text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Juliet Marillier is een wonderlijke schrijfster. Het ene moment betovert ze je met boeken die maanden – misschien wel altijd – bij je blijven, omdat haar taalgebruik je inspint, omdat de karakters zo levensecht zijn en zoveel diepte hebben dat ze aanvoelen als je persoonlijke vrienden. Maar bij een volgend boek is het allemaal weg en vervalt ze in standaard, plichtmatige fantasy.
De eerste boeken van de Zevenwaterenserie hadden die magische lading waardoor je ze weer en weer leest, dat gold ook voor de Saga van de Eilanden van het Licht en Wildewoud. Maar de serie Verboden Magie wilde maar niet op gang komen. Het laatste deel – De Ontbieder – heeft daar geen verandering in gebracht.
Verboden Magie gaat over Neryn, die een Ontbieder blijkt te zijn. Ofwel: ze heeft de gave om bovennatuurlijke wezens, het Goede Volk van haar land Alban, te ‘ontbieden’ ofwel op te roepen. Probleem is: ze leeft in een land waarin magie ten strengste verboden is en diegenen met een gave worden vervolgd door de kwaadaardige koning Kendrick. Neryn sluit zich aan bij een groep rebellen die Kendrick wil verslaan en wordt hopeloos verliefd op Flynt, die al jaren spioneert aan het hof van de koning.
In De Ontbieder moet Neryn haar opleiding voltooien – ze moet nog twee Hoeders bezoeken om haar kracht volledig te kunnen beheersen, zodat ze tijdens de Bijeenkomst in staat zal zijn om het Goede Volk te laten meevechten met de rebellen. Maar als ze ontdekt dat er een tweede Ontbieder is opgedoken, besluit ze alles te riskeren en alvast naar Zomerfort te gaan. Ondertussen raakt haar geliefde Flynt in groot gevaar, terwijl zij niets mag doen om hem te helpen.
De serie Verboden Magie voelde vanaf het begin stroperig. De ontwikkelingen verlopen traag en het verhaal wil maar moeilijk tot leven komen. Alle klassieke Marillier-elementen zijn er: een jong meisje met bijzondere gaven, een stoere geliefde van het type sterk-maar-gevoelig, magie en een mooie historische fantasysetting. Maar Neryn heeft niet de kracht van Sorcha uit Dochter van het Woud of de wildheid van Jena uit Wildewoud. Neryn is eigenlijk een beetje slap. Neryn is voornamelijk op de vlucht, is voortdurend ziek en toont vrij weinig initiatief. Ze wordt wel voortdurend sterk genoemd, maar voor de lezer wordt het zelden invoelbaar.
Het verhaal zelf is in de eerste persoon geschreven. Dat kan geweldig werken met een boeiende, krachtige hoofdpersoon, maar met Neryns vlakke karakter is dat een risico. Bovendien slaagt Marillier er niet in haar een eigen stem te geven. Taalgebruik, ritme en perspectief veranderen nauwelijks in de passages waarin Flynt aan bod komt en ze overgaat in de derde persoon. Juist die eigen blik en toon had het verhaal kracht kunnen geven.
Maar ook op andere punten wil het Marillier maar niet lukken om je werkelijk te raken. Neem Flynt die de vreselijkste dingen moet doen en continu worstelt: zijn karakter heeft alles om je diep te raken. Maar die momenten waarop het echt moeilijk wordt, beschrijft Marillier nooit direct. De tweede Ontbieder, Esten, blijkt een misleide ziel. Alweer een figuur met een prachtige tragiek, maar ook hier – werkelijk invoelbaar worden de emoties niet. De overige ‘slechte’ karakters missen zelfs elk diepte: koning Kendrick, zijn vrouw Varda of de raadgever Brydian.
De voorstelling van het Goede Volk raakte ook niet echt. Alleen al de omschrijving ‘bovennatuurlijk’ lijkt misplaatst – als ze ze zo fundamenteel deel uitmaken van het land Alban, dan zijn ze toch juíst natuurlijk? En waarom de wezens in diervorm vermenselijken – de vogelwezens bijvoorbeeld die dan piepkleine laarsjes aan hebben. Dat is meer de voorstelling uit een kinderboek, dan een doorwrochte visie op een magische wereld.
Als het verhaal dan eindelijk aan de climax komt, waar al drie boeken naartoe gewerkt wordt, krijgt Marillier ineens haast. Bijna onverwacht is de Bijeenkomst aangebroken. Daardoor wordt de Grote Confrontatie bijna tussen neus en lippen afgehandeld en de eindjes haastig aan elkaar geknoopt.
De Ontbieder is geen slecht boek, maar valt wel tegen, omdat de schrijfster zo oneindig veel beter kán. Het is een matige fantasy zonder al te veel hoogtepunten. Maar dat wil niet zeggen dat ik Marilliers volgende boek niet ga lezen. Want de volgende, die kan weer magistraal zijn. | 0neg
|
Weihnachtsoratorium is de eerste novelle van Anke Kranendonk. Het is een klein boekje met een zeer mooie kaft ; 2 solsleutels die mooi in elkaar passen als het ware een echte Harmonie. De kaft en de titel vertellen ons dat het een muzikale novelle is.
Helle zingt in een koor. Tijdens het kerstconcert brengen ze het Weihnachtsoratorium van Bach. Helle zingt als sopraan met heel veel liefde als eerbetoon aan Bach maar vooral voor haar Frank, haar man die in het publiek zit. Frank vind het maar een saai boeltje en gaat naar huis. Helle is diep beledigd wanneer ze haar man na het concert niet vind. Hun relatie zit echt in een dipje. De harmonie is ver te zoeken...
Ondanks het mooie boekje, is het verhaal wat tegengevallen. De Duitse zinnen die in het verhaal kwamen, vond ik storend voor mensen die geen Duits kennen. Het verhaal had weinig diepgang, het raakte mij niet en het bleef ook niet nazinderen. Bij een goeie novelle ben je geneigd om het meermaals te herlezen maar deze heb ik maar één keer gelezen.
Ik geef de novelle 2 sterren | 0neg
|
De mooie dromerig kijkende vrouw op de kaft introduceert het eerste deel van de nieuwe serie Droomdanser van Peter Schaap. Droomdansen is een vorm van magie die de hoofdrol speelt in deze serie. Deel één, Het Land van Middernacht, schetst een donkere ijswereld die je laat bibberen van de kou en doet verlangen naar licht in deze duisternis. De wereld van Droomdanser is ontzettend mooi beschreven, het verhaal daarentegen valt helaas flink tegen en ook de personages komen niet goed uit de verf.
Het verhaal speelt zich af op een eilandenarchipel in het poolijs. Wanneer de zon niet verschijnt als de poolnacht ten einde is en de wereld donker blijft, maken de bewoners zich zorgen omdat hun voedselvoorraden op raken. De tienjarige Octana volgt de opleiding tot Droomdanser. Zij heeft een belangrijke opdracht gekregen van de Onlevende Brahi, Hoeder van de Droom en Eerste Droomdanser. Met haar oudere broer Sadaku als beschermer, vertrekt zij daarom naar het tempelcomplex waar Brahi opgebaard ligt. Op de terugweg slaat hun boot om en stranden zij op kruiende ijsschotsen. Hun vader en oom trekken erop uit om de kinderen te zoeken. Maar evenals de kinderen, verdwalen zij op de donkere ruige zee waar het weer bar en boos is.
De wereld van Octana is mooi en gedetailleerd omschreven. De kou en het ijs komen levensecht over en wanneer de auteur het kruiende ijs beschrijft en de kleding van Sadaku bevriest krijg je het plaatsvervangend koud. Ook het gevecht om de storm op zee te overleven pakt je bij je nekvel en doet de spanning stijgen. De wisseling van perspectief en splitsende verhaallijnen dragen hieraan bij. Toch verloopt het verhaal zelf vrij traag. Sadaku en Octana zijn wel héél lang onderweg met zijn tweeën zonder dat er iets noemenswaardigs gebeurt. Rolar en Makar beleven gelukkig wat meer, maar pas wanneer oom Rolar achterblijft en zijn eigen avontuur tegemoet wordt het verhaal interessanter. We zijn hier op tweederde van het boek, een lichte irritatie over de afwezigheid van enige actie speelt dan al een tijdje op de achtergrond tijdens het lezen.
Het verhaal kent minder geloofwaardig momenten. Zo wordt Rolar wel érg snel door de bergmensen geaccepteerd terwijl hij nog maar even tevoren hun tegenstander was. Ze zijn zelfs dol op hem omdat hij de tovenares sloeg. De personages en hun gevoelens komen eveneens niet allemaal realistisch over. De tovenares heeft het ene moment ‘vrieskou in haar blik’, dan weer explodeert ze van woede en even later oogt ze kwetsbaar. Het voelt gekunsteld aan. Ook de gevoelens die Makar in haar nabijheid ervaart komen niet plausibel over. Octana voelt dan weer niet aan als een tienjarig meisje, ze is daarvoor te wereldwijs en zelfverzekerd. Het is het allemaal nét níet. De onstabiele karakterbeschrijvingen gooien je regelmatig uit het verhaal.
De eerste helft van het verhaal roept associaties op met de reeks Aardkinderen van Jean Auel. Het lijkt alsof de personen die dit verhaal bevolken natuurverschijnselen verklaren met behulp van geesten. Zo betitelen Makar en Rolar vulkanisch gesteente als ‘hete aardgeesten’ en ‘kwade magie’. Sadaku en zijn jonge zusje beschouwen het als een natuurverschijnsel. Er blijken ook échte geesten te zijn, zoals de Brahi. Het is niet altijd duidelijk of we te maken hebben met bijgeloof of echte magie. Dit is verwarrend, het schept een onduidelijk beeld, waardoor het lastig is om betoverd te blijven.
Ontwikkelt het verhaal zich in eerste instantie in een traag tempo, wanneer het einde nadert keert ineens de plot. In sneltreinvaart brengt het ons naar een onverwacht einde. Normaal zou dat de spanning verhogen en je nieuwsgierig maken naar deel twee. Het eind geeft echter een gevoel van verbijstering. De plotkering is te abrupt en er is geen verklaring voor deze plotselinge ommekeer. De betekenis van de verhaallijn is daardoor onduidelijk. Het lijkt alsof je een lange intro hebt gelezen in plaats van een volwaardig avontuur.
Het Land van Middernacht is soms onderhoudend, bij vlagen heel pakkend maar verliest zijn betovering in de stroperigheid van het verhaal en de ongeloofwaardigheid van plot en personages. De wereld is mooi en gedetailleerd weergegeven maar de personages zijn niet overtuigend en het verhaal mist focus. Wat jammer dat de wereldbouw waar Schaap zo goed in is, geen kans krijgt te schitteren door een te onstabiel verhaal. | 0neg
|
Mmmm, als je de Reizigerserie van haar kent, valt dit toch erg tegen. Ik vond het maar een onsamenhangend geheel. Ik kan amper iemand vertellen waar dit boek nou over gaat. Niet bepaald een aanrader dus, wat mij betreft | 0neg
|
Ik vind het niet fijn hoe het geschreven staat en de verhaallijn vind ik ook niks. Ik had dit niet verwacht van J.K.Rowling. Het lijkt op een fanfictie verhaal. | 0neg
|
Goed. Een angstaanjagende thriller. Angstaanjagend is wel iets overdreven. Klassiek. Het Westen vindt iets uit. Het komt in verkeerde handen. Ex agenten of militairen moeten het terugbrengen. Natuurlijk met succes. Het zoveelste zelfde verhaal. Dus de vraag: Moest dit boek geschreven worden? Volgens mij niet. ik denk dat niets zouden missen. Sorry. | 0neg
|
Volgens de achterflap is dit boekje een Wolkers pur sang,waarin alle elementen uit zin oeuvre terugkeren: liefde en dood, kunst en religie, natuur, noodlot en geweld. Een verhaal vol suspense en intrige, in exuberante stijl.
Ik vond het een amusant verhaaltje totdat het een soort van misdaadroman begon te worden, toen begon het mij te vervelen, een middelmatig plot dat in middelmatige thrillers voorkomt, 'liefdesscene's' die mij totaal niet kunnen bekoren, kortom, als het niet zo'n dun boekje was geweest, had ik het waarschijnlijk niet tot het einde gelezen.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik toch al niet zo'n Jan-Wolkers-fan was, en dit boekje brengt daar geenszins verandering in. | 0neg
|
Zeldzaam weerzinwekkend boek: ik heb zelden met zoveel dedain over een verstandelijk gehandicapte gelezen.
Het geleuter dat het ev. "functioneel" zou zijn voor de verhaallijn is heel goedkoop en onwaar.
Vroeger aan een paar van deze mensen muziekles gegeven en prachtige uren met hen beleefd. Hun talenten liggen soms op een ander vlak en vooral hun zachtaardigheid is me bijgebleven. Samen met vriendelijkheid en levensmoed.
Hoe Verhulst over vrouwen schrijft is ook zó van laag allooi en mensonwaardig.
Ik vroeg en vraag me af, wat er op het mentale vlak aan schrijver mankeert, dat hij tot zo'n draak van een boek is gekomen, want uit zijn geest is dit misbaksel ontsproten. Als 0 sterren had bestaan, had ik dat gegeven.
Aan deze review is niets ongepast, die is juist bijzonder passend bij mij na zoveel weerzin en ergernis over een boek. Dat schrijver bekend is, doet daar niets aan af noch het aantal volgers.
Onbegrijpelijk dat dit bij de Stichting of de uitgeverij doorgang had! Een zeldzaam naar boek. | 0neg
|
Het huis aan de rivier is een matig verhaal. Het verhaal kabbelt een beetje voort. Ik vind het dan ook meer een roman dan een thriller en heb er voor mijn doen lang over gedaan om het uit te lezen. Sonia en Jez konden bij mij geen gevoelens oproepen voor de hoofdpersonages. De schrijfstijl is simpel. Het plot recht toe recht aan. Ik heb het boek dan ook regelmatig evan aan de kant gegooid. Voor mij was dit wel een van de saaiste boeken die ik dit jaar gelezen heb. Dus ik ben geen fan en zal niet snel weer een boek van Penny Hancock oppakken. | 0neg
|
Waarschijnlijk doordat ik andere verwachtingen had van dit boek, viel het mij toch enigzins tegen. | 0neg
|
Omdat ik naar de voorstelling wilde, besloot ik het boek te lezen. Alles wat me aangreep in het boek, zag ik ook in de voorstelling. Qua kennis en informatie interesseerde het me. Qua boek was het iets teveel namen en voorvaderen om echt in het verhaal te komen. | 0neg
|
Nog niet ver gevorderd in dit boek. Het verhaal leest wat lastig. Ik voel wel dat er iets gaat gebeuren met Seb. De eenzame bijzondere jongen. Maar het verhaal en de duisterheid rondom Billie moet nog komen denk ik.
Een ebook leest sowieso voor mij al iets minder prettig. Op de een of andere manier dringt het verhaal minder door. Ik ga het wel uit lezen, maar het zal langer duren dan menig ander boek.
Tot nu toe matig enthousiast. Helaas, want ik vond het wel ontzettend fijn om dit boek te mogen lezen en dat ik daar de kans voor kreeg van Hebban. Nogmaals bedankt! | 0neg
|
Gisteravond heb ik eindelijk De vlinder en de storm uitgelezen. Ik heb er lang over gedaan, bijna 4 weken. In tegenstelling tot andere recensies ben ik minder positief. Het verhaal begon goed en boeide me wel meteen. Maar al snel vond ik het saai worden en halverwege het boek vroeg ik me af wat er nou eigenlijk was gebeurd: weinig. Het verhaal sleepte zich voort, langdradig en zonder enige spanning. De politieke situaties die werden beschreven konden mij ook niet boeien. Pas de laatsten 100 blz. kwam er ineens vaart in het verhaal door een ongeluk op de snelweg. In zeer korte hoofdstukjes van 1-2 blz. gebeurde er toen in sneltreinvaart van alles. Wat ik dan wel weer irritant vond is dat ik 5 of 6 keer dezelfde gebeurtenis las, telkens vanuit een ander persoon verteld. Na deze wervelstorm van gebeurtenissen zakte het verhaal weer in. Ontknoping vond ik warrig. Naar mijn mening had dit boek zeker 150 pagina's dunner kunnen zijn. Sorry dit boek was niet aan mij besteed, ik ben blij dat het uit is. | 0neg
|
"Een stad, het meisje en de duivel" is een familiesaga. Het begint in 1908 op het moment dat Lucie geboren wordt, letterlijk in de rivier de Trave in Lübeck. Het beschrijft het leven van haar en haar nageslacht, nl. haar dochter Freya en haar kleindochter Jessie en dit is omkaderd door de geschiedkundige gebeurtenissen van het Duitsland van toen tot heden!
Het boek is opgebouwd uit soms prachtige zinnen, mooie citaten en zelfs af en toe wat poëzie, in een magisch-realistische sfeer. Het vervalt spijtig genoeg veel te vaak in eindeloze herhalingen, onnodig lange beschrijvingen en metaforen. Tijdssprongen maken het verhaal onoverzichtelijk.
De onduidelijke verhaallijnen en de zwak beschreven karakters van sommige personages, maken het boek onnodig ingewikkeld en zodoende moeilijk te begrijpen.
Ondanks al deze negatieve punten is misschien de grootste verdienste van de schrijfster dat het verhaal je grijpt en niet meer loslaat ....
Ik besefte dat ik een soort haat-liefde verhouding kreeg met het boek: Ik worstelde constant met de schrijfstijl en het begrijpen van het verhaal, maar dan kwam ik weer een quote tegen die zo mooi was ...
Het is zeker niet mijn favoriete genre, maar ik moet toegeven dat het verhaal me bezighield ...
Het is onder mijn huid gekropen ! | 0neg
|
Ik heb geen traan vergoten, lezende in dit boek. En dat terwijl ik me best wel verheugde op een lekker potje janken.
Wat ging er mis met dit boek? Nou, ik vond het niet overtuigend. Rouw is rauw, maar dat kwam naar mijn idee niet zo uit de verf. Het leven weer oppakken gaat moeizaam. Maar de hoofdpersoon krijgt met een enkele sollicitatie een toffe baan. Apathie kan voor geldproblemen veroorzaken. Ook dat werd wel heel gemakkelijk opgelost.
Maar wat mij het meest verbaasde was dat dit eigenlijk een chicklit was, met al die zuipende en feestende vriendinnen. De hoofdpersoon mag dan wel meedoen, zo goed en kwaad als het gaat, maar ik kreeg niet echt de indruk dat ze dat tegen heug en meug deed.
De maandelijkse envelopjes hielden het verhaal aan de praat. Die wens om je verbonden te blijven voelen met een overleden geliefde was wel mooi beschreven. Maar verder? Voor mij een tegenvallend boek met te weinig diepgang. | 0neg
|
Tegenvallend boek en dat komt vooral omdat de hoofdpersoon, Evert Bäckström een degoutante, sexistische, corrupte inspecteur is die het leesplezier vergalt. Hij is alleen maar geïnteresseerd in hoererij, drinken, uitgebreid eten, slapen. Ook de constante verwijzingen naar zijn supersalami waren er volledig over. Als dit humoristisch bedoeld is, is dat zo niet overgekomen, eerder flauwe dijenkletsen-onderbroeken-humor.
Het verhaal op zich wringt langs alle kanten en leest buitengewoon stroef. Het middenstuk is amper door te komen met lange verwijzingen naar de russische geschiedenis van Rapoetin, Nicolaas II. De uiteindelijke ontknoping van de misdaad is dan ook nog eens heel flauw.
Nee, een boek om snel te vergeten. | 0neg
|
Mooie recensie van Anna Bakker! Gevangen kent weinig diepgang en het uitgangspunt is een bijna lachwekkend cliché: relatieproblemen, een opstandige puber, nieuwe vriendschap, bonje met een zeer aantrekkelijk manspersoon en een groot geheim. Van daaruit schrijft Brooke Morgan naar een voorspelbare plot toe. Dit boek zou het wellicht goed hebben gedaan in de Harlequin Black Rose serie (Bouquet opgeleukt met thrillerelementen).
Gevangen heeft naar mijn idee teveel zwakke plekken om naar drie sterren te gaan. Het lijkt wel alsof de auteur zelf gevangen heeft gezeten in haar weg naar de plot dat ze vlaggetjes langs de route heeft gezet. De epiloog is aardig maar verandert weinig aan de hoofdlijnen van het verhaal. De twee sterren krijgt Morgan van mij voor de soepele, aardige schrijfstijl en de soms opduikende treffende details die een flinke dosis opmerkzaamheid verraden.
Als uitgeverijen trouwens doorgaan om op elke cover te zetten 'een nieuwe ster aan het firmament', 'de thrillersensatie van dit seizoen' en ga zo maar door, dan verliezen dat soort slogans elke kracht. Bij mij wekken ze intussen zelfs wantrouwen, zo van: kennelijk is dit boek niet in staat zichzelf te verkopen?! | 0neg
|
Ik had in eerste instantie hoge verwachtingen van dit boek door de manier waarop het werd aangekondigd. DE ontdekking van 2013 en dergelijke.
Mijn belangstelling was al meteen gewekt doordat ik mij afvroeg wie er in die graven zou liggen natuurlijk.
Ik vond het gegeven van een man die een lijk begraaft in zijn tuin en daarbij stuit op 2 andere lijken die hij daar niet heeft begraven erg interessant. Helaas werd het verhaal nergens echt spannend en moest ik soms moeite doen om mijn aandacht erbij te houden, vooral door de lange en rare, ingewikkelde zinnen.
"Gelukkig" had ik van diverse lezers gehoord dat het boek behoorlijk tegenviel en begon ik uiteindelijk met een stuk minder hoge verwachtingen aan dit boek. De karakters zijn simpel en ook niet allemaal even goed uitgediept. Eigenlijk lees je alleen de gedachtengang van de hoofdpersoon Jason. Ik had Jason wel wat meer diepgang willen geven en wat meer pit. Hij laat alles wel erg lijdzaam gebeuren.
De schrijfstijl is erg apart, ik moest erg wennen aan de lange en soms gekunstelde zinnen die ik een paar keer moest lezen. Uiteindelijk raakte ik er wel aan gewend maar het is geen boek dat erg makkelijk weg leest.
Eigenlijk weet je al vrij snel in het boek wie er in de graven liggen en wie de daders zijn, die spanning is dus al weg.
Op zich hoeft dat niet te betekenen dat het verhaal niet meer spannend zou kunnen zijn, maar in dit geval kabbelt het verhaal een beetje voort tot de bewuste nacht waarin alles ineens lijkt te gebeuren.
De ontknoping van het verhaal speelt zich af in die ene nacht waarin dan ook alles gebeurd en alle verhaallijnen samen komen.
Dat had wel wat beter verdeeld kunnen worden, zodat in het hele boek door de spanning voelbaar zou zijn.
Nu was alleen het eind redelijk spannend, maar doordat er dan weer met ingewikkelde, lange zinnen werd gestrooid zakte die spanning ook snel weer weg.
Jamie Mason heeft een niet heel vlotte schrijfstijl naar mijn mening, nogmaals door de lange en gekunstelde zinnen, die soms lastig te begrijpen zijn zonder dat je ze een paar keer leest. Na een onderbreking moest ik er dan ook weer even inkomen.
Wat ik wel erg grappig vond is dat je op het eind van het boek, in de bewuste nacht waarin de ontknoping volgt, meeleest met de gedachtengang van een hond, die dan ook best een grote rol speelt in het verhaal.
Ik vond het niet zo slecht dat ik het boek aan de kant wilde gooien, maar de ontdekking van 2013 is het voor mij zeer zeker niet ! | 0neg
|
Wat een aanfluiting; verhaal dat al veel te vaak is beschreven door andere auteurs. Politieagent gaat met zijn vriendin een weekend naar haar familie. Er vindt een moord plaats op het eiland dat van de buitenwereld is afgesloten; alle familieleden zijn verdacht. Jammer, dit slappe, dodelijk saaie en voorspelbare scenario, dat ook nog eens zeer simpel beschreven is. Want waar is de altijd boeiende, vernieuwende, spannende schrijfstijl van Camilla Läckberg opeens gebleven? Na 160 pagina's gelezen te hebben, bleef ik met een leeg en verveeld gevoel achter. Dat zegt wel iets overhet gebrek aan inhoudelijke kwaliteit in Sneeuwstorm en Amandelgeur. | 0neg
|
Dit boek wordt als een thriller verkocht, maar is het mijn inziens zeker niet. Er zitten wel spannende stukjes tussen, maar die zakken al snel weer in. Het plot is goed gevonden (ontvoering, kinderprono), maar het lijkt in het verhaal grotendeels om de liefdesperikelen tussen Maeve en haar collega Rob te gaan. Het verhaal wordt in de ik-vorm geschreven grotendeels uit het oogpunt van Maeve. Ze deelt werkelijk al haar gevoelens en onzekerheid. Ik vond haar als personage niet goed uit de verf komen. Het boek las daarentegen wel gemakkelijk door het taalgebruik, maar was wel vaak erg langdradig. Ik ga toch eens de eerste delen lezen om te zien hoe deze geschreven zijn. | 0neg
|
Will Adams (UK) heeft een fascinatie voor archeologie en spannende verhalen uit de klassieke oudheid en heeft altijd veel gereisd rond de Middellandse Zee. Om zich helemaal aan zijn passie te wijden, stopte hij met werken en besloot fulltime auteur te worden. Will Adams schrijft wat hij zelf noemt avonturenthrillers. Vaste hoofdpersoon is archeoloog Daniel Knox en diens partner Gaille. Na Het graf van Alexander en Exodus is Labyrint de derde thriller met Daniel en Gaille. In Athene wordt een conferentie voor archeologen georganiseerd. Een van de sprekers naar wie reikhalzend wordt uitgekeken is Roland Petitier die meer dan twintig jaar in de luwte onderzoek heeft gedaan. Petitier beweert het Gulden Vlies te hebben gevonden, een kostbare gouden mantel die volgens de overlevering door Jason en de Argonauten uit het huidige Georgië is gestolen. Voordat Petitier zijn vondst kan tonen, wordt hij dood in zijn Atheense hotelkamer gevonden. Augustin Pascal, een voormalige vertrouweling van Petitier, wordt verdacht van de moord, maar door een politieman in coma geslagen. Daniel Knox is de enige die zijn onschuld kan aantonen. Samen met Gaille gaat hij op zoek naar een van de grootste geheimen uit de klassieke oudheid. Maar daarvoor moet eerst worden afgerekend met Mikhail Nergadze, een Georgische psychopaat, die het Gulden Vlies wil terugbrengen naar het land waar het volgens de mythe thuishoort. Labyrint is inderdaad een avonturenthriller. Doordat de hoofdpersoon archeoloog is, dringt een vergelijking met Harrison Fords Raiders of the lost Ark zich op. De ingrediënten zijn hetzelfde: behalve de nodige actiescènes een zoektocht met veel geschiedenis, mythes en sagen, en natuurlijk een (flinterdun) liefdesverhaal. Labyrint is een boek dat vooral wil amuseren. Daarin slaagt Will Adams maar ten dele. De opening is intrigerend en doet verlangen naar meer, maar al snel valt de actie stil en laat Will Adams de lezer dobberen. Te veel lijntjes, te veel verhalen waar een heel boek in zit, karakters die niet overtuigen omdat ze als een stel schaakstukken heen en weer worden geschoven. Ook de uitstapjes naar de oudheid willen niet echt helpen omdat de schrijver te veel verschillende vragen wil beantwoorden (de Elysische mysteriën, het Gulden Vlies, Atlantis). Het verhaal mist een dwingende lijn. De schrijfstijl is adequaat, maar niet bijzonder en wordt hier en daar ontsierd door kromme zinnen die doen vermoeden dat het geen onhandigheid van de vertaler is. Maar, en dat is het goede nieuws, op 2/3 begint het verhaal opeens te lopen en neemt Will Adams de lezer mee in een spannende ontknoping waar de plotwendingen over elkaar buitelen. Een beetje laat, maar beter laat dan nooit. | 0neg
|
Tom Pearman is als jeugdvoetballer goed genoeg om het tot in het nationale elftal te schoppen. De top als volwassene bereiken blijkt echter net iets te hoog gegrepen en als negentienjarige wordt hij gecontracteerd door Town, een subtopper. Hij presteert wisselvallig en raakt op sociaal vlak een beetje geïsoleerd. Gedurende het eerste seizoen bij Town woont hij in bij de familie Davey, samen met nog twee andere voetballers. Mijnheer Davey is vicevoorzitter van Town en hij en zijn vrouw nemen elk seizoen een paar nieuwkomers op. Liam, een van hun zoons, is terreinverzorger van de club. Als Tom hem voor het eerst bij zijn gastgezin ontmoet, komt hij tot het besef dat hij zich tot hem aangetrokken voelt. De voetbalwereld en homorelaties blijken echter moeilijk samen te gaan en Tom zelf is er ook helemaal niet klaar voor om aan zichzelf toe te geven dat hij op mannen valt. Liam op zijn beurt is bevriend met Leah, de vrouw van Chris Easter, een van de andere spelers van Town. Net op het moment dat Easter geblesseerd en gefrustreerd thuis zit, neemt Liam Leah in vertrouwen aangaande wat er speelt tussen hem en Tom. Leah neemt op haar beurt Chris in vertrouwen. En Chris neemt het veelgelezen internetforum van de club in vertrouwen…
Voor Een natuurtalent praatte schrijver Ross Raisin (1979) met mensen uit de voetbalwereld, en met enkele homofiele voetballers, zodat hij waarheidsgetrouw kon schrijven over hoe het er achter de schermen bij de professionele voetbalclubs aan toe gaat. Ross Raisin wilde ware anekdoten in zijn boek verwerken en kreeg van diegenen waarmee hij praatte meer verhalen te horen dan hij uiteindelijk in het boek kon stoppen. Sommige verhalen wilde hij ook niet vertellen omdat ze te herkenbaar kunnen zijn. Raisin ondervond dat rechtlijnig denken nog steeds een belangrijk onderdeel uitmaakt van de voetbalwereld en hij wilde de mensen die hem heel wat over dit wereldje leerden, daar dan ook tegen beschermen. De personages zijn fictief maar maken dingen mee die gebaseerd zijn op ware feiten. De Engelstalige versie van het boek kwam in het voorjaar van 2017 uit en werd vertaald door Dennis Keesmaat.
Tom wordt het meest van al gevolgd in dit boek. Zijn eenzame momenten, ver weg van zijn ouders en zus en omringd door mensen bij wie hij zichzelf niet kan zijn, en zijn strijd om het basiselftal te halen, zijn de ruggengraat van dit boek. We volgen Tom tijdens trainingen, tijdens dode momenten op de spelersbus, in hotels, tijdens de wedstrijden uiteraard en op alle andere momenten waarop het voetbal een rol speelt in zijn leven, en dat zijn er heel wat. De aantrekkingskracht tussen Liam en hem speelt uiteraard ook een rol in het boek maar is niet het hoofdthema. Het merendeel van de momenten die de auteur heeft voorbehouden voor andere personages, brengt hij Chris Easter of zijn vrouw Leah in de kijker. Meestal gaat het dan nog steeds over voetbal. Dus ja, dit is absoluut een voetbalboek.
Raisin had een interessant boek kunnen schrijven over hoe een homo zijn weg zoekt in de voetbalwereld, maar in plaats daarvan brengt hij het thema eerst in het boek en doet hij er vervolgens alles aan om het niet al té belangrijk te maken. In de uitwerking van dit gegeven had veel meer gezeten maar Raisin heeft in plaats daarvan gekozen om de saaie opeenvolging van trainingen en wedstrijden, met af en toe een blessure ter afwisseling, te beschrijven. Die paar slechtgeschreven intieme momenten tussen Tom en Liam doen het boek bovendien ook geen goed want wat vooral overheerst is de idee dat de schrijver zich ongemakkelijk voelde bij het schrijven ervan. De vertelstijl is ook erg afstandelijk, alsof de personages geen deel willen uitmaken van het verhaal. Het geheel voelt erg klinisch en vrijblijvend aan. Voetbal was nooit eerder zo saai als in dit boek. | 0neg
|
Zondig hart is een historische roman over de Britse adel. Er wordt in het verhaal dan ook flink wat gegooid met adellijke titels. Af en toe een beetje verwarrend, omdat iemand na overlijden van een vader of oudere broer ineens een andere aanspreektitel kan krijgen.
De vrouwen hebben in de tijd dat dit boek speelt vooral de taak om zich naar de buitenwereld toe goed te gedragen en zich aan de regels van de etiquette te houden.
Ook bij Jessica is dit er met de paplepel ingegoten. En wat er met de paplepel niet in ging werd er wel met een zweep ingeslagen. Bij Alistair heeft ze eindelijk het idee dat ze haar masker af mag gooien en zichzelf mag zijn. Toch lijken ze niet voorbestemd om bij elkaar te blijven. Zowel de familie van Jessica als van Alistair zouden de relatie niet goedkeuren. De vraag is: Is hun relatie, zijn zij, sterk genoeg om daarboven te gaan staan?
Er zaten wel een paar goede stukken in het verhaal, maar over het algemeen wist het me niet te boeien.
Normaal gesproken lees ik een boek, als ik het goed vind, wel in een dag of 3 uit. Over dit boek heb ik bijna een week gedaan en ik ben blij dat het uit is, zodat ik lekker weer in een ander boek kan gaan beginnen.
Waar het precies aan lag dat ik het boek niet zo geweldig vond? Dat is moeilijk te zeggen. Misschien vond ik het verhaal wat afstandelijk. Misschien kwam het door alle lagen kleding die iedere keer beschreven werd met ouderwetse termen, zodat je als lezer weet dat Sylvia Day zich verdiept heeft in de tijd waarin het boek speelt?
Vorige boeken van Sylvia Day heb ik wel met veel plezier gelezen. En dan denk ik aan de Crossfire trilogie.
http://leesdan.blogspot.nl/2014/09/zondig-hart-sylvia-day.html | 0neg
|
Nee, niet voor mij. Na het lezen van Tirza was ik laaiend enthousiast en dacht "Kom, ik trek eindelijk de nog niet gelezen Figuranten uit de kast".
Mateloos heb ik me verveeld, de enige reden om hem uit te lezen was nieuwsgierigheid naar het einde. Het boek begint namelijk in het nu, waarna er een verhaal gedaan wordt over de driehoeksverhouding tussen Ewald, Broccoli en Elvira, en nog een aantal andere personages, en je leest door omdat je een serieuze omslag in de levens verwacht.
Meerdere malen oeverloze herhalingen van woorden in 1 zin, de continue idea fix van elk van de personages en dan die ook in eeuwige herhaling..... humor??
Voor mij irritant en elk van de personages bleven hierdoor vlak. Of het nou gaat over Elvira, beroemd worden, Marlon Brando, salami, "we gaan naar de gevangenis", de naam Berk, het sprak me allemaal niet aan.
Waar gaat het over?? Wanhoop en zinloosheid van het leven?
Als ik dan achterin het boek de drie bladzijden recensies over Blauwe maandagen doorlees en ik meerdere malen de verwijzing naar Woody Allen zie staan, begrijp ik het in ene: Woody Allen vind ik oook totaal saai en humorloos.
Ondanks de alom geloofde toentertijd nieuwe schrijfstijl in het al opgeblazen literaire wereldje wil ik het er toch op houden dat dit boek niet voor mij is, Figuranten voor elkaar en zeker ook niet meer dan dat voor mij.
(Als ik dan de Wiki Grunberg lees , de genoemde recensie van Hans Goedkoop en de visie van Hans Goedkoop op het toch beladen woord Literatuur (visie H.Goedkoop) heb ik een stukje herkenning bij mijn eigen beleving, ook al denk ik doorgaans niet mee over de definitie van de grote "L" ) | 0neg
|
Heb fifty shades niet gelezen, maar vermoed dat dit daar heel veel van weg heeft. De wisseling tussen de dames maakte dat ik de draad kwijt raakte en hun beweegreden kon ik ook steeds minder plaatsen. Het gebeuren met de parels zag ik al van verre aankomen en het laatste gesprek van Edward en Jane vond ik tenenkrommend. Al met al absoluut geen hoogvlieger dit voorspelbare verhaal met slecht uitgewerkte karakters, wat mij betreft. | 0neg
|
Veel boeken ontstaan vanuit het niets; of vanuit het bijna niets. Een simpel gegeven in de werkelijkheid, een nieuwsfeit van niemendal bij voorbeeld, is voor een echte schrijver vaak genoeg om uit te bouwen tot een complete roman. En als het goed is, met een verrassend resultaat. Wat precies de aanleiding is geweest tot het schrijven van Moederziel, de derde thriller van Sophie Hannah, weet ik niet, maar het heeft in ieder geval een opmerkelijke thriller opgeleverd.
Op een avond hoort hoofdpersoon Sally op BBC News een bekende naam: Mark Bretherick. Mark Bretherick is de man met wie ze een jaar geleden een korte, gepassioneerde relatie heeft gehad. Het is sindsdien haar Zorgvuldig Bewaarde Geheim. Het nieuwsbericht is in meer dan één opzicht schokkend. Marks vrouw Geraldine en hun dochter Lucy blijken op gruwelijke wijze om het leven te zijn gekomen. Volgens de politie heeft Geraldine eerst haar dochter vermoord en daarna de hand aan zichzelf geslagen. Maar de twijfels aan die lezing steken al meteen de kop op en bovendien: de man wiens foto op het scherm verschijnt, is niet de Mark Bretherick die Sally kent. Heeft haar Mark haar tijdens hun amoureuze avontuur voorgelogen of speelt de man in de televisiereportage toneel? Ze besluit de politie anoniem te tippen en het daarbij te laten; haar geheim moet immers haar geheim blijven.
Die luxe wordt haar echter niet gegund. Als ze bijna onder een rijdende bus belandt, kan dat nog toeval zijn, maar wanneer ze een aantal keren door een rode auto wordt gevolgd, beseft ze dat iemand het ook op haar heeft gemunt. Vluchten kan niet meer en daarom besluit ze zelf maar op onderzoek uit te gaan. Ze weet immers niet of de politie haar anonieme brieven wel serieus neemt.
Hoewel ze zoiets nog niet eerder bij de hand gehad heeft, gaat ze als een professionele speurder te werk. Ze brengt een bezoek aan de kersverse weduwnaar en reist ook naar andere plaatsen die in haar reconstructie van de ware toedracht een belangrijke rol gespeeld kunnen hebben; ze ontdekt steeds meer voorbeelden van leugen en bedrog en dan is het plotseling gedaan met haar onderzoek. Want Sally wordt gekidnapt door de man die ze al geruime tijd van uiterst dubieuze praktijken verdenkt.
Het gegeven waarop Moederziel gebaseerd is, is ronduit origineel, maar Sophie Hannah is er niet in geslaagd er ook een bijzonder verhaal van te maken. Er komen in het boek nogal wat passages voor die waarschijnlijk bedoeld zijn om sfeer te creëren of personages reliëf te geven, maar op mij kwamen ze eerder slaapverwekkend over. Er zit zeker in de eerste helft van het verhaal bijzonder weinig vaart. Dat is jammer want met haar vorige thriller, Gevarenzone, leek zij voorgoed te zijn doorgebroken naar een breder publiek. De superlatieven waren ook niet van de lucht.
Met thriller nummer vier, die volgens Hannahs website A room swept white gaat heten, heeft zij dus iets goed te maken. Of dat zo is, weten we vanaf maart 2010. Dan moet het boek verschenen zijn. | 0neg
|
Dit debuut van Palahniuk is een cultboek en bovendien verfilmd tot hitfilm. Maar is al dat succes wel terecht? Nu ik het boek uit heb, moet ik zeggen dat ik hierover wel grote twijfels heb. Natuurlijk, het boek heeft zijn sterke kanten: het vertelt een ongekend rauw en ongepolijst verhaal vol maatschappij-kritiek. Ook is de zeer onconventionele schrijfstijl natuurlijk ergens wel fris en opwindend, naar verluid heeft het tal van puberjongens weer aan het lezen gekregen. En, last-but-not-least, ook het verhaal over het burgermannetje dat mee wordt gesleurd in de gevaarlijke wereld van de mythische Tyler Durden is best meeslepend. Maar toch…
Toch vond ik het boek niet overtuigend. De schrijfstijl, om te beginnen, is net zo goed vervelend als bijzonder. Je zit opgesloten in de warrige denkwereld van de aan slapeloosheid lijdende hoofdpersoon. De korte hak-op-de-tak stijl vol met spreek- als niet straattaal, leidt toch niet tot een erg prettige leeservaring. Ook de centrale ‘pun’ van het boek, die ik maar niet zal verraden, is toch wel wat erg ongeloofwaardig.
Dit alles maakt dat ik toch wel twijfel over dit boek. Aan de ene kant heeft het de kwaliteiten van een cultklassieker, maar aan de andere kant, tja… vond ik het gewoon niet echt een leuk boek om te lezen. | 0neg
|
Wat een saai boek. Het lijkt wel een boeketreeksje. Na 165 pagina`s weggelegd. Zonde van mijn tijd. | 0neg
|
niet goed geschreven, geen goed verhaal. ,Mortuarium van Patricia Cornwell is het achttiende deel in haar serie over patholoog-anatoom Kay Scarpetta. In eerdere delen werkte Kay Scarpetta als hoofd van de forensische pathologische dienst in Richmond, Virginia. Daar loste zij samen met politie-inspecteur Pete Marino moeilijke en vaak gruwelijke moordzaken op. Haar nichtje Lucy sprong bij als het technisch lastig werd of er computers nodig waren. Kay had een ingewikkelde relatie met (voormalig)FBI man Benton Wesley. Het waren rechttoe rechtaan geschreven thrillers, over het algemeen spannend, voorzien van een goede plot en een vlotte schrijfstijl. Ze vielen onder meer op omdat ze geschreven zijn in een tijd dat vrouwen in thrillers alleen in bijrollen voorkwamen als hulpeloos slachtoffer. Er waren begin jaren '90 nauwelijks thrillers met een vrouwelijke hoofdpersoon in een rol die er toe deed. Inmiddels is er het een en ander veranderd. Meer en meer goede spannende thrillers worden door vrouwen geschreven of hebben een vrouwelijke hoofdpersoon. Ook de thrillers van Patricia Cornwell zijn veranderd. Helaas niet ten goede.
In Mortuarium werkt Kay Scarpetta niet meer in Richmond, Virginia. Bij aanvang van het boek zit haar werk in een mortuarium op de legerbasis Dover in Amerika er op. Ze heeft hier autopsies gedaan op gesneuvelde Amerikaanse soldaten. Intussen gaat het bij, het door haar opgezette, instituut CFC (pas helemaal aan het einde wordt verteld waar deze letters voor staan) in New England niet goed. Haar plaatsvervanger heeft er met de pet naar gegooid en is spoorloos verdwenen. Een zesjarig jongetje is op gruwelijke wijze vermoord. Degene die de moord bekent kan de moord niet gepleegd hebben. In het mortuarium ligt een lijk waar bloed uit stroomt. Twee raadsels waar niet alleen Kay Scarpetta graag een antwoord op wil hebben. Ook het leger, FBI en een geheimzinnig onderzoeksinstituut zouden deze zaken graag opgelost willen hebben. Kay Scarpetta is in Mortuarium paranoïde geworden. Overal ziet ze spoken, heeft ze het idee dat iedereen achter haar aan zit, dat er informatie bij haar weggehouden wordt en weet ze niet of ze de mensen om haar heen wel kan vertrouwen. Ze is erg bang dat haar geheim, iets dat heel lang geleden in Zuid-Afrika gebeurde, openbaar wordt.
Het gevolg is een warrig, nauwelijks leesbaar boek, omdat het boek vanuit Kay in de ik-vorm is geschreven. Onnodig lange zinnen van 4, 5 regels lang, met ingewikkelde bijzinnen maken het er niet beter op. Het zou kunnen dat Patricia Cornwell op deze manier de gekte in het hoofd van Kay Scarpetta duidelijk wilde maken voor de lezer. Daar is ze dan goed in geslaagd. In het andere geval was het beter geweest als het boek strakker geredigeerd was en veel bijzaken waren geschrapt. Veel zaken blijven maar terugkomen in het boek. Zoals bijvoorbeeld het geheim uit Zuid-Afrika, de reden waarom Kay Scarpetta Jack Fielding de hand boven het hoofd blijft houden en haar kwakkelende relatie met Benton Wesley. Naarmate het boek vorderde, riep het steeds meer irritatie op. Wat een gezeur en gezever.
Is er dan iets positiefs te melden over het boek? Nee. Het is niet spannend, niet goed geschreven, geen goed verhaal. Het zou beter zijn als Patricia Cornwell een punt zou zetten achter de Kay Scarpetta serie en een andere weg zou inslaan. Iets wat ze na Eindstation eigenlijk al had moeten doen. Dat boek was een mooi einde geweest van de serie. Stoppen op het hoogtepunt, in plaats van uitmelken tot het niet meer leesbaar is. | 0neg
|
Soms komen er boeken voorbij waarbij de combinatie van de cover en de beschrijving op de achterflap gewoon onweerstaanbaar zijn. Voor mij is Doodgewoon van Carla Scheepstra er zo één, het tiende boek uit de Boek 10 2018 van Godijn Publishing. Alles aan de cover vind ik aantrekkelijk, tot aan het lettertype van de titel toe. Als fan van Young Adult Fantasy sprak de beschrijving van het verhaal me ook erg aan.
Het idee van de auteur om zombies eens in een ander, menselijker jasje te steken is leuk gevonden. Helaas houdt het bij Doodgewoon op bij een goed idee, de uitwerking hiervan laat nogal wat te wensen over. Het verhaal zelf lijkt gehaast geschreven en doet daardoor heel rommelig aan. Te vaak moest ik terugbladeren omdat ik dacht dingen gemist te hebben om dan tot de conclusie te komen dat bepaalde verbanden gewoon niet worden vermeld. De plot van het verhaal is mager en de personages zijn opvallend vaak op de juiste plek aanwezig omdat dit nodig is voor het verhaal, niet omdat het logisch is. De personages zelf blijven vlak en inwisselbaar en bezitten weinig emotionele diepgang. De wereld die de auteur probeert te scheppen in Doodgewoon barst van de potentie, maar blijft oppervlakkig en roept veel vragen op die niet beantwoord worden.
Een ander punt waar ik niet mee uit de voeten kan is de schrijfstijl. De beschrijvingen, maar vooral ook de dialogen doen denken aan een opstel zoals we die allemaal hebben moeten schrijven op de lagere school. Nog afgezien van de enorme hoeveelheid taal, spel en grammaticale fouten, is de stijl van schrijven te eenvoudig, te weinig gevarieerd en te fantasieloos. De zinnen zijn over het algemeen heel kort, met veel herhalingen en soms bijna kinderlijk taalgebruik. Ik denk dat de auteur en haar boek enorm geholpen zouden zijn geweest met extra redactierondes en een betere taal- en spellingscontrole.
Voor mij is het boek is gebaseerd op een origineel idee en laat het zien dat het de auteur niet aan fantasie ontbreekt. Helaas heeft de combinatie van de manier van schrijven en de zwakke eindredactie het voor mij tot een moeilijk leesbaar boek gemaakt. | 0neg
|
Er zijn zo van die boeken waarvan je denkt, eenmaal ongeveer halfweg gelezen: ik zou eigenlijk opnieuw moeten beginnen wegens 'den draad' en waar is ie...Te veel personages, te veel gebeurtenissen, een overdaad aan geweld, bizarre moorden, links die (bijna) gans het boek onduidelijk blijven, kortom doodvermoeiend. Om nog maar te zwijgen van het hoge gehalte aan ongeloofwaardigheden. Nee, dit was voor mij geen boek dat 'lekker snel wegleest' (vreselijke uitdrukking trouwens). Heb me er toch doorheen kunnen worstelen, dus die twee sterren zijn nog verantwoord. | 0neg
|
Dat is ook logisch dat het boek niet voor goede slapers is en misschien was het ook geen goed idee om het te lezen. Iemand had het mij aangeraden omdat er veel feiten en tips in staan om je te helpen met beter te leren slapen. In mijn geval ben ik meer gaan piekeren over mijn slaapgedrag, wat een averechts effect is van de bedoeling van het boek. Ik weet wel dat het voor slechte slapers een oplossing kan bieden m.b.v. het slaapdagboek. | 0neg
|
Aantekeningen over het verplaatsen van Obelisken is het debuut van Arjan van Veelen. Een goed debuut blijkbaar want de essayistische roman volgens de flaptekst is direct genomineerd voor zowel de AVN debutantenprijs 2018, de Libris literatuurprijs 2018 en genomineerd voor de prijs beste boek voor jongeren tussen de 15 en de 18 jaar (de voormalige diorapthe literatuurprijs). Met name omdat het boek voor deze laatste prijs een jongerenprijs voor young adults is genomineerd wilde ik het boek graag lezen. Dus toen ik het boek via hebban zomerlezen ontving was ik blij.
Het verhaal gaat over een jonge schrijver die probeert om te gaan met de vroegtijdige dood van zijn studievriend Tomas. Hij doet dit door op reis te gaan naar Alexandrië Egypte waar hij een belofte aan zijn vriend wil inlossen. In steeds afwisselende hoofdstukken worden enerzijds de herinneringen van de schrijver aan zijn tijd met Tomas en anderzijds zijn zoektocht in Alexandrië beschreven.
Daarbij bevat het boek soms ook foto’s die naar mijn mening eerder afbreuk doen aan het verhaal. De taal waarin word geschreven is namelijk zo beeldend dat de foto’s niet nodig zijn.
Tegelijkertijd is ondanks de beeldende taal het moeilijk om enige houvast te krijgen in het boek. Het lijken lossen meestal filosofische zinnen waarbij je aan het eind van de zin twee verschillende dingen tegelijkertijd kan denken: Namelijk wat een mooie zin; en wat heb ik nou gelezen? Wat wil de schrijver hiermee zeggen?
Het verbaasd mij dan ook niet dat deze roman is genomineerd voor zowel de Libris literatuurprijs als de AVN debutantenprijs hij heeft namelijk iets speciaals, iets kunstig.
Wat ik echter maar moeilijk kan begrijpen is dat deze roman / dit essay ook genomineerd is voor de prijs beste boek voor jongeren. Komt dit omdat in het Nederlands taalgebied er geen echte traditie op young adult gebied bestaat? Omdat wij volwassenen vinden dat jongeren boven 15 jaar de stap naar de volwassenliteratuur moeten maken?
Van de vijf genomineerde boeken in de categorie Oorspronkelijk Nederlands is er geen een een echte YA en van de vijf genomineerde buitenlandse auteurs is dat er maar een.
De voorwaarde voor de prijs voor beste boek voor jongeren is dat de thematiek jongeren aanspreekt. Als je het hebt over dit boek kan ik daar slechts gedeeltelijk in mee. De hoofdpersoon in het boek heeft vooral veel flashbacks over zijn studententijd waarin hij zijn vriend Tomas leerde kennen. Dit gedeelte zou herkenbaar kunnen zijn voor jongeren tussen 15 en 18 jaar. Maar tegelijkertijd zijn ze daarvoor eigenlijk nog een paar jaar te jong.
Het boek lijkt een verzameling losse gedachtes en ideeën wat het moeilijk maakt lekker door te lezen. Zeker omdat de zwerftochten in Alexandrië er steeds tussendoor komen.
Als ik heel eerlijk ben is de enige reden dat ik dit boek uitgelezen heb dat de voorwaarden voor de give-away een recensie van minimaal 400 woorden inhield.
Wanneer ik als 35 jarige al veel moeite had om mij door dit boek te worstelen verwacht ik niet dat jongeren daar makkelijker doorheen komen.
Had ik de zinnen en gedachtes niet heel vaak mooi gevonden; dan had ik het maar 1* gegeven.Nu krijgt het als nog 2*.
Ik ben benieuwd wat de jongeren die dit boek gaan lezen van dit boek gaan vinden. We zullen het weten na 30 september 2018 en misschien zit ik er helemaal naast. | 0neg
|
In dit boek vertelt Tania over haar strijd om uit te zoeken wat er met haar aan de hand is. Ze heeft al 15 jaar last van evenwichtsstoornissen, maar krijgt bij geen enkele dokter een duidelijke diagnose. Daardoor gaat ze zelf op zoek naar antwoorden via zoekopdrachten in Google. Uiteindelijk komt ze zo terecht bij een arts die haar kan helpen, en door een operatie krijgt ze haar leven weer terug.
Ik lees niet zo vaak non fictie dus voor mij was dit een hele ervaring om dit boek te lezen. Het was boeiend om het dagboek van Tania te lezen, al stoorde ik mij soms wel aan de zeer korte zinnen. Ook het gedeelte na haar operatie vond ik een beetje langdradig met momenten omdat ze zelf aangeeft dat ze zich beter voelt en haar dagdagelijkse taken beschrijft die iedereen heeft, dat gedeelte vond ik persoonlijk wat lang duren,
Het andere gedeelte van het boek was de medische benadering van evenwichtsstoornissen. Op een erg duidelijke en verstaanbare manier uitgelegd.
Ik vond het een redelijk boek, maar heb het wel in stukjes moeten lezen, kreeg het niet vlot gelezen. | 0neg
|
In Brandmerk van Willy Josefsson ontmoeten we Martin Olsson. Hij is ex- politieman, met pensioen en gaat naar de begrafenis van een oud-collega. Een drager heeft de kist niet goed vast, hij schiet open en bevat twee lijken. Opschudding alom als blijkt dat dit ook nog eens een keer een beroemdheid is uit de IT-wereld. Olsson raakt ongewild betrokken bij het onderzoek.
Martin Olsson is een ietwat sombere man met vaste gewoontes. Hij heeft tijd te over omdat hij niet meer werkt. Dit wordt onder andere geïllustreerd door het dagelijkse leven van Olsson uitvoerig te beschrijven. Martin is een soort antiheld waardoor hij sympathiek wordt. Je ziet hem schutteren met zijn onzekerheid en zijn geslotenheid. Een beschouwend man die zich afvraagt of hij in eenzaamheid zal sterven als zijn tijd gekomen is. Olsson is ietwat klunzig; bij een vrouw die hij graag als partner wil, gedraagt hij zich onzeker en afhankelijk. Dat klinkt allemaal nogal somber, maar Josefsson weeft daarnaast droge humor door zijn verhaal. Hierdoor wordt de somberheid verluchtigd.
Ergens in het midden van het boek vond ik dat het verhaal wel erg traag was geworden. Maar even verderop herstelt het zich en tot slot volgt toch nog een verrassende finale met een onverwachte ontknoping.
Dan naar de minpunten van dit boek. De rol van de politie vond ik nogal onwaarschijnlijk. De schrijver maakt niet echt aannemelijk waarom de gepensioneerde Olsson zon grote invloed krijgt bij de opsporing. Het lijkt net alsof de politie niets kan of doet. Het verhaal blijft over het geheel genomen een beetje aan de oppervlakte. Zo speelt het zich deels af rondom verwikkelingen binnen de IT wereld, maar deze worden summier toegelicht. Dit voor mij - eerste boek van de Zweed Josefsson is redelijk bevallen. Olsson, de hoofdpersoon, mag in elk geval blijven! | 0neg
|
Daniel Silva begon zijn schrijverscarrière als journalist bij United Press International. Al snel werd hij uitgezonden naar het Midden-Oosten, vanwaar hij onder andere de Golfoorlog versloeg. Sinds 1997 combineerde hij zijn baan met het schrijven van boeken, en in 2000 zorgde zijn vierde boek, The Kill Artist, voor een stroomversnelling. Silva veroverde stormenderhand de New York Times bestsellerlijst en werd fulltime auteur. The Kill Artist was het eerste boek met Gabriel Allon, de held die inmiddels veertien boeken meegaat. Telkens komt deze Israëlische meesterspion in de coulissen van een actuele mondiale gebeurtenis terecht, waarbij Silva zijn journalistieke interesses botviert. Zijn vele fans – Bill Clinton zal veruit de bekendste zijn - noemen hem de grootste hedendaagse spionagethrillerauteur. Met elk jaar een nieuwe Gabriel Allon is hij zonder enige twijfel de productiefste.
De Nederlandse uitgevers hebben Daniel Silva echter niet altijd omarmd. Er werden slechts vijf Gabriel Allon-verhalen vertaald, de laatste twee dan nog heel recent. Precies omdat Silva zijn verhalen ent op hele actuele gebeurtenissen, koos de uitgever ervoor om te beginnen met latere delen. Zo verscheen begin augustus ‘14 Portret van een spion, iets later gevolgd door Gevallen engel, chronologisch gezien de twaalfde Gabriel Allon-thriller.
Allon is gelauwerd en gelouterd door zijn werk. Bij een bomaanslag verloor hij vrouw en kind, waarna hij hertrouwde met Chiara. Hij heeft een markante kop – felgroene ogen, grijze slapen – en is naast een militair en strategisch genie vooral een kunstliefhebber. Hij kon zelf geen schilder zijn, maar is wel een van de beste restaurateurs van oude meesters ter wereld. Bij het begin van Gevallen engel verblijft hij in Vaticaanstad. Door vroegere avonturen is hij niet welkom in Europa, maar zijn vriend de paus en diens secretaris knijpen voor hun held graag een oogje toe. In Vaticaanstad restaureert Gabriel in alle rust en afzondering een Caravaggio, een schilder die op zijn domein al even geniaal was als Gabriel Allon is op het zijne. Op een morgen ligt het dode lichaam van een mooie vrouw op de tegels van de Sint-Pietersbasiliek. Pleegde ze zelfmoord of is ze vermoord? De secretaris van de Heilige Vader vraagt aan Gabriel om de zaak te onderzoeken. Die leidt hem via kunstdiefstal en fondsenwerving naar vijandige terroristische cellen en brengt hem van de ene heilige stad, Rome, naar die andere, Jeruzalem. Daar moeten al zijn zintuigen op scherp staan zodat hij in staat is de volgende wereldramp op het nippertje te voorkomen.
Gevallen engel is bovenal een lekker spannend verhaal. Psychologische diepgang gaat niet veel verder dan “haar gezicht was nat van tranen”, en ook wie graag een genuanceerd beeld krijgt van de verhouding tussen joden en moslims, blijft enigszins op zijn honger zitten. Zelfs een breed uitgesmeerde actie wordt met enkele welgerichte schoten beslecht voor de echte climax kan plaatsvinden. Het nadeel van een absolute topschutter als held. | 0neg
|
iedereen is waanzinnig enthousiast, ik dus niet.
Zal niet precies vertellen waarom niet ivm spoilers maar voor mij veel te veel "losse eindjes"...wat zeg ik?! "einden"... ik tel er zo al 4 !!! Ik heb zelfs nog gekeken of er bladzijden ontbraken aan mijn boek op het eind of dat ik een stuk overgeslagen had ;(
oh en dan ook nog eens veel van hetzelfde....grote auto's op de smalle wegen...valpartijen....sorry....zit ik toch nog dingen te verklappen....zou nog wel ff door kunnen gaan , doe het niet. Gewoon zelf lezen en je mening vormen. Succes! | 0neg
|
Ik vond dit boek teleurstellend. Zeer oppervlakkig geschreven en vaak saai. Heb het boek wel uitgelezen omdat ik toch verwachtte dat er spanning zou komen maar helaas. Erg jammer vond ik dat de hoofdpersonen niet werden uitgediept en dat het een voorspelbaar einde had. | 0neg
|
Het boek stond al geruime tijd in de kast voor ik het opgepakt heb. Reden daarvan is dat ik er gewoonweg niet meer toe kon komen het te lezen omdat de plot, voorzover daar al sprake van is, me bekend was dankzij het feit dat zovelen het niet kunnen laten deze bij het bespreken van een boek (niet alleen op Crimezone maar ook elders) uit de doeken te doen; vrijwel nooit de hele plot overigens, maar stukjes en brokjes van diverse kanten maken de puzzel compleet. Ergerlijk! Velen gebruiken sites als Crimezone om tips op te doen, maar niét om het verloop van de verhalen al bij voorbaat te kennen.
Maar goed, dit terzijde.
Ik ben niet erg onder de indruk van Rendez-vous, al leest het lekker makkelijk weg. Het is vrij saai, weinig verrassend en uiteindelijk belandt naar mijn mening ook nog de verkeerde achter de tralies. Aardige roman, maar niet wat je noemt een thriller. | 0neg
|
De cover en de samenvatting van dit boek gaven mij hoge verwachtingen. Jammer genoeg werden deze niet ingelost.... Heb mezelf echt moeite moeten opleggen om dit boek tot het einde uit te lezen.
Vooral de passages waar de vader delen emailt met een “50 tinten” verhaal...
Jammer, maar helaas.... Op naar een volgend en beter boek | 0neg
|
Vol goede moed begon ik aan de dikke pil die De Ommegang is. De roman werd door sommigen aangeprezen als “een kathedraal van een boek”. Het leek me interessant te lezen over een interessante historische periode.
Rond 1400 is de pestepidemie is net geweken en de Europese bevolking gedecimeerd. De handel en het intellectuele leven komen weer tot bloei. Nieuwe universiteiten worden opgericht. Op het concilie in Konstanz proberen de kerkleiders een einde te maken aan het Grote Schisma. Kettergerichten moeten de beschadigde reputatie van de kerk herstellen. Het Byzantijnse keizerrijk wankelt, de Turken staan aan de poort van Europa, en nog verder van huis gaat de wrede krijgsheer Timoer Lenk tekeer.
Jan van Aken lardeert zijn roman met bacchanalen met bloedende zwijnen en een sodomie-beschuldiging in een Parijs bordeel. Verder ontbreken ook de blijkbaar broodnodige erotische scènes niet.
Toch kon De Ommegang mij op een zeker moment niet langer boeien. Ik kreeg de indruk dat ik een verhaal zat te lezen dat voornamelijk uit wikipedia-weetjes bestond. Het door velen zo aangeprezen boek van Jan van Aken is mij dan ook bijzonder tegengevallen. | 0neg
|
We kennen Jussi Adles Olsen allemaal van de genadeloos goede Q serie. Regelrechte bestsellers en wereldwijd veel verkocht.
Dit keer is het geen nieuw boek in de Q serie maar een echte Novelle, een kort verhaal.
Korte inhoud:
Wanneer de vrouw van Lars Hvilling hem plots verlaat, wordt zijn doodnormale leven flink verstoord. Hij wordt “saai” genoemd door zijn vrouw.
Bij de kapper komt Lars in contact met een vrouw die zijn leven radicaal om zal gooien. Hij beloofd de vrouw dat hij haar zal helpen om van haar echtgenoot af te komen. Hij wordt huurmoordenaar.
Mijn mening:
Lars zit bij de kapper als hij, al pratende, op het idee komt om een vrouw van haar echtgenoot af te helpen. Er moet natuurlijk wel flink gedokt worden. Hij kan rijk worden. Hij smeed een plan.
Hij neemt een andere bank en zegt dat er in gedeeltes flinke sommen geld aan zitten te komen uit een erfenis. Dit om de grote sommen geld te verantwoorden.
Op een bijna klungelige manier vermoord Lars de man van de vrouw bij de kapper. Zij de erfenis, hij een gedeelte ervan.
Francois, zijn kapper helpt hem ongemerkt aan klanten.
Lars en Francois komen niet echt uit de verf. Je krijgt niet echt een idee van hoe hun karakters zijn. Lars wordt saai genoemd en Francois is homo. Maar meer duidelijkheid wordt er niet gegeven. Slecht uitgewerkt. Plus puntje is dat de moorden dan wel weer levendig omschreven worden, maar spannend wordt het niet.
Als ik niet had geweten dat Adler Olsen dit had geschreven was ik ook nooit op het idee gekomen dat hij dit geschreven zou kunnen hebben.
Adler Olsen staat bekend om zijn nagelbijtend spannende Q serie en daar is in deze Novelle niets van terug te vinden. Het verhaal is redelijk opgebouwd en heeft een kop en een staart, maar 92 bladzijdes is net weer te weinig om er lekker in te komen.
Net als je denkt dat het gaat gebeuren is het verhaal afgelopen. Jammer.
Ik kan niet echt soep koken van dit verhaal. Het wordt ‘razendspannend’ genoemd, maar wat mij betreft komt dit niet in de buurt. Voor dat ik goed en wel in het verhaal zat was het alweer afgelopen. Zonde hoor.
Twee sterren voor Jussi Adler Olsen. Ik wacht met spanning op het nieuwe deel van de Q serie. | 0neg
|
De Amerikaanse journalist Fields krijgt de opdracht om de Nederlandse schrijfster Iris Kouwenaar te interviewen. Als een van de weinige collega's heeft hij een bepaalde aversie tegen Iris Kouwenaar. Dit is ook de reden dat juist Fields deze opdracht krijgt.
In Nederland krijgt hij geen contact met de schrijfster zelf, maar met haar vriendin Kay Idle. Zij schermt Iris af voor het interview. Fields krijgt van buitenaf een inkijkje in het leven van Iris en Kay. Twee vriendinnen die samenwonen, voor elkaar zorgen, en een zeer intense vriendschap hebben. Een vriendschap die tegelijkertijd ook beklemmend is.
Alma Mathijsen (Geb. 16-10-1984) is schrijfster en journalist. Het was voor mij een onbekende naam, maar ze blijkt met haar jonge leeftijd al veel te hebben gedaan. Vergeet de meisjes is haar vierde boek, na een verhalenbundel en twee romans. Ook schreef ze o.a. voor het Parool, NRC Handelsblad en nrc.next. Daarnaast heeft ze ook nog 6 toneelstukken geschreven.
Het verhaal over een intense vriendschap, komt traag op gang. Het is niet een boek wat je in een keer uitleest, ik moest me zelf er echt toezetten om dit boek uit te lezen. Uiteindelijk komt er wat vaart in het verhaal, maar het einde is dan weer zeer abrupt. | 0neg
|
Met het verschijnen van De rekruut probeerde de voormalige topfunctionaris bij de Britse geheime dienst, Matthew Dunn, een plaatsje te veroveren op de drukbezette auteursladder. Bij een debuut kan de nieuwe en frisse stijl nog wel een rol spelen maar de ultieme test en proeve van bekwaamheid die zo belangrijk is voor de continuïteit zal bij een vervolg moeten blijken. Onlangs is Sentinel verschenen, het tweede verhaal met Will Cochrane in de hoofdrol, en weer is een internationaal meningsverschil het startpunt voor een volgende missie.
De 35-jarige topfitte Will Cochrane krijgt opdracht om te infiltreren in de onderzeebootbasis van Rybachiy in Siberië. Aanleiding voor deze actie vormt een geheim bericht uit Oost-Europa dat een bewindvoerder een conflict met Amerika op de spits wil drijven. Het zou een mooie gelegenheid creëren om Amerika in een slecht daglicht te plaatsen. De opdracht die Cochrane bij zich draagt is de boodschap verder te ontcijferen en de veroorzaker te elimineren. Een haast onmogelijke opdracht omdat degene die hem meer zou kunnen vertellen over de inhoud, al bijna is overleden als Cochrane hem vindt. De naam Sentinel is het enige wat hij nog te horen krijgt... Een flinterdun stukje houvast!
De opbouw van Sentinel is, op enkele minuscule details na, een kopie van zijn voorganger, De rekruut. Matthew Dunn laat zijn hoofdpersoon een aantal landen bereizen en afspraken maken met mensen die meerdere agenda's hebben, om dichter bij zijn doel te kunnen komen. Hierbij vallen natuurlijk slachtoffers, dat is bijna voorspelbaar. Wat te vaak gebeurt en daarom ook net iets te toevallig lijkt, is dat de slachtoffers in de meeste gevallen niet het doel waren van de dader. Nee het doel loopt nog vrij rond en wordt een steeds grotere bedreiging. Dat feit is inherent aan de spionagewereld.
Een storende factor in de schrijfstijl van Dunn is dat hij zijn lezer óók lijkt te beschouwen als tegenstander. Met te weinig of geen informatie over passanten moet de lezer maar zorgen dat hij in het verhaal blijft en de logica overziet. Een bezoek aan Oekraïne ontpopt zich door een batterij aan nauwelijks uitspreekbare namen die verder in het verhaal geen enkel vervolg meer krijgen.
Nu is de spionagewereld een wereld waarin schaduwen nog wel onherkenbaar gemaakt moeten worden maar in Sentinel lijkt dat wat te ver doorgeschoten te zijn. Iedere mogelijkheid om reactief mee te denken aan het oplossen van het complot, wordt de kop ingedrukt. Dus rest de lezer niets anders dan passief te lezen en af te wachten welk konijn er af en toe uit de hoed wordt getoverd. Dit is verre van uitdagend en enthousiasmeert nauwelijks. Jammer, de spionagewereld kan zo interessant zijn, getuige andere voorbeelden! | 0neg
|
Het verhaal wordt langzaam opgebouwd waarna het als een sneltrein verder gaat en je inderdaad niet meer kunt stoppen met lezen. Je moet weten hoe het zit. Op sommige punten had ik wel zoiets van; 'Wil ik nog wel verder lezen? Wil ik dit wel weten?' De ontknoping en het einde is formidabel, hoewel ik wel een vraagteken op zet bij de ontknoping.
Dit boek was voor mij toch te luguber en te gruwelijk. Ik begrijp wel waarom de meeste mensen dit boek helemaal het einde vinden, maar het is niet voor mij weggelegd. Het is een verhaal waar je over na gaat denken en wat je ook niet zomaar weer vergeet. Bizar gewoon... | 0neg
|
Carrierevrouw Maggie is dol op oude spullen, wat fijn is omdat ze als veilingmeester werkt bij een klein Veilinghuis. Ze is moeder en getrouwd met Tim. Op een dag vindt ze het geborduurde parelkraagje in een boedel en gaat ze op zoek naar de herkomst ervan. Tijdens het lezen van het boek leer je dat het kraagje door de jaren heen veel levens heeft beinvloed, en vaak ogenschijnlijk niet in positieve zin. Zo ook het leven van Maggie, die nog worstelt met haar jeugd, vriendschap en ouders, plus een stiefdochter die flink aan het puberen is en een relatie die door twe drukke carrieres onder druk staat.
Ik vond de start met Aimee die de parels borduurde een fijn begin, en ik was benieuwd naar haar leven en liefde. Ook de hoofdstukken over Maggie vond ik boeiend, en intrigerend. Ik vond het jammer dat er telkens (alsin korte verhalen) nieuwe mensen met nieuwe tragedies werden geinroduceerd. Dit maakte het boek oppervlakkig. Ik denk dat er voldoende verhaal in Aimee's eigen tragedie (uitgehuwelijkt, strenge vader, dode moeder) had gezeten. Gelukkig wordt in het laatste hoofdstuk Aimee's leven kort geschetst. Kortom: best leuk boek voor een regenachtige zaterdag maar door oppervlakkigheid slechts 2 sterren. | 0neg
|
dit is zo'n boek waar ik extra lang over heb gedaan. Telkens had ik weer een reden om niet te lezen en dat is jammer. Verhaallijn is, vind ik, complex opgebouwd en vol plotwendingen.
Misschien doet mij de hoofdpersoon (vrouw) mij te veel denken aan de hoofdpersoon van de serie Homeland. | 0neg
|
Volgens het opschrift van het boek en aanbevelingen in de winkel, bevat Met hoofd en hart de liefdevolle ervaringen van een verpleegkundige, een autobiografisch boek dus van Christie Watson.
Maar laat je niet misleiden door aanbevelingen. Dit boek heeft de geschiedenis van de verpleegkunde weer en al haar facetten. Watson probeert de zakelijke feiten luchtiger te maken door haar eigen ervaring toe te voegen, maar ze gaat hier volledig de mist in.
Door haar ervaringen neer te schrijven, probeert ze de lezer mee te trekken in haar verhaal. Dit wordt volledig tenietgedaan door de zakelijke feiten en de geschiedenis weer te geven. Ook springt ze zo vaak van de hak op de tak dat je niet weet hoe ze voor die opbouw gekozen heeft.
Verder heeft ze heel veel specifieke termen, waarbij iemand die niet in de zorgsector werkt, de termen beter opzoekt zodat ze een beeld kan vormen.
Dit is niet enkel een verhaal met een verkeerde opbouw, maar ook één waar je moeilijk doorkomt. Een gemiste kans dus. | 0neg
|
Ik was erg nieuwsgierig naar het onlangs verschenen Vleugels van angst. Maar wat een afknapper! Het gaat meteen fout bij de setting waarmee het verhaal begint; eerder gepleegde moorden worden niet toegelicht en de rol die de personages spelen is volstrekt onduidelijk. Je belandt direct ergens midden in het verhaal. Dit hoeft geen nadeel te zijn, maar in dit geval pakt het wel verkeerd uit.
Ik vond het een chaotisch boek dat, zoals de Crimezone-recensent reeds heeft vermeld, de verwachtingen niet inlost. Zelfs de onverwachte ontknoping maakt de andere tekortkomingen niet goed. Een teleurstellend boek. | 0neg
|
Het leest als een soap. Maar wat is nu wel of niet waar? Zou Newton zelf blij zijnmet dit boek? In ieder geval intrigeert het me wel. | 0neg
|
Bijna 100 bladzijden kabbelt het verhaal over Milena, die met haar lekkere ijsjes steeds meer losmaakt in een rocker die iets te veel op Mick Jagger lijkt, zo'n beetje door. Maar dan.
Milena heeft de mannen afgezworen en is bezig een kind te krijgen met ene Viviane, zo blijkt. Biseksualiteit, daar lees je niet zo vaak over in een romantisch verhaal. Wel weer vreemd is dat in de De Carlowereld zwangere vrouwen niet in ijssalons mogen werken. Maar goed. Milena raakt de dominante Viviane steeds meer beu, en stort zich op de ijsmakerij. De ontmoetingen met rockzanger Nick inspireren haar tot nieuwe smaken. Nick zelf voelt dingen bij de middenstandster die hij bij de regelzuchtige Aileen, zijn aanstaande, nooit ervaren heeft. Dan beleven Nick en Milena een intieme openbaring in een hutje het bos... Het vervolg is voorspelbaar. Milena heeft in elk geval het vertrouwen in De Man weer helemaal terug, laat dat duidelijk zijn.
Hoe gefantaseerd ook, in een verhaal moet je kunnen meegaan. Zoals Marco Borsato (die wel wat weet van de Italiaanse cultuur) altijd riep bij die talentenjacht: 'zo goed gezongen, ik gelóóf je.' Maar hoe waarschijnlijk is het dat een Mick Jagger zijn voorgenomen huwelijk met Jerry Hall afzegt vanwege een notenijsje? Hoe kan het dat Milena's opvallend gele Kangoo tot twee keer toe door de beveiliging wordt doorgelaten terwijl die niets bij Nicks landhuis te zoeken heeft? En dan zijn er nog de ongelukken met auto's, zo vaak dat het gaat opvallen: Milena raakt aan het begin van het boek al van de weg af, Viviane stuurt haar Peugeootje bijna onder een vrachtwagen en even later rijdt Nick zich bijna te pletter in zijn luxe auto. Je gaat zoeken naar een betekenis, maar die lijkt er niet te zijn.
Aan de andere kant: dit is het land van de opera. Als je het over een genre hebt dat van de onwaarschijnlijke liefdesverhalen aan elkaar hangt, is het dat wel. Echt lekker ijs is natuurlijk de trots van Italië. Daarmee bij arrogante bovenbuurman Frankrijk succes hebben doet Italiaanse harten daar natuurlijk sneller kloppen. Verder zijn ze daar in het zuiden op een bijna kinderlijke manier dol op bekendheden. Aan hen worden bijna mystieke eigenschappen toegekend- denk aan het onverwoestbare geloof van Italianen in blaaskaak Berlusconi. De karikatuur van de Stoneszanger (aangekondigd met een lollig bedoeld 'de hoofdpersoon lijkt nadrukkelijk niet op Mick') is dan ook typisch Italiaans. Pas echt ergerlijk wordt het met de bijfiguren: de domme golddigger, de alcoholistische rockgitarist, de eendimensionale ijssalonassistente.
Andrea De Carlo (1952) groeide op in Milaan, regisseerde tv-programma's en publiceerde een hele reeks romans. Onderwerp is nogal 's het genoegen van het natuurlijke leven versus de stadse hel. In het moment, zijn meest succesvolle werk, is zo'n boek. Een liefdesgeschiedenis over een ongelukkig samenwonende man die van zijn paard valt, daardoor met een suïcidale vrouw kennismaakt en een nieuwe toekomst tegemoetgaat, alleen niet met haar maar met haar zus. Zoete verhalen met een twist zijn kennelijk De Carlo's vaste formule. 'Onbegrijpelijk' noemde biblionrecensent L.B. van Mastrigt de beelden die De Carlo in dit boek probeert te schetsen.
Dat 'roman' op de omslag wijst op de pretentie dat dit literatuur is. Als het als feelgoodroman zou worden gepresenteerd zou het boek misschien drie sterren waard zijn, maar zelfs dan kan je beter gekruid werk met geloofwaardige personages van Marie Force (Gansett Island) pakken. | 0neg
|
Ik heb het boek niet kunnen uitlezen. Heel veel van hetzelfde teksten, herhalingen van zetten en onwaarschijnlijkheden. Ik ben opgehouden met lezen na de crematie. En ik heb er geen spijt van. | 0neg
|
Ik las dit boek als recensieboek, met de handtekening van Roland als extraatje. De titel, het idee van een dubbelroman en ook de cover vond ik aantrekkelijk. Waarom de oude man onder de tram liep, vond ik persoonlijk minder interessant dan de reden waarom de man zijn dochter niet meer zag. Beide verhalen beginnen met het plot en werken verder van daar na de belangrijkste gebeurtenis (ik had eigenlijk andersom verwacht). Beide verhalen zijn ook heel wrang, bijna alle personages zijn heel negatief van ingesteldheid. Zelfs de nieuw aangebrachte karakters lijken totaal niet te zijn wat je ervan verwacht. Xenofobe mensen, die enkel ontzag hebben voor dokters, advocaten en sjiek volk met geld of adellijke titels. Ik vond dat wel moeilijk om hiervoor sympathie te krijgen.
Deel 1: De reden waarom de oude man onder de tram liep. Wat vond ik ervan? Enerzijds leken de gesprekken tussen vader en dochter wat geforceerd, door het taalgebruik (u). Bovendien heeft schoonzoon Louis gedachten die alle kanten uitschieten: hij wordt bedrogen door zijn vrouw (hij voelt zich slachtoffer) en hij zou niet weten hoe hij zelf aan zijn trekken moet komen. Ocharme. Maar hij gaat wel wekelijks naar een hoertje in een lokaal cafe? Ik volgde die redenering niet helemaal. Wanneer de oude man uiteindelijk wordt begraven, heeft de dochter een mooi gesprek met een ander belangrijk personage uit het verhaal: Rudi. Dat vond ik goed en levensecht. Er gebeurt heel wat in het verhaal, de ene bizarre wending na de andere. Anderzijds, aan het einde weet ik nog niet helemaal waarom de oude man onder de tram liep.
Verhaal 2: waarom de man zijn dochter niet meer zag, raakte mij meer. Het is wel geschreven vanuit de derde persoon. "De man" en "de vrouw" worden zo letterlijk genoemd, terwijl het 7-jarig kind eigenlijk "papa" en "mama" zou moeten denken/zeggen. Vond ik niet altijd even engagerend. Wat ik wel goed vond aan dit onderdeel was het meisje (de dochter) zelf. Hoe zij redeneert over de "toekomst" bij het hinkelen of bij het aftrekken van bloemblaadjes, hoe ze omgaat met de lerares/non op school, hoe haar fantasie en nachtmerries in elkaar zitten, ... Dat was heel herkenbaar. | 0neg
|
Het verhaal draait om een 15e eeuws schilderij dat een schaakprobleem uitbeeldt en een verwijzing naar een moord. Verschillende personen krijgen hier mee te maken, hoofdpersoon is een jonge vrouwelijke restaurateur. Wie houdt van geschiedenis, schilderkunst en het schaakspel, zou dit boek eens kunnen proberen. | 0neg
|
Dit boek na ongeveer 20 bladzijdes weg gelegd. Niet doorheen te komen. Zinnen met minstens 5 komma's. Niet te volgen waar de schrijver het over heeft. Springt van de hak op de tak met o.a. dialogen. | 0neg
|
Altijd spannend een nieuwe Dan Brown denk je. Het boek lezend neemt de teleurstelling naar het einde steeds verder toe. Natuurlijk is het boek niet slecht geschreven en is het best vermakelijk, maar de boeken van Dan Brown worden wel steeds meer een herhaling van zijn eerdere werk. Sinds de Da Vinci code gaat het bergafwaarts. Vervang Parijs en London door Bilbao en Barcelona, vervang Da Vinci door Gaudi, vervang Sophie door Ambra Vidal en zo kan ik nog wel even doorgaan. Met andere woorden hoe intelligent ook hier weer een aantal beschouwingen worden ingevlochten in het boek en hoe aardig gestrooid wordt met allerlei wetenswaardigheden over kunst en wetenschap, het boek is niet spannend. En één grote herhaling. Jammer. Ben benieuwd wat er gebeurt als Dan Brown een totaal andere opzet zou kiezen, met nieuwe hoofdpersonen en een geheel andere setting. Wellicht dat er dan wel een nieuw en spannend boek ontstaat. | 0neg
|
Septemberlichten
Auteur: Carlor Ruiz Zafon – Gruwelijke vertaling door Nelleke Geel
Genre: Thriller of zo
Uitgave: E-book Signatuur – ISBN 978 90 449 6657 2
Flaptekst :Na de dood van hun echtgenoot en vader, verhuizen Simone Sauvelle en haar kinderen Irene en Dorian van Parijs naar de Normandi-sche kust. Speelgoedfabrikant Lazarus Jann heeft Simone aangenomen
als hoofd in de huishouding en bibliothecaresse op zijn landgoed Cravenmoore.
Irene ontmoet de zwijgzame Ismaël en de twee worden verliefd. Na de plotselinge dood van de hulp in de huishouding en onverbeterlijke kletsmajoor Hannah, gaan de twee op onderzoek uit. Stukje bij beetje komen ze erachter dat de speelgoedfabrikant een duister geheim bewaart.
Hugo zegt: Het is alsof de bekende auteur in zijn voorwoord al een voorgevoel heeft dat geen zinnig mens dit een beresterke thriller zal vinden. Te laat drong het tot me door dat hij dit gewrocht als jeugdboek bedoelde, wellicht om aan te tonen hoe het echt niet moet. Fictie en horror mogen er dan wel zijn, maar wanneer op elke pagina een ijskoude windvlaag door de open knallende ramen snijdt en elk personage om beurt haast een hartstilstand bezorgt, komt deze overdrijving het leesgenot niet ten goede.
Het is haast niet te geloven dat dezelfde Carl Ruiz Zafon zijn monumentale werk “De schaduw van de wind” heeft afgeleverd.
Daar bovenop moet de lezer ook nog de amateuristische vertaling van Mevrouw Nelleke Geel trotseren. Hierbij een Geels pareltje. Wanneer de jonge Ismaël stiekem met verliefde blik naar zijn liefje gluurt, lees je deze passage als volgt:
“Met bijna wetenschappelijke grondigheid begon hij zijn observaties bij haar enkels en liet toen zijn blik langzaam en gedegen naar boven dwalen tot de plek waar haar rok met een ongewone impertinentie om de bovenste helft van haar dijbeen spande. Vervolgens nam hij de goedgevulde proporties van haar bovenlijf in ogenschouw.”
Met een buitengewone impertinentie heb ik me op een dubbele whisky getrakteerd om dit proza even te verwerken.
Verder weet Mevrouw Geel in haar vertalend oeuvre nog te vertellen dat de sombere wenteltrap omhoog kringelde. Daar word ik groen en blauw van.
Nu begrijp ik waarom mijn tablet om de haverklap zonder stroom viel. Je zou voor minder plat vallen. Er steekt nog een werk van Carl in de pipeline… Het Middernachtspaleis.
Toch even wachten en maar beter een kort verhaal van Roald Dahl aansnijden | 0neg
|
Anna, veertien jaar oud, houdt een paar jaar een dagboek bij. Ze groeit op in een streng christelijk milieu en weet het alziend oog van God op zich. ’s Zondags gaat ze twee keer naar de kerk. Er zijn veel regels, die bij overtreding kennelijk God’s toorn oproepen. Zo mag ze geen ijs eten, moet ze altijd een rok dragen, moet ze ingetogen en dienstbaar zijn en mag ze geen tv kijken. Haar moeder en de andere volwassenen om haar heen weten precies wat wel en niet mag. Haar ouders zijn gescheiden omdat haar vader stemmen hoort, een grote schande in de kerk. Het gezin raakt ernstig ontregeld door de scheiding, de psychische stoornis van een broer en de roddel en achterklap in de zwaar christelijke omgeving. Op een dag wordt Anna door haar buurvrouw uitgenodigd om mee te gaan naar een bijeenkomst van de Pinkstergemeente. Dat geloof kent ook strikte regels maar is veel vrolijker. Anna raakt in de ban van de evangelische beweging en ontvangt de Heilige Geest. Ze zingt Opwekkingsliederen. Vanaf dat moment gelooft ze dat dat zij als enige de ware weg weet tot God. Langzaam dringt de grotere buitenwereld binnen en dat zorgt voor enige verwarring. Maar met haar eigen godsbeeld in gedachten zoekt Anna zich vastberaden een weg naar de volwassenheid.
Boven de straat hangt een witte lucht is de (autobiografische) debuutroman van Anne Büdgen (1979). Daarvoor publiceerde zij enige poëziebundels.
Een kleine strenggelovige gemeenschap kent sektarische trekken en daar is dit boek een goed voorbeeld van. De beklemming en benauwing van de permanente controle door de gemeenschap zijn zwaar. Voortdurend peperen de leden van de kerkgemeenschap elkaar in wat zondig is. Het boek draagt daarvan veel voorbeelden aan: gedachten, kleding, relaties, geldbesteding en nog veel meer. De hoofdpersoon creëert voor zichzelf ruimte door te bedenken dat zij is uitverkoren. Dat is een handige legitimatie om zich wat vrijer te ontwikkelen. Het magisch denken van een puber, die in gedachten de werkelijkheid naar haar hand zet, is ook mooi verwoord. Afstand nemen en relativeren is van een jong persoon nog te veel gevraagd, maar het idee dat jij de enige ware bent, helpt om zaken te verklaren en om te overleven.
Het boek wordt door de opbouw van een dagelijkse notitie gepresenteerd als een reëel en autobiografisch dagboek van een puber, maar lijkt meer een terugblik van een volwassene met de wijsheid van achteraf. De taal is vaak plechtig en weinig kinderlijk en daardoor niet erg op het niveau van een veertien tot zeventienjarige. Vooral de gedichten en de keuze van de Bijbelse teksten zijn weinig puberaal.
Voor een lezer met afstand tot dan wel afkeer van godsdienstige zaken is Boven de straat hangt een witte lucht een lastig boek. Insiders zullen de Bijbelteksten en gedichten moeiteloos kunnen plaatsen, maar voor buitenstaanders is het vaak meer van hetzelfde. Dat maakt van het boek nogal een worsteling om er doorheen te komen. | 0neg
|
In vond dit boek heel erg tegenvallen. Het is helemaal geen thriller en het is ook helemaal niet spannend.
Het einde vind ik ongeloofwaardig.
Ik heb het slechts met moeite uitgelezen en dan nog alleen omdat ik toch wel wou weten hoe het nu eindigde, maar dat was een teleurstelling.
slechts één duimpje, met moeite. | 0neg
|
Ik moet eerlijk toegeven dat ik dit persoonlijk een van haar mindere boeken vind, te weinig verrassend en een niet zo sprankelend verhaal en omdat het toch een vrij dik boek is, heb ik echt moeite gehad om het uit te krijgen. | 0neg
|
Waanzinnig populair zijn ze op televisie, de sterren uit Prison break. In navolging van CSI en 24 is het uiterst lucratief gebleken om met een populaire Tv-serie ook de boekenmarkt te veroveren. Na het in boekvorm uitkomen van het eerste seizoen kon het tweede seizoen natuurlijk niet uitblijven. De fanatieke fan zal er naar uitkijken, of de fanatieke lezer dat ook zal doen valt nog te bezien.
De acht ontsnapte gevangenen vallen tijdens de voortzetting van hun vlucht al snel als groep uit elkaar. Deels individueel en deels als duos proberen ze uit handen van politie en FBI te blijven. Alleen de broers Michael en Lincoln hebben een gericht doel voor ogen, namelijk het vinden van een verborgen geldbedrag van 5 miljoen dollar. Deze schat van de overleden D.B. Cooper willen beide broertjes wel voor henzelf hebben. Want vele varkens maken de spoeling immers dun. Maar al vluchtend blijken de overige groepsleden steeds meer informatie te krijgen wat de bedoeling van Michael en Lincoln precies is. Dus is het de hoogste tijd om de vindplaats te achterhalen en al vluchtend, als eerste op deze plek aan te komen om zich te ontfermen over de schat.
Vaak zijn boeken die als afgeleide van een tv-serie zijn geschreven, geen literaire hoogstandjes. Daar is Prison break helaas geen uitzondering op. Zoals zoveel voorgangers wordt er nagenoeg geen aandacht besteed aan karakters en personages omdat de auteur er waarschijnlijk van uit gaat dat de lezers allen de tv-serie volgen. Dus de lezer die dat niet doet komt tekort als hij of zij deze belangrijke informatie niet via de afleveringen op TV heeft opgedaan. Jammer, er spelen teveel verschillende personen mee om die in het niet al te dikke boekje goed te leren kennen. In je gedachten zie je de cameras alle kanten opdraaien om de veelal korte scènes flitsend in beeld te brengen.
De ware fans zullen waarschijnlijk smullen van het geschreven woord en zij zullen als doelgroep worden aangemerkt. Zij zullen zich waarschijnlijk ook niet zo ergeren aan het vrij vaak ontbreken van voorzetsels in zinnen en letters in woorden. Dat zijn slordigheidjes die niet nodig zijn en die de toch al niet zo hoge waardering zeker geen duw in de goede richting zullen geven. Jammer, de commercie regeert hier. | 0neg
|
Ik heb hem uit en weet nog steeds niet goed wat ik ervan vind.
Aan de ene kant gebeurt er zo veel in het boek, aan de andere kant heb ik het gevoel 3x het zelfde te lezen. Toch is hij zo geschreven dat je makkelijk doorleest.
Het verhaal wordt vanuit 3 verschillende mensen verteld en eindigd steeds heel spannend zodat je benieuwd bent hoe het nu preces in elkaar zit. En aan het eind wordt je beloont met een heel bijzondere ontknoping. Ik geef het boek slechts 2 sterren (omdat je bij hebban geen halve sterren kan toewijzen). Maar als je de recensies leest dan krijgt hij van veel mensen maarliefst alle 5 de sterren, de meningen zijn dus erg verdeeld! | 0neg
|
De schrijfstijl is in een zin van eerste naar derde persoon en zeer traag opgebouwd. Ik ben gebleven tot pagina 114 en nog steeds zit er geen handelingssnelheid in en blijft het verhaal vaag. Daarom...heb ik maar besloten om met dit boek (misschien net een maatje te zwaar voor mij) te stoppen, daar er nog vele andere thrillers op mij liggen te wachten.Sommige karakters zijn best interessant, maar dat is niet voldoende om dit boek uit te lezen. Opgeven doe ik niet graag en is eigenlijk tegen mijn principes. Maar om mijn lees enthousiasme vast te houden was dit strikt noodzakenlijk.
Ik geef het als waardering dan ook een 5.
Am sorry Claudia, mayby next time a better storry. | 0neg
|
Als je houdt van boeken met heftige sex
erin (soms zelfs bijna verkrachting) dan
ben je met "Weerloos" aan het goede adres.
De eerste helft van dit boek is in 1 woord
samen te vatten: sex.
Hierna wordt het wel spannend en ben je benieuwd
hoe het gaat aflopen. Hoewel ik de ontknoping
goed in elkaar vond zitten, kan ik ook hier
in 1 woord aangeven hoe ik deze vond: ziek.
Eerlijk gezegd ben ik er nog misselijk van.
Is dit een hard oordeel van mij of is het
knap bedacht door Kim? | 0neg
|
Hebban organiseerde voor het eerst tien verrassingsleesclubs rond Nederlandstalige debuten.
Het bleek een overweldigend succes, want het aantal inschrijvingen overschreed ruimschoots het aantal beschikbare plaatsen.
‘Zo worden wij niet’ maakte deel uit van dit heugenswaardige evenement en vormde als bundel met 25 kortverhalen een bijzondere eend in de bijt.
De achterflaptekst beloofde “ Spannende en vileine verhalen over buitenstaanders. Ongemakkelijk en vaak pijnlijk herkenbaar. En vooral buitengewoon geestig.”
Hoewel de interpretatie en de appreciatie van de verhalen natuurlijk zeer persoonlijk zijn, strookte deze bundel niet helemaal met de verwachtingen die door deze omschrijvingen opgeroepen werden.
Ongemakkelijk waren de verhalen dikwijls wel, maar eerder omdat ze mij als lezer vaak met een teleurgesteld gevoel achterlieten.
Ofwel omdat ze gewoon té vaag waren en er dus niet echt duidelijk werd wat er nou gebeurde. Misschien was dat de bedoeling van de schrijfster en heel af en toe kan dat ook werken, maar als bijna alle verhalen zo vaag zijn dan gaat het op de duur een beetje vervelen.
Ofwel omdat de personages niet erg consistent reageerden en hun beweegredenen soms onbegrijpelijk waren, waardoor het moeilijk was om je in die personages in te leven. Menig verhaal moest dan ook herlezen worden om er betekenis aan te kunnen geven. Om diezelfde reden zou ik de verhalen ook niet meteen omschrijven als ‘pijnlijk herkenbaar’.
Bovendien was de toon over het algemeen behoorlijk negatief. Het is dus zeker geen boek waar je happy van wordt. De geestigheid is blijkbaar aan mij voorbij gegaan, maar zoals ik eerder al zei, is dit natuurlijk ook een kwestie van smaak en daarover valt niet te twisten. Getuige de vele hoge lezerswaarderingen voor dit boek.
Natuurlijk heeft het boek ook zijn positieve kanten.
In het verhaal “Lieve Thijs” worden de personages bijvoorbeeld treffend geportretteerd en komen er op slechts enkele bladzijden verschillende belangrijke thema’s aan bod, zoals dementie, familiebanden,...
Ook op de schrijfstijl van Caroline Van Keeken valt weinig aan te merken. Ze weet duidelijk hoe ze de aandacht van de lezer moet vasthouden.
Mijn conclusie is dan ook dat hoewel de verhalen in deze bundel mij minder aanspraken, ik onder andere op basis van haar schrijfstijl wel van mening ben dat Caroline Van Keeken heel wat potentieel heeft. Mits er in volgende boeken iets meer aandacht besteed wordt aan een duidelijkere setting, consistentere personages en minder vaagheid in het algemeen, is zij dus zeker een schrijfster om in het oog te houden! | 0neg
|
Titel: Dochter van het moeras
Auteur: Karen Dionne
Uitgeverij: De Fontein Romans & Spanning
Publicatiedatum: 15 mei 2018
304 pagina’s
Karen Dionne woonde jarenlang met haar man en kind in de wildernis van Upper Peninsula, Michigan, waar zij zichzelf ‘de wetten van de wildernis’ leerden. Tegenwoordig woont en werkt ze in Detroit. De filmrechten voor Dochter van het moeras zijn reeds verkocht.
Helena’s moeder is als tiener ontvoerd en in een afgelegen hut diep in het moerasgebied bij Michigan vastgehouden. Geen elektriciteit of stromend water, geen mensen in de buurt. Helena, die twee jaar later geboren werd, hield van het leven daar: jagen, vissen, één zijn met de natuur. Ondanks haar vaders temperament en vaak brute gedrag, hield ze van hem. Tot het moment dat ze ontdekte hoe wreed hij werkelijk was.
Twintig jaar later heeft Helena een stabiel leven opgebouwd. Maar dan ontsnapt haar vader uit de gevangenis. Hij houdt zich waarschijnlijk schuil in het moerasgebied dat hij als geen ander kent. De politie zet een grote klopjacht in, maar Helena weet dat die geen schijn van kans maakt. Zij is de enige die haar vader kan vinden, want zij heeft de geheimen van het moerasgebied juist van hém geleerd.
Via de hebbanbuzz actie kwam dit boek tot leven. En aangezien de cover een mooie uitstraling had lonkte het moeras. Uiteindelijk liep het dan toch even iets anders qua verwachting.
Al snel kom je in een monoloog verhaal terecht waarbij je verteld wordt wat er in het leven van Helena allemaal is gebeurd toen ze samen met haar moeder als twee ontvoerde mensen vast gehouden werden door haar vader. Tijdens deze beschrijvingen bleef het vrij mat wat betreft het emotioneel gevoel dat je hierbij toch wel enigszins verwacht. Want ja, om te moeten leven zoals haar moeder en zij dat hebben gedaan is niet niks.
‘Als iemand zich in een positie bevindt waarin de straffen strengen worden hoe meer ze zich verzet, duurt het niet lang voordat ze leert precies te doen wat haar ontvoerder wil.’
Nu we twintig jaar verder zijn en er een klopjacht gaande is om Helena’s vader te vinden hoop je dan eventueel hier het gevoel van spanning te ervaren maar ook dat valt vies tegen. Een klopjacht is dan ook een groot woord aangezien nog steeds alleen vanuit Helena’s perspectief verteld wordt en de politie in geen velden of wegen te bespeuren is. (Op 1 dode en drie verdwaalde na).
Het plot blijft dan nog over om het boek tot een waardig iets af te sluiten. Helaas ontbreekt dat dan ook nog want hoe Karen Dionne dan ook probeert om er nog een soort van thriller effect aan toe te voegen, ik ben het in ieder geval niet tegengekomen. Tevens was het ook geen verrassend plot.
‘De dochter in het moeras’ is misschien een boek dat zich zou lenen voor een goeie documentaire waarbij, door beelden, er vast mooie plaatjes voorbij zouden schieten.
Ik geef ‘Dochter van het moeras’ 2,5 sterren.
Danielle | 0neg
|
Thelma en Wayne Owens runnen Hanover House, een tehuis voor mensen die op de vlucht zijn voor hun verleden (ex-gedetineerden, partnergeweld
) op Cape Refuge, een eilandstadje net voor de kust van Savannah, Georgia, VS.
Hun dochters Blair en Morgan krijgen het erg hard te verduren wanneer het gerespecteerde echtpaar vermoord wordt aangetroffen in de door hen opgerichte kerk en Morgans echtgenoot Jonathan hiervoor achter de tralies verdwijnt.
Is Jonathan de schuldige? Of hebben Hanover House bewoners Gus en Rick een verborgen verleden? Ook de levensloop van het echtpaar Owens blijkt lang niet zo smetteloos te zijn als aangenomen
Terri Blackstock wordt beschouwd als een christelijke auteur en dat zal je als thrillerlezer weten ook. Het is haast beangstigend welk een centrale rol haar versie van een christelijke god in het hele verhaal krijgt toebedeeld: beslissingen worden haast steevast genomen na gebed. En meerdere van de 87 korte hoofdstukken voor netto 397 blz.- gaan zo goed als uitsluitend over geloofskwesties en dit in de bekende stijl en met de overtuiging van een typische Amerikaanse predikant die lijdt aan een ernstige vorm van bekeringsdrang, inclusief bijbel- en psalmcitaten. Hemel en hel als reële locaties, zeg maar. En alle officiële werken van barmartigheid krijgen netjes hun plaats in het kleffe geheel.
Neem bijvoorbeeld passages als: En hij had Christus oprecht lief., Ik dacht dat we misschien samen konden bidden., Kon de Heilige Geest hier nog steeds zijn werk doen? of En terwijl de opluchting door hem heen stroomde, besefte hij dat hij zelf nog iemand anders vergeven moest.
Spanning is erg ver te zoeken (God lost toch alles op, niet?) en de personages worden ofwel als oprecht goed ofwel als misdadig slecht voorgesteld. Geen plaats voor grijs!
Als de inhoud al onverteerbaar is, dan wordt je van de schrijfstijl helemaal onpasselijk. De gruwelijke misdaad even buiten beschouwing gelaten lijkt het wel alsof je een boek voor -10 jarigen leest. De personages handelen op zon naïeve, voorspelbare en tegelijkertijd onnatuurlijke manier, je houdt het niet voor mogelijk!
Een gezonde psychologische onderbouw is ook niet aan Blackstock besteed. Blijkbaar hoeft dit ook niet, want alle daden en gebeurtenissen zijn voor de schrijfster toch voor 100% geregisseerd door haar god zodat er voor de personages niets anders overblijft dan primaire emoties te tonen: woede en verdriet (de werking van de traanklieren van vooral de vrouwelijke personages wordt al te vaak en in een oneindig aantal verschillende vochtigheidsgraden uitgebreid beschreven).
De sfeer die het boek oproept is er inhoudelijk een van oude christelijk-naïeve TV-series als de Waltons of Little house on the prairie of andere uitzendingen van de Evangelische Omroep. Naar vorm lijkt het dan weer meer op een soap als The Bold and the beautiful waarin overgeacteerde gezichtsuitdrukkingen het enige décor vormen.
Hoe een boek als Huis vol geheimen er ooit in geslaagd is de grote oversteek te maken en vertaald te geraken op een overvolle thrillermarkt is voor mij een onbegrijpelijk raadsel. Gods wegen zijn zowaar ondoorgrondelijk!
Eén onverdiende ster de techniek heeft ook haar rechten is een al te grote eer voor dit erbarmelijk slechte schrijfsel. | 0neg
|
Ik las in De zaden der hoop boek 1 - De val van Hymír van Owan Drake.
Ik dacht aan wat ik beschreef over potentie op mijn blog bij het lezen van dit verhaal. Ik dacht nog een heleboel meer. Ik dacht bijvoorbeeld aan de talloze verhalen met potentie die het nooit tot de tweede ronde van Fantastels hebben gehaald, of sowieso onderaan bungelden bij wedstrijden. Hele aardige ideeën, maar nog niet voldoende uitgewerkt om een topverhaal te zijn.
Ik dacht ook aan de vele lezers die dit boek vijf sterren hebben gegeven. De auteur verdient vijf sterren voor marketing en promotie (hoewel overal gratis boeken weggeven niet echt een goed marketingplan is), voor inzet en toewijding, voor potentie, mogelijk. Maar het eindproduct is in mijn ogen geen vijf sterren waard. Wat hebben deze mensen beoordeeld? Waarom hebben ze vijf sterren gegeven en zijn ze zo enthousiast in hun recensies? Ik snap er echt niets van.
Ik heb het e-boek gratis gekregen om een recensie te schrijven. Ik heb gewaarschuwd dat ik lang niet altijd onverdeeld positief over boeken ben. Moet je een positieve recensie schrijven als je een gekregen boek recenseert, onder het motto "een gegeven paard kijk je niet in de bek"? Ik vind niet dat ik dat kan maken tegenover andere schrijvers die een lage beoordeling van hun boek hebben gekregen. Schrijvers die beduidend beter werk hebben geleverd, want aan dit boek mankeert van alles.
Ten eerste is de e-boekversie niet goed, wat veroorzaakt wordt door de uitgever, Brave New Books (BNB). Zie mijn blog voor details. Dat is de schrijver niet aan te rekenen. Maar BNB heeft blijkbaar geen enkele redactie op het boek toegepast en dat is heel jammer, juist een boek met potentie heeft die redactie zo hard nodig. Dit is daarom een van de boeken die selfpubben en publish on demand in een kwaad daglicht stelt.
Een van de opmerkingen die ik tegenkom in andere recensies, is dat het taalgebruik zo grof is. Nu heb ik zelf een roman geschreven met gemiddeld op elke pagina een "fuck" (nog afgezien van ander grof taalgebruik), dus daar maal ik niet zo om. Wel dat het veelvuldige vloeken de tekst in dit boek ontzettend saai maakt en de enorme hoeveelheid vergezochte vloeken (vaak met alliteratie) het geheel ongeloofwaardig en lachwekkend maken (zoals mijn "fuck"s), wat volgens mij niet de bedoeling was (bij mijn "fucks" was dat wel de bedoeling). Dus grof geen punt, maar net als andere elementen moet er een zinnige balans in de hoeveelheid worden gevonden.
Verder komen er opmerkingen over "kleine foutjes" en toen ik ergens bij pagina 50 was, kwam er zowaar een nieuwe versie, met volgens de schrijver minder fouten. Maar het is er niet wezenlijk beter op geworden.
Maar er is meer. Er zitten veel die/dat fouten in, fouten waarbij de persoonsvorm niet overeenkomt met het onderwerp (enkelvoud/meervoud). Vrij basale grammatica dus. Natuurlijk kun je daar als schrijver overheen kijken (ik kan niet zeggen dat het mij nooit is gebeurd), het is makkelijk te verhelpen door een goede proeflezer of redacteur. Voor mij als lezer is het storend, omdat het me uit de leesflow haalt.
De schrijver gebruikt een wat archaïsch jargon, waar op zich niets tegen is, want het schept een bepaalde sfeer. Het wreekt zich echter wanneer net het verkeerde woord is gebruikt, met een andere betekenis. Of, ook regelmatig, een letterlijke vertaling van het Engels.
Mankeert er mee aan? Ja, bijna alle beginnersfouten worden gemaakt.
Regelmatig verzandt het verhaal in details. Wel staat er boven de paragrafen wie de hoofdpersoon is en wanneer en waar het zich afspeelt, maar dat is niet voldoende om steeds weer in het verhaal te komen.
Ik heb ook sterk de indruk dat de schrijver vaak de draad van het verhaal kwijtraakt. Het is het spel van belofte en de inlossing daarvan, het spel tussen schrijver en lezer dat niet loopt. Je kunt niks beloven als je niet weet waar het heengaat, de schrijver kan niet geboeid raken door het wachten op de inlossing.
In de van van Hymír wordt er op zoveel dingen zoveel nadruk gelegd, dat niet meer duidelijk is welke elementen belangrijk zijn, welke een rol gaan spelen in het verhaal. Dat haalt een groot deel van de spanning weg, want het is onmogelijk om alle details te onthouden. Deze hyperfocus heeft vermoedelijk te maken met wereldbouw.
De rust ontbreekt in het verhaal. Er zit geen ritme in, het gaat maar op dezelfde toon door. Er wordt nergens samengevat of ingedikt, er wordt voor zover ik kan zien ook niet vooruitgeblikt (foreshadowing).
Er lijkt wel een bepaalde lijn in te zitten, maar die is te slap om mijn aandacht bij het verhaal te houden. Die lijn gaat over iemand in het heden die boeken leest waardoor heden en verleden door elkaar gaan lopen. Het is echter niet duidelijk wanneer het in het nu speelt en wanneer er een boek wordt gelezen. Dit heeft er ook mee te maken dat het boek veel te dicht op de personages zit, waardoor je de setting nauwelijks kunt zien, waardoor je ook geen gevoel krijgt voor de wereld, de tijd waarin die speelt, hoe Aards dat die is of juist niet.
Wil dat zeggen dat ik iemand wil afbranden? Nee. Het is niks persoonlijks. Of misschien wel: waarom zou je tegen sympathieke mensen willen liegen?
Kortom, dit boek wil ik van harte aanbevelen bij manuscriptdoktoren, verhaalchirurgen en redacteuren, misschien kunnen die er nog iets van maken.
Misschien een topper, maar niet in deze divisie.
Lees de gehele recensie op mijn blog:
http://schlimazlnik.livejournal.com/#asset-schlimazlnik-443696 | 0neg
|
Chris Brown is een Australische dierenarts die door een cameraploeg gevolgd wordt bij het uitvoeren van zijn werk. Er zijn vrij veel programma’s op televisie te vinden waarin het wel en wee van een dierenartsenpraktijk wordt getoond. Het is spannend, boeiend, verrassend, soms wat verdrietig, vaak schattig. Sinds in de jaren ’80 van de avonturen van James Herriot een tv-serie is gemaakt, zijn dierenartsen niet meer weg te slaan van de buis. Voor het beeldscherm worden dan wel vaak de dierenartsen gekozen die vriendelijk zijn voor het oog. Zo ook Chris Brown, een surferdude met blonde krullen met een drukke praktijk in Sydney. Zijn tv-show heet Bondi Vet en het boek dat nu in het Nederlands vertaald is, draagt dezelfde titel. Bondi is een van de mooie stranden aan de kust in Sydney.
In het boek zijn bijna vijftig van de beste verhalen uit de show opgenomen. De besproken patiënten zijn de gewone huisdieren die wij in Nederland ook kennen, zoals honden, katten, papegaaien, maar ook de wilde dieren die in de Australische natuur te vinden zijn, zoals zeehonden, pinguïns of lori’s en inheemse uilen. In korte stukken vertelt Brown over de patiënt, de kwaal en de behandeling. Hij vertelt er graag het een en ander omheen, zoals bijvoorbeeld bij Harry de papegaai, die zichzelf kaalplukt en pijn doet, omdat hij zo jaloers is op de echtgenoot van zijn eigenaresse, die hij als zijn levenspartner ziet. Een bekend euvel bij papegaaien, dus zo exotisch is dit geval niet, maar het is wel leerzaam om te lezen over de psychische problemen die papegaaien kunnen hebben.
Een euvel bij de verhaaltjes van Brown is dat het allemaal een tikje oppervlakkig blijft. Hij zoeft door de avonturen heen. Hoewel hij zeker emotionele betrokkenheid toont en het duidelijk goed voor heeft met de plaatselijke fauna, blijft de lezer hierdoor een beetje op afstand. Het maakt het boek daardoor wel heel erg toegankelijk en prima geschikt voor jongere dierenliefhebbers, maar verliest waarde voor de dierenliefhebber die al het een en ander heeft gezien en gelezen.
Een tweede kanttekening die bij het boek geplaatst moet worden is de directe Nederlandse overzetting van de informatieve hoofdstukjes uit het Engelse origineel. Die in grijs kader geplaatste tussendoortjes voegen niets aan het boek toe, bevatten slechts absolute basiskennis en soms informatie die in Australië toegepast kan worden, maar in Nederland nooit nodig zal zijn. Zo wordt bij het kader rond het uitzoeken van een pup bij een verantwoordelijke fokker een Australische site genoemd als bron, maar was het wellicht ook leuk geweest als de Nederlandse rassenvereniging toegevoegd was. De grijze blokken hadden beter plaats gemaakt voor wat meer foto’s uit de praktijk van Chris Brown. Daarmee zijn nu een paar pagina’s gevuld, waarbij helaas de zwart-wit foto’s te donker uitvallen en moeilijk te bekijken zijn.
Bondi Vet is een boek dat te makkelijke keuzes heeft gemaakt en daardoor eventueel alleen voor een jonge lezer interessant kan zijn. | 0neg
|
Echt niet goed, ik ben een fan van Cornwell, maar dit boek kon me absoluut niet bekoren. Er zat niets in, je moet sowieso de vorige boeken al gelezen hebben (dat was nu bij me wel het geval, maar toch). Er zit geen vaart in, het leest niet vlot. Ik vond het echt slecht. | 0neg
|
In zee gaat niets verloren.
Geschreven door L.H. Wiener. Voor mij een onbekende auteur, maar ik zal
zéker nog meer van hem gaan lezen. Wat schrijft hij boeiend en interessant.
Waar het boek over gaat is hierboven al meerdere malen omschreven, de inhoud hiervan laat
Ik dus achterwege, maar wil mijn ervaring graag met jullie delen.
Tijdens het lezen van dit boek lijkt het nét of je deel uitmaakt van de familie van
Wiener. Hij schreef dit ter ere van zijn zeventigste verjaardag en zg hem al helemaal voor me.
Hij komt uit een Joods gezin en de problematiek hieromtrent wordt duidelijk en herhaaldelijk
omschreven. Hij heeft het gevoel nergens bij te horen maar dringt door tot de kern van deze problematiek.
Maar het is alleszins een triest verhaal. In zijn roman vloeit zijn humor rijkelijk en maakt het tot een plezierig leesbaar stuk.
Niet onderverdeeld in hoofdstukken, maar in dagen en kortere stukken. Dat maakt het lezen
ervan heel plezierig. Ook de cover is opmerkelijk apart. Uit de collectie van atelier Merkelbach.
Dat mag ook wel eens vernoemd worden want ook een cover moet bij het boek passen en doet dit bij In zee gaat niets verloren, voor de volle 100%.
Ik vind dit een echte aanraden voor iedereen die van goede literatuur houdt.
Dank aan Uitgeverij Atlas dat ik dit interessante boek als een van de eerste heb mogen lezen. | 0neg
|
Dit boek is geschreven in de gang van een verwerkingsproces denk ik. Dat maakt dat het dus niet door een schrijver geschreven is maar door een slachtoffer en je merkt dat meteen door de niet erg hoogstaande lectuur. Het zal waargebeurd zijn maar sommige delen zijn niet te geloofwaardig. Ik denk dat het meisje een hoop verdrongen heeft en om het verhaal compleet te maken het hier en daar aangevuld heeft.
De ervaring die het meisje meemaakt is verschrikkelijk maar het geheel geschreven door het pubermeisje is gewoon niet goed geschreven. Geen structuur weinig verhaallijn en vooral mis ik de emotionele lading ervan. Het meisje beschrijft nauwelijks het waarom het zover gekomen is en hoe ze zich voelt.
Totaal geen diepgang meer een verslag van de dagelijkse gang van zaken.
2 sterren omdat ik min of meer begaan ben met het meisje en andere meisjes die dit dagelijks meemaken maar voor de kwaliteit van het verhaal hoef je geen sterren te geven. | 0neg
|
Fredrick Forsyth is - naast o.m. John le Carré - één van de grote namen in de wereld van de spionage thrillers.
Hij heeft een aantal klassiekers geschreven, waaronder 'de Dag van de Jakhals'.
Zijn meest recente boek 'De Vos' doet die reputatie absoluut geen eer aan, eerder het tegendeel.
Ik ben het ook in grote lijnen eens - ook inhoudelijk - met de Hebban - recensent.
Het idee van cybercriminaliteit is op zichzelf uiteraard een interessant en zeker actueel thema. Maar de manier waarop Frederick Forsyth dit uitwerkt oogt al vrij ongeloofwaardig. Een doodgewone autistische jongen van 18 - zonder computeropleiding - slaagt erin een ganse reeks grote computernetwerken te hacken - op basis van zijn zgn. intuïtie. Niet enkel de NSA moet eraan geloven, maar ook een ultrageheim Russisch project en het atoomnetwerk van Iran. En op het einde wordt ook Noord-Korea nog bij het verhaal betrokken.
Dit alles beschreven in een wereld van zwart-wit verhoudingen. Daarbij zijn de Britten uiteraard superieur op alle gebied, de Russen een hoop klungelaars en de Iraniërs uiteraard zuivere duivels. Met daar tegenover een ophemeling van de Israeli's. Dit alles ondermijnt sterk het realiteitsgehalte van dit boek.
Zo gaat een interessant thema de mist in.
Er zijn uiteraard interessante passages in het boek, maar in zijn geheel oogt het boek nogal warrig, met onnodige uitweidingen en haast didactische passages over de werking van inlichtingendiensten.
Voor Frederick Forsyth lijkt me dit 'het boek teveel'. Vaak getuigt het van wijsheid tijdig te stoppen. | 0neg
|
Het was makkelijk weg te lezen. En Wren is cool. Maar dat is het enige positieve wat ik te zeggen heb over dit boek.
Ik haatte de hoofdpersonage, Cath. Ik kon me totaal niet vinden in haar wegrengedrag. Ze zeurde over alles zonder dat ze stappen zette om hier verandering in te brengen. Ze leefde door haar fanfictie heen zonder oog te hebben voor de realiteit. Ik snap de allure van escapisme. Maar een realiteits-check was wel even nodig. Toch was ze erg neerkijkend naar andere mensen toe die niks snapte van haar fanfictie wereldje. Vind je het heel gek?
Zelfs als ze een buitenkans voorgeschoteld krijgt om iets met haar schrijftalent te doen, pakt ze deze niet.
Dit boek bevat cliché na cliché na cliché. Ik ben geen fan. | 0neg
|
Jammer, een vreselijk boek, terwijl Ik ben Amerika juist zo goed is! Moeten we zo nodig geconfronteerd worden met deze porno, of snap ik het niet! | 0neg
|
Het is moeilijk een literaire thriller te definiëren. Over het algemeen is iedereen er wel zon beetje van overtuigd dat zon thriller lekker weg moet lezen, en wordt het literaire gedeelte gemakshalve door de vingers gezien. De meesten zullen het er ook mee eens zijn, dat spanning essentieel is in dit genre. Bij Åsa Larsson zal de lezer echter niet tevreden zijn met de spanningsboog, die is er namelijk nauwelijks.
In het begin sleept Larsson je echt mee door te vertellen over het verliefde stelletje Wilma Persson en Simon Kyrö, die op een zekere avond besluiten een geheimzinnig vliegtuigwrak op te duiken in het Vittangimeer. Het wordt beschreven uit het perspectief van Wilma en wanneer zij in een ander meer opduikt wordt het duidelijk dat hier geen sprake is van een ongeluk. Door het boek heen komt Wilma (als dode) een aantal keer terug en kijkt zij melancholisch neer op haar moordenaars die al vrij vroeg in het verhaal worden verklapt. Maar vaker neemt ze een kijkje bij haar geliefde overgrootmoeder Anni waarbij ze logeerde en die vol verdriet thuis zit.
Nadat het lijk van Wilma is gevonden, houden officier van justitie Rebecka Martinsson en inspecteur Anna-Maria Mella een aantal onderzoeken om meer te weten te komen over deze verschrikkelijke gebeurtenis. Het hele dorp is echter schichtig en werkt niet bepaald mee met het onderzoek, bang voor wat er komt en bang voor de gebroeders Krekula die de bewoners onder druk zetten. Wanneer er een dode valt in het dorp die meer schijnt te weten over het voorval, is het glashelder dat er meer aan de hand is dan op het eerste gezicht lijkt. Al snel zijn er verschillende verdachten, de lezer weet dan al lang wie de daders zijn, en hoe het gebeurd is. Ik denk ook dat dit het jammere aan het verhaal is. De lezer weet alles al, en hierdoor kan je het boek geen pageturner meer noemen, de spanning is eraf.
Tot de woede is geluwd is beschreven vanuit vele perspectieven, levend en dood. Dit maakt het verhaal enigszins dynamisch. Het kan echter best verwarrend zijn met alle Zweedse namen die er worden rondgestrooid. Afgezien van die namen borrelden er geen Zweedse gevoelens op. De natuur wordt wel gedetailleerd beschreven, het had alleen overal ter wereld kunnen zijn. Misschien komt dit omdat het dorp Kiruna, dat als decor voor Larssons misdaadromans wordt gebruikt, de plek is waar Larsson zelf is opgegroeit en dus bepaalde dingen te vanzelfsprekend voor haar zijn om te vermelden.
Het valt op dat de beschrijvingen af en toe niet met de verbeelding kloppen; Er kwam een raaf aanvliegen. Hij bracht zijn karakteristieke geluid voort, alsof je met een stok op een olievat slaat. Een stok slaan op een olievat klinkt heel anders dan een vogel, in dit geval zelfs een raaf.
Opmerkelijk is dat Larsson diep op de personages ingaat, zelfs helemaal met flashbacks naar de 2e wereldoorlog, wat overigens best aardig is. Ondanks dat de persgonages veel diepgang bevatten, krijgt de lezer geen goed beeld. Je ziet de personages niet echt voor je, wanneer ze rondlopen in dat trieste dorp in Zweden. Vooral bij de hoofdpersonen Anna Maria Mella en Rebecka Martinsson ontbreken uiterlijke kenmerken waardoor het identificeren of inleven in de personages erg moeilijk wordt.
Op de achterkant van het boek wordt er gesproken over concurrentie voor de Noorse Crime Koningin Karin Fossum, toch hoeft Fossum hier nog niet bang voor te zijn. Waar het boek Midzomernacht geschreven door Larsson, nog de prijs voor beste Zweedse misdaadroman ontving, is dit boek absoluut geen aanrader voor degene die zin heeft in een echte spannende thriller. | 0neg
|
Vooropgesteld, de stelling luidt: "Je houdt van Brusselmans of je hebt een rabiate afkeer van hem". Welnu, ik persoonlijk ben een fan van Herman, maar als je "bijna elke maand (...)" een boek schrijft, zit er natuurlijk wel eens een boek bij wat ook door de fans minder wordt geapprecieerd.
Dit is (voor mij) zo'n boek. Ik hoop dan ook niet dat dit boek wordt uitgebreid tot een trilogie met de levensverhalen van bijvoorbeeld Sebastiaan Puch en Henk Kreidler.
Ik ga maar gauw over tot aanschaf van "Hij schreef te weinig boeken", dat, zo heb ik van horen zeggen, het hoogtepunt moet zijn uit Herman's oeuvre. | 0neg
|
Jerry Grey is een internationale thrillerschrijver, hij is bekend onder pseudoniem Henry Cutter. Op zijn 49e wordt hij met alzheimer gediagnosticeerd. Al vrij snel wordt hij in een tehuis geplaatst, omdat zijn herinneringen en fantasie door elkaar beginnen te lopen. Zo erg dat hij de geschreven moorden van zijn thrillers opbiecht alsof hij zelf gepleegd zou hebben. Men ziet er geen kwaad in. Maar waarom blijven er mensen dood gaan om hem heen?
Je moet houden van de schrijfstijl maar er zitten genoeg plots en twist in om je te laten raden waar het boek heen gaat.
er wordt Jerry aangeraden om een dagboek/logboek bij te houden. dit is een beetje verwarrend geschreven. Iedere dag wordt er een stuk van uit het dagboek verteld en vanuit de werkelijkheid. Daardoor wordt er redelijk wat herhaald. | 0neg
|
- slappe plot
- onnodige seks (dient het verhaal niet/nauwelijks)
- elk probleem wordt met een moord opgelost
einde. | 0neg
|
Wat een teleurstelling is dit boek. Tot nu toe is dit het slechtste boek dat Anne Holt geschreven heeft. Ik heb het met moeite doorworsteld. Geen enkel moment was het spannend. Ik hoop dan ook dat haar volgende boek het niveau van de vorige haalt. | 0neg
|
Bij het zien van de cover van Ultima van L. S. Hilton wil je weten waar de witte kleur van dit deel voor staat. Al heb je wel een vermoeden waar die kleur voor staat. Je zou die kleur op meerdere manieren kunnen opvatten.
Net zoals in het vorige deel schept de proloog veel hoop. Je verwacht, of beter gezegd je hoopt, dat je weer een superspannend deel gaat lezen, meer in de trant van het eerste deel. Even lijkt het ook zo te zijn, maar dan zakt het weer af en wordt het soms zelfs langdradig en saai ondanks dat er een paar verrassende wendingen in zitten die je niet verwacht. Het duurt een hele tijd voor het weer een beetje spannend wordt, dat er weer echt wat gebeurd. Je zou kunnen zeggen dat dit het slechtste, saaiste deel is van de drie van deze boekenserie ondanks dat het een verrassend eind heeft. Toch wil je doorlezen omdat je wilt weten hoe het af zal lopen. Je wilt weten of Judith zal blijven leven, welke identiteiten ze nog meer aanneemt en wat er allemaal nog gaat gebeuren.
In dit deel kom je eindelijk achter de waarheid van wat er in de jeugd van Judith is gebeurd en wat haar eerste echte moord was, hoe ze wraak neemt op een van haar bazen en op anderen en kom je erachter of ze uiteindelijk blijft leven of dat ze haar 9 levens heeft verspeeld.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2018/10/ultima-l-s-hilton.html. | 0neg
|
Als de dood is een toepasselijke titel voor een verhaal die veelal over de dood gaat. Desiree en Thomas hebben hun eigen restaurant die failliet lijkt te gaan. om het restaurant en misschien hunzelf te redden gaan ze een week op vakantie met de moeder van Desiree. Het blijkt een week te zijn waarin oude geheimen, verhalen naar boven komen en alles tot de dood geschreven zal zijn. Spannend was het verhaal niet, boeiend ook niet. Schrijfstijl vond ik ook niet bijzonder. Al met al een zeer saai verhaal zonder enige echte duidelijke verhaallijn. | 0neg
|
Omdat ik in het begin steeds maar een aantal pagina's per keer kon lezen, kwam ik niet lekker in het verhaal. In de afgelopen twee dagen heb ik een enorme leesspurt gemaakt, waardoor het relaas van Audrey in elk geval wat meer continuïteit kreeg, maar het bleef voor mij toch erg warrig en onsamenhangend.
De woordgrapjes (in het boek werden die ook wel "woordgrappig" genoemd) zullen in het Engels ongetwijfeld hilarisch zijn, maar in het Nederlands kwamen ze niet altijd even goed over.
Wat nogal bijzonder is aan dit boek, is dat er behalve punten en komma's geen interpunctie is, maar op de één of andere manier hoort dat ook wel bij dit boek. | 0neg
|
Legal thriller die met een kijkje achter de schermen van een Nederlands advocatenkantoor nog het meeste doet denken aan een matige aflevering van een (Amerikaanse) dramaserie op televisie. Strafrechtadvocate Femke Wolzak treedt weer aan in In haar eer, het vijfde deel uit de thrillerserie van Tess Franke. Dat Tess Franke een pseudoniem is van auteur Gert Jan de Vries is bij het bespreken van deze thriller van direct belang, aangezien de misstanden ontsproten aan een mannelijke fantasie gevoelig kunnen liggen. Met name bij vrouwen.
Femke pleit voor verdachten. Niet per definitie slechteriken, want soms is een verdachte domweg slachtoffer van de ongelukkige samenloop van omstandigheden waardoor hij of zij toevallig de aangewezen dader is. Gert Jan de Vries neemt in In haar eer een aanzienlijk risico de sympathie van zijn(vrouwelijke) lezers te verspelen door Femke een verkrachtingszaak op zich te laten nemen. Tegen het beleid in van het advocatenbureau waar zij een van de partners is, en spraakmakender nog: ze verdedigt de man die zijn vriendin (al dan niet) heeft verkracht. De scheidslijn tussen vrijwillige en gedwongen seks is soms subjectief en hoe dan ook moeilijk aantoonbaar, maar Femke wint de zaak. In zaken als deze is het gros van de samenleving echter niet gauw bereid zijn oordeel bij te stellen en de vrijgesprokene pleegt zelfmoord omdat hij niet kan leven met de schande. Wat beschouwt kan worden als een bekentenis, maar dit terzijde.
Een lange aanloop, maar dan begint het voor Femke pas echt. Ze wordt benaderd door een plastisch chirurg die door haar verdedigd wil worden in een zaak die een cliënte tegen de kliniek van hem en zijn zakenpartner aanspant. De cliënte is verkracht, en hoewel daarvan bewijs te over is, blijft de man bij hoog en laag beweren dat hij onschuldig is. Femke weigert de zaak, hij valt haar lastig en komt vervolgens op vreemde wijze om.
Op dit punt, halverwege het boek, is het nog ongemakkelijk onzeker welke kant de hortende en stotende plot lijkt op te gaan. Diverse hoofdstukken zijn geschreven vanuit een onbekend ik-perspectief van een (of misschien meerdere) mannelijke personage(s). In dit perspectief worden de vreselijkste verkrachtingen gepleegd en de vrouwen gruwelijk afgeslacht.
Een andere grote zijlijn in de plot is Femkes probleem in de werksfeer; haar zakenpartners willen haar kwijt. De anders zo uitgesproken, vastberaden advocate is nu zo vertwijfeld dat ze hulp zoekt bij een oud-studiegenote die haar adviseert in wat een frauduleuze kwestie lijkt te zijn.
Alsof de volledig naast elkaar lopende verhaallijnen niet al genoeg verwarren, zijn hier en daar ook nog stukken ingevoegd uit een zogenaamde thriller die Femkes vriend Ben over haar schrijft. De Agatha Christie zoals hij haar neerzet staat in schril contrast met Femkes huidige optreden en de details in beschreven zaak berustend op de kliniekverkrachting stroken niet met de waarheid. Wanneer alle verhaallijnen onverhoopt uiteindelijk toch samen komen, wordt achteraf − à la Agatha Christie − de zaak verklarend doorbesproken. Verklarend? Helaas, de lezer moet zo nodig nog één keer op het verkeerde been worden gezet. Flauw met koude-douche-effect.
In haar eer werkt op meerdere fronten storend. De plot is allesbehalve consistent, de constructie is wankel en verdient geen schoonheidsprijs. Femkes leven heeft in dit vijfde deel veel weg van een meanderende soap. De druppel is de aangezwengelde discussie rond de stelling dat mannen als dader! evengoed slachtoffer zijn in een verkrachtingzaak. Tamelijk stuitend. Zoals Femke zelf haar opponenten geregeld de mond snoert: "géén gezwatel, alstublieft!" Gauw op naar een volgend, hopelijk beter deel. | 0neg
|
Het idee om een roman over Audrey Hepburn en Anna Frank te schrijven, met de bedoeling er “Het verhaal dat nooit eerder werd verteld” van te maken, maakt de lezer nieuwsgierig.
We beginnen met een introductie van Otto Frank op weg naar Audrey Hepburn in 1957. Er zijn plannen om het dagboek van Anne te verfilmen en Otto wil graag dat Audrey Anne speelt.
Het antwoord op deze vraag lezen we in het laatste hoofdstuk.
De volgende 80 pagina’s gaan over Audrey’s kinderjaren in Engeland, waar in met name haar moeder op de voorgrond staat. Daarna krijgen we in 13 pagina’s in vogelvlucht de kindertijd van Anne via de beschrijvingen van haar moeder Edith. Zowel Anne en Audrey blijven op de achtergrond en als lezer krijg je geen contact met de meisjes.
Op zo’n 1/3 van het boek wisselen de stukken over Anne en Audrey elkaar af, waarbij vooral veel aandacht uitgaat naar Audrey’s leven. Er wordt vooral rond de meisjes heen geschreven; ouders, omgeving en omstandigheden krijgen veel aandacht. Pas aan het eind, in het laatste oorlogsjaar, kan er met de meisjes worden meegeleefd. Daar zien we ook dat Jolien Janzing virtuoos kan schrijven.
Een verbinding tussen Audrey en Anne is erg mager; beiden geboren in 1929 en Audrey kent de dagboeken van Anne. Zoals veel mensen die de dagboeken van Anne gelezen hebben is ook Audrey erdoor geraakt. De vraag aan haar om Anne te spelen kan een mooi uitgangspunt voor een roman zijn, maar vormt hier vooral de omslag van het verhaal.
De ondertitel kan ik niet terugvinden in de roman of het moet de gekunstelde verbinding tussen Audrey en Anne zijn. De gebruikte historische gegevens m.b.t. Audrey en Anne zijn voor de geïnteresseerden bekend.
Het is een rommelige roman; het skelet van historische gegevens prikt regelmatig storend door het verhaal heen. Bekende foto’s worden gedetailleerd beschreven. Straatnamen zonder verdere betekenis, uitweidingen over en de namen van vriendinnen van Anne zonder dat ze verder betekenis krijgen. En ook de mythe van de verzetsdaden van Audrey en “de slag om Arnhem” worden uitgebreid en spannend beschreven.
Er wordt soms op de hurken gezeten en veel uitgelegd, kennis over de levens van Anne en Audrey, kennis over de aanloop naar en over tweede wereldoorlog met al zijn gruwelen, wordt dan weer wel en dan weer niet verwacht.
Soms zijn er mooie beschrijvingen, zijn er spannende stukken. Soms ook erg bedachte en gekunstelde vergelijkingen die lang doorgaan, zoals bijvoorbeeld de gestorven oma van Audrey vergelijken met een een musje in een uitgebreide uitweiding.
Het Is een gekunsteld boek waar met vlieg en plakwerk geprobeerd wordt de titel en ondertitel waar te maken. Met enige aanpassingen kan het een spannende en mooie jeugdroman zijn. | 0neg
|
Dit boek vond ik een beetje een twijfel geval. Op de helft had ik bijna de handdoek in de ring gegooid, zo saai was dit boek. Toen begon het toch wel interessant te worden alleen blijf ik dit een beetje een vreemd boek vinden. Ik weet nog steeds niet wat Nefalym eigenlijk zijn en ineens was het boek uit. Best wel teleurstellend. Dit was mijn eerste kennismaking met Brad Winning maar ik denk, tevens mijn laatste. | 0neg
|
Ook dit boek van Patrick is weer ontzettend vlotjes geschreven en leest dus als een tierelier, maar... het haalt het zeker niet bij zijn debuut Weg van Lila. Het is wel erg voorspelbaar welke kant het verhaal opgaat. Daarnaast heeft Djon veel medelijden met zichzelf wat bij mij soms toch irritatie opwekte. Dit vervolg van Weg van Lila zie ik ongeveer hetzelfde als Kluun met De Weduwnaar, zijn opvolger van Komt een vrouw bij de dokter. Het kan niet tippen aan het eerste boek. Ik vind hen allebei dezelfde rauwe schrijfstijl hebben, waar ik overigens wel zo af en toe van houd ;-) Daarnaast hebben ze allebei een gedeeltelijk autobiografisch boek uitgebracht met daar weer een vervolg op. Zowel bij Kluun als bij Patrick zie je dat de opvolger het nét niet gaat redden tegenover het eerste debuut... Desondanks denk ik wel, dat Patrick het schrijven in zich heeft, maar bij een eventueel volgend boek zou ik 'm willen aanraden geen vervolg meer te gaan schrijven over Lila, maar een boek op zichzelf. Ik denk, dat 'ie dat wel in zich heeft! | 0neg
|
Het citaat van August Strindberg vóór in het boek dekt de inhoud: “En toch zijn deze kleinigheden niet zonder betekenis in het leven, want het leven bestaat uit kleinigheden.”
We volgen het dagelijks leven van een Finse familie afwisselend gezien door de ogen van Max of zijn vrouw Katriina of hun dochters Helen en Eva. De gebeurtenissen zijn niet bijzonder.
Met een anekdote over een hamster wordt de lezer in het verhaal getrokken. Maar wel op een wat geforceerde manier. Deze eerste fout, zoals het ongelukje met de hamster genoemd wordt, hoort volgens mij namelijk niet thuis in het rijtje ‘fouten’ dat leidt tot de scheiding van Max en Katriina. Dat die scheiding er daadwerkelijk komt, lees je in de eerste zin van het boek. Het einde van het boek is daar niet duidelijk over. Als je de eerste zin vergeten bent, zou je denken dat het eind open is. Er is geen climax, het verhaal stopt gewoon.
In de eerste twee hoofdstukken worden met name Katriina en haar vrouwelijke baas Wivan nogal als karikaturen neergezet. Daarna worden de figuren meer personages. Het verhaal kabbelt verder, maar het leest vlot met grappige typeringen. De bespiegelingen over sociologische onderwerpen zijn leuk. De opmerkingen over de Finse maatschappij zijn informatief.
Het laatste hoofdstuk is een zoetsappige epiloog. Op het huwelijk van zijn jongste dochter Eva zegt Max: “maar de echte uitdaging, die jullie nu samen aangaan, is elkaar niet uit het oog te verliezen, te leren leven via de ander in plaats van jezelf”.
Vraag: Waarom heeft hij dat zelf dan niet gedaan?
Misschien is deze vraag te beantwoorden met Hanlon’s scheermes dat ook in het boek ter sprake komt: “Schrijf nooit aan kwade opzet toe wat afdoende verklaard kan worden door domheid”. | 0neg
|
Lastig boek om doorheen te komen. Het verhaal kabbelde maar een beetje voort en was eigenlijk nergens lachwekkend. Ik heb het uitgelezen omdat ik benieuwd was of er nog iets zou gaan gebeuren, maar dat was niet het geval. Ik zou niemand aanraden dit boek te lezen | 0neg
|
Het is 1982. Als George Clare op een winterse namiddag uit zijn werk komt, vindt hij thuis het levenloze lichaam van zijn vrouw. Zijn driejarige dochter zit in de hal en kan niet zeggen wie er verantwoordelijk is voor haar moeders dood. George wordt in het moordonderzoek direct aangemerkt als hoofdverdachte.
Wat heeft zich in het huis afgespeeld? Welke geheimen hadden de Clares voor elkaar? Op subtiele wijze laat Brundage steeds meer doorschemeren over hun problematische huwelijk, hun relaties met vrienden en buren, en de gekwelde geschiedenis van de vorige bewoners van het huis.
Het verhaal gaat voornamelijk over George en Catherine, hoe ze elkaar ontmoeten, hoe hun leven samen loopt en helaas hoe Catherine haar noodlottige einde tegemoet gaat. Wanneer George en Catherine verhuizen naar een dorpje en hun intrek nemen in een huis die al een verschrikkelijk verleden heeft, gaat hun relatie van slecht naar slechter. Gelukkig zijn er de Hale broers die veel voor Catherine betekenen, en die zo hun eigen geschiedenis met het huis hebben.
Het verhaal speelt zich af in Chosen een echte ons kent ons dorpje, en meerdere dorp bewoners spelen een rol in het verhaal. Waardoor het allemaal samen komt, je leest over hun levens, en hun gedachtes. En hoe dat allemaal samen valt door de afschuwlijke gebeurtenissen.
Persoonlijk viel het boek mij erg tegen. Ik had een spannend verhaal verwacht die me met meerdere plots op t verkeerde been zouden zetten. Dit gebeurt helaas niet. Ook is de manier van schrijven totaal nieuw voor me. Het lijkt alsof de schrijfster dacht, ik ga alleen punten en komma's gebruiken dat geeft het boek een bepaalde sfeer. Totaal niet! Erg storend dat er geen aanhalingstekens waren waardoor je continue afvraagt is dit een gedachte, spreekt diegene zich nu hardop uit?
Er werd ook teveel geschreven vanuit andere personages, ook dit was een stoorzender. Wie lees ik nu weer?
Jammer want het verhaal op zich is best te doen, het laat je toch even stilstaan bij het feit dat er veel vrouwen in een onderdanig en eenzaam huwelijk zitten, sommige met net zo'n noodlottige einde. Is dit een hint van de schrijfster om als buitenstaander op te komen voor je buur, vriendin,zus etc om dit soort afschuwelijke gebeurtenissen te voorkomen?
Niets is wat het lijkt en ieder huisje draagt zijn kruisje speelde voor mij erg de boventoon in dit verhaal.
Wat dat betreft doet de titel het verhaal eer aan: Alles houdt op te bestaan.
Voor mij sloeg dit gelukkig ook op het boek zelf, ik ben blij dat dit boek aan zijn einde is gekomen! | 0neg
|
Op de Vlaamse televisie was de serie Sedes & Belli te volgen. Als scenarist schreef Bavo Dhooge hieraan mee. Salieri is een thriller die vervolgens daarop gebaseerd is. Sedes & Belli zijn partners bij SCAN Recherche, een bureau van privé-detectives in Oostende. Salieri is een renpaard uit de hoogste prijsklasse van Kirstina Berk. Dit paard van ruwweg een half miljoen euro is verdwenen en de detectives van SCAN Recherche krijgen opdracht het te vinden. Dhooge doet met Salieri een aardige poging een thriller te schrijven waarbij het nou eens niet gaat om een moord. Voor die poging kan ik alleen maar waardering hebben. Op een gegeven moment wordt er wel een moord gepleegd, maar daar gaat dit boek primair niet om. De moord onderstreept slechts de ernst van de vreemde verdwijning van een favoriet in de paardenracerij. Met dat paardenwereldje wordt in het boek nader kennis gemaakt waarbij verschillende negatieve aspecten uitvergroot worden: doping en jockeys die hun paard inhouden om zo de uitslag van een race te bepalen waardoor zij flink geld verdienen aan de weddenschappen die aan de race verbonden zijn.
Behalve het onderzoek vormen de personages een belangrijk onderdeel van het boek. De auteur laat de lezer een kijkje nemen in de privé-levens van Frank Sedes, Lena Belli, de andere medewerkers van SCAN Recherche en de personen verbonden aan de paardenraces. Vooral de familie van Berk staat centraal want daarop richt het onderzoek zich. Dhooge slaagt erin de personages geloofwaardig weer te geven.
Op de achterzijde staan persreacties op Dhooge's vorige boek SMAK. Als ik mijn collega recensenten mag geloven, is dat boek grappig geschreven. Misschien heeft Dhooge het ook bij dit boek geprobeerd. Helaas heeft de humor geen vat op mij. Hierdoor blijft Salieri droge kost. Erg spannend is het echter ook niet geworden. Maar misschien dat ik het boek beter kan appreciëren als ik de TV serie gevolgd had. Uiteindelijk is het boek een extract van de serie, behoorlijk geschreven en met net genoeg vaart om te blijven lezen. | 0neg
|
Bella is een ontstaan uit de gedachten van Joost Vandecasteele en nadien in beeld gezet door Jeroen Los. Verwacht bij deze roman in beelden zeker geen graphic novel. Bella vertelt het verhaal van een meisje geboren na het tijdperk van de grote twijfel. Een vreemd wereld waarin alle problemen van nu zo vergroot worden dat het absurd wordt. Om het verhaal helemaal af te maken gooit Vandecasteele er ook nog verscheidene sciencefiction elementen in om het geheel af te maken. Denk dan aan ruimtewezens en reizen in de tijd.
De tekeningen van Jeroen Los, met zeer veel blauwtinten, vullen het verhaal aan en zorgen ervoor dat je het boek blijft lezen. Het verhaal zelf kon mij moeilijk raken, ik vond het te vergezocht en absurd waardoor ik regelmatig wou stoppen met lezen. Gelukkige bevat het boek maar 224 pagina’s en was de pijn van korte duur.
Bella is een absurd boek dat je ofwel geweldig zal vinden ofwel ga je het haten, maar het zal je hoe dan ook bijblijven. | 0neg
|
Ik was één van de gelukkigen die dit boek als e-book van Hebban kreeg nog voor het in de winkel ligt. In het kader van een zogenaamde Proof Party Giveaway van de uitgeverij kregen maar liefst 1000 Hebban lezers de mogelijkheid dit boek te downloaden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me niet zo in de inhoud er van verdiept had voor ik me inschreef voor de actie. Ik vind het bij voorbaat al ontzettend leuk dat ik via Hebban de kans krijg om een boek te lezen vóór deze in de winkels ligt en dat de uitgever blijkbaar ook waarde hecht aan de mening van de Hebban-lezers. Vol goede moed begon ik met het lezen er van. De mooiste zinnen volgen me om de oren en ik dwong me zelf ze opnieuw te lezen tot ik de betekenis er van ook volledig tot me door had laten dringen, alleen...daar ging het mis: ik snapte de mooie zinnen vaak niet. Wel de woorden afzonderlijke en ook de zinnen zelf maar ik zag ze niet in de context van het verhaal waardoor het een behoorlijke opgave werd het boek nog helemaal uit te lezen. Dat is me toch gelukt en mede door een spontaan opgericht leescafé in deze blog van Gigi (https://www.hebban.nl/spot/elegieen/nieuws/billie-seb-leescafé), is het me uiteindelijk gelukt ook nog iets van het verhaal te gaan snappen. Maar nee, het trieste verhaal van Billie &Seb is toch niet mijn ding, alle mooie zinnen ten spijt. En ook de spanning die toch opgebouwd leek te worden, kwam niet tot de verwachte climax en de personages bleven te ver van me afstaan. Ik heb getwijfeld tussen twee en drie sterren. Als het zou kunnen, dan had ik 2.5 sterren gegeven maar dat gaat helaas niet. Drie vond ik net te veel, dus het zijn er maar twee geworden. | 0neg
|
het boek 'het huis aan de de rivier' begint met het verhaal van Sonia.
Zij krijgt visite van Jez en daardoor krijgt ze ineens weer jeugdherrinneringen terug aan haar tijd met Seb. Helaas wordt al op de achterzijde verraden in welke relatie zij tot elkaar staan.
Door terug te denken aan haar tijd met Seb, komt ze ineens tot het besluit om Jez bij haar te houden. Ze is onder de indruk van zijn jeugd en zijn lichaam, hoewel ze niks seksueels van plan is.
Ook krijg je het verhaal van de kant van Helen te weten. Hier merk je de paniek van de familie van Jez en ook hier zij op verschillende manieren hiermee omgaan.
Al met al was het een indrukwekkend verhaal, geen echt thriller met spanningen en gruwelheden maar een verhaal dat na het nemen van 1 keuze, je leven drastisch kan wijzigen. | 0neg
|
Helaas viel dit boek mij wat tegen :-( Aan de schrijfstijl van Isa Maron ligt het niet, want haar schrijfstijl is wel lekker vlot. Het is meer het verhaal wat mij totaal niet raakte. Ik merkte, dat wanneer het over het verleden ging van Olga, dat het mij boeide en het mijn aandacht kreeg, maar zodra het overging op de erotiek liet het mij los. Misschien dat ik het boek daarom ook vooral in het begin verwarrend vond. Op de helft heb ik getwijfeld om door te lezen, omdat het boek mij niet wilde raken. Het gaat een stapje verder dan de boeken van Heleen van Royen, terwijl ik die juist wel heel aardig vond. De SM wereld komt duidelijk naar voren en de handelingen zijn ook uitvoerig beschreven. Voor mij ging het nét ietsje te ver... Ik snap ook totaal niet wat haar verleden met de sm wereld te maken heeft. | 0neg
|
Ik vind dit een erg lastig boek om doorheen te komen. Ik heb nu 200 van de 249 bladzijdes gelezen (E-book, aantal blz ligt aan grootte letters) en nu pas komen de verhaallijnen samen. Jammer. Vond het eerder net of ik drie aparte boeken door elkaar aan het lezen was, waardoor ik telkens moest schakelen in het verhaal en uit m'n concentratie gehaald werd.
Verder vind ik het taalgebruik van Lineke ouderwets cq oubollig, wat het boek minder vlot leesbaar maakt.
Als zij de lijnen eerder en beter in elkaar had laten overvloeien had ik het boek meer dan twee sterren gegeven. Ik vind het nu maar zo-zo. | 0neg
|
Het taalgebruik in dit boek is veel lyrischer en beschrijvend dan een doorsnee boek, en als je die taal dan uit de mond van dertienjarige meisjes laat komen, klinkt alles heel overtrokken. Je leest door omdat die minne en beestachtige handelingen door Mengele je niet loslaten, maar het boek lijkt eerder een sprookje voor volwassenen, alles komt goed, alles lukt, ondanks uithongering, uitputting en verwondingen. | 0neg
|
't Jagthuys, geschreven door Merijn de Boer, vertelt het verhaal over Vera, Binnert en zijn moeder. Vera is een jonge vrouw, ze is 'zorgverlener' - lees: prostitué voor mentaal en lichamelijk gehandicapte mensen. Zo komt Vera op een dag in 't jagthuys terecht waar ze voor het eerst kennis maakt met de moeder van Binnert, Leentje Bruinworst. Vera ontmoet Binnert pas later, maar bij de eerste 'ontmoeting' is ze al meteen verliefd op Binnert. Het is dan ook haar bedoeling om Binnert, die wereldvreemd is en al zijn hele leven opgesloten zit in 't jagthuys, weg te krijgen van zijn moeder.
De achterflap klonk veel belovend en wekt meteen de indruk voor een spannend liefdesverhaal. Echter kan je er niet uit afleiden dat het boek erotisch getint is. Sommige scènes zijn dan ook te expliciet en zelfs overbodig voor het verhaal.
Anderzijds wil de schrijver hiermee duidelijk maken hoeveel Vera om Binnert geeft en omgekeerd.
Het boek begint vlot, maar naderhand werd het toch wat minder interessant, temeer door de te beschrijvende stijl van de auteur. Het is te begrijpen dat mensen deze schrijfstijl appreciëren, maar deze stijl is niet voor iedereen even aangenaam.
Het boek heeft natuurlijk ook positieve elementen, zo kan Merijn de Boer heel mooi karakters schetsen. De personages zijn mooi afgewerkt en iedereen heeft een eigen achtergrondverhaal hierdoor krijgt ook het verhaal meer diepgang. Het cliché van verboden liefde en de gemene schoonmoeder werkt de auteur hier wel mee weg.
Het einde van het boek - wat ik niet ga verklappen- was uiteindelijk bevredigend voor de lezer, onder meer omdat er geen vragen onbeantwoord blijven.
Eind goed al goed zeggen ze, 't Jagthuys was voor mij persoonlijk dus geen toppertje, maar afbreken ga ik het zeker niet doen, smaken verschillen, dit genre is waarschijnlijk niet aan mij besteed. | 0neg
|
Ik was erg onder de indruk van zijn boek "Het kleine meisje van meneer Linh", maar dit boek is heel wat anders. Wat Charlotte zegt: pure poezie. Was dat het? Ik weet het niet, want daar heb ik geen verstand van (ik geloof dat ik nooit eerder poezie gelezen heb) Maar als dit poezie is dan vind ik dat niet zo, dan is dat niet mijn ding zeg maar. Daarmee zeg ik niks ten nadele van het boek maar ben ik daar (nog) niet aan toe. Ik had nog twee andere titels van Claudel uit de biep gehaald maar die ga ik toch lezen; wellicht is dat ook poezie en kan ik mezelf daarmee verrijken. Je moet tenslotte wel open staan voor dingen die je (nog) niet kent, toch? | 0neg
|
Het had zo interessant kunnen zijn, maar helaas. Het blijft een verhaal dat weinig boeit. Het blijft allemaal wat aan de oppervlakte, weinig deipgang voor wat betreft de verschillende culturen en de onderlinge relaties. Sonia woont ook niet in Senegal maar gaat er alleen af en toe op vakantie, dat zal waarschijnlijk deels verklaren waarom het allemaal niet zo spannend is. Ben normaal een grote fan van de zgn. "bewogen vrouwenlevens" boeken, maar dit boek hoort daar wat mij betreft niet bij. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.