text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik dacht dat het een goed boek was. Afgaand op de achterzijde. Boek begon veelbelovend, maar hoe verder ik kwam in dit boek, des te minder pakte het boek me.
ongeloofwaardig en vreemd verhaal
uiteindelijk heb ik het niet eens uitgelezen!
Jammer, zal het boek dan ook niet aan bevelen om te lezen of je moet van rare boeken houden | 0neg
|
Tussen tien en twaalf, het eerste boek in de Tellink-detectiveserie, tevens het debuut van Bjorn Berendsen.
Een moord op een vermogende vrouw van 60 jaar. Een aantal verdachten. Wie had het op haar voorzien, één van haar familieleden, of iemand uit de vriendenkring? Was er wraak of geld in het spel? Een zaak voor inspecteur Oudam en rechercheur Tellink dit op de bodem uit te zoeken en de onderste steen boven te krijgen.
Middels korte hoofdstukken komt elke verdachte aan het woord en krijgen we stukje bij beetje meer te horen wat zich heeft afgespeeld. Op zich allemaal vlot geschreven en een boek dat je in een paar uurtjes uitleest, maar het is geen verhaal met veel diepgang, kille karakters die zonder veel overtuiging neergezet worden. En zowel over de familieleden als de inspecteur/rechercheur komen we verder ook eigenlijk vrijwel niets te weten. Hier had de auteur naar mijn idee wel meer aandacht aan mogen besteden. Ook ontbrak het nogal aan spanning en deed het me denken aan een soort moordspel.
Inmiddels heeft Bjorn het tweede deel ook aangekondigd in deze Tellink-detectiveserie: Een bitterzoete afdronk zal nog dit jaar verschijnen.
★★½ | 0neg
|
Het verhaal handelt over 2 mannen, die heel toevallig dezelfde naam hebben, Tony Hannssen, weten niets van elkaars bestaan af.
Stom toevallig komen ze elkaar tegen en blijken ook beiden kennis te hebben aan een chinese topman.
Dit verhaal kon mij totaal niet boeien, de twee verhalen die leiden naar de ontmoeting zijn nog wel door te komen, maar ik vind met name het slot van het boek warrig en soms niet te volgen.
Absoluut de slechtste Tom Lanoye die ik heb gelezen, zonde van de tijd. | 0neg
|
Agnieszka is zolang ze zich kan herinneren al bang voor twee dingen: voor het kwaadaardige Woud dat een steeds groter deel van de vallei waar ze woont inneemt en voor de dag dat Sarkan, de tovenaar die hen hiertegen beschermt, haar beste vriendin Kasia op komt eisen. Elke tien jaar kiest hij een bijzonder zeventienjarig meisje dat hem moet dienen. Na hun vrijlating zijn de meisjes veranderd en willen ze niet meer in de vallei blijven. Iedereen weet dat de mooie en getalenteerde Kasia dit jaar meegenomen zal worden. Sarkan ontdekt echter dat Agnieszka een verborgen talent voor magie heeft en ziet het als zijn plicht haar mee te nemen naar zijn toren om haar op te leiden. Aanvankelijk wil Agnieszka niet leren toveren, maar als het Woud aanvalt verandert ze van gedachten.
Naomi Novik werd bekend met de ‘Temeraire’-serie. ‘Ontworteld’ is haar eerste op zichzelf staande boek. In 2016 werd het genomineerd voor de Hugo Award en won het de Nebula Award voor beste roman. ‘Ontworteld’ doet door de sprookjesachtige setting en sfeer aan een sprookje denken. Dat is niet zo gek, want het verhaal is losjes gebaseerd op een Pools sprookje dat Noviks moeder haar dochter vroeger vaak voorlas. Daarin ligt ook de verklaring voor de prachtige, exotisch aandoende en soms lastig uit elkaar te houden namen van de landen en personages.
‘Ontworteld’ wordt vaak beschreven als een sprookje voor volwassenen. Het lijkt echter eerder een middelmatig young adultboek. Het eerste hoofdstuk is indrukwekkend. Door de beschrijving van hoe Draak Sarkan – die helemaal geen draak is maar een onsterfelijke tovenaar – elke tien jaar een meisje opeist zit je meteen in het verhaal. In enkele goedgekozen zinnen roept Novik een wereld op waarin de angst voor het Woud en het dienen van Sarkan voelbaar is. Zo goed wordt het echter nergens meer.
Het begin van het boek is nog best aardig. Het is vermakelijk om de onhandige Agnieszka te zien stuntelen met haar taken en om haar te zien zoeken naar een manier om met de stugge Sarkan om te gaan. Het is duidelijk dat ze zich allebei ongemakkelijk voelen en dat ze niet weten wat ze met de situatie aan moeten. De tovenaar stelt zich als een ongevoelige hork op, maar later wordt duidelijk waarom hij zich zo gedraagt, waardoor je er in ieder geval een béétje begrip voor kan opbrengen, al maakt dit het niet goed. Agnieszka, die een hekel heeft aan mooie jurken en feestjes, komt erg cliché over. Haar liefde voor de natuur past bij het verhaal en haar klunzigheid is grappig. Het is jammer dat hier later in het verhaal weinig aandacht voor is. Het grootste probleem zit bij de andere personages. De perfecte Kasia heeft weinig persoonlijkheid en haar rol in het verhaal is volslagen onduidelijk. Ze lijkt alleen maar opgevoerd te worden om het verhaal vooruit te helpen. Daarnaast krijg je totaal geen beeld van de familie van Agnieszka en Kasia. Het is vreemd dat je er pas aan het eind van het boek achter komt dat die laatste broers en zussen heeft. Pas op het moment dat ze nodig zijn lijkt Novik zich te herinneren dat zij er ook nog zijn.
Doordat het tempo hoog is wordt het begin dat inhoudelijk weinig om het lijf heeft niet saai. Het verhaal lijkt echt te beginnen als het Woud een poging doet een deel van de vallei te veroveren. Al gauw blijkt echter dat er niet één doorlopend plot is. Er moeten steeds nieuwe problemen opgelost worden. Het lijkt alsof je losse verhalen leest. Je weet niet waar het verhaal heen gaat. Dit komt de spanningsopbouw niet ten goede. Om het toch nog spannend te maken heeft Novik veel hoofdstukken laten eindigen met een cliffhanger die er inderdaad voor zorgt dat je verder wil lezen. Helaas valt de spanning in het volgende hoofdstuk meteen weer weg. Een enkele keer komt Novik pas hoofdstukken later terug op eerdere gebeurtenissen terwijl je je afvraagt wat er gebeurd is. Soms krijg je zelf helemaal geen antwoord op je vragen. Dit wekt de indruk dat Novik zelf eigenlijk ook geen idee heeft.
Het magisch systeem rammelt aan alle kanten. Dat magie voor iedereen anders werkt en dat twee tovenaars samen meer kunnen bereiken dan alleen is mooi bedacht. Tegelijkertijd is het allemaal onlogisch. Magie lijkt niet gebonden te zijn aan regels, de spreuken zijn lachwekkend en er wordt de indruk gewekt dat alles mogelijk is, dus het is een raadsel waarom niemand in al die tijd een manier heeft gevonden om het Woud te verslaan. Dat Agnieszka bijzonder getalenteerd blijkt te zijn en de moeilijkste dingen intuïtief voor elkaar krijgt terwijl ze niet in staat is iets te bereiken met simpele spreuken is totaal ongeloofwaardig. Het uithoudingsvermogen van de tovenaars is ook uitzonderlijk. Zelfs als ze doodop zijn weten ze nog ergens nieuwe energie vandaan te halen om van alles en nog wat te doen – ook dingen die niets te maken hebben met zichzelf verdedigen. Novik heeft een bizar slecht gevoel voor timing.
Natuurlijk is er ook nog sprake van een romance – als je één zoenscène en één seksscène die uit de lucht komen vallen zo kunt noemen. Deze verhaallijn past echter niet bij het boek en weet door het totale gebrek aan chemie tussen de personages totaal niet te overtuigen.
Niet alles is teleurstellend. Goed en kwaad is prachtig genuanceerd en het glimpje inzicht dat je krijgt in enkele relaties is erg interessant. Op zich worden de acties van de tovenaars aan het hof en de leden van de koninklijke familie ook goed verantwoord. Toch is moeilijk te geloven dat ze hun beoordelingsvermogen volledig laten vertroebelen door hun verlangen naar bewondering en macht.
Het Woud is een geduchte tegenstander die niet zomaar te verslaan is. Novik spaart haar personages niet; de doden vallen bij bosjes. Dat maakt het echter des te toevalliger dat enkele gewoon niet dood lijken te kunnen. Hoewel een magisch bos zelf niet erg origineel is, is wat het eigenlijk blijkt te zijn dat zeker wel. Deze onthulling maakt het boek nog enigszins de moeite waard. Het afgeraffelde einde dat weinig diepte heeft valt echter weer tegen.
Al met al voelt ‘Ontworteld’ als een achtbaanritje waarbij je steeds geen idee hebt wat je na elke bocht te wachten staat, dat af en toe dreigt te ontsporen en waar je uiteindelijk behoorlijk gedesillusioneerd van terugkeert.
(2½ ster) | 0neg
|
Dit boek mocht mee in de vakantie koffer dus in mijn geval werd het op een tropisch strand starten in een boek waar iedereen al can alles had gezegd. Aangeprezen volop. Natuurlijk is het aangrijpend wat je leest, zo n klein meisje met een moeder die niet in staat is volwassen te zijn. Kwetsbaar ondergaat ze alles wat haar overkomt. En toch, het grijpt me niet bij de strot: de voorspelbaarheid wellicht of toch de schrijfwijze die vlak is en geen ruimte laat voor eigen invulling aan het verhaal. Je leest het vlot door maar laat niets achter en dat zou je wel verwachten bij zo n heftig verhaal. En dan voelt het toch een beetje als een niemendalletje, hetgeen afbreuk doet aan het waarheidsgehalte. Het is dus een: dit is mijn gruwelijke verhaal-punt . Neemt niet weg dat de Nederlandse werkstudent het erg fijn vond dat ik het haar schonk. Zij verheugde zich erop, evenals haar huisgenoten dus eind goed, al goed. | 0neg
|
Job Weemoedt, een talentmanager, wordt beschuldigd door een minderjarig meisje voor aanranding. Hij vlucht naar Frankrijk om daar zijn daden te overdenken en zijn leven op papier te zetten. Een leven vol drank en sex.
De taal van de schrijver is grof en banaal. Als dit de wereld is van de showbizz is dan hoeft niemand daar jaloers op te zijn. Het is voor mij duidelijk: een acteur is niet altijd automatisch een auteur. Ik heb het boek met moeite uitgelezen, het boeide mij niet en het grove taalgebruik las niet plezierig. | 0neg
|
Er is in de geschiedenis van de mensheid veel geschreven, over alles is wel iets op een schrift drager gesteld. Een boek schrijven over de Tweede Wereldoorlog is door niet meer te tellen geschiedschrijvers geschied, en zal nog blijven geschieden. Romans waarin deze oorlog een rode draad is, al dan niet fictief, zijn er ook in grote hoeveelheden geschreven. Wanneer je dan jezelf als schrijver of schrijfster gewaagd aan deze laatste vorm van literair genre, dan meet je jezelf iets aan, en soms overschat men dan zichzelf. Dit is in "De verloren familie" bespeurbaar.
Over de oorlog, de nasleep en de wonden die zulk een gebeurtenis in mensen slaat en geslagen heeft kan en wil ik niets toelichten in iets dergelijks als een recensie. Daarvoor zou ik mijzelf iets teveel aanmatigen. Over het boek als literaire prestatie durf ik dit wel. Het is dit laatste waaraan ik mij dan ook gewaag.
Kort gezegd, het verhaal is mager, zeer mager zelfs. Een man, echtgenoot, ontvlucht zijn geschiedenis in zijn werk, een vrouw, echtgenote, die in een mid-lifecrisis komt en daarbij de ontrouwe vlucht neemt naar het bed van een tennisleraar (hoe clichématig kan men zijn?), en tot slot een dochter die dit alles niet aankan waardoor ze naaktmodel wordt in verliefdheid op de fotograaf en krijgt te kampen met een eetstoornis. Het is te simpel en te gemakkelijk om daardoor nog als serieuze roman betiteld te mogen worden. Ik doe dit dus dan ook niet, en blijf bij het begrip "kasteelroman".
Het ligt voor de hand dat dit boek dan ook wel moet eindigen in ..., ik zal het geheim houden.
Tot slot de feiten waarop het verhaal zich baseert. Die zijn zoals feiten zijn. Voor de geschiedenis schrijvers achteraf beschrijfbaar en ook wellicht verklaarbaar. Voor de slachtoffers, ik weet het niet, ik zou mij, om deze vraag te beantwoorden in de schoenen moeten plaatsen van diegene die lijden en hebben geleden aan het afschuwelijke litteken dat hun verleden veroorzaakt. Alleen zij die het hebben meegemaakt en nog steeds meemaken hebben hierin recht van spreken,
Het is uit respect naar dit slachtofferschap waarin ik weet dat zwijgen mij past. | 0neg
|
“William Wenton en de luridiumdief” van de Noors-Britse regisseur en scenarioschrijver Bobbie Peers werd vorig jaar uitverkozen tot het allerbeste Noorse jeugdboek van 2015. Het werd daardoor bekroond met de ongetwijfeld felbegeerde Arks barnebokpris. In de jaren hiervoor werd de prijs uitgereikt aan auteurs als Audhild Solberg, Tina Trovik, Mari Moen Holsve en – uiteraard – Ingunn Aamodt. Je zal hem dus maar in je kast hebben staan en in één adem genoemd worden met deze voor mij totaal onbekende auteurs. Dat is natuurlijk een beetje flauw om te schrijven want het zegt helemaal niets over de kwaliteit van het verhaal van Bobbie Peers, dat is geschreven voor de jeugd van tien jaar en ouder. Op de rug van het gebonden boek staat het cijfer 1, wat de enige indicatie is dat er mogelijk nog vervolgdelen komen en dat het dus om een serie gaat.
Hoewel ik regelmatig en graag jeugdboeken lees kon ik nergens in dit boek ontdekken waarom het is uitgeroepen tot beste boek van welk jaar of land dan ook. Geen idee hoeveel inzendingen er in 2015 waren, maar als dit de winnaar is dan kan ik niet anders dan mijn hart vasthouden en hopen dat de rest nooit in een Nederlandse vertaling gaat verschijnen. “William Wenton en de luridiumdief” is namelijk een heel matig en saai verhaal. Bobbie Peers dacht met het verzinnen van allerlei gekke uitvindingen, robots en redelijk excentrieke mensen een heel grappig verhaal te kunnen schrijven. Helaas werkt het niet op die manier. Je kan duizenden robots verzinnen, maar als ze niet of nauwelijks een betekenis hebben voor het verhaal dan is het voornamelijk bladvulling of – erger nog – complete onzin. Het begin is op zich best wel aardig en William Wenton is een leuk ventje, maar al snel begint het een optocht van traplopende robots, pratende deuren en spugende vissen te worden, gecombineerd met afvalverwerkend gras en een geheimzinnig soort denkend en levend metaal dat tot iedere prijs verborgen moet blijven voor de mensheid. De opa van Wenton weet er meer vanaf maar is al lange tijd geleden spoorloos verdwenen.
Dit mooi uitgevoerde boek leest makkelijk. Misschien wel té makkelijk. Als een kabbelend beekje laat je je meevoeren op de kalme stroom van woorden en zinnen. Pas tegen het eind van het verhaal komt er wat meer actie en lijkt het eindelijk een beetje interessant te worden. Maar dan doet William zijn ogen open en ligt hij in een ziekenhuisbed.
Afgelopen.
Nu al?
Het is net alsof je een enorm lange intro hebt gelezen en op het moment dat je er een beetje goed voor gaat zitten is het alweer voorbij. Veel zaken die spelen in het verhaal worden totaal niet opgehelderd. Wie zitten er nu precies achter William Wenton aan? Waarom is luridium voor de een heel gevaarlijk en voor de ander blijkbaar niet? Waar komt het vandaan? Wat heeft de tweede wereldoorlog er mee te maken? De auteur had mijns inziens toch op z’n minst een tipje van de sluiter kunnen oplichten. Mogelijk dat Bobbie Peers de actie, de echte spanning en een deel van de uitleg voor het tweede deel wil bewaren. Ik hoop voor hem dat hij die kans krijgt en dat uitgeverij Gottmer dan ook weer bereid is het in een Nederlandse vertaling uit te gaan brengen. Persoonlijk zit ik er echter niet meer zo op te wachten. | 0neg
|
Met goede moed begonnen aan deze pil van een boek.
Het begin, over de reis door Europa van de hoofdpersoon met zijn moeder leest prettig weg. Daarna ging de vaart uit het boek.en ergerde ik me over de herhalingen zodat ik het uiteindelijk niet uitgelezen heb weggedaan . | 0neg
|
Het verhaal draait voornamelijk om Mark en Barry. Barry is dus de blonde god die de nieuweling is op school, waar Mark uiteindelijk bevriend mee raakt. Aan de ene kant denkt hij verliefd te zijn op Barry, aan de andere kant weet hij zeker dat hij hetero is. Het boek is in verleden tijd geschreven. Mark kijkt terug op zijn examenjaar.
Eigenlijk kan ik heel kort zijn over dit boek. Ik snapte nou niet helemaal waar het verhaal nou precies om draaide. Het moraal van het verhaal zit hem letterlijk in de laatste zin van het hele boek en daar is een heel zwamverhaal omheen bedacht. Bij sommige situaties die verteld worden vraag ik me af wat dit te maken heeft met het verhaal. Om maar te zwijgen over de hoeveelheid sarcasme wat er in zit waardoor ik gewoon de kluts kwijt ben geraakt.
Ik heb het boek met moeite uitgelezen en is zeker geen boek die ik nogmaals zou lezen. Wellicht is hij wel geschikt voor iemand anders, maar voor mij in ieder geval de sarcastisch om weggelegd te zijn voor mij. | 0neg
|
Na Rood Licht wat ik een redelijk goed boek vond, kan Breekijzer mij niet bekoren. Te eenvoudig, te voorspelbaar, raar gevormde zinnen en niet lekker lopende dialogen. Ik hoop dat haar volgende boek terug het niveau krijgt als Rood Licht, liefst nog iets beter. | 0neg
|
Om in de sfeer van de jaarlijkse 4-daagse van Nijmegen te komen kan het lezen van een 4-daagse thriller, kort voor aanvang van dit evenement, weleens helpen. De afgelopen jaren verschijnen regelmatig thrillers waarin dit inmiddels internationale gebeuren, als decor wordt gebruikt. Voor 2015 is het de eer aan Rob Bakker. Bakker is op de eerste plaats journalist en historicus. Onder het pseudoniem Robert Baker debuteerde hij in 2000 met de politieke thriller FE!. Vijftien jaar later verschijnt De dood wandelt mee.
In en rond Nijmegen wordt alles in gereedheid gebracht voor de jaarlijkse wandel 4-daagse. Voor de vrouwelijke burgemeester bestaat het grootste deel van haar voorbereiding uit het kiezen van een toepasselijke jurk voor de laatste dag. De ordehandhavers controleren hun scenario dat moet waken over de veiligheid van de tienduizenden deelnemers en honderdduizenden toeschouwers die op de laatste dag de lopers binnenhalen in het centrum van de stad.
In Amerika wordt de journalist Jimmy McGuire door de directeur van CNN naar Nederland gestuurd om verslag te doen van dit evenement waar ook een delegatie Amerikaanse militairen aan deelneemt. Door het Amerikaanse leger wordt dit gebruikt om hun nieuwe uniform uit te testen. Nog maar nauwelijks in Nederland doet CNN al uitgebreid verslag van de vondst van het stoffelijk overschot van een Amerikaanse militair. Tevens ontvangt het gemeentehuis een dreigbrief en is het logisch dat er verbanden worden gezocht tussen de beide gebeurtenissen. Rechercheur van Dorp is verantwoordelijk voor de oplossing van beide zaken en het voorkomen van een ramp op de feestelijke slotdag van deze editie van de 4-daagse.
Bakker heeft met De dood wandelt mee een thriller op de markt gebracht die eerder vermakelijk dan serieus genoemd kan worden. Met het nodige sarcasme worden prominente figuren uit de voorbije politiek als personage neergezet. Het uitdiepen van de karakters blijft hierbij beperkt tot het beschrijven van opvallende persoonlijke gebeurtenissen waarvan ze zelf destijds de veroorzaker en het middelpunt waren en die ook publiekelijk bekend zijn. De schrijfwijze die Bakker hanteert is eerder suggestief dan verklarend. De auteur laat vaak veel aan de verbeelding van de lezer over door net niet alles weg te geven bij de meeste scènes.
Het sarcasme en soms met wat in humor omklede spot waar het verhaal vol mee zit, dwingt je bijna om alles niet al te serieus te nemen. En dat doet eigenlijk geen recht aan het schrijftalent van Bakker want dat is er echt wel. Een meer serieuze opzet met tot de verbeelding sprekende personages die goed zijn uitgediept, had De dood wandelt mee naar een hoger niveau getild dan nu het geval is. Nu blijft het steken in de categorie ‘hilarisch’ en ‘leuk om te lezen’ waarna je snel weer een stevige thriller uit de boekenkast neemt. | 0neg
|
Een kort verhaal dat niet de moeite waard is om te lezen trouwens het staat ook in een boek met meerdere verhalen van Stephen King dus koop het boek niet | 0neg
|
Het omslag van Suzanne Vermeer's debuutroman All-inclusive is wonderschoon. Twee helblonde jochies van een jaar of vijf zitten dicht tegen elkaar op het strand. Ze kijken uit over de zee. Het ene jongetje heeft zijn arm kameraadschappelijk om de nek van de ander geslagen. De zachte sepia-kleuren van de foto versterken de emotionele lading van de melancholieke beeltenis. Het is een foto die een ouderhart sneller doet slaan.
Dat geldt eveneens voor de inhoud van het boek. Jeroen en Chantal gaan met hun twee kinderen voor weinig geld op vakantie naar Turkije. Het all-inclusive systeem is een weldaad voor de portemonnee van het modale gezin. Tijdens de vakantie gebeurt er, deels door onoplettendheid van de ouders, iets vreselijks. De tweeling verdrinkt in het zwembad van het hotelcomplex. Niemand begrijpt hoe dat kon gebeuren, want de tienjarige jongetjes waren uitstekende zwemmers. Na een lang rouwproces besluiten Jeroen en Chantal naar Turkije terug te keren om de ware toedracht van het drama te ontraadselen.
All-inclusive is een boek dat het grote drama niet schuwt. In diverse hotelcomplexen in Europa en in de tropen blijken mensen op onnaspeurlijke wijze om het leven te komen. Suzanne Vermeer, het pseudoniem van een 38-jarige schrijfster woonachtig te Barcelona, probeert al in een vroeg stadium van het boek de reisbranche die het onverantwoordelijke all-inclusive systeem heeft bedacht, mede verantwoordelijk te stellen voor de dodelijke ongelukken. Uit kostenoverwegingen wordt op allerlei essentiële dingen bespaard, waardoor de gezondheid van de toeristen in gevaar komt. Deels heeft Vermeer gelijk, maar naar mijn idee bagatelliseert zij net iets te gemakkelijk de eigen verantwoordelijkheid van de gasten.
All-inclusive is een boek geschreven in meisjesboekentaal: (Die Teun, toch, dachten ze gezamenlijk. Brrr, verwoordde Jeroen haar gedachten.). Lange beschrijvingen van huiselijk geluk en alledaagse dingen maken dat het verhaal maar niet op gang komt. Bovendien is het een boek zonder spanningsboog. Na de beschrijving van enkele dodelijke ongelukken, o.a.van de twee jongetjes, wordt een gigantisch deel van All-inclusive in beslag genomen door de tranentrekkende beschrijvingen van het rouwproces en de daarop volgende zenuwinzinking van Jeroen. Intens en integer, maar ver over de top. Dat er naast dit alles nog een belachelijk clichématige strijd tussen schoonmoeder en Chantal wordt uitgevochten, maakt het er allemaal niet beter op. Spannend wordt het nergens. Hooguit maken de laatste 10 paginas de lezer licht nieuwsgierig.
All-inclusive draagt ten onrechte het etiket literaire thriller. Het is een therapeutisch boek voor mensen met onverwerkt verdriet. Het is tevens een aanklacht tegen het all-inclusive reissysteem dat vergeleken wordt met Russische roulette. Niet ten onrechte, maar oude koek, uitgekauwd op de televisie. Het allermooiste blijft de cover. Daar kan ik langer naar kijken, dan naar de soap in het boek. | 0neg
|
emoties en een cross-over met chicklit.,Isa Maron (1965) heeft uitstekende referenties. Passiespel, haar debuut, werd in 2008 verkozen tot beste Nederlandse Vrouwenthriller. De recensenten waren dan ook laaiend enthousiast over haar eerste boek. Verboden verleden is de tweede thriller die ze aflevert. Naast haar bezigheden als auteur verdeelt ze haar tijd tussen haar gezin met 4 kinderen en haar job bij een Amsterdams adviesbureau voor human resources.
Ariane Zuijdewijck is op een cruciaal punt in haar leven gekomen. Ze laat haar spannende job die haar naar alle uithoeken van de wereld brengt in de steek. In Oostmarsum (Nederland) zal ze met haar vriend Abhay gaan samenwonen op zijn boerderij. Maar eerst betrekt ze een appartement in Amsterdam. Haar terugkeer confronteert haar echter met alle angsten die ze zo hard uit haar leven wou bannen. Dreigbrieven, een disfunctionele familie en een oude bekende die na 18 jaar vermoord teruggevonden wordt, schudden haar wereld grondig door elkaar. Onbewust voelt ze dat nakend onheil haar te wachten staat... De politie laat zich van haar passiefste kant zien. Ariane moet zich bijgevolg alleen staande weten te houden.
Isa Maron heeft een heel toegankelijke schrijfstijl. Het boek leest dus vlot weg. Daarnaast zit de spanningsopbouw zeker goed. Toch krijgt het verhaal slechts 2 sterren omdat het een laag van complexiteit mist. Het is met andere woorden ijzersterke chicklit. Het zou 3 sterren waard zijn als het zich tot een niveau hoger, tot een zuivere literaire thriller zou verheffen. Desondanks wordt de nieuwsgierigheid van de lezer geprikkeld, hoewel het van in het begin vrij duidelijk is welke richting het verhaal uitgaat.
Verboden verleden zal verslonden worden door al wie houdt van spanning, emoties en een cross-over met chicklit. | 0neg
|
Geen slecht debuut. Een speciaal verhaal van opzet. Enerzijds is er daar het verhaal in het verhaal. En anderzijds het verhaal zelf dat toch wel een originele invalshoek heeft. Je bent wel benieuwd hoe Linda haar val gaat opzetten.
Toch kan ik dit boek niet aanraden. Het grootste deel van het boek leest vrij saai. Raabe heeft heel veel plaats geruimd voor de gedachtegang van Linda, dat was de grondslag van het boek natuurlijk maar het begint al vlug te vervelen. Vaak hetzelfde.
Meer naar het einde toe verrast de schrijfster echter toch nog en wordt het zowaar nog spannend ook. Je begint het boek goed te vinden maar het heeft de eindbalans toch niet in haar voordeel kunnen laten uitslaan. Ook wat betreft haar karakters bleef de schrijfster ondermaats. Nergens kon je sympathie opbrengen voor hen, of het moest voor de hond zijn. Meeleven hoefde je ook al niet te doen.
Een veelbelovende kaft en synopsis hebben de verwachtingen niet kunnen inlossen ook al is haar schrijfstijl wel goed. | 0neg
|
Noah, een jonge succesvolle regisseur ontmoet via zijn vriend/scenarist Casper, Lieve die zich op dat moment voordoet als prostituee. Het toeval wil dat Noah op zoek is naar een hoofdrolspeelster voor zijn film. Lieve overdondert hem zodanig met haar persoonlijkheid, dat ze niet alleen de hoofdrol in zijn film, maar ook in zijn leven krijgt. Helaas eindigt hun geluk nogal abrupt omdat Lieve door een ongeluk om het leven komt.
Noah wil met zijn nieuwste film een monument oprichten voor Lieve door een film te maken over haar en zijn leven met haar na Sub, hun eerste gezamenlijke succes. Liv Minnema en Bison van Beerschot zijn door Noah uitverkoren om de hoofdrollen te gaan spelen in de film Lieve, terwijl Noah zelf het scenario heeft geschreven. 'En wat vind je van Bison van Beerschot?' Bison van Beerschot? Was hij gecast voor een rol in deze film? 'Eh... een erg goede acteur.' Liv keek afwachtend naar Noah. 'Ik vind hem crap, ' zei hij. 'Een totale onbenul. Hij gaat de hoofdrol doen.' Even staarde Liv hem met lichte verbijstering aan.> 'Waarom heb je hem datn gekozen?' 'Omdat hij mij moet spelen. Ik ben ook een totale onbenul.' Lieve, het boek, begint op de eerste dag van de opnamen en volgt de gebeurtenissen op de set en de levens van enkele bij de film betrokkenen. In korte hoofdstukken van soms maar anderhalve pagina, en zelden langer dan 4 pagina's, wordt het verhaal van het ontstaan van de film afgewisseld met terugblikken die gewijd zijn aan het leven van Lieve en haar relaties met Noah, Casper en anderen. Lieve is mijn romankennismaking met Giphart. Van hem heb ik eerder wel Kuipkoorts en de graphic novelversie van De wake gelezen, maar zijn romans heb ik lang links laten liggen met het idee dat die niet 'voor mij' zouden zijn. Door de aangename en smakelijk wijze waarop Giphart in Kuipkoorts vertelt over zijn belevenissen met mijn clubje, stapte ik over mijn aarzeling heen en durfde ik (de leesclub van) Lieve aan. Helaas, helaas is deze roman mij niet meegevallen:het is een dun verhaal, met dunne personages, waardoor het nogal slaapverwekkend is. Hier en daar laat Giphart zien dat hij aardig kan schrijven, dat hij met taal kan spelen, maar Lieve komt meestentijds over als een tussendoortje waar hij niet erg goed over nagedacht heeft. Alsof hij dat zelf weet (of omdat hij aan het intellect van de lezers twijfelt?) vindt Giphart het telkens nodig om omstandig uit te leggen wat er aan de hand is: 'Ik heb er zelf voor gekozen deze persoonlijke film te maken,' ging hij verder, 'maar nu pas, nu we eindelijk zijn begonnen, dringt door dat jullie Lieve en mij aan het kapen ... aan het overnemen zijn. Dat verwacht ik van jullie en daarom maken we deze film ook, maar het doet pijn.' Tja, gut, ik had dat thema natuurlijk kunnen missen, maar erg waarschijnlijk is dat niet, toch? Nee, het was niet om bovenstaande bemerkingen dat ik voorheen aarzelde om de romans van Giphart te lezen, dus in die zin heeft Lieve me wel verrast. Maar blij verrast? Nee. | 0neg
|
Sanne Romeijn een 34-jarige undercoveragente wordt tijdens haar verlof teruggeroepen door haar baas Rudi. Hij heeft haar nodig voor een nieuwe undercoveroperatie. Ondanks dat ze de vorige bijna mislukte operatie nog niet helemaal verwerkt heeft, stemt ze toch toe, ze wil zichzelf graag bewijzen.
De klus bestaat eruit dat ze als callgirl Sandy G. undercover moet gaan in de Brabantse luxe seksclub Soixante Neuf om de moorden op te lossen die daar gepleegd zijn. Ze moet de Kamasutra-killer zien te ontmaskeren. Is het een wraakzuchtige partner van een cliënt, een ontevreden werkneemster, de vrouw van de zoon van de eigenaar?
Sandy wordt algauw een gewaardeerde werkneemster en weet daardoor veel te weten te komen over hoe het eraan toe gaat in de club. Dan wordt er weer een lijk gevonden
De korte inhoud van dit boek trok me heel erg aan, de combinatie van spanning en erotiek leek me prima voor een paar uurtjes leesgenot. Nou heb ik het boek in één ruk uitgelezen, het las lekker vlot weg en het plot is origineel, maar echt een heel sterk verhaal met diepgaande, herkenbare personages was het helaas niet. Het had spannender en boeiender gekund en erotische scènes kwamen er eigenlijk, ondanks de uitnodigende setting, weinig in voor. Ook zaten er een aantal typefouten en andere slordige fouten in, jammer, dat gaf het gevoel dat het een proefdruk was. Voor mijn gevoel had het boek twee keer zo dik kunnen zijn, beter uitgewerkt, en was het dan wel echt een sterk en uniek verhaal geweest.
De schrijfstijl van Sandrine Jolie (pseudoniem van thrillerauteur Linda van Rijn) is wel heel prettig, dus als ik de kans zou krijgen om het volgende deel in de serie te lezen en recenseren, dan zou ik dat zeker doen. Omdat ik toch wel nieuwsgierig ben wat Sanne nog meer gaat beleven, maar ook omdat ik benieuwd ben (en hoop) of het volgende boek beter uitgewerkt is dan dit eerste deel in de G-serie.
(biebmiepje) | 0neg
|
Dit boek leek me leuker dan dat het was. De vorm van schrijven is aan de lezer gericht, iets wat ik dus echt heel vervelend vind. Verder is dit boek zeer langdradig en het verhaal is niet echt boeiend. | 0neg
|
Er zijn boeken waarvan je van te voren hebt besloten om ze goed te vinden. Zeker als het gaat om het eerste deel van een legendarische reeks waarbij superlatieven te kort schieten in veel recensies. Als dit boek dan ook nog eens geschreven is door een meester verhalen verteller als Stephen King, dan kan het niet mis gaan.
Zou je denken.......
Om kort te gaan, ik was teleurgesteld. Het is dat het boek relatief dun is, anders had ik het niet uitgelezen...
Een boek hoeft helemaal niet makkelijk te lezen te zijn, ik mag best uitgedaagd worden om het verhaal te blijven volgen, maar hier had ik het idee dat King de hele tijd fragmenten op papier zette waarvan hij zelf nog niet eens wist wat het zou gaan betekenen. Diepgang werd gesimuleerd, terwijl het voor mij kant nog wal raakte...
Bij mij drong zich de vergelijking op met de semi-literaire teksten van Blof en de bijkomende ergernis die ik voel als ik een van hun nummers hoor (sorry als ik nu een paar fans heb beledigd)
Toch is er een lichtpuntje..het laatste hoofdstuk. Dit zou een opmaat kunnen zijn naar het beroemde legendarische epos wat ik graag hoopte te vinden..
Misschien dat ik dat ik de reeks nog een tweede kans geef | 0neg
|
Als de gewone Amsterdammer zich tegoed doet aan spuiten en af en toe een hoertje bezoeken, dan heeft Ashe Stil gelijk en is Ira van Oorschot inderdaad een gewone Amsterdammer. Het valt echter zeer te betwijfelen of de Amsterdamse bevolking zichzelf in deze beschrijving herkent.
Daarnaast zij de lezer gewaarschuwd voor het taalgebruik, zoals het plat Amsterdams dat veelal zijn oorsprong vindt in het Jiddisch en Bargoens. Een klein voorproefje; gratenkut, stoephoer, godskelere, teringlijer, kutmuziek, gratenpakhuis enzovoort. Wie zich daar aan stoort moet niet aan De hoer van Babylon beginnen.
De ex-Unifiller en Libanon-ganger Ira van Oorschot spuit een half woordenboek puur plat Amsterdams over de straat wanneer hij ontdekt dat zijn fiets is gestolen. Bij een drugsverslaafde koopt hij voor een paar euros een nieuwe Gazelle, die enkele minuten eerder door hem is gestolen.
In het appartementencomplex waar Ira woont, maakt hij kennis met Maartje, een medebewoonster. Met haar gaat hij naar een naaktstrand waar ze wat meer over elkaar te weten komen.
Het pornosterretje Lisa Lenin, alias Irina Olchenka, wordt gezocht en via internet komt Ira meer over haar te weten. De naam Duinroos blijkt bij een vroeger schip te horen dat een belangrijke rol heeft gespeeld in het leven van een paar Oost-Europese meisjes.
Via enkele overvallen, afluisterpraktijken en mishandelingen komt men te weten dat er wel degelijk buitenlandse cellen binnen Amsterdam huizen die zich bezig te houden met praktijken die moeten leiden tot terroristische aanslagen.
Ira probeert met enkele van zijn vrienden de kern van deze cel te vinden en onschadelijk te maken. Daarbij is het belangrijk om meer van de achtergrond te leren kennen van enkele buurtbewoners, wat niet altijd zonder gevaar blijkt te zijn.
Ashe Stil staat bekend om zijn historisch verhalen die zich afspelen in de Amsterdamse havens. Met De hoer van Babylon probeert hij daar wat afstand van te nemen door een ander deel van de Nederlandse hoofdstad op te zoeken.
Amsterdammers en allochtonen, al dan niet illegaal in de hoofdstad verblijvend, proberen aan de rand van de maatschappij hun leven op de rails te houden. Om dit deel goed voor het voetlicht te brengen, heeft de auteur ongeveer de helft van zijn boek nodig. Daarna kruipt het geweten steeds dieper de terroristische cel binnen en wordt het spannend. Helaas duurt dit wat te lang en wordt de lezer voornamelijk opgechept met de levenswijze van deze categorie bijzondere Amsterdammers. Dat hierbij veel plat Amsterdams wordt gebruikt is jammer, er bestaat toch ook voldoende Amsterdamse humor die net zo prettig leest en ook in het verhaal te passen valt.
Door het bezigen van dit specifieke taalgebruik legt der schrijver een bommetje onder zijn auteurstalent. Dat was niet nodig geweest. Het resultaat is dat dit boek zeker geen literaire thriller genoemd kan worden! | 0neg
|
#hrc2016 #hebbanbuzz Het verhaal gaat over de Amerikaanse Joe, die een relatie heeft met de Finse Alina. Samen hebben ze een zoon Samuel. Door onder andere de cultuurverschillen gaan Joe en Alina uit elkaar en vertrekt Joe terug naar Amerika. Hier heeft hij uiteindelijk een nieuw gezin, en Alina heeft dit in Finland, waar ook hun zoon nog woont. Joe is een wetenschapper die zich bezig houdt met dierproeven, Alina heeft inmiddels een aantal boeken geschreven en hun zoon Samuel is dierenactivist.
Het verhaal verspringt steeds tussen Joe, Alina en Samuel. Ook verplaatst het verhaal zich regelmatig van het verleden tot het heden, wat het soms wat verwarrend maakt.
Er worden behoorlijk wat onderwerpen aangesneden in het boek, welke niet allemaal verder uitgewerkt worden, wat soms jammer is. De hoofdpersonen zijn vooral bezig met hun eigen leven te leiden, wat voor miscommunicatie leidt met hun naasten. Het boek zet aan tot nadenken over de manier waarop informatie via (social) media verspreid wordt.
Tegen het einde van het boek heb je een idee waar het naartoe lijkt te gaan, maar het is toch een verrassend einde.
Het is geen boek om ‘even’ te lezen. Doordat alles zo enorm in detail wordt beschreven, is het wel belangrijk om de aandacht erbij te houden, anders ben je snel de draad kwijt. Het verhaal had ook in een stuk minder pagina's verteld kunnen worden. | 0neg
|
Niet echt een verhaal wat blijft hangen en de problemen blijven allemaal erg oppervlakkig. Misschien was dat ook wel de bedoeling van de schrijfster. Ik vond ze ook erg van de hak op de tak springen en ook het constante gespring in de tijd droeg niet echt bij aan het leesplezier. Wel een aardig inkijkje in het leven van Marokkanen in een Nederlandse wijk. Af en toe was de humor wel leuk maar ook vaak erg puberaal of tè. Aardig tussendoor boek maar geen topper. | 0neg
|
Een bekende regel luidt: "Never judge a book by its cover". Toch deed ik dit, want de cover van Duister Ultimatum is werkelijk fantastisch.
Helaas had ik wat moeite om in het verhaal te komen. Door gewoon stug door te lezen hoopte ik dat het verhaal vanzelf wel op gang zou komen. Op de helft van het boek was ik al wat minder enthousiast en 'moest' ik het uitlezen want anders was het zo zonde van die eerder gelezen bladzijdes.
Aan het eind van het boek besefte ik dat een gewaarschuwd mens voor twee telt. Never judge a book by its cover is zeker van toepassing op dit boek....
Waar het boek over gaat? Geen idee!
Ik vermoed dat de 414 bladzijdes Char-adepten zeer zal aanspreken. Onbestemd gewauwel van een schrijver die geen verhaal kan vertellen.
Mocht dit boek ooit verfilmd worden dan wordt het de grootste flop ooit! | 0neg
|
Op zich heb ik niks tegen een verhaal met veel personages, maar dit boek was toch echt een beetje teveel van het goede. Er zitten zoveel verschillende personages en verhaallijnen in dat het erg onoverzichtelijk wordt. Dit komt het boek niet ten goede. Er gebeurt te veel en je wisselt te vaak om het boeiend te kunnen houden. Ik dwaalde al snel van het verhaal af met mijn gedachten omdat het gewoon niet te volgen was. Voor mij dus maar 1 ster. Een van de slechtste boeken die ik ooit heb gelezen. | 0neg
|
Het is heel aannemelijk dat het een stuk beter zou gaan met zowel de mens als onze planeet als iedereen zich bewuster zou zijn van het precaire ecosysteem dat wij met elkaar vormen. Dat is heel kort door de bocht ook de hoofdgedachte van Hart voor de aarde, hart voor jezelf – Leidraad voor natuurlijk leven. Zelden las ik echter zo’n onsamenhangend, luchtfietsend boekje als het betoog van Brigitte van Baren en Johannes Witteveen. Want met alleen maar mediteren laat wereldvrede echt nog wel even op zich wachten.
De ingrediënten waren zo veelbelovend. De auteurs zijn de minste niet. Johannes Witteveen (1921) was jarenlang hoogleraar conjunctuurleer en economische politiek en is daarnaast actief in de Soefi Beweging. Brigitte van Baren (1957) studeerde milieurecht en is nu zenleraar. Beide hebben dus een voor dit onderwerp gunstig rugzakje vol zowel wetenschappelijke als spirituele bagage.
Bovendien is het hoofdbestanddeel van Hart voor de aarde, hart voor jezelf – Leidraad voor natuurlijk leven het Handvest van de Aarde. Dit handvest bestaat uit vier beginselen: ecologische integriteit, sociale en economische rechtvaardigheid, respect en zorg voor alle levensvormen, en democratie, geweldloosheid en vrede. Al met al een vrij concreet en tastbaar document om dit thema mee aan te vliegen dus.
Het had zo mooi en inspirerend kunnen zijn. In plaats daarvan slagen de auteurs er in om in krap 120 pagina’s op diverse punten uit de bocht te vliegen, zowel qua vorm als qua inhoud.
De grootste problemen met de gekozen vorm zijn de gemakzuchtige doorvertaling van idee naar uiteindelijke tekst en de missende algehele samenhang. Het begon allemaal in het voorjaar van 2015 toen de auteurs een op video opgenomen dialoog voerden over het handvest. ‘Laten we er een boekje over maken’ was vervolgens de gedachte.
Als je vatbaar bent voor ‘tl;dr’, zoek dan gewoon op internet naar de slechts twaalf minuten durende video ‘Earth Charter Dialogue Prof. Witteveen & Brigitte van Baren’. De eerste vier hoofdstukken van het boek zijn niet meer dan een opgepoetst transcript van die dialoog. Daarna volgen ineens wat hoofdstukken over zen en soefisme, nog wat praktische oefeningen en tips en ten slotte de integrale tekst van het handvest. Er lijkt geen enkele moeite te zijn gedaan om de inhoud van het gesprek uit de oorspronkelijke vorm te trekken en vervolgens in een nieuwe, boekwaardige vorm te gieten.
Dan inhoudelijk. Mediteren is voor veel mensen waardevol. Het is ook geen gekke gedachte dat stilte ruimte biedt aan het ervaren van verbinding met de aarde en dus kan leiden tot het beter zorgen voor mens, dier en planeet. Maar alles in dit boekje is doordrenkt van ‘zolang iedereen elke dag mediteert, hoeven we het systeem niet wezenlijk te veranderen’. En dat is, gezien de urgentie van de problematiek, simpelweg niet voldoende.
Ik heb geenszins de illusie dat ik Witteveen kan overtroeven met mijn economische kennis. Maar er zijn veel nieuwe denkers die verkondigen dat het kapitalistische systeem nu echt radicaal moet (en zal) veranderen. Dan kun je juist in een boekje als dit niet aankomen met tips voor het wereldwijd bevorderen van economische groei en consumentisme. Zo gaat sociale en economische rechtvaardigheid er gewoon niet komen. Net als dat democratie, geweldloosheid en vrede niet worden bevorderd met de boodschap dat we ons niet zo moeten opwinden over 15 Charlie Hebdo slachtoffers, want in de twee wereldoorlogen, toen was er pas echt geweld! Ook komt het ongeloofwaardig over als mensen zichzelf ‘respectvol voor alle levensvormen’ noemen omdat ze spinnen in hun huis vangen en buiten zetten, maar dat diezelfde mensen vervolgens wel vis eten en de mate van bewustzijn die dieren hebben in twijfel trekken. Jazeker, wat je al niet allemaal kwijt kunt in 120 pagina’s.
Natuurlijk is het niet zo dat je pas echt met recht ‘hart voor de aarde’ hebt als je veganistisch eet en in een autarkisch huis woont. Alle kleine stapjes helpen. Maar de persoonlijke keuzes die de auteurs hebben gemaakt worden met zo’n zelfingenomenheid gepresenteerd, dat ik vrees dat ze wat zijn doorgeslagen in ‘hart voor jezelf’.
Het kan zijn dat je toch behoefte hebt aan een goed boek dat de wereldwijde sociale, ecologische en economische problematiek inhoudelijk verbindt en verweeft met het vinden van innerlijke rust en liefde. Want die grondgedachte is een hele zinnige. Gelukkig bestaat er zo’n boek: Revolution van Russell Brand. | 0neg
|
Hoe meer ik vorderde in dit boek, hoe minder het mij kon bekoren. Ik vond het een rommeltje. De twee verhaallijnen vallen op het einde dan wel samen, maar er blijven heel veel open vragen, die niet of amper worden uitgelegd. Ik heb de laatste honderd bladzijden maar gelezen omdat ik al zo ver gekomen was. Het minste wat ik van Slaughter heb gelezen. | 0neg
|
Lokvogel is het debuut van de Amerikaanse Flynn Berry. Het boek wordt voorgesteld als een adembenemende psychologische thriller met als thema de diepgewortelde liefde tussen twee zussen.
Mijn interesse wordt gewekt bij het bekijken van de kaft. Ik zie een foto, het lijkt op de kaft van een film, een vrouw in een eenzame omgeving onder een donkere hemel.
Als ik daarbij lees wat er verder op de kaft geschreven staat:”Lokvogel is verslavend om te lezen. De beschrijving tussen de twee zussen is subtiel, origineel en meeslepend.”, geschreven door Rosamund Lupton, auteur van “Zusje”, heb ik hoge verwachtingen.
Het verhaal begint spannend. Er wordt een vrouw vermist. Het boek is geschreven in de ik-vorm en dat is Nora.
Je leest al snel dat er vroeger iets gebeurd is met haar zus Rachel, die ze diezelfde dag nog gaat opzoeken.
Leuk om te lezen dat er van in het begin goede spanning inzit. Meteen actie. Dat lees ik graag.
Als ze bij het huis van Rachel aankomt wacht haar iets verschrikkelijks: haar zus, in een plas bloed, dood op de grond.
Dat stukje is ook nog spannend beschreven. Ik voel de angst, de gejaagdheid, de paniek.
Vanaf dan gaat de spanning bergafwaarts. Het is een tijdje geleden dat ik een boek gelezen heb dat me weinig of niet lag.
Het hele boek gaat Rachel op zoek naar de mogelijke dader van de moord. Dat zou spannend kunnen zijn. Maar die zoektocht gebeurt op een voor mij chaotische en haastige manier.
Ik lees de hele tijd: “ik ga naar daar, ik spreek af met die, …” Zonder ergens echt dieper op in te gaan.
Ik lees flashbacks van Nora, over gebeurtenissen of gesprekken met Rachel. Maar ik vind het nooit duidelijk dat het om flashbacks gaat. Alles staat samen in één alinea.
In diezelfde alinea kan ze dan nog eens, in het heden, plots op een andere locatie zijn of zich in een andere situatie bevinden. Heel verwarrend en telkens puzzelen en opnieuw lezen alvorens ik verder kan.
Ik begrijp er de zin niet altijd van … en ik stoor me er op de duur enorm aan.
En plots lijkt het tij te keren. Tegen bijna het einde wordt de verwarde indruk minder en wordt de spanning dan tóch wat opgedreven.
Maar al snel zakt het alweer af.
Dit boek is een echte rollercoaster van spanning: soms op en vaak af …
Kom je dan eindelijk toch te weten wie het gedaan heeft? Mijn nieuwsgierigheid wordt bevredigd op een of andere manier. Er is een plot, die plots komt, onaangekondigd en met weinig spanning beschreven.
Vond ik nog iets goeds aan dit boek? Jazeker. Er wordt in het boek goed beschreven hoe de zussen heel hun jonge leven samen zijn omgegaan met wat er vroeger gebeurd is, wat hun leven nog betekende achteraf en verklaart goed de manier waarop Nora zich ook nu vastbijt in deze huidige situatie.
Het verhaal op zich is goed en interessant, de manier waarop het geschreven is of beter gezegd: beschreven is, vind ik eerder oppervlakkig, een opsomming, niet spannend genoeg.
De hoge verwachtingen die ik in het begin van het lezen had zijn jammer genoeg niet ingelost en daarom krijgt het boek een 5. | 0neg
|
.. dat was vast niet wat Samuel Bjork met zijn debuut wilde overbrengen.
Ik lees niet regelmatig detectives. Ik heb een aantal hele goede gelezen (ordegrootte: The secret history, Post mortem) en ik ken de reputatie van de Scandinavische auteurs; de aanbevelingen op de kaft (‘briljante pageturner’, ‘Ijzingwekkend en subliem’) deden de rest. En toen. En toen? Teleurstelling. Om te beginnen; teleurstelling over de tekstbehandeling van het boek maar daar wil ik niet te lang bij stil staan. Ik heb een brief gestuurd naar de uitgever met de over de 100 flagrante stijlfouten die er in de vertaling van Renee Vink zitten. Van de orde: ‘Ze passeerde nog een auto, een caravan ditmaal’., Mia verzamelde haar papieren bij elkaar..’’, ‘Mia dacht vol warmte aan hem’ en ‘ben je op sterkedrank overgegaan’. Heel irritant, maar daar wil ik het niet over hebben. Ik wil het hebben over het feit dat er zoveel zaken echt niet kloppen in deze detective. Zoveel, dat het een prestatie mag heten dat detective-liefhebbers het boek kunnen uitlezen. Het lijkt er op dat de auteur na iedere pagina vergeet wat hij geschreven heeft. Daar gaan we.
Mia Kruger zou de extreem getalenteerde rechercheur zijn maar dat blijkt nergens uit het boek. Het wordt wel heel vaak gezegd (door de schrijver zelf, door haar collega’s) maar waar is ze dan zo briljant? Waar knoopt ze aanwijzingen aan elkaar tot een conclusie die niemand anders kon zien? Nergens; ze komt met de relatie tussen een oude zaak van Munch, maar daar had Munch zelf ook wel op kunnen komen. Zie verder bijvoorbeeld de gezamenlijke besprekingen waarbij Mia of niet in vorm is, of als wauwelend orakel een heleboel dingen zegt, die ook weer in twijfel trekt en daarna verdwaasd instort,haar team in verwarring achterlatend. Haar idee dat het een leraar zou kunnen zijn, of een vrouw. Of toch niet? Op ieder vermoeden volgt een tegengesteld vermoeden en zoiets als; ze wist het ook niet meer, ze was te moe. Om enkele tientallen pagina’’s, als er aanwijzingen zijn dat de dader een vrouw zou kunnen zijn, triomfantelijk te concluderen dat ze ‘gelijk’ had. Notabene op basis van een waarneming van een vrouw die de dader niet is. Hetzelfde geldt voor haar (achteraf onjuiste) conclusie dat het om Munch’s moeder ging. Waar is het genie? Ik zie het niet. Mia is in ieder geval niet geniaal genoeg om te voorkomen dat ze door de latere dader verdoofd wordt en gevangen gezet. Hoe ironisch.
Munch zou de vriendelijke beer van een detective zijn, in een soort van vaderrol, maar dat is hij eigenlijk nergens in het boek. Hij is boos, geïrriteerd, ongeduldig, kortaf, razend, bars, maar nergens vaderlijk of vriendelijk, of een leider. Munch, toch een top-politiefunctionaris, is op geen enkel originele gevolgtrekking te betrappen. Zijn werk lijkt te bestaan uit het indrukken van gaspedalen, het vragen aan zijn personeel om iets nog een keer uit te leggen (de man is traag van begrip) om daarna te antwoorden: goed-zoek dat verder uit. Op twee derde van het boek komt Munch tot de volgende, briljante vraag; ‘Het is kennelijk verdomd goed uitgevoerd, denk je niet?’ (Een mooie proeve van Munchs en Krügers gezamenlijke incompetentie is de volkomen verwarde dialoog op pagina 227 en 228).
Gabriël is de briljante compternerd die softwarematig een antwoord zou moeten hebben op alle vragen maar meer dan googlen doet hij niet en op pag 118 is hij nog de kabels aan zijn computer aan het aansluiten-daar is hij dan al uren tot dagen mee bezig.
Het politieteam als geheel. De Noorse politie moet wel de meest incompetente zijn van Europa. Het voltallige team is vanaf ongeveer het begin van het boek onder invloed van drank, pillen, of is te vermoeid om te functioneren. Op richting de vijftig plekken wordt van teamleden aangegeven dat ze moe, dronken of onder invloed van pillen zijn, en dat geldt met name voor de geniale Mia. En niet gewoon moe, te moe om te functioneren. Geen wonder dat er geen enkele lijn in het politiewerk te ontdekken valt.
Het is sowieso onduidelijk wat de tijdlijnen zijn in dit boek. Gedurende een groot deel van het boek wordt de indruk gewekt dat er enkele dagen verstreken zijn. En dan, op pag 253, blijkt dat het onderzoek al weken duurt.En in al die weken krijgen we het bericht van twee teamoverleggen? Het is niet geloofwaardig dat in die weken het team niet vaker bijeen zou zijn gekomen om informatie uit te wisselen. Dan was ik als lezer nog meegenomen in het oplossen van het raadsel. En als lezer wordt je toch al essentiële maar voor de hand liggende informatie onthouden (welke vinger??).
Het is dus misschien niet verwonderlijk dat het mysterie niet wordt opgelost door gedegen politiewerk maar door een aantal deus ex machina-achtige gebeurtenissen, feitelijk door het singuliere feit van een ongeloofwaardige ontsnapping.
Ongeloofwaardig en inconsistenties; het boek zit er vol mee.
Mia heeft al heel wat afgedacht maar zo rond het midden van het boek blijkt plotseling dat ze graag dingen opschrijft op losse vellen papier om haar gedachten te ordenen. Een half boek niet en daarna wel?
Hoe is het mogelijk dat je alle moeite doet om je familie op een veilige plek te krijgen en dan op de vraag ‘zijn we alleen’, genoegen neemt met het antwoord: ‘ik geloof het wel.’ En dat je na al die moeite om als enige op de hoogte te zijn van de verblijfplaats van je dochter en kleindochter twee collega’s stuurt om voorraden te brengen?
‘Klom ze in het bos zo hoog mogelijk in een spar en bond een touw om haar nek… ‘ Een spar is wel een heel ongelukkige boom om jezelf in op te hangen.
De lijkschouwer die de lijken eerst op de snijtafel wil hebben liggen om te kunnen bepalen of de moord heeft plaatsgevonden op de vindplaats van de lijken? Waarom?
De rare gewoonte om bij willekeurige gelegenheden pastilles te eten (maar vreemde genoeg ook een keer een Fischerman’s Friend) of allerlei drank te nuttigen, maar vreemd genoeg één keer een beroemde Armagnac uit 1965). Waarom?
En dan de cliche’s.
Het idee, dat je bijna vanaf pag 1 ziet aankomen, dat Munch’s kleindochter betrokken zou raken. Zie ’Seven’, zie ‘The Bridge’, zie ‘Taken’, zal ik doorgaan?
Tik-tak.. 'Silence of the lambs'.
Munch en Curry die in eendrachtige samenwerking een nauwkeurig geplande aanhoudingsactie van een bijzondere bijstandsteam in het honderd laten lopen door naar buiten te stormen.
En dit is slechts een beperkte selectie van alle inconsistenties-als dit boek een film gaat worden (wat vast zal gebeuren) gaat de continuity officer overuren maken. Munch kan niet twee keer een opschrijfboekje uit zijn jas vissen, en als hij het levenloze lichaam van Mia Kruger ziet kan Mia niet in het volgende hoofdstuk weer leven. Enzovoort, enzovoort.
Kortom-een waardering tussen de 0 en 2 sterren lijkt me redelijk. | 0neg
|
Je ziet heb wel eens langs de baan op plaatsen waar een dodelijk ongeluk gebeurd is, een kruis met wat bloemen of een knuffel ter nagedachtenis. In dit boek verschijnen er ook kruisen met bloemen, maar de datum is in de toekomst, het gaat om dingen die nog moeten gebeuren. Het zijn aankondigingen voor moorden.
Kathryn Dance is een kinetisch expert bij de recherche. Ze is goed in het lezen van iemands lichaamstaal, denk dan aan het zien of iemand liegt of zenuwachtig is en dergelijke. Ze volgt een spoor naar een blogger en gamer en komt in de virtuele wereld terecht waar het een sport is om je gal te spuwen en mensen door het slijk te halen.
Wat me verschrikkelijk gestoord heeft in dit boek is dat er de hele tijd gesproken werd over de synthetische wereld terwijl het volgens mij online toch echt over de virtuele wereld gaat. Geen idee wie dit zo vertaald heeft, maar het belemmerde een vlotte lezing.
Het verhaal op zich was ook niet van het gehalte dat ik van Deaver gewoon ben. Het was saai en duurde precies. Ik heb al betere gelezen van Deaver en met Kathryn Dance in de hoofdrol. | 0neg
|
Het is zo eens wat anders : vanaf het begin van het boek ben je op de hoogte hoe rijke baron om het leven komt en wie er achter zit.
Dat maakt je als lezer natuurlijk alleen maar benieuwd hoe de speurders Somers en De Winter uiteindelijk bij de dader uit zullen komen.
Doorspekt met bijzonder veel dialogen krijgen we een blik op het politiewerk in de stad Lier.
Laten we hopen dat de auteur hierbij sommige dingen met een grote korrel zout heeft neergeschreven; met name het drinken van "drieëndertigers" tijdens de lunchpauze terwijl ze nadien nog terug naar kantoor/getuigen moeten riep bij mij nogal veel vragen op.
Het boek leest erg vlot weg en dat komt voornamelijk door de vele dialogen.
Daar moet je als lezer natuurlijk van houden.
Hou je van veel meer omschrijvingen van situaties, omgevingen en psyche van personnages, zal dit boek je misschien iets minder aanspreken.
Als besluit kan ik zeggen : vlot en goed opgebouwd boek, maar qua stijl af te toetsen met je persoonlijke smaak. | 0neg
|
Dit boek was erg opgehemeld, maar het boek valt in het niet bij De Da Vinci code. Dit is een moeilijk door te komen boek. het verhaal boeit niet. | 0neg
|
Wie de opvallende cover van 25 gram geluk met egel bekijkt, snapt meteen dat de vijfentwintig gram op de egel slaat. Maar niet op elke egel! Het slaat op de egel die het leven van Massimo Vacchetta (1967) van de ene op de andere dag veranderde. Massimo Vacchetta is dierenarts, met als specialiteit het grotere vee. Als zodanig werkte hij al twintig jaar. Om de een of andere reden, die niet verteld wordt, zit hij niet lekker in zijn vel. Het roer moet om, maar hij heeft geen idee naar welke kant, totdat hij bij toeval kennismaakt met een piepklein egeltje dat er slecht aan toe is. Vanaf dat moment is hij dag en nacht in de weer met de kleine, maakt hij zich grote zorgen en zijn blijdschap kent geen grenzen als hij er uiteindelijk in slaagt het leven van dit egelvrouwtje te redden. Hij noemt haar Ninna, zoals hij ook alle andere egeltjes na Ninna een naam geeft, hoewel een deskundige dierenarts bij wie Massimo te rade was gegaan dit met klem had afgeraden. Deze drong er ook bij Massimo op aan ervoor te waken dat hij de diertjes vermenselijkte, onder andere door namen aan hen te geven; ook moest het voeden van verzwakte egeltjes niet alleen door hem gedaan worden. Het gevaar bestond dat ze zich aan elkaar zouden hechten. Hij moest beseffen dat de geredde diertjes, als ze sterk genoeg waren, terug moesten naar hun eigen habitat. Dat laatste heeft Massimo veel moeite gekost.
Door de komst van Ninna ziet Massimo ineens waar zijn bestemming ligt: het redden van kleine schepsels. Merkwaardig is dat nergens valt te lezen waarom het redden van de kleinere wezens hem als dierenarts, en als mens, meer voldoening schenkt dan het redden van bijvoorbeeld een kalfje, waarvan ook verslag gedaan wordt.
Met hulp, steun en advies van vele dierbare personen, die ook allemaal genoemd worden in zijn ‘Dankbetuigingen’ achter in het boek, richt Vacchetta een centrum op, waarvan heinde en verre mensen gevonden, verminkte, zieke, overreden en verweesde egeltjes brengen. Een werkelijk fantastische onderneming! Tot zover zou dit verhaal een mooi, ontroerend en tegelijkertijd leerzaam boekje hebben kunnen opleveren. Quod non. Van elke egel die bij Vacchetta binnenkomt, krijgt de lezer uitgebreid verslag van het wel en wee. Prima. Maar waarom moet de lezer bij elke egel weten hoe Vacchetta zich voelt? De lezer wordt bedolven onder een stortvloed van tranen en gevoelens, gevoelens van woede, van machteloosheid, van verdriet, van tederheid en ontroering.
Veel afwisseling in woordkeuze is er daarbij niet. Het boek staat bol van woorden als ‘schattig’, ‘leuk’, ‘ontroerd’ en ‘vertederd’. Alles wordt voorzien van onnodige uitleg: “Dat was ontzettend grappig. Hij strekte zijn voorpootjes vooruit en sperde tegelijkertijd zijn bekje wijd open, zodat je dat kleine tongetje zag dat zo dun was als een rozenblaadje en dat afrolde. Het was zo schattig dat het me ontroerde.” Die toevoeging is nergens voor nodig. Net zomin als het regelmatig erop wijzen dat we ons moeten bekommeren om zelfs het kleine in de natuur.
Antonella Tomaselli, co-auteur, die de verandering in het leven van Massimo heeft opgetekend, heeft dat gedaan in zeer eenvoudige taal, vaak met korte zinnen of een enkel woord. In de vertaling naar het Nederlands (van Saskia Peterzon-Kotte) zijn zinnen met een iets ingewikkelder structuur helaas vereenvoudigd doordat er een hoofdzin van is gemaakt. Verder bevat de vertaling ongerijmdheden zoals (over het gebrul van een leeuw): “Zo allesoverheersend dat je geest ervan schudde.” Wanneer de dierenarts vermeldt dat hij nog steeds verdriet heeft om zijn hond, lezen we: “een brandmerk op mijn geest”, waar toch ‘een kras op mijn ziel’ gebruikelijker is.
Alle lof voor wie zich inspannen voor het behoud van elk levend wezen op aarde. Maar dit boek over egels zou in dunnere vorm zonder de sentimentele ballast meer geprikkeld hebben. | 0neg
|
Wat een tegenvaller eigenlijk. Normaal ben ik een redelijk trage lezer, ik wil dat een boek lang duurt, een week bv, zo kan ik het beleven. Dit is het eerste boek dat ik in één ruk (3 uur) uitgelezen heb. Ik las al dikwijls "in één ruk uitgelezen" in een boekevaluatie, en meestal komt dat positief over omdat je denkt dat het een spannend boek was, dat de lezer niet weg kon leggen. In dit geval was het omdat het een boek is waar alles 20 keer terugkomt, er eigenlijk niets gebeurt, en op het einde ben je ook niet wijzer geworden.
Jonna, 17 jaar en enige dochter, verdwijnt spoorloos nadat ze zogezegd naar een vriendinnetje zou gaan. Het verhaal concentreert zich vervolgens in de hoofden van beide ouders, hun twijfels en het schuldgevoel dat langzaam toeneemt. Vader is stil en teruggetrokken, moeder is de baas die regels opstelt, het gezin regeert en vooral geen fouten kan maken. Langzaam aan beseffen ze dat ze toch niet de ideale ouders zijn geweest; te beschermend, te braaf, te saai geweest. Vader Jon zoekt na een tijdje steun bij een psychiater, hij beschrijft zijn angstdromen over wat hij ziet wat er met Jonna is gebeurd. Moeder ziet haar zuster Helena regelmatig. Er gebeurt verder eigenlijk maar één ding, wat ik hier niet ga beschrijven, want anders is de spanning eruit voor andere lezers. Uiteindelijk weet je niet méér aan het eind van het boek. Er wordt geen verklaring gegeven voor wat er gebeurd is.
Na Kijk niet achterom en Wie de wolf vreest was dit eigenlijk weeral een tegenvaller van Karin Fossum voor mij. Dit boek zal waarschijnlijk de lezer met psychologie-interesses kunnen boeien, ik vind het allemaal maar lauw. Karin Fossum kan mij kennelijk niet boeien, geef mij maar Hellström&Roslund, Arne Dahl, Håkan Nesser, Henning Mankell. | 0neg
|
Ik sluit mij volledig aan bij de meeste van mijn voorgangers! Ook ik ben duidelijk telergesteld in De kleine vriend, ongeloofelijk dat dit schrijfwerk van dezelfde auteur is als van De verborgen geschiedenis. Slechts de laatste 50 pagina's van een 600 pagina tellend boek kwam de spanning er een beetje in. De rest van het boek is ontzettend gedetailleerd en laat niets aan de fantasie van de lezer over. Saai dus. | 0neg
|
Was totaal niet onder de indruk van dit boek. Was blij dat ik het uit had want nergens zat er spanning in en vond het einde voorspelbaar. Heb al duizend keer betere boeken gelezen.
Voor mij dus nooit geen boeken meer van deze schrijfster. | 0neg
|
Geen moment ben ik in dit boek gekomen. Het is amper te geloven dat dit geschreven is door dezelfde auteur die de reeks met Pieter Vos & Laura Bakker schrijft. Die boeken lezen zoveel vlotter. Het was stroef en ging niet vooruit.
Tussendoor zaten er dan nog stukken Calabrese vertellingen die het verhaal helemaal dood sloegen op het moment dat ik er dan eindelijk een beetje in kwam.
Als dit representatief is voor de reeks met Nic Costa was dit meteen het einde van de reeks voor mij.
Het enige wat ik aan dit boek heb overgehouden is een indruk van het desolate en ruwe Calabrië. Misschien een locatie om ooit eens op vakantie naar toe te gaan, dat had ik dan zonder dit boek niet geweten. Als ik dan toch iets positief moet benoemen aan dit boek. | 0neg
|
Milos Urbans boek De wraak van de bouwmeesters vindt geheel plaats in het middeleeuwse deel van de stad Praag met zijn kasseien en historische gebouwen. De lezer kruipt in de huid van de ik-persoon, Kvetoslav Svach, een onlangs uit zijn functie ontheven politieagent. Al in het eerste hoofdstuk wordt hij geconfronteerd met een bijzonder wrede en theatrale poging tot moord. Een man is aan zijn achillespees opgehangen aan de klok van een Middeleeuwse kerk. Dit is het startpunt voor een thriller met een bloemrijke stijl. In de loop van het boek volgen een aantal opzienbarende moorden.
Heel erg spannend is het niet want na de eerste moordpoging volgen bijvoorbeeld al veertig bladzijden waarin de lezer de hele levensgeschiedenis van de ik-persoon over zich heen gegoten krijgt. En afgezien van deze reflectieve momenten zit het boek vol met architectonische en historische beschrijvingen die mogelijk bij de nostalgisch ingestelde bezoeker aan de oude stad Praag herinneringen zal oproepen. Tot die groep van begunstigden hoor ik niet en daarom raak ik al gauw verzand in details. Het boek lijkt soms meer een toeristische handleiding waarbij Urban zijn kennis gretig etaleert, hoewel het mij begint te duizelen. Ondanks de langdradigheid, sleep ik me door het boek heen. De sfeer die Urban oproept, doet enigzins schimmig aan en dat maakt iets goed voor het tekort aan spanning.
Wie een realistische roman verwacht, komt echter bedrogen uit. De auteur neemt de literaire vrijheid om met de werkelijkheid aan de haal te gaan. De karakters in het boek zijn allemaal zeer opvallende persoonlijkheden die sprekend worden neergezet zonder als échte individuen over te komen. Ook krijgt het verhaal soms surrealistische trekjes. Het slot lijkt het toppunt van een delirium. Dit heeft meer verwantschap met het magisch realisme als elementen van de moderne tijd intreden doen in een middeleeuwse setting. Al met al is het een redelijk verhaal maar niet meer dan dat. | 0neg
|
Na het schrijven van de succesvolle boekenreeks "the white rabbit chronicles", komt Gena Showalter nu met een nieuw boek, "eerste leven". Alhoewel de titel veelbelovend is en veel vragen oplevert, worden de verwachtingen tijdens het lezen van het boek niet waargemaakt. Tenley Lockwood, de hoofdpersoon, moet een moeilijke keuze maken. Na haar "eerste leven" zijn er twee rijken waar ze mogelijk in terecht kan komen. Troika, waar wetten altijd nagestreefd worden en waar iedereen gelijk is (licht), of Myriad, waar angst als een belangrijke emotie wordt gezien en waar ongelijkheid overheerst (donker). De link met de huidige samenleving, waarin het ook nog altijd onduidelijk is of we juist naar gelijkheid of ongelijkheid moeten streven, is hierin duidelijk zichtbaar. Helaas mist het boek elke redenatie voor welke keuze dan ook.
Een gesticht, twee jongens met tegengestelde belangen, een ongeloofwaardige ontsnapping en veel doden. Het ene na het andere bizarre scenario volgt elkaar op. Natuurlijk gaat fantasy juist om een fantasiewereld, maar Gena Showalter is er niet in geslaagd om je hier als lezer in mee te nemen, waardoor het boek je nooit echt grijpt. Zoals in Harry Potter over elk detail is nagedacht en je aan het einde van het boek echt het gevoel hebt dat je zelf in de wereld hebt rondgelopen, wordt dat punt in "Eerste leven" nooit bereikt.
Ondanks het feit de wereld nooit geloofwaardig overkomt, is Gena Showalter er wel in geslaagd om veel vragen op te roepen. Dit is gunstig, omdat het toch een drijfveer vormt om door te lezen. De wereld zelf is niet zo interessant, maar doordat er veel vragen blijven, houdt het verhaal toch enige spanning vast. Dit is echter tegelijkertijd ook een nadeel, want er zijn zoveel vragen, dat onduidelijkheid vaak overheerst. De balans tussen enige kennis hebben en toch met schokkende verhaalwendingen te komen, is op momenten ver te zoeken.
Verder is er gelukkig wel een moedige poging gedaan om meer duidelijkheid te scheppen tussen de twee werelden. Elk hoofdstuk begint met een quote van één van de twee rijken. Zeker in het begin is dit ontzettend fijn, omdat het een beetje houvast geeft in de weinige informatie die het verhaal verschaft over de verschillen tussen de rijken. Daarnaast geven ze wat stof tot nadenken. Wat zegt deze stelling? Ben ik het ermee eens? Het is een fijne toevoeging aan het verhaal.
Al met al dus een boek met potentie die helaas niet uit is gekomen. Hier en daar zijn er lichtpuntjes die het boek redden, zoals het gegeven van het eerste en het eeuwige leven en de keuze voor de twee rijken, maar in de uitwerking en ontdekking van de wereld schiet "Eerste leven" nog tekort. | 0neg
|
Sanne Parlevliet werd voor het schrijven van het boek Juttersjong geïnspireerd door een schilderij van Vincent van Gogh en een middeleeuws boek van de monnik Brandaan. De schrijfster droomde weg bij het zien van het schilderij met de vissersbootjes en bedacht er een dorp aan zee bij. Het boek "De reis van Sint Brandaan" is het lievelingsboek van de opa van hoofdpersoon Brend. Brend is vernoemd naar de monnik, en erft als opa sterft het boek. De verhalen uit het oude boek spelen een grote rol in het leven van Brend. Geert, Jolle, Lammert, Aacht en Brend zijn echte strandjutters. Alle spullen die zij vinden nemen ze mee naar hun bunker. Brend is het buitenbeentje van de groep. De jongens pesten hem veel, omdat hij stottert en verlegen is, en dagen hem uit om allerlei dingen te doen die niemand anders durft. Zo moet Brend een nacht op een begraafplaats slapen en inbreken in het huis van de oude heks Fie.
Wanneer Brend een pistool vindt is hij niet van plan om dat af te staan aan de vrienden, en kan hij ook eindelijk eens de meerdere zijn. Brend is net als zijn opa een fantast en een dromer. Hij mist hij zijn opa erg, en blijft met veel vragen zitten. Gelukkig komen er antwoorden uit een onverwachte hoek.
Het verhaal start al op de voorkant van het boek. Het is de bedoeling om de lezer bij het zien van het boek het verhaal in te trekken. Het idee is erg origineel, maar het komt wel een beetje rommelig over. Bij het openslaan van het boek staan er meteen bladzijden vol tekst, en de teksten die normaal vooraan in het boek staan, staan nu achterin. Verder was het verhaal zelf ook een beetje rommelig. Er waren steeds sprongen in de tijd. En fantasie en werkelijkheid liepen door elkaar. De sfeer van een vissersdorp werd wel erg mooi omschreven. De schijfster had wel meer uit het verhaal kunnen halen. Bij een verhaal dat gaat over een heks, een jongen die vernoemd is naar een groot avonturier en een dorp vol stoere zeemannen had ik wel meer spanning verwacht. De naam 'jeugdthriller' mag het boek dan ook eigenlijk niet hebben, ik vind het meer een gewoon jeugdboek. | 0neg
|
De titel van dit boek trok mij erg aan: Stervensgelukkig. Wat is nou ‘Stervensgelukkig’, ben je dan heel gelukkig als in stervenskoud is heel erg koud? Of ben je gelukkig met toch een beetje een duistere kant eraan? Na het lezen van het verhaal kan ik niet anders dan tot de conclusie komen dat beide omschrijvingen wel passen.
Het boek vertelt het verhaal van Ottila McGregor, 30 jaar. Ze is een beetje een losbol, drinkt meer dan goed voor haar is en vindt het nu tijd worden om haar leven eens onder de loep te nemen. Ze besluit te stoppen met drinken, bezoekt een verslavingstherapeut en besluit de relatie met haar getrouwde baas stop te zetten. Goed bezig zou je zeggen, en dat is ook zo maar niets gaat vanzelf. Je volgt haar gedurende het jaar door dit hele proces. Dit proces wordt weergeven middels o.a. Whatsappjes, emails, bonnetjes, afstreeplijstjes, dagboekfragmenten en transcripties van de bezoeken aan de therapeut. Je leest eigenlijk een soort plakboek en dat maakt het wel een beetje onrustig om te lezen. In het begin las ik iedere dag een paar bladzijdes maar voor mij werkte het beter om grote stukken in 1 x te lezen zodat je wat meer in het ‘plakboek’ komt en daardoor de onrust en onzekerheid van Ottila ook beter kunt aanvoelen.
Ottila heeft een leuke baan en ze krijgt in het verhaal ook een leuke vriend maar toch is ze niet echt gelukkig, denkt ze. Daarnaast heeft ze een zus met psychische problemen waar ze zich zorgen over maakt maar waar ze zich misschien ook schuldig over voelt. Zelf is ze ook niet altijd helemaal vrij van psychische problemen en heeft ze daar ook wel medicatie voor gehad. Het ene moment kan ze helemaal voor iets gaan om vervolgens een half uur later te denken: misschien moet ik dit toch niet doen? Haar vader is overleden en over het contact met haar moeder lees je in de emails.
Lukt het Ottila om stervensgelukkig te worden of gaat ze toch voor een mindere variant?
Het verhaal op zich is wel aardig, voor een aantal mensen misschien ook wel heel herkenbaar want wat is nou “gelukkig”? Doordat er gekozen is het verhaal via een soort plakboek te vertellen vond ik het minder prettig om te lezen. Aan de andere kant, als het niet zo geschreven was was het een heel simpel verhaal geworden want er gebeuren niet echt spectaculaire dingen. Iets meer humor had het verhaal ook wat luchtiger gemaakt, uiteindelijk is het namelijk een beetje een triest verhaal. | 0neg
|
De (inter)nationaal enorme hoge sterrenwaarderingen van dit boek, doen mij afvragen of ik wel hetzelfde boek heb gelezen. Ik vond er namelijk niets aan.
Volkomen gewoontjes en oninteressant ongeïnspireerd en saai. De Nachtploeg is Michael Connelly op de automatische piloot. Niet de moeite van het lezen, tenzij je gaat voor droge politieprocedures.
Rechercheur Renee Ballard is een nieuw karakter in een nieuwe serie en werkt de grave yard shift (nachtdienst) in Los Angeles.
In dit boek wordt ze geconfronteerd met het vinden van de moordenaar die verantwoordelijk is voor een schietpartij in een nachtclub én een dader die transseksuele hoeren mishandeld. Klinkt best opwindend toch? nou, niet in handen van Connelly!
Michael Connelly is niet echt sterk in het neerzetten van krachtige, memorabele en interessante personages. Het zijn allemaal vlakke, tweedimensionale karakters. Ballard kan eenvoudig Bosch of Mickey Haller zijn en de ondersteunende cast zijn verwisselbare stereotypen: de politiechef, de verslaggever, de advocaat, de verpleegster, enz.
Ondertussen beweegt het zwakke houtje-touwtje verhaal zich in een teleurstellend traag tempo. Bijna geheel het boek bestaat uit saaie, zinloze scènes vol met de meest oninteressante details van het moderne politiewerk.
De scène waarin Ballard een-op-een met de sadist in zijn huis was, was heel even spannend. Met de nadruk op "heel even".
Over het algemeen kan Connelly een overtuigende dialoog schrijven en ik geloof dat dit de manier is waarop LA smerissen (met elkaar) praten. Maar het is ontzettend marginaal in een overweldigend ontsierende roman vol met vervelende, triviale en direct vergeetbare details. | 0neg
|
De hele schrijfstijl staat me niet aan,het lijkt wel dat ze de gemiddelde libellelezeres tevreden probeert te stellen. Simpel taalgebruik nog net niet zo erg als Lulu Wang Geef mij maar een goede psychologische roman ipv dit geneuzel. Springt jouw tandglazuur er niet af bij lulu wang dan valt het misschien te proberen. | 0neg
|
Dit Splinters-verhaal werd als een genreverhaal gepresenteerd, zowel via de uitgever als via de Paul Harland Prijs waar het aan deel heeft genomen (22e plaats, 2014). Ik kan er vrijwel niets van genre in terugvinden en van wat ik na lang zoeken wel vond, vraag ik me af of de schrijfster het er expres in heeft gedaan.
Om mee te beginnen: het verhaal is bijzonder slecht geredigeerd: kromme zinnen, verkeerde woordvolgorde, ontbrekende woorden, foute spelling (wierrook, zo moeilijk is het toch niet om de spellingcorrectie te gebruiken?). Dat is al vreemd voor de Paul Harland Prijs waarin altijd wordt geclaimd dat je met fouten niet in de shortlist komt (wat ook in 2014 niet waar was, in het (in mijn ogen verder sublieme SF) verhaal van Marco Knauff (derde prijs) zaten ook nog schrijffoutjes), maar van een uitgever die bijna 6 euro voor nog geen 40 pagina's tekst vraagt verwacht ik wel een heel scherpe, kritische redactie. Het is immers geen haastklus en voor zo weinig pagina's verwacht je statistisch minder fouten. En ja, redactie is moeilijk, goede redacteurs zijn er weinig en dus duur, maar wie een kwaliteitsproduct wil neerzetten zal ervoor moeten betalen en met zo'n prijs verwacht ik dat die investering in redactie is gedaan. Ik voel me (opnieuw) bekocht.
Het verhaal gaat over twee cliché-homo's die op een onbeholpen manier archeologische opgravingen doen en daarbij een cliché-vloek tegenkomen, waar ze conform de moderne horrorfilms om lachen en dan verder gaan waarmee ze bezig zijn. De vloek treedt in werking, de personages, die erg plat blijven en zich geenszins ontwikkelen, laten de vloek over zich heen komen, doen geen enkele poging eronderuit te komen en het einde volgt daar logischerwijs uit.
Wat het verhaal beoogt? Wat de schrijfster ermee wilde bereiken? Wat de ontknoping nu eigenlijk is? Geen idee. Waarom had ik dit moeten lezen?
Het verhaal kabbelt maar voort, zonder plotwendingen of hoogtepunten, laat staan iets als ritme.
De vloek begint pas halverwege het verhaal, zonder spanningsopbouw. Nou, niet helemaal waar, er is voldoende homo-erotische spanningsopbouw in de eerste helft, die echter niet tot een climax komt of zo. Dat hele getut met die homo's zit het griezel/horrorverhaal enorm in de weg. Niks tegen homo's, maar de manier waarop deze homo's hun geaardheid uiten in dit verhaal werkt niet mee met a) het verhaal van de vloek, het heeft er geen relatie mee b) de algemene spanningsopbouw, want het vertraagt alleen enorm en is bijzonder saai c) de geloofwaardigheid van de setting en d) de geloofwaardigheid van de personages als professionele archeologen, want ik geloof niet dat professionele archeologen hun tijd verdoen met het aangapen van het lichaam van hun ex-vriendje, of hun onderzoek op het spel zetten voor snelle seks.
Wat die vloek precies is of wat er is gebeurt in het verleden blijft vaag. De kunst van het weglaten, oké, maar juist in horror is enige voorkennis bij de lezer meestal in het voordeel van de spanning (Nee, niet dié deur door, daarachter zit het monster!). Het monster is zo vaag dat het niet angstaanjagend is, het doet ook helemaal niets. Justin Bieber in dit verhaal zou huiveringwekkender zijn geweest. Het monster lijkt ook nergens voor de staan (een monster is meestal een symbool voor een oerangst of een archetypisch kwaad), het is gewoon niks.
Het hàd een boeiend verhaal kunnen zijn, maar daarvoor is dus stevige redactie nodig (beter plaatsen van nadruk op het centrale thema, bijvoorbeeld door symboliek te gebruiken, de thema's zichtbaar maken door "show, don't tell", betere uitwerking van de plot) en die was er niet.
Het verhaal ontbeert elke vorm van sfeer. Het decor, de setting is van bordkarton. Details zijn ongeloofwaardig. Die hele Arabische Lente klinkt wel actueel en urgent, maar het voegt helemaal niks aan het verhaal toe en is zo slecht uitgewerkt dat het nergens meer over gaat.
Meer en dan met spoilers op mijn blog: http://schlimazlnik.livejournal.com/393505.html | 0neg
|
Zanger en componist Alain Clark is een bekendheid in Nederland. Sinds zijn debuutalbum in 2004 heeft hij onder andere de hits This ain’t gonna work en Father and Friend op zijn naam staan. Nu maakt Clark opnieuw een debuut. Het kinderboek Kat en Vis is gebaseerd op de verhalen die Clark aan zijn zoontje Nilo vertelt.
‘Alain legt uit dat Kat en Vis denkbeeldige hoofdpersonen zijn in de wereld van Nilo. De zanger vindt het geweldig dat Kat en Vis hun eigen boek krijgen. “Nu de personages tot leven komen, kunnen ze kennis maken met de echte grote wereld”, zegt hij.’ (De Telegraaf)
Aan illustrator Loes Riphagen de taak om een beeld te creëren bij Clarks verhalen. Daarnaast schrijft ze ook zelf kinderboeken en dat levert haar wereldwijd succes op. Zo werd haar prentenboek Bij de neus genomen bekroond met een Silver European Design Award en een Golden Pinwheel Award of Excellence (een award voor jonge illustrators). Haar werk wordt onder andere geëxposeerd op de CCBF Bookfair in Shanghai.
Het boek dat uit deze samenwerking voortkwam is bedoeld voor kinderen tot circa vier jaar. Het gaat over poes Kat en goudvis Vis. De dieren wonen in hetzelfde huis en besluiten vrienden te worden. Dit in tegenstelling tot de Tom & Jerry-achtige verschijnselen die je zou verwachten bij een kinderboek over een poes en een vis. Erg korte verhaaltjes, gemiddeld zo’n tien regels per verhaal, vertellen over de gesprekken tussen Kat en Vis en hun kijk op gebeurtenissen en de wereld. Onderwerpen zoals onweer, Dierendag en het heelal komen aan bod.
‘“Waarom heet onweer eigenlijk onweer?” vroeg Vis. “Ik denk omdat het ‘weer’ is, dat een beetje ON-gewoon is,” antwoordde Kat.’
De simpel ogende illustraties van Riphagen sluiten goed aan bij de verhaaltjes. Door het gebruik van vrolijke kleuren en contrast is het geheel uitnodigend voor jonge kinderen. De illustraties zorgen voor een aantrekkelijke positieve noot. Het is prettig dat de illustraties op de voorgrond staan, in plaats van de verhaaltjes. Die zijn namelijk erg – misschien zelfs te – eenvoudig.
De verhaaltjes zijn neergezet in spreektaal en hebben daardoor een kinderlijk karakter. Ze sluiten qua lengte aan bij de jonge peuter, maar het ontbreekt ze aan een duidelijk begin, midden en eind en geven daardoor een onaf gevoel. Jammer genoeg is het taalgebruik juist onvoldoende afgestemd op het kleinste kind door het gebruik van woorden en begrippen als ‘zwemdiploma’, ‘Netflix’ en ‘goocheltruc’. Voor de iets oudere peuter missen de verhaaltjes diepgang. Her en der zijn ze wel voorzien van een humoristische inslag. Het gaat hier om echte doordenkertjes die de jonge lezer (of toehoorder) niet zal begrijpen.
‘“Ik denk dat er een monster onder de tafel ligt. Ik weet het bijna zeker,” zei Vis met een bange stem. “Vi-his,” zei Kat slaperig, “maak je maar geen zorgen, ik lig onder de tafel.” “Zie je nou wel!” riep Vis. “Ik wist wel dat ik gelijk had!”’
‘“Kijk, zie je mijn kom met melk?” vroeg Kat. “Wacht, even tot tien tellen.” Kat nam een paar grote slokken. “MELK-WEG!”’
Al met al zijn de inhoud van de verhalen en de uitvoering ervan niet met elkaar in balans. De stijl van de verhaaltjes in combinatie met de illustraties past het beste bij de jonge peuter. Tegelijkertijd zijn het taalgebruik en de humor hier niet op afgestemd. Voor de wat oudere peuter, die de humor en de woorden misschien zal begrijpen, ontbreekt het aan diepgang en thematiek. Een gemiste kans aangezien nieuwsgierigheid en de wereld willen begrijpen juist past bij hun leefwereld. | 0neg
|
Dit boek viel me nogal tegen, terwijl ik normaal altijd geniet van de boeken van Henning Mankell. Het was voornamelijk de schrijfstijl (korte, kinderlijke zinnen) en enorm korte hoofdstukken. Ik ben geen voorstander van 50 pagina grote hoofdstukken, maar hier was een hoofdstuk dat slechts bestond uit 12 woorden, en dat is me toch iets te weinig. Misschien was het thema ook niet helemaal mijn ding, dus heb ik toch maar weer een andere Mankell in huis gehaald (Voor De Vorst), en dat was toch weer vanouds genieten. | 0neg
|
Ik heb reeds een aantal Kay Scarpetta thrillers van P. Cornwell gelezen maar waarschijnlijk heb ik er een paar overgeslagen. Toen ik aan Roofdier begon, begreep ik er geen snars meer van. Blijkbaar is Benton Wesley terug levend, is Lucy maar half lesbisch meer (relatie met dokter?) en is Pete Marino niet meer bevriend met Kay. Eerlijk gezegd, het doet vreemd aan. Bovendien verwacht je een verklaring in het boek van deze situaties maar dat gebeurt niet.
Beoordeling: plot OK, sub-plot twijfelachtig | 0neg
|
Een medische thriller, ik hou er van ! Alleen vond ik het toch, meer dan ik hoopte, een verhaal die ik al zo veel heb gelezen.
Je hebt al vrij snel door hoe het zit, en welke mensen 'niet deugen'.
Aan het einde miste ik het verhaal over hoe het zat met de buren, echt jammer. Geen bijzonder, anders dan anders boek. | 0neg
|
Theorin was na Steenbloed al wat in mijn "hitparade" van favoriete auteurs gedaald. Na Sint-Psycho is de duikeling helaas een vrije val geworden. Dit boek viel me echt vies tegen! Spannend wordt het nergens en ook de eenvoud en "het meesterlijke psychologische gehalte" heeft op mij het verkeerde effect gehad. De eenvoud maakt het ontzettend saai om te lezen en het verhaal wilde mij maar niet pakken. Het doet me wat denken aan Indridason: teveel eenvoud kan leiden tot extreme saaiheid. Saaiheid die ervoor zorgt dat het predicaat thriller van bepaalde boeken losgepulkt kan worden. Een drama (letterlijk en figuurlijk) past voor wat mij betreft dan beter bij zulks soort verhalen. Compleet afbranden wil ik het boek niet (ik heb het immers wel uitgelezen): ik hou het op twee sterren. Smaken verschillen gelukkig dus laat u niet gek maken door deze recensie . :-) | 0neg
|
“Zij gaf hem het warme, echtelijke bed, het huiselijke en de kinderen. Van hem kreeg ze zijn wijde-wereld-aureool, zijn avontuurlijke verhalen, de reusachtige vis die hij met een loofbos op zijn rug voorbij zag zwemmen, zoals hij het een keer plagerig beschreef in een van zijn brieven.”
Elisbeth Marain (1943) neemt ons in haar op autobiografische feiten beruste roman Het is stil waar het niet waait mee naar de wereld van haar ouders: de Vlaamse kust. In de vele korte hoofdstukken van de roman lezen we hoe Gustave en Julia elkaar daar ontmoeten en trouwen. Hun liefdesgeschiedenis beslaat grofweg de eerste helft van de twintigste eeuw, van het einde van de Eerste Wereldoorlog tot de jaren van de wederopbouw.
Marain opent haar roman met een korte beschrijving van de jeugd van Julia en Gustave die bepalend blijkt voor hun latere leven. Julia groeit op in een liefdevol, harmonieus gezin, Gustave in een gewelddadig milieu. Gustave is een binnenvetter en heeft nooit geleerd om op een goede manier om te gaan met conflicten, iets wat hem later problemen zal opleveren in zijn eigen huwelijk. Wat er verder al vroeg in zat, is Gustaves grote liefde voor de zee. Als kleine jongen maakt hij al zijn eigen bootje van een oude tafel en bevaart daarmee de zee, zo lezen we. Wanneer Julia en Gustave elkaar ontmoeten en verliefd worden op elkaar, maakt Gustave direct duidelijk aan zijn meisje dat zij hem altijd zal moeten delen met die zee.
De tijd gaat voorbij en Julia en Gustave krijgen vijf kinderen. Vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog heeft Gustave onder druk van Julia de keuze gemaakt voor een leven als zeeloods. Zo kan hij vaker bij zijn gezin zijn. Dit beroep brengt hem in de problemen, want tijdens de oorlog wordt van hem verwacht dat hij voor de Nazi's gaat werken en Duitse schepen de haven van Antwerpen in loodst. Na de bevrijding kan hij de verleiding van de zee niet langer weerstaan en gaat weer aan de slag als zeeman. Door zijn verleden is dat echter geen eenvoudige weg.
Het verhaal van de getroebleerde liefde tussen Julia en Gustave biedt veel aanknopingspunten om een geweldige roman te zijn over de relatie tussen mens en zee, tussen mensen onderling, liefhebben en daarvoor opofferen. Helaas laat Marain het op alle punten afweten. De relaties tussen de personages broeien wel, maar enkel aan de oppervlakte. Er wordt nergens in de roman ingegaan op hoe de personages hun relaties ervaren en hoe zij worstelen met hun gevoelens. De relatie tussen Gustave en zijn moeder bijvoorbeeld is heel interessant, omdat deze lastig is en zij nauwelijks met elkaar spreken. Maar zowel moeder als Gustave blijven daarover stil in de roman. Verder is het taalgebruik clichématig en daardoor saai. De metaforen die Marain gebruikt hebben we allemaal al eerder gelezen, bijvoorbeeld: “Voor Julia betekende geluk een vogel in zijn vlucht grijpen en hem razendsnel opsluiten in een kooitje.”
Een klein lichtpunt vormt een hoofdstuk in het midden van de roman, 'Verslag van een heikele reddingsoperatie'. In dit hoofdstuk beschrijft Marain hoe het schip waar Gustave op vaart in de problemen komt. Het moet door een storm naar de dichtstbijzijnde haven worden gesleept. Dit fragment is gebaseerd op historische gebeurtenissen, waardoor Marain gebruik kan maken van het radioverkeer dat tussen de schepen heeft plaatsgevonden. Tussen het radioverkeer door lezen we hoe Julia meeleeft met deze situatie.
Met Het is stil waar het niet waait heeft Marain een roman afgeleverd die zijn beloftes niet na komt: het is een clichématig verhaal van een getroebleerde liefde. | 0neg
|
Als je een slecht boek zoekt, neem dan deze chicklit van Schnur. Ik was op zoek naar een lekker luchtig boek en ik pakte dit boek. Luchtig was het zeker, want de inhoud was ver te zoeken. Ontspannen lukte echter niet, omdat de ergenissen zich opstapelden. Ik wilde het per se uit lezen; er zou toch wel iets boeiend zijn aan dit boek? Maar nee, ook het einde was slecht.
Wat was er nu precies zo slecht aan? Allereerst het verhaal over 'moraalridder' Jeannie. Ze valt mensen aan op de radio, omdat ze iets slechts hebben gedaan. Ik had het gevoel dat dit hele verhaal bedoeld was als een moreel lesje. Een ander punt was de hoofdpersoon. Wat een irriterend mens! Is het normaal dat wanneer je vader voor de deur staat en geld wil voor een dure reis je hem dat 'natuurlijk' geeft en wanneer hij dan een slipjesverscheurende, overal poepende en plassende en niet luisterende hond bij je achter laat, je dat helemaal niet erg vindt?
Schnur probeert duidelijk ook een boodschap te hebben; dat je de mensen om je heen waardeert om wie ze zijn. Om dat nou 319 pagina's lang constant te beschrijven...
Als laatste vond ik nog een paar woorden, waarvan ik me af vraag of het wel echt bestaat. Wat is bijvoorbeeld 'krieuwelen'?
De titel van dit boek is dus heel gepast; hij is echt goed FOUT! | 0neg
|
Billie en Seb is een boek vooral over Seb. En Sebs vriendin Billie ligt in coma.
Seb krijgt voor zijn verjaardag een airsoft geweer. En hier mee spelen ze speeltje bij een boerderij. Dit spel wordt steeds grimmiger en realistischer.
Ook heeft de boerderij in de oorlog enkele uren een aantal engelsen parachutisten verborgen gehouden die door de klungeligheid van de mannen die ze wilden hebben eigenlijk snel waren gevonden door de duitsers.
De duitsers hebben deze engels parchutisten gefussilieerd.
In flashback lezen we over de relatie tussen Billie en Seb.
Ik vond geen prettig boek om te lezen. Vooral door de schrijfwijze. Er wordt gesproken over de moeder, de vader, de oom. Soms had ik zelfs het gevoel dat het door een kind is geschreven. Ook de regio waar dit afspeelt is me niet duidelijk geworden. We hebben het over kliffen, een ziekenhuis op een landtong etc.
Niet Nederland of België. Engeland valt ook af. Misschien Noord-frankrijk?
Ik had moeite om mijn aandacht bij het boek te houden. Hoewel het onderwerp op zich interessant kan zijn.
De achterflap tekst heeft het over zijn zijn meesterproef. hmm, misschien is dit dan kunst die ik niet begrijp! | 0neg
|
Het eerste boek uit de Vic Falls Missions beloofde in de eerste paar hoofdstukken best veel goeds. De spanning zat er gelijk in en de personages werden goed geïntroduceerd.
Wat af en toe wel een nadeel bleek te zijn, waren de perspectiefwisselingen. Eerst leek het niet zo ingewikkeld, elk hoofdstuk een ander personage, maar daar kwam al snel verandering in en bleek ook per alinea vaker een ander personage beschreven te worden. Dit alwetende perspectief kan handig zijn, maar zeker in het begin werkte het verwarrend.
Daarnaast wordt elk personage bij de (voor)naam benoemd of beschreven. Daar komt nog bij dat sommige namen veel op elkaar lijken of juist moeilijk uit te spreken en dus ook te onthouden zijn, hierdoor viel het verhaal verderop wat tegen.
Er wordt veel tekst besteed aan details, beschrijvingen en dialoog. Op sommige momenten leken deze erg overbodig en dat zorgde ervoor dat de vaart uit het verhaal werd gehaald. De korte hoofdstukken maakten dat overigens voor een deel weer goed, waardoor je nooit te lang op een bepaalde plek bleef hangen.
Bij de bibliotheek valt dit boek onder de C categorie, waardoor sommige van boven genoemde aspecten zeker te begrijpen zijn, maar voor sommige (zeker jongere) lezers kunnen de hele snlle perspectiefwisselingen juist voor ongemak zorgen. Ik lees wel vaker boeken met 5 of meer perspectiefwisselingen, maar deze volgende elkaar soms zo snel en onduidelijk op dat het me niet echt aansprak.
Ondanks dat is het toch een erg spannend boek en verder naar het eind komt er meer spanning en vaart in het verhaal omdat je wilt weten wie nu eigenlijk wat gedaan heeft.
Helaas heb ik talloze andere en naar mijn mening betere boeken gelezen dat ik toch maar twee sterren geef. | 0neg
|
Het boek:op de cover een aantrekkelijke zwartblauwe tekening van een open plek in een oerwoud: helder maanlicht straalt door de begroeiing naar beneden, de woorden ‘Paradijs – Luuk Imhann’ bijna fluorescerend wit in het midden. Op de achterflap, naast de korte inhoud, de verwijzing naar William Goldings ‘Lord of the Flies’ en Conrads ‘Heart of Darkness’. Ik lees de woorden ‘waanzinnig ‘en ‘gek’.
Dit is zo ongeveer de samenvatting van het boek: vier biologen zijn op expeditie in het paradijselijke oerwoud in Borneo, begeleid door twee inlandse gidsen. Boas, student en zoon van de geldschieter gaat mee, moest mee. Hij onderzoekt niet de natuur, maar is op zoek naar zichzelf. In het begin loopt het goed: de expeditieleden komen de zeldzame neusapen op het spoor, en ook Lilith, het enige vrouwelijke lid, is de hemel te rijk: ze onderzoekt steeloogvliegen en vindt er volop.
Dan gebeuren er vreemde zaken, een van de gidsen raakt gewond en moet door zijn collega naar een ziekenpost gebracht worden. De rest van de expeditie blijft onbeschermd achter. Ontbering, hitte, zweet, jeuk, insecten en de constante aanwezigheid van geluiden (geesten, de Berg die leeft?) beginnen hun tol te eisen. Waanzin komt bovendrijven, ieder komt zichzelf tegen, zijn 'petite bête noire'; letterlijk in het geval van Boas, zijn alter ego heet Raaf.
En het loopt niet goed af… Of toch wel?
Niet alleen het open einde doet wenkbrauwen fronsen en roept vragen op, doorheen het verhaal wordt de lezer continu op het verkeerde been gezet, krijgt hij hints naar een diepere betekenis achter simpele feiten, opmerkingen.
Dit maakt van het dunne boekje, met een eenvoudig opgebouwde verhaallijn, toch een kleine hersenkraker: wat is echt, wat is waanzin, hallucinatie, gekte… het boek staat vol met deze woorden.
Imhann schrijft hier zijn debuut en heeft het prestigieus aangepakt, niet alleen zijn er de verwijzingen naar klassiekers op de achterflap, ook doorheen het verhaal kunnen we op zoek naar linken en verbanden met schrijvers, literatuur en kunstwerken. Zo is Paradijs een deel van een drieluik gehangen in een museum van Madrid, wat het aardse paradijs uit het scheppingsverhaal van Adam en Eva uitbeeldt.
Mooi, interessant, mja,tot je zucht: schrijf nou maar gewoon een mooi verhaal, laat dat balanceren en jongleren met encyclopedische kennis.
Minder is meer, zelfs in het paradijs. | 0neg
|
Tot nu toe had ik slechts The resurrectionists (Nederlandse vertaling: De wederopstandeligen) van Michael Collins gelezen en daar was ik nogal weg van. In dat licht bezien vind ik Lost Souls helaas tegenvallen. Het boek mag dan op de shortlist staan voor de Booker Prize, voor het gemiddelde Nederlandse publiek is er minder leuks te beleven dan in het eerder genoemde boek.
Lost Souls gaat over het doorrijden na een ongeval. Tijdens Halloween, als alle kinderen langs de deuren gaan, wordt er een driejarig meisje dood langs de kant van de weg gevonden. Haar dronken moeder had de huisdeur open laten staan. Dan blijkt de schuldige een jongeman te zijn, die een veelbelovende sportcarrière voor de boeg heeft. De rechercheur die belast wordt met het onderzoek, Lawrence, wordt subtiel verteld dat hij de jongeman niet mag vervolgens, laat staan beschuldigen en dat hij in ruil daarvoor het jaar daarna een vette promotie zal krijgen.
Nu zal ik niet zeggen dat het boek niet goed geschreven is. Integendeel. Collins is een bijzonder goed auteur. Maar wat moet je hier nu mee? Het idee alleen al, dat iemand kan wegkomen met zo iets verschrikkelijks, alleen omdat hij goed kan sporten? In het verhaal zegt de burgemeester tegen Lawrence dat hij veel toeristen in de stad verwacht, als de sportheld het goed blijft doen.
Nou sorry hoor, maar ik trap daar niet in. Overigens trapt ook niet iedereen in het boek er in
Maar hoe dan ook, die hele mentaliteit van sport gaat voor alles, dat staat toch een beetje ver van het bed van de gemiddelde Nederlander. | 0neg
|
Jammer dat je je carriere als schrijfster op deze manier gaat eindigen. Marion Pauw zat zeker niet in de bovenste regionen als thriller schrijfster, maar ik heb absoluut van een aantal boeken genoten. Dit boek is dun, ze noemt het zelf een literaire thriller, naar mijn mening meer een oppervlakkige roman waar de personages veel meer uitgediept hadden kunnen worden. Het woord fuck of fucking komt zeker om de vijf blz voor en heeft voor mij geen toegevoegde waarde (zeer beperkte scheld vocabulaire). Zo ook alle voetnoten, het leest ongemakkelijk en was absoluut niet nodig geweest, het waren geen ingewikkelde feiten. Tijdens het lezen krijg je steeds het gevoel, dat je een boek leest, welke niet geschreven had moeten worden. Het hele boek door voelde ik de frustratie over het schrijversvak. Als het je zo tegenstaat, doe het dan niet. Wellicht komt ze over een paar jaar, geheel onverwacht met een superknaller. Ik kijk er naar uit. | 0neg
|
Dit boek is heel erg gefocused op personages meer dan plot en omdat ik geen fan was van de personages was dit boek dus een ramp. Ik vond het concept intresant en goed geschreven dus misschien probeer ik deze auteur nog eens in de toekomst. | 0neg
|
Ik heb zelden een thriller of spannend boek gelezen dat zo ontzettend saai is als De Verrassing. Van de eerste tot de laatste pagina ontbreekt elke spanning. De plot is gekunsteld en niet verrassend. Ik had nog nooit iets van Rendell gelezen, en ga dat zeker ook niet nog eens doen. | 0neg
|
Hoi beste lezer,
Na dit boek dichtgeslagen te hebben op pagina 248 was ik benieuwd wat anderen van dit boek vonden en kwam ik dus hier. Ik ben verbaasd te lezen dat er prachtige recensies worden gemaakt over deze verkwisting van papier en de lezer zijn tijd.
Het verhaal is saai, hiervoor las ik al vele malen dat velen zich ergerden aan de opsommingen van drankjes en middeltjes tegen de pest, maar dat is nog maar het begin. Ik zal hier een klein stukje uit het boek neertypen;
en noemde hem Lijntrekker, Baviaan, Beotier, Biestepannekoek, Hennetaster, Bramarbas, Feloek, Kemelkoek, Rukker, Bakkerstor, Kakadoris, TOngvaren, Ezelsveulen, Antronius, Meelmieter, Droogstoppel, Uilskuiken, Brobbelaar, Hakkelaar, Vreetwolf, Baardkoekoek, Putrefactor, Kwibus, Lykantroop, Sjabrak, Ossenkop, Babok, Rokkenridder, Rampetamper, Blaartrekker, Reetkever, Knapenschender, Snoeshaan, Kastanjepudding, Sloddervos, Krentenweger, Pootui, Konijnenkeutel, Leeuwenhart, Labbekak, Zwarterik, Papekulleke, Sycomoor en andere scheldwoorden die ik voordien nooit had gehoord, maar die desalniettemin zwaar beledigend klonken.
Het boek is qua schrijfstijl te vergelijken met De slinger van Foucault maar ongeveer 10x minder leuk. | 0neg
|
Wat een slecht boek, ben het helemaal eens met Saskia, vrouw-onvriendelijk, taalgebruik zo grof en het verhaal slaat nergens op. | 0neg
|
Eerste bladzij begon aardig, maar was wel meteen ongeloofwaardig. Het is niet logisch dat je word vastgehouden en daarover je mond houd. En zo gaat het hele boek. Rare keuzes van hoofdpersoon Pien en op het einde too much. | 0neg
|
Tegenvaller dat er totaal maar 17 pagina’s zijn inclusief de inleiding | 0neg
|
‘Het meisje, de stad en de duivel’ is de derde roman van de Duitse schrijfster Svealena Kutschke. Haar eerder romans heb ik niet gelezen, dus ik kan geen vergelijking maken.
In dit boek worden de levens van vier generaties vrouwen beschreven, tegen de achtergrond van de roerige Duitse geschiedenis. Het pad van de vrouwen gaat niet over rozen. Bovendien speelt de duivel een (voor mij onduidelijke) rol.
Het verhaal springt heen en weer in de tijd. Verder komt er een groot aantal personages in voor, die allemaal een meer of minder grote rol spelen. De combinatie van deze dingen maakt het boek verwarrend en het verhaal moeilijk te volgen. Gelukkig staat er een stamboom voorin het boek, anders was ik de draad compleet kwijt geraakt.
Er wordt erg veel beeldspraak gebruikt, en magisch realistische elementen. Dit maakt het boek op sommige momenten prachtig, op andere niet te volgen.
Het interessante aan dit boek vond ik de achtergrond; de Duitse geschiedenis, en hoe (vooral) de mannen daarin een rol speelden. Een van de mannen vocht in de Frans-Duitse oorlog, een ander was ambtenaar tijdens de Tweede wereldoorlog.
Al met al vond ik het een moeizaam geheel. Het is een boek waar je de tijd voor moet nemen. Er is ontzettend veel uit te halen als je de moeite wilt nemen je te verdiepen in allerlei dingen die in het boek een rol spelen, zoals mythologie, sprookjes, het lied van de Roggenbuk, Thomas Mann. Nadeel is echter dat als je dat niet doet, je te maken krijgt met een grotendeels onbegrijpelijk verhaal. Na het lezen bleef ik dan ook vooral in verwarring achter. | 0neg
|
Let’s go PALEO is het eerste boek van Sandra van Schijndel.Ze begon met het geven van danslessen, rolde zo in de fitnesswereld in en daar ging ze helemaal voor! Na de geboorte van haar dochter kreeg Sandra lichamelijke klachten waar geen oorzaak voor leek te zijn. Bewuster eten en de overstap naar echt pure voeding bleek de oplossing. Sandra legde haar ervaringen en vooral haar gevoel van weer fit te zijn in dit boek vast en geeft eetprogramma van vier weken volgens de Paleorichtlijnen. Je wordt vier weken aan de hand meegenomen en vind er recepten en tips voor ontbijt, lunch, tussendoortjes en hoofdgerechten. Gezond sonjabakkeren zeg maar. Elke week begint met een uitgebreid artikel over een trainingsschema maken, oermooi worden, kernactiviteit, buikspieren met tal van tips. Sandra ziet Paleo als levenswijze, niet als dieet.
Let’s go PALEO is een boek van deze tijd, geschreven door iemand van deze tijd. Iemand die is opgegroeid met pakjes en zakjes en daar nu in haar ogen afscheid van genomen heeft. Sandra legt keer op keer de nadruk op het onbewerkte eten, maar ik kom geen nauwelijks onbewerkt vlees of vis tegen. Hier en daar kipfilet, runderpoelet en een paar keer vis. Maar geen grote stukken vlees, biefstuk of wild die voor mijn gevoel meer bij Paleobeeld horen. Sandra gebruikt in haar recepten bewerkte vleessoorten in overvloed als runderbraadworsten, en rundervinken en vleeswaren als ham, kipfilet en rookvlees. En juist die vleessoorten en vleeswaren staan steeds meer ter discussie, vanwege de schadelijke toegevoegde stoffen die ze bevatten. Voor mij staat Paleo ook voor eten zoals de oermens hier heel vroeger at, dus vooral met producten eten uit deze streek. Jammer dat Sandra juist veelvuldig gebruik maakt van uitheemse groente- en fruitsoorten, superfoods en vooral ook veel kokos gebruikt. Maar goed als eerste stap op weg naar gezond eten, is dit geen gek boek. De titel is alleen een beetje misplaatst en de recepten zijn hier en daar wat cryptisch beschreven. De uitgebreide boodschappenlijsten aan het begin van elke week zijn wel heel handig.
Oercrackers: Oerlekker!
Bereidingstijd: 10 minuten
Baktijd in de oven: 20à 25 minuten op 190 graden
Ingrediënten
4 eetlepels gebroken lijnzaad
3 eetlepels chiazaad
3 eetlepels zonnebloempitten
3 eetlepels pompoenpitten
3 eetlepels sesamzaad
1 eetlepel amandelmeel
1 ei
Himalayazout naar smaak
Scheutje lauw water
Benodigdheden
Kom
Kookring of vierkant
Bereidingswijze
Mix alle ingrediënten in de kom en laat even 10 minuten staan, zodat het water goed door de chiazaden wordt opgenomen. Chiazaad dient hier als een soort van bindmiddel.
Leg ondertussen vast een groot vel bakpapier klaar en verwarm de oven voor op 190 graden
Leg de kookring op de bakplaat en schep er een eetlepel van het beslag in. Druk het beslag goed maar wel voorzichtig aan, met een dikte van ongeveer een halve centimeter.
Leg de crackers in de oven. Na ongeveer 10 à 12 minuten draai je de crackers voorzichtig om.
Nu nog de laatste 10 minuten in de oven en je lunch is ook al klaar voor vandaag.
Ik heb dit recept gekozen, omdat ik zelf vaak crackers bak en dit een leuke variatie vond. De crackers zijn supermakkelijk om te maken, maar toch mis ik een aantal dingen. Bijvoorbeeld de maat van de kookring en ook om hoeveel crackers het gaat. In de lijst van benodigdheden is het bakpapier vergeten, terwijl veel mensen dit niet in huis hebben. Direct uit de oven zijn de crackers heerlijk, maar ze zijn te dik om echt knapperig te worden. De volgende dag waren ze een beetje taai, maar wel lekker.
Let’s go Paleo is een boek voor beginners die een eerste voorzichtige stap naar gezonder eten willen nemen. Mensen met iets meer ervaring, zullen in dit boek niets nieuws vinden. | 0neg
|
Ik vond het boek dus veel minder goed dan de recensies die ik las. Wat anderhands als échte personen en en boeiend verhaal word gekarakteriseerd vind ik beetje zielig en traag. Er komt er nooit echt vaart in het verhaal. Als je van natuur en duiken houd is het wel leuk, je woord even pagina's lang meegenomen opduiktochten naar een riff met prachtige vissen en zo. Dit vind je ook op het cover terug, waar staat "met grote liefde voor africa geschreven".
Miesschien waren mijn verwachtingen door de andere recensies die ik las te hoog gespannen. Daarom neem ik de moeite om dit stukje toe te voegen. Zo goed als overal staat is het boek volgens mij dus écht niet... | 0neg
|
Dit boek had erg interessant kunnen zijn als het niet zo enorm rommelig was geschreven. Het onderwerp spreekt me aan, maar de schrijfstijl boeit totaal niet, de auteur springt van de hak op de tak, propt haar eigen levensverhaal en dat van haar familie tussen stukjes van fabrieksmeisjes. Ze citeert korte fragmenten van diverse fabrieksmeisjes zonder dat daar enige samenhang in valt te ontdekken. Het kon mij niet boeien, noch bekoren. Een typisch geval van "zonde van mijn geld"! | 0neg
|
Het boek is natuurlijk al redelijk oud, en dit is ook te merken in de schrijfstijl en woordgebruik. Hierdoor kan het hedendaags wat lastig worden om het boek te lezen, omdat je niet gewend bent aan de woorden en beeldspraak die gebruikt worden. Hierdoor kan je je niet echt goed in het boek inleven, ookal worden de situaties uitvoerig omschreven en wordt op elk detail gelet, waardoor je een goed idee krijgt van de scène, en je normaal het gevoel zou hebben dat je er bij bent, maar het taalgebruik stoort helaas. Ook is de schrijfstijl heel direct en onpersoonlijk, en hebben de karakters niet veel diepte, en kan je jezelf niet vinden in de karakters, waardoor het al snel heel onpersoonlijk wordt. De bedoeling achter het boek is natuurlijk heel goed, maar het jasje waarin die bedoeling zit is een beetje teleurstellend en ouderwets, waardoor je bijna niet meer bij de bedoeling komt. Als er een moderne herschrijving zou komen, denk ik dat het boek veel beter zou zijn, aangezien het nu best wel matig is en niet fijn om te lezen. | 0neg
|
Dit was zo wat het enige dat goed was aan het boek. Sorry maar John Grisham niet waardig. Men ziet in het boek dat hij moet schrijven van de uitgeverij. Een verhaal zonder inhoud en de nodige vraag tekens bij wat in de werkelijkheid gebeurd. BV. een advocaat die dagelijks naar de gevangenis gaat om zo zeg zijn klant te spreken. Raar maar waar.
In een boek dat uitgegeven is in 2000 lezen we: Ik denk dat de Sovejet- Unie de Baltische staten zal inpikken door de regeringen van Estland, Letland en Litouwen omver te werpen.
Waar heb ik dat nog gehoord. Juist in 2016 na de verkiezingen van Trump.
Wat betreft de verkiezingen. 45% van het verhaal gaat over de verkiezingen van de president van Amerika en dit juist na de verkiezingen van Trump. Dit was te veel van het goede.
Sorry, ik herhaal, Spijtig dat het geschreven is en dan uitgegeven. | 0neg
|
Ik vond het niet geweldig. Ik kon grote stukken al voorspellen en ik vind dat het te snel is geschreven. Toch is het wel leuk verzonnen en daarom: 2 sterren. Ik raad liever een ander boek van Clancy aan. | 0neg
|
Helaas, na het lezen van Het Bernini mysterie had ik hele hoge verwachtingen van dit boek. Jammer genoeg heeft Dan Brown het niet waar kunnen maken. Had zelfs de neiging om bladzijden over te slaan. | 0neg
|
Ik wil dit boek heel graag goed vinden, maar helaas kan ik er maar twee duimpjes voor geven. Omdat ik volgend schooljaar een kindje met het syndroom van Down in de klas krijg, probeer ik het één en ander te lezen om me voor te bereiden. Zo ook dit boek. Ik vond het ook werkelijk interessant om te lezen wat voor invloed Caoimhe (wat je wonderlijk genoeg als Kieva uit moet spreken, wat ik werkelijk niet snap) op het gezinsleven heeft. Maar toch... Kathy komt wel heel erg 'vol' van zichzelf over. In haar eentje zal ze wel even de hele wereld veranderen. Ik vond alle vergelijkingen die ze maakte echt te ver gaan. Bovendien valt ze ongelooflijk vaak in herhaling. Schrijftechnisch gezien vond ik het ook niet zo'n hoogstandje.
Maar goed, ik heb natuurlijk niets gelijkwaardigs meegemaakt, dus misschien is dit boek wel veel beter te lezen voor ouders van een kind met Down. | 0neg
|
Bij McDermid blijft het een verrassing: is het boek goed of valt het tegen?
Helaas bij Moment van afscheid: het laatste.
Ik kwam maar niet in het verhaal, moest mezelf bijna dwingen om verder te lezen.
Waardoor dit kwam? Tsja...die Jack Vance die weer terugkomt, de karakters van Carol en Tony die (mij)beginnen te irriteren, het gebrek aan echte spanning, de toevalligheden.
Kortom: dit was 'm niet voor mij. Voorlopig negeer ik de McDermid's even... | 0neg
|
Misschien heb ik inmiddels gewoon té veel goede thrillers gelezen. Ik vond dit, in tegenstelling tot de meeste lezers voor mij, maar een matig boeiend verhaal. Het thema van de gesloten gemeenschap waarin allerlei vreemde zaken gebeuren, is tamelijk afgezaagd en ik vind niet dat Carol Goodman hier iets bijzonders aan toevoegt. Het verhaal zelf lijdt onder ongeloofwaardige gebeurtenissen, en de 'mystieke' verhalen over ijsschotsen en ijsoogst, gelardeerd met hysterische jonge meisjes die allerlei rituelen opvoeren aan de rand van het meer - tja.
Je moet ervan houden. | 0neg
|
Flip Fiasco is een detective en heeft er schoon genoeg van dat slechteriken worden beloond en goeierds worden gestraft. In deel 4, dat los gelezen kan worden van de voorgaande, gaat hij op zoek naar de dief van het geld voor een goed doel. Hij moet op vakantie met zijn moeder en met een nieuwe vriendin en haar gezin. Die vriendin blijkt ook nog eens een dochter te hebben met wie hij niet om wil gaan.
De lay-out is relatief rustiger dan de gemiddelde graphic novel, waardoor de korte hoofdstukken prettig lezen. Het verhaal is leuk bedacht en er is een doorlopende verhaallijn die niet diep gaat en onlogische elementen heeft. Af en toe overdrijft Flip met zijn detectivebureau en het blijft in het midden hoe oud Flip is.
Aan het taalgebruik valt op dat er moeilijke woorden worden gebruikt die waarschijnlijk letterlijk zijn vertaald, waardoor kinderen van 7-9 jaar verschillende woorden en zinsconstructies niet zullen begrijpen. Een leeftijdsaanduiding vanaf 9 of 10 jaar zou al passender zijn. Daarnaast zou het kunnen zijn dat volwassen bepaald woordgebruik door een letterlijke vertaling uit het Amerikaansengels niet wenselijk zullen ervaren.
Voor het lezen was ik wel bekend met dit genre, maar niet met deze serie.
Na het lezen vind ik deze leuker en beter in elkaar zitten dan Het leven van een Loser en Max Kruimel, die voor oudere kinderen bedoeld zijn.
Voor veel kinderen is het weer een aantrekkelijk deel in de Flip Fiasco-serie, het bevat humor en is voor de juiste doelgroep makkelijk te lezen.
Met dank aan uitgeverij De Fontein voor het recensie-exemplaar | 0neg
|
Je moet weten, voor je aan het boek begint, dat het geen hoogstaande lectuur is. Het is eerder een boek om tussendoor eens te lezen. 'Gelukkig' telt het boek ook niet veel pagina's waardoor het snel uit is. De onderstaande reactie begrijp ik volkomen, er is heel veel seks, zodat het onrealistisch is en degougtant wordt en weinig verhaal. | 0neg
|
Er wordt een nucleaire top gehouden in Den Haag met veel wereldleiders. Uiteraard worden er strenge en rigide maatregelen genomen, een grote perimeter uitgezet want er wordt wel een en ander verwacht.
Laura en Myrthe zijn vriendinnen. Laura werkt voor de veiligheidsdienst of politie en heeft te maken met de maatregelen. Ze moet bedreigingen onderzoeken, geruchten van aanslagen, wat is waar en wat is vals. Myrthe werkt ook, maar heeft een geheime agenda. Ze is getrouwd en heeft twee kinderen en heeft veel te verbergen.
Het boek lag me niet, ik geraakte er niet in en had met geen van de personages ook maar enige voeling. Alleen het einde was nog een beetje spannend. | 0neg
|
De uit Merksem afkomstige en tegenwoordig op Antwerpen-Linkeroever verblijvende Hubert Van Lier was jarenlang docent aan de Antwerpse Hogeschool. Hij stond ook aan de wieg van De schrijversacademie, een instituut dat zijn studenten voorbereid op het auteurschap. Zijn literair debuut Proloog voor een tijdrit dateert al van 1989, en in 2000 verscheen zijn eerste policier Voltaire en de zaak Chemalo. Nu ligt zijn vijfde misdaadroman Antwerpen Groenplaats in de winkels. Het is het eerste verhaal zonder het vaste hoofdpersonage onderzoeksrechter Petra Van Geninden, alias Voltaire.
De Antwerpse geschiedenisleraar Walter Grigorius is getuige van een schietpartij. Op de plaats delict vindt hij een als man verklede vrouw. Hij verwittigt de hulpdiensten en neemt haar handtas mee naar huis. Nauwlijks heeft hij de eigenaresse hiervan op de hoogte gesteld, of er belt een andere, hem onbekende vrouw bij hem aan, die achtervolgd wordt door twee Oost-Europeanen. Walter slaagt er nauwlijks in aan hen te ontsnappen. Ook blijkt zijn Oekraïense vriendin, de journaliste Tamara Litvenko, opeens onbereikbaar te zijn. Al deze vreemde feiten en gebeurtenissen overtuigen Walter ervan dat hij onbewust in een wespennest terecht gekomen is van maffieuse zaakjes die het daglicht niet kunnen verdragen. Hoe harder hij zijn onschuld uitschreeuwt en zijn tegenstanders probeert te overtuigen van hun vergissing, hoe drastischer hun aanpak wordt.
Antwerpen Groenplaats is het best te vergelijken met een zakje instantsoep dat geserveerd wordt zonder water: omdat de auteur ervoor koos om zijn verhaal extreem samengebald te vertellen, wordt de lezer zo overvallen door feiten, verdachtmakingen en vermoedens dat deze bijna in dezelfde staat van verwarring gebracht wordt als het hoofdpersonage. Salvo na salvo van gebeurtenissen, veronderstellingen acties en tegenzetten en denkpistes worden als mitrailleurvuur op de lezer afgevuurd, zonder ook maar het minste rustpunt in te bouwen waardoor die lezer in shellshock achterblijft. En hoewel dat eveneens als positief ervaren kan worden, is het toch een zeer ongemakkelijke positie waarin Hubert Van Lier zijn publiek manoeuvreert. Schrijven is schrappen en Kill your darlings zijn populaire one-liners in het literaire milieu, maar Hubert Van Lier lijkt deze credos ditmaal net iets te ver te hebben doorgedreven. Het toevoegen van de voorgeschreven hoeveelheid water, had de soep veel verteerbaarder, wat smakelijker en vooral genietbaarder kunnen maken.
Deze compacte vertelstijl impliceert per definitie dat er weinig ruimte en inkt gereserveerd worden aan beschrijvingen, locaties en het tot leven brengen van de personages. Op de eerste bladzijden na wordt alles beperkt tot het absolute minimum. Er is enkel plaats gemaakt voor dat wat noodzakelijk is voor het verloop van het verhaal.
Toch heeft Antwerpen Groenplaats zeker potentie, want hoewel tijdens het lezen de samenhang niet altijd doordringt, heeft de auteur een mooi, degelijk, redelijk geloofwaardig en sluitend plot gecomponeerd waarin hij ons een blik gunt op hoe het er in een deel van de Antwerpse onderwereld aan toe zou kunnen gaan. Hoe hebzucht een mens kan veranderen en hoe paranoïa iemands denkwijze beïnvloeden kan.
Met pakweg twintig paginas extra had Antwerpen Groenplaats wellicht een groter publiek kunnen aanspreken. Nu kan ik het boek enkel aanraden aan lezers die zich graag laten overdonderen door een verhaal. | 0neg
|
Een titel die op meerdere onderwerpen van het verhaal kan duiden. Op de 12-jarige Mila die het verhaal vanuit haar belevenissen vertelt en vaak over het hoofd gezien wordt of niet wil opvallen, op Matthew de goede vriend van haar vader Gil naar wie ze op zoek zijn of emoties die niet gezien worden.
Mila en Gil vertrekken uit London om Matthew die vermist is te zoeken in Amerika. In Amerika trekken ze zijn spoor na en komen als eerste langs zijn vrouw en baby Gabriel op wie Mila direct verliefd wordt. Onderweg komen ze langs een verlaten hut, leren ze de ex-vriendin en diens zoon kennen, eten ze eten en bezoeken ze motels. Ze nemen hond Honey mee die gaandeweg een belangrijkere rol inneemt.
Mila komt in het verhaal erg volwassen over terwijl ze pas 12 is. Ze kan gedachten en emoties van andere mensen aanvoelen en de ware tracht er van zien. Het valt me op dat ze altijd meteen de conclusies trekt die nodig zijn om het verhaal te laten lopen. Haar eerste gedachten zijn meteen de goede. Erg kort door de bocht? En zijn het wel emoties en thema’s die een 12-jarige normaal zou aanspreken? Het gaat over een Young adult, maar haar wereld lijkt me niet een wereld waarin andere 12-jarigen zich zouden kunnen identificeren.
Er worden veel details beschreven van iedereen en alles om haar heen. Ze absorbeert alles en dat vind ik wel cool aan Mila. De rol van Honey de hond vind ik mooi beschreven en vormt een goed plot, van subtiel op de achtergrond naar de hoofdrol op het eind.
Het verhaal op zich heeft me totaal niet aangesproken. Het gaat heel traag en uiteindelijk heb ik het boek uit en gedacht: wat heb ik nu eigenlijk gelezen? Het blijft niet hangen en ik had moeite om het uit te lezen, terwijl ik een fan ben van korte hoofdstukken en mooie boeken met niet zoveel bladzijden. | 0neg
|
Ik vond dit boek niet zo goed als dat ik er van had verwacht. Het was nogal langdradig. Ik vroeg mij steeds af wat nou de werkelijke reden achter het gedrag van deze vrouw was. Wat als "antwoord" werd gegeven, was in mijn ogen erg teleurstellend. De negativiteit van het Chrstendom straalde er van af en het Jodendom werd alleen maar positief over geschreven. Nogal bevooroordeeld. Ook vond ik de reden een beetje zwak. De meeste kinderen die iets opgedrongen krijgen, zetten zich af tegen hun ouders, dus van binnen je altijd Joods hebben gevoeld was voor mij niet een overtuigende verklaring. De gebeurtenissen die verder werden beschreven, waren wel heel heftig en indrukwekkend. Er waren dus wel af en toe kippenvel momenten. | 0neg
|
Daar gaan we weer. Op de cover staat opnieuw 'literaire thriller' te blinken. Het is tegenwoordig haast een wetmatigheid dat thrillers die literair worden genoemd, dit bijna nooit zijn. Nachtschade vormt hierop geen uitzondering. Karin Slaughter hanteert een nogal armoedige, naar mijn zin te vlotte schrijfstijl. Gelukkig is het verhaal zelf boeiend genoeg om je er niet te veel aan te ergeren. Ondanks de vele nutteloze uitweidingen - het boek had best wat compacter gemogen - is Nachtschade het soort thriller dat je liefst in één ruk door wilt verslinden. Jammer genoeg is de ontknoping ronduit ontgoochelend. Wie de dader is, ligt nogal voor de hand. En over zijn drijfveren rept Slaughter slechts een paar zinnetjes. Maar het is een debuut. Dat er nog enkele schoonheidsfoutjes inzitten weze haar vergeven. | 0neg
|
Hoewel ik het boek vlot heb weggelezen vond ik het toch een stuk minder spannend dan haar vorige boek ‘mama’. Het begin van het boek deed me erg denken aan ‘ route d soleil’ van Suzanne Vermeer. - spoiler verwijderd door de Hebbanredactie - Ik vond het zeker geen slecht boek maar ook niet heel spannend. | 0neg
|
Het boek de Smoke Thieves, doopt je in een fantasy wereld waar demonen en verschillende volkeren leven die natuurlijk een kleurijke history hebben met elkaar. Door het verhaal heen leer je 5 verschillende karakters kennen die elk uit een ander deel van dit land komen en hun eigen verhaal met zich meebrengen. Naar mate het verhaal vordert zijn er steeds meer aanknopingspunten tussen de karakters en komen er steeds meer intriges in het verhaal. Het boek bouwt langzaam de spanning op en naar een climax aan het einde.
Het is een begin van een serie en hoewel ik wel begrijp dat het rustig opgebouwd moet worden vind ik het wat te langzaam de grote gebeurtenissen laten op zich wachten het zijn vooral kleine gebeurtenissen door het boek heen en pas aan het einde gebeurd er echt iets grootschaligs. En als er dingen moeten gebeuren voor een karakter te ontwikkelen of iets duidelijk aan te tonen gebeuren ze gewoon, niet echt omschreven. Als iemand moet ontsnappen aan een volk rennen ze gewoon de grens over en is er niks aan de hand of als iemand een gevaar is dan vermoorden ze die zomaar zonder echte consequenties. Dit vond ik af en toe sterk om te geloven, verder leest het boek wel fijn als je deze gebeurtenissen niet te nauw neemt. | 0neg
|
In een ruk uitgelezen, dat wel. Alleen een beetje teleurgesteld over het einde.
Komt Carla de Jong daar niet te gemakkelijk mee weg? | 0neg
|
Met haar debuut Eerste steen rechts - toen nog een manuscript - won de Amerikaanse schrijfster Darynda Jones in 2009 de Golden Heart Award voor beste paranormale roman. Uiteraard volgde kort nadien de publicatie. Eerste steen rechts is het eerste deel van een serie waarin de vrouwelijke privédetective Charley Davidson de hoofdrol speelt. De Nederlandse vertaling van het volgende deel komt bij ons in 2013 op de markt met als titel Tweede steen links.
Charley Davidson is privédetective. Haar bijnaam is de Vrouw met de Zeis, omdat ze contact kan maken met de doden en hen kan begeleiden naar gene zijde. Ze heeft net een aanvaring met een agressieve echtgenoot van een klant gehad als s nachts rond half vijf haar oom Bob, rechercheur, haar belt met het bericht dat er een aantal moorden gepleegd zijn en dat ze meteen moet komen. Op datzelfde moment staat de geest van een man aan het voeteneind van haar bed: Patrick Sussman de derde. Hij is de dag ervoor vermoord en iemand heeft hem verteld dat hij bij Charley terecht kan voor hulp. Later blijkt dat Patrick advocaat is en dat zowel hij als zijn twee partners vermoord zijn. Ook heeft Charley al sinds een maand iedere nacht dezelfde droom: een man liefkoost haar en zet haar in vuur en vlam. Wie is deze droomminnaar?
Heel langzaam maar zeker komen meer feiten aan het licht over de moorden én over de vermissing van twee 15-jarige jongetjes. Ook komt Charley steeds meer te weten over de man die haar in haar dromen bezoekt.
Het verhaal in Eerste steen rechts is een mix van diverse genres. Het basisverhaal is een chicklit, aangevuld met fantasie, bovennatuurlijke gaven, romantiek en humor. De moorden die in het verhaal voorkomen evenals de verdwijning van de jongetjes, maken zeker niet dat Eerste steen rechts zich kan meten met een thriller, detective of welk misdaadgenre dan ook. Het gevoelsleven van Charley, haar ontmoetingen met haar droomminnaar en het feit dat ze probeert te achterhalen wie deze man toch kan zijn, voeren de boventoon en geven het verhaal een nogal hartstochtelijk tintje. Het zoeken naar de identiteit van haar nachtelijke bezoeker is voor Charley belangrijker dan het zoeken naar de moordenaar of het achterhalen van de verblijfplaats van de verdwenen jongetjes. Dit laatste is voor haar trouwens ook niet echt een grote opgave. Het feit dat zij met de geesten van de drie vermoorde advocaten kan communiceren, levert haar diverse tips en aanknopingspunten op.
Zeker in het begin is het verhaal nogal langdradig. Bepaalde gebeurtenissen worden (te) vaak aangehaald, maar later in het verhaal komt er iets meer vaart. De gave van Charley wordt af en toe té ver doorgezet, waardoor het nóg ongeloofwaardiger wordt dan het eigenlijk al is en dat is jammer. Toch heeft Darynda Jones heel goed ingespeeld op een hype die ontstaan is. Naast de gewone chicklit wil de lezeres nu een verhaal met nét iets meer en met dat gegeven is Darynda aan de slag gegaan.
Eerste steen rechts is een pretentieloos boek dat zeer geschikt is om mee te nemen op vakantie en bij het zwembad of op het strand, onder het genot van een cocktailtje, te lezen. Het verhaal stelt verder weinig voor, is te onsamenhangend en te warrig (mede door de vele personages zowel dood als levend) om te blijven hangen. Maar, de verstrooide, twijfelende, grappige, meelevende en sexy Charley is dan wel weer een sympathieke hoofdpersoon.
Alleen, waar slaat de titel van het boek nu toch eigenlijk op
??? | 0neg
|
Ik heb dit boek gelezen voor de Hebban leesclub over "Moeras". Ik ben op 11 oktober begonnen met lezen. Normaal gesproken lees ik zo'n dik boek in een dag of 4-5. Na 10 dagen was ik pas halverwege het boek, en ik ben in 3 weken nog niet verder gekomen. Ik weet nog steeds niet of ik het uit ga lezen.
Al vanaf het begin van het boek had ik er moeite mee. Het ligt niet aan de lange zinnen, of aan het feit dat er afgewisseld wordt tussen stukken tekst die in het heden spelen en flashback. Het ligt voornamelijk aan het feit dat ik Liam en Aldo irritante personages vind. Allebei willen ze veel bereiken, maar dat lukt hen niet. Ze klagen er over, maar ze veranderen maar weinig aan zichzelf. Het lijkt wel alsof ze vinden dat alles aan anderen ligt. De enige reden waarom ik toch nog tot de helft van het boek ben gekomen is omdat ik wil weten waardoor Aldo in een rolstoel is terecht gekomen.
Op de achterkant van het boek staat 'Het grappigste boek dat ik de afgelopen twaalf maanden heb gelezen'. Maar ik heb tijdens het lezen niets grappigs kunnen ontdekken. Ik vond het juist een erg triest verhaal. Een verhaal waarbij zowel Liam als Aldo in een persoonlijk moeras vast lijken te zitten. Het lijkt wel alsof ik een heel ander boek heb gelezen, dan de recensent van The Timer van wie het citaat afkomstig is. Ik ben benieuwd of ik het boek uiteindelijk uit ga lezen. Drie weken geleden heb ik er voor het laatst in gelezen...
Een uitgebreidere recensie kun je lezen op mijn blog Een kloddertje roze: www.eenkloddertjeroze.nl/2016/11/steve-toltz-moeras/ | 0neg
|
Ik lees hier in niet het poëtische verhaal vol levenswijsheden wat de voorgaande recensenten schijnbaar wel terugvonden in dit boek. Ik vond het een traag boek zonder doel. Er werd nergens naar toe gewerkt er was geen ontknoping of thema in dit boek. De personages waren moeilijke types die elkaar eerder tegen werkte dan vooruit hielpen in het leven. Zelfs de collega's van Mona of de arts en verpleegkundige later in het verhaal. Allemaal moeilijke mensen die er zo te lezen, niets van begrepen en alleen maar foute dingen konden zeggen of verkeerde acties ondernamen. Niets herkenbaars voor mij, schijnbaar geen boek voor mij dus. | 0neg
|
Het Grand Hotel Europa is een boek met veel verhaallijnen, misschien voor mij persoonlijk zelfs iets te veel verschillende verhaallijnen. Door al deze verschillende verhaallijnen komen er juist ook heel veel verschillende thema’s naar boven zoals: massatoerisme, immigratie, geschiedenis, cultuur etc. Voor mij is het hierdoor niet helemaal duidelijk wat nu echt het thema van het boek is en wat de schrijver nu precies wil bereiken.
Doordat zijn relatie met Clio voorbij gaat beland Ilja in het Grand Hotel Europa. Een hotel met vergane glorie het eens zo mooie Europese hotel is stil blijven staan in het verleden. In het hotel ontmoet Ilja veel verschillende personen met wie hij allemaal gesprekken en discussies aangaat. Hierdoor komen er veel verschillende meningen door in het boek en dit is erg leuk om te lezen. Al deze personen komen uit verschillende landen en hebben verschillende achtergronden wat de gesprekken een leuke invulling geeft. Doordat de verschillende meningen in het boek zitten zet het boek je ook zeker aan tot denken en geeft het stof voor discussie. Het boek wordt geschreven vanuit een ik-figuur die voor mij vooral heel onsympathiek overkwam. Dit wekte dan ook veel irritatie bij mij op.
Er zit een groot verschil in schrijfstijl tussen de verschillende hoofdstukken dit zorgde ervoor dat het lastig te lezen was. Het ene stuk was namelijk helemaal gefocust op zijn relatie met Clio en vrij gemakkelijk te lezen en het volgende stuk was gevuld met hele lang zinnen om iets te beschrijven wat niet echt iets toevoegde aan het boek. Zo kan de schrijver een hele ruimte beschrijven met details en geuren, kleuren en sfeer. Je krijgt hierdoor een goed beeld van de ruimte maar het was voor mij af en toe te veel. Verder zijn alle personen in het boek erg goed bespraakt. Aan de ene kant paste het wel heel erg bij de manier waarop Ilja zijn boek wil neerzetten en aan de andere kant is het een zeer onrealistisch beeld dat iedereen op deze manier discussies met elkaar aangaat.
Het Grand Hotel Europa wekte voor mij irritatie vanaf het eerste hoofdstuk en af en toe heb ik zelf de neiging gehad om het boek weg te leggen. Dit heb ik zelf een keer een paar dagen gedaan maar toch wil je doorlezen in dit boek. Het boek gaat deels over massatoerisme en immigratie en laat zien hoe dit een stad kan overnemen. Verder vind ik dat het boek zich te veel focust op het verleden en alles was toen beter. Ik vond dat de verhaallijn over het verleden de overhand had over de verhaallijn over het massatoerisme. Hierdoor heeft het boek mij niet overdonderd en werd ik ook niet mee geslepen in het verhaal. Hierdoor geef ik het Grand Hotel Europa 2 sterren. | 0neg
|
Mja, ik vond het helaas een erg slap verhaal. Ik kwam er ook niet echt in en had moeite om me in te leven in het verhaal. Jammerrrrrr... | 0neg
|
De vertaling van de historische thriller De Duivelsbijbel die in Duitsland verscheen in 2007 is in dat land inmiddels al gevolgd door deel 2: Die Wächter der Teufelsbibel.
Voorin het boek geeft de auteur een - niet alfabetisch - overzicht van de personages. Het nawoord beslaat 5 bladzijden, en geeft een nuttige uitleg over wat echt historisch is, en wat door hem in meer of mindere mate is bewerkt. Helaas worden de vele onbekende - vooral Latijnse - termen in het boek nauwelijks verklaard; een hulplijst hiervan zou zeker zo wenselijk geweest zijn. Tot zover de opmerkingen vooraf.
Gedurende bijna 600 bladzijden volgen we de lotgevallen van vooral Andrej, Cyprian, Agnes en een handvol monniken, die allen door het bestaan van de Duivelsbijbel beïnvloed worden.
Samen met nog ongeveer 20 andere personages proberen ze zich tussen 1572 en 1592 in een maalstroom van gebeurtenissen staande te houden.
De hoofdlocaties zijn Wenen, Rome, gebieden in en rond Praag en Toledo, maar de auteur slaagt er niet genoeg in, om het dagelijkse leven van die tijd weer te geven. Verder dan iets aanstippen gaat de schrijver meestal niet.
Het verhaal begint heftig, met de afslachting van een groep gevluchte Hugenoten. Ook verder in het boek is de actie regelmatig aanwezig.
De schrijfstijl is vaak hoogdravend. De emoties vlammen regelmatig onnatuurlijk hoog op. Dit werkt regelmatig onbedoeld op de lachspieren. Het komt ook voor, dat een persoon hardop tegen zichzelf fluistert of mompelt om zo iets aan de lezer over te brengen.
De logica ontbreekt soms: zo doorziet de kwade genius een Dominicaner priester iedereen onmiddellijk en handelt snel en geraffineerd, maar het gedrag van deze superman verandert tijdens de finale aan het einde zonder enige aanwijsbare reden in het tegendeel.
De fabulator principatus ontvangt voor zijn diensten aan de keizer geen enkele beloning en blijft straatarm. Een verbitterde echtgenote verstoot haar aangenomen kind, maar verderop ontfermt ze zich plotsklaps over een ander schepseltje.
De oorzaak van het verschijnen van Andrej aan het hof van de keizer wordt trouwens op de achterflap verkeerd weergegeven, waardoor ik me afvraag, hoe intensief dit boek door de uitgever/redacteur gelezen is.
Een erotische passage beslaat vier bladzijden en geeft in ieder geval nog informatie over de (ont)kleding van man en vrouw in die tijd. In zon dik boek mag men eigenlijk meer informatie verwachten over die boeiende periode. Zo wordt er over alchemie niets uitgelegd, oorzaken van de religieuze twisten tussen protestanten en katholieken komen eigenlijk niet aan bod, de Turkse dreiging komt uit de lucht vallen en de conflicten tussen de paus in Rome en de kardinalen blijven ook onderbelicht. Allemaal gemiste kansen om de lezer via deze thriller iets meer inzicht over dit tijdperk te verschaffen. Misschien wordt dit in het vervolgdeel nog goedgemaakt.
Gelukkig komen er ook enkele scènes voor, die werkelijk bewust grappig beschreven zijn.
De spanningsmomenten nemen wel toe, naarmate men verder in het boek leest en enige informatie over sommige aspecten van die periode verschaft de schrijver ons nog wel.
Als men een niet al te diepgaand boek over enkele feiten en legenden uit de 16e eeuw wil lezen, waarin de spanning ten koste van de logica en echte gevoelens gaat en de personages niet kritisch gevolgd worden, dan krijgt men wel waar voor zijn geld.
Tot slot een kleine greep uit de overweldigende stroom emoties die in gezwollen taalgebruik aan de lezer wordt geoffreerd. Ze was een dobberende ziel in de zee van een mensheid - Hij voelde haar handen koud en levenloos worden - de zonsondergang overgoot hen met warm licht, dat noch zijn noch haar ziel bereikte In zijn borst galmden de hartslagen als in een aardewerken schaal met veel barsten een eenzame wolf, die door een woud van verachting draafde dat ook het lichaam naar versmelting streeft wanneer twee zielen elkaar hebben gevonden. | 0neg
|
Judas vind ik een zwaar overschat boek. Het verhaal had in de helft van het aantal pagina's geschreven kunnen worden; het boek bevat veel herhalingen en is langdradig. Bovendien vind ik het zeer verwarrend dat de auteur van de hak op de tak springt wat betreft de verschillende periodes en gebeurtenissen. | 0neg
|
Ik had gehoopt een redelijke (ongeautoriseerde) biografie van Oprah in handen te hebben. Het bleek echter te gaan om een editie van het weekblad Privé maar dan in boekvorm. Wat ongelooflijk sensatiebelust geschreven! Ik snap het punt wel dat bij een geautoriseerde biografie de auteur 'danst naar de pijpen' van het onderwerp: wenst het onderwerp dingen niet opgenomen te hebben in de biografie dan dien je je als auteur te schikken of te zoeken naar consensus maar creëer je een redelijk eenzijdig (mooier?) beeld. Aan de andere kant van het spectrum staat echter dit; het venijn druipt er nog net uit. Ik had gehoopt op iets ergens er tussenin, maar dit, dit kan direct bij het oud papier. | 0neg
|
Een bijzonder boek met een prachtig, ontroerend einde. Het verhaal van de oorlog door de ogen van een speciaal meisje. | 0neg
|
Er zak wel een diepe gedachte achter zitten. Ik vond het zo troosteloos oppervlakkig dat ik er verdrietig van werd. | 0neg
|
Misschien zijn thrillers niet mijn ding. Ik heb mij vooral geërgerd aan de ongeloofwaardige verhaallijn. In mijn beleving bestaat er geen moeder die dergelijke beslissingen neemt met haar kind erbij. Ergerlijk. | 0neg
|
Matt verliest zijn grote liefde Anna aan de sekte Imperium Luminus. Een religieuze organisatie die ernaar streeft een intiemere relatie met God aan te gaan. Het boek geeft weer hoe deze groep is ontstaan en hoe ze te werk gaan. Is Matt sterk genoeg om zijn geliefde terug te winnen? Of is het misschien niet zo zwart wit en schuilt er een zekere waarheid in hun leefwijze? Hoe ver kan en durft hij te gaan?
Hoewel het een dun boek is heb ik er lang over gedaan om het uit te lezen. Op geen enkel vlak is dit een literaire triller en nog minder wist de schrijver mij te boeien. Ik kreeg absoluut geen binding met de personages, het lijkt met momenten een opsomming van gebeurtenissen zonder enige emotie of diepgang. Sporadisch word er eens een moeilijk woord neergepend waarover je denkt waarom is dit nu nodig? Voor mij past het plaatje niet, hoewel de laatste 20 blz een verassend plot aan het licht brengt is dit voor mij een tegenvaller en een boek dat ik snel zal vergeten. | 0neg
|
Docteur Noel Zone is een van de beste gevarologen aller tijden. Je leest het goed 'docteur' en geen doctor. Om doctor te worden moet je namelijk jaren studeren en dat vond Noel Zone zonde van zijn tijd. Gevaroloog word je namelijk door oplettend te leven en op je hoede te zijn. Studeer je: dan heb je geen tijd om op je hoede te zijn. Met alle gevolgen van dien.
De slimme gevaroloog heeft aan zijn naam een voornaam toegevoegd: docteur. Want, zo zegt hij, mensen weten toch niet hoe je doctor schrijft en denken dan dat je het bent. Docteur Noel Zone is dus een ervaringsdeskundige. Zijn ervaringen vormen de basis van het boek. Het gevaar wordt benoemd en in veel gevallen wordt ook aangegeven hoe je het gevaar kunt voorkomen. Zo kun je altijd aangevallen worden door piraten. Tip van de docteur: zorg dat je een schatkaart bij je hebt. Piraten zijn hebberig en zijn met een schatkaart af te leiden. Wil je je veilig kleden, kies dan nooit voor een bruine overall met groene helm. Dieren met slechte ogen denken dan dat je een boom bent. Met alle gevolgen van dien. Een gevarenoverall is altijd fel van kleur, zo weet de docteur. De docteur zelf draagt altijd een helm overigens. Want je weet maar nooit. Waak je voor verjaardagsfeestjes. Er is namelijk bijna niets zo gevaarlijk als een partijtje. Belangrijke stelregels: Hoe meer mensen er zijn, des te meer krijgen er pijn en Hoe langer het duurt, des te meer kan er fout zijn. Vijf minuten max!
Een oplettende lezer, die echt wil leren van de docteur, mag aan het eind van het boek examen doen. Het zogenaamde GEVVAG (Gevarologie Examen Voor Vestiging Als Gevaroloog) Heb je alle tien de vragen goed dan mag je je handtekening zetten op het GD (Gevarologie Diploma). Geslaagd? Dan mag je jezelf Gevaroloog (niveau 1) noemen. De docteur blijft de beste hoor – want hij heeft inmiddels niveau 5 bereikt.
David O’Doherty (tekst) en Chris Judge (illustraties) hebben 249 bladzijden volgeschreven en getekend met originele en flauwe gevaren. Hetzelfde kan gezegd worden over de preventie van het gevaar: soms hilarisch, soms flauw. De taal is niet echt eenvoudig, maar de kolderieke, cartoonachtige potloodtekeningen verduidelijken situaties. Bovendien vullen de illustraties regelmatig woordgrappen goed aan. Kinderen vanaf een jaar of 9 kunnen een paar uurtjes lol beleven aan het boek. Niet meer en niet minder, want je steekt er verder niets zinnigs van op. Wonderwel is een tweede deel al in de maak. | 0neg
|
Bettine Vriesekoop, voormalig tafeltenniskampioene en China-correspondente, wil in haar boek Dochters van Mulan een beeld schetsen van de vrouw in de Chinese geschiedenis, haar emancipatie en haar huidige positie in de samenleving. Daartoe voerde ze in drie jaar tijd diverse gesprekken met ongetrouwde vrouwen in de leeftijd van twintig tot ongeveer dertig jaar. Elk interview is uitgewerkt tot een hoofdstuk in Dochters van Mulan. Het resultaat is niet zozeer een eenduidig antwoord op de vraag hoe vrouwen China veranderen, maar meer een bundeling van verhalen over de rol van de vrouw in de Chinese samenleving, vroeger en nu.
In de meer dan dertig jaar dat Bettine al in het land van de rijzende zon komt, raakte zij geïntrigeerd door oude Chinese rituelen als het voetbinden, maar ook door moderne problematiek als het inwonersoverschot en de daarmee samenhangende eenkindpolitiek. Drie jaar geleden besloot zij een boek te schrijven over het thema ‘vrouwen in China’. Daartoe sprak zij met onder anderen een plastisch chirurg, een megarijke maar alleenstaande vrouw, twee lesbiennes die bij Durex werken, een voormalig prostituee, een sexuologe, een activistische actrice die speelt in de Chinese versie van de Vagina Monologen, een genderdeskundige en een moderne zwaardvrouw. Zelf heeft Bettine Vriesekoop zich als voorbereiding op dit boek goed ingelezen over niet alleen de rol van de vrouw in de huidige Chinese samenleving, maar ook over de rol van de vrouw in de Chinese geschiedenis, getuige de vele citaten die zij aanhaalt uit andere boeken, romans, onderzoeken en websites. Haar bronnenlijst bestaat dan ook uit meer dan dertig artikelen en boeken, evenals bijna twintig websites. Wie aan dit boek begint, dient eigenlijk eveneens te beschikken over een basiskennis van (de geschiedenis van) een van de oudste culturen ter wereld. Chinese filosofische en religieuze stromingen als het taoïsme en het confucianisme worden vaak benoemd en slechts beknopt uitgelegd door Bettine. Ook de dynastieën van de omvangrijke Chinese geschiedenis komen veelvuldig aan bod, ervan uitgaande dat de lezer bekend is met de verschillende machthebbende families die in bijna 5000 jaar tijd bijgedragen hebben aan de ontwikkeling van het land en de verrijking van haar geschiedenis. Dat maakt dat dit boek af en toe meer leest als een studieboek dan als een literatuurboek.
Wellicht vat Colin, een in Peking wonende oud-professor die Bettine nog kent van vroeger, de eindconclusie over Dochters van Mulan nog het beste samen. Colin gaf Bettine drie jaar geleden een privécollege over Hua Mulan, de dochter van een legeraanvoerder die in plaats van haar vader en verkleed als man het leger in gaat. Voor Bettine hét ultieme voorbeeld van een zwaardvrouw, een feministe, een vrouw die China veranderde. Colin vertelt dat Bettine in 2007 al op zoek was naar strijdbare vrouwen in China. Hij vertelt: “Je vroeg je af of ze Hua Mulan nog kennen en of ze haar beschouwen als icoon. Ik begreep toen al niet veel van je onderzoek. En eigenlijk nog steeds niet, maar ik hoop dat je een stuk wijzer bent geworden.” Met hetzelfde gevoel bleef ik als lezer achter. Een eenduidig antwoord op de vraag hoe vrouwen China veranderen geeft Bettine niet, maar dankzij haar onderzoek en interviews heeft ze zichzelf en daarmee ook haar lezers (hopelijk) wel een beter beeld verschaft van hoe het zowel vroeger als in het moderne China gesteld is met de positie van de vrouw. | 0neg
|
Na het Diner, toch de Greppel nog geprobeerd en uitgelezen. Ik zie de jubelende rescencies niet terug in beide boeken. | 0neg
|
De Noorse auteur Jørgen Jaeger kreeg voor zijn vijfde thriller, Karma, een originele ingeving. Hij schreef op zijn website een prijsvraag uit en droeg het boek op aan de winnaar, Sebastian Maddox, die bovendien in het verhaal mocht figureren als lijk. Een van de voorwaarden was dat de deelnemers oprecht het verlangen moesten hebben in Jaegers boek te sterven. En zo geschiedde. De populistische aanpak en de jubelende flaptekst "De Noorse Kurt Wallander" ten spijt, stelt Jaeger de lezers behoorlijk teleur.
Het verhaal begint best goed. Op de grote parkeerplaats van het schiereiland Korsneset betrapt een argeloze wandelaar, Kjedit Dahle, iemand bij een zelfmoordpoging. In zijn ijver deze te voorkomen, trekt Kjedit zelf aan het kortste eind. Tot zover het spannendste deel. Ole Vik, een optimistisch gestemde, rondbuikige commissaris, is onderweg naar zijn zus. Toevallig is Kjedits echtgenote de buurvrouw van Oles zus. Bezorgd om de verdwenen Kjedit, gaan de kloeke Ole, zijn zus, haar ega Georg, de buurvrouw en hond Bajas in het pikkedonker op zoek naar Kjedit. Natuurlijk vallen zaklantaarns uit, hebben mobielen geen bereik en voelen ze zich bespied en zelfs betast. Hond Bajas verdwijnt al jankende spoorloos in de duisternis en het nerveuze gezelschap ontsnapt ternauwernood aan een exploderende brand.
De volgende dag wordt Ole gepromoveerd en krijgt hij de leiding over een omvangrijk, delicaat onderzoek, dat terugvoert naar de zelfmoord van ene Maddox die een briefje achterliet met de wervelende tekst 'Karma', heel toevallig dezelfde naam als het bedrijf waarvoor Georg en vrouwlief werken. Georg moet voor het bedrijf een zeewaardige tanker in Japan ophalen en tijdens de reis gebeuren er vreemde dingen. Verder plegen veel mensen zelfmoord of worden ze vermoord, maken Slavische mannen iedereen bang, krijgen ouders, tantes, ooms, neven, nichten en de hele rataplan politiebescherming tot aan hun voordeur, maar zijn de boeven dommer dan Snuf en Snuitje. Achter deze dommeriken zou wel een ingenieus brein zitten. Ole wordt geschorst. Oh nee, toch weer niet. Zijn zus heeft een drankprobleem en zelfs Oles hond, Birk, komt in de problemen. Gelukkig is Birk weer snel terecht, dankzij een snel in elkaar geknutselde live-uitzending op de radio. Want alles is mogelijk in Karma, kosten noch moeite worden binnen het Noorse politieapparaat gespaard. Voor wie het weet uit te zitten, er is een kleine opleving aan het einde van het verhaal — dat weer wel.
Jaegers ongetwijfeld goede bedoelingen zich te verdiepen in de Noorse asielzoekerproblematiek, economische criminaliteit, corrupte politie en discriminatie komen ongefundeerd en lichtvoetig over. Neem nu de verbouwereerde reactie van een agente als een asielzoeker vertelt dat hij wordt gediscrimineerd. Geheel beduusd van dit gegeven vraagt ze nog: "Maar u bent toch hoogopgeleid?" Dezelfde agente schudt bij voorbaat moslimmannen de hand niet, want "dat willen ze vast niet". En kent men in Noorwegen inderdaad de term 'multiculti'?
De grootste makke van Jaegers vertelstijl is de breedsprakigheid over niks. Handelingen, beleefdheidsfrasen en gezichtsuitdrukkingen worden breed uitgemeten. De vlak neergezette personages gaan veelal inwendig vloekend, grinnikend, verbolgen, verwonderd, opgewekt glimlachend en soms bulderend lachend door het leven. De zouteloze gesprekken en de over elkaar heen buitelende toevalligheden missen elke diepgang. Het kromme taalgebruik zoals "Voordat hij uitgehannest was", "Iek slapen wat", "Das ies schande", "Jai had gekund door vingers zien", maakt Karma taalkundig ook geen hoogvlieger. Al met al creëert Jaeger vijfhonderd pagina's lang een onoverbrugbare afstand met de lezer. Jammer, de gekozen thema's verdienen beter, maar met alleen een goed draaiboek red je het niet.
Karma is doorspekt met opgeklopte grenzen tussen het wollige goede en het kolderieke kwade. Thrillers schrijven, ook al is het je vijfde, is zo simpel nog niet. | 0neg
|
Redelijk. Drie mensen, drie slachtoffers, twee dagen om ze te vermoorden. Dit is een goede samenvatting van het boek. Veel actie. Geen antwoorden op de vragen :Waarom?
Waarom moeten deze mensen dood?
Wie zijn de opdrachtgevers? CIA? M16?
Waarom een huurmoordenaar want CIA of M16 kunnen die opdracht ook uitvoeren.
Waarom is Victor, de scherpschutter niet vrij? Er moet iets geweten zijn van zijn vader maar wat. Ook dat komt men niet te weten.
Hij komt te weten dat hij verraden is door zijn opdrachtgevers. Waarom neemt hij geen actie naar zijn opdrachtgever?
Op het einde stapt Victor op een bus in Sofia en valt in slaap. En nu? Ik denk: Op naar het volgende boek. Sorry, maar ik ga dit zeker niet lezen.
Het is een actiethriller. Een nieuwe James Bond.
De vraag is: Wanner de film? Het boek kan zo omgezet worden in een film en die volgens mij een succes kan zijn.
Het boek is er nu maar men had beter niet uitgegeven worden. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.