text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Verwachtingen waren hoog, maar werkelijkheid viel erg tegen. Rommelig geschreven, of een beroerde vertaling. Regelmatig perspectieffouten die je uit het verhaal halen. Onduidelijk welk personage aan het woord is. | 0neg
|
Jasmine is niet zomaar een gewoon meisje, ze heeft namelijk magische krachten. Ook is Jasmine bezeten door een krachtige gevreesde demon genaamd Aleria, de demon van bedrog.
De krachten van Jasmine zijn zo sterk dat ze door haar ouders naar een speciaal huis in Ierland wordt gestuurd om daar te leren om te gaan met haar krachten.
Ze is niet de enige in dit huis, samen met haar drie medebewoners David, Adam en Marjolein zullen ze hier samen moeten leren om met hun krachten om te gaan. Ze moeten leren hun krachten te kunnen beheersen en controle erover uit te voeren.
Samen staan Jasmine, Adam, David en Marjolein voor de 4 elementen, water, aarde, lucht en vuur. Gevieren zijn ze gemaakt om samen te gaan werken om de wereld te beschermen tegen demonen.
Aleria, de demon in Jasmin wordt steeds sterker, Jasmine zal al haar kracht nodig hebben om haar tegen te gaan, of zal ze beter kunnen samen werken met?
Op een dag worden Adam en David ontvoerd door demonen. De taak om ze te redden ligt nu in handen van Jasmine en Marjolein. Maar zullen zij hierin slagen ?
Tijdens hun zoektocht om de jongens te redden gebeurt er een hele hoop en dit is het begin van een onderneming waar niks en niemand is wie hij of zij lijkt.
Als groot liefhebster en verslindster van het fantasy genre vond ik dit boek jammer genoeg erg tegenvallen, ik mis het echte fantasy aspect erin.
Zelf stoorde ik me enorm aan de vele conversaties tussen alle karakters in dit boek, het lijkt een allegaartje aan aanhalingstekens en gesprekken waardoor het erg moeilijk is om te volgen wie wat precies zegt hierdoor komt het boek kinderlijk en warrig geschreven over.
In het begin van dit boek staat een verklarende namenlijst, en dat lijkt dan ook het enige te zijn hoe de karakters worden voorgesteld, je leert de karakters in dit boek niet kennen door het te lezen wat je normaal gesproken wel doet hoe verder je in een boek komt. Dit vind ik persoonlijk heel erg jammer omdat je absoluut geen binding met de personen kan krijgen. Het leest daarom ook wat mij betreft niet lekker weg.
Ook nemen de karakters in dit boek alles klakkeloos aan zonder ergens hun vraagtekens achter te zetten of enige twijfel, wat voor mij erg onduidelijk en vreemd overkwam.
Niettemin is dit boek natuurlijk wel een prestatie op zich. Dat wil ik toch ook even gezegd hebben.
Het is absoluut wel duidelijk dat Ingeborg erg haar best heeft gedaan op dit boek, en dat waardeer ik ook zeer, en ze mag dan ook zeker trots zijn dat ze ( vooral) op haar leeftijd al een boek heeft uitgebracht. Dus daar zeker een chapeau op! Ondanks dat ik dit boek een laag cijfer geef wil dat niet zeggen dat ik niet benieuwd ben naar een eventueel volgend boek van de auteur, ben namelijk wel erg benieuwd hoe ze zich gaat ontpoppen als schrijfster en hoe haar groei hierin gaat. Ik wens haar dan ook alle succes en geluk.
Voor de jeugdige lezers zou dit boek zeker wel leuk kunnen zijn maar denk niet dat het echt iets is voor de doorgewinterde fantasy lezers. | 0neg
|
boek 1 vond ik leuk, maar had ik ook bij bepaalde stukken/maniertjes van schrijven dat ik mij er aan ergerde. Tegen beter weten in toch aan deel 2 begonnen, maar ik heb mij nog nooit zo gestoord aan een boek.
Te ongeloofwaardig in mijn ogen. | 0neg
|
Het lijkt wel of Rigbey's boeken steeds hetzelfde thema hebben. De hoofdpersoon worstelt met spoken uit het verleden. Helaas weet Rigbey dit niet erg overtuigend te brengen. Het boek sleept zich voort en is nauwelijks spannend te noemen. Ook het einde vond ik nogal voorspelbaar. | 0neg
|
René Appel stat bekend als een van de grondleggers van de Nederlandse misdaadroman. Zijn laatste werk uit 2018 is geen klassieke thriller, ook al vallen er veel doden te betreuren.
Hoofdpersoon is Inge, een bibliotheekmedewerkster met twee zonen en een man. Mede dankzij haar besluiteloosheid ontstaan er enkele min of meer spannende situaties, waarvan sommige met dramatische afloop. Het verhaal heeft een lange aanloop waarin veel te leren valt over de omgeving en de binnenwerelden van Inge en haar zonen.Voor mij komen alleen die zonen tot leven.Inge blijft schetsmatig.
Het boek laat zich makkelijk lezen, ondanks het aankaarten van diverse maatschappelijke thema's met bijbehorende morele dilemma's.Het varieert van vreemdgaan tot zelfmoord, stalken, gewelddadige intimidatie en terrorisme. De lezer blijft aan het einde achter met veel vragen. Deze betreffen met name de morele keuzes die Inge uiteindelijk toch maakt ten aanzien van de mannen die om haar geven.
Ook de informatie over de zonen via een soort dagboekvorm werkt enigszins verwarrend.Misschien past 'de vragende lezer' goed bij het motto dat de schrijver het boek heeft meegegeven, kort samengevat: we komen op de wereld om vragen te stellen.Het draagt niet per se bij aan het leesgenot.
In een interview uit 2012 ter gelegenheid van zijn 25 jarig jubileum als schrijver laat Appel weten dat zijn boeken meestal geen expliciete maatschappelijke boodschap hebben; dat ziet hij ook niet meer bij de Scandinaviërs.Dit boek wekt wel expliciet de indruk te waarschuwen voor het gevaar van moslimterrorisme. De stijl is echter vooral entertainend en daardoor niet passend bij de zwaarte van de problematiek. | 0neg
|
Gekocht en (deels) gelezen op Ameland.
De beschrijvingen van het eiland en de natuur zijn treffend en mooi. Het verhaal zelf mist spanning. | 0neg
|
De titel en de korte omschrijving op de achterflap beloofden een goed en spannend boek, maar na een dikke 224 pagina’s (de laatste paar pagina’s in dit boek zijn niet genummerd) is het toch niet helemaal geworden wat ik ervan had verwacht.
Eerlijk gezegd, wordt dat voor een zeer groot deel bepaald door de stijl waarin dit boek is geschreven. Als een echt dagboek. Waarin dag na dag wordt beschreven wat er is gebeurd. En deze stijl van schrijven is zeker niet aan mij besteed.
Hoewel je aan de titel zou kunnen denken aan een boek dat zich afspeelt in de oorlog heeft het daar eigenlijk niets mee te maken. Het verhaal gaat over een jongen die door een onbekende wordt overvallen en opgesloten in, waarschijnlijk, een ondergrondse bunker.
Hij komt daar uiteindelijk te zitten met een vijftal andere, voor hem en elkaar onbekende personen,
Maar de manier van schrijven levert (voor mij) uiteindelijk niet de spanning die bij een dergelijk scenario verwacht kan worden.
157
Op een redelijk droge wijze, wordt beschreven hoe de groep wordt gevormd, hoe ontsnappen onmogelijk is, hoe de sfeer daar diep onder de grond steeds grimmiger wordt en hoe een en ander uiteindelijk uitmond in een catastrofe.
Ik miste toch vooral diepgang en emotie van de diverse karakters. Opgesloten zijn en volkomen machteloos met de situatie, moet veel meer een aanslag betekenen op ieders persoon dan dat er in het boek wordt beschreven.
Ook het profiel van de dader blijft erg onduidelijk. Wie is het, wat is zijn onderliggende reden en hoe heeft hij zijn personen gekozen. Wat doet hij met de info en de beelden die hij van beneden krijgt en wat is de kick die het hem brengt. En uiteindelijk wat is er met de dader gebeurd?
Allemaal open vragen waar je aan het einde mee blijft zitten.
Dus samenvattend, intrigerend genoeg om het boek niet al na de eerste hoofdstukken opzij te gooien, maar ook zeker geen boek dat ik nog eens voor een tweede keer zal oppakken om te lezen! | 0neg
|
Trigger is het eerste boek van Wulf Dorn dat ik heb gelezen. Het is dat ik ook Waanzin al had, anders was het ook het laatste.
Trigger is een slap verhaal wat geen moment boeit.
In het begin lijkt het met de verdwijning van een naamloze vrouw spannend te worden. Helaas valt het al redelijk snel in een verhaal waar moeilijk is in te blijven.
1 van de slechtste boeken die ik tot op heden heb gelezen. | 0neg
|
Robert Bosnak schreef al een zevental non-fictieboeken over dromen, gezondheid en creatieve verbeelding. Hij werkt als psychoanalist in Los Angeles, is gespecialiseerd in droomduiding en healing en heeft een zwak voor alchemie. Hij groeide op in Nederland, maar woont al jaren in de Verenigde Staten. Al deze bagage is terug te vinden in Rode Sulfur, zijn romandebuut.
Het achterplat belooft “een adembenemend romantische saga en een sensueel liefdesverhaal ineen, over magie en ratio. (…) Een verslavend rijke mix van liefde en opoffering, passie en avontuur, filosofie en spanning.” Maar worden deze beloftes ook waargemaakt?
Aan sensuele liefde geen gebrek in dit verhaal. Hoofdpersonage Mundanus klopt aan bij de Den Haagse Helvetius om hem van de kunst van de alchemie te overtuigen. Het is niet in de eerste plaats Helvetius die overtuigd wordt, maar wel zijn vrouw Marianne. Mundanus en Marianne storten zich in een passionele liefdesrelatie, ook al moeten ze die voor de wereld verborgen houden. Mundanus is op zoek naar een vrouw die hem een nageslacht en dus een opvolger kan schenken en daar kan Marianne hem niet bij helpen. Zij heeft wel een jonger nichtje Clara… Wat volgt is een – bij wijlen ongeloofwaardige – driehoeksverhouding die in een stationsromannetjes niet zou misstaan.
Zit er veel avontuur in het verhaal? Er zijn spionnen en achtervolgers die even snel weer verdwijnen als ze opgedoken zijn. Er zijn de machthebbers die de Steen der Wijzen in handen willen krijgen om hun eigen macht uit te breiden. Maar Bosnak slaagt er niet in deze gegevens tot een spannende verhaallijn te verweven.
Wat blijft er dan over? Lange uiteenzettingen over alchemistische procedures en veel gefilosofeer over de alchemie. Het is wel duidelijk dat Robert Bosnak door de alchemie gepassioneerd is, maar dit boek heeft te veel de stijl van een filosofische verhandeling en te weinig van een echte roman.
Zijn er dan helemaal geen positieve punten? Toch wel. Vooreerst schets het verhaal een redelijk beeld van de Nederlanden in de zeventiende eeuw. Politieke intriges, standenverschillen en de sfeer van een zeventiende-eeuwse stad worden behoorlijk geschetst. Alleen mag je niet te kritisch lezen, want zonder anachronismen is dit verhaal niet.
De keuze om het verhaal vanuit drie verschillende standpunten te laten vertellen, was een goede zet. Daar waar Mundanus, zoals hierboven gezegd, vooral vervalt in eindeloze verhandelingen over alchemie, krijgt het verhaal vaart als Marianne en daarna Clara voor een nieuwe invalshoek zorgen. Al moet ook hier gezegd dat het verhaal van Marianne het best uitgewerkte en meest geloofwaardige was.
Helemaal op het einde van het verhaal wordt het dan toch nog even spannend, zodat sommige lezers misschien toch nog nieuwsgierig zullen worden naar het vervolg. Ik durf helaas niet zeggen dat ik een van hen ben. | 0neg
|
'You cant judge a book by its cover' zeggen de Engelsen - je mag een boek niet beoordelen op basis van het omslag. Dat is waar, maar op het omslag van De crypte van Amanda Stevens staan twee aanduidingen die de lezer de wenkbrauwen doen optrekken. De eerste is de naam van de uitgever, IBS, onderdeel van Harlequin (juist ja, van die romantische verhalen) in combinatie met de term literaire thriller. De tweede is een quote uit de New York Journal of Books: Dit boek grijpt je vanaf de eerste zin bij de keel.
Tsja, die eerste zin
... 'Ik was negen toen ik voor het eerst een geest zag.' Het is een opening die duidt op stevige paranormale elementen. En inderdaad, die bevat het verhaal, dat verteld wordt door Amelia Gray. Ze verdient haar brood met het restaureren van vervallen historische begraafplaatsen. En ze kan geesten zien. Van haar vader heeft ze geleerd daarmee om te gaan, en de regels voor een leven met geesten blijken niet eenvoudig. Belangrijk is vooral dat je uit de buurt blijft van mensen die door geesten achtervolgd worden. Maar dat wordt lastig voor Amelia, wanneer ze benaderd wordt door rechercheur John Devlin. Op de begraafplaats waar Amelia aan het werk is, is een lichaam gevonden. Geen historisch skelet, maar een vers lijk dat daar niet thuishoort. Devlin hoopt dat Amelia hem kan helpen, omdat ze onlangs de hele begraafplaats nauwgezet in kaart heeft gebracht. Amelia is er niet erg happig op om hem te assisteren, want de man wordt achtervolgd door de geesten van een prachtige exotische vrouw en een schattig klein meisje. In de buurt van Devlin zijn, is om problemen vragen, zo heeft Amelia van haar vader geleerd. Maar tegelijkertijd voelt ze zich onweerstaanbaar aangetrokken tot deze mysterieuze en droevige man.
Vanaf dit punt is duidelijk dat het met dat literaire nogal meevalt. Devlin wordt omschreven in boeketreeksbewoordingen: 'zijn jukbeenderen waren hoog en geprononceerd, zijn volle, perfect symmetrische wenkbrauwen vormden een fraaie aanvulling op de krachtige curve van zijn neus.' Juist ja. Zwijmelthriller lijkt een treffender omschrijving dan literaire thriller. Wanneer je vervolgens de moeite neemt om de geciteerde recensie van het omslag op te zoeken, ontdek je (op Amazon.com) dat dit ook precies de omschrijving is die de New York Journal of Books meegeeft aan Stevens boek: 'This is paranormal romance done well.' Paranormale romantiek, en dan best aardig gedaan. Dat dekt de lading een heel stuk beter dan wat het omslag van De crypte je wil doen geloven.
Uiteindelijk verdient Stevens toch nog wel een ster. Een halve voor de setting: het diepe Zuiden van de Verenigde Staten spreekt tot de verbeelding, en de historische begraafplaatsen die je daar kunt aantreffen, zijn een aardige achtergrond voor een verhaal waarin broeierigheid en schemering een belangrijke rol spelen. De andere helft van de ster verdient Stevens voor de romantiek. Als je op zoek bent naar een boek in het genre paranormal romance, geeft ze je op dat vlak zeker waar voor je geld - Devlin en Amelia draaien het hele verhaal lang om elkaar heen, en ook op dat vlak spelen broeierigheid en schemering een stevige rol. | 0neg
|
Voor de #nspublieksprijs las ik dit boek.
Ik was nieuwsgierig geworden naar het verhaal achter de man die op VI nadrukkelijk aanwezig is.
Het boek is vlot geschreven en je hoort René van der Gijp praten. Toch kon het verhaal mij niet echt boeien. Als ik eerlijk ben wil ik helemaal niet weten dat iemand kapot van verdriet is en toch verder gaat met het leven. Ook begon het me te storen dat bepaalde zinnen en opmerkingen verschillende keren herhaald werden.
René van der Gijp is een mooi mens, maar een boek over hem had niet gehoeven. | 0neg
|
Door de intrigerende kaft en korte inhoud ben ik gretig aan dit boek begonnen. Maar dat enthousiasme sloeg helaas snel om in verveling...
Heel verwarde (en verwarrende) sprongen tussen heden en verleden, alsook tussen Londen, Berlijn en Glasgow, weinig boeiende karakters, en vooral een zéér magere plot met een weinig tevredenstellende ontknoping - ik heb mezelf echt door het boek moeten sleuren, en dat overkomt me zelden.
Voor mij was het een eerste kennismaking met Louise Welsh - maar een verderzetting hoeft voor mij duidelijk niet. | 0neg
|
ik vond het een boek van niks. totaal anders dan dat ik had verwacht. de omstandigheden waren zo dusdanig beschreven dat ik er in ieder geval geen touw aan vast kon knopen... | 0neg
|
Toen ik de flaptekst van dit boek las moest ik het absoluut een keertje lezen. Zelf ben ik iemand die niet zonder internet kan leven en dus ik was ontzettend benieuwd. Mijn voornaamste vraag was: zou hij het halen?
Uiteindelijk wist het personage Bram een jaar offline te blijven en daar een boek over te schrijven. Bij dat laatste moet ik (naar mijn mening) toegeven dat het niet gelukt is. Er was geen samenhang in het verhaal waardoor je van hier naar daar vloog. Voortdurend werden er nieuwe personages aangekondigd die na zeven regels verdwenen. Hier en daar kwamen ze dan later nog eens aan bod en had je geen flauw idee wie ze waren. De relaties tussen alle personages was ook verre van duidelijk.
Naast de verhaallijn had je dan ook enkele 'tips' en bevindingen. Die tips hadden ze er beter uit kunnen laten. Dit boek is geschreven in 2013 niet in het jaar 2113. Zaken zoals een brief, vaste telefoon en telefoonboek worden uitgelegd. Die stukjes heb ik bewust overgeslagen na een tijd omdat ik ze onbenullig vond. We zijn absoluut nog niet zo ver in de tijd dat deze dingen niet langer bestaan. Er zijn nog een heleboel mensen -die zelfs 5 jaar later na dit boek- een vaste telefoon lijn hebben en brieven versturen. Om eerlijk te zijn voelde ik me een beetje een kind van zeven.
De bevindingen vond ik dan ook een beetje overbodig. Dat leidde je ook wel af tijdens de verhaallijn zelf. Zaken zoals artikels etc vond ik ook geen meerwaarde bieden. De schrijver had beter de verhaallijn goed uitgewerkt dan een heleboel zaken toe te voegen die eigenlijk niets te maken hebben met zijn eigen ervaringen. Want dat heb ik echt gemist, die eigen ervaringen. Het was eerder een 'ik deed dit en daarna dit'- verhaal. Als er ervaringen werden besproken ging het voornamelijk over alles wat hij niet kon. Ik had ook enkel het idee dat het personage inzat over porno. Volgens mij moest het in elk hoofdstuk wel eens aan bod komen. Als je dit één keer meld als de zaken die je mist, dan kan ik er nog mee overweg. Maar keer op keer... sorry dat interesseert een lezer niets.
Voor mij was dit, helaas, geen geslaagd boek. Ik geef alsnog 2 sterren omdat het idee achter het boek mij zo ontzettend aansprak en het best knap is dat de persoon in kwestie dit heeft kunnen waarmaken. In het algemeen moest je ver naast de letters kijken, wilde je begrijpen waar het over ging.
Misschien een leuk boek voor een volgende generatie of 6-jarige. Maar voor een ouder publiek kan je dit niet serieus nemen. Natuurlijk zou ik wel enkele zaken uit het boek schrappen als dit voorgeschoteld wordt aan een jonger publiek. | 0neg
|
Scherventapijt was leuk tussendoortje waar je niet teveel geloofwaardigheid in moet zoeken.
De personages zijn allemaal zeer tam en de verhaallijnen zie je gewoon aankomen.
Het eind is zeer voorspellend.
Dit is echt een boek voor in de decembermaand wat je lekker binnenzittend met sneeuw buiten over je heen laat komen. | 0neg
|
spannende en soms verrassende korte verhalen.,Verrassing is een bundel met 12 korte verhalen geschreven door vrouwelijke thrillerauteurs die, allen op hun eigen wijze, hun sporen verdiend hebben in de hedendaagse thrillerscene. De auteurs zijn: Judith Visser, Martine Kamphuis, Esther Kreukniet, Tupla Mourits, Svea Ersson, Heleen van der Kemp, Marelle Boersma, Isa Maron, Linda Jansma, Ellen van Kruining, Milou van der Will en Carolien Beaujean. Zij hebben prijzen in de wacht gesleept als: Beste Rotterdamse boek, Schaduwprijs voor het beste thrillerdebuut, Beste Nederlandse Vrouwenthriller en werden genomineerd voor de Gouden Strop.
De titel van het boek, Verrassing, loopt als een rode draad door deze verhalen.
Persoonlijk ben ik niet zo gecharmeerd van een boek bestaande uit korte verhalen. Een kortverhaal moet al heel goed zijn om in een kort bestek indruk te maken.
Toch is er in de bundel Verrassing een aantal verhalen dat mij wel degelijk verrast heeft. Zoals Nog niet jarig van Tupla Mourits. Veel personages en veel gebeurtenissen, maar knap in elkaar gezet en een nogal verrassend einde.
Ook Vakantie van Martine Kamphuis is een aardig, psychologisch verhaal, dat aan het einde het best omschreven kan worden met de uitdrukking: en toen was de cirkel rond.
Oud zeer van Heleen van der Kemp is tevens een spannend verhaal met een zeer verrassende ontknoping.
Als laatste wil ik nog Trouwen in Vegas van Ellen van Kreuning er uit lichten. Een heel vernuftig geschreven verhaal, met een verrassende wending en ook voor dit verhaal geldt zeker: de cirkel is weer rond.
De andere verhalen:
Uitstappen is een nogal irrealistisch verhaal; Valse geschiedenis is een niet echt origineel verhaal; De biecht kent een hedendaags onderwerp, maar kan op mij toch niet echt veel indruk maken; Keltisch kruis is heel kort, maar wel enigszins verrassend; Spook uit het verleden kent een ietwat abrupt en typisch einde; De getuige is niet echt spannend, wel verrassend; Zwart gat is geen echt spannend, maar meer een psychologisch verhaal waarin wraak centraal staat en als laatste Het briefje: kort, niet slecht, maar ook niet echt overtuigend. | 0neg
|
Denk Jessica Fletcher in Murder, She wrote. Verander de hoofdpersoon van een oudere Engelse dame in een wat jongere Amerikaanse roddeljournalist. Verplaats de omgeving van keurig Engeland naar extravert LA en tadaa: daar heb je De dood van Milly van Susanne Severeid.
In deze detective maken we kennis met Trix Donovan, een vasthoudende journaliste, die zelf ook wel weet dat haar werk voor een roddelblad weinig verheffend is. Blijkbaar is datzelfde werk echter de aanleiding geweest voor een vriendin van vroeger om met Trix af te spreken. Waarover deze Milly Trix dan zo graag wil spreken blijft een mysterie, want voordat het tot de afspraak komt wordt Milly vermoord.
Een zaak voor de politie, zou je zeggen. Trix is het daar echter niet helemaal mee eens: als Milly haar na al die jaren wilde spreken, was er vast iets bijzonders aan de hand. En dus gaat onze Trix zelf op onderzoek uit. Het enige aanknopingspunt dat ze heeft is een naam, dus daar bijt ze zich in vast. En met resultaat, want voordat Trix het weet is ze verwikkeld in een onsmakelijke showbizz-geschiedenis.
Hoewel de verhaallijn soms wel erg toevallige wendingen neemt en de personages niet erg uitgewerkt worden, is De dood van Milly toch charmant. Severeid weet een verhaal neer te zetten dat je in elk geval uit wilt lezen, ook al zie je ook wel dat het geen ijzersterk verhaal is. Het soort boek en de hoofdpersoon hebben blijkbaar toch voldoende charme om je vast te houden, zodat over beide gezegd kan worden: charmante detective. | 0neg
|
De hoofdpersoon is omringd door allerlei onaangename karakters die hem in een voorspelbare richting drijven naar toch nog een onverwachte climax. Al is het eigenlijk meer een anti-climax. Weinig verklaringen van de vele vragen die opgeroepen worden. | 0neg
|
De ijzeren prins is het tweede deel in de Helse Creaties-trilogie van Cassandra Clare, en het vervolg op De ijzeren engel. Cassandra Clare is begonnen als fanficschrijver, waarmee ze veel fans heeft gekregen maar waarbij ze ook beschuldigd is van plagiaat. De Helse Creaties-trilogie is een prequel bij de Kronieken van de Onderwereld-serie, die gebaseerd is op de betwiste fanfic.
In De ijzeren engel werd de zestienjarige Tessa opgenomen in een organisatie van nephilim (afstammelingen van engelen) die de mensheid beschermen tegen de bovennatuurlijke wereld. Tessa kan van vorm veranderen en kan daarmee ook iemands persoonlijkheid en herinneringen overnemen, al weet ze niet waar dat talent vandaan komt. De nephilim worden bedreigd door een man die hen wil vernietigen met behulp van een mechanisch leger en die Tessa’s vermogens voor zichzelf wil hebben. In De ijzeren prins proberen de nephilim hem op te sporen en uit te vinden wie zijn bondgenoten zijn. Maar het grootste deel van het boek gaat over de persoonlijke relaties van de karakters, en vooral over hun verliefdheden.
Tweede delen in trilogieën zijn altijd probleemgevallen. Het zijn bijna per definitie boeken zonder opening of conclusie. Alle belangrijke conflicten en karakters zijn in het eerste deel geïntroduceerd, maar oplossingen moeten wachten tot het derde deel. Dus de auteur moet zich beperken tot zijplotten en het uitdiepen van achtergronden en karakters. Dat is een stuk lastiger dan ‘Daar is het monster – pak ’m!’, en Clare valt te veel terug op haar fanfic-ervaring.
De belangrijkste relatie is een driehoeksverhouding tussen Tessa en beste vrienden Will en Jem. Will is charmant maar wispelturig en afstandelijk, Jem is romantisch stervend aan een bovennatuurlijke versie van tbc. Deze relatie was al geïntroduceerd in De ijzeren engel, maar daar was het een subplot die verweven was met de meer actiegerichte hoofdplot. In De ijzeren prins domineert verliefdheid. Zelfs de scènes waarin de hoofdpersonen onderzoek doen naar hun vijand zitten vol met verlangende blikken, in mijmering verzonken karakters en ‘waarom houdt/hij zij niet van me?’-verzuchtingen.
Tessa en de andere karakters zijn goed genoeg voor een verhaal met veel actie, maar zijn niet interessant of genuanceerd genoeg voor een plot waar de nadruk op persoonlijkheden en interacties tussen karakters ligt. En doordat de nadruk voortdurend ligt op hoe mooi iedereen is, hoe volmaakt de krullen in hun nek vallen, hoe huid die bleek is van vermoeidheid de kleur van iemands ogen nog beter uit doet komen, komt het allemaal erg oppervlakkig over. Daarnaast zijn Tessa, Will en Jem niet de enige door verliefdheid gekwelde personages. Bijna alle karakters – zelfs de bijfiguren, zelfs de karakters die al jaren getrouwd zijn – raken verstrikt in liefdesdrama’s.
Tessa’s vermogens zijn nog steeds problematisch. In De ijzeren engel werden die erg onhandig ingezet, en in De ijzeren prins is dat niet anders. Tessa verandert bijvoorbeeld opnieuw van vorm om iemand te bespioneren, terwijl het veel veiliger en zekerder zou zijn om direct in die persoon te veranderen. (Toegegeven, hun vijand heeft blokkades in de geesten van bepaalde karakters aangebracht, maar daar komen de helden pas vrij laat in het boek min of meer bij toeval achter.)
Ook zou je verwachten dat Tessa haar vermogens in haar privéleven gebruikt. Ze zou al haar twijfels over Will – en waarom hij zich zo gedraagt – op kunnen lossen door zijn gedaante aan te nemen en zijn gedachten te lezen. Dat is misschien niet erg sympathiek, het is een schending van iemand privacy en vertrouwen, maar een onervaren, verliefd en verward zestienjarig meisje zou het op zijn minst overwegen. Het zou Tessa menselijker maken, minder perfect, en voor een interessanter conflict zorgen dan vierhonderdvijftig pagina’s ‘Waarom wil hij me niet?’
Het is verleidelijk om te zeggen: ‘Maar het is tienerliteratuur. Die willen romantiek en gezwijmel – waarom zou je het beoordelen alsof het voor volwassenen bedoeld is?’ Maar onderschatten we tieners daarmee niet? Is romantiek niet interessanter als er een goede plot omheen zit en de karakters individuen zijn met goede en slechte eigenschappen, geen mooie mannequins die met grote ogen naar elkaar staren? Laat het me weten. | 0neg
|
Op het moment dat een motorbende onschadelijk wordt gemaakt (lees: afgemaakt) wordt Macbeth naar voren geschoven als de gedoodverfde leider om een ter ziele gegane stad weer leven in te blazen, hij heeft alles in zich: doortastendheid en een onvoorwaardelijke leiderschap, maar ook: een ziekelijk hang naar drugs en macht; hij ontziet niemand en maait iedereen weg die te dicht bij de waarheid komt.
De corruptie die juist bestreden moest worden lijkt alleen maar groter te worden, maar eigenlijk besteed ik al te veel woorden aan dit waardeloze boek.
Ik begrijp Nesbo ook echt niet, zijn eerste thrillers waren van een behoorlijk hoog niveau vond ik, maar waarom hij hiermee zijn naam weer te grabbel gooit is voor mij compleet onduidelijk, als dit zijn debuut was geweest was hij nooit doorgebroken dat durf ik te stellen. | 0neg
|
Zwart water is wellicht vakmatig goed geschreven,
maar ik las het met afschuw en heb het na enkele hoofdstukken kado gedaan.
Jammer dat de reeks met rechercheur De Winter is afgelopen.
Het komt op mij over alsof je pas scoort wanneer je gruwelijkheden zo gedetailleerd mogelijk en zo langdurig mogelijk kunt beschrijven.
Jammer dat ze deze richting uit is gegaan met schrijven. | 0neg
|
Een boekje voor kinderen die net beginnen te lezen en toe zijn aan hun eerste volledige woorden. Uiteraard ook om uit voor te lezen. Met duidelijke ondersteunende tekeningen.
Nogal betweterig en moraliserend. De verhaaltjes veronderstellen regelmatig kennis van de lezer die soms enkel via de tekening duidelijk wordt. Lijkt me te moeilijk voor het doelpubliek. | 0neg
|
'Jij bent nu van mij' is het tweede deel van een trilogie geschreven door Hans Koppel.
In tegenstelling tot deel 1 'ze komt nooit meer terug' zit dit verhaal zeer eenvoudig in elkaar.
Alles draait om het leven van Anna, een gelukkig getrouwde moeder die een slippertje maakt en hier de gevolgen van draagt.
Het ganse verhaal door wordt ze gestalkt door haar 'minnaar' Erik, die toch wel een aanal zeer rare karaktertrekjes heeft. De toch wel uitermate naïeve Anna komt hier pas zeer laat achter, terwijl er al een aantal onomkeerbare zaken zijn gebeurd.
Hans Koppel (Pseudoniem voor Petter Lidbeck) is van oorsprong een kinderauteur en dat merk je heel goed in dit tweede deel. Het taalgebruik en de verhaallijn zijn zeer eenvoudig.
Doordat er van bij het begin veel weggegeven wordt is het boek zeer voorspelbaar en dat maakt dat er zeer weinig spanning in het verhaal zit. Zeer jammer! Na een veelbelovend eerste deel, heeft 'je bent nu van mij' het eerste boek niet kunnen evenaren. Hopelijk wordt deel 3 opnieuw een knaller van formaat.
Je bent nu van mij is gewoon een lekker leeswegboek, al kan het bij sommige lezers wat frustraties oproepen omdat het verhaal te eenzijdig en langdradig is.
** | 0neg
|
Enthousiast geraakt door de recensies ben ik dit boek gaan lezen en de verwachting was dan ook hoog gespannen. De schrijfstijl is goed, dat las ik al in de voorpublicatie en had mede daardoor hoge verwachtingen van dit boek. Ik denk dat dit dagboek meer is voor ouders in spé waarbij het zwanger worden ook niet van nature gaat.
Verder sluit ik me aan bij de recensie van Nienke Pool. | 0neg
|
De gekozen opbouw van De Luchtvegers zorgt voor tweespalt. Of je haakt voortijdig af, of je wilt weten waar alles samenkomt. Dat laatste duurt enige tijd maar nodigt de lezer wel uit tot zelf daarover nadenken of snel doorlezen. De schrijfster maakt veel visueel zodat inleven eenvoudig is. Er wordt een ruime tijdsperiode beschreven met bijbehorende aanknopingspunten om alles te kunnen plaatsen. Een verrassende wending aan het einde maakt het geheel mooi af. | 0neg
|
die op de golven van Dan Brown meevaart en die men weer snel vergeten zal.,De auteur heeft intussen 6 boeken onder deze naam gepubliceerd. De verloren tempel is als eerste boek in 2009 ook in het Nederlands vertaald. Onder de naam Edwin Thomas schreef hij nog een serie historische avonturen, die zich afspelen tijdens de Napoleontische oorlogen. Hij is van oorsprong een Engels historicus en ook voorzitter van de Crime Writers Association, die de Dagger Awards ieder jaar uitreikt.
Het boek van 480 bladzijden loopt via twee lange tijd gescheiden verhaallijnen, die afwisselend via 2 hoofdpersonen in heden en verleden als hoofdstuk verschijnen. De ene persoon is de New Yorker Nick Ash, die onverwacht via internet een cryptische melding krijgt van zijn ex-vriendin Gillian, die aanvankelijk spoorloos verdwenen lijkt. Al snel wordt hij door de politie verdacht van de moord op zijn flatmaatje en hij vlucht naar Europa, waar hij samen met Emily een medewerkster van een oudheidkundig museum van het ene in het andere avontuur terecht komt. Op zoek naar Gillian en naar geheimzinnige middeleeuwse speelkaarten en verboden boeken , en achtervolgd door geheimzinnige en wrede tegenstanders, jagen ze door Frankrijk, België en Duitsland. De andere hoofdpersoon is een zekere Johann, die we gedurende de vijftiende eeuw volgen van jonge knaap tot oude man. Ook deze Gutenberg verhuist regelmatig noodgedwongen en verblijft in Frankfurt, Mainz, Keulen, Siena, Basel, Aken, Parijs en Straatsburg. Hij is eerst gefascineerd door edele metalen, maar later streeft hij naar perfecte kopieën van allerlei kunstwerkjes en vooral teksten, zoals kerkelijke aflaten en de Bijbel. Zijn leven hangt lange tijd van telkens nieuwe zakelijke en ambachtelijke teleurstellingen aan elkaar, en ook in de mannenliefde boekt hij weinig succes. Zijn leven vormt de eigenlijke kern van het verhaal, en we ontdekken via hem, dat zijn uitvinding van de boekdrukkunst zowel enorme mogelijkheden als grote gevaren opleverde. De katholieke kerk probeerde eeuwenlang tevergeefs de risicos met inzet van allerlei middelen te beperken en ook Nick en zijn bondgenoten ervaren, dat de andere grote macht in Italië de Maffia hierbij het Vaticaan terzijde staat. Op een te voorspelbare manier ontspringen onze 21e eeuwers iedere keer net op tijd het zoveelste gevaar, waarbij de schurken uiteindelijk sneuvelen en de held wonderbaarlijk overwint.
Over Gutenberg kan niet echt beweerd worden, dat alles succesvol verliep. Omdat er veel blinde vlekken over zijn werkelijke leven bestaan, kon Tom Harper hier zijn fantasie de vrije loop laten. Hier en daar staat er interessante informatie over die 15e eeuw in, zoals het concilie van Basel, de aflaathandel en de moeizame, technische ontwikkeling van de boekdrukkunst. Toch is het te veel een oppervlakkige avonturenroman, die op de golven van Dan Brown meevaart en die men weer snel vergeten zal. Op pagina 270 staat voor de aandachtige lezer wel een grappige historische vergissing klaar. Als de schrijver zich beperkt had in het aantal personen, actiemomenten en plaatsen, en het Idiana Jones-gehalte verminderd had, zou het leesgenot groter dan 2 sterren geworden zijn. | 0neg
|
mijn verwachtingen werden niet erg waargemaakt. Het boek begint veelbelovend. Ik dacht , hè een boek waar ik echt zin in heb om het te lezen. Een terminaal zieke vrouw met moordplannen. Je zou denken dat een dergelijke vrouw geen sympathie opwekt maar het tegendeel is waar. Met dat soort vriendinnen heb je geen vijanden meer nodig.
Met uitzondering van wat korte passages is het verhaal onnodig langdradig en niet voldoende uitgewerkt. Ik daarom sloeg sommige bladzijden gewoon om zonder die te lezen. Het abrupte einde stoorde me ook. Ben desondanks toch benieuwd naar een ander boek van deze schrijfster. | 0neg
|
Door de lovende recensies ben ik aan dit boek begonnen. Er zijn weinig boeken die ik aan de kant leg, maar dit is er toch echt één van.. Na zo'n 300 bladzijden kan ik toch wel zeggen dat ik het geprobeerd heb. Ik vind het een erg dun, niets zeggend verhaaltje tussen een hele hoop overbodige tekst (geknipt en geplakt uit allerlei andere boeken). Door de manier van schrijven (of liever de manier van het plaatsen van de tekst) wordt dit grotendeels verbloemd. Wel knap dat de schrijver tot in den treuren door kan zagen over irrelevante onderwerpen. Daarvoor 2 sterren. Persoonlijk denk ik niet dat dit met het intellect van de schrijver te maken heeft, maar met het onvermogen van het beter kunnen... | 0neg
|
De uit Nederlandse moeder en Oostenrijkse vader geboren Maurice Kummer verblijft in Gelderland. Daar verdeelt hij zijn tijd tussen het beoefenen van verschillende kunsttakken: naast het schilderen en het op papier zetten van poëzie is hij met Bokkensprongen ondertussen al toe aan zijn vierde boek.
Hierin wordt - in twee verhaallijnen, die van elkaar gescheiden zijn door tweehonderdentien jaar, slechts met elkaar verbonden zijn door een flinterdun draadje van spiritualiteit en godsdienst - het verhaal verteld van kunstschilder Linda Hulster die gered wordt van een quasi zekere dood, doordat ze, onder invloed van een stemmetje in haar hoofd voor een keer afwijkt van haar dagelijkse gewoontes. De ravage waaraan ze ontsnapte en amper van de schok bekomen vraagt ze zich af wie of wat er achter die stem zit en waarom net zij gewaarschuwd werd.
Dat een auteur die zowel pen als penseel hanteert zijn omslag versiert met een detail van een schilderij, is niet verbazingwekkend. Dat hij echter niet kiest voor een eigen werk is al verrassender. Maar echt verwonderlijk daarentegen is dat dit boek gepromoot wordt als zijnde een spannend boek. Dit zal tot grote ontgoochelingen leiden bij een groot deel van de liefhebbers van het spannende boek, want op een intrigerende opening na, blijft het puntje van zijn stoel de rest van het verhaal zo goed als onbezet.
Hoewel de plot alles in zich heeft om uit te groeien tot een goed spannend verhaal, slaagt Maurice Kummer er niet in dit te verwezenlijken. De verhaallijn in het heden vervalt in het gewauwel van de gedachtengangen en besognes van het hoofdpersonage waarbij het kijkje dat de lezer geboden wordt in het hoofd van een artiest nog het meest interessante aspect van Bokkensprongen is. De andere plotader, die zich afspeelt ten tijde van de Bokkenrijders biedt wat meer perspectieven, maar wordt helaas ruimte en tijd ontzegd om zich te ontwikkelen tot een gegeven dat een stempel op het geheel zou kunnen drukken.
Toch kan de lezer met een brede smaak best wel wat plezier beleven aan dit boek, want ondanks de vreemde sprongen van de bok; toont het onderhoudend weglezende verhaal bij momenten toch glimpjes van Maurice Kummers schrijftalent. Maar hij wil in deze roman te veel vertellen op te weinig papier.
Bokkensprongen hoort helemaal niet thuis in het de wereld van het spannende boek, en is ook als roman beschouwd geen hoogvlieger, zodat het alleen maar kan gezien worden als een gemiste kans. | 0neg
|
Angelique van der Bijl debuteerde afgelopen maart met Nachtschade, een thriller die ze schreef tijdens een cursus Creatief Schrijven. Nadat de auteur een fragment van haar boek instuurde, werd ze uitgekozen voor een cursus ''literair debuteren''. Tijdens deze cursus legde ze de laatste hand aan thrillerdebuut, dat werd uitgegeven door Ellessy Uitgeverij.
Nachtschade vertelt het verhaal van de zussen Carmen en Irene, die niet de makkelijkste start hebben gehad. Irene is op jonge leeftijd al in een gevangenis geplaatst en loopt daardoor behoorlijk achter ten opzichte van haar zus Carmen, die een mooie baan in de journalistiek heeft. Carmen doet haar best om een band op te bouwen met Irene, maar die lijkt daar niet zo'n behoefte aan te hebben. Wanneer Carmen in contact komt met de ietwat mysterieuze zakenman Ivan, wordt haar leven binnen drie maanden op de kop gegooid. Zij en Ivan krijgen een relatie, maar als Ivan spoorloos verdwijnt gaat Carmen op onderzoek uit. Want Ivan zou nooit tegen haar liegen, toch? En zou Irene daar iets mee te maken hebben?
In Nachtschade worden twee hoofdverhaallijnen afgewisseld en daarnaast zitten er korte dialogen van een derde verhaallijn in verweven. Een bijzondere en vooral boeiende manier! Nachtschade blijkt daardoor vanaf de eerste pagina's al te grijpen. Er zit een lekker tempo in en de spanningsboog in het boek zit vrij aardig in elkaar. De lezer blijft geboeid en in essentie is er ook niks mis met het verhaal, maar toch ontbreekt er wat.
Wellicht is dit het gebrek aan ervaring, want het idee is leuk, maar schrijftechnisch laat het veel te wensen over. Het is duidelijk te lezen dat Angelique van der Bijl een beginnend schrijver is. De dialogen leven niet, de relaties tussen de personages zijn vlak, er wordt nog te veel verteld en er gebeuren een aantal onlogische dingen in het verhaal. Dingen die makkelijk op te lossen waren geweest wanneer de auteur de lezer bij de hand had genomen en had laten zien waaróm bepaalde relaties zo diep zitten bij haar personages. Nu staat de lezer nog op een veilige afstand en dat is een gemiste kans.
Toch moet toegegeven worden dat Nachtschade bijzonder lekker wegleest. Er zitten leuke elementen in deze debuutthriller die blijven zorgen voor spanning. Het wekt nieuwsgierigheid op, maar helaas is die niet groot genoeg om volledig ingepakt te worden.
Er is nog veel ruimte voor van der Bijl om te groeien. Nachtschade is een aardig debuut, maar voor een thrillerliefhebber is het nog net iets te vlak. | 0neg
|
Linda Bruins Slot schreef al eerder columns en korte verhalen. Met Oog in oog levert ze haar thrillerdebuut af, gebaseerd op haar korte verhaal Kind der wrake. Ook in een heel boek houdt Bruins Slot de zinnen en hoofdstukken kort. Helaas zijn de spanningsbogen in Oog in oog dat ook. Het is Bruins Slot niet gelukt de lezer lang te boeien, al is de ontknoping de moeite waard.
Als hun zoontje pas een paar jaar oud is, verdwijnt hij spoorloos. Ruben en Maria zijn ten einde raad en weten met moeite het gezin, dat ook nog uit een dochter bestaat, draaiende te houden. Uiteindelijk gaan zij ieder op hun eigen manier om met het verdriet om hun zoon en broertje. Jaren later als Ruben en Maria inmiddels apart verder zijn gegaan en hun dochter Celeste haar eigen leven leidt, worden ze opnieuw geconfronteerd met de verschrikkelijke gebeurtenis uit het verleden. Ze lijken er maar niet van los te kunnen komen. Het leidt tot een gewelddadige confrontatie met de dader, waarbij wraak en vergeving onderwerp van gesprek zijn.
Kort en snel. Goede basisingrediënten voor een zenuwslopende thriller. Het verhaal bestaat uit drie delen die zich in een andere tijd afspelen. Helaas is Oog in oog te vluchtig en komt de spanning niet over bij de lezer. Die slaat gade, blijft volgen, maar het verhaal lijkt voort te kabbelen. Daar komt bij dat Bruins Slot alle personages even goed lijkt te willen uitdiepen. Alleen lukt dat bij geen enkel echt. Wel toepasselijk, want de personages kunnen elkaar ook niet doorgronden en leven emotioneel langs elkaar heen. Helaas blijft het verhaal daardoor oppervlakkig.
Jammer, want de lezer moet zo best veel geduld opbrengen tot de laatste hoofdstukken zich aandienen. Die blijven beter hangen en er komen nog wat verrassende duveltjes uit doosjes. Ook het subthema 'geloof' komt hier redelijk tot zijn recht. Hoewel het geloof belangrijk onderdeel is van een van de personages, lijken de verwijzingen naar God eerder in het verhaal af en toe wat gekunsteld. Hoewel de ontknoping wel degelijk spannend is, laat Oog in oog geen verpletterende indruk achter. | 0neg
|
Niet volgens het script’ van Jennifer Murgia. Ik heb ‘m uitgelezen, maar had er meer van verwacht. Te ver gezocht, een vreemd einde en je blijft met vragen zitten. Een goede YA vind ik leuk om te lezen, maar dat had ik met dit boek niet. Zonde. | 0neg
|
Misschien had dit nog wat kunnen worden als Marion Pauw meer bladzijden tot haar beschikking zou hebben. Nu vond ik het gewoon een flutverhaal. | 0neg
|
Gebroken monsters is mijn eerste leeservaring met Lauren Beukes. De vermelding in de thrillergids maakte dat ik erg nieuwsgierig was naar dit verhaal en mijn verwachtingen waren hoog gespannen.
Direct in hoofdstuk 1 wordt je het boek ingezogen, helaas wordt je ook vrij snel weer losgemaakt. De spanning komt meaarr langzaam op gang en is in mindere mate aanwezig in het boek. Er komen erg veel personages in voor in verschillende verhaallijnen. Pas aan het eind van het boek wordt duidelijk wat zij met elkaar te maken hebben. Doordat de hoofdstukken zijn opgebouwd uit de vele personages vond ik het boek erg onoverzichtelijk. Helaas heeft Lauren Beukes mijn verwachtingen niet waar kunnen maken. Ik vond het boek niet echt boeiend, onoverzichtelijk en kon met moeite mijn aandacht er bij houden. Erg jammer wat het had een goed verhaal kunnen zijn. | 0neg
|
Er stort een schip met farmaceutische voorraden neer op het kleine planeetje Soleil, het waarom van de crash is een mysterie. Commissaris Omer wordt er op af gestuurd en gaat op onderzoek uit. Tijdens zijn onderzoekingen ontmoet hij de bijzondere bewoners van het circusplaneetje.
Het boekje ziet er bijzonder goed verzorgd uit, een mini-hardcovertje met een vuurrood leeslint. De cover bestaat uit een leuk schilderijtje van de belangrijkste hoofdpersonen, en is van de hand van Petra de Vries. Op de achterkant: 'De publicaties in deze reeks beogen de principes van klassieke detectives te transfomeren naar nieuwe (fantastische) omstandigheden.' Die missie is met dit boekje helaas totaal niet geslaagd.
De titel van het verhaal wekt de verwachting dat het hier een detective betreft, maar commissaris Omer is niet echt het onderzoekende type. Hij loopt in het wilde weg wat rond over de planeet en kijkt wel waar hij bij uit komt. Dit kan heel goed werken in een verhaal (zoals bijvoorbeeld in de Dirk Gently-detectives van Douglas Adams) maar dat doet het hier niet. De commissaris wordt geleefd door de gebeurtenissen en lijkt eigenlijk geen steek dichter bij de ontknoping te komen, totdat hij de oplossing op een presenteerblaadje krijgt aangereikt.
De tijd verloopt grotendeels lineair, maar er zitten twee terugkijkjes in naar de gebeurtenissen die aanleiding gaven tot de crash, en naar het moment van de crash zelf. Wat het nut hiervan is, is niet duidelijk.
De schrijver is drukker met het neerzetten van gevatte omschrijvingen van de personages en maken van woordgrappen, dan met het neerzetten van een detectiveverhaal. De beschreven personages zijn allemaal origineel gevonden maar de beschrijvingen zelf werken behoorlijk op de zenuwen. Bomen die zingen, een organisme in de vorm van een groenstrook, telephatische stenen waar je advies aan kunt vragen, een tweehoofdige, zes-ogige 'vrouw met baard'; ze doen het allemaal best leuk in een side show-achtige setting, maar de manier waarop ze ten tonele worden gebracht is ronduit vervelend:
De woordgrappen zijn soms leuk gevonden, maar vaker vervelend en soms ook simpelweg mislukt. Een koordanser die in de hoofdstuktitel gewoon 'koorddanser' is en ook niets doet dat met dansen te maken heeft, met koor of met koord, Eistrogeen bij vrouwtjesdraken, Soleil als naam voor een circusplaneet, Erdohania als geitensoort. Het overtuigt niet en is beperkt houdbaar. Als de woordgrappen ingeweven waren in een verder sterk verhaal met een goed plot, zou het nog best leuk zijn, maar er is in dit verhaal geen enkele sprake van spanningsopbouw. Helaas.
Soms voelt het als een opluchting als een verhaal na 92 bladzijden plotseling tot een einde komt. | 0neg
|
Billie en Seb is beslist geen doorsnee-boek. Het is anders, zowel door vormgeving als door de inhoud.
Vaak beginnen eerste korte zinnen van een nieuw onderdeel met een kleine letter (in de epub versie). Dit blijken subtitels te zijn.
Elk hoofdstuk begint met Billie en Seb. Billie die trampoline springt en Seb die erbij is. Billie komt op de rand van de trampoline terecht en raakt in coma, waar ze niet uit komt.
Vervolgens krijgt de lezer terugblikken op Seb en zijn omgeving. Billie is een Aziatisch meisje dat goed kon opschieten met Seb; over haar wordt echter weinig uitgeweid. Over Seb en zijn omgeving komen we veel te weten, over Billie weinig. Billie's ouders komen zo nu en dan wel ter sprake. Ze willen Billie 'bevrijden' door de 'stekker eruit te trekken'.
Het positieve aan het boek is dat het 'anders dan anders' is. De inhoud is ook ok; het probleem is dat er veel herhaling in het boek zit. Het gaat veel over hetzelfde, zij het dat het telkens anders verwoord is. | 0neg
|
Er ging een schok door thrillerland toen in juni 2011, kort na het overlijden van Paul Goeken, bekend werd hij de man was die schuilging achter het pseudoniem Suzanne Vermeer. Uitgeverij Bruna besloot, na keurig overleg met de familie van Paul, voort te borduren op de succesformule om zo haar kip met gouden eieren niet kwijt te raken. Een nieuwe ghostwriter werd aangesteld en Bon Bini Beach is, na Noorderlicht, de eerste zomereditie die eigenlijk naadloos aansluit op de eerder verschenen zomer- en winterthrillers van Suzanne Vermeer.
De uit Bloemendaal afkomstige en in Amsterdam woonachtige Dominique Werner reist samen met haar even oude vriendin, de eenentwintigjarige Lilian de Groot, naar het zonovergoten Aruba. Dominique staat haar mannetje en is niet snel onder de indruk van de weelde die het resort uitstraalt waar zij met Lilian verblijft. Ook Lilian, duidelijk van andere komaf, weet haar mondje te roeren en al snel mengt het tweetal zich in het feestgedruis. Talloze knapen passeren de revue en hoewel ze zichzelf keurig voorstellen, krijgt geen van hen van de auteur een daadwerkelijk gezicht mee. Alles lijkt pais en vree en hoewel de dames beschikken over de nodige luxemiddelen die hun verblijf aanzienlijk veraangenamen, weten ze zich ook te redden in netelige situaties. Het verhaal speelt zich af in de zomer van 2011, zo vertelt een eenvoudige rekensom ons, en is al ver voorbij honderd pagina's als er eindelijk iets noemenswaardigs gebeurt. De alarmbellen gaan langzaam af als Lilian na een nachtje doorhalen onvindbaar is, en ook de daaropvolgende dagen niet opduikt. Wat volgt is een grotendeels ongeloofwaardige zoektocht door familie, de lokale politie, en diverse randfiguren.
Het lijkt het erop dat maar weinig personen de intentie hebben om het rustige tropische tempo enigszins op te schroeven om zo druk te zetten op hen die wellicht meer weten over de vermissing van Lilian. De proloog geeft ons wat informatie, al blijft lang onduidelijk in welke hoek we de dader moeten zoeken. De uiteindelijke uitkomst stelt teleur. Als we een conclusie mogen trekken dan is het duidelijk dat wat Bon Bini Beach betreft er weinig nieuws is onder de zon. Geheel in de lijn der verwachting blijft de eenvoud in zowel het schrijven als de uitwerking de boventoon voeren. Een lekker niemendalletje dat qua setting overeenkomsten heeft met het thrillerdebuut uit 2006 van Marion Pauw: Drift. Hoewel ieder half jaar menig lezer zijn of haar afkeuring uitspreekt na het lezen van de laatste uitgave uit de zomer- of wintercollectie van Vermeer, weet uitgeverij Bruna listig middels sterke reclamecampagnes de hoge verkoopcijfers in stand te houden. En dat het oeuvre van Suzanne Vermeer geen hoogstaande literatuur genoemd kan worden of überhaupt het predicaat thriller mag dragen, ach, daar ligt niemand meer van wakker. Bon Bini Beach vertelt een uitgesmeerd en lui verhaal dat uiteindelijk weinig om het lijf heeft.
(Diana Bokkinga) | 0neg
|
Pfffffft..... Voor mij gaat dit boek meer over vriendschap, liefde (en wat je daarvoor moet opofferen) en het leven op een Amerikaanse universiteit. Men gebruikt het onderzoek naar de 'Hypnerotomachia Poliphili' als aanleiding voor het vertellen van het verhaal. Maar eigenlijk komt het echte 'Venetiaans Geheim' nauwelijks aan bod in het boek. Enkel als verhaallijn is het belangrijk. Dit boek is GEEN thriller. Men heeft geprobeerd een historische roman te schrijven maar achteraan in het boek bij 'Opmerkingen van de auteurs' geven ze zelf toe dat ze verscheidenen historische figuren uit verschillende eeuwen samen laten leven in hetzelfde tijdperk om het verhaal meer geloofwaardig te maken ??? Wat is hier nu geschiedkundig aan... | 0neg
|
Het eerste wat ik lees van deze auteur en ik begrijp niet dat hier zoveel sterren worden voor gegeven. Ik had moeite om het boek uit te lezen. Veel te langdradig, met een stroperige romantiek die gedateerd overkomt, met een overdaad aan niet ter zake doende details, geschreven in een gortdroge stijl. Niet mijn ding. | 0neg
|
Mike Bullen (1960) is geen onbekende naam. Zijn carrière kreeg een boost nadat hij het script van Cold Feet had geschreven. Een serie die in meer dan dertig landen is uitgezonden en de nodige prijzen heeft gewonnen. Een roman schrijven zou hij vast ook kunnen. Vertrouw me is Bullens debuut. ‘Herkenbaar, grappig en eerlijk’, zegt actrice Caroline Quentin over het boek. Waar of niet waar?
Een gelukkige relatie, zo zouden Dan en Greg omschrijven wat ze met hun vrouw/vriendin hebben. Toch houdt Greg wel van wat flirten en Dan laat zich weleens door zijn vriend meeslepen. Zo ook op een meerdaagse conferentie van hun werk. Na wat te veel gedronken te hebben, wagen de mannen zich op gevaarlijk terrein. Zou een slippertje hun relatie overleven of zou het op de conferentie blijven?
Het is natuurlijk geen verrassing dat Vertrouw me over vertrouwen gaat. Het vertrouwen in een relatie waar misschien wel de sleur in zit, is een pakkend onderwerp. Bullen heeft dit op een creatieve manier uitgewerkt door het verhaal een verrassende draai te geven. Want wordt wel de juiste persoon beschuldigd van ontrouw?
Het verhaal wordt verteld vanuit Dan en Greg, maar ook vanuit hun partners Amanda en Sarah. Het is duidelijk dat het verhaal door een man geschreven is. De scènes zijn voornamelijk geschreven vanuit een man. De vrouwen komen wat stijf en stereotype over. Dat is jammer. Het zorgt ervoor dat je je als vrouw minder kunt inleven in de dames.
Een voorbeeld daarvan is seks. Seks komt ruim aan bod in dit verhaal. Het hebben van een seksloos huwelijk, het hebben van een affaire en het bekijken van fantasieën op internet zijn voorbeelden daarvan. Ook zelfbevrediging komt aan bod. En op zich is daar niks mis mee, maar in Vertrouw me is het wat veel. Het bevestigt dat de roman door een man geschreven is. De erotische scènes voegen niet altijd wat toe aan het verhaal.
Grappig is de roman nergens. Herkenbaar zal het zijn voor ouders. Of ze nu tijdelijk alleenstaand zijn of samen de kinderen opvoeden, de problemen die aan bod komen zullen voor veel lezers herkenbaar zijn. Hier heeft Bullen zich dan wel goed ingeleefd en de scènes waarin de kinderen, zowel van Greg als van Dan, een rol hebben, spreken het meest aan.
Eerlijk kun je het verhaal wel noemen. Maar is eerlijkheid altijd het beste? Wordt eerlijkheid wel altijd op prijs gesteld? En word je wel altijd geloofd als je eerlijk bent? Dit zijn vragen die in dit verhaal naar voren komen. En dat kan je als lezer even aan het denken zetten. Maar ook het roddelcircuit komt in het verhaal aan bod. Het is bijna onvoorstelbaar hoe snel een roddel zich verspreidt en een eigen leven gaat leiden. Dit zet je aan het denken over je eigen leven. Het laat je even inzien dat een roddel veel kapot kan maken.
Vertrouw me is een verhaal over vertrouwen, ontrouw en seks. Het grote aandeel van seks irriteert op een gegeven moment en de hoofdpersonages worden nergens sympathiek. De schrijfstijl is duidelijk mannelijk. Dat hoeft niet erg te zijn, maar daardoor komt deze roman niet goed uit de verf. Heb je behoefte aan een lekker feelgoodverhaal, dan kun je dit boek beter overslaan. Veel ellende, maar een gelukkig eind. Maar of het het wachten waard is? Waarschijnlijk niet. | 0neg
|
Een leuk vakantieboek wat aansluit bij de vrouwen van sex in the city e.d., niet echt heel spannend maar wel vermakelijk, einde helaas heel voorspelbaar | 0neg
|
Dit boek was verwarrend doordat Mila haar ouders bij hun voornaam noemde. Wat het ook niet prettig maakt om te lezen. | 0neg
|
De dag dat mijn grootvader een held was is een novelle gebaseerd op een gebeurtenis uit het leven van een familielid van de schrijver. Het verhaalt van een periode van het einde van de oorlog ergens in Oostenrijk.
Ondanks de kortheid is het lastig om er een coherent verhaal in te zien. Het verhaal heeft geen vlees en botten en is in mijn beleving te schematisch. Hoofdpersoon is Nellie, een weeskind opgevangen op de boerderij waar andere vluchtelingen wonen samen met de dochters van de boer en boerin.
Een van de vluchtelingen, een Rus moet voor zijn leven vrezen als een groep soldaten neerstrijkt op de boerderij. Toch, gaat het anders.
Al met al lees je het in een uurtje of twee zo uit. Toch, is het nauwelijks boeiend en ergens te luchtig van toon, om te kunnen raken. In de handen van een andere schrijver had het mogelijk een boeiend verhaal kunnen opleveren. Ik zou zeggen: terug naar de schrijftafel. | 0neg
|
Zelden zo'n slaapverwekkende en ongeïnspireerde 'thriller' onder de ogen gehad als deze. De eerste helft wordt opgevuld met een totaal irrelevant verhaal, waarin het vooral de bedoeling is (veronderstel ik) om de hoofdpersonages en hun interesses (vooral whisky en tango) breed uit te smeren. Tweede helft gaat op hetzelfde elan voor, bladvulling bladvulling bladvulling... De plot is (naast ongeloofwaardig) gewoon slap. Eén uitgedoofde ster, sorry. | 0neg
|
Te weinig diepgaande karakters. Idee en verhalen zijn goed, maar als lezer meegezogen worden in de karakters, en hun verhalen, nee, dat gebeurt op geen enkel moment. | 0neg
|
Joan is met haar zoontje, Lincoln, in de zoo. Vlak voor sluitingstijd haasten ze zich naar de ingang en dan hoort Joan geluiden waar ze de vinger niet kan opleggen. Ze denkt dat het niets bijzonder is tot ze levensloze lichamen aantreft op de weg naar de uitgang, en in de verte een schutter ziet. Van dat moment af is er maar één overheersende gedachte meer : ze moet Lincoln beschermen! Fierce Kingdom is het verhaal van Joan die probeert zichzelf en haar zoontje te beschermen. Het verhaal van een leeuwin die haar welp op de eerste plaats zet, al vergaat de wereld rond haar....
Fierce Kingdom heb ik mogen lezen voor de leesclub hier op Hebban. Na het lezen van de korte inhoud en de Sneak Preview was ik laaiend enthousiast. Het voelde spannend en intrigerend aan, met een erg actueel thema. Maar na het lezen van ongeveer 50 bladzijden was ik al aan het twijfelen. En die twijfel bleef toch tot het einde hangen.
Het onder woorden brengen van de verwarde gedachten van een radeloze vrouw is een moeilijke taak. Toch is dat waar de schrijfster hier voor heeft gekozen. In de tijdspanne van het boek, die maar ruim drie uur beslaat, volgen we Joan. We volgen hoe ze een plan bedenkt om zich te verstoppen en dat plan dan telkens aanpast afhankelijk van de situatie. Joan is daadkrachtig en kan wel helder nadenken over wat ze moet doen. De tussenliggende gedachten daarentegen zijn een mix van flashbacks en mijmeringen over de kracht van de liefde die ze voelt voor haar zoontje. Misschien leest dit boek anders als je zelf een moeder bent maar voor mij verstoorden deze uitingen van moederliefde de spanning.
De schrijfstijl is niet moeilijk, maar raakte ik tijdens het lezen steeds afgeleid. Dit is voor mij een teken dat het boek me toch te weinig naar de keel greep.
Het boek is wel spannend, want de setting is zeer goed gecreëerd. Er zijn verschillende mensen die ingesloten zitten in de zoo. Overal bevinden zich dode lichamen, zowel van mensen als dieren. En het geluid van geweerschoten galmt door de stilte van de zoo...
Er zijn veel elementen in het verhaal waar je als lezer geen antwoord op krijgt. Dit kan er voor zorgen dat je als lezer een eigen antwoord gaat formuleren en het verhaal een eigen tint geeft, maar dit kan er ook voor zorgen dat je als lezer gaat zwemmen in het verhaal en gefrustreerd raakt omdat niets zeker is.
Het boek had wat mij betreft minder gedachtenspinsels mogen bevatten en meer actie. Alle ingrediënten waren aanwezig voor een bloedstollende thriller maar er is gekozen voor een meer beschrijvend verhaal, waardoor ik best wel teleurgesteld achterbleef. Maar dat kan natuurlijk ook te maken hebben met verkeerde verwachtingen koesteren.... | 0neg
|
Originele review komt van mijn blog hillybillybeauty.nl
Van uitgeverij Macc ontving ik een tijdje geleden het fantasy boek ‘Goedzo en de Zoeker’ van Gerd Goris. Een debuut van een Vlaamse schrijver die in zijn kinderjaren al avonturenverhalen verzon. Dit maakte mij nieuwsgierig! De cover is vrij donker, maar duidelijk te zien is de blauwe draak die in het verhaal ook zal voorkomen. Neem daarbij aparte namen van de personages en plaatsen en een hoop magie en je hebt de ingrediënten voor een fantasy verhaal!
Achterflap
“Op een dag krijgt de eenvoudige huisknecht Goedzo van zijn meester de opdracht naar de stad Zonnaven te reizen en daar zo snel mogelijk met de koning te spreken. De weg naar Zonnaven blijkt echter gevaarlijker dan gedacht. Een bende criminelen zit achter hem aan en hulp moet uit een onverwachte hoek komen om de eenvoudige huisknecht te redden.
Het toeval wilt echter dat hij achter een vreselijk plan komt dat het gehele koninkrijk naar de rand van de afgrond kan brengen. Samen met de koning, zijn magisch begaafde dochter Mira, de jonge vechtjas Joris en de dronkaard Kantatis zijn ze gedwongen om te vluchten voor de macht van de Leugen en zijn trawanten.
De enige hulp om deze groeiende macht te breken, lijkt die van een koppige waterdraak te zijn. Het gif van de Leugen verspreidt zich echter razendsnel onder de bevolking en heeft nagenoeg iedereen al in zijn ban. Zullen Goedzo en zijn vrienden in staat zijn om deze verschrikkelijke vijand te verdrijven zonder zelf ten onder te gaan?”
***
Een fantasy verhaal welke ook veel elementen heeft van een sprookje. Het verschil tussen goed en kwaad komt duidelijk naar voren in het verhaal. Dit is dan ook een rode draad door het verhaal heen. De sprookjes sfeer komt ook erg naar voren door de beeldende manier van schrijven van de setting waar het verhaal zich telkens afspeelt. Dit vond ik erg leuk om te lezen omdat je je dan ook goed kan inleven in de wereld.
Daarentegen vond ik het dan wel weer jammer dat de personages vrij oppervlakkig bleven. Ze kregen weinig diepgang en ik hoopte dat dit gedurende het verhaal wat meer zou gebeuren, maar helaas. Dit is voor mij wel een belangrijk punt in een boek, personages moeten mij gaan boeien waardoor ik geboeid blijf tijdens het lezen. Ik merkte al vrij snel dat ik mijn aandacht echt bij het boek moest houden om geboeid te blijven.
Dat Gerd Goris een Vlaamse auteur is merk je wel bepaald taalgebruik in het verhaal. Dit stoorde mij verder niet en het verhaal blijft begrijpelijk.
De acties die Goedzo en zijn kameraden tijdens het verhaal moeten ondernemen waren momenten in het verhaal die het verhaal een boost gaven. Deze waren goed en uitgebreid beschreven en maakten nieuwsgierig.
‘Goedzo en de Zoeker’ zal lezers die niet al teveel diepgang van personages verwachten prima kunnen boeien. Voor mij een minder boeiend boek omdat de personages niet zijn blijven hangen en daarmee het verhaal grotendeels ook niet helaas. | 0neg
|
In deze samenwerking tussen John Green en David Levithan volgen we Will Grayson, een verlegen jongen die nog wat met zijn seksualiteit stoeit. Tegelijkertijd volgen we will grayson, een jongen met een depressie die een crush heeft op zijn online vriend Isaac, die hem af en toe op laat bloeien. Wanneer hij afspreekt om Isaac in het echt te ontmoeten, blijkt het een rottig grapje van een vriendin van hem te zijn en Isaac bestaat dus helemaal niet. In plaats daarvan ontmoet hij Will Grayson en zijn vriend Tiny. Hun leven wordt nooit meer hetzelfde..
"I met a guy named Will Grayson in that porn store," I say. "I was there to use my fake ID, and he was there to meet his fake boyfriend."
Oei, oei, oei, dit is wel even wennen! De ene auteur maakt ongemakkelijk veel gebruik van het voegwoord "and" en zorgt hiermee dat er soms ellendig lange zinnen te lezen zijn. De andere auteur heeft in dit boek maling aan de schrijfregels en schrijft zijn stukken zonder hoofdletters. Het kostte flink wat doorzettingsvermogen om door te lezen. Erg vervelend, want het verhaal is mooi. Niet erg origineel, maar wel mooi. Het komt heel, héél traag op gang, maar uiteindelijk beleven we de ontdekkingsreis van de hoofdpersonen mee op korte afstand. Ze leren zichzelf kennen, maar ook de mensen om zich heen. Liefde, vriendschap en zelfontdekking staan centraal.
Ook humor speelt een grote rol in het boek. Niet alleen hoe de auteurs situaties hebben geschetst, maar ook in gesprekken en smsjes. Helaas kan dit alles het verhaal toch niet redden, want 50 mooie pagina's op een boek van ruim 300 pagina's is niet genoeg.
De depressie van will grayson is mooi neergezet, maar haalt nergens enige diepte en dat is jammer. Tiny is een ontzettend leuk en open personage, alleen over-the-top gay. Écht over-the-top! Er huppelden letterlijk Albert Verlinden-tjes met handjes in Cleopatra-stijl voor mijn netvlies langs. Overdreven is een woord dat goed bij het boek past. Voor mij was het allemaal net té en ik geef Will Grayson, Will Grayson daarom 2*. | 0neg
|
Peter Robinson is in 1950 in Yorkshire geboren. Hij studeerde Engels aan de universiteit van Leeds, en 'Engels en Creatief Schrijven' in Canada, waar hij promoveerde. Hij woont in de buurt van Toronto, met zijn Canadese vrouw. Hij werd leraar Engels en schreef in zijn vrije tijd. Tot zijn dertigste schreef hij poëzie. In 1987 publiceerde hij zijn eerste boek met inspecteur Alan Banks in de hoofdrol. Er zouden er nog veel volgen, rond de 20 stuks maar liefst. Naast zijn boeken met Banks in de hoofdrol verschenen ook nog een aantal 'standalones'. De boeken van Robinson zijn in maar liefst negentien talen vertaald. Een aantal van de Banks-boeken zijn verfilmd onder de titel 'DCI Banks'. De serie loopt al een tijdje op de Vlaamse zender Canvas, en zal binnenkort ook in Nederland te zien zijn.
Het is geen wonder dat de verhalen rond Alan Banks zich in de Dales afspelen. Peter Robinson is er opgegroeid en laat uit pure nostalgie zijn verhalen zich daar afspelen. Momenteel heeft hij trouwens ook weer een huis in Yorkshire, waar hij een deel van zijn tijd verblijft.
Keith Rothwell en zijn vrouw Mary zijn uit eten voor hun 21ste trouwdag. Hun bijna 16-jarige dochter Alison is thuis gebleven. Zij hoort opeens een geluid, maar schenkt er in eerste instantie geen aandacht aan. Later, als de geluiden blijven aanhouden, gaat ze buiten kijken. Daar wordt ze vastgegrepen, naar binnen gesleurd en op een stoel vastgebonden met een lap in haar mond gepropt. Op het moment dat haar ouders thuiskomen worden zij opgewacht door de twee mannen; de ene grijpt Mary en de ander richt een geweer op Keith. Mary wordt ook vastgebonden en Keith wordt mee naar buiten genomen. Later horen moeder en dochter een knal en blijkt Keith in de garage door het hoofd geschoten te zijn. Inspecteur Banks wordt op de zaak gezet. De dag na de moord krijgt hij een telefoontje van een zekere Pamela Jeffreys, die de vermoorde man echter kent als Robert Calvert. Zij hebben een relatie gehad. Al snel na dit telefoontje komen Banks en zijn team erachter dat er wel meer vreemde zaken rondom Keith Rothwell speelden. Daarbij komt dan ook nog de ontmoeting van Banks met zijn oude partner Richard Burgess, die inmiddels bij Scotland Yard werkt. Wat hij te vertellen heeft maakt de zaak alleen nog maar ingewikkelder en omvangrijker. Banks en zijn team hebben er dan ook een hele kluif aan om deze zaak op te lossen. Even lijkt het erop dat alle daders uitgeschakeld zijn en de zaak tot een einde kan worden gebracht, maar dan doet zich toch nog een niet helemaal verwachte wending voor.
Zoals reeds eerder opgemerkt is Robinson in de buurt van Yorkshire opgegroeid. Plaatsbeschrijvingen in het boek zijn dan ook gedetailleerd; af en toe eigenlijk té. Vaak zijn ze irrelevant en voegen ze niets toe aan het verhaal. Verder is Zwanenzang overigens in een vlotte stijl geschreven, en in een behoorlijk tempo.
Zwanenzang is geen spectaculair of uitzonderlijk verhaal, geen verhaal dat je kippenvel of slapeloze nachten bezorgt... Een inspecteur zoals we die wel vaker voorbij zien komen, een plot die eigenlijk niet écht voor een grote verrassing zorgt, en af en toe bekruipt je ook wel het gevoel dat de oplossingen Banks wel erg gemakkelijk in de schoot geworpen worden. Het boek is derhalve geen uitschieter, maar gewoon een prettig leesbare detective met een thrillerrandje. Een makkelijk verteerbaar boek, toegankelijk voor een groot publiek. Alan Banks is een prettig, zeer menselijk personage, over wie Robinson wellicht nog heel veel boeken kan schrijven, hoewel de titel Zwanenzang wellicht anders zou kunnen doen vermoeden. De donkere kant van Banks en zijn soms onnodige wreedheid, zoals Robinson in een interview zijn hoofdpersonage ooit kenmerkte, heb ik in Zwanenzang niet of nauwelijks kunnen ontdekken. Wellicht had dít het boek nu net een beetje meer jeu kunnen geven. | 0neg
|
Coelho (Rio de Janeiro, 1947) lonkte na een onafgemaakte rechtenstudie een tijdlang naar de flower-power-beweging en trok naar Amsterdam. In 1973 keerde hij naar Brazilië terug en schreef er popsongs. Pas in de jaren tachtig ontdekte hij de literatuur als zijn ware roeping. Coelho schrijft in allegoriën; metaforen die het hele verhaal door worden volgehouden. In 'De alchemist' wordt Santiago, een jonge boerenzoon uit Andalusië, tegen de zin van zijn ouders in geen priester, maar herder. Hierdoor belichaamt hij Coelho's mooie adagium dat je steeds de lokroep van het hart moet volgen. Tot twee keer toe droomt hij van een verborgen schat in Egypte. Een zigeunerin en de koning van Salem halen hem ertoe over de schat op te sporen. Een kristalhandelaar, een Engelse geleerde en een betoverend oasemeisje kruisen zijn pad. Tenslotte ontmoet hij de alchemist, die hem het geheim van de schat toevertrouwt. Wat leren we dan zoal? Volg je droom, en als je dat doet: droom GROOT! Maak je eigen geluk. Besef dat er tegenslagen komen op weg naar je droom … hoe dichter bij je doel hoe groter de tegenslagen … zet door! Het is goed om te reizen en mensen van andere culturen te ontmoeten. Wat we zoeken is vaak dichterbij dan gedacht, maar we beseffen dat pas na een lange zoektocht.
In een notendop de boodschap van Coelho, die sterk aanleunt bij die van Antoine de Saint-Exupéry ('Le petit prince') en van Herman Hesse. Het succes van deze allegoriën laat zich gemakkelijk verklaren. De wereld die erin wordt opgeroepen, is eenvoudig, rechtlijnig en herkenbaar. De in metaforen verpakte antwoorden die Coelho formuleert, vullen het vacuüm dat is ontstaan door het koele materialisme en de leegloop van de kerken. Ze spelen in op een reëel onbehagen en Coelho is hierin niet alleen. De New-Age beweging brengt van alles voort. De meeste onderdelen van deze gigantische troostmachine kunnen we niet echt serieus nemen, maar regelmatig duiken ideeën op die de moeite van het overdenken waard zijn. Zo ben ik het helemaal eens met de kern van dit verhaal: volg je dromen. Je krijgt geen spijt van de dingen die je gedaan hebt, maar van de dingen die je niet gedaan hebt. Ben ik het helemaal mee eens. Maar … moet je je dromen volgen ten koste van alles? Zo lijkt Coelho er in ieder geval wel tegenaan te kijken. Santiago laat rijkdom en een prachtige toekomst bij de kristalhandelaar schieten en gaat toch weer verder op zijn zoektocht. Kijk dat vind ik nog wel mooi. Maar als hij vervolgens midden in de woestijn de liefde van zijn leven heeft gevonden en die dan ook in de steek laat … tja, dat geeft mij dan toch een ongemakkelijk gevoel. Hoe zit het dan met de droom van dat meisje? En vervolgens raak ik helemaal de weg kwijt, want wat blijkt? (LET OP: SPOILER) … die lang gezochte schat blijkt op het eind van de zoektocht dus een échte schat te zijn. Dus een kist met goudstukken, diamanten en juwelen. What the f***? Wat is dat? Nee toch? Zo materialistisch? Ligt het aan mij? Mis ik de metafoor ergens?
Het exemplaar dat ik heb begint met een voorwoord van Coelho waarin hij uitlegt welke vier obstakels ons tegenhouden in het nastreven van onze dromen. Het derde obstakel is liefde. Dat je liefde een obstakel noemt vind ik al raar, maar we lezen verder: we moeten niet bang zijn om de mensen die van ons houden pijn te doen, de mensen die echt van ons houden zullen ons juist helpen onze droom te verwezenlijken. Toppunt van individualisme, zou ik zeggen. Want: wiens droom heeft dan voorrang als twee dromen haaks op elkaar blijken te staan? Niet ondenkbaar. Dus dat loopt een keer spaak. En dat het boek 65.000.000 (!) keer over de toonbank is gegaan … tja, dat vind ik dan ook wel een beetje eng. | 0neg
|
Wil er nog een boek van lezen.
Is wel goed geschreven, maar nog niet spannend genoeg.
Wel leuk dat het zich afspeelt in Belgie, zodat je een voorstelling
kan maken van de plaatsen en ook de sfeer.
Ben benieuwd naar het volgende!!! | 0neg
|
Dit boeken hebben ik en mijn hoogbegaafde puber grlezen. Het is een wat simpel verhaal, terwijl het bedoeld is voor hoogegaafden. Er gebeuren veel dingen in het verhasl, sommige wat onwerkelijk. Maar het geeft ook de sociale problemen van hoogbegaagde kinderen weer. | 0neg
|
Op mijn eigen site is mijn recensie te vinden, met 3 sterren. Maar dat is net aan en zeker niet in verhouding met "behoorlijk goed" dat hier voor *** staat.
Helaas weet Quirk van een goed plot geen sterk verhaal te maken omdat de spanning ontbreekt. De vaart word er continu uitgehaald door zinloze informatie die dan tussen haakjes staat. En als dan de actiescenés gaan beginnen gaat het allemaal te makkelijk voor Mike, waardoor het ongeloofwaardig wordt.
Helaas geen hoogvliegend debuut, maar wel een auteur die zeker een tweede kans verdient en met enige verbetering zeker goed kan scoren in dit genre | 0neg
|
dit is verre weg het slechtste boek van Kate dat ik heb gelezen en in mijn kast heb staan.
haar eerste 3 boeken blijven nog steeds de beste die zij heeft geschreven.
weinig spanning. | 0neg
|
Voor mij de magerste NF tot nu toe. OK het leest nog steeds lekker weg, maar spanning of orginaliteit zijn niet aanwezig. Meer diepgang in de karakters was het verhaal ten goede gekomen, dus misschien een 50 pagina's meer de volgende keer?
De hond komt naar mijn idee nu beter uit de verf dan de zoon of de nieuwe vriend van Nina... | 0neg
|
Heel veel lyrische verhalen gehoord over dit boek. Vol goede moed aangeschaft, en behoorlijk van een koude kermis terug gekomen.
Een langdradig verhaal wat niet eens zijn best doet om je als lezer te pakken en mee te sleuren in het verhaal. Het achterliggende idee van het verhaal is helemaal niet slecht, alleen had de uitvoering echt beter gekund.
Daarnaast was de opbouw van de verhaalonderdelen erg verwarrend.
Voor mij duurde het allemaal erg lang, zonde want het had echt een goed boek kunnen zijn. | 0neg
|
In het eerste boek van Jelle Winkels wordt de lezer meegenomen in
het beroep van gevangenenvervoerder. Aan de hand van vele, korte,
hoofdstukken, werpen we een blik in het leven van de gevangenen
tijdens hun vervoer naar diverse plaatsen. Zo worden we meegenomen
naar een ziekenhuis, een rechtbank, maar ook naar een begrafenis.
We lezen ook wat de gesprekken, die de vervoerders met de
gevangenen hebben, met hen doen. Duidelijk wordt dat achter iedere
gevangene een leven met een eigen verhaal zit. Op een aantal
momenten in het boek komen we in aanraking met een aantal bekende
Nederlandse gevangenen, die op deze manier voor de lezer beginnen
te leven. Er wordt door middel van veel korte verhalen een beeld
gegeven hoe het beroep van een gevangenenvervoerder er uitziet.
Door deze opzet ontstaan er geen ingewikkelde verhaallijnen, maar
is er wel een boek geschreven, wat zeker de moeite van het lezen
waard is. | 0neg
|
het boek is nog veel teleurstellender dan de vorige die ik van die auteur las.
Het is een saai, verward en onsamenhangend geheel, losse zinnen, springend van het ene karakter naar het andere dat maar niet op gang komt Ake Edwardson is niet mijn favoriete auteur maar dit kon er echt niet door, heb tot halfweg gelezen in de hoop op beterschap, maar heb dan toch opgegeven. Is geen enkele ster waard naar mijn mening. Ik heb nog enkele boeken van die schrijver en hoop dat die beter zijn. Van thriller was hier helemaal geen sprake, eerder van een black-out van de schrijver die zijn deadline moet halen en zo klakkeloos wat op papier zet, tot ergernis van diegene die dan dit boek lezen. | 0neg
|
La Republica vindt dat "De nieuwe Niccolò Ammaniti is geboren". Dat staat tenminste op de voorkant van het boek. Nou, ECHT DUS NIET!!!!!
Vréselijk boek. Ik heb het uitgelezen omdat ik wilde weten of het nog ergens bij Ammaniti in de buurt zou komen, maar kon in de verste verte geen vergelijking vinden. | 0neg
|
De eerste 100 blz. vond ik het best een leuk boek, maar het was hard knokken om het uit te lezen, want het verhaal zakt daarna in elkaar als een kaartenhuis.
Niet echt een aanrader vind ik. | 0neg
|
“Soms begin je ergens aan terwijl je weet dat het toch nooit genoeg zal zijn.” Getekend: Esther Gerritsen over Dorst, op de binnenflap van datzelfde boek. Fijn, een auteur met zelfinzicht. Want Dorst is niet genoeg, zelfs veel te weinig, bijna niks. Alles stoort in deze roman over moeder en dochter: het kinderlijke taalgebruik, het platte verhaal en de oppervlakkige personages, die nergens gevoel of medeleven oproepen. Laten liggen dus.
Dorst is de vierde roman van Esther Gerritsen, die in 2000 debuteerde met de verhalenbundel Bevoorrecht bewustzijn. Ze publiceerde daarna verschillende romans, die genomineerd werden voor de Gouden Uil (2008) en Libris Literatuurprijs (2006, 2010) Sinds september 2010 schrijft ze een wekelijkse column voor de VPRO Gids.
Coco en haar moeder Elizabeth zien elkaar vooral op verjaardagen, maar als blijkt dat Elizabeth door ziekte niet lang meer te leven heeft, besluit Coco bij haar in te trekken. Dat loopt niet altijd even soepel; ze zijn niet gewend met elkaar om te gaan en ze hebben allebei hun eigen problemen. Coco’s relatie met de veel oudere Hans loopt stroef en ze worstelt met haar obsessieve drang (dorst) naar drank, eten en seks. Elizabeth op haar beurt moet eraan wennen dat ze minder kracht en energie heeft dan voorheen.
De relatie tussen moeder en dochter is ingewikkeld en moeizaam. Elizabeth is stoïcijns en heeft Coco als kind niet altijd goed verzorgd, maar toch voelen ze een bepaalde verantwoordelijkheid en liefde tegenover elkaar. Hoe komt dat? Het had interessant voer kunnen zijn voor een diepere psychologische analyse, maar Gerritsen laat het na. Ze komt niet veel verder dan het beschrijven van situaties in het heden, met soms een kleine blik op het verleden. Daardoor zijn veel gebeurtenissen plat en onverklaarbaar. Zo slaat Coco na een ruzie met Hans door. Ze pijpt een man achter de bar in een vies, oud café en gaat met iedereen naar bed die ze tegenkomt. Maar om welke reden? Ligt de grondslag misschien in haar jeugd? Gerritsen heeft geen zin om Coco’s psyche verder uit te pluizen en laat het werk aan de lezer over. Het resultaat is een waaier aan platte personages, die geen enkel medeleven oproepen. Ook Elizabeth’s stoïcisme is een geaccepteerd feit, dat weinig extra aandacht krijgt, hoewel het veel vragen oproept. Waarom wil ze bijvoorbeeld Coco niet om zich heen hebben, maar die tegelijkertijd ook niet kwetsen? Zonder uitleg komt deze dualiteit, zoals zoveel in de roman, uit de lucht vallen.
Het platte lijkt het enige uitgewerkte thema en het loopt ook door in de dialogen. Die raken kant noch wal en zijn een aaneenschakeling van korte, nietszeggende zinnetjes:
‘Hans?’
‘Mijn vriend.’
‘Dat weet ik toch.’
‘Ja?’
‘Het is handig dat je een vriend hebt met een auto.’
‘Mooi’, zegt haar dochter.
‘Nee’, zegt Elisabeth.
‘Wat?’
‘Dat kan toch niet.’
‘Ik wil het.’
‘O’, zegt Elisabeth.
Gerritsen heeft zo geprobeerd het ongemak te tonen in de omgang tussen Elizabeth en Coco, maar dat is niet goed gelukt. Er zit namelijk geen variatie of stijgende lijn in deze gesprekken. Moeder en dochter praten met iedereen, van kapper tot vriend tot ex-man, op deze manier. Net alsof Gerritsen niet weet hoe ze het anders op moet schrijven. Gevoel van realiteit en essentie ontbreken. En tja, dat is inderdaad ongemakkelijk om te lezen. Voor ons dan. Het taalgebruik hakkelt, stokt zelfs regelmatig, en zou beter op zijn plaats zijn in een kinderboek, zo niet-inventief en vol herhaling is het. ‘‘Ga zitten, ga zitten, Miriam, ga zitten.’ En Miriam ging zitten.’ Of dan de gedachtes van Elizabeth: “Aaooh. Aaooh. Aoh. Huppekee. Hoe is het nou. Toe maar zeg. Aaooh. Z’n gangetje. Je kent het wel. Kijk’s aan. Aaooh. Allee hop allee hop. Aaooh.’
Vlak voor het einde doet Gerritsen nog een poging het niveau op te krikken, maar ook die mislukt. Nadat Elizabeth gestorven is, treedt ze buiten haar lichaam en bekijkt ze zichzelf van een afstandje. Er komen voorwerpen en beelden uit haar verleden voorbij en ze raakt enigszins ontroerd. Van plat naar spiritueel in enkele pagina’s, dat werkt niet. De discrepantie is te groot, vooral omdat het verhaal daarna weer op dezelfde hap-slikmanier doorgaat. Teleurstelling alom.
In één opzicht is Dorst wel meer dan genoeg: ik heb na het lezen ervan absoluut geen honger naar meer. | 0neg
|
Na heel veel reacties gelezen te hebben ben ik toch ook maar begonnen in dit boek. Had ik de reacties niet gelezen was ik waarschijnlijk nooit aan dit boek begonnen.
De eerste 150 blz vond ik goed. Het verhaal uit haar jeugd en hoe haar broer zo geworden is vind ik vlot geschreven en leest lekker weg. Daarna staan er veel uitwijkingen in die in mijn ogen niet nodig zijn voor het verhaal. Ik vond het tweede deel van het verhaal moeilijk door te komen. | 0neg
|
Zelden zo een nietszeggend, voortkabbelend boek gelezen. Het is een lange opsomming van vliegreizen, hotelovernachtingen en winkelsessies! Absoluut geen aanrader zelfs niet als tussendoortje, daarom: 1 duimpje. | 0neg
|
Hoewel ik al gezien had dat de reakties op internet niet al te best waren begon ik toch erg enthousiast aan Zeven vrouwen later, omdat ik een á la Kluun of Patrick van Rhijn boek verwachtte. Mooi niet dus :-( Het las wel supervlot, want ik had het in enkele uurtjes uit, maar het verhaal sloeg nergens op en wat een overdreven grof taalgebruik, zo vrouw- onvriendelijk! Het lijkt wel een kopie op Kluun, maar dan in een verkeerd vat gegoten. Jammer… | 0neg
|
Ongetwijfeld een met de beste bedoelingen geschreven thriller, maar er mankeert veel aan:
- Het wemelt van de grammatica- en spelfouten. Onvoorstelbaar, dat een redactie die er niet uit heeft gehaald en/of dat proeflezers daar niet op geattendeerd hebben. Een boek met zo veel misser(tje)s op alle fronten zou je niet aan lezers mogen verkopen.
- Zwak verhaal. Het begint aardig, biedt mogelijkheden, maar het loopt allengs volledig uit de klauwen.
- Zeer eenvoudig woordgebruik, zeer weinig variatie ook. Clichés en oubollige beeldspraak dienen als bouwstenen, originaliteit op tekstueel gebied is geenszins aanwezig.
- Alles wat zich voordoet wordt tot in detail voorgekauwd. 'Show don't tell' is totaal niet aan de orde, maar zou 'Wraak' goedgedaan hebben.
Arno van den Kieboom schrijft met plezier, dat blijkt o.a. uit het enthousiasme waarmee hij erover vertelt op Facebook. Hij moet dat ook vooral blijven doen, leuke hobby! Een volgend boek zal echter beslist beter gecheckt moeten worden alvorens het wordt uitgegeven.
[spanning 2, plot 2, schrijfstijl 2, leesplezier 2, originaliteit 2, psychologie 2] | 0neg
|
Ondanks dat het geen dik boek is, moest ik mezelf halverwege echt pressen om het op tijd uit te lezen, want vanaf dat moment kon het verhaal me niet echt meer boeien. Zonder verdere intro, volg je als lezer de levens van een stuk of tien personages na het overlijden van ene Matthias, die ze allemaal gekend hebben. Uit die verhalen (elk hoofdstuk een ander personage) rijst stukje bij beetje een beeld op van de persoon die Matthias geweest moet zijn en op het laatst ook hoe hij aan zijn einde is gekomen. De personages zijn allemaal wat zonderlinge figuren die zelf ook het nodige op hun pad hebben meegemaakt en ze kennen elkaar ook onderling. Die opzet kan in theorie best goed werken, maar dit boek bracht me te vaak aan het twijfelen over wie er nu weer ten tonele werd gevoerd. Ook miste ik samenhang, de idee van een plot en een verhaal dat ergens naar toe gaat. Misschien is dat wel de boodschap uit het boek. We leven allemaal als zandkorrels bij elkaar in een zandkasteel en af en toe stort er ineens een stukje in. Dan denken we dat het kasteel instort, maar dat gebeurt niet. Het leven gaat door, ook Na Matthias. | 0neg
|
Tussen al deze fantastische recensies kom ik binnen met een minder enthousiaste.
Kismet gaat over een dame die wat pech heeft gehad in haar leven: scheiding, opgelicht door haar ex, onschuldig veroordeeld tot het betalen van een fix bedrag dankzij die ex en ook nog eens ontslagen.
Dan ontmoet ze een man waar haar hart van overslaat en de vlinders in haar buik van doet opfladderen.
Verder dan dat kan ik niet vertellen. De eerste paar hoofdstukken heb ik met hangen en wurgen door geworsteld. Het boek wordt gratis aangeboden door Tetelepta om zo een lezerspubliek te werven. Een leuk initiatief en ik hoop dat het hem brengt wat hij zoekt.
Wat me tegenstaat is de hoofdpersoon. Ze zegt een best succesvolle makelaar geweest te zijn totdat ze naar de backoffice werd verbannen vanwege de praktijken van haar ex (en daarna zelfs ontslagen). Dit wordt in het eerste hoofdstuk zonder emotie opgelepeld. De rechtzaak zal een week later plaatsvinden. Het verhaal vervolgt en ineens is het zes weken na de rechtzaak. Erg verwarrend allemaal. Zo gaat dat met andere zaken ook in het boek. Ze gaat met de nieuwe vlam naar het foto museum in Den Haag en vervolgens gaat het over de route naar het strand. Als je niet uit Den Haag komt dan vraag je je af waarom ze naar het strand rijdt terwijl ze naar het museum zouden gaan (ligt op dezelfde route). Dat soort zaken leidt af van het verhaal, alhoewel het verhaal me ook nog niet duidelijk is.
Ze wordt verliefd en gedraagd zich als een bakvis, terwijl ze toch al richting dertig gaat. De bijna naïeve verliefdheid gaat niet samen met haar carriere en haar eigen opmerking dat ze best slim is.
Ik ben tot eenderde van het boek gekomen en kon er toen niet meer tegen. Dagelijkse bezigheden en conversaties die niet relevant zijn voor het verhaal volgen elkaar ik hoog tempo op. Wat voor doel heeft het opsommen van het ontbijt of de boodschappen?
Ook het steeds herhalen van zaken, zoals dat ze van romcoms (wie gebruikt dat woord uberhaupt in het dagelijkse leven) is erg vermoeiend.
Afgaand op de andere recensies komt Finn, de man waarop ze verliefd wordt, ook aan het woord in deel twee. Hij schijnt een eigen kijk op de dingen te geven en er zou een twist in zitten. Misschien dat ik ooit nog eens doorscroll naar dat gedeelte van het boek, maar voor nu laat ik hem ver in een hoek liggen.
Apart van dat is het redelijk vlot geschreven, dat is een plus. Iets minder bijvoeglijk naamwoorden zou fijn zijn en iets meer show don’t tell zou het geheel iets spannender maken.
Twee sterren waarvan een gratis omdat ik het een leuke geste vind om het boek weg te geven.
Mijn afdronk? Een hele foute chicklit. | 0neg
|
Ik weet eigenlijk niet goed wat ik van dit boek moet vinden. Kon er niet goed inkomen, had geen duidelijk idee wie en wat in dit verhaal. Heb er dan ook langer over gedaan dan de andere boeken in deze serie.
In essentie was het een boek over een mysterie/moord/huurlingen. De moord werd echter zo'n 80 pagina's voor het einde van het boek gepleegd, dan zijn er de benodigde pagina's besteed aan het ontrafelen en het oplossen van de moord. De rest van het boek (zo'n 250 pagina's) is vooral besteed aan het opbouwen van het verhaal. Minimale actie.
Waarom dit boek onder de fantsasy-noemer valt is me een raadsel. Zou het eerder onder mysterie/suspense plaatsen, maar dan valt het weer te veel buiten de overige boeken van Feist.
Dit boek was geschreven in samenwerking met Joel Rosenberg, en misschien ligt daar het probleem wel. | 0neg
|
Het duurt even voordat ik 'in' het boek zit. Het lukt me erg slecht om mijn aandacht bij het verhaal te houden. Of dat nou ligt aan de wat saaie schrijfstijl, de vrij 'platte' personages of aan de af en toe nogal ouderwetse vertaling? Ik weet het niet.
Als je van spionnenverhalen houdt is het misschien wel aardig om te lezen, maar ik zou het geen aanrader willen noemen en onvoorspelbaar is het zeker niet.
Wel wordt het verhaal tegen het einde een klein beetje spannender, wat helpt om het uit te kunnen lezen. | 0neg
|
Als sinds haar jeugd staat het leven van Jikkie Bloem is het teken van schrijven. Korte verhalen, gedichten en songteksten, daar hield ze zich lange tijd mee bezig. Toen ze tegen de dertig liep, moest het er maar van komen. Ze had voldoende vertrouwen in zichzelf om een roman te schrijven. Schrijven werd haar passie. Dit jaar kwam Een nieuw gevoel uit. Haar debuut.
Laura is 25 wanneer haar vriend Michael haar dumpt voor een ander. Ze heeft heus liefdesverdriet en weet dit gevoel lange tijd geen raad te geven. Beetje bij beetje komt ze er bovenop. Dit lukt met steun van haar moeder, vriendin Mirjam, en de steun van God, die ze soms als Vader ziet. Mannen moet ze even niks van hebben, letterlijk en figuurlijk. Als Mirjam haar een bekentenis doet, weten beide vrouwen niet hoe ze hiermee om moeten gaan. Dat had Laura niet achter haar vriendin gezocht. De grote vraag ontstaat of de vriendschap dit geheim zal overleven.
God heeft een belangrijke rol in dit verhaal. Zowel Laura als haar moeder praat regelmatig tegen God. Laura koestert enige schuldgevoelens, omdat ze niet strenggelovig is en alleen bij hem ‘aanklopt’ wanneer het niet goed met haar gaat. Laura’s moeder bidt wat meer. Zij is daarnaast vooral blij dat Laura het geloof niet is verloren. Het doet haar goed dat Laura steun vindt bij haar ‘Vader’.
Dit maakt Een nieuw gevoel een christelijk verhaal. Voor de context is het belangrijk om dit te begrijpen, want het boek gaat over een christelijk dilemma. Geaardheid. Voor veel traditioneel christelijke gelovigen is dit nog steeds een taboe. Ergens is het dus goed dat Jikkie Bloem dit onderwerp onder de aandacht brengt.
Helaas doet ze dat op een kinderlijke en overdreven christelijke manier. Termen als ‘och, heden’, wanneer er iets misgaat en de manier hoe God soms aanbeden wordt, komen te gemaakt over. Ook de dialogen in het verhaal zijn vaak erg gemaakt. Het veelvuldig gebruik van het woord ‘meid’ en het ‘ha ha’ komen al vrij snel de keel uit. Dit komt de leesbaarheid niet ten goede.
Jikkie Bloem heeft een goed thema in handen. Wat ze niet doet, is beeldend schrijven. Het verhaal blijft vlak en op veel punten zelfs saai, omdat je het als lezer niet voor je ziet. Ook het taalgebruik, de vele korte zinnen en het soms belerende toontje wekken enige ergernis bij de lezer op. Dit is erg zonde, want het verhaal, het thema, heeft potentie. Het verhaal over geaardheid dan. Op de breuk van Laura wordt te lang doorgegaan. Het is logisch dat je niet binnen een paar weken over een verbroken relatie heen bent, maar dit gaat wel erg ver. Elke keer wanneer Laura de draad opgepakt lijkt te hebben, krijgt ze een terugval. Dat is zonde. Het komt het verhaal, de spanning en de leesbaarheid niet ten goede.
Een nieuw gevoel heeft een beeldende titel. Helaas komt het niet uit. Het boek geeft geen nieuw gevoel. Enkel een gevoel van ergernis. Het verhaal is voorspelbaar en had met meer beeldspraak een stuk boeiender kunnen zijn. Wellicht interessant wanneer je echt niets anders meer te lezen hebt, maar anders is het beter dit boek voorbij te laten gaan. | 0neg
|
Wat een dikke zever! Bah! | 0neg
|
Dit is zowel een van de slechtsgeschreven boeken als één van de aardigste boeken die ik de afgelopen tijd heb gelezen.
Stijl en plot van dit bakvissenverhaal zijn tenenkrommend, maar daardoorheen is in intermezzos de geschiedenis van de psychologie verweven. Dat maakt het geheel dan weer behoorlijk interessant. | 0neg
|
De titel roept meteen al wat vragen op, wat hebben barbiepoppen en bloedzuigers met elkaar te maken? De cover met het meisje met de vlechtjes dat een beetje mysterieus over haar beker heen kijkt in combinatie met die vreemde titel trok mij wel aan.
Maartje is het buitenbeentje van de klas, maar denkt zelf dat ze wel aansluiting heeft met de populaire meiden en beschouwt ene Rachel zelfs als haar beste vriendin; Rachel denkt daar echter heel anders over. Bij Rachel draait alles om jongens en seks en als zij al snel nadat het uit is met haar vriendje weer een nieuw maar onbekend vriendje heeft vindt Maartje dat ze een beetje een oogje in het zeil moet houden. Deze Darko is een beetje een vreemde, duistere jongen en bij toeval ontdekt Maartje zijn geheim en is het wel degelijk terecht dat zij zich zorgen maakt. Ze hoopt dat als Rachel ontdekt dat ze haar beschermt ze inziet dat ze wel een goede vriendin is. Ondertussen probeert ze ook haar uiterlijk wat aan te passen aan de meiden wat tot een hilarische situatie leidt. In haar vastberadenheid haar vriendin te beschermen neemt Maartje een paar verkeerde beslissingen die grote gevolgen hebben.
Het boek valt in de categorie Young Adult en dat is waarschijnlijk ook wel juist, alhoewel ik het dan wel voornamelijk geschikt vind voor de onderste leeftijdsgroep van deze categorie. De wat jongere lezers zullen meer aangesproken zijn door het thema (buitenbeentje) en fantasy-gehalte en ook door de wat oppervlakkige manier schrijven. De karakters zijn niet heel diep uitgewerkt, maar zullen desondanks voor veel jongeren wel herkenbaar zijn. Het verhaal omvat ook maar 120 bladzijdes dus er is ook niet veel ruimte voor verdieping. Hierdoor zijn er ook een aantal ernstige gebeurtenissen die eigenlijk meer als een soort kennisgeving voorbij komen zonder stil te staan bij de ernst van de zaak en wat de gevolgen zijn voor alle betrokkenen. Heel herkenbaar is de grote invloed van social media, en wat wel grappig is dat hier een lerares Facebookverslaafd is in plaats van de leerling, maar ook het foto’s maken van ernstige gebeurtenissen zonder de ernst van het geheel te beseffen is een van de maatschappelijke problemen die voorbij komen in het verhaal.
De schrijfstijl is vlot en modern en zal zeker, of misschien vooral, ook de jongere lezer aanspreken. Er komen redelijk veel personages in voor ondanks dat het maar een dun boek is, maar dat is zeker niet hinderlijk. Alhoewel het niet echt een open einde is blijven er toch wat vragen achter voor diegene die daar over nadenkt. | 0neg
|
De tekst op de achterzijde maakte nieuwsgierig naar de inhoud. Helaas viel dit tegen. In het begin was het verhaal wel aardig en vermakelijk, maar ongeveer op de helft van het boekje ging de inhoud tegenstaan. Veel van hetzelfde, veel verhalen met een negatieve ondertoon. In die acht jaar achter de kassa zullen er toch ook wel wat positieve ervaringen zijn geweest. De leuke anekdotes bleven in aantal ver achter. | 0neg
|
Het verhaal is goed, maar waarom zulk grof taalgebruik en al die vloeken? | 0neg
|
De dag waarop ik mijn vader doodde, het is op zijn zachtst gezegd een intrigerende titel. Auteur Mario Sabino weet je daarnaast in de eerste paginas ook te verwonderen met zijn bijzondere schrijfstijl. Hij schrijft vanuit een hoofdpersoon die zijn gedachten letterlijk lijkt op te schrijven en daarbij de lezer direct aanspreekt.
De eerste paar hoofdstukken is dit nog wel prettig; het is bijna verfrissend hoe de auteur met de lezer speelt door zich te verontschuldigen voor afdwalingen, de lezer te vragen of hij het vertelde wel gelooft en soms ook toe te geven dat hetgeen hij net vertelde als waargebeurd, helemaal niet gebeurd is.
De hoofdpersoon, die naamloos blijft, vertelt dus over de dag waarop hij zijn vader vermoordde, en probeert vervolgens uit te leggen hoe hij tot die daad gekomen is. Hij vertelt over zijn jeugd, zijn relatie met zijn ouders en hoe hij nu terugkijkt op die tijd. Dat het geen prettige tijd was is zeker, met name doordat de jongen een erg slechte verstandhouding met zijn vader had. De eerste redenen voor de moord beginnen dan al duidelijk te worden.
Dan vertelt de hoofdpersoon dat hij, om zijn dagelijkse leven te ontvluchten, ooit een roman is gaan schrijven, en dan wordt die onafgemaakte roman in zijn geheel opgenomen in het verhaal. Op dat punt ontspoort het boek: de zogenaamde roman is veel minder interessant dan het oorspronkelijke verhaal, de schrijfstijl verandert en er wordt veel uitgeweid in filosofische passages die nergens toe leiden.
Als de roman uitgelezen is, wordt het oorspronkelijke verhaal vervolgd, maar dan komen ook daar de uitweidingen en terzijdes veelvuldiger om de hoek kijken. Het is nog steeds aardig om te lezen over de gebeurtenissen die geleid hebben tot de moord, maar je wordt als lezer teveel afgeleid, en de charme van de aparte schrijfstijl is er tegen die tijd ook wel af.
Sterker nog, die schrijfstijl begint dan eigenlijk te irriteren, het wordt te veel filosofische spielerei waarbij het eigenlijk helemaal niet om het plot draait. Nou wordt dit boek door de uitgever ook nergens neergezet als een thriller, dus wat dat betreft is het plot wellicht ondergeschikt aan de literaire kwaliteiten van de auteur, maar wat mij betreft is er toch te veel sprake van mooischrijverij. | 0neg
|
Goed, we wisten dat de opzet van het boek totaal anders was dan de vorige 7 boeken over Harry Potter. Geen probleem. Na een paar bladzijdes wen je wel aan de vorm en leest het, wat mij betreft dan, net zo makkelijk als een normaal boek.
De inhoud is een ander verhaal. Het eerste wat mij opviel was het verspringen van de tijd. In de eerste paar bladzijdes verstrijken meteen een paar jaar. Gewoonweg raar! Waar de andere boeken uitblonken in hun details en mooie omschrijvingen, vliegen de gebeurtenissen je hier om de oren. Het lijkt een beetje alsof men een brainstormsessie heeft gehouden en alle ideeën over mogelijke verhaallijnen in één theaterstuk/boek heeft gepropt.
Jammer, dit boek doet afbreuk aan de inmiddels legendarische Harry Potterverhalen. | 0neg
|
Recensie het vijfde seizoen.
Ik had hoge verwachtingen van dit boek. Helaas moet ik melden dat het boek mij is tegengevallen. Het heeft bijna tweehonderd bladzijdes gekost voordat ik er een beetje in kwam. Normaal gesproken had ik het dan al lang aan de kant gelegd maar omdat ik aan de leesclub meedeed heb ik doorgezet. Toen ik er een beetje in begon te komen zat er zeker een verrassend element in met betrekking tot de hoofdpersonage. Dat vond ik zeker origineel. De schrijfstijl maakte dat ik mij moeilijk langere tijd op het boek kon concentreren. Het is een boek waar je rustig voor moet gaan zitten en aandachtig moet lezen. Dit haalde voor mijn gevoel de vaart uit het verhaal. Jammer dat ik het zo ervaren heb maar ik denk wel dat er zeker een publiek is dat dit boek erg goed zal vinden. | 0neg
|
Seb is een ‘bijzondere’ jongen, altijd al geweest. Hij sluit vriendschap met het meisje Billy, maar als zijn door een ongeval op een trampoline in coma raakt, weet Seb niet meer wat hij moet.
Zijn ouders geven hem een namaak geweer voor ‘soft-air’, schieten met plastic pellets. Daarmee gaat hij de deur weer uit, met zijn vrienden een schietspel op het terrein van Urbain.
Het hele boek broeit. Kleine stukjes informatie worden vrijgegeven. Wat is er aan de hand met Seb, wat is de rol van “Oom”, wat is er in de oorlog gebeurt op het terrein van Urban, wat is er precies gebeurt met Billy.
Toch lijkt het nergens naar toe te gaan.
Vaag blijft ook de locatie en de tijd waarin het zich afspeelt. Vader noemt het een eiland, maar het is gewoon verbonden aan land. Het is een landtong met gaspeldoorn, wat in het hele boek terug komt. Gaspeldoorn komt voornamelijk voor in Engeland, maar dat klopt niet met dit verhaal. Het taalgebruik doet soms wat Vlaams aan (zot – allez – de Brabander), maar dat stoort verder niet.
De opbouw van het verhaal is vreemd, deels in de huidige tijd, met veel flashbacks die duidelijkheid moeten geven over de keuzes van nu, maar niemand neemt die, ze blijven allemaal hangen in hun eigen gedachten en komen niet echt verder.
Het verhaal is traag en moeizaam, een worsteling om door te lezen tot het einde, wat jammer is, want de potentie tot een interessant verhaal is er zeker. | 0neg
|
‘Verloren dochter’. Ik mocht dit boek lezen voor de #hebbanbuzz. Su is geadopteerd vanuit Korea door Ruth een succesvol rechter. Su gaat samen met haar zus Leah en twee vriendinnen van Leah op vakantie naar Mallorca. Wat gebeurt er op Mallorca waardoor een video met de normaal zo nette Su in de hoofdrol de hele wereld over gaat? En wat hebben haar zus en d’r vriendinnen hiermee te maken? Dit boek wordt uiteindelijk één grote zoektocht. Su verdwijnt, kan haar familie haar vinden? Is de verantwoordelijke van de video te vinden? En kan Su haar biologische moeder in Korea vinden?
Ik mis de spanning in dit boek. Tot 30 pagina’s voor het einde gaat het voornamelijk over het vinden van Su en de beginjaren van Su en Leah. Als de verantwoordelijke voor het verspreiden van de video wordt gevonden verwacht je dan toch de spanning. Maar ook dit valt tegen. Pluspunt het boek leest makkelij. Conclusie: geen aanrader, uiteindelijk 2 sterren. | 0neg
|
Ik had goede hoop dat dit een leuk onderhoudend boek zou zijn. Maar helaas is niets minder waar. De namen van ontwerpers vullen bladzijde na bladzijde. Evenals de beschrijvingen van de verschillende kledingstukken. Kleur, lengte, stofkeuze... je kunt het zo gek niet bedenken of er wordt op papier aandacht aan besteed.
En de onwerkelijkheid van de situatie.. een assistente van de assistente van een omhoog gevallen mens Miranda.
Pakjes openmaken voor haar, cadeautjes, voornamelijk drank, namens Miranda versturen. Geld schijnt geen rol te spelen. En zowel Amelie als Andrea worden bezig gehouden met onnutte dingen. Miranda legt niets uit, dus Amelie en Andrea doen maar wat. En dat blijkt niet altijd goed af te lopen.
Nee, het is echt geen boek voor mij. Jammer.... | 0neg
|
Dit moet zowat het slechtste boek zijn dat ik ooit gelezen heb.
De persoon van wie ik het uitgeleend had, heeft het niet uitgelezen. Ik was wel nieuwsgierig genoeg om verder te lezen. Maar ik ben heel blij dat het uit is. Vlug op naar een nieuw boek! | 0neg
|
De koning van Silkon wordt vermoord door de zwarte magiër Nemroth en de stad wordt overgenomen. Voor kroonprins Arktran zit er niets anders op dan te vluchten. In de hoop zijn moeder terug te vinden reist hij af naar de tovernaar Elassar. Maar voor hij daar aankomt, wordt hij aangevallen door twee elfen. Op het moment dat die hem de genadeslag willen geven, ontdekken ze echter dat Arktran een hafling is, half mens en half elf, en bovendien hun neef. Arktran wordt snel naar de tovenaar gebracht en genezen. De elfen waar Arktran, nu Aïn genoemd, gaat leven, merken al snel op dan Aïn bijzondere kwaliteiten heeft. Is hij degene die in het gedicht van Ulrich de waanzinnige genoemd wordt? Zal hij de zwarte magiër kunnen verslaan?
De schrijfster heeft goed nagedacht over de geschiedenis van de wereld waar haar verhaal zich afspeelt. Samen met de situatie waarin de wereld zich verkeert leent dit zich voor een interessant verhaal. Jammer genoeg weet het verhaal nergens echt indruk te maken. Dit komt aan de ene kant doordat de personages niet helemaal goed uitgewerkt zijn. Zo leert de lezer hoofdpersoon Aïn eigenlijk nauwelijks kennen. Zijn gedrag en de gebeurtenissen die hij meemaakt worden beschreven, maar zijn gedachten en gevoelens komen vrijwel niet aan bod. Emoties lijken ook te ontbreken. Dat hij zijn vader verliest en moet leven in een nieuw land waar hij niet geaccepteerd wordt, lijkt weinig indruk op hem te maken. Hierdoor blijft Aïn oppervlakkig en is het lastig om met hem mee te leven.
Ook gaat het Aïn allemaal wat te gemakkelijk af, wat het verhaal er niet realistischer op maakt. Zo haten de elfen mensen, en dus Aïn, maar zodra Aïn één ding voor hen doet is alles vergeven en vergeten en zijn ze de beste vrienden. Ook leveren tegenstanders weinig echte tegenstand. Al met al is het een interessant verhaal dat helaas niet helemaal uit de verf komt. | 0neg
|
Dit was voor mij genoeg.
De spanning werd niet echt opgebouwd. De hoofdpersonen vond ik vervelend.
Ik vind het net een bouquet reeks en die lees ik niet.
In de laatste twee hoofdstukken moet het plot even in elkaar gepropt worden. | 0neg
|
Ik ben vol goede moed aan dit boek begonnen maar vond het lastig om er door heen te komen, er was wel spanning maar ik vond dat die niet goed werd beschreven. Ik ben blij dat het boek uit is, en dat zeg ik niet snel. | 0neg
|
Uuunnnngghh, aaarrrgghh, wat een verschrikkelijk boek. Verder dan bladzijde 100 ben ik niet gekomen, echt een kwelling. Op dat moment had ik echt geen idee waar deze 'thriller' over ging. Goeken schrijft in gekunstelde zinnen en gebruikt dure woorden die hij zelf niet begrijpt (zo heeft hij het bijvoorbeeld over extensief drugsgebruik, waar hij excessief bedoelt). Woorden als onderwijl en deswege kunnen echt niet meer, maar Goeken gebruikt ze. Evenals de krachttermen aan het begin van deze recensie. Het is toch geen Batmanstrip? Intussen zit er geen enkele opbouw in het verhaal, echt om te huilen zo slecht. Goeken is aan mij niet besteed (besteedt zou de auteur schrijven, kijk maar naar de frase 'altijd bereidt te helpen' in zijn dankwoord). Onbegrijpelijk dat Bruna zich tot dit niveau verlaagt. | 0neg
|
Doelloos boek zonder slot. Wat een teleurstelling. | 0neg
|
Saskia Noort heeft het geluk dat haar uitgever haar goed in de markt zet. Daarom is Nieuwe buren zo hoog binnengekomen in de top tien. Dat het boek zo hoog scoort zegt niks over de kwaliteit van het boek. Want Nieuwe buren is gewoon slecht geschreven, absoluut niet spannend, zeer voorspelbaar, afgeraffeld, fantasieloos.
Jammer want ik heb wel genoten van terug naar de kust en de eetclub. Ik heb nog nooit een boek met tegenzin gelezen maar dat had ik bij nieuwe buren wel. Het boek is duur en het verhaal GOEDKOOP. | 0neg
|
door Ans Duquesnoy 1 seconde geleden
Dit boek beschrijft de reis naar Rome van vijf personen die tegelijkertijd deze prachtige stad bezoeken.
Alice, een jonge, aankomend kunstenares, onderneemt de reis om daar inspiratie op te doen. Alec en Meg gaan voor een vakantie, maar ook om daar tegeltjes te zoeken die zij in haar nieuwe badkamer wil hebben. Tenslotte ontmoeten we ook Constance en Lizzie die in Rome de as van de overleden man van Constance willen uitstrooien.
Allen beleven hilarische avonturen, de schrijver weet dit zo komisch te vertellen dat een glimlach je niet kan ontgaan. Al lezende heb je het gevoel door een groot gedeelte van Rome te lopen, de beschrijvingen zijn uitgebreid, zelfs de straatnamen worden heel vaak genoemd in het boek.
Het is een boek in een genre waarin ik niet zo bekend ben; mede daarom is het niet eenvoudig dit boek naar waarde te beoordelen. Ik denk echter wel dat "Een liefde in Rome" door heel veel lezers met veel plezier zal worden gelezen. | 0neg
|
Helaas was ik na het lezen van mijn eerste Karen Rose boek helemaal in de stemming om In het donker te gaan lezen.
Halverwege heb ik het boek echter aan de kant gelegd. Op een of andere manier pakt het verhaal mij niet en kom ik niet in de verhaallijn. Daarom ook maar 2 sterren. | 0neg
|
Besloten dat Sophie Kinsella echt niet voor mij is. Dit is het tweede boek van haar dat ik probeer te lezen, maar beide keren haakte ik af door de te grote voorspelbaarheid, flauwheid en oppervlakkigheid van de boeken. Helaas, niet aan mij besteed. | 0neg
|
Poeh, nou ik heb me wel door dit boek heen moeten worstelen.
Eigenlijk wordt het verhaal pas in de laatste 50 blz. een beetje interessant, je hebt dus wel een lange adem nodig.
Geen sprankelend verhaal waarin ik bovendien geen humor in heb kunnen ontdekken, wat toch essentieel is voor dit genre! | 0neg
|
Een eerlijk verslag van hoe met een alcoholverslaving te leven en de toekomst tegemoet te zien zonder alcohol maakt een goed opgeschreven verhaal nog niet tot een voor mij lezenswaardige roman. Het boek blijft maar vertellen wat er allemaal met de hoofdpersoon gebeurt, niet gebeurt,zo kunnen gebeuren als hij van de alcohol af zou zijn, aan de alcohol zou blijven.Dat is deprimerend, natuurlijk, maar schrijf het dan ook zo op dat de lezer daarin in meegaat. Ik kom niet verder dan dat het een moedig verslag is hoe te genezen van de ziekte die alcoholisme is-therapeutisch dus.Geen roman. En ook om de grappen (die trappistengrap bv )vond ik flauw. Nee, voor echt meesterlijke alcoholromans grijp ik liever terug naar, inderdaad Een Dagje naar het strand, of Een blauwe maandag op aarde (Max Dendermonde), Dan laat ik het echt rauwe alcoholisme van Bukovski en Carver nog buiten beschouwing.En Reve ook. | 0neg
|
Arthur Ophof had zich het leven toch anders voorgesteld. In plaats van spectaculaire reizen te maken naar verre landen, staat hij vier keer in de week in de file van Purmerend naar Breukelen én in de file van Breukelen naar Purmerend. Groots en meeslepend kun je zijn uitgebluste, kinderloze huwelijk en zijn autovrije hofje voor de deur niet noemen. En hij wordt vijftig, dus de tijd begint te dringen.
Maar als zijn werkgever hem 'helaas' moet ontslaan en hij er een mooie ontslagvergoeding uit weet te slepen, openen zich onverwachts mooie perspectieven op een geheel nieuw leven...
Het verwachte leuke oude mannetje Hendrik Groen is verdwenen. Misschien had ik het boek met andere ogen gelezen als er hooguit genoemd was: "van de schrijver of de bedenker van Hendrik Groen."
Het boek is saai en langdradig. De galgenhumor over de dood blijft maar doorgaan. Als het plan dan eindelijk op gang komt lijkt er een beetje gang in het verhaal te komen en kan ik er wel een beetje om lachen. Toch was Hendrik Groen velenmaler leuker in het bejaardenhuis. Erg jammer. Geen aanrader. | 0neg
|
Het is weliswaar raar om een recensie van een boek te maken dat je niet uit hebt gelezen, maar ik wil toch het één en het ander erover kwijt.
Als eerste maakte ik kennis met Zoë. Deze kleuterjuffrouw is sinds kort beroemd in haar omgeving omdat ze een tasjesdief had uitgeschakeld met behulp van een enorme watermeloen. Tussen al haar fanmail zit ook een dreigbrief. In die brief word vermeld dat ze binnenkort doodgaat. Een aantal hoofdstukken later gebeurd dat dus ook.
Met de rijke Jennifer gaat het verhaal verder. De spanning van het verhaal van Zoë is abrupt weg, de schrijfstijl is compleet omgeslagen en het is ineens heel moeilijk om er doorheen te komen. Ik heb hem helaas weggelegd. Simpelweg omdat het verhaal van Jennifer te saai voor woorden was. Aan de ene kant wel knap dat je toch twee ik-perspectieven in een hele andere stijl neer kan zetten, maar helaas, ik kwam er niet doorheen. Misschien jammer, want het schijnt dat het plot erg goed was (eerst het zuur, dan het zoet), maar helaas, het lukte me niet.
2 sterren, dankzij Zoë! | 0neg
|
Dick Francis was een Brits Jockey en auteur. Tijdens zijn carrière als jockey won Francis meer dan 350 races. Na een zware val in 1957 was hij gedwongen her racen op te geven. Na zijn afscheid uit de paardensport schreef Francis een autobiografie. Dit leverde hem een sporscorrespondetschap op bij de London Sunday Express. In 1962 werd zijn eerste thriller gepubliceerd. Dick Frances overleed op 14 februari 2010 op negentigjarige leeftijd.
Goudkoorts op de renbaan is oorspronkelijk verschenen bij de Stichting Collectieve Propaganda Nederlands Boek, ter gelegenheid van de Maand van het Spannende Boek in 1993. Het boekje bestaat uit vier korte verhalen. Het Cadeautje (The Gift), Liefhebberij (Springfever), De Roof van Kingdom Hill (The rape of Kingdom Hill) & Blind Geluk (Blind Chance). In de korte verhalen laat Francis ons kennismaken met zijn geliefkoosde thema; de paardensport in al zijn facetten. Criminele gokkers, ambitieuze jockeys en corrupte officials zijn de personages in de verhalen. Voor diegenen die dol zijn op paardensport is er dus genoeg sfeertekening om de verhalen te waarderen. Maar als misdaadverhalen zijn de verhalen naar mijn mening iets te kort om er een goed oordeel over te kunnen vellen. Ik hou het dan ook bij een koele eerste kennismaking. | 0neg
|
Net als collega-schrijvers Suzanne Vermeer en Linda van Rijn gaat ook Jet van Vuuren met de seizoenen mee in haar thrillers. Haar vorige thriller, Zomerzin, speelde zich af tijdens een zomerse vakantie in het bos. Voor haar nieuwste thriller, Wintergast, heeft Jet van Vuuren het Groningse platteland tijdens een strenge winter als setting gekozen.
Niet alleen buiten is het ijzig koud, ook binnen in de boerderij van Sicco Baak wil het niet warm worden. Hij heeft zijn aangetrouwde nicht Bea Versluis uitgenodigd om de kerstdagen op zijn boerderij door te brengen, samen met zijn vier vrouwelijke familieleden die op en rond de boerderij wonen. Dat was geen goed idee van Sicco, want zowel zijn moeder, zijn tante als zijn oma zijn bang dat Bea de goedbewaarde familiegeheimen zal ontdekken en de gruwelijke waarheid aan het licht zal komen. Ze doen er alles aan om dit te voorkomen. Denk hierbij aan een dode rat en een uiterst kille ontvangst.
Bea had gehoopt om voor een keer een gezellige kerst te hebben in familiekring en uit te kunnen rusten van haar werk en de zorg voor haar man Egge, een neef van Sicco. Egge heeft diabetes en wordt agressief als zijn bloedsuikerspiegel niet in orde is. Bea is voortdurend bezig hem te observeren en zijn buien in te schatten. Op sinterklaasavond liep het uit de hand en heeft Egge Bea aangevallen. Ze had zich kunnen opsluiten in de badkamer en heeft daarna de politie gebeld omdat ze bang was dat hij haar echt wat aan zou doen.
Alleen Roos, de dochter van Sicco, en Sicco geven haar het gevoel welkom te zijn, al hebben die ook hun problemen waardoor ze nauwelijks tijd voor haar hebben. Aan uitrusten komt Bea ook al niet toe, terwijl ze daar zo op gehoopt had. Voortdurend maken de drie andere vrouwen haar duidelijk dat ze een ongewenste gast is. Helaas kan Bea niet weg. Onderweg naar Groningen kreeg ze pech met de auto, en bovendien is de boerderij ingesneeuwd en onbereikbaar geworden. Er zit voor Bea niets anders op dan de kerstdagen uit te zitten, al is dat niet zonder gevaar.
In de retailmarketing is het belangrijk dat het thuis-, buiten- en binnenverhaal klopt. Dat wil zeggen dat de consument een bepaalde reclame-uiting zowel thuis (op tv, op een website, in een krant etc.) voorgeschoteld moet krijgen, als buiten in de etalage van de betreffende winkel en binnen in diezelfde winkel. Jet van Vuuren heeft dit principe in Wintergast goed uitgewerkt. Het omslag laat een vrouw in een winters landschap zien. Het verhaal speelt zich af in de donkere dagen rond kerst, in een winters Groningen, op een ingesneeuwde boerderij. De sfeer in het verhaal is eveneens kil en koud. Er is geen sprake van liefde of warmte tussen de personages, louter haat, verraad en afgunst. Er lijkt iets liefdevols op te bloeien, maar dat blijkt al snel lust te zijn, die niets met liefde te maken heeft.
De eerste hoofdstukken van Wintergast zijn goed opgebouwd en spannend. Helaas kan Jet van Vuuren dit niveau niet het hele boek volhouden. Het verhaal wordt steeds warriger, en dat is te wijten aan de gesprekken die in een andere lettertype worden weergegeven. De vele perspectiefwisselingen, vaak binnen een paragraaf of hoofdstuk, maken het er niet beter op. Het einde laat de lezer achter met een kater, omdat de handelingen van de personages in de laatste hoofdstukken vreemd en ongeloofwaardig zijn, gezien hun eerdere gedrag. Het gedrag van Bea is vreemd en onlogisch. Haar motieven worden niet overtuigend verklaard. Slaapgebrek is geen goede verklaring.
Wellicht had Van Vuuren haar verhaal beter in de eerste persoon geschreven, vanuit het standpunt van Bea. De dialogen in een ander lettertype hadden dan een duidelijkere functie gekregen. Nu was het beter en duidelijker geweest als de losse dialogen waren verwerkt in de tekst.
Het gedrag van de vrouwelijke familieleden van Sicco is zo vreemd, dat het ongeloofwaardig wordt. Het lijken eerder karikaturen of oude heksen dan echte vrouwen. Ze willen niet tot leven komen.
Klein, storend detail: er komt een polaroidfoto ter sprake die begin jaren vijftig gemaakt moet zijn op een Groningse boerderij. De afbeelding is, ondanks lichte vervaging, nog steeds te zien. Even googelen leert ons dat de eerste polaroidcameras vanaf 1963 op de markt waren en dat een polaroidfoto uit die beginjaren slechts 10 jaar houdbaar was.
Het begin van Wintergast was zo veelbelovend en spannend. Jammer dat Jet van Vuuren dat niveau niet het hele boek heeft weten te behouden, want dan was dit zeker een spannende, goede thriller geworden. | 0neg
|
Een verschrikkelijke schoonheid is een historisch YA Fantasy boek en het eerste deel van een trilogie.
Het boek gaat over de 16-jarige Gemma Doyle die, na de dood van haar moeder, vanuit India naar kostschool in Engeland gestuurd wordt. Naast vriendinnen vind ze daar ook geheimen. Samen proberen ze deze te ontrafelen.
Spanning en magie in het Victoriaanse Engeland, waarin meisjes klaargestoomd worden voor het leven als echtgenote.
Het boek begint veelbelovend en is moeilijk weg te leggen.
Helaas valt de spanningsboog op tweederde van het boek weg en komt pas tegen het einde van het boek weer terug. | 0neg
|
Peter Frantz vertelt heel gedegen over de fictieve, maar daarom niet minder realistische ervaringen van een man die vanuit een klein particulier belastingadviesbureau overstapt naar een groot semi-overheidsbedrijf. Dat klinkt saai voor een roman. Dat valt bij lezing mee, hoewel de lezer eindeloos lang meegenomen wordt naar alle gesprekken en overwegingen over visie- en andere ronkende documenten van de Raad van Bestuur en van de vele grote en kleine bazen van het overheidsbedrijf. Geen boeiende kost voor liefhebbers van thrillers. Maar voor wie de moeite neemt zich te verdiepen in de complexe en vervreemdende wereld van een bedrijf met 3000 werknemers, kan de lol niet op.
Vanaf de sollicitatiebrief van de hoofdpersoon tot aan zijn uiteindelijke maar snelle besluit zijn werk bij deze semi-verheid vaarwel te zeggen, maakt de lezer kennis met het meest moderne managementjargon dat in Nederland vanaf de jaren negentig een grote vlucht heeft genomen. De overheid stootte vele taken en diensten af naar ‘de vrije markt’, waar niet ‘de politiek’ de scepter in handen heeft, maar diffuse lagen van Bestuurders, Toezichthouders, afdelingshoofden, teamchefs, hun plaatsvervangers en van hen weer de adjuncten en assistenten. Die alleen maar met elkaar schijnen te vergaderen. De Hoofddirectie vergadert op maandagmorgen, de afdelingsdirecties doen dat op dinsdagmiddag, de teamdirecties op woensdagmiddag evenals de stafdirecties, en de teamoverleggen een week later. ‘Daarmee was een sluitend systeem bereikt waarmee binnen twee weken boodschappen van de top naar het laagste niveau doorkwamen. En via dezelfde weg terug konden boodschappen van de werkvloer uiteindelijk weer bij de Hoofddirectie terecht komen.’
De hoofdpersoon Peter Frantz, een naam die net zo verzonnen lijkt als die van de auteur op de kaft, doet nauwgezet verslag van alles in het bedrijf wat hij meemaakt als lid van het Team Bijzondere Gevallen B (TBGB). Om als lezer gek van te worden, hoewel de auteur zijn best doet op een niet-cynische manier daarover te vertellen. Want hij gelooft in de publieke zaak, reden waarom hij voor de baan bij de semi-verheid heeft gekozen.
Als er bezuinigingen en een fusie op komst zijn, besluit Peter Frantz te vertrekken. Hij kan niet meer tegen het praten om het praten. Niet de klant, de burger, blijkt centraal te staan, maar de interne belangen en posities zijn doorslaggevend. Hij krijgt het aanbod om bij zijn eerste baan op het belastingadviesbureau vennoot te worden. | 0neg
|
Vervloekingen is het tweede deel in de serie over De Graces van Laure Eve. De mysterieuze vraag ‘zijn het heksen’ is inmiddels opgelost en dit tweede deel brengt de magie meer op de voorgrond. Maar wat is verder eigenlijk het verhaal?
Net nadat hoofdpersonage River aan het einde van het eerste boek een beetje interessant begon te worden, raakt ze helaas in het tweede deel nog verder op de achtergrond. In het tweede deel neemt namelijk de jongste Grace het vertelstokje over. Dit is misschien een logische stap, aangezien ‘de Graces’ wel de hoofdfiguren zijn in deze serie. Maar F. Scott Fitzgerald wist ook een heel interessant boek te schrijven over ‘De Grote Gatsby’, door op een afstandje te blijven van degene waar het boek over gaat. (Om even terug te grijpen op een klassieker.)
Aan de ene kant lijkt het logisch om het verhaal te vertellen vanuit één van de Graces, maar het neemt ook wel de magie weg van het mysterie dat draait om wie de Graces nu echt zijn. Summer is wel een veel interessantere verteller dan River was. Ze heeft een mening en onderneemt actie, waardoor ze veel beter van het papier afkomt en een echt persoon lijkt.
De achterflap van het boek belooft een spannend verhaal over een vloek, tarrotkaarten en een belangrijke rol voor River. Dat is niet gelogen, deze onderdelen komen inderdaad voor in het boek. Samen met nog een hele lading andere verhaallijnen die nergens eindigen.
De auteur lijkt niet te weten waar het naartoe moet met het verhaal. Summer en haar broer en zus hebben steeds weer andere ‘vijanden’ en problemen om op te lossen. Er zijn er te veel, maar alles is ook te oppervlakkig en snel opgelost, waardoor het nergens echt boeit. Tot het laatste probleem, maar dit had dus een veel beter opbouw moeten krijgen.
Deel twee van De Graces kampt een beetje met hetzelfde probleem als het eerste boek: er gebeurt heel lang niets (of juist heel veel?). Doordat het verhaal overal en nergens naartoe gaat zit er helemaal geen vaart in het boek. Pas in het laatste kwart van het boek gaat het gaspedaal erop en lijkt er eindelijk echt iets belangrijks te gebeuren. Er zijn echter ook momenten waar extra redactie fijn was geweest. Zo zegt Summer aan het begin van het boek dat ze over drie uur met de trein moeten vertrekken, maar daarna gebeurt er nog zo veel in huis dat je je afvraagt of drie uren in de wereld van De Graces eigenlijk een dag duurt.
Ook praten de personages lang over een bezwering die ze willen uitvoeren, wat doet denken dat dit een belangrijke gebeurtenis is. Maar uiteindelijk gebeurt de uitvoering buiten beeld en krijgt de lezer daar helemaal niets van mee. Erg jammer en het maakt duidelijk dat de schrijfster ook niet echt wist wat nu belangrijk was in het verhaal.
Hoe leuk en interessant het idee van deze serie ook leek, de uitwerking is helaas enorm teleurstellend. Daar heeft dit tweede deel niet veel aan veranderd. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.