text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Een boek lezen van meer dan 600 bladzijden, daar heb je soms wel een lange adem voor nodig, zeker ook als dit in kleine stukjes is geknipt om een leesclubfeuilleton mee af te wikkelen. Het tweede boek dat ik las in deze vorm, is dit boek, Een stad, het meisje en de duivel van de Duitse Svealena Kutschke. Vooraf was er maar weinig bekend van het boek in feite, want vermeldingen als ‘familiekroniek’ en ‘Lübeck, als stad van Thomas Man', blijven vrij vaag uiteraard.
Het boek gaat over vier generaties vrouwen die geboren en getogen zijn aan de oever van de Trave, in een arme wijk die niet zal voorkomen in de boeken van Thomas en Heinrich Mann. Op het einde van de 19de eeuw sterft Magdalena in die rivier die door Lübeck stroomt, maar haar pasgeboren dochter Lucie, die op haar buik ligt, blijft op wonderbaarlijke wijze leven, en zij zal opgroeien bij haar vader Michél. Dankzij haar overleving heeft ze een gave gekregen dan wel een vloek die ze met zich meedraagt en uiteindelijk zal overdragen op haar nageslacht. Aan de rijke kant van de stad vind je de familie van Christoph Petersen, met Josefa en Johan als ouders. Hoewel deze familie in veel betere en comfortabelere omstandigheden leeft, en Christoph en zijn broer Alfons opgroeien, wordt vooral Christoph ook niet door het leven gespaard.
Christoph zal uiteindelijk met Lucie trouwen en samen met haar hun dochter Freya krijgen. Daarna komt er nog een generatie; de dochter van Freya is Jessie Mertens die van in het begin ook een stem krijgt in het boek. Vanaf het begin verspringt het boek namelijk enorm veel in de tijd en op zo’n manier dat dit erg verwarrend werkt en je daardoor geen goed ‘contact’ krijgt met de verschillende personages. De verhalen van de mannen, Michél de kunstenaar die tegen wil en dank moet vechten tijdens de eerste wereldoorlog, Christoph die aan de kant van de Nazi’s komt te staan tijdens de tweede wereldoorlog net als zijn broer, worden minder vervolgd door vloeken en mysteries en voldoen eigenlijk aan het cliché dat zij minder neurotisch zouden zijn dan de vrouwelijke personages. Ergens is dit toch wel jammer met een vrouwelijke auteur aan het roer.
Afhankelijk van de periode krijgen de vrouwen te maken met een zwaar verlies door ziekte of vanwege een oorlog, misbruik van drugs, een oudere dokter die naar hedendaagse normen een kwakzalver genoemd zou worden, een marginale omgeving om in op te groeien tijdens de punktijd, psychedelische toestanden, enzoverder. Echt moeilijk om te begrijpen dat deze vrouwen zware levens hebben, is het niet echt. Het kunnen plaatsen van een duivel die in het verhaal door de tijden heen opduikt, is dat dan weer wel.
Kutschke verwerkt de geschiedenis van de stad wel goed in haar verhaal. Dat is best mooi om te lezen. Je krijgt een prehistorische mythe over de stad te lezen en de Trave krijgt een belangrijke functie in het boek. Ook de verwijzingen naar Thomas Mann krijgen een functie door een vriend van Michél, Willnauer die voortdurend als schrijver probeert aan de bak te komen maar die door Mann steeds ‘voorgestoken’ wordt . Tijdens de tweede wereldoorlog zal deze Willnauer meer en meer gedesillusioneerd worden. De schrijfster steekt echter zoveel symboliek en referenties achter onder andere de duivel, de roggenbuk in de Trave, de namen van haar (vrouwelijke) personages en misschien ook wel de kleuren die ze duchtig rondstrooit in bepaalde delen van het boek, dat de geschiedenis uit deze ‘kroniek’ erdoor wordt ondergesneeuwd.
De lange beschrijvingen en de soms prachtige, poëtische zinnen zijn knap en beeldend geschreven maar brengen het verhaal teveel uit balans.
De lidwoorden uit de titel zaaiden ook verwarring. Wie is ‘het’ meisje, want er zijn er verschillende, kan de lezer zich afvragen? En die duivel uit de titel, die blijft over het boek heen zweven, in een onbegrijpelijke functie van vooral waarnemer, want hij krijgt immers geen christelijke betekenis met zich mee. In het Duits is dat trouwens in de rook dat hij moet rondzweven: Stadt aus Rauch is de originele titel, en die Rauch zorgt inderdaad voor mistige toestanden en voor maar weinig begrip.
Want wat is eigenlijk de rode draad doorheen het verhaal: de vier generaties vrouwen wier levens niet goed aflopen of de sociaal-politieke omwentelingen in onze maatschappij die zich herhalen? Mij blijven in ieder geval deze twee thema’s het beste bij. Het verhaal boet te veel aan kracht in door de gekunsteldheid en is echt geen voorbeeld van het Duitse credo "In der Beschränkung zeigt sich der Meister". Verschillende aangesneden verhaallijnen zijn dan nog niet eens afgehandeld aan het einde van het boek. Het hoofdthema van dit boek wordt te veel beneveld door alle zijsprongen die de schrijfster onderneemt. | 0neg
|
Het verhaal is... goed. De opbouw en het onderwerp zijn interessant maar: de achtervolgingsscène die de eerste tientallen bladzijden beheerst is totaal ongeloofwaardig. De reacties van de beide hoofdpersonages zijn soms zeer eigenaardig en het uiteindelijke einde is lang op voorhand voorspelbaar.
Een beetje een tegenvaller. | 0neg
|
Tineke Beishuizen is van origine columnist van Libelle, een vrouwenblad bij uitstek. Haar doelgroep laat ze ook dit keer niet in de steek. Met Schaduwtuin zet ze een makkelijk leesbaar boek neer. Een boek met een duidelijke structuur en een helder verhaal. Helaas met weinig diepgang en een te voorspellen plot.
Schaduwtuin begint met de dood van Simone. De bekende illustratrice en schrijfster over tuinen wordt onder aan de trap van haar eigen huis dood gevonden. Carien, vriendin van Simone, moet zorgen dat de zaken na de begrafenis goed verlopen. Ze verlaat haar eigen huis en trekt in het monumentale pand van haar vriendin. Terwijl ze de tijd neemt om het huis leeg te ruimen en voor Simones dierbaarste bezittingen een goede plek te vinden gebeuren er rare dingen bij de buren. Zo is ze er getuige van dat de buurman zomaar een kat vermoord en hoort ze af en toe een schreeuw die door merg en been gaat.
Op hetzelfde moment wordt er in Amsterdam een meisje vermist, Merel. Ze is de kleindochter van de even beroemde als beruchte advocaat Blaauw. Samen met zijn zoon en schoonzoon heeft Blaauw een advocatenkantoor. Schoonzoon Eelco is de stiefvader van Merel. Blaauw verdedigt criminelen en verdient daar grof geld mee. Het is in eerste instantie dan ook niet de bedoeling dat de politie het onderzoek naar Merel gaat doen. Helaas voor Blaauw staat hij deze keer in het middelpunt van de belangstelling.
De twee verhaallijnen rijgen zich begrijpelijk in elkaar. Er zijn geen dwaalsporen en de structuur is dermate duidelijk dat je geen moment de weg kwijt raakt. Het nadeel van de overduidelijke verhaallijn is dat het nooit echt spannend wordt.
Bovendien zijn de personages niet uitgediept en oppervlakkig. Zo is de moeder van Merel, Pat, neergezet als een verbotoxte vrouw die een leeg en eenzaam leven lijdt. Het enige wat haar bezighoudt is haar figuur en de journaliste van een bekend roddelprogramma die haar maar al te graag in de uitzending wil hebben.
Schaduwtuin is een voorspelbaar boek. Het plot en de afloop van het verhaal zijn halverwege al te doorgronden. In een interview zegt Tineke Bieshuizen dat haar ex man de braafheid uit haar heeft gehaald en de krankzinnigheid in het boek heeft toegevoegd. Ik ben het hier niet mee eens. Het boek is juist veel en veel te braaf. In een paar scènes heeft Beishuizen voor wat spanning gezorgd, maar die fragmenten zijn veel te schaars.
Om dit boek een goede thriller te kunnen noemen zou er nog veel moeten gebeuren. Het is hooguit een leuk boek voor op het strand, maar een echt diepgaande thriller is het niet. | 0neg
|
De spanning wordt wel goed opgebouwd, de hoofdpersonen zijn sympathiek. Maar toen ik verder in het boek vorderde begon het steeds onduidelijker te worden, veel verschillende verhaallijnen.
Al met al, niet echt een aanrader. | 0neg
|
Dit boek is een beetje overbodig als je het mij vraagt. Zijn memoires lijken me een herhaling van zijn romans die allen zonder uitzondering een autobiografisch karakter hebben. Hij had waarschijnlijk weer geld nodig die oude vos.... | 0neg
|
Wat we zien als we lezen is een mooie, interessante overweging van Peter Mendelsund. Hij beschrijft hoe het voor hemzelf is als hij een boek leest. Zie je dan ook echt een persoon of is die persoon toch meer een combinatie van beschreven karaktereigenschappen en gedrag? En hoe belangrijk is dat eigenlijk? Aan de hand van heel veel voorbeelden en met typerende, de tekst goed ondersteunende, tekeningen leidt hij de lezer door het boek.
En toch. Voor mij was dit typisch een geval van verkeerde moment. Ik heb mij vanaf de eerste pagina aan hem geërgerd. En dat gevoel kreeg ik niet meer weggestopt. Vandaar mijn (voor mijn doen) kritische blogpost op mijn boekenblog. Deze blogpost vind je onder de titel Mindset. Maar het boek is het lezen en doorbladeren zeker waard. | 0neg
|
Ik had meer willen weten hoe het experiment ontstaan is. Het is niet zo spannend, meer een slappe thriller. Af en toe kwam er wel een spannende scène in voor maar dat zakte snel weer in. De personages werden wel heel goed uitgediept. Ik had meer van die momenten dat ik bijna het boek weglegde. Het is meer een liefdesrelatie dan een echte pageturner. Ik vond de schrijfstijl heel aangenaam. | 0neg
|
noch spannend ,Århus, Denemarken. Anna Kiehl, studente antropologie en alleenstaande moeder, wordt vermoord teruggevonden in een park, doorgesneden keel, naakt en getooid met een boeketje gevlekte scheerling. Ze blijkt zwanger van een sinds enkele weken verdwenen onderzoeker in de psycho-farmaceutische sector, Christoffer Holm.
Rechercheur Daniel Trokic en teamgenote en IT-specialiste Lisa Kornelius hebben de leiding over het onderzoek
Zes jaar na haar romandebuut Sidespring (2000) levert Inger Wolf haar eerste thriller af die nu dus vertaald is. Het debuut van rechercheursduo Trokic-Kornelius. Het boek wordt door de uitgever aangekondigd als psychologische thriller die spannend blijft tot de ontknoping. Daarvan is echter niet veel te merken.
Het hele boek is in feite één lange aaneenschakeling van ondervragingen door wisselende teams met als besluit iets wat je best als een Hollywood-finale kan omschrijven: de moordenaar biecht zijn daden en drijfveren op aan de politieman die hij onder schot houdt, zijn bekentenis als galgenmaal.
De plot rammelt aan alle kanten. Platte gsm-batterijen en nog-net-niet-definitief gewiste harde schijven die in belangrijke mate moeten bijdragen aan de spanning en het verloop van het verhaal zijn vaak een teken aan de wand en dat is hier niet anders.
De karakters. Daniel Trokic heeft een Kroatische achtergrond als kind uit een gemengd huwelijk. Met de nodige oorlogsdramatiek uit zijn verleden om hem enige diepgang te geven. Vooralsnog een mislukte poging of wil Inger Wolf misschien nog wat achterhouden voor het vervolg? Punt is dat Wolf er in Zwarte nazomer nooit in slaagt personages neer te zetten die je enige emotie kunnen ontlokken, noch sympathie, noch ergernis, noch medelijden. Zelfs niet bij de ontknoping, wanneer de helft van de hoofdrolspelers zwaar gewond op de been tracht te blijven. Wat een verschil met datgene waartoe bijvoorbeeld Camilla Läckberg op dit terrein in zon korte tijd in staat is!
Zwarte nazomer is een ondermaats thrillerdebuut dat niet aanzet om uit te kijken naar het vervolg Frost og Aske, dat in april dit jaar in de Deense boekhandel ligt. Of het tigste politieduo een lang leven beschoren is valt af te wachten. Twee sterren, de hoop op beterschap heeft ook zijn rechten... | 0neg
|
Het is in het begin een beetje zoeken om de juiste namen bij de karakters te plaatsen. Het motief is niet altijd duidelijk en mocht wat meer uitgeklaard worden.
Het boek is te veel opgehemeld (japansa stieg larson) en daardoor verwachtte ik meer dan ik gekregen heb. Niet dat het boek slecht is, maar eerder gemiddeld. Ben niet van plan een ander boek van deze schrijver te lezen | 0neg
|
Een ongeluk waarbij een man die te hard rijdt tegen een boom tot stilstand komt en sterft doet mij niet direct vermoeden dat er meer aan de hand is. Maar Clara wel. Aanleiding? Een hysterisch kind dat een nare man in een zwarte auto heeft gezien. Gaandeweg begint het personage van Clara me te irriteren. Ten tijde van het ongeluk is ze pas bevallen en niet erg stabiel. Maar ondanks die omstandigheden is ze wel erg naief (kom op, het was vanaf het begin duidelijk dat Izzie stal van haar ouders). Ze is verder hysterisch en irrationeel. Waarom zou ze denken dat Nick een affaire had, niet van haar hield en zou zijn vermoord? De ‘aanwijzingen’ daarvoor zijn erg mager. De andere personages lijken het verhaal niet te dienen. Wat is her nut van Connor, Theo en Emily? Verder worden de ouders van Clara omschreven als erg oud en fragiel terwijl verderop wordt vermeld dat moeder pas 55 jaar is. Het is in mijn ogen geen logisch verhaal. | 0neg
|
Iedere auteur zijn of haar vakgebied. Rebecca Stott (Cambridge, 1964) heeft er de nodige. Behalve dat ze literair is onderlegd, is ze helemaal thuis op het gebied van wetenschap, filosofie en geschiedenis. Van de docente Victoriaanse literatuur verscheen in 2007 met Ghostwalk (Nachtwake). Haar eerste thrillergetinte roman waarin een link naar het verleden is gelegd.
De koraaldief, Stotts tweede roman, speelt zich volledig af in het verleden.
Het verhaal begint in 1815 kort nadat Napoleon in De Slag bij Waterloo is verslagen. De net afgestudeerde student medicijnen Daniel Connor reist per postkoets van Edinburgh naar Parijs. Eindbestemming is de botanische tuin Jardin des Plantes, waar Daniel in de leer gaat bij de vermaarde professor Cuvier. Onderweg stapt een mooie dame met dochtertje in. Het klikt onmiddellijk tussen Daniel en de vrouw. Zo goed dat hij meent onbekommerd een dutje te kunnen doen. Een cruciale fout. Als hij ontwaakt blijkt de vrouw verdwenen met zijn persoonlijke bezittingen, waaronder tal van fossiele specimina en een manuscript. Maar waarom heeft ze zijn geld laten liggen?
Daniel stelt alles op alles om de dievegge te vinden. Een inspecteur uit Parijs biedt meteen zijn diensten aan. Toch lijkt ook hij niet helemaal te vertrouwen. Daniel weet de vrouw , ene Lucienne Bernard, te vinden. De dievegge ontpopt zich direct tot een femme fatale die op de meest onverwachte momenten verdwijnt of opduikt. Dan opeens krijgt ze een opdracht. Een opdracht die niet alleen eervol is, maar ook bijzonder veel risico met zich meebrengt
Wie wegsmelt bij een melange van filosofie en historie begaat een grote zonde door De koraaldief niet te lezen. Stott schreef jaren geleden een biografie over Charles Darwin en dat is zeer te merken. De evolutietheorie zit goed in De koraaldief ingebakken. Daarnaast spelen prominente historische figuren als de zoöloog Georges Cuvier en bioloog Jean Baptiste de Lamarck een rol.
Tussen de hoofdstukken door worden de nadagen van Napoleon omschreven. Onder meer hoe hij gevangen wordt genomen en overgebracht naar het eiland Sint-Helena. Echt interessant is dit niet. Er wordt meer historische kennis geëtaleerd dan noodzakelijk is. De verhaallijn van Napoleon was van een grotere toegevoegde geweest als ze zich had vermengd met die van Daniel Connor.
Alsof het allemaal nog niet genoeg is, heeft Stott van De Koraaldief een kleine krimi gemaakt. Wederom geen al te beste zet. In het schrijven van misdaadverhalen is Stott nog geheel groen. De tragische ontknoping en deze verklappen is nu eenmaal niet gepast - laat hier geen enkel misverstand over bestaan.
De mate waarin de nauwelijks aanwezige spanning wordt opgevoerd is er niet veel beter op. Het verhaal zwakt geregeld af door te veel aandacht voor detail en het geregeld terugblikken van de personages.
De koraaldief is geen nagelbijtende thriller maar een roman van het zuiverste water. Het staat voor sfeer en diepgang. Voor het spel dat liefde heet. Alle lof voor de schrijfster, op voorwaarde dat ze nooit meer een rechercheur in haar verhaal betrekt. | 0neg
|
J.M. Coetzee. Nobelprijs voor de literatuur 2003. Voor zijn gehele oeuvre weliswaar. Elizabeth Costello kon me echter matig bekoren. De auteur gaf dit boek uit als een ratjetoe van eerder gepubliceerde novelles. Als bindmiddel voert hij een schrijfster op leeftijd ten tonele, Elizabeth Costello, die in verschillende situaties belandt waarin ze haar gedachten rond een bepaald thema de vrije loop laat of in een speech kan uiteenzetten. In enkele hoofdstuken krijgt ze het woord, hetzij als gelauwerd actrice op een prijsuitreiking, hetzij als gastactrice op een cruise of als spreker op een symposium over het kwaad. In de andere hoofdstukken treedt ze nu eens op als zus van een missiezuster die een eredoctoraat in ontvangst mag nemen en deze plechtigheid bijwoont, dan weer als briefschrijfster en in ‘De Poort’ blijkt ze zich zelfs in een allegorische situatie te bewegen.
Al deze situaties vormen voor de auteur de dekmantel om -bij monde van Elizabeth Costello- zijn ideeën te formuleren over de roman en de realiteit, de roman in Afrika, het kwaad, erotiek, de dood, het geloof ...
In een stijl die enige berusting uitstraalt, laat hij Elisabeth Costello al deze thema’s in overweging nemen en voert hij de lezer mee in een sterk filosofisch geladen werk. Bewonderenswaardig is wel dat Coetzee een heel overtuigend vrouwelijk personage neerzet. Ook relativeert hij sterk het schrijverschap door de auteur Elizabeth Costello als eeuwige twijfelaar aan haar uiteenzettingen te laten beginnen.
Mooi, maar ik betwijfel of dit zijn meesterwerk is. | 0neg
|
Om de één of andere reden staan Scandinavische thrillers in Nederland zeer hoog aangeschreven. Het algemene oordeel is dat ze kwalitatief veel beter zijn dan de verhalen die bijvoorbeeld de Nederlandse auteurs ons voorschotelen. Op zich is dit echter een vergelijking die je simpelweg niet kan maken, aangezien daarmee Scandinavië per abuis als land wordt aangemerkt, terwijl het in werkelijkheid om auteurs gaat uit meerdere landen. Als de Amerikaan Michael Connelly beter is dan alle Nederlandse auteurs, dan is het natuurlijk niet zo dat daarmee automatisch alle Amerikanen beter schrijven dan hun Hollandse collegas. Maar voor het enorme aanbod van Scandinavische auteurs lijken veel mensen in ons land bereid die conclusie wel degelijk te trekken. Ik durf mij echter af te vragen waar dit dan allemaal op gebaseerd mag zijn. Want Arnaldur Indridason is inderdaad een geweldige auteur uit IJsland, maar ik zou op het gebied van de thrillers geen tweede naam kunnen bedenken. Uit Noorwegen komt Karin Fossum, maar die staat ook binnen haar eigen land toch echt op eenzame hoogte. En in Zweden hét land van de literaire thrillers, als je alle berichten mag geloven is Henning Mankell het centrum van vrijwel alle aandacht. Drie topauteurs uit drie verschillende landen: zoveel is dat nu ook weer niet. Natuurlijk zit er in de laag daaronder best wel het één en ander aan talent, maar om die nu meteen tot de bovenkant van het genre te rekenen gaat mij toch wel even wat te ver. Ik ben zelfs van mening dat uitgeverijen als Anthos en vooral De Geus veel tijd en energie steken in het uitbrengen van Scandinavische thrillers, om zoveel mogelijk te profiteren van het zelfs tot hun eigen verbazing gecreëerde gat in de markt. In prachtige uitvoeringen en met wervende teksten worden boeken aangeboden die meteen in aardige aantallen aftrek vinden bij het naar nieuwe namen smachtende publiek. Maar helaas kan de eerlijke liefhebber van literaire thrillers niet anders dan constateren dat er naast enkele veelbelovende auteurs er ook heel veel Scandinavische middelmaat in een Nederlandse vertaling de boekhandels wordt ingepompt.
Met de boodschap op de cover dat het om een sfeervolle Zweedse misdaadroman gaat, heeft uitgeverij De Geus de thriller Voyeur van Björn Hellberg uitgebracht. Hoofdpersoon is de al bijna gepensioneerde rechercheur Sten Wall die als redelijk eenzame vrijgezel vooral hoopt dat zijn laatste jaren binnen het politiekorps zolang mogelijk gaan duren. Hij heeft een klein en redelijk hecht team om zich heen, waarbij een aantal collegas bijna een kopie lijken van hoofdpersonen uit de boeken van Sjöwall & Wahlöö. Ze hebben allemaal wat problemen thuis maar zijn wel zeer betrokken bij hun werk. Als het stadje waar zij de orde moeten handhaven wordt opgeschrikt door een seksmaniak die vrouwen telefonisch de stuipen op het lijf weet te jagen, besluiten zij allemaal op onderzoek uit te gaan. Maar als vervolgens in een garage de ontzielde lichamen worden gevonden van een man en een vrouw, krijgen de rechercheurs het plotseling wel heel erg druk.
Nergens in het boek vallen echter sfeervolle beelden te ontdekken, waarbij het sowieso al een beetje magertjes is als dat het enige is dat je op de voorkant van een cover kan plaatsen. Het verhaal in niet echt opwindend, maar met name het begin is ook gewoonweg saai en zo droog als het Zweedse knäckebröd te noemen. Na ruim een derde van het boek begint het verhaal enigszins te lopen en blijkt Hellberg bij vlagen een aardige verteller te zijn. Maar het plot is veel te simpel en de oplossing komt niet door ingenieus politiewerk tot stand, maar is zuiver toe te schrijven aan het onverklaarbare toeval. Het zal de meeste lezers met een kleine kater achterlaten en ondanks de prachtige uitvoering van het boek kan het toch niet anders dan een behoorlijk teleurstellende thriller worden genoemd. Hellberg mag wat mij betreft een voorbeeld nemen aan Nederlandse schrijvers als bijvoorbeeld René Appel en Tomas Ross, die zich op een veel hoger niveau bevinden dan de meeste Scandinavische auteurs van dit moment. Met uitzondering dan van Mankell, Indridason en Fossum, maar dat mag nauwelijks een schande worden genoemd. | 0neg
|
Het boek is een beetje
langdradig Het heeft dan ook maar een paar personages en dat ben ik niet gewend van onze schrijver Voor mij is het zeker geen aanrader | 0neg
|
Govert Derix is een limburgse schrijver/filosoof, die met Sterrenmoord zijn eerste " spannende " boek schrijft.
Op een dag blijkt na zonsondergang de hemel donker te blijven, geen ster te zien en ook de maan is verdwenen. De koninklijke astronoom Barnaby Emporor krijgt de taak om uit te vinden waar de sterren zijn gebleven. Het verdwijnen van de sterren zorgt voor een reeks van vreselijke gebeurtenissen over de hele wereld. Een groot deel van de mens blijkt hysterisch en zeer agressief te reageren, terwijl een ander deel het verdwijnen van de sterren gelaten ondergaat. Er worden vreemde zelfmoorden gepleegd en tegelijkertijd slaan groepen mensen aan het moorden.
Wanneer je de tekst en reviews op de achterflap en op de eerste bladzijde leest verwacht je een supersnel en razend spannend boek, maar helaas.... ik kan deze mening niet delen. De hoofdstukken tellen van 99 terug naar 1 en hebben zeer vreemde titels. Ik denk sterrennamen, maar zelfs na het lezen van het boek ben ik er niet achter wat de betekenis is of wat het nut is en wat ermee toegevoegd wordt aan het verhaal.
Het boek leest niet lekker, er gebeurt van alles over de hele wereld , maar niets wordt goed uitgewerkt. Soms lijkt het erop of de schrijver dacht: kom laten we die of die ook maar vermoorden dat staat wel leuk, maar daar blijft het dan bij. Ook de verwijzingen naar de historie worden niet uitgewerkt.
Kortom wat een orgineel verhaal had kunnen zijn hangt voor mij als los zand aan elkaar.
Sterrenmoord kan ik niet plaatsen als zijnde een spannend boek enkel omdat er mensen in dood gaan. Voor mij is dat geen reden om het een spannend boek te noemen. Filosofisch kan ik het ook niet echt noemen, daar is het veel te slecht voor uitgewerkt. Ik begrijp zeker wel waar de schrijver naar toe wou, maar hij is toch echt verdwaald. Als fervent lezer lees ik ongeveer 60% literaire thrillers en voor 40% ander genre literatuur dus het is niet zo dat ik vast zit in een genre. Maar Sterrenmoord was het hem niet | 0neg
|
Ik was van plan deze hele serie te herlezen. Een paar jaar terug heb ik de boeken gelezen, en ik vond ze fantastisch. Maar nu ik deel 1 voor de tweede keer uitheb, heb ik besloten te stoppen met de serie. Waarom? Dat zal ik hieronder proberen uit te leggen.
June vind ik van af het begin al knetterend irritant. Ze kan maar niet stoppen met zeggen hoe slim ze wel niet is, en hoe goed ze wel niet is, en hoe zielig ze wel niet is nadat haar ouders zijn gestorven. Ze hoort bij de besten, en is fel tegen de Kolonisten.
Dan heb je Day. Een arme jongen, een misdadiger, een voortvluchtige. Hij doet alles om zijn familie te beschermen.
Oké, June en Day zijn dus elkaar tegenovergestelde. Ten minste, dat is de bedoeling. Want hoe verschillend ze ook zijn, ze zijn echt precies hetzelfde! Ze kunnen allebei goed vechten, denken op dezelfde manier, en blijken uiteindelijk ook nog even slim te zijn!
Dan kom ik bij het volgende, en dat zijn de verschillende perspectieven. Om het hoofdstuk verandert het perspectief van Day naar June. Aan de ene kant echt reuze interessant, want dan begrijp je beide kanten, maar net zoals bij Tris en Four in Samensmelting, kon ik ze niet uit elkaar houden vanwege hun overeenkomsten in persoonlijkheid en schrijfstijl. Het enige verschil was dat June allerlei dingen tussen haakjes zette, terwijl dat echt overbodig was. Ik snap dat je wat dingen tussen haakjes zet, maar er zaten ook dingen tussen die helemaal niet tussen haakjes hadden gehoeven, en dan waren het ook kloppende zinnen geweest. Ook lijkt het alsof de dingen tussen haakjes minder belangrijk zijn dan de rest van de tekst, maar er zat ook een hoop relevante info tussen die stomme dingen.
Er waren een hoop dingen erg voorspelbaar. En niet alleen omdat ik het boek al heb gelezen. Ik kan me nog goed herinneren dat het mysterie rond de moord van Metias ook de eerste keer dat ik Legend las heel erg voorspelbaar was. Het hele mes-in-borstkas-of-schouder gebeuren lag er te dik bovenop. Dat Day en June gevoelens krijgen voor elkaar is ook niet heel verrassend.
Maar het einde, als June alles ontdekt, vind ik toch wel weer interessant. Alles past in elkaar, al krijg je wel een hoop informatie in één keer.
Ik had soms echt het gevoel dat Legend door een robot was geschreven. Marie Lu windt er geen doekjes om en zegt BAM BAM BAM wat er gezegd moet worden. Soms zorgde dat voor een spannend effect, alsof alles heel snel gebeurt, maar de vreugde, het verdriet en de liefde in sommige momenten ging zo helemaal verloren. Ik kreeg niet de tijd om personages te leren kennen, voor ze doodgingen. En ik heb geen band op kunnen bouwen met June en Day. Want ze stellen zich niet open voor de lezers van het boek.
De worldbuiling laat lang op zich wachten. Op de achterflap staat dat het verhaal zich afspeelt in 2130, maar wat er allemaal precies is gebeurd tussen nu en 2130 wordt niet gezegd. Hoe de pest is ontstaan wordt niet gezegd. Hoe de oorlog in elkaar zit wordt niet gezegd. Pas als June het dagboek van Metias leest wordt er wat duidelijk. Maar dat is pas helemaal op het einde, en heel veel in één keer. Maar aan het einde van het boek zit ik nog steeds vol met vragen.
Maar ik hoef de antwoorden op de vragen eigenlijk niet te hebben. Dat is het rare: Ik voel geen behoefte om verder te lezen. Het einde was geen sterke cliffhanger, en voor mij is het nu klaar. Ik vond de schrijfstijl en de personages niet fijn, en hoewel ik graag meer over deze wereld te weten wil komen, wil ik niet verder lezen. Dit heb ik nog nooit gehad, en dat zegt al genoeg, toch? Helaas! | 0neg
|
De West-Vlaming Johan Deseyn zag bijna een halve eeuw geleden het levenslicht in Kortrijk en woont samen met vrouw en dochter in de naburige gemeente Deerlijk, waar hij in zijn vrije tijd vooral boeken, CDs en films verslindt. En schrijft natuurlijk.
Met Chaos is hij al aan zijn negende boek boek toe in tien jaar tijd: acht psycho-horror romans en een verzameld werk waarin hij zijn pennevruchten bundelde uit de jaren voor hij in 1999 debuteerde met Erfenis.
In Chaos gaat privé-detective Donovan Bendman op zoek naar een recent verdwenen rijke man. Al vrij vlug merkt hij vreemde zaken op en voor hij het goed en wel beseft, bevindt hij zich midden in een schaakspel met menselijke pionnen, die verschoven worden door vertegenwoordigers van Goed en Kwaad. En op een schaakbord sneuvelen natuurlijk stukken.
Het eerste wat opvalt tijdens het lezen zijn de constante herhalingen van gebeurtenissen, gedachten en en zelfs woorden. Zo gebruikt de auteur op een gegeven moment in vijf regels vijf keer het woord niet, wat iets te veel van het goede is. Ook het voordurend aanwenden van korte opmerkingen die tussen haakjes ( ) worden geplaatst, werkt storend en bemoeilijkt het vloeiend lezen.
Deseyns keuze om dit boek te le laten flirten met de grenzen van verschillende genres, heeft wellicht tot gevolg dat veel lezers zich niet ten volle kunnen inleven. Chaos heeft raakvlakken met zowel horror, fantasy als detectives, maar is in geen van deze facetten van het spannende boek een hoogvlieger, waardoor het boek vlees noch nog vis is en eigenlijk tot geen enkel genre behoort. Menig lezer zal zich wellicht makkelijker met Deseyns werken kunnen identificeren, als de auteur zich per boek zou beperken tot één van die vakgebieden.
Het grote voordeel van horror en fantasy is dat de auteur nergens gebonden is aan limieten: een schrijver kan de wereld waarin hij zijn verhaal situeert en de regels die daar gelden voor de volle honderd percent zelf creëren, waardoor de verbeelding van de schrijver de enige beperkende factor is. Maar Chaos getuigt niet van een grote fantasie, want de auteur beperkt zich tot het herbenoemen van de begrippen hemel, hel, engel, duivel, goed en kwaad. Toch komt de Johan Deseyn soms verrassend uit de hoek. Vooral de manier waarop hij zijn verhaal terugkoppelt naar de geschiedenis getuigt van zijn schrijftalent. Maar jammer genoeg zijn er te weinig van dergelijke hoogtepunten om dit tot een goed boek te maken.
Wat plot betreft is het verhaal nogal rechtlijnig en op de potentieel spannende momenten blinken de aardse hoofrolspelers uit in passiviteit en beperken ze zich tot het waarnemen van de gebeurtenissen die zich romdom hen ontwikkelen. En uiteraard kunnen zij aan het slot vaststellen dat de cliché-uitdrukking echte liefde overwint alles ook hier geldt.
Als je als lezer aan horror en fantasy denkt, springen de werken van James Herbert, Clive Barker, Peter Straub en Stephen King naar voren. En dan kunnen we alleen eindigen met de conclusie dat Chaos diezelfde kwaliteit bij lange na niet haalt, en dus alleen interessant is voor de verzamelaars en de fans van Johan Deseyn. En die behoren, waarschijnlijk niet tot de doelgroep, noch tot de vaste bezoekers van Crimezone.nl, een site waar fantasy en horror eigenlijk geen deel van uitmaken. | 0neg
|
Een aardig boek. Het deed me niet echt veel. Ik vond het leuker om over de sociale onderwerpen te lezen dan over de politieke. | 0neg
|
De New Yorkse rechercheur Artie Cohen speelt de hoofdrol in de boeken van Nadelson. In Amerika zijn inmiddels zeven delen verschenen; daarvan is Rood water de derde die in vertaling uitkomt. Rood water kan als los deel gelezen worden, maar de plot van het voorgaande boek, Barsten in de stad, wordt er jammer genoeg wel in verraden.
Cohen heeft Russische ouders. Zijn vader was lid van de KGB en zijn moeder woont momenteel in Israel. In Rood water komt de Russische achtergrond van Cohen vaak ter sprake. Op de dag van zijn bruiloft roept zijn oude vriend Sid zijn hulp in. Hij kent hem uit de tijd dat hij in Rusland woonde. Sid is een voormalige hoofdredacteur van een krant die jaren geleden ontslag heeft genomen toen hij merkte dat de huidige lichting journalisten het niet zo nauw nam met de waarheid. Tegenwoordig woont hij in Red Hook, een havenindustriegebied van New York dat sinds kort is ontdekt door projectontwikkelaars omdat het opeens heel cool is om daar een onderkomen te hebben. Sid wil Cohen spreken omdat er een lijk is gevonden in de haven dat op Sid lijkt. Hij is bang dat de moordenaar zich vergist heeft en dat hij het volgende slachtoffer is.
Maar eerst moet er getrouwd worden. Op de bruiloft spreekt Cohen een paar mensen die Sid om de een of andere reden kennen. Zo is er zijn Russiche vriend Toyla in wiens huis Cohen zijn huwelijksfeest mag vieren en die als projectontwikkelaar de nodige zaken doet in Red Hook en daarbij Sid geregeld spreekt. Daarnaast is er de journalist Jack die onder leiding van Sid destijds de kneepjes van het vak leerde en daarna zijn eigen ethiek volgde. En dan is er nog de homoseksuele buurman van Cohen die een relatie heeft gehad met Sid.
Cohen noemt zichzelf in het boek niet één van de intelligentste rechercheurs en dat heeft hij goed gezien. Nagenoeg kettingrokend bezoekt hij allerlei mensen (die sigaretten van hem bietsen want praktisch elk personage rookt) en krijgt hij allerlei losse feiten boven water, maar het lukt hem niet om die aaneen te smeden. Dat de zaak wordt opgelost is te danken aan de bekentenis van de dader, maar niet aan het briljante speurwerk van Cohen.
Rood water is in alle opzichten wel een aardig boek, maar nergens opzienbarend. Leuk bedachte personages, maar ze blijven niet hangen. Het verhaal is redelijk onderhoudend, maar blinkt niet uit door een goede constructie. Eigenlijk is Nadelson op haar best als ze de couleur locale van het stadsdeel Red Hook weergeeft, maar dat is te weinig om een heel boek aan op te hangen. | 0neg
|
Ik ben halverwege het boek gestopt. Eerdere boeken van Ted Dekker konden mij wel boeien, maar dit boek is zo prekerig, en dan zijn de ‘preken’ nog niet te volgen ook. | 0neg
|
Door de goede recensies en natuurlijk de lage prijs heb ik het veelbelovend boek gelezen van deze Duitse thrillersduo. De Mummiemoorden, nou dat sprak me wel aan, weer eens iets nieuws. De eerste honderd bladzijden heb ik met heel veel plezier gelezen maar dan slaat het verhaal om in iets waar de Duitsers heel goed in zijn (uitzonderingen daargelaten) in het verhaal aan elkaar te knopen met onlogische toevalligheden. Deze worden dan uitgebracht in romannetjes die in de kiosk verkrijgbaar zijn. De hoofdrolspeelster heeft een verkrachtingsverleden. Heftig. Toch gaat ze zelf op zoek naar heftige sex om haar lusten te vieren, raar voor zo'n slachtoffer. Ze werkt als profiler bij de politie, toch ziet ze het voor elkaar te krijgen alleen het gevaar op te zoeken terwijl ze met ongeveer zestig politiemensen bijeenkomsten hebben over de zaak. Ook weet ze uit het ziekenhuis te ontsnappen omdat de-24-uursbewaking van de politie ineens weg blijkt te zijn. Dit zijn slechts twee voorbeelden. Het schrijversduo zet hiermee geen geloofwaardig verhaal neer. Zonde. Voor mij 1 ster voor de originaliteit van het delict. | 0neg
|
Sarah Pinborough (1972) is een schrijfster van boeken en televisieseries. Zij geniet grote bekendheid in Engeland en heeft verschillende prijzen gewonnen of is daarvoor genomineerd. Wat jij niet ziet is haar laatste pennenvrucht. Het bereikte in korte tijd de hype status en werd door verschillende andere auteurs bewierookt. Het boek kreeg zelfs een eigen hashtag #wtfthatending.
In het boek staan Louise, een alleenstaande moeder en het echtpaar Adèle en David centraal. Tijdens een avondje uit ontmoet Louise David in een bar en de twee hebben een kort intiem moment. Als Louise de maandag daarop op haar werk verschijnt wordt ze voorgesteld aan haar nieuwe baas; David, de man uit de bar. Enige tijd daarna ontmoet Louise Adèle, de vrouw van David. Er ontstaat een vriendschap tussen de twee en zo ontdekt Louise dat in het huwelijk van Adèle en David grote problemen zijn. Louise raakt verstrikt in een web van leugen, bedrog en manipulatie……………
Het is lastig over deze psychologische thriller een mening te geven zonder iets van de plot prijs te geven. Ik beperk me daarom tot algemeenheden. In een thriller gaat het om een mysterie dat moet worden opgelost. Het is de taak van de schrijver de oplossing zo lang mogelijk uit te stellen en van de uiteindelijke ontknoping een onverwachte en onvoorspelbare gebeurtenis te maken. En dat alles voorzien van een evenwichtig opgebouwde spanningsboog en de nodige plotwendingen. Een thriller waarbij de plot doorzichtig of voorspelbaar is, is geen goede thriller.
Sarah Pinborough begint goed. De eerste hoofdstukken wekken de verwachting dat je met een solide, goed opgebouwde thriller te maken hebt maar het gaat al snel een ongewenste kant op. De naïeve, onevenwichtige Louise ontmoet de gestoorde Adèle die getrouwd is met David. De laatste terroriseert zijn vrouw, althans dat is de mythe die Adèle verkondigt en die meteen in het begin van het boek vakkundig door Sarah Pinborough zelf wordt ontkracht. Wanneer Adèle ook nog een remedie meent te hebben voor de nachtmerries van Louise, is er ineens een groot gedeelte van het mysterie in het verhaal weg. Wat jij niet ziet begint al snel voorspelbaar te worden.
Sarah Pinborough introduceert een paranormaal element in het verhaal. De schade die dit toebrengt aan de thriller is ernstig. De manier waarop dit vorm en inhoud wordt gegeven maakt het verhaal volstrekt ongeloofwaardig. Het is waar dat in bijna iedere thriller, ook de goede, de grenzen van de geloofwaardigheid worden opgezocht en soms overschreden maar in deze thriller is het dodelijk. Ook de “what the fuck that ending” ontknoping, inderdaad totaal onverwacht en verrassend, is op het paranormale gebaseerd en daardoor eveneens ongeloofwaardig en zelfs een beetje lachwekkend.
Uiteindelijk laat Sarah Pinborough je met een dubbel gevoel achter. Wat jij niet ziet is heel goed geschreven en de leeservaring is prima maar als psychologische thriller kan het de toets van de kritiek niet doorstaan. | 0neg
|
Donia Fisher, een rijke weduwe – haar man was bankier van de onderwereld en is geliquideerd – gaat de kerstdagen en de jaarwisseling doorbrengen bij haar dochter Julia en kleindochter Maxime die in India wonen. Julia is verloofd met Deepak Vinashkuram, een Indiase zakenman en woont met hem samen in het luxueuze familiehuis in Goa.
Deepak en zijn vader, Senior, waren zakenpartners van Donia’s echtgenoot en zitten ook tot hun nek in de drugshandel. Donia verdenkt ze ervan betrokken te zijn geweest bij de dood van haar echtgenoot en gaat vragen stellen. Eén van de vele dingen die zij wil weten, is wie toch de Kraanvogel is. Hij is de hoogste baas in de bende, en haar dochter heeft een tatoeage van een kraanvogel op haar rug, maar ze komt er niet achter wie het is. Ook haar dochter weigert haar meer te vertellen. De familie Vinashkuram wil haar uit de weg hebben en zorgt ervoor dat zij vanwege vermeend drugsbezit wordt gearresteerd. In de gevangenis komt Donia in dezelfde cel terecht als Nicole, een Nederlands meisje dat daar al twee jaar vastzit. Nicole en haar vader, Thomas, helpen Donia door haar periode in de gevangenis heen. Nadat Donia met hulp van de Nederlandse ambassade vrij is gekomen, gaat ze met verdubbelde energie op zoek naar de moordenaar van haar man: de Kraanvogel.
Dit boek is het tweede in een serie over Donia Fisher. Ik vond het wat langzaam op gang komen, en ergerde me in eerste instantie alleen maar aan Donia. Egoïstisch, krengerig en blijkbaar is het nodig om veelvuldig scheldwoorden te gebruiken.
Pas op het moment dat Donia in de gevangenis komt, komt er vaart in het verhaal en wordt het echt spannend om, helaas, op het eind toch weer in elkaar te zakken. De beschrijving van haar verblijf in de Indiase gevangenis is schrijnend en levensecht; en daar kreeg ik waardering voor de figuur Donia. Het laatste deel van het boek is naar mijn idee te veel afgeraffeld; er moest nog heel wat gebeuren in weinig bladzijden en daardoor miste ik logische overgangen. Ook de in het middendeel opgewekte verwachting van uitdieping van de karakters vond niet plaats, helaas.
Al met al vond ik het wel een aardig boek, maar met wat meer diepgang zou het een echte thriller zijn geworden met geloofwaardige karakters. Nu legde ik het boek met een katterig gevoel weg: was dit het nou? | 0neg
|
Bij de laatste drie boeken van Patricia Cornwell dacht ik steeds: dit is het laatste boek dat ik van haar gelezen heb, nu ben ik er klaar mee.... Toch ga ik steeds weer voor de bijl. Ookdit boek bezorgt mij het gevoel datdit het laatste boek is. Het is niet Patricia Cornwell waardig. PC kan (zo heeft ze bewezen) fantastisch spannende en pakkende boeken schrijven vanuit een vrouw waar je enorm mee meeleeft. In dit boek schrijft ze vanuit Kay Scarpetta, de hoofdpersoon, wat ik op zich erg kan waarderen. Maar ze beschrijft meer de situaties waar Kay in beland dan wat Kay zelf voelt of denkt, en dát vond ik nou juist de kracht van haar boeken. Ik heb de indruk dat mevr. Corwell zoekende is inhaar schrijfstijl naar een nieuwe weg, maar deze niet goed kan vinden. Het verhaal komt heel erg traag op gang, grijpt steeds weer terug op eerdere gebeurtenissen,die lang niet altijd relevant zijn. Naar mijn meneing is het verhaal nietgenoeg uitgewerkt, PC beschrijft meer de omgeving en de forensische technieken (die ze heeft bestudeerd, dat is duidelijk) dan de menselijke geest.
Jammer, heel jammer. Op dit moment weet ik nog niet of ik haar nog een kans wil geven, dus nog eenboek van haar wil lezen. Dat zal over een maand of negen blijken.... Wordt vervolgd | 0neg
|
De cover en teksten op de cover beloofden een thriller. Helaas tot bladzijde 100 waren we niet verder dan een vermiste vrouw en geen spanning in het zicht. Ik ben gestopt en gestart in een ander boek. | 0neg
|
Ja natuurlijk is het verhaal van de slavernij een gitzwarte bladzijde in oa de Amerikaanse geschiedenis en als een schrijver z'n roman daaraan ophangt ontstaat er al snel iets waar je weer even stil van wordt.. Daar is dit boek geen uitzondering op en als je het boek sluit ben je zeker even stil.
De ondergrondse spoorweg is een roman van de Amerikaanse auteur Colson Whitehead (1969, New York, VS) en is een internationale bestseller. Whitehead werd onderscheiden met de Pulitzerprijs voor Literatuur en de American Book Award.
Ondanks dat ook ik onder de indruk ben van het verhaal van de slavin Cory, juist omdat het dicht bij de echte geschiedenis blijft en en passant het verhaal vertelt van de daadwerkelijk bestaan hebbende ondergrondse spoorlijn die er voor zorgde dat zwarte slaven konden ontsnappen naar het al vrije noorden. Heeft het boek bij niet kunnen bekoren.
Het boek behelpt zich van een nogal klinische vertelstijl en er is weinig ruimte voor emotie waardoor je meer toeschouwer bent dan deelnemer. Met andere woorden Whitehead heeft geen balans gevonden tussen historische feiten (de overhand) en een roman. | 0neg
|
Begin dit jaar werd bekend gemaakt dat William Boyd door de erven van wijlen Ian Fleming was gevraagd een nieuw James Bondverhaal op te tekenen. Na John Gardner (16 titels), Raymond Benson (12), Sebastian Faulks (The Devil May Care, 2008) en Jeffery Deaver (Carte Blanche, 2011) is hij de vijfde schrijver die deze eer ten deel valt na het overlijden van geestelijke vader Ian Fleming. Even los van een paar tot boeken omgezette filmscripts.
Waar collega Deaver twee jaar geleden een ultramodern Bondverhaal uit zijn mouw schudde, daar maakte Boyd al eerder bekend terug te zullen keren naar de 007 van weleer, de jaren 60. De sympathieke Britse spion wordt in Solo naar Zanzarim gestuurd, een fictief Afrikaans land waar een meedogenloze burgeroorlog woedt. Bond raakt in zijn rol van journalist van een Frans persbureau verstrikt in een web van politieke en persoonlijke belangen, maar hij houdt zich ternauwernood staande. Na zijn terugkeer in Londen besluit Bond iets te doen dat alle wetten van de geheime dienst tart: hij gaat 'solo'. Hij vertrekt met een vals ID-bewijs naar de VS om zijn onderzoek naar de betrokkenen bij zijn undercoveropdracht op eigen houtje voort te zetten. Met alle gevolgen van dien ...
Behalve dezelfde naam en de geijkte gimmicks als zijn introductie (“Bond, James Bond”), de culinaire fijnproeverij, de drank die rijkelijk vloeit, snelle auto's en aantrekkelijke dames, lijkt Boyds Bond in de verste verte niet op de spion zoals we hem inmiddels hebben leren kennen in de meest recente verfilmingen en Deavers Carte Blanche uit 2011.
Er wordt lustig gesmeten met haute cuisinegerechten en flessen exclusieve alcoholische versnaperingen, en de eerste mooie vrouw lopen we al na een paar pagina's tegen het ranke lijf. Wat dat betreft beweegt Boyd zich keurig langs de lijn zoals Ian Fleming haar ooit heeft uitgezet. Maar in plaats van af en toe een "shaken, not stirred" Martini te bestellen, al is het maar voor het vertrouwde beeld, stort Boyds Bond zich met de regelmaat van de klok op roereieren. En de Schotse schrijver lapt alle geheimzinnigheid van Fleming over Bonds precieze leeftijd aan zijn laars en opent het boek zelfs op zijn verjaardag. James Bond is 45 jaar geworden.
Wie verwacht met deze nieuwste James Bond een ouderwetse actie- of spionagethriller in handen te hebben, komt bedrogen uit. In de eerste honderd pagina's is de enige actie James' inspanning om een rijpe pawpaw uit een boom te krijgen. Om te overleven, dat gelukkig nog wel, maar verder kabbelt het verhaal langzaam voort. En echt spannend wil het ook niet worden.
Waar ik erg enthousiast was over de Deavers versie van het James Bondverhaal, daar maakt bij Solo het aanvankelijke enthousiasme plaats voor een flinke teleurstelling. Boyd heeft een verhaal gesmeed waarin 007 totaal niet uit de verf komt. Maar de plot zelf rammelt ook flink. Het verzonnen Afrikaanse landje is een zwaktebod, de flashbacks naar Bonds oorlogsverleden zijn overbodig. Maar niet alleen James valt tegen. Ook Bonds opponenten zijn zo kleurloos dat je ze na het dichtklappen van het boek alweer vergeten bent. En dat is natuurlijk helemaal James Bond onwaardig. Mag Jeffery Deaver de volgende weer doen? Alsjeblieft? | 0neg
|
Niet te lezen dit boek. Werkelijk het alleerste boek dat ik niet uitlees. Warrig, onmogelijk, voor mij niet boeiend. | 0neg
|
Ik had best wel wat verwachtingen van dit boek, maar helaas zijn ze niet waar gemaakt. Ik irriteerde mij aan het verhaal en het einde was veel te abrupt alsof ze geen zin meer had om het mooi af te werken. Ik heb nog wel vragen na zo'n einde. | 0neg
|
Als er bij termen als sissone, rond de jambe, pas ballonné, en tours chaînés vooral grote vraagtekens in jouw hoofd ontstaan (en je het ook niet ziet zitten om tijdens het lezen een zoekmachine bij de hand te houden), dan is dit boek waarschijnlijk niet voor je weggelegd. Balletterminologie speelt namelijk een grote rol in Dans van Vlammen.
Vanessa en Justin zijn uitgekozen om auditie te doen voor het Royal Court Ballet in Engeland. Alle dansers dromen hiervan, maar slechts twee dansers van de New York Ballet Academy mogen gaan. Maar Vanessa en Justin hebben andere motieven om naar London te gaan dan alleen de competitie: ze moeten de Lyrische Elite helpen door het Royal Court Ballet te infiltreren. Ook haar zoektocht naar Margaret brengt Vanessa naar de stad. Maar de duistere krachten lijken hun te volgen, en ze zullen weer moeten dansen voor hun leven.
Dans van Vlammen is het tweede deel in de ‘Dans van Schaduwen’-trilogie van Yelena Black. In de serie combineert de schrijfster haar liefde voor dansen met het paranormale. Helaas vertoont dit tweede deel veel van dezelfde gebreken die in het eerste boek ook voorkwamen.
Net als in het eerste deel zijn er problemen met de geloofwaardigheid. Niet alleen met wat betreft het oproepen van demonen en het krijgen van magische krachten door dans, maar vooral door gewone zaken die niet realistisch zijn. De vijftienjarige Margaret kan zonder problemen met twee jongens, die slechts een paar jaar ouder zijn, de halve wereld rondreizen. Daarnaast blijft ze als talentvolle danseres actief in de danswereld, zonder dat iemand hier ooit vragen bij stelt. Het lijkt om een wereld te gaan zonder politie, wetten of regels. Moorden en verdwijningen worden niet onderzocht. Gezochte tieners kunnen zonder problemen de wereld rondreizen en appartementen huren. En even makkelijk kunnen meerdere personages een andere identiteit aannemen.
Ook de opbouw van het boek lijkt veel op die van Dans van Schaduwen. Het verhaal komt traag op gang en alle actie en plotwendingen bevinden zich pas in het laatste gedeelte van het boek. Het eerste deel bestaat vooral uit audities en er gebeurt vrij weinig. Er zitten fragmenten in die overbodig lijken, zoals de mailwisseling tussen Vanessa en haar vrienden in New York. Dit is de enige keer dat zij in het boek voorkomen, het voegt niets toe aan de plot en zorgt vooral voor verwarring.
Om het begin van het boek interessanter te maken, zijn er dagboekfragmenten van Margaret toegevoegd. Dit werkt erg goed, de lezer komt er aan de hand van deze fragmenten achter hoe zij uit New York gevlucht is en uiteindelijk in London terecht kwam. Het is een prettige toevoeging vanwege het langzame tempo in het begin. Het nadeel is dat hierdoor weer een ander probleem uit het eerste boek herhaald wordt: de lezer weet namelijk weer meer dan de personages. Dit keer niet door de proloog, maar door Margaret. Dit kan frustrerend zijn, omdat de lezer al precies weet wat er met Margaret gebeurd is en ook al bepaalde plottwists doorheeft voordat deze plaatsvinden in de verhaallijn van Vanessa.
Dit tweede deel van de serie herhaalt veel van de grootste problemen uit het eerste boek. Door de gaten in de plot, verwarrende fragmenten en terminologie en de grotere voorkennis van de lezer verliest het boek veel van de spanning en mysterie, en wordt in plaats daarvan verwarrend en een strijd om doorheen te komen. | 0neg
|
Gelukkig heb ik het boek geleend bij de bieb, want als ik het gekocht had was ik naar de winkel gegaan om mijn geld terug te halen. Het verhaal is flinterdun. Tot vervelens toe duiken Pieter en Hannelore het bed in of maken daar aanstalten toe en alle gebeurtenissen zijn tenen krommend cliche. Alles is ontzettend voorspelbaar en soms zelfs op het belachelijke af. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel eens een goed boek van Aspe heb gelezen maar met dit boek slaat hij wat mij betreft de plank behoorlijk mis. Een klein voorbeeld: op blz.74 wachtten ze op Wouters die met de trein uit Parijs moet komen. Hij schijnt te laat te zijn en zo opeens wordt er vervolgd met een andere passage en verderop is ook niet duidelijk of Wouters nu wel of niet in de trein zat..?? Ik heb het boek uit gelezen maar tjonge,tjonge...wat een ellende. | 0neg
|
Boeiend zijn de beschrijvingen van de wereldoliehandel, de rechterlijke kliek in Nederland en de belangen in de farmaceutische industrie. Maar wat hebben die verder met elkaar te maken? Daarvoor is een ingewikkeld verhaal nodig wat eigenlijk nergens echt spannend wordt en waar deze thema's ook maar zijdelings een rol spelen in de plot, voor zover die er al is. En toen de hoofdpersoon aankwam bij een "hefboom", die toegang gaf tot een parkeerterrein ging bij mij definitief het licht uit. | 0neg
|
Een jonge man en een jonge vrouw, Richard en Lelia, zijn verliefd. Zij raakt zwanger, is er erg blij mee en hij weet er eigenlijk niet zo goed raad mee.
Een andere vrouw komt in beeld : Sylvie. Ze dringt hun leven binnen via mailtjes en bezoeken. Langzamerhand betovert ze de man en heeft invloed op de vrouw. Met als gevolg dat een relatie op zijn grondvesten schudt. Sylvie achtervolgt, stalkt en duikt overal op.
Een erotische thriller, zo las ik ergens. Dat klopt deels. Er zijn vrij veel erotische passages die soms mooi beschreven zijn, maar de thrillerelementen zijn, naar mijn smaak, te weinig aanwezig. Ik vond het overigens wel een goed geschreven boek.
Een verhaal over een liefde, over invloeden van buitenaf die een relatie kunnen doen wankelen en over een man die eigenlijk niet klaar is voor het vaderschap.
De echtgenote uit het verhaal Lelia heeft jeugdervaringen die nog steeds onderhuids sudderen en invloed uitoefenen op haar gemoedstoestand.
In het verhaal stoorde mij de rol van de mannen. Ze komen nogal dom over en willen eigenlijk maar één ding. Daardoor lijkt het wel alsof hun verstand het begeeft op het moment dat seksuele gevoelens gaan spelen. Dan ontstaan warhoofden die alleen maar door emoties worden geleid. Dat komt voor, natuurlijk, maar bij de personages in Slaap met mij kon dit gedrag mij niet overtuigen. De vrouwen komen positiever uit de verf. In dit opzicht miste ik : nuancering.
De invloed van Sylvie de stalker vond ik enigszins ongeloofwaardig. Dit heeft te maken met haar introductie als grijze muis. Tijdens de verloop van het verhaal vindt een forse gedaanteverwisseling plaats die ik niet helemaal kon volgen. Dat mannen als gevolg van haar aanwezigheid dusdanig hun hoofd verliezen, dat ging er bij mij met moeite in.
Al met al vond ik dit geen bijster spannend of anderszins verrassend boek. Teveel zielenroerselen en zich herhalende emoties.
Voor mij is Slaap met me meer geslaagd als erotische (ontwikkelings)roman dan als misdaadroman. | 0neg
|
Tom Clancy is het niet voor mij. Dit is het derde boek dat ik van hem lees, maar ik kom er erg moeizaam doorheen en leg het tig keer opzij voor ik het eindelijk een keer uitlees. Of het komt doordat het vooral op mannen is gericht of dat het gewoon niet mijn genre is, weet ik niet. Lee Child heeft ook een overwegend mannelijke doelgroep, maar die boeken lees ik wel graag. Enfin, geen Tom Clancy meer voor mij. | 0neg
|
Will Jansen, een voormalig eigenaar van twee cafés in Utrecht en journalist bij Elsevier schreef zijn thrillerdebuut over een smokkelbende. Een vervoerder van gladiolen blijkt volgens de Franse politie ook cocaïne en heroïne te vervoeren. Dit is de kans om een drugslijn op te rollen. De spin in het web blijkt de in Utrecht woonachtige René Bourlioz te zijn. Voor de Franse politie betekent dit dat ze moeten samenwerken met de Nederlandse jongens van de narcoticabrigade. André de Jong is als brigadier bij deze brigade in dienst en hij zet zich in om bewijs tegen Bourlioz te verzamelen.
Dat Will Jansen in de horeca heeft gezeten, is goed te merken. Als lezer volg je André de Jong verschillende Utrechtse gelegenheden in. Er wordt heel wat genoten van de gastronomische genoegens in het boek. In Coke en gladiolen neemt De Jong ook een centrale plaats in. Over hem kom je in het boek heel wat te weten. Vooral in de eerste helft van het boek gebeurt er bar weinig en wordt je als lezer helemaal ingewijd in het privéleven van De Jong. Als Coke en gladiolen enkel gefocust zou zijn op het rechercheonderzoek, zou het zeker de helft dunner zijn dan de 210 die het boek nu telt. Pas in de tweede helft begint het onderzoek eindelijk te lopen.
Hoewel dit debuut lang niet slecht is geschreven, is het nauwelijks spannend te noemen. Will Jansen schrijft zelf heel typerend: "André's werk was net zo vaak spannend en enerverend als saai, kleurloos en afstompend. Het leek in geen geval op de flitsende acties van n'importe welke tv-serie. Ook niet op het geneuzel van Columbo. Allemaal stomme tv-bedenksels." Ik vermoed dat het echte politiewerk prima aan deze omschrijving voldoet. Het is te vaak te saai. Dat is met dit boek ook het geval. Volgende keer toch maar wat meer van die stomme tv-bedenksels! | 0neg
|
Het afgelopen jaar las ik al twee historische detectives van de Brit Doherty over spion Hugh Corbett. Die boeken maakten weinig indruk op mij. Met De moorden van de witte roos maakt Doherty een begin van een nieuwe reeks, over Roger Shallot. Maar al bij het lezen van de flaptekst krijg ik bedenkingen. Shallot en zijn meester Benjamin Daunbey krijgen de opdracht om koningin Margaret behulpzaam te zijn bij het terugveroveren van de Schotse troon. Klinkt dat saai? Roger Shallot vindt het in elk geval wel een saai klusje.
Deze historische detective wordt geplaatst in het jaar 1517. Eigenlijk kijkt Shallot vele jaren later terug op het avontuur, en vertelt hij het verhaal aan zijn kapelaan. In de tekst zijn daarom voortdurend lappen tekst tussen vierkanten haken toegevoegd over de communicatie tussen Shallot en de kapelaan. En dan voegt Doherty ook nog extra informatie toe tussen ronde haken. Dit werkt op den duur irriterend, hoewel ik me kan voorstellen dat anderen dit soort meligheid juist leuk zullen vinden. Maar Doherty draait de spanning in het boek ook de nek om. Omdat Shallot terugkijkt, weet je als lezer dat elke keer als hij in gevaarlijke situaties belandt, hij er goed uitkomt.
Andere boeken van Doherty maakten niet veel indruk op mij, maar De moorden van de witte roos doet nog minder met mij. In het begin weet ik niet waar de schrijver naartoe wil. Er worden een aantal moorden gepleegd, maar daar wordt weinig mee gedaan, terwijl je zou verwachten dat deze onderzocht zouden worden. Dit gebeurt pas later in het boek.
Inhoudelijk laat het boek ook wel eens te wensen over. Zo wordt ene Melford op pagina 48 beschreven als een stevig gebouwde man. Een alinea later is het een slanke man. Dan heb ik het nog niet gehad over karakters, die weinig realistisch worden neergezet, en de historische feiten waarmee Doherty aan de haal gaat. Een dozijn doden later ben ik blij dat het boek uit is. | 0neg
|
Met alle aanbevelingen dacht ik aan een goed boek te beginnen maar dat viel me hard tegen. Onevenwichtig, met onverwachte wendingen die elkaar te snel opvolgen en niet altijd even logisch zijn . Onnatuurlijke reacties van de hoofdpersonen die qua karakter weinig diepgang kennen.
Verhaal in basis goed maar had betere uitwerking kunnen hebben. | 0neg
|
Vol goede moed aan begonnen. Vond het een onsamenhangend geheel met levenslessen van oudere bekende Nederlanders. Waarom BN-ers? Ik vind Claudia de Breij doorgaans best leuk maar dit vond ik langdradig en niet vernieuwend. Kwam er niet doorheen. | 0neg
|
Mijn mening
Had er veel goed van gelezen. Moet zeggen het mijn wat tegen viel. Had er veel meer van verwacht.
Er zit naar mijn gevoel niet genoeg verhaal in en spanning. Het is te lang dradig.
Het koste mijn veel moeite er door te komen
meer info ; http://infoboeken.blogspot.be/2014/12/steve-mosby.html | 0neg
|
Reclamefotograaf Jan Willem Scholten heeft tijdens zijn reizen een boekje bij zich waarin hij recepten opschrijft en deze verfraaid met illustraties. Zijn vrouw heeft dit boekje voor zijn vijftigste verjaardag laten uitgeven, onder de titel Van een omelet kan je geen ei maken. Aangezien het handgeschreven is krijgt het zo’n persoonlijke “touch” dat je het gevoel krijgt in iemand zijn dagboek te kijken.
Er staat een verscheidenheid aan recepten in en allemaal door elkaar. Het zou ook een beetje raar zijn als er structuur in een notitieboekje was aangebracht. Tijdens het door bladeren zit je te verzinnen waar de schrijver op het moment van schrijven zou zijn geweest. De verhouding vlees en visgerechten zijn ongeveer gelijk. Als testrecept heb ik een visrecept uitgekozen. Ze zeggen wel eens dat vis en kaas geen goede match zijn, dit zullen we dan proefsgewijs gaan ondervinden.
Scholfilet gegratineerd met brie (4 pers)
1/2 zakje verse peterselie
400 gr scholfilets
zout, peper
20 gr boter
1/2 theelepel gedroogde provençaalse kruiden
200 gr brie
aardappelen voor puree
worteltjes
Bereiden
Grill voorverwarmen op hoogste stand. Peterselie fijnknippen. Scholfilet bestrooien met zout & peper en in een ovenschaal leggen. Boter in vlokken over de vis verdelen. Vis ca. 5 min. grillen. Ondertussen aardappels & worteltjes opzetten. Peterselie vermengen met kruiden. Brie in plakken snijden. Haal de vis uit de oven en bestrooi met kruiden. Brie verdelen over vis. Vis in ca. 3 min. goudbruin grillen. Maak aardappelpuree met wat melk. klontje boter over wortelbolletjes.
Aangezien ik dit gerecht alleen ga eten heb ik de hoeveelheden aangepast wat makkelijk kan met dit gerecht. De worteltjes zet ik niet tegelijkertijd op met de aardappels aangezien ik van een bite houd. Eigenlijk is het zo klaar, je bent het langst bezig met de aardappelpuree.
Helaas ben ik het eens met de rest, kaas en vis gaat niet samen, bij dit recept niet in ieder geval. Dit is een leuk boekje voor de schrijver en zijn familie. Het had voor mij niet uitgegeven hoeven worden. Het boekje is qua formaat handig mee te nemen op vakantie, alleen zijn de gerechten dat dan weer niet. Maak je eigen notitie boekje en laat deze in de winkel liggen. | 0neg
|
Ik hou vooral van literatuur maar een goed misdaadverhaal gaat er zo nu en dan ook wel in. Vooral Geeraerts en Deflo kunnen me bekoren. De eerste voor zijn technisch vernuft en maturiteit, de tweede voor de spanning en de manier waarop de woorden over de pagina's gieren. Dus dacht ik, Dood van een soldaat. Literair, thriller, Vlaams en bovendien winnaar van de Gouden strop. Dat lijkt iets voor mij. Een misrekening zondermeer. Het boek is een aanéénschakeling van losse fragmenten, met een wel heel grove steek aan elkaar genaaid. Spijtig genoeg proef ik de naden. Spaey goochelt behendig met woorden maar vertelt niets. Jammer. Toch nog een ster voor de stijl. | 0neg
|
Wederom is dit een verhaal van wat gekenmerkt wordt door het achterhalen van geheime codes, die verborgen zijn in symbolen, en met de nodige spanning van de achtervolgingen. De herkenbare schrijfstijl, de informatie over kunst, religie, geschiedenis en wetenschap maken dit boek wederom tot een echte Dan Brown. Toch is er een duidelijk verschil want waar voorheen de informatie in het verleden gezocht moest worden gaat dit boek ook over de toekomst. Daar zit dan ook gelijk de zwakheid van het boek. Door een nieuw hoofdpersoon, de zelfdenkende computer Winston, wordt veel denkwerk uit handen genomen van de bestaande personages, waardoor het verhaal onpersoonlijk en oppervlakkig blijft. Voor de lezer is het soms een hele opgave om door de vele technische informatie en moeilijke woorden heen te komen en de spanningsboog komt daardoor minder strak te staan.
Het is vooral een verhaal waarin Dan Brown de lezer zijn eigen theorie over onze oorsprong en toekomst wil opleggen. Wanneer je de laatste bladzijden hebt uitgelezen wordt je achtergelaten met een etnisch vraagstuk en dat is denk ik wel het meest relevante en knappe aan dit boek want verder is het veel van hetzelfde. | 0neg
|
Wanneer je de achterflap van Perfecte Moeder leest, schept dit een verwachting van een spannend boek waarin de zoektocht naar verdwenen baby centraal staat. Wat je zeker niet verwacht, is dat je doodgegooid wordt met tips voor het moederschap!
Het boek draait om een groepje dames die elkaar via een online platform hebben leren kennen. Hun groepje heet de mei-moeders en de vrouwen komen met regelmaat samen om hun bevindingen over de zwangerschap, de bevalling en het kersverse moederschap met elkaar te delen. Op een avond gaan ze gezellig naar de kroeg, maar als ze eenmaal thuis zijn, blijkt dat een van de baby's is verdwenen.
Wat volgt is een spannende zoektocht naar de verdwenen baby Midas. Althans.. Dat zou je denken!
Elk hoofdstuk wordt ingeleid met advies voor de kersverse mei-moeders. Van simpele tips om tot rust te komen tot tips wat je met sommige situaties aan zou moeten. De tips blijven helaas niet alleen bij de inleidingen, maar sluimeren door het gehele boek heen en komen zelfs licht dwingend over. De personages liegen zelfs tegen elkaar wanneer ze dingen anders doen dan dat de "perfecte moeder" zou móéten doen. Het geneuzel rondom borstvoeding is hier een goed voorbeeld van. Meer dan eens wordt dit onderwerp aangehaald en er heerst zelfs schaamte onder de mei-moeders wanneer de melkproductie bij een van de dames niet op gang komt. Dat stuitte me echt tegen de borst. Laat iedereen in z'n waarde; ik denk dat er genoeg kinderen groot en gezond zijn geworden van flessenvoeding. Deze (waarschijnlijk) goedbedoelde adviezen leiden de aandacht van het verhaal af. Als thrillerlezer zit je niet te wachten op de tip dat je je melkklieren kunt stimuleren door een biologische aardappelschijf in je beha te leggen...
Ik in elk geval niet. De eerste vijf keer kon ik nog handelen, maar de irritatie werd groter en groter en ik heb het boek na het uitlezen dan ook meteen aan de kant gesmeten. Het is wel duidelijk dat dit mijn boek niet was. Het heeft me eigenlijk zelfs zo gechoqueerd, dat ik merk dat ik titels met "moeder" en "baby" begin te ontwijken..
De mei-moeders zijn hecht en hebben een goede band ontwikkeld. Elk personage heeft zijn of haar eigen gedachtes over de ontvoering en deze worden uitvoering neergezet, maar niet zonder het drama van hun eigen gezin erin te verweven. Eigenlijk is het allemaal net wat teveel. Door de vele personages is het lastig een favoriet te kiezen en werd er nauwelijks een band met ze gekweekt. Daar komt bij dat de persoonlijke problemen én de vele informatieve tips de boventoon voeren en voor afleiding en verwarring zorgden. Pas in de laatste kwart van het boek komt de zoektocht naar Midas weer centraal te staan en verdwijnt de rompslomp van de personages naar de achtergrond. Het is een goede reddingspoging, maar helaas veel te laat om het vele geneuzel te vergeten. | 0neg
|
Één ster is nog te veel.
Wat een simpele onzin. | 0neg
|
De Frans-Ierse schrijfster B.A. Paris is opgegroeid in Engeland, heeft korte tijd in Nederland gewoon, maar is tegenwoordig woonachtig in Frankrijk. Samen met haar man heeft ze hier een talenschool, maar daarvoor heeft ze zowel in de financiële sector als in het onderwijs gewerkt. Achter gesloten deuren, de debuutthriller van Paris, is in Engeland bijzonder goed ontvangen. Het boel is inmiddels in meer dan dertig landen uitgegeven en Stone Village Productions heeft de filmrechten verworven.
Grace heeft een leuke baan waarvoor ze regelmatig naar het buitenland reist. Haar ouders ziet ze niet want die zijn geëmigreerd naar Nieuw-Zeeland. Met haar jongere zus Millie, die het syndroom van Down heeft, heeft ze een erg goede band. In een park ontmoet ze de charismatische advocaat Jack. Ze is meteen weg van hem en ook Millie vindt hem leuk. Grace en Jack trouwen en verhuizen naar het huis van hun dromen, waar Millie later ook bij hen in zal trekken. Hun huwelijksreis brengen ze door in Thailand en daar leert Grace de echte Jack kennen. Als ze weer terug in Engeland zijn, leert iedereen hen kennen als het perfecte koppel. Maar Grace wordt nooit gezien zonder Jack, gaat nooit ergens alleen naartoe en heeft ook geen baan. Is er soms meer aan de hand dan op het eerste gezicht lijkt?
De hoofdstukken in Achter gesloten deuren spelen zich af in het heden en verleden. Het verleden begint achttien maanden eerder en kruipt langzaam naar het heden toe, waardoor steeds meer uit de doeken gedaan wordt hoe het komt dat Grace zich in haar huidige situatie bevindt. Door de flashbacks leer je, zeker in het begin van het verhaal, Grace iets beter kennen en kom je ook wat meer over haar achtergrond te weten. Voor Jack geldt dit ook, maar wel in mindere mate. Hoewel je wel wat over beiden te weten komt, blijven de personages in het boek over het algemeen toch vrij oppervlakkig.
Het is waarschijnlijk de bedoeling van Paris dat de sprongen van heden naar verleden spanning in het verhaal moeten brengen. Dat is mislukt want juist die overdaad aan flashbacks zorgt ervoor dat iedere vorm van spanning de kop in wordt gedrukt. Veel situaties zie je daardoor al van mijlenver aankomen. Dit is overigens niet het enige voorspelbare in het boek. Ook het gedrag en de bedoelingen van Jack waren al in het eerste hoofdstuk te voorspellen. Dergelijk elementen zijn niet uniek in psychologische thrillers.
B.A. Paris weet met haar boek wel te bereiken dat de lezer Jack als een bijzonder onsympathiek persoon ziet. Een soort wolf in schaapskleren. Het is niet verwonderlijk dat je je niet met hem kunt vereenzelvigen. Dat geldt in mindere mate voor Grace. Zij is in wezen een vrolijke, sterke en zelfbewuste vrouw, maar in de situatie waarin ze terechtkomt, is ze regelmatig kortzichtig. Ze kan ze niet naar waarde inschatten en komt daardoor nogal onnozel over. Dit had de auteur anders in kunnen kleden, want nu bestaat de kans dat je je toch wel wat aan Grace gaat storen.
Achter gesloten deuren is een boek dat dankzij de niet al te ingewikkelde schrijfstijl erg vlot leest. Ondanks de enorme successen in Engeland is het boek geen hoogvlieger. Daarvoor ontbreekt de spanning, is het te voorspelbaar en heeft het te weinig diepgang. Het is te hopen dat het volgende boek van Paris, dat in januari 2017 in Engeland op de markt verschijnt, wel de kwaliteit heeft die in dit boek ontbreekt. | 0neg
|
Ik heb echt mijn best gedaan om door dit boek heen te komen, maar halverwege ben ik gestopt. Het verhaal trekt mij totaal niet. Ik vond het taalgebruik en de manieren van de kinderen die in het boek voorkomen, erg vreemd. Ook is alles ontzettend uitgebreid beschreven, maar daardoor erg langdradig. Verder vond ik het ook nogal luguber. Niet op een horror manier, maar meer de kijk van Anna op de gebeurtenissen om haar heen.
Het verhaal lag mij niet, en ik denk daarom jammer genoeg ook niet dat ik het boek nog eens op ga pakken... :-( | 0neg
|
Dit boek voelde voor mij meer aan als een ya dan een volwassen roman. Dit door de schrijfstijl. Ook vond ik het behoorlijk oppervlakkig, vol met stereotypes en cliches. Best jammer want het begon best wel goed. | 0neg
|
Colette denkt dat haar vriend Alex the big question gaat stellen tijdens een etentje. Hij heeft echter iets anders te vieren namelijk dat de dood van een persoon die hij 'per ongeluk' veroorzaakte, na 20 jaar eindelijk verjaard is. Colette is hierdoor zo van haar stuk dat ze bij haar vriending Fiona intrekt nadat ze een trek van Alex gezien heeft die ze niet kende. Voorheen was hij saai, nu heeft hij haar aangevallen.
Tegelijkertijd wordt het verhaal van Tamara verteld, het meisje dat al 20 jaar vermist is. Als Alex per ongeluk Tamara gedood heeft, waar is dan haar lichaam, wat heeft hij daarmee gedaan.
Colette en Fiona kunnen het niet laten om de waarheid te zoeken.
Het is ee vrij voorspelbaar boek met een hoog chicklit gehalte en vlakke karakters en een zwakke plot. Het viel me tegen. Ik had er meer van verwacht. | 0neg
|
Heb het boek gelezen, lege paginas, brede marges, grote letters, snel klaar. Het spijt me dat ik de pret moet bederven. "Erotische scènes, heftige plottwisten en denderende actiescènes....", ik heb ze niet gezien. Het verhaal kabbelt kalm voort, er is geen plot (sterker nog, als je iets van een plot verwacht is deel 1 afgelopen en staat er "wordt vervolgd" midden in een hoofdstuk, wat een zepert). Af en toe (te pas, maar vooral te onpas) schuift er plots wat plastic seks over de pagina. En denderende actiescenes komen in deel 1 al helemaal niet voor. Een typisch gevalletje van anticiperende mediahype: "De combinatie van een ijzersterk verhaal, een waanzinnig intrigerende heldin en de internationale aandacht die er nu al voor is, maken dat Maestra alles in zich heeft om dé sensatie van 2016 te worden." Maar niet heus...... | 0neg
|
Ja, ik geef toe dat ik dit boek aanvankelijk even achterdochtig benaderde als een VN-inspecteur die een bordje 'gevaar! landmijnen!' ziet hangen. Ik verwachtte veredelde pulp à la Chris Ryan. Vooral sinds die artikelen opdoken die 's mans SAS-verleden in twijfel trokken. Maar zowaar, de wonderen zijn de wereld nog niet uit (trouwens, Ryans laatste werk viel ook nog te pruimen). In wezen is dit boek een heruitgave van Frederick Forsyths Honden van de oorlog, waarin je ook getuige bent van de minitieuze voorbereiding van een covert operation. Jammer genoeg kon dat verhaal destijds wél voldoende spanning garanderen gedurende 300 bladzijden. McNab kan dat niet en is bij wijlen saai. Gebrek aan spanning is dodelijk voor een thriller, en daar kon het einde -dat eindelijk wat actie oplevert - niets meer aan doen. Het kalf was al verdronken zogezegd. Het is geen rommel, maar ik kan evenmin zeggen dat ik onder de indruk ben. | 0neg
|
Not my Book . Waarschijnlijk erg lollig als je van modern toneel houdt , maar de "evidenties" werden me toch echt te vaak genoemd | 0neg
|
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: dit is bij verre het slechtste boek dat ik in jaren heb gelezen. Ik ken doktersromannetjes die beter en levendiger geschreven zijn dan Het blauw van Rembrandt. De karakters in het boek zijn lege omhulsels die nimmer tot leven komen, hun daden en denkwijze zijn vaak compleet onlogisch en de dialogen zo slecht, onnatuurlijk en/of jaren-dertig-Hollywood-cliché dat het na een tijdje gewoonweg lachwekkend wordt.
De reden waarom ik het boek kocht, is dezelfde waarom ik het uiteindelijk heb uitgelezen: Amsterdam, Gouden Eeuw, Rembrandt - je kunt je saaiere onderwerpen voorstellen. Maar alle pogingen om me als lezer in te leven in dat zwaar calvinistische, 17de eeuwse wereldje, strandden op Kastners veel te grof opgezette, levenloze en soms zelfs incorrecte sfeerschetsen. Zijn gebrekkige oog voor detail is nog wel het meest schrijnend als het gaat om de schilderkunst. Het boek draait geheel om schilders, maar nergens proef je als lezer 'het vak'. Sterker nog: Kastner omschrijft het maken van een schilderij als het bakken van een cake: je mengt wat verf, pakt je kwast, kliedert een beetje en voila: een schilderij. Je zou bijna denken dat de auteur zelf geen idee heeft waar hij over schrijft.
Dat idee wordt alleen maar sterker naarmate het boek vordert en 'het mysterie' zich langzaam ontrafelt. Een mysterie dat - gelijke tred houdend met de verhaallijn, karakters en dialogen - te ridicuul voor woorden is. Het feit dat Kastner zich aan het slot ook nog meent te moeten bedienen van allerlei bovennatuurlijke verschijnselen om zijn verzinsels te kunnen verklaren, is bovendien een zwaktebod van het bovenste water.
Ik had graag met iets positiefs willen eindigen, maar helaas. Of misschien dit: als u dan toch per se een roman wilt lezen over schilders in de zeventiende eeuw, koop dan Girl With A Pearl Earring van Tracy Chevalier. Bijna net zo mooi als een echte Vermeer... | 0neg
|
Zulke vraag is op zich zelf al een thriller zonder oplossing. Over het boek zelf. Voor mij althans zwak. De zoon is op zoek naar een verdwenen zeventiende- eeuws schilderij van een oude meester . De zoon lost dit zelf op zonder de hulp van de politie. Zo leert hij zijn vader ook beter kennen die zelfmoord heeft gepleegd. Een raadselachtige moord in het Afrikamuseum komt toevallig tot een oplossing via de zoon die een schuld van zijn vader moet betalen. De politie loopt wel door het verhaal maar komt weinig tot oplossingen. Tijdens deze zoektocht van de politie komt men wel wat te weten over de kunstwereld waar rare zaken gebeuren. | 0neg
|
In Sprank volgen we Gaston Orff en zijn vrouw Renate. Om het huwelijksvuur wat aan te wakkeren zijn ze trouwe bezoekers geworden van een parenclub. Als een van de freelance-hoertjes die er rondlopen gewurgd teruggevonden wordt, verdenkt de politie al snel Gaston. Die had als laatste haar gezelschap opgezocht en alle DNA-sporen wijzen in zijn richting. Eenzelfde scenario doet zich nog een tweede keer voor...
Omdat Maurice Kummer tot op heden een onbekende voor mij was, heb ik er de Crimezone-recensies van zijn twee vorige boeken Zuur vlees en Mono-reflex op nagelezen: volgens de recensies lijken de drie boeken wel aan eenzelfde vergevorderde bloedarmoede te lijden waar het op spanning aankomt.
De taal waarin Kummer zich uitdrukt lijkt op het eerste zicht wel erg literair - met veel filosofische en psychologische beschouwingen over opvoeding, vrije liefde, relaties en dergelijke - maar het buikgevoel dat het allemaal wat arty-farty en artificieel is laat je nooit los. De plot is totaal ondergeschikt aan deze schoonschrijverij.
Het meest opmerkelijk literaire stempel bestaat erin dat het boek geschreven is in de tweede persoon. Alsof een hogere macht van de oog-in-driehoek soort aan Gaston Orff de eindafrekening presenteert voor zijn losbandige leven. In de derde persoon kan je je hoofdpersoon nog benoemen met een hele reeks substantieven met al hun synoniemen, in dit geval moet Kummer zich, gebonden aan taalkundige ketenen, beperken tot de persoonsvormen je, jij, jou en jullie. En dat gaat snel vervelen, het werkt bijna claustrofobisch. Kummer zelf geeft dit ongelukkig literair experiment al na 175 paginas op.
Als je ooit Alan Parkers Angel Heart uit 1987 met Mickey Rourke, Robert De Niro en de bloedmooie Lisa Bonet zag, weet je meteen waar Maurice Kummer de mosterd vandaan haalde voor de eerder magere plot van Sprank.
Waarom dan ook dit boek weer het label literaire thriller opplakken? Waar je over de literaire kwaliteit nog kan discussiëren, voor een thriller is een behoorlijke dosis spanning een conditio sine qua non en juist die ontbreekt hier. Een genre-aanduiding als psychologische roman of literaire roman zou in dit geval eerlijker zijn tegenover de lezer en het boek meer de eer aandoen die het verdient!
Wat de uitgever bovendien bezielt heeft om het boek de ondertitel Het geheim van de kusmus mee te geven is een raadsel. Al het commerciële voordeel waar je op hoopt met het literaire thriller-label, gooi je zo weer ten grabbel: té goedkoop klinkend en als zodanig dekt de vlag de lading helemaal niet. De kusmus in kwestie betreft een MSN-naam van een bevriend parenclubpaar, maar het voornoemde geheim is zeker niet het hunne!
Sprank is gehuld in een van de minst aantrekkelijke covers sinds jaren: een wegwerpcamerafoto in groezelige grijsbruin tinten en een ver-over-datum lettertype.
Wanneer je in Kees de Brees recensie van Moro-reflex de titel en de korte inhoud aanpast aan Sprank, lees je een recensie die niet zou misstaan voor dit derde boek. Niets nieuws onder de zon... Blijkbaar is dit Maurice Kummers schrijf-DNA en dat doet helaas niet hopen op meer van hetzelfde. | 0neg
|
Dit boek is echt een slecht boek. Ik ben een Baantjer-fan, maar dit is echt wel het zwakste boek die ik gelezen heb over De Cock (met ceeeooceeeka). | 0neg
|
Iris Johansen is met haar boek De klopjacht een beetje de categorie van Dan Brown op gaan zoeken. Niet Rome of Parijs maar Napels en in het bijzonder Herculaneum, de verdwenen stad bij Pompeji in Italië, is de plaats waar het allemaal zou gaan gebeuren.
Want Jane, de dochter van Eve Duncan, blijkt volgens een gestoorde geest, wel erg veel te lijken op Cira, een vrouw die tijdens de vulkaanuitbarsting van de Vesuvius om het leven is gekomen. Dat is volgens diezelfde geest ook de reden dat zij en andere vrouwen die gelijkenis vertonen, op een speciale manier moeten worden gedood.
Het verhaal had strak, snel en spannend kunnen zijn omdat het grootste gedeelte zich helemaal niet afspeelt in Italië maar gewoon in de woonomgeving van Eve Duncan. Voor de plot verplaatst het gezelschap zich naar het decor van Herculaneum.
Het lijkt erop dat Iris Johansen teveel tijd heeft geïnvesteerd in allerlei schimmige inbeeldingen van Jane die natuurlijk een beetje de basis moesten gaan vormen voor de plot. Ze is daarbij vergeten de spanning in voldoende mate toe te voegen. Er gebeurt van alles, soms geloofwaardig maar soms ook met wel erg veel fantasie omkleed.
Dat is eigenlijk wel jammer in dit boek. Het wordt nooit echt een thriller waar je voor op het puntje van je stoel gaat zitten.
Dit boek behoort zeker niet tot een van haar toppers, daarom maar een schamele twee sterren. | 0neg
|
Het boekje bevat veel slordigheden naast de gruwelijke mishandelingen, niet iets om net voor het slapen gaan te lezen. Mevrouw Wagenmaker moet mevrouw Breevoort zijn pagina 81.
Sandra moet Brenda zijn pagina 22.
‘Kom binnen, Paul. Je ziet eruit als iemand de dood zelf in de ogen heeft gezien.’ Ik trok mijn jas uit, gaf die aan Paul en liep door naar de woonkamer, waar ik me meteen op de bank liet zakken, de ik figuur is Paul dus het moet Tim zijn pagina 89.
Het einde is wel erg verrassend want dan blijft de lezer met een vraag zitten waren het er nu …
Maar al de auteur je verzoekt om dit boekje met vijf sterren te beoordelen dan denk ik ja doeg dat beslis ik zelf wel. | 0neg
|
Jetset leest lekker weg door de schrijfstijl en de korte hoofdstukken. Maar ik vond dit boek nou niet goed uitgewerkt. Het hele idee van Whodonit is leuk, maar ik blijf toch achter met een heleboel vragen. Ik kan niet vertellen welke, anders zou ik de inhoud van het boek verklappen.
Het maakt verder ook niet uit, ik heb me ermee vermaakt, dat wel, maar ik zal dit boek snel weer vergeten. | 0neg
|
Addison Goodheart wordt geboren als een gedrocht. Zijn moeder verbergt hem acht jaar lang voor de wereld, tot ook zij zijn aanblik niet meer kan verdragen. Ze stuurt hem weg en pleegt zelfmoord. Addison vlucht naar de grote stad en komt onder de hoede van een volwassen gedrocht, dat hij Vader noemt. Samen wonen ze jarenlang onder de stad, buiten het zicht van de mensen. Jaren later, als Vader al dood is, glipt Addison, zoals elke avond na sluitingstijd, de bibliotheek in en komt daar in aanraking met Gwyneth. Zij is al net zo vreemd en teruggetrokken als Addison. Samen vormen ze een merkwaardig bondgenootschap tegen de buitenwereld die hen zo vijandig is.
Als Onschuld het debuut van Dean Koontz was geweest, zou het dan ooit uitgegeven zijn? Het lijkt wel alsof Koontz de laatste jaren niet meer weet hoe hij een griezelige thriller moet schrijven. Hij stopt wat enge elementen in zijn boek en hoopt dat het dan vanzelf een griezelig geheel wordt. Maar zonder spanningsopbouw of goed uitgedachte plot is Onschuld eerder een verzameling ideeën dan een uitgewerkt verhaal.
Neem bijvoorbeeld de Helderen en de Nevelen; geestachtige verschijningen die alleen door Addison worden waargenomen. Met enige regelmaat ziet hij hen in het boek, maar hun bestaansreden wordt nergens uitgelegd. Tegen het einde zijn ze hun functie al helemaal kwijt en worden ze door Koontz niet meer genoemd.
Het is daarnaast lastig identificeren met het kleine groepje personages dat in Onschuld voorkomt. Addison en Gwyneth zijn verschoppelingen van de maatschappij, maar bezitten een bovenaardse argeloosheid waarmee ze al het onrecht dat hun overkomt accepteren. Van de grootste tegenstander, een man die Gwyneth wil verkrachten, gaat geen enkele dreiging uit.
Addison en Gwyneth dwalen wat heen en weer tussen vreemde gebeurtenissen, tot Koontz op driekwart van het boek de plot een abrupte wending geeft. Na een korte verklaring gooit hij het over een andere boeg en springt hij met zevenmijlslaarzen weg van de voorgaande verhaallijnen.
Onschuld roept de vraag op of een redacteur niet meer durft te sleutelen aan het manuscript van een gevestigde auteur. Koontz zou er gebaat bij zijn als iemand het wel zou doen. | 0neg
|
Nee,dit was absoluut geen veelbelovend debuut,integendeel. Saai,weinig boeiend,eentonig... De schrijfstijl is wel best oké. De nieuwsgierigheid over hoe het uiteindelijk allemaal gaat eindigen zorgt ervoor dat je het boek niet onuitgelezen voor gezien houdt. Maar ook de plot is weinig opzienbarend en brengt het eindoordeel niet naar een hoger(minder laag)niveau. Nu ja,niveau... | 0neg
|
Wat mij verbaast is dat er, op een enkele recensie na, geen woord wordt gerept over de gelijkenis van dit boek met dat van Katherine Neville, De Acht. Het verhaal heeft mevrouw Mosse keihard gejat en in een andere tijd geplaatst. Daar waar De Acht wordt geplaatst in de tijd van de Franse revolutie en een schaakspel compleet moet worden gemaakt, gaat het in Het verloren labyrint over de tijd van de kruistochten en moeten drie boekdelen bij elkaar worden gezocht. Voor de rest is het verhaal identitiek en op het moment dat je dat tijdens het lezen gaat beseffen, is het wat mij betreft over. Daarbij komt dat ik mij bij de gedetailleerde beschrijvingen van de gruwelijkheden die tijdens beide historische gebeurtenissen plaatsvonden wat onprettig ga voelen. Tenslotte kan ik mij niet vinden in de recensies waarin de schrijfvaardigheid van Kate Mosse geprezen wordt. Ik lees graag thrillers, maar dit hoeft voor mij echt niet. | 0neg
|
#boekuiteigenkast - #1
Okay... Dit was zó anders dan ik me had voorgesteld! Ik had een Assepoester in een nieuw jasje met robot-elementen verwacht, maar buiten het bal heb ik echt nauwelijks iets van Assepoester meegekregen. Natuurlijk: de zussen waren aanwezig, evenals de stiefmoeder en de prins, maar ze zijn zóó door de maalmachine heengehaald, dat ik er persoonlijk het sprookje niet in herken. Buiten dan natuurlijk het bal. En het "glazen muiltje" (wat ik overigens wel geniaal gevonden vind in dit boek!)
Wat ik wel kreeg, was een totaal uniek verhaal! Voor mij was het allemaal echter net wat te futuristisch om echt mijn volledige aandacht vast te kunnen blijven houden en ook was de dikke rode draad al vroeg in het verhaal voorspelbaar. Hierdoor was de "twist" op het eind van het ena-laatste hoofdstuk dan ook een beetje suf.
Jammer, had me hier veel, veeeeel meer van voorgesteld en geef 'm 2,5*. Wel ben ik erg nieuwsgierig naar het vervolg, dus daar ga ik straks meteen maar in beginnen. Het is echt MEGA rotweer hier in Noorwegen, dus we hebben een ik-blijf-in-mn-hutje-dag ingelast. Het verhaal werd zo plotsklaps ineens afgekapt, dat het aan de ene kant nog totaal niet af was en aan de andere kant dus mijn nieuwsgierigheid wekt naar meer.. vond dit echt geen vreselijk boek ofzo, maar denk dat mijn verwachtingen gewoon te hoog waren. | 0neg
|
Het klopt met de titel dat in elk verhaal wel een verwijzing naar kerst voorkomt. Maar mag ik toch vragen: waren de "goede" verhalen, met iets van de geest van Kerstmis, op? Er zijn een 3-tal uitzonderingen, de rest zijn eereder trieste, (melo)dramatische verelsels waar Kerst eerder toevallig op de achtergrond speelt. Ondanks de vele bekende namen weten ze weinig te boeien. Kunne, deze schrijvers dan geen kort verhaal schrijven op hetzelfde niveau van hnn dikke boeken?
Het goede is natuurlijk dat het korte verhalen zijn. Je wordt er niet prettiger van, maar ze lezen wel snel uit, ook al schijnt er geen doorkomen aan, het zijn telkens maar een paar bladzijden.
Het spectrum bracht elk jaar zo'n boekje uit, dus misschien waren de betere verhalen echt al op... | 0neg
|
David Lagercrantz is als schrijver in mijn vizier gekomen met het vierde deel in de Millennium serie van Stieg Larsson dat hij na diens dood voltooid heeft. Wat ons niet zal doden was een ongelooflijk goed vervolg in de serie en overtuigde mij volledig.
De val van Turing bracht hij reeds uit in 2009. Maar de schrijver brak pas in 2011 door met zijn boek Ik, Zlatan, een autobiografisch boek over de voetballer Zlatan Ibrahimović.
De val van Turing is een historisch gedocumenteerde roman over Alan Turing. Veel heb ik er echter niet van meegekregen aangezien ik het boek niet uitgelezen heb. Tot aan pagina 162 ben ik geraakt en dan nog omdat ik op dat moment niet de mogelijkheid had om een ander boek te beginnen.
Slecht was het zeker niet geschreven, Lagercrantz is wel een goed schrijver. Maar dit boek kon mij inhoudelijk absoluut niet bekoren. Het begon veelbelovend. Leonard Corell begint aan het onderzoek. Moord? Zelfmoord? Al gauw komt het thema homoseksualiteit boven. In de jaren vijftig zelfs nog een strafbaar feit, onvoorstelbaar eigenlijk, nu toch. Voor zover ik gekomen ben in het boek ging het bijna uitsluitend hier over. Het romangehalte werd hierdoor wel heel erg naar de achtergrond verdrongen. Ik had zelfs niet de indruk dat ik een verhaal aan het lezen was.
Meer kan ik dan ook niet zeggen over dit boek. Ik wil het echter wel quoteren omdat een boek dat zich als roman presenteert toch in de eerste plaats een goed verhaal moet hebben. En dat heb ik hier niet in gevonden, het was zelfs niet interessant hetgeen ik gelezen heb. | 0neg
|
Ik heb heel lang uitgekeken naar het laatste boek over Frieda Klein. Ik vind het opzich een goed boek, het is goed geschreven en het begin is ook spannend. Het einde viel mij alleen tegen. Ik had meer verwacht van ‘confrontatie’ tussen Dean Reeve en Frieda. Hier is nauwelijks over geschreven. Ook het middenstuk vond ik saai om te lezen. Ik heb de andere delen met meer plezier gelezen. Daar zat veel meer spanning in dan in dit boek, en ook vond ik de andere boeken meer ‘persoonlijk’ geschreven. Ik leefde me dan helemaal in en dat had ik bij dit boek niet. Ik vind het jammer dat de serie nu afgelopen is. Ik heb er van genoten! | 0neg
|
Ik had hoge verwachtingen van dit boek (vooral door de goede recensies) en het verhaal sprak me erg aan. Maar ik vind het geen leuk boek. Het is nooit echt spannend, ook al weet je pas aan het eind wie de moordenaar is. De schrijfstijl is ook niet pakkend, zelfs erg langdradig. Erg gebeurt ook niet echt veel in het boek, het hele verhaal speelt zich af op 1 dag. Omdat ik toch altijd wel wil weten hoe een boek afloopt heb ik het toch maar uitgelezen. Maar ik ben blij dat het boek uit is en ik met een nieuw boek kan beginnen. | 0neg
|
1 oktober 1999. In een dorp in de omgeving van Florence wordt een lijk aangetroffen in een winkel van religieuze artikelen: dat van de homofiele verkoper Stefano Micali. Dezelfde dag krijgt commissaris Ferrara een vreemde dreigbrief. Memento mori, staat er te lezen, wat zoveel wil zeggen als: denk eraan dat je moet sterven. Ferrara vermoedt dat dit iets te maken heeft met zijn onderzoek naar een beruchte seriemoordenaar, het Monster van Florence. Hij wordt echter gedwongen zijn mening te herzien wanneer nog enkele moorden worden gepleegd, telkens gevolgd door een dreigbrief. Blijkbaar gaat de moordenaar van Micali gewoon verder met moorden...
Scarabeo is een debuut, en daarmee is zowat alles gezegd. Er is duidelijk nog werk aan de winkel. Een soepele dialoog schijnt altijd heel moeilijk te zijn om neer te pennen, en dat blijkt hier nog maar eens. Al moeten we daarbij aantekenen dat de vertaling ook
debet kan zijn aan het stroeve taalgebruik. Ook aan de personages kan nog gesleuteld worden. Dat geldt zowel voor Ferrara, die maar niet tot leven komt, als voor de andere hoofdrolspelers. Wat Ferrara betreft komt het misschien nog goed, in Italië is intussen al een tweede deel in de reeks verschenen. Voor de andere personages is de kans verkeken. Ferrara maakt van homofilie een hoofdthema, en toch komt hij nauwelijks verder dan clichés. Ofwel zijn de mannen nog niet uit de kast gekomen, ofwel zoeken ze hun genot 's avonds in de openbare parken. Het enige lichtpunt is de aan haar geaardheid twijfelende Valentina.
Toch is het oordeel niet onverdeeld negatief. De verhaallijnen komen netjes samen, en Firenze is op zich al een sterk punt. Giuttari verdient na Scarabeo nog een tweede kans, maar het zal dan toch beter moeten zijn dan dit debuut. | 0neg
|
Gezien de vele lovende recensies eens een boek gekozen van een genre waarvan ik normaal niet veel lees.
Maar inderdaad. Het is niet helemaal mijn ding. Hoewel het boek goed begint, je blijft verder lezen. Het gegeven is ook origineel. Maar het laatste gedeelte is ronduit slecht. Alsof het geheel afgeraffeld is. Jammer | 0neg
|
Zombies, ik heb er nooit wat mee gehad. Na het lezen van Mr. Zombie is dat gevoel niet veranderd. De hoofdpersoon uit het boek blijkt en zombie te zijn die steeds beter gaat denken. Dat doet hij voornamelijk dankzij het eten van hersens van levenden, maar als hij het meisje Julie ontmoet wordt deze R. steeds minder een echte zombie. Hij raakt zowaar verliefd en doet zich zo aardig voor dat er een soort romance ontstaat.
Dan ontwikkelt zich een verhaal dat voor de echte zombie-liefhebber nauwelijks te verteren zal zijn. Samen met Julie gaat R. de strijd aan met skeletten, wordt hij steeds minder zombie en weet uiteindelijk zelfs als zijn 'çollega's' om te vormen tot levende en denkende mensen. Dat alles overgoten met een sentimenteel sausje, dat pikant wordt gemaakt met guwelen en perversiteiten.
De debuutroman van Isaac Marion is goed bedoeld en best aardig om op een een mooie zomermiddag in de tuin te lezen. Het zal echter geen ereplaats in mijn boekenkast krijgen. | 0neg
|
Een tegenvaller als je eerst 'vriendinnen tot in de dood' hebt gelezen.
Het boek pakte mij niet en vond het een beetje langdradig worden.
De vreemde familieverhoudingen heb ik me over verbaasd en bovendien is het boek nergens spannend ( het woord thriller is dan ook misplaatst )
Na ver gezochte situaties en een bizarre ontknoping heb ik het boek teleurstellend dichtgeklapt. Hoop dat ik de volgende"Roerloos" beter ga vinden. | 0neg
|
Vier aardse wetenschappers vertrekken naar Terra 7. Daar worden ze echter uit de lucht geschoten, waardoor hun ruimtecapsule en apparatuur kapot is. Terrazone Zania heeft net de groene Dion gevangen als ruilmiddel voor medicijnen. Zij is daardoor in de buurt en vindt de wetenschappers dus als eerste, maar al snel naderen de Afranen. Ze vluchtten. Toch kunnen ze niet voorkomen dat Redbod gevangen genomen wordt. Met behulp van Zania en Dion gaan de overgebleven wetenschappers Virginia en Conrad op zoek naar hun schip en naar Redbod, terwijl Zania en Dion ondertussen de gevestigde orde op Terra 7 proberen te veranderen.
Het groene kristal heeft een aantal interessante onderliggende ideeën, waaronder genetische manipulatie en een samenleving waarin bepaalde volken onderdrukt worden. Heel interessant is het gegeven dat Aardse mensen terugkeren naar de planeet die ze oorspronkelijk gekoloniseerd hebben en daar moeten nadenken of het wel of niet geoorloofd is om in te grijpen in de situatie daar. Helaas zijn deze ideeën maar deels uitgewerkt. Het is bijvoorbeeld duidelijk dat er genetische manipulatie toegepast is op de mensen van Terra 7 en dat er hierdoor verschillende groepen zijn ontstaan met elk hun eigen kenmerken, maar dat is alles wat we te weten komen. Het gaat hierdoor niet echt onderdeel uitmaken van het verhaal. Zo laat Esther Wagenaar bij meerdere thema’s kansen liggen om het verhaal meer diepgang te geven.
De lezer wordt echter al snel in verwarring gebracht over wat dat verhaal nu precies is. Er worden diverse verhaallijnen gestart, maar vervolgens vergeten de personages zelf waar ze nu eigenlijk mee bezig waren. Zania wil haar zus redden, maar raakt zo afgeleid door de aankomst van de Aardse onderzoekers dat ze zich haar dringende missie pas veel te laat weer herinnert. De wetenschappers lijken hun onderzoek ook al snel uit het oog te verliezen en de arme ontvoerde Redbod verdwijnt al even snel uit hun gedachten. Dit maakt het verhaal niet alleen ongeloofwaardig, het maakt het ook erg rommelig.
Inconsistenties in het verhaal en de personages maken het geheel ook minder prettig leesbaar. Zo gaan personages met bepaalde informatie of situaties achteloos om, om vervolgens bij een herhaling daarvan heel anders te reageren, zonder dat er een aanleiding geweest is die de verandering in hun houding aannemelijk maakt. Daarnaast komen personages naïef en impulsief over en is het lastig om hen serieus te nemen. Op Dion na, die aardig uitgewerkt is, gaan de personages nergens echt de diepte in.
Al met al is het idee achter Het groene kristal erg interessant, maar het rommelige verhaal en de inconsistente personages zorgen ervoor dat de lezer niet echt meegetrokken wordt in deze wereld. Jammer, want het is een verhaal met veel potentie. | 0neg
|
via bloederige actie naar horror. ,Scott Sigler beschouwt Honger als levende metafoor om zijn droom schrijver te worden werkelijkheid te laten zijn. In een eerste versie is het al in 2006 als gratis podcast audioboek verschenen. Een jaar daarna verscheen de eerste gedrukte versie als small-press uitgave en steeg met stip naar de zevende plaats op de lijst van Amazon.com. Dat het boek nu als paperback in de boekwinkels ligt, is niet in de laatste plaats te danken aan de junkies, zoals Sigler zijn fans noemt. Door mond-tot-mondreclame is dit verhaal uitgegroeid tot wat het nu is, een groot succes dat verslonden wordt door zijn groeiende schare junkies.
Ze blijven afwachtend achter met een niet te stillen honger naar meer.
Kolonel Paul Fischer, opererend voor het Amerikaans Medisch Onderzoeksinstituut voor Infectieziekten (USAMRIID), moet onderzoek doen naar de 27 doden in het lab van Novozyne op Groenland. Met een gekweekt virus geïnfecteerde medewerkers blijkt voor eigenaar Pons Matal de reden te zijn om de hele groep wetenschappers te doden en alles te verbranden. Fischer stelt een direct verbod in voor bio-technologische testen. Dit is voor de broers Danté en Magnus Paglione aanleiding om hun instituut Genada te ontmantelen en elders ondergronds verder te gaan.
De wetenschappers Lioe Jian Dan, Aans Rhumkorff en Erika Hoel zijn vergevorderd in hun pogingen om de uitgestorven diersoort, quagga, weer tot leven te brengen en te kruisen met een zebra. Dit moeten de latere donoren worden voor menselijke orgaantransplantaties. Tijdens de xenotransplantatie gaat van alles mis en het resultaat is een foetus die in de baarmoeder van een koe uitgroeit tot een vleesetend monster. In een geprepareerde Boeing, vliegt het volledige instituut naar Black Manitou Island waar de monsters zich letterlijk de wereld in vreten door de baarmoederwand van de koeien kapot te scheuren. Voor de eilandbewoners en de wetenschappers volgt een strijd op leven en dood tegen de monsters. Daarnaast is Magnus Paglione er veel aan gelegen om het onderzoek tot een goed einde te brengen, onder alle voorwaarden!
Het verhaal in Honger is het best te beschrijven als een tocht van wetenschap, via bloederige actie naar horror. Gooiend met veel wetenschappelijke termen en processen probeert Sigler de lezers mee te nemen in het zoekproces naar de oplossing van de schaarste in menselijke donororganen. Met een verstandige wetgever die wordt verpersoonlijkt door kolonel Paul Fischer lijkt het een interessant geheel te worden. Maar de kolonel verschijnt halverwege het verhaal, zonder opgaaf van reden, niet meer in beeld. Dat is des te meer opvallend omdat in de opzet van het verhaal voor Fischer een belangrijke rol lijkt weggelegd. Hiervoor in de plaats ontbrandt een bloederige strijd op Black Manitou Island, waarbij het lijkt dat Sigler af en toe zelf het overzicht kwijt is. Om weer terug te keren in de verhaallijn, laat hij eenvoudig weg wat mensen bloederig verdwijnen. Ondanks Siglers ruime creatieve geest en groot voorstellend vermogen heeft het verhaal helaas weinig tot de verbeelding sprekende karakters, wat voor een beetje ervaren lezer erg voorspellend en snel vermoeiend wordt.
Een auteur die lijkt verdwaald in zijn eigen verhaal, dat is weer wel origineel! | 0neg
|
Het boek is mooi geschreven, met prachtige zinnen en poëtische woordcombinaties, maar naar mijn mening langdradig voor de hoeveelheid bladzijdes. Omdat het hele verhaal al op het begin duidelijk is, blijft er niet veel spanning over en kan men enkel nog van de taal genieten. | 0neg
|
Vrouwelijke schrijvers lijken vandaag de dag beter vertegenwoordigd dan ooit te voren: in Nederland hebben we Niña Weijers die de Anton Wachterprijs won met haar debuut De Consequenties, Maartje Wortel en Hanna Bervoets die samen door Das Magazin gekozen werden tot de tien beste jonge schrijvers van Nederland. Ook in het buitenland blijven succesvolle vrouwen niet onopgemerkt, zo publiceerde comedienne Amy Poehler onlangs haar memoir Yes Please en debuteerde de bedenker en maker van Girls, Lena Dunham, eind september tevens met Not That Kind of Girl.
Anna Drijver kunnen we ook aan dit rijtje toevoegen, in november verscheen haar tweede roman Ei. Drijver, beter bekend als actrice in onder andere Komt een vrouw bij de dokter en de serie De Co-Assistent debuteerde een paar jaar terug met Je blijft, een schrijnend verhaal over vriendschap, liefde en verlies.
In Ei brengt Drijver een actueel thema aan de orde, het in staat zijn voor vrouwen de keuze te maken om wel of geen kinderen te willen en/of te krijgen. Echter, wat gebeurt er met iemand wanneer die keuze haar opeens wordt ontnomen voordat diegene heeft kunnen nadenken over het maken van deze keuze?
Leyla, de spil van de roman, is achtentwintig jaar en een succesvol parlementair journalist die samenwoont met haar vriend. Ze denken nog niet na over het krijgen van kinderen. Als Leyla voor een routine-afspraak naar de gynaecoloog gaat, wordt er een vlekje op haar eileider ontdekt, het blijkt om een cyste te gaan die met een simpele operatie te verwijderen is. Helaas gaat niet alles tijdens de operatie zoals gepland en wordt Leyla onvruchtbaar. Dit gegeven heeft zowel weerklank op Leyla als de arts die haar heeft geopereerd en heeft gefaald, dokter Adema.
Ei heeft een veelbelovend plot en hoofdthema, die helaas niet helemaal de juiste uitwerking hebben gekregen. Hoewel er an sich niets mis is met het idee van de roman, zijn er net iets te veel tekortkomingen die verre van bijdragen aan de kracht van het verhaal. Een voorbeeld hiervan is de uitwerking van de personages. Ei draait hoofdzakelijk om Leyla en de worsteling met haar onvruchtbaarheid na de operatie, en om de worsteling van haar arts, dokter Adema, die door een verkeerde inschatting een gigantische fout heeft gemaakt met alle gevolgen van dien. Het is geen probleem dat zowel Leyla als dokter Adema als personen niet de meest makkelijke zijn en niet altijd de meest logische dingen lijken te doen. Het probleem is dat sommige acties van zowel Leyla als dokter Adema even lijken te worden medegedeeld om er vervolgens niet verder op in te gaan. Hun gevoelswereld wordt helaas niet goed uitgewerkt waardoor je als lezer met vragen blijft zitten, totdat je een punt bereikt waarop het je eigenlijk niet meer kan schelen wat er wel of niet met ze gebeurt.
Dit geldt helaas ook voor andere delen van Ei. Zo kun je je afvragen wat de functie is van de eindeloze beschrijvingen van de liefdesgeschiedenis van zowel Leyla’s Italiaanse oma en Rotterdamse opa als haar ouders. Of althans, je weet dat die functie gekoppeld is aan Leyla’s worsteling na haar operatie, maar doordat er zoveel plek wordt ingenomen door dit subplot, laat die weer minder ruimte over voor de verdere uitwerking van datgene waar het werkelijk om draait: Leyla en dokter Adema. Hierdoor sluiten ook deze onderdelen van de roman niet goed op elkaar aan. Drijver had er beter aan gedaan om het subplot in te korten en meer aandacht te besteden aan Leyla zelf en dokter Adema, dan had Ei in elk opzicht een meer afgerond verhaal kunnen zijn. Het is jammer dat Ei hierdoor niet overtuigt. Met Je blijft heeft Drijver laten zien dat ze een goede schrijver is en er zijn ook passages in Ei die dit laten zien. De algehele uitwerking blijft echter een groot probleem en dat is, hoe hard ook, onzettend jammer. | 0neg
|
Wat ben ik blij dat ik naar dit boek heb kunnen luisteren (en ondertussen van alles en nog wat aan nuttige klussen heb kunnen uitvoeren) en daar niet uren en uren in heb 'moeten' lezen. Het boek staat vol schier eindeloze gesprekken tussen de personages die worden gebruikt om achtergrond aan te brengen, over gebeurtenissen in het verleden te vertellen en over onderwerpen als hacken alles uit de doeken te doen. Het is zelfs zo erg dat Lagercrantz een ooggetuige laat vertellen hoe Salander en haar jonge moordgetuige aan twee boeven ontsnappen. Het gebeurt niet, het wordt verteld.
Helaas heeft de verteller van dit luisterboek de ongelooflijk vervelende neiging om 'stemmetjes' te gebruiken, die veelal niet bij de personages horen en vervelend kinderachtig aandoen. Maar, eerlijk is eerlijk, de uitsmijter is de uitsmijter van het boek: A star fell outside in the night sky.
Een beter cliché om dit boek vol clichés mee af te sluiten is letterlijk ondenkbaar, toch?
Gegevens luisterboek:
The Girl in the Spider's Web:van David Lagercrantz , vertaald door George Goulding
Verteld door Saul Reichlin
Uitgever: Quercus | 0neg
|
Joan is een toegewijde moeder van haar vierjarige zoon Lincoln. Samen zijn ze, zoals wel vaker, een middag in de dierentuin. Als zij zich aan het einde van de middag naar de uitgang van de dierentuin snellen, neemt de middag een noodlottige wending. Ze lopen tegen levenloze lichamen op, en zien een man met een geweer lopen.
Hoewel de setting en de achtergrond van het verhaal erg spannend lijkt is de uitvoering ronduit saai te noemen. Met veel flashbacks probeert de auteur een beeld te schetsen van de familiesituatie en de achtergrond met de hoofdpersonen, met als gevolg dat het veel vaart en spanning uit het verhaal gehaald wordt.
Voor de lezer is het moeilijk een band te kunnen opbouwen met Joan. Hoewel de handelingen die zij verricht om haar zoon te beschermen in de penibele situatie begrijpelijk zijn en er ook een goed te snappen. Het chaotische karakter van het verhaal waarin veel van de hak op de tak wordt gesprongen maakt dat je geen goed beeld krijgt van de personages, waar ze vandaan komen en hoe ze in elkaar zitten.
Het plot van het boek is vooral rommelig te noemen. Er is veel vaag gedurende de tweede helft van het verhaal waar later ook weinig tot geen opheldering over komt. Het verhaal eindigt dan ook met veel open eindjes wat voor de lezer onbevredigend is.
Al met al kan dit boek getypeerd worden als rommelig, onbevredigend en saai binnen een situatie die wel voor heel veel spanning zou moeten zorgen. | 0neg
|
Het Joshuaprofiel is al door meerdere Hebban-leden gelezen omdat er maar liefst 100 ebooks van zijn uitgeloot mede dankzij uitgeverij The House of Books. Waarvoor dank uiteraard. Dit is mijn eerste kennismaking met Sebastian Fitzek ook. En het boek lost inderdaad de verwachtingen in die werden beloofd: meeslepend, veel actie, spannend, explosief. Als ik het boek in zo'n 4 à 5 uren kan uitlezen, is het inderdaad een pageturner van jewelste.
Zijn de thema's relevant? Duidelijk. Is de plot goed uitgevoerd? Zeker. Ook de spanningsboog wordt mooi opgevoerd, en aan het einde zijn er nog een paar onverwachte twists uiteraard zoals het een doorwinterde thrillerschrijver betaamt.
Maar ook: Is het verhaal boeiend genoeg en raakt het me? Kan ik met de personages meevoelen? Op deze vragen moet ik toch al antwoorden met heel wat minder. Het accent is zo sterk op de actie gericht enerzijds en op de uitleg rond hoe dat die 'predictive policing' juist werkt anderzijds, dat de sfeer en de setting er voor mij wat onder lijden. De personages blijven voor mij ook wat te vaag eerlijk gezegd om echt met hen mee te kunnen voelen.
Dit is zo'n typische actiethriller die wel een pageturner is, en waarmee je van enkele uren echte ontspanning kan genieten, maar die zelfs nu na 2 uurtjes al snel terug bezonken is. Ik heb het persoonlijk toch meer voor de iets 'tragere thrillers'. | 0neg
|
Dit is echt een van de slechtste boeken die ik gelezen heb. Het was echt 200 pagina's kwelling. Het is dat het boek niet zo dik is en ik hoopte dat het beter werd, anders was ik er tussentijds mee gestopt. Geen enkel moment heb ik met plezier dit boek gelezen. Het verhaal slaat eigenlijk echt nergens op. Ook de schrijfstijl is helemaal niet fijn, het is zo langdradig. Ik vraag me echt af hoe dit boek door de keuring van de redacteur is gekomen. Ahern kan zo veel beter, | 0neg
|
Vond het een moeilijk boek en ook verwarrend.
Het gaat soms in een keer over naar een andere persoon...
Je denkt dat het verhaal verder gaat over Issa maar beseft later dat het nu over Luis gaat..
Luis Martin Murillo... alle drie de namen worden ook apart gebruikt wat het ook weer verwarrend maakt...
Het boek is op waarheid berust ... | 0neg
|
De macht van meneer Miller vind ik een redelijk boek, niet meer dan dat, ook niet minder. Spannend verhaal, snelheid en een mogelijk toekomstbeeld van internet maken dit boek goed voor mij. Wat ik minder vind is het wat Dan Brown-achtige gegeven van achtervolgingen (a la Da Vinci Code): je moet ervan houden, ik hou er niet van. De hele omgeving van de hoofdpersoon wordt slachtoffer alleen de hoofdpersoon weet net steeds te ontkomen. Ik hou daar niet van en vind het ook niet realistisch.
Kortom een redelijk boek wat de spanning, snelheid en internetbeschrijving goed voor mij maakt. | 0neg
|
De naam Kellerman wordt door kenners al snel geassocieerd met veel goede boeken van Jonathan en Faye. Op 1978 zag zoon Jesse het levenslicht in dit bekende en warme schrijversgezin in de al niet minder bekende plaats Los Angeles. Onlangs heeft hij de Princess Grace Award gewonnen als veelbelovende jonge schrijver. Hij leeft met zijn vrouw in New York City.
In zijn debuut Verblind maken we kennis met Jonah Stem een jonge studentarts die werkt in het ziekenhuis. Na beëindiging van zijn dienst wordt hij op straat geconfronteerd met een jonge vrouw die belaagd wordt. Hij ontzet haar en raakt daarbij bewusteloos. Achteraf blijkt dat de aanvaller om het leven is gekomen en dat Jonah hiervoor aangeklaagd wordt. Een bedankbezoekje van het slachtoffer, de mooie Eve Jones, verloopt geheel anders dan Jonah zich had voorgesteld. Hij schenkt wat minder aandacht aan zijn schizofrene vriendin Hannah die in een inrichting zit en wordt helemaal opgeslokt door Eve. Bedreigend of spreekt hier echte liefde uit? Na enige tijd gaat hij toch twijfelen aan de aandacht die hij van haar krijgt en vermoed dat er nog andere belangen meespelen. De speurtocht naar de ware liefde kan beginnen voor Jonah
Met dit eerste boek dat het best ingedeeld kan worden in de categorie medische thriller, probeert Jesse Kellerman voortdurend in de voetsporen van zijn vader te treden. Alleen zal hij hier toch wat meer tijd in dienen te steken en ook ervaring moeten opdoen. Echt spannend is het boek maar bij tijd en wijle. De basis van het verhaal is goed, een stalkende vrouw die meent dat een man altijd en overal met seks is te animeren. Maar helaas mist het verhaal een vloeiende lijn. Het gaat soms een beetje met horten en stoten. Bovendien is het hier en daar wat aan de overdreven kant, maar toch niet zodanig dat de lezer het boek voortijdig weg hoeft te leggen.
Als Jesse meer ervaring opdoet, de tijd voor hem in zijn voordeel laat werken, kunnen we nog iets van hem verwachten. Mocht dit zijn top zijn dan blijft de bekendheid van de naam Kellerman nog even beperkt tot Jonathan en Faye. | 0neg
|
Waar ik genoten heb van het eerste boek van Jonas Jonasson, was ik dit keer lichtelijk teleurgesteld. Ik had moeite met het doorkomen in het eerste deel van het boek. Jonasson probeert wederom grappig uit de hoek te komen, maar faalt hierin naar mijn zin. Pas in hoofdstuk 39 kreeg ik tranen in mijn ogen van het lachen. Helaas stopte dit na een paar hoofdstukken. Heb me wel vermaakt hierna en het boek redelijk snel uitgelezen, maar toch met een hol gevoel.
Ik hoop dat in zijn volgende boek het kunstje niet wederom herhaald gaat worden. Jonas Jonasson moet met heel wat komen om weer net zoveel succes te krijgen als met de 100 jarige man. Ik zal niet meer blindelings een boek van hem kopen. | 0neg
|
Redelijk onderhoudende reeks van anekdotes over jeugd en jongvolwassenheid in Irak. Op zichzelf zijn de herinneringen mooi geschreven, maar het mist een samenhangend kader dat ze naar een hoger plan tilt. Nu blijft het beperkt tot onsamenhangende fragmenten zonder verdere psychologische diepgang. | 0neg
|
Een flinke tegenvaller!
Het Vlaams van Hugo Claus is misschien wat ouderwets maar wèl mooi. Soms poëtisch zelfs.
'Het bevend vel van de Tiber dat overdag geel en rond zes uur grasgroen was, nu van lood met glanzen, ronde kolken in het water. De onbeweeglijke lage boten'.
Het verhaal echter vond ik niet te pruimen, volkomen oninteressant..... | 0neg
|
Er is echt echt ECHT geen enkele manier waarop ik dit niet cru kan zeggen, dus hier gaan we: wat een kutboek!
Mijn oprechte excuses aan de mensen die dit boek wel goed vonden, maar ik vond er niks aan en al na ongeveer vijf pagina’s had ik zin om het e-book met smartphone en al het raam uit te zwieren. Gelukkig hou ik teveel van m’n smartphone.
We weten intussen allemaal wel dat de FSOG-trilogie fanfiction is van de Twilight-saga. Grey is de Midnight Sun die Twilight nooit gehad heeft. Stephenie Meyer (de auteur van de Twilight-saga) was begonnen aan het schrijven van een boek uit het oogpunt van Edward maar iemand had dit boek online uit laten lekken en dus heeft ze het boek nooit uitgegeven maar is het deel dat ze wel al had geschreven gratis af te halen van haar website. Dit terzijde.
(Ben ik trouwens de enige die vind dat E. L. James op een Christian Grey-creepy-manier geobsedeerd is door Stephenie Meyer?)
E. L. James vond dat haar koe nog niet genoeg uitgemolken was, dus schreef ze Grey.
“Bekijk de wereld van Vijftig tinten grijs opnieuw, door de ogen van Christian Grey.” Dit staat te lezen op de achterkant van het boek en dat mag je echt wel letterlijk nemen. Het is FSOG helemaal opnieuw, maar dan uit het verschrikkelijk saaie, arrogante oogpunt van Christian. Hieruit merk je ook dat E. L. James weinig tot geen ervaring heeft met het schrijven vanuit een mannelijk oogpunt.
Ongeveer de helft van het boek is een letterlijke copy-paste uit FSOG. Wat ik dan weer vreemd vind: de dialogen zijn dan weer op een andere manier geschreven dan in FSOG. Waarschijnlijk is dit te wijten aan verschillende vertalers, maar leg er dan op zijn minst het eerste boek naast als je gaat editen want dit vond ik wel heel irritant.
Als je FSOG gelezen hebt, en Christian hebt leren kennen door de ogen van Ana, is Christian op één boek tijd veel veranderd. In Grey merk je hier dan weer amper iets van. Het is net alsof Christian gewoon hetzelfde blijft terwijl hij volgens Ana toch veranderd is. Vreemd. De denkwijze en uitspraken van Christian maken het voor mij onmogelijk om hem als een serieuze “dom” te gaan zien, wat mijn gevoelens bij de eerste drie boeken enkel maar bevestigt. Als ik in de dom-sub wereld zou zitten, zou ik rennen voor mijn leven bij het zien en horen van Christian.
Ik vind het jammer dat Grey een bijna exacte kopie is van FSOG en dat er bitter weinig verteld wordt over Christians’ tijd vóór Ana, want die tijd is wat hem gevormd heeft tot wie hij nu is. Ik denk dan aan zijn avonturen met Leila en andere ‘subs’, of zijn tijd als sub van Elena. Ook de periode voor en tijdens zijn adoptie had ik graag wat meer in detail besproken gezien. Helaas pindakaas. | 0neg
|
Ik heb het volgehouden tot bladzijde 300, hierna teleurgesteld weggelegd. Het boek grijpt mij niet. De personages zijn te kinderlijk, het verhaal langdradig en overbodig gedetailleerd. De superhelden cliché stond me ook tegen. Toch blijf ik nieuwsgierig naar Marissa Meyer,s Lunar Chronicles en hoop daar binnenkort aan te kunnen beginnen. | 0neg
|
Perzië, een prinses, een harem, eunuchen, intriges, verraad en moord… Klinkt veelbelovend hè?
Anita Amirrezvani’s eerste boek, Dochter van Isfahan, was een bloemrijk en mooi geschreven roman over een arm meisje in het 17de eeuwse Perzië (Iran). Haar tweede boek, Prinses van Perzië, verhaalt over de crisis aan het hof van Perzië, een eeuw eerder.
Nadat sjah Tahmasp I sterft zonder een opvolger te hebben aangewezen, raakt iedereen aan het hof en in het land in verwarring en paniek. Zijn dochter, prinses Pari, heeft haar vader jarenlang als raadgeefster terzijde gestaan, maar omdat zij een vrouw is, mag ze hem niet opvolgen. Er ontstaat een politieke chaos, en uiteindelijk bestijgt een van de vele zonen, Ismail, de troon.
Eunuch Jahaver die voor prinses Pari werkt, is de ik-verteller. Zijn vader werkte ooit aan het hof en is vermoord door een andere hoveling. Tijdens Jahavers zoektocht naar de moordenaar van zijn vader, raakt hij verstrikt in de intriges rondom het overlijden van de sjah. Prinses Pari zet haar dienaar en vertrouweling namelijk in in het politieke spel, want hij heeft toegang tot bijna alle vertrekken, ook die van de haremvrouwen. Deze vrouwen spelen achter de schermen een grote rol bij het aanwijzen van de troonopvolger.
Als na zijn troonsbestijging blijkt dat Ismail een tiran is, zet Pari Jahaver weer in, maar nu om een moordcomplot te beramen tegen haar broer.
Macht, liefde, verraad en loyaliteit zijn de steekwoorden in deze roman. Amirrezvani is wel volledig doorgeschoten in haar ijver een weer mooi boek te schrijven. Prinses van Perzië barst uit zijn voegen van de wollige dialogen, overbodige details en vele namen. Ze beschrijft uitentreuren de pracht en praal van het paleis, de geuren en kleuren van de tuinen, de juwelen, kleding en mensen:
Ook andere kizilbasj werden geëerd: de Rumlu, de Shamlu, De Qajar en de Ashfar, gevolgd door de Georgiërs, de Koerden en de Circassiers. […] Daarna werden er begroetingen voorgelezen door afgevaardigden van Sultan Murad III der Ottomanen, Akbar de Grote van de Mughals, Zhu Yijun van de Ming en Abdullah Khan van de Oezbeken, de meest verheven en machtige heersers op aarde, en enkele gezanten van de leiders van de minder belangrijke christelijke koninkrijken van het westen, zoals Filips II van Spanje en Elizabeth I van Engeland, die elkaar in die periode probeerden te veslaan.
Bijzonder is dat ieder hoofdstuk ingeleid wordt door een deel uit het 11de eeuwse gedicht De Sjahnama (Boek der koningen). Dit is een fraai epos in dichtvorm, en de parallellen met het verhaal van prinses Pari spreken voor zich.
Vertaald door Sabine Mutsaers. | 0neg
|
Kempenzoon Danny Beyens combineert een job in het onderwijs met journalistieke bijdragen aan de krant Gazet van Antwerpen. Hij woont in Westerlo, waar recent zijn nieuwste werk in het prachtige gemeentehuis werd voorgesteld. Het spoor van de jakhals is al het derde boek met commissaris Ward Coppens en hoofdinspecteur Axel Degraaf in de hoofdrol. Eerder verschenen Quatre-mains en Date met de dood.
Het spoor van de jakhals begint als er bij ruimingwerken op het kerkhof van Mol Donk een mummie wordt blootgelegd. Op het lichaam van deze recent begraven man wordt alleen een afbeelding gevonden van een jakhals. Via een tip van een jonge vrouw leidt de zoektocht naar zeven wildvreemden die enkele maanden eerder samen een avontuurlijke reis door Egypte boekten. Een reis die niet geheel verliep zoals verwacht.
Het klassieke gegeven van de vloek van de farao is in film en boeken een veelvuldig gebruikt onderwerp, maar de auteur steekt het in een ander, modieuzer jasje. Het basisidee achter Het spoor van de jakhals is zelfs goed gevonden en origineel te noemen, maar aan de uitwerking van plot naar boek kan nog het een en ander verbeterd worden. Zo heeft het eindresultaat, door de ellenlange uitweidingen over alle door de reizigers bezochte bezienswaardigheden, meer bestaansrecht als reisgids voor Egypte dan als spannend boek. Net als sommige figuren in de groep, vraagt de lezer zich af of er wanneer er een einde komt aan de gidsgedeeltes die de auteur in de mond van een paar van zijn personages legt. Feiten, data, namen en merkwaardigheden, ze passeren allemaal de revue en leiden niet alleen de aandacht af van de spannende verhaallijn, maar halen ook telkens weer de vaart uit het verhaal.
Het sterkste punt van het verhaal is de herkenbaarheid. Het is bijna een streekroman te noemen, waarin bewoners van de Antwerpse Kempen zich niet alleen zullen thuis voelen wat betreft de gebruikte locaties, maar ook vanwege de personages, wier nuchterheid zeer doeltreffend beschreven wordt door Danny Beyens, die zich een adequaat observator toont.
De Egyptenaren geloofden in een leven na de dood en Jezus zou verrezen zijn, maar de truc die Danny Beyens uithaalt met zijn dader is te klasseren onder het boerenbedrog. Hoewel het gegeven op zich niet slecht gevonden is, maakt het de lezer onmogelijk mee te speuren naar de mogelijke dader en voelt hij zich aan het einde van het boek gepasseerd.
Liefhebbers van Egypte en streekgenoten van de auteur zullen wellicht kunnen genieten van Het spoor van de jakhals. Danny Beyens vertrouwt zijn verhaal in een vloeiende, vlot lezende, stijl aan het papier toe, kruidt het met een snuifje humor en besprenkelt het vooral op de eerste bladzijden overvloedig met bijvoeglijke naamwoorden.
Als spannend verhaal ontgoochelt Het spoor van de jakhals echtert lichtjes. omdat de auteur wilde pronken met zijn door research opgedane kennis van het land van de faraos. | 0neg
|
Eve is het eerste meisje dat geboren wordt in vijftig jaar. De toekomst hangt af van haar. Ze groeit afgeschermd in een toren op en wordt klaargestoomd voor haar rol als redster van de mensheid, maar dan komt ze per toeval oog in oog te staan met Bram en dat zet alles op de helling.
Eve of Man begint met een intrigerende proloog die het wereldbeeld van het boek introduceert, waarna Eve en Bram afwisselend aan het woord komen. Het leven van Eve wordt erg uitgebreid beschreven en hierdoor komt het verhaal traag op gang. Er moet lang worden gewacht voor er werkelijk iets plaatsvindt. De eerste helft van het boek bevat heel weinig actie en laat de lezer op z’n honger zitten. Gelukkig is het allemaal erg toegankelijk geschreven en zorgt het ongecompliceerde taalgebruik ervoor dat het allemaal nog behoorlijk vlot leest. De tweede helft van het boek is dan weer een sneltrein.
Op het moment dat Bram in actie komt, trappen de auteurs het gaspedaal in. De gebeurtenissen volgen elkaar in een razend tempo op. Leuk, maar dat gaat wel ten koste van de diepgang. Het gaat allemaal erg gemakkelijk en wanneer er doden vallen, blijft het een afstandelijke gebeurtenis. Er was immers onvoldoende tijd om betrokken te raken bij de nevenpersonages. Dat is eveneens het geval bij de twee hoofdpersonages, het blijft wat te oppervlakkig en cliché. Het is te stereotiep, ondanks de veelbelovende premisse van het boek. Eve of Man mikt op tieners, maar de auteurs vergeten dat ook zij meer aankunnen dan een vlak uitgewerkt liefdesverhaal.
Schrijversduo Giovanna en Tom Fletcher heeft gelukkig wel enkele originele ideeën in het boek gestopt en weet daarmee de interesse van de lezer te behouden. De technische snufjes boeien en trekken de aandacht. Ook de relatie tussen Bram en zijn vader zet de verhoudingen op scherp.
Eve of Man is geen hoogvlieger en als begin van een trilogie is het boek in feite niet interessant genoeg. De maatschappijkritiek mag in de volgende delen pittiger aan bod komen en de personages verdienen een gedetailleerde, diepgaande uitwerking. Ook mag de onvoorspelbaarheid van de plot omhoog. Op enkele fragmenten na, was het van meet af aan duidelijk waar het verhaal naartoe ging. Jammer, want in het idee achter dit boek zit ongelooflijk veel kracht. Hopelijk nemen de auteurs hun doelgroep onder de loep en steken ze de energie die ze nu in het beschrijven van de omstandigheden gestopt hebben in het ontwikkelen van de personages en de verhaallijn. Er gloort licht aan de horizon voor Eve als Giovanna en Tom Fletcher het in het tweede deel over een andere boeg durven te gooien. | 0neg
|
‘Godin aan zee’ is een bewerkte versie van de Griekse mythe waarin Persephone, dochter van Demeter (godin van de landbouw en het graan) en de oppergod Zeus, ontvoerd wordt door Hades (god van de onderwereld). Ze reist vervolgens afwisselend tussen de onderwereld en de godenwereld, wat het komen en gaan van de verschillende seizoenen verklaarde. Ik was erg benieuwd naar deze roman waarin mythologische figuren een modern jasje krijgen.
Mijn volledige recensie kan je lezen op mijn blog: https://www.hebban.nl/p/smakelijk-lezen/nieuws/godin-aan-zee-hans-moltzer | 0neg
|
Ik ben nu al weken geleden begonnen in dit boek en het schiet maar niet op. Het is niet slecht, verre van, maar o zo traag ! Spannend is het niet, het kabbelt allemaal rustig voort. Nochtans schrijft PD james erg goed, daar niet van. Maar telkens leg ik het opzij om eerst iets anders te lezen.... Dan lees ik weer een stuk....Het rare is dat ik het boek echt wel wil uitlezen want ik wil weten wie en hoe en wat enzo, maar het gaat maar niet vooruit....
Hopelijk raak ik ooit nog eens aan het einde en kan ik jullie wat meer vertellen ! | 0neg
|
Het derde deel in het Ludwig Lucht kwartet van de Zweed Thomas Engström (1975, Malmö, Zwe) speelt zich af in de Verenigde Staten. In de Cubaanse gemeenschap is veel ophef over de aanslag waarbij twee kopstukken van de anti-Castro beweging zijn omgekomen. Al snel zijn de Amerikaanse inlichtingendiensten en de Russen als traditionele organisaties die Cuba op de voet volgen betrokken..Via zijn contactpersoon GT (bekend uit de eerdere delen) wordt Ludwig Licht ingeschakeld als consultant. Maar Licht is Licht een ongeleid projectiel, gevormd in de oude spionagescene van het oude oostblok, die zo zijn geheel eigen werkwijze heeft.
Het boek is prima losstaand te lezen en heeft op het eerste gezicht een eenvoudig plot. Dieper is er een verhaallijn die een stuk interessanter is, de cohesie met de andere boeken vormt en die hopelijk zijn climax bereikt in het vierde deel. Het boek doet wat rommelig aan, de dialogen zijn eenvoudig en de karakters zijn een weinig uitgediept, . Al met al is het derde deel een minder vervolg op het meer belovende tweede deel en is het wat teleurstellend. | 0neg
|
Tess Gerritsen heeft altijd wel garant gestaan voor verhalen met veel spanning en snelheid. Maar ook de grote sterren laten af en toe wel eens een steekje vallen. En daar lijkt het bij De laatste sterft wel op. Of is het meer dan maar een steekje?
Teddy Clock, Claire Ward en Will Yablonski hebben één ding met elkaar gemeen, ze zijn alle drie op een wel vreemde manier hun ouders verloren.
Maura Isles, forensisch patholoog, brengt en bezoek aan Evensong, een tehuis waar kinderen in een beschermde omgeving de gelegenheid krijgen op te groeien. Maura ontdekt dat niet alleen de kinderen maar ook de leiding een bedenkelijk verleden hebben. Teddy, Claire en Will zijn daar ook terecht gekomen en Maura probeert overeenkomsten tussen hen te ontdekken. Dat proberen de drie tieners ook en die vinden raakvlakken
..
Maar het vinden van die daarvan is tevens de start van een grote dreiging. Misschien was het beter geweest om niet te gaan zoeken
.
De laatste sterft is een titel die veel belooft maar weinig geeft. Gerritsen krijgt het voor elkaar een thriller te schrijven waar minimale spanning in voor komt. Ruim 2/3 van het verhaal is sloom en gaat nauwelijks ergens over. Pas daarna drijft er wat spanning het verhaal in maar ook niet eens met grote snelheid. Zou iemand mij vragen wat het minste boek van Tess Gerritsen is dan verdient De laatste sterft zeker genomineerd te worden voor die titel. Het is teveel drijven op eerder opgedane roem, het lijkt er zelfs op dat de uitgever tevreden gesteld moest worden met uitgifte van een boek door Tess Gerritsen. Jammer, want ze kan het zo goed!!!
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 2 ster
Plot: 2 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 1 ster | 0neg
|
Ik begon met hoge verwachtingen aan het boek. Na het lezen van de korte inhoud en de combinatie ervan met de sfeer die de cover uitstraalde, was veel belovend. Ik verwachtte een boek waar de spanning te snijden ging zijn, waar ik op het puntje van mijn stoel zou zitten en waar ik overmand zou worden door emoties.
Als je zelf moeder bent, dan weet je heel goed dat je jezelf op de tweede plaats zet en dat je kind(eren) voorgaat (n).. Ik keek uit naar iets 'fierce' zoals de titel haar al liet vermoeden.
Het begon heel goed. Je voelde al onmiddellijk dat er iets in de lucht in : de opgejaagdheid, onbehagelijkheid en spanning. Het bleef echter niet duren. Het hele middenstuk vond ik vrij saai, langdradig en vol dingen die niets ter zake deden. Ik vind het zelfs vreemd dat een moeder die in deze situatie zit, hier aan zou denken. Ik geloof dat er andere dingen zijn waar ik mee zou bezig zijn. Verder nam ze ook soms rare beslissingen die ik niet snapte en kwam het verhaal nogal ongeloofwaardig over.
Een kleine opflakkering op het einde van het boek waar ik wel door gegrepen wer., Het vlammetje dat even de kop opstak, was echter al heel snel gedoofd door een, voor mij, onbevredigend einde dat mij met een hoop onbeantwoorde vragen achterliet.
Bedankt, Hebban, dat ik het boek mocht lezen. Jammer dat ik er niet enthousiaster kon over zijn.:( | 0neg
|
Simon stood and stared numbly at the front door of his house.
He'd never known another home. This was the place his parents had brought him back to when he was born. He had grown up within the walls of the Brooklyn row house. He'd played on the street under the leafy shade of the trees in the summer, and had made improvised sleds out of garbage can lids in the winter. In this house his family had sat shivah after his father had died. Here he had kissed Clary for the first time.
He had never imagined a day when the door of the house would be closed to him. The last time he had seen his mother, she had called him a monster and prayed at him that he would go away. He had made her forget that he was a vampire, using glamour, but he had not known how long the glamour would last. As he stood in the cold autumn air, staring in front of him, he knew it had not lasted long enough. (blz. 1)
Dit is het begin van het 5e deel van The mortal instruments. Simon is inmiddels een weerwolf en Clary een schaduwvechter. Hoe zal het in dit deel verder met ze gaan?
Lees de rest van mijn recensie op Ikvindlezenleuk | 0neg
|
Na de eerste tien bladzijden wilde ik echt al afhaken. Zo onwerkelijk, hoewel de schrijfstijl anders doet vermoeden. Ik werk zelf op een school voor vmbo en havo, maar de beschrijving van 'de bedreiging' staat wel erg ver van de werkelijkheid af hoor. En dan de reacties van de collega's, ja, dat is dus echt wel fictie en dan ook nog niet-realistische fictie. Dit zou dus echt niet kunnen volgens mij. En dat gedweil over de motivatie van de hoofdpersoon om in het onderwijs te werken. Elke leerling die iets dwars zit de kroeg in sleuren en er een persoonlijke band mee opbouwen. Best wel heel erg Carry Slee, zo populair geschreven.
Toch bleef ik nieuwsgierig. Het originele vertelperspectief houdt je nog wel een tijdje bij het verhaal en dat was ook hard nodig. De beschrijving van de man van Marjolein waaiert ook alle kanten op. Van de knappe, bijna boeketreeks-achtige''perfect lover' tot iemand die eigenlijk helemáál niet attent is en z'n aandacht liever aan andere vrouwen geeft. Maar dat gebeurt dan zonder noemenswaardige ontwikkeling van de persoon in kwestie. Het staat er zomaar opeens geschreven als het ware. De vorm van het dubbele perspectief doet diepgang vermoeden, maar helaas blijft het allemaal zo vlak als een Talpasoap. Wat mij betreft een nogal tegenvallend cadeautje in een originele verpakking. | 0neg
|
Hoeveel ellende kan er over iemand uit gestort worden. Het enige wat je wil weten,(want daar zou het over gaan) wat is er met die jongens gebeurd en hoe past daar de all-inclusive in.
Geen enkel goed antwoord gekregen, geen spanning, alleen irritatie van weer een personage met een aanzienlijke (negatieve) inbreng of gedrag waar je niets aan hebt of doet.
Daardoor werd het boek voor mij te langdradig en heb me naar het eind toe geworsteld om maar één antwoord te krijgen.
Deze maar snel vergeten. | 0neg
|
Zorg is een satire. Het is moeilijk om een dergelijk boek van de eerste tot en met de laatste bladzijde aantrekkelijk te houden: wat aan het begin van het boek sterk op de lachspieren kan werken, kan op een gegeven moment wat flauw worden. Dat gebeurde hier, daarom maar 2 in plaats van 3 duimpjes.
Wel kostelijk: de brieven van de arts aan zijn geëerde collega: links de formele brieftekst, rechts de interpretatie. Big smile! | 0neg
|
Zoveel lovende recensies zijn er verschenen over Houellebecq en nog eens zoveel berichten over de controversiële aard van zijn geschriften, dat ik benieuwd was naar wat ik er zelf van zou vinden. Ik las dus zijn laatste werk, Onderworpen.
Op de kaft een hoofd, met twee kanten: een vrouwelijke, gehuld in sluier, met alleen de ogen zichtbaar, en rechts een mannelijk beeld, dat vrijheid uitstraald: geen sluier en een uitdagende sigaret in de mond.
Dit is meteen een typerende schets van de inhoud van het boek. Ik verwachtte een soort debat tussen christendom en islam. De laatste zou de christelijke wereld aan zich onderwerpen. Als bij de presidentsverkiezingen de moslimkandidaat wint en alle overheidsinstellingen meteen veranderen in moslimbolwerken, lijkt dat ook zo te zijn. Maar de hoofdpersoon, die professor was aan de Sorbonne en aanvankelijk wordt ontslagen, kan al snel opnieuw aan het werk: als hij zich maar bekeert.
De echte onderworpenen zijn de vrouwen. Daarmee heeft onze professor echter geen probleem: hij heeft hen toch altijd al als gebruiksvoorwerp gezien. Ze moeten goede huisvrouwen zijn en af en toe in een hoer veranderen. Ze zijn inwisselbaar, daarom kan je ook evengoed een escortservice of een bordeel bezoeken om een vrouw te vinden.
Alleen dat stoofpotje... Dat maakt een prostituee doorgaans niet klaar. De islam biedt uitkomst: als de professor zich bekeert, verdient hij genoeg voor drie vrouwen! Hij hoeft ze niet eens zelf uit te zoeken, maar krijgt ze aangeboden via een koppelaarster. Hoe geweldig.
Houellebeqc schrijft goed, zijn zinnen lopen prima en in mijn geval was de vertaling ook prima. Hij is een meester in de kleine tussenopmerkingen: 'Het viel me op, hoe weinig er gebeurde in zijn doodlopende straat', en: 'alleen al van het woord humanisme werd ik licht onpasselijk, maar misschien kwam dat wel door de warme pasteitjes, ik had er teveel van gegeten'.
Oplossing voor alles is een uitgebreide inname van drank, in vele soorten.
Provocatie lijkt me het meest belangrijke doel van Houellebecq. Ik vond het echter vooral een erg vervelend boek. Te veel namen van onbekende Franse grootheden, teveel politiek gezever. Teveel quasi intellectueel geneuzel. De humor hier en daar maakte nog wat goed, maar dit experiment ga ik niet herhalen. | 0neg
|
Toen ik me aanmelde voor dit buzzboek had ik hoge verwachtingen, het verhaal sprak me aan omwille van het thema van privacy, dat in onze huidige maatschappij zeer actueel is.
We maken kennis met Joe Chayefski een bekende professor/wetenschapper die als jonge man verhuist naar Finland. Hij doet dit omdat hij op een congres in Italië de finse Alina ontmoet. Ze beginnen een relatie en algauw beslist Joe om zijn verloofde in Amerika achter te laten en bij Alina in Finland te gaan wonen.
Joe zet zijn postdoctoraat, zeer tegen de zin van zijn ouders, in Helsinki verder. Algauw komt hij erachter dat de mentaliteit aan de universiteit heel anders is dan in Amerika. Hij heeft het er erg moeilijk mee. Alina wordt redelijk snel zwanger. De communicatie tussen het koppel loopt spaak en Joe verhuist als de kleine Samuel amper 1jaar oud is terug naar Amerika.
In Amerika wordt hij een gewaardeerd wetenschapper en professor. Hij trouwt opnieuw en krijgt twee dochters.
Doorheen het boek wordt door middel van flashbacks duidelijker hoe de relatie van Joe en Alina is fout gelopen. We leren de kinderen van Joe beter kennen. Zijn dochter wordt door een bedrijf uitgekozen om nieuwe producten uit te testen maar moet daar in ruil haar privacy voor opgeven. Dit leek mij een interessante invalshoek maar het thema valt tussen alle andere tema's van het boek in en werd zo niet echt uitgewerkt.
Ondertussen gebeuren er aanslagen van dierenrechtenactivisten tegen het laboratorium van Joe.
Ik vond het boek langdradig met heel veel beschrijvingen die niet altijd het boek ten goede komen. Er komen verschillende thema's aan bod en dat maakt dat het boek moeilijk te volgen is en een rommelige indruk maakt. Het boek is redelijk dik en niet vlot geschreven. Ik heb eerlijk gezegd moeten zwoegen om dit boek uit te krijgen.
Had er veel meer van verwacht. Voor mij persoonlijk een tegenvaller. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.