text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik zie de reactie van Xena, dit boek staat in mijn kast en ik heb het een jaar of 3 geleden gelezen, wat ik me kan herinneren is dat heel spannnend en veelbelovend begon, maar dat het daarna erg ongeloofwaardig werd, ik vond het een zeer matig boek | 0neg
|
Doggerland van Maria Adolfsson is dé nieuwe Scandinavische thrillersensatie van dit jaar. Inspecteur Karen Hornby moet alles op alles zetten om de geheimen van het eiland Doggerland te ontrafelen.
Het is de ochtend na Oistra, het oesterfestival op de Doggerlandeilanden. Inspecteur Karen Hornby wordt wakker met een verschrikkelijke kater – maar dat is nog de minste van haar problemen. Naast haar in bed ligt haar baas. Dan komt het bericht dat er een vrouw bruut is vermoord. Karen wordt op de zaak gezet, en daarna blijkt dat het slachtoffer de ex is van haar baas. Terwijl de situatie steeds gecompliceerder wordt, realiseert Karen zich dat de persoonlijke verhoudingen en de geschiedenis van het eiland het onderzoek nogal vertroebelen…
Mijn mening: Een verhaal waar ik moeilijk de aandacht bij kon houden. Het eiland waarop het zich afspeelt bestaat niet maar er wordt uitgebreid op in gegaan. Hierdoor en mede door de beschrijvingen van wat er zoal in de huizen stond, maar ook het veelvoudige eten en drinken, deed mij constant verdwalen in mijn hoofd waardoor ik regelmatig de draad kwijt was.
De personages zijn juist goed maar ook die verlies ik door al die beschrijvingen. Daarom leest dit meer als een roman dan een thriller. Mijn verwachting lag hierdoor veel hoger omdat ik gek ben op Scandinavische thrillers. | 0neg
|
Om er maar mee binnen te vallen: nog nooit heb ik in een boek zo vaak de woorden kont, billen en achterwerk gelezen. Zou daar een prijs voor zijn, zoals bij het onnodig noemen van het woord **** in een boek zoals beschreven in een van de delen van het Transgalactisch Liftershandboek (van Douglas Adams)?
WIKILEAKS
Afijn. Codenaam Hadsadah is de debuutroman van het duo Django Mathijsen en Anaïd Haen. De titel wordt half verklaard in het boek, maar niet de verkeerde spelling Hadsadah. De codenaam moet in verband worden gezien met WikiLeaks, want dit is volgens de auteurs zelf de eerste Wikileaksthriller. Dat is in mijn herinnering niet helemaal waar, volgens mij was er in het jaar van publicatie (2010) in Nederland nog een thriller over Wikileaks verschenen. Soit. Wikileaks dus.
Tegenwoordig komt het nog wel eens ter sprake als het gaat over Julian Assange of Chelsea Manning, maar eigenlijk is het fenomeen dat zo "hot" was in 2010 een stille dood gestorven voor wat betreft de "hotheid" ervan. Hetzelfde geldt voor Echelon.
Wat dat betreft is het jammer dat de auteurs zo duidelijk aanknopen bij de actualiteit, omdat een en ander nu toch wel achterhaald is. En dat terwijl het verhaal ook verteld had kunnen worden zonder Wikileaks te noemen. Ik denk bijvoorbeeld aan de samenzweringen in Doodstil van Bies van Ede, waarin de bedreiging van afluisteren hetzelfde is, maar door geen concrete namen te noemen het verhaal tijdlozer wordt.
DUO
Zowel van Haen als van Mathijsen heb ik eerder werk gelezen. Ik meen dan ook hun schrijfstijl te kunnen herkennen. Dat is iets dat me tegenvalt in het verhaal: dat er zulke grote stijlbreuken in het verhaal zitten.
Ik heb wel vaker verhalen van schrijfduo's gelezen, maar zo'n stijlbreuk ben ik nooit eerder tegengekomen. Over het algemeen kan ik niet zien dat het door twee personen is geschreven en al helemaal niet wie welk stuk heeft geschreven. Hier dus wel. En dan blijkt Mathijsen (althans wat ik sterk vermoed door hem is geschreven) vele malen beter de pen weet te hanteren, als het gaat om een soepele schrijfstijl voor een volwassen publiek. De andere stijl is direct te herkennen aan de langere alinea's en langere zinnen. De afwisseling maakt het lezen irritant.
Opvallend is het taalgebruik van het personage "de Fin" (is dat een verwijzing naar de Fin uit de Neuromancer-cyberpunkboeken van William Gibson?). De Fin heeft, hoewel hij blijkbaar niet in zijn moedertaal spreekt maar in het Engels, dat voor de gemoedsrust van de Nederlandse lezer is vertaald naar het Nederlands, een bijzonder breedsprakige manier van praten, een bekakte toon zelfs. Hij gebruikt woorden die de andere personages nooit zouden gebruiken en waarvan ik vermoed, dat gezien de doelgroep van de schrijfstijl van Haen, de meeste lezers het nauwelijks kunnen volgen.
Omdat er aan de verschillende stijlen geen perspectiefwissel is verbonden, geeft het het boek een slordige indruk, alsof er redactionele rondes zijn overgeslagen waarin de stijl meer tot een eenheid zou hebben kunnen komen.
Wat ik me kan herinneren van de zomer van 2010 was een discussie waarin een van de schrijvers bij hoog en laag beweerde dat je als schrijver zo goed moest zijn, dat je manuscript gewoon niet geweigerd kòn worden door een uitgever. Of in andere woorden: als je manuscript werd geweigerd door een uitgever, dan had je gewoon beter moeten schrijven.
Het volgende dat gebeurde, was dat Codenaam Hadsadah in eigen beheer werd uitgegeven met als argument dat uitgevers de schrijvers uitbuiten en dat al het geld naar de schrijver hoort te gaan. Volgens een andere recensie, elders, is het manuscript door verschillende uitgevers afgewezen. Nu ik heb heb gelezen denk ik: niet ten onrechte. Het eerder genoemde verschil in schrijfstijlen is een van de redenen. Het gaat een uitgever natuurlijk niet alleen om het ontbreken van spelfouten.
OOG VOOR DETAIL
Met bijna 300 pagina's, in een klein lettertype met smalle marges, kan Codenaam Hadsadah een dik boek genoemd worden, een kloeke roman. Toch gebeurt er niet zo heel erg veel, de plot is niet al te ingewikkeld (je wordt als lezer niet op het verkeerde spoor gezet, de hoofdpersonen gaan nergens de verkeerde kant uit) en de ontwikkeling van de personages ontbreekt grotendeels.
Heel veel woorden zijn gaan zitten in details die er niet toe doen, die geen sfeer maken, noch de personages tekenen, en die later niet terugkomen als een soort herkenningspunt of thema. Het vertraagt het verhaal enorm. Een voorbeeld is het haakwerk op de eerste pagina, je zou denken dat Rebecca een liefhebber van haken is, maar er wordt nooit meer op teruggegrepen.
Het komt al niet snel op gang, de eerste 50 pagina's gaan erover hoe vreselijk het is wat er is gebeurd met Esther. Er wordt niet gezinspeeld op elementen die de naam thriller zouden rechtvaardigen. En wat er wel wordt geschreven in het kader van het plot, is niet alleen een geweer van Tsjechov, maar zelfs een die met de loop op je gericht is: deze aanwijzingen kunnen niet worden gemist en het is jammer dat het nog vele, vele pagina's duurt voor bij de hoofdpersoon het kwartje valt.
Juist op het punt dat Rebecca en Nick zich moeten haasten om de held uit te hangen, worden pagina's besteed aan de breedsprakige Fin en het volkomen zinloos (in alle opzichten) doden van een dier. Op bepaalde punten lijkt het meer of de schrijver wil zeggen "kijk hoe goed ik mijn research heb gedaan?" (hoewel het bij mijn weten niet zozeer research is, als wel vakkennis van de betreffende schrijver).
Het boek zit ook vol gekeuvel en gebabbel, niet slecht voor een huisvrouwenroman, maar het ondermijnt elke vorm van spanning. Dat geldt ook voor de "cameo" van Gemma Vlugzout, een personage dat in eerdere verhalen van Haen voorkomt - ze heeft in dit boek helemaal niets te zoeken. En de details over verschillende auto's... nergens voor nodig als die auto verder geen rol speelt.
HUMOR
In een verhaal is humor een goede manier om na een hoogtepunt van spanning deze voor de lezer te breken. In Codenaam Hadsadah zit denk ik veel humor. Ik zeg "denk ik" omdat ik bij sommige dingen denk dat het de bedoeling is dat het niet als humor bedoeld was, zoals schoenen die herhaaldelijk uitvallen. De tampons zijn een running gag, denk ik. Andersom vind ik de "humor" van de vertaalde Engelse termen tenenkrommend.
Het probleem met de humor is eigenlijk dat het de spanning niet afwisselt of neutraliseert, maar dat er in de eerste plaats geen spanning is om de humor te rechtvaardigen. Moet het boek dan worden gelezen als een dijenkletser? Daarvoor is het denk ik niet leuk genoeg, althans, ik ben nog niemand tegengekomen die dit boek als "humoristisch" heeft beoordeeld en de schrijvers zelf presenteren het ook als een thriller.
De anale fixatie die blijkt uit het veelvuldig gebruik van de woorden kont, billen en achterwerk, werk evenmin mee aan een volwassen thriller.
ONGELOOFWAARDIG
Er zijn verschillende dingen in het boek die ik ongeloofwaardig vind:
- een agent doet de ondervragingen bij een moordonderzoek, ik zou denken dat daarvoor een rechercheur ingeschakeld zou moeten worden, zoals Baantjer en De Waal dat beschrijven (en vele anderen, maar Baantjer zat zelf in het vak). Hier had ik echt het idee: ze hebben geen idee waar ze over schrijven.
- Leo is beneden zijn stand getrouwd met Esther Noorlander, maar de familie Noorlander heeft wèl een grafkelder, wat gezien de gebruikte toponiemen waterrijke (Broekdorp, Haagdrecht, enz.) een kostbare zaak is. Welke stand heeft de familie Noorlander dan, en hoe hoog in de hiërarchie zit Leo dan? Hij is immers niet van koninklijke bloede.
- Degene die verkracht wordt (op op zijn minst een poging daartoe) is dat heel snel vergeten en het doet haar ook niets. Van wat ik heb gelezen over slachtoffers van (een poging tot) verkrachting is dat niet zoals het in werkelijkheid is. Misschien is er een "tough grrrl" die het zo van zich af kan zetten, maar dit personage is dat beslist niet (althans niet geloofwaardig).
- Iemand die bezig is met "hacken", maar nog nooit van Echelon heeft gehoord. Overigens blijkt uit de nonchalante omgang met computers en dergelijke ook niet dat dit personage enige hackerskills heeft. Hooguit een Cookbook-hacker. Af en toe komt het idee "digibeet" eerder naar voren, wat niet past bij de eigenaar van een ICT-bedrijf en het label "computerexpert" dat ze op de kaft heeft gekregen. Ik denk dat dit wel het teleurstellendste van het boek was.
- Niemand schijnt in staat te zijn een vreemde te herkennen, zoals in het ziekenhuis. Zelfs niet als die persoon een duidelijke afwijking heeft (loopt mank).
- De watertoren is van binnen wel èrg ruim in vergelijking met de watertorens die ik van binnen heb gezien (en waarvoor ik herbestemmingsontwerpen heb gemaakt).
- Als Rebecca en Nick vluchten, doen ze al hun kostbare spullen in de auto, die al vol zit met dingen die Nick nodig heeft voor een goede vlucht. Als ze afscheid nemen van de auto, pakken ze helemaal niets daarvan mee voor hun verdere vlucht, terwijl daar wel de tijd en de mogelijkheden voor waren.
SEKS EN RELATIES
Er komt nogal wat seks in het verhaal voor. Ik vraag me af of de naam "erotische thriller" niet meer op zijn plaats was geweest. De plaats van de seks is ambivalent: enerzijds spreekt Rebecca van het platte "neuken", anderzijds houdt ze het op het preutse "zijn geslacht". Het is precies die onevenwichtigheid in register (niet alleen voor de seks trouwens) die de tekst parten speelt.
De SM-scènes (of eigenlijk: martelscènes) zijn nogal overbodig, terwijl als er werkelijke liefde lijkt op te bloeien tussen de hoofdpersonen, de camera decent wordt weggedraaid. Ik krijg in bepaalde passages het idee dat het eerder een folie à deux is van de schrijvers in plaats van een zinvolle toevoeging aan het verhaal.
De thriller raakt veelvuldig ondergesneeuwd in relatieperikelen. Dat is jammer, want ook dat haalt de vaart uit het verhaal en het leidt ontzettend af van de elementen die spanning zouden moeten oproepen. Zo vraag ik me af of Martin niet gewoon uit het verhaal had kunnen worden geschrapt als een "darling" die "gekilled" moet worden.
PLOT
De plot van de thriller is vrij simpel: Esther valt bij haar zusje met de deur in huis, gewond en geboeid. Het blijkt dat zij iets te verbergen had en verschillende personen of organisaties zitten achter haar aan. Rebecca gaat op onderzoek uit, of eigenlijk: zonder veel te doen raakt ze betrokken bij de zaak. Ze gaat om de een of andere reden wèl kijken bij verdachte Nick. Die neemt haar verder op sleeptouw, waarbij ze om tampons blijft zeuren. Her en der vallen doden, waar Rebecca zich al snel overheen zet. Een machtige organisatie blijkt de touwtjes van de wereld in handen te hebben, waar Nick alles van weet, waardoor elke "plothole" gedicht kan worden.
Uiteindelijk is het het steeds nèt niet. Nèt geen thriller, nèt geen erotische roman, nèt geen humoristische roman en de schrijfstijl is het ook niet. De plot laat nèt teveel gaten open. Ik heb verschillende keren overwogen het verhaal terzijde te leggen. Nèt geen twee sterren. | 0neg
|
John Katzenbach heeft tot nu toe elf boeken geschreven; zijn laatste verscheen in 2006. De engel verscheen in 2005 voor het eerst in vertaling. Bruna brengt het boek nu opnieuw uit.
De oorspronkelijke titel is toepasselijker dan de Nederlandse vertaling: The mad mans tale. Het verhaal wordt verteld door Francis Petrel die twintig jaar daarvoor in een inrichting terechtkwam. Op een dag ontvangt hij een uitnodiging om die inrichting nog eens te bekijken, omdat deze verbouwd gaat worden. Petrel gaat in op de uitnodiging. Het bezoekje brengt echter allerlei herinneringen naar boven. Twintig jaar geleden werd er in de inrichting een moord gepleegd op een jonge stagiaire. Omdat eerder elders al andere slachtoffers, met dezelfde aangebrachte verminkingen, gevonden werden, wordt er gedacht aan een seriemoordenaar. Er komt hulp van buitenaf in de persoon van Lucy Jones, die zo haar eigen redenen heeft om de moordenaar te grijpen.
Twintig jaar na dato ziet Petrel zich eindelijk gedwongen om het verhaal op papier te zetten.
Zoals in een andere recensie al te lezen valt, doet De engel erg denken aan One flew over the cuckoos nest, te meer daar het verhaal zich eind jaren zeventig afspeelt. Je volgt de hoofdpersonen die opgesloten zijn in een inrichting en die er zelf van overtuigd zijn dat ze daar niet thuishoren. De strijd met de medische staf die in elk conflict het laatste woord heeft en de bewoners de wetten voorschrijft is zo overgenomen uit de film (of het boek natuurlijk dat aan de film ten grondslag lag).
De plot is niet echt vakkundig uitgewerkt door Katzenbach. Op het eind blijven er allemaal vragen liggen, waarvan de grootste zijn: Hoe kon de moordenaar dit allemaal regelen en Wat was in dit hele verhaal zijn opzet? Katzenbach gebruikt in dit verhaal de krankzinnigheid van zijn verteller en anderen als excuus om geen antwoorden te geven, maar dat is een te gemakkelijke uitweg om mee weg te komen. | 0neg
|
Het idee sprak me wel aan, bekende personages (voor Vlamingen zeker) in een bekend kader (de boekenbeurs). Toch kon het boek me totaal niet bekoren. Personages waren niet echt uitgewerkt, het ging gewoon over een moord die moest worden opgelost. Het idee rond het sturen van Twitterberichtjes was wel leuk, maar alweer, niet echt scherpzinnig of goed uitgewerkt. Ik vond dit een eerder flauwe thriller. Het lijkt een boek waar niet al te veel over nagedacht is. De wetenschappelijke termen vond ik te moeilijk en niet passen in het verhaal, zoals bijvoorbeeld het onderzoek naar de aanwezigheid van pinda's in de fles olijfolie. En bovendien bleek het bij nader inzien eerder een eigenaardig idee om met bestaande personages te werken die in het echt uiteraard gewoon doorgaan met hun leven :-) Ik keek even met andere ogen naar Dagelijkse Kost (het programma van Jeroen Meus), maar ik zou dit boek niet echt een aanrader noemen. | 0neg
|
Toen ik de korte inhoud van Het huwelijkspact las, was ik nieuwsgierig en vol verwachting. Het leek mij wel een spannend verhaal, net iets anders dan de meeste thrillers.
Jake en Alice zijn pas getrouwd. Als huwelijkscadeau worden ze uitgenodigd om deel te nemen aan een mysterieuze groep genaamd Het Huwelijkspact. Het doel is het gezond en intact houden van het huwelijk. Nog nooit is een deelnemend koppel gescheiden. De regels lijken simpel: neem altijd je telefoon op als je partner belt. Geef elkaar maandelijks een zorgvuldig uitgekozen cadeautje en plan vier keer per jaar een weekend weg samen met je partner. Bespreek het Pact met niemand.
In het begin zijn Jake en Alice best gecharmeerd door o.a. de bijbehorende feestjes. Ze zitten in een almaar uitdijend netwerk van succesvolle koppels en zijn eigenlijk toch al van plan om gehuwd te blijven voor de rest van hun leven.
Tot iemand van hen beide een van de regels overtreedt. Het Pact gaat tot het uiterste om duidelijk te maken dat zowel Het Pact als hun huwelijk voor het leven is. Voor het jonge koppel verandert het leven plots in een ware nachtmerrie.
Na het lezen van het boek was ik echter heel wat minder positief.
Het verhaal op zich is best wel leuk. Op sommige momenten is het misschien wat ver gezocht, maar voor een Amerikaanse auteur valt het nog wel mee.
Een bekende schrijver zei ooit tegen mij: “Schrijven is schrappen”. Helaas hanteert Michelle Richmond dit principe niet. Er staan heel wat overbodige passages en beschrijvingen in haar boek. Dit haalt de vaart uit het verhaal. Net als het spannend begint te worden en je echt verder wil lezen, krijg je een uiteenzetting over de meest voorkomende oorzaken van echtscheidingen. Er hadden rustig een vijftigtal bladzijden geschrapt kunnen worden. Dan was dit spannende vakantielectuur geweest. Nu was het helaas te traag. | 0neg
|
Na het lezen van Vrijdag, een lekkere, makkelijk te lezen "niets-aan-de-hand thriller" met een, helaas, wat zwak plot, dacht ik nog; Oké, een eerste boek dat zeker niet slecht is, laten we een volgend boek van Loes den Hollander proberen. Dat volgende boek werd Naaktportret. Een draak van een boek waar niet doorheen te komen is, waardoor ik het voortijdig heb weggelegd.
Maar de aanhouder wint, toch? Ik kocht zodoende Broeinest en kreeg daar de mini-thriller Wodka-jus bij.
De laatste keer dat ik zo'n kort verhaal las, was met Afgunst van Saskia Noort. Een erg goed boekje. Ik hoopte stilletjes dat Wodka-jus net zo goed zou zijn. Helaas!
Harm, de man van Birgit heeft zelfmoord gepleegd. Dit is wat men althans vermoedt. Wat blijkt; Harm zweert bij een open relatie en met medeweten van Birgit houdt hij er meerdere vrouwen op na. Een heel hip thema voor een toch wat tuttige vrouw als Loes den Hollander. Voor wie alle respect overigens.
Maar termen zoals: buitenechtelijke vrijages, een gloeiend type, elkaar de kleren van het lijf plukken en de liefde bedrijven, werken op mij tenenkrommend. Voeg daar aan toe de kinderachtige smsjes die Birgit krijgt, met teksten als; 'Ik ga met je afrekenen' en 'Je bent binnenkort zelf aan de beurt' en je hebt de neiging het boekje in de open haard te gooien.
Als dit boekje bedoeld is om Broeinest beter te verkopen dan zal dat wellicht lukken. Is dit boekje daarentegen bedoeld om Loes den Hollander te promoten, in de hoop dat men andere titels van haar aanschaft, dan denk ik dat dit doel volledig is voorbijgestreefd. | 0neg
|
Het debuut van Lars Rambe vind ik tegen vallen
Fredrik Gransjö, een journalist, rakelt een oude moord uit 1965 op. Daarmee zet hij een heel mechanisme aan reacties in gang, die leiden tot moord in het heden. iets meer spanning had wel gemogen | 0neg
|
Het aantal door mij gegeven sterren is gebaseerd op mijn verwachtingspatroon en niet zo zeer het boek. Ik had een historische thriller verwacht, maar dat is het absoluut niet! Eerder een uitvoerig omschreven roman. Je zou bij wijze van spreken 100 bladzijden kunnen overslaan en dan nog zit je midden in het verhaal. Ik vind het heel knap van de schrijver hoe hij alle scènes weet in te leiden en de situatie weet te omschrijven. Mijns inziens is dit allemaal een beetje te veel van het goede en wordt het langdradig. Spannend wordt het nooit, maar je krijgt wel een compleet verhaal van het Cadiz uit de 19e eeuw. | 0neg
|
Na Sneeuwwitje moet sterven te hebben gelezen, waren mijn verwachtingen hoog gespannen. Maar helaas het verhaal kon mij niet bekoren.
Warrig verhaal, weinig spanning en teveel personages met verschillende karakters. Ik was het verhaal helemaal kwijt.
Het boek heb ik wel uitgelezen en vandaag dicht geslagen met een leeg gevoel en een vraag die ik mij nu stel, wat heb ik nu eigenlijk gelezen.
Het begon best goed maar keer op keer zakte het zo weer in. Was er een snelheid te bespeuren en dan zakte het weer als een pudding in mekaar.
Ik kan er helaas niet meer van maken en ik blijf toch steken bij
2 sterren | 0neg
|
De titel slaat op Willem, hij wordt Judas genoemd door zijn vriend Cor. Ook Astrid is een Judas, door het verraden van haar broer.
Het boek geeft een kijkje in het leven van een beroemde / beruchte familie. Je zou kunnen zeggen dat je Willem Holleeder beter leert kennen, maar dan wel door de ogen van zijn zus. Het is fascinerend. en het zal ook best dat er een grote kern van waarheid in zit, maar het is hoe dan ook haar verhaal.
Astrid maakt een koppeling van jeugd naar heden en probeert gedrag goed te praten. De mishandeling in hun jeugd en de stap die logisch zou zijn naar de criminele wereld, dit omdat het voelen van gevaar een manier van leven is geworden, de enige manier.
Het boek is langdradig, dit door veel herhaling. De intentie is waarschijnlijk de noodzaak aangeven, maar het geeft een ander indruk; nu weet ik het wel.
Er is een omslagmoment in het boek. Willem wordt gedoogd met al zijn mogelijke opdrachten voor liquidaties, afpersing, ontvoering etc. Het omslag punt komt op het moment dat het de familie gaat treffen. Na het vermoeden dat Cor door Willem is omgebracht en de ruzie betreffende de verdeling van de erfenis. Laten wij niet vergeten dat dit is verdiend met criminaliteit.
Mochten de vrouwen er goede bedoelingen mee hebben, wordt het tijd dat ze gaan meewerken aan het proces en hun verantwoordelijkheid gaan nemen.
Willem Holleeder is een crimineel en het is het beste voor iedereen dat hij vast zit, daar kunnen wij het over eens zijn. | 0neg
|
Dit boek heeft me absoluut niet kunnen bekoren. Ik kan me bijna niet voorstellen dat Haar naam was Sarah van dezelfde schrijfster komt! Ik heb me echt door dit boek geploeterd. Het greep me niet aan en ik vond de gebeurtenissen erg 'bij elkaar geraapt' overkomen. Ik had echt gehoopt op weer een prachtig verhaal. Hopelijk vind ik dat wel in Kwetsbaar. | 0neg
|
Wel aardig maar zeker geen topper. Af en toe verliest de schrijfster zich in teveel details voordat ze aan het stuk toekomt wat ze eigenlijk wil vertellen. Het stuk over de kwade geest vond ik niet goed uitgewerkt, er wordt helemaal niet duidelijk waar die vandaan komt of wie het is. Gelukkig waren er ook boeiende stukken: over de regenmaker, de liefde, gemeenschapszin van een dorp. Als je "Leven als Lauren" goed vond, vind je deze denk ik ook wel wat. Genoeg spiritualiteit | 0neg
|
De auteursbio van Russell Newell is veelbelovend: hij is hoofd Communicatie bij Disney|ABC Television, is media-adviseur geweest voor het leger, en heeft gewerkt als speechschrijver voor Amerikaanse politici. Met zo’n CV mag je verwachten dat de man weet hoe hij een goed verhaal moet vertellen. In zekere zin klopt dat ook: het tempo in Newells eerste thriller is prettig, en de schrijfstijl is vlot en beeldend. Je ziet de buitenwijk waar Gus Delaney woont voor je, je rent met hem mee door de straten als hij op eerste Kerstdag in paniek op zoek gaat naar zijn zoontje van zeven, Jack, die in een onbewaakt ogenblik verdwijnt.
Gus is een uiterst succesvolle fondsmanager voor een investeringsfonds, en heeft een moeizame relatie met zijn ex-vrouw Victoria. Zij is bitter, verwijt hem – niet geheel ten onrechte – dat hij arrogant is, alleen maar aan zichzelf denkt en te veel drinkt, en ze twijfelt niet om de kinderen in te zetten als pionnen in de strijd met Gus. Zo ook op deze kerstavond in 1977. Gus kijkt uit naar de komst van zijn kinderen, die tijdens de kerstdagen bij hem zullen zijn, maar Victoria brengt ze uren te laat, waardoor zijn gedroomde avond in duigen valt.
Veel tijd om daar bij stil te staan krijgt Gus niet, want de volgende dag verdwijnt Jack dus spoorloos. Het ene moment is de knul nog buiten aan het spelen met de fiets die hij als kerstcadeau kreeg, het volgende moment is hij weg. Wat volgt is een radeloze zoektocht, waarin de lezer getuige is van Gus’ ontreddering, schuldgevoelens en boosheid.
Terwijl Gus zijn boosheid op de intussen opgetrommelde politieagenten botviert, wordt Jack voorgesteld aan wat volgens degenen die hem hebben meegenomen vanaf nu zijn familie is. Hij krijgt een nieuwe naam, en hem wordt ingeprent dat hij zijn ouders, zijn zusje en zijn oude leven moet vergeten, omdat God hem uitverkoren heeft. Jack begrijpt er weinig van, maar wordt al snel geïndoctrineerd door de voortdurende religieuze teksten die op hem afgevuurd worden.
Voor de lezer is dat net zo ongemakkelijk als voor Jack. Er volgen eindeloze paragrafen waarin Bijbelse teksten worden uitgeschreven en waarin de mensen om Jack heen hem in lange monologen doordringen van Gods wil. Snel doorbladeren en scannend lezen is het enige dat helpt, bij deze uitgebreide beschrijvingen. Wel wordt duidelijk hoe makkelijk een jong kind te hersenspoelen valt: die arme Jack heeft het zwaar te verduren.
Gus heeft het intussen ook niet makkelijk. De politie beschouwt iedereen, en dus ook hem, als een verdachte, en hij wordt daar enorm opstandig van. Hij is al vanaf het begin boos op de politie, en dat helpt hem niet. Goede adviezen van zijn omgeving slaat hij in de wind, hij zoekt troost in de drank, en langzaam maar zeker stort zijn hele leven in. Die boosheid doet vreemd aan. Natuurlijk, Gus is in een nachtmerrie beland, maar waarom hij zich direct en voortdurend zo tegen de politie gedraagt, blijft voor de lezer een raadsel, en is weinig geloofwaardig.
Ook de beweegredenen van andere personages blijven te vaak onduidelijk, en in het algemeen worden de personages om Gus heen niet erg diepgaand uitgewerkt. Ze blijven pionnen die hier en daar verschoven worden om het verhaal verteld te krijgen, maar de lezer raakt niet erg bij ze betrokken.
Voeg daaraan toe dat de hoofdstuktitels als ‘Een ontdekking’ en ‘De zoektocht’ ervoor zorgen dat het soms voelt alsof je een avonturenboek voor kinderen zit te lezen in de stijl van Enid Blyton, en dat de ontknoping wel heel plotseling komt en afgeraffeld aanvoelt. Er is geen andere conclusie te trekken dan dat Russell Newell wel talent mag hebben om verhalen te vertellen, maar dat hij vooralsnog toch debuteert met een teleurstellende thriller. | 0neg
|
Het is leuk dat het perspectief wisselt. Inzicht in het verleden is goed.
Geschikt voor de laagste klassen van de onderbouw van het vo. | 0neg
|
Veel onwaarschijnlijkheden en zeer saai . Geen enkele spanning, je slaat steeds meer over in de hoop dat.... Lars Kepler kan beter stoppen met schrijven. | 0neg
|
Als ik aan een boek begin, hoef ik niet persé iets te weten over het privé-leven van de schrijver.
Weten in welke periode hij/zij leefde, is vaak al voldoende.
Bij hedendaagse schrijvers hoef je dus niets vooraf te weten.
Maar!
Er is een maar.
Bij het boek “De trooster” van Esther Gerritsen had ik beter wél iets geweten van haar privé-leven.
Deze schrijfster is nl., na omzwervingen langs boeddhisme, e.d., teruggekeerd tot het katholieke geloof van haar jeugd.
En het boek gaat over het katholieke geloof.
Had ik het geweten, was ik er gewoon niet aan begonnen.
Ik kende Gerritsen van het boekenweekgeschenk van 2016, “Broer”, dat ik heel goed vond.
“De trooster”, dus. (Genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs.)
Flaptekst:
“Geheel tegen de regels van het klooster in wordt een nieuwe gast opgevangen door Jacob, de conciërge. Aanvankelijk stelt Jacob, zich bewust van de hiërarchie binnen de orde, zich terughoudend op. Maar gaandeweg groeit er een verstandhouding tussen de gelovige conciërge en de gast die een misdaad op zijn geweten heeft. Jacob verliest zich in de aandacht die hij krijgt en is bereid ver te gaan om de vriendschap te behouden.”
Het verhaal speelt zich af in de week voor Pasen, de Goede Week.
Voor mensen die niet met een of ander geloof zijn opgegroeid, kan het interessant zijn om de rituelen in de week voor Pasen eens haarfijn uitgelegd te krijgen.
Maar ik, die zelf katholiek ben opgevoed, zag hier het hele circus weer opgevoerd.
Knielen, bidden, kaarsjes branden, vaste stukjes tekst opzeggen, zoals “Oh Heer, wees ons, zondaars, genadig.”
Daar heb je ze weer, de zondaars (wij, dus).
En Jezus, die zijn leven heeft gegeven voor ons.
Zonde, boete doen, ...en heel misschien: vergeving?
Het hoofdpersonage, Jacob, is een eenvoudig gelovig man, die houdt van de kerkelijke rituelen, vooral van de kruisweg.
“Volksdevotie”. Ik herken het maar al te goed.
Het hele verhaal wordt verteld door Jacob, de ik-persoon.
De tweede hoofdpersoon, Henri, is een man die weinig weet over religie. Het klooster is voor hem een totaal andere wereld. Gefascineerd kijkt hij toe, en neemt hij zelfs deel, maar hij snapt er totaal niets van. Hij wordt dan ook helemaal niet bekeerd in het klooster. Hij gaat na zijn retraite gewoon weer zijn gang.
Citaat:
“Morgen,” zei ik, “lopen we met hem mee, jij en ik, de hele kruisweg. Zeg dat je met me meeloopt. We laten hem niet alleen. Hoe meer we nu bij hem zijn, hoe minder zinloos zijn lijden is geweest. Snap je dat wel? Dat het aan ons is om het goed te maken?
Ik wist dat ik alles tegen Henry kon zeggen, moest zeggen. Deze vriendschap kon geen enkele schijn verdragen.”
Hoezo, deze vriendschap?
Ze hadden elkaar nog maar een paar dagen geleden voor het eerst ontmoet!
Vreemd dat dit boek bij zo veel mensen in de smaak valt.
Maar ja, religie en het zoeken naar de zin van het leven is ook weer erg in.
Verder is het een zeer simpel, rechtlijnig verhaal, dat makkelijk weg leest.
Op de cover van het boek staat een klein stukje uit het schilderij “De tuin der lusten” van Jeroen Bosch. Dat schilderij vind ik duizend keer interessanter dan “De trooster” van Gerritsen. | 0neg
|
Hoe feelgood kun je het hebben? Mary McNear schrijft haar romans niet thuis, maar in een donutcafé. Vanuit daar droomt ze weg naar de zomers die ze zelf doorbracht aan een meer in het noordwesten van Amerika. Ze schetst andere plekken in de wereld, maar houdt haar eigen ervaringen in gedachten. Zo schreef ze haar debuutroman Aan het meer van Butternut, tevens het eerste deel in de Butternut-serie.
Na een zware tijd besluit Allie terug te keren naar het dorp waar zij vroeger altijd op vakantie ging, Butternut. Ze is het beu dat iedereen altijd medelijden met haar heeft en is toe aan een nieuwe start. De aankomst in Butternut is niet helemaal wat ze verwacht had. Het huisje is zwaar vervallen en ze heeft een buurman – daar had ze niet op gerekend. Wel weet ze gemakkelijk contact te maken met jeugdvriendin Jax en eigenaresse van het lokale koffietentje Caroline. Allies buurman toont als snel interesse in haar, maar zit zij wel te wachten op een man in haar leven?
Met deze samenvatting vat je eigenlijk het hele boek. Allie heeft het zwaar gehad, maar het duurt lang, voordat de schrijfster echt tot de kern van Allies gevoelens komt. In het begin is Allie vooral vermoeid – dat blijkt vooral uit de dialogen tussen haar en haar zoon Wyatt – en chagrijnig tegen de mannen die in haar buurt komen, zo ook tegen haar buurman Walker Ford. Terwijl hij juist erg aardig tegen haar is.
Voor Walker is de kille houding van een vrouw naar hem toe nieuw. Hij is vrij gewild, maar op zijn hoede na een vervelend geëindigd huwelijk. Zijn omgeving vindt dat hij toe is aan een nieuw vrouw in het leven, maar Walker vindt het leven in Butternut wel prettig. Rustig en simpel. Je kent iedereen en met de roddels kan hij wel leven.
Zijn interesse wordt gewekt door de lieve, charmante Allie. Uitgebreid wordt beschreven hoe knap iedereen in Aan het meer van Butternut is. ‘Ze was knap, buitengewoon knap. Maar op een volkomen onbewuste manier. Alsof ze niet wist dat ze knap was of dat het haar niets kon schelen.’ De bewoners van Butternut worden geschetst als perfecte karakters. Dat is ongeloofwaardig. Niet een heel dorp kan adembenemend mooi zijn.
McNear neemt je mee naar Butternut. Die doet ze door vooral veel van de omgeving en het leven in het dorp te beschrijven. Je ruikt de pannenkoeken in het lokale koffietentje, ziet het meer voor je en voelt hoe rustgevend de omgeving is. Op deze manier word je echt even meegenomen op vakantie. Zeker in de winter is het fijn om even weer in een zonnige en warme streek te toeven.
Maar dat is het eigenlijk ook. Walker en Allie trekken elkaar aan, stoten elkaar weer af en zo gaat dat lange tijd door. Al snel heb je het wel gezien. Wanneer durft een van de twee nou eens de knoop door te hakken? Het eeuwige getouwtrek tussen twee prille geliefden is al zo vaak aan bod geweest en geeft dan ook weinig voldoening aan het eind. Je weet toch al hoe het afloopt.
De verhaallijn van vriendin Jax is de redding. Zij heeft een geheim en als haar ex vrij komt uit de gevangenis, wordt het steeds moeilijker voor haar om haar geheim voor zich te houden. Wat als het uitkomt? Jax is een poppetje, dat altijd positief overkomt voor de buitenwereld, maar die met aardig wat problemen kampt. Dit beeld is geloofwaardig geschetst. Het gebeurt in het dagelijks leven vaak dat iemand een masker ophoudt voor de buitenwereld, terwijl er heel wat aan de hand is.
Toch is Aan het meer van Butternut het net niet. In het verhaal van Jax zat een goede hoofdstory. Het verhaal van Allie en Walker is saai en standaard. McNear had beter van Jax het hoofdpersonage kunnen maken en van Allie het bijpersonage. Voor mij geen tweede deel. Daarvoor was het verhaal toch echt te mager. | 0neg
|
De Cover:
Een heel vage omslag, met een jongens figuur met hoeven en een staartje, en daarin afbeeldingen verwerkt. Mmm tja wat zal ik er van zeggen hij maakt me zeker nieuwsgierig of ik hem mooi vind weet ik niet. Als ik deze zou zien liggen zou ik hem wel oppakken omdat hij zo vaag is en iets sinisters heeft. Dus dan is de omslag wel geslaagd denk ik. De tekst “Zelfs moordenaars hebben dromen” maakt nog meer radartjes in mijn hoofd los. Daar wil ik meer over weten.
De omslag krijgt van mij 3 punten omdat ik hem dus echt niet mooi vind denk ik maar hij maakt me wel enorm nieuwsgierig naar de inhoud.
Het verhaal:
Detective Gabrielle Versado heeft al veel lijken gezien en veel moordenaars opgespoord. Maar nog niet eerder heeft ze iets gezien wat vreemder is dan het lichaam dat op een verlaten weg in Detroit is gevonden.
Half jongen, half hert, op de een of andere manier aan elkaar gelijmd. Detroit is het stervende hart van de American Dream, en in de vervallen straten en industriegebieden van Murder City zoekt een moordenaar naar nieuwe slachtoffers.
Een moordenaar die toegang probeert te krijgen tot de donkerste kant van de mens, en een nieuwe wereld wil creëren van vlees, bloed en dromen. Dit is de tekst waar ik het mee moet doen voor ik aan het lezen raak..
Je snapt wel ik ben ff stil ik ga lezen.
“Een jonge nog geen puber, zijn bovenlijf gelijmd om de lichaamsdelen aan elkaar te houden van boven een jongen en van onder de onderste helft van een hert, met hoeven en al. Het witte pluimpje van de staart steekt als een koddig vlaggetje in de lucht.” Inspecteur Gabrielle Versado wordt opgeroepen bij dit wel heel vreemde lijk. Welk gevonden is op een verlaten weg in Detroit. Ze is wel een hoop gewend maar zoiets heeft ze nog nooit gezien. Gabriella gaat met haar team op zoek naar de moordenaar, ze hebben weinig aan knopingspunten, niemand eerder heeft ooit zoiets gedaan. Wie doet zoiets, wie verminkt er een kind zo erg, en wat is de gedachte erachter, heeft het te maken met racisme, satanisme, taxidermie? Het team staat voor een raadsel. Dan stuit het team op nog een “lichaam” is er sprake van serie moordenaar?
Mijn mening:
Gabriella woont sinds haar scheiding met haar dochter Layla in Detroit, haar dochter heeft het erg moeilijk met de scheiding, in het begin van het boek komen de verschillende personages aan het bod maar het komt langzaam op gang je hebt geen idee waar het heen gaat. Ik kon moeilijk in het boek komen, zeker na het pakkende begin, het lijk vond ik echt geweldig, daarna was ik het even kwijt maar toen Gabriella weer aan het onderzoek begon was ik gelijk weer gepakt.
Waarschijnlijk valt alles op het einde helemaal in elkaar we gaan het beleven. Door het lijk half jongen half Hert ben ik vet benieuwd naar de dader en zijn beweegredenen daartoe. Het boek is geschreven in een heden en verleden, je gaat van eerder naar het heden wat soms lastig leest je raakt af en toe even helemaal het verhaal kwijt. De stukken van het onderzoek zijn diepgaand, en goed beschreven.
Toch raak je hoe verder je komt in het boek meer begaan met de personages, de Kunstenaar Clayton, Gabriella`s dochter en haar vriendin Cas welke op jacht gaan naar een pedo welke ze willen ontmaskeren, Jonno en zijn nieuwe vriendin Jen-Q wie samen een film willen maken voor op You Tube, en Ramon en TK de zwervers, allemaal maken ze deel uit van het geheel. Lauren heeft de personages goed en uitgebreid neer gezet, eerst lijken het verhalen op zich maar heel langzaam kom je op een punt dat je bedenkt “he.. zou het dan zo zitten?”
Maar dan slaat het hele verhaal om. Ik heb dit boek gelezen en heb me verbaast over het verhaal. Het eerste deel raakte ik de weg kwijt, halverwege kon ik het niet meer weg leggen en dan het laatste stuk was ik weer helemaal de weg kwijt. Het verhaal heeft iets fantasy-achtig, maar er is ook een hoop in beschreven van het sociale media gebeuren, de kracht van You Tube, en het heeft iets enorm duisters. Ik weet eigenlijk niet wat ik er van moet vinden wat wel laat blijken dat de radars in mijn hoofd overuren hebben gemaakt.
Plot: 2
Leesplezier: 3
Spanning: 3
Schrijfstijl: 1
Conclusie: 2,5 sterren
Moon | 0neg
|
In mijn beoordeling sluit ik mij graag aan bij de schrijver zelf, in zijn nawoord: "Dit boek was een worsteling". Voor mij als lezer ook.
Het boek start heel sterk, nauw verwant aan Langoliers van Stephen King waarin een handjevol passagiers die sliepen tijdens de vlucht in een vreemde en verlaten wereld ontwaken.
Vanaf hoofdstuk 5 raken we de draad kwijt. Onze hoofdpersoon rent als een kip zonder kop door het dorp rond en blijft maar proberen om te achterhalen wat er aan de hand is. Wij - als lezer - willen dat ook graag weten, maar dat wordt goed verborgen gehouden. Op zich is dat natuurlijk uitstekend om de spanning op te bouwen, maar wat mij stoorde waren de lange dialogen die hierdoor totaal onbegrijpelijk werden. Moet ik die info - die op het moment van lezen geen enkele logica bevat - onthouden of kan ik het direct weer vergeten? In dat geval zou je het boek nog eens helemaal opnieuw moeten lezen. Kortom: te surrealistisch en niet mijn smaak ... ik moest moeite doen om door te lezen.
Maar gelukkig ... in het tweede deel van het boek blijft die complete chaos achterwegen en het plot vind ik erg goed bedacht. Dus daarmee zat ik weer op drie sterren.
Waarom dan toch maar twee sterren? Vanwege de slechte redactie: naast een aantal taal- en/of typefouten ook een paar hele foute zinnen. Ik ben echt geen taalpurist, maar dit deed pijn. | 0neg
|
Ik houd van spannende historische (relatief realistische) verhalen, maar bij dit boek ben ik niet verder dan 40 bladzijden gekomen. Ik heb dus misschien geen recht van spreken omdat ik het hele boek niet heb gelezen, maar ik had de hele 40 bladzijden het idee dat ik een soort van inleiding aan het lezen was. "Wanneer begint het verhaal nu" bleef ik maar denken. Ik heb alle boeken van Philipp Vandenberg gekocht en ben met deze gestart dus ik hoop dat dit een uitzondering is. | 0neg
|
Fan vanaf deel een keek ik uit naar dit vervolg. Henning, nog altijd op zoek naar de brandstichter raakt verwikkeld in een nieuw avontuur. Zijn ex-vrouw Nora speelt een grote rol in dit boek. Zij gaat op zoek naar een vermiste schoolvriendin, en raakt hierbij flink in de problemen. De verhaallijn waarmee het boek begint (de dood van Daniel, een oudere man) lijkt lange tijd los te staan van het verdere verhaal. Dit boek geeft een inkijkje in het nieuwe leven van Nora en Henning, en tergend langzaam wordt meer duidelijk over de brand. Het boek had mij pas rond pagina 300 echt in zijn greep, rijkelijk laat. Het volgende boek is het laatste uit de serie, laten we hopen dat we er met een klapper uit gaan! | 0neg
|
Lovende reacties krijgt Rode Letters van Anne Bishop van de Hebban-lezers. Hebban-recensenten zijn veel minder lovend. Onrealistisch, te langdradig en inconsistentie door het boek heen zijn zaken die genoemd worden door deze recensenten. Een mooi moment om zelf de proef op de som te nemen en polshoogte te nemen. Bij welke groep hoor ik? De jubelende hebban-lezers of de kritische recensenten?
Meg vlucht uit de instelling waar ze geboren is. Als nummer in de organisatie van de Lopende Namen leert ze alleen hoe de wereld eruit ziet door middel van plaatjes en filmpjes. Niks heeft ze zelf gezien of gevoeld. Op het moment dat ze weet te vluchten, zoekt ze dekking in Het Stadspark, het leefgebied van de Anderen, weerwolven, vampiers en gedaanteverwisselaars die denken de macht over de wereld te hebben. Meg wordt opgenomen door de Anderen wanneer ze de baan als Contactmens aanneemt. Toch blijven de Lopende Namen op zoek naar haar.
Anne Bishop zet een interessante wereld neer. Het gedeelte van de mensen, en het Stadspark van de Anderen. Wat in het Stadspark gebeurt, is geheim en moet geheim blijven. Ook voor de lezer. Daarom vind je dan ook geen kaartje in het boek. Tenminste, dat is wat ik aanneem dat de reden is, want anders zou een kaartje de leerervaring toch echt wel leuk maken. Het idee van de splitsing van de wereld van de Anderen en de mensen is leuk bedacht. Ook al zagen we zo’n soort splitsing ook al bij Elantris van Brandon Sanderson. Dat boek had een heel ander thema, maar laat zien dat Anne niet uniek is in het scheppen van haar wereld.
Toch is er nog een overeenkomst met Elantris. In dat boek draait het om de politiek. Hoe wordt er geheerst? Wie heeft er de macht? Dat is in Rode Letters ook. De Anderen hebben de macht. Die maken hun eigen regeltjes en als daar niet aan gehouden wordt, dan gebeurt er iets angstaanjagends. Ze overleggen met elkaar hoe de bevolking bestuurd moet worden en houden het liefst andere ‘partijen’, zoals de mensen, op afstand. Dat maakt dat dit verhaal een zeer interessante politieke inslag heeft. Dat houdt je, als je daarvan houdt, voornamelijk aan het lezen, want verder valt het boek erg tegen.
Simon, de weerwolf die Meg aanneemt als contactmens, komt niet over als een weerwolf. Weerwolven zijn angstaanjagend en gruwelijk. Anne probeert de weerwolven wel zo neer te zetten, maar ik als lezer word er nog geen klein beetje bang van. Ook de vampiers hebben opeens een heel andere vorm. Ze kunnen opgaan in rook. Waar zijn de sexy, onweerstaanbare vampiers die je amper kunt weerstaan?
En dan Meg, een dame die als onbekende in het Stadspark komt. Er wordt heel duidelijk gemaakt dat de Anderen niet houden van vreemden. Die mogen ze op voorhand al niet. Toch blijkt Meg een enorme uitzondering op die regel. In de eerste week zijn de Anderen sceptisch, maar nadat Simon zegt dat Meg blijft, lijkt het sceptisme volledig weg te vagen. Dat is vreemd. En ergert een beetje.
Want waar is in godsnaam de spanning? Wanneer wordt er iemand bruut vermoord en mag Meg de heldin uithangen? Het hele boek is wat flauw en voorzichtig geschreven. Het lijkt alsof Anne Bishop per se wil dat het feelgood gehalte meer de boventoon voert dan de urban fantasy kant. En dat is misschien wel wat ik het meeste mis, aangezien de sticker op het kaft het boek echt aanduidt als urban,
Natuurlijk zijn er ook goede dingen. Je kunt het niet laten om regelmatig te lachen om de situaties van Meg. Ze kent niks. Ze weet bijvoorbeeld niet eens dat een stofzuiger stroom nodig heeft en ook is het knerpen van sneeuw totaal nieuw voor haar. Meg is gewoon lief en dat maakt haar wel een prettig persoon om over te lezen en de lijn is op zich redelijk spannend te noemen. Vooral de momenten dat Meg en Sam samen zijn worden al snel favoriet. Maar wil je echt urban proberen? Sla deze serie dan gewoon over en begin direct aan de Mercy Thompson-serie van Patricia Briggs. Dat is urban. | 0neg
|
Niet dat afvallen leuk is, maar door dit opstel wordt het niet leuker.
En ik hou nog steeds niet van vruchten de hele dag door.
En het is niet zo makkelijk als beschreven
En....
En. | 0neg
|
Christopher Creighton schotelt ons een verhaal voor wat gaat over de ontvoering van Martin Bormann naar Groot Brittannie maar het gaat toch vooral over Christopher Creighton zelf: wat een geweldenaar, wat heeft hij het met zich zelf getroffen: op zijn 15e al geheim agent, operaties alleen, ver in vijandelijk gebied, hij is een geweldige pianist, hij kent iedereen - ontmoet iedereen: Churchill, Hitler, von Ribbentrop, Koning George VI etc etc.. Centraal staat bovenstaande ontvoering die hij samen met Ian Fleming en een groep commando's uitvoert net als de Russen Berlijn hebben veroverd. Probleem is dat Creighton ons wil doen geloven dat alles echt is gebeurd en daar zit hem nu net het probleem: echte bewijzen zijn er niet en het verhaal is zo ongeloofwaardig dat ik denk dat er maar 1 iemand is die dit alles gelooft en dat is de schrijver zelf. Was dit een roman geweest in de geest van Alistair Maclean (en zo ben ik het maar gaan lezen) had het boek 3 sterren van mij gekregen maar omdat de schrijver ons wil doen geloven dat alles op waarheid berust en je na 5 pagina's al iets hebt van: ja ja....zou ik het 1 ster geven. Dus het gemiddelde is het geworden: 2 sterren (het is maar hoe je het leest). | 0neg
|
Ik vond het boek soms te voorspelbaar en te zoetsappig dat was jammer. Ik kwam er ook niet heel makkelijk doorheen.
Ook sommige verhaallijnen wat afgeraffeld. | 0neg
|
Wanneer een assembleelid benaderd wordt om te lobbyen voor de Canadese goudzoekers die hun geluk in de natuur van Suriname willen beproeven, helpt hij de Canadese delvers aan de benodigde contracten. Het levert hem een mooi zakcentje op dus dat dit ten koste van de natuur gaat, is niet zozeer zijn probleem. Wel voor fanatieke milieuactivisten die daarom een plan beramen en uitvoeren om het assembleelid en zijn twee Canadese kornuiten te ontvoeren. Katrina, die tot de gijzelnemers behoort, haakt af op het moment dat er doden vallen bij een andere actie van de milieufanaten. Taxichauffeur Ramon, die toevallig een gesprek hoort dat hij niet had moeten horen, raakt ongewild betrokken bij de zaak. Kunnen hij en Katrina ontkomen aan de fervente fanaten?
Hupsel weet de sfeer van de Surinaamse cultuur geweldig neer te zetten. Hij voert je mee door de warme oorden en laat je kennismaken met de gewoonten van het land. Meer positiefs valt er niet te melden. De verhaallijn en wisselende perspectieven springen van hot naar her. Is er een hoofdpersoon en leert de lezer deze kennen? Een held of crimineel? Ze worden vrijwel allemaal beschreven, maar allemaal niet voldoende om ze echt te leren kennen. Jammer dat Hupsel op deze manier de spanning een beetje weghoudt uit deze thriller, die het stempel 'thriller' eigenlijk niet verdient. In De groene oorlog valt bijna geen lijn te ontdekken. Het is een avontuur vol toevalligheden. Zo spreekt en verstaat de nauwelijks geschoolde taxichauffeur Ramon de taal die door samenzweerders achter in zijn taxi wordt gesproken. Hierdoor wordt hij doelwit voor deze mannen en moet hij op de vlucht, evenals de - natuurlijk - bloedmooie Katrina bij wie het geweten knaagt nadat er doden zijn gevallen bij acties. Alsof dit nog niet genoeg is, doen de dialogen zeer onwerkelijk aan en is het taalgebruik niet van deze tijd. Er gebeurt veel maar hoe of wat is compleet onduidelijk. Hupsel komt helaas niet verder dan zijn Surinaamse achtergrond te verweven met een verzameling toevalligheden, zonder er een mooi spannend en geloofwaardig geheel van te kunnen smeden. | 0neg
|
Codenaam Verity van Elizabeth Wein is het bijzondere verhaal van twee vriendinnen die als ware heldinnen alles voor elkaar overhebben tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Het verhaal gaat over een Schotse spionne Julie die door de vijand, de Gestapo, wordt opgesloten en bedreigd. Ze willen maar al te graag wat meer uitleg krijgen over de gebruikte radiocodes van de vijand. Julie zet haar bekentenis op papier en beschrijft tegelijkertijd haar vriendschap met pilote Maddie. Ze vertelt ook waarom ze Maddie achtergelaten heeft in een gestrand vliegtuig. Beide zijn door het noodlot in bezet gebied neergestreken. Is Julie bestand tegen de druk van de ondervragingen van de Gestapo en de dreigementen van een executie en gaat ze de geheime codes prijsgeven of niet. Vertelt ze de waarheid???? Het zijn beiden wel hele sterke hoofdpersonages.
Deze historische roman speelt zich af in Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het eerste gedeelte is vanuit het oogpunt van Julie geschreven en is moeilijk te volgen. In het tweede gedeelte krijgen we de verhaallijn met Maddie in de hoofdrol.
Eerlijk gezegd ben ik blij dat ik het boek eindelijk uit heb. Als ik niet aan de leesclub had deelgenomen, had ik het boek allang opzij gelegd.
Zoals ik al eerder heb gememoreerd komt het verhaal een beetje moeilijk op gang. Je moet er echt eventjes inkomen maar naarmate je verder leest (na ongeveer 2/3 van het boek) en je meer informatie hebt wordt het wel wat spannender en vallen de puzzelstukjes op zijn plaats. Maar om nu te zeggen wow, dat kan ik nu ook weer niet zeggen.
Het is naast een emotioneel, toch ook wel een bijzonder boek vanwege de geschiedenis. Maar de echte spanning dat is toch wel wat ik mis, zeker in het eerste gedeelte.
Er is een reëel gevaar dat de lezer hier afhaakt, maar doorlezen wordt uiteindelijk wel beloond.
Samenvattend, het verhaal kent een hele zwakke aanloop, met een waarheidsgetrouw en redelijk mooi, soms emotioneel, verhaal, waarbij de auteur veel oog heeft voor detail en de hoofdpersonages een ietwat bijzonder karakter hebben. Niet echt Spannend.
Ik geloof niet dat ik dit boek iemand snel zou aanbevelen. | 0neg
|
Het boek op zich is goed opgebouwd, maar de ontknoping is zeer slecht. Je verwacht veel, en dan komt Ross met een slecht stuk gezeur dat nergens over gaat. Tomas Ross heeft zeker beter dingen geschreven. | 0neg
|
Het verhaal gaat over een vrouwelijk rechercheur die werkt voor een diep undercover afdeling van de politie. Ze word na een persoonlijke fout in een onderzoek toch weer toegelaten tot een nieuw onderzoek door haar chef. Hierdoor moet ze als duurbetaalde prostituee werken in een club.
Het verhaal ontwikkelt zich via de gedachtes van de hoofdpersoon op een laag tempo tot een gedongen ontknoping. De gemaakte vergelijkingen met bekende schrijvers en het voorgesteld erotische gehalte komen allemaal niet uit. Het boek valt dus gewoonweg tegen. Wil je wat simpels te lezen hebben en heb je geen verwachtingen prima. Wel echter meer details, diepgang, meerdere verhaallijnen door elkaar heen, of juist een pikante tint aan het boek dan moet je echt andere schrijvers nemen. | 0neg
|
Ben niet verder dan het eerste hoofdstuk gekomen. Het kwam erg saai op mij over, en kon geen verhaallijn vinden | 0neg
|
Van Uitgeverij Village (dank aan Eric Jan van Dorp) mocht ik dit ebook lezen.
Het verhaal begint met een pakkend gedicht over een stalker, en de angt die hij iemand aanjaagt. Daarmee hoop ik gelijk in het verhaal te vallen. Dat begint ook sterk: Een mooie landschap- en sfeerbeschrijving. In die sfeer maak ik kennis met Rave, de in Zweden achtergebleven verloofde en tevens patiënt van de rijke en beroemde psychiater Jonathan die een congres in Amerika bezoekt. Zij bevindt zich alleen in de woning en heeft meteen het idee dat er dingen niet kloppen. Vreemde telefoontjes, kaarsjes die branden terwijl ze toch uit waren (toch?), en roze steentjes uit de verzameling kiezelstenen die niet op zijn plaats liggen. Rave denkt dat haar oudere drugsverslaafde gestoorde broer Aaron, die hun ouders vermoordde toen Rave tien was en waarvan zij getuige was, terug is gekomen om haar te verkrachten en te vermoorden. Dat had hij immers beloofd: “Je bent nog te jong maar ik komt terug voor jou.
Op het tweede spoor is daar Ras Mus (Rasmus Rasmussen), een ex-politieman en tegenwoordig freelance misdaadjournalist. Hij is een verhaal op het spoor: Al tien jaar verdwijnen in een dorpje aan het Viken meer elk jaar op 15 augustus jonge meisjes. Maar dit keer niet. Hoe komt dat? Ras besluit het mysterie van de “legende van de witte zwaluwen” te onderzoeken. Tijdens dit onderzoek verblijft hij bij de voluptueuze Britta, pensionhoudster, voor wie hij gevoelens ontwikkelt, voor zover dat al mogelijk is binnen een paar dagen.
Dan valt het tempo van het verhaal terug naar een zich traag voortslepend drama, waarbij de twee sporen zich afwisselen. Tussendoor krijg ik ook af en toe de gedachte van de stalker, de moordenaar van de meisjes te zien. Helaas blijft dat zo. Weinig dialoog, maar wel regelmatig de gedachten van Ras of Rave. Wat daarbij opvalt is dat dan weer deze gedachten schuin gedrukt staan, maar ook wel eens niet, en dan tussen aanhalingstekens, als ware het toch een stuk dialoog. Verder springt het verhaal soms van de ene op de andere zin van Rave naar Ras Mus. Niet altijd is dit aangegeven met een witmarge, daardoor moest ik vaak midden in de zin even terug en het juiste moment ontdekken: Oh ja, we springen nu naar de andere persoon. Dit alles komt het lekker lezen niet ten goede. Persoonlijk vind ik de zinnen soms gevuld met vreemd woordgebruik, en onlogische gedachten van de hoofdpersonen. En dan die traagheid. Soms hoopte ik dat die stalker nu eindelijk Rave zou vermoorden dan gebeurde er tenminste iets....
Al vrij snel had ik in de gaten wie nu eigenlijk de boeman was. Het verhaal blijft verder traag. Er zit wel een regelmatige opbouw in voor wat betreft spanningselementen: een moord, de verdwijning van Britta en de conclusies die Ras Mus trekt over het geheel. Zij het dat die soms nogal abrupt komen zonder logische gedachtegang over het hoe en waarom. Voorbij de helft van het verhaal wordt het verhaal wat beter omdat er meer lijkt te gebeuren. Maar ondanks dat vind ik toch een heleboel gegevens en ontwikkelingen erg ongeloofwaardig. Voorbeelden zijn lastig te geven zonder daarbij flink te spoileren.
Helaas heeft voor mij dit boek het als “Scandinavische thriller” niet kunnen waarmaken. Op termijn zal ik zeker nog wel andere boeken van Lineke Breukel proberen, omdat zij toch over het algemeen voor haar boeken goede recensies krijgt. | 0neg
|
'Brullen': Dit boek riep bij mij veel vragen op. In eerste instantie vooral:waar gaat dit over? Wat is de verhaallijn en wat hebben de personages me te vertellen? Zelfs met de flaptekst en de hierboven beschreven samenvatting, blijft het voor mij onduidelijk wat de schrijfster beoogt met dit boek. En op de vragen heb ik uiteindelijk geen antwoord gevonden.
Het boek bleek voor mij een uitdaging. Allereerst om het uit te lezen. Na tien pagina's geworstel met veel te lange zinnen, had ik sterk de behoefte om het dicht te slaan en nóóít meer open te doen. De neurotische hoofdpersoon Dana verliest zich in uitputtende beschrijvingen van burengerucht, vliegtuiglawaai en literatuur. Af en toe spelen de vrienden Joachim en Saul een kleine rol maar aan het eind weet je van hen vrijwel net zoveel als aan het begin.
Het beste deel is m.i. het verslag van de ervaringen met gedetineerden die een schrijfcursus(!) volgen, gegeven door fotograaf Dana. Hier kon ik me enigszins inleven in het boek en daardoor soms ook genieten van een mooi beschreven scène. Want dat kan Marie Kessels zeker: mooi, beschouwend en gedetailleerd schrijven!
Maar wat irritant, al dat etaleren van haar kennis. Je wordt bestookt met namen van literaire en muzikale geniëen(mij meestal onbekend). De schrijfster is beslist een erudiete persoon - zoveel heb ik er wel van begrepen - maar aan mij was het niet besteed.
Helaas heb ik nooit eerder iets van haar gelezen en een vergelijking maken kan ik daardoor niet. Vermoedelijk gaat dit ook nooit gebeuren, gezien deze eerste kennismaking.
Is dit boek dan voor niemand aan te raden? Nee, dat is tekort door de bocht. Maar de gemiddelde lezer zal aan dit boek waarschijnlijk niet veel plezier beleven. Het is een boek voor 'the happy few'. Diegenen die houden van experimentele literatuur of mensen die lijden aan een lawaaineurose. Voor hen moet het een feest der herkenning zijn!
Wel moet gezegd worden dat het werk van deze schrijfster een aantal bekroond is met belangrijke prijzen, dus voor de hoog-geletterden onder ons, is dit boek vast een aanrader. Voor al die anderen: een uitdaging! | 0neg
|
Voor ik ga slapen is het ijzersterke psychologische thrillerdebuut van internationaal bestsellerauteur S.J. Watson. S.J. Watson is een Engels schrijver. Hij debuteerde in 2011 met Voor ik ga slapen. Wat al in 30 verschillende landen is gepubliceerd. Watson werd geboren in Stourbridge, in de West Midlands. Na zijn studies aan de Universiteit van Birmingham verhuisde hij naar Londen. Daar werkte hij in verschillende hospitalen en specialiseerde zich in de diagnose en behandeling van slechthorende kinderen. 's Avonds en in het weekend schreef hij fictie. In 2009 werd Watson geaccepteerd voor de eerste cursus Writing a Novel aan de Faber Academy. Het resultaat was zijn debuutroman, Voor ik ga slapen. Al snel daarna werd het boek in 30 landen gepubliceerd.
Zijn specialisatie kan een verband hebben met zijn keuze om “Geheugenverlies” voor te stellen in zijn boek.
“Dit boek is deels geïnspireerd op het leven van enkele patiënten met geheugenverlies, in het bijzonder Henry Gustav Molaison en Clive Wearing, wiens verhaal door zijn vrouw Deborah Wearing op schrift is gesteld in haar boek Voor altijd vandaag. Wat in Voor ik ga slapen beschreven wordt is echter volkomen fictief.”, zegt SJ Watson (2011 , p.333). Dit staat in zijn nawoord. Dit kan te maken hebben met zijn werk in hospitalen. Hij kan op deze manier in aanraking zijn gekomen met patiënten met geheugenverlies. Ook noemt hij enkele mensen op die hij persoonlijk kent. Wel maakt hij duidelijk dat dit verhaal niet gebaseerd is op waargebeurde feiten.
Voor ik ga slapen is geen doorsnee thriller. Het hoofdpersonage gaat niet enkel op zoek naar een dader, maar ook naar zichzelf en naar haar verleden. Christine Lucas wordt iedere ochtend wakker in een bed en een kamer die haar niet bekend voorkomen. Geen one night stand na een wilde avond stappen, maar wel degelijk haar man Ben, die haar vertelt dat ze door een ongeluk aan geheugenverlies lijdt. Iedere ochtend wordt ze weer wakker met het idee dat ze in de bloei van haar leven is, ook elke dag wordt deze gedachte weer verstoord. Elke dag opnieuw vertelt Ben haar dat zij haar geheugen is kwijtgeraakt door “een ongeval”. Dit ongeval heeft er voor gezorgd dat Christine enkel herrineringen die dag zelf kan opslagen maar wanneer ze gaat slapen deze verdwijnen. Elke nacht wordt haar geheugen gewist. Dankzij de hulp van Dokter Nash houd ze een dagboek bij waarin ze al haar herrineringen in opschrijft. Dit dagboek vertelt haar dat haar man Ben veel voor haar verborgen houdt. Als lezer ga je iedere keer weer samen met Christine op zoek naar het verleden.
Je hebt dan ook verschillende verhaalaspecten. Langs de ene kant wil je weten wie Christine dit allemaal heeft aangedaan (de dader) maar langs de andere kant wil je weten wat Christine haar verleden is en wat Ben voor haar verborgen houdt. Door middel van het dagboek kom je stapje per stapje dichter bij de waarheid. Dit zorgt voor spanning. Elke keer wil je verder lezen om te ontdekken of er nog geheimen zijn. Het heeft zeker het recht om te zeggen dat dit een thriller is.
De schrijfstijl is beeldend en de schrijver heeft goed nagedacht over hoe men dit probleem kon weergeven. Doordat er in het boek een minimum aan personages voorbijkomt, wordt nog eens extra sterk aangegeven hoe klein het wereldje is voor iemand die zich niets meer kan herinneren.
Spannend, empathisch en in gemakkelijke taal geschreven dit zijn zeker eigenschappen die het boek bezitten. Dit verhaal is belevend Ik-vertelt. Het personage neemt ons mee in haar leven aan de hand van een dagboek. Elke keer vertelt de schrijver vanuit het standpunt ik. Bv. “Ik begreep er niets van.” Dit geeft een zeer persoonlijk gevoel en dit zorgt ervoor dat je meeleeft met Christine. Je hebt medelijden met haar, je wilt haar helpen haar verleden te reconstrueren. De schrijver weet op subtiele wijze te verwoorden hoe het voor iemand moet zijn die compleet afhankelijk is van anderen en de angst waarmee dit gepaard gaat.
De structuur van het verhaal: In het begin wordt er kort weergegeven hoe de situatie is. Vanaf het moment je weet dat Christine een dagboek bijhoud heb je veel te maken met flashbacks. Het verhaal is chronologisch opgebouwd maar door ieder dag te lezen in haar dagboek worden er veel flashbacks gebruikt. Je komt dingen die gebeurd zijn in het verleden te weten door in haar dagboek te lezen.
Watson weet de spanning op een goede wijze op te bouwen en geeft stukje bij beetje meer dingen prijs. In het boek wordt gesuggereerd dat Christine naast amnesie aan paranoia lijdt, maar ook als lezer ga je zelf aan alles twijfelen. Doorlezen is de enige weg om dit te weten te komen en zo het verleden van Christine te ontrafelen.
Wat ik wel opmerkte aan deze boek waren de vele herhalingen. Iedere morgen “hetzelfde”. Door telkens hetzelfde te tonen wil de schrijver duidelijk maken dat het leven van een persoon met geheugenverlies geen pretje is. Hij wil duidelijk maken dat we deze mensen op een volwaardige manier moeten helpen.
Ik zelf vond het boek veel te langdradig. Door de herhaling iedere tijd kreeg ik geen zin meer om verder te lezen. Natuurlijk toont dit wel de realiteit. Iedere dag opstaan en niet weten waar, met wie en hoe je daar bent terecht gekomen moet verschrikkelijk zijn. Ik vond het slot zeer goed! Doorheen blijft de schrijver je het gevoel geven dat je niet weet wie de dader is. Dit geeft natuurlijk wel als effect dat het slot zeer bevrijdend is. Op sommige recensies vertelt men dat je dit boek beter niet leest voor het slapen gaan omdat dit zeer spannend is. Ik vind dit persoonlijk overdreven. Dit boek kan je perfect voor het slapengaan lezen. Het is niet dat ik het verhaal niet van me kon afzetten wat je bij andere psychologische thrillers soms wel hebt. Maar het is zeker eens de moeite waard om te lezen! | 0neg
|
Hoofdpersoon in Risicofactor: gangstergirl is Chantal, een meisje dat uit de provincie naar de grote stad is overgewaaid en daar meteen kordaat op het verkeerde pad is beland. Na een uitzichtloze relatie met drugsdealer Jack, besluit Chantal als eigen baas verder te gaan in de drugshandel. Een gevaarlijk beroep voor een meisje dat extra kwetsbaar is omdat ze samenwoont met haar oude oma die hulp behoeft. Haar ster begint te rijzen als zij in dienst komt bij Frans van Arkel, de lange, studentikoze, handelaar in grote partijen drugs. Chantal wordt steeds meer bij zijn criminele zaken betrokken en die houden niet op bij de handel in verdovende middelen. Chantal is dan ook getuige van heilloze liquidaties en raakt betrokken bij wilde achtervolgingen en grote hasjtransporten. Als Mabel Wisse Smit in het leven komt van Frans verandert de relatie tussen Chantal en Frans. Een verandering met desastreuze gevolgen.
Risicofactor: gangstergirl van debutante Liesbeth van der Wels, vertelt in de ik-stijl de belevenissen van Chantal. Het avontuurlijke meisje met het kleine hartje. Ze is een echt gangstermeisje dat weet wat haar vriend doet en dat zich daar niet voor schaamt. Het enige dat zij wil is haar criminele activiteiten niet kenbaar maken aan haar oma. Verder doet zij zonder scrupules alles wat God verboden heeft. Ondanks het roerige milieu dat beschreven wordt, zit er weinig spanning in het verhaal. Het is het verhaal van boefje en boefjesmaat die stoute dingen doen. Dingen die we via de televisie en in boekvorm al duizenden malen gepresenteerd hebben gekregen. Bovendien is de schrijfstijl simpel. Korte zinnen, woorden met weinig lettergrepen en een toonzetting die vaak schools aandoet.
Risicofactor: gangstergirl is een boek dat mikt op een lezersschare die hoopt meer te weten te komen over de grillige paden die Mabel Wisse Smit in haar leven heeft bewandeld. Hoopt op een antwoord op de vraag of Mabel wist dat Bruinsma een crimineel was? Persbericht, flapteksten en mottos in het boek: (Als het waar is wat de lijfwacht zegt, dan trouwt in april een gangsterliefje met prins Johan Friso. Dat kan niet- Harry van Bommel), suggereren op slimme wijze meer dan in het boek wordt waar gemaakt. Want ook al schermt de schrijfster met het feit dat veel van het geschrevene berust op waarheid, veel van deze factieroman (verzonnen verhaal berustend op feiten) is gewoon fantasie. De schrijfster heeft Mabel nooit van nabij meegemaakt en leunt dan ook zwaar op onderzoeksmateriaal. Dat laatste op zich is heel valide, maar het betekent wel dat in het fantasiegedeelte veel verklaringen worden verzonnen voor de feitelijke mancos. Dat wat overblijft is een vlot verteld, verzonnen verhaal. Niet bijster origineel, maar ook niet slecht. En ja, Mabel komt er in voor. Voor de lezers die haar op voorhand al een golddigger vonden, hier wat extra voeding voor hun vooroordelen. | 0neg
|
Serial Killers. De monsters onder ons. Wat dreef hen, wie waren zij en hoe kwamen ze tot hun vreselijke daden ? Een verbijsterend boek over onvoorstelbare zaken.
Het staat zo mooi op de achterflap, maar helaas worden verwachtingen niet ingelost. Of ergens wel, maar niet op de manier dat de samenstellers waarschijnlijk voor ogen hadden.
Ja, het boek is verbijsterend. Verbijsterend inspiratieloos. Een standaardwerk over gekende en minder gekende ‘serial killers’ waarbij ook de titel de lading niet volledig dekt. Columbine en Virginia Tech klasseren onder seriemoorden gaat me net iets te ver en ook Anders Breivik lijkt, hoe gruwelijk zijn daden ook waren, gecast in het verkeerde boek.
Maar het grootste pijnpunt is misschien wel de slordigheid waarmee het boek is samengesteld en dit jammer genoeg op verschillende vlakken. Foeilelijke vormgeving, typografische en - erger nog - feitelijke fouten en een compleet gebrek aan enige logica en structuur.
Alsof de verschillende delen gedurende een lange wisselende tijdspanne geschreven zijn en nu lukraak en/of snel gewoonweg achter elkaar geplaatst zijn, met soms enerverende herhalingen tot gevolg.
Het chronologisch behandelen van de diverse zaken had dit euvel misschien wel kunnen oplossen, samen met het nodige kritische nalezen en schrappen. Dat dit niet gebeurde is onaanvaardbaar en degradeert dit boek meteen tot de categorie makkelijk commercieel gewin en eigenlijk tot alles wat true crime niet hoort te zijn. | 0neg
|
Het eerste boek dat ik van Karin Fossum las. Geen superthriller, maar wel héél keurig geschreven en vertaald. Wie Zwarte seconden leest, raadt snel het complot in het verhaal en dat is bedroevend aan deze misdaadroman. Kortom, een boek dat Karin Fossum wellicht in een sneltempo schreef, vandaar ook mijn lage quotering. Wél knap is de manier waarop ze de autistische Emil voorstelt, alsof Fossum elke dag met zo iemand woont en leeft... | 0neg
|
Enorm ongeloofwaardig verhaal met vaak onnodig harde gebeurtenissen. Dankzij de goede schrijfstijl en de aanwezige spanning toch nog nipt 2 sterren,heel nipt weliswaar. | 0neg
|
Soms moeilijk leesbaar doordat de tekst doorheen de mooie grote tekeningen gedrukt staat. Zoals de cover zegt "Het verhaal bij de film", zonder de bijhorende film komt het niet tot zijn recht en is het niet meer dan een mooi geïllustreerde filmbeschrijving. | 0neg
|
Het boek Goede Vrienden werd mij toegezonden. En een gegeven paard mag je niet in de bek kijken, toch… Dit werk van Gouden Strop-winnaar René Appel was mij nog onbekend. Het dateert al weer uit 2011 en ik heb niet de illusie dat ik iets heb toe te voegen aan wat anderen al over dit boek hebben gezegd en geschreven. Maar voor wie het nog niet kent; het leest vlot weg.
In dit boek laat Appel de achterkant van vriendschap zien, de vriendschap van vier stellen. Het huwelijk van Otto en Sandra loopt op de klippen. Sandra heeft een andere man gevonden, een Amerikaan en vertrekt met hem en met haar dochter Fenne naar Boston. De vier vrouwen zijn zeer solidair met elkaar en bespreken alles. De andere drie waren ook op de hoogte van de relatie van Sandra met Mitchell.
Vooral Marleen en Edwin, de buren van Otto, proberen de achtergebleven ICT ‘er zo goed mogelijk op te vangen. Het verhaal komt in stroomversnelling als van de vriendinnen Leonie wordt omgebracht en Nancy wordt verwondt. Marleen is bang zij de volgende wordt. De politie zit lang op het verkeerde spoor en terwijl een aangekondigde storm in alle hevigheid losbarst, ziet agent Ron ineens het licht en weet wie er achter de aanslagen zit, iets wat ik als lezer al ver van tevoren heb zien aankomen. | 0neg
|
Soms heb je wel eens van die boeken waar mee je moeite heb om erin te komen, helaas is Drijfhout er zo eentje. Ik vind het jammer want ik had er een hoop van verwacht maar op de één of andere manier kan het verhaal me niet inpakken. Tijdens het lezen ben ik heel erg aan het denken waarom dit zo is.
Elif is verlaten door haar vriend Daan, om het verdriet niette voelen vlucht ze naar Thailand waar ze een onbekende man ontmoet, James, dit alles blijkt een vooropgezet plan te zijn. James heeft Elif nodig voor een klus. Alles is mysterieus te noemen, ze weet totaal niet wat er van haar verwacht word alleen dat ze opzoek moet gaan naar een oudere man Singh genaamd. Al gauw blijkt dat James op de meest onverwachte plekken opduikt of boodschappen achterlaat, dus Elif wordt gevolgd of in ieder geval in de gaten gehouden.
Op zich een prachtige opzet voor een boek en er zit zeker wel een tikje spanning is of in ieder geval een hoop mysterie. De schrijfstijl is niet vervelend te noemen maar door het onsamenhangende verhaal kan ik niet geboeid blijven en ik merk dat ik het boek weg leg weer oppak en helaas weer wegleg.
Het verhaal is opgebouwd uit twee delen, het eerste deel eindigt heel vaag. Waardoor je als lezer nog meer vraagtekens krijgt bij Elif, de jonge vrouw waar ik me het hele verhaal al aan irriteer ze vlucht is enorm in de war maar aan de andere kant ook weer intrigerend.
Het verlies van haar vriend Daan heeft naar mijn mening het trauma om het niet weten wie of haar vader is aangewakkerd, hier is Elif het hele verhaal mee aan het stoeien.
Met grote spijt moet ik bekennen dat het niet mijn soort boek is, het koste moeite het te lezen en geboeid te blijven, ik meen het oprecht dat ik het jammer vind want de omgeving in Thailand en India was enorm fijn beschreven. Maar helaas kon het verhaal op zich mij niet bekoren
Ik geef Drijfhout 2 sterren | 0neg
|
Ik had er meer van verwacht op basis van de recensies die ik gelezen had. Hte gaat over een vrouw met 2 zonen waarvan er een Ofer in het leger zit. Ze heeft zich in haar hoofd gehaald dat als ze maar zorgt dat ze niet thuis is op het moment dat er slecht nieuw geleverd wordt, er dan ook niets met haar zoon zal gebeuren. Daarom onderneemt ze een reis door het land. Haar metgezel is een vriend, de beste vriend van haar man, en tevens de vader van een van haar zoons, Ofer. Hij is op een gegeven moment zelf in dienst geweest en zwaar gefolterd geworden. Om de een of andere reden voelt zij zich hiervoor verantwoordelijk. Beetje bij beetje kom je meer te weten over de kinderen, de verhouding met haar man, met hun vriend. Het is een langzaam boek en ik vond het niet spannend. | 0neg
|
De Nederlandse misdaadauteur Ton Theunis is niet onbekend met de criminele wereld als gevolg van voorgaande betrekkingen bij het ministerie van Justitie. Naast een aantal true crime-romans is dit zijn derde fictie-thriller.
Het verhaal begint als een spannend filmscenario - met de gijzeling van een gezin door crimineel Wolf, een beruchte bankovervaller. Even later wordt een tweede verhaallijn opgestart, die zich afspeelt rondom rechercheur Frits Calis. Hij wordt tijdens zijn verblijf in Athene geconfronteerd met een moord in zijn reisgezelschap. Ton Theunis hopt van de ene verhaallijn naar de andere en weet deze langzaam met elkaar te verweven.
De karakters vertellen het verhaal: het merendeel van Onder N.A.P. bestaat uit dialogen. Een bós vol dialogen, waardoor de bomen moeilijk zichtbaar zijn. Anders gezegd: er wordt geen ruimte ingelast om personages uit te diepen en hun tweedimensionaliteit te laten ontstijgen. Hun gedachtenwereld blijft grotendeels gesloten, motieven zijn onduidelijk, het inlevingsvermogen is beperkt. Na de sterke opening verslapt de spanningsboog en is een geconcentreerde aandacht bij het verhaal een steeds groter wordende uitdaging. De schrijfstijl is niet altijd overtuigend en de geloofwaardigheid wordt enkele malen op de proef gesteld.
De niet veeleisende thriller-liefhebber, die niet zit te wachten op enige diepgang maar graag een spannend verhaal wil lezen voor het slapen gaan, zal daarentegen aardig kunnen genieten van deze aktie-thriller. | 0neg
|
Met Onze dromen komt er alweer een eind aan de driedelige ‘Sweet Little Lies’- serie van Abbi Glines. In deze serie vertelt Glines het verhaal van Beulah, die eerst verliefd wordt op de rijke Jasper en dan al snel verstrikt raakt in een leven vol leugens en verdriet. Beulah lijkt steeds het slachtoffer te worden van de wereld waarin ze verblijft en het laatste deel gaat verder waar het tweede deel geëindigd is.
Het is duidelijk dat Jasper nog niet over Beulah heen is en hij laat zijn woede de overhand nemen. Zijn vriendschap met Stone wordt hierdoor verpest en al snel komen meer geheimen aan het licht. Beulah probeert haar leven weer op te pakken en verder te gaan waar het geëindigd is. Als ze eindelijk het geluk terug lijkt te hebben gevonden, ontdekt ze iets schokkends. Een geheim dat ze in ieder geval tijdelijk voor zich moet houden.
Het is opvallend dat aan het einde van deze serie Beulah, die altijd heel eerlijk en oprecht was, een geheim heeft voor Stone. Het is lastig om je te verplaatsen in Beulah, omdat Glines niet heel uitgebreid beschrijft waarom ze van mening is dat ze Stone niet vertelt wat er aan de hand is. Dat is storend, juist omdat zij, naast Geraldine, de enige eerlijke persoon in de serie was.
Het lijkt op vluchtgedrag en daar zit de ‘Sweet Little Lies’- serie vol mee. In deel 1 vlucht Beulah regelmatig, maar ook in deel 2 wil ze het liefst haar problemen ontlopen en ook in dit deel lijkt vluchten een thema te zijn. Dat maakt de personages een stuk minder sterk. Wanneer ze gewoon zouden vechten voor wat hun lief is, en niet de makkelijkste weg zouden kiezen, zou het verhaal een stuk pakkender zijn.
Onze dromen is dan ook niet het beste deel uit de serie. Het geheim van Stone komt aan het licht en hij doet er wat mee, nadat hij gevlucht is. De reden waarom hij nu pas actie onderneemt, is niet geheel duidelijk en zet vraagtekens bij zijn persoonlijkheid. Waarom hij Beulah redelijk op afstand houdt, is geheel Stone, maar storend. Je zou zeggen dat die twee elkaar juist nu extra hard nodig hebben.
Lange tijd kabbelt Onze dromen voort. Het verhaal bevat niet de vaart van het eerdere deel en is daardoor ook gemakkelijk aan de kant te leggen. De korte hoofdstukken maken dat het verhaal gemakkelijk en snel leest, en de schrijfstijl is simpel, zonder echt moeilijke woorden. Door de ontwikkelingen voel je als lezer steeds meer afstand tot de personages.
Uiteindelijk komt alles bij elkaar en eindigt het verhaal als een echt Glines. Ook in dit boek zijn de erotische scènes niet weg te denken en in tegenstelling tot het eerdere deel voelen ze in Onze dromen niet als een overdaad. Dat komt vooral ook omdat de erotiek niet voorop staat in dit deel.
Onze dromen is geen sterk slotdeel. De personages doen zich voor als sterke jonge mensen, maar vertonen weinig ontwikkeling door steeds maar weer te vluchten. De eerlijkste persoon gaat uiteindelijk ook liegen, waardoor er onterechte aannames worden gedaan. Glines heeft met deze afsluiter het minste deel van de serie geschreven. | 0neg
|
James Patterson, bekend om zijn actiethrillers met Alex Cross in de hoofdrol, maakt af en toe een uitstapje naar een op zich zelf staand verhaal. Hoor de wind waait is zon uitstapje - in Nederland in 2000 verschenen - en is op zijn minst een bijzondere Patterson te noemen. Niet alleen is geen rol weggelegd voor Alex Cross, hij neemt in dit verhaal ook nog eens een loopje met geloofwaardigheid. Persoonlijk vind ik dit jammer en het duurt bij mij dan ook verschrikkelijk lang voordat ik in het verhaal zit.
FBI-agent Kit Harrison (eigenlijk Tom Brennan) zet, buiten de duidelijke opdracht van het Bureau om, zijn onderzoek naar een een geheim genetische onderzoeksinstituut voort. Terwijl hij op vakantie wordt geacht te zijn, strijkt hij neer in de blokhut van dierenarts Frannie ONeill, wiens overleden echtgenoot waarschijnlijk deel uitmaakte van dit instituut. Het verhaal komt op gang wanneer Frannie in de bossen een wonderlijk wezen tegen het lijf loopt: een prachtig mooi meisje met vleugels. Hierover vertelt ze tegen Kit en de link is gelegd. Samen gaan ze op onderzoek uit.
Op zijn eigen vertrouwde wijze kruipt Patterson in de huid van de verschillende karakters in het boek. Maar het lukt hem slechts een enkele keer om de spanning redelijk op te voeren. Het grootste gedeelte van het verhaal is nog het meest te vergelijken met een sprookje, wel een behoorlijke lugubere. De held tegenover een misdadig slecht brein - vliegende engeltjes incluis - net allemaal even too much. Een goed plot waar zeker meer mee mogelijk was, zonder te af te dwalen in allerlei situaties met vliegende kinderen en heldhaftig stuntwerk. | 0neg
|
Dit boek begon ik met een schone lei: ik wist gênant weinig over het leven en de misdaden van Willem Holleeder. Eenmaal aan het boek begonnen racete ik door de pagina’s heen. Het verhaal is meeslepend, interessant en makkelijk te lezen. Na circa 200 pagina’s daalde echter mijn zin: Astrid Holleeder blijft herhalen hoe zwaar zij het hebben gehad en na een tijdje begint de herhaling lichtelijk te vervelen. Ook de schrijfstijl begint me tegen te staan: de zinnen zijn kort en soms lijkt het zelfs grammaticaal niet geheel correct te zijn wanneer 4 korte zinnen na elkaar zijn opgesplitst. Als klap op de vuurpijl gebruikt Astrid ook vaker dan eens een dialoogvorm die niets weg heeft van proza.
‘W: Je weet wat dat betekent hè
A: Ja.
W: Ik meen het, hoor.
A: Oké.’
Deze vorm van gesprekvoering tussen Astrid en haar broer gaat pagina’s door en stoorde me enorm.
Het vertelde verhaal is uiteraard erg intrigerend. De Judas in het leven van de zussen Astrid en Sonja is hun oudste broer Willem door ze af te persen, onder druk te zetten, te bedreigen en hun naasten te laten liquideren. Later worstelt Astrid met de gevoelens of zij niet de Judas zijn van de familie door met de politie te praten en tegen hun broer te getuigen, waardoor hij levenslang achter de tralies eindigt.
Het is een wonderlijke inkijk in het leven en de wereld van de familie van Willem Holleeder, mits je er tegen kan dat de schrijfstijl ronduit slecht is en de dialogen op de meest fantasieloze manier zijn weergegeven. | 0neg
|
Na 3 boeken van Dan Brown gelezen te hebben, kun je z'n thrillers vergelijken met auto's. De Da Vinci code leest als een Ferrari, vanaf het begin zit de vaart er meteen goed in. Het Bernini mysterie is vergelijkbaar met een Jaguar, komt wat trager op gang, maar eenmaal op snelheid... Het Juvenalis dilemma begint als een erg slome diesel. Ergens bij blz. 80 komt er wat vaart in, op blz. 120 komt het boek écht op gang en eindigt uiteindelijk op topsnelheid. Ik had de Code uit in 3 dagen, de Bernini een dag langer, Juvenalis heb ik op 13/11 gekocht en vandaag uitgelezen, toch 3 weken.......
Wel interresant die ontwikkling te zien in de boeken van Dan Brown. Het verhaal van Juvenalis Dilemma is in vergelijking met de twee andere boeken erg mager, althans het kon mij niet zo boeien. Al die 'virussen',
'wormen' en supercomputers waren in 1998 misschien nog erg actueel maar nu wat gedateerd. Doe mij maar een flinke portie historie vermengd met mysterieuze tradities en de pen van Brown. Het ziet er naar uit dat het komende boek aan die verwachtingen gaat voldoen! | 0neg
|
Op de achterflap wordt Rilke, de hoofdpersoon, getypeerd als charismatisch, excentriek, geestig en schaamteloos. De overige personages in het verhaal zijn interessant en kleurrijk, Welsh heeft een vlotte pen. Dat klopt allemaal.
Desondanks een tegenvallend boek: diezelfde hoofdpersoon speelt bij vlagen de moraalridder, de auteur laat iemand doodgaan (voor het gemak?), het verhaal is in 't geheel niet boeiend. Ik heb het gevoel dat het slechts dient als bindmiddel om seksuele voorstellingen te beschrijven met als een soort excuus de vondst van gewelddadige pornografie. Hoogepunt is de tot in detail beschreven 'daad' van Rilke met een willige jongeman, waarbij ook Rilke niet aan gewelddadige gedachten ontkomt.
Met één ster zou ik De donkere kamer tekortdoen, drie is teveel, vandaar mijn keuze voor twee. | 0neg
|
Op zich is er met het verhaal niks mis: een leuke verhaallijn, een goede plot, alles zit netjes in mekaar, etc. Echter, ik heb hetzelfde gevoel als hoofdpersonage Tom Thorne op het einde van het boek, nl. hij leest een handleiding moordzaken (misdaadstatistieken), maar is het na één uur weer vergeten. Dit boek heeft hetzelfde effect op me. Leuk, maar veel rond de pot draaien, dingen te uitvoerig beschrijven die helemaal niks met het verhaal te maken hebben etc.
Maar goed dat ik hem gekregen heb, want er zelf geld voor geven, zou ik niet doen. | 0neg
|
Drift is zeker een boek dat is geschreven met veel liefde en aandacht. Echter pakte het verhaal mij niet bij mijn lurven en had ik erg veel moeite om mijzelf er door heen te worstelen. Verhaal gelezen in opdracht van de Hebban leesclub (zie tab Leesclub voor extra verdieping en diverse discussie onderwerpen) | 0neg
|
Dit is eigenlijk één van de boeken die ik een beetje nietszeggend vind. Ik sla hem dicht en denk: mja wel aardig. Ik denk er niet meer aan en ga verder met een ander boek. Dat is geen goed teken! Ik vrees dat Karin Slaughter (nog steeds) niet echt voor mij weggelegd is... | 0neg
|
*Waarom is moeder worden eigenlijk de norm?
Iedereen lijkt er maar van uit te gaan dat elke vrouw moeder wil worden. Maar waarom is moeder worden eigenlijk de norm en ervan afzien afwijkend? En wat kun je verwachten als je er zelf niet zo zeker van bent of je moeder wilt worden? In De twijfelmoeder onderzoekt Patricia de Ryck de twijfels die je als hedendaagse vrouw kan ervaren over de vraag of je kinderen wil. Ze beschrijft de druk van buitenaf; van ouders en schoonouders tot je partner of wildvreemden, en duikt dieper in alle twijfels rondom een kinderwens om zo bewust tot een eigen besluit te komen.
De twijfelmoeder is een vlotte, praktische en nuchtere gids voor een gegronde beslissing over het moederschap. Wars van enig vooroordeel, gebaseerd op de ervaringen van de auteur, diepgravend onderzoek en talrijke interviews, is dit het boek dat elke vrouw zou moeten lezen voor ze besluit moeder te worden – of niet.
*De elementen: een boek in twee delen en veel vragen om te beantwoorden
De cover is heel bijzonder. De titel- De twijfelmoeder- ja-nee, is een gepaste titel. Geef het voldoende lading aan het boek? Dat is de vraag.
Zoals al gezegd, is De twijfelmoeder een klein boekje, een soort gids, voor diegene die twijfelt aan het moederschap. In een prettige schrijfstijl lezen we over een onderwerp, wat voor velen nog een taboe blijkt te zijn. Het boek is opgedeeld in 2 delen. In het 1e deel lezen we over de druk van buitenaf. Over de historie van de vrouw: de emancipatie, de introductie van de pil, de invloed van de kerk, ed. Alsook de media die enige druk geven als het om moederschap gaat. In deel 2 komen er veel vragen aanbod en lezen we waarom twijfelen juist goed is.
"Door twijfelen ben je gedwongen om de positieve en negatieve kanten van je keuze te bekijken. Zo kom je na een actief denkproces tot een gegrond besluit. En dat is enkel positief."
*Zijn de al die cliche's nu echt allemaal nodig, ter overweging?
Allereerst is er veel aandacht besteed aan dit boek en het zal zeker velen een richting aangeven. Alleen ik vroeg mij aan het einde af: blijven de lezers nu niet met meer vragen zitten? Ik miste aan het einde een soort checklist, of lijstje om de antwoorden van de vragen te kunnen noteren. Ik kan mij namelijk voorstellen, als je zoveel vragen beantwoord, je ook de antwoorden wilt bekijken. Om de beslissing te nemen, wat te doen.
*Gemengde gevoelens na het lezen
Dit boek brengt bij mij juist gemengde gevoelens naar boven. Een aantal zaken irriteerde en er zijn best veel clichés verscholen in dit boek. Het zal nodig zijn, om na een paar voorbeelden het beter te kunnen bespreken. Maar zo lees ik over het "nemen" van een kind. Met alle respect, het mag je gegeven zijn, dat je kind mag krijgen. Daarnaast vind ik een kind "plannen" ook niet zo fijn lezen. Het onderwerp staat duidelijk ver van mij af. Om zo over dit onderwerp na te denken, het zo uit te stippelen, en daarbij twijfelen. Dan zou ik toch denken, laat het even. Bij twijfelen niet doen. Ga dan voor je carrière. En als je er samen mee eens bent, dan er gewoon voor gaan.
Wat past het beste in je leven? Wat kan hen bieden? Kan je het wel waarmaken? Dat zijn belangrijke vragen voor veel twijfelaars. Kan ik nog wel op vakantie? Past het bij mijn doelen? Daar heb ik weer mijn twijfels bij. Met of zonder kinderen, kan dit door het leven bij iedereen veranderen.
Conclusie
De twijfelmoeder is een actuele gids, met tips en trucs. En vele vragen ter overweging, wat te doen. Word je moeder of niet?. En waarmee struggle jij? Patricia de Ryck bespreekt het allemaal in het boek De twijfelmoeder. Ik heb er helaas mee gestruggled, maar dan met sommige stukken uit het boek. Bij andere gedeeltes las ik aandachtig en nieuwsgierig door. Wel kwam ik steeds terug op de vraag: Wat past het beste in jouw leven? Wisten we dit maar. Tenslotte, als je er niet klaar voor bent, gewoon niet doen. Durf nee te zeggen. En wees daar gelukkig mee.
Waardering: 2,5 sterren.
Met enthousiasme begon ik met lezen. Sommige taboes zijn niet overal bekend. Ik dacht zelf, met onze powervrouwen in 2019, dat we deze gene wel enigszins een beetje voorbij waren. Dat blijkt dus anders te zijn. We zijn niet allemaal hetzelfde. Gelukkig maar. Helaas las ik veel clichés, wat mij tegen de borst stuitte. Ook het kinderen "nemen"en "plannen" voelde mij niet goed. En wat is nu "standaard". Zo een naar woord. Niemand is toch standaard? De "rammelende eierstokken" spande de kroon. Wat een term! Ik pleit voor een vervolg, De twijfelmoeder 2.0 waarbij ook moeders de antwoorden kunnen geven. En hun mening. Ter overweging. En met wat meer liefde in het boek!
Afijn, je begrijpt het al, als (christelijke) moeder van 2 pubers..ligt dit gewoon ver van mijn bed. Ik ben zo "niet standaard". Maar toch is het ook wel interessant voor discussiepunten.
Hartelijke groeten,
Annette Overvoorde
Birdy's Boeken | 0neg
|
Ik had moeite om in het verhaal te komen, het komt langzaam op gang en ik had de neiging om na 50 blz. het boek weg te leggen. Ook vond ik de hoofdpersoon onsympathiek en dat leest niet prettig.
Het verhaal was rauw en een aantal details stond mij tegen. Ik denk dat ik niet zo'n fan ben van deze schrijfster, alhoewel ik haar eerste boeken wel heel goed vond...Al met al was dit niet echt mijn boek! | 0neg
|
'Heldhaftig' geschreven door een schrijversduo Britta Böhler en Rodney Bolt. Het eerste boek uit de trilogie met hoofdpersoon Pieter Posthumus. Posthumus werkt voor de Gemeente Amsterdam, en regelt de begrafenis voor anonieme lijken die binnen de stadsgrenzen zijn aangetroffen.
Vooral het eerst gedeelte van het boek was moeilijk doorkomen voor me. De verhaallijn was nog niet duidelijk en erg veel details. Voornamelijk over Amsterdam. Het tweede gedeelte las vlotter en de verschillende verhalen kwamen tot elkaar. Dit was beter te volgen. Conclusie; absoluut geen thriller, mist spanning maar door het laatste gedeelte, aardig om eens te lezen. Voor mij geen deel 2. Het boek krijgt 2 sterren. | 0neg
|
Veel info bij elkaar zoeken zorgt nog niet voor een pakkend verhaal. Misschien is her bewust gedaan, maar net op het moment dat ik steeds dacht: he nou gaat het lopen, stopte het verhaal.
Ik heb het uitgelezen, maar zal het niet aan bevelen | 0neg
|
De Cock en de rituele moord staat op naam van Appie Baantjer, maar is voor zover ik kan nagaan niet door hem geschreven. De tekst lijkt een bewerking te zijn van het script voor De moord in het verleden, uit de serie Baantjer. Daardoor kwam het verhaal mij heel bekend voor en inderdaad: hetzelfde.
De schrijfstijl is heel anders dan van een "gewone" Baantjer: vlotter, moderner, zonder de stijl en de woordenschat van Baantjer zelf. De intonatie van bepaalde zinnen kun je gewoon invullen vanuit wat je van TV kent.
De zaak is eveneens redelijk modern, met Joegoslavische maffia en Albanese misdadigers.
Opvallend in dit verhaal is dat Fred/Vera Prins volkomen ontbreekt. Aan het ontbreken van Fred Prins is al te zien dat het geen "echte" Baantjer is. Vera Prins was in de TV-serie vervangen door Iris de Graaff, omdat de actrice Marian Mudder iets anders ging doen. Maar De Graaff komt evenmin in het boek voor (ik weet niet of ze in de TV-serie ook afwezig was). Juist bij dit verhaal, waarin romantiek en sterke vrouwen een grote rol spelen, mis ik de inbreng van Vera Prins of Iris de Graaff. Nu is er alleen mevrouw De Cock die als vrouwelijk klankbord kan dienen, maar dat past dan weer niet in het verhaal.
Ik geloof dat ik uiteindelijk liever de TV-serie kijk, maar voor wie het met het boek moet doen is het een goede vervanging. | 0neg
|
Op een Engelse kostschool ontmoeten Ajuba en Polly elkaar en al snel worden ze beste vriendinnen. Polly is heel geïnteresseerd in moordzaken en leest voortdurend in het tijdschrift Moordzaak. Al snel trekt Polly haar nieuwe vriendinnen mee in haar belangstelling voor moorden. Als ze op een dag een spel spelen loopt het voor een van haar vriendinnen niet heel goed af. Tijdens een spel hangt ze zichzelf bijna op. Ajuba krijgt hierdoor meer gevoelens voor Polly en hun band wordt hierdoor nog sterker. Doordat de vader van Ajuba haar nauwelijks ziet staan, brengt ze bijna elk weekend en heel de schoolvakantie door bij de familie Venus. De ouders van Polly zijn heel lief voor haar en ze voelt zich er meteen thuis. Toch mist ze haar zieke moeder heel erg en hoopt ze nog steeds om haar heel snel terug te zien. Op een dag vinden Ajuba, Polly en Beth beenderen van babys op zolder. Ze starten een clubje op, om te ontdekken wat er met de babys is gebeurd. Ze drijven het tot het uiterste en stellen aan de vorige eigenaars of mensen die er gewerkt hebben vragen. Zo komen ze terecht bij Miss Edith. Zij weet wat er met de babys is gebeurd, maar zwijgt hierover. De zaak houdt de vriendinnen heel lang bezig, tot Pollys ouders gaan scheiden en zij hier kapot van is. Ze komt namelijk heel goed overeen met haar vader, Peter. Haar moeder,Isobel, haat ze. Als Peter echt bij Isobel weg is, verandert Isobel van een lieve,hartelijke en warme moeder in een ijskoningin.
Doordat Polly en Ajuba zulke goede vriendinnen zijn, slorpt Polly haar helemaal op. Daardoor zijn de gevoelens van Ajuba voor Polly intens en kan ze zich niet meer verweren tegen haar. Door de vriendschap verandert Ajuba en wordt ze eigenlijk een onderdaan van Polly. Ze mogen dan wel beste vriendinnen zijn maar ik had het gevoel tijdens het lezen dat Polly de leider was en iedereen naar haar op keek. Ook werd er veel verwezen naar de kindertijd van Polly in Ghana of naar de cultuur in Ghana. Zo krijg je een beeld over hoe Polly normaal zou omgegaan zijn met een bepaalde situatie of hoe zij of haar familie over iets denkt. Dat maakt het boek wel leuk. Daar is verder alles mee gezegd. Ik vind dat Bloedzusters geen thriller is maar eerder een roman waarin het leven van twee tienermeisjes en hun problemen in worden beschreven. | 0neg
|
Hier kan ik heel kort over zijn: vreselijk langdradig en saai geschreven verhaal , bovendien nog ontzettend voorspelbaar ook. | 0neg
|
Noel Rafferty wordt in een pub in Dublin koelbloedig doodgeschoten. Zijn moeder en tantes zijn kapot van het nieuws. Noel Rafferty was geen brave huisvader maar danig op weg om zelf een crimineel te worden. Daarom wordt de dader al snel in maffia kringen gezocht.
Noel, oom van de jonge Noel Rafferty, komt dezelfde dag te overlijden bij een auto-ongeluk. Gina, zus van en oom van, gelooft niet in toeval en gaat op onderzoek uit.
Er is duidelijk meer aan de hand, politiek en ondernemerschap, fraude, steekpenningen en doofpotaffaires gaan hand in hand in dit boek.
Ik vond het boek een tegenvaller. | 0neg
|
Samenvatting
DE POORTEN VAN SION
November 1947: De Verenigde Naties besluiten bij resolutie, dat Palestina zal worden verdeeld in een Joodse en een Palestijnse staat... De Jonge Amerikaanse fotografé Ellie Warne werkt bij het Amerikaans Instituut voor Archeologisch Onderzoek in Jeruzalem, waar haar oom (Howard MoniGer) hoogleraar-directeur is. Als ze foto's heeft gemaakt van een oude rol die 13edoeïenen aan haar oom te koop willen aanbieden, raakt ze tegen wil en dank verwikkeld in het politieke schaakspel tussen loden, Arabieren en de Engelse mandaatregering. Ellie's ex-vriend David komt als oud-oorlogspiloot de bedreigde loden te hulp, maal- is tevens op zoek naar Ellie; een andere goede vriend van haar is de jolige Joodse archeoloog Moshe Sachan die meel- doet dan botten en kruiken opgraven... Ellie ontdekt in de loop van de tijd de spirit van liet Joodse volk, dat zich opmaakt om een staat uit te roepen, zodra de Engelsen in mei 1948 hun hielen zullen hebben gelicht... Dit eerste deel van de roman-serie De Kronieken van Sion geeft een levendig beeld van de intense worsteling van het Joodse volk. Dat verrijst uit de ashopen van de vernietigingskampen, en van de botsende krachten - binnen en bulten Palestina - die liet land, in bedreiging en hoop, verdeeld houden.
Recensie(s)
Eerste deel van een serie. De roman speelt zich af in 1947, als de Verenigde Naties besluiten tot een tweedeling van Palestina en de staat Israël ontstaat. Daarnaast speelt ook de vondst van de zgn. Dode Zeerollen mee: een zeer oude tekst van o.a. het bijbelboek Jesaja. Tegen deze achtergrond schrijft de auteur een historische roman, die meteen ook een avonturenverhaal en een liefdesroman is. De auteur is erin geslaagd een prachtige roman te presenteren die je in één ruk uitleest! Intriges, bezinning, aktie, liefde en spanning. Het boek geeft een meeslepend beeld van de worsteling van het joodse volk kort na de Tweede Wereldoorlog. Het heeft een aantal overeenkomsten met de bekende roman van Leon Uris 'Exodus'. De omslag in kleur past bij het heroïsche verhaal en bevat allerlei personen en voorwerpen uit het verhaal. Vrij kleine druk. De vertaling zal 7 delen omvatten, waarvan reeds een groot aantal is verschenen.
(Biblion recensie, Henk Kisteman.) | 0neg
|
Het lijkt erop dat in de archieven van het familiebedrijf Santa Eulalia slechts controleerbare feiten en gebeurtenissen vermeld staan, en dat Nuria Pradas (1954) om die reden haar toevlucht heeft moeten nemen tot roddels over de werknemers, maar meer nog tot haar eigen verbeelding. Daarnaast biedt deze kroniek veel van wat Catalonië doormaakt aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Dus geen smeuïge roddels over de familie Molins, eigenaar van prestigieuze modezaken in Barcelona. Over hen valt niets negatiefs te vermelden, integendeel.
Andreu Molins neemt op jonge leeftijd na de dood van zijn vader Antoni de leiding over het bedrijf over; hij is een goede werkgever die de juiste mensen aantrekt en oog heeft voor de noden en talenten van zijn werknemers. Hij trouwt met Anna en is verder een brave echtgenoot. Belangrijk wapenfeit van hem is dat hij bij zijn aantrede als directeur bijna alle personeelsleden die ouder zijn dan hij, ontslaat om aldus meer gezag te hebben over de nieuw aangestelde jongere personen.
Minder onkreukbaar is Ferran Clos die al voor zijn verloving met Roser, de zus van Andreu, het een en ander heeft uitgevreten en ook later meer dan eens in de fout zal gaan. Omdat zijn zus hartstochtelijk verliefd is op deze man, en omdat Ferran uitstekende ideeën heeft wat de haute couture betreft – hij blijkt ook nog eens een groot ontwerper – geeft Andreu toestemming voor het huwelijk van zijn zus met Ferran, waarna ook dit verder zijn gangetje gaat.
Eigenlijk vullen de werknemers van Santa Eulalia dit ruim driehonderdvijftig pagina's tellende boek met hun (geheime) hartstochten. Pradas, die al diverse romans waaronder het bekroonde Sota el cel op haar naam heeft staan, heeft zich uitgeleefd in de beschrijving van het leven van Laia, (die een belangrijke functie had in de modezaak) en wel zó dat het verhaal om haar lijkt te draaien.
De kroniek behandelt de periode 1917 – 1944. Ruim aandacht wordt besteed aan de oorlog tussen de elkaar fel bestrijdende partijen in Catalonië omdat Barcelona daaronder zwaar te lijden had. Ondanks dit gegeven is het boek niet spannend, meeslepend of mooi te noemen. Dat komt door de ‘jongemeisjesachtige’ stijl en door het véél te veel van het volgende: "volledig kwijtgeraakte kalmte", "sterven van verdriet", "met bevende stem", "duistere en intense woede", "geheel overstuur" en "stromende tranen"; verder door het overdadig gebruik van clichés en overdreven beeldspraak ("Anna had een verwilderde blik in haar gewoonlijk rustige ogen. Het waren twee woelige zeeën waarop een verwoestende storm dreigde."). Aan de andere kant vallen storende ongerechtigheden op: (twee onderwerpen met persoonsvorm in enkelvoud) "naaien en borduren gaat me goed af", "De verbazing en nieuwsgierigheid was Ramón van het gezicht af te lezen." En "ze ging blozen" in plaats van "ze bloosde"; naast eenvoudige woorden dat "ze rood wordt" leest men dat ze naar een "coherent (!) antwoord zoekt". Elders: "Roser viel om een heel andere manier op hem", waar toch echt een heel andere reden wordt bedoeld.
Liefhebbers van brandende hartstocht, liefde en verraad kunnen zich onderdompelen in deze roman die overloopt van heftige gevoelens. De kans op verdrinking is groot.
Is er dan niets leuks te vermelden? Toch wel. In de beschreven periode beschikte het modehuis Santa Eulalia over de mooiste stoffen en creaties, hield het in navolging van Parijs modeshows waar de nieuwe collecties werden getoond. De modesalons van Santa Eulalia aan de Passeig de Gràcia "werden beschouwd als de elegantste en chicste van heel Spanje" en "bezocht door mensen die ertoe deden". | 0neg
|
Volgens de cover is dit een literaire thriller, maar het is noch literair noch een thriller. Het is een ontstellend zwak boek.
Het gaat over een vrouw die zich ongelukkig voelt en zichzelf terug wil ontdekken in India, een plaats waar ze vroeger tijdens een trekking gelukkig was. Ze wordt door een vriendin uitgenodigd om te helpen in een kindercentrum waar kinderen opgevangen worden die als gevolg van de tsunami wees zijn geworden.
Het gaat over adoptie, legaal of illegaal laat ik in het midden, maar het gaat in ieder geval om een poging om de kinderen een beter leven te geven. | 0neg
|
met een horrorlaagje. ,Dit boek is de zesde jeugdthriller van Mel Wallis de Vries. Er wordt gezegd dat zij is begonnen met de Nederlandse jeugdthrillers. Ze vond het vroeger toen ze jong was altijd erg jammer dat alle thrillers over volwassenen gingen, dus daarom schrijft zij thrillers die over jongeren gaan. Naar ik gehoord heb, is dit boek iets minder heftig dan de vorige boeken. Het is een typisch meidenboek, met een horrorlaagje.
Vier vriendinnen, Kim, Feline, Abby en Pipa gaan naar een huisje in de Ardennen. Het huisje ligt een paar kilometer van het dichtstbijzijnde huis. Bovendien is een sneeuwstorm aan de gang, waardoor ze het huisje ook niet echt uit kunnen. Ze zitten ze de hele tijd alleen met elkaar, terwijl ze allemaal met hun eigen problemen kampen. Abbys ouders gaan scheiden, Felines vader zit in een afkickkliniek, omdat hij nadat hij zijn baan kwijt geraakt was teveel was gaan drinken. Kim vindt het niet leuk dat Abby beter bevriend is geworden met Pipa dan met haar. Pipa is de bitch in het gezelschap, ze maakt de hele tijd gemene opmerkingen. Feline en Kim ergeren zich dan ook dood aan haar.
Het is dus een standaard meisjesverhaal, met een standaard vriendinnengroepje. Als Kim plotseling verdwijnt en een uitgebreide zoektocht naar haar niks oplevert, beginnen ze allemaal een beetje ongerust te worden. Als Feline daarna ook verdwijnt en ze steeds meer aanwijzingen vinden dat er nog iemand in de buurt is, worden Pipa en Abby echt bang. Ze willen zo snel mogelijk naar huis gaan, maar hun belager wil duidelijk niet dat ze wegkomen...
Het boek leest erg makkelijk weg en je zit er al snel helemaal in. Het taalgebruik is vrij simpel en ik had het in no time uit. Sommige meisjes vinden het misschien fijn dat ze zich kunnen identificeren met een hoofdpersoon. Aangezien het boek vanuit de meervoudige vertelsituatie verteld wordt, er wordt dus van ik-persoon gewisseld, moet er voor de meeste lezers wel iemand bij zijn met wie ze zich kunnen identificeren.
Het verhaal zelf vond ik erg clichématig. Het eerste deel was een standaard meidenboek, vriendinnen die vooral aan hun eigen problemen denken. Als Kim en Feline verdwijnen wordt het boek wel spannend. Toen wilde ik graag doorlezen om te weten hoe het afliep. Het einde is absoluut verrassend en onvoorspelbaar.
Maar toch vind ik een huisje in de middle of nowhere dat ingesneeuwd is en waar de elektriciteit is uitgevallen met hoogst waarschijnlijk een psychopaat in de buurt vooral klinken als een redelijk slechte horrorfilm. Omdat het boek dus ook nog behoorlijk girly is, is het waarschijnlijk voor jongens niet zo leuk.
Het is dus een goed boek om te lezen als je zin in een thriller hebt voor een avondje, maar niet iets dat je erg lang bij blijft. | 0neg
|
Op de voorkant staat psychologische thriller. maar dat is het absoluut niet. De eerste 150 blz zijn best aardig. maar daarna gaat de schrijfster helemaal los. En draait ze de hele tijd 180 graden dan weer goed dan niet. heel vervelend! | 0neg
|
Rupi Kaur is een Indiaas-Canadese schrijfster. Ze schreef Milk and Honey toen ze nog maar 21 jaar was. Milk and Honey is een gedichtenbundel met kleine gedeelten proza. Kaur begon met het online publiceren van haar gedichten op Instagram en Tumbir waar zij vele volgers heeft. Milk and Honey staat al ruim een jaar op de New York Times bestsellers lijst.
Haar gedichten zijn eenvoudig: simpele taal, soms erg kort, bestaande uit slechts twee regels. Er zit geen rijm in, geen ritme, weinig of geen beeldspraak. Kaur maakt erg veel gebruik van enjambementen waarbij het afbreken van de zinnen vaak geen verder doel lijkt te hebben.
Kaur gebruikt geen hoofdletters en leestekens, behalve de punt. Zelfs ‘I’ schrijft zij met een kleine letter. Haar moedertaal is het punjabi. Deze taal kent geen hoofdletters en als leesteken alleen een punt. Alle letters zijn op deze manier gelijkwaardig. Vanuit haar eigen cultuur heeft ze dit aan het Engels toe willen voegen.
De meeste gedichten zijn geïllustreerd met een eenvoudige tekening. Deze tekeningen heeft Kaur zelf gecreëerd. De tekeningen zijn passend bij het gedicht.
Milk and Honey bestaat uit vier delen: ‘The hurting’, ‘The loving’, ‘The breaking’ en ‘The healing’. De meest aansprekende gedichten komen uit ‘The hurting’.
Onderwerpen die Kaur aansnijdt zijn: misbruik, geweld, vrouwelijkheid, verlies, pijn, liefde en verkrachting.
‘the hurting’:
our knees
pried open
by cousins
and uncles
and men
our bodies touched
by all the wrong people
that even in a bed full of safety
we are afraid
‘the loving’:
when my mother was pregnant
with her second child i was four
I pointed at her swollen belly confused at how
my mother had gotten so big in such little time
my father scooped me in his tree trunk arms and
said the closest thing to god on this earth
is a woman’s body it’s where life comes from
and have a grown man tell me something
so powerful at such a young age
changed me to see the entire universe
rested at my mother’s feet
‘the breaking’:
i am water
soft enough
to offer live
tough enough
to drown it away
‘the healing’:
if you were born with
the weakness to fall
you were born with
the strength to rise
Ze blijft dezelfde thema’s herhalen, bijvoorbeeld dat je eerst van jezelf moet houden voordat je van een ander kunt houden. Dit is geen origineel thema. We hebben het allemaal al eens gehoord.
‘Milk and honey’ wordt in haar familie als medicijn gebruikt voor verkoudheid en griep, om van binnenuit te herstellen. Ook in haar dichtbundel gaat het over ‘herstellen’ (the healing).
Sommige gedichten zijn wel ontroerend maar weten me niet echt te raken. Er is weinig diepgang en zetten me niet aan het denken. Soms worden de gedichten door hun geringe lengte een soort tegeltjeswijsheden. Misschien is Kaurs werk meer geschikt voor een jong publiek.
losing you
was the becoming
of myself
how you love yourself is
how you teach others
to love you
i am a museum full of art
but you had your eyes shut
you were temptingly beautiful
but stung when i got close
(tekening van een roos)
Op 3 oktober 2017 verschijnt haar tweede gedichtenbundel ‘the sun and her flowers’, wat een meer volwassen uitgave zou moeten zijn. | 0neg
|
Ik zal het wel niet begrepen hebben maar ik vond het helemaal niks. Alleen de stukjes die over Sylvi en Jürgen gaan vond ik leuk om te lezen, de stukjes in het heden zijn heel verwarrend. Halverwege het boek dacht ik even dat het iets werdt maar dan weer zo'n raar abrupt einde.
Nee voor mij geen boek meer van Elle van Rijn.... | 0neg
|
Dit is ongetwijfeld een fantastisch leuk boek, als je er van houdt. Gezien alle awards en lovende besprekingen zijn er veel mensen die er van houden, maar ik blijk daar niet toe te behoren. Blogs over de honden nog wel aardig, de rest spreekt me te weinig aan. | 0neg
|
Katherine Howe. Achter, achter, achter van een heks uit Salem. Waar hadden we zoiets eerder gehoord? Juist die schrijvende nazaat van Maria Magdalena. Dan kan je vader maar beter bij de BVD geweest zijn. Kenners kunnen feilloos beide namen invullen. Het verloren boek van Salem bevat aardige stukjes geschiedschrijving. Maar is wel een beetje saai. Echt spannend wordt het nooit. Netjes geschreven. Nette hoofdpersonen op de gekke professor na. En een keurige verliefdheid. En dat er boeken zijn waarmee we nog echt kunt heksen. Ach sinds Harry Potter kijken we daar niet meer van op. In de VS werden heksen nog vervolgd toen de Nederlandse heksen allang gewone kruidenvrouwtjes waren geworden. Onze bloeiende economie had de angst voor heksen hier al vroeg laten verdwijnen. Na de Gouden Eeuw was er in Nederland geen plek meer voor. Daarom kregen we ook nooit een Salem. Amersfoort kende zo zijn processen, maar het liep allemaal wel los bij ons. Hoe dat in de VS anders liep lezen we bij Howe. Maar verwacht geen ruw, vuig heksenverhaal. Daarvoor worden de vriendjes te netjes gekust. Van een heks verwacht je wat meer hartstocht. Ze waren immers meesteressen in het verleiden en de sex. Kortom al die clichés die we gebruiken om vrouwen een slecht aanzien te geven. Om in clichés te blijven: meer een meisjes- dan een jongensboek. Niet slecht. Niet goed. Net zo braaf als het omslag. | 0neg
|
Wat enorm jammer dat dit boek zo slecht geschreven is. Het is geen persoonlijk relaas noch een historisch document. Bovendien is mevrouw Katz op een irritante manier erg blij met zichzelf. Na een werkdag van twintig uur waarbij ze in haar eentje allerlei terroristenconnecties ontdekte in oude kranten, maakt ze ook nog even midden in de nacht haar huis schoon omdat haar man dat toch echt niet goed kan. Het fragment waarbij ze enkele uren na de bevalling van haar dochter, nog in de verloskamer in het ziekenhuis, verbeten in een oud boek leest over de ontstaansgeschiedenis van al Qaida, is echt te erg voor woorden. Ze is doordrenkt van hetzelfde fanatisme als waarvan ze haar tegenstanders zo beschuldigt en is blind voor enige zelfrelativering. Onbegrijpelijk dat haar verhaal in deze vorm is uitgegeven. Want het is wel interessant om te lezen dat je met hard werken en gewoon door openbare bronnen te raadplegen zo verschrikkelijk veel kan ontdekken. | 0neg
|
Na lezing begrijp ik beter waarom dit boek zo hoog scoort op de bestsellerlijst. Het is een zorgvuldig gecomponeerde compilatie van themas die het goed doen bij het grote publiek: milieuactivisme, krakersbeweging, kinderloosheid, liefde en vriendschap, religieus fanatisme, vader/dochter relatie, corruptie, alternatieve voeding, biologische landbouw, escapisme en dan vergeet ik waarschijnlijk nog een paar themas.
Het einde (de verdwijning van Bern naar Ijsland) was helemaal "een deus ex machina" om een einde te breien aan dit boek. | 0neg
|
De eerste 100 pagina's waren pure fascinatie. Een tijdperk dat in boeken vrij weinig gebruikt wordt (tenzij het kinderboeken zijn) en op feiten gebaseerd is. Of zo leek het toch.
De fascinatie maakte al snel plaats voor pure verveling. De schrijfstijl van de auteur is niet slecht en leest vrij vlotjes weg maar er zit geen beweging in de verhaallijn. Keer op keer blijft het verhaal aanslepen en gebeurt er vrij weinig. Er zat voor mij weinig diepgang in en voelde meer aan als een dagboek: vandaag deed ik dit, morgen doe ik dat.
Het feit dat zoveel perspectieven gemengd werd, maakte de schrijfstijl zeer interessant. Op sommige moment was het moeilijk te volgen en kwam het verhaal zeer verwarrend over. Persoonlijk was dit de reden dat je met de personages geen band verkreeg.
Buiten eentje dan, het 'hoofdpersonage' Ayla. Laat ons zeggen dat een sterk vrouwelijk personage altijd aanspreekt. Ze is fijn neergezet, ondanks dat ik haar soms een beetje te extreem vond worden.
Toch nog twee sterren om de schrijfstijl en de fascinatie die ik in het begin kende. | 0neg
|
Fictieschrijver Dean Ray Koontz (1945) is ongekend populair als schrijver van thrillers en horrorverhalen. Zijn eerste gepubliceerde roman, Star Quest, verscheen in de Verenigde Staten in 1968. Zijn debuut in Nederland (Duivels Zaad) kwam vijf jaar later. Met Odd Hours (De Ziener) nadert Koontz in de Verenigde Staten het magische getal van honderd gepubliceerde romans. Iets meer dan de helft hiervan is in het Nederlands vertaald. De Ziener is zijn vierde boek uit de reeks met de sympathieke Odd Thomas.
De Ziener gaat verder waar De Broeder is opgehouden. Odd is in Magic Beach, aan de Californische kust neergestreken. Hij verzorgt hier Hutch, een bejaarde filmacteur. Odd, tegenwoordig vergezeld van de geest van Frank Sinatra, is nog steeds paranormaal begaafd. Hij ziet niet alleen de geesten van overleden personen, maar heeft ook regelmatig voorspellende dromen. Als hij tijdens een wandeling met de mysterieuze Annamaria een beklemmende droom krijgt, raakt hij dan ook niet in paniek, maar gaat hij op onderzoek uit. Al snel wijst alles erop dat de wereld een ramp van ongekende omvang te wachten staat. De enige die dit kan voorkomen is Odd Thomas.
Het vierde boek van Odd Thomas valt erg tegen. Het verhaal is te warrig en mist de spanning van zijn voorgangers. Ook de humor is, samen met Elvis, grotendeels verdwenen. Dit keer geen verbale schermutselingen met gevatte Russen, maar spirituele ontmoetingen met de geheimzinnige Annamaria. Dit mysterieuze personage is niet erg geloofwaardig en heeft nauwelijks een toegevoegde waarde. De ontknoping van het verhaal is ook niet bepaald een meesterwerk: voordat je het weet is de klus geklaard! Het enige pluspunt in De Ziener is de rol van Frank Sinatra. Ondanks dat hij de humor van Elvis mist, is het prachtig om te lezen hoe deze driftkikker, zelfs na zijn dood, tekeer kan gaan.
Misschien waren mijn verwachtingen wel te hoog gespannen, na het lezen van zijn drie sublieme voorgangers. Feit is dat De Ziener een grote afknapper is. Hopelijk revancheert de schrijver zich met een volgende deel, want dit mag niet het einde zijn van een geweldige reeks. | 0neg
|
Onbegrijpelijk voor mij dat dit boek de Gouden Strop heeft gekregen.
Het zal wel aan mij liggen, maar ik kon op het boek absoluut geen vat krijgen. Waarom weet ik niet. Wellicht dat de schrijftrant van Johanna Spaey mij niet ligt, of wellicht waren mijn verwachtingen te hoog gespannen. Het verhaal op zich vond ik ook magertjes. | 0neg
|
Dit boek is het lezen niet waard. De verhaalopbouw is slecht, er zijn ellenlange uitwijdingen en het verhaal is een complottheorie. Ik vind het zelfs niet de moeite waard daarover uit te wijden in deze recensie. 1 ster is al te veel van het goede. | 0neg
|
Ik ben niet zo ondersteboven van dit boek…integendeel! Ik snap dat de kwestie euthanasie heel gevoelig ligt, maar de benadering in dit boek stuitte mij tegen de borst. Als Scott de beslissing neemt om het leven van zijn vrouw te laten beëindigen omdat het de wil van zijn vrouw was, dan heb ik daar geen moeite mee. De vrouw van Scott heeft de ziekte van Huntington, welke vernietigend is voor het lichaam en dat is de reden dat ze als laatste wens een wilsverklaring heeft ondertekent….Doordat Scott moeite heeft met deze beslissing, wendt hij zich tot God. Dan spreekt God tot Scott en Hij zegt hem het leven van Rachel te mogen beëindigen. De schrijfster laat God een duidelijk antwoord aan Scott geven, waarin Hij toestemming geeft om de beademing stop te zetten. Gaat mij wat te ver oftewel gewoon ongelooflijk! Intussentijd is Celeste ( de zus van Rachel) verliefd geworden op Scott en zij krijgen een relatie. Niet erg koosjer zolang Rachel nog niet is overleden en dan te zeggen dat ook dit God’s wil is, gaat mij echt helemaal te ver. Het boek heeft mij meer ergernis dan plezier bezorgd en daar bovenop was het ook nog zeer langdradig !! Geen prettig boek en ik ga gauw door met een wat ‘luchtiger’ boek… | 0neg
|
In Oostenrijk wordt een gangenstelsel uit de Tweede Wereldoorlog ontdekt. Omdat ex-SAS Will Jaeger in een vorig avontuur ook al met een ondergrondse ruimte van de nazi’s te maken had, is zijn interesse meteen gewekt. Hij besluit een kijkje te nemen in het gangenstelsel. Daar aangekomen struikelt hij al meteen over een lijk. Het filmmateriaal dat hij daar ook aantreft, laat zien dat er nog steeds niet afgerekend is met het verleden. Erger nog: hij ontdekt dat zijn oude vijand Kammler nog in leven is. Het wordt een race tegen de klok om de snode plannen van Kammler tegen te houden.
Duivelsplaats is het derde deel in de trilogie over Will Jaeger, geschreven door avonturier en survivalexpert Bear Grylls. Hij baseerde deze reeks op zijn grootvader, van wie pas na 70 jaar bekend werd dat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog bij een geheime eenheid had gezeten. Grylls combineert in de serie nazi’s, avontuur en zijn eigen kennis van hoe te overleven in extreme situaties.
Voor wie alleen avontuur zoekt, is dit een prima trilogie. Meer is het ook niet. Alleen avontuur. Wie graag ook een goed plot wil, kan beter verder zoeken. Net als in de vorige delen springt Grylls in Duivelsplaats van scène naar scène, en maakt hij het zijn personages soms wel erg gemakkelijk. Jaeger heeft bijvoorbeeld geen enkele moeite om het gangenstelsel in Oostenrijk binnen te komen, ook al zijn daar criminelen bezig. Welnee, het is voor het verhaal nodig dat Jaeger in dat gangenstelsel komt, dus waarom zou Grylls hem tegenhouden?
Grylls maakt het zichzelf ook erg gemakkelijk en dat gaat ten koste van het verhaal. Uitgezette verhaallijnen die hij niet meer nodig heeft, worden niet afgerond maar blijven ergens in het luchtledige hangen.
Duivelsplaats valt vaak terug op gebeurtenissen uit de eerste twee boeken. En alhoewel Grylls regelmatig uitlegt welke informatie de lezer mist die die boeken niet gelezen heeft, maakt het wel dat je merkt dat het beter is om Duivelsplaats niet als zelfstandig boek te lezen.
Tegen het einde begint Grylls uit de bocht te vliegen. De stappen die hij neemt om zaken af te ronden zijn enorm, en zelfs niet meer te accepteren voor degenen die het boek alleen vanwege het avontuur lezen. En als je denkt dat je alles gehad hebt, dan tovert Grylls nog een climax tevoorschijn die waarschijnlijk de kers op de taart had moeten zijn, maar die door zijn onwaarschijnlijkheid juist een averechts effect heeft. Avontuur, prima. Maar zelfs dan is er een grens aan geloofwaardigheid. | 0neg
|
De waanzin van whisky speelt zich af tijdens de Amerikaanse drooglegging in de jaren twintig. George Remus, belangrijk en gevreesd illegaal drankverkoper, schiet op een mooie oktoberochtend zijn vrouw Imogene dood. Aangezien er vele getuigen zijn, wordt hij spoedig opgepakt. Openbaar aanklager Charlie Taft valt de eer te beurt Remus aan te klagen. En dat is geen gemakkelijke klus. Remus staat er op om zichzelf te verdedigen, maar laat zich bijstaan door een gehaaide advocaat. Het proces tegen Remus is lang en ingewikkeld, niet in de laatste plaats door de enorme woedeaanvallen waar hij onder lijdt. Verder blijkt gedurende de loop van het proces dat vele betrokkenen geheimen met zich meedragen.
Dit schijnbaar eenvoudige verhaal (man schiet echtgenote dood en wordt opgepakt) wordt verteld vanuit een aantal standpunten, waarbij ook nog gebruik wordt gemaakt van flashbacks. Schrijver Holden neemt hierbij heel duidelijk een alleswetend standpunt in. Elke handeling, elke gedachte van de in het boek voorkomende personen wordt welhaast afstandelijk door Holden neergezet. Dit geeft het verhaal een zekere kracht, maar ook een zwakheid. Kracht, omdat de schrijver de lezer langzaam maar zeker meevoert in het verhaal. Zwakheid, omdat het bijzonder moeilijk is voor de lezer om zich met ook maar een van de medespelers te identificeren.
Voor lezers die geïnteresseerd zijn in het tijdperk waarin het verhaal zich afspeelt, is dit een interessant boek. Immers, de achtergrond en de daden van de medespelers worden gekleurd door hun tijd, een tijd die naar ik aanneem door de gemiddelde lezer van thrillers niet bewust is beleefd. | 0neg
|
Een prachtig verhaal dat helaas niet zo mooi geschreven is. De gebeurtenissen worden heel feitelijk en in hoog tempo opgesomd. De personages hebben weinig diepgang en je leert ze eigenlijk niet echt kennen. Toen ik las dat het oorspronkelijk als film bedoeld was kon ik het wel iets meer plaatsen; het leest eigenlijk meer als een filmscript dan als een boek. Jammer, want dit boek had heel veel meer kunnen zijn. | 0neg
|
Alle boeken van deze schrijver over afdeling Q heb ik met veel plezier gelezen. Dit boek valt helaas uit de toon. Sommige stukken zijn langdradig en de spanning is af en toe volledig weg. In tegenstelling tot de voorgaande delen, moest ik mijzelf dwingen door te lezen. Jammer | 0neg
|
omdat het toch wel verkoopt. Dit is ook het geval bij Gideons wraak.,In Gideons wraak van Douglas Preston en Lincoln Child wordt de 20-jarige Gideon Crew benaderd door een geheime dienst. Ze hebben inzicht gehad in de medische gegevens van Crew en daaruit blijkt dat hij een zeldzame ziekte heeft, waardoor hij nog hooguit een jaar te leven heeft. Ze vragen hem of hij een klusje voor de geheime dienst wil opknappen om zijn laatste tijd op aarde nog wat invulling te geven. Gideon is de beroerdste niet en gaat akkoord. Hij krijgt als opdracht om geheimen te ontfutselen van een Chinese wetenschapper die kennis zou hebben van een zeer gevaarlijk wapen. Vol overgave stort Gideon zich in het avontuur.
De achterflap en titel doen vermoeden dat Gideons wraak gaat over Gideon die de dood van zijn vader wil wreken. In feite is dat maar bijzaak en handelt het boek voornamelijk over de jacht op de geheimen van de Chinees.
Preston & Child hebben naam gemaakt in de thrillerwereld. Soms zie je bij topauteurs dat ze denken dat ze alles kunnen maken, omdat het toch wel verkoopt. Dit is ook het geval bij Gideons wraak. Zelfs binnen het avonturengenre zitten er teveel elementen in waar Preston & Child niet mee wegkomen. Wat te denken van een man die zwaar bekneld zit na een auto-ongeluk en die voor hij in coma raakt nog even zon 150 cijfers dicteert aan een voorbijganger? Of de zwaarbeveiligde plaatsen waar Gideon moet zijn om informatie te halen en waarvan hij de beveilingsregelingen op een presenteerblaadje aangereikt krijgt van het personeel van die plaatsen? Verschillende personages praten hun mond voorbij om zo de plot wat soepeler te laten verlopen. En zo kwekte ze maar door in argeloosheid. Inderdaad, maar door het te benoemen wil niet zeggen dat het dan ook geaccepteerd wordt door de lezer.
Op het eind komen Preston & Child met een moment van zelfinzicht. Er zat vanaf het begin geen enkele logica in. Waarom werd zon belangrijke missie aan iemand als Crew toegewezen? Hij was nog nooit getest, hij had zich nooit bewezen.
Het antwoord is dat het een avonturenroman oplevert, waarbij de held die niet aan regels is gebonden kan uithalen wat hij wil. Als je als lezer geen vragen bij de plot stelt, kun je daar voldoende van genieten. | 0neg
|
Zeer voorspelbaar, niet spannend en ongeloofwaardig.
Vanaf het moment dat Ludwig Licht opduikt is het verhaal dood. LL is in zijn mentale en fysieke staat zeer ongeloofwaardig en met zijn intrede treedt direct de voorspelbaarheid van het verhaal in.
Iedereen weet dat dit soort boeken altijd goed afloopt, maar dit boek is daar wel heel voorspelbaar in.
Gewoon in de boekhandel laten liggen. | 0neg
|
Pindakaas en Sushi is het debuut van filmjournalist en games-scriptschrijver Roderick Leeuwenhart. Al sinds jaar en dag schrijft Leeuwenhart voor het tijdschrift AniWay over ‘otaku’ (de Japanse wereld van de geeks). Alhoewel Otaku van oorsprong een negatief woord is dat (vrij vertaald) ‘obsessieve voorliefde voor de Japanse cultuur’ betekent, wordt het ondertussen meer als een geuzennaam voor de vele anime- en mangafans gebruikt. Dit boek trekt je in de - voor velen onbekende - wereld van de geeks, die niet alleen verkleed naar de festivals gaan, maar er een levensecht rollenspel van maken. Pindakaas en Sushi is uitgegeven bij uitgeverij Leeuwenhart waarvan de auteur zelf eigenaar is. Het boek verscheen onlangs op de longlist van de Harland Awards, dus hoog tijd om eens in deze exotische wereld te duiken.
In zijn debuut vertelt Leeuwenhart het verhaal van het pubermeisje Marle, dat voor het eerst van haar leven naar een animeconventie gaat. Marle verwondert zich over alles wat ze meemaakt op het festivalterrein. Al zag ze vooraf vreselijk tegen het weekend op, ze is uiteindelijk blij dat ze is gegaan. Samen met haar vriendin Joyce, die een echte diehard is, verkent ze haar nieuwe omgeving. Marle ontmoet een knappe ridder die ze steeds opnieuw treft. Haar vriendin heeft het ook op een jongen voorzien, maar Marle heeft daar een naar voorgevoel bij. Daar lijkt ze maar al te zeer gelijk in te krijgen…
Voor wie nog nooit iets heeft gelezen over deze vreemde wereld, is dit echt een aangename kennismaking. Marle kijkt met open mond naar alle rare verklede figuren en struint gezellig langs alle kraampjes. En de lezer kijkt over haar schouder mee. Voor de echte fans zal het een verademing zijn dat er eindelijk eens een boek uitkomt waar hun wereld zo natuurgetrouw wordt beschreven. Leeuwenhart weet de sfeer van het festival bijzonder goed te vatten. Je voelt je als lezer een echte festivalganger.
Wat het boek anders maakt zijn de onderbrekingen tussendoor. Zo staat er een leuke strip in en ook wat appjes met Marle’s moeder. Maar Leeuwenhart had hier veel meer gebruik van kunnen maken, dan had het veel beter gewerkt. Nu verzandt het idee. Het boek heeft daarnaast te weinig verhaal om een echt spannend of onderhoudend YA-boek te zijn. Marle loopt rond en zoekt de hele tijd naar de ridder, zonder dat ze hem echt kwijt was. Het euvel aan dit boek lijkt dat er nooit echt een verhaal op gang komt. Marle struint wat rond.
Door de schrijfstijl – prettig en vlot – en de ambiance blijft het aardig om te lezen. De derde druk heeft een grondige redactieronde ondergaan, dus er staan geen gekke fouten of vreemde zinnen in, wat in de eerdere drukken wel het geval was. Aan alles kan de lezer merken dat Leeuwenhart zelf een geek in hart en nieren is. En dat maakt het geheel aangenaam.
Het omslagontwerp van Elsje Bakker is buitengewoon goed. De hardcover maakt het helemaal af. Bakker heeft precies de juiste toon gevonden om het boek in een oogopslag te promoten. Het omslag belooft wel meer dan het verhaal uiteindelijk kan waarmaken, maar het is een pracht van een visitekaartje.
Al met al een aardig boek om te lezen. Niet meer dan dat, het ontbreken van een echte verhaallijn breekt het boek tenslotte op. | 0neg
|
Verhaal is echt niet boeiend en de hoofdpersoon een aanstelster, die denkt dat ze het centrum van de wereld is.
De oma bedroog al haar man en liet hem geloven dat hij de vader van haar kind was.
echt opbeurend | 0neg
|
Met een nummer één-positie op de Deense bestsellerlijsten en vertaalrechten die direct in vele landen verkocht werden, zijn de verwachtingen hooggespannen voor dit debuut van Jakob Melander. Men hoopt op een volgende Jussi Adler-Olsen of Jo Nesbø. Uit het oog heeft ook zeker wat weg van deze Scandinavische toppers, en voor de liefhebber van Scandi-crime is het dan ook een fijn boek. Onder andere omdat Melander de sterke beschrijvingen van de omgeving, net als zijn collegas, onder de knie heeft. Zowel de binnenstad van Kopenhagen als de directe omgeving van de stad weet hij beeldend neer te zetten. Hetzelfde doet hij met zijn personages. Met een paar rake zinnen weet hij zowel bijfiguren als hoofdpersonen te typeren.
Vervolgens voert de Deense auteur een getroebleerde loner op als hoofdpersoon. De vierenveertigjarige Lars Winkler heeft alle trekjes van een politieagent uit een Scandinavische thriller. Niet zo goed met gezag, stevig aan de sigaretten, moeilijkheden met het thuisfront, een reputatie als een van de besten in zijn vak en toch heeft hij er eigenlijk genoeg van. Het doet absoluut denken aan Carl Mørck en Harry Hole, de speurders van Adler-Olsen en Nesbø.
Winkler, net terug van een lange periode van verlof, begint aan de jacht op een moordenaar van een prostituee. De vrouw is gevonden in een natuurgebied buiten de stad, en haar ogen ontbreken. Dat gegeven maakt dat Winkler een erg slecht gevoel bij deze zaak krijgt. Hij vermoedt dat er meer slachtoffers zullen vallen. Voordat hij zich echt goed in de zaak kan verdiepen, krijgt hij bonje met zijn leidinggevende, en wordt hij overgeplaatst naar een andere zaak: Kopenhagen wordt opgeschrikt door een brute serieverkrachter en Winkler moet hem zien te stoppen.
Vanaf dat moment schakelt het verhaal vaak: van het onderzoek naar de verkrachter, naar de moordzaak die door Winklers collegas wordt overgenomen, naar flashbacks de zich afspelen in de Tweede Wereldoorlog. Ook zijn we getuige van Winklers moeizame hereniging met zijn dochter, en er is zelfs een deel van het verhaal vanuit haar perspectief. Met al die wisselingen maakt Melander het zichzelf moeilijk: het is lastig om bij de les te blijven en geen van de verhaallijnen krijgt je echt helemaal te pakken. Dat is zonde, want beide onderzoeken zijn interessant genoeg om het verhaal te dragen, maar nu wordt geen van beide bevredigend uitgewerkt.
Desalniettemin is Melander een auteur om in de gaten te houden. Hij heeft een plezierige schrijfstijl en een sterke hoofdpersoon, die we vast nog wel eens terug zien komen. | 0neg
|
Van Mankell had ik eerder eens Het oog van de luipaard gelezen, een niet-crimi, en vond dat best een mooi boek. Ik vond dit boek echter erg cliché en oppervlakkig. Ook houd ik niet van de 'mededelende' stijl van dit boek. Het toevoegen van racisme en vluchtelingenproblematiek maakt het boek volgens sommigen geëngageerd, maar ook dit vond ik zelf wat te makkelijk en clichématig gedaan. Wel vond ik de laatste twee (van de vijftien) hoofdstukken erg spannend, en het leest snel weg. | 0neg
|
Soms laat ik mij verleiden door een boek van Nederlandse bodem in mijn favoriete genre. Hoewel, ik neig te zeggen dat ik de psychologische thriller verkies boven de literaire. Wetende dat dit Hollands leesvoer bijna altijd niet in vergelijking staat met de overzeese collegas, toch loop ik zo nu en dan tegen een boek aan dat mij wel wat lijkt. Puur afgaande op de flaptekst. Zo ook met Dwaalspoor. Lang in de schappen laten liggen en eigenlijk, achteraf, had hij daar van mij ook mogen blijven. Lof verdient iemand die, zo lijkt het, met gemak meerdere boeken per jaar weet te schrijven en vooral als ze een beetje op niveau blijven. Dit boek zal precies in het rijtje passen van haar andere boeken, al steekt Loes debuut er met kop en schouders boven uit. Toch zeg ik dan: verbeter jezelf en blijf niet hangen in het gemakkelijke en veilige van het bekende. Dwaalspoor is een klassieke whodunit, maar erg standaard uit de kast getrokken. Herkenbaar door het Nederlandse landschap en gegoochel met verdachte personages. Waarom mis ik dan zo de diepgang in zowel het verhaal als in de karakters? Dát maakt een boek zo aantrekkelijk om te lezen. De nadruk wordt gelegd op de dader, zodat de schrijfster hoopt dat we als lezer meepuzzelen. Maar de aandacht verslapt dermate snel dat het eigenlijk niet uitmaakt wie daarvoor verantwoordelijk is. De oppervlakkigheid waar de karakters in blijven steken is irritant en de slordigheden die je tegenkomt geven je het gevoel dat er haastig is geschreven. Jammer. Want als je jezelf, als ervaren schrijfster, wat langer de tijd geeft een boek te schrijven, komt er hoogstwaarschijnlijk een boek op tafel waar iedereen vol lof over is. | 0neg
|
Ik vreesde een tweede 'For whom the bell tolls', maar gelukkig zat in deze Hemingway meer verhaal, d.w.z. er gebeurde meer, hoewel het verhaal door de vertelstijl me niet erg kon boeien. De liefdesgeschiedenis in deze roman zou volgens Hemingway-aanhangers juist door de realistische, minimalistische stijl extra sterk overkomen, maar met name de dialogen tussen de twee geliefden komen mij nogal kunstmatig en onnozel over. De dramatische dubbele dood aan het einde lijkt een poging het verhaal in een dramatische climax te doen eindigen. Ik mis de diepgang. Maar goed, in elk geval sneller uit te lezen dan 'For whom the bell tolls' ;-) | 0neg
|
Het verhaal is een standaard whodunnit thriller, de personages zijn oppervlakkig en karikaturaal en eigenlijk wist ik al vrij snel wat er gebeurd was en wie het gedaan had. Op zich zit het verhaal wel fatsoenlijk in elkaar, de spanning wordt opgebouwd en de schrijfstijl is goed. Maar ik vind het verhaal vergelijkbaar met het boekje, dun en goedkoop. | 0neg
|
Het boek gaat over een normale jongen die net verhuisd is en een zusje heeft gekregen die ernstig ziek is. Een spannend moment in zijn leven. In het schuurtje bij zijn nieuwe huis ontdekt hij een 'vreemd wezen'/een man met vreemde bobbels op zijn rug. Het hoofdthema van het verhaal.
Doordat alles (naast het 'vreemde wezen') in het verhaal echt gebeurd kan zijn, was het niet fijn om te lezen over het onrealistische in het boek. Het was voor mij gewoon te vaag en ik kon niet echt de boodschap er uit halen (als die er al was). Ik zal het boek niet snel aanraden aan mijn leerlingen. | 0neg
|
Boek niet uitgelezen, er waren zoveel belevenissen dat het niet meer reeël leek. Bovendien vond ik dat de gebeurtenissen ook weinig uitgediept werden. | 0neg
|
Henk Apotheker is acteur, scenarioschrijver en auteur. Bij een illegale stadsradio deed hij veel inspiratie op tot het schrijven van zijn eerste boek. Dat was Pleidooi, dat in 1994 is verschenen en meteen werd genomineerd voor de Gouden Strop. Kirsten van Dissel is actrice en televisiepresentatrice. Ze is vooral bekend geworden door de serie Baantjer. In 2018 kwam haar eerste boek Erfenis uit, deze thriller schreef ze samen met Apotheker en is de eerste uit een serie met Chris Meyer.
Nadat ze bij haar vorige werkgever ISpy is weggegaan is Chris Meyer als privédetective begonnen. Op een dag wordt ze benaderd door de internetmiljonair Mirko Noorman. Hij wil graag dat ze zijn zoon Mathias, die vier jaar eerder op zesjarige leeftijd is ontvoerd, opspoort. Daar heeft hij veel geld voor over. Chris gaat op onderzoek uit en dan wordt het lichaam van een van haar jonge informanten, de zestienjarige Danny, onder aan een flatgebouw gevonden. Chris maar steeds meer vorderingen, maar haar leven komt daarbij wel in gevaar. Vooral omdat een bekende en beruchte crimineel haar pad kruist.
Na een korte, in het cursief weergegeven proloog, maakt de lezer kennis met Chris Meyer en gedurende het verhaal wordt haar personage, maar ook die van de andere die in een volgend deel zullen terugkeren, wat uitgebreider onder de aandacht gebracht. Toch, en dat creëert een geringe dosis onduidelijkheid, is dat niet voldoende om hen door en door te leren kennen. Wellicht dat er nog wat is weggelegd voor de komende delen waardoor ze wat meer beginnen te leven, maar ook dat de lezer ze nog meer leert kennen. Dit alles wil niet zeggen dat je op basis van dit boek geen redelijke indruk van hen krijgt, het is alleen te globaal.
Het verhaal is op zich tamelijk goed opgebouwd en aan het eind zijn er geen openstaande vragen meer, behalve misschien over de herkomst van Chris. Dat is niet erg, want daar komen de auteurs in een volgend deel zeker op terug. Zo af en toe heeft het een verrassende plotwending, maar die leidt er niet toe dat Erfenis een spannend verhaal is. Dat is het van begin tot eind niet. Ook vallen sommige acties en situaties te mooi op hun plaats, het lijkt erop dat Apotheker & Van Dissel het verhaal niet al te ingewikkeld wilden maken. Dat is jammer, want dat gaat ten koste van de verrassing en spanning. Een ander punt van kritiek is dat naarmate het verhaal vordert het steeds ongeloofwaardiger en onwaarschijnlijker wordt. Er gebeurt té veel in een té korte tijd. Dat doet een thriller, die wel degelijk een prima uitgangspunt heeft, bepaald niet goed.
De auteurs hebben er wel voor gezorgd dat Erfenis een vlot lopend verhaal is, ondanks de terminologie uit de hackerswereld. Voor wie niet met het computerjargon vertrouwd is, kan dat vertragend werken. Daarnaast, maar dat komt niet zo heel erg veel voor, wordt soms te veel op bepaalde details ingegaan. Die gedeelten zijn dan wat langdradiger dan het verhaal zelf. Het is echter geen verhaal dat lang blijft hangen en eigenlijk ook geen diepe indruk achterlaat. Aan de andere kant is het ook niet bijzonder vervelend om te lezen, ondanks de paar merkwaardigheden en de al eerder aangehaalde onwaarschijnlijkheden. Voor het schrijversduo is het nog niet te laat om de serie te redden, daarmee kunnen ze in het tweede deel gaan beginnen. Dan zullen ze in ieder geval meer spanning en plotwendingen in het verhaal moeten aanbrengen, daar heeft het in Erfenis aan ontbroken. | 0neg
|
Enorm snel leesbaar door de eenvoudige schrijfstijl. Het kan een enorme vaardigheid zijn om onderwerpen gestript van hun overbodige fratsen zo tastbaar mogelijk neer te zetten. Of een gave om je dusdanig in de leeftijd en gedachtewereld van je hoofdpersonage te kunnen verplaatsen.
Maar dan zou ik in beide gevallen geïntrigeerd het verhaal ingezogen worden, en dat gebeurde niet.....
Te snel stapten we door naar de geindoctrineerde jongen, zonder ons af te vragen hoe verre de moederlijke invloeden van Beatrix faalden. Want dat zij van allen nog het meest menselijk overkwam staat voor mij vast. Pierrot bleef voor mij vlak: een jongen in die leeftijd van 7 naar 16 maakt veel meer gedachten ontwikkelingen mee dan omschreven, en vraagt zichzelf veel meer af over de wereld dan benoemt. Het kan zijn dat een jongen opkijkt naar een vervangende vaderfiguur, maar ook naar iemand die er veel vaker niet is dan wel?
Ook toen de wroeging uiteindelijk kwam vind ik het droog en klinisch omschreven, met het benoemen dat hij zich terugtrok uit de sociale contacten in de wereld.
Wroeging is een innerlijke oorlog die zich niet laat mondsnoeren door zichzelf zo veel mogelijk te isoleren van omgang met anderen.
Nee, de ontwikkeling van de jongen vond ik niet overtuigend, en de belevingswereld op diverse leeftijden ook niet.
Ik kom niet verder dan "men neme enkele interessante feiten en vlecht daar een personage doorheen", en mis een verdieping / complexiteit in de psychologie.
Met alle respect voor de vreselijke zaken van en in Hitler tijd, dit boek geeft mij niet genoeg beleving of aanleiding om mij nu ook maar iets langer daarbij te laten stilstaan. | 0neg
|
Het leest (te) makkelijk. Heel erg voorspelbaar en maakt gebruik van prototypes verdachten en inspecteurs. Alles verloopt zoals te verwachten is en het plot is vanaf het prille begin te voorspellen. Geen gebruik gemaakt van andere mogelijkheden mbt het wie, waar en hoe en geen opbouw van spanning. Zelfs de karakters of communicatie nemen geen verrassende wendingen. Ach, geen prikkel voor mij om meer Karin Fossum boeken te lezen, daarentegen door de prettige leesbaarheid altijd nog aangenamer dan menig "damesblad" . | 0neg
|
De Delta Deceptie werd in Nederland groots gepubliceerd als De Nieuwe Dan Brown! Jij en ik weten dat dit niet zo is. We wachten met smart op een nieuw Robert Langdonverhaal en pas dan weten we of de schrijver het succes van DaVinci Code kan evenaren.
Dit vijf jaar oude boek vol Tom Swifty's kon me niet bekoren. Ik kon me zelfs de volgende dag niet meer herinneren wat ik had gelezen. Verder probeert Brown ons door stomme trucjes mee te laten lezen: "Wat Rachel zag raakte haar als een mokerslag..." Het gebruikelijke van Brown dus. Wat mij betreft... laat maar zitten. | 0neg
|
‘Ventoux’ Bart heeft hem beklommen, ik ben er heel snel doorheen gefietst…..
Mijn laatste NS-publieksprijsboek. De overige 5 boeken heb ik in een sneltreinvaart uitgelezen. Maar ‘Ventoux’ trok mij niet erg. Een boek over een stelletje wielrenners. Ik heb echt he-le-maal niets met die lui. Maar goed, de vrienden uit het boek zijn gelukkig anders dan de gasten die ik hier regelmatig in de duinen tegenkom.
‘Ventoux’ in vier zinnen
Vijf vrienden en één vriendin gaan voor een vakantie naar Frankrijk. Drie vrienden fietsen de berg Mont Ventoux op en eentje valt er dood neer. Dan verdwijnt de vriendin en blijven er vier vrienden over. Dertig jaar later is iedereen er opeens weer en wordt reis naar Frankrijk opnieuw gemaakt. Nu gaan er geen stelletje pubers, maar mannen midden in een midlifecrisis.
‘Ventoux’ is voor mij niet het beste boek van 2014. Het is gewoon een leuk grote jongensboek. Mocht je het niet met mij eens zijn stem dan https://nspublieksprijs.nl/jurylid/FPRNX. | 0neg
|
Ook een mening over Het meisje in de trein? Wie geeft er nog vijf cent voor die van mij? ;-) Ik heb het boek net gelezen en vond het 'best ok'. In het begin had ik het wat moeilijk om van het beeld van een drinkende vrouwelijke 30-er (een meisje?) met een al vrij verknoeid leven af te komen, die een boom in die trein zit af te zagen hoor en werd het wel wat saai. De redenen van dat alcoholmisbruik zijn nochtans realistisch genoeg: depressie, eenzaamheid, ...: Met de introductie en uitwerking van de andere personages vond ik het gelukkig boeiender worden. De plot vond ik dan weer vrij goed en niet te voorspelbaar. Het einde beviel me dan ook beter dan het begin! De verschillende gezichtspunten en tijdstippen waren vrij goed opgebouwd. De verschillende verhaallijnen bevielen me wel en hoorden mijns inziens ook mooi bij elkaar. Qua taal en stijl had het dan weer allemaal wat mooier mogen zijn voor mij. | 0neg
|
saai en complex ,James Rollins is het pseudoniem van de in 1961 geboren dierenarts uit Sacramento Jim Czajkowski. Tijdens de eerste jaren van zijn schrijverscarrière schreef hij enkele door critici zeer goed onthaalde fantasyromans. Doch kreeg hij pas naam en faam toen hij zich toespitste op het thrillergenre. Het laatste orakel is het vierde in het Nederlands vertaalde boek van de populaire Sigma reeks.
Commandant Gray Pierce is getuige van een moord op een zwerver in de straten van Washington DC. Pierce snelt de man te hulp maar is te laat, hij kan nog net een oude vreemde munt in ontvangst nemen. Op de munt staat een afbeelding van een Griekse of Romeinse tempel met zes zuilen onder een puntdak. Midden op munt staat een letterteken. Gray meent dat het symbool de Griekse letter sigma is. Wat moet dit voorstellen? In de wiskunde staat de letter sigma voor de som van alle delen, maar het teken is ook het symbool van de organisatie waarvoor Gray werkt. Een supergeheim eliteteam van ex-militairen.
Onderzoek leert Gray dat het lichaam van de vermoorde zwerver dat van Archibald Poll is. Poll is als professor neurologie verbonden aan de Massachusetts Institute of Technology waar hij onderzoek doet naar alle aspecten van de psycho- en neurologie. Bovendien is het lichaam van Poll radioactief besmet.
Het Sigma team wordt aangemaand om klaarheid te brengen in het onderzoek en al snel blijkt er een link te zijn naar Project Stargate. Een project dat dateert uit de koude oorlog en werd geleid door een denktank die onderzoek deed naar de mogelijkheid om parapsychologie te gebruiken bij het verkrijgen van inlichtingen. Een project dat officieel gesloten is, maar blijkbaar heeft de voormalige Russische vijand dit anders geïnterpreteerd. Zij hebben verder research gedaan en zijn erin geslaagd door middel van het inplanten van implantaten rechtstreeks in de hersenen van mensen en dieren een soort van superras te creëren. Hun doel: een nieuwe wereldprofeet creëren die vrede kan brengen maar dan wel op hun voorwaarden. Het wordt voor het Sigmateam een race tegen de klok om dit onheil te voorkomen.
Het laatste orakel is nu reeds het vierde boek van Rollins waarin hij dezelfde formule hanteert. High tech wetenschap gecombineerd met razendsnelle actie. De wetenschappelijk feiten in het boek zijn leuke wetenswaardigheden, maar ook niet meer dan dat. Ze geven het verhaal de basisinhoud waaromheen Rollins een realistisch spannend verhaal probeert te schrijven. Iets waarin hij niet geslaagd is.
Het boek is een reis rond de wereld waarin de lezer verdrinkt in de verschillende mondiale locaties. Geen structuur en totaal ongeloofwaardig. Het verhaal wordt nooit spannend; eerder vervelend.
Ik stel vast dat de auteur eerder een poging doet om een scenario voor een (slechte) actiefilm te schrijven dan een thriller. De personages zijn totaal niet uitgewerkt en de locaties die hij uitkiest zijn eerder weggelegd voor het grote scherm dan dat ze een functie hebben in zijn boek.
Het laatste orakel is voor het voorbeeld van hoe een auteur totaal de controle over zijn pen verliest door het verhaal zo complex en ongeloofwaardig te maken dat hij amper nog zelf een realistisch einde kan bedenken.
Dit boek is teleurstellend. Hopelijk voor Rollins denken anderen daar anders over. | 0neg
|
Dit boek leek mij erg leuk omdat de hoofdpersoon helemaal gek is op katten. Maar het boek viel me echt heel erg tegen. Ik had het ook in een paar uur uit. De hoofdpersoon is dierenarts, dus je verwacht dat ze toch wel een bepaald niveau heeft maar ze kwam soms erg onnozel over. Niet alleen hoe ze omging met het gedoe met haar ex maar ze wist bijvoorbeeld ook niet wat taekwondo is. Het boek zelf is ook erg zoet en een beetje kinderlijk geschreven. Dus een leuk boek voor als je 15 bent en van katten houden maar het is geen chicklit voor 20-ers en 30-ers. | 0neg
|
Nog eens een poging doen voor een doordachte mening hier. Eerlijk, ik amuseerde me met het lezen van dit boek maar ook niet meer dan dat eerlijk gezegd. Sommige lezers laten weten dat het zo verrassend is, maar voor mij toch ook weer niet zo als er al op de cover een sticker plakt met "Met verbijsterende twist!' op, eerlijk gezegd. Als je in het tweede deel een ik-personage tegenkomt dat vrij dominant is en de wereld rond zich heen laat draaien, heb ik Narcissus in de spiegel van het meer erkend en kan ik de gevolgen toch al een beetje beginnen raden.
De rode draad doorheen dit verhaal is schuldgevoel, door verschillende personages in verschillende vormen. Het verdriet na het verlies van een zoontje is hierin ook treffend weergegeven trouwens. De personages zijn ook emotioneel vrij goed onderbouwd. De hoofdinspecteur in het verhaal heeft bijvoorbeeld ook problemen in zijn privé-leven en brengt dit mee naar zijn werk, en zijn werk mee naar huis. Hebben we dat niet allemaal een beetje? Zijn zoektocht naar een goed evenwicht in zijn beroeps- en privéleven lijkt me vrij herkenbaar geschreven. Hier mag nog een tweede deel over verschijnen voor wat mij betreft. Dan kan de schrijfster ook alleen nog maar beter worden. Dit is tenslotte ook haar debuut. | 0neg
|
De reden dat ik dit boek gelezen heb, is dat ik er via TenPages (met 10 aandelen) 'mede-aandeelhouder' van ben. En omdat Job Breemer ter Stege er in slaagde maar liefst 2000 aandelen te verkopen, heeft hij een uitgever gevonden om zijn boek daadwerkelijk uit te geven.
En dan dringt de vraag zich natuurlijk op: was dit het waard? Na lezing van het boek heb ik daar wel wat twijfel over, want, om heel eerlijk te zijn: met dit boek heeft Job Breemer zich niet echt gemanifesteerd als de nieuwe Nederlandse literaire sensatie. Daarvoor, helaas, is het boek veel te matig.
Niet dat het boek een totale mislukking is. Er zitten best aardige elementen in. Job Breemer vertelt zijn verhaal in een snelle stijl, met veel Kluun-achtige ultrakorte hoofdstukjes, waardoor het makkelijk weg leest. Ook weet hij soepel te switchen tussen verschillende verteltijden. Wat ik verder aardig vond is dat in de dialogen van de hoofdpersoon Pontus (het verhaal is in een ik-perspectief geschreven) consequent niet alleen wordt vermeld wat Pontus zegt, maar ook wat hij denkt. Dat werkt best goed.
Maar deze goede punten maken de zwakke niet bepaald goed. De schrijfstijl is vaak niet veel beter dan wat een slordige student die een dagboek bij zou houden op papier zou kwakken. Verder formuleert hij vaak wat ongelukkig, waarbij ik mezelf steeds erop betrapte dat ik nadacht over hoe hij iets adequater, in een betere bewoording, zou kunnen zeggen. En het plotje, ten slotte, is niet heel bijzonder. Een jonge, zoekende student, rouwt om zijn gestorven vader, daarmee heb ik het wel zo’n beetje verteld.
Nee, al met al was dit dus geen erg goed boek. Maar wie weet was dit boek ook voor Job Breemer niet meer dan een eerste opstapje voor een heuse literaire carrière. We zullen zien! | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.