text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Hoeveel Nederlanders kennen de geschiedenis van Finland tussen de Eerste en Tweede Wereldoorlog in? Niet veel waarschijnlijk. De woensdagclub van Kjell Westö geeft een inkijkje. Interessant, maar vrolijk word je er niet van.
1938. Claes Thune is jurist en heeft een eigen kantoor. Zijn vrouw heeft hem verlaten voor zijn beste vriend en ze publiceert tot overmaat van ramp nu tenenkrommend erotisch proza over de periode dat ze vreemdging. Thune voelt zich eenzaam. Met zijn oude vrienden vormt hij de Woensdagclub. Ze drinken veel en praten over politiek, de opkomst van Hitler uiteraard. De oude vriend die nu een relatie heeft met zijn vrouw laat hij ook weer toe in de club.
Wanneer het gezelschap bijeenkomt op het kantoor van Thune, hoort zijn nieuwe secretaresse, mevrouw Wiik, een stem die ze nooit meer had willen horen. Ze noemt deze man de generaal. Hij heeft haar herhaaldelijk verkracht toen ze in een strafkamp zat vlak na de Eerste Wereldoorlog. Het is een van de vrienden van Thune maar we weten niet wie. De man herkent haar niet en begint haar het hof te maken als een gentleman. De auteur doet zijn best de lezer een bepaalde man uit de club te laten verdenken. Hij doet iets medisch, heeft een verloofde, maakt het dan uit met haar… Nu heb ik het! denk je. Maar op het einde blijkt het toch iemand anders te zijn. Een wat goedkoop verkeerd beentje.
Ook Mevrouw Wiik is eenzaam. De man met wie ze na het kamp trouwde is jaren geleden al de deur uitgelopen en spoorloos verdwenen. In haar zit ‘Miljameisje’ – ontstaan door het oorlogstrauma - maar dat is geen prettig gezelschap. Overigens maakt dit het verhaal moeilijk te begrijpen in het begin. Ze wordt afwisselend Mevrouw Wiik, Matilda en Miljameisje genoemd. Het is niet makkelijk erin te komen.
Voor de hand ligt een lovestory tussen de jurist en zijn secretaresse. Maar die verwachting wordt niet ingelost. Mevrouw Wiik spreekt met haar verkrachter af, maar heeft daar zo haar eigen plan mee. (Wat is dan eigenlijk nog de rol van het karakter Thune? Had hij niet net zo goed kunnen worden geschrapt?)
Aanvankelijk lijkt het allemaal heel spannend te worden. Toch pakt het verhaal niet. Vooral omdat er heel veel verteld wordt in plaats van dat je het meebeleeft als lezer. Tussen neus en lippen door wordt bijvoorbeeld medegedeeld dat Thune in elkaar is geslagen. Eh.. wat?! When did that happen? O, drie dagen geleden. Het was spannender geweest om dat in real time mee te krijgen. En zo zijn er nog talloze voorbeelden van plompverloren meldingen.
Het boek, dat sowieso al over een inktzwarte periode gaat, loopt heel slecht af. Er had meer hoop en liefde in gemogen. Het is nu onduidelijk waarom je hier als lezer een paar uur van je leven aan zou besteden. Het is vooral een plotgedreven boek waarin de karakters, die toch echt genoeg voer voor psychologen met zich meedragen, oppervlakkig blijven. | 0neg
|
Ik weet niet zo goed wat ik op moet schrijven hier, hoe ik het moet verwoorden. Maar volgens mij zijn Richelle Mead en ik gewoon geen goede combinatie.
De stukken van het verhaal die ik interessant vind, wordt vluchtig aangestipt, maar krijgen nauwelijks aandacht. De personages waar ik graag meer van zou willen weten, zijn vaker afwezig in het verhaal dan aanwezig.
Een heel boek lang wordt er gesproken over fysieke aantrekkingskracht, maar de echte uitbetaling blijft uit waardoor de climax (pun intended) nogal onbevredigend voelt.
Het grootste deel van de tijd kabbelt het verhaal een beetje, maar heb ik niet het gevoel dat er echt iets interessants of spectaculair gebeurt. En als aan het slot er dan toch een beetje spanning en sensatie plaatsvindt is ook daar de uitbetaling gewoon erg onbevredigend en mis ik achtergrond.
Ik heb bij Vampire Academy de andere delen wel gelezen, dat ga ik met deze serie niet doen. Geen Richelle Mead meer voor mij. Het klikt niet tussen ons. | 0neg
|
Een auteur die je niet kent en waar je nog niets van gelezen hebt: het blijft interessant. Bij het zien van het boek IJskoud en na het lezen van de achterkant van het boek in de winkel besloot ik om mijn eerste boek van de voor mij onbekende Louise Penny aan te schaffen.
Ik werd gepakt door de beschrijving in de flaptekst en begon vol verwachting aan het lezen van Penny's nieuwste werk.
Na het lezen van de eerste 100 pagina's begon ik te vrezen voor een teleurstelling en helaas kwam die verwachting uit: zeer langdradige beschrijvingen, oppervlakkige personages en ZEER weinig spanning.
Daarnaast heeft het boek een zeer filosofisch karakter; iets wat mij niet bepaald aanspreekt.
Het boek wordt zelden echt spannend en de zoektocht naar de daadwerkelijke moordenaar lijkt niet tot een eind te komen. Positieve aan het boek is dat Penny erin geslaagd is om haar boek te eindigen met een andere schuldige dan je verwacht.
Het gebeurt me niet erg vaak, maar bij dit boek kan ik met recht zeggen dat ik me er doorheen heb moeten worstelen; ik acht de kans daarom erg klein dat er op korte termijn nog een boek van Louise Penny in mijn boekenkast zal verschijnen. | 0neg
|
Van deze schrijver heb ik dus nog nooit een boek gelezen en afgaande op de zeer goede recensies en veelbelovende kritieken heb ik me laden verleiden tot het lezen van het vuistdikke boek. Het begin klonk veelbelovend maar naarmate ik halfweg was begon het me ietwat tegen te steken. Het is een aaneengeschakelde monoloog van een beheerder van vakantiehuisjes die onverwacht het bezoek krijgt van een onbekende. Hij begint zijn eigen verhaal te vertellen tijdens het doppen van bonen over zijn leven en bijbehorend over het lot en toeval.Hij meanderd van zijn onbezorgde kindertijd op het Poolse platteland via de tweede wereldoorlog, zijn opleiding als elektricien en geeft tussendoor wat info over zijn passie van het saxofoon spelen. Maar het duurt voor mij allemaal wat te lang. Het zal zeker literair een hoogstandje zijn voor de kenners maar ik was het moe. Het eind is wat het was. | 0neg
|
Als lid van de Hebban thriller leesclub was ik één van de gelukkigen die dit debuut van Tom Cooper mocht recenseren. Doordat er op de achterflap vele excentrieke personages werden omschreven, waren mijn verwachtingen hooggespannen. Vol enthousiasme begon ik te lezen, totdat ik het spoor al gauw bijster was. Juist de vele personages waren bij mij de oorzaak van een moeizaam begin. Boven elk hoofdstuk staat wel genoemd om wie het gaat, maar in het begin leek er geen einde te komen aan de opstapeling van veel losstaande personages. Gaandeweg wen je hier wel aan en heb je van die momenten waarop je denkt ‘ohjah die persoon’. Hierdoor is het niet een verhaal, eigenlijk verhalen, die je even luchtig tussen de bedrijven door leest. Je moet er echt even goed voor gaan zitten en dit boek het liefst binnen twee dagen uitlezen. Als je er teveel tijd tussen laat, zal je weer stukken terug moeten gaan lezen over wie de personages ook alweer zijn en waar ze op dat moment mee bezig waren. Dit geeft ook aan dat de meeste personages niet direct een gevoel bij je losmaken, waardoor je ze beter zou herinneren. Alleen Lindquist maakte een dergelijke indruk, waardoor hij voor mij het hoogtepunt van dit debuut werd.
Qua spelling was het prima, maar de zinsbouw liet soms te wensen over. Dan heb ik het over woorden die dubbel staan of in de verkeerde volgorde. Dit kwam gelukkig sporadisch voor (een keer of vier), maar stoort wel en komt gehaast over. Alsof er geen tijd was om het boek rustig te vertalen en nog eens na te lezen voordat het uitgebracht werd. Nog een ergernis die bij mij op kwam borrelen, was het woord ‘Barataria’. Dit woord leest dus echt niet prettig en zorgde ervoor dat ik daar elke keer stotterend bij bleef hangen.
Al met al vind ik dat de schrijver veel kansen heeft laten liggen. Vooral op het gebied van diepgang bij alle personages, want als je ze allemaal aparte hoofdstukken geeft verwacht je ook dat ze allemaal een grote rol spelen. Wanneer dit niet zo is, had je de andere personages ook steeds in ontmoeting kunnen laten komen met de enige hoofdpersoon van Lindquist. Dan is het niet nodig om ze hun eigen hoofdstukken te geven. Verder vond ik het erg jammer dat al die personages niet door een bepaalde grote gebeurtenis allemaal binnen dezelfde verhaallijn terecht kwamen. Ik had het erg mooi gevonden wanneer ze allemaal uiteindelijk verbonden waren met elkaar en dat hierdoor dan verhalen uit hun verleden meer zin hadden. Nu werd per personage wel verteld (opgedreund) wat ze vroeger allemaal meegemaakt hadden om de personages zelf een identiteit mee te geven, maar deze achtergronden werden niet van meerwaarde bij de sporadische ontmoetingen onderling. Het voelde hierdoor erg onaf, het plot was voor mij onbevredigend en nogal teleurstellend. Ook ontbrak er een vrouwelijke noot in het verhaal, dat maakte het soms eenzijdig. Er kwam in geen enkele verhaallijn een vrouw voor die van belang was voor het verhaal. Hier heeft de schrijver nog een kans laten liggen, in de vorm van de dochter van Lindquist. Zij had wat mij betreft een veel groter aandeel in het verhaal mogen hebben.
Kortom, voor mij was dit debuut merendeels een teleurstelling door de hoge verwachtingen die de achterflap teweeg bracht. Verder zal ik nog wel op dit boek terug komen, wanneer mijn vriend hem heeft gelezen. Misschien is het een boek wat beter in de smaak valt bij de mannelijke lezers en misschien ontdekt hij aspecten waar ik overheen gelezen heb.
To be continued…. | 0neg
|
Dit boek was een tegenvaller voor mij. Dacht een heel spannend boek te beginnen als je de titel en korte inhoud las.
Niets is echter minder waar.
De zoektocht naar de vermiste Edith komt totaal op de achtergrond en de focus ligt vooral op het prive leven van de politie en andere nevenpersonages.
Na 160 blz begon ik me echt te vervelen en kwam ik totaal niet in het verhaal.
Daarom heb ik dit boek niet uit gelezen. Ben dus niet geneigd nog een boek van deze schrijfster te lezen.
Gelukkig kwam het van de bib want zou het echt zonde gevonden hebben als ik het gekocht had. | 0neg
|
Wellicht was het boek nog te redden geweest als het de helft minder dik was geweest. Nu wordt er heel veel tekst aan het liefdesleven van de hysterische hoofdpersoon besteedt en dat leidt nogal af van het eigenlijke, minstens zo traag verlopende, verhaal. En echt spannend wil het ook niet worden. De plot is na drie bladzijdes al duidelijk. Vrijwel alles draait vervolgens om het liefdesleven van het hoofdpersonage. Het masker afzetten op het eind is een wel erg clichématig slot van een boek dat eerder een damesroman dan thriller is. | 0neg
|
Lucia Berlin (1936-2004) is schrijfster van 76 korte verhalen, die zijn gepubliceerd in drie bundels van de Black Sparrow Press. Homesick (1991), So Long (1993) en Where I Live Now (1999). Elf jaar na haar overlijden, in 2015, verscheen A Manual for Cleaning Women (Handleiding voor poetsvrouwen). De Amerikaanse versie werd een bestseller en kwam in de lijst van tien beste boeken van 2015 in The New York Times en is vertaald uitgegeven in dertig verschillende landen.
Wie Handleiding voor poetsvrouwen heeft gelezen, heeft zich wellicht afgevraagd hoe ze die verhalen, vaak met Mexicaanse invloeden, heeft kunnen schrijven. Wie vervolgens Welkom thuis gaat lezen krijgt antwoord op die vraag, want de verhalen zijn gebaseerd op haar eigen ervaringen, plus het talent om alledaagse gebeurtenissen te verwerken tot een bijzonder kort verhaal. Welkom thuis is grotendeels het verhaal van het leven van Lucia Berlin (tot 1965), maar het is geen standaard autobiografie.
Het leven van Lucia Berlin was geen rozengeur en maneschijn en ze verhuisde continu (en niet altijd vrijwillig). Alaska, Argentinië, Kentucky, New York en Mexico zijn slechts enkele van de plaatsen waar ze neerstreek met haar man en vier kinderen. Ze trouwde drie keer en had een te grote liefde voor alcohol.
Welkom Thuis, is een gebundelde serie herinneringen aan de plaatsen waar Lucia Berlin woonde en waar ze zich thuis voelde. De vele verhuizingen, het maken van vrienden, haar opleidingen, liefdes, kinderen en de problemen met verslaving, alles komt voorbij. Helaas heeft ze het niet af kunnen maken. De laatste versie van het manuscript eindigt met het verhaal van haar leven in 1965, de laatste zin onvoltooid.
Jeff Berlin (zoon van) vulde het manuscript aan met diverse foto’s uit privé archief waardoor het boek een zeer persoonlijk karakter heeft gekregen en koos een serie brieven om het boek mee aan te vullen. Lucia Berlin schreef in haar leven heel veel brieven, vooral aan haar vrienden Ed Dorn en Helene Buck Dorn. De brieven lopen in tijdsbestek tussen 1959 en 1965 overeenkomstig een deel van het boek en geven een kijkje in de gedachtewereld van deze schrijfster.
Het eerste deel van het boek waarin ze vertelt over haar leven, de vele verhuizingen en de vaak bijna onbewoonbare huizen is zeer boeiend en interessant om te lezen. De sfeer van de plaatsen waar ze woont komt goed over en de mensen die ze leert kennen en de keuzes die ze maakt zijn kort beschreven, maar dat is voldoende. Door de brieven in het tweede deel leren we een heel ander persoonlijkheid kennen. Haar gedachten vliegen op papier alle kanten uit en zijn behoorlijk persoonlijk maar ook chaotisch te noemen. Er worden veel namen genoemd en ze reageert constant op informatie uit brieven die ze zelf heeft ontvangen. Dat is bij de eerste brieven nog wel te behappen, maar door de herhaling en omdat de helft van het boek bestaat uit brieven is het te veel. Dat is jammer, want de informatie uit de brieven vult het verhaal wel aan, maar het leest niet fijn en het zorgt voor een enorme stremming in de voortgang van het boek.
Achterin het boek is nog een kort overzicht van haar werk en leven opgenomen en wordt haar succesvolle bundel A Manual for Cleaning Women (Handleiding voor poetsvrouwen), waar ze zelf helaas niet van heeft kunnen genieten omdat het postuum is uitgegeven, nogmaals genoemd. Het Amerikaanse succes geeft wel aan dat haar verhalen absoluut tijdloos zijn. Welkom Thuis is een leuke aanvulling na het lezen van die bundel maar voor een opzichzelfstaand boek is het niet voldoende. | 0neg
|
Het is me een raadsel waarom dit boek verfilmd werd, het is niet bijzonder mooi, niet verrassend, niet ontroerend, eerder vlak, ...
'Als ik blijf' gaat over Mia die samen met haar ouders en broertje een auto-ongeluk heeft gehad. Terwijl Mia in het ziekenhuis ligt, rent haar ziel door de gangen, van de ene verdieping naar de andere, en krijgt zo mee wat er in het ziekenhuis gebeurt. Je leest wel vaker iets over de ziel die op zijn lichaam neerkijkt, maar Gayle Forman is er helaas niet in geslaagd dit aspect van haar verhaal geloofwaardig over te brengen. De ziekenhuis-hoofdstukken worden afgewisseld met flashbacks, waardoor we dingen over Mia's verleden te weten komen, hoe ze haar vriendje Adam heeft leren kennen, hoe ze helemaal gek is van haar cello, ...
Nergens wist het boek mij te boeien of te ontroeren. De 220 blz die het boek telt, heb ik in sneltreinvaart uitgelezen. | 0neg
|
Mariken Heitman studeerde biologie en was als tuinder een aantal jaar werkzaam in de biologische groenteteelt. Momenteel geeft ze les op een middelbare landbouwschool. De wateraap is haar debuut. Eerder publiceerde ze online korte verhalen.
De wateraap gaat over biologiestudente Elke. Elke gaat iedere zomervakantie naar haar oudtante Ko. Het leven bij Ko is eenvoudig en Elke helpt Ko in de moestuin. Tijdens haar studie komt ze in aanraking met de wateraaptheorie; de theorie die stelt dat er in de evolutie van aap naar mens een tussenvorm was die in of bij het water leefde. De theorie is in de wetenschap achterhaald, maar Elke raakt in de ban van de wateraap. Ze voelt zich als mens een tussenvorm en trekt een paralel met de wateraap. Ze ziet de wateraap als een bondgenoot. Ze besluit de theorie nader te onderzoeken voor haar afstudeeronderzoek en reist af naar Wenen om een Lena, specialist op het gebied van de wateraaptheorie te ontmoeten.
De wateraap is een bijzonder boek dat niet gemakkelijk leesbaar is. Heitman heeft een bijzondere, fantasierijke en poëtische schrijfstijl en weidt graag uit over de natuur. Het verhaal komt traag op gang en het thema van het verhaal (genderidentiteit) komt door alle poëtische zinnen, uitweidingen over de natuur en de fantasierijke gedachten van Elke niet duidelijk genoeg naar voren. | 0neg
|
Frank de Bruyn had een column in Viva waarin hij verhaalde over zijn wedervaren als gigolo. Plots leek hij van de aardbodem verdwenen om achter de tralies van een Italiaanse gevangenis weer op te duiken. Na zijn straf uitgezeten te hebben, verscheen zijn boek over zijn gigolo-bestaan. Het boek Niets is wat het lijkt eindigt waar Achter de tralies schijnt de zon begint. Een boek dat slechts een half jaar na het eerste al verkrijgbaar is. Het lijkt in eerste instantie een goede marketingstrategie, ware het niet dat tijdens het lezen de sterke indruk ontstaat dat dit enkel met de nodige (over)haast bewerkstelligd kon worden. Het relaas van een Nederlander die onschuldig in een Italiaanse cel belandt voor drugsmokkel staat garant voor een spannend verhaal. En dat had het ook kunnen zijn.
Storend is het gegeven dat het boek vol staat met taalfouten, verdraaide uitdrukkingen en verkeerd woordgebruik. Waarom ging hier niet eerst een redacteur (of twee) overheen? Vanwaar deze haast om het verhaal zonder redactionele bijsturing de wereld in te schoppen?
Het eerste euvel dat opvalt is het regelmatig foefelen van zinnen in de verleden tijd tussen verhaallijnen die voor de rest in de tegenwoordige tijd zijn opgesteld. Ook storend is de foutieve toepassing van ‘die’ en ‘dat’. Bijvoorbeeld in: ‘… een misdrijf die ik niet gepleegd heb.’ Daarnaast zijn er de zinnen die, eufemistisch uitgedrukt, minder logisch zijn. ‘….fijn om te kunnen kletsen met iemand anders die je verstaat.’ Terwijl het voor het eerst is dat hij een gesprek aanknoopt met iemand (dus niet iemand anders) die hem verstaat. Het krijgen van post is voor De Bruyn ‘het tastbare bewijs van leven buiten de gevangenis.’ Ging hij er dan vanuit dat het leven buiten de gevangenis vernietigd werd? ‘…dat is onder deze omstandigheden nog niet zomaar een gegeven als men in deze vreselijke oorden verkeert.’ Meervoud? In hoeveel gevangenissen tegelijk bevindt hij zich dan?
Verder maakt de opeenvolging van grammaticale fouten het lezen voor elke beetje taalliefhebber tot een tenenkrullende ervaring. ‘Gelukkig heb ik dat stadium net gepasseerd’, in plaats van ‘ben’. ‘Ik moet erkennen,’ i.p.v. ‘bekennen’, ‘… naar voren kijken’ i.p.v. ‘vooruit’, ‘… binnen een mum’ i.p.v. ‘in een mum van tijd’.
Om er zeker van te zijn dat ook de kort van geheugen zijnde lezer het verhaal kan volgen, wordt regelmatig een update gegeven van de gebeurtenissen van de afgelopen twintig bladzijden. Wat doet denken aan een soap op de Amerikaanse televisie die elke tien minuten onderbroken wordt voor reclame, met meteen erna een terugblik. Maar herhaling is sowieso iets waar De Bruyn zich graag aan bezondigt. Zoals het herhalen van het feit dat hij onschuldig is. Na twintig keer heeft men het wel begrepen, zelfs de hardnekkigste non-believer. Bovendien is ook de nagenoeg woordelijke herhaling van hele alinea’s geen uitzondering.
Tot slot zijn er de stop-woordjes (toch, toch wel, toch niet, toch ergens) die te pas en te onpas worden gebruikt. Een zin van zesentwintig woorden waarin ‘ook’ drie keer voorkomt, is evenmin een uitzondering. Allemaal zaken die met eindredactie konden voorkomen worden.
Op een bepaald moment voelt de lezer de bui al hangen. Iets te nadrukkelijk hamert De Bruyn keer op keer op zijn positieve ingesteldheid en gaat hij zich alinea’s lang te buiten aan huis-tuin-en-keuken-psychologie. Hier worden duidelijk toekomstplannen gesmeed. Bij nazicht op zijn website blijkt dat De Bruyn ondertussen in te huren is voor ‘motivational speaking’. Lekker dan, om maar eens te reageren met een van zijn eigen veelgebruikte uitspraken.
Jammer dat de motivatie in mindere mate aanwezig bleek te zijn om van het boek aangenaam leesbare literatuur te maken. Een boek schrijven is net iets meer dan een verhaal vertellen. | 0neg
|
Na het lezen van de achterkant, met reacties van enkele BN-ers, zou het een goed boek moeten zijn mede door een verfilming zou je denken... echter het tegendeel is waar. Ik heb nog nooit zo'n warrig en onsamenhangend verhaal gelezen! Wat een afknapper... het verhaal wordt door Franny (de hoofdpersoon) verteld (iets wat ik persoonlijk niet echt prettig vind; smaken verschillen) en daarbij worden alle in-outs tot in detail van haar vrijpartijen besproken"; Het boek valt onder het kopje 'erotische thriller'. | 0neg
|
In Een teken van leven biedt Marion Bloem een intiem inkijkje in haar leven. In deze nieuwe roman verhaalt Bloem over de dierbaren die ze gedurende haar leven is verloren. Van haar vroegere buurmeisje tot alle grootouders tot het nog prille verlies van haar eigen zus. De dood van haar zus is de aanleiding geweest voor dit door verdriet getekende levensverhaal. Voor je je aan dit boek gaat wagen, moet je jezelf één belangrijke vraag stellen: ben je geïnteresseerd genoeg in het leed van deze ene ‘vreemde’, deze ene schrijfster om je door een heel boek vol verdriet te sleuren?
Heb je op de vorige vraag bevestigend antwoord gegeven, dan kan dit boek voor jou een bron van herkenning zijn. Helaas krijgen we namelijk allemaal met de dood te maken of komt het voor dat de dood heel nabij was. Bloem koos ervoor om al die treurige momenten – al die overleden mensen, al die tergende ziektes die om de hoek kwamen kijken - in één boek samen te nemen. Het is de vraag wat voor lezer Bloem hiermee poogde te trekken. Ze putte al uit haar eigen levenservaringen om Geen gewoon Indisch meisje op papier te zetten, maar zo ernstig als Een teken van leven was dat nog lang niet. In Een teken van leven is de rode draad voornamelijk de opsomming van vervelende gebeurtenissen uit het leven van Bloem zelf. Niet heel veel van die gebeurtenissen zijn ‘interessant’ te noemen, al die familieleden die vluchtig worden genoemd, blijven al zeker niet in het geheugen hangen. Het boek is wellicht een mooi ‘geheugensteuntje’ voor Bloems grote Indische familie, maar als lezer weet je je geen raad met al die gefragmenteerde herinneringen aan een jeugd waarin we ons maar moeilijk kunnen inleven.
In het boek heeft Bloem mogelijk al haar memoires genoteerd om een laatste eer aan haar zus te betonen. Jammerlijk genoeg voelde Bloem de behoefte om het verhaal op te smukken met platte passages, zoals de vrijpartij met haar man waarin ze hem hijgend – ‘in het uur van ons erotisch plezier’ - toefluistert: ‘Als je het nu laat gaan word ik zwanger’. Te veel details, mevrouw Bloem. Vanaf dat moment lijken die schunnige passages er nog meer uit te springen en beginnen ze op je zenuwen te spelen. Het noemen van namen, plaatsen en gebeurtenissen duurt maar voort en langzaamaan begin je erover na te denken wat die er allemaal toe doen.
Hoewel de inhoud niet voor iedereen even aantrekkelijk en interessant zal zijn, is de schrijfstijl zeker noemenswaardig te noemen. Bloem is een literair talent als we het hebben over de vlotte wijze waarop zij een verhaal kan uiten. Dit is ‘geen gewoon verhaal’, maar Bloem zal in ieder geval niets uit haar verleden verbloemen. | 0neg
|
Cees van den Hof (1952) studeerde aan de Academie voor Kunst en Industrie (AKI), de kunstacademie in Enschede. Hoewel hij bekend is als schilder, schrijft hij ook. In 2013 verscheen zijn debuut, de historische roman De triptiek. Zijn verhalenbundel Anamorfosen verscheen in 2014 en nu is de roman De Maanvijver uitgebracht.
De Maanvijver is het verhaal over Paulus Kardoes die we in het eerste deel leren kennen als puber in de eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Het is dat in de inleiding de zomer van ’69 wordt genoemd want anders zou je, qua beschreven sfeer, je in de begin jaren vijftig wanen. Strenge leraren zonder enige vorm van compromis, een autoritaire rector; kortom niets dat verwijst naar de open ‘sixties’. Ook de schrijfstijl ademt een vroegere tijd uit: “Stante pede werd hij doorverwezen naar hogerhand, pondereus vertegenwoordigd in de persoon van rector Appel.” Veel leren we niet over Paulus; het feit dat hij alleen woont met zijn vader (weduwnaar) en regelmatig optrekt met de kunstenaar Jozef Goedkoop zijn wel de belangrijkste persoonlijke feitjes die de schrijver de lezer meegeeft.
Een belangrijke gebeurtenis in het leven van Paulus is het schoolkamp. Op dit jaarlijkse uitje wordt de leraar Geschiedenis (dhr. Schootsveld) ontzettend dronken. Samen met zijn favoriete lerares Nederlands (mevr. Braafhart) brengt hij hem naar bed. Na het schoolkamp doen roddels de ronde dat mevrouw Braafhart en de heer Schootsveld een relatie hebben; deze roddels zijn vooral gevoed door de tijd die ze op het schoolkamp met elkaar hebben doorgebracht. Paulus probeert vooral mevrouw Braafhart te helpen door de schuld van de roddels bij hem zelf neer te leggen. Dit heeft echter een averechts effect, Paulus wordt per direct van school gestuurd.
In deel twee van de roman, het is inmiddels begin jaren tachtig, wordt het leven van Paulus weer opgepakt. Van den Hof is nog steeds niet scheutig met persoonlijke informatie maar voor de lezer wordt wel duidelijk dat Paulus een eenling is. Hij werkt als ambtenaar die jonge delinquenten tijdens het strafproces begeleidt. Zo ook Kurt Pastioor die is gearresteerd vanwege het doden van de vriend van zijn tante. Kurt praat niet en heeft schijnbaar geen behoefte aan hulp. Hoewel hij weet dat het zinloos is verdiept Paulus zich toch in de achtergrond van de jongen. Na gesprekken met de grootvader, tante en tot slot met Floortje, de vriendin van Kurt, komt hij achter de waarheid van het zwijgen van Kurt.
Het is als lezer ontzettend lastig de samenhang tussen de twee delen te vinden. De schrijver doet er, zo lijkt het, alles aan om de lezer af te leiden. Zo krijgen bijfiguren veel ruimte om hun verhaal te vertellen, waardoor je ze zelfs beter leert kennen dan de hoofdpersoon. De grootste afleiding is wel de gehanteerde schrijfstijl. Het is alsof Van den Hof net een cursus stijlfiguren heeft afgerond en de net opgedane kennis zoveel mogelijk wil toepassen in combinatie met zijn achtergrond in de kunstgeschiedenis. Zo komt de hoofdpersoon op een dag opnieuw in de rosse buurt en merkt dat het drukker is dan eerder op de dag: “Kennelijk had het masculiene hamerslingeren van de oude Donar de pantalons nauw gemaakt.” Dit is slechts één voorbeeld; het verhaal is doordrenkt met dergelijke vergelijkingen waardoor het ontzettend moeilijk is je als lezer op het eigenlijke verhaal te concentreren. Jammer, want Van den Hof heeft zeker een goed verhaal te vertellen. | 0neg
|
Ik had me verheugd op Mona na de lyrische recensie in de thrillergids, maar kwam bedrogen uit. Inderdaad heel interessant gegeven, maar waarom zo saai opgeschreven? Het idee dat je met je hersenen verbonden aan een computer het internet op kunt vond ik super spannend. En dat je daar lijfelijk ziek van kunt worden ook. De plot rondom de vader van Mona vond ik goed gevonden. Eigenlijk heeft dit boek alle ingrediënten om een superspannende thriller te zijn. En toch vond ik het een saai boek. De taal was vlak en uitleggerig. Echt: als je slaande ruzie hebt met je man om zoiets ingrijpends als de toekomst van je relatie en het al dan niet krijgen van een kind, zeg je dan zoiets als "ik, als IT-chef van het huppeldepupbankfiliaal in Stockholm, vind..." Alleen toch als het ironisch is bedoeld? Of deze. "Verdomme, luister nou eens naar me." Jens was boos. Ja, dat bleek al uit het citaat.
En dan de plotwendingen. Die zie je zo ver van te voren aan komen dat je ze als lezer bijna vergeten bent als ze echt gebeuren. Geen spoiliers, maar die I-Pod ? De ziekte van de zakenrelatie? Als lezer weet je al heel snel hoe het zit, maar die personages blijven er maar over malen en het duurt tijden voor zij ontdekken wat jij al weet. Dat kan een enorme suspense opleveren, maar in dit geval kon het mij op een gegeven moment niet meer schelen of de hoofdpersoon zou overleven, of de wereld zou vergaan. Ik begon zelfs diagonaal te lezen en dat is al helemaal geen goed teken.
Hoe dan ook: mijn eerste recensie hier op Hebban is helaas dus negatief. Snel door met een andere aanrader van de Thrillergids. Ik twijfel nog tussen Dogma en Ripper. | 0neg
|
Van deze roman had ik hoge verwachtingen, het leek me een spannend verhaal over het smokkelen van een baby, waarin veel aandacht zou zijn voor de ontwikkeling van de hoofdpersonages. Ik ben echter erg teleurgesteld over het boek, dit wordt voornamelijk veroorzaakt door de schrijfstijl en de geringe ontwikkeling die de hoofdpersonages lijken door te maken.
De schrijfstijl is erg eenvoudig en erg simpel. Welke doelgroep heeft de schrijver voor ogen? Het lijkt of de lezer wordt onderschat, hij hoeft (te) weinig moeite te doen. Alles is chronologisch verteld, je hoeft dus niet je aandacht erbij te houden bij ingewikkelde tijdsprongen of iets dergelijks. Het boek staat vol enkelvoudige zinnen. Als de zin niet enkelvoudig is, wordt deze vaak gevolgd door een 'omdat-zin'. Er wordt amper gebruik gemaakt van verwijswoorden, alleen maar 'Sofie zegt dat ..'. 'Julie zegt dat....' , en dat continu achter elkaar. Hierdoor ontstaat er een storende hoeveelheid 'Sofies' en 'Julies'. Het wachten op beschrijvingen van gevoelens is tevergeefs. Alleen maar opsommingen van feiten. Een 'en toen en toen en toen'-verhaal, door dit alles... Uitleg op plekken waar het ongepast is in een roman, bijv: 'Opeens kwamen we langs Bethlehem. Bethlehem ligt...' De lezer zoekt in een roman toch zelf wel op waar iets ligt, als hij dat niet weet? Zo lijkt het meer op een geschiedkundig relaas en alsof de lezer een 12-jarige is zonder enige algemene kennis.
Het verhaal is daarnaast niet realistisch; het gaat allemaal te makkelijk om een baby naar Nederland te smokkelen. Ook dit zorgt ervoor dat het verhaal weinig indruk maakt. De personages maken voorts geen tot nauwelijks ontwikkelingen door en er wordt zeer weinig over emoties of gedachten geschreven. Aan het einde van het verhaal, in deel 3, probeert Gemert nog een en ander te redden door een verrassend einde te presenteren, waardoor nog wat spanning wordt opgewekt. Dit komt helaas veel te laat, en hier had veel meer van gemaakt kunnen worden: ook dit wordt onvoldoende uitgewerkt. Deel 1 en 2 hadden achterwege kunnen blijven, en deel 3 had het hele boek mogen omvatten, want de thematiek die in deel 3 wordt aangestipt is wel zeer actueel en had tot een mooi verhaal kunnen leiden. Jammer! | 0neg
|
Of het ligt aan de wijze waarop het werd voorgelezen en de hoofdpersoon daarmee nog onsympathieker werd, weet ik niet... maar jeetje wat een vervelend nest! Ik denk dat dit een ontroerende, prachtige roman zou zijn geweest als de hoofdpersonen geen houten poppen voorzien van een bandrecorder vol zinnen en ideeën uit literaire werken waren geweest.
Neem nu dit stukje: "I lay down on the bed, unsure of what to do. I closed my eyes. I pictured Walter Benjamin sitting with his head in his hands in Portbou, then I, too, sat that way. Hours later, I got myself together and read his mystical sentence several times in the bleak light of the lamp. Even the most perfect reproduction of a work of art is lacking in one element: its presence in time and place, its unique existence at the place where it happens to be. The more I lingered on the phrase and its community of ideas, the more I felt as though I had encountered a loose thread from my own multiple minds, smeared and flattened onto the page.
In my father's absence, my thoughts began to congeal like the night air. They became focused and took on gargantuan proportions. I, too, am a reproduction. My consciousness, battered by multiple exiles, is a constellation of distorted reproductions of my childhood self; in other words, just like a reproduced work of art, I had been detached from the domain of tradition, expelled from my home, banished from my origins; like an uprooted tree, I had been cut off from fertile soils and light, drained of my verdant aura, tossed into the shadowy pile of ruins. "
Fraai, doordacht, treffend en triest... maar op geen enkel moment komt het over als iets dat Zebra daadwerkelijk gedacht of overpeinsd heeft. De wijze waarop het voorgelezen wordt, helpt daar niets bij. Het wordt je oren in gesmeten alsof Zebra niet wanhopig is, maar een enorme rothekel aan je heeft. Elk woord, elke zin, elke pagina wordt in je gezicht gesmeten, zonder een greintje verlichting of een adempauze. Ik gaf het op, legde me erbij neer en ontving gelaten deze martelende, harde woorden, in de hoop dat Zebra snel in haar eigen 'void' zou verdwijnen. | 0neg
|
De superlatieven waren niet van de lucht toen Dodencirkel, het debuut van de Britse schrijver Elly Griffiths, verscheen. Het boek werd zowel in de VN Thrillergids als op deze site met vier sterren bekroond: zeer goed. Zon verpletterende entree schept verplichtingen en er zullen vast genoeg lezers te vinden zijn die reikhalzend naar haar tweede boek hebben uitgekeken. Slaagt Griffiths er opnieuw in het niveau van haar debuut te halen?
In Offersteen, zoals Griffiths tweede boek heet, is opnieuw een hoofdrol weggelegd voor Ruth Galloway, een forensisch archeologe die in de Norfolk Broads woont. Een forensisch archeoloog wordt door de politie geraadpleegd wanneer bij opgravingen verdachte zaken worden ontdekt. Zoals in dit geval het skelet van een kind waarvan de schedel ontbreekt. Aanvankelijk wordt serieus rekening gehouden met de mogelijkheid van een rituele moord, een oeroud offer om de goden te plezieren, maar als enkele dagen later de schedel wordt gevonden, wijst forensisch onderzoek uit dat het om een sterfgeval van veel recentere datum gaat. Hoewel het echte speurwerk door inspecteur Harry Nelson wordt verricht, raakt Ruth gaandeweg steeds meer bij de zaak betrokken; niet alleen in haar professionele hoedanigheid, maar ook als slachtoffer in spe. Want iemand probeert haar op niet mis te verstane wijze de stuipen op het lijf te jagen. En alsof dat niet erg genoeg is, blijkt zij ook nog zwanger te zijn. Eén nacht van onbezonnen intimiteit met Harry Nelson heeft haar leven een onverwachte wending gegeven.
Dodencirkel werd onder meer geprezen om zijn mooie plot; een perfecte thriller met een superspannend einde. Dat compliment zal Griffiths waarschijnlijk niet nog eens krijgen, althans niet voor dit boek, want het verhaal in Offersteen is traag; een kabbelend beekje met hier en daar een kleine stroomversnelling en een afloop die niet eens zo heel erg verrassend genoemd kan worden. Het enige waarvan ik echt genoten heb, zijn de sfeerbeschrijvingen van de Norfolk Broads. Maar dat telt niet, want Offersteen is een thriller en geen toeristische brochure. | 0neg
|
Paulo Coelho is een wereldberoemde auteur, een superster onder de schrijvers. In vele talen vertaald, oneindig veel herdrukken van succesnummers als De Alchemist, je zou kunnen zeggen dat deze schrijver tot de superklasse van auteurs behoort.
Je mag dus aannemen dat de man weet waar hij het over heeft, in De winnaar staat alleen. In deze roman begeleidt hij de lezer namelijk naar de wereld van de allerrijksten en allerbelangrijksten, naar het domein van de glitter en glamour, van producers en topontwerpers, van sterren en modellen; Coelho neemt je mee naar het filmfestival van Cannes.
Daar komt de Superklasse bijeen om de hele wereld te laten zien hoe rijk, belangrijk en mooi ze is, en daar ontmoeten wannabees en echte sterren elkaar in een decor van overdaad en overdrijving. Coelho schetst die wereld alsof hij hem van binnenuit kent, als een geoefend observator die met een scherpe blik kijkt, en enige afstand kan nemen van dat wat hij kent.
Dat leidt tot rake beschrijvingen en uitgebalanceerde, levensechte personages, die ook de achterkanten van het showbizzbestaan laten zien. Coelho voorziet alle personages die hij opvoert, en dat zijn er heel wat, van een gedegen achtergrond en verklaarbare motieven, waardoor je de mensen zo voor je ziet. Helaas zijn deze prettige personages slechts figuranten in een matig geconstrueerd verhaal.
Het draait in dit boek namelijk allemaal om Igor, een schatrijke Russische zakenman, die door zijn vrouw is verlaten. Igor heeft iets te veel macht, geld en tijd, en dat is hem naar het hoofd gestegen. Hij denkt dat hij zijn vrouw, die met haar nieuwe liefde in Cannes is, terug kan krijgen door werelden te verwoesten, zoals zij de zijne verwoestte. Wat Igor bedoelt is dat hij onschuldige mensen gaat vermoorden, net zolang tot ze terugkomt. Het helpt daarbij niet dat hij zijn ex alleen maar cryptische sms-jes stuurt, en dat dus niemand, ook zij niet, weet dat hij deze moordgolf op zijn geweten heeft.
Eigenlijk dient het verhaal van Igor alleen maar als vehikel om alle buitenissige, bijzondere, mooie en rare personages voor het voetlicht te brengen. Maar de personages kunnen nog zo aardig zijn beschreven, zonder echt plot komt het verhaal niet van de grond. Voeg daaraan toe dat Coelho met de regelmaat van de klok uitwijdt over allerlei bijzaken waar hij blijkbaar onderzoek naar gedaan heeft, en je krijgt een traag, moeizaam boek, dat maar niet op gang wil komen.
Zoals Coelho in het voorwoord al zegt: dit is geen thriller. Daarin kan ik hem volledig gelijk geven: dit is zeer zeker geen thriller. Ook geen roman met een spannend plot trouwens. Hooguit een karakterschets van een bepaalde groep mensen, waarin toevallig moorden voorkomen. En dat is even leuk, vanwege het inkijkje in het wereldje van het filmfestival, maar als je gewend bent aan de omgeving waarin Coelho je plaatst, blijft er verder weinig over. | 0neg
|
Auteur Nathalie Pagie gooide hoge ogen met haar twee eerste literaire thrillers, De toneelclub en De campus. Haar nieuwe thriller Paradijsvogels kwam eind oktober uit. Het is de eerste uit de reeks over journalisten Tara Linders en Diego Matines en het tweede deel wordt in 2016 verwacht.
Wanneer de eigenzinnige Tara de opdracht krijgt om acht commerciële stukken te schrijven over het paradijs Aruba, hapt ze niet meteen toe: als serieuze journaliste wil ze graag de diepte in en interessante verhalen schrijven, maar haar baas verbiedt dat, wegens geldgebrek. Toch stemt Tara er uiteindelijk mee in om twee weken naar het paradijs te reizen en de opdracht uit te voeren. Niet in de laatste plaats omdat haar jeugdvriendin Marieke al jaren op Aruba woont en ze haar graag weer eens wil zien. Wanneer Tara bij aankomst al snel tot de conclusie komt dat niets is wat het lijkt, en begint te graven in het verleden van succesvolle zakenmannen op Aruba, trekt ze een beerput open.
Paradijsvogels is een beetje droog. Er wordt in de eerste paar hoofdstukken ontzettend veel verteld en daarna kabbelt het rustig verder. We leren Tara en haar collega Diego kennen, maar de twee lijken geen echte band of relatie met elkaar te hebben, behalve het feit dat ze collega's zijn. Tara's karakter is sterk. Ze is een eenling die mensen niet toelaat en een eigen leven leidt. De journaliste is getraumatiseerd en heeft zichzelf wonder boven wonder een plaats kunnen geven binnen de maatschappij.
Toch blijkt Tara al na zestig pagina's haar hardheid te verliezen. Het komt uit het niets wanneer blijkt dat Tara perfect in staat is gesprekken te voeren en mensen toe te laten in haar leven. Het enige wat de lezer krijgt, is een droge omschrijving over hoe Tara eigenlijk is, maar uit haar acties blijkt dat helemaal niet. Tara is een vriendelijke vrouw die op Aruba prima haar contacten kan onderhouden. Tara is als karakter niet sterk neergezet en hoewel dit afgedaan kan worden als een schoonheidsfoutje, blijft het niet alleen hierbij.
In Paradijsvogels volgt fout, na fout, na fout. Pagie spreekt zichzelf constant tegen en dat maakt het verhaal allesbehalve prettig om te lezen. Waar Tara op pagina veertien slechts een aantal maanden geen epileptische aanval heeft gehad, blijkt dat verder in het boek al jaren niet het geval te zijn. Waar eerst de oorzaak van haar aanvallen onverklaarbaar is, blijkt er later in het boek plotseling een heel duidelijke oorzaak te zijn. Pagie schrijft slordig en schrijftechnisch schort het op extreem veel vlakken.
Er zijn voldoende factoren om je als lezer aan te storen: Tara wil een prachtig verhaal schrijven en alle troep van Aruba opgraven, maar is vervolgens blij als ze een lief verhaaltje krijgt uit een achterstandswijk. Ze rijdt op een motor die wonder boven wonder langzamer gaat dan een auto, en dan hoeven we nog niet te spreken over het feit dat een van de personages een maagzweer heeft en constant klaagt over maagzuur, maar vervolgens met plezier een emmer Kipnuggets opeet.
Erg geloofwaardig is Paradijsvogels niet.
Pas op driekwart van het boek versnelt het tempo dusdanig dat de lezer plezier beleeft aan deze literaire thriller. Bijna lijkt alles te kloppen, maar schijn bedriegt: tussen het verhaal door lezen we dagboekfragmenten die totaal geen toevoeging hebben. Waarschijnlijk heeft Pagie deze fragmenten erin verwerkt om de spanning op te bouwen, maar het werkt volstrekt averechts. Vooral wanneer het einde niet eens de climax geeft waar we driehonderd pagina's op wachten. Beter was geweest wanneer er met een proloog werd gewerkt en de dagboekfragmenten in de rest van het boek gewoon weggelaten werden.
Paradijsvogels is een teleurstelling. Het is geen thriller die je bloed laat stollen. Sterker nog: het is niet eens een thriller. Wellicht wordt het tweede deel van deze reeks interessanter, maar het eerste deel is in ieder geval geen aanrader. | 0neg
|
Voor het boek van de maand juli hebben Nakita, Kimberly en ik gekozen voor het boek Ontworteld. Alle drie hebben we ontzettend veel over het boek gehoord, vooral veel belovende dingen. En omdat we alle drie het boek nog niet hadden gelezen, leek dit ons een leuk boek, maar was dit ook daadwerkelijk zo?
Agnieszka loves her valley home, her quiet village, the forests and the bright shining river. But the corrupted Wood stands on the border, full of malevolent power, and its shadow lies over her life.
Her people rely on the cold, driven wizard known only as the Dragon to keep its powers at bay. But he demands a terrible price for his help: one young woman handed over to serve him for ten years, a fate almost as terrible as falling to the Wood.
The next choosing is fast approaching, and Agnieszka is afraid. She knows—everyone knows—that the Dragon will take Kasia: beautiful, graceful, brave Kasia, all the things Agnieszka isn’t, and her dearest friend in the world. And there is no way to save her.
But Agnieszka fears the wrong things. For when the Dragon comes, it is not Kasia he will choose.
Het boek Uprooted begint direct over een Dragon, na een paar pagina’s kwam ik er pas achter dat de desbetreffende Dragon, een mens is. Op precies te zijn een tovernaar, dus geen draak. Dat moet je dus echt even weten voordat je begint aan het boek, want anders is het echt heel erg verwarrend.
Maar goed, de Dragon leeft al meer als een eeuw alleen in een toren, en eens in de tien jaar kiest hij een meisje uit van één van de dorpen. Dat meisje leeft dan dus tien jaar bij hem in de toren en na de tien jaar is ze volkomen veranderd. Vaak verlaat ze ook per direct het dorp van jaar jeugd.
Agnieszka is zelf zeventien jaar en dit jaar is het jaar dat de Dragon een nieuw meisje kiest. Vrijwel iedereen in het dorp van Agnieszka weet bijna 100% zeker dat Kasia wordt gekozen. Zij bevat alles wat de voorgaande meisjes ook hebben. Zo is Kasia ook wat afstandelijker opgevoed, omdat haar ouders eigenlijk van te voren al wisten dat ze haar zouden moeten afstaan aan de Dragon.
Echter is niets minder waar. Op de dag dat een nieuw meisje wordt gekozen, blijkt dit tot ieders verbazing Agnieszka te zijn. En er tegen in gaan werkt niet, als de Dragon zijn keuze heeft gemaakt staat deze keuze vaak. Agnieszka moet dus met hem meegaan, tot ieders verbazing en verdriet.
Maar waarom heeft de Dragon Agnieszka gekozen? Kasia bevat alles wat hij zou willen, zij niet. Ze kan niet eens één dag haar kleding schoon houden. Als Agnieszka achter de reden komt dat de Dragon haar heeft gekozen, staat haar hele wereld op zijn kop. Hoewel ze hierdoor wel haar dorp kan beschermen, heeft alles zijn prijs…
Nou, hoewel dit boek ontzettend leuk klinkt. De synopsis trekt echt aandacht. Helaas is de uitwerking niet zo goed. Het boek was echter zelfs een sleur, ik heb ontzettend veel moeite gedaan om dit boek uit te lezen, vooral om het het boek van de maand juli is én het de eerste maand is dat ik meedoe met de bloggers Nakita en Kimberly.
De spanning die in dit boek is, stopt vaak heel erg snel. De opbouw van de spanning is wel goed, maar de afbouw totaal niet. Het is vaak heel erg abrupt. Waar het begin wat lang is, eindigt de spanning vaak maar met één zin. Dit is echt een teleurstelling, zo’n afbouw van spanning. Hierdoor trekt het boek eigenlijk niet om verder te lezen, omdat je al weet hoe de spanning telkens gaat eindigen.
Uprooted is heel erg verwarrend, niks is duidelijk en soms moet je gewoon tien bladzijden opnieuw lezen, wil je het verhaal een beetje begrijpen. Er wordt namelijk constant om dingen heen gedraaid, of dingen worden niet duidelijk verteld. En hierdoor is het niet fijn om het boek te lezen, als je constant terug moet lezen wil je dingen begrijpen.
Ook is er vrijwel geen karakterontwikkeling aanwezig. Agnieszka verandert gedurende het hele boek niet. Ze blijft vlak en ontwikkelt, in mijn ogen, nauwelijks. Iets wat een boek vaak sterk maakt is de karakterontwikkeling van het hoofdpersonage. Dat hij of zij telkens sterker wordt door alles wat er meegemaakt wordt, maar dat gebeurt dus totaal niet. Het blijft allemaal helaas even vlak.
Iets wat het boek ook bevat, is romantiek. Al hoewel, romantiek kan je het niet echt noemen, want dat is het niet. Een plotselinge zoen scene die zich opeens voordoet, en verder op in het boek komt opeens uit een niets een seks scene. Nee, het past er niet bij. Dit hadden ze veel beter weg kunnen laten, want het voegt niks toe aan het boek, behalve een paar extra pagina’s. Dit zorgt meer voor een ergerpuntje bij de lezer, omdat je je toch niet ben gaan hechten aan de karakters doet dit je ook helemaal niks. De chemie is niet aanwezig, waardoor deze twee dingen ontzettend ongemakkelijk en raar zijn voor de lezer. Zeker omdat er ook letterlijk maar twee scenes in het boek zitten waar er dan zogeheten romantiek aanwezig zou moeten zijn. Twee dingen maken geen romantiek in het boek, het moet er dan vanaf het begin constant aanwezig in zijn.
Het is niet zo zeer dat ik dit boek haat, in tegen deel, het had veel kunnen zijn. Maar dit is niet echt een boek die ik op een haat lijst ofzo ga zetten, misschien op een lijst van Overhyped Books.
Ik geef dit boek 2/5 sterren.
Vergeet trouwens niet de recensies van Nakita van Nakita’s Library en Kimberly van de Boekentrommel te bekijken! Ook hun hebben Uprooted/Ontworteld gelezen, en wie weet hebben hun er wel een hele andere mening over.
Overige informatie:
Taal: Engels;
Uitgeverij: Del Rey;
Aantal bladzijden: 391;
Gelezen versie: E-book;
ISBN: 978-0-80-417904-1. | 0neg
|
Voor een thrillerfan zeker geen aanrader. Op zich een boek met leuke historische feiten, maar de spanning is heel ver te zoeken. Het boek wilde ook maar niet op gang komen. De schrijvers hebben 6 jaar aan het boek gewerkt, maar een echt goed boek is het niet geworden. Ze zouden nog veel kunnen leren van Dan Brown! | 0neg
|
Crichton pakt weer uit met een zogenaamde techno-thriller. En inderdaad er dient een flink wat high-tech doorworsteld te worden. Waar het bij Jurrasic nog om gekloonde voorhistorische specimen ging gaat het nu om nanobiotechnologie... Bij Jurrasic kun je je nog wel die dino's voorstellen maar wat moet je je voorstellen van gemuteerde gedistribueerde partikels? Als men toch de moed heeft die mumbo-jumbo te doorworstelen wordt het toch nog min of meer spannend daar is Crichton te veel vakman voor.
Schrijven kan die man als de beste maar zou nu toch uit een ander door fagus geinfecteerd biovaatje mogen tappen. ** | 0neg
|
Hoewel Tom Clancy al in 2013 is overleden, worden er onder zijn naam, en met toestemming van zijn nabestaanden, nog wel boeken uitgegeven. Deze thrillers worden door een aantal auteurs geschreven en de eerste daarvan, Verdenking van verraad door Mark Greaney, verscheen in 2014. Mike Maden, vooral bekend geworden door het schrijven van techno-thrillers, is de auteur van het in november 2018 verschenen Confrontatie, waarin Jack Ryan jr. het belangrijkste personage is. Het is de eerste Tom Clancy-thriller van zijn hand, maar betekent eveneens zijn Nederlandstalige debuut.
Oud-senator Weston Rhodes vraagt zijn vriend Gerry Hendley, directeur van een financieel analysebedrijf, maar ook van het geheime inlichtingenbureau De Campus, om twee analisten die de boeken van het Singaporese Dalfan Technologies kunnen controleren. Hij heeft zijn oog laten vallen op Jack Ryan jr. en Paul Brown, een forensische accountant. Beide analisten vertrekken naar Singapore en beginnen aan hun werk. Brown heeft van Rhodes ook nog de opdracht gekregen om een cyberwarfare-programma op de centrale computer van Dalfan te uploaden. Maar dan ontdekt hij wat het programma werkelijk inhoudt. Samen met Jack probeert hij, met gevaar voor eigen leven, de gevolgen daarvan te voorkomen.
Confrontatie begint veelbelovend, want de eerste drie hoofdstukken hebben actie, er zijn enkele spectaculaire momenten en er is eveneens sprake van een spanningsboog. Dan zakt het verhaal zienderogen in en wordt het een aaneenschakeling van te veel technische details die het verhaal vertragen, heeft het enkele overbodige hoofdstukken die niets aan het geheel toevoegen en geeft het eveneens veel nutteloze informatie die voor een aanzienlijke vertraging zorgen. Pas in de slotfase komt daar weer wat verandering in en nemen het tempo en de actie enigszins toe. Dat zorgt er dan tevens voor dat er ook wat meer spannende momenten zijn. Het is echter veel te laat om het verhaal te redden, want het is voor een groot deel saai, niet altijd even interessant en soms ronduit vervelend.
Hoewel het in principe geen enkel probleem is om dit boek afzonderlijk van de andere met Jack Ryan te lezen, kan de lezer gedurende de plot wel steeds meer het gevoel krijgen wezenlijke informatie te missen. Dan krijg je de indruk dat zich in de voorgaande boeken heel wat heeft afgespeeld. Maden geeft hier zo goed als geen uitleg over. De lezer wordt in feite aan zijn lot overgelaten. Wat eveneens voor verwarring kan zorgen, is de verhaallijn. Net op het moment waarop een draad wat structuur begint te krijgen, er wat duidelijkheid in het verhaal begint te komen, springt de auteur over naar een compleet andere lijn, een lijn die vaak helemaal niet van toepassing is en dus plotseling uit de lucht komt vallen. Je krijgt de indruk dat de auteur niet meer wist hoe hij van zijn afzonderlijke gedachten één samenhangend verhaal moest maken.
Een klein deel van het verhaal is zo goed als zeker geïnspireerd op de huidige verstandhouding van de Verenigde Staten met Noord-Korea. Op zich een goed thema om in een verhaal te verwerken, maar in Confrontatie blijft de rol van het Aziatische land zwaar onderbelicht. Je kunt je zelfs afvragen waarom ze in het verhaal voorkomen. Dat geldt eveneens voor de Bulgaren. Hun geringe aandeel is duidelijk, maar daar blijft het dan ook wel bij. Waarom zij erbij betrokken zijn, wordt niet uitgelegd en is dus onduidelijk.
Op basis van dit boek kun je je afvragen waarom de erfgenamen van Tom Clancy hebben besloten dat onder zijn naam boeken mogen verschijnen. Mogelijk doen ze dat alleen uit commercieel oogpunt. Want ondanks dat er achter deze laatste Clancy een aardige gedachte zit en het soms goed leesbaar is, heeft Confrontatie niet de kwaliteit die je van boeken van zijn hand zou mogen verwachten. Ondanks de keurige vertaling van Jolanda te Lindert. | 0neg
|
Pier komt oorspronkelijk uit Friesland maar vertrekt al snel naar het westen des lands. Hij woont later met zijn gezin, zijn vrouw Suzanne en dochter Femke, in Amsterdam.
Volgens Femke 'staat mama niet goed afgesteld'. Hierop antwoord Pier dat haar moeder inderdaag een gebruiksaanwijzing heeft, waarop Femke zich afvraagt waar die gebruiksaanwijzing dan ligt.
Dit is een klein beetje (zwarte) humor waar dit boek wel wat meer van kon gebruiken.
Femke, al enigszins beschadigd, breekt zich los van haar ouders door op kamers te gaan. Hierdoor zakt Suzanne langzaam weg in een 'slechte periode'.
Pier wil alles en iedereen verzorgen, in de gaten houden en alles goed laten verlopen, maar helaas, het is een onhoudbare toestand.
Communicatie is belangrijk, maar daar zijn ze niet goed in; sterker nog, er wordt niet echt gecommuniceerd. Bij Pier is dat vroeger al niet soepel verlopen en dat werkt nu nog steeds door, in zijn gezin en in zijn werk en omgeving.
Alles loopt natuurlijk hopeloos vast en dan vlucht Pier terug naar Friesland. Hij verblijft in zijn ouderlijk huis, dat leeg staat, en wordt opgevangen door zijn schoonzusje.
Een open en onbevredigend einde maakt het voor mij een teleurstellend debuut. | 0neg
|
Lina groeit op bij haar vader die een restaurant heeft waar zij altijd in de keuken moet helpen. De moeder is buiten beeld,ze komt een keer terloops ter sprake maar meer kom je over haar niet te weten.
Als Lina 15 is vindt vader Hugo dat ze maar op zichzelf moet gaan wonen, prima leeftijd! Hij heeft alles geregeld en vanaf dan woont Lina dus niet meer thuis.
In die tijd ontmoet ze de crimineel Rick, hij is 10 jaar ouder en zorgt op zijn manier voor zijn meisje.
Het behoeft weinig uitleg dat ook deze relatie geen normale is en uiteindelijk fout afloopt.
Lina en mannen / relaties is geen gelukkige combinatie.
Het boek is niet prettig geschreven mede door de korte hoofstukken. Door de harde woorden die gebruikt worden onstaat ook een beetje grimmige sfeer soms ,wat dan wel weer goed bij het boek past.
Daarnaast komen en er zo af en toe prachtige zinnen in voor:
'Buiten snel ik op de fiets naar zee, draag mijn woede het strand op'
Ik had graag gezien dat er wat dieper op een aantal gebeurtenissen was in gegaan, dat had wat meer duidelijkheid geschept
Het boek is makkeijk achter elkaar uit te lezen (152blz) maar toch soms een beetje zware kost .
Door de leesclubdiscussies ben ik wel naar sommige zaken anders gaan kijken maar overall nog altijd geen prettig boek. | 0neg
|
1* omdat je geen recensie kan schrijven zonder ook sterren te geven....
Voor het eerst doe ik iets wat ik normaal gesproken nooit doe: een boek dichtslaan na enkele hoofdstukken en het verder niet meer aanraken.
Ik had hooggespannen verwachtingen van deze titel; had hem uitgekozen voor de categorie 'een boek met een zeer lange titel' voor de challenge, maar dit lees ik dus echt niet meer voor mijn plezier.
Helaas dus... ik verlaat de 100-jarige en hoop dat hij een veilige reis heeft.
Dit is natuurlijk niet echt een recensie, maar ik wist niet waar ik deze negatieve leeservaring anders even kwijt kon.
Ik ga maar eens op zoek naar een ander boek met een zeer lange titel. | 0neg
|
Invocatie is het eerste deel van het tweeluik De demon van Felswyck, geschreven door Jürgen Snoeren. Het is altijd lastig om iets te zeggen over een eerste deel als je het tweede (nog) niet kent, want er zouden zomaar allerlei vreemde zaken uiteindelijk toch zinnig kunnen blijken.
Feri is een dief die wordt opgepakt en vanwege haar kwaliteiten eropuit wordt gestuurd om krafters te spotten. Tegelijkertijd is de schimmige spion Osser iets te veel opgegaan in zijn undercover, waardoor hij meer te maken krijgt met de cultuur van zijn vader. Daaromheen speelt een machtsstrijd in de hogere klassen, waarbij de opvolging van de stamheer centraal lijkt te staan, terwijl in het noorden het territorium onder druk staat.
TWEE VERHALEN
Aan spanning ontbreekt het in het hele verhaal, ik kon er vaak maar moeilijk mijn aandacht bijhouden. Ik heb de indruk dat dit vooral komt doordat Snoeren twee verhalen tegelijkertijd wil vertellen en de verkeerde hoofdpersonen heeft gekozen.
Het ene verhaal is het "hoog over" verhaal van politieke intriges, samenzweringen, strategische bondgenootschappen en dergelijke op wereldniveau. Een verhaal dat verteld zou moeten worden door een personage dat goed bekend is met de politieke situatie van Fels en omstreken. Die personages zijn er wel, maar hebben slechts een bijrol (zelfs Isse, hoewel die door haar afkeer van politiek ook niet echt op de hoogte is) en ze laten tegenover de werkelijke hoofdpersonen niets los, waardoor die net zo zeer in het duister tasten als de lezer, terwijl deze grootschalige strategie uiteindelijk de drijfveer van het verhaal schijnt te zijn, de motivatie van de leiders om de hoofdpersonen van hot naar her te sturen binnen hun strategie, en de motivatie van een van de partijnen om de demon op te roepen.
Het andere verhaal is dat van de individuele hoofdpersonen. Dat komt, behalve bij Osser, niet echt van de grond omdat er te weinig wordt gedaan aan het beschrijven van gevoelens/emoties, ideeën, afwegingen. Ik zie wat de personages doen, maar ik ken hun karakter niet. Het is mij voor een groot deel van het verhaal volstrekt onduidelijk waarom Feri doet wat ze doet, wat haar werkelijk drijft, behalve overleven. Ze leeft volkomen in het moment, kijkt niet vooruit, kijkt niet achteruit, kijkt niet om zich heen en is emotioneel totaal vlak - omdat dat bij andere personages ook zo is, denk ik niet dat het aan de wenne ligt. Erg irritant, omdat ik als lezer zo maar heel weinig van de wereld ervaar. Osser is ook het enige personage dat nieuwsgierig en gedreven genoeg is om zich te ontwikkelen. Ik hoop nog veel over hem te mogen lezen in het volgende boek, want hij is verreweg het interessantste personage.
KRAFT
Magie is een dingetje in fantasy. Hoeveel moet ervan uitgelegd worden, hoe werkt het? Naar mijn mening wordt hier wel goed uitgelegd hoe het werkt, maar is de grens ervan wat vaag. De kraft onttrekt zijn energie aan de omgeving (ik vraag mij af in welk recent gelezen boek ik dit ook ben tegengekomen), maar hoeveel kun je dan gebruiken voordat je een "magic wasteland" krijgt waarin geen enkele vorm van leven meer mogelijk is?
CONCLUSIE
Al met al raak ik meer dan eens de draad kwijt in het verhaal. Ik vraag me af waarom een personage ergens is, of juist niet, en krijg geen antwoorden, ik zie de samenhang niet tussen verschillende gebeurtenissen, bepaalde handelingen of waarom ze zo'n sterke nadruk krijgen terwijl de interessante zaken die meer met de plot hebben te maken maar als een terzijde worden afgehandeld. Ik begrijp de gedetailleerdheid van sommige beschrijvingen en dialogen niet, afgezet tegenover de oppervlakkigheid van de wereld en de personages. Er is veel geheimzinnigheid, er wordt veel verzwegen, overgeslagen, net te veel om de plot goed te kunnen volgen.
Lees de volledige recensie op mijn blog: http://schlimazlnik.livejournal.com/#asset-schlimazlnik-406581 | 0neg
|
Of je er nu aan mee doet of niet, je ontkomt er niet aan. Elk reclameblok, de nieuwste Allerhande [lekker en goed voor je, het betere eten, 28-dagen-goed-menu] bijna iedereen heeft het over gezonder eten, sporten of afvallen nu 2016 net is aangebroken. Is dit dan ook een goed moment om Happi.food aan te schaffen? Je leest het hier.
Het derde kookboek van Happinez is mooi vormgegeven, heeft een harde kaft en een leeslint. Maar belangrijker nog: het belooft recepten om gezond én gelukkig van te worden! Wie wil dat nou niet? Het kookboek is samengesteld uit een selectie van recepten die vijf jaar lang zijn verschenen in het maandblad Happinez. De hoofdstukken volgen grofweg een dagindeling. Via ONTBIJT, SMOOTHIES, SALADES en SOEPEN komen we bij de TUSSENDOORTJES. HOOFDGERECHTEN gaan vooraf aan de zoete afsluiters TOETJES en ZOETE SNACKS.
De ingrediënten worden opvallend genoeg niet apart beschreven, maar staan vetgedrukt in de beschrijving van de bereiding, die gecentreerd op de pagina is geplaatst. Niet iedereen zal dit waarderen. Gelukkig is er wel een index.
Wie het tijdschrift Happinez kent weet dat het een mindstyle magazine is. Een tijdschrift voor wie geïnteresseerd is in zingeving en verdieping in combinatie met een pure, stijlvolle manier van leven. Dat zie je ook terug in de recepten. Superfoods zijn een geliefd ingrediënt, net als de gezonde suiker(s). De discussie over zin en onzin daarvan laten we in deze recensie buiten beschouwing.
Uit de veelal vegetarische recepten kozen we een zoete snack, namelijk energierepen. Handig nu de school weer begonnen is en qua samenstelling beter dan kant-en-klare repen.
Recept Energierepen
voor 10 à 12 stuks
Verwarm de oven voor op 150 ºC.
Snijd 150 gram ontpitte gedroogde dadels grof en overgiet ze met kokend water. Laat 10 minuten staan.
Bekleed een bakvorm van 18 x 28 cm met bakpapier. Laat het papier flink uitsteken.
Strooi er 2 eetlepels havermout in.
Laat de dadels uitlekken in een zeef, doe ze in de keukenmachine en pureer.
Voeg toe: 50 gram rozijnen, 50 gram gedroogde cranberries, 35 gram goijbessen, 150 gram havermout, 150 gram amandelen, 75 g pure chocolade (72%), 2 eetlepels gebroken lijnzaad, 2 eetlepels sinaasappelsap, 2 theelepels kaneel en ½ theelepel zout.
Maal alles een paar keer kort tot een grof mengsel.
Voeg tot slot 4 eetlepels honing toe en schep alles door elkaar.
Verdeel het mengsel over het bakblik en druk aan met een spatel.
Vouw het bakpapier terug over de bovenkant.
Bak de koek 20 minuten en laat helemaal afkoelen.
Snijd ' m dan in stukken en bewaar deze in een trommel.
Wikkel in vrolijk papier, neem mee en eet er wat fruit bij.
Variatie: voor de vulling van deze energierepen kun je ook heel gemakkelijk een restje zelfgemaakte granola of een kant en klare muesli gebruiken.
De kinderen zijn enthousiast en vinden de energierepen superlekker. Toch zijn er een paar storende zaken.
Ten eerste is door de hoofdstukindeling niet altijd duidelijk of een gerecht bedoeld is als bijgerecht of hoofdgerecht. Zo lijkt de bulghursalade door de ingrediënten en hoeveelheden op een hoofdmaaltijd. Het zou prettig zijn om die informatie bij de recepten te geven.
Ten tweede laten de overigens prachtige foto's hier en daar gerechten zien die niet zijn opgenomen in het boek. Zo is er een foto geplaatst met een schaal couscous, terwijl er geen enkel recept met couscous te vinden is. Deze foto in combinatie met het bijschrift Lekker met couscous had bijvoorbeeld niet misstaan bij het recept voor de groentetajine. De groentetajine is met couscous wel een volwaardig hoofdgerecht. Een recept voor de dumplings in de Oosterse gemberbouillon ontbreekt helaas.
Het zou natuurlijk kunnen dat de 'verdwenen' gerechten op de foto wel met recept in de oorspronkelijke Happinez aflevering stonden. Er zijn trouwens ook voorbeelden in Happi.food waar wel suggesties bij zijn opgenomen zodat de foto matcht.
Wat als indruk achterblijft is een boek met mooie sfeervolle foto's en een aantal verrassende gerechten die ook met gangbare ingrediënten te maken zijn. De kokossoep met gember & doperwten, groentetajine, Indiase linzensalade en superleuke vruchtensnoepjes zijn daar voorbeelden van. Nergens wordt het echt moeilijk qua techniek of bereiding. Bij de recepten kom je bovendien meer te weten over een specifiek ingrediënt zoals de voedingswaarde of hoe je kunt variëren. En als je gek bent op superfoods dan vind je zeker veel van je gading. | 0neg
|
"Alleen maar nette mensen" gaat over David die al jaren een relatie met Naomi heeft. Op een gegeven moment is de spanning tussen de twee weg en gaat David op zoek naar nieuwe spanning. Hij gaat opzoek naar 'zwarte' vrouwen met een dikke bil. Dan ontmoet hij Rowanda en hiermee begint zijn avontuur.
Zelf raakte ik heel erg geïrriteerd van de stereotypen en het racisme dat erin werd gebruikt. De Antilliaanse vrouwen worden neergezet als nogal domme vrouwen die met iedereen het bed willen delen en de Surinaamse vrouw was ook al niet al te intelligent en vond het ook niet erg om zo maar het bed met iemand in te springen of dat alle Marokkaanse mannen terroristen zouden zijn. Wel vond ik het goed dat de auteur het zo heeft gedaan. Mensen worden er van bewust dat als ze dat soort dingen zeggen discriminerend over zou kunnen komen of ze zouden kunnen inzien dat we iedereen in hokjes indelen terwijl we de mensen nauwelijks kennen. De auteur heeft het naar mijn mening een beetje te overdreven verteld.
Ik vond het verhaal ook niet echt geloofwaardig. Ik kan me niet voorstellen dat iemand alleen met iemand met een specifieke huidskleur de liefde kan bedrijven. Dan is geslachtsgemeenschap toch niet meer gebaseerd op liefde? Ik kon mij niet erg goed met de karakters identificeren, waarschijnlijk omdat ik zelf niet zo denk.
Het boek heeft korte hoofdstukjes waardoor je makkelijk door het boek leest. De straattaal vond ik af en toe wel ingewikkeld. | 0neg
|
Mist spanning en een plot. Voornamelijk zijn er verhoren in het politiebureau, gemixt met een moeizame relatie tussen baas en ondergeschikte Jane, en de bezwarende gevoelens van Jane (omdat ze het zo druk heeft) tegenover haar zoontje Peter. Jane komt erg jong en naiëf over, tegen het kinderlijke af. Niet wat je van een ervaren brigadier en moeder mag verwachten. Schrijfstijl is erg simpel, bijna YA. Op iedere blz. lees k dat Jane haar pony opzij schuift. dat begon mij te irriteren. Dit deel is niet te lezen zonder eerst deel 1 gelezen te hebben en dat is een manco, omdat er veel verwijzingen zijn zonder dat de schrijfster zaken verteld of verklaard. Het einde, de uiteindelijke dader(s), vond ik echt belachelijk en lachwekkend. | 0neg
|
Ik heb het boek Zoo gelezen na het kijken van de eerste 2 seizoenen van de tv-serie. Het boek draait om een 2-tal hoofdpersonen van de serie. De overgie karakters spelen geen rol. Het blijkt ook dat het verhaal van het boek totaaal anders is als de serie. Alleen het idee dat dieren agressief worden tegen de mens blijft overeind.
Als Patterson fan viel dit boek me enorm tegen en ik vraag me af in hoeverre het boek de naam Patterson draagt voor commercie en hoeveel hij er zelf echt aan geschreven heeft. Het wijkt teveel af qua schrijfstijl tov zijn andere boeken. Het boek springt veel van de hak op de tak met beschrijvingen van situaties die elders in de wereld gebeuren, maar weinig toevoegen aan het verhaal. Ook het leerpunt voor de mens tegen het einde komt geforceerd over.
Geef mij maar een echte Alex Cross of Womens murder club. Die bevallen een stuk beter. | 0neg
|
Het had een mooi verhaal kunnen zijn, maar ik vond het traag en poëtisch geschreven. Saai dus! Helaas niet meer dan 2 duimpjes waard. | 0neg
|
ik had mij aangemeld als buzzer omdat de recensie zeer lovend was en de achterkant van het boek mij aansprak; maar wat een tegenvaller en wat een onmogelijk boek om doorheen te komen. Ik heb me er echt toe moeten dwingen om het uit te lezen, maar heb er spijt van. Het verhaal is verwarrend met vele personages die totaal niet uit de verf komen. Wat nou uiteindelijk de clou van het verhaal is is me ook ontgaan. Ik was regelmatig kwijt wie wie nou was en het verhaal had geen greintje spanning.
Het is een zeer langdradige opsomming van wiegendood herhalingen geworden en waarom Crimezone dit boek 4 sterren heeft gegeven snap ik echt niet. Ik hoop snel nog eens voor jullie te mogen buzzen, maar dan geen boek van Sophie Hannah | 0neg
|
Een vlakke schets van een hoofdpersoon met Autisme/Asperger. Lijkt in het niets op hoe het ook kan: "a curious incident with the dog in the nighttime". Slap verhaal met een voorspelbaar einde; boy meets girl etc. etc. | 0neg
|
De Goden van Gotham van Lindsay Faye. Begin is echt heel vervelend en langdradig om te lezen maar dat komt omdat het denk ik een ongecorrigeerd boek is, de zinnen zijn in het begin nog niet ingekort. Verder in het verhaal gaat het beter. De historische details o.a. uit 1845 vind ik wel interressant om te lezen. Het verhaal vind ik een beetje spannend en ik had zelf een andere verdachte als dader. Het boek is dus niet voorspelbaar. Dat is mooi. Alleen na 427 blz. gelezen te hebben blijft er bij mij niet heel veel van hangen. Dat is wel jammer. Ik had op een romantisch einde gehoopt, helaas is dat niet zo. Ik geef dit boek een 7. | 0neg
|
Achter het licht is het laatste deel in de ‘Fluistereiland’-saga van Elizabeth George. Het eerste deel van deze serie verscheen in 2012 en George wist sindsdien elk jaar met een vervolg te komen. Met wederom een ontzettend mooi omslag is dit slot de blikvanger die je wilt dat het is. In het boek moet er eindelijk antwoorden worden gegeven op prangende vragen, zoals: Waar is Becca’s moeder? en: Wat betekenen Becca’s krachten nou eigenlijk?
De afgelopen delen heeft de lezer kennis mogen maken met een stroom aan bijpersonages die ook in dit boek hun eigen verhaallijnen hebben. Seth heeft eindelijk een stabiel leven op de rit, maar worstelt zowel met familieruzies rondom de gezondheid van zijn grootvader, als ook met de drugsproblemen van zijn vriendin Prynne. Jenn leert steeds meer over haarzelf en haar echte passies. Derric worstelt nog steeds met zijn verleden en gemaakte keuzes en zal moeten leren eerlijk te zijn tegen zijn familie. Tenslotte vraagt Becca zich af wat haar rol is in het leven van haar vrienden en probeert ze haar gaven onder controle te krijgen.
De afgelopen boeken hebben de verhalen van de bijpersonages de grootste rol gespeeld. Dit is wederom het geval in dit boek. Becca is weinig aan het woord en het is duidelijk te merken dat de focus ligt op de verhalen van de overige personages. Daardoor worden de verschillende families en hun levens op het eiland Whidbey nog beter in kaart gebracht en in contrast met elkaar gezet. Het is dan ook echt alsof je het eiland met al zijn aspecten steeds beter leert kennen. Doordat het boek steeds ingaat op een selectie aan bijpersonages en sommige personages uit vorige boeken alleen zijdelings noemt, zijn de verhalen laagdrempelig en makkelijk om in te komen.
De verhaallijnen zijn echter niet erg interessant. Doordat veel van de situaties en gebeurtenissen voorspelbaar zijn, is het boek niet erg spannend. Het is meer een vertelling dan dat er elementen een mysterie blijven voor de lezer. Doordat de meeste acties voortkomen uit aspecten van personages die al gekend zijn, komen er weinig verrassingen voor in het boek. De verrassingen die er dan wel zijn, zitten hem meer in het hoe en wat, dan dat er iets onverwachts gebeurt.
De grootste teleurstelling in het boek is echter dat het vertelt het einde van de serie te zijn, terwijl er aan het einde van het boek nog geen enkele duidelijkheid over Becca is gegeven. Al een aantal delen lang draaien de verhaallijnen niet om het hoofdpersonage en ook nu wordt er niks duidelijk rondom haar. Het personage Becca heeft zoveel potentie door het mysterie om haar heen, maar hier wordt niks mee gedaan. Het boek sluit af met een gigantisch open einde, dat daarom ook onvermijdelijk voor irritatie zorgt. Het is de vraag of er nog een spin-off komt van de boeken, die zal zorgen voor een bevredigend einde.
Het enige sterke punt van dit boek is de fenomenale schrijfstijl van George. Het kost geen enkele moeite om op te gaan in het boek en je te laten meeslepen. Hoewel je steeds door hebt dat het boek nergens heen gaat, is het niet moeilijk om geduldig te blijven en af te wachten omdat het boek ontzettend fijn leest. Het laat wel zien dat George weet hoe ze haar publiek net genoeg geboeid kan houden door middel van haar schrijfstijl.
Achter het licht is het zeer teleurstellende slot van een serie dat heel veel meer had kunnen zijn. George heeft in deze serie de focus gelegd op de bijpersonages, die een redelijk voorspelbaar leven leiden. Hoewel het boek een mooi kijkje geeft in het leven van diverse personages van verschillende milieus op een eiland, zijn de verhaallijnen verre van interessant. De schrijfstijl van George is zeker verslavend, maar de schrijfster had in deze serie meer aan de plotlijn mogen werken. | 0neg
|
Jerry Siegler, de bedenker van Superman, zou volgens Brad Meltzer zijn geïnspireerd door de dood van zijn vader, een winkelier die bij een winkeloverval werd neergeschoten. Als reactie daarop zou Jerry de man van staal hebben bedacht, waar alle kogels op afketsen.
In Het Boek der Leugens wordt dit gegeven verbonden met de speurtocht naar het wapen dat Kaïn, de eerste moordenaar, zou hebben gehanteerd. De bezitter van dat wapen zou een immense macht verwerven.
Cal Harper was er op 9-jarige leeftijd getuige van hoe zijn moeder door een ongeluk om het leven kwam tijdens een ruzie met zijn vader. Die vader verdween in de gevangenis. Bijna twintig jaar later is Cal werkzaam bij een dienst die daklozen oppikt en hen onderdak verschaft. Op een nacht komen zijn collega en hij een gewonde dakloze tegen die de vader van Cal blijkt te zijn, Lloyd Harper. Lloyd betrekt Cal al gauw bij een speurtocht naar... ja naar wat eigenlijk? Het is de personages niet duidelijk wat er nou precies gezocht wordt, maar aangezien meer partijen ergens achteraan blijken te zitten en niet op een dode meer of minder kijken, moet het wel heel belangrijk zijn.
De voorkant en de titel van dit boek zijn erg intrigerend, maar blijken net zo opgeblazen en hol te zijn als de inhoud van dit boek. De man met de getatoeëerde rug en het steekwapen komen in het hele boek niet voor, evenmin als de verschillende schrifttekens die de voorkant sieren. Meltzer baseert zijn boek op zijn overtuiging dat de vader van Jerry Siegler is neergeschoten tijdens een overval. Diverse sites op internet stellen dat zijn vader aan een hartaanval is overleden tijdens een overval. Sommige sites tonen zelfs het politierapport van die avond waarin de conclusie wordt getrokken dat Jerrys vader een hartaanval heeft gehad.
Een werk van fictie hoeft natuurlijk niet op ware feiten zijn gebaseerd. Meltzer neemt daar ook een loopje mee, evenals met bepaalde bijbelse theorieën die hij de lezer voorlegt.
Een roman moet de lezer wél overtuigen. Zonder overtuiging bereik je de lezer niet. En dat is precies wat er fout gaat bij Het Boek der Leugens. Meltzer denkt zijn boek interessant te kunnen maken door bepaalde zaken enorm op te blazen, zoals Het Eerste Wapen, en daar een enorm gewicht aan te kunnen hangen, maar die uiteindelijk net zo hol blijken te zijn als het hele boek.
Een stel mensen klungelt maar wat aan op zoek naar wat dan ook, maar weet na het horen van enkele steekwoorden wel gelijk allerlei verbanden te leggen tussen zaken die geen enkele onderlinge verbinding hebben. Daarbij spelen twee duistere figuren een afzonderlijke rol op de achtergrond, De rechter en De profeet.
Van De profeet is al snel voor de personages duidelijk dat dit één uit hun midden is. Meltzer denkt de lezer nog op het verkeerde been te kunnen zetten, maar ook dit mislukt hem. De rechter mag aan de zijlijn wat meedoen. En zo gaat dat verder naar een climax die zo kluchtig is, dat dit boek niet meer dan één ster kan krijgen. Een en al knulligheid en holle frasen, meer kan ik er niet van maken. | 0neg
|
De Ierse Cecelia Ahern (1981) schreef op haar eenentwintigste de roman PS. I love you. Twee jaar later, in 2004, debuteerde ze zeer succesvol met dit boek. De titel stond wekenlang op nummer één en werd meerdere keren vertaald. Ook verscheen er een verfilming met onder andere Hilary Swank als een van de hoofdrolspelers.
Toen ik jou ontmoette is Aherns nieuwste roman. De cover laat een man en een vrouw zien met tussen hen in een groot hart. En dat is niet het enige hart dat op de cover te vinden is. Een omslag als dit doet vermoeden dat we te maken hebben met een liefdesverhaal. Dat in combinatie met de titel kan een lezer laten denken dat het boek gaat over hoe de twee elkaar ontmoet hebben en zich vervolgens in een hartstochtelijke relatie hebben gestort. Een zeer misleidende cover, niet alleen omdat hoofdpersoon Jasmine wordt beschreven als roodharige, maar ook omdat er geen sprake is van iets dat ook maar in de buurt komt van die hartstochtelijke liefdesrelatie. Op de achtergrond is de liefde wel aanwezig, maar dit is voornamelijk tegen het einde van het verhaal en is ook niet waar het in dit boek om draait.
Jasmine raakt haar baan kwijt. Ze was altijd een echte carrièrevrouw en het werkeloze leven valt haar zwaar. Ze brengt haar dagen vooral door met het ophalen van herinneringen aan vroeger, een tuin aanleggen en het in de gaten houden van haar overbuurman, een bekende radiopresentator die zo zijn eigen problemen heeft. De fragmenten waarin ze haar buurman bekijkt of op den duur zelfs tegen hem praat zijn geschreven in de tweede persoon enkelvoud. Aan die buurman heeft Jasmine overigens een hekel sinds hij een zeer negatieve discussie over het syndroom van Down geleid heeft tijdens een van zijn programma’s. Doordat haar zus Heather aan het syndroom van Down lijdt, maakte dat het voor Jasmine extra persoonlijk. Dit wordt regelmatig bevestigd wanneer Jasmine herinneringen ophaalt aan die keren dat iemand rondom haar zich negatief uitliet over mensen met het syndroom van Down. Nog altijd kan ze de woeden voelen en wil ze graag een klap uitdelen.
Deze momenten laten je iets meer zien van Jasmine, maar afgezien daarvan blijft ze een vrij oppervlakkig karakter zonder diepgang. En ze is niet de enige. Toen ik jou ontmoette staat vol met nietszeggende personages, waardoor het lastig wordt om met ze mee te leven. Zonde, want de basis is er en met iets meer uitwerking zouden Jasmine en de anderen al veel levensechter overkomen.
Om duidelijk te maken dat het verhaal een tijdsbestek van een jaar beslaat, wordt er tussendoor duidelijk aangegeven in welk seizoen de volgende hoofstukken zich afspelen. Op deze pagina’s staat ook beschreven welke maanden er (op het noordelijk halfrond) bij horen en wat typerend is voor dit seizoen. Zo wordt de winter beschreven als een ‘periode van inactiviteit en verval’. Leuk gevonden, maar het ondersteunt ook de traagheid waarmee het verhaal verteld wordt. In een jaar tijd kan er veel gebeuren en dat is ook precies wat je verwacht van deze roman, maar in werkelijkheid gebeurt er eigenlijk vrij weinig. | 0neg
|
Hoe wonderlijk dat mensen deze roman prijzen om zijn stijl! Terwijl deze Zafon toch werkelijk niet schrijven kan. Ik typ de eerste zin over: 'Nog steeds herinner ik me de ochtend dat mijn vader me voor het eerst meenam naar het Kerkhof der Vergeten boeken.' Huh? Nog steeds? Dat klinkt nogal verveeld. Hij bedoelt misschien: 'nog altijd'. Slecht vertaald waarschijnlijk, net als 'de ochtend dat' - bedoeld wordt waarschijnlijk 'de ochtend waarop'. Wat een onachtzaamheid in de openingszin! Tweede zin dan maar, op hoop van zegen: 'De eerste dagen van de zomer van 1945 regen zich aaneen [ugh!, dagen die zich aaneen rijgen: kent u zulke dagen? Dagen lossen elkaar hooguit af, volgen elkaar op of verglijden, maar aaneenrijgen? Zichzelf ook nog eens? Ooit een kralensnoer zichzelf aaneen zien rijgen? - we gaan verder:] en we wandelden door de straten [hoezo 'en'? De straten zich maar aaneenrijgen en wij maar wandelen?] van een Barcelona [u weet wel: in Catalonië] gevangen onder een asgrijze hemel ['nog een Barcelona gevangen vandaag?' 'Ja hoor, twee zelfs.' 'Mooi! Waarmee?' 'Onder een hemel' 'O! Wat voor kleur hemel?' 'Asgrijs natuurlijk'], met een waterig zonnetje [asgrijs maar toch een zonnetje - heel bijzonder] dat over de Rambla de Santa Monica stroomde als een guirlande van vloeibaar koper.' [Halleluja!: De zon stroomt als water over de Rambla, en ook als een guirlande, die bovendien op vloeibaar koper lijkt. Maak toch keuzes Zafon!: óf water, óf koper, óf guirlandes, maar niet van drie walletjes eten vriend - dat wordt je boek zo dik van...]
Let wel: dit zijn de eerste twee zinnen van een roman die op deze voet duizenden zinnen dooremmert. Ik heb hem (onder druk) helemaal uitgelezen en begrijp niet hoe een dergelijk monstrum de waardering kan vinden van een dergelijk groot publiek. Literatuur bestaat uit taal en als die taal niet verzorgd is, wat is dan nog de waarde van een boek? Ik vind het droevig dat het leeuwendeel van de lezers blijkbaar geen oog heeft voor dat wat zijn lezen pas mogelijk maakt: de woorden op de pagina. Blijf toch eens haken bij de wijze waarop, leesvrienden! En stel dan vast dat Zafon een knulletje is, dat knullig, clichématig, belachelijk proza schrijft, dat over vier jaar op de vuilnisbelt ligt naast al die andere modieuze meesterwerken. En wij dan weer nieuwe meesterwerkjes bejubelen... | 0neg
|
De cirkel is rond, de familie is terug bij elkaar, tenminste degenen die de oorlog overleefd hebben. Jammer genoeg was dit het deel teveel in deze reeks.
Alice komt met haar 5 kinderen en man terug uit Zuid-Afrika. Fanny wordt ten huwelijk gevraagd maar wijst de man af omdat hij haar mee naar Montevideo wil nemen en zij wil haar familie niet in de steek laten.
Edwin en Clara zijn terug uit Israël en blijven ook.
Zelfs de kokkin komt op tachtigjarige leeftijd terug naar de familie.
Jammer genoeg was dit het deel teveel in deze reeks. | 0neg
|
Ik heb op youtube al enkele stukjes uit shows van Herman Finkers gezien en vind hem wel grappig. Erg droge humor typeert hem.
Dit boek bevat stukjes uit zijn shows en extra aanvullingen. De titel vond ik eigenlijk al heel grappig, dus ik had hoge verwachtingen voor de rest.
Dat viel aardig tegen. Wat op een toneel of in het theater werkt, werkt daarom nog niet op papier. Jammer.
Dit boek heb ik ook gelezen voor de Hebban Challenge #3: Een boek van een Bekende Nederlander. | 0neg
|
Voor Jack Molenaar zijn fotograferen, schilderen en schrijven belangrijke middelen om uiting te geven aan de wereld in zijn hoofd. Want in zijn binnenste huist een wezentje dat scheppende prestaties wil verrichten. Educatie is daarbij het toverwoord. Met die geestelijke bagage kwam de in Schagen geboren Jack Molenaar, via wat omzwervingen uiteindelijk in het Friese Akkrum terecht. Daar werd hij freelance redacteur en vond daarin de ideale mix met het schrijven. Complot Sebastiaan is zijn debuut, het verhaal haakt in op een actueel thema; de handel in namaakmedicijnen.
De 40 jarige Ton Veldman is voor de burgerlijke stand van de gemeente Doorwerth de echtgenoot van Nicole de Boer en vader van Sebastiaan. Nicole gedraagt zich na de zwangerschap uiterst merkwaardig en Ton weet nauwelijks nog hoe te reageren. Hij werkt als directeur Research & Development bij First Life Medicals. Op een ochtend wordt hij in zijn stoel gewekt door zijn buurman Luc Franken die hem meedeelt dat Nicole en Sebastiaan spoorloos zijn verdwenen.
Na een actie van Luc, bezoekt rechercheur Jessica Block de woonboerderij van Ton en neemt de verdwijningszaak serieus op. Jessica werkt bij de NMB (Netwerk Misdaad Bestrijding) en met haar baas, Cor Hettema, zetten ze het onderzoek in. Ton krijgt visioenen en in die beelden ziet hij Nicole die hem een bericht overbrengt. Samen met Jessica probeert Ton een spoor te vinden van zijn zo onverwacht verdwenen huisgenoten.
Complot Sebastiaan is doorspekt met diverse thema's. Molenaar legt in enkele scènes uit wat de drijfveer is die iemand ertoe aanzet om, koste wat kost, groot financieel gewin te willen maken in de farmaceutische industrie. Dat daarbij het succes op de commerciële markt zwaarder weegt dan een mensenleven moge duidelijk zijn. Daar heeft Molenaar een persoonlijk thema toegevoegd voor enkele van zijn karakters. Dit geeft het totaal een extra dimensie maar knabbelt op hetzelfde moment wel aan de geloofwaardigheid. Het aantal toevalstreffers wordt soms in een korte tijd iets te groot om nog realistisch over te komen.
De opbouw van Complot Sebastiaan kenmerkt zich in het begin door wat ongestructureerde en rommelig gebrachte scènes. Achteraf blijkt de auteur alles wel nodig te hebben voor de latere ontwikkelingen in de plot maar door het ontbreken van structuur lijken het voor de lezer losse verhaaltjes. Hiermee verzuimt Molenaar de sfeerbeschrijvingen over het geheel de nodige aandacht te geven en laat hij zijn lezers op die momenten even zweven.
Om die specifieke verhaaltjes te koppelen aan en te integreren in de verhaallijn, gebruikt de auteur soms de verkeerde aanleiding, bijvoorbeeld de paranormale begaafdheid van Nicole die precies op het juiste moment relevante informatie weet over te brengen. Het lijkt er op dat de corrigerende hand van de auteur af en toe noodzakelijk was om het verloop van het verhaal een duw te geven.
Maar eenmaal alles op het goede moment in de juiste positie gebracht, leest Complot Sebastiaan wel goed door en word je nieuwsgierigheid gewekt over hoe alles met elkaar verweven zal zijn. Beetje teleurstellend is dan wel dat niet alles meer verrassing is. Een aantal ontknopingen en oplossingen worden gaandeweg het verhaal al duidelijk. Daar mag Jack Molenaar bij een eventuele opvolger wel meer zorg aan besteden, evenals aan de structuur, de sfeerbeschrijvingen en de vloeiende overgangen in het begin. | 0neg
|
Een kroon voor koud zilver.
Het verhaal gaat over Zosia een dappere vrouw van middelbare leeftijd.
Een aantal jaren geleden wist ze een compleet koninkrijk ten gronde te richten, nu lijd ze een vredig bestaan in de bergen.
Wanneer die rust op een wrede manier verstoord word trekt ze opnieuw ten strijde.
Ze komt samen met oude compagnons en raakt verwikkeld in een bloedige strijd.
Het is een vrij langdradig verhaal met een ingewikkelde schrijfstijl. Je moet echt je aandacht er bij houden anders ben je zo de draad kwijt.er word veel gebruik gemaakt van moeilijke en lange woorden wat het met zijn 678 blz. een zware pil maakt.
Qua verhaal zit het verhaal goed in elkaar alleen is het soms moeilijk om de verschillende verhaallijnen door elkaar te volgen. De bloedige details waren vaak wat te realistisch beschreven, ik heb bewust stukjes overgeslagen omdat het bloed bijna letterlijk van de bladzijden afdroop.
Verder is de vormgeving van het boek erg mooi. Een luxe boek wat verdient te worden gelezen door echte hardcore fantasy liefhebbers. | 0neg
|
Wederom (na Houvast) een tegenvaller van Jansma. Spanning is ver te zoeken. Bijna nergens in het verhaal wordt alvast een tipje van de sluier opgelicht, waardoor het voor mij te lang alleen maar gissen was en langdradig en chaotisch werdt. Mijn geduld om door te lezen tot het eind was op en heb het laatste gedeelte alleen maar even vlug "gescand". Bij Jansma vergaat het mij net als bij Loes den Hollander: ik stop ermee. | 0neg
|
Zinderend spannend is dit boek niet, het is wel prettig geschreven waardoor het makkelijk leest. Ik hoop dat de volgende Saskia Noort weer meer inhoud heeft, deze is echt te makkelijk en bleef te lang hangen in de party scene van Ibiza. | 0neg
|
Ik vind het boek een ramp! Hoe krijgt iemand het bij elkaar verzonnen? De inhoud is zo onwaarschijnlijk en het plot (ik mag het natuurlijk niet verraden) zo onacceptabel dat ik aanraad het maar niet te lezen. Ik vind dat er van Mozart en zijn omgeving (de vrijmetselaarij, wat je er ook van vindt) misbruik is gemaakt, vooral het slot is adembenemend slecht. | 0neg
|
Tja, daar zit ze dan in haar eentje. Na de gebeurtenissen in de eerste drie boeken in de ‘De laatste Wachter’-serie is Eveline zo goed als de enige overlevende in Leeuwenhart van Alexandra Penrhyn Lowe.
Na het lezen van het vorige deel, Nachtrijder, bleef de vraag over waar het verhaal nu nog naartoe zou kunnen gaan. De Wilde Jacht was weg en Eveline belandde in de buurt van Napels op een strandje met enkel het zwaard van Jeanne d’Arc. Ging ze de wereld nu in haar eentje redden?
In Leeuwenhart begint het verhaal niet veel later dan waar het vorige boek eindigde. Eveline reist terug naar Nederland (tussendoor overleeft ze nog een kidnappoging) en daarna duurt het heel lang voordat ze weer in actie komt. Eveline is in dit laatste deel duidelijk al wat volwassener geworden, maar ze blijft op momenten nog heel jong overkomen. Zoals wanneer andere mensen haar moeten vertellen dat ze iets moet doen voordat ze in actie komt en in haar relatie met Azer.
In de tussentijd zijn de Broeders van Belial bezig om hun leger aan te sterken met knappe jonge Instagram-influencers. Ook verspreiden demonen zich over de wereld door zich te verstoppen in mensen. De Wilde Jacht is gestopt, maar Eveline moet nog veel doen om het einde van de wereld te voorkomen.
Het verhaal in Leeuwenhart kabbelt een beetje voort. Eveline voert steeds wat uit, wat weer uitloopt op niets. Tot de laatste climax. Er gebeurt in het boek tegelijkertijd heel veel, maar ook heel weinig, omdat alles uitloopt op niets. Het geeft de lezer waarschijnlijk een even moedeloos gevoel als Eveline in het verhaal heeft. Het klink misschien erg negatief, maar was dit boek eigenlijk nog nodig geweest om het verhaal te vertellen?
De ‘twist’ aan het einde van het verhaal is aan de ene kant verrassend, maar aan de andere kant rijst ook de vraag: waarom is dit niet eerder aan Eveline verteld als iedereen het al wist? Had ze dan al deze ellende niet al veel eerder kunnen stoppen? Was het hele gevecht op het einde wel nodig geweest? Had dit niet allemaal in boek één opgelost kunnen worden?
De schrijfster ging in deze serie meedogenloos om met haar personages en dat is best bewonderenswaardig, maar misschien dat ze hier en daar een beetje doorschiet in het vermoorden van haar personages. Veel van de doden komen in dit laatste deel terug tot leven, om te helpen met het verhaal. Dat doet een beetje af aan de schok van hun oorspronkelijke dood, die toch niet zo definitief blijkt te zijn.
Maar naast al deze negatieve punten is het net als de eerdere boeken in de serie fijn geschreven en kan er hier en daar een traantje worden weggepinkt. Het taalgebruik van de personages is realistisch en dat zorgt ervoor dat de personages als ‘echt’ aanvoelen. En ook al lopen veel acties van Eveline uit op niets, de aanloop naar de ontknoping is steeds weer spannend.
Het einde voelt alleen een beetje als bedrog. Waarom heb ik zoveel moeten lezen als de oplossing zo simpel blijkt te zijn? Deze lezer blijft achter met de vraag: Heb ik iets gemist? | 0neg
|
De thrillers van David Baldacci zijn van een zeer hoog niveau en ik heb ze dan ook met heel veel plezier gelezen. Mijn verwachtingen waren dus hoog gespannen toen ik in de bieb deze roman van zijn hand vond. Heel ander genre, maar hij kan schrijven, toch? Nou, Baldacci kan zich beter bij de thrillers houden, want deze roman was zeer, zeer matig.
Ruwe bolster blanke pit journalist Tom is oorspronkelijk oorlogsverslaggever, maar heeft zich de laatste tijd beziggehouden met huis- tuin- en keukenartikelen. Hij heeft een los/vaste vriendin in Los Angeles en gaat vanwege Kerst met de trein vanuit New York naar haar toe en wil een artikel schrijven over zijn 'avonturen' onderweg. Tijdens de treinreis komt hij in contact met allerlei min of meer aardige personen, maar daar is ook zijn grote liefde Eleanor. Zij hebben vroeger samengewoond, maar op een gegeven moment is zij er vandoor gegaan en Tom weet nog steeds niet waarom. Tijdens de treinreis gebeurt er zoveel, waarvan een groot deel onwaarschijnlijk is, dat het verhaal grotesk aandoet. De cliché's vliegen je om de oren!
Ik had na zo'n 50 bladzijden de neiging het boek dicht te slaan, maar heb het toch uitgelezen en achteraf had ik daar wel spijt van. Zonde van de verloren leesuren die aan een interessanter boek hadden kunnen worden besteed. Onbegrijpelijk dat iemand die zulke mooie thrillers aflevert, het heeft aangedurfd zo'n roman uit te laten geven. Smetje op de reputatie van Baldacci. Op zijn website zag ik dat er binnenkort weer een boek van hem uitkomt; gelukkig een thriller . | 0neg
|
Het verhaal is aangrijpend. Nee, dat zeg ik verkeerd. Het verhaal zou aangrijpend moeten zijn. Het is immers waargebeurd en tragisch. Terwijl ik aan het lezen was betrapte ik mezelf er echter op dat ik wenste dat het boek niet door Isa Hoes geschreven was. Gevoelens verwoorden is moeilijk (zo niet onmogelijk) maar het is de taak van de schrijver om er zo dicht mogelijk bij te komen. Isa Hoes is duidelijk geen schrijver.
De emoties en de gevoelens zijn absoluut aanwezig, maar door de manier waarop het boek geschreven is komen ze maar moeizaam over. Het boek stijgt nooit uit boven het niveau van de gemiddelde tranentrekker. Het wordt nooit echt intiem. Ondanks het ongelofelijk pijnlijke en persoonlijke onderwerp blijft het vlak. | 0neg
|
Het eerste driekwart van het boek is een ietwat vreemde, maar zeker boeiende historische roman. Hierna gaat het snel bergafwaarts. Ik was zo teleurgesteld in de wendingen van het laatste deel, dat ik het niet kon opbrengen om het boek uit te lezen, en daar heb ik niet eens spijt van. | 0neg
|
Sorry maar zwak voor een gelauwerde schrijver. Veel namen en relaties om de zaak moeilijk te maken. Een verhaal om op vakantie te lezen. Geen aanrader. | 0neg
|
Blij ben ik dat het boek uit is. Ik heb me er eigenlijk door geworsteld, ik wilde perse weten hoe het af zou lopen, en het was zoals ik al gedacht had. Ik vond het hele verhaal vreselijk langdradig en soms was er geen touw aan vast te knopen. Ik vind de schrijfstijl van Nicci French niet echt prettig. Eigenlijk vond ik de laatste 50 blz. pas interessant om te lezen, maar die 300 blz. ervoor zal ik snel weer vergeten. Toch ga ik zeker nog eens een ander boek van dit duo lezen, gewoon om te kijken of het iets eenmaligs is. | 0neg
|
Tijdens een concert in Brussel stort een deel van de tribune in. Europarlementariër Jennifer de Jong had anoniem een kaartje toegestuurd gekregen voor dit concert, precies op één van de rijen die ingestort zijn. Toeval? Tom Putter, de politie-inspecteur belast met het onderzoek, probeert de oorzaak te achterhalen. Samen met Jennifer komt hij er achter dat het complexer is dan dat het lijkt...
Een origineel plot heeft 'Fatale wedloop' zeker. Je blijft als lezer nieuwsgierig naar de ontwikkelingen en hoe het allemaal in elkaar past. Al vroeg in het boek worden er vrij veel aanwijzingen gegeven, dus een échte verrassing is het niet meer. Toch blijft de verhaallijn het hele boek overeind.
De schrijfstijl is hier het grootste struikelblok voor de lezer. Waar een thriller toch vlot moet lezen om het tempo hoog te houden en zo de spanning ten volle tot zijn recht te laten komen, is dat in 'Fatale wedloop' niet helemaal het geval. De 'niet helemaal' is dan nog mild uitgedrukt. Ellenlange beschrijvingen van zaken die eigenlijk helemaal niet relevant zijn voor het verhaal zorgen ervoor dat je na een tijdje lezen gewoon afhaakt. Het wordt een worsteling om elk woord van elke zin te lezen. Ook de lange zinnen met veel komma's helpen hier niet bij. Soms zie je als lezer door de bomen het bos niet meer. Je raakt de draad kwijt van het eigenlijke verhaal.
Door deze opmerkingen over de schrijfstijl ervaar je ook een loskoppeling van de personages. Waar Jennifer eigenlijk een heel aangenaam personage is, voel je toch weinig verbinding met haar. Tom Putter wordt ook in een volgend boek het hoofdpersonage en dat is niet meteen positief te noemen. De politie-inspecteur heeft namelijk enkele karaktertrekker die de lezer toch wel irriteren. Dat kan positief zijn, maar dat valt nog maar af te wachten of dat in een volgend boek beter aangepakt kan worden.
'Fatale wedloop' had meer impact gehad als er meer geschrapt was. Het verhaal is solide en origineel genoeg om een lezer helemaal mee te nemen, maar door de uitgebreide uitwerking gaat daar toch een groot deel van verloren. | 0neg
|
The Ice is de tweede roman van Laline Paull die met The Bees genomineerd was voor de Baileys Prize. The Ice speelt zich af in de nabije toekomst als het poolijs grotendeels is weggesmolten door klimaatveranderingen. Hierdoor is een lucratieve noordelijke scheepsroute ontstaan, die tegelijkertijd erg belastend is voor het kwetsbare milieu. Het verhaal gaat over de vriendschap tussen Sean Cawson en Tom Harding die elkaar hebben ontmoet tijdens hun studententijd in Cambridge en een fascinatie hebben voor de arctische wereld. Samen met zijn mentor Joe Kingsmith en een aantal andere investeerders koopt Sean een exclusief resort in Spitsbergen, Midgard Lodge, waar zeer rijke zakenmensen of politici kunnen vertoeven die mogelijk iets met elkaar te bespreken hebben dat verborgen moet blijven. Sean betrekt zijn vriend Tom Harding, milieuactivist, hierbij. Tom komt om het leven tijdens een ongeluk in een ijsgrot in de nabijheid van Midgard Lodge. Als een cruiseschip vol met touristen drie jaar later op zoek is naar ijsberen, die inmiddels grotendeels uit het gebied verdwenen zijn, zijn de opvarende getuigen als het lichaam van Tom tevoorschijn komt als een afkalvende gletsjer gedeeltelijk in zee stort. Er vindt een onderzoek plaats naar het ongeluk dat drie geleden plaatsvond.
De auteur wil met haar verhaal aandacht vragen voor de klimaatveranderingen die nu al gaande zijn. Met het gesmolten poolijs, de nieuwe scheepsroute en met de ijsberen die steeds zeldzamer worden, schetst zij een geloofwaardige toekomst. Maar probeert zij met The Ice een roman neer te zetten over klimaatveranderingen of is het een thriller waarin het mysterie omtrent het ongeluk in de ijsgrot uit de doeken wordt gedaan? Beiden hebben mij niet overtuigd. Voor een thriller komt het verhaal langzaam op gang, is het niet spannend genoeg en heeft het een mager plot. Wel spelen er in het boek wat vage, mysterieuze politieke en zakelijke intriges onder de oppervlakte. Als roman over klimaatveranderingen voegt het weinig toe over de oorzaken en gevolgen van milieuveranderingen.
Het verhaal komt langzaam op gang. Het is even worstelen om er doorheen te komen. Het begint pas echt na ruim honderd bladzijden als het onderzoek naar het ongeluk start. Paull vertelt het verhaal vanuit het perspectief van Sean in het heden met flashbacks naar het verleden, naar hun studententijd en naar de periode van het ongeluk. Irritant is dat Sean al aan het begin van het boek, precies weet wat er in de ijsgrot gebeurd is, maar dit wordt pas aan het einde van het boek verteld aan de lezer. Het boek eindigt desondanks niet met een grote verrassing.
De hoofdpersonages zijn geen van allen sympathiek. Later in het boek maakt Sean een verandering door waardoor hij sympathieker overkomt, maar voor mij is het dan te laat. Hij is neergezet als een standaard slechterik die gescheiden is, een dochter heeft die hem niet meer wil zien en achter de vrouwen aanloopt. Hij is in een korte tijd van redelijk arm, zeer rijk geworden wat niet helemaal realistisch lijkt. Het meest sympathiek is Tom die er van overtuigd is dat er nog te vechten valt voor het milieu, terwijl Sean het als een gegeven accepteert en er economisch het beste uit probeert te halen. De personages zijn goed of fout, wat een beetje zwart-wit is neergezet.
De hoofdstukken worden voorafgegaan door een tekst over een expeditie in het poolgebied tijdens de vorige eeuw. Het laat door de ogen van de expeditie deelnemers zien hoe het poolgebied in die tijd nog was. Het doel van deze teksten is niet duidelijk: ze hebben geen relatie met het hoofdstuk en hebben ook geen relatie met elkaar.
Helaas heeft dit boek me niet echt kunnen boeien. Er was moeilijk doorheen te komen en de plot veel tegen. | 0neg
|
Ik kan niet verhelen dat ik door dit boek lichtelijk ontgoocheld ben. Källen heeft ongetwijfeld een vlotte pen en weet als de beste een sfeer te scheppen. Hij geeft prachtige beschrijvingen van landschappen en stemmingen. Maar daarmee alleen maak je geen spannend moordverhaal. De plot viel naar mijn smaak mager uit en kwam nooit helemaal geloofwaardig over. De medisch-technische uitrafelingen mogen dan al leerrijk en voor sommigen zelfs interessant zijn, ze dragen niet bij tot de o zo nodige vaart in het verhaal. Als je dan ook nog eens een schriftelijke golf- en zeilcursus door moet om de ontknoping te vinden, dan wordt van de lezer echt wel een grote investering gevraagd.
Op de cover van deze uitgave staat: David Lagerquist thriller. Per Källen heeft dus de smaak te pakken en is vastbesloten om dit debuut te laten volgen door nog meer mysteries die door zijn hoofdpersonage moeten opgelost worden. Benieuwd of hij naast de smaak ook het recept voor een goede serie heeft kunnen bemachtigen. | 0neg
|
De zomervakantie begint niet prettig voor docente Cass Anderson. Als ze na een etentje met haar collega’s naar huis rijdt over de weg die ze van haar echtgenoot niet mocht nemen ziet ze aan de kant van de weg een vrouw in haar auto zitten. De dag erna blijkt zij op gruwelijke wijze te zijn vermoord. In de weken na het voorval stort Cass steeds verder in. Ze wordt overmand door schuldgevoel omdat ze de vrouw niet geholpen heeft en gaat steeds meer twijfelen aan haar eigen verstand omdat ze van alles vergeet. De zwijgtelefoontjes die ze ontvangt jagen haar nog meer angst aan. Is het de moordenaar, die haar gezien heeft toen ze langsreed? En is zij het volgende slachtoffer?
‘Gebroken’ is het tweede boek van B.A. Paris. Net als haar debuut ‘Achter gesloten deuren’ is het een “huiselijke thriller”. Dat lijkt vooral in te houden dat het boek leunt op onderhuidse spanning – waarbij het dan leuk is als daar daadwerkelijk sprake van is. Iets wat van dit boek niet gezegd kan worden – terwijl er verder uitgebreid uit de doeken gedaan wordt hoe de vrouwelijke hoofdpersoon haar dagen doorbrengt met winkelen, lunchafspraakjes en het kijken naar het teleshoppingkanaal. Terwijl ze ondertussen langzaam gek wordt, natuurlijk. Een erg spannend boek levert het niet op.
Cass is een naïef konijntje. In het eerste deel staat haar schuldgevoel omdat ze het slachtoffer niet geholpen heeft centraal. De moord is het gesprek van de dag in haar omgeving en iedereen met wie ze erover spreekt beweert uit zichzelf al dat het niet meer dan logisch is om midden in de nacht te stoppen voor iemand die naast de weg geparkeerd heeft. Onzin natuurlijk. Al die personages die kort of wat langer hun opwachting maken en die aan het begin allemaal bijna tegelijkertijd geïntroduceerd worden zijn ook erg lastig uit elkaar te houden. Het duurt even voor je snapt wie wie is en hoe de verhoudingen precies liggen.
Het begin van Cass’ vergeetachtigheid is mooi en subtiel neergezet. Al gauw vergeet ze echter steeds meer en worden de voorvallen serieuzer. Ondertussen drinkt ze zo veel dat je je bijna af gaat vragen of het daar niet aan ligt, want al die wijntjes kunnen toch niet gezond zijn. Hoewel er veel gebeurt en Cass’ verwarring ergens wel begrijpelijk is laat ze zich wel heel erg makkelijker ervan overtuigen dat ze aan dezelfde ziekte lijdt als haar moeder. Het enige positieve is misschien nog dat het boek goed laat zien hoe snel je vast kunt komen te zitten in een vicieuze cirkel van pillen en verwardheid, al gaat het bij haar wel in een ongeloofwaardig hoog tempo.
Het plot leunt zwaar op de ene moord en de vraag of Cass ziek is of dat ze gek gemaakt wordt. Omdat ‘Gebroken’ een thriller is (dat gegeven op zich geeft het antwoord op die vraag al een beetje weg) die het van twee grote onthullingen aan het eind moet hebben die niet veel ruimte laten voor eerdere wendingen bestaat het verhaal vooral uit een herhaling van zetten. De vermeende moordenaar belt, Cass raakt in paniek, ze neemt haar pilletjes, spreekt als ze helder genoeg is af met kennissen, komt weer thuis en ontdekt dat ze niet meer weet hoe de magnetron/de wasmachine/het alarm/het koffieapparaat werkt. Veel spannender wordt dat niet als het voor de tiende keer gebeurt. Je verwacht steeds een nieuwe moord of ontwikkelingen in het onderzoek of in het leven van Cass, maar er gebeurt heel weinig. Zelfs de overgang van de vakantie naar het begin van het schooljaar verloopt vrijwel ongemerkt. De beschreven dagen verlopen zo langzaam en repetitief dat je het gevoel krijgt dat je net als Cass je dagen verslaapt en uitzit voor de televisie. Je wordt er gewoonweg moe van.
De personages zijn niet erg overtuigend. Dat geldt zeker voor Cass zelf, die een docente zou moeten zijn, maar die nergens blijk geeft van het vermogen logisch en helder te kunnen denken. Het enige waardoor je eraan herinnerd wordt dat ze dit baantje heeft zijn het voortdurende gemekker over de teamdag en al het werk dat ze hier nog voor moet doen en de lekker lange zomervakantie, overduidelijk de enige werkelijke reden dat de hoofdpersoon deze baan heeft. Eigenlijk is Cass passief en kleurloos.
Zelfs de personages die geestelijk niet in de war zouden moeten zijn – maar eigenlijk wel zo overkomen – doen vreemde dingen. Dat gaat zo ver dat je je afvraagt of ze het niet beter helemaal anders aan hadden kunnen pakken, want als je logisch nadenkt concludeer je al snel dat dit allemaal niet nodig was geweest. Je kunt alleen maar het doorzettingsvermogen en de tijd (het blijft een raadsel waar hij/zij die vandaan haalt) en moeite die de dader in de hele zaak steekt bewonderen. En het acteertalent, want alle personages blijken gelukkig Oscarwaardige acteurs die de sterren van de hemel kunnen spelen als het nodig is, zelfs als de omstandigheden niet ideaal zijn. Het versterkt vooral je indruk dat je te doen hebt met een stelletje psychopaten.
Na een ontzettend toevallige meevaller blijkt plotseling hoe alles in elkaar zit. Paris heeft nog haar best gedaan om dit een beetje leuk te verwerken en ergens is het best grappig om te lezen wat er allemaal gebeurd is alleen al omdat het zo slecht is, maar het heeft toch veel weg van een infodump. De laatste hoofdstukken zijn een buitengewoon onlogische en rommelige stortvloed aan handelingen en informatie. Dat zou verfrissend moeten zijn na het kabbelende begin en middenstuk. Je bent je er hierdoor echter alleen maar meer van bewust hoe onevenwichtig het verhaal in elkaar zit.
De verklaring voor wat er aan de hand is zie je mijlenver van tevoren aankomen, net zoals je al lang weet wie er mogelijk bij betrokken is. Zo veel verdachten zijn er immers niet. Het motief is wel verrassend, vooral omdat het zo lachwekkend stompzinnig is. Het maakt alleen maar extra duidelijk hoe slecht het boek is. In drie zinnen klinkt het plot geweldig, maar Paris’ uitwerking is waardeloos. | 0neg
|
Alice in Wonderland, de tekenfilm heb ik in mijn jeugd gezien, maar ik vond het maar niks. Ik hou van disney films, maar deze, nee ik begreep hem niet en ik vond hem gewoon niet leuk. Nu heeft mijn dochter voor haar communie het dubbele boek gekregen met de 2 verhalen over Alice. De film achter de spiegel komt in de bioscoop. Mijn dochters willen hem zien. Ik kijk nooit een film als ik het boek nog niet gelezen heb dus tja, ik kwam aan het lezen.
Ik blijf helaas bij het gevoel uit mijn jeugd. Ik snap het boek niet, ik vind de gedichten niet leuk en ik kom maar moeilijk door het verhaal heen. Ja het is een klassieker, maar niet voor mij. Iedereen die de film leuk vind, moet hem zeker lezen, want dan bevalt het boek ook zeker. Andersom, geldt helaas ook hetzelfde.
Alice komt wederom in een andere wereld terecht en beleefd avonturen met dichtende dieren.
Ja, de film moeten we nog gaan kijken. Gezien de voorstukjes lijkt hij me anders dan het boek dus afwachten maar. | 0neg
|
Dit boek werd mij aangeraden, toen ik in de bibliotheek op zoek was naar een spannend boek. De vrouw, die mij het boek aanraadde, gaf aan dat er in dit boek veel bloed en spanning voor kwam. Dus ik dacht ... hmmmm, dat is wel wat voor mij.
Eenmaal aan het boek begonnen, vond ik het geen klap aan. Telkens als ik een bladzijde omsloeg, dacht ik bij mezelf ... waar blijft het bloed en de spanning?
Ik ergerde me kapot aan het vele gevloek en vond het oersaai. Ik heb het boek (weleens waar met veel moeite) toch uitgelezen.
Sorry, maar ik vond het helemaal niks. Wel gek eigenlijk ... want als ik naar alle recensies kijk op Dizzie.nl of Bol.com, dan ben ik (bijna) de enige die het niks vond. Wat mij betreft niet meer dan 1 duim waard. | 0neg
|
Ook ik heb het boek tegen heug en meug uitgelezen. Het is vreselijk saai, maar ik bleef hopen op een meer boeiend en spannend gedeelte die naar mijn mening niet kwam. Beslist geen mooi boek, althans niet voor mij.. | 0neg
|
How To Love was voor mij een gevalletje: “mijn boekenvriendjes geven hem 4 of 5 sterren dus hij moet wel goed zijn” boek. Helaas was dat bij mij absoluut niet het geval.
Het boek begon interessant en leuk! Twee beste high-school vriendinnetjes, Serena (Reena) en Allie hebben allebei een crush op de mooiste jongen van de klas, genaamd Sawyer. Uiteindelijk loopt de vriendschap tussen de meisjes stuk doordat Allie een relatie krijgt met Sawyer. Een jaar later komt Allie om bij een dodelijk ongeluk waarna Reena en Sawyer dichter naar elkaar toe groeien. Een beetje té dicht kan je wel zeggen, ze wordt namelijk zwanger. Zonder dat Sawyer van de baby afwist verdwijnt hij voor 3 jaar, maar bij terugkeer wil hij weer onderdeel worden van hun leven. Reena’s vertrouwen in Sawyer is echter compleet verdwenen, maar zijn haar gevoelens dat ook?
Al heel snel kwam ik erachter dat ik Reena écht niet mag. Ze kwam op mij over als een jaloers, dom, wanhopig meisje die haar leven laat leiden door een of andere mooiboy met (ik citeer, bladzijde 173) een mooie neus. Ze komt steeds weer bij hem terug nadat ze hem duidelijk heeft gemaakt dat hij op moet rotten. Wat wil je nou mens?! Dat het verhaal wordt verteld vanuit het ‘toen’ en ‘nu’ is op sommige momenten een beetje verwarrend en voegt tegen het einde helaas niks toe. Het hele boek gaat over de relatie tussen Reena, Sawyer en hun ouders wat op een gegeven moment eentonig werd. De miniscule twist op het einde voelde je al een beetje aankomen maar gaf het verhaal nét dat kleine beetje meer.
Halverwege het boek was ik er even helemaal klaar mee en heb ik heb dichtgeslagen uit frustratie. Ik heb mezelf moeten motiveren met de gedachte dat er nog een hele stapel (hopelijk) goede boeken op me liggen te wachten zonder irritante hoofdpersonen. De situatie waarin Reena zich bevindt heb ik gelukkig nog nooit meegemaakt. De reden dat ze zich zo gedraagt kan misschien daar aan liggen.
Ik had gehoopt dat ik een enthousiaste recensie over dit boek kon schrijven maar meer dan 1,5 sterren krijgt dit boek van mij niet. Zoals ik al zei, vele andere lezers gaven dit boek 4 sterren of meer dus wie weet kan dit wél een van jouw favorieten worden! Voor mij was How To Love helaas niet weggelegd. | 0neg
|
Veel LivsX – I love me is het vijfde boek in de ‘I Love Liv’-serie van Marlies Slegers. In dit vijfde deel is Liv erop gebrand om er een topjaar van te maken. Zo wil ze het populairste meisje van de school worden, is ze druk met de schoolkrant, de schoolband, heeft ze weer contact met haar biologische vader en moet ze haar vriendinnen steunen. Om nog maar te zwijgen van haar eigen stommiteiten en de jongensperikelen.
Marlies Slegers heeft een echt meisjesboek geschreven, waarin de typische meisjesproblemen aan bod komen. Zo is Liv verliefd op een jongen, maar hij is iets te serieus voor haar en kiest voor zijn toekomst. Dan wordt ze verliefd op een andere jongen, maar hij is bezet. Jongens en verliefdheid vormen een belangrijk, maar helaas geen vernieuwend thema in het boek. Het voelt een beetje voorgekauwd aan.
Veel LivsX heeft het formaat van een dagboek. Liv beschrijft per dag, inclusief datum, wat ze die dag heeft meegemaakt. Het boek heeft dankzij de elastieken band al het uiterlijk van het dagboek. Bovendien heeft Slegers de vorm van het dagboek leuk uitgewerkt door notitieblaadjes, Facebookgesprekken, rekeningen en WhatsApp-berichten toe te voegen. Tevens past het boek perfect bij de doelgroep door het personage Liv verslaafd te laten lijken aan haar telefoon en de social media Facebook en Instagram.
Als lezer krijg je het gevoel dat Slegers te veel problemen in het boek wil stoppen. Zo heb je al het gedoe met de jongens rondom Liv, maar ook voert ze een homo-vader op, gescheiden ouders, lesbische ouders, een oudere zus met een modellencarrière, uiterlijke problemen en wensen, en euthanasie. Het verhaal en de personages moeten helaas door al deze toegevoegde problemen behoorlijk aan geloofwaardigheid inleveren. Er komen echter wel problemen voor die wel bij het personage en haar leeftijd passen, zoals Photoshop-fails en de zorgen over het willen lijnen, maar het niet kunnen volhouden.
Bovendien bevat het boek een aantal spelfouten en niet lopende zinnen die de leesbaarheid niet ten goede komen. Ook wordt Kat, de beste vriendin van Liv, halverwege het boek ineens Katja genoemd. De lezer kan wel bedenken dat Kat van Katja af is geleid, maar dit wordt in het boek niet vermeld. Ook niet in de personenintroductie voor in het boek, wat overigens heel handig is als je als lezer nog niet bekend bent met de ‘I love Liv’-serie. Daarnaast zijn de gebeurtenissen in het boek een beetje voorspelbaar. Wanneer je leest dat Liv en haar zus Jazz een feest gaan houden, kun je al voorspellen hoe dat af gaat lopen.
Het boek is dus een typisch meidenboek, maar is door de uitwerking, spelfouten en voorspelbaarheid geen aanrader te noemen. | 0neg
|
Machteld gaat samen met haar vriend Woody in Amsterdam wonen tegenover een nieuwsgierige Nienke die graag schrijver wil worden.
Ze komen in contact doordat Nienke door haar nieuwsgierigheid haar kans zag om haar nieuwe overburen te helpen met een kast naar boven te krijgen. Dit was de kennismaking tussen deze personages. Tijdens deze intro komen ze in gesprek over een blad wat ze willen maken en dat Nienke ze graag zou willen helpen. Ze reageerden helaas voor Nienke niet gelijk enthousiast.
Nienke blijft de buren in de gaten houden en gaat zelfs achter hun aan om afspraken af te luisteren.
Zal het haar lukken om binnen het blad te komen?
Op de achterflap komt naar voren dat het vooral over Machteld en Woody gaat. Zelf vind ik Nienke ook een flinke hoofdrolspeler in het boek. Daarnaast staat dat er iets in het leven van Machteld gebeurd wat haar leven volledig op zijn kop zet. Ik ben na het lezen van het boek zelf nog niet uit wat dit exact moet wezen.
De hoofdstukken worden geregeld vanuit verschillende personages geschreven. Wat ik jammer vond was dat ik af en toe een hoofdstuk had waarvan ik eerst een paar regels moest lezen voordat ik wist uit welk persoon ik nu las.
Het is wel een aardig boek om zo eens te lezen. Ik zal hem niet snel aanbevelen aan mijn omgeving. | 0neg
|
Het boekenweekgeschenk 2018 van Griet op de Beeck gaat over de 71-jarige Olivia net weduwe is geworden. Tijdens de afscheidsdienst beseft ze dat ze eigenlijk opgelucht is en dat dit einde ook een nieuw begin is.
Volgens de achterflap is 'Gezien de feiten' "een verhaal over de kracht van spijt hebben, de gretige wil om goed te leven, de warme wurggreep van families, de angst om ruimte in te nemen, de kilte van de wereld zoals we haar kennen en het wapen dat liefde kan zijn, als ze echt is tenminste".
Het dunne boekje is een goede eerste aanzet, maar te kort om bovenstaande thema's echt uit te werken. Het verhaal leest zeer vlot, maar blijft te oppervlakkig om lang te blijven hangen. Jammer, want aanzet en thema's smaken wel naar meer. | 0neg
|
Stiekem had ik meer verwacht van dit verhaal. Vanaf de eerste pagina werd ik volledig opgeslokt door het verhaal, toen eenmaal "de aap uit de mauw" was, werd het naar mijn mening overtrokken en te langdradig.. | 0neg
|
Het is een leuk tussendoor boek, maar om te zeggen dat ik het een leuk boek vond...nee, dat niet. Vond het bij tijd en wijle voorspelbaar en langdradig. Het einde verraste me, maar ook wel weer jammer dat het afgeraffeld is. | 0neg
|
Heb er heel lang over gedaan dit boek uit te lezen. Vond het verteltempo tergend laag. Alles ontzettend uitgesmeerd. Daarbij vond ik de ontknoping zwak, een echte anti-climax. Ook vond ik het zwak en onbevredigend dat aan het eind van het boek lang niet alle dingen duidelijk en verklaard waren. Afgaande op dit boek vind ik French echt heel erg onderdoen voor Nederlandstalige schrijfters als Saskia Noort en Simone van der Vlugt. Wat mij betreft een echte afrader. Zal ook niet zo snel meer een boek van dit schrijversduo lezen. | 0neg
|
"Jo's zucht was als een trage rivier van wrevel, die haar volgde terwijl ze opstond, naar de koelkast liep en de halfvolle fles wijn eruit pakte - en terug naar de tafel, waar ze hun glazen bijschonk. De rivier kwam pas tot stilstand toen ze ging zitten."
En zo gaat het maar door in Voor je sterft. Samantha Hayes trakteert haar lezers rijkelijk op wazige beeldspraak. Daarnaast kauwt zij elke nuancering voor en heeft ze kennelijk maling aan het 'show, don't tell'-beginsel. Bijvoorbeeld: "Ze hield haar politiepasje omhoog en liet het aan de vrouw zien." Een punt na omhoog was voldoende geweest, dan zou de lezer echt wel begrepen hebben dat ze dat deed om de vrouw te laten zien dat zij van de politie was.
Een spannend, intens verhaal zou het een en ander goedgemaakt hebben, maar dat is het niet. Het is slap. De plot is doorzichtig en rammelt, vanaf het begin liggen bepaalde 'zaken' er al dik bovenop, zodat ze uiteindelijk geen verrassing maar slechts een bevestiging van tijdens het lezen opgedane vermoedens zijn. De rechercheurs Lorraine Fisher en Adam Scott profileren zich niet sterk; Adam is weliswaar in het verhaal geschreven, maar volkomen overbodig, hij voegt niets toe. Ook de overige personages blijven oppervlakkig; ze mogen meedoen, maar je leert ze niet kennen. Van enkele personages weet je vrijwel niets, wat zo doorzichtig is als wat en niet aan de orde zou mogen zijn in een thriller van enig niveau. De plaatselijke politieman wordt neergezet als een dikke dombo waar Lorraine zich ver boven verheven voelt. Het slot is mooi gedaan, met een interessante maar niet heel verrassende wending.
De vertaling van Before you die is niet best, het Engels klinkt menigmaal door in de Nederlandse zinsbouw. Meer aandacht daarvoor zou wenselijk zijn, want op deze manier wordt de auteur wellicht tekortgedaan. | 0neg
|
Ik vond dit boek een beetje zoals alle Nederlandse literaire thrillers. Ik vond het boek voorspelbaar en de personages ook niet echt origineel. De schrijfstijl is dan wel vlot en het leest lekker weg, maar ik zou het toch absoluut geen literatuur durven noemen. Voor mij betekent het predikaat literaire thriller dan ook niet zoveel. De eetclub heeft mij niet aangezet tot meer van Saskia Noort's boeken. | 0neg
|
het is totaal geen spannend boek,
het is een pychologisch boek / roman.
en een slecht verhaal, jammer. | 0neg
|
meerdere keren aan begonnen maar ik kom er niet door heen. het verhaal boeit mij niet en ik vind het ronduit saai. miskoop. | 0neg
|
misschien ben ik wel een veeleisende thrillerlezer, maar mij kon dit boek totaal niet bekoren. 117 hoofdstukken op 350blz, echt, het is een boek wat nergens uitnodigt tot verder lezen. Ik heb het boek meerdere keren na een blz of tien aan de kant gelegd, het kon me totaal niet boeien. Ik snap de hele hype om deze reeks niet. Ik moet 100 woorden schrijven om een goede recensie neer te kunnen zetten, maar zelfs daar heb ik moeite mee. Dat zegt wat mij betreft voldoende. Ik ga me niet meer branden aan een nieuw avontuur van Inspecteur |Helen Grace. Er is zo veel meer wat me wel boeit, zonde van de tijd. | 0neg
|
Schrijfster kende ik al van andere werken, die ook al niet geweldig waren, maar ik geef mensen graag soms het voordeel van de twijfel.
Een lerares is de hoofdpersoon: ze is dermate onsympathiek, dat ik div. keren mijn weerzin moest verleggen, om verder te kunnen lezen.
Zij deelt om te beginnen alle mensen die haar pad kruisen in, in categorieën en benadrukt steeds dat ze zelf uit de hoogste kringen van Ijsland afkomstig is.
(Adel heeft IJsland nooit gehad, behalve van de Noren en Denen, hun koningshuizen en aanverwanten dus. Welgestelden zijn er eeuwenlang op Ijsland, ook nu).
Je leest ook haar gedachten: wie er "interessant" is en wie niet.
Ze woont in haar ouderlijk huis en slaapt in het ouderlijke bed, ouders zijn dan al jaren overleden. Voer voor psychologen, zeggen we dan.
Dat ben ik zelf, want de parallel is, dat ze ook veel oude overtuigingen van hen nog steeds in stand houdt. Rangen- en standenmentaliteit. Die is behoorlijk weerzinwekkend, op het mentale vlak is de vrouw ook al niet echt een originele,
intelligente vrouw.
Eerst schuift ze zelf een minnaar aan de kant als ze er genoeg van heeft en na zekere tijd gebeurt haar hetzelfde en verbreekt de volgende de relatie met haar. Dan ontstaat er obsessie, fixatie op deze man en zelfs als ze op leeftijd is en met een stok loopt, is ze nog steeds geobsedeerd.
Wie de dief van de tijd is, laat zich raden.
Deze IJslandse schrijfster is beroemd binnen en buiten IJsland, maar ik vind er nooit een kraak of smaak aan: verhaallijnen worden saai uiteengezet, het verhaal kabbelt maar door, personen worden niet uitgediept, het blijft allemaal eendimensionaal, weinig ontwikkeling, geen enkele verrassing. | 0neg
|
De Britse freelance IT consultant Mischa Hiller is geboren uit een Brits-Palestijns huwelijk. Zijn jeugd bracht hij eveneens door in verschillende plaatsen in Groot-Brittannië en het Midden-Oosten. Zijn ervaringen als kind van twee totaal verschillende culturen maken wezenlijk deel uit van zijn nog beperkte oeuvre als auteur.
In zijn tweede boek dat de titel Op de hielen draagt en zich afspeelt in het Londen van 1989, is Michel Khoury een PLO-agent die zich uitgeeft voor een student. Hij werd als puber wees tijdens het bloedbad dat het Israëlische leger zeven jaar eerder aanrichtte in de Palestijnse vluchtelingenkampen van Sabra en Shatila. Sindsdien leeft hij volledig in het teken van de goede zaak, en voert hij alle taken die hij van zijn mentor toegewezen krijgt nauwgezet en probleemloos uit. Wanneer hij in de ban raakt van zijn buurvrouw Helen, ondervindt hij steeds meer moeilijkheden om zijn dubbelrol te spelen. Iets wat hij helemaal niet meer kan volhouden als hijzelf opgejaagd wild wordt.
Michels relaas werd nogal sec en emotieloos aan het papier toevertrouwd, wat quasi onbegrijpelijk is voor een verhaal dat in de eerste persoon enkelvoud geschreven is. De ik-vorm wordt meestal gebruikt om de lezer te overweldigen met de emoties, gedachten en stemmingen van het hoofdpersonage. Bij Op de hielen is dit dus niet het geval; het lijkt meer op een relaas van een buitenstaander die niet betrokken was bij de gebeurtenissen.
Al snel valt ook op dat het realisme primeert op de spanning, waarop het wachten is tot de laatste vijftig bladzijden van het verhaal. Daardoor lijkt Op de hielen eerder thuis te horen in de categorie van de psychologische roman dan in de spannende literatuur. Ook de naïviteit van het hoofdpersonage draagt hiertoe bij. Als na elke poging om zijn achtervolgers af te schudden zij in een mum van tijd telkens weer het spoor naar hem terugvinden, moet er toch een belletje gaan rinkelen? Of moet hij zich op zijn minst toch eens afvragen hoe dat kan? Dubbelspel, of een zendertje, bijvoorbeeld. Maar niets van dit alles komt op in het hoofd van Michel.
Anderzijds weet Mischa Hiller feilloos de onzekerheid van een spion te schetsen: deze clandestiene agenten weten alleen maar de naam van hun contactpersoon en al hun informatie komt uit die ene bron. Ze worden zo onwetend gehouden dat er niets anders opzit dan klakkeloos de bevelen uit te voeren, los van de vraag betreffende het nut ervan. Kortom, wat doet het met een mens als hij iemand móét vertrouwen zonder de zekerheid dat hij die persoon wel kán vertrouwen? Deze vraagt probeert de auteur te beantwoorden in Op de hielen. Met deze thematiek en vertelstijl nestelt hij zich in de schaduw van John Le Carré en Graham Greene. Maar voorlopig zal zijn naam nog niet in een adem met die groten van de realistische spionageroman genoemd worden.
Als roman heeft Op de hielen zeker enig potentieel, maar het realisme is funest voor de spanning, waardoor Mischa Hiller geen goed spannend boek afleverde. Op de hielen is een politieke thriller zoals ze maar zelden geschreven worden. staat op de achterflap te lezen. Laat mij daaraan toevoegen: Gelukkig maar. Samengevat een goede psychologische roman, maar geen uitstekend spannend boek. | 0neg
|
In dit vierde boek met Sara Linton en Jeffrey Tolliver in de hoofdrollen gijzelen twee mannen, met veel geweld, het politiebureau van Grant County. Onder de gegijzelden bevinden zich ook Sara en Jeffrey. Maar in tegenstelling tot wat Jeffery Deaver in Monddood en Tess Gerritsen in Verdwijn wel glansrijk lukten, slaagt Slaughter er niet in van deze gijzeling en de reactie van de ordehandhavers erop, een spannend en aangrijpend verhaal te maken.
Gelukkig is de schrijfster er zich blijkbaar van bewust dat het verhaal niet de goede richting uit gaat, en introduceert ze een tweede verhaallijn waarin ze terugkeert in de tijd en ons meeneemt naar het eerste reisje dat Sara en Jeffrey maakten toen ze elkaar nog maar net kenden. De bestemming van die trip was de Californische kust, maar ze besluiten een tussenstop te maken in het geboorteplaatsje van Jeffrey. De motor van hun wagen is nog niet koud of er valt een dode, waardoor oude koeien weer uit de sloot worden gehaald. Het weerzien met zijn oude vrienden en dorpsgenoten, aan de hand van de opgehaalde herinneringen, maakt dat we de puber Jeffrey wat beter te leren kennen. Maar ook dit is geen goede zet, want de kleine Jeffrey is gewoon de complete tegenpool van de Jeffrey die we al drie boeken lang kennen. Het contrast is zo groot dat alle geloofwaardigheid ver te zoeken is. Bovendien zijn de links tussen de twee verhaallijnen zo onwaarschijnlijk dat het bijna gênant wordt.
De gelegenheidspersonages die Karin Slaughter in dit boek opvoert zijn allemaal zeer eendimensionaal en clichématig gestoord. Vooral bij Jeffreys oude dorpsgenoten loopt geen enkel normaal mens rond en wordt er meer geleefd op alcohol dan op voedsel. Geheel in de lijn van de rest van het verhaal liggen deze personages verder van echte mensen weg dan de zon van de aarde.
Is Onzichtbaar een boek te veel in de reeks of is het uitsluitend de bijna obligate misser die elke auteur wel in zijn bibliografie heeft. De toekomst zal het uitwijzen. | 0neg
|
Niet uitgelezen na 200 bladzijdes. Het is niet de eerste keer dat ergens op de achterflap 'Murakami' wordt genoemd om de potentiële lezer een bepaald idee te geven, terwijl deze misdaadthriller in de verste verten niets wegheeft van de absurdistische droomliteratuur van deze auteur. Ik zou dan eerder die andere grote Japanner noemen (Akira Kurosawa) omdat het boek lijkt op de filmklassieker 'Tengoku to Jigoku'/'High and Low' (1963). Dit boek gaat ook over kinderontvoeringen en hoe het politieapparaat hierop reageert, maar de focus ligt hier meestentijd op de wankele relatie tussen persvoorlichting en de misdaadjournalistiek. En dat is toch niet helemaal waarom ik een boek in dit genre lees, zeker niet als het hoofdpersonage zijn kind heeft verloren en niet weet welk lot zijn gezin boven het hoofd hangt als ze wordt teruggevonden, maar zelfs deze mysterie-insteek spanningsloos blijft voortkabbelen. | 0neg
|
Heb het boek in 3 dagen uitgelezen, om bevestigd te krijgen wat ik al de hele tijd vermoedde. Ik zal hier niet verklappen wie de dader is, maar het was voor mij een behoorlijke anti-climax! | 0neg
|
Dit boek is niet echt een leesboek. Het is een leer-je-zelf-beter-kennen- boek. Of te wel: een doe-boek. Aan het begin zegt de auteur, dat je werkbladen kunt downloaden met opdrachten. Dit heb ik dus niet gedaan. Veel wat er in het boek staat, is zeer herkenbaar.
De auteur vergelijkt personages uit boeken (vooral vee sprookjes) die in ene bepaalde situatie terecht komen met dingen die ons in het dagelijks leven kunnen overkomen. Het echte leven is goed te vergelijken met wat sprookjes figuren meemaken. Neem nu bijvoorbeeld sleur. Dat is heel herkenbaar, voor iedereen. En ook personages in boeken hebben daar veel last van, totdat hun verhaal helemaal omslaat. Je leert hoe een verhaal in elkaar zit en dus ook meteen hoe jou verhaal in elkaar zit. Jouw leven.
En als je een boek wilt gaan schrijven, dan kun je veel leren als je dit boek leest. Het voelt aan als een soort schrijfcursus in combinatie met jezelf beter te leren kennen.
Er staan ook interviews in om dingen duidelijk te maken en waargebeurde verhalen. Ook staan er in elk hoofdstuk een aantal vragen die je jezelf kunt stellen. Sommige vragen zijn leerzaam, je moet er diep over na denken. Maar vaak weet je het antwoord ook al. Zelfkennis;-) Het neemt je mee over het levenspad van een ware heldin. En wie weet vindt jij hierdoor de heldin in jezelf ook wel!
Maar ik moet eerlijk bekennen: Dit boek was aan mij niet besteed. Ik vond het leuk. Maar ik hou niet van doe-boeken. En veel dingen uit het boek, dat wist ik al en het voelde voor mij niet aan, als iets nieuws. En daarmee bedoel ik de verhalen en de uitleg. Het aspect, dat je de heldin in jezelf kunt vinden, vind ik wel goed bedacht, maar het was alsof ik het al eens gelezen had. Waarschijnlijk omdat je veel dingen en gevoelens zelf meegemaakt hebt en de sprookjes en films ook door en door kent, die de auteur gebruikt in haar vergelijkingen. Ik had meer verwacht, dus ik kan het geen voldoende geven. Het is een boek dat je niet in een hoekje kunt stoppen.
2,5 sterren! | 0neg
|
Het is mij in mijn hele leven nog maar een paar keer overkomen, en ik haat het als het gebeurt, maar met dit boek was het toch van dat: ik heb het niet uitgelezen! Op de achterflap van het boek lees ik dat Amos Oz wereldwijd beschouwd wordt als een van de grootste hedendaagse schrijvers...
Wel, dat talent heb ik dan niet herkend. Ik was er drie jaar terug al eens in begonnen, en toen heb ik het na goed 150 bladzijden moeten wegleggen: ik kon gewoon niet verder. Vorige maand heb ik het boek opnieuw bovengehaald, maar weer niks. Ik krijg absoluut geen voeling met het verhaal of met de personages, en deze keer heb ik de 150 zelfs niet gehaald... Ik kan dus geen samenvatting schrijven, of dit boek quoteren (die ene ster staat er omdat er nu eenmaal een quotering móét worden gegeven). Toch moet het een categorie van mensen erg aanspreken, want met de regelmaat van mijn oma's klok verschijnen er herdrukken.
Conclusie: Een Verhaal van Liefde en Duisternis helemaal uitlezen blijkt voor mij al even onmogelijk als... als... als niezen met de ogen open. | 0neg
|
Recensie Wall of Fame, in het spoor van haar vader
In het spoor van haar vader is het eerste deel van de trilogie Wall of Fame, over het wel en wee in de internationale wereld van de muziekindustrie en de haute finance.
Dit boek laat zich het beste omschrijven als een Young Adult thriller.
Het is een thriller die zich makkelijk laat weglezen, soms te makkelijk, want sommige stukken zijn zelfs simplistisch.
Voorbeelden hiervan zijn te over:
-Quote: Haarlem was een provinciestad op twintig kilometer afstand van de hoofdstad Amsterdam en slechts zeven kilometer van de badplaats Zandvoort.
Krijgen we hier een aardrijkskundeles?
Nog eentje dan.
-Quote: Hoek van Holland, een leuke naam voor de uiterste hoekpunt van de twee provincies die Noord- en Zuid-Holland heten. Omdat ze economisch en qua inwoneraantal de andere negen provincies sterk domineerden, werd er in het buitenland nog steeds vaak over Holland gesproken, als het eigenlijk over de twaalf provincies ging die de Nederlanden werden genoemd.
Misschien bezigt de schrijver deze uitleg omdat deze thriller tevens voor de Amerikaanse markt is bedoeld en hij wat extra uitleg wil geven. Als ik echter een boek lees wat zich in Amerika afspeelt interesseert het mij niet echt hoeveel kilometer New York van bijvoorbeeld Boston verwijderd is, wat de bouwstijl er is of hoe hoog het inwoneraantal is, als dit alles niets toevoegt of te maken heeft met het verhaal.
Een uitgebreide verhandeling van zeven regels over de Nederlandse eetgewoonte van haring, hoe deze wordt schoongemaakt en hoe deze vervolgens wordt gegeten, leidt alleen maar af van het verhaal. Waarom deze uitleg? Zag ik ooit in een thriller zoiets onbenulligs en niet voor het verhaal ter zake doend als bijvoorbeeld een Amerikaanse pancake zo uitgebreid beschreven zien worden?
Nutteloze en ergerlijke informatie.
In de uitgave die ik gelezen heb, staan veel fouten zoals kleine letters in plaats van hoofdletters, het eerste woord volledig in hoofdletters in plaats van alleen de eerste letter, soms is er zelfs een hele alinea in een kleinere letter gedrukt.
Inhoudelijk staan er, naar mijn mening, ook fouten in het verhaal zelf.
Er wordt bijvoorbeeld beschreven dat er door iemand prioriteit wordt gegeven aan de eerste van twee opties. Uit de zinnen erna blijkt echter juist het tegenovergestelde. (Voor wie na wil kijken of ik mij vergis, zie pagina 184 bovenaan.)
Op gegeven moment is er sprake van een interview. Er wordt een bandrecorder aangezet. Twee paginas verder schrijft de interviewster zo snel als ze kon, want de ondervraagde sprak nogal snel..
Als je deze foutjes negeert, is het een thriller waarbij de spanning goed opgebouwd wordt. Een thriller waaraan zeker wel wat uurtjes leesplezier te beleven is.
Deel 2 en 3 zullen volgen om deze trilogie compleet te maken. | 0neg
|
Het boek kent een spannend begin en de ontwikkeling, in 4 dagen, zijn interessant. Als lezer ga je het verhaal zelf invullen. Uiteindelijk is er een twist in het verhaal dat het anders maakt.
De spanning in het boek wordt goed opgebouwd en de puzzelstukken vallen in elkaar. De verschillende perspectieven zijn interessant, maar vallen soms over elkaar heen. Hierdoor is de lijn in het verhaal soms even weg.
De sfeer in het boek vond ik niet fijn. Het thema en de tijd waarin het verhaal zich afspeelt, vond ik niet fijn. Het gaf me een beklemmend gevoel en het ergerde me. Daarnaast vond ik de ontwikkeling in de tijd erg snel gaan.
Het einde vond ik wel goed gedaan. De cirkel was weer rond. | 0neg
|
Vier sterren in de VN Gids.
Dat is een reden om dit boek te lezen.
Toch een complete ontgoogeling.
Geen structuur,geen verhaallijn en zeker geen spanning. | 0neg
|
Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen na het lezen van de lovende woorden op de kaft ("het is moeilijk een perfectere schrijfster te vinden dan Kelly" ), maar het viel mij behoorlijk tegen. De spanning was ver te zoeken en ik vond de personages afstandelijk. Ik kon dit boek erg makkelijk wegleggen om iets anders te gaan doen en dat is meestal geen goed teken. Omdat ik het toch heb uitgelezen, 2 duimpjes. | 0neg
|
De reden dat Lucy Vine haar debuut Hot Mess schreef, was omdat ze knettergek werd van alle mierzoete ‘ze leefden nog lang en gelukkig’-romcoms. De juichende quotes op de voor- en achterzijde van de cover scheppen hoge verwachtingen en die worden nog hoger als hoofdpersoon Ellie Knight wordt omschreven als ‘een moderne Carrie Bradshaw meets Bridget Jones’.
Ellie haat haar baan en terwijl haar vrienden zich beginnen te settelen en een gezin stichten huurt Ellie, na haar laatste stukgelopen relatie, een goedkope kamer, formaat kledingkast, in een schimmelig huis. Kortom: Ellie is een ‘hot mess’. Oftewel: een aantrekkelijk persoon die zich regelmatig in een staat van chaos bevindt. Allesbehalve een ‘picture perfect’ dus, maar wie heeft wel alles voor elkaar? Meer dan voldoende ingrediënten om er een hilarisch en humoristisch verhaal van te maken zoals de cover belooft, maar helaas maakt Vine de hooggespannen verwachtingen niet waar.
Ze laat Ellie, zeker de eerste 170 bladzijden, in een continue staat van chaos verkeren en van enig normaal gedrag tussen de chaotische perioden door is amper sprake. Ellie is voornamelijk bezig met, onder druk van haar BFF’s Sophie en Thomas, van de ene ongelukkige date naar de andere te rennen. Ze laat zich tijdens zo’n date met een of andere loser onveranderlijk vol gieten met alcoholische drankjes waarna ze volkomen beschonken met hem in bed belandt en ze de volgende dag met een kater en spijt als haren op haar hoofd weer naar huis gaat. Vervolgens laat ze zich ’s avonds, wanneer ze alleen thuis zit, opnieuw vollopen. En dat allemaal terwijl ze eigenlijk helemaal geen relatie wil. Ze wil gewoon een happy single zijn die haar eigen leven kan leiden en doen wat ze zelf wil zonder dat iemand haar zegt wat ze moet doen. Maar ondertussen laat ze zich door iedereen koeioneren om te gaan voldoen aan het ‘ze leefden nog lang en gelukkig’-plaatje en is ze eigenlijk, zowel privé als zakelijk, doodongelukkig. De beloofde hilarische humor is daarbij helaas ver te zoeken.
Pas op bladzijde 176 begint het verhaal interessanter te worden en krijgt Ellie eindelijk meer persoonlijkheid. Hierdoor wordt haar personage een stuk geloofwaardiger. Dan weet Vine je zelfs op momenten te raken. Bijvoorbeeld als ze beschrijft hoe Ellie haar onlangs overleden moeder mist.
Vanaf dat moment wordt het verhaal minder oppervlakkig en worden de chaotische momenten beter gedoseerd. Hierdoor neemt het leesplezier aanzienlijk toe en het is jammer dat dat pas zo laat in het verhaal gebeurt. Als een soort sub-verhaal in het verhaal loopt er een mailwisseling met Ellies vader Alan, waarin hij delen van een manuscript dat hij aan het schrijven is naar Ellie en haar zus Jennifer in Amerika stuurt. Dit manuscript voegt inhoudelijk niets toe en heeft geen enkel ander doel dan de draak te steken met de ’Vijftig tinten grijs’-serie. Het is tenenkrommend slecht geschreven, duurt soms pagina’s lang en weet geen enkel moment te boeien. Sterker nog, het is stomvervelend om te lezen en je krijgt de neiging om deze stukken tekst te laten voor wat ze zijn en door te bladeren naar het eigenlijke verhaal. Waarschijnlijk wil Vine hiermee aangeven dat zij de schrijfstijl van Vijftig tinten grijs niet kan waarderen, maar ze doet hiermee ernstig afbreuk aan haar eigen boek. Het was het verhaal zeker ten goede gekomen als deze passages tijdens het redigeren waren geschrapt.
Hot Mess heeft op het eind een hoog ‘happy end’ gehalte. Niet mierzoet, maar van iemand die zegt niet te houden van ‘ze leven nog lang en gelukkig’-verhalen zou je een iets ander einde verwachten. | 0neg
|
Na haar scheiding is Hanna vanuit Londen vertrokken om weer in haar geboortedorp te gaan wonen, het Ierse kustdorpje Finfarran. Ze werkt in de plaatselijke bibliotheek en rijdt daarnaast rond met een boekenbus om alle afgelegen dorpjes op het schiereiland van boeken te voorzien.
Hanna kan maar moeilijk aan het dorpse leven wennen. Als de gemeente hun nieuwe investeringsplannen bekend maakt en hieruit blijkt dat er voor de bibliotheek in Finfarran geen geld meer is, komt Hanna toch in actie. Graag wil ze de bibliotheek en zijn sociale functie behouden. Door samen te werken met de bewoners ontdooit de stugge vrouw langzaam en leert ze het dorpsleven steeds meer waarderen.
Het verhaal komt maar langzaam op gang. De schrijfster houdt van uitgebreide beschrijvingen, zowel van het dagelijks leven in Finfarran als de prachtige natuur eromheen. Daardoor kun je je goed inleven in het verhaal. Echter zijn alle beslommeringen van het leven in dit dorpje soms te veel van het goede. Niet alle verhaallijnen zijn even interessant. De bewoners van het dorp spelen een belangrijk rol in het boek, maar zijn helaas allemaal erg stereotiep: ze blijven op dezelfde, voorspelbare manier reageren en maken geen karakterontwikkeling door. Dit geldt in iets mindere mate voor de hoofdpersoon, maar toch maakt dit het verhaal te cliché.
Op driekwart van het boek komt er vaart in het verhaal, doordat de bibliotheek met sluiten bedreigd wordt. Vanaf dan gaat het meer leven, maar toch stijgt dit boek voor mij niet boven het genre ‘streekroman’ uit. | 0neg
|
Thornhill is geen boek, die ik snel zou lezen. Ik ben niet zo van de griezelverhalen, ook al is dit niet eng. Het is meer het idee. Het is geen vrolijk verhaal. Het houdt je bezig. Het lijkt dik, maar je hebt het binnen een avond uit. (Het is trouwens wel een zwaar boek.)
Dit boek wordt vertelt via woorden en illustraties. Dat was eigenlijk ook de reden dat ik dit boek wou lezen. Ik wou graag weten hoe om zo’n combie te lezen. De schrijfster heeft de illustraties zelf bij het verhaal gemaakt. Wat ik echt zo gaaf vind. De illustraties zijn niet mijn stijl, vooral de gezichten niet. Het is een grove stijl, ik heb liever details. Ze zijn niet vrolijk, maar ze passen wel goed bij het verhaal. Via de illustraties is het verhaal makkelijk te volgen. Wel vond ik het verhaal zelf vrij oppervlakkig. Je leert de personage niet echt kennen, alleen de basis. Toch vond ik het heel interessant om op deze manier boek te lezen, ook al was het niet helemaal mijn verhaal.
Je volgt twee verhaallijnen, die van Ella in 2017 (illustraties) en van Mary in 1982 (woorden). Beide meisje zijn verbonden aan de plek Thornhill, een weeshuis, en beiden zijn ze eenzaam, in de steek gelaten door volwassenen. Daar had ik eigenlijk nogal moeite mee. Ik kom zelf uit een erg hecht gezin, iets wat ik iedereen toe wens. Ik vind het altijd naar om te lezen dat mensen zo in de steek gelaten kunnen worden, dat er niemand is om ze verder te helpen, in ze te geloven. Mary wordt bijvoorbeeld gepest, haar hele leven lang en de mensen die haar kunnen helpen, helpen haar niet, waardoor ze uiteindelijk knapt. Wat ik wel weer mooi vond, was hoe ze in het verhaal zorgde dat Mary en Ella toch met elkaar verbonden werden, ondanks het tijdverschil.
Dit verhaal laat zien wat pesten met iemand kan doen en hoe belangrijk vriendschap is, maar ook dat je daarvoor jezelf niet hoeft te veranderen.
Ik weet nog niet wat ik van het einde moet vinden, creepy of juist mooi. Daarvoor zit ik nog te vol met vragen. | 0neg
|
Voor mij was dit boek niet meer dan een slap aftreksel van het Rosie Project van G. Simsion: een hoofdpersoon met autistische trekjes, die geconfronteerd wordt met "normale" mensen...alleen zonder de luchtigheid en zonder de humor van Simsion. Jammer! | 0neg
|
Het verhaal over een jonge advocaat die zijn rijk en succesvol leven opgeeft om als pro deo advocaat te gaan werken voor de daklozen is aangrijpend en ontroerend, maar de verhaallijn wordt eindeloos lang uitgesponnen. Na een tijdje is het op het randje van saai te noemen. Ook is het verhaal niet altijd even geloofwaardig. De kern van de zaak wordt in het boek 4 tot 5 keer volledig herhaald zodat je de indruk krijgt dat Grisham moeite had om 333 bladzijden vol te krijgen. Redelijk verhaal maar kon op 100 bladzijden minder evengoed verteld worden! | 0neg
|
De Nederlander André Hoogeboom volgde de Formule 1 in zijn hoedanigheid als dagbladjournalist een aantal jaren van zeer nabij. In zijn debuut De underdog put hij uit zijn ervaringen in de coulissen van dit grootse rondreizende sportieve circus om een realistische achtergrond te creëren voor een spannend fictief op zichzelf staand verhaal.
Imola. Grote Prijs Formule 1 van San Marino. John Watts, de teambaas van het in financiële problemen verkerende team Shadow, staat op het punt om de handdoek in de ring te werpen, als hij een dubieuze uitvinding in handen krijgt die de krachtverhoudingen tussen de teams door elkaar zou kunnen schudden. In plaats van de gebruikelijke achterhoedegevechten zou het team nu kunnen meestrijden om de punten, podiumplaatsen en misschien zelfs kans maken op een overwinning. Maar het bestaan van het product moet zo lang mogelijk geheim blijven. En daarvoor moet Watts tot het uiterste gaan. Tegelijkertijd ruikt journalist Andrew Sachs een primeur als hij een verklaring kan vinden voor de mysterieuze prestatiewinst die Shadow plots boekt.
Dat André Hoogeboom de autosport genegen is, staat buiten kijf. Zijn liefde voor de Formule 1 druipt van de bladzijden af en werkt enorm aanstekelijk op de lezer. De verschillende uitstekend beschreven impressies van de sfeer op en rond het circuit tijdens een Grand Prix weekend zetten aan om direct een plaatsje te reserveren voor de dichtsbijzijnde stop van het F1 circus. Maar ook de steeds weerkerende sleur waarmee de journalisten af te rekenen krijgen wanneer ze, als hamsters in hun tredmolen, zo ongeveer elke veertien dagen moeten meedraaien in het vaste stramien van zon organisatie: de omgeving verandert, maar de rest blijft steeds hetzelfde.
Diegenen die de Formule 1 een beetje volgen weten dat er veel reilt en zeilt in dat wereldje. Zo was er verleden jaar nog de, in de media breed uitgesponnen, spionagezaak waar drie topteams bij betrokken waren. En in 2005 werd een ander team enkele wedstrijden geschorst wegens het plegen van fraude. In dat kader lijkt het dan ook waarschijnlijkdat een aantal van de duistere zaakjes die de auteur in zijn boek beschrijft, best wel eens kunnen plaatsvinden.
De underdog wordt dan ook nog verteld in een stijl die zeer prettig leest. Kortom, het verhaal heeft alles om een goed boek te zijn. Maar de pret wordt danig bedorven door een aantal grove fouten. Het minst van al storen het grote aantal zetfouten, maar twee wedstrijden, die in het boek drie weken uit elkaar liggen, krijgen de exacte data 26-05-2005 en 17-05-2006 toebedeeld. Dit is wel erg bizar.
Ook rijdt de snelste man tijdens de kwalificatie met een Ferrari, maar op de persbabbel achteraf wordt dat plots een McLaren om dan op de startgrid weer een Ferrari te worden.
En dan komt voor een autosportjournalist nog de grootste misser: er wordt beweerd dat de eerste tien rijders die de aankomst bereiken punten scoren voor het kampioenschap, maar dat is in de Formule 1 bij mijn weten nog nooit het geval geweest.
Al deze onvolkomenheden hadden makkelijk uit het boek kunnen geweerd worden als er iets meer tijd en moeite besteed zouden zijn aan de voorbereiding van het boek. En de beoordeling zou in dat geval dan ook iets positiever geweest zijn.
Ondanks de punten van kritiek heeft André Hoogeboom bewezen dat hij een lezer aangenaam kan amuseren met zijn schrijfwerk, en hoop ik dat er meer boeken van zijn hand volgen die zich afspelen in het milieu van de autosport dat toch al ondervertegenwoordigd is in de wereld van het spannende boek. | 0neg
|
After reading so many positive reviews, I really wanted to like this book. I kept on reading because I wanted to know how it all would end, but the story never really touched me. The multiple narrative slowed down the pace as the same events were told from different perspectives over and over again. The book is an easy read and the plot is intriguing, but the slow pace and too many clichés bothered me. I don’t think I will read more of Heather Gudenkauf's work in future. | 0neg
|
Ik vond dit boek matig, saai. Springt erg door de tijd heen dan
weer vooruit dan weer achteruit, wat niet fijn leest. Toch ben ik
nog van plan om andere boeken van hem te gaan lezen. Het
waargebeurde in boeken spreekt men wel aan. | 0neg
|
Ik vond het boek onwijs spannend en een leuk verassend verhaal. Echter, een voorspelbare gebeurtenis richting het einde van het verhaal. Ik hoopte dat de schrijver dit goed zou maken door een sterk plot te schrijven, maar helaas is ook dat niet gelukt. Zo goed als het begin van het verhaal, zo slecht vond ik het einde. Viel erg tegen en zou dit boek niet snel aanraden. Ik raakte zelfs een beetje gefrustreerd door het einde in dit boek.. | 0neg
|
Wat heeft Karin Slaughter bezield toen ze besloot om Veroordeeld te gaan schrijven? Ze heeft door de jaren heen zo’n onnavolgbaar imago opgebouwd met haar ontelbare spannende, ja echt spannende scenes die je op de rand van je stoel doen belanden. En dan ga je Veroordeeld schrijven, een verhaal over een aspirant agent die op haar eerste dag een mannelijk bolwerk binnenstapt om haar eerste ervaringen als agent bij het Atlanta Police Department op te snuiven. En reken maar dat Kate heeft gesnoven, maar niet alleen maar van genot…..
Bij het Atlanta Police Department werken Jimmy Lawson, haar zus Maggie en zijn oom Terry. Het korps is, ondanks het vrouwelijke personeel, altijd een mannenbolwerk gebleven en de dames moeten zich heel wat laten welgevallen. Voor Kate Murphy, die haar man Patrick verloren heeft in een oorlogsgebied, is het APD de plaats waar ze een nieuwe toekomst op wil bouwen.
Het korps heeft te maken met een ongekend hoog aantal dode agenten die vermoord langs de weg worden gevonden. Kate komt als groentje bij het korps en krijgt Jimmy als partner mee. Jimmy probeert de knappe Kate te imponeren met zijn mannelijkheid en de naïeve Kate slaat de ene flater na de andere. Een volgende ronde is ze partner van Jimmy’s zus Maggie en die geeft haar waardevolle tips om te kunnen overleven in deze seksistische maatschappij.
Als er weer agenten dood worden gevonden en ook Jimmy verdwijnt spoorloos met een achtergelaten vreemde boodschap, sluiten de dames een pact en besluiten niet eerder te stoppen tot Jimmy is teruggevonden. Want er is iets heel eigenaardig aan de hand in Atlanta…
Eigenlijk zijn er maar een kleine tien pagina’s waarin we Karin Slaughter terugzien zoals we haar allemaal kennen. In een spannende scene waar direct enkele levens in gevaar zijn, herkennen we de hand van de meesters die het zo goed kan en in dit verhaal zo weinig laat zien. Veroordeeld lijkt voornamelijk meer roman dan thriller te zijn. Snelheid en spanning zijn vaak volledig afwezig en daar is Slaughter niet zo goed in. Soms is het verhaal zelfs zo sloom waardoor je de gedachte krijgt dat het achteruit loopt. Hier maakt de internationale koningin van de suspense zeker geen vrienden mee, laat staan nieuwe fans. Laten we maar hopen dat Veroordeeld een beetje verkeerd beoordeeld is geworden door haar en beschouwen als incident. Een keer wordt dit door de vingers gezien maar een tweede keer…..
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 2 sterren
Plot: 3 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 2 sterren | 0neg
|
Op de avond van zijn verjaardag wordt de schatrijke alzheimerpatiënt Ted Grant dood gevonden. Alles wijst erop dat zijn vrouw Betsy hem heeft vermoord. Stiefzoon Alan wacht in spanning het proces af, maar is hij uit op gerechtigheid of is hij vooral geïnteresseerd in de erfenis? Is Betsy misschien toch onschuldig? Televisiejournaliste Delaney Wright wordt gevraagd een reportage te maken over de rechtszaak. Al gauw raakt ze betrokken bij Betsy en haar verhaal. Ze besluit Betsy te helpen, en spoedig stuit ze op een schokkend geheim dat niet alleen grote gevolgen heeft voor Betsy, maar ook voor haar eigen leven...
Dit was voorlopig het laatste boek wat ik van deze schrijfster gelezen heb. Ik vond hem erg voorspelbaar en de personages bleven mij te oppervlakkig.
Nog niet eerder zo'n korte recensie geschreven, maar meer kan ik er niet van maken. | 0neg
|
weer een boek van dit schrijversduo die gezamenlijk beter kunnen schrijven dan individueel. altijd weer uitkijken naar hun nieuwe boek. een Pendergast-verhaal die goed van wal steekt doordat Pendergast van elk detail, hoe klein dan ook een kloppend feit weet te maken. elk hoofdstuk eindigt met een cliffhanger. toen ik halverwege was met het boek dacht ik dat dit de absolute topper was uit de Pendergast-serie. helaas, in de tweede helft ging Pendergast zijn speciale gave gebruiken om in gedachte naar het verleden af te reizen. het steengoede verhaal werd ineens sciencefiction. dit zwakte het verhaal behoorlijk af en dat heeft het verhaal absoluut niet nodig. tot overmaat van ramp werd het verhaal afgerond en in was in feite afgelopen tot het overging in een tweede deel wat absoluut niets met het voorgaande te maken had. wat een rommelig geheel. als het boek zich voortgezet had voordat Pendergast zijn speciale gave gebruikte had ik het boek een dikke tien met een griffel gegeven maar nu kom ik niet verder dan twee sterren. heren Preston en Child jullie kunnen echt veel en veel beter maar maak van het volgende boek er niet zo'n potje van | 0neg
|
Door een ongeval, of is het opzet ? Beland Alex in het ziekenhuis in coma. Het verhaal wordt vanuit de ik persoon (Alex vertelt). Hij ligt dan wel in coma, maar krijgt alles wat er om hem heen gebeurd en wordt vertelt gewoon mee. en komt er dan ook achter dat het geen ongeluk was. Hij gaat diep graven in zijn herinneringen om er achter te komen wie het op hem gemunt heeft. Is het zijn vriendin Bea ? of een vorige vriendin ? Heeft die brief met die Baby foto er soms mee te maken ? Het klinkt als een goed verhaal maar helaas valt het mij dan weer tegen.
Het boek heeft 315 blz, waarvan ik mij door de eerste 200 heb moeten worstelen. Ik vond het erg langdradig en saai.Ik wil dan toch weten hoe het verhaal afloopt en daarom heb ik het boek uitgelezen. Ik had er mij veel meer van voorgesteld. Jammer, want het concept van het verhaal is goed. De schrijfstijl is prima en leest vlotjes. daar is op zich niks mis mee. Maar ik denk dat er veel meer in dit verhaal had kunnen zitten. | 0neg
|
Elf verhalen over (vooral mannelijk) overspel en de ontdekking ervan. De Rosnay beschrijft de wegen hoe partners er achter kunnen komen dat er bedrog in het spel is: het gelezen dagboek, het antwoordapparaat, de haar, de vriendin die alles gezien heeft, enzovoort. En hoe ze ermee om kunnen gaan: wrok, wraak, berusting, acceptatie.
Een boek dat je snel leest. De verhalen zijn vaak erg voorspelbaar; echte verrassingen zijn er niet, allemaal heel voor de hand liggend. Een enkel verhaal heeft meer impact. 'Het Bois de Boulogne' bijvoorbeeld leest als een thriller: manlief is geobsedeert geraakt door het bezoek van prostituees, maar er wordt spanning opgebouwd hoe zijn vrouw zal reageren. Die spanning ontbreekt in te veel van de verhalen; meestal is het slechts een aardig bedacht verhaaltje.
In z'n geheel genomen geen bijstere bundel; maar zoals gezegd: leest wel lekker snel. | 0neg
|
Tara Conklins' boek De Huisbediende (vertaling van The House Girl ) wordt als echte 'Goodread' aangeprezen op de flap van het boek, als een 'meeslepend verhaal over kunst, liefde en slavernij'. We volgen twee vrouwen in twee verschillende tijden: Josephine, huisslaaf van de familie Bell in Virginia in 1852, die niets liever wil dan vrijheid, en Lina Sparrow, advocate in New York in 2004, die herstelbetalingen voor de nazaten van slaven probeert te regelen. De verhalen van beide vrouwen kruisen elkaar wanneer Lina ontdekt dat Josephine waarschijnlijk de schilderijen gemaakt heeft waar Lu Anne Bell altijd de credits voor gekregen heeft en bedenkt dat een nazaat van Josephine de perfecte hoofdeiser voor haar herstelbetalingen zou zijn. Wat is er precies met Josephine gebeurd na 1952 en had zij kinderen?
Lina onderzoekt de geschiedenis van Josephine en zo krijgen we een inkijkje in het Zuiden van de VS van voor de Burgeroorlog, waar slavernij nog welig tierde en de Underground Railroad fungeerde als geheime organisatie om ontsnapte slaven naar het Noorden te krijgen. Het boek is geen eenzijdige aanklacht tegen slavernij. Ook de blanke plantage-eigenaren zijn bepaald niet gelukkig. "Wie is slaaf en wie is vrij? De slaafhoudende blanken ontzegden hun slaven de mogelijkheid tot elementaire zelfidentificatie, zelfvervulling. Het feit dat de blanken deze macht bezaten, schiep voor hen een ander soort gevangenschap, gevangenschap die ze weliswaar zelf in het leven geroepen hadden, maar die niet minder beperkend was – economisch, sociaal, spiritueel, moreel."
Er zijn niet veel boeken in het Nederlands geschreven over slavernij, maar de stijl en het onderwerp van dit boek doen denken aan Hoe duur was de suiker van Cynthia Mc Cleod. Prettig leesbaar, maar niet al te veel diepgang. De personages komen nauwelijks tot leven en er zijn te veel toevalligheden. Toevallig vertelt Lina’s vader bijvoorbeeld over de tentoonstelling en controverse rondom Josephine en komt ze daar Jasper tegen die uiteraard de verre nazaat van Josephine blijkt te zijn. Collega Garrisson blijft de karikatuur van een jurist in New York, van Jasper wordt niet duidelijk wat hij precies voor Lina voelt.
Waarom doet Josephine wat ze doet? We komen het niet echt te weten. Ooit heeft ze een immigrante geholpen aan een Green Card en met ditzelfde rechtvaardigheidsgevoel gaat ze op zoek naar nazaten van slaven voor herstelbetalingen. Echt invoelbaar wordt het allemaal niet. Wanneer haar cliënt op het einde van het boek de stekker uit het project trekt, neemt Lina weliswaar ontslag maar lijkt ze verder niet meer stil te staan bij de geschiedenis van de slavernij.
Lina’s moeder Grace is overleden toen zij vier jaar oud was en haar vader heeft haar nooit veel verteld. Tijdens haar zoektocht naar Josephine vertelt haar vader haar echter dat haar moeder nog leeft en hen toentertijd verlaten heeft. Zij krijgt het telefoonnummer van haar moeder die graag met haar in contact wil komen. We lezen dat dat een schok voor haar is, maar een regel verder is zij al weer aan het werk en stort ze zich weer op Josephines geschiedenis. Is dit normaal gedrag? Kunnen we ons hier iets bij voorstellen?
Het deel dat vanuit het perspectief van Josephine wordt geschreven beslaat eigenlijk maar één dag, maar is het meest indrukwekkende deel. De sfeer van een plantage in het Zuiden, de stof, de hitte, de broeierige sfeer, is raak geschilderd. Wat er gebeurd is in het leven van Josephine vóór deze ene dag, komen we te weten door flashbacks en herinneringen. Wat er na deze dag gebeurt, staat in een brief van Caleb Parker die Lina van een bibliothecaresse krijgt. Helaas is dat vervolg niet echt geloofwaardig. Welke gevluchte slaaf pleegt zelfmoord als het zo vurig gewenste doel bereikt is?
Een Goodread? Ja, in de zin dat het boek prettig geschreven is en vlot leest. Wil je als lezer echter een boek lezen over slavernij met een hoger literair gehalte, dan is De Stille Plantage van Albert Helman uit 1931 nog steeds een betere Goodread! | 0neg
|
Coppers is al een tijdje over zijn hoogtepunt heen. Ik was een groot fan en las alle boeken, maar de laatste drie, vier boeken vallen me erg tegen. Coppers is een beetje te veel op zijn eigen creaties gesteld geraakt en het gevolg is dat de beschrijving van de persoonlijke relaties nogal klef worden. Boven is het aandeel Masson veel te groot. En waarom hij als gevoelige 'intelectueel' in de markt gezet moet worden is mij niet duidelijk. Ik vind het nogal potsierlijk. Zo raakt hij helemaal overstuur van het bericht dat er een middeleeuws boek, waarvan hij het bestaan niet eens kende, verdwenen is. Ongeloofwaardig, bovendien is het een vervelende zuiplap. Zo jammer allemaal. | 0neg
|
Fijn, een dikke pil van 600 blz voor de kerstvakantie! Helaas verzandt het verhaal met grote regelmaat in heel veel woorden en zinnen die niets toevoegen aan het verhaal. Het verhaal is veelbelovend, er worden slechts drie hoofdpersonen opgevoerd en uitgediept. De Finse Alina, haar Amerikaanse ex-man Joe en hun zoon Samuel. Met flashbacks wordt steeds een ander deel van hun leven duidelijk gemaakt en blijkt dat communicatie en "voor anderen invullen en denken" steeds de overhand krijgt. Het verhaal had met veel woorden en zinnen schrappen echt heel goed over intrapersoonlijke relaties kunnen zijn.
Less is more! | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.