text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik heb zelden een boek gelezen met zoveel overbodige woorden én met een meer onwaarschijnlijke plot. Heb het einde niet gehaald, het leven is tekort om dit boek uit te lezen.
De flaptekst leek zo aardig, maar het is gewoon een onzinnige warboel. | 0neg
|
Het boek begint in Syrië, in de jeugd van Aylan. Het is interessant om over het leven in een Syrisch dorp te lezen.De relatie met zijn vader wordt mooi beschreven. Helaas komt er al snel een opsomming van allerlei westerse schrijvers over democratie, en veel politieke meningen van Els Ampe. De passages over politiek, economie, democratie en de vrije markt zijn saai en langdradig.
Op zijn vijftiende verjaardag krijgt Aylan een prent van de mythische stad Palmyra. " Die prent deed hem dromen van paleizen en heldhaftige koningen". Aylan is een jongen met een naar buiten gerichte blik, wat ongebruikelijk is in zijn dorp. Hij is een dromer, en de prent van Palmyra wakkert dat aan. Palmyra was altijd een plaats die oost en west met elkaar verbond, en zeer welvarend. Voor de jonge Aylan is het misschien een metafoor voor een beter, spannender leven. Hij fantaseert er veel over, en als hij dan als hij er voor het eerst is, een mooie vrouw in het wit ziet, wakkert dat zijn fantasie nog verder aan. Doordat ze bij de volgende oogopslag is verdwenen, wordt ze inderdaad bijna mythisch. Zij wordt symbool voor een onvervulbare droom. Doordat hij haar later bij toeval tegen komt, lijkt die droom niet meer onvervulbaar. Als zij dan opeens verdwijnt, wordt zijn verlangen alleen maar groter. Het verhaal hangt aan elkaar door allerlei toevalligheden. Natuurlijk bestaat toeval, maar in dit boek wel in een overdosis. De verloren liefde brengt Aylan naar België. Eenmaal daar distantieert Aylan zich van " echte" vluchtelingen. Waarom? Het zou interessant zijn om daar meer over te lezen, en over het gewend raken aan een nieuwe cultuur, het zich gewenst of ongewenst voelen, de asielaanvraag etc. Het lijkt Aylan allemaal weinig uit te maken of hij nu in Syrië is, in Rusland of in België. Alles blijft aan de oppervlakte. Niets wordt echt uitgewerkt. Een mager liefdesverhaal, gelardeerd met te veel politieke meningen. | 0neg
|
Ik heb alle boeken met Kay Scarpetta gelezen. Dit boek von ik erg
tegenvallen. Gelukkig heb ik het in het Duits in een verkorte
versie geluisterd anders had ik het waarschijnlijk niet uitgelezen.
Er gebeurt heel weinig en het weinige is ook nog niet echt
interessant. Hopelijk is het volgende boek beter, anders houd ik
het gezien met deze serie. | 0neg
|
Zeer matig...pas halverwege komt het tot een verhaal, moest mij er wel doorheen worstelen
Geen aanrader in ieder geval | 0neg
|
Een aardige thriller, maar meer ook niet. Het boek is onderhoudend en wel aardig geschreven. De spanning laat echter te wensen over, het venijn zit hem dan ook vooral in het staartje. De personages zijn wel aardig uitgewerkt, je kan je dan ook wel inleven in Anna de hoofdpersonage uit het verhaal. Kortom, een aardig tussendoortje, maar zeker geen hoogvlieger. | 0neg
|
Het kan niet missen! Wat een prachtige cover! Alleen daarvoor al neem je het boek in handen en ga je geïnteresseerd de achterkant lezen! Een goede zet van de uitgever! Met de titel kan je ook alle kanten uit want om wiens Monogrammen gaat het en wie zijn de slachtoffers? Misschien schandalig voor een veellezer, maar tot nu toe was er geen boek van het werk van Agatha Christie onder mijn aandacht gekomen sinds de verplichte boekenlijst op school, 'De Moord op de Oriënt Express' en daarmee ging ik dus blanco dit verhaal in.
Het verhaal speelt zich af in Londen in de roerige periode in de vorige eeuw, in het jaar 1929. De sfeerschetsing van die tijd doet je vermoeden dat de auteur over een tijdmachine heeft kunnen beschikken of toch in ieder geval heel veel research heeft gedaan door oud filmmateriaal te bekijken. Want eerlijk is eerlijk, ik waande me soms echt in die tijd! En dat vind ik knap. Poirot is een merkwaardig mannetje, irritant ook soms. Zijn vaste ritueel in zijn geliefde koffiehuis iedere donderdag, de anonimiteit waar hij zich daar in wentelt maar ook de interacties met Catchpool, de Scotland Yard detective zijn heel goed uitgewerkt. Dat waren best aangename leesmomenten. Het is me wel een karakteristiek figuur zeg, je ziet ‘m in stilte nadenken terwijl hij zijn merkwaardige snor verder perfectioneert. En zo ziet hij zichzelf ook, perfect. Hij heeft maar moeite met anderen, hij is duidelijk de slimste en laat dat ook wel merken, ik vind hem niet echt sympathiek. Hij zal op een bepaald moment toch echt moeten gaan samenwerken want er worden drie moorden gepleegd in een vooraanstaand Londens hotel waarbij in het onderzoek om zijn expertise wordt gevraagd. Catchpool neemt de verhaallijn van Jennie voor zijn rekening waardoor er wel sprake is van afwisseling in het verhaal maar het neemt niet weg dat het allemaal bij elkaar genomen niet echt tot z'n recht komt. Soms was daar ook het gevoel achtergrondinformatie te missen. Maar dat kan ik dus niet met zekerheid zeggen.
Ik ken de vorige boeken van Hannah allemaal maar in dit boek merk ik dat ze soms behoorlijk lang van stof is, wat lijzig zelfs. Probeert ze daar AC-achtig te zijn? Want zo ervaar ik haar andere boeken namelijk totaal niet. Met vlagen is het wel boeiend en omschrijft ze het allemaal prachtig en levendig, maar ze kan dan ook gewoon lekker schrijven, dat zonder meer. Er is ook niet echt sprake van spanning, er wordt best een mooi verhaal verteld. Het boek leest eigenlijk een beetje als een legpuzzel, die beschrijving komt het beste in de buurt. Beetje voor beetje, stukje voor stukje en vooral langzaam kom je tot de plot, die dan weer wel enigszins verrassend was.
Omdat ik nog nooit eerder iets las van Agatha Christie en detectives doorgaans niet mijn favoriete genre zijn was ik heel benieuwd naar dit verhaal. De Monogram Moorden is niet de reden geworden om hierin verandering aan te gaan brengen, dit terwijl ik echt liefhebber ben van de boeken van Sophie Hannah en nieuwe genres echt niet uitsluit. Of zal het aan de personages en het verhaal op zich hebben gelegen? Wie zal het zeggen?.
Omdat het zeker geen slecht geschreven boek is en het absoluut lofwaardig is dat een auteur zich waagt aan de uitdaging om het gedachtengoed van een icoon voor te zetten. Om daar een soort van ‘vernieuwende doorstart’ te maken verdient ze alleen al alle lof. Maar al bij al is het geen boek dat is blijven hangen, het heeft geen indruk gemaakt of me tot verder nadenken gezet.
2,5 ster | 0neg
|
Verhaal
Ben Taylor woont samen met zijn 13-jarige zoon Martin (de ik-persoon) in Bath in het zuidwesten van Engeland. Martins moeder is bij een verkeersongeluk omgekomen toen hij 1 jaar oud was.
Hoewel ze een goed leven leiden, heeft Ben het gevoel dat Martin een moederfiguur mist. Wanneer hij Roberta ontmoet, duurt het dan ook niet al te lang vooraleer zij trouwen en Roberta bij hen intrekt. Wanneer zij op een gegeven ogenblik naar een andere woning wil verhuizen, heeft Ben het perfecte huis gevonden: Cromhout Cottage.
Martin hoort echter de wildste verhalen over Cromhout. De 6 voorgaande eigenaars zouden allen gewelddadig om het leven zijn gekomen.
Wat er gebeurt wanneer Ben, Roberta en Martin naar Cromhout verhuizen? Dat mag je zelf ontdekken.
Leeservaring
In dit boekje van amper 52 bladzijden lang (met slechts weinig tekst per bladzijde), komt het talent van Anthony Horowitz niet volledig tot zijn recht.
Ja, hij weet spanning op te bouwen zodat je blijft doorlezen tot je het einde kent.
Ja, hij doet dat met een uiterst vlotte pen.
Maar toch blijf je als lezer wat teleurgesteld achter.
Het hele verhaal is realistisch opgebouwd om dan op het einde plots een absurd element toegevoegd te krijgen. In zijn andere boeken, zoals bijvoorbeeld Grieselstate , werkt dit wel goed omdat het doorheen het hele boek verweven zit. In dit verhaal komt het echter als een deus ex machina plots uit de hemel gevallen en laat het bijgevolg het verhaal niet volledig tot zijn recht komen. Misschien had dit minder gestoord mocht de auteur het verhaal langer en consequenter uitgewerkt hebben.
Al bij al een vlot lezend “6 minuten-verhaaltje” dat sommigen misschien zal kunnen bekoren, maar niet iedereen.
Wil je kennismaken met deze fantastische auteur? Dan begin je best met één van zijn andere boeken om een beter beeld te krijgen van wat hij allemaal in zijn mars heeft. | 0neg
|
Dit boek als recensieboek ontvangen van not just any book. De kaft ziet er mooi en mysterieus uit. De achterkant van het boek klinkt ook erg mystereus, waardoor ik met hoge verwachtingen aan het boek begon. Helaas vond ik het moeilijk om mij in het verhaal te verplaatsen en vond ik de verhaallijn erg wazig en kon het mij niet zo boeien. Ik vond het moeilijk om mij in te leven in de hoofdpersonen. Wel werd ik aan het denken gezet, wat als dit in het echt zou gebeuren? Wat als er overleden geliefden van mij weer ineens naast me zouden staan.. Maar verder pakte het verhaal mij niet echt helaas.. Als je van fantasieverhalen houd, is dit vast een goed boek. | 0neg
|
Poeh.....
Blij dat ik dit boek uit heb. Wat een langdradig, saai, vreemd boek. Drie vrienden richten een bedrijfje op dat andermans problemen oplost: Cleopatra's kam. Vrijwel direct wordt gevraagd een moord te plegen, en dit wordt ook uitgevoerd.
De vraag is en blijft lang: wie heeft de moord gepleegd. Er volgen meer doden: moord of natuurlijke dood? Mensen zijn niet wie ze lijken te zijn, ieder heeft last van zijn eigen verleden...
Nee, ik heb veel moeite moeten doen dit boek uit te lezen.
1 ster voor de moeite van het schrijven, meer kan ik er niet van maken | 0neg
|
O'Reilly en Barry zijn 2 plattelandsdokters werkzaam in Ballybucklebo nabij Ulster en Belfast.
Als er zich nog een 3e dokter vestigt, wordt het even spannend hoe de patienten hierop reageren, maar alles loopt met een sisser af.
Zoals alles in dit boek met een sisser afloopt.
Het is een roman die mijn moeder ongetwijfeld prachtig had gevonden, ik vond het een uitermate slap boek dat bol staat van de oubolligheid, het kon mij niet boeien, wel uitgelezen omdat het wel een redelijke prettige schrijfstijl heeft.
Gauw door naar een beter boek. | 0neg
|
Terug naar de Kust en De Eetclub deden bij mij veel beloven voor de nieuwste "literaire" thriller van Saskia Noort. Maar Nieuwe buren vond ik erg tegenvallen. In het eerste hoofdstuk wordt alle spanning van het boek weggenomen.
Het eerste hoofdstuk is namelijk het laatste en dat was volgens mij een erg slechte stap. De hele clou is weggegeven de spanning is weg, het eind is bekend, alleen is de vraag hoe?
Saskia Noort heeft haar schrijfstijl iets aangepast het doet wat denken aan de muziek van Kluun, met de sex van Heleen van Rooijen, de flair van Lydia Rood en de spanning van... Tja er was geen echte spanning.
Dat de uitgever dit boek als literaire thriller verkoopt vind ik erg jammer, was het als erotische roman op de markt gebracht (dan wel een erotische roman met fatale afloop) dan had het zeker 4 sterren gekregen. Maar met huidige uitgebrachte vorm vrees ik het ergste. Het wordt een bestseller, dat staat vast, maar of wij daar als thrillerfans blij om moeten zijn? Ik hoop niet dat dit de volgende trend wordt, want naar eentje heb ik het wel gezien. Ik ben trouwens benieuwd of ik veel mensen dit boek in het openbaar vervoer of op strand zie lezen. :) | 0neg
|
Alhoewel het boek fier overeind blijft staan met de humor, is de verrassing die er bij het eerste boek aanwezig was. bij mij weggeëbd, ik ben ook van mening dat hij het bij het eerste boek had moeten laten, laat onverlet dat ik de vondsten toch ook deze keer weer bovenmatig vond. | 0neg
|
Ondanks, of misschien dankzij de -naar mijn mening- enigszins saaie schrijfstijl en de soms kortzichtige en/of weinig sympathieke toon, (je zou het ook authentiek en zonder poespas kunnen noemen) wilde ik het behoorlijk dikke boek uitlezen. Mede omdat ik me bleef verwonderen over het lef (dat soms ook tot onverantwoorde situaties leidt, wat mij betreft) van de reizigster/schrijfster. Maar bovenal vind ik het fantastisch wat ze doet, ze levert een buitengewone prestatie en daarnaast geeft het reisverslag een goed inzicht in de cultuur van de landen die ze doorkruist. Het is mooi om te lezen hoe dat per land zoveel verschilt. | 0neg
|
'Galgenveld' is een aardig tussendoortje, voor als je even een boek wilt lezen waar je niet bij na hoeft te denken. Op zich nèt onderhoudend genoeg om uit te lezen, maar gezien alle thrillercliché's verdient het niet meer dan 2 sterren. De schrijfstijl doet vermoeden dat het hier om een puberboek gaat: "Ze zal goede hardloopschoenen moeten kopen. En een sport-bh. Vast verstandiger dan bonkend en zwabberend je knieën en tieten naar de gallemiezen rennen."
Het boek maakt de lezer ook niet benieuwd naar de volgende delen, door de voorspelbaarheid en de schrijfstijl.
Na dit eerste deel wil je weer gauw een echt boek pakken. | 0neg
|
Ik ben een absolute fan van Reichs en haar alter ego, Tempe Brennan. Maar dit boek heeft me toch wat teleurgesteld. Ik miste de spanning die haar vorige boeken bij me teweeg brachten. Het magere plot en de dikwijls té technische beschrijvingen, konden me niet echt boeien. De sterke karakterzetting van Tempe en de fijne humor maakten dan weer veel goed. Het einde is ook teleurstellend en laat bij mij een open vraag, voor wie heeft Tempe nu uiteindelijk gekozen?? Misschien dat we dat aan de weet komen in de volgende titel. | 0neg
|
Wat is mij dit boek tegengevallen. Ik wilde hem lezen vanwege de flaptekst en vooral vanwege de humor en met vaart geschreven roman zoals dit vermeld wordt.
De humor is naar mijn mening ver te zoeken. Ik heb zelfs nog niet een glimlach op mijn gezicht kunnen toveren. Bovendien vond ik het verhaal langdradig en niet boeiend geschreven. Waarschijnlijk had ik mijn verwachtingen te hoog gespannen. Eigenlijk had ik halverwege het boek aan de kant willen gooien, maar ik hoopte toch nog op het leuke en komische gedeelte. Niet dus..
Gelukskind vond ik beter van deze schrijfster. | 0neg
|
Dit boek viel mij erg tegen. Ik las eerder zijn book Tell no One. Dat was een knap boek over een verdwijning. Wat schetst mijn verbazing? Ook hier verdwijnt weer iemand. En ook hier duikt die persoon uit het niets plotseling weer op. Het verhaal is geconstrueerd en ongeloofwaardig. Wie blijft nou hangen in bij zijn middelbare school vrienden als het gaat om grote criminaliteit. En daar hebben we het hier over. Nee voor mij, maar 2,5 sterren. | 0neg
|
Het heksenmasker is het eerste werk dat ik van Minette Walters heb gelezen. Normaal gezien spreken detectiveverhalen mij niet echt aan. Ik vind ze meestal saai. Toen ik de achterflap van het boek las, was er toch iets dat mij aanspoorde het boek te lezen.
Het verhaal gaat over Mathilda Gillespie. Ze wordt op een dag dood aangetroffen in haar badkuip. Haar polsen zijn opengesneden en op haar hoofd draagt ze een heksenmasker. Dit is versierd met onkruid en bloempjes. De patholoog-anatoom bevestigt dat het om zelfmoord gaat. De huisarts Sarah Blakeney is daar toch niet zo zeker van. Ze had nooit verwacht dat Mathilda dit zou doen. Samen met brigadier Cooper gaan ze op onderzoek en willen ze bewijzen dat het niet om zelfmoord gaat maar om moord. Tijdens hun onderzoek komen ze heel wat interessante informatie te weten en ook heel verrassende ontdekkingen...
Het verhaal duurde iets te lang voor mij. Pas halverwege begon het spannend te worden. Minette Walters beschrijft zeer gedetailleerd al haar personages. En dat zijn er tamelijk veel.
Mensen die graag detectiveverhalen lezen, wil ik het boek gerust aanraden. De schrijfster houdt je in spanning tot de laatste bladzijde. | 0neg
|
Geen pakkend verhaal, ik vond het moeilijk om het boek door te komen... Geen aanrader. | 0neg
|
Zingend naar huis door R.A. Basart
Zingend naar huis bevat de beste gedichten uit Basart’s bundels Oranjebal (1974) en De gezonde apotheek (1977) aangevuld met nieuw materiaal.
Basart schrijft grappig, eenvoudig en vaak in een naar dialect neigende taal. Iets waar ik wel van hou. Ik ben bijvoorbeeld dol op de geweldige poëzie van Herman de Coninck.
De gedichten uit de jaren 70 klinken soms wat gedateerd, maar dat is natuurlijk logisch voor gedichten die al 40 jaar oud zijn.
Geregeld staan er geweldige vondsten in dit boekje, getuigend van een grote opmerkzaamheid van het alledaagse, bijvoorbeeld: ‘Huisvrouwen wisselen ziektes uit…’
Maar even vaak staan er vergelijkingen in als: ‘de pindazak staat open als een schede…’
-Waar haal je zoiets?-
Waar hij me in het ene gedicht ontroerde (vooral over ouder worden en zijn moeder), ergerde hij me in het volgende.
Dat hoort bij poëzie zeker? Iets in je aanraken, iets raken, iets wakker maken. | 0neg
|
Crichton begint zoals veel Amerikaanse auteurs meer en meer in functie van een verfilming te schrijven. Het boek leest dan ook meer als een Hollywood scenario dan als een boek. Het is echt een formule boek en beetje 13 in een dozijn. Brainless entertainment voor mensen die graag naar actiefilms kijken met wat popcorn en een cola. | 0neg
|
Gebeurde weinig in dit boek. Goedkope amusement over het laten van winden, een onuitputbare bron van 'elfen-gadgets'.
Een redelijk leesbaar boek, maar niet in lijn van Eoin Colfer andere boeken. Airman was vele malen beter. Natuurlijk was dat op een ander soort publiek gericht.
De reden dat ik toch dit soort boeken lees, is dat je deze gedachtenloos kan zitten lezen, ergens in een verloren uur of zo. | 0neg
|
De kookboeken van Delicious, het mooie foodmagazine, beginnen nu wel een echte serie te worden. Zo’n serie waarvan je de delen naast elkaar in je kast zet en die dan zo’n k(l)eurige rij vormen.
Eerder zagen we al een saladeboek, 60 easyrecepten, een proef de wereld boek, het bakboek, het kookboek en ovenrecepten. Er zijn er nog meer dan de genoemde titels en nu is er ook het boek60 x grill recepten.
Zoals wel vaker is ook nu de Australische Valli Little de maakster van het boek. Valli Little is Food editor bij de Australische Delicious en test alle recepten die door chef-koks aangeleverd worden zelf uit. Over het algemeen worden de recepten tweemaal getest en dan nog een derde keer gemaakt om gefotografeerd te worden. Als er geen vertaal en/of typefouten zijn gemaakt dan mag je er dus gerust van uitgaan dat de recepten in de Deliciousboeken kloppen.
Valli Little doet meer dan alleen maar het Australische magazine en kookboeken samenstellen. Ze geeft daarnaast kooklessen en omdat ze die lessen ook in andere landen geeft reist ze veel. Ze is niet de eerste de beste want ze groeide op in Engeland waar haar ouders een restaurant hadden en na haar middelbare schooltijd volgde ze de opleiding bij de Cordon Bleu in Londen. Tijdens een werkvakantie in Australië werd ze op slag verliefd op dat land en besloot er te blijven. Ze heeft van alles gedaan op het gebied van koken en kookboeken en kwam uiteindelijk bij Delicious terecht.
Haar motto is: “Blijf trouw aan jezelf.” Ze is van mening dat je nooit moet denken dat je weet wat de lezer wil en je daarnaar moet richten. Je moet altijd trouw blijven aan wat jij denkt dat goed is. Dat ze succesvol is in wat ze doet is wel duidelijk. Haar voorkeur gaat uit naar recepten die redelijk simpel te maken zijn met makkelijk te verkrijgen ingrediënten.
Gebakken ei met baconjam
Lunchgerecht 4 personen
500 g bakbacon of mager rookspek, zwoerd verwijderd en fijngehakt
1 ui fijngesneden
4 tenen knoflook fijngehakt
125 gram donkerbruine basterdsuiker
60 ml bourbon whiskey
125 ml versgezette espresso
2 el sherry- of balsamicoazijn
60 ml ahornsiroop
4 eieren
Bak het spek in een koekenpan 3-4 min. op middelhoog vuur tot het grootste deel van het vet eruit is. Schep het spek met een schuimspaan uit de pan en laat het op keukenpapier uitlekken. Giet het vet eruit (bewaar het) en doe 1 eetlepel terug in de pan. Draai het vuur middelhoog tot laag en fruit de ui af en toe omscheppend in 5-6 min. goudbruin. Roer de knoflook erdoor, gevolgd door de basterdsuiker, bourbon, espresso, azijn, ahornsiroop, het gebakken spek en 125 ml water. Voeg zeezout en versgemalen zwarte peper toe, draai het vuur middelhoog tot hoog en breng alles tegen de kook aan. Laat het op laag vuur ± 1 uur zachtjes pruttelen tot het mengsel de consistentie van jam heeft. Verhit een beetje achtergehouden spekvet in de koekenpan en bak de eieren zoals je ze lekker vindt. Serveer ze met een eetlepel baconjam. Bereiden ± 1 ¼ uur.
Een simpel en toch best bijzonder recept waarvan niet duidelijk is wat het met grillen te maken heeft. Dat geldt overigens voor meer recepten uit het boek. Een behoorlijk aantal gerechten wordt gewoon in de koekenpan gemaakt. Zoals de Saltimbocca van varkensworstjes die in de koekenpan gebakken worden. Alleen het bijbehorende broodje gaat even onder de grill maar dat maakt het nog geen grillgerecht. Ook de makkelijke verkrijgbaarheid van de ingrediënten is een twijfelgeval. Want Ajvarrelish (een gerecht uit de Balkan) of Japanse furikake (kruidenmix) en nog een aantal zaken zijn echt niet zomaar bij iedere exotische winkel verkrijgbaar.
Wie van plan is dit kookboek van Delicious te kopen terwijl er al een paar van de eerder uitgegeven boeken in de kast staan doet er goed aan om eerst naar de kleine lettertjes te kijken. Achterin dit boek staat dat het recepten bevat die eerder zijn verschenen in Delicious, het kookboek, Delicious lekker koken, Delicious lekker thuis, Delicious samen koken en in de Delicious agenda’s. Kortom, lang niet alles in dit boek is nieuw. Een leuk boekje voor wie persé de verzameling compleet wil hebben maar een echte aanwinst is het niet. | 0neg
|
Het is een lastige tijd voor wie zich niet op zijn plek voelt bij zijn huidige werkgever. Andere banen liggen nou niet echt voor het oprapen. En dus kun je er maar beter het beste van maken. Maar hoe? Die vraag beantwoorden was het doel van Jan Dijkgraaf, de auteur van Wake-up Call voor Weekendwensers – Weer Lachend naar je Werk. Helaas slaat hij de plank behoorlijk mis met zijn botte, bijna agressieve toon, zijn focus op een mannelijk publiek en zijn visie op hiërarchie.
Jan Dijkgraaf werkte vroeger als hoofdredacteur voor Metro, Management Team en HP/De Tijd. Sinds een paar jaar werkt hij als freelance ‘butt-kicker’. Hoewel een ‘kick in the butt’ zeker kan helpen als je op zoek moet naar het feestje in je huidige baan, kun je je afvragen in hoeverre Jan Dijkgraaf je juiste raadgever is. De tijd dat hij zelf als ‘ondergeschikte loonslaaf’ heeft gewerkt ligt wel erg ver achter hem. En dat is te merken.
Niks geen zoeken naar zingeving of genieten van dat je iets goeds voor de wereld doet met je werk; dingen waarvan we inmiddels door allerlei wetenschappelijk onderzoek weten dat dit de zaken zijn die werk tot een feest kunnen maken. In plaats daarvan vooral ‘niet lullen, maar poetsen’. Geen vriendjes worden met collega’s, want je moet klaar staan om ze te naaien als het nodig is. Geen oprechte communicatie en samenwerking met je baas, dat verstoort de relatie alleen maar; gewoon uitvoeren wat de baas van je vraagt. Vorm jezelf om tot droommedewerker van je baas en stop met klagen. Een echte quote uit het boek: “Als je geen zin hebt dan maak je maar zin.”
Ik moet toegeven, als ik mij niet had gecommitteerd aan het schrijven van een recensie, dan had dit boek al na 30 pagina’s in de prullenbak gelegen. Gelukkig is Wake-up Call voor Weekendwensers – Weer Lachend naar je Werk maar kort, slechts 172 pagina’s. Het leest ook nog een vrij snel, vooral omdat Jan Dijkgraaf het als een reeks columns achter elkaar aan heeft geschreven. Hij vertelt er zelfs opschepperig over: hij schreef dit boek in 10 dagen. Ook dat is te merken.
Nou helpt het waarschijnlijk niet dat ik een vrouwelijke lezer ben. Wake-up Call voor Weekendwensers – Weer Lachend naar je Werk is duidelijk niet voor vrouwen geschreven. Een stevig, eerlijk gesprek ‘van man tot man’ is de tone-of-voice waar Jan Dijkgraaf (bewust of onbewust) voor heeft gekozen. Vrouwen zijn vooral wezens die veel kletsen in de kantoortuin, die hun carrière verknallen door parttime te gaan als ze kinderen krijgen en die eventueel geschikt zijn voor een een-tweetje in het kopieerhok. Ik voelde mij op zijn zachtst gezegd niet erg welkom.
Is het dan alleen maar kommer en kwel? Nou ja, Jan Dijkgraaf geeft nog wel een paar boeiende tips. Zoals dat je een lijst van al je stomme taken moet maken en deze moet delegeren, elimineren of negeren. En dat je problemen die niet loei-urgent zijn een nachtje moet laten rusten, alsof het druiven zijn die moeten rijpen. Ook het belang van het kennen van je pieken en dalen aan energie op een werkdag komt aan bod. Maar dat is het dan ook wel zo’n beetje. Doe er je voordeel mee en lees verder vooral een ander boek over gelukkig zijn met je werk, zoals Happy Hour Is 9 to 5 van Alexander Kjerulf. | 0neg
|
Ik ben een fervent Agatha Christie fan, al sinds mijn jeugd, dus ik heb ze allemaal minstens 2 keer gelezen, met net tijd genoeg ertussen om me de ontknoping niet meer te herinneren. Misschien komt het doordat mijn favoriete Agatha Christie's met Miss Marple in de hoofdrol zijn, maar deze nieuwe met Hercule Poirot kon me absoluut niet bekoren. Het was uiterst langdradig, sommige zinnen en verhaallijnen werden eindeloos herhaald, alsof het de bedoeling was dat je het boek zou memoriseren of zo, of omdat de schrijfster bang was dat de lezer de draad zou kwijtraken? Het verhaal lijkt af te stevenen op een uiterst ongeloofwaardige ontknoping die kant nog wal raakt, en uiteindelijk blijkt het dan toch anders gelopen te zijn, maar ook hierin bleef ik teleurgesteld achter. Waarom ik zoveel hou van de originele Agatha Christie's is ondermeer omdat je wordt ondergedompeld in de jaren 20. Hier had ik helemaal dat gevoel niet, er werd slechts af en toe iets in die richting geschreven, maar het totaalplaatje klopte niet voor mij. Eerlijk is eerlijk. | 0neg
|
,,Ik schrijf een boek altijd in één keer, de eerste versie is het en blijft het. En dan zeg jij: 'Dat is verdomde goed te merken, er mankeert nog van alles aan'. Ik herinner mij die woorden van Tomas Ross goed, hij sprak ze uit toen ik hem lang geleden voor een Noord-Hollands weekblad interviewde.
Mathilde is niet het beste boek dat Ross het licht heeft doen zien. Als geboren en getogen Amsterdammer las ik geboeid en met veel herkenning zijn sfeervolle tekening van de hoofdstedelijke jetset in de jaren '70. Prima onderzoek gedaan, de feiten kloppen.
Maar dan gaat het mis. De verhaallijn wordt warrig en je moet je kop er goed bij houden om alles te volgen. Met als dieptepunt het slot waarin de moordenaar wordt opgevoerd, maar je naar z'n identiteit moet gissen. Er worden wat tipjes van de sluier opgelicht, maar te weinig om mij het raadsel op te laten lossen.
Tomas Ross moet toch maar eens aan herschrijven gaan denken. Toen ik hem destijds in Middelie interviewde werkte hij nog met een schrijfmachine. Inmiddels zal hij de computer wel ontdekt hebben. Daarmee is het een simpele zaak om een manuscript zodanig onder handen te nemen dat er een goedlopend en ook kloppend verhaal uitrolt. Als de auteur tenminste kritisch is en in z'n eigen vlees durft te snijden... | 0neg
|
Viel me echt tegen MAAR ik ga hem zeker een tweede kans geven.
Ik heb hem voortijdig binnengebracht bij de bib maar ik denk dat ik vooral worstelde met een ander boek dat ik aan het lezen was en dus niet ten volle mijn aandacht heb gericht op deze.
Want eerlijk gezegd: ik vind Deflo altijd goed anders. Dus op naar een tweede poging! | 0neg
|
Het derde deel van de succesvolle ‘Mijn nacht’-trilogie van Jodi Ellen Malpas is Mijn nacht ontbloot. De auteur heeft al veel boeken verkocht. ‘Mijn nacht’ is haar tweede trilogie en in deze serie staat het leven van Livy en de mysterieuze M centraal.
Livy en Miller proberen hun problemen op te lossen en hun relatie een kans te geven. Helaas zijn er mensen die dit niet willen en dus vluchten ze naar New York. Wanneer blijkt dat Livy’s moeder een hartaanval heeft gehad, moeten ze terug naar Engeland, maar het gevaar is nog niet voorbij. Kunnen ze hun relatie redden?
Deel twee eindigde met een cliffhanger, net zoals deel één deed. Een slimme zet, want als lezer ben je meteen benieuwd hoe het verder zal lopen. Vreemd is dan wel wanneer de auteur het derde boek niet met die cliffhanger begint. Pas hoofdstukken later wordt er kort naar verwezen. Een gemiste kans, want vragen worden hierdoor te laat pas beantwoord. Eigenlijk zelfs te laat.
Veel scènes in het boek voelen als bladvulling. Dialogen die eigenlijk nergens over gaan en die niks te maken hebben met het verhaal zelf en veel herhalingen. Wanneer je drie boeken leest, beginnen deze herhalingen vooral in het derde deel storend te worden. Te vaak lees je zinnen als ‘Je fascineert me’ of ‘Geef me mijn ding’. En waarom spreken de hoofdpersonages elkaar constant aan met de voor én achternaam, zelfs wanneer ze seks hebben met elkaar? Dit komt niet heel realistisch over en is zelfs irritant tijdens het lezen.
Door al deze herhalingen en bladvulling is het een behoorlijke taak om door het boek heen te komen. De seksscènes in het boek zijn niet bepaald origineel. Slechts een enkele scène lijkt wat nieuws te bieden ten opzichte van de eerdere boeken.
Livy is in Mijn nacht ontbloot een echte dramaqueen. Ze komt op de verkeerde momenten voor zichzelf op en juist wanneer het ertoe doet, houdt ze haar mond. Het is moeilijk je met haar te identificeren. Vooral wanneer ze uit pure frustratie haar haren afknipt, komt ze behoorlijk labiel over. Ook Miller gedraagt zich irritant en als lezer is het lastig te begrijpen waarom Livy eigenlijk zo veel van hem houdt.
De ontknoping van het boek is wat onrealistisch en ongeloofwaardig, maar leest wel vlotter dan de rest van het boek. De epiloog is beschreven vanuit Miller en deze had eigenlijk net zo goed weggelaten kunnen worden. Miller heeft geen eigen stem en de schrijfstijl is precies hetzelfde als alle hoofdstukken die vanuit het perspectief van Livy geschreven zijn. Het idee is leuk, de uitwerking is helaas minder geslaagd.
De conclusie is dat de gehele trilogie op zich niet heel onaardig is, maar dat het vooral te lang doorgaat. Beter was misschien geweest om het hele verhaal in één boek te plaatsen, zodat de lezer de aandacht beter vast kan houden en er geen onnodige scènes in het verhaal zitten. | 0neg
|
Een tussendoortje, zo moet je Doodslag van Val McDermid wel kenschetsen, zeker als je doorwrochte, onmenselijk spannende boeken als De sirene of Het profiel ernaast afzet.
Het is een leuk, lekker weglezend boek, dat leentje-buur speelt bij Agatha Christie. De hoofdpersoon Kate Brannigan geeft het zelfs volmondig toe: ze heeft nog nooit in de verste verte te maken gehad met moord en pakt gretig een Christie uit de kast om te lezen hoe een detective in een boek zoiets aanpakt. Ook de setting en de oplossing komen rechtstreeks uit een klassieke Agatha: een moord in een luxe landhuis waar 6 mensen semi-permanent verblijven, en allen hebben ze op het oog gelegenheid, motief en moordwapen ter beschikking om de moord uit te voeren.
Ook de subplot over de imitaties loopt lekker en lost zich spelenderwijs op. Al met al is het een boek voor een verloren uurtje maar zeer zeker geen meesterwerk. Als ik dit als eerste boek van McDermid gelezen zou hebben zou ik nooit aan haar adembenemende latere werk zijn begonnen. Nu is het, zoals gezegd, gewoon een lekker tussendoortje. | 0neg
|
Geheim agent Sarah Trent is belast met het oprollen van een netwerk aan terroristen, samen met partner Jaspers gaan zij de strijd aan.
De oorsprong van het verhaal begint bij een manuscript van Eisenreich die hij heeft geschreven aan de paus, vandaar uit komen ze de mensen op het spoor die aan het roer zitten van deze organisatie, alleen de topman blijft onbereikbaar.
Dit boek stond al jaren op mijn nog te lezen lijstje, nieuwsgierig gemaakt door vele goede recensies en de aanbevelingen van de Hebban crew, helaas was het boek niet te krijgen in de bieb, maar vond ik het bij toeval bij een klein boekenmarktje in mijn woonplaats Putten, waar ik het geluk had dat ze 5 jaar bestonden en er een 2 halen 1 betalen actie was, ik betaalde 1,50 euro voor 2 boeken, dus dit boek kostte mij 0,75 eurocent, ik wil niet zeggen dat het ook niet veel meer waard was, maar ik vond deze mix van Ludlum en Dan Brown niet van een niveau wat ik verwacht had, het was rommelig en ik kon me totaal niet inleven in de personages.
Ik ga niet beweren dat ik Jonathan Rabb een slechte schrijver vind, maar ik vond dit boek gewoon zwaar tegenvallen. | 0neg
|
Ik kan me daar in tegen erg vinden in de recencie van Anneke,vind en vond het een slecht boek met een matig verhaal..en heb hem ook niet uitgelezen daar het verhaal me niet meer aantrok.. | 0neg
|
Het voordeel van een boek van Maeve Binchy is de voorspelbaarheid. In een prettige vertelstijl presenteert ze bekende ingrediënten. Het verhaal speelt altijd in Ierland, er zijn vaak meerdere perspectieven en die mensen hebben allemaal een probleem. Als je Maeve Binchy leest, dan weet je kortom wat je kunt verwachten. Dat is ook nu weer het geval.
Maar anders dan in een paar andere boeken die ik van haar gelezen heb, was ik nu teleurgesteld. Natuurlijk zijn er de bekende patronen: een groep mensen reist elke week gezamenlijk naar huis in de provincie van Ierland. Elk hoofdstuk wordt verteld vanuit het perspectief van één van deze personen. Maar dat is het dan ook. Het is inderdaad een zaterdag in september en meer niet. Na dit hoofdstuk houdt het verhaal van dit karakter op. Terwijl ik nu net benieuwd ben naar wat er verder nog staat te gebeuren. Een verbindend hoofdstuk op het einde had voor mij het boek sterker gemaakt. Nu is dit boek voor mij een net te pruimen tussendoortje. Vergelijkbaar met een b-film, die prima is om af en toe te zien, maar niet te vaak. Aardig, maar niet bijzonder. Ik heb van Maeve Binchy betere boeken gelezen. | 0neg
|
Heb m uitgelezen maar de personages waren wel erg stereotype (boze moeder, mooie man etc.). Eigenlijk niks an. | 0neg
|
Wat een tegenvaller! En dat van Thorpe! | 0neg
|
Antwerpenaar en wereldburger Stan Lauryssens heeft vorig jaar de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, maar de auteur is actiever dan ooit. Begin dit jaar verscheen de erotische roman Alle dagen curry en seks op zondag en nu ligt zijn nieuwste spannende politieroman in de winkelrekken.
Na tien boeken met het Simoens en Deridder in de hoofdrol, mag dit politiekoppel even uitblazen. Hoewel ze nog even vermeld worden, draait het in Lotte, 17 jaar, blond, blauwe ogen allemaal om de 'Cel Agressie' van de federale politie, en wordt Antwerpen ingeruild voor Brussel. Het vierkoppige team onder leiding van commissaris Eddy Thielemans wordt ingezet op de jacht naar een seriemoordenaar die zijn jonge, blonde, vrouwelijke slachtoffers in mootjes gehakt achterlaat in de bagagedepots van Belgische treinstations. Als Charlotte Acket Lotte voor de vrienden spoorloos verdwijnt, verandert het onderzoek in een race tegen de klok, in een poging haar levend uit de klauwen van de monsterlijke kidnapper te redden.
Net zoals verandering van spijs doet eten lijkt verandering van hoofdpersonage even verfrissend te werken voor een auteur. Of zou het liggen aan het feit dat Stan Lauryssens nog de stijl van zijn roman in de vingers zitten had toen hij begon aan dit boek? Wat ook de reden moge zijn, Lotte, 17 jaar, blond, blauwe ogen begint zeer verfrissend en in een sprankelende stijl, die gelardeerd is met een bijzonder gevoel voor humor. Wat te denken dan de thuiszorgverpleegster die de afname van een DNA-staal komt uitvoeren, omdat de wetsdokter geen gaatje heeft in zijn agenda?
Het leesplezier is volop aanwezig in pakweg de eerste tachtig bladzijden van het verhaal, die behoren tot de beste die de auteur in zijn loopbaan aan het papier heeft toevertrouwd.
Jammer genoeg worden de sterren pas uitgereikt na de finale, want eenmaal het politieonderzoek goed en wel op kruissnelheid komt, verslapt de stijl en zakt het niveau tot het zo goed als in het verlengde ligt van zijn andere politieromans. Enkel de platvloersheid blijft, een enkele uitzondering buiten beschouwing gelaten, achterwege. Maar zijn plastische manier van schrijven, die eerder geassocieerd wordt met stripverhalen, komt weer bovendrijven.
Het nieuwe speurdersteam roept, mede door het onderwerp, associaties op met de Vlaamse televisieserie 'Vermist', die al enkele jaren loopt. Lotte, 17 jaar, blond, blauwe ogen kan zo verfilmd worden tot een aflevering van deze reeks.
De plot is best goed geconstrueerd en auteur laat zijn publiek in spanning tot net voor de finale, vooraleer hij een tip van de sluier oplicht en hij de lezer deelgenoot maakt van hoe de vork in de steel zit. Maar de spanningsopbouw laat te wensen over door de neiging te veel te willen uitleggen - ondertussen weet iedereen al wel wat een doorkijkspiegel of een zodiak is - alsook door te veel herhalingen van stukken tekst. Zo wordt de tekst van het opsporingsbericht van Lotte wel minstens vijf keer hernomen in het boek. Het is te verstaan dat de bladzijden moeten gevuld worden, maar zelfs dan blijft de auteur steken op 282 pagina's.
Daarnaast moet ook gewag gemaakt worden van een onzorgvuldige redactie, want te veel fouten zijn doorgedrongen tot de eerste druk: gelukkig weinig spelfouten, maar wel een aantal contextfouten waarin binnen één scene de leden van een gezelschap wisselen, of de locaties veranderen, of het vertelperspectief wijzigt.
De eerste hoofdstukken van Lotte, 17 jaar, blond, blauwe ogen herinneren de lezer eraan dat Stan Lauryssens wel degelijk potentieel heeft, maar jammer genoeg kan hij de goede lijn niet tot het einde doortrekken. | 0neg
|
beetje ongeloofwaardig verhaal van de mannelijke personage Frank in het boek.
Uiteindelijk wil je wel weten hoe het afloopt, boek met een 'bijsmaakje'
Genomineerd voor NS Publieksprijs 2010 , maar heb mijn bedenkingen.
Ervaren lezen van Suzanne Vermeer, maar dit vond ik toch één van haar mindere verhalen. | 0neg
|
Een typische Patterson. Korte zinnen, korte hoofdstukken en een snelle opvolging van gebeurtenissen. Leest zoals altijd lekker weg, met leuke hoofdpersonen, een stukje romantiek, jaloezie, moord en diefstal. Het idee voor dit boek is op zich prima, jammer dat het niet beter uitgewerkt wordt. Aan het einde van het boek hangen nog wat losse eindjes, zodat je het boek met een onbevredigd gevoel uitleest. | 0neg
|
De eerste helft van dit boek las ik als een speer. Maar daarna werd het wat rommelig en ongeloofwaardig.
Pien wordt gestalt door Theo en weet niet wat ze daar mee aan moet. Ze probeert iedereen er van te overtuigen wat hij allemaal doet maar niemand gelooft haar. juist omdat Pien helemaal verder niks doet maakt haar wat naïef in mijn ogen. Er zijn toch een boel dingen die je kunt doen in ieder geval de politie inschakelen. Als later blijkt dat er nog iemand is die niet is zoals Pien denkt, maakt het allemaal een beetje ongeloofwaardig en teveel van het goede. Aan het eind bleef ik toch wel met vragen zitten waardoor ik het onbevredigend vond. Best wel jammer want het begon als een goed boek. | 0neg
|
Duister dreigde zich samen te pakken boven mijn hoofd tijdens het lezen van deze zoveelste productie van Jack Higgins. De spanningsopbouw is zwak, het plot mager, de dialogen onrealistisch en de verteltrant warrig. Heb ik een te late Higgins gekozen ter kennismaking? Dat moet haast wel, gezien het indrukwekkende oeuvre van de man en het feit dat zijn boeken overal ter wereld gretig worden afgenomen.
In Duistere Dreiging herkennen de Higgins-fans de personages Charles Ferguson en Sean Dillon van de Britse geheime dienst. Hun hulp wordt ingeroepen na het verijdelen van een aanslag op de Amerikaanse President Jake Gazelet. Wat volgt is een speurtocht naar het brein achter de aanslag. Dit voert onze helden via de gelederen van het onvermijdbare Al-Qaeda en de nog immer sudderende IRA naar de grimmige Russische maffia en uiteindelijk naar een persoon met wie Dillon het vanzelfsprekende persoonlijke appeltje te schillen krijgt. Higgins lijkt te schrijven onder het motto 'grote stappen, snel thuis'. Spanningsopbouw wordt steevast in de kiem gesmoord omdat de climax te weinig pagina's krijgt om zich te ontwikkelen. Daarnaast kan de kenner van de actiethriller niet anders dan een regelmatige zucht uitbrengen tijdens het lezen van dit uitwisselbare verhaal over de aanval op het internationale terrorisme. Higgins weet hierin niets nieuws te brengen, behalve het feit dat de lezer moet oppassen het dunne verhaaldraadje te verliezen door een soms warrig optreden van diverse personages die met een haast onmogelijke snelheid op even diverse plekken op de wereld verschijnen.
Het meest sterrenverslindende aan Duistere Dreiging is het machogedrag van de hoofdpersonen dat zeer waarschijnlijk wordt veroorzaakt door de vele liters whisky die elk hoofdstuk opnieuw worden verorberd. De 'kom op jongens, we gaan er tegenaan'- en 'we zullen die boeven krijgen'-uitspraken zijn niet van de lucht. Ook de conversaties werkten mij meermalen op de zenuwen omdat zaken werden uitgelegd voor de lezer, die voor de personages zelf niets anders dan het intrappen van een open deur zijn. Zoals geheim agent Clancy die aan de president uitlegt hoe de presidentiële tak van geheime dienst werkt of Dillon die aan zijn eeuwige baas Ferguson uitlegt dat hij Arabisch spreekt omdat hij met hem op een missie in het Midden-Oosten is geweest. 'Zoals je weet', heeft de auteur zelfs besloten toe te voegen. Ik ben ervan overtuigd dat Higgins betere boeken heeft geschreven. Dat is net zo zeker als het feit dat er momenteel veel betere actiethrillers in de winkel liggen. | 0neg
|
Ik kon niet door dit boek heenkomen. Alles zo onwerkelijk dat ik het na snel heb weggelegd. Had er veel van verwacht maar helaas. Gelukkig zijn er nog genoeg boeken om van te genieten.
Niet mijn soort boek. | 0neg
|
Toen ik de beschrijving van Hebben las, dacht ik dat dat nu een leuk boek deze, waar ik wel een recensie over wilde schrijven. Toen ik van Hebban het boek kreeg ben ik dan ook snel begonnen met lezen. En het feit ik ik me verplichtte om een recensie te schrijven, is ook de enige reden waarom ik het boek heb uitgelezen.
Het boek vertelt van een journalist die de opdracht krijgt om een interview te houden met een schrijfster. Op basis van een interview dat hij ooit van haar had gezien had hij besloten dat hij haar boeken niet wilde lezen. Hij was dan ook alleen maar aangewezen omdat ze beiden uit Nederland komen. Tijdens het lezen van het boek blijf je je heel lang afvragen waar het verhaal naar toe gaat, wat nu de rode draad in het verhaal is. Door een onwaarschijnlijke situatie belandt hij in het huis van de schrijfster en kan hij onopgemerkt haar en haar vriendin observeren. Langzamerhand wordt duidelijk waarom de schrijfster van de radar is verdwenen. Het thema wordt oppervlakkig aangestipt. Aan het eind schrijft de schrijfster een brief naar haar vriendin die eigenlijk het hele boek samenvat. Kortom, wat mij betreft is dit boek geen aanrader.
Hebban beschreef dit boek als een thriller, dat vind ik misleidend. Het wordt op geen enkel moment spannend. | 0neg
|
Ha fijn, dacht ik: een nieuwe Scandinavische schrijver!
Als groot fan van meerdere Scandinaviërs keek ik uit naar dit boek, het zou een pageturner zijn.
Wat viel het boek tegen: Een ex journalist raakt betrokken bij een moord in de SM scene, en gaat op onderzoek uit. Hij heeft zelf ook een voorkeur voor SM, het wereldje is hem niet vreemd. Al doende leert hij veel mensen kennen, en raakt zelf ook in gevaar.
Dit boek is het debuut van Mats Olsson, naar mijn mening heeft de auteur nog een en ander te leren voor zijn volgende boek verschijnt. Hoewel het kanp is mij meermalen boven een thriller in slaap te laten vallen kan dit niet de bedoeling geweest zijn. Het boek sleept zich voort, pas na een pagina of 300 komt er echt vaart en wat spanning in het verhaal.
Een tegenvaller voor mij. Ik las het boek voor de leesclub. Was dit niet het geval dan had ik het niet uitgelezen! | 0neg
|
Het verhaal heeft best iets te bieden en het boek begint dan ook veelbelovend. Een gescheiden vader heeft het bezoek van zijn zoontjes (tweeling) en gaat naar een renaissancefestival met hen waar ze tussen het vele volk verdwijnen. Na veel zoeken en nog tijdens de rit naar huis krijgt de vader een telefoontje van één van zijn zoontjes en dan blijkt dat het telefoontje van bij hun thuis komt. Wat daarna gebeurt begint allemaal heel traag te gaan en de schrijver verliest zich naar mijn gevoel te veel in details, achtergrondinformatie en onderzoek naar vroegere, gelijkaardige zaken (waar je dan ook weer alle details over krijgt).
Spijtig want het boek begon goed en het verhaal is best de moeite maar misschien moeten auteurs eens beseffen dat niet elk boek meer dan 300 bladzijden moet hebben. Een goed boek van 250 blz is soms leuker om lezen als een boek met 50 blz onnodige details. | 0neg
|
Na Het Dreyse incident en Blauw bloed is dit de derde thriller van Pieter Aspe die ik lees en ik begrijp de hype rond Aspe nog steeds niet. De plot wordt dit keer schijnbaar te grabbel gegooid, Van In kijkt liever in het glas van zijn Duvel dan in de ogen van de potentiële daders. Het detectiveverhaal is bijzaak geworden. Origineel zijn de (com)plotten (met hoerenlopende ministers en machtsgeile "untouchable" spionnen) ook al niet. Een plat verhaal met andere woorden. | 0neg
|
Eindeloos over gedaan, omdat het in mijn beleving langdradig was en net zoals veel fantasyboeken ook hebben: veel beschrijvingen, weinig gebeurtenissen. En doordat ik er steeds een beetje tegenop zag om verder te lezen en er dus erg lang over heb gedaan, raakte ik tot overmaat van ramp de draad kwijt. Helaas, het moest gewoon niet zo zijn. | 0neg
|
Ook ik laat als Buzzzer hier mijn recensie achter:
De lege kamer boeit van de eerste tot en met de laatste bladzijde, vooral door de ingenieuze manier van vertellen. vermeldt Crimezone achterop de kaft van dit boek.
Een mening die ik helaas niet kan delen.
Boeiend? Nee.
Ingenieuze manier van vertellen? Nee.
Sophie Hannah vond het voor het verhaal blijkbaar noodzakelijk om volledige transcripties van interviews en krantenartikelen te vermelden.
Deze manier van schrijven maakt de belevenis van de roman zwaar en vaak zelfs saai. Het hele boek kan eigenlijk saai genoemd worden.
Het boek komt langzaam op gang, te langzaam.
Pas tegen pagina 300 begint er wat vaart in te komen.
De documentairemaakster Fliss Benson werkt aan een film over (onterecht?) veroordeelde vrouwen wier kinderen aan wiegendood zijn gestorven.
Tijdens haar onderzoek over gerechtelijke dwalingen, al dan niet ondeugdelijke onderzoeken en de veroordeelde en vrijgesproken moeders, wordt een van deze moeders vermoord.
Een kaart met zestien getallen daarop zou een grote rol spelen.
Als blijkt dat meerdere personen, waaronder Fliss Benson, zon gelijke kaart ontvangen, wordt de link naar het onderzoek voor de documentaire gelegd.
Klinkt spannend.
Is het dat ook? Nee. Dit is een boek waar je je echt doorheen moet slepen.
Pas in de laatste hoofdstukken wordt in één keer alles uit de doeken gedaan: wie, wat, waarom; echter veel te opsommend en veel te veel informatie die tegelijkertijd wordt opgediend. Alsof Hannah ineens alles in een maximaal aantal paginas kwijt moest. Er worden namen van mensen en gebeurtenissen genoemd die de lezer al lang weer vergeten was omdat ze in het boek nauwelijks voorbij kwamen.
Het -overigens goede- uitgangspunt van het verhaal komt vanwege de gekozen vertelwijze helaas niet tot zijn recht in dit boek. | 0neg
|
Het slechtste boek dat ik ooit heb gelezen. Heel oppervlakkig en allesbehalve spannend. Meer kan ik niet vertellen dan dat het enorm zwak is over gans de lijn! | 0neg
|
Jeroen en Chantal van der Schaaf vertrekken met hun tweeling naar Turkije. Een all-inclusive vakantie gaat het worden. Eten en drinken zoveel je wilt voor een vast bedrag. Aanvankelijk hebben ze het naar hun zin totdat er iets vreselijks gebeurt. De tweeling verdrinkt in het zwembad. Het echtpaar verliest hiermee uiteraard de bodem onder het bestaan en ze kunnen elkaar niet meer bereiken. Op een dag doet Chantal een ontdekking en komt de dood van haar kinderen in een ander daglicht te staan. Wat is er mis met die grote hotelketen? All-inclusive leest gemakkelijk, binnen een paar uur is het boek uit. Naar mijn idee past de benaming chick-lit beter bij dit verhaal dan het begrip misdaadroman. Een plot is eigenlijk niet of nauwelijks aanwezig en weinig opzienbarend. Het is mij trouwens niet duidelijk waarom dit boek onder pseudoniem is geschreven, er wordt namelijk weinig nieuws onthuld over de vakantiebranche. Wat of wie vreest de schrijver of schrijfster? Het verdriet en de consequenties van het verlies van de kinderen worden integer beschreven. In dit deel staan de betere passages. Maar helaas komen sommige karakters te weinig tot leven. De schoonmoeder is een boze vrouw die haar volwassen zoon graag weer onder haar vleugels wil platdrukken ondanks het feit dat hij al een jaar of tien getrouwd is. De zwager is van het ergste soort en zo komen er meer personages en situaties voorbij die niet overtuigen. Daarnaast zijn er een paar zijlijntjes die geen functie hebben in het verhaal. Het taalgebruik is soms te dik aangezet waardoor het zijn doel voorbij schiet. Als misdaadroman overtuigt All-inclusive niet. Er is nauwelijks sprake van een plot en er is weinig spanning. Een goed thrillerdebuut? Nee. Misschien als chick-lit wel geslaagd. | 0neg
|
Mick gaat met weerstand van zijn moeder Dorien naar Ibiza, het eiland dat zij als kind halsoverkop met haar moeder moest verlaten. Haar vader bleef achter en daar heeft ze sindsdien nooit meer iets van gehoord. Ze is zeker niet gelukkig met het feit dat haar zoon juist daarheen gaat, maar David, de ex en vader van Mick, vindt dat hun zoon oud genoeg is om op eigen benen te staan. Mick belooft zoveel mogelijk te appen, maar als ze na twee dagen nog maar één berichtje heeft ontvangen en Mick niet bereikbaar blijkt, vertrekt ze in allerijl naar het eiland.
Eens terug naar haar roots komt Dorien in een rollercoaster van emoties terecht, wordt uit haar comfortzone getrokken en komt tot de conclusie dat er nog heel wat oude wonden zijn die geheeld moeten worden. Maar krijgt ze daar de kans voor? En wat bedoelde haar moeder toen ze zei:
"Het is goed dat Mick op het eiland is. Het wordt tijd dat al die familiegeheimen verdwijnen"
'Ibiza, de erfenis' is het tweede deel met Dorien en mijn eerst boek dat ik lees van deze auteur. Ik heb niet het idee dat ik iets heb gemist door deel een niet te lezen.
De schrijfstijl van Dijk is aangenaam. Het verhaal leest vlot en de verhaallijn is goed opgebouwd. Toch blijft het gevoel hangen dat er meer ingezeten had als het allemaal wat beter was uitgewerkt. Hoewel het boek start met een proloog die mysterieus is en vragen oproept, duurt dit mysterie niet lang en krijg je vrij vlug door hoe de vork in de steel. Het blijft allemaal vrij oppervlakkig en er is weinig diepgang in de karakters. Het verhaal mist finesse, de kleine bijzonderheden om als lezer echt betrokken te zijn. Het is dan ook zeer moeilijk om een filmisch beeld te schetsen van de gebeurtenissen en van Ibiza. Ibiza is in mijn beleving een bruisend eiland en ik vind het jammer dat daar niet meer op ingespeeld is.
Het boek te bestempelen als thriller is volgens mij te hoog gegrepen. Er zijn geen momenten van tenenkrommende spanning en het verhaal is vrij voorspelbaar. Volgens mij zou misdaadroman hier beter op zijn plaats zijn.
Maar zoals altijd heeft elk genre zijn liefhebbers. Voor ondergetekende komen de verwachtingen niet geheel uit, maar desondanks is 'Ibiza, de erfenis' een leuk boek om mee te nemen in de vakantiekoffer...... Naar Ibiza bijvoorbeeld?! Helaas kom ik niet verder dan 2,5 ster. | 0neg
|
Het verhaal is geschreven over de 18e eeuw in Engeland, dus over de adel, dure japons en dansavonden. Leuk dat het boek ook historie bevat.
Sylvia Day heeft met dit boek iets totaal anders neergezet dan de Crossfire reeks, dat vind ik erg knap. Helaas voelde ik geen band met de personages, misschien komt dit doordat de personages niet genoeg verdieping hebben gekregen. Het is een beetje vlak geschreven.
In het boek wordt de naam Elizabeth ook een aantal keer als Elisabeth geschreven. Niet wereldschokkend, maar toch zorgt het voor ergernis.
De hoeveelheid sex in het boek valt mee, het is geen mega erotisch verhaal. Verder is het verhaal vlot geschreven en leest het makkelijk weg. | 0neg
|
Ook al is het best een aardig verhaal over een bijzondere kat, ik vond het boek behoorlijk tegenvallen. De beschrijvingen van de gebeurtenissen waren langdradig en over-dramatisch geschreven. Er werd met veel spanningsopbouw naar het hoogtepunt van een situatie geschreven, en dan gebeurde er eigenlijk niets. ja Bob die een haarbal op hoestte, ingeënt moest worden of iets dergelijks.
Daarnaast stoorde het mij dat allemaal gebracht wordt alsof Bob de schrijver, James Bowen, uit de goot gered heeft. Toegegeven, James geeft aan verslaafd en zwervend geweest te zijn, maar hij was al clean en niet meer dakloos toen hij Bob vond.
Ook ging het mij, ondanks dat ik zelf dol op katten ben, irriteren dat hij Bob verafgod en invulde wat de kat dacht, voelde of wilde. Je kan een bijzondere band hebben met een kat die eveneens bijzonder is, maar dat maakt hem nog geen superheld.
Ik las het boek in het Engels en vond het qua schrijfstijl wel goed geschreven, ervanuit gaande dat James het zelf geschreven heeft en het niet door een ghostwriter geschreven is. | 0neg
|
Wat mij betreft de slechtste Indridason die ik tot nu toe gelezen heb, jammer. Ook taaltechnisch een slecht boek, met name de tweede helft barst van de druk- en zetfouten (kan dat eigenlijk nog wel tegenwoordig?) | 0neg
|
Ik heb nog niet eerder een boek van hem gelezen maar ik was zo erg in de war. Hij zei steeds in mijn boek 'makkelijk leven ' heb ik het eerder hier over gehad. Maar ik dacht ik lees nu makkelijk leven. Het was gewoon allemaal verwarrend. | 0neg
|
Ik kon hier niet doorheen komen. 't Thema sprak me aan en er was veel bekendheid gegeven aan dit boek, maar ik vond de schrijfstijl zo hoekig en onprettig. Ik heb 't boek weer weggegeven, misschien dat een andere lezer 't wel kan boeien. | 0neg
|
Hier ben ik mee gestopt. Zelden zo'n slecht boek gelezen. Vol met spel- en grammaticafouten. Het lijkt wel of het gewoon door een vertaalcomputer is gehaald. De hoofdpersoon heet Zoë en als er in het boek seizoen bedoelt wordt staat er seiZoën. Alsof er ergens is ingegeven dat zoe moet zijn Zoë en dat dit overal wordt toegepast. Zelfs op de helft is er nog geen touw aan vast te knopen. De auteur springt van de hak op de tak en vertelt hoegenaamd niets. Sorry, maar er zijn nog zoveel boeken die ik nog wil lezen dat ik deze aan de kant leg en met een ander boek ga beginnen.
Ik heb het boek alleen 1 ster gegeven omdat deze site persé een waardering wil hebben maar dit boek is mijns inziens geen enkele ster waard. | 0neg
|
Getwijfeld 2 of 3 sterren,het boek las lekker weg maar ik vond het heel erg voorspelbaar...
Tijdje geleden 3 andere boeken van Reina Crispijn gelezen daar was ik best enthousiast over dus nu viel het een beetje tegen..
Deze fam Van Den Domburg zijn zakelijk goed bezig,er wordt een nieuwe zaak geopend en moeder Lucie heeft een bakprogramma op tv,door al die drukte leeft het hele gezin langs elkaar heen.
vader Jan wordt verliefd ,dochter daisy komt weer thuis wonen nadat haar relatie stuk is gelopen en word ook verliefd op de ambitieuze Sil die alleen maar oog heeft voor zijn werk....
kortom een hoop problemen voor de familie Van Den Domburg | 0neg
|
Ook dit boek kreeg ik via de NS Publieksprijs. Ik heb het niet uitgelezen en weggelegd.
Hoewel ik kon genieten van de uitspraken en inzichten van Johan Cruijff kon dit boek mij niet boeien. | 0neg
|
Na menig Mankell werkelijk verslonden te hebben, had ik me voor deze vakantietijd opgemaakt voor onder andere De Chinees. Alleen al snel bleek ik van een koude kermis thuis te komen. Wat een in negatieve zin andere Mankell dan alle andere. Het leek soms meer een geschiedenisboek dan een spannend verhaal. Uiteraard zat het verhaal er ook wel in maar ik had voor het eerst bij Mankell vaak moeite door te lezen. Al met al een boek dat in Mankell-maatstaven tot een van de mindere behoort. Ik hoop dat hij zich met zijn volgende boeken weer revancheert. | 0neg
|
Alweer begint een speurdersverhaal met een gevonden lijk. Doch dit lijk is ongeschonden, gewassen, héél naakt en in de mooie borst van het slachtoffer steken vier ganzenveren. Een seriemoordenaar in spe heeft blijkbaar een rare manier gevonden om met de politie te communiceren. Want raad eens, in het volgende slachtoffer, haast een kopie van het eerste, steken ácht ganzenveren. Het begin van een rekenkundige reeks, waarvoor commissaris Kurt Ruettli van de Zürichse recherche zich in het haar krabt. Het lijk is gewurgd en verplaatst, maar vertoont verder geen enkel forensisch spoor waar Ruettli zich kan aan optrekken. Het slachtoffer blijkt ene Nadia Petrovic te zijn, en haar afwezigheid op het werk wordt al na één dag gerapporteerd (zie je wel dat het vlug kan gaan als het moet). Nadia is een aangespoelde Servische wier appartement - pardon: luxueuze residentiële suite - wijst op een winstgevend bijberoep van lichte allure maar met zware verdiensten. Haar werkgever wordt onder druk gezet. Een collega, tevens vriendin, meldt zich. Kortom, met wat hulp van enkele 'deus ex machina's' stuiven Ruettli en zijn collega Lebrun alle richtingen uit. Eerste man in hun vizier is Oskar Treyer, een van de machtigste bankiers van het land, die een relatie had met het tweede slachtoffer. Hiervoor gaat de hoofdinspecteur, de baas van Ruettli, natuurlijk op het puntje van zijn stoel zitten...
Ik laat de draad van het verhaal even voor wat hij is. Het boek is niet meer dan een relaas van de zijsporen die Ruettli behandelt, en die allemaal de eigenlijke (ietwat verrassende) moordenaar moeten maskeren. De omhooggevallen industrieel Treyer, de gewelddadige Albanese capo Victor Persha, ze blijken niet meer te zijn dan afleidingsmanoeuvres die over veel te veel bladzijden werden uitgesmeerd. Ook Hannelore Mesic, de vriendin van Nadia, komt onaangekondigd haar grote rol spelen. Met een gezicht als Greta Garbo en een lijf als Scarlett Johansson ligt zij duidelijk in pole position om het hoofd van Reuttli op hol te brengen. Het ligt tevens geheel in de lijn van de verwachtingen dat zo'n seriemoordenaar binnendringt in het persoonlijke cordon van het hoofdpersonage. De terloopse contacten tussen de commissaris en zijn volleyballende dochter, her en der in het boek, hebben uitsluitend de bedoeling de spanning kunstmatig op te voeren voordat de cruciale finale wordt gespeeld. Letterlijk zelfs.
Wurgend mooi leest vlot en stoort zelden, wat precies het probleem is. De enkele storingen die je wél opmerkt hebben waarschijnlijk te maken met een te rigide redactie, die enkele verklarende feiten over het hoofd moet hebben gezien. Wim Menheer hanteert als vakman alle knepen van het vak, maar weet niet één originele invalshoek te verzinnen. Of het moet het thema van de ganzenveren zijn, waarvoor een nog al groteske reden bestaat. Zelfs de enscenering in Zwitserland heeft weinig 'typisch Zwitsers' te bieden, en had net zo goed in eender welke Nederlandse of Vlaamse stad gesitueerd kunnen worden. Van Zürich kom je trouwens niet meer te weten dan dat je er als toerist al zou ontdekken na één vakantie. Goed, maar niet prima: twee sterren dus. | 0neg
|
Vorig jaar las ik met toenemend genoegen het boek Bezeten van mij, van de hand van het duo Nicci French. Ik vond het wat traag op gang komen, maar de tot waanzin oplopende spanning aan het eind maakte alles goed. De rode kamer komt ook traag op gang, te traag, pas bij de laatste 30 pagina's wordt het echt spannend. Dat is absoluut onvoldoende voor zo'n dik boek.
De rode kamer bevat nogal wat losse eindjes en onwaarschijnlijkheden. Waarom de politie zonodig de hulp van de hoofdpersoon inroept is voor mij een raadsel. De dienstdoende rechercheurs worden trouwens afgeschilderd als eigenwijze dilletanten, zeker vergeleken bij de hoofdpersoon, die op haar gevoel vertrouwend de hele zaak wel even oplost. Na de bloedige moord op de vermoedelijke dader, Michael Doll, besluit de politie niet verder te zoeken, maar tevreden achterover te leunen. Een burgerwacht zou de man naar de andere de wereld hebben geholpen en dat vinden de rechercheurs wel prima. Alsof die moord ook niet uitgeplozen zou moeten worden!
De oplossing van het raadsel is redelijk verklaarbaar. Maar dan volgt als toetje het zeer onwaarschijnlijke verhaal van een vrouw die vermoedt dat niet alleen haar dochter maar ook haar kleindochter door de daders te pakken is genomen. De liefdesrelatie van de hoofdpersoon komt trouwens ook weinig realistisch over. Alles bij elkaar genomen een sof, dit boek van het Britse succesduo. | 0neg
|
Dit boekje bevat drie korte verhalen die eerder zijn verschenen in Kroondomein.
’s Avonds
Een jongetje ligt met koorts op bed en verteld over van alles, voornamelijk over school en zijn moeder.
Briefjes
Een juf lijkt andere ambities te hebben dan les gegeven, terwijl ze les geeft repeteert ze voor een toneel stuk. Ook blijft een jongetje, Remco, haar in gedachte, ook in het echt, achtervolgen en op een dag ontdekt ze waarom.
Groen is geen kleur
Een man ziet een meisje, die wat verdrietig oogt, bij een speelgoedwinkel, spreekt haar aan en spenderen samen een tijd op een terras en praten met elkaar.
Deze drie korte verhalen zijn niet echt mijn ding. Had niet echt een gevoel erbij of het idee dat er iets van een verhaal inzat, maar meer wat willekeurige stukjes bij elkaar waren geraapt tot een verhaaltje. Alleen de laatste sprak me aan, maar was, ondanks de lengte, nog wat langdradig. Misschien is dit wel de stijl van Joost Zwagerman, wat mijn persoonlijk niet ligt. | 0neg
|
Ik vind de manier waarop wordt geschreven kinderlijk en onwerkelijk, het staat bomvol cliches, alle amerikaanse schrijvers van thrillers bedienen zichzelf van een zelfde soort stijl, ik heb hele stukken overgeslagen en ik miste niks van het verhaal, dat zegt genoeg.
Hele volksstammen slurpen de verhalen van Slaughter naar binnen als je de verkoopcijfer moet geloven, voor mij was dit mijn eerste en laatste boek van haar. | 0neg
|
Het boek heeft een makkelijke schrijfstijl waardoor het vlot te lezen is. Echter mist het een bepaalde spanning waardoor je niet kunt stoppen met lezen. Inhoudelijk weinig diepgang. Uit de verhaallijn, die overigens leuk bedacht is, viel veel meer te halen. Van twee vrijgezelle vrouwen die samen op stap gaan had ik graag meer gezien dan samen ontbijten en boodschappen doen. Het einde is onverwacht maar niet een meerwaarde. Wellicht als het iets meer was uitgeschreven. Dat geldt eigenlijk voor het hele verhaal; er viel meer uit te halen.
Prima te lezen boek maar geen hoogvlieger | 0neg
|
De Rotskruiper Nell Zink
Uitgeverij Ambo/Anthos
november 2015
De Rotskruiper is de naam van een vogelsoort. Een afbeelding van het specimen prijkt op de voorkaft van het boek. Tiffany’s kersverse echtgenoot Stephen blijkt immers een verwoed ornitholoog. Zo toont hij bij een auto-ongeluk meer interesse voor de rotskruiper die hij net na de aanrijding weet te vangen, dan voor Tiffany die ten gevolge van de botsing een miskraam krijgt. Hun prille huwelijk is overigens geen toonbeeld van overdreven aandacht voor elkaar. Integendeel, zowel Tiffany als Stephen blijken naast vogelen ook bijzonder veel interesse te betonen voor andere (bed)partners. En voor het milieu. En … dat is het zo ongeveer. O ja, Tiffany en Stephen verhuizen ook een paar keer.
Sommigen vinden dit een spitsvondig en humoristisch boek. Ik zie noch de spitsvondigheid, noch de humor. Meer zelfs, laat ik het boek nu net nièt spitsvondig vinden. Het verhaal lijkt me zo ‘wysiwyg’ als maar kan. Tiffany houdt er een los(bandig) huwelijksleven op na met Stephen en vice versa. Hij brengt zijn tijd door met vogelen en het milieu. Zij ook en … that’s it. Dit boekt lijkt me dan ook over niets te gaan. De pointe gaat totaal aan mij voorbij. De ‘humor’ van Zink -als die er al is- is niet bepaald de mijne (en ik hèb humor!). Sorry, Nell.
Sommigen vinden dat De Rotskruiper leest als een trein. Die trein heb ik dan alvast gemist, of het zou een boemeltreintje zijn geweest. Omdat er mijns inziens zo weinig gebeurt in het boek, kon het einde niet vlug genoeg naderen. En wat gebeurt wanneer je op het verlossende belsignaal zit te wachten? Juist! ‘Boring’ krassen leerlingen dan op hun bank.
Sommigen vinden de vertelstijl sprankelend. Ik vind dat de auteur vooral beelden gebruikt die als een tang op een varken slaan. Wat te denken van deze vergelijkingen: “Soms klonk zijn muziek als een containerschip dat op een zandbank was vastgelopen en nu langzaam kapseisde. Soms klonk het als een oorlogsfilm die geschikt was gemaakt voor projectie op de maan.” En zo kruipen er wel meer over de bladzijden van dit boek.
Neen, Nell Zink heeft mijn leeshart alvast niet veroverd en haar hoofdpersonages Tiffany en Stephen kropen geenszins onder mijn huid. Het zaad belandde bij mij blijkbaar op de rotsen … | 0neg
|
Nog maar 100 blz te gaan. Maar ik ben gestopt. Het gegeven is boeiend: big brother is watching you. Maar de schrijfstijl irriteerde me; ik vond het meer de stijl voor een chicklit! Verder draaft de schrijver enorm door in zijn thema waardoor het verhaal lachwekkend ongeloofwaardig werd. Nee, niet aan mij besteed. | 0neg
|
Teleurstellend, inspector Lynley komt in het boek niet voor. Erg plat ('ik mot') geschreven verhaal over drie kinderen die niet goed terecht komen. Voorspelbaar verhaal, helaas vaak waarheid en daarom ook geen leuk boek om te lezen. Het laatste hoofdstuk waarin Helen dan eindelijk neergeschoten wordt, zoals in het vorige boek al gebeurde, geeft nog steeds geen antwoord op WAAROM? Een boek van vele bladzijden maar erg teleurstellend. | 0neg
|
Enigma is de vijftiende thriller van Luc Deflo rond het Mechelse speurdersechtpaar Dirk Deleu en Nadia Mendonck. ‘Dellen’ staat in grote, rode, bloedgeveegde letters op de witte vloer van het appartement van Tom Slootmaekers. Maar het slachtoffer blijkt zijn jeugdvriend Erik Boen: “Mendonck besefte eens te meer dat niets is wat het lijkt. Vooral niet in een moordzaak.” Uiteindelijk blijkt toch de juiste persoon te zijn gestraft, enkel omdat iemand voor eigen rechter speelde. Deleu en Mendonck komen erachter, zij het de laatste zelfs met gevaar voor eigen lijf en leden.
En hoe gek de dader was, beschrijft Deflo in afwisselende hoofdstukken via monologeus intérieures over eerdere staaltjes van zijn kunnen. Ruw, rauw en felrealistisch zijn die van toon. En pervers: een kolfje naar de hand van de auteur. Enigma is hierdoor echter ook onevenwichtige omdat daar het accent op ligt. Dat gaat ten koste van de policier en de spanning. | 0neg
|
Wanneer Clary’s moeder verdwijnt en ze zelf net ontsnapt is aan een demon, komt ze erachter dat ze toch wat minder normaal is dan ze dacht. Ze blijkt deel te nemen aan een gemeenschap van schaduwjagers: geheime krijgers die demonen vernietigen. Ze wordt achternagezeten door demonen en de enige manier om het te overleven, is door de Levensbeker te vinden en daarmee haar moeder te vinden.
Laat ik maar eerlijk zijn en gelijk met de deur in huis vallen.
Ik vond dit boek niks. Ik kan je meerdere redenen geven waarom precies (zal ik ook doen), maar in principe kan ik er verder geen woorden aan vuil maken. Dit populaire boek is niet voor mij weggelegd. Ja, als je op Goodreads kijkt is de eerste recensie die je ziet er eentje met maar 1 ster en blijkt dat niet de enige te zijn. En dan kijk je naar de waardering details en valt je iets op. De 1 sterretjes beslaat maar 2% van alle lezers. Dus ik kan wel zeggen dat ik tot de minderheid hoor met mijn mening over dit populaire boek. Maar laten we even bij het begin beginnen, toen ik het nog niet had gelezen.
Een aantal jaar geleden had ik de film gezien en ik herinner me dat ik hem best leuk vond. Het verhaal leek mij leuk, dus waarom zou ik het niet leuk vinden. Toen besloten mijn zus en ik een Buddyread te houden omtrent dit boek, want waarom niet? Wat ik gelijk opmerkte, was dat de hoofdstukken lang waren (voor mij een minpunt). Maar, zowat iedere fantasy of dystopian had lange hoofdstukken, dus dat was wel oké. Ik las langzaam, maar dat accepteerde ik - ik ben immers niet de snelste lezer. Totdat ik dit boek meerdere keren neerlegde en weer oppakte en ik er maar niet doorheen kwam. Toen kwam wel een besef. Misschien was dit toch niet een boek dat ik leuk ging vinden. En kwam er zelfs een moment dat ik me afvroeg of ik het wel niet moest DNF’en. Ik was alleen zo ver, dat ik het uiteindelijk niet heb gedaan. Ik heb alleen de laatste 150 pagina’s geskimmed, dat dan weer wel.
En toen had ik het uit. 9 dagen voordat ik er een jaar mee bezig zou zijn.
Poe poe poe, dat werd tijd!
Waar moet ik mee beginnen?
De hoofdstukken waren voor mij nét iets te lang.
Iedere keer pakte ik het boek vol goede moed op, maar als ik een paar pagina’s had gelezen, had ik behoefte aan een nieuw hoofdstuk. Het hoofdstuk was te lang om mijn interesse vast te houden. Niet leuk dus!
Het verhaal was niet interessant.
Oké, wat is het doel van Clary?
Haar moeder vinden.
Juist en wat gebeurt er in de 300 pagina’s die tussen Clary en haar moeder zitten?
Uhm, ze ontdekt dat ze een schaduwjager is?
En wat nog meer?
Ze ontdekt het verhaal van familie enzo!
Nee, dat ontdekt ze pas als ze haar moeder heeft gevonden. Wat in die 300 pagina’s?
…
De personages mocht ik ook niet.
Kom op! Voor mij hadden de personages weinig persoonlijkheid. Ze waren gewoon het standaard YA-boekenpersonage. Oké, Jace’ opmerkingen waren soms wel grappig. Maar voor de rest? Nope, niks bijzonders. Hierdoor gaf ik ook niet om de personages en wat er met hen gebeurde, waardoor het verhaal ook niet-interessant werd en ik gewoon niet verder las. En wat gebeurde er met Alec?!
En dan heb ik het nog niet over de schrijfstijl gehad.
Ik zal je één ding vertellen en meer hoef je niet te weten: Ik heb wel met betere schrijfstijlen te maken gehad, zowat continu. Oh en het tweede ding: De schrijfstijl was nogal kinderachtig. Nogal, ja.
Oh en word nou niet boos in de reacties! Want er zijn heus wel dingen die ik niet slecht vond. Zo vond ik de wereld erg interessant. De runen, de benedenkinderen (ofzo), de Akkoorden, Idris en Valentijn enzo. En ik wil wel weten hoe het verder gaat. Maar dat zouden de enige redenen zijn om verder te lezen, maar de negatieve punten wegen wel heel zwaar in de beoordeling (en stiekem heb ik gewoon geen zin om al die boeken te lezen want het zijn er gewoon veel te veel!).
Recensie is oorspronkelijk verschenen op:
https://secretsofthetales.wordpress.com/2018/09/02/recensie-stad-van-beenderen-cassandra-clare/ | 0neg
|
Gunnar Staalesen in 1947 geboren in Bergen (Noorwegen) is sinds 1987 full-time schrijver. Naast zijn misdaadromans schrijft hij literaire romans, toneelstukken en hoorspelen. Hoofdrolspeler in zijn misdaadromans, privédetective Varg Veum, werd voor het eerst opgevoerd in 1977. Inmiddels zijn er een tiental romans met dit personage in de hoofdrol verschenen en zijn de boeken als serie verfilmd. Een vijftal Varg Veum-romans zijn in het Nederlands verschenen. De vrouw in de koelkast werd voor het eerst in 1981 uitgegeven. Bijna dertig jaar later is het boek opnieuw verschenen.
De vrouw in de koelkast begint, als mevrouw Samuelsen de hulp in roept van privédetective Varg Veum. Haar zoon, Arne Samuelsen, is van de aardbodem verdwenen. Varg besluit een onderzoek in te stellen en vertrekt naar Stavanger, de plaats waar de jongeman woont en werkt. In de woning van de vermiste treft hij niemand aan, tenminste.. niet levend. In de koelkast vindt hij het onthoofde lichaam van een jonge, onbekende vrouw. Varg bijt zich nu helemaal vast in het onderzoek. Ondanks de tegenwerking van politie en ernstige bedreigingen door de plaatselijke onderwereld, gaat hij op zoek naar de verdwenen man.
Privédetective Varg Veum bakt er in De vrouw in de koelkast niet veel van. Hij gaat op onderzoek en stelt hier en daar wat vragen. Plots vindt hij een lijk, dat al een aantal dagen op dezelfde plaats ligt, maar verder nog door niemand was ontdekt. De politie vraagt hem dan het onderzoek (welk onderzoek?) stop te zetten. De onderwereld raakt door zijn gedegen onderzoeksmethoden (wat vragen stellen en heen en weer lopen) helemaal van slag en begint hem te bedreigen. Toevallig komt hij weer de juiste persoon tegen die hem, zonder dat hij het door heeft, weer wat verder helpt. Hij vindt nog wat lijken, heeft een helder moment en lost het mysterie op. Dit is de beknopte inhoud van dit weinig originele boek. De vrouw in de koelkast wordt niet spannend, is ongeloofwaardig en heeft op het eind een belachelijke twist in petto.
Gunnar Staalesen had, wat mij betreft, dit scenario beter naast de vrouw in de koelkast kunnen laten liggen. | 0neg
|
Ik ben het helemaal niet eens met de Crimezone recensie, die De Bruyn bejubeld alsof hij een thrillerauteur met internationale uitstraling is. Daar kan ik echt niet bij. En dan zeker niet wat dit boek betreft.
Verliefd is toch gewoon een flauw aftreksel van de andere De Bruyn boeken. De man schrijft telkens hetzelfde boek en hij plakt er een andere titel op. Behoorlijk frustrerend voor de 'trouwe' lezer. De opbouw is ook telkens hetzelfde. Er zit wel spanning in de plot maar naar de drijfveren van deus ex machina Carels heeft de lezer het raden. Zijn psychologisch profiel (als dat er al is) klopt gewoon niet. Waarom doet die man wat hij doet? We hebben er het raden naar. De Bruyn gebruikt dat personage om zijn verhaal te stofferen. Nogal mager voor een auteur van psychologische misdaadromans. Ontgoochelend boek. Ik haak hier en nu 'Verweesd' af. | 0neg
|
Je kent het wel. Je maakt een lijstje met boeken die je nog wil lezen en je komt eindelijk aan dat ene boek toe waar je al maanden naar uitkijkt en dan blijkt het absoluut niet te zijn wat je ervan verwachtte. Ik had dat met 300 minuten van Jack Heath. Het leek me een spannend boek, 10 verhalen van 30 minuten. Fijn om voor te lezen. Elke dag een verhaal. Maar het bleek een regelrecht drama te zijn.
Het boekje is niet dit en ziet er mooi uit. Ook als je het openslaat, zie je dat er veel aandacht is besteed aan de opmaak. Dat maakt dat je nog meer zin krijgt om dit boek te lezen. Ook de achterkant klinkt veel belovend, de verhalen zouden adembenemend spannend moeten zijn. 10 x 30 minuten gruwelen met de hoofdpersonen.
Elk verhaal bestrijkt 30 minuten. In de kantlijn zie je dan ook steeds hoeveel minuten van de 30 minuten nog over zijn. Dat zorgt voor een enorme spanningsopbouw. Tenminste, dat zou het moeten doen. Het is namelijk juist heel vervelend dat de verhalen zo zijn weergegeven, elke keer dat je een nieuwe tijdsnotering ziet, ben je weer even uit het verhaal. Dat maakt dat je de spanning alles behalve echt voelt. En dat is zonder, want een spannend boek moet onderhuids zijn. Zo één die je laat rillen tijdens het lezen. Dat bereikt 300 minuten niet. Dat komt natuurlijk door de korte verhalen die erin staan, en daar zou je mee kunnen leven. Het afleiden uit het verhaal zorgt er alleen maar voor dat je 0 spanning voelt.
Dat zou je op zich nog kunnen accepteren. Niet elk boek is wat je ervan verwacht en dat hoeft ook niet. Toch zat er in dit verhaal een enorme ergernis. De 10 verhalen hebben een open eind. Zo weet je bijvoorbeeld na het eerste verhaal niet of de hoofdpersoon het gaat overleven. De spanning wordt alsmaar opgebouwd en uiteindelijk blijf je verbaasd achter. De 30 minuten zijn om en nu? Nergens in het boek komen de verhalen bijeen, dus je blijft met een onbevredigd gevoel zitten. Na het dichtslaan weet je nog niet of iedereen zijn avontuur heeft overleeft.
300 minuten is een grote tegenvaller. Jammer, want ik zag er veel in. De verwachte spanning was niet aanwezig en lekker doorlezen zat er ook niet in. Het idee van Heath zou best kunnen werken, de uitwerking deed dat echter niet. Wel een compliment voor de uitgeverij, die duidelijk aandacht aan de opmaak heeft besteed. | 0neg
|
Linda van Rijn produceert sinds haar debuut in 2011 de ene thriller na de andere. Off piste is nummer zes – de minithriller Vakantievrienden niet meegeteld. De boeken van Van Rijn zijn populair, wat af te leiden is uit de frequentie waarmee ze uitgegeven worden, en staan bekend als typische vrouwenboeken. Hoofdthema’s: vakantie in combinatie met vriendschappen die niet zijn wat ze lijken. Het is dan ook geen verrassing dat Off piste zich tijdens een vakantie afspeelt.
Vier stellen gaan naar Saalbach, Oostenrijk, om te skiën en te snowboarden. De gezamenlijke wintersportvakantie is een jaarlijks terugkerend feestje binnen de vriendengroep, waar allen zich op verheugen. De jonge volwassenen kennen elkaar al sinds hun schooltijd, alleen Frederique, de nieuwe vriendin van Peter, is nieuw in de groep. Zij herinnert zich niet meer dat ze bij de anderen op school zat, maar één meisje uit de groep staat dat nog helder voor de geest. Aanvankelijk kleine wrijvingen ontaarden in openlijke steken onder water, althans zo worden ze ervaren door de persoon die het mikpunt is. De vakantievreugde is ten einde als het misgaat tijdens een off-pisteafdaling: een van de vrouwen komt ten val en raakt in coma. Aanvankelijk lijkt het een ongeluk, maar rechercheur Rolf Bauendorf komt na bestudering van een iPhonefilmpje op andere gedachten.
De eerste vier pagina’s geven een inkijkje in de achtergrond van een van de hoofdpersonages. Deze inleiding is mooi geschreven, nieuwsgierigmakend en een goed uitgangspunt om een spannend, al dan niet origineel, verhaal op te bouwen. Dat pakt teleurstellend uit. De schrijfstijl die volgt is zo tergend eenvoudig, dat hij volwassen lezers onwaardig is. De plot is al net zo simpel: voordat er ook maar van enig misdrijf sprake is maakt de auteur overduidelijk kenbaar wat het ‘corpus delicti’ gaat worden. Daaruit kun je dan meteen de conclusie trekken wie het beoogde slachtoffer is. De op dat moment nog niet aanwezige spanning heeft geen schijn van kans alsnog toe te slaan, het enige interessante is nog de vraag wie van het handjevol daarvoor in aanmerking komende kandidaten de dader is, en wat zijn of haar beweegredenen zijn geweest.
Jammer van de zeer matige uitwerking van de basis, de inleiding; er waren legio opties geweest voor een sterker verhaal. Je zou haast denken dat bij Van Rijn de kwantiteit ten koste gaat van de kwaliteit, want er staan alweer twee boeken op stapel: in 2014 verschijnen Voetbalvrouwen en Villa Toscane.
Ongeoefende thrillerlezers beleven wellicht plezier aan het lezen van Off piste, voor geoefende lezers is het hooguit aardig voor in de trein of op het strand. Je hebt het zó uit, het is een dun boekje met weinig tekst, en je hoeft er niet bij na te denken. | 0neg
|
Laat ik nou niet meer in sprookjes geloven. Ik heb het boek uitgelezen maar dat doe ik ieder boek. Wat een saai en onzinnig verhaal hebben die twee uit hun fantasie getoverd. Non fictie van de bovenste plank. Ongeloofwaardig, simpel en zonder spanning en humor, dat is een kunst op zich. Heb het boek gelezen omdat een kennis dit aanbood maar zou het zelf nooit hebben gekocht. Jammer dat één ster het minimum is..... | 0neg
|
Het Zuid-Afrikaans schrijversduo S.L. Grey bestaat uit Sarah Lotz en Louis Greenberg. Zij heeft een passie voor zombies, hij voor vampieren. Samen besloten ze om een heel ander soort verhaal te schrijven, De Plaza.
Als de Zuid-Afrikaanse twintiger Rhoda, na het scoren van drugs, haar oppaskind is kwijtgeraakt in het winkelcentrum dwingt ze Dan, de sukkelige medewerker van de boekwinkel waar ze het jongetje voor het laatst heeft gezien, om haar te helpen met zoeken. Voor Dan zit er niets anders op dan samen met Rhoda naar hem op zoek te gaan in de duistere dienstgangen van het winkelcentrum. Als ze al snel hopeloos verdwalen komen ze terecht in een soort parallelle shopwereld waarin niets is wat het lijkt. Het spel zonder grenzen begint, de spelregels zijn bepaald. Het is nu een kwestie van kiezen in een race op leven en dood.
Er zijn eigenlijk maar twee goed uitgewerkte hoofdpersonages, de anderen hebben zo'n kleine rol dat er niet veel uitwerking voor nodig was. Ik hoopte op horror à la Stephen King maar werd teleurgesteld want echt gruwelen was het niet. Toch vond ik het interessant om een keer een horrorverhaal als dit te lezen omdat het een verhaal is waarbij je eigen fantasie geprikkeld wordt. Al is mijn fantasie geen loopje met me gaan nemen. Ik denk dan ook dat dit verhaal beter tot zn recht was gekomen als horrorfilm. Smerige beelden, spannende muziek en de nodige schrikeffecten doen een hoop.
De schrijfstijl was vlot, prettig en makkelijk leesbaar. Dat de hoofdstukken om en om werden verteld vanuit het oogpunt van één van de hoofdpersonages was zeer geslaagd. Zo kreeg ik een goed beeld van hun beleving. Hoewel niet mijn stijl vond ik het toch boeiend en wilde ik doorlezen. Na de eerste hoofdstukken zakte het verhaal wel een beetje in qua spanning maar dit werd later goed gemaakt. Achteraf gezien vond ik het een unieke ervaring die ik niet had willen missen. Toch komt er zeer waarschijnlijk geen tweede boek van dit schrijversduo bij mij in de kast. | 0neg
|
Het dertiende boek dat ik deze maand las voor de Challenge was een spookroman. Hoe toepasselijk.
Dat is ook gelijk het meest positieve dat ik hierover kan schrijven.
Zeker: John Boyne kan schrijven. De twee andere boeken die ik eerde van hem las, behoren tot mijn favorieten. Ook nu schrijft hij over kinderen, hun gevoelens en over hun verzorgers. Vooral de invloed die verzorgers op hen hebben.
Het spookgedeelte ging me echter te ver: geen moment geloofde ik er in. Het was dan misschien wel griezelig, maar zo ongeloofwaardig. Dus helaas: maar twee sterretjes. | 0neg
|
Sarin begint veelbelovend met een ongeluk in een chemische fabriek en een terroristische aanslag. Het boek leest vlot. Het tempo is hoog. De hoofdfiguur vind ik niet geloofwaardig. Hij is een journalist van de Kuifje-soort die allemaal vriendjes heeft die hem helpen. Na de spectaculaire ontknoping blijf je ook met veel vragen zitten. | 0neg
|
Helaas ben ik niet enthousiast over dit boek. Ik voelde geen enkele band met de hoofdpersonen in het verhaal. De manier van schrijven van Jenna Blum vond ik wel prettig en daarom heb ik het wellicht uitgelezen maar niet omdat het verhaal me boeide. Ik heb er drie weken over gedaan wat ik erg lang vind. Gister de laatste 100 blz gelezen omdat ik graag verder wil met een ander boek. Nee, als ik het boek niet gelezen had, had ik er niks aan gemist; het voegt voor mij niks toe. | 0neg
|
De geheimzinnige jas is het eerste deel van de Troostlelie-reeks. De reeks is gericht op young-adult/fantasy lezers. De serie gaat over Larix, een psychisch instabiele vrouw die op een dag een tweede hands jas koopt. In deze jas blijkt een geheime zak te zitten, waarin een opschrijfboekje zit, evenals twee platte stenen en papier-maché schijf. Als Larix op een dag bij toeval op een bankje in het park de twee stenen tegen elkaar wrijft, komt ze terecht in Elmontestratia, een sprookjeswereld waar lang niet alles zo mooi is als op het eerste moment lijkt. Naast Larix is er ook Gijs. Een jongetje van bijna acht dat weg loopt bij zijn ouders, die liever ruzie maken dan dat ze hun kinderen in de gaten houden.
De geheimzinnige jas is vanuit de ik-persoon geschreven, alsof je een dagboek leest. Later blijkt het ook een dagboek te zijn, wat niet helemaal strookt met het verhaal. Want hoewel het mogelijk is dat het verhaal van Larix als dagboek is geschreven, kan het verhaal van Gijs dat niet zijn. Het verhaal van Gijs wordt namelijk vertelt vanuit de derde persoon. Dit werkt enigszins verwarrend. Ook doet het niet wat het zou moeten doen: het identificeren met de hoofdpersoon. Mede doordat Larix zelf wat simplistisch over komt op momenten, wat deels toe te schrijven is aan haar psychische staat.
Nog een probleem is de schrijfstijl. Het boek is geschreven op het niveau van een kinderboek, met erin verwerkt volwassenen problemen. Hoewel het doel misschien was dat zo iedereen het boek kan lezen, doet het voor een volwassenenboek nogal simplistisch aan. Daarnaast wordt er overdreven veel uitleg gegeven, vooral over het denkproces van Larix. Wanneer ze een appel en een krentenbol pakt om mee te nemen, wordt bijvoorbeeld uitgelegd waarom ze nou precies deze twee dingen pakt. Hierdoor zit er een heleboel herhaling in het boek. Er wordt er beschreven wat er gebeurd, gevolgd of voorafgegaan door een uitleg van Larix' gedachtengang. Dit haalt de vaart uit het verhaal.
De wereld, Elmontestratia, heeft potentie. Het idee van een avontuur in een andere wereld is niet nieuw, maar blijft intrigerend. Elmontestratia, hoewel de naam onnodig lang is, lijkt nog het meest op een wereld als beschreven in Alice in Wonderland, met wonderbaarlijke mensen, wezens en plaatsen. De wezens van Elmontestratia hebben soms curieuze taken. Zo zijn er vlinders die kijken of je in iemands nachtmerries of goede dromen voorkomt. Zijn de nachtmerries te veel en te erg, dan wordt je meegenomen door een raaf. Later wordt hier nog aan toegevoegd dat dit alleen zo is wanneer je jezelf ook schuldig voelt. Dit doet wat raar aan. Ten eerste roept dit vragen op. Zoals: kan een psychopaat dan gewoon doorlopen, omdat hij zichzelf onschuldig acht? Ten tweede komt het over alsof de schrijfster dit als een extra gedachte heeft toegevoegd, misschien omdat ze anders vast zou lopen, misschien omdat ze dat eerder vergeten was te melden.
Het verhaal bevat gaten. Zoals de stenen: als er in een jas stenen zit, dan voel je dat toch als je als eigenaar van een tweedehands winkel die jas krijgt? Zeker aangezien de meeste tweedehands winkels hun kleren van te voren wassen. Verder is het erg onwaarschijnlijk dat de opa en oma van Gijs geen mobiel nummer hebben van zijn ouders. Alles bij elkaar voelt het als een kinderboek dat geschreven is met een verhaal voor volwassenen, met overdreven lange uitwerkingen. Dat, daarnaast, nog eens 'groeit' tijdens het schrijven: alsof van te voren niet overal over is nagedacht. Hoewel dit vaker gebeurt, is het een goed idee om te zorgen dat het niet zo leest. Het boek komt over als een geliefd hobbyproject, dat mogelijk niet de haviksogen van een goede redacteur heeft gekend. Het boek komt niet helemaal uit de verf en lijkt niet helemaal af. Verder wordt er wel eens gezegd “schrijven is schrappen”, dat had wat meer mogen gebeuren in dit boek. Door de simpele bewoordingen leest het boek wel makkelijk weg. | 0neg
|
Aangezien ik met een gamer getrouwd ben, was ik benieuwd of ik iets in dit verhaal zou herkennen. Maar nee, dat was (gelukkig) niet zo. Michiel Smit ruilt zijn gameverslaving in voor andere verslavingen en dat gaat met horten en stoten.
Zo voelt het verhaal ook. Soms had ik het idee dat ik in een soort trip beland was, want tijdens het lezen zit je echt in het hoofd van Michiel Smit. Ik ben er nog niet uit of dat positief of negatief is. Het is in ieder geval heftig om te lezen hoe hij met zijn verslaving is omgegaan.
Daarnaast was het tijdspad ook een beetje verwarrend. Omdat ik met een gamer samenwoon, is mijn kennis van games wel een beetje op orde, maar daardoor vond ik het tijdspad niet op elk moment even kloppen. Het leek soms alsof het niet helemaal chronologisch verteld werd en daardoor raakte ik behoorlijk uit het verhaal.
Uiteindelijk vond ik ‘Gameboy’ van Michiel Smit matig. Ik vond het vooral heel heftig, maar niet altijd even boeiend om te lezen. Ik haalde er zelf niet zoveel uit en vond de acties van Michiel Smit soms zo heftig dat ik niet wist wat ik ermee moest.
Uit ‘Gameboy’ van Michiel Smit haalde ik zelf niet veel, ik vond het heftig en soms wat verwarrend. Als je gamer bent, is dit vast en zeker herkenbaar. | 0neg
|
Een veelbelovend begin waarin Griekse tragedies afwisselen met commedia dell’arte en joodse wijsheden. Een diep boek dus. Vele lagen. Maar waarom moet er zoveel worden uitgelegd? Dat de vriendin van de hoofdpersoon Clio heet, zet mij aan het denken: “Clio, wie was dat ook weer?” Ah ja... de muze vam de geschiedenis. Gelukkig is de auteur - of is het de hoofdpersoon niet te beroerd dit nog even aan de lezer uit te leggen. Alles wordt geëxpliciteerd. Noodzakelijk in een wetenschappelijke tekst, maar onaantrekkelijk in een ideeënroman zoals Grand Hotel Europa er een is, of pretendeert te zijn. Opgelegd pandoer af en toe. De steeds weer terugkerende confrontaties met het toerisme, en dus met de zelfontkenning worden langzaamaan vermoeiende exercities, al is de uitleg over de voors en tegens van massatoerisme voor een klein stadje instructief.
Maar de auteur - of is het toch de protagonist -Ilja Leonard Pfeijffer verft rode rozen rood. De Dan Brownelementen, de Zauberberg, de pastiche en de belezenheid worden iedere keer expliciet benadrukt. Om dan in hoofdstuk 12 over te gaan in een wel erg expliciet hoofdstuk.
Is Ilja Leonard Pfeijffer bang dat we iets missen, of lacht hij mij nu uit omdat ik de ironie van die uitleg gemist heb? Het zal wel en ik hoop het laatste, want dan heb ik de genialiteit gemist.
En inhoudelijk: de these dat Europa geen toekomst heeft, maar zijn identiteit zuiver in het verleden heeft liggen, en dit opzettelijk cultiveert is aan het begin van de 21e eeuw met een Chinese wederopstanding nauwelijks een ete opener te vinden. | 0neg
|
mijn oorspronkelijke bericht heb ik weggehaald. ik geef toe dat ik geloofd heb in de waarheid van dit verhaal, omdat ik geen protesten hoorde en de uitgever dit boek en daarmee ook het verhaal geaccepteerd heeft als non-fictie. wel heb ik vragen gehad over de gang van zaken, maar ben daar domweg overheen gestapt. n.a.v het onderzoek door de misdaadjournalisten Hendrik Jan Korterink en Peter R. de Vries heeft het boek voor mij afgedaan. Mogelijk zijn er enkele dingen van de inhoud waar. Zo bekijk ik het nu. | 0neg
|
Verblind is een verhaal wat gaat over Melissa. Een studente die haar ouders en voormalige vriend achter laat in Friesland om zelf haar droom na te gaan: de musicalopleiding in Den Haag gaan volgen.
Wanneer Melissa wordt gecast voor een grote musical kan haar blijdschap niet meer stuk. Alleen over haar tegenspeler heeft ze zo haar twijfels over. De aantrekkelijke en grote ster van de school Nathan de Wilde die door veel vrouwen gezien wordt als een rokkenjager, heeft ook zijn pijlen op haar gericht.
De schrijfster heeft gekozen voor een personaal perspectief. Het verhaal wordt verteld vanuit Melissa’s optiek. Hierdoor laat ze de emotie’s die zij voelt ten nadrukken en komen er helaas weinig details over de uiterlijke kenmerken van (andere) (hoofd)personen in het boek voor.
De nadruk van het verhaal wordt gelegd op de musical zelf, er komen geen tot nauwelijks details tot stand met betrekking op de relatie met Melissa’s ouders. De grote vriendengroep is hierdoor wel wat hechter, alhoewel ik me soms afvraag of het niet een te grote vriendgroep is. Mijn eikelpunt was dan ook dat er in het begin teveel namen genoemd werden, dit en het tot weinig tot stand komen van de uiterlijke kenmerken zorgen ervoor dat het een uitdaging was om te lezen. Bij het 2e à 3e hoofdstuk begonnen de puzzelstukjes op z’n plaats te vallen en was de zogenoemde uitdaging al minder geworden en makkelijker en interessanter om te lezen.
Young adult is, naast de genres Chicklit en New adult, het genre wat ik vaak lees. In mijn beleving is Young adult daarom ook, over het algemeen, wat ‘softer’ geschreven. Verblind is netjes en vlot geschreven. De schrijfstijl is wennen, maar verveelt niet. Persoonlijk mis ik alleen iets, vermoedelijk is het de passie die niet in het boek tot uitdrukking komt.
Verblind is zeker niet het slechte boek wat ik ooit gelezen heb. Er zijn alleen wat eikelpuntjes die genoemd moeten worden. Het is zeker geen dik boek en door het vlotte schrijfstijl is het ook nog redelijk weg te lezen. Ik geef het een mooie voldoende om mijn leesweek mee af te sluiten. | 0neg
|
Het is het verhaal van Paul Krüzen die samen met zijn vader in een boerderijtje in Mariënveen -ergens op het Nederlandse platteland - woont.
Als hij achtjaar is, verlaat zijn moeder hem en zijn vader voor een aangespoelde Rus. Nooit zal zijn vader nog een andere vrouw ontmoeten en ook Paul is niet in staat een "normale" relatie met een vrouw te hebben - zijn affectie vindt hij bij zijn wekelijks bezoek in het bordeel of jaarlijks op reizen naar "exotische" plaatsen. Een zeldzame keer dat een vrouw toch geïnteresseerd is in hem, beklemt dat hem en klapt hij dicht. Niet in staat tot normale relaties , blijft hij ook sterk vasthangen aan "oude" elementen zoals zijn handeltje in oorlogsmemorabilia.
Het hele dorpje bestaat uit een allegaartje van bewoners die een vrij gelaten indruk maken : mensen die niet "weg" geraken uit de bekrompenheid van het dorp of nieuwe aangespoelde personen (Russen, Chinezen...) waarmee de oorspronkelijke dorpelingen weinig binding krijgen.
Sommige hoofdstukken zijn vlot en aangenaam geschreven, maar de bedrukte sfeer en bij momenten kabbelend tempo, heeft mij maar matig betrokken bij het boek. Wieringa haalt hier niet het niveau van Joe Speedboot of Een mooie jonge vrouw. | 0neg
|
Dit boek begon ik te lezen in de veronderstelling dat het een thriller zou zijn. Niets is minder waar. De hoofdpersoon is diep teleurgesteld in de liefde van haar leven en gaat op haar 19e de prostitutie in om tegengif aan te maken tegen de liefde... Een onwaarschijnlijk verhaal.
Echter wel een vermakelijk verhaal, dat mij meermalen deed grinniken boven mijn boek. Het boek leest zeer snel en is voornamelijk grappig en geeft een kijkje in de wereld die prostitutie heet en voor velen onbekend zal zijn.
Omdat het boek zo vermakelijk was ben ik geneigd deel 2 ook te lezen, maar ik verwacht geen spanning meer. | 0neg
|
Rode sulfur is de debuutroman van de in de VS wonende Nederlands auteur Robert Bosnak. Het is het begin van een ambitieus project rondom de geschiedenis van de alchemie dat een nog onbekend aantal delen zal beslaan. In de Verenigde Staten heeft de auteur de eerste twee delen alvast samen uitgebracht in eigen beheer. Zijn Nederlandse uitgeverij The House of Books pakte het wat bescheidener aan en liet alleen een vertaling maken van het eerste deel. In hoeverre dat verstandig was valt echter nog te bezien. Het boek, zoals het er nu ligt, komt nogal onvolgroeid over.
Robert Bosnak (1948) woont al zo’n veertig jaar buiten Nederland, maar plaatste zijn verhaal toch in de Nederlandse geschiedenis. Een situatie die ook te maken heeft met een daadwerkelijk bestaande brief die de Haagse arts Helvetius in 1667 schreef aan Benedictus de Spinoza en waarin hij te kennen gaf de alchemistische transformatie van lood naar goud daadwerkelijk te hebben aanschouwd. Het verhaal dat volgt is losjes gebaseerd op verklaringen die Helvetius later nog over de hele geschiedenis zou doen.
Eerste hoofdpersoon is de alchemist Mundanus die beschikt over een Steen der Wijzen, gemaakt van rode sulfur (is eigenlijk ‘sulfer’ of ‘zwavel’ in het Nederlands), welke hij heeft geërfd van zijn voorvaderen. Met behulp van deze steen kan lood inderdaad in goud veranderen en de rode sulfur geeft een medicijn dat iedere ziekte kan genezen. Vandaar dat de steen wordt begeerd door machtige personen en Mundanus moet vluchten. Hij meldt zich dan in Den Haag bij Helvetius van wie hij hoopt dat die hem wil steunen bij het promoten van de alchemie, die door wetenschappers wordt verworpen als onzinnig. Uiteindelijk is het echter niet de arts, maar de twee vrouwen in diens leven waar Mundanus naartoe trekt. Namelijk Marianne, de echtgenote van Helvetius en zelf een gepassioneerde alchemist en Clara, de dochter van Mariannes overleden zus. Ook de beide dames zijn hoofdpersonen in het verhaal en er ontstaat een driehoeksrelatie.
Op voorhand beloofde dit boek veel te zijn. In promotiemateriaal werd het onder meer weggezet als fantasy, een historische roman, een spannende thriller en een zinderend romantisch verhaal. Jammer genoeg komt geen van deze elementen tot werkelijke bloei. De historische achtergrond is niet onaardig maar je krijgt geen echt beeld van het leven in de 17de-eeuwse Republiek. Spanning blijft vervolgens ook uit. Er zijn inderdaad wat kapers op de kust voor de steen, maar die rennen slechts sporadisch door het verhaal heen. Romantisch is het boek ook al niet, want de rol van de nog maar 19-jarige Clara binnen de driehoeksverhouding is daarvoor te ongeloofwaardig en pijnlijk. Ten slotte kun je de alchemie in dit verhaal beter een spiritueel verschijnsel noemen dan een op fantasyleest geschoeide vorm van tovenarij.
Robert Bosnak is in het dagelijkse leven een jungiaanse psychoanalist die een therapeutische methode heeft ontworpen die bekend staat als embodied imagination. Er wordt veel in gewerkt met dromen en herinneringen en hij is gebaseerd op ideeën die Carl Jung had over dromen en, jawel, alchemie. Bosnak schreef er al verschillende non-fictie boeken over. En nu, zo kunnen we wel stellen, ook een roman. Want het vormgeven aan zijn ideeën in een fictieve setting lijkt toch het uiteindelijke doel van de auteur te zijn en alle andere verhaalelementen raken hierbij ondergesneeuwd.
En dat is bijzonder jammer, want er zit veel potentieel in de ideeën achter dit boek. De Republiek van 1667 en de alchemistische geschiedenis rond Helvetius lenen zich perfect als achtergrond. Ondertussen kan men zich voorstellen dat alle gegraai naar een Steen der Wijzen waarvan het bestaan steeds wijder bekend wordt een bloedstollend verhaal kan opleveren. Combineer dat met het soepele en soms zelfs fraaie taalgebruik van deze auteur en je hebt een echte pageturner. Nu is er echter geen chemie tussen de onderdelen van het verhaal, noch de hoofdpersonen, en blijven het allemaal losse ingrediënten rondom de alchemistische kookpot. | 0neg
|
Na het lezen van Miss Communicatie was ik erg nieuwsgierig naar dit tweede boek in de serie van drie boeken rondom de vriendinnen Didi, Lein en Iris.
Miss Match is een leuk boek dat heel vlot leest maar ik vond het beduidend minder leuk dan Miss Communicatie. Ik krijg het gevoel dat Astrid Harrewijn niet goed wist welke karaktertrekken ze Lein mee moest geven en daarom alles er maar in heeft gegooid: goede zakenvrouw, onzeker typje op mannengebied, chaotisch en toch ook goed georganiseerd. Ik werd er een beetje tureluurs van (en ging me daarom ook ergeren) omdat nooit duidelijk was welke Lein nu weer op zou staan; dat maakt het verhaal onrustig en van de hak op de tak springerig.
Aan de andere kant is de insteek van het boek leuk en vlot beschreven en geeft, net als in Miss Communicatie hoewel het daar beter is uitgewerkt, het snufje misdaad iets extra's - hoewel ook hier weer de overdaad schaadt en wanneer puntje bij paaltje komt dit deel van het boek als een nachtkaars uitgaat.
Nee, Miss Match was geen goede match met mij. Ik hoop dat het laatste boek in de serie (want die wil ik toch ook wel lezen om het af te maken) wat steviger in zijn schoenen staat. | 0neg
|
Ik val meteen maar met de deur in huis. Dit boek is niet mijn ding. Ik ben al geen groot fantasy liefhebber maar als het verhaal boeiend is en goed in elkaar steekt dan kan ik het wel waarderen. Helaas valt deel 1 van de Ictiluni reeks van Bjorn Peeters niet in deze categorie.
Het verhaal begint veelbelovend met een verhaal over twee prinsessen dat Mama Arria aan haar twee adoptie dochters vertelt. De drie wonen in een afgelegen hut in het bos, ver weg van de steden. Het verhaal is favoriet bij de twee meisjes en al snel blijkt waarom; misschien zijn de twee adoptie zusjes wel die twee prinsessen? Wat begint als een sprookje gaat al snel over in een vlak verhaal met veel gewelddadige en bloederige scenes waarin de "zussen" hun pas ontdekte talenten kunnen trainen. Het wordt dan al snel een saai verhaal waarin het ook nog eens wemelt van de schrijf - taal - en interpunctiefouten. De teasers aan het eind van het boek in de vorm van wat uitweidingen en een stukje uit het eerste hoofdstuk van deel 2 (de Rijzende Ochtendster) maken dit niet goed. | 0neg
|
Dit boek kan mij niet echt bekoren. Ik vind het verhaal op zich wel goed en waar het zich afspeeld interessant maar ik kan me helemaal niet vinden in de schrijfstijl van deze schrijfster. Het zal wel aan mij liggen want iedereen vindt het schijnbaar een fantastisch boek, misschien ben ik er nu niet voor in de stemming dat kan ook. Het tweede deel wat in Amerika afspeeld vind ik helemaal niet meer leuk en ik ga er dan ook met "grote stappen, snel thuis" doorheen, want ik wil toch wel weten hoe het afloopt | 0neg
|
De tekst op de achterkaft van 'De eerlijke vinder' doet veelbelovend aan. Een kunsthandelaar vindt een envelop met geld, brengt het niet naar de politie, maar plakt -hoe onverstandig dit ook is- een briefje waarop hij de vondst meedeelt op een lantaarnpaal. Door dit briefje komen de levens van verschillende mensen samen. Het boek kan, afgaande op deze tekst, best wat zijn. En ook spannend. Na het lezen van het boek kan ik maar tot één conclusie komen.
In 'De eerlijke vinder' ontbreekt iedere vorm van spanning. Tot ver over de helft is het een langdradig verhaal met als toppunt het op vele pagina's voorkomende gezever over Eugene Wren en zijn verslaving aan een bepaald snoepje. En dan die personages. Eugene Wren is in feite een vervelend mannetje, Ella een wat suffige muts en Joel een irritante depressieveling. De meeste sympathie kon ik nog opbrengen voor de wat dommige kruimeldief Lance.
Pas op tweederde van het boek wordt het verhaal iets interessanter. Maar dat is veel te laat om er een goed boek van te maken. Ruth Rendell heeft dit boek in 2008 geschreven, maar ze had er goed aan gedaan jaren daarvoor met schrijven te stoppen. De eerlijke vinder is in ieder geval een boek dat ik niemand aanraad. | 0neg
|
Neem een afgesloten ruimte, een groep mensen die elkaar vrij goed kent en een moord, mix het geheel even stevig, voeg een snuifje couleur locale toe en voilá, een heuse whodunit is geboren. Dat lijkt in elk geval het recept te zijn voor Blauw licht van Ann Cleeves.
De afgesloten ruimte bestaat in dit geval uit een van de Shetlandeilanden, waar door een stevige storm niemand op of af kan. De groep mensen wordt gevormd door een club vogelaars die zich ophoudt in een tot vogelstation verbouwde vuurtoren, aangevuld met de stugge en zwijgzame plaatselijke bevolking. De moord, tot slot, is een misdaad van een kaliber dat ze op het rustige Fair Isle zelden meemaken: de baas van de vogelobservatiepost wordt aangetroffen met een mes in haar rug. Iemand moet heel kwaad op haar geweest zijn.
Maar wie? Eén ding is zeker, de verdachte moet zich op het eiland bevinden. Daar is toevalligerwijs ook inspecteur Jimmy Perez, die net op bezoek is bij zijn ouders om zijn verloofde Fran aan hen voor te stellen. Jimmy dacht een paar dagen vrij te hebben, maar omdat de politie van het vasteland door de storm niet kan uitrukken, is hij gedwongen het onderzoek voor zijn rekening te nemen. Hij wordt daarbij geassisteerd door Fran, die blij is iets om handen te hebben dat haar de kans geeft te ontsnappen aan de verstikkende familieaangelegenheden.
Ann Cleeves volgt het recept voor een standaard whodunit keurig op. De kaders zijn duidelijk, de sfeertekeningen beeldend en ze neemt alle tijd om de verschillende spelers op hun plek te zetten voor het 'eindspel'. Juist dat maakt dat het verhaal nogal traag verloopt. Weinig actie en veel sfeer. Mooi als je ervan houdt, maar als de ontknoping vervolgens toch wat dunnetjes blijkt te zijn, en de motieven niet echt uit de verf komen, blijft er slechts een matig standaardverhaal over, met als uitzondering dat het niet de butler was, die het heeft gedaan. | 0neg
|
Grote verkoopaantallen bewijzen dat Blauw water een leuk boek is. Door de toegankelijke schrijfstijl en de twee invoelbare verhaallijnen is het prima ontspanningslectuur. Niets meer en niets minder. Literair wordt Simone van der Vlugt nergens, laat staan dat ze voor dit boek een literaire prijs verdient.
Blauw water gaat over een ontsnapte TBS-er die een vrouw en haar dochter gijzelt in hun eigen woning op een afgelegen plek. Een toevallige passant ontdekt toevallig de gijzeling, maar rijdt voordat ze alarm kan slaan met haar auto het water in en raakt in coma.
Het verloop van het verhaal is interessant vanwege het psychologische aspect. Omdat de gegijzelde vrouw weet heeft van de toevallige ontdekker, raakt ze steeds meer verwonderd over het uitblijven van redding. Bovendien heeft ze te kampen met een zeer wispelturige gijzelnemer, waardoor de toenemende paniek van de vrouw zeer invoelbaar is.
Het is jammer dat er niet iets meer gesleuteld is aan de zinsconstructies van Van der Vlugt. Zoals hierboven gesteld, het boek leest lekker weg - overigens een schromelijk onderschatte kwaliteit - maar kent een aantal kromme zinnen die rechtgetrokken hadden moeten worden. In de beginzin Op het laatste moment ziet ze de man pas., had pas aan het begin moeten staan. En in
het nieuws van halfacht begint. Het opent meteen met hem., had meteen natuurlijk geschrapt moeten worden.
Blauw water is als een zomerse ijscoupe. Lekker snel eten voordat hij smelt en dan snel vergeten. Wat dat betreft uiterst geschikt voor de vakantiekoffer en het strand. Maar geen bijzondere plek in de boekenkast waard. | 0neg
|
Dit is het eerste boek dat ik gelezen heb van Daniel Blake. Waarschijnlijk is het ook het laatste boek dat ik gelezen heb van deze schrijver als het gaat om een vervolgserie van de hoofdpersoon in dit boek.
De personen in het boek worden maar oppervlakkig uitgewerkt. De persoonlijke informatie die wel gegeven wordt blijkt later in het boek volledig teniet gedaan te worden door hun akties (Je mag vanuit geloofovertuiging niet vloeken, maar diegene probeert vervolgens wel iemand te vermoorden).
Er zit wel erg veel aktie in het boek, waardoor het allemaal steeds minder geloofwaardig overkomt. Alle gebeurtenissen en personen in het boek hebben ook allemaal direkt of zijdelings wel een bepaalde relatie met elkaar wat wel erg toevallig overkomt.
Bepaalde conlusies die door de hoofdpersonen getrokken worden komen ook wel erg uit de lucht vallen.
Pluspunten van het boek zijn de korte hoofdstukken, waardoor het verhaal makkelijk weg leest en als je erin slaagt om niet te veel na te denken tijdens het lezen dan is het wel een spannend verhaal.
Als ik er een punt voor zou moeten geven dan zou dat een 6 zijn. | 0neg
|
Een tijdje geleden was ik op een school in Zoetermeer, waar een groot aantal docenten als karikatuur aan de muur hangt. Een paar dagen later las ik een boek over een school die is bevólkt met karikaturen: Mannen van Maasoord van Lein van der Wulp.
Mannen van Maasoord vertelt een verhaal dat, als je zelf in het voortgezet onderwijs werkzaam bent, waarschijnlijk de nodige herkenning oproept. Dat is leuk, soms zelfs geruststellend, maar het is niet genoeg om een verhaal ook echt boeiend te maken. Er blijft afstand, de karakters zijn zwart-wit. En wat zijn het er veel. Die vieze ouwe geilneef van een concierge, bijvoorbeeld, die, om onbegrijpelijke redenen, op handen wordt gedragen, en ene Stijn, die zich gaandeweg tot een soort hoofdpersoon ontpopt, maar van wie we niet veel meer weten dan dat hij een beetje dwars is. De verteller lijkt clichématig de, weliswaar naamloze en onzichtbare, rol van eeuwig cynische zeurpiet op zich te nemen. Zeker niet héél erg beroerd gedaan, maar die hebben we zelf al in overvloed, in onze eigen docentenkamer, en voor iedereen die niet bekend is met het reilen en zeilen op een scholengemeenschap klinkt het alleen maar nóg zuurder.
Jammer ook dat er schijnbaar geen redacteur - al was het maar een welwillende collega uit de sectie Nederlands - aan te pas is gekomen om de auteur te corrigeren dan wel af te remmen, of anders was het niet zo'n heel erg goede, want de zinsconstructies zijn af en toe (of eigenlijk best vaak) om te huilen, de geforceerde mallotigheid die hier en daar de kop opsteekt ondermijnt de toch al flinterdunne geloofwaardigheid, er wordt nog al eens twee keer hetzelfde verteld - het lijkt verdomme wel een rapportvergadering! - en Van der Wulp, zelf docent Engels, is maar zeer oppervlakkig bekend met het begrip samenstelling en het hoofdlettergebruik in, bijvoorbeeld, afkortingen. Misschien omdat die dingen in het Engels net een beetje anders werken.
De vlagen van herkenbaarheid maken Mannen van Maasoord enigszins de moeite waard, maar ongeveer op de helft van het lijvige boek had ik zo'n hekel aan ongeveer ieder personage dat de rest een kleine lijdensweg was. Het heeft me vier of vijf romans gekost om die eendimensionale karakters, maar vooral de beroerde schrijfstijl weer enigszins uit mijn hoofd te krijgen. Vlak voordat ik het teruggaf aan mijn collega - die het had besteld na een soort bedel-e-mail van de auteur - las ik per ongeluk nog een stukje van de véél te lange tekst op de achterkant, en daar lag ik prompt nog een halve nacht van wakker: het had een hilarisch verhaal moeten zijn. Die ambitie is uiteindelijk de grootste grap van Mannen van Maasoord. | 0neg
|
Met dank aan Uitgeverij Karakter voor dit recensie-exemplaar.
Korte inhoud
1944, de zestienjarige Noa uit Nederland verwacht een baby van de Duitse bezetter. Haar vader is razend en zet haar de deur uit. Ze komt in Duitsland terecht waar ze verplicht wordt haar baby af te staan. Zij vindt werk als poetsvrouw in een klein stationnetje. Op een dag hoort zij huilende baby’s en wanneer zij uitzoekt vanwaar het geluid komt, ontdekt zij een goederenwagon vol huilende baby’s. Enkele van hen zijn zelfs reeds overleden. Instinctief neemt ze een baby op en redt zo zijn leven.
Ingrid werd enkele jaren geleden verliefd op een Duitse soldaat. Ze besloten te trouwen en ze ging samen met hem naar Berlijn. Hierdoor heeft ze haar familie achtergelaten en haar leven als beroemde circusartieste. Echter enkele jaren later kwam er een eind aan haar huwelijk want Hitler verplichtte alle soldaten die getrouwd waren met een Joodse vrouw te scheiden. Gelukkig werd zij opgenomen door Herr Neuhoff, directeur van het concurrerende circus. Hier is zij nog altijd en werkt ze als trapeze artieste.
Noa wordt samen met Theo in het bos nabij Darmstadt gevonden door Peter, clown van het circus Neuhoff. Peter redt haar en brengt haar naar het circus, waar ze onderdak vindt en zich kan schuilhouden op voorwaarde dat zij samen met Ingrid (die zich nu Astrid noemt) de trapeze doet.
Conclusie
Pam Jenoff is docent rechten aan de universiteit en heeft reeds meerdere bestsellers geschreven. In 1996 werkte zij onder andere aan de Amerikaanse Ambassade van Krakow, Polen. Tijdens deze periode werd haar interesse gewekt in Pools-Joodse relaties en de Holocaust. Ze werkte onder andere me aan het behoud van Auschwitz en de teruggave van Joodse bezittingen in Polen. Haar boeken bevatten dan ook meestal de thema’s Joden en WOII.
Voor Het Weeskind baseerde zij zich op de verhalen van het Duitse circus Althoff dat de Joodse Irene Danner en haar familie opgenomen had en beschermde tijdens WOII. Opmerkelijk hierbij was dat Irene afstamde van een andere concurrerende circusfamilie. Ook baseerde zij zich op een artikel over baby’s die weggerukt werden door de nazi’s van hun Joodse families en in een goederenwagon naar concentratiekampen gedeporteerd werden. Boeken gebaseerd op waargebeurde feiten geven voor mij het verhaal een extra dimensie en ik keek dan ook reikhalzend uit naar Het Weeskind.
Het verhaal wordt afwisselend geschreven vanuit twee perspectieven: Astrid en Noa. De verschillende hoofdstukken waar ze elk op hun beurt aan het woord zijn, volgen elkaar op een snel tempo op. Hierdoor ga je met een vaart doorheen het verhaal. Gezien afwisselend Noa en Astrid aan het woord kwamen, zou je denken dat de personages goed uitgewerkt zijn, maar het bleef allemaal nogal vaag. Ik miste diepgang bij beide personages. Pam maakt gebruik van eenvoudige woorden zonder veel franje en details. Door de oppervlakkige schrijfwijze blijf ik nog met heel wat vragen en onduidelijkheden zitten. In haar nawoord geeft Pam Jenoff wat extra uitleg over haar research en hoe zij op het idee kwam om over een circus tijdens de Tweede Wereldoorlog te schrijven. Op deze manier krijg je als lezer extra achtergrondinformatie over het verhaal en op wie het verhaal gebaseerd is.
Wanneer een verhaal gebaseerd is op waar gebeurde feiten, kunnen deze wel aangevuld worden met de fantasie uit de pen van de auteur, maar alles dient nog te kloppen en juist te zijn. Maar Het Weeskind bevat heel wat toevalligheden om tot bepaalde plotwendingen te komen. Hierdoor komen bepaalde stukken in het verhaal onrealistisch en incorrect over. Bovendien lijkt de research van de auteur onvoldoende uitgebreid te zijn gebeurd. Zo vind ik het bijzonder hoe de zestienjarige Noa, die niet veel onderwijs kansen heeft gekregen zowel de Duitse taal als de Franse taal spreekt. In een bepaalde
passage staat dat het een mythe is dat artiesten hun publiek niet kan zien wegens de belichting. Hiermee had ik het ook wat moeilijk omdat ik uit persoonlijke ervaring weet dat dit geen mythe is, enkel de eerste rij van het publiek kan een artiest, die op een podium staat, zien. En dan is er nog Astrid, dat lijkt mij een zeer kranig vrouwtje te zijn: op haar leeftijd (rond de 100) uit een verzorgingstehuis in Amerika ontsnappen en op eigen houtje naar een tentoonstelling in Parijs gaan, lijkt mij ook wat vergezocht en onwaarschijnlijk. Om spoilers te voorkomen zal ik hier geen verdere voorbeelden geven. Verschillende belangrijke aspecten in het verhaal worden vaak miniem uitgewerkt, terwijl andere onbelangrijkere aspecten, zoals hoe men een trapeze oefening dient uit te voeren, herhaaldelijk worden omschreven.
Het Weeskind is een mooi verhaal maar op een teleurstellende manier verteld. De schrijfstijl is eenvoudig, de research niet uitgebreid genoeg, ongeloofwaardige plotwendingen met veel toevalligheden en verschillende onrealistische feiten. Het boek is niet goed uitgewerkt en van een verhaal gebaseerd op ware feiten verwacht ik toch minstens dat de inhoud correct is, ook al is deze ontsproten uit de fantasie van de auteur. Ik geef dit boek dan ook maar een twee sterren. | 0neg
|
Dit boek, dat notabene is aangeprezen in DWDD, kan mij na 150 pagina's totaal niet meer boeien. Het is steeds allemaal meer van hetzelfde. Ik heb het dan ook terzijde gelegd en ik denk eerlijk gezegd niet, dat ik het ooit nog wel eens uit zal lezen. Jammer! | 0neg
|
Na de eerste hoofdstukken gelezen te hebben, was ik ervan overtuigd dat dit boek niets zou worden. Het verhaal kon me niet boeien, ik voelde geen binding met de personages en ook de schrijfstijl kon me niet bekoren. Dat het boek van mij toch nog twee sterren kreeg, heeft te maken met de veelvuldige cliffhangers en plotwijzigingen waarmee Harlan Coben doorheen het boek tovert, waardoor je toch vol verwachting en nieuwsgierigheid het volgende hoofdstuk aanvat. Hoewel, door al die onverwachte wendingen gaat het verrassingseffect wat verloren. Kortom, ondanks het totaal ongeloofwaardige verhaal, een leuk boek om tussendoor te lezen, maar ook niet meer dan dat. | 0neg
|
De lege kamer maakt voor mij de belofte van de vier sterren van de Crimezone recensie niet waar. Wat een spannend verhaal beloofde te worden door de keuze van onderwerp, gerechtelijke dwalingen, wiegendood, medisch tuchtcollege en moord, verdwaalde hopeloos in zwakke karakters en een rommelig verhaal dat na 300 bladzijde nog geen greintje spanning bracht. De vrouwelijke hoofdpersoon is een zeurend onzeker smachtend vrouwtje, wat totaal niet meer in het moderne beeld past. De heren van de recherche doen niet anders dan vloeken en schelden op hun baas en omgekeerd
( uitgekauwd ) Kortom zeer zwak en heel teleurstellend na Sophies vorige boeken. Als het idee niet interessant was geweest was het maar een ster geworden. Heel jammer. | 0neg
|
Vanaf 2008 verschijnt in Nijmegen jaarlijks een thriller waarin de Vierdaagse centraal staat. In 2013 viel die eer te beurt aan Tjeerd Langstraat. Vlak voor de Vierdaagse van start ging, verscheen Villa Gladiola.
Ruim dertig jaar geleden vond rechercheur Vos de dichter Johan Maenhout meer dood dan levend op de oever van de Waal. Op Maenhouts rug waren wonden in een soort patroon te zien. Hij heeft nooit willen of kunnen vertellen wat er met hem was gebeurd.
De laatste drie jaar verdween ieder jaar een jonge vrouw tijdens het eindfeest van de Vierdaagse. Vos werkt nog steeds bij de Nijmeegse recherche en ziet op het rug van het laatst gevonden slachtoffer hetzelfde patroon als destijds bij Maenhout.
Tijdens zijn onderzoek naar een mogelijk verband tussen beide zaken wordt hij van alle kanten tegengewerkt. Iemand probeert hem aan te rijden, haalt zijn huis overhoop en spijkert een dode kat tegen de muur in zijn huis. Zelfs zijn eigen baas, commissaris De Vries, lijkt niet op zijn hand te zijn en haalt hem van de zaak. Het belemmert Vos niet om zijn onderzoek voort te zetten en de onderste steen boven te halen, al is de prijs die hij er moet voor betalen hoog.
Afgezien van het feit dat ongeveer halverwege het verhaal al duidelijk is wie de dader is, had Villa Gladiola een redelijke thriller kunnen worden. Het verhaal zelf bevat voldoende spanning en vaart en de personages kunnen er min of meer mee door. Het kostte echter moeite om het boek uit te lezen vanwege het slechte taalgebruik en de taal- en opmaakfouten. Naarmate het boek vorderde ging dat steeds meer storen.
Villa Gladiola maakt een slordig afgewerkte indruk, alsof het boek rechtstreeks van de auteur naar de drukpersen is gegaan zonder tussenkomst van een redacteur. Het verhaal bevat ontelbaar veel zetfouten, taalfouten, verhaspelingen van uitdrukkingen, dubbele spaties en clichématig, soms zelfs oubollig taalgebruik. Een kleine greep ter illustratie:
Hij zag pips, hij keek verbouwereerd, hij liet het de revue passeren zijn uitdrukkingen die het halverwege de vorige eeuw prima deden, maar nu oubollig klinken, zeker in een boek dat zich in 2012 afspeelt.
De Turkse eigenaar van een Italiaans restaurant amigo laten zeggen om aan te tonen dat hij zijn talen spreekt is ronduit slordig. Google Translate geeft binnen enkele seconden het correcte amico.
Vos heeft iets heel unieks gezien, want er was niet alleen een kat aan zijn muur gespijkerd. Geen gezeik, geen moorden en katten aan je muur.
Daarnaast heeft oud-rechercheur Geurkens iets kostbaars in het bejaardenhuis, namelijk een zilveren aanrecht.
Een mooi voorbeeld van een verhaspelde uitdrukking is de zenuwen gierden door de buik. Het boek staat bol van clichés zoals de dampende kop koffie en overbodige bijvoeglijke naamwoorden, denk hierbij aan de deftig opgestoken knot.
Normaal gesproken zou taalgebruik en stijl niet zoveel aandacht moeten hebben in een recensie over een thriller. In dit geval zijn alle fouten en slordigheden zo nadrukkelijk aanwezig dat die er voor zorgden dat het uitlezen van dit boek een verplichting was, en geen plezier meer gaf.
Jammer want het idee achter de Vierdaagse-thriller is leuk. Ieder jaar een nieuwe verrassende thriller. Hopelijk stelt de Vierdaagse-thriller van volgend jaar niet teleur. | 0neg
|
Dit is geen leesboek, maar een encyclopedie. Het is een naslagwerk met korte beschrijvingen van praktisch alle uitgaven in de Penguin Classics reeks.
Leuk als je even niet online kan en een uitgave of korte samenvatting oid nodig hebt. Of om af en toe in te neuzen op een regenachtige middag.
Maar wat is het nut van een pil van ongeveer 3 cm dik, als je online de website van Penguin kan gebruiken en daar in de classics of andere reeks kan zoeken? Alleen als een boek niet meer gedrukt wordt ... kan je in dit boek een korte samenvatting vinden, de cover bekijken - iets meer te weten komen.
Interessant voor een fan en verzamelaar van Penguin Classics zoals ik, maar tja ... Ik zou dit niet snel aanschaffen en heb het bij mijn bibliotheek gevonden.
Nee - heb voor deze recensie niet het boek van voor naar achter stuk gelezen ... Doe je dat met een encyclopedie, naslagwerk, soort woordenboek met plaatjes? Wat ik wil weten, vind ik op de Penguin website. | 0neg
|
Michele Giuttari is hoofd van het rechercheteam van Florence geweest. Mede door zijn inspanningen is het Monster van Florence, een beruchte seriemoordenaar, ontmaskerd. Gebeurtenissen die tot dit succes hebben geleid, zijn verwerkt in zijn debuutroman Scarabeo. Giuttari is momenteel bezig met zijn tweede roman, wederom met in de hoofdrol, zijn alter-ego Michele Ferrera.
Drie, kennelijk op zich zelf staande zaken, vormen de opening tot Scrarabeo. Valentina Preti is op weg naar de Amerikaanse journalist Mike in Florence. Het hoofd van het rechercheteam te Florence, Michele Ferrera ontvangt zijn eerste dreigbrief. In een winkel waar religieuze artikelen worden verkocht, vindt een gruwelijke moord plaats. De moord op een winkelmedewerker blijkt de eerste uit een reeks te zijn. Alle slachtoffers worden na hun dood ernstig verminkt. Ferrera staat voor een raadsel. Met man en macht, wordt er tevergeefs naar de dader gezocht. Ondertussen gaan Ferreras persoonlijke bedreigingen gewoon door. Terwijl heel Florence in de ban is van de moorden, ligt Valentinas leven compleet overhoop. Een nog niet beëindigde lesbische relatie, wordt omgezet in een perverse romance met de vreemde journalist Mike. De uiteindelijke doorbraak in het onderzoek naar de seriemoordenaar, valt samen met een vreselijke ontdekking van Valentina. Wat volgt is een zinderende climax.
Scarabeo is niet echt spannend. Het heeft nog het meeste weg van een reisverhaal met een sausje van suspense. De karakters komen niet tot leven. De rechercheurs zijn niet alleen niet slim, ze zijn dom. Ondanks talloze aanwijzingen van het tegendeel blijven ze maar één richting op zoeken. Valentina Preti wordt geïntroduceerd als een vrouw zonder seksuele ervaringen met mannen, maar ze duikt wel vrijwel meteen in bed met de grootste pervert van Italië.
Door de stupide acties van de mannen van de wet, wordt het verhaal niet spannend. Omdat het ook vrij snel duidelijk is aan welke kant je de dader moet zoeken, valt het boek gewoon tegen.
Dat Michele Giuttari wel kan schrijven, blijkt uit zijn uitvoerige beschrijving van diverse Italiaanse settings. Overduidelijk met liefde beschreven, maar geen reden voor een betere waardering.
Scarabeo is wat mij betreft een matig boek, dat snel vergeten zal zijn. Michele Giutarris ode aan Florence zou beter passen in een reisgids. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.