text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Een langdradig, matig boek ! | 0neg
|
Titel: Juliette of het geluk van boeken
Auteur: Christine Féret-Fleury
Uitgeverij: HarperCollins
Publicatiedatum: 10 juli 2018
Aantal blz: 176
Cover
De cover doet een beetje “oud” aan. Het lijkt of de boeken getekend zijn en dat spreekt mij aan, omdat ik zelf ook een beetje aan het tekenen ben. Tezamen met de titel is dit een boek dat ik wel even op zou pakken.
Auteur
Christine Féret-Fleury, geboren in 1961, is een uitgever en een Franse auteur, vooral van boeken voor de jeugd.
(Vertaald uit het Frans)
Achterflap/samenvatting
Het leven van Juliette, een jonge en dromerige Parisienne, is saai en voorspelbaar. Haar uitlaatklep: boeken. Op weg naar haar werk gebruikt ze haar tijd in de metro om te lezen. Soms observeert ze de mensen om haar heen, die net als zij in verhalen zijn verdiept. Het oude vrouwtje dat langzaam bladert. De man met de insectenencyclopedie. Een vrouw die altijd precies op pagina 247 in huilen uitbarst. Het fascineert Juliette wat boeken met mensen doen.
In een opwelling besluit ze op een dag twee haltes eerder uit te stappen. Daar ontmoet ze Soliman, een vereenzaamde man die zich omringt met boeken. Hij is ervan overtuigd dat verhalen levens kunnen veranderen. Door hem wordt Juliette een professionele bookcrosser, die boeken brengt bij mensen die ze goed kunnen gebruiken.
Mijn mening
Toen ik de titel van dit boek zag, wist ik dat ik het graag wilde lezen. Als je als recensent niet van boeken houdt, heb je in boekenland niets te zoeken. De achterflap is veelbelovend. Het idee van een bookcrosser vind ik prachtig. Mensen observeren zodat je kunt inschatten wat voor boek je voor hen kunt achterlaten. Dat vind ik echt een mooi idee.
Het boek speelt zich af in Parijs waar Juliette dagelijks met dezelfde metro naar haar werk gaat. Ze komt steeds dezelfde mensen tegen en ziet hun leeservaringen. Dan besluit ze op een dag een paar haltes eerder uit te stappen en ze ontmoet de dochter van Soliman. Ze raakt aan de praat en ze neemt Juliette mee naar haar vader. Dan begint er een "avontuur" voor Juliette als bookcrosser.
Ik had gehoopt om dat specifieke Parijse sfeertje te proeven. Wandelen langs de Seine, lezen in een van de prachtige parken. Maar helaas merk je niet dat het boek zich in Parijs afspeelt, op het noemen van een paar metrohaltes na. Wat de schrijfster precies met dit boek voor ogen heeft, begrijp ik niet helemaal. Er zit niet echt een boodschap in het boek, behalve het idee van een bookcrosser, waarmee de titel wel tot zijn recht komt. Het verloop van het verhaal is echter warrig, en regelmatig word je als lezer overspoeld met Franse auteursnamen, waarvan ik nog nooit van gehoord heb.
Nee, de schrijfster heeft mij niet kunnen pakken met haar boek. Het is maar een dun boekje van nog geen 180 bladzijden met korte hoofdstukken, maar helaas voor mij zo'n 150 bladzijden te lang.
Ik geef Juliette of het geluk van boeken 2 sterren.
Leontine | 0neg
|
Anna Fox woont alleen en komt nooit buiten. Ze komt haar dag door met wijn drinken, het kijken van zwart-wit films en het gluren naar de buren. Op een dag ziet ze iets schokkends bij de buren. Maar heeft ze dat nu echt gezien of niet? En waarom zit ze eigenlijk de hele dag in haar huis? Dreigt er nu gevaar?
Een interessant concept, maar bijzonder saai uitgewerkt. Het verhaal kabbelt maar door en door en door en door en door en door….. Gebeurt er dan werkelijk niets? Jawel, heel af en toe wordt je wakker uit de roman en lijkt zich iets van verrassing of spanning op te bouwen. Maar in no time is dit weer verdwenen en kabbelt het verhaal verder.
Ik heb moeite moeten doen om het boek uit te lezen en heb delen ook maar min of meer ‘ge-quick-scanned’. De laatste 20 - 30 bladzijden zijn de moeite waard, vandaar toch nog 2 sterren.
Jammer, ik had mij er veel van voorgesteld… | 0neg
|
Als je een doorzetter bent lees je het boek uit.
Het is gelukt! Elke zin 3x gelezen. Eenmaal en nooit meer. | 0neg
|
The Hit (de Aanslag) is typisch een boek dat is geschreven om verfilmd te worden. Het verhaal is een aaneenschakeling van moord, doodslag, ontploffingen, aanslagen en complotten. Het leest lekker weg, maar beklijft niet. Je komt wel steeds een beetje meer te weten over het leven en de achtergrond de hoofdpersonen, maar te weinig om het mensen van vlees en bloed te maken. Dus veel actie en weinig diepgang. | 0neg
|
Koen Gubbels eersteling is, zoals hijzelf direct corrigeerde in de leesclub, geen thriller in de zin van een jachtige jacht op een seriemoordenaar die een lezer via een overvloed aan "cliff hangers" van bladzijde naar bladzijde meetrekt, omdat je perse wilt weten wie het nu toch is of waarom zhij die moorden pleegt.
Nee, Niks is een verhaal over een man die zijn levenslust aan verdrinken is, letterlijk, en bij toeval geholpen wordt weer vaste grond onder de voeten te krijgen (ja, "pun intended", maar pas begrijpelijk als je het boek gelezen hebt... jammer overigens dat ik de Engelse tekst niet cursief kan schrijven, want dat zou passender zijn geweest). Althans, zo lijkt het. Geheel nuchter en barstensvol energie reist Nik Speelman af naar China. Eenmaal daar aangekomen blijkt de reden voor zijn uitnodiging een geheel andere te zijn, maar daar komt Speelman pas achter als het te laat is.
Het onderwerp van Niks is origineel, maar de snelheid en eenvoud waarmee Nik in de val wordt gelokt, de wijze waarop gebeurtenissen plaatsvinden en vooral de gebeurtenissen zelf zijn te ongeloofwaardig neergezet voor mij. Gubbels slaagt er simpelweg niet in om mij mijn "suspension of disbelieve" op te laten schorten en me mee te voeren in zijn verhaal. Dat wordt mede veroorzaakt door de ergerlijke, clichématige wijze waarop oa vrouwen (en dus mannen) worden weergegeven. Op een gegeven moment heb ik op pagina 103 mijn frustratie daarover letterlijk geuit, omdat ik mijn inmiddels hoog opgelopen ergernis kwijt wilde.
Maar er waren meer dingen die me ergerden, zoals het inconsequente gebruik van schuin geschreven teksten, de - wat mij betreft - vaak ongeloofwaardige dialogen (zoals tussen Sean en zijn vader op de boot) en het verwarrende gebruik van het Engels. Jiang en Fairfax spreken in het Engels met elkaar en met Nik, maar toch blijkt Jiang in staat om De vrolijke wetenschap van Nietzsche te kunnen lezen (in sneltreinvaart zelfs) én te begrijpen.
Kortom teveel ergernissen en een - wat mij betreft - te ongeloofwaardig verhaal, | 0neg
|
De nieuwe roman van Ronald Giphart, Lieve, speelt zich af tegen de achtergrond van de Nederlandse filmwereld en is daarom voor het eerst uitgereikt op het Nederlands Film Festival afgelopen september. Komen we veel te weten over die filmwereld? Nee, niet echt, maar altijd nog meer dan over de personages in het boek.
Het boek draait om een beperkt aantal personen: Noah, Liv, Bison, Casper en de leden van de filmcrew. Noah is de regisseur die zijn overleden geliefde 'Lieve Vanlieve' wil eren en laten herleven in een film. Liv is de actrice die Lieve speelt en Bison haar tegenspeler die Noah speelt. Verder is er een rol weggelegd voor Casper, de scenarioschrijver die een verhouding heeft gehad met Lieve maar niet gevraagd is voor het script van de film over haar leven.
De bekende thema’s uit het oeuvre van Giphart komen aan bod: liefde, dood en seks. De eerste helft van het boek is de aanloop naar de eerste draaidag en omdat er op die eerste dag meteen een intieme scène gepland staat, voelen we de spanning bij de hoofdpersonen Liv en Bison, die elkaar niet kennen en vooraf ook geen contact met elkaar mogen hebben. Als die scène geweest is en de spanning eraf is, is ook de spanning uit het boek weg. De roman laveert dan tussen smakeloze oppervlakkigheid en romantische liefde door. Beide worden niet geraakt, de diepgang niet gevonden.
Het is in deze roman niet duidelijk wie een rol speelt en wie niet. Wie is op welk moment echt zichzelf? De gebeurtenissen uit het verleden worden gespiegeld in het heden. Liv speelt Lieve, en lijkt in die rol maar ook daarbuiten steeds meer op haar, maar ook Lieve was een actrice die een rol speelde. Het Droste-effect in deze roman is vrij groot en dat is aardig gevonden, maar zorgt er ook voor dat de karakters nogal oppervlakkig blijven. Het zit de ontwikkeling van de personages in de weg.
We leren Liv ook niet goed kennen omdat ze een vat vol tegenstellingen is. Bison omschrijft haar als volgt: “Ik denk dat je je heel erg geeft en tegelijkertijd terughoudend bent. Dat je oprecht bent in alles wat je doet, maar ook onberekenbaar bent. Dat je jezelf laat zien en tegelijkertijd jezelf verhult. Dat je iemand het gevoel geeft de koning van de wereld te zijn maar ook de grootste loser”. Dit leidt ook bij Bison tot tegenstrijdige gevoelens: ”Bison zat in een bipolaire gemoedstoestand”, hij haat Liv en hij houdt van haar.
Liv lijkt door al die tegenstellingen overigens weer erg op Lieve die ook omschreven wordt als “brutaal en bescheiden, spannend en onschuldig, tevreden en onbegrepen, kalm en onverzadigbaar”. Ook hier is de spiegeling dus weer zichtbaar.
Hoe onze personages zich daar zelf bij voelen? Net als in zijn vorige roman Harem doen de romanfiguren veel, maar denken ze weinig. Zelfs bij heftige beslissingen (wel of geen abortus) lezen we weinig over de innerlijke strijd die dit besluit kost.
De roman wordt afgesloten met een laatste (55e) hoofdstuk, waarin staat hoe het verder verlopen is met iedereen die een rol had in dit boek, net als dat gebeurt in films gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het is zeker een filmische roman, het script is al klaar.
De tegenstellingen en spiegelingen in deze roman zijn aardig bedacht en prima geschikt voor een les verhaalanalyse, maar de roman komt helaas niet veel verder. | 0neg
|
Vanwege de vele publiciteit heb ik dit boek gelezen. Waar al het enthousiasme over dit boek vandaan komt weet ik niet.
Weinig spanning, voorspelbaar en niet boeiend geschreven.
Ik bleef doorlezen omdat ik dacht; misschien komt het nog, maar helaas. | 0neg
|
Het opvallendste aan het boek ‘Drakentemmers’ is waarschijnlijk dat het geschreven is door de destijds dertienjarige Emma Maree Urquhart. Het wordt ook heel duidelijk aangeprezen als jeugdboek van een jonge auteur en dat is ongetwijfeld de reden dat er alleen al in Engeland meer dan 100.000 exemplaren van verkocht werden. Volgens de uitgever wilde het Schotse meisje het perfecte boek voor de gamegeneratie schrijven. Het is inderdaad een leuk boek geworden voor kinderen die van gamen houden, maar het perfecte boek is het zeker niet.
In ‘Drakentemmers’ belandt de gameverslaafde Caroline in het gelijknamige virtual realitycomputerspel dat immens populair is. In het spel heet ze Maree. Iedereen is bang voor haar en haar draak Samantha (Sam). Carol speelt het spel de hele dag en voor haar is het het echte leven. Als ze per ongeluk met haar laptop in zee valt, belandt ze in het spel. Ze krijgt te horen dat de spelwereld haar hulp nodig heeft. De grote vijand de Vernietiger heeft het hele Drakenrijk vernietigd en Maree (inderdaad genoemd naar de auteur, wat zowel een beetje schattig als kinderachtig is) moet als de sterkste speler een manier vinden om hem te verslaan. Hierbij wordt ze geholpen door de één na beste Temmer Ceirin en de nieuweling Ellen.
Heel origineel is het verhaal niet en ook de uitwerking is niet vernieuwend, maar kinderen die graag gamen zullen het idee erg leuk vinden. Het spel Drakentemmers is leuk bedacht en spreekt zowel kinderen die van het creëren van dingen houden als kinderen die van avontuurlijke spellen houden aan. Het is echter jammer dat het boek begint met de handleiding en spelregels van het spel. Het is begrijpelijk dat Urquhart trots was op haar creatie, maar een handleiding als proloog werkt gewoon niet. Alles wat erin staat komt wordt later ook gewoon in het verhaal zelf verteld waardoor het daar een onnodige herhaling is – zeker als er nogmaals hele delen van de handleiding geciteerd worden – terwijl het veel leuker was geweest als lezers zelf de spelregels tijdens het lezen hadden kunnen ontdekken. Ook is de uitleg in het verhaal nog niet heel vloeiend verwerkt. Hier is het nog steeds een enorme dump van informatie die nauwelijks met het verhaal verweven is.
De introductie van zowel belangrijke informatie als van personages is rommelig. Soms wordt er te veel informatie gegeven en dan weer te weinig. Zo maakt de lezer wel heel plotseling kennis met ene Ceirin van wie alleen al eerder genoemd is dat hij de op één na beste speler is. Het is gissen naar zijn relatie met Maree. Het lijkt alsof ze elkaar kennen, terwijl dat niet het geval kan zijn. Alle duiding ontbreekt.
De opbouw van het boek is behoorlijk rommelig. Al snel wordt de missie om de Vernietiger te verslaan tegelijkertijd een reddingsmissie voor nieuweling Ellen. Toevallig is het makkelijk beide doelen tegelijkertijd na te streven. Er volgt een reeks missies en minigames die soms wel lang duren en dan weer heel plotseling eindigen. De raadsels van de Sfinxen in een van de minigames zijn ook wel heel wisselend van kwaliteit en het is erg toevallig hoe de kinderen de antwoorden op moeilijke vragen kunnen weten, terwijl ze juist makkelijke raadsels niet kunnen oplossen. Toeval speelt een grotere rol dan te verantwoorden is. De kinderen vinden steeds toevallig de juiste weg of de oplossing voor hun problemen.
De hoofdstukken zijn erg kort, maar daardoor ligt het tempo ook hoog en dat is prettig voor de doelgroep. De schrijfstijl is prima. Duidelijk en vlot, waarschijnlijk mede met dank aan goede redactie en vertaling. De consistentie ontbreekt soms wel. In korte stukken wordt soms eerst het ene beweerd en dan het andere en sommige passages, met name bij de ontknoping, zijn één grote chaos. Het is niet meer duidelijk wie nou wat voelt en de volgorde van de gebeurtenissen is rommelig. Het is allemaal nog wat stuntelig. Deze passages hadden wat meer redactie kunnen gebruiken.
De ontknoping is naast het begin het minst sterke deel van het verhaal. Waar alles samen zou moeten vallen, ontstaan er juist scheuren in de samenhang. Het verhaal rondom de Schepper is wel erg vaag en ongeloofwaardig. Ook de onthulling over de Slang komt uit de lucht vallen. Enerzijds is het heel logisch omdat het gewoon de enige optie is en is de onthulling van diens identiteit dus niet verrassend, maar anderzijds zijn er totaal een aanwijzingen voor en kloppen de stukjes vanuit het perspectief van deze persoon dus gewoonweg niet. Een opvallend positief punt is het einde zelf. De afloop is weliswaar een beetje cliché, het is wat toevallig en vergezocht allemaal, sommige elementen zijn voorspelbaar en het verhaal gaat iets te lang door, maar het is allemaal toch iets origineler dan het op het eerste oog lijkt en niet alles komt helemaal goed en dat is een dappere keuze die goed uitpakt.
Voor een boek dat geschreven is door een jonge schrijfster is ‘Drakentemmers’ zeker niet slecht, maar toch is het nog heel duidelijk dat: een boek dat geschreven is door een jonge schrijfster. De vergelijking met de betere jeugdboeken valt uit in het nadeel van dit boek. Het valt op door de leeftijd van de auteur, waar te veel nadruk op gelegd is, en niet door de kwaliteit. Aan doorzettingsvermogen en fantasie heeft Urquhart geen gebrek en het is haar ook aardig gelukt wat ze bedacht had op papier te zetten, maar zowel het verhaal als haar talent had eigenlijk nog een beetje moeten rijpen. Heel erg ondermaats is het ook weer niet, maar het was Urquhart gegund geweest eerst nog wat te oefenen en beter te worden voordat ze haar debuut uitbracht – of op zijn minst betere begeleiding te krijgen bij het redactieproces van dit boek. | 0neg
|
Auteur: Pieter Aspe
Titel: De Japanse tuin
Genre: thriller
Uitgever: Manteau
Pieter Aspe is de Vlaamse auteur van mijn uitgekozen boek. In 2002 is het boek verschenen ter gelegenheid van het 40-jarige bestaan van ECI. De Bruggeling schrijft voornamelijk misdaadromans met als hoofdpersonage Pieter Van In, de hoofdinspecteur, en zijn geliefde, Hannelore Martens, die als onderzoeksrechter werkt. Pieter Aspe is de meest gelezen misdaadauteur van Vlaanderen en Nederland en werd bekend met zijn thriller ‘Het vierkant van de wraak’ in 1995. In 2001 ontving hij de Hercule Poirotprijs. In De Japanse tuin krijgt Pieter van In eerder een figurantenrol. Het speurwerk wordt gedaan door Lies Rutten en haar collega, een voormalig alcoholist, Rudi Nelissen. Ze kunnen het bijzonder goed met elkaar vinden. In de Limburgse stad Hasselt onderzoekt zij de moord op Stijn Olaerts, drugsverslaafde en vriend van Helena Bijnens. Zijn dood lijkt samen te hangen met een andere moord uit het begin van de carrière van Rutten, de moord op de prostituée Anja Verdonk. Zij was ook een jeugdvriendin van Rutten. Rudi en Lies zitten met hun handen in het haar. Na enkele dagen hebben ze nog steeds geen idee wie de dader zou kunnen zijn totdat ze in de bibliotheek een bruine envelop vinden. De envelop bevat een aantal brieven met Chinese karakters. Annemie Werbrouck wordt erbij geroepen, zij is vertaler van beroep. Zij licht de politie in over de bekentenissen die in de brieven geschreven staan. Dit is de doorbraak in de moordzaak.
De jeugdvriendinnen, Anja Verdock en Lies Rutten, hebben in het tienerjaren aan een pornografische fotoschoot deelgenomen. Dit is een belangrijk detail in het boek. Het zou de bedoeling van de schrijver kunnen zijn de bedoeling rond dit thema te doorbreken.
Ik ben geen fan van De Japanse tuin. Pieter Aspe heeft doorheen de jaren verschillende ijzersterke thrillers geschreven maar dit boek kon me niet bekoren. Er komen vele namen voor en dit leidt ertoe dat het boek moeilijk te volgen is. De roman telt 121 pagina’s dus alle moorden volgen snel op elkaar. De moorden die doorheen het verhaal gebeuren zijn niet realistisch. Er waren uiteraard ook positieve punten, zoals de vlotte schrijfstijl die we van Aspe gewoon zijn. Het woordgebruik is ook niet te moeilijk, het kan zowel door volwassenen als door adolescenten gelezen worden. De Japanse tuin is een thriller die geschreven is voor 16+’ers en is in de alwetende vertelstijl geschreven, dit is naar mijn mening een goede keuze geweest. Zo maakt de auteur het verhaal minder eentonig. Je kent de verschillende gevoelens en gedachten waarmee de personages strijden en zo krijg je een totale blik op wat er in het hoofd van de dader omgaat. De Japanse tuin is zo geschreven dat de verteller niet meer weet dan de inspecteurs, dit verhoogt de spanning. Zo kan de lezer in zijn gedachten mee de moord oplossen, met als gevolg dat je steeds verder wil lezen! Ik denk dat de les uit het boek geduld is, geduld om de zaak op te lossen en te weten te komen wat er gebeurd is. Voor mensen die houden van een korte maar krachtige politieroman is deze thriller zeker een aanrader. | 0neg
|
Volgens mij niet echt een boek wat je gelezen moet hebben. Kreeg het er warm nog koud van. Veel te veel nietszeggende boekvullingen die niet bijdroegen aan het verhaal op zich. | 0neg
|
Een ster voor het papier. Meer niet. Volgens de uitgeverij Cargo een literaire thriller. Sorry, voor mij een mislukte rechtbankthriller. Trouwens wat verstaan we onder een literaire thriller?
Craig Holden kan best in de leer gaan bij John Grisham.
Het is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Ligt daar het probleem.
Holden zet een goed verhaal neer, met ongewone personages, een fantastische plot en een Hictchcock- achtige sfeer van angst en beklemming; (the New Yorks Times) Sorry, Ik heb schijnbaar een andere boek gelezen dan de The New York Times.
Ik ben misschien hard maar meer kan ik er niet van maken. | 0neg
|
Alweer een ongeloofwaardig boek van Judith Visser. Het is dat zij een prettige schrijfstijl heeft, dat ik het boek uitgelezen heb. In het begin van het boek pakte mij het verhaal nog wel, maar naar mate het verhaal vorderde vond ik het steeds meer absurd en ongeloofwaardig. Jammer...maar niet mijn smaak ! | 0neg
|
Een chaotisch boek.
Een jongetje ligt (een beetje) ziek te bed en zapt tussen de tv-kanalen.
Het boekje toont wat het jongetje ziet.
Korte verhaaltjes met makkelijke woorden ondersteunt door verduidelijkende tekeningen.
Regelmatig maken de tekeningen deel uit van de tekst en moeten ze geïnterpreteerd worden: een beetje puzzelen tijdens het lezen.
Achteraan staan nog enkele oefeningen om beter te leren lezen en meer waarde uit het boekje te krijgen.
Leuk om samen te doen, mogelijk leuker voor de ouder dan het kind. | 0neg
|
Dit boek stelt de lezer op de proef: het confronteert je met je eigen onvermogen om te gaan met het bittere, terwijl je hunkert naar het zoete. In die zin gaat dit verhaal niet om Tess, maar om de lezer als proefpersoon.
Zoetbitter
Tijdens de benauwde zomer van 2006 laat de 22-jarige Tess haar alledaagse, provinciale leven achter zich en vertrekt naar New York voor een nieuwe start. Als plattelandskind is Tess niet opgewassen tegen de losgeslagen levensstijl van de schreeuwerige New Yorkers. Ze huurt een kamer in Brooklyn en slaagt erin een baan te vinden als assistent-kelner bij een befaamd restaurant in Manhattan.
Tess sleept je mee door het chaotische, slopende, fascinerende horecaleven waar ze in belandt, tegen het decor van het genadeloze, rumoerige New York. Ze leert over oesters, champagne, bourgondische omgangsvormen en het nachtleven dat begint na sluitingstijd. Net op het moment dat ze de smaak te pakken krijgt, raakt ze verstrikt in een ingewikkelde maar verleidelijke driehoeksverhouding met een ingetogen, bloedmooie barman Jake en een oudere collega Simone aan wie Tess zich vastklampt als een kind aan haar moeder.
Een literaire smaakexplosie
Danlers literaire schrijfstijl is intrigerend. Het boek begint met een passage over smaak die door de buitengewone schoonheid verkeerde verwachtingen wekt over de rest van het boek: ‘Je ontwikkelt je smaak. Die zetelt op het plekje op je tong waarmee je je dingen herinnert. Waar je woorden toekent aan de texturen die je proeft. Eten wordt een discipline, een taalobsessie. Je zult nooit meer zomaar iets eten.’ Vervolgens verweeft ze soortgelijke passages over verschillende soorten smaak – zuur, zout, zoet, bitter – door terugblikken op Tess’ aankomst in New York.
Het openingshoofdstuk sluit af ze af met een even mooie passage: ‘Smaak, zei chef, staat of valt met evenwicht. (…) Een zekere deskundigheid in smaak, de manier waarop je met de wereld omgaat, blijkt uit het vermogen van het bittere te genieten, er zelfs naar te hunkeren, net als naar het zoet.’ En dat zou dan de les zijn die de hoofdpersoon leert. Dit boek is een grote escalatie, een smaakexplosie die door slordige uitwerking zijn kracht verliest. Tess raakt uit evenwicht en wordt niet eens een béétje wijzer.
De combinatie van smaken: zout en flauw tegelijk
De steeds verder stagnerende ontwikkeling van Tess wordt almaar vervelender. Vooral in het begin vechten alle medewerkers uit het restaurant om de hoofdrol in dit verhaal. Dat maakt het verhaal een chaotisch geheel waarin je geen enkel personage echt goed leert kennen. Door het gebrek aan diepgang, is het moeilijk je met hen te identificeren wat leidt tot verveling. Als je dan verder leest, ontdek je dat de bijpersonages ook geen werkelijke functie hebben bij de ontwikkeling van de hoofdpersoon. Zij wordt goed in wat ze doet, praten over eten, maar over het leven heeft ze geen flauw benul.
Daarbij verwacht je als lezer dat het regelmatig doorhalen van nachten in drukke kroegen, waar drugs en alcohol rondgaan als ‘snoepjes’ – zoet! – eens zijn tol zal eisen op haar. Haar karakter verschilt zo erg per hoofdstuk dat dit absoluut een fout is van de auteur: ze is niet realistisch. Toch valt er wat van haar te leren. Ze zegt zelf ook dat ze op elke ervaring zout gooit, waardoor je tong overbelast raakt. En dat leidt dat weer tot een zure nasmaak. Haar eigenwaarde is ook zo laag dat zij inderdaad gaat hunkeren naar het door zout versterkte bitter, maar liefde die vanaf het begin bitter smaakt, is geen pure liefde. De auteur had haar op z'n minst die les kunnen laten leren.
Het wordt steeds irritanter hoe zij in haar naïviteit denkt feministisch in het leven te staan maar zich alsnog moedwillig onderwerpt aan Jake, die vindt dat pijpen een fatsoenlijke beloning is voor een gevoelig gesprek. Die onbenulligheid is in het hele boek te vinden. Het is alsof Tess zich op twee manieren ontwikkelt: als serveerster gaat ze vooruit en als mens achteruit. Dat is, in zekere zin, in lijn met het idee van dit boek, maar zo kun je als lezer achter elk slecht uitgevoerd verhaal wel een diepere betekenis zoeken. Of schuurt dit vanwege ons verlangen naar een goed einde, een balans, die Danler ons onthoudt?
De lezer als proefpersoon
Over de inhoud valt dus veel te zeggen: zijn het bewuste keuzes of missers? De schrijfstijl schommelde ook heel erg. De dialogen tussen medewerkers zijn weinig spannend door ontbreken van duidingen van gedrag of omgeving. De zinnen komen plots, waarmee ze dynamiek in het verhaal aanbrengt, maar de gesprekken zijn zo wel zonder sfeer, in tegenstelling tot de dialogen met klanten. Deze verschillen in stijl zeggen: onderling hoeven we geen schijn op te houden, doen we niet aan etiquette. Dat heeft de auteur mooi doorgevoerd, maar desalniettemin vermindert dit het leesplezier.
Dat brengt mij tot het volgende punt: wie is werkelijk de hoofdpersoon? Is dat wel Tess? Op zo veel punten is dit boek een enorme misser, waarbij de vorm de inhoud vertroebelt, maar nu komt tot mij het besef dat Stephanie Danler al in het begin zegt om wie dit boek werkelijk gaat: ‘Een zekere deskundigheid in smaak, de manier waarop je met de wereld omgaat, blijkt uit het vermogen van het bittere te genieten, er zelf naar te hunkeren, net als naar het zoet.’ Dit boek stelt de lezer op de proef: het confronteert je met je eigen onvermogen om te gaan met het bittere, terwijl je hunkert naar het zoete. In die zin gaat dit verhaal niet om Tess, maar om de lezer als proefpersoon.
(Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl. Hiervoor heb ik een gratis recensie-exemplaar ontvangen van de uitgeverij.) | 0neg
|
Ben ernstig teleurgesteld in deze schrijfster. De personen zijn m.i. niet levensecht, de plot is matig en voor de rest vond ik het geheel niet boeiend. Las vlak daarna een boek van Karin Fossum en vind deze véél beter schrijven.
Ik weet zeker dat ik nooit meer een boek van Slaughter zal lezen. | 0neg
|
Nog nooit ben ik gestopt met het lezen van een boek, maar dit boek hield ik echt niet vol! Het was niet leuk meer om te lezen, en als je het beu bent dan is het gedaan voor mij. | 0neg
|
Het eerste boek uit de reeks De Wetten van de Magie van Terry Goodkind doet alles wat je van epische fantasy verwacht. We doorlopen de volledige "hero's journey" in de schoenen van Richard. Hij heeft een fijn thuis, maar moet noodgedwongen op reis, ontmoet een potentiële liefde en er is een slechterik. Gaat Richard het redden? Ja, natuurlijk gaat hij het redden.
Terry Goodkind heeft duidelijk inspiratie opgedaan bij de grotere fantasyschrijvers die hem voorgingen. Daardoor voelt het geheel als een knip- en plakwerkje, waardoor de wereld nooit samenkomt of tastbaar wordt. Deze reeks van Terry Goodkind won aan populariteit doordat het uitgegeven werd in een tijd waarin dit soort verhalen schaarser was dan nu. In vergelijking met de kwaliteit van meer recente fantasyverhalen verbleekt dit verhaal. (Twee jaar na verschijnen kwam Het Spel der Tronen van George R.R. Martin uit.) Lees je het met de juiste tijdgeest in gedachten en hou je nou eenmaal van makkelijke epische fantasy, dan mag je gerust twee sterren bij deze beoordeling optellen. | 0neg
|
Anne gaat naar Sicilië en dat is niet makkelijk. Ze bouwt er een nieuw leven op en leert er mensen kennen.
Maar ik vond het taai om doorheen te komen. De personages kwamen voor mij niet tot leven.
Het bleef allemaal erg vlak en voorspelbaar.
Maar toch een aardig boek om te hebben liggen en even wat in te lezen. | 0neg
|
Nele Neuhaus is immens populair in Duitsland. Snow white must die verscheen daar al in 2010 en intussen is ook de Nederlandse vertaling al uit - Sneeuwwitje moet sterven.
Tobias Sartorius, net 30, komt vrij na 11 jaar gevangenschap. Hij is veroordeeld voor het vermoorden van 2 17-jarige meisjes, waarvan er een de bijnaam 'Sneeuwwitje' had. Tobias keert terug naar het huis van zijn vader, maar al spoedig krijgen zij vijandigheden van de dorpelingen te doorstaan. Als er dan ook na enkele dagen wéér een jong meisje verdwijnt, moeten DI's Pia Kirchhoff en DS Oliver von Bodenstein alle zeilen bijzetten om deze akelige zaak tot een goed einde te brengen.
Hoewel het plot best goed in elkaar zit, kost dit boek behoorlijk wat moeite om te lezen. Ten eerste omdat er in het verhaal fouten worden gemaakt waardoor soms informatie die in een later stadium duidelijk wordt, al voor 'waar' in het verhaal wordt gezet. Ten tweede omdat het vooral in het begin leest als een telefoonboek. Een eindeloze rij namen wordt over de lezer uitgestort, en ook de familieleden van de genoemde personen komen allemaal voorbij. Aangezien je niet weet wie er nu in een later stadium nog een rol gaan spelen, moet je proberen al die namen te onthouden. Ten derde omdat het cultuurverschil soms voor enige vervreemding zorgt. Blijkbaar is de DS van adellijke afkomst en dus moeten wij alles lezen over zijn voorouderlijk kasteel, zijn adellijke familie, de kunst en de dure feesten. Niet te vergeten het feit dat deze man en zijn vrouw, behalve enkele volwassen kinderen, ook nog ergens halverwege de veertig (!) een dochter hebben geproduceerd. Ook het feit dat twee mensen in het verhaal van een verhouding worden beschuldig 'omdat ze elkaar bij de voornaam zijn gaan noemen' komt eigenaardig over op Nederlandse lezers en draagt aldus niet bij aan het verhaal. Kortom, de basis is goed maar deze basis is helaas omkleed met een grote hoeveelheid niet ter zake doende informatie die de leesbaarheid niet ten goede komen. (Door: Jannelies Smit) | 0neg
|
Dit is het derde boek dat ik gelezen heb van B.A. Paris, vergeleken met de andere twee boeken "Achter gesloten deuren" en "Gebroken" vond ik dit een echte tegenvaller. Ook erg onwerkelijk. Na een ruzie tijdens de terugreis van een vakantie raakt de echtgenote Layla zoek. Na heel veel pogingen wordt ze nooit teruggevonden. Na 12 jaar komen er op allerlei manieren berichtjes waardoor Finn de echtgenoot denkt dat Layla nog leeft. Ik vond het boek erg langdradig. Geen echte spanning. Dus een tegenvaller. | 0neg
|
(Recensie komt oorspronkelijk hiervandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/de-hobbit-j-r-r-tolkien/)
The Hobbit – J.R.R Tolkien
Op een dag komen er zomaar dertien dwergen op bezoek bij meneer Bilbo Balings, vergezeld door de beroemde tovenaar Gandalf. Ze komen een feestje vieren in zíjn hobbithol; een afscheidsfeestje welteverstaan. De volgende dag gaat de groep op reis om in het oude Moria een schat te zoeken. Tot zijn grote schrik stelt Gandalf voor dat Bilbo meegaat als het veertiende lid van de expeditie. Voor hij het weet, is hij op avontuur en komt hij in aanraking met trollen, reusachtige wolven, spinnen, aardmannen en niet te vergeten de oude draak Smaug. Zo wordt Bilbo de meest wereldwijze hobbit ooit.
Iets van twee jaar geleden kreeg ik voor kerst dit boek. Mijn hele familie had er iets van een hype van. Ik kende The Lord Of The Rings niet echt goed, ik kende de films wel, maar had ze nooit gezien. Dit boek was dus wel een leuke kennismaking met de serie.
Iets wat me wel verbaasde, was de hoeveelheid die er gebeurde in één pagina. Er was ontzettend veel actie maar het was wel binnen twee bladzijden afgelopen, wat me persoonlijk wel verbaasde.
Het boek is niet dik, maar er zijn wel erg veel gebeurtenissen aanwezig in het boek,daardoor is het wel wat logischer dat ze in drie delen het boek verfilmen.
Als niet kenner van de serie is het boek persoonlijk wat minder, het zorgde er ook niet echt voor dat ik helemaal enthousiast werd over de serie. Het begin was persoonlijk meer verwarrender omdat ik niks van LOTR wist.
Het boek was wel leuk om te lezen, maar minder omdat ik de serie niet kende.
Ik geef het boek 2.5/5 sterren. | 0neg
|
Het zal vast en zeker een mooi verhaal zijn. Maar de schrijfstijl is voor mij teveel van de hak op de tak en teveel afwijken van de kern waardoor ik het onprettig lezen vond. | 0neg
|
In 1540 wordt het dorp van de jonge Matthias Tannhauser geplunderd door de Ottomanen. Hierbij worden zowel zijn moeder alsook zijn twee jongere zusjes voor zijn ogen gedood. Zelf wordt hij meegevoerd door de plunderaars. Nadat hij moslim is geworden en jaren heeft meegevochten in de Ottomaanse strijdkrachten (wat verder niet in het boek beschreven wordt) is hij een vrij man en een handelaar.
Inmiddels staan de Ottomanen op het punt om Malta te belegeren en de grootmeester van de Orde van de Hospitaalridders (De Orde van Malta), La Valetta, wil Matthias aan zijn zijde omdat niemand anders zoveel van de Turken af weet als hij. Matthias heeft hier echter geen zin in, totdat de Franse gravin Carla La Penautier hem benadert en een voorstel doet die hij niet kan weigeren. Hierdoor beland hij alsnog op Malta tijdens de beroemde belegering van 1565.
De gevechten en omstandigheden op Malta worden echt zo getrouw als maar mogelijk beschreven door de auteur (de lijklucht en verrotting kun je bijna ruiken).
Helaas lukt het de auteur niet om de lezer echt mee te laten leven met de personages en wordt je als lezer niet meegesleurd in het verhaal. Mocht het je lukken om de introductie door te komen (pak hem beet de eerste 200 blz.) dan is het daarna wel iets beter. Echter ook dan heb je nog last van intermezzo's die mijn inziens makkelijk weggelaten hadden kunnen worden omdat ze niets aan het verhaal toevoegen en alleen maar als opvulling dienen.
Al met al ben ik blij dat het me gelukt is om dit boek uit te lezen. Het liefst zou ik 2 en een halve ster geven maar dat kan niet. Dus vandaar twee sterren. | 0neg
|
De Hindoestaanse Lakshmi Kanhai is als kind met haar moeder uit Suriname naar Nederland gekomen. Ze leiden een teruggetrokken bestaan en leren uit boeken hoe te leven en te praten. Vooral het verzameld werk van Bordewijk is hen lief. Het verhaal begint als Lakshmi, dertig jaar en psychotherapeut, in het Mauritshuis rust zoekt bij Vermeers schilderij ‘Meisje met de parel’. Daar ontmoet ze een oudere man, Hans, een vage figuur met wie ze een onstuimige relatie krijgt. Ze raakt zwanger, krijgt een kind, Hans vertrekt naar Suriname en ontmoet daar Lakshmi’s vader en halfzus. Na een aantal jaar bezoekt Lakshmi hen en het boek culmineert in de ontmoeting met haar vader.
Het verhaal is weinig boeiend door de oppervlakkigheid van de personages en de vele thema’s die Ellen Ombre in haar boek heeft willen stoppen. De Surinaamse emigratie naar Nederland, het zoeken naar een eigen identiteit van een Hindoestaanse jonge vrouw, gemankeerde vader- en moederliefde, de Nederlandse politiek, Wilders, de Surinaamse politiek, de decembermoorden. Op zichzelf interessante thema’s, maar deze opsomming is nog niet eens volledig en de samenhang in Erfgoed vaak gekunsteld. De personages worden gebruikt om een mening weer te geven, tot leven komen ze niet. Wat ook niet helpt is dat ze op dezelfde toon in een hoogdravend soort Nederlands praten. Voor lezers die interesse hebben in deze thematiek kan het boek interessant zijn, maar als literair werk krijgt het niet meer dan één magere ster.
Ombre valt vaak in herhaling. Emoties worden eerst beschreven, vervolgens herhaald in dialoog en tot slot nog een keer samengevat. Belangrijke momenten krijgen echter slechts terloops ruimte en zo ontneemt Ombre je als lezer de gelegenheid je in te leven. Een voorbeeld is de manier waarop Ombre beschrijft dat Lakshmi zwanger is. Als lezer ga je mee in haar gedachten, maar je weet pas wat er aan de hand is als ze het uitspreekt tegen haar moeder.
"Wat de ontmoeting met Hans teweegbracht kon ik niet anders dan voor mezelf houden. Alledaagse gedachten verzonken in het niets. (…) De misselijkheid die ’s ochtends kwam opzetten bracht ik in verband met mijn hunkering. (…) Ik voelde me landerig, duizelig, en overwoog maar weer eens naar de dokter te gaan."
Dan, op een ochtend voelt Lakshmi zich opeens doodziek. Ze gaat op haar bed liggen en haar moeder vraagt wat er is: "Sinds een paar dagen had ik zekerheid en ik kon haar niet langer in het ongewisse laten. Het kwam er hortend uit: ‘Ik… Ik ben zwanger.'" Het zorgt voor een lezer die terugbladert in het boek, zoekend naar het moment waarop het hoofdpersonage zich realiseert dat ze zwanger is en zoekend naar het gevoel dat dit haar geeft. Ombre vertelt het niet. Wel lees je allerlei alledaagse gedachten van Lakshmi, maar het bezoek aan de dokter wordt overgeslagen.
Het verhaal werkt toe naar een climax, de ontmoeting van Lakshmi met haar vader. Ook hier worden de emoties omschreven en zijn ze voor de lezer weinig invoelbaar:
"Het familiegevoel liet verstek gaan; er was geen verklaring voor te vinden. Bloedverwantschap is geen bindmiddel, bleek. Zeven dagen trok ik met hen op, de vader, de halfzuster Vera en Hans, die geen bloed was, maar als vader van ons kind verwant. En ik kon niet wachten ze achter te laten waar ze waren, om op adem te komen, thuis bij mijn moeder bij wie ik hoorde, en bij mijn dochter voor wie ik moest zorgen. Ik wilde naar huis. Ik wilde schuilen."
Erfgoed is een overvol boek, waarin geen enkel thema tot zijn recht komt. | 0neg
|
Het leek zo veelbelovend; een seculair land bij uitstek als Frankrijk dat door democratische verkiezingen, bijna overnacht een Europese Islamitische staat wordt, met alle gevolgen van dien voor de dhimmi’s die er nog leven.
Toch heeft Houellebecq niet aan min verwachtingen kunnen voldoen. Het vertelt vooral het verhaal van een professor in de Franse literatuurwetenschappen die de gevolgen ervaart als heiden wanneer zijn universiteit opeens een Islamitische universiteit wordt. Het boek staat bol van de literatuurwetenschappelijke weetjes, vooral over Huysmans, waarvan de hoofdpersoon een expert is, maar ze doen vaak niet ter zake. Verder duurt het zo lang voor het verhaal op gang komt, dat ik bijna het boek niet uitgelezen lans de kant had gelegd.
Het Islamitische probleem dat het land overstelpt en die we zien door de ogen van iemand die vooral atheïstisch is, wel met een Katholieke achtergrond, wordt vrij stiefmoederlijk behandeld… Sommige dingen lijken dan weer ietwat ongeloofwaardig, zoals de sommen die uitbetaald worden aan de moslimgeleerden en de “heidense” geleerden die verwijderd werden.
Als je het mij vraagt dus een gemiste kans. | 0neg
|
Sommige delen waren erg boeiend, en andere delen waren saai en had ik vaak de neiging om het boek weg te leggen.
Daarbij kon ik niet echt een verhaallijn ontdekken of waar het verhaal naar toe zou leiden. het enige wat leest is het gemis en verdriet van de hoofdpersonage Paul, het niet vertrouwen van buitenlanders..en het open einde, want een echt einde heeft het boek niet, dus dat roept ook weer vragen op..
Het is absoluut geen slecht boek, maar het gaf op mij een deprimerend gevoel.. Je moet ervan houden… | 0neg
|
Alles wat je kunt bedenken bij een verhaal uit de Tweede Wereldoorlog heeft Simone van der Vlugt in haar historische roman verweven; Katja’s broers zitten in het verzet, haar schoonfamilie is lid van de NSB, haar beste vriendin is Joods. Haar man Daniel wordt opgepakt als hij samen met andere artsen een protestbrief schrijft. Het maakt het leven voor Katja niet makkelijk en de keuzes die ze moet maken om de oorlog te overleven; wel of niet onderduikers helpen, wel of geen relaties aanknopen met Duitse officieren? Met Katja als hoofdpersoon laat Simone van der Vlugt de lezer inzien dat het allemaal niet zo eenvoudig was in de Tweede Wereldoorlog.
Maar dat is het dan ook wel, want de roman is toch met een zeker gemak te lezen. De karakters zijn oppervlakkig. Er zijn scenes die een zekere spanning hebben, maar van een gewaardeerd thrillerschrijfster had ik toch een sterkere spanningsboog voor de hele roman verwacht. Nu zijn vooral de historische feiten verwerkt in het boek, hoe goed en nauwkeurig ook het is wat mij betreft niet voldoende voor een goede historische roman. Hoewel ik moet nageven dat Simone van der Vlugt op een laagdrempelige manier kan vertellen over de geschiedenis van Rotterdam. De lege stad verwijst veel meer naar wie er zijn verdwenen in de loop van de oorlogsjaren, dan na de kaalslag van het bombardement en dat blijft toch aangrijpend. | 0neg
|
Na meer dan 300 bladzijdes worstelen heb ik moeten toegeven, de handdoek in de ring moeten gooien. Het opgegeven. Onder ogen moeten zien dat dit boek en ik nooit vrienden zullen worden. Dat deze serie waar ik al zoveel goeds over gehoord heb helaas niet voor mij is weggelegd. Daar baal ik eerlijk gezegd wel van, maar gevoelens liegen niet en de gevoelens, of beter gezegd de afwezigheid van gevoelens bij het lezen van dit boek, spreken helaas boekdelen!
Mijn verwachtingen waren van tevoren al niet al te hoog. Ik ging er in met het idee dat Gabrielle een soort romannetje was, dat toevallig over vampiers ging. Niet een of ander denderend en meeslepend verhaal. Gewoon heerlijk vermaak voor een paar uurtjes, om vervolgens weer gauw te vergeten waar het over ging. Zelfs daar voldeed dit verhaal echter niet aan...
Ik voelde namelijk helemaal niets tijdens het lezen van Gabrielle. Niet een hart dat sneller ging kloppen op spannende momenten. Geen lach die opborrelde bij grappige momenten en geen heerlijk zwijmelgevoel bij romantische momenten. Het leek wel of een zwart gat al mijn gevoelens had opgeslokt en alleen een vaag gevoel van verveling was overgebleven en de pagina's telde totdat ik dit boek uit had en een nieuw boek kon beginnen. Niet iets dat me vaak overkomt, gelukkig. Hierdoor werd het lezen van dit boek als het ware een beproeving. Waardoor het kwam? Geen flauw idee...
Nou ja, misschien toch wel een beetje. De wijze waarop Lara Adrian vampiers en hun gekozen vrouwen weergaf lag me niet echt. In Gabrielle zijn vampiers echt een soort monsters, die voorzichtig moeten zijn om niet aan hun bloeddorst ten onder te gaan. Ze doden en geven niet echt om mensen, behalve als lekker snackje en bedwarmer. Tenzij het natuurlijk om een stamvrouw gaat! Zodra de moedervlek wordt ontdekt moeten de vrouwen opeens ten alle tijden beschermd worden, zodat er een verbintenis met een vampier kan worden aangegaan en nageslacht voort kan worden gebracht.
Uhm in welke tijd leven we hier? Ik vond het dan ook een beetje verbazingwekkend dat de hoofdpersoon in kwestie zich net zo volgzaam opstelt, totaal geen pit had en heel afhankelijk van Lucan werd. De typische deerne in nood... Als ik iets niet uit kan staan is het dat wel! Daarnaast leek het haast vanzelfsprekend dat we qua vrouwenrechten en plichten weer terug waren in de Middeleeuwen. Vrouwen blijven thuis, doen wat de man zegt en zorgen voor de kinderen, eten en het huishouden. Als moderne vrouw laat jij je toch niet zo behandelen?
Conclusie
Gabrielle en ik boterden niet. Het verhaal deed me niets en de manier waarop vampiers werden beschreven en de rol die vrouwen hadden in deze wereld gingen tegen mijn principes in. Hierdoor had ik nog meer moeite om door te blijven lezen. Het hielp ook niet dat de vampiers echte monsters waren, zonder mededogen en geen enkele vrouw enige pit vertoonde. Enige vorm van emancipatie was dan ook ver te zoeken en vooral dat laatste stelde me teleur...
Deze recensie verscheen als eerste op CarpeLibra.nl | 0neg
|
Unclean Spirits is niet het enige boek dat goden uit mythologieën over de hele wereld bevat en een menselijke hoofdpersoon heeft die intensief met hen te maken krijgt. Een belangrijk verschil met die andere boeken is echter dat dit boek de plank volledig misslaat ondanks het veelbelovende bronnenmateriaal en in plaats van een intrigerend verhaal een verwarrende brei van absurdisme neerzet.
Het boek begint explosief – letterlijk – en trekt meteen de aandacht. Als je echter denkt dat je daarna in een achtbaan van actie belandt, word je snel teleurgesteld. De spanning ebt gauw weg, net als de interesse van de lezer. In plaats van dat je ín de achtbaan zit, word je erachteraan meegesleurd door de gebeurtenissen heen. Er gebeurt veel in korte tijd en toch slaagt het verhaal erin om bij vlagen erg langdradig te zijn. Je volledige aandacht is vereist bij de tekst om alles goed te kunnen bijbenen, maar tegelijkertijd heb je het gevoel dat je hele delen kan overslaan zonder belangrijke informatie of dialogen te hebben gemist. De talloze tegenstrijdigheden werken mee aan het desoriënterende gevoel dat je krijgt bij het lezen.
Het verhaal is daarnaast erg vulgair en probeert de lezer te choqueren waar mogelijk. Dat lukt, al dient het verder geen enkel doel. Als lezer voel je je daardoor niet serieus genomen en blader je liever wat bladzijdes verder dan weer de zoveelste ongemakkelijke, onnodige scène te moeten doorstaan. Een diepere laag tussen de regels door zal de lezer niet vinden, aangezien er geen duidelijke thema’s of boodschappen te vinden zijn. Of zelfs een daadwerkelijk plot.
Het enige wat het verhaal soms iets interessanter maakt zijn de mooie beschrijvingen en zinnen die hier en daar zijn verspreid door het boek. Hieruit blijkt dat de auteur wel degelijk kan schrijven, maar het om de een of andere frustrerende reden niet altijd laat zien in zijn werk. Zijn focus lijkt meer op de shockfactor gericht te zijn dan de vertelwijze en zelfs de mooie zinnen zijn niet consistent door het boek te vinden. Dit pluspuntje is dan ook niet genoeg om de vele tekortkomingen goed te praten.
“To be the cause of strife. And chaos. To be the rock in the stream that diverts the waters – diverts them always in an unexpected way. Water runs to strange places. If all of life did as you chose, if everything fell to a plan, what fun would that be? It would be no fun at all, and then his smile would truly go.”
Unclean Spirits is simpelweg geen goed verhaal. Het is ambitieus in het gebruik van goden uit verschillende religies en mythologieën en het is duidelijk dat de schrijver enigszins de moeite heeft gedaan om zijn warrige verhaal in een mooie vorm te gieten. Desondanks voelt het boek aan als een heksenketel waarin allerlei elementen op goed geluk bij elkaar zijn gegooid en de samenhang ver te zoeken is. De plot, als die er al echt is, is moeilijk te onderscheiden tussen de absurdistische taferelen die zich afspelen elke paar bladzijden. Het boek is verwarrend, langdradig en wanneer je eindelijk de laatste pagina leest (als je al zover hebt weten te komen zonder af te haken) vraag je je af hoe je de verloren leestijd weer terug kan krijgen. | 0neg
|
Wat jammer,dat verhaal van de hak op de tak springt.
En een moeizaam verhaal.Zo is er een hoofdstuk, bijna aan het eind van het boek, dat gaat over de Moeder van deze man( Beddenverkoper,en andere beroepen.)
Nee, het is geen doorlopend verhaal. Jammer. | 0neg
|
Als een seriemoordenaar zijn slachtoffers op afschuwelijke wijze om het leven brengt wordt Suzan op de zaak gezet. De moordenaar ontziet niemand. Dan ontmoet zij een jongeman die vertelt meer te weten. Suzan voelt zich op een bijzondere manier tot hem aangetrokken.
Wat volgt is een verhaal vol bizarre wendingen en een andere wereld die te bereiken is via een portaal. Suzan komt in een oorlog terecht. Een oorlog die het einde kan betekenen van beide werelden.
Het verhaal begint als een heerlijk thriller en zit daar ook goed in elkaar. Er komen wereldvreemde elementen naar voren, maar ook deze voelen logisch aan en nemen je mee het verhaal in.
Dat verandert als Suzan de andere wereld bestreedt. Hier wordt het een onlogisch, chaotisch en ongeloofwaardig verhaal.
Er waren meerdere zaken die niet klopten. Een voorbeeld is dat Suzan een jurk aan heeft die gemaakt is van bladeren, maar later worden er knoopjes opengemaakt. of een ooievaar die zijn voorpoten op de schouder van iemand legt.
De wereld waar Suzan in terecht komt is tot in detail beschreven, mar nog laat het vele vraagtekens achter. Het verhaal voelt daar als een psychedelische trip en voor mij voelde dat niet fijn.
Daar waar het boek zo veelbelovend begon, zo moeilijk was het om verder te lezen. | 0neg
|
Het is moeilijk om erotiek en romantiek tot een goed geheel samen laten smelten. Het een lijkt het ander ook enigszins uit te sluiten. Want, zeg maar eerlijk, hebben we in detail kunnen lezen hoe Jane Eyre met Mr. Rochester heeft liggen rollebollen? Of wat de exacte afmetingen zijn geweest van het ‘geerecteerde’ lid van Heatcliff? En had die informatie wezenlijk bijgedragen aan de schoonheid en romantiek van het verhaal? Zijn we intiem deelgenoot geweest van hijgen, schreeuwen en klaarkomen van Scarlett O’Hara in de armen van Rhett Butler? Niet dus. Geen denken aan. En hebben we iets gemist? Niet dus. Ook zonder dat was er volop romantiek, op elke bladzijde, in mooie zinnen, woorden en scènes die geen behoefte hebben aan plastische omschrijvingen van fysieke topprestaties tussen de lakens.
Ik weet het, mijn vergelijking loopt krom, enerzijds de grootste werken van de wereldliteratuur anderzijds pogingen om erotiek met romantiek te mengen tot een, laten we zeggen, wat meer beschrijvend leesbaar geheel. Toch kan ik mij best voorstellen dat het soms leuk kan zijn een boek te lezen waarbij weinig ruimte aan de verbeelding van de lezer wordt overgelaten. Al die jonge goden in de boeken van Sylvia Day, allemaal minstens 1,95 meter lang, waanzinnig gespierd, dikke bossen lang haar, sensuele lippen, prachtige neus, type Viking die ook een wat gezette dame moeiteloos over hun schouder slingeren, hoeveel leuker kan het nog worden? Antwoord: veel leuker. Want het verhaal is mager en saai, de seks voorspelbaar en zonder ruimte om de lezer zelf te laten fantaseren, personages dun als papier en ongeloofwaardig.
In Nachtelijk vuur, het vervolg op Nachtelijke ontmoeting (er speelt zich ook het een en ander overdag af), ontmoeten we weer Aidan en Lyssa en maken we kennis met Connor en Stacey en haar zoontje Justin. Waar de relatie tussen de eerste twee in het voorgaande deel nog iets van diepgang (en een soort liefdesgevoel) had door het sterk beschermende karakter van Aidan, is het bij Connor en Stacey puur seks en lust. Daarbij zijn details als elkaar een beetje leren kennen, iets met elkaar delen of iets over elkaar weten, volledig achterwege gelaten. Wat overblijft is de verzengende hitte van voortdurende begeerte. Hmmm. Wanneer zoon Justin in groot gevaar verkeert en Connor een dappere reddingsactie op touw zet, komt er voor het eerst enige diepgang en emotie in de relatie tussen Stacey en Connor.
De hoofdlijn van het verhaal borduurt voort op de basis van het eerste deel, activiteiten van de Beschermers, afkomstig uit een parallelle wereld, met als taak de Dromers (mensen) te beschermen tegen de Nachtmerries. De Beschermers en de Oudsten zijn op zoek naar De Sleutel die het bestaan van de wereld bedreigt. In het tweede deel komen er nieuwe wezens bij, hybrides, bloeddorstig en gevaarlijk en een wat warrige uitbreiding van de verhaallijn. Wat in het eerste deel nog enigszins verrassend en nieuw is, blijft in het tweede deel meer van hetzelfde en dat is op zijn zachtst gezegd niet echt boeiend. In combinatie met de overvloed aan seks – wanneer men alle expliciete seksscènes zal schrappen, blijft er amper een derde van het boek over – en een irritant Jip en Janneke taaltje, weet Nachtelijk vuur niets nieuws te brengen in de wereld van de al zo zwaar beproefde erotische romantiek. | 0neg
|
Het zal misschien aan mij liggen maar ik vond hem niet zo geweldig. Ik vond het een verwarrend verhaal met heeeeeeeeel veel personages die ook nog eens bijnamen hadden en dan zie ik door de bomen het bos niet meer. Zowat ieder hoofdstuk had ik zoiets van: wie was dat ook al weer. Echt spannend vond ik het ook niet, het was eigenlijk meer een politiedetective dan een thriller. | 0neg
|
Tegen mijn verwachting toch een goed boek. Het geeft mooi de discriminatie weer in Nederland. Niet alleen hoe Nederlanders tegen allochtonen aankijken. Maar ook de culturen onderling met elkaar omgaan en over elkaar praten. | 0neg
|
Vrouw verliest haar partner terwijl hij met een vriend weg is met een kanotocht.
Over wanhoop/ strijd en toch verder moeten. Boek over verdriet maar vooral over gedachten en gevoelens. Mooi boek. (niet meer en niet minder) | 0neg
|
Commissaris Montalbano heeft voor vrienden een huis gehuurd aan zee om de vakantie door te brengen. Op een dag verdwijnt hun zoontje onder het huis, waarna men ontdekt dat er nog een verdieping begraven zit in het zand. Die verdieping had niet aan huis gebouwd mogen worden, maar Camilleri legt uit dat dit soort praktijken normaal is op Sicilië. De verdieping wordt toch gebouwd, waarna later hiervoor legalisering wordt aangevraagd. In het onderste deel van het huis wordt een kist gevonden met daarin het lijk van een jonge vrouw die zes jaar geleden verdwenen was. Zuchtend onder de hitte en vaak gekleed in niet meer dan een onderbroek of zwemkleding probeert Montalbano te achterhalen wat er destijds gebeurd is.
De boeken van Camilleri vallen op door de humor die hij erin stopt. Humor is afhankelijk van je persoonlijke smaak. Als je van de stijl van Camilleri houdt dan kun je dit boek surrealistisch noemen. Zo niet, dan is het één en al flauwe meligheid. Een receptionist bij de politie die allerlei taalfouten zoals optelefoneren maakt. Een dokter die Montalbano toestaat niet meer dan vijf vragen te stellen over het lijk dat gevonden is. Een verdachte die tijdens het verhoor opeens zwijgt en alleen nog maar in gebarentaal vragen beantwoordt. Een officier van justitie die wordt wijsgemaakt dat het slachtoffer een prachtige tweelingzus heeft in de hoop dat hij de ouders op de hoogte gaat stellen van de vondst van het lijk (en hoe dat uitpakt is zo mogelijk nog absurder). Nogmaals, je moet ervan houden. Het werkt in ieder geval niet op míjn lachspieren.
Camilleri heeft een klucht gemaakt van Verstikkende zomerhitte. Er is geen andere omschrijving te bedenken van de manier waarop de personages met elkaar omgaan en de dwaze leugens die ze elkaar vertellen.
Het verhaal op zich is ook niet goed te noemen. Behalve het onderzoek heeft Camilleri ook een subverhaal toegevoegd over een dodelijk ongeval op een bouwplaats. Montalbano gaat zich hier ook in verdiepen zonder dat het goed afgehandeld wordt. Dat geldt ook voor het hoofdverhaal. Als je het boek bijna uithebt, moet er nog een ontknoping komen en weet je dat er helemaal geen ruimte meer is om het een en ander af te ronden. Dat gebeurt dan ook niet. Ik heb zelden zon abrupt einde gelezen als in Verstikkende zomerhitte.
De onzin houdt niet op bij de inhoud, ook de omslag kan er wat van. Bloedstollend spannend? Literaire thriller? Montalbano een man van vlees en bloed? Zeker is dat de teksten op de omslag, net als de inhoud van het boek, met een flinke korrel zout moeten worden genomen. | 0neg
|
Met de auteursnaam Francis op het omslag, weet je dat je een thriller te pakken hebt waarin paarden een belangrijke rol spelen. Dat was zo bij de boeken van Dick Francis, die in 2010 overleed, en dat is hetzelfde bij de boeken van zijn zoon Felix Francis, die het stokje van hem heeft overgenomen, en die nu komt met zijn vierde zelfstandige thriller.
De paardenwereld dus. Om precies te zijn, de Britse racepaardenwereld. In Beschadigd maken we kennis met Jeff Hinkley. Als detective voor de British Horseracing Authority heeft hij een uitstekende positie om de wereld van paardenraces te beschrijven: hij staat er middenin, maar hoort er tegelijk ook niet echt bij. De BHA heeft als taak om dopinggevallen, matchfixing en andere onfrisse zaken te voorkomen, in een sport waar voor miljoenen gegokt wordt op het snelste paard van de race.
Francis schrijft vlot, met soms wel hele korte zinnetjes, en mag graag nogal abrupt het verhaal een nieuwe wending geven. Dat begint al meteen in het eerste hoofdstuk, als Jeff een ex-paardentrainer volgt die van het ene op het andere moment een bookmaker neersteekt. Het is volstrekt onduidelijk welk motief er achter de actie van de ex-trainer zit, maar men vermoedt dat het iets te maken heeft met het feit dat de paarden van de man doping in hun bloed hadden. De man heeft altijd volgehouden onterecht beschuldigd te zijn. Is hij nu doorgedraaid?
Nog voordat het onderzoek goed en wel begint, neemt het verhaal een wending: er komt een anonieme chantagebrief binnen bij de BHA. De chanteur wil geld zien, en dreigt de races te verstoren met dopingschandalen, waardoor de rensport vernietigd zal worden. Wie zit er achter deze brief? En is er een link met de ex-trainer? Jeff gaat undercover en begint aan een jacht op de chanteur.
Intussen heeft hij het druk met privé-zaken. Hij twijfelt over zijn relatie en vraag zich af of hij, nu hij dertig is, misschien een midlife crisis heeft. Ook maakt hij zich zorgen om zijn zus, die net te horen heeft gekregen dat ze kanker heeft, en daar bovenop vraagt zijn zwager of hij kan helpen om de naam van zijn neefje te zuiveren, die beschuldigd wordt van het bezit van drugs.
Het plot wisselt vlot tussen de verschillende lijntjes. Hoewel Jeffs privébeslommeringen best een aardig verhaaltje opleveren, voegen ze maar weinig toe aan het grote geheel. Het lijkt vooral een poging om hoofdpersoon wat achtergrond te geven – een poging die maar deels slaagt. Het blijft allemaal wat aan de oppervlakte, ook door de soms houterige schrijfstijl in eerste persoon; Jeff is de ik-persoon en toevoegingen als ‘ik zuchtte’ en ‘ik schudde mijn hoofd’ maken de zinnen met regelmaat wat hakkelig.
De ontknoping van het hoofdverhaal, uiteindelijk, komt ook weer abrupt. In de laatste dertig pagina’s komt duidelijk het eindspel op gang, en als dan duidelijk is wie de chanteur is, volgt slechts nog één pagina. De lezer blijft wat verbouwereerd achter, met behoefte aan een epiloog, aan een afronding, want deze ontknoping komt eigenlijk een beetje uit de lucht vallen.
Felix Francis weet een vlot verhaal neer te zetten, maar zowel plotwendingen als schrijfstijl zijn niet helemaal soepel. Evengoed biedt hij een aardig kijkje in de wereld van de paardenraces; dat is hij aan de familienaam verplicht, en dat doet hij goed. | 0neg
|
Charlo Torp heeft het helemaal verknald door het gokken. Hij heeft zijn vrouw verloren en ook de liefde van zijn dochter. Dan komt hij op het idee om met de roofmoord op Harriet Krohn zijn problemen op te lossen, en de liefde van zijn dochter terug te winnen. Met de aankoop van een paard voor zijn dochter, en het werk wat hij op de manege doet, lukt dit. Hij hoopt erop dat de misdaad verjaard en hij uiteindelijk niet gevonden wordt. Maar blijkt niet het geval te zijn. Charlo Torp probeert nog allerlei uitvluchten maar na een relatief kort verhoor bekend hij toch de roofmoord.
Ondanks het feit dat ik sympathie kreeg voor Carlo Torp, die bovendien lijdt aan MS, is het wel zo dat hij toch die roofmoord gepleegd heeft.
Deze psychologische misdaadroman is niet het beste werk van Karin Fossum. Maar de benadering om het verhaal eens vanuit het gezichtspunt van de dader te beschrijven is wel origineel en goed uitgewerkt. | 0neg
|
Stoner is een boek dat buiten mijn favoriete genres valt maar ik
ben het gaan lezen omdat er veel mensen erg enthousiast over waren.
Ik deel die mening juist niet want voor mij zaten er hoofdstukken
tussen waar ik me echt doorheen heb moeten worstelen wat mijn
leesplezier niet ten goede kwam. Normaal leg ik een boek weg als
het me niet aanpreekt maar omdat er ook hele mooie hoofdstukken
tussen zaten ben ik het toch blijven lezen. | 0neg
|
Hoewel ik me goed kan voorstellen dat veel mensen dit boek leuk vinden, vond ik het maar matig. Het leest heel vlot, de hoofdpersoon vond ik eigenlijk zeer irritant, maar hij zorgde er dan wel weer voor dat ik doorlas, want ik wilde wel weten hoe het verhaal zich verder zou ontwikkelen.
De manier waarop vele Nederlanders met allochtonen omgaan wordt wel heel treffend neergezet, eigenlijk iets om je voor te schamen. | 0neg
|
De fatale toewijding van verdachte X vertelt het verhaal van Yasuko, een vrouw wie haar ex-man vermoord, en Ishigami, haar buurman. Een grote rol speelt ook een studiegenoot van Ishigami, professor Yakuwa.
Dit is mijn eerste Japanse thriller, ik was enthousiast geraakt door de quotes: ""de Japanse thriller sensatie" en de "Japanse Stieg Larsson". Helaas heb ik moeten constateren dat mijn verwachtingen iets te hoog waren. Het boek miste spanning in mijn ogen, het verhaal kabbelde zeker op de helft van het boek maar een beetje voort.
Een grote rol in het boek speelt de gedachtengang van de studievriend van Ishagami, maar dat is allemaal niet erg duidelijk en leidt tot onbegrijpelijke acties, die pas op het einde van het boek duidelijk worden.
Ik vind het boek ook meer een detective, dan een thriller. Geen idee of het boek typisch Japans is, wel is de omgangsvormen van de mensen veel respectvoller. De rangen en standen spelen een grotere rol, als in boeken uit andere landen. Het is wel een typische Japanse thriller, denk ik, want dit is de eerste die ik lees. In ieder geval is het boek niet te vergelijken met thrillers uit andere landen.
Ik geef het boek 2 sterren, omdat het niet aan mijn verwachtingen voldeed. | 0neg
|
Jack heeft een nieuwe baan en reist samen met zijn baas Barend de hele wereld over.
Er worden heel wat zakelijke deals gesloten.
Op een gegeven moment gaat dit helemaal fout en wordt de schuld in Jack zijn schoenen geschoven door Barend.
Jack wordt hierzo boos over dat hij een plan maakt om zijn baas te laten verdwijnen, hij roept daarbij de hulp in van zijn broer Tom.
De schrijfstijl is op zich goed, alleen zijn de zinnen wat te lang.
Ook is er teveel informatie die echt niet nodig is.
Er mag wat mij betreft ook wel iets minder seks in.
Het is geen roman maar een echte triller vindt ik het ook niet.
Het verhaal wordt groten deels vanuit Jack geschreven.
Ik geef het boek 2 sterren en ik ga van deze schrijver niets meer lezen. | 0neg
|
Net niet.
Ik las De au pair, het onlangs verschenen debuut van Maartje Fleur.
Caroline, die haar oude leventje achter zich laat, gaat samenwonen met Arthur, waarin ze de man van haar dromen denkt te hebben gevonden. Een vermiste au pair, wiens lichaam later levenloos wordt aangetroffen, en Arthur wordt verdacht van moord. Ineens lijkt Caroline's leventje te veranderen in een ware nachtmerrie en is niets meer wat het lijkt.
Met veel plezier begon ik in dit boek te lezen. Een boek waarvan je in eerste instantie zou denken, afgaande op de cover, dat het zich in de zomer afspeelt, dit is echter niet het geval, want het speelt zich af in de herfst en winter, dus de cover vind ik niet echt goed gekozen. Ook de karakters komen bij mij allemaal vrij kil, koel en niet overtuigend over.
Maartje schrijft wel met een vlotte pen, maar vaak had ik momenten van of ik het allemaal al eens eerder gelezen had en mistte ook zeker de nodige spanning, die op het einde nog enigszins goed wordt gemaakt. Er zaten ook wat dingen in het boek die mij irriteerden, zoals de Spaanse zinnen, die wat mij betreft achterwege gelaten hadden mogen worden en de vaak gebruikte verklein-woordjes. Ik denk dat het boek meer een vrouwelijk dan mannelijk publiek aan zal spreken. Voor mij had het boek het allemaal net niet. | 0neg
|
Al is het boek vlot/leuk geschreven, ik kan het boek niet meer sterren geven. Vooral doordat het realistische is, het zal je dochter maar zijn, daardoor kon ik niet van het boek genieten. Ik ben wel erg benieuwd naar het volgende boek van Chinouk Thijssen. | 0neg
|
Giulio Leoni (Rome, 1952) studeerde af in kunst en literatuur, met als specialisatie poëzie. Na zijn studie werkte hij bij de afdeling personeelszaken, van een grote Italiaanse overheidsinstelling. De banden met zijn grote passie poëzie, weet hij in deze periode te behouden, door leiding te geven aan het poëzietijdschrift Simbola. Na een aantal jaren verlaat hij het ambtenaarsleven en begint hij met het schrijven van romans. Het grote succes komt met het eerste deel van zijn misdaadtrilogie met als hoofdpersoon Dante Alighieri. Dit boek is in Nederland uitgegeven als De Mozaïekmoorden. Het zojuist verschenen De Kruistocht van de Duisternis is het laatste boek van deze reeks.
Hoofdpersoon Dante Alighieri wordt in De Kruistocht van de Duisternis als gezant van Florence naar Rome gestuurd. Zijn onderhandelingen met paus Bonifatius worden al gauw vergeten, als hij ooggetuige is van de vondst van een verminkte vrouw. Omdat het slachtoffer een eenvoudige prostituee is, zien de ordehandhavers uit Rome, geen noodzaak tot een onderzoek. Dante ziet zich hierdoor gedwongen om zelf voor het recht op te komen. Zijn onderzoek wordt op de achtergrond geschoven, als hij betrokken raakt bij de voorbereidingen van een nieuwe kruistocht tegen de Arabieren. De mysterieuze vondst van het (ongeschonden) lichaam van de honderden jaren eerder gestorven vrouwelijke paus Johanna, leidt hem nog verder af, van het voornemen de moordenaar te vinden.
De Kruistocht van de Duisternis is een lastig boek om te lezen. Het is warrig en weet niet te kiezen tussen de vele verhaallijnen. De ene keer lijkt de moord op de prostituees de rode draad, dan weer de vondst van de vrouwelijke paus of de aankomende kruistocht. Als uiteindelijk blijkt dat alles met elkaar te maken heeft, is dit zo ver gezocht dat het gewoon lachwekkend wordt. De uitwerking van de diverse karakters, laat ook duidelijk te wensen over. Dante is bijvoorbeeld een onsympathieke geilaard, met een erg hoge dunk en een klein lontje. Van enige identificatie, kan hierdoor geen sprake zijn.
Met de vrouwelijke hoofdpersoon, Fiamma Spada, is iets anders aan de hand; binnen een handvol bladzijden verandert zij, van een sterke onafhankelijke vrouw, in een godsdienstwaanzinnige.
De Kruistocht van de Duisternis wordt beschreven als een literaire thriller. Waarschijnlijk is dit predicaat gegeven omdat het verhaal draait om Dante Alighieri, gekend van o.a. De Goddelijke Komedie, of door het vaak hoogdravende taalgebruik. Dit boek maakt het in ieder geval duidelijk dat literair geen synoniem hoeft te zijn van geslaagd.
Het lezen van boeken behoort ontspanning te zijn. Het lezen van dit boek voelde echter aan als de verplichte lectuur van mijn middelbare school. | 0neg
|
Loes den Hollander is het levende bewijs dat een bliksemcarrière ook in de auteurswereld mogelijk is. In 2006 verscheen haar eerste thriller Vrijdag, en die leverde haar meteen succes op. Inmiddels staan er negen thrillers, een roman, twee bundels met korte verhalen en drie novelles achter haar naam. En dan te bedenken dat sedert haar debuut nog maar zes jaar verstreken zijn. Sinds kort ligt haar laatste product voor 2011 op de markt, de thriller Glansrol.
Denise en Irma hebben al geruime tijd een innige vriendschap met elkaar. Beide vrouwen zijn midden dertig en hebben in hun relatief korte leven al heel wat meegemaakt. Irma is opgevoed door haar stiefmoeder nadat haar biologische moeder was overleden. Op zevenjarige leeftijd verdwijnt ook haar vader tijdens een cruise plotseling uit haar leven. Dat tragisch voorval heeft veel impact gehad op haar ontwikkeling. In de liefde wil het ook niet erg vlotten. Als bedrijfsleider in een Grand Café heeft ze het niet zo moeilijk om contact te leggen, en dat gebeurt ook regelmatig. Diverse onstuimige en passionele relaties heeft ze achter de rug, meestal met oudere getrouwde mannen. Even snel als deze mannen in haar leven verschijnen, verdwijnen ze ook weer zonder een spoor achter te laten. Denise probeert via hun innige vriendschap toch steeds meer invloed op Irma’s leven te krijgen wat haar vriendin maar tot een bepaalde grens toelaat. Want daarachter verschuilen zich een aantal donkere geheimen die ook geheim moeten blijven.
Met Glansrol heeft Loes den Hollander een ander soort verhaal geschreven dan we van haar gewend zijn. Voorgaande verhalen kenmerken zich door een stevige en scherp afgelijnde basis waarop de intriges zich ontplooien. In Glansrol vormt het leven van Irma Esfeld de eerder instabiele en soms zelfs 'dwarrelende' basis. Het verhaal is geschreven vanuit de visie van Irma, wier warrig en onvoorspelbaar karakter rustloosheid in het verhaal brengt. Die onrust wordt nog versterkt door de vrij dominante rol van Hummel, een sterke herinnering uit het verleden, die soms de regie dreigt over te nemen. Hiermee dreigt de geloofwaardigheid het onderspit te moeten delven voor de fantasie, en daar heeft de spanning dan weer onder te lijden. Glansrol bevat zo weinig suspens dat men zich terecht de vraag kan stellen of dit boek wel een thriller is: 'psychologische roman' is allicht een betere typering.
Als de uiteindelijke ontknoping ook niet echt een oplossing oplevert, kun je alleen vaststellen dat Loes de lezer gewoon een inkijkje heeft gegeven in het leven van Irma Esfeld, een persoon die door het leven verknipt is geraakt. Dat is te weinig voor een weelderige sterrenregen op een thrillersite. | 0neg
|
Tijdens mijn zwangerschap ben ik begonnen met het lezen van dit boek. Het leest best lekker weg, maar ik kan er weinig diepgang in ontdekken. Een echt opvoedingsboek is het niet. Er wordt ook heel veel herhaalt, waardoor ik sommige stukken zelfs letterlijk 2x gelezen heb..
Het was wel leuk soms wat herkenning te vinden in wat iemand anders ervaren heeft. Fijn om te weten dat iedereen worstelt met het ouderschap.
Grappig, herkenbaar en leest makkelijk weg, maar niet echt een opvoedboek. Dat is mijn korte omschrijving (en tevens herhaling:p) van dit boek. | 0neg
|
Ik vond het verhaal niet sterk. Veel van hetzelfde uit de vorige delen.
Toch vind ik de personages op zich wel leuk. Vooral Gideon. De hoofdstukken die vanuit hem verteld worden vond ik ook een stuk leuker dan de hoofdstukken vanuit Eva.
Ik heb het idee dat er veel meer uit dit verhaal gehaald had kunnen worden, maar dat zal wel in deel 5 aan bod komen.
De ultieme manier om met problemen om te gaan is voor Gideon en Eva het hebben van seks. Dat hebben ze dan ook veelvuldig. In ieder hoofdstuk wel meerdere keren. Daar is het nieuwtje wat mij betreft wel vanaf.
Eva reageert hetzelfde op Gideon als hij naakt voor haar staat als wanneer hij een ei bakt. Dan kan hij net zo goed een ei bakken. Het is een beetje teveel uitgemolken allemaal.
De cover vind ik trouwens wel mooi.
Mijn hele recensie is te lezen op http://leesdan.blogspot.nl/2015/01/bezeten-van-jou-crossfire-4-sylvia-day.html | 0neg
|
‘Blijven jullie lang?’ vraag ik.
‘We moeten dinsdag terug in Edinburgh zijn,’ zegt Ellie, ‘maar we wilden eerst met jullie praten.’ Ze glimlacht en bedekt Alexanders hand met de hare. En dan zie ik voor het eerst de ring met smaragd en diamant aan haar hand.
Mama hapt naar adem, maar papa’s reactie vat mijn gedachten goed samen.
‘Krijg nou wat. Ellie wordt een prinses.’
Eleanor Winters, de zus van Daisy, staat op het punt zich te verloven met de Schotse kroonprins Alexander. Trouwen met de toekomstige koning betekent een leven vol paparazzi. Dat Ellie hier zelf voor heeft gekozen, accepteert Daisy, maar ze wil er niet zelf in meegesleurd worden. Ze is tevreden met haar bijbaantje bij de plaatselijke supermarkt, ondanks dat haar baas vaak tegen haar schreeuwt. Ze is dol op sciencefiction en gaat samen met haar vriendin naar elk event dat je kunt bedenken. Maar buiten de spotlights blijven blijkt lastig. Door een roddel van haar ex-vriendje moet Daisy haar zomer doorbrengen in Schotland, waarvoor ze het vetste scifi-evenement moet afzeggen. In Schotland ontmoet ze Alex’ broertje Seb, de meest begeerde vrijgezel. Door Seb raakt Daisy in het ene na het andere schandaal verwikkeld. Haar vroegere leventje lijkt verder dan ooit van haar verwijderd te zijn.
Royals van Rachel Hawkins lijkt op het eerste gezicht een koninklijk romantisch verhaal vol clichés. Helaas is het ook niet meer dan dat. De hoofdpersoon is in dit geval niet degene die verloofd is met een prins, wat een verfrissende en vernieuwende invalshoek is. Maar de plot daarentegen is erg teleurstellend. Het ene cliché na het andere dient zich aan. Een beetje doorgewinterde lezer kan precies voorspellen hoe situaties eindigen. Daarnaast gebeuren er weinig interessante zaken in de eerste helft van het boek. Hierdoor ben je gauw afgeleid en leg je het boek alweer snel aan de kant. Pas halverwege het boek komt het verhaal op gang, wat erg jammer is.
De schrijfstijl daarentegen is erg vlot en op sommige momenten zelfs grappig. Volledig nutteloze opmerkingen van de vader van Daisy zorgen voor geestige situaties. Daarbij heeft de schrijfster, in tegenstelling tot haar plot, haar personage Daisy goed vormgegeven. Daisy weet wat ze wel en niet wil en maakt een algehele grote ontwikkeling door in het verhaal. Daarnaast zijn de bijpersonages ook goed weergegeven. In soms een enkele zin schetst Hawkins een prachtig beeld van een bijfiguur, waardoor je precies weet met wat voor persoon je te maken hebt. Toch grijpt de schrijfster ook hierbij soms naar standaard personages.
Royals is een boek waarvan er dertien in een dozijn zijn, er zijn weinig vernieuwende elementen in het boek te vinden. Daarnaast zijn veel gebeurtenissen clichématig opgebouwd. Voor de lezer die opzoek is naar een boek dat doordrenkt is van de romantiek en de prinsen, is dit echt een aanrader. Andere lezers kunnen dit boek toch maar beter overslaan. | 0neg
|
Als Patterson gaat samenwerken gaat dat bijna altijd mis, dit keer is geen uitzondering. Het is mij niet gelukt om het uit te lezen, terwijl me dat normaal bij James Patterson geen enkele moeite kost. | 0neg
|
Verloren zoon van Danielle Steel gaat over twee broers die na een lange tijd elkaar weer zien. Tijdens hun jeugd konden ze niet met elkaar overweg. Nu ze volwassen zijn ontstaat er een goede band. Desondanks sluimert er een geheim waardoor de relatie toch op spanning staat. Langzaam aan komt het geheim tot zicht. Het verhaal ontwikkeld traag en is voorspelbaar door de vele herhalingen. | 0neg
|
‘Een vreemde mengeling van aantrekken en afstoten’. Dat roept Nederlands literaire kwajongen op bij een anonieme lezer die op de omslag van Thuis ben je wordt gequoot. En zo is ‘t maar net, met deze gebundelde stukjes van Arnon Grunberg (1971), de alomtegenwoordige voor onlinemedium De Correspondent.
Aandoenlijk is Grunberg als hij vertelt hoe het koekoeksjong op het Joodse nest als puber naar een psychiater wordt gestuurd. Hij heeft zijn orthodoxe opvoeding afgezworen en wil niet meer naar school – dan móet je wel getikt zijn. De schrijver is daarom nog steeds bang om ‘gek’ te worden:
Ook in dit boek vind je stukjes over Grunbergs roemruchte verblijfsperiode in een psychiatrische instelling in Vlaanderen.
Irritant-grappig is hoe de persona ("in het echt ben ik veel aardiger") van de zelfbenoemde schrijver-gigolo in 'Hotelmens' goochelt zijn met relaties. Zo is daar Aaf, die niet wil dat hij over haar schrijft. En R., die kennelijk écht niet wil dat hij over haar schrijft. En Sigrit. En Elayne. En zijn ex waarmee hij nog steeds op vakantie gaat. En de vrouw die mailtjes stuurt dat ze zijn boeken liefst naakt in bed leest. En dan is er nog het appartementje dat nog 't dichtst bij een 'thuis' komt, met de secretaris die de fanmail verwerkt en de werkster die zo graag gebakjes mee-eet. Waar anders kan dat zich bevinden dan in New York, het centrum van de (westerse) wereld?
De kennissen die we tegenkomen zijn meestal de zichzelf feliciterende types uit de kunstwereld - shabby snobs, noemde Scott Fitzgerald ze in zijn beroemde Tender is the night, dat overigens ook over gekte en opscheppers gaat. De berichtjes over toneelstukken die worden opgevoerd, over lezingen voor belangrijke gezelschappen - ’t komt allemaal nogal hol over. En tóch, en tóch, ook al gaat het allemaal niet diep, of misschien wel juist daarom, dit Woody Allen-achtige exhibitionisme lees je met een glimlach. Baron von Münchhausen van Rudolf Erich Raspe, de fantast die op vogels rond de wereld vloog en op doormidden gehakte paarden veldslagen won, was ook een l.., maar ook één van wie je alles wilde weten.
Je weet pas wat je mist als je Hotelkamerverhalen leest van poëziefestivalgoeroe Bas Kwakman, dat ongetwijfeld veel kleinere oplagen zal halen. Hier geen namedropping, maar ervaringen met onbekende en knotsgekke dichters. Geen decadente luxe in New York en Zürich, maar ranzige hotels in Azerbaidjan en Mongolië. En ook nog eens voorzien van melancholische aquarellen van de auteur zelf. Ook een hotelmens, maar dan eentje van het gevoelige soort.
Het is ook weer typisch Grunberg om zich aan Hotelmens van Philip Roth te willen meten, een man met een leven vol drama en een ellendig alcoholistisch bestaan in derderangs hotelkamers. Een anonieme lezer die op de binnenzijde van de omslag wordt geciteerd meent dat Grunbergs waarnemingen ‘in alle opzichten diep de kern raken van ons bewegen in dit leven’. Voor wie ook ‘in alle opzichten’ op Arnons golflengte zit zijn dit aardige stukjes. Zit je dat niet, dan is dit een wel héél gemakkelijk bundeltje. Tweënhalve ster. Afgerond naar boven, want Arnon, ach... | 0neg
|
Ja het is zeker prachtig geschreven, dat kan je wel aan Coonie Palmen overlaten.
Eerder las ik al IM en Wetten van haar. Die kon ik beter waarderen! Het taalgebruik is zonder meer vergelijkbaar, dus zal het in het onderwerp zitten.
Ted Hughes en Sylvia Path, kende ik dan ook totaal niet, dat zal komen omdat ik niet zoveel heb met gedichten (buiten de jaarlijkse Sinterklaasgedichten ;-)).
Het verhaal is vanuit Ted geschreven, zijn liefde voor Sylvia springt er van af, dat zeker. Daarom is het niet zo begrijpelijk dat hij er buitenechtelijke relatie(s) op nahoudt. Of hoort dat bij het artistieke vak van dichter? Zijn vrouw kan er ook absoluut niet tegen, wat uiteindelijk -ik mag dat wel verklappen omdat daar, lees ik achteraf, heel veel over geschreven is - leidt tot de zelfmoord van Sylvia. Dat is dan weer moeilijk te verkroppen voor Ted.
Al met al het soort verhaal wat zich niet in mijn comfort zone bevindt. Wat wel blijft is het mooie taalgebruik van Connie. | 0neg
|
Ik vond het een lastig boek om doorheen te komen. Veel van hetzelfde en het kon me niet meer interesseren op een gegeven moment. Ben gestopt op de helft. Ondanks dat natuurlijk een droevig levensverhaal van deze mensen. | 0neg
|
Jammer, jammer, jammer. Geheel in stijl blijft het begin van deze review ook hangen, net als veel dialogen tussen de verschillende karakters. De weduwe dwaalt grotendeels als een zombie door het boek en dat levert weinig interessante dialogen op. De interactie met haar zoon is nauwelijks boeiender. Na twee keer lezen snapt de lezer heus wel dat ze door de omstandigheden zijn aangedaan. Van de dialogen moet Den Hollander het niet hebben.
Een goede plot verzinnen kan ze daarentegen wel. Het lukt haar om de lezer vrij lang in het ongewisse te laten. Soms lijkt de ene personage de dader te zijn, zijn er twijfels over een ander karakter en blijk je er toch naast te zitten. Tegen het eind van het boek zit er een spannende ontwikkeling in het verhaal, dat een mooi slot zou zijn geweest. De tekst erna leent zich beter voor een epiloog. | 0neg
|
Op de cover staat een erg mooi blauw oog, maar ook het label literaire thriller en erg literair was het niet en spannend ook al niet.
Een vriendengroep die allerlei relaties met elkaar heeft, uit de kast komt, occulte dingen doet, ouders die niet zijn wat ze zijn, zoveel toevalligheden in zo'n kleine groep van mensen is gewoon niet mogelijk. Het boek springt in zeer korte hoofdstukken alle kanten op in de tijd en al staat het duidelijk aangegeven iedere keer, je krijgt geen tijd om goed in het verhaal te komen.
Nee, dit was het niet., hier had ik veel meer van verwacht.
Ik vond het ook jammer dat op de eerste pagina de titel al weggegeven werd. Wacht daar wat langer mee en gebruik het om spanning mee op te bouwen. | 0neg
|
De plaza draait om Rhoda en Daniel, ze ontmoeten elkaar als ze opzoek gaan naar een kind. Ze komen terecht in de ondergrondse gangen van DE PLAZA. Wat er dan gebeurd is vaag en onduidelijk.
Ik miste een echte verhaallijn en weet nu ik het boek uit heb nog steeds niet waar het eigenlijk over ging.
De schrijfstijl is wel prettig en leest lekker weg, maar omdat het verhaal zo vaag is blijft het vreemd en apart. | 0neg
|
Na 110 bladzijdes ben ik gestopt met het lezen van dit boek. De hoofdstukken zijn zeer kort waardoor er voor mij geen diepgang in de verhalen komt en ook de vele personages vind ik niet fijn. Hierdoor pakt het boek mij niet. Normaal vind ik Scandinavische thrillers heerlijk om te lezen, maar deze valt me zwaar tegen. Jammer. | 0neg
|
Dan Brown weet zeker hoe hij twee woorden achter elkaar moet zetten maar helaas is het de uitwerking van het verhaal waar hij het laat afweten. Toegegeven, het onderwerp van De Da Vinci code is iets waar je in geinteresseerd moet zijn, anders word het moelijk om de aandacht er bij te houden. Maar dan nog moet je een balans vinden tussen de thema- lezer en de lezer die gewoon entertainment zoekt. (spanning, actie) Dat is hier duidelijk niet het geval; te veel intelectueel gebabbel, te weing (zinvolle) situaties wat ten koste gaat van het verhaal. Browns drang om ons zijn visie (aangaande het thema- Heilige Graal) duidelijk te maken overheerst. En wat er aan verhaal speelt is op sommige momenten zo knullig en ongeloofwaardig uitgewerkt dat je in lachen uitbarst. Lachen van schaamte welteverstaan, dat een (waarschijnlijk zichzelfrespecterende) schrijver niet vijf minuten langer heeft nagedacht om tot een respectabele oplossing te komen. En zo zijn er nog meer situaties die gekunsteld en geforceerd overkomen. En gaten in de plot zo groot dat je er een vrachtauto doorheen kan rijden. En de plot/ idee/ thema van een boek mag nooit de voortgang van een verhaal vertragen. De lezer sloeg het boek open om geamuseerd te worden niet verveeld met theorie. Helaas is theorie hier oppermachtig aan voortgang.
Eerlijk is eerlijk; het einde is goed, zeer goed maar daar kan je de lezer niet tig-honderd bladzijden op laten wachten. Het maakt veel goed maar er blijft toch een gevoel van tijdverspilling hangen aangaande de rest van het boek. Het einde is goed omdat het de link legt naar Sophie Neveu PERSOONLIJK. En dat is alles waar we in geinteresseerd zijn als lezer; de karakters in het boek, wie ze zijn, hun achtergrond etc. Karakters bepalen de leefbaarheid van een boek en in dit geval hebben ze allemaal de dikte van een A4. (Met uitzondering van Sophie Neveu wiens achtergrond nog enigszins word uitgelegd door het boek heen. alleen daardoor kwam Brown tot het einde zoals het nu is.)
Het is moelijk te begrijpen waarom een boek als De Da Vinci code zo populair is. Oke, het hoeft niet altijd literatuur te zijn en iedereen heeft zijn of haar eigen smaak maar tot slot twee opmerkingen; er zijn zeker betere voorbeelden van dit soort verhalen en twee; er is een grens aan wat als REDELIJK goed verhaal kan worden gezien. Die grens wordt hier zeker niet gehaald. Als lezer hoef je hier geen genoegen mee te nemen; zoek vijf minuten verder en je vindt zekers wat beters.
Wie dit allemaal niet zoveel uitmaakt; prima, de wereld vergaat niet. Maar als lezer zijnde heb je ook een bepaalde intelligentie die vraagt om gestimuleerd te worden. Die intelligentie zal met De Da Vinci code alleen maar teleurgesteld worden. | 0neg
|
Dit vond ik helaas toch een minder boek van Ted Dekker. Heel erg gelovig en komt dus, voor mij, heel erg naïef en ongeloofwaardig over. | 0neg
|
Ik heb het boek na zo'n 60 bladzijden dichtgeslagen en weggelegd. Het is geen slecht boek, maar het kon mij niet boeien. En aangezien de stapel nog te lezen boeken lonkte, heb ik de strijd met dit boek gestaakt. Toch twee sterren omdat het, zoals ik al aangaf, niet slecht is. Maar niet voldoende voor mij om uit te lezen. | 0neg
|
Henk Goorden is in het dagelijks leven agent en rechercheur in Rotterdam. Aanleiding voor het schrijven van dit boekje is de frustratie dat hij in zijn werk veel dingen meemaakt die hij allen zakelijk verwerkt. Zoals bijvoorbeeld in een proces verbaal. In Spelen Met Vuur schrijft Goorden over de poging die gedaan wordt tweedracht in Rotterdam te zaaien. Dit moet leiden tot rassenrellen. Om dit te bereiken worden blanke kinderen vermoord.
Dit zotte bedenksel is omgezet in een verhaal vol personen die bijna allemaal platvloers praten. Schuine grappen en onbeschofte opmerkingen zijn niet van de lucht. Zelfs het taalgebruik bij persconferenties en in krantenberichten is onbehoorlijk. Er schort nogal wat aan het proza van Henk Goorden. Van een zin als 'De timmerman krabde bedenkelijk achter het oor waar niet z'n potlood zat' krijg ik kromme tenen. Ook maakt Goorden gebruik van bizarre beeldspraak: 'Ze probeerde zwoel over te komen maar omdat de ene hak iets korter was dan de andere, leek het meer op een drachtige pinguïn op een hellende ijsschots, naarstig op zoek naar airmiles.' Voor de duidelijkheid, de taalfout is niet van mij afkomstig. De zin is keurig uit het boek overgenomen.
Hoofdpersoon is de rechercheur Maarten Trip. In het begin maakt hij racistische grappen. Dan bezoekt hij de ouders van een jochie van vijf dat vermoord is. De vader suggereert voorzichtig dat de dader misschien een buitenlander is, omdat zijn zoontje in een wijk is gevonden waar voornamelijk allochtonen wonen. Vervolgens gaat Trip luid tegen de man tekeer, omdat deze een racistisch motief suggereert. De schrijver lijkt zich niet bewust van het feit dat het volstrekt ondenkbaar is dat een agent zich zo onbeschoft opstelt ten opzichte van een nabestaande, noch dat er zojuist in het boek een karaktermoord heeft plaatsgevonden.
De lijst met mankementen is nog aan te vullen. Ik hou maar op. Hier is duidelijk iemand aan het werk die nog niet aan publicatie toe is. | 0neg
|
Het boek kon mij niet boeien; ik heb het daarom niet uitgelezen. Toch twee sterren omdat ik 1 ster reserveer voor boeken die naar mijn mening nooit geschreven hadden moeten worden.... | 0neg
|
Ik vond dit boek niet echt bijzonder. Heb zo nu en dan zitten griezelen als je leest wat voor eng voedsel er gegeten word in het WSM restaurant..b.v geroosterde en gefrituurde poten van mega spinnen, gepofte mieren, schorpioensaté en gestoomde meelwormen, rupsen en sprinkhanen.
Al met al een redelijk boek met een gemakkelijke schrijfstijl.
Het 'moslim' gedeelte vond ik minder en dat zal je begrijpen als je het boek leest. Ik kan er helaas niks over zeggen, want dan zou ik het plot prijsgeven. | 0neg
|
Ongetwijfeld heeft de onlangs overleden auteur van dit boek verschrikkelijke en onmenselijke situaties doorstaan, wat niet wegneemt dat hij duidelijk geen echte schrijver is. Ook de vertaling zal hier weinig goeds aan hebben gedaan. Dit boek kon gezien de inhoud mits wat diepgang gerust een bestseller zijn, doch blijft het eerder bij een opsomming van feiten, overwegend slecht gedetailleerd tot zelfs enerverend onduidelijk verteld. Onbegrijpelijke plaatsbeschrijvingen, anekdotes met essentie noch doel, frequente herhalingen, situaties die onwaarschijnlijk lijken door een warrige vertelstijl; het passeert allemaal de revue als een film met een belabberd scenario. Maar bovenal is dit boek onsamenhangend. Het leest eerder als een getuigenis van zoveel mogelijk feiten, met als hoofddoel te overtuigen van de echtheid ervan en als bewijs van de eigen betrokkenheid. Na voordien 'Uit Naam van Al de Mijnen' van Martin Gray en 'Mijn Getto' van Jack Eisner - twee geweldige gelijkaardige boeken - te hebben gelezen, is dit boek een serieuze afknapper. Ongeacht de inhoud moet een boek namelijk ook aangenaam lezen. Het boek bevat ook nog een veertigtal taal- en tikfouten en krijgt voor zijn totaalpakket van mij een dikke 2 sterren! | 0neg
|
Het eerste boek van Afra Beemsterboer kwam uit in 1990. Inmiddels is Verdwaalde Zwaluw de negende roman van Afra. Haar vorige roman De muurbloem werd, mede door de vloeiende schrijfstijl, positief ontvangen. Samen met haar twee dochters woont ze in Noord-Holland en haar gezinsleven is dan ook een inspiratiebron voor haar boeken.
Verdwaalde Zwaluw gaat over de vijftigjarige Tessel die in het leven al een hoop heeft meegemaakt; ze is gescheiden, heeft drie kinderen en moest vanwege de scheiding in de wijngaard van haar vader komen werken. Inmiddels heeft zij de wijngaard geërfd en wanneer de 21-jarige Roemer bij haar komt werken voelt ze zich behoorlijk aangetrokken tot deze jonge jongen. Hierdoor komt ze zichzelf tegen en leert ze hoe ze moet omgaan met haar gevoelens.
De tekst op de achterkant van Verdwaalde Zwaluw is nietszeggend en geeft niet duidelijk weer waar het boek nu eigenlijk over gaat. Hierdoor spreekt het boek niet zo aan om te kopen of te gaan lezen.
De schrijfstijl is vooral staccato met oubollige woorden. Op de achterflap wordt beweerd dat het boek een vloeiende schrijfstijl bevat, maar niets is minder waar. Daarnaast is het woordgebruik erg ouderwets: ‘uit de kunst’ of ‘geriefelijk’ of ‘het was dan ook..’ en ‘natje en droogje’ zijn hier voorbeelden van. Er is weinig emotie te bekennen in de wat afstandelijke schrijfstijl en dat is jammer. Nu is het voornamelijk droge kost. Ook zelf verzonnen uitdrukkingen als: ‘hij was licht op de voeten’ zijn storend. Verdwaalde Zwaluw is geschreven in de verleden tijd wat in het begin erg wennen is. Na een paar hoofdstukken raak je hier gelukkig wel aan gewend.
De namen van de personages zijn ook zeker niet alledaags: Wycher, Tessel en Koenraad. Daarnaast heeft een van de hoofdpersonen de naam Roemer. Dit levert de associatie op met Emile Roemer. Nogal verwarrend. In het begin worden er bovendien teveel personages geïntroduceerd; teveel namen worden gedropt samen met een erg lange introductie. Dit maakt het verhaal lastig om te lezen en moeilijk om te onthouden wie wie is. Sommige personages hadden niet genoemd hoeven worden en konden beter worden weggelaten, dan was het verhaal een stuk duidelijker.
Lange lappen tekst en veel te lange hoofdstukken zorgen er tevens voor dat het verhaal minder goed te behappen is. Langdradige dialogen zijn vaak wat saai en boeien de lezer niet. Afra Beemsterboer wil teveel vertellen in een stuk tekst, en ze springt vaak van de hak op de tak; dit maakt het wat warrig. Ook blijft het doel van het verhaal wat onduidelijk.
Verdwaalde Zwaluw is een boek met een specifiek thema waarvan je echt moet houden. Het oubollige taalgebruik en de vreemde structuur van het verhaal zorgen ervoor dat dit wat warrig overkomt. Dit boek bevat een vreemd verhaal over een liefde tussen jong en oud. Helaas geen aanrader. | 0neg
|
Een gezette advocaat, Bill Halleck, wordt tijdens het autorijden, seksueel bevredigd door zijn vrouw. Dat leidt hem zo af dat hij een dodelijk ongeval veroorzaakt waarbij een oude zigeunerin omkomt. De nestor van het rondtrekkende zigeunergezelschap vervloekt de advocaat met één woord: Thinner (magerder). De weken daarna valt Halleck af tot vel over been en merkt hij dat enkele van zijn juridische vrienden een soortgelijk lot beschoren is. Om een nadere dood te voorkomen opent hij een klopjacht op de zigeuners en probeert hij de zigeuner-opa de vervloeking terug te laten nemen. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Mijn eerste Stephen King en erg onder de indruk ben ik niet. Eigenlijk vond ik het een vrij saai en slaapverwekkend verhaal. Misschien ook omdat het boek inmiddels 26 jaar oud is? Het boek is verfilmd en ik ben erg benieuwd of de film beter is. | 0neg
|
als je andere schrijvers hebt gelezen zoals Jo Nesbo en Camilla Lackberg valt deze best tegen. Het verhaal was op zich wel oké, maar zat wat warrig in elkaar. En de spanning ontbrak en dat is toch vrij essentieel in een thriller. Ook de hoofdpersoon wint niet zoveel sympathie. Ik had (heel optimistisch) de hele serie over Ann Lindell op mijn e-reader gezet maar heb nog geen zin om deel 2 te gaan lezen. | 0neg
|
Dit boek heeft al vele positieve recensies ontvangen, waardoor ik blij was dat ik een exemplaar in de kringloopwinkel op de knop tikte.
Het boek gaat over Grace. We leren haar en haar man Jack kennen tijdens een etentje met vrienden.
Al snel heb je door dat er meer aan de hand is. Door middel van de verhalen uit het verleden wordt al snel duidelijk hoe Jack en Grace elkaar ontmoet hebben en hoe hun relatie werkelijk in elkaar steekt.
Het verhaal is zeer voorspelbaar en ik vond het persoonlijk niet erg geloofwaardig.
Als je een spannend verhaal wilt lezen, zonder er al te veel bij na te denken is dit een prima tijdverdrijf. Verrast zul je niet worden waarschijnlijk. | 0neg
|
Wanneer zijn diepgelovige echtgenote Mary getroffen wordt door kanker, zit er voor de onverzekerde Michael St. Pierre niets anders op dan zijn oude inbrekersplunje weer op te duikelen en de opdracht van zakenman August Engel Finster aan te nemen in ruil voor bergen cash: steel de sleutels van de hemel uit het Vaticaans museum! Maar wat Michael niet beseft is dat de sleutels van de hemel wel erg letterlijk dient genomen te worden en dat Finster niemand minder is dan de duivel in hoogst eigen persoon...
The thieves of heaven/De sleutels van de hemel (2006), The thieves of faith (2007) en momenteel in aanmaak The thieves of darkness... vastgoedmakelaar Richard Doetsch schijnt er een leuke hobby aan over te houden voor zichzelf. Maar heel wat minder leuk voor de kritische lezer.
De sleutels van de hemel kan je misschien nog het best omschrijven als het misgroeide bastaardkind van Andrew Neidermans The devils advocate (boeiend verfilmd door Taylor Hackford met Al Pacino en Keanu Reeves in de hoofdrollen) en Quentin Tarantinos From dusk till dawn. Het boek doet een aanvaardbare poging om te starten als een real-life drama waarin uiteindelijk een vleesgeworden duivel in voor blijkt te komen maar ontspoort in de tweede helft in een soort blood and gore spektakel. Tarantino laat er echter geen twijfel over bestaan dat je het allemaal niet al te ernstig dient te nemen. Richard Doetsch durft echter nooit diezelfde duidelijkheid aan te nemen zodat je zelfs niet durft te genieten van de onzin en het haast kinderlijke taalgebruik/zinsbouw waarmee hij op de proppen komt.
Het hele boek door haalt Richard Doetsch het ene kleffe cliché na het andere uit de kast en blijkt hij op geen enkel moment gehinderd te worden door enige vorm van consequentie, nuance of realiteitszin om het verhaal in sneltreinvaart te laten afstevenen op de te verwachten clash tussen de duivel en Michael St. Pierre (=Sint Petrus). Een clash die in al zijn idiotie ook nog eens verzandt in een vervelende, eindeloos aanhoudende wederopstanding van de prins der duisternis. Het feit dat je Michaels drijfveer, namelijk de hemelpoort openhouden voor zijn stervende vrouw zodat ze niet in het vagevuur terecht dreigt te komen, in dit boek zo letterlijk dient op te vatten, is zo grotesk dat je als lezer een beetje verdwaasd achterblijft.
Om het nog erger te maken wordt het boek geplaagd door een verschrikkelijk onverzorgde uitgave. De taalfouten zijn hinderlijk en tegelijk lachwekkend: Het kwade had de mens werd altijd veel meer geboeid dan het goede. (blz. 264), Ze hadden elkaar nooit ontmoet dat risico zou Finster nooit nemen maar hij hield hem een oogje op hem (blz. 295), De huursoldaat joeg hem met een stoot van zijn geweerloop verder richting. (blz. 324).
Werk aan de winkel bij uitgeverij MYNX!
Lachen of wenen? De sleutels van de hemel is zelfs niet aan te raden voor de amazon.com prijs van $6,99. Laat deze kelk aan je voorbijgaan! | 0neg
|
Heb het eerste hoofdstuk gelezen en het boek meteen weggelegd. Het is een - naar mijn mening- zeer chaotische schrijfstijl. Ik vond het te snel lezen en dan bedoel ik niet snel op een goede manier. Aangezien dit niet mijn ding is om te lezen ben ik meteen in een ander boek begonnen. | 0neg
|
Ik, voor eeuwig is, zoals de achterflap al zegt, een boek geschreven door een rijke, verveelde tiener. Ik had echter niet verwacht dat een veertienjarige de hoofdrol zou spelen en ik weet niet of ik het boek wel had gekocht als ik dat op voorhand had geweten..
“Als ik zou kunnen slapen, wist ik misschien ook hoe ik kon dromen.” ~ pagina 48.
Hoewel de schrijfstijl van Ik, voor eeuwig op een simplistische manier eigenlijk behoorlijk goed was en lekker las, heb ik toch niet echt van het boek kunnen genieten. Daarvoor vond ik het plot te onbeduidend (14 jarige jongetjes die stoned worden, veel alcohol drinken, veel drugs gebruiken, naar wilde feestjes gaan en seks hebben.. tja echt interessant werd het niet). Soms vond ik de overgangen ook wat vaag en dan had ik geen idee waar de nieuw begonnen scène zich afspeelde.
Ik heb me trouwens echt dood geërgerd aan de ouders van ons hoofdpersonage. Zien ze dan niet dat hun veertienjarige zoon voortdurend dronken en stoned is? Dat hij altijd spijbelt en slechte cijfers haalt? Zien ze dan niet dat het Augustin is die zo’n slechte invloed op Sacha heeft? Of boeit het hun totaal niet dat hun zoon eraan onderdoor gaat?
Bij het verschijnen van Ik, voor eeuwig ontstond er in Frankrijk een enorme controverse. Enerzijds omdat de ouders van de schrijver Sacha Sperling beroemde acteurs zijn en anderzijds omdat het boek als schokkend werd ervaren. Ondanks dat ik het boek niet echt leuk vond, vond ik het zeker ook niet schokkend. Het is niet de eerste keer dat ik een boek lees over drugsgebruik onder jongeren. Ik vind alleen de jonge leeftijd van de personages wel wat onrealistisch en ik hoop dat dit niet waarheidsgetrouw is ;)
Het klinkt misschien leuk, zo’n kijkje in de mannelijke psyche. Maar de leeftijd van het hoofdpersonage Sacha en het totale gebrek aan motivatie om iets van zijn leven te maken stonden me toch een beetje tegen. Het boek zou volgens de achterflap typerend zijn voor jongeren in deze tijd, maar ik hoop van harte dat het zo erg nog niet gesteld is met onze maatschappij.. | 0neg
|
Van mijn vriendin kreeg ik het derde deel van de trilogie,nl. het 'Medici mysterie', nadat ze er een positieve recensie over gelezen had in 'Knack'. Omdat het een trilogie is wil ik eerst deel één en twee lezen, voor drie. De eerste twee delen gekocht en direct beginnen lezen aan één... Wat een teleurstelling...!
Dit verhaal is kinderachtig simpel. Alle moeilijkheden om gebeurtenissen te verklaren of met elkaar te verbinden worden opgelost door dromen, visioenen en momenten van flauwte bij de hoofdpersoon. Op een hoogst onwaarschijnlijke manier wil men de meest beroemde personen in de geschiedenis aan het verhaal binden om er op die manier een schijn van geloofwaardigheid aan te geven. Het gegeven in het verhaal, Jezus getrouwd met Magdalena en alle belangrijke historische figuren, koningen en wetenschappers stammen van hen af, is niet nieuw en wordt nogal sullig gebruikt.
Ik vind het bijgevolg ongeloofwaardig, melig en truttig. Dit boek mag zeker niet vermeld worden als concurrent van Dan Brown's Da Vinci Code. Het kan er in de verste verte niet aan tippen. | 0neg
|
Rachel Childs was ooit een succesvolle journaliste, tot ze live op tv een inzinking kreeg. Sindsdien komt ze haar huis niet meer uit. Thuis heeft ze gelukkig een comfortabel leven met een ideale echtgenoot. Tot ze door een toevallige ontmoeting gedwongen wordt vraagtekens te zetten bij de oprechtheid van haar man. In haar zoektocht naar de werkelijkheid wordt ze een wereld ingezogen van samenzweringen, misleiding en geweld, die haar tot op de rand van de waanzin brengt. Wie is haar man?
Op de een of andere manier raak ik maar niet in dit verhaal. Behoorlijk veel moeite moeten doen om het toch uit te lezen.
Ik vond de hoofdpersoon een nogal wazige figuur. Een vrouw die veel meegemaakt heeft in haar leven maar die in mijn ogen nogal vreemde keuzes maakt. Daar ging ik me aan ergeren omdat ik me niet meer in haar kon verplaatsen. Dat maakte het heel lastig voor mij om het verhaal vast te houden. | 0neg
|
Recensie
Fred Triep ~ de Katalysator
Op verzoek van de schrijver kreeg ik dit boek thuis gestuurd om een recensie over te schrijven.
Het boek is een roman, geschreven door een ervaren wandelaar en natuurliefhebber. Dit lees je ook echt terug in het boek. De omgeving, wandelpaden en ervaringen die iemand heeft met betrekking tot grote wandeltochten komen goed naar voren.
Het verhaal gaat over Karel en Isabel, ze leren elkaar kennen op de personeelsborrel van hun werk en raken in gesprek. Ze merken dat ze beiden een passie hebben voor wandelen en besluiten samen langs de grens van Nederland en Duitsland te wandelen. Tijdens deze reis krijgen ze een korte verhouding, maar uiteindelijk houd deze geen stand. Karel is erg jaloers en zelfs bezitterig. Als ze in de zomer een grote wandeling in Noorwegen gaan maken met zijn vieren leid dit tot een spannende ontknoping.
Het is een leuk verhaal voor tussendoor. Helaas mist het wel wat inlevingsvermogen en emotie, dit komt in mijn ogen door het soms wat staccato taalgebruik.
De schrijver gebruikt vaak korte en toonloze zinnen. Dat is erg jammer want het idee voor het verhaal is erg goed.
Het boek is ondergebracht in de categorie Roman, ik vind het meer een spannende roman, geen thriller maar er zitten toch wel spannende elementen in verwerkt.
Ik geef het boek 2 sterren. | 0neg
|
Met al die bijvoeglijke naamwoorden, heb het na 30 bladzijden weggelegd.
Het nam me gewoon niet mee, verspilling van tijd | 0neg
|
Ik vond Villa Serena een redelijk verhaal. Ik heb eerder de andere boeken van Marion Pauw gelezen en die vind ik toch wat diepgaander en meeslepender. Toch heeft het me prima vermaakt, al was het einde redelijk plotseling en wat minder uitgewerkt. | 0neg
|
Hmmmmmmm....nou, nadat ik eerst alle lovende kritieken had gelezen over dit boek die online te vinden zijn, viel Harde revolutie me toch een beetje tegen. Ik vond het zéker geen page-turner, in die zin dat ik op geen enkel moment heel erg benieuwd was hoe het verhaal verder zou lopen; en dat is voor een thriller toch niet echt de bedoeling lijkt me.
Dit kwam allereerst doordat de plot niet echt boeide; een aantal verhaallijnen lopen door elkaar, maar niet één van deze lijnen was ronduit pakkend of zo.
En minstens zo belangrijk: wat mij nogal stoorde was de overgedetailleerde beschrijving van de stad Washington. Wat kan het mij bijvoorbeeld nou schelen of je op de hoek van 7th en H. naar links moet in plaats van naar rechts om bij de wijk Shaw terecht te komen?!
Ook alle winkels moeten per se bij naam worden genoemd. Misschien leuk voor de mensen die in de jaren '60 in Washington hebben gewoond, maar voor de overige 99,99999% van de wereldbevolking niet erg interessant.
Het begin belooft veel, maar de belofte wordt naar mijn smaak bij lange na niet ingelost. | 0neg
|
Ik ga meteen maar met de deur in huis vallen, Maurice is repetitief en een trage starter. Ik voelde het niet meteen zoals bij Justine en had de indruk dat er veel 'over the top' dingen gebeurde, die echt niet kloppen. Justine kon er mee weg, Maurice niet ...
De sterren die ik geef zijn voor de schrijfstijl en de humor van de schrijfster. Dat is echt mijn ding! Ook het feit dat er oude bekende meedoen is aangenaam. Een fijn weerzien. | 0neg
|
Meer dan 2 miljoen exemplaren werden er van “ the Girl in the Ice” verkocht in het Verenigd Koninkrijk na het verschijnen in Februari 2016. En ook werd het boek aan reeds 27 landen verkocht. Inmiddels is deel 6 in deze serie rond inspecteur Erika Foster uit.
Twee jaar na datum is ook Nederland aan de beurt en is “ het meisje in het ijs” uitgebracht, incl. een uitgebreide reclamecampagne. Niets staat een hype in de weg. Het boek is hard op weg om op diverse “ meest gelezen” en “ meest voorgenomen” lijstjes de koppositie te veroveren. Auteur is de tegenwoordig in Slowakije woonachtige Britse auteur Robert Sutton (1979, Lowestoft,VK) - Robert Bryndza is het pseudoniem waaronder de boeken verschijnen.
Heel gek is het verkoopsucces niet, Een goede marketing, een snelle en eenvoudige schrijfstijl, een hoge productie van vervolg delen en een hoofdpersoon die haar eigen problemen heeft en tegen het establishment in haar doelen nastreeft kost wat het kost. Zomaar een paar ingrediënten die een groot lezerspubliek aanspreken. Succes in Nederland en Vlaanderen lijkt dan ook verzekerd en heel verrassend zou het niet zijn als de boeken van MJ Arlidge die op de zelfde pijlers rusten er een stevige concurrent bij heeft..
Inspecteur Erika Foster zit na een catastrofale politie actie in Manchester, waarbij haar man en 4 collega’s de dood vonden op non actief. Als in een park in Londen het lichaam van een jonge vrouw wordt gevonden, wordt Erika verzocht deze zaak op zich te nemen en met een nieuw team weer aan het werk te gaan. Het slachtoffer blijkt Andrea Douglas-Brown te zijn, de dochter van een belangrijk en invloedrijke zakenman. Terwijl Erika op zoek gaat naar de dader en waarheid, wendt Andrea’s vader zijn macht aan om Erika tot conclusies te laten komen die hem goed uit komen en de echte waarheid te verhullen. Maar Erika gaat haar eigen weg en is vastbesloten de waarheid te onthullen, zelfs tegenwerking vanuit het politiekorps en de politiek brengen haar niet van haar doel en als ook de moordenaar zijn aandacht op Erika richt gaat ze onverstoorbaar door. Terwijl haar carrière en leven steeds meer in het nauw komen, moet Erika haar eigen monsters overwinnen en de moordenaar te slim af zijn om te overwinnen. De tijd tikt in haar nadeel.
Internationaal is Bryndza een succes, getuige alleen al de verkoopaantallen in thuisland “ het Verenigd Koninkrijk”, en de verkoop aan zoveel landen, maar maakt dit het ook een opmerkelijk boek.
Het plot is voorspelbaar, eenvoudig, een opeenstapeling van clichés en er echt een in de categorie 13 in een dozijn, het taalgebruik is eveneens eenvoudig. Is de hoofdpersoon Erika dan een uniek personage? Nee ook niet, Zoals zo vaak een wat zonderlinge personage die een rugzak problemen met zich meedraagt en als een soort Don Quichot vecht tegen het establishment. Spannend dan? Nou nee-want nogal voorspelbaar wat killing is voor de spanning en ook psychologisch is het geen hoogvlieger.
En toch……. Een heel groot risico is het niet om te zeggen dat Bryndza en zijn Erika Foster serie ook in het Nederlands taalgebied een megasucces gaat worden. Het leest als een aflevering van een Netflixserie, het boek is niet te dik, Foster is een sympathieke personage, meedoen aan een hype is voor velen niet te versmaden, Je hoeft niet na te denken, je zit snel in het verhaal en sla je het dicht ben je er ook weer snel uit en (hoewel nog niet aangekondigd) de volgende delen komen als een ware tsunami op je afgerold.
Voor heel veel mensen (en voor mij ook op zijn tijd) heerlijk om te consumeren, maar inhoudelijk niet meer dan de onderkant van de grijze middelmaat
2,5 sterren | 0neg
|
'Onbezonnen' heb je binnen de kortste keren uit, dankzij het overdreven grote lettertype dat in dit boek gehanteerd is. Met een kleinere letter zou het een onaantrekkelijk dun werkje geworden zijn, wellicht is dat de reden voor deze keuze. Het taalgebruik is uiterst eenvoudig, waardoor je werkelijk door de pagina's vliegt. Zo simpel, dat het niet voor volwassenen geschreven lijkt.
Onlogische handelingen, vlakke karakters, een opeenstapeling van naïviteiten, ongeloofwaardig tot en met. De lezer krijgt op de koop toe legio taal-/spelfouten voorgeschoteld.
Het thema wraak spreekt tot de verbeelding, een ieder kan meevoelen met een vrouw wier man in koelen bloede vermoord is. Vera Lundi is er echter niet in geslaagd dit naar behoren uit te werken. Monica's gedrag slaat nergens op, het verhaal wordt alsmaar dwazer en het belandt in drijfzand waar het niet meer uit komt.
De quotes op de cover wekken hoge verwachtingen, maar worden geenszins waargemaakt.
[spanning 2, plot 2, leesplezier 2, schrijfstijl 2, originaliteit 3, psychologie 2] | 0neg
|
Het verhaal las wel gemakkelijk. Ik vind het geen hoogstaande thriller, het spanningsnivo is niet hoog. Het is meer humoristisch te noemen. Ook de hoofdpersoon Harry Smith kwam op mij wat knullig over. Het lijkt of dat de schrijver Fons Burger er een zgn. "verAmerikaanst" boek van wil maken.
Wanneer er een 2e deel uit zou komen, zou deze niet hoog op mijn verlanglijstje staan. Het was een aardig tijdverdrijf om het boek te lezen maar het pakte mij niet echt en ik kon het boek dan na een paar hoofdstukken makkelijk wegleggen tot de volgende dag. | 0neg
|
Jonas Jonasson haalt in dit boek opnieuw de superbejaarde Allan Karlsson van stal. In het eerste deel ‘de 100 jarige man die uit het raam klom en verdween’’ vertelde Jonasson de hilarische belevenissen van Allan uit zijn verleden, waarin hij als een soort Forrest Gump door denwereldgeschiedenis struikelde en per ongeluk de loop van de geschiedenis wist te wijzigen. Daartussendoor kwamen de gebeurtenissen uit het heden, waarin Karlson nieuwe vrienden maakt en een misdadigersbende voor blijft.
De verwachtingen van dit boek waren dus hoog.
Jonasson besloot om Karlsson opnieuw van stal te halen om commentaar te geven op de recente geschiedenis, waarin hij nogal wat heeft aan te merken op alle politici. Met uitzondering uiteraard van de Zweedse: enig chauvinisme is Jonasson niet vreemd.
Karlsson ontmoet in dit boek Trump, Merkel en Kim Jong Un. En weet ondertussen kernwapens uit de handen van Noord Korea te houden. Best een leuk gegeven, maar helaas kom het me niet meer dan een flauwe glimlach ontlokken.
Waar Jonasson in het eerste boek nog weg kwam met de suggestie dat willekeurige onbekenden vaak veel belangrijker zijn voor de wereldgeschiedenis dan de ‘echte’ hotshots, wordt dat hier wat flauw, omdat de gebeurtenissen waarover hij verteld nog volop in ontwikkeling zijn. Vaak is de geschiedenis al een stuk verder dan wat Jonasson beschrijft. En universele waarheden kon ik in het boek niet echt ontdekken.
Voor mij een afrader dus. En ik heb hierna eigenlijk ook geen zin meer in andere boeken van Jonasson.
Er zijn nog zo veel leukere boeken.... | 0neg
|
Iedereen zal zich de perikelen rond frauduleuze EU-subsidies voor wetenschappelijk onderzoek nog wel herinneren. Ze dienen in dit boek als basis voor een verhaal rond de ontvoering van de "klokkenluider".
Op zich best een spannend verhaal maar met naar mijn gevoel wel wat veel toevalligheden. Its a small, small world, maar zo klein nu ook weer niet. In het begin merk je er nog niet zoveel van. Maar naarmate het boek vordert krijg je de indruk dat de auteur in paniek geraakt is en een paar losse eindjes inderhaast aan elkaar geknoopt heeft opdat ze niet te erg in de war zouden raken.
Een ander storend element is de vaak erg gezwollen taal, vooral waar het de tergend lange monologen van Jasper Binderen betreft. Onversneden ambtenarees van iemand die zichzelf graag bezig hoort. Het kan best als typering voor het personage bedoeld zijn, maar het hoefde voor mij niet echt zo uitgebreid.
Een verhaal met meer potentieel dan hier benut werd. | 0neg
|
De Huwelijkskans begon veelbelovend. De vonken spatten ervan af tijdens elke ontmoeting tussen Carina en Max. Ik kon me heel goed inleven in beide personages en het was heerlijk om te zien hoe Carina telkens voet bij stuk hield en zich niet omver liet lopen. Hoe holbewonerachtig en bazig Max zich ook gedraagt, ze geeft geen krimp omdat ze weet wat er op het spel staat: zijn hart. You go girl!
Helaas daalde dit boek in mijn achting hoe verder ik vorderde. Er zaten een paar grote tegenstrijdigheden in waar ik gewoon niet overheen kon komen. Carina wordt bijvoorbeeld de hemel ingeprezen voor haar slimheid en intelligentie. Hoe krijgt ze het dan elke keer weer voor elkaar om de ene na de ander zakelijke blunder te maken? Hoe?! Zij was toch de beste van haar klas? Kom nou, dan zou ze toch beter moeten weten dan dat! Ik weet dat dit een roman is, een verhaal waar je niet teveel over moet nadenken en gewoon van dient te genieten, maar als iemand die zelf in het bedrijfsleven zit, kan ik dit moeilijk verkroppen. Zelfs een beginner maakt niet zoveel blunders!
Verder wil ze zo graag een onafhankelijke vrouw zijn, toch wendt ze zich altijd tot Max voor hulp. Ze vraagt er echt niet om hoor, zeer zeker niet, ze staat toch op eigen benen? Waarom is het Max dan diegene die haar fouten op mag lossen? Waarom?! Wederom, het is een roman, dan heb je meestal niet zo van die diepzinnige personages. Dan nog zie ik graag mijn vrouwelijke hoofdrolspeelsters met een beetje pit! Lees ik graag over vrouwen die hun eigen bootjes kunnen doppen en die voor de verandering eens de heldin uit hangen. Carina was in dat oogpunt niet echt mijn meest favoriete personage. Hierdoor kelderde het plezier waarmee ik De Huwelijkskans was begonnen nog meer.
Tegen het einde wordt het wel weer wat leuker of had ik me eindelijk over Carina’s gedrag heen gezet, in ieder geval heb ik nog even heerlijk kunnen zwijmelen. Het kwam alleen te laat om mijn algehele leeservaring te verbeteren. Daarvoor heb ik teveel met mijn ogen moeten rollen in dit boek.
Conclusie
Na de Huwelijkskans, alweer het derde boek, begrijp ik nog steeds niet wat Jennifer Probst nu zo speciaal maakt onder de romanschrijfsters. Weer was er een veelbelovend begin, wat vervolgens "verpest" wordt door tegenstrijdigheden en iemand genaamd Carina. Toch geef ik de moed niet op. Er is nog één boek over. Als dat echter ook niets is gooi ik echt de handdoek in de ring. Ik ben niet iemand die mezelf onnodig kwelt...
Deze recensie verscheen als eerste op CarpeLibra.nl | 0neg
|
Stel je voor: ineens stinkt het. Niet een beetje, niet op één plek. Een enorme stank die zich langzaam over de hele wereld uitbreidt. En het gaat niet meer weg. Hoe ga je daar mee om? Hoe beïnvloedt dit het dagelijks leven? Dat is het uitgangspunt van De Stank geschreven door Bavo Dhooge. Hoewel dit een fantasy-/sciencefiction-/horrorportaal is, ben ik er zelf niet uit of het boek wel onder een van deze noemers valt. Misschien is surrealisme een betere term. Kleine waarschuwing: in deze recensie zitten lichte spoilers, omdat het einde van het boek erg belangrijk is als onderbouwing van de score.
In het boek worden vijf verschillende personen gevolgd, die ieder op hun eigen manier met de stank om gaan. Ze hebben twee dingen gemeen: ze zijn onder de eersten die de stank lijken op te merken, en ze zijn onderdeel van het diner dat georganiseerd wordt. Wat het nut van dat diner is, is nogal onduidelijk. Sterker nog, het wordt nog onduidelijker nadat het boek uit is. Want na afloop weet je niet alleen moeilijk te plaatsen wat het diner precies voor doel heeft, maar ook wanneer het plaats vindt in de tijdslijn.
De personen zijn goed beschreven en komen echt tot leven. De vijf personen worden aangegeven met de letters K, S, N, A en T en gaan vervolgens ieder op hun eigen manier met de stank om. De een stopt als het ware met leven, terwijl de ander juist eindelijk op zijn doel af gaat. Ook krijg je een inzicht in de maatschappij: er worden incidenten beschreven zoals een protest tegen de stank en het bekladden van een moskee omdat de stank daar vandaan zou komen. Jammer genoeg zijn er ook hiaten in het verhaal, elementen die er voor het gemak even uit gelaten lijken. Waar zijn bijvoorbeeld de drie kinderen die N heeft? Als T zomaar verdwijnt voor een tijd, vinden zijn ouders daar niets van?
Naast de kleine dingen, heeft De Stank in mijn ogen een onoverkomelijk probleem: het verhaal gaat nergens heen. Je volgt de beslommeringen van K, S, N, A en T, en daar houdt het eigenlijk een beetje mee op. Er is geen diepgaande zoektocht naar de oorzaak, of een idee voor een oplossing. Het voelt meer als een klein hikje in het algemene leven: er komt een probleem, het wordt niet direct opgelost, dus we vallen weer terug naar de status quo. Iets waar de hoofdpersonen, geheel begrijpelijk, moeite mee hebben.
De schrijfstijl van Bavo Dhooge leest lekker weg. Hij heeft de neiging om gevoelens prozaïsch te omschrijven, iets dat op sommige punten te veel gebeurt. Ook staan er rare zinnen in en worden Belgische en Nederlandse frasen soms door elkaar gebruikt. Opvallend zijn Engelse bijbelcitaten: waarom de vertaling van een quote gebruiken in een vreemde taal? Gelukkig zijn deze taalgerelateerde punten niet prominent genoeg aanwezig om echt een probleem te zijn. Voor fantasybegrippen is het een dun boek, dat je zo uit hebt. Het nodigt ook niet echt uit tot nadenken, waardoor je het boek makkelijk weg legt en zo weer in de volgende kan beginnen.
Uiteindelijk voelt het hele boek aan als een oefening. Als een ‘wat als’-oefening die nooit verder is gekomen dan het stadium van de eerste periode. Er is geen indicatie hoe het zou gaan als dit langer zou duren. Zou men eraan gewend raken? Zou er een oplossing gevonden worden? Maakt het gebrek aan reuk ruimte voor een andere zintuig? In het begin heb je nog hoop dat het beter wordt, want dat diner moet toch ergens heen gaan? Aan het eind voelt het boek als een teleurstelling. Er is geen oplossing, geen reden gegeven. De schrijver lijkt het zich er haast gemakkelijk af te hebben gemaakt: als je geen oorzaak geeft, hoe je er ook niet een te verzinnen die klopt. | 0neg
|
Ariel Behn leidt met haar kat Jason een eenvoudig bestaan in Idaho. Tot ze, na de begrafenis van van haar favoriete vermoorde neef Sam, een aantal geheimzinnige documenten erft. Vanaf dat moment is het gedaan met de rust, en wil iedereen weten waarover die documenten handelen. Zijzelf niet in het minst. Tijdens de zoektocht naar die kennis krijgt ze tevens een beter inzicht in de samenstelling van haar familie.
Dit boek verscheen voor het eerst in 1998. Net 10 jaar na de eerste uitgave van het alom bejubelde De acht. Daar tussendoor schreef Katherine Neville in 1992 ook nog een, nog niet vertaalde, satire op de bankwereld. Alhoewel het volledig op zichzelf staande verhalen zijn, vertoont De magische cirkel in het begin heel wat gelijkenissen met De acht: een onwetend vrouwelijk hoofdpersonage belandt per toeval in een wereld vol intrige en leugens. En ook nu weer worden verschillende historische figuren en gebeurtenissen door de schrijfster aan het verhaal gelinkt met een gemak alsof het zo uit de geschiedenisboeken komt: Zo is het hoogtepunt van het boek ongetwijfeld de zeer originele kijk van de apostelen op de laatste dagen van Jezus.
Hoewel het uitgangspunt weer zeer veel perspectieven biedt, is de uitwerking van het geheel volledig in het honderd gelopen. Alles wat het tot een interessant spannend boek had kunnen maken, wordt ondergeschikt gemaakt aan het uitzoeken van de familiale samenstelling van het hoofdpersonage, dat uitgesmeerd wordt over het overgrote deel van de 590 bladzijden die het boek telt. De rest wordt gevuld met beschrijvingen van een aantal feiten uit de wereldgeschiedenis, met het zwaartepunt op de activiteiten van de Romeinen en de apostelen in de eerste eeuw van onze jaartelling. En dan blijven er nog zon 50 bladzijden over die gevuld worden met iets wat spannend genoemd zou kunnen worden...
De enige redenen dat men het boek niet voortijdig dichtslaat is de schrijfstijl die Katherine Neville hanteert: niet echt vlot lezend deze keer, maar toch zeer onderhoudend en de zo blijkt achteraf, ijdele - hoop dat er eindelijk eens iets gaat gebeuren.
Deze saaie familiekroniek, want veel meer stelt dit boek niet voor, is waarschijnlijk alleen in Nederlandse vertaling verschenen om te kunnen voortborduren op het succes van het pareltje dat De acht was. Maar alle krediet dat door dat meesterwerk moeizaam opgebouwd werd, wordt met deze publicatie in een klap moeiteloos verspeeld. De magische cirkel kan niet anders genoemd worden dan een ontgoocheling op alle fronten. | 0neg
|
Ik vond het boek een beetje langdradig maar wilde wel weten hoe het afliep... Ik heb hem dus ook wel uitgelezen omdat ik toch wel nieuwsgierig was... Pas aan het eind werd het boek echt spannend .... Een verrassend eind.... | 0neg
|
Ik had meer verwacht van dit boek, vond het toch wel een beetje tegenvallen. Het verhaal leest op zich lekker weg maar ik vond het niet spannend genoeg voor een thriller en het verhaal vond ik erg voorspelbaar. | 0neg
|
De boeken van Sarah Paretsky worden hoog geprezen en ook in Nederlandse vertaling doen ze het goed. Helaas vond ik dit deel niet zo leuk. V.I. Warshawski, de vaste hoofdpersoon van Paretsky, wordt gevraagd of ze Lamont Gadsden wil zien te vinden. Dat zal nog niet makkelijk worden want hij is al 40 jaar geleden als vermist opgegeven. En V.I. heeft ineens heel veel aan haar hoofd als haar jonge nichtje Petra verdwijnt. Petra was net aangekomen in de stad om te werken aan een politieke campagne.
Het klinkt allemaal spannend maar op de een of andere manier zijn deze boeken zo Amerikaans, dat je als lezer al snel de aansluiting mist. Het zit vol met verwijzingen naar de gebeurtenissen eind jaren zestig en soms moest ik pagina’s teruglezen om te zien wat er nu ook al weer aan de hand was.
Wel een goed boek voor mensen die Inherent Vice, hierboven beschreven, ook leuk vinden. (Door: Jannelies Smit) | 0neg
|
Hartverscheurend is het verhaal zeker. Maar wat een vreselijk boek is dit. Dat komt voornamelijk door de manier waarop het is geschreven, een soort relaas van iemand die niet kan schrijven. Daardoor vond ik het allemaal erg verwarrend en had ik helemaal geen emoties bij dit verhaal.
Ik denk dat dit hartverscheurende verhaal als film een stuk beter aankomt. Verfilmd als Precious met medewerking van Oprah Winfrey. | 0neg
|
Zojuist Verraad van Hammer & Hammer uitgelezen en ik kan niet anders zeggen dan dat het tegenviel. Het is voor de liefhebbers van The Killing, maar ik zie geen overeenkomsten. Het verhaal liep niet lekker door, de hoofdstukken vormden geen verhaal. Daarbij was het langdradig en zaten er zijsprongen in die ik niet kom plaatsen. Jammer! | 0neg
|
De jonge wetenschappers Virginia, Conrad en Redbod zijn uitverkoren voor een onderzoeksmissie naar Terra 7, een planeet die ooit gekoloniseerd werd vanuit het ideaal van een geweldloze samenleving. Dat Terra 7 bepaald geen paradijs is blijkt als ze worden neergeschoten. Samen met de Terrazone Zania en haar gevangene, de Beryl Dion, gaan ze op zoek naar alle onderdelen van hun schip om te voorkomen dat hun aanvallers deze in handen krijgen. De onderzoekers merken al snel dat het onmogelijk is zich te houden aan de regel dat ze niet in mogen grijpen. Om hun eigen leven en de onderdrukte volken op de planeet te redden moeten ze wel een kant kiezen.
‘Het groene kristal’ is het debuut van Esther Wagenaar. In het eerste deel van haar trilogie ‘Terra 7’ schetst ze hoe het leven op de planeet eruitziet.
Het begin van het boek is niet erg sterk. De onnodige proloog is vooral een excuus voor een enorme infodump. Ook in de eerste hoofdstukken smokkelt Wagenaar informatie over de wereld binnen die op dat moment te langdradig of irrelevant is. Daarnaast bedient ze zich van dialogen waarin de personages elkaar dingen vertellen die ze al weten. Het komt allemaal nogal amateuristisch over. Wagenaar moet er duidelijk in komen.
Het grootste probleem van het boek is dat het lang duurt voor duidelijk wordt waar het eigenlijk over gaat. Het is niet het verhaal dat je op basis van de achterflaptekst verwacht te gaan lezen. Je weet niet waar het heen gaat. Niet alles gaat volgens plan en dat is fijn, maar daardoor wordt nog duidelijker dat Wagenaar nogal van de hak op de tak springt. Er is geen duidelijke lijn.
Alles gaat erg snel. Het voelt gehaast. Er gebeurt veel, maar er wordt vaak snel aan voorbijgegaan. Wagenaar laat te veel kansen liggen door belangrijke gebeurtenissen niet of heel kort uit te werken. Voor belangrijke ontwikkelingen had meer tijd genomen mogen worden. Personages zijn nu vrijwel meteen stapelverliefd op elkaar en aan een aanval wordt hooguit een hoofdstuk besteed. Tegelijkertijd is er onnodig veel aandacht voor de totaal niet ter zake doende erotiek.
De groep onderzoekers splitst al snel op en dan volgen we enkel nog Virginia. Conrad en Redbod lijken er niet meer toe te doen terwijl hun situatie nogal hachelijk is. Ze verdwijnen bijna volledig uit beeld. Een vervelend gevolg van de keuze om de avonturen van de verschillende personages over drie boeken te verdelen. We moeten op deel twee wachten om te weten hoe het hen vergaat.
Virginia trekt samen met Zania en Dion naar het oerwoud van zijn volk. Het doel van hun reis en haar keuze om mee te gaan zijn niet geheel duidelijk. Het oorspronkelijke doel is eerder een voorwendsel om de personages daar te krijgen zodat er een strijd gevoerd kan worden voor de macht over de Beryls. Het levert een vreemd conflict op dat lang uitgesponnen wordt en dat niet urgent voelt.
De verschillende volken zijn interessant en er is veel diversiteit. De bewoners van Terra 7 handelen vanuit op basis van wat ze weten en doen wat in hun eigen belang is. Hierdoor vervullen ze een duidelijke rol in het verhaal. De keuze om Virginia, Conrad en Redbod naar Terra 7 te sturen is echter vreemd. In de proloog wordt uitgelegd dat de missie een kans is voor jonge onderzoekers om ervaring op te doen, maar de missie is zo belangrijk dat het meer voor de hand zou liggen om voor ervaren onderzoekers te kiezen. Dat Virginia als arts meegestuurd wordt is helemaal belachelijk aangezien ingrijpen verboden is.
Perspectieven wisselen elkaar vaak en snel af. Er zijn veel focalisators en het is niet altijd duidelijk met wie me meekijken. Dit is ontzettend verwarrend. Dat probleem wordt nog versterkt door het gebrek aan eigen stem van de personages. Zelfs een blind personage komt niet over als een blind personage; er wordt relatief makkelijk over dit “probleem” heen gestapt en Wagenaar lijkt soms zelfs te denken dat hij gewoon kan zien. Zijn krachten maken het bovendien wel erg makkelijk om uitzichtloze situaties in zijn voordeel te laten omslaan. Het heeft soms wel iets weg van een deux ex machina.
Het verleden van de personages is pas relevant als dit nodig is voor het verhaal. Daarvoor lijkt het niet te bestaan. Hierdoor kan het voorkomen dat een onthulling erg in strijd is met het beeld dat eerder van personages neergezet is. Dat maakt hen niet erg consistent en vooral de slechteriken zijn hierdoor erg plat.
De thema’s die (zijdelings) aangesneden worden zijn ontzettend interessant: de gevolgen van kolonisatie, genetische manipulatie en onderdrukking en de vraag of je als buitenstander eigenlijk wel mag of zelfs moet ingrijpen in een conflict van andere volken. Het probleem is dat het er te veel zijn. Er is zo veel waar Wagenaar iets over wil zeggen dat ze vergeet de thema’s daadwerkelijk uit te werken en haar punt te maken. Daarnaast is alles net iets te eenzijdig. De personages ontdekken weliswaar dat twee van de stammen goede redenen hebben om te handelen zoals ze handelen, maar de mysterieuze Afranen worden door iedereen weggezet als een kwaadaardig volk en krijgen geen stem.
Al met al is het verhaal interessant, maar is de opbouw en stijl een beetje chaotisch en voelt het nog iets te veel als het boek van een beginnend auteur dat nog wat redactierondes had kunnen gebruiken. De hoofdstukindeling is chaotisch, de dialoog- en alineaopbouw is vaak net niet logisch en de zinnen zijn soms rommelig. Ook inhoudelijk zijn er veel vreemde dingen. Voor onderzoekers die op een vreemde planeet terechtkomen is het natuurlijk onmogelijk om zich te houden aan de regel dat ze niet mogen ingrijpen en Virginia breekt deze dan ook meteen. Even later is ze dat alweer compleet vergeten en stelt ze zich in een ruzie met haar metgezellen op als het braafste meisje van de klas dat zich als enige aan deze regel wil houden. Ook is het nogal vreemd dat alle volkeren op aarde en op Terra 7 nog steeds precies dezelfde taal spreken (welke taal eigenlijk?) terwijl er honderden jaren verstreken zijn waarin ze geen contact hebben gehad, dat de bewoners van Terra 7 om de een of andere reden nog steeds de aardse jaartelling gebruiken die ze dan wel licht aangepast hebben terwijl hun planeet zo anders is dan de aarde en dat een familielid van Dion dat ooit gevangen is gezet omdat ze gevaarlijk was compleet vergeten is. Verder is er regelmatig iets vreemds aan de hand met plaats en tijd.
Hoewel er veel potentie is voldoet ‘Het groene kristal’ niet aan de verwachtingen.
(2½ ster)
Met dank aan Celtica Publishing voor het ter beschikking stellen van een exemplaar voor een duorecensie van de Genreclub voor Sciencefiction en Fantasy. | 0neg
|
Linwood Barclay's vijfde standalone thriller ligt in de winkel. Het ongeluk is de vertaling van het in 2011 verschenen The Accident. De Canadees kan inmiddels ook in ons land rekenen op een gestaag groeiend aantal fans. Niet zo gek, want Barclay's stijl is herkenbaar en hij beweegt zich in het — zoals de Amerikanen het graag noemen — domestic suspense subgenre. Vrij vertaald: 'dicht-bij-huisthrillers' oftewel 'het-zou-ook-jou-kunnen-gebeurenspanning' waarin Harlan Coben de standaard heeft bepaald.
Waar voormalig journalist Barclay in zijn voorgaande boek, Kijk niet weg, de malaise in de journalistiek een plek gaf, daar speelt de economische crisis in Het ongeluk nog een belangrijkere rol. Het instorten van de huizenmarkt, dreigende faillissementen en een snelgroeiende werkloosheid werken als katalysatoren voor ongelukkige keuzes en noodlottige gebeurtenissen. Daarover kan Glen Garber, hoofdrolspeler in Het ongeluk, meepraten. Zijn aannemersbedrijf staat op het punt om te vallen na een grote brand in een huis dat door Garbers bedrijf werd gebouwd. Hij overleefde de ramp zelf ternauwernood, maar als de verzekeraar blijft weigeren uit te keren is het alsnog einde verhaal voor Garber. Maar het wordt allemaal nog veel dramatischer voor de Garbers als Glens vrouw verongelukt en onderzoek uitwijst dat zij schuldig is aan het verkeersongeval waarbij nog twee anderen het leven lieten. Ze was onder invloed. Glen blijft achter met hun achtjarige dochtertje. In totale verbijstering en met een dreigende fikse schadeclaim van de nabestaanden van het ongeluk. Als de moeder van de beste vriendin van het meisje ook onder verdachte omstandigheden overlijdt, begint de speurtocht naar de waarheid pas goed.
Linwood Barclay heeft tot op de helft van het boek een heel aardig, maar ook geloofwaardig verhaal in de steigers gezet. Het concept, vrouw is dood en blijkt er een verborgen tweede leven op na te hebben gehouden, is natuurlijk niet heel erg vernieuwend, maar op een of andere manier blijft dat een fijne basis voor een thriller. Zijn tone of voice is prettig en er zit de nodige spanning en actie verweven in het verhaal, maar Barclay heeft geen gelukkige hand met het uitspelen van zijn kaarten.
Alle ingrediënten voor een topthriller zijn aanwezig, maar het lijkt er een klein beetje op dat Linwood Barclay geen vertrouwen had in het beproefde recept en is gaan experimenteren met de smaken. Het gewenste resultaat blijft echter uit. De meeste personages blijven of te vlak of worden te karikaturaal neergezet. De verschillende verhaallijnen raken nodeloos in elkaar verstrikt, waardoor het soms onbegrijpelijk is hoe de personages zich door het verhaal bewegen en welke rol ze erin spelen. Een paar stevige twists en versnellingen zorgen er voor dat je niet vroegtijdig afhaakt, maar als de uiteindelijke slechterik ook nog eens het spreekwoordelijke duveltje uit het doosje blijkt te zijn, is de teleurstelling na een hoopvolle start wel compleet.
Barclay scoort met Het ongeluk zijn eerste onvoldoende. Gelukkig liggen er nog drie nieuwere thrillers van hem te wachten op een vertaling. Hopelijk duurt het niet al te lang voordat De Boekerij hiermee komt om deze teleurstellende ervaring snel weg te poetsen. | 0neg
|
In tegenstelling tot mijn voorgangster vond ik het boek een zware teleurstelling. De dialogen zijn infantiel en oppervlakkig en dat geldt ook voor de karakters. Vooral de mannelijke karakters, wiens denkwereld zich inderdaad beperkt tot de lunch, het vetgehalte van de lunch en het vrouwelijk schoon dat er rondloopt.
De karakters van de vrouwen zijn jammer genoeg voorspelbaar; stuk voor stuk aantrekkelijk, waanzinnig sexy, intelligent, goed gekleed én - hoe kan het ook anders - 'sterke' persoonlijkheden met een charmant defect in hun persoonlijkheid. Hoeveel van zichzelf of van het wensbeeld van zichzelf, hebben de auteurs in de karakters gestopt?
Het verhaal zelf rommelt naar mijn mening aan alle kanten. Een groep van 5 progammeurs die in het verleden te maken hebben gehad met een seriemoordenaar, die het vooral voorzien had op MacBride, dé vrouwelijke hoofdpersoon in het verhaal, door haar naasten en vrienden te vermoorden. Na onterechte verdachtmakingen en emotionele chantage van de FBI en politie, besluiten de 5 hun verleden te wissen en elders opnieuw te beginnen. 10 Jaar later krijgen ze weer te maken met een seriemoordenaar, die zijn 'inspiratie' haalt uit hun nieuwste computergame, waarmee de groep natuurlijk weer verdacht wordt.
De huidige seriemoordenaar opereert op 2 locaties; de grote stad en het platteland. De rechercheurs van beide steden worden in het boek ook gevolgd. Op zich is dat vrij vernieuwend, ware het niet dat de karakters en omgeving van de 2 verschillende rechercheurs zo erbarmelijk slecht uitgediept zijn, dat het alleen maar verwarrend werkt en je van de hak op de tak tussen de stad en het platteland pendelt.
De clou van het verhaal was tenenkrommend voorspelbaar en slecht. De voorspelbaarheid op zich zou niet eens zo erg geweest zijn, als de verhaallijn wat beter was uitgewerkt. Waar je in het begin van het boek nog gedoseerd informatie kreeg over de moorden en het geheimzinnige verleden van de 5, - wat het lezen natuurlijk een beetje spannend houdt - krijg je tegen het einde van het boek een lading aan informatie en motieven, waardoor alles zogenaamd verklaard wordt, maar juist alleen maar meer vragen oproept. Kortom; onbevredigend voor mij.
Trouwens, wat hiervoor wordt gezegd over de laarzen van MacBride klopt volgens mij wel. De moordenaar van 10 jaar geleden overmeesterde zijn slachtoffers door de spieren en pezen in o.a. de enkels door te snijden. Zij draagt hoge, leren rijlaarzen die je normaal alleen gebruikt als je paardrijdt, om dat te voorkomen. | 0neg
|
Volgens mij is dit een bundel stuiversromannetjes aaneengehouden door een zeer slappe speurdersdraad. Sommige van die verhalen zijn niet slecht, andere daarentegen neigen naar het smartlapperige. | 0neg
|
Jaren terug las ik All-Inclusive van dezelfde schrijfster. Het boek beviel me niet en nooit meer las ik een tweede van haar. Nu liet ik me toch weer verleiden om te beginnen in Route du soleil. Al snel had ik spijt.
Wat een stereotiepe hoofdpersonen. Wat een onnozele figuren.
Marit is intercedente. Je zou verwachten, dat ze daarbij enige mensenkennis wel kon gebruiken. Ze zegt ook zelf in het boek, dat ze die heeft. Helaas: niets van te merken'Ze blijft moeder van twee kleine kinderen, ook als ze op vakantie gaat met haar 'vriendin', die ze toch al een paar weken kent. De lifter is een griezel, maar Marit merkt daar niets van. Fiona wel, maar die merkt andere voor de hand liggende dingen weer niet op.
Gebeurtenissen, die spanning moeten opwekken, maken je alleen geïrriteerd.
Ik laat de andere boeken van Vermeer maar liggen in boekwinkel en bibliotheek. | 0neg
|
In Blaashoek waait de wind altijd. Daarom is het de ideale plaats om een stel windmolens neer te zetten. De molens worden met een luid gejuich onthaald, maar als snel denkt niet iedereen daar meer zo positief over. Zo als slager Herman Bracke, die 's nachts als enige last lijkt te hebben van het zoevende geluid dat ze maken. Zijn slapeloosheid breekt hem steeds meer op, totdat hij zichzelf niet meer in de hand heeft. Wat er dan gebeurt zet als een rij dominostenen de ene na de andere gebeurtenis in gang, totdat de hele gemeenschap op zijn kop staat.
Een zomer zonder slaap kwam voor mij maar moeizaam op gang. Na 22 bladzijdes besloot ik zelfs om even overnieuw te beginnen om nog eens na te gaan wat ik nou eigenlijk aan het lezen was. Niet omdat het moeilijk is de personages te volgen, ze hebben stuk voor stuk eigenlijk niet al te veel diepgang. Maar eerder juist omdat ze erg uitvergroot worden neergezet, haast als karikaturen van zichzelf. Hierdoor was het haast niet mogelijk om de personages geloofwaardig te achten en... (lees mijn volledige recensie op http://boek-aholic.blogspot.nl/2014/08/bram-dehouck-een-zomer-zonder-slaap.html) | 0neg
|
volgens mij is dit gewoon een aardig boek. Ik geef twee sterren omdat er literaire thriller op de flap staat. Ik vind dat dat totaal niet op zijn plaats is. Personages zijn echt niet uitgewerkt of ongeloofwaardig uitgewerkt. Beweegredenen zijn vaak niet uitgewerkt. De thema's die in het boek voorkomen 'kunst, trauma, communisme, terreur, enz enz worden oppervlakkig en op een sensationele wijze aangesneden. Eigenlijk heb ik totaal geen beeld van de hoofdpersoon. Dat ze getraumatiseerd is, dat moet je geloven door de dik opgelegde reacties op sommige momenten, maar regelmatig doet of denkt de hoofdpersoon dingen die dan weer totaal niet in lijn zijn hiermee. Ik vind de ingredienten van het verhaal goed bedacht. Op ongeveer blz 200 wordt het boek voorspelbaar. Nog steeds wel vermakelijk, maar geen 'zinderende' spanning wat mij betreft. Indien het woord literaire thriller niet was gebruikt dan had ik 3 sterren gegeven. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.