text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dit is het eerste boek dat ik gelezen heb van Nicci French. Wat opvalt, is dat het boek vrij eenvoudig leest, korte hoofdstukken heeft en relatief eenvoudig taalgebruik. Het boek begint wel goed. Je nieuwsgierigheid wordt geprikkeld. Je wilt snel weten wat er achter het absurde gedrag van Brendan steekt en wat verbeelding is van Miranda en wat niet. Maar naarmate het boek vordert vervalt het in herhalingen. Er wordt erg vaak een wijntje gedronken, uit eten gegaan, een bad genomen etcetera en blijkt Miranda toch niet zo onafhankelijk en modern als wordt beweerd. Verder word je benieuwd naar het perspectief van andere hoofdpersonen, omdat het verhaal van Miranda wat eenzijdig wordt en begint te vervelen. De uiteindelijk plot is toch wel verrassend, maar wel kort door de bocht en had dus wel uitgebreider verteld mogen worden door bijvoorbeeld de kant van Brendan en/of Naomie te belichten. Al met al ben ik een beetje teleurgesteld over het boek, toch is het aardig een keer gelezen te hebben. Het is zeker niet literair en voor echte liefhebbers van suspense en thrillers zijn er wel betere boeken aan te raden. | 0neg
|
Zusje dood was voor mij een boek die niet af is. begint spannend, maar er weinig ontwikkelingen en het blijft oppervlakkig. Daarbij is er een abrupt einde. Dit boek voldeed niet aan mijn verwachtingen en dit is teleurstellend.
Het verhaal kwam voor mij niet echt opgang. Als er wat spannends was, dat werd dit oppervlakkig verteld. Daarbij had dit een horrorthriller moeten zijn, maar de horror mistte ik. De schrijfstijl van het boek heb ik als niet prettig ervaren. Er waren geen hoofdstukken waardoor niet altijd duidelijk was of de alinea een nieuw stuk was of nog bij de vorige alinea hoorde. Daarbij waren er veel lange zinnen wat tevens niet prettig leest.
De karakters in het boek zijn voor mij onvoldoende uitgewerkt waardoor je je niet echt kunt inleven in de karakters en daardoor niet in het boek.
Algemeen gezien was het voor mij een boek waarover ik niet enthousiast ben en niet gauw zou aanraden. | 0neg
|
Ik had grote verwachtingen van dit boek, maar helaas zijn die niet uitgekomen.
De cover ziet er geweldig uit en ook de flaptekst belooft veel goeds. Helaas zijn die 2 dingen in mijn ogen het enige goede aan het boek! Het bleek een christelijke thriller te zijn. Dat hoeft niets te betekenen, maar in dit geval helaas wel. Werkelijk om de bladzijde werd er gebeden, om kracht, om steun, om een gesprek te beginnen, om... noem maar op! Hierdoor werd de vaart uit het verhaal gehaald, als het al even spannend werd moest er weer gebeden worden en was het moment afgelopen.
Daarbij werd de clou van het verhaal al verraden voordat het 'spannende' stuk kwam, dus dat spannende was ook al verdwenen. Het onderscheid tussen de 'goeden' en de 'kwaden' was echt enorm. De goeden waren streng gelovig, de hele tijd aan het bidden, werkten met zielige, eenzame kinderen en ga zo maar door. De slechten liepen met capuchons op, hadden tatoeages en aanbeden een duistere onderwereld god. Een tussenweg was er blijkbaar niet. Gelukkig werden sommigen nog 'geroepen' tot Jezus en werd er nog verteld dat deze mensen vanaf nu gered waren...
Op het moment dat ik las hoe vreselijk het was dat ongetrouwde stellen een kind konden adopteren en de gelovige, lieve vrouw niet wilde ik eigenlijk al direct afhaken.
Ik wil niemand beledigen en gun werkelijk iedereen zijn of haar geloof. Maar dit werd wel heel erg opdringerig. Misschien is het een boek dat mensen die geloven wel zal aanspreken, maar voor mij gaat dit boek heel snel op de verkoopstapel en ook de andere boeken van Kathryn Mackel ga ik aan mij voorbij laten gaan... | 0neg
|
Je verwacht een heftig verhaal over nee moeten zeggen tegen een moeder met kanker, die niet zo lang meer te leven heeft. De plot is goed bedacht en zou tot een goed boek kunnen leiden. Maar dat is niet gebeurd. Dat het verhaal, ondanks het onderwerp, niet te heftig is wordt gebracht als sterk punt: ‘een luchtig geschreven boek over een verre van luchtig onderwerp’, zo vertelt ons de cover. Maar waarom moet een boek dat over een heftig onderwerp gaat zo luchtig zijn? Het ontbreekt aan drama, terwijl dat in de feiten wel degelijk aanwezig is (moeder met kanker, dochter met burn-out). Ik heb geen traan gelaten, zelfs niet echt meegevoeld, doordat er in de roman een gebrek aan realiteit bestaat. Dat maakt het boek ‘luchtig’. Als je je niet kunt verplaatsen in de personages kun je niet meevoelen en lijkt het boek dus heel luchtig te zijn, alsof er vrij weinig aan de hand is.
Het gebrek aan realiteit manifesteert zich onder andere in het vreemde gegeven dat Dina, de moeder, meedoet aan een talentenjacht met een act waarin een konijn door een hoepeltje springt. Die act blijkt zo geweldig te zijn dat ze na haar auditie meteen door gaat naar de liveshows! Ze heeft het rare idee opgevat dat haar dochter in de spotlight wil staan en roept haar naar het podium. Dan zegt de dochter eindelijk nee. Als je die ‘nee’ als moeder niet hebt zien aankomen dan ken je je dochter wel erg slecht. Dit maakt de “complexe” moeder-dochterrelatie heel ongeloofwaardig.
Verder zijn ook de personages niet goed neergezet. Je krijgt van Dina bijvoorbeeld vrij weinig hoogte. Er zijn tegenstrijdigheden te vinden, wat het nog verwarrender maakt. Bijvoorbeeld: ’Haar dochter had haar nodig. Lotte kon zoveel beweren. Ze achtte haar vriendin de psychologe hoog, maar in Jannes geval zat ze er toch echt naast.’ (13) vs. ’Ze geloofde niet in dat psychologengedoe. Gewoon goed eten, goed slapen en niet alles perfect willen doen, dan zou Janne er zo weer bovenop zijn.’ (66) Het is duidelijk dat ze vindt dat Lotte niet gelijk heeft wat haar dochter betreft. Maar in het eerste fragment heeft ze veel respect voor ‘haar vriendin de psychologe’ en in het tweede citaat klinkt het alsof ze het maar niks vindt en ze dus totaal geen respect heeft voor de opmerkingen van Lotte.
Het boek leest vlot, dat moet gezegd worden. De zinnen lopen lekker en je hebt het boek in een avondje uit. Dat vind ik ook meteen een nadeel: als ik rond de twintig euro betaal voor een boek wil ik er wel iets langer dan een avondje lol van hebben. Maar de stijl laat hier en daar toch te wensen over: een cliché als ‘Haar stoute schoenen had ze al aan, haar stoute jurkje ook.’ is wat mij betreft echt een brug te ver.
Al met al goed voor een vermakelijke avond, maar zeker geen boek dat blijft hangen of dat je nog eens opnieuw leest. Het idee was goed, de uitvoering mager. | 0neg
|
Op zich is het verhaal wel boeiend, maar erg kinderlijk geschreven met korte zinnetjes. Eigenlijk valt er niet zoveel over te zeggen.
Het is gewoon een simpele roman met wel erg veel toevalligheden.
En natuurlijk zoals zoveel (streek)romans....eind goed, al goed !! | 0neg
|
Tja, een amusant schouwspel voor de kijkers. Je moet het maar bedenken.
De vraag is wie hier de hoofdschuldigen zijn: de producenten of de kijkers zelf.
Een gruwelijk sprookje. Alles voor de kijkcijfers.
Het einde is wel weer verrassend, met als grote held Pannonique of misschien juist Zdena? Daarom 2 duimen. | 0neg
|
Het kostte mij moeite om de eerste 100 of 150-of-zo bladzijden van dit boek door te lezen. Daar waar het eerste deel “profeet van de duivel” mij vlot van de ene hoofdstuk naar de volgende leidde, moest ik mij door de eerste hoofdstukken heen ploegen. Ik heb het boek regelmatig weggelegd omdat het mij absoluut niet boeide en ter afwisseling en vermaak heb ik maar andere boeken gelezen. Ik heb zelden zo lang over een boek gedaan om het uit te lezen. Achteraf ben ik blij dat ik heb doorgezet want ná die 100 of 150 bladzijden werd het een stuk leuker. De personages werden interessanter (gelaagde karakters) en de ontwikkelingen volgden elkaar snel op wat de vaart van het boek duidelijk ten goede kwam. Alleen Valdis vond ik minder geloofwaardig, misschien omdat zijn karakter minder werd uitgewerkt. Zo begrijp ik zijn beweegredenen niet (hoezo ‘walgt’ hij van Marak als afvallige maar zet hij het werk van zijn vader in al zijn hevigheid voort ondanks diens onvergeeflijke daad?) maar ook zijn gedrag niet. De invloed van Zabatha en Cataris vind ik geen afdoende verklaring voor de mate van Valdis’ gewetenloosheid en gewelddadig gedrag. Misschien dat in het laatste deel van de trilogie het karakter van Valdis wat meer wordt uitgewerkt en meer tot leven komt. Ik ga dit derde deel wel lezen, al was het maar om de trilogie af te ronden. | 0neg
|
Wat oorspronkelijk op een aangename verrassing leek toen ik het e-boek ontving, bleek tijdens het lezen niet echt erg aangenaam te zijn. Een van de meest imponerende en bejubelde Amerikaanse romans van vorige eeuw, dat maakte vooraf wel indruk. Een dikke pil, maar in digitale versie valt dit minder op.
De hoofdrollen in Wintervertelling zijn weggelegd voor een dief, een meisje dat gaat sterven en een mysterieus paard. De dief wordt smoor op het doodzieke meisje en krijgt hulp van het magische witte paard om de tijd te stoppen. Kort na dit gebeuren heb ik ontgoocheld afgehaakt.
Een uiterst verwarrend en gecompliceerd boek, of is het een mysterieus sprookje, waarbij je al snel het juiste spoor verliest. Een overvloed aan karakters waarbij je niet weet welke belangrijk zijn of niet. Plots verdwijnen personages uit het verhaal en duiken dan later opnieuw op… Een fantasieverhaal dat zich situeert in een werkelijke wereld, overladen met nutteloze beschrijvingen. De auteur weidt bijna eindeloos uit en heeft de ambitie prachtig proza neer te zetten, maar hij verzuipt in het mysterie. Waarschijnlijk ligt het aan mezelf; op een bepaald moment had ik geen zin meer om bepaalde fragmenten voor de derde keer te herlezen. Jammer want ik verlies mezelf graag af en toe in een boeiende en ontroerende roman. | 0neg
|
Een erg moeilijk boek van Ludlum. Ik heb het boek met moeite uitgelezen. Niet dat het verhaal niet mooi is, maar het is zo moeilijk geschreven dat je vaak hele stukken leest en geen idee hebt wat je nu eigenlijk aan het lezen bent. Veel later in het boek kom je daar dan weer achter. Zijn schrijfstijl is me iets te moeilijk, je moet zeker hele stukken achter elkaar lezen en niet iedere keer een paar pagina's (zoals ik). Dan ben je te snel het verhaal kwijt. | 0neg
|
Schrijver Campbell Black is het meest bekend onder zijn pseudoniem Campbell Armstrong. Geboren in Glasgow in 1944, publiceerde zijn eerste roman in 1968. Op zevenentwintig jarige leeftijd emigreert hij samen met zijn vrouw naar de Verenigde Staten. Het schrijven van thrillers wisselt hij af met het doceren van Creatief Schrijven. Als hij in 1991, samen met vrouw en kinderen, verhuist naar Ierland, heeft hij twintig boeken op zijn naam staan. Het boek Hitte is een op zichzelf staand vervolg op Jigsaw. Beide boeken zijn reeds halverwege de jaren negentig van de vorige eeuw geschreven en worden nu opnieuw uitgebracht.
In Hitte wordt Frank Pagan, speciaal agent bij Schotland Yard, opnieuw geconfronteerd met de terroriste Carlotta. Tijdens het diner voor de deelnemers van een Contra-Terrorisme conferentie, ziet zij kans het eten te vergiftigen. Voor Frank Pagan is dit extra pijnlijk, omdat hij verantwoordelijk is voor de beveiliging van deze conferentie. Verteerd door schuldgevoelens, zet hij alles op alles om zijn kwelgeest te arresteren. Maar wederom kan Frank zijn tegenstrijdige gevoelens niet onderdrukken en blijft hij een zwak voor haar behouden. Carlotte ziet in Frank ook meer dan een tegenstander en doet er alles aan om hem te verleiden. Ondertussen blijft zij zijn aandacht trekken op de gruwelijke manier, waar ze bekend van is. Dan raken beiden betrokken bij een internationaal complot van de CIA en verplaatst het strijdtoneel zich naar de Verenigde Staten. Tussen alle andere verwikkelingen door, wordt hier het erotische, maar vooral dodelijke, kat-en-muis spel voortgezet.
Met zijn verwijzingen naar zaken die niet in dit boek beschreven staan, wordt het al gauw duidelijk dat Hitte een vervolgroman is. Er wordt aangegeven dat het boek zelfstandig gelezen kan worden. Toch blijf ik nog heel lang terug bladeren, met de verwachting dat ik iets over het hoofd heb gezien. Uiteraard is dit niet bevorderlijk voor het leesplezier, maar ondanks dit manco is het een aardig verhaal, met Frank Pagan als sympathieke hoofdpersoon. Erg geloofwaardig is het allemaal echter niet. Een eenvoudige vermomming schijnt bijvoorbeeld al voldoende te zijn om de complete politiemacht en inlichtingendiensten van twee grootmachten te slim af te zijn. Als in deze thriller dan ook nog de noodzakelijke dosis spanning ontbreekt, glijd het snel af naar middelmatigheid.
Ik heb van Hitte niet echt een warm gevoel gekregen. Het is een aardig boek, waarvan het verhaal zo weinig indruk heeft gemaakt, dat het niet al te lang in mijn geheugen gegrift zal blijven. | 0neg
|
Het boek Moeras van Steve Toltz is zijn tweede en is heel anders dan zijn eerste boek. Moeras bestaat uit lange monologen, veel moeilijke woorden, wat de leesbaarheid van het verhaal niet bevorderd als je elk woord wilt opzoeken en is hier en daar grof. Moeras wordt aangeprezen als het grappigste boek van het jaar, helaas niet voor mij. De humor was wel heel erg zwart. Toch bevat het boek ook mooie passages. Het verhaal wordt niet chronologisch geschreven, je moet er wel even inkomen. We volgen 2 mannen die in hun jeugd beiden een tragedie hebben meegemaakt. Liam wil heel graag schrijver worden en Aldo, een type 12 ambachten, 13 ongelukken. Ze trouwen beiden en Liam is zich er van bewust dat er brood op de plank moet komen en wordt agent en blijft pogingen doen om een boek te schrijven. Aldo mislukt in elk project dat hij aanpakt,blijft op de zak teren van zijn vrouw en maakt misbruik van velen om maar weer aan geld te komen. Als Aldo in een rolstoel terecht komt, bedenkt Liam dat hij het levensverhaal van zijn vriend op papier moet zetten. Het is een bizarre vriendschap. Er worden bizarre situaties beschreven. | 0neg
|
Ooit wilde ik alles lezen van Maarten 't Hart. Een vlucht regenwulpen sloeg in als een bom.Ik herkende de twijfel over het geloof en het koesteren van een onbereikbare liefde. Andere boeken, zoals De aansprekers, maakten me aan het lachen en de verhalen over zijn tijd als biologieleraar lees ik nog steeds voor aan mijn leerlingen. Maar dit boek boeide mij niet; veel te oubollig en oninteressant. Voor het eerst heb ik een boek van hem niet eens uitgelezen. | 0neg
|
Armada leek me niet echt wat. Science fiction vind ik wel leuk, maar een boek over gamen, aliens, vechten en de wereld overnemen? Nee, dank je. Toch las ik het boek, want dat was onderdeel van de 7Days Reading Challenge op Hebban. En wie weet zou het me wel positief verrassen?
Nee, dat was niet het geval. Nerdy, geeky, gamen? Dat trekt me niet. Voor gamers komen er denk ik heel veel herkenbare termen en referenties naar films en games en zo in voor, maar die kende ik niet en daarmee was het voor mij niet interessant.
Toch is het over het algemeen ook voor niet-gamers toegankelijk, want ik kwam er wel prima doorheen. En het verhaal is veelzijdiger dan alleen gamen op zich. Zo zijn er verschillende relaties tussen de personen onderling en twijfel je misschien wie goed en wie slecht is en wie de vijand is.
Dus eigenlijk kan ik er heel kort over zijn: ik vond dit een stom boek. Dat zegt nog niet dat het een slecht boek is – ik denk dat ik daar niet echt objectief over kan oordelen. Als de omschrijving je aanspreekt, denk ik dat je het boek zeker eens moet oppakken. Helaas wist het mij niet te overtuigen, maar eerlijk gezegd had ik ook niet anders verwacht. | 0neg
|
Het verhaal bevat alle ingrediënten voor een indringende roman; liefde, familie, geheimen, vriendschap, moeilijke jeugd. Toen ik de achterkant van het boek las had het meteen mijn aandacht, kon niet wachten met lezen. Ook doordat Sandra Berg met een ander boek genaamd: Als de dag van toen genomineerd was voor de Valentijnsprijs 2015.
Crissie heeft een moeilijke jeugd, haar moeder is overleden toen zij nog jong was, ze heeft een vader wie alle touwtjes in handen wil houden. Wanneer Crissie straf krijgt (om de gekste reden soms) houd haar vader er merkwaardige 'opvoedingspraktijken' op na. Ze krijgt een hechte vriendschap met Luke het buitenbeentje van de klas, ze hebben veel met elkaar gemeen o.a dat zijn moeder ook jong overleden is. Zijn vader is een echte alcoholist te noemen, welke niets lijkt te geven om het wel een wee van zijn zoon. Gaandeweg bouwen ze een zeer hechte band met elkaar op wat uitmond in liefde, welke helaas geen lang leven beschoren is.
Wanneer Crissie ouder is en vervolgens nachtmerries en hartkloppingen krijgt, besluit zij terug te gaan naar het vervallen huis van Luke en zijn vader, ze is heel wat herinneringen kwijt geraakt en kan vooral haar laatste verschrikkelijke herinnering niet meer heugen. Door terug naar het huis te gaan heeft zij de hoop deze weer terug te krijgen.
Helaas moet ik zeggen dat het boek erg tegen gevallen is, het verhaal zelf spreekt mij erg aan, alleen heb ik mij bont en blauw aan de schrijfstijl van Berg geërgerd. Het verhaal is in ik-stijl geschreven, op zich niets mis mee vind het normaal wel aangenaam lezen. In Voorbij de duisternis is Crissie degene welke het verhaal vertelt maar op een bijzondere manier, hoe vaak ik 'weet je' tegenkwam begon mij op te vallen. Soms meerdere keren op een bladzijde, was meer een gewoonte dan een uitzondering. Ook werden woorden op verschillende manieren uitgelegd en dat zin na zin, bijvoorbeeld het was erg koud in de kamer, krijg je daarna meteen zo bar koud, en dan daarna weer ijskoud. Bijvoorbeeld: ''Niemand wist waar je was. En ik betwijfel of iemand je zocht. Iemand anders dan ik. Maar ik zocht je. Elke dag opnieuw........Ik zocht je elke dag tot die ene keer....''.
Of op dezelfde bladzijde: ''Het was ongeveer min vijf en er waaide die ijswind uit het Noorden. Russische wind zeiden ze op de radio. Russische kou. Russische ijs''. Hierdoor daalt het leesplezier naar het 'vriespunt' erg jammer want het verhaal zelf heeft potentieel. Komt alleen niet goed uit de verf en kwam daardoor gekunsteld over. Ik zat te twijfelen tussen 1 of twee sterren maar doordat het verhaal mij wel aanstaat toch twee sterren. | 0neg
|
OK geschreven, goed verhaal en redelijke plot.
Waarom dan toch maar 2 sterren: de seks is echt goedkope porno, niets spannends aan en heeft het verhaal helemaal niet nodig. | 0neg
|
Chris Mooney heeft na zijn debuut Denk aan Sarah de voorkeur gegeven aan een vast hoofdpersonage. In Vermist introduceert hij rechercheur Darby McCormick, werkzaam bij de politie van Boston. McCormick keert terug in het derde boek, De geheime vriend, en speelt ook de hoofdrol in het laatste verhaal, De dodenkamer.
Rechercheur Darby McCormick wordt naar een plaats delict gestuurd waar een vrouw dood werd aangetroffen, vastgebonden op een stoel. Met haar vriend en collega, Jack Cooper, alias Coop, gaat Darby op onderzoek en ze stelt vast dat bij de dode, Amy Hallcox, de mond van oor tot oor is opengesneden. Naast de stoel van de vrouw is op een andere stoel haar twaalfjarige zoon John, alias Sean, zwaargewond maar in leven achtergebleven. Tijdens het sporenonderzoek ontdekt McCormick dat er nog iemand rondloopt in een bos achter het huis, en ze raakt betrokken in een vuurgevecht met een van de daders. Jamie Russo, een ex-agente wier man enkele jaren terug is vermoord door een kopstuk van de georganiseerde misdaad, is getuige geweest van de moord op Amy Hallcox. Russo is echter op pad met een missie: ze wil iedereen die een aandeel heeft gehad in de dood van haar man om het leven brengen. De messen zijn geslepen, McCormick is op zoek naar de moordenaars om ze te arresteren. Russo is ook op zoek, maar om ze uit wraak te liquideren. Het toeval wil dat het deels om dezelfde personen gaat. Personen die zich niet zomaar laten vangen.
In de opzet van het verhaal klopt alles. Alle ingrediënten, nodig voor een superspannend verhaal, zijn weer aanwezig. Maar dat is nog geen garantie dat het dat ook wordt. Veelvuldig schakelend tussen de twee dames die, zonder het van elkaar te weten, dezelfde gangsterclan willen uitroeien, kapt Mooney veel spannende passages op of net voor het hoogtepunt af om weer naar de andere verhaallijn te switchen. Dat kan een paar keer zonder een diepe zucht van de lezer, maar teveel werkt op den duur vermoeiend en haalt de snelheid uit het verhaal. Er moet telkenmale worden gewacht tot Mooney zijn zoeker weer in de andere richting draait. Jammer, ronduit jammer, want het verhaal komt zo in een sukkelstraatje terecht dat de lezer verplicht door te lezen om terug in de sfeer te komen. Als het er dan toch op gaat lijken dat beide dames ieder hun eigen plot krijgen, raakt zelfs Mooney een beetje verstrikt in zijn eigen verhaal. Géén plot is het resultaat, en ook een onbevredigend einde, zonder dat ooit duidelijk wordt wat precies de rol en doelstelling van Russo was.
Voor de lezer is de eindconclusie tevens het enige wat hij van dit boek zal onthouden: Mooney heeft eigenlijk zijn eigen verhaal naar de verdommenis geschreven! | 0neg
|
Ik had nog nooit van de schrijfster gehoord, laat staan iets van haar gelezen. De schrijfstijl is prettig om te lezen, maar ik vraag mij af of ik in de toekomst nog eens een boek van deze schrijfster zal gaan lezen. Ik vond het vrij lang duren, voordat ik het idee had dat ik een thriller las.
De omschrijvingen van het leed van de hoofdpersoon wordt uitgebreid en zeker ook mooi beschreven in de eerste paar hoofdstukken. Pas in de laatste hoofdstukken wordt het spannend. De ontknopping (confrontatie dader/slachtoffer) vond ik een beetje vergezocht.
Ik waardeer het boek met twee sterren, omdat ik wil aangeven dat het thrillergehalte laag is. Nogmaals: het verhaal is wel mooi geschreven.
Heel veel dank aan Crimezone en The House of Books, dat ik dit boek mocht lezen als Buzzz-boek. | 0neg
|
‘Dit was ik, dit was ik altijd geweest en later zou ik altijd zo mogen zijn.’
Met Joël schrijft Carry Slee een boek voor YA-lezers. Qua thematiek bedient Joël de beoogde lezers inderdaad, maar Slee doet de YA-groep tekort: het simpele taalgebruik en de overkill aan ellende doet het boek geen goed. Waar het emotionele verhaal over transgenders uitnodigt tot een interessant boek, blijft de bespreking van het thema helaas erg gebrekkig.
Slee beschrijft in haar verhaal het leven van de vier studentes Eva, Fleur, Nathalie en Luna. Wanneer Luna uit het raam valt en overlijdt, staat het leven van de overige meiden op z’n kop. Toch moeten ze verder. Fleur wil een nieuwe start: ze vertrekt uit hun studentenhuis en gaat op zoek naar een plekje in Amsterdam. Nathalie begint een relatie met de Amerikaanse muzikant Jim. Eva blijft achter. Vrijwel direct twijfelt ze aan Luna’s ongeluk. Luna’s ex Remco liegt over de laatste keer dat hij haar gesproken heeft en Luna zou nooit zelfmoord plegen. Eva is vastbesloten verder te gaan met haar leven én het ware verhaal te ontdekken.
Joël wordt aantrekkelijk door de zeer verschillende types in het verhaal. Slee zet met Eva, Fleur en Nathalie drie zeer diverse meiden neer, met allemaal hun eigen nukken. Waar Eva vanaf het begin argwanend overkomt, lijken de andere twee meiden goedgelovig en dat zorgt voor confrontaties. Middels simpel taalgebruik en realistische dialogen trekt Slee je mee in haar verhaal en probeert ze empathie voor de dames op te wekken. Waar dit in eerste instantie ook lijkt te gebeuren, zorgen hun bizarre karaktertrekjes er toch voor dat de studentes niet helemaal te begrijpen zijn. Niet alleen de overtrokken conclusies van Eva spelen daarin een rol: ‘Hij wil het bewijs in handen hebben voor iemand erachter komt dat hij heeft gelogen.’ Slee plaatst waar mogelijk seksscènes in het verhaal, waarbij ze niet eenmalig de meiden direct het bed laat delen met een jongen. Hoe ‘normaal’ is het om vrijwel direct seks met iemand te hebben? Ook de hunkering naar alcohol of een joint is over de top. Een jeugdboek wordt geen YA-boek door enkel een toevoeging van seks, alcohol of drugs.
Door een onlogische ontwikkeling in de plot waarbij nieuwe kamerbewoonster Yvet direct onder de vloer gaat kijken en een stapel brieven vindt, lijkt Joël toch interessant te worden en diepgang te krijgen. Yvet dumpt de brieven bij Eva en zij leest ze. De brieven, gericht aan Luna, bevatten het emotionele verhaal van een onbekende. Deze onbekende schrijft over zijn leven; het leven waarin hij in een verkeerd lichaam zit. Slee bespreekt op intrigerende wijze de moeilijke wereld van transgenders: ‘Ik wilde een jongen, maar niet met dit jongenslichaam.’
Helaas biedt Slee deze boeiende thematiek weinig ruimte. Ze gebruikt een overkill aan andere problemen, die ze nauwelijks tot niet uitwerkt, waardoor het verhaal een hoog dramagehalte krijgt en soms wat overdreven aandoet. Borstkanker, lesbische vrouwen, drugsgebruik, drankgebruik, agressie binnen een relatie, psychische problemen: alle geijkte onderwerpen passeren de revue. Daarnaast sneeuwt het verhaal in de brieven onder door Eva’s zoektocht naar het ware verhaal rondom Luna’s dood, met alle gevolgen van dien. Het gebruik van de ‘klassieke hints’ die in de richting van Remco wijzen, ‘Hij kon echt niet normaal doen, de hele middag niet, je had zo ruzie met hem. (…) Aan het eind van de middag ging hij er opeens vandoor’, maken het verhaal zeker spannend. Ook alle toevalligheden en bizarre plotwendingen werken hier aan mee. Echter: door de kool en de geit – het spannende verhaal en de boeiende thematiek – te sparen, mist het verhaal de ‘wow-factor’.
Slee eindigt Joël met de ontbrekende brief, waarmee ze nog één keer indruk maakt en waarmee ze een onverwacht einde schept. Waar alle meiden types blijven, wordt de briefschrijver een personage, van vlees en bloed: een personage met gevoelens. Joël wordt daarmee een verhaal dat slechts het YA-jasje mag dragen. | 0neg
|
Agatha Christie, Miss Marple, Murder She Wrote: het flitst allemaal aan je voorbij, nog voordat je een compleet hoofdstuk in Moord in Badger’s Drift hebt gelezen. Zoals de titel al doet vermoeden, is dit een heuse detective (spreek uit als detektieve) van het Engelse soort, waarin het wemelt van de leuke cottages, prachtige rozen, theedrinkende oude dametjes en beschaafde politiemensen.
Komende oktober zal de KRO het elfde seizoen van de televisieserie Midsomer Murders uitzenden, en als voorproefje daarop is nu het allereerste boek over inspecteur Barnaby vertaald door uitgeverij De Fontein. Het is dat de televisieserie zorgt voor naamsbekendheid, anders was dit verhaal uit 1987 wellicht niet door de selectie gekomen. Niet dat het heel slecht is, maar het tempo in detectives als deze ligt vaak al niet bijster hoog, en dat het boek twintig jaar oud is helpt daar niet echt bij.
Het draait allemaal om een moord die is gepleegd in het gehucht Badger’s Drift. Verrassing, met zo’n titel. In eerste instantie denkt iedereen dat de tachtigjarige Miss Simpson een natuurlijke dood gestorven is, maar haar vriendin Lucy Bellringer gelooft dit niet. Zij haalt inspecteur Barnaby erbij, en hij ontdekt dat er meer aan de hand moet zijn.
Maar wat dan? De hond heeft niet geblaft en de deur is niet geforceerd, dus moet de oude mevrouw Simpson haar moordenaar gekend hebben. Al snel wordt ontdekt dat ze eerder die dag, in het bos, op zoek naar een zeldzaam plantje, iets gezien moet hebben dat ze niet had mogen zien. Opnieuw is de vraag: wat dan?
Wat volgt is een ietwat langdradig onderzoek naar de inwoners van het gehuchtje. Wie zou een motief kunnen hebben, en wie heeft welk alibi? Barnaby praat met vrijwel alle inwoners van het plaatsje, en er zijn verschillende mensen die hij niet helemaal vertrouwt. Er blijkt heel wat meer te gebeuren in Badger’s Drift dan je op het eerste gezicht zou vermoeden…
Helaas blijft het bij een wat clichématig opgebouwd verhaal, geheel volgens de regels van de ouderwetse detective, zonder ook maar een sprankje verrassing. Het is niet slecht gedaan, en het uiteindelijke plot is niet onaardig, maar echt interessant wordt het nergens. Hopelijk is de tv-serie wat pakkender dan het eerste boek, waar alles op gebaseerd is. | 0neg
|
Ik had “Ibiza” en “Ibiza de erfenis” gelezen en vond ze alle 2 goed. Dus had een hoge verwachting van dit boek. Maar ik vond hem erg tegenvallen. Jammer. | 0neg
|
Het zal je maar gebeuren dat je kind wordt vermoord en dat ook andere familieleden worden bedreigd met de dood; het overkwam Lenie en Michael, het huwelijk wankelt daarna, mede door toedoen van ene Manon die het op Michael heeft voorzien.
Naarmate de spanning toeneemt en het verleden van Michael steeds meer gaat meespreken snelt heb boek naar een ongeloofwaardig einde.
Ik vond het een zeer matig boek van Loes den Hollander, die toch heeft bewezen veel en veel beter te kunnen, helaas is dit tussendoortje ook een niemendalletje. | 0neg
|
Na Het veilige huis en Geheugenspel was dit boek een teleurstelling voor mij. Het duurde erg lang voor het mij in zijn greep kreeg. Het verhaal zit wel erg goed in elkaar, maar het boeiendste deel was van (te) korte duur. | 0neg
|
Terwijl de klassieke stripreeks Storm op dit moment slechts een flauw briesje meer is, nemen scenarist Willem Ritstier en tekenaar Apri Kusbiantoro uit Lombok de kans om zelf hun Storm-doorslag op te zetten. Het eerste album in de reeks is echter maar een storm in een glas water.
Ritstier en zijn toenmalige vaste kompaan Minck Oosterveer waren goed op weg om de nieuwe makers van de reeks Storm te worden. Ze hadden samen aan de weg getimmerd met dagbladreeksen Zodiac en Nicky Saxx: realistisch getekende (nou ja, echte vrouwen hebben zelden zulke voorgevels) fantasyverhalen. Het stond in de sterren geschreven dat ze de door Don Lawrence opgezette fantasy- en SF-reeks Storm zouden overnemen. Toen Oosterveer verongelukte, bleef het Storm-avontuur tot één album beperkt. Sindsdien is de reeks er niet op verbeterd.
Ritstier bleef in de stripwereld actief. Als scenarist, maar ook nam hij zelf de tekenpen ter hand voor het sterke en ontroerende, autobiografische Wills kracht, over de ziekte van zijn vrouw. Storm laat hem echter niet los en hij zette met Kusbiantoro (die enige ervaring heeft met Amerikaanse comics én een grote Storm-fan is) de reeks Saul op. Saul is een avonturier die schaamteloos hetzelfde uiterlijk als Storm kreeg: brede borstkas, ruige baard, zelfs de eeuwige haarband. Hij heeft – vals beschuldigd van iets – zijn geboortestreek moeten verlaten en belandt bij een dwergenvolk dat hem tot hun koning bombardeert en opzet tegen hun vijanden, de reuzen. Saul krijgt daarbij een bijzondere mantel aangemeten die hem verwoestende krachten geeft, maar de dwergen hebben een verborgen agenda…
Saul/Storm komt in dit eerste album een beetje willoos over, als een speelbal. Voor een beoordeling van dit personage is het nog wat vroeg, maar het lijkt een typische avonturenheld: een kleerkast die avonturen op zijn weg vindt en er het beste van maakt. Interessanter is wat de auteurs voorzien hebben als stand-in van Storms metgezel Roodhaar. Hier is dat een premiejaagster, Lea, die de gevluchte Saul achternazit om hem gevangen te nemen. Dat zou nog tot boeiende spanningen kunnen leiden tussen de personages, die gedoemd zijn elkaar bij te staan. Ook af te wachten. Al is nu reeds duidelijk: Lea is, net als Roodhaar, pittig en natuurlijk rondborstig. Nog verder trouw aan de clichés van het genre duiken er nog meer schaars geklede (ook ‘slechte’) dames op (al speelt een deel van het verhaal in de sneeuw), wrede reuzen met een spraakprobleem (wat een onzin dat een volk onder elkaar praten als indianen alsof hebben niet normale taal, jij begrijpen?), fantastische beesten, lege, epische landschappen, magische deus ex machina’s enzovoort.
Ook de plot rammelt: waarom bijvoorbeeld wordt de verbannen Saul door een mysterieuze wervelwind van de ene naar de andere desolate plek gevoerd? Het hele verhaal had zich ook in de eerste locatie kunnen afspelen. En zo zijn er nog meer ongeloofwaardigheden. Een verhaal mag onwaarschijnlijk zijn, maar nooit ongeloofwaardig. Als nu de tekeningen van Kusbiantoro nog feilloos waren geweest, maar ofwel kan hij het (nog) niet, ofwel heeft hij er zich wat haastig vanaf gemaakt. Vooral met gezichtsuitdrukkingen lijkt hij het moeilijk te hebben. Een Don Lawrence is hij niet bepaald.
Nice try dus, maar verder dan een opsomming van clichés, een ongeloofwaardig verhaal en wisselvallige tekeningen komt Saul 1 niet. Saul doet ons niet van ons paard vallen en laat de kans liggen de plaats van het slabakkende Storm in te nemen. | 0neg
|
Het boek is letterlijk geschreven vanuit twee standpunten: je leest per hoofdstuk afwisselend het verhaal van hoofdpersonage Nanou en daarna van haar echtgenoot Thomas.
Het boek heeft het pistool-icoontje (thriller) meegekregen van de bib, maar voor mij zit het ergens tussen romantisch en spannend. De zogenaamde "opwinding" moet voor mij meer komen van de seksscenes dan van de ongekende vijand die wraak neemt. En dan nog...
"Verleid me" leest supervlot, na een aantal uren was ik er door. Ik heb mij niet echt verveeld, maar er wordt wel veel in herhaald. Het steeds opnieuw doorworstelen van dezelfde grote thema's: het verdriet, het bedrog, de lust, ... Ondanks het denkproces krijg ik geen nieuwe inzichten over de personages of achterliggende motieven. Als ik zie dat het 'weer' over hetzelfde gaat, sorry, dat zorgt bij mij meteen voor een diagonaal-lezen-reflex... Misschien daarom dat het extra vlot las :)
Op 2-3 scènes na waar zeker vaart, spanning en echte emotie inzat, vond ik de rest niet zo meeslepend of geloofwaardig. Dat ligt volgens mij aan twee dingen: het woordgebruik en de voorspelbaarheid. Waarom nemen de personages bepaalde beslissingen, hoe denken ze hierover na, hoe praten ze hierover met anderen, welke woorden gebruiken ze, ... Af en toe dacht ik bij mezelf "huh, zo praten mensen toch niet"? Beetje fake en daardoor afstandelijk vond ik. Op de backcover staat vermeld dat Anja's boeken levensecht, pakkend en spannend zijn. I have to disagree. Ook de intriges in het verhaal waren voor mij wat vergezocht en tegelijk heel voorspelbaar. Als je al vrij snel doorhebt wie de zogenaamde onbekende tegenstander is, maar de motivatie nooit begrijpt...
Het is geen extreem slecht boek, maar niets voor mij. Er zit een stukje in over de dood van haar dochtertje, dat vond ik heel "echt" overkomen. Maar de rest veel minder. Ik hou van boeken waar ik ondanks de bizarre plotwendingen toch nog kan geloven dat het werkelijk zou kunnen gebeuren. | 0neg
|
Flikker de hele bliksemse boel maar door het keukenraam is een boek vol maatschappelijke misstanden gevolgd door oproepen het anders te gaan doen. Het is geschreven door De RageBol (‘de bedenkers van Loesje’), met als ‘woordvoerder’ Sjaak de Boer.
Op de bijbehorende website is meer informatie over het hoe en waarom van De RageBol te vinden. Er wordt o.a. elke week een hoofdstuk uit het boek op gepubliceerd, er is een opruim top 7, er wordt een actie aangekondigd en er kunnen ook workshops en lezingen worden aangevraagd. Onder het kopje Deelname forumdiscussie, kosten € 200,- exclusief reiskosten voor maximaal 1 uur, staat het volgende te lezen:
"Specifieke inbreng vanuit het boek ‘Flikker de hele bliksemse boel maar door het keukenraam’ als waardevolle aanvulling op bestaand spectrum van meningen. De RageBol gespecialiseerd in het opruimen van overbodige troep, verkrampt denken en achterhaalde verhouding. De RageBol gaat verder waar Naomi Klein (No Time) aarzelt, Joris Luyendijk binnen de perken blijft en Thomas Piketty zijn geloof in het kapitalisme behoudt."
Naomi Klein, Joris Luyendijk, Thomas Piketty? Dát maakt nieuwsgierig, vooral omdat het de groep zelf is die het meldt en niet de marketingafdeling van de uitgever. Het laten vallen van zulke namen maakt niet alleen nieuwsgierig, maar schept ook grote verwachtingen.
In het eerste hoofdstuk wordt De GOA (Grote Opruim Actie) uitgelegd, waarmee ‘we’ Nederland gaan opruimen en opknappen, uitgelegd: de Boer geeft het goede voorbeeld en gaat zijn huis schoonmaken door elke dag een hoofdstuk te schrijven waarin hij alle ‘zut' via het keukenraam de voortuin in zal donderen. En dus roept de Boer in het deel Dag 1 aan het eind van Uitwaaien en uitzwaaien:
"Burgers, grijp in; wandelaars, doe uw plicht; paardrijders en mountainbikers, stap af en ruk het volstrekt overbodige aanwijs- en waarschuwmateriaal van boom en grond vandaan."
Een duidelijke oproep, een concrete actie en iedereen kan eraan meedoen. Maar de Boer heeft pech: deze concrete schoonmaakactie - een van de zeer weinige in het boek zal blijken - schiet mij in het verkeerde keelgat. Afblijven en die ruiterpadbordjes laten staan, want op zo’n ogenschijnlijk onschuldig, rustiek, zanderig paadje kan ieder moment meer dan 600 kilo wegend wezen met waarschijnlijk ijzeren, maar in ieder geval harde hoeven over je heen denderen! Of de ruiter is het slachtoffer van de voor hem of haar abrupte en onverwachte, op grote snelheid door die meer dan 600 kilo zelfbedachte en uitgevoerde richtingverandering. Sjaak de Boer is zelf geen buiten rijdende ruiter, want anders zou hij weten hoe onverantwoord zijn oproep is.
Het wordt na deze blunder in Dag 1 helaas in de volgende dagen niet beter, interessanter of wetenswaardiger. Misschien bevat Flikker de hele bliksemse boel maar door het keukenraam voor iemand die de afgelopen tien jaar onder een steen heeft geleefd nog eye openers maar voor de meeste mensen kan dat niet zo zijn. De populair-lollige, ironisch (?) bedoelde manier van vertellen is irritant en de aangedragen oplossingen voor de geconstateerde misstanden is iedere keer die symbolische, op den duur vermoeiend-flauwe hoop rotzooi in de voortuin. Het kan niet anders dan dat na het lezen van een paar van zulke dagen de gedachte 'dát weet ik allemaal al, maar wat kan ik eraan veranderen?!' zich opdringt.
Het is daarom te hopen dat de acties, te vinden op de bovengenoemde website en te volgen via Facebook (www.facebook.com/deRageBol), wél enthousiasme oproepen en aanstekelijk werken, want dat er wat moet worden gedaan aan ‘de hele bliksemse boel’ is overduidelijk. De eerste actie van De RageBol, zo is op de site te lezen, zou op 27 februari om 07:00 uur plaatsvinden. Ik hoopte met heel mijn hart dat er duizenden en duizenden verontwaardigde ragebollen bij de personeelsingang van het ministerie van Financiën zouden staan. En ik hoopte net zo hartgrondig dat dit de eerste van vele geslaagde schoonmaakacties zou zijn. Maar het bleef stil en over de actie is nergens iets te vinden. Jammer, want mijn ragebol staat, ondanks het boek, klaar voor de echte schoonmaak. En ik blijf hopen dat ik redenen te over zal hebben om er op 29 april 2019 bij te zijn. | 0neg
|
Waar 'Mr Mercedes' 4 sterren verdiende en opvolger 'De eerlijke vinder' 3, kon ik het teleurstellende derde deel niet meer dan 2 geven. Het leek erop dat King na '23-11-63' eindelijk definitief afscheid had genomen van bovennatuurlijke suspence, en in de eerste 2 delen van deze trilogie lukte hem dat ook. De ouderwetse bovennatuurlijke boeken waren top, daar niet van, maar op een gegeven moment wordt de lezer dat zat. Daarom was zijn draai zo verfrissend. In dit deel 3 grijpt King helaas terug op het oude, en dit boek werd daarmee erg voorspelbaar. Het lijkt op een makkelijk gescoord en snel geschreven derde deel, dat meer is bedoeld om filmmakers te verleiden, dan zijn lezers. | 0neg
|
Dit boek is wel het minste wat ik van Mart Smeets gelezen heb. Een verzameling van verhalen over renners waar hij mee te maken heeft gehad. En, in tegenstelling tot zijn eerdere boeken, komt nu in elk verhaal het onderwerp doping naar voren. Net of hij wat dat betreft iets goed te maken heeft. Nee, als dit het niveau van de boeken van Mart is, is voor wat mij betreft hier de eindstreep getrokken. | 0neg
|
Het begin van Risico is werkelijk fantastisch en gaat over de heksenjachten van twee eeuwen geleden waarbij onverklaarbare zaken vaak werden uitgelegd als het werk van de duivel en veel vrouwen om die reden ter dood werden gebracht. Kimberly Stewart probeert tegen die achtergrond de dood van één van haar voorouders te verklaren, als zij in de kelder van haar oude woning een onbekende schimmel aantreft. Haar vriend, Edward Armstrong, ontdekt de op het oog fantastische werking van de schimmel en denkt aan de vooravond te staan van een nieuw medicijn. Door een aantal unieke eigenschappen van de schimmel te isoleren lukt het hem namelijk om het antidepressivum Ultra te creëren, waarmee zijn faam als medisch onderzoeker in een klap gevestigd zal zijn. Alle denkbare testen blijken zeer hoopgevend, maar als de geldschieters ongeduldig worden besluit Armstrong om het hele proces te versnellen door Ultra op zichzelf te gaan testen. Maar Kimberly Stewart merkt dan al snel dat zowel haar vriend als andere testpersonen ten prooi beginnen te vallen aan onbeheersbare woedeaanvallen. Hoe veilig is het medicijn eigenlijk en wordt Armstrong zo langzamerhand niet een gevaar voor zijn omgeving? Vooral als blijkt dat er in de omgeving mysterieuze moorden worden gepleegd.
Ondanks het uitstekende begin werd Risico al snel vrij ongeloofwaardig en vaak uiterst voorspelbaar. Tevens was de logica soms wel heel erg ver te zoeken en zaten er in een aantal gevallen gewoon grote gaten in het verhaal. Misschien dat Robin Cook net als Edward Armstrong te maken had met wat tijdgebrek of met een niet te halen deadline. Daarnaast vond ik ook dat de persoon van Kimberly Stewart in de loop van het verhaal steeds truttiger werd neergezet. Vaak heel naïef en soms bijna zo stom als maar kan, terwijl haar enorme intelligentie in het begin van het boek absoluut niet ter discussie stond. Maar persoonlijk ben ik van mening dat dit in het algemeen een groot minpunt is van de boeken van Robin Cook. Hij zet de vrouwelijke hoofdpersonen vaak wel heel simpel neer en dat wil nog wel eens behoorlijk irriteren.
Tevens is het opvallend om te zien dat de informatie op de achterkant van het boek wel heel slecht is en ik vraag mij dan ook af of iemand bij de uitgeverij het boek wel zelf gelezen heeft. In zn totaliteit kon Risico mij niet volledig boeien en waren vooral de fantasy elementen mijns ziens niet echt op zijn plaats. Jammer, want het onderliggende thema van het boek had een betere uitwerking zeker verdiend. | 0neg
|
Het boek "De Ijsvogel" van Lieneke Breukel gaat over de 15 jaar oud Joey die op een dag een wapen op een bank vind en meeneemt. Iedereen die het wapen vasthoudt verliest zijn eigen wilskracht en word onderdanig aan het wapen.
Nadat Joey zijn eigen vader doodgeschoten heeft begint begint een nachtmerrie voor hem. Degene die het wapen in zijn macht heeft is de zoon van een Duitse oorlogsmisdadiger. Hij is de man die gestopt moet worden om de serie moorden tot einde te brengen. Als Joey gevangengenomen word gaat zijn moeder in haar eentje achter de misdadiger aan. Zij is politieagente en is vanwege haar persoonlijke betrokkenheid van deze zaak afgehaald.
Het boek is vrijwel heel kort om het verhaal goed op te bouwen. Daardoor blijft het verhaal steeds iets te oppervlakkig om de lezer te kunnen meeslepen. Een echte spanning kan zich helaas niet werkelijk opbouwen. Twee sterren vallen dus nog best mee. | 0neg
|
Ik kan me herinneren dat ik de eerste boeken van Allan Folsom met plezier las. Dag van de samenzwering is wat dat betreft een uitzondering. Na vijf hoofdstukken kon ik de moed al niet meer opbrengen, om zoveel slecht geschreven zinnen te moeten lezen. Een mogelijke oorzaak is dat ik net Het recht op terugkeer uitgelezen had. Dit boek van Leon de Winter is van een niveau waar Folsom alleen maar van kan dromen. | 0neg
|
(Recensie komt oorspronkelijk hiervandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/stalker-lars-kepler/)
Stalker – Lars Kepler
Zweden is in de ban van een seriemoordenaar die zijn slachtoffers eerst filmt vanuit het donker, thuis waar ze zich veilig wanen, en het filmpje vervolgens op YouTube plaatst. Enkele dagen later wordt degene die gefilmd is zijn volgende slachtoffer. Het onderzoek naar de moordenaar verloopt stroef, tot bij het lichaam van het vierde slachtoffer een bewusteloze man wordt aangetroffen. De man kan zich echter niets herinneren van de moord. Om zijn onschuld te bewijzen, roept zijn familie de hulp in van hypnotiseur Erik Maria Bark. Maar de informatie die Erik verkrijgt biedt geen enkele duidelijkheid. Dan wordt er een nieuwe moord gepleegd, en de verdachte heeft dit keer een alibi. Er lijkt slechts één persoon te zijn die de zaak kan oplossen: Joona Linna. Maar die is meer dan een jaar geleden verdwenen…
Ik heb dit boek tijdelijk geleend van een klasgenoot van mij, want zij kwam op het idee om voor een tijdje van boek te wisselen. Zij heeft van mij De stalker – Helen Vreeswijk geleend en zij gaf mij dit boek.
Lars Kepler is een pseudoniem voor een Zweeds schrijverskoppel die al meerdere boeken heeft geschreven.
Het boek is een vertaald boek, het is oorspronkelijk geschreven in het Zweeds.
Het boek begint er “rustig” met het vertellen. Het springt welleswaar gelijk in een gebeurtenis, ze vinden een YouTube filmpje van het eerste slachtoffer van de stalking. Niet lang daarna het lichaam.
Wat ik persoonlijk vond tegen vallen was dat de Jonna Linna die verdwenen was al in de eerste honderd pagina’s al verscheen, dus hij is niet echt verdwenen…
Het verhaal begint pas echt spannend te worden als je nog een kwart moet lezen van het boek, vanwege een valse beschuldiging.
Helaas was het einde wel voorspellend, eigenlijk weet je vanaf het begin al wie de stalker is, wat erg jammer is. De schrijvers hadden het boek leuker kunnen maken, of op zijn minst minder voorspellend, door ervoor te zorgen dat je zelf meerdere mensen gaat verdenken die juist al verdacht in het boek worden of juist niet. Dat had het boek een wat onverwachtere wending gegeven wat ik zelf persoonlijk zeer op prijs had gesteld.
Behalve dan het tegenvallende einde was het al met al een leuk boek, al was het wel jammer dat er weinig echte spanning was, behalve dan op de momenten dat je fragmenten las door de mensen die vermoordt werden door de stalker, dat waren echt leuke momenten. Vooral omdat sommige al een gevoel hadden dat ze bekeken werden.
Ik geef dit boek 2.5/5 sterren. | 0neg
|
Ik vind dit één van de mindere boeken van Nicci French! Het verhaal is niet echt slecht, maar een beetje ongeloofwaardig en veel te traag. Het leven van Samantha Laschen wordt zo langdradig beschreven dat het verhaal er onder lijdt. Ook het einde is niet echt super te noemen, je blijft na afloop op je honger zitten. Geen slecht boek maar van dit schrijversduo mag je veel meer verwachten! | 0neg
|
Ik vond dit boek zonde van mijn tijd
en van mijn geld want ik kon er geen
touw aan vast knopen. | 0neg
|
Erg traag verhaal. Ik heb het niet uitgelezen. Ben bij bladzijde
120 gestopt. ik ben een liefhebber van scandinavische
schrijvers maar dit boek kon ik me niet doorheen worstelen | 0neg
|
Tot het allerlaatste moment heb ik dit boek uitgesteld. Hij is genomineerd voor de NS Publieksprijs en ik moest hem lezen, omdat ik in de kernjury zit. Het boek is onderop de stapel beland, maar uiteindelijk was ik er echt aan toe en moest ik wel. Dit verhaal heeft me eigenlijk niet geboeid. Ik denk dat ik niet weggelegd ben voor dit soort literatuur. Ik begrijp gewoon niet wat Doeschka bedoeld met haar verhaal, terwijl het vast een diepere gedachte zal hebben. Ik kon verschillende gebeurtenissen maar moeilijk aan elkaar linken. Ik kwam dan ook erg moeilijk in het verhaal (waar zinnen van een halve bladzijde lang ook niet echt bij hielpen) en heb mezelf er uiteindelijk toegezet het onderhand uit te lezen, zodat ik aan iets leukers kon beginnen. Helaas voor mij geen topper. | 0neg
|
Na Zwarte sneeuw is dit het tweede luik van de trilogie die Lauryssens gepland heeft. En andermaal is het geen onverdeeld genoegen om er doorheen te spartelen. Op sommige momenten heb ik me ronduit kwaad gemaakt en had ik zin om het boek definitief op te bergen...
Een halvegare bommenlegger heeft het voorzien op de miss-en waar het in dit kleine landje van vergeven is. Bovendien komt er een melding binnen van een vermoede zelfmoord aan de Boerentoren, maar algauw blijkt het om meer te gaan. Hiermee is het laatste lijk nog niet geborgen, maar dat zal de politie een zorg wezen. Die zitten heel de tijd aan hun kruis te krabben, te stinken en aangebrande moppen te vertellen. We vergezellen de commissaris op consultatie bij de uroloog. We houden nauwkeurig het aantal hele en halve erecties van de inspecteurs bij. Maar een echt verhaal zit er niet in.
We kunnen voor het derde deel alleen maar hopen dat er een paar nieuwe moppen in de scheurkalender van dit jaar stonden. Want meer valt er niet te verwachten. | 0neg
|
Lydia Verbeeck (1948) schreef zowel jeugdromans als historische misdaadromans. In ‘Reis naar de hel’ is reisleidster Sofie Catoor, bekend van de eerdere misdaadroman 'Vergelijking met X onbekenden' weer één van de hoofdpersonages. Samen met chauffeur Walter Vervoort gaat zij met een groep bejaarden een rondreis maken in de Jura. En eigenlijk is dat net zo saai als dat het klinkt: looprekjes, stokken en veel geklaag.
Tussen al die bejaarden zit één jonge vrouw: Ella. Ze is niet toevallig in dit reisgezelschap terechtgekomen, maar heeft een duidelijk doel. Samen met haar vrienden Kevin en William heeft ze een moord gepland. Het thema daarvoor is een beetje vergezocht. Het grootste deel van het verhaal speelt zich af in Hotel Poulsard, dat op punt van faillissement staat. Ook dit zorgt voor veel geweeklaag van de eigenaresse, hetgeen het verhaal ook niet opvrolijkt.
De tekst op de achterflap en titel van het boek beloofden veel. Dat is wat mij betreft niet waargemaakt. In het boek volgen de gebeurtenissen elkaar snel op, waardoor vaart in het verhaal ontstaat. Het is echter nergens spannend. Ook zijn de vele verschillende personages verwarrend om het verhaal te kunnen volgen. Ook gebruikt Verbeeck erg veel Franse zinnen. | 0neg
|
In boekbeschrijvingen wordt het woord reconstructie gebruikt .
Ten onrechte, want het is de interpretatie van Palmen. Dit heeft ze vaker gedaan met een thema en personen en levert nooit een boeiend boek op.
Als ik iets van Hughes of Plath zou willen lezen, zou ik dat altijd rechtstreeks doen.
Ik ben bepaald geen Palmenfan, ook nooit geweest. Ik vind haar schrijfstijl vlak en oppervlakkig. Bij zo'n boek als "de wetten" vond ik één vrouw met zeven leermeesters, ieder op zijn gebied, een mooie structuur voor een boek, maar wat een gortdroog boek is het! De vrouw zelf wordt slechts oppervlakkig beschreven, de mannen komen helemaal niet uit de verf.
Arrogant vind ik haar optreden (en dat vindt ze van zichzelf ook) en met dedain over literatuur en lectuur sprekend, dan is voor mij wel duidelijk waar haar boeken thuishoren.
Haar boek "de vriendschap" is dermate saai, dat ik het niet eens wilde uitlezen. Suf en niet overtuigend vanuit kinderen geschreven, jonge meisjes. En ik kan het weten want ik werk dagelijks met kinderen.
Hoe vaak ze ook een nieuw boek van haar bij Prometheus moet aanprijzen of welke prijs ze ook krijgt of audiëntie houdt op het Boekenbal: veel geschreeuw, weinig wol.
Mensen wegzetten die niet van haar "stand" zouden zijn in de openbaarheid.
En dan nog die ouderwetse symbiotische relatie-voorliefde die ze heeft: Hoe zij de zaken inkleurt, kan mij niet boeien. | 0neg
|
Afgaan op de waardering in de VN-thrillergids blijkt niet altijd een goede keuze. 'Onder je huid' wordt pas na een honderd pagina's interessanter. Het boek is geschreven in de ik-vorm en bevat naar mijn mening te veel overpeinzingen van de hoofdpersoon en teveel ver gezochte beeldspraak. Zeker in het begin is het veel te veel 'gewauwel'. Duidelijk een debuut-boek van een schrijfster die nog zoekende is naar de juiste stijl met genoeg diepgang en vaart.
Het boek toch nog twee sterren gegeven omdat de wending die het verhaal neemt wel goed is gevonden. Die zag ik niet aankomen. | 0neg
|
Prinses Leentje en de weg naar het hart is het kinderboekendebuut van Babette van Veen. De voorkant van het boek ziet er mooi en aantrekkelijk uit. Helaas komen de tekeningen in het boek minder goed tot hun recht. De stijl en het kleurgebruik lijken niet meteen heel aantrekkelijk voor de doelgroep (kinderen vanaf vier jaar).
Wat ik een pluspunt vind, is het verhalende van dit boek. Er is veel tekst waardoor Van Veen genoeg ruimte heeft gecreëerd voor een echte verhaallijn. Op zich heeft ze deze verhaallijn ook wel neergezet, maar er gebeurt te weinig om de aandacht vast te houden. Met Helena lazen wij steeds korte stukken voordat ze ging slapen, maar na zo’n drie keer wilde ze liever een ander boek lezen dan verder gaan in Prinses Leentje en de weg naar het hart.
Hoewel bepaald taalgebruik voor de volwassene geforceerd kan aanvoelen, zijn dit wel de enige momenten in het boek die Helena leuk vindt. Kokkie de kokkin noemt bijvoorbeeld de koning en koningin op één pagina ‘stelletje oliebollen’, ‘koninklijke pannenkoeken’ en ‘stelletje eierkoeken’. Zo worden door het hele boek verschillende grappige benamingen en uitspraken gebruikt. De reden waarom het gemaakt aanvoelt, is naar mijn idee omdat dit steeds weer andere uitspraken zijn. Ook de momenten waarop deze uitspraken op hun plaats zijn, lijken daarvoor speciaal gecreëerd te zijn. Maar zoals gezegd, Helena vond dit wel heel grappig.
Dit boek gaat over een vrij ingewikkeld onderwerp. De koning en koningin zijn niet meer verliefd op elkaar en maken vaak ruzie. Hun dochter, prinses Leentje, heeft hier natuurlijk veel last van en gaat zelf proberen dit probleem op te lossen. Hoewel het een goed onderwerp is om over te schrijven (aangezien er veel kinderen zijn die deze situatie helaas ook uit de praktijk kennen), is het voor de jonge lezers meteen ook wel een ingewikkeld onderwerp. Een onderwerp als ‘de dood’ is ook niet makkelijk, maar wel een stuk concreter. De situatie waarin ouders elkaar niet meer lief vinden, ruzie hebben, niet meer verliefd zijn en niet weten hoe daar mee om te gaan, is lastig, ook voor oudere kinderen.
Naar mijn mening was het beter geweest om een duidelijkere doelgroep te kiezen. De gekke uitspraken zijn grappig voor de jongere kinderen zoals Helena terwijl het onderwerp, althans de invulling hiervan, en soms ook de invulling van de ontmoeting met andere figuren, meer geschikt zijn voor oudere kinderen. Wanneer Leentje boertje Borre ontmoet bijvoorbeeld, wordt dat niet met zoveel woorden gezegd maar wordt daar wel een gevoel van verliefdheid beschreven. Het gevoel van Leentje was niet herkenbaar voor Helena terwijl een ouder kind hier misschien wel iets in kan herkennen. Het boek sluit niet helemaal aan op vierjarigen. Zelfs tijdens de reis van Leentje zijn de avonturen niet zo aantrekkelijk dat zij de aandacht van een jong kind vasthouden.
Helena heeft het boek niet helemaal uit gelezen dus ik weet niet of zij nog iets mist aan het einde, persoonlijk vond ik het jammer dat het verhaal niet afgerond voelt. De koning en koningin komen er wel achter dat ze beter alleen vrienden kunnen zijn (al lijken ze wel van plan om onder één dak te blijven wonen? Dat vind ik dan weer vreemd en onrealistisch). Vervolgens gaat het verhaal verder met Leentje tijdens haar reis. Je komt er niet achter hoe het verder gaat, nadat Leentje haar wens heeft gedaan. Gaan de koning en koningin echt uit elkaar? Blijven ze inderdaad onder één dak wonen? Hoe gaat Leentje met de situatie om? Het is een gemiste kans om hier niks over te schrijven. Een scheiding is nooit rozengeur en maneschijn, dat maakt het ook zo lastig. Dit boek eindigt eigenlijk aan het begin van de lastige periode. Het zou kinderen juist kunnen helpen om te lezen hoe Leentje met de scheiding om gaat.
Van Veen heeft een lastig maar actueel onderwerp gekozen om over te schrijven. Hoewel ik het idee heel goed vind, mist het verhaal toch een aantal cruciale dingen. | 0neg
|
Ik weet niet waartoe deze poging van Updike met dit boek had moeten leiden. Ikzelf heb hem niet de kans gegeven dat duidelijk te maken. Halverwege was het voor mij genoeg. Menigeen was er al na een paar bladzijden mee klaar geweest denk ik.
Een journalist krijgt opdracht het tijdperk Gerald Ford te belichten. Hij doet dat aan de hand van enerzijds een verhaallijn rond Alfred. Alfred is een gescheiden vijftiger met kids in het tijdperk Gerald Ford. Een tijdperk waar de seksuele revolutie met al haar vrijheden in plaats vond. Anderzijds doet Updike dat aan de hand van een verhaallijn rond James Buchanan die een eeuw eerder dan Gerald Ford president van Amerika was.
Ik denk dat Updike een aantal contrasten tegenover elkaar heeft willen belichten. Bijvoorbeeld de vrije gedachte tegenover het puriteinse. Het succes tegenover de mislukking. Als dat de poging is geweest is dat er wat mij betreft er niet (op tijd) uit gekomen. | 0neg
|
In 'Rood waas' gaat Patricia Cornwell verder met haar serie over Kay Scarpetta, patholoog-anatoom. Waar eerdere boeken in de reeks er beter in slaagden ook los leesbaar te zijn is dit bij dit boek helaas nauwelijks het geval. Het boek grijpt terug op eerdere gebeurtenissen, en personages die in de vorige boeken geïntroduceerd werden blijven in dit boek vaak oppervlakkig en er wordt nauwelijks uitgelegd wie zij zijn.
De eerdere boeken van Cornwell behoren tot mijn favoriete boeken, maar de laatste boeken waren niet zo goed als de eerste helft van de serie. Ik had gehoopt dat dit boek weer van het oude niveau was, maar moet na het lezen helaas concluderen dat dat niet het geval is.
Omdat het boek zo sterk teruggrijpt op eerdere gebeurtenissen is het begin van het boek veel te vaag voor hen die niet de hele serie hebben gelezen (degenen die nog nooit een Scarpetta-boek hebben gelezen kunnen het beter helemaal laten). Bovendien zijn vooral in de eerste hoofdstukken een aantal niet ter van belang zijnde zaken zo uitgebreid beschreven dat de eerste helft zo taai is dat het doorbijten is om in het verhaal te komen.
In de tweede helft van het boek komt het verhaal eindelijk op stoom, even lijkt het echt spannend te worden, maar de snelle afraffeling van het plot (dat bovendien wel erg dun en vergezocht is) maakt het hele boek jammer genoeg tot een matige leeservaring. | 0neg
|
Via Sweek mocht ik het boek Pleite lezen, een boek over Evert Matthijssen, een pro-deo advocaat die werkt voor het kantoor Ter Dolen en de Ridder. Het kantoor staat onder leiding van Gustavius Ter Dolen, van wie we in het begin van het boek al afscheid nemen want het boek start met een beschrijving over diens uitvaartplechtigheid. Door de langdradige beschrijving en de heel lange, moeilijk begrijpbare zinnen had ik toen al door dat ik redelijk ging moeten doorbijten om het boek uit te lezen.
Door de af en toe grappige passages lukt dit wel, maar al bij al blijft het voor mij een moeilijk te lezen boek. | 0neg
|
Ik had al veel over de boeken van Suzanne Vermeer gehoord, maar had nog steeds er niks van gelezen.
Het boek las zeer snel en makkelijk. Het verhaal werd ook niet moeilijk gemaakt.
De tweeling van Chantal en Jeroen zijn tijdens een all-inclusive vakantie in Turkije verongelukt. Het verhaal gaat verder in het rouwen daarover en hun onderzoek naar hoe het allemaal had kunnen gebeuren.
Ik miste wel veel spanning. Ik vind het persoonlijk ook niet echt een thriller. Het lijkt op een roman met af en toe wat spannende momenten erdoor.
Het is een boek die je tussendoor even leest. | 0neg
|
Dave Lewis is een flierefluiter die graag zou doorbreken als goochelaar, maar zich moet behelpen als redacteur van een blaadje dat kritsch zaken aan de tand voelt, zoals paragnosten die met overledenen kunnen communiceren. Dankzij een erfenis van zijn ouders hoeft hij zich niet te druk te maken over zijn financiën. In de liefde heeft hij eenzelfde zorgeloze houding; hij heeft al behoorlijk wat vriendinnetjes versleten.
Detective Sam Currie begint te vermoeden dat Lewis bij wat vreemde zaken betrokken is. Zijn naam duikt op bij een mishandeling van een vrouw en hij blijkt ook zijdelings iets te maken te hebben met een paar vrouwen die vastgebonden op bed zijn gevonden en die zijn overleden aan uitdroging. Tijdens hun doodsstrijd gebruikte de moordenaar hun mobieltjes en emailadressen om de buitenwereld gerust te stellen en op afstand te houden, om na hun dood een sms te versturen met de tekst: Je hebt haar dood laten gaan.
In de Crimezonerecensie van zijn vorige boek wordt gesteld dat Mosby nog moet groeien als schrijver. Dat geldt ook voor dit boek. Zeker, Mosby laat zien dat hij goed personages kan uitwerken. Een aantal mensen krijgt een dramatische achtergrond mee, zoals een drugsverslaafde zoon die is overleden, een broer die lang geleden in de bossen is vermoord en een vader die zijn kinderen misbruikte. Mosby is overtuigend in de beschadigde karakters die hij op papier zet. Maar tegelijkertijd weet hij niet goed raad met de achtergrond die hij voor hen bedacht heeft. In een paar gevallen wordt er geen vervolg aan gegeven, terwijl hij wel de voorzet daartoe geeft.
Afgezien daarvan oogt Niemand die je hoort als een evenwichtige thriller en lijkt Mosby het verhaal helemaal in zijn handen te hebben, totdat de plot in de laatste veertig bladzijden ontspoort. Wat leek op een goed uitgebalanceerd verhaal wordt dan ruw de nek omgedraaid waarna Mosby vervolgens met een uiterst geforceerde plot op de proppen komt. Opeens is elk logisch handelen van de personages zoek en blijven er nog allerlei vragen onbeantwoord.
Het is zonde van het einde, want de hele aanloop daar naartoe is wel de moeite waard. Als Mosby leert om de plot soepeler in het verhaal te laten vallen, kan hij nog een goede auteur worden. | 0neg
|
Woodstock speelt zich af in het hier en nu en in het verleden. Het zijn twee verhalen die door elkaar gevlochten zitten. Aan de ene kant het verhaal van Nola en David die naar het plaatsje Woodstock gaan omdat David een toneelstuk wil schrijven over het festival, en ter plaatse hoopt inspiratie op te doen. Aan de andere kant het verhaal over Nicky, verteld door zijn vader. Een jongentje dat door verdinking om het leven komt tijdens het woodstockfestival.
In het boek spelen relaties een grote rol. De relatie tussen David en Nola, die niet lekker zit. Dat merk je al vanaf het begin. David wil dolgraag een kind. Maar Nola blijkt nog stiekem de pil te slikken. Maar ook de relatie tussen de ouders van Nicky loopt niet goed sinds zijn dood. Dat is eigenlijk wel een mooie tegenstelling (bedenk ik nu): in het ene geval een relatie die L voor de komst van een kind moeizaam verloopt, in het tweede gval een relatie die door de dood van een kind moeizaam gaat verlopen. En door die verhalen heen komt er steeds de verongelukking van een motorrijder terug, waar ik niets van begrijp.
Het boek viel mij tegen. Het verhaal van Nicky was prachtig, ontroerend en aangrijpend, en zou van mij wel vijf sterren verdienen. Maar het verhaal van Nola en David vond ik moeizaam, ongeloofwaardig en niet echt interessant. En dan viel het einde ook nog tegen. Daarom krijgt het beok van mij niet meer dan twee sterren. | 0neg
|
Jodi Ellen Malpas gaf het eerste boek van de Mijn man-trilogie in eigen beheer uit. Het werd daarna opgemerkt door een literair agent. Ondertussen is de trilogie een megasucces en vrouwen over de hele wereld zijn verslaafd aan deze erotisch getinte romans.
Mijn man Obsessie is het eerste deel van de trilogie. We maken hier kennis met Ava, een succesvolle interieurdesigner. Ze wordt gevraagd om het gebouw The Manor op te knappen. Wanneer ze daar aankomt, ontmoet ze de rijke en aantrekkelijke Jesse Ward. Jesse laat er geen gras over groeien: hij wil haar en is daar heel erg duidelijk in. Het liefst wil hij haar helemaal voor zichzelf. Is het voor Ava wel zo verstandig om met deze man verder te gaan?
Het boek is een erotische roman met een rijke, dominante man in de hoofdrol. Dit thema komen we tegenwoordig veelvuldig tegen bij de erotische romans en is zeer geliefd bij veel vrouwen. Je weet van tevoren al wat je ongeveer kunt verwachten in dit boek. Veel opwindende scènes, die best redelijk geschreven zijn en die zeker tot de verbeelding spreken.
Helaas bestaat Mijn Man Obsessie uit een constante herhaling. Ava en Jesse hebben seks, vervolgens krijgt Jesse een woedeaanval, gevolgd door een heftige ruzie om daarna weer seks te hebben. De verhaallijn eromheen lijkt haast te ontbreken. De bijpersonages zijn aan de vlakke kant en voegen weinig toe aan het verhaal zelf.
Wat betreft de hoofdpersonages heeft Jesse Ward overduidelijk graag de touwtjes in handen. Er moet toch wel gezegd worden dat dit erg extreme vormen aanneemt. Zijn gedrag wordt in het boek bovendien erg geromantiseerd. Is het werkelijk dominant gedrag, of gaat het eerder richting emotionele mishandeling? De woede-uitbarstingen en acties van Jesse Ward om Ava bij zich te houden gaan ontzettend ver en Ava blijft terugkomen. Haar enige motivatie om Jesse weer op te zoeken is het feit dat hij zo aantrekkelijk is en zo ontzettend goed in bed. Dit maakt hoofdpersoon Ava ontzettend naïef en als lezer kun je je niet goed identificeren met haar.
Daarnaast is het erg jammer is dat Mijn man Obsessie bomvol vertaalfouten zit. Uitdrukkingen en gezegdes uit het Engels lijken letterlijk vertaald te zijn. Hierdoor zal je als lezer geregeld je wenkbrauwen optrekken, want wat wordt er nou eigenlijk bedoeld? Hier en daar missen tevens enkele leestekens, zoals aanhalingstekens en punten. Ook zou het fijn zijn geweest als de auteur zich wat meer hield aan het principe ‘show, don’t tell’: laat het zien, vertel het niet. Het boek is in de ik-vorm geschreven en de auteur kan dan echt in het hoofd van het personage kruipen. Helaas is dat door de manier van vertellen niet goed gelukt.
Het is te hopen dat het tweede deel van de trilogie wat meer ingaat op het gedrag van Jesse en dat de personages wat meer zullen groeien, zodat het boek meer bevat dan alleen hete passie en veel lust. | 0neg
|
Hans van der Beek, Jet Steinz, Nicolien Mizee en Judith Eiselin schrijven vier verschillende verhalen. Elk verhaal bevat een eigen personage en eigen gebeurtenissen. Eén echte verbinding maakt de verhalen tot de serie Sterren van morgen: de locatie. Elk verhaal speelt zich af op de Engelse kostschool Mortimer Mansion. Aan Van der Beek de eer het verhaal van Max, de Limburgse jongen, te vertellen.
Max wordt door zijn ouders min of meer gedumpt op de kostschool in Engeland: 'Zodat zij lekker ongestoord verder konden gaan met scheiden.' Vol tegenzin en met een tas vol eten en sigaretten vertrekt hij naar Mortimer Mansion, waar hij Jasper, Wollebrandt, Louise en Saar ontmoet. Samen met deze 'Dutchies' probeert hij het jaar op de zweverige kostschool te overleven. Als een volleerd puber denkt hij daarbij aan twee dingen: meisjes veroveren en ongezond en veel eten. Helaas biedt Mortimer Mansion weinig kans tot geluk voor Max: alles staat in het teken van gezondheid en een klassieke opvoeding wordt gehanteerd.
Op het eerste gezicht lijkt het verhaal in De honger van Max aantrekkelijk. Van der Beek hanteert een directe schrijfstijl, waarbij hij een gezonde portie humor niet schuwt: 'Overal stonden kandelaars met een allejezus hoeveelheid kaarsen.' Ook de plot van De honger van Max bevat alle facetten voor een boeiend verhaal: Max is gedumpt door zijn ouders, hij moet zich staande houden op een klassieke kostschool, hij komt in aanraking met de meest diverse jongeren en beleeft vanaf het eerste moment bijzondere dingen. Van der Beek legt daarmee een basis voor een interessant verhaal.
Echter, al snel doemen diverse problemen op, waardoor De honger van Max langzaam maar zeker uitgroeit tot een tegenvaller. Allereerst zet Van der Beek met Max een allesbehalve consistente jongere neer. Waar Max in gedrag en gedachten over meisjes zeker een puberende jongen lijkt, wordt hij tegelijkertijd uiterst kinderlijk neergezet: 'Hûh? Zag Max dat nou goed? Zat Louise naar hem te kijken?' Deze kinderlijke weergave strookt niet met Max' obsessie voor borsten en konten en zijn stiekeme rookgedrag. Deze missende consistentie brengt een gebrek aan sympathie met zich mee. Het wordt voor de lezer moeilijk zich in te leven in Max en zijn leven.
Tegelijkertijd lijkt Van der Beek er met zijn woordkeuze steeds nét naast te zitten. Opmerkingen als '...en Wollebrandt was ook nog eens helemaal wacko van archeologie...' behoren niet meer tot het taalgebruik van de hedendaagse 12+'er, waardoor het verhaal eerder verder van de lezer komt te staan dan dichterbij. Daarbij slaat Van der Beek zijn eerder zorgvuldig gecreëerde humoristische schrijfstijl neer door overal verklaringen en uitweidingen te geven. Waar de opmerking 'Madelieveling' als reactie op 'Maxie' in eerste instantie humoristisch is, verdwijnt alle humor door de uiting erna: 'Dat was best brutaal van Max, maar Madelief glimlachte altijd als hij haar zo noemde.' Te veel uitleg, te kinderlijk.
De honger van Max is geschreven voor 12+-lezers. Helaas doet Van der Beek zijn doelgroep tekort. Het verhaal bevat diverse interessante thema's, zoals anorexia en eetbuien, verwaarlozing en scheidingen. Echter, Van der Beek neemt voor geen enkel thema de ruimte het echt uit te werken. Slechts drie pagina's worden besteed aan de eetproblemen en uit louter losse zinnen kan de lezer opmaken wat de houding van Max' ouders met Max doet. Alle overige pagina's lijken gereserveerd voor het avontuurlijke verhaal van Max op de kostschool: gebeurtenis na gebeurtenis en borstengedachte naar borstengedachte. Helaas houdt Van der Beek ook hier weinig rekening met zijn doelgroep. Menig gebeurtenis vertoont weinig samenhang met eerdere of latere gebeurtenissen en ook de puberende gedachten van Max krijgen weinig ruimte of fundament. Het blijven ballen voor open doel.
Met De honger van Max schrijft Van der Beek een in het beginsel interessant verhaal. Helaas gooit een niet-consistente Max roet in het eten. Zijn personage, in combinatie met een oppervlakkig verhaal, waarbij boeiende thema's onuitgewerkt blijven maken De honger van Max tot een tegenvaller. Een twaalfjarige verdient meer. | 0neg
|
Een boek voor een ijsje. De adoptiedochter van de 47-jarige Inge Legrand wedde om een ijsje dat de notities van haar moeder over het adoptieproces uitgegeven konden worden. Het werd het debuut van de Vlaamse schrijfster. Legrand kreeg de smaak te pakken en besloot nog een boek te schrijven, dit keer een fictieve thriller: De buurman.
Suzy Van Damme vindt geluk in de liefde als ze Theo ontmoet. Hij kan het goed vinden met haar drie dochters en doet niets liever dan goed zorgen voor het gezin. Suzy en Theo besluiten dan ook snel om samen te verhuizen, zodat ze echt een gezin kunnen vormen. Als het normale leven zijn gangetje gaat, begint het echter steeds meer bij Suzy te wringen dat Theo haar geen genegenheid kan tonen. Hij slaapt bijna standaard op de bank en wil maar heel sporadisch met haar vrijen.
Als Suzy aan de praat raakt met haar buurman Jack, blijkt dat hij met vergelijkbare problemen zit. Jack maakt er geen geheim van dat hij Suzy wel ziet zitten en het duurt niet lang voordat Suzy zich in zijn armen stort. Maar voordat de affaire goed en wel begonnen is, laat Jack zijn donkere kanten zien. De buurman blijkt niet geheel te zijn zoals hij zich voordoet, en de situatie dreigt snel uit de hand te lopen.
De buurman lijkt op het eerste gezicht niet voor veel verrassingen te zorgen. Suzy's affaire met de buurman wordt al in de beschrijving van het boek aangekondigd en ook dat hij niet is hoe hij in eerste instantie lijkt te zijn, is geen wending aan het verhaal te noemen. Het verhaal sukkelt voort zoals je zou verwachten. Interessant wordt het pas als Suzy zich realiseert dat Jack verre van perfect is, en door de manier waarop ze op de ontwikkelingen reageert.
Legrand laat hier desondanks wat steekjes vallen. De wendingen zijn leuk bedacht, maar haastig uitgewerkt en daardoor met vlagen ongeloofwaardig. De puzzelstukjes vallen soms te perfect in elkaar. Desondanks zorgen deze zelfde wendingen wel voor de spanning die anders zou ontbreken.
Toch is De buurman een boek dat lekker wegleest. Legrand heeft een fijne schrijfstijl en als lezer kan je je goed inleven in de personages. De thriller is een perfect boek om op de bank met een kopje thee te lezen. | 0neg
|
Havank is het pseudoniem van Hans van der Kallen, die geboren werd in 1904 en al vroeg zijn zinnen op het schrijverschap zette. Hij nam contact op met uitgeverij Bruna, maar daar hielden ze de boot af tot Ivans, een ander monument van het Nederlandse spannende boek, stierf.
In 1935 debuteerde Havank met Het mysterie van St. Eustache, waarin Bruno Silvère al wordt opgevoerd. De Schaduw zou pas tien boeken later zijn opwachting maken. Havank zou de reeks eenendertig boeken lang levend houden. Caviaar en cocaïne verscheen in 1959 en was het laatste boek in de reeks dat volledig door de auteur zelf geschreven werd. De uitvoering die hier besproken wordt is een recente, en aan de beverige letters af te leiden, blijkbaar ongewijzigde, heruitgave van de editie die in 1979 het daglicht zag. Maar zelfs zijn dood in 1964, betekende niet het einde van de Schaduw, want journalist Pieter Terpstra zou drie door Havank begonnen manuscripten afwerken en later onder eigen naam nog eenentwindig delen aan de reeks toevoegen. In oktober 2008 verscheen er, ter gelegenheid van het 140 jarig bestaan van uitgeverij Bruna, nog een nieuw avontuur van de Schaduw: Caribisch complot, geschreven door Tomas Ross.
Charles C.M. Carlier, alias de Schaduw, komt na een lang verblijf in Moskou terug aan in Parijs, maar blijkbaar zijn de problemen met hem meegereisd, want op de vlucht zit al iemand die door de Schaduw verdacht genoeg bevonden wordt om hem na de landing meteen te laten schaduwen. En in de buurt van de woning van zijn vriend Bruno Silvère, waar ze zijn thuiskomst willen vieren, komt een vrouw zowat voor zijn voeten dood uit de lucht vallen. Blijkbaar losstaande feiten, die in het brein van Carlier radertjes in beweging zetten...
Wat dadelijk opvalt is het taalgebruik dat Havank hanteert: een hoge mate van breedsprakigheid en een stijf, belerend toontje dat naar het hautaine neigt. In eerste instantie komt het erg amusant over, maar na verloop van tijd leiden deze sterk verouderd aandoende zinsconstructies de aandacht alleen maar af van het verhaal. Ook het veelvuldige, met drie puntjes, abrupte afbreken van beschrijvingen, uitwijdingen en gedachtengangen bemoeilijkt
het bereiken en handhaven van een vlotte leessnelheid.
Ook opvallend is dat bij het merendeel van de verwijzingen naar eerdere boeken, de titel gewoon in de tekst vernoemd wordt. Allemaal stijlfiguren die heden ten dage volledig in onbruik geraakt zijn.
Misschien is het normaal voor een reeks die zolang loopt, maar de personages worden alleen beschreven aan de hand van hun uiterlijke kenmerken terwijl aan de locaties nog minder woorden vuil worden gemaakt. Maar toch is het grappig te kunnen vaststellen dat sommige van die plaatsen, zoals de poort naar het binnenpleintje bij de flat van Bruno Silvere, nog altijd bestaan en te bekijken zijn op Google street view.
De plot van Caviaar en cocaïne valt vrij mager uit en bij het uitschrijver worden nogal grote sprongen en assumpties gemaakt, waardoor de lezer de indruk krijgt dat de Schaduw bij momenten helderziend moet zijn om de verbanden te kunnen leggen en inschatten. Maar het is wel zeer duidelijk dat Baantjer hier zijn mosterd haalde, inclusief de nabespreking bij het hoofdpersonage thuis.
Havank treedt op als de alwetende verteller en maakt gretig gebruik van teasers minieme vooruitblikken op wat er nog te gebeuren staat - op het einde van hoofdstukken, in de hoop de lezer te kunnen overtuigen verder te lezen.
Havank is een grote naam in de wereld van het Nederlands(talig)e spannende boek en was in de eerste helft van de vorige eeuw enorm populair. Maar als Caviaar en cocaïne representatief is voor zijn oeuvre, dan kan alleen maar vastgesteld worden dat zijn werk enorm geleden heeft onder de tand des tijds. Het boek kan, zowel wat betreft taalgebruik als qua verloop, dan ook niet concureren met het gros van de hedendaagse auteurs. | 0neg
|
Ik had Het Stenen Concilie meegenomen omdat ik dacht dat het een leuk boek zou zijn. Jean-Chistophe Grangé kende ik nog niet, maar hij blijkt een van de weinige succesvolle Franse thrillerschrijvers te zijn. En inderdaad, ik bedacht me dat ik helemaal geen Franse thrillerschrijvers kon bedenken.
Het verhaal begint wanneer de 30-jarige Diana een jongentje adopteert uit Thailand. Een paar weken na de adoptie krijgt Diana een autoongeluk waarbij haar zoontje ernstig gewond raakt. Het blijkt dat zij de riem van het kinderzitje niet heeft vastgemaakt, hoewel ze er van overtuigd is dat zij dat wel heeft gedaan. De jongen wordt maar niet beter, tot er een arts uit een ander ziekenhuis verschijnt die een behandeling met accupunctuur toepast op de jongen. Daarna gaat het een stuk beter met hem, maar de arts wordt niet veel later dood aangetroffen. Er blijkt een groter complot achter te zitten, en het ongeluk was ook geen ongeluk.
Ik zal eerlijk zijn, ik had vrij hoge verwachtingen van dit boek, maar vond het voornamelijk saai. Het mist net de snelheid of de schrijfstijl om iets soepel lezend te maken. Er wordt veel verteld over parapsychologische wetenschappen, een beetje te veel als je het mij vraagt. Het verhaal is af en toe moeilijk te volgen en gewoonweg ongeloofwaardig. Wie vliegt er nu naar een afgelegen deel van Mongolië terwijl haar zoontje nog altijd in coma ligt? Nee, het sprak me allemaal niet zoveel aan. Ik kan niet helemaal zeggen waardoor dat kwam, maar soms heb je van die boeken die niet echt slecht zijn, maar waar je toch ook niet warm voor loopt. | 0neg
|
De stromannen van Michael Marshall is een intelligent geschreven thriller waarin een aantal verhaallijnen worden samengebracht tot een spectaculaire ontknoping. Marshall heeft geen verkeerde schrijfstijl. Iedere verhaallijn krijgt van hem een treffende eigen sfeer en gevoel mee.
Het boek begint zeer indrukwekkend met een aantal gebeurtenissen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Maar helaas weet Marshall de kracht van het begin niet het hele verhaal vast te houden. De plot is bijzonder goed bedacht, maar in de uitwerking verliest het verhaal een zekere snelheid die het nodig heeft om je aan het boek te laten kleven. Na de goed opgebouwde spanning, verandert het boek langzaam in een echte aktie-thriller waarin de kogels je om de oren vliegen. Niet echt mijn genre, en hier begint mijn aandacht voor het verhaal dan ook direct te verslappen. De zorgvuldig opgebouwde personages maken het verhaal. Het einde is wat afgeraffeld, maar al met al is De stromannen toch wel een goed doordachte thriller met de nodige verrasssende wendingen. | 0neg
|
is ook voor de levende het beste,Na Laat de ware binnenkomen dat in Zweden een grote bestseller werd, komt John Ajvide Lindqvist nu met zijn tweede titel in Nederland; De doden keren terug. Ook dit boek is inmiddels verfilmd en daarmee is Lindqvist niet alleen in zijn vaderland een gevierd auteur maar ook ver daarbuiten.
Op een zeer warme zomerdag, weigeren elektrische apparaten uit te schakelen. Zo blijven kookplaten verwarmen, waardoor gevaarlijke situaties ontstaan. De lucht is zo zwaar met elektriciteit geladen dat dit bij de bewoners ernstige hoofdpijn veroorzaakt. Daar hebben Eva, haar man David en hun 8-jarige zoon Magnus ook last van. Later blijkt dit fenomeen in de gehele regio van Stockholm plaats te vinden. Wanneer enkele uren later de arts Göran Dahlman aan David vertelt dat zijn vrouw is omgekomen door een aanrijding met een eland, zijn vader en zoon diep bedroefd.
Na enkele angstige uren met ongehoorzame elektrische apparatuur blijkt dat doden in hun graven tot leven zijn gekomen. Ook Eva is, zij het zonder hartslag, weer tot enige vorm van leven teruggekeerd. Vanzelfsprekend wordt ze door David vertroeteld en geeft hij geen gehoor aan de oproep van de overheid om niet met de zombies te gaan reizen. Het gevaar van besmetting is groot, zeker bij de tot leven gekomen doden die al maanden geleden hun laatste adem uit bliezen. Ook Elias, behoort tot de selecte groep van herlevenden. Een macaber en morbide spel ontpopt zich waarbij liefde voor de doden meer dan alleen maar een gezegde blijkt te zijn.
Het getuigt niet alleen van een grote fantasie om dit verhaal te kunnen bedenken en schrijven, maar het inlevingsvermogen van de lezer zal minstens zo groot moeten zijn. Doden die plotseling tot leven komen en uit hun graf treden, mensen die plotseling telepathische gaven bezitten, wonderlijk gedrag van elektrische apparatuur, alles lijkt boven het natuurlijke uit te stijgen. Het verhaal steekt goed in elkaar maar je moet er als lezer wel iets mee hebben.
Dit boek, dat als een mix van een sociale roman en een zombieachtig horrorverhaal niet direct te benoemen valt, zal niet bij iedereen in de smaak vallen. Een tussenweg zal er waarschijnlijk niet zijn. Of je vindt het top of het kan je gestolen worden. Voor lezers met een voorkeur voor realistische verhalen valt hier weinig eer te behalen, het is pure fantasie. | 0neg
|
De aanleiding om dit boek uit de bibliotheek te halen, was het gerucht dat dit boek het best verkochte exemplaar uit de uiterst succesvolle Baantjer reeks zou zijn. Ik vroeg me af waarom dit boek zo populair is. Wat maakt het bijzonder?
Al in het begin blijkt De Cock en tranen aan de leie niet wezenlijk te verschillen van de andere delen. Het begint met de komst van een jonge vrouw die de vermissing van haar vader komt melden. Interessant detail is dat ze naar huis belt en dat een haar onbekende man opneemt. Even later blijkt er ingebroken te zijn. En dezelfde avond nog wordt het lichaam van haar vader bij een spoorbaan aangetroffen. En dan volgen alle familaire aspecten van een Baantjer. Er wordt een serie verdachten afgewerkt, Buitendam is de ziedende meerdere van rechercheur De Cock, cafébaas Smalle Lowietje geeft een handige tip en assistent Vledder zit boordevol voorbarige theorieën. Het boek eindigt met de traditionele fuik omdat bij gebrek aan bewijs de dader zo gepakt moet worden.
Is De Cock en tranen aan de leie bijzonder? Nee, het is een dertien uit een dozijn verhaal. Hoewel ik sommige boeken uit de reeks wel kan waarderen, zijn bepaalde aspecten van dit boek wel heel erg vergezocht. Het wordt wel verondersteld dat de boeken van Baantjer, omdat hij zelf rechercheur is geweest, gestoeld zijn op zijn ervaringen in het korps. Bij dit boek heb ik meer dan ooit twijfels. Er is een moord gepleegd door een atropinevergiftiging en "toevallig" zijn er twee verdachten die allebei ooit een poging tot vergiftiging hebben gedaan, de ene zelfs met atropine. En de slachtoffers hebben een strop om de nek en, warempel, er zijn ook verschillende verdachten die dáármee gedreigd hadden. Dit is een beetje teveel van het goede. Bovendien blijft de vraag onbeantwoord waarom de inbreker de telefoon opnam terwijl die vraag juist wél interessant is.
Hoe kan het dan dat deze roman zo goed verkocht is? Het enige dat ik me kan bedenken is dat het extra lezers uit Vlaanderen heeft aangetrokken aangezien het gedeeltelijk in Gent afspeelt. Het boek is zelfs voor een Baantjer té cliché. Jammer. | 0neg
|
Dit boek zou je geen triller mogen noemen,wordt nergens spannend en is occulte SF. Als je het al ergens mee kan vergelijken is het met the twilight zone. de aanbevelingen op het boek van Tana French en Deon Meyer zijn voor mij niet te verklaren. | 0neg
|
Blijkbaar ben ik de enige die vind dat dit een zeurboek is. Ik vind
Mila absoluut geen sympathiek persoon, constant dat aandacht vragen
en hele dagen met je telefoon en facebook bezig zijn, vreselijk. Ik
kon me dan ook totaal niet in haar verplaatsen en had meer
sympathie voor haar echtegenoot Lucien. Als ze 1 keer contact heeft
met een oud vriendje noemt ze dat gelijk een relatie en is ze
gekwetst als diegene niet meteen terug reageert op haar (ontzettend
vele) berichtjes. Ik zou er zelf ook knettergek van worden. De
schrijfstijl is een beetje simpel maar wel toegankelijk voor een
breed publiek. Wat ik wel heel knap vind dat je een boek schrijft
wat zo midden in het hier en nu staat met alle technische
mediasnufjes. Heel leuk bedacht. Het verhaal pakte me niet,
eigenlijk vond ik er weinig verhaal in zitten, alleen maar een hoop
gepraat (en geapp) over wel gevoel of geen gevoel, wel of niet met
iemand naar bed, wel of niet getrouwd blijven etc. etc. De laatste
hoofdstukken heb ik een beetje overdwars gelezen omdat ik er geen
zin meer in had. | 0neg
|
Het eerste boek uit de Reacher-serie nodigt niet uit om meer delen te lezen. Naast een bijzonder voorspelbaar en afgezaagd plot staat het boek ook vol met tenenkrommende zinnen als: "Dan schiet ik hem aan flenters.", en "Onder het uniform droeg ze zwart ondergoed. Het waren bepaald geen grote lappen stof."
Daarnaast was het om de haverklap: "Ik haalde DE schouders op." Dit kwam minstens tien keer voor in het boek, misschien wel vaker. De stijl is dermate irritant dat het zeer veel moeite kost om het uit te lezen. Wat ik dan ook niet volledig deed. Het leven is te kort om slechte boeken (uit) te lezen, ja toch? | 0neg
|
Ik kan weinig toevoegen aan de reacties hieronder want zo heb ik het boek ook ervaren. Het is gewoonweg saai en langdradig moest het niet zijn dat de vertrouwde geliefde personages terug kwamen dan had ik hem zelfs niet uitgelezen. Een afknapper na zijn vorige tittels. | 0neg
|
We lezen regelmatig over corrupte zakenlieden, politici etc. Hoe gaan we zelf met de waarheid om, hoe corrupt zijn we eigenlijk zelf. Hier gaat de Mercurius tapes over. Een groot bouwproject zou er in het hart van de stad komen en had de naam Mercurius gekregen:Frits Akkermans werkt al pr medewerker bij het bouwbedrijf van een vriend en ziet dat de zaken niet allemaal lopen zoals ze behoren te gaan. Fraude, belastingontduiking, smeergeld, alles komt voorbij. Frits besluit als klokkenluider alle missstanden openbaar te maken. Maar hij krijgt daartoe de kans niet, Johan , de eigenaar van het bouwbedrijf en zijn compagnon raken betrokken bij een ongeluk met dodelijke afloop. Frits besluit zijn hachje te redden.
Ik ben met veel plezier begonnen aan het boek, vond de hoofdstuk aanduiding origineel en dit gaf ook duiding, maar hoe meer ik vorderde hoe minder enthousiast ik werd. Ik miste heel erg de spanning die m.i. hoort bij een echte thriller. Het boek leest wel vlot weg, maar het mag voor mij wel wat meer diepgang hebben. | 0neg
|
Een paar jaar geleden mocht ik genieten van het schitterende "Het perkament van Montecassino" dat je meesleept door de Middeleeuwen. Mijn verwachtingen van deze historische thriller waren dan ook hoog gespannen.
De spanning is helaas ver te zoeken, en ik had eerder het gevoel dat ik een historische roman las. Door de laatste 200 bladzijden heb ik me moeten zwoegen, maar gelukkig werd het einde (met de zoektocht naar de boeken) weer iets beter.
Historische feiten die aan bod komen zijn o.a. de inquisitie, en de onderdrukking van de mensen/boeren. Ook enkele bekende figuren zoals Erasmus, Nostradamus en Faust passeren de revue en krijgen een rol in in dit verhaal. Als je achteraan de feiten leest, blijkt dat het merendeel van de personages echt geleefd heeft.
Als ik zie naar hoe schitterend "Het perkament van Montecassino" was, dan had hier toch veel meer in gezeten... | 0neg
|
Het blijft een intrigerend thema, een geheim dat uitkomt en meerdere levens op zijn kop zet. Voorwaarde is echter dat het verhaal goed uitgewerkt is en dat is wat in Het geheim van mijn man ontbreekt. Het omslag is al punt van discussie, want hoewel de uiteenspattende roos op de kaft mooi de essentie van het verhaal illustreert, zou de titel niet misstaan in de Bouquet-reeks.
Liane Moriarty (1966, Sydney) heeft zes romans op haar naam staan. Met meer dan twee miljoen verkochte exemplaren, is The Husband’s Secret (originele titel van Het geheim van mijn man) een internationale bestseller waarvan de filmrechten zijn verkocht aan CBS. Haar laatste roman is Big Little Lies, uitgekomen in juli 2015.
Het geheim van mijn man gaat over drie dames in hetzelfde Australische dorp, wiens wegen elkaar kruisen. De lezer wordt geïntroduceerd in de levens van Cecilia, Tess en Rachel. Cecilia’s zorgen bestaan er voornamelijk uit of haar huis spik en span is, of haar dochters op tijd bij hun buitenschoolse activiteiten zijn en of ze de bestellingen van haar Tupperware-party's op tijd aflevert. Tot ze een brief vindt met het opschrift: ‘Voor mijn vrouw, Cecilia Fitzpatrick. Alleen openen na mijn dood.’ Tess krijgt het zwaar te verduren in haar huwelijk als haar man verliefd blijkt te zijn op haar nichtje en beste vriendin en keert met haar zoontje tijdelijk terug naar geboortedorp. Rachel woont nog in het dorp waar achtentwintig jaar ervoor haar dochter vermoord is; ze heeft zich er nooit bij neer kunnen leggen dat er niemand berecht is voor de moord.
Elk van deze drie dames heeft familie en vrienden die ook worden opgevoerd. Dit legt onmiddellijk een zenuw bloot van Het geheim van mijn man: de overdaad aan personages en problemen die de lezer afleidt van het werkelijke verhaal. Zo krijgt de lezer in het begin een hele rij van Cecilia’s vriendinnen voorgeschoteld die nooit meer de revue passeren. De problematiek moet een eigentijds beeld schetsen, maar omhelst in dit verhaal ongeveer elk modern sociaal probleem: de verschillen tussen man en vrouw, de druk op de werkende ouder, een kind dat wordt gepest op school, een open relatie ja/nee, het moeten loslaten van (klein-)kinderen, enzovoort. Overdaad schaadt, ook hier. Volkomen irrelevant zijn de stukjes geschiedenis over de Berlijnse Muur en de vergelijking van het verhaal met de Griekse mythologie in het begin van het boek. Cecilia’s man John-Paul echter, toch het personage om wie het geheim draait, komt opmerkelijk genoeg nauwelijks in beeld. De drie hoofdpersonages tobben wat af, maar alles is ingegeven door wat de auteur ze laat zeggen en denken; er wordt zelden een sfeer neergezet waarbij de auteur de lezer de ruimte laat voor fantasie en interpretatie. Het blijft ook bij zeggen en denken: Liane Moriarty gaat bij geen van de personages de diepte in, waardoor deze geen enkel moment echt aansprekend worden. Show, don’t tell, please.
Hoewel het thema erom smeekt ook een spannend verhaal neer te zetten, lijkt het de auteur uitsluitend te gaan om het morele dilemma. Deze insteek, gecombineerd met de alledaagsheid van personages en problemen, maakt Het geheim van mijn man eerder chicklit dan een literaire thriller. Het verhaal is geen moment spannend of grimmig, eerder braaf en vergezocht. Het eerste deel sleept zich naar de (voorspelbare) onthulling van het geheim en in het tweede deel zijn er weliswaar wat onverwachte plotwendingen, maar dat doet de auteur weer teniet door het verhaal op het eind nog even mooi rond te breien. Paradoxaal genoeg vult Moriarty in de epiloog nog de ontbrekende delen van de geheimen voor de lezer in, terwijl de epiloog begint met: "In het leven van anderen zijn zoveel geheimen die we nooit te weten zullen komen." Misschien had het zo moeten blijven in plaats van elk zweempje mysterie ongedaan te maken. | 0neg
|
Het ging over een man die een verhaal vertelt aan een vrouw die
zich in zijn badkamer heeft opgesloten. Hij heeft gelogen tegen
haar en wil alles uit de doeken doen en begint vanalles tegen haar
te vertellen. Jammer genoeg kon het boek me niet bekoren. | 0neg
|
Fatale wedloop belooft een spannend verhaal met een ingestorte tribune waar Europarlementariër Jennifer de Jong één van de slachtoffers van had kunnen zijn. Politie - inspecteur Tom Putter, tevens een vriend van Jennifer, wordt belast met het onderzoek naar de waarheid.
Helaas begint het boek niet al te sterk, wat vooral te danken is aan de te uitgebreide schrijfstijl die het auteursduo hanteert. Letterlijk alles wordt uitgekauwd, waarbij je als lezer je fantasie wel op vakantie kan sturen.
Een voorbeeld hiervan is de bijna een pagina lange uitleg over een café, dat enkel als locatie dient voor 2 personen om elkaar regelmatig te ontmoeten.
Daarnaast lijkt het erop dat dit boek, uitgegeven in eigen beheer, niet door een redacteur is gecontroleerd waardoor er veel spelfouten in zitten en zinnen regelmatig niet lopen of vol staan met interpunctie wat het er niet leesbaarder op maakt. Ook staan er tegenstrijdigheden in het verhaal zoals wanneer een personage diplomatiek wordt genoemd terwijl duidelijk het tegendeel wordt bedoeld.
Personage Jennifer is nog wel een interessante dame en haar doorzettingsvermogen laat ze zowel op werk als privégebied duidelijk merken. Inspecteur Tom is teveel op vrouwen gericht en lijkt het normaal te vinden om allerlei zaken uit het onderzoek met iedereen te delen, waardoor hij wat aan geloofwaardigheid verliest. De ontluikende relatie tussen beiden doet wat geforceerd aan en ook hier geldt weer dat er veel te veel verteld wordt.
Wat het plot betreft zorgt één hoofdstuk er voor dat de clou al vrij snel duidelijk lijkt te zijn en neemt de spanning van één van de verhaallijnen hierdoor wat af. In de laatste 75 pagina's weten de auteurs nog wel de spanning aan te brengen, waarbij ook de vaart in het verhaal komt en het laatste stuk makkelijk uit te lezen is. | 0neg
|
Ik had ineens zomaar zin in een humoristisch boek en dit boek is zeker humoristisch alleen niet van dat soort dat lang leuk blijft . Vanaf pagina honderd had ik het er eigenlijk al wel mee gehad.
Phillip, de hoofdpersoon, is een man met zwaar dramatische aanleg. Hij krijgt het één na ander schitterend geschenk van zijn rich friends Barry en Sean en wil dit op zijn minst evenaren door geweldige geschenken terug te geven. En hier gaat het mis, hij kan het niet evenaren, voelt zich steeds minder capabel, gaat de strijd nog wel aan maar weet eigenlijk bij voorbaat dat hij gaat 'verliezen'. Hierdoor ziet hij de dingen niet helemaal helder meer en gaat hij rare dingen doen, al dan niet samen met rare mensen die hij ondertussen ontmoet.
Trust me, GEEN aanrader (ook al luidde de mening van de pers toendertijd anders...) | 0neg
|
Hallo,
Lees echt wel veel boeken, nog zo n 60 paginas te gaan in deze en moet me echt forceren om tot het eind te geraken.
Begrijp de vier sterren niet.... Hoogsten twee.
Hiofdpersonage totaal oninteresant. Wat prbeert ze te bewijzen door met verscillende kerels in bed te duiken. Dat ze haar "mannetje" kan staan.? Dat ze even goed en en haatdragend is als het hoofdpersonage uit de stieg larsson boeken?
In de boeken van stiegg heb je tenminste nog spanning. Maar in dit boek? Auteur wil bewijzen dat ze afrika op haar duimpje kent?
Foei, hebban. Heb dir boek aangeschaft op jullie aanraden. Vier sterren zijn vier sterren. Beetje opletten aub. Twee op zijn hoogst.
Frank coulier | 0neg
|
De vlinder en de storm is een thriller die bepaalde actuele maatschappelijke zaken aan de kaak stelt. Voor een deel is het een sleutelromanachtig gebeuren, waarin Bekende Nederlanders onder een gefigneerde naam figureren. Het verhaal is echter geen faction zoals Tomas Ross die bedrijft, daarvoor is de maatschappijkritiek te slap, zijn de feiten te slap en de Bekende Nederlanders nog te vaag.
Het verhaal wordt opgehangen aan de hoofdpersoon Farah, een vluchtelinge uit Afghanistan die inmiddels als journaliste werkt. Vanuit de Afghaanse achtergrond (de cultuur daar (waaronder de bacha bazi), de oorlog met de Sowjet-Unie, de problemen met de Taliban) wordt het verhaal opgebouwd.
Het verhaal is het eeste deel van de Hartland-trilogie, en met bijna 600 pagina's is het een fors verhaal. Het blijkt ook geen trilogie (drieluik) te zijn, maar een doorlopend verhaal dat zijn vervolg heeft in het volgende boek. Aan het einde van De vlinder en de storm is het verhaal dus nog niet afgelopen en is nog niet (helemaal) duidelijk hoe de zaak die Farah ontderzoekt in elkaar steekt.
Het is dus een lange tekst. De spanning wordt erin gehouden door een goedkope truc: steeds weer een andere plotwending, als je denkt dat er een oplossing komt, komen er volledig nieuwe, onverwachte feiten boven tafel en als dat niet werkt, wordt een nieuwe dimensie van ellende aan de hoofdpersonen toegevoegd.
Een voorbeeld van dat laatste is het liefdesleven van Farah. Ze heeft aan het begin van het verhaal al een half jaar een stabiele relatie met David, maar ineens gaat ze vreemd en ineens heeft ze daar dan weer spijt van. Het is volstrekt onduidelijk wat a) die relatie met David of b) haar slippertje met het verhaal heeft te maken: het heeft geen invloed op haar, noch op de ontwikkeling van de plot.
Maar zo zijn er meer sores van de personages waarbij ze eerder afleiden van het verhaal dan er iets aan toevoegen.
Het verhaal zelf is door de onverwachte plotwendingen al niet erg consistent, het wordt nog erger door alle onwaarschijnlijkheden in het verhaal. Het speelt zich hoofdzakelijk af in Amsterdam, maar de hoofd- en nevenpersonages lopen elkaar steeds "per ongeluk" tegen het lijf. Ze zijn steeds "toevallig" op de juiste plaats om de plot vooruit te helpen. Het is allemaal wel héél toevallig en daarmee ongeloofwaardig.
Tegen het einde gebeurt er iets waarbij alle hoofdpersonen "toevallig" op dezelfde locatie zijn, maar in elk geval van de bad guy is dat zeer onwaarschijnlijk, omdat die van A naar B is gegaan via C. Bij C is het een en ander gebeurd dat minutenlang (kwartier? Half uur?) moet hebben geduurd, maar toch is hij op dezelfde tijd in B als degenen die vrijwel tegelijkertijd uit A zijn vertrokken.
Er wordt van hoofdpersoon gewisseld, meestal na elk hoofdstuk. Dat is op zich een goede manier om de zaak van verschillende kanten te belichten, maar nu wordt er vaak een herhaling toegepast, dus nog een keer een beschrijving van de gebeurtenissen maar dan door de ogen van een ander gezien. Omdat er weinig wordt gereflecteerd, voegen deze herhalingen niets toe dan nog veel meer onnodige woorden.
Qua sfeer zit het boek niet goed in elkaar. De locaties blijven erg vaag, ik krijg er geen beeld bij. Amsterdam had net zo goed Volendam kunnen zijn, bijvoorbeeld. De locaties in Zuid-Afrika (Johannesburg), Rusland (Moskou) en Afghanistan (Kaboel) blijven even vaag en inwisselbaar. Zelfs locaties waar je als Nederlandse schrijver eenvoudig research kunt doen (Amsterdamse Bos, Schiphol, Binnenhof) blijven van bordkarton.
Aan het einde, in Moskou, blijkt dat de schrijver zijn huiswerk met betrekking tot de locatie "Zeven zusters" niet goed heeft gedaan: hij beschrijft het als het gebouw van de Staatsuniversiteit, maar in werkelijkheid zijn het zeven wolkenkrabbers; de Staatsuniversiteit is in één van de zeven gevestigd.
Het taalgebruik is niet fijn. Zinnen lopen niet lekker, doen vaak geforceerd aan. Ook komen er veel niet-Nederlandse teksten voorbij, die, als het geen Engels is, direct erna vertaald worden. Dat vind ik erg hinderlijk en er zijn elegantere manieren om het op te lossen. Ook zou het Engels vertaald moeten worden (of niet gebruikt moeten worden).
Aan het einde van het boek staan de eerste vijf hoofdstukken van het volgende deel. Dat blijkt dan een herhaling te zijn van de laatste hoofdstukken uit deel 1, maar dan net iets anders beschreven en soms in tegenspraak met elkaar, waarbij het erop lijkt dat de penibele situatie aan het eind van deel 1 iets minder penibel werd gemaakt om nog een uitweg te vinden.
Het gaat waarschijnlijk nog een lange zit worden als de volgende twee boeken op dezelfde manier doorgaan.
NB: Ik las het e-boek. | 0neg
|
Ruim tien jaar geleden ontstond hij in het hoofd van Lee Child. Min of meer uit noodzaak, want Child had na zijn ontslag bij de Britse televisie geen inkomen meer. Hij bedacht een stoere, sterke en slimme ex-militair zonder vaste woon- en verblijfplaats. Natuurlijk moest hij Jack heten. Jack Reacher. Eén meter zesennegentig lang, bijna 110 kilo met een borstomvang van 127 centimeter.
De rekening is het elfde boek met deze haast bovenmenselijke hoofdpersoon. Alle delen zijn wereldwijd enorme verkoopsuccessen. De recensenten werken zich in het zweet bij het zoeken naar nog niet gebruikte lovende woorden. Zelfs bij het uiterst kritische Vrij Nederland lijkt een sterrenregen op de boeken van Child voorgeschreven. Zou De rekening de spreekwoordelijke uitzondering op de regel zijn?
Deze keer zwerft Jack rond in het westen van Amerika. Hij is bijna platzak. In verwondering ziet hij dat de geldautomaat een banksaldo van meer dan 1000 dollar belooft. Een oud-collega van de afdeling Special Investigators van de militaire politie blijkt op deze enig mogelijke manier de hulp van Jack in te roepen. Even later is Jack verwikkeld in een wereldvredebedreigend steekspel, waarbij niets of niemand wordt ontzien. En dat is nu precies het spel waarin Jack op zijn best is. Jammer voor de tegenspelers.
De rekening plaatst de lezer in de keiharde wereld van moedige mannen en vrouwen, waar geen millimeter ruimte is voor emotie. Onder het - in het Nederlands toch iets minder sterk overkomende - motto: Handen af van de Special Investigators, wil Jack met zijn collega's wraak nemen op de gruwelijke moord op één van de vroegere leden. Dat dit gaat lukken, staat van tevoren natuurlijk vast. De aanpak, daarin zit de spanning.
Lee Child kan spannend schrijven. In korte hoofdstukken met steevast een cliffhanger trekt hij de lezer door het verhaal. En dat is goed, zo hoort het in de actiethriller. Snelheid gaat boven geloofwaardigheid. Toch ging er langzaamaan iets knagen bij deze lezer. Door de superieure kwaliteiten van Jack en zijn vrienden lukt alles. Het ene gelikte plan is nog niet uitgevoerd of het andere is al bedacht. Dus waarom moet het allemaal zo lang duren? Met al die slimheid, al die durf, al die goede contacten en met al die juiste wapens binnen handbereik, had de finale toch veel eerder kunnen plaatsvinden? Er is geen enkele kans op een streep door de rekening die Jack aan zijn tegenstanders wil presenteren. En dat laat een zeer onbevredigend gevoel achter. | 0neg
|
Het boek is voor mij een 'niet-teveel-nadenken-makkelijk-leesbaar' tussendoortje. De schrijfstijl is vlot: het boek leest lekker weg. Als ik eerlijk ben, had ik mijn leesuren liever aan een ander boek besteed. Zeker omdat het boek door de vele fouten mij meer energie kostte dan het opleverde.
Ik vind het eigenlijk respectloos richting de koper en lezer van het boek, dat er zo ongelofelijk veel fouten in zitten. En als Van Eeden aangeeft dat showarmatent wel mag, waarom schrijft hij dan later broodje shoarma? M.i. ligt hier ook een rol voor de uitgever.
De karakters komen levensecht over. De benamingen van de burgemeesterskandidaten vind ik leuk (en actueel) gekozen. Het blijft echter allemaal wel erg op de vlakte. Ik had graag wat meer diepgang gezien.
Het politieke deel wordt goed beschreven. Ik kan me goed voorstellen dat dit er zo aan toe gaat. Het op de achterflap gesuggereerde religieuze aspect komt amper terug. Echt spannend vind ik het niet. Er zijn weinig cliffhangers en ik word niet uitgedaagd om na te gaan denken. De ontknoping komt op mij simplistisch en amateuristisch over. | 0neg
|
Misschien komt het doordat de verwachtingen hooggespannen zijn bij een topauteur als Patricia Cornwell, maar deze korte thriller is een behoorlijke tegenvaller. Wanneer je als lezer na dik tachtig van de slechts hondertachtig pagina’s nog steeds niet de noodzaak voelt om door te lezen, is er iets behoorlijk mis.
Wat het vooral lastig maakt om door dit verhaal gegrepen te worden, is dat je nergens houvast krijgt, nergens heb je een punt waaraan je jezelf het verhaal in kunt trekken. Meestal vormt het plot, of in elk geval het begingegeven, zo’n aangrijppunt, of anders een interessante, aansprekende hoofdpersoon. Wanneer dat niet zo is, is soms de schrijfstijl een reden om door te lezen en lekker ‘in’ het verhaal te komen. Helaas biedt Cornwell in Het front niets van dit alles, waardoor je als lezer blijft ploeteren om grip te krijgen.
Om te beginnen is de schrijfstijl niet erg aantrekkelijk. Natuurlijk, dat is heel persoonlijk, maar toch. Het hele boek is in de tegenwoordige tijd geschreven, en op de een of andere manier doet dat de spanningsopbouw weinig goed. Daarnaast is er (wellicht hierdoor?) weinig onderscheid tussen wat verteld wordt over personages, wat door personages gedacht wordt en wat door hen gezegd wordt.
Die personages doen ook weinig moeite om de lezer te pakken te krijgen. Hoofdpersoon is Win Garano, een rechercheur die door zijn baas, de openbaar aanklager Monique Lamont, een oude zaak in zijn schoenen krijgt geschoven. Win is waarschijnlijk best een sympathieke vent, maar er blijft te veel vaag. Hij lijkt mysterieus te willen zijn wanneer hij een vrouw verovert, maar diezelfde mysteries blijven niet alleen voor de betreffende vrouw onopgehelderd. Ook als lezer krijg je geen antwoord op de vragen die deze dame over Win stelt. Je verwacht dat deze zwarte plekken in de loop van het verhaal zullen worden ingevuld, maar niets blijkt minder waar. Wie Win is en wat zijn drijfveren zijn, blijft onduidelijk.
Ook de andere personages blijven slechts een vage schets, en worden nauwelijks ingekleurd. Aanklager Lamont is een vrouw met grote politieke ambities, die blijkbaar over lijken gaat in haar drang de top te bereiken, maar wat ze dan precies uitspookt is ook na het dichtslaan van het boek nog uitermate onduidelijk.
De enige bijfiguur die veel kleur krijgt, is de oma van Win, die met veel overgave allerlei wicca en tovenarij beoefent. Het koosjere zout, de achthoekige spiegels en pentagrammen vliegen je om de oren, maar dragen niets bij aan het verhaal.
Dat verhaal is overigens ook dunnetjes. Lamont vraagt Win om een zaak van veertig jaar geleden te heropenen, omdat ze het idee heeft dat dit haar carrière vooruit zou kunnen helpen. Win ziet het nut er eigenlijk niet van in, maar doet wat hem verteld wordt. Hij bladert wat in oude dossiers, praat eens met een bejaarde arts en komt dan ineens met een theorie. Zo moet het gegaan zijn. Klaar. Ondertussen speelt er buiten Win en Lamont om nog een onderzoek, waarbij Lamont lijdend voorwerp is. Maar ook dat is flinterdun.
Kortom, stijl, personages noch plot geven de lezer houvast in deze korte thriller. Ik had veel verwacht van Cornwell, juist ook omdat ze haar vaste personages uit de Kay Scarpetta-thrillers even heeft losgelaten, maar deze verwachtingen werden nergens waargemaakt. Dit boekje kun je beter laten liggen. | 0neg
|
Het duurt even voor je in het boek zit, maar dan heb je wel een fijn leesbare detective. Karakters worden gaandeweg steeds meer uitgediept. Wel jammer dat het een thriller genoemd wordt, leest echter zonder de spanning van een thriller. Dus een detective. Goede eerste debuut in dit genre, al had er wel een pagina of honderd weggelaten kunnen worden. Er hoeft voor mij geen vervolg met de hoofdpersoon te komen....misschien wel met Arne Jonsson? | 0neg
|
Arnaldur Indridason is een bewezen meester van de slow thriller. Zonder onnodige opsmuk of bombastische uitspattingen schept hij een sfeerbeeld van IJsland die de lezers in zijn boeken laten kruipen.Gewoonlijk wordt deze kracht versterkt met een plot wat vaak net zo sober is, maar het niveau van zijn boeken van goed naar heel goed tilt.
Met Blauwzuur heeft Indridason zijn protegé Erlendur weer eens losgelaten en een stand alone geschreven zich afspelend in het IJsland van rond de tweede wereldoorlog. Ook nu is de beschrijving van de scenery, de toon en het weergeven van sfeer ongeëvenaard. Helaas is de plot heel mager, en hoef je geen doorgewinterde thriller lezer te zijn om te voorspellen welke kant het opgaat.. Dit is echt te weinig.
Het verwachtingspatroon is hoog, Indridason legt het met Blauwzuur tegen dit door zijn constante hoge niveau gecureerde fenomeen af. | 0neg
|
Bestsellerauteur Patricia Snel kon deze zomer een nieuwe thriller op haar naam schrijven: Expat Exit. De schrijfster kreeg inspiratie voor haar andere thrillers uit haar leefomgeving van dat moment (Singapore, het Caribisch gebied), hoewel dit bij Expat Exit niet het geval is. Het verhaal speelt zich af in Curaçao, waar Elisa haar leven weer op de rails probeert te krijgen nadat haar man de voogdij van haar zoon opeist en er een ongeluk gebeurt waarbij de beste vriend van haar zoon zwaargewond raakt. Perspectieven van verschillende hoofdpersonen (expat Elisa, haar zoontje Sam en de vader van de beste vriend van Sam; Bas) en een alwetende verteller worden afgewisseld in deze thriller.
Het verhaal blijft enigszins interessant door de perspectiefwisselingen. De lezer blijft benieuwd wat de hoofdpersonen meemaken, en door de korte hoofdstukken en zinnen is het verhaal makkelijk te begrijpen. De gebeurtenissen van het verleden waarop hier en daar wordt teruggegrepen, worden echter verwarrend passief beschreven. ‘
Er kunnen vraagtekens gezet worden bij het feit dat een boek als Expat Exit een thriller genoemd wordt. Er mist namelijk een bepaalde spanning, er mist een bepaalde lust naar het vinden van antwoorden van vragen die opwellen tijdens het lezen van het boek. Omdat de personages nogal vlak blijven en weinig diepgang hebben, staan de spannende dingen die in het boek gebeuren (een ongeluk, een ontvoering) wat verder van je af, en is het boek snel weg te leggen.
Het beeld wat Snel overigens schetst over de mannen in het verhaal, als op macht- en seksbeluste, wrede en vreemdgaande wezens, blijft je nog lang bij. Het is allemaal gewoon nét een beetje cliché en over de top; Een aantal expat-vrouwen die teren op het geld van hun coke-dealende mannen en andere deprimerende singles die teruggrijpen op een glas wijn wanneer het hun allemaal teveel wordt.
Al met al mist Expat Exit een bloedstollend plot en kan het beter de stempel ‘enigszins spannende roman’ krijgen. De personages blijven wat vlak en worden vrij negatief neergezet en het verhaal wordt gered van de ene ster door de originele perspectiefwisselingen. Daarnaast is het einde wat vreemd: het verhaal wordt afgesloten, maar er komen nog een paar hoofdstukken achteraan. Is dit een poging om een opening achter te laten voor een tweede deel? | 0neg
|
PAARD
Een gegeven paard kijk je niet in de bek (ein gegebenes Gaul guckt man nicht ins Maul). Kun je dan niets zeggen over een boek dat je gratis hebt mogen downloaden? Ik heb eerder ook gratis boeken (of die uit de bieb) gelezen en beschreven.
In dit geval gaat een om een gratis download van een publicatie in eigen beheer. Een boek dat inmiddels te koop is voor een slordige 18 euro. Dus zo gratis is het niet. Misschien was het gratis exemplaar zelfs bedoeld als recensie-exemplaar? Ergens voelt het als een morele verplichting om dat wat je als geschenk hebt gekregen niet te bekritiseren. Hooguit flikker je het op een onbewaakt ogenblik achter de rododendrons. Het zou verklaren waarom talloze recensies weinig kritisch zijn: niemand heeft voor het boek hoeven betalen, behalve de schrijver of de uitgever. En voor wat hoort wat. Of niet dan?
Heeft het zin om een publicatie in eigen beheer te bespreken? Iedereen weet dat er een hoop bagger tussen zit. Bij dit boek is bekend dat er verschillende proeflezers zijn geweest, die zelf ook schrijver zijn. Bovendien is de schrijfster niet zomaar iemand: ze heeft een universitaire opleiding en een journalistieke achtergrond. Ze geeft schrijfworkshops, doet aan manuscriptbegeleiding en redactie onder de naam Meesterlijke Teksten. Dat zou toch voor iets moeten staan.
Ik had vooraf dus niet de indruk dat ik een boek van een amateur-schrijfster in handen had, of van een goedbedoelende mavo-moeder die nooit de juiste educatie heeft gehad om schrijfster te worden.
De term Ikea-thriller is overigens wat de schrijfster zelf als geuzennaam gebruikt voor het boek bij haar presentatie op Schrijven Online: http://www.schrijvenonline.org/boekpresentatie/olga-hoekstra-dodenweg.
Overigens bevat de onderstaande recensie, zoals gewoonlijk, spoilers.
POSITIEF
Om te beginnen met de positieve punten. Er ligt een compleet boek van bijna 290 pagina’s, er mankeert weinig aan het doorzettingsvermogen van de schrijfster. De afbeelding op de kaft is schitterend, een goede investering in een professionele uitstraling – hoewel het absoluut niet past bij het verhaal.
Maar daar is het eigenlijk ook wel mee gezegd.
Het is onduidelijk in hoeverre het de proeflezers is aan te rekenen dat deze thriller bagger is. De schrijfster is er in ieder geval niet in geslaagd het eigen werk tot een redelijk niveau te herschrijven/redigeren. Of dat ligt aan haar vaardigheden als redacteur, of haar onvermogen om als beginnend schrijver objectief naar haar eigen werk te kijken is me niet geheel duidelijk. Hoe dan ook is het een verbeterpunt als je jezelf als redacteur en/of schrijver serieus wilt nemen.
Eigenlijk is Dodenweg een fantastisch boek om mee te leren hoe het niet moet. Alle soorten fouten die je kunt maken, zitten er wel in, zowel op macro- als op microniveau. Het voert dan ook wat ver om alle fouten (gemiddeld toch zeker zo’n twee per pagina) per e-mail aan de schrijfster door te geven, zoals ze vraagt in het Dankwoord.
TAALVAARDIG
Een van de dingen die mij zeer stoort, is de schrijfstijl(?) waarin hele zinsdelen, meestal het werkwoord, worden weggelaten. Na een tijdje ging het ergeren over in hilariteit, omdat de kromme zinnen bij het letterlijk lezen ervan de meest belachelijke situaties schetsen.
De derde zin al: “Het blauw van haar ogen kwam beter uit zo, de hoge jukbeenderen, het lange blonde haar.” Wat is er met die jukbeenderen en dat haar?
“Deze mensen hadden hun kind verloren. Het verdriet tastbaar.” Wat is de relatie tussen verdriet en tastbaar? Welk woord ontbreekt? Ontbreekt er nog meer?
Voorts wordt er onnodig veel Engels gebruikt in het boek. Als het gaat om dialoog, die modern moet lijken, heb ik daar weinig op tegen. In dit boek lijkt het echter of de schrijfster Engels gebruikt omdat ze de Nederlandse term niet kent (zoals shhh, quote, escape, automotive, centepide [sic], de [sic] comfort). Een euvel dat ook zichtbaar is in het verkeerde gebruik van Nederlandse woorden, zoals devoot, en diverse Nederlandse uitdrukkingen die in een verminkte vorm in de tekst terecht zijn gekomen.
Engelse uitdrukkingen komen er ook slecht vanaf (“Hell knows no fury then [sic] a woman scorned”), en het klakkeloos en veelvuldig overnemen van teksten van Johnny Cash lijkt me zelfs illegaal (en dat is het, als Cash geen toestemming heeft verleend voor het overnemen van de teksten). Engels is ook het onverklaarde jargon als “booty call” wat mij verder niet veel zei, maar waar een paar pagina’s over Young Adult me de weg in wezen.
Ook kwam ik instinkers tegen als in takt (intact), en het onvermijdelijke verschraalde bier (verschaald bier). Ik herinner me ook de “jarenoude bomen”, het “beduimelde gezicht” (bedremmeld werd vermoedelijk bedoeld), het ontbrekende onderscheid tussen “kennen” en “weten”. Nog wel meer ook, naast typfouten die door een finale spellingcontrole onderschept hadden moeten worden.
Interpunctie is evenmin een sterk punt. Komma’s worden zonder beleid gestrooid waardoor zinnen op de vreemdste plaatsen worden onderbroken (of juist geen onderbreking hebben waar het Nederlands dat voorschrijft), vragen eindigen zonder ? en van : of ; heeft de schrijfster blijkbaar nooit gehoord.
Dit soort fouten maken mij ernstig aan het twijfelen over het professionele gehalte van de schrijfster in haar incarnatie als manuscriptbeoordeler, redactrice en schrijfworkshopleidster.
PLANKEN
Het verhaal is volgens het principe ‘van dik hout zaagt men planken’. Er spelen een paar verhaallijnen door elkaar, waarbij geen ervan bevredigend wordt beëindigd (het boek is overigens het eerste in een serie).
Het begint met een thriller, of misschien zelfs horror, waarbij een man jonge vrouwen misbruikt en doodt. De rechercheur, Thomas, en de journaliste, Fleur, die onderzoek doen naar de dode vrouwen voelen zich als klittenband tot elkaar aangetrokken. Dat is de erotische verhaallijn, die minder om het lijf heeft dan een hoer op de Wallen. Als ze ook maar even bij elkaar in de buurt komen laait de erotiek op en volgt de gedetailleerd beschreven wip. Het hele verhaal lijkt opgezet te zijn om de twee hoofdpersonen zo vaak mogelijk van bil te laten gaan. Doodzonde, want de thriller sneeuwt helemaal onder.
Het literaire moet waarschijnlijk blijken uit de verhaallijnen waarin de psychologische achtergrond van de hoofdpersonen wordt geschetst. Want makkelijk hebben ze het niet.
Fleur is de dochter van een bekende advocaat die de advocatuur inruilt voor de journalistiek, wat puberale frictie met haar vader oplevert. Op haar werk heeft ze het zwaar met een baas die haar niet voor vol aanziet, en een handtastelijke collega. Ze heeft veel weg van Francien van Anshem, de heldin van thrillerschrijver Bert Muns. Helaas komt Fleur niet echt tot leven: haar handelen is niet gemotiveerd en vooral door grillen ingegeven. Nergens lijkt ze na te denken, niet over het onderzoek, niet over haar eigen situatie, niet over haar handelen.
Thomas is er erger aan toe: hij werd mishandeld door zijn vader, en zijn vader heeft zijn halfzusje doodgeslagen. Hij loopt half en half bij een psychiater en neukt zo nu en dan zijn collega of welk ander huppelkutje hem voor de voeten loopt. De cliffhanger van het verhaal is dat de collega zwanger is. Thomas zou de klassieke ruwe bolster, blanke pit zijn, ware het niet dat hij een holle, kartonnen figuur is. Een van de grote euvels aan Thomas is dat zijn achtergrond ongeloofwaardig is: je vraagt je af hoe hij met al zijn trauma’s bij het politiekorps van Saksenburcht heeft kunnen komen, en ook nog in zeer korte tijd een hoge positie heeft weten te krijgen – in ieder geval gerespecteerd genoeg om hem de hand boven het hoofd te houden.
Natuurlijk moeten er ook schurken zijn in een thriller. Ze komen in dit verhaal bij bosjes. De tegenwerkende baas van Fleur, haar handtastelijke collega, haar vader, de vader van Thomas en de dader van de moorden. Die laatste komt er zeer bekaaid vanaf. Er is tot de ontknoping (blz. 262) geen enkele hint die in zijn richting wijst. Het motief is flinterdun, de uitwerking zeer ongeloofwaardig. En waarom de slachtoffers zijn verwisseld wordt nergens duidelijk. Sterker nog: als het eerste slachtoffer haar vriendje belt, is het dus niet “haar” vriendje en zit ze bij een wildvreemde in de auto, wat verder niemand opvalt. Vermoedelijk is het ook de schrijfster niet opgevallen, want dit mysterie wordt nergens opgelost.
GEEN OPSPORING GEZOCHT
Ongeloofwaardig is ook het politieonderzoek. Thomas, de rechercheur, voert vrijwel niets uit. Uit niets blijkt dat hij rechercheur is: hij komt wel op het plaats delict, hij praat met de lijkschouwer, maar hij onderzoekt helemaal niets; voor een thriller is er te weinig vooruitgang in de zaak. Als journaliste Fleur ziek wordt, voert Thomas ook dagenlang niets uit. Dat de zaak wordt opgelost, is meer door toeval dan door speurwerk.
Het overgrote deel van de tijd heb ik de indruk dat de schrijfster geen flauw idee heeft van hoe het er bij de politie, dan wel de recherche aan toe gaat. Het is een soort vader-en-moedertje spelen, na het ontbijt gaat vader werken, wat wil zeggen dat de vader-pop ergens wordt weggemoffeld om voor het avondeten weer tevoorschijn te komen. Thomas is alleen als rechercheur “aan het werk” als Fleur in de buurt is.
Dat haalt de hele thrillerplot onderuit. Er blijven te veel vragen open. Vooral vragen als “waarom heeft de politie die stap niet gezet?” Het sporenonderzoek is sukkelig, de VOA doet z’n werk niet en hoewel er sprake is van verweer en misbruik wordt DNA-onderzoek niet eens geopperd. Bij de moord op Sven (hij wordt met een glasscherf in het hart gestoken) wordt blijkbaar geen moordonderzoek gedaan, het voorval komt niet in de politiedossiers voor. Op het moment dat duidelijk is dat er een onbekend lijk is, wordt er geen buurtonderzoek gedaan, of welk ander onderzoek dan ook. Het zoeken in de bestanden met vermiste personen komt pas dagen later op gang. De verhoren hebben meer weg van een beetje babbelen. Aan politieprotocollen stoort de schrijfster zich niet. Dat Thomas er mee weg komt een onschuldige verdachte te mishandelen is ongehoord, evenals het feit dat hij na zijn schorsing toch op de plaats delict wordt getolereerd. Een schorsing die overigens nergens op gebaseerd is, want nergens wordt Thomas van iets beschuldigd (hoewel de lezer beter weet).
Dat Fleur, een moderne jonge vrouw met een juridische achtergrond, niet weet dat de handtastelijkheden van haar collega voldoende zijn voor een ontslag op staande voet gaat er ook niet in bij mij – ze dweept bijna met haar slachtofferrol wat haar niet bepaald sympathiek maakt (niet dat de slet ergens iets van sympathie oproept, aan het einde vond ik het zelfs jammer dat niet zij het slachtoffer werd).
Ik denk dat het verhaal er een stuk beter op zou worden als het thriller-element helemaal geschrapt zou worden. Laat het dan maar een bondage-erotisch verhaal zijn waarbij iedereen zonder enkele aanleiding of aarzeling met elkaar in bed springt.
Voor zover ik kan nagaan is het juist de relatie tussen Thomas en Fleur, die bol staat van de erotiek, wat het voor mensen een “vlot leesbaar boek” maakt. Als de interactie van deze personages centraal wordt gezet, wat de schrijfster ook probeert, want hieraan worden de meeste woorden (dialogen, details) vuilgemaakt, dan zakt de rest van het verhaal weg in de aandacht van de lezers. En dat schijnt supermodern te zijn: zorg dat je op korte termijn steeds de aandacht van je lezer (of kijker) houdt, dan hoef je je best niet te doen om een zinnige plot te bedenken. De aandachtsspanne van de gemiddelde kijker/lezer is zo kort, dat ze toch niet weten wat de langere verhaallijnen zijn, hun aandachtsspanne is te kort voor de langere spanningsbogen.
Door het ontbreken van een zinnige of originele plot zal het moeilijk zijn bij een herschrijfronde nog iets van dit verhaal te maken. Het is geen kwestie van de puntjes op de i, het is meer de puntjes verbinden tot het echte verhaal naar voren komt.
TIJDLOOS
Iets dat mij het hele verhaal door verwarde is de tijdloosheid ervan. Ik vind het moeilijk om de gebeurtenissen in een tijdlijn te zetten. Niet zozeer het niet-bestaande politieonderzoek, maar eerder de gebeurtenissen uit het verleden van Thomas. Eerst lijkt het erop dat zijn halfzusje vermoord is toen zij een jaar of zes was, later blijkt ze veertien te zijn. Thomas zit dan als sergeant in Uruzgan, en drie jaar later is hij rechercheur. Waar of wanneer hij zijn (driejarige) opleiding tot rechercheur heeft gehad, of zijn noodzakelijke vooropleiding (bachelor HBO) is onduidelijk. Hoe hij na Uruzgan ooit is aangenomen met zijn labiele psyche en zijn negatieve zelfbeeld is een raadsel – net als zijn drijfveer om dat vak uit te oefenen.
Eenzelfde probleem speelt bij de dader: deze is twaalf als hij een trauma krijgt. Vervolgens gebeurt jarenlang niets. En dan ineens gaat het van kwaad tot erger, zonder dat zijn omgeving ook maar iets merkt. Waarom de dader de meisjes martelt, dood wil of wil “perfectioneren” vloeit niet voort uit de gepresenteerde feiten. Net zo min als het omwisselen van de slachtoffers (waarbij niet duidelijk is hoe hij dat doet), de modus operandi, de keuze van het wapen en zo voort.
KORTOM…
Andere zaken waar je als schrijver op moet letten zijn voorwerpen die ineens veranderen: een theedoek die ineens een handdoek is. Of dingen die niet kunnen: in het boek is tweemaal sprake van scherpe splinters van het (voorruit)glas van een auto. Terwijl auto’s al sinds jaar en dag veiligheidsglas hebben, juist om dergelijke scherpe “splinters” te voorkomen.
Register is ook zowat. Naast het regelmatige popi “onwijs” staan deftige woorden als althans en wellicht. Niet in de dialoog, maar in de vertelling zelf, en zonder een te doorgronden reden. Het haalt de tekst uit balans.
Ten slotte blijkt ook het perspectief niet te doorgronden te zijn. Dit komt onder meer door een verkeerd gebruik van alinea’s. Hierdoor is lang niet altijd te volgen wie wat zegt of doet. Portieren stappen uit, benen krijgen bevelen en veel meer fraais.
Door al deze makkes lijkt het me een zeer geschikt boek om eens kritisch door te nemen met een schrijfgroepje. Er valt heel veel van te leren, vooral dus hoe het niet moet. En voor wie het ergeren naast zich neer kan leggen, is het daardoor ook een hilarisch boek:
“Tranen barstten uit haar ogen.”
“De auto die hen met bloedende vaart tegemoet kwam.”
Ik kom niet meer bij!
Wat leer ik hiervan?
1. Zorg voor een goede redacteur, ook al denk je er zelf een te zijn.
2. Zorg voor proeflezers die zich niet door de gebeurtenissen laten meesleuren, maar die objectief naar het verhaal kunnen kijken en op zijn minst de plot in het oog houden.
(Deze recensie is eerder op mijn blog verschenen: http://schlimazlnik.livejournal.com/268035.html) | 0neg
|
Ik heb nog bijna nooit zo een enorm raar boek gelezen. Er was geen doorkomen aan. Een combinatie van factoren maakt dit een heel moeilijk begrijpbaar boek. Ten eerste is het zo geschreven dat je gebeurtenissen in het heden en verleden niet uit elkaar kunt houden. Ook het meervoudige vertelperspectief is moeilijk te volgen en wel dusdanig dat ik soms pas na een paar bladzijden wist over wie er geschreven werd. Daarbij is de vertaling enorm slecht. Het lijkt wel of ze een gewone vertaalcomputer het werk hebben laten doen! De zinsopbouw is enorm vreemd en het wemelt van de spelfouten. De combinatie van schrijfstijl en vertaling is funest voor het boek. De laatste paar bladzijden had ik pas in de gaten waar het boek over ging. Dat deel van de plot dat ik wel begreep, is gelukkig origineel. Wil je dit boek lezen, neem dan de Engelse versie. 1 ster voor de plot. | 0neg
|
Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. Vergeleken met Atonement (op dit moment het enige andere boek van McEwan dat ik gelezen heb) is dit een prul. Personages, maar vooral het verhaal en de 'plot' zijn ongeloofwaardig. Dat hoeft ook niet, boeken in het genre fantasy en science fiction, magisch realisme, etc. bevatten ook 'ongeloofwaardige' elementen... maar daar hoort het en is het (mits goed uitgevoerd) juist een genot mede dankzij die ongeloofwaardigheid... het kan niet (bestaan), maar fantaseren over 'hoe het zou zijn, als...' is wel heel leuk.
Dit boek is niet leuk, niet spannend, de plot is lachwekkend (dat 'euthanasiegedoe' in Nederland.... kom op, zeg....), personages zijn plat, kortom.. het is net niks. Jammer, want het begon zo leuk... het had zo leuk/boeiend/spannend kunnen worden . | 0neg
|
Dit nobelprijswinnend boek heb ik gelezen voor mijn leesclub, maar ik vond het eerlijk gezegd vooral heel saai en ik kon er niet veel mee. Een echt testosteronboek, in de slechtste zin van het woord. Het was voor mij een worsteling erdoorheen te komen. | 0neg
|
'Lichamen van glas' is een donkere, sinistere, vertelling over jongeren die zelfmoord plegen. Dat zou indringend moeten zijn, maar is het niet. De auteurs, Jerker Eriksson en Håkan Axlander Sundquist, hebben een werk gecreëerd, dat vorm hoog in het vaandel heeft. Te hoog. Erik Axl Sund, het pseudoniem van het Zweedse duo, is doorgeschoten en heeft zichzelf daarmee de das omgedaan.
Tien perspectieven: Rot op, Hurtig, Vanja, Gevallen engel, Zwarte melancholie, Simon, Aiman, Ivo, Isaak, Holger. Steeds in aparte hoofdstukken, die soms minder dan één pagina beslaan, heel irritant. Weg vaart. Weg spanning. Leesplezier? Ho maar. Diepgang? Geen. Karakters? Vlak.
Het had zo mooi en spannend kunnen zijn. Zelfmoorden onder jongeren, met goed onderbouwde aanleidingen en beweegredenen, uitgediepte karakters, maatschappijkritiek, maar het vat waarin het nu gegoten is past niet. In een literaire roman zou het wellicht werken, in een thriller niet. Ik ontkom niet aan de gedachte dat zelfoverschatting de auteurs parten heeft gespeeld.
Ik had ook graag een nieuw politieteam gezien in plaats van weer Jens Hurtig en Jeanette Kihlberg, die we al kennen van de Victoria Bergman-trilogie. 'Lichamen van glas' staat hier volledig los van, heeft een andere stijl, maar toch.
De nog te verschijnen delen 2 en 3 van de Melancholietrilogie laat ik aan me voorbijgaan.
[spanning 1, plot 3, leesplezier 1, schrijfstijl 2, originaliteit 4, psychologie 2] | 0neg
|
Als je de reviews leest moet je wel een liefhebber zijn van de schrijfstijl van Nicolien Mizee en houden van haar humor om het boek te waarderen. Ik had er zelf weinig mee en moest me er bijna toe aanzetten om verder te lezen. Het verhaal kabbelt voort langs de tuinders en de bewoners van het huis. Met allemaal is iets bijzonders aan de hand en dat schijnt op humoristische wijze te worden beschreven. Helaas mis ik die specifieke humor. Ik vond het saai, zelfs de moord kon het niet spannend maken. Een vals zingende minnaar op de begrafenis van Lidewij waarbij verschillende mensen stikken van het lachen zou erg leuk moeten zijn, maar ook dit kon mij niet bekoren. De hoofdpersoon Judith is schrijfster en geeft ook colleges. Tijdens een van haar lessen merkt een van de studenten op dat de kunst het leven volgt. Volgens Judith is dit precies andersom. In een boek volgt de ene gebeurtenis de andere op door de logische volgorde in het verhaal. Met alle toevalligheden in dit boek spreekt de schrijfster de hoofdpersoon mijns inziens tegen. Het was voor mij het eerste boek van deze schrijfster en het zal voorlopig ook de laatste zijn. | 0neg
|
Sinds het succes van Umberto Ecos De naam van de Roos (1980) hebben tal van schrijvers geprobeerd om een historische roman te schrijven met thrillerallure. De nieuwste poging is van Tim Willocks met De Orde.
In de lente van 1540 wordt een dorp in Oost-Hongarije geplunderd door de Ottomanen. De bevolking wordt uitgemoord en jongetjes worden weggevoerd. De twaalfjarige Mattias is getuige van de gruwelijke dood van zijn moeder en zijn twee zusjes. Vijfentwintig jaar later is hij een vrij man en handelaar. Hij heeft jarenlang voor de Ottomanen moeten vechten en was gedwongen moslim te worden. Nu dreigen de Ottomanen de Orde van de hospitaalridders op Malta te verslaan om vanaf het eiland het Italiaanse schiereiland en de rest van Europa te veroveren. De grootmeester van de Orde, La Valette, wil Mattias Tannhauser op Malta hebben. Want niemand anders weet beter hoe de Ottomanen denken dan hij. Maar Mattias heeft er geen zin in.
Dit verandert als de Franse gravin Carla La Penautier een beroep op hem doet. Zij wil dat hij haar bastaardzoon zoekt. Deze bevindt zich op Malta. Een overmacht van moslimstrijders trekt naar het eiland en Mattias Tannhauser kan haar helpen haar zoon van een wisse dood te redden. Maar op het eiland is ook de meedogenloze inquisiteur Ludovico die het op hem gemunt heeft én die de vader is van het buitenechtelijke kind. Ludovico is op zijn beurt betrokken in een ander intrige waarbij de huidige Paus vervangen moet worden. Hiervoor is de dood van La Valette nodig.
De verdienste van Willocks is dat hij de belegering van 1565 zo getrouw mogelijk weergeeft. Hij beschrijft de omstandigheden waaronder de bevolking tracht te overleven, terwijl een overmacht erop uit is hen tot de laatste persoon uit te roeien.
Een echt goed boek wil De orde niet worden. Willocks verstaat de kunst een verhaal eindeloos te rekken. De eerste tweehonderd pagina's van dit boek zijn bijna om niet door te komen. Ook daarna is het verhaal niet altijd een pretje door de lange intermezzo's die voor de intrige niet van belang zijn. Nooit grijpen de gebeurtenissen je bij de strot.
Wat ontbreekt, is passie: passages die invoelbaar maken hoe zwaar de belegering is. Willocks beschrijft veel in algemene zin: troepenbewegingen; de stank van uitwerpselen en bloed; de opeenstapeling van lijken. Er zijn weinig passages die weergeven hoe Tannhauser zelf strijd levert aan het front. Misschien is dat maar goed ook, anders zou opvallen hoe vreemd het is dat het garnizoen van Malta in rap tempo uitgedund wordt, terwijl alle hoofdpersonen de voortdurende bombardementen en aanvallen van de Ottomanen overleven. Maandenlang.
Mattias Tannhauser blijft een raadsel. In het begin van het boek is hij niet bepaald sympathiek. Hij is een meedogenloze moordenaar en kwelgeest voor zijn vijanden. Later leer je hem kennen als een opportunist die geld wil verdienen aan de tragedie. Waarom hij voor een deel sympathiseert met de Ottomanen - de moordenaars van zijn familie - wordt in dit boek nauwelijks duidelijk. Wellicht was het interessanter geweest als De orde het levensverhaal van Mattias Tannhauser had verteld, zonder een sprong in de tijd te maken van vijfentwintig jaar. Dan was waarschijnlijk ook duidelijk geworden waarom hij gruweldaden pleegt en vooral voor zichzelf opkomt. | 0neg
|
“ Globale dierenaanvallen door genetische verandering”. Met dit idee schreef Patterson de succesvolle tweevoudige thriller Zoo. Een echte must-read voor de non-fictie lezers , zo lijkt het toch. Dat er een serie is van gemaakt, wil zeggen dat het idee heel wat te bieden heeft. Al gaat het hier om één van de weinige gevallen waarin wat er op het scherm wordt getoond beter is dan het boek. Spijtig genoeg slaagt Patterson er niet in het boek geloofwaardig en uitermate spannend te maken.
We bekijken het verhaal door de ogen van het hoofdpersonage Jackson, een jonge en flamboyante bioloog. Volgens Jackson is er iets grondig mis in de natuur, waardoor het gedrag van de dieren verandert. Na opvallende en staalharde bewijzen gezien te hebben, is Jackson overtuigd van zijn gelijk. Hij probeert mensen voor een mogelijke Apocalyps te waarschuwen, maar vindt geen gehoor. Jackson ontdekt dat de geur van mensen genetisch is veranderd. Hierop reageren de dieren agressief. Later blijkt dat het gebruik van mobiele telefoons in de afgelopen vijftien jaar voor een gigantische toename van elektromagnetische straling heeft gezorgd. Dit in combinatie met het veelvuldig gebruik van uit aardolie afkomstige producten (koolwaterstoffen) heeft de atmosfeer tot een kookpunt gebracht en de chemische samenstelling ervan veranderd.
Het valt te verwachten dat Patterson met dit goedgekozen thema een spannend boek kan neerpennen. Spijtig genoeg is dit niet zo. De hoofdstukken zijn zeer kort waardoor het boek diepgang mist. Met als gevolg dat het onmogelijk is om het verhaal spanning mee te geven. Het boek lijkt snel te zijn geschreven.
De taal van het boek is middelmatig en de zinsbouw is zeer simpel. Wel goed nieuws voor de moeilijke lezers : door de korte hoofdstukken en makkelijke zinsbouw is het boek zeer vlot te lezen. In het midden van het boek wordt er plots een tijdsprong van vijf jaar gemaakt. Wat er in die vijf jaar is gebeurd, weten we niet. Hierdoor blijft de lezer met vragen zitten.
De dieren wijzigen hun gedrag volgens de genetische verandering van de mens. Dit ruiken de dieren en ze reageren er agressief op. De theorie erachter is zeer ongeloofwaardig. Patterson brengt de lezers niet meer inzicht bij door het nauwkeurig te beschrijven.
We krijgen het verhaal niet alleen van de kant van de mensen te zien. Zo wordt het verhaal ook verteld vanuit het standpunt van een dier. Dit vertelstandpunt is zeer interessant maar wederom vaak ongeloofwaardig en te simplistisch voorgesteld.
Zoo is een aanrader voor een jonge doelgroep maar ook voor lezers die van wat fictie houden. Dit omdat de taal niet al te moeilijk is en het boek snel leest. Het thema sleurt je wel door het boek heen. | 0neg
|
Ik heb wel mooiere boeken geschreven. Sommige stukken waren saai,
andere wel mooi. Maar het is zeker geen boek wat ik vaker zal
lezen, en ik denk ook niet meer van deze schrijver. | 0neg
|
De kleine crimineel Jacop de Vos is toevallige getuige van de dood van de architect van de nieuwe Keulse Dom, die nog volop in aanbouw is. In tegenstelling tot de algemeen verkondigde zelfmoordtheorie, is Jacop ervan overtuigd dat de bouwmeester geduwd werd. Hij poogt zijn ooggetuigenverslag kenbaar te maken aan de wereld, maar al snel wordt iedereen die hij op de hoogte bracht vermoord teruggevonden en is zijn leven ook geen cent meer waard. Maar wat kan hij doen? Vluchten of terugvechten...
Meer dan een spannend boek is De dood en de duivel een sfeerbeeld van het leven in een middeleeuwse stad in al zijn facetten: het samenleven van de kansloze bedelaars en dieven; de alomtegenwoordige, maar zo hypocriete, Kerk; en de kastestructuur van boeren, arbeiders, gilden en adel. Vooral de machtsstrijd tussen de Kerk en de patriciërs wordt gedetailleerd uit de doeken gedaan door de auteur, die hier heel wat research moet hebben voor gedaan. Het zal dan ook niemand verbazen dat dit boek onmiddellijk doet denken aan de broeder Cadfael reeks van Ellis Peters.
En tegen dit fantastisch geschetste sfeerbeeld van tijd en plaats volgen we gedurende 5 dagen de lotgevallen van een jongeman die zich op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats bevond en daarna opgejaagd wordt als wild door een roedel beagles. Maar alles bij elkaar genomen valt het verhaal, door zijn eenvoud en rechtlijnigheid, wat te mager uit: het is niet slecht maar de middeleeuwse tijdsbeeld biedt zoveel meer mogelijkheden, zodat we toch kunnen spreken van een gemiste kans.
De leesbaarheid van dit op zichzelf staand boek wordt lichtjes bemoeilijkt door de grote hoeveelheid aan Latijnse spreuken en woorden waarmee de tekst doorspekt is maar die gelukkig wel acheraan het boek vertaald en verklaard worden - en door het bij momenten bombastische taalgebruik, dat soms doet denken aan de taal die Shakespeare in zijn werken gebruikte en soms grappig over komt. Deze details dragen dan wel weer bij tot verhogen van het gevoel het realisme van het geheel.
Net als met zijn vorige naar het Nederlands vertaalde werk De zwerm levert Frank Schätzing met De dood en de duivel weer een boek af met een zeer realistische kadrering, maar deze keer heeft hij het nagelaten om er een goed verhaal door te weven, waardoor het boek enkel echt interessant is voor de liefhebbers van de historische roman: een goed boek, maar geen goed spannend boek. | 0neg
|
Onmacht werd gratis meegegeven aan iedereen tijdens de maand van het spannende boek 2010. Ik vond het erg jammer dat er gekozen werd om het spannende-boekenmaand door een Nederlander (Charles den Tex) te laten schrijven. Des te meer omdat Scandinavische thrillers centraal stonden met het thema 'Mord en Dodslag'. Door het handige kleine formaat en gewicht ideaal voor een treinreis.
We worden 'verrast' met een gezin met de nodige problemen. Het is allemaal niet al te verrassend. De vrouw heeft een erg ouderwets motto, de man ergert zich, maar laat er niets van merken. Hij wil bovendien niet weg, aangezien zij behoorlijk rijk is. In deze niet al te originele setting worden we gedropt.
Het boek bekijkt het verhaal van verschillende posities, man, vrouw, zoon, en nog meer onbelangrijke personages, maar nergens gaat het verhaal echt een diepere laag in. Verhaal deed me erg denken aan andere boeken die ik al gelezen heb, en kon me niet echt boeien. Heb het wel uitgelezen om drie redenen, 1) in de trein is anders weinig te doen, 2) het waren maar 90 pagina's (te veel) en 3) ik lees boeken eigenlijk altijd uit, om te kijken of er ergens nog verbetering in het verhaal komt. Het is niet spannend, niet boeiend, en de enige 'onmacht' die ik voelde was die voor het ongelooflijk knullige politieonderzoek. Gelukkig dat het gratis was... | 0neg
|
In deze voorspelbare thriller is er weinig verborgen. Open deuren, veel onnodige en oninteressante informatie in een mislukte poging om de karakters diepgang te geven.
Dit boek mist spanning en vaart.
De taal is ook niet verrassend, integendeel. De auteur grossiert in cliché's ('scherpe gelaatstrekken' -daar heb je 'm weer-) en vergezochte vergelijkingen ("....een gesprek dat bruist als een beek in het voorjaar" -au!-)
De hoofdpersoon is een tamelijk weerzinwekkend figuur. De 'analyses' die de auteurs hem in het verhaal laten maken worden in sommige recensies 'scherp en briljant' genoemd, maar iedereen die wel eens detectives op TV kijkt, kan ze zelf ver van tevoren ook maken.
Hiernaast maken irritante onprofessionaliteit en rokkenjagerij, gericht op bij het werk betrokken personen, het vrijwel onmogelijk om je als lezer ook maar enigszins te identificeren met deze hoofdfiguur.
Het is een op veel punten ongeloofwaardig verhaal, je hebt voortdurend het gevoel dat je naar de zoveelste aflevering van een matige detective-serie zit te kijken.
Het blijkt ook inderdaad een boek van een filmserie te zijn. Dus eerst was er de film, daarna het boek. Dat zal het zijn. | 0neg
|
Men neme een geheim genootschap, voeg daaraan een eeuwenoud manuscript aan toe dat de fundamenten onder de kerk zal wegslaan, en overgiet het geheel met een historisch sausje en je hebt een nieuwe Dan Brown. Oppervlakkig bezien lijkt dit het geval met Het geheim van Napoleon, ware het niet dat dit boek al geschreven werd voor bestsellers als De Da Vinci code en Het Bernini mysterie verschenen. Deze roman van Javier Sierra onderscheidt zich ook van dergelijke boeken omdat het geen echte thriller is.
Het geheim van Napoleon speelt zich af in de tijd dat Napoleon Egypte veroverde op de Engelsen en de Mammelukken. In dezelfde periode wordt een eeuwenoud manuscript gevonden dat de patriarch van de Koptische kerk in handen krijgt. Hij realiseert zich, dat hij hiermee een wapen heeft: "Het wapen dat hij in handen had, was zo scherp dat hij er maar mee hoefde te zwaaien om heel zijn Kerk te ruïneren. En als het vaardig werd gehanteerd door het kwaad, om de hele christenheid in het verderf te storten." Hoogdravende woorden voor het fictieve element van dit verhaal.
Deze roman oogt als een historische roman door het gebruik van historische feiten. Maar je kunt het boek nog het beste opvatten als een esoterische roman. Het thrillerelement is uiterst mager. De spannende elementen, zoals de moord op iemand die bij een archeologische opgraving helpt en de verdwijning van een oude Koptische monnik, spelen een marginale rol. Op een gegeven moment wordt beschreven hoe de Franse generaal Kléber tegenover een tien keer grotere legermacht komt te staan. Hij is ten dode opgeschreven en besluit tot een wanhoopsactie: een verrassingsaanval. Dat het goed afloopt, kun je opmaken uit het feit dat Kléber in het vervolg van het verhaal een rol blijft spelen. Maar hoe het verloop van de strijd was, wordt niet duidelijk.
Het draait in Het geheim van Napoleon voornamelijk om een genootschap van "blauwe wijzen" en hun geheim dat zij al duizenden jaren bewaart. Deze blauwrokken kennen de formule hoe je onsterfelijk kunt worden. Het boek zit vol met deze theorie, waarbij er een mengseltje van Christendom, Islam, oude Egyptische geloven en astrologie opgediend wordt. In elk verhaallijn komen de hoofdpersonen langzaam maar zeker tot het inzicht hoe men opnieuw geboren kan worden. Het gevolg is dat er veel herhalingen zijn. Napoleon moet deze leerweg gaan, maar ook de patriarch, zijn geheime dienst en een Nubisch danseresje. Het blijft een vaag verhaal over rituelen en hun uitwerking.
Het aardigst van dit boek is nog dat Sierra enkele minder bekende historische feiten zou hebben verwerkt. Zo zou Napoleon ooit een nacht in de piramide van Cheops hebben doorgebracht. Het geheim van Napoleon is een poging om deze merkwaardige gebeurtenis te duiden. Maar Sierra zal met dit boek geen onsterfelijke status bereiken zoals Dan Brown met De Da Vinci code. | 0neg
|
De Ierse schrijver Boyne heeft met ‘The Absolutist’, ‘The Mutiny on the Bounty’ en ‘The boy in the striped pyjamas’ aardige boeken geschreven. Dit debuut is echter een heel stuk minder. Het verhaal gaat over Matthieu Zela, die rond zijn vijftigste levensjaar onsterfelijk wordt en in de huidige tijd al ruim 2,5 eeuw geleefd heeft. Een kansrijk beginpunt, maar helaas doet Boyne er allemaal weinig mee.
Zijn vertelling springt van de hak op de tak tussen enerzijds de jeugd van Matthieu, als hij verscheurd wordt door zijn onbeantwoorde liefde voor Dominique en belevenissen uit zijn latere leven. En zo lezen we over van alles: hoe Matthieu bekenden uit de wereldgeschiedenis ontmoet (zoals Charlie Chaplin, Pierre de Coubertin en Paus Pius IX) en van allerlei dingen meemaakt. Dit is echter maar beperkt interessant, aangezien een coherente verhaallijn die al deze onderdelen samen zou moeten binden ontbreekt. Het is verder jammer dat Boyne zo weinig doet met het onsterfelijk zijn zelf. Hiermee is dit verhaal helaas weinig boeiend en nauwelijks samenhangend. Jammer... | 0neg
|
Aspe verbaasd er zich over dat de inhoud van dit boek zo weinig teweeg gebracht heeft in Vlaanderen: ik vermoed dat de meeste lezers, net als ik zijn in slaap gesukkeld bij dit onintressant verteld, totaal verwarrend, saai verhaal. Dit was, voor mij dan ook de laatste Aspe die ik las; ik ben de laatste keren te vaak ontgoocheld geworden. | 0neg
|
Ben er aan begonnen, maar eerlijk gezegd nog niet uitgelezen. Vind het moeilijk om mijn aandacht er bij te houden. | 0neg
|
Het huis anubis is echt een serie uit mijn jeugd, ik zat elke avond stipt op tijd voor de volgende aflevering en heb de boeken verslonden. Ik heb de boeken dan ook nog steeds en pak ze er zo nu en dan gewoon nog weer eens even bij. Ik moet toe geven dat ik dit boek moeilijker te begrijpen vond dan de rest maar h et niet niet minder mooi. | 0neg
|
Hels verlangen is een boek wat uit verschillende perspectieven is geschreven. Met name Emma en Sophie vertellen hun verhaal. De personages zijn redelijk uitgewerkt, maar je kan je goed in de personages verplaatsen. Het boek is niet echt heel erg spannend en soms wat onrealistisch en echt lugubere misdaden hoef je ook niet te verwachten. Het verhaal grijpt je echter wel aan, mede ook doordat het onderwerp wel reëel is.
Het is prettig leesbaar, leest vlot door de korte hoofdstukken. Echter ik vind de schrijfstijl soms iets te simpel, waardoor het weer te snel gaat. Een echte thriller vind ik het niet, maar toch wel een spannende roman. | 0neg
|
Twee hartsvriendinnen vertrekken op reis naar Zuid-Amerika waar één van de vriendinnen, nl. Annelies tot over haar oren verliefd wordt op Wim. Beiden trachten jaren later een gezin te stichten, maar de natuur laat dit spijtig genoeg niet toe. De druk in hun relatie wordt te groot en Wim begaat in een dronken bui een misstap ... een misstap die later leidt naar een verhuis naar Ijsland om er een B&B over te nemen. De vriendinnen zien elkaar een hele tijd niet tòt Annelies Sara plots uitnodigt om rond Kerst naar Ijsland te komen. Daar aangekomen beginnen ruzies en problemen zich op te stapelen.
Misschien lees ik teveel thrillers, maar dit was voor mij een enorm voorspelbaar boek. Een boek met, naar mijn smaak, een tè hoog Flair-gehalte. Leuk tussendoortje, thrillertje dat je kan lezen op vakantie met een bende kinderen om je heen. | 0neg
|
Het eerste deel was zeer lastig door te komen. situaties werden op een behoorlijk lastige manier beschreven. na elke bladzijde had ik zoiets van pfff nog 200...het deel dat ze op vakantie gaan leest iets makkelijker weg maar daar had ik mede door de voorgaande bladzijden al zo'n idee van laat maar afronden!
nee niet mijn boek, het einde is plots en doet je afvragen wat er nou met papa hans gebeurt is....geen leuk boek! geen aanrader! | 0neg
|
Waarschijnlijk is dit boek bedoeld als rechtbankthriller. Het gaat om de zaak van de vermoorde actice Natalie Raines. Haar man Gregg Aldrich is de hoofdverdachte; tegen zijn wil leefde het paar gescheiden. De aanklager is Emily Wallace, tevens hoofdpersoon in het verhaal. Een belangrijke getuige in de rechtszaak is Jimmy Easton, een inbreker met een lange staat van dienst. Hij getuigt in ruil voor strafvermindering.
Naast deze zaak speelt het verhaal van Zachary Lanning, Emily's buurman. Hij is een seriemoordenaar met een obsessie voor Emily.
Echt spannend wordt het niet. Tegen de tijd dat Lanning dreigt toe te slaan, is het boek bijna uit en kan er dus weinig engs meer gebeuren. Bovendien is het verband tussen de titel en het verhaal nogal flauw; de gemiddelde lezer ziet het allang aankomen. Maar Mary Higgins Clark slaagt er wel weer in om een verhaal interessant genoeg te maken om verder te lezen. | 0neg
|
Het verhaal gaat meer over Desi Bouterse dan over de Bijlmerramp. De, in het echt nooit gevonden, vluchtrecorder verschijnt vijf jaar na de ramp in Suriname tussen de spullen van een 18 jarige jongen die de ramp in eerste instantie overleefd, maar alsnog sterft ten gevolge van de straling van het door het toestel vervoerde plutonium. De uitdraai van de tape moet dan, samen met de verklaring van een Nederland verblijvende CIA medewerker, een vrijbrief vormen zodat Bouterse tot in lengte van dagen zijn drugstransporten kan blijven organiseren zonder ooit te worden opgepakt.
Al met al een boek zonder helden en alleen maar slechteriken. De verslagen van de parlementaire enquête naar de Bijlmerramp zijn zelfs nog spannender. | 0neg
|
Marelle Boersma (1957) is een auteur die 'schrijft over het verborgen leed in de samenleving'. Het zijn verhalen die zomaar kunnen gebeuren en soms ook zijn gebeurd. Sinds 2005 verschijnen haar thrillers met de regelmaat van de klok. Momenteel werkt ze aan haar achtste boek, waarbij haar lezers op interactieve manier kunnen meedenken en meebeslissen over de inhoud van het verhaal. Naast het schrijven van boeken verzorgt Marelle Boersma columns en geeft ze lezingen en workshops.
In Moederziel snijdt ze andermaal een actueel thema aan: mantelzorg. Bij dit soort zorg is per definitie sprake van afhankelijkheid en verschil in positie tussen zorgverlener en zorgvrager. Dat dat niet altijd positief uitwerkt en welke schrijnende gevolgen dat kan hebben, wordt op indringende wijze in dit boek beschreven.
De door MS geplaagde Myrna Klaver woont ondanks haar beperkingen tevreden in haar eigen huis. Ze is zelfs weer verliefd aan het worden op een man die het niet erg vindt dat ze gehandicapt is; terwijl haar man haar indertijd juist vanwege haar ziekte heeft verlaten. Wanneer haar psychisch labiele dochter Josje weer thuis wil komen wonen om voor haar te zorgen, ziet ze daar eigenlijk erg tegenop omdat ze bang is haar privacy te verliezen. En ze heeft geen hulp nodig. Aan de andere kant wil ze haar dochter ook de gelegenheid bieden te laten zien dat ze wel degelijk verantwoordelijkheid kan dragen en voor haar moeder kan zorgen. De werkelijkheid is echter anders. Wanneer 'mantelzorg' verandert in 'manteldwang', raakt Myrna haar zelfstandigheid en privacy steeds meer kwijt. Maar wat ze niet ziet is dat een veel groter gevaar haar bedreigt.
Marelle Boersma verwoordt heel mooi en ontroerend hoe de relatie tussen Myrna en Josje in elkaar zit en hoe zij ondanks alle moeite die zij doen toch steeds verder uit elkaar raken. Helaas geldt dat niet voor de andere personages, die onderbelicht blijven, waardoor het verhaal geen samenhang kent. Daarnaast had ik halverwege het boek het gevoel dat de plot als los zand door mijn vingers gleed doordat gebeurtenissen geen logische bedding hadden. Ik kon er op een gegeven moment geen touw meer aan vastknopen. De onverwachte ontwikkelingen in de precaire situatie van Myrna naarmate het verhaal vorderde konden dat niet meer rechtzetten; het boek ging voor mij als een nachtkaars uit. | 0neg
|
Ik was niet erg onder de indruk van het boek, het raakte me niet heel erg. Misschien omdat ik weinig met katten heb maar ik vind het onderwerp dementie wel erg interessant.Het was een prima boek voor tussendoor maar wat mij betreft geen echte aanrader. | 0neg
|
Deze Thiesler ligt volledig in de lijn van haar vorige boeken, geen verrassingen dus. Haar verhalen beginnen meestal in Duitsland maar ze heeft haar hart verloren aan Toscane en daar keert ze in al haar boeken dan ook naartoe.
Haar boeken lezen als romans en ze zijn psychologisch goed onderbouwd. Het grootste deel van dit boek is dit ook van toepassing. We maken uitgebreid kennis met Jonathan, zijn vrouw Jana en hun dochter Sophia. Ook het ongeluk wordt volledig uit de doeken gedaan en zelfs vanuit verschillende standpunten. Er volgt een gerechtszaak en hoe hiermee een loopje wordt genomen heeft ze mooi beschreven. Rechtvaardigheid is vaak ver te zoeken en dat komt spijtig genoeg maar al te vaak in het nieuws, een zeer actueel thema.
Aan het einde van het boek komt dan eindelijk het thriller aspect naar boven, rijkelijk laat voor een boek dat het predicaat thriller meekrijgt. Daar komt nog bij dat het verhaal daar helemaal in elkaar zakt. Ineens kan het niet snel genoeg gaan en wordt alles afgehaspeld. De geloofwaardigheid krijgt hier een serieuze knauw en maakt dat je aandacht flink wordt afgeleid, de afloop interesseert je al bijna niet meer. In de loop van het verhaal gebeuren er trouwens meerdere dingen die niet geloofwaardig zijn. Vooral het politieoptreden van de carabinieri in het landelijke dorpje Ambra deed serieus de wenkbrauwen fronsen. De vergelijking met de films van Louis de Funès kwam zelfs in mij op. En dat is niet bepaald een goede referentie.
De mensenrover is niet echt een sterk werk van Sabine Thiesler. De kunst van het schrijven heeft ze anders wel onder de knie. Ze schrijft vlot en boeiend en het grootste deel van dit boek konden we hiervan genieten. Maar ditmaal is ze in het laatste deel wel onderuit gegaan, inhoudelijk dan toch. Misschien zou ze zich beter richten op het schrijven van romans. | 0neg
|
Het spijt me zeer want ik ben een fan van Marklund en Anneka maar dit boek kon me echt niet boeien. Het is bij momenten echt saai, dit in tegenstelling met alle voorgaande Bengtzon-trillers. | 0neg
|
Omdat we het Pieterpad lopen heb ik het boek aan mijn man kado gegeven tgv Vaderdag. Hij heeft het bewaard tot onze vakantie. Hij vond het wel leuk, grappig en spannend. na hem mocht ik het lezen en ik vond het helemaal niks. Niet spannend, slap verhaal, veel personages die geen enkele rol spelen, veel te veel flauwe grappen.
Ik bleef lezen omdat ik hoopte dat het nog spannend zou worden. Het is toch een thriller?
Het enige positieve van het boek is dat het verhaal zich dus afspeelt rond een paar etappes van het Pieterpad. Juist dat stuk gaan we volgende week lopen, dus dat is dan nog wel leuk. | 0neg
|
Het boek begint veelbelovend, de achterflap of sneak peak geeft een bemoedigende indruk. Dit boek lijkt vol overgave te starten aan een geweldig verhaal over een stad, een generatie van vrouwen geboren voor het ongeluk en de duivel, die een belangrijke rol lijkt te spelen.
Echter, voor persoonlijk voelt boek een beetje als een zevengangenmenu gaan eten en dat je al vol zit na menu 2. Het boek begint beloftenvol, maar lijkt zichzelf geen draai te kunnen geven. Gaan we nu voor roman, gaan we nu voor mystiek, gaan we voor een combinatie van de beiden of gaan we nu toch nog voor iets anders? Het verhaal voelt aan alsof het vanalles een beetje probeert mee te nemen, maar daardoor faalt in zijn poging. Dingen waarbij de nadruk wordt gelegd op pakweg pagina 150, komen daarna niet meer aan bod om ook niet meer genoemd te worden. Personage's passeren de revue die er eigenlijk zelfs niet hadden moeten inzitten. En als dit alles dan nog beloond zou worden met een leuk einde, maar daar blijf je dan weer net op je honger zitten. Het einde voelt zo nogal onvolledig, geknutseld, snel snel te zijn gemaakt om er maar vanaf te zijn. En op een bepaald moment kon het mij eigenlijk ook niet meer schelen, want ook ik wou eigenlijk gewoon maar een beetje van het verhaal af zijn.
In het boek wordt veel gebruik gemaakt van drank, drugs en wordt er op los geëxperimenteerd. En dat is ook een beetje hoe het boek voelt, een experiment. Van alles en nog wat wordt aan dit verhaal toegevoegd, zonder echt een duidelijkheid te geven over waar het naar toe wil. Minder fantasy had dit verhaal misschien een betere ondertoon kunnen geven. Of misschien net meer fantasy en proberen een nog ander verhaal neer te zetten. Maar nu voelt het alsof het van alles een combinatie probeert te maken, maar daardoor bij sommige genre's ook helemaal tekort komt.
Voor mensen die houden van een boek waarbij ze stevig kunnen zoeken achter dubbele betekenissen en proberen zaken te achterhalen, kan dit verhaal een leuke noot zijn. Voor mensen die echter op zoek zijn naar iets dat ze na hun werk willen lezen om volledig te ontspannen, kan ik deze minder aanraden. Het is een boek waarbij je je hoofd moet houden om bepaalde betekenissen proberen te doorgronden. Voor sommige lezers is dit leuk, voor andere een gehele afknapper | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.