text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
De verhaallijn op zich vind ik best wel goed. Toch wil ik twee kleine minpunten vermelden. Ten eerste duurt het ongeveer 100 pagina's vooraleer het boek echt spannend wordt. Een tweede aspect, waardoor het verhaal soms moeilijk te volgen is, is de ingewikkelde structuur van CIA, GEM, SEAL, TIARA, etc. waar regelmatig naar verwezen wordt. Als je daar wat meer in thuis bent, zal het allemaal gemakkelijker te begrijpen zijn. | 0neg
|
Ik had hoge verwachtingen van dit boek. Heerlijk, iemand die alles achterlaat en naar de eilanden verhuist, in haar geval Vlieland, ikzelf droom vaak van Schiermonnikoog. De stukjes die daadwerkelijk over Vlieland gaan vond ik ook leuk, gezien ik daar ook een aantal keren geweest ben. Maar mensen, wat een oppervlakkig verhaal.. En wat is Fien een vreselijk oppervlakkig kind, ik ergerde me er rot aan. Heb het boek echt met moeite uitgelezen en bleef daarna ook nog met losse rondjes zitten. Ik lees niet vaak chicklit, maar vond new adult wel leuk en dacht dit daarom misschien ook wel leuk te vinden. Helaas blijft het bij deze keer denk ik. | 0neg
|
Na alle commotie rond het boek Gordon was ik toch heel benieuwd naar deze biografie over Gordon Heukeroth. Gordon vertelt zijn eigen verhaal, op zijn hysterische overdreven manier. De Biografie is zeker makkelijk te lezen, maar als neutrale lezer komt het bij mij over als een klaagzang tegen alles en iedereen. De schuld ligt maar zelden bij Gordon zelf! Familie, andere sterren en ook vrienden, iedereen doet Gordon onrecht aan. Misschien moet hij iets vaker in de spiegel kijken en de schuld ook eens bij zichzelf zoeken! Volgens verschillende benoemde sterren of personen staan er ook veel onwaarheden in het boek, met verschillende rechtzaken tot gevolg! Het boek moet je dus zeker met een korreltje zout nemen. Ik vond het maar een matige biografie. Zeker geen aanrader! | 0neg
|
De dwarsligger-versie van dit boek had ik meegenomen voor onderweg. Dankzij de vlotte schrijfstijl was het boek na twee treinreizen vervolgens thuis in een uurtje uitgelezen.
Op basis van de tekst op de achterflap had ik een iets ander boek verwacht (wellicht meer over de juridische moeilijkheden voor een moeder die met haar kind terug wil naar eigen land), maar dit bleek meer een boek voor tussendoor te zijn (en "voor tussendoor" vond ik het dan ook prima).
Het wisselende vertelperspectief beviel me wel, al vond ik Sam een aantal keer niet echt als een kind klinken.
Ik ben benieuwd of Curaçao inderdaad zo'n "boeveneiland" is als in dit boek geschetst wordt. Ik hoop dat daar toch vooral sprake is van fictie en dat dat niet al te sterk geïnspireerd is op de werkelijkheid... | 0neg
|
De naam Andy McNab hoeft weinig toelichting. Als voormalig soldaat bij de SAS (Special Air Service) kan hij putten uit een rijke ervaring. De prijs die hij voor deze ervaring moet betalen is dat hij niet herkenbaar in beeld gebracht wil worden. Het is van levensbelang voor zijn collega-soldaten die met hem betrokken waren bij undercover acties in o.a. Noord Ierland, dat zijn identiteit onbekend blijft.
Die handicap belet hem niet om boeken te schrijven en lezingen te houden. Bij deze laatste activiteit is het verboden hem te fotograferen, de reden moge duidelijk zijn. Het lijkt erop dat hij niet alleen vrienden heeft gemaakt met zijn acties uit het verleden.
Inmiddels heeft hij zijn 12e boek op de markt gebracht dat luistert naar de titel Vergelding (Payback).
Danny en zijn grootvader Fergus Watts leven in Spanje onder een valse naam en als bouwvakker. Als voormalig SAS-soldaat zijn ze hun leven niet zeker en weten ze dat er altijd naar hen gezocht zal blijven worden. In het bijzonder George Fincham, die wil beide mannen in Engeland minimaal achter de tralies maar nog liever wil hij ze dood.
Marcie Deveraux heeft dit ontdekt en streeft een ander doel na, namelijk de val van Fincham omdat hij wordt verdacht van verraad en verduistering. Zeer voorspelbaar zijn de mannen Watts op de vlucht. Ze bedenken dat ze deze levenswijze alleen kunnen stoppen als ze zelf als jager op het wild gaan jagen en hun prooi onschadelijk maken. Dus de jager wordt prooi en de prooi wil wel jagen.
Ergens in het boek begint een hoofdstuk met de zinsnede dat het een dodelijk spel van kat en muis lijkt. En daar is zo ongeveer alles mee gezegd. Geen enkele diepgang, weinig karakterbeschrijving, alleen maar jagen op elkaar en maar afwachten wie uiteindelijk met de minste schade het strijdtoneel kan verlaten. Zelfs de enkele intelligente plannen die ten uitvoer worden gebracht geven de lezer weinig inspiratie en voldoening.
Als het genre je belangstelling heeft, is de verwachting of vergelijking met Tom Clancy of Lee Child iets te hoog ingeschaald. Op ongeveer de helft blijft McNab steken. | 0neg
|
“Levenshaast” vertelt het verhaal van een jonge moeder die geconfronteerd wordt met een ongeneeslijke hersentumor, van de eerste epileptisch aanval tot anderhalf jaar na de verwoestende diagnose.
Van een dynamische carrièrevrouw die net bevallen is van haar tweede kindje verandert zij in een vrouw met een tikkende tijdbom in haar hoofd.
In plaats van te kunnen genieten van de roze wolk van het moederschap, moet zij leren omgaan met het feit dat haar levenslijn korter zal zijn dan verwacht.
Hoe gaat zij daarmee om? Lukt het haar nog om gelukkig te zijn? Hoe staat ze nu ten opzichte van haar man en haar kinderen? En waar komt toch die overdreven “Levenshaast” vandaan?
Het boek leest zeer vlot omwille van de humor en de korte hoofdstukken. Ondanks het trieste thema, zorgt het “fuck you” gehalte van Ingeborg voor niet al te veel emotionaliteit. Zij is pijnlijk eerlijk in haar verhaal.
Wat meer diepgang in de relaties en de gevoelens van haar gezin waren echter welkom geweest | 0neg
|
Drake Vleugel vertelt het verhaal over mensen, elven en dwergen die strijden om de heerschappij over het kostbare water en over de vier rijken te regeren die op de Aarde te vinden zijn. Terwijl er een huurmoordenaar ingehuurd wordt om de zoon van de koning te vermoorden krijgt deze huurmoordenaar daar twijfels over. Waarom heeft deze huurmoordenaar er twijfels over? Sommige beweren dat de zoon van de koning een God is en magische krachten beschikt..
Wat vond ik van het verhaal?
Ik vond het verhaal opzicht ingewikkeld!
Ik snap nog steeds niet wie/waarom iemand de opdracht heeft gegeven om de zoon van een koning te vermoordde. En waarom was de zoon van de koning als baby verwisseld? | 0neg
|
Dit boek is waarschijnlijk geschreven tusssen twee andere boeken door.
Totaal geen spanning.Het begin van het boek is goed en dan gaat het van kwaad naar erger.
Neen,kwestie verhaal of waarde.
Dit kan me echt niet bekoren.Als je aan veel schrijverij gaat doen is waarschijnlijk dit het resultaat. | 0neg
|
Sub Rosa won weliswaar de Glazen Sleutel, de prijs voor het beste spannende boek in Scandinavië, maar het boek heeft me absoluut niet kunnen overtuigen. Daarvoor ontplooit de plot zich te snel en is er te weinig aandacht voor het echte detectivewerk.
Anne-kin Halvorsen ontdekt al snel dat er meer zit achter de moord en een navolgende diefstal. Ze probeert een naam op haar vermoeden te kleven, een zoektocht die ze op zichzelf onderneemt. Haar collega's komen hierbij letterlijk en figuurlijk amper aan bod. Enkel haar baas Sundt roept haar geregeld terug. Het verhaal heeft hierdoor weinig "body". De hoofdverdachte duikt al snel op in het verhaal en daarmee verdwijnt de spanning eigenlijk uit het boek. Het is gewoon afwachten op het definitieve bewijs. Het is dus zeker geen plot waar snee op zit. Geen aanrader dus, maar nu ook weer geen afkraker. | 0neg
|
De belangrijkste personages in dit boek van Michael Robotham zijn Agatha en Meghan. Beide verwachten een baby. Al in het begin van het verhaal kruisen de levens van deze vrouwen elkaar. Meghan heeft het goed voor elkaar. Agatha heeft haar leven wat minder goed op de rails. Zowel Agatha als Meghan dragen geheimen met zich mee. Deze geheimen zouden een prachtige basis kunnen zijn voor een bloedstollende thriller. Helaas, niet dus.
Wil je als thrillerlezer het plot voorspellen, moorden oplossen en eindjes aan elkaar knopen voordat de schrijver het doet en dan tot de conclusie komen dat je het goed hebt of juist helemaal niet? Wil je op het verkeerde been worden gezet? Dan is dit boek een teleurstelling. Het verhaal kabbelt voort. Pas aan het eind van het boek ontstaat wat spanning. Een daverende finale ontbreekt.
Het boek leest prettig. De hoofdstukken zijn kort. Afwisselend worden de levens van Agatha en Meghan verteld. Op deze manier leer je beide vrouwen steeds beter kennen. De schrijfstijl is recht toe recht aan. Geen dure woorden en geen franjes.
Op de cover van het boek staat gedrukt psychologische thriller. En daar wringt de schoen. Het is geen thriller. Als het geen thriller is zet het er dan niet op. Dan is de, in ieder geval deze, thrillerlezer niet teleurgesteld. | 0neg
|
En daar is alles mee gezegd ! | 0neg
|
Umberto Eco schrijft het boek aan de hand van aantekeningen van het fictieve hoofdpersonage Roberto de La Grive.
Roberto schrijft in de zomer van 1643 brieven aan zijn Dame, een onbereikbare geliefde, nadat hij schipbreuk leed en terecht kwam op een op het eerste zicht verlaten schip.
In het eerste deel van het boek worden de gebeurtenissen op het schip afgewisseld met flash backs naar de tijd voor de zeereis. Zo kom je te weten hoe Roberto evolueert van een jongeman op het Italiaanse platteland tot de man die schipbreuk lijdt in de buurt van de Salomoneilanden.
Op het schip zijn er verschillende vreemde gebeurtenissen waardoor Roberto de indruk krijgt dat hij er niet alleen is. Iets wat waarheid blijkt te zijn. Wanneer hij ‘de indringer’ ontmoet geeft dit een nieuwe wending aan zijn verblijf op het schip.
Het verhaal speelt zich af in de 17de eeuw met zijn overtuigingen, denkwijzen, geloof en wereldbeeld. De schrijver slaagt er heel goed in die sfeer op te roepen.
Alle elementen voor een vlot en spannend boek zijn aanwezig. Maar door de schrijfstijl heb ik het boek niet zo ervaren.
Zinnen van 7 regels zijn geen uitzondering door een opeenstapeling van bijzinnen, omschrijvingen, adjectieven,… Verder gebruikt de schrijver vaak ‘oude’ woordenschat en woorden die niet alledaags zijn.
Er zijn ook paragrafen waarbij de lezer een ‘wetenschappelijke’ of filosofische uiteenzetting voor de kiezen krijgt of waarin een personage een betoog afsteekt waarbij je als lezer het noorden kwijt geraakt.
Dit alles maakte het geheel gekunsteld en moeilijk leesbaar. Het remde het verhaal af en zorgde dat er voor mij weinig leesplezier overbleef. Vanaf pag 173 verbeterde dit een beetje, maar het boek uitlezen was voor mij persoonlijk weinig ontspannend. | 0neg
|
Het boek begint vlot en wordt geschreven alsof het naast je gebeurt. Is het science fiction of kan het onze wereld ook zomaar overkomen? Dat de wereld zoals we deze kennen, met alle comfort, vanzelfsprekendheden en verworvenheden, in één klap weggevaagd wordt. Dat we teruggeworpen worden op onze basis en in hoeverre kunnen we ons dan nog handhaven?
Minutieus wordt het verhaal geschreven. Het verhaal is beklemmend, de machteloosheid voelbaar. Het gevoel dat het ook ons kan gebeuren komt sterk binnen.
Helaas wordt het verhaal ook erg traag van de gedetailleerde beschrijving van het leven van alledag. Hierdoor ontstaat bij mij de neiging om bladzijdes over te slaan tijdens het lezen. | 0neg
|
dit boek heeft mn zus geschreven maar meer als de helft zijn leugens neem byv de verkrachting dat was het niet ze is vrijwillig mee gegaan dit is nog maar een voorbeeld en dan is het belachelijk dat ze iedereen maar bij de echte namen noemt zonder dat je dat gevraagd is als je dit boek gaat lezen lach er dan hard om en laat geen traan | 0neg
|
Dat niet alles wat uit Scandinavië komt goed is bewijst Michael Mortimer, Dat de uitgever beweert dat het ingenieuzer is dan Brown of sneller dan Eco is een marketing stunt. het is 508 pagina's onzin, vergezocht en totaal onsamenhangend en dan op het end, geen einde maar de verwijzing naar het vervolg, met de vraag "benieuwd naar het vervolg. nou NEE. | 0neg
|
‘Wat maakt het nog uit, Rosa? Het zijn allemaal moordenaars, dat heb je altijd geweten, maar je hebt het altijd verdoezeld, je bent net als hij.’
‘Donkerder dan middernacht kan het niet worden.’
Donkerder dan middernacht, de tweede roman van de Italiaanse journalist/auteur Salvo Sottile gaat over de levens van twee vrouwen in de wereld van de maffia. Rosa Martinez uit Palermo voelt zich zo ongelukkig met haar autoritaire vader dat ze half over kop in het huwelijksbootje stapt met Nino uit Corleone. Pas na de trouwerij krijgt ze in de gaten dat haar echtgenoot een meedogenloze killer is, die als man van eer binnen de Cosa Nostra niet op een lijk meer of minder kijkt om macht winnen. Als telg van een rivaliserende familie zit er voor Rosa niets anders op dan zich koest te houden. Ze verzeilt m.a.w. in een nieuwe gevangenis en niet in het verhoopte ‘Romeo en Julia’ sprookje.
Ook Elvira Salemi is ongelukkig. Als ambitieuze onderzoeksrechter wordt zij vanuit allerlei hoeken tegengewerkt in haar strijd tegen de maffia, waardoor haar integriteit en reputatie op het spel staan.
Laten deze twee vrouwen zich platwalsen door het machismo? Ze moeten in elk geval opboksen tegen een hele resem laaghartige, dominante, opportunistische, jaloerse, laffe en wraaklustige mannenfiguren waar dit boek van bulkt. De plot is inventief, maar ver gezocht. De uitwerking, opbouw en stijl vond ik nogal saai en afstandelijk. De karakters blijven vlak en bij momenten zelfs karikaturaal.
Alles bij elkaar heb ik ‘donkerder dan middernacht’ ervaren als een onderhoudende misdaadroman. Als thriller vond ik het geheel eerder teleurstellend, want zeker geen pageturner. De obligate vergelijking met een klassieker als The Godfather van Mario Puzo is in dit geval niet op zijn plaats. | 0neg
|
Joe woont met zijn nieuwe vrouw en kinderen in Amerika na jaren geleden zijn eerste vrouw en zoon in Finland te hebben achtergelaten. Hij leeft voor zijn werk als wetenschapper maar probeert ook een goede gezinsman te zijn. Wanneer er bedreigingen geuit worden aan zijn adres, omwille van de dierproeven waar hij bij betrokken is, wordt hij bezorgd...
Er is geen onderverdeling in hoofdstukken in het boek, dit gecombineerd met het feit dat er steeds tijdssprongen worden gemaakt en het perspectief van waaruit het verhaal verteld wordt, maakt het geheel erg onoverzichtelijk. Daarbij komt ook nog dat er veel informatie gegeven wordt over 'randzaken', erg interessant, wat het geheel nog verder compliceert.
Dit boek moet gelezen worden in een erg rustige omgeving, of door mensen die zich bijzonder goed voor hun omgeving kunnen afsluiten, en met de kans om langere tijd aan 1 stuk door te kunnen gaan. In ieder geval ben je een tijd zoet met dit boek en in het slechtste geval, zoals bij mij, een te lange tijd.... | 0neg
|
De Gentse hoofdinspecteur Hoffer en zijn team worden op één nacht twee keer opgeroepen. Aan de Delhaize is er een schietpartij geweest. En ter hoogte van de Gordunakaai drijft een vrouwenlijk op het water. Dat lichaam behoorde toe aan Greta Verbancke, de echtgenote van Anton Schroofs, geen onbekende bij de politie. Ten huize Schroofs treft Hoffer ook nog Leonid Gereskov aan, de baas van de Russische maffia in Gent. Meteen is de link gelegd met een kluwen van mensensmokkel, prostitutie en illegale stokerijen.
Schrijven is schrappen. Sommige dingen hoeven niet op papier te worden gezet: die blijken zo ook wel uit de tekst. Daar gaat het fout in Het Wodkameisje. Er wordt bijvoorbeeld ten overvloede 'indringend aangekeken', 'nadenkend aangestaard' en 'met de ogen geworsteld'. Dat stoort. Bovendien zou het schrappen ook mogen toegepast worden op het verhaal zelf. Het wordt wel heel ingewikkeld op den duur. Op zijn minst ontstaat de indruk van losse draadjes, en ook dat zou niet mogen gebeuren. Een lichtpuntje zijn de leden van de moordbrigade die toch een zekere diepgang hebben meegekregen. Vooral de twijfelrelatie tussen Jan Hoffer en zijn ondergeschikte Tina van Tacq opent perspectieven. Louter daardoor zitten er nog twee sterren in. | 0neg
|
Een van mijn beste vriendinnen is advocate en ik herinner mij nog levendig de verhalen van uit haar pro deo-tijd. Hoe pijnlijk ook, de absurde situaties waarin mensen soms verzeild geraken, waren echt wel hilarisch. Het idee van een Rotterdamse "Suits" sprak mij dus wel aan, maar ik vind de versie van "Pleite" niet echt flitsend of grappig. Het begint met de voorstelling van het hoofdpersonage Evert Matthijssen, zelf advocaat maar heeft geen hoge pet op van zijn collega's of van de stiel. Hij gebruikt zoveel moeilijke woorden, dat ik vrees voor het vervolg van het boek. Daarna moet hij een toespraak houden bij de uitvaart van zijn baas en mentor Gustavius Ter Dolen. Dit wordt uitgesmeerd over meer dan 10 pagina's... De zogenaamde wollige retoriek van Gustavius is duidelijk ook op de auteur overgeslagen. Nochtans hebben de cliënten in de rechtszaken van Evert wel wat te bieden: een lilliputter als speelbal wordt gebruikt bij dwerggooien, een man die geen alimentatie wil betalen aan zijn ex-vrouw wegens werkloos maar eigenlijk een SM-bedrijfje heeft, een stinkende huurder met een gigantisch grote hond die het leven zuur maken van de Marokkaanse huiseigenaar, ... Maar dit wordt op een zodanige langdradige manier omschreven en met gerechtelijke documenten gestoffeerd dat het grapje er al snel af is. Ik heb mij er door moeten worstelen en dat vind ik geen fijn gevoel. | 0neg
|
Sorry, maar ik ben vastgelopen in het hoofdstuk Het labyrint van
een Chronometrist, het eerst gedeelte van het boek ging mij nog
prima af en het laatste gedeelte is, volgens andere recensies,
schijnbaar ook goed te doen, dus misschien dat ik later nog eens
een poging ga wagen. Mijn concentratievermogen was ook misschien
als gevolg van een kort hiervoor opgelopen zware hersenschudding
wat verminderd, laten we daar maar op steken. | 0neg
|
Het Stonehenge Ritueel van Sam Christer heeft nu eens in tegenstelling tot de meeste thrillers waarin historie een rol speelt geen overdaad aan achtergrond, misschien wel te weinig. Het verhaal is vooral goed gecomponeerd verteld, maar de achtergronden blijven behoorlijk onderbelicht. En ach de karakters, niet volstrekt van papier, maar ook geen stevig eiken. De ouden en de goden waardoor en waarvoor Stonehendge werd gebouwd krijgen geen speculatieve inhoud mee in het boek. Of slechts flinterdun. Blijft over een goed in de hand gehouden verhaal dat vooral, of misschien wel pas, tegen het einde vaart en spanning krijgt. Maar een hype? Het boek dat je moet lezen, las ik in een CZ (bezoekers)recensie. Ik zie het niet. Dus geen drie sterren, want behoorlijk goed is net iets te veel. Blijft over: twee sterren. Met als noot dat dit weer wat zuur is, want "een matig verhaal" dekt ook niet de lading. Het nadeel van de twijfel dus. | 0neg
|
Onbekend met het werk van de Hammers en dus ook met de hoofdinspecteur Konrad Simonsen-reeks, begon ik aan deel 3 hiervan, met slechts een oppervlakkig gemis wat betreft achtergrondinformatie van de hoofdinspecteur en diens collega Pauline Berg.
Het verhaal start met een schietincident op school. Een collega van de hoofdinspecteur wordt belast met de leiding van dit onderzoek. Simonsen zelf krijgt , omdat hij net is hersteld van een hartaanval, een zaak met lage prioriteit, de dood van een postbode. Dan wordt geconstateerd dat er een link is tussen deze twee gebeurtenissen. Bovendien blijkt tijdens het spitten in het verleden van de postbode dat er een verband is tussen hem en een meisje dat al veertig jaar vermist wordt.
De jaren 60/70 roepen bij Simonsen zelf herinneringen op. Als jonge politieman diende hij orde te handhaven bij demonstraties. In die periode treedt hij op tegen Rita, een jonge activiste, met wie hij een relatie krijgt. De uitgesproken mening van Rita op politiek vlak botst regelmatig met die van Simonsen. De relatie loopt stuk, maar hij helpt haar om een nieuw leven in Amerika te kunnen beginnen. Jammer genoeg voegt deze verhaallijn niets toe aan het boek en was het achterwege laten ervan de leesbaarheid ten goed gekomen.
Het schietincident verdwijnt heel snel naar de achtergrond. De onderzoeken inzake de postbode en het vermiste meisje staan centraal en de verbanden tussen deze zaken zijn mooi berekend en beschreven. Spanning in dit boek is niet terug te vinden in hevige acties, maar in het naar boven krijgen van de ervaringen daterend uit eind jaren 60 van nog levende betrokkenen. Pesterijen en buitensluitingen hebben geleid tot een dramatische gebeurtenis. Een levenslang gebrek aan gemoedsrust is daardoor hun lot geworden. Uiteindelijk weet Konrad Simonsen hen zover te krijgen met de waarheid te komen en heeft hij zelf op het einde ook nog wat op te biechten.
Ik mis de balans in dit boek! | 0neg
|
Als er iets over de personages in het boek kan worden gezegd dan is het dat ze allemaal geheimen hebben. En dan vooral voor iemand in hun directe omgeving. Veel meer dan dat komt je over de hoofdpersonen ook niet te weten. Ze blijven op afstand. Er zijn daarom geen personages waarvoor je heel veel sympathie of antipathie gaat voelen.
De enige die wat meer uit de verf komt is Patrese, met name in de passage waarin hij over zijn jeugd vertelt. Een van de betere stukken in het boek.
Blake schrijft wel prettig. Korte zinnen, korte hoofdstukken, korte dialogen. Dat leest snel.
Het boek begint veelbelovend. Een aantal gebeurtenissen wordt snel achter elkaar neergezet. Op dat moment is het niet duidelijk of hiertussen een relatie bestaat. Daarna valt de spanning weg. Dat komt vooral doordat de schrijver er zo verschrikkelijk veel dingen bij gaat halen. Het wordt rommelig, het tempo is weg. Dat blijft een beetje het manco van het boek. Te veel, te toevallig en daardoor ongeloofwaardig. Jammer, want het gegeven is goed, de tien geboden als drijfveer voor misdrijven. Helaas worden er teveel andere zaken bijgehaald. En passant ook nog de maatschappelijke problematiek van een van Pittsburghs achterstandswijken in het verhaal meegenomen en de "war on terror".
Het ligt er zo dik bovenop wie "het gedaan heeft" dat duidelijk is dat die persoon de moorden zeker niet heeft gepleegd. Helaas blijft er dan, mede door de ongeloofwaardigheid van het verhaal, maar 1 andere mogelijke dader over. En ja, die was het. Ergo, een weinig verassend slot.
Er zijn teveel betere thrillerschrijvers dus ik verwacht niet dat ik snel weer een boek van Blake zal oppakken. Al met al was het niet onplezierig om te lezen. | 0neg
|
Niet zo heel bijzondere financiële thriller van Ridpath. Hoewel financieel, het verhaal speelt zich weliswaar af in de wereld van de snelle beleggersjongens en -meisjes, maar het boek is vooral een doodgewone whodunnit. De plot is niet erg ingewikkeld en de karakters blijven nogal plat. Zwakste punt van het boek is wel dat het verhaal wordt verteld vanuit hoofdpersoon Chris, maar tegen het einde krijgen we opeens een switch tussen verschillende personen. Kennelijk wist Ridpath niet meer zo goed hoe hij hier een einde aan moest breien. Het boek gaat dan ook een beetje als een nachtkaars uit. | 0neg
|
Een aantal jaren geleden was ik een grote Follett fan, kocht direct alles van die man. Met name de spanning en verhaallijnen vond ik goed. Je leert ook andere schrijvers kennen en Follett raakte bij me wat meer op het "tweede plan". Een aantal boeken van hem vind ik erg goed, met name Door het oog van de naald en Sporen naar de dood springen er voor me uit. Daarbij vind ik zijn historische roman De kathedraal een magistraal mooi boek, indien er 6 sterren aan te geven zijn verdient hij die alle 6. Dit laatste boek van hem vind ik een beetje Dan Brown achtig overkomen, je moet er van houden; achtervolgingen, aardige verhaallijnen maar ook niet meer dan dat. Het leest wel lekker weg maar om nu drie of meer sterren te geven NEE, daarvoor mist het toch diepgang in de karakters maar ook aan de kant van de spanning vind ik het allemaal wat tegenvallen. Hopelijk komt er weer eens een mooie historische roman van deze schrijver. | 0neg
|
Allemaal anders een boek dat over verschillende personen gaat, die verschillende dingen hebben meegemaakt in het leven. Ze zijn anderd vallen op. Gewone mensen zien ze vaak als raar en eng. Hoe is het om jou te zijn? De wereld plakt een etiket op ons. Wij zijn ook maar gewoon mens, en van binnen en buiten zijn wij toch allemaal hetzelde? Ieder mens is uniek ophun manier.
Dit boek laat sterke personen zien en vertelt de verhalen vandeze bijzondere mensen die net als jij en ik iets hebben of hebben meegemaakt. Zij vertellen hun verhalen en laten zien dat ook zij gewoon zijn. | 0neg
|
Het is lastig dit boek langs een meetlat te leggen. Er zitten namelijk stukken in die echt heel erg goed zijn. Voornamelijk het beginstuk en de stukken waarin de kleine Ella aan het woord is, gaan je niet in de koude kleren zitten. Helaas zitten er ook iets té vaak stukken in die echt veel té veel uitgekauwd worden. De stukken zijn veel te lang terwijl al lang duidelijk is waar het naartoe gaat. Ook slingert het verhaal soms heen en weer en met al die Scandinavische namen maakt dat het er niet gemakkelijker op. Hierdoor verlies je als lezer de aandacht op het verhaal en raak je de draad enigszins kwijt. Dat is erg jammer. Het had anders geweest als je als lezer constant in het ongewisse blijft hoe het af zou lopen. Dat is hier echter niet het geval en dat geeft het slot dan ook iets teleurstellends. De goede punten die het boek in het begin vergaard heeft, worden langzaam aan weggevaagd en vervangen door toch een weerzinwekkend gevoel.
Lezers die houden van boeken waar ook tijd wordt besteed aan beschrijvingen van de omgeving zullen dit wellicht heerlijk vinden. Als je houdt van een overzichtelijke spanningsboog en een verhaal dat niet al te veel afwijkt van waar het echt om draait kan je beter iets anders lezen. Dit boek leent zich waarschijnlijk beter voor een film met angstaanjagende muziek op de achtergrond en claustrofobische beelden.
Plot: 2 sterren
Spanning: 2 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 2 sterren
Originaliteit:3 sterren
Psychologie: 2 sterren | 0neg
|
Als je vol verwachting naar de verfilming van een goed boek gaat kom je eigenlijk alltijd bedrogen uit. In dit geval had ik het omgekeerde: het gevoel dat ik een beroerde beschrijving zat te lezen van een middelbare scholier die een spannende B-film had gezien! Ik kan me voorstellen, als je nog weinig tot geen kennis hebt van waar het in dit boek om draait, dat dit een heerlijk boek is om geënthousiasmeerd te raken in de materie. Dat is dan ook de reden waarom dit boek zo'n groot publiek aanspreekt. Indien je echter een boek hebt gelezen als Het heilige bloed en de heilige graal van Baigent, Leigh, en Lincoln (waar zo'n beetje alles uit gejat is en terloops in het boek even wordt bedankt voor bewezen diensten!) dan krijg je op de helft van het lezen van De Da Vinci code al zin om de laatste bladzijde even snel te lezen om verlost te worden uit het lijden van de de hoofdpersonen, die zo zijn wegggelopen uit een "zustermiepkrijgtdegriep"-doktersroman. De overbodige, hoogst ongeloofwaardige aaneenschakeling van ontsnappingen en "geniale" invallen van de hoofdpersonen is tenenkrommend. Het enthousiasme, waarmee ik dit boek begon te lezen, maakte langzaam plaats voor teleurstelling. | 0neg
|
"De dochter" is het tweede boek van Linda Bruins Slot. Het verhaal begint erg spannend met een overval op een man en zijn vrouw. Na de overval vlucht de vrouw en wordt de man opgenomen in het ziekenhuis. De verschillende verhaallijnen in dit boek (o.a. Sofie, Ramon, Ronald, Laura, Yvonne) komen samen en vormen het plot van het boek. Het boek leest gemakkelijk weg, maar mist de echte spanning van een psychologische thriller.
Helaas bevat het boek veel spel-, taal- en stijlfouten en ook is het aan het begin van ieder hoofdstuk niet meteen duidelijk welke verhaallijn vervolgd wordt. Als dit verbeterd zou worden, zou het boek veel fijner te lezen zijn. | 0neg
|
Een voor mijn niet te volgen verhaal. Teveel namen, gebeurtenissen, en weinig snelheid door indirecte rede. Geprobeerd uit te lezen, maar dat is me niet gelukt. | 0neg
|
Inderdaad, een lichte koude huivering: niet best, twee sterren.
Het wordt wat eentonig, maar ik ben het weer met Gerd eens voor wat betreft Slaughter. Dit deel was 't slechtste van de drie. De personages bíjven ongeloofwaardig, je verwacht in elk volgend deel wat meer diepgang, maar het blijft oppervlakkig. Met geen van haar personages weet Slaughter mij te raken of te ontroeren; Lena komt daar nog het dichtst bij in de buurt, zij lijkt de enige echte mens in deze serie.
Het literaire aspect is evenals in de eerste twee delen ver te zoeken: korte zinnetjes, kromme beschrijvingen, kinderlijke eenvoud. Om het over de vertaling maar niet te hebben: "Gisteravond had ze vreselijk over de telefoon geklonken" (blz. 103).
Ik ben klaar met Slaughter. Goed genoeg om te lenen in de bibliotheek, maar kopen doe ik niet meer. | 0neg
|
Dan Fesperman leerde oorlogsgebieden kennen door zijn job als oorlogscorrespondent in Afghanistan en voormalig Joegoslavië. Vanaf eind jaren ’90 is hij zich toe gaan leggen om zijn ervaringen en belangstelling voor oorlogsgebieden en –geschiedenis ook in boekvorm te vertalen. De resultaten hiervan zijn inmiddels te vinden in zes boeken. Het bewijs van de hoge kwaliteit en idem waardering getuigen de drie awards die Festerman in zijn prijzenkast heeft mogen opbergen. Met De wapenhandelaar van Berlijn verplaatst hij dit keer zijn vizier naar het Nazitijdperk. Hij laat zien wat de 2e Wereldoorlog voor een groepje jonge Duitsers voor impact heeft gehad. Zowel in hun jeugd als in hun latere leven.
Doctor Nathaniël Thurnball is hoogleraar geschiedenis aan de Wightman Universiteit. Door zijn grote kennis van het Nazitijdperk wordt hij door Neil Ford van de FBI benaderd. Zijn leermeester Gordon Wolfe is gearresteerd en wordt verdacht van diefstal van oude archiefstukken. Vier dozen worden bij hem gevonden maar als Nathaniël (Nath) de inhoud bestudeerd, blijken er enkele dossiers te ontbreken.
Dossiers die waarschijnlijk meer duidelijkheid verschaffen over de gebeurtenissen rond een aantal Duitse jongeren die WO-II op hun eigen manier hebben beleefd.
Het blijkt dat Gordon in die periode een vriendschap heeft gehad met Kurt Bauer, een zoon van de vermogende en invloedrijke wapenhandelaar, Reinhard Bauer.
Naarmate Nath dieper in de geschiedenis duikt, groeit zijn belangstelling. Hij is niet meer te stoppen als blijkt dat er nog veel mensen in leven zijn die toen deel uitmaakte van de groep.
Zijn speurdrift bereikt ongekende hoogten als aan het licht komt dat Kurt Bauer de jeugdige verzetsgroep Weisse Rose destijds heeft verraden aan de Nazi’s om zijn eigen familie te redden. Een Joodse familie bij een van de voorouders? Dat was onmogelijk in het Duitsland van Hitler. De vraag doemt op of dat het goed bewaarde geheim is of er wellicht nog meer zorgvuldig geheim wordt gehouden. En waar of bij wie zouden deze antwoorden dan te vinden zijn?
Dan Fesperman bezit een groot architectonisch talent voor het ontwikkelen en de opbouw van verhalen die rusten op fundamenten van waargebeurde feiten. In een vloeiende lijn weet hij fictie en non fictie met elkaar in harmonie te brengen, leunend op het verleden.
Al is De wapenhandelaar van Berlijn niet direct een thriller waar de spanning van iedere pagina spat, de emoties die Fesperman in dit boek oproept, dwingen de lezer om door te gaan.
De opbouw bestaat in feite uit de dramatische gebeurtenissen tijdens het Naziregime en de consequenties ervan die neergelegd zijn in de voortzetting van een aantal individuele levens.
Twee stevige verhaallijnen die, gelardeerd met diverse sublijntjes, tenslotte één finale ontknoping bereiken. En als alle informatie boven tafel is, blijkt er een zeer verrassend antwoord ter zijn op alles wat is gebeurd. Mister Fesperman, you did’t again! | 0neg
|
De enorme mediahype rondom Lisa Hilton en haar roman Maestra kan maar weinigen zijn ontgaan. Ze mocht op bezoek in Nederland zo’n beetje bij iedereen aanschuiven om over haar boek te vertellen. De fotogenieke verschijning van Lisa en de ondeugende avontuurtjes van de vrouwelijke hoofdpersoon in Maestra zullen daar ongetwijfeld aan hebben bijgedragen.
In Maestra werkt Judith Rashleigh voor een veilinghuis in Londen waar ze als een sloofje wordt behandeld. Per ongeluk stuit ze op een fraudegeval waar het veilinghuis bij is betrokken. Als ze hiermee naar haar baas stapt, staat ze in no time op straat. Ondertussen werkt ze gelukkig in een seksclub waar ze kennis maakt met een dikke en rijke man. Deze man ziet wel wat in Judith en neemt haar mee naar Zuid Frankrijk om daar met haar de bloemetjes buiten te zetten. Als de man onder verdachte omstandigheden overlijdt, besluit Judith ervan door te gaan en trekt door incognito door half Europa terwijl ze allerlei foute en rijke mannen ontmoet en opeens allerlei mensen besluit te vermoorden.
Of zoiets. De inhoud van het boek is na een bladzijde of veertig eigenlijk al niet meer bij te houden, zo incoherent is het verhaal.
Laat ik vooropstellen dat ik nooit een van de 50 tinten grijs of vergelijkbare vrouwenreeksen heb gelezen, maar desalniettemin is het verleidelijk om een link te leggen met deze pseudo erotische pulplectuur. Hier is een vrouw aan het woord die zich alleen op waarde weet geschat als ze eens in de zoveel tijd eens flink wordt doorgeneukt door de een of andere vreemde kerel (mits deze er uiteraard wel een beetje appetijtelijk uitziet). Zo wordt er door het hele boek heen heel wat gepijpt, gebeft, gevingerd en heel wat ingewikkelde standjes expliciet beschreven en vliegen de woorden kut, eikel en lul je om de oren. Natte schaamlippen vormen ook een soort van rode leidraad door het boek heen. Als deze expliciete beschrijvingen nog een doel zouden dienen en ten dienste zouden staan van het verhaal dan zou dat nog enigszins te doen zijn geweest. Probleem is dat er nauwelijks een verhaal lijkt te zijn. Misschien dat er ergens een onderliggend thema is geweest of een ingenieuze plot, maar dat is mij dan compleet ontgaan. Maestra is echt incoherente nonsens.
Doet u zichzelf een plezier en pak dit boek niet op. De inhoud en de kwaliteit van het boek is de hype zeker niet waard. Aan het einde van het boek staat dat het verhaal wordt vervolgd. Dat is niet bepaald iets om naar uit te kijken. U bent gewaarschuwd. | 0neg
|
Na tien jaar eindelijk weer eens een Baantjer gelezen. Ik ben van mening dat Baantjer zijn beste tijd wel heeft gehad. Ongelofelijk dat hij hiermee wegkomt. De schrijfstijl is beneden peil en de manier waarop hij de moordenaar tevoorschijn tovert verdient geen schoonheidsprijs. Het is beter dat Baantjer zijn speurder met pensioen stuurt en zijn voorbeeld volgt. | 0neg
|
Een klein Leven is niet wat je noemt een vrolijk boek. Wat het hoofdpersonage Jude meemaakt (heeft meegemaakt), is ronduit vreselijk. 750 lange pagina’s nemen de lezer mee naar wat kindermisbruik en mishandeling met een mens aanrichten.
Op het kloosterinternaat wordt vondeling Jude geregeld misbruikt. Wanneer een van die geestelijken hem daar weghaalt, wordt het alleen nog maar erger: hij prostitueert Jude in baanhotels en van de voorgehouden mooie toekomst komt niets in huis. Alsof de jonge Jude nog niet genoeg heeft meegemaakt, komt er ook nog een sadist op zijn pad aan wie hij ternauwernood weet te ontsnappen.
Toch komt Jude als jongvolwassene goed terecht. Hij kan studeren en wordt een succesvol advocaat. Aan zijn studies houdt hij een handvol goede, betrouwbare vrienden over en zijn oud-professor Harold adopteert hem op volwassen leeftijd. Al deze genegenheid ten spijt, zal Jude echter nooit meer over zijn jeugdtrauma heen komen. Zijn drang naar zelfmutulatie is sterker dan de liefde die hij op volwassen leeftijd van zijn vrienden en adoptieouders mag ervaren. Zelfs wanneer zijn beste vriend, Willem, hem vraagt om een blijvende relatie met hem aan te gaan, kan deze hem er niet van weerhouden zichzelf te blijven snijden.
Een klein Levenwordt door de enen de hemel in geprezen en door de anderen verguisd. Een verdienste van Yanagihara is dat ze je aan het lezen houdt, ook wanneer je er al lang achter bent tegen welke droevige achtergrond Jude zijn jeugd heeft doorgebracht en welke nare gevolgen dit op volwassen leeftijd genereert. De wisselende vertelstandpunten en Yanagihara’s directe stijl maken het boek vlot leesbaar, maar inhoudelijk is het wat mij betreft over the edge. Yanagihara stapelt te veel probleemthema’s opeen en schrijft te veel van hetzelfde. Wanneer Jude zich, ondanks de pleidooien van zijn vrienden en zijn lijfarts Andy, voor de zoveelste keer snijdt, vraag je je af wat de meerwaarde van deze zoveelste zelfmutulatiepassage is. Mijn empathie voor Jude geraakte ik hierdoor zelfs wat kwijt en dat is wellicht het tegenovergestelde van wat Yanagihara voor ogen had.
De vraag hoe het zal aflopen, doet je echter verder lezen. Of dit leesgeduld met een verrassend einde beloond wordt? Niet echt, integendeel zelfs, al vrij vroeg in het boek kondigt Jude zelf aan hoe zijn einde er zal uitzien. Of het dan de moeite loont om je doorheen al die lange 750 pagina’s te lezen? Wat mij betreft, niet echt. Of ik blij ben dat ik het toch gedaan heb? Toch wel. Jude kruipt onder je vel, maar het is meer dan een mens hebben kan. | 0neg
|
Deze reeks is voor mij minder leuk dan de knopenreeks. Daar gebeurde nog het een en ander. De ze beginnen saai en eentonig te worden. Veel herhalingen zitten in een boek. | 0neg
|
Zo genoten van Ventoux, maar me zo verveeld met Masser. Wat ik vooral slecht vond aan het boek is dat de personages verschrikkelijk flauw zijn. Ook vond ik er totaal geen spanningsboog in zitten. Je weet welliswaar niet precies hoe het eea zal lopen, maar zo ongeveer kan je het wel raden. Vond het boek op de een of andere manier ook 'rommelig'. Soms had ik pas na een paar bladzijden teveel door dat het verhaal in tijd vooruit gesprongen was (kan ook komen doordat het boek me weinig boeide, waardoor ik minder oplettend was) Soms begreep ik niet helemaal wanneer het verhaal zich afspeelde. Een bepaalde prijs wordt in guldens gegeven, maar dan stuurt iemand een bericht in chattaal die we toen nog niet kenden (volgens mij), Ook was ik af toe even de draad kwijt met de familieleden. Vond het wel aardig om de stukjes familiegeschiedenis te lezen, maar zag er voor het verhaal niet echt de toegevoegde waarde van. De reden waarom ik twee sterren geef (ipv 3, voor het aardige verhaal) ligt vooral aan het feit dat de personages 'typetjes' zijn. Ik houd daar niet zo van. Maakt een boek voor mij oppervlakkig. | 0neg
|
Sluipweg is mijn eerste Ingrid Oonincx. Ik ben er enthousiast en vol nieuwsgierigheid aan begonnen, daartoe aangestoken door fans en door de ontmoeting met de sympathieke auteur op het thrillerfestival te Zoetermeer.
Helaas moet ik vaststellen dat ik teleurgesteld ben in deze thriller. Hij komt traag op gang en kabbelt voort in plaats van spannend te worden. Toevalligheden lijken gecreëerd om te komen tot bepaalde situaties, nogal gekunsteld. Hoofdrolspeler Gwen is behoorlijk naïef voor haar leeftijd en handelt onlogisch. Ze gaat bijvoorbeeld in op voorstellen van iemand die ze eigenlijk voor geen meter vertrouwt en ze woont van de ene dag op de andere samen met een jeugdvriend. Van de doden in de vriendengroep van vroeger, The Magnificent Seven, komen we weinig aan de weet. Patrick, Marcel en Gwen leren we iets beter kennen, waarbij met name Patrick goed (nou ja
) uit de verf komt. Het verhaal speelt zich deels in het heden, deels in het verleden af vanuit de perspectieven van Gwen en Patrick.
De schrijfstijl van Sluipweg is uiterst eenvoudig. Gemakkelijke woorden, korte zinnen en boven elk hoofdstuk staat exact aangegeven wie en wanneer. De auteur heeft in de leesclub toegelicht dat het taalgebruik past bij de leeftijden van de personages (als puber en als volwassene). Een mooi streven, maar in totaliteit is het boek voor volwassen lezers te gemakkelijk.
De beschrijvingen over jeugd die op het platteland opgroeit zijn zeer herkenbaar, inclusief autorijden voor je achttiende. Klieren, flirten, drinken, elkaars vriendje/vriendinnetje afpakken binnen een vriendengroep, dat is van alle tijden en van overal.
Met het stempel young adult erop zou ik Sluipweg een ster meer toebedelen. | 0neg
|
Het begin vond ik geweldig maar daarna werd het naar mijn gevoel steeds minder. Pien is wel een erg naïef vrouw. Aan het einde kwamen er wat dingen die ik jammer vond en die naar mijn idee erbij werden gehaald om het verhaal te laten lopen zoals het loopt. Een auto die het ineens niet doet, een mobiel die leeg is, dat vond ik jammer. En aan het eind toch nog wel vragen die niet beantwoordt zijn. Ik heb ze beter gelezen van Marelle boersma. | 0neg
|
Oké, het leest lekker weg in het begin. Maar de ongeloofwaardigheid wordt halverwege het boek steeds minder. Een journalist die politieagentje uithangt en het werk van de professionals wel even over zal doen, en beter. Toen hij ook nog herhaaldelijk begon over dat de hoofdpersoon "niet in de gaten had dat een donkere, duistere gestalte hem vanuit de bosjes gadesloeg..." werd het ronduit irritant. Dat soort zich herhalende pogingen om de lezer nieuwsgierig te maken naar wie nou toch die duistere gestalte was, heeft een wat te hoog Suske & Wiske-gehalte. De waarheid over meneer Kwibus is gaande het boek steeds minder interessant. | 0neg
|
Ondanks de veelbelovende flaptekst stelt Jet van Vuuren met het boek Eindfeest teleur. Het verhaal is in principe prima, maar de ongeloofwaardige en onsympathieke karakters doen dat voor mij volledig teniet.
Een bloederig laatste feest
Het is voor psychiater Victor Daans een normale dag, totdat de stijlvolle Constance zijn praktijk binnenloopt. Ze heeft vergevorderde kanker en volgens de dokters zal ze nog maar een maand of twee leven. Voor Constance is dat een goede reden om personen die haar in het verleden dwars hebben gezeten betaald te zetten door hen te vermoorden tijdens een eindfeest. Zij maakt Victor Daans deelgenoot van haar plannen, of hij nu wil of niet.
Nu is aan het begin van het boek al duidelijk dat Constance een feest wil geven waarbij bloed zal gaan vloeien. En ondanks dat hiermee de angel redelijk uit het verhaal is omdat je weet hoe het zal eindigen, was ik toch genoeg geboeid om lekker verder te lezen. Want je wil weten wie Constance wil vermoorden en waarom.
Vreemde vriendinnen
Er komen twee oude ‘vriendinnen’ aan bod: Ruth, een zweverige alternatieveling en de lompe Nelly. Het is mij tijdens het boek alleen totaal niet duidelijk geworden waarom die twee vrouwen ooit vriendinnen van Constance waren. Hun karakters en levenswijze stroken namelijk op geen enkele manier met die van Constance.
Ruth heeft zij tijdens haar tienerjaren leren kennen omdat allebei hun ouders feestende hippies waren. Maar in hoeverre er ooit vriendschap tussen die twee was, is een groot groot raadsel. De onbeschaafde Nelly was op de middelbare school Constance’s klasgenote. Hoe het ooit mogelijk was dat deze twee tegenpolen elkaar op een zeker moment aardig vonden, wordt ook niet besproken.
Er is geen enkele aanwijzing dat Constance ooit iets leuks met die vrouwen heeft gedaan, dat er een reden voor die zogenaamde vriendschap was. Constance heeft enkel bitterheid en wrok, en dat maakt haar geen sympathiek personage.
Draaikolk van vreemdsoortige ellende
En dan is er nog Toos, de overbuurvrouw, ook al zo’n raar personage dat van onwaarschijnlijke karaktertrekken aan elkaar hangt. Constance besluit haar ook voor haar eindfeest uit te nodigen omdat Toos haar irriteert.
Er ontstaat een bizarre situatie als deze vier vrouwen samenkomen en Constance haar plannen rustig verder uitwerkt. Victor Daans wordt door zijn beroepsgeheim gedwongen vanaf de zijlijn toe te kijken, tot ook hij op een eigenaardig moment in de draaikolk van vreemdsoortige ellende wordt meegesleurd.
Is Eindfeest de moeite van het lezen waard?
Ik heb het boek met verbazing uitgelezen. Het is geen vervelend boek, het is vooral merkwaardig en volkomen ongeloofwaardig. Het zou nog enigszins de moeite waard zijn als het boek een goed uitgewerkt einde had, maar dat is helaas niet het geval. Na een uitgebreide opbouw wordt zowel de climax als de afloop van het verhaal genadeloos afgeraffeld.
Wat mij betreft is Eindfeest dus niet de moeite van het lezen waard.
Deze recensie is eerder verschenen op http://gelezen.online/. | 0neg
|
Als Pieter Aspe 'Solo' als debuut had aangeboden, zou hij het nooit tot de meest gelezen misdaadauteur in Vlaanderen hebben gebracht. Althans niet bij een zichzelf respecterende uitgeverij. Typerend voor de kwaliteit van zijn laatste boek is de 'ontknoping'die op pagina 300 in 31 regels wordt afgeraffeld. Het hele 'verhaal' is met weinig moeite en veel toevalligheden aan elkaar geknoopt. Als Van In al de beste speurder van België is dan ziet het er somber uit voor de misdaadstatisiek van het land. Het simpele gegeven van een guillotine en kannibalisme is nog geen garantie voor een gruwelijk en dus tergend spannend verhaal. Aspe bevestigt mijn stelling: serieschrijvers zijn de seriemoordenaars voor het thrillergenre.
Op de laatste pagina hoor je Aspe een zucht van verlichting slaken: "Zo dat was nummer ... de hoeveelste is dit ook al weer...?" Er wacht Van In nog één promotie: die van cliché tot karikatuur van zichzelf. Zoals dat nu al het geval is met het pornografische element in het seksleven van Van In & Hannelore. Niet alleen kinderhand is gauw gevuld. | 0neg
|
Met grote woorden omschreven droom. Na 80 pagina's was er nog geen zinnig verhaal te ontdekken. Alleen wollige omschrijvingen van absurdistische situaties die ieder voor zich fascinerend waren maar bij elkaar niet voldoende om door te zetten. Ik heb het boek na 80 bladzijden weggelegd. | 0neg
|
Emily/Cat ontvlucht haar leven, man en familie om een dramatische gebeurtenis te verwerken/ontlopen. Wat die gebeurtenis is kom je pas op het einde van het boek te weten. Daarin is de schrijfster wel geslaagd, alsook door de lezer op het verkeerde been te zetten wie Charlie is. Ik persoonlijk begon halverwege te twijfelen wie dit eigenlijk is.
De hoofdstukken springen van het heden naar het verleden, van de ene persoon naar de andere persoon. Net die sprongen maakt het boek soms chaotisch. Bij sommige boeken staat bij het hoofdstuknummer 'heden' of 'verleden', 'zus' of 'zo'. Dit was voor een belangrijke ergernis aan het boek, maar wederom dit is puur persoonlijk. De personages zijn vrij oppervlakkig uitgewerkt. Ik heb niet het gevoel gehad om met één van de personages mee te leven, omdat ik ze niet ken.
Qua zinsbouw en verhaallijn kan ik vrij kort zijn, dit in tegenstelling van sommige zinnen in het boek. De gebeurtenissen en beschrijvigen waren veel te langdradig uitgelegd. Hierdoor verlies je nogal eens rap de aandacht bij het boek.
Een gemiste kans om een goed verhaal neer te zetten. | 0neg
|
De achterflap klonk veelbelovend maar ik moet helaas constateren
dat het niet spannender wordt dan dat. Literaire thriller staat er
op de cover maar er is weinig literair aan en spannend is het
helemaal niet. De schrijfstijl is lekker vlot en je bent er zo
doorheen, afwisselend lees je mee met de gedachten van Lidewij,
Ymke en Job. De auteur laat veel thema's (scheiding, puberteit,
moord, grooming, pesten en financiële problemen)aan bod komen maar
werkt ze geen van allen goed uit. Op het eind blijf je met veel
onbeantwoorde vragen achter. Ook hoe het gekomen is dat de dader zo
geweldadig is geworden kan veel beter worden uitgewerkt. Op een
gegeven moment is er een redelijk heftige gebeurtenis maar die
wordt heel kalmpjes en (te) simpel opgelost, dat vind ik erg
jammer. En dan is er nog de kwestie van het geloof dat door het
hele boek een rol speelt. Het eind vond ik ongeloofwaardig. | 0neg
|
De hoofdpersonen in Het geheim van Cheops van Matthew Reilly hebben het zwaar. Ze zeulen de gehele wereld over om de in delen verborgen top van van de grote piramide te vinden. Eigenlijk om de heerschappij op aarde te verwerven, of om te zorgen dat anderen dat niet doen. Kortom avontuur zoals we dat gewend zijn bij tomb raider cs.
Vroeger ging het nog om de schatten in de mijnen van Koning Salomon, nu gaat het om niets minder dan de wereld zelf. Reilly kan actiescenes schrijven dat is bekend. Jammer van dit boek is wel dat de verschillende missies erg veel op elkaar lijken. De gevaren - oude egypische duivelse valstrikken - blijven ook min of meer gelijk. De race tussen drie teams kent niet veel variatie. De verdeling van macht, slimheid en mazzel blijft ook stabiel. Er wordt gerend, gevlogen, gedoken en vooral veel gevochten en geschoten. Daarbij is het ingezette materieel niet misselijk. Kortom het boek knalt zowat uit je handen. Verwacht geen subtiliteiten of diepe gedachten. Je krijgt actie, actie en nog eens actie. Ergens tussen redelijk en goed. Maar het wordt hier redelijk, want Reilly kan beter | 0neg
|
Ik heb net het boek uit. Was na het nieuwste boek van Grisham weer into de legal thriller. Het gaat over Kylie die door een criminele bende wordt gechanteerd met een video die 5 jaar eerder waar gefilmd. Kyle moet van hen spioneren in 1 van de grootste advocatenkantoren ter wereld en dan met name in een zaak die te maken heeft met de nieuwste Pentagon verkwisting, een bommenwerper. Achtervolging, stalking en zijn kamer onder de surveillance camera's is nu orde van de dag. Alles bij elkaar niet slecht. Alleen laat het boek me met vragen achter... wat is er gebeurt met die bende en waarom zo ineens uit beeld. Het einde lijkt afgeraffeld. Ik weet nog steeds niet wie die criminelen waren en voor wie ze werkten..... daarom 2 sterren. | 0neg
|
Anno Domini 892 belooft een boek te zijn waarbij het verhaal zich afspeelt in het jaar 892 , met het thema (ondertitel) "rauw geluk" en over "Het vergeten verhaal over heidenen, handelaren, duivelbanners en volksverhuizingen."
De verhalen in het boek zijn inzendingen van een schrijfwedstrijd, het zijn de beste verhalen van de wedstrijd die zijn gepubliceerd. Nu wil het weleens voorkomen dat mensen met de deadline van zo'n wedstrijd in de stress schieten en door tijdgebrek niet meer toekomen aan een goede revisie van hun verhaal. Dat zou geen probleem moeten zijn, want bij voorgaande edities van de historische verhalen van Godijn was er volgens deelnemers een goede redactie. Helaas is die er dit jaar niet geweest. Er is wel redactie gepleegd, de verhalen zijn zonder medeweten van de schrijvers aangepast. Daarom is het moeilijk te zeggen of de (taal)fouten waarvan het wemelt de fout zijn van de schrijver of van de "redactie".
Ik ben geen vaste lezer van historische verhalen, ik probeer er mijn weg in te vinden. Wat ik waardeer aan historische verhalen is dat ze historische gebeurtenissen vanuit een ander perspectief kunnen belichten. Dat ze geschiedenis laten leven. Dat je er iets van kunt leren. Dat vergt veel historische kennis van de schrijver, veel research. Wie geen historicus is, zal strategisch vaag moeten zijn over details omdat het beter vaag kan zijn dan niet kan kloppen.
Het jaar 892 is een lastig jaar, zoals die hele periode. Er zijn maar weinig mensen die er echt goede kennis over hebben (zoals Kees Nieuwenhuijsen en Luit van der Tuuk), en zelfs zij geven regelmatig aan dat er veel giswerk aan te pas komt omdat goede bronnen over die tijd ontbreken. Ik had eigenlijk gehoopt op een wat spannende verhalen rondom dat giswerk, maar helaas blijven enkele schrijvers heel erg vaag.
Het openingsverhaal Umars opdracht van Hay van de Munckhof is zo'n vaag verhaal. Er is één aspect dat naar de periode verwijst en dat is de naam van de heerser over Andalusië. En hoewel er het een en ander over die persoon bekend is (zie Wikipedia), is het in het verhaal een heel ander personage. Wat op zich niet zo verwonderlijk is, want dit verhaal is al eens gepubliceerd, namelijk in de bundel Traisha en het Ei van Hay van de Munckhof. Toen heette het nog Tar en dat verhaal deed in een ver verleden mee aan de Unleash Award. Het was toen nog een fantasyverhaal. Door de magie uit het verhaal te halen eindigt de bewerking Umars opdracht niet bevredigend, er wordt teveel aan het toeval overgelaten dat in het origineel juist spanning kreeg door je af te vragen in hoeverre de magie een rol speelde.
Er zitten bepaalde details in het verhaal waarvan ik me afvraag of die authentiek zijn (en ik denk dus van niet). Dat is niet fraai voor wat pretendeert een bundel historische verhalen te zijn.
Ook In de stilte van de kloostertuin door Marc Kerkhofs speelt vals, hoewel dat op een wat historischer manier is. Het verhaal speelt zich namelijk niet af in 892, maar vijf jaar later, in 897. Het verhaal is niet spannend, maar wel redelijk boeiend omdat het gaat over de Kadaversynode (waar ik voor het lezen niets van wist). De uitwerking van de personages had beter gekunt en de ontknoping had sterker gekund. Het is nu meer een vertelling dan een verhaal.
Killian McNeil houdt het wel bij het juiste jaartal en bij historische feiten. Zijn hoofdpersoon is de uit de historie welbekende Hugo van Lotharingen en het personage komt overtuigend over gezien de geschiedenis van die persoon, hoewel de echte zielenroerselen van deze man natuuurlijk voor altijd verloren zijn gegaan in het verleden. Ik denk wel dat dit verhaal als een langer verhaal beter zou kunnen werken, door meer details te geven over de gebeurtenissen te Spijk en Prüm en sowieso meer licht te werpen op de politieke verhoudingen in die tijd. McNeil probeert het wel, en het verhaal is begrijpelijk, maar in zo'n kort verhaal is geen plek voor dat hele scala aan politieke intriges die hebben geleid tot de beschreven gebeurtenissen. Ter aanvulling kan Strijd om West-Frisia van Kees Nieuwenhuijsen worden gelezen, waarin dat politieke slagveld wel uitgebreid beschreven staat.
Interessant vond ik De genadige grietman van Ronald van Assen. Hoewel ik niet weet in welke tijd het precies speelt, en ook niet of de details kloppen, komt het wel authentiek over.
Enkele andere verhalen die ik las zouden zich in de periode hebben kunnen afspelen, maar geven geen details waaruit blijkt dat het in 892 speelt, en enkele verhalen zouden ook eeuwen eerder of later hebben kunnen zijn, of zelfs in geheel andere werelden kunnen spelen. Onvergeeflijk zijn enkele echte fouten voor "de Middeleeuwen", zoals de aanwezigheid van zigeuners (Roma), of tomaten. Dat duidt op een gebrek aan algemene ontwikkeling, zowel bij de schrijvers als bij de samenstellers van de bundel, in een bundel die pretendeerd historische verhalen te bevatten mag zoiets niet voorkomen. Als beginner in het genre hoop ik dat als ik een dergelijke fout maak, van die proporties, dat een gespecialiseerde redacteur op zijn minst zal vragen of zo'n feit klopt.
Mijn eigen verhaal, Een maagd in de storm, speelt zich wel af in 892. De plaatsnamen zijn historische plaatsnamen, ik heb historische kaarten bestudeerd om de geografie in de vingers te krijgen, er wordt gerefereerd aan echte gebeurtenissen en ik heb flink lopen zoeken naar wat voor groenten er in de soep kunnen, historisch gezien. Uiteraard heb ik mijn ervaringen met het varen op een Vikingschip geprobeerd erin te verwerken, en mijn indrukken in diverse openluchtmusea als het Archeon en Hedeby. Want dat is de lol van het schrijven van historische verhalen: je leert er heel erg veel van.
Maakt de research mijn verhaal een echt historisch verhaal? Dat denk ik niet. Ik zat hier en daar wel iets over het hoofd hebben gezien, en dat het meisje kan lezen en schrijven is misschien al wat ongeloofwaardig, hoewel niet onmogelijk.
De volledige lijst met titels en auteurs vind je hier: http://www.maandvandegeschiedenis.nl/page/8748/anno-domini-892 | 0neg
|
De grenzen van het thrillergenre zijn niet altijd even scherp te bepalen. Wat de een 'een spannend boek met een vleugje romantiek' vindt, zal de ander wellicht als 'een romantisch verhaal met een spannende plot' bestempelen. Ook bij literaire thrillers is het onderscheid lang niet altijd even helder. De ene keer gaat het om een thriller waarbij het predikaat 'literair' meer commercieel bedoeld is, een andere keer heb je te maken met een literaire roman die toevallig wat spannender uitvalt dan de gemiddelde. Dan zijn er nog thrillers met bovennatuurlijke elementen, fantasythrillers, de horrorverhalen, en ga zo maar door.
Het genre is dus heel breed. Veel boeken kun je, al dan niet met een beetje goede wil, prima thrillers noemen.
Zo niet Kleurvaste kameleons van Fernand Auwera. Hoewel de uitgever op de cover het predikaat 'suspense' vermeldt (wat, volgens mij, toch nog altijd 'spanning' betekent), en de flaptekst begint met de mededeling 'politieke thriller van formaat', is dit boek met de beste wil van de wereld geen thriller te noemen. Het is misschien wel een politiek gedachtenspel, het is zeker een reflectie op sommige maatschappelijke ontwikkelingen, en wellicht is het ook een ironisch bedoelde spiegel van de samenleving, maar het is geen spannend verhaal.
Zeven beroemde, of eerder beruchte doden worden door God teruggestuurd naar de aarde. Wat hun precieze opdracht is, wordt niet helemaal duidelijk, maar het lijkt erop dat God wil dat ze orde op zaken stellen. Waarom dat door enkele ex-nazi's (waaronder Goebbels), een Vlaamse geestelijke, een Amerikaanse Vietnamveteraan en een Britse vliegenier uit de Eerste Wereldoorlog gedaan moet worden, blijft vaag. Blijkbaar hebben zij de visie en de capaciteiten om de zaken te regelen en dat doen ze dan ook, door aanslagen op en verdwijningen van mensen uit rechtse politieke kringen te organiseren. De bedoeling is dat linkse organisaties de schuld krijgen, zodat die onder druk komen te staan. Daarnaast gaat het erom verwarring te stichten, flink veel verwarring.Die verwarring stijgt ook op uit de hoofdstukken. Lange, politiek getinte monologen van de verschillende hoofdfiguren worden afgewisseld met verslagen van enkele zijdelings betrokken personages. Af en toe richt de auteur zelf het woord tot de lezer, en verschillende keren worden zijn woorden door God nog extra toegelicht of juist weerlegd. Verwarrend!
Uiteindelijk ontstaat in Antwerpen een apocalyptische sfeer: bruggen zijn opgeblazen, de elektriciteit valt regelmatig uit, men verdenkt buitenaardse wezens (Kameleons genaamd), jongeren worden ingedeeld in gevechtsgroepen en iedereen is voorbereid op het ergste. Hoe alles uiteindelijk eindigt, daar zal ik niets over verklappen, maar reken er niet op dat de zaken aan het eind opgehelderd worden.
Als stijloefening (wat zouden illustere historische figuren doen als ze op aarde mochten terugkeren) is het uitgangspunt van Kleurvaste kameleons aardig, maar een spannend boek levert het helaas niet op. | 0neg
|
Weer zo'n boek dat op de een of andere manier zeer hoge verwachtingen bij mij had gekweekt. Was het de flaptekst "Sorry Dan Brown maar dit is het echte werk"? Of de goede recensies op deze site? Het begin van het verhaal leest aardig weg, maar gaandeweg begint de schrijfstijl tegen te staan. Heel veel woorden worden gebruikt om kleine dingen te omschrijven, vaak net iets TE, soms tegen de irritatiegrens aan. Het verhaal zelf is leuk bedacht, maar vooral het gedeelte in "deze tijd" hangt mijns inziens slecht aan elkaar. Toevallige ontmoetingen en gebeurtenissen draaien het verhaal naar het einde toe. Nee, voor mij was dit het niet, en is de vergelijking met Dan Brown op de flaptekst niets meer dan een marketing stunt. | 0neg
|
Wat een irritant boek vol clichés en zwart-witsituaties. Eigenlijk wordt dit in de titel al weggegeven; juf Braaksel en de magische ring! Een combinatie die in de handen van Roald Dahl misschien zou kunnen slagen, maar dan zou het boek een andere titel hebben gekregen. Carry Slee schuwt geen enkel cliché, laat kinderen zonder problemen chanteren door volwassenen, probeert de spanning er in te houden door allerlei wendingen te beloven en die dan vervolgens telkens even uit te stellen. Het wordt op een gegeven moment heel erg irritant. Als, bijvoorbeeld, Lotte besluit haar geheim met haar vriend Thijs te delen, denkt de lezer Hè hè, dat werd tijd; vervolgens zijn er steeds omstandigheden die het 'onmogelijk' maken om het aan Thijs te vertellen. Alles wordt 'spannend gemaakt' door mislukkingen, vergissingen, verkeerd opgeborgen foto's, het zijn trucjes en heeft weinig met een goed verhaal te maken. Het is als koekhappen waarbij telkens stiekem de koek wordt verhangen. Personages zijn absoluut ongeloofwaardig, hun handelen is onlogisch. De directeur van de school waar juf Evie werkt, juf Brakel, is een karikatuur zoals je zelden tegenkomt, een misantroop van zulke proporties kom je alleen nog tegen in stripverhalen. Lotte, die zo onder druk wordt gezet door haar stiefvader, vertelt niets aan haar moeder, barst niet in huilen uit en valt haar stiefvader zelfs bij als hij glashard leugens vertelt, leugens die ook nog bijzonder ongeloofwaardig zijn, leugens waar een moeder nooit in zou trappen, zelfs niet een moeder met een IQ van een krop sla. Ook deze moeder die verblind is door liefde voor haar vriend (de stiefvader) reageert en handelt onlogisch; van het een op het andere moment vertrouwt ze haar vriend niet en neemt zonder slag of stoot aan dat hij vreemd gaat. Het volgende moment ligt ze weer helemaal in katzwijm voor hem. Het is de python in de Efteling, maar dan een heel boek lang, reuzevervelend. Dit is wat mensen een pageturner zouden kunnen noemen: beloftes die worden uitgesteld, scenes die worden opgehouden en vertraagd, gebeurtenissen die absoluut onlogisch zijn, maar het verhaal wel weer een andere kant op sturen. Zonder iets te missen kun je bladzijden overslaan om het verhaal verderop weer op te pikken. Dat is bij een luisterboek wat lastiger. Ook erg flauw is het einde, een half open einde, voorsorterend op een vervolg, dus het gaat Carry Slee niet om een goed verhaal, maar om de verkoopcijfers. Het zou kunnen dat degene die dit boek hebben gelezen nieuwsgierig zijn gemaakt naar het vervolg, hoe het afloopt met juf Braaksel, juf Evie, Lotte en Thijs. Het is te hopen dat de teleurstelling over de trucjes die Slee de hele tijd toepast voldoende is om af te zien het volgende boek van haar te kopen. Is het minachting van een schrijver om kinderen op deze manier onzin voor te schotelen omdat ze toch alles voor zoete koek aannemen? Kinderen zijn over het algemeen dol op Carry Slee. En zij hoeven zich niets van mijn recensie aan te trekken. Anderen trouwens ook niet.
Wel vier sterren voor Ricky Koole, die het boek bijzonder goed voorleest. | 0neg
|
Onwaarschijnlijk plot en gruwelijk zonder dat het spannend wordt. Grange's boeken gaan bergafwaarts sinds Bloedrode Gletsjer. | 0neg
|
Ontzettend slecht verhaal was dit. Iets wat ik niet gewent ben van Conny regard. Totaal ongeloofwaardig verhaal, vreemde die in 1 klap bevriend zijn, een 24jarige vrouw die zich zeer kinderlijk gedraagt continue in herhaling vallen etc etc viel me echt ontzettend tegen. | 0neg
|
Het is een onderhoudens boek voor de vakantie, maar zeker niethet
sterkste boek Isabel Allende. | 0neg
|
Het boek kon me niet boeien. De personages waren stuk voor stuk karikaturen. Echtgenote Audrey is waarschijnlijk het grootste kreng uit de recente literatuur, maar het wordt nooit duidelijk waarom ze nu precies zo'n bitch is. | 0neg
|
dit boek kreeg veel lovende kritieken daarom wou ik het ook lezen,
ik begon met veel moed, maar vond het nogal traag op gang komen
ook veel gruwelijke details van uit de hand gelopen jeugdspelletjes | 0neg
|
Als je als lezer al bekend bent met de RET, het boek 'Niet morgen, maar nu' van Dr. Wayne Dyer en mindfulness-technieken en -inzichten, biedt dit boek je weinig nieuws en staan er veel open deuren in. Bijvoorbeeld de uitspraak 'Probeer te veranderen waar je invloed op hebt en te accepteren waar je dat niet hebt'.
Zo staan er meerdere quotes en inzichten in die Weekers hier en daar verzameld heeft.
Ook de schrijfstijl is wat irritant populair doenerig, zoals de vele toevoegingen tussen haakjes (Hallo Netflix!) en (Hoi verantwoordelijkheid!)
Voor mensen die zich daar niet aan storen en zich nog niet eerder verdiepten in bovengenoemde stromingen en filosofieën kan de samenvatting die Weekers schreef een aantal aardige inzichten bieden. Het boek is wel een makkelijk en hapklaar brokje. | 0neg
|
Ik had al 'geheugenspel' en 'de rode kamer' van Nicci French gelezen, die ik allebei erg goed vond. 'Vang me als ik val' is dus het derde boek wat ik van hun lees, maar ik vond het nogal een teleurstelling...
Naar mijn mening wordt het eerste deel veel te lang gerekt en na een tijdje begonnen de eindeloze belevenissen van het hoofdpersonage mij wat te irriteren. Ik dacht voortdurend "ja, ik snap nu wel hoe het zit, kunnen we doorgaan met het verhaal?". Het tweede deel vond ik dan weer wel terug boeiend, er kwam weer vaart in het verhaal. Al bij al vond ik het einde nog wel goed, maar over het algemeen sprak het boek me weinig aan. | 0neg
|
Na de vele goede kritieken op Mo Hayder heb ik het boek Vogelman gekocht. En eerlijk gezegd snap ik de vele goeie kritieken niet. Ik vind het wel een spannend en goed in elkaar zittend verhaal, maar haar schrijfstijl vind ik alles behalve vlot. Soms vond ik het moeilijk van conversaties te volgen en de sprongen die ze maakt zijn wel eens onduidelijk. Ik ben vooral een van van Preston & Child, Koontz en Mankell. Al deze auteurs staan voor mij toch op een veel hoger niveau wat betreft schrijfstijl en leesbaarheid. Ik heb net in de winkel De behandeling zien liggen. Heb hem niet gekocht, maar misschien zal dit boek mij wel bekoren. Het is niet omdat één boek mij niet ligt, dat dit bij al haar boeken zo zal zijn... | 0neg
|
Als er een prijs zou zijn voor de vertaling van titels, verdient deze uitgave de prijs voor de slechtste, meest belachelijk vertaling. Een titel van drie Engelse woorden en de vertaler was slechts bij machte om twee van de drie woorden te vertalen.
Ik weet dat we in Nederland bezig zijn met een geleidelijke ‘uitfasering’ van het Nederlands. Het onderwijs doen we in toenemende mate in het Engels, dat schijnt economisch meer verantwoord te zijn. Nederlandse sciencefiction- en fantasyschrijvers als Tais Teng en Jaap Boekestein gaan steeds meer in het Engels schrijven, en zelfs een zeer schrijfvaardige schrijfster als Natalie Koch gebruikt in titels al woorden als “spoilers”.
Ik weet ook dat woorden méér kunnen zijn dan woorden, dat ze een label kunnen vormen, een beeld of begrip, en dat zo’n beeld bij een Disney-productie als “Frozen” ook in vertaling gehandhaafd moet worden. Het boek is immers maar één van de vele afgeleide producten, veel minder belangrijk dan de spelletjes, kleurplaten, apps etc. Maar er zijn wel grenzen en met “Een Frozen Hart” als Nederlandstalige titel van een in het Nederlands vertaald boek wordt die grens ruim overschreden. Totaal onnodig ook, want het door Disney wellicht geëiste ‘embleem’ is op de omslag al prominent aanwezig.
De Disney-animatiefilm Frozen, in de verte gebaseerd op het sprookje De sneeuwkoningin van Hans Christian Andersen, schijnt de meest succesvolle animatiefilm ooit te zijn. Het is logisch dat dat succes op alle mogelijke manieren wordt uitgebaat. En dus wordt ook de Disney-huisschrijfster Elizabeth Rudnick van stal gehaald om er een boekje van de maken. Daar is niets mis mee. Dat het een heel mager verhaaltje is, dat de personages plat zijn, dat om aan een beetje boek te komen alles behoorlijk moet worden uitgeschreven en het daardoor allemaal erg traag en voorspelbaar wordt, ach, ook dat is eigenlijk niet erg, want er zijn vele doelgroepen en wanneer een animatiefilm mensen er toe brengt een boek te gaan lezen, is dat alleen maar mooi.
Maar wanneer er dan het embleem “YA” op wordt gestempeld, wordt er alweer een grens overschreden. De aanduiding “YA” staat voor “Young Adult”, en behalve over de verschuiving naar het Engels geeft het te denken over de ontwikkeling in onze maatschappij. Had je ooit de grens tussen jeugd- of kinderboeken en de boeken voor volwassenen, nu is die grens verbreed tot een hele leeftijdsgroep, die van de jongvolwassene. Googelen leidt tot het inzicht dat deze groep de leeftijd 14 tot 21 zou beslaan, maar wel voor boeken die volwassenen ook leuk vinden. Een voortzetting of uitbreiding van wat ooit ‘de adolescentenroman’ werd genoemd. Een presentatie van de Universiteit van Gent geeft voor Young Adult: “volwassenenliteratuur die jongeren aanspreekt, én adolescentenliteratuur waar die jongeren zich nog niet te oud voor voelen en die ook volwassenen aanspreekt”. Het vlakke en oppervlakkige verhaal dat Een Frozen Hart in tweehonderdvijftig bladzijden vertelt, staat zo ver van volwassenheid vandaan, dat het geheel buiten de gedefinieerde category valt.
Zouden we steeds meer naar het Engels overgaan om de betekenis van woorden te ontwijken? Zou de aanduiding “Young Adult” zo populair zijn omdat we dan het begrip ‘volwassen’ kunnen ontwijken? Door Een Frozen Hart zou je het haast gaan geloven.
Paul van Leeuwenkamp | 0neg
|
Gelezen voor (Hebban Reading Challenge 2016 ; biografie )
Aantal blz. 271 niet echt mijn smaak van boek. Ben wel blij dat ik hem gelezen heb. Al vond ik hem zeer verward soms. Hij springt heel veel van verleden naar heden naar nu.
http://infoboeken.blogspot.be/2016/02/rupert-thomson.html | 0neg
|
De IJslander Arnaldur Indridason heeft altijd geschreven, eerst als journalist bij een krant en daarna freelance. Hij was ook verschillende jaren filmcriticus. In 1997 verscheen zijn eerste boek en hij was niet weg te denken uit de IJslandse bestsellerlijsten. Vele vertalingen volgden en zelfs enkele verfilmingen.
In Onderkoeld is Erlendur zoals altijd de rechercheur van dienst. Hij worstelt nog altijd met zijn verleden. Zijn twee kinderen, ex-vrouw en sinds lang verdwenen broertje spelen een grote rol in dit boek. En hij blijft zijn eigen eenzame en zwaarmoedige zelf. Langs de andere kant is hij heel erg maatschappelijk betrokken. Hij zet zich nu nog in voor twee verdwijningen van enkele decennia geleden. Dit vormt ook een verhaallijn in dit boek. Het hoofdverhaal is uiteraard het onderzoek naar de zelfmoord van Maria, een historica, getrouwd met een arts met wie ze nog altijd woont in het huis van haar nu sinds twee jaar overleden moeder. Erlendur is geïntrigeerd door de zelfmoord en wil weten waarom. Hij voert het onderzoek echter op zijn eentje, onofficieel, de zaak is immers afgesloten. De rechercheur ontdekt dat Maria zeer geïnteresseerd was in het 'Leven na de dood', het thema in dit boek.
Van het team van Erlendur is zo goed als geen sprake in Onderkoeld. En dat is toch wel spijtig, als lezer mis je ze, ze hebben duidelijk een meerwaarde in de reeks.
Al deze elementen samen zorgen ervoor dat je als lezer niet gegrepen wordt door het verhaal. Het gaat traag, er is geen spanning, het onderzoek wordt voortdurend onderbroken door de nevenverhalen. De plot is anders helemaal niet slecht, integendeel zelfs. Het verhaal van Maria, haar man Baldvin en dominante moeder en de gebeurtenissen uit het verleden zijn echt goed. Arnaldur Indridason is dus wel een goede schrijver, gewoon een iets minder boek in mijn ogen. | 0neg
|
Van het tweede spannende boek van Hans Koppel - Je Bent Nu Van Mij - had ik hoge verwachtingen, dit gezien het feit dat het eerdere boek van deze schrijver hele goede kritieken kreeg.
De hoofdpersoon Anna - een getrouwde vrouw met een dochter - gaat tijdens een werkweekend vreemd met een jongere man die ze tijdens dat weekend leert kennen.
Wat haar betreft blijft het daarbij, maar Erik - de man met wie ze deze one night stand had - denkt daar anders over.
Hij laat Anna niet los en begint haar te stalken.
Dit leidt tot vele ongemakkelijke en ook gevaarlijke situaties, waar Anna - een wat onzekere en naieve vrouw - de dupe van wordt.
Het verhaal begint - middels het eerste hoofdstuk - heel spannend, maar van die spanning is gedurende de rest van het boek niet zoveel meer te merken.
De schrijfstijl is niet moeilijk, waardoor we kunnen merken dat Hans Koppel begonnen is met het schrijven van kinderboeken.
Ik vond het verhaal op zich niet slecht, heb het boek daarom ook wel met plezier gelezen. Maar - vanwege het gebrek aan spanning - zat er voor mij niet meer in dan 3 sterren. | 0neg
|
Dit is het eerste boek dat ik echt vond tegenvallen van Loes den Hollander. Het verhaal begint heel warrig en onvast en dat blijft het hele boek doorgaan. Ik irriteerde me aan Michael, de vader. Hij doet het hele boek door alsof hij het slachtoffer is en dat hem alles wordt aangedaan en dat dit de schuld is van zijn vrouw. Halverwege het boek weet je eigenlijk al hoe het af gaat lopen. Het plot was uiteindelijk erg vergezocht en de weg ernaartoe langdradig.. Jammer! Ik had er veel meer van verwacht. | 0neg
|
Stephen King is geboren op 21 september 1947. Hij is vooral bekend voor zijn thriller -en horrorverhalen. Met dit boek heeft hij in tegenstelling tot andere werken geen nominatie gehaald. Wel is er van het boek later een pop-upboek verschenen met plaatjes die omhoog komen wanneer men de pagina omslaat.
De titel van het boek spreekt tot de verbeelding. Het gaat over een meisje die een grote Tom Gordon-fan is. Met haar blauwe Red Sox-trainingsshirt en Tom Gordon-pet rijdt ze ’s morgens met haar mama en broer richting Appalachian Trail, op de grens van Maine en New Hampshire voor een namiddagwandeling in dit natuurpark. Haar moeder en broer, Pete, kibbelen de hele uitstap door. Trisha is hun gezaag beu, het is ook altijd hetzelfde met die twee. Tijdens de korte plaspauze die ze voor zichzelf inlast geraakt ze de weg kwijt. Ze hoort het geruzie van haar mama en broer niet meer en beseft dat ze is verdwaalt met enkel een rugzak snacks en haar Tom Gordon pet. Een meisje van negen jaar helemaal alleen in dit grote natuurpark.
Met goede moed begint Trisha aan een tocht dwars door dit onbekende stuk land. Tegen stromend water stappen is altijd een goed idee als je verdwaald bent. Waarom zou ze zich zorgen maken ? Ze was er zeker van dat haar moeder de hulpdiensten zou bellen. Ja, er zullen zoekacties worden gehouden en helikopters worden ingezet. Tegen de avond zat ze weer lekker terug in haar zetel naar de honkbalwedstijd te kijken en Tom Gordon toe te juichen. Geen twijfel mogelijk. Hoewel, nadat ze tot haar verbazing een eerste afschuwelijke nacht moet doorbrengen in het park begint ze te twijfelen. Bovendien wordt ze vergezeld door muggen die haar steken alsof ze een wandelende bloedzak is. Om de tijd wat te doden doet ze beroep op haar fantasie. Met wat verbeelding roept ze de onzichtbare gestalte van haar favoriete honkbalspeler Tom Gordon voor haar. Hij houdt haar gezelschap en haar moed er in. Minimaal contact met de buitenwereld verkrijgt ze door haar walkman. Ze krijgt via kleine radiootje te horen dat er zoekacties naar haar zijn begonnen, dus dan zal alles wel goed komen zeker ?
Stephen King gebruik een vertellend standpunt dat elk gevoel en elke gedachte beschrijft die Trisha in het hoofd schiet. De lezer krijgt een zeer gedetailleerd beeld van haar omgeving en gevoelens. Dit maakt het voor de lezer aangenaam en zo is het inlevingsvermogen optimaal. Wat me is opgevallen is dat echt heel het verhaal draait rond Trisha. Veel personen komen er niet aan bod, enkel nog wat verzonnen vriendjes van Trisha. Échte conversaties worden er dus niet gevoerd in dit boek, het bestaat uit negentig procent beschrijving. Dit vond ik persoonlijk minder aangenaam, er kwam maar geen einde aan. Wat zorgde er dan voor zodat ik maar bleef doorlezen ? De ontknoping natuurlijk ! Wat gaat er gebeuren met Trisha McFarland ?
Het boek kan waargebeurd zijn, maar dat is het niet. Het is volledig fictie maar wel realistisch, iedereen kan verdwalen in een bos. Daarom wil King ons misschien een levensles meegeven die de gebroeders Grimm ons jaren geleden ook al meegaven. Dwaal niet af van een pad !
Persoonlijk had ik meer verwacht van een Stephen King boek. Het was mijn eerste Stephen King boek dus was er met hoge verwachtingen aan begonnen. De honkbalwedstrijden die beschreven worden zijn moeilijk te volgen indien je geen kennis van de sport hebt. Dat waren enkele moeilijke pagina’s. Wel geef ik een dikke pluim aan Stephen King om een boek van 224 pagina’s vol te krijgen met enkel gedachten en beschrijvingen. | 0neg
|
Nadat Andy McNab, een pseudoniem voor Steven Billy Mitchell, in 1993 als hoogst onderscheiden soldaat de SAS verliet, schreef hij over zijn ervaringen twee bestsellers, waarvan Bravo Two Zero de eerste was. In 1998 begon hij met het schrijven van fictie en zijn bekendste boeken zijn die met Nick Stone. Samen met Robert Rigby, die als journalist begon en later bekendheid kreeg in de muziekwereld, schreef hij een aantal Young Adult-boeken. De jonge soldaat uit 2005 was het eerste van de Boy soldier-serie. Het tweede boek, Vergelding, verscheen eveneens in dat jaar.
Op een warme voorjaarsdag wordt een aanslag gepleegd bij het parlementsgebouw in Londen. In de kranten is dit het nieuws van de dag en iedereen vraagt zich af wie de verantwoordelijkheid voor de terroristische daad opeist. Dit alles is de zeventienjarige Danny en zijn opa Fergus Watts ontgaan, want ze leven undercover in het zuiden van Spanje. Er wordt echter jacht op hen gemaakt met als enige doel ze om te brengen. Als ze ontdekt worden, slaan ze opnieuw op de vlucht. Samen met Elena, de vriendin van Danny, willen ze hun situatie voorgoed veranderen. Ze keren terug naar Engeland, waar de aanslagen door blijven gaan.
Dat Vergelding het tweede deel van de Boy soldier-serie is, is al meteen aan het begin te merken. Het verhaal gaat namelijk verder waar het voorgaande geëindigd is. Daarom is het sterk aan te bevelen, en eigenlijk is het wel een voorwaarde, de boeken op volgorde te lezen, want dit deel bevat geen enkele duidelijke verwijzing naar wat zich in dat eerste deel plaatsgevonden heeft. Alleen dat al maakt het lezen van dit boek er niet gemakkelijker op. Vooral omdat de lezer geen enkele voorgeschiedenis heeft en zich in redelijke verwarring door (het begin van) dit boek heen moet worstelen.
Het verhaal bestaat uit een groot aantal ongeloofwaardige situaties. De auteurs proberen het wel realistisch te laten zijn, maar zijn daar niet in geslaagd. Verder worden de personages niet uitgewerkt waardoor de lezer de indruk krijgt dat McNab en Rigby er - onterecht - van uitgaan dat zij het eerste deel ook gelezen hebben. Het simpele en dunne verhaal, dat geen noemenswaardige plotwendingen heeft, heeft op een paar regels na geen enkele spanning en een erg gezochte ontknoping.
De schrijfstijl in Vergelding is vrij eenvoudig en voor iedereen te begrijpen. Natuurlijk is het een Young Adult, maar ook van boeken in dit genre mag je verwachten dat het toch wel wat verfijnder geschreven is. Nu kunnen de jongvolwassenen de indruk krijgen dat ze door de auteurs niet serieus genomen worden. Ze verdienen namelijk veel beter dan met dit boek te worden afgescheept. Dit wordt mede gevoed door een aantal inconsistenties die in het verhaal voorkomen. Want een vliegreis vanuit het zuiden van Spanje naar Londen wordt afgedaan als een enorm lange vlucht, terwijl het in werkelijkheid maar een paar uurtjes is.
Beide auteurs hebben er ongetwijfeld alles aan gedaan om er een interessant en spannend jeugdboek van te maken, maar hierin hebben ze hopeloos gefaald. Als ze ooit nog eens het plan opvatten om hiermee door te gaan, hebben ze nog wel wat huiswerk te doen. Pas dan kan een eventueel nieuw boek interessant, boeiend en een stuk spannender zijn. | 0neg
|
Tijdens het lezen bekroop me telkens het gevoel dat ik een Young Adult-boek in handen had. Niets mis mee, maar ik had andere verwachtingen. Zeker na de jubelstemming die ik van alle kanten hoorde en las over het boek. Uiteindelijk is het een aardig boek -incl. plotwending die ik niet zag aankomen- maar ik heb het zeker niet in een ruk uit gelezen. Integendeel, ik deed er een aantal weken over. De personages boeiden me domweg niet. Het uitlezen werd daarmee een 'moetje'. Iets wat ik van tevoren niet had verwacht. | 0neg
|
Een echte Folsom, spannend en cabaresk. Het plot is mager, de special effects zijn vet, het is geen literatuur maar ook geen lectuur, want niemand kan de lezer zo laten meeslepen in een achtervolging als Allan, en dan maakt het niet eens meer zoveel uit wie de poppetjes voorstellen. De US president in het boek herbergt een karakter die liefhebbers van democratie zeker zullen waarderen. | 0neg
|
Het lukt niet erg, dit jaar, met de witte Nederlandse mannelijke schrijvers. Het boek van de een irriteert me nog meer dan dat van de ander. Als de CPNB, die bedoeld is voor het stimuleren van het lezen en de verkoop van Nederlandstalige boeken, en die voor dat doel jaarlijks een boekje, speciaal voor de boekenweek geschreven, cadeau geeft aan de lezers, dan verwacht je op zijn minst een boek, dat door velen gewaardeerd en begrepen kan worden.
Helaas: geen van beide was het geval bij dit werkje van Siebelink. Ik begreep het niet of nauwelijks en waardering kon ik er al helemaal niet voor opbrengen. Wat een corvee om die paar bladzijden die het telde uit te lezen. Wat een zeurende oude man. Had hij de dingen wel goed gedaan in zijn leven? Beetje laat om daarover op je sterfbed na te denken. En ach, die beeldspraak met die jas... Niet aan mij besteed. Helaas. | 0neg
|
Ik heb dit boek met veel moeite toch uitgelezen. Ik heb al meerdere boeken van Santa Montefiore gelezen en sommige boeken vond ik echt verrassend mooi, maar dit boek vond ik amper een ster waard. | 0neg
|
Flutromannetje is misschien wat overdreven maar het zit er dichtbij vind ik. Leuk om op een regenachtige dag even te lezen maar meer niet. Voorspelbaar en niet echt boeiend. | 0neg
|
Pas deze zomer dit veel, maar niet door iedereen, geprezen boek gelezen. Alle kans dus dat weinigen deze recensie zullen lezen.
Voor wie een echte en spannende thriller verwacht, is het boek wel een teleurstelling, ondanks het fascinerende gegeven van de vrijwel totale ondergang van de mensheid door een alles verwoestend virus. Het verhaal over de opbouw van een nieuwe wereld is in het begin wel intrigerend en boeiend maar wordt te vaak en soms te langdurig onderbroken door de persoonlijke verhalen die niet altijd wat toevoegen.
De eerste zin van Koorts is: 'Ik wil je vertellen over de moord op mijn vader'. Dat roept wel spanning op maar gaandeweg blijkt dat het eigenlijk niet om die moord gaat. Die lijkt slechts een detail in de levendige maar ook wel wat langdradige beschrijving van een utopische samenleving.
De moord op de vader brengt ons naar het slot van het verhaal. Een slot dat in veel recensies verrassend wordt genoemd, in Trouw zelfs geweldig. Anderen vinden het einde wat tegenvallen, vooral wat al te kort en te haastig afgeraffeld.
Nergens wordt het slot nader toegelicht, mogelijk om spoilervrij te blijven. Maar de sluier moet wel een beetje opgetrokken worden, zonder alles te verraden: het verwoestende virus dat miljarden mensen gedood heeft, is geen toeval en geen goddelijke ingreep. Het is doelbewust verspreid door een klein groepje wetenschappers die 'de pandemische armoede en de opwarming van de aarde' die onomkeerbaar tot de ondergang zullen leiden, niet meer kunnen aanzien. Deze groep besluit daarom de mensheid uit te roeien: 'de mens kan toch niet veranderen.' 'Wat voor recht heeft de mens, ook maar een dier, om deze massamoord (op alle andere diersoorten ) te plegen?' Om vervolgens zelf een massamoord te plegen op de menselijke diersoort.. Geen Hitler die zes miljoen leden van een hem onwelgevallige mensen/dierensoort liet vermoorden, maar een arrogant groepje zich superieur voelende mensen die MILJARDEN mensen/dieren vermoorden.
Met behulp van een vaccin kan het groepje uitverkorenen - met hun geliefden! - gespaard blijven. De schrijver uit door middel van de hoofdpersoon nauwelijks een woord van kritiek. De hoofdpersoon ontvlucht weliswaar de groep en zoekt zijn utopische gemeenschap weer op maar uit niets blijkt dat hij dit doet uit afschuw voor dit arrogante, elitaire groepje massamoordenaars. En ook is het de vraag of hij dit doet terwille van die utopie of omwille van de liefde voor zijn vriendin. Want wat was zijn eerste zin: 'Ik wil je vertellen over de moord op mijn vader.' Hij had mij wel wat meer mogen vertellen over de moord op miljarden vaders, moeders, kinderen.
Dit slot is voor mij de doodsteek voor het hele verhaal en ik kan het niet over mijn geweten krijgen er meer dan 1 ster voor te geven. Maar eigenlijk liever geen. | 0neg
|
Voor dit boek heb ik het idee aangedragen en daarmee een wedstrijd gewonnen. Ik had behoorlijk wat spannende elementen aangedragen. Maar er is eigenlijk maar weing mee gedaan. Was net zelf naar Lapland geweest. Het boek vond ik erg teleurstellend. Ook omdat het maar een klein stukje over Lapland ging en de rest in Nederland afspeelde. | 0neg
|
het is een vreemd en raar verhaal.zeker in het begin van het verhaal.
ik heb daarom maar 1 stem gegeven. | 0neg
|
Ben er toch weer ingetrapt. Als een schaap achter de kudde aan gelopen. Na 60 beoordelingen een dikke 4 en een halve ster dus ja, ik denk aanschaffen voor de vakantie. En niet eens digitaal proletarisch gewinkeld, nee, echt netjes besteld. Maar, of schrijver Bruno heeft 62 familieleden en vrinden een dikke 5 sterren laten posten of ik begin te twijfelen aan mijn eigen verstandelijke vermogens of aan de smaak van de reviewers.
Weerklank dus van Bruno Buteneers. Werktitel: Suske en Wiske en het trilmachientje.
In het kort: Suske, Wiske, Jerom, Tante Sidonia en Kapitein Lambiek gaan erop uit om in de 1e wereldoorlog ergens in een vaag dorp een trilmachientje te redden. Of te kopen, of stuk te maken, dat is me nog niet helemaal duidelijk.
Jerom, tante Sidonia en ook Suske sterven in dit hele proces stuk voor stuk een keer of 7 maar worden allemaal op het aaaaaaaaallerlaatste nippetje gered. Tante Sidonia is zelfs helemaal 4 minuten pleitte maar is dan opeens weer levend. Waarom weet ook niemand. Als de schrijver het helamaal niet meer weet dan duikt er altijd weer ergens een Deus Ex Machina op om de boel weer glad te trekken. De schrijver probeert ook af en toe Vlaams geestig te zijn, echter de enige geslaagde grap is dat er op de kaft staat dat het een thriller is.
Ik ben 80 pagina's voor het einde echt gestopt toen Lambiek op dood en leven een brandkast openmaakte met 100 miljard miljoen combinatiemogelijkheden maar omdat hij ooit ergens op een conferentie of weet ik veel waar iemand heeft horen zeggen dat alle kluizen dezelfde code hebben lukte dat op het allllllleeerrrlaatste moment.
Na het lezen van dit avontuur ben ik een wijzer mens geworden: De recensies op deze site hoef ik niet meer serieus te nemen.
ps, iemand een spannende thriller kopen? | 0neg
|
Alle ingrediënten voor een echte psychologische thriller: een vader die na een overval in kritieke toestand in het ziekenhuis ligt, zijn vrouw die verdwenen is en een dochter die schokkende ontdekkingen doet over haar familie.
Na een spannend en veelbelovend eerste hoofdstuk, kabbelt het verhaal wat voort, in de laatste hoofdstukken wordt het redelijk voorspelbaar en gebeuren er zoveel dingen dat bijna lijkt of schrijfster zoveel gedachtes in haar hoofd had die allemaal nog in het boek moesten, maar er een beperking aan het aantal woorden zat.
Jammer want in potentie zou het op een andere manier geschreven, een goed boek kunnen zijn.
Alle ingrediënten kloppen.
De ik-vorm waarin het verhaal geschreven is, vormt voor mij altijd een extra "ding" ik hou ervan om een verhaal te visualiseren, maar door de schrijfstijl: korte zinnen en gedachtes afgewisseld met beschrijvingen lukte mij dit niet. Mede door de stijlfouten .
Ik heb dit boek gekregen en gelezen voor de leesclub, daarom heb ik het uit gelezen en was ik op eind nog redelijk positief. Zonder leesclub had ik het waarschijnlijk eerder aan de kant gelegd. | 0neg
|
Veel mensen hebben behoefte aan contact met en een beter begrip van dieren. Vooral de pogingen tot communicatie van hun huisdieren zouden ze graag beter verstaan en boeken en tv-programma’s over het gedrag en de ‘taal’ van dieren zijn dan ook populair. En nu is er op dit gebied het boekje De dolfijn was een soldaat van dierenfilosofe Eva Meijer, dat een nieuw onderwerp oppakt. De flaptekst belooft namelijk dat de auteur inzicht zal geven in politiek gedrag bij dieren voor zover wij dat nu kunnen herkennen en dat ze zal aangeven hoe we deze kennis kunnen inpassen in onze eigen (politieke) omgang met dieren. Een interessant onderwerp toegankelijk gemaakt voor een breed publiek, zo lijkt het. Maar helaas, in plaats van een vrolijk informatief boekje krijgt de lezer een hoogdravend en van morele verontwaardiging lillend essay voorgeschoteld.
Eva Meijer (1980) is beeldend kunstenaar, singer-songwriter en schrijfster. Als auteur schreef ze al meerdere romans, maar is ze toch vooral bekend van Het vogelhuis. Kortgeleden promoveerde ze bovendien tot doctor in de filosofie met een proefschrift over taal bij dieren en in maart 2017 was ze lijstduwer voor de Partij voor de Dieren.
De dolfijn was een soldaat is een ongebruikelijk essay, waarin de auteur een behoorlijk gewaagde zienswijze verdedigt. Dat betreft het idee dat niet-menselijke dieren (zoals ze consequent blijft schrijven) een volwaardige eigen inspraak in de politiek krijgen. Dus niet via menselijke vertegenwoordigers, maar zelf. En dat voor alle soorten, dus niet alleen voor primaten, dolfijnen of huisdieren, maar ook voor vogels of de wormen in je achtertuin. Op zich hoeft zo’n vergaande mening echter geen belemmering te zijn voor het schrijven van een mooi of leuk essay. Het is dan wel de bedoeling een begeesterd en stilistisch verfijnd betoog te schrijven, dat voor iedereen goed te lezen is. Spijtig genoeg is ook dat niet het geval.
Dat begint al met het taalgebruik. In plaats van te kiezen voor een toegankelijke stijl, schrijft Meijer dit essay dicht tegen een wetenschappelijk artikel aan. Ze gebruikt regelmatig filosofisch vakjargon en andere moeilijke woorden (die soms wel en soms niet worden uitgelegd) en de tekst is tamelijk droog en doelmatig. Daarmee is dit boek niet slecht geschreven, maar is het voor leken soms moeilijk te volgen.
De wetenschappelijke insteek blijkt ook uit de afwezigheid van een persoonlijke inbreng van de auteur. Nergens lezen we iets over Meijers eigen communicatie met ‘andere’ dieren en wat haar dat heeft opgeleverd. Voor alle bewijs dat een dergelijke communicatie niet alleen mogelijk maar ook erg waardevol is, verwijst ze uitsluitend naar vakliteratuur geschreven door buitenlandse onderzoekers of filosofen. Daarmee krijgt het geschrevene wel meer geloofwaardigheid, maar is het ook afstandelijk. Maar de bedoeling van een essay is juist om eens wat meer vanuit je eigen beleving te spreken, zodat de lezer er beter aan kan relateren.
Het belangrijkste probleem met De dolfijn was een soldaat is echter dat Meijer het niet geschreven heeft vanuit enthousiasme voor haar eigen nieuwe idee, maar vanuit verontwaardiging en woede over allerlei onrecht. Het is wat haar betreft niets dan onderdrukking, uitbuiting en discriminatie van niet-menselijke dieren. Als een misnoegde dominee staat ze op de kansel druk met haar vingertje te zwaaien om mensen allerlei vormen van hypocrisie, arrogantie, oneerlijkheid, desinteresse, respectloosheid en domheid naar dieren toe te verwijten om vervolgens de revolutie van totale gedragsverandering te prediken. En dat geldt ook, of misschien wel juist, voor andere dierenliefhebbers.
Zo blijft De dolfijn was een soldaat een verzameling theorieën en gedachtes uit de ivoren toren. De aanbevelingen die Meijer uiteindelijk doet over hoe het praktisch gezien dan anders kan, zijn teleurstellend summier en mogen veel beter worden overdacht en uitgewerkt. Waarmee de conclusie moet zijn dat Eva Meijer te gehaast en te drammerig naar buiten treedt met dit essay, zodat mensen er in hun dagelijkse realiteit weinig mee zullen opschieten. | 0neg
|
Soms kan ik mij over de Vlamingen verbazen. Bestaat er al sinds vele jaren de Gouden Strop voor zowel Nederlandse als Vlaamse thrillerauteurs, desondanks hebben de Vlamingen enkele jaren geleden de Hercule Poirot prijs geïntroduceerd die ze alleen voor hun eigen volk reserveren. En of dat niet genoeg is, kwam een diamantbedrijf vorig jaar met de Diamanten Kogel op de proppen die ook alleen op de Vlaamse thrillerauteur gericht wordt.
Verbazing is er bij mij ook over Zwarte sneeuw van de Vlaming Stan Lauryssens. In dit prijswinnende boek beschrijft Lauryssens het onderzoek naar de moord op Roos de Moor. Zij was een vrouw die leefde van het kopiëren van klassieke schilderijen. Ze blijkt het slachtoffer van een seriemoordenaar. Een gek die zijn slachtoffers gruwelijk verminkt. De Antwerpse moordbrigade moet de zaak oplossen.
Deze thriller bevat geen hoofdstukindeling. Het gaat achter elkaar door en door en door. Er zijn ongelooflijk veel dialogen en de hoofdpersonages leer je feitelijk door de gesprekken heen kennen want ze worden niet behoorlijk geïntroduceerd. De indruk die je als lezer krijgt, is dat de moordbrigade een zootje is. Het zijn mannen die hun tijd verkletsen waarbij het seks- en liefdesleven vaker het gespreksonderwerp is dan de moorden. Het lijkt wel alsof eerst half Antwerpen uitgeroeid moet worden voor ze hun werk serieus willen nemen. Helaas, dat gebeurt niet in het boek. De commissaris maakt zich ondertussen vooral druk over zijn potentieprobleem dat ik mij serieus begin af te vragen of Zwarte sneeuw gesponsord werd door de fabrikant van Viagra! Wel staat als een paal boven water dat Lauryssens een mannenwereld schetst waarin vrouwen een marginale rol spelen als slachtoffer van moord of lustobject.
Doordat ik alle hoofdpersonages in Zwarte sneeuw bijzonder onsympathiek vind en het boek alle spanning mist, geef ik het slechts één ster en dan mag Lauryssens zijn handen nog dichtknijpen ook! Dit boek won een prijs en daarom vraag ik me af of mijn zuiderburen het spoor bijster zijn. De prijs was nota bene de trofee vernoemd naar de speurder Hercule Poirot, en dat was volgens mij toch echt een Waal! Daarom blijf ik mij over de Vlamingen verbazen. | 0neg
|
Wel lekker ontspannen voor tussendoor. Maar verder ook niet. Beetje vlak verhaal. Ik heb wel beter chicklits gelezen. | 0neg
|
De kaft laat een meisje zien met donkere wallen onder de ogen en de mond afgeplakt, maar de ogen hebben wel een uitstraling die op mij overkomt alsof het wil zeggen, daar wil je geen ruzie mee krijgen.
Als ik de informatie op de achterflap lees, ben ik gelijk enthousiast over het boek. Een boek waarbij het slachtoffer niet zomaar in de slachtofferrol zit, maar terug vecht. Ik wilde dus snel gaan lezen in het boek.
Het boek wordt verteld door het ontvoerde meisje Lisa, 16 jaar en zeven maanden zwanger, en door de FBI-agent Roger Liu. Ze vertellen beiden in de ik-vorm. Naar Lisa zijn ze eigenlijk niet op zoek, omdat ze er vanuit gegaan zijn dat Lisa weggelopen is, omdat ze een hoop eten en kleding meegenomen heeft toen ze naar school ging en ze ontvoerd werd. Echter waren ze wel op zoek naar Dorothy M. Salucci. Echter het verhaal gaat over het meisje Lisa, wat de mogelijkheid heeft om gevoel helemaal uit te schakelen, dus haar ontvoering ziet ze als iets wat ze analytisch moet aanpakken. Ze beraamt een plan waarbij ze uitgaat van een hoop voordelen. Deze voordelen krijgen allemaal een nummer. Met deze voordelen plant ze een ontsnapping waarbij de cijfers van de titel een belangrijke rol spelen.
Deze thriller is zeker geen alledaagse thriller. Lisa en Roger Liu richten zich regelmatig tot je persoonlijk, alsof ze je iets duidelijk willen maken, echter merkte ik dat ik dit geen prettige schrijfstijl vind. Het verhaal wist me op deze manier niet echt te raken en ik kon mijn aandacht niet goed bij het verhaal houden. Ik merkte wel dat ik toen ik iets over de helft was het verhaal interessanter werd en ik toch iets minder snel afgeleid was en had ook het idee dat het verhaal spannender en beter opgebouwd was.
Al met al geen alledaagse thriller, die me iets over de helft toch in zijn greep kreeg. Ik zal Shannon Kirk zeker nog een kans geven als er een nieuw boek van haar uitkomt. Maar nu kan ik niet meer dan 2,5 ster van de 5 geven. | 0neg
|
De ambitieuze Ron Vegter solliciteert op een kantoorbaan, na jaren als tropenarts gewerkt te hebben. Hij gaat werken voor het vakblad 'Medisch Tijdschrift' dat uitgegeven wordt door een wel erg verouderde uitgeverij, waar beslissingen op een bijzondere manier worden genomen, waar met geld gesmeten wordt en waar alles volgens oude tradities gedaan wordt. Ron probeert het blad en de manier van werken te moderniseren. Al snel ervaart hij zeer veel tegenstand bij diverse personeelsleden die hun comfortabele baantjes niet willen opgeven. Gelukkig heeft hij ook enkele medestanders, maar deze verdwijnen langzamerhand. Zo ontstaat er een ware machtsstrijd binnen het bedrijf.
In dit boek wordt heel wat vergaderd. Op een echt kantoor is dit natuurlijk ook vaak het geval, maar om er en detail over te lezen wordt op een gegeven moment wel een beetje vervelend. Ook zijn de personages wel erg stereotiep en karikaturaal. Bovendien kabbelt het verhaal erg voort, waardoor de aandacht wegtrekt. De beschrijving van het bedrijf en de medewerkers is over the top, de manier van werken is onvoorstelbaar. Het gegeven zou een vermakelijk verhaal kunnen opleveren, maar wat mij betreft is Hans Vreeken hier niet in geslaagd met Een kantoor van stand. | 0neg
|
Hoe vaak kun je iets herhalen? Dit boek is het niet voor mij. Heb het uitgelezen, maar kon niet echt boeien | 0neg
|
Floris Van der Zwan wordt ontvoerd op de parking van de Albert Heijn in Doorn. In zijn opeisingtelefoontje waarschuwt de ontvoerder om er vooral de politie niet bij te halen, maar kort daarna wordt de ontvoering toch al vermeld in het Utrechts Nieuwsblad.
Rechercheur Bram Petersen en zn team hebben niet veel tijd nodig om de identiteit van de ontvoerder te achterhalen: Kars Becker, een amateuristische kruimeldief die klusjes opknapt voor de plaatselijke onderwereld. En dan blijkt dat Becker zelf de krant heeft getipt...
Eén van de meest opvallende vaststellingen in Gedragen haat, het derde boek van M.P.O. Books met rechercheur Bram Petersen in de hoofdrol, is dat je voortdurend vermoedt de auteur op een blunder te kunnen betrappen maar dat Books je meestal weer enkele bladzijden later met het tegendeel confronteert. Hoe geloofwaardig is het dat een vrouw na enkele jaren huwelijk nog steeds niet weet wat de werkelijke activiteiten van haar man zijn? De erg ruwe huiszoeking bij Beckers oma door de net op pad gestuurde politie? De vergeten dreigbrief aan het adres van Floris? Books speelt met zijn lezer. De wel erg kleurrijke excentriciteit van Rogier Van Middelstum lijkt op het eerste zicht dan wel over-the-top, maar de levenslopen van figuren als Cor Van Hout en Willem Holleeder zijn dat eigenlijk ook wel.
Hoewel het boek aanvankelijk lijkt uit te draaien op een simpele zoektocht naar de ontvoerder stapelen de schijnbaar tegenstrijdige aanwijzingen zich op en blijkt zowat iedereen verdachte te kunnen zijn.
Langzaamaan komt het boek in een stroomversnelling en stijgt de spanning die Books helaas niet tot het einde kan vasthouden. De mooi opgebouwde spanning wordt dan te vaak onderbroken door de niets ter zake doende liefdesperikelen van rechercheur Ronald Bloem. En dat is op zich wel opvallend: de lezer voor wie Gedragen haat het eerste boek van Books is dat hij leest, komt helemaal niets te weten over de persoon van Bram Petersen, die tenslotte toch als sleutelfiguur wordt opgevoerd in de Heuvelrug-reeks. Achtergronden en drijfveren van de andere leden van het rechercheteam worden ook erg stiefmoederlijk behandeld met uitzondering van deze Bloem dus.
Zonder tijdige hints van Books gaat de ontknoping ook een totaal onverwachte kant op en in plaats van bewonderende verbazing levert dit eerder frustratie op. Je voelt je als lezer op een onterechte manier bij de neus genomen doordat de auteur informatie tot op het laatst achterhoudt en je derhalve een puzzel hebt proberen op te lossen waarvan het laatste stukje niet in de doos zit. Het gevoel van ach ja, ik had het kunnen weten blijft achter. Het verhaal eindigt dus eerder abrupt en op een ongeloofwaardige manier.
Verder wordt het boek geplaagd door enkele niet echt onoverkomelijke schoonheidsfoutjes: voor een auteur die zichzelf graag met al zijn voorletters presenteert is het gek dat hij niet consequent omspringt met de naam van het slachtoffer: de ene keer is het van der Zwan, de andere keer Van der Zwan. Eerder regelmatig lees je ook een zin waarin een woord ontbreekt en een zin als Als u zich niet met ons werk bemoeit had... doet toch ook de wenkbrauwen fronsen...
Gedragen haat is een boek met erg variërende kwaliteit. Het wisselt voortdurend tussen twee en vier sterren. De plot steekt erg goed in elkaar maar de ontknoping voldoet totaal niet. | 0neg
|
Sinds het midden van de 19e eeuw komt er per 10 jaar, 2 jaar aan levensverwachting bij. Veroudering is een belangrijk onderwerp geworden. Er wordt uitgebreid over gesproken in de media en in het maatschappelijk discours. Andrea Maier is internist en hoogleraar veroudering aan de Vrije Universiteit Amsterdam en de Universiteit van Melbourne, Australië. Ze schreef Eeuwig Houdbaar, de ongekende toekomst van ons lichaam, over de wetenschap van het ouder worden. Dit gaat dus niet over botox en fillers en hoe je er jong uit blijft zien, maar over de oorzaken van veroudering.
De eerste 4 hoofdstukken lezen als een inleiding. Dit geeft een gevoel van ergens verwachtingsvol op wachten. Voortdurend denk je: nu komt het, de informatie gaat vast zeer interessant worden. Maar nee, het blijft uit. Wat echter wel opvallend is, wat je tussen de regels door leest, is dat kennelijk de medische maffia al bestond in de tijd dat het pokkenvaccin werd uitgevonden door Edward Jenner (1749-1823). Hij ondervond veel weerstand van collega’s; zij hadden veel belang bij het voortbestaan van de pokkenepidemie, omdat de schaarste en onbewezen behandelmethoden die zijzelf voorschreven veel geld in het laatje brachten. Is er hier een overeenkomst met de huidige farmaceutische industrie en haar praktijken?
Over het vaccin tegen baarmoederhalskanker zegt Maier: ‘helaas zijn er veel discussies ontstaan over mogelijke schadelijke bijwerkingen van vaccinatieprogramma’s’. Volgens haar zijn de vraagtekens niet gebaseerd op deugdelijk onderzoek. Dit is wat eenzijdig belicht, want hoe lang is het baarmoederhalskankervaccin feitelijk getest? Is dit niet één van de kwesties waarbij de farmaceutische industrie een hele dikke vinger in de pap heeft?
Halverwege hoofdstuk 5 brengt Maier een zeer interessant idee te berde. Een early warning-kliniek, een plaats waar mensen zich kunnen laten testen op hun biologische leeftijd en daarop gebaseerd een medisch verantwoord (leefstijl)advies krijgen. Dit zijn nu serieuze zaken! Jammer genoeg is de vermelding slechts deze ene zin en blijft de lezer zitten met vragen zoals: waarom is dit er nog niet? En: wordt dit tegengehouden door de medische wereld omdat er niet genoeg aan verdiend kan worden?
In de overige hoofdstukken komen zeker noemenswaardige onderwerpen aan bod, echter nergens worden deze uitgediept. Het effect van voeding op veroudering is een heel essentiële. Geven we medicijnen of passen we onze levensstijl aan? Uiteindelijk is de wijze waarop we omgaan met ons lichaam bepalend of we wel of niet gezond oud worden. Niet verrassend dat gezond eten, genoeg bewegen, niet roken, geen excessief alcoholgebruik en het brein blijven trainen van groot belang zijn. Niet te vergeten: de genetische bescherming waarvan we voorzien zijn en waar we dus geen invloed op hebben. In het tiende en tevens laatste hoofdstuk wordt dan de medisch-technische ontwikkeling beschreven, denk hierbij aan stamcelonderzoek en 3D-printen van lichaamsonderdelen. Veelbelovend, maar wederom te weinig uitgediept.
Mooi om te lezen dat de auteur een mensen-arts is, zo kom je ze niet veel meer tegen, een arts die zich inzet voor het welzijn van de patiënt. Leuke anekdote is dat zij een trouwambtenaar regelde voor een terminale patiënt. Daarnaast pleit zij voor een meer integrale blik op de patiënt. Generalist ontmoet specialist!
Door dingen simplistisch voor te stellen maakt Maier de wetenschap van de ouderdom inzichtelijk. Echter, het blijft allemaal erg aan de oppervlakte, iets meer verdieping zou wenselijk zijn. Daarnaast is het niet altijd even samenhangend en is de auteur goed in het noemen van voordelen, maar vergeet daarbij de nadelen te noemen (gezondheidsapps, elektronisch-medisch dossier en vaccinaties).
Een ding in het leven is altijd zeker: iedereen gaat nog steeds dood. | 0neg
|
Dit boek vond ik helaas tegenvallen. Na het lezen van het boek Judas was ik wel benieuwd naar andere boeken van Helen van Vreeswijk.
Over the Edge gaat over Chris die niet goed ligt bij de meisjes. Zo heeft hij zijn uiterlijk niet echt mee en gaat het meisje van zijn dromen met zijn beste vriend. Hij kan dit niet verkroppen en besluit vrouwen te verkrachten. Hij heeft de smaak hiervan flink te pakken en voelt zich heel wat omdat de politie hem maar niet op het spoor is.
Los van de verkrachtingen was het verhaal vrij cliché. De personages missen diepgang. De hoofdstukken over het politieonderzoek waren naar mijn mening saai en heb deze dan ook zo nu en dan overgeslagen.
Ik ben niet bekend met het werk van Dirk Bracke, maar ik kan wel zeggen dat Helen Vreeswijk beter kan. | 0neg
|
Na een 70-tal blz dr moed opgegeven. | 0neg
|
Een thriller?
Ja.
Spannend?
Nee.
Als je alles uit de kast moet halen door onwaarschijnlijke en gruwelijke zaken te beschrijven om het zgn. spannend te maken, dan mis je toch echt de boot. | 0neg
|
Mick Johan is kunstenaar en drummer en de eerste hoofdredacteur van Vice in Nederland. Met het verschijnen van zijn debuutroman Totemdier Arafat is hij ook schrijver geworden. Johan groeide zelf op in Duitsland als zoon van een militair, iets dat duidelijk de grote inspiratiebron voor zijn roman over puberjongens is geweest.
Tommie verhuist met zijn gezin naar Duitsland wanneer zijn vader daar als commandant in het leger gestationeerd wordt. De andere kinderen van Nederlandse soldaten blijken vooral gabbers te zijn en Tommie hoort daar als skater niet bij. Hij maakt al snel veel vijanden, de enige die hem wel lijkt te mogen is de jonge soldaat Tjendol en Tommie zoekt zijn toevlucht eveneens bij Yasser Arafat, die in een luikje in zijn kelder woont. Tjendol sleurt Tommie al snel mee in een neerwaartse spiraal.
Wat Johan heeft willen neerzetten met zijn debuutroman is duidelijk, een verhaal over subculturen, over jongens die opgroeien in een maatschappij die hen niet begrijpt en die zij zelf niet willen begrijpen. Het resultaat is echter wat minder geslaagd; pagina’s vol woede, viezigheid, scheldwoorden en geweld, zonder duidelijk verhaal, een duidelijke visie of boodschap.
De vertelling in retrospectief werkt goed in het boek, af en toe geeft Tommie daarbij ook nog een hint voor de toekomst die zal volgen. Hij vertelt dus vooral over zijn verleden en wat hij als jongen allemaal doormaakt. De taal en sfeer passen goed bij de personages en Johan weet zijn hele boek in dat register te voltooien, vol droge en vooral platte humor. Waarschijnlijk zal het boek voor veel jongens uit subculturen herkenbaar zijn, maar de inhoud bestaat dan ook vooral uit poep, kots, sperma en andere viezigheid waar gretig mee in het rond gestrooid wordt. In de meeste gevallen letterlijk, maar zelfs in de metaforen ontbreken deze zaken niet: “De week die Tjendol nog thuis rest, verloopt traag als dikke stront.”
De seksuele frustratie van Tommie en zijn vrienden is daarbij ook een heel belangrijk onderdeel van het verhaal. Uiteindelijk lijkt Tommie toch wel weer op het rechte pad te komen, al gebeurt er in het hele verhaal vrij weinig. Pas tegen het einde begint er een beetje vaart in het verhaal te komen en wordt er niet meer alleen gevochten om het vechten of gerukt om het rukken.
Als lezer word je continue aangesproken als ‘vriend’: “Op een goede manier. Begrijp je dat, mijn vriend?” Maar van vriendschap is in het hele boek niet echt sprake. Al met al is Totemdier Arafat een dappere poging om een portret van een gabbercultuur of zelfs generatie midden jaren negentig neer te zetten, maar het is zeker geen fijn boek om te lezen en het geheel maakt geen indruk. | 0neg
|
Na mond op mond reclame en de hype rond John Green met betrekking op zijn eerdere werken, was het snel bekeken. John Green zou hier ook worden gelezen.
Zelf heeft hij last van OCD en misschien dat daarom het eindeloze gespiraal van Aza een dwangneurose van hemzelf is.
Het verhaal begint in een kantine van een middelbare school en binnen no time zitten wij in een spiraal van Aza. Tijdens deze spiralen worden wij constant meegenomen in de gedachten gang van haar, en de zelf verzonnen dingen om hier mee om te gaan. Tijdens die lunch met haar vrienden krijgen zij en haar beste vriendin het idee om een verdwenen miljardair op te sporen.
Ze krijgen contact met de zoon van deze man, die toevallig ene oude bekende is van haar. Deze zoon is voor mij een stereotype rijkelui zoontje, kan niet veel en heeft niks met zijn ouders, want die zijn er toch nooit.
Naarmate het verhaal vordert is het opsporen van deze man bijzaak geworden, en zit je als lezer continu vast in de spiralen van Aza. Het is zeer zeker goed uitgewerkt maar begint op den duur langdradig en saai te worden.
Ook de schrijfstijl is aan de magere kant, en de vertaling schort hier en daar ook steken. Niet dat de auteur dit kan verhelpen. Slap gedaan.
Staat jouw speellijst ook vaak op repeat, herhaal je graag dingen, dan is dit een boek voor jou. | 0neg
|
Reeds toen ik deze dikke pil kocht (ik heb immers alle boeken van Elizabeth George) zag ik op de achterkant dat Lynley en Havers niet in het verhaal voor kwamen. Ik bladerde toch nog even door maar inderdaad; mijn favoriete duo ontbrak. Ik ben het afgelopen jaar al een paar keer begonnen in het boek, maar steeds leg ik het weer weg. Het kan me niet boeien. Toch wil ik het (uit)lezen, want ik blijf een fan van George.
Gelukkig las ik dat er weer een een nieuwe thriller met Lynley en Havers komt. Kan niet wachten! | 0neg
|
Je kent Doreen Virtue als ’s werelds bekende expert op het gebied van engelen. Ze schreef ruim tien boeken en produceerde engelenorakels. Maar wist je ook dat ze spiritueel psychologe is?
'In iedere op drama beluste persoon schuilt een onverwerkt trauma. Drama is de manier waarop hij of zij om liefde vraagt en om hulp en begrip smeekt.' (p. 19)
Wetenschap of spirituele mumbojumbo
De aanleiding van het boek van een soort mental breakdown die Virtue ervoer op een ogenschijnlijk onschuldig moment. Ze meent later een paranormale ingeving te hebben gehad die zei: ‘Dat jij, en zo veel andere mensen, drama ervaart, komt doordat je aan histamine verslaafd bent.’ (p. 8) Hoewel ze al van dat stofje had gehoord, wist ze er nog niet veel van af. Ik trek die ingeving in twijfel, maar ik accepteer dat de bron niets afdoet aan de inhoud. Virtue deed onderzoek naar histamine in relatie tot drama wat resulteerde in Laat je licht stralen.
Virtue heeft goed voor ogen wie haar lezers zijn. Het is duidelijk geschreven door een breed publiek, want ze richt zich zowel op getraumatiseerden als hun dierbaren en omstanders. Ze beseft ook dat we ons steeds korter kunnen concentreren: in toegankelijke taal en in hapklare stukken met verduidelijkende lijstjes en tabellen sleurt Virtue de lezer het boek in.
Voor de leesbaarheid heeft ze ook bijna geen bronnen vermeld in de tekst en ze enkel in de literatuurlijst achterin opgenomen. Echter maakte dit voor mij de scheidingslijn tussen wetenschap en spirituele mumbojumbo soms te vaag. Met name door haar ‘ingeving’ bekroop mij het gevoel dat Virtue bronnen heeft gezocht die haar inzicht zouden bevestigen, maar dat blijft slechts een vermoeden.
Weinig vernieuwend en enigszins overmoedig
De onderzoeken die Virtue aanhaalt zijn niet vernieuwend, op enkele in het stuk over chemische stoffen in onze omgeving na (zoals verf en tapijt). Daar slaat ze echter compleet door in haar visie natuurlijk te gaan leven. ‘Een goede vuistregel is: als je het niet zou willen eten, moet je het niet op je huid smeren,’ aldus Virtue (p. 92). Dat lijkt me wat kort door de bocht. Daarbij lijkt het me overbodig dat iedereen meteen de badkamerkastjes ontruimt om ‘deodorant, tandpasta, scheercrème, conditioner enzovoort’ zelf te gaan maken van natuurlijke ingrediënten. Het is duidelijk dat ze zich richt op de ‘uiterst gevoelige persoon’.
We kunnen een voorbeeld nemen aan Virtues streven naar een levensstijl waarin we meer chemische stoffen en toxische relaties en gedragingen elimineren. Maar ik miste de nodige psychologische onderbouwing voor haar tips die tot gedragsverandering moeten leiden, want in plaats daarvan verwijst ze door naar hulpdiensten en therapie. Het lijkt wat overmoedig, maar wellicht is dat haar doel: een extreem beeld scheppen in de hoop dat haar lezers zich daarin kunnen optrekken.
Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl | 0neg
|
Doema, is een meisje uit een revue die acteert in de badplaats Blankeberge wordt vermoord aangetroffen op het strand.
Even later wordt ook Zodiak, haar dealer levenloos aangetroffen.
Inspecteur van In wordt op de zaak gezet en we begeven ons in de uitgaanswereld van Blankeberge.
Ik had nog nooit iets van Pieter Aspe gelezen, en ik zal het maar vast verklappen, ik zal het ook nooit meer gaan doen.
In een op een Baantjer gelijkende thriller, wordt soms op een kinderlijke manier de moordzaken beschreven en over geschreven.
De schrijver stopt zijn hoofdfiguur zo vol met drank, dat het bijna lachwekkend is, om ook nog te geloven dat hij op een heldere manier een zaak op kan lossen, erg ongeloofwaardig.
Aangezien het al zijn 21ste boek is, spreek ik duidelijk niet voor iedereen, maar goed, mijn mening staat bij deze genoteerd. | 0neg
|
Wat was ik enthousiast toen ik las waarover het ging! 6 Zussen die ieder een geheel eigen fascinerende leven heeft gehad en hoe zwaar het tegenviel hoe deze levens zijn verteld in dit boek.
Het was moeilijk te lezen doordat het een opsomming was van droge feiten, verwarrend door de vele namen en bijnamen en het switchen tussen de verschillende tijdsbeelden.
Bij de omschrijving van het boek stond dat het las als een roman, maar dat is verre van waar.
Zo zonde, want deze levens zijn gemaakt om hier een fantastisch boek over te schrijven, in roman-stijl! Ik denk dat het dan veel duidelijker gaat worden wie wie was inclusief de bijnamen. Nu is het meer het overnemen van bepaalde feiten die al bekend waren, gehaald uit eerder uitgegeven boeken en interviews en verzameld in 1 boek.
Dit verdienen de gezusters Mitford niet (ondanks hun politieke voorkeur...)! | 0neg
|
Ik had de verwachting dat ik een diepgaand boek kreeg a la The Hate U Give, maar kreeg helaas een boek vol met romantiek ( insta love & love triangle) en een hoofdpersonage wat zich afzet tegen haar ouders. En oh ja ze moet volgens mij moslim zijn...
Halverwege het boek is er dan eindelijk de aanslag, maar alles daarna voelde voor mij te geforceerd. Jammer er had veel meer in het boek kunnen zitten. | 0neg
|
Ik vond dat het boek erg op De daVici code leek. Simone van der Vlugt had daarin wat mij betrefd origineler kunnen zijn, op deze manier lijkt het gewoon alsof ze alleen maar mee wil liften op het succes van Dan Brown's boeken (misschien is dat ook wel zo). Ze had een redelijke theorie bedacht, maar vond hem niet zo geloofwaardig. Wel anders dan andere boeken van Nederlandse bodem, maar niet bijzonder. | 0neg
|
Matig uitgewerkte personages. Af en toe terug gebladerd om te lezen hoe het ook al weer precies zat met de personages. Wel doorgelezen; was toch benieuwd hoe het Niels zou vergaan én Esther had mijn symphatie. Af en toe een spannend stukje ertussen, wat dan wel weer aandacht pakte. Uiteindelijk viel het plot tegen; voorspelbaar. | 0neg
|
Heb het boek helaas niet uitgelezen. Had me er enorm op verheugd, maar het verhaal boeit niet, houdt niet vast en gaat alle kanten uit. Ik hou me bij de andere boeken van dit schrijversduo. | 0neg
|
Een boek waarvan ik verwacht had dat het tips en praktische adviezen op zou leveren. Helaas bleek niets minder waar.
Tolle verkoopt zijn Nu als de geweldige oplossing van alle problemen. Hierbij rechtvaardigt hij zichzelf tot uitspraken over hoe de bijbel bedoeld is.
Bovendien wekt zijn boek de indruk dat mensen die homoseksueel zijn nooit het ultieme Nu kunnen bereiken.
Een enkele uitspraak heeft me aan het denken gezet. Zoals: "je hebt het al. Je voelt het alleen niet, omdat je denken te veel lawaai maakt." en "Het gaat om het besef dat er geen problemen zijn: alleen situaties die je aan moet pakken of moet laten zoals ze zijn."
Deze uitspraken vormden de kracht van het boek, maar waren nauwelijks terug te vinden. Het boek is vooral een bron van irritatie en narrow minded denken... In hoeverre past dat nog bij de gedachte aan het nu? | 0neg
|
!In deze review komen spoilers en mijn ongezouten meningen in voor!
Review 2#
Review nummer 2 alweer, ik ben lekker op dreef. Het boek Ik hou je in de gaten van Joy Fielding is vandaag aan de beurt en oei heb ik daar wat over te vertellen. Mijn moeder had dit boek voor me gekocht bij de Kruidvat en dacht dat het wel iets voor mij zou zijn. De voorkant geeft niet echt duidelijkheid waar het verhaal nou eigenlijk over gaat, de achterkant gaf me gelukkig alvast een inkijkje.
Het verhaal:
Bailey Carpenter is onderzoeker voor een advocatenkantoor. Tijdens een nachtelijke observatieklus wordt ze van achteren aangevallen en voor dood achtergelaten. Vanaf dat moment heeft ze geen grip meer op haar leven; de nachtmerries dringen zich ook op als ze klaarwakker is en ze krijgt last van paniekaanvallen. Langzaam maar zeker wordt ze een gevangene in haar eigen huis. Tot ze een uitlaatklep vindt: met haar verrekijker observeert ze anderen. Al snel raakt ze gefixeerd op een knappe man aan de overkant - maar dan denkt ze hem te herkennen... Hoewel ze verlamd is van angst besluit Bailey de controle over haar leven terug te krijgen door de aanvaller te ontmaskeren. Maar is dit wel de man die haar leven heeft verwoest?
!Spoiler alert!
Okee, je komt er al snel achter dat ze niet alleen is aangevallen en voor dood is achtergelaten, maar ook is verkracht en dat dit in detail wordt besproken. Persoonlijk hou ik niet van dit soort verhalen. Natuurlijk vind ik het geweldig dat je het onderwerp verkrachting bespreekbaar maakt in boeken en het moet vooral geen taboe onderwerp worden. Ik kan over het onderwerp praten, er over mee discussiëren en het lichtelijk in boeken lezen, maar als je er zo heftig over in detail gaat, krijg ik er alleen maar een naar gevoel van. Dus ik was echt uit m'n comfortzone toen ik dit las, maar ik heb doorgezet.
Vond dit boek niet echt een thriller. Op het moment dat er naar voren kwam dat haar halfbroers- en zussen haar voor de rechter slepen, omdat ze niet in het testament zijn gezet van hun biologische vader, kon je al raden waar dit naar toe zou gaan. En tadaa, Claire haar lieve halfzus die Bailey nog nooit heeft gezien (misschien 1 keer), wordt haar moeder Theresa en zorgt voor haar. Wat een schok was het dat ze het allemaal voor het geld deed (voel mijn sarcasme.) Ik haat mensen die hyenagedrag vertonen als het om geld gaat, dan kok ik je gewoon uit.
En kunnen we ook even een applausje geven aan de politie die niks heeft uitgevoerd. Bailey was blijkbaar meteen al een papiertje dan onderop geraakt was, oud nieuws, een cold case. Zou me niks verbazen dat als ze niet de hele tijd had opgebeld of zelf contact opzocht, dat de politie haar na een week al was vergeten.
Er komt naar voren toe dat Bailey een relatie had met Travis een getrouwde man met kinderen en met Gene een getrouwde man met kinderen. Hoe dom ben je dat daar een relatie uit te halen valt. Ze hebben al een relatie dus een rede voor jou om er al niet aan te beginnen (girlcode.) Er zijn kinderen in het spel, wil jij een homewrecker zijn en papa bij z'n kinderen vandaan halen? Hij gaat vreemd met jou en stel dat onze prins op het witte paard bij z'n vrouw weggaat en met jou verder gaat. Wie of wat houdt hem tegen om niet precies hetzelfde bij jou te doen, hij heeft de smaak immers al te pakken.
Hoe naïef is dan ook de denkwijze dat elke man op de wereld een monster is en gevaarlijk is. Vrouwen zijn ook gevaarlijk hoor, dat wordt heel vaak vergeten.
Het boek ging uiteindelijk meer over de manipulatie van Claire, dan over het oplossen van de verkrachting. Het verhaal was al afgesloten, maar laten we de laatste 8 blz. van het boek gebruiken om de conciërge te onthullen als de verkrachter en dat het ultieme gevecht waar we 370 blz. op hebben gewacht zich op een halve bladzijde afspeelt. Geen motief, achtergrond, gedachte niks. Vond dit slordig en het leek wel of de schrijfster het vergeten was en op het laatste moment erachteraan had geplakt.
De personages:
Het slachtoffer Bailey die trauma en nachtmerries heeft van de verkrachting. Vond het zo dapper van haar dat ze uiteindelijk met een therapeut ging praten, want er zijn zoveel mensen die hulp nodig hebben en het of niet krijgen of het niet durven te vragen.
De lieve halfzuster Claire die haar dochter Jade al opgegeven blijkt te hebben en een dubbele agenda heeft. Ze stuurt en manipuleert Bailey om zo geld te krijgen uit de erfenis. Hoe weinig tot bijna niemand haar als een geldwolf zag, is mij een raadsel. Je moet nooit een wildvreemde (of iemand die je amper kent) zo heftig vertrouwen, nooit.
De recht voor z'n raap Jade heeft haar grappige opmerkingen en momenten, maar soms zijn ze grof en fout. Bijv. ''Hoe is het om verkracht te worden?'' ''Hoe voelde het?'' ''Sommige vrouwen fantaseren erover...'' Ik weet dat ze een tiener is, maar kom op zeg! Dat vraag en zeg je toch niet. Gelukkig wordt ze uiteindelijk een soort van rechterhand van Bailey en gaat op onderzoek uit.
De verslaafde Heath die ik serieus een award wilde geven voor beste detective ever. Hij zei al de hele tijd dat Claire op Bailey's centen uit was, maar luisteren nee hoor.
De conciërge Finn die veel te aardig en behulpzaam was. En plots door de schrijfster nog even tot de dader is bekroond op blz 374.
Conclusie:
Ben uit m'n comfortzone gestapt, dus dat is een pluspunt.
Dit boek was geen thriller en het einde was slordig.
Dit boek komt niet in mijn bibliotheek terecht, ik doneer het aan de kringloopwinkel, misschien dat iemand anders ervan kan genieten.
Cheen | 0neg
|
Thiemeyer schrijft avonturenboeken die spelen in onbekende gebieden. Conan Doyle en Rider Haggard deden dat al lang geleden. Toen waren er nog relatief onbekende gebieden. Nu heeft de schrijver het minder gemakkelijk. Het oog van Medusa, eerder verschenen, was redelijk spannend. De laatste sauriër is dat ook. Maar het is en blijft een jongensboek. Leuk tussendoor voor een redelijke prijs. Het leest aardig weg. Maar een stillist is Thiemeyer niet. Of de vertaling het wat stijfjes en oubollig maakt, of dat het orginieel daaronder al gebukt ging? Geen idee. De sense of wonder van Conan Doyle en Rider Haggard vind je er niet in terug. Misschien is er al te veel van de wereld bekend. En zitten we nog te wachten op sauriërs met supergaven en een o zo positieve boodschap voor de mens? Ach... aardig maar niet meer, voor sommige momenten is dat net genoeg. Medusa was net iets spannender. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.