text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Het verhaal begint met een lijk in het water en verderop in het boek kom je te weten dat het gaat om een Marokkaan. Is hij verdronken of werd hij vermoord? Je verwacht een spannend verhaal als Pieter Posthumus verschijnt. Posthumus is een ambtenaar op de dienst Uitvaarten. Hij regelt uitvaarten voor mensen die geen familie meer hebben. Door eens te snuffelen in de persoonlijke dingen van die overledenen probeert hij toch een familielid te vinden of hun een waardige uitvaart te bezorgen. 1 van de slachtoffers, Bart Hooft, blijft hem intrigeren en hij doet allerlei opzoekingen. Tegelijkertijd maken we kennis met Lisette en haar team vd Directie Rechtsstaat die proberen de "Amsterdamse Cel", een groep Marokkanen, te betrappen en op te pakken. Ik heb echt moeite moeten doen om me door het boek te worstelen en vindt het echt flauw, zonder actie. Als je op de achterflap leest dat Posthumus te maken krijgt met terrorisme en geheime diensten verwacht je een spannend boek. Spijtig maar ik zal geen 2e en 3e deel lezen van deze trilogie. | 0neg
|
Alle huisvlijt ten spijt, dit is een boek dat ook in dat genre moet blijven. Goedbedoelde rommel.
Enorme uitgesponnen, nog langere herhalingen met een een woordkeus die fantasieloos is. De auteur heeft weinig kaas gegeten van grammatica (gedachten staan tussen haakjes, verleden en tegenwoordige tijd en persoonsvormen zijn door elkaar gebruikt) (Hij gaf haar een klap. Ze huilde dat het een lieve lust was. "Laat haar," nam haar moeder het voor me op.)
Het is ongelooflijk dat met deze matige schrijfkwaliteit bespaard is op redactie, zowel qua plotting (traagheid) als qua taal. (na mijn mening, een groot kledingkast, ik rende naar het toilet en kotste midden in het potje, ten alle tijde, een stel lagen in missionarishouding op bed, een toenmalige klasgenootje). Het gaat maar door met deze fouten.
Het meest storend vond ik het absurd overmatige gebruik van clichés.
Op praktisch één pagina: Ze huilde dat het een lieve lust was. Het was alsof een stem zei: Je begeeft je op glad ijs. Je speelt met vuur. Zijn woorden stonden in mijn geheugen gegrift. Hij gaf zijn mening echter recht voor zijn raap. "Ik durf er mijn handen voor in het vuur te steken dat jij die gevoelens ook hebt." Ik moest toegeven dat hij de spijker op zijn kop sloeg.
De plot is leuk verzonnen, maar niet goed uitgewerkt. Ongeloofwaardige reacties van J. in discussies, een dochter die een groot geheim van moeder ontdekt terwijl moeder niet één keer de moeite neemt te vragen hoe dochter erachter is gekomen, herhalingen, herhalingen en nog meer monotone herhalingen, eindigend in een finale waarin iemand die uit noodweer handelt totaal ongeloofwaardig jaren cel krijgt.
Jammer. Jammer. Jammer. | 0neg
|
Fatale uitzondering is het tweede boek dat ik van Ridpath in mijn handen kreeg. Een thriller dat zich afspeelt ten tijde van de internethype eind jaren negentig. Guy en David, twee oude schoolkameraden, stappen samen in een nieuw avontuur, de voetbalsite Goal.com. Voor David de kans om te ontsnappen uit zijn saaie en voorspelbare leventje als bankier.
Ridpath heeft een herkenbare schrijfstijl waarbij hij - evenals in Verzwegen aandeel, het vorige boek dat ik van hem las - continu schakelt tussen het heden en verleden van de hoofdpersonen. Hij maakt het zichzelf en de lezer wel erg lastig om op deze manier echt spanning op te bouwen. Daar slaagt hij dan ook niet echt in. Het spannende element probeert hij te halen uit een verleden waarin de aandeelhouders van Goal.com allemaal betrokken waren. Ik vond dit een beetje te vergezocht.
Ridpath weet wel goed die sfeer te beschrijven van de periode waar internetbedrijven van niets miljoenenbedrijven werden en vervolgens die droom weer uiteenspatte. Als jezelf betrokken bent geweest bij die business, in diezelfde periode, dan zul je een aantal zeer herkenbare situaties tegenkomen. Ridpath is er zeker in geslaagd om van David een mens van vlees en bloed te maken. Het waarom hij met Guy in zee gaat, het gesprek met zijn vader - die een groot deel van zijn spaarcenten investeerde in het project van zijn zoon - waarin David zijn vader moet opbiechten dat hij zijn investering kwijt is, gaat door merg en been. Het schuldgevoel waar David mee blijft zitten is levensecht en heel begrijpelijk. Fatale uitzondering is een mager verhaal en wist mij slechts op een enkel moment te boeien. De ontknoping was teleurstellend, de plot weinig verrassend. Ik had na de vier sterren van Verzwegen aandeel meer van Ridpath verwacht, want dat hij schrijven kan staat voor mij als een paal boven water. | 0neg
|
Ik heb me compleet laten (mis)leiden door de eerste recensies over dit boek op Crimezone! Ik kocht De kleur van jaloezie in de waan dat ik de thriller van het jaar bemachtigd had.
Niets is minder waar.
Dit is een boek vol cliche's (sexy, vrouwelijke rechercheur van 32 in leren broek strijdt tegen collega's en crimineel), amateuristisch geschreven (sommige plotwendingen zijn soms niet te volgen) en het is slecht vertaald (veel fouten, woorden die niet bestaan: ""Het is verbazend dat..." waar bijvoorbeeld verbazingwekkend had moeten staan). Het boek is niet verdeeld in hoofdstukken en de hoofdpersoon doet totaal ongeloofwaardige dingen (zo vraagt ze tijdens een persconferentie de aanwezige pers om de camera's en microfoons uit te zetten en vervolgens doet ze uitgebreid uit de doeken hoe ze haet eerste lijk heeft aangetroffen).
NIET LEZEN! Dit kan elke gemiddelde amateur veel beter doen! | 0neg
|
De Britse schrijfster Sophie Hannah (1971) timmert al jaren aan de weg als auteur van kinderboeken, romans en poëzie. Sinds 2006 schrijft ze ook thrillers. Alles op het spel is een stand alone thriller, eerder schreef ze de serie rond Simon Waterhouse & Charlie Zaile en een tweetal boeken met het Hercule Poirot karakter van Agatha Christie. Ondanks de vele titels die verkrijgbaar zijn is het Hannah nog niet gelukt een echt verkoopkanon te worden in Nederland.
Justine Merrison verhuist samen met echtgenoot Alex en dochter Ellen van Londen naar Devon (UK) waar ze een huis met de naam ‘Speedwell House’hebben gekocht. Het doel van Justine is om na haar carrière in de televisiewereld zich bezig te gaan houden met het ultieme niks (?) doen. Doordat ze al snel na dat ze haar intrek heeft genomen in haar nieuwe huis bedolven wordt onder dreigtelefoontjes en omdat haar dochter Ellen zich steeds meer terugtrekt en van haar vervreemd komt het niks doen niet van de grond. Als blijkt dat het gedrag van Ellen voortkomt uit het feit dat haar goede vriend George van school is gestuurd en dit om foute redenen besluit ze om verhaal te gaan halen bij de schoolleiding. Dan blijkt George helemaal niet te bestaan en al helemaal nooit op die school heeft gezeten.
Justine begint verbanden te zien tussen de telefoontjes en het verdwijnen van George en linkt ook een moordmysterie wat haar dochter aan het schrijven is aan deze merkwaardige gebeurtenis. Als een bezetene stort ze zich op het raadsel.
Je valt als het ware plotseling in het verhaal, en het is mij niet gelukt er ooit lekker in te komen. Ruim 400 pagina’s vol wazigheid en vage onthullingen grotendeels verteld in het vertelperspectief van Justine op zoek naar een waarheid (?), die al veel te snel op de stoep staat.. Daarnaast het volledig ontbreken van enige spanning en het ter vergeefs wachten op een plotwending zorgen er voor dat alle leesplezier wordt ontnomen.Toen ik het boek dichtsloeg vroeg ik me echt af wat ik nu eigenlijk gelezen had.
Boek is duidelijk niet “my cup of tea” en zal dan ook zeker niet snel nog een werk van deze schrijfster oppakken.
totaal score: 1,5 sterren
Spanning: 1*
Plot: 2**
Leesplezier: 1 *
Schrijfstijl: 2 **
Originaliteit : 3***
Psychologie: 2** | 0neg
|
Strip van de Franse schrijfster Dominique Sylvain, in de originele versie uitgegeven onder de titel Passage du Désir, is de eerste in een voorlopige? - reeks van drie misdaadromans met het vrouwelijke speurdersduo Jost - Diesel in de hoofdrol.
De belangrijkste personages in Strip zijn Lola Jost en Ingrid Diesel, een onalledaags duo. Lola is een ex-commisaris bij de Parijse politie die na de gruwelijke dood van een van haar ondergeschikten vrijwillig haar baan heeft opgezegd om de Sixtijnse kapel in jigsawformaat opnieuw op te bouwen. Zij is een kleine, dikke vrouw die het midden houdt tussen Miss Marple (en dan vooral de irritante versie uit de tv-reeks) en Mrs. Slocombe (Are you being served) inclusief kleurrijk kapsel. De tweede hoofdpersoon, Ingrid Diesel, is een soort androgyne Amerikaanse (je wordt daar om de haverklap aan herinnerd door onvertaalde Engelse uitspraken waarin vaak het woord fucking voorkomt) die in Parijs is blijven hangen en die haar bron van inkomsten haalt uit massages en stripacts. Op haar beurt is zij een combinatie van JP Gaultier, Alien's Ripley en Stallone's ex Brigitte Nielsen. Ze is on-europees direct in de omgang en impulsief, zoals de clichés voorschrijven voor iemand met US- nationaliteit.
Dit onwaarschijnlijke duo wil een moord oplossen waarvan een wederzijdse vriend, Maxime Duchamp wordt beschuldigd. Maxime heeft een restaurant in een sfeervolle steeg in het 10e arrondissement van Parijs. Zijn stamgaste Ingrid Diesel valt als een blok voor zijn charmes, maar hij is helaas al voorzien. Zijn liefde gaat uit naar Khadidja Younis. Wanneer het verminkte lichaam van Khadidjas huisgenote wordt gevonden, verdenkt hoofdcommissaris Grousset, bijgenaamd de Tuinkabouter, al snel de vriendelijke restauranthouder. Op aandrang van Ingrid Diesel neemt de gepensioneerde commissaris Lola Jost de zaak ter hand. Een komisch duo is geboren. Zo schrikken de dames Diesel en Jost er niet voor terug om bewijsmateriaal (500.000 Euro) dat niet in hun vermoede versie van de feiten past aan het oog van het parallelle officiële onderzoek te onttrekken.
Een goed misdaadauteur slaagt er in met een verhaal en plot op de proppen te komen dat je doet vergeten dat het allemaal uit het brein van de auteur in kwestie is ontstaan. Dominique Sylvain slaagt hier totaal niet in. Als een soort Hogere Macht dirigeert ze de meest onwaarschijnlijke gebeurtenissen en plotwendingen. Het oogt of ze er zelf geen moment in gelooft en daarom heeft besloten het scenario maar om te gooien. Een oude stramme tante die niet alleen probleemloos een rode piste op de skis afdaalt, maar die in het volgende hoofdstuk zelfs een dagexcursie buiten de pistes aflegt om een verdachte aan de tand te voelen, vergt zelfs van de meest goedwillende lezer teveel van het inlevingsvermogen.
Strip heet grappig, pittig en sexy te zijn. Als eufemisme voor een gebrek aan schrijverschap? Natuurlijk hoeft een goede misdaadroman humor niet te mijden. Humor kan dienst doen om het geheel luchtig en verteerbaar te houden, zoals een kundig gedoseerde kneep in een citroen een gerecht de benodigde frisheid kan geven. Hier lijkt het wel of de citroen is uitgeknepen in een glas volle melk. Regelmatig krijg je de indruk dat je bezig bent in een jeugdboek voor twaalfjarigen. Enkele Nederlandse jeugdschrijfsters hebben recentelijk succesvol de overstap gemaakt naar het thrillergenre. Misschien moest Dominique Sylvain het omgekeerde doen | 0neg
|
Laat ik maar positief blijven. Dit boek over het chalet haalt het niveau van de echte Suzanne Vermeer (Paul Goeken) dus niet. Het thema klopt wel; er gebeuren vreemde zaken op een vakantie. Ditmaal in IJsland. Het verhaal ontwikkeld zich echter veel te langzaam. De hoofdpersonen Annelies en haar man Wim, lukt het maar niet om kinderen te krijgen, terwijl haar aartsvriendin helemaal geen kinderwens heeft en ook nog niet haar echte liefde is tegengekomen. Het halve boek gaat dan over deze 2 relaties, het is bijna een feelgood boek. Dat is an sich niet zo erg, ware het niet dat het boek toch als een thriller bedoelt is. Een thriller wordt het naar het einde toe dan wel en de spanning en de ontknoping zijn dan weer wel thriller waardig, maar voor mij is dat te laat om er meer dan 2 sterren voor over te hebben. Wel leest het boek als een trein, het is zo uit.
Naar ik vrees zal ik van de 'nieuwe' Suzanne Vermeer geen boeken meer lezen. | 0neg
|
Een gefictionaliseerde biografie over de Somalische renster Samia Yusuf Omar en haar pogingen om mee te kunnen doen aan de Olympische Spelen van 2012 in London. De urgente onderwerpkeuze (vluchtelingenproblematiek) en het sterke vrouwelijke hoofdpersonage hebben absoluut mijn sympathie, maar het werk laat geen passage onbenut om het tragische slachtofferschap van deze sportheldin te accentueren. Vooral de twee centraal gestelde metaforen - de zee als symbool voor mogelijke vrijheid; de geur als symbool voor kunnen ademen zonder kruitlucht- worden tot in den treure aangehaald. Zoals bij wel meer romans met het predikaat 'waargebeurd' komt het werk daarmee bij mij binnen als vals sentimenteel en goedkoop effectbejag. Voelen zul je, het nadenken is daarbij van minder belang.
Toch moet ik Giuseppe Catozzella nageven dat zijn naïeve werkje een prima introductie is tot een bijzondere sportheldin die 'de olympische gedachte' terug nieuw leven inblaast. Bezag ik de komst van een vluchtelingenteam tijdens deze Spelen zelf als een politiek correcte hype; door het verhaal van Samia wordt zo'n politiek beladen keuze van het Internationaal Olympisch Comité (IOC) voor mij begrijpelijker gemaakt. Tijdens de huidige Spelen, waarin vooral systematische doping en alcoholmisbruik de gemoederen bezighouden, is het slikken dat rigide landsgrenzen en gedetermineerd worden door herkomst, nog steeds onoverkoombare blokkades zijn voor sommige individuele sporters. Het oorspronkelijke Olympische ideaal - verbroedering tussen volkeren- zou eveneens de aanzet kunnen en moeten vormen om sporters op de kaart te zetten die niet de verworvenheden en kansen hebben van hun westerse collega's | 0neg
|
Tom Krupp heeft het allemaal: een mooi huis in een nette buurt, een goede job en een knappe vrouw. Maar bij thuiskomst blijkt zijn vrouw Karen spoorloos verdwenen. Een halfbereide maaltijd en haar achtergebleven handtas duiden er op dat ze halsoverkop vertrokken is. Ze wordt bewusteloos teruggevonden na een auto-ongeluk in een ruig deel van de stad. Wat deed ze daar, wat is er gebeurd? Ook Karen kan hier geen antwoord op bieden, want ze lijdt sinds die noodlottige avond aan geheugenverlies. Wanneer er een lijk met schotwonden wordt teruggevonden in de buurt van het ongeluk, komen alle verdenkingen op Karen terecht.
De hoge verwachingen die ik koesterde van Shari Lapena na haar sterke debuut ‘Het stel van hiernaast’, werden jammer genoeg niet ingelost. Het verhaal was niet origineel, zeer voorspelbaar en zat boordevol clichés. Bovendien kwam het traag op gang. Je blijft lang op je honger zitten wanneer je probeert te ontcijferen wat er zou kunnen gebeurd zijn, er gebeurt weinig dat je fantasie op weg kan helpen.
De personages worden verder niet voldoende uitgewerkt, waardoor het moeilijk is om je in te leven in hun acties en gedachten. Je leeft maar moeilijk met ze mee, voelt hun angst of wanhoop niet goed, wekken weinig sympathie.
Als snel heb je door hoe de vork in de steel zit. De hoop dat de auteur je op de één of andere manier nog zal verrassen door je op het verkeerde been te zetten, dooft snel uit. Weinig vernieuwend dus, geen moment zit je op het puntje van je stoel. Neem die veelbelovende aanbeveling op de achterflap ‘een ijzersterke psychologische crime die je met een verhoogde hartslag in één ruk uitleest’ dus maar gerust met een korreltje zout. Hopelijk ligt een volgende thriller van Shari Lapena meer in de buurt van haar debuut en is de verhaallijn beter uitgewerkt. | 0neg
|
Alexander McCall Smith heeft met zijn boeken over Het Beste Dames Detectivebureau in Botswana een eigen trouwe lezerskring opgebouwd. Zijn fans smullen van zijn damesachtige romans en de probleempjes die hij voor zijn personages schept.
Mma Ramotswe is de eigenaresse van het detectivebureau. Haar hulp wordt ingeroepen door een vrouw die beweert dat ze niet door haar echte moeder is opgevoed. Kan Mma Ramotswe de echte moeder van deze vrouw vinden?
Behalve dit onderzoek zijn er nog andere zaken die Mma Ramotswe bezighouden. Zo ontvangt ze de laatste tijd brieven waarin ze beledigd wordt en wil haar man Mr. J.L.B. Matekoni graag dat ze een andere auto gaat aanschaffen, terwijl ze zo gehecht is aan haar oude. Ook haar co-assistent Mma Makutsi heeft zo haar beslommeringen. Ze gaat binnenkort trouwen en heeft met haar toekomstige man een tweepersoons bed gekocht, maar er gaat van alles mis bij de bezorging.
Ondanks dat de boeken van McCall Smith over een detectivebureau gaan, is het thrillerelement ver te zoeken in zijn oeuvre. Mma Ramotswe en Mma Makutsi brengen de dagen hoofdzakelijk theeleutend en keuvelend door. Hun wijsheid, voor zover daar sprake van is, halen ze uit een handboek voor detectives.
Dat de voor de hand liggende adviezen van Mma Ramotswe als intelligente opmerkingen worden beschouwd door de andere personages, is tekenend voor de gemoedelijke en trage stijl van McCall Smith. Hij schetst een beeld van Botswana waarin men op ongehaaste wijze met elkaar omgaat en kleine voorvallen opgeblazen worden tot grote problemen.
Tussen de bedrijven door laat McCall Smith de lezer ook kennismaken met typische gebruiken in Botswana, bijvoorbeeld het uit de lucht plukken van vliegende mieren om ze op te eten.
Aan het eind van het boek worden de diverse verhaallijnen afgerond, waarna Mma Ramotswe weer even rust kan nemen voor ze in het tiende verhaal haar opwachting gaat maken. | 0neg
|
Recensie : Jitzak – Mili van Veegh
Augustus 2017
ISBN : 97894925511
Uitgeverij Ambilicious
De achterflap :
Zizzel, geraakt door het schrijnende verleden van Jitzak en overweldigd door zijn charme en liefde voor haar, stort zich in een relatie met hem. Eindelijk heeft ze weer vertrouwen in de toekomst en bloeit ze op tot de vrouw die ze was voor haar eerdere relatie.
Jitzak, ex-marinier en vrouwenveroveraar, weeft zijn duistere web om haar heen. Voor hij de deur achter zich dichttrekt, glijdt hij in de armen van Atnat, zijn nieuwe liefde.
Gedreven door wanhoop zoekt Zizzel contact met Atnat en vindt in haar een bondgenoot. Samen draaien ze de rollen om en weven hun web om Jitzak.
Een intrigerend verhaal dat diep de ziel betreedt, een verhaal dat iedere vrouw kan overkomen.
Je maakt kennis met Jitzak, hij is een onaangenaam persoon om mee te leven. Ik vind hem erg vervelend in zijn gedrag. Ik zou hem wel wat aan willen doen.
Zizzel ( alleen die naam al vind ik lachwekkend) en Atnat zijn twee vrouwen die elkaar niet kennen, ze maken allebei een tijd met Jitzak en zijn uitspattingen mee. Geen van deze personen zijn aansprekende personages voor mij. Ze zijn naief en hebben totaal geen eigen mening.
Het boek zou intrigerend moeten zijn, maar voor mij is het vooral irriterend. De onaantrekkelijke personages, een verhaal dat niet aanspreekt en alleen maar agressie opwekt bij mij. Wat een aanstellerige personages .Ik heb er lang over gedaan, het verhaal is ook niet blijven hangen en het eind weet ik niet eens meer .
Er zijn drie delen in het boek, allemaal verteld vanuit een andere personage.Er zit een groot stuk in dat via emailcontact verteld wordt,dat maakt het lezen er niet beter op . Jitzak spreek zogenaamd slecht Nederlands waardoor het helemaal een bron van irritatie is om te lezen.
Het is voor mij geen aanrader, ik geef het krap 2 sterren voor de moeite van de auteur en de uitgeverij. | 0neg
|
Na het fragment te hebben gelezen, wat open stond bij de leesclub had ik besloten. Ik doe mee. Een boek met een bucketlist, en een zwaar onderwerp. Kind in coma, en een zoektocht naar zijn vader. Helaas bleek deze droom als een bubbel uiteen te klappen.
Thelma een van de hoofdpersonages ziet haar zoon onder een vrachtauto komen en daardoor in coma belanden. Zo werden wij in het verhaal getrokken. De inleiding was goed, snel sloeg het om.
De droomlijst is het debuut van de Franse schrijver Julien Sandrel (1980). Het boek kwam pas in maart van dit jaar in Frankrijk uit. Julien werkt bij een waterbedrijf. Veel meer is niet bekend over deze auteur. Zijn debuut werd een bestseller in Frankrijk. En is al in meerdere landen vertaald.
Begin van het boek begint met het ongeluk. En daar begonnen de eerste fundamenten al te trillen. Thelma gaat doodleuk een presentatie in elkaar zetten als haar zoon een paar uur in coma ligt, want Thelma is een carrierevrouw. Als Thelma ontslagen word en een schriftje vind met een dromenlijst van haar zoon besluit ze deze uit te voeren om hem hopelijk weer wakker te krijgen.
In het boek wisselen de dialogen tussen Thelma en haar zoon, de gedachten van hem worden beschreven en hoe vet hij het niet vindt wat zijn moeder doet. Van Tokio naar Budapest, tot het voelen van een wiskundelerares haar borsten. Voor Thelma is niks te gek.
Het boek speelt in op verschillende maatschappelijke vlakken. Carrière maken, het niet zien wat je hebt in je leven tot dat het weg is. Elkaar weervinden, en nieuwe liefdes vinden. Alles komt in een sneltrein vaart voorbij. En dat is net de valkuil van het boek, te snel, te vee,l te oppervlakkig. | 0neg
|
In januari kreeg ik de tip van de Hebban boektipper om Bed & Breakfast van Jet van Vuuren te lezen (zie mijn overige reviews) en dit boek was zo goed bevallen, dat ik nog een boek van deze schrijfster wilde lezen. In de sneeuw en kou van de afgelopen dagen viel mijn blik op de titel Zomerzin. Dat sprak me wel aan. Lekker mijmeren naar een ander seizoen en jezelf verliezen in een boek. Zou dit net zo goed zijn als Bed & Breakfast?
Het boek telt 269 pagina's op de e-reader en is heeft dezelfde schrijfstijl als Bed & Breakfast: korte, actieve zinnen en veel gebruik van bijvoeglijke naamwoorden. Het grootste deel van het verhaal speelt zich af in het heden, maar parallel loopt een verhaallijn uit de jaren 80. Deze parallelle verhaallijn is cursief gedrukt en telkens staat is een jaartal boven het stukje afgedrukt. Hierdoor valt goed op dat de gebeurtenissen al eerder plaatsvonden. Overigens delen de beide verhaallijnen dezelfde hoofdpersonages, waardoor de verhaallijnen logisch in elkaar zijn verweven.
Het verhaal is geschreven vanuit het ik-perspectief van Iris. Meestal leidt het gebruik van het ik-perspectief ertoe dat de lezer zich goed kan verplaatsen in de hoofdpersoon. In dit boek was dit echter minder het geval. Waarschijnlijk ligt de oorzaak in het (bijna) zeurderige karakter van Iris en het telkens herhalen van gedachten. Ondanks dat de hoofdpersoon vreselijke dingen meemaakt, kan de lezer zich minder vereenzelvigd met het karakter voelen doordat het telkens herhalen van - dezelfde - twijfels en gedachten Iris minder sympathiek maken.
Een lang verhaal kort
Iris bestiert een boekenwinkel in Amsterdam en leidt, door traumatische gebeurtenissen uit het verleden, een wat teruggetrokken bestaan. Haar vriendin José vindt het tijd worden dat Iris het verleden begraaft en geeft haar een bezinningsweek cadeau. Een week vol bezinning en spiritualiteit in een bosrijke omgeving.
Het verleden, of personages daaruit, blijken aanwezig te zijn tijdens de bezinningsweek. Een oude liefde en een oude 'concurrente' maken deel uit van de organisatie. Iris laat zich hierdoor erg van de wijs brengen en twijfelt erover om de bezinningsweek na enkele dagen te stoppen. Ondertussen ontmoet ze Hans, een van de andere bezoekers van deze week. Iris raakt verliefd op Hans en verliest zich in hun gesprekken, zijn mooie ogen en zweterige nachten.
Op een ochtend krioelt het van de politie op het terrein: het levenloze lichaam van de grote liefde uit het verleden drijft in het zwembad. De politie verordent iedereen om op het terrein te blijven, totdat het moordonderzoek is beëindigd. De moordenaar bevindt zich hoogstwaarschijnlijk onder de deelnemers van de bezinningsweek. Ondertussen blijkt voor Iris steeds meer dat het verleden niet altijd is begraven.
Personal touch
Na Bed & Breakfast had ik gehoopt op weer een zinderend verhaal met formidabele plotwending. Niets bleek echter minder waar. Ongeveer op een derde van het boek dacht ik hoe het in elkaar zou zitten en bedacht me toen: 'het zal wel anders gaan'. Maar helaas. Na ongeveer een derde van het boek had ik het plot al geraden.
Meermalen heb ik gedacht over de hoofdpersoon: "Ja ja, nu weet ik wel hoe je denkt en hoe je je voelt. Hou eens op met zeuren." Doordat de hoofdpersoon eerder een irritante anti-held is, kon ik me moeilijk tot niet met haar vereenzelvigen. Het gevolg daarvan was dat ik het spannende gedeelte ook minder spannend vond: ik vond het eigenlijk niet zo erg wat er met Iris gebeurde.
Al met al had ik gehoopt op een roman á la Bed & Breakfast, maar ben ik van een koude kermis thuisgekomen. In veel reviews lees ik dat het prima zomerlectuur is, maar zou ook voor op het strand betere titels kunnen verzinnen. | 0neg
|
Wat op de achterflap beschreven stond en een beloftevolle thriller aankondigde blijkt algauw een flauw afkooksel de naam thriller niet waardig.
Grotendeels beschrijft het de relatie van de hoofdpersonage.
Ik zat maar te wachten op de echte clou van het verhaal en de beloofde ontknoping-aangezien de schrijfster onder een pseudoniem schrijft was ik wel erg benieuwd - maar helaas bleef ik op mijn honger zitten... | 0neg
|
In veel doorsnee politie thrillers, zoo ook in deze, komt de zaak niet op gang er vallen meer doden en de politie die geen doorbraak kan bewerkstelligen, krijgt de schuld. Zo is de loop van het verhaal in 99 van de 100 titels, in dit subgenre. Een vervelend doorsnee verhaaltje,, waarin totaal geen loop zit en waarin elke spanning ontbreekt.
Ik heb het uitgelezen,maar daar is alles mee gezegd. | 0neg
|
Met veel plezier heb ik de voorgangers Engelenmoord en Levend Aas van PJ Tracy gelezen. Helaas kan ik niet hetzelfde zeggen van Dodenrit. Het is een warrig verhaal over groep mensen die melktanks vult met gifgas om ze vervolgens op geselecteerde plekken tot ontploffing te brengen. Helaas ontploft een tank voortijds in een klein stadje met als gevolg dat iedereen daar overlijdt. Op dat moment zijn Grace, Annie en Sharon onderweg naar een andere bestemming, als ze besluiten een omweg te maken om iets te bezichtigen. Onderweg krijgen ze panne en komen ze terecht in het 'ghost' dorp en worden ze beschoten.
Op zich is dit gegeven best interessant, ware het niet dat het niet goed wordt uitgewerkt. Sterker nog; het is een verwarrend verhaal. FBI, gardes en hulpsherrifs lopen door elkaar heen en daar tussen bevinden zich dan de bad guys. De vlucht van de drie dames is op zich nog wel aardig beschreven, maar waar gaat dit verhaal heen? Het is me tot op het laatst toe niet duidelijk geworden wat het precieze motief was van de bad guys en wat de rol van de FBI hierin was. Te snel en te slordig afgewerkt en de thrilleringredienten zijn ver te zoeken. Geen moment wordt het echt spannend, je wacht als het ware op de climax. Die vervolgens niet komt. Het kan zijn dat ik het niet heb begrepen, maar ook dan schiet dit boek zijn doel voorbij. Of misschien moet ik zeggen: juist dan.
Dodenrit is wat mij betreft een gemiste kans en komt niet in de buurt van zijn voorgangers. Wat betreft de personages: ook hier zit weinig ontwikkeling in. Die rijglaarzen van Grace, de overdadige jurken van Annie, het lycra fietspak van Road Runner en de leeroutfit van Harley kennen we nu wel. Het wordt tijd een extra dimensie aan de karakters toe te voegen en ze te laten groeien. | 0neg
|
Waarschuwing: seksueel misbruik bij kinderen en jongeren.
Had ik dit op voorhand geweten dan had ik dit boek nooit opgepakt. Ik stond dan ook op het punt om dit boek te dnf'en ongeveer halfweg. Maar toen las ik de eerste zin van het volgende hoofdstuk en was ik ergens toch weer nieuwsgierig en heb ik toch verder gelezen.
Ik had nergens tijdens het lezen van dit boek het gevoel dat ik een thriller aan het lezen was. Dit boek gaat gewoon over Clara's saaie leventje als uitvaartondernemer. Ze is alleen maar met haar werk bezig en als je ieder keer weer opnieuw moet lezen hoe ze een lichaam klaar maakt, dan heb je het wel gehad.
Daarom ook dat ik veel delen van de laatste 100 pagina's heb overgeslagen. Het kon mij gewoon niet boeien, ik was alleen benieuw wie die kinderen misbruikte en het meisje heeft vermoord. Uiteindelijk was ik totaal niet verrast met het einde.
Ik lees niet vaak thrillers, maar deze is toch wel heel zwak ten opzichte van de anderen. Zeker geen aanrader, tenzij je je wilt verdiepen in het leven van een uitvaartondernemer. | 0neg
|
Een verbetering ten opzichte van het vorige boek, het vreselijke en overbodige Careless in red. Het lijkt erop dat George haar oude stijl weer enigszins te pakken krijgt, al blijft er veel te klagen over. Zowel Havers als Lynley lopen een beetje verloren rond, alsof de schrijfster niet goed weet hoe het verder moet. Er is de afgelopen jaren zoveel gebeurd in hun persoonlijke levens dat er geen echte dramas meer bij kunnen om de zaken geloofwaardig te houden. Verder is ook dit boek veel te dik, een euvel waaraan niet alleen George zich schuldig maakt. Wanneer staan er weer schrijvers op die hun kunstje vertonen binnen 200 bladzijden? Dat zou een grotere prestatie zijn dan die tientallen paginas vol oeverloze beschrijvingen naar aanleiding van alle research die de schrijver heeft verricht of (vaak) laten verrichten. In dit geval lijkt George iedere keer opnieuw te willen aantonen dat ze Engelser is dan de Engelsen. | 0neg
|
Op een mooie zomerdag gaan de 12 jarige Adam Ryan en zijn vrienden Jamie en Peter naar de bossen in hun woonplaats om daar te spelen zoals ze bijna elke dag doen. Jamie en Peter zullen die dag echter nooit terugkeren. Alleen Adam keert terug, onder het bloed maar met uitgevaagde herinneringen. Niemand heeft ooit kunnen achterhalen wat er gebeurd is die dag, en het heeft diepe wonden nagelaten bij Ryan.
Ruim 20 jaar later woont Ryan in Dublin en heeft zijn naam veranderd in Rob Ryan en is als rechercheur verbonden aan het bureau van Dublin. Wanneer Ryan en zijn partner Cassie op een dag een moord op een 12 jarig meisje moeten onderzoeken wordt Ryan teruggeworpen in de tijd want hij moet daarvoor terug naar de plaats van zijn jeugd, de plaats waar hij nooit meer naar terug wilde keren. Voor Ryan begint hiermee niet alleen een onderzoek naar de moord op Katy Devlin maar ook een zoektocht naar zijn eigen verleden. Hij komt pas echt in de problemen wanneer het er op gaat lijken dat de zaken wel eens met elkaar verweven kunnen zijn. Behalve zijn partner Cassie weet niemand dat hij de jongen is die wel terug kwam uit de bossen.
Op zich zat het verhaal goed in elkaar, maar zeker een kwart, en misschien wel een derde, van het boek had er wat mij betreft niet in gehoeven. Sommige stukken waren echt ontzettend langdradig en saai. Pit en snelheid snelheid waren meestal ver te zoeken. Het maakte het boek vrij taai om doorheen te komen. Alleen het laatste stuk heb ik nog vrij vlot uitgelezen omdat het toen opeens was afgelopen met de langdradige teksten en er wat meer snelheid in kwam. Het slot gaf mij ook een ontevreden gevoel. Voor mij is het verhaal niet af, maar het lijkt ook niet een aanzet tot een volgend boek te zijn. | 0neg
|
Ik ben dit boek gaan lezen omdat het toen zo hoog in de boekentop 10 stond en ik heb het uitgelezen omdat iedereen er zo lyrisch over was. Maar ik vond er, botweg gezegd, geen bal aan. Zo blijkt maar weer: smaken verschillen | 0neg
|
Het gevoel wat achterblijft na het lezen van dit boek, is erg dubbel. Het was moeilijk op het verhaal te concentreren door de vele spelfouten. Een extra redactie had geen kwaad gekund.
En de vorm van het samenvoegen van de korte verhaaltjes over De Jongen tot een boek maakte het lastig er een compleet verhaal in te zien. De platte karakters en de hoeveelheid van hun aantal werkte niet bevorderend.
En toch was er een kleine rode draad zichtbaar door het geheel. Dat is een pluspunt. Het ontbreekt nog aan consistentie, maar de schrijver toont zeker aan over voldoende fantasie te beschikken om meer verhalen te kunnen bedenken. | 0neg
|
Ik heb het boek geluisterd via de Luisterbieb app. De titel kende ik al wel van naam en ik was er nieuwsgierig naar.
Het begin beviel me erg goed, erg leuk hoe Magistraal omschreven wordt, de Regenboogmussen, de gele doekjes, kleine wezentjes enz. Daardoor werd ik zo enthousiast dat ik het boek fysiek aangeschaft heb, want dat wil ik toch ook graag met mijn ogen lezen.
Gaandeweg het verhaal werd dat enthousiasme wel wat minder, ik kan alleen er niet de vinger opleggen waardoor. Waar ik eerst een half uurtje kon luisteren (ik luister vlak voor het slapen gaan), werd dat 20 minuten waarbij ik merkte dat ik ook stukjes gemist had. Misschien door de kwaliteit van het geluid (wisselend van volume), soms leken de namen Cherry (meer uitgesproken als Thierry), Jeremy en Jerry wel erg op elkaar en was ik in de dialoog kwijt wie nu wat zij of er kwam ineens een naam voor die ik eerder heb gemist. De verteller heeft een fijne stem om naar te luisteren en deed een schreeuw ook echt als een schreeuw qua volume, wat soms wel voor schrikreacties zorgde omdat ik ze niet aan zag komen (als je een boek leest, is dat wel het geval).
En misschien ook omdat juiste die leuke magische onderdelen steeds minder in het verhaal voorkwamen.
Ik beoordeel bij deze dus het luisterboek als geheel en niet zozeer het verhaal. Ik ben nog steeds nieuwsgierig naar het fysieke boek, wat ik ook zeker ga lezen en hoop dat die me wel bij de les kan houden en ik mijn mening daarna omhoog kan bijstellen. | 0neg
|
Oprecht een tegenvaller dit boek. Er zitten fouten in, zinnen zijn krom, het is niet spannend en de dader wist ik al te benoemen na de eerste vijf pagina's. Ik verwachtte daarom aan het eind een enorme plotwending die dus niet kwam en waardoor ik achter bleef met een kater. Jammer, maar ik vindt dit geen aanrader. | 0neg
|
In Vulkaan van de Belgische schrijver Guido Eekhaut zijn de vrouw en dochter van Jack Proust omgekomen in een auto-ongeluk. Hij wordt ervan verdacht hier de hand in te hebben gehad, omdat hij zou hebben geweten dat de auto in slechte staat verkeerde. Zijn advocaat raadt hem aan een paar weken vakantie te nemen op Tenerife.
Het boek begint als Proust het hotel betreedt waar hij geruime tijd zal doorbrengen. Dit is onder andere te wijten is aan de vulkaanuitbarsting op IJsland, waardoor in 2010 al het vliegverkeer kwam stil te liggen. Proust voelt zich ongemakkelijk in het hotel en dat wordt er niet beter op als er een lijk wordt gevonden. Richter, een politieman die in het hotel verblijft, wil zich dadelijk met deze zaak bemoeien. Als Richter verneemt dat Proust bij de MI5 werkt, laat hij hem meedoen met het onderzoek. En alle hulp is nodig, want de slachtoffers vallen bij bosjes. Kunnen Richter en Proust de seriemoordenaar nog stoppen?
Eekhaut heeft met een vorig boek de Hercule Poirotprijs gewonnen. Het lijkt alsof de redacteur van Vulkaan na een bladzijde of 50 dacht dat het dan wel snor zat met dit boek en hij de rest niet meer gelezen heeft. Helaas. Vulkaan begint veelbelovend met een beschrijving van hoe ongemakkelijk Proust zich in zijn nieuwe omgeving voelt. Maar vanaf het eerste lijk ontspoort het verhaal volledig. Het is onmogelijk om dit verhaal te lezen zonder je om de paar bladzijden af te vragen wat dit moet voorstellen. Twee mannen met een politieachtergrond die besluiten om een plaats delict te verstoren en een lijk te verplaatsen omdat anders de hotelgasten verontrust zouden worden? De politie op Tenerife die zelfs na drie moorden nog geen enkele aanleiding ziet om langs te komen voor een onderzoek? Het is knulligheid troef in Vulkaan. Eekhaut jaagt er flink wat lijken doorheen, zonder dat echt duidelijk wordt waarom. De meeste slachtoffers krijgen niet eens een naam van hem. Tegen het eind van het boek krijgt Proust zomaar opeens een inval wie er achter die moorden zou kunnen zitten. En vervolgens wordt er een motief voor de slachtpartij in het hotel op Tenerife gegeven, dat te absurd voor woorden is.
Het wonderbaarlijkste is nog wel dat Eekhaut een echte uitgeverij voor dit boek heeft kunnen vinden. Dergelijke kwaliteit vind je meestal alleen bij printing-on-demand-uitgeverijen waar geen enkel boek geredigeerd wordt. | 0neg
|
Mijn review kan je vinden op mijn blog:
http://www.linda-linea-recta.nl/ziel/
Persoonlijk vind ik Ziel het minste van de drie. Van de stoere dj is slechts een schim over.
Natuurlijk wil je dat het goed afloopt en dat het allemaal goed komt. Maar mij is het allemaal net een beetje te zoetjes.
..Ik vind dat Jackie van Laren met de Q-serie een leuke stel boeken geschreven heeft, die zeker het lezen waard zijn’. Een goed idee voor in de schoen, of onder de boom! | 0neg
|
Warrig boek dat moeilijk te volgen is. Er is geen klik met de personages die nogal oppervlakkig blijven. Ik had dus ook moeite om het boek elke keer weer op te pakken. Ook is het niet makkelijk alles te begrijpen als je de andere delen niet gelezen hebt en dat is jammer. | 0neg
|
Daniela Hooghiemstra (1967) is historica en journalist. Haar biografie over wereldverbeteraar Kees Boeke werd genomineerd voor de Erik Hazelhoff Roelfzema Biografieprijs en samen met Dorine Hermans schreef ze verschillende boeken over ons koningshuis. Met Wat echt is maakt Hooghiemstra haar romandebuut.
Vanessa Wondergem heeft een zorgeloos leven als vrouw van rijke zakenman Victor en als klassenmoeder op eliteschool De Droom. Wanneer haar zoon Jasper van deze school af moet vanwege zijn leerachterstand, belandt Vanessa in een crisis; haar leven draaide om De Droom en de wereld daaromheen, nu is ze niemand meer.
Hoofdpersonage Vanessa ligt duidelijk erg met zichzelf overhoop. Irritant vaak herhaalt ze zelf niemand te zijn: “Maar hier lag ze dan op haar sofa. Vanessa Wondergem, de vrouw van Victor en de moeder van Jasper. Zelf niemand.” Soortgelijke opmerkingen komen in Wat echt is vaker voor. Veel zinnen of delen daarvan worden vaak herhaald, soms in iets andere bewoordingen, maar nooit voegt het een diepere laag van betekenis toe aan dat wat gezegd of verteld wordt. Het haalt eerder de vaart uit het verhaal. Daarbij strooit Hooghiemstra met Engelse termen in haar Nederlandstalige debuutroman, een paar keer omdat het past bij het populaire gedrag en bijbehorende taalgebruik van haar personages, maar vaker ook onnodig: “Een heel nageslacht kon zo in oblivion verdwijnen.”
Hoewel Vanessa's rijke ‘vriendinnen’ haar al snel laten stikken - uit het oog, uit het hart -, leest het boek als een script voor Gooische vrouwen. Een zoektocht naar zichzelf, dat is wat er volgens Vanessa moet gebeuren om weer iemand te worden. Maar ze zoekt niet ver, ze is vooral een passief personage dat alles in haar omgeving maar over zich heen laat komen. Zelfs op de momenten dat ze wel haar leven in eigen hand lijkt te nemen of iets probeert te veranderen, zet ze dat niet door en blijft ze op die manier in haar oude bubbel gevangen.
Andere personages spelen een bijrol in de debuutroman van Hooghiemstra, terwijl ze wel van groot belang zijn in het leven van Vanessa. Als een echte biograaf beschrijft Hooghiemstra het leven van Vanessa en laat de rest van haar verhaalwereld achter. We weten niets van Victor en nog minder over haar zoon Jasper, Vanessa lijkt zich hier ook helemaal niet voor te interesseren en laat alles over aan de huishoudster. Buiten haar eigen bubbel is er niets.
Het verhaal over Vanessa springt van de hak op de tak, maar er zijn wel grotere lijnen te ontdekken in de roman. Deze verhaallijnen worden echter nergens duidelijk doorgetrokken, maar vervagen op sommige punten om dan vervolgens wel of niet weer opgepakt te worden. Omdat het geen verhaal van a naar b met een duidelijke spanningsboog of richting is, komt het einde als een grote verrassing. Tegelijk maakt Hooghiemstra deze ontknoping niet af. Wat gebeurt er met Vanessa en Victor na deze onverwachte gebeurtenissen? Er blijven te veel losse eindjes over, zelfs als je fan bent van verhalen met een open einde. Al met al weet Hooghiemstra met haar romandebuut dus niet te overtuigen. | 0neg
|
Dit is het eerste boek in een serie over chirurgijn Schützer aan het Zweedse hof. Historisch gezien een interessante tijd (eind 18e eeuw) waar ik best meer over wilde weten, maar helaas vond ik het een uitermate vlak geschreven verhaal. Ik kon niet meegaan in de gevoelens van noch Schützer, noch zijn wanhopige vrouw Nella en tegelijkertijd draaft het verhaal maar door over ongetwijfeld waargebeurde historische feiten (zoals de polemiek met zijn collega-artsen) die de zeggingskracht van het verhaal nog verder teniet doen. Of dat vervolg ook in het Nederlands zal verschijnen, waag ik te betwijfelen. | 0neg
|
Wat een origineel boek. Van en schrijver die nieuw is in het vak en wat doet hij het goed met erg veel lef.
Wat hou ik er van. Met zijn gore fantasie, duisternis en gruwelijkheden. Het is een bijzonder boek omdat het zo anders is dan andere sf en fantasie boeken.
De schrijfstijl is duidelijk en de karakterlijst voor in heb je soms wel nodig om effe terug te bladeren maar dat hindert niet. Het verspringen van heden en verleden gebeurd op een goede logische manier.
Ik heb lang over het boek gedaan omdat het anders is en soms vond ik het moeilijk om in het boek te komen dat neemt niet weg dat het een goed boek is. Ik ga ander half ook lezen en over een paar jaar misschien wel opnieuw dat ik er hopelijk dan wat beter in kom. | 0neg
|
Ik weet niet of er een boek is dat zo lang op mijn nog te lezen lijst heeft gestaan als dit boek. 4 jaar geleden stond het al naast me op de vensterbank, als een boek dat ik zou openslaan in de weken erna. Het is er nooit van gekomen. Eergisteravond was ik er klaar mee. Het had lang genoeg op de nog te lezen lijst gestaan. Het was tijd het eraf te halen.
Het verhaal is overduidelijk een what if boek. De hoofdpersoon, Jem, ziet nummers, data, sterfdata van alle mensen die ze ontmoet. Het boek vertelt wat voor invloed die kennis op haar heeft en het boek stelt alle vragen die er bij dit dilemma komen kijken. Waarom ziet Jem ze? Staan ze vast? Hoe zou het gaat als Jem ze niet zou zien? Heeft Jem invloed op de nummers?
Het boek leest heerlijk weg. Het is geschreven in een vlotte bijna spreektaal en het was makkelijk om er heel snel en met relatief weinig leestijd doorheen te vliegen. Maar het verhaal greep me nergens echt aan. Ik kon het tussendoor makkelijk wegleggen en ik had nergens het gevoel dat ik echt een band had met Jem, met Spider of hun onderlinge relatie. Ik heb nergens een traan gelaten, hoewel er toch meer dan genoeg scenes waren waar dat eigenlijk had gemoeten.
Het boek schept een soort van afstand, een afstand die heel erg goed bij Jem als karakter past en die daardoor op zich ook wel klopt met het verhaal, maar die het daarom voor mij als lezer wel moeilijker maakt om me echt verbonden te voelen met de karakters en het verhaal. Daarnaast is het grootste deel van het verhaal een roadtrip en volgens mij ben ik gewoon geen fan van roadtrips in het algemeen.
Ik heb deel 2 en 3 van de serie ook nog ergens staan. Ik heb geen idee wanneer het ervan gaat komen om ze te lezen. Hopelijk duurt het niet weer vier jaar, maar ik heb er ook niet bijzonder veel haast mee. | 0neg
|
Na het lezen van De antwoorden bleef ik volledig verward achter – ik had niet uit kunnen vogelen wat de antwoorden waren. Laat staan op welke vragen dat dan antwoorden moesten zijn. Andere recensies gaven wat helderheid, maar nog miste dit boek voor mijn gevoel heel veel. Plot, met name. Consistentie. Een conclusie.
De omschrijving klinkt veelbelovend: rijk en bekend acteur begint duur, wetenschappelijk experiment om de liefde beter te begrijpen. In plaats van alles in één persoon te zoeken, besluit hij de verschillende aspecten van een relatie op te delen in verschillende personen. Hij huurt meerdere ‘vriendinnen’ in: de Moederlijke vriendin, de Boze vriendin, de Intieme vriendin (wat mij dan gewoon weer prostitutie lijkt, maar oké), en de hoofdpersoon van dit boek, Mary, wordt de Emotionele vriendin. Maar het leeft niet op naar deze potentie.
Tegenstrijdige hoofdpersoon
Uiteindelijk komt het erop neer dat Mary moet luisteren en knikken en geïnteresseerd doen terwijl de acteur, Kurt, héél veel praat. Kurt raakt langzaam aan Mary gehecht (tja, wie wil er nou niet iemand die constant naar je luistert en begrip toont). Verder gebeurt er vrij weinig. Geen climax, niks. Mary zelf is een beetje vreemd personage, ze toont weinig emotie en het beeld dat ik van haar krijg is tegenstrijdig. Enerzijds komt ze uit een moeilijk gezin, met diep religieuze ouders en een controlerende vader. Hierdoor is ze op jonge leeftijd al bij haar tante gaan wonen. Waarschijnlijk heeft ze een soort trauma opgelopen, want in haar volwassen leven heeft ze constant last van pijntjes die haar leven in hoge mate beginnen te beïnvloeden. Anderzijds leidde ze voor het begin van dit verhaal een luxueus leven waarin ze veel reisde, teveel geld uitgaf en enorme schulden opbouwde. Dat lijkt in strijd met haar karakter in dit boek.
Mary’s hippievriendin Chandra raadt Mary aan voor haar pijntjes naar Ed te gaan, die PAK-behandelingen geeft. Ik zou je nog steeds niet kunnen vertellen wat dit is, maar het had te maken met aura’s en energieën en aanrakingen. Hier worden vele hoofdstukken aan gewijd, waarvan het doel mij ontgaan is. Volgens overige recensies vond Mary hier de antwoorden: het samenzijn met iemand is wat liefde is (?). Misschien mis ik een soort literair gen om dit soort boeken te begrijpen, maar ik vond het allemaal maar vaag.
Hak op de tak
Wat mij ook uitermate stoorde is dat Lacey van de hak op de tak springt: het verhaal en plot zijn totaal niet consistent. Het verhaal lijkt af te wisselen tussen hoofdpersonen, maar op een onduidelijke manier en zonder bepaald doel. Het plot ging voor mijn gevoel nergens heen. Er gebeuren dingen zonder reden, en misschien is dat ook wel het leven, maar ik heb nog nooit zo’n onbevredigd gevoel gehad na het lezen van een boek als met deze. Open eindes zijn prima, maar dit was een open begin, open midden én open einde. Ik begreep dit boek gewoon niet. | 0neg
|
Van het boek had ik megaveel verwacht, ikzelf ben namelijk ook wel nieuwsgierig wat en hoe met de JFK moord.
Ik had dan ook een hoge verwachting van het boek, maar ik zit nog altijd op mijn honger.
Natuurlijk wist ik wel dat de volledige waarheid niet kan verteld worden hierin, omdat we het nog niet weten maar toch...
Het boek vind ik ook nogal langdradig geschreven, niet veel spanning erin. Al bij al vind ik het jammer dat ik het boek gekocht heb. | 0neg
|
Vormfout is de voorloper van de door mij eerder gerecenseerde Grensgeval. Vormfout begint met een ontvoering van een drietal kinderen uit een kinderdagverblijf. Het Utrechtse recherche bijstandsteam zit met de handen in het haar. Hoofdagent Francien van Anshem, met ziekteverlof, gaat op een middag mountenbiken met haar vriendin Tjitske. Ze zijn er getuige van dat een van de ontvoerders zich ontdoet van een van de ontvoerde kinderen, die blijkt namelijk ernstig ziek en kan niet zonder medicamenten. Francien achtervolgt op haar fiets de auto (ietwat onwaarschijnlijk maar alla), en doordat hij op de huid gezeten wordt komt de man om bij een ongeluk. Francien wordt door Carolien Herfst en haar rechterhand 'Peuk' opgenomen in het recherche bijstandsteam wat op zoek gaat naar de ontvoerders, Het blijkt om een bende te gaan die kinderen 'verkoopt' in het buitenland. Soms aardige wendingen. Al met al redelijk, makkelijk weg te lezen en verdient te lezen te worden voor Grensgeval in verband met doorloop persoonlijk verhaal. | 0neg
|
Als beleidsmedewerker van de gemeente Rotterdam kwam bedrijfseconoom Wim Dunnewold in aanraking met de autorecyclingswereld. De dingen die hij daar zag en meemaakte inspireerden hem tot het schrijven van een misdaadroman onder de titel De Ringvinger.
Hoofdpersoon in De Ringvinger is de Haagse rechercheur Hans Bruijn die samen met zijn collega Tessa Kloes geconfronteerd wordt met menselijke resten in een shredderinstallatie die autowrakken vermaalt. De ring van een afgerukte ringvinger zet de rechercheurs op het spoor van misdadige elementen die sjoemelen met verwijderingsbijdragen van reststoffen.
Bruijn en Kloes krijgen te maken met een misdadige organisatie die niet terugdeinst voor chantage en moord als hun belangen in het geding komen.
De Ringvinger is ongetwijfeld gebaseerd op authentieke feiten. Recente publicaties over duizenden autowrakken die naar Afrika worden verscheept, terwijl ze officieel vernietigd zijn, laat wat dat betreft weinig te raden over. Het probleem is dat Dunnewold taalkundig niet in staat is om zijn verhaal boeiend op papier te zetten. Zijn stijl is die van een middelbare scholier die een spannend weekeinde in opstelvorm moet weergeven. De dialogen zijn onnatuurlijk en lezen ongemakkelijk. De personages zijn clichématig en kijken constant met grote ogen, vol ongeloof, peinzend, met een grimmige trek, opgetogen en begripvol in de rondte. Het is een moordende overdaad aan gelaatsuitdrukkingen. Bovendien is Dunnewolds taalbeheersing wrak. Alle fouten die gemaakt kunnen worden, zijn zonder noemenswaardige correctie uit Dunnewolds pen gevloeid. Tautologie, pleonasme en verkeerd gebruik van werkwoorden. Ze zijn er allemaal. En dan is de lawine aan overbodige bijvoeglijke naamwoorden en gewrongen zinsconstructies nog buiten beschouwing gelaten. Het is een taalgebruik dat afleidt, dat stoort, dat het verhaal zo dwingend in de weg staat dat verder lezen een zaak wordt van opperste concentratie.
De conclusie is dat deze debuutroman te vroeg is vrijgegeven voor publicatie. Het idee om de malafide praktijken van verwerkers van autowrakken in thrillervorm aan de kaak te stellen is aardig. De uitwerking helaas niet. Hopelijk hanteert de uitgever de volgende keer de rode correctiepen wat adequater. Dat is voor iedereen beter: voor de auteur, de lezer en de uitgever zelf. Same player shoot again. | 0neg
|
Het Red Star Line Mysterie - Willy Van Damme
Genre: misdaadroman, historische thriller
Paperback - 222 pagina’s
Uitgever: Uitgeverij C. De Vries-Brouwers
ISBN: 978 90 5927 771 7
Verschijningsdatum: 2014
Over de auteur;
Willy Van Damme (1944) is een gewezen leraar geschiedenis. Hij is tevens auteur van een twintigtal handboeken geschiedenis en methodiek. Als rasechte Antwerpenaar bleef hij geboeid door de geschiedenis van zijn stad. Na ‘Het geheim van Plantyn’ komt hij met een nieuw historische thriller die eveneens Antwerpen als decor heeft.
Kort overzicht;
De sensationele gebeurtenissen spelen zich af in 1928. Op dat ogenblik werd een Belg als de derde rijkste man ter wereld beschouwd, na de Amerikaanse tycoons Rockefeller en Morgan. Hij komt in dat jaar op een uiterst mysterieuze wijze om het leven.
Nochtans kennen weinigen de naam van deze uitzonderlijke figuur in de Belgische geschiedenis die zelfs bindingen had met het Koninklijk hof. Was dit een doofpotoperatie? De auteur brengt een nieuwe hypothese omtrent zijn dood.
Het ingewikkeld kluwen van intriges, geheimzinnige gebeurtenissen en gewelddadige acties wordt uiteindelijk ontrafeld door de Antwerpse inspecteur Tom Babylon.
De cover;
De cover springt in het oog, alhoewel ik hem vrij druk vind. In grote witte letters de titel met daardoor een rode ster - ‘Red Star’. Omdat ik de historie van de Red Star Line ken weet ik dat die kenmerkend is voor alles wat met deze schepen te maken heeft. Op de blauwe, donkere achtergrond één van de schepen van de Red Star Line, de Belgenland. Ik neem aan dat het in dit verhaal draait rond dit schip. Op de achterflap vind ik weer de titel en in het korte een uiteenzetting over wat dit boek gaat. Verder lees ik ook dat dit een spannende misdaadroman is die gaat over de migratie van Antwerpen naar Amerika, toen miljoenen landverhuizers de overtocht maakten met de schepen van de Red Star Line. Onderaan een korte biografie met foto van de auteur. Leuk aan de cover is dat de foto doorloopt naar de achterflap. Als je het boek openklapt zie je een totaalplaatje.
Ik geef de cover een 7.
Samenvatting van het verhaal;
1928 - In Antwerpen stromen de landverhuizers toe die met de Red Star Line richting Amerika willen, naar het betere leven. Onder hen Gust, Bertha en hun dochter Lisa Speybrouck uit West-Vlaanderen. Omdat ze een dag op voorhand aankomen, brengen ze de nacht door in Hotel Maison Max. Daar delen ze een kamer met het koppel David en Mirjam Riedl, Armand Lambert met zijn vrouw Colette en hun zoon Alain, Jacques Bazin en zijn zoon Pierre en de twee stuurse neven Ferre De Laet en Jos Van Camp.
De volgende ochtend, als iedereen druk in de weer is om zich klaar te maken voor de grote dag, blijkt Armand dood in bed te liggen. Colette en haar zoon Alain moeten een zware beslissing nemen en Armand achterlaten. Al hun geld zit immers in de reis naar Amerika. Het gezelschap, inclusief Colette en Alain trekken naar de Rijnkaai waar de boten van de Red Star Line aangemeerd liggen. Daar moeten zij allen nog een douche nemen, hun kleding moet ontsmet worden in gigantische stoomketels en daarna volgt nog de medische controle. Daar wordt beslist of ze mee aan boord mogen gaan of niet.
Terwijl iedereen door de controle gaat wordt er uit één van de stoomketels een verkoold lichaam gehaald en blijkt het om Jos Van Camp te gaan. Is het zelfmoord of gaat het hier om moord?
Ondertussen is in Hotel Maison Max een dokter tot de ontdekking gekomen dat Armand niet in zijn slaap is gestorven zoals iedereen dacht, maar dat hij vermoordt is. De jonge inspecteur Tom Babylon wordt met het onderzoek belast. Als ze een papiertje met tekst in Armand zijn achterzak vinden, bestaat er geen twijfel meer dat het hier om moord gaat. Tom spoedt zich naar de Rijnkaai om het gezelschap te ondervragen.
Als zowel Lisa als meneer Riedl verklaren dat Armand een rare opmerking maakte toen hij de krant inkeek, vraagt Tom zich af wat er zo interessant was? In die krant merkt Tom een artikel op over Alfred Loewenstein, een Belgische bankier die met zijn privé vliegtuig van Engeland naar België vloog en onderweg ‘uitgestapt’ zou zijn en verdronken is. Als Tom 1+1 optelt gaat er een lichtje branden en vraagt hij toestemming aan de onderzoeksrechter om met de Belgenland mee te varen, zodat hij alles tot op het bot kan uitzoeken.
Terwijl Tom zijn onderzoek verder zet op de Belgenland, start in Brussel commissaris Leroy zijn onderzoek naar de verdwijning van Loewenstein. Aangezien het hier om een zeer welgestelde familie gaat moet hij zijn onderzoek voorzichtig aanpakken. Maar hoe komt het dat er zoveel tegenstrijdige verklaringen zijn en waarom moesten de piloten zo vlug mogelijk het vliegtuig terug naar Engeland vliegen?
Mijn mening;
Omdat ik zelf in de Antwerpse rand woon en bekend ben met de Red Star Line en zijn historie, was ik erg nieuwsgierig naar dit boek. Waar ik het meeste naar uit keek was het feit dat dit een historische thriller is en op welke wijze de auteur die historie en het thriller- effect bij elkaar zou brengen.
Dat Van Damme historicus is, merk je gelijk als je dit boek begint te lezen. Alles wordt zo mooi beschreven. Van het Centraal Station tot de Meir en de gebouwen van de Red Star Line. Als je Antwerpen en het museum al bezocht hebt, kan je bij de omschrijving daarvan, alles zo voor de geest halen.
Het verhaal speelt zich af in 1928 en begint op 6 juli om 14 hoofdstukken en 222 bladzijden verder, te eindigen op 19 juli. Door te werken met hoofdstukken en data weet je als lezer in welke tijdspanne zich alles afspeelt.
Er lopen twee verhaallijnen door elkaar. Enerzijds die van de landverhuizers en anderzijds de verdwijning van Loewenstein. Fictie en non-fictie? In de verhaallijn met betrekking tot Alfred Loewenstein zet de auteur zijn verhaal kracht bij door krantenartikels te gebruiken en hier en daar een foto te plaatsen. De krantenartikels lopen als een rode draad door het verhaal, leuk gevonden, omdat het op die manier de verhaallijnen met elkaar kan verweven. De foto’s hadden voor mij echter niet gemoeten. Ik vond het eerder storend en geen enkele meerwaarde voor het verhaal.
Ik heb mij geen moment verbonden gevoeld met het verhaal of met één van de personages. De karakters hadden, wat mij betreft beter uitgewerkt kunnen worden. Een liefdesromance die ineens uit het niets uit de lucht komt vallen op het eind? Eugeen Van Mieghem wordt even tevoorschijn gehaald. Ik vraag mij af waarom daar niet wat meer aandacht aan is besteedt? Van Mieghem, die toch een bekend figuur is in de historie van Antwerpen in de tijd van de landverhuizers! Waarom dit niet wat meer uitgewerkt? Nu wordt het even aangehaald, maar heeft totaal geen waarde in het verhaal. Tom Babylon reist op het onverwacht mee op de Belgenland zonder bagage? Zo waren er nog een paar zaken die beter uitgewerkt konden worden, naar mijn mening. Ik heb mij daar ontzettend aan geërgerd.
Ook de spanning die het woord ‘thriller’ oproept heb ik ver moeten zoeken. Het is eerder een opsomming van feiten waar een verhaal rond gebreid is. Er zit te weinig diepgang in het hele verhaal. Het bleef allemaal erg oppervlakkig.
Je merkt wel dat Van Damme van al deze zaken goed op de hoogte is. Het idee achter het verhaal vind ik heel goed, maar de uitwerking ervan helaas ‘wat’ minder. Ik vind dit ontzettend jammer, want het was een verhaal met potentie. Er had zoveel meer in gezeten.
Jammer! Ik kan niet meer geven dan 2,5 ster. | 0neg
|
Dit boek was me aangeraden door iemand die er heel enthousiast over was dus dat maakte me nieuwsgierig. Het is me tegengevallen. Ik dacht dat het super grappig zou zijn maar ik vond het langdradig. Vooral de laatste 100 blz. had ik moeite mijn aandacht bij het verhaal te houden en ben ik dan ook regelmatig stukjes over gaan slaan. Het is een verhaal over een roadtrip met mensen met zelfmoordneigingen maar door de vele opsommingen van plaatsen lijkt het wel een reisgids/reisverhaal. Ook het feit dat mensen heel de tijd worden genoemd met voor- en achternaam of beroep plus achternaam maakt het lezen niet plezieriger. Er wordt een afstand gecreëerd waardoor ik me niet betrokken voelde bij de personen. Het verhaal wordt vooral verhalend verteld met weinig dialogen en niet veel diepgang. Ik zal niet snel een ander boek van deze schrijver van de plank pakken. | 0neg
|
Het zal ongetwijfeld een met zorg samengestelde roman zijn, maar ik kan er niet doorheen komen. Te veel codenamen en verschillende lijnen en veel te langdradig | 0neg
|
Een warm welkom is een bundel van twee eerder verschenen verhalen van Nora Roberts (1950). Plaats voor geluk is het eerste verhaal waarin je kennis maakt met B.J. en Tyler. B.J. werkt in een ouderwets hotel in Vermont waar het lijkt alsof de tijd stil is blijven staan. Gasten komen er voor de rust, de natuur en het lekkere eten. Al vier jaar is ze er bedrijfsleider en onmisbaar in het hotel. Helaas lijkt de nieuwe eigenaar andere plannen te hebben met het hotel en B.J. heeft twee weken de tijd om hem te overtuigen het hotel te laten zoals het is.
Nora Roberts is een van de meest gelezen auteurs ter wereld en heeft al meer dan 200 boeken op haar naam staan. De twee verhalen in Een warm welkom zijn geschreven in de jaren tachtig en in deze oorspronkelijke vorm opnieuw uitgegeven. Tijdens het lezen merk je daar weinig van, alleen wanneer de volgende sigaret weer wordt opgestoken. Veel van de personages roken en dat is toch iets wat je tegenwoordig in boeken niet zo snel meer leest.
Het verhaal is met minder dan 200 bladzijdes aan de korte kant. Dat is echter geen reden om het verhaal veel te hard van stapel te laten lopen. Taylor laat er geen gras over groeien en zoent B.J. veel te snel. Er is nog geen enkele spanning opgebouwd en behalve boosheid en irritatie zijn er weinig emoties getoond. Dit maakt de zogenaamde passie ongeloofwaardig.
Opvallend in beide verhalen is dat de je mannelijke hoofdpersonages totaal niet leert kennen. Je maakt alleen kennis met hun geïrriteerde, boze en opvliegerige karakters wanneer ze uitvallen tegen B.J. in het eerste verhaal en Autumn in het tweede verhaal. Misschien past dat bij de schrijfstijl van Nora Roberts, maar het biedt je geen mogelijkheid om de karakters en dus hun emoties te begrijpen. Maar niet alleen de mannelijke personages vallen tegen, ook de vrouwen bieden geen enkele diepgang. B.J. is als lezer niet te volgen. Je hebt geen idee waar haar gevoelens van boosheid en later verliefdheid op gebaseerd zijn. De geloofwaardigheid van het verhaal gaat volledig verloren.
Na Plaats voor geluk is het tijd voor Diep water. Autumn heeft na haar mislukte relatie met Lucas een aantal jaar hard gewerkt als fotograaf. Want door hard te werken kan ze hem even vergeten. Maar nu is het tijd voor vakantie en waar kan ze beter bijkomen van haar drukke leven dan in het hotel van haar tante Tabby. Helaas vindt ze weinig rust als ze erachter komt dat Lucas daar ook logeert. De man die haar hart heeft gebroken. En dan wordt er ook nog een moord gepleegd in het hotel.
Na het teleurstellende vorige verhaal is het moeilijk om onbevooroordeeld dit verhaal in te gaan. De basis is dan ook niet verassend. Oppervlakkige personages houden het verhaal niet staande. Daarnaast bevat dit verhaal ook nog eens meerdere personages waardoor het moeilijker wordt om ze uit elkaar te houden. Het mannelijke hoofdpersonage is nog onuitstaanbaarder dan de vorige en je kan je als lezer echt niet bedenken waarom Autumn ooit verliefd op zo’n persoon is geweest. Toch maken de meerdere personages en de spanning van de moord dit verhaal iets geloofwaardiger. De moordenaar moet een gast uit het hotel zijn en daarom ontstaat er een soort Cluedo-achtige situatie. | 0neg
|
Stikvallei vertelt het verhaal over een ramp rond het Nyos meer in Kameroen in 21 augustus 1986. Er is daar iets gebeurd waardoor alle menselijk en dierlijk leven ophield te bestaan. Bijna 2000 mensen overlijden, ontelbare dieren sterven. Er zijn enkele overlevenden, die hebben brandblaren en hebben het over een vreemde geur en over het meer.
Dit boek probeert de feiten te reconstrueren aan de hand van wetenschappelijk onderzoek gedaan door de beste vulkanologen, maar ook aan de hand van volksoverlevingen, verhalen en mythes, de cultuur van de mensen.
Aan de hand van de samenvatting had ik een ander boek verwacht, het viel me tegen. | 0neg
|
Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/polderglamour/
Polderglamour
Een boek schrijven in 48 uur? Daan Boom en Stijn van Vliet van Streetlab bewijzen dat het kan. (Streetlab is een Nederlands televisieprogramma) Zij maken mij vaak aan het lachen, wat voor mij een reden was om dit boek te willen recenseren.
Wat ik er van vind
Is het een goed boek? Nee. Is het een slecht boek? Nee.
Het is een boek wat je in no time uit heb, en wat op mij geen diepe indruk heeft gemaakt. Integendeel de continue stroom van songteksten (ze waren niet slecht) begon mij al snel te irriteren. Op een gegeven moment wilde ik stoppen met lezen, maar ik was toch benieuwd hoe het met Tjibbe verder zou gaan.
Of dit nu perse het boek over de showbizz is laat ik graag in het midden. Wel geeft het boek een grappige inkijk in het oppervlakkige wereldje. Ik heb er zelfs om zitten grinniken. Ik denk dat het boek met dezelfde bravoure geschreven is, waarmee de heren hun programma presenteren. En dat is niet verkeerd.
Leuke quote:
LabStreet heeft je voor de tweede maalgevraagd om in het BN-panel van Pants on Fire te gaan zitten.
Over de auteurs
Daan Boom (1989) en Stijn van Vliet (1991) zijn o.a. bekend als presentatoren van het populaire programma Streetlab. In dit programma voeren de jongens met veel humor en creativiteit semiwetenschappelijke experimenten uit, wat vaak tot hilarische taferelen leidt. Voor Polderglamour interviewden zij schrijvers zoals Bart Chabot en Daan Heerma van Voss voor tips en tricks. Daarna schreven zij het boek in 48 uur. | 0neg
|
Jean-Baptiste Adamsberg heeft een goede reputatie als inspecteur en is in Parijs tot commissaris benoemd. In zijn arrondissement is 's nachts iemand actief die met blauw krijt cirkels om straatafval tekent. Iedereen, inclusief de pers, is van mening dat dit het werk is van een ongevaarlijke gek. Adamsberg denkt hier echter anders over en laat een van zijn inspecteurs, Adrien Danglard, er onderzoek naar doen. Zelf neemt hij contact op met een psychiater die bevestigt wat Adamsberg denkt: de tekenaar heeft een fascinatie voor de dood.
De man van de blauwe cirkels is de eerste politieroman van Franse schrijfster Fred Vargas waarin commissaris Adamsberg het vaste hoofdpersonage is. Vargas heeft daarnaast diverse andere boeken geschreven. Alle politieromans. Met haar debuut, dat in 1986 uitgegeven werd, heeft ze al meteen een prijs gewonnen.
De man van de blauwe cirkels is een niet al te dikke roman waarin een beperkt aantal personages voorkomt. Deze personages zijn over het algemeen nogal zonderlinge figuren. Iets waar Vargas patent op lijkt te hebben. Behalve deze personages hebben de meeste dialogen ook een bijzonder en niet alledaags karakter. Als je voor de eerste keer een boek van Vargas leest, moet je wel wennen aan haar schrijfstijl, die niet altijd even gemakkelijk leesbaar is.
Het is niet duidelijk wanneer het verhaal zich afspeelt, maar de sfeer die het uitstraalt is van de jaren vijftig of zestig. Misschien zelfs nog wel eerder. De interactie tussen de politie en de burgers is gemoedelijk. Dat kalme en rustige geldt ook voor het verhaal. Dat kruipt, en in het bijzonder tot ongeveer de helft van het boek, tergend langzaam vooruit. Pas over de helft komt er iets meer snelheid in en wordt het eveneens wat interessanter en daardoor boeiender.
De opbouw van het verhaal heeft een logisch verloop en Vargas werkt naar een ontknoping toe die enigszins abrupt en toch ook wel bijzonder eindigt. In de aanloop naar deze ontknoping heeft Vargas voor een aantal verrassende ontwikkelingen gezorgd en weet ze de lezer een paar keer op het verkeerde been te zetten. Ondanks een betere tweede dan eerste helft kan De man van de blauwe cirkels de verwachting die je op basis van de reacties van Het Parool en De Volkskrant kunt hebben niet waarmaken. | 0neg
|
Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/reviews/authors/ellen-deckwitz/
*Eigenlijk was ik hier al klaar met dit boek en deze schrijfster, maar er waren een paar grappige gedichten dus ik dacht: kom op, zet door.
Na een paar keer getracht opnieuw te beginnen, maar wat mij betreft pat de hooghartigheid en arrogantie er vanaf. Duidelijk dit is niet mijn ding.* | 0neg
|
Met het laatste hoofdstuk is er een literatuurwetenschappelijke uitleg nodig om de incoherente stroom aan associaties en fragmenten mee te duiden. Het is nooit haar bedoeling geweest om psychologische diepgang aan te brengen in de mythische figuren of in het centrale personage van The Thin girl. Niet zozeer een manco in haar schrijven, maar een stilistische keuze om iets te zeggen over de aard en het doorleven van mythes. Niet mijn soort werk. Teveel rationeel puzzelen in plaats van personages en gebeurtenissen introduceren met een affectieve werking op de lezer. | 0neg
|
Een verhaal dat brandt als nat hout!
Scrabble Man is een heel ander boek geworden als ik van Bavo Dhooge gewend ben. De meeste verhalen van Dhooge brengen me wel leesplezier maar dat kan ik van Scrabble man helaas niet zeggen.
Het verhaal loopt langs de levenslijn van de filmster Benny Benito, die veel succes heeft gehad met zijn rol als de seriemoordenaar Scrabble man. Alleen als persoon is Benny een grote nul die amper weet dat hij leeft laat staan dat hij daar invloed op heeft.
Dat stuk van het verhaal is eigenlijk nog niet eens een ster waard want het gaat echt helemaal nergens over.
Dan komt Clint Wilson op het podium die zelf denkt dat hij een lookalike is van Benny Benito. Dat deel van het verhaal is wel iets leuker maar vermaakt ook niet echt. Humor zit er wel iets in maar dat werkt pas echt goed als de rest ook naar een acceptabel niveau is gestegen. Dat wordt helaas geen werkelijkheid.
Scrabble man blijft steken op een twijfelachtig verhaal dat met een paar amateur-spelers in een achteraf zaaltje een leuk buurtoptreden hebben. Applaus is er dan omdat de toeschouwers de auteurs kennen omdat ze bij hen in de buurt wonen.
De rest van het land zal echter nooit applaudisseren, eerder buitengewoon verveeld gaan zitten geeuwen en bij de pauze hun geld terug vragen. | 0neg
|
#boekuiteigen(digitale)kast #4
Wanneer Gill, de manager van een uitzendbureau, ontslagen wordt en vervangen door Rachel, verandert er veel. Rachel moet de werkvloer, die niet naar behoren functioneert, grondig met de bezem schoonvegen. Dit geeft nogal wat strubbelingen op de werkvloer. Wat eens goede collega's met goede vriendschappelijke band waren, blijken nu achterdochtig voor elkaar te worden. Kennen ze elkaar wel echt zo goed als dat ze dachten?
Mehh, wederom een teleurstelling dit jaar. Dit boek komt echt bij lange na de verwachtingen niet na die de media geschept heeft.
We volgen afwisselend de personen op kantoor, die om de beurt hun visie vertellen. Tegelijkertijd krijgen we een verhaal te horen van (ex)psychiater Anne. In eerste instantie lijken de twee verhaallijnen totaal niets met elkaar te maken te hebben en is het zelfs wat wazig. Uiteraard komen de verhaallijnen wel bij elkaar en de manier waarop dit gedaan is, is absoluut een pluspunt. Evenals de meeste (!) karakters, die mooi uitgewerkt zijn en elk hun eigen problemen met zich meedragen.
Dat het nergens spannend wordt en soms zelfs wat saai, was voor mij een groot minpunt. We lezen veel verschillende POV's en zeker op het begin was het lastig om de personen uit elkaar te houden. Ook het missen van informatie en diepte bij Rachel en Ewan was voor mij een minpunt. Zulke belangrijke personages, die zoveel teweegbrengen en dan eigenlijk te vlak aanwezig zijn. Gemiste kans wat mij betreft.
Gelukkig is de schrijfstijl wel aangenaam en toegankelijk. De hoofdstukken zijn niet al te lang, waardoor je het snel wegleest. Maar aan de andere kant zorgden de saaie stukken er ook voor dat ik juist door die korte hoofdstukken het boek snel aan de kant legde om wat anders te doen. Het eind vond ik wel erg leuk en was huiveringwekkend.
Erg jammer, had hier meer van verwacht en baal eigenlijk ontzettend dat-ie me zo heeft teleurgesteld.. Geef 'm 2*. | 0neg
|
Net als de vorige delen zat ook dit deel vol met taalfouten, en hier en daar zelfs stukken tekst die de vertaler schijnbaar niet kon vertalen. Het verhaal zelf was verder goed.
De wereld is nog steeds onduidelijk. De ene moment zitten de reizigers in een bos, woestijn, jungle..., en hebben de zonnen allerlei verschillende kleuren. Kom Morgan, zorg dat je de wereld een beetje logischer in elkaar zet. Het maakt het voor de lezer geloofwaardiger als we meer details kennen van de omgeving, zodat het verschijnen van een monster logischer zou zijn.
Gelukkig is de basis van het verhaal wel goed, anders zou ik nu gestopt zijn met het lezen van de serie. | 0neg
|
Verwachtingsvol begon ik aan het boek. Wat lijkt het me vreselijk te moeten kiezen tussen jezelf en je geliefde... De schrijver weet dit echter alleen niet zo goed en verdiept neer te zetten, waardoor je heel erg moeilijk in het verhaal komt. Pas halverwege worden er meer details gegeven en dat geeft het boek een oppepper die het zo hard nodig heeft. Hoe meer je de ontknoping nadert, hoe spannender het verhaal wordt. De ontknoping is onvoorspelbaar, goed en misleidend in elkaar gezet. Wat ik echter heel erg mis aan het verhaal is de uitdieping van het personage van de moordenaar. Je krijgt geen achtergrondinformatie en ook krijg je niks te horen over het motief. Het verhaal wordt vrijwel alleen vanuit het perspectief van het politieonderzoek verteld, waardoor het erg afstandelijk blijft en je niet echt betrokken wordt bij het verhaal. Ik denk dat de schrijver echt veel meer van het boek had kunnen maken, want de opzet was wel goed! | 0neg
|
Wat heb ik genoten van Zolang er sterren aan de hemel staan, dus dit boek ook aangeschaft en...
Helaas kon hij niet tippen aam bovenstaande
Het boek begint met Emily die een schilderij krijgt toegestuurd met een vreemd briefje. Het gaat om haar oma Margaret die er op staat, waarom en wie heeft dit schilderij gemaakt?
Het boek begint goed en heb erg genoten van het stukje in München en ook de oude tussen stukjes,door het verhaallijn van Emily heen.
Maar na München keldert het boek naar mijn mening.
Teveel toevalligheden, teveel leugens van familie naar hoofdpersonen toe, en het einde....Erg zoetsappig en zou niet misstaan in The Bold and the Beautiful.
Teveel soap achtig, waarschijnlijk wel echt een fantastisch plot voor de romanticus,maar vanuit mijn oogpunt geen hoogstandje.
Wel weer een lekker boek voor aan het strand, maar mijn exemplaar wordt doorgegeven aan iemand anders | 0neg
|
De Zwaan is een schrijver met een duidelijke voorkeur voor nogal lijpe figuren die alleen maar aan zichzelf denken. Ze willen ergens beter van worden, ten koste van anderen. In dit boek gaat het over Nillie die elke man in bed kan krijgen, maar ze nooit kan houden. Twee mannen hebben haar laten vallen, waaronder Chris Noland. Deze lijkt het leven van een playboy te leven. Nillie wil geld van hem. Maar Noland zit zelf in de problemen, doordat zijn huisgenoot Leo met maffiabaas Vinnie Zarel in zee is gegaan. Er is geen geld voor Nillie te halen.
Verknipt is een thriller die eigenlijk een soort schaakspel is, met als enige verschil dat er meer dan twee spelers zijn. De machtsverhoudingen tussen de personen wisselen voortdurend. Daarmee doet het boek sterk denken aan de voorganger, De klusjesman. Tegelijkertijd is de werkelijkheid die De Zwaan schetst ijskoud. Bijna zonder uitzondering geeft niemand wat om een ander. Dit heeft z'n gevolgen. Tegen het eind van het boek kijkt De Zwaan niet neer op een paar doden meer of minder.
Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die het een pracht van een boek vinden, want schrijven kan die De Zwaan zeker wel. Hoewel hij heel origineel kan zijn, verrast hij me met Verknipt niet meer. Zijn cynische kijk op het leven wordt duidelijk weerspiegeld in wat hij op papier zet. Alleen twee personen kunnen bij mij sympathie oproepen, maar die spelen een ondergeschikte rol in het boek. | 0neg
|
John Creed is voor mij een volslagen onbekende, al hield dat de man niet tegen om de Steel Dagger in de wacht te slepen. Eerst de Gold Dagger, dan de Silver, en dan pas de Steel Dagger... we hebben het hier dus over de derde plaats, noch meer noch min. 's Mans werk is niet zonder verdiensten. Hij schrijft spannend en met veel actie, al moet het gezegd dat vele scènes beter tot hun recht zouden komen op het witte doek. Dialoog is aan de schaarse kant, ten faveure van beschrijvingen die de lezer op afstand houden (waar een directer point of view gepaster zou zijn). De plot berust ook teveel op gezochte toevalligheden om plausibel te zijn. Als scenario voor een Hollywood-actiefilm zou dit een geheide blockbuster opleveren, maar op eigen benen valt het geheel te magertjes uit. | 0neg
|
Ik kwam met De Wandelaar van Adriaan van Dis in aanraking door het Euregio Literatuurproject voor Jongeren waaraan ik deelneem. Voor meer informatie over het project kan men kijken bij mijn reactie op Eldorado (Laurent Gaudé. Het boek gaat over een man die een hond 'krijgt' na een brand in een flat vol illegalen in Parijs. De man is licht neurotisch, en wandelt elke dag de zelfde route totdat hij getuige is van een brand vlakbij zijn huis. Hij is nieuwsgierig en loopt erop af. Veel ramptoeristen hebben zich al bij het brandende gebouw verzameld en kijken naar het gruwelijke schouwspel. Dan springt er plots een hond naar beneden die zich meteen bij Mulder voegt, ookal kent hij de hond niet. De politie vraagt hem de hond mee te nemen en te wassen en daarna terug te geven aan de rechtmatige eigenaar. Maar de hond lijkt van niemand in het speciaal te zijn, maar kent de vele zwervers en illegalen. Op hun dagelijkse routes leert Mulder zo veel nieuwe mensen kennen, mensen die hij anders alleen voorbij zou lopen. En hij wil iets voor hen doen, maar dat is nog niet zo succesvol. Ik vond dit boek een beetje tegenvallen, en eigenlijk vooral saai. Er worden in het boek verschillende verhaallijnen gepresenteerd maar ik vond dat er niet één was die goed genoeg werd uitgewerkt. De schrijver probeerde zich ook niet op één groep van de verstotenen te richten maar haalt er meteen alles bij wat hij zich kan bedenken (zwervers, illegalen, criminelen, enz). Er worden te veel verschillende verhalen verteld waardoor je weliswaar veel verschillende verhalen te lezen hebt, maar die het verhaal niet ten goede komen. Zo is er opeens een hongerstaking die een paar pagina's flink belicht wordt, maar die verder heel weinig met het verhaal te maken heeft. De schrijfstijl vond ik weinig meeslepend, maar verder niet moeilijk, en het is natuurlijk een boek in een ander genre dan dat ik gewend ben. Maar als roman vond ik andere romans toch een stuk beter. Jammer, maar het boek heeft me gewoon niet voldoende kunnen boeien. Ik denk dat ik het boek ook weer snel vergeten ben. En wat ik net nog vergeten was te melden, was de ronduit afgrijselijke kaft (glimmend roze), en zoiets doet het boek natuurlijk nooit goed. | 0neg
|
Toen ik dit boek leende van een vriendin, begon ik meteen te lezen, want ik had De Da Vinci Code in één ruk uitgelezen. Maar toen ik begon aan De Delta Deceptie, wist ik niet wat ik moest denken. Het begin was langdradig en saai, en gepraat over allerlei Delta's wat ongelofelijk saai was. Ik liet het boek ongeveer een maand onaangeroerd op mijn nachtkastje liggen. Toch, na die maand, wilde ik weten hoe dit verhaal af liep. Ik begon te lezen, worstelde me door de saaie eerste pagina's heen en toen... Begon het verhaal, waar ik veel meer van had verwacht. Ik wilde zo graag weten wat die ''wereldveranderende'' ontdekking was, maar toen ik las dat het een meteoriet was, was ik teleurgesteld. Ik had wat beters verwacht. De stijl van Dan Brown is goed, vlot en spannend beschreven, maar er wordt hier zoveel (saaie!) informatie gegeven over NASA, NRO, Delta's, U.S.S. Charlotte en Kiowa helikopters, dat het gewoon begint te vervelen en ik de neiging had om dit boek weg te doen. Als je je verveelt is dit het perfecte boek om de tijd te doden. | 0neg
|
Dit boek was duidelijk niet mijn ding. De figuren waren oppervlakkig maar ook heel karikaturaal. En het verhaal kwam heel ongeloofwaardig over. Al snel ging ik me ergeren, en 'k heb vaak gedacht aan stoppen. Maar aangezien hij maar 190 pagina's telt, heb ik toch doorgebeten. | 0neg
|
Er zijn schrijvers die tot de verbeelding spreken. Sir Arthur Conan Doyle is daar zonder twijfel een van. De Britse auteur verhaalt over een prachtige literiare held: detective Sherlock Holmes. Er is geen enkele andere speurder die anno 2015 nog zo vaak wordt genoemd of waarnaar wordt verwezen. De avonturen van Sherlock Holmes is een verzameling van de omstreeks 1892 uitgegeven verhalen.
Sir Arthur Conan Doyle publiceert destijds in het tijdschrift 'Strand Magazine'. Korte verhalen dus. Lezers weten destijds al meer van Holmes' personage via eerder verschenen romans. Dit boek benoemt de eigenaardigheden van de superspeurder, maar introduceert ze dus niet. De fans weten blijkbaar al dat het genie iemands profiel kan samenstellen op basis van een eerste ontmoeting en dat hij drugs gebruikt. Holmes' rechterhand, dokter Watson, is ook ditmaal de verteller. De genialiteit van zijn beste vriend brengt hem in contact met bizarre mysteries. Raadsels die beginnen vanuit de huiskamer van Sherlock Holmes. Want alle hulpvragers weten feilloos de weg naar Baker Street 22B te vinden.
Tegenwoordig is Sherlock Holmes weer hip. Televisieproducenten en de filmindustrie hebben Sherlock Holmes helemaal afgestoft. De filmsterren Benedict Cumberbatch en Robert Downey Jr. hebben de intelligente speurneus onder de aandacht van een miljoenenpubliek gebracht. Deze zomer zal karakteracteur Ian McKellen in de bioscoop een gepensioneerd Holmes-personage vertolken.
Dit boek is niet gepimpt. Aan het einde van de 19e eeuw moeten deze verhalen als origineel en fris zijn ervaren. Maar dat zijn ze nu … minder. Onder meer omdat de verhalen kort zijn. En ze regelmatig een open einde hebben. Neem 'De vijf sinaasappelpitten'. Het uitgangspunt is intrigerend. Een duistere, Amerikaanse organisatie kondigt een moord aan via de pitjes van deze oranje vrucht. Al snel blijkt dat de voorvaderen van de bedreigde Amerikanen uit Europa komen. Een beoogt slachtoffer vraagt Holmes vervolgens om bescherming. Het verhaal eindigt met het vermoeden dat de moordenaars tijdens een boottocht tussen beide continenten zijn verdronken. En daar kan een schrijver nu niet meer mee aankomen.
Sommige boeken zijn werkelijk tijdloos. Neem de romans van Victor Hugo. In honderden pagina’s wordt een tijdsbeeld opgebouwd, een sfeer die eeuwen later nog intens is en goed leesbaar blijft. En daarin slaagt Sir Arthur Conan Doyle ditmaal niet. Tijdschriftverhalen hebben niet het niveau van een roman waarin je als lezer langzaam wordt verwend met een grote finale.
Gelukkig zijn er ook Sherlock Holmes-boeken geschreven. En dat verdient een meesterdetective natuurlijk ook. Ook literaire personages namelijk hebben enige tekst en lezersgeduld nodig om volledig tot hun recht te komen. | 0neg
|
De boeken van Vermeer zijn altijd van die makkelijke en snel te lezen boeken, maar dit boek was eerder geschreven voor tieners. Literaire triller zeker niet. | 0neg
|
Italië 1943 ten tijde van de oorlog en onder het regime van de fascistische Mussolini. De jonge celliste Elodie is door samenhang van enkele dramatische gebeurtenissen aangekomen in de haven van het kleine maar idyllische plaatsje Portofino. Ze heeft valse papieren bij de hand en net op het moment dat ze door een controlepost moet en de papieren met zweterige handen moet overhandigen wordt zij door Angelo, de plaatselijke dokter uit de benauwde situatie gered door haar als zijn nicht aan te spreken.
Dit is de eerste kennismaking tussen Elodie en Angelo, hij neemt haar in huis maar wordt zelf ook nog geplaagd door 'geesten' uit zijn eigen verleden, hij is nog steeds in de rouw om zijn vrouw en kind die hij verloren heeft. Ook Elodie heeft een heel verleden achter zich, zo was zij een beloofde celliste, een gave die zij van haar vader geërfd heeft en wat met de paplepel ingegoten werd. Wanneer zij aan het conservatorium studeert komt zij door middel van een goede vriendin in aanraking met een verzetsbeweging. Zij gaat hierin mee en raakt daardoor in een zeer benarde situatie waar haast geen weg meer terug lijkt.
Het boek springt op en neer in tijden en van personages waardoor het verhaal soms verwarrend over kan komen en de personages hierdoor minder diepgang krijgen. De sfeer ten tijde van de oorlog wordt niet altijd goed overgebracht, en het boek mag meer aangeprezen worden als een feelgood boek. De lange muzikale passages kunnen de aandacht doen verslappen waardoor je het draad van het verhaal kwijt raakt. Toch zijn er zeker ook goede punten aan het boek te vinden, zo is er veel romantiek en drama in het boek te vinden wat Alyson Richan goed weet neer te zetten en op deze momenten weet ze de lezer weer te grijpen en terug te nemen in het verhaal. | 0neg
|
Heeft niet de impact van zijn debuutroman Buzz Aldrin, Waar Ben Je Gebleven?. Waren de terloopse, soms absurde wendingen die deze roman nam nog charmant, hier gaat het tegenstaan als het verhaal weer een kant op gaat die geheel haaks staat op een eerder ingeslagen route. Het ene moment is het een stream of consciousness van een ik-figuur die letterlijk elke waarneming en bijkomend gevoel registreert; het volgende moment wordt het meer conceptueel en symbolisch. Om dan opeens weer invloeden te hebben van science fiction. Nou past het ook wel in het thema wat hij aansnijdt van synchroniciteit en een karakter dat verbanden begint te zien in alles, maar voor mij voelt het als een inconsistent zooitje van stijlen waarbinnen de karakters nooit werkelijk tot leven komen. | 0neg
|
Wat een slecht boek! Ik heb regelmatig zinnen en zelfs hele bladzijden overgeslagen als het me te langdradig werd. Het verhaal was ongeloofwaardig, ver gezocht en niet echt interessant.
Ik heb het boek uitgelezen, maar dat was eigenlijk jammer van mijn tijd.
Ik lees hier dat hij wel goede thrillers schrijft en die staan er ook nog op mijn E-reader van hem, dus zal deze schrijver nog een kans geven. Dit boek krijgt van mij in ieder geval niet meer dan 1 ster. | 0neg
|
Hartslag is uitgegeven door een POD, een printing on demand-uitgeverij. Veel auteurs, die in vroeger tijden nooit in staat geweest zouden zijn om hun schrijfsels te openbaren, krijgen hiermee de kans om hun eventuele talenten onder het publiek te verspreiden. Voorin het boek schrijft uitgeverij Free Musketeers, dat aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed. Helaas is dit aantoonbaar onjuist. Enkele voorbeelden: Hoofdstuk 11 is nergens te vinden, want na hoofdstuk 10 komt hoofdstuk 12. Jongentje heeft een letter teveel. Een verongelukt gezicht is echt niet hetzelfde als een verongelijkt gezicht. Flankering i.p.v. flonkering in Cuycks ogen. Zwoor i.p.v. zwoer op het graf van zijn oude moeder.
Niet alleen door vorm- en spelfouten maakt deze uitgave een amateuristische indruk. Het begin lijkt nog veelbelovend: hoofdpersoon Wessel Diepraam is een gescheiden verstrooiingsconsulent/onderzoeksjournalist, die voortdurend botst met zijn leidinggevenden. Met een primeur over misdragingen van een politicus probeert hij zijn baantje te behouden. Via een persconferentie en een verdwenen laptop van Conrad Meesters, de populistische leider van de Vrije Libertarische Partij, komt hij op het spoor van illegale onroerend goed transacties in het Groene Hart. Al vlot zit men als onbevooroordeeld lezer echter in een derderangs filmscript vol onlogische gebeurtenissen en overtrokken gevoelens. Zijn cheffin bij de krant- Annelies - is natuurlijk een bazige schoonheid, op wie hij knullig indruk probeert te maken. Met zijn zoontje Sam mag hij dankzij de omgangsregeling naar voetbalwedstrijden, maar de daar door zijn zoontje opgedane kennis omtrent grove scheldwoorden zoals paardensnikkel en mestkevers valt helemaal verkeerd bij Chantal, zijn ex-vrouw. Een zekere Robert-Jan, de nieuwe partner van zijn ex-vrouw, is inderdaad een alternatief therapeut met jammerend stemgeluid en watjesgedrag. Een deelraadwethouder en zijn woordvoerder worden opgevoerd als sprekende buikpoppen, de actievoerder Govert strijdt puur idealistisch tegen het grootkapitaal en de Marokkaanse Nederlander Tarek is een hulpvaardige buurman, die regelmatig letterlijk met zijn spierballen rolt om indruk te maken. De juf van de basisschool klapt regelmatig twee keer enthousiast in haar handen, intussen nietszeggende kreten uitkramend. Een snackbarmeisje belt onmiddellijk de politie, als Wessel een verloren servetje zoekt. Zijn boezemvriend Willem meent, dat seks de drijvende kracht in de geschiedenis is en hij geeft Wessel als die in paniek belt - regelmatig allerlei platvloerse adviezen, onder het genot van de nodige alcohol.
Al snel ontrolt het verhaal zich als een vernieuwde aflevering van comedy-capers, de komische filmpjes van knullige Amerikaanse Keystone Kops - agenten uit het begin van de twintigste eeuw. De Randstedelijke politie achtervolgt onze hoofdpersonen natuurlijk regelmatig tevergeefs, ondanks enorme inzet van mankracht en materiaal. Na een kort routinetelefoontje naar de meldkamer is de politie al binnen enkele minuten aanwezig. In welk veiligheidsparadijs in ons land speelt zich dit af? Een verhoor op het bureau verloopt precies zoals te verwachten is, met een good en een bad cop. Onze held kan met een opgezwollen, verstuikte enkel alweer zeer snel hard rennen en hard tegen een stoel schoppen. Na een toch nog enigszins geslaagde ontmoeting met Annelies zijn we getuige van enkele erotische dromen en beschrijvingen van o.a. zwart leer en zweepjes, warme huid en volle lippen, verslond haar met zijn ogen, wiegelende billen, ze liep als een waar fotomodel enz. Een hoertje krijgt zonder enige logische aanleiding minstens honderdduizend euro uit de brandkast van een louche notaris om overnieuw te beginnen. Als het zoontje van Wessel ontvoerd is, gaat hij eerst vanwege de spanning enige tijd slapen. Hij vergeet Tarek te contacteren, als die hem een dag eerder van twee overvallers heeft bevrijd. Hij wil snel zijn kluisje in een bank openen, maar doet dat zonder nadere toelichting pas twee dagen erna. Later vlucht hij, nadat ze al wisten, dat ze geen verdachten meer waren, toch nog voor de nietsvermoedende agenten. Een boer Kees heeft een hand als een bankschroef, fluimt vanzelfsprekend en spietst even later met groot gemak met zijn tractor een Mercedes met boeventuig, dat natuurlijk geen echte weerstand biedt.
Het schijnt verder ook erg gezond te zijn om per fiets op een middag twee keer minstens zestien kilometer te fietsen tussen Woerden en Oudewater, zonder enige aanwijsbare noodzaak. De emoties van o.a. Wessel, Annelies en Govert zijn meestal erg zwaar aangezet, en passen zelden bij de beschreven situaties. Na enige tijd besloot ik dit boek niet meer serieus te nemen en toen kon ik weer enigszins genieten van de onbedoeld grappige verschrijvingen, de merkwaardige onlogica en de namaak martelscènes met schaar en kettingzaag. Voordat ik het vergeet: Dankzij een feministische uiteenzetting vanuit De Heksenwaag weet ik nu, dat er vroeger honderdduizenden vrouwen ten onrechte de dood zijn ingejaagd. Als in deze politieke thriller de actualiteit steeds onheilspellend aanwezig is, en volgens de achterflap op het scherpst van de snede geschreven, dan is mijn conclusie, dat hier sprake is van een ernstige vorm van gebakken lucht. De VLP en de christen-democraten vormen in dit boek na de verkiezingen een coalitie, waarbij het Groene Hart aangevreten wordt. Op dit punt zouden de auteurs misschien nog een toekomstig feit kunnen scoren.
Dit schrijfsel hoort inderdaad slechts thuis bij een POD, waarbij misschien enkele familieleden en vrienden nog wat exemplaren willen aanschaffen. Vanwege de ongetwijfeld met veel inzet gevulde 227 bladzijden geef ik één sterretje, als aanmoediging om dit boekje ooit te herschrijven, onder het genot van een buitensporig glas whisky. | 0neg
|
Caroline Roe is inmiddels geen onbekende meer met haar derde historische thriller over de Joodse geneesheer Isaac van Girona en zijn familie. Anders dan met de vorige boeken, is Tegengif voor gierigheid vooral een avonturenroman.
De hoofdpersonen ondernemen een reis van de stad Girona naar Tarragona. Onderweg loeren er allerlei gevaren. Er vallen weliswaar een paar doden, maar moordonderzoek speelt een ondergeschikte rol. Wel zijn er andere zaken die het verhaal doorvlechten, zoals de angst van Raquel (Isaacs dochter) om uitgehuwelijkt te worden.
Tegengif voor gierigheid geeft een beeld van het Spanje van de veertiende eeuw. Voor het eigenlijke verhaal begint, legt de schrijfster verantwoording af van de historische aspecten en de intriges in die tijd. Toch kan het boek me niet echt grijpen. Al in het begin krijgt de lezer veel verschillende personages en verhaallijnen voor zijn/haar kiezen. Heb je moeite dat op te pakken, dan blijft Tegengif voor gierigheid vooral een reisverhaal, zonder een continue spanning.
Roe wil ook teveel. Verschillende intriges lopen door elkaar heen, zodat ze moeilijk uit elkaar te houden zijn. Zoals de familiegeschiedenis van Gilabert, de man die ze zwaargewond onderweg aantreffen. Nog snap ik niet hoe het precies zit. Tegengif voor gierigheid kan daarmee niet tippen aan de vorige boeken van Roe, Remedie tegen verraad en Een kuur voor een kwakzalver. | 0neg
|
Na alle vorige afleveringen in de Van In-serie vond ik deze echt ondermaats. Eerder werd er steeds een vervolg gebreën aan de "avonturen" in het privé-leven van Van In en Hannelore. Dit keer ontbrak dat catastrofaal. Geen echt boeiend speurdersplot en te doorzichtig. Ik ben een echte Aspe-fan maar hier heb ik echt wel mijn bedenkingen bij en het zal een tijdje duren voor ik het vervolg lees. | 0neg
|
Na een studie journalistiek aan de University of Florida heeft Sue Duffy carrière gemaakt als copywriter en als schrijver/editor voor een business-, een lifestyle- en een christelijk magazine. In 2001 schreef Duffy Mortal Wounds, in 2010 Fatal Loyalty, beide titels zijn niet in het Nederlands vertaald. Rode dageraad is het tweede deel van de Red Returning Trilogy, deel 1 is getiteld Sonate in G rood. Naast echtgenoot, kinderen en kleinkinderen speelt het geloof een grote rol in Duffys leven. Geloof is de drijfveer voor al wat ze doet en een standaardthema in haar werk.
Cass Rodino legt haar ziel en zaligheid in haar werk als decorontwerper. Zij vertoeft liever in Broadway-nepsferen dan in het werkelijke leven, dat ze niet goed aankan. Cass gaat samen met buurman en vriend Jordan de gangen na van haar stiefvader Hans, zulks om de ongerustheid van haar moeder te ontzenuwen, die haar echtgenoot ervan verdenkt een affaire te hebben. Cass en Jordan doen ontdekkingen waarvan de impact op dat moment niet te overzien is. Zij lopen voormalig KGB-sluipmoordenaar Evgeny Kozlov in de weg en ook pianiste Liesl Bower komt op hun pad. Met zn vieren moeten ze vluchten voor de grote onbekende die zich de Architect noemt en tevens proberen diens misdadige plannen te verijdelen.
Het is niet verstandig dit boek te lezen als je deel 1 niet gelezen hebt, tenzij het je als lezer niet uitmaakt dat er voortdurend verwarrend en kennelijk incompleet gerefereerd wordt aan voorafgaande gebeurtenissen en personages. Liesl en Evgeny kennen elkaar uit Sonate in G rood, zij het als tegenstanders. In deel 2 staan beiden aan dezelfde kant, want Evgeny werkt niet meer voor de KGB. Cass en Jordan stuiten toevallig op ongure zaken in het leven van stiefvader Hans, in wie toevallig ook Evgeny geïnteresseerd is. Het kan niet op met het toeval in Rode dageraad, dat tot een toppunt komt door een bekentenis van de president van de Verenigde Staten. Maar goed, wat op de ene lezer ongeloofwaardig overkomt kan voor de andere juist een vondst zijn.
Het heeft even geduurd voor ik begreep waar Rode dageraad in feite om draait, onder andere doordat Duffy veel al dan niet reeds bekende personages opvoert en van de hak op de tak springt. Het gaat om idealen, spionage en infiltratie, een gevaarlijk spel tussen Rusland en Amerika (doet denken aan de Koude Oorlog), waar Israël uiteindelijk de vruchten van moet plukken. Terroristische acties, mogelijk met slachtoffers, worden daarbij niet geschuwd. De Architect wil toeslaan in Amerika, Rusland moet weer uitgroeien tot een begrip in de wereld, dat is helder (en actueel
?). Duffy beschrijft bondgenootschappen waarvan niet duidelijk wordt of die werkelijk bestaan of bestaan hebben, zij smeedt plannen voor acties die mensenlevens zullen eisen en verweeft dat moeiteloos met ontluikende liefde, vergevensgezindheid en Gods genade. In mijn beleving is er een wereld van verschil tussen terrorisme en En God zag dat het goed was. Ik kan het niet rijmen. | 0neg
|
Vijfentwintig jaar geleden begon Geeri Bakker (1959) haar carrière als stewardess. Glamour en glory van een stewardess@work is de opvolger van Stewardess@work uit 2012. De auteur is nog altijd assistent purser bij KLM en heeft samen met haar echtgenoot een praktijk in o.a. voetreflexologie.
Ze begint haar boekje met een verklarende woordenlijst. Heel fijn voor degene die weinig tot niets weten over de burgerluchtvaart en de bijbehorende termen. Een aantal is onnodig te vermelden, denk aan jetlag, bagagebak, captain, turbulentie, trolley en vlucht. Andere duidingen zijn daarentegen onmisbaar voor het verhaal. Ergens overnachten is slippen. Een driebander is een uitstervend ras, te weten de assistent pursers volgens het vorige promotiesysteem en ‘vuil’ gaan crewborrelen betekent ongedouched in uniform aan de bar.
Vliegen is een manier van leven en dus laat Bakker de lezer kennismaken met haar privéleven. Zo krijg je een indruk van de enorme flexibiliteit die je als vliegend personeel aan de dag moet leggen. Zij gebruikt soms dagboekfragmenten die, als je niet weet dat het uit een dagboek is overgenomen, gelijk zijn aan de rest van haar schrijfstijl. Zo nu en dan is het jammer dat een onderwerp niet wat verder uitgediept wordt. Zo is het hoofdstuk ‘Culturen’ erg leuk maar wat summier, terwijl hier zoveel meer over te vertellen is.
De auteur heeft geen hoge pet op van haar klanten. Ze verwacht dat passagiers weten dat ze de lege voedselplateaus net zo gerangschikt terug moeten geven als het in ontvangst werd genomen en zegt daarover dat ze weer niet ‘gekeken hebben hoe het erop stond toen ze begonnen met eten’. En wist je dat dít geregeld aan boord gebeurt:
Nu dus wel.
Door de korte hoofdstukken, het eenvoudige taalgebruik en de humor hier en daar leest het makkelijk weg. Overwegend storend is het zeer geregeld gebruik maken van de woorden ‘en wat dies meer zij’. Dat klinkt zo ouderwets. Hinderlijk is ook het aantal (spelling)fouten. Is dit werk wel geredigeerd? En wat betekent eigenlijk 'om de riedel te werken'? En wat is 'een bruin sfeertje zonder dames'? Het zou handig zijn geweest om dit bij de verklarende woordenlijst te zetten.
En toch, los van wat oneffenheden, is het een leuk boekje, omdat het een leek op het gebied van luchtvaartdienstverlening een ongeveinsde kijk in het leven van een steward(ess) geeft. | 0neg
|
Pakkend gegeven, spannende achtervolgingen.
Maar soms beetje teveel van het goede. Concreet gebeurt er eigenlijk niet veel.
Het mooiste van het hele boek vond ik het gegeven dat de koning jarenlang een (platonische) relatie met de bisschop had.
De ontknoping van waar komen we vandaan en waar gaan we naar toe.... mwah.. slapjes en niet echt schokkend. | 0neg
|
Eén van de te gekste boeken die ik in 2011 las was Bezoek van de knokploeg van Jennifer Egan. Mijn boekenlijst met alles wat ik vanaf 2010 las raadplegend kwam ik de naam van Jennifer Egan tegen. Daar maar weer eens wat van lezen, dacht ik, en zo ging Jennifer Egan mee op vakantie. Uiteindelijk las ik het pas na mijn vakantie, tijdens mijn vakantie las ik de veel geroemde thriller “Ik ben Pelgrim” en daarna ging ik de korte verhalenbundel 20th Century Ghosts van Joe Hill lezen.
Eigenlijk was mijn animo om Kijk naar mij te gaan lezen namelijk wat gekelderd dankzij de niet erg enthousiaste mening van mijn vrouw die het boek las terwijl ik in Ik ben Pelgrim bezig was. Ik was toch wel benieuwd, dus nadat 20th Century Ghosts halverwege terug moest naar de biep toch maar aan Kijk naar mij begonnen.
Een arrogant fotomodel die zich niet wil of kan binden rijdt in hoofdstuk één zowel haar auto als zichzelf de vernieling in. Haar pretty face went to hell en na heel wat operaties ziet ze er geheel anders uit. Er volgt een hoofdstuk of wat revalidatie in haar voormalige hometown in Illinois waarna ze terug gaat naar haar woonplaats New York op zoek naar werk. Daar blijkt haar modellencarierre voorbij. Ze zuipt zich een tijdje ongans en na een paar mislukkingen raakt ze in een prestigieus hyper modern internet project verzeild.
Via een flashbackhoofdstuk word ondertussen haar beste vriendin van vroeger geintroduceerd. Het perspectief gaat daarna heen en weer tussen Charlotte, het voormalige fotomodel die in New York haar leven weer op de rails probeert te krijgen en haar oude vriendin Ellen en haar gezin. Met een hoofdrol voor haar 16 jarige dochter, die ook Charlotte heet en Ellen’s puberzoon die kanker heeft gehad, genezen is en nu wat skate en blowt en met oudere jongens om gaat. En Ellen’s broer Moose. Dat was ooit een knappe jongen die het geluk aan zijn reet had hangen maar is nu een tamelijk weirde gast die les geeft op een school en getraumatiseerd is en zich daardoor bijzonder maf is gaan gedragen.
Dan is er nog een mysterieuze buitenlander waar de ene Charlotte ooit iets mee had en waar de andere jonge Charlotte iets mee krijgt. En een privé detective die op zoek is naar die mysterieuze man.
De levens van al die mensen worden gevolgd en kruisen elkaar geregeld. Dat levert interessante verhalen op maar ook wel delen die mij niet echt wisten te boeien. Ik vond dit boek dan ook stukken minder dan Bezoek van de Knokploeg.
Alledaagse shit wordt vermengd met wat minder alledaagse zaken. Vervreemding, isolatie, geheime liefdes, drankzucht, rare sex, leugens, verbanning naar een kelder vanwege een experiment met een bom en een stuk of dertig scholieren, er gebeurde best wel genoeg, maar het duurde soms wat te lang en er zaten ook wel wat stukken tussen die ik ronduit saai vond. Kwam nog eens bij dat het een vrij dik boek was, 500 paginas, het had van mij wel wat minder dik gemogen.
Een beetje een tegenvaller? Eigenlijk wel. Het verwachtingspatroon was best hoog na het andere boek wat ik van Egan las en dat werd niet waargemaakt.
Onderhoudend, hier en daar best goed, maar over het geheel genomen niet de gehoopte topper. | 0neg
|
Titel: Een stad, het meisje en de duivel
Auteur: Svealena Kutschke
Uitgeverij: Atlas Contact
Publicatiedatum: 24 april 2018
Aantal bladzijdes: 672 bladzijdes
Svealena Kutschke is geboren in Lübeck en daar speelt het verhaal zich ook af.
Ik had erg veel moeite om met deze recensie te beginnen.
De cover lijkt heel mysterieus door het meisje dat in het water lijkt te liggen of zweven. Het verhaal gaat over Lübeck en een aantal generaties van een familie en daarbij voornamelijk de vrouwelijke helft van de familie. In het boek kwamen mooie zinnen voor maar er was niet echt een rode draad in het boek. Daarnaast waren de tijdsprongen nogal verwarrend om te volgen en het duurde soms even voordat je doorhad over wie het deel nou ging. Daarnaast was er veel informatie in het boek waardoor je nog minder van het verhaal snapte. Het was niet duidelijk wat de schrijver Svealena Kutschke met dit boek probeerde te vertellen. | 0neg
|
Zwak voor een schrijver die niets dan bestsellers schrijft. Heeft 17 helpers nodig om deze 1032 bladzijde vol te krijgen. Het is te vergelijken met een professor die een wetenschappelijk artikel schrijft maar het veldwerk door zijn medewerkers laat doen. De professor gaat wel met de pluimen lopen, net als de schrijver. Ik heb het niet volledig uitgelezen. | 0neg
|
DNF. De Selectie is een ongeloofwaardig, kinderachtig, slecht uitgewerkt verhaal. Het speelt zich af in de toekomst, in een wereld waarin de inwoners zijn ingedeeld in ranken (de zogenoemde castes). En hoewel het in de toekomst speelt, is uithuwelijken nog steeds heel normaal. Althans, voor het Koninklijk Huis wel. Er mogen namelijk 35 meisjes strijden om de hand van prins Maxon, maar America wil dit niet. America wil dit allemaal niet. Ze wil geen kroon krijgen, ze wil niet met Maxon trouwen maar wil bij haar geheime liefde blijven.
De personages
Ik heb nog nooit eerder zulle oppervlakkige personages voorbij zien komen. Onze hoofdpersoon is America Singer. America Singer (serieus?). America Singer is een verwend, egoïstisch kreng. Ze doet mee aan de Big Brother show alsof zij geen keuze heeft, alsof zij moet deelnemen aan een alles-of-niets wedstrijd. Ze blijft maar dramatisch doen tegen die bal van een geheim vriendje van haar en haar moeder is zo ongeloofwaardig neergezet dat ik eerst een paar keer met mijn ogen moest knipperen voordat ik dit karakter kon 'begrijpen'.
Daarnaast hebben wij nog onze ge-wel-di-ge prins Maxon. *kwijlkwijlkwijl* *dusniet*. Prins Maxon heeft de karaktereigenschappen van een sneeuwbal. Hij ~moet aantrekkelijk zijn~, hoewel hij voor een prins een hoofd vol met zaagsel heeft. Serieus waar; er kwam geen nuttig woord uit de mond van hem.
Verder zijn er nog 34 andere meisjes waarvan de meerderheid wordt omschreven als een kakelende bimbo. Als ik ergens een hekel aan heb, is dat er té vaak personages ~meiden~ naar beneden gehaald worden om de hoofdpersoon beter en knapper en perfecter te laten lijken. Deze meiden hebben dan ook geen enkele achtergrond, geen gevoelens, geen diepgang. Waarom niet?
De wereld
Ha, is er een wereld dan? Wat mij betreft had dit verhaal zich rondom het koningshuis van Nederland of België kunnen afspelen, want er is geen enkele omschrijving van de huidige wereld, politiek of andere landen. Nee, wacht! Dit boek is een mager aftreksel van the Bachelor. The Bachelor, een programma dat ik al net zo afschuwelijk als Georgie Shore of Big Brother of dat verschrikkelijke Utopia vind.
Ik heb dit boek weggeven aan een vriendin van mij, omdat ik denk dat zij hier meer waarde aan kan hechten dan ik kan. Behalve de prachtige cover is er niks positiefs in dit boek te vinden.
(Sorry voor de nogal grove recensie. Ik wil niemand aanvallen of beledigen. Dit is mijn eigen mening, gebaseerd op mijn leeservaringen.) | 0neg
|
De Arubaanse Rebecca Lopez Ikario is een geliefde vrouw in haar familie, buurt en op haar werk. De 85-jarige Rebecca staat midden in haar leven en probeert elke dag zinvol te maken. Ze voelt zich echter al enige tijd niet goed en na enkele ingrijpende onderzoeken krijgt ze van haar arts te horen dat ze nog slechts drie maanden te leven heeft. Vanaf dat moment denkt Rebecca veel terug aan verschillende gebeurtenissen uit haar jeugd. Ze wordt geheel in beslag genomen door het verleden en de dromen over haar jonge jaren doen haar de pijn vergeten. Rebecca’s neef Estaban, die ze als haar eigen zoon beschouwt en die al vele jaren in Nederland woont, komt met de aanstaande dood van zijn tante weer naar het eiland om afscheid van haar te nemen.
Denis Henriquez (1945) is een Arubaanse prozaschrijver, toneelschrijver en dichter. Hij studeerde in Delft en doceert natuurkunde in Rotterdam. Henriquez is auteur van drie Nederlandstalige romans. In 1990 won hij voor een kortverhaal de Prijsvraag van het Antilliaanse verhaal en in 1991 schreef hij het script voor de film Dera Gai. In zijn nieuwe roman Het sterven van Rebecca Lopez Ikario (2016) schrijft Henriquez een ode aan Aruba, maar hij vermaakt de lezer ook met kritische politieke analyses over zijn geboorteland.
De stijl van Henriquez wordt op de achterflap van het boek vergeleken met de beeldende stijl van de Colombiaanse schrijver Gabriel García Marquez (1927-2014). De twee schrijvers tonen inderdaad overeenkomsten doordat ze in hun boeken realistische beschrijvingen over de ruimte en tijd waarin hun verhalen zich afspelen afwisselen met beeldende beschrijvingen over wonderlijke gebeurtenissen en ervaringen van hun personages. Henriquez wisselt bijvoorbeeld analyses van de politieke situatie in Aruba tijdens de Tweede Wereldoorlog af met de beeldende dromen, visoenen en gedachten van Rebecca over haar betekenisvolle verleden. Deze wisselingen in het verhaal zijn prettig en bieden de lezer de garantie voor leerzame leesuren over de Arubaanse geschiedenis. Daarentegen kan het taalgebruik en de stijl van Henriquez niet op tegen de beeldende woordenschat en stijl van Gabriel García Marquez. Henriquez herhaalt woorden te vaak, de niet goed getimede witregels onderbreken het verhaal te abrupt en de humoristische dialogen tussen personages brengen te weinig verlichting.
De roman kan in twee delen worden gesplitst, namelijk het eerste deel dat de goede aspecten van het verhaal benadrukt en het tweede deel waarin de roman helaas zijn glans verliest en in een voorspelbaar verhaal verandert. Hoewel de titel van de roman al veel van het verhaal weggeeft, hoeft dit geen probleem te zijn als de lezer gedurende het verhaal regelmatig wordt uitgedaagd, verrast of eventueel ontroerd. In Het sterven van Rebecca Lopez Ikario blijft de lezer echter hangen in het verleden van Rebecca en raakt verstrikt in haar verdriet en teleurstellingen. Het is vanzelfsprekend dat een schrijver de lezer kan uitdagen door over zware onderwerpen als de dood te schrijven, maar de roman bevat te veel bladzijdes om de lezer zonder enige verlichting vast te houden in het verdriet van de hoofdpersoon. Henriquez slaat dus enigszins door met de melancholische toon van zijn roman en doordat zijn pogingen om de lezer te verlichten met humor en ironie niet zijn gelukt, stelt de roman enigszins teleur. | 0neg
|
Latimer een schrijver komt in contact met kolonel Haki. Haki heeft een synopsis klaar voor een boek en wil Latimer het idee geven, voor zijn nieuwste boek. Hun gesprek komt bij Domitrios, Latimer is enorm geïnteresseerd in zijn leven. Dimitrios is dood aangespoeld. Latimer besluit om in zijn leven te duiken en het laat hem niet meer los. Hij volgt het spoor van Dimitrios zijn leven. Hij veranderd in een echte speurneus. Je volgt hem door diverse steden. Zijn leven komt in gevaar. Dimitrios was een gevaarlijk en een gewiekst misdadiger.
Ik vind het een enorm traag verhaal, het lijkt maar niet op gang te komen. Ik kon niet in het verhaal komen. Pas ver over de helft vond ik het echt beter worden. Het plot is dan wel een beetje een verrassing. Ik heb meerdere malen gedacht? Ga ik het wel uitlezen?
De schrijfstijl is absoluut mijn ding niet. Te veel moeilijke woorden en zinnen die echt uit een theorieboek voor gevorderden lijken te komen. Ook erger ik me aan het Frans in het boek. Ik spreek geen Frans, dus heb geen idee, wat die zinnen betekenen. Een vertaling staat er niet bij. Sommige stukken over geschiedenis zijn erg langdradig. Moest ook regelmatig woorden opzoeken in een woordenboek. Dit leest gewoon niet prettig. Misschien had het beter aangepast kunnen worden aan de taal van deze tijd?
Thriller? Nee, zeker niet…..Het mist gewoon de spanning, wat je als thrillerlezer nodig hebt. Het moet spannend zijn, zo spannend dat je het boek niet meer weg kunt leggen. En dit boek lag steeds aan de kant! Ik zou het een detective noemen met veel politiek en geschiedenis.
Ik kan het boek geen voldoende geven, blijf steken op 2,5 sterren. | 0neg
|
Seeker van Arwen Elys Dayton is moeilijk te categoriseren. Het heeft iets van fantasy, iets van sciencefiction, iets futuristisch en iets van steampunk. De schrijfster lijkt alle populaire genres in een blender te hebben gegooid, waar dit boek uit is gekomen. Erg ambitieus, maar helaas is het te veel van het goede met een onduidelijke basis, waardoor het een onsamenhangend en verwarrend geheel is geworden.
Quin, Shinobu en John zijn op een landgoed in Schotland opgeleid tot zoekers. Aan het begin van het boek zijn ze klaar om beëdigd te worden. Wat een zoeker precies doet is niet echt duidelijk. In ieder geval zijn de laatste generaties zoekers niet meer zo nobel als ze oorspronkelijk waren bedoeld. Maar wat was hun oorspronkelijke doel? Hier gaat het boek een beetje aan voorbij. In ieder geval is er verraad en de drie vallen uiteen in hun vlucht en zucht naar wraak. Alleen gebeurt er daarna niet zo veel. Er worden steeds stukken overgeslagen, waardoor het lijkt alsof de actie ergens anders gebeurt. Ook de ontwikkeling die de personages doormaken gebeurt eigenlijk buiten de bladzijdes. Shinobu is bijvoorbeeld ineens drugsverslaafd (waarom?) en Quin heeft ineens een bijzondere gave om mensen te genezen. Eerder is er niet naar deze gave verwezen en daarna gebruikt ze deze geneeskracht ook niet meer. Het voegt dus ook niets toe aan het verhaal.
Verder is het heel onduidelijk wanneer het verhaal zich afspeelt. Het deel in Schotland doet vermoeden dat ze ergens in de Middeleeuwen leven, of in een soort van onbestemd fantasy-verleden. Als ze in Hong Kong en Londen zijn lijkt het verhaal zich eerder in een futuristische sci-fi/steampunk-setting af te spelen. Of is het een alternatief heden? Een toekomst? Er is dus geen duidelijk frame waarin het verhaal te zien is. Door het hele boek heen moet je steeds het beeld in je hoofd aanpassen. Dit is heel frustrerend tijdens het lezen. De eerste keer dat een mobiele telefoon wordt genoemd is bijvoorbeeld pas in het laatste kwart van het boek. Daarvoor was het dus nog heel goed mogelijk dat het een wereld is waarin mobiele telefoons niet bestaan.
Naast de warrigheid en onduidelijkheid is er ook nog de enorm stereotyperende (en luie) omschrijving van Azië. Ze zijn in Hong Kong en daar zijn natuurlijk allerlei opiumdens en er is een wijze mythische heler die hen helpt. Het boek is opgehangen aan slappe stereotypes die het boek totaal niet overeind houden.
Terwijl ze in Hong Kong zijn wordt verder iedereen beschreven als ‘Aziatisch’. Want iedereen in dat werelddeel ziet er natuurlijk precies hetzelfde uit. En zelfs als dat een juiste omschrijving zou zijn, dan is dat toch logisch, want ze zijn in Azië? In Londen wordt toch ook niet iedereen omschreven als ‘Europees’? Zelfs een ruimte is niet veilig voor de omschrijving van ‘Aziatisch’:
“De kelderruimte was lang en smal. Er stonden allerlei versierde kasten en keurig opgestapelde kisten langs de muur, met een smal paadje ertussen. Het deed heel erg Aziatisch aan.”
Wat dat ook moge betekenen.
Arwen Elys Dayton heeft absoluut te veel willen doen in Seeker. Het uitgangspunt dat op de achterflap van het boek is beschreven is absoluut intrigerend en het boek is op momenten ook gewoon leuk om te lezen, maar er is gewoon te veel. Zelfs het combineren van genres is een heel leuk idee, maar de uitwerking moet dan echt veel beter. Er moet een duidelijk frame zijn, zodat de lezer vanaf het begin weet dat het gaat om een combinatie van genres. Dit moet niet halverwege het lezen pas duidelijk worden. Het boek heeft totaal geen stevig fundament, waardoor alles wat erop gebouwd wordt eigenlijk uit elkaar valt. | 0neg
|
Er is altijd een boek dat onderaan bungelt als het om de waardering gaat. Sommige boeken lees je niet uit en die smijt je woedend in de hoek. Zo bedroevend slecht geschreven en slecht doordacht zijn die boeken. Ze halen de lijstjes niet, laat staan je boekenkast. Eigenlijk verdient dit boekje van Tardio een vergelijkbare behandeling, maar toen ik me gereedmaakte om het weg te smijten had ik het al uit. Tja, dan vraag je erom.
Je moet je voorstellen dat alles wat je op een geestelijk verwrongen seriemoordenaar denkt te kunnen plakken door deze schrijver wordt meegenomen om het beeld neer te zetten. Mishandeld, gepest, gebroken gezin, geestelijk beschadigd, dierenmishandelaar, kindermoordenaar, trenchcoatdrager, etc. Als je opkijkt nadat je de bal richting de negen pins hebt gesmeten staat-ie naast je op de bowlingbaan. Wedden?
Als je een idee wilt krijgen wat er gebeurt in het hoofd van een seriemoordenaar, dan moet je het boek Last Day On Earth: A Portrait of the NIU School Shooter van David Vann maar eens lezen. Het is helaas niet in het Nederlands vertaald, maar het beeld dat Vann schetst van schoolshooter Steve Kazmierczak is huiveringwekkend. Vann spiegelt het aan zijn eigen leven en weet, zegt, schrijft en legt uit dat het geluk dat hij in zijn leven had niet het pad van Kazmierczak kruiste. De ellendigheid van K's leven is verschrikkelijk. Dat praat niets goed van zijn daad, maar de werkelijkheid van veel jongeren is onthutsend om te lezen.
Tardio komt niet in de buurt van een geloofwaardig beeld van moordenaar Milo, laat staan dat het verhaal geloofwaardig is. Ik adviseer je het boekje links te laten liggen. | 0neg
|
Vol spanning begon ik de nieuwe serie van James Dashner. Ik ben helemaal fan van de Labyrint renner serie dus ik kon niet wachten.
Helaas vond ik het erg tegenvallen. Er zit weinig diepgang in de hoofdpersoon en zijn twee vrienden. Je wordt wel meteen het verhaal ingezogen en het leest ook vrij makkelijk maar er gebeuren zoveel "gekke" dingen dat je ook echt niet meer weet waar dit verhaal naartoe leidt. Ik heb het uitgelezen omdat ik wilde weten hoe het afliep; dat bleek vrij verrassend maar deel twee en drie ga ik niet meer lezen terwijl ik ze wel al gekocht heb.... | 0neg
|
Vanaf hoofdstuk 1 zat ik compleet in het verhaal. Naarmate het boek vorderd werd de sympathie voor de hoofdpersoon groter. Had dit einde niet verwacht. Binnen twee avonden uit maar opnieuw lezen, nou nee. | 0neg
|
Roel Janssen heeft in dit boek de hele situatie rond het vluchtelingenprobleem mooi verwoord. Het verhaal speelt zich af rond fotograaf Mortimer en Tessa, die een zeilboot bezit en samen gaan ze rondzeilen om foto's te maken rond de actuele vluchtelingencrisis. Ze redden een vluchtelingenmeisje Soumaya van de dood op zee en komen zo in een spel terecht tussen politiekers, advocaten die aan mensensmokkel doen en noem maar op. Zelf ben ik zo geen favoriet van alles wat met politiek te maken heeft, het interesseert me niet zo, maar dat is waarschijnlijk uit onwetendheid en me er nooit mee bezig gehouden hebben. Daardoor kon ik me niet goed concentreren en meeleven met de stukken in het verhaal die over politiek gingen, maar van de rest wat aan bod kwam heb ik wel genoten. Voor degenen die zich interesseren in politiek en alles wat met de vluchtelingencrisis te maken heeft, is dit boek zeker een aanrader, het geeft je een hele andere kijk op de situatie. Ik kan me zeer goed voorstellen dat zoiets ook in het echt gebeurd. | 0neg
|
Wat ben ik blij dat ik eindelijk dit boek uit heb. Ik wilde er na 180 bladzijdes de brui aan geven, maar zag de positieve kritieken op deze website en besloot dan toch maar door te lezen. Het boek is veel te dik (509 pagina's) en er zit enorm weinig spanning in. Er wordt te zeer uitgeweid over de verschillende psychische aandoeningen en de uitgebreide opsommingen vliegen de lezer om de oren. Toch nog een leuke verrassing op het eind, maar 40 pagina's spanning in zulk een dik boek is veel te weinig. | 0neg
|
Ik heb het boek gelezen omdat ik mij had ingeschreven voor de leesclub. De compacte tekst over de inhoud had mij behoorlijk nieuwsgierig gemaakt en ik verwachtte dan ook een pageturner van formaat. Helaas is dit flink tegengevallen.
Ik vind de schrijfstijl erg langdradig ondanks de korte hoofdstukken die prettig zijn. Maar daardoor zijn het er ook heel veel met telkens weer andere personages, waarvan ik me op zeker moment afvroeg wat die er allemaal toe deden.
Ik heb het boek uitgelezen omdat ik me daartoe verplicht voelde vanwege de leesclub. Als ik het boek uit de bieb had geleend bijv. , had ik het na 100 pagina's weer terug gebracht.
Het boek was voor mij zeer makkelijk weg te leggen, ik had moeite mijn gedachten erbij te houden. Ook heb ik het idee dat Blake alle kennis en meningen die hij over hedendaagse onderwerpen heft, in 1 boek wilde stoppen.
Onbegrijpelijk dat Patrese het heel normaal lijkt te vinden om te gaan eten en daarna het bed te delen met een verdachte. Nog onbegrijpelijker dat hij daarvoor niet wordt geschorst of op zijn minst van het onderzoek wordt gehaald.
Voor mij was dit het zoveelste boek over de zoveelste seriemoordenaar. | 0neg
|
Stoer zijn is een keuze Hoe komt het dat meisjes vaker bang zijn dan jongens? Het antwoord van Caroline Paul is eenvoudig: omdat ze zo worden opgevoed. Jongens worden uitgedaagd om uit hun comfortzone te treden, op zoek te gaan naar hun grenzen. Ouders begeleiden ze zelfs in hoe ze met situaties om moeten gaan waarin ze zichzelf moeten redden. Meisjes niet, die worden gewaarschuwd in hun comfortzone te blijven. Zo ontwikkelen ze nooit de veerkracht en het zelfvertrouwen om op eigen benen te staan.
Aan de hand van tien voorbeelden uit haar eigen leven en gelardeerd met talloze andere voorbeelden (van ons eigen zeilmeisje Laura tot aan First Lady Eleanor Roosevelt) laat Paul zien dat het anders kan. Het is duidelijk dat de ouders van Paul zelf hun dochters hebben gestimuleerd om hun grenzen op te zoeken. Je kúnt een zeilboot van melkpakken bouwen, daarop varen om meteen weer te vergaan. Je kúnt onvoorbereid een wereldrecord kruipen willen vestigen en het niet halen. Je kunt ook brandweervrouw worden en zonder dat angst je tegenhoudt een brandend gebouw in gaan. Als je je realiseert dat je lichamelijke reactie op angst veel lijkt op die van opwinding, dan kun je ook je angst overwinnen en ontwikkel je je tot een zelfstandig mens. Soms heb je succes, soms niet. Maar je doel niet halen, is niet hetzelfde als falen. Falen doe je pas als je niet probeert. Dat is in een notendop de filosofie van Paul.
Die boodschap komt duidelijk uit Meisjes met lef naar voren. Het inspireert en daagt uit om uit je luie stoel te komen en op zoek te gaan naar avontuur, je hart te volgen. In die zin is Meisjes met lef een heel Amerikaans boek. Toegankelijk en vlot geschreven en vol optimisme. ‘Stoer’ zijn valt in het leven van Paul samen met ‘Lef hebben’. De waarschuwing aan het begin van het boek (‘Probeer dit niet zelf’) is wel in tegenspraak met de boodschap. Zouden lezers nou echt niet door hebben dat de verhalen van Paul zo extreem zijn dat je jezelf wel twee zo niet drie keer bedenkt voordat je eraan begint?
Lef heb je natuurlijk in alle situaties waarin je je grenzen opzoekt en er soms over heen gaat, niet alleen met outdooractiviteiten. Toch komt het boek over alsof iemand die zichzelf uitdaagt door voor een uitverkocht stadion te zingen niet stoer zou zijn. De voorbeelden van Paul zijn daardoor ook inhoudelijk meer van hetzelfde en meer inspiratie had kunnen komen door ook verhalen van andere vrouwen toe te voegen, denk aan Marie Curie, de eerste vrouwelijke Nobelprijswinnares en ontdekster van radioactiviteit. Bovendien gaan zeven van de tien verhalen over ervaringen van Paul op oudere leeftijd, terwijl voor de meisjes van nu de grootste uitdaging is hoe ze in het leven van alledag hun uitdaging kunnen vinden. Paragliden en kanovaren op open zee is bijvoorbeeld maar voor weinigen weggelegd. Paul maakt de vertaalslag naar de lezers door de stukjes waarin je zelf aan de slag kunt (‘schrijf op’) en weetjes (‘Hoe blijf je warm’) en testjes (de ‘lef-o-meter’), aantrekkelijk geïllustreerd door haar partner Wendy MacNaughton.
Eigenlijk had het boek net zo goed ‘Leven met lef’ kunnen heten, want ook voor veel jongens vormen de avonturen van Paul een uitdaging. Ook jongens wandelen bijvoorbeeld niet regelmatig over een gletsjer, waar ze in een spleet terecht kunnen komen. Paul zelf is in ieder geval een levend voorbeeld van iemand die zich niet door haar angst laat leiden, maar Meisjes met lef blijft als inspiratiebron wel oppervlakkig.
Het boek is vooral geschikt voor meisjes (en jongens!) van elf jaar en ouder. | 0neg
|
Ik vond het het geijkte liefdesverhaal.
En ja jongen ontmoet meisje en samen overwinnen ze alles door hun eeuwigdurende liefde.zelfs het zombie zijn want daar geneest R. op de een andere manier van, doordat hij en Julie van elkaar zijn gaan houden en ze er zichzelf eindelijk toe aanzetten om aan deze gevoelens toe te geven. Het heeft ook wel zijn mooie kanten want het is natuurlijk prachtig hoe de gedachtengang van R. wordt omschreven.
Als een eerste boek is dit helemaal geen slecht begin. | 0neg
|
Laat ik beginnen met het feit dat ik veel boeken van Abbi heb gelezen, maar deze was eigenlijk te zot voor woorden. Ik heb het 2 sterren gegeven, maar misschien is 1 ster meer op zijn plaats.
Het ebook telt 250 blz waarvan er ongeveer 40 blz over... ja juist, niks gaan. Even los van de paar bladzijden die nodig zijn voor alle rechten etc en dankwoord, zijn er ongeveer 30/35 blz die over een ander boek gaan van een compleet andere schrijfster. Ik heb die blz dus niet gelezen.
Ditmaal gaat het verhaal over een bad girl genaamd Jess. Ze wordt stapel verliefd op Jason, ja juist, de broer van Jax die we in boek 1 van de SeaBreeze serie hebben leren kennen. Uiteraard, zoals elke schrijver/schrijfster doet, worden de "bekende" personen nog even aangehaald en uitgelegd wat er in het "verleden" was gebeurd. Wat Abbi echter verkeerd doet, is na blz 130 verdorie diezelfde personen nog een keer aanhalen en nog een keer uitleggen. Het lijkt wel alsof het verhaal misschien ooit bedoeld was om in een tweeluik te laten verschijnen, alleen nadat ik het boek uit had, had ik echt het gevoel dat dit een haastklus is geweest. Foei Abbi, dat had je echt beter gekund. Het verhaal is nu echt een "13 in een dozijn" verhaal geworden en had niet misstaan in een of ander flut romannetje. | 0neg
|
Dit verhaal gaat over Susan Svendsen, een Deense natuurwetenschapper met een wonderlijke gave om mensen de waarheid te laten zeggen. Ze woont met haar man en de 16 jarige tweeling in India, waar haar gaven haar juist in moeilijkheden brengen. Om te voorkomen dat ze in de gevangenis terecht komt, moet het gezin terug naar Denemarken. De Deense regeringsambtenaar wil dat ze haar gave gebruikt om mensen te laten vertellen over de zogenoemde Toekomstcommissie. Dat is het geheime genootschap dat Susan en haar man hebben ontdekt. Ze moeten het doel van deze commissie zien te ontdekken en met personen die hier meer van weten in contact zien te komen. Ook wil men het laatste verslag van deze commissie hebben. Susan en haar familie komen in een onoverzichtelijke machtsstrijd terecht. Ze komen dieper en dieper in een schimmige wereld.
Het boek leest traag, ondanks de korte hoofdstukken is het geen boek om even te lezen. Je moet je hoofd er bij houden omdat er steeds dingen uit het verleden verteld worden en er van de hak op de tak gesprongen wordt. Het is niet makkelijk om je in de karakters in te leven, de karakters worden zeer oppervlakkig beschreven.
Het verhaal wordt verteld vanuit Susan, waardoor vrijwel alle zinnen met “ik “beginnen.. dit vind ik persoonlijk niet fijn lezen.
Voor mij is allemaal erg onsamenhangend, soms komen er verwarrende stukken in voor waardoor je geen idee meer hebt wat je aan het lezen bent.
Het is een roman, op geen enkel moment heb ik iets van spanning kunnen ontdekken in het boek.
Ik geef het dan ook slechts 2 sterren. | 0neg
|
Het verhaal is beklemmend en goed vanuit meerdere perspectieven geschreven. Je denkt telkens: ook dat nog..... how much can a person take.
Blijkbaar heel veel en dan heb ik het met name over de geweldige vrienden die Jude om zich heen heeft weten te verzamelen. Maar.......is het werkelijk nodig er 750 bladzijdes over vol te schrijven. Na 500 bladzijdes kreeg ik de neiging stukken over te slaan en dat is in de regel geen goed teken. Ik heb me tot het voor mijn gevoel onontkoombare einde erdoor geworsteld.
Not my kind of book. | 0neg
|
'Don't judge a book by its cover', zei Mr. Tulliver in George Eliot's The Mill on the Floss (1860) terwijl hij de buitenkant van Daniel Defoe's The History of the Devil bewonderde. Een waarheid als een koe. Een prachtige buitenkant staat niet garant voor dezelfde kwaliteit binnenin (én andersom), maar het helpt wel.
De omslag voor Mijn tweede leven is niet door de marketingafdeling van de uitgeverij uitgekozen, maar door Oosterhuis zelf. Het is een door hemzelf geschilderde bos bloemen in een vaas geworden, uitgekozen omdat, zo vertelt hij in Verklaring van de titel, hij dat passend vond voor deze bloemlezing uit bloemlezingen.
Verderop vertelt hij bovendien dat Miep Diekman ooit over hem geschreven heeft dat hij twee levens had moeten hebben, omdat hij zoveel belangstelling heeft voor alles: dichten, liedjes schrijven, verhalen, cabaretteksten en vertalingen. En dan is hij ook nog, in wat hij zijn tweede leven noemt, een amateuristische zondagsschilder. Met die laatste omschrijving slaat hij de overbekende spijker bovenop de kop, want de afbeelding op de voorkant van het boekje is inderdaad precies wat je verwacht van zo'n zondagsschilder: een oubollig bosje bloemen in een vaas op een tafel.
Zo'n afbeelding voorop een boek helpt niet. Gelukkig begint het boek met een aantal aardige anekdoten over zwerftochten die sommige van zijn liedjes gemaakt hebben, zoals bijvoorbeeld Zon op een plankje. Het lied dat Oosterhuis in 1959 schreef wordt in datzelfde jaar door het volkskundig tijdschrift Neerlands Volksleven beschreven als 'een anoniem vers uit de bezettingstijd' en 'een lied dat niet Nederlandser en eigentijdser kan zijn':
Zon op een pleintje met schaduw van bomen,
spelende kind'ren, een lied en een lach,
mannen die fluitend van 't werk huiswaarts komen,
dat is wat ik in mijn dromen zag.
Refrein:
Klinkt, klokken van de toren,
maait, maaiers, maait het koren,
zingt, laat je lied'ren horen
laat ze klinken, klinken door het wijde land.
't Is nog een droom, maar miljoenen beleven
sterk dit verlangen naar zonlicht en vreê,
duizenden willen, als wij, alles geven,
dragen die droom in hun hart steeds mee.
Refrein
Dwars door een wereld in angsten gevangen,
dwars door een tijd die de ogen verblindt,
gaan wij en zingen van droom en verlangen,
omdat wij weten dat Vrijheid wint!
Refrein
Dat het tijdschrift het liedje zo'n 14 jaar ouder schat dan het is, is niet zo heel raar, maar dat is niet het enige waarmee ze mis zitten. Oosterhuis schreef dit versje namelijk tijdens een jongerenkamp in Stockholm, terwijl hij onder de indruk was van de Zweedse dansen en liederen. Zo Nederlands is het dus helaas niet...
Het is jammer dat deze paar anekdoten aan het begin, samen met de door Oosterhuis vertaalde Shakespeare-sonnetten aan het eind, de enige hoogtepunten zijn in een verder rommelig, zonder enige samenhang, samengesteld bundeltje. Het bevat liedjes, teksten, fragmenten, historische (jeugd)verhalen en vertaalde gedichten, voor elk wat wils en daarom voor niemand van voor tot achteren interessant. Het was voor Oosterhuis zelf waarschijnlijk erg leuk om dit boekje samen te stellen, maar voor de lezer helaas te hapsnap en veelal te verouderd. Een boekje dus, waarvan de omslag precies past bij de inhoud en daarom rustig op basis daarvan beoordeeld mag worden. | 0neg
|
Een boek waarin maar liefst 3 tweelingen voorkomen, dat is toch echt van het goede teveel en te gemakkelijk voor de schrijver om personen te verwisselen. Ik vind het een gemakkelijkheidsoplossing. Desondanks was het wel spannend en ook wel een bizar boek. | 0neg
|
Vervelende personages en schrijfstijl en het verhaal is al snel erg voorspelbaar. Al de lovende recensies ontgaan me volledig, maar wellicht mis ik iets? | 0neg
|
Het heeft een dikke week geduurd, maar ik kan ein-de-lijk zeggen dat ik Twilight van begin tot eind heb gelezen! Mijlpaal!
Man man, Bella is zzzzzaai! Zo onzeker als wat, maar uiteraard krijgt juist zíj wat met dé stud van school. Wat een vriendelijke, en vooral niet te vergeten, sparkelende vampier is... Oja, maar pas nadat ze eerst tal van andere bewonderaars van zich af heeft moeten slaan. Houuuu oppp!! Alleen door dit te typen raak ik weer helemaal geïrriteerd!
Twilight dus... Bella wil het leven van haar drukke moeder vergemakkelijken en besluit om naar haar vader te verkassen, die in het regenachtige en mistige dorpje Forks woont. Nouja, denk eigenlijk dat een samenvatting hier wat overbodig is. Laten we het houden op 1 + 1 = Twilight.
Ik denk dat dit de tiende poging voor me is geweest om het boek uit te lezen. Ik hoor je gewoon vragen "waarom probeer je het dan nog?". Nou, omdat ik gewoon zóó nieuwsgierig was waar die hoge rating vandaan kwam, omdat het mij gewoon nog nooit is gelukt het uit te lezen. Helaas was het ook dit keer worstelen en heb ik echt de grootste moeite gehad om 'm uit te lezen. Ik bedoel: een dikke week heb ik ervoor nodig gehad. En nu is-ie uit... En zal ik heel eerlijk zijn? Ik had gewild dat ik 'm gewoon niet uit had gelezen. Maargoed, nu weet ik tenminste waar ik over praat :P.
De saaiheid van Bella toont zich helaas niet alleen in haar gedrag, maar ook in de schrijfstijl van het boek. Serieus óveral staan bijvoeglijke naamwoorden voor. Op het begin nog leuk, maar op een gegeven moment gewoon echt irritant. Waarom moet alles zo overdreven zijn? Het werd er alleen maar saaier op en was voor mij dus echt géén toevoeging het verhaal. De gedachtes zijn op zich mooi op papier gezet, alleen de gesprekken slaan nergens op. Ze gaan gewoon echt nergens over! Om dan vervolgens weer los te gaan in een wirwar aan gedachtes.. Come on girl, S P E A K!!!! Het was gewoon awkward om die stuntelige "gesprekken" te moeten lezen. Pas na een bijna-dood ervaring kon ze blijkbaar wel praten....?
Maarrrrr... gelukkig hielden ze wel meteen al zielsveel van elkaar na de eerste date en kon dit gelukkig ook niet vaak genoeg uitgesproken worden! Om over overdosis romance te praten...
Het spijt me echt, maar kan er echt niets meer van maken dan 1 moeizame ster. Wat een afschuwelijk boek. Weet wel dat ik de rest van de reeks nevernooitniet ga lezen. Heb genoeg Twilight gehad voor de rest van mijn leven. Wat een verspilling van mijn tijd, echt, jeetje.. Kan er gewoon nog niet over uit. Bah. | 0neg
|
Ik ben begonnen om dit boek voor te lezen, maar ben daar na 4 hoofdstukken mee opgehouden, omdat ik merkte dat mijn dochter geen zin had om er naar te luisteren en ik geen zin om eruit te lezen. Ikzelf heb het boek wel uitgelezen, dat gaat tenslotte een stuk sneller dan voorlezen, maar achteraf vind ik het een beetje zonde van mijn tijd geweest. Ook ik heb niets met sprekende dieren, vanzelf aangroeiende takken en rondrennende deuren, dat blijkt maar weer. | 0neg
|
In vergelijking met andere boeken van Rachel Gibson is dit boek beetje een tegenvaller. Verhaal is op zich goed, alleen wordt er doorheen geroetsjt. Net alsof de schrijver zo snel mogelijk aan het eind van het verhaal wou zijn. Het boek is ook veel minder dik als andere boeken van haar. Ik denk dat wanneer ze dit boek langer had gemaakt en beter uitgewerkt het een beter boek zou zijn geworden. Niet te min zitten er mooie uitgewerkte stukken in het verhaal, alleen hadden er meer hiervan mogen zijn. | 0neg
|
De zevende roman van ‘s lands succesvolste thrillerauteur, Saskia Noort, begint in een Duitse ivf-kliniek, waar Anna Koster in de wachtkamer zit. ‘Ja, sorry dat ik u lastigval, maar u bent het toch?’, is de frase waarmee de bekendheid van het hoofdpersonage wordt geïntroduceerd, een leidraad in de wirwar van thema’s die aan bod komen in Huidpijn. Anna Koster is een presentatrice en journaliste van middelbare leeftijd, die samen met haar partner Sam haar kinderwens probeert te vervullen. Tijdens de behandeling biecht hij op een affaire te hebben, en in de rit naar huis verneemt ze via RTL Boulevard dat haar programma stopt. Deze pijnlijke gebeurtenissen worden breed uitgemeten in de pers, maar het verhaal neemt pas echt een dramatische wending als Sam op mysterieuze wijze verdwijnt en Anna ervan verdacht wordt daarin een rol te hebben gespeeld. In deze al rijke verhaallijn komt een heel scala aan plat beschreven personages voorbij, die al dan niet direct slaan op bestaande personen als Humberto Tan en Halina Reijn. Dit levert ongemakkelijke dialogen op, waarin Noort een poging doet deze personen zo levendig mogelijk te verwoorden, wat nogal krampachtig aanvoelt. Het lezerspubliek is namelijk zo bekend met de reputatie en stijl van deze persoonlijkheden, dat het onmogelijk is voor Noort om ze neutraal op te laten treden als bijfiguur. Ze fungeren als stereotypen, die vooral de actualiteit van Huidpijn moeten onderstrepen. Zo is Anna te gast bij De Wereld Draait Door, waar ze door Reijn gesteund wordt als die laatste inhaakt op een opmerking van Van Nieuwkerk: ‘Jezus! Deze vragen worden altijd aan een vrouw gesteld, nooit aan een man!’. Voor wie Noorts eigen televisieoptredens kent, is het alsof ze haar ongenoegen op de beeldvorming van vrouwen in de media wil uitspreken, maar omdat ze hier gebruik maakt van de status van een bestaand persoon, verliest ze aan geloofwaardigheid. De vele herhalingen van Noort over het voorkomen en de leeftijd van Anna en de vooroordelen die daarmee gepaard gaan, doen daar tevens ook afbreuk aan. Daarbij halen ze al het tempo uit het verhaal, want telkens als de plot zich heeft ontwikkeld, grijpt Noort weer terug op een aspect van de beeldvorming van Anna, of komt er weer een scène waarin ze stilstaat – vaak op letterlijke wijze, als Anna door een voorbijganger herkend wordt – bij diens status als een televisiepersoonlijkheid.
Huidpijn is wederom uitgebracht als literaire thriller, en door haar eerdere successen is het niet onterecht dat de verwachtingen rondom het thriller-aspect hoog waren. Noort heeft er echter voor gekozen om een grote hoeveelheid thema’s op te voeren, die vooral afleiden van zowel de plot als de personages. Zo laat Noort zelfverminking aan bod komen, wat haar eerder gemaakte punt over vrouwen ondermijnt. Anna krijgt ook nog te maken met een zus in een afkickkliniek, een onverwerkt jeugdtrauma, een zwangerschap, een gebroken hart en eenzaamheid. Ze lijken te zijn bedoeld om Anna af te schilderen als een labiel personage om zo de lezer ervan te overtuigen dat zij wel degelijk iets te maken heeft met Sams verdwijning. Het voelt echter zo geforceerd aan, dat het niet aannemelijk is dat een lezer dat daadwerkelijk overweegt. Wanneer het verhaal dan eindelijk de potentie heeft om nog enigszins spannend te worden, wordt het ondergesneeuwd door een web van irrelevante subplots. De onsamenhangende verhaallijnen worden aan elkaar geregen door een plat en plastisch taalgebruik, dat wordt opgeleukt met ontelbare hippe Engelse frases als ‘first things first’, ‘sweetheart’ en ‘one day you’re up, the next you’re down’. Noort gebruikt een ironische toon als Anna reageert op de namen van jongeren, ‘zo heten ze tegenwoordig’, maar is ongeloofwaardig als ze de gerenommeerde journaliste laat snapchatten met één van die jongeren, Jazz, en haar op niet ironische manier opvoert als een persoon tegen wie Anna opkijkt, ‘ik vraag me af waar [Jazz] al die wijsheid vandaan haalt’. Die bewondering van Noort voor de jeugd komt ook naar voren in de motto’s, waarvan één uit een nummer komt dat geschreven is door haar dochter.
Noort beschrijft haar protagonist als iemand die wil ‘overachieven’, en dat is precies waar ze zelf de mist mee ingaat. De roman gaat rakelings alle kanten op, en blijft daardoor nergens lang genoeg stilstaan om het verhaal goed binnen te laten komen. De titel is daarom werkelijk treffend: Huidpijn is te oppervlakkig en op geen enkel punt scherp of spannend genoeg om door te dringen om daadwerkelijk iets aan te richten. | 0neg
|
Met dank aan Harper Collins en Boekenfans voor dit exemplaar " Jongen verslindt heelal" van Trent Dalton in ruil voor een recensie.
Ik had mij opgegeven omdat dit mij een super mooi boek leek na het lezen van de achterflap. Ik was meteen nieuwsgierig naar dit verhaal. Hoe red deze jongen zich in zijn chaotische leventje. Het is niet niks wat er allemaal op zijn pad komt.
Was dan ook blij dat ik was uitgeloot. Kon niet wachten erin te beginnen. Maar eenmaal bezig blijkt het boek zo tegen te vallen. Maar of dat nu aan mij persoonlijk ligt of daadwerkelijk aan het boek ?!
Allereerst mijn complimenten voor de prachtige cover ! Een echte eyecatcher.
De eerste 100 pagina's verliepen moeizaam. Eenmaal daar over heen gaat het wel wat beter maar nog pakt het mij niet helemaal. Normaal zou ik zo'n boek weg leggen en later weer proberen. Daarna, wanneer het nog niet wilt is het gewoon klaar. Maar in dit geval moest ik wel een recensie inleveren. Dus heb ik niet zomaar opgegeven.
De eerste keer kwam ik niet verder dan 40 pagina's. Veel mensen zijn lyrisch over de mooie lange zinnen maar voor mij werkt dat dus niet. Keer op keer vroeg ik mij af wat ik nou in hemelsnaam gelezen had. Stuitte ook vaak op rare woordkeuzes. Soms teveel in 1 zin waardoor ik ook weer begon te dwalen. En merkte dat het mij moeite kostte het boek weer opnieuw op te pakken.
Door de toch wel vele positieve recensies ook heb ik besloten opnieuw te beginnen in het boek. Ook mijn 2de poging verliep moeizaam maar redde het wel tot bladzijde 147. Toch vroeg ik mij af wat ik in hemelsnaam gelezen heb.
Raar maar waar, ik waagde een derde poging. Uiteindelijk heb ik het opgegeven, soms ligt een boek je en soms ook niet. In dit geval is het hem dus niet voor mij. Jammer, heel erg jammer.
Aan alle andere die twijfelen dit boek te gaan lezen, vooral doen ! Dat het niet mijn "cup of tea" is wil niet zeggen dat het jullie niet ligt.
Toch ben ik blij met de kans die ik gekregen heb dit boek te lezen. Hopelijk heb ik de volgende keer wel weer een boek te pakken die mij weet te boeien. | 0neg
|
Dit boek is mijn eerste kennismaking met Mosby en ik moet zeggen dat ik niet bijster enthousiast ben. Ik vond het echt een verwarrend verhaal. Nu ik het boek dicht sla, merk ik dat er maar enkele details zijn blijven hangen en dat de totale verhaallijn me volledig ontgaan is.
Het las wel prettig (op enkele vreemde zinnen (slechte vertaling?!) na) en ik had het dan ook zo uit. Maar ik zou niemand uit kunnen leggen waar het nu eigenlijk over ging. Jammer, voor mij blijft Mosby voorlopig in de boekhandel liggen. | 0neg
|
Dit is het eerste boek van Haakan Östlundh dat ik heb gelezen. Ik was me er niet van bewust dat het een zoveelste deel is in een reeks rond Fredrik Broman en dat is misschien wel jammer, omdat ik nu geen zicht had op de grote lijnen van de reeks en allerlei zaken die "geërfd" zijn uit het vorige boek (met name het ongeluk van Broman) voor dit verhaal niet ter zake doen en het verhaal zelfs vreselijk in de weg zitten.
Het verhaal speelt zich af op Gotland, een eiland in de Oostzee. En dan nog schijnt het vreselijk moeilijk te zijn om na te gaan wie op het eiland komt of er weer vanaf gaat, om maar te zwijgen van de situatie op het kleinere Faarö. Er worden wel plaatsnamen genoemd, maar het eiland komt niet tot leven, het had willekeurig welk ander eiland kunnen zijn. De beschrijving van de omgeving komt er dus bekaaid vanaf.
Dat geldt niet voor de personages: die worden uit en te na beschreven, met elk lek of gebrek. Er blijkt op dat hele Gotland geen mens te wonen met een normaal huwelijk of een gelukkig leven. Allerlei "weetjes" over de personages lijken vooral bedoeld te zijn om ze een achtergrond te geven, maar vervolgens wordt er niets mee gedaan (bijvoorbeeld de geldnood van de hoofdpersonen, of de vrouw van Gustav). Alle vrouwen tobben zich suf over hun relatie, alle mannen plegen overspel en piekeren zich ook suf over hun relaties. Het zijn ook erg veel personages, waarbij ik moeite had ze uit elkaar te houden (Fredrik en Henrik, lijkt erg veel op elkaar) en Malin en Maria,wat zo erg op elkaar lijkt dat die namen zelfs in de tekst verwisseld worden.
Malin is een Zweedse naam die ik ken uit Astrid Lindgrens Madieke van het rode huis (overigens een vreemde naam, aangezien in Zweden bijna alle huizen rood zijn, maar goed). Malin is in dat verhaal een zeer strenge vrouw voor wie Madieke bang is. Dat was dus het beeld dat ik van Malin had, en helaas werd ze niet sympathiek in het verhaal. Het is een hysterisch mens dat erg onzeker is maar naar buiten toe de moderne zelfstandige vrouw uithangt. Aan het einde is onduidelijk welke bedreigingen echt waren en welke niet, zoals die in de supermarkt: hersenspinsel, of een plotgat?
Opvallend is dat de hoofdpersonen bijzonder gedetailleerd worden beschreven, ook voor wat betreft herinneringen en emoties, maar dat het ene, toch tamelijk ingrijpende "geheim" heel bewust pas aan het einde wordt genoemd, eigenlijk als de dader al bijna gevangen is. Dat vind ik misleiding van de lezer. Het wordt een deus ex-machina. Er is sowieso weinig aandacht voor de handelingen van de dader, waardoor het verhaal ongeloofwaardig wordt. Dat wordt nu achter psychische problemen verscholen, maar ook gekken hebben hun routines.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat het een literaire thriller wordt genoemd, want een thriller is het niet. Alleen bij enkele cliffhangers wordt het een beetje spannend, maar de opbouw naar die cliffhangers is beneden de maat. Er zit teveel storing van niet-relevante achtergrondinformatie in het verhaal.
Literair is het boek ook niet. Dit is vooral te merken aan de alinea-opbouw, die is overgenomen voor de richtlijnen voor mensen die nog moeten leren lezen. Het komt daarom veelvuldig voor dat niet duidelijk is wie wat zegt of wie handelt. Dat maakt de vele dialogen erg verwarrend.
Het politiewerk, tja. Lastig om daarover te oordelen. Broman heeft geen geniale invallen, hij gaat niet af op intuïtie, hij heeft geen netwerk van informanten of iets dergelijka en dus moet hij terugvallen op het harde handwerk van data uitzoeken, wat hij dan ook nog uitbesteedt aan anderen. Hij doet niet veel meer dan over Gotland heen en weer rijden en mensen verhoren, zeker in de eerste helft van het verhaal.
Nee, dit is geen boek dat ik wil aanbevelen. Ook niet als je op vakantie wilt naar Gotland. | 0neg
|
Een boek van een ervaren journalist en non-fictie auteur, waarin machtsverhoudingen binnen een relatie en de band tussen tweelingzussen centraal staan, en dat ergens doet denken aan titels als Het meisje in de trein en Gone girl: dat klinkt als een geheid succes. Helaas. Hoewel Witte lichamen niet onaardig is, rammelt er te veel om het een echt geslaagd debuut te noemen.
Het draait in deze eerste thriller van Jane Robins om de relaties tussen Callie, haar tweelingzus Tilda en diens nieuwe liefde Felix. Callie, die soms door haar zus op afstand gehouden wordt, maar nu vanaf het begin bij de relatie wordt betrokken, vindt Felix in eerste instantie een erg leuke man. Dat verandert als hij kort op elkaar nogal ruw met Tilda doet bij een uitstapje, en haar vervolgens vertelt dat ze op vakantie naar Frankrijk gaan. Callie vindt Felix wel erg bazig, en haar zus ineens wel heel volgzaam. Ze gaat op zoek naar informatie over ‘de gevaarlijke elementen van gepassioneerde romances’ en stuit op een online forum. Daar kunnen mishandelde vrouwen hun verhaal kwijt, en vinden vriendinnen en helpers van vrouwen die onderdrukt en mishandeld worden elkaar.
In no time verliest Callie zich in het forum, en ziet ze in elke handeling van Felix een teken dat hij de controle over Tilda’s leven wil hebben. En Felix is ook een engerd, zoveel is wel duidelijk. Maar het tempo waarmee Callie besluit dat hij fout is, de heftigheid van de beschuldigingen die ze naar hem uit, en haar overtuiging dat het niet goed zal aflopen met Tilda omdat Felix steeds gewelddadiger wordt, dat is allemaal nogal onrealistisch. Van nul naar honderd in vijf seconden – zo snel slaat Callie om als het om Felix gaat.
En als ze haar mening eenmaal gevormd heeft, is er ook geen rem. Ze is zorgzaam, en raakt geobsedeerd door de relatie tussen Tilda en Felix. Uit enkele flashbacks blijkt dat dat obsessieve niet helemaal nieuw is: ook in de jeugd van de tweeling is er een aantal dingen voorgevallen waaruit wel duidelijk wordt dat Callie zich altijd in Tilda’s schaduw heeft voelen staan, en zich altijd in de situatie van haar zus heeft geprobeerd in te leven. Die flashbacks zijn op zich interessant: ze geven de tweeling meer diepgang en je gaat de gecompliceerde band tussen de zussen beter begrijpen. Het is dan ook jammer dat het bij vier flashback-hoofdstukken vroeg in het boek blijft, en dat daarna blijkbaar alles is uitgelegd wat er op basis van het verleden uitgelegd moest worden.
Door dat uitleggerige, wat vaker terugkomt wanneer we met Callie, vanuit wiens perspectief het verhaal verteld wordt, meedenken, liggen de plotwendingen vaak net iets te veel voor de hand. Wanneer sommige zaken net wat subtieler onder de aandacht van de lezer waren gebracht, was de twijfel aan de personages en hun beweegredenen meer onderhuids gebleven, en was daardoor meer spanning ontstaan. Nu blijft Witte lichamen vooral een mix van aardige ingrediënten, die helaas niet goed op smaak zijn gebracht, waardoor het geheel minder wordt dan de som der delen. | 0neg
|
Heel soms, het gebeurt niet vaak, kies ik gewoon een wat dunner boek om mijn reading goal net een beetje makkelijker te halen. En aangezien het vandaag de laatste dag van de maand is, wilde ik een boek dat ik op een werkdag toch in één dag uit kon lezen. Dat werd Ordo Entia, een boek dat ooit in een boekbox zat, maar me eigenlijk niet echt aanspreekt.
En hoewel het regelmatig voorkomt dat een boek me dan alsnog wel verrast, deed Ordo Entia dat niet. Het las ongelooflijk makkelijk en snel weg. Op de heenweg naar mijn werk las ik meer dan honderd pagina's en op de terugweg weer. De laatste 40 bladzijdes heb ik thuis in een kwartiertje weggelezen. Dat komt door de vlotte schrijfstijl en de lay out van het boek. Het komt echter vooral door een grote vorm van eenvoud.
En in dit geval is dat wat mij betreft helaas geen compliment. Het plot mist diepgang, het mist nuance, het mist details, het mist lagen, het mist alles wat het uitgangspunt tot iets heel tofs en goeds uit kan laten groeien. Nu komt eigenlijk geen enkel element van het verhaal lekker uit de verf.
Dat komt allereerst omdat de hoofdpersoon vrij twee-dimensionaal overkomt. Hij mist karakter en vooral eigenheid. En helaas geldt dat voor alle karakters. Ze worden nergens echt, ze roepen nergens echt gevoel op en op geen enkel moment komen ze echt tot leven. Hetzelfde geldt voor de mythologische wezens en de mythische wereld waarin het verhaal zich afspeelt en hetzelfde geldt helaas ook voor het plot.
Tijdens het lezen zag ik eigenlijk vooral potentie, maar dan wel potentie waar wat mij betreft heel weinig mee gedaan werd. En dat is ongelooflijk jammer, want ik denk dat er zeker meer in het verhaal gezeten had. | 0neg
|
Jammer van het geld. Heel voorspelbaar, meer een stuiverroman dan een thriller. Nergens spannend en de hoofdpersonen absoluut ongeloofwaardig. | 0neg
|
De vier sterren hebben mij verleid tot de aanschaf van het boek, maar ik heb het halverwege teleurgesteld terzijde gelegd. Misschien houd ik gewoon niet van complotten, want het is wel erg goed geschreven. Mij kon de verhaallijn niet echt boeien. Het is allemaal te gekunsteld en te onwaarschijnlijk. Hoop ik. | 0neg
|
Antoinette Verstegen (1967) is een veelzijdig persoon. Ze is columniste voor Vrouwenthrillers.nl, eigenares van uitgeverij ''t Gebakken Luchtkasteel' en communicatieadviseur bij de gemeente Boxtel. Daarnaast heeft zij onlangs bij haar eigen uitgeverij haar debuutthriller Wraak uitgebracht.
In Wraak is hoofdpersoon Lucy in eerste instantie een grijs, doorsnee persoontje: 27 jaar, single, gewoon baantje, huismus. Haar zus Sarah is het tegenovergestelde: uitgaanstype, vrolijk, een globetrotter die het met iedereen goed kan vinden. Tot ze onverwachts in India vermoord wordt. Het lijkt alsof Lucy ontwaakt uit een winterslaap; ze wordt woest en het enige wat ze nog wil is wraak nemen op de moordenaar van haar zus. Hiervoor schakelt ze een louche neef met criminele contacten in. Ze leert vechten en schieten, en dan gaat ze op pad, op zoek naar de persoon die ervan verdacht wordt haar zus vermoord te hebben. Totaal onverwacht kruist ook de liefde haar pad wanneer ze Tom ontmoet, de zakenpartner van haar zus. Maar is hij wel te vertrouwen? Was hij misschien betrokken bij de moord op Sarah?
Wraak is een vlot geschreven boek dat wordt geafficheerd als 'spannende roman', maar die typering naar mijn mening niet waarmaakt. In haar columns weet Antoinette Verstegen de lezers wel te boeien met haar korte, bondige zinnen, maar voor een boek is meer nodig. Het is dan aan de auteur om niet in de valkuil te stappen van het schrijven van een opeenstapeling van korte hoofdstukken die weinig onderlinge samenhang hebben. In Wraak is Antoinette Verstegen daar maar ten dele in geslaagd. Zo bijvoorbeeld hopt het hoofdpersonage van het ene continent naar het andere louter op basis van toevallige ontmoetingen en aanwijzingen, maar zonder dat er logische verbanden zijn tussen de verschillende afleveringen van haar avonturen.
De auteur wist me in eerste instantie wel te vermaken met haar licht ironische en vlotte schrijfstijl. Maar op een gegeven moment begon het me toch tegen te staan, omdat er naast die luchtigheid en ironie verder weinig diepgang en spanning in het verhaal zat. Voor de echte thrillerliefhebber een tegenvaller, maar wie gewoon vermaakt wil worden heeft aan Wraak een paar uurtjes pretentieloos leesplezier.
Tenslotte nog een kanttekening: ik heb me erg gestoord aan de vele redactionele fouten in het boek. Dat zijn slordigheden die niet hoeven voor te komen en de aandacht afleiden. | 0neg
|
Ik behoor tot de gelukkigen die dit boek in preread mochten lezen via Notjustanybook.
Nog voor ik één letter gelezen had, riep dit gegeven emoties bij mij op.
"Laat het toch eens echt gebeuren dat je geliefde overledene(n) terug keren. Al is het maar voor even.Om bepaalde zaken uit te klaren en onuitgesproken woorden te uiten".
Maar dat kan natuurlijk niet. Tot je dit boek leest......dacht ik.
Ondanks alle emotionaliteit die het gegeven oproept, heeft het boek mij niet in zijn greep gekregen.
Wie een thriller verwacht komt bedrogen uit.
Het is een roman waarbij zelfs nog vele vragen onbeantwoord blijven en waarbij slechts naar het einde toe sprake is van enige spanning.
Ik geef het boek 2* voor de schrijfstijl en de originaliteit maar ik had toch gehoopt op een andere aanpak van dit gegeven. | 0neg
|
Met een prachtige blauwe cover vol vogels en een titel als Terug naar de hemel , leiden je gedachten al gauw naar een spiritueel boek. Zodra je de achterkant leest, neem dit boek van Richard Verbrugge je een andere kant mee op, namelijk eentje van spanning en speurwerk, althans zo lijkt het.
Er zitten nog wat losse eindjes in dit boek. Wat vreemd aandoende keuzes en zij- ingangen die niet helemaal geplaatst kunnen worden. Je wordt de hele tijd op een zijspoor gezet, waardoor je met vragen komt te zetten. Het lijkt alsof het boek niet weet wat het wil zijn: een boek met relatieproblemen? De omgang vader-zoon? Omgang met autisme?Omgang met moderne problemen?
Af en toe kon ik me identificeren met de hoofdpersonen, maar vaak kwamen ze heel cliché en oppervlakkig over. Dan beginnen ze ineens hun zegje te doen over het klimaat. Kies een richting en hou het daarbij. Het verhaal en de hoofdpersonen komen zo niet geloofwaardig over. Over Michelle kom je eigenlijk maar bar weinig te weten.
Daar waar de insteek in eerste instantie goed was: het speuren naar een verloren man, draait het meteen om als de ontknoping meteen al halverwege bekend wordt gemaakt. Dat was nu juist het spannendste en interessante van het hele boek. Het eind is me ook wat te makkelijk en niet geloofwaardig.
Al met al had het potenties om een leuk verhaal te worden, als er niet was gekozen voor zijsporen en de verdwijning de hoofdzaak zou zijn geweest. Voor deze titel had ik ook niet gekozen, want het geeft een ander beeld van het boek. De titel zelf komt te weinig naar voren in het echte verhaal om een dekkende titel te zijn. Spanning heb ik nergens gevoeld, maar als je weinig eisen stelt aan een verhaal is het gewoon een vermakelijk verhaal. | 0neg
|
Soms kan uit woede iets groots voortkomen. En heel af en toe iets moois. Auteur Jacob Vis is namelijk erg boos. De thriller De professor is een aanklacht tegen het openbaar ministerie. Vis meent dat justitie op slinkse wijze heeft toegewerkt naar de veroordeling van Max Spaan. Het personage Spaan staat voor een echte veroordeelde: Henk Haalboom. Henk H. wordt in 2004 namelijk in hoger beroep veroordeeld tot 20 jaar cel wegens de moord op Pim Overzier. Het slachtoffer zou verliefd zijn geweest op een vriendin van Henk. Vis is echter overtuigd van de onschuld van Haalboom.
In De professor wil commissaris Van Arkel achterhalen wat er is misgegaan tijdens het rechercheonderzoek naar de dood van Ron Verbeek, Pim Overzier dus. Van Arkel is klaarblijkelijk een golden boy in opsporingsland. Een uiterst succesvol politieman, die een fel contrast vormt met de dienders die eerder aan deze strafzaak hebben gewerkt. Want dat zijn een stelletje prutsers die hun oren bewust of onbewust volledig hebben laten hangen naar officier van justitie Leonard. Deze kwade genius heeft ernstig gerommeld met het strafdossier en uiteindelijk rechters een loer gedraaid. Nee, dit boek is geen subtiele thriller geworden.
De onschuld van een veroordeelde bewijzen krijgt soms iets magisch, iets heiligs. De twee van Putten, Lucia de Berk en Ina Post. Personen die tot de verbeelding spreken. Vis wil Haalboom aan dit rijtje toevoegen. De documentaire 'Een lijk in het bos', van Michiel van Erp, gaat mee in deze gedachte. De auteur zelf komt er ook in voor. In een vorig leven is Vis bodemdeskundige geweest en hij wordt geraadpleegd na de vondst van het lichaam van Overzier. Dan bespeurt hij een vreemd detail, er wordt geen zand in het lichaam aangetroffen. Terwijl de man mogelijk levend is begraven en er zand via de mond opgenomen zou moeten zijn. Advocaat Knoops is al enige tijd bezig om een herziening te bewerkstelligen.
In De professor wordt stap voor stap beschreven welke fouten er mogelijk zijn gemaakt tijdens dit moordonderzoek. En Van Arkel boekt opnieuw een succesje. Want alles blijkt anders te zijn dan gedacht. Elke getuige draait als een blad aan een boom en wil vervolgens vertellen hoe het echt is gegaan. Het aantal meineden is niet meer bij te houden. En daarmee vliegt de ernstige ondertoon toch volledig uit de bocht. Het boek mist raffinement.
Want als De professor puur voor vermaak zou worden gelezen, dan is het behoorlijk mat allemaal. Van Arkel is vermoeiend als knappe man die niets verkeerd kan doen. En werkelijk iedereen komt tot het juiste inzicht. De televisiedocumentaire is gelaagder. Als kijker ervaar je waarom er twijfels zijn over Haalbooms rol als moordenaar. Want in de auto van Haalboom is bloed van het slachtoffer gevonden. En zand uit Overziers graf. Ten slotte is de schep waarmee datzelfde graf waarschijnlijk is gegraven bij de veroordeelde thuis aangetroffen.
De boosheid van Vis heeft geen prachtige thriller opgeleverd. De schrijver krijgt de kans de lezer te overtuigen van een gerechtelijke dwaling. De kans op irritatie is vele malen groter. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.