text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Europa wordt geteisterd door enorme droogte, maar Ruth en Mark hebben een boerderijtje gekocht met een natuurlijke bron. Dat zou alleen al genoeg moeten zijn voor verwikkelingen omtrent jaloezie van buren. Maar Ruth en Mark hebben meer problemen. Ruth haar dochter Angie, ex drugsverslaafde, die plotseling neerstrijkt op het terrein in een kamp met vrienden en zoon Lucien. Als op een ander terrein nog 4 caravans worden neergezet, van “de zusters van de Roos”, gaat alles mis.
Het verhaal wordt verteld door Ruth, zij kijkt terug op de gebeurtenissen. Ze is gevangene in haar eigen huis, met drie bewakers. De overheid heeft de Bron geclaimd, voor onderzoek. Ruth probeert door het vertellen van haar verhaal, er achter te komen wat er precies is gebeurd. De verteltijd verspringt tussen heden en verleden. Soms is het niet gelijk duidelijk in welke tijd het is.
Het is wel een boeiend gegeven, mysterieus, waarbij het verhaal geleidelijk in stukjes worden onthuld, maar het is wel erg langdradig. Pas op driekwart van het boek komt er wat schot in het verhaal en dan blijkt het toch wel allemaal goed in elkaar te zitten.
Het is geen sterk plot. Het onderzoek naar de verdrinking is slordig uitgevoerd. Kennelijk nodig voor het boek, want de schuldvraag blijft het hele boek de hoofdvraag. De onschuldigen gaan gebukt onder de verdenkingen en dat maakt veel kapot.
Maar het is ook geen thriller, maar een roman. Mooie beschrijvingen van de natuur, “wat als” er geen regen meer valt, relaties en problemen, het komt allemaal voorbij. | 0neg
|
Persoonlijk vond ik het een matig verhaal. De verhaallijn vond ik absoluut niet pakkend. Het schiet zeer te kort als ik de verhalen vergelijk met die van Appie Baantjer zelf, maar ook met die van Simon de Waal.
Ook vind ik dat er grote fouten in het boek staan, als je kijkt naar het politie-technisch verhaal. Zelf ben ik politieambtenaar en als ik bij een lijk kom, in een woning, laat ik nooit eerst de eigenaar de woning betreden. Dit zal altijd gedaan worden door de Technische recherche. De eigenaar en zijn vrouw hadden helemaal niet op plaats delict aanwezig moeten zijn.
Het spijt me voor de schrijver(s), maar het boek is een slechte weergave van de echte politiepraktijk.
De volgende keer zal ik zeker de boeken van Simon de Waal blijven kopen, want dit vind ik persoonlijk de echte opvolger van Baantjer. Het boek van Baantjer inc. vind ik hierin zeer tekort schieten. | 0neg
|
Deze chicklit viel me wat tegen, hoewel het wel lekker wegleest. Het verhaal vind ik meer voor de jeugd dan voor volwassenen en ik had dan ook echt het gevoel een jeugdboek te lezen. Daar is op zich niets mis mee, want er zijn hele mooie jeugdboeken, maar ik vond dit boek echt té jeugdig. | 0neg
|
Wow, na slechts 15 blz zit ik al met een hele lijst aan ongerijmdheden in dit verhaal. Wat een knullige manier van vertellen! Lezen de critici die zo positief over dit boek zijn daar dan werkelijk allemaal overheen? | 0neg
|
maken het verhaal onnodig ingewikkeld. ,Het is alweer drie jaar geleden dat de Vlaamse advocaat en misdaadauteur met zijn debuutroman Tonton Macoute op de markt verscheen. Daarin was ook een eerste kennismaking weggelegd voor de veelal naast de wet opererende politieambtenaar Willy Vercammen. In de onlangs verschenen tweede politieroman Engelenlach, is de omgeving nog net zo crimineel als eerder, alleen de onderwerpen zijn van een andere soort.
In een korte terugblik naar 1997 start het verhaal met een overval op een Sabenabus waarbij drie gewelddadige criminelen na veel geweld en bloed er met een tas vandoor gaan.
Ongeveer 10 jaar later wordt uit de gevangenis van Leuven de Antilliaanse recidivist Sanders, alias de Cutter, vrijgelaten. Dat is de start van een aantal gewelddadigheden met dodelijke en verminkte slachtoffers als afloop. Inmiddels is ook de ex-advocaat Peter Verhaert vanuit Paraguay teruggekeerd in België. Verhaert is oud-compagnon van advocaat Raymond Sabotier die is getrouwd met de ex van Peter. Voorwaar een reden om het advocatencollectief van beide oud-vrienden te beëindigen. Sabotier en zijn vrouw worden kort daarna beiden vermoord en verminkt gevonden wat voor Willy Vercammen aanleiding vormt voor onderzoek en opsporing van de dader. In dezelfde periode worden vrouwenlijken gevonden waarvan de mondhoeken tot de oren zijn opgesneden. Vercammen zoekt naarstig naar overeenkomsten en sporen om de gruwelijke moordpartijen te stoppen.
Chris Bossers heeft getracht in relatief weinig paginas een groot en complex verhaal te stoppen. Dat is op zich wel gelukt, getuige het boek als product maar of de opzet van de auteur ook helemaal overkomt op de lezers, valt sterk te betwijfelen. Veel personages, verwikkeld in allerlei eerlijke en minder eerlijke zaakjes met al dan niet onderlinge relaties en levend in meerdere landen, maakt het allemaal niet eenvoudig. Te veel namen die niet meer dan een naam blijven en nauwelijks een rol spelen, maken het verhaal onnodig ingewikkeld. Om die paar paginas (amper 200!) dan ook nog voor een belangrijk deel vol te schrijven met gissingen naar de waarheid rond de dood van Elvis Presley, lijkt een verkeerde investering geweest. Dat papier gebruiken om karakters meer diepte te geven, had bij de lezers waarschijnlijk een hogere waardering tot gevolg gehad.
Als de auteur ook nog Otrabanda, een wijk van Willemstad in Curaçao, Oltrabanda noemt en de beroemde pontjesbrug een draaibrug wordt, is het helemaal duidelijk. Het is Chris Bossers met Engelenlach helaas niet gelukt een onvergetelijke politieroman te schrijven. De verwachtingen zijn, na zijn debuut, niet helemaal vervuld! | 0neg
|
Maar helaas ... Nog nooit wat van Simone van der Vlugt gelezen. Gehoord dat zij erg goed moet zijn in haar schrijven dacht ik om haar nieuwste boek te gaan lezen. Haar schrijfstijl komt mij simplistisch over en vindt het allemaal vrij voorspelbaar. De hoofdpersoon vind ik naïef en net als de rest van de karakters word ze niet uitgediept. Beetje oppervlakkig verhaal. | 0neg
|
Op de cover zie je één grote sneeuwvlakte, waarschijnlijk het bevroren meer bij het huis van Caroline. In het midden zie je dan een vrouw die met haar gezicht naar de andere kant gaat. Het lijkt dan ook dat ze echt weg gaat. Dit zal later in het verhaal ook duidelijker worden.
Het verhaal gaat over Caroline. Na de dood van haar dochter Lianne vlucht ze terug naar haar ouderlijk huis in Zweden. Ze dacht dat ze rust zou hebben, maar dit blijkt niet echt waar te zijn, want al redelijk snel staat oude vriend Ulf voor de deur. Bijna 30 jaar geleden vluchtte Caroline zonder boe of ba weg en daarvoor had Ulf graag een verklaring gehad. Maar dan komt hij nog iets anders te weten...
Het boek heeft middellange hoofdstukken, zo'n 6 à 8 pagina's per hoofdstuk. De schrijfstijl viel me een beetje tegen. Ik raakte er echt niet door. Pas tegen het einde begon het een beetje leuk te worden omdat de geheimen boven water kwamen, maar toch maakte dit het slechte begin niet goed. Ook waande ik me totaal niet in Zweden, wat me toch wel belangrijk leek in dit verhaal.
Om toch nog iets positiefs te zeggen, want ja, dit boek heeft ook positieve punten, Alex Berg heeft me toch één keer verrast met een geheim. Dit geheim was ook nodig voor het verhaal en hiermee snap je het einde ook een beetje beter.
Kortom, het was niet echt mijn ding. Ik ben er niet enthousiast over, maar ik breek het ook niet helemaal af. | 0neg
|
In Handboek voor natuurwandelingen neemt Koos Dijksterhuis de lezer mee op twaalf wandelingen die hij door Nederland maakt. Elke wandeling begint met een getekend kaartje en beschrijft een bepaald soort wandelgebied, waaronder strand en duin, bos, heuvelland en rivier. Aan het einde van de wandeling staat het aantal stappen en gelopen kilometers vermeld. Het boek eindigt met een register.
De achterflap prijst dit boek aan als “het ideale natuurboek voor iedereen die graag meer wil waarnemen tijdens het wandelen, maar niet goed weet waar te beginnen”. Dit weet het boek helaas niet helemaal waar te maken.
Allereerst de gewandelde routes. Deze zijn globaal op getekende kaartjes aangegeven, maar een duidelijk startpunt en eindpunt is er niet en exacte routebeschrijvingen zijn er al helemaal niet. Dijksterhuis geeft in de inleiding aan dat dit een bewuste keuze is geweest, omdat hij niemand het genoegen om van de geplande route af te wijken wil onthouden. Helaas houdt dit in dat de lezer zelf een route zal moeten plannen en dan maar moet hopen in het juiste gebied te zijn om de genoemde flora en fauna tegen te komen.
Er worden veel planten en dieren genoemd in dit boek. Alhoewel er over het algemeen een uiterlijke beschrijving volgt, zal de beginnende wandelaar toch echt internet moeten raadplegen om de beschreven planten en dieren te kunnen herkennen. Afbeeldingen ontbreken in dit boek, maar zouden geen overbodige luxe zijn geweest. Hoe de lezer de genoemde planten en dieren zelf zou kunnen vinden en herkennen, wordt nergens beschreven. Wel volgen er veel weetjes. Interessant, maar waarschijnlijk vooral leuk voor de insiders.
Dat wil niet zeggen dat Handboek voor natuurwandelingen een slecht boek is, het is alleen geen handboek. Dijksterhuis weet zijn wandelingen met veel enthousiasme te vertellen en heeft bij zijn waarnemingen altijd wel wat feitjes paraat. Door de ik-vorm van het verhaal is het net alsof de lezer met hem mee wandelt. Dijksterhuis doet verslag van alles wat hij ziet en hoort, maar benoemt ook de weersomstandigheden, mensen die hij tegenkomt en het krijgen van blaren. Hierdoor doet dit boek meer aan als een dagboek.
De beginnende wandelaar kan waarschijnlijk beter een ander handboek zoeken. Handboek voor natuurwandelingen is een inspirerend dagboek dat motiveert om zelf eens te gaan wandelen, maar de lezer die niet weet hoe dit aan te pakken, weet dat na het lezen van dit boek nog steeds niet. | 0neg
|
Lisa Hilton werd geboren in Liverpool en studeerde Engels in Oxford. Hierna volgde ze in Frankrijk en Italië een opleiding kunstgeschiedenis. Ze werkte korte tijd bij Christies in Londen voordat zij besloot historische biografieën en op historische gegevens gebaseerde fictie te gaan schrijven. Als L.S. Hilton schreef ze de 'Maestra' trilogie, waarvan het eerste deel in 2016 verscheen en Ultima het laatste deel is. Vanwege de seksscènes in Maestra kreeg ze veel slechte recensies van 'Fifty Shades' fans, die ervan uitgingen dat Hilton's seksscènes zouden lijken op die van E.L. James, hetgeen niet het geval bleek te zijn. De hoofdpersoon van de trilogie, Judith Rashleigh, is een sociopatische kunsthandelaar die dief, fraudeur en seriemoordenaar tegelijk is. Haar voorliefde voor seks en mannelijke verleiding leidde tot veel kritiek. Inmiddels is de auteur naar Venetië verhuisd en heeft ze besloten weer historische romans te gaan schrijven. Daarmee volgt ze haar echte passie, namelijk kunstgeschiedenis. Ze wil kunst toegankelijker maken voor het publiek.
In Ultima zit Judith Rashleigh tussen twee vuren: de Russische maffia zit achter haar aan en ze heeft last van Romero da Silva, een corrupte Italiaanse agent. Judith is inmiddels onder de naam Elisabeth Teerlinc actief. Ze moet haar hachje zien te redden en haar schuld aan Dejan Raznotovic afbetalen. Dit laatste wil ze doen door de Chinees Li een schilderij van Gauguin te laten vervalsen en vervolgens het schilderij als een pas ontdekte, echte Gauguin te laten veilen door haar vroegere baas. Wanneer ze het doek voor minimaal 150 miljoen weet te verkopen is haar opdracht geslaagd. Dit gaat niet van een leien dakje. Ze moet zien aan te tonen dat de vervalsing een echte Gauguin is en er rekening mee houden dat er kunstkenners opduiken die niet zullen geloven dat het om een echte Gauguin gaat.
Zonder de eerste twee delen van de trilogie te hebben gelezen is het moeilijk om in het verhaal te komen. De lezer wordt overstelpt met namen van personen die in de eerste twee delen een rol speelden en die nu weer op het toneel verschijnen zonder dat de voorgeschiedenis kort wordt uiteengezet.
Judith Rashleigh is een bijzonder personage. Ze is intelligent, brutaal, niets ontziend en ook nog sensueel. Wie van de beschrijving van expliciete seksscènes houdt, komt in dit verhaal aan zijn trekken. Degenen die dit minder waarderen zouden eerder kiezen voor een wat subtielere beschrijving die wat meer aan de verbeelding van de lezer overlaat.
Duidelijk is dat de auteur een grote kennis van kunstgeschiedenis en de schilderkunst heeft. Met passie wordt gedetailleerd een aantal schilderijen beschreven en wordt aangegeven hoe men een vervalsing kan herkennen. Ook de wijze waarop een veilinghuis werkt komt uitgebreid aan de orde. Dit alles wordt echter zo breed uitgesponnen dat het ten koste van de spanning gaat.
De ontknoping is weliswaar verrassend, maar tegelijkertijd ook wel enigszins teleurstellend omdat deze weinig geloofwaardig is. De lezer komt te weten wat er in de jeugd van Judith is gebeurd en wie haar eerste moordslachtoffer was. Hilton is in staat beeldend te schrijven en met de schrijfstijl is op zich niets mis; de inhoud is echter 'a bit too much'. | 0neg
|
Mislukt boek wat mij betreft. Jammer. Het voortdurende heen en weer gedraaf tussen de boerderijen, schuur etc maakt de vertelling erg rommelig en zorgt voor veel herhalingen. De gedetailleerde beschrijving van alle zintuiglijke waarnemingen van Ward, die in het begin nog origineel en verduidelijkend zijn, zitten de voortgang van het verhaal in de weg en gaan enorm irriteren. Overdaad schaadt hier duidelijk. De geloofwaardigheid van het vertelde neemt naar het einde toe steeds verder af. | 0neg
|
Heb heel lang getwijfeld het boek te kopen om te lezen. Had het boek zeer snel uit. Was wel boeiend, maar het had niet de taal die je aan het denken zet.
Het is meer een boek waar je doorheen snelt om te weten wat eigenlijk de geschiedenis te vertellen heeft.
Maar dat heeft Kate Mosse mij niet laten zien. | 0neg
|
Auteur : James Dashner
Titel : The Death Cure
Pagina’s : 324
Uitgever : Delacorte Press (Random House
Genre : Young Adult, Dystopische romans
Het verhaal;
Deel 3 in de trilogie van The Maze runner series (De labyrint renner series) Nadat Thomas , Teresa, Brenda, Jorge, Newt en Minho de schroeiproeven test hebben overleefd zijn ze terug in het WICKED hoofdkantoor. Ze krijgen te horen dat de testen over zijn en dat ze hun geblokkeerde geheugen weer gaan openstellen. Daarmee zullen ze in de laatste fase van het project belanden. Thomas is inmiddels zo overtuigd dat WICKED niet goed is en weigert mee te werken aan het terugkrijgen van zijn geheugen. Samen met Minho, Brenda, Newt en Jorge besluiten ze om uit het WICKED hoofdkantoor te snappen. Tot overmaat van ramp blijkt dat niet iedereen van hen vrij van de Flare te zijn. In de buitenwereld breidt de Flare zich inmiddels genadeloos uit. Gaat het hen lukken om aan WICKED te ontsnappen en te overleven inde buitenwereld? Wat is de rol va Teresa in het geheel. Staat ze aan de kant van Thomas of ze is een aanhanger van WICKED?
Mijn mening;
Dit deel in het Engels gelezen, nadat ik het eerste deel in de bioscoop had gezien en het tweede deel in het Nederlands had gelezen. De film vond ik behoorlijk spannend. Het boek “De schroeiproeven” vond ik daarentegen niet echt spannend, wel intrigerend. De vraag wat WICKED nu precies is hield mij in de ban. Vol verwachting aan deel drie begonnen. Tot mijn verbazing vond ik de Nederlandse vertaling van deel twee fijner lezen dan de originele woorden van James Dashner. Net als de schroeiproeven vond ik The Death Cure niet super spannend. Het was wat mij betreft allemaal een beetje over the top. Wederom alsof ik in een soort B-film zat. De boeken komen op mij meer over als een filmverhaal dan een boekverhaal. De personages blijven zeer oppervlakkig. Het meest intrigerende is wederom het WICKED gedeelte. Daarnaast was het boek bij vlagen wederom langdradig. Het begin van het boek wordt zo uitgerekt. Dat had wat mij betreft best in twee pagina’s verteld kunnen worden en het voelde duidelijk als een soort herhaling van het begin van de schroeiproeven. Het gebruik en de gevolgen van de wapens wordt niet een keer, maar meerdere keren op een soortgelijke manier beschreven. Wat mij betreft heeft dat geen meerwaarde. Na de eerste levendige beschrijving wist ik de volgende keer ook wel wat het wapen kon en wat het effect was. De buitenwereld vond ik wel goed neergezet. Ik zag voor mij hoe de stad Denver uit zag in het tijdperk na de verwoesting van de Aarde. De Cranks zouden mij angst aan moeten jagen vermoed ik, maar ze zijn niets anders dan een andere variant van de Zombies. Het meest verrassend vond ik het einde, maar om circa 320 pagina’s gelezen te moeten hebben om het voor mij meest verrassende gedeelte te bereiken vind ik wel magertjes. Misschien komt het omdat ik niet tot de doelgroep behoor, maar ik heb toch al meerdere Young Adult boeken gelezen die mij veel beter bevielen, zoals The Reckless serie van Cornelia Funke. Wat mij betreft krijgt de hele serie net 3* en dit deel net aan een magere 2.5*. | 0neg
|
Volgens de cover van het boek is zij een van de Amerikaanse Bestsellers volgens de New York Times. Echt voet aan land heeft zij in Europa echter nog niet kunnen krijgen. Nu is Slachtoffers mijn eerste boek van Kava, maar met dit exemplaar weet zij mij niet direct te overtuigen om de serie van Maggie ODell compleet te krijgen. Het boek blijkt vanaf de eerste bladzijde behoorlijk voorspelbaar en, ondanks ijdele hoop op plotwendingen die uiteindelijk uitblijven, verliep het dan ook totaal niet verrassend. De onderlinge relaties tussen de karakters zijn behoorlijk gekunsteld en het open eind-goed-al-goed einde ziet men van verre aankomen. Jammergenoeg leert men niet wat er uiteindelijk gebeurt met enkele sleutelfiguren. Wordt hun rol voortgezet in een vervolgboek of is dit een behoorlijk gekunsteld en onbevredigend einde? Ik hoop het eerste, ik vrees het tweede.
Hier staat tegenover dat de setting in een tropische storm (in ieder geval voor mij) weer eens wat anders is. Tevens leest het lekker weg en vervalt de auteur niet in eindeloze en nutteloze discussies en uiteenzettingen over de gebeurtenissen en het centrale thema. Het boek is een mengeling van feiten en fictie en doet men beseffen dat, niet alleen in Florida maar in de gehele wereld, duistere praktijken worden bedreven die het daglicht niet kunnen verdragen. Dit geeft het boek dan wel weer een sociaal verantwoord tintje mee. In het geheel neemt het jammergenoeg niet weg dat het al met al een leuk tussendoortje is, maar niet meer dan dat. Wil de auteur een Europese bestseller worden, zal ze wat mij betreft met heel wat beters moeten komen. | 0neg
|
Georgina Verbaan (1979) is bekend als actrice, presentatrice en columniste voor het NRC. In 2015 schreef ze mee aan de verhalenbundel Extase en in 2016 werden haar columns verzameld in Loze ruimte. Ook haar nieuwe boek Iets om naar uit te kijken is een bundeling van haar columns, aangevuld met drie korte verhalen.
Wanneer je bekend bent met het werk van Verbaan in de NRC en ook haar andere boeken hebt gelezen, dan zal je in dit boek niet veel nieuws vinden. De achterflap doet misschien vermoeden dat er drie nieuwe verhalen bij de columns zijn toegevoegd, maar niets is minder waar. Het eerste verhaal verscheen eerder in Oh Magazine en het tweede verhaal komt uit de verhalenbundel Onze dieren: Schrijvers over hun kat, hond, konijn of hagedis (2017) waar Georgina aan meewerkte. Enkel het derde en laatste verhaal is speciaal voor dit boek geschreven. Nieuws om naar uit te kijken, is in Iets om naar uit te kijken dus niet te vinden.
In een aantal columns laat Verbaan haar schrijftalent zien. Het zijn mooie, korte verhaaltjes in ongeveer 450 woorden. Georgina Verbaan weet dan mooie woorden te gebruiken en origineel uit de hoek te komen. Echter, is dat niet bij alle columns het geval. Verbaan is een liefhebber van lange zinnen, van hele lange zinnen. Het komt meerdere malen voor dat een zin een hele bladzijde beslaat. Menig lezer zal gedurende deze zin de draad kwijtraken en kan dan aan het begin van de column weer starten.
Verbaan kiest voor een wisseling in schrijfperspectief. Zo schrijft ze vanuit haar katten, de gebeurtenissen die ze zelf meemaakt en vanuit George Clooney, een stemmetje in haar hoofd. Dit perspectief is aan het begin van de column niet altijd even duidelijk en kan tot verwarring leiden. Een nieuwe leesstart aan de column is vaak het gevolg.
Aangezien het een bundeling van columns is, verwacht men eigenlijk geen herhalingen. Dat is Iets om naar uit te kijken wel het geval. Meerdere gebeurtenissen worden meermaals beschreven en het komt ook voor dat zinnen woord voor woord in een latere column terugkomen. In de krant is dat misschien niet zo’n probleem, omdat er een per week verschijnt. Wanneer de columns verzameld worden, is dat iets problematischer.
Iets om naar uit te kijken is een verzameling van columns en verhalen die allemaal eerder verschenen. Dat is jammer en geeft eigenlijk niet iets om naar uit te kijken. Het talent van Verbaan komt sporadisch bovendrijven, maar haar schrijfstijl zorgt meer voor verwarring. Misschien dat een roman dat probleem zou oplossen, aangezien dan minder gebonden is aan het geringe aantal woorden. | 0neg
|
Fijn voor wie korte verhalen leest maar ik lees liever een goed lang verhaal | 0neg
|
Las alle Aspe's. Ik was er niet weg van maar vond ze wel redelijk goed. Van Laere gaat mij teveel die kant uit om nog origineel te zijn. Commissaris Bracke (Van Inn) met zijn vrouw Annemie die ook in politiekringen werkt (Hannelore). Zijn rechterhand Cornelis (Guido) ook homo samenwonend met een vriend.
Sorry , maar ik heb liever eens een ander scenario. Verder ben ik het eens met de vorige recensie : veel te veel engelse woorden en terugblikken naar vorige boeken. Wat als je deze niet gelezen hebt? | 0neg
|
Voor mij een beetje teleurstellend. Ik had meer verwacht. De geest van Dennis stoorde me bij momenten, de hele begeleiding van de jongeren leek me ook niet zo logisch en ik wilde meer weten over de hereniging met de families.
Wat me ook stoorde waren bepaalde fouten die door een goede redactie hadden kunnen vermeden.
Jammer maar ik bleef wel benieuwd naar het volgende deel. | 0neg
|
Wat een generalistische onzin staat in dit boek. Voor ieder voorbeeld kun je net zo eenvoudig een tegenvoorbeeld verzinnen. Vergelijkingen tussen appels en peren, zoals het gedrag in het verkeer tussen nauwe straten in Amsterdam Zuid en wegen in een forenzen gemeente bij Chicago waar alle auto’s op een oprit staan.Nieman lijkt erg op zoek te zijn naar een verklaring waarom hij zo vaak in Amerika zit. Geval van cognitieve dissonantie? | 0neg
|
Ondanks mijn twijfels bij deel 1 toch begonnen aan deel 2 en ook uitgelezen. Ik weet nu wel zeker dat ik deel 3 niet ga lezen. Wederom weinig echte spanning alleen op het allerlaatst, en heel veel politiek gewauwel tijdens het politie-onderzoek. Niet aan mij besteed. | 0neg
|
Het boek tot de helft gelezen en daarna weg gedaan. Om drie redenen:
- in de eerste plaats kon ik even niet meer tegen al die ellende uit WO2.
- in de tweede plaats zie je al vroeg aankomen dat het skelet van het broertje in de 2e verhaallijn gevonden gaat worden.
- In de derde plaats is dit boek een goed in de markt gezette hype. Smakeloze holocaustkitsch. Of zoals Peppelenbos schrijft op Tzum: "Dit is toch je reinste kitsch? Sterker nog, hier wordt de Tweede Wereldoorlog misbruikt om een mediocre verhaal over een vrouw met huwelijksproblemen op te pimpen. Ik vind 'Haar naam was Sarah' ongekend smakeloos."
Enige verdienste van het boek is dat het de razzia van juli 1942 en de mensonterende omstandigheden van de Joden in het wielerstadion in herinnering brengt. | 0neg
|
Ondanks alle lovende recensies ben ik niet verder gekomen dan krap pagina 400. Het verhaal is oke, maar had de helft korter gekund. De verhandelingen over seksualiteit deden mij de das om: saai en langdradig. De hoofdpersoon (Laszlo)richt zich dan ook opeens tot de lezer: heel oncomfortabel, en waarom Jamal ineens spreektaal schrijft (Roemsurvus p. 348) is mij geheel onduidelijk. Ook de periode die Laszlo en Aurelie in Ethopie doorbrengen kabbelt maar een beetje voort, veel overpeinzingen (beschouwingen) die voor mij te ver gaan en afbreuk doen aan het verhaal.
Sommige stukken lezen echter vlot: mooie schrijfstijl en geweldige dialogen.. Zoals gezegd had het boek van mij de helft dunner kunnen zijn (hoewel ik graag dikke pillen lees, maar dan moet het wel een mooi geschreven en boeiend verhaal zijn. Zoals Laszlo graag citaten aanhaalt, gebruik ik er een van Goethe: "In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister." | 0neg
|
Dat Adler -Olsen kan schijven weet ik uit eerder uitgegeven werken. maar het wordt met dit boek niet bevestigd.
Het boek wil maar niet boeien, is hoogst ongeloofwaardig en komt nooit op gang. Een totale mislukking van een boek waar ik 1 ster waardering voor wil geven en dan nog alleen voor het feit dat iemand 660 pagina's kan volschrijven met totale onzin. Wat een verschil met het juweel alfabethuis | 0neg
|
De kaft valt op en door de zwarte roos had ik direct al het idee dat het gelukkigste meisje ter wereld niet gelukkig zou zijn.
De aanbevelingen op het boek zijn erg veelbelovend, ze beloven spanning vanaf de eerste bladzijde, een boek wat je koortsig verder doet lezen, een verhaal wat in een razend tempo beschreven wordt.
Helaas maakt het die vooruitzichten wat mij betreft niet waar.
Ik vind de schrijfstijl chaotisch en druk en de schrijfster gebruikt vaak hele lange zinnen met veel bijzinnen en een overload aan informatie.
Er worden zoveel personages in het boek opgenomen dat het er mij teveel zijn en sommige komen letterlijk maar in 1 zin voor zoals bv Louise de huishoudster.
Toen ik ruim over de helft van het boek was kwam er wat meer spanning en vaart in het verhaal, waarna het weer wat inzakte.
Er komen veel flashbacks voor in het verhaal. Dat vind ik prima maar de combinatie met vooruitblikken zoals later zou blijken... vind ik dan niet prettig.
Het genre is onduidelijk, er zit wel wat spanning in maar het is geen thriler.
Ani's leven is 1 grote leugen maar niet op een chicklit manier
En een roman vind ik het ook niet.
De verhaallijn is wel leuk maar naar mijn mening is dit een prima eerste opzet en moet er voor mij nog veel aan geschaafd en herschreven worden om het een echt leuk boek te maken. | 0neg
|
Door de beschrijving op de achterflap waar het woord herinneringen een paar keer valt en "dringt het verleden" had ik de verwachting dat ik een oorlogsroman ging lezen met uitgebreide flashbacks. Maar dit was helaas niet het geval.
Het boek bestaat uit 3 delen met ieder een ander perspectief en 10 jaar verder. Peter 1965, June 1975 en Elsbeth 1985. Het gedeelte van Peter vond ik het interessants. De schrijfstijl zorgde ik ervoor dat ik me in New York waande en kon de gerechten zowat proeven. Maar dan maken we de sprong naar June en verdween mijn enthousiasme. Dit deel was meer een familieroman met een gezin wat behoorlijk wat problemen heeft. Zo dacht ik over het gedeelte van Elsbeth.
In het algemeen vond ik dat het boek diepgang miste en door de tijdsprongen had ik ook het gevoel dat ik informatie miste. Ook had ik weinig op met het karakter June wat mijn leespleziet behoorlijk drukte.
Ondanks dat ik niet heb genoten van dit boek ben ik toch nog benieued naar het boek Het Familieportret. Want de auteur heeft een prettige schrijfstijl maar vond het verhaal in dit boek gewoon niet mijn ding. | 0neg
|
Twee sterren of drie sterren, verder ging mijn twijfel niet bij het beoordelen van dit verhaal. Het loopt natuurlijk wel af met een goed in elkaar gepast plot, maar dat zou eigenlijk een minimum moeten zijn voor elke thriller. Wat deze thriller bijzonder had moeten maken is het hoofpersonage. Internetjournaliste Georgina Powers leek me niet specialer dan de meeste vrouwelijke hoofdpersonages die meestal de dualiteit van heldin en slachtoffer in zich dragen. Deze vrouw wordt wel wat te uitgebreid in de slachtofferrol geduwd, maar toch raakte ik niet echt betrokken bij haar emotionele worsteling, eerder geïrriteerd. Is het omdat ik van de andere kunne ben dan zowel schrijfster als personage? Misschien, ik raakte meer geïrriteerd dan betrokken. Bovendien was het dotcom-gehalte ietwat overdreven. Ook daar kreeg ik geen HUIVERINGEN (het gelijknamige boek van Koontz doorstaat wel 25 jaar technologische vernieuwing) van de gevaren van het net. Toch is niet alles slecht: de hitlist, waar het toch om draait, is een uitstekende vondst en kan het verhaal toch dragen. Maar zoals in de aanhef van deze recensie: een goed plot is niet uitzonderlijk, dus al bij al geen onuitwisbare indruk. | 0neg
|
Voor de lezers die zeker geïnteresseerd zijn in dit genre, ik zou zeggen, gewoon kopen! Het is een goedkoop boekje en je krijgt waar voor je geld. Door de heen en weer berichtjes die je ziet tussen de 4 mensen wordt je mee in het verhaal gesleurd, net of je bent mee aan het chatten. Er zijn geen grote tijdssprongen (een uur later, 5 uur later, een dag later,…) waardoor je het verhaal heel gemakkelijk kan volgen. Voor sommigen is dit beter dan een boek waar (bijvoorbeeld) een jaar wordt uitgeschreven. De schrijfstijl en woordkeuze is zeker goed voor wie van het genre houdt. Alles is heel gedetailleerd beschreven zodat je goed weet hoe de personages zich voelen, wat ze voor elkaar voelen en hoe de spanning tussen beide personen steeds wordt opgedreven.
Om eerlijk te zijn had ik het redelijk moeilijk met het lezen van dit boekje. Ik had er een goed gevoel over en was meteen beginnen lezen, maar na enkele tientallen pagina’s merkte ik dat de taal die gebruikt wordt toch niet echt voor mij is. Je moet er dus echt van houden en mee vertrouwd zijn. Dit was mijn eerste boek met een ‘erotisch tintje’, misschien is dit gewoon mijn ding niet?
Als laatste wil ik Hanco bedanken voor het toesturen van dit boek!
http://booksandteacorner.wordpress.com | 0neg
|
Ik ben reeds drie weken aan het lezen in dit boek en ben pas iets meer dan halfweg. Dat wil heel wat zeggen. Meestal lees ik een boek in twee
drie dagen uit. Dit boek kan mij echter niet boeien. Ik ben dik teleurgesteld door n van mijn favoriete auteurs. In enkele woorden: langdradig, verwarrend, absoluut niet spannend. Geen aanrader. | 0neg
|
Wat een tegenvaller Ik heb al heel wat boeken van Shreve met plezier gelezen maar daar hoort deze zeker niet bij.
Heel weinig dialogen in dit boek en het is met een afstand geschreven. Ik had eigenlijk voor niemand sympathie in het verhaal. In ieder hoofdstuk is er iemand anders aan het woord die direct of zijdelings met het incident te maken had maar het wordt allemaal meer beschreven dan dat je het gevoel krijgt dat het "beleefd" is. De enige met wie ik enigszinds meevoelde waren Silas en Noelle. | 0neg
|
Ook in de thrillerwereld geldt: less is more. De korte inhoud van het boek indachtig laat zich dus het ergste vrezen. En die vrees wordt ook bevestigd. De wirwar van verhaallijnen en randintriges wordt zo chaotisch, dat ik er bloednerveus van word. Niet het spannende van het verhaal, niet de vlotte stijl, maar het gebrek van beiden in combinatie met de overvloed aan onnodige wendingen maakt dat ik het boek zo snel mogelijk heb afgehaspeld.
Bovendien heb ik me van bij het prille begin zitten ergeren aan de onhebbelijke gewoonte van de auteur om bij typeringen van zijn karakters de beschrijvingen aaneen te rijgen met /-tekens: "De Albanese pooier/drugsdealer/wapenhandelaar ...";, "... van jonge mannen moordenaars/zelfmoordenaars/boeven/wrakhout."... Ik kreeg het er op de duur zo erg van op mijn zenuwen dat ik bij elk van die opsommingen gewoon een paar lijnen oversloeg en dan verder las zonder het gevoel te krijgen dat ik wat gemist had. Dat had ik ook niet als ik helemaal niet aan het boek was begonnen ... | 0neg
|
Het boek lijkt door 2 mensen geschreven. Het begin is tergend slecht geschreven en niet door te komen. De eerste 160 pagina's zijn heel erg saai en je merkt dat het voor de opbouw van het verhaal is gedaan. Dan kom je in het midden, dat stuk is boeiend, interessant, een paar personages krijgen wat meer diepgang en de schrijfstijl is anders, beter, prettiger lezen. Maar dan, nog zo'n 100 pagina's te gaan en je merkt dat de climax eraan komt, maar die vliegt uiteindelijk zo uit de bocht, zo onsamenhangend en slecht geschreven dat het een anti-climax wordt. Dit boek is compleet gehyped en dat zegt mij al genoeg. Het is het derde DWDD aanbevolen boek waar ik achteraf niet van snap dat het zo veel aandacht heeft gehad. Het klopt gewoon niet. Nu heb ik de Engelse versie ook een stukje gelezen en die lijkt al meer solide in elkaar te zitten, dus lees dan die. Ik heb echt moeite moeten doen om dit boek uit te krijgen maar bleef lezen omdat ik benieuwd was waar iedereen zo lyrisch over was. Uiteindelijk ben ik daar nooit achter gekomen, want het wordt nergens spannend. Een enorme tegenvaller dit. | 0neg
|
Het beloofde me zoveel : "de meisjes"! In 1981 las ik op een dag en een nacht het boek "Helter Skelter". Ik was daar zo enorm door geboeid en kon er me zo erg in terugvinden (hippietijd heeft me altijd vlinders in mijn buik gegeven) dat ik dacht : komaan met het boek "de meisjes" : ik wilde opnieuw die zalige tijd beleven om helemaal in het verhaal te geraken, een gruwelijk verhaal van gruwelijke misdadigers waar nu nog wordt over gesproken.
Aanvankelijk dacht ik wow, wat een prachtige zinnen kan Emma Cline schrijven, zooooo mooi! Een paar voorbeelden van zinnen in de eerste blz. die ik zo prachtig vond verwoord : "Hun prullerige ringen als een extra rij vingerkootjes". "Hun aanwezigheid trok een rimpeling van waakzaamheid door het park", "zijn blote voeten onder zich gebogen als twee broden", "nietige belletjes van frisdrank in mijn keel", "Zijn huid had een ongezonde glans, al barstte zijn chique opvoeding er dwars doorheen, als moedertaal". Dit zijn zinnen uit de eerste 5 blz. Prachtig toch? Dus dat ging beloven.
Helaas, helaas,... De mooie zinnen bleven maar het verhaal werd ingewikkeld en onsamenhangend. Ik las het relaas van wat Evie meemaakte in haar jeugd en eenmaal je daar eindelijk goed in mee was, gaat de auteur over naar een ander tijdsdeel waarin Evie volwassen (dan toch van leeftijd) is. Dan wordt het moeilijk om te volgen. Herhaaldelijk moest ik stukken herlezen : wie waren toch die mensen met die namen, namen die ik nog niet had gehoord?
Mocht het een bibliotheekboek zijn geweest, ik had het dichtgeslagen en terug naar de bib gebracht, onuitgelezen. Maar omdat ik mijn recensie eerlijk wou neerschrijven, heb ik doorgebeten er elke avond verder gelezen.
Vanwege haar mooie zinnen krijgt Emma Cline voor haar "meisjes" dan toch nog 2 sterren. Een derde kan er echt niet bij. | 0neg
|
Ik kijk elk jaar uit naar de nieuwe Karin Slaughter, maar wat mij betreft had ze nu echt wat meer tijd mogen nemen om haar verhaal te schrijven. Langdradig, veel herhaling, zelfs hele bladzijden. Ellenlange beschrijvingen van wat ze allemaal doen (hoe zet ik thee, een handleiding. Of 4 blz in de rouwkamer pfff, ik heb het overgeslagen, volstrekt niet relevant voor het verhaal)
En constant die wijsneuzerige opmerkingen. Ik snap wel dat het slimme zusjes zijn, maar dat hoef je niet elke blz te benadrukken.
Vond het verhaal tegenvallen, duurde veel te lang voor het op gang kwam en opeens was het voorbij. Hopelijk volgende boek weer een Will Trent, maar dan wel zonder dat voortdurende getwijfel en de saaie misverstanden.
Bladvulling, Slaughter onwaardig. | 0neg
|
De vader van Sophie is in elkaar geslagen. En dat in zijn eigen huis. Sophie haar stiefmoeder, Yvonne, is verdwenen. Wat is er gebeurd? Sophie haar vader laat hier niks over los. Ondertussen ontmoet Sophie Ramon, en spreekt met hem af. Maar of dat nou zo goed is?
2 sterren voor dit boek. Linda heeft een fijne schrijfstijl. Je kan er vlot doorheen lezen. Echter weet het verhaal mij niet zo te pakken dat ik door wil lezen. Ik las dit boek voor de leesclub van hebban, dus daarom wilde ik hem snel uit hebben. Maar ook omdat ik gewoon graag een ander boek wilde lezen.
De personages zijn vlak. Ik voel geen emotie. Ik leef niet mee, helaas... Dus ik voelde het niet helemaal bij dit boek.
Sommige momenten waren spannend. Dan werd ik nieuwsgierig over wat er gebeurde. Maar door de vlakke personages ging ik me ook ergeren op deze spannende momenten.
De poëzie en cursieve stukken hadden wat mij betreft niet gehoeven. Voor mijn gevoel voegt het niks toe.
Al met al vind ik dit dus geen aanrader.... Helaas. Ik had er meer van verwacht. | 0neg
|
Een thriller waarvan er zoveel zijn geschreven. Halverwege weet je al hoe het af gaat lopen, het is alleen nog even de vraag wie de moordenaar is.
Fotografe Lydia McKenzie werkt aan een project over prostituees in Brooklyn. Als ze op een middag Glenda vind een van de hoertjes die ze heeft gefotografeerd. Glenda blijkt vermoord en is gedumpt in de rivier. Wanneer er weer een hoertje wordt vermoord bijt Lydia zich in de zaak vast. Maar ze heeft niet door dat ze hiermee de liefde van Jack en haar eigen leven op het spel zet. | 0neg
|
Begin was veelbelovend, daarna vervlakte het allemaal een beetje.
Werd zelfs zeer ongeloofwaardig in mijn ogen.
Rare dialogen en zogenaamde plotwendingen maakten het er allemaal niet duidelijker en spannerder op.
Ook het eind vond ik een beetje afgeraffeld en niet best uitgewerkt..
Kortom , een tegenvaller in mijn ogen, zal niet gauw meer iets van deze twee pakken in de bieb of boekhandel.
Jammer, maar helaas.
Willem Klein | 0neg
|
Ik denk dat dit boek heerlijk is voor de lezers die wat meer willen weten over Oosterse culturen en gewoonten en die spanning in het verhaal zelf niet zo belangrijk vinden. Dit is absoluut waarin Dans van de Tijger zich onderscheidt van andere thrillers. Het geeft een prachtige weergave van Oosterse landen, omgevingen, mensen en gewoonten. Helaas ontbreekt het voor mij belangrijkste aspect, namelijk spanning. Spanning en het nagelbijtende hoe zal het verder gaan zorgen er voor dat ik thrillers zo heerlijk vind om te lezen. De weegschaal was wat mij betreft hier veel te ver doorgeslagen naar het om- en beschrijven dan naar haar inbrengen van spanning.
Het boek leest super makkelijk weg omdat de schrijver mooie zinnen gebruikt en een goede woordkeus hanteert. Nu de achtergronden van Ava Li bekend zijn alsook de schrijfwijze van de heer Hamilton denk ik dat het tweede deel ons nog best eens positief kan verrassen. Samengevat is dit boek een verademing voor mensen die het fijn vinden meer te weten over Oosterse culturen en spanning niet zo belangrijk vinden. Mensen die echter spanning belangrijk vinden zou ik dit boek niet aanraden. De verwijzing naar Lisbeth Salander en de Millennium-trilogie zou ik snel vergeten.
Plot: 4 sterren
Spanning: 1 ster(retje)
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 3 sterren | 0neg
|
De Don beschrijft het leven van Don Schothorst. In dit boek kijkt Don terug op zijn jeugd, op het begin van zijn carrière in de reclamewereld en doet hij uit de doeken hoe zijn verslavingen uiteindelijk zijn leven overgenomen hebben. Het geeft een kijkje in de beleving van Don, die door het gebruik van alle verdovende middelen ongetwijfeld niet helemaal zal stroken met de werkelijkheid.
Al in zijn kindertijd is duidelijk dat hij graag in het middelpunt staat. Hij kan moeilijk omgaan met de komst van zusjes in het gezin, omdat hij de aandacht van zijn ouders met hen moet delen. Vooral aandacht van zijn vader ontbreekt, omdat zijn vader veel werkt. Don krijgt op jonge leeftijd vriendjes van wie de ouders vermogend zijn en hij wil zich aan die status meten. Op het moment dat hij zijn studie vergooit en zijn vader hier een consequentie aan verbindt, besluit hij dat het alleen ook wel redt en langzaamaan ontstaat zijn behoefte om succesvoller te worden dan zijn vader.
Gedurende het hele boek lijkt het alsof Don zich emotioneel nooit verder ontwikkeld heeft. Ook als volwassene is hij alleen tevreden als alles gaat zoals hij het wil. Als hij aangesproken wordt op zijn gedrag door een werkgever, klant of zakenpartner reageert hij rebels, niet in staat tot enige zelfreflectie. Ook in zijn huwelijk is hij niet in staat om zich als een verantwoordelijke volwassene te gedragen. Zijn verslavingen aan seks, drugs en drank leiden uiteindelijk tot de scheiding met zijn eerste vrouw. Op dat moment heeft hij zijn kinderen al meerdere malen emotioneel verwaarloosd, want hij is er zelden en zal ook in de toekomst niet aan zijn verantwoordelijkheden kunnen voldoen (dit loopt dermate uit de hand dat hij een aantal jaren na de scheiding zelfs de verjaardag van zijn eigen dochtertje vergeet). Don presenteert zichzelf als een narcist. Hij komt altijd op de eerste plaats, ongeacht wat hij ervoor op moet offeren.
De opbouw van het boek is teleurstellend. Zo’n 70% van het boek beschrijft hoe geweldig Don zichzelf vindt, terwijl weinig lezers deze visie met hem zullen delen als ze lezen hoe hij zijn gezin verwaarloost. Bovendien lijkt het boek vooral geschreven om de lezer te choqueren omdat op een grafische manier beschreven wordt hoe verschillende seksuele avontuurtjes van Don er uitzien. Slechts een heel klein deel van het boek beschrijft het besef dat hij zijn kinderen emotioneel geschaad heeft en dat hij een betere vader had moeten zijn. Dit is ook waar het boek steken heeft laten liggen: het was makkelijker geweest om empathie te voelen als de toon niet zo veel was geweest ‘Ik ben geweldig’, maar de lezer iets vaker het gevoel zou krijgen dat Don echt denkt ‘Ik ben een enorme hufter voor wat ik de mensen in mijn omgeving aan heb gedaan’. | 0neg
|
Algemene indruk:
Op straffe des doods wordt gepresenteerd als thriller, maar valt m.i. meer in de categorie detective. Het boek begint langzaam en komt pas in de allerlaatste hoofdstukken echt op stoom. Tegen die tijd is het echter al veel te laat om het verhaal nog te redden.
De personages:
De personages springen er op geen enkele manier uit. Er wordt niet verdiept, de beweegredenen van de meeste mensen blijven een raadsel, en tot aan het allerlaatste deel van het boek kon het me werkelijk niet schelen of de moordenaar werd gepakt of niet. Vlakke, nietszeggende personages.
Het verhaal:
Een belangrijk ingrediënt van dit verhaal is het SM-tintje dat als rode draad door het boek loopt. Ook hier worden bepaalde zaken absoluut niet duidelijk, zeker met betrekking tussen de relatie tussen moordenaar en hoofdpersoon, ik kan hier echter niet over uitwijden zonder spoilers. Als thema komt het er op zich niet slecht uit, ik was bang dat het misschien als 'gimmick' gebruikt zou worden maar zo voelt het niet. Het hoofdverhaal, 'Journalist jaagt op moordenaar' komt nergens boven middelmatigheid uit.
Observaties:
Lezers die Zweden en Denemarken kennen, en interesse hebben in culinaire hotspots zullen ongetwijfeld veel nieuwe plekken uit het boek halen om te bezoeken, maar de gemiddelde lezer hoeft écht niet iedere bladzijde twee nieuwe cafe's en restaurants te leren kennen, compleet met wat ze er serveren en waar men ze kan vinden. Dit had véél minder gemogen.
Tegen het einde van het boek zit er een DRAAK van een Deus Ex Machina in het verhaal. Verschrikkelijk slecht uitgevoerd.
Samenvatting:
Een verhaal dat je op geen enkele manier bijblijft. Dertien in een dozijn is misschien nog te mild uitgedrukt. De enige reden dat er twee sterren staan in plaats van één is door de toch nog goed gebruikte 'SM-twist' en doordat het verhaal helemaal op het eind nog even versneld. | 0neg
|
Na Mattias wordt verteld door 8 personen die op de één of andere manier verbonden zijn met Mattias, zijn vriendin Amber, zijn familie, collega’s en kennissen. Ze vertellen ieder in een hoofdstuk hoe ze na zijn dood verder gaan. Hierdoor wordt langzaam duidelijk wie Mattias was en wat er precies gebeurd is.
In dit boek moest ik echt even inkomen, ook omdat er ieder hoofdstuk iemand anders verteld, iedere keer weer gewend worden aan die persoon. Daardoor vond ik het verhaal niet vlotjes lopen, voor mij krijgt dit boek dan ook maar 2 sterren. | 0neg
|
Tom Rob Smith is de auteur van de kostelijke trilogie over Leo Demidov Met dit boek doet Smith voor het eerst iets anders en dat viel erg tegen. ‘De boerderij’ is een heel merkwaardige roman, die nauwelijks nog een thriller is te noemen. Smith, geboren Zweed, blijft heel duidelijk veel dichter bij zichzelf en bouwt het verhaal op rond de jonge Londenaar Daniël, wiens ouders in Zweden zijn gaan wonen. Alles lijkt pais en vree, tot zijn paniekerige moeder opeens opduikt met warrige verhalen over de duistere zaken die ze heeft ontdekt daar op het Zweedse platteland.
Smith geeft die moeder, Tilde, ruimschoots de gelegenheid haar verhaal te vertellen in tekstdelen die alleen door een extra inspringing zijn te onderscheiden van het hoofdverhaal. Die gekke vorm doet het verhaal echter weinig goed naar mijn idee. Net als al die halve pagina’s wit en het ontbreken van een hoofdstukindeling.
- Spoilers verwijderd door de Hebbanredactie -
Nee; dit boek was hiermee niet bepaald een succes; jammer! | 0neg
|
Na de vele goeie reacties mijn eerste boek Stuk van Judith Visser gelezen maar ik ben niet zo enthousiast. Ik vind het meer een tienerboek, behoorlijk overdreven en ongeloofwaardig soms. Nee, als alle boeken van Judith zo zijn als deze is het de laatste keer dat ik iets van haar gelezen heb. | 0neg
|
Crichton vermengd zijn behoefte om ons te overtuigen van zijn visie op global warming in de plotline van het boek. Veelal is dit eerder ergerlijk dan effectief. Het boek toont oeverloze discussies tussen de karakters die Crichton in het boek verwerkt. Onderaan de pagina's een hele rits aan voetnoten om de door hem naar voren gebrachte argumenten tegen global warming te onderbouwen. De plotlijn wordt hierdoor flink verstoord. Ik kon me niet kon verplaatsen in de getoonde karakters. Evans is een figuur die kennelijk nooit nee tegen iemand kan zeggen en Kenner is als agent te kleurloos en in de discussies een betweterige professor die in het boek gebruikt wordt om Crichtons ideeën over global warming te ondersteunen. Conclusie: matig geschreven boek, ideeën tegen global warming interessant maar niet in deze vorm. | 0neg
|
De tetralogie De Noordzeemoorden is groots in de publiciteit gezet. Als dan ook nog op de cover van deel 1, 'Galgenveld', vermeld staat dat Isa Maron zich hiermee "definitief bij het rijtje van beste thrillerschrijfsters van Nederland" schaart mag je als lezer hoge verwachtingen hebben. Pretenties te over, maar de verwachtingen zijn niet ingelost.
In 'Galgenveld' zijn de hoofdrollen voor de 19-jarige Kyra Slagter en rechercheur Maud Mertens. Kyra is als eerste ter plaatse bij een moord en neemt initiatief in het onderzoek naar de dader. Maud laat dat gebeuren, pleegt zelfs overleg met Kyra, wat ongeloofwaardig overkomt. Maud heeft een lastige puberdochter, Kyra een verdwenen zus, verhaallijnen die ongetwijfeld in de volgende delen verder uitgewerkt worden. Matig verhaal, voorspelbaar, weinig realistisch en niet spannend. Daarnaast is er de cursief gedrukte verhaallijn over een meisje in Schotland. Kyra's zus? Dat wordt niet duidelijk, deze interessante en boeiende draad wordt niet afgehecht, maar blijft onafgewerkt hangen. Het zou me niet verbazen als opheldering pas in deel 4 plaatsvindt.
De schrijfstijl van Isa Maron is tweesoortig. Het cursieve gedeelte is goed en leest plezierig, maar beslaat slechts een fractie van het boek. De overige tekst, de meeste dus, is simpel, alsof young adults de doelgroep zijn. Het eenvoudige taalgebruik is nog tot daaraan toe, maar de vele incomplete zinnen, herhalingen, vloek- en scheldwoorden zijn ronduit vervelend. Van auteurs uit de categorie 'beste thrillerschrijfsters van Nederland' verwacht ik topkwaliteit en dit blijft daar verre van.
Onbevredigende doorsneethriller, die heel rap weer uit het leesgeheugen verdwenen is. Deel 2 zal aanmerkelijk beter moeten zijn wil Maron mij ervan overtuigen ook 3 en 4 te lezen. Daar helpt geen reclamecampagne aan, de boeken moeten voor zich spreken. | 0neg
|
Het eerste boek van Rene Appel dat ik niet zo goed vind. Het boek leest gemakkelijk en je komt ook vrij snel in het verhaal. Het boek wordt alleen nooit spannend en is vrij voorspelbaar en als je het boek uit hebt, krijg je een gevoel of er nog een hoofdstuk moet komen. | 0neg
|
Wat een tegenvaller was dit zeg. Waar ik juist veel humor had verwacht kwam dat er maar bar weinig in voor. Sommige stukken waren wel leuk, oprecht en dat is echt wel mooi aan het boek. Kan er ook niet echt een tijdlijn in vinden wat ik wel storend vond. | 0neg
|
Klaas ten Holt vertelt het verhaal van Adriaan Hoorndrager. Een componist onderweg naar een oude liefde, nadat zijn jarenlange relatie op de klippen liep. Onderweg naar Roemenië belandt hij in slecht weer bij hotel Alfabet. Een in alle opzichten vervreemdend hotel in de tot de verbeelding sprekende Transsylvanische Alpen. Adriaan zit met zichzelf in de knoop. Het is geen hoofdpersoon waar je snel warme sympathieke gevoelens voor krijgt. Hij zit niet alleen met zichzelf in de knoop, maar ook op seksueel vlak is hij behoorlijk vervreemd van de werkelijkheid. Het hotel zit vol met vreemde gasten en rare vertrekken. Daarbij komen de letters in de verschillende ruimten, waarbij ook de Bijbel regelmatig centraal staat. Het verhaal van Ten Holt blijft voor mij op afstand. Ik vond het een moeilijk boek om te lezen. Niet de diepte in, surrealistische verhalen, zonder nu duidelijk is wat de bedoeling is: fantasy of een roman. Kortom, goede ingrediënten, geen lekkere taart. | 0neg
|
Ik heb niet veel van Nicci French gelezen. Dit boek stond al jaren in de kast. Nou wat een tegenvaller zeg. Het boek begint met de moord op een echtpaar wat hun dochter overleefd als zij wordt ondergebracht bij een psycholoog verwacht je veel spanning. Maar nee, het boek kabbelt voort. De ontknoping is verrassend maar zeker niet spannend. | 0neg
|
Dit was mijn eerste kennismaking met Asa Nilsonne een Zweedse misdaadschrijfster. De roman Rivalen is bekroond met de Poloni Prize 2000 voor het beste boek van een vrouwelijke misdaadauteur. Asa Nilsonne heeft naast dit boek nog twee andere boeken geschreven die niet in het Nederlands vertaald zijn.
Rivalen vertelt het verhaal van Monika Pedersen- inspecteur. Ze is eenzaam, twijfelt over haar beroep en heeft haar beste vriend moeten afstaan aan een ander. Als Lottie Hagman, een bekende actrice uit Stockholm, vermoord wordt aangetroffen, betekent dit werk aan de winkel voor Monika. Ze moet ook nog voor het eerst samenwerken met een nieuwe collega van buitenlandse afkomst. Gaandeweg het boek blijkt dat er in het verleden enkele geheimen liggen. Het boek leest gemakkelijk en heeft geen ingewikkelde structuur. Het verhaal wordt verteld vanuit Monika die niet in de beste tijd van haar leven is. Het is duidelijk dat de auteur enkele thema,s door het boek heeft willen vlechten. Het omgaan met mensen van buitenlandse afkomst, omgaan met honden en het uitzichtloze bestaan van "oudere" werkende vrouwen zonder privé-leven. Voor een deel is deze vervlechting goed gelukt. Op het eind van het boek maken we bijvoorbeeld kennis met een gevaarlijk uitziende hond, een spannende scène waarin de angst goed beschreven wordt. De schets van de Zweedse samenleving, waarop de Zweedse misdaadauteurs patent lijken te hebben, is aanwezig evenals de worsteling van de politie door gebrek aan geld en personeel. Deze twee elementen maken dat het een boek is over een herkenbare samenleving anno 2003.
Er zijn ook passages in deze misdaadroman die minder uit de verf komen. Zo zitten er enkele zijlijnen in het verhaal, zoals "de man met de borsten" die wat mij betreft overbodig zijn. Als je de samenhang binnen het boek bekijkt, doet het een beetje geconstrueerd aan. Het motief van de dader kon mij niet echt overtuigen.
Tot slot. Als er 2 1/2 ster bestond bij Crimezone dan zou ik deze waardering geven. Ik kies nu voor twee sterren omdat het een redelijk verhaal is. "Goed" is naar mijn mening een iets te hoge waardering. | 0neg
|
tekort aan meesterschap,Aardig verhaal, maar in verteltechnisch opzicht mankeert er nog wel wat aan. Zo ongeveer luidden de reacties van Crimezone-recensenten op de eerste twee thrillers van Steve Mosby in vertaling: De 50/50 moorden en Niemand die je hoort. Dan reken je op beterschap de communis opinio zal buiten onze landsgrenzen toch wel ongeveer van gelijke aard zijn geweest maar dat blijkt helaas niet het geval; ook in zijn derde misdaadroman, Wat je niet wilt zien, vertelt hij een boeiend verhaal, maar het boek vertoont ambachtelijk gezien opnieuw een paar nare uitglijers.
Wat je niet wilt zien gaat over de macabere, zeg maar gerust: thrilling, relatie tussen misdaad en kunst. Er wordt volop in gemoord en dat is op zich niet zo bijzonder; we hebben het immers over een thriller. Maar het is wel bijzonder dat de vermoorde vrouwen allemaal leeggebloed zijn als ze worden teruggevonden. En dat bloed wordt, zo blijkt uiteindelijk, door een kunstschilder gebruikt om mee te schilderen; in plaats van verf dus. Er zijn dus mensen die een schilderij van bloed aan de muur hebben.
De zoektocht naar de moordenaar is officieel de verantwoordelijkheid van de plaatselijke politie, onder aanvoering van rechercheur Paul Kearney. Maar ook Alex Connor probeert te achterhalen hoe de vork in de steel zit. Alex vriendin Sarah wordt namelijk vermist. Ook zij zou zijn vermoord, zij het dat haar lichaam nooit is gevonden. Is zij dus wel dood?
Evenals in Niemand die je hoort komt het verhaal erg traag op gang, maar dat is niet mijn belangrijkste bezwaar. Dat geldt meer de manier waarop Mosby met zijn protagonisten omgaat. Een van de speurders legt halverwege het loodje en dat is een doodzonde; zonde nummer één. Vervolgens blijft tot de laatste bladzijde onduidelijk wie nu precies de gele man is, wat zijn verhaal is en waarom hij de dingen doet die hij doet. Dat is zonde nummer twee.
Alles met elkaar zorgden ze ervoor dat ik uiteindelijk met een behoorlijk onbevredigd gevoel achterbleef. Ik had onmiskenbaar van bepaalde passages genoten, maar dat bleek niet genoeg om dit boek tot het betere werk van 2010 te rekenen. Mosby heeft helaas nog geen beterschap getoond. | 0neg
|
Het Geheime Avondmaal is het zoveelste boek dat meegezogen wordt in de stroom van vermeende Da Vinci Code klonen. In de meeste gevallen, van wat ik heb gelezen tenminste, is dit onterecht. Dat geldt ook voor het boek van Javier Sierra. Het verhaal speelt zich om te beginnen geheel af in 1497, het jaar waarin Da Vinci het Laatste Avondmaal voltooide.
Daarnaast is het centrale thema van het boek het contrast tussen de toenmalige religieuze richtingen. De opvatting van het Vaticaan tegenover die van ketterse afsplitsingen, zoals de Katharen.
De nadruk op dit aspect betekent dat het boek niet voor iedereen even makkelijk leesbaar zal zijn. Een meer dan middelmatige interesse in godsdienst geschiedenis lijkt bijna een vereiste te zijn om het verhaal goed te kunnen volgen. Dat geldt overigens ook voor de benodigde kennis van het kunstwerk Het Laatste Avondmaal. Het verdient aanbeveling een goede reproductie (op internet vrij makkelijk te vinden) bij de hand te houden, want Sierra beschrijft uiterst gedetailleerd hoe de muurschildering is opgebouwd. Als je niet voor je kunt zien wat hij bedoelt, ontgaat je de essentie van het verhaal.
Is het daarmee ook een goed verhaal?
Het gegeven is ontegenzeggelijk interessant. Sierra laat je als het ware zowel in de gedachte van Da Vinci als in die van zijn tegenstanders kruipen en dat levert een boeiend historisch perspectief op. Het zou ook een spannend verhaal kunnen opleveren, als Sierra zich niet zo had willen profileren als meester raadsel bedenker. Het aantal puzzels dat opgelost moet worden door de hoofdpersoon, is veel te groot om het overzicht te behouden.
Het thema van de verborgen symboliek in Het Laatste Avondmaal is interessant genoeg. Om daar nog diverse subplots aan toe te voegen, die ieder weer hun eigen op te lossen raadsels hebben, maakt het geheel nogal verwarrend en haalt de spanning eruit. Op een gegeven moment wilde ik gewoon weten wat er nou met die muurschildering aan de hand was, zonder weer lastig gevallen te worden met allerlei randfiguren, die uiteindelijk voor de plot geen doorslaggevend belang hebben.
Ik heb jaren geleden de Naam van de Roos van Umberto Eco gelezen, wat ik qua thematiek een veel betere vergelijking met Het Geheime Avondmaal vind dan de Da Vinci Code. Hoewel ik geen enorme fan van Eco ben, vond ik dat boek perfect opgebouwd. Spannend, erudiet en meeslepend.
Ongetwijfeld heeft het gedeeltelijk als voorbeeld gediend voor Sierra, maar helaas heeft hij het bij lange na niet kunnen evenaren. | 0neg
|
Vergeet de meisjes gaat over onderlinge relaties, liefde en vriendschap. Het is beschouwend beschreven. Je kijkt mee als een Amerikaanse journalist, die de Nederlandse schrijfster Iris Kouwenaar komt interviewen. De schrijfster lijkt er een vreemde vriendschap op na te houden met huisgenoot Kay. Het verhaal is erg onoverzichtelijk, langdradig en bevat een aantal grammaticale fouten. Alma Mathijsen probeert een bodem te leggen voor de dynamiek tussen Iris en Kay. Het is mij niet helemaal duidelijk wie er aan het woord is binnen de dialogen. Binnen het verhaal probeert Mathijsen via de dialogen een verhaal te vertellen dat een verbinding moet leggen tussen de wereld van Iris en Kay. Snelheid zit er niet in en als lezer vraag ik me af waar het verhaal heen gaat. Mocht je door de eerste helft heen komen dan volgt er eindelijk een gedeelte met actie. Al was vanaf dat moment ook direct duidelijk wat er aan de hand is. Na de ontknoping volgt nog een hele tekst en uitleg over hoe de vork in de steel zit. Dat is overbodig, want als lezer kan ik dat zelf wel bedenken. Een vreemd en langdradig verhaal wat op geen moment echt pakkend is. | 0neg
|
Per-Anton Olsson is een pseudoniem van de Utrechter Ton Bakker. Het boek Onderspit is zijn debuut.
De cover van het boek is mooi. Het is bruin met een bloem, wat radertjes en bloed, het zou een illustratie kunnen zijn uit de flowerpower tijd. Omdat in het boek veel muziek voorbij komt is er een playlist te downloaden via Spotify.
De hoofdrolspeler in het boek is Stendert Sadowski. Stendert wil rust. Zijn gedachten maken hem gek, en dan ook nog steeds stukjes van songteksten in zijn hoofd. Zijn zus Candy heeft hem ervan overtuigd dat een tijdje in een Bed & Breakfast, De Blauwe Luiken in de buurt van Utrecht, hem goed zal doen. Er zijn meerdere gasten, waaronder Kat. Als tijdens de viering van het 1-jarig bestaan een bewoner verdwijnt, gaan Kat en Stendert op zoek naar de dader, en de waarheid. Die waarheid leidt ze naar Frankrijk, naar de Cevennen, maar ook naar het verleden van Stendert. Stukje bij beetje wordt duidelijk wie hij is.
Het verhaal speelt zich af in november en december, en in maart van het jaar daarop.
De stukjes songteksten die door het hoofd van Stendert dwarrelen, leiden af van het verhaal. Het is soms wel zoeken welke tekst bij welk lied hoort.
De verhaallijnen gaan soms van het verleden naar het nu, als lezer moest ik af en toe terug bladeren, dat vond ik niet fijn. Het leidde me af van het verhaal zelf. Het boek komt traag op gang, weinig spanning en sommige stukken lijken onwerkelijk. Het einde van het boek zou kunnen wijzen op een vervolg.
Onderspit is een goede titel voor dit debuut boek. Het leest niet vlot, ook door de storende typefouten. | 0neg
|
maar als je daar gewoon overheen leest en er niet teveel bij stilstaat, blijft er een heel aardig verhaal over.,Redelijk spannend boek van Morrison over Bill Duvall, een Amerikaanse kunsthandelaar in Parijs, die samen met de zus van zijn overleden zakenpartner op zoek gaat naar de ware toedracht van diens dood. Hij komt daarbij op het spoor van een geplande moordaanslag op de premier van Israël, die in Frankrijk is om het einde van de Tweede Wereldoorlog (vijftig jaar daarvoor) te herdenken. De aanslag moet plaatsvinden op 14 juni 1994 in Parijs en aangezien een Franse minister zich vanwege zijn seksuele gedrag kon laten chanteren, zijn terroristen in staat dit kunststukje te realiseren. Aan Bill Duvall de taak om dit drama te voorkomen, als blijkt dat niemand de dreiging echt serieus lijkt te nemen. Het boek geeft een aardig beeld van de toenmalige (en misschien nog steeds actuele) politieke situatie van Frankrijk, dat beheerst lijkt te worden door racisme en een groot immigratieprobleem.
Brian Morrison heeft een aantal hele aardige boeken geschreven, maar heeft inmiddels al een aantal jaren weinig meer van zich laten horen. In zijn meeste boeken komt de dreiging van het de extreme Moslims naar boven en lijkt hij als auteur te waarschuwen voor datgene dat in september 2001 uiteindelijk werkelijkheid is geworden. Morrison heeft een prettige schrijfstijl, en zijn boeken houden ongeveer het midden tussen Frederick Forsyth en Robert Ludlum. Maar in beide auteurs moet hij wel duidelijk zijn meerdere erkennen. Dodelijk pact is een heel aardig boek, vlot geschreven, best wel spannend maar soms wat teveel van het goede. Er zitten redelijk wat ongeloofwaardige momenten in, maar als je daar gewoon overheen leest en er niet teveel bij stilstaat, blijft er een heel aardig verhaal over.
Niets meer, maar ook niets minder. | 0neg
|
Karin Slaughter is een favoriete auteur van velen. Maar op de een of ander manier lukt het mij maar niet om dat gevoel ook te krijgen bij haar boeken. Ik eindig altijd met wat teleurstelling. Misschien moet ik een aantal van haar boeken achter elkaar lezen om de ontwikkeling van haar hoofdpersonen goed te kunnen volgen...
Verbroken begint bijzonder spannend, beklemmend eng.
Daarna kabbelt het verhaal voort, waarbij met name de relatie tussen Sara, Will en Lena centraal staat.
Het einde is ook weer spannend, maar wat vergezocht. Het plot ontrafelt zich ook 'opeens' in de laatste pagina's. Dat komt wat gehaast over.
Slaughter's schrijfstijl is goed. Leest lekker weg, realistische karakters. | 0neg
|
‘Gebroken’ is het debuut van Jennefer Mellink (1985). Het gaat over de populaire Anna, die alles voor de wind lijkt te gaan. Als haar ouders drie weken op vakantie gaan naar Frankrijk gaan Anna en haar broer Tobias niet mee. Omdat ze zestien wordt, geeft ze een groot feest, hoewel dit van haar ouders niet mocht. Omdat ze iets teveel drinkt, gaat ze even in haar kamer op bed liggen. Ineens is er een man met een bivakmuts op, die haar verkracht. Anna vertelt dat aan niemand, maar gaat wel op zoek naar de dader. Een spannende zoektocht, waarbij iedereen op den duur verdacht lijkt. Anna wordt overmeesterd en ontvoerd.
‘Gebroken’ is een YA-thriller met een mooie harde cover. Het boek begint met een spannende proloog. Het verhaal wordt door Anna in de ik-vorm verteld en afgewisseld met haar verhalen in haar dagboek. Na de verkrachting heeft de dader haar dagboek meegenomen en vertelt hij er zijn verhaal. Ik vind de schrijfstijl van Jennefer Mellink te netjes. Het ging me irriteren. Een paar voorbeelden: ‘Ik spoed mij naar de voordeur’ en ‘hij draagt een brilletje van een dergelijk formaat vanaf de dag dat hij merkte dat hij niet goed kon lezen met het blote oog” en ‘mijn nichtje en neefje bezoeken ons regelmatig en hebben veel plezier van het speeltoestel’. | 0neg
|
Dat Jozef Stalin ooit op het priesterseminarium zat, dat de Georgiër zeer fraai kon zingen en in zijn jonge jaren een bejubelde dichter was, wisten we al. Maar dat hij ook komische oneliners in huis had, blijkt uit zijn conversaties met inspecteur Pekkala in de thriller Het geheime wapen. Het tweetal treft elkaar omdat Jozefs geheime wapen, de T-34 tank, door contraspionage gesaboteerd dreigt te worden. Aan de vooravond van zijn oorlog met Adolf H. kan Stalin dat nieuws niet gebruiken. Dus moet zijn geliefde Pekkala de zaak onderzoeken.
Deze Russische Sherlock Holmes zagen we al eerder in actie in Het oog van de rode tsaar. Toen was hij nog solo in dienst van de laatste Romanov, nu gaat hij met zijn assistent Kirov op onderzoek uit in het ontwerplaboratorium van de tank. Kirov toont zich een ware Watson die Pekkala in staat stelt intelligente vragen te stellen. Hard nodig, want als onder die nieuwe T-34 het lijk van ontwerper kolonel Nagorski ligt, verwacht Stalin snelle antwoorden van Pekkala.
Dit had een meeslepende thriller kunnen zijn over de terreur, over het tijdperk van de angst, over de dreiging van een nieuwe wereldoorlog in de straten van Moskou. Helaas kan auteur Sam Eastland zijn neiging tot droogkomische situatieschetsen niet bedwingen. Humor en spanning: een moeilijke combinatie die misschien alleen Elmore Leonard geloofwaardig uit zijn pen laat vloeien. Eerlijk is eerlijk, Eastland (pseudoniem van ‘een bekende Britse schrijver’) heeft zijn huiswerk gemaakt en kan het alledaagse leven van Pekkala in zijn Sovjetappartement overtuigend neerzetten. De T-34 was inderdaad de tank die de Sovjets de kans gaf Hitler te verslaan.
Het probleem zit in de relatie Pekkala-Stalin. Het idee dat een voormalige assistent van de laatste tsaar na een paar Siberische strafjaren onder Jozef zou mogen dienen, is bespottelijk. Vervolgens krijgt Pekkala ook nog een vrijbrief: carte blanche van Stalin om zijn onderzoek uit te voeren. Alsof je je hoofdrolspeler Superman-kwaliteiten meegeeft. Zeg maar dag tegen de spanning.
Het is teleurstellend dat na de huiveringwekkend goede romans van Tom Rob Smith over de Stalin-jaren (o.a. Kind 44) Sam Eastlands Het geheime wapen een stap terug zet in kwaliteit. De plot zit voortvarend in elkaar en Eastland weet hoe hij zijn lezer naar de laatste pagina lokt. Maar nergens breekt het klamme angstzweet je uit. Lekker chillen in de vooroorlogse lente van Moskou: je moet er zin in hebben. | 0neg
|
Een matig interessant gedateerd boek. Hier en daar wel leuke humor. Niet perse een aanrader omdat ik er meer van verwacht had en ook iets van had willen leren. | 0neg
|
De uitdrukking "dertien in een dozijn" is heel erg van toepassing op dit 38ste deel van de Van In-reeks. De titel van de Hebban recensie is "Van In vertoont slijtage" en dat is maar al te waar. Wie boek 1 gelezen heeft, heeft ook boek 2 gelezen en heeft ook boek 38 gelezen. Aspes boeken volgen allemaal hetzelfde sjabloon: 1. Iemand wordt vermoord. 2. Van In komt op de proppen en rijdt zich vast. 3. Vrij ver op het einde volgt een ontknoping die nogal vaak ongeloofwaardig is. Het is natuurlijk een patroon dat de politiethriller typeert maar bij Aspe kan je bijna het aantal bladzijden voorspellen waarna 1 overgaat in 2 en 2 in 3. De conflicten die ondertussen zullen optreden zijn in elk boek dezelfde en al lang niet meer vernieuwend.
De Hebban recensent schrijft: "Zoals gebruikelijk bij Aspe is het uitwerken van zijn personages hem op het lijf geschreven." Ik ga daar helemaal niet mee akkoord. Aspe bezit niet het vermogen om personages tot leven te wekken. Ze blijven altijd zeer tweedimensionaal en worden slechts gekarakteriseerd met een paar zinnen die heel nietszeggend zijn omdat ze zo oppervlakkig zijn, meestal niet eens iets bijdragen aan het verhaal, en altijd zeer zwart-wit zijn. Het aantal keer dat Aspe in zijn boeken reeds gebruik heeft gemaakt van zinnen als "alle mannen zijn/denken zus" of "alle vrouwen zijn/denken zo", is al lang niet meer te tellen en is mateloos ergerlijk want vaak zijn de beweringen ook flauwekul. Nuance brengen om personages meer levensecht te maken, doet Aspe niet. Zelfs de personages die elke keer terugkomen en de hoofdrollen spelen (Van In, Versavel, Martens, Zlot, ...) blijven op papier getekende poppetjes die er niet in slagen uit het papier op te rijzen en je bij je nekvel te grijpen. Als het gaat om de karakterisering van personages doet Aspe meestal net datgene wat aan schrijvers wordt afgeraden: hij zegt hoe de personen zijn maar toont het niet aan de hand van hun acties. Iedereen in Aspes boeken lijkt ook altijd geobsedeerd door seks en in dit boek gaat Aspe daar wel heel ver in. De seksscenes zijn bovendien allemaal onfunctioneel voor het verhaal en eigenlijk kinderachtig. Het verhaal wordt er niet beter door, integendeel. Met het overmatig op café gaan is het net zo. Het is al lang niet meer interessant en nog minder geloofwaardig om te lezen dat de hoofdpersonages zich alweer ettelijke malen bezatten alsof de politiediensten enkel recruteren bij de marginale laag van de bevolking.
Aspe heeft eigenlijk een beperkte fantasie. Hij steunt heel erg op dingen die recent de krant gehaald hebben en gebruikt ze dan in zijn verhaal om sommige alinea's wat aan te dikken, maar ook hier weer dragen deze beschrijvingen weinig tot niets bij aan het verhaal. Ik kan me ook niet van de indruk ontdoen dat Aspe eigenlijk schrijft met zichzelf in de hoofdrol. Het hoofdpersonage draagt zijn eigen voornaam, het hoofdpersonage drinkt het biermerk dat ook Aspe zelf drinkt, ...
Dus ja, Van In vertoont zonder twijfel slijtage. Heel veel slijtage. Een boek om links te laten liggen. | 0neg
|
Een thrillerauteur wil nogal eens besluiten behalve misdaad ook fantasy te schrijven. Ook de Schotse schrijfster Manda Scott hoort in dit rijtje thuis. Ze focust zich sinds enige jaren op een mengelmoes van historie en fantasy. In 2003 werd het personage Boudica geboren. Scott is inmiddels verknot aan haar vrouwelijke protagonist die de strijd aanbindt met de Romeinen. Boudica, Droom van de stier is het tweede deel uit een cyclus van vier. Het boek staat in het teken van de vrijheidsstrijd die Engeland van de Romeinen moet verlossen. Boudica (Brenger van de Overwinning) leidt deze strijd en moet het opnemen tegen de onverbiddelijke Julius Valerius. Vele slagvelden volgen en niet alleen krijgers maar ook goedwillende burgers worden het slachtoffer.
De boeken van Scott vallen lang niet bij iedereen in de smaak, wat zeer begrijpelijk is. Boudica, Droom van de stier staat vol met onbegrijpelijke taal. Vol hartstocht schrijft Scott: "Julius Valerius, duplicarius van de derde bereden eenheid, Vijfde Gallische Cavalerie, dienaar van Mithras en van de keizer, maakte een cavaleriesprong." Even later heeft ze het over "Julius Valerius, duplicarius van het derde peloton van het Ala Quinta Gallorum".
Scott lijkt niet te beseffen dat lezers geen oren hebben naar uiteenzettingen als deze. Bovendien wordt de status van Valerius nooit duidelijk. Een zinsnede als "Sdapeze, Longinus Sdapeze, wapensmid en paardenmeester van het Ala Prima Thracum" is wederom een goed voorbeeld van hoe het niet moet. Verder staat het boek vol met begrippen zoals paardenmeester, watermeester, het Kraaipaard, de Oneindige Zon, enz. Deze godentaal vind je op iedere pagina terug en put je in een vroeg stadium volledig uit.
De schrijfster verkondigt openlijk dat het boek een raamwerk van feiten is, aangevuld met fantasy. Het gevolg is dat de geschiedenis van de Romeinse bezetting van Brittannië wordt afgewisseld met overdreven elementen, zoals een hond op drie poten. Of wat te denken van de zogenaamde dromers die de zielen van overledenen kunnen lezen. Er zijn geen regels voor wat wel of niet in fictie is toegestaan, maar het overdreven enthousiasme doet Scott geen goed. Boudica, Droom van de stier leest afstandelijk. De personages laten je koud en je wordt amper meegezogen in het verhaal. De fantasie hoort te worden getart, maar dit gebeurt slechts sporadisch. Er is bovendien een groot gebrek aan intriges die angstzweet of verbijstering ontlokken. Zelfs de veldslagen worden niet altijd omschreven, zodat alleen de afloop kort wordt samengevat.
Niet alles aan het boek verdient kritiek. De schrijfster verklaart dat het officiële taalgebruik uit de Romeinse tijd nooit is vastgelegd. Ze heeft haar woorden daardoor op het gevoel gekozen. Niet erg, want ze passen prima bij het decor waartegen het verhaal zich afspeelt. Dat eerdergenoemde namen en functies ongemakkelijk lezen, staat hier los van.
Het is al met al geen pretje een groot stuk taart te moeten eten waarvan de maag al na de eerste hap overstuur raakt. Scott is bezig aan een serie die voor een te specifieke doelgroep is geschreven. Ze doet er verstandig aan meer tijd te besteden aan het schrijven van thrillers. | 0neg
|
Het gebruikelijke recept van Baantjer Inc. Je krijgt wat je er van kunt verwachten.
Het is alleen jammer dat de aanwijzing van Ome Jur in dit verhaal iets te doorzichtig was, waardoor het einde van het boek meer een invuloefening is (je weet wie het heeft gedaan, ook waarom en hoe, maar niet de achtergrond ervan, en die is minder boeiend). | 0neg
|
Dit boek mocht ik vooraf lezen. Het boek deed me erg aan de serie 4400 denken. Het boek gaat over de doden die terug keren. In het begin vond ik dit erg onduidelijk, ik begreep niet wat de schrijver met het gegeven wilde zeggen. Het verhaal werd voor mij helemaal nergens echt spannend.
Pas toen ik het nawoord las van de auteur snapte ik zijn bedoeling. Terwijl ik ervan uitgegaan was dat dit gewoon een lekker spannend boek zou zijn.
Zijn bedoeling was om nog wat tegen je overleden dierbaren te zeggen.Op zich lijkt me dit geweldig om tegen mijn overleden dierbaren nog van alles te vertellen maar ik vond dit in het boek niet duidelijk naar voren komen.
Voor mij was dit een teleurstellend boek. | 0neg
|
‘Amalgaam is een experimentele dichtbundel’, zo begint de inleiding van deze gezamenlijke uitgave van twee dichters: de Vlaamse Willy Martin en de Zuid-Afrikaanse Carina van der Walt. Dat experimentele is zeker niet te vinden in hun poëzie, maar slaat op de curieuze samenstelling van dit boekje. Een ingewikkeld verhaal. Willy Martin is de grondlegger van ANNA, het Groot Woordenboek Afrikaans en Nederlands, een woordenboek dat beide, nauwverwante talen niet afzonderlijk behandeld, maar in één grote mengelmoes presenteert. Dit zogenaamde ‘amalgamatiemodel’ – waarin de woordbetekenissen in beide talen als het ware samensmelten – is de (taalkundige) aanleiding voor deze dichtbundel.
Na lezing van de als handleiding geschreven inleiding, is de verwachting groot dat de daaropvolgende poëzie zo’n zelfde amalgamatie zal ondergaan. Dat er met taal wordt geëxperimenteerd, dat de woorden uit Zuid-Afrika de Nederlandse zullen ontmoeten om in vele lagen elkaars diepgang te kunnen aftasten. Een smeltkroes van gedichten die samen een bijzonder spanningsveld zullen opleveren. Niets van dat alles.
Beide dichters hebben hun oeuvre opgeschud en een keuze gemaakt uit de gedichten die in aanmerking kwamen om opgenomen te worden in deze bundel. De verzen zijn in een aantal obligate hoofdstukken geplaatst, met als thema ‘plaatsen’, ‘mensen’ en ‘vertalingen’. Met een voorwoord over woorden en een naschrift over het land van herkomst is er niets in deze verzameling te vinden dat iets laat voelen van het amalgaam dat ons aanvankelijk was beloofd.
Sterker nog, de opeenvolging van de gedichten doet nog veel meer verwonderen: het geheel is geplaatst op alfabetische volgorde van de titels. Met deze onderverdeling geven de dichters aan dat het inhoudelijke samengaan van de verzen er eigenlijk niet toe doet. Een haast achteloze reeks die juist het tegenovergestelde van de beoogde samensmelting laat zien.
Dan de gedichten zelf. Willy Martin probeert in zijn Nederlandstalige poëzie diverse kleine observaties te verwoorden in dichtvorm. De vlakke toon en de weinig bijzondere onderwerpen maken zijn verzen nogal kleurloos. Er zit geen verwondering en geen verrassing in deze gedichten, de observatie loopt dood met hier en daar een kleine opleving als slotakkoord. In Hockeymeisjes staat hij in de supermarkt:
drie hockeymeisjes
vóór mij in de rij
ook zonder stick kan iedereen
ze moeiteloos herkennen
de korte rokjes
de hoge benen
de rode kousen
het haar in een paardestaart
wanneer ik aan de kassa kom
lijkt de cassière
één van hen
maar noch haar ogen
noch haar stem
die haar verraden
terwijl zij obligaat
mijn klantenkaartje vraagt
ook als je denkt
dat zij je zullen redden
ze laten zich niet kennen
de regels eigen aan dit spel
Geen redding door hockeymeisjes, dat is wat Martin hier vaststelt. Hij wil maar duidelijk maken dat de wereld van deze wezens nooit met de zijne zal samengaan. Er zijn ‘regels eigen aan dit spel’ en die zal hij niet kunnen leren. Het gebaar aan het einde, een interessante wending in de laatste vier regels, is te summier om nog iets toe te voegen. Ook een verdwaalde ‘tanka’ als Samen trekt dit schip niet meer vlot. Met wat geworstel is het 5-7-5-7-7 stramien ingevuld, maar de zeggingskracht is gevlogen:
twee eksters tripp’len
over ’t pas gemaaide gras
vliegt er een weg ’t duurt
niet of ze zijn weer samen
ieder op zijn eigen kant
De bijdrage van Carina van der Walt is van een andere orde. Zij heeft het voordeel van de taal: Zuid-Afrikaans lijkt te zijn gemaakt voor de poëzie. De melodieuze klank en de prachtige woorden geven het gedicht een meerwaarde die, misschien juist voor Nederlanders, een nieuw universum ontsluit. De taal is soms naïef en zacht, dan weer onbedoeld grof, hier en daar verscholen in onbegrijpelijke woordcombinaties om vervolgens glashelder tevoorschijn te komen. Maar ook de inhoud van haar verzen is ruimer, spannender en met flair geschreven. Waar Martin met name over zichzelf dicht, soms een ‘jij’ introducerend, pakt Van der Walt alle onderwerpen aan waar ze door verwonderd wordt. Zoals het ironische en directe Vespa-verhuring:
hier ry die meisies hulle bromponies
soos minnaars
sodat toeriste
hulle leepoog agterna staar
sjiek in hulle sjoebroekies &
Roger Vivier-stilleto’s
is dié Parisiennes binne sakpas bereik
van die gulsige reisiger
so dink hy as hy sy varkleerbeursie uithaal
om ’n Vespa te huur
vir ’n pretrit van ’n uur
wat stylloos pot op die kop versuur
Het is voor Nederlandse lezers een fraai spel tussen de betekenis van woorden en de nuchtere eenvoud van hun verschijning. Dat een ‘bromponie’ staat voor een scooter en een ‘sjoebroekie’ hotpants betekent, mag in een poëtische wereld tot een verrassende bijdrage worden gerekend. Hoe Van der Walt de ‘meisies’ verbindt met het ‘varkleerbeursie’ van de ‘gulsige reisiger’ is een mooie observatie. Om even later een paar prachtige regels over twee vrienden te schrijven in Voorlaaste woorde oor Mandela:
Mohammad Ali staan kopskud-kopskud
geboë oor die bed van sy ou skermmaat
saam het hulle die fyn voetwerk van die kryt
geleer & die lees van presies die regte tyd
as swaargewigte kon hulle goed mik raak slaan
maar veral wys & strategies ontwyk
dans-dans koes vir die uitklophou van die tyd
Hier werkt taal als katalysator om de prachtige tegenstelling tevoorschijn te toveren: twee grote mannen in een kleine ontmoeting. De boksmetaforen werken als magische begrippen om de politicus en de sportman te typeren. Het fijne voetenwerk, hoofdschuddend en dansend raak te slaan en aan het einde proberen weg te duiken voor ‘die uitklophou van die tyd’.
Het slot van Amalgaam bestaat uit een hoofdstukje met vertalingen van gedichten van anderen in de talen van beide auteurs. Zo wordt er een Zuid-Afrikaanse versie gemaakt van Paul van Ostaijens Melopee en Willy Martin vertaalt een Afrikaans gedicht in het zogenaamde Verkavelingsvlaams. Daarmee geven de dichters duidelijk aan hoe deze bundel tot stand is gekomen. Een min of meer taalwetenschappelijke insteek ligt ten grondslag aan een rommelige bloemlezing uit eigen werk. Amalgaam zou beter tot zijn recht zijn gekomen als de dichters elkaars werk hadden vertaald – gewoon recht-toe-recht-aan op twee pagina’s één gedicht in twee talen. Voor de lezer zou de samensmelting dan een stuk duidelijker zijn geweest.
@Literair Nederland/André van Dijk | 0neg
|
In de val is een leuk, niet al te ingewikkeld boek, wat voor mij onder de noemer 'romantisch spannend boek' valt. Je kunt het niet echt een thriller noemen en voor de echte thriller-liefhebber is de spanningsboog veel te laag. De plot en verhaallijnen zitten goed en geloofwaardig in elkaar. Toch weet de auteur me niet helemaal te boeien; het blijft allemaal behoorlijk oppervlakkig.
Luchtig met een tikje spanning - geniet ervan tijdens een luie vakantiedag.
(Ik geef maar 2 duimpjes, omdat ik 3 teveel vind. Maar eigenlijk zouden het er 2,5 moeten zijn) | 0neg
|
Vanwege de geweldige recensies die Karin Slaughter altijd krijgt , ben ik toch weer aan dit boek begonnen. De eerste vijf van haar hand staan ook in mijn boekenkast, maar ook toen dacht ik vaak" nou , het is wel een beetje veel van het gewelddadige, macabere" . Nu ook weer. Dus het verhaal begint goed, er is spanning, flinke vaart, die Karin kan echt geweldig een plot bouwen, maar ik haak echt af op de , in mijn ogen, te bloederige taferelen , die ook nog een zeer gedetailleerd zijn beschreven . Ben dan toch bang dat er eens iemand op het idee komt. Ik ben dus gestopt toen ik nog 110 blz moest. ( mijn echtgenoot heeft de afloop verteld | 0neg
|
Wat gebeurt er wanneer je mensen in één wereld stopt met vampiers, weerwolven en wezens die zich kunnen transformeren tot een uil of een kraai? Die vraag wordt beantwoord in het eerste boek van de serie De Anderen van Anne Bishop.
Meg is op de vlucht. Ze is een bloedprofeet en ziet visioenen wanneer ze in haar eigen huid snijdt. Ze komt terecht in het Stadspark, het gedeelte waar de Anderen wonen en tot haar grote geluk is Wolf Simon op zoek naar iemand die als contactpersoon kan fungeren tussen de Anderen en de mensen. Meg neemt de baan aan, maar hoe lang is ze veilig in het Stadspark? Wat als haar achtervolgers haar weten te vinden?
Het gegeven van De Anderen is erg leuk en origineel. De Anderen bestaat uit een groep van wezens die de natuur dienen. Vampiers, weerwolven, uilen, beren. Ze wonen allemaal in een stadspark en gedragen zich meer als een dier dan als een mens. Mensen zien zij vooral als een lekker hapje. Deze kijk op de bekende wezens zie je niet heel vaak en dat zorgt ervoor dat je erg nieuwsgierig wordt naar het boek.
De verwachtingen worden in de eerste hoofdstukken goed waargemaakt. Wolf Simon werkt in een boekhandel, waar ook mensen mogen komen en de hele situatie is ontzettend leuk neergezet. Mensen die bang zijn voor de wolf bij de deur, maar ook de gedachtegangen van Simon geven meteen weer hoe de Anderen denken en doen. En dan komt daar Meg…
De komst van Meg is eigenlijk direct een keerpunt in het boek. Meg wordt de contactpersoon en het is haar taak om pakketjes te versturen. Deze bezorgt ze met een stel pony’s. Passages lang wordt hier aandacht aan besteed. Meg bezorgt pakjes, verzorgt pony’s, ze bezorgt nog meer pakjes en welja, laten we nog eens de pony’s verzorgen. Ondertussen maakt ze kennis met alle Anderen die in het Stadspark wonen en iedereen mag haar eigenlijk vrijwel direct. Waarom? Nou ja, ze mogen haar gewoon. Een echt goede onderbouwing ontbreekt.
Dit maakt het grootste gedeelte van het boek ontzettend eentonig en saai. Spanning ontbreekt, want Meg lijkt helemaal niks verkeerd te kunnen doen. Soms zitten er wel wat spannende stukjes in het verhaal, waardoor je merkt dat er dreiging aanwezig is, maar eigenlijk is dit minimaal. Er had zoveel interessants gedaan kunnen worden met deze wereld en de situatie, en vooral met Megs talent om visioenen te zien, maar in plaats daarvan zien we wederom hoe Meg pakketjes bezorgt en hoe iedereen haar lief en aardig vindt.
Wanneer de spanning eindelijk toch komt, is het eigenlijk veel te laat en is het moeilijk je goed te kunnen identificeren met bepaalde personages en gebeurtenissen. Een ander nadeel is dat het niet duidelijk is wat er buiten het Stadspark is. Zitten de steden van mensen hier direct tegenaan? Waar komen de mensen vandaan die naar het Stadspark gaan? Hoe ver zijn andere steden verwijderd? Wat voor een omgeving is het? Niks wordt uitgelegd, waardoor het allemaal erg vlak voelt. Vooral omdat personages wel weggaan naar andere steden, of juist het Stadspark bezoeken en dus ergens anders vandaan komen.
Het boek Rode Letters heeft wel een zeer vlotte schrijfstijl en er zit de nodige humor in het boek. Het is te hopen dat deel twee van de serie wat dieper ingaat op bepaalde vragen en dat Meg wat meer doet dan alleen post bezorgen. | 0neg
|
Meerdere perspectieven: pluspunt
Verhaal: interessant
Schrijfwijze: verschrikkelijk
Ik kwam er niet doorheen, volledig te wijten aan de schrijfstijl. Heel irritant. Veel te korte, hakkerige zinnen. Te veel oninteressante details. Nope. Next book please. | 0neg
|
In principe is het verhaal van Antonina, en haar man Jan, een verhaal dat de moeite waard is om verteld te worden. Zij hebben een dierentuin in Warschau als de 2e Wereldoorlog uitbreekt. Veel dieren overleven het niet of worden verplaatst naar andere dierentuinen. De dierentuin wordt, onder het oog van de bezetter!, gebruikt als onderduikadres/doorvoeradres voor zo'n 300 Joden. Op twee mensen na, overleven ze de oorlog ook allemaal.
Het boek is rommelig geschreven, en de opgetekende gedachten van de schrijfster : "ik kan me voorstellen dat Antonina dacht dat..." over wat de hoofdpersonen wel of niet zouden denken op bepaalde momenten, voegt niets toe, is zelfs storend. Zonde, want het had echt een meeslepend boek kunnen zijn. | 0neg
|
Gestopt na 100 blz. | 0neg
|
Waarom blijft deze man schrijven. Onsamenhangend zijn al zijn boeken. Niet om door te komen.
Het is dat is ze krijg, daarom lees ik ze, maar breng ze daarna direct naar de rommelmarkt. | 0neg
|
!In deze review komen spoilers en mijn ongezouten meningen in voor!
Review 50#
Boek gekregen van m’n moeder, we zullen zien. De achterkant doet mij denken aan Harry Potter. De voorkant ziet er leuk uit en die paraplu’s doen me denken aan Mary Poppins.
Het verhaal:
Morrigan Crow is vervloekt. Ze wordt beschuldigd van allerlei rampen en is gedoemd om te sterven in de nacht van haar elfde verjaardag. Maar vlak voordat de klok twaalf slaat op haar laatste avond en de Meute van Rook en Schaduw haar komt ophalen, wordt ze gered door de zonderlinge Jupiter Noord. Hij neemt haar mee naar een nieuwe wonderlijke wereld: Nevermoor. Het enige wat Morrigan moet doen om daar te mogen blijven is lid worden van het exclusieve Wondergenootschap. Maar dan moet ze wel eerst 4 onmogelijke proeven doorstaan en bewijzen dat ze uniek talent heeft (wat ze niet heeft.) kan ze het Wondergenootschap ervan overtuigen dat ze thuishoort in deze magische wereld, voordat de Meute van Rook en Schaduw haar alsnog te pakken krijgt?
!Spoiler alert!
Morrigan Crow is vervloekt, althans dat beweerd iedereen in Jakhalsgat. Ze krijgt van alles de schuld en zal op haar 11de verjaardag op Avondstond, de laatste dag voor het huidige Tijdvak wordt afgesloten, moeten sterven. Er gebeurd echter iets heel bijzonders: Morrigan krijgt op Bieddag (een dag dat kinderen aanbiedingen krijgen voor een opleiding) maar liefst 4 enveloppen, iets dat nog nooit is gebeurd. 2 daarvan blijken een grap te zijn, maar de andere 2 zijn geldig. Ezra Windbuil wilt haar als leerling/erfgename en Jupiter Noord wil haar als kandidaat/leerling voor het Wondergenootschap. Ze kiest voor Jupiter die haar dood in scene zet, ontsnapt aan de Meute van Rook en Schaduw die op vervloekte kinderen jagen en komt eindelijk aan in Nevermoor. Ze verblijft in het hotel van Jupiter (Hotel Decaleon) waar allemaal vreemde mensen/wezens wonen en allemaal leuke dingen gebeuren. Jupiter legt Morrigan uit dat ze eerst als kandidaat moet slagen voor 4 proeven, voordat ze lid mag worden van het Wondergenootschap. De eerste is de Schriftproef: Ze moet 3 vragen op papier in alle eerlijkheid beantwoorden en ze moet vragen beantwoorden die De Hoge Raad van Ouderlingen stellen. De tweede is de Raceproef: Ze moet een racedier uitkiezen en daarmee een doelwit raken die haar een plek geeft voor de volgende proef. De derde is de Angstproef: Ze zal 2 heel erg schrikken en moet sterker zijn dan haar angst. De vierde is de showproef: Ze moet haar kneepje/gave (terwijl ze geen kneepje/gave heeft) laten zien aan de Raad van Ouderlingen en degene die de top 9 behalen, worden lid van het Wondergenootschap. Wonder boven wonder haalt ze elke proef, maar voordat ze gehuldigd kan worden, wordt ze ontvoerd door Ezra Windbuil die de Wondersmid blijkt te zijn en vele duistere krachten bezit. Hij vertelt dat vervloekte kinderen nooit hebben bestaan, hij haar als leerling wilt, omdat ze zelf ook een Wondersmid is en dat dit geen ontvoering is, maar haar eerste les. Als Windbuil haar weer laat gaan, vertelt Jupiter haar dat een Wondersmid voor wensen, geluk en wonderen staat, niet voor duisternis en dat het een echte gave is. Het verhaal eindigt dat Morrigan lid is geworden van het Wondergenootschap en eindelijk familie en vrienden heeft.
Als je het boek openslaat krijg je meteen een hele mooie afbeelding te zien. Elk hoofdstuk begint met een kleine zwarte tekening.
Ik begon vol enthousiasme met dit boek, maar rond bladzijde 160 werd het een domper voor mij. Niks was nieuw, verhaal werd saai, begon globaal te lezen en de verhalen/ideeën/gebeurtenissen in het boek deden me denken aan andere magische school boeken (bijv. Harry Potter, The iron trial enz.) Vond dit boek uiteindelijk een slap aftreksel.
Lekker makkelijk hoor: ’’O, er is weer wat gebeurd, laten we Morrigan de schuld geven.’’ In het begin ga je je echt afvragen of ze het werkelijk heeft gedaan of dat het iedere keer leugens zijn.
De scene in de schaduwzaal waarin Morrigan en Haldorn schaduwspellen/verhalen maakten en dat de schaduwen tot leven kwamen, vond ik geweldig.
Zelf zou ik niet een lid willen zijn van het Wondergenootschap, want het is 1 groot oneerlijk/corrupt/duister zooitje. Je bent nooit van ze af, vragen steeds meer en meer van je, zit er voor je leven aan vast en je hebt amper/geen privéleven.
De confrontatie scene tussen Morrigan en Windbuil was te kort en er gebeurde amper wat.
Leuke quote: ’’Schaduwen zijn schaduwen. Die zoeken de duisternis op.’’
Conclusie:
Mooie beginpagina en zwarte tekeningen aan het begin van elk hoofdstuk.
Boek begon goed, maar werd al snel een typisch magische school verhaal dat mij niet kon bekoren (ik vond het boek niet leuk, het boek vond mij niet leuk.)
Cheen | 0neg
|
De drie vriendinnen Sonja, Ebe en Heleen logeren een paar weken in een huis van een vriend aan de zonnige Zuid Franse kust. Zorgeloos geven ze zich over aan romantiek en liefde- tot dat blijkt dat ze alle drie zijn verleid door dezelfde man. De vrouwen zijn woedend en besluiten samen wraak te nemen. Maar al snel hebben ze gevoelens en hun daden niet meer in de hand, met dramatische gevolgen. Tegen wil en dank is er een moord gepleegd en moeten ze het belastende bewijsmateriaal verbergen. De angst dat een van hen een cruciale fout zal maken of het geheim zal verklappen zorgt voor toenemende spanningen en het onderling wantrouwen wordt groter en groter. Wat is sterker, hun vriendschap of de liefde? En wat moet je doen om te zorgen dat een dodelijk geheim altijd bewaard blijft?
Bij het lezen van dit stukje lijkt het verleiden door dezelfde man een grote rol te spelen, naar mijn mening had dit een stuk verder uitgediept mogen worden om zo wat broodnodige spanning op te bouwen. Het besluit tot wraak verbaasd met, dat had ik uit het verhaal absoluut niet begrepen, volgens mij was het een ongeluk en niet de bedoeling. De "moord" vindt aan het begin van het boek plaats waardoor er geen sprake meer is van spanning. Ik vond het niet een erg sterk boek maar het las wel makkelijk weg en werd nergens slaapverwekkend saai dus twee sterren. | 0neg
|
“De laatste meisjes” worden ze genoemd, de drie vrouwen die als enige een massaslachting overleefden. Lisa Milner werd bijna het slachtoffer van een gek die iedereen in haar studentenhuis afslachtte, Samantha Boyd ontsnapte aan de man die alle andere medewerkers en gasten van een hotel vermoordde en Quincy Carpenter is de enige overlevende van de Pine Cottage-moorden, waarbij tien jaar geleden haar volledige vriendengroep omkwam. Lisa wijdde haar leven aan het helpen van meisjes met problemen en ze wilde Quincy leren een “final girl” te zijn. Nu is ze dood. Er wordt gezegd dat ze zelfmoord heeft gepleegd. Quincy kan het niet geloven. Als de lang vermiste Sam ineens voor haar deur staat raakt het “volstrekt normale” leven dat Quincy heeft weten op te bouwen steeds verder ontregeld. Ze moet onder ogen zien wat het betekent om een “laatste meisje” te zijn en is gedwongen terug te denken aan de nacht die haar leven veranderde en herinneringen terug te halen die ze al die tijd verdrongen heeft.
‘De laatste meisjes’ is de eerste thriller van Riley Sager, een auteur die eerder onder zijn eigen naam Todd Ritter al enkele boeken schreef. Dat is deels terug te zien in de opbouw van het boek. Keurig worden enkele theorieën over wat een thriller goed maakt nagevolgd: een moord, schokkende gebeurtenissen en een onverwachte onthulling. Dat is echter niet per se positief; het levert in dit geval in de praktijk een vrij saai boek op dat op andere punten weer veel weg heeft van een debuut van een beginnend auteur.
Het boek gaat uit van een ontzettend interessant idee uit het horrorgenre, het bestaan van “de ene overlevende”. Sager probeert te laten zien welke gevolgen dit label en de gebeurtenis zelf op de drie vrouwen hebben. Het jammere is dat hij daar niet erg goed in slaagt. Quincy overtuigt geen seconde daadwerkelijk als slachtoffer van een massamoord, net zomin als Sam. Alleen in haar vlucht in een zoete wereld van perfectie lijkt ze iemand die iets vreselijks heeft meegemaakt waar ze liever niet meer aan wil denken. Haar voortdurende gebak (Siger zou zelf een bakliefhebber zijn, maar heeft dan toch wel een bijzondere manier van bakken en vindt het ook nodig dat steeds te noemen) wordt tot vervelens toe beschreven.
Al gauw gaat je interesse dan ook enkel nog uit naar wat er met Lisa gebeurd is. Heeft ze echt zelfmoord gepleegd of is ze vermoord? En waarom? Helaas duurt het uren voor het onderzoek naar haar dood weer ter sprake komt en dan wordt er eigenlijk alsnog weinig gezegd. Wat er dan wel gebeurt? Niet veel. Riley laat Quincy met haar man praten, verdovende pillen slikken, te veel drinken en nagels lakken met Sam. Sams irritante pogingen om Quincy haar zelfbeheersing te laten verliezen zijn nog het interessantst. Daarbij gebeurt er tenminste nog iets. Zo kabbelt het boek voort tot Quincy in het laatste kwart eindelijk eens initiatief neemt en er eerst meer vragen en tot slot dan toch ook enkele antwoorden komen.
Riley lijkt zelf ook wel door te hebben dat het boek nogal saai is en heeft daarom aan het eind van enkele hoofdstukken stukjes toegevoegd over de dag waarop Quincy’s leven tien jaar geleden veranderde. In feite is ook dit vooral veel geneuzel over de chique kleding die iedereen aan moet trekken van de jarige Janelle, de voorbereidingen voor haar verjaardagsfeest en Quincy’s getwijfel over of en wanneer ze haar maagdelijkheid moet verliezen aan haar knappe en oh zo lieve playervriendje. Doordat er steeds heen en weer gesprongen wordt tussen het heden (verteld in de ik-vorm) en het verleden (verteld in de afstandelijke zij-vorm), voor zover de hoofdpersoon zich dat zelf nog herinnert, en Quincy niet meer weet wat er gebeurd is tussen het moment dat een vriendin bloedend uit het bos kwam rennen en haar redding door een politieagent die toevallig in het gebied was, wordt ook deze verhaallijn niet spannend. Als de hel dan eindelijk losbreekt blijft het alsnog allemaal maar vlak. Sager slaagt er niet in ook maar enige emotie over te brengen. Daarvoor is de opbouw te traag en wordt het verhaal te vaak afgebroken net als er iets interessants gebeurt. Als dan eindelijk de ontknoping komt is dat snel en sfeerloos en daardoor eerder saai dan spannend of ontzettend. Het toevallige, lachwekkende einde is zo mogelijk nog erger.
Het heden en verleden komen aan het eind samen in een matige climax. Er volgt een hele reeks onthullingen. Enkele daarvan zijn zo vergezocht dat er altijd wel iets tussen moet zitten dat je toch nog enigszins weet te verrassen, hoewel het uiteraard geen verrassing is dat alles anders in elkaar zit dan Quincy denkt. Een deel zie je dan weer lang van tevoren al aankomen. Voor lezers die veel thrillers lezen is het allemaal niet zo verrassend. Alleen als je helemaal geen vraagtekens geplaatst hebt bij alles zal het een enorme schok zijn en is het misschien een acceptabele twist, als je er tenminste mee kan leven dat er nergens aanwijzingen voor zijn en het totaal uit de lucht komt vallen. Alle logica wordt uit het raam gegooid. Enkele uitgangspunten voor de avond in het bos zijn simpelweg onjuist, vergezocht of wel erg toevallig (het inleveren van de mobieltjes, het verloop van het feestje, Quincy’s reactie op het handelen van haar vrienden en de manier waarop omgegaan wordt met de ontsnapping van een patiënt uit het nabijgelegen psychiatrisch ziekenhuis) en veel dingen kloppen niet met wat er eerder beweerd wordt. Met name het motief van de dader is nogal mager en het past totaal niet bij het beeld dat je eerder van hem of haar gekregen hebt.
Geloofwaardigheid is toch al niet het sterkste punt van het boek. Personages maken vreemde keuzes of zijn heel toevallig nét op het juiste moment op de goede plek – of de verkeerde. Geen enkel personage komt tot leven. Misschien is de cliché vasthoudende sensatiejournalist nog wel het meest overtuigend, juist omdat hij zo duidelijk een cliché is en hij consequent handelt naar wat je van een dergelijk figuur verwacht.
Quincy’s vriendengroep is een samengeraapt zooitje. In een poging vooral zo veel mogelijk verschillende karakters in het boek te stoppen zodat iedereen zich wel in een slachtoffer kan herkennen gaat Sager eraan voorbij dat de studiegenoten te veel van elkaar verschillen om daadwerkelijk vrienden te kunnen zijn. Erg sympathiek zijn de meeste ook al niet, waardoor je niet erg begaan bent met hun lot. Voor zover je überhaupt al een beeld van hen krijgt. Vooral Quincy’s beste vriendin Janelle is een manipulatief kreng dat altijd haar eigen zin doordrijft ten koste van anderen. Daardoor verdient ze het natuurlijk nog niet om een gewelddadige dood te sterven – iets wat Quincy zelf de personages in horrorfilms voor de gebeurtenissen in het bos wel toewenste vanwege hun domme gedrag – maar het is wel verdomd moeilijk om begrip te krijgen voor hun vriendschap en om sympathie te voelen voor hen beiden. Sam is ook zeker geen schatje – een woord waar net als “liefje” overigens rijkelijk mee gestrooid wordt door zowat alle vrouwelijke personages waardoor je betwijfelt of de auteur ooit vrouwen met elkaar heeft horen praten. De schrijfstijl is sowieso bijzonder matig, vol clichés, plat taalgebruik, lachwekkende uitdrukkingen en herhalingen die nog irritanter zijn omdat ze steeds op dezelfde kreunend-zeurderige toon worden voorgelezen.
Je vraagt je voortdurend af waarom Quincy toch om blijft gaan met Janelle en Sam. Het past wel bij haar onlogische gedrag. Ze komt nog dommer over dan het gemiddelde slachtoffer in een horrorfilm. Niet alleen is het nogal vreemd dat ze iemand die ze niet kent toelaat in haar huis en leven nadat ze al haar vrienden is verloren in Pine Cottage omdat ze te goed van vertrouwen waren, maar ook verzwijgt ze veel te veel belangrijke ontwikkelingen en ontdekkingen voor de mensen om haar heen en laat ze het na om achter aanwijzingen aan te gaan, puur omdat ze een hekel heeft aan de persoon die ermee komt of – waarschijnlijker – omdat Sager de onthulling nog een paar hoofdstukken wilde rekken. Ook voor de lezer houdt ze overduidelijk van alles achter zodat dit later allemaal groots onthuld kan worden.
Gelukkig is iedereen meteen waanzinnig onder de indruk van haar, zodat we nog enigszins kunnen geloven dat ze een leuk mens is. Ze is zo bijzonder dat elke man verliefd op haar wordt en elke vrouw haar beste vriendin wil zijn. Dat uitgerekend zij de enige overlever is van de moorden zou dan ook natuurlijk volslagen logisch moeten zijn, maar dat is het juist niet. | 0neg
|
Ik heb hem gelezen omdat iemand het nodig vond dat ik deze moest lezen. En ik heb een regel voor mezelf dat ik wil proberen om een boek uit te lezen als ik hem in handen krijg. Ik denk dat ik voor mezelf die regel nog eens moet herzien. Verschrikkelijk in 1 woord! Ik geloof dat ik nog nooit zo'n slecht boek heb gelezen. Sex op bijna elke bladzijde. Ik kan me niet voorstellen dat er een levende ziel bestaat die dat volhoud. Afgezien van de bovennatuurlijke lichamelijke prestaties, is het ook nog slecht geschreven. De hoofdrolspeelster heeft fulltime een probleem met haar lip. Pfff, moet ik nog meer zeggen? De schrijfster blinkt wat mij betreft alleen uit in seksuele fantasieën. Dat is jammer. Want had ze maar wat meer fantasie gehad in het uitdiepen van de personages en hoe die zich gedragen. Ik was zo blij toen ik hem uit had en geen haar op mijn hoofd die deel twee of drie te lezen. Ik was zelfs niet gemotiveerd om naar de film te gaan. Maakt niet uit wat ik ervan vind. De auteur is binnen! | 0neg
|
Wanneer de Griekse rechercheur Kostas Charitos op vakantie gaat naar Turkije krijgt hij te maken met een bijzondere moordzaak. De stokoude Griekse Maria Chambou, bekend als een lief besje, heeft haar broer vergiftigd met een maaltijd en is naar Turkije gevlucht. Haar wraaktour is echter nog niet ten einde en in Istanbul laat ze wederom een spoor van doden achter met haar moorddadige recept. Hoewel zij ook mensen bezoekt die zij slechts laat proeven van haar overheerlijke kookkunsten zonder dat deze het met de dood moeten bekopen. Ze is een soort instrument des Gods dat oordeelt over goed en kwaad, bijna als het gedichtje voor Sinterklaas: wie zoet is krijgt lekkers, maar wie hier stout is stikt in zijn eigen braaksel.
Het is aan Kostas om de Turkse politie bij te staan in de zoektocht naar de vrouw die als een spook rondwaart in de Griekse gemeenschap in het moderne Turkije. En dan dreigt er ook nog eens een diplomatieke rel te ontstaan als een van de slachtoffers van Turkse afkomst is. Wat begon als een vakantie om te ontspannen wordt algauw een frustrerende zoektocht naar een onvindbare moordenares. Een zoektocht waarbij de Turkse commissaris Murat, degene die het onderzoek eigenlijk leidt, hem in eerste instantie vooral dwarszit uit wantrouwen naar deze Griekse collega.
Petros Markaris groeide op in Turkije als zoon van een Griekse moeder en een Armeense vader. In dat licht is Het kindermeisje waarschijnlijk een persoonlijke terugkeer naar die eerdere ervaringen in dat land, die tot uiting komen in de uitgebreide beschrijvingen van de bijzondere plekken die Istanbul rijk is. Hij zoomt met name in op de bijzondere gemeenschap van Griekse inwoners van Turkije en hun historische geschiedenis. Hij schetst een beeld van een orthodoxe groep mensen die zich gediscrimineerd voelt door de Turkse meerderheid. De moordenares in het verhaal is eigenlijk niet zoveel meer dan een kader om deze groep mensen mee in beeld te brengen. Met commissaris Murat in de bijrol heeft de schrijver meteen een werktuig om de gebeurtenissen vanuit Turks perspectief te zien. Vanuit zijn ogen zien we een moderne jongeman die, door zijn verblijf in Duitsland, aankijkt tegen een maatschappij die Islamitische waarden steeds af moet wegen tegen Westerse normen.
Het Turkse verleden van de schrijver komt ook tot uiting in de veelvuldige beschrijvingen die los worden gelaten op de reis die Kostas door Istanbul maakt. Als lezer krijgt men het gevoel beland te zijn in een reisgids. Toeristische ins en outs worden tot in detail tot leven gebracht. In elk hoofdstuk wordt de loftrompet afgespeeld over de heerlijke keuken of de sfeer van de lokale souks. Daar zit hem de kracht van het boek maar tegelijkertijd ook de keerzijde: spannend wil het boek maar niet worden, omdat Petros Markaris veel liever schrijft over de stad Istanbul dan dat hij er echte spanning in bouwt. De verhaallijn kakt voorzichtig verder als een vooroorlogs boemeltreintje dat slechts zeer sporadisch een heuveltje op of af moet.
Het helpt ook niet mee dat er te veel aandacht uitgaat naar het persoonlijke leven van Kostas en zijn echtelijke ruzies met vrouw Adriani. Dan probeert Petros Markaris er nog wat geforceerde spanning in te bouwen door een deadline te stellen voor Kostas, als zijn onlangs gehuwde dochter besluit te hertrouwen voor de kerk omwille van haar schoonouders. Een gebeurtenis die hij niet mag missen, maar hij kan natuurlijk ook niet zijn onderzoek in Turkije overlaten aan een diender die nog geen band heeft opgebouwd met de Turkse autoriteiten. Alles bij elkaar genomen doet het boek beter dienst als reisgids met thriller-randje dan dat het een nagelbijtend spannende policier wil worden. Maar is dat erg? Het antwoord ligt bij de lezer van deze recensie, want er zullen vast mensen zijn die wel degelijk kunnen genieten van de gids door Turkije die hierin wordt beschreven. | 0neg
|
Na het lezen van De zwerm zullen velen het met mij eens zijn dat Frank Schätzing een fantastische schrijver is.... of in ieder geval KAN zijn?! Want nog steeds verbaas ik mij erover dat dit werk van dezelfde hand komt als de 900 pagina's dikke eco-thriller... wat een drama is dit boek zeg!! Op werkelijk suske en wiske-achtige wijze wordt er een historische opsomming gegeven. Nietszeggende gebeurtenissen en totaal onbelangrijke feiten vormen de basis van de weinig boeiende, eerste 300 ZEER saaie bladzijden. Daarbij maakt de lukraak verspreide en totaal niet te volgen inhoudsloze informatie (bijna alle straatnamen van Keulen vliegen pagina's achtereen om je oren), het tot een af en toe tenenkrommende leeservaring.
De titel "thriller", die het boek draagt komt pas in de laatste 100 pagina's "een beetje" tot uiting, maar echt boeien doet het verhaal geenzins.
Het enige positieve gegeven wat betreft dit boek is het feit dat het eerder is geschreven dan De zwerm: er was dus genoeg ruimte voor ooruitgang! Kortom, als iemand mij vraagt over Frank Schätzing, dan zal ik enthousiast vertellen over De zwerm, want over dit boek hou ik me liever stil. | 0neg
|
Enigszins teleurstellend. Het is gewoon ongeloofwaardig dat de leadzanger van een muziekgroep 15 jaar dood kan zijn zonder dat iemand dat opmerkt. Het gaat om 2 zaken die met elkaar te maken hebben en die beide heel dichtbij Myron komen. | 0neg
|
Een mooi, heel boeiend geschreven boek over het ziekteproces van een zoon, geschreven door zijn moeder.
Eigenlijk had ik ook nog wel willen weten hoe het verder allemaal is afgelopen, met het gezin en zijn vriendin. Maar zo is het ook goed. | 0neg
|
Na vele lofuitingen over dit boek er toch maar eens voor gaan zitten. En dan is het toch wel jammer dat door mijn hoge verwachtingen het boek tegen viel. Ok , het is spannend maar niet zo dat ik dooooooor wilde lezen. Kreeg af en toe het idee dat er geprobeerd werd om bv KarinSlaughter na te doen. Nou dat is in mijn ogen niet gelukt . Al met al een aardig boek maar geen hoogstandje voor wat mij betreft | 0neg
|
Ik had zoveel verwachtingen van dit boek. Heb het niet uitgelezen. Misschien toch mijn genre niet? | 0neg
|
Een dun (200 blz) en toch traag boek geschreven door een vrouwelijke ik-persoon die is opgegroeid in soort kostschool en nu ‘carer’ is van mensen die ‘donations’ doen. Lang blijft onduidelijk wat er aan de hand is met haar en haar soortgenoten. Tegen het eind van het boek wordt dit onvoldoende verklaard en de overwegend passieve houding van iedereen blijft voor mij moeilijk te aanvaarden. De sociale observaties van de hoofdpersoon zijn mooi maar haar vrijwel onvoorwaardelijke vriendschap met een manipulatieve en impulsieve vriendin overtuigt mij niet. | 0neg
|
Het verhaal bleef boeien, waardoor ik doorlas, maar wat slecht geschreven!!!! Zoveel onlogisch, zoveel clichés en zoveel dingen die (denk ik) eerst wat meer uitgezocht moesten worden. En wat is Nora een vervelende dame. Ze laat niemand uitpraten, is heel erg eigenwijs en toch zogenaamd onzeker.
Eindigt weer met een cliffhanger en ik heb de boeken toch al liggen, maar anders zou ik niet verder lezen. | 0neg
|
de introductie van de personages en het verloop van hun avonturen doen vaak rommelig en gekunsteld aan.,
Volgens de uitgever is Het Messias-mysterie ”een sensationele thriller waarvan elke liefhebber van De Da Vinci Code van Dan Brown met volle teugen zal genieten.” Ook kwalificeren zij het boek als “briljant” en “de beste spannende roman van Duitsland”. Vreemd dus dat zij het boek uit 1998 nu pas in het Nederlands vertaald hebben. Of zou het gigantische succes van De Da Vinci Code een extra duwtje in de rug hebben gegeven? Hoe dan ook, Het Messias-mysterie is zeker geen concurrent van Brown’s bestseller, want Eschbach mist het realiteitsgevoel en de vertelkracht van Brown, waardoor geloofwaardigheid en spanning grotendeels ontbreken.
Stephen Foxx is een software-ontwikkelaar met de tijd en financiële ruimte om hier en daar in de wereld een archeologische helpende hand te bieden. Tijdens een opgraving in Israël vindt hij in een tweeduizend jaar oud graf de even oude gebruiksaanwijzing van een bij Sony nog in ontwikkeling zijnde videocamera. Foxx blijkt even slim als egoïstisch en houdt de bij de gebruiksaanwijzing gevonden brief achter, waarmee hij op zoek gaat naar de ergens in het land verborgen camera en de ongetwijfeld bijzondere opnames. Tijdens deze speurtocht, in gezelschap van de onvermijdelijke “onmogelijke liefde”, krijgt Foxx de machtige opdrachtgever van de opgraving, de Israëlische geheime dienst en het Vaticaan achter zich aan.
Met de fantasie van Eschbach is niets mis. Ook al lijkt de vondst van de gebruiksaanwijzing (en het mogelijke bestaan van videobeelden van 2000 jaar terug) absurd, met een beetje geloof in zowel tijdreizen als de Messiaskwaliteiten van Jezus Christus, is er zeker een goede basis voor een spannend verhaal. Helaas kan Eschbach niet spannend vertellen. De opbouw van het verhaal, de introductie van de personages en het verloop van hun avonturen doen vaak rommelig en gekunsteld aan. Een aantal passages is zelfs overduidelijk overbodig. Ook de verdeling in paragrafen is hier en daar slordig, evenals de vertaling (illustratief voorbeeld is de zin “Dankbaar betaalde hij de afgesproken astronomisch hoge prijs, die ze voor de rit afgesproken hadden […]” op pag. 163).
Lichtpunt is de beschrijving van de gebeurtenissen in het klooster aan het einde van de speurtocht. Deze vormen een spannende climax. Het kan het boek echter niet redden. En maakt het bij lange na niet tot een nieuwe De Da Vinci Code. | 0neg
|
Ik verwachtte veel van dit boek, omdat ik altijd wel van nostalgie houd en ik op veel herkenning hoopte, maar dat viel reuze tegen.
Rommelig geschreven, van de hak op de tak en op een opsommende manier. De inhoud van het boek zal meer mannen aanspreken (veel over voetbal), maar ik denk niet dat die zo gauw dit boek zullen lezen.
Ik lees het uit omdat het moet (van mezelf dan) , maar ik had het liever weggelegd. | 0neg
|
zelf ben ik 'n grote fan en verslinder van de Cussler-boeken. Cusslers boeken hebben 'n goed vast concept, zo ook de Oregon-boeken. normaal bestaat het verhaal uit 70% concept en 30% uit toevoegingen. deze laatste bepalen de kwaliteit van het verhaal. in dit boek is de schrijver vergeten om er iets aan toe te voegen zodat het lijkt op 'n soepje zonder vlees en groenten. jammer, ik hoop dat dit maar éénmalig is. met de juiste toevoeging had het verhaal met dit thema met gemak 4 sterren kunnen halen. jammer, jammer, jammer | 0neg
|
Ik moet zeggen dat het ongewone geel-zwarte cover mij aanvankelijk niet heeft aangesproken. Al vlug werd echter duidelijk waarvoor de gitaarkoffer en de mattenklopper op de cover stonden.
Het boek mist echter alle ingrediënten om een échte thriller te zijn: een te vlakke verhaallijn om spannend te zijn en een véél te voorspelbare afloop. | 0neg
|
Dit is èèn van de slechste boeken ooit. Het gaat over een jongen en een meisje die door het bos heen lopen ze zijn arm. en dan komen ze een goudmaker tegen. dan moeten ze op de vlucht. maar er gebeurt niks. de goudmaker heeft goud voor hun gemaakt. en dan komt alles weer goed. Een super voorspelbaar en saai boek. Je kan het maar beter niet lezen. Het is niet eens spannend. Dit is een slecht boek en ik raad het je niet aan. | 0neg
|
maar helaas kom je amper voor verrassingen of spannende wendingen te staan. ,Een beetje lezer heeft vast wel eens een boek van John Grisham gelezen of tenminste ergens zijn naam horen vallen. Deze populaire Amerikaanse auteur heeft al vele bestsellers op de markt gebracht waarvan enkelen zelfs op het witte doek mochten verschijnen. Zijn oorspronkelijke beroep, advocaat, heeft hem veel inzicht en kennis gegeven van het wereldje waar hij graag over schrijft. Grisham is populair bij volwassenen, maar sinds enkele jaren ook bij de jongere generatie. Met De getuige sprak Grisham opeens een heel ander lezerspubliek aan. Dit zogenaamde debuut over de jonge Theodore Boone is door velen met een positief gevoel ontvangen. Hopelijk is De beschuldiging, het tweede deel in deze reeks, net zo overtuigend.
In dit vervolg op De getuige wordt Peter Duffy, aangeklaagd voor de moord op zijn vrouw, dan eindelijk voorgeleid aan de rechter en kan zijn proces beginnen. Tenminste, dat was de bedoeling, want de ochtend waarop iedereen in Strattenburg heeft zitten wachten, blijkt dat Peter Duffy helemaal niet van plan is om terecht te staan. Kort gezegd, hij is gevlucht en het lijkt er niet op dat hij binnen korte tijd zal gevonden worden.
Maar na deze verdwijning blijkt dat Grisham een heel ander verhaal voor zijn lezers in petto heeft...
Kapotte fietsbanden, een steen door het raam, gestolen spullen. Theo wordt het mikpunt van enkele rotstreken en kleine vergrijpen. Vervelend, maar niet het einde van de wereld. Dat is voor hem echter nog maar het begin. Wanneer zijn gestolen spullen worden gevonden in een beroofde computerwinkel, verandert er van alles in Theo’s leven. Bezoekjes door de politie, bezoekjes aan het politiebureau en een flinke daling in de sociale ladder maken zijn leven er niet beter op. Alle bewijsstukken wijzen naar Theo, maar ook nu geeft deze jongen het niet zomaar op. Met de hulp van zijn oom en vrienden gaat Theo op zoek naar de dader. Want iemand valselijk beschuldigen is ook een misdaad en die zal gestraft moeten worden.
Grisham weet weer eens een fijn verhaal te vertellen waar je wel naar moet blijven luisteren. Een echt vervolg op De getuige is het echter niet te noemen, en een goede thriller neerzetten is helaas ook nu weer niet gelukt. Dat Grisham wel een populaire auteur is, heeft veel te maken met zijn schrijfstijl. Fijne personages en mooie karakterbeschrijvingen werken eraan mee om de lezer weg te halen uit de realiteit en mee te nemen in leuke en interessante avonturen. Als vervolg is De beschuldiging fijn om naar te luisteren, maar helaas kom je amper voor verrassingen of spannende wendingen te staan. | 0neg
|
Lucy heeft een lastige start in het leven, ze ligt op het drijvende lichaam van haar dode moeder Magdalena in de rivier de Trave in stad Lübeck. Het is begin twintigste eeuw. Lucy wordt opgevoed door haar vader Michel. Ze ziet de duivel. Als ze ouder wordt, gebruikt ze veel drank en morfine. Het is niet altijd duidelijk wat echt is en wat zich in haar gedachten afspeelt, vermoedelijk is het ook voor haarzelf niet altijd duidelijk.
Lucy trouwt met Christoph en ze krijgen een kind Freya. Freya komt niet veel aan bod in dit boek, is meer een tussenfiguur om een generatie te overbruggen.
Freya krijgt een dochter Jessie, ook zij heeft iets met de duivel, drinkt veel en gebruikt drugs.
De rivier de Trave en Lübeck als stad spelen een belangrijke rol in dit boek.
Dit boek omspant 4 generaties, maar is helemaal niet te vergelijken met bijvoorbeeld Het Achtste Leven van Nino Haratischwili. Het is geen familiesaga.
Wie graag een boek leest met veel mystieke elementen en symboliek moet dit zeker lezer. Wie graag meer over Lübeck wil weten kan hier ook veel uit halen.
Persoonlijk viel dit boek mij tegen. Het is een zwaarmoedig boek, veel mysterie en dubbele lagen die ik niet zag en niet begreep. Veel symboliek met kleuren, de duivel. Er hangt letterlijk een donkere schaduw over dit boek.
Wat me wel beviel was de overeenkomst tussen twee verschillende tijdsgeesten in Duitsland, de tijd voor en tijdens de tweede wereldoorlog met de nazi's en begin jaren negentig met de opkomst van de neo-nazis en de eerste immigranten. Verder ook geleerd dat drank en drugs geen goede combinatie is, sowieso geen goed idee is, maar dat wist ik eigenlijk al.
Er zitten zeker mooie zinnen en stukken in dit boek, maar die wegen niet op tegen de onduidelijkheid van sommige zaken, het gebrek aan samenhang en de tijdssprongen. Zelfs nu het boek uit is, kan ik amper samenvatten waarover het gaat.
Bedankt Atlascontact voor het ter beschikking stellen van het boek voor een leesclub. | 0neg
|
Simon Toyne (1968,Cleethorpes,VK) heeft met zijn boek Salomon Creed (in het Nederlands vertaald als `de zoeker`) de aftrap gegeven voor een serie rond de naamgever van het boek Salomon Creed. Inmiddels is er in het Engels deel twee (the Boy who saw)
Midden in de woestijn van Arizona stort een vliegtuigje neer, met een waar inferno van een verzengende brand tot gevolg die het stadje Redemption bedreigd. Vanuit de crash-site komt een man te voorschijn die niet weet wie hij is en waar hij vandaan komt. en hij begint te rennen. Tijdens zijn vlucht ziet hij de naam James Coronado staan in de bijbel die hij bij zich draagt, en beseft dan plotseling dat hij hier is om hem te redden. Helaas is Coronado zojuist begraven.......... De tweede verhaallijn is die van de huurmoordenaar Mulcahy, Mulcahy wordt onder druk gezet door de Mexicaanse kartelbaas Papa Tió om uit te zoeken wat er met zijn overleden zoon is gebeurd. Als drukmiddel wordt de vader van Mulcahy gegijzeld en als er geen resultaat komt gemarteld en gedood.
Hoewel het boek ruim 400 pagina's beslaat (in de e-versie 474) komt het verhaal nooit van de grond en gaat het ten onder aan vaagheid en verwarring scheppende bovennatuurlijke elementen. die niets toevoegen maar juist afbreuk doen. Het taalgebruik en de vaart van het verhaal zijn prima en ook de plot bevat mogelijkheden maar verzand in de genoemde vaagheid waardoor het een ongeloofwaardige woordenbrij wordt met een zeer matige climax (is die er wel) | 0neg
|
Mijn eerste kennismaking met de schrijver Michael Robotham. De start van het boek vond ik zeer warrig, wie is nu wie en de flashbacks van Sami maakten het ook verwarrend.
Het is een boek waar je je gedachten goed bij moet houden, de personen wisselen elkaar voordurend af. Ik had moeite om mijn aandacht bij het boek te houden. Tegen het einde van het boek werd het beter en wilde ik per se weten hoe het boek zou aflopen.
Ik geef het boek 2 sterren. Ik was eerlijk gezegd blij dat ik het uit had. | 0neg
|
"Nooit verliefd worden" is een van de weinige boeken die ik niet heb kunnen uitlezen. Het ligt al een jaar op mijn nachtkastje. Langdradig op het vervelende af, niet boeiend geschreven, er zit geen verhaal in. Dit boek kan het beste worden omschreven als een verzameling losse seksscènes, zonder enig verbindend scenario waarin je wordt meegenomen. Het eerste deel met Wes is nog wel leuk en opwindend, omdat de aantrekkingskracht tussen Mia en hem er vanaf spat, maar bij de volgende mannen gaat het verhaal bergafwaarts. Je kunt je op geen enkele manier verbinden met de zeer oppervlakkige, eendimensionale karakters. Geen aanrader. | 0neg
|
Ik deed mee aan een leesclub voor dit boek.
In Zoetbitter volgen we Tess, een jongvolwassen meisje die de stoute schoenen aantrekt en vertrekt naar New York. Ze vindt een baantje in een van de hipste restaurants in Manhattan. Maar is zij wel opgewassen tegen het wilde leven in New York?
Al snel in het boek wordt duidelijk dat Tess een nogal bleu persoon is die erg haar best doet om erbij te horen. Ze wil veel leren probeert zich aan te passen waar ze kan.
Het verhaal is er een als geen ander. De stijl is enorm chaotisch en springt dan ook van de hak op de tak. Soms vond ik er geen touw aan vast te knopen en moest ik echt mijn koppie erbij houden om nog te snappen waar het nou over ging. Dit heeft ook redelijk lang geduurd moet ik zeggen. Pas na driekwart van het boek had ik het idee dat er wat meer structuur in het verhaal kwam en viel alles een beetje op zijn plek. Persoonlijk vond ik dit erg jammer want het kostte mij enorm veel energie en inspanning dit boek enigszins te waarderen. Voor mij kwam dit moment ook eigenlijk te laat.
Zo’n beetje aan het einde van het lezen in de leesclub kwam er een vraag. Wat is jouw quote over het boek. Het eerste wat in mij op kwam was:
"You hate it, or you love it. I was getting there"
Ik begon het boek pas leuker te vinden toen het nagenoeg ten einde was. Ik kan me wel goed voorstellen dat voor mensen die zelf in de horeca werken of hebben gewerkt het een verhaal is vol herkenning. Echter geldt dit dus niet voor mij.
Ik had van te voren niet echt verwachtingen van het boek. Ik ging er vrij blanco in. Ik had verwacht dat het op een gegeven moment, voor mij een pakkender verhaal zou worden. Dit is deels dus uitgekomen. Het had voor mij alleen veel eerder in het boek gemogen. | 0neg
|
Voor alles is een eerste keer, en deze keer is het voor het eerst dat ik een niet-uitgelezen boek 'review' en met sterren beoordeel. Mijn e-reader vertelt me dat ik 38% gelezen heb en ben aangeland op pagina 295 van de 757. Na bijna 300 pagina's geeuwende saaiheid omdat én de personages, én het tijdperk, én de setting én tot overmaat van ramp de vertelwijze mij al helemaal niet boeien, geef ik mezelf toestemming om - ondanks dat ik Al wat schittert niet helemaal gelezen heb - toch te vertellen dat ik het gewoonweg een niet-door-te-komen boek vind.
Het is mijn boek niet, mijn verhaal niet. Het is het gewoon niet. En nee, het ligt niet aan de dikte, of aan het feit dat het verhaal in het verleden speelt (ben net begonnen in Quicksilver and loving it!) of omdat het een ingewikkelde plot zou hebben of veel wisselende perspectieven. Dat kan ik allemaal over het algemeen goed hebben en maakt een verhaal meestal interessant(er) voor mij. Deze keer niet.
Soms slaat een leesworsteling uiteindelijk om in een liefdesverhouding met het boek, zoals me bij Disgrace op de allerlaatste pagina en bij Possession op tweederde van het boek overkwam. Maar dat zit er bij Catton's boek niet in. Althans, dat verwacht ik niet.
Natuurlijk is dit geen slecht boek, het boeit *mij* simpelweg niet. Maar ik houd, eerlijk gezegd, ook niet van *kijkt om zich heen en fluistert*: Charles Dickens . Dus. Gestopt. Voorgoed. | 0neg
|
Een afrader omdat het plot veel te ver gaat. Het boek leest wel heel goed weg, al is er vanaf het begin een lugubere ondertoon. Het plot slaat werkelijk alles en is te ziek voor woorden. De film Saw is kinderspel vergeleken met dit boek. Ik durf dit boek nog geen eens te koop te zetten op marktplaats
.. | 0neg
|
Ik denk dat het een heel interessant en spannend boek is. Ik ben erin begonnen met veel animo, ik hou van fantasyboeken en de verbeelding die je daarvoor nodig hebt. Dit boek was voor mij persoonlijk helaas niet te doen, er worden teveel vreemde namen en begrippen gebruikt. De schrijver lijkt ervan uit te gaan dat de lezer begrijpt waar het over gaat, hoe deze wereld in elkaar steekt en wat iets is of doet. Daarnaast zou het handig geweest zijn om een kaart in het boek te hebben omdat er veel verwijzingen zijn naar diverse stadsdelen of gebieden door middel van 'aan de rechterkant, in het zuiden, recht vooruit gezien' etc etc maar dat is bijna onmogelijk te plaatsen. Jammer, want ik denk dat het een enorm goed boek en een heel sterk verhaal eigenlijk is. Wellicht probeer ik het in de toekomst nog eens. | 0neg
|
Een ogenschijnlijk gelukkig gezinnetje. Maar het vierjarige zoontje wordt plots ontvoerd. Moeder Maggie blijkt een bizar verleden te hebben en verdwijnt om haar zoontje terug te halen. Vader Sam was toevallig vroeger politieagent en gaat zijn vrouw en zoontje zoeken. Dit zijn de ingrediënten van het boek van Shirley Palmer. Niets meer en niets minder. Shirley Palmer is een Amerikaanse schrijfster en dit is haar vierde boek. Haar boeken worden volgens de schrijfster gekenmerkt door sterke vrouwen met een eigen wil die hun leven op het spel durven te zetten. Ook in dit geval is Maggie een pittige tante die zich in het gevaar stort om haar zoontje te redden. Ik ken haar vorige boeken niet, maar dit boek is duidelijk een dertien in een dozijn thriller. Het is best spannend hier en daar en in het begin ben je erg benieuwd wat nou die achtergrond van Maggie is. Maar nadat dat (al vrij snel) bekend wordt, gaat het boek heel recht-toe-recht-aan toewerken naar het einde. Een bijzonder zoetsappig einde overigens. Het boek begint vreselijk kwijlerig (excuus, ik heb er geen ander woord voor) en het eindigt ook zo. Het is niet erg goed of mooi geschreven, maar het boek vertelt simpelweg zn verhaaltje zonder zijwegen, karakteropbouw of enige andere opsmuk.
Het boek van Palmer deed me denken aan romans als de boeken van Danielle Steel of Konsalik (en dat bedoel ik niet als compliment). De levens van de hoofdpersonen verlopen van perfectie naar ongeloofwaardige wanhoop en dan weer terug naar perfectie. Aan de andere kant: dit type boeken is mateloos populair dus voor de boeken van Palmer is er ongetwijfeld ook een markt. Een makkelijke thriller, voor een avondje wegdromen op de bank. Maar ik waag me er niet meer aan, het is mij te oppervlakkig, te nietszeggend en te recht-toe-recht-aan. | 0neg
|
Joni , Deb , Trina en Eden zijn sinds de middelbare school beste vriendinnen. Ze zijn allen dertigers en hebben ze een partner, een baan en kinderen. Joni wil de vriendinnengroep dolgraag bij elkaar houden en organiseert daarom elk jaar een vriendinnenweekeinde. Tijdens dit jaarlijkse uitje dagen de vrouwen elkaar in een dronken bui uit om een anonieme brief te schrijven waarin zij hun diepste geheim delen. In plaats van nauwer verbonden te raken, zorgen deze vier brieven voor verwijdering. Als een vijfde brief wordt ontdekt lijkt het erop dat één van de vrouwen in gevaar is.
‘De vijfde brief’ is het derde boek van Nicola Moriarty, het tweede boek in het Nederlands uitgegeven. Nicola is een Australische schrijfster en zus van auteurs Liane en Jaclyn Moriarty.
Het boek heeft verschillende verhaallijnen. De schrijver vertelt hoe de vrouwen vriendin zijn geworden, een lijn speelt zich af in het vakantiehuis en de biecht van Joni aan een priester is de derde lijn. De opzet van het boek is boeiend. De brieven die geheimen onthullen. We hebben allemaal onze diepste geheimen, maar wat gebeurt er als die geheimen onthuld worden.
Deze opzet maakt nieuwsgierig. Het lukt de schrijver echter niet de lezer direct mee te nemen. Het verhaal kabbelt voort en er is geen sprake van echte diepgang. De personages zijn leuk bedacht maar hun persoonlijkheden worden niet uitgewerkt waardoor ze uitwisselbaar lijken. Pas als de vijfde brief wordt ontdekt komt het verhaal in die stroomversnelling waar de lezer zich graag door laat meevoeren. Te laat om het boek echt interessant te maken.
Een onderhoudend boek, fijn voor op het strand. | 0neg
|
Geen leuk boek: de schrijfstijl vind ik slecht en het verhaal was al helemaal niet sterk. Door de schrijfstijl kom je gewoon niet in het verhaal. Dit is echt geen aanrader! | 0neg
|
De boeken van Corina Bomann (1974) staan vaak in het teken van familieproblemen, ingepakt in een bedje van geschiedenis. Met Een wonderlijke winterreis slaat Bomann een andere weg in. In dit verhaal, vertaald door Lilian Caris, maakt hoofdpersoon Anna een rondreis door Duitsland, met als doel bij haar familie aan te komen.
Anna viert geen kerst. Ze heeft er zelfs een gruwelijke hekel aan. Normaal gesproken zoekt ze de zon op, maar nu besluit ze de kerst bij haar broertje, moeder en stiefvader door te brengen, mensen met wie zij geen goede band heeft. Alleen verloopt de reis niet voorspoedig. Anna valt in slaap in de trein, belandt ver van Berlijn en er is geen vervoer naar de Duitse stad mogelijk. Op dat moment begint Anna’s winterreis.
Het is dus duidelijk: als je een echt kerstboek verwacht, word je teleurgesteld. Anna strandt en denkt wel na over de kerst, maar het echte kerstgevoel blijft uit. Wel wordt tig keer ‘Last Christmas’ aangehaald, wat niet alleen Anna ergert, maar ook de lezer. Na het lezen van dit verhaal bestaat de kans dat je het lied van Wham! volgende kerst nog steeds beu bent.
Samen met Anna reizen we door veel plaatsen in Duitsland. Het is winter. Bomann beschrijft de plekken en geeft je het gevoel dat je er zelf aanwezig bent. Dat is de kracht van deze auteur, of ze nu een historische roman of familieroman schrijft, je ziet altijd voor je wat er gebeurt in het verhaal.
Veel meer positiefs is er niet over dit boekje te zeggen. Het is duidelijk een korter verhaal waarin Bomann niet al haar kwaliteiten in kwijt kon. Het hele verhaal kabbelt wat voort en er gebeurt vrij weinig. Nou, er gebeurt wel van alles, maar dat zijn vooral gebeurtenissen die te toevallig zijn. Het moet wel steeds misgaan op Anna’s reis, dat gevoel bekruipt je tijdens het lezen. Geen stroom, geen oplader, autopech, lege gsm. Het lijkt wel alsof alles tegenzit. En dat past niet in het verhaal. Niet als je er een ‘kerstig’ gevoel bij wil krijgen. De keuzes van Bomann voor deze pech zijn wel logisch, omdat het een reden biedt voor Anna om goed over haar verleden na te denken. Maar toch lukt het Bomann niet om de juiste diepgang in het personage Anna te stoppen.
Anna’s overpeinzingen over het verleden zijn gelukkig wel een toevoeging aan het verhaal. Zonder dat zou Een wonderlijke winterreis een boek zonder verhaal zijn. Een roadtrip door een winters landschap zonder reden. Dus het kleine beetje familiegeschiedenis redt het verhaal.
Een wonderlijke winterreis is een tegenvaller na het lezen van de historische romans van Bomann. De diepgang ontbreekt en dat maakt dat het niet als een boek van deze auteur voelt. Is dit je eerste Bomann en ga je zonder verwachtingen het verhaal in, dan zul je met een feelgoodgevoel achterblijven. De fans zijn helaas te veel verwend om blij van dit boek te worden. | 0neg
|
Laat ik beginnen met te zeggen, dat het boek totaal niet aan mij besteed was. Ik ben duidelijk geen ‘hardcore’ literatuurlezer en de diepere betekenis, thema’s en achtergronden gingen veelal volkomen aan mij voorbij. Wat voor mij overbleef was een grote, warrige brij van woorden en zinnen waar ik totaal niet mee uit de voeten kon en me vaak in verbijstering achterhield en waarbij ik me in opperste verwarring afvroeg wat ik in hemelsnaam gelezen had.
‘Een stad, het meisje en de duivel’, de derde roman van Svealena Kutschke, wordt aangekondigd als een familie-epos en vertelt het verhaal van Lucie en Christoph, hun dochter Freya, en hun kleindochter Jesse: een Duitse familie in de schaduw van de onlusten van de twintigste eeuw. Het verhaal speelt zich af in Lübeck, de geboortestad van Thomas Mann, maar ook de stad waar het fascisme ten tijde van Lucie en Christoph floreerde en 50 jaar later als Jesse opgroeit het neofascisme opgang maakt. De rivier de Trave stroomt, behalve door Lübeck, ook als rode draad door het verhaal.
Ik las het verhaal als e-book feuilleton en het kostte me steeds meer moeite om me ertoe te zetten de aflevering van die week te lezen. Ik stelde het leesmoment steeds verder uit en nam het boek pas ter hand als verder uitstel echt niet meer mogelijk was. Ik stortte door de ellendige, uitzichtloze levens van de hoofdpersonen bijna zelf in een depressie. Het was een over meerdere generaties verspreide doorlopende neergaande spiraal naar totale ondergang die door geen enkel moment van geluk of een klein lichtpuntje doorbroken werd.
Ondanks dit alles kan ik er toch niet omheen om mijn waardering voor Kutschke uit te spreken voor de vele schrijfuren en tijd die ze in dit lijvige werk heeft gestoken. En heel soms wist ze me in de algehele malaise opeens te verrassen met mooie volzinnen of een beeldende omschrijving waar ik om moest glimlachen:
‘Je zou de indruk kunnen krijgen dat de bank zelf zich met alle vier zijn sierlijk gedraaide pootjes tegen de muren schrap zette, zich met haar hele volumineuze groene fluweel tegen de sociale neergang verzette.’ (pag. 254).
Maar deze momenten waren helaas op de vingers van een hand te tellen. Over het algemeen kwam het op mij over als een grote ‘bad trip’ van een hallucinerende schrijfster die zelf ook door het bomen het bos niet meer zag. Mijn hoop op een alles verklarend einde van het verhaal werd niet gehonoreerd. Sterker nog, na het lezen van het laatste deel was, toen ik heb boek tot mijn grote opluchting eindelijk kon dichtslaan, mijn verwarring alleen nog maar groter geworden. Het zal wel iets zeggen over mij als lezer, maar dit soort hoge literatuur gaat gewoon mijn pet te boven. Het was voor mij in ieder geval geen ‘unterhaltungsliteratur, zoals een andere Duitse auteur haar boek zo mooi omschreef, maar een grote worstelpartij die ik het liefst zo snel mogelijk weer wil vergeten. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.