text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik bleef doorlezen, met het idee dat mij een diepere laag ontging, of een verborgen boodschap. Maar toen ik het boek uit had, vond ik het nog steeds ontzettend saai.
Het gaat alleen maar over Sal die van de ene kant van Amerika naar de andere reist en weer terug. Hij ontmoet steeds dezelfde mensen, doet steeds dezelfde domme dingen.
Ik heb dit boek totaal niet begrepen. | 0neg
|
Bijna iedere feelgood-lezer heeft wel een boek van Daniëlle Steel (1947) in de kast staan. De auteur is al jarenlang enorm populair en haar boeken worden overal ter wereld vertaald en verkocht. Inmiddels heeft Steel zo’n zeventig titels op haar naam staan. Verloren zoon is de nieuwste uitgave van de schrijfster en verscheen dit jaar bij uitgeverij Luitingh Sijthoff.
Peter en Michael zijn tweelingbroers. Al heel snel wordt duidelijk dat Michael altijd zijn zin wil hebben en hij lijkt het geen probleem te vinden om Peters leven op die manier te verpesten. Voor Peter is dit de reden om met zijn familie te breken en in New York te gaan wonen. Als de crisis begint en Peter zijn baan, vermogen, bezittingen en ook nog eens zijn vrouw kwijtraakt, besluit hij terug te keren naar zijn geboortedorp waar zijn broer Michael al jaren als ‘heilige’ dokter wordt gezien.
Het verhaal begint redelijk saai vanwege de uitweidingen over de economische situatie van Peter en de beursstanden in New York, maar komt in een stroomversnelling als Peter in zijn geboortedorp terugkeert. Dat lijkt iets positiefs, maar helaas is dat bij dit verhaal helaas niet het geval.
In het begin van het verhaal wordt duidelijk hoe erg Peter en Michael elkaar haten. Zelfs na het sterven van hun ouders was het haat en nijd en de twee willen elkaar het liefst nooit meer zien. Duidelijk. Als Peter in het oude vakantiehuis gaat wonen en zijn broer op een dag zijn excuses maakt, wordt alle haat in één keer overboord gegooid. Knuffel hier, knuffel daar en Peter en Michael zijn de beste vrienden. Dat is enorm ongeloofwaardig en zelfs bizar.
Michael is het goed gaan maken met Peter op aanraden van zijn vrouw Maggy. Zij had in haar jeugd, voordat ze invalide werd, kort een relatie met Peter. Ze kon het niet aanzien dat de twee broers geen contact hadden met elkaar. Op het moment dat Maggy in het verhaal komt, weet je meteen dat er iets niet klopt. Het zou flauw zijn om te zeggen wat, maar waar Michael mee bezig is, ligt er vanaf het begin heel dik bovenop. En dat wordt gedurende het verhaal bevestigd. Michael is veel te glad en de manier waarop hij met z’n vrouw omgaat, zegt voldoende over de voorspelbaarheid van het einde van het verhaal. Dat is jammer. Ook de laatste pagina’s zijn enorm voorspelbaar. Zó voorspelbaar zelfs dat je bijna geen zin meer hebt om verder te lezen. Je weet toch al hoe het eindigt. Het geeft je bijna het gevoel dat je in de maling wordt genomen, zo enorm voorspelbaar is het.
Verloren zoon is een van de vele romans van een zeer populaire schrijfster. De auteur weet altijd veel boeken te verkopen, maar de vraag is of dat te danken is aan haar naam of aan haar schrijfkwaliteiten. Verloren zoon duidt niet op werk van een geweldige auteur. Het is een enorm voorspelbaar en ongeloofwaardig verhaal dat ook nog eens enorm saai begint. Leuk voor de fans. Niks voor de echte feelgood lezers. | 0neg
|
Op aanraden van velen ben ik dit boek beginnen te lezen. Na 250 blz. wilde ik er al mee ophouden, zo'n langdradig, dun verhaal. Maar dan komt het verhaal eindelijk op gang en verwordt het tot een ongeloofwaardig verhaal met karikaturale personages. Het boek deed me denken aan John Irving. Die schrijft ook altijd verhalen met ongeloofwaardige hoofdpersonages en vooral enkele honderden bladzijden te veel. Spijtig, maar heb veel tijd verloren met dit boek. | 0neg
|
Ik had er veel van verwacht, maar helaas. Nu kan een boek wat je zoveel laat zien op social media zelden aan de verwachtingen voldoen. Ik sloeg het teleurgesteld dicht. | 0neg
|
Delicious is een maandelijks verschijnend foodtijdschrift, dat niet alleen in Nederland maar wereldwijd wordt uitgegeven. Valli Little werkt voor Delicious in Australië. Zij schrijft daar vele recepten die ook in de Nederlandse editie veelvuldig geplaatst worden. Daarnaast wordt van haar recepten zeer regelmatig een nieuw kookboek uitgegeven.
Nu, vlak voor de feestdagen, wordt er een serie uitgegeven met een mooie prijs voor menig schoen of sok. Deze kookboeken zijn samengesteld uit eerder verschenen kookboeken en agenda van Delicious.
Eén boek uit deze serie is Delicious, 60x easy recepten.
Makkelijke recepten. De gemiddelde bereidingstijd is voor de helft van de recepten rond de 20 minuten en voor de andere helft rond de 45 minuten. Met een paar uitschieters naar boven en een paar naar beneden. Deze tijden gelden dan wel nadat je de ingrediënten zo hebt klaar staan als in de ingrediëntenlijst vermeld staat: fijngesneden, gehakt, geraspt, gestoomde jasmijnrijst voor erbij…
Zo wordt hier een mosselrecept klaargemaakt in 10 minuten. Ja, met panklare mosselen! Maar we weten allemaal, dat je daar wel even mee bezig bent. Mosselen wassen en tikken op die beestjes om te kijken of ze nog leven. Dat gaat je zeker niet allemaal lukken in 10 minuten.
Je moet elk recept dus echt goed lezen om te bepalen hoeveel tijd er in de keuken nodig gaat zijn.
In het voorwoord zegt Little: “In Easy laten we zien hoe je in weinig tijd een heerlijke maaltijd kunt maken.”
Hierboven hebben is de tijd reeds besproken. Nu de heerlijke maaltijd.
Natuurlijk kan dit boekje je op leuke en lekkere ideeën brengen. Leuke aanvullingen op je keuken-repertoire. Maar het zijn zeker niet allemaal (volledige) maaltijden. Vaak zit er helemaal geen groente bij: homemade gehaktbrood, jachtschotel met gnocchi, orzo met wilde paddenstoelen en truffel. Of slechts 120 gr diepvriesdoperwten voor 4 personen. Voor een goede maaltijd moet je het recept zelf gaan aanvullen.
De zestig recepten zijn verdeeld over de hoofdstukken: Pasta en risotto (geen risotto gevonden), Gevogelte (lees kip), Varkensvlees, Lamsvlees, Rundvlees, Zeebanket en Vegetarisch.
Op elke linker pagina staat het recept en op de rechter pagina een foto. Zoals je van Delicious mag verwachten zijn de foto’s zeer aantrekkelijk.
Als laatste een duidelijk register.
Verder geen poespas, maar dat hoeft ook niet.
Uit het hoofdstuk Varkensvlees:
Italiaanse varkenshaasjes
hoofdgerecht (4 personen)
600 g aardappels (bijv. desiree), geschild, in stukken van 3 cm
2 el olijfolie
1 tak rozemarijn, naaldjes fijngesneden
2 varkenshaasjes (elk van ± 500 g), doormidden gesneden
8 dunne plakjes (platte) pancetta*
250 g kerstomaatjes, aan kleine trosjes
pesto, voor erbij
ook nodig: een bakplaat, ingevet
Verwarm de oven voor op 200°C.
Blancheer de aardappels 5 min. in een pan met gezouten kokend water en giet ze af. Schik ze naast elkaar op de bakplaat, schep ze om met 1 eetlepel olijfolie, bestrooi ze met wat zout en peper en rooster ze 20 min.
Vermeng intussen de rozemarijn, knoflook en 1 eetlepel olijfolie. Bestrijk de varkenshaasjes hiermee, omwikkel elk stuk met 2 plakjes pancetta en zet dit vast met keukentouw of cocktailprikkers.
Bestrooi ze met wat zout en peper. Schik ze tussen de aardappels op de bakplaat en rooster ze nog 15 min. mee. Leg de tomaatjes erbij en rooster alles nog 5 min., tot de aardappels goudbruin kleuren, de stukken varkenshaas gaar zijn en de tomaatjes net wat zachter worden.
Serveer het vlees met de aardappels en tomaatjes en schep er wat pesto op.
Bereiden ±10 min. / oven ± 45 min.
*Pancetta is in zout ingemaakt buikspek dat twee weken rijpt. Het is plat of opgebonden tot een rol te koop. De platte soort wordt in de keuken gebruikt; de opgerolde soort is (rauw) vaak onderdeel van een schotel antipasti.
In een ander recept laten ze zien hoe je zelf verse pesto kunt maken. Daar wordt duidelijk naar verwezen. | 0neg
|
Onder de oppervlakte is de tweede thriller van de hand van de Nederlandse Sandra Berg. Net als in haar voorgaande boek, De nacht van de wolf, is dit verhaal geconcentreerd rondom Julia, een journaliste. Julia krijgt opdracht een verhaal te schrijven over de verdwijning van Renee Silver. Ze neemt contact op met Chris, de vriend van Renee, voor een gesprek. Al snel raakt Julia gefascineerd door de verdwijning van Renee en ze is ook niet ongevoelig voor Chris. Julia gaat dus zelf op onderzoek uit om er achter te komen wat er gebeurd is. Een grote rol daarbij speelt het dochtertje van Chris, Meggie. Meggie lijkt autistisch en is getraumatiseerd door ervaringen met haar moeder die het gezin heeft verlaten om naar een sekte te gaan. Deze sekte lijkt ook nu een rol te spelen bij de verdwijning van Renee. Vreemd genoeg lijkt de kleine Meggie meer te weten van wat er gebeurd is.
Sandra Berg heeft een thriller afgeleverd met een ingenieus plot. De uiteindelijke ontknoping is verrassend en tegelijkertijd bevredigend. Ik heb het vorige boek niet gelezen, wat misschien een nadeel is. Hoofdpersoon Julia stelde mij misschien daardoor voor grote raadsels. Wat bezielt deze dame om zich zo in deze zaak te storten? Ik kreeg niet echt een goed beeld van haar beweegredenen en haar persoonlijkheid. Bovendien krijgt ze nogal wat voor haar kiezen. Wanneer Berg een serie over deze Julia gaat schrijven, hoop ik dat de hoofdpersoon het in een volgend boek wat makkelijker krijgt. Wat ik persoonlijk jammer vind is dat het boek voor het grootste deel in dialoog-stijl is geschreven. Het eerste hoofdstuk bestaat bijvoorbeeld voor het grootste deel uit een dialoog tussen Julia en hoofdpersoon Ian. Dit leest niet altijd lekker en het maakt het verhaal wat kaal. Al met al is het een redelijke thriller van eigen bodem met een aardig plot. Af en toe spannend, maar wat mij betreft met een wat minder aansprekende schrijfstijl. Maar dat kan te maken hebben met mijn persoonlijke voorkeur: ik hou van karakterontwikkeling en sfeertekeningen en deze vind ik beide niet terug in dit boek. | 0neg
|
Het raadsel van Het Sixtijnse Geheim bestaat uit acht letters die bij restauratiewerkzaamheden aan de beschilderingen in de Sixtijnse kapel aan het licht worden gebracht. Waarom heeft Michelangelo deze letters aangebracht? Het Vaticaan is bevreesd dat de betekenis een grote invloed kan hebben op het imago van de Kerk.
Het boek begint als een verhaal uit de ik-vorm. De Ik-verteller wordt een verhaal verteld dus na enkele pagina's wordt overgeschakeld op de hij-vorm. De eerste 50 blz had ik echter grote moeite om in het boek te komen, om mee gezogen te worden door het verhaal. Vanaf het begin had ook ik moeite om 'de grote impact van de ontdekking' te geloven. De hoge geestelijken maken zich er bijzonder druk om, alsof de Kerk op instorten staat. Heel het boek ben ik dus niet mee met de spanning die vasthangt aan die letters omdat het mij gewoon te gemakkelijk is wat er dus voor zorgt dat ik het boek wel heb uitgelezen maar dat ik nooit echt verlangde om verder te lezen. Het is zeker geen pageturner zoals de boeken van Dan Brown.
Ook het feit dat er in het begin van het boek een lijst gezet wordt met uitleg over wie wie is maakt het niet gemakkelijker om lezen aangezien je altijd terug naar voor moet bladeren wil je nog weten wie wie is. Zo is het ook met enkele Italiaanse uitspraken die, als je ze wil begrijpen, vereisen dat je begint te bladeren in het boek. Dit zorgt er ook mede voor dat je niet in het verhaal geraakt. Je wordt namelijk elke keer geblokkeerd omdat je als het ware uit het verhaal moet stappen en op zoek moet gaan naar de betekenis van bepaalde Italiaanse zinnen. Dat is jammer, omdat je als lezer zo niet in het verhaal kunt inleven.
Maar uiteindelijk wou ik toch wel weten wat de ganse uitleg nu eigenlijk was, zeker na de zelfmoord van een pater. Maar al bij al vond ik het een beetje bij de haren getrokken roman, geschreven om mee te doen met de Da Vinci-hype. (zo lijkt het toch)
Ik stap terug over op Dan Brown, wat toch nog meer 'the real thing' is. | 0neg
|
Het boek is mooi vormgegeven en begint veel belovend, maar na verloop van tijd wordt de toon steeds meer betuttelend. Het is interessant om te lezen waar katten vandaan komen, wat ze drijft en hoe we bepaald gedrag moeten interpreteren. Op dat laatste punt is de schrijfster wat mij betreft te ver doorgeslagen, want als ik haar moet geloven dat is het eigen zielig dat we überhaupt katten als gezelschapsdier houden. | 0neg
|
De basis van het verhaal ligt in de jeugd van Liesbeth, dochter van de bovenmeester in een Zeeuws dorp. De-dochter-van moet altijd braaf zijn en overal goed in zijn, dat hoort nu eenmaal zo .Als klein meisje is ze aan de ene kant dol op haar vader maar aan de andere kant is ze soms bang van hem. Als ze wat ouder wordt ziet ze dat de relatie tussen haar ouders anders is dan bij andere kinderen, liefdeloos misschien? Als haar opa bij hen in huis komt wonen verslechtert de relatie helemaal, maar ja een kind moet voor zijn ouders zorgen dus opa blijft met alle gevolgen van dien.
Liesbeth is blij als ze gaat studeren en op kamers kan.
wanneer de bovenmeester later alleen overblijft is het toch zijn dochter die regelmatig een paar uur in de auto zit om hem te bezoeken. Als hij de eerste verschijnselen van Alzheimer gaat vertonen begint voor Liesbeth haar strijd met haar eigen inborst. De problemen waar ze voor komt te staan en de reactie van haar vader op alles zullen voor veel mensen herkenbaar zijn en dat maakt het boek dan uiteindelijk ook goed te lezen,
Het eerste deel van het boek, over haar jeugd vind ik echter wat traag en veel van het zelfde en zorgde er voor dat ik het opzij wilde leggen. De schrijfstijl waarbij zeer regelmatig van tijd gewisseld wordt is ook verwarrend soms. | 0neg
|
Dat Taboe een boek is voor de liefhebbers van Karin Slaugther, betwijfel ik. Daarvoor schiet Casey Hill teveel schrijverstalent te kort. De basis van het boek is ok, maar de uitwerking mist veel. Als je lekker in een boek zit, dan kun je niet stoppen. Bij dit boek moest ik mezelf telkens pushen om het boek te pakken en dat kan toch nooit de bedoeling zijn. De personen misten diepgang, het verhaal miste aantrekkingskracht. | 0neg
|
Veelbelovend, dat is het begin van De halsketting, het debuut van Cato Frederiks. Ze begint haar verhaal met Richard en de zwangere Aleide. Ze worden bezocht door Tamara die vertelt over Sarah, een oude bekende van de twee die een vloek over de nog ongeboren baby uitsprak. Richard en Aleide besluiten, uit veiligheid voor hun kind, uit elkaar te gaan. Echter, de vloek kunnen ze niet meer keren. Ooit zal Sarah de macht over de baby krijgen.
Zestien jaar later is de baby uitgegroeid tot puber Lara. Op haar verjaardag krijgt ze een ketting. De daaropvolgende nacht verdwijnt ze uit de 21e eeuw en keert ze terug naar het jaar 1227. Daar ontmoet ze Aldrick en Isabol. Al snel hoort ze waarom ze weggehaald is uit de 21e eeuw: er rust een vloek op haar. Lara gaat op zoek naar Sarah om te ontdekken wat er precies aan de hand is. Sarah vertelt Lara wat er in het verleden gebeurd is: ‘Ik vervloek u, Richard van Duyn en u, Aleide Maerde. Ik vervloek u met het eeuwige leven. U zult nooit kinderen krijgen, op één na. En dat kind zal ik mij toe-eigenen en slechts de moed en het karakter van dat kind zullen bepalen of zij in leven blijft of niet. Het is aan u om dit kind op te voeden om het vervolgens aan mij af te staan. Als zij erin slaagt haar edele karakter te bewijzen, zult u van die vloek verlost worden. Niet eerder. Als zij er niet in slaagt, zult u voor eeuwig branden in de hel.’ Lara’s queeste start.
Helaas slaagt Frederiks er niet in het niveau uit de proloog voort te zetten. Vrijwel direct verzandt haar verhaal in een afstandelijk geheel. Frederiks simpele schrijfstijl gooit roet in het eten. Zeer afstandelijk en ‘gemaakt’ beschrijft ze Lara’s levensverhaal, ‘Lara droomde vreemd deze nacht’, waardoor de lezer het gevoel krijgt dat ze slechts een verhaaltje vertelt. Tegelijkertijd grossiert ze op diverse plaatsen in het geven van onnodige details, waarmee ze het verhaal meer slecht dan goed doet. De details voegen daadwerkelijk niets aan het verhaal toe en leiden slechts af: ‘Ter ere van haar verjaardag mochten ze van Aleide een glaasje wijn bestellen.’
Dit alles combineert ze met een verhaal dat hier en daar fouten in de logica van het verhaalverloop bevat. Tegelijkertijd blijft het verhaal zeer oppervlakkig. Frederiks schept voor zichzelf de kans de middeleeuwse geschiedenis aan te kaarten, maar komt niet verder dan het scheppen van een halve couleur locale. De lezer waant zich slechts met één half been in de geschiedenis; het andere anderhalve been staat gewoon in de 21e eeuw: handelingen en het taalgebruik doen niet denken aan jaren geleden. Logischerwijs ontstaat bij de lezer geschiedenishonger die maar niet gestild wordt.
Met de toevoeging van het verhaal van Richard en Aleide, in de 21e eeuw, brengt Frederiks een beetje verdieping aan in haar verhaal. Ze zorgt voor meer actie en schroeft het verhaaltempo op. In eerste instantie lijkt dit gunstig voor het verhaal. Wie kritischer leest, oordeelt echter anders: door het hoge verhaaltempo worden verhaalelementen onaannemelijk: mensen gaan in slechts een paar bladzijden van kerngezond naar dood en begraven en reizen lijken korter te duren dan ooit.
Dan blijven slechts de personages over die De halsketting tot een goed verhaal kunnen maken. Helaas voegen ook zij niet veel toe. Lara, maar ook de andere personages blijven plat en vertonen eigenaardigheden: Frederiks verzaakt in het beschrijven van hun innerlijk. Daarbij is de enorme gelatenheid waarmee op elke situatie gereageerd wordt hoogst ongeloofwaardig. Lara accepteert haar nieuwe situatie, hoe bijzonder, vanaf de eerste tel volledig: ‘En ik weet eigenlijk niet waarom ik hier ben, maar goed. Waarschijnlijk kom ik daar over een tijdje wel achter.’ Ook haar ouders lijken zich geen enkele zorgen te maken en zelfs de middeleeuwse Dangi neemt direct aan dat Lara ‘gewoon’ uit een andere tijd komt.
Helaas brengt De halsketting niet het gehoopte. Het verhaal wordt met een mooi, maar clichématig, einde afgesloten. Frederiks vertelt een op zichzelf boeiend verhaal, maar verzaakt in een volledige uitwerking. Ze laat te veel kansen liggen. | 0neg
|
Summer Under the Stars is een boek dat onmiddelijk mijn aandacht trok vanwege de prachtige cover. Ik viel onmiddelijk voor de kleuren en de schattige tekening op de voorpagina. En toen ik zag dat het boek werd aangeraden voor fans van Holly Martin, moest ik het natuurlijk te pakken krijgen!
Ik heb geen idee wie de vergelijking met Holly Martin heeft gemaakt. Maar jongens, ze konden er niet verder naast zitten. Summer Under the Stars haalt op geen enkel moment het niveau van Holly haar verhalen. Het is klassieke chicklit, mateloos voorspelbaar, niet erg origineel en vooral vol met instalove.
Maar laten we ook iets positief zeggen over het boek. Ik vond de schrijfstijl wel fijn. Catherine Ferguson heeft een heel vlotte schrijfstijl en dit was fijn om te lezen.
Daarnaast vond ik de verhaallijn over de rouwperiode van Daisy en haar zoektocht naar haar echte moeder ook wel interessant. De gevoelens die ze had voelde realistisch aan en ik leefde echt met haar mee. Maar om heel eerlijk te zijn, dit is het enige onderdeel van het verhaal dat echt de moeite waard was om te lezen.
En dan de romantiek in dit boek… daar wordt de bal echt volledig misgeslagen. Allereerst is er natuurlijk de starten romance tussen Daisy en Toby. Ik denk dat een blinde kan zien dat hun relatie niet echt geloofwaardig is. Ze hebben niets gemeenschappelijk. Elke vorm van aantrekkingskracht ontbreekt. Hun hele relatie voelt als een mechanisme om het verhaal op gang te brengen. Enerzijds om Daisy te kunnen laten praten over hoezeer ze haar moeder mist en hoeveel ze wel niet van Toby’s moeder houdt. Maar ook om ervoor te zorgen dat Daisy op kampeervakantie gaat. (Wat het is natuurlijk ondenkbaar dat een single meisje op kampeer vakantie zou gaan. Neen, daar hebben we echt een man voor nodig! Liefst een man die de natuur haat! Logisch toch!) Mijn haar ging ook helemaal rechtstaan naarmate hun relatie groeit in het boek. Echt een absolute dikke vette neen voor mij !
En dan hebben we het nog niet gehad over Jake, het mannelijke exemplaar dat van aan de kant van het meer Daisy in verleiding moet brengen. Hij maakt kennelijk geweldige thee, want na een klein kopje netelthee spreken we al over liefde. Klassiek gevalletje instalove. En eerlijk, ik zou het nog door de vingers willen zien als ik ook maar een beetje chemie tussen Daisy en Jake voelde…; Maar jammer genoeg is er geen enkel gevoel van passie of romantiek. wasn’t so incredible meh. Again no chemistry, no moments of passion… nothing.
Ik kan het boek niet anders samenvatten dan een dikke, vette “meh”. Het was niet slecht. Het was vooral snel te lezen en het ontbrak een deftige verhaallijn. Het is een gevalletje van dertien in een dozijn. Jammer want de cover was zo veelbelovend. | 0neg
|
Vakanties met Casa Nostra, ze zijn geweldig (volgens Alicia althans) en hebben met de gaafste feesten en bijzonderste momenten. Alicia geniet met volle teugen van Casa Nostra en kan niet wachten tot er weer een vakantie komt. Alles lijkt perfect te zijn... of LIJKT dit alleen maar zo?
Alicia komt op haar 11e terecht bij Casa Nostra en op dat moment veranderd haar hele leven. Alles draait vanaf nu om Casa Nostra en om de mensen van Casa Nostra.
In een heel bijzonder meisje wordt je door het leven van Alicia geleid, vanaf haar eerste tot haar laatste vakantie bij Casa Nostra. Dit verhaal is geschreven als een soort brief aan de leidster van Casa Nostra, genaamd Sofía. Hierdoor krijg je een iets andere stijl van schrijven, omdat er vaak met 'jij' en 'je' wordt geschreven. Hier moet je in het begin even aan wennen, maar daarna leest het prima en heeft het wel wat.
Het verhaal zelf gaat over de invloed van Casa Nostra op het leven van mensen, dus onder andere op die van Alicia en haar familie. Hier draait eigenlijk het hele boek om, want Alicia haar hele leven draait om Casa Nostra en het 'perfecte' leven, dus het boek ook. Alleen dat dit 'perfecte leven' helemaal niet zo perfect is zie je natuurlijk al vanaf het begin aankomen. Op het laatst worden de gevolgen van Casa Nostra duidelijk, maar hoe het afloopt is dan weer een soort van onduidelijk.
Een heel bijzonder meisje is geen slecht boek, maar zeker ook geen bestseller. Zo heeft het boek een leuke verhaallijn en een apart onderwerp. Alleen er zijn toch echt wel een paar grote nadelen. Zo is dit duidelijk een jeugdboek, terwijl dit in de leesclub - zo heb ik dit boek gelezen - nergens vermeld stond. Het is een dun boekje (+/- 160 blz.) en voor mij gewoon te kinderachtig. Simpele zinnen en voorspelbare gebeurtenissen maken het er niet beter op. Ook komen er vage personen in voor (of gebeuren er rare dingen) en snapte ik het verhaal niet echt meer (of dacht ik het te snappen, maar tegelijkertijd ook weer niet). Het feit dat het einde mij ook niet helemaal duidelijk werd, was nou ook niet echt een pluspunt.
Mijn beoordeling van een heel bijzonder meisje komt daarom relatief laag uit.
Ja... het boek heeft een leuk onderwerp.
Nee... het boek is te kinderachtig, te voorspelbaar en te vaag tegelijk. Ik heb me door dit boekje heen gelezen, maar ik zou hem niet aanraden aan mensen. Misschien aan mijn kleine nichtje... maar daar houdt het dan ook wel mee op. | 0neg
|
Er gaan een heleboel mensen dood in het vervolg op Teardrop. Eureka heeft de wereld laten overstromen door te huilen. Haar moeder zei nog, laat nooit een traan. Toch deed ze dat, en een er zijn heel veel mensen omgekomen. Eureka vlucht met Ander, Cat, haar vader en de tweeling. Ze moet Atlas verslaan, die het lichaam van haar beste vriend Brooks overgenomen heeft. Kan ze de wereld nog redden? En Brooks? Ik kan je verklappen dat ze heel veel dierbare mensen verliest en ze uiteindelijk doodgaat en Ander achterlaat... | 0neg
|
Waar het door komt, geen idee. Alleen dit boek van Jill Mansell viel me echt tegen. Te veel toevalligheden, gebeurtenissen die hop hop achter elkaar kwamen...Soms knullige zinnen.
Toch genoot ik van de sfeer. Het huis op het plein...de oudere dame Zillah die nog jong van geest was...Heel leuk. Ook Essie vond ik leuk. Ook tof dat er door Schotland gereden wordt. Zit je gelijk in het sfeertje toch van eigen vakanties daar. Mooi dat er aandacht is voor terminale patiënten en hun laatste wensen. Dat alles maakt dat ik dit boek zeker uitgelezen heb met een gemengde glimlach:). | 0neg
|
Wat een zeurdirig verhaal. Bestaat dat?
Dan nu wel.
Komen achter dat ik het al voor de tweede keer lees en er voor de tweede keer niet door kom.
Ik kan ook opschrijven wat er in m n leven gebeurt. Met mn moeder, bij de super en op mn werk, maar dan is het nog geen leeswaardig voek en/of verhaal. | 0neg
|
Ik ben blij dat ik 'Op klaarlichte dag'gekocht heb op basis van positieve reacties van anderen. Waarom? Omdat ik hierdoor de flaptekst niet gelezen heb. Had ik dat wel gedaan, dan had het verhaal weinig verrassends meer voor me in petto gehad.
Op klaarlichte dag leest lekker vlot, het is in zeer eenvoudige taal geschreven (predikaat literaire thriller vind ik daarom misplaatst). Het boek is onderhoudend, hoewel de inhoud zeer onwaarschijnlijk en vergezocht is. Nathalie wordt mishandeld door haar criminele vriend. Het moment dat hij de hand aan de baby dreigt te slaan, biedt Nathalie verzet en slaat met het kind op de vlucht. Haar vriend weet hen steeds weer te vinden. Ongeloofwaardig detail: als je een relatie met een crimineel hebt en vermoedt dat hij GPS-apparatuur in je tassen heeft verstopt omdat hij je steeds weet te traceren, gooi je deze tassen weg en koopt direct nieuwe exemplaren.
Nog zo'n ongeloofwaardig detail: als je met een baby een veilig heenkomen zoekt en wil dat je vriend je niet vindt, laat je het reiswiegje niet in de auto staan, dan ziet iedereen dat je een baby bij je hebt. Zo zijn er nog meer ongeloofwaardige details, nl. het moment dat rechercheur Julia op een kerkhof Nathalie en kind ontmoet. Nathalie vertelt direct haar levensverhaal en de rechercheur vertrouwt haar en regelt direct onderdak bij haar oma. Nogal vreemd en ook de rest van het verhaal is vergezocht. Waarom, dat laat ik in het midden, anders hoeft niemand het boek meer te lezen. | 0neg
|
Ik sluit mij aan bij de reactie die hieronder geschreven is.
Ik vond het begin goed..al was ik vanaf het begin niet zo kapot van de schrijfstijl, maar dat even terzijde. Het geheel kon mij uiteindelijk niet bekoren. | 0neg
|
Heel zelden meegemaakt dat het een bijna onmogelijke taak is om iets positiefs te vermelden over een boek. Met dit boek is het dus zover...en dat is dan meteen ook misschien het enige positieve punt. Verhaal spreekt totaal niet aan,geen spanning,zwakke personages. Neem daar dan nog de heel ondermaatse schrijfstijl bij en je gaat je echt ergeren aan dit werk. De humor(slik)zou de lachband die te pas en te oppas op televisie wordt gebruikt nog op tilt doen slaan. Dit is het eerste schrijfsel van deze auteur,een vervolg gaat er allicht niet komen. Ben gewoonlijk mild in mijn oordeel en matig of zwak vind ik normaal volstaan om een minder werk te evalueren. In dit geval is matig of zwak de waarheid oneer aandoen. Een voordeel,ik denk niet dat het slechter kan. Ik ga dit boek dan ook zeker niet uitlenen in mijn vriendenkring want zelfs de beste vriendschap houdt hier waarschijnlijk abrupt mee op. Wat een teleurstelling! | 0neg
|
Het eerste deel kon mij al niet bekoren, maar het tweede deel is helaas niet beter. Het komt tergend traag op gang en heeft geen duidelijke richting of slot. De rest van de serie laat ik maar voor wat het is. Ik heb de moed niet meer om me daar ook doorheen te worstelen. | 0neg
|
Laat ik voorop stellen dat ik een grote fan ben van de boeken van Roel Janssen. Ik bezit ze allemaal. Het is dan ook nauwelijks te geloven dat dit onzin boek door dezelfde schrijver is geschreven. Het clowneske onderwereld duo is totaal niet geloofwaardig. Evenmin de stompzinnige dialogen tussen de hoofdpersoon en de bemanningsleden van het zeilschip. Ook bijna alle beschreven gebeurtenissen zijn onwaarschijnlijk. (bv hoe een onervaren journaliste in een zware orkaan het roer overneemt; en zo zou ik wel door kunnen gaan). De karakters van alle vier de hoofdpersonen zijn op zijn zwakst gezegd ronduit zwak beschreven. De werkelijk bedoelde personen in de werkelijke wereld zullen er zich een ongeluk om lachen. Het eind van het boek is echter te belachelijk voor woorden. Hoe het alle personen verder vergaat.... Nee toch Roel, dit is echt beneden je kunnen. Dat Charles den Tex bedankt wordt voor zijn commentaar op delen van het boek is zeker geen compliment voor Charles (die veel goede boeken heeft geschreven). De zeilvrienden van Roel hebben vast nog nooit een echte storm op zee meegemaakt. Hun zeilervaringen hadden ze beter in de prullenbak kunnen gooien. Jammer dat Roel ze heeft overgenomen. Maar ja, daar kan Roel zelf niets aan doen | 0neg
|
Hai hai,
Ik vind dit gewoon een slecht boek er wordt van de hak op de tak gesprongen. Er wordt veelste veel informatie gegeven. Het leest gewoon niet lekker en je verwacht heel veel van het verhaal maar er gebeurd gewoon bar weinig en alles loopt met een sisser af net een ballon die langzaam leeg loopt en je weet nog niet veel als het boek uit is. De kaft beloofde veel en zag er naar uit als een goed boek, maar helaas. Ik heb me door het boek heen geploeterd echt jammer........... | 0neg
|
Een boek dat je meteen grijpt. Een moeder, waarvan de dochter gepest werd op school en zij had het niet in de gaten. Uiteindelijk komt het meisje door zelfmoord om het leven. De woede van de moeder richt zich op haar omgeving en beklemmende scenes volgen. Toch blijf ik met een zeer onvoldaan gevoel achter. Ik begrijp het plot vast niet helemaal.
Ik ben best een fan van den Hollander, maar ik vind dit niet haar beste boek. Ik
las dit boek omdat ik de schrijver kende en de cover me aansprak. | 0neg
|
De context/achtergrond is leuk bedacht: Adolf Hitler heeft de 2e wereldoorlog gewonnnen en leeft in vrede met Amerika, als in 1964 president Joe Kennedy (de vader van) Berlijn bezoekt. Dan wordt er een lijk gevonden en gaat SS-rechercheur Xavier March op onderzoek uit. Hij ontdekt een complot waarbij hoge functionarissen betrokken zijn. March raakt daardoor zelf in de nesten waarbij hij op de hielen wordt gezeten door een bloeddorstige Gestapo-generaal Globocnik.
Het verhaal staat verder in het teken van de holocaust, de endlösung, en ik krijg de indruk dat Robert Harris zelf joods is en dit boek geschreven heeft om ons de verschrikkingen van de genocide goed in te peperen. Helaas vind ik het geen echt spannend boek en de schrijfstijl nodigt ook niet echt uit tot lezen. Er had meer ingezeten. | 0neg
|
If I stay is een film die onlangs in de Nederlandse bioscopen verscheen. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Gayle Forman. Ik kwam een aantal jaar gelden al met dit boek in aanraking door mijn werk bij de bibliotheek. Het plot sprak me aan en sindsdien staat het al op mijn to-read list. Het uitkomen van deze film is een mooi excuus om het eindelijk maar eens te gaan lezen.
Als op een dag Mia en haar familie betrokken raakt bij een tragisch auto-ongeluk, verliest ze ineens haar familie. Haar ouders en haar jongere broertje overleven het niet. Zelf raakt ze in coma en treedt ze uit haar lichaam. Op deze manier kijkt ze mee met haar vrienden en grootouders. De beslissing is aan haar. Blijft ze in de wereld van de levenden of volgt ze haar familie.
Het boek bevat net iets meer dan 200 pagina's en is daarmee aan de dunne kant. Ik heb het in één dag uitgelezen en moet bekennen dat het een tegenvaller is. Het hele boek draait om de keuze die Mia moet maken, maar hier wordt nauwelijks aandacht aan besteed. Het grootste deel van het verhaal wordt verteld door middel van flashbacks, maar ook over momenten van voor haar geboorte. De uitwerking van de karakters is grotendeels oppervlakkig, maar op andere vlakken soms ook weer iets te uitgebreid voor een verhaal van deze lengte.
Het plot had veel potentie, maar wordt niet waargemaakt. Ik hoop dat de film beter is. | 0neg
|
Carla de Jong combineert het schrijven met een functie als adviseur bij een gezondheidsorganisatie en haar gezin. Na een roman (In retraite) en twee thrillers (Serpent en Outcast) heeft ze met Gebroken wit weer een roman geschreven en, zoals ze in een interview aangeeft, richt ze zich voortaan op het schrijven van romans 'omdat mijn kracht vooral zit in het scheppen van geloofwaardige karakters en hun ontwikkeling'.
Het verhaal begint met het onnodige overlijden van baby Stender in het Middenlandziekenhuis. Verpleegkundige Nathalie maakt melding van een medische misser, maar de gelederen sluiten zich rap en er verandert niets aan de mores in het ziekenhuis buiten de benoeming van bestuurder Twan Tweinstra. Hij probeert langs de weg van de geleidelijkheid nieuwe protocollen in het ziekenhuis te implementeren. Voorzitter van de artsenvereniging, medebestuurder en traumachirurg Eliza van Dam werkt nauw met Twan samen, maar heeft haar eigen agenda. Dan overlijdt er als gevolg van een fout van de artsen op de afdeling verloskunde weer een patiënt, dit keer de vrouw van een journalist. Het hele ziekenhuis houdt de adem in in afwachting van de gevolgen.
Een ijzersterk thema waarover een indringend verhaal te schrijven valt: dat moet wel een goed boek opleveren. Helaas heeft Carla de Jong deze gelegenheid niet met beide handen aangegrepen. Na een indrukwekkend begin van het boek, zakt het tempo al gauw in en ook inhoudelijk wordt er geen vervolg gegeven aan de flitsende opening. Het verhaal gaat eigenlijk nergens heen, karakters en plot blijven oppervlakkig en het geheel kabbelt met uitzondering van enkele kleine oprispingen op zijn gemak verder en de lezer dobbert rustig mee naar het einde. Positieve uitzondering voor wat betreft de karakterontwikkelingen is de figuur van Eliza van Dam die een problematische relatie heeft met haar dementerende moeder. De schrijfster heeft me met dit zijspoor geboeid en ontroerd. En door de aangename, vloeiende schrijfstijl, waarbij elk hoofdstuk een ander personage als hoofdpersoon heeft waardoor de lezer de verschillende visies en belangen in een ziekenhuis leert kennen, is het een boek dat je vlot uitleest. Maar al met al kan het niet tippen aan de hoge verwachtingen die waren opgebouwd, mede door de quotes op voor- en achterkant van het boek.
Samenvattend is Gebroken wit geen thriller, maar wel een roman die vlot leest, geen grote hoogte- en dieptepunten noch aansprekende karakters kent en de kracht en inhoud mist om een inspirerend verhaal rondom het thema 'medische missers' te zijn. | 0neg
|
Drie mensen ontvangen een email met de volgende tekst: “Hoe kan de EU het verloren vertrouwen van haar kiezers terugwinnen?” Allereerst ontvangt de president van de Europese Unie, Thomas van den Broeck, deze email. Ook journaliste Marie Vaerwyck “Madame Europe” en meesteronderhandelaar David Fox Cabane krijgen dezelfde vraag. Wat is hun overeenkomst met elkaar? Maar vooral hoe gaan zij een antwoord formuleren op deze vraag. De onbekende vraagsteller weet de druk steeds verder op te voeren.
Het Brussel-syndroom is het samenwerkingsverband tussen zwagers Marc Buelens en Raf Vermeiren. Marc Buelens is psycholoog en heeft vijftien non-fictie boeken op zijn naam staan. Raf Vermeiren heeft in 2013 zijn debuutthriller Moord in de basiliek gepubliceerd en werkte zeven jaar als adviseur van een partijvoorzitter en verschillende ministers.
De plaats waar het verhaal zich vooral afspeelt is uiteraard Brussel, het hart van de Europese Unie. Vooral de eerste honderd bladzijden slepen zich langzaam voort, met veel soms onnodige details, de taal is zeer Vlaams en dit doet als Nederlandse lezer je regelmatig zinnen meerdere malen herlezen en beseffen dat het in de Nederlandse ogen een raren zin is. De meest aparte zin is wel: “Je kan van een aquarium vissoep maken, maar van vissoep geen aquarium.” Rond de honderd bladzijden komt er ineens vaart in het verhaal en is er zelfs sprake van actie.
De ondertitel is “Maakt de Brexit uit van een duivels plan” Vele hoofdstukken zijn gesprekken tussen Thomas, Marie en David of hun individuele zoektochten. Altijd hebben de hoofdstukken de titel van een van drieën om het oogpunt duidelijk te maken. Het boek zet je wel aan het denken, niet zo zeer betreffende de Brexit, maar zouden er echt zulke activiteiten plaatsvinden om de EU te ondermijnen en mensen in een kwaad daglicht te plaatsen.
Het Brussel-syndroom is een politieke thriller, de spanning is zeker niet nagelbijtend en zeker de eerste honderd bladzijden hadden wat meer pit kunnen gebruiken. Op vele momenten is het langdradig en worden er vele details bijgehaald, welke uiteindelijk geen rol hebben in het plot. Het boek had iets directer moeten zijn om met veel aandacht te willen lezen. Het idee van het verhaal is goed, maar aan de uitwerking schort het. | 0neg
|
Achter S.J. Parris gaat de Engelse Stephanie Merritt schuil, auteur van twee goed ontvangen literaire romans en als journaliste werkzaam voor The Observer, The Guardian en New Statesman. Ketterij is haar eerste historische roman.
De Italiaan Giordano Bruno, al jaren op de vlucht voor de inquisitie, reist naar Engeland. Het is 1583, Elizabeth de Eerste zit op de troon, maar allerlei complotten proberen haar te laten vallen en Engeland te doen terugkeren naar de moederkerk in Rome. Giordano komt in Oxford terecht, een notoir paaps broeinest, en zoekt een oud boek dat aan alle religieuze twisten een eind zal maken. Zodra hij zijn intrek op de campus heeft genomen, valt de eerste dode. Er volgen er meer, en de manier waarop lijkt verdacht veel op wijze waarop vroeger katholieke martelaars om het leven kwamen. Giordano, die door de Engelse kroon gerekruteerd is om undercover papen op te sporen, verdiept zich in de zaak.
Tot zover het verhaal. Het zoeken van een oud wijs boek is weinig origineel. Op zich geen ramp als de rest van het verhaal boeit. Helaas is dat niet het geval. Ketterij is een langdradig verhaal en S.J. Parris doet geen moeite om het de lezer onderweg aangenaam te maken. Een historische roman speelt in het verleden, maar dat de auteur er automatisch van uitgaat dat het taalgebruik stijf en ouderwets moet zijn lijkt mij een misvatting. De hoofdstukken duren te lang om spannend te zijn. Het hele boek zou trouwens een stuk sterker worden als er twintig procent gesloopt zou worden aan irritante herhalingen en nietszeggende scènes. Grootste probleem is de hoofdpersoon Giordano die het gehele boek als ik-verteller functioneert. Dat de man het boek dat hij zoekt onmiddellijk vergeten lijkt op het moment dat de eerste moord wordt gepleegd is ongeloofwaardig. Verder is Giordano als ex-jezuït behoorlijk wereldvreemd hetgeen hem tot een sullige speurder maakt. Maar wat Ketterij vooral tot een taaie kluif voor de lezer maakt, is het ontbreken van iedere intelligente twist of verrassing. Onbegrijpelijk hoe zon matig boek aan tien landen verkocht kan worden. | 0neg
|
Wat een worsteling om dit boek uit te lezen. Naar mijn mening: afschuwelijk boek. Ik had enorme verwachtingen bij het lezen van de achterflap en de omschrijving van 'lyrische' proza.
Het begon al enorm saai, je wordt midden in een verhaal/leven gesmeten en eigenlijk krijg je heel weinig achtergrondinformatie (of toch achtergrondinformatie die belangrijk is). Dan plots is zijn heroïsche daad door een jongen van de verdrinkingsdood te redden en dan denk je - YES, eindelijk een beetje schwung in het verhaal. Niets is minder waar. Het blijft saai tot op het eind, verhaallijnen leveren niets op en het enige moment van vreugde die ik gevoeld heb in de afgelopen dagen was toen ik het boek eindelijk uitgelezen had en het nu ergens ver weg kan bergen. | 0neg
|
Ik ben niet verder gekomen dan pagina 75. De schrijfstijl is kinderlijk te noemen. Simpel. Te voorspellend om te lezen. | 0neg
|
Dank aan Thrillzone en Harper Collins dat ik dit boek mocht lezen voor de leesclub van Thrillzone.
De cover van het boek vind ik prachtig. Ik vond het best wel jammer dat je niet ten volle van een cover kan genieten bij een ebook. De cover toont een rustige stadje in Italië maar met dreigende wolken. Mede door de bloedvlek en de kleuren verwacht ik een spannend en misschien zelfs bloederig boek. Het verhaal is geïnspireerd op een seriemoordenaar die blijkbaar echt bestaan heeft. Jammer genoeg vind je er in het Nederlands of Engels weinig over terug. Wie een mondje Italiaans kan, heeft waarschijnlijk meer geluk.
Het verhaal volgt bijna gepensioneerd misdaadverslaggever Marco Bensana en klungelige stagiaire Ilaria piatti die niet enkel verslag geven van de moorden die momenteel gebeuren in een stadje in Italië maar ook zelf op onderzoek gaan.
Dit vind ik op zich een origineel uitgangspunt. Het speelt zich eens niet af door de ogen van de politie.
Jammer genoeg komt er echt geen spanning in het verhaal. Meestal toch niet. Het boek staat vol van de restaurantbezoekjes en het menu wordt ook uitgebreid besproken. De klungelige stagiaire blijkt tussen het uit eten gaan en het beoordeeld worden op haar uiterlijk door wel af en toe met een goed idee af te komen waar de politie blijkbaar zelf nog niet aan gedacht heeft. Het boek had misschien de helft korter kunnen zijn als je alle etentjes en overbodige beschrijvingen zou weglaten en dan had het waarschijnlijk wel een spannend verhaal geweest.
Zin in de Italiaanse keuken krijg je er anderzijds wel van ;-). | 0neg
|
Ik vond het wel een aardig boek! Gewoon een leuk tussendoortje,
maar verder niks bijzonders. | 0neg
|
Het schrijvers echtpaar Lars Kepler heeft met de boeken rond Joona Linna al behoorlijk aan de weg getimmerd, en veel boeken verkocht..
Playground is een "stand alone" en ik ging er eens goed voor zitten.
Alle vorige boeken heb ik gelezen, ik vind het fijne boeken maar ben niet zo'n fan van vaak te lange series en het uitmelken van personages. Dus de mix van schrijvers die zich al bewezen hebben en een op zichzelf staand verhaal zijn goede ingrediënten.
Maar wat kom je bedrogen uit. Een verhaal volgens mij verzonnen in een psychose of een trip opgewekt door het innemen van hallucinatie opwekkende middelen. Wat een onzin! Mensen die elkaar bevechten op leven en dood in een schemerwereld als ze al dood zijn. tjah.
Niet mijn ding, weet eigenlijk niet waarom ik na een paar hoofdstukken niet gestopt ben! een grote deceptie. | 0neg
|
Ja... wat zal ik er over zeggen?
Als ik niet naar de titel en auteur had mogen kijken en jullie hadden me achteraf gevraagd of ik de schrijver kon raden was er denk ik geen haar op mijn hoofd die dacht dat ik als antwoord Tess Gerritsen moest geven. Nu heb ik daar wel een enorme bewondering voor, maar het neemt niet weg dat ik me in dit geval niet helemaal op mijn gemak voelde tijdens het lezen.
Het boek heeft zeker voldoende spanning en sommige passages krijgen ook best wel vat op je emoties (op die van mij dan toch iig ;) ). Het einde vind ik dan persoonlijk weer te voorspelbaar en stelde mij dan ook echt teleur.
Van deze stijl moet je houden en dat doe ik niet zo...dus op naar een volgende Tess Gerritsen en ik ben er zeker van dat ik daar wel weer dol op ben! | 0neg
|
Geschiedenis als grote liefde en de Romeinse tijd als specialisme kunnen de juiste ingrediënten zijn voor een spraakmakende roman. Helena Rentmeester (1971) heeft dan ook niet lang geaarzeld. De schrijfster, die een pseudoniem verkiest, debuteert met de opmerkelijke roman Pont du Gard. Het genre waaronder je het boek kunt plaatsen is allicht het grootste raadsel. De flaptekst laat alles over aan de verbeelding. Hebben we te maken met een roman in de geest van Dan Brown, of neigt het meer naar het magisch realisme?
Het begin van Pont du Gard is even wennen. Vanuit het niets belandt een Romein uit de oudheid in de tuin van Julia Valkenier, de ik-persoon. De alleenstaande schrijfster besluit hem binnen te laten. Al snel ontstaat er een sterke band tussen de twee. Julia raakt verknocht aan zijn aanwezigheid en probeert het hem zoveel mogelijk naar de zin te maken. Ze komt steeds meer te weten van de man die Decimus heet. Hij was in zijn tijd architect en werkte onder andere aan een opmerkelijk aquaduct, de Pont du Gard in de buurt van het Franse Nîmes. Met dit aquaduct is er meer aan de hand. Een verborgen tunnel draagt een groot geheim met zich mee en Decimus weet er alles van. Als ze op een tentoonstelling over de Romeinse tijd zijn, ontmoeten ze een historicus die gefascineerd raakt door de Latijns sprekende Decimus. Hij wil hier het fijne van weten. Zijn obsessieve gedrag gaat echter steeds een stapje verder. Decimus en Julia proberen hem te ontlopen. Gemakkelijk wordt dit niet.
Het is heel moeilijk de verwikkelingen te volgen van een personage in wie je niet gelooft. Decimus voldoet voor een deel aan dit beeld. Doordat hij te abrupt wordt geïntroduceerd, word je de mogelijkheid ontnomen hem gelijk te accepteren. Dit lukt pas wanneer je aanvaard hebt dat hij in deze moderne tijd past. De vraag hoe hij hier terecht is gekomen mag niet langer relevant zijn. De sympathie neemt wel toe naarmate het verhaal vordert. Dit geldt ook voor de ik-persoon. Het lijk wel alsof de geloofwaardigheid de tijd nodig heeft om door te dringen. Blijft natuurlijk wel de vraag of dit geoorloofd is.
Het grootste euvel van Pont du Gard blijft de flaptekst. Deze wekt de illusie dat je met een historische thriller van doen hebt. Een geheime tunnel, een mysterieus foedraal en een plots opduikend bundeltje worden beloftevol omschreven, maar in werkelijkheid komen ze nauwelijks in het verhaal voor. Het is zodoende nogal misleidend. Het afsluitende zinnetje 'Een roman met een magisch-realistisch tintje' verwoordt daarentegen precies wat je van het boek mag verwachten. Hier gaat de schrijfster overigens wel goed mee om. Ze houdt zich erg mooi aan die definitie en zet de magische sfeer dus goed voort.
Helena Rentmeester introduceert een gewaagd plot met een interessant gegeven. Alleen ontbreekt het aan overtuigingskracht. Jammer genoeg is dit nu net het primaire vereiste van iedere roman. | 0neg
|
Een boek moet je boeien, als dat na ruim 130 bladzijden nog niet is gebeurd, dan houdt het voor mij op. Langdradig en saai, en onnavolgbaar als je de eerdere boeken niet hebt gelezen. | 0neg
|
In dit genre komen sowieso cliche's langsfietsen, daar is niets mis mee. Maar dit boek zorgde er regelmatig voor dat de rillingen over mijn rug liepen. Van de beste homo-vriend die flamboyant en uitgesproken seksueel is tot aan de scene waarbij twee mensen naar iets kijken, de een zegt hoe mooi het is en de ander daar niet naar kijkt maar naar de persoon terwijl de woorden worden bevestigd. (Als je snapt wat ik bedoel). Daar komen nog een aantal voorspelbare dingen bij die ik toch maar niet zal verklappen. Er zitten ook wat onverwachte momenten in en naarmate het boek vordert, komt er iets meer achtergrond info en diepgang maar heel interessant wordt het niet. Het concept is leuk maar had wat mij betreft beter uitgewerkt kunnen worden. De reden dat ik het boek heb uitgelezen is vanwege de prettige schrijfstijl en omdat ik me wel kon identificeren met de hoofdpersoon. Ik was toch benieuwd naar het einde. De grappige momenten maken het een beetje goed waardoor ik twijfelde tussen 2 en 3. Is het een boek dat ik anderen aanraad? Niet perse . Ik houd het dan maar op wee-en een half. | 0neg
|
Ik weet niet wat er scheelt met dit boek, maar er scheelt iets aan. Vreemd misschien om het zo te zeggen, maar er ontbrak iets en ik kan er mijn vinger niet op leggen. Misschien was mijn verwachting te hoog geschept, maar ik kon niet in het boek komen en het raakte me absoluut niet. | 0neg
|
Begin jaren negentig, Italië. Een politieker/mediatycoon wil een nieuwe krant uitgeven, de Morgen. Daarvoor moeten enkele nulnummers gemaakt worden.
Een beperkte selectie van journalisten maakt deel uit van de redactie en verzint onderwerpen om over te schrijven. Het is vooral gericht op het insinueren van zaken, het besmeuren van hooggeplaatste personen. Echte nieuwswaarde heeft het allemaal niet.
Er is veel complotdenken, vooral over Mussolini, de dood van Paus Johannes-Paulus I, maffia aanslagen.
Het boek stelt niets voor, het is zeker geen thriller, het is slecht geschreven en ik weet niet wat de bedoeling van Eco was met dit boek. Niet meer doen zou ik zeggen. | 0neg
|
Ik vond het een ware worsteling het boek door te lezen. De seksscenes vond ik verschrikkelijk. Het boek heeft me zwaar teleurgesteld, en stemde me nooit vrolijk. Ik vraag me nu af wat ik al die dagen heb zitten lezen, waar ik me zo op heb verbeten. Dit was op geen manier wat ik versta onder plezierig lezen. Voor het idee wil ik wel 2* geven, maar eigenlijk zou ik het geen enkele ster moeten geven, zoals ik het heb beleeft. Zoals ik al zei, het was een ware worsteling, maar nu is het voorbij. Eindelijk. | 0neg
|
Na de zomereditie Bon Bini Beach (2012) is Het chalet de eerste winterthriller die is gebaseerd op een idee van Paul Goeken (1962-2011). Eenmaal het stokje overgenomen weet zijn opvolg(st)er precies waar de draad op te pakken om Suzanne Vermeer, het Hollandse paradepaardje uit de stal van A.W. Bruna, in beweging te houden. Voorzichtig gesteld lijkt het erop dat het inhoudelijke niveau zich wat heeft ontwikkeld. Omdat je nu eenmaal van een comfortabele stadsauto geen terreinwagen wilt maken, zal er om die reden dan ook niet al te veel aan de succesformule worden gesleuteld. In ieder geval is getracht om het geheel wat op te poetsen en dit is mijns inziens redelijk goed gelukt. Waar we de plot voorheen van mijlenver zagen aankomen, moeten we nu eerst wat bochtjes nemen voordat het zicht hierop helder wordt.
De proloog vertelt ons wat een personage te wachten staat. Een lichaam ontzield in de sneeuw achtergelaten en voor altijd het zwijgen opgelegd. Soms is drie te veel en moet er iemand het veld ruimen. Een simpele rekensom in een doorsnee relatie. Hoewel we hun beider leeftijd lastig kunnen vaststellen, mede door hun onbenullige uitspraken en bij tijd en wijle onvolwassen gedragingen, zijn Annelies Bakker en Sara Verbeek al lang hartsvriendinnen. Annelies loopt in het jaar 2000 tijdens een Peruaans uitje reisleider Wim tegen het lijf, en ook Sara vindt enige jaren later in René haar wederhelft. In 2010 besluiten Annelies en Wim naar IJsland te verkassen waar ruim twee jaar later Sara en René hen komen opzoeken. Dat een verleden het heden bijna altijd weet in te halen in de wereld van de fictie is ook in dit geval niet anders. Tessa, de destijds obsessieve collega van Wim met wie hij in Nederland een heimelijk rendez-vous had, laat ook geregeld van zich horen door haar gevoelens voor Wim niet onder stoelen of banken te steken. In de tussentijd stort de inmiddels niet meer zo stabiele Annelies zich op haar rol als gastvrouw van hun IJslandse bed & breakfast om zo haar wankele relatie met Wim en haar kinderloosheid niet onder ogen te hoeven komen. Sara ontdekt echter dat Wim het vreemdgaan niet heeft afgezworen en brengt onbedoeld de bal aan het rollen wanneer ze Annelies hierover inlicht.
Voorheen werden de zogeheten "zinderende zomerthrillers" en hun wintervarianten voornamelijk door critici gezien als luchtige niemendalletjes. Terwijl lezers in groten getale de boeken uit de schappen haalden, lazen critici "de Vermeertjes" veelal met gekromde tenen, met de pen in de aanslag om vervolgens nagenoeg niets van de inhoud overeind te laten staan. En, eerlijk is eerlijk, er viel (en valt nog steeds) ook een hoop op aan te merken. Dat neemt echter niet weg dat een groot lezerspubliek de auteur achter het pseudoniem blijft omarmen, en zich en masse naar de winkel spoedt als een volgend exemplaar zich aandient. Het met bos omringde chalet, waar de titel van het boek naar verwijst, ligt op een krappe kilometer afstand van het bed & breakfast. Vanwege een overboeking bivakkeren Sara en René in dit roodgeverfde en luxueuze onderkomen. De geïsoleerde ligging maakt van dit chalet de perfecte locatie om de lezers een 'creepy feeling' te bezorgen. Ondergetekende laat de keuze aan u, de lezer, of Suzanne Vermeer hier al dan niet in is geslaagd.
(Door: Diana Bokkinga) | 0neg
|
Een vrouw veroorzaakt een ongeluk en om daar min of meer onderuit te komen zegt ze een van de Bethany zusjes te zijn die 30 jaar geleden zijn verdwenen. Ze wil verder niet veel loslaten en de politie pakt het oude, niet opgeloste onderzoek weer op.
De vader is ondertussen overleden en de moeder woont in het buitenland.
Waarom wil de vrouw zo weinig vertellen?
Goed verhaal want je wilt toch graag weten of ze nu wel of niet een van die verdwenen zusjes is maar een thriller is het zeker niet.
Het einde is dan weer onverwacht mooi! | 0neg
|
Geen fijn boek. Korte zinnen, personen en gebeurtenissen slecht uitgewerkt. Springt hinderlijk van verleden naar heden, de plot komt onverwacht en ongeloofwaardig over. | 0neg
|
Het verhaal gaat over Isabelle. Ze heeft een saai baantje in de verzekeringssector en een vervelend Belgische collega. Voor haar werk gaat ze enkele dagen naar New York. Daar leert ze Richard - hij wil steevast Rich genoemd worden - kennen. Ze worden stapelverliefd, maar dan moet Isabelle terug naar Nederland. Richard moet nog enkele weken in New York blijven en Isabelle belooft hem binnen twee weken terug te keren. Ze beloven elkaar ook dat ze in die twee weken geen feestjes bijwonen, want feestjes zonder elkaar zijn geen plezante feestjes. In Nederland aangekomen krijgt Isabelle te horen dat er een personeelsfeestje is met kans op promotie. Maar Isabelle blijft haar belofte trouw en loopt zo de promotie mis. Na twee weken keert ze terug naar New York en bij aankomst in het appartement van Richard staat ze aan de grond genageld. Compleet overstuur raakt ze verzeild bij de buurman, Martijn. Hij beurt haar wat op en Isabelle vertrekt terug naar Nederland. In Nederland aangekomen beramen Isabelle en haar vriendinnen het ultieme wraakplan...
Het bovenstaande is de korte samenvatting van p. 1 tot p. 180. Ik vond dit werkelijk saai! Ik heb heel veel moeite gehad om er door te raken. Pas vanaf p. 180 werd het een beetje interessanter en kon ik gewoon doorlezen.
Om dan toch positief te eindigen, ik vond het wraakplan eigenlijk wel goed gevonden. En uiteraard is het ook een happy end.
Kortom, in dit boek ben ik toch een beetje teleurgesteld in Mariëtte Middelbeek. Het is haar tweede boek, dus eigenlijk is ze veel beter geworden nadien. | 0neg
|
Het eerste deel van deze serie"de vrouw in de kooi"was erg spannend dus ik verwachte dat van dit deel ook maar het is een langdradig saai boek geworden met weinig actie . | 0neg
|
Ik verwachtte veel van dit boek, maar wat is het me tegengevallen.
Het gaat over Wilfried Wils, een jongeman die tijdens de bezetting van Antwerpen in de tweede wereldoorlog bij de politie werkt. Hij komt daar in aanraking met collega's die het Duitse regime steunen, ze krijgen ook opdrachten op joden op te pakken en hij doet daaraan mee. In zijn privéleven heeft hij zowel vrienden die het regime steunen als anderen die juist proberen joden te redden. Dat maakt het voor hem zeker niet gemakkelijk, maar hij kan gewoon geen kant kiezen, hij is een tweezak. Op die manier ontsnapt hij aan repressailles na de oorlog.
Het boek wordt geschreven vanuit Wilfried zelf die eigenlijk ambities had om dichter te worden. Hij heeft echter op het einde van de oorlog iets gedaan dat gevolgen heeft voor zijn latere kleindochter.
Dit boek kom me maar matig boeien en ik heb me er dan ook doorheen moeten worstelen. Niet omdat ik me niet voor kan stellen dat het er zo aan toe ging tijdens de oorlog en bezetting, dat geloof ik wel, ik had moeite met het taalgebruik. Ik kan me heel goed voorstellen dat Nederlanders heel veel uitspraken niet zullen begrijpen en dan heb ik het niet over het Frans of Duits in het boek. Op zich vindt ik de zoetgevoosde taal van de Vlamingen heel fijn om te lezen, maar hier vond ik niet zo heel veel zoetgevoosd aan. | 0neg
|
De Nederlandse auteur Yvonne Franssen werd vierenveertig jaar geleden geboren in Limburg. Met haar man runt ze een advocatenkantoor en daarnaast schrijft ze. Twee jaar geleden debuteerde ze met de literaire thriller Talio en recentelijk verscheen haar tweede boek, dat de wel overdachte titel De genius meekreeg. Een titel die achteraf beschouwd al op drie verschillende niveaus verwijst naar de inhoud van het werk. Was iedereen maar zo creatief.
Gebruik makend van een meervoudige eerste persoon enkelvoud, waarbij per hoofdstuk door de ogen van een ander personage wordt gekeken, wordt de lezer door middel van lange flashbacks deelgenoot gemaakt aan het leven van Natasha, een jonge vrouw die zich als kind meestal aan de rand van de groep bevond en wiens leven parallellen vertoont met het weer: na wat zon volgt er gegarandeerd onweer. Al vroeg verloor ze haar moeder. Haar partner werd vermoord op de dag dat ze bij elkaar zouden intrekken en nu staat ze aan het sterfbed van haar vader, die haar met zijn spreekwoordelijke laatste adem van haar stuk brengt met een bekentenis die inslaat als een donderslag bij heldere hemel. Ze vindt troost in de armen van de huisarts van de familie, maar ook dat geluk wordt snel verstoord als duidelijk wordt dat die man ook een geheim met zich meedraagt. Dan wordt ze bijna tegen beter weten in smoorverliefd op Roel. Kan hij de zon laten schijnen en de grijze wolken in haar leven op afstand houden? Of slaat het noodlot andermaal toe?
De lezer plezieren met een aangenaam weglezende tekst die zonder veel haperingen of moeilijker verteerbare passages kan opgenomen worden, lijkt de laatste tijd het streven van menig auteur en uitgeverij. Hierin is Yvonne Franssen alvast met brio geslaagd. Dat dit meestal inhoudelijke consequenties heeft, heb ik ook al menigmaal betoogd. Zo doet al dat gepapa en gemama al snel kinderachtig aan, wetende dat we in het hoofd kijken van een volwassen vrouw. Op een van de bladzijden telde ik wel tien keer de woorden papa of mama, en dan laat ik moeder en vader nog buiten beschouwing, want dan klokte de teller af op nog eens vijftig percent meer. De etiketten chicklit en zelfs, als we de seks buiten beschouwing laten, young adult duiken spontaan in het hoofd op. Gelukkig evolueert De genius nadien naar een instapthriller.
Want de gevorderde thrillerlezer kan al snel de belangrijkste scharnierpunten van De genius voorspellen. Zo verneemt het hoofdpersonage op bladzijde 13 al de ontknoping van een verhaallijn, terwijl de lezer, warm gehouden door een aantal zinspelingen in dit verband, moet wachten tot pagina 200 om zijn vermoedens bevestigd te zien, waardoor het grootste deel van het boek gedegradeerd wordt tot een langgerekte inleiding. Anderzijds gebeurt de onthulling van een andere verhaallijn te vroeg en vooral te terloops, waardoor het mogelijke schokeffect totaal niet van de grond komt.
Tot slot wil ik nog opmerken dat Yvonne Franssen blijkbaar een voorliefde heeft voor voornamen die beginnen me de letters M en J, want zowat de helft van de personages kreeg er een opgeplakt met deze beginletters. Of hier een conclusie uit kan getrokken worden laat ik in het midden...
Met De genius leverde Yvonne Fransen een eerder dramatisch dan spannend boek af dat zich richt tot nieuwelingen in het genre van het vrouwelijk geslacht, maar dat de genialiteit van de titelkeuze helaas niet benadert. | 0neg
|
Ik moet het effe kwijt maar zijn jullie nu allemaal gek of wat? 13 is gewoon de opvolger van zijn dalende lijn, dat hij vlot leest is niet moeilijk want het lettertype is verdriedubbeld en de pagina's zijn gehalveerd! Ik hoop alleen maar dat hij ooit terug het niveau haalt van Blauw bloed. | 0neg
|
“Het was onwerkelijk om haar drie ex-vriendinnen hier te zien zitten. De laatste keer dat ze hier samen op de achterveranda hadden gezeten, was aan het eind van de brugklas geweest.”
Sara Shepard lijkt in Perfectie, het derde deel uit de ‘Pretty Little Liars’- serie, het geduld van de lezer te belonen. Zouden de dames dan eindelijk echt bij elkaar komen om zich te verzetten tegen A? Helaas geeft Shepard valse hoop: om meer dan een samenkomst van een paar minuten gaat het niet. Perfectie vormt dan wel een logisch vervolg op de eerste twee delen, Shepard scoort te makkelijk met een overdosis dramatiek en is niet vernieuwend in het derde deel. Het verhaal blijft doorkabbelen en bevat erg veel drama en bizarre elementen.
De start van Perfectie loopt niet lekker. Met het overbekende concept waar Shepherd in het eerste hoofdstuk de dames wederom terug laat gaan naar de laatste weken met Allison, vat ze de vorige twee boeken samen. Waar ze dit in Vertrouwen speels oploste, vervalt ze hier in een belerende toon. Voor de zoveelste keer vertelt ze dat Ali verdwijnt en wat de verhouding is tussen de meiden. Als lezer krijg je het gevoel niet serieus genomen te worden. Vervolgens neemt ze je mee naar het heden en krijgt het verhaal van de vier ‘restvriendinnen’ een vervolg.
Al snel blijkt de ellende uit Vertrouwen niet voldoende. Shepard gooit er een schepje bovenop met een enorme dosis leedvermaak. Als lezer wacht je al sinds de eerste twee delen op tegenslagen. De portie leedvermaak kan niet genoeg zijn. Shepard komt nu eindelijk tegemoet aan die wens. Spencers gestolen essay wordt natuurlijk genomineerd voor een prestigieuze wedstrijd en Spencer staat ongewild meer dan ooit in de belangstelling. Emily heeft een relatie met Maya en dat wordt niet door haar ouders geaccepteerd. Aria wordt door haar moeder uit het huis gegooid en gaat bij vriend Sean wonen, terwijl leraar Ezra weer in beeld komt. Hanna lijkt haar vriendschap met Mona meer dan ooit op het spel te zetten. Ze dreigt haar status als populair highschoolmeisje te verliezen. Waar A zich korte tijd stilhoudt in de start van het boek, neemt zij later meer en meer het woord. Ze bereikt de meisjes niet meer alleen via sms’jes en mailtjes, maar ook via berichten op openbare plekken. Wanneer ze daadwerkelijk wraakacties gaat uitvoeren, zijn de meiden hun leven niet meer zeker.
Net als eerdere delen staat Perfectie bol van de grote onuitgewerkte thema’s. Toch maakt Shepard meer dan anders een keuze. Ze werkt de homoseksualiteit van Emily diepgaander uit, terwijl ze andere onderwerpen onderbelicht laat. Bijzonder en opvallend daarbij is de verwerking van het boek De rode letter. Shepard gebruikt de gedachtegang achter dat boek om haar eigen verhaal vorm te geven: “Welke waarde moeten wij hechten aan wraak, schuld en boete?” Helaas laat ze kansen liggen. De rode letter biedt duidelijk meer overeenkomsten dan louter het gebruik van de letter A.
“Ze zou hem een kort, bits mailtje sturen, zodat hij precies wist waar hij met haar stond: nergens.” Langzaam maar zeker krijgen de meiden vorm en worden hun karakters uitgewerkt. Dat resulteert in antipathie. Alleen Emily kan de nodige sympathie verwachten, Hanna, Aria en Spencer worden gemener en verzanden meer en meer in hun eigen opgezette leugens. Met de typering van deze overduidelijke leugenaars creëert Shepard een interessant verhaalgegeven. Ondanks het feit dat je de dames niet kunt waarderen, maken ze het verhaal boeiend en hoop je dat ze ergens tegen de lamp lopen. En dat gebeurt. Meerdere malen gebruikt Shepard bizarre of juist clichématige verhaalwendingen om de dames te laten verzuipen in ellendige gebeurtenissen. Zeer ongeloofwaardig, maar wel goed voor het verhaalverloop.
Na een afgezaagd einde, waarbij de dames wederom samenkomen op een feest, laat Shepard A aan het woord. Deze A belooft veel goeds voor het volgende deel, Waarheid. Hopelijk kan Shepard haar beloften waarmaken en weet ze van dit deel een waardig vervolg te maken. | 0neg
|
Titel : Wraakzucht
Auteur : Tom Bergs
Uitgeverij : Uitgeverij Het Punt
Drie jaar zit er tussen ‘Dubbelleven’ en ‘Wraakzucht. De cover van ‘Dubbelleven’ kent een effectieve opwaardering en de 2de in de reeks zet de trend van een donkere cover met bordeaux-achtige schijn voort. Hopelijk blijft de keuze van covers dezelfde tred volgen, want naast de smaakvolle stijl zorgt dit ook voor herkenbaarheid.
Georges Tambeur, een politieman op rust, wordt in koelen bloede doodgeschoten in het bejaardentehuis waar bij verblijft. Het wapen blijkt onlangs gestolen te zijn. Speurders Sophie D’Hondt en Johan Pieters staan voor een raadsel. Het onderzoek lijkt in stroomversnelling te komen wanneer er een tweede bejaarde man vermoord blijkt te zijn, maar kunnen ze de dader tijdig stoppen ?
‘Ze sloeg haar arm langs achteren rond zijn nek en hield het doekje voor zijn mond, nog voor hij ook maar één kik kon geven.’
Het is als lezer moeilijk om je het team te herinneren als er enkele jaren tussen twee delen zit . ‘Wraakzucht’ kent een vrij goede basis maar de uitwerking is beneden alle peil. Bij het eerste boek kreeg Bergs tonnen kritiek op het gebruik van straat-en plaatsnamen of wegbeschrijvingen. Deze keer komt er, vooral in de eerste helft, een grote hoeveelheid Haachtse handelszaken aan de beurt. Voor de lezers en de uitbaters van deze zaken zeer leuk, maar voor lezers uit andere contreien krijgt het na een tijdje een negatief effect. Er komt gewoonweg te veel nutteloze informatie op je af waardoor je de belangrijke zaken als namen van personages je ontglippen. Vernoem enkele zaken en herhaal ze eventueel in de volgende boeken, maar hou het beperkt.
Wat me enorm stoorde was het ouderwetse seksistische gedrag van Pieters. Elke keer weer hetzelfde liedje dat hij het moeilijk heeft om met een vrouwelijke leidinggevende te werken. Soms had ik zo’n zin om in het boek te kruipen, deze onbenul bij zijn kraag te nemen en te roepen : neem dan gewoon jouw boeltje en trap het af ! Het past misschien allemaal bij mijnheer zijn karakter, maar blijkbaar blijkt het voor diezelfde Johan toch niet zo moeilijk te zijn om met de vrouw te flikflooien en zelfs een relatie te overwegen ! Waar is de logica ?
Maar soit, wat me nog het meest tegen de borst stootte waren de talloze fouten. Nee, geen taalfouten, maar ridicule fouten die na een tijdje ergerlijk inwerken op het leesproces. Op een gegeven moment sluit er iemand om half negen ’s avonds een gesprek af met : ‘Tot vanavond’. Of de politie wil op de camerabeelden checken wie de gefrankeerde brief in de bus gestoken heeft ? Euh, ik denk niet dat een dader eerst enkele postzegels gaat kleven en dan de brief zelf bij de ontvanger in de brievenbus zal deponeren. Een derde voorbeeld is van iemand die op probatie is en zich niet kan herinneren of hij zijn vroegere celmaat twee dagen eerder gezien heeft. Dat moet hij toch eventjes op zijn smartphone controleren.
Of iemand die uitgebreid Chinese gerechten van de menukaart besteld terwijl hij eigenlijk blut is en elke euro in twee moet bijten. Een ander voorbeeld dat alle verbeelding tart : Een naar alle waarschijnlijkheid kwieke bejaarde man die op vijf minuten tijd uit het bad is gekomen en zich heeft aangekleed.
Daarnaast zijn er de zinloze herhalingen. Om maar ééntje te illustreren : De relationele situatie van mijn goede vriend Johan wordt uitgelegd en amper 20 bladzijden later krijg je hetzelfde verhaaltje nog eens voorgeschoteld.
De gevoelssfeer dwaalt op een erg laag pitje rond. Het is pas tijdens de laatste 40 pagina’s dat er enige commotie ontstaat en er enige blijk van ‘uitdieping’ in gevoelssituaties is op te merken. Erge feiten worden beschreven, maar qua emoties (een moeder wiens kind zweeft tussen leven en dood die gezellig naar een feestje gaat ?) blijft het egaal waardoor het allemaal eendimensionaal lijkt. Het verhaal zou (ondanks de fouten) toch wat meer punch krijgen als de personages meer empathisch waren neergezet.
De schrijftaal op zich is vlot, geen moeilijke woorden of langdradige zinnen. Wel af en toe opmerkelijke bewoordingen : een zee van mensen (terwijl er slechts sprake is van een 30-tal toeschouwers) of geslachtsgenoten (what’s in a name ?).
Het doet me allemaal wat denken aan het bakken van een prachtige taart. Je hebt je basisingrediënten en een visie van hoe het gebak eruit moet zien. Maar hoe verder je in het bakproces zit, hoe meer de taart en het totaalplaatje ineenzakt. En de laatste pogingen om dit baksel te versieren waren tevergeefs. Spijtig dat het door de onjuistheden en gebrek aan gevoelsbeschrijvingen het moeilijk wordt om je nog te concentreren op de personages, want hoe verder je in het verhaal zat hoe moeilijker het werd om je nog te herinneren wie wie was en hoe meer geneigd je was het boek links te laten liggen.
1.5/5 *1/2 | 0neg
|
Het idee is actueel, extreem-rechtse groepering pleegt aanslagen. Waar de inspiratie voor enkele personages vandaan komt is niet moeilijk te achterhalen: Een van de personages is gemodelleerd naar de auteur zelf, de ander is zijn partner. Een derde personage, de hoofddader is gemodelleerd naar een in Nederland bekende politicus. Deze gelijkenis komt overigens niet direct naar voren, zodat de lezer zelf al een (waarschijnlijk) andere invulling heeft gegeven aan dit personage. Maar later in het boek geeft Dittrich een zodanige beschrijving van de hoofddader dat dit beeld over het personage schuift dat je zelf had voorgesteld; dat is lastig. Natuurlijk: enige gelijkenis met bestaande personages berust op toeval, maar niet heus. Ik vind het niet alleen niet kies, maar het maakt het verhaal ordinair. Alsof het verhaal plotseling het vehikel is geworden om bepaalde politici aan de schandpaal te nagelen i.p.v. het vertellen van een spannend verhaal. Het lijkt een tongue in cheek van de auteur. En dat zorgt ervoor dat de, zeker niet onsympathieke, oud-politicus en bekende Nederlander uit de pagina's omhoog komt. Jammer. Het is nu het verhaal van Boris Dittrich geworden en niet de thriller van Boris O. Dittrich.
Dittrich schrijft niet slecht, maar het verhaal is te langdradig, te uitgesponnen. Het had in de helft van het aantal bladzijden gekund zonder in te leveren op het verhaal. De zoektocht naar de mogelijke dader aan het eind van het boek a.d.h.v. bewakingscamerabeelden is onwaarachtig. Het komt geen moment op bij de, ervaren, rechercheurs de persoon in kwestie te linken aan een eerdere verkleedpartij. Ongeloofwaardig. Boris Dittrich neemt de lezer absoluut niet serieus door pagina's lang te doen alsof hij, de lezer, nog steeds niet kan bevroeden wie de degene is die op de bewakingscamera te zien is. Bij Jan Klaasen en Katrijn is dit een spel met kinderen die het leuk vinden slimmer te zijn dan Jan Klaasen, maar hier is het een onderschatting, bijna een belediging van de lezer en nogal goedkoop bovendien. | 0neg
|
Heb een tijd zitten twijfelen of ik het boek slecht vind of toch een matig verhaal. Toch maar gekozen voor matig!!
Toen ik het boek binnen kreeg had ik erg veel zin in dit boek. Ik ben een Grisham en Baldaccifan, dus wow dacht ik kom maar op..............
Ik heb me door de eerste bladzijde heen geworsteld en na 100 pagina's kon ik niet meer. Heb het boek naast me neergelegd. Ik kon geen gelijkenis met bovenstaande topschrijvers herkennen. Maar omdat ik het niet juist vind het boek dat je zomaar krijgt niet uit te lezen, heb ik de moet bijelkaar geraapt en ben weer verder gegaan. Gelukkig werd het verhaal iets concreter en kon ik er beter een verhaal in vinden. Omdat het me toch gelukt is om het boek uit te lezen en de laatste hoofdstukken wat beter werden heb ik de waardering voor dit boek toch op 'matig verhaal' gezet en niet op 'slecht'. Helaas voor deze schrijver, maar aan mij heeft hij geen fan gekregen!! Helaas................ | 0neg
|
Ik heb nog maar weinig vlaamse boeken gelezen, maar ik kom erachter dat op de een of andere manier de schrijfstijl mij niet echt pakt.
Het boek is erg actueel ivm met Brexit. Ook de geniepige spelletjes die in de politiek wordt gespeeld worden goed omschreven. Je merkt dat de politiek echt een slangenkuil is en dat niemand te vertrouwen is. Het boek is zo opgebouwd dat ieder hoofdstuk vanuit een andere personage wordt geschreven. Dit leest prettig.
Helaas komen er ook veel namen in voor en wordt soms iets te ver doorgedraafd met details die nergens op slaan.
De ontknoping van het boek had ik niet verwacht en dit is een leuke toevoeging aan het boek. | 0neg
|
Simone van Saarloos volg ik al filososofische hoobyist al voor een langere tijd. Dus toen ik hoorde dat ze een roman wilde uitgeven was ik blij verrast.
van Saarloos' intenties voor dit dramatische verhaal zijn zeker goed, maar ze wil te graag haar filosofishe boodschap door dit verhaal dringen. Daarnaast lopen de zinnen vaak van de hak op de tak. Ook zit de proza boordevol beeldspraak.
Dus mijn advies voor haar volgende boek: We hoeven niet elke zin door te krijgen hoe slim Simone is. Hiermee bedoel ik zeker niet dat ze arrogant schrijft, maar dat iedereen al weet dat ze slim is. | 0neg
|
De muze, van Jessie Burton. Dit boek heeft eigenlijk geen verhaal, maar heeft er twee. In het boek zijn er verschillende hoofdstukken die worden afgespeeld in 2 verschillende tijden. Het volgt verschillende personages, met ieder een verhaal. Ik vond het op het begin moeilijk om door het boek te komen. Natuurlijk is er altijd eerst het ontdekken van de wereld, het ontdekken van de personages, dus er gebeurde nog niet zo veel. Dat vind ik jammer, want als ik er sneller doorheen was gegaan had ik het boek meer sterren gegeven. Toch snap ik heel goed waarom er op het begin niet veel gebeurde, je moet eerst de personages goed leren kennen en ze gaan begrijpen. Zoals ik al zei, switched het verhaal van het ene tijdstip naar het andere. Ik weet niet of ik dat normaal fijn zou vinden, maar dit werkt in het boek juist fantastisch. Ik wilde allebei de verhaallijnen even graag lezen, wat heel goed is, anders zou ik niet genieten van het ene deel omdat ik de hele tijd het andere deel zou willen lezen. Eerst lijkt het echt of het 2 compleet verschillende verhaallijnen zijn, maar naarmate je verder leest in het boek, kom je erachter dat er zoveel meer achter de personages zit, en dat eigenlijk alles met elkaar is verbonden. Dit verhaal heeft wel een mysterieuze vibe, wat ik leuk vind. Je bent altijd op je hoede of je niks belangrijks mist, aan het kijken of je al kan voorspellen wat er gaat gebeuren. Ik dacht dat ik veel kon voorspellen. Op het begin was dat ook zo, maar op het einde waren er zeker weten dingen die ik niet had verwacht. Dat vind ik altijd wel leuk aan een boek.
Wat ik uiteindelijk vind, is dat het een moeilijk boek is om in te komen, maar als je eenmaal in het verhaal zit is het heel goed. Je leest in een bepaalde sfeer en er zijn veel misleidende dingen. Je wordt omringt door kunst, relaties en vooral prachtige vriendschappen. Soms is het niet altijd wat je denkt, en is de wereld niet altijd even eerlijk. | 0neg
|
Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. Ik vind dit een melodramatisch en ongeloofwaardig verhaal!
Van 2 meisjes (zusjes) zijn van jongs af aan geen foto's gemaakt. Niet van hun geboorte, verjaardagen, vakantiekiekjes, helemaal niets en op een gegeven moment willen de zusjes natuurlijk weten waarom hun ouders hen geleerd hebben om 'gedachtefoto's' te maken ipv gewone foto's. Dit 'mysterie' wordt op de laatste pagina's ontrafeld, maar zoals gezegd is dit erg ongeloofwaardig.Omdat de vader zich zo schuldig voelt dat hij toendertijd met zijn kleine dochtertje op de verkeerde plek is beland dat het haar een pink heeft gekost, besluiten hij en de moeder om alle foto's die er zijn te vernietigen en te doen alsof hun dochtertje zonder pink geboren is.
Sorry hoor, het is natuurlijk verdrietig als je een pink kwijtraakt, maar laten we wel wezen, het is een pink. Je bent misschien iets beperkter maar het is niet zoiets als een been dat je kwijtraakt of blind of doof worden. Vanwege het schuldgevoel dat de vader dus heeft pakken ze het kind nog meer af, ik kan de logica hiervan niet ontdekken en erger me er eigenlijk alleen maar aan. | 0neg
|
Een boek waarin een goed verhaal zou kunnen zitten maar dat nooit echt op dreef komt. Wanneer je de samenvatting leest op de achterflap ben je direkt geïnteresseerd: een journalist wordt ontslagen op de krant en zint op wraak tegen zijn oversten. Wat volgt is echter een ongeloofwaardig, onrealistisch en oninteressant verhaal met veel te veel personages die stuk voor stuk flauw en onbenullig zijn. Het hoofdpersonage is al jaren een doodsaaie, ouwe op zijn retour-zijnde journalist maar wordt plots een held en superspeurder. Zeer flauw en saai boek! | 0neg
|
Het tie wrap mysterie is het eerste deel uit de serie Smith! van Fons Burger. Het is ook gelijk één van de weinige boeken waar ik een recensie over schrijf die ik niet de moeite waard vind. Het boek gaat over de advocaat Harry Smith die zich inlaat met een mogelijke maffioso genaamd Gomez. Het zwarte geld dat witgewassen moet worden en de moorden stapelen zich op. Smith lijkt primary suspect te zijn, maar heeft hij het ook gedaan?
Eigenlijk is het verhaal nog geeneens zo slecht, maar de oppervlakkigheid van de personages en de schrijfstijl breken me op. Zo wordt in het begin van het boek in nog geen dertig bladzijden, misschien wel vijf keer gezegd dat zijn vrouw uitgedoofd is. Ook verderop in het verhaal valt hij nogal eens in herhaling in de beschrijving van zijn personages. Daarnaast zijn de personages voor mij ongeloofwaardig en oppervlakkig. Een advocaat die een AMA in huis neemt, allemaal vrouwen die verliefd worden op een nietszeggende advocaat en een dorp met 600 inwoners met zowel een AZC, een hoerenhuis als een uitvinder annex boer.
Wat voor mij ook een echte no-go is dat het verhaal eindigt met de vraag: maar wie heeft dan personage X vermoord? Lees het tweede deel van Smith!. Een thriller mag best doorlopende verhaalelementen hebben, graag zelfs, maar een moordzaak moet in het boek zelf worden opgelost (naar mijn smaak). Wat overigens wel interessant is, is dat Burger probeert Hakan Nesser een beetje na te doen, door een dorp op te richten in een niet geheel nader te bepalen land met lokale inwoners met namen uit verschillende landen. Als hij wat meer bij zichzelf zou blijven, zou het boek misschien beter worden. Nesser had het wel gekund met dit plot. | 0neg
|
Dit boek is het debuut van Thomas Engström en het eerste deel van het Ludwig Licht kwartet zoals op de cover vermeld staat. De auteur bewijst met dit boek dat hij veel opzoekingswerk heeft gedaan over de periode van de Koude Oorlog en de gevolgen ervan na het vallen van de Berlijnse Muur. Zijn schrijfstijl is heel sec en fantasieloos in duidelijk verstaanbare taal.
Het hoofdpersonage is Ludwig Licht, een restauranthouder die amper het hoofd boven water kan houden. Hij is ook een alcoholist en heeft een berg schulden die hij op een of andere manier moet aflossen. Hij is heel opgetogen als hij een telefoontje krijgt van de CIA om als vanouds informatie te verzamelen. Hij denkt met veel heimwee terug naar de tijd dat hij bij de Stasi werkte en als dubbelspion werkte voor de CIA. Zijn persoonlijke problemen eisen tijdens het verhaal nog de nodige aandacht op waardoor er een tweede verhaallijn wordt gecreëerd.
Het boek begint heel veelbelovend in Marrakesh. Een week daarna verhuist het verhaal naar Berlijn, wanneer op de Amerikaanse ambassade een melding binnenkomt van een vrouw die beweert gevoelige informatie te hebben over de gebeurtenissen in Marrakesh. Zij blijkt de juriste te zijn van Hydraleaks, een organisatie die als klokkenluider een belangrijke rol speelt en waarvan het hoofd al enige tijd door de CIA wordt gezocht. De CIA vermoedt dat er veel meer aan de hand is en gaat op zoek naar Lucien Gell, het hoofd van Hydraleaks en daarmee de meest gezochte persoon. De vrouw die alles aan het licht bracht, is Faye Morris heeft iedereen in haar macht omwille van de informatie die ze heeft en op het einde onverwacht een veel grotere rol blijkt te spelen maar waar heel snel overheen wordt gegaan.
Voor Ludwigs baas GT, die afdelingshoofd is voor de CIA in Berlijn, is een veel te kleine rol weggelegd. Hij komt over als een zielig persoon die niet helemaal mee is met zijn tijd maar toch heel belangrijk werk heeft gedaan voor de CIA en waar niet genoeg de nadruk op gelegd is. Het gezamenlijk verleden met het hoofdpersonage had wat meer uitgewerkt mogen worden. De rol die GT speelt, voelt op het einde toch niet goed omdat je als lezer achterblijft met het gevoel dat hij niet snel genoeg plaats kan maken voor een jongere opvolger zonder gebruik te willen maken van de ervaring die hij in zijn carrière heeft opgedaan.
De verhaallijn is heel goed en heeft alle elementen voor een spannende spionagethriller maar het verhaal ontrolt zich traag en zonder samenhang. De vaart wordt nog behoorlijk naar beneden gehaald door de breed uitgesmeerde beschrijvingen die verder niet ter zake doen. Of Engström dit doet om aan te tonen dat hij zich heel goed heeft voorbereid, wat toch wel blijkt uit sommige details, of omdat het moet duidelijk maken dat de personages alles in hun omgeving in zich moeten opnemen omdat hun opdracht dat vereist, wordt nooit duidelijk. De uitgebreide beschrijvingen van personen, voorwerpen en de stad Berlijn, die eerder thuishoren in een reisgids, doen het verhaal meer kwaad dan goed. De rol van de hoofdpersonages is veel te weinig uitgewerkt, je komt wel een beetje meer te weten over hun achtergrond maar ze ontwikkelen zich weinig of niet in de loop van de tijd en de verhoudingen die zij hebben, worden nooit echt duidelijk waardoor er veel vragen onbeantwoord blijven.
Ik geef de auteur nog het voordeel van de twijfel omdat hij met dit boek debuteert. Hij heeft aangetoond dat hij meer in zijn mars heeft dan dit onsamenhangend verhaal als hij de overbodige beschrijvingen weglaat en meer aandacht besteedt aan het uitwerken van de personages en hun relatie en de verhaallijnen meer met mekaar kan verweven tot een spannend geheel. Dit boek is een spionageverhaal zonder diepgang, gevoel en spanning dat mij nooit echt kon boeien. | 0neg
|
Het aantal ervaringsdeskundigen uit de politiebranche die als auteur hun portofolio beschikbaar stellen aan lezend Nederland groeit gestaag. Denk bijvoorbeeld aan Simon de Waal, Eva Burgers, Appie Baantjer, Bert Spoelstra, Marc Jacobs en Joop van Riessen. De laatste in het rijtje heeft eerder vijf verhalen op papier gezet met Anne Kramer in de hoofdrol en Amsterdam als decor. Onlangs verscheen nummer zes in deze serie onder de veelzeggende titel Gijzeling in de Jordaan.
Tijdens een overval op het juweliersechtpaar Pruis worden beiden op koelbloedige wijze vermoord. Het trio dat hier verantwoordelijk voor is, blijkt als politie verkleed te zijn en weet te ontsnappen. Weldra komt het politieapparaat in beweging. Anne Kramer, die na haar scheiding nog steeds druk is met de organisatie van haar gezin, wordt belast met de leiding over het onderzoek.
Vrij snel wordt bekend dat boven het vermoorde echtpaar, Petra Eerenberg een kamer heeft. Petra is de dochter van de hoofdcommissaris die op hetzelfde moment de leiding van het onderzoek helemaal naar zich toe trekt. Als kort daarna Petra, twee personeelsleden en twee klanten in de juwelierswinkel worden gegijzeld, verandert de situatie drastisch en wordt de hoofdcommissaris gedwongen de leiding over te dragen aan Anne. Eerste prioriteit voor het team zijn de levens van de gegijzelden, maar dan zal wat meer bekend moeten worden over de motieven van de gijzelaar. Er begint een onderhandelingsfase met een eiser die merkwaardige voorwaarden stelt…
Joop van Riessen heeft Gijzeling in de Jordaan degelijk opgebouwd en voorzien van veel praktische details uit de politiewereld. Zo komt de moeizame relatie die ieder politiekorps met de pers heeft, duidelijk naar voren. Beider belangen lopen niet altijd synchroon en dat weet Van Riessen met zijn vlotte pen haarscherp te verwoorden. Evenals de uiterst professionele sfeer die heerst op de centrale waar de meldingen worden ontvangen en een nieuwe melding de vorige snel doet vergeten.
Maar het zijn niet alleen deze onderwerpen en de Jordaan als decor die het verhaal herkenbaar maken. Ook het imago van PowNed en het tv-programma ‘Hello Goodbye op Schiphol’ vergroten de herkenbaarheid bij het lezerspubliek. Zelfs de beroemde kers in de appelmoes bij de Van der Valk restaurantketen draagt zijn steentje daarin bij.
Met al deze luchtige gebeurtenissen bewerkstelligt de auteur de nodige politionele actie. Gijzelingen zijn er helaas in alle maten en soorten en de daarbij optredende angsten bij de slachtoffers bepalen voor een groot deel de emotionele lading. En daar laat Joop van Riessen dit keer te weinig van naar voren komen. Het grijpt je niet echt bij de strot en eigenlijk leest het een beetje als een krantenbericht over de actualiteit met een nabeschouwing. En dan sla je, na het lezen van de laatste zin, de pagina om en begint aan een nieuw artikel. Dat gevoel geeft Gijzeling in de Jordaan ook, even kennis van nemen en dan weer door naar de orde van de dag. | 0neg
|
De cover vond ik prachtig en ja mede daarom koop ik wel eens boeken.
Zo ook dit boek en omdat het verhaal me best aardig klonk en ik het dapper vind van zo'n jong iemand dat je al een boek durft uit te brengen
En in de basis zijn de ideeen van het verhaal goed, maar de uitwerking kan nog veel beter.
Niet elke gedachte hoeft zo joviaal uitgesproken of benoemd te worden, dat is aan de fantasy van de schrijver en met een beetje hulp van een ervaren schrijver of uitgever hadden de fouten en rare zinsopbouwen aangepakt geweest. Een echt kinderboek bestempel ik dit maar ook dan kan de uitwerking nog zoveel meer aan het boek geven | 0neg
|
Benauwend en beklemmend boek. Die oud-Hollandse spruitjesgeur die opstijgt uit het boek. Steeds 3x lezen wat die opa nu eigenlijk zegt in dat dialect. Derke dit, derke dat.
Het kan mij niet bekoren. | 0neg
|
Ik vind persoonlijk dat Pieter Aspe veel betere verhalen heeft geschreven. Dit boek vind ik moeilijk te begrijpen. Ik hebt een aantal dingen een paar keer moeten lezen zodat ik alles goed zou begrijpen. Ik ben een beetje teleurgesteld over dit boek. Om echt alles goed te begrijpen zou ik het boek voor de tweede maal moeten lezen. Het is wel spannend, maar het verhaal spreekt mij niet echt aan. Geen aanrader dus. | 0neg
|
Met hoge verwachtingen begon ik aan De zes freules. Ik had me erg verheugd op het lezen, en was erg blij toen ik mee mocht doen met de leesclub. En het verhaal is ook echt een mooi verhaal, ik ben blij dat ik het verhaal van de zes zussen gelezen heb. Ik merk dat ik nu eigenlijk naar een 'maar' aan het toeschrijven ben.....
Maar:
Al in de inleiding dacht ik: wat ben ik nu aan het lezen? Is het boek slecht vertaald? of is het zo slecht geschreven?
Helaas bleef de stijl van het boek dezelfde. Niet een stijl waar ik van houd, of waar ik blij van word. Nogmaals: het bleef leuk om over de zussen te lezen, dat blijft overeind. De tijd waarin het verhaal zich afspeelt is een bijzondere, en ook de sfeer (de hogere kringen in Engeland) is prachtig. Leuk om te lezen hoe het gezin als het ware in een eigen wereldje opgroeit en leeft.
De structuur van het boek vond ik lastig te begrijpen. Het boek begint met 'het fenomeen Mitford'. Dan deel I, deel II, deel III en deel IV. Vervolgens nog: wat er daarna gebeurde. Dit is een duidelijke indeling, niks op aan te merken. Toch is het me niet goed gelukt om te ontdekken waar de verschillende delen over gaan. Het verhaal is niet strikt chronologisch. Ook is het niet zo dat de delen over een zus (of een paar zussen) gaan, het springt heen en weer. Ook op dit niveau mis ik de duidelijkheid.
Deel I begint met aandacht voor het werk van Nancy, en de reacties daarop. De schrijfster heeft ERG veel aandacht voor boeken die Nancy geschreven heeft. In het begin van het boek heb ik veel naar de stamboom gekeken om de personen te plaatsen. Soms lukte dat niet door alle bijnamen. Eerst werd ik er een beetje wanhopig van, maar later merkte ik dat het me niet meer opviel, sommige dingen plaatste ik blijkbaar toch opeens.
Zo bleef het eigenlijk gaan bij het lezen van dit boek : eerst wanhoop, daarna lukte het toch en vond ik het ook mooi wat ik gelezen had. Dat is wel een samenvatting van mijn ervaring: een mooi verhaal, maar (dit is mijn mening natuurlijk): slecht verteld. Ik kijk zeker uit naar een nieuw boek over de familie Mitford, en ik hoop heel erg dat het dan beter geschreven is. Hoewel ik het boek maar twee sterren heb gegeven, raad ik het de geïnteresseerde lezers zeker aan! | 0neg
|
las “Bob, de straatkat” van James Bowen.
Commercieel gezien is het wel heel simpel. Je zet een kat op de cover, en hop, alle kattenliefhebbers kopen je boek.
Ikzelf liet mij ook vangen.
“Bob, de straatkat” is een verslag van een straatmuzikant, die een verdwaalde kat vindt en de kat blijft bij hem en ze worden beroemd. Pfff.
Het is in een krakkemikkige stijl geschreven.
Zoals ik al zei: dit is geen verhaal, maar een verslag, … en dan nog een saai verslag.
Als je dat vergelijkt met “Dagboek van een poes” van Campert!
Maar ja, Campert kan schrijven. Bowen absoluut niet. | 0neg
|
Warrig boek met veel te veel moeilijke woorden. Komt het doordat het een luisterboek was of is het verhaal echt zo hak op de tak? | 0neg
|
Je moet letterlijk voor meer dan de helft van het boek door het zelfbeklag van het hoofdpersonage Anne Koster werken.
Om dan op het einde van het boek je af te vragen waarom je hebt doorgezet ? Want "thriller" komt hoegenaamd niet in de nabijheid.
Gelukkig is dit voor iedereen anders. | 0neg
|
Onder de naam Tom Clancy verschijnen bijna drie boeken per jaar. Vuurzee is de tiende technothriller uit de serie Op-Center, gebaseerd op een TV-miniserie bedacht door Clancy en Steve Pieczenik. Natuurlijk kan zelfs de meest productieve auteur niet drie hoogwaardige boeken per jaar schrijven. En als je ziet wat Clancy naast boeken nog meer produceert, zal het niet verbazen dat hij hier en daar hulp inroept van anderen. Zo is Vuurzee in werkelijkheid geschreven door ene Jeff Rovin. Vreemd dat daarvan in de Nederlandse uitgave geen enkele melding wordt gemaakt.
Ongeacht de daadwerkelijke auteur zijn de boeken van Clancy steevaste bestsellers. Van mijn eerste kennismaking had ik dus hoge verwachtingen. Zowel de omslag als de flaptekst lijkt urenlange actie en spanning te garanderen. Het verhaal begint veelbelovend met de realistische beschrijving van hedendaagse Singaporeese piraten die met hun sampan op de Celebeszee de verkeerde boot kiezen om te beroven. De boot is zwaarbeveiligd omdat ze wordt gebruikt voor de handel in radioactief afval. De hulp van het meesterlijke Op-Center wordt ingeroepen bij de jacht op het terroristische brein achter deze illegale handel.
Een technothriller moet vooral spannend zijn en regelmatig voorzien van actiemomenten, waarbij gebruik wordt gemaakt van allerhande high-tech. Het is geen voorwaarde, maar wel mooi meegenomen als personages en plot zeer geloofwaardig zijn. In Op-Center: Vuurzee komt vooral het aspect spanning er bekaaid af. Deze is voornamelijk te vinden in de tweede verhaallijn over de machtsstrijd tussen de kapitein en het hoofd beveiliging aan boord van het handelsschip. En dat heeft helemaal niets met het Op-Center te maken. Bovendien zijn de meeste teamleden van het Op-Center, hèt crisisteam bij wereldconficten, relatief passief in de bezwering van iets wat helemaal geen wereldconflict is. Ook van een spannende ontknoping is geen sprake. Ik ben goedgelovig, maar een verveelde rijkaard met waanideeën in een straalvliegtuig dat wordt gestopt doordat de hoofdpersoon in zijn rolstoel de startbaan oprolt? Sorry, dat gaat me net te ver.
Het boek wordt enigszins gered door de tweede verhaallijn en de prettige hoeveelheid aandacht voor de beschrijving van de omgeving en personages. Maar meer dan twee sterren kan ik er echt niet van maken. | 0neg
|
De 'literaire thriller' Echte barkeepers heten Henk heeft weinig literairs en is in geen enkel opzicht een thriller. Er staan grappige (taal)vondsten en statements in, maar het boek is vooral een komisch drama, waarin wél doden vallen.
"Een uitvaart duurt zolang als het budget reikt," zei de uitvaartondernemer.
En wat te denken van het inhuren van tal van studenten voor het bijhouden van je Facebookpagina's? Kom er maar op!
Pas vanaf deel II, pagina 113, wordt het een beetje een gestroomlijnd verhaal. Deel I is een en al warrigheid door de verschillende tijdperspectieven; geen doorkomen aan.
Respect voor de creativiteit van auteur Marja West, je moet het maar aandurven zo'n niet-standaardboek te schrijven. Mij persoonlijk kan het niet bekoren, maar er zijn vast lezers die er wél van genieten.
[spanning 1, plot 2, schrijfstijl 3, leesplezier 2, originaliteit 4, psychologie 2} | 0neg
|
Wat een vreselijk saai boek zeg. Ik heb alleen het eerste gedeelte (eten) van het boek gelezen en daarna weggelegd want het boeide me totaal niet. Ik snap dan ook niet dat er zoveel mensen laaiend enthousiast over het boek waren. Zonde van mijn geld. | 0neg
|
Dit is echt slecht. Na een dikke 200 pagina's had ik nog altijd geen idee waarover het nu eigenlijk ging. Het leek wel alsof de samenvatting op de achterflap over een ander boek ging. Nee, niets gemerkt van spanning, thriller, veel wetenschappelijke uitleg bij de opwarming van de aarde maar verder echt een dikke nul. Het lezen niet waard. Ook de 1 ster eigenlijk niet waard. | 0neg
|
Spion in rustte, Peter Guillam, half Brit half Frans brengt zijn leven rustig door op een boerderij in Bretagne, als hij wordt opgeroepen om direct naar Londen te komen. Hij wordt verzocht bijstand te verlenen in de zaak Windfall, een heftige zaak uit zijn spionageverleden. Kinderen van hoofdpersonen hebben een proces aangespannen tegen het Bureau.
Direct aan het begin van het boek ben ik regelmatig in lachen uitgebarsten tijdens het lezen van Peter Guillam`s gedachten. Hij is een goede verteller met een flinke dosis humor en rake opmerkingen.Helaas kwam dit verderop in het boek niet meer terug door de gekozen vorm van het verhaal.
Alles in het boek golft eigenlijk op en neer, de spanning, de vaart, maar zeker ook de leesbaarheid. Grote delen van het boek bestaan uit oude rapporten uit de spionage tijd met toelichting van Peter, maar de balans had meer over moeten slaan naar het persoonlijke verhaal.
Na het dichtslaan van het boek, vraag ik me af wat ik nu eigenlijk gelezen hebt. Het zou interessant moeten zijn om de ervaringen van een voormalig spion te lezen, maar in de gekozen vorm in Een erfenis van spionnen komt het zeker niet uit de verf.
Dit was mijn eerste boek van de hand van John Le Carre, maar ik vraag me ook wel gelijk af of het tijd is om met pensioen te gaan, | 0neg
|
Nadat ik de achterkant van het boek gelezen had, sprak het me aan. Ik wist van te voren dat het een psychologie boek was, maar dat maakte niet veel uit. Eenmaal in het boek begonnen kwam ik er heel slecht doorheen, kwam er moeilijk in en vroeg mezelf af of dit wel gebaseerd is op de achterkant. Je kind alleen achter laten terwijl jullie gaan verhuizen vond ik al raar, maar goed je moet ergens beginnen om een verhaal te maken. Nadat ik verder ben gaan doorbladeren in het boek en vele pagina's heb overgeslagen, hoopte ik er weer in te komen. Ook dit was niet zo, met moeite heb ik het boek uitgelezen. Ik had teveel verwachtingen van dit boek, en nadat ik het binnen had en 600 pagina's zag plus de eerste bladzijde gelezen te hebben, wist ik al zeker dit word het niet. Ik vind dit heel erg jammer, want het had zo'n goed boek kunnen worden. Helaas was dit het tegenovergestelde. Had wat meer actie en dreiging willen lezen, wat meer spanning en niet alleen op één soort stuk. | 0neg
|
Het derde boek van Jane Casey is een onderhoudende thriller, maar geen hoogvlieger. Het boek is een hernieuwde kennismaking met Meave. Het eerste boek over haar Brandbaar las ik uiteindelijk nooit uit, maar dit boek valt iets beter in de smaak. In het begin komt ook dit boek wat moeizaam op gang maar de tweede helft geeft toch nog een aardige afsluiting. Meave is een onzekere vrouw die werkt voor de politie. Ze werkt samen met een niet al te vriendelijke collega. Alle clichés komen langs in hun zoektocht naar de moordenaar van een tweetal pedofielen. Het is een interessant gegeven en wordt bijzonder uitgewerkt. Wanneer je er niet teveel van verwacht is dit een boek wat lekker wegleest. | 0neg
|
Lola heeft een zwak voor excentrieke kledij en ziet er geen dag hetzelfde uit. Ze is al een paar maanden samen met Max, een stoere rocker die niet op goedkeuring kan rekenen van haar ouders. Lola's leven wordt op haar kop gezet wanneer haar voormalige buren Calliope en Cricket terug opduiken en onaangename herinneringen doen opborrelen. Van bij hun eerste ontmoeting is het duidelijk dat Lola nog steeds gevoelens voor Cricket heeft en ze probeert deze uit alle macht te onderdrukken. Ze heeft al een vriendje én het verleden doet nog te veel pijn. Toch lukt het niet om bij elkaar weg te blijven, waardoor er heel wat problemen ontstaan.
Lola & de Boy Next Door is het tweede boek van auteur Stephanie Perkins. Net zoals in haar debuut Anna & de French Kiss focust ze op het liefdesrelaas van twee jongeren. Hoewel de boeken inhoudelijk los van elkaar staan, maken een paar vertrouwde gezichten hun opwachting.
Het algemene verloop kent een realistischere inslag en de personages zijn meer psychologisch gelaagd dan in Anna & de French Kiss. Ook hier staat de liefde garant voor heel wat strubbelingen en ellende, waarvan de grootste portie veroorzaakt wordt door de houding en de beslissingen van de geliefden zelf, maar alle wendingen zijn gegrond. Perkins gaat zelfs lichtelijk de psychoanalytische toer op door het gedrag en gedachten van Lola te linken aan gebeurtenissen uit het verleden en dan vooral aan de mentale druk die uitgaat van de superieure tweelingzus Calliope. Het maakt Nola en Cricket tot twee geloofwaardige en aimabele personages die qua persoonlijkheid duidelijk verschillen van hun voorgangers Anna en St. Clair.
Meer dan in haar eerste boek focust Perkins op de twee hoofdpersonages, waardoor ze heel wat nevenpersonages verwaarloost. Perkins laat de stereotypes van haar eerste boek terugkeren in een andere verpakking, met als uitschieters het kreng dat voor een onduidelijke reden het leven van het hoofdpersonage verzuurt en een bestaande relatie die de liefde van het hoofdpersonage in de weg staat, maar gedoemd is om te mislukken. Perkins haalt heel wat minder vanzelfsprekende thema's aan (zoals een alcoholverslaafde moeder), maar laat ze niet op de voorgrond treden en reduceert ze tot illustraties bij het liefdesverhaal.
Het grootste pijnpunt is het gebrek aan verhaalstof. Ver voor het einde al stuikt de spanningsopbouw ineen en al wat volgt voelt slechts als overbodig tijdrekken. Fans van romantiek hebben met Lola & de Boy Next Door een licht verteerbare zomersnack gevonden, maar andere lezers blijven op hun honger zitten. | 0neg
|
Het is een debuutroman en dat zul je geweten hebben. De vlot vertelde plot staat stijf van de clichés. Men kan op voorhand zeggen wie enkele bladzijden verder gaat vermoord worden. Een liefhebber van thrillers ruikt de uitkomst vanaf bladzijde 120 en kan van dan af diagonaal verder lezen. | 0neg
|
Op het gebied van detectives is A.C. Baantjer al jaren dé bestseller auteur van Nederland. Elk jaar verschijnen twee deeltjes in de serie over rechercheur De Cock en die vliegen als warme broodjes over de toonbanken van de vaderlandse boekhandels. En elk deeltje is bereid volgens een geijkt model waardoor de koper exact weet wat hij/zij in huis haalt. Het lijkt een succesformule die eindeloos gerepeteerd kan worden.
Dit deeltje is geen uitzondering. De vaste ingrediënten zijn er allemaal in terug te vinden. Zoals het bezoek aan Smalle Lowietje (de cafébaas met wie De Cock altijd een glas cognac Napoleon heft en die altijd een tip klaar heeft liggen), de aanvaring met commissaris Buitendam, de ontknoping in de vorm van een opgezette fuik, en de slotbijeenkomst te huize De Cock. Alleen namen van verdachten, plaats delict en motieven variëren per deeltje. Het eerste slachtoffer in dit boek is de plastisch chirurg Henry van Nimwegen, van privé-kliniek De Helende Meesters. Met de nodige dosis humor bij het beoefenen van hun vak, maken De Cock en zijn assistent Vledder kennis met vele verdachten. Ook worden er nog een paar lijken uit de kast getrokken. Rara? Wie heeft het gedaan?
Net als bij andere deeltjes blijkt dat de ontknoping door de lezer onmogelijk te voorzien was omdat essentiële, doorslaggevende informatie door de schrijver achtergehouden wordt. Zo is het doodeenvoudig de verrassing van de ontmaskering tot op het eind te bewaren. Kennelijk is dat ook wat mensen aanspreekt. Veel diepgang kent dit boekje overigens niet. Waarschijnlijk staat de succesformule dat ook niet toe. Stel dat Baantjer het schrijven van boeken over een heel andere boeg zou gooien, zou hij dan niet vele fans van hem vervreemden? En daarmee is de serie een creatief keurslijf geworden. Persoonlijk lijkt het mij benauwend. En toch, de formule blijkt goud waard.
Qua stijl is het ook lichtverteerbaar, als een kinderboek, waardoor deze boeken zich uitstekend lenen om jonge lezers voor het genre te interesseren. Maar wie wat meer diepgang en creatieve variatie zoekt, zal op een gegeven moment toch verder willen kijken. Uiteindelijk komen deze boeken op hetzelfde neer en als je eenmaal weet hoe ze in elkaar steken, zijn ze weinig spannend. Prima als tussendoortje, maar voor mij niet het echte werk. De Baantjer fan zal zich daar niet over bekommeren, noch over deze recensie. Die kóópt ze, want hij/zij weet wat hij/zij krijgt. | 0neg
|
Stressreset is een boek verdeeld over twee delen.
Het eerste deel sprak me aan, hierbij heb ik wel zo gefilterd dat ik geprobeerd heb de voedingssuplementen-kant buiten beschouwing te laten.
Uitspraken zoals: "De doorsneemens heeft nu eenmaal het inlevingsvermogen van een cactus" spraken me aan, maar waren een uitzondering. Bovendien is het hele verhaal van iemand (die dan weer wel dan weer niet) lijkt te bestaan op zijn zachtst gezet twijfelachtig. Zijn verdwijntruc en het haar manouvreren in een positie waarin zij zijn rol over moet nemen des te meer. Tegelijkertijd bracht het boek een bepaalde herkenning en erkenning over hoe moeizaam een traject/ zoektocht naar diagnoses en juiste medicatie kan zijn.
Deel 2 is echter een complete tegenvaller, en heeft niets te maken met wat de titel doet verwachten. Ik vraag me af welke fabrikant van voedingssuplementen de auteur heeft gefinancieerd. Bovendien bevat het uitspraken over bijvoorbeeld depressie/ trauma die niet samengaan met wetenschappelijke bewijzen dat depressie en/ of bepaalde traumatische ervaringen je hersenen en de manier waarop ze werken veranderen.
Kortom: zeker geen aanrader. Waar het goed begon is het overal een tegenvaller. Er zijn geen tips waar het gaat om los komen van stress, tenzij je terug wilt vallen op wazig beschreven dozeringen van voedingssuplementen. | 0neg
|
De zegelring is een leuk tussendoortje van Willem Frederik Hermans. Een pennentest zeg maar. Toch slaagt hij erin om ook in slechts 74 bladzijden een verhaal(tje) neer te zetten dat af is. Alles draait om een van een Duitse militair gestolen ring. Het hoofdpersonage, Jasper Fraeylema, komt via zijn vader in het bezit van deze ring. Een zegelring zoals hij er altijd al een had gewild. Hoe zijn (overleden) vader aan het sieraad kwam, is hem niet bekend. Het toeval en noodlot brengen hem echter de ware toedracht van de zegelring en ... de wetenschap dat zijn vader hem belogen heeft. Hermans op zijn best, ook in deze spielerei. | 0neg
|
Een vijftal personen – 2 vrouwen en 3 mannen - die elkaar in Nederland op een schrijverscursus hebben ontmoet gaan op reis naar o.a. Malta, Servië, Israël, Pakistan en India.
De mannen, een katholieke ondernemer en een tot de islam bekeerde moslim reizen samen naar Malta. Zij treffen daar een derde deelnemer van de cursus. De vrouwen, een moslima uit Egypte die het geloof in twijfel trekt en een geadopteerd meisje uit Bagladesh die op zoek is naar haar roots reizen onafhankelijk van elkaar maar treffen elkaar in India. Ook is er intensief mailcontact tussen de vrouwen en een man.
Kort na aankomst op Malta worden 2 mannen vermoord en al snel wordt duidellijk wie de moordenaar en wie de opdrachtgever zijn. Ook vindt een van de vrouwen de dood. Het motief van de moorden is beangstigend.
In de vele verhaallijnen die het boek heeft worden we uitgebreid geïnformeerd over kruistochten, de islam, de verschillende interpretaties van de bijbel en moet je echt wel je aandacht bij het verhaal houden.
In het begin denk je een thriller te lezen, maar al gauw wordt het een geschiedenisboek, vol van de wereldpolitiek, toen en nu. Heel interessant voor degene die hiervan houden. Af te toe komt het verhaal in thrillervorm weer naar voren.
Voor mensen die van non fictie houden een waardevol boek. | 0neg
|
Ik had dit boek in een opwelling gekocht voor heel weinig geld en zo'n zelfde opwelling overviel me vanmiddag toen ik een nieuw boek ging uitzoeken in mijn eigen bibliotheekje van ongelezen boeken. Ik ben er zonder verwachtingen, volledig blanco, ingegaan, maar helaas mocht dat niet baten.
Dit boek was niet aan mij besteed. Ik merkte dat ik moeite had om mijn aandacht bij het boek te houden, dat ik sommige zinnen helemaal niet logisch vond en dat het verhaal me eigenlijk op geen enkel moment echt boeide. Waar het precies door kwam vind ik lastig te zeggen.
Wellicht was het grote probleem dat er voor mijn gevoel te veel mythologie en wereld in te weinig pagina's is gepropt. Hierdoor is eigenlijk geen enkel onderdeel van het verhaal echt uitgewerkt op een bevredigende manier. De personages blijven allemaal erg vlak, en in sommige gevallen zelfs ietwat karikaturaal. De wereld bevat heel veel leuke elementen, maar is heel overweldigend, zeker omdat de achtergrond en uitleg eigenlijk heel erg ontbreekt. En het verhaal voelt af en toe wat rommelig en afgeraffeld. Alsof de schrijvers zo snel mogelijk naar het einde ervan wilden en niet wilden stilstaan bij momenten in het tussenstuk.
Ik zie op zich wel potentie en mogelijkheden, maar voor mij was de uitwerking te oppervlakkig en summier om alle elementen, personages en de hele opbouw van de wereld tot zijn recht te laten komen. | 0neg
|
Ik heb inmiddels al best wat schrijfboeken gelezen, maar geen van die boeken kon me nog echt bekoren. Bart van Lierde’s ‘Een bestseller schrijven voor dummies‘ was eigenlijk meer een schrijfboek voor filmscenario’s en Rene Appel’s schrijfboek bleef teveel in algemeenheden hangen. Goed beschouwd vond ik alleen het schrijfboek van Mario Vargas Llosa (‘Brieven aan een jonge romanschrijver’) echt prikkelend.
En dan dit boek. Laat ik er maar meteen kort over zijn: nee dit was niet echt een succes. James Wood, las ik op internet, is een hoogleraar literatuur en dit verbaast me na lezing niets. Zijn boek is namelijk met name een intellectuele en hoogdravende literaire bespiegeling waarin op de keper genomen uiteindelijk weinig bruikbaars wordt gezegd. Het enige dat je er echt uit leert is welke schrijvers Wood zelf op het schild heeft gehesen (Flaubert dus, met name). Maar over allerlei zaken wordt Wood wel erg weinig concreet. Hoeveel detail moet je gebruiken? Veel, weinig? Tja, dat hangt er nogal van af, zegt Wood. Zijn ronde of vlakke personages beter? Nou, dat is moeilijk, want soms zijn platte personages rond en vice versa. En het gebruik van dialoog dan: hoe moet dat? Wood geeft verschillende voorbeelden, maar geen voorkeuren. Het enige dat je kortom van dit alles leert is dat alles nogal genuanceerd ligt en dat er weinig algemene waarheden zijn.
Heel veel verder kom je daarom niet met dit boek. Alleen het begin, waarin Wood het fijne onderscheid tussen schrijvers en protagonisten bij vertelperspectieven analyseert, met hierbij veel aandacht voor de vrije indirecte rede, is prikkelend. Voor het overige blijft dit boek hangen in veel intellectualistische interessantdoenerigheid van een academicus die wil aantonen hoe enorm belezen hij is. | 0neg
|
Suzanne Vermeer heeft na Après-ski opnieuw een thriller geschreven in een fraaie, winterse omgeving.
Zwarte piste speelt zich grotendeels af in het sprookjesachtige Zwitserland met besneeuwde berghellingen en mooie chalets. Hier probeert Saskia van Lieshout een nieuwe toekomst op te bouwen nadat haar huwelijk met Richard onder zon zware druk kwam te staan, dat een echtscheiding onvermijdelijk werd. Helaas groeide hierdoor ook de agressie van Richard, met Saskia als doelwit van zijn opgekropte emotie.
Haar leven in Zwitserland verloopt aanvankelijk prettig. Saskia is als au pair gaan werken in het gezin van Jules en Zalia Laponder en krijgt de kans om haar werkzaamheden als binnenhuis-architecte te hervatten. Saskia ontmoet er Klaus, een kunstenaar, die na vele jaren in Amerika te hebben gewoond terug is in zijn geboorteland.
Als in Zwitserland de sfeer steeds grimmiger wordt, geheimen niet langer verborgen blijven en Saskia voor haar leven moet vrezen, lijkt de keuze van Saskia meer op een afdaling van een zwarte piste: vol gevaar, verraderlijk en onheilspellend!
Een actueel onderwerp zoals de huidige economische recessie, speelt een grote rol in Zwarte piste en heeft een grote invloed op het leven van Saskia en Richard. Beide hoofdpersonen kiezen voor een andere leefomgeving, zodat Suzanne Vermeer ze afwisselend een hoofdstuk voor hun rekening laat nemen, waardoor een levendig en onderhoudend verhaal ontstaat.
Ook weet Vermeer op de juiste momenten spanning en verrassende ontwikkelingen toe te voegen aan Zwarte piste.
Met een gemakkelijk lezende en herkenbare schrijfstijl is Zwarte piste een aanrader voor een ontspannende leesbeleving voor iedereen die even aan de dagelijkse sleur wil ontsnappen. | 0neg
|
Dit boek is het debuut van Janneke van der Horst en bestaat uit veertien verhalen waarvan de één wat sterker is dan de ander. Hoewel het niet slecht geschreven is, heeft het toch geen indruk bij me achtergelaten. Het blijft allemaal zeer oppervlakkig en als je met een volgend verhaal bezig bent ben je vaak alweer vergeten waar het vorige over ging. Soms pakt een verhaal je wél en zit je er net lekker in, maar dan houdt het plotseling op en ben je nog niets wijzer. | 0neg
|
“Like Sherlock – but lazier”
Zo wordt Garvie Smith, hoofdpersoon in de naar hem vernoemde Young Adult-detectiveserie, bij de lezer geïntroduceerd. Dat gebeurt op de kaft van Kid Got Shot, het tweede deel van de serie welke is geschreven door de Britse auteur Simon Mason. Het eerste deel, Running Girl, was een groot succes in eigen land. Het niveau van het gemiddelde Sherlock Holmesverhaal wordt in dit boek echter geen moment gehaald.
Simon Mason (1962) is een Britse auteur en redacteur die al redelijk wat fictie op zijn naam heeft staan, zowel voor jongeren als voor volwassenen. Hij schrijft zeer Brits, met veel dialect en spreektaal. Het Nederlandse taalgebied bereikte hij, misschien mede daardoor, nog niet.
Hoofdpersoon Garvie Smith is een hoogbegaafde, zestienjarige jongen van gemengd bloed. Hij heeft het hoogste IQ ooit bij een Brits kind gemeten en een fotografisch geheugen. Hij woont echter in een grauwe buurt in een saaie stad, waar hij bij voorkeur met zijn vrienden op een kinderspeelplaats rondhangt om te roken, te drinken en te blowen. Ook spijbelt en liegt hij bij de vleet en beledigt en manipuleert hij iedereen in zijn omgeving. Wel is hij meer gesteld op zijn moeder dan je zou denken en staat hij klaar voor zijn vrienden. Het probleem is alleen dat hij zich rot verveelt.
Maar dan gebeurt het dat, slechts twee maanden na het moordmysterie uit het eerste deel, opnieuw een klasgenoot van Garvie wordt vermoord. Het betreft Pyotor Gimpel, een Poolse, autistische jongen. Deze was dwangmatig ordelijk, had geen vrienden en was onafscheidelijk van zijn viool. En nu wordt uitgerekend deze jongen, midden in de nacht, in een verlaten pakhuis op een vervallen industrieterrein doodgeschoten. Er wordt meteen een verdachte gearresteerd, maar er blijven nog veel vragen over en bovendien is Pyotors viool verdwenen. Voor Garvie alle reden om zich, ondanks zijn examens, bovenop dit mysterie te storten en zich aan de plaatselijke politie op te dringen. Dit tot wanhoop van (voormalig) inspecteur Singh, een vriendelijke Sikh, wiens carrière door de waardevolle maar onbehouwen bemoeienis van Garvie heuvelafwaarts blijft gaan.
Zo’n enfant terrible kan best leuk zijn als personage, maar Garvie gaat op de zenuwen werken. Hij blijft zijn eigen zin maar doordrijven, ongeacht hoeveel hij daarvoor moet liegen, examens verprutsen of als een olifant door de porseleinkast daveren. Zo wordt zijn eigenwijsheid irritant in plaats van het bewijs voor een standvastig karakter of een superieure intelligentie. Bovendien is zijn situatie niet erg geloofwaardig. Alsof in deze tijd zo’n briljant kind geen betere keuzes zou krijgen in het leven. Alsof niemand zijn gebrek aan uitdaging zou begrijpen.
Een ander storend punt aan dit boek is de straffe popularisering van sterke drank en bovenal sigaretten als zijnde bijzonder cool voor jongeren. Er worden zelfs merknamen genoemd, waarbij het (daadwerkelijk bestaande) sigarettenmerk van Garvie tientallen malen voorbijkomt. Daarmee is dit boek één grote rookadvertentie en dat dus primair gericht op tieners.
Ondertussen houdt het verhaal ook niet over als detective. Mason kon niet kiezen tussen een whodunit en een whydunit, zodat het boek nu tussen beiden in zweeft. Met als gevolg dat de vraag wie het gedaan heeft pas in het laatste kwart van het verhaal serieus gaat spelen en het waarom niet al te diepgaand wordt uitgewerkt.
Hier staat tegenover dat de auteur een vlotte schrijfstijl heeft en het met enige regelmaat leuk weet te zeggen. DI Singh is een sympathiek personage die in een interessante confrontatie met zichzelf verzeild raakt. En in weerwil van de matige plotontwikkeling zorgen verrassende verhaalwendingen ervoor dat je toch nieuwsgierig genoeg blijft om door te lezen.
In de boeken van Arthur Conan Doyle worden de avonturen van Sherlock Holmes echter verteld door Watson en niet door Holmes zelf. En dat is met goede rede, zoals uit Kid Got Shot blijkt. De Watson wordt hier node gemist. Wat er omgaat in personages als Sherlock Holmes en Garvie Smith kan beter onderdeel van het mysterie blijven. | 0neg
|
Soms doe je lang over het lezen van een boek. Te lang. En dat is zelden een goed teken.
Rode letters van Anne Bishop – eerste deel van de serie De Anderen was zo’n boek. Zo’n boek waar je je doorheen worstelt omdat je nu eenmaal gezegd hebt het te zullen recenseren, omdat je nu eenmaal het héle boek gelezen wilt hebben, voor je je oordeel velt. Maar al na een pagina of twintig was het verhaal waaraan ik zo enthousiast was begonnen, een moetje geworden.
In Rode letters beheersen twee dominante groepen de wereld. Er zijn gewone mensen en ‘Anderen’ - gedaanteverwisselaars, vampiers en andere mythische wezens die de mensen vooral als prooi beschouwen. Toch leven ze samen in een soort vreedzame coëxistentie, omdat de Anderen graag gebruik maken van menselijke technologie.
Dan belandt bloedprofeet Meg Corbyn in een van de reservaten van deze Anderen en krijgt een baantje als ‘contactmens’ – ze moet de bestellingen van de Anderen in de mensenwereld aannemen en afleveren. Ze is gevlucht uit de instelling waarin de gave van deze cassandra sangue, om de toekomst te zien als hun bloed vloeit, wordt gexploiteerd. Haar eigenaren willen haar terug, maar Meg wordt in bescherming genomen door de Anderen.
Prima uitgangspunt. Het snijden, dat verslavend werkt voor een bloedprofeet vanwege de extase die gepaard gaat met het uitspreken van de voorspelling, is natuurlijk direct afgeleid van automutilatie. Goed bedacht. De twee culturen – mens en ‘ander’ – die in een ongemakkelijke vrede met elkaar samenleven heeft alles in zich om voor spanning te zorgen. Het idee om een bloedprofeet, voor wie de minste schram al gevaar kan opleveren in een park vol vleeseters te zetten, is ook prima.
Jammer genoeg houdt het daarbij ook meteen op. Bishop maakt nauwelijks gebruik van de kansen die haar verhaal biedt. Haar personages zijn zo plat, dat ze nauwelijks de naam ‘karakter’ verdienen. Spanning wordt doodgeslagen door het gebrek aan aandacht voor emotie en de langdradige beschrijvingen van zinloze details. De wereld als geheel overtuigt totaal niet.
Neem Meg Corbyn – bloedprofetes, op de vlucht in een haar onbekende wereld, vechtend voor een nieuw leven. We horen nauwelijks iets over haar verleden, maar Bishop vertelt wel veel over haar nieuwe baan: pakjes aannemen, pakjes afleveren, pakjes sorteren. Ze moet onzeker zijn, bang, vechtlustig, maar nee… emoties lijkt ze nauwelijks te hebben en een innerlijke strijd die haar interessant zou kunnen maken ook.
Dan de stijl. Het verhaal sleept zich voort, terwijl Bishop vertelt hoe Meg een deur opendoet, door het kantoor loopt, achter de balie gaat staan, pakjes sorteert, pakjes in hokjes legt, aantekeningen maakt… Alles in een soort eindeloos en-toen-en-toen-en- toen. Maar ze heeft geen moment aandacht voor Meg zelf. Details, waardoor je als lezer bereid bent te geloven in een verhaal, ontbreken.
De intrige overtuigt ook al niet. Meg wordt dwarsgezeten door Asia Crane, een vrouw die probeert met gevaar voor eigen leven informatie over de Anderen te krijgen omdat ze dan een rol zou kunnen krijgen in een tv-serie?? Voor een slechterik die Hotemetoot (vertaling van ‘Bigwig’) wordt genoemd?
En misschien het ergste: er lijkt totaal niet nagedacht over de manier waarop de twee groepen samenleven. Als de anderen zo neerkijken op mensen – die ze apen noemen - waarom lijken ze dan in alles mensen te kopiëren? Waarom kleden ze zich als mensen, hebben ze winkels, kijken ze tv? Waarom gebruiken ze überhaupt de menselijke vorm? Waarom zitten zíj in de reservaten en de gewone mensen niet?
Ach… dit boek is gewoon een dikke tegenvaller. Maar wel van een bestsellerauteur. | 0neg
|
Engelstalige versie gelezen. Had er grote verwachtingen van, omdat dit boek op de short-list voor de Man Booker Prize 2011 stond. Helaas: het viel mij tegen.
Het thema is interessant genoeg: enartete ... muziek en het leven van kleurlingen in Nazi Duitsland. Voor degenen geïnteresseerd in de geschiedenis van kleurlingen vóór en tijdens Hitlers bewind: het boek bevat een korte biografie.
Het verhaal speelt deels na de vereniging van Oost en West Duitsland en als het mogelijk is naar Polen te reizen; rond 1992. Maar het wordt ook in flashbacks - niet lineair - verteld door hoofdpersoon Sid.
De voor het plot belangrijkste gebeurtenissen, spelen zich af in Berlijn en Parijs. Het handelt om een "recent" herontdekte jazz band, waar maar een paar platen (opnames) van bekend zijn: "... a bunch of German and American kids meeting up in Berlin and Paris between the wars to make all this wild joyful music before the Nazis kick it to pieces."
Een van de belangrijkste leden overleeft een arrestatie en jaren concentratiekamp. Is Hiero dood? Heeft hij het overleeft?
Uiteindelijk blijkt Sid niet zo sympathiek als de lezer wellicht denkt. Collega-band-lid Chip zorgt voor een verschrikkelijk "dénuement". Er blijkt sprake van jaloezie, afgunst en bovenal verraad. Dan is er het laatste hoofdstuk en een soort vergeving en heling.
Toch stelde het teleur, doordat sommige delen er bij de haren bijgesleept leken; anderen nauwelijks uit de verf kwamen. Het is absoluut geen Christopher Isherwood "Goodbye to Berlin".
Op de één of andere manier, beschrijft het de problemen en het leven van kleurlingen nog in de Weimar Republiek, nog in Nazi Duitsland, nog in bezet Parijs en Vichy Frankrijk, overtuigend, diepgaand, echt. | 0neg
|
Het ebook dat ik met die titel gelezen heb van Anna Maria Scarfo is niet het boek dat beschreven staat als je het intikt bij hebban. Dat ging over een boorplatform.
Ik heb wel het waargebeurde verhaal gelezen die in de recensies beschreven zijn. het is niet goed geschreven naar mijn persoonlijke mening en het sprak me daardoor eigenlijk niet aan. | 0neg
|
Vanaf dit punt was Goodkinds magie voor mij wel uitgewerkt. Als trouwe fan blijf je natuurlijk de boeken lezen, maar nee, het werkte niet meer en ik was blij dat ik het boek uit had. De volgende drie in deze reeks zijn helaas nog korter en slechter, het was beter geweest als hij van die vier boeken één dik, goed uitgewerkt boek had gemaakt. Nu stelt hij simpelweg teleur. | 0neg
|
Mocht dit boekje zich ook bevinden tussen jou NTLstapel -> mijn suggestie: vooral lekker laten liggen want hier mis je niets aan!
Geen diepgang, kromme zinnen en vooral een hoog blablagehalte over drank, veel geld uitgeven, snoepreisjes, luxe hotels etc.
Niet echt aan mijn besteedt! | 0neg
|
Ik heb het boek net uitgelezen, in mijn vakantie heb ik een heel stuk achter elkaar doorgelezen. Eenmaal thuis door de vakantie was het hele boek "vergeten" kan je nagaan hoe boeiend het was. Net toch de laatste 40 pagina's even uitgelezen, nou waar blijft de thriller?
Een drama/roman is een betere omschrijving volgens mij. De omslag doet de verwachting hoog gespannen maar dit komt in het boek niet naar voren. Helaas zo'n debuut. | 0neg
|
Zo blij als ik was om het nieuwe verhaal van de auteur te lezen. Zo stilletjes was ik toen het verhaal eindelijk uit was. Naar mijn mening was het heldinnen figuurtje overdreven. Waardoor het verhaal soms heel erg ongeloofwaardig aan kwam. Met momenten zelfs zeer langdradig uitgeschreven scenes die niet veel bijdragen aan een goede verhaallijn. Soms krijg je de neiging om een stukje door te bladeren. Maar uitlezen wou ik het toch. Want eens begonnen wil je als romanticus toch weten hoe het eindigt. In principe een echte 'Banks' maar deze keer iets te ver gezocht. Iets te engelachtig. Gewoon te. | 0neg
|
Ongeloofelijk traag verhaal. Zeker geen thriller, meer een roman met op het laatst wat spannende elementen. Ik heb meerdere keren op het punt gestaan het boek dicht te slaan maar was toch benieuwd hoe 't af zou lopen. De vergelijking met Nora Roberts, die op de voorkant van het omslag staat, gaat nergens op. | 0neg
|
Ik heb dit boek voor de Hebban leesclub gelezen en had best wel hoge verwachtingen op vlak van humor. Ik ben echter in een diep gat gevallen! Ik heb hem niet kunnen uitlezen omdat het mij totaal niet boeide.
De roman is naar mijn mening VEEL te langdradig en vele daden stroken totaal niet met de werkelijkheid. Ik weet zelf ook wel dat het geen waargebeurd verhaal is, maar sommige zaken zijn gewoon te absurd voor woorden. Ik had zeer veel moeite om mij bijvoorbeeld te kunnen inleven met de personages. De personages zijn oppervlakkig. Homer moet dringend een ruggengraat kweken, want er wordt gewoon over hem gelopen. Elsie klaagt alleen maar over haar leven en wil naar haar roze periode terug.
Om toch nog iets positief te zeggen, wil ik zeker en vast zeggen dat het een geweldige cover is! Het toont aan dat je met iets eenvoudig, toch heel wat kan doen. Ook het uitgangspunt van het verhaal kon me zeker raken (alleen de uitwerking dan weer niet). De hoofdstukjes zijn zeer leuk verdeeld en ook door gebruik te maken van de foto's, krijgt het boek een leuke vormgeving. | 0neg
|
Ik heb dit boek gekocht omdat de flaptekst mij aansprak, maar ik heb me door dit boek heen moeten worstelen. De schrijfwijze is niet boeiend genoeg om aandachtig te blijven lezen. Dit is het tweede boek wat ik nu gelezen heb van deze schrijfster en ik hou het nu maar voor gezien. Jammer, dat dit boek mij niet kon boeien, het is bovendien ook erg langdradig. Helaas niet mijn smaak! | 0neg
|
Een groot deel van het boek wordt gevuld met de gedachtenspinsels die zich in de hoofden van de voornaamste personages afspelen. Als dat het criterium is voor een psychologische thriller, dan is dit boek er een. Maar helaas valt het inhoudelijk met die gedachtenspinsels nogal tegen. Het is allemaal nogal voorspelbaar en weinig fijnzinnig uitgewerkt. Psychologie van de kouwe grond...
Op zich is het gegeven wel aardig: al in het begin van het verhaal wordt duidelijk wat er aan de hand is en waarom. Je verwacht dan een soort psychologisch steekspel tussen verdachte en poltieman. Maar vervolgens is er van enig deugdelijk speurwerk geen sprake, hoewel al heel snel duidelijk is dat er aan de zogenaamde zelfmoord een luchtje kleeft. Belangrijke aanwijzingen worden genegeerd, van huiszoekingen heeft nog nooit iemand gehoord, etc.
De karakters zijn nogal stereotyp, in sommige gevallen zelfs zwaar aangezet. Meest wonderlijk is nog de persoon van commissaris Wassenberg die al enkele uren na zijn kennismaking met de vrouwelijke hoofdpersoon meent dat hij haar (mede)minnaar is en die vervolgens als een krolse kater achter haar aan loopt, niet meer in staat om rationeel te handelen en zijn werk te doen. De wijze waarop dat beschreven wordt deed mij af en toe denken dat ik een doktersromannetje aan het lezen was. Eén voorbeeld (op pag. 199): ... hij hield haar alleen maar stevig in zijn armen en keek haar aan. Ze beantwoordde zijn blik met een mengeling van nieuwsgierigheid, vrees en verwachting in haar ogen, maar verder bleef ze passief. (...) Haar mond was allang uit zijn blikveld verdwenen. Hij voelde hem nog slechts'. Etc. etc.
Ook de uiteindelijke ontknoping, die overigens al ruim van tevoren duidelijk is, verloopt weer zeer wonderlijk. Vermoed wordt dat er ergens een lijk ligt. Dan geef je als politieman blijkbaar niet onmiddellijk de opdracht te gaan graven, maar neem je de verdachte pas dagen later mee naar een restaurant om een paar ingehuurde arbeiders de gelegenheid te geven de tuin om te spitten. En als er op de bewuste plek dan niets wordt gevonden dan ga je het toch op goed geluk op een andere plaats proberen? En ja hoor... | 0neg
|
Na 'Heart of Darkness' de tweede klassieker in korte tijd die alle elementen heeft van moderne werken waar ik van hou, maar waarbij de vonk tussen mij en het werk maar niet wilde komen. Voor mij is Dean Moriarty toch vooral een volstrekt holle figuur, wiens zoektocht naar vrijheid vanuit jeugdige onbezonnenheid meestal niet verder komt dan semi-stoere kwajongensstreken. Het inhoudelijk brave van de roman maakt het veel meer gedateerd dan de modern aanvoelende schrijfstijl doet vermoeden. Kerouac blinkt wel uit in uitgebreide karakterbeschrijvingen van een extreem rijk geschakeerd gezelschap van decadente randfiguren, die allemaal op hun manier op zoek zijn naar hun eigen verlossing van de heersende burgermoraal. Misschien dat The Dharma Bums of The Subterraneans meer naar mijn smaak zijn!? | 0neg
|
Ik kan het helaas niet met de onderstaande reacties eens zijn. Ik heb me werkelijk door dit boek heen geworsteld. Ik wilde het per se uitlezen, omdat ik me ook afvroeg wat er iedereen toch zo fantastisch aan vond. Maar nee. Van begin tot eind kwam ik niet in het verhaal en heb ik met tegenzin gelezen. Het ligt vast aan mij, maar ik kon de personages niet uit elkaar houden en ik vond de verhaallijnen echt ontzettend warrig. Natuurlijk ligt daar de kracht van het verhaal, maar ik kon er niet mee omgaan en ergerde me alleen. De enige reden dat ik twee duimpjes geef, is omdat duidelijk te lezen is dat er veel aandacht aan het boek is besteed.
Ondanks het feit dat ik het thema reuze interessant vond (achteraf), was dit boek voor mij absoluut niet weggelegd... | 0neg
|
Een zoektocht, niet vergelijkbaar met de Da Vinci Code van Dan Brown, normale mensen die erin slagen uit handen van de politie en de slechten te blijven, en dan nog een koninklijk persoon die een rol toebedeeld krijgt die niet bij hem past. Wel spannend, maar echt niet geloofwaardig, zelfs niet voor fictie. Tegenvaller. | 0neg
|
...
Jammer genoeg bleek dat ik bij dit boek vooral heel vaak aan het wachten was tot het beter zou worden. Ik voelde echt geen klik met de personages waardoor het hele liefdesverhaal voor mij nogal geforceerd en geacteerd aanvoelde. Erg jammer natuurlijk. Nog meer doordat ‘Eenzaam en extreem ver weg’ het best te omschrijven is als een liefdesverhaal dat zich afspeelt in de ruimte. De verwikkelingen tussen Seren en Domingo vormen echt de belangrijkste verhaallijn in dit boek en hun relatie sprak me jammer genoeg niet aan. Zinnen als onderstaande brachten daar ook geen verbetering in.
‘Ik heb nog steeds zijn hand vast en kijk ernaar en bedenk me hoe mooi hij is, dat het letterlijk de mooiste hand is die ik ooit heb gezien.’
Hierdoor ging ik me al snel ergeren in hoe ze elkaar steeds herhaalden. Maar ook in conversaties waarin ze zichzelf tegenspraken. Door bijvoorbeeld meerdere keren te zeggen dat ze iets niet zouden mogen doen om het dan vervolgens uiteraard net wel te doen. Als ik geen klik voel met de personages vallen al die kleine zaken me veel meer op. Het einde bracht wel wat meer spanning en avontuur met zich mee, maar spijtig genoeg was dat voor mij niet voldoende om het lange wachten te compenseren. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.