text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Kopie van mijn recensie van 24.08.2017, gebaseerd op de Engelse versie van het boek.
'The path of totality' is de debuutroman van de Ierse Bronagh Curran. Het boek verscheen vorig jaar eerst in zijn Nederlandse vertaling, een jaar later wordt nu de originele Engelse versie uitgegeven. De wereld op zijn kop.
Nat (Nathaniel) Dobbs is niet bepaald voor het geluk geboren. Op school wordt hij gepest en vrienden heeft hij niet. Wanneer hij voor de zoveelste keer van school verandert, en daarvoor zelfs met het hele gezin naar een andere stad verhuist, lijkt het tij echter te keren. Maar schijn bedriegt, al komt hij door de fratsen van zijn nieuwe klasgenoten wel in contact met Mr Quincy, een 65-jarige man die voor pedofiel aanzien wordt. Wanneer Nat ontdekt dat Quincy stervende is en voor zijn dood graag de zonsverduistering in Kentucky wil meemaken, zet hij alles op alles om die droom werkelijkheid te maken.
'The path of totality' is een boek over vriendschap en dromen. Over jezelf durven zijn en je eigen weg kiezen, zelfs als je daarmee tegen de stroom ingaat. Geen kleffe toestanden, wel een mooi verhaal. Je ziet het zelfvertrouwen van Nat groeien, hij doet zelfs zijn eerste schuchtere stapjes op amoureus vlak. Met de relatie met zijn ouders wil het nog niet zo lukken, maar ook daar wordt aan gewerkt.
Naast Nat en Quincy wordt dit verhaal grotendeels gedragen door Celeste, een meisje dat heel anders blijkt te zijn dan ze zich voordoet. Alle personages, ook degene die een minder grote rol spelen, zijn bijzonder goed uitgewerkt en komen helemaal tot leven. De auteur laat ons zowel met hun mooie als minder mooie kanten kennismaken, waardoor alles heel realistisch overkomt.
Het boek begint met wat tienerdrama en het daarbij horende taalgebruik. Vervolgens gaat het verhaal verder in niet al te moeilijk Engels. Er zijn heel veel dialogen, wat het boek de nodige vaart geeft, maar er is ook genoeg aandacht voor serieuze thema's.
Bronagh Curran lijkt, na een aantal carrièrewissels, met schrijven haar ding gevonden te hebben. Een viertal andere romans, waaronder een trilogie, zouden klaar zijn om op de wereld losgelaten te worden. En laat dat nou goed nieuws zijn! | 1pos
|
Het Joshuaprofiel neemt je mee in het leven van Max Rhode, een thrillerauteur die beroerder en beroerder is gaan schrijven. Zo is de hoofdkostwinner dan ook zijn vrouw Kim, die pilote is. Het koppel heeft de pleegzorg over een zeer intelligente dochter Jola.
Max is een zeer plichtsgetrouwe burger tot hij op een dag het bericht krijgt dat hij in geen enkel opzicht iets onwettelijks mag doen. Max denkt natuurlijk dat dit bericht niet voor hem bestemd is maar voor zijn pedofiele broer Cosmo, die opgesloten zit in een psychaitrische instelling. Max wordt samen met zijn pleegdochter meegesleurd in de voorspellingen van het Joshuaprofiel....
Een zenuwslopende, spannende thriller met onverwachte wendingen. je blijft gekluisterd aan je boek (of e-reader). Fitzek speelt het klaar om de lezer mee te nemen in de wereld van pedofilie, kindermishandeling, data verzameling op het "worldwideweb" zonder het verhaal van Max en Jola uit het oog te verliezen. Je wordt meegetrokken en wil ten koste van je nachtrust weten of Max en Jola het gaan overleven.
Alhoewel ik eerst van mening was dat het tweede deel "twee maand later" niet meer nodig was bij het verhaal geef ik grif toe dat ik mijn mening heb bijgesteld... het boek lezen tot het laatste woord. (Misschien is laatste woord net iets teveel gezegd het nawoord is wel heel lang... maar vergeet nadien zeker het dankwoord niet te lezen).
Bedankt aan de uitgeverij The House of Books en aan Hebbanbuzz om deze fantastische thriller van 2016 voor de release te mogen lezen via het ontvangen e-book.
Ik ga alvast opzoek naar andere boeken van Sebastian Fitzek om te lezen. | 1pos
|
Het verschrikkelijke levensverhaal van Lydia Gouardo brengt steeds van tijd tot tijd een woedebrok in je keel, wat krijg je een geweldige hekel aan het beest dat zich haar vader noemt, en de onthutsende toekijkerij van haar stiefmoeder (ze noemt hun steevast de Ouwe en het Wijf, namen zijn te veel eer).
Ook onbegrijpelijk vind ik dat haar broer haar niet komt redden, nadat hij gevlucht is onder het ouderlijk juk vandaan.
Hoe kun je in Gods naam bewust kinderen gaan verwekken bij je eigen kind, ik kan er niet bij, ik ben tegen de doodstraf maar ik ga nu toch wel heel erg twijfelen met zulke gevallen, ik noem hem het beest, maar beesten kunnen nog lief zijn voor mensen, dit stuk vreten niet, dus beest is ook te veel eer.
Onzettend moedig dat Gouarda hierover heeft durven schrijven en let wel lezers van Dizzie, ze heeft het geschreven omdat ze haar verhaal kwijt wil en mensen deelgenoot wil maken van wat haar is overkomen, dus ze verdient het om gelezen te worden, hoe gruwelijk het ook is. | 1pos
|
Gedurende de eerste honderd pagina’s heb ik minstens drie keer overwogen om dit boek definitief aan de kant te gooien. Ik irriteerde mij mateloos aan de racistische, arrogante, manipulatieve hoofdpersonen die volledig los lijken te staan van de mensen en de wereld om hen heen. Ik begreep wel dat het juist de bedoeling was van deze existentiële schrijver om zo verachtelijk mogelijke karakters neer te zetten, maar zelfs dat kon mij niet overhalen om nog langer met Kit, Port en George op te trekken.
Waarom heb ik het boek toch uitgelezen?
Dat ligt aan de schrijfstijl van Bowles. Hij is een meester in het schilderen van plaatjes in je hoofd en blijft je op die manier voortdurend meeslepen door die verre en vreemde woestenij. Hij weet daarbij een perfecte balans te vinden tussen het scheppen van atmosfeer en omgeving en de karakterontwikkeling van de hoofdpersonen. Je wilt eigenlijk niets met ze te maken hebben, maar je wilt absoluut weten hoe het ze verder vergaat. Waarom doen ze wat ze doen? Als je zo’n aantrekkingskracht kunt uitoefenen op je lezer, dan zijn drie sterren wel verdiend.
Maar er is meer …
Wanneer is iets kunst? Dat is als je er door geraakt wordt. En dat hoeft niet per definitie op een positieve manier te zijn. Kunst moet iets bij je losmaken, en dat doet dit boek. Je blijft op het eind zitten met een grote leegte. De leegte van de karakters echoot terug over de immense leegte van de woestijn. En dan kan ik niet anders – zij het met grote tegenzin – dan er nog een extra ster bovenop te gooien. | 1pos
|
Het is moeilijk om een boek van de Britse, ongekroonde koning van de misdaadroman te beoordelen, zijn roem snelt hem vooruit. Elk geschrift van zijn hand gaat met duizenden over de toonbank, en zijn vertaald in meer dan twintig talen. In De koning van Amerika laat R.J. Ellory zich weer van zijn beste kant zien. Voor zijn plot kiest hij voor het Hollywood in de dertiger jaren; een periode waarin de filmindustrie zich opmaakt om filmhoofdstad van de wereld te worden en er sluimerende berichten de ronde doen over een tweede wereldoorlog.
Het verhaal begint in 1937, een periode waarin veel Europese immigranten hun weg naar de Verenigde Staten hebben gevonden. De Ierse bokser Danny slaat op de vlucht als het tijdens een wedstrijd totaal uit de hand loopt. Hij reist naar New York en na een paar dagen ontheemd en dronken te hebben rondgedwaald, ontmoet hij broer en zus Nicholas en Lucia Mariani, twee Corsicaanse immigranten die ook hun geluk willen beproeven in het land der oneindige mogelijkheden. Danny droomt ervan om profbokser te worden en Nicky, die vooral zoekt naar het snelle geld, ziet een kans om met Danny het prijsvechten te verkennen. Zijn doel is om met zijn zus Lucia, die zichzelf al ziet schitteren op het witte doek, naar Los Angeles te vertrekken. In New York leven ze in de sloppenwijken, vinden af en toe werk, en als ze uiteindelijk hun geld voor de reis bij elkaar hebben gesprokkeld, kan hun Hollywood avontuur beginnen. Los Angeles valt aanvankelijk tegen: het wemelt er van de gelukszoekers die na een deceptie in de filmindustrie in de goot belanden. De slimme Nicholas is echter een doorzetter, hij weet zich overal naar binnen te kletsen en verovert langzaam een plek op de sociale ladder. De wereld van de glitter en glamour lacht hun toe. Het drietal is onafscheidelijk totdat hun trouwe bondgenootschap haarscheurtjes gaat vertonen in een stad waar leven en overleven balanceren op de scheidslijn tussen goed en kwaad.
Is De koning van Amerika wel een roman, zoals er op het omslag staat gedrukt? Niet helemaal, de plot schuurt aan de grens tussen een spannend boek en een roman. Er komt keiharde misdaad in voor, maar ook de romantiek is aanwezig, weliswaar gedoseerd en ontdaan van alle zoetsappigheid. Het verhaal doet denken aan films als The Godfather en Once Upon A Time in America, waarin familieleven en misdaad hand in hand gaan. De loepzuivere dialogen en zijn beeldende en realistische manier van schrijven zouden zo dienst kunnen doen als filmscript. Tarantino, eat your heart out!
Ellory schetst een realistisch beeld over het leven van Europese immigranten in Hollywood, tijdens de opkomst van de filmindustrie. De Tweede Wereldoorlog wordt kort aangestipt vanwege de zorg over de familieleden in Europa, maar is verder niet relevant. De auteur heeft zich goed ingelezen in de geschiedenis van die periode. Zoals hij in zijn woord vooraf optekent heeft hij veelvuldig research gepleegd, maar het nauwelijks gebruikt. Toch is zijn achtergrondkennis voelbaar en komt tot uiting in zijn levendige beschrijvingen van het Hollywood in die tijd. De overlevingsstrijd van immigranten, de maffia die de stad beheerste, de beroemde Hollywood klassiekers en hun acteurs passeren de revue.
De koning van Amerika gaat over dromen, hoop, liefde, volharding en desillusies in een rauwe wereld waar roem en misdaad onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. | 1pos
|
Was het vorige boek, Leugens, aardig (4 sterren), dit boek krijgt van mij 4 1/2 sterren. Een halve punt aftrek voor Toto. Sorry, maar die karakter was gewoon irritant.
Sam is niet langer de zelfopofferende jongen die hij in de eerste boeken was, hoewel hij nog steeds het beste voor heeft met kinderen van Perdido Beach. Hij gaat op zoek naar drinkwater, maar vindt zoveel meer.
Verhaal was bloederig, een griep die je letterlijk de longen uit je lijf liet hoesten, insecten die je van binnenuit opvraten. Brrr..
Alsof dat niet genoeg was, stuurde het Duisternis ook nog eens een leger van gigantische kakkerlakken, geleid door... Drake. De enige die deze plaag kan stoppen is kleine Pete, het autistische broertje van Astrid. Astrid staat voor een moeilijke keuze als het insectenleger de stad binnentrekt en in het ziekenhuis aan het moorden slaat.
De personages, het plot, de drama, allemaal goed gedetailleerd beschreven, zodat wij als lezer een goed beeld krijgen van de kinderen, met al hun tekortkomingen en goede kanten. En het lijkt er op dat de ellende voor de kinderen nog niet over is.
Orc verbaasde mij eigenlijk. Goed, hij bleef de om drank zeurende jongen, maar heeft toch ook veel goede dingen verricht. Of die voldoende zijn om zijn slechte daden te verdrijven is een tweede.
Vond de personages van Sanjit en Choo erg magertjes. Okay, ze hielpen in het ziekenhuis, maar verder?
Caine krijgt eindelijk zijn zin. Hij wordt koning van Perdido Beach, maar voor hoelang?
Had nog graag Angst en Licht gelezen, maar op dit moment wil ik geen 10 euro per boek uitgeven. | 1pos
|
Massimo wordt gevraagd om op een egeltje te passen, dit egeltje weegt 25 gram, vandaar de titel van het boek. Het is liefde op het eerste gezicht. Normaal werkt hij als dierenarts met rundvee, maar is helemaal verkocht. Op elke bladzijde staat de liefde voor de egels, dit spat uit ervan af.
Ik mag niet citeren uit dit vooruitexemplaar, maar een prachtige zin staat in het laatste hoofdstuk:
"Als iedereen .... Vormen" .
Het is een makkelijk te lezen boek en ik heb het met een lach op mijn gezicht gelezen. Als het boek in de winkel ligt, ga ik er wel in kijken, want er schijnen foto's in te staan en daar ben ik wel benieuwd naar. Op 26 september komt dit boek uit, een aanrader. | 1pos
|
Ik heb erg genoten van dit boek vooral omdat het een wat serieuzer verhaal is en de humor niet ontbreekt. Ook is het boek, vooral aan het eind, erg onroerend. Het verhaal opzich is lekker apart en eigenlijk ongeloofwaardig maar op de een of andere manier lees je dat niet zo.
Wat spook jij uit is een goede combi van de humor waar de boeken van Sophie Kinsella om bekend staat en de wat serieuzere kant van de boeken van Madeleine Wickham. | 1pos
|
Het lezen in Kind van sneeuw van Eowyn Ivey van Uitgeverij Artemis is een belevenis in de wonderlijke wereld van de uitgestrektheid en verlatenheid van Alaska.
Twee mensen, het oudere echtbaar Jack en Mabel, trotseren kou, sneeuw, ijs, eenzaamheid en honger. Ze hebben alleen elkaar en het verdriet om hun lang geleden doodgeboren kind.
Op een dag zien ze voetsporen op hun erf, ze vangen een glimp op van een jong kind, ze zien haar licht als sneeuw zweven, is het werkelijkheid of is het hun verbeelding?
Eowyn Ivey verteld in liefdevolle bewoordingen over het echtpaar Jack en Mabel en hun strijd om te overleven in de wildernis van de onbekende wereld van Alaska in 1920. Zij geeft ook bijzonder fraaie beschrijvingen over de Natuur, de dieren, het voedsel, de omgeving en de kleine dorpsgemeenschap.
Bovenal heeft Eowyn Evey in Kind van sneeuw een mystieke sfeer getroffen die het boek iets sprookjesachtig geeft. | 1pos
|
Dankzij Uitgeverij Cargo kreeg ik de kans om het boek ‘Handschrift van de Duivel’ van Donald Nolet te lezen. Het was voor mij de eerste keer dat ik een proefdruk mocht lezen vooraleer het boek officieel verschenen was! Ik was dan ook ontzettend blij en wil Uitgeverij Cargo hiervoor heel erg bedanken!
Het hoofdpersonage is Zina Welter, een wiskundige die afgezonderd leeft en helemaal in de ban raakt van het Voynichmanuscript. Ze probeert het mysterieuze manuscript te ontcijferen met een speciaal algoritme. In haar zoektocht wordt ze vergezeld door enkele specialisten die de koppen bij mekaar steken om dit mysterie te ontrafelen. Ze belanden in verschillende Europese steden en komen steeds dichter en dichter bij de ontknoping. Er gebeuren echter meer en meer vreemde dingen waardoor Zina niet meer weet wie ze kan vertrouwen…
Ik was nog niet bekend met de auteur Donald Nolet. Het boek werd omschreven als een thriller en door de spannende titel was ik heel benieuwd naar het verhaal. De hoofdstukken spelen zich afwisselend af in het heden en in het verleden. Het verhaal leest vrij vlot waardoor ik het boek op 1 dag heb uitgelezen. Het deed me bij momenten een beetje denken aan ‘De Da Vinci Code’.
Het is een avontuurlijke thriller met naarmate het verhaal vordert een aantal spannende momenten. Het verhaal is avontuurlijk en mysterieus maar er mocht van mij nog wat meer spanning in zitten.
Na het lezen van dit boek werd mijn interesse in dit mysterieuze Voynichmanuscript wel gewekt. Ik heb meteen wat opzoekingswerk gedaan op het internet.
Ik heb genoten van het boek en zou het aanraden aan mensen die graag boeken lezen in de stijl van ‘De Da Vinci Code’. Er zitten soms wat moeilijkere stukken in waardoor het boek misschien niet voor iedereen geschikt is. Ik ben heel blij dat ik dit boek heb mogen ontdekken en ga het gesigneerde boek dat ik binnenkort mag ontvangen dan ook zeker koesteren! | 1pos
|
Springvloed, het derde deel van de eilandseie van Jackie van Laren, speelt zich af in de winter op het eiland in de Wadden. Mayke werkt als kok in de Grote Vis en heeft een ombetrouwbaar vriendje. Ze wil op het eiland blijven wonen. Een van de eigenaren van de Grote Vis is Cam, een bekakte jongen waaraan Mayke zich irriteert. Maar niet alles is zoals het lijkt....
Dit derde deel speelt zich weer af op een eiland op de Wadden. Ook de personages van de vorige twee delen komen weer voorbij.
Het boek is vlot geschreven en met de nodige humor. De vriendenclub die werkt in de grote vis komt heel warm over en de lezer ervaar het alsof ze er zelf bij staat. Het is een echt feelgoodboek, inclusief mensen die op de juist tijden voor redding in nood zorgen.
Het knappe aan de eilandserie is dat de eilandsfeer die op de Wadden heerst, zo duidelijk overkomt.
Deze boeken zijn een aanrader om te lezen. Ze kunnen los van elkaar gelezen worden, maar het leukste is om met deel 1 te beginnen. | 1pos
|
Samenvatting van het verhaal
Tessa Cartwright is zestien jaar oud als ze voor dood wordt achtergelaten op een akker waar Black eyed Susans groeien oftewel ‘Zonnehoedjes’. Ze is de enige overlevende. Ze is samen gevonden met nog drie andere lichamen die een seriemoordenaar daar heeft achtergelaten.
Het is nu achttien jaar geleden en nog steeds wordt ze ‘de geluksvogel’ genoemd.
Tessa woont nu met haar tienerdochter Charlie in Fort Worth in Texas. Ze proberen een zo normaal mogelijk leven te leiden ook al is Tessa heel voorzichtig als het om haar dochter gaat. Ze is uitermate beschermend. Ze wil niet dat ze in angst moeten leven maar ze moeten nu eenmaal extra voorzichtig zijn.
Als ze op een koude februari dag Black eyed Susans aantreft onder haar vensterbank bestaat er geen enkele twijfel meer dat ze toch een verkeerde man naar de dodencel heeft gestuurd. Iemand heeft deze bloemen speciaal voor haar gekweekt want in deze maand bloeien ze immers niet!
“Als je het verklapt, maak ik van Lydia ook een Susan”
Ze ontmoet William James Hastings III, die wil dat ze hem Bill noemt. Hij is de advocaat van Terrell Darcy Goodwin die nu op zijn executie wacht in de dodencel. Ook aanwezig is dr. Joanne Segers, een befaamd forensisch wetenschapper en genie op het gebied van mitochondriaal DNA, die de botten van de andere Susans gaat opgraven. Tessa geeft een speekselmonster af samen met een pakketje dat ze al die jaren heeft bewaard in de kelder van haar opa’s huis. Ook wordt er een monster genomen van de aarde onder haar vensterbank.
Tessa had indertijd een echte vriendin, Lydia, en daar moet ze nog steeds aan denken. Er was maar één iemand die ze vertrouwde. Ze mist haar vriendin nog steeds. Om de een of andere reden is ze zeventien jaar geleden vertrokken zonder een woord te zeggen.
En dan doen ze een onthutsende ontdekking. Eentje waar het Hooggerechtshof niet onderuit kan om het te aanvaarden voordat de executie plaatsvindt.
Tessa heeft zo haar redenen om aan te nemen dat Terrell onschuldig is. Ze kan niet leven met de wetenschap dat ze misschien verantwoordelijk is voor de dood van een onschuldige man. Kan ze zijn doodstraf mee helpen ongedaan maken? En wie is dan de echte moordenaar?
Conclusie
Dit boek bestaat uit drie delen:
Deel één gaat over Tessa en Tessie; de sessies die ze heeft bij de kinderpsychiater en haar band met Lydia. Deze hoofdstukken worden afgewisseld in verleden (1995) en heden. Op de één of andere manier wordt ze Tessa genoemd als volwassene en Tessie als puber. Ik heb niet kunnen achterhalen waar dit verschil hem juist in zit. Tessie is enorm beschadigd maar op een bepaalde manier ook heel sluw en dat weet de auteur goed neer te pennen.
Het tweede deel gaat over het aftellen naar de executie in het heden en de rechtbankverslagen in het verleden.
Het derde deel is het verhaal van Tessa en Lydia. Dit wordt uit het perspectief van Lydia verteld die toen zeventien was. Ook hier weer heden en verleden.
Het is in het begin eventjes wennen aan de schrijfmethode van de auteur maar eens je in het verhaal zit weet je waarom ze dit zo heeft aangepakt. Het moet de lezer een duidelijk beeld geven hoe alles is verlopen en nog verloopt in Tessa’s leven. Dus als je er moeite mee hebt, eventjes doorbijten zou ik zeggen!
Julia heeft een aangename schrijfstijl en het boek leest dan ook heel vlotjes. Het is heel goed doordacht en zit goed in elkaar. Ondanks dat het een thriller is komen er ook wel grappige dingen in en dit met betrekking tot Tessa’s buurvrouw. Deze dame heeft me echt aan het lachen gebracht!
De auteur heeft veel moeite gedaan qua research en dat is echt te merken in dit boek. Lydia die wordt omschreven als een wandelende encyclopedie en die over van alles en nog wat weet. Zo wordt het O.J. Simpson verhaal ter sprake gebracht en ook over dichters, Churchill tot John Lennon toe. Ook het wetenschappelijke aspect licht ze goed toe tot aan de doodstraf. Het is in gewone ‘mensentaal’ geschreven zodat het niet te technisch is en dat heeft ze goed verwoord. Kortom, ze heeft echt veel moeite gedaan als je dit allemaal tussendoor leest.
Het boek heeft iets mysterieus en je wil zo snel mogelijk te weten komen waar het toe leidt. Er worden geen gruwelijke scenes in beschreven ook al gaat het hier over een seriemoordenaar en dat viel me op. Het heeft dan ook een diepe indruk nagelaten bij mij, niet alleen het verhaal maar ook hetgeen waarover intens is nagedacht, nl. de research en meer bepaald de doodstraf. Of je er nu voor of tegen bent laat ik in het midden maar het is wel een feit dat er al onschuldige mensen zijn vrijgelaten die jaren van hun leven in de gevangenis hebben doorgebracht terwijl ze eigenlijk vrij zouden moeten geweest zijn. Als je haar dankwoord leest dan weet je wel waarover die dame spreekt en schrijft.
Dit is een echte psychologische thriller die 5 sterren krijgt. | 1pos
|
De zesde Q alweer, op pagina 10 al in een deuk om de oude vrienden Carl, Assad en Rose. Ik zie die drie gewoon voor me in de kelder. Er moet ook nooit een verfilming komen, want ik houd het graag bij mijn eigen beeld. In De Grenzeloze zijn ze nog eens versterkt met andere "aparte" Gordon. Jussi Adler Olsen heeft het zitten achter zijn bureautje met zijn lange lijf, in het kamertje bij Assad, zo beeldend opgeschreven, dat de tranen me over de wangen liepen van het lachen. Humor is ook gelijk de extra dimensie die Jussi Adler Olsen aan de Q-serie meegeeft en de boeken zo heerlijk maakt om te lezen. Het voelt als thuiskomen.
In De Grenzeloze heeft het team wederom een oude zaak onder de hoede om tot de bodem uit te zoeken. Dit keer niet uit de stapel van het politiebureau, maar naar aanleiding van het telefoontje van Christian Habersaat, politieman op Oland. Carl heeft de telefoon opgenomen op z`n Carls...en vlak daarna blijkt dat de politieman zelfmoord heeft gepleegd. Hij heeft zijn leven in het teken gezet om de moordenaar van Alberte te vinden, een meisje geschept door een auto en door Christian "gevonden" hangend in een boom. Het onderzoek brengt het team in de contreien van alle mogelijke alternatieve therapieën.Tegelijkertijd is er een tweede verhaallijn van een vrouw, wie haar leven in dienst heeft gesteld van haar leider.
Tijdens het lezen van het boek, weet de lezer al naar welke persoon het team op zoek is, maar dit maakt de zoektocht zeker niet minder boeiend. Op hun eigen, onorthodoxe manier proberen ze de waarheid boven tafel te halen. Hier is Jussi Adler Olsen echt een meester in. Hij is met De Grenzeloze weer terug met een heerlijk boek, Wat mij betreft beter als de vijfde in de serie, Het Marco-Effect.
Ik geef het boek vier sterren en kijk al uit naar deel 7, maar daar zal ik nog wel even op moeten wachten. | 1pos
|
Door de bijzondere setting van Typewriter waan je je in de jaren dertig in New Orleans, en is het onmogelijk om dit boek nog weg te leggen. | 1pos
|
Ik niet kon stoppen met lezen en dan heb ik een goed boek in handen. Ook al had ik een vermoeden wie de dader was. Twee zaken die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, geheimen uit het verleden, mensen die niet zijn wie ze voordoen te zijn, goede opzet van de karakters, het heeft het allemaal. Gewoon goed. | 1pos
|
Ik was meteen erg enthousiast toen ik een mailtje kreeg of ik Het licht van Lorelei wilde recenseren. Ten eerste had ik al eerder wat van Jen gelezen (heel fijne boeken!) en de cover en titel maakten me meteen nieuwsgierig. Daarbuiten stelde de korte inhoud me allerminst teleur: ik houd van zeeverhalen, van boeken die zich afspelen aan de kust of op het water omdat ze een erg levendig, magisch beeld teweeg brengen en je écht mee kunnen sleuren in een wereld van zout, blauw en vissen.
In Het Licht van Lorelei gebeurt dat ook! Al vanaf de eerste bladzijde weet Jen duidelijk te maken dat we ons dicht aan zee bevinden, zelf als je de korte inhoud niet hebt gelezen. Haar fijne beschrijvingen over de albatros die op wacht zit aan Enna's kamer geven die sfeer meteen weg. Ik houd erg van metaforen, dieren en magische of spirituele aspecten in verhalen en daar is Jen zeker in geslaagd.
Het boek speelt zich af op het eiland Terschelling en de bewoners voelen erg familiair aan. De Angelen en de Skylgers zijn op een aangename, geloofwaardige manier neergezet en hun verschillen komen duidelijk naar voren. Jen verwerkt ook kleine, fijne details in haar verhaal: zoals verwijzingen naar de oude Skylgerse taal en die van de Angelen, wat leven geeft aan het eiland.
Als lezer van een aantal van Jens oudere boeken kan ik alleen maar positief zijn over de evolutie van haar schrijfstijl. Ik vind dat Het Licht van Lorelei enorm vlot wegleest en een aangenaam tempo heeft. Tegenover haar eerdere boeken zie je dat verschil ook terug: het lijkt wel alsof er méér gebeurt, al voelt dat niet op een geforceerde manier. Haar woordgebruik is passend en de historie van het eiland en alles daarrond wordt met klare taal uitgelegd. Hier en daar zou ik weleens een ander woord gebruiken, of een zin ietsje anders formuleren, maar verder kan ik eigenlijk niets aanmerken. Voor mij was het héérlijk!
Op inhoudelijk vlak zit alles goed in elkaar. De puzzelstukjes vallen langzaam op hun plek en vormen een interessant en breed uitgewerkt verhaal van een eiland met een duistere geschiedenis. Soms mochten gebeurtenissen voor mij ietsje meer besproken worden, omdat ze van tijd tot tijd weleens snel gingen en wel wat meer diepgang konden hebben. De personages zijn goed neergezet en uitgewerkt, al missen ze soms wat emotie en voorgeschiedenis door die snelle gebeurtenissen - misschien heeft dat te maken met de drie delen waarin het boek is opgesplitst, waardoor er natuurlijk niet eindeloos veel pagina's zijn om de meisjes beter te leren kennen. Geloofwaardig vind ik Enna, Aska en Melinda wel! Ze voelen jong en niet geforceerd aan en kampen met bekende problemen. Tegelijk maken ze een levendige evolutie door die ik alleen maar kan aanmoedigen. Op liefdesvlak zit alles ook goed in elkaar, al kwamen bepaalde scènes soms een beetje geforceerd over (haast alsof het té snel ging), maar dat kan voor iedereen natuurlijk anders zijn.
Samenvattend kan ik met lof over Het Licht van Lorelei spreken. IMAGINE mag trots zijn op zo'n heerlijk boek in haar fonds en ik kan niet wachten om meer verhalen te lezen. Jen weet een heerlijk zeeverhaal in klare taal en met fijne personages neer te zetten in een boek waarvan je wil dat het niet eindigt!
Ik ben héél blij dat ik dit recensie-exemplaar mocht lezen en bedank Agora voor hun vertrouwen. | 1pos
|
Paula Hawkins, meest bekend om haar bestseller Het meisje in de trein, was vroeger een journaliste voor het Britse dagblad ‘The Times’. Deze auteur schreef eerder al enkele romantische komedieromans maar dan wel onder een pseudoniem genaamd Amy Silver. Haar echte doorbrak kwam pas later in het jaar 2015 met de thriller The Girl on the train die meteen na haar uitgave op nummer één op de The New York Times Fiction Best Sellers of 2015 kwam te staan. 3 maanden na haar uitgave had ze reeds 1,5 miljoen exemplaren verkocht.
Ook bij ons werd het meisje in de trein een echt succes. Dit triggerde mij juist om het boek te lezen en zelf te ontdekken of dit al het lof wel echt verdient.
Iedereen fantaseert wel eens tijdens een auto- of treinrit over wat er in de huizen, die naast jou voorbij razen, zich afspeelt. Op basis van Hawkins eigen treinritten heeft ze dit boek tot stand kunnen brengen.
Het mysterie
Dagelijks begeeft de niet zo aantrekkelijke en alcoholverslaafde Rachel zich met de trein naar Londen om te gaan werken. Maar niets is minder waar, Rachel is enkele maanden eerder ontslagen door haar baas vanwege haar verslaving. Iedere dag, op hetzelfde moment stopt de trein bij hetzelfde rode sein langs enkele rijhuizen in de straat waar ze vroeger heeft gewoond samen met haar ex-man Tom. Maar haar blik wendt bij het horen van de sein meteen af naar het huis van haar droomkoppel, namelijk van ‘Jess en Jason’, twee fictieve namen waarover ze gaat fantaseren. Op een dag neemt Rachel vreemde elementen waar in de tuin van Jess. Het is deze keer niet Jason die bij Jess s’ ochtends aan de ontbijttafel zit en ze nog een afscheidskus geeft. De trein rijdt gewoon weer door naar de volgende halte, maar voor Rachel verandert alles. Haar droomvrouw is toch niet zo perfect als ze had gedacht. Later op een dag krijgt Rachel ook nog eens te horen dat Megan (Jess’ echte naam) wordt vermist. Met al haar bewijsmateriaal dat ze vanuit de trein de voorbije maanden heeft waargenomen gaat ze naar de politie om op zoek te gaan naar de dader.
Drie vrouwen, drie verhaallijnen
Hawkins vertelt het verhaal door de ogen van 3 betrokken vrouwen. Het verhaal heeft dus niet één maar drie verhaallijnen. Om de beurt komen Rachel, Anna (de huidige vrouw van Tom, Rachels ex) en Megan (Rachels droomvrouw) aan het woord om meer over hun leven te vertellen vanuit een ik-perspectief. Het is een verhaal dat moeilijk op gang komt want er zijn behalve drie verhaallijnen, ook steeds sprongen in de tijd. Als je die mist, snap je er niets van. Eén van de drie vertelperspectieven komt voortdurend terug in de vorm van een flashback die steeds dichter en dichter komt bij het moment van de verdwijning van Megan. Hierdoor creëert Hawkins spanning omdat je voelt en ziet aan de datum dat je die dag nadert en je ongetwijfeld wilt weten wat er toen echt gebeurd is. Verder eindigen de hoofdstukken vaak met een cliffhanger waarna een ander personage aan bod komt, zo probeert Hawkins extra spanning bij de lezers te scheppen.
Aangename schrijfstijl
De schrijfstijl van Hawkins is zeer behaaglijk door gebruik te maken van de flashbacks. Het lijkt net alsof je zelf meespeelt in het boek en de emoties mee ervaart. Ook heeft ze een zeer gevarieerde taalgebruik, die er doen voor zorgen dat het boek niet te eentonig gaat worden. Verder plaatst ze niet één duidelijk onderwerp, de verdwijning, op de voorgrond maar worden er ook nog enkele andere klassieke thema’s naar voor gebracht zoals overspel, verraad en wraak. Maar het zijn vooral de personages die de basis van het verhaal vormen. Rachel is een verslaafde, paranoïde en onaangename vrouw maar toch zorgt Hawkins ervoor dat we respect krijgen voor deze vrouw naar het einde van het verhaal toe.
Spanning
De eerste 100 pagina’s van het boek kwamen zeer traag opgang want die actie en spanning lieten redelijk lang op zich wachten waardoor je niet echt een thrillergevoel kreeg, maar dankzij de tot-in-de-kleinste-details uitgeschreven beschrijvingen, kan je het boek onmogelijk laten liggen. Na een stroeve start, kreeg het boek eindelijk een andere wending. Op dit moment vindt er dan ook de verdwijning van Megan plaats waarbij volgt dat rachel gaat helpen de dader te ontraadselen. Door haar problematiek en verleden, ga je je als lezer afvragen of ze wel te vertrouwen is. Maar het concept van de onbetrouwbare verteller is zeker een extra waarde aan het boek.
Na alle lovende reacties waren mijn verwachting zeer hoog gespannen. Ze zijn misschien niet helemaal uitgekomen. Door het ontbreken van de spanning kun je niet echt over een thriller spreken. Ondanks dit heb ik er toch nog van genoten omdat het zeer vlot las door de erg fijne schrijfstijl. Toch wil ik dit boek zeker warm aanbevelen aan alle boekenliefhebbers.
Bibliografie
Paula Hawkins. (31 mei 2017). Geraadpleegd op 21 oktober 2017, via https://nl.wikipedia.org/wiki/Paula_Hawkins
Mustreads, (9 mei 2015). Recensie: Het meisje in de trein, Paula Hawkins. Geraadpleegd op 21 oktober 2017, via https://mustreads.nl/recensie-het-meisje-in-de-trein-paula-hawkins/
Annemarie, (30 mei 2015). Het meisje in de trein. Geraadpleegd op 21 oktober 2017, via http://www.thrillers-leestafel.info/paula-hawkins/het-meisje-in-de-trein.html | 1pos
|
Dit boek werd me aangeraden door één van mijn collega's. Ik werk dagelijks met kinderen met autisme en het is dan ook niet verwonderlijk dat dit boek me erg aansprak. In het begin wist ik niet zo goed wat ik met de spirituele insteek moest, aangezien ik daar zelf niet zo vaak mee bezig ben. Maar eigenlijk was het alleen maar heel mooi en wonderlijk! Rowan is echt een jongetje wat je in de hart sluit en het boek is zo geschreven dat je ontzettend meeleeft. Topverhaal. | 1pos
|
De Taal der Doornen is als het ware een boek waarin korte verhalen van Leigh Bardugo verzameld zijn. Deze gebundelde uitgave is voor de fans van de schrijfster een leuke toevoeging aan de serie. Je hoeft er de andere boeken niet per se voor gelezen te hebben, maar het is wel leuker.
Het eerste dat me opviel aan dit boek, was dat er gebruik wordt gemaakt van illustraties. Bijzondere illustraties die per pagina veranderen. Het is leuk om na het lezen van een verhaal weer vooraan te beginnen en dan de pagina’s heel snel voorbij laten vliegen, waardoor het lijkt alsof de illustraties aan de randen van de pagina bewegen en zich uitbreiden. Als deze illustraties niet in het boek hadden gezeten, denk ik dat ik het boek een stuk minder leuk had gevonden. Deze illustraties voegden namelijk echt iets toe aan het verhaal. Ze waren van meerwaarde door het kleurgebruik, de afbeeldingen die erin verwerkt werden en het uiteindelijke verhaal dat samen met de tekst verteld wordt.
Een andere reden om dit boek te lezen is omdat het uitzonderlijke, bijzondere en spannende verhalen vertelt die lezen als sprookjes. De verhalen zijn echt helemaal nieuw. Soms herinnerde het me wel aan een bekend sprookje of verhaal, maar daarna namen ze toch een heel andere wending en werden ze onvoorspelbaar. De manier waarop de schrijfster de verhalen vertelt, vond ik erg fijn om te lezen. Ze trok me mee in het verhaal, bijna alsof ik naar een film aan het kijken was. Door de illustraties werden de beelden natuurlijk nog levendiger, dus nogmaals, een echte toevoeging aan het boek.
Hoewel het boek niet erg dik is, heb ik er toch geruime tijd over gedaan. Ik denk dat de verhalen mij zo opslokten dat ik ze langzamer en preciezer wilde lezen dan een ‘gewoon’ verhaal. Ze leken mijn tijd op te eisen en als ik maar een paar minuten de tijd had om te lezen, was dit niet genoeg. Zo een kort verhaal is eigenlijk bedoeld om het in één keer uit te lezen. Omdat de verhalen in het boek geen totaal samenhangend geheel zijn, is het handig om tussendoor te lezen. Je hoeft het boek niet in één keer uit te lezen, dit kan ook per verhaal. Eerst een verhaal uit ‘De Taal der Doornen’, dan een ander boek en dan bijvoorbeeld weer een verhaal hieruit. Maar ik vond het zelf prettiger om het in één keer uit te lezen. De variatie in lengte van de verhalen was ook verrassend.
Mijn voorkeur gaat toch nog altijd uit naar het lezen van een langer verhaal. Een standalone een tweeluik of een trilogie vind ik nog altijd fijn. De afwisseling met een keer een boek met korte verhalen is niet onprettig, eerder interessant en leuk. | 1pos
|
Sebastiaan Koen verrast de wereld met dit ijzersterke debuut als auteur van dit geweldige fantasy verhaal! In dit boek maken we kennis met de gebroeders Staalhart en hun familie en vrienden. In een meeslepend avontuur beleven ze spannende gebeurtenissen. Sebastiaan weet de personages herkenbare menselijke karakters en trekjes te geven waardoor je als lezer je met vele verbonden voelt. Of dat verstandig is? Er sneuvelen de nodige sympathieke personen. Of toch niet? Soms zijn de dingen niet zoals je verwacht... Sterke plotwendingen, heftige gevechten met hier en daar magie maken dat je in het verhaal gezogen wordt en je het boek als het ware in een ruk uitleest. Smaakt naar veel meer!! | 1pos
|
Jaren geleden las ik een paar korte verhaaltjes van de onnavolgbaar excentrieke Robert Walser, die ik door hun ongrijpbaarheid totaal niet snapte. Maar ze fascineerden mij wel enorm. Dus kon ik "De wandeling" niet laten liggen: een vertaling van een van Walsers beroemdste novellen, met daarin een geweldig essay over Walser van mijn held W.G. Sebald. Dat essay kende ik al, want ik heb ooit met bewondering Sebalds bundel "Logies voor een landhuis" gelezen. Maar nu las ik eerst "De wandeling", daarna het als nawoord toegevoegde stuk van Sebald dat echt een prachtig verhelderend licht wierp op Sebalds proza, las met door dit licht verhelderde blik opnieuw "De wandeling", en werd helemaal euforisch. Ongelofelijk hoe die Sebald de kern raakte van Walser. Ongehoord hoe die Walser mij raakte toen ik dankzij Sebald de kern beter begreep. Bij de eerste lezing vond ik "De wandeling" prachtig, fascinerend, maar toch ook wat moeilijk te vatten. Bij de tweede lezing, na Sebald, vond ik "De wandeling" echter helemaal grandioos. Zelden las ik proza dat zo licht en zwaarmoedig tegelijk is, zelden las ik een novelle van deze omvang met zoveel volstrekt unieke zinnen, zelden heeft een schrijver mij zo ontroerd en tegelijk zo opgevrolijkt.
In zijn essay zegt Sebald veel prachtigs en treffends over Walsers onvatbaar prachtige proza. Vooral zijn volgende uitspraak vond ik ongelofelijk raak: "Hoe moet je ook een auteur begrijpen die zo door schaduwen werd geplaagd en desalniettemin op elke pagina een uiterst vriendelijk licht verspreidde, die humoresken schreef uit louter wanhoop, die bijna altijd hetzelfde schreef en toch zichzelf nooit herhaalde.". Schaduwen en vriendelijk licht, humoresken uit wanhoop: het lijkt onmogelijk paradoxaal, maar het klopt precies. Er kiert ook een soort vrolijke en wanhopige waanzin door Walsers proza, de waanzin van de gemarginaliseerde buitenstaander die tegelijk een grillig scherp oog heeft voor de irrationele aspecten van de alledaagse werkelijkheid. Als je kijkt door Walsers ogen zie je onvermoede werelden van vluchtige schoonheid die je ontroeren en je vol vreugde laten jubelen; tegelijk zijn die werelden zo vluchtig en van substantie verstoken dat je er zwaarmoedig van wordt. Terwijl de lichtheid van Walsers proza je tegelijk weer voor zwaarmoedigheid behoedt. Je voelt medelijden met de ik-figuur van "De wandelaar" omdat hij niet kan wortelen in deze voor hem zo vluchtige en substantieloze wereld; tegelijk benijd je die ik-figuur ook enorm vanwege de euforie die zijn excentrieke blik op de wereld hem schenkt.
"De wandeling" is het verhaal van een naamloze schrijver, die zonder duidelijk doel of richting wandelt en op dezelfde wijze schrijft. Wandelen is essentieel voor hem als schrijver, terwijl schrijven voor hem wandelen is, zonder doel. De novelle is geen aaneensluitend verhaal, maar een reeks raadselachtige prozastukjes over vluchtige taferelen, toevallige ontmoetingen, gedachteflarden, ijle indrukken. De enige verhaalontwikkeling zit hem in een verglijdende stemming: in het begin is de ik-figuur welgemutst hoewel met droeve ondertoon, later is hij jubelend en euforisch hoewel met mijmeringen over verval en dood, en tegen het vallen van de avond schroeft hij mij de keel dicht van ontroering met zijn omfloerste, lichtvoetige, maar ook prangende zwaarmoedigheid. De openingszin is al heerlijk vreemd (al zag ik dat pas bij tweede lezing): "Op een morgen, toen mij de lust bekroop een wandeling te maken, zette ik mijn hoed op mijn hoofd, liep mijn schrijf- of spookkamer uit en de trap af om haastig de straat op te gaan". Maffe zin, niet alleen door die 'spookkamer', maar ook door de bijna ongrammaticale formulering dat hij die kamer uit- en de trap afloopt, en door de rare suggestie dat hij dit doet met het doel om haastig de straat op te gaan. De zinnen blijven deze lichte vreemdheid houden, zodat je steeds meer meegezogen wordt in Walsers licht waanzinnige wereld. Totdat de ik-figuur een paar pagina's zijn eerste toevallige ontmoeting heeft, want dan staat er: "Als een onwrikbare man schreed de heer Meili ernstig, plechtstatig, aristocratisch verder. In zijn hand hield hij een onbuigzame, wetenschappelijke wandelstok die mij met huiver, eerbied en respect vervulde. Meili's neus was een scherpe, gebiedende, strenge, stevige haviks- of adelaarsneus. Zijn mond was juridisch dichtgeklemd en dichtgeknepen. De manier van lopen van deze beroemde geleerde zag eruit als een ijzeren wet". Ongehoord maffe overdrijving, die bijna gewild potsierlijk en daardoor onweerstaanbaar ironisch werkt. Ook die tritsen van bijvoeglijke naamwoorden hebben nogal een vervreemdend effect, en alleen in een licht waanzinnige wereld als die van Walser bestaat zoiets als een "haviks- of arendsneus" of een mond die "juridisch dichtgeklemd" is. Vol heerlijke waanzin, deze ontmoeting, door de vreemde zinnen die ik net citeerde en de diverse vreemde zinnen die er op volgen. Maar ook de ongrijpbare vluchtigheid is treffend: ineens is er deze ontmoeting, en ineens is die ook weer voorbij, zonder pointe of clou. Zodat Meili, die net nog in zulke markante zinnen werd getekend, ineens opgegaan lijkt te zijn in het niets. Een bijna benauwende vluchtigheid, en dat terwijl het proza tegelijk zo komisch is: ziedaar wat Sebald bedoelt met "humoresken uit wanhoop".
En zo wandelt "De wandeling" verder, van het ene vluchtige en met unieke zinnen opgeroepen beeld naar het andere, vol humoreske wanhoop. Waarbij ik helemaal vrolijk en ontroerd raak van geniale zinnen als "Er dient zachtzinnig een specerijwinkel vermeld te worden". Alleen een gemarginaliseerde buitenstaander met Walseriaans trefzekere pen kan zo veel bereiken met dat ene woordje "zachtzinnig". Sebald roemt niet voor niets het "vriendelijke licht" van Walsers proza: dat licht straalt volop uit deze zin. Dat vriendelijke licht heeft volgens mij ook veel te maken met de kinderlijkheid van Walsers blik: de blik van iemand die niet kan en niet wil aarden in de wereld van de volwassenen. Niet voor niets zegt de ik-figuur: "Kinderen zijn hemels omdat ze altijd in de hemel zijn. Als ze ouder worden verliezen ze deze hemel. Ze vallen dan vanuit de kinderlijkheid in de saaie, eentonige, berekenende geaardheid van de volwassenen. Voor kinderen van armelui is de zomerse landweg een speelkamer. Waar moeten ze anders heen als de toegang tot de tuinen egoïstisch voor hen verboden is?". Een formulering die ook weer het vriendelijke licht van Walsers proza laat zien, want zonder dat licht kan niemand een zomerse landweg beleven als een speelkamer. Zonder dat licht is er ook niet die enorme aandacht voor het nietige en onaanzienlijke die kenmerkend is voor de wandelaar: "Met de grootste oplettendheid en liefde moet degene die wandelt elk kleinste levende ding bestuderen en beschouwen, of het nu een kind is, een hond, een mug, een vlinder, een mus, een worm, een bloem, een man, een huis, een boom, een hek, een slak, een muis, een wolk, een berg, een blad of zelfs maar een schamel, weggegooid stukje schrijfpapier waarop misschien een lief, braaf schoolkind zijn eerste, onbeholpen letters geschreven heeft". Prachtig, al dat vriendelijke licht. Maar tegelijk zijn er ook de treurige schaduwen, waar Sebald ook op wees. Bijvoorbeeld het weggeworpen schrijfpapier, dat volgens mij door zijn schamelheid verwijst naar de marginale positie van de ik-figuur als weinig erkend schrijver. Niet voor niets noemt de ik-figuur in de allereerste zin van deze novelle zijn schrijfkamer ook zijn spookkamer. En ja, hemels is het kind dat van de zomerse landweg een speelkamer kan maken. Maar de schaduwkant is dat het kind dit ook wel moet, want het is een armeluiskind dat geen eigen speelkamer heeft en dat ook geen toegang heeft tot de tuinen. Het heeft dus, net als de wandelaar, niks anders dan die landweg. En tegelijk, hoe mooi is het niet dat het kind daar toch zijn speelkamer van maakt. En dat de ik-figuur, al wandelend door een wereld waarin hij zich eigenlijk niet thuis voelt, een speelkamer maakt van elk voor volwassenen zo 'gewoon' tafereel.
Ja, ik heb genoten van Walsers speelkamer vol melancholieke schaduwen en vriendelijk licht. Ik werd er bijzonder vrolijk van en erg ontroerd. Ik applaudiseerde bij passages als: "In het gloeiende ogenblik gloeide ik zelf. Vanuit iedere richting en verte trad al het verhevene en goede met prachtige, verblijdende gebaren helder naar voren. Staande in deze mooie omgeving dacht ik alleen maar aan deze omgeving zelf; al het overige denken zakte weg. Aandachtig lette ik op het geringste en eenvoudigste, terwijl de hemel ver omhoog en diep neerwaarts leek te neigen. De aarde werd een droom; ikzelf was een innerlijk geworden en liep ook rond als in een innerlijk". Prachtig, deze jubelende en totale overgave, deze versmelting met de omgeving. Geweldig hoe de ik-figuur hier een soort oceanische ervaring heeft zoals alleen kinderlijk speelse mensen die hebben kunnen. Treurig te bedenken dat de ik-figuur dit kan omdat hij een kinderlijke volwassene is, een marginale buitenstaander die in de normale wereld niet kan en wil aarden. Maar wat een rijkdom aan innerlijke ervaring is er voor die ik-figuur mogelijk precies dankzij zijn zo vreemde perspectief op de wereld.
Zou ik een nieuwe persoonlijke favoriet hebben ontdekt? Het zou maar zo eens kunnen. In elk geval wil ik nu meteen alle recente vertalingen van Walser lezen, en hoop ik vurig dat er nog veel meer vertalingen verschijnen! | 1pos
|
Wederom weer een meespelend boek, zoals we gewend zijn van Loes den Hollander! Het verhaal over de familie Fortuin is zeer meeslepend en verrassend tot het einde. Heel erg leuk dat er ‘een boek in een boek’ is geschreven. Meteen vanaf het begin werd mijn nieuwsgierigheid gewekt naar de geheimzinnige schrijver van de hoofdstukken, en dus de grote liefde van Freddy; een belangrijk personage in dit verhaal.
De bondig geschreven hoofdstukken maakten dat ik dit boek niet kon wegleggen. Keer op keer zei ik tegen mezelf: ‘nog één hoofdstuk’, omdat ik ieder hoofdstuk iets nieuws hoopte te ontdekken. Onderuitgehaald is een boek dat ik iedereen zal aanraden die van spanning en geheimzinnigheid houdt. | 1pos
|
Een nieuw avontuur van privédetective Pat Somers, deze keer in het kader van het Gentse filmfestival. Het viel nog net op tijd in de brievenbus om mee te nemen op vakantie. Van timing gesproken!
Timing is ook het sleutelwoord in de verhalen rond de Gentse antiheld. En vaker ook nog het gebrek eraan. Zijn de oneliners van de speurder intussen uitgegroeid tot smaakmakers bij uitstek, zijn soms wel erg knullige manier om in de problemen te komen is een onmisbaar hoofdingrediënt van dit succesrecept. Vaak leidt ze tot hilarische toestanden, maar vooral in dit boek ook wel eens tot ontroerende, zelfs vertederende taferelen.
In Star komt speurneus Somers wel erg nadrukkelijk in het voetlicht te staan. Letterlijk, hoewel de manier waarop niet direct zijn ego te streelt. Figuurlijk, zodat de lezer wat meer achtergrondinformatie krijgt over het hoordpersonage.
BVs spelen in hoogsteigen persoon mee (auteur Herman Brusselmans kreeg een sleutelrol toebedeeld) of staan model voor fictieve personen in het boek (tenzij Robbe De Hert zijn witte sjaal ergens liet rondslingeren op het festival). Het bleef allemaal goed gedoseerd, zodat het niet kon gaan vervelen.
Andermaal een boek om een paar zalige uurtjes mee zoek te brengen, met onverwachte plotwendingen en een absurdistische ontknoping, de illusie van het witte doek waardig. | 1pos
|
Leuk en spannend boek. Die na een wat moeilijk begin me toch wist te pakken. De schrijfstijl en de opbouw van het verhaal is goed te volgen. Het financieele gedeelte had wat mij betrefd wel wat makkelijker/ duidelijker gemogen. De hoofdpersonages worden duidelijk omschreven en je krijgt genoeg mee om je een duidelijk beeld te vormen.
Ik ga door naar deel 2. | 1pos
|
Had nog nooit een boek van Nicci French gelezen. Heb dit boek in mijn vakantie in een adem uitgelezen. Vooral de onverwachte wending aan het eind heeft mij zeer verrast en ik kijk dan ook uit naar het volgende boek in deze serie. | 1pos
|
Het boek pakt je echt goed en laat je meeleven met Oskar en zijn zoektocht. Het was prachtig om te lezen. Het boek komt nu ook op mijn lijstje van 'Beste boeken die ik ooit hebt gelezen.' De film is ook erg goed verfilmd, zeker een aanrader! Ik ben blij dat ik nu weer een ervaring rijker ben met dit prachtige werkstuk van Jonathan Safran Foer. | 1pos
|
Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/the-light-between-oceans-het-licht-van-de-zee-door-m-l-stedman/
Ik vind het een ontzettend emotioneel verhaal, met veel verdriet.
Het is een verhaal over keuzes, goed of slecht, en over de gevolgen daarvan.
Met een prachtig, redelijk onverwacht einde. | 1pos
|
Het behouden kind van Janneke Holwarda is een boek dat je continu op het verkeerde been zet. Thomas, de zoon van Lena is boos weggelopen. Maar waarom? En waarheen? Gaandeweg kom je erachter wat er daadwerkelijk is gebeurd. Een knap geschreven verhaal dat goed in elkaar zit. De schrijfstijl is erg prettig, ondanks het feit dat het een ‘warrig’ verhaal is. Warrig omdat je het leest vanuit Lena, de angst en de wanhoop van de moeder zijn erg goed weergegeven. Er wordt gesprongen in de tijd, maar dat haalt zeker niet de vaart uit het verhaal. Hierdoor wordt uiteindelijk een heleboel duidelijk. Wat mij betreft een aanrader! | 1pos
|
Ik kan nu welzaken op gaan dreunen over het boek, maar als je de reactie van Sini (zie hieronder) ziet lijkt me dat uitvoerig genoeg en in ieder geval beter dan hoe ik het zou verwoorden.
Mijn beleving: In het begin had ik moeite om mijn concentratie vast te houden,en kon het me niet op en top boeien ik miste wat levendigheid, toen die kwam in de vorm van een absurde moord, kwam het voorgaande ook tot leven in het verhaal, waarin merkwaardig genoeg de schrijver zelf ook een belangrijke rol in speelt.
Even laten bezinken en kort resumerend kan ik nu zeggen dat ik het een heel bijzonder en ook heel goed boek vind. | 1pos
|
Emily heeft haar familie en vrienden en haar land verlaten voor de liefde van haar leven, Robbie. Samen gebben ze een nieuw leven opgebouwd in Maine. Ronnie werkt als nitenbouwer en Emily is gynaecoloog. Zijn zijn bijna 50 jaar samen, hebben een zoon en twee leuke kleinkinderen. Het hechte gezin lijkt voor het geluk geboren, maar dat is niet zo.
Julie Cohen de schrijfster van “Samen” neemt ons in een terugblik mee naar het ontstaan van de liefde tussen Emily en Ronnie. Dat doet ze heel mooi. Het startpunt is het besef van Robbie dat hij dingen in zijn geheugen aan het verliezen is, hij kan niet meer bij de dingen van alle dag komen en worstelt daarmee. Dan volgt er voor Emily een zoektocht naar het verleden en krijgen wij als lezer, het doen en laten van het stel, van het heden tot aan de eerste ontmoeting, te zien door de ogen van Emily. Juist dat achterstevoren lezen van het biek, maakte het byzonder.
De puzzelstukjes vallen op de plaats.
Het geheim wat verborgen moest blijven, wordt toch duidelijk gemaakt en je snapt het hele verhaal.
Het is een verhaal over een omstreden relatie, met heel veel liefde en doorzettingsvermogen, een boek over oppakken en opnieuw beginnen.
Julie Cohen is er in geslaagd een boek met liefde te schrijven over onvoorwaardelijke liefde in voor- en tegenspoed. | 1pos
|
Een trieste levensgeschiedenis in De onderwaterzwemmer
P.F. Thomése schreef met De onderwaterzwemmer een boek dat gewaardeerd werd door de experts in De Wereld Draait Door. Hij beschrijft het verhaal van Tin, een jongen die op jonge leeftijd zijn vader verliest. Thomése vertelt het trieste verhaal van Tin, op een indrukwekkende, rauwe manier. Daarmee maakt hij De onderwaterzwemmer tot een aangrijpend boek.
Fin verliest zijn vader wanneer hij samen met zijn vader de rivier over probeert te zwemmen. Hij wordt, door een paar andere bewoners, teruggebracht naar zijn moeder, maar hij ziet zijn vader niet weer. Jaren later gaat hij met zijn vrouw, Vic, naar Afrika. Zij heeft daar een albino 'geadopteerd' en wil die jongen ontmoeten. Tijdens die reis wordt Tin bang; hij is bang dat de geschiedenis zich herhaalt en dat hij weer een dierbare kwijt gaat raken. Hij heeft zichzelf altijd de schuld van de verdwijning van zijn vader gegeven en dat wil hij nu rechtzetten. Kan hij zijn onheilspellende voorgevoel tegengaan?
Thomése heeft voor een boeiend thema gekozen in De onderwaterzwemmer. Hij stelt schuldgevoel en de gevolgen daarvan centraal, door Fin zichzelf schuldig te laten voelen. In het begin van het boek uit dit schuldgevoel zich maar een beetje, maar naar mate het verhaal vordert, neemt het schuldgevoel en de schuldvraag grotere vormen aan. Tin wordt steeds overtuigder van het feit dat hij schuldig is aan alle verdwijningen en hij vindt het terecht dat zijn familie hem de rug toekeert. Een ingrijpend en zeer triest besef. Thomése weet dit niet alleen op de lezer over te brengen, hij weet de lezer er in mee te trekken, deelgenoot te maken. De triestheid overheerst, wordt meester over de lezer.
De opbouw van het boek is mooi. Het boek is ingedeeld in drie delen. In het eerste deel is Tin een jongen van elf jaar en verliest hij zijn vader. Het tweede deel beslaat het deel van Tins leven met Vic in Afrika. Het laatste deel beslaat het laatste stukje uit het leven van Tin. Hij is een oude, grijze man en leeft zijn laatste levensdagen. De lezer ontdekt de gevolgen van hetgeen in Afrika is gebeurd en merkt in dit deel het effect van Tins leven op Tin. Door deze opbouw worden de trieste elementen uit het leven van Tin benadrukt. Dit ondersteunt het thema, maar maakt het boek wel een beetje zwartgallig. De mooie momenten uit het leven van Tin verliezen hun kracht op deze manier. Het einde van het boek is dan wel weer een lichtpuntje in het verhaal. Net op het moment dat de lezer denkt dat het einde nabij is, lijkt er toch weer een uitweg gevonden te zijn. Het open einde is dan ook zeer gepast.
De onderwaterzwemmer is een boek dat niet zomaar even tussendoor gelezen moet worden. Het bevat een verhaal waarover gedacht moet worden. De schuldvraag binnen het verhaal maakt indruk, de opbouw van het boek ondersteunt het thema. Waar het verhaal af en toe wat zwartgallig is, maakt de schrijfstijl van Thomése wel weer indruk. Zinnen met diepere betekenissen en de vele verwijzingen naar de onderwaterzwemmer geven het boek een extra waarde. Thomése heeft met De onderwaterzwemmer zeker een mooi boek neergezet, maar met wat meer aandacht voor de positieve kanten van het leven, zou het boek nog meer waarde krijgen! | 1pos
|
De Reuzenperzik is een fantastisch grappig boek vol fantasie!
160 pagina's puur vermaak.
De boeken van Roald Dahl zijn gewoon stuk voor stuk mooie
klassieke pareltjes.
Op naar de volgende.
**** | 1pos
|
Vanwege mijn fascinatie voor zowel deze zaak als Holleeder zelf heb ik het proces op de voet gevolgd en zoveel mogelijk gelezen rondom de Amsterdamse onderwereld.
De boeken van Astrid Holleeder konden in dit rijtje ook niet ontbreken en ik heb zowel ‘Judas’ als ‘Dagboek van een getuige’ gelezen.
Net als vele andere Nederlanders heb ik beide boeken, de verhalen van de zus van Holleeder, met verbazing en open mond dicht geslagen.
Het beeld dat Astrid schetst van haar broer is weerzinwekkend en je voelt de angst door het gehele boek heen.
Toch, heeft elk verhaal ook een andere zijde. De boeken van Astrid zijn geschreven vanuit een persoon; het is haar verhaal, haar gevoel, haar mening. Maar berusten deze boeken en daarmee ook haar verklaringen op daadwerkelijke feiten?
Het boek
Wim van de Pol heeft met het boek ‘Holleeders Onderwereld’ via feiten en groot onderzoek uit politiedossiers getracht een boek te schrijven met de gebeurtenissen van de afgelopen jaren op chronologische volgorde.
Wim heeft ervoor gekozen te starten bij het begin. En zoals we kunnen zien in dit boek, gaat dit een behoorlijk eind terug in de geschiedenis.
Geschiedenis waar wellicht niet alle lezers van ‘Judas’ weet van hebben.
Het voorwoord is geschreven door Sander Janssen, de advocaat van Willem Holleeder, en dit werpt direct een ander perspectief op de lopende zaak. Duidelijk is dat de advocaten veel onderzoek hebben gedaan in en naar oude politie zaken om hun client op goede wijze te kunnen verdedigen. Dat ze onderzoeksjournalist Wim van de Pol toestemming hebben gegeven een samenvatting te maken van gebeurtenissen en informatie uit politiedossiers, lijkt de zaak van Holleeder te steunen.
Het boek begint met de beschrijving van de vriendschap tussen Willem Holleeder en Cor van Hout, gebeurtenissen uit hun jeugd en hoe zij in de Amsterdamse onderwereld gerold zijn.
Vervolgens neemt het boek je mee terug in de tijd van de jaren 1992-1997 waarin je leest hoe beide mannen uit elkaar groeien door de keuzes die zij maken en de mensen die zij om zich heen verzamelen.
Het boek is verdeeld in hoofdstukken van jaren en daarin plaatsgevonden gebeurtenissen en werkt vervolgens richting de zaak van nu in 2019.
Ik denk dat het overbodig is te vertellen dat alle hoofdstukken gebeurtenissen bevatten die hebben plaatsgevonden in de Amsterdamse onderwereld. Van zakendeals tot aan liquidaties. Daarnaast worden er herhaaldelijk passages uit getuigenverklaringen aangehaald.
Het is een complex verhaal met gebeurtenissen die voor de “gewone mens” bijna niet te bevatten zijn.
Na het lezen van dit boek, maar vooral ook de uitgewerkte opgenomen gesprekken en overgenomen getuigenverklaringen, kan ik concluderen dat niet alles is wat het lijkt te zijn.
We spreken in dit boek van corruptie, van ingewikkelde onderlinge verhoudingen, van haat naar elkaar maar ook van steun.
Ik denk dat de Amsterdamse onderwereld te complex is om dit in een boek uit te kunnen leggen, maar Wim van de Pol heeft door zijn chronologische volgorde van gebeurtenissen en onderlinge verhoudingen absoluut zijn best gedaan.
In de laatste hoofdstukken, worden de zaken die de zussen en ex-vriendin verklaren tegenover Holleeder, naast de feiten en verklaringen uit politiedossiers gelegd.
Door deze zaken in dit boek naast elkaar te leggen, wordt absolute twijfel gezaaid over de persoon Holleeder. Is Holleeder daadwerkelijk de persoon zoals hij door zijn zussen in de media wordt afgeschilderd? Of is hij een dekmantel voor hun eigen zaken en is hij een ongelukkig slachtoffer van anderen die hem gemakkelijk als boeman konden aanwijzen om hun eigen hachje te redden?
Dit boek heeft absoluut een ander licht geworpen op de zaak tegen Willem Holleeder. Het is geen boek dat de beleving van de zussen Holleeder teniet wil doen, maar wel een boek dat vanuit objectief oogpunt kijkt naar wat er zich nog meer heeft afgespeeld en speelt.
Daarnaast brengt het ook misstappen aan het licht door politie en justitie. Weggelaten passages uit verklaringen, corruptie, je kunt het zo gek niet benoemen, of het is ook hier aanwezig. In Nederland.
Gezien de informatie in dit boek, met daarnaast de verklaringen van de zussen Holleeder, die overigens nauwelijks zijn te staven door echt feitelijk bewijs, kan ik mij voorstellen dat de betrokkenen van deze rechtszaak gekleurd zijn door berichten en opnames die in de media bekend zijn gemaakt.
In die zin ben ik mij, terecht denk ik, gaan afvragen in hoeverre Holleeder een eerlijk proces krijgt, aangezien hij al flink achterstaat.
Het lijkt alsof men hem hoe dan ook ergens van wil beschuldigen en vooral bewijs zoekt om hun eigen mening te ondersteunen.
Al met al, is dit een zeer interessant boek, met interessante uiteenzettingen van gebeurtenissen en feiten die wellicht een ander beeld geeft over de zaak.
Schrijfstijl
Wim van de Pol is een onderzoeksjournalist en heeft absoluut zijn best gedaan om feiten en informatie uit de bestaande politiedossiers te verwoorden tot een boek.
De auteur heeft de gebeurtenissen en de opsomming van feiten getracht te verwerken in verhaalvorm. Dit is enerzijds gelukt, toch blijft het een technisch verhaal en zijn de verschillende beschrijvingen van onderlinge relaties soms lastig te volgen.
Uiteraard volkomen logisch in dit specifieke milieu.
Door de complexiteit van de Amsterdamse onderwereld en soms door de wijze van schrijven, mede door allerlei onderlinge verhoudingen en gebeurtenissen, is het boek dus niet altijd even prettig leesbaar.
Om de zaak te begrijpen zijn de geschiedenis en de beschreven gebeurtenissen, absoluut van belang. Echter volgt het elkaar in het boek zo snel op dat het soms ongrijpbaar lijkt. Hier en daar had ik persoonlijk liever even een adempauze gezien middels een lege regel, het was behoorlijk veel informatie om te behappen.
Bij de promotie van dit boek kwam ik vaak de volgende zin tegen: “Voor de lezers van Judas: exclusieve inzichten en onthullingen in de rechtszaak van Willem Holleeder.”
Het viel mij op dat deze promotie op twee manieren viel te interpreteren. Enerzijds dat dit boek bedoeld is voor lezers welke het boek ‘Judas’ geweldig vonden, anderzijds voor de lezers van het boek ‘Judas’ welke de zaak tegen Holleeder interessant vinden.
Na onderzoek, zijn de meeste lezers van ‘Judas’, lezers die dit boek hebben opgepakt om meer te weten te komen over de familie Holleeder en de tiran van een broer; Willem Holleeder.
Voor die lezers echter, zal dit boek waarschijnlijk niet lekker weg lezen. Het is geen drama, geen verhaal, maar een boek vol feiten en gebeurtenissen die ten grondslag liggen aan de zaak tegen Willem Holleeder die zich op dit moment afspeelt.
Dus lezers die opzoek zijn naar familie drama’s en een boek dat “lekker” weg leest zijn met dit boek aan het verkeerde adres.
Wat mij betreft is dit boek dan ook vooral geschreven voor de mensen die zich echt interesseren in de zaak, meer over de geschiedenis en de achtergronden willen weten en het verhaal van Astrid Holleeder niet direct voor waar aan hebben genomen.
Vooral in de laatste hoofdstukken, maar zeker in combinatie met de voorgeschiedenis, wordt een hoop duidelijk rondom rammelende verklaringen en bewijzen.
Er is een hoop mis gegaan in deze zaak en dit lijkt door de media aandacht alleen maar verergert te zijn.
Of Holleeder nu wel of geen aandeel heeft in hetgeen waarvoor hij terecht staat, zal de toekomst uitwijzen.
De vraag of Holleeder een eerlijk proces krijgt, vanwege alle media eromheen, is wat mij betreft de hamvraag na het lezen van dit boek.
Conclusie
Wat mij betreft is dit absoluut een boek voor mensen die net als ik gefascineerd zijn door de zaak van Willem Holleeder, die niet bang zijn een mening te herzien en daarnaast de ogen niet sluiten voor de feiten die er boven tafel zijn gekomen.
‘Judas’ is een eenzijdig verhaal, geschreven vanuit beleving en emotie. Niet overal zijn ook daadwerkelijk bewijzen voor.
Dit boek is een opsomming van feiten en verklaringen, die je meer inzicht geven in het gehele proces en de aanklachten die tegen Willem Holleeder zijn gesteld.
Ik denk dat Wim van de Pol een uitstekend boek heeft geschreven door zo goed mogelijk in verhalende vorm te vertellen wat er is gebeurt en gezegd.
Geen roman dus, geen drama, gewoon feiten. Oordeel zelf! Mij heeft het aan het nadenken gezet en twijfel gezaaid.
We nemen te vaak klakkeloos aan wat er in de media gezegd wordt zonder te kijken naar de feiten die er liggen. | 1pos
|
Als je meer wilt weten over de moord op JFK, en zelf lekker verder wilt fantaseren, lees dan dit boek met een weliswaar controversiële, maar toch plausibele nieuwe complot-theorie. Er zitten superspannende stukken in, die zo verfilmd kunnen worden. Verder veel info over schimmige organisaties als Rozekruisers en Vrijmetselaars; als je daarin geïnteresseerd bent is dit boek erg leuk om te lezen. Ook de website, die het boek ondersteunt, is heel interessant. Ik vond het absoluut niet storend dat de professor verliefd wordt op de journaliste, en ook niet dat de titel je misschien doet denken aan De Da Vinci code; dat zijn echt bijzaken. Ik heb een aantal avonden geweldig genoten. Een echte aanrader voor de vakantie, of voor een regenachtig weekend! | 1pos
|
Alsof je deel twee zojuist hebt dichtgeslagen en gewoon een bladzijde omslaat, zo gaat het derde deel rondom Jeremy Jago en zijn wondere wereld verder. Beeldend omschreven met het oog op detail treed je verder in de magische omgeving van Magistraal. Op dit bijzondere eiland heeft Jeremy inmiddels zijn thuis gevonden. Behalve zijn vader Jerry is daar ook zijn halfbroer Tjyrre, die duidelijk de kwade genen van zijn moeder Madison heeft. Het is een hele uitdaging voor de jonge Jeremy om zijn taak te volbrengen. Want het is inmiddels wel duidelijk dat hij degene is die De Macht van Vijf bijeen moet zien te krijgen. Maar dat is nog niet zo gemakkelijk. In de wereld van goede magie is het goed toeven maar de dreiging vanuit de duistere kant is een zware last. Jeremy kan met zijn krachten dingen zien en ondernemen die niet veel andere magiërs kunnen. Dat maakt hem tot een ideale bondgenoot maar voor de anderen een onvoorspelbare vijand. Hij is nog zo jong en moet nog veel leren maar je merkt duidelijk dat hij, met een beetje hulp van zijn vrienden, al een heel eind is gekomen. En precies nu, op dit moment, krijgt hij 'toevallig' een uitnodiging om naar Zitana te komen. Niet zomaar, nee hij mag daar met andere jonge magiërs lessen gaan volgen op de school van de duistere Maximus Grameldi. Raar natuurlijk maar het biedt ook kansen. Want inmiddels is het Jeremy en zijn vrienden wel duidelijk dat ze anders niet in de buurt komen van wat ze zoeken. En dus nemen ze de uitnodiging aan. Volledig geïnstrueerd en vastberaden gaan ze naar Zitana, niet wetende wat het hun zal gaan brengen. Wat is de werkelijkheid en wat is illusie?
Wederom weet Melissa je hersencellen aan het werk te zetten. Met haar goed uitgewerkte personages, de duidelijke groei van zowel de karakters als van Melissa zelf, aangaande het verhaal, is het meer dan ooit weer een kwestie van nadenken, meedenken en meeleven. Het is meer dan duidelijk dat ze het een uitdaging vindt om met haar lezers een spelletje te spelen, uit te dagen en te triggeren. Melissa doet dat mateloos goed. Haar fantasie kent duidelijk (nog) geen grenzen en dat merk je. Het is dan ook opletten soms. Meerdere malen is het voorgekomen dat er even een stukje terug moest worden gelezen. Maar ja, geen geoefend fantasy-oog hier, wellicht speelt dat mee. Het puzzelaspect is erg intrigerend en verrassend genoeg zit je eerder fout dan goed. Dat komt ook omdat er veel speelt in het verhaal. Buiten Jeremy lopen er nog een aantal andere verhaallijnen langs elkaar die echt om aandacht vragen. Ieder personage heeft het in zich om nog veel meer te laten zien en de verwachting is dat dat voor de meesten van hen ook gaat gebeuren. Zoveel potentie tot zoveel meer leuks.
In een rotvaart dender je door het boek, van het ene filmisch beschreven scenario naar het andere. Kastelen, donkere wouden en toverkracht wisselen elkaar in hoog tempo af. Echt beklemmend spannend wordt het niet maar Melissa weet wel die illusie te creëren en een aanzet tot spanning te geven. En aangezien een plus een nog altijd twee is, maakt het een spanningsboog wel compleet. Hoe het mogelijk is dat een fantasie, een idee voor een verhaal, zo ‘uit de hand loopt’ is haast ondenkbaar. Niets is te gek, alles kan immers op Magistraal. Natuurlijk is het niet allemaal even aannemelijk maar dat maakt het juist zo leuk! Alles kan en mag. Gelukkig weet Melissa het wel te doseren en is er geen sprake van overkill. Het valt allemaal nog te behappen en daagt de lezer uit tot sneller lezen én meedenken. Want dát doet ze hoor!! Die grijze massa in je bovenkamer wordt aan het werk gezet. Je gaat proberen verbanden te zien, zaken op te lossen en te ontdekken. Mooi niet dus!
Wat wel heel mooi was is dat in dit deel het verschil tussen de klassen werd verwerkt in het geheel. Zelf in de magische wereld is er sprake van maatschappelijke lagen en onderscheid. Een bewustzijn tussen goed en slecht, eerlijk en oneerlijk. En dat maakt het juist met momenten weer wat ‘aards’, iets wat prettig aanvoelde.
Wat opvalt in het derde boek rondom Jeremy is dat er iets is veranderd. Jeremy wordt duidelijk volwassen, zijn manier van denken en doen verandert. Zijn omgeving gaat daarin mee en dus verdwijnt het gevoel dat het ook een YA zou kunnen zijn. De humor, het gebekvecht, de vlinders in combinatie met de betoverende dingen die zich telkens openbaren maakt deze serie tot een bijzonder geheel. De nieuwsgierigheid wint het elke keer en Melissa sluit ook telkens af met een cliffhanger die naar meer doet verlangen. Steeds meer voel je je als volwassene op je gemak in dit boek terwijl het niet eens voor de hand liggend genre is voor deze lezer. Hoe kan dat? Buiten de innemende en grenzeloze manier van schrijven van Melissa is er iets 'betoverends' aan deze reeks. En precies dat ondefinieerbare maakt dat je haast weer in sprookjes en magie gaat geloven, heerlijk! | 1pos
|
Bo (12 jaar) is verhuisd en gaat voor het eerst naar haar nieuwe school. Voor elke puber is dat heel spannend, maar voor Bo nog wel extra. Ze is namelijk spastisch en dat wordt alleen maar erger als ze zenuwachtig is. Op school is Tom haar toegewezen om haar te begeleiden. Tom is een boerenzoon en ook een buitenbeentje op school. Tussen hen ontstaat een mooie vriendschap waarbij eerst wel wat geheimen op tafel moeten komen. Bo schrijft in schriftjes: zwarte voor observaties en een rood schrift voor alle heftige frustraties. Bo heeft me geleerd om door haar ogen te kijken, ook naar mezelf. Wat ben ik: een helper, die ongevraagd alles voor haar wil doen, een kijker of juist een niet-kijker. En hoe is het om bij alles wat je doet tegenwerking te hebben van een lijf dat niet doet wat jij wilt. Prachtig boek met humor (want Bo is ook heel grappig) en diepgang. | 1pos
|
Je wordt meteen meegesleurd in het verhaal van eerst nog een heel jonge Metin. Het was alsof ik zelf in het gezin als toeschouwer aanwezig was. Ik voelde erg mee met de jongen.
Voor een deel herbeleefde ik mijn eigen tienertijd in de jaren tachtig. In 1983 was ik zelf twaalf jaar oud. Op mijn lagere school kwamen in de loop van de jaren steeds meer buitenlandse gezinnen. Mede dankzij dit boek moest ik terugdenken aan mijn bezoek in een Turkse familie op een flat in de buurt van onze school. Het is beeldend geschreven, ik kende de songteksten, de bladen, tot en met de posters aan de muur.
Een erg indrukwekkend verhaal! Zelfs op momenten dat ik niet aan het lezen was liet het verhaal me niet los. Je moet het gewoon gelezen hebben! | 1pos
|
Wat een heerlijk boek. Stap voor stap en voorzien van vele voorbeelden en af en toe een vleugje humor, loodst Maria Genova je door het land van twijfels en onzekerheden waar je mee te maken krijgt als je een boek wilt schrijven (en uitgeven). Voor mij was het een openbaring en geruststelling tegelijk om over de blunders en onzekerheden van bekende schrijvers te lezen. Eigenlijk is er in het boek niets wat ik niet ben tegengekomen en waarover ik meer wilde weten. Het is een soort gebruiksaanwijzing voor schrijvers, waar je eenvoudig in terug kunt bladeren als je het nodig hebt. Naast dat ik in een wereld van herkenning terechtkwam, heb ik als auteur en piepkleine uitgever veel opgepakt uit het boek en ideeën opgedaan. Het boek leest heel makkelijk weg en raakt je al vanaf het begin. Ik heb het dan ook in no-time uitgelezen. Wat mij betreft een aanrader voor iedere lezer, schrijver en iedereen die in eigen beheer een boek wil uitgeven. | 1pos
|
Femme fatale is het laatste deel rond psychologe Kathleen Verlinden. Eigenlijk jammer, knappe reeks! Of heb ik maar de indruk dat dit boek werkelijk het einde is???
Opnieuw 2 verhaallijnen, die mooi ineen verweven worden. Robbert en June, die rouwen om de dood van hun dochtertje en dan natuurlijk het vervolg in het liefdesleven van Kathleen zelf en haar bijdrage in de rouwverwerking van het koppeltje.
Spanning ten top, van bij het begin van het boek. De romantiek heeft in elk boek al een rol gespeeld, vooral dan rond de persoon van Kathleen zelf, maar in dit boek gaat de auteur eerder de sensuele kant bespelen.
Superspannend plot, ik kon niet meer stoppen!
Een absolute aanrader, maar toch best op volgorde lezen. | 1pos
|
Na zijn studie aan de Witwatersrand Universiteit in Johannesburg maakte Mike Nicol naam als dichter, romancier en essayist. Tegenwoordig werkt hij als freelance journalist en schrijver en is woonachtig in Kaapstad. De romans van de auteur kenmerken zich door de Afrikaanse geschiedenis en politieke aspecten die hij hierin verwerkt heeft. Enkele voorbeelden zijn de apartheid, de boerenoorlog en de goudkoorts. Nicol heeft inmiddels een aantal prijzen op zijn naam staan, waaronder de prestigieuze Zuid-Afrikaanse Ingrid Jonkerprijs en de CNA Literary Award. Payback, het eerste deel van de Kaapstad-trilogie was in Duitsland thriller van het jaar. Killer country is het tweede deel uit de serie van drie.
Mace Bishop en Pylon Buso zijn twee voormalig wapenhandelaren. Hier hebben ze goed aan verdiend en een aanzienlijk bedrag is door hen op de Kaaimaneilanden ondergebracht. Ze denken er nu aan om dat geld in een interessant en winstgevend vastgoedproject te investeren. Een andere geïnteresseerde in dit project is de corrupte politicus en zakenman Obed Chocho. Hoewel hij gevangen zit, weerhoudt dit hem niet om zijn vaak dubieuze zaken af te handelen. Behalve met Chocho krijgen Bishop en Buso ook te maken de muzikale huurmoordenaar Spitz, de homoseksuele rechter Telman Visser en hun oude vijand Sheemina February, die ook nog eens de advocaat van Chocho is.
De paar eerste hoofdstukken van Killer country wekken nog de indruk dat het verhaal op zichzelf staand is, maar zodra Bishop en Buso hun opwachting maken merk je dat het verder gaat waar het eerste deel van de trilogie, Payback, geëindigd is. Om dit deel goed te kunnen volgen, te begrijpen en jezelf niet tekort te doen, is het daarom sterk aan te raden om de trilogie op volgorde te lezen.
De schrijfstijl van dit boek wijkt niet af van dat van het eerste deel van de trilogie. Nicol hanteert een vlotte stijl waarin hij de taal van de straat niet schuwt. Ook de dialogen tussen vooral Bishop en Buso zijn bijzonder. De ene keer is dat humoristisch, een andere keer lijkt het of ze onenigheid hebben, maar altijd zijn ze sterk. Dat geldt ook voor de interactie met en actie van Sheemina February. Deze dame blijft de gemoederen bezighouden en is de meest geheimzinnige van stuk voor stuk interessante personages die in het verhaal voorbijkomen. Die geheimzinnigheid van Sheemina blijft overigens wel intrigeren. Dat geeft het boek hoe dan ook een extra dimensie.
Een ander mysterie blijft het verleden van Mace en Pylon. Het is bekend dat ze wapenhandelaar waren, dat ze daaraan goed verdiend hebben en dat ze destijds zowel vrienden als vijanden gemaakt hebben. Daar blijft het dan ongeveer bij. Nicol gaat niet diep in op deze periode die beide mannen eigenlijk wel achter zich willen laten, niet kunnen vergeten, maar er soms ook in terugvallen. Dat niet weten kan een ongemakkelijk gevoel bij de lezer oproepen, maar aan de andere kant is dat ook wel weer de kracht van de personages en van het boek.
In Killer country werkt Nicol, en dat merk je gedurende het verloop van het verhaal steeds meer, naar een climax toe. In deze onverwachte, maar ook trieste ontknoping bevindt zich de meeste spanning van het boek. Daarnaast laat het eind van het verhaal voldoende ruimte over om van het derde deel van de trilogie een boeiende afsluiting van de drieluik te maken. | 1pos
|
Ellison Cooper - Gekooid
De volgende informatie heb ik van de site van fantasticfiction.com afgehaald om de auteur een beetje te leren kennen, en om te zien of er nog meerdere boeken komen met Agent Sayer Altair in de hoofdrol:
Ellison Cooper heeft een Ph.D. in antropologie van UCLA, met een achtergrond in archeologie, culturele neurowetenschappen, oude religie, kolonialisme en mensenrechten. Ze heeft veldwerk verricht in Midden-Amerika, West-Afrika, Micronesië en West-Europa. Ze werkte als een moordonderzoeker in Washington DC en is een gecertificeerde K9-federale rampenwerker voor zoeken en redden.
In juli 2019 zal deel 2 van deze serie verschijnen, ik hoop dan ook dat de uitgever dit boek weer zal uitgeven omdat ik van dit eerste deel behoorlijk onder de indruk ben.
De hoofrolspeelster is een FBI-agente dat naast haar taak als agent ook bezig is met een onderzoek naar de hersenen van seriemoordenaars. Op zich lijkt dit niets met haar nieuwste zaak te maken te hebben, maar algauw blijkt dat haar hersenonderzoek en haar zaak toch wel raakvlakken hebben.
In Gekooid, worden door agenten het lichaam gevonden van een meisje opgesloten in een kooi. Later blijkt dat dit meisje door verhongering om het leven is gekomen. Tevens wordt al snel ontdekt dat er een tweede meisje ergens gevangen wordt gehouden.
Het is een, in een vlotte schrijfstijl, geschreven thriller dat je op het puntje van je stoel doet gaan zitten aan het eind.
Het plot is heel apart, maar doet niets af aan de geloofwaardigheid van het verhaal. | 1pos
|
Normaal gesproken ben ik altijd een beetje huiverig voor zinnen als "... het verhaal vanaf pagina 1 blijft boeien ...", maar in dit geval klopt dit inderdaad. Ik heb het boek open geslagen en weg was ik.
Dhr. Dahlquist presenteerd ons een erg orgineel verhaal met ontzettend leuke hoofdrolspelers. Erg vermakelijk in dit boek vond ik ook het contrast van beleefdheid tegenover andere personages met daar tegenover de hard- en wreedheid van hun acties.
Aanrader voor iedereen die eens iets anders wil lezen. Dit boek staat zeker in mijn top 10! | 1pos
|
Toen ik ‘Gestrand met een miljonair’ had uitgelezen wilde ik eigenlijk liefst meteen in het volgende deel van deze serie beginnen. De boeken van deze schrijfster zijn echt het perfecte leesvoer wanneer je behoefte hebt aan ontspanning. Bovendien zou het tweede deel rond de afstandelijke Hunter draaien én diens verhaal intrigeerde me al zodra hij aan bod kwam in Logan én Brontë’s verhaal.
Ik was zelfs zo ongeduldig dat ik – vermits er nog geen sprake was van verdere vertalingen – alvast in het engels verder las. Het werd me toen al snel duidelijk dat ik dit tweede boek nog leuker vond als zijn voorganger. De aangename schrijfstijl blijft ongewijzigd, maar deze hoofdpersonages uit dit boek liggen me nu eenmaal het beste. Meer zelfs, ik heb ondertussen ook enkele van de volgende delen gelezen én tot nu toe is dit nog steeds mijn favoriete boek. Ja hoor, zelfs na een tweede keer lezen.
...
Niet enkel de titel is een verwijzing naar ‘Beauty and the Beast’. Het grote verlaten gebouw, een teruggetrokken man die de term mensenschuw perfect tot uiting brengt, een indrukwekkende bibliotheek, verschillende rozen in een wijd gamma van geuren en kleuren, een vrouw die verder kijkt dan het uiterlijk, … Al die overeenkomsten met mijn favoriete Disney-film zijn naast de personages zelf, ongetwijfeld de reden waarom ik dit boek zo graag gelezen heb. | 1pos
|
Helaas, ik heb alle boeken van Ellen uit en ben bang dat ik nu afkickverschijnselen ga krijgen Gisteravond Verdorven uitgelezen. En ook met dit boek heeft Ellen me weer volledig overtuigd van haar schrijfkunsten! Wat heeft zij met Wolfgang, Julia, Gitta, Esra, Claus en alle anderen, prettige, levensechte en overtuigende karakters neergezet. Karakters die je in je hart sluit en wilt weten hoe het verder met ze zal gaan. Ook weet Ellen je van elk plekje wat ze beschrijft enthousiast te maken, of het nu om Duitsland (Berlijn) gaat, Portugal (Lissabon), Spanje (Extremadura), het maakt niet uit, het is of je er zelf loopt en na het lezen in ieder geval een keer naar toe wilt gaan! Ook met Verdorven heeft ze weer een heerlijk boek geschreven. Ik heb zo nu en dan maar even mijn leestempo aangepast omdat het boek anders weer té snel uit was. Ellen heeft mij volledig overtuigd met haar boeken en ik kan ze dan ook bij iedereen ten zeerste aanraden! Bedankt Ellen en ik zal een moeilijke tijd krijgen totdat je volgende boek uitkomt! | 1pos
|
Ik heb nu enige recepten uitgeprobeerd en deze recepten zijn geweldig. Het brood heeft veel meer structuur dan andere glutenvrije broden en sommigen zijn meerdere dagen houdbaar. Het is niet te droog en niet te nat. Ik weet alleen nog niet of het ook nog smaakt als het ingevroren is geweest. Van een recept in het boek zeggen de schrijvers dat het prima in te vriezen is maar dat moet ik nog proberen. De goede structuur van de broden wordt bereikt door het gebruik van psylliumvezels in combinatie met gist. De broden moeten 2 uur rijzen. Er is ook een brood dat sneller kan met bakpoeder.
Vandaag heb ik de pizzabodem geprobeerd. Met gist. Het was heerlijk om weer eens een pizza te eten met die echte brood structuur in je mond, in plaats van dat zanderige gevoel die de meeste glutenvrije recepten opleveren. Hoera! Ik ga zeker alles maken wat in dit boekje staat. | 1pos
|
Juan Gabriel Vásquez (1973) is een van de bekendste Latijns-Amerikaanse auteurs van dit moment, vooral gekend om zijn boek Het geluid van vallende dingen (2011) over de Colombiaanse drugshandel. In 2014 won hij daarmee als eerste Latijns-Amerikaanse schrijver de International IMPAC Dublin Literary Award. In een interview zei hij ooit: ‘Romans openen ruimte voor discussie, voor andere of nieuwe perspectieven op de werkelijkheid’, en die waarheid heruitvinden is precies wat Vásquez doet in zijn vuistdikke roman De vorm van ruïnes.
Als uitgangspunt neemt hij twee schijnbaar ongerelateerde politieke misdaden uit het verleden om het hedendaagse Colombia te beschrijven. Hij tracht de raakpunten tussen de moord op politicus en volksheld Jorge Eliécer Gaitán in 1948 en die op generaal Rafael Uribe Uribe in 1914 in kaart te brengen, en schuwt ook de vele samenzweringstheorieën hierrond niet. Zijn onderzoek is zo uitgebreid gedocumenteerd dat zelfs de link naar de moord op John F. Kennedy volkomen aannemelijk is. Het toont uitstekend aan dat geschiedenis vaak subjectief is, afhankelijk van wie deze vertelt. Zelf groeide Vásquez op ten tijde van het narcoterrorisme, tussen het geweld en de vele bomaanslagen. Het licht dat hij op het turbulente verleden van Colombia laat schijnen, wordt door dit autobiografische element nog tastbaarder.
Via een bevriende dokter komt Vásquez in contact met Carlos Carballo. Zowel dokter Benavides, wiens vader destijds de autopsie op Gaitán uitvoerde, als Carballo zijn gefascineerd door beide moorden. Door toeval komen enkele artefacten (een stuk ruggenwervel van Gaitán, en de schedel van Uribe Uribe) in Vásquez’ handen. Deze relikwieën doen vermoeden dat de officiële feiten rond de moorden toch niet helemaal waarheidsgetrouw zijn, en verschillende samenzweringstheorieën rond de moord op Gaitán worden onderzocht. In de tweede helft komt Vásquez via de notities en het naslagwerk van Carballo op het spoor van de moord op Uribe Uribe. Door de ogen van Marco Tulio Anzola, de man in 1914 belast werd met het parallelle onderzoek op de moord, krijgen we de gebeurtenissen uit eerste hand mee. Dit stuk is veel intenser geschreven, en het verlies van Vásquez als verteller doet de aandacht ietwat verslappen. Niettemin zijn de bronnen die hij hier aan het licht brengt fascinerend.
Voor Vásquez, die ten tijde van zijn onderzoek naar de moord op Gaitán net vader werd van twee dochtertjes, is het begrip erfenis van groot belang. De geschiedenis van een land is immers bepalend voor ons eigen wereldbeeld, en het feit dat zijn dochters niet zullen loskomen van de nalatenschap van geweld is hard.
De vorm van ruïnes vermengt verschillende genres. Zo zijn er stukken die lezen als een roman, andere als een autobiografie, of een politieonderzoek met historische elementen; het geheel is vooral een zeer interessant boek over de recente geschiedenis van Colombia. Vásquez beheerst als geen ander de kunst om in een enkele zin een verhaal neer te zetten. De vorm van ruïnes gaat in je kleren zitten, en er is maar één manier om naar zo’n werk te kijken dat je meer dan 500 pagina’s in de ban houdt: met diep respect. | 1pos
|
De vrouw van de tijdreiziger is al weer een ouder boek. Maar nog steeds mooi. Het gaat om een man die tegen wil en dank tijdreist. Zijn vrouw doet dat niet en moet hem steeds missen. Ze kent hem al sinds ze 5 was en toch zijn ze bijna even oud.
De vrouw van de tijdreiziger is complex en toch weer makkelijk te volgen. Maar waar het luchtig begint daar eindigt het met iets teveel drama. Jammer, want iets meer schrappen had het boek goed gedaan. De schrijfster is al heel lang bezig met een vervolg en ik weet niet wat ik me hier bij voor moet stellen. Het gaat dan over de dochter. Moeder van een Tijdreizigster? Oh de film is erg slecht. Lees het boe zou ik zeggen. | 1pos
|
De verwijzing naar Dan Brown op de cover wekte mijn interesse voor De collectie van de geograaf. Na twee boeken van Dan Brown vond ik het tijd voor iets anders. Het is een schitterend boek dat verteld wordt door gebruikmaking van verschillende schrijfstijlen die op intelligente wijze met elkaar zijn versmolten. Hij voldoet aan mijn drie basiselementen voor een goed boek namelijk; romantiek, leering uit de geschiedenis en een portie spanning. Auteur Jon Fasman scoort op al mijn punten uitstekend. Vooral zijn uitstapjes naar de geschiedenis van 15 objecten, vond ik leuk om te lezen. Daarin neemt hij je mee naar verschillende tijden en plaatsen in de geschiedenis. Zo reis je met hem mee naar Sicilie, oude Sovjet-landen, VS en hij doet zelfs een bezoekje aan mijn geboorteland, Ethiopie. De timing van de uitstapjes kunnen overkomen als vervelende reclames tijdens een spannende film. Het verschil is dat de reclames deel uitmaken van de film en je niet naar de wc of zappen kunt. Uiteindelijk valt alles als een puzzel op zijn plaats. | 1pos
|
Twee broers, Thomas en Ciaran. Twee ontheemde jongens die in het nieuws komen vanwege een gruwelijke gebeurtenis. Ze zijn tot elkaar veroordeeld, levenslang. Ze kunnen niet mét maar ook niet zonder elkaar. Wanneer de grote boze buitenwereld hun veilige cocon binnendringt, zijn de gevolgen niet te overzien. Thomas en Ciaran zijn aanwezig bij de moord op hun pleegvader.
Ciaran is de jongste en verklaart hiervoor verantwoordelijk te zijn. Meteen zijn daar al de twijfels bij rechercheur Serena Flanagan. Ze kan het zich niet voorstellen dat deze jongen tot zoiets gruwelijks in staat is. Om tot hem door te dringen maakt ze gebruik van een nogal ongewone verhoortechniek. Eentje die ervoor zorgt dat bij Ciaran een sprankje hoop oplicht, hij vertrouwt haar. Toch is het allemaal niet genoeg en er volgt een veroordeling.
Het verhaal begint wanneer de jongens een aantal jaren gescheiden vastgezeten hebben voor medeplichtigheid en de moord op hun pleegvader. Het pleeggezin ging eraan onderdoor en de emoties liepen hoog op. Nu, zeven jaar later, wordt Ciaran vrijgelaten en aan de zorg van Pauline Cunningham overgedragen. Als reclasseringsambtenaar kent ze de verhalen rondom deze zaak en ze zou willen dat ze het dossier kon weigeren. Gaandeweg ontstaan bij haar de vermoedens dat er allerlei zaken niet kloppen rondom Thomas en Ciaran. Wanneer ze contact opneemt met Flanagan merkt ze meteen dat er meer is dan men op het eerste oog te zien krijgt. Flanagan heeft destijds de verhoren afgenomen en is buiten proporties betrokken geweest. Nu komt alles weer naar boven en hebben beide vrouwen het zwaar te stellen met de broers. Ciaran weet nog goed wie Flanagan is. Hij vertrouwt haar en lijkt eindelijk de waarheid te gaan vertellen, iets waar iedereen al jaren op wacht. Wanneer er plotseling een derde betrokkene opdoemt en zich met de jongens bemoeit, gaat het fout. Er valt een dode, er volgen bedreigingen en er vloeit bloed. Het lijkt een déjà vu, voor alle betrokkenen is er geen ontkomen meer aan.
Spannend, tergend spannend. Heel subtiel en in meerdere lagen is er een psychologisch spelletje gaande. Wie de leider van het spel is lijkt voor de hand te liggen maar gaandeweg de plot dichterbij komt volgt de ene na de andere verrassende wending en/of gebeurtenis. Doordrongen van een onderhuidse spanning lees je jezelf richting de ontknoping van een heftig en emotioneel verhaal over de twee broers. De beide professionals, Flanagan en Cunningham, hebben het maar zwaar te stellen met deze zaak. De vooroordelen ten opzichte van de jongens lijken niet terecht, niets is wat het lijkt. Al lezende maak je diverse malen een verkeerde veronderstelling. Het verhaal ontwikkelt zich in een traag tempo zonder dat je aandacht verslapt. Pas op het allerlaatste moment wordt de waarheid ontrafeld.
Pakkende personages, beklemmende scènes en indrukwekkende (korte) dialogen zijn in korte hoofdstukken goed weergegeven. Door gebruik te maken van wisselende perspectieven krijg je met alle betrokkenen een band, of je nu wilt of niet. Ieders beleving komt mooi afgepast aan bod en door middel van flashbacks vallen de puzzelstukjes steeds meer op hun plaats. Misplaatst vertrouwen en angst regeren het verhaal. De bizarre details in de relatie van de broers doen kippenvel op je armen verschijnen. Je voelt de strop die zich steeds langzamer sluit en de benauwdheid neemt toe. De vraag is alleen wiens nek zich in die strop bevindt?
Neville heeft met ‘Het bloed kruipt’ een tergend langzame ‘kruipende’ thriller geschreven. Het etiket psychologische thriller zou op zijn plaats zijn want de psychische lading is behoorlijk. Indoctrinatie, manipulatie, bedreigingen en het trouw blijven aan je intuïtie zijn de hoofdingrediënten van dit ongelooflijke, overwegend trieste, verhaal. Na het lezen blijft het gevoel sluimeren dat het zomaar eens op een dag in de krant kan staan. Het veronderstelde effect dat het gebrek aan een ‘thuis’ kan hebben en de verstoorde onderlinge verhoudingen zorgen voor een angstaanjagende en zorgwekkende ondertoon.
‘Het bloed kruipt’ bezorgt je zo nu en dan echt de kriebels.
Vier dikke sterren! | 1pos
|
Weer van iedere bladzijde genoten.
Ik heb dit boek ook met een glimlach gelezen heerlijk.
Weer een boek met alles erin ,humor verdriet..meerdere personen.
Ook nu weet ik weer waarom ik al haar boeken wil hebben.toppie | 1pos
|
Wanneer de Smoezels merken dat hun huisdraak Vuurkontje niet zo lekker in zijn vel zit, proberen de Smoezels er alles aan te doen om hem op te vrolijken. Niets lijkt te helpen. Dan besluiten ze zijn verjaardag te vieren, niet omdat het zijn verjaardag is, maar gewoon voor de lol. De Smoezels nodigen alle Drakenvrienden van Vuurkontje uit en dit blijkt te helpen. De huisdraak knapt razendsnel op, vooral na de komst van het Chinese meisjesdraakje Barbie – Pangang is Vuurkontje snel weer helemaal de oude.
Dit feestelijke prentenboek staat vol met leuke afbeeldingen, en originele rijmpjes. Daarnaast is De Smoezels vieren een verjaardag een feestelijk verhaal wat iedere ondeugende kleuter zeker aan zal spreken.
Een prentenboek dat van ieder voorleesmoment een partijtje maakt! | 1pos
|
Toen ik het boek net uit had, werd ik opgenomen in het ziekenhuis en aan de hartbewaking gelegd. Daarom heb ik (nog) niet gereageerd of een recensie geschreven.
Nu ben ik weer thuis, mijn hoofd vol van andere zaken, maar wil toch proberen een recensie te schrijven.
Over het geheel genomen vond ik het een goed geschreven verhaal. Ik wil zeker nog eens iets van Amanda Prowse lezen. Hiervoor had ik eigenlijk nog nooit van haar gehoord.
Het onderwerp was zwaar, maar herkenbaar. In mijn geval af en toe zelfs iets 'too close for comfort'. Ik kan mij de paniek nog goed herinneren, toen ik voor het eerst alleen gelaten werd met een (mijn) baby. Kon ik het wel? Het moest geweldig en gelukkigmakend zijn om een kind te hebben, maar vond ik dat ook wel? En over het geheel genomen een gevoel van Help!!!!
Zo extreem als Jessica had ik het niet, maar het gevoel herkende ik.
Anders dan anderen stoorde ik me niet aan Matt, de man van Jessica. Ook voor hem was alles nieuw en hij deed zijn best om haar te helpen. Het feit, dat hij zijn geliefde volkomen kwijt was, was heel moeilijk voor hem, maar hij was wel blij met zijn mooie dochtertje. Hij zorgde zowel voor haar, als voor het huishouden en probeerde toch ook nog door te dringen tot Jessica.
Het 'erge' bleef lang geheimzinnig. Wat precies zou Jessica gedaan hebben en in welk soort ziekenhuis verbleef ze? Dat laatste kon je natuurlijk wel snel raden, dus dat geheimzinnige deed wat gekunsteld aan.
De afwisseling tussen dagboekfragmenten en de vertelling door een neutraal persoon vond ik wel interessant.
Al met al een aangrijpend boek. Voor mij beslist geen 'feelgood'. | 1pos
|
Als je een geregelde kijker bent van VI, dan verschaft dit boek je niet zo heel veel nieuws. Maar het geeft wel aardige achtergronden van het televisieprogramma dat bij sommigen zeer geliefd is en dat anderen haten. Een tussenweg is er eigenlijk niet.
Michiel van Egmond is een kundige journalist die ook nog eens een vlot non-fictieboek kan schrijven. Dat had ie met Gijp al bewezen. Dat maakt hij nu weer waar. Ik heb het tijdens een korte vakantie in GRiekenland met veel plezier gelezen. En verder moet je er vooral niet te zwaar aan tillen. PS. Verstand van voetbal hoef je niet te hebben, maar het is wel lekker meegenomen... | 1pos
|
Ik heb het boek net uit en ik ben het alweer opnieuw aan het lezen, niet alleen het verhaal maar ook de informatie over de echtheid van Jezus is interessant. Alleen het stukje van de leermeester, dat is een beetje overdreven, dat dat allemaal goedkomt. Maar ik raad iedereen aan om het boek te lezen het is echt spannend! | 1pos
|
Een nieuw boek van Håkan Nesser is eigenlijk altijd de moeite waard. Ook als het totaal anders is als alles wat hij tot nu toe geschreven heeft. Dit boek had bij mij na het lezen nog even tijd nodig om 'te landen'.
We maken kennis met de vermogende Leonard Vermin, zijn partner Maud en haar kinderen, de tweeling Irina en Gregorius. Leonard is ernstig ziek en wil op zijn laatste verjaardag in dit leven een afscheidsdiner geven. Dit zal in Londen plaatsvinden, een stad waar hij vroeger al eens heeft gewoond. Zijn gezin zal bij het diner aanwezig zijn, evenals een paar andere gasten.
Daarnaast maken we kennis met de Zweed Lars Gustav Selén, die geen gemakkelijk leven heeft gehad. Een onbeantwoorde liefde, zware rugklachten en uiteindelijk raakt hij arbeidsongeschikt. Hij leest en schrijft echter graag en besluit een boek te schrijven.
Het boek leest vlot weg, het boeit om lekker door te lezen. Door deze makkelijke schrijfstijl ligt het gevaar op de loer dat je over bepaalde dingen heen leest. Vooral ook omdat in de tijd nogal wat heen en weer gesprongen wordt. Mijn inziens heeft Nesser een geweldig boek geschreven. Nee, laat ik het zo zeggen: Nesser heeft Lars Gustav Selén een prachtige roman laten schrijven over hoe 'het leven' er uit had kunnen zien. | 1pos
|
Het verhaal laat je niet los… Elke bladzij verrast je, je voorziet geen moment wat nog komen gaat, maar zodra je het leest,weet je: ja, zo moet het lopen en niet anders.
Het is prachtig, poetisch beschreven. Het in het boek genoemde muziekstuk van Liszt – les anneés de pelgrimage ( le mal du pays) is echt prachtig. (via Spotify) om bij het lezen op te zetten | 1pos
|
"Het huis van de maskers" is eigenlijk het eerste boek van Daniel Hecht met het personage Cree Black, een parapsychologe, in de hoofdrol. Eerder las ik het later verschenen boek met deze hoofpersoon, "Het land van de Echo's"
Aandacht voor achtergronden en de personages zijn goed uitgewerkt, dat geeft het verhaal een fijne diepgang. Persoonlijk kreeg ik mede daardoor ook wel een behoorlijke sympathie voor de zeer boeiende hoofdpersoon Cree Black. Het verhaal kreeg me goed te pakken, meer nog als "Het land van de Echo's" en hield mijn aandacht zeker vast tot het einde. | 1pos
|
Spotgaai is het derde en laatste deel in de hongerspelen trilogie. Het is het einde van het verhaal van Katniss, Peeta, Gale en de andere personages.
Een fantastisch en emotioneel einde voor een geweldige serie! Heel veel doden en een extreem spannend gevecht tegen president Snow.Ook zit er een kleine plottwist op het einde die gewoon mindblowing is!!! | 1pos
|
Het is inderdaad zoals de achterflap vermeldt geen zoetsappig liefdesverhaaltje. Twee emotioneel en lichamelijk beschadigde mensen vinden elkaar against all ods na verloop van tijd en met veel geduld. De karakters zijn zeer goed uitgediept, waardoor het verhaal meeslepend en aandoenlijk wordt. | 1pos
|
Volle Bloei- auteur Hetty Kleinloog
Uitgeverij Marmer.
Foto auteur Hadewych Veys
ISBN 9 789460 683985
Toen ik dit als recensie boek mocht lezen had ik nog al mijn twijfels.
Zo iets is toch niets voor mij. Wat zat ik er verschrikkelijk naast. Vanaf de eerste tot de laatste letter heeft het mij geboeid.
Vijf vrouwen op leeftijd Danny, Wanda, Lies, Anneke en Greetje.
Ze komen elkaar op het kerkhof tegen. Op het eerste gezicht allemaal bij het graf van hun dierbare echtgenoot.
Een merkwaardige gebeurtenis brengt hen samen.
Als er langzamerhand een vriendschap tussen de dames ontstaat komen ze er achter dat ze allemaal nog een ultime droom hebben te verwezenlijken.
Het boek is humoristisch maar ook ontroerend.
In het begin tranen in mijn ogen van het lachen op het einde tranen in mijn ogen van wat een vriendschap kan doen.
Het boek krijgt van mij 5* | 1pos
|
Ik vond dit een lekkere weglezer, die je pas wilt aan de kant wil leggen als je hem uit hebt.
Heerlijke chicklit, lekker ontspannend...Ik heb hier een dag plezier aan beleefd. | 1pos
|
Het boek beschrijft het leven door de ogen van jasmijn, niet wetende wat er met haar aan de hand is maar wel duidelijk voor haar dat ze anders is dan de andere mensen om haar heen.
Voor mij een hele eye opener mijn zoon heeft autisme en je wilt je zo graag verplaatsen in je kind maar dat is Ow zo moeilijk.
In dit boek herkende ik echt veel en door over de belevingswereld van jasmijn te lezen ga je met hele andere ogen naar autisme kijken.
Het boek leest heerlijk weg Maargoed Judith visser heeft dan ook een hele fijne schrijfstijl waardoor je heerlijk jezelf mee kunt laten varen in het verhaal. Kortom een prachtig boek wat echt de moeite waard is om te lezen of je nu wel of niet bekend bent met iemand met autisme. | 1pos
|
Een autobom onder de auto van een Amsterdamse kunstenaar en de bijzondere waarden en normen in 'Hilversum' (ja, de Gooische matras bestaat!); Hotel California lijkt gebaseerd op waargebeurde feiten. Moeten ze zich in Hilversum ongerust maken? De auteur ontkent in een kranteninterview dat Hotel California een sleutelroman is, maar geeft toe dat er sleutelscènes in zitten. Het boek is ook veel maar dan dat. Het begint als een spannende speurtocht naar de achtergronden van de autobom, maar ontwikkelt zich al snel tot een aangrijpend liefdesverhaal.
Wie het boek eenmaal oppakt, legt het niet meer weg.
Dit is wat reviewers op bol.com over het boek schrijven en waar ik me in kan vinden:
"Kikkerts Hotel California is een lekker boek. Met vaart geschreven, goede verhaalopbouw, mooie scenes met tot de verbeelding sprekende personages; het geheel prettig gelardeerd met humor. Aanrader. Ik kijk nu al uit naar zijn volgende boek."
"Mooi verhaal, zat er helemaal in. Ik kon het boek moeilijk wegleggen en wilde steeds weer weten hoe het verder zou gaan."
"Goed boek. Nergens vals sentiment ondanks de dramatische wendingen zo nu en dan. Geestige maar ook getroebleerde personages. Je wilt weten hoe het met ze verder gaat. Geen eindeloze uitweidingen, maar compact geschreven. Tussen alle nieuwe boeken een verfrissend debuut."
"Voor mij was dit een echte pageturner. Interessant en gedetailleerd geschreven. Heb ervan genoten."
Hotel California is een overdonderende roman, vol boeiende personages en gebeurtenissen die elkaar in snel tempo opvolgen en de oncontroleerbare chaos van het bestaan illustreren. En dat met veel humor en ironie opgeschreven in de kordate stijl die we van Hemmingway kennen. | 1pos
|
Sarah Maine schreef al veel non-fictie. Met dit boek maakt ze haar fictiedebuut. Het is een prachtige, gelaagde roman die zich afspeelt op een eiland van de Hebriden. De schoonheid van het landschap is subtiel in het verhaal verwerkt. Hetty erft Bhalla House, dat generaties terug werd bewoond door schilder Theodore Blake en zijn echtgenote Beatrice. Maar wat wil Hetty nu met het vervallen huis gaan doen, en hoe wordt dat door de eilanders ontvangen?
Beetje bij beetje leren we de geschiedenis van de familie Blake en, daarmee verweven, de familie Forbes kennen. Zoals Hetty zich op enig moment realiseert: "Het was een tragisch leven geweest, bijna opera-achtig dramatisch." Een boek over liefde, verraad, klasseverschillen, en bovenal eigenheid. | 1pos
|
Dit boek heb ik me laten aanraden door de grote hype die er rond hangt. En na het lezen van het boek (op twee dagen) begrijp ik best waar de hype vandaan komt.
Het boek begint heel spannend met de ontvoering van Cora, een baby van 6 maanden. De angst van de moeder is op zo'n manier beschreven, dat het lijkt alsof je eigen kind ontvoerd is.
Op een bepaald moment is iedereen te verdenken, en weet je niets meer zeker.
En dat vond ik net leuk aan dit boek, omdat er vaak thrillers zijn waar het er echt dubbel en dik opligt wie het gedaan heeft.
Ik geef dit boek verdiend 4 sterren, en zal zeker meer boeken van deze auteur lezen! | 1pos
|
Het thema van het boek is de Ronde van Mont Aigoual (wielrennerswedstrijd) , het is natuurlijk wel interessant maar het past eigenlijk niet bij mijn leefwereld. Ik heb wel geleerd wie de Ronde van Mont Aigoual heeft gewonnen in de jaren die gesproken worden in het boek. Er gebeurt niks speciaals dat mij zou boeien, zoals dat één van de hoofdrolspelers een zwaar ongeval maakt tijdens de race. Het boek is echt realistisch, want Tim Krabbé vertelt over zijn sportcarrière en wat het echt realistischer maakt is dat de Ronde van Mont Aigoual een echte wedstrijd is. Dat Tim Krabbé vlak voor de finish wordt ingehaald door Reilhan zijn tegenstander, waardoor hij op de tweede plaats eindigt. En de verschillende momenten waarbij er wordt gesproken over de kopgroep in race. Ook werden er geen afbeeldingen of enige kleur gebruikt bij het boek. De locaties die door de auteur is gekozen zijn echte plekken. Het verhaal is ook op een waargebeurd verhaal geschreven.
Het is een echte aanrader voor mensen die houden van Wielrennen. | 1pos
|
Duhamel was arts in de Eerste Wereldoorlog, dus zijn boek is een relaas vanuit het veldhospitaal.
Wrang zijn de verhalen, schrijnend de pijn van de soldaten, die je als lezer bijna meevoelt. De titel is cynisch bedoeld, sarcastisch bijna. Het boek gaat net over dingen waar de beschaving zich dood voor zou moeten schamen.
Ook de machteloosheid van de legerarts, die met te weinig middelen, te weinig slaap, te weinig personeel, veel te veel moet doen.
Een ontluisterend boek over een hoek van het front, die oorlogshitsers liever verzwijgen. | 1pos
|
Voor een debuut goed, zeer goed. Een kind is vermoord. Nalen, die het onderzoekt doet kan de dader niet vinden en denk zelfs dat zijn zoon de dader is. Met deze gedachte kan hij niet blijven leven en pleegt zelfmoord. Dit is de eerste keer dat ik lees dat een politieagent zelfmoord pleegt.
18 jaar later gaat zijn dochter Rachel dit onderzoek opnieuw openen. Ook zij geraakt geen stap dichter bij de oplossing. De hoofdrolspelers van toen zijn nu volwassen en hebben hun eigen leven. Intussen verdwijnt een dochter van een arts. Enkele dagen later haar zuster en haar vriend. Opnieuw worden de hoofdrolspelers uit het verleden ondervraagt. Is er een verband tussen deze verdwijningen en de moord uit het verleden.
Intussen vinden we de dochter van de arts. Zwaar toegetakeld en sterft in het hospitaal tijdens de behandeling van haar vader.
Verschillend kandidaten die schuldig kunnen zijn maar Rachel kan de dader niet vinden.
Door deductie van Rachel komt zij de dader op het spoor. In een spannend einde kan zij als bewijzen en dader vangen.
Haar broer verlaat haar en in de spullen die hij achter laar vind zij de oplossing van de moord uit het verleden.
Nog dit. Vervuld van afwachting en vrees tuurde ik lang de inktzwarte duisternis in, en gaf mij over aan dromen waaraan geen sterveling voor mij zich ooit had gewaagd.
Een aanrader. | 1pos
|
Wanneer een boek niet opvalt in de etalage van een boekhandel, dan is de kans al heel wat kleiner dat het ook zal opgepikt worden door een potentieel publiek. Het debuut van Sam Copeland is net het tegenovergestelde hiervan. De felle gele achtergrondkleur, de grappige tekening van Sarah Horne en de schreeuwerige titelfont op de cover, zorgen ervoor dat je niet om dit boek heen kunt. Iedere jonge boekenfan zal op z'n minst uit pure nieuwsgierigheid het boek eens op nemen en van dichtbij bekijken. En het boekformaat met een hardcover ligt lekker in de hand. Ook alweer een troef. De wat eigenaardige titel vat de hoofdlijn van het verhaal goed samen (alhoewel een kip nu zowat het enige dier is, dat niet in het verhaal komt -- jaja ik weet het : spoiler), maar daar stopt het plot helemaal niet. De schrijver weet op jeugdige wijze thema's als vriendschap, verdriet, eenzaamheid en angst in de verhaallijn te verwerken en geeft onderweg op uiterst subtiele wijze nog enkele minimale levenslessen mee, zonder dat die belerend overkomen. De kracht van dit boek schuilt in de uiterst geslaagde verwerking van een best trieste ondertoon in een anderzijds humoristisch geheel. Het boek leest alsof een grappige ouder of leerkracht het verhaal aan je voorleest, inclusief de occasionele hilarische opmerkingen van een fictieve voorlezer tussendoor. Copeland heeft ook aandacht voor de opmerkingen die vanuit kritische kinderhoofden zou kunnen geformuleerd worden en verwerkt die in zijn teksten, om ze vervolgens al dan niet terecht, maar steeds op hilarische wijze te weerleggen. De schrijver neemt zichzelf overduidelijk niet serieus en heeft een luchtig geheel neergepend dat iedereen tussen 8 en 14 ongetwijfeld zal aanspreken. (om maar te zwijgen over de oudere lezers en jongere luisteraars die het zal weten te bekoren). Dit is een boek dat weet dat het niet foutloos is en daardoor een perfecte leesbeurt garandeert. Een topper voor kind en jeugd! Absolute aanrader, zonder enig voorbehoud. | 1pos
|
Wat meteen opvalt aan De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren is het tempo waarmee Haruki Murakami het verhaal vertelt. Er zit een constante snelheid in, zonder vertraging. De ontwikkelingen volgen elkaar rap op, en je vervelen of afdwalen is eigenlijk onmogelijk. In die zin verschilt deze roman van voorgaande romans, waarin Murakami nog wel eens wil uitweiden over gespendeerde dagen zonder noemenswaardige gebeurtenissen of een uitgebreide uitleg over het bereiden van een maaltijd. Wat dat betreft voelt en leest dit boek alsof Murakami het zo uit zijn pen heeft geschud, zonder aarzeling of knopen die doorgehakt moesten worden voor hij verder kon. Het boek voelt en leest soepel en vlot.
Qua opzet doet het boek sterk denken aan Norwegian Wood; ook hierbij is de hoofdpersoon een eenling, die zwelgt in eenzaamheid en treurnis. Ook deze hoofdpersoon kent groot verdriet, en worstelt met de richting die hij is ingeslagen en de plek in zijn leven waar hij is geëindigd. Bovendien ontbreken ook in dit boek de magisch-realistische elementen, op een levensechte maar vreemde seksdroom hier en daar na. In tegenstelling tot Norwegian Wood echter, vond ik dit een bijzonder aangenaam boek om te lezen. De thema’s liefde, vriendschap en verlies worden op typische Murakami-wijze, dus met flair en opmerkelijk diepzinnige constateringen, uit- en toegelicht. De pijn van het verlies van de vriendengroep wordt meerdere malen op kundige en treffende wijze beschreven, waarbij de vergelijking dat het voelt alsof je van een varend schip in de zwarte, koude golven wordt gegooid zonder dat iemand op het doorvarende schip zich om je bekommert, nog de meeste indruk maakte.
De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren zie ik daarom ook als herkansing van Murakami’s wereldberoemde roman Norwegian Wood, die mij helaas slecht beviel. Een herkansing voor mezelf, althans. En die heeft goed uitgepakt. Deze roman is helder, scherp, snel en bovendien vermakelijk. De thema’s zijn goed uitgewerkt, en er is tevens een diepere laag in te ontdekken: het worstelen met depressies, het weer opkrabbelen en definitief afrekenen met oude kwelgeesten. Haruki Murakami bewijst hiermee dat hij nog altijd een begenadigd schrijver is, die steeds weer opnieuw een origineel verhaal weet neer te zetten. | 1pos
|
Een lekker tussendoortje. Heb er weer van genoten ! | 1pos
|
Wat als je nog maar één kans had? Eén kans om een brief achter te laten voor degene van wie je houdt? Wat zou je schrijven?
Cover
Een heel opvallende cover met felle kleuren. De bloemen, de maan, de envelop en de hartjes komen allemaal voor in dit boek. Het is een boek dat uitnodigt om opgenomen te worden in de boekhandel. Ik vind het een aparte cover en daarom geef ik het een 8.
Samenvatting van het verhaal
Stella is een ex-traumaverpleegster die nu in het Marie Francis Hope werkt in Noord Londen. Dit is een plaats waar mensen komen revalideren maar ook sterven. Het gebouwd is omringd door een muur met een groene deur. Achter deze deur speelt zich een heel ander leven af dan de drukke straten van Londen. Ze is dit werk beginnen doen nadat haar man Vincent beschadigd is teruggekomen uit Afghanistan waar hij mee deed aan een missie die bijna zijn leven heeft gekost.
Nu werkt ze uitsluitend ‘s nachts omdat ze uit elkaar gegroeid zijn en ze eigenlijk niet weten hoe het nu verder moet. Ze moet er op de een of andere manier zien achter te komen wat er die fatale dag is gebeurd en waardoor alles veranderd is tussen hen.
Stella is brieven beginnen schrijven op een nacht toen een patiënt die op sterven lag geen pen meer kon vasthouden en zijn laatste brief wilde schrijven. Vanaf dat moment is ze ermee begonnen en is ze ermee doorgegaan. Ze heeft hiervoor zelfs haar eigen lievelingspen! Elke brief heeft een ander verhaal, een ander leven en vooral een andere erfenis.
Een van de patiënten die er verblijft is Hope. Ze is 21 jaar en is geboren met taaislijmziekte. Na een zware longontsteking is ze hier beland om te herstellen. Hope is somber ingesteld en ze houdt zich meer bezig met de dood dan met het leven. Ze is doodsbang om buiten te komen, om iets te ondernemen omdat ze denkt dat waar ze ook gaat er een kans bestaat dat ze een bacterie opdoet waaraan ze kan sterven. Nu meer dan ooit houdt ze zich er mee bezig. Godzijdank heeft ze een innige en soms wat complexe vriendschap met Ben. Ze kennen elkaar al sinds hun zesde en Ben houdt haar angstvallig in de gaten en komt haar elke dag plichtsgetrouw bezoeken. Ben is er dan ook ééntje uit de duizend. Een ietwat rare snuiter maar wel eentje met een hart van goud. Hij volgt Hopes ontwikkelingen en wil dan ook op de hoogte blijven. Hope vindt het allemaal wat overdreven maar voor Ben is het bittere ernst!
Als er dan een of andere activiteit is in de gemeenschappelijke ruimte is hij altijd haantje de voorste om zich in de schijnwerpers te plaatsen. Op een van deze middagen leert Hope Issy kennen mede door Stella. Issy is veertien jaar oud en lijdt aan botkanker. Hope heeft veel waardering voor haar en wil haar beter leren kennen. Al snel blijkt dat ze veel met elkaar gemeen hebben.
Hugh is een alleenstaande man van veertig jaar. Hij is historicus en is bezig met het opzetten van een tentoonstelling voor zijn werk: “Het hiernamaals”. Hij is gespecialiseerd in de sociale cultuur van de 19e eeuw en wordt overal beschouwd als dé belangrijkste deskundige op dit gebied. Hij woont samen met zijn kat Jake. Hij houdt helemaal niet van katten maar hij zit ermee opgezadeld nadat zijn ex hem heeft verlaten. De kat is op zijn zachtst gezegd een ietwat raar beest. Op een middag krijgt hij een telefoontje maar op het oude antwoordapparaat hoort hij geen stem, alleen maar het drukke verkeer. Hij wil erachter komen van wie dat telefoontje nu eigenlijk komt. Is hij misschien te druk bezig met zijn eigen werk en ziet of hoort hij spoken?
Stella schrijft een brief voor iemand maar dit blijft aan haar geweten knagen. Ze heeft altijd plechtig beloofd om de brief pas te versturen na een overlijden. Kan en wil ze zich aan deze belofte houden? En als ze dit niet doet wat voor vérstrekkende gevolgen kan dit hebben?
Conclusie
Dit boek bestaat uit 7 delen, nl. 7 nachten. In elk van die hoofdstukken komen de verschillende personages aan bod en leer je ze ook beter kennen. Tussen deze hoofdstukken staan er brieven die Stella geschreven heeft en die pas na het overlijden van de patiënt aan degene mogen bezorgd worden voor wie de brief is bestemd.
“We are all made of stars” is de Engelstalige titel en die vind ik heel goed gevonden. Aan de Nederlandstalige titel zou je niet direct denken dat het om een ietwat ernstiger onderwerp gaat. Ik denk dat veel mensen denken als ze het boek zien liggen dat het de zoveelste liefdesroman is.
De brieven: Stella schrijft ze voor mensen die te moe of te zwak zijn om ze zelf te schrijven. Het zijn brieven die belangrijk zijn: ideeën, gedachten en boodschappen staan erin. Stella weet hoe belangrijk die brieven zijn. Sommige patiënten moeten nog iets afronden voordat ze kunnen sterven. Ze doet dit omdat ze het gevoel heeft dat het ertoe doet en ze wil op die manier haar steentje bijdragen.
Er zijn in dit boek 29 brieven die zijn geschreven. Deze zijn in een ander en leuk lettertype geschreven. Het zijn hartverscheurende brieven maar ook die o zo grappig zijn. Sommige van hen zijn ook moedige epistels omdat de mensen al hun moed hebben moeten verzamelen om ze op papier te zetten. Er zijn brieven van moeders, echtgenoten, brieven naar een pastoor, een minnaar, vriendinnen en zelf naar een buurman. Ze zijn gewoon heel uitlopend en in elke brief zitten emoties, positief of negatief.
Dit boek is ronduit prachtig geschreven. Het is zoals een vat vol met emoties en je kunt het haast niet opzij leggen. Je wil gewoon weten hoe het verhaal verder gaat en ook kijk je uit naar elke brief die erin staat. Hoe ernstig het boek bij wijlen ook is, er is altijd die humoristische ondertoon die je eruit kunt halen en dat vond ik heel heerlijk om te lezen. Het boek is ook op een bepaalde manier ernstig omdat het je doet nadenken over het leven. Het gaat niet alleen over de dood maar vooral over het leven. Hoe je je leven moet aanpakken en hoe je voor sommige dingen moet vechten. Ook zoals het bij iedereen gebeurt: in tijden van nood leer je je vrienden kennen en zeker als je ziek wordt. Je loopt maar een keer rond op deze aardbol en daarom is het nodig dat je alle kansen neemt in het leven die er zijn en die ertoe doen! De hoofdboodschap is liefde, zonder meer!
En dan heb je het befaamde “kopje thee”. In tijden van somberheid en tegenslag, is er altijd dat kopje thee dat je wordt aangeboden en waar je genoegen mee neemt en dat ook voldoet. Zo typisch Brits en daar moest ik ook om lachen. En geloof me, het werkt!
Voor Rowan, die dyslectisch is, een dikke proficiat om je talent zo te benutten en dat je niet bij de pakken neer blijft zitten omdat je een bepaalde ‘handicap’ hebt. Je hebt een ongelooflijk talent en je moet er gebruik van blijven maken. Misschien dat je andere mensen aansteekt om ook te beginnen schrijven!
Heel raar dat dit haar eerste boek is dat in Nederland/België is verschenen. Ik kijk alvast uit om meer boeken van haar te gaan lezen. Ik hoop ten stelligste dat het hier niet bij dit ene boek blijft dat wordt gepubliceerd.
Deze instelling, Marie Francis Hope & Revalidatiecentrum, bestaat echt en de auteur had het genoegen om het te mogen bezoeken en waaruit ze geleerd heeft dat het een moeilijk maar een heel belangrijk werk inhoudt. Het is van onschatbare waarde wat die mensen daar voor een ongelooflijke inspanning verrichten.
Het is een boek dat je volledig in beslag neemt, met zeker met een lach en ook de nodige traantjes.
Het is ronduit een prachtige prestatie wat je geleverd hebt en ik geef je boek 5 fonkelende sterren die aan de hemel schijnen. | 1pos
|
Mijn eerste indruk: een mooie cover, die tot de verbeelding spreekt en nieuwsgierig maakt, zeker in combinatie met de titel. Goede keuze! De flaptekst maakt mij nog nieuwsgieriger naar het verhaal.
Inge van der Krabben verstaat de kunst van het verhalen vertellen. Ik werd meegezogen in de verhalen van Safia, Mariam en Aya en kreeg zo een bijzonder inkijkje in de levens van drie generaties Marokkaanse vrouwen. Ik heb het me zo vaak afgevraagd: hoe kijkt de generatie die in Nederland is geboren en opgegroeid naar hun Marokkaanse roots, hun cultuur, geloof en gebruiken, en dan met name de vrouwen? En hoe gaat de oudere generatie hiermee om? Natuurlijk weet ik wel dat het niet overal hetzelfde is, dat is in Nederlandse gezinnen ook niet zo, maar daarom is het nog wel heel mooi om te lezen hoe het voor deze vrouwen is. De spagaat waar zij in zitten: aan de ene kant aan de tradities en verwachtingen van de familie willen voldoen, maar aan de andere kant ook je eigen gevoel willen volgen, je eigen keuzes willen maken.
Stukje bij beetje kom je in dit boek achter de geschiedenis van Safia, die van grote invloed is op Mariam en Aya. Elk hoofdstuk wordt vanuit een van deze drie vrouwen verteld. Zo kom je ook achter de gevoelens en gebruiken van elk van deze vrouwen en merk je dat er een verschuiving plaatsvindt. Aya wil losbreken, haar eigen weg volgen, maar de familie niet voor het hoofd stoten. Een duivels dilemma, waar ze haar eigen weg in vindt.
De Nederlandse buurvrouw, die de familie wel eens een handje helpt met oppassen, vertegenwoordigt voor mij de oprecht nieuwsgierige Nederlander, die graag wil weten hoe het er in Marokkaanse families aan toegaat, maar ook haar eigen gebruiken en eerlijke mening verkondigt.
Door de relatief korte hoofdstukken en de verschillende invalshoeken ontvouwt het verhaal zich stukje bij beetje. Het zorgt er ook voor dat je wilt blijven doorlezen, je wilt weten wat er in het verleden gebeurd is, maar ook hoe de gebeurtenissen in het heden zich zullen ontwikkelen.
Met haar debuut Tot waar we kijken kunnen had Inge van der Krabben me al aangenaam verrast, maar met In je dromen ga jij heeft ze zichzelf wat mij betreft overtroffen. Hopelijk heeft ze haar naam hiermee definitief gevestigd in de Nederlandse literatuur en horen we nog veel meer van haar.
Ik baalde toen ik het boek dichtsloeg, ik had nog zoveel meer willen weten over deze familie, deze vrouwen. Dit boek is wat mij betreft een echte aanrader! | 1pos
|
Voor de duidelijkheid, dit boek heeft geen enkel plot. Wel is het heerlijk lezen, grappig en is het lastig om dit boek slecht te vinden. Bij sommige zinnen lig je dubbel van het lachen terwijl andere je hart doen breken. Prachtig boek, dat zeker. Wel moet het toch nog eens benadrukt worden, er komt geen plot voor in dit boek. Als je deze serie leest voor de spanning en avonturen kan het dus tegenvallen, als je het leest vanwege de humor, en het dagelijks leven van de hoofdpersonen dan is dit juist geweldig.
Wat ook misschien interesant kan zijn om te vermelden is de epiloog, die elke lezer waarschijnlijk wel op het puntje van hun stoel liet zitten, wachtend op het volgende boek. | 1pos
|
Het is prachtig om te zien hoe nutteloze werkzaamheden tot arbeid verheven, zeg maar ambtenarij ten top, worden vertaald in dit fantastische boekwerk van Voskuil, dat bol staat van de geweldige dialogen.
De nogal duffe personen (met Maarten Koning als de meest realistische figuur)die zich in het Bureau huisvesten onder leiding van dhr Beerta, een directeur die zijn verantwoordelijkheden geregeld negeert, komen helemaal tot leven in dit lijvige boekwerk, eigenlijk gebeurt er weinig tot niks, maar elke beweging elke activiteit op het bureau wordt zo uitgewerkt dat het verslavend gaat werken.
Ik ga ze allemaal (7 in getal) lezen, alleen wel met tussenpozen anders wordt het haast te gek.
Absolute must-read | 1pos
|
Stefan Zweig (Wenen; 1881 – 1942) is een van Oostenrijks’ grootste schrijvers. In deze autobiografie bezingt hij de Habsburgse Oostenrijkse monarchie. Alles was tot begin 20e eeuw goed geregeld, mensen waren verzekerd tegen rampspoed, de waarde van het geld was gekoppeld aan de goudvoorraad. Het was een harmonische samenleving waarin kunst & cultuur in hoog aanzien stonden. Als tiener verbindt hij zich aan leeftijdgenoten die ook kunstenaars aanbidden. De jongelingen ontleden gedichten, zijn overweldigd door de ‘volwassen’ literatuur die de dan pas zestienjarige Hugo von Hofmanntahl publiceert. Zij verslinden de internationale kranten en literaire bladen die in koffiehuizen voorradig zijn. Zij zijn deelgenoot van de omwenteling van de cultuur, de revolutie, waarbij Debussy, Valéry, Munch, Rilke, maar ook Nietzsche in zwang raken. Niet alleen in de kunst vindt een ommezwaai plaats, het gebeurt ook in de politiek, iets wat hen volledig ontgaat.
“Het nationalisme heeft het bloed van de Europese cultuur vergiftigd,” schrijft hij. “Ik was een weerloze, onmachtige getuige van de meest onvoorstelbare terugval van de mensheid tot lang teloor gegane barbarij met haar bewuste en programmatische dogma van de anti-humaniteit.” De eeuw van de cultuurrevolutie, van de industrialisatie en technologische vooruitgang kende haar keerzijde in de opkomst van het nationalisme. De dagbladen speelden daarbij een belangrijke rol door een uitlaatklep te bieden voor partijen die angst zaaiden (hoe weinig leren we van de geschiedenis…). De ‘massa’ wordt mondiger, en accepteert niet meer dat de bovenklasse van zo’n 50- tot 100-duizend man bepaalt wat goed is voor ‘het volk’. Naast deze socialistische beweging ontstaat een christelijk-sociale beweging onder leiding van Dr. Karl Lueger. Zij vindt een vijand in het grootkapitaal en de grootgrondbezitters, maar bovenal in de Joden. Lueger zal zelfs tot voorbeeld van Hitler dienen. Naast de twee genoemde partijen is er een derde groep in opkomst: de nationaalsocialisten. Zij zijn relatief klein, maar worden gekenmerkt door buitensporig geweld – vaak gepleegd door corpsstudenten die academische onschendbaarheid genieten – door een afschrikwekkende gewelddadigheid die de massa in haar schulp doet kruipen.
SZ debuteert als negentienjarige in het tijdschrift Neue Freie Presse, waaraan hij jarenlang verbonden zal blijven. Ineens behoort hij tot de crème-de-la-crème van de Duitstalige literatuur. De aandacht die hem dat oplevert, hindert hem in zijn activiteiten en hij verhuist naar Berlijn, stad waar de jeugd de toekomst heeft. Hij gaat daar filosofie studeren, “omdat dit de studie is waar je je het minst voor hoeft in te spannen.” Een jaar later verkast hij naar Parijs, waar hij de Brusselse kunstenaar Verhaeren leert kennen, evenals Rainer Maria Rilke; vriendschappen voor het leven. Via Verhaeren maakt hij kennis met Rodin, maar grote namen uit alle kunsten beginnen langzaam maar zeker tot zijn intimi te behoren.
Na WO-I publiceert SZ vooral toneelstukken, waarvoor theaters in Duitsland en Oostenrijk de rij staan die als eerste te mogen opvoeren. Zijn gedichten worden in vele talen vertaald en hij is immens populair in het Europa van die dagen. Helaas, de armoede die beide Duitstalige landen teistert ten gevolge van de Eerste Wereldoorlog, is de katalysator voor nieuwe nationalistische haatverkondigers. Al in 1934 vertrouwt SZ het niet meer, en verkast naar Engeland. Vanaf dat moment begint zijn heimloses bestaan. Eerder dan veel van zijn Europese kunstenaarsvrienden beseft SZ welke donderwolk zich boven Europa samenpakt. Het mag niet baten. Tenslotte plegen hij en zijn tweede vrouw zelfmoord in Brazilië, 1942.
Waarom moet u dit boek lezen? Misschien om nog eens het werk van Zweig terhand te nemen. Of om te beseffen dat de aanloop naar WO-I en WO-II werd gevoed door nationalisme, angst voor het vreemde en onverdraagzaamheid. In de hele wereld, ook in Nederland, vieren politieke partijen hoogtij die tegenwoordig eenzelfde strategie hanteren. Leren we dan nooit iets van de geschiedenis? | 1pos
|
Prachtig spannend verhaal. Het verhaal dwingt om te blijven lezen. Dan Brown schrijft zodanig dat je daadwerkelijk aanwezig bent in het verhaal. Top. | 1pos
|
Mogelijkerwijs kent u het Bijbelverhaal waarbij de Heer het volk van Israël bij hun doortocht door de woestijn Sinaï gedurende veertig jaar, voedt met manna en met kwartels, die toen het avond was, kwamen aangevlogen en over heel het kamp neervielen.
De hierbij behorende beelden moeten van een apocalyptische bekoring zijn geweest.
Deze imponerende atmosfeer drong zich aan me op bij het tot bijna halverwege aangekomen zijn in de monumentale roman ‘Het regende vogels’.
De queeste van een dan nog anonieme fotografe die later de aanlokkelijke naam Ange-Aimée krijgt toebedeeld, maakt ons dan door haar ontmoeting met een oude dame deelgenoot van de geschiedenis van de immense vuurzee Matheson Fire bij Ontario, begin twintigste eeuw.
De fotografe heeft zich ten doel gesteld overlevenden van de grote branden te portretteren,
waartoe zij een schier ondoordringbaar woud betreedt.
Ze ontmoet natuurminnaar Charlie en avonturier Tom die, de maatschappij ontvlucht, hun
leven en de tijd naar eigen goeddunken invullen.
Hun kortgeleden overleden metgezel leefde op gelijke wijze, die bij leven, zijn weergave van
de grote branden in schilderijen vereeuwigde.
Het foerageren om te kunnen overleven in deze nederzetting in het bos wordt verzorgd door Steve en Bruno, die contacten onderhouden met de gewone wereld.
Laatstgenoemde brengt bij een ravitaillering een tante mee, die zestig jaar in een gesticht heeft vertoefd. Na haar bekommernissen volgt hier te midden van de vrijgevochten mannen voor haar een echt leven.
Lezer van deze recensie, ontvlucht met Ange-Aimée de hedendaagse samenleving en laat u meenemen naar het binnenste van het Canadese woud.
Fotografisch als jadekleurig beschreven ongerepte natuur vermengd zich met een welhaast utopische gemeenschap. | 1pos
|
De lichte jaren is het eerste deel in de vierluik van de Cazalets kronieken een, deels autobiografisch geschreven, familiegeschiedenis van een welgestelde Engelse familie in de ogenschijnlijk onbezorgde jaren tussen de beide wereldoorlogen.
Ogenschijnlijk, want aan de ene kant is men nog herstellende van de eerste grote oorlog en tegelijk is de dreiging van een nieuwe oorlog al onmiskenbaar aanwezig.
De hele familie brengt de zomers gezamenlijk door in Sussex op het landgoed ‘Home place’ van William Cazalet en zijn vrouw Kitty, de baronie. Het zijn periodes die op het eerste gezicht rustig voortkabbelen maar waarin onderhuids vele, soms heftige, gevoelens aanwezig zijn die een bepalende rol spelen in de onderlinge verhoudingen, zoals eenzaamheid, angst, liefde, stil verdriet, intrige, bedrog en jaloezie.
Door de heersende opvattingen over wat men wel of vooral juist niet behoord te doen en te zeggen, vele onderwerpen zijn taboe, blijven veel van deze gevoelens onuitgesproken en vult men vaak voor elkaar in hoe de ander denkt over bepaalde situaties, wat onvermijdelijk leidt tot misverstanden en ongemak.
Howard hanteert een schitterende kleurrijke schrijfstijl waarin omgeving, kleding, huizen, karakters en gewoontes tot in de kleinste details omschreven worden, wat ervoor zorgt dat de lezer zich een alles stilletjes observerend lid van de familie voelt.
Soms lijken details overbodig, maar wanneer men er beter naar kijkt blijken ze veelal van groot nut te zijn voor het weergeven van de karakters van de hoofdpersonages, denk hierbij aan de vele boeken die voorbij komen.
Howard maakt gebruik van herhalingen en tegenstellingen in verschillende thema’s die uitgediept worden en schuwt een vermakelijke vorm van humor ook zeker niet. Dit laatste komt vaak tot uiting in de geweldige weergave van gedachtes en gesprekken van de kinderen Cazalet, die soms vroegwijs en zeker zeer opmerkelijk zijn.
Voor lezers die houden van deze heerlijke langzame, bloemrijke schrijfstijl smaakt dit eerste deel van de Cazalet-kronieken zeker naar meer! | 1pos
|
Schrijfstijl doet me denken aan Robert Goddard, waar ik een groot fan van ben. Wel mogen voor mij de zinnen wat compacter, en niet zoveel bijvoeglijke naamwoorden erbij. Werkelijk elke gebeurtenis of handeling wordt verklaard vanuit het karakter of verleden van desbetreffende persoon. Was mijn eerste boek van Lemaitre, maar zeker niet de laatste. | 1pos
|
De zielenbreker was mijn eerste kennismaking met Sebastian Fitzek.
Het boek grijpt je meteen. Ook al komt het soms irrealistisch over, toch wil je gewoon weten hoe het afloopt.
In de zoektocht naar de zielenbreker, verdenk je het ene moment de ene, het andere moment de andere. En ook al staan er veel hints in het boek, ik heb geen enkel moment aan de "echte" zielenbreker gedacht.
Een soms raar boek, waar zelfs de paginanummers niet overeenstemmen met de echte pagina die je leest.
Hier wil ik zeker nog meer van lezen. | 1pos
|
Denk dat boek nu wel iets van 3 keer heb gelezen. Het is bijzonder geschreven vind ik zelf. Liefde, humor, spanning, strijd van dagelijks leven, fantasy. En tuurlijk de Benedict broers. (Zwijmelzwijmel) meerdere delen van 3 zijn er vertaald, laatste 3 helaas niet. Maar heb ze in Engels gelezen en dat gaat ook prima. | 1pos
|
Disclaimer: Deze recensie verscheen eerder in Fantastische Vertellen, het blad voor de liefhebber van Nederlandstalige SF en fantasy. Neem een abonnement en je hoeft niks te missen! Ik ken de auteur van de diverse fantasyfestivals en comiccons waar we beide als schrijver aanwezig zijn. Daar zijn we aan de praat geraakt en we hebben samen in diverse panels gezeten. Ik publiceer volgend jaar een boek bij Quasis als deel van een SF-project.
Het is altijd een beetje de vraag of je het vierde deel van een serie moet recenseren. Want wie de eerste drie boeken van een reeks heeft gelezen, zal waarschijnlijk het laatste, afsluitende deel ook tot zich nemen. En wie dit boek oppakt zonder de eerste delen te kennen, zal er al snel achter komen dat het een slecht idee is. De korte samenvatting van wat eerder gebeurde voorin is vooral een opfrisser voor wie na een tijdje weer terugkeert bij de serie. Dus de lezers van dit boek zijn degenen die er al drie delen op hebben zitten. Maar wie weet, misschien dat deze recensie mensen beïnvloedt in hun keuze om aan ‘De onzichtbare maalstroom’ te beginnen en lezers die het boek toch al gaan lezen willen misschien weten wat ze ervan kunnen verwachten. Laat ik hen in elk geval alvast geruststellen. Dit boek is een waardige afsluiter van de reeks, waarin de verhaallijnen op een slimme manier in elkaar vallen, maar zonder voorspelbaar te zijn. Ook is dit niet slechts een vervolg, maar vertelt het een volledig verhaal, zodat het boek als op zichzelf staande roman ook echt werkt.
Ik vind dit het beste deel van de serie. Andere recensies op sites als Hebban merken bij eerdere delen al op dat de auteur groeit in zijn schrijfvaardigheden. Dat is in dit deel ook goed te merken. Zo is zijn schrijfstijl vloeiend. Ik vond maar een paar hele kleine redactiefoutjes of zinnen die in mijn ogen niet zo heel goed liepen (‘Achter hen weerklonk er weer geritsel’ had een ‘weer’ minder mogen hebben). Aan de andere kant waren de beschrijvingen vaak mooi beeldend: ‘De sigaarvormige ballon van de Titanium stak boven de gebouwen van het vliegveld uit als de rug van een walvis die uit het water opduikt.’ Dat vind ik goed gevonden! Je moet niet van de school zijn die een afkeer heeft van bijvoeglijke naamwoorden, maar ik heb de weerstand daartegen zelf nooit begrepen. Maar goed, dit boek zul je toch niet in de eerste plaats lezen voor de taal. Het voornaamste dat die moet doen is niet in de weg staan van het verhaal dat wordt verteld.
Om dezelfde reden zijn de karakters ook niet erg diep uitgewerkt. Ook voor diepgaande analyses van drijfveren zul je andere boeken moeten zoeken. Ze dienen toch vooral om het verhaal te dragen. Maar daar waar in eerdere delen de hoofdpersonen wat ‘leeg’ leken, alsof ze als marionetten door de auteur werden aangestuurd en vooral werd beschreven dat ze bepaalde gevoelens hadden in plaats van dat ik dat als lezer uit hun gedrag kon merken, waren ze hier geloofwaardig als mensen van vlees en bloed. De auteur vertelde me dat hij zich daar flink voor heeft ingezet, en dat is te merken. Ook hun relaties waren nu een stuk geloofwaardiger. Een stuk, want een deel is nog steeds wat ‘soap opera’-achtig: wie voelt er iets voor wie, wie wordt er afgewezen, komen ze nog wel bij elkaar? Bij die elementen moest ik denken aan de ‘X-men’-verhalen van Chris Claremont. Van de auteur weet ik dat hij daar groot fan van was. Ook die verhalen maakten gebruik van deze elementen, waarbij de aantrekking en afstoting van de personages een belangrijk deel vormde van het doorlopende plot tussen de avonturen door. De X-mannen waren een metafoor voor uitsluiting en onderdrukking van minderheden, dus dat in dit verhaal verschillende vormen van LGBTQ-representatie voorkomen past in het plaatje. Mooi dat homo-, bi- en heterogevoelens en handelingen in deze verhalen als normaal worden gepresenteerd. Een verdere duidelijke hint dat de X-mannen van invloed zijn geweest op de auteur zijn de verschillende gaven die de hoofdpersonen hebben. Er zijn karakters die doden tot leven kunnen wekken, die tegen natuurgeesten kunnen praten en die naar parallelle werelden kunnen springen en hun bovennatuurlijke eigenschappen worden ook op originele wijze toegepast in dit verhaal. Een bepaald heel sterk karakter heeft zelfs rood haar en deed me denken aan Jean Grey. Ook de verhalen met alternatieve werkelijkheden en figuren die goddelijke macht willen verkrijgen hebben parallellen met de X-mannen. Ik moest bijvoorbeeld denken aan de ‘Inferno’-crossover (ook daarin kreeg een gewone vrouw de macht van een demon).
Maar dit is zeker geen ‘X-men’ fanfictie. Dit is namelijk geen superheldenverhaal. Als het ergens onder valt is het ‘New Weird’, het genre dat onder andere wordt bedreven door China Mieville en Jeff Vandermeer. Dat dit als ‘New Weird’ geclassificeerd kan worden is geen wonder want Steph Swainston valt er ook onder, en de auteur is fan van deze auteur. Elementen uit fantasy, science fiction (vooral aan het eind van dit verhaal) en horror komen samen, in een verhaal waarin de fantasie er niet op uit is de lezer een comfortabel gevoel te geven, maar juist een verontrustende, verstorende uitwerking bewerkstelligt. In het vorige deel was dat al het geval met gelaatskenmerken die vervaagden bij elke sprong naar een andere realiteit, hier duiken dinosaurusmensen op (met veren! Gelukkig!), gevangen goden met snode plannen, stratenleggers die mysterieuze mozaïeken aanleggen, een wel heel snel opgroeiend tienermeisje, en een verontrustend landschap midden in de Maalstroom. Meer Nederlandse schrijvers zouden zich door de ‘New weird’ mogen laten inspireren en de grenzen van de verbeelding wat meer oprekken, maar dat ter zijde.
De auteur is trouwens nog steeds goed in staat om gruwelijke beelden te beschrijven. Zoals bijvoorbeeld in het begin: ‘Rune richt zich op. Hij is alleen. Waar is Morten? Waar zijn de kleerkasten? Het meisje? Hij staat op, kijkt in het rond. En deinst geschrokken achteruit. Overal rottend vlees, meer groen dan rood. Een vreselijke stank hangt in de lucht. Zwarte vliegen zoemen rond. De kasten aan de muren zijn niet gevuld met boeken, maar met lichaamsdelen. De planken zijn volgestouwd met afgehakte stukken lijf. Armen, benen, handen, voeten. In een van de glazen vitrines is de torso van een jonge vrouw gepropt. Groengeel vocht baant zich een weg door de kiertjes. Runes maag speelt op en hij begint te kokhalzen.’ Maar de voornaamste gruwel bevindt zich in de suggestie en in de traditie van de kosmische horror blijft wat de Heren van Twist werkelijk zouden uitrichten in de wereld een mysterie. Ze hoeven niet in actie te komen om angstaanjagend te zijn. Dit is een wereld waarin het geen zegening is de grotere waarheid te kennen, te weten wat er zich net buiten het zicht bevindt. Misschien dat een echt ‘Lovecraftiaans’ werk nog wat slechter was afgelopen voor de hoofdpersonages, maar nog steeds maakt de auteur het ze niet makkelijk. De laatste honderd pagina’s van het boek heb ik ademloos gelezen. Dit is een werk van een topschrijver, die zichzelf al die tijd steeds is blijven verbeteren. Dat maakt dat ik erg benieuwd ben naar zijn volgende werk. Naar wat ik heb begrepen zal dat een SF-roman zijn. | 1pos
|
Wat een gruwelijk verhaal over wat Angel doorgemaakt heeft.
Het boek kan je niet lezen zonder dat je maag omdraait...ongelooflijk dat er zulke ouders bestaan. Meestal komen ze er ook nog zonder straffen af.
Opnieuw is Jeugdzorg weer in gebreke gebleven en dat maakt mij toch zo kwaad..!!
Terwijl jeugdzorg op de hoogte was van het sexueel misbruik en de martelingen, werd Angel gewoon weer naar huis gestuurd alsof er niets aan de hand was.
Vreselijk! Wàt een slechte organisatie en wat laten ze veel steken vallen, wat uiteindelijk kinderlevens gekost heeft. Walgelijk!
Hoe schrijnend is het dat ze de naam Angel draagt, terwijl haar ouders haar een duivelskind noemen. Deze duivelouders zouden levenslang moeten krijgen.
Ik heb veel bewondering voor Angel dat zij hiermee naar buiten gekomen is.
Een hele sterke vrouw, die het gevecht aangegaan is en ik hoop dat ze ondanks haar trauma, haar leven weer op de rails krijgt. Om te lezen is dit een vreselijk boek, maar het verhaal is zo goed verwoord dat ik het 5* heb gegeven. | 1pos
|
Vooraan in het boek staat een plattegrond afgebeeld waar je tijdens het lezen even naar kunt kijken om te weten waar het verhaal zich op dat moment afspeelt.
Op de daarop volgende bladzijden zie je een tijdbalk waar in grote lijnen de geschiedenis van de koloniën wordt neergezet vanaf 115 voor NVA* tot 998 NVA. Er is tenslotte nogal wat gebeurd in die meer dan 1000 jaar.
*NVA = Na Verwoesting Aarde.
Maar ook de hoofdstukken hebben behalve een titel die aangeeft waar het hoofdstuk over gaat, een tijdsaanduiding zodat je weet wanneer het hoofdstuk zich afspeelt.
Verboden Vrienden is het vervolg op Verboden Boeken en het tweede deel van de Joset-trilogie. De titel van het boek wordt duidelijk in een van de laatste hoofdstukken. Ontroerend om te lezen!
In het jaar 998 NVA, regeren Sy met harde hand over elf bewoonde planeten. Mensen die zich niet aan de regels houden, worden door hen gehersenspoeld en als Ongehoorzamen naar de voormalige Aarde gestuurd.
In het eerste deel hebben we kennis kunnen maken met Joset, een tiener zoals tieners nu eenmaal kunnen zijn; kritisch, soms tegen de draad in en zich afzettend tegen het gezag.
In Verboden Vrienden heeft Joset haar geheugen verloren. Ook zij werd gehersenspoeld en hoort nu bij de Ongehoorzamen. Ze weet dat ze Joset heet en is geboren op de planeet Kosna. Dat is alles.
Deze Ongehoorzamen worden als slaven behandeld door de Sy. Sy is de naam van de familie die de bewoonde planeten bestuurt. Joset, inmiddels dertien jaar oud, is gezelschapsdame van het arrogante Sy-meisje Kaleigh en moet 's avonds naar een vieze barak. Een toekomst heeft ze niet meer, een verleden ook niet. Ze wil weg en wel zo spoedig mogelijk en maakt samen met een aantal mede-Ongehoorzamen een vluchtplan. Ze weten nog niet waarheen en Joset weet ook niet zeker wie ze kan vertrouwen.
Joset raakt er steeds meer van overtuigd dat de oplossing van alles in haar geheugen ligt. Ze heeft hierbij ook hulp nodig van de arrogante Sy Kaleigh en weet helemaal niet zeker of dat goed af zal lopen.
“Ze was in de war. Het beeld van de moedervlek in de vorm van een vlinder was daarnet zo duidelijk in haar herinnering teruggekomen, dat ze ervan schrok. Want met het beeld kwamen ook de herinneringen aan haar moeder en aan iemand die Lonnelie heette. Wie was zij? En hoe kon het dat ze zich dingen over haar moeder herinnerde, ze was toch al vanaf haar vierde weg bij haar ouders?”
De personages zijn duidelijk uitgewerkt en gaandeweg het verhaal wordt veel duidelijk gemaakt over hetgeen gebeurd is in het eerste deel. Daarom kan dit tweede deel ook als stand-alone gelezen worden. Maar waarom zou je dat doen? Gewoon genieten vanaf het begin, is mijn boodschap!
Het was ook leuk om de titel van een van de andere boeken van de auteur tegen te komen in dit verhaal:
“Ze bescheen de boeken in haar handen. Het één was een leesboekje voor beginners met als titel 'muis joep en het goud!'
De auteur heeft een prettige schrijfstijl en door de lekker korte hoofdstukken leest het boek als een trein.
Ik ben enorm benieuwd wat Joset gaat doen met de haar toegespeelde informatie en kijk dan ook uit naar het laatste deel van deze trilogie.
Ook dit tweede deel heb ik graag gelezen. | 1pos
|
Ik vond het een heel spannend boek. Goed verhaal en een toch wel apart plot.
De personages waren heel interessant en goed uitgelicht. Het lees wel als een spannend jongensboek waarbij de
helden de kogels om de oren vliegen en natuurlijk of net naast of een oppervlakke vleeswond. Dat vond ik wel heel vaak het geval, maar deed aan het verhaal niets af.
Verhaal past goed in de tijdsgeest (bacteriele oorlog in combinatie met geheime bom via Iran).
Ik geef dit boek dan ook een 8,5. | 1pos
|
WAT een boek!!!! weliswaar slechts 129 blz maar toch mag hier zeker het woord "boekje" niet worden gebruikt. Wat kan Diane Broeckhoven toch mooi en goed schrijven. Ik zat letterlijk op het topje van de zetel, mijn hart klopte als een sneltrein tijdens het lezen van dit intriest maar prachtig verhaal.
Veel wil ik hier niet vertellen om zeker geen spoilers mee te geven. Aan de mensen die dit boek nog niet hebben gelezen slechts 1 woord ""LEZEN" | 1pos
|
Pauwl is een boek geschreven door auteur Erik Jan Harmens over een bijna 35 jarige jongeman Paul met autisme.
Paul woont in een gezinsvervangend tehuis de Driemaster samen met 7 anderen en 3 vaste begeleiders. Elk eerste weekend van de maand gaat hij naar huis dan verblijvend bij zijn moeder, met zijn zus Danny heeft hij geen contact meer en zijn vader is overleden.
Paul werkt bij het plantsoenendienst en heeft het naar zijn zin daar.
Ook heeft hij een dier op zijn kamer te weten een baardagaam genaamd Wilfred
Het boek geeft een realistische en humoristische kijk op het leven van een autistische man.
De dagelijkse routine van Paul word beschreven maar zodra er iets afwijkt raakt hij in paniek.
Wat voor “normale” mensen een gewoon taalgebruik is ,is voor hun vaak een verwarrend geheel.
Woorden als straks, later, even wachten, binnenkort etc zijn begrippen die zij niet kunnen plaatsen anders dan bijv over 5 minuten, om 9 uur.
Danny deed de dagen daarna heel aardig tegen me, tot een week later op een zaterdagochtend niet mee ontbeet.
Waar is Danny, vroeg ik.
Mijn moeder deed iemand na die heel hard muziek op zijn koptelefoon heeft.
Waar is Danny? Herhaalde ik, maar nu heel hard.
Danny is weg.
Waarheen?.
Dat weet ik niet.
Heeft ze dat niet gezegd?
Nee.
Wanneer komt ze weer terug?
Binnenkort.
Morgen?
Nee.
Over een maand?
Misschien.
Heeft ze dat niet gezegd?
Nee Pauwl.
Even. Binnenkort, Misschien. Wie dat soortwoorden gebruikt, stuurt mij zonder zaklamp een mijn in.
Het verhaal van de auteur is bedoeld als fictie maar is herkenbaar voor een ieder persoon, zeker voor mensen die in contact staan met “autisten”
Door zijn schrijfstijl is het makkelijk leesbaar, persoonlijk ben ik geraakt door dit boek.
Ik ga zeker meer van deze schrijver lezen | 1pos
|
Na een lange periode van afwezigheid als gevolg van een opgelopen schotwond, krijgt Martin Beck een relatief eenvoudige zaak als 'arbeidstherapie'. Een voormalig havenarbeider wordt na maanden dood aangetroffen in zijn woning. Niemand heeft hem gemist en zijn woning is van binnen hermetisch afgesloten. Zelfmoord is al snel de conclusie van het team dat in eerste instantie het onderzoek leidde. Maar waar is het moordwapen? Is het onderzoek werkelijk zo slordig gedaan dat in de rapporten vergeten is te melden hoe deze heer de hand aan zich zelf heeft geslagen, of speelt er meer? Opnieuw een briljant geschreven boek, doorspekt van cynisme, waar uiteindelijk weer wordt aangetoond dat zelfs de politie het niet altijd bij het rechte eind heeft. | 1pos
|
In het kader van de Hebbanbuzz heb ik dit boek mogen ontvangen in ruil voor mijn eerlijke mening:
Dit boek is een aanrader voor wie houdt van ijzingwekkende thrillers. De herkenbare gewoonten in het traject woon-werkverkeer en de gevaren die hieraan kunnen vasthangen, maken van dit boek een echte page-turner!
Het verhaal gaat over Zoë Walker, één van de vele duizenden pendelaars per dag in Londen. Dagelijks legt ze hetzelfde traject af met het openbaar vervoer. Op een dag ontdekt ze haar foto in een advertentie waar ze niets van weet. Gespannen houdt ze ook de advertenties van de volgende dagen in het oog. Wanneer ze een verband ontdekt tussen een artikel over een vrouw die het slachtoffer werd van zakkenrollen en een foto van diezelfde vrouw in een eerder geplaatste advertentie, komt de spanning gestaag op gang. Wat zal er met haar gebeuren? Wie houdt haar in de gaten?
Clare Mackintosh maakt je griezelig bewust van hoe gemakkelijk men bepaalde gewoonten aankweekt. Kriebels verzekerd wanneer je ontdekt dat je eigen pendelgewoonten niet veel verschillen van die van het hoofdpersonage, en dat ze net daarom zo gemakkelijk te stalken is. Dankzij deze thriller zal pendelen nooit meer hetzelfde zijn! De vlotte schrijfstijl en verschillende verdachte gebeurtenissen houden je tot op de laatste pagina in spanning! | 1pos
|
Herman, is een jongen van 11 jaar. die nogal op zichzelf is, niemand heeft vat op hem, niemand kan hem tot zijn of haar vriendenkring rekenen, alleen zijn klasgenootje, het meisje Ruby met het rode haar probeert in contact met hem te komen.
Als hij door een ziekte al zijn haren verliest, veranderen de mensen om hem heen, ze vinden hem zielig en dat is iets waar hij niet echt op zit te wachten, het drukt hem nog verder in de eenzaamheid, alle goed bedoelingen van de mensen ten spijt.
Hij ziet zichzelf al als circusact optreden als kind met het kale hoofd, zijn opa en de vrouw met de mieren verzekeren hem echter dat kaalheid helemaal niet erg is, nu moet hij zichzelf nog uit het dal zien te trekken.
Een prachtig ontroerend verhaal geschreven vanuit het jongetje Herman, en met veel humor en vaart geschreven. | 1pos
|
Recensie: ‘De vrouw die niet zwijgen wilde’ van John Brosens
De in Zeeland (Vlissingen) geboren en in Barendrecht woonachtige auteur John Brosens, behoeft voor de meeste thrillerlezers weinig tot geen toelichting meer. Een korte blik op zijn bibliografie leert dat het aantal spannende boeken niet op een hand te tellen is om nog maar te zwijgen over zijn jeugdboeken. Daarnaast is zijn naam in het jeugdonderwijs niet onbekend gebleven maar die periode heeft hij achter zich gelaten. Zijn laatste thriller ‘De vrouw die niet zwijgen wilde’ staat op het punt te gaan verschijnen en de verwachtingen hierover zijn hooggespannen.
Laboratoriummedewerkster Bella van Dam is werkzaam bij levensmiddelenconcern Filoux en zet haar kennis in bij het project Luvarine, de ontwikkeling van een nieuwe margarine. Op eigen initiatief en buiten de opdracht doet ze onderzoek en ontdekt dat de productinformatie niet overeenkomt met de feitelijke samenstelling. Als ze dit bespreekbaar wil maken, zijn plotseling al haar bestanden verdwenen en wordt door de bedrijfsleiding een financieel voorstel aan haar gedaan. Wanneer ze niet bereid is daarop in te gaan, volgt ontslag…
Bij de EU in Brussel werkt Felix Tholenaar als tolk. Als zijn collega José van Wijck verdwijnt en dood wordt gevonden, gaan de alarmbellen bij hem af nadat hij een kort berichtje van hem vindt. Felix gelooft niet direct dat zijn collega zelfmoord heeft gepleegd en gaat op onderzoek.
Bovenstaande primaire verhaallijnen vormen de basis voor ‘De vrouw die niet zwijgen wilde’. Brosens heeft in dit verhaal een aantal problemen genesteld. Naast gemanipuleerde onderzoeksresultaten wordt de in Brussel werkzame Tholenaar verrast als zijn moeder plotseling overlijdt en een geheimzinnig briefje aan zijn al eerder overleden vader achterlaat, geschreven door een Belgische vrouw. In eerste instantie lijkt het een bijkomstigheid maar gaandeweg het verloop, neemt de belangrijkheid om het uit te zoeken snel toe.
De auteur heeft het zich door zijn keuze niet eenvoudig gemaakt. De lezer vaart er echter wel bij want de problemen en opkomende vragen zijn velerlei en de nieuwsgierigheid naar oplossingen en antwoorden stijgt met het omslaan van iedere gelezen bladzijde. Dat het toeval hier en daar wat wordt geholpen heeft geen invloed op het leesplezier. De personages zijn divers en krijgen een goede verdieping mee en hetzelfde kan gezegd worden over de spanningslijn. Parallel aan het vinden van antwoorden stijgt het gevaar dat weer wordt vertaald naar levensbedreigende situaties voor enkele protagonisten.
Achterliggende boodschap is de macht dat geld op bepaalde mensen kan uitoefenen en een dalende morele waarde tot gevolg heeft, ongeacht of dit fatale gevolgen heeft voor andere. Dit probleem, gekoppeld aan de kwetsbaarheid van de voedselindustrie is door de auteur op een overtuigende en soms beklemmende wijze voor het voetlicht gebracht.
Een aanrader van eigen bodem!
Eindoordeel: 4 sterren
Spanning: 4 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 3 sterren | 1pos
|
geweldig boek weer van Tess Gerritsen, ook nu weer het gevoel wil het niet wegleggen. Verwijzing naar de Mefisto club maar niet zo dat het niet te volgen is. Erg spannend. | 1pos
|
Met zijn twee vorige boeken (Doodstrijd en Onder schot) was John Sandford hard bezig zijn meer dan uitstekende reputatie op het spel te zetten, door de kwaliteit die zijn thrillers rondom Lucas Davenport altijd hadden gekenmerkt zienderogen te laten teruglopen. Met name in Onder schot was Davenport bijna een parodie op zichzelf geworden en verloor het verhaal zichzelf in een veelvoud van ongeloofwaardige situaties en absolute middelmatigheid. Maar met Moordprofiel, het zestiende deel in de reeks, lijkt Sandford zich te hebben hervonden en heeft hij weer een ouderwetse en bikkelharde politieroman geschreven. Terwijl zijn vrouw in Londen op werkvakantie is, heeft Lucas Davenport zijn handen vol aan de speurtocht naar een uiterst gewelddadige seriemoordenaar die als een soort van geest absoluut ongrijpbaar blijkt te zijn. Het spoor leidt naar een zwaarbewaakte inrichting voor psychisch gestoorde misdadigers, maar de informatie waarover de politie beschikt is dusdanig, dat ze geen idee hebben hoe ze de beschikbare gegevens nu exact moeten interpreteren.
Na een wat weifelend begin, gaat het verhaal al snel de goede kant op als de moordenaar voor de tweede keer heeft toegeslagen. Een vader en zijn zoontje worden dood in hun woning gevonden en Davenport beseft dat deze moordenaar wel eens heel lastig te pakken kan zijn. Sandford weet de spanning prachtig op te bouwen en zet de dramatiek van het politiewerk stijlvol af tegen de beginnende depressie die Sloan, al jarenlang een goede vriend van Lucas Davenport, langzaam maar zeker naar de strot begint te grijpen. Hij heeft teveel moorden onderzocht en meer dan zijn portie aan geweld meegemaakt en denkt er hard over na om volledig met het politiewerk te stoppen. Het geeft extra vuur aan de dialogen en maakt het hele verhaal ook meteen nog geloofwaardiger. In dat opzicht is Moordprofiel ook de meest levensechte thriller van John Sandford in jaren en lijkt hij in één keer zijn serie weer nieuw leven in te hebben geblazen. Het einde van het verhaal speelt zich af in een wolk van extreem geweld en moet Lucas Davenport alles op alles zetten om niet zelf als slachtoffer te eindigen.
Door het verhaal heen loopt een grappig draadje over een iPod die Davenport van zijn vrouw heeft gekregen, samen met de mogelijkheid om 100 liedjes gratis te downloaden van de website van Apple. Misschien een vorm van sponsering binnen het verhaal, maar toch wel leuk om de keuzes van Davenport en zijn collegas te lezen. En een bepaalde trots als blijkt dat Radar Love van de Golden Earring door hem beschreven wordt als een nummer dat absoluut op de lijst van 100 moet voorkomen. De discussies over de verschillende nummers geven een extra dimensie aan het boek en vormen een goed contrast met het bikkelharde geweld waarmee Davenport en zijn team worden geconfronteerd. Juist door de zware stress waaronder de politiemannen moeten werken, is de afleiding rondom het lijstje van 100 beste rocksongs zo belangrijk en geeft het aan dat het leven uiteindelijk altijd weer in zijn eigen ritme zal doorgaan. Enige foutje in een verder uitstekende vertaling is de naam van Bob Seger, die (zonder zijn Silver Bullet Band) een letter teveel kreeg toebedeeld.
Sandford en Davenport hebben met Moordprofiel hun revanche genomen en zijn weer terug waar ze horen: aan de top. En dus is dit een prima boek om je een paar uur uitstekend mee te vermaken. | 1pos
|
Vanuit de verte is alweer een roman waar ik van begin tot einde van genoten heb. Het verhaal wordt langzaam opgebouwd maar juist daardoor "zat" ik er wel vanaf het begin in en was mijn altijd aanwezige nieuwsgierigheid behoorlijk aanwezig!
Een ontzettend mooi omschreven verhaal over een hecht boerengezin waar geheimen en misverstanden voor Nathalie maar ook voor de rest van het gezin zelfs jaren later nog gevolgen hebben op hun dagelijks leven.
Extra bij dit boek is de kaft waardoor je gelijk de sfeer en de omgeving "proeft" waar het verhaal zich afspeelt | 1pos
|
Wauw, wat een boek! schitterend gewoon. Ik zat tot op het laatste op het puntje van mijnn stoel! Dit is een echte aanrader mensen! | 1pos
|
Vanaf de eerste pagina voelde ik me al verbonden met de schrijver. Het thema is depressie en de bij behorende symptomen. Matt Haig verteld uitvoering over zijn ervaren, van de val (het eerste moment dat depressie toe slaat) tot hoe hij het heeft overwonnen en er nu mee leeft.
De val
Matt is op Ibiza met zijn vriendin, toen hij de eerste depressie kreeg. Hij wou niets meer en bleef dan ook in het hotel een lange tijd. Tot hij op een dag naar buiten gaat en op de rand van een afgrond gaat staan. Ondanks de drang om te springen, keert hij om en besluit te leven. Hierop begint het gevecht tegen paniek aanvallen en slikt hij pillen (die het nog erger voor hem maken).
De landing
Matt is terug in Engeland en trekt bij zijn ouders in, met zijn vriendin. Hij durft alleen niet het huis te verlaten zijn dat iemand mee gaat, ook alleen zijn zorgt voor een aanval. Langzaam aan gaat hij de aanvallen bestrijden door toch wel alleen boodschappen te doen bij een buurtwinkel.
Wederopstanding
Matt leest en leert over wat depressie is, dat veel mensen het hebben en dat er ook veel mensen geen uitweg zien. Hij heeft echter voor hem werkende manieren gevonden om de depressie gedeelte te verdrijven en ook redenen gevonden om in leven te blijven. Ook kan depressie een hulp zijn voor een aantal mensen, zoals Abraham Lincoln en andere bekende mensen.
Leven
De wereld is er om ons slecht te voelen, advertenties over dingen die we moeten kopen om gelukkig te zijn. Matt gaat hierin verder over hoe je depressie kunt verminderen, vooral de angst aanvallen. Er is ook een stuk met redenen van anderen om te blijven leven, die ze via Twitter hebben gestuurd.
Zijn
Hoe minder je heb, hoe beter je je voelt, zoals de boeddhisten. Meditatie kan enorm helpen, vooral rust in het hoofd creeren en stress verminderen. Matt geeft hierbij 40 tips om dit voor elkaar te krijgen.
Vier a vijf jaar geleden liep ik zelf ook met veel verschillende gedachten, waarbij het verleidelijk was om niet verder te gaan met leven. Had geen werk meer, mijn toenmalige vriendin maakte het uit en op mijn studie kon ik me niet concentreren. Ik sloot mezelf op en nieuw werk vinden lukte ook niet. Liefst bleef ik gewoon in bed liggen en deed ik niets meer. Gelukkig kwam er een omzwaai in mijn leven en kwam ik uit een diepe kuil. Wat ik meemaakte lijkt nog redelijk licht tegenover wat Matt Haig in zijn boek verteld, echter komen me veel dingen bekend voor. Leven met een depressie is echt niet makkelijk, vooral niet in combinatie met angst aanvallen en dergelijke. Dit boek is een aanrader voor mensen die er zelf mee lopen, of die mensen kennen die er mee lopen. | 1pos
|
Het eerste boek van zeven stuks in de Frieda Klein-serie van Nicci French en meteen een ijzersterk exemplaar zoals van het auteursechtpaar verwacht mag worden.
Als Frieda Klein, een psychotherapeute, Alan Dekker in therapeutische behandeling krijgt, wordt zij tegen wil en dank betrokken bij de verontrustende verdwijningszaak van de vijfjarige Matthew. Alan droomt over het krijgen van een zoontje met rood haar en sproetjes. Als Matthew verdwijnt, blijkt dat hij wel heel erg veel overeenkomsten met het jongetje uit de dromen van Alan. Lukt het de politie om Matthew, met behulp van Frieda, nog levend terug te vinden? En is nou wel of geen link met een verdwijningszaak van de vijfjarige Joanna zo’n twintig jaar geleden?
Het e-boek is opgebouwd vanuit steeds wisselende perspectieven waardoor het plot blijft intrigeren en geen enkel moment gaat vervelen. De personages zijn mooi uitgediept; het teruggetrokken, haast autistische karakter van Frieda die, als gevolg van haar slapeloosheid, ’s nachts buiten ronddwaalt door het doolhof aan straten in Londen. Haar soms wat eigenaardige manier van doen, maakt haar een interessante persoonlijkheid waar je meer van wil weten, omdat zij juist niet veel van zichzelf blootgeeft. Ook de labiele, haast kinderlijke aard van Alan in spiegelende verhouding tot dat van zijn echtgenote Carrie, die op haar beurt sterk en moederlijk geeft wat hij nodig heeft. De frustratie van de politiemensen die het maar niet lukt om de verdwijningen op te lossen, de hysterische en egoïstische schoonzus van Frieda, verlaten door haar steeds weer overspelige echtgenoot, en haar dwarse puberdochter Chloé, Frieda’s nichtje, die duidelijk psychisch te lijden heeft onder het egocentrische gedrag van haar ouders en haar toevlucht zoekt bij Frieda. Ook details als de omgeving van het koude en donkere Londen en de beschrijving van de interieurs van de huizen in het verhaal zijn helder en beeldvormend geschreven zonder dat je als lezer steeds een overkill aan informatie te verhapstukken krijgt.
Psychosociale thema’s als alcoholmisbruik, automutilatie, borderline en Stockholmsyndroom maken het plot extra boeiend en levendig.
Wanneer het slot mij dan ook nog verrast, is het boek wat mij betreft een echte aanrader!
Nicci French is het pseudoniem voor het auteursechtpaar Nicci Gerrard (1958) en Sean French (1959). Ze schrijven altijd alleen; Gerrard in haar studeerkamer en French in zijn schuurtje in de tuin.
Gerrard studeerde Engelse literatuur, gaf les, had een tijdschrift voor vrouwen en was freelance journaliste. Hoewel beide Engelse literatuur studeerden aan de Universiteit van Oxford, leerden ze elkaar pas kennen toen zij allebei werkten voor de New Statesman en trouwden in 1990. Samen kregen ze nog 2 kinderen. Gerrard had al 2 kinderen uit haar eerdere huwelijk.
De Frieda Klein-serie bestaat uit 8 delen waarvan de hierna volgende titels:
• Blauwe maandag
• Dinsdag is voorbij
• Wachten op woensdag
• Donderdagskinderen
• Denken aan vrijdag
• Als het zaterdag wordt
• Zondagochtend breekt aan
• De dag van de doden
Andere boeken van Nicci French zijn Bezeten van mij, Tot het voorbij is, Wat te doen als iemand sterft en nog vele anderen. Samen met auteur Camilla Läckberg schreven ze De vrienden van Matty & andere spannende verhalen.
http://www.niccifrench.nl/boeken/frieda-klein/ | 1pos
|
De naam John Flanagan is onlosmakelijk verbonden met de ‘Grijze Jager’-reeks, waarvan er wereldwijd miljoenen exemplaren zijn verkocht. Het toernooi van Gorlan is het eerste deel van de reeks ‘De Grijze Jager: De vroege jaren’, een prequel die zich een tiental jaren voor de gebeurtenissen in ‘De Grijze Jager’ afspeelt en Halt en Crowley in hun jonge jaren in de hoofdrol heeft.
Morgarath, de kwaadaardige baron van Gorlan, aast op de troon en is van plan om de Grijze Jagers uit de weg te ruimen. Hij lijkt in zijn opzet te slagen, maar dat is buiten de jonge ridders Halt en Crowley gerekend. De vrienden besluiten om op zoek te gaan naar de gegijzelde kroonprins Duncan en het land door te reizen en de onteerde Grijze Jagers te overtuigen om zich bij hen te voegen en zo een sterk front te vormen tegen Morgarath. Hun queeste stelt hen voor de nodige beproevingen en niet elke Grijze Jager is makkelijk te overtuigen. Bovendien voelen ze voortdurend de hete adem van Morgarath in hun nek.
Het toernooi van Gorlan is een onvervalst ridderverhaal waarin goed tegenover kwaad komt te staan. Aan de ene kant heb je de Grijze Jagers met Halt en Crowley als belangrijkste vertegenwoordigers, aan de andere kant de kwaadaardige Morgarath en zijn handlangers. Ondanks deze zwart/wit-opdeling zijn de hoofdpersonages gelaagd en intrigerend. De queeste is doorspekt met avontuur, maar Flanagan laat de lezer ook echt kennismaken met zijn personages door hen (niet zelden ludieke) conversaties te laten voeren en via beknopte beschrijvingen een treffende sfeer op te roepen.
Flanagan beperkt zich niet tot één perspectief en geeft de gedachten en beleving van al zijn personages weer als een alziende verteller. De eerste bladzijden valt dit op aangezien dit niet vaak voorkomt, maar de lezer is er dankzij zijn vlotte schrijfstijl meteen mee weg. Hij houdt het doel recht voor ogen, zonder al te veel weg te geven. Er zijn een paar klassieke, voorspelbare elementen te ontdekken zoals een houten lanspunt die tijdens een toernooi heimelijk vervangen wordt door een ijzeren exemplaar om de tegenstander uit te schakelen, maar in dit geval draagt het bij aan de charme van het verhaal.
Het toernooi van Gorlan vormt voor de fans van de Grijze Jager een fijn weerzien, voor nieuwelingen een zeer aangename kennismaking. Flanagan biedt de lezer genoeg om hem een leeservaring te bezorgen die omslaat in het onweerstaanbare verlangen om een middeleeuwse plunje aan te schaffen, op een paard te springen en de wereld te redden van de booswichten. Enige voorkennis is trouwens niet nodig om aan Het toernooi van Gorlan te beginnen. | 1pos
|
Je wordt meteen in het verhaal getrokken, want het filmpje wordt al snel afgespeeld. Er is dus meteen paniek en dan is het interessant om te volgen hoe dit verder gaat. De redelijk simpele schrijfstijl in korte zinnen past heel goed bij dit verhaal. Niet te veel gedoe, gewoon ontspannen en op zoek naar het antwoord op de vraag wie de bom heeft neergelegd.
Het hele boek speelt zich niet alleen op één dag af, want het verhaal van de busreis wordt afgewisseld met flashbacks. Dit alles wordt verteld vanuit verschillende perspectieven. Niet alleen van leerlingen, maar ook van leraren. Al deze relaties in de klas en ook van de leerlingen thuis zijn goed uitgewerkt en komen mooi samen. Dat is allemaal goed afgewisseld in niet te lange hoofdstukken, die wel steeds eindigen met een kleine cliffhanger. Hierdoor wil je het boek het liefst zo snel mogelijk uit hebben om te ontdekken wie de bom heeft geplaatst.
Het is wel duidelijk dat bepaalde personages een grotere rol spelen dan anderen. Ik heb niet echt geteld, maar volgens mij zijn er slechts 5 tot 7 belangrijke personages. Dit stoorde mij niet, maar het voelde dus wel als een kleine klas. De personages waren leuk, en hadden allemaal duidelijk hun rol. Ze worden wel neergezet als redelijke stereotypen; die is het sukkeltje van de klas, die doet zich altijd stoer voor, et cetera. Herkenbaar misschien, maar niet echt origineel.
Door de stukken uit het heden ontdek je ook weer allerlei dingen waardoor je weer kan twijfelen. In die stukken komen allerlei onderwerpen naar voren, zoals pesten, armoede, depressie en racisme. Dit lijken onderwerpen buiten het thema, maar het zijn wel dingen die je tegen kan komen, dus het maakt het verhaal veelzijdiger. En alles heeft er wel mee te maken; opeens kan alles een motief zijn en lijkt alles een reden om iemand niet te vertrouwen.
Het verhaal is daarentegen niet bloedstollend spannend of zoiets; het maakt je zeker nieuwsgierig en je wilt het in één zit uitlezen, maar het is geen thriller waar je 's nachts niet van kan slapen. Het is een kwestie van genieten tijdens het lezen, het leest lekker. En je wilt antwoord op de belangrijke vragen: wie heeft de bom neergelegd en waarom?
Eerst ging het meer om de vraag hoe ze dit op kunnen lossen, maar al snel was het belangrijker wie de dader is. En tegen het einde kwamen ook weer veel nieuwe dingen aan het licht. De ontknoping steekt goed in elkaar en het verhaal is oké afgesloten.
Lees de rest van deze recensie op mijn blog: http://wp.me/p53Esr-118 | 1pos
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.