text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Een Atlantis queeste. Archetypisch voor verlangen naar tijden, lang geleden, waar kennis en normen van hoge kwaliteit. Plato wakkerde het aan. Hij had er over gehoord in het oude Egypte. Het gegeven bezorgt schrijvers van avonturenboeken al jaren werk. En de lezer soms plezier. Probleem is wel dat het Altantis van Plato bij uitstek een avontuur van de geest is. Maar is dat geschikt voor de huidige tijd? Nu is er vooral een markt voor actie en avontuur. En als het dan om actie met een archeologisch tintje gaat dan hebben Indiana Jones en Lara Croft de trend gezet. Het type ontdekkingstochten te voet en met een tentje in een nog deels onontgonnen wereld kon nog bij Verne en Rider Haggard. Andy McDermott kan er in zijn De jacht op Atlantis niet meer mee aankomen. Hij heeft gps, snelle boten, helikopters en vliegtuigen. Bij Verne en Rider Haggard was de tocht al een avontuur. Bij McDermott is het neerknallen van zoveel mogelijk schurken het avontuur. Bloed en schedeldelen vliegen je constant om de oren. De held vliegt naar de Amazone, de hightech boot ligt klaar en een paar uurtjes later is het onbekend gebied.
De jacht op Atlantis leunt aan de ene kant zwaar op overbekende ingrediënten. Een team met een jonge vrouwelijke archeologe, oud militairen die kunnen knokken. Moedige wetenschappers en stoere binken in een team. Betaald door een schatrijke excentriekeling. Tegengewerkt door een andere net zo excentrieke rijkaard met andere plannen. Een mol in de groep. De groep van de Amazone naar Càdiz over de aardbol gejaagd. Tibet aangedaan. In de Oceaan gedoken. En steeds als het team weer een raadsel oplost of een geheime boodschap decodeert (we worden er sinds Brown mee overspoeld) dan is daar de tegenspeler. Die wil zich de resultaten even gemakkelijk toe-eigenen. Dat die tegenspeler steeds komt daar zorgde natuurlijk de mol voor. Als lezer snap je dat onmiddellijk. Het toch zo slimme team doet er lang over om het door te krijgen.
Jammer dat de ingrediënten in meer dan driekwart van het boek zo weinig verrassend zijn. En ook de stijl (de vertaling?) is niet bijzonder. De humor flauw: O Eddie! Ze gaf een stomp tegen zijn arm. Je bent een geweldige man en ik waardeer alles wat je gedaan hebt voor mijn familie, maar moet je nou echt hele delen van ons land vernielen, elke keer dat je hier bent? Daarvan moet je houden. Ik ben geen liefhebber.
Als de ingrediënten voorspelbaar zijn, de stijl niet bijzonder en de humor flauw is alles dan verloren? Bij een modern avonturenboek moet je ook kijken naar de actie. McDermott is nog geen Rollins, of Reilly, ook niet de oude Cussler. Toch maken de actiescènes het boek nog aardig. En er is nog iets. Je bent bijna aan het einde maar dan maakt de plot een duikeling. Op het moment dat de plot ineens wijzigt komt het al niet meer geheel onverwacht, dat is jammer. Maar de wendig maakt iets goed.
De jacht op Atlantis is al met al een - tamelijk platte avonturenroman. Maar je leest door. En je krijgt een weliswaar gemakkelijke maar wel spectaculaire wending. Dat is ondanks alle tekortkomingen een compliment voor de auteur. Het zorgt ervoor dat ik de kwalificatie: niet aan beginnen, schrap. Wat mij betreft is het een twijfelgeval. McDermott mag dan als een Engelse diesel bezig zijn een avonturen oeuvre te bouwen. Het eerste vertaalde deel overtuigt nog niet voldoende. De personages missen een vleugje menselijkheid en de humor doet te cliché aan. | 0neg
|
Ik kom er geen touw aan vastknopen. Na 'Meisje met de negen pruiken' had ik hier veel van verwacht, maar ik raakte tijdens het lezen constant afgeleid, wat wil zeggen dat ik niet goed in het verhaal kon komen. | 0neg
|
De leerschool van de lust. Het staat er echt als ondertitel. In het boek is geen lust terug te vinden.
Ja een opsomming van veroveringen, maar lust beschrijven is iets anders. Dan zal het toch wat explicieter moeten.
In de eerste pagina gaat het over lust. Vreemde lust. Dan houdt het op.
Na blz 84 werd het zo oninteressant dat ik gestopt ben.
Iemand gaf 5 sterren aan dit boek. Dat is waarschijnlijk de schrijver zelf, of zijn broer, of zn geliefde.
Als tegenwicht 1 ster | 0neg
|
Ik vond het een zeer traaaaaag boek,Thriller ???
Ik hen er lang over gedaan om het te lezen,
Jammer, maar ik bedenk mij nog om een ander boek van haar te lezen.echt Jammer. | 0neg
|
De schrijfster geeft teveel details mee waar de lezer weinig aan heeft. Heb hem toch uitgelezen, maar ik bleef met dat gevoel zitten van "ok, dat was het dan!!!" | 0neg
|
Gevuld met pagina's vol vage technische details. Eindeloze details die voor de gemiddelde lezer niet boeiend zijn. Skip, skip, skip, worstel.
Het is me in jaren niet gebeurd, maar ik heb dit boek niet helemaal uitgelezen. Terwijl ik van haar vorige boeken echt kon genieten.
Het leven is te kort voor slechte boeken. | 0neg
|
Ik heb het boek de kinderen van chronos van Pieter Aspe gekozen omdat ik direct een boek van Aspe in mijn hoofd had. Ook de titel sprak me wel aan het klinkt mysterieus en spannend maar ook wat mythologisch want Chronos is een naam van bij de oude Grieken en dat spreekt mij zeker aan.
Eerst gaan we het even over de auteur hebben. De auteur Pieter Aspe en een Vlaamse auteur afkomstig uit Brugge en geboren in 1953. Hij heeft al vele misdaadromans met Van In op zijn naam staan en vele hiervan zijn echt succes boeken geworden. In 2001 won hij de hercule poirotprijs met zijn boek het zoenoffer voor beste Vlaamse misdaadboek. Dit boek zelf heeft geen prijs gewonnen. Zoals iedereen wel zal weten zijn zen boeken dan ook verfilm.
Het verhaal de kinderen van chronos van pieter aspe begint wanneer een gezin uit Brugge bij hun verbouwingen een skelet op hun grond vinden en zo kan het onderzoek van pieter Van In beginnen.
Samen met zijn vrouw Hannelore en zijn compagnon Guido Versavel leiden zij dit onderzoek. De eerste moeilijkheid is al het lijk te identificeren zolang het niet geïdentificeerd is noemen ze het lijk Herbert. Verder in het verhaal gebeuren er ook nog andere verdachte dingen zoals een personage die verdwijnt, maar ook nog een andere moord. Je merkt al snel dat het een heel ingewikkelde moord is. Ook de vzw eigen hulp speelt een belangrijke hulp in dit verhaal. Op het eerste zicht lijkt er niets verkeerd te zijn met deze vzw, maar je merkt al snel dat ze alles behalve onschuldig zijn want dit is eigenlijk maar een dekmantel. Als ze dan eindelijk het lijk kunnen identificeren komen er weer een heleboel nieuwigheden en vragen naar boven. Pas op het einde van het boek wordt alles pas echt duidelijk. Dus om alles nog eens kort samen te vatten dit is een zaak over pedofilie, corrupte mensen maar ook veel (onaangename, gore) seks.
De belangrijkste personages uit het zijn natuurlijk Pieter Aspe. Hij is een middelbare man met zijn eigen specifieke manier van werken. Ook zijn vrouw ,Hannelore speelt een grote rol. Dan heb je ook nog zijn compagnon en tevens een goede vriend van Van In, Guido Versavel, hij is homo. Naast de goede personages heb je natuurlijk ook nog de slechteriken. Lodewijk Vandaele is een rijk en machtig persoon en je merkt al snel dat er iets niet pluis is met hem.
Het boek las vrij vlot er wordt niet echt moeilijke woorden gebruikt maar soms is het wel wat veroudert en dat merk je ook aan andere zaken bv ze spreken hier nog in franken en van draagbare cd-spelers. Wat ook opviel was dat er veel beeldspraak en metaforen in zaten. En het soms wat grovere taal gebruik stoort mij helemaal niet. In dit boek zit volgens mij geen verborgen boodschap of iets dergelijk hij wil ook geen taboe doorbreken denk ik. Volgens mij hoopt de auteur gewoon dat je je kunt inleven en genieten wanneer je dit boek leest en voor het grootste deel slaagt hij hier wel in.
Ik vond dit boek zeker niet slecht en qua scoren geef ik het een 7op tien omdat het zeker geen te moeilijk boek is en het heeft zijn spannende stukken, maar het heeft ook zijn minder spannende tot soms zelf saaie stuken. Het verhaal zit zeker en vast goed in een en is origineel bedacht. Voor mensen die van dit genre houden is het zeker een aanrader | 0neg
|
In De verzekering vertelt schrijver Joost Heyink wat er kan gebeuren als Tim Henderson
en zijn vriendin Laura besluiten de verzekeringsmaatschappij te misleiden. Het tweetal ensceneert de dood van Tim en hoopt met de uitgekeerde miljoenen op hun lauweren te rusten op een tropisch eiland.
Schrijver Joost Heyink laat in De verzekering zien dat het goed voorbereide plan heel anders zal
verlopen als Laura zich niet aan de afspraken houdt. Tim Henderson is dan al dood.
De Verzekering is door Heyink vloeiend en redelijk spannend geschreven. Enige ongeloofwaardigheid over gebeurtenissen die erg fantasierijk zijn beschreven geven het boek een dosis humor en zorgt ervoor dat de gegeven feiten met 'een korreltje zout' worden gelezen.
Zonder gevoelige en bloederige kwesties, zonder een ingewikkeld plot is De verzekering is een leuke, avontuurlijke thriller voor ontspannend leesplezier. | 0neg
|
-"Hij heeft nu een geweer," zei de moeder opgewekt.-
De eerste bladzijdes van het boek draaien meer om het geweer, dan om Seb. Er worden vreemde vergelijkingen gemaakt en de auteur laat weinig aan de inbeelding van de lezer over. Bijna alles is uitgekauwd, maar veel over Billie kom je niet te weten.
De vreemde vergelijkingen vinden geen rust in het eerste hoofdstuk, iets wat naar mate ik verder kom in het boek, mij steeds meer begon te irriteren.
De somberheid die dit boek met zich meedraagt is niet iets dat je in de koude kleren gaat zitten. Vanaf de eerste paar zinnen heb je door dat dit boek een vreselijk zwaar verhaal draagt. Dat er iets gaat gebeuren. De verhaallijn is op de een of andere manier afstandelijk, op de delen tussen Billy en Seb na. Terwijl het verhaal vordert lees je continu hetzelfde. Met woorden is knap geknutseld, maar de boodschap is langdradig en zit vol met herhaling. | 0neg
|
De slechtste van de reeks. Traag, vergezocht en niet een boek zoals we gewend waren van Lee Child.
Gauw vergeten. | 0neg
|
Toen zij een jaar of vier was, wist Edna Buchanan het al: “Ik word later schrijfsterâ€. Inmiddels, ruim zestig jaar later, is zij een gevierd journaliste en topauteur. Haar romans met de Cubaans-Amerikaanse Britt Montero, worden door miljoenen fans verslonden. Naast succesvol romanschrijfster was Edna jarenlang dé misdaadverslaggeefster van het toonaangevende Miami Herald. Als ultieme waardering voor haar journalistieke kant, ontving zij in 1986 de Pulitzer Prijs. Edna woont in Miami, tevens de stad waar de meeste van haar romans gesitueerd zijn.
In Cold Case Squad is Graig Burch brigadier bij het cold case team van de politie van Miami. Als op een dag een vrouw met het verhaal komt, dat zij haar overleden ex-man heeft gezien, is dit voor Burch’s leidinggevende voldoende aanleiding om deze zaak ter heropenen. Charles Terrell zou twaalf jaar geleden aan de gevolgen van een ongeluk overleden zijn. Het cold case team neemt met tegenzin de zaak op zich, er zonder meer van uitgaande dat Charles inderdaad door een ongeluk om het leven is gekomen. Gaandeweg het onderzoek komen er echter dingen boven water, die een heel ander licht op de situatie werpen.
Cold Case Squad is een standaard verhaaltje: een oude zaak moet van de leiding heropend worden. De mensen die het onderzoek moeten uitvoeren zien hier niets in. Dan krijgen ze aanwijzingen dat er inderdaad een misdaad is gepleegd en storten zich vol overgave in het onderzoek. De tegenpartij voelt zich na twaalf jaar ook geroepen weer iets van zich te laten horen. Het is allemaal iets te voorspelbaar.
Twee met de haren er bijgetrokken sub-plotjes doen het verhaal ook niet echt goed. Een vijfentwintig jaar oude zaak wordt en passant even opgelost. Dit gebeurt niet door de FBI die jaren met deze zaak bezig is geweest, maar, min of meer, door de demente oma van één van de rechercheurs.
De privé problemen van brigadier Burch zijn te gek voor woorden. Waarschijnlijk heeft de schrijfster deze perikelen als komische noot opgevoerd. Ze heeft hiermee echter de plank volledig misgeslagen. De problemen van de hoofdpersoon en zijn vrouw zijn niet leuk, maar belachelijk.
Ik ga ervan uit, gezien haar Pulitzerprijs, dat Edna Buchanan een erg goede misdaadverslaggeefster is geweest. Uitgaande van dit boek, kan ik zeggen dat ze niet ook een heel goede romanschrijfster is. Ik vind Cold Case Squad, door het gebrek aan spanning en de voorspelbaarheid, namelijk niet goed. Misschien dat haar reeks met Britt Montero mij ooit nog van het tegendeel kan overtuigen. | 0neg
|
Arthur Doringen lijkt voor het ongeluk geboren. In zijn vorig avontuur, Coeur de Boeuf, verloor hij zijn vrouw en dochter, en nu, in De Nabucco-moorden, is hij de CEO van de Emilius-holding, een familiebedrijf waarin hij de enige buitenstaander is. Ook dat is om moeilijkheden vragen. Die beginnen dan ook in Istanboel, waar een bankdirecteur wordt vermoord. Een dag later wordt de politicus Albert Caels in Antwerpen neergekogeld.
Deze twee moorden vormen de start van een intrige, van waaruit auteur Ignace Dermaux een vrij ingewikkelde maar deugdzame roman weeft, met vele personages en verwikkelingen. Om deze intrige op te pikken moet de lezer echter een karrenvracht personages incasseren, een behoorlijk aantal verhaallijnen beheersen en nieuwsgierig blijven tot het einde. Dermaux vindt het immers een kunst om het mysterieuze zo lang mogelijk te rekken en helemaal op het eind alle eindjes aan elkaar te knopen. Het Agatha Christie complex, zo je wil: het kan werken, maar niet altijd en niet hier. Het voorwoord is overbodig en wordt bovendien herhaald in de eerste hoofdstukken. De familiestructuur met stamboom achteraan is evenmin van aard om de lezer een rustige afloop te verzekeren. En alles wat ertussen zit is lichtjes monotoon. O nee, niet door het taalgebruik, want dat is zeer correct en verzorgd. Dermaux kan schrijven. De moeilijkheid met deze De Nabucco-moorden is echter dat het narratieve doorgaat en maar blijft doorgaan. Het verhaal is één langgerekte uitwerking van een verhaal in plaats van het verhaal zelf. Er staan nauwelijks dialogen in het boek.
Als lezer zit je de hele tijd te wachten op de actie. De auteur doet zijn best om alles te laten kloppen. Hij beschrijft moeiteloos de ingewikkelde financiële wereld van investeringen, en weidt zo nu en dan uit over de mentale druk van Arthur. Hij alludeert op maffiapraktijken met Russisch gas, op duistere familie-intriges, en beschrijft soms rauwe seks.
Ignace Dermaux heeft een lange romanstructuur uitgeschreven die als basis zou kunnen dienen voor de roman die hij echt moet schrijven, maar dan met meer vlees aan de botten. Het zou een stuk minder saai om lezen zijn. | 0neg
|
EEN BOEIEND PARANORMAAL IDEE DAT ONTGOOCHELT DOOR CHAOS.
Abby's leven verandert totaal wanneer ze op aanraden van haar vriendin Laura deel gaat uitmaken van een speciale groep. Deze mensen hebben net als zij herinneringen uit een vorig leven en al snel wordt er jacht gemaakt op hen allemaal. Wanneer iemand ontvoerd wordt door Het Atria Project begint de zoektocht. Wie zijn het Atria Project, waarom willen ze hen en nog veel belangrijker wie kan Abby vertrouwen? De raadsels stapelen zich op en het onderzoek gaat verder dan de Aarde.
Deze paranormale thriller bevat interessante sciencefiction elementen en het lijkt alsof je getrakteerd wordt op een spannend, apart verhaal. Jammer genoeg wil de schrijfster te veel en loopt het verhaal vast in oeverloze beschrijvingen en onlogische, chaotische plotwendingen. De taalfouten kunnen gecorrigeerd worden en de auteur heeft interessante ideeën. Als liefhebber van paranormale boeken kan ik de fantasie en de verwarring die gecreëerd worden zeker waarderen. Toch denk ik dat dit boek meer indruk had gemaakt met minder verhaallijnen. Misschien de ballast overboord gooien en tot de essentie komen? Het zou het boek alleszins boeiender maken. Nu mist het actie en een vlotte schrijfstijl.
Bedankt De Perfecte Buren en Ursula Visser dat ik mocht deelnemen aan deze leesclub.
Hoewel mijn mening nu niet zo positief is, mag de auteur zich niet laten ontmoedigen. Een restyling van het verhaal met de originele insteek zal veel verschil maken. Paranormale thrillers in het Nederlands zijn er naar mijn bescheiden mening te weinig. De stem van Ursula kan gehoord worden wanneer het boek minder complex is. Dit betekent niet dat alles eenvoudig moet zijn maar nu is er chaos.
** | 0neg
|
Hier kan ik heel kort over zijn: verschrikkelijk!
Dan heb ik het over zowel de gebeurtenissen als de manier waarop het geschreven is. | 0neg
|
Review Kwam niet echt in het verhaal. Startte traag, maar had wel genoeg actie om je bezig te houden. Begon er een beetje genoeg van te krijgen te lezen dat Peroni door een fout van hem bij de 'gewone' politie terecht kwam. De reden daar van was al in het Het Bacchus offer uitgelegd, en nu ook weer diverse keren.
Wat gebeurde er verder met dat meisje Laila?
Over het algemeen zijn dit leuke verhalen om te lezen op vakantie, omdat ze makkelijk weg te leggen zijn. | 0neg
|
De Terugkeer is het afsluitende deel van ‘De Overlevers’, geschreven door Chris Weitz. Chris Weitz is een telg uit een familie vol artiesten. Zijn vader John Weitz is modeontwerper en auteur, zijn oudere broer, Paul Weitz, is producent, schrijver en regisseur en zijn neef Pancho Kohner is producent en regisseur. Het is dan ook niet vreemd dat Chris Weitz zowel regisseur, acteur als auteur is. Hij regisseerde onder andere de twee populaire films The Golden Compass en The Twilight Saga: New Moon. Daarnaast acteerde hij in meerdere films, waaronder Mr. & Mrs. Smith. In 2014 verscheen het eerste deel van ‘De Overlevers’ in het Engels, het tweede deel verscheen een jaar later. Beide delen waren vrij simpel geschreven met weinig diepgang. Het derde deel, verschenen in 2016, wijkt niet van deze trend af.
In Amerika heeft zich een ziekte verspreid die iedereen onder de twaalf en boven de achttien jaar doodt. De overlevende jongeren hebben zich opgedeeld in clans. Jefferson en Donna, afkomstig van Washington Square Park, gaan samen met een aantal mensen van hun clan opzoek naar een mogelijk medicijn.
Jefferson keert, met het medicijn en de wetenschap dat de rest van de wereld niet getroffen is door de ziekte, terug naar New York. Het eerste deelt hij, het tweede houdt hij geheim in de hoop dat hij een utopia kan stichten voordat de rest van de wereld zich er weer mee bemoeit. Wanneer de jongeren hierachter komen, verjagen ze Jefferson. Donna is niet mee gekomen naar New York. Zij is meegenomen naar England, waar ze haar proberen te gebruiken om achter de situatie in Amerika te komen.
In De Terugkeer lees je hoe het verder gaat wanneer Donna terugkeert naar de VS. Zullen zij en Jefferson elkaar weer terugvinden? Zal Jefferson de utopia kunnen stichten waar hij zo naar verlangt? In het slotdeel van ‘De Overlevers’ zullen de jongeren nog harder moeten vechten voor hetgeen waar ze om geven. Maar wat iemand wil, is niet altijd wat het beste is voor de clan.
Het verhaal is geschreven uit het gezichtspunt van een zestal personages, al zijn Donna en Jefferson het meest aan het woord. Het is echter een stuk interessanter om het verhaal vanuit de andere personages te beleven. Evan is een psychopaat die zijn clan overheerst met angst en manipulatie. Rab is vanuit England met Donna meegekomen. Nadat hij haar vriendschap moest winnen om informatie uit haar te krijgen, is hij verliefd op haar geworden. Kath en Peter reizen met Jefferson mee, maar ook zij hebben allebei zo hun eigen problemen. Ondanks de hoeveelheid perspectieven is het vrij snel duidelijk met welk personage je te maken hebt. Mocht je toch nog in de war raken, dan staat dit ook nog boven elk hoofdstuk aangegeven.
Het verhaal wisselt vooral tussen gekibbel over liefdesproblemen en kortstondige actie. Dit doet een beetje af aan de spanning die door het verhaal loopt. Het is een vrij dun boek vergeleken met de eerdere delen en het verhaal lijkt aan het einde nog niet helemaal voltooid. Want hoewel de acute problemen zijn opgelost, zullen de jongeren nog veel problemen tegenkomen voordat ze een rustig leven kunnen leiden. Desondanks wordt er een vrij realistisch beeld geschetst over wat er zou gebeuren als zo een ziekte echt zou opduiken. Het opbreken van de bevolking onder meerdere clans, de gevechten die uitbreken en zelfs het kannibalisme zijn dingen die best zouden kunnen gebeuren.
Het boek is een aanrader voor de wat jongere lezers die wel van een post-apocalyptisch boek houden. | 0neg
|
Pfff, eindelijk uit! Ik heb me door het boek heengeworsteld. Ik had moeite met de ellenlange zinnen. Aan het eind van de zin weet je bijna niet meer waar het mee begon. Het boek bestaat uit 6 hoofdstukken. In ieder hoofdstuk staat 1 persoon centraal. De laatste hoofdstukken spraken me het meeste aan. Op het einde komt alles samen. | 0neg
|
Het gegeven van dit boek leek mij interessant genoeg om mij op te geven voor de Hebban leesclub.
De auteur is er echter niet in geslaagd mijn fascinatie vast te houden, integendeel.
Meermaals had ik moeite om verder te lezen. Wellicht had de auteur er goed aan gedaan het verhaal merkelijk korter te maken en zich niet te verdiepen in personages en zaken die niks bijdroegen aan de waarde van dit verhaal.
Ere wie ere toekomt, naar het einde toe slaagt de auteur er wel in de spanning er even in te brengen maar tegen dan primeerde mijn negatieve gevoel.
Het is voor mij dan ook eerder een spannende roman ipv de titel 'thriller' te mogen dragen. | 0neg
|
Twee broers komen bij elkaar om gezamenlijke herinneringen aan hun gestorven moeder op te halen. De één is gelovig, de ander is atheïst. Het is bij vlagen een grappige confrontatie tussen twee personages die hun familierelatie proberen te herstellen, maar die steeds tegen onoverbrugbare verschillen in hun botsende wereldbeelden aan blijven lopen. Op zich heeft het dan ook wel de potentie ontroerend te gaan worden in hoe deze twee tegengestelde mensen dichter bij elkaar proberen te komen.
Helaas zit het vol met clichés over religie en zingeving in de moderne tijd. Het atheïstische personage Jannes is een eenzame doler en melancholische alcoholist, terwijl gelovige broer Henri het stereotype is van de goedhartige gek die klinkklare onzin gelooft. Hun verschillende wereldbeelden worden zo absurd eenzijdig tegen elkaar afgezet, dat het weinig ruimte biedt voor de subtiele kanten van intermenselijke relaties. Waarbij het ook steeds gekoppeld wordt aan platgetreden gemeenplaatsen: Lourdes als het religieuze pretpark, de evolutietheorie wordt afgezet tegen het creationisme, The Passion of the Christ als antisemitische kitsch en complotgekkies die 9/11 als Inside Job zien. | 0neg
|
Helaas, weer een voor mijn niet-uitgelezen-lijstje. Wat een goedkoop boek! Schrijfstijl, inhoud, karakters, uitvoering, het is zo niks allemaal. | 0neg
|
'Anna' van de Italiaanse Niccolo Ammaniti is niet bepaald een hoogvlieger. Het boek laat zich in twee zinnen samenvatten, al de rest draagt nauwelijks bij tot het geheel en is zelfs warrig en overbodig te noemen. Het verhaal speelt zich af in 2020 in Sicilië, waar door een virus alle volwassenen gestorven zijn (uitgangsgegeven identiek dus aan 'Gone' van Michael Grant). Na vier jaar met ups en vooral veel downs besluiten Anna, haar broertje en hun hond naar Italië te vluchten, in de hoop dat het normale leven daar wel nog bestaat.
De schrijfstijl past bij momenten echt niet bij een YA, en jammer genoeg komen de personages niet of nauwelijks tot leven. Een heel magere verhaallijn, een slecht uitgewerkt idee eigenlijk, en een totaal onbevredigend einde. | 0neg
|
Het spijt mij zeer, maar dit boek haalt het voor mij niet bij de andere boeken van deze schrijfster. Leuke verhaaltjes, maar niet meer dan dat, terwijl ik altijd smul van haar boeken over Qwilleran, Koko en Yum Yum. | 0neg
|
De Engelse titel van Niemandsland luidt Purgatory road. De Nederlandse uitgever heeft ervoor gekozen purgatory (= vagevuur) niet mee te nemen in de titelvertaling en het neutraal te houden. Het vagevuur is – heel kort gezegd – een louteringsproces voor zondaars, de ‘wachtkamer’ ter uitzuivering van zonden, waarna de geperfectioneerde menselijke ziel de hemel kan betreden. De covertekst compenseert de weglating in de titel niet, zodat je een gewone thriller verwacht. Dat is het niet, Niemandsland is één grote metafoor. Tenzij Samuel Parker het niet zo bedoeld heeft, maar de oorspronkelijke titel en het verhaalverloop wijzen in die richting.
Autopech in de Mojavewoestijn, nabij Las Vegas, het overkomt het echtpaar Jack en Laura als ze met een blitse huurauto een ritje maken. Hun water raakt op, de zon brandt onbarmhartig, er is niets en niemand in de buurt om hen te helpen. Bijna dood worden ze alsnog gered door ene Boots, die hen onderdak biedt in zijn stacaravan. Tezelfdertijd wordt weglooptiener Molly ontvoerd. De verhaallijnen komen samen, weinig verrassend. Hamvraag is of en hoe Jack, Laura en Molly hun ‘gevangenschap’ in de woestijn overleven en de weg terugvinden naar de bewoonde wereld.
Buiten de reeds genoemde personages doen er nog een aantal mee, waaronder Colten, Seth, Red en PJ. Allen, ook Jack, Laura en Molly, zijn eendimensionale figuren, lege karakters, wier rol in sommige gevallen zinloos is. PJ, bijvoorbeeld, lijkt slechts opgevoerd om een afgrijselijk geweldsdelict te kunnen bewerkstelligen. De positie van Seth blijft duister tot het eind, wie is hij? Van enige betrokkenheid of interactie tussen Jack en Laura is nauwelijks sprake, ze hangen als los zand aan elkaar. De waaromvraag rijst voortdurend, elke beweegreden ontbreekt. Waarom gaan Jack, Laura en Molly er niet vandoor? Worden ze door niemand gemist? Legio vragen doemen op tijdens en na het lezen van Niemandsland, maar in het kader van het louteringsproces horen mysterieuze en onzichtbare elementen er wellicht bij.
Niemandsland is opgedeeld in een proloog en vijf boekdelen: ‘De snelweg’, ‘Het huisje’, ‘De woestijn’, ‘De berg’, ‘Thuis’. Keurig, maar niet nodig bij een boek van geringe omvang. De auteur hanteert eenvoudige taal, dat zal in de oorspronkelijke versie niet anders zijn dan in de vertaling van Willem Keesmaat. Achterliggende gedachte(n) of niet, Niemandsland is een zeer matige thriller, waarin de ongewone combinatie van vage personages, ongerijmd geweld, absurde locatie en zogeheten levenslessen eerder lachwekkend dan spannend wordt. | 0neg
|
Dit boek ben ik gaan lezen vanwege de geweldige recensies.Helaas begrijp ik daar niet zo veel van...
Wat een aparte man, in een aparte omgeving, met vreemde mensen om zich heen. Ik ben tot bladzijde 218 gekomen en heb het boek toen aan de kant gelegd. Ik lees ontzettend veel boeken, maar ik heb nog nooit een boek niet uitgelezen. Dus wat dat betreft zal dit boek me daarom bijblijven. Maar goed, smaken verschillen, kennelijk behoor ik tot de minderheid van mensen die niet van dit boek houden. | 0neg
|
Helaas had ik een super leuk boek verwacht. Maar naar 60/70 pagina’s gestopt. Ging van de hak op de tak niet te volgen helaas. Jammer. | 0neg
|
Wanneer Martin Molin na smeekbedes van zijn vriendin Lisette uiteindelijk met haar meegaat naar een familieweekend, kan hij niet vermoeden wat een dramatische wending dit weekend zal nemen. Al tijdens het eerste diner valt de pater familias dood neer. Hij blijkt te zijn vergiftigd door cyanide. Aangezien ze door de sneeuwstorm afgesloten zijn van de bewoonde wereld neemt Martin het onderzoek op zich. Van de hele familie lijkt er maar een echt verdriet te hebben van het overlijden van de oude man. De rest, inclusief de vriendin van Martin, lijkt zich alleen maar druk te maken om de erfenis.
Beetje een tegenvaller dit kleine dunne boekje. Het lijkt meer een tussendoortje. Het speelt zich wel af in Fjällbacka en Martin Molin heeft een hoofdrol maar dat is dan ook zo'n beetje de enige overeenkomst met de rest van de boeken. | 0neg
|
Een boek waar ik al veel goeds over gelezen had, en dat ik graag wilde lezen, vooral omdat het over Syrië en vluchtelingen ging. Ik twijfelde dan ook geen moment toen ik een vooruitleesexemplaar kon lezen (met dank aan uitgeverij Ambo/Anthos).
In dit boek worden twee verhalen met elkaar afgewisseld. Enerzijds is er het verhaal van Nour, een Syrische opgegroeid in New York, die met haar familie terugkeert naar Syrië, en daar al gauw voor de burgeroorlog op de vlucht moet slaan. Het is vooral voor dit verhaal dat ik dit boek wilde lezen.
Anderzijds is er het verhaal van Rawiya, een meisje in de middeleeuwen, die een beroemde kaartenmaker volgt, weg van huis. Dit verhaal wordt door Nour verteld, die dit op haar beurt van haar vader te horen kreeg.
Er zijn enkele parallellen tussen de verhalen te trekken (een meisje weg van huis, alsook de route die beide meisjes volgen, hun zoektocht naar thuis en zichzelf), maar voor mij te weinig om de verweving tussen de verhalen te verantwoorden.
In het middeleeuwse verhaal komen elementen van Duizend-en-een-nacht voor, wat ik vergezocht vond, en dat dan ook geen enkele (hetzij misschien een symbolische) link met het hedendaagse verhaal heeft.
Het hele boek komt vaak te gekunsteld over, door de schrijfstijl vol tierelantijntjes en metaforen, alsook door alle wetenswaardigheden die er in gepropt werden (die weliswaar ook vaak interessant zijn, maar niet door de manier waarop ze in het boek verwerkt werden).
Nour lijdt aan synesthesie (het vertalen van geluiden naar kleuren). Dit blijkt uiteindelijk een beslissend element te worden in het verhaal, wat knap gevonden is, maar toch vooral ongeloofwaardig.
Persoonlijk stoorde ik me vaak aan het gebruik van kleuren voor geluiden, en kwam het op mij over dat de synesthesie van Nour ‘misbruikt’ werd om op een poëtische manier te vertellen.
Het boek staat bovendien vol met zogenaamde filosofische zinnen/levenswijsheden die zwaar en moeilijk overkomen.
Al deze elementen hebben er voor gezorgd dat ik dit boek enkel met heel veel moeite heb uitgelezen. Ik kwam er nooit in, door het voortdurende switchen van het ene verhaal naar het andere, door de schrijfstijl, maar ook doordat ik het niet ‘voelde’. De emoties en karakters werden niet genoeg uitgewerkt, ze sleepten me niet mee. Jammer, want op zich heeft vooral het hedendaagse verhaal alles om er een fantastisch boek van te maken.
Wanneer de schrijfster in haar nawoord schrijft dat ze hoopt ‘dat dit boek als uitgangspunt dient voor bewustwording en empathie’ (voor de vluchtelingen), denk ik dat ze de bal misslaat. Het is niet door dergelijk boek dat er meer begrip voor de vluchtelingen zal worden opgebracht. Door de verweving met het middeleeuwse verhaal, dat toch vooral als een avonturenroman getypeerd kan worden, wordt het hedendaagse vluchtelingenverhaal wat mij betreft naar beneden gehaald. Alsof dat ook één groot avontuur is. Dat is het niet. | 0neg
|
Ik had al het een en ander over de schrijfster Val McDermid gehoord, dus ik was inmiddels erg benieuwd geworden naar haar boeken. Toevallig had ik er een paar in mijn kast staan die ik had gekregen en dus besloot ik er maar eens in te gaan lezen.
Het begin vond ik erg verwarrend. Elk stuk begon met een ander personage (zelfs binnen een hoofdstuk) en in het begin kon ik ze nog niet zo goed uit elkaar houden. Je krijgt ineens behoorlijk wat op je bordje. Maar als het verhaal eenmaal vordert leer je wel wie welk personage is en welke taak bij hem of haar hoort. Daarnaast zijn de stukken van de dader in een andere lettertype dan de echte hoofdstukken, dus dat onderscheid is wel duidelijk. Wel kan ik zeggen dat het op den duur vooral draait om Tony, Carol en de dader. Je leest bijvoorbeeld ook over de persoonlijke problemen van Tony en weet af van Carol haar woonsituatie. Daarbij is Carol de contactpersoon van Tony binnen het onderzoek.
Hoewel het een thriller is en de dader vreselijke martelingen uithaalde, voelde ik de spanning niet zo. Ik kwam maar moeilijk door het boek heen en ik kon hem makkelijk wegleggen voor een paar dagen. Ik had niet het gevoel dat ik op een spoor werd gezet van wie de dader nou zou kunnen zijn. Pas op het einde werd het enigszins spannend, maar ik had na een tijdje al wel door wie de dader was. Dit kan overigens juist voor iemand anders misschien als een totale verrassing komen, maar ik had hem al vrij snel door.
Het was geen slecht boek, dat zeker niet, maar ik vond hem niet helemaal mijn ding. Ik gaf hierna Het Profiel ook nog een kans, maar daar merkte ik al vrij snel dezelfde soort opbouw, dus hield ik na een tijdje op met lezen. In ieder geval heb ik nu geproefd van de schrijfstijl van Val McDermid! | 0neg
|
Camilla Way, geboren in 1973 in Greenwich, Londen, is sinds 2005 schrijfster en uitgever van het mannenmagazine Arena. Ook was zij uitgever van het meidenblad Bliss. Camilla is de dochter van auteur en dichter Peter Way. Zij studeerde op Wool-wich College en de Universiteit van Glamorgan.
Het boek Hartje zomer is haar eerste literaire thriller en werd in Engeland in 2007 genomineerd voor de CWA New Blood Dagger Award.
In Hartje Zomer verhuist Anita Paki op 13-jarige leeftijd met haar vader, haar broer Push en haar tweelingzussen Esha en Bela van Leeds naar Londen. Haar moeder is overleden toen zij 11 jaar was. Anita gaat in Leeds naar haar nieuwe school en komt naast Denis te zitten, een dikke zwarte jongen. Verder leert ze Kyle kennen, die tegenover haar woont. Gedrieën ondernemen ze heel wat tochtjes tijdens de schoolvakantie in de hete zomer van het jaar 1986. Totdat, aan het einde van die vakantie, het noodlot toeslaat.
Al meteen in het begin van het boek valt op dat er in het boek een aantal onnauwkeurigheden staan met betrekking tot de tijdsbeschrijvingen. In de inhoudsopgave staat bijvoorbeeld dat, na de verhuizing van het gezin, de schoolvakantie net begint, terwijl in hoofdstuk één staat dat het nog heel wat maanden zou duren voordat de vakantie zou beginnen.
Verder wordt er over de vakantie geschreven: Ineens was het vakantie. Wel 7 weken zonder school. Een hele tijd later, er zijn inmiddels al heel wat vakantiedagen voorbij en ook Anitas eerste avontuur met Kyle en Denis is al achter de rug, wordt er door Anita gedacht: Het idee dat ik nog 7 weken voor de boeg heb waarin ik geen reet te doen heb
.
Het vervelende is dat, als je dit eenmaal in de gaten hebt, je de rest van het boek ook selectief gaat lezen en gaat letten op dit soort opmerkingen. Ergo: best storend.
Er wordt in het boek ook een dubbele verhaallijn gebruikt, waardoor een en ander nogal eens verwarrend overkomt, zeker in het begin als je nog niet precies weet hoe het boek en de hoofdstukken ingedeeld c.q. opgebouwd zijn. Bijna elk hoofdstuk begint met het verhaal van Anita aan haar psycholoog, gaat dan verder met het heden en keert dan weer terug naar het oorspronkelijke verhaal.
Door dit alles pakt het boek je niet vanaf het begin en dat is een gemiste kans.
Het vaak ellendige leven in Londen in die tijd wordt treffend beschreven. Ook de problematiek van de 3 tieners is zeer herkenbaar. Toch is het verhaal verder nogal magertjes. Er wordt geprobeerd naar een plot toe te schrijven, maar de plot komt uiteindelijk niet echt uit de verf, mede doordat je grotendeels al weet wat er gaat gebeuren, c.q. gebeurd is. Omdat het hele boek een goede spanningsopbouw mist, valt ook het einde in het niet.
Hartje zomer is een boek dat geen spanning oproept en mij daardoor niet heeft kunnen boeien. En dat terwijl spanning toch de essentie is van elke goede misdaadroman. | 0neg
|
Ook ik ging boeiend van start in dit nieuwe boek van DB. De eerst 100 bladzijdes voldoen, en samen met mijn mobiel las en bekeek ik online beelden van het Guggenheim museum. Winston vond ik een leuke vondst en het geheim zou zo dadelijk aan de wereld getoond worden, dat gaat mis.
Robert Langdon slaat op de vlucht en zet alles op alles om het geheim toch aan de wereld te onthullen. Een achtervolging, het Spaanse Koningshuis, helikoptervluchten...het kan niet op. Genoeg ingrediënten om de spanning flink op te bouwen lijkt mij. Helaas vanaf dat punt zakt het hele verhaal in, en is van spanning niet echt meer sprake. Hier en daar probeert Brown het wel, maar het werkt niet.
Na drie weekenden was is nog niet klaar met dit boek en dat wil wat zeggen. Het oppakken ging mij tegen staan, en hoe verder je leest hoe saaier het allemaal word. Maar ja het is een Dan Brown, die klap je niet ongelezen dicht, misschien word het nog wat? Ja het word wat, maar het boeit niet meer. Zeker naar het einde toe word het ontrafelen van het geheim tot in den treure toe gerekt. De enige vraag die na het uitlezen van dit boek door mijn hoofd bleef spoken was "Is Dan Brown over zijn top heen?' | 0neg
|
Dit was mijn laatste Binchy. Vroeger was ik een echte fan van haar. Haar laatste twee boeken vond ik al veel minder, deze vind ik nog minder. Alsof de fut eruit is bij Maeve, alsof ze inmiddels op de automatische piloot is gaan schrijven. Jammer hoor. | 0neg
|
Het is niet de eerste keer dat Cook zijn vertrouwde onderwerp van ziekenhuizen en dokters laat vallen en een ander soort thriller schrijft. Meestal lukt dit dan nog vrij aardig ook. Sfinx is daarop geen uitzondering, alhoewel het ook geen meesterwerk is. De jonge, beginnende egyptologe Erica Baron gaat voor de eerste keer naar Egypte en komt terecht in een ongelooflijk (en soms ongeloofwaardig) avontuur. De dingen die gebeuren in het boek zijn allemaal iets te toevallig en het hoofdpersonage is verschrikkelijk naïef. De gevolgen zijn dan ook niet te overzien. Gewoon leuk tussendoortje van een schrijver die in medische thrillers toch dat ietsje méér kan brengen. | 0neg
|
Meer van verwacht! Etienne Vermeersch profileert zich met dit interview nog maar eens als het prototype van de homo universalis, maar het lijkt er echter sterk op dat hij een flinke vinger in de pap heeft gehad bij het opstellen van de interviewvragen. Niet alleen de volgorde waarin de vragen worden gesteld, maar ook de vragen zelf verraden de co-productie Vermeersch-Verhofstadt. De interviewer stelt immers enkel vragen over domeinen waarover Vermeersch iets te zeggen heeft. Bovendien redigeerde Vermeersch de volgorde van de vragen op meesterlijke wijze. Eerst kan hij badineren over het ontstaan van het heelal, en de aarde en over de evolutie van de mens. Hier laat hij niet na om zelfs zeer wetenschappelijk te zijn. Vervolgens maakt hij zijn punt dat God niet bestaat. Of althans niet de god van de openbaringsgodsdiensten. Zo komt hij heel vlug bij het instituut Kerk waarvan hij geen steen rechtop laat staan. Samen met pseudo-wetenschappen en het occulte verkettert hij het katholicisme en ook de islam wordt niet gespaard. Dit is zijn strijd tegen de ‘onwaarheid’ en het speerpunt in zijn zoektocht naar waarheid (subtitel). Wanneer hij de sloophamer halverwege het boek nog steeds niet heeft neergelegd, wordt dit voor de lezer toch des Guten zuviel. Alsof hij deze verzuchting gehoord heeft, schakelt hij over naar het poneren van deugdzame morele waarden die door niet-gelovigen kunnen nagestreefd worden. Als één van de hete hangijzers voor politici schuift hij (naast ecologie, opwarming van de aarde, ...) de nakende overbevolking naar voor met een nijpend tekort aan drinkwater voor vele miljoenen mensen. Als oplossing voor deze ethische en ecologische problemen stelt hij dan ook een soort wereldregering voor. Vermeersch blijft natuurlijk interessant en op vele domeinen prikkelt hij tot nadenken, maar in dit boek lijkt hij zijn ‘verzamelde kennis’ toch al te zeer te willen etaleren (bv. in het hoofdstuk Kan kunst de wereld redden). | 0neg
|
Deze stond al zo lang op mijn 'te lezen' lijstje en heeft me ontzettend teleurgesteld. Ik ben niet iemand die graag slechte reviews schrijft, maar ditmaal zet ik me daar toch over. Dit had ik niet verwacht toen ik het boek aankocht...
Als mijn eerste boek van Mirjam Mous, moet ik toegeven dat de eenvoud in haar taal wel heel ver gaat. De taal was té simpel voor young adult en het daagde de lezer totaal niet uit. Dat de personages tussen de 16 en 20 jaar schommelde was niet te merken. Hun manier van praten was soms te kinderachtig.
Het duurde ook zeer lang voor het verhaal echt interessant werd. De laatste twintig pagina's boden de spanning die ik in de rest van het boek gewoonweg miste. De gaten in het plot waren vaak niet te overbruggen. Dingen die gewoonweg niet klopte of tijdssprongen maar zonder verschuivingen. Qua literaire bouwstenen was ik teleurgesteld. Normaal lees ik vanuit een lezersperspectief, maar deze keer kon ik gewoon niet genieten en moest ik overschakelen naar alle gebreken die ik herkende.
De personages waren ook veel te vlak voor een volwaardig boek. In een kortverhaal zou ik dit nog door de vingers zien, maar in dit boek is het onmogelijk een band op te bouwen met de personages.
Wat vond ik dan wel goed? Er zijn verschillende thema's in verwerkt en de achterliggende boodschap was klaar en duidelijk. Het gaf dan ook wet speciaals omdat er zoveel onderdelen waren. Het was niet "maar" een virus, er was namelijk een heleboel meer om te ontdekken. Helaas ging dat ten koste van alle aspecten die ik hierboven vermeld heb. | 0neg
|
Ik heb het boek met vallen en opstaan uitgelezen. Op zich is het een intriest boek, nergens is er een lichtpunt te zien in het gebeuren. In een gereformeerd boerengezin in Nederland verdrinkt, na een schaatstochtje, de oudste zoon van het gezin. Beide ouders kunnen het leed niet verwerken en belasten het ganse gezin ermee. Door de ogen van Jas en haar zusje en labiel broertje zien we hoe deze familie verder door het leven trekt. Wanneer de ganse veestapel ontruimt moet worden door een ziekte is het helemaal op. Het is een zwarte roman met eigenaardige sex spelletjes tussen de kinderen. Ik heb me naar het eind toe moeten slepen om het uit te krijgen. Een verwijzing naar de roman van Lize Spit -Het smelt- is hier volgens mijn niet op zijn plaats. | 0neg
|
Een journaliste, een Britse toponderhandelaar en de president van de Europese unie krijgen een vreemd mailtje waarin ze een ultimatum krijgen opgelegd. Zes eurocommissarissen zijn ontvoerd en het trio moet ze zien te bevrijden. Ondertussen bespelen de ontvoerders de media en wordt er allerlei informatie gelekt. Vraag doorheen het boek blijft wie er achter de ontvoering zit en waarom.
Het Brussel Syndroom leest redelijk vlot. De korte zinnen houden de lezer bij de les, al had een beetje afwisseling in de vertelstijl meer rust kunnen brengen in het boek. Het is wat simplistisch geschreven en waar veel boeken lijden onder een te veel aan opsmuk, is hier het omgekeerde het geval. De tekst neigt naar een saaiheid die alleen gecompenseerd wordt door de nieuwswaarde achter de plot. Elk hoofdstuk gaat over een ander personage en wordt vanuit een ik-perspectief verteld. In eerste instantie maakt het dat moeilijk om in het verhaal te komen. Het stoort minder naarmate de plot vordert en de personages gekaderd zijn. Het boek lijkt opgezet te zijn als een tv-serie en flitst van scène naar scène. Door deze opzet blijft er weinig ruimte om de persoonlijke achtergrond van de personages te laten meespelen. De focus ligt op het beroepsmatige aspect en het web aan intriges. Deze lijn hadden de schrijvers zelfs nog iets harder mogen doortrekken.
Minpuntje is de mengeling van fictieve en echte personen. Hier hadden de auteurs beter gekozen voor pure fictie en de functies geduid. Het mengen van de realiteit in een plot is een kunst die, wanneer goed gedaan, een serieuze bijdrage kan leveren aan de kwaliteit van een boek. Hier loopt het wat stroever. Het enige wat het verhaal nodig heeft om te functioneren, zijn de politieke instellingen en namen doen weinig ter zake, ook niet op de achetrgrond.
Het is een intrigerend verhaal dat op kritiek op Europa en de Europese instellingen niet schuwt. De Brexit maakt dit boek extra actueel en ook het inkijkje in het politieke web dat Brussel heet, is interessant. Het Brussel Syndroom is een politieke thriller die potentieel heeft, maar te oppervlakkig werd uitgewerkt. Het is enigszins onderhoudend, maar weet ondanks het nodige potentieel de lezer niet zo snel te boeien.
Het duo Buelens & Vermeiren levert met Het Brussel Syndroom geen hoogstandje af, maar wel meeslepend vermaak. Buelens is een voormalig professor, columnist en auteur van een aantal non-fictie boeken. Zijn schoonbroer Raf Vermeiren werkte jarenlang in de wetstraat en schreef eerder samen met Jürgen Mettepenningen de thriller Moord in de basiliek. | 0neg
|
Dit boek heeft me totaal niet kunnen bekoren.
Ik ben eraan begonnen met het gedacht in een top-romantisch verhaal te belanden. Zo laat de titel en de mooie cover toch uitschijnen.
Het begin van een boek is soms moeilijk, om erin te komen, om meegedragen te worden in het verhaal. De ene keer gaat het vanzelf, andere keren moet je het een kans geven. Dat was nu het geval voor mij. Het duurde wel tot hoofdstuk drie vooraleer er eindelijk een lichtpuntje was : Yes, er is toch een verhaal! Gelukkig net op tijd want ik was eigenlijk van plan ermee te stoppen.
Maar 7 hoofdstukken later begon ik opnieuw bladzijden over te slaan.
De schrijfstijl staat me niet aan, soms zijn er halve bladzijdes vol met beschrijvingen waar geen eind aan komt.
Dit is de tweede keer, sinds ik kan lezen, dat ik een boek wegleg, zonder het uit te lezen. | 0neg
|
Ik was al een beetje klaar met Cornwell maar nu is de deceptie compleet.
Oeverloos gezwam langs elkaar heen, het lijkt wel een ouderwetse klucht.
Ik verdenk Cornwell ervan zich helemaal te identificeren met haar hoofdpersoon, heel irritant. Als dat het geval is lijkt het me beter dat ze lekker stil gaat leven en stopt met schrijven. | 0neg
|
Het zal wel aan mij liggen, maar dit boek kon me niet boeien. Ik had dit niet verwacht omdat ik bijvoorbeeld Gevarenzone een heel goed boek vond van deze schrijfster. Ik kon al vanaf het begin niet goed in het boek komen en moest me er doorheen worstelen.Ik vond ook het soms verwarrend vanwege de vele namen en personages. Steeds verslapte mijn aandacht omdat ik het verhaal erg langdradig vond. Jammer, op naar volgende boek. | 0neg
|
Het boek van Gould is een ontzettend mooi boek. Mooi dan in de zin van prachtig opgemaakt. Verschillende kleuren, mooie tekeningen, maar helaas niet net zo boeiend om te lezen. Met enige spijt heb ik het boek dan ook maar weer weggelegd, zonder het uit te lezen. | 0neg
|
De titel van de recensie geeft weer waarover het boek gaat. Hij is verkocht als een roman maar kan zeker ook doorgaan voor een psychologische thriller. Voor mij is het echter een mooi pamflet over de houding van onze maatschappij tegenover verkrachtingen dat hier mooi verwerkt is in een thriller. Ook de problemen met drugs komen ook zeer goed aan bod.
Het boek heeft ook alle elementen van een thriller. Dochter verdwijnt. Dood aangetroffen na lange tijd. Wie zijn de daders? De politie heeft een vermoeden maar daar blijft het bij. De moeder gaat zelf achter de waarheid en rijpt in . Dit alles komt haar zwaar te staan. Deze keer grijpt de politie wel in en stuurt de moeder naar de gevangenis.
Besluit: We dronken een glas, we p... een plas en alles bleef zoals het was. D.w.z. dat wat in het boek beschreven is, komt vandaag, morgen en overmorgen in de werkelijkheid steeds opnieuw voor.
Wat de kaft betreft vind ik het niet geslaagd. Wat de vertaling van de oorspronkelijke tittel: Kata naar ik zal straffen is wel ver gezocht.
Ik geef maar twee sterren daar het als thriller zijn doel voorbij schiet. Als pamflet , aanklacht, is het OK. | 0neg
|
Het is duidelijk dat Tommie hart voor de zorg heeft. In zijn boek schrijft hij korte columns/verhalen waarin hij verslag doet van wat hij zoal meemaakt in de zorg. Ik vind de schrijfwijze helaas ietwat kinderachtig aan doen (wat er wel voor zorgt dat het makkelijk weg te lezen is), en net wat te "positief". Het gaat vooral over succesverhalen. Van mij hadden er iets meer rauwe ervaringen in mogen zitten, de gebeurtenissen die minder goed afliepen. | 0neg
|
Het is uiteraard zeer tragisch dat Pontiac 'zijn' dodenverhaal niet heeft kunnen afronden, maar er is voor gekozen om wat er wel was uit te geven en aan te vullen met fragmenten uit de correspondentie van Peter Pontiac met "zijn broer Joost Pollmann, een bevriend kunstenaarspaar, vormgever Fake Booij en uitgever Joost Nijsen over de wording van Styx en zijn eigen ziekteverloop" voorafgegaan door een inleiding/in memoriam van Joost Pollmann. Dat deel beslaat zo'n 80 pagina's. De een vindt dat interessant, de ander niet. Ik ben zo'n ander.
Het voelt niet helemaal eerlijk om dit boek zo laag te waarderen, maar als ik bijna de helft van een boek niet fijn vind, dan kan ik nu eenmaal niet zeggen dat het boek me zo goed bevallen is... | 0neg
|
De tweede thriller van de hand van Simone van der Vlugt ligt op 1 oktober in de boekhandels. Het thrillerdebuut van Van der Vlugt, de Reünie, werd over het algemeen goed ontvangen en is zelfs genomineerd voor de NS-publieksprijs. Zon succes schept natuurlijk verwachtingen, kan Van der Vlugt dit succes evenaren? Ik kan dat niet direct beoordelen want ik heb De reünie niet gelezen en ben dus onbevangen begonnen in haar tweede boek, Schaduwzuster. In Schaduwzuster maken we kennis met Marjolein. Zij is lerares op een VMBO school in Rotterdam. Een typische zwarte school met veel probleemkinderen, maar Marjolein (die voor het geld eigenlijk niet hoeft te werken) is zeer idealistisch en betrokken bij haar leerlingen en vindt haar werk geweldig. Tot ze op een dag wordt bedreigd met een mes door een leerling. Dit incident lijkt een vervolg te krijgen. Ze ontvangt dreigbrieven en de leerling wacht haar op bij school en houdt haar constant in de gaten. Uiteindelijk is ze haar leven niet meer zeker.
Van der Vlugt heeft een gewaagd boek geschreven. Ze maakt gebruik van een zogenaamd dubbel perspectief dat wisselt over de tijd. Het verhaal begint vanuit het perspectief van Marjolein. Na een paar hoofdstukken switcht het boek van invalshoek en wordt het verhaal verteld vanuit het gezichtspunt van de tweelingzus van Marjolein, Marlieke. En tevens zijn we dan een stuk verder in de tijd aangeland. Zo ontstaan er in het boek twee verhaallijnen naast elkaar waarbij we enerzijds de bedreiging van Marjolein volgen vanuit haar perspectief en anderzijds de afloop hiervan volgen via het verhaal over Marlieke. Een enigszins ingewikkelde constructie, die hier en daar sterk werkt en de lezer nieuwsgierig maakt.
Maar te zien aan de beoordeling ben ik uiteindelijk niet zo gecharmeerd van dit boek. Waarom niet? Ondanks de gedurfde opzet slaagt Van der Vlugt er op de één of andere manier niet in me te overtuigen en me mee te slepen in het verhaal. Wat mij betreft heeft het grotendeels te maken met haar schrijfstijl en de huis-tuin-en-keuken-dingetjes die constant terugkomt. Van der Vlugt valt erg veel in herhaling. Zo benoemt Marjolein wel tig keer wat haar reden is waarom ze in het onderwijs is gegaan. Marlieke benoemt steeds weer dat ze altijd in de schaduw van haar zus stond. Van der Vlugt expliciteert heel veel details, terwijl impliciete beschrijvingen van personages en hun gedrag vaak veel meer spanning opleveren. Ik blijf dus zitten met dubbele gevoelens over dit boek met dubbele bodems. Ik waardeer de opzet die op zich potentie heeft. Maar de aankleding levert niet echt een spannend verhaal op en echt boeien deed het boek me uiteindelijk niet. | 0neg
|
Eva wordt verkocht als fictie, wat me tijdens het lezen van dit boek nogal merkwaardig leek. De dochter heeft namelijk dezelfde naam als de schrijfster en het is ook geïnspireerd op het leven van haar moeder. Er wordt de hele tijd in de verleden tijd geschreven wat me meer het gevoel geeft dat ik een biografisch werk aan het lezen ben in plaats van fictie. Misschien had ik het boek zelfs beter gevonden als het een echte biografie was?
De schrijfster vertelt alles van op een afstand waardoor ik niet echt het gevoel krijg dat ik midden in het verhaal zit. Omdat ik weet hoe allesvernietigend dementie kan zijn, had ik verwacht dat het boek me diep zou raken maar dat is spijtig genoeg niet gebeurd. Ik denk dat ik het aangrijpender had gevonden wanneer het geschreven was vanuit Eva’s standpunt, zoals Bernlef heeft gedaan bij Hersenschimmen.
Tijdens de laatste veertig pagina’s van het boek veranderde mijn mening lichtjes. De verdere aftakeling van Eva is pijnlijk om te lezen omdat het je een beeld geeft wat een dementerend persoon allemaal te wachten staat en dat is niet iets wat je wilt voor een persoon die je nauw aan het hart ligt.
Voor mij was Eva geen hoogvlieger, het was zelfs eerder een teleurstelling. Ik wil hiermee niet zeggen dat ik jullie afraad om het boek te lezen. Ik hoop zelfs dat jullie er meer van zullen genieten dan ik heb gedaan, want uiteindelijk is het gewoon een kwestie van smaak. | 0neg
|
Bloedlink geschreven door Marianne en Theo Hoogstraaten… een thriller, een givaway, … dus ik ding maar wat graag mee … en ik ben bij de gelukkigen: ik mag een exemplaar downloaden.
Het boek bestaat uit 2 verhaallijnen: één in het Italië van nu en één in het 13e eeuwse Frankrijk. In Italië zijn Julia en Vicky, twee Nederlandse meisjes verdwenen. Julia’s zus Emilia is met haar ouders naar Manoppello getrokken om van dichtbij de zoektocht te volgen. Algauw komt Emilia midden in de actie terecht daarbij geholpen door enkele (al dan niet) betrouwbare Italianen.
In Frankrijk volgen we de lotgevallen van genezeres Madeleine die vervolgd wordt voor hekserij en aansluit bij een groep rondreizende kermis…..
De verhaallijnen zijn vlot uit elkaar te houden. De tekening van een zeilschip bij elk “historisch hoofdstuk” is leuk gevonden. Beiden zijn verteld vanuit de ik-persoon, waardoor je heel dicht in het verhaal wordt getrokken. Het blijven 2 aparte verhalen, enkel verbonden door het religieus fanatisme verbonden aan de zogenaamde “zweetdoek van Veronica”
Het was voor mij een eerste kennismaking met dit schrijversduo. Persoonlijk vond ik het historische verhaal fijner om te lezen. Het verhaal in het heden kwam mij soms iets te ongeloofwaardig over en kon mij niet echt boeien. Ik heb mij af en toe geërgerd aan het taalgebruik.(bijvoorbeeld:”ik hoop de vrouwen snel gevonden te hebben”)
Desalniettemin wil ik nog een tweede boek van dit duo lezen: de 2 verhaallijnen in het heden en in het verleden omtrent eenzelfde gegeven, spreken mij wel aan. | 0neg
|
Het begin van de twintigste eeuw. Het is de tijd van Rockefeller, van olieboringen en van de eerste auto’s die op benzine lopen. Het is ook de tijd waarin de serie over Isaac Bell loopt, die in dienst is bij detectivebureau Van Dorn.
In De scherpschutter onderzoekt Bell wie er baat bij heeft om de tegenstanders van Rockefeller te vermoorden. Hij vermoedt dat iemand Rockefeller deze misdaden in de schoenen wil schuiven. Door middel van een list kan hij dicht in de buurt van Rockefeller blijven, wat hem in dit boek onder andere in Rusland en Azerbeidzjan brengt, waar Rockefeller zijn handel wil uitbreiden. Maar Bell is niet de enige die is meegereisd naar deze landen.
Isaac Bell is één van de series die onder de naam van Clive Cussler verschijnt en die als medeauteur Justin Scott heeft. De serie is gelukkig niet een exacte kopie van Cusslers eigen held Dirk Pitt (zoals de serie over Kurt Austin wel is), maar tegelijkertijd is Isaac Bell wel net zo kleurloos als Kurt Austin. Die kleurloosheid kenmerkt ook de andere personages in het boek. Het enige onderscheid dat Bell bijvoorbeeld met de andere detectives van Van Dorn heeft, is dat ze een andere naam hebben.
Het aardige van Isaac Bell is de historische setting waarin de serie speelt. In deze tijd van snelle voertuigen en communicatie is het leuk om te lezen over auto’s die aangezwengeld moeten worden en hoe de telegrammen over en weer vliegen om elkaar te bereiken en op de hoogte te houden. In De scherpschutter komen de suffragettes voor die vechten voor vrouwenkiesrecht en weet Scott ook de onlusten in Bakoe in 1905 een plaats te geven. De oplettende lezer zal zelfs de theorie van Sigmund Freud over het onderbewuste in een flits voorbij zien komen.
De historische setting is gelijk ook het enige aardige aan het boek. Het verhaal zelf wordt in grote brokstukken verteld, die allemaal te snel aan elkaar verbonden zijn. Er is weinig tijd om ergens bij stil te staan. Op het eind van het boek wordt er een verklaring voor alle gebeurtenissen gegeven, die op zijn zachtst gezegd nogal ongeloofwaardig is. Dat doet behoorlijk afbreuk aan het boek. Met een acceptabelere uitleg over wat er allemaal gebeurd is, zou De scherpschutter beter te pruimen zijn geweest.
Nu leunt het boek veel te zwaar op de naam Clive Cussler, en zelfs dan valt het nog om. | 0neg
|
Dat het schrijven van brieven een ‘correspondentie’ wordt genoemd, een tweerichtingsverkeer dus, hoeft niemand jou te vertellen lijkt me. Reageren op wat anderen te zeggen hebben, en vice versa, is de motor der brievenschrijverij en maakt het genre tot een dynamische en veelzeggende stroming in de literatuur.
Om dat goed in een boek weer te geven betekent overigens niet dat de brieven van ‘de andere kant’ ook afgedrukt moeten worden. Je bent ongetwijfeld bekend met de uitzonderlijke brievenboeken van Gerard Reve, en misschien ook wel met de onlangs gebundelde brieven van Nanne Tepper. Juist het ontbreken van die andere kant maakt deze eenzijdige correspondenties zo intrigerend, omdat er telkens in meer of mindere mate aan gerefereerd wordt in de afgedrukte brieven. Dat levert een spanningsveld op en zorgt voor een enerverende leeservaring.
Eenzijdig destillaat
In de door jou samengestelde Brieven uit Genua is dat effect volledig afwezig. Je schrijft aan je vroegere partner Gelya, aan je uitgever, aan je moeder, aan jezelf op jongere leeftijd – ze zijn ook werkelijk verstuurd aan deze personen, zo bezweer je – maar van een antwoord op de brieven is geen sprake. Je flikt dus een kunstje: een brievenboek als verkapte autobiografie, of in jouw geval: een brievenboek als een ondubbelzinnige hagiografie. Geen verrassend kunstje, want de vermenging van waarheid en fictie is je op het lijf geschreven. Dit boek heet dan ook een ‘roman’ te zijn, de lezer moet maar zien wat er aan realiteit in dit eenzijdige destillaat terecht is gekomen.
En zo worden we meegenomen in jouw ‘estafette van brieven’ waarmee je ‘een afgerond verhaal wil vertellen over de ontwikkeling van een persoon’. Je schrijft aan je moeder over je zorgeloze jeugd, terwijl je al vroeg wilde ‘ontsnappen aan de gegarandeerde veiligheid om op zoek te gaan naar het door jezelf geconstrueerde geluk’. Een zelfverzonnen land met een geheel uitgewerkte fantasietaal was het gevolg van deze queeste, waarin ook voldoende plaats was voor ‘passie en vertwijfeling, gehoopte en gefnuikte liefde’.
Die onverantwoordelijke puber die in zijn eigen taal zijn hartstocht liet stormen, die ben ik altijd gebleven.
Zere bips
De brieven aan je jongere ik vormen het hoogtepunt van wat men wel een ‘zelffeliciterend’ exposé noemt. Een vruchtbare studieperiode, de eerste baantjes en de voorzichtige successen als dichter zorgen voor de uiteindelijke scheiding der wegen: je gaat definitief van de pen leven. Ondertussen wordt het leven vooral gevierd met alcohol en vrouwen, terwijl je de omstandigheden vindt om je bruisende woorden ‘als exquise wijnen te laten walsen in het glas en de volle rijkdom van hun bouquet te savoureren’. Die exuberante taal vormt de gewaardeerde basis van je talent, maar werkt in een boek als dit als een borstklopperige weerslag van eigen kunnen.
Eenmaal in Genua neergestreken, weet je met een fantastisch La Superba de aandacht op je gericht te krijgen. Met name na het winnen van de Libris Literatuurprijs. Het schrijversleven past je als een goedzittende overjas en je uitgesproken bourgondische levensstijl is een geweldige voedingsbodem voor fraaie publicaties. Maar dan gebeurt er iets wonderlijks, je geeft het zelf al aan: er moet iets gebeuren om deze brievenroman tot een goed einde te brengen. En verdomd, als door de hemel geschonken ontmoet je de liefde van je leven en kondig je aan de op je lijf geschreven levenswijze voorgoed vaarwel te zeggen. Dat er, vanwege een zere bips, ook een dokter aan te pas moest komen om op dit punt te geraken, is een bijkomstigheid die de werkelijkheid met een grimas weglacht.
Beste Ilja, het is de doorlopende stroom aan veren in je gepijnigde achterste die dit boek tot een vermoeiende leesopdracht maakt. Het zij zo. Waar ik me echter zorgen om maak is die radicale omslag op de laatste pagina’s. ‘Ik wil breekbaar leven in plaats van onaantastbaar’, zeg je met de overtuigingskracht van een gefrustreerde evangelist. De alcohol helemaal afgezworen, vooral gezond eten, gevoed worden door de ultieme liefde, wat gaat dit betekenen voor de rest van je oeuvre? Met bezorgde verwachting zien we je volgende boek tegemoet.
Het ga je goed.
@8WEEKLY/André van Dijk | 0neg
|
maar Sonnst stelt het allemaal wat te doorzichtig voor en dat ondermijnt de spanning.,Met Comeback bewijst de Vlaamse auteur Jonathan Sonnst alvast dat hij meeslepend en vermakelijk kan vertellen! Maar dat die kwaliteit alleen niet volstaat om een spannende thriller te schrijven heeft hij ook met dit verhaal bewezen. Nochtans, aan de plot is het niet gelegen...
Van gevierd en gevreesd politiek topverslaggever tot riooljournalist bij een dubieus roddelblad: de carrière van Steven Jespers kan moeilijk nog dieper afglijden. Toch krijgt hij weer wat hoop als hij bij een moordzaak een bizarre link weet te leggen naar een reeks moorden van vijf jaar eerder waarbij de moordenaar - bijgenaamd 'De Slachter' - telkens een cijfercode in de lichamen van zijn slachtoffers kerfde. Aanvankelijk lijkt het allemaal ver gezocht, maar als er nog meer moorden volgen wordt het toch steeds duidelijker: De Slachter is terug, of er is een copycat aan het werk. Jespers bijt zich als een pitbull in de zaak vast, en hij ziet zichzelf al opnieuw helemaal bovenaan de lijst van de meeste gevierde journalisten van het land staan. Toch loopt het niet allemaal zoals hij zou willen: zijn onderzoek maakt hem bij de politie verdacht en bovendien krijgt de echte moordenaar hem ook in het vizier...
De panache waarmee het verhaal verteld wordt, de humor die aan hoog tempo varieert van fijnzinnig cynisme over vlijmscherpe satire tot af en toe zelfs holderdebolder kolder, de stevige dialogen vol rake oneliners, de altijd originele en vaak hilarische uitdrukkingen die je zelfs wil noteren om ze nooit te vergeten, het boek dat opent als de begingeneriek van een film met een lijst van 40 'acteurs' (die overigens verder niet in het verhaal meespelen), de hoofdstukken die allemaal een kop uit de roddelblaadjes als titel dragen, de personages die als het ware uitvergrote versies van zichzelf zijn, enz... Het is allemaal erg speels en amusant, en het maakt van Comeback een vrij aangename leeservaring, maar als thriller blijft dit boek precies daardoor steken op de drempel naar volwassenheid.
Het verhaal is op zich goed gevonden, maar Sonnst stelt het allemaal wat te doorzichtig voor en dat ondermijnt de spanning. Enkele halfslachtige pogingen om de lezer op het verkeerde been te zetten houden maar heel even stand. Het slot van het verhaal is weinig verrassend en een beetje enigmatisch, en dat wordt door de echte thrillerfanaten doorgaans matig tot helemaal niet geapprecieerd.
Al met al is Comeback een amusant, ontspannend boek geworden, en misschien was dat wel de voornaamste bedoeling van de schrijver. Maar we kunnen er niet omheen: op de cover staat nu eenmaal het woord 'Thriller' en dus moet het boek in dat genre beoordeeld worden. En dan valt het, door het gebrek aan maturiteit en spanning, toch wel door de mand. | 0neg
|
De titel van het verhaal en de omslag wekken de indruk dat Goedzo en de Zoeker een boek is voor kinderen of tieners, maar al snel kom je erachter dat dat niet zo is. Het taalgebruik is niet geschikt voor kinderen en de personages staan te ver van hen af om zich ermee te kunnen identificeren. Goedzo en de Zoeker kan beter geclassificeerd worden als een sprookje. Het wollige taalgebruik past daar goed bij, al zorgt dit er samen met het Vlaams wel voor dat zinnen niet altijd lekker lopen voor Nederlandse lezers. Een tweede tool die de auteur gebruikt om het verhaal als een sprookje over te brengen, is de alwetende verteller. Deze loodst je door het verhaal heen, brengt je van de ene naar de andere plek en laat je weten hoe iedereen tegen de situatie aankijkt. Dit gebeurt op een voorzichtige manier waarbij de verhaallijn langzaam vertakt in meerdere subplotjes zonder dat het boek zijn heldere opbouw verliest.
Dit alwetende perspectief heeft wel een neveneffect dat als vervelend beschouwd kan worden: de betrokkenheid bij de personages is minimaal. We kruipen in niemands huid, maar beleven alles van een afstandje. Daarnaast gebruikt de verteller woorden die niet in de Middeleeuws aandoende wereld thuishoren, zoals films, bowlingballen en speeltuinen, en dat gebeurt zo sporadisch dat je niet het gevoel hebt dat het werkelijk een hedendaagse spreker is die dit verhaal vertelt. Het leidt wat af van het verhaal en maakt het vooral in het begin lastig om het verhaal in de juiste context te plaatsen.
Wat het verhaal ook een beetje vertraagt, is dat er met regelmaat zinsdelen in staan die geschrapt hadden kunnen worden, omdat dat wat er staat zo vanzelfsprekend is dat de lezer het zonder die toevoeging ook wel begrijpt. Twee voorbeelden van zinnen waarbij het cursieve deel overbodig is:
“Aëtolguc wilde de mensen als een dief in de nacht verrassen op de dag dat hij zijn magie weer ter zijner beschikking had, want zo zouden ze onvoorbereid zijn en weerloos.”
“Hij was buiten aan het werk maar kwam binnen in de hut zodra hij de koning en Mira hoorde praten en dus wist dat de reizigers wakker waren.”
In dit boek ligt de nadruk sowieso op het vertellen van een verhaal, in plaats van het aan de lezer te laten zien. Emoties worden benoemd en de lezer moet dan maar aannemen dat personages zich zo voelen. De tekst zelf is kaal en draagt geen emoties over. Een gevolg hiervan is dat personages vlak blijven. Ook relaties worden nauwelijks uitgewerkt. Mensen raken aan elkaar gehecht zonder dat ze meer van elkaar lijken te weten dan hun naam en er ontstaan zelfs spontaan stellen zonder dat er enige opbouw naartoe is. Nergens is sprake van chemie tussen personen, hoewel ze al na een paar uur weten dat ze voor altijd bij elkaar willen blijven.
Op meer plaatsen in het boek reageren personen niet geloofwaardig. Dit komt deels doordat ze bijna geen eigen beslissingen nemen, alles wat ze doen wordt hen voorgekauwd door profetieën, waardoor de personages geen mensen met een eigen mening lijken. Niemand trekt de profetieën in twijfel. Maar zelfs de enkele keren dat iemand wél zelf een besluit neemt, is dit niet altijd geloofwaardig. Op het moment dat iemand bijvoorbeeld ontdekt dat er een enorme ramp staat te gebeuren, besluit hij ‘morgen wel alarm te slaan’ zonder dat daar een reden voor is, en daardoor ontstaat natuurlijk nét het moment waarop alles mis kan gaan. Het zijn duidelijk de gebeurtenissen die het verhaal leiden en de personages worden er een beetje omheen gebogen zodat alles gebeurt zoals de schrijver het bedacht heeft.
De dreiging waarmee Goedzo en zijn vrienden geconfronteerd worden, is wel interessant en had intrigerende scènes kunnen opleveren. Helaas is het effect hiervan slechts vaag uitgewerkt (men keert zich tegen de koning en nauwelijks tegen zijn echte geliefden) en daarnaast wordt de herkomst van dit kwaad nauwelijks uitgelegd. Er wordt te veel aan de verbeelding van de lezer overgelaten. Deze moet maar aannemen dat een klein groepje mensen opeens over heel veel middelen beschikt om complete rijken te kunnen onderwerpen, zonder dat het duidelijk wordt hóé ze dit voor elkaar hebben gekregen. Ook de reacties van de hoofdpersonen op dit op handen zijnde kwaad zijn dubieus, ze laten eigenlijk hun volk in de steek en ondernemen helemaal niets om ervoor te zorgen dat de mensen níét ten prooi vallen aan het kwaad. Er wordt helemaal niet nagedacht over manieren om de ramp te voorkomen, maar alleen om de rommel erna op te ruimen.
Al met al kreeg ik tijdens het lezen van Goedzo en de Zoeker het idee dat ik de eerste versie van een manuscript aan het lezen was. Er zit potentie in voor een leuk verhaal en de karakters hadden allemaal een eigenschap die eruit sprong waardoor er toch een dynamisch gezelschap is ontstaan, maar het voelt alsof er niemand is geweest die de auteur geholpen heeft om het verhaal goed uit te werken en het op de juiste manier aan de lezer over te brengen. | 0neg
|
Ik, robot is een soort raamvertelling waarbij je in elk hoofdstuk verder wordt gevoerd in de verzonnen geschiedenis van de robots en het kunstmatige leven. De dilemma's waar het verhaal over gaat, zijn gebaseerd op de drie wetten van de robotica die Asimov heeft verzonnen. In veel gevallen zijn dat dilemma's die aan Griekse raadselen doen denken, de kool, de geit en de wolf en dat soort dingen. Slim bedacht, dat wel, maar het is dom te denken dat dit actueel is. Immers, onze kunstmatige intelligentie heeft geen positronisch brein en de drie wetten van de robotica worden dus niet meegebakken. Dus rijden zelfstandig rijdende auto's gewoon mensen dood.
Dit verhaal is uiteraard een klassieker en het is wel handig de inhoud te kennen, maar daarvoor kan een goede samenvatting ook volstaan. Het is niet dat Asimov zo vreselijk bevlogen of boeiend schrijft: het is gewone, simpele taal zonder enige franje, geen leesvoer voor taalproevers. Ik weet niet of dat aan de vertaling ligt of aan het origineel.
Het boek eindigt met een verhaal van Asibot en Ronald Giphart, maar dat vond ik onleesbaar, het geeft niet de indruk ergens heen te gaan. | 0neg
|
Ik ben er mij van bewust dat dit boek zich aan het opwerken is tot een modern klassieker. Het wordt de perfecte “coming of ago” roman genoemd en het zou een goed beeld geven op het leven van een tiener en de weg naar volwassenheid. Ik heb het boek ondertussen twee keer gelezen en ik kan u overtuigd zeggen dat ik het boek jammer genoeg een beetje teleurstellend vond. Net daarom las ik het een tweede keer. Want misschien had ik de eerste keer wel iets gemist? Of was ik te jong om het verhaal te begrijpen? Maar nu, jaren later ben ik nog altijd teleurgesteld in dit verhaal en snap ik niet waarom het zo een cult status heeft bereikt. Het is zeer zeker geen slecht boek. Maar ik persoonlijk vind het ook geen geweldig boek. Ik had zelf te veel problemen met de verhaallijn om het boek een klassiek literair werk te noemen. Wat niet wegneemt dat ik begrijp waarom het bij de eerste publicatie baanbrekend was. Maar ondertussen zijn we 2015 en de manier waarop we jongeren zien en benaderen is al lang niet meer te vergelijken met 1999. We zijn ondertussen ook al wel wat meer gewoon in jongerenliteratuur. Dus baanbrekend is het boek op dit moment zeker niet meer. Maar het biedt wel een interessant beeld op de Amerikaanse jaren 90.
Ik persoonlijk vind dat er te veel onderwerpen aanbod komen om het boek geloofwaardig te houden. Zelfmoord, verminking, verkrachting, aanranding, drugs, seks, alcohol, abortus, homoseksualiteit,…. Noem maar iets op, het komt waarschijnlijk in dit verhaal voor. (Hoewel ik moet zeggen dat er geen spraken was van Aids en ook kanker nergens vernoemd werd.) Het boek is doorspekt met moeilijke onderwerpen, maar ze worden nooit echt behandeld. Op bepaalde momenten kreeg ik spontaan het gevoel dat dit gewoon een lijst was van allerlei problemen waar een tiener misschien mee geconfronteerd kan worden. Ikzelf hou wel van jongerenliteratuur, waar grote onderwerpen bespreekbaar gemaakt worden. Maar ik hou vooral van wat uitdieping en niet gewoon een opsommigen.Net doordat er zoveel problemen waren verloor het boek zijn kracht. Het werd allemaal een beetje onwaarschijnlijk en ik kreeg een: “tuurlijk heb je dat ook nog voor gevoel
Daarbovenop komt het feit dat ik geen enkele voeling had met Charlie. Op geen enkel moment klonk hij als een 15 jaar oude tiener. Ik schatte hem eerder 10 jaar oud. En ik ben me ervan bewust dat Charlie een psychisch probleem had, maar zelf dat kon er niet voor zorgen dat ik hem een warm hart kon toedragen. Ik vond het vooral erg dat er niet verder werd ingegaan op zijn mentale problemen. Waarom creëer je een personage met deze problematiek zonder er verder mee aan de slag te gaan? Alle personages voelde aan als papieren mannetjes die op het toneel werden uitgestald.
En voor mij is dit eigenlijk mijn algemeen gevoel over dit boek. Het voelt als een geforceerd verhaal, waarbij alles in scene wordt gezet. | 0neg
|
Dit boek kan op twee manieren worden gelezen. De eerste manier is door de werkelijke gebeurtenissen los te laten en je over te geven aan de fictie. Het werkelijke verhaal heeft iets ongelofelijks waardoor het al iets weg heeft van en filmplot of een boek. Als je het boek op deze manier benaderd denk ik zeker dat het een goed verhaal is met een spannend plot en een verrassend einde.
Ik kon de werkelijke gebeurtenissen niet vergeten. Veel personages in dit boek zoals de politici maar ook alle andere personen die een rol spelen in het leven van Pim Fortuin hebben allemaal hun karakteristieke eigenschappen behouden, details zijn veranderd maar iedereen is goed herkenbaar. Zo ben ik onder andere tegen gekomen: de butler, de chauffeur, de hondjes, Mat Herben en de andere partijgenoten, Harry Mens, Theo van Gogh en journalist Frits Wester. Helaas zijn bij sommige van bovenstaande personen eigenschappen toegevoegd die naar mijn mening niet reëel zijn. Een in werkelijkheid zeker sluwe persoonlijkheid verandert in het boek in een moordlustig type met zeer veel daadkracht en dat kan er bij mij niet in. Om de clou niet te verklappen zal ik hierover niet meer over zeggen, maar dat bijvoorbeeld vond ik jammer.
Wat ik storend vond, maar helaas zie je dat bij veel schrijvers, is dat het verhaal heel zorgvuldig wordt opbouwd en veel aandacht wordt besteed aan de verhaallijn en de karakters maar het einde wordt afgeraffeld. Het lijkt wel of de afspraak is geweest dat het boek niet meer dan een aantal paginas mag bevatten en dat ineens tien paginas voor de laatste de haast toeslaat. Dat is jammer want dit doet de opgebouwde spanning geen goed en blijft de lezer teleurgesteld lezer achter. | 0neg
|
Al snel bleef alleen nog de vraag "who's done it over" en na enkele plotwendingen komt de aap uit de mouw, met een totaal niet verrassend motief. Sommige dingen worden geintroduceerd maar blijven voor mijn gevoel oppervlakkig/eenzijdig uitgewerkt: o.a. de aanwezigheid van Marjolein als geest, het overspel binnen het huwelijk, het maatschappelijk probleem van geweld op school, het verschijnen van de moeder van Sylvie. Wel grappig om Rotterdam te herkennen, bij Oliva eet ik zelf maar de parkeergarage is er maar 5 minuten vandaan.....
Dat was een snel uitgelezen boek: zondagmiddag in de zon op het balkon. | 0neg
|
In veel opzichten lijkt de hoofdpersoon Arnold Nyman uit de Zweedse politieroman Onder vuur op Kurt Wallander van Henning Mankell. Ook hij is een alleenstaande man van middelbare leeftijd, die mijmeringen over de eigen sterfelijkheid en liefdesperikelen afwisselt met ouderwets speurwerk en pittige verhoren. En geheel toevallig heeft ook deze diender een moeizame relatie gehad met zijn dochter, net als collega Wallander. De gelijkenissen zijn frappant te noemen.
In het verhaal staan enkele ogenschijnlijk losstaande gebeurtenissen centraal. Een kruimeldief ziet hoe zijn heler bedreigd wordt door Oost-Europese gangsters. Een Iranese taxichauffeur raakt voor de tweede maal in zijn leven een taxi kwijt aan agressieve jongeren en voelt zich door de politie tekort gedaan. De dochter van Arnold Nyman, de arts Helena, neemt een jong meisje in huis dat gevlucht is voor haar agressieve en dominante broer. Uiteindelijk komen alle verhaallijnen bij elkaar in een bendeoorlog tussen de twee belangrijkste bendes in de stad. Nyman raakt persoonlijk betrokken als zijn dochter en haar gast Zeina worden ontvoerd door een van die bendes.
Genberg heeft ervoor gekozen om het verhaal vanuit meerdere perspectieven te vertellen, zowel vanuit het oogpunt van de politiemacht als vanuit de schurken. De passages rond Nyman en collegas zijn echter de hoogtepunten uit deze roman. We zien de herkenbare situaties voorbijkomen; zoals het sporenonderzoek, de vergaderingen, de verhoren en het posten bij verdachten. Het is weinig origineel, maar het levert wel de boeiendste fragmenten op, vooral omdat er heel erg de nadruk wordt gelegd op de collegialiteit tussen de belangrijkste leden van het team. Er is bijvoorbeeld een gevoelige scène waarin de agenten geld inzamelen voor een door mishandeling arbeidsongeschikt geraakte collega. Omdat deze chagrijn uit zijn eregevoel geen financiële bijstand wenst, stoppen ze het verzamelde geld in een bonbondoos. Zulke simpele dingen werken buitengewoon ontroerend.
Meerdere malen wordt er afkeurend gesproken over het negatieve beeld dat in de media gecreëerd wordt ten aanzien van de politie. De agenten in Onder Vuur hebben dan zo hun menselijke zwakheden, maar uiteindelijk zijn het toch rechtschapen dienders die het beste met de mensheid voor hebben. Dit beeld is een mooie afwisseling op de hardboiled, corrupte, en gewelddadige helden die we vaak tegenkomen in het politiegenre.
De schurken komen er een stuk minder goed vanaf. Genberg heeft weinig emotionele binding met zijn slechteriken en kiest er dan ook voor om hun belevenissen af te doen in korte passages. Ze zijn er om het plot vooruit te stuwen, maar verder zijn ze zo zouteloos als maar kan. Hun aandeel aan het verhaal had wat mij betreft weggelaten kunnen worden, want ze voegen uiteindelijk erg weinig toe. Zelfs de op handen zijnde bendeoorlog en de daarmee gepaard gaande intriges zijn niet boeiend genoeg.
Uiteindelijk is Onder Vuur een onderhoudende roman geworden, waarvan het plot goed in elkaar steekt, al weet niet elk karakter de lezer evenveel te beroeren. De simpele, bijna in staccato geschreven zinnen maken dat het gecompliceerde plot makkelijk te begrijpen is. Het is op geen enkel vlak echt een hoogvlieger, maar het is best te lezen voor de liefhebber van het genre. De competitie met Henning Mankell is echter al bij voorbaat verloren. | 0neg
|
Clive Cussler is een groot verteller, daar hoeft geen twijfel over te bestaan. Bovendien zijn er weinig schrijvers die zo gedetailleerd kunnen schrijven als Cussler, dat blijkt ook nu weer. Maar in vergelijking met zijn eerdere werk is Vuurijs vooral nog meer van hetzelfde en Cussler verliest steeds vaker het tempo. De spanning komt dan wel weer terug, maar toch wordt het verhaal halverwege steeds langdradiger, om over de voorspelbaarheid nog maar even te zwijgen... Er zijn betere boeken van Cussler verkrijgbaar, veel betere. | 0neg
|
Een tegenvallend debuut wat mij betreft. Ik mis de nodige spanning. De Amsterdamse afdeling uitvaarten voor anonieme lijken. Bij 2 lijken komen ze op het spoor van misdrijven en krijgen de lijken een naam en nabestaanden.
Een leuk boekje voor tussendoor wat lekker snel wegleest, doch voor mij (voorlopig) niet voor herhaling vatbaar, dus laat ik deel 2 &3 voorlopig links liggen. | 0neg
|
Mijn eerste boek van deze schrijfster en ik ben blij verast met hoe het is geschreven. Soms was ik wel de draad tussen heden en verleden kwijt dat was iets minder. verder is het een goed boek.
als ze onverwacht een telefoontje krijgt van Oliver, haar grote jeugdliefde, is dat het begin van Marnies terugkeer naar het verleden.
Ralph, de gezamenlijke Jeugdvriend blijkt ernstig ziek. Ze vertrekt naar Schotland om bij hem te kunnen zijn in deze periode. Hier komen alle herinneringen weer boven water. Wat is er gebeurd, en waarom is het contact ooit verbroken. Kunnen ze het verleden achter hun laten. | 0neg
|
Mij is dit boek erg tegengevallen, er gebeurd nou net helemaal niks in.
Je krijg wel een hele trip door Frankrijk (dus voor de liefhebbers), en alles wat Anneloes doet iedere dag en ieder uur word beschreven.
En ik bleef maar lezen, wachtend tot er iets ging gebeuren, maar nee. Het verhaal van Sjoerd werd iets verder uitgediept dat vond ik dan nog wel mooi, maar ook hier had ik meer van verwacht. Echt jammer want ik kocht dit ebook omdat de cover mij erg aansprak, die vind ik dus wel erg mooi. | 0neg
|
Na het lezen van de nachtegaal, was ik blij een ander boek van Kristin Hannah te kunnen lezen.
Het begin van het boek viel mee, maar werd na een tijdje langdradig, en de inhoud was niet altijd geloofwaardig. | 0neg
|
Frits Akkermans werkt met zijn PR bedrijfje voor jeugdvriend Johan Visser, een Bouwgigant. Johan werkt niet volgens alle regeltjes en Frits rolt zo steeds verder in de wereld van corruptie en fraude. Na verloop van tijd probeert Frits hier een einde aan te maken.....vervolgens rollen we een verwarrend verhaal in wat langzaam op gang komt. Halverwege het boek komt er wat spanning in maar snapte ik nog steeds niet helemaal waar het allemaal om draait. Het einde van het boek is compleet verassend in ieder geval. Helaas kon het mij niet echt boeien. | 0neg
|
Het stramien van het boek is een inmiddels beproefd recept, waarbij ervaringen uit WOII hun schaduwen werpen in het heden. Er zijn geheimen die opgelost moeten worden, voor de huidige generatie kan bouwen aan haar eigen geschiedenis. Kristin Harmel treedt hiermee in de voetsporen van Tatiana de Rosnay (Haar naam was Sarah) en Jenna Blum (Het familieportret).
Het verhaal is een mix van de geschiedenis van WOII en de strijd van de 36-jarige Hope om het hoofd boven water te houden. Zij is pas gescheiden, haar tienerdochter pubert behoorlijk, haar geliefde oma Rose begint te dementeren en ze staat op het punt haar bakkerij, een familiebedrijf, te verliezen. In een helder ogenblik vraagt oma Rose aan Hope naar haar geboorteland Frankrijk te gaan om haar familie te zoeken. Rose is de enige overlevende van de oorlog – wat is er met de rest van het gezin gebeurd?
'Zolang er sterren aan de hemel staan' is in potentie een mooi boek maar lijkt door twee auteurs geschreven te zijn. Rose's verhalen aan het begin van elk hoofdstuk zijn top; erg boeiend en invoelend geschreven. Ik kon me helemaal in haar inleven. Daardoor werd ik op de momenten dat het verhaal verder ging met de zoektocht van Hope telkens weer teleurgesteld. Die delen komen houterig, simplistisch en melodramatisch over, zonder diepgang.
Het boek leest door de vlotte schrijfstijl wel heel gemakkelijk. Wanneer je er eenmaal in begonnen bent, heb je het in no time uit. Maar het laat in zijn totaliteit geen blijvende indruk achter. Leuk detail: elk hoofdstuk begint met een recept uit de bakkerij van Hope, die je het water in de mond doet lopen en uitnodigt om ze zelf uit te proberen. | 0neg
|
Het waargebeurde verhaal van Amanda Knox die op jonge leeftijd naar Italië vertrok om de Italiaanse taal te leren maar in plaats daarvan in een nachtmerrie terecht kwam doordat zij werd beschuldigd van de moord op haar huisgenote Meredith Kercher.
Dit boek behelst een waar drama. Zij zet uiteen hoe volgens haar de gang van zaken is in de Italiaanse rechtspraak. Natuurlijk zal haar beeld ook verkleurd zal zijn door alle negatieve ervaringen die zij heeft opgedaan. Hierdoor zal het misschien allemaal net wat meer zijn aangedikt, iets wat natuurlijk heel begrijpelijk is.
Het verhaal van Amanda Knox biedt heel veel potentie voor een prachtig en goed geschreven boek. Helaas heeft ze dat naar mijn idee niet waar gemaakt. Ze valt te veel in herhaling en sommige stukken zijn ronduit saai te noemen doordat ze teveel opsomt in plaats van er een mooi verhaal van te maken. Heel erg jammer, er had zoveel meer in gezeten. Meer dan twee sterren kan ik er niet van maken. | 0neg
|
Dichterbij dan je denkt is de tweede titel van Mari Jungstedt, een Zweedse schrijfster.
De personages uit Die je niet ziet zijn terug: Anders Knutas, Johan Berg en Emma Winarve.
Het verhaal speelt zich ook deze keer af op het eiland Gotland. Een fotograaf wordt vermoord aangetroffen en Knutas en zijn team staan voor een raadsel.
Mari Jungstedt weeft verschillende lijnen door het verhaal. Allereerst de poging tot opheldering van de moord op de fotograaf, daarnaast een verhaal vanuit Fanny, een jonge vrouw en de perikelen van Johan Berg en Emma Winarve die nog steeds in love zijn hoewel het eigenlijk niet mag.
Dichterbij dan je denkt leest vlot en loopt goed. Wie genoten heeft van haar vorige boek een prima thriller zal enigszins aan zijn trekken komen. Een topper is het deze keer echter niet. De uitgeverij heeft helaas een deel van de spanning weggenomen door op de achterflap een essentieel onderdeel van het misdaadverhaal te verklappen. Tip: lees het verhaaltje op de achterkant dus niet!
Daarnaast wekt het boek de indruk van een te routineus verteld verhaal met te weinig spanning. De dosis romantiek maakt dit niet goed.
De dader komt aan het eind als een baksteen uit de lucht vallen. Jammer maar helaas. Mari Jungstedt overtuigt deze keer niet. | 0neg
|
Gisteren meteen dit eboek gekocht en omdat ik na een operatie aan mijn voet moest blijven zitten ben ik hem ook meteen gelezen. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik er van moet vinden. Het is een raar verhaal over geprogrammeerde (?) mensen die dingen doen naar aanleiding van fluit tonen. Het heeft wat weg van een sekte, maar het gaat wel een beetje ver. zo hebben die mensen als ze die fluit tonen horen geen eigen wil meer, maar doen alles wat de de leidster, de programmeur, van die groep zegt, zelfs iemand vermoorden. Ze hebben ook meer vreemde namen zoals de donor en delta en penta. Nee, ik vond het een raar verhaal met veel ongeloofwaardige elementen. Op het eind deed het me denken aan een film van Indiana Jones, waarin ook een sekte voorkomt. Niet mijn soort boek in ieder geval. het lijkt wel of Marelle Boersma een beetje gaat afzakken want ook haar vorige twee boeken vond ik stukken minder dan die daarvoor en dat vindt ik jammer. Ik hoop dan maar dat haar volgende weer wat beter is. | 0neg
|
heeft een hoge amusementswaarde, maar uiteraard geen hoog realiteitsgehalte. ,De bestsellerauteur Peter Abrahams is onder het pseudoniem Spencer Quinn een nieuwe reeks begonnen met 2 nieuwe hoofdfiguren, de privédetective Bernie Little en zijn hond Chet. Afwijkend van de standaard verhalen heeft Quinn gekozen voor de hond als verteller. Dus alles wat er gebeurt en wordt gedacht komt uit de geest en de bek van Chet. Met alle mogelijkheden en onmogelijkheden vandien. Een verrassende keuze, maar of dit voldoende is om van Luie hond een knallend succes te maken, staat te bezien.
Littles detective bureau is de naam van het bedrijfje dat door Bernie Little is opgericht. Gescheiden van echtgenote Leda en vader van zoon Charlie, is zijn enige regelmatige maatje zijn hond Chet. Met hem gaat hij eindeloze gesprekken aan, die eigenlijk nooit worden becommentarieerd door Chet. Al lezende blijkt dat deze voormalige politiehond een behoorlijke scherpe geest heeft en Bernie mag dan ook blij zijn dat hij geen sprekende hond heeft.
Bernie Little wordt benaderd door Cynthia Chambliss omdat haar 15-jarige dochter Madison niet naar huis is teruggekeerd. Een korte check bij Damon Keefer, haar ex, leert dat Madison ook niet bij hem is geweest. Nog tijdens het eerste gesprek komt Madison aan gewandeld en omdat zij een aannemelijke verklaring heeft, lijkt het probleem opgelost.
Maar, als een paar dagen later Madison weer spoorloos is en er langere tijd niets van haar wordt vernomen, lijkt het eerdere voorval een serieuzere klank te krijgen. Bernie start een onderzoek naar de verdwijning van het meisje, waarbij hij wordt geassisteerd door zijn hond Chet en door de journaliste Suzie Sanchez van de Valley Tribune die een reportage over het leven van de privé detective wil publiceren.
Wanneer Chet een louche figuur naast de auto ziet, wordt hij agressief en probeert de man te pakken. Uiteindelijk wordt de hond met een mes bedreigd en gewond door de wegracende auto van de man. Korte rijd later komen beide elkaar weer tegen. Chet delft het onderspit en wordt gevangen genomen. Tijdens zijn gevangenschap ziet Chet dingen die Bernie erg zouden helpen met het oplossen van de verdwijning van Madison. Alleen dreigt Chet een asielbezoek niet te overleven en beperken zijn communicatieve vaardigheden hem om zijn kennis te delen met anderen.
Een verhaal, verteld door een sprekende en denkende hond, het moet niet gekker worden. Het geheel is wel verrassend en origineel, heeft een hoge amusementswaarde, maar uiteraard geen hoog realiteitsgehalte. Wat moet je vinden van een hond die lonkt naar soortgenoten en die vertelt dat de motor waar hij op meerijdt, een paar wheelies maakt.
Alle gebeurtenissen worden gezien door hondse ogen en met hondse interpretaties. Het feit dat de neus het best werkende orgaan bij honden is, maakt ook meteen duidelijk op welke manier de meeste observaties plaatsvinden.
Deze manier van vertellen zorgt natuurlijk voor humoristische momenten, maar het nadeel is dat Chet zijn kennis van zaken niet adequaat kan overbrengen. Zo komt Chet veel te weten over de verdwijning van het meisje, maar de handicap is dat hij het in zijn uppie te weten komt en dit niet met Bernie kan communiceren. Zo af en toe is het geheel te vergelijken met de filmhond Beethoven en het bioscoopvarkentje Babe. Leuk vermaak, maar inhoudelijk heeft het verder weinig om het lijf. | 0neg
|
In De Acht staat een schaakspel in het midden. Een schaakspel, het Montglane schaakspel, dat van Karel de Grote is geweest. Gaandeweg blijkt dat in het schaakspel een formule is versluierd. Kennis over de formule zou macht over de hele wereld brengen. In het boek worden twee verhalen verteld: het verhaal van Mireille speelt zich af in de achttiende eeuw tijdens de Franse Revolutie, en het verhaal van Catharine speelt zich af in de twintigste eeuw. Mireille heeft als taak gekregen het schaakspel te verbergen en Catharine heeft als taak gekregen het spel op te sporen. Een interessante paradox.
Het is een erg lijvig boek met veel personages er in. Wat me een beetje stoort is dat nagenoeg elk personage uit de verhaallijn van Mireille geschiedkundige beroemdheden zijn: Tsarina Katharina van Rusland, Voltaire, Robespierre, wiskundige Euler, en zelfs Napoleon Bonaparte. Allemaal praten en leven ze met Mireille.
Daarnaast wordt de stelling "het leven is één groot schaakspel" wel erg ver en surealistisch doorgevoerd: de personages belichamen, zo blijkt, de schaakstukken van zwart en wit uit het Montglane schaakspel. En door het spel na te spelen op een miniatuur bord, komen ze dichter bij de waarheid. Yeah right...
Ook is het aantal personages gewoon veel te groot. Zowel in de verhaallijn van Mireille als in de verhaallijn van Catharine komen erg veel personages de hoek om kijken die allemaal slechts een kleine bijdrage aan het geheel leveren. Het maakt het er allemaal niet overzichtelijker op.
Nog iets positiefs? Wel, euh, het boek is lekker dik.
Voor de rest had ik dit boek al een tijdje op mijn verlanglijstje staan om te lezen. Maar het is, helaas, niet meegevallen. | 0neg
|
Het boek Litmanen 10 is mooie opsomming van de voetballoopbaan van Jari Litmanen. Van de jaren 70 als jeugdvoetballer tot aan nu als veteraan die nog steeds graag een potje voetbalt. Verwacht geen smeuïge verhalen of venijnige uithalen naar trainers, medespelers of bobo's uit de voetballerij. Daar is Jari niet de persoon naar en dat siert hem. Daardoor blijft het boek niet meer dan opsomming van een voetbalcarrière. | 0neg
|
Is dit nog ironie? Of is het slecht verhuld seksisme van een puberale recensentenlieveling? Een kleine selectie van 'diepzinnige' beschrijvingen van een vrouwelijk personage:
- De langdurige onderhevigheid aan bombardementen heeft een invloed op de melkproductie van menig jonge moederborst, oorlogskoeien weten daar zowat alles van. (29)
- Ze had genoegen genomen met een dienende rol, als echtgenote van een dissidente schrijver onder meer, en leed als toegewijd schildersmodel vooral veel kou en stijve tepels in de goed verborgen ateliers van Sofia.’ (35)
- Wanneer ze zich emotioneel liet meeslepen door een roman durfde het bijvoorbeeld te gebeuren dat haar maandstonden achterwege bleven. Ze verloor, of won, aanzienlijke hoeveelheden lichaamsgewicht naargelang de aard van het boek. (41)
- Om niet te moeten manken en toch haar koppige kniegewrichten te ontzien leerde Liliya het zichzelf aan te wandelen als een lipizzanerpaard. (46) | 0neg
|
Het boek lijkt veelbelovend zo de achterkant gelezen te hebben, echter op het eiland waar het gehele verhaal zich afspeelt gebeuren zoveel onwaarschijnlijke zaken dat het totaal ongeloofwaardig is. Het hele boek hang aan elkaar van buitenissige fantasie waar geen eind aan lijkt te komen, en waar uiteindelijk ineens alle personen zo ongeveer IJ betrokken lijken te zijn geweest. Het loopt afzoals je ah begin al vermoed met de vondst vh verloren kind, maar alles daaromheen, n duidelijk motief, het hoe en waarom is maar lauwtjes uitgewerkt. Onbegrijpelijk dat dit boek 4 sterren heeft!? Zitten ook fouten in het boek hier endaar. Eigenlijk achteraf zonde vd tijd. | 0neg
|
hoewel er soms wel wat naïviteit te bespeuren valt.,Lucas Davenport, de vaste hoofdpersoon in vrijwel alle boeken van John Sandford, krijgt te maken met de moord op Jane Warr en Deon Cash, wiens lijken door het twaalfjarige meisje Letty West zijn gevonden. Ze zijn opgehangen in een boom en hoewel er eerst sprake lijkt te zijn van raciale motieven, ontdekt de politie al snel dat er hele andere zaken spelen. De slachtoffers waren betrokken bij de handel in drugs en als er in hun woning ook een cel wordt aangetroffen, krijgt Davenport het idee dat Warr en Cash mogelijk ook een aantal kinderen hebben ontvoerd. In het kleine stadje Broderick is echter nog meer aan de hand en veel speelt zich op het oog af rond de garage van Gene Calb, terwijl ook de nonnen in de plaatselijke kerk het één en ander te verbergen hebben. Samen met zijn partner Del Capslock onderzoekt Davenport de moord op Jane Warr en Deon Cash en gaan ze tevens op zoek naar een verdwenen meisje. Ze krijgen hulp van de jonge Letty West, die ze daarmee echter onbedoeld in groot gevaar brengen.
Ik heb vrijwel alle boeken van John Sandford gelezen en ben een behoorlijk grote liefhebber van zijn schrijfstijl en van zijn personage Lucas Davenport. Vooral de eerste boeken van Sandford waren heel erg goed, maar inmiddels lijkt er toch wel een bepaalde verzadiging te zijn opgetreden. Iets wat overigens wel vaker voorkomt bij langlopende serie’s waarbij het steeds moeilijker gaat worden om de hoofdrolspelers interessant te houden voor de lezers. Over Lucas Davenport is al zoveel bekend dat het niet meer mogelijk is hem wat dat betreft verder uit te diepen. Waar hij ooit begon als rechercheur van de politie in Minnesota, heeft hij in de loop der jaren al een aantal andere functies mogen bekleden en momenteel is hij het hoofd van de Dienst Regionale Studies. Dit is een onderdeel van het Bureau Misdaadbestrijding waarbij Lucas Davenport vrijwel rechtstreeks moet rapporteren aan de gouverneur. Voor een deel is hier de charme van het echte politiewerk een beetje verloren gegaan en lijkt Davenport vaak meer op een privé-detective in dienst van de overheid. Hiermee behoort het straatwerk in de grote stad en zijn contacten met junks en dealers – zoals in de eerste boeken – definitief tot het verleden en verliest de serie een deel van zijn oorspronkelijke charme.
Wat overblijft zijn echter nog altijd goede boeken, waarin Lucas Davenport nog steeds is getrouwd met de chirurg Weather en inmiddels vader is geworden van hun zoontje Samuel. Ook de voortschrijdende jaren beginnen voorzichtig om de hoek te kijken en juist met dat gegeven zou John Sandford in de toekomstige delen mogelijk iets meer moeten gaan doen. Maar over het algemeen zit Doodstrijd goed in elkaar, hoewel er soms wel wat naïviteit te bespeuren valt. Daarnaast is ook niet alles altijd even geloofwaardig, waardoor het duidelijk mag zijn dat Doodstrijd niet het allerbeste boek is dat John Sandford in zijn totale carrière heeft geschreven. Maar ondanks dat zal het de meeste fans van de auteur wel degelijk meteen aanspreken en mag het in de verzameling zeker niet ontbreken. | 0neg
|
Ik vond het een onbenullig boekje. Nadat ik het had uitgelezen wist ik de volgende dag al niet meer waar het nou precies over ging. | 0neg
|
De uit Antwerpen afkomstige Patrick Conrad is een veelzijdig man, want naast romanschrijver, is hij ook poëet, cineast en tekenaar. Voor Starr mocht hij in 2007 de Diamanten Kogel in ontvangst nemen. Enkele maanden nadat hij de pensioengerechtigde leeftijd bereikt heeft, rolt de fraai uitgevoerde roman noir Perdidas droom van de persen.
Hierin krijgt privédetective John Van Dyck de tip dat de vermiste vrouw naar wie hij op zoek is, werd gezien in Antwerpen. Als hij haar lokaliseert in de cel van het politiebureau blijkt al snel dat het een andere vrouw betreft. Maar haar totale geheugenverlies intrigeert hem. Hij doopt haar Perdida en ontfermt zich over haar, waarmee hij onbewust een speelbal wordt in een spel dat op verschillende niveaus gespeeld wordt. Maar John is niet bereid om zonder slag of stoot over zich heen te laten lopen.
Godverdomme, Maurice, hoe vaak moet ik het nog herhalen: we zitten hier niet in een Vlaamse thriller. De openingszin schreeuwt het al uit: dit is geen typisch spannend boek. Hoewel het hoofdpersonage een detective is en zijn zoektocht enkele stinkende potjes opent is de plot niet sterk genoeg om het verhaal geloofwaardig tot bij de lezer te brengen. Niet alleen moeten een paar dei ex machina uit de mouw geschud worden, maar vooral het ontbreken van een gefundeerde reden waarom John zo gefascineerd wordt door de vrouw die hij Perdida noemt, vraagt veel toegeeflijkheid van het publiek.
Perdidas droom moet het hebben van een andere troef. Namelijk de taalvaardigheid van de auteur, die er niet alleen in slaagt pareltjes van zinnen op papier te zetten, maar ook op sublieme wijze sfeer geeft aan het verhaal. Want hoewel het verhaal gedateerd is in de laatste jaren van de vorige eeuw roept het boek op elke bladzijde herinneringen op aan de Amerikaanse zwart-witfilms uit de jaren veertig en vijftig. De autotypes en de mobiele telefonie even buiten beschouwing gelaten, verwacht je zo Philip Marlowe of Sam Spade tegen het lijf te lopen.
De tegenstelling tussen de koele relatie die het hoofdpersonage in het echte leven heeft met zijn secretaresse en zijn erotische fantasieën over haar is in het begin een leuke gimmick, maar blijkt, door te veelvuldig gebruik, enkel een simpel mechanisme om wat bloot in het boek te kunnen verwerken.
Perdidas droom heeft net zoals zowat alle personages in het boek twee verschillende identiteiten. Met deze dualiteit maakt Patrick Conrad het er de recensent niet makkelijker op een eenduidige waardering uit te spreken, want Perdidas droom scoort veel hoger als roman dan als spannend verhaal. | 0neg
|
Ik zag heel veel positieve reacties. ook op crimezone.
Maar ik vond het boek erg tegenvallen.
Kon er maar niet door heen komen. | 0neg
|
De uitgebreide beschrijvingen van de natuur verveelden me op den duur. Er kwam ook geen vaart in het verhaal. Niet mijn ding. | 0neg
|
Als ik de lovende recensies lees, kan ik niets anders bedenken dan: smaken verschillen. Toegegeven de plot is geniaal bedacht, maar om daar te komen moet je je wel door een bij vlagen langdradig en saai verhaal worstelen, waarin de inspecteur opgezadeld wordt met een tamelijk onaangepaste nieuwe collega. Ik weet niet wie ik nu het onsympathiekst vond. Inspecteur Cato Isaksen kwam niet erg consequent en daardoor geloofwaardig over in zijn afwijzing van Marian Dahle. Zij daarentegen was wel bijzonder consequent a-sociaal in mijn ogen. Ook is het dorp rijkelijk voorzien van enkele zwakbegaafde gewelddadige personen. Een opvallend bewust in het verhaal geschreven vertraging wekt eerder irritatie dan dat je op het puntje van je stoel gaat zitten. Waarom zou je een huis waaruit een verdachte en onzekere figuur overhaast wil vertrekken NIET verder onderzoeken? De poppenkast van Jan Klaasen en Katrijn zou hiermee wegkomen, maar hier is het eerder hinderlijk. | 0neg
|
Dit boek lijkt verdacht veel op deel één van 50 tinten grijs (het enige van de reeks waarvan ik slaagde om het uit te lezen) maar dan met minder innerlijke godinnensprongen, taalfouten en ergerlijke ongeloofwaardige situaties. Een tussendoortje met weinig inhoud. Leest wel vlot weg en dat is ook de reden waarom ik het helemaal uitlas. Het is een echt niet-nadenk-boek om bijvoorbeeld mee te nemen op vakantie. Je moet geen grote spannende dingen verwachten en verrassende wendingen. Wat mij betreft geen hoogvlieger, maar 50 tinten was ook al niets voor mij. Prima voor wie wel van het genre houdt. | 0neg
|
Een slap verhaal,echt niet spannend, | 0neg
|
Van In, hoofdpersonage in tientallen eerdere boeken van Pieter Aspe, is inmiddels commissaris af, en wil het vanwege zijn hoge leeftijd rustiger aan gaan doen. Maar wanneer Kira, een beginnende detective zijn hulp inroept, kan hij het speurwerk toch niet loslaten en bijt zich vast in een nieuwe zaak. Ze moeten op zoek naar Alex, een verdwenen zoon, waarvan de vader is overleden, en op wie een aanzienlijke erfenis wacht. Alex wordt al snel gevonden. Maar er blijkt meer binnen het gezin aan de hand te zijn, wat Van In aanzet om verder te graven in de familieverhoudingen. Kira weet met haar mentaliteit en gedrag Van In steeds te verbazen, en zet de doorgewinterde speurder op het verkeerde been, totdat de gebeurtenissen haar fataal worden. De onderzoeken naar Alex en Kira raken steeds meer in elkaar geweven.
Van In - episode 1 is het eerste deel in een reeks van tien over ex-commissaris Van In. ‘Wie de tien delen verzamelt, zal aan het einde van de reeks de lange rode draad door het verhaal kunnen ontwaren’ staat op de achterkant van het boek te lezen. Dit eerste deel kent een open einde. Het verhaal is niet echt spannend, het zeurt een beetje voort. En dat terwijl er nog negen delen moeten volgen. Het verhaal over Alex blijkt de rode draad waarover op de omslag gesproken wordt, maar is verre van boeiend. Of is het tweede leven van Van In de rode draad? Het is een makkelijk te lezen en enigszins amusant verhaal, dat wel, maar je mag toch meer verwachten van een gevestigde naam als Aspe.
Wat tijdens het lezen stoort, en wat na het lezen eigenlijk nog meer blijft hangen dan het verhaal, is de blauwe rookwalm waarmee het boek doordrongen is. In nagenoeg iedere passage wordt er wel gerookt of over sigaretten gesproken. Het boek lijkt wel een betoog van een recalcitrante man om roken te vergoelijken. Maar vooral de frequentie waarmee het roken aan bod komt is hinderlijk. Had Van In met dezelfde frequentie een kauwgom gepakt of een slok water, ook dan zou het irriteren. Een karakter vormgeven door hem te laten roken kan, maar hier is de balans duidelijk doorgeslagen.
De karakters blijven aan de oppervlakte. Dat Van In niet uitgebreid beschreven wordt is logisch, over hem zijn al vele boeken volgeschreven. Vereenzelvigen met dit hoofdpersonage blijkt onmogelijk. Hij is een behendig speurder, maar verder komt hij over als een verschrikkelijke man (knorrig, zelfingenomen en kent alleen het drinken van Omers en roken als uitdaging in het leven). Daarnaast maakt hij platvloerse opmerkingen. Het is misschien het karakter van deze man, maar dat maakt het boek ook wel onaangenaam om te lezen. Van de overige geïntroduceerde personages weet je na het lezen nog nagenoeg niks. Er wordt bijvoorbeeld wel wat verteld over hun geschiedenis, maar je krijgt niet echt mee wat ze denken en voelen. Het boek bevat veel Franstalige citaten, die niet vertaald worden maar wel belangrijk zijn voor het verhaal. Lezen met een woordenboek of Google Translate erbij lijkt het devies, maar is niet bevorderlijk voor het leesplezier.
Al met al is Van In - Episode 1 een matige thriller en een hopelijk valse start voor de nieuwe reeks. De volgende delen zijn wellicht beter, maar het is maar de vraag of de lezers dan al niet zijn afgehaakt. | 0neg
|
Ik ben tot blz. 90 gekomen maar ga het boek niet uitlezen. Niet leuk, niet hilarisch en al zeker niet 'lachen, gieren, brullen' zoals op de voorkant staat. Tot op heden totaal geen ontwikkeling van verhaal of karakters en ik vind het niet de moeite waard om verder te lezen. | 0neg
|
Wat een moeijlijk te volgen boek. Lagercrantz gebruikt veel woorden, heel veel woorden. Dat maakt het luisteren naar dit boek een grote brij. Natuurlijk bestaat elk boek uit woorden, maar hier zijn de woorden aan een geregen tot lange lange zinnen. Ik ben nog tot halverwege hoofdstuk 6 gekomen, toen heb ik het afgesloten en van mijn mp3 speler verwijderd. Jammer. Ik vind het een gemiste kans om iets goeds voor een breed publiek naar buiten te brengen. | 0neg
|
Schrijversechtparen zijn blijkbaar van alle tijden. Sjöwall en Wahlöö gaven het voorbeeld in Zweden, Nicci French doet het op z'n Engels en deze John Case (pseudoniem van Jim en Carolyn Hougan) op z'n Amerikaans. Ik vraag me altijd af: wie zorgt voor wat? De ene voor de spanning, de andere voor de psychologie? In deze lijkt het me duidelijk (al kan ik het mis hebben): mevrouw diept een verhaal op over een Koerdische religieuze secte, de Jezidi's, die de Pauw Engel, alias Satan himself, vereren. Meneer gaat meer de wetenschappelijke kant op en is vooral geïnteresseerd in nanotechnologie: de productie van minuscule robotjes uit DNA, die op hun beurt enkelvoudige atomen samenvoegen tot wat je maar wil. Al bij al een eigenaardige combinatie, die ook niet volledig aanslaat. Al kan dat ook liggen aan enkele onzorgvuldigheden.
Een advocaat, Jude Belzer, roept de hulp in van kunstenaar Danny Cray, die deeltijds ook voor een detective-kantoor werkt, waar hij telefoontjes en rekeningen natrekt, geen al te heavy stuff. De advocaat werkt voor Zerevan Zebek, die in verschillende kranten zwart zou zijn gemaakt door Christian Terio. Deze Terio behoort al niet meer tot de levenden, maar toch zouden Belzer en Zebek graag weten met wie de man zoal correspondeerde. Aan Danny de taak een lijstje door te spelen. Wanneer blijkt dat een van de mannen op de lijst, de Romeinse pater Inzaghi, van Terio een laptop toegestuurd kreeg, mag Danny die ook nog gaan halen. Cray bemoeit zich echter iets te veel met Zebeks zaken, en komt op Zebeks zwarte lijst terecht. Wat volgt is een reis door de helft van Europa, waarin Danny op onderzoek uitgaat naar Zebeks duistere praktijken, terwijl hij achtervolgd wordt door diens handlangers. De uiteindelijke ontknoping is op zijn minst gezegd over the top.
Enkele vragen komen direct bij me op: waarom Danny (een kunstenaar!) een lijstje laten opmaken van correspondenten van Terio, als Zebek later blijkt toegang te hebben tot elk register in het westelijk halfrond? Waarom dan grofweg de een na de ander op het lijstje vermoorden? Onopvallend is anders. En waarom de aandacht op zich vestigen door te vermoorden door inmetseling (een oud gebruik van de Jezidi's) of door kruisiging op een cactus? Terug, onopvallend is anders. Ongetwijfeld hebben de Hougans plezier beleeft aan het schrijven van deze thriller. Aan de toeristische scènes (Siena, Rome, Istanbul, Paaseiland!) te zien, hebben ze er een tweede huwelijksreis voor gemaakt. Maar met reisinfo alleen halen ze het niet. Dankzij een aantal prima actiescènes krijgen ze nog 2 sterren, maar verder kan ik echt niet gaan. | 0neg
|
Ik had veel verwacht van dit boek, maar ik ben op de helft gestopt,Er lopen meerdere verhaallijnen door elkaar en dat vind ik sowieso al erg vervelend om te lezen, er gaat veel kostbare tijd verloren bij de uiteenzetting van de problemen van Flea en Jack, de twee hoofdrolspelers maar echt spannend is het nog steeds niet op de helft . Ik ben er maar mee gestopt omdat ik me er niet bij concentreren. Misschien komt het omdat ik de andere twee boeken uit de serie nog niet gelezen heb, maar dit is voor mij niet te volgen | 0neg
|
Het begin van dit boek, dat ik na de boekenweek in de uitverkoop bij V en D vondt voor 2 euro, deed me wat twijfelen aan de schrijfkunst van het echtpaar. Langzamerhand kreeg ik echter sympathie voor de vrouwelijke hoofdpersoon, en begon het verhaal spannend te vinden, hoopte een nieuwe favoriet te vinden in detective-land en las aan een stuk door om achter de ontknoping van het verhaal te komen. Wat was er met de chinese kruidenpillen? Leed Claudia nou toch aan hallicinaties of waren haar belevenissen echt? Slim bedacht dat alles met de geschiedenis van de Labadisten, was van plan het in Google na te zoeken. Kwam tot de laatste paar bladzijden, en.... kon mijn ogen niet geloven, dacht een pagina te missen, maar het abrupte en absurde einde schijnt echt zo bedoeld. Geen laatste puzzelstukjes, subtiele ontknoping of aha-gevoel, alleen maar verwarring en de vraag hoe het nu verder loopt met de kinderen, wie er in het dorp nu allemaal onder een hoedje staken, hoe de echtgenoot betrokken geraakt is bij het mummie-complot, wie degene was die haar gered had bij de lederbende-orgie.... Jammer! Alsof de schrijvers zichzelf niet serieus nemen, daarbij ook de lezer niet, die zich toch identificeert met de hoofdpersoon en haar leven. Alsof het allemaal één grote nepbelevenis onder invloed van een paar goedkope chinese pillen was. Ik zal zelfs voor 2 euro niet een volgend boek kopen, niet omdat dit geen goede verhalen vertellers zijn, maar omdat dit goede verhalen vertellers zijn die op het laatste moment het kleed onder je voeten vandaan trekken, en je als lezer laten vallen.... en zo hoort het niet. Ook niet in thrillerland. | 0neg
|
Volgens mij ben ik de één van de weinige, die niets heeft met dit boekje... Ik snap heel het verhaal wel, maar het kon mij dus niet bekoren. Normaal kun je dit boekje in enkele uurtjes uitlezen, maar ik heb er dus met horten en stoten 2 dagen over gedaan. Steeds dacht ik dat het ontroerende nog moest komen, maar helaas niet voor mij... Op veel punten vind ik het zelfs saai. Misschien dat het komt, doordat ik al heel snel doorhad wat het verrassende plot zou zijn, maar dan nog heb ik niets met de schrijfstijl van Philippe Claudel. Het is dat het zo'n dun boekje is, maar anders had ik het dus aan de kant gegooid. Zo zie je maar weer, dat een dun boekje niet hoeft te betekenen dat het binnen no- time uit is. Sorry voor al die mensen, die dit een geweldig boekje vinden, maar ik kan er niets anders van maken dan mijn eigen leeservaring geven... | 0neg
|
Op de voorkant van dit boek staat psychologische thriller, mijn favoriete genre. Helaas is de psychologie in dit boek ver te zoeken. Het boek wordt geschreven vanuit Sofie, die in het begin wordt neergezet als stevige tante die overal voor zorgt. In de loop van het boek wordt zij meer en meer neergezet als hysterisch en naïef. Het boek lees je vlot uit, korte zinnen en makkelijk taalgebruik. Op een paar momenten na wordt het boek niet echt spannend. De personages blijven oppervlakkig , je leert ze niet goed kennen. Jammer | 0neg
|
Ik ben dit boek gaan lezen omdat ik zoveel goeds over hoorde. En ik moet bekennen dat het mij tegenviel. Liane Baltus kan zeker schrijven, maar het verhaal deed mij niet zoveel. Ik betrapte mij erop dat ik halverwege een hoofdstuk keek hoeveel pagina's het hoofdstuk nog had en dat is nooit zo bevorderlijk voor het boek.
Je volgt Helena, die vlinders in haar buik heeft van de interdimensionale Mica als deze dimensie de invasie van de Aarde tegengaat. Langzaam krijgen ze steeds meer een hechtere band.
Wat ik jammer aan dit verhaal vind is dat je vooral Helena volgt met al haar gevoelens en strubbelingen. Zeker probeert Liane aan he eind het nog spannend te maken, maar dan ben je al over 3/4 van het boek heen. Je komt niet zo veel te weten over hoe de mensen zijn in de dimensies, dan alleen wat Helena verteld wordt. En juist dat had ik graag meer willen zien in het verhaal. Het bevreemdende van de andere kant. Nu is het niet meer dan een bouquet reeks verhaal geworden met een SF randje.
Dit boek is zeker een aanrader als je houdt van liefdesperikelen en het ontstaan van een liefdespaar, maar als je meer houd van een uitdagend verhaallijn of wereld laat dit boek dan links liggen. | 0neg
|
In Deadline volgen we Suzy Zomer, een jonge verslaggeefster bij een landelijke ochtendkrant. Suzy heeft hoge ambities en wil het ver schoppen binnen de journalistieke wereld. Wanneer ze moet samenwerken met binnenlandcollega Lucas, een oudere norse en afzijdige man, ziet zij dit als een mooie kans om via hem de fijne knijpjes van het vak te leren.
Lucas werkt aan een artikel over de bouw van een nieuw stadion voor voetbalclub Betuwe Boys wanneer hij tot zijn grote verbijstering een Russische man ziet die hem wel erg bekend voorkomt. Het is een oude bekende uit zijn verleden waar hij niet bepaald goede associaties mee heeft. Vastbesloten om er achter te komen wat de man met de bouw van het nieuwe stadion te maken heeft besluit hij op onderzoek uit te gaan. Zijn fascinatie voor deze man blijkt niet alleen met werk te maken hebben maar ook met gebeurtenissen uit zijn verleden.
Lucas en Suzy, die noodgedwongen samen moeten werken, stuiten tijdens hun onderzoek op duistere zaken waar niet alleen de Russische maffia bij betrokken is maar ook hoge ambtenaren in Nederland. Ondanks de dreigingen zullen ze alles doen om achter de waarheid te komen en zo een onthullend artikel te publiceren.
Deadline is een vlot geschreven verhaal dat erg makkelijk weg leest. Omdat het verhaal zich niet alleen in Nederland afspeelt maar voor een deel ook in Rusland zit er genoeg afwisseling in. Het is alleen jammer dat de auteur de verhaallijn van Lucas periode in Rusland niet verder heeft uitgewerkt, want deze passages waren interessant om te lezen. Ook de personages zelf hadden wat meer uitgediept kunnen worden. Hoewel de lezer na een paar hoofdstukken wel wat meer over het verleden en huidige leven van de twee hoofdpersonages komt te weten blijven Suzy en Lucas oppervlakkige personages. En dat ze ook nog eens verliefd op elkaar worden was al vanaf het begin te voorspellen.
Deadline is niet echt een literaire thriller. Het heeft eigenlijk ook weinig weg van een gewone thriller. Zo is er nauwelijks tot helemaal geen spanningsbouw. Zelfs aan het eind, de ontknoping, zijn er geen spannende momenten te bespeuren. Daarnaast zijn de corrupte ambtenaren en de gevaarlijke Russen in het verhaal niet realistisch uitgewerkt. Heel dreigend lijken deze personen niet. Deadline leest daarom meer als een roman met een donker kantje dan als een echte thriller. Het is een leuk verhaal voor in de vrije uurtjes, maar voor fervente thrillerfans is het waarschijnlijk allemaal wat te weinig. | 0neg
|
maar ik kan niet met volle overgave zeggen dat ik van dit boek heb genoten. ,Anouschka Voskuijl schreef ruim een jaar over haar debuut De hondse moord. Voskuijl koos voor een tijdrovende, maar volgens haar zeer bevredigende methode: ze richtte haar eigen uitgeverij op en maakte het boek helemaal zelf.
In haar debuutroman De hondse moord maken we kennis met de rechercheurs Dalling en Verkes. Op verschillende plekken in Haarlem zijn stukken van een lijk opgedoken en deze zaak ligt nu op hun bordje. Al snel komen ze terecht bij de dierenarts Mink Steffens en stapelen verschillende vragen zich op. Tijdens een broeiende zomerhitte in Haarlem moeten Dalling en Verkes flink aan de bak om deze moord op te lossen.
Het boek leest op zich snel en de verschillende plaatsen waar het boek zich afspeelt, zijn origineel. Zo worden er stukken lijk in de diepvries van de dierenarts gevonden en in een natuurvoedingswinkel. De personages Dalling en Verkes zijn redelijk goed uitgewerkt en beeldend beschreven. Voskuijl heeft ook goed onderzoek gedaan naar de researchmethoden van de politie, want technisch lijkt dit allemaal goed te kloppen.
De titel van het boek, De hondse moord, is weinig uitnodigend en geeft in notendop al aan wat de lezer op taalkundig gebied staat te wachten. De taal waarin Voskuijl schrijft, is namelijk niet echt bijzonder. Er is vaak sprake van het gebruik van dezelfde woorden, spreektaal, clichés en stereotiepen. Daarnaast gebruikt de schrijfster veel bijvoeglijke naamwoorden waardoor er weinig aan de verbeelding van de lezer wordt overgelaten.
Het verhaal is niet bijzonder spannend en de uiteindelijke ontknoping onbevredigend, omdat slechts weinig personages goed zijn uitgediept. Met uitzondering van Dalling en Verkes worden de personen niet goed geïntroduceerd in het verhaal. Hierdoor leeft de lezer onvoldoende met hen mee, terwijl ook de plot onvoldoende uit de verf komt. Daarbij zijn de dialogen weinig sprankelend. Voskuijl debiteert veel algemeenheden en sluit haar hoofdstukken vaak op dezelfde manier af. Het gevolg is dat haar eindzinnen uiteindelijk zelfs saai overkomen.
De hondse moord behoort zeker niet tot de thrillertop. Het leest wel makkelijk, maar ik kan niet met volle overgave zeggen dat ik van dit boek heb genoten. | 0neg
|
Niet mijn soort boek. Ik heb het ook niet helemaal uitgelezen. Van het moment er wordt beschreven dat woede ontstaat door het vlees op te eten van een kip die in woede leefde omdat die te dicht bijeen gepakt zitten in de kwekerij, verloor de schrijver mijn aandacht. Ik geloof daar totaal niet in. Spiritualiteit is niets voor een rationeel ingesteld persoon. | 0neg
|
De in Groningen geboren Ronald Ohlsen is meer dan ‘alleen’ auteur. Hij schreef gedichten, toneelstukken en is zelfs voor twee jaar benoemd als stadsdichter van Groningen. Naast het schrijven is Ohlsen ook docent Nederlandse taal aan de Rijks Universiteit Groningen. De derde roman van Ronald Ohlsen verscheen eind 2013 onder de titel Het geheugen van Herman Blauw.
Herman Blauw krijgt plotseling en onaangekondigd bezoek van zijn oude schoolkameraad Jan Veenstra. Samen halen ze in de woning van Herman oude herinneringen op waaronder de plotselinge verdwijning van Dorien Ruberecht, ongeveer 25 jaar eerder. Herman, Jan en Dorien hadden destijds op school hetzelfde vakkenpakket wat er toe leidde dat ze daardoor veel contact met elkaar hadden. Plotseling verdwijnt Dorien als 17-jarig meisje spoorloos en lijkt het erop dat Jan en Herman de laatste zijn die haar in leven hebben gezien. Het gesprek dat Herman 25 jaar later met Jan voert is de opmaat voor misdaadverslaggever Karel L. van Gelderen. Hij wil deze cold case opnieuw gaan onderzoeken en een verklaring vinden voor de vermissing van Dorien.
Het geheugen van Herman Blauw is een verhaal waarin via verschillende kanalen wordt geprobeerd een oude, onopgeloste zaak alsnog opgelost te krijgen. Lijdend voorwerp en kern van het verhaal is de wat excentrieke Herman Blauw. Helemaal lyrisch van alles wat met Dostojevski te maken heeft en de 5e symfonie van Mahler begrijpt hij weinig van alles waar anderen hem van proberen te beschuldigen. Het lukt hem alleen niet zo goed om zichzelf van alle blaam te zuiveren tot hij tot de conclusie komt dat hij het initiatief zelf zal moeten nemen. Dat is echter iets dat niet als een aangeboren eigenschap kan worden gezien. Ronald Ohlsen krijgt het niet voor elkaar om van Het geheugen van Herman Blauw een echt spannend verhaal te maken. Het ontbreken van een constante ontwikkeling is hier hoofdzakelijk debet aan. Er passeren te vaak vlakke momenten waarin er wel veel geschreven wordt maar nauwelijks vooruitgang is in het verhaal. Het eindeloos herhalen over de muzikale kwaliteit van de 5e symfonie van Mahler, de te lange en weinig inbrengende dialogen tussen Herman en Naima tijdens hun verblijf in het huisje. De momenten dat Herman alleen is, het duurt allemaal wat te lang en draagt weinig bij aan het verhaal. Uiteindelijk komt het wel tot een acceptabele verklaring van wat er 25 jaar eerder is gebeurd maar daar ontbreekt het weer aan originaliteit en vindingrijkheid. Er zijn zelfs passages dat de lezer zich af gaat vragen of hij/zij geen jeugdboek aan het lezen is.
Concluderend en samenvattend kan gesteld worden dat Het geheugen van Herman Blauw als thriller niet echt is geslaagd. Ontbreken van snelheid, spanning en intelligentie kunnen het niet winnen en delven het onderspit tegen de soms te prozaïsche teksten. | 0neg
|
Het Darwin dilemma is het debuut van Nederlander Han Thomas. Het verhaal speelt zich af in een internationale setting en volgens de aanprijzingen op de cover zou het beter zijn dan de boeken van Dan Brown. Helaas worden deze verwachtingen niet waargemaakt. Het boek ontbeert door de vele details spanning en vaart. De enige overeenkomsten met Dan Brown zijn het historische onderwerp en de wetenschappelijke thema’s en uitleg.
Terwijl professor Mark Enquist op het punt staat om wereldkundig te maken dat er aanwijzingen zijn dat er vóór de Oude Egyptenaren daadwerkelijk een oude vergeten beschaving bestond, is wetenschapper Moreau bezig met het creëren van nieuw leven. Beiden worden gedwarsboomd in hun pogingen om hun ontdekkingen wereldkundig te maken. Moreau lijkt zelfs van de aardbodem verdwenen te zijn. Journaliste Michelle probeert het raadsel van de verdwijning op te lossen en documentairemaker Vincent staat Mark Enquist bij in zijn pogingen zijn ontdekkingen in de publiciteit te brengen.
De proloog begint met een stevige bedoelde actiescène. De bedoelingen stranden jammer genoeg in een oerwoud van details die omschrijven wat de personages doen en wat hun beweegt. Van de spanning en vaart die bij zo’n intro horen, blijft daardoor niets over.
Ook de rest van het boek legt alles tot in den treuren uit. Wanneer het gaat om wetenschappelijke uitleg of historische achtergronden zijn deze details welkom. Bij overige zaken leiden ze teveel van het verhaal af en halen ze de vaart en spanning er uit.
Bovendien is er zo voor de lezer niets meer om zelf in te vullen. Alles wordt tot in de puntjes voorgekookt en je hoeft alleen nog maar te slikken. De eigen verbeeldingskracht is bij het lezen van dit boek niet nodig en zorgt voor een gevoel van saaiheid.
Toch is de plot allesbehalve saai. Het verhaal bestaat uit twee verhaallijnen die kunstig met elkaar verweven worden en op het eind samenkomen. En ook de wetenschappelijke achtergronden zoals het creëren van leven en de vraag wie de piramides gebouwd hebben zijn boeiend.
Een minpuntje voor het plot betreft de voorspelbaarheid van het einde. Lang van te voren weet je al wie de gemene schurken zijn terwijl de personages er nog achter moeten zien te komen. Dit hoeft geen probleem te zijn maar in dit geval weet de lezer het al veel te ver van te voren en zijn er te weinig onverwachte ontwikkelingen om de interesse vast te houden.
De achtergronden van de hoofdpersonen zijn over het algemeen goed uitgewerkt maar de meeste evolueren niet. Alleen de twee antagonisten ontwikkelen zich en dan vooral ten kwade. Zij komen echter niet helemaal geloofwaardig over. Beiden vallen voor dezelfde vrouw die hun weet te paaien met een kus en een belofte op een gezamenlijke toekomst. Seks is niet nodig om deze oorspronkelijk normale mannen tot de meest verschrikkelijke daden aan te zetten. Een van hen, Beany, is nog iets geloofwaardiger omdat hij twijfelt. Daarop wordt gedreigd zijn dochtertje iets aan te doen. Vreemd genoeg leidt dat er niet toe dat hij aan de vrouw in zijn leven gaat twijfelen. De mannen zijn ongelooflijk naïef. Dit maakt het verhaal ook minder spannend. Wanneer een van beiden een verstokte fanatiekeling zou zijn geweest, was er veel meer dreiging van deze antagonist uitgegaan. Nu bestaat de dreiging uit twee watjes.
Het Darwin dilemma voldoet jammer genoeg niet aan de verwachtingen. Het blijft steken in teveel details en mist de nodige spanning. Wanneer de schrijver bewuster zou kiezen waar hij details toevoegt of weglaat, zou dit een tot een veel spannender en boeiender boek leiden. Hopelijk weet Han Thomas in zijn volgende boek een evenwicht te vinden in het dilemma van de details. | 0neg
|
Jaren geleden schafte ik een serie klassieke literaruur aan (een wekelijkse aanbieding bij een krant als ik het me juist herinner). Eén van de boeken is dit boek van Cees Nooteboom. Het is al een dun boekje, als het dan ook nog een bundeling van zo'n 8 korte verhalen betreft, is er per verhaal niet veel ruimte om veel diepgang in de v erhalen neer te zetten.
Misschien waren mijn verwachtingen te hoog, het is me in ieder geval tegen gevallen. Aardige verhaaltjes, maar nooit kwam ik echt goed in het verhaal en had, nadat ik een verhaal uit had, steeds het idee dat het nog niet af was. Dat is waarschijnlijk ook de bedoeling van de auteur: maak het verhaal af en kleur de plaatjes ;-) | 0neg
|
‘Van bewustwording naar blijvende verandering’. Dat is de boodschap van voedingscoach en detoxcoach Laurianne Ruhé.
Laurianne liep in een vorig leven (voorzover je kunt spreken van een vorig leven als het gaat om iemand die in 1985 geboren is) tegen haar grenzen aan en zette de stap naar een gezond leven. Ze starte het bedrijf Good Food Transtition en probeert ons via het boek Good Food duidelijk te maken dat je in één maand tijd echt je leven helemaal op het gezonde spoor kunt zetten.
Nu lijkt mij dat een beetje aan de optimistische kant. Mensen die echt gezond willen (gaan) leven lopen de snackbar al met de neus in de lucht voorbij en mensen die dat nog niet doen krijg je heus niet in één maand omgezet. Daar zal iets meer motivatie en tijd voor nodig zijn. Maar goed, Laurianne is jong en enthousiast en slaat mijns inziens hier en daar een beetje door. Een gezond leven is volgens haar ook zo veel mogelijk glutenvrij en lactosevrij. Ze maakt haar eigen paprikachips en geeft alternatieven voor zaken als pizza, frites met mayonaise, koekjes en nog veel meer. Want heus, je kunt het allemaal blijven eten maar dan wel op de manier van “clean eating”.
Het lijkt wel of we voor zo’n “transitie” ook allemaal Engelstalige begrippen nodig hebben. Zo zijn de volgende vier stappen erg belangrijk:
1. Consiousness
2. Find your poison
3. GoodFood
4. Transition
Er staan “verjongende” voedingstips in het boek en je kunt een week lang eten volgens bovengenoemde methode met 7 x ontbijt, 7 x lunch en 7 x diner.
En echt, daar zit geen fijne rollade of stoofschotel tussen. Wel bijvoorbeeld een guiltfree pizza en een boekweitpasta met tonijn en artisjok. En o.a. het recept voor een “gezonde vervanger van een broodje ei”.
Vrije radicalen, antioxidanten, superfoods, verzuring en vergif. Het komt allemaal voorbij. Mijn inschatting is dat mensen die al een ietsje geobsedeerd zijn door gezond leven veel zullen hebben aan dit boek. Veel informatie, tips en recepten die precies in hun straatje passen.
Er zijn echter ook genoeg mensen die deze “transitie” niet hebben doorgemaakt en dat ook niet willen en met smaak en zonder schuldgevoel een speklapje eten of een kop koffie met een gebakje tot zich nemen en zich daarna ook nog stralend, energiek en blij voelen. Echt, die bestaan. | 0neg
|
Mijn verwachtingen waren hoog gespannen, mede vanwege het aantal sterren op de site maar ik moet zeggen dat het einde behoorlijk tegenviel, er verschillende delen waren in het verhaal waar uiteindelijk geen uitleg op kwam en ik bleef met een ontevreden gevoel achter. Toch jammer, want het begon uitstekend... | 0neg
|
Kort vehaal totaal niet spannend of boeiend hoofdpersoon werkt irritatie op. Er is niet echt een einde gebreid aan dit verhaal. Het boek gratis gekregen tijdens de maand van het spannende boek. Kopen zou ik dit boek zeker niet.Ik ken betere thrillerschijvers dan Pauw. | 0neg
|
Het boek mag absoluut geen litaire thriller genoemd worden. Het is eerder een psychologisch boek, en vooral dat je zo moet nadenken over wat je nu eigenlijk leest; dat het lastig is om het geheel te blijven volgen. Ik heb hem uitgelezen puur omdat er gezegd werd dat het zo briljant boek was. Nu ik hem helemaal gelezen heb is het inderdaad leuk geschreven maar voor mij niet briljant of waardig om nog eens te lezen :) | 0neg
|
De Duitse journalist Andreas Englisch was jarenlang als correspondent in Italië gestationeerd, waar hij diverse boeken over het Vaticaan schreef. In 1998 verscheen zijn eerste thriller. Een combinatie van zijn grote kennis van het katholicisme en zijn voorliefde voor mysterie is te vinden in zijn nieuwste historische thriller De Petrusakten.
In het godvruchtige dorp Ariccia, niet ver van Rome, arriveert de Duitse architecte Marion Meiering. Ze klopt aan bij een vervallen kasteel. De religieuze kasteelheer Alessandro laat haar binnen. Marion tekt meteen voorgoed bij hem in. Op zekere dag krijgt Marion, die als vertaalster werkt, een boek waarin haar eigen leven wordt beschreven en waarin haar dood wordt voorspeld. Marion heeft nog ½ jaar. Zij roept de hulp in van de jonge priester Vincenzo Peo. Ze proberen uit te vinden wie het boek heeft geschreven en waar de dichtgemetselde kapel is waarin Marion begraven zal worden. Dan ontdekken ze het verband met enkele apocriefe geschriften, waaronder de Petrusakten. Als sommige dorpsbewoners geloven dat Marion in wezen Simon de Tovenaar is, lopen de zaken flink uit de hand. Van afstand worden de gebeurtenissen in Ariccia nauwlettend in de gaten gehouden door vier bisschoppen in Rome. Maar waarom?
Andreas Englisch heeft overdadig veel kennis van het katholicisme en daar getuigt hij van in De Petrusakten. Met Roomse pen schets hij de vroomheid van de dorpelingen die de zekerheden in hun leven ontlenen aan hun godvruchtigheid. Hij geeft een goed beeld van de hiërarchische verhoudingen in het dorp en de plaats die de geestelijkheid inneemt. Englisch doet dat mooi en sfeervol zoals Visconti en Fellini dat in hun films deden. Englisch geeft de lezer tussen neus en lippen door de boodschap mee dat verhalen gevaarlijk zijn, want dat zij soms de plaats van de werkelijkheid in kunnen nemen. Verhalen, legenden, de Bijbel, ze kunnen het gedrag van mensen ingrijpend beïnvloeden. En dat brengt risico's met zich mee, vindt Eschbach. Okee, tot zover de goede kanten van het boek.
Het nadeel van De Petrusakten is dat het irritant ongeloofwaardig is. Vier bisschoppen uit Rome zitten met een probleem. Om dat probleem op te lossen verzinnen de professoren in de godgeleerdheid een ingewikkeld plan dat elk kind met een beetje verstand meteen in de prullenbak zou gooien (want geheel afhankelijk van toevalligheden en van het onvoorspelbare gedrag van mensen). Hun complot is onsamenhangend, omslachtig en ongeloofwaardig. Het kent tal van losse eindjes. Aan het slot van het boek, als alles naar een happy end toegeschreven is en alle personages beseffen dat ze gemanipuleerd zijn, zit de lezer verstijfd in zijn stoel met rode konen van plaatsvervangende schaamte. Zo goed kunnen schrijven, zoveel van je onderwerp afweten en je dan zo verliezen in een brei van onzinnige niet recht te breien verhaallijnen.
De Petrusakten is een boek met twee gezichten. Sfeervol en soms spannend, met tal van religieuze dilemmas en redelijk uitgewerkte personages. De plot is slecht uitgewerkt en het verhaalverloop is ongeloofwaardig. Englisch is duidelijk beter in religie dan in mysterie. | 0neg
|
Aantal blz;223 gelezen voor “7Days Reading Challenge”
Vond dit boek heel verwarrend doordat Mila haar ouders bij haar voornaam noemde. Kan mijn voorstellen dat het voor tieners nog voor verwarrende is dan voor mezelf. Dacht eerst dat ze het over mensen had bij wie ze woonde maar die niet haar ouders was maar dan ergens in het boek belde ze haar moeder en roept ze papa en dan werd het heel verwarrend voor mij. Hierdoor vond ik het boek ook niet leuk lezen.
https://www.hebban.nl/p/leentje-adriaensen/nieuws/gelezen-boeken
http://infoboeken.blogspot.be/2016/06/meg-rosoff.html | 0neg
|
De laatste tijd is er steeds meer belangstelling voor de historische verhalen van gewone mensen, verhalen die een mooie inkijk geven in het leven van alledag.
De Ariaantjesaga sluit hier perfect op aan; in deze familiekroniek wordt het verhaal van de mooie schippersdochter Ariaantje Nieman uit Ouddorp (Goeree-Overflakkee) en haar nazaten beschreven.
Het is een hard bestaan geweest voor deze Ariaantje en haar kinderen, zoveel wordt al snel duidelijk.
In het voorwoord wordt uitleg gegeven waarom er gekozen is voor de benaming ‘saga’, dit heeft niets te maken met de oude legendarische heldenverhalen uit Scandinavië maar des te meer met de tragiek die vaak ook hoort bij deze Oudnoorse saga’s, en tragiek is zeker een woord dat goed van toepassing is op het leven van Ariaantje.
Ook geeft de schrijver zijn persoonlijke motivatie voor het schrijven van deze familiekroniek.
Voor het echte verhaal begint legt de schrijver ook nog uit waar de naam Ariaantje vandaan komt, dat dit een veel voorkomende naam is in de streek waar Ariaantje vandaan komt.
Nadat we eerst meer lezen over de ouders van Ariaantje, waar ze vandaan kwam en hoe de familiestamboom in elkaar steekt, komen we meer te weten over het harde en zware leven van Ariaantje zelf. Toen ze zes was stierf haar moeder, iets wat grote indruk op een klein meisje gemaakt moet hebben en ook zeker een grote verandering in haar jonge leventje te weeg bracht, er kwam namelijk al snel een stiefmoeder omdat vader eenvoudigweg niet in zijn eentje voor het gezin kon zorgen.
Het is ook een tijd waarin kindersterfte een veel voorkomend iets is en waar zowel haar moeder, stiefmoeder als Ariaantje zelf mee te maken krijgen.
Een andere geschiedenis die zich lijkt te herhalen is het feit dat wanneer Ariaantje zelf, op 35-jarige leeftijd, sterft ze vier dochtertjes en een zoontje achterlaat, één van de dochtertjes is dan pas zes jaar oud.
Het boek schetst een waar getrouw verhaal over de zware tijd waarin Ariaantje leefde; hoe het is om door te leven na het verlies van een ouder, hoe het leven destijds in een weeshuis was, het overleven tijdens de oorlog en vooral hoe het was om altijd maar de moed te vinden om door te gaan, een andere keuze was er immers niet.
In het midden van het boek wordt het verhaal ondersteund met mooie oude familiefoto’s waardoor alle hoofdpersonen een gezicht krijgen en het verhaal nog realistischer wordt.
Iets wat ik echter wel jammer vind is dat het verhaal erg oppervlakkig en beschouwend blijft, we leren over hoe het leven van de hoofdpersonen verliep maar we leren ze niet echt kennen, we weten niets van de gevoelens en denkwereld van Ariaantje en haar dochters.
De schrijver heeft zijn best gedaan om zo veel mogelijk informatie naar boven te halen uit documenten en d.m.v. het interviewen van de bijna honderdjarige Cora Paris-van Nes, de dochter van Ariaantje, maar ondanks dat is er niet veel meer bekend over haar leven dan de feiten die in het boek geschetst worden.
Deze familiekroniek is naar mijn mening erg fijn voor de nazaten van Ariaantje, leuk voor vrouwen die zelf Ariaantje heten en willen weten waar de naam vandaan komt, en interessant voor mensen die iets meer willen weten over hoe het leven er vroeger aan toe ging bij een gewoon doorsnee gezin in een tijd waarin verlies van naasten een grote rol speelde.
Maar zelf zou ik de personen graag beter willen leren kennen zodat ze ‘echt gaan leven’ en je meer mee kunt voelen met de strijd die ze moesten leven, het blijft voor mij allemaal teveel aan de oppervlakte. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.