt er daarentegen in een sfeervolle beschrijving van de omgeving te geven die, als je bekend bent met dit gebied, veel herkenning zal oproepen. Hij heeft een degelijke research gedaan naar de periode rond 1776 en zich er niet gemakkelijk vanaf gemaakt door deze geschiedenis in zijn boek te verwerken. Het verhaal komt als een diesel op gang. Zonneveld somt veel jaartallen en geschiedkundige feiten op, wat de leesbaarheid in eerste instantie niet bevordert. Gaandeweg wordt de geschiedenis verwerkt in een verhaal rond bepaalde personen en gaat het meer leven.
Twijfelachtig is het feit dat de recherche van Steenwijkerland, zo op het oog niet ervaren genoeg een dergelijke moordzaak te onderzoeken, dit gaat doen zonder hulp van buitenaf. Het onderzoek wordt vervolgens gekenmerkt door te veel toevalligheden (lopers die gemakkelijk op deuren passen, een moordwapen dat opeens opduikt, een gezonken boot die in een uitgestrekt plassengebied gemakkelijk wordt gevonden, de puberzoon van Starck die hem onwetend een aanwijzing geeft, wachtwoorden die simpel gekraakt worden). Te snel kan er aan de hand van de tatoeage een verband worden gelegd naar het jaar 1776 en dat is dat. Het is allemaal net te makkelijk, waardoor dit verhaal niet overtuigt. | 0neg
|
De titel suggereert dat dit verhaal gaat over Murat Idrissi. Verbazingwekkend dat Murat zelf al snel niet meer is, omgekomen tijdens een vluchtpoging. Vervolgens ligt de nadruk op de twee meisjes die zonder geld maar met zijn lichaam rondrijden en zich daar geen raad mee weten. Hun heil zoeken bij andere Nederlands-Marokkaanse jongeren.
Maar wie Murat was? Wat hem heeft gebracht tot een besluit te vluchten? Hijzelf heeft vrijwel geen stem in dit verhaal. De dramatiek ligt veeleer bij de meisjes dan bij de vluchteling.
Het boek zou gaan over een oude Spaanse zaak. Dat lees ik in andere recensies. Het boekje zelf rept daar met geen woord over in bijv. een nawoord. Maar of die wetenschap het geheel krachtiger maakt... niet echt. | 0neg
|
Hoewel ik normaliter tracht de opgestelde regels voor recensie schrijven aan te houden werd dat bij dit boek ietwat lastig voor mij.
In het restaurant is een non-fictie boek, bestaande uit korte verhalen over het restaurantwezen. Door middel van vier verschillende delen, een voorgerecht, een tussengerecht, een hoofdgerecht en het toetje, wordt aandacht besteedt aan het ontstaan van restaurants in de rest van de wereld. Er worden verschillende schrijvers aangehaald, de verschillende beroepen en functies worden belicht en de hiërarchie en hygiëne binnen de horeca wordt schokkend uiteen gezet.
De korte verhalen zijn echter zo kort dat het bijna geen doel dient. Het is daarnaast vrij veel van hetzelfde en een echte rode draad is in dit boek moeilijk te vinden.
Voor een liefhebber van non-fictie en iemand die geïnteresseerd is in geschiedenis en het restaurantwezen is het een leuk en interessant boek. Laat je als lezer niet weerhouden om het boek te lezen, want het krijgt een relatief hoog aantal sterren van de Hebban-leesclub. | 0neg
|
Toen ik dit boek vastnam in de bib, dacht ik dat ik een verhaal à la Shopaholic zegt ja! van Sophie Kinsella zou lezen. Hierin heb ik me een beetje vergist.
Dit boek gaat over een wedding planner. Hij krijgt de gekste mensen over de vloer en dat vertelt hij ook in het boek. Het verhaal wordt beschreven in één week, in de aanloop naar de bruiloft van Alice en Richard. Een bruiloft dat de typische kenmerken heeft van problemen, bemoeizuchtige moeders, ruziemakende families, ...
Het grote probleem bij dit boek is dat ik er niet ingetrokken werd. Ik las en dat is alles. Oké, ik ben niet getrouwd, maar net zoals elk meisje/jonge vrouw droom ik van een sprookjeshuwelijk. Dat trok me in eerste instantie ook aan, maar de verwachtingen zijn niet ingelost. Ik kon niet wegdromen, ik kon niet lachen, ik kon me niet inleven, ... Nee, dit boek had het niet.
Ik probeer bij elk boek iets positief te vinden, maar dit is heel moeilijk bij dit boek. Het lukt me niet. Af en toe was het boek best aangenaam, maar de volgende pagina kon ik mijn aandacht weer kwijt zijn. En zo duurt het heel lang om een boek uit te lezen. Ik heb het boek dan ook uitgelezen omdat het verhaal op zich wel oké was, maar ik voelde me niet meegetrokken in het verhaal. | 0neg
|
Onbekend met het eerdere werk van Brookmyre reageerde ik enthousiast op win & write.
En zo waar, na enige tijd viel een pakje door de bus. Gewonnen, tijd vrij maken om te lezen en dan schrijven.
Wat viel het tegen. Twee verhaallijnen die uiteindelijk bijelkaar komen. Gekunsteld. Hoofdpersonen waarvan het karakter soms op de meest ongewone momenten nader belicht wordt.
Al met al, eerder een spannend jeugdboek met weinig diepgang dan een gedegen thriller.
Helemaal eens met de andere recensenten. Geen goede introductie van de schrijver en voorlopig staat Brookmyre op mijn zwarte lijst. | 0neg
|
Goddard is wat mij betreft een echte "storyteller". Hij weet op zo'n manier te schrijven, alsof je zelf onderdeel uitmaakt van het verhaal, een bijrol hebt. De wijze waarop hij bepaalde historische gebeurtenissen in een ander mystiek daglicht weet te plaatsen maakt nieuwsgierig.
Helaas wordt hij voorspelbaar; de einzelganger met een problematisch verleden, de sul wiens goedgelovigheid en loyaliteit wordt misbruikt door vrienden en kennissen, de onbekende femme fatale die verleidt en verraadt. Ook nu niet anders.
Redelijk... helaas. Had meer verwacht en gehoopt. | 0neg
|
Gezien de lovende recensies op voor- en achterkaft had ik best hoge verwachtingen van dit boek. Het gaat over hoe de hoofdpersoon Hans van den Broek (nee, niet de voormalige CDA-minister) moet proberen zijn draai te vinden in het New York na 9-11. Ik moet zeggen: het is absoluut niet slecht geschreven; O’Neill is overduidelijk een goede schrijver en laat soms prachtige en erg rake observaties op de lezer los. Leuk is ook nog dat we geregeld lezen over de Haagse jeugd van Hans, met tal van die typische Nederlandse eigenaardigheden die nog kloppen ook.
Maar dat is onvoldoende om het verhaal interessant te houden. Want dat hobbelt eigenlijk maar een beetje voort. Een plotje over een verbroken relatie, de schoonheid van het cricket-spel en Hans’ vriendschap met de buitenissige Chuck Ramkissoon, het was allemaal onvoldoende om mijn aandacht vast te houden. Ergens op tweederde deel van het boek ben ik dus, helaas, afgehaakt… | 0neg
|
Na een pagina of tien was het karakter, de wijze waarop de hoofdpersoon in de wereld stond en zijn blik op anderen (en vooral die op vrouwen) wel klip en klaar. Daar zat vervolgens, tot aan bijna de laatste pagina, geen enkele ontwikkeling in. Niet erg, onsympathieke hoofdpersonen kunnen geweldig zijn, maar deze was, helaas, slechts een voorspelbaar en matig uitgewerkt stereotiepje. En zo bedoeld.
Dat is lastig, want dan moet er wel iets anders zijn dat ervoor zorgt dat je door wil lezen. Dat zou het toewerken naar een climax kunnen zijn, maar dat ontbreekt in dit boek totaal doordat alles veel te lang wordt uitgesponnen. Halverwege wordt er plotseloos een koffer met geld in het verhaal geplempt, waar de auteur dan nog fijntjes een personage het volgende over laat zeggen:
'Maar geen enkel zichzelf respecterend auteur zou durven komen aanzetten met een aktetas met [piep]. Anderzijds zou het wel een goede katalysator voor een plot zijn. Ik ruik een verhaal, maar het stinkt'.
Nou. Dat klopt. En het feit dat bovenstaande knipoog volgt, verandert niets aan de gemakzuchtigheid en de stank. Bovendien blijft het verhaal voortkabbelen, zelfs nadat de koffer is verschenen. Maar... ook dat is zo bedoeld.
De 'jij-vorm' waarin het verhaal verteld wordt, is - zo blijkt later - nodig, en natuurlijk dapper gekozen want het is beslist niet het makkelijkste vertelperspectief. Dat bleek ook wel, want deze vorm en de gekozen 'gimmick' beperkten de schrijver enorm in zijn mogelijkheden om hier een goed, boeiend verhaal van te maken. Of dat nu de bedoeling was, betwijfel ik...
Al deze keuzes zijn, zeker achteraf, te begrijpen, maar zorgen, wat mij betreft, niet voor een fijn of goed boek. Soms vergeef ik een auteur alles door wat er op die laatste pagina('s) gebeurt Alle ergernis, alle worstelingen met taal, vertelperspectief, stijl. het verhaal of de personages verdwijnen dan, omdat het einde al het voorgaande ineens briljant maakt. Moerman liet me echter niet worstelen... ik fronste wat wenkbrauwen, verveelde me en trachtte zo snel mogelijk het einde van het boek te halen. Daar wachtte de 'gimmick' op onthulling, waarmee al het voorgaande verklaard werd... Het zou een kort verhaal briljant gemaakt hebben, maar wekte bij dit 'lange' verhaal alleen nog een allerlaatste fronsen van mijn wenkbrauwen op. | 0neg
|
Heb dit boek dit jaar voor mijn literatuurlijst gelezen omdat het de gouden strop had gewonnnen. Maar wat een teleurstelling, het verhaal is slecht, de schrijfstijl absoluut niet bijzonder, de personages zo stereotyp als maar kan, en het geheel heeft geen meerwaarde. En dat waren nou net de criteria die wij moesten leren wat literatuur betrefd! | 0neg
|
Elf Minuten neemt je mee op een zoektocht naar de liefde, maar ook naar de seksualiteit. De Braziliaanse Maria laat enkele prille liefdes aan zich ontglippen en besluit in haar jongvolwassen leven voortaan zelf de touwtjes in handen te nemen wanneer het op liefde aan komt. Met name niet meer verliefd te worden, stelt ze zich tot levensdoel. Maar de liefde bedrijven, dat wel. Ze emigreert naar Geneve waar ze in de prostitutie belandt en de knepen van het vak als geen ander leert kennen. Hoewel ze zich voorneemt nooit meer verliefd te worden, leert ze er toch een jonge kunstschilder kennen die haar inwijdt in de taal van het hart en de ziel. Via hem beleeft ze ook -voor het eerst in haar leven- een seksuele ervaring die haar heel anders met haar lichaam en seksualiteit leert omgaan.
Een apart boek in het oeuvre van Coelho. | 0neg
|
Bert Muns beschrijft de lotgevallen van Francien van Anshem. Af te leiden uit het boek probeert Muns in ieder geval per boek zijn hoofdpersoon 'door te laten leven', dwz het kan handig zijn eerst eerdere boeken te lezen ivm haar persoonlijke belevenissen. Heel noodzakelijk voor mij (hangt van de lezer af) was het niet. Grensgeval is een aangenaam lezende politieroman met een vlot verhaal. Beslist niet zo stereotyp als Baantjer. Het verhaal leest makkelijk weg, is niet doorspekt van ongeloofwaardige ongein, nee dit is het lezen wel waard als je van een niet al te moeilijk boek houdt. Ietwat moeizaam wordt het hoofdthema: melkpoedersmokkel bereikt, maar enfin je kan niet alles hebben. Leeswaardig (uit de bib) maar wat mij betreft niet koopwaardig. | 0neg
|
Voor de leesclub LS sterrenthriller mocht ik dit boek alvast lezen.
Sterrenthriller, dan mag je een sterrenboek verwachten. Maar helaas, dit boek heeft op geen enkel moment aan mijn verwachting kunnen voldoen. Het boek gaat over schrijver Latimer die in de ban raakt van de vermoorde Dimitrios. Hij gaat op onderzoek uit en reist door heel Europa om achter het verhaal van Dimitrios te komen.Maar is deze wel echt dood? En wie is meneer Peters?
Tot halverwege het boek had ik moeite om het boek te pakken en verder te lezen. Te veel details over de personen en steden. Daarnaast mis ik in het hele boek de spanning. Voor mij is het meer een detective dan een thriller.Daarnaast heb ik me geërgerd aan de vele Franse woorden/zinnen.
Het enige positieve is de wending richting het einde van het boek en je er achter komt wat er daadwerkelijk met Dimitrios is gebeurd. Heb me toch weer laten verrassen.
2 Sterren van mij voor dit boek. | 0neg
|
Sinds 2010 levert thrillerschrijfster Patricia Snel netjes elk jaar een thriller af en dat maakt haar nieuwste, De jacht, de vierde. De Nederlandse (1967) is al een paar jaar woonachtig te Singapore en reisde daarvoor lange tijd door Amerika en Afrika. Logisch dan ook dat dit boek zich opnieuw ver buiten de Nederlandse grenzen afspeelt.
De jacht speelt zich af in Congo, een voormalige kolonie van België. In Congo ‘rommelt’ het al jaren, rebellie en corruptie binnen alle denkbare lagen van de bevolking zijn er strijk-en-zet. Als toerist ben je je leven daar niet zeker en heb je er weinig te zoeken. In De jacht staat dat op het punt te veranderen. De huidige regering heeft de rebellen min of meer onder controle en wil toeristen gaan aantrekken om het land een economische boost te geven.
En dus reist journaliste Eva Sanders meteen af wanneer de reisglossy waar ze voor werkt een megagrote opdracht binnen weet te slepen: een speciale editie helemaal over Congo die toeristen lekker moet maken. Aanvankelijk lijkt Congo werkelijk een sprookjeswereld met alle natuurschoon en de verrassende luxe waarvan Eva mag proeven. Ze logeert bij de rijke, oud-koloniale familie van de fotograaf met wie ze samenwerkt en verkeert daar in de kringen van belangrijke bobo’s en de hoogste ambtsbekleders. Maar natuurlijk blijkt de corruptie niet zo maar te zijn uitgeroeid.
Veel hangt voor Congo af van een grote, symbolische ivoorverbranding. De verbranding van vijf ton ivoor moet het imago van het land wereldwijd opkrikken en - eerlijk gezegd nogal onwaarschijnlijk - de plaatselijke stropers op illegaal ivoor afschrikken. In de aanloop naar dit evenement wordt Eva benaderd door Wiek, dierenactivist en beheerder van een belangrijke dierenopvang. Hij waarschuwt haar voor alle schone schijn. Maar voor Wiek kan laten zien wat hij van journalistieke waarde voor haar beweert te hebben, verdwijnt hij spoorloos.
Eva’s ‘bubble’ is geknapt. Samen met Wieks broer Rik ontdekt ze dat Wiek getuige was van een georganiseerde slachtpartij op een meute olifanten en zo komt ze als journaliste in tergende gewetensnood. Hoe kan ze met die gruwelijke wetenschap Congo nog als ideaal paradijs afschilderen, hoe groot de commerciële belangen – niet in de laatste plaats voor de glossy en zijn adverteerders - ook zijn?
Patricia Snel slaagt er wonderwel in wat doorgaans een ver-van-mijn-bedshow lijkt voelbaar dichterbij te halen. Eva’s transformatie van naïeve, luxe globetrotter tot bevlogen, diehard wereldverbeteraar overtuigt. Zonder dat het er te dik bovenop ligt, zou de kilste lezer nog tot inkeer komen bij het lezen van alle onvoorstelbare wandaden die gepleegd worden in de Congolese natuur en beschaving.
Tegelijkertijd gaat er wel erg veel tijd en betrokkenheid zitten in alle politieke achtergronden, de koloniale geschiedenis, de rangen en standen in de maatschappij. Zelfs dé ideële oplossing van het stroperij-probleem wordt aangedragen. Informatieverstrekking die alle eventuele spanningselementen behoorlijk ondersneeuwt. Snel probeert met kleine middelen wel een mysterieuze sfeer te creëren, maar in het grote geheel vallen flauwe hints in het niet of blijken slechts losse rafels, zodat er van een bedreigende situatie lang nauwelijks sprake is. De grootste spanning zit hem nog in de druk van de rap naderende deadline van Eva’s steeds weer uitgestelde reportage.
Overigens maken de dertig pagina’s vol onstuimige actie tegen het eind van De jacht wel wat goed. Tel daar de ontluikende romance tussen Rik en Eva bij op, samen met de onweerstaanbare couleur locale en niet te vergeten de schattige baby-olifantjes en dan weet je: dit is perfecte (vakantie)lectuur voor dames die een prikkelend maar niet té enerverend boek met het hart op de juiste plek willen lezen. | 0neg
|
Ongeveer een jaar geleden hoorde ik Dimitri Verhulst voordragen uit Stoppen met roken in 87 gedichten. Ik was onder de indruk van de emotie in zijn stem en de manier van zijn voordracht. Ter ere van de poëzieweek (alweer een tijdje geleden) haalde ik deze bundel uit de bibliotheek. Helaas wisten de gedichten mij op papier heel wat minder te raken.
De bundel Stoppen met roken in 87 gedichten bevat allereerst geen 87 gedichten maar 64. Een dichterlijke vrijheid in de titel zullen we maar zeggen. De gedichten zijn onderverdeeld in acht hoofdstukken. Vooral de gedichten in het eerste hoofdstuk, Me and Mrs. Jones, vond ik tof en herkenbaar. In deze gedichten staat een verboden liefde, een geheime liefde, centraal.
Wat waren wij sterk, dat wij het verkozen
voor alleen die ene keer
boven een verder leven met elkaar en alles
wat daarin dan zoal stuk kon gaan.
Ik vond deze vijf gedichten erg herkenbaar. Iedereen die verliefd is, is bang ooit afscheid te moeten nemen van zijn of haar partner. Op welke manier dan ook. Daarnaast gaan deze gedichten over fysieke liefde, aantrekkingskracht en vreemdgaan. Thema's uit het echte leven, vertaald in toegankelijke gedichten. Dimitri Verhulst gebruikt duidelijke taal - hij kiest niet voor beeldende metaforen of een overmatig gebruik van bijvoeglijke naamwoorden.
de aanraking heeft een hekel
aan de zienden
Na het eerste hoofdstuk leek de magie van de gedichten op mij uitgewerkt. De rest van de bundel wist mij nauwelijks te raken en las ik eerlijk gezegd zelfs met tegenzin. Ik vond de gedichten soms wat plat en ook de woordkeuze sprak mij niet zo aan. Te vaak stond seks centraal - maar dan niet op een poëtische manier. Het werd mij hier en daar wat te plastisch.
En laat mij vervolgens liggen
aan uw vele lippen.
Hoe zij zich openen
maar niet om toe te spreken.
Vaak begint een gedicht mooi of spotte ik ergens een prachtige zin, maar was het gehele gedicht dan toch een tegenvaller. Alsof Verhulst een mooie gedachte op papier schreef en er vervolgens een slordig gedicht omheen bouwde. Afgeraffeld, wie weet. Te klare taal te willen gebruiken, misschien. Het is moeilijk te omschrijven wat me stoort, maar deze gedichten liggen mij helaas niet.
Verover de verte met verlangen.
Reis door het grijs
van jouw dagelijks bestaan
tot waar de kleuren kiemen
en ontmoet mij daar.
Zet je kop niet strop
en droom de droom teloor.
Want niets is nog onmogelijk
zolang het niet wordt aangeraakt.
Ik denk dat de gedichten van Dimitri Verhulst uitsluitend geschikt zijn om door hemzelf voorgedragen te worden. Op papier lijken de woorden mij weinig te zeggen. Deze dichtregels vragen om een voordracht van hun schrijver. Stoppen met roken in 87 gedichten was helaas niet aan mij besteed. ★★
Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be. | 0neg
|
Ik vond dit boek beter dan het vorige deel maar het is nog steeds niet zo goed als de eerste boeken uit de Kay Scarpetta serie. Het verhaal komt heel langzaam op gang, het is erg langdradig. Soms word er gewoon een of 2 pagina's over 1 gedachte geschreven waarvan ik denk dat had ook wel met 1 alinea gekund. Wat ik wel fijn vond is dat er niet zoveel over high techt dingen word gesproken. Kortom het is weer een flinke tegenvallen en ben blij dat ik het boekn niet heb gekocht. | 0neg
|
Toen ik hoorde dat Griet Op de Beeck het boekenweekgeschenk zou schrijven was ik blij. Ik heb enorm van haar eerste twee romans en de verhalenbundel Gij nu genoten. Griet Op de Beeck's dialogen zijn sterk en echt, ze weet het ongemak van wat de politiek tegenwoordig de gewone mens noemt te beschrijven met wringende familieverhoudingen en klein huiselijk drama dat erg herkenbaar is en mooi verwoord: soms wat zwart maar nooit zwaar. Haar eerste twee romans zijn groots in hun kleinheid en in de verhalenbundel staan ook, naast wat mindere verhalen, juweeltjes van huiselijk ongemak.
Mijn eerste kennismaking met het boekenweekgeschenk was door de recensie van Arjan Peters en dat viel niet mee. Hij kraakte het boekje hard en ongenuanceerd af. Nu trek ik me van de recensies van deze gemankeerde schrijver toch al niets aan want ik vind Peters een onsympathiek recensent (ik laat sterkere benamingen hier maar achterwege) die er op schijnt te geilen om vrij ongenuanceerd boeken af te kraken. Zijn negatieve recensies zou je bijna een aanbeveling kunnen noemen om een boek juist wel te lezen.
De tweede recensie kwam van Tzum en was ook negatief maar veel genuanceerder en daardoor sympathieker. Het maakte mijn nieuwsgierigheid alleen maar groter.
Ik heb het nu zelf gelezen en ik kan alleen maar zeggen dat het inderdaad niet geweldig is. Het is een gemakkelijk leesbaar boekje over een vrouw die na de dood van haar man, bevrijd uit een min of meer mislukt huwelijk, haar eigen weg probeert te gaan, daarbij gehinderd door haar dochter die schuldgevoelens bij haar probeert op te roepen die ze eigenlijk niet heeft en waar ze zich dan weer schuldig over voelt. Het lijkt een typisch Op de Beeck scenario met veel huiselijk ongemak maar helaas komt het in dit boekje, dat maar 96 bladzijden mag bevatten, niet uit de verf. Misschien heeft ze teveel gewild, ik weet het niet. Het verhaal blijft oppervlakkig, met hier en daar een aardige vondst maar ze weet mij als lezer het verhaal niet binnen te trekken. Het wringt niet genoeg, de personages komen niet echt tot leven, de uitwerking van het geheel is vrij clichématig en het einde komt gehaast over. Da's jammer, vooral als dit de eerste kennismaking met het werk van Griet Op de Beeck is want je moet haar zeker niet op dit werkje be - en veroordelen.
De conclusie is dat dit boekenweekgeschenk niet hetzelfde niveau heeft als het overige werk dat ik van haar heb gelezen en als zodanig niet als typerend moet worden gezien. Lees Vele hemels boven de zevende, Kom hier dat ik u kus en Gij nu want die zijn erg goed. | 0neg
|
Veel technische beschrijvingen van het skiën. Geen sterk plot. Weinig spanning. Had het boek bijna weggelegd, verhaal komt erg traag op gang! | 0neg
|
Op een gegeven moment had ik het gevoel dat iemand die ik niet ken hele emotioneel persoonlijke dingen met mij aan het delen was. Hij kwam als het ware in mijn persoonlijke ruimte, wat mij een onaangenaam gevoel gaf. | 0neg
|
In tegenstelling tot de meeste literaire satires (zie bijvoorbeeld ‘The Information’ van Martin Amis of de Nederlandse pedant daarvan: ‘Chaos en rumoer’ van Zwagerman) wordt er door de personages van ‘Dood van een thrillerschrijfster’ van Pauline Slot opvallend veel en enthousiast geschreven. Helaas is wat er geschreven wordt, volkomen bagger. Marktwerking heeft sinds Amis en Zwagerman hun satires schreven, de literatuur (nog verder) in zijn greep gekregen. Slot schrijft dus niet over een schrijver met writer’s block, maar over een schrijver die, als goed exponent van het huidige literaire bedrijf, niet langer uitsluitend geld verdient aan lezers, maar noodgedwongen ook inzet op hoopvolle amateurschrijvers.
De cursisten die zich melden voor een 'masterclass' van Selma Hoogstins zijn stuk voor stuk uitvergrootte stereotypes die panklaar zijn voor gemakkelijke, herkenbare satire: het gothmeisje dat lange lappen in steenkolenengels gestelde youngadultfantasy schrijft, de jonge consultant die de status van schrijver ambieert, maar nog nooit serieus heeft geschreven. Zelf is Selma ook een typetje: succesvol gedebuteerd, maar in plaats van de nieuwe Connie Palmen, een midlist auteur geworden, wiens oplagecijfers met de markt mee naar beneden bewegen. Treffend beschrijft Pauline Slot een pragmaticus die met pek omgaat en de besmetting probeert te beperken ‘Zelf probeerde ik in mijn consulten het midden te houden tussen bemoediging en realiteitszin, al wist ik dat illusies voeden het nieuwe verdienmodel was…’
De positie van Selma als eenoog in het land der blinden, wordt ondermijnd als succesauteur Esther Noordvlucht (een doorzichtig amalgaam van Esther Verhoef, Saskia Noord en Simone van der Vlugt) zich aanmeldt voor een schrijfretraite. Als schrijfster van succesvolle ‘literaire’ thrillers is Esthers schrijf-leesratio een stuk rooskleuriger dan die van Selma (1:8000 versus 1:24 laat Slot haar hoofdpersonage in een aangenaam vileine passage doorrekenen). Het is deze dynamiek die spanning in de vertelling brengt, want naast een eigentijdse satire wil ‘Dood van een thrillerschrijfster’ ook een pastiche op en afrekening met de zogenaamde literaire thriller zijn. Slot haalt hiertoe een wat flauw en primitief vormtechnisch trucje uit, dat alleen de lezer die nooit iets anders dan literaire thrillers tot zich genomen, nog zal verrassen. Wie een vernuftig conceptueel spel met de diverse romanrealiteiten verwacht, komt bedrogen uit.
‘Dood van een thrillerschrijver’ is een alleszins amusante, maar ook wat al te voor de hand liggende vertelling. Slot drijft de spot met zaken die voor een ieder die de boekenmarkt en het literaire wereldje met ook maar vluchtige belangstelling gadeslaat, allang duidelijk zijn. De satire lijkt zichzelf grotendeels te schrijven en ik kan mij moeilijk voorstellen dat na lezing iemand zijn mening over de onderwerpen die worden behandeld, moet herzien of bijstellen. Pauline Slot doet bij monde van Selma aangenaam aards en nuchter over zowel het ambacht van schrijven als over de werken die zij tot nu toe heeft geschreven (hoewel ze niet nalaat te klagen over het gebrek aan mediabelangstelling dat het gevolg zou zijn van het in toom houden van haar demonen), maar als zij de thrillers van Esther Noordvlucht afdoet als ‘lege leescalorieën’, vraag je je onwillekeurig toch af of de middlebrowboeken van Selma nu werkelijk objectief beter zijn of dat ze alleen maar dienen om het (slinkende) segment lezers dat zich te goed voelt voor literaire thrillers, te bevestigen in en te feliciteren met hun verfijnde smaak. De markt, die oplagecijfers steeds meer gelijk stelt aan kwaliteit, heeft dat antwoord inmiddels wel klaar.
De meest verontrustende tegenstelling zit misschien in de eerste wereldproblemen die de hoofdmoot van dit boek vormen en de echte wereldproblematiek die op de achtergrond meespeelt, maar er niet werkelijk toe lijkt door te dringen. Schrijfretraire Hemara mag dan een Grieks paradijs lijken, de economische storm laat het eiland niet ongemoeid. Ook de Middellandse Zee is anno 2016 niet meer onschuldig. En onderwijl schrijven en lezen wij (parodieën op) literaire thrillers en satires op het literaire bedrijf. In deze context lijkt het ronduit onnozel om de ene vorm van escapisme boven de andere te stellen. Het is jammer dat Pauline Slot dit niet scherper uitwerkt. | 0neg
|
Een thriller geschreven door een actrice die ooit Martine Hafkamp was. Een van de grootste slechteriken in televisieland. Dat leek me op zich interessant genoeg om het boek 'Het Gerecht' te lezen.
Het boek gaat over Sandra Hazelaar, ex-soapie die van haar hobby haar werk heeft gemaakt. Ze runt een cateringbedrijf en een huiskamerrestaurant. Door het boek heen worden allerlei heerlijke gerechten bereid, waar je spontaan honger van krijgt.
Wanneer Sandra op een avond op weg naar huis is, hoort ze vreemde geluiden in het park. Ze gaat kijken en is getuige van een verkrachting. De verkrachter blijkt de bekende topadvocaat Joachim Hansson te zijn. Joachim herkent haar ook. Sandra besluit het meisje te helpen, maar Joachim laat dat niet op zich zitten. Maar Sandra wil gerechtigheid. Joachim zou niet met alles weg moeten komen. Maar Joachim heeft zijn contacten en komt ook nog eens iedere avond op televisie bij een entertainmentprogramma. Sandra's leven verandert in een hel, terwijl Joachim gewoon vrolijk rond blijft lopen.
Het boek is ideaal voor op het strand. Het leest lekker weg en het wordt niet al te ingewikkeld. Dat komt met name door de korte zinnen. Die af en toe wel heel kort zijn. Het boek telt ongeveer 120 hoofdstukken. En voor een boek van circa 300 pagina's is dat veel. Waar je in andere boeken gewoon een witregel vind, staat in 'Het Gerecht' een hoofdstuknummer met tijdsbepaling boven. Het boek is verdeeld in vier delen welke een periode van vier weken beslaat. Iedere week is opgesplitst in dagen. Boven sommige hoofdstuknummers lees je of het vrijdagmiddag, maandagavond of woensdagnacht is. Dat leidt een beetje af van het verhaal. Je wordt daardoor uit het verhaal gehaald.
Het deed me een beetje denken aan de film Soof, maar dan met een extra thriller sausje. Ondanks dat het een thriller is, wordt het nergens echt spannend. De gebeurtenissen volgen elkaar in rap tempo op, zonder dat er echt samenhang ontstaat. Het wetboek van strafrecht lijkt als inspiratie genomen te zijn. Na verkrachting, stalking, gijzeling bedacht ik me dat er nu wel een moord in zou kunnen dan is dat ook afgehandeld. En ik werd op mijn wenken bediend.
Het einde van het verhaal is erg plotseling. Door het verhaal heen zitten heel veel losse eindjes, waardoor je aan het einde met behoorlijk wat vragen blijft zitten. Toch heb ik het boek wel heel snel uitgelezen. Ik wilde wel weten hoe het afloopt. Dat dan weer wel. Zoals ik hierboven al aangaf. Mocht je nog een boek zoeken om mee te nemen op vakantie, zou ik hem niet laten liggen. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.