text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
In Het laatste jurylid keert Grisham terug naar Clanton, de plaats waar zijn eerste thriller De jury (Time to kill) zich afspeelde, temidden van de rassen- en klassenongelijkheid in de jaren zestig en zeventig. De jonge Willy Traynor gaat direct na zijn studie aan de slag bij een lokale krant in Clanton. Hij begint als redacteur, maar weet binnen de kortste tijd, met financiële hulp van zijn oma, de slechtlopende krant op te kopen en er nieuw leven in te krijgen. De Times wordt pas echt een succes als hij zich stort op Danny Padgit, de man die terecht staat voor de brute verkrachting en wrede moord op een plaatsgenoot.
Grisham maakt ons in ruim drieënhalf honderd paginas deelgenoot van gebeurtenissen in het stadje. Hij maakt zijstapjes naar de integratie van de zwarten in Mississippi, bekritiseert de oorlog in Vietnam, bindt de strijd aan tegen corruptie, beschrijft een ongewone vriendschap tussen een blanke jongen en een oude zwarte vrouw en schijnt zijn licht op de kerkelijke verdeeldheid in die roerige periode. De auteur overspoelt je met informatie over de gemeenschap en introduceert persoon na persoon tot het je letterlijk begint te duizelen. Grisham vergeet in de woordenbrij alleen één essentieel ingrediënt, namelijk de spanning. Hoewel de bestsellerschrijver wel tracht met een aantal cliff hangers een vorm van spanning te creëren, slaagt hij hier niet in. Ook de verhaallijn geeft geen houvast. Zijn continue heen en terug gespring in de tijd maken het bijna onmogelijk om het verhaal te blijven volgen en de cliff hangers blijven dan ook maar een beetje in de lucht hangen.
Het is mij nog steeds niet echt duidelijk waar dit boek nu werkelijk over gaat
Grisham heeft gegokt op een ander paard en heeft naar mijn mening verloren. Het laatste jurylid is zonder enige twijfel zijn minste misdaadroman en ik durf mij af te vragen of dit manuscript ooit door de uitgever in behandeling was genomen als zijn naam er niet op had gestaan. | 0neg
|
Of hoe een goed basisidee geen garantie is voor een goede thriller. Als er al sprake is van een thriller, het spanningselement is immers ondermaats ...
Een verhaal dat voornamelijk draait rond de band tussen een moeder en een dochter, een band waar een waarschijnlijk spannend bedoeld mysterieus sausje aan is toegevoegd.
Een sausje dat even weet te boeien, maar al snel alle aandacht verliest. | 0neg
|
Nummers een, twee en drie hebben de Mogadoren al te pakken gekregen. De Amerikaanse overheid en de FBI staan aan hun kant. Terwijl de Mogadoren meer macht en een groter leger krijgen, ontwikkelen de Lorische jongeren hun erfgaven (hun magische krachten). Wie zullen de strijd winnen: de goeden of de kwaden? Zal de aarde blijven bestaan?
De opkomst van negen is het derde deel van de 'I am number four' reeks van de Amerikaanse schrijver Pittacus Lore. De serie gaat over de tien overgebleven jongeren van de door de Mogadoren verwoeste planeet Loriën. Ook de planeet aarde willen de Mogadoren vernietigen. De jongeren hebben bij hun aankomst op aarde een bescherming gekregen. Ze kunnen alleen worden gedood in volgorde van hun nummers. De Mogadoren hebben nummers één, twee en drie al vermoord. De overgebleven tieners willen er alles aan doen om de Mogadoren met hun leider Setrákus Ra te verslaan en daarmee de aarde te redden.
In het derde deel van deze serie zijn de tieners, die in dit deel voorkomen, verdeeld over twee groepen. In groep een bevinden zich nummer vier en nummer negen. In groep twee bevinden zich nummer zes, nummer zeven en nummer tien. Groep twee gaat aan het begin van het boek op zoek naar nummer acht, die zich in de bergen van India schuilhoudt. Als ze nummer acht hebben gevonden willen ze de andere groep vinden om samen de Mogadoren te verslaan. Maar groep een is op de vlucht. Niet voor de Mogadoren, maar voor de FBI. Dan komen ze erachter dat de FBI en de Mogadoren samenwerken. De Mogadoren hebben de Amerikaanse overheid wijsgemaakt dat niet zij maar de tieners de wereld willen verwoesten.
Zullen de twee groepen elkaar vinden om samen de Mogadoren en Setrakus Ra te verslaan?
Het boek is even spannend en verschaft net zo veel leesplezier als het vorige deel, maar is op één punt wel verbeterd. In het tweede deel van de serie werd het verhaal vanuit twee van de tieners verteld, nummer vier en nummer zes. Zij hadden beide hun eigen lettertype, en dat was onaangenaam tijdens het lezen. In het derde deel word het ook vanuit meerdere personen verteld, maar er staat boven elk hoofdstuk het nummer van de persoon van waaruit het verhaal wordt verteld. Dit maakt het heel overzichtelijk.
De opkomst van negen is échte Science Fiction. Het boek is geschikt voor lezers vanaf de leeftijd van ongeveer twaalf jaar, omdat het erg makkelijk is geschreven. Door de korte hoofdstukken en de makkelijke schrijfstijl van Pittacus Lore heb je het boek snel uit. Pittacus Lore zal zijn fans met dit boek zeker niet teleurstellen. Ik ben nu al benieuwd naar het volgende deel. | 0neg
|
Een defensieminister wordt door zijn secretaresse bloedmooi en een gewiekste maffiadochter- tot een betwistbare aankoop van legermateriaal verleid. Papa haalt de bestelling binnen, de dochter krijgt een stevige commissie en de minister een vette kluif in Zwitserland. Maar dochterlief wil papa bewijzen dat ze haar eigen zaakjes kan regelen en speelt dubbel spel. En dan begint alles fout te lopen: de vlucht naar het geld en de vrijheid wordt een ontvoeringsverhaal. Naast de opzij gezette concurrent (ook geen onbeschreven blad), een afgepoeierde naaktfotograaf en de Staatsveiligheid, beginnen nog een paar ongure tweederangsfiguren en een jong stelletje toeristen door- en over mekaar heen te krioelen.
Tot waar het over gesjoemel met contracten gaat, is het verhaal erg realistisch. De kranten staan regelmatig bol van dergelijke verhalen. Maar wat er achteraan komt, raakt kant nog wal. In de hoop een dynamisch ogend scenario om te vormen in een vlotte roman wordt er voortdurend over- en weer geflitst tussen verschillende locaties. Hoofdstukken van nauwelijks een bladzijde lang en zonder enige echte relevantie in het verhaal wisselen mekaar af. De karikaturale personages krijgen enerverende teksten op te zeggen. De Griezel (zelfs voor de keuze van de nick names zijn de auteurs blijkbaar bij Grimm en andere sprookjesschrijvers te leen gegaan) tart werkelijk alle verbeelding. De vieze praatjes in de vorm van kinderrijmpjes gaan na een paar minuten zó op de zenuwen werken, dat je het boek enkel uitleest omdat je nu eenmaal een recensie beloofd hebt en die niet wil schrijven zonder het hele boek gelezen te hebben.
Je moet altijd oppassen met de verfilming van een goed boek. Meestal valt de film tegen. Maar omgekeerd is een snel scenario ook ongeschikt voor een bewerking als boek. Een roman en een film zijn twee totaal verschillende media, ze hebben niets gemeen, zijn niet voor mekaar gemaakt. Waarom wil men ze toch altijd combineren? | 0neg
|
Omdat ik op school met vele culturen te maken heb, leek me dit boek wel interessant om te lezen, maar het viel me erg tegen.
Bénazir deed overduidelijk haar best om te laten zien dat mensen met verschillende culturen en geloven wel degelijk goed met elkaar om kunnen gaan, maar juist omdat dat er zo dik bovenop lag werd het boek erg vervelend om te lezen.
Aan de ene kant werden alle vooroordelen juist bevestigd: Regina, een Surinaams-creools meisje van 19 dat ongewenst zwanger is; Mathilde, haar alleenstaande moeder van 41 met vier kinderen: Juul, een Antilliaanse vrouw die haar zeven kinderen alleen heeft grootgebracht; Abdirzak die twee vrouwen heeft en 5 dochters en een derde vrouw wil om daar een zoon mee te krijgen. Aan de andere kant wilde Bénazir erg graag laten zien dat een Joodse jongen best met een katholieke Surinaamse kan trouwen en dat een Surinaams meisje best een relatie met een islamitische jongen kan hebben.
Nee, het was allemaal ongetwijfeld erg goed bedoeld, maar erg realistisch vond ik het niet. | 0neg
|
Het omslagbeeld van Brullen, gemaakt door Willem van Genk, brult je tegemoet: een lawaaiige caleidoscoop van stationsbeelden en spoorwegen. Schitterend. Maar het zet de lezer ook een tikkeltje op het verkeerde been, omdat Marie Kessels' hoofdpersoon Dana last heeft van bovengemiddeld rumoerige buren in haar flat en niet van treinen. Het is ook niet het treinstation dat Dana opzoekt als ultieme lawaaiplek, maar het vliegveld. En toch is het fijn en op de een of andere manier juist dat dit beeld van deze kunstenaar gebruikt is, omdat het beeld net zo aanvoelt als het verhaal.
Alsof het een oude stoomlocomotief is die direct omhoog de bergen in moet, zo moeizaam komt Brullen op gang. Als het eerste deel, ‘Schrikaanjagend lawaai’ geheten, echter eenmaal is doorgeploegd en de overstap is gemaakt naar ‘Lawaai is energie’, krijgt het verhaal van Dana daadwerkelijk energie en een lekker tempo. Het is allemaal niet meer zo onbegrijpelijk zwaarmoedig en traag, maar vlot, licht, ritmisch en regelmatig voorzien van een onverwachte kwinkslag:
"De brand had ook mijn huis kunnen verwoesten, als op die dag niet een man om kwart over zes 's ochtends door onze straat was gefietst en er rook onder een balkondeur uit had zien opwolken. Iedere zomer stonken de kleden, dekens en kussens in mijn huis voortaan naar smeulend vuur en roet, en dan zag ik ons, gealarmeerde bewoners, op die ochtend van de brand weer aan de overkant van de straat naar de flat staren met de sereniteit of de onverschilligheid van mensen die zo geschrokken zijn dat ze alleen nog maar zin hebben om hun gezicht met dagcrème in te smeren of een vers eitje te eten."
Het is de voorspelbaarheid van het burengerucht, het weten wanneer er wat gebeurt en te horen is, dat Dana helpt met de herrie in haar omgeving te leven. Pas als deze buren vertrokken zijn en de nieuwe onderbuur onvoorspelbaar blijkt in het produceren van bovengemiddeld harde geluiden, trekt Dana het niet meer. Ze verhuist, tijdelijk, naar het leegstaande huis van een vriend dat in een rustige omgeving staat. Eenmaal daar aangekomen zoekt ze de herrie zelf op. Eerst analyseert ze het letterlijke gebrul van de voetbalsupporters en later dat van de vertrekkende en arriverende vliegtuigen op het vliegveld. Of ze analyseert zandmonsters:
"Een deel van ieder zandmonster hield ik achter om het in doorzichtige glazen flesjes te mengen met een paar druppels van mijn urine en te kijken hoe de kleur en de structuur van het zand van dag tot dag veranderde.
Ik hurk zo dikwijls in het struikgewas neer vanwege mijn blaas dat ik zo'n onderzoekje voor de grap wel eens wilde uitvoeren. Prachtig vind ik die rij naar een stal ruikende of nauwelijks geurende flesjes: specimen van diezelfde pijnlijk voelbare gewetensvolheid, van de verscheurende urgentie om 'in de waarheid te staan'."
De delen waarin Dana druk bezig is om te onderzoeken wat het effect van het voetbal- en vliegtuiglawaai (en de urine op het zand) is, zijn stroperig door de trage, vaak lange, weinig tot niets zeggende volzinnen. Helaas betreft dat het begin én het einde van Brullen, zodat degene die de eerste 60 pagina's puffend is doorgeploegd, en genoten heeft van wat er volgde, uiteindelijk toch teleurgesteld en om de verkeerde redenen opgelucht, 'het is gelukkig uit' verzuchtend het boek dichtslaat. | 0neg
|
Hoge verwachtingen had ik van dit boek. Het is dan ook een interessant en heftig thema. Dat best eens aan de orde gesteld mag worden.
Maar de uitwerking viel me erg tegen. Het is net iets te ongeloofwaardig. Het lijkt op een sprookje waarin de prinses zit opgesloten. Jammer, want de ingrediënten voor een goed verhaal zijn aanwezig. Een zakelijk succesvolle en knappe man met sadistische eigenschappen. Macht en controle onder een charmant pantser. Een beïnvloedbare vrouw, met als extra zwakke punt haar verstandelijk beperkte zus.
Het leest wel vlot. En de afloop is goed bedacht. Voor een "tussendoor" boek aardig. | 0neg
|
Ik vond het boek erg tegenvallen. Het thema leek erg op Bezeten van mij van Nicci French, bepaald niet origineel dus. Voor mij gaat het om een gestoord figuur (Leon) die een gekwetste vrouw (Margot) gebruikt en haar allerlei quasi-filosofische prietpraat vertelt. Het gaat puur over macht en onmacht. De scene dat de jaloerse Leon de ex van Margot naar de vlakte slaat vind ik ronduit bespottelijk. Ook erg ongeloofwaardig dat haar ouders deze psychopaat verdedigen. Het zijspoor waar je als lezer op gebracht wordt (wel Leon, niet Leon?) is misschien wel slim verzonnen maar maakt het boek niet beter. Geef mij maar Ruth Rendell, misschien wat ouderwetser maar wel ECHT spannend en veel ingenieuzer. | 0neg
|
Mitch Albom gaat wekelijks op bezoek bij zijn vroegere hoogleraar Morrie die aan ALS lijdt en onvermijdelijk en snel aftakelt. Op onnavolgbare Amerikaanse wijze wordt een op zich boeiend thema geheel versoapt en de wijze lessen van "coach" Morrie verworden zo al snel tot een aanrijging van tegeltjeswijsheden. Zo zal Morrie het zeker niet bedoeld hebben. | 0neg
|
Fun fact: Pieter Aspe heeft het zich vaak beklaagd dat hij Van In kinderen had gegeven. Plots moest hij om de haverklap een babysit of oma in het verhaal steken. Niet verwonderlijk dus dat de doorstart van de reeks het zonder hen doet. Ook Hannelore en Versavel mochten beschikken.
Hun afwezigheid geeft ruimte aan een directheid en donkerte die de franchise goed doen. “Van In episode 1” is het eerste deel in een nieuwe, tiendelige cyclus rond de onverslijtbare commissaris. Daarin blijft Aspe een (redelijk) goede verteller, maar evenzeer een matige schrijver. De clichés, platitudes en karikaturen mikken al te nadrukkelijk op de grootste gemene deler. | 0neg
|
Ooit een grote fan van Gorky, met een y. Het stopte ergens bij de derde cd, toen ik doorhad dat het gewoon meer van hetzelfde was. Ik begon me ook meer en meer te ergeren aan De Vos zelf of althans het typetje dat hij de hele tijd neerzette; als een karikatuur van zichzelf. Stop daar mee Luc, dacht ik toen bij mezelf... Je bent toch veel meer dan dat?! Maar Luc stopte nooit.
Het boek heeft hier gelukkig ook aandacht voor en bevestigt jammer genoeg voornamelijk het beeld dat ik reeds had; Luc De Vos als een ietwat zielige figuur die iedere poging om dieper te graven in het beste geval weglacht of zich (in het slechtste geval) laat uitlachen. Iemand die ook nooit verder is geraakt dan Gent en zijn voorsteden. Het uit zich ook op culinair gebied: hij lust nog wel spaghetti bolognaise, al de rest is voor hem te exotisch...
Het voor mij meest treffende beeld komt uit de Afrikatrip die De Vos 'moest ondernemen' (volgens het boek had hij daar blijkbaar allesbehalve zin in, maar ook daar durfde hij niet tegen ingaan) om Gorki's tweede cd 'Hij leeft' op te nemen. De Vos komt de hele tijd zijn hotel niet uit, bang als hij is om ook maar iets nieuws te ontdekken, en blijft de hele tijd aan het zwembad liggen.
Het boek is vlot geschreven, maar lijkt wat te lijden onder tijdsdruik; een grootse biografie is het daarom zeker niet geworden. | 0neg
|
In Nederland is Silvia Zucca nog onbekend. Met haar Sterrengids voor gebroken harten probeert ze het hart te stelen van de Nederlandse lezer. Ondanks dat het boek doet vermoeden dat Zucca zich bezighoudt met astrologie in haar vrije tijd, meldt haar biografie dat ze houdt van katten, wijn, films, goede boeken en volksdansen. Is dit wel een goede basis voor een boek over de sterrenkunde?
Na het verlies van Carlo lijkt het leven van Alice niks meer waard. Ze is voor de zoveelste keer op een vervelende manier aan de kant gezet door een man en ziet geen toekomst meer in de liefde. Maar dan ontmoet ze Tio. En hij laat haar kennismaken met de wondere wereld van de astrologie. En wat blijkt: Alice kan er niks aan doen dat ze ongelukkig is in de liefde. Het is allemaal de schuld van Saturnus die zich in haar sterrenbeeld, Weegschaal, ophoudt. Oftewel: Alice heeft niks meer dat brute pech. Onder begeleiding van Tio begint Alice een zoektocht naar de ideale man. Afgestemd op wat in de sterren geschreven staat. Maar of dat nu zo’n goed idee is?
Het antwoord op die vraag is snel te geven: nee. En niet alleen omdat astrologie onzin zou zijn. Want daarover zullen de meningen verschillen. Het antwoord is vooral ‘nee’, omdat die keuze totaal niet uit de verf komt. Silvia Zucca draaft totaal door in haar ‘sterrenkundige adviezen’. Mannen passen bijvoorbeeld niet bij haar hoofdpersonage omdat ze een Weegschaal met antecedent Leeuw is. En dat hoeft niet erg te zijn, maar juist diegene waar Alice verliefd op is, past niet in haar plaatje van een gelukkige relatie. En dat wordt tot in detail beschreven.
In het begin is dat nog wel grappig. Het is vernieuwend. Een andere manier van kijken naar de liefde. Maar hoe dieper Zucca de materie in gaat, hoe sneller zij de lezer kwijtraakt. Waar Alice in het begin heel herkenbaar is voor de gemiddelde vrouw, is ze al snel een vreemde die wartaal uitkraamt. Soms is er geen chocolade van te maken. Toch is de schrijfstijl wel bijzonder te noemen. Zo is het onmogelijk om niet te lachen bij een zin als: ‘Louboutin is blijkbaar niet tevreden met alleen de inhoud van mijn bankrekening, hij wil ook nog mijn bloed’, een zin die erg herkenbaar is voor iedere vrouw die weleens op het verkeerde moment op veel te hoge hakken van de ene naar de andere kant van kantoor moet rennen.
Ook aan beeldspraak ontbreekt het niet. ‘Ik ga door met ook mijn andere nagels lakken, terwijl ik ingespannen naar mijn handen kijken alsof ik Leonardo Da Vinci ben, die met de Mona Lisa bezig is.’ En: ‘Ik hol naar de wc, terwijl mijn hart de Macarena danst.’ Dit soort zinnen heeft niet veel uitleg meer nodig. Je ziet het voor je. Direct.
Helaas doet de redactie wat af aan de schrijfstijl, want regelmatig is er een woordje vergeten weg te halen. Zo vind je bijvoorbeeld regelmatig twee keer het woordje ‘zou’ vlak achter elkaar. Ook uitdrukkingen die vertaald zijn, komen niet altijd helemaal goed uit de verf. Jammer, dit doet afbreuk aan het leesplezier.
Sterrengids voor gebroken harten is een boek dat potentieel heeft, maar het niet waarmaakt. Door te diep in te gaan op de astrologie wordt de lezer volledig weggeblazen en is het moeilijk om de aandacht bij het verhaal te houden. In 300 in plaats van 500 pagina’s had het verhaal ook verteld kunnen worden. Bondiger en boeiender. Nu is het doorbijten in een sterrengids zonder goede guide. | 0neg
|
De achterflap van dit boek sprak me gelijk aan, ik had hoge verwachtingen van dit verhaal, helaas zijn deze niet waargemaakt. Je denkt een boek te lezen over een meisje die haar broertjes en zusjes verliest tijdens een brand en daarna bij haar beste vriendin en diens ouders gaat wonen. Uiteindelijk blijkt het een heel ander soort verhaal te worden, ik had dit absoluut niet verwacht. Het verhaal is erg rommelig geschreven en gaat van de hak op de tak, hierdoor had ik best moeite om het te blijven volgen. Ik vond het vaak verwarrend en niet duidelijk overkomen waardoor het plezier om te lezen verdween. Toch wilde ik wel graag weten hoe het af zou lopen en enkel om die reden heb ik het boek uitgelezen. Nu had ik eerder al Schaduwdochter gelezen van Anita Larkens en ik ben eens gaan terugzoeken wat ik daar destijds van vond en dat kwam op hetzelfde neer, nogal rommelig en verwarrend geschreven. Voor mij in de toekomst geen boeken meer van deze auteur. | 0neg
|
Angst. Daar gaat het over in dit boek. Een actuele thriller. Dit is misschien het grote negatief punt aan deze historische thriller, voor mij althans. Thema´s die mens vandaag veel in het nieuws krijgen maar binnen 10 jaar al lang vergeten zijn. Men ziet goed dat schrijver in de media zit want het boek is een verslag van het nieuws. Recente actualiteit en ingekleurd met portie fantasie. Juist Guy maar waar stopt het ene en begint het andere. Akkoord. De vrijheid van de schrijver. Waar is het fake news en waar is het waarheid. Spijtig maar wat ik gelezen heb zie ik elke dag op het nieuws of lees ik in de krant.
Ik heb de mega kerken gaan opzoeken. Spreken alle maal in de naam van Jezus. Vraag: Wat is het verschil tussen Rome en zij? Zijn zij een sekte?
Dit boek heeft geen prijs gewonnen. gelukkig. Ik heb de tekst op de kaft verkeerd beoordeeld. Dank U Joyce.
Voor mij zeker geen aanrader. | 0neg
|
Nulpunt van de Amerikaanse schrijver Don Delillo gaat over een steenrijke zestigplusser die zijn doodzieke echtgenote via een speciale techniek (cryonisme) laat invriezen, in de hoop dat de geneeskunde zich in de toekomst zo ver ontwikkelt dat reanimatie en genezing van haar ziekte mogelijk zijn.
Uit mezelf zou ik nooit een boek als Nulpunt gaan lezen; ik ben geen liefhebber van sciencefictionachtige boeken en Delillo’s eerdere werk heeft mij ook nooit kunnen bekoren. Toch begon ik vol goede moed aan het jongste boek van deze oude rot in het schrijversvak. En schrijven kan hij. De sfeer in het geheimzinnige, bijna sektarische laboratorium waar het invriezen plaatsvindt, zet hij goed neer. Toch pakte dit boek mij niet. Sterker nog: ik heb het boek niet uitgelezen, iets wat ik bijna nooit doe. De personages kwamen mijns inziens niet goed uit de verf, ik had moeite met de vele herhalingen en vond het verhaal, dat eigenlijk best spannend leek te beginnen, uiteindelijk niet boeiend genoeg. | 0neg
|
Dankbaar gebruik gemaakt van de gelegenheid om dit boek van Alma Mathijsen te mogen lezen in ruil voor een recensie.
Ik had nog niet van Alma Mathijsen gehoord en dus ook niets van haar gelezen dus was behoorlijk nieuwsgierig. Na het lezen van de eerste hoofdstukken heb ik verschillende momenten gedacht ermee te stoppen. Het boek kon mijn aandacht niet vasthouden en ik begreep niet wat de schrijfster eigenlijk duidelijk wilde maken.
Toch was ik nieuwsgierig en vanwege de "dikte" van de roman heb ik het toch maar uitgelezen. Gaandeweg merkte ik dat naarmate je verder kwam in het verhaal, dit ook wat duidelijker werd.
Met name de relatie tussen de twee hoofdpersonen Kay Idle met haar vriendin, de schrijfster Iris Kouwenaar, werd op voyeuristische wijze gevolgd door een Amerikaanse mannelijke journalist Fields. Deze had nog geen enkel werk van Iris gelezen, maar was door zijn hoofdredacteur op pad gestuurd om Iris te volgen. Hij raakt geobsedeerd door de onderlinge vriendschap van de twee, waarvan Iris heel ziek en dus dus zeer zwak en kwetsbaar is.
Iris wordt door Kay goed voor de buitenwereld afgeschermd en toch slaagt Fields erin in contact met Iris te komen.
Via een paar voorbeelden van onder meer de Jejuvrouwen uit Korea wordt het duidelijk dat de man geen enkele rol van betekenis speelt.
De vraag blijft wel of Iris na haar eerste succesvolle roman Antidote en haar latere minder succesvolle Ebony ooit weer een volgend succes zal bereiken. Een uitnodiging van haar uitgever, een man, wordt niet opgepakt. Wel probeert Fields met hem een afspraak te maken.
Een ongeluk, doordat een boom op hun huis in Voorhorst valt, wordt wat ongemakkelijk voor de lezer om te bevatten dat de redders en bouwvakkers die hierbij betrokken zijn, de hoofdpersonen niet bij elkaar brengen.Omdat ze man zijn?
Het boek eindigt met een voor mij wat onbegrijpelijke ethogram met een minuut uit het leven van een eend.
Fields gaat uiteindelijk het boek Antidote toch lezen en raakt verslingerd aan de twee hoofdpersonen Ebony en Bricks ( Kay en Iris?).
Uiteindelijk ontmoeten Fields en de uitgever elkaar en schrijft Iris in het ziekenhuis na het ongeval van de boom een brief aan Kay.
Als antwoord komt er via een gsm bericht van Kay, waaruit na een lange tijd de lezer kan opmaken dat deze is verdronken. (Zelfmoord???)
Kortom een intrigerend boek na lezing maar ik vond het niet een bijster interessant verhaal.
Toevallig zag ik de schrijfster voor het eerst op TV in de DWDD in verband met de Hollywoodbaas Harry Weinstein. Duidelijk een feministe in de goede zin van het woord, maar maakt het mij nog niet duidelijk wat zij met dit boek beoogt. Snel vergeten dan maar, of toch nog maar een boek van haar lezen??? | 0neg
|
Ik heb ongeveer 3000 boeken van bijna alle belangrijke schrijvers.
Toch had ik nog geen Boek gelezen van Stephen King.
Door de goede reactie van lezers 5 sterren Vn gids enz....
Kocht ik Mr Mercedes.
Gewoon waardeloos,
De manier van schrijven,inhoud,spanning ..
Op de boekflap staat ' een niveau van Connelly Michael."
Totaal onwaar.Dit verhaal kan niet tippen aan Connelly.
Sorry,dit boek lezen was tijdverlies | 0neg
|
Tegenvaller, moeilijk in te komen en te volgen... | 0neg
|
Ik kan me heel goed voorstellen dat er genoeg mensen zijn die weglopen met dit boekje. De schrijver wordt dan ook vergeleken met García Márquez en zelf meende ik een vleugje Zafon erin te herkennen. En dat zijn (hoe durf ik het te zeggen ) nou niet de schrijvers waar ik dol op ben.
Het is een klein boekje met maar 155 bladzijden, maar het verhaal zeurt zich maar voort. Ik zou het eigenlijk in drie zinnen kunnen samenvatten. Inderdaad: de beschrijvingen zijn mooi, maar op een gegeven moment heb je daar óók wel genoeg van gelezen.
Kortom: als je Marquez en Zafon verslindt is dit boekje vast wel wat voor jou. Zo niet: laat het dan vooral liggen. | 0neg
|
Misleiding is het eerste deel van de Doggerland reeks, en dit boek was niet helemaal mijn ding. Het zou de beste Zweedse thriller zijn, maar ik denk hier toch anders over.
Het is de ochtend na het oesterfestival. Inspecteur Karen Hornby wordt wakker met een vreselijke kater. Maar dat is niet het ergste. Naast haar in bed ligt haar baas. Een paar uren later krijgt Karen een telefoontje er een moord is gepleegd, en blijkt dat het Susanne is vermoord. Karen wordt op de zaak gezet.
Dit boek kwam enorm traag op gang, ik kwam niet in het verhaal en er werden zoveel details verteld over de omgeving dat ik mij langzamerhand aan begon te ergeren. Voor mij kwam dit meer over als opvulling voor het boek. Het verhaal wordt afstandelijk verteld en je krijg geen band met de personages. Aantal dingen worden herhaald wat erg vervelend is. Zelf vind ik dat er weinig gebeurd. Het onderzoek is traag, heel traag, maar het is wel duidelijk omschreven.
Eindelijk, nadat ik ruim over de helft van het boek was kwam er wat meer tempo in het verhaal. Wat meer gebeurtenissen en 'doorbraken' in het verhaal. Het einde is onverwachts, maar leuk.
Van mij had er toch wat meer pit en spanning in mogen zitten. | 0neg
|
Het meisje met de onderrugtattoo van Amy Schumer, Amy is een bekende comédienne uit Amerika en beschrijft in dit boek hoe zij zover is gekomen. Ze is grof en dat benadrukt te constant in het boek
Om heel eerlijk te zijn heb ik het niet kunnen opbrengen om het boek helemaal uit te lezen... Amy is zo vol van zichzelf dat het mij vreselijk ging tegenstaan en irriteren en de humor vond ik ook echt heel Amerikaans en ligt mij blijkbaar niet.
Ik kan niet voor andere mensen praten en denk dat je dit boek gewoon moet proberen, waarschijnlijk vind je het of geweldig of helemaal niets! | 0neg
|
Het valt niet mee als nietsvermoedende liefhebber van boeken. Je ziet iets met een leuk kaftje, wordt een beetje verliefd, bladert het even door en denkt dat het misschien wel iets kan zijn. Weet jij veel! Je doet feitelijk maar wat. In de hoop dat de desbetreffende auteur zijn werk heeft gedaan en een leuk, mooi, spannend of in ieder geval boeiend verhaal heeft geschreven. Dat is toch het minste wat je mag verwachten. Vooral als het om een bekende auteur gaat. Helaas. James Patterson dacht dat hij wel een spannende serie voor de jeugd kon schrijven, maar slaat de plank mijns inziens lelijk mis. Niets geen Hongerspelen of Divergent.
Het is bekend dat Patterson veel van ‘zijn’ boeken niet zelf schrijft maar een co-auteur gebruikt. In dit geval is hij mogelijk vergeten om iemand in te huren die ook daadwerkelijk schrijven kan. Gabrielle Charbonnet? Zijn buurvrouw? De postbode? Het meisje achter de toonbank van de plaatselijke slager? De spanning ontbreekt vrijwel volledig en het verhaal is stroperig en vliegt soms werkelijk alle kanten op. Behalve de juiste. Dit is nog maar het eerste deel. ’s Nachts lig ik zwetend wakker van het idee dat er ook nog twee andere boeken in deze serie te krijgen zijn. Allebei geschreven door andere co-auteurs. Hoeveel meisjes werken er wel niet bij die slager? | 0neg
|
Ik was er niet echt van onder de indruk. Op zich vind ik het wel knap dat de boodschap op de kaft klopt: het heeft alles (qua schrijfstijl, onderwerp enz.) van een klassieke Agatha Christie. | 0neg
|
Het is een hele pil, dit boek. Juist toen ik begon met lezen, werd me erop gewezen dat het een onderdeel van een serie is en dat je dan beter de eerdere boeken zou moeten lezen. Dit was echter mijn eerste Slaughter. Ik heb niet de indruk dat ik veel heb gemist in de eerdere boeken, omdat er veelvuldig en vol detail op terug wordt gekeken in dit boek.
In Trouweloos wordt de moord op een jonge vrouw behandeld en die zaak wordt opgelost aan het einde van het boek, daarvoor hoef je dus niet het volgende boek te gaan lezen.
Op zich is de zaak interessant genoeg (een blijkbaar levend begraven meisje dat die begrafenis niet overleefde), maar het rechercheteam is zó incompetent dat deze zaak eerder ondanks de politie wordt opgelost. Voor de hoofdpersonen die de zaak moeten oplossen -Jeffrey, Lena en deels Sara- zijn hun persoonlijke sores véél belangrijker dan hun werk. Veel van de dikke pil gaat dus helemaal niet over het dode meisje, het zoeken naar bewijzen, het zoeken naar motieven of het ontfutselen van bekentenissen. Het is min of meer een liefdesromannetje waarbij de hoofdpersonen elkaar toevallig kennen via het politiewerk. De personages zijn dan ook van bordkarton, karakterloze marionetten die alle leed van de wereld krijgen toebedeeld door de schrijfster. Er is niet één redelijk normaal personage in dit boek, alle vrouwen zijn zwak, alle mannen zijn horken, alle gelovigen zijn onbetrouwbaar, iedereen pleegt overspel, er is niemand zonder levensgrote problemen. Dat maakt het allemaal ongeloofwaardig en de hoofdpersonen, door hun beperkte geestelijke vermogens, onsympathiek.
Van het speurwerk komt niet veel, de aanwijzingen worden min of meer bij toeval tegen het lijf gelopen. Als lezer krijg je weinig mee van het echte speurwerk. De trucs om toch de spanning erin te houden zijn doorzichtig en goedkoop.
Ik had meer verwacht van deze populaire schrijfster. | 0neg
|
Het zal waarschijnlijk gebrek aan geduld zijn, maar ik hield het gezemel, na 1/3 gelezen te hebben, niet meer uit. | 0neg
|
Tweede leven is het tweede boek van S.J. Watson met een al even mysterieuze kaft, met ditmaal een dierenoog, titel en schrijver er op.
Dit boek overtuigt echter niet zoals Voor ik ga slapen deed. Een groot deel van het verhaal wordt gewijd aan het tot stand komen van de relatie tussen Julia en Lukas. De manier waarop is zeer eigentijds, online daten, maar het lijkt helemaal niet geloofwaardig hoe een jonge vrouw en moeder zich in dit avontuur stort. Ze neemt klakkeloos aan wat er geschreven wordt en dat is toch wel super naïef in deze tijd. Ze is dan wel een vrouw die na de gewelddadige dood van haar zus helemaal van slag is, maar ze lijkt toch ook een sterke vrouw te zijn in het begin.
Het is daardoor een zeer traag verhaal met veel herhaling. Voorspelbaar ook. Pas naar het einde toe wordt het dan toch spannend en weet de schrijver de lezer toch nog te verrassen. Maar dan is het te laat en van je in te leven is dan al helemaal geen sprake meer. Je wil het boek uit hebben om toch maar te weten te komen hoe het nu eigenlijk zit, maar dan zo vlug mogelijk. Ik bleef in ieder geval zitten met een ontevreden gevoel.
Tweede leven had op zich wel een goede plot, maar de uitwerking liet te wensen over. Geen te hoge verwachtingen koesteren is de boodschap. | 0neg
|
Ik vond het boek juist heel erg tegenvallen. Als je een verhaal schrijft over de geniale Leonardo da Vinci, dan verwacht ik dat hij toch op z'n minst een boeiend personage is. Niets van dit alles. De karakters komen op geen enkele manier uit de verf, het boek is een soort theoretische verhandeling die, in tegenstelling tot bij de Da Vinci Code, om maar weer de bekende zijweg te nemen, nergens spannend wordt. De uiteindelijke onknoping schokte mij ook geenszins. Van mij krijgt ie 1 ster voor de moeite. | 0neg
|
Op zich een goed YA boek, echter omdat ik niet tot deze categorie meer behoor heb ik het boek 2 sterren gegeven. Wanneer ik in de YA leeftijdscategorie zou vallen had ik dit boek zeker hoger beoordeeld! | 0neg
|
Goed geschreven en uiteindelijk ook een goede ontknopig. Het was echter een redelijke opgave om er uberhaupt in te komen. Het eerste deel sprak mij totaal niet aan. De gruwelijke details, de gesprekken met de psycholoog (die later wel een welkome afwisseling werden)...het had beter gekund. Ik zou dit boek niet zo snel aanraden, het lijkt veel op andere boeken met een soortgelijke hoofdpersoon, en daar zijn veel betere van. | 0neg
|
Van Henry Shukmans werk is nog niet veel in het Nederlands vertaald. In het Engels komen we veelal boeken tegen die iets vertellen over andere landen zoals The Russian revolution, Savage pilgrims journeys in New Mexico en Secret classrooms an untold story of the cold war. Natuurlijk is in deze taal ook The lost city te vinden die in ons land is uitgebracht als Verloren stad. Shukman is voor veel van zijn, voornamelijk reisverhalen, onderscheiden met diverse buitenlandse prijzen. Hij woont in New Mexico.
In Verloren stad leren we de eenentwintigjarige Jackson Small uit Londen kennen, die uit het leger is ontslagen omdat hij een te innige vriendschap met een collega onderhield. Deze vriend, John Connolly, vertelde voor hij overleed aan Jackson, dat hij in Peru de verdwenen stad La Joya had gezien. Dit stimuleerde Jackson zodanig dat hij twee jaar na zijn ontslag, dezelfde reis ging maken om de verdwenen stad terug te vinden.
Tijdens zijn tocht maakt hij kennis met Ignacio, een jongen die hem zal vergezellen en later van onschatbare waarde voor hem zal blijken te zijn. Jack wordt via diverse personen steeds doorgestuurd en krijgt van een oude bekende, majoor Buckley, een opdracht die hem in staat stelt zijn doel, de stad La Joya, te bereiken. Maar dat dit geen toeristische reis gaat worden ondervindt Jack al zeer snel. Kennismaking met de knappe Sarah geeft hem niet alleen morele steun maar veraangenaamt zijn reis ook enigszins. En dat blijkt hard nodig te zijn om te kunnen overleven.
In Verloren stad blijkt het thrilleraspect niet de hoogste prioriteit te hebben gekregen. Shukman geeft meer aandacht aan de beschrijving van de reis en wat er in Peru allemaal te zien en te beleven is. De lezer die daar naar op zoek is, heeft het juiste boek te pakken.
Wie een spannend boek verwacht zou enigszins teleurgesteld kunnen raken. Er gebeurt natuurlijk wel het een en ander maar lang niet altijd voldoende om de belangstelling hoog te houden.
De aanwezigheid van enkele romantische scènes werkt weliswaar spanningverhogend, maar het is pas in de laatste tachtig paginas, dat het echt interessant gaat worden. Soms heeft het verhaal zelfs iets weg van het sprookje De tovenaar van Oz, waarbij de hoofdfiguren ook tijdens hun reis van het ene in het andere avontuur terecht komen. En dat houdt de aandacht van de thrillerlezer niet altijd vast.
Dat in een land als Peru ook drugsbaronnen huis houden is natuurlijk niets nieuws en dat zij tot het uiterste gaan om hun bestaan veilig te stellen moge ook niet verrassen.
Verloren stad is in wezen een (soms) spannend avonturenboek met een snufje romantiek erdoor. | 0neg
|
Niet echt een aanrader. Egan lijkt meer tijd te hebben gestoken in het zoeken naar synoniemen, dan in het bedenken van een pakkend verhaal.
Op een dag komt de vader van Anna niet meer thuis. Wanneer Anna volwassen is, komt ze erachter dat haar vader banden had met het criminele circuit. Dat resulteert in een drang om te achterhalen wat er met haar vader is gebeurd.
Wanneer Egan zich beperkt had tot de beleving vanuit één hoofdpersoon, Anna, dan had het nog best een aardig boek op kunnen leveren. Maar de verhaallijn vanuit Anna’s vader Ed maakt alles voorspelbaar en langdradig. De derde verhaallijn, vanuit het perspectief van crimineel Dexter Styles, is compleet ongeloofwaardig. De feminiene, onzekere en emotionele gedachtengangen passen in het geheel niet bij de status die Dexter heeft. Ook de poëtische bewoordingen passen niet bij de rauwe en meedogenloze onderwereld. | 0neg
|
Ook ik ben meegelift op de hype rondom Ik reis alleen. Kwalificaties als super, briljante pageturner, perfecte thriller deden me met grote verwachtingen aan het boek beginnen. Wat een tegenvaller. Telkens als er iets van spanning en actie dreigt te ontstaan, introduceert de schrijver weer een nieuwe personages of verliest zich in pagina's lange overdenkingen die nauwelijks meer psychologische diepgang aan een personage geven. Wie dit boek met drie of meer sterren waardeert vanwege de spanning en suspence, doet er goed aan boeken van Michael Connelly of Michael Robotham te lezen. Recentelijk heb ik Alex van Lemaitre en Ik ben pelgrim van Hayes gelezen. Dat zijn eersteklas boeken waar deze thriller absoluut niet kan tippen. | 0neg
|
Tim Notten las de boeken van Stieg Larsson en dacht: dat kan ik ook. Helaas is de waarheid een heel stuk anders. De ene vrouwelijke hacker is de andere niet. De ene auteur is de andere niet. De verschillen tussen Larsson en Notten zijn wereldbreed. Grootste verschil: Larsson kon wél goede verhalen schrijven en was uiterst origineel in het bedenken van zijn verhaallijnen en personages en had een geweldige manier van vertellen. Nou is het helemaal geen schande om je te spiegelen aan een andere auteur, maar je moet wel in staat zijn om iets van jezelf in je eigen boek te stoppen. Dat is Tim Notten duidelijk niet gelukt. Op zich kan hij vlot schrijven en is het niet zo moeilijk om vooral in het begin enige potentie in NIKKI te ontdekken, maar al snel raak je de weg kwijt in het verhaal dat al snel een wirwar lijkt van feitjes en gebeurtenissen. Notten doet ontzettend zijn best om niet alleen Larsson te benaderen, maar ook om Lisbeth Salander te overtreffen, maar de verschillen zijn zo ontzettend groot dat het naar mate het verhaal op gang komt steeds lachwekkender begint te worden. Met een vreemd soort humor probeert de auteur het verhaal extra interessant te maken, maar ook die poging slaat nauwelijks aan.
Het is jammer dat Tim Notten - die nogmaals gezegd - een op zich prima schrijfstijl heeft, nooit een poging heeft gedaan om zelf een verhaal, onderwerp en personages te verzinnen. Nu verdrinkt het boek in een vrij armoedige poel van middelmatigheid. Het is bekend dat veel uitgeverijen momenteel op zoek zijn naar talent van eigen bodem. Helaas zijn ze nog niet echt gevonden. | 0neg
|
Ik las dit boek voor een schoolopdracht van Latijn. Het is verplichte lectuur en ik begon het boek te lezen met hoge verwachtingen. Een spannend boek over de uitbarsting van de Vesuvius zo leek mij maar dat draaide toch wat anders uit. Vanaf de eerste pagina had ik door dat het boek nogal traag leest maar dat is op zib niet zo een groot. Ook het verhaal vind ik persoonlijk minder goed uitgewerkt, een beetje meer spanning had het al veel aangenamer gemaakt. Maar om positief af te sluiten is het wel de perfecte manier om een inkijk te krijgen in de werking van aquaducten en het dagelijkse leven van een Romein. | 0neg
|
Ik heb grote delen van het boek overgeslagen. Het thema misbruik door vertegenwoordigers van de katholieke kerk is natuurlijk zeer actueel. Brouwers' schrijfstijl vond ik echter te vermoeiend: hele korte en soms onafgemaakte zinnen. Associatief taalgebruik en uitsluitend monoloog interieur. Oftewel de gedachten van een jonge leraar Duits, die door een kloosterorde wordt ingepalmd en getuige is van misbruik van jongeren. Het smoezelige, hypocriete, katholieke sfeertje weet Brouwers wel heel goed te treffen.
Ik heb zelf op een lagere school gezeten die gerund werd door de broeders van St. Louis. Heb daar weinig misbruik gesignaleerd. Hoewel... in de zesde klas hadden we een broeder Christiaan -bijgenmaand 'De Geit' - die zijn handen niet uit de (korte) broeken van sommige jongens kon houden.
Pikant detail: een van m'n klasgenoten heette Cees van Dam. Die is later hoofd van de orde van St. Louis in Oudenbosch geworden. Zag hem op televisie nog voorbij komen naar aanleiding van de officiele onderzoeken naar het misbruik door de katholieke kerk. Had geen sterk verhaal.
Aanrader is de hartverscheurende NPO-documentaire Misbruikte Mannen :
http://www.npo.nl/2doc-misbruikte-mannen/18-02-2015/VPWON_1240035 | 0neg
|
Bert Muns is op 28 juni 1960 in Utrecht geboren. Na zijn middelbare schooltijd gaat hij in Amsterdam rechten studeren en, ondanks het feit dat zijn belangstelling in eerste instantie uit gaat naar kunst en literatuur, komt hij bij de politie terecht. Hij werkt daar bij 'bureau mediatoepassing'. Daar begint ook zijn carrière als schrijver: hij schrijft een aantal korte verhalen voor de politieopleiding en deze vormen de basis voor een zestal politieromans met Francien van Anshem in de hoofdrol. Nu weet hij zijn werk met zijn passie te combineren.
In De Vrouwenfabriek lopen in eerste instantie twee verhalen door elkaar...
Martha Roibu is getrouwd met Sascha. Zij hebben twee kinderen en wonen in een dorpje in Moldavië. Op een dag gebeurt er waar Sascha Martha altijd voor gewaarschuwd heeft: een ontploffing in de fabriek van Benzo Chemicals. Sascha overleeft deze ramp niet. Martha gaat met de kinderen naar haar moeder. Een tijdje later krijgt ze de mogelijkheid om naar Turkije te gaan. Er wordt haar verteld dat ze kan gaan werken in een hotel of bar. Ze vertrekt en laat haar kinderen achter bij haar moeder. Zij komt in Istanbul in een appartementje terecht, samen met andere vrouwen. Later neemt een zekere Mario haar mee naar Napels. Als ze op een dag de kans krijgt om te vluchten doet ze dat, samen met Anna. Als ze uiteindelijk in Amsterdam aanbelanden, vallen ze in handen van een pooier, en komen ze op de Wallen terecht.
Ben Wartena is journalist bij Het Weekblad. Kort nadat zijn vriendin Monica hem verlaten heeft, ziet hij een reportage op de BBC over de explosie in de fabriek in Moldavië en het interview dat ze met Martha hierover hebben gemaakt. Het verhaal intrigeert hem en hij heeft het idee dat er meer aan de hand is. Daarom probeert hij er meer over te vernemen. Nadat een vriend van hem is omgebracht, en Monica door een autobom is omgekomen, in plaats van hijzelf, beseft hij dat er inderdaad meer aan de hand is en reist hij af naar Moldavië. Door een samenloop van omstandigheden komt hij te weten dat Martha in Amsterdam is.
Daar vindt hij haar, op de Wallen, net op een avond dat er een (vooropgezette) controle is. Ben wordt onder vuur genomen maar hij weet, door toedoen van een fotograaf, te ontsnappen. Martha wordt door de Vreemdelingenpolitie opgepakt en moet terug naar Moldavië. Dan vallen langzaam maar zeker de puzzelstukjes op hun plaats en wordt het complot ontrafeld.
De Vrouwenfabriek vertelt een indringend verhaal over de wereld van de vrouwenhandel. Vrouwen zoals Martha die wel weten waarom ze naar het buitenland gelokt worden, maar door hun omstandigheden vaak weinig keus hebben. Zowel Ben als Martha zijn mensen die, elk op hun eigen manier, strijden tegen misstanden en corruptie, en vastbesloten zijn die wantoestanden aan de kaak te stellen. Ondanks het feit dat het hun duur te staan komt, zetten ze door. Dit is iets wat heel sterk in het verhaal naar voren komt. Ook de tegenwerking die beiden van verschillende kanten krijgen is kenmerkend: personen, vaak hooggeplaatste, willen uiteraard niet dat de waarheid aan het licht komt. Het verhaal heeft even tijd nodig om op gang te komen, maar eenmaal zover volgen de gebeurtenissen elkaar in rap tempo op. Er gebeurt uiteindelijk veel, heel veel. Wellicht soms té veel.
Volgens Bert Muns zijn thrillers zijn grote liefde. Hij vertelt het liefst verhalen over belevenissen van gewone mensen die dankzij of ondanks het feit dat ze gewoon hun werk doen in uitzonderlijke en spannende situaties terechtkomen. De Vrouwenfabriek voldoet hier volledig aan. Zowel Martha als Ben komen door de keuzes die ze maken in een netwerk van corruptie en vrouwenhandel terecht, en ondanks het feit dat deze zaken van alle tijden zijn (ik kan het boek dan ook niet echt een actuele thriller noemen), heeft Bert Muns er een indringend verhaal van gemaakt. Zowel hun individuele verhalen, als het verhaal waarin Martha en Ben samen zijn, zijn op zich sterk genoeg om alles eromheen niet nodig te hebben voor een mooi verhaal. In dit geval geldt mijns inziens dan ook: less is more. | 0neg
|
Het verhaal begint goed: een superheld Charlie die alle opdrachten uit kan voeren en een psychologe, Susan, die patiënten die hun geheugen kwijt zijn, probeert te helpen. Dan wordt het zoontje van Susan gekidnapt en haar vader wordt bedreigd. Niet om geld maar om haar medewerking in een onderzoek. Daarna volgt de verwarring. Wat voor mens is Charlie nu eigenlijk en welke rol speelt de vader van Susan. En is het nu virtuele werkelijkheid of echte realiteit. Ik ben er niet achter gekomen en dat vind ik eigenlijk wel jammer. Gezien het de omschrijving van het boek valt het verhaal toch tegen. | 0neg
|
Aan Rendez Vous wil ik niet te veel woorden vuil maken. Het was een redelijk oppervlakkige erotisch-getinte thriller die goed aan zal slaan bij het publiek (en dan vooral bij de doorsnee vrouw). Helaas ben ik niet zo'n fan van dit soort boeken; had het zelf ook wel kunnen bedenken. De passages komen allemaal te goed uit, zo bieden de vrienden van de ik-figuur aan om op de kinderen te passen, waarna haar manlief word opgebeld met het verzoek om naar Nederland te komen (het rijk voor je alleen), en daarbij komt ook nog dat de sexy bouwvakker (de natte droom van de ik-figuur dus) aanbiedt om langs te komen. Gevolg: een geweldige nacht voor de ik-figuur. Leuk om te lezen, je komt er absoluut makkelijk doorheen, maar ik was het een uur later weer vergeten. | 0neg
|
Heel enthousiast aan dit boek begonnen vanwege positieve geluiden uit mijn leesomgeving. Wellicht viel het daarom tegen. Ik heb het boek niet uitgelezen want halverwege vond ik het boek nog steeds niet boeiend. Smaken verschillen, blijkt zo maar weer. | 0neg
|
Van The Woman's Murder Club was de Eerstverlorene het eerste deel. Het betreft een serie over vier vrouwen die zich kranig door menig situatie staande hebben weten te houden en lief en leed met elkaar delen.
In dit deel ligt de focus vooral op Lindsay en Yuki. Deels is dat prettig omdat je dan meer op de personen in kunt gaan maar aan de andere kant neemt het ook de kracht van de formule weg. Maar er zijn meerdere factoren waardoor deze thriller niet echt goed uit de verf komt. De korte hoofdstukken, wat overigens kenmerkend is voor Patterson, geven over het algemeen snelheid aan een verhaal. Hier voegt het weinig toe want er zijn weinig gebeurtenissen. Het is vooral een herhaling van feiten.
De twee verhalen die in het begin allebei sterk van start gaan blijken op het einde totaal niets met elkaar van doen te hebben en dat geeft verwarring en teleurstelling. Ook kunnen de diversen wendingen in het verhaal het thrillergehalte niet omhoog brengen en is de variant op de #Metoo affaire er iets te dik bovenop gelegd. De personages blijven aan de oppervlakte en het verhaal is gewoon niet goed genoeg uitgewerkt. Jammer want dat had wat betreft de verhaallijnen wel gekund. | 0neg
|
indrukwekkend verhaal wat deze broers gepresteerd hebben, mar het is een beetje droge kost om te lezen. veel feiten en russische namen. | 0neg
|
Onheilig het debuut van Roos van Rijswijk.
Amsterdamse Angelique die net 57 jaar is en terminaal ziek heeft een ongelukkige relatie met haar zoon Miguel, die zijn echte vader nooit heeft gekend.
De man van Angelique heette Alfons, inmiddels overleden die wist gelijk dat Miguel zijn zoon niet was.
Zijn vader is een Mexicaan waar Angelique een one-night stand mee heeft gehad. Maar hij, de Mexicaan heeft nooit geweten dat hij een zoon heeft gekregen.
Passage uit het boek..
Toen kwam Miguel. Zijn naam kreeg hij pas een paar dagen later, op de dag dat Alfons hem aangaf op het gemeentehuis.
Doe maar wat, had ik gezegd, in de volle overtuiging dat ik later nog wel eens van dat kind zou gaan houden.
Miguel. Alfons had hem de voornaam van zijn verwekker gegeven. Het is mijn zoon niet, zei hij, laten we de schijn niet ophouden.
Haar laatste dagen moest ze een dagboek bijhouden van Jacoba, haar therapeut.
Ze schrijft een brief aan haar zoon Miguel die ze al twee jaar niet heeft gezien. Hij woont nu in Duitsland, plaatsje Nieheim.
Daar heeft hij een huis gebouwd en woont daar nu met een zwakbegaafde jongen Jorge, die hij is tegengekomen en die fan is van de Duitse band ‘Unheilig.
Omdat die jongen spaans is heeft hij beetje hetzelfde uiterlijk en wordt als Miguels broer gezien.
En op een dag dat Angelique naar Nieheim afreist, reist op dat moment zonder dat ze het van elkaar weten Miguel met Jorge naar Amsterdam.
Dus ontmoeten ze elkaar niet meer.
Het boekje bestaat eigenlijk uit twee verhaallijnen en denkwijze van hoofdpersonen Angelique en haar 34-jarige zoon Miguel.
De hoofdstukken worden afgewisseld en lopen langs elkaar heen en komen nooit samen tot een.
Duidelijk is de verstoorde band tussen een zoon en zijn moeder, de vrouw van wie haar leven onherroepelijk ten einde loopt.
Hoewel het een zwaar thema heeft is het door de schrijfster Roos niet zwaar op de hand geschreven door de absurdische vergelijkingen.Geen dramatische zinnen maar een helder en scherp schrijven.
Onheilig is een tragisch verhaal, maar toch heeft het mij niet echt geraakt. | 0neg
|
Deze versie is een eigentijdse bewerking van Alice in Wonderland, een prettige mooi geïllustreerd voorleesboek voor kinderen in de leeftijd 6 tot 9 jaar. De eerste indruk is veelbelovend, Ed Franck heeft een soepel lopend verhaal geschreven, met gedichten die grappig en vlot zijn en zeker hun eigen waarde hebben, ook al verschillen ze enorm van de bron. Rébecca Dautremer maakte de illustraties, ze zijn knap en fantasievol gemaakt, soms prachtig, soms grappig, maar vaak ook wat akelig. Niet dat sommige personages in het origineel niet wat naars uitstralen, maar de tekeningen in dit boek zijn indringender, daar moet je van houden. Punt van kritiek, soms kloppen de tekeningen niet helemaal met de tekst, een duidelijk voorbeeld daarvan is de tekening van het personage Zeven, in de tekst is dat een schoppen zeven en in de illustratie een harten zeven, terwijl er niet voor niets voor het kaartsymbool schoppen (spades) is gekozen, de speling met taal laat de schoppenkaarten werken in de tuin.
Het is als los verhaal zeker goed voor te lezen aan kinderen, maar haalt het niet bij het origineel qua diepgang en subtiele details. De kracht van het origineel zit hem tenslotte niet alleen in het verhaal, maar juist ook in de filosofische insteek, de taal, de typische Britse humor, de historisch-culturele waarde en de Victoriaanse tijdgeest. Alice in Wonderland zit geniaal in elkaar en elke vertaling verliest hoe dan ook íets, dat is onvermijdelijk, daarvoor speelt Lewis Carroll gewoon te veel met taal en logica (wat past bij zijn wiskundige achtergrond). Maar geregeld vind ik Ed Francks taalgebruik plat en weinig subtiel. Zo laat hij in zijn versie de Hertogin zeggen: ‘Zo te zien ben jij maar een dom wicht!’, diezelfde zin is in het origineel: 'You don't know much and that's a fact.'. Zet deze twee zinnen naast elkaar en het verschil in toon is duidelijk. Tegelijkertijd voegt hij juist elementen aan Alice' karakter toe, zodat het niet meer dezelfde Alice is.
Daarnaast heeft Ed Franck het geheel hier en daar ook aardig ingekort, er zijn hele stukken uit conversaties verdwenen. In het hoofdstuk 'Een Maffe Theevisite' ('A Mad Tea-Party') is na het opgeven van het raadsel (zie fragment hieronder) het gesprek in zijn geheel verdwenen, terwijl dit soort gesprekken juist de kracht zijn van het boek. Bovendien wordt het raadsel uit ditzelfde fragment niet opgelost! In 1896 schrijft Lewis Carroll daarover "Enquiries have been so often addressed to me, as to whether any answer to the Hatter's Riddle can be imagined [...] the Riddle, as originally invented, had no answer at all." Ed Franck heeft het raadsel verandert in 'Ken jij het verschil tussen een vogel en een schrijftafeltje?' en lost het raadsel juist wèl op.
Fragment:
"The Hatter opened his eyes very wide on hearing this; but all he said was, `Why is a raven like a writing-desk?'
`Come, we shall have some fun now!' thought Alice. `I'm glad they've begun asking riddles.--I believe I can guess that,' she added aloud.
`Do you mean that you think you can find out the answer to it?' said the March Hare.
`Exactly so,' said Alice.
`Then you should say what you mean,' the March Hare went on.
`I do,' Alice hastily replied; `at least--at least I mean what I say--that's the same thing, you know.'
`Not the same thing a bit!' said the Hatter. `You might just as well say that "I see what I eat" is the same thing as "I eat what I see"!'
`You might just as well say,' added the March Hare, `that "I like what I get" is the same thing as "I get what I like"!'
`You might just as well say,' added the Dormouse, who seemed to be talking in his sleep, `that "I breathe when I sleep" is the same thing as "I sleep when I breathe"!'
`It is the same thing with you,' said the Hatter, and here the conversation dropped, and the party sat silent for a minute, while Alice thought over all she could remember about ravens and writing-desks, which wasn't much."
De originele Alice in Wonderland heeft bovendien als extra kracht dat het verhaal met je meegroeit. Hoor je als jonger kind vooral het verhaal zelf, daarna ga je steeds meer nadenken over wàt er wordt gezegd, je probeert de kronkels in de taal en logica te begrijpen, je ziet steeds meer grapjes en spitsvondigheden die erin verwerkt zijn. Zelfs als volwassene blijft de humor leuk en het boek interessant doordat je dan ook de symboliek in zijn totaliteit ziet, die van de geestelijke en lichamelijke ontwikkeling van kind naar volwassene. Na ruim 150 jaar heeft het boek zijn literaire waarde nog steeds niet verloren, het is uniek en briljant. | 0neg
|
Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. Helaas kon mij dit boek ook niet echt boeien. Misschien moet je zélf wel een beetje geïnteresseerd zijn in tornado's om die eerste 175 bladzijden zonder geeuwen door te komen.
Ik kon me ook niet echt verplaatsen in Karena en er werden veel personen genoemd waar verder niets mee gebeurde: Frank, De Weduwe, Tiff, Fern...
Wat me erg irriteerde was het voortdurende noemen van iemands naam als diegene werd aangesproken. Bijvoorbeeld op blz 82 (ik sloeg zomaar wat open): "Au contraire, Laredo", vijf regels daaronder: "Helemaal niet, Laredo" en aan het eind van de pagina: "Het spijt me, Laredo". Zo praat je niet met iemand!
In het dankwoord (óók al zo vreselijk!) noemt Jenna Blum deze site:
http://www.tempesttours.com/ en dan kan ik me toch wel heel goed voorstellen dat mensen hier helemaal gefascineerd door zijn!
(Sorry, L! ) | 0neg
|
Ook ik was 1 van de gelukkigen om dit boek eerder te mogen lezen.
Ik begon er vol enthousiame aan maar helaas vond ik het een lastig boek dat mijn niet wist te pakken. Ik heb hem dan ook weggelegd. Misschien dat ik hem op een ander moment nog een 2e kans geef maar voor nu helaas niet. | 0neg
|
Ik heb me in dit boek erg gestoord aan de infantiele schrijfstijl van de auteur. Hij probeert spanning te creeren door het gebruik van zinnetjes als 'stel dat ze faalden...', 'zouden ze nog op tijd zijn...' en 'zou het wel lukken?' Deze techniek werkt goed in een kinderboek maar als je voor volwassenen schrijft mag je je publiek wel wat hoger inschatten. De dialogen en opmerkingen van de personages hebben hetzelfde kinderlijke niveau. Hierdoor is deze roman op zijn hoogst een spannend jongensboek te noemen. Toch nog twee sterren voor het verhaal. Zoals al in andere recensies staat, hangt het van de toevalligheden en onwaarschijnlijkheden aan elkaar, maar dat heb je wel vaker bij een avonturenboek. | 0neg
|
Levi gaat met zijn meester Wando mee op reis om een groot kwaad te bezweren. Tijdens de reis vertelt Wando het verhaal van Miras, die, toen de goden op het slechte pad waren geraakt, Meriumbe of het Heilig Vuur, uit de berg van de goden haalde en naar de mensen bracht. Nu, vele generaties later, moet Meriumbe weer worden teruggebracht, maar de houder van het Heilig Vuur is onder duistere invloed geraakt. Alleen een zuiver mens kan het uit handen van het kwaad stelen en aan de goden teruggeven, zodat die uit hun ballingsoord kunnen terugkeren. Levi is die zuivere mens. Uiteindelijk slaagt hij in zijn opdracht en wordt dan tot god verheven.
Meriumbe, met als ondertitel “de vlucht van het Heilig Vuur”, vertelt dit verhaal met een zeer sterke Vlaamse tongval. Op zich is daar niets mis mee, maar in dit geval overschrijdt Vos toch zó vaak de grens tussen Vlaams en foutief Nederlands, iets wat ik tot een folkloristisch verleden meende te horen, dat alleen daardoor al deze fantasyroman weinig genade zal krijgen bij de Nederlandse lezer. Maar ook de welwillende Vlaamse lezer zal door deze fantasy niet gegrepen worden. Vos interpreteert het begrip ‘vertelling’ namelijk nog al letterlijk, waardoor er voortdurend wordt verteld wat er gebeurt, wat er is gebeurt en wat er zal gaan gebeuren, maar er nauwelijks ook iets feitelijk gebeurt. Een benadering waarvoor veel grotere stilistische vaardigheden nodig zijn dan Vos in deze roman toont. Nu wordt het een log en traag verhaal.
Met de kritiek op de verwoording van Levi’s avontuur, een kritiek die ook de uitgever zich moet aantrekken, zijn de bezwaren tegen “Meriumbe” echter niet uitgeput. De personages, en in hen ook de tegenstelling tussen goed en kwaad, zijn zo simplistisch neergezet dat de lezer aanvankelijk meent aan een kinderboek te zijn begonnen. Personages zó zuiver van hart, een kwalificatie die verder weinig inhoud krijgt, die kom je zelfs in tekenfilms niet meer tegen. Maar voor een kinderboek lijkt het taalgebruik mij toch weer te moeilijk.
Het is een geaccepteerd gegeven dat fantasywerelden slechts in beperkte mate verzonnen zijn. Voor het merendeel zijn ze met meer of minder kennis afgeleid van historische tijden, met name die van de Middeleeuwen. Ook Vos is sterk Middeleeuws gericht, maar hij gebruikt daarnaast onder andere ook de indianen uit Noord-Amerika, uit de tijd dat de blanken zich daar vestigden. Het beeld van de nobele wilde dat hij daarbij schetst doet denken aan de meest romantische westerns uit de vorige eeuw en ontbeert elke diepgang en daarmee ook elk spanningsveld. Dat spanningsveld, dat voor het grootste deel toch altijd uit menselijke motieven voortkomt, ontbreekt ook in de andere delen van het verhaal.
Vos heeft geprobeerd het vlakke verhaal een breder en complexer kader te geven door een poort naar andere werelden te bedenken, maar behalve aan het begin, wanneer de eerste zuivere van hart er doorheen gaat, spelen ze nauwelijks een rol in het verhaal. Het belangrijkste van dit bedenksel lijkt te zijn dat het wel aardig op de achterflap staat.
En dat Levi aan het eind stage kan gaan lopen bij de goden, om daarmee uiteindelijk zelf een god te worden, is zodanig verwoord, dat het eigenlijk te zot voor woorden is.
“Meriumbe” is dus een misser, en dat is jammer. Nederlandstalige fantasy is schaars en elke auteur die zo serieus een poging waagt als Luc Vos heeft gedaan, verdient een even serieuze begeleiding. Uitgeverij Kramat heeft hem die begeleiding niet gegeven en dat is niet de manier om de fantasymarkt, die er wel degelijk is, te veroveren. | 0neg
|
Pffftt, wat een kwelling dit boek!
Ik had het al eerder geprobeerd te lezen, maar ik kwam niet in het verhaal.
Later zag ik het als luisterboek in de bieb staan. Dat het een luisterboek was, is de enige reden dat ik het boek uit heb. Ik vond de schrijfstijl helemaal niet fijn en daardoor kon het verhaal me helemaal niet boeien.
Heel jammer, want ik vind dit soort boeken over het algemeen prettig om te lezen. | 0neg
|
Ik ben een liefhebber van "dikke pillen" en dit is zeker zo'n boek: meer dan 500 pagina's en veel tekst op een pagina. Toch ben ik niet zo super enthousiast over dit boek. Het is absoluut een zeer interessant thema: "Wat doet iemand die over al het geld beschikt om de wereld te redden van een ondergang?". En dan... krijgen we een antwoord. Toch?
In het boek heb ik me geen moment echt kunnen inleven in de personages. Dit komt omdat de vertelstijl in feite een opsomming van feiten is: "toen dit, toen dat". En tijdens het lezen van het boek heb je nauwelijks besef van tijd: ineens krijg je te lezen dat het verhaal 3 jaar verder is. Waarom deze keuze?
Er worden wel hele interessante stellingen geponeerd: waarom is er inkomstenbelasting? Je beboet (belast) iemand die een prestatie levert... Het idee om inkomstenbelastingen op te heffen en in de plaats daarvoor "natuur"-belastingen in te voeren (een vergoeding introduceren voor dat wat je aan de natuur onttrekt) is vooruitstrevend en intrigerend.
Het eind van het boek is, helaas, ronduit teleurstellend. Misschien heeft de auteur ook geen idee hoe de wereld gered moet worden. Maar ja, begin dan niet aan zo'n roman.
Nog twee dingen: het boek hoort, vind ik, niet op Crimezone thuis... Het is geen thriller. En, ten tweede, voor een dergelijk lijvig boek moet eigenlijk gekozen worden voor een wat stevigere kaft. Zeker voor mensen die hun boeken wat netjes willen houden, zoals ik... | 0neg
|
Ik vond dit een typisch Mwah boek. Ik was blij dat het uit was. Het is op zich een goed bedacht verhaal, en feit dat je aan het begin al weet dat er meer is gebeurd dan een zelfmoord dan een zus maakt het spannend. Je zou kunnen zeggen dan weet je dat dus al en is het niet meer spannend. Maar dat vind ik in dit geval niet want je twijfelt, zoekt, denkt mee, en weet het niet zeker als lezer. Echter duurt het allemaal te lang, is het soms te saai en vind ik de zus (hoofdpersonage) soms onuitstaanbaar. Ook herhaalt ze veel en komen veel stukken in het boek uiteindelijk op hetzelfde neer.
Net na het midden van het boek zat ik op de goede 'slechterik', iets te snel als je het mij vraagt.... Het plot was dan ook niet verrassend, ik zag 'm al een poosje aankomen. Jammer, dit boek.
Snel een nieuw boek pakken. | 0neg
|
Degelijk verhaal vandaar hoopgevend debuut.Maar dan ook zeker niet meer dan dat.Een onvergetelijke indruk laat het immers zeker niet na. | 0neg
|
Na het boek in het Nederlands weer terug gebracht te hebben, probeerde ik de Engelse versie ervan. Waar ik door de Nederlandse niet doorheen kwam, gebeurde bij het Engelse wel. Persoonlijk vraag ik mij nog steeds af, waarom dit een thriller boek is? Het is meer een saai boek die uit de hand geschreven is, niet na gelezen is en zo is op gestuurd.
Het verhaal gaat over een vrouw die iedere dag met de trein reist en van uit dat oog punt wordt geschreven wat zij ziet. Eerlijk gezegd ben ik met boek en al in slaap gevallen. Een leuk slaap boek misschien maar een nummer 1 en thriller boek is echt heel erg ver te zoeken. Jammer dat de uitgever hieraan het geld heeft besteed.... | 0neg
|
Wat vond ik dit boek een teleurstelling. Het deed me denken aan een Bouquetreeks boekje in een orginele vorm. Ik bleef maar vergeefs wachten op Datgene waardoor dit boek zo'n hoge rating krijgt op Hebban en Goodreads. Misschien waren daardoor m'n verwachtingen te hoog, of is mij iets gruwelijk ontgaan?
Het verhaal gaat over Fallon en Ben die elkaar ontmoeten op de dag dat Fallon naar NY verhuist. Het is liefde op het eerste gezicht. Ze besluiten ze elkaar ieder jaar op dezelfde dag op te zoeken voor zes jaar lang. Ondanks hun liefde moeten ze eerst leren leven met de littekens die beide met zich meedragen.
Wat mij het meest stoorde waren de zoetsappige, onrealistische dialogen en clichématige zinnen. Zoals onderstaande zin die ik ronduit lachwekkend vind:
'De harde, warme bobbel die tegen mijn bovenbeen drukt maakt wel duidelijk dat de blik in zijn ogen oprecht is.'
Op zich vind ik een slecht geschreven boek prima te overkomen wanneer het wordt gecompenseerd door een mooi verhaal. Maar ook dat vond ik tegenvallen. De eerste 200 pagina's gebeurt er eigenlijk niets, behalve dat ze pagina's lang verliefd op elkaar zijn. Nou ja, tussen de regels door gaat er ook nog iemand dood en is er wat onmin. Maar dat zijn allemaal side lines. De laatste honderd pagina's ontvouwt zich dan de redelijk ongeloofwaardige plot.
Wat ik wel sterk vind aan het boek is de vorm. Ieder jaar treffen de hoofdpersonen elkaar voor een dag. Maar ondanks de zes jaar die dit boek bestrijkt, worden de hoofdpersonen niet ouder en ontwikkelen zich ook niet echt. Het leek mij vaak alsof het verhaal gewoon de dag daarna verder ging.
Tijdens het lezen van dit boek moest ik vaak denken aan 'De eerste dag' van David Nicholls. Daar wordt in het boek overigens nog aan gerefereerd. Een vergelijkbaar concept, maar dan op alle fronten de meerdere van dit boek: in dat verhaal zit ontwikkeling, diepgang en snelheid en het is fijn geschreven.
Helaas, dus een schamele ⭐️⭐️ voor 9 november van Colleen Hoover. Dat zich overigens prima zou lenen voor een mierzoete romcom.. | 0neg
|
Zwak en kil geheel. Simpel taalgebruik, vlakke personages, ondermaatse plot, climax die over de top is.
Hoofdpersoon Sayer Altair werkt als neurologisch onderzoeker bij de FBI. Haar professie komt amper uit de verf, haar rol is die van een rechercheur. Het gemak waarmee zij mensen tot verdachten bestempelt is verbazingwekkend. Excuses? Nee hoor.
Ellison Cooper kiest een makkelijke weg: een paar keer miskleunen en dan, hèhè, heeft ze de (voorspelbare) misdadiger m/v te pakken. | 0neg
|
Vele goede beoordelingen en recensies, echter ik vond het een erg saai boekje waarin voor mij niets gebeurde.
Een ster is wat weinig, dus twee. | 0neg
|
Vol goede moed begon ik aan dit boek, het thema sprak me aan en ik ben meestal wel gecharmeerd door een serial-killer thriller. Maar dit boek heeft mijn verwachtingen maar beperkt waar kunnen maken. Echt spannend wordt het allemaal niet en het plot komt wat simplistisch over. Dit komt voornamelijk doordat de auteur geen echte keuze lijkt te kunnen maken. Wil hij kiezen voor een verhaal waar de stad Rome de hoofdrol speelt? Wil hij gaan voor een psychologische studie van rechercheurs in de achtervolging op een moordenaar? Of moet het gewoon een spannend boek worden? Het gebrek aan een keuze en de pretentie om het allemaal op te nemen in dit boek maakt dat het wat halfslachtig overkomt, en dat is jammer. Het verhaal en het idee is aardig, de uitwerking minder. | 0neg
|
Een mooie cover van het landgoed, door de introductie op de achterzijde en de sticker op de kaft met de oneliner “Voor de liefhebbers van Downton Abbey” wil je graag meer weten van over het dagelijkse leven van het bedienend personeel in de tijd van Pride and Prejudice.
Het boek komt echter wat langzaam op gang, je kijkt gelijk mee met het dagelijkse zware leven van het echtpaar Hill en hun twee jonge hulpen Sarah en Polly die het bedienend personeel zijn van de familie Bennet met vijf pubermeiden op Landgoed Longbourn. Was in de tobbe, lange voorbereidingen in de keuken, het erf aan kant houden, herstelwerkzaamheden aan de kleding en dit alles bij koud weer, in koude vertrekken en bij kaarslicht. De sfeer en details van die tijd worden erg goed en uitgebreid beschreven. Vooral het verschil in klasse en rijkdom is goed beschreven.
Op een dag krijgen ze er een Livrei-bediende bij, James Smith, Sarah vindt hem erg mysterieus en ze is erg wantrouwend. Ze denkt dat hij een geheim bij zich draagt en probeert hier achter te komen. Tegelijkertijd wordt ze ook verliefd op hem. De schrijfster neemt je mee naar het verleden van James en je volgt tegelijkertijd de verliefdheden van de dochters Bennet met Mr. Wickham en Mr. Darcy.
Ik geef het boek 2 sterren, het leest makkelijk weg maar het blijft een beetje monotoon. | 0neg
|
Met Bloedlijn treedt Felix Francis in de voetsporen van zijn, inmiddels overleden, vader. Een thriller die zich afspeelt in de Engelse paardenwereld. Als je helemaal niets weet over de paardensport, dan kan dit boek je een beetje verder helpen. Tegelijkertijd is dat wat mij betreft ook gelijk het grote probleem: ik werd enorm afgeleid van de verhaallijn door de hoeveelheid details en informatie.
Mark is reporter in de paardenwereld. Zijn tweelingzus Clare is jockey. Ze is succesvol, totdat een sprong van een hotel een eind maakt aan haar leven: zelfmoord! Mark gelooft er niet in en gaat op zoek naar de waarheid. En die blijkt nogal banaal te zijn...
Bloedlijn mist de spanning die ik van een thriller verwacht. Aan de ene kant is er de berg overbodige informatie (ik hoef echt niet te weten welk gerecht Mark bij de afhaalchinees gehaald heeft...), aan de andere kant zijn er de vooruitwijzingen die de spanning weghalen. Halverwege het boek laat Mark weten dat hij er beter aan had gedaan als hij voor het wegrijden de achterbank van zijn auto had gecontroleerd. Ik raak vervolgens niet verstijfd van spanning als hij een paar bladzijdes later, nog onder de indruk van een vrouw, achteloos instapt en bijna gewurgd wordt in zijn eigen auto. Die zag je mijlenver aankomen... Helaas is dit niet de enige foutgeplaatste vooruitwijzing. Het geheel wordt er nogal voorspelbaar door.
Mark heeft het niet gemakkelijk tijdens zijn speurwerk. Zijn geliefde maakt een eind aan hun verhouding, want ze is getrouwd en manlief vindt het niet zo'n fantastisch idee dat ze haar plezier elders zoekt. Logisch dat er tussen Mark en de echtgenoot van zijn geliefde geen hechte vriendschapsband ontstaat. Dan is er nog een journalist die niet krijgt wat hij wil. Ook hij wordt geen vriend van Mark. En als dat alles nog niet genoeg is, blijkt er ook nog een afperser actief te zijn. Alles leidt tot een tweetal moordaanslagen. Zwaargewond overleeft Mark de tweede poging ternauwernood, maar hij blijkt ijzersterk. Al binnen een paar dagen rent, springt en rolt hij weer in het rond in een poging het vege lijf te redden. En dat met gebroken ribben en een doorboorde long...
De ontknoping heeft me uiteindelijk wel verrast. Inhoudelijk niet, want wel heel primitief. Deze dader had ik echt niet verdacht en dat is misschien het sterke punt aan Bloedlijn. | 0neg
|
Saskia van Lieshout is haar baan en haar man kwijt en besluit om in Zwitserland een nieuw bestaan op te bouwen. Zij reageert op een advertentie van Jules en Zalia Laponder die een au-pair en gastvrouw zoeken. Saskia neemt de baan aan en vertrekt naar Zwitserland. Al snel heeft zij een goede relatie met de kinderen van het echtpaar opgebouwd en ook bloeit er iets op tussen haar en Klaus, een kunstenaar die haar buurman is.
Een paar weken na aankomst ontdekt Saskia dat de familie gebukt gaat onder een groot verdriet. Als zij daarna ook nog eens getuige is van een hoog oplopende ruzie tussen Jules en een onbekende vrouw en ook haar ex- man Richard met minder goede bedoelingen plotseling voor de deur staat, wordt het leven voor Saskia een grote nachtmerrie.
Zwarte piste is een misdaadroman die gemakkelijk en snel leest en op momenten ook de nodige spanning kent. De plot is redelijk voorspelbaar en het is jammer dat de ontknoping al redelijk ver voor het einde van het boek wordt vrijgegeven. Verwacht geen diepzinnige gedachten, filosofische beschouwingen of beeldende beschrijvingen van bv. de Zwitserse natuur. Die komen in het boek niet voor. Ook de uitwerking van de personages gaat niet echt diep.
Als je over deze minpunten heen kunt stappen is Zwarte piste een goed leesbare misdaadroman. En als je het boek uit hebt, heb je ondanks de oppervlakkigheid van het verhaal niet het idee dat je een slecht boek hebt gelezen. Daarvoor is de schrijfstijl van Suzanne Vermeer te plezierig. | 0neg
|
Een leuk boek, maar voor mij geen boek wat heel erg boeit. Een boek wat ik vaak heb weggelegd en er uiteindelijk weer heb bij gepakt. Daarom maar 2 sterren. | 0neg
|
In dit boek wordt je meegenomen in het leven van een voormalig undercoveragent. Het begon wel goed, iedereen heeft weleens gehoord van een undercoveragent maar wat houdt dat nu (in Nederland) daadwerkelijk precies in? Er komt dus veel meer bij kijken dan je in de eerste instantie zou denken en dat was wel interessant om te lezen. Maar naarmate het boek verder vorderde was het een beetje allemaal hetzelfde en werd het niet echt verder uitgediept. Dat was jammer. Het boek was aardig om te lezen maar ook niet meer dan dat. Vandaar 2 sterren van mij. | 0neg
|
Hoe vluchtig is het literaire leven geworden. Garth Risk Hallberg was dé literaire hype vóór Emma Cline. Of Emma ook daadwerkelijk meer centjes op haar rekening kreeg gestort dan Garth weet ik niet (zou natuurlijk wel moeten als Het Voorschot brandstof is voor de publiciteitsmachine – it takes money to make money – maar het interesseert mij onvoldoende om het te googelen), maar als je het terug gaat rekenen naar bedrag per bladzijde of woord, kan het bijna niet anders dan dat Cline de betere deal uit het vuur heeft gesleept. ‘De Meisjes’ is immers slechts een bescheiden kinderkopje naast de stoeptegel ‘Stad in Brand.’
Door deze omvang en ook omdat Hallberg zich te buiten gaat aan belegen postmoderne spelletjes (waarover later meer) lijkt Stad in Brand zich te willen voegen in het rijtje Pynchon, DeLillo, Gaddis en David Foster Wallace, maar omdat hij omdat hij louter een realistisch verhaal lijkt te willen vertellen, is de meest voor de hand liggende voorganger misschien wel ‘Vreugdevuur der IJdelheden’ van Tom Wolfe. Waar Wolfe als journalist een urgente, hedendaagse roman over New York wist te schrijven (iets wat misschien alleen maar mogelijk was in het pre-digitale tijdperk) die voor tijdgenoten het gevoel opriep dat het er zo wel aan toe moest gaan in het verre en vreemde New York, weet Hallberg met veel oog voor detail (de playlist met Donna Summer en Patti Smith, de beruchte ‘Ford to city: Drop Dead’ krantenkop, punkconcerten, Times Square vol peepshow en pornobioscopen) het historische New York van midden jaren zeventig, dat hij zelf nooit gekend heeft, tot leven te wekken . Hallberg kruist alle hokjes vakbekwaam aan (Ladies and Gentlemen: The Bronx is Burning van Jonathan Mahler staat niet voor niets op lijst met geraadpleegde literatuur) en de lezer vermoedt dat het inderdaad zo wel eens geweest zou kunnen zijn. Hallberg lijkt een betere schrijver dan de journalist Wolfe, maar voor tegenover iedere rake omschrijving en goed getroffen beeld, staan vele afzwaaiers, regelrechte missers en blindgangers. Hij heeft onmiskenbaar talent, maar zet het zo ondoelmatig in dat het lijkt of hij (zoals Auke Hulst terecht opmerkte in zijn recensie voor NRC) een muur van beelden en uitweidingen tussen de lezer en het verhaal optrekt. Vaak neemt Hallberg drie pagina’s tijd om iets te vertellen wat hij ook in drie zinnen had afgekund, of helemaal niet. Er tiert en woekert nogal wat uitleggerig proza (vooral maar zeker niet uitsluitend in de dialogen) in ‘Stad in brand,’ dat ook weggesnoeid had kunnen worden. Hallberg moet hebben gedacht dat omvang gelijk staat aan kwaliteit en bij de uitgeverij is er niemand geweest die hem dat uit het hoofd kon of wilde praten.
Hoewel de romanwerkelijkheid op gezette tijden wordt doorbroken met teksten (in afwijkende lettertypes, soms met illustraties, zogenaamd authentieke koffieringen of handgeschreven) lijkt dit voornamelijk bedoeld als literair spierballenvertoon. Conceptueel blijft Hallberg volledig binnen zijn comfortzone van commerciële fictie, royaal dichtgestreken met een kwaliteitssausje. Het journalistiek stuk (van de hand van personage Richard Groskopf) over de vuurwerkmakers behoort tot de hoogtepunten van de roman (hoewel meer in de geest van Gay Talese dan in de beoogde new-journalism stijl van Tom Wolfe), maar een compleet gestencild punkfanzine voelt als een geforceerde en al te eerbiedige pastische. Waarschijnlijk leuker om te schrijven dan om te lezen. Merkwaardig dat Hallberg met een dergelijke respectvolle reconstructie de iconoclastische punkethos probeert te vangen en nog veel merkwaardiger dat de ironie van de hele onderneming hem volledig lijkt te ontgaan. Waar het postmodernisme zich alleen op meest banaal mogelijke manier in deze roman manifesteert, lijkt ook het modernisme er merkwaardig weinig vat op te hebben. Om zijn uiteenlopende cast van personages bijeen te houden maakt Hallberg wel erg royaal gebruik van Dickensiaanse toevalligheden, opzichtige plotingrepen en geforceerde verbanden.
Ondanks al mijn bedenkingen bleef ik stug doorlezen omdat recensies mij in het vooruitzicht hadden gesteld dat de laatste honderdvijftig bladzijden waarin de New York black-out van juli 1977 beschreven worden, een soort tour de force zouden zijn. Deze belofte werd maar ten dele waargemaakt. Als een ware regisseur weet Hallberg door knap snijden en monteren alle verhaallijnen min of meer bevredigend samen te brengen, maar op veel plekken schemert de grondverf van de constructie al te duidelijk door het verhaal heen.
Als dit nu het resultaat is van de fascinatie van schrijvers voor televisieseries en dvd boxen, dan hoop ik dat ze weten dat er een knop op hun tv is, die hun zo uit de puree haalt. Een bepaalde manier van vertellen kan misschien beter overgelaten worden aan tv en duizend bladzijden is toch echt veel te veel voor een boek dat boek dat misschien niet echt slecht is, maar zeker ook niet echt goed is. | 0neg
|
Als twee druppels water van Anna Snoekstra
De achterflap
In de zomer van 2003 verdwijnt de zestienjarige Rebecca Winter spoorloos. Elf jaar later pakt de politie een jonge zwerfster op die beweert Rebecca te zijn. En inderdaad zo sprekend op het vermiste meisje lijkt dat de familie haar met open armen ontvangt.
De vermeende verloren dochter neemt Rebecca’s leven over, slaapt in haar bed, omarmt haar moeder en vader, leert haar tweelingbroers kennen en haar beste vrienden.
Hoe intensiever ze zich in haar rol inleeft, des te dieper dringt ze door in Rebecca’s gevoelswereld.. en zo komt ze steeds dichter bij de dodelijke waarheid over haar verdwijning.
‘Godzijdank, ik had het mis. Ik moet er bijna om lachen. Mijn hoofd is licht geworden. Het is zo idioot. Het slaat allemaal nergens op. Ik moet hier weg.’
Wat vond ik van het boek
Het boek beloofd veel goeds. Het verhaal dat iemand zo op een ‘vermiste’ persoon lijkt dat diegene haar leven overneemt is een erg mooi concept voor een thriller.
Ik stond dan ook te springen om het boek te lezen.
Na het uitlezen van het boek moet ik eerlijk zeggen dat ik het geen goede psychologische thriller vond maar eerder een tussendoorthrillertje voor in de wachtkamer. Niet spannend, niet vernieuwend en soms ongeloofwaardig.
Dit is een boek die je meeneemt op vakantie en waar je hoofd ‘lekker’ leeg van wordt. Echter voor mij moet een goede psychologische thriller diepgang hebben, mij laten denken en een betere uitwerking hebben.
‘Mijn huid krult op, als de schil van een gepofte aardappel.’
Het plot van het boek is redelijk onverwachts al voelde je al wel zoiets aankomen. Ik heb heel erg het gevoel dat de schrijfster te veel probeert te onthullen in de laatste hoofdstukken. Het voelt afgeraffeld.
‘Kom op, laat me erin. Dan kunnen we het uitpraten. Het komt echt niet uit nu. Doe niet zo lullig. Ik doe niet lullig.’
Conclusie: Heerlijk als je een lichte thriller wil lezen, maar helaas miste ik de klik.
2/5 sterren | 0neg
|
Ik vind dit boek saai, het kabbelt maar voort zonder spanning, pas op het einde van het boek komt er nog een verrassing vandaar 2 sterren. Ik ben een grote fan van deze schrijvers en hoop dan ook dat het volgende boek weer ouderwets spannend is. | 0neg
|
K.D. Nielson is een van origine Amerikaanse schrijver die ondertussen in Nieuw-Zeeland woont. Hij schrijft naar eigen zeggen al zo'n dertig jaar fantasy en heeft al een klein oeuvre aan boeken op zijn palmares, waaronder de Amberwine-trilogie, het (voorlopige) vijfluik van de 'Tales of Menel Fenn' en de DMSR-serie die momenteel eveneens drie boeken omvat. Een grote bekendheid heeft het hem nog niet opgeleverd en Nielson kan dan ook niet leven van zijn fantasie. Hij werkte als onderofficier bij de Amerikaanse zeemacht en na zijn migratie werd hij cipier in een gevangenis en veiligheidsagent in een hospitaal voor geesteszieken.
'Amberwine' vangt aan met Bolinor d'Arcy, die na een verloren veldslag alleen achterblijft en probeert te ontsnappen. Hij komt bij toeval terecht in een oude drakengrot waar hij niet alleen een oud zwaard vindt maar ook een schat. Hiermee kan hij een eigen leger op de been brengen waarmee hij wraak wil nemen op diegenen die hem tot slaaf maakten en de eigendommen van zijn familie plunderden.
Het eerste deel van het boek wordt gevuld met het vormen van dit leger. Bolinor maakt kennis met mensen en half-elven en het van oorsprong kleine groepje groeit snel en wint aan faam. Na enige tijd wordt dit leger groot genoeg om een eigen stad te stichten, grotendeels bevolkt door de gezinnen van de soldaten. Deze stad wordt Amberwine. Als na enige tijd Vrouwe Cassandra Walker wordt gered, heeft Bolinor met haar en haar vriendin plots ook Helers in zijn groep. Helers hebben de beschikking over magie en kunnen ook poorten openen waardoor ze zichzelf en anderen kunnen teleporteren. Dit blijkt een troef waarmee Bolinor menige strijd kan winnen.
Nielson blijkt zeer goed in het opbouwen van zijn wereld, voornamelijk in het bedenken van interessante en goed uitgewerkte wezens. Hij brengt mensen, half-elven, 'High Elves', 'Dark Elves', de katachtige Koldorianen, Helers en nog heel wat anderen samen, sommigen met interessante eigenschappen, anderen weinig verschillend van mensen. Het valt ook op dat Nielson hier veel plezier uithaalt en hij houdt zich dan ook niet in om steeds meer personages van verschillend pluimage toe te voegen. Sommige creaturen gaan heel het boek mee, andere vormen slechts het toneel van een subplot die even snel weer uitdooft als hij begint. Nielson houdt geen maat en halfweg het boek is het aantal personages en verschillende soorten wezens zo erg gaan groeien dat de lezer het overzicht kwijtraakt. Vele van de subplots hebben ook geen ander doel dan Nielson toelaten om zijn fantasie op de lezer los te laten, maar voor de lezer wordt het dan aanklampen. Het teveel aan personages en zinloze subplots vreet het leesplezier snel weg. Na een tijd ga je je maar al te vaak afvragen waarom iets gebeurt. Gebeurtenissen komen zomaar uit de lucht vallen en schijnen geen aanleiding noch een doel te hebben.
Nielsons achtergrond als militair en bewaker sijpelt erg door in zijn fantasy en veel plots gaan dan ook niet verder dan soldaatje spelen. Het leger dat zich rond Bolinor vormt, gaat steeds meer op een Amerikaans leger lijken, met officieren, commandanten, sergeanten en dies meer. Alle exotische wezens die de wereld van Bolinor bevolken, gaan meteen op in die structuur en passen zich naadloos aan, wat weinig realistisch is maar wel heel erg past bij hoe patriottisch een Amerikaan denkt. Nog Amerikaanser wordt het als deze officieren elkaar om statusrapporten beginnen te vragen. Bolinor raakt verwikkeld in wat een epische strijd moet worden die het lot van de wereld zal bepalen, en midden in deze verwikkelingen vraagt hij zijn ondergeschikten om statusrapporten?? Diezelfde exotische wezens schijnen er ook totaal geen problemen mee te hebben als personages plots in Las Vegas-stijl voor een inderhaast opgetrommelde priester gaan trouwen. Dat is niet wat je in dit soort fantasy wil lezen.
Het boek 'Amberwine' was Nielsons eerste publicatie en is ondertussen tien jaar oud. Nielson heeft niet zo'n grote lezersschare en toont in 'Amberwine' overduidelijk aan dat hij nog moet groeien als auteur. Hij bewijst over een levendige verbeelding te beschikken maar was op dit ogenblik duidelijk nog niet rijp voor dit soort epische fantasy en slaagde er niet in zijn eigen roots te onderdrukken in zijn schrijven. Alhoewel 'Amberwine' geen voltreffer is, mag Nielson zelf hiermee niet volledig afgeschreven worden. Er zit potentieel in wat hij bedenkt en lezing van een van zijn latere series kan nuttig zijn om te bepalen of hij gegroeid is als schrijver of niet. Als hij gegroeid is, kunnen zijn volgende reeksen garant staan voor menig uur leesplezier. 'Amberwine' zelf kan die rol echter niet waarmaken en is na halfweg voor de lezer vooral hard werken. | 0neg
|
Met nummer 78 in de rij van De Cock-serie en voor Peter Römer het zevende verhaal, is onlangs De Cock en het dodelijk doel verschenen. Een stabiele voortzetting van de door voormalig politieman Appie Baantjer gestarte reeks, die in 1963 het eerste deel schreef, maar waarschijnlijk nooit heeft vermoed dat ruim 50 jaar later de serie nog springlevend zou zijn.
Op het bureau van Jurre de Cock meldt zich Jan Willem Bodee, die zich beklaagt dat iemand in een krant zijn overlijdensadvertentie heeft geplaatst. Fatsoenlijk is deze actie niet maar een misdrijf evenmin, dus kan de handhaver hier niets mee doen. Korte tijd daarna ontvangt Jan Willem een kogelbrief waarin hij gesommeerd wordt ‘zijn actie’ te stoppen. Voor De Cock is de brief wel aanleiding om dit als ‘aangifte voor bedreiging’ te accepteren en samen met Dick Vledder en Appie Klein starten ze een onderzoek.
Het blijkt dat Jan Willem een nazaat is van Douwe Haarsma Bodee, een schatrijke Amsterdammer die zijn verdiende geld in zijn stichting ‘Geef om kinderen’ investeert. Bodee senior wil, gezien zijn leeftijd, met al zijn activiteiten stoppen en de leiding van de stichting overdragen aan zijn zoon, Jan Willem. Het team van De Cock wordt met hun neus op de feiten gedrukt als het ontzielde lichaam van Jan Willem wordt gevonden. Alle twijfel over een misselijke grap is hiermee weggenomen, het is bittere ernst voor het bureau Warmoesstraat.
Dit 78e deel van de serie over De Cock (met cee-oo-cee-kaa) kent exact dezelfde opzet als zijn 77 voorgangers. In Amsterdam wordt een moord gepleegd en het team van De Cock gaat in de stijgbeugels om deze moord op te lossen. Geen verrassingen, met de bekende Amsterdamse humor op zijn tijd en een uurtje of drie verstand op nul en ontspannen lezen. Het is altijd weer amusant (niet meer!) om deze verhalen te consumeren en De Cock zijn harinkje te zien happen, zijn borreltje te zien drinken bij Smalle Lowietje en uiteindelijk de samenvatting van deze zaak aan Mevrouw de Cock voorlegt. Waarbij de discussies tussen de hoofdinspecteur en commissaris Buitendam ook altijd tot de verbeelding spreken. De opzet is genoegzaam bekend, een deel van de conversaties evenzo, dus moet de verrassing gezocht worden in de zaken die op het bord van De Cock terecht komen. Waarbij de associatie met de voormalige televisieserie, met Piet Römer in de rol van De Cock, ook zeker nog bijdraagt aan de populariteit van de boekjes.
Nostalgie of een collectorsitem voor de liefhebbers? Misschien wel beide. | 0neg
|
Krijn de Best, geboren in IJmuiden, voltooide zijn studie psychologie in 1980 aan de Universiteit van Amsterdam. Hij bekleedde uiteenlopende functies. Zo was hij o.a. docent aan de Hogere Economische School in Amsterdam en directeur van zijn eigen trainings- en organisatieadviesbureau. Hij was werkzaam in Europa, de Verenigde Staten, het Verre Oosten en het Caribische gebied. Hij schreef voornamelijk vakliteratuur en studieboeken. Waaigat is zijn debuut als fiction schrijver en het eerste boek in de reeks Cura-crime thrillers. Bon Bini zal het volgende boek zijn dat in deze serie verschijnt.
Pieter in t Veld, getrouwd met Hillary en vader van een zoontje, is eigenaar van een aantal firmas op Curacao. Hij start een aantal nieuwe projecten die hem, en zijn met zorg uitgekozen partners, veel geld op kunnen leveren. Maar, niet alles gaat van een leien dakje. Er doen zich problemen voor die Pieter niet altijd op een nette manier weet op te lossen.
Dan wordt er, jaren later, bij toeval een lijk gevonden. Het blijkt het lichaam van Pieter te zijn die vermoord is en daarna in het Waaigat is gedumpt. De politie van Curaçao neemt contact op met de recherche in Nederland en rechercheur Berk reist naar Curaçao om onderzoek te doen. Veel hulp is er niet te verwachten van de autoriteiten op Curaçao en ook van de zakenpartners van Pieter krijgt hij niet veel informatie los. Tóch zet Berk door en gaat verder met zijn onderzoek.
Het begin van het boek is nogal verwarrend, veel verschillende verhaallijnen lopen naast elkaar en door elkaar heen en De Best introduceert een overdaad aan namen. Het laatste deel van het boek wordt ietwat overzichtelijker en iets rustiger. Met name het deel van het boek waarin de periode na de moord op Pieter wordt beschreven. Het is het deel waarin Berk op Curaçao zijn onderzoek doet. Hij is een rustig, nauwgezet en plichtsgetrouw persoon die zich niet in de war laat brengen door alle verhalen die hij hoort. Hij volgt zijn gevoel en dat zegt hem dat er iets niet klopt. Hij zet alles op alles om achter de waarheid te komen en ergert zich aan de handen-boven-het-hoofd-houden mentaliteit van de Antilianen.
Ter verhoging van de sfeer maakt De Best gebruik van veel typisch Antilliaanse woorden en uitdrukkingen (en dan ook nog in Italic) hetgeen remmend werkt op het verhaalverloop. Daarbij komt dat er in het boek de nodige schrijf- c.q. typefouten te vinden zijn. Bijvoorbeeld Pag. 247: Hij schepte graag op over de notaris die hij in zijn zak had. Niemand vertrouwd die kerel nu meer. Pag. 274: Dan wist die puritein in ieder geval wat er met zijn informant gebeurt was. Wanneer taal in negatieve zin begint op te vallen, heeft de inhoud daar flink onder te lijden. En dat is helaas het geval in Waaigat.
De beschrijvingen van Curaçao en, in mindere mate, Aruba, plus de manier waarop de bewoners worden beschreven zijn gedegen en correct. Corruptie, steekpenningen, drugshandel, de manier waarop zaken geregeld worden en mensen met elkaar omgaan, typisch de manier van leven en werken op deze eilanden. Wat dat betreft is duidelijk merkbar dat de schrijver zelf zon 7 jaar op deze eilanden leefde. Hij is als het ware een ervaringsdeskundige.
Deze kennis van zaken maakt gelukkig nog een klein beetje goed aan het boek dat naar mijn idee verder weinig indrukwekkend is. De schrijfstijl, de opbouw van het boek, een nogal bruuske overgang van deel I naar deel II en vooral een behoorlijk onbevredigend slot, stemmen niet tot blijdschap. Alles bij elkaar een teleurstellend boek. | 0neg
|
De kaft is mooi en de flattekst aanlokkelijk, maar mijn verwachtingen waren denk ik wat te hoog gespannen, want die zijn met dit boek toch niet helemaal waargemaakt.
In dit boek volgen we het leven van het meisje Allison. Ze is zo verlegen, en dan is verlegen nog wel een mild woord. Presentaties verpest ze altijd door haar zenuwen, al heeft ze de informatie precies in haar hoofd zitten, en feestjes mijd ze zoveel ze kan. Dit lijkt allemaal gewoon als wat introverte eigenschappen, maar Allison is zo verlegen dat ze er zelfs elke dag tegenop ziet om op te staan, omdat de gedachten van rond veel mensen zijn haar misselijk maakt. We kunnen eigenlijk ook wel zeggen dat ze bang is voor mensen. Vrienden maakt ze hierdoor niet erg makkelijk.
Dan krijgt Allison de kans om mee te doen met een supergeheim experiment. Hierbij krijgt ze een middel toegediend wat haar het stralende middelpunt zal worden. De keus was voor Allison snel gemaakt, maar is alles wel zo rooskleurig als de wetenschapper haar verteld heeft?
Ik dacht eerst dat gentherapie, het onderwerp dat in dit boek zo sterk naar voren komt, een fictief iets was. Maar het blijkt wel degelijk te bestaan en de ontwikkelingen zijn veelbelovend. Ze zijn daarmee alleen nog lang niet zover in de echte wereld als dit boek het geval was.
Ik had het interessanter gevonden als de ontwikkeling van gentherapie wat meer wetenschappelijker onderbouwd was denk ik. Hierdoor komt het geloofwaardiger over. Ik had meer opbouwing en spanning verwacht tot ze het middel toegediend zou krijgen. Nu was het zo van hier heb je het middel. De personages waren wat eenzijdig., Eerst was Allison alleen maar het slimme verlegen meisje, daarna het slimme extraverte meisje. Ze was naar mijn mening wat naïef om gewoon zomaar een wat gestoorde obsessief wetenschapper te geloven. Als ik had gehoord wat die vrouw tegen me zei, dan dacht ik wel van volgens mij ben jij met louche zaakjes bezig. Een beetje jammer dat de wetenschapper zo snel uit beeld verdween. Graag had ik wat meer over haar motieven gelezen. Een tijdje dacht ik daarom ook van gaat de rest nu ineens een geneesmiddel vinden en is het verhaal dan ten einde? Toch kwam er enigszins een kleine twist in het verhaal waardoor ik door ben gaan lezen.
Waar de schrijfster voor mij verder goed in geslaagd is,is de beleveniswereld en het gevoel van mensen die ziek zijn en niet weten hoe lang ze meer te leven hebben over te brengen op de lezer. Voor de rest kwam het verhaal voor mij wat oppervlakkig over. Het had veel dieper kunnen gaan met meer informatie en wat minder eenzijdige personages. Dan was het verhaal veel interessanter geworden.
Ik denk dus dat het verhaal beter had kunnen zijn dan dat het uiteindelijk was, maar als je een makkelijk boek voor onderweg wilt lezen, dat je toch nog net even boeiend genoeg blijft, moet je dit boek vooral lezen! | 0neg
|
Ergens op de achterkant van deze roman stond, dat deze super geschikt is om mee te nemen op vakantie want Connemara, Provence, Parijs spelen een rol, Nou ja ... minimale vermelding van die streken en stad en dan ook nog de toeristische plekken - bij naam of fictieve naam. Je moet de zaak natuurlijk wel verkoopbaar houden.
Het boek en de Nederlandse vertaling zijn al enige tijd op de markt en deden het blijkbaar goed. Vader overlijdt; testament schokt Ierse familie: hij heeft een andere dochter in Frankrijk. Heisa alom, vooral als één van de wettige kinderen zich geroepen voelt contact te leggen met die andere dochter.
Dit romantische verhaal zal het goed doen bij fans van de Bouquet-reeks: twee verhalen voor de prijs van zo'n flut boekje. Het ene verhaal beschrijft wat er met de kinderen gebeurt, rond 1970. Het andere wat een generatie eerder speelde, tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Uiteraard worden de verkeerde verloofdes afgeserveerd, speelt het in rijke kringen, krijgt bijna iedereen de juiste partner en ... nou ja: je begrijpt de strekking nu wel. Net niet mierzoet; maar wel melken van Jodenvervolging etc - zonder daar al te veel op in te gaan. Echte pulp-fictie, die ongetwijfeld goed valt bij een bepaalde groep lezeressen - maar niet thuis hoort in mijn boekenkast of mijn bagage - lekker snel terug gebracht naar de bibliotheek. | 0neg
|
Wij waren de gelukkigen van Georgia Hunter wordt op de voorzijde als volgt beschreven: ‘Een Pools Joodse familie ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Aangrijpend en waargebeurd.’ Die omschrijving klopt zonder meer wat betreft de inhoud van de roman. Want de geschiedenis van de familie Kurc in de periode 1939 tot en met 1946 is er een van huiveringwekkende ervaringen en onvoorspelbare wendingen van het noodlot. Maar hoe zorgvuldig de schrijfster haar zinnen ook heeft geformuleerd, deze roman raakt de lezer toch niet echt.
De schrijfster schetst aan de hand van de lotgevallen van ouders en kinderen Kurc een geloofwaardig beeld van de chaos en willekeur waarin de wereld verkeert tijdens de Tweede Wereldoorlog. De familieleden raken vanuit het Poolse Radom verspreid over heel Europa en tot ver daarbuiten: tot in Siberië en Brazilië aan toe.
Deze recensie is niet de plaats om in te gaan op de kampen, de pogroms en andere gruwelijkheden van de oorlog. In dit boek – en de vele andere die over deze thematiek zijn verschenen – komen dergelijke zaken uitgebreid aan bod. Het boek ademt zorgvuldigheid en respect en kan voor hen die nog weinig hebben gelezen over de Tweede Wereldoorlog een kennismaking zijn met het genre. De vele verhaallijnen en de vaart van de roman kunnen je dan meesleuren.
Waarom toch een gereserveerde houding ten opzichte van deze roman? Dat ligt aan de nogal ‘platte’ karakters en aan het taalgebruik. De schrijfster heeft zich op de lotgevallen van haar vele hoofdpersonen gericht en besteedt eigenlijk geen aandacht aan hun emotionele ontwikkeling. Dat maakt de toon van het boek soms dramatisch en sentimenteel. Twee voorbeelden:
Gelukkig staan daar ook beeldende, mooie zinnen tegenover:
Mogelijk is de thematiek en de persoonlijke betrokkenheid van Georgia Hunter voor een debuutroman te hoog gegrepen. Ze hoorde in 2000, op haar vijftiende, dat ze afstamt van Holocaustoverlevenden. Sindsdien heeft ze het onderzoek gedaan dat heeft geleid tot dit boek. Benieuwd of ze met andere thematiek tot een betere literaire prestatie zal komen. | 0neg
|
Blijkbaar niet zo een goed boek want ik weet dat ik het boek gelezen heb maar details kan ik me niet herinneren dus niets is blijven hangen | 0neg
|
(Rolf Österberg is het pseudoniem van een Zweeds-Nederlandse schrijver die anoniem wil blijven. Hij heeft eerder (in twee delen) de thriller De Al-Qaedaconnectie gepubliceerd, waarop een vervolg (Het Al-Quaedavirus) in de pijplijn zit. De Afgrond is zijn eerste fantasy-serie en is eerder als e-boek verschenen onder het pseudoniem Katarina Magnell.)
Als haar burchtheer besluit dat ze een goed ruilobject zal zijn in onderhandelingen met een vijandig buurvolk, wordt de zestienjarige Leila gedwongen huis en haard te ontvluchten. Samen met haar magische kat, en op afstand aangestuurd door de elfenkoningin en een priesteres, gaat ze op weg naar het land van de elfen.
Hoewel Leila de laatste is die het beseft, is ze een uitverkoren kind, een priesteres in wording die voorbestemd is om een groot kwaad uit de wereld te bannen. Een coalitie van elfen, gnomen en trollen komt haar tegemoet om haar naar de elfenkoningin te brengen. De donkere elfen (mordels) proberen haar voor hun eigen doeleinden te gebruiken. Zelfs de primitieve gwargs voelen zich tot haar aangetrokken, al begrijpen ze niet waarom.
De Afgrond is epische high fantasy die vrij dicht bij het Tolkien-model blijft. Alle bekende elementen zijn aanwezig: de queeste, de heldin die haar eigen krachten niet kent, de mythische volken, de fellowships, het oude kwaad dat zich vooral via ondergeschikten manifesteert. Het meest opvallend eraan is hoeveel belangrijke vrouwelijke karakters er zijn. Niet alleen Leila – ook veel van de machthebbers (zowel goed als kwaad) zijn vrouwen. Dat is verfrissend, zeker in een (sub)genre waarin vrouwen nog te vaak het hulpje van en/of de beloning voor de held zijn.
Het is wel jammer dat Leila een tamelijk passief karakter is. Ze neemt zelden zelfstandig beslissingen – meestal is er iemand beschikbaar om haar te leiden of te sturen of te kidnappen. En ook de andere karakters worden sterk van bovenaf aangestuurd. De goden en andere machtige wezens zijn actief betrokken bij het gebeuren en vertellen luid en duidelijk wat de bedoeling is. Het verandert de karakters vaak in schaakstukken. Ze sluiten en verbreken allianties (en winnen of verliezen aan invloed) zoals het voor het verhaal uitkomt. Zelfs hun persoonlijkheden passen zich aan aan de plot.
De Afgrond heeft verder nogal wat technische problemen. Het perspectief ligt overal en nergens – het springt voortdurend heen en weer tussen karakters. En zeker de eerste helft van het boek zit vol uitleg en infodumps. Erger nog, Österberg herhaalt informatie vaak, soms al na een paar pagina’s. Hij is of vergeten dat hij iets al verteld heeft, of vertrouwt er niet op dat zijn lezers informatie kunnen onthouden. Verder zou je verwachten dat een thrillerschrijver weet hoe hij spanning op moet wekken. Maar Österberg vertrouwt veel te sterk op twee stilistische trucjes: de cliffhanger, en foreshadowing.
De Afgrond telt 111 hoofdstukken, waarin vijf of zes verschillende karakters of groepen worden gevolgd. En bijna ieder hoofdstuk eindigt met een cliffhanger van het type ‘hoofdpersoon dreigt op een gifslang te stappen’. Tegelijkertijd is duidelijk dat Österberg zijn karakters niet werkelijk kwaad wil doen, dus het effect gaat al snel verloren. De foreshadowingen bestaat vooral uit fictieve geschiedschrijvers die onheil voorspellen en eindeloze profetische dromen. Het is te veel van het goede – zeker in de tweede helft van het boek dreigt het verhaal te bezwijken onder alle droomscènes.
Maar voor liefhebbers van epische fantasy is het gebrek aan world building waarschijnlijk het grootste probleem. Het gevoel dat dit een echte wereld is, met een geschiedenis en verschillende culturen en een economie en seizoenen en dagelijks leven, ontbreekt. Er bestaan geen culturele (en zelfs niet veel fysieke) verschillen tussen de elfen, gnomen, trollen en mensen die met elkaar op moeten trekken. De mythische volken lijken überhaupt geen eigen cultuur te hebben – ze gedragen zich als mensen met spitsere oren of een iets beter richtingsgevoel.
De enige wezens die wat afwijken zijn de gwargs. Maar dat zijn Primitieven in de meest negatieve zin van het woord – barbaarse kannibalen die zonder problemen hun eigen baby’s slachten, die alleen het recht van de sterkste erkennen en die onderling geen enkele band hebben. Ze zijn nauwelijks intelligenter dan honden, en lijken er voornamelijk te zijn om de helden (misschien in een volgend deel) een vijand te geven die ze zonder gewetensbezwaren af kunnen slachten. | 0neg
|
In dit debuut van Geertje Kindermans (psycholoog en journalist) kijkt Lotte terug op een periode in haar leven waarin Vieze Arie bij haar kwam wonen. Hij was een vage bekende die op een dag bij haar op de stoep stond en daarna eigenlijk niet meer wegging.
Lotte is heel slecht in het maken van beslissingen en durft gedurende het hele verhaal niet voor zichzelf op te komen. Niet tegenover haar strenge huisgenoot Tilly die alles zomaar voor haar bepaalt, maar ook niet tegenover officiële instanties waar ze het steeds moeilijker mee krijgt, voornamelijk door Vieze Arie. Door terug te kijken op haar leven vraagt Lotte zich af hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren.
Het boek is opgebouwd uit hoofdstukken waarin de verhalen van Lotte worden afgewisseld met brieven die haar moeder aan haar schrijft. Daarin zie je hoeveel de opgroeiende jonge meid en haar moeder op elkaar lijken. Haar moeder wist al vanaf Lottes geboorte niet hoe ze met haar kind om moest gaan. Waar andere moeders instinctief weten wat het huiltje of kikje van hun baby betekent, was Lotte's moeder ontzettend aan het twijfelen. Bij al het contact met Lotte weet ze niet wat ze moet doen. Onder het mom van een ‘vrije opvoeding’ zorgt ze ervoor dat ze zelf geen beslissingen voor haar dochter hoeft te nemen. Lotte en haar moeder proberen allebei de lieve vrede te bewaren door geen keuzes te maken, door niemand voor het hoofd te stoten, in feite door passief te blijven.
Dit is een heel herkenbaar verhaal, alhoewel voor de meeste mensen in mindere mate. Hoe vaak gebeurt het dat je achteraf terugkijkt op een gebeurtenis en dan had gewild dat je het anders aan had gepakt? Dat je voor jezelf was opgekomen? Lotte had in deze verhalen ook op elk moment kunnen ingrijpen en Vieze Arie de deur moeten wijzen, maar doordat ze dit niet heeft gedaan is de situatie steeds erger geworden. Tot Lotte zelf haar eigen huis uit gaat. Je kunt je als lezer wel indenken dat het best wel lastig is om dat te doen, zeker voor iemand die niet zo goed voor zichzelf op durft te komen.
Toch, ondanks de herkenbaarheid van het verhaal, blijft het maar kabbelen. Als lezer snap je wel dat het vervelend is dat iemand ongevraagd je leven binnen trekt, maar eigenlijk wordt het niet veel vervelender dan dat. Arie doet soms wel rare dingen, maar niet in zo’n mate dat er niet mee te leven valt. Het blijft maar gaan over haar problemen met het vinden van een baan en over haar vrienden die even passief en lamlendig zijn als zij en Arie. Juist op het punt dat de dingen interessanter en beklemmender beginnen te worden, vindt Lotte een vriendje en gaat ze het huis uit. Ze komt Arie nog wel even tegen (die dan bij haar moeder is gaan wonen), maar in feite is het verhaal afgelopen. Waar het alle potentie had om spannend en beklemmend te worden omdat de hoofdpersoon wordt meegezogen in gebeurtenissen en er niks aan lijkt te kunnen doen, blijft het verhaal behoorlijk saai en aan de oppervlakte. | 0neg
|
De titel zegt veel over het boek. Een sensationele thriller. Een moord in het hoofdkwartier van de Verenigde Naties. Het boek heeft een mooi beeld van de werking van de Verenigde Naties tijdens de zoektocht naar de moordenaar. Zeer veel politieke spelletjes. Zeer veel commissies en dus veel rapporten. Veel lobby werk om bepaalde doelen te bereiken. Meestal een ander tegenwerken. Heel deze werking zou moeten uitmonden in beslissingen die de wereld beter zouden moeten maken. Resultaat? Ook de pers gaat niet vrij uit. Ook niet in deze moord. Het boek eindigt in James Bond stijl.
Zeker geen aanrader.
Nog dit: Het gevaarlijkste van alle morele dilemma´s: wanneer we ons genoodzaakt zien de waarheid te verhullen teneinde de waarheid te helpen om te overwinnen. | 0neg
|
Het zal je maar overkomen: terwijl je op de luchthaven aan de kant genomen wordt voor nadere controle, zie je hoe een vreemde man je 5-jarige pleegzoon ontvoert. En als je er alles wilt aan doen om dit te voorkomen, wordt je door de luchthaven politie beschouwd en behandeld als een gevaarlijk terrorist. Dit lot valt Stephanie te beurt en het slachtoffertje is Jimmy, de zoon van de onlangs overleden reality ster Scarlett Higgins. Waarom en door wie Jimmy ontvoerd is is onduidelijk en de FBI staat dan ook voor een raadsel. 1 ding is zeker: de tijd dringt en de klok tikt genadeloos verder.
Dat McDermid een goed verteller en schrijfster is, weten we al langer en ook Verdwenen start veelbelovend met de spannende ontvoeringsscène op de luchthaven en de knap beschreven radeloosheid van de pleegmoeder.
Al snel wordt duidelijk dat het boek op te splitsen is in 2 delen: enerzijds is er de ontvoering op zich en het lopende onderzoek, anderzijds de achtergrondgeschiedenis van Stephanie en haar relatie met Scarlett. Die achtergrond vormt het grootste gedeelte van het boek en daar loopt het mis: hoe boeiend het ook is om lezen, van spanning is er helemaal geen sprake. Het heeft meer weg van een dramatische roman die nooit gaat vervelen, maar van een thriller is er nauwelijks of geen sprake.
Af en toe wordt die geschiedenis even doorbroken voor een kleine update over het lopende onderzoek, maar het blijft wachten tot bijna het einde van het boek tot de verdwijning van Jimmy terug op de voorgrond treedt. En wat dan volgt is compleet over the top en geheel ongeloofwaardig. Eigenlijk McDermid onwaardig: van haar mag, kan en moet je meer kunnen verwachten, maar het lijkt erop dat ze zelf het spoor bijster was. Hoe goed geschreven ook, het is de teleurstelling die overblijft en het besef dat het op thrillervlak voornamelijk bij een veelbelovend begin gebleven is. | 0neg
|
Helena is een jonge vrouw met een leuke startersbaan bij een Amsterdams advocatenkantoor. Haar vader is in het verleden betrokken geweest bij een zeer geheim project met Experiaan, een alternatieve dimensie met zijn eigen inwoners en cultuur. Helena heeft in die periode een sterke band ontwikkeld met de Experiaan Mica. Ze voelen elkaar aan op een energieniveau dat we hier op aarde niet kennen. Sinds Mica uit haar leven verdwenen is, voelt Helena zich incompleet en onvervuld.
Dan voelt Helena opeens dat Mica weer terug is in onze dimensie. Het gat in haar hart vult zich met zijn energie en ze weet dat alles weer goed komt. Tegelijkertijd blijkt dat Experiaan een inval heeft gedaan in een aantal laboratoria in de VS en dat Helena’s Mica daar de grote aanstichter van is. Hij is de ‘Experiast’ en wordt door de VS als de grote boosdoener beschouwd.
Het kantoor waar Helena werkt krijgt een centrale plek in de vredesonderhandelingen tussen Experiaan en de VS, Helena krijgt een centrale rol als vertrouwenspersoon van de Experiast en voor ze het weet staat haar leven volledig op zijn kop. Niks is wat het lijkt; de VS blijkt Experiaan binnengevallen te zijn, Mica is nog steeds die lieve jongen die energie met Helena kan delen en de Experianen willen alleen maar dat de aardlingen uit hun dimensie verdwijnen. Of toch niet?
Ondertussen blijkt ook dat Experiaan een wel héél totalitair regime kent dat gebaseerd is op het gebruik van de energie die de heersers uit de hoogste klasse, de Carva, op kunnen wekken met hun gedachten. En dat is dan weer diezelfde energie die bij Mica en Helena zo mooi samenwerkt en tot bijzondere resultaten leidt. Heeft hun band soms iets te maken met de inval?
Alles draait in het boek om de relatie tussen Mica en Helena, de onderhandelingen tussen de VS en Experiaan en het gekonkel tussen de Experianen onderling. Helena zal keuzes moeten maken en wordt op allerlei niveaus als speelbal gebruikt.
Het idee voor het boek, dat overkomt als een spannende en romantische meisjesdroom, spreekt erg aan. De schrijfster maakt mooi gebruik van muziek in haar boek om de gevoelens van haar hoofdpersoon te onderstrepen, en ook het gebruik van kleur zal zeker z’n fans kennen. Maar de uitwerking van het verhaal is te beschrijvend en te oppervlakkig.
Het boek wordt aangeprezen als een futuristische thriller, maar hiervoor mist het suspense. Er is meer spanning in de zin van ‘wanneer snapt ze dat ze hem moet dumpen en hoe komt ze daar levend mee weg’ dan spanning van een goed verhaal met een spannend plot. Futurisme is ook niet duidelijk aanwezig. Om de lezer een echt SF-gevoel te geven moet er iets futuristisch aanwezig zijn dat op een wetenschappelijk plausibele manier wordt verklaard. De lezer moet zich in kunnen leven en willen ‘geloven’ in wat het verhaal biedt. Dat lukt Het derde verbond niet.
De energie van de Experianen wordt nergens verklaard; het blijft een soort eindeloze toverbron. De Experianen hebben geen fossiele brandstoffen nodig, want ze hebben hun gedachtenenergie. ”Hoe doen we dat met de Wet van Behoud van Energie?” spreekt dan de natuurwetenschapper in mij. De Carva leveren de energie die nodig is in Experiaan, hoe doen ze dat? Is het de bedoeling dat er straks een kabel op Mica en Helena wordt aangesloten zodat heel Experiaan na zonsondergang niet zonder sfeerverlichting zit? Hoe betalen de lagere kasten de Carva voor hun energie?
De samenleving van Experiaan blijft een black box, er wordt nergens toegelicht hoe Helena kan denken dat ze daar gelukkig zal worden met haar Mica. De lagere kasten gehoorzamen hun leiders blindelings, wil dat zeggen dat ze een soort blije slaven zijn? Carva kennen geen liefde, wat betekent dat voor de wijze waarop ze hun kinderen opvoeden? Kennen ze wel mededogen? Allemaal vragen die Helena zichzelf nooit stelt en de ervaren lezer wel.
Het derde verbond kan de hand van een strenge redacteur gebruiken. Te veel komma’s, spreektaal die soms op ambtenarentaal lijkt, gebruik van niet uitgelegde Experiaanse uitdrukkingen, afkortingen van namen en koosnaampjes die niet geloofwaardig overkomen en her en der een verkeerd gebruikt gezegde of uitdrukking.
Helena is de ik-verteller in dit boek. Het mooie van een ik-verteller is dat je een goed beeld kunt krijgen van de gedachtewereld van de hoofdpersoon, maar dat gebeurt hier niet: Helena is geen denker. Ze beschrijft wat ze ziet gebeuren, maar piekert niet veel, kent niet veel twijfel en heeft geen uitgesproken ideeën. Ze komt over als een hele oppervlakkige vrouw die de helft van de tijd niet in de gaten heeft dat ze rond gesold wordt door de omstandigheden. Ze weet dat ze volledig overheerst wordt door Mica, maar ach, ’t voelt goed. En ze weet dat hij niet van haar houdt maar kickt op haar energie, maar als je dat maar wéét van elkaar is het toch prima? De manier waarop het karakter van Helena steeds maar oppervlakkig blijft, wekt irritatie. Ik vraag me af of dat de bedoeling is.
Liane Baltus heeft dit verhaal duidelijk in duizenden varianten aan zich voorbij heeft laten trekken en heeft geprobeerd er een prachtig hoopvol futuristisch sprookje van te maken. Daarin is ze onvoldoende geslaagd. | 0neg
|
Weer een lekker boek! Beetje vreemd, daar houd ik nou van! | 0neg
|
Absoluut een interessant onderwerp om over te schrijven en te lezen. Ik heb er zeker wat van opgestoken. Alleen vind ik de schrijfstijl van Vriesekoop niet aangenaam. Weinig to the point en er wordt te veel niet ter zake doende informatie gegeven. Bij haar geschiedenislessen, plaats- en sfeeromschrijvingen en autobiografische elementen raak ik regelmatig de draad en mijn concentratie kwijt. Veel details en weinig diepgang. Echt een gemiste kans. | 0neg
|
Blijkbaar zijn er al twee boeken van haar verschenen maar mij nog niet opgevallen. Het verhaal zit redelijk in elkaar met verschillende vertellijnen maar het is te weinig uitgewerkt. Echt Amerikaans, de eenling tegen de rest van de VS. Het lijkt erop dat het geschreven is om te verfilmen en niet om een lezerspubliek te behagen. Het geheel is redelijk onwaarschijnlijk maar voor de snelle hap voldoet het wel. Het leest als een trein maar of ik over een half jaar nog weet waar het over gaat.... | 0neg
|
maar van een echte plot is geen sprake.,De naam Andy McNab vraagt weinig toelichting. Als voormalig soldaat bij de SAS (Special Air Service) kan hij putten uit een rijke ervaring. De prijs die hij voor deze ervaring moet betalen is dat hij niet herkenbaar in beeld gebracht wil worden. Het is van levensbelang voor zijn collega-soldaten die met hem betrokken waren bij undercover acties in o.a. Noord Ierland, dat zijn identiteit onbekend blijft. McNab maakte deel uit van een SAS-missie, genaamd Bravo Two Zero tijdens de eerste Golfoorlog. Hierbij is hij ook gevangengenomen geweest.
Die handicap belet hem echter niet om boeken te schrijven en lezingen te houden. Bij deze laatste activiteit is het verboden hem te fotograferen, de reden moge duidelijk zijn. Het lijkt erop dat hij niet alleen vrienden heeft gemaakt met zijn acties uit het verleden. Inmiddels heeft hij zijn 13e boek in de serie rond Nick Stone op de markt gebracht: Nul uur (Zero Hour).
Nick Stone heeft van de specialist te horen gekregen dat hij een hersentumor heeft die niet te verwijderen is. Medicijnen moeten het restant van zijn leven nog enigszins veraangenamen. Onder die omstandigheden benadert het hoofd van de MI5, MI6 en GCHQ hem met het verzoek de verdwenen Lilian Edinet op te sporen. Haar vader is een rijke industrieel uit Moldavië die zijn kapitaal vergaart met het produceren van wapenonderdelen. Na enig speurwerk blijkt dat Lilian in Moldavië op een vliegtuig naar Kopenhagen is gestapt. Waarschijnlijk is ze - vrijwillig of gedwongen - in de prostitutie beland. De sporen leiden Nick zelfs naar Amsterdam.
Inhoudelijk verschillen de verhalen van McNab niet zo heel veel. De opdrachten zijn anders maar de inzet van zijn held Nick Stone is dezelfde. Veel geweld, veel slachtoffers en talloze explosies en ander wapengekletter zouden spanningverhogend moeten werken. Helaas ligt het tegendeel dichter bij de waarheid. Zelfs met het verdwijnen van een aantal jonge meisjes lukt het hem niet om de nodige emotie op te roepen. Onbegrepen blijft ook zijn zeer uitgebreide uitleg over hoe je uit medicijnen gevaarlijke explosieven kunt maken. Het is maar om een idee op te doen!
Natuurlijk gaat alles naar een climax waar de vonken van afspatten, maar van een echte plot is geen sprake. Of er enige progressie zit in Nicks ziekte blijft ook ongewis. Maar misschien heeft McNab hier wel een bedoeling mee, en creëert hij zo een opening naar het einde van zijn serie rond Nick Stone. | 0neg
|
Het gebeurt zelden dat ik blij ben dat ik een boek uit heb. Normaliter ben ik wel benieuwd naar het einde en wil ik tegelijkertijd geen afscheid nemen van de personages uit het boek, maar in dit geval ben ik heel erg blij dat ik het boek uit heb.
Het was al lastig om in te komen, wilde geregeld het boek toch maar niet uitlezen en aan een ander boek beginnen omdat het ook nog eens slaapverwekkend is, het was heel moeilijk om mijn andacht erbij te houden. Er zijn een paar hoofdstukken die wel goed waren (zoals het de hoofdstukken van Urbain, die waren niet zo langdradig) en er staan genoeg goede zinnen in, maar over het algemeen ergerde ik me aan de meeste personages en vond ik het geregeld erg langdradig. Voor mijn gevoel had de helft van de tekst wel achterwege kunnen blijven. Het plot is deels verrassend en deels was het voorspelbaar. Ik had overigens nog iets ergers verwacht aan het eind. | 0neg
|
‘Gevaarlijk spel’ is het thrillerdebuut van Liesbeth van Kempen. Dat valt op. Er kan hier en daar nog gesleuteld worden aan zowel plot als (soms nogal archaïsch) taalgebruik.
Als de punctuele Margot van Wateringen, Officier van Justitie, niet op haar werk verschijnt, gaat er een alarmbelletje rinkelen bij haar collega en vriendin Louise. Het is niets voor Margot om zomaar zonder waarschuwing te verdwijnen en Louise besluit dan ook op onderzoek uit te gaan. Ze roept daarbij de hulp in van haar vriendin Suzan en haar broer Rob, rechercheur bij de Amsterdamse politie.
De eerste helft van het boek kent een slordige, voorspelbare plot, vol clichés. Zeg nu zelf: de politieman die huwelijksproblemen heeft omdat hij te vaak van huis is en zijn werk boven zijn gezin verkiest… waar hebben we dat nog (niet) gehoord? Bovendien wordt er nogal wat afgeschreeuwd, geknikkebold, gehuild en worden om de haverklap klappen op het hoofd uitgedeeld. Zoveel dat je als lezer begint te denken: niet weer he.
De personages boeten hierdoor ook aan geloofwaardigheid in. Louise komt over als een nukkige, koppige puber en geen van de personages lijkt zich aan zijn beloftes te kunnen houden. Ook hier weer de eeuwige herhaling: ‘ik beloof je niets te zullen ondernemen, maar doe het dan lekker toch’. (én ik kom hierdoor gegarandeerd in de problemen). Als lezer is het soms moeilijk hierdoor niet geïrriteerd te raken.
En toch zit er vaart in het verhaal. Halverwege het boek lijkt van Kempen haar draai gevonden te hebben en ontvouwt zich toch nog een degelijke spanningslijn. De personages gaan minder hysterisch reageren en daardoor wordt het verhaal geloofwaardiger. Ook de clichés zijn dan zo goed als opgebruikt.
Een matig debuut dus, met ruimte voor groei. | 0neg
|
Het Belgische journalistenechtpaar Herbert De Paepe en Els Depuydt schreven vijf jaar over hun debuut Mensenvlees (2010) met de psychopatische moordenaar Andries Swartwater. Het gelijknamige vervolg verscheen drie jaar later. Nadat de Zuid-Afrikaanse psychopaat Andries Swartwater met hulp van de Afrikaner Weerstands Beweging (AWB) op spectaculaire wijze weet te ontsnappen uit een Schotse gevangenis, houdt hij zich een tijdje schuil op een verlaten eiland. Swartwater krijgt een bionische kunstarm aangemeten en maakt kennis met de Australische haatprediker Ronnie Whyte. Swartwater krijgt een nieuwe identiteit als de beeldhouwer John Newcastle en scheept in op een toeristencruise rond de wereld. Maar naast de opdracht die hij moet vervullen van Whyte, heeft hij ook een eigen missie: in Australië wil hij afrekenen met rabbi Lev Samovsky, de man die hem in de gevangenis deed belanden.
Tijdens een megaparty in de Brusselse metro wordt een brutale aanslag gepleegd op Zion Apinsa, die samen met zijn partner Anna Lindqvist een bestseller schreef over hun eerdere gruwelijke aanvaring met Swartwater in Afrika. Een Belgische man die de aanslag van dichtbij meemaakt, raakt getraumatiseerd en vertrekt naar Australië op walkabout. Hij hoopt er zijn vermiste ouders terug te vinden en zo zijn leven weer op orde te krijgen. Maar ongewild raakt hij verstrikt in het web van Swartwater.
Swartwater is een dikke, maar onevenwichtige thriller. De Paepe & Depuydt laten bij tijd en wijle zien dat ze het in de vingers hebben, maar de het verhaal – en dus ook de spanningsboog – is niet in balans. Dat is jammer voor de goede delen die het zeker kent. Wellicht dat het beloofde derde deel van de Swartwater gerechtigheid brengt. | 0neg
|
Het boek werd op sites voorgesteld als een nieuwe bloedstollende case voor Hannah Maes. Persoonlijk zou ik het niet echt bloedstollend noemen. In de laatste hoofdstukken werd het inderdaad spannender naarmate Hannah dichter in de buurt kwam van de waarheid, de dader van de verkrachting maar in de meeste hoofdstukken van het boek waren er geen spannende gebeurtenissen, waardoor het weer langdradig werd.
Het verhaal begint bij Riet Verhelst, een klasse volle, elegante vrouw, die aangifte heeft gedaan bij de politie van Gent omdat haar dochter Billie Steegmans vermoedelijk verkracht is. Het achtjarige meisje is haar maagdenvlies verloren, heeft inwendige kwetsuren en heeft naar alle waarschijnlijkheid een besmetting met candidiasis. Verdere informatie is er niet omdat Billie niets wil lossen. Hannah Maes, hoofdinspecteur van de sectie zeden, en haar collegas weten niet hoe ze deze zaak het beste aanpakken. Ze ondervragen alle mannen waar Billie met in contact komt. Ze zoeken op de muziekschool en op de scouts maar veel nieuwe informatie komt er niet aan het licht. Sommige beginnen te denken dat er helemaal niets gebeurt is met Billie maar Hannah blijft geloven in het instinct van de moeder. Omdat de zoektocht naar nieuwe informatie blijft duren, is het boek naar mijn mening nogal langdradig. Net op het moment dat het team vast zit, doet Hannah een ontdekking. Op dit punt wordt er wel spanning opgebouwd. De gebeurtenissen naar de ontknoping volgen elkaar snel op. Ik moet wel zeggen dat het einde geen grote verassing was ookal zou dit wel de bedoeling moeten zijn. De dader werd in het begin van het boek omschreven als een nette man, geen type dat een kind zou misbruiken maar toch komt dit niet echt onverwacht. De wijze van de verkrachting was dan weer wel choquerend en barbaars. Het politieteam slaagt er dus in de verkrachter te ontmaskeren waardoor het boek een gesloten einde heeft. | 0neg
|
Het koste me veel moeite om het boek door te komen. Dit boek kon me niet echt bekoren. Als je me nu zou vragen waarover het boek nu precies gaat ben ik in 3 a 4 regels klaar.
Ik miste enorm de spanning of de continue spanning die absoluut niet of nauwelijks aanwezig was. Ik heb mezelf dan ook de vraag gesteld of het nu niet een gemis is geweest dat ik de andere boeken van Scarpetta niet gelezen heb.
Conclusie is dan ook dat ik géén fan ben van Scarpetta en dat dit hoogstwaarschijnlijk het eerste en tevens het laatste boek is geweest dat ik gelezen heb.
het verhaal
Patholoog-anatoom Kay Scarpetta is op weg naar de beruchte vrouwengevangenis in de Amerikaanse staat Georgia. Ze gaat daar een gedetineerde opzoeken die informatie zegt te hebben over de dood van Jack Fielding, Scarpetta's collega die een halfjaar geleden vermoord is.
Tijdens haar speurtocht stuit ze op een bizarre samenhang tussen wat Jack is overkomen en andere feiten: een gezin dat jaren geleden is uitgemoord, een jonge vrouw in de dodencel, en diverse onverklaarbare sterfgevallen binnen de gevangenis. Er blijkt zelfs een verband te zijn met een uiterst destructief wapen dat internationaal grote schade kan aanrichten.
Maar alles blijft voortkabbelen tot het moment dat Jaime Berger vermoord wordt. Ook Kathleen is ondertussen dood, terwijl Dawn hersendood is. Er moet dus een verband zijn. De ontknoping komt te laat op gang. Ik mis de spanning of de continue spanning is onvoldoende aanwezig.
Mij hebben ze niet voor een volgend boek. Ik heb kennisgemaakt met Scarpetta en daar blijft het bij. | 0neg
|
Het boek Fotofinish heeft het wat mij betreft niet. Het probleem is dat het te voorspelbaar is. Een wraaknemende (ex-)collega die dan ook nog een toeslaat op momenten dat wij het allemaal verwachten. Een beetje jammer allemaal.
Natuurlijk, het plot is boeiend maar weinig verassend of misschien heb ik alles gewoon heel snel door, dat kan natuurlijk ook ;)
De schrijfstijl is erg formeel maar misschien zijn strafrechtadvocaten ook wel zo. Het maakt het lezen er in ieder geval niet gemakkelijker op.
Qua psychologie vind ik de persoon van Stan mooi uitgediept maar ik mis de verdieping van Elvy en Oek. Vanwaar de plotselinge ommekeer bij Elvy en de extreme haat bij Oek? Het had allemaal wel ietsje meer gemogen.
Een aardig boek maar net niet. | 0neg
|
Ik ga niet aangeven waar het boek over gaat, dat is bij eerdere recensies al uitvoerig beschreven.
Ik irriteerde ik me erg aan het taalgebruik. Wanneeer je 3 tot 4 x achter elkaar een zin begint met dezelfde naam, dan weet je inmiddels toch wel over wie het gaat? Verder werd het verhaal werd niet echt spannend, het kabbelde maar kalmpjes door, net alsof de schrijver iets had van: ik schrijf maar omdat ik zoveel woorden moet schrijven tot het een boek kan worden.... Ik kreeg bij dit boek niet het gevoel van: ik wil meer, ik wil weten hoe het verder gaat. Ik las meer om te lezen, dan om het lezen (boek)echt leuk te vinden. Vandaar dat ik het boek halverwege aan de kant heb gelegd en ik zal van deze schrijver c.q. serie dan ook zeker geen volgend deel aanschaffen. Jammer. | 0neg
|
Jaap blinkt niet uit in iets en heeft nog nooit een prijs gewonnen. Op een dag krijgt hij een brief en zijn mama vertelt hem dat hij de winnaar is van een wedstrijd. Iedereen feliciteert hem en hij krijgt cadeaus. Jaap is echter helemaal niet blij, want hij heeft niets gedaan om de prijs te verdienen. Hij bedenkt dat de echte winnaar vast heel kwaad op hem moet zijn en wordt zelfs een beetje ziek van die gedachte. Hij wil zo graag van die prijs af.
Jaap won een prijs is een samenwerking tussen auteur Imme Dros en haar echtgenoot illustrator Harrie Geelen. Het paar maakte al vele boeken samen en kreeg in 2016 nog de Zilveren Griffel voor Tijs en de eenhoorn, een boek met in de hoofdrol een jongetje dat wat betreft uiterlijk verdacht veel wegheeft van Jaap.
Het jongetje Jaap is best een sympathiek personage. Zijn zorgen zijn groot en duidelijk te voelen. Jaap vindt dat hij geen prijs heeft verdiend en is bang dat de echte winnaar zich door hem bestolen voelt. Hij haast zich van school naar huis en durft haast niet meer buiten te komen. Het zijn herkenbare gevoelens en dat wakkert de inleving aan.
Imme Dros kan heerlijk schrijven en houdt wat betreft woordgebruik goed rekening met haar doelpubliek (4+). De tekst is beperkt tot een achttal regels per bladzijde en niet nodeloos gecompliceerd. Tekeningen en tekst zijn van elkaar gescheiden door de nodige witruimte en de letters zijn behoorlijk groot. Het is gemakkelijk voor te lezen en ook voor beginnende lezers haalbare kaart.
Toch loopt er ook het één en ander niet goed in de uitwerking van het verhaal. Het idee achter het verhaal is prima. Jaap wint een prijs, maar beseft dat dit eigenlijk niet kan en maakt zich zorgen. Waar het mis gaat is bij de uitwerking. Loterijbrieven die zeggen dat iemand kans maakt op een prijs, worden amper meer verstuurd, voor zulke zaken hebben we tegenwoordig pop-upadvertenties op internet en als zo’n brieven nog wel worden verzonden, gebeurt dat in de regel niet naar jonge kinderen. Het lijkt alsof bij de uitwerking van de plot de tijd voor Imme Dros is blijven stilstaan en ze er niet aan heeft gedacht dat dit concept volledig voorbijgaat aan kinderen van deze tijd.
De illustraties zijn kleurrijk en een beetje naïef, maar ze zijn vooral erg druk. Dit leidt de aandacht af van het verhaal. Verder zijn ze niet consequent wat betreft stijl en is de kwaliteit erg verschillend. Op de ene tekening zijn de contouren dik zwart omlijnd en op de volgende plots niet meer. Er is een pagina waarop Jaap zowel blond haar als rood haar heeft en zijn huidskleur varieert van prent tot prent van ziekelijk geel, gezond blozend tot grijs. Er bestaat geen twijfel over dat Harrie Geelen een goede illustrator is, dat hebben boeken als Bijna Jarig, Het Boeboek en Zoveel als de wereld hou ik van jou meer dan bewezen, maar hier laat hij toch een steekje vallen. De illustraties zijn goed bedoeld, maar door de onregelmatigheden komen ze niet tot hun recht.
Jaap won een prijs heeft helaas niet de kwaliteit die andere boeken van Imme Dros en Harrie Geelen bezitten. Het is een aardig verteld verhaal, dat wel, en het is goed voor een kort momentje leesplezier. Daar blijft het echter bij. Het is niet meer dan dat. | 0neg
|
Het vervolg van de titel: Omkijkend ziet hij achter zich de oorlogsbrand, terwijl de zon rood ondergaat boven de Chinese vlakten.
Zwak; een romantische spionageroman over het leven van een van de meest mysterieuze en gevreesde vrouw in de geschiedenis van het Verre Oosten.
Het is de eerste roman die vertaald is. In de Chineestalige werel is zij een bestsellerschrijfster. Ik denk dat zij het niet heeft gemaakt bij ons. | 0neg
|
Ik heb mijn best gedaan, echt. Ik ben op pagina 120 beland en heb nog geen moment gedacht dat ik een boek las dat wordt beschreven als een ster aan het literaire firmament. Maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen.
Begint men met het lezen van dit boek dan is het eerste wat opvalt de ongekende lengte van zinnen. Had mevrouw Catton een leesbaar boek willen schrijven dan had ze ervoor kunnen kiezen om de zinnen te halveren. Blijkbaar vond ze dat niet nodig. Een ongekende brij aan langdradige, misschien kunstige, formuleringen wordt over de lezer heen gestort. De lezer die dit boek kan volgen is ongetwijfeld minimaal hoogbegaafd.
Daarbij komt het plot.. Er zijn misdaden gepleegd. Dat is duidelijk. Hoeveel het er echt zijn, is mij tot op pag. 120 nog niet echt duidelijk. De misdaden worden vanuit de verschillende aanwezigen belicht. Let wel: het gaat om 12! aanwezigen en vermoedelijk ook om 12 ervaringen dan wel visies. Dit vereist dus van de lezer een schier ongekende mate van concentratie. Duidelijk een stapje te hoog voor mijn beperkte geest.
Zo er al iets van spanning in dit boek te ontwaren zou zijn, wordt deze volledig ondergesneeuwd onder het gekunstelde oubollige taalgebruik en het schier oneindige aantal aan invalshoeken.
Na 120 bladzijden is het voor mij genoeg geweest. | 0neg
|
Ik las dit boek voor de Hebban leesclub. Op basis van de aankondigingen (betoverende liefdesgeschiedenis, dramatische gebeurtenissen) waren mijn verwachtingen hoog. Helaas viel het boek me tegen. Ik kwam er op geen enkel moment helemaal in en wat mij betreft weinig spanning. Doordat je al weet dat het over de liefdesgeschiedenis van de ouders van de auteur gaat, maakten de diverse ziektes en kwalen weinig indruk, de schrijver is immers geboren dus die levensverwachting van enkele maanden kan geen waarheid zijn geworden. | 0neg
|
Best een spannend boek maar erg jammer dat die moorden en verkrachtingen zo vreselijk gedetailleerd zijn weergegeven, dat hoeft voor mij niet zo, dan lees ik wel een horrerboek (niet dus). Af en toe was het om misselijk van te worden, en dat is jammer want een goede thriller heeft dat absoluut niet nodig. | 0neg
|
Als ik dit boek van AdlerOlsen als eerste had gelezen had ik de Q serie nooit overwogen.
Onwaarschijnlijk verhaal, slecht vertaald of geredigeerd.
Waarschijnlijk uitgebracht om op het succes van de Q serie mee te liften. | 0neg
|
Ik werd aangetrokken door de titel en achterflap. En de online preview vond ik ook top. Maar helaas bleek het uiteindelijk niet aan mijn verwachtingen te voldoen.
Ik verwachte toch een soort thriller, hoe ze moest balanceren om haar zus uit de klauwen van de politie te houden en alle andere dingen die erbij komen kijken als je zus een seriemoordenaar is. Maar het was eerder een roman over de relatie van de zussen. Waarom ze zo zijn en de dingen doen die ze doen.
De schrijfstijl vond ik wel prettig maar er zaten wel woorden tussen uit de taal maar geen verklarende woordenlijst. Had ik wel prettiger gevonden. Ja je kan het opzoeken online maar zoiets haalt je uit je leesflow
Ook vond ik het niet zoveel humor hebben en dat het in Nigeria afspeelde vond ik niet echt duidelijk naar voren komen. Na wat kleine verwijzingen had het ook in de USA kunnen zijn.
Dus helaas niet het boek waar ik op hoopte en uiteindelijk ook niet het type boek waar ik kan van genieten helaas. | 0neg
|
Kepler verstaat de kunst van het overdrijven. In Lazarus componeert hij een volstrekt ongeloofwaardig verhaal, dat in de gekozen wendingen dikwijls ‘over the top’ is. Waar de ene lezer dit waarschijnlijk zal bestempelen als een vlot en spannend verhaal werd hij voor mij al snel saai en voorspelbaar. Smaken verschillen. Wat mij betreft de laatste keer dat ik een boek van Lars Kepler opensla. | 0neg
|
Ik heb dit boek "het tie wrap mysterie "in mijn vakantie gelezen. Het is een prima verhaal. Leest vlot weg en ik vond het einde wel verrassend. Toch miste ik iets...
Zo heb ik geen idee in welk dorp ,in welk land het verhaal zich afspeeld. En ook in welk jaar ongeveer, was in het begin niet helemaal duidelijk. Dacht eerst dat het lang geleden was....Maarja toen hadden ze nog geen mobieltjes, dus is het toch meer van nu.
In ieder geval geen verhaal waarvan ik zeg, die moet je gelezen hebben... | 0neg
|
Het lukte Hemingway uitstekend om uitdrukking te geven aan het eentonige bestaan van een groep welgestelde vrienden.
Een saaier boek dan dit kan ik mij niet voor de geest halen. Ook zit er nauwelijks een verhaallijn in. Het is vooral gebral van aangeschoten gasten.
Wat een tijdverspilling. | 0neg
|
Henry Thoreau trekt zich in 1845 terug in de bossen bij Concord (Massachusetts, VS) waar hij aan de oever van Walden Pond een hut bouwt om zo bescheiden mogelijk te léven. Dat laatste houdt voor hem in: lezen, denken, schrijven en in zijn eigen levensonderhoud voorzien (bonen telen).
Om zich heen ziet hij immers hoe zijn dorpsgenoten een leven lang aan hun werk gebonden blijven om in hun materiële behoeften te voorzien. Met zijn project wil Thoreau aantonen dat het mogelijk is om een grote mate van vrijheid te verkrijgen met een minimum aan arbeid. Hij slaagt erin om met de opbrengst van de bonen die hij teelt rond te komen en voldoende tijd over te houden om te filosoferen en … te niksen (wat vaak hetzelfde is).
In Walden & de plicht tot burgerlijke Ongehoorzaamheid - dat hij achteraf schrijft - laat hij de lezer delen in de inzichten die het kluizenaarschap hem opleverden. Hij vertelt over uiteenlopende aspecten die hem in die twee jaar hebben beziggehouden: o.a. lectuur (wat is goede lectuur?), eenzaamheid en bezoek (wat betekent alleen zijn en wat is écht bezoek?), bonen kweken (wat leert je het werk op het veld?), het dorp (hoe zwaar weegt de afzondering van de gemeenschap?), de jacht en de visvangst (wat eet een gecultiveerd mens -niet -?), hogere wetten (hoe ga je om met natuurlijke driften?), de natuur ( welke impact heeft de natuur op de mens -o.a. in De Meren-? ) …
Omwille van zijn afzondering, speelt de natuur een bijzonder grote rol in zijn beschrijvingen en overwegingen. Misschien is Walden daardoor, nog meer dan een filosofisch werk, een ode aan de natuur. Thoreau mag er dan aparte ideeën op nahouden, écht filosofisch wordt hij zelden. Daarvoor spreekt hij zichzelf –zoals vertalter Anton Haakman in zijn nawoord terecht opmerkt- net iets te vaak tegen en zijn zijn ideeën niet helder genoeg. Mooi is wel zijn oproep (Besluit) om voor jezelf te denken, de platgetreden paden te durven verlaten en je eigen rechtvaardige wetten te volgen. Dat laatste is meteen ook de inzet van het toegevoegde essay: de Plicht tot burgerlijke Ongehoorzaamheid. Daarin wraakt hij de Amerikaanse staat omwille van de in stand gehouden slavernij.
Is Walden & de plicht tot burgerlijke Ongehoorzaamheid (geschreven in 1854 nota bene!) vandaag überhaupt nog leesbaar? De doorgewinterde lezer komt er zeker door, al zou Thoreau -met een goede redacteur naast zich- vandaag wellicht behoorlijk wat passages schrappen. Let wel, bepaalde hoofdstukken zijn pareltjes. Denken we aan De Meren waarin Thoreau sublieme pastorales neerzet.
Heeft Thoreau nog een boodschap voor de eenentwintigste-eeuwse lezer? Alleszins. Meer dan ooit viert het materialisme hoogtij en net daar maakte Thoreau met zijn experiment een punt: “weg met materiële ballast. Een minimum aan voedsel en beschutting kan volstaan om het geluk te vinden.” Laat dat net de boodschap zijn van filosoof Jan-Hendrik Bakker die met zijn werk In Stilte (uitgeverij AtlasContact, 2015) tot ditzelfde besluit komt: geluk ligt niet in het materiële, maar ‘volheid’ is te ervaren in de natuur en de medemens … Om dit te vinden, moeten we echter onze levenswijze dratisch veranderen. Misschien is de lectuur van Thoreaus Walden & de plicht tot burgerlijke ongehoorzaamheid daarvoor alleen al een goede aanzet?
http://iboek.weebly.com/recensies/walden-de-plicht-tot-burgerlijke-ongehoorzaamheid-henry-david-thoreau | 0neg
|
Van Thomèse had ik al eerder zijn eerste ‘J. Kessels’-boek gelezen. Ik verkeerde toen nog in de veronderstelling dat dit een luchtig tussendoortje was (een lekker plat en volks schelmenromannetje) van een verder serieuze schrijver (en zo ziet die er ook uit op de foto op de achtergrond; als een degelijke misschien wel wat saaie man).
Echter, deze mening moet ik na lezing van ‘Vladiwostok!’ herzien.
Dit boek van Thomèse is namelijk al even plat. Als niet platter, want in tegenstelling tot J.Kessels is het ook niet grappig en kluchtig bedoeld. Dit maakte dit boek tot een ronduit tenenkrommende ervaring: wat een lelijkheid! Hoofdpersonen Fons en Hans zijn twee mannen van middelbare leeftijd waarvan er één politicus is en de andere ‘spin doctor’. Beide zijn echter even onaangename personages: egoïstisch, racistisch, vrouwonvriendelijk, oppervlakkig en seksbelust. Nu is een beetje seks zeker niet erg in een boek, maar Thomèse overdrijft: het hele boek ben je gegijzeld in de hoofden van beide mannen, die schijnbaar alleen maar denken over hoe ze de volgende passerende ‘bereidwillige’ kut weer zo snel mogelijk kunnen volspuiten. Zo ordinair zoals ik het hier omschrijf, doet Thomèse het dus ook en het ergste is: zo gaat het het hele boek door, tot je er murw van raakt. Bovendien raken beide mannen letterlijk de absolute bodem van de ranzigheid: de ene belandt bij een Nigeriaanse hoer en de ander geilt op zijn eigen dochter.
Tja, dit alles maakte het boek tot niet alleen een matige leeservaring, maar zelfs tot enige irritatie. Wat een platheid, wat een lelijkheid. Bah! | 0neg
|
Op vakantie De reünie in de 'dwarsliggeruitvoering' in de binnenzak meegenomen. Ik las het niet in één adem uit, daarvoor ontbrak de spanning. Sorry voor degenen die het een geweldig boek vinden, maar het haalt het niet bij heel veel andere thrillers.
Veel psychologie van de kouwe grond, verder een bekend recept zoals je dat ook vaak bij detectiveseries op tv ziet. Na een lange aanloop wordt er eerst een zo op het oog plausibele dader gepresenteerd. Wat later in het boek komen nog een paar mogelijke daders aan bod en aan het eind blijkt toch iemand anders de dader te zijn. Alleen wordt de ontknoping in De reünie al ver voor het einde zo duidelijk dat de toch al niet overmatige spanning al helemaal is weggevloeid.
Wat verder opvalt is het wat ouderwetse taalgebruik van Van der Vlugt. Ze gebruikt soms woorden en zinswendingen die 50 jaar geleden misschien modieus waren, maar die een hedendaags publiek nauwelijks nog zullen aanspreken. Wie 'tuft' er nu nog rustig voort in zijn auto? | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.