text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Over de auteur:
Na een carrière als bankier is Bart Debbaut (1971) thans succesvol als eigenaar van een herenkledingzaak, de Gouden Schaar. Het schrijven van boeken doet Bart puur voor zijn plezier.
Nadat hij in de jaren 2008-2012 elk jaar een thriller (serie Leyssens en Van Cattendyck) het licht liet zien, verraste hij in 2013 met een novelle (Als ik wakker word, ga ik dood) over een man die alleen zijn geboortedag leeft en in die ene dag van baby tot volwassene evolueert.
En dan dit jaar zijn zevende boek: een satirische roman.
Over het boek:
Het boek telt 163 pagina’s, beslaat een periode van 16 jaar en bestaat uit 46 hoofdstukken.
1999: hoofdstuk 1 tot en met 6;
2000: hoofdstuk 7 tot en met 18;
2015: hoofdstuk 19 tot en met 46.
Mooie bladspiegel, prettig lettertype.
Extra compliment voor de cover: we zien een tekening van een detail van de schildering in de Sixtijnse kapel (de schepping) door Michelangelo. Maar, let op de gewijzigde vinger van de linkerhand. En op de achterzijde een leuke foto van de auteur, met een appel (een Granny Smith) in de hand! Beide afbeeldingen kloppen zo met het verhaal!
De korte inhoud:
In 1999 beslist God dat zijn zoon wederom naar de aarde moet afdalen; het loopt volledig uit de hand in de wereld. Jezus weigert, hij heeft genoeg geleden, vindt hij. God zoekt een andere oplossing. Hij schept een nieuwe zoon: Kevin. (En zie daar de titel van het boek.)
In 2000 maken we mee hoe Kevin wordt geboren; zijn Belgische ouders - Kelly en Olivier - zijn enorm trots, maar hebben ook heel veel moeite met het feit dat hun zoon de nieuwe Messias is. En die moeite valt compleet in het niet bij de moeite die “de buitenwereld” met het nieuws heeft.
In 2015 is Kevin een normale puber en krijgt hij zijn roeping. We zijn er getuige van hoe Kevin zich als de nieuwe Messias manifesteert, hoe Jezus omgaat met zijn jaloerse gevoelens en de handelwijze van zijn halfbroer en we zien hoe God zich soms afvraagt of zijn beslissing wel de juiste was.
Mijn mening:
Een meesterwerkje. Een van God gegeven geschenk. Wat heb ik genoten van dit verhaal en meer in het bijzonder van de wijze waarop het op papier is gezet. Het deed me erg denken aan Tom Sharpe in zijn boek Wilt – zo enorm (onderkoeld) grappig. En Debbaut is minder ‘plat’ dan Sharpe in zijn boek.
Mooi is ook dat de realiteit over hoe het in de wereld gaat doorsijpelt tussen de regels.
Heerlijk om nog een aantal ‘oude bekenden’ tegen te komen in de hemel. En hoe de hemel er ook uitziet in de optiek van Debbaut. Geweldig.
Voor alle soorten gelovigen en atheïsten: een must read.
5 dikke sterren! Amen. | 1pos
|
Ik vond het echt een genot om dit boek te lezen en heb geen moment het gevoel gehad een ouderwets verhaal te lezen. Compliment ook aan de vertaler! Het leest heerlijk soepel en voelt gewoon aan als een verhaal dat zich afspeelt in het verleden, maar in het nu geschreven is.
Het is een heerlijk fantasierijk en tijdloos avontuur. Ik ben erg benieuwd geworden naar wat E. Nesbit nog meer geschreven heeft. | 1pos
|
Ik recenseerde ‘Piep zei de muis’ al eerder, voor mijn eigen blog. Dat was twee jaar geleden, toen ik het boek net had gelezen. Deze recensie is losjes gebaseerd op die recensie. Dit was het eerste boek van Arlidge dat ik las, nog voor ‘Iene miene mutte’ (dat deel één van deze serie is).
In één van mijn favoriete boekhandels sloeg ik vijf boeken in voor de zomervakantie van 2016. Op ‘Piep zei de muis’ was een briefje geplakt met een liefdesverklaring die niet onderdeed voor die van Romeo en Julia (oké, dat weet ik eigenlijk niet, want ik heb dat verhaal nooit gelezen). Ook zonder die liefdesverklaring zou ik dit boek hebben gekocht, want die titel is briljant.
Hoewel ik deel één dus nog niet had gelezen, ging het lezen van dit tweede deel over Helen Grace prima. Het begin is een samenvatting van ‘Iene miene mutte’. Aan de ene kant is dat vrij saai, aan de andere kant ook vrij praktisch voor mensen zoals ik. Er worden mannen vermoord, mannen die heel gewoon lijken en ook een gezin hadden – na het bezoek aan prostituees. Er is een soort omgekeerde Jack the Ripper actief.
Arlidge verandert boeken in Netflix. Je wilt dit verhaal bingewatchen en het is er met de korte hoofdstukjes en verschillende perspectieven heel geschikt voor. Als je wilt (of als je, zoals ik, op vakantie bent) heb je het binnen een dag uit. Natuurlijk moet Arlidge offers brengen voor die beslissing: er is weinig ruimte voor de diepgang van de personages. Als je een zeer literair en poëtisch geschreven verhaal verwacht, kan je beter een ander boek kiezen. Dat betekent niet dat Arlidge geen goede schrijver is. Hij heeft veel voor televisie geschreven en dat merk je, want de scènes lijken zich eerder in je hoofd af te spelen dan op papier. De stijl is even wennen en niet iedereen zal hem waarderen, maar Arlidge gebruikt hem bewust en hij weet wat hij doet.
Het verhaal zit vol met spanningen en conflicten, ook buiten de misdrijven om. Tussen de personages gebeurt van alles, waardoor dit boek minder op het plot leunt dan ‘Iene miene mutte’. De gebeurtenissen uit het eerste boek hebben veranderingen getriggerd en daar profiteert ‘Piep zei de muis’ van, want hier heb je echt het idee dat er van alles op het spel staat.
Wat mij betreft is ‘Piep zei de muis’ een veel beter boek dan ‘Iene miene mutte’ en de serie had van mij best met dit deel mogen beginnen. 4 sterren. | 1pos
|
Een superspannend, knap geschreven boek! Een mengsel van detective en spionage dat zich afspeelt in deze eeuw.
Hier en daar een beetje James Bondachtige scenes, maar over 't algemeen fictie die grenst aan werkelijkheid. Meer dan 700 bladzijden, slechts enkele dagen leesplezier. ik kon het boek nauwelijks aan de kant leggen! | 1pos
|
De overgang van de Obama regering naar de trump regering had vlot moeten verlopen en in de maanden voor de verkiezingen van november 2016 werd er hard gewerkt aan de overdrachtsdossiers en presentaties. Op de eerste werkdag na de verkiezingen zat men op vele plaatsen in Washington en daarbuiten om de nieuwe ploeg op weg te helpen, maar er kwam niemand opdagen.
President Trump is niet geïnteresseerd in wetenschap en is ook niet geïnteresseerd hoe wetenschap zijn kiezers kan helpen en beschermen. Lees dit boek en je weet waarom deze regering een ramp is en waarom de ramp het grootste is voor zijn eigen kiezers.
Korte termijn persoonlijke winst wordt gesteld boven lange termijn welzijn en welvaart voor de Amerikaanse bevolking. | 1pos
|
De reünie is een zeer spannend boek, je MOET het echt uitlezen. Het verhaal zou waar gebeurd kunnen zijn maar is op sommige plekken toch wat onrealistisch.
De hoofdpersoon Sabine is een jonge vrouw van in de twintig, ze is onzeker over zichzelf, maar naarmate het verhaal vordert, wordt ze zekerder en leert ze voor zichzelf opkomen. Doordat ze na een depressie weer aan het werk gaat, leert ze Olaf kennen. Hij lijkt op het eerste gezicht heel aardig. Wanneer ze in de krant een advertentie leest over een reünie van haar oude school, komen er oude herinneringen boven. Toen ze 13 jaar oud was, verdween Isabel, het populairste meisje van de school, spoorloos. Sabine probeert achter de oorzaak van de moord te komen en gaat op onderzoek uit. Ze gaat meerdere malen terug naar Den Helder, waar ze op school gezeten heeft, om te onderzoeken wat er gebeurd is en ze probeert dingen te vinden over de verdwijning van Isabel. Na een gesprek met Olaf blijkt dat hij er iets mee te maken moet hebben. Uiteindelijk komt ze tot een vreselijke ontdekking
Het is dus ook niet mogelijk om de meest ontroerende passage te vertellen, dan zou ik het einde al verklappen.
Dit boek is anders dan andere boeken uit dezelfde genre, aangezien dit boek vanuit het ik-perspectief is geschreven. Je beleefd het hele verhaal uit de ogen van een betrokkene (van de verdwijning). Dit geeft een heel andere kijk op een verhaal als deze. Anders ben je meer op zoek naar de dader, nu meer op zoek naar wat er precies gebeurd is.
De gebeurtenissen zijn vrij geloofwaardig; het zou echt gebeurd kunnen zijn. Toch staan er bepaalde dingen in die niet helemaal kloppen. Het is niet echt geloofwaardig dat de hoofdverdachte van de moordzaak dezelfde middag al na een korte ondervraging vrij komt om met zijn directe bezoek daarna aan Sabine de laatste de mogelijkheid te geven de misdaad op te lossen. Dit stuk is vrijwel een citaat van een andere recensie die ik heb gelezen.
Het taalgebruik in dit boek is heel modern. De onbeschofte Olaf gebruikt veel scheldwoorden en en worden veel moderne in het verhaal aan bod gebracht, denk maar aan sms-en, email, internet en de Euro. Het boek bevat geen moeilijk taalgebruik. Omdat het een zeer aanlokkelijk boek is om in een keer uit te lezen heeft ze een goede keuze gemaakt bij deze beslissing.
De structuur in dit boek is goed gekozen en erg duidelijk. Het speelt zich af in het heden, is chronoligisch opgebouwd en bevat af en toe een flashback. Het verhaal eindigd met een epiloog. Het boek bevat 43 onbenoemde hoofdstukken. | 1pos
|
‘Hemel en afscheid’ van de Groningse auteur Karel ten Haaf is met zijn 128 pagina’s min of meer een korte roman, een ‘romance’ zegt de auteur zelf. Min of meer, want het boek bevat naast die 'romance' zelf ook de volledige poëzieproductie van Ten Haaf uit de periode 2012-2015. Deze gedichten zijn, onder de titel 'Handboek ouderenseks', merendeels geïntegreerd in het verhaal. Logisch verweven in de romance zit ook veel informatie over het eerdere werk van Ten Haaf en over de projecten die hij nu onder handen heeft: hoofdpersoon Karel vertelt over zijn werk en zijn opvattingen over literatuur aan de jonge dichteres die hij het hof maakt.
Het basisverhaal van ‘Hemel en afscheid’ is eenvoudig. Punkdichter Karel, de vijftig gepasseerd, ontmoet op poëzieavonden een jonge dichteres die, mooi en slim als zij is, sterk zijn erotische belangstelling wekt. Eigenlijk is dat wel raar, want Karel valt op rijpere vrouwen. En bovendien: wat moet zo’n jong ding met zo’n oude vent? Maar als ze zegt ‘Ik had met jou wel een keer naar bed gewild’ (de openingszin van het boek), is het hek van de dam. Karel raakt steeds meer geobsedeerd door het idee voor één keer zijn leeftijd te vergeten en eenmalig seks te hebben met dit meisje. ‘Hij is niet verliefd op haar, maar verlust’, zei de auteur in een radio-interview. Naarmate het verhaal vordert, weet de lezer wel beter, en de jonge dichteres ook. Zelfs als zij bekent ‘een hockeymeisje’ te zijn, knapt Karel niet af. Probleem is nog wel dat hij zijn verloofde geen pijn wil doen. De affaire moet dus geheim blijven.
Hoofdpersoon Karel heeft niet alleen de naam en de leeftijd van Karel ten Haaf, hij heeft ook dezelfde boeken geschreven, dezelfde boezemvriendschap met dichter/schrijver Daniël Dee, dezelfde verloofde, dezelfde uitgever. Kortom: de hoofdpersoon ìs blijkbaar Karel ten Haaf. Zou er dan ook echt zo’n jonge dichteres in het spel zijn geweest? Hoofdpersoon Karel heeft haar beloofd dat niemand haar in het verhaal zal kunnen herkennen, maar het blijkt toch vrij makkelijk te achterhalen wie hier bedoeld wordt. Net als de lezer trots op zichzelf het raadsel heeft opgelost, gooit Karel alles overhoop. Het verhaal is verzonnen. Maar hij zegt dat in een gesprek met zijn verloofde, dus hoe betrouwbaar is dat?
Karel ten Haaf speelt graag met de lezer. Wat is waar gebeurd, wat is fantasie? Voor zijn virtuoze spel benut hij ieder onderdeel van het boek. Neem het omslag, dat door Facebook voor advertentiedoeleinden verboden werd. ‘Had ik maar een naaktfoto van haar. Misschien mailt ze me er één na eerste lezing: zij ten voeten uit in volle glorie met in de hand het typoscript van dit boek’, verzucht Karel tegen het einde van het boek. Het omslag suggereert dat die wens is verhoord en tegelijkertijd dus dat het verhaal echt is gebeurd. Het colofon versterkt die suggestie nog: ‘Foto voorplat: Fanmail (18 oktober 2015)’.
Ook met de structuur van zijn korte roman daagt Ten Haaf de lezer uit. Het boek bevat binnen het basisverhaal gesprekken over ‘liefde, lust en literatuur’, e-mails, sms’jes en gedichten. Een schijnbare ratjetoe, maar niets is minder waar. Als het gaat om de constructie van zijn romans, is Ten Haaf een kind van Multatuli. Over diens ‘Max Havelaar’ werd decennialang gezegd dat het een rommeltje was. Pas in de jaren zestig van de vorige eeuw liet een baanbrekend proefschrift zien hoe geraffineerd het boek in elkaar stak en hoe alles erop gericht was het effect op de lezer te versterken.
Vernieuwend proza wil nogal eens onleesbaar zijn. Bij ‘Hemel en afscheid’ is daarvan geen sprake. Ten Haaf is namelijk ook een verteller pur sang met een sterke schrijfstijl. Het verlangen naar de jonge dichteres spat van de pagina’s. Taboes kent hij daarbij niet. Dat maakt ‘Hemel en afscheid’ een spannende en opwindende roman, die elders 'nu al het beste boek van 2016' werd genoemd. Dat zou best weleens kunnen gaan kloppen. | 1pos
|
De opbouw is wel zo mooi, ieder vertelt zijn verhaal, en soms komen de verhalen samen. Daarbij gebruikt Matthew Quick zulke mooie zinnen, die zou je het liefst allemaal verzamelen. Gelukkig staan ze in dit boek bijeen.
Portia Kane treft haar man met een half-zo-jonge vrouw in hun bed. Er knapt iets in haar en ze wil hem het liefst neerschieten. In plaats daarvan besluit ze de herinnering aan hem te vernietigen en vertrekt ze naar haar moeder. Haar moeder die een ziekelijke drang heeft om alles te bewaren en alles te kopen voor Portia. Cola light met lemon, de koelkast ligt vol. Het huis ligt vol. Er is nog net een looppad. En de kamer van Portia is nog net als vroeger, er is niets veranderd. Alleen de verzameling knuffeleenhoorns is gegroeid. Ieder jaar één voor haar verjaardag en één voor kerst. Maar in de la ligt nog steeds het kaartje met de tekst Officieel Lid van het Mensenras. De kaart welke ze bij haar eindexamen kreeg van de leraar Engels, Mr.Vernon.
Portia gaat met haar moeder naar de diner en ontmoet daar haar oud-klasgenoot Danielle. Zij wil best vertellen wat er met Mr.Vernon is gebeurd maar dan wel graag 's avonds in de Manor waar ze samen met haar zoontje gaat eten. Daar aangekomen blijkt het schattige kind een duet te zingen met zijn oom Chuck Bass. Chuck brengt Portia na afloop naar huis. En omdat ze nét bij haar man is vertrokken kan ze alleen maar constateren dat het jammer is dat ze Chuck niet eerder is tegengekomen.
Nate Vernon woont samen met zijn hond Albert Camus in een achterafgelegen huis. Hij heeft zich teruggetrokken nadat hij in elkaar geslagen is door een leerling. Af en toe doet hij boodschappen in de plaatselijke supermarkt, enkele tientallen kilometers verderop. Wanneer hij verneemt dat de slager met de eigenaresse van de super gaat trouwen, op wie hij stiekem verliefd is, stort zijn wereld in. Hij rookt aan één stuk door Parliaments en maakt de ene na de andere fles wijn soldaat. Als dan ook nog Albert Camus door het raam springt en overlijdt is het gedaan met zijn wilskracht en hij rijdt zich te pletter tegen een boom. Vóór hij kan stikken in zijn eigen braaksel wordt hij hardhandig wakker gemaakt door Portia. Ze sleept hem terug het huis in en zorgt ervoor dat hij weer nuchter wordt. En niet alleen dát, ze wil hem redden. Hem weer de vonk van het leven teruggeven. Zoals ze hem vroeger op school inspireerde, zo moet hij weer stralen. Helaas loopt het niet af zoals Portia zou willen.
Portia neemt hem mee op sleeptouw van Vermont door New Hampshire en Massachusetts naar New York. Ze slapen in de meest chique hotels, de creditcard van haar ex is onuitputtelijk. Ze bezoeken de ene na de andere bezienswaardigheid, alles met de bedoeling dat de vonk weer terugkomt bij Mr.Vernon.
In deel 3 komt zuster Maeve tevoorschijn. Zij zat in het vliegtuig naast Portia. Die was echter zo dronken dat ze hier nauwelijks iets van meegekregen heeft. Zuster Maeve schrijft brieven aan haar zoon, Nathan Vernon. De brieven worden nooit beantwoord. Zuster Maeve is terminaal ziek. De laatste brief is geschreven door moeder-overste.
Chuck Bass vertelt zijn verhaal in deel 4. Hij is verliefd op Portia, maar durft haar dat nooit te vertellen. Maar na het mislukte feestje voor Mr.Vernon, waarvoor ze alle leerlingen hadden opgetrommeld die het kaartje Officieel Lid van het Mensenras bewaard hadden, loopt hij terug met Portia naar de Manor. De kus die dan volgt is 'het begin van ons' volgens Portia. Er volgt een mooi verslag van het leven van Portia en Chuck, samen met zijn neefje Tommy en af en toe Danielle. De laatste heeft het moeilijk met het geluk van het tweetal en gaat op zoek naar haar eigen geluk. Dat vindt ze in de persoon van 'Johnny Rotten', Chuck vertrouwt hem vanaf het begin niet. Hij blijkt helaas gelijk te krijgen. Terwijl Chuck en Portia op een metalconcert zijn is Danielle teruggevallen op haar heroïneverslaving en sterft ze. Tommy wordt opgevangen door Chuck en Portia, zijn favoriete 'tante'.
Intussen heeft Portia haar roman geschreven "Liefde kan mislukken", gebaseerd op haar eigen leven. Wanneer haar ex voorstelt de scheiding te regelen verhuizen ze in de buurt van de school waar Chuck lesgeeft, zo hoeft hij niet meer dagelijks anderhalf uur heen en ook weer terug te rijden. Portia vindt een literair agent en een uitgeverij. Helaas flopt de roman. Portia trekt zich terug in haarzelf.
De directrice van de school waar Chuck lesgeeft is de moeder-overste die de laatste brief schreef. Mr.Vernon heeft eindelijk de brief beantwoord en moeder-overste vertelt Chuck waar Mr.Vernon te vinden is.
Een prachtig boek dat me nog lang zal bijblijven. De mooie zinnetjes zijn voorzichtig gemarkeerd met gekleurde post-its. Voor ieder belangrijk mens één kleur.
Liefde kan mislukken,
maar hoffelijkheid zal zegevieren.
Kurt Vonnegut jr. | 1pos
|
De gruwelkamer neemt je direct mee in het verhaal, het boek lees je als het even kan in één keer uit.
Heerlijk ook is het beschrijven van het einde van de 19e eeuw. Het huis aan de River Drive is zo echt beschreven alsof je zelf meeloopt.
Het is absoluut top, nog mooier had ik het gevonden als Dr. Enoch Leng zelf nog had geleefd, met een mooi plot eraan. | 1pos
|
Wat een verhaal! Waarbij werkelijkheid en fantasie behoorlijk door elkaar lopen, maar toch een eenheid vormen. De beschrijvingen van allerlei situaties worden zeer beeldend beschreven. Vanaf de eerste bladzijde geboeid. Grappig hoe insecten als rode draad door het verhaal heen lopen. Vooral van het hoofdstuk "Bomen sterven staande" ben ik onder de indruk. Hierin beschrijft de auteur hoe tijdens een wake twee werelden bij elkaar komen. Namelijk de beleving van de stervende die al in een ander tijdsbesef lijkt te zijn en de beleving van de familieleden. | 1pos
|
Onverwachts toch nog een leuk boek. Toen ik begon had ik zo mijn twijfels maar hij is toch echt heel leuk. Ga zeker de rest ook nog lezen. | 1pos
|
Pea en Margot nemen je mee over de Franse velden en laten ons kennis maken met Maman, Claude, Merlin en oppervlakkig met andere bewoners uit het dorp.
Pea en Margot sluit je al snel in je hart en na een tijdje ook Merlin en Claude. Ik zie mezelf haast lopen door de Franse velden met zonnebloemen op zoek naar een meisjesnestje waar ik mijn schatten kan verstoppen.
Mijns inziens een prachtig verhaal over de veerkracht van een jong meisje en haar moeder in een stil, Frans dorpje. | 1pos
|
Leuk boek
Zelf als jochie was ik kind aan huis bij Ajax in De Meer en haalde de ballen van Johan en Pietje en spijbelde veel, we keken met groep bij TV winkel op de Middenweg voor etalage TV ,Ajax was op weg naar winnen van eerste club met grote oren, ik woonde Amsterdam oost Watergraafsmeer moest daarvoor huis uit glippen.
Ik voetbalde bij Zeeburgia , Barry Hulshof was net naar Ajax.Ik speelde met Martin Wiggemanse die wel naar Ajax mocht. Ik mocht niet van mijn vader want school was vroeger schoon goed terwijl ik er niks van bakte.
Mijn zoon heeft ook nog proef gespeeld bij Westerhof, bij Ajax bij minder sfeer volle Arena.
Maar terug komen op het boek erg leuk om te lezen en genoot ervan, net uit en oude tijd gaat bij mij door mijn hoofd. Leuk geschreven en met plezier gelezen
Rein Mulder | 1pos
|
Dit boek heb ik in twee dagen uitgelezen!Wat een geweldig verhaa!Ik vond het pakkend en ook het taalgebruik paste bij de tijd.Het open einde is ook goed doordacht!5 sterren! | 1pos
|
Een Rani Diaz-boek waarbij deze keer Rani zelf persoonlijk betrokken raakt. Samen met Bert Simons (mijn lievelingspersonage) onderzoekt ze een zaak van verdwenen meisjes ... een zaak die met de dag groter en ingewikkelder lijkt. Het team zit met de handen in het haar, zelfs de extra kracht (die het team moet versterken) Stefaan Derkinderen lijkt geen meerwaarde te zijn. Naast deze ene case is er ook nog het verhaal van strafpleiter Eli Hellings, Mr. Hellings leidt een tweede leven en denkt dat het gras aan de overkant mooier is, maar krijgt vlug spijt van zijn misstappen. Spijtig, want berouw komt steeds te laat.
Carron laat weer een sterk staaltje van haar schrijftalent zien. De karakters worden zo mooi neergepend dat het is alsof je de personages kent. Het verhaal slokt je op, intrigeert je zo erg dat je dit boek nauwelijks weg kan leggen. Je wordt telkens weer zo om de tuin geleid daar de auteur dat het boek haast een verslaving wordt. Naar mijn mening veel beter dan haar debuut Mara. | 1pos
|
Duizelingwekkend mooi.
Het bevat magisch-realisme, humor, sprookjes, geschiedenis van India, Bangladesh en Pakistan en nog veel meer. | 1pos
|
Dit boek is fantastisch! Jelle kan als geen ander moeilijke dingen makkelijk maken. Met ‘Leven met wind mee’ maakt hij iets ongrijpbaars zoals omgaan met de gedachten in je hoofd weer hartstikke simpel. Dit boek is net als ‘Steeds Leuker’ gevuld met mooie voorbeelden en hilarische grappen tussendoor, zodat je door wil blijven lezen. Zijn schrijfstijl is subliem en dit boek is een feestje om te lezen. | 1pos
|
Door de ondertitel verwachtte ik een verhaal met magische wezens en misschien wel wat tovenarij, wat ik kreeg was een contemporary over vriendschap en liefde met aan het einde een heel klein beetje magie. Toch heb ik het boek met veel plezier gelezen.
De cover van het boek vind ik prachtig. De zachtgroene bladerranken en de boomstam maken het boek erg aantrekkelijk en geven het een modern en sprookjesachtig uiterlijk. Dit past erg goed bij het verhaal.
Jen Minkman heeft een zeer soepele, poetische en misschien af en toe wat kinderlijke schrijfstijl. Vooral de dialogen vond ik af en toe wat jong overkomen. Voor mij hadden de Duitse woorden en zinnen niet gehoeven. Ik vond dat ze het verhaal niet ondersteunden en eigenlijk juist wat afremden.
Het verhaal gaat over Julia die in Salzburg (Oostenrijk) woont. Ze woont dichtbij het bos en is dol op een oude eik die daar staat. Julia is al jaren verliefd op Michael en helemaal in de zevende hemel als hij haar op een schoolfeest eindelijk ziet staan. Helaas is haar geluk maar van korte duur en blijkt Michael niet zo graag bij haar te zijn als zij bij hem. Gelukkig vindt ze troost bij haar vriendenclubje, waarmee ze uit kan gaan, films kijkt en heerlijk kan kletsen.
Op een nacht krijgt Michael een motorongeluk en dan veranderd alles. Michael wil haar terug en lijkt een heel ander persoon. Wat is er gebeurd?
De jongen uit het woud gaat over verliefdheid en liefdesverdriet, maar ook over het belang van vriendschap en ook spanning en een actuele boodschap hebben hun plek.
En bij het einde hield ik het niet droog. | 1pos
|
In iets minder dan 200 bladzijden weet Thieme Woldman een volwaardige en slimme cozy crime neer te zetten. Hij neemt je mee in het speuren en zet je regelmatig op het verkeerde been.
De thriller is geschreven vanuit Tom Wessels, rechercheur van het team Zware Misdaden. Tom krijgt de zaak voorgeschoteld om de moord op Johan Ruisbroek op te lossen. Het lijkt een eenvoudige zaak, maar niets is wat het lijkt. Naast Tom maak je kennis met zijn collega’s, zijn beste vriend en zijn vrouw en leer je ook zijn nieuwe vriendin kennen. Tom moet alle zeilen bijzetten om de moord op te lossen. Een speurtocht die hem kopzorgen bezorgt, want terwijl zijn beste vriend in het ziekenhuis ligt is de moordenaar nog niet klaar......!
Het verhaal is chronologisch opgedeeld in korte hoofdstukken, zonder dat de vaart uit het verhaal gaat. Vanaf het begin neemt Tom je mee in zijn zoektocht naar de moordenaar. Regelmatig stelt Tom zichzelf vragen over de zaak en daardoor laat hij je meespeuren en meepuzzelen.
Het boek is best dun, maar daardoor is het extra knap dat de verhaallijnen zo goed uitgewerkt en de personages zo goed neergezet zijn. Het boek kent geen losse of gemaakte eindjes. Alles klopt! Echt knap. | 1pos
|
Een mooie (streek)roman die ik met plezier heb gelezen. Alice raakt zwanger van Richard, maar een toekomst samen zit er niet in. Alice's moeder wil dat ze de baby direct na de geboorte afstaat voor adoptie en dat lijkt in de eerste instantie ook de beste optie voor de 18 jarige Alice. Tot zij Emiel ontmoet, een zonderling figuur, die haar ten huwelijk vraagt...Zij stemt toe om zo haar kind te kunnen houden. Voor iemand die van dit genre boeken houdt, is dit een aanrader. | 1pos
|
Ik heb weer een heerlijke Vlaamse auteur gevonden. Een zeer goed in elkaar gezet thriller/misdaad verhaal waar heel veel verschillende misdaad varianten aanbod komen. Een politie eenheid die niet erg gewaardeerd word door de andere politie eenheden. Gedonder in het sm circuit, verkrachting,vergifteging en een autistische zoon en waar het verhaal eigenlijk omdraait een ontsnapte gedetineerden. Al die ingredienten bij elkaar genomen en met een heerlijke vleug echt Vlaams erin geven dit een pittig en prettig lees tempo. Vanaf het begin pakkend en tot op het laatst zeer spannend met eens een fijne afloop.
Bedankt Koen, ik hoop nog veel van je te mogen lezen.:bigkiss: | 1pos
|
Wat een daveringwekkend goede thiller. Pageturner en nagelbijtend spannend. Ik heb vele goede thriller gelezen, maar deze is huiveringwekkend goed. Ik vond de vorige 3 boeken van Lars Kepler al geweldig, maar deze spant in mijn ogen de kroon. Geweldige hoofdpersonen. Ieder hoofdstuk even spannend.
Het einde van het boek laat je in het ongewisse en doet mij nu al uitkijken naar het volgende. | 1pos
|
De titel 'Memento' (herinnering) wordt al snel duidelijk door de verhaallijn in cursieve druk te lezen. Deze wordt afgewisseld met verhaallijnen van personages die soms kort en soms wat langer aan het woord zijn. Deze soepele afwisseling is zeker niet storend. Het zorgde er voor dat ik het boek vlot las.
De hoofdpersoon Jana wordt zo goed beschreven, dat het lijkt alsof ik haar ken. Geen vriendin, maar iemand waar je rekening mee moet houden en wie je met respect behandelt.
Ook de andere personages zijn helder beschreven. De auteur laat niet meteen het achterste van haar tong zien en naarmate je verder leest, worden enkele personages nog duidelijker.
Wie ook respect verdient is de vertaler, die de juiste sfeer heeft weten neer te zetten.
Op een bepaald moment in het verhaal dacht ik dat ik wist hoe het verder zou gaan en dacht te weten hoe de vork in de steel zat. In grote lijnen klopte dat ook bleek achteraf, maar ik kende toen nog niet de details die nog gruwelijker waren dan ik me eerder voorgesteld had.
'Het meisje liet zich op de grond vallen en kroop naar een steen. Naalden staken door haar broek en op sommige plekken waren kleine rode vlekken zichtbaar van het bloed dat door de stof was gesijpeld. De takken hadden schrammen op haar benen veroorzaakt terwijl ze rende.
Het meisje probeerde haar adem in te houden zodat ze naar geluiden kon luisteren, maar dat was moeilijk. Ze was helemaal buiten adem. Haar hart klopte snel van de inspanning en het pulserende bloed bonkte in haar hoofd… Twee uur lang bleef ze tegen de steen geleund zitten. Daarna begon ze weer te rennen.'
Over de eventuele toekomstige zaken die deze Officier van justitie behandelt wil ik graag meer lezen en hoop stiekem op een vervolg op dit boek.
Dit boek is een keiharde, krachtige thriller doordat Emelie Schepp in dit boek heel actuele onderwerpen behandeld heeft. Met dit gegeven in het achterhoofd zorgde de auteur er voor dat wanneer ik er aan dacht dat dit in werkelijkheid ook zou kunnen gebeuren, ik koude rillingen kreeg.
Wie is te vertrouwen vraag ik me af, na dit gelezen te hebben? | 1pos
|
Ik ben sinds vandaag aan het lezen en kan gewoon niet stoppen met lezen.
Ik vind het echt een zeer goed boek, en goed geschreven.
Wat ik goed vind aan dit boek is dat het mooi opgedeeld is.
Ik vind het ook fijn dat de hoofdstukken niet te kort maar ook niet te lang zijn.
Je leeft je helemaal in de personages.
Ik kan amper geloven dat dit zijn eerste boek is.
Ik hoop zeker nog meer te lezen van hem.
Ik kijk al zeker uit naar een volgend boek ;).
Ik moet nog een aantal pagina’s lezen maar ik ben ervan overtuigd dat die net zo goed gaan zijn als de eerste pagina’s.
Aanrader ! | 1pos
|
Wanneer bij de zwangere Kim onverwachts de vliezen breken en de bevalling voortijdig op gang komt is Erik ‘toevallig’ in de buurt om te assisteren.
Dit feit komt regelmatig terug in het verhaal. Maar wie is Erik en waarom was hij op dat moment daar aanwezig? Wat is zijn rol in dit verhaal?
Dit is het beginpunt voor een mooi opgebouwd spannend verhaal.
Het speelt zich af in een dorp met af en toe een uitstapje naar een andere geheime plaats. Het verhaal is beeldend geschreven. Een bekend crimineel probleem is goed uitgewerkt. Je raakt helemaal opgeslokt door de spanning van het verhaal. De personages maken een realistische persoonlijke ontwikkeling door.
Wie kan wie vertrouwen?
De grenzen worden verlegd tussen wat is goed en wat is fout?
Ondanks de dikte van het boek, leest het erg vlot, prettige schrijfstijl. | 1pos
|
Dit boek is echt een aanrader. Als ik een mop grappig vind vertel ik die meestal aan men vrienden op school maar eigenlijk zou ik dit boekje vanbuiten moeten leren want echt alle moppen hierin zijn grappig. ;) | 1pos
|
Aldo verlaat zijn gezin vanwege een verliefdheid voor Lidia. ‘Strikken’ gaat over de gevolgen van deze keus voor Aldo, zijn vrouw Vanda en de kinderen.
Het verhaal wordt vanuit deze drie partijen verteld. Aldo beleeft zijn liefde zo: “De tijd met Lidia was vrolijke tijd, lichte tijd, daar kreeg ik nooit genoeg van.”
Vanda kan die lichtheid niet verdragen. Een lijntje naar Kundera’s ‘De ondraaglijke lichtheid van het bestaan’ ligt voor de hand, maar Starnone doet niet aan zulke verwijzingen.
Lidia ziet de liefde anders, met een enkele opmerking is het voorbij. Aldo keert terug naar zijn gezin. Vanda verdraagt hem zonder te vergeven. Voor Aldo is er slechts de zwaarte van berusting en cynisme, in gedachte blijft hij altijd bij de lichtheid van Lidia. De kinderen trekken zelf hun conclusies. Dat is het verhaal.
Op de kaft van het boek staat dat ‘Strikken’ de literaire wederhelft is van Elena Ferrantes ‘Dagen van verlating’. Zo is het verhaal inderdaad te lezen. Echter in ‘Dagen van verlating’ weigert de bedrogen echtgenote zich bij de situatie neer te leggen. In ‘Strikken’ laten zowel Aldo als Vanda zich leven door de omstandigheden en accepteren beiden hun lot gelaten. Het zijn de kinderen die tot actie overgaan. Starnone diept de drijfveer van Aldo onvoldoende uit. Dat Aldo valt voor de ‘lichte tijd’ met een jonge vrouw is inleefbaar, echter het opgeven van zijn kinderen om die lichtheid te behouden is dat niet.
Inmiddels is duidelijk (?) dat Elena Ferrante Starnone is. Kennelijk kiest Starnone bewust voor dat vasthouden aan de lichtheid (ondraaglijk of niet) en laat hij de strijd over aan Ferrante.
‘Strikken’ is soepel geschreven met prachtige scenes, geen woord en geen personage te veel. | 1pos
|
Mooi geschreven maar vooral in en in triest. | 1pos
|
Weer een heerlijk boek van top schrijfster dat ik moeilijk aan de kant kon leggen. Ik moest gewoon weten wie het gedaan had en op het einde werd mijn geduld echt tergend op de proef gesteld! Brrr....Grrr.... | 1pos
|
De nachtmerrie van iedere oude alleenwonende mens...
uitglijden in het bad en niemand die je hulpgeroep hoort.
Of weken dood in huis liggen terwijl niemand je mist.
Marie, de tachtig jaar gepasseerd, glijdt uit in bad en
kan niet meer overeind komen.
Ze roept om hulp maar niemand hoort haar.
De schrijfster maakt een karakterschets van Marie en beschrijft haar leven.
Een verhaal over ouderdom, aftakeling en verval.
In de bange uren...[of zijn het dagen...?] overdenkt zij haar leven.
Zullen ze haar wel op tijd vinden?
Herinneringen, desoriëntatie, hallucinatie, zeep-eten en tragiek. | 1pos
|
Ik mocht dit boek ook lezen voor de crimezonebuzzclub. Tevens heb ik hem ook mogen ontmoeten in Bitterzoet in Amsterdam ter gelegenheid van het 5 jarig bestaan van uitgeverij Q.
Het verhaal komt langzaam op gang maar wel zo dat je wilt weten hoe het verhaal in elkaar steekt. Het verhaal gaat steeds beter in elkaar zitten namate je verder komt en dan beginnen ook langzaam de puzzelstukjes in elkaar te vallen.
Henning Juul is een journaist die bij een internet krant werkt. Nadat hij 2 jaar niet gewerkt heeft ivm een brand in zijn huis waar zijn zoon om het leven kwam en hij zelf in zijn gezicht verminkt raakt. Hij moet gaan samenwerken met de nieuwe liefde van zijn exvrouw aan een moord van een vrouw die gestenigd gevonden wordt.
Dit is een ijzersterk debuut van Thomas Enger en het begin van een serie van 4. Thomas is een nieuwkomer in het scandinavische genre waar we zeker meer van gaan en moeten lezen. Ik kijk al uit naar zijn volgende boeken. | 1pos
|
Volwassen absurditeit. Keret is Keret maar als je hem
niet kent....hij is een mix van Roald Dahl, Murakami en
een vleugje Monthy Python.
Donker maar ook grappig - Verrassend en ontroerend maar ook
tragisch en bizar maar vooral heel absurdistisch.
Ik heb Roald Dahl 30 jaar geleden gelezen dus dat is
al poos geleden, maar ik heb er een gevoel bij van
- voor kinderen - toch wel iets gedateerd.
En nu bij Keret heb ik het gevoel van:
Volwasssen absurdisme, gerijpt en volwassen geworden. | 1pos
|
Dit boek is vanaf het begin spannend. Je waant je in avontuurlijk verhaal in de Scheveningse duinen. Daar kun je allerlei bunkers uit wo2 vinden en sommigen zijn nog niet ontdekt.
Erik en Zoe zijn op avontuur en ontdekken een nieuwe ruimte onder de grond. Daar komt Erik een mysterieuze ring tegen en neemt hem mee naar huis. Het smaakt naar meer en Erik wil verder zoeken. Samen met den aantal vrienden komt hij terecht in een duistere wereld onder de grond. Komen ze er ooit nog uit, of zitten ze er voorgoed vast.
Het is soms beklemmend benauwd en erg claustrofobisch. Als lezer voel je dat maar al te goed. Dat is echt goed gedaan. Nagelbijten dus.
Dit boek gaat over duistere experimenten en tijd. Wat is tijd nu eigenlijk? Het is niet meer zeker wat nu het heden of het verleden is. Je raakt er een beetje van in de war, maar je krijgt antwoord op je vragen. De nazi’s waren geïnteresseerd in buitengewone duistere dingen. Ze komen erachter dat dertiendagh op de loer ligt. En de klok tikt maar verder……..
Het is dus een jeugdboek, maar niet echt in een genre hokje te stoppen. Thriller, sciencefiction en historie zijn in een unieke mix samen gebracht. Leest als een speer! Pageturner.
Het einde komt zomaar ineens. Het is dus nogal abrupt af. Wel een gesloten einde, maar het ging iets te Snel in mijn ogen. Had wat uitgebreider gemogen. Ik geef het boek 4**** | 1pos
|
De gruwel van de nazikampen, er kan niet genoeg over getuigd worden. Een oprecht verhaal, meeslepend van begin tot einde, verteld tussen 2003 en 2006 door de toen bijna 90-jarige getuige: een man die destijds heel veel geluk heeft gehad. Een verhaal dat hij zijn hele leven heeft verzwegen, maar kort na het overlijden van zijn geliefde echtgenote in 2003 toch de wereld wilde insturen. Kort en bondig geschreven (aanvankelijk als scenario), zonder al te veel overbodige tierlantijntjes. En eindelijk eens een boek waarin mij slechts 3 taal- of tikfouten zijn opgevallen. Mag ook eens gezegd. Een pluim voor de vertaler! | 1pos
|
Nog lang en gelukkig is het nieuwste boek van Cathy Kelly. Zoals de meeste boeken van Cathy Kelly draait het verhaal om verschillende mensen met elk hun eigen persoonlijkheid. Zo heb je Bess, ze is pasgetrouwd en wil voor haar man een groots verjaardagsfeest organiseren. Daarnaast heb je ook nog Jojo, haar moeder is nog niet zo lang geleden gestorven en ze kan haar verdriet moeilijk een plaats geven. Maar ook is er Cari, de zelfzekere redacteur die stiekem nog steeds hoopt op romantiek. Maar naast deze drie dames die levensecht zijn en waarbij je het gevoel hebt dat je ze kent, komen nog meerdere personages de revue. En elk hebben ze hun gedachten en gevoelens. Kelly kan als geen ander aandacht besteden aan al die kleine dingen die ervoor zorgen dat alles levensecht en oh zo herkenbaar overkomt.
Dankzij de schrijfstijl die overvloeit van de ene naar de andere gedachte en naar verschillende personages kom je steeds meer te weten over intriges en geheimen. Soms weten ze je op een fout spoor te zetten en soms raken ze een gevoelige snaar. Emoties, liefde, kortom gevoelens krijgt Cathy Kelly met woorden die voor andere tekortschieten prachtig op papier.
Ik heb van lang en gelukkig genoten, deze roman is heerlijk geschreven en het boek leest weg en voor je het weet zit je over de helft. Toch kwam het boek ietwat traag op gang voordat er echt een hele mooie verwevenheid ontstond tussen alle personages. Anderzijds zorgde deze lange inleiding wel voor levensechte karakters.
Kortom ik heb genoten van dit boek en alle roman en feelgood-liefhebbers zullen dit ongetwijfeld ook doen. | 1pos
|
Het Dossier stijgt boven een groot deel van de thrillers uit en is een intelligent, goed doordacht boek, waarbij alle lijntjes weer bij elkaar komen. Het brengt boeiende en originele onderwerpen op een goede manier bij elkaar; de orgaanroof, het voormalige DDR, Stasi-regime, kunstvervalsing, een trauma vanuit gevangenschap, een verdwenen baby, creatief talent, kunststromingen en mooie schilderachtige beschrijvingen van de natuur. Deze lijnen leiden tot spanning, moord, psychologische ontwikkeling en uiteindelijk tot heling in de hoofdpersoon Josta.De perspectiefwisseling met de cursieve delen past goed bij de opbouw van het verhaal en de lijnen werken op een goede manier naar de meerdere plots toe. Er is niet 1 ontknoping, er zijn er meerdere, omdat de ontknoping stap voor stap gebeurt. De vragen waar het boek naartoe werkt zijn bv wie hebben de moorden gepleegd, wie leven er nog uit die tijd, hoe hebben ze Josta ontdekt, waarom hebben ze een nier weggehaald en wie is verantwoordelijk voor de jacht op Josta en waarom. Pas later wordt de verhaallijn rondom Emma duidelijk en is dat ook onderdeel van het plot. Prachtig dat de eindontknoping niet het einde is, maar dat er een onverwachte wending is als de vrouw van de ondervrager bij Josta komt. Een soort intergenerationele vereffening.
Josta lijkt eerst een slachtoffer, beschadigd doordat haar creatieve geest zo onder druk is gezet dat ze haar eigen schilderstijl kwijt lijkt te zijn en beschadigd door de heftige periode in gevangenschap in Hohenschonhausen. Ze ziet de wereld in kleurschakeringen, wat prachtig beschreven wordt. Bij haar ontwikkeling is het beeld van het konijn op de autoweg heel helpend. Daar waar ze zichzelf eerst ziet als een konijn dat verlamd van angst kijkt naar de naderende autolichten, probeert ze eerder de veiligheid van de struiken te vinden, maar ontdekt ze dat ze eigenlijk al die tijd toch een konijn is geweest dat het goede heeft gedaan om te overleven en dat ze meer kracht blijkt te hebben om het gevecht aan te gaan. Bij de ondervrager lees je zijn strijd tussen zijn verantwoordelijkheid als ondervrager, het regime waar hij onderdeel van was en dat rigoureus met verdachten omging, en zijn fascinatie voor Josta. Als zij zwanger blijkt te zijn, moet hij zijn gevoel naar haar ahw uitzetten, wat hem lukt, maar komt er een zachtheid en strijdlust voor de baby voor in de plaats.
Het boek begint bij Josta, terwijl ze wakker wordt, de wereld observeert en zich realiseert dat ze, zonder dat ze zich dat bewust is, geopereerd is. Haar verhaallijn wordt afgewisseld door de getuigenis van haar ondervrager. Daarna volgt er een moord en begint Josta zich te realiseren dat haar leven in de DDR, haar rol in de kunstvervalsingen mogelijk een rol speelt. Ze vlucht naar het oude DDR om weer grip op haar leven te krijgen en raakt verzeild in de hectiek van dreiging, moord, geheimen, allemaal gerelateerd aan haar oude leven en weet dit uiteindelijk met hulp van een journalist en met een ex-Stasi-medewerkster tot een helend einde te brengen | 1pos
|
Dr. William (Bill) Bass is een heel verstandig man. Dat heeft hij natuurlijk al bewezen door de Bodyfarm te beginnen (die officieel The Antropology Research Facility heet) en daar een succes van te maken, en door talloze forensisch antropologen op te leiden, maar nu hij zich op het schrijven van fictie heeft gestort, heeft hij gekozen voor een hoofdpersoon die een alter ego van hemzelf is. Het lijkenhuis schreef hij echter onder de naam Jefferson Bass, een pseudoniem voor Bill Bass en Jon Jefferson, de journalist waarmee hij al eerder samenwerkte.
Dr. Bill Brockton is werkzaam op de Bodyfarm; hij doet onderzoek en geeft les in (forensische) antropologie. Hij is enkele jaren geleden weduwnaar geworden en hij heeft het daar nog steeds heel moeilijk mee. Zijn zoon ziet hij nauwelijks meer, niet omdat de zoon dat niet wil maar omdat hij het niet aankan, en hij heeft zich meer dan ooit op zijn werk gestort. Op een dag wordt hij te hulp geroepen door ene sheriff Kitchings van Cook County, een van de meest ruige gebieden in Amerika. Cook County ligt in de Appalachen en dat gebied staat bekend om zijn ruige landschap en al even ruige bewoners. Na een ingewikkelde tocht die hem en de sheriff naar een grote grot brengt, treft Brockton daar het lichaam aan van een jonge vrouw. Dat ze een jonge vrouw is kan hij in eerste instantie niet zien, want het gehele lichaam is tot adipocere oftewel lijkenvet verworden. Dit is tamelijk bijzonder en Brockton is dan ook zeer benieuwd naar de oorzaak van de dood van de vrouw. En hoe ze in die grot terecht is gekomen natuurlijk
Al snel merkt Brockton echter dat de sheriff een verborgen agenda heeft. En niet alleen de sheriff, maar ook alle andere personen die hij gedurende het onderzoek in Cook County ontmoet. Koppig zet Brockton door en niet zonder gevaar voor eigen leven weet hij uiteindelijk wie had ook anders verwacht? het raadsel op te lossen.
Zoals gezegd, Bill Brockton is een soort alter ego van William Bass, en waar Patricia Cornwell in haar Kay Scarpetta een interessante hoofdpersoon heeft geschapen, heeft Bill Bass hiervan met Bill Brockton de mannelijke tegenhanger neergezet. Vanaf de eerste pagina wordt al duidelijk dat we hier te maken hebben met een man met een scherpe geest, gevoel voor humor en doorzettingsvermogen, maar ook met pijnlijke herinneringen aan de dingen die hij al of niet bewust verkeerd heeft gedaan. Ik trek overigens deze vergelijking ook omdat Bill Bass meerdere malen Patricia Cornwell in dit boek noemt, net zoals hij dat heeft gedaan in Deaths Acre, het non-fictie boek dat hij samen met Jon Jefferson schreef over de Bodyfarm.
Kortom: alle fans van intelligente, vlot lezende, spannende boeken met regelmatig leuke uitleg over forensische antropologie dienen zich na het uitkomen van dit boek naar de winkel te spoeden om het aan te schaffen. | 1pos
|
Geweldig, wat een goed boek. Weer een topper van de bovenste plank !
Zo kan je maar weer zien wat pesten doet met mensen. Vlot geschreven en boeiend vanaf de eerste bladzijde. Als fan van Loes den Hollander zou ik willen zeggen: Ga zo door en ik wacht alweer op je volgende boek ! | 1pos
|
Nadat een jonge vrouw haar ouders verliest moet zij bij familie, die zij al jaren niet meer gezien heeft, onderdak zoeken.
Zij staat verstelt van de toestand die er heerst onder de mijnwerkers. Zij komt op voor de rechtvaardigheid en een beter lot voor de mijnwerkers ma | 1pos
|
Ik vind het altijd een beetje lastig om non-fictie boeken te recenseren, maar aangezien door meerdere mensen is gevraagd of ik wil laten weten wat ik ervan vind, ga ik het toch proberen. Toen ik een jaar of 12 was, had ik een periode waarin ik heel erg bezig was met informatie winnen over de Tweede Wereldoorlog. Ik was er oprecht in geïnteresseerd, doordat we er op school op dat moment ook veel mee bezig waren. Zo was ik ook de afgevaardigde van onze school die tijdens de dodenherdenking in ons dorp een gedicht voor mocht dragen. Toch was het destijds moeilijk om het me goed voor te kunnen stellen.
Jarenlang heb ik oorlogsboeken zoveel mogelijk aan de kant gelaten. Maar nu, jaren later, heeft het opnieuw mijn interesse gewekt. Dit is het tweede boek over de Tweede Wereldoorlog die ik in korte tijd heb gelezen. Hannah, ook wel Hanneli genoemd, was jarenlang het buurmeisje en een vriendin van Anne Frank. Lange tijd is ze niet in staat om haar verhaal te doen, pas tientallen jaren later vertelt ze haar levensverhaal aan de journaliste Alison Leslie Gold. Want ze wil dat iedereen weet wat er met Anne Frank is gebeurd vanaf het moment waarop het dagboek eindigt.
Hannah komt erachter dat Anne en haar familie verdwenen is. Het zit haar erg dwars dat ze geen afscheid heeft kunnen nemen. Volgens geruchten is de familie vertrokken naar Zwitserland. De groep vriendinnen, heeft het regelmatig over de verdwijning van Anne en vragen zich af hoe het met haar gaat. Het is tenslotte ineens heel anders zonder haar. Nog geen jaar later wordt ook Hannah en haar familie opgepakt en gedeporteerd. Na een tussenstop in kamp Westerbork worden ze uiteindelijk naar kamp Bergen-Belsen gebracht. Daar komt Hannah er op een gegeven moment achter dat Anne zich aan de andere kant van het hek bevindt. Stiekem probeert ze contact met Anne te zoeken en pas dan hoort ze dat Anne helemaal niet in Zwitserland was, maar ondergedoken zat in Amsterdam. Uiteindelijk wordt Hannah bevrijdt en op dat moment weet ze nog niet dat Anne overleden is. Dit hoort ze van Otto Frank als hij bij haar op bezoek komt.
Het verhaal wordt op een levendige manier vertelt, het lijkt net alsof je er zelf bij bent.
Het is een heftig verhaal waar ik compleet ingezogen werd. Het is zo bizar wat ze allemaal heeft mee moeten maken! Wel knap van haar dat ze heeft weten vol te houden. Ze putte kracht uit het feit dat ze haar zusje niet alleen achter kon laten. Ze hadden namelijk alleen elkaar nog. Door het boek verspreid zitten foto’s van onder andere Anne en haar. Deze zijn gelukkig bewaard gebleven. Want hoe onwerkelijk het verhaal ook is voor iemand die het niet heeft meegemaakt, er zijn genoeg bewijzen voor. | 1pos
|
Prachtig boek bestaande uit 18 hoofdstukken die eigenlijk 18 korte verhalen zijn die samen het verhaal vertellen van Djata, een jongetje in een Oostblokland. Rode draad is de verdwijning van vader in hoofdstuk 1, het duurt even voor Djata door heeft dat die grijze mannen geen collega's van vader waren. Door het hele boek heen is de verdwijning van vader, de hoop en vrees over zijn lot de rode draad, maar niet de hoofdmoot.
Sommige hoofdstukken vertellen een universeel jongetjesverhaal, totale slechteriken als docent of voetbaltrainer (mijn god, wat een psychopaat was dat!), pestkoppen die een (pest)kop groter zijn, stiekeme streken en wonderlijke jongensavonturen kom je in meer boeken tegen. Het bijzondere is hier echter de achtergrond, de Oostblok beknelling, de angst voor de grijze mannenen de angst om hetzelfde lot als vader te ondergaan, weggevoerd worden naar niemand weet waar. Daarnaast gebeuren er ook een hoop dingen die niet in het standaard coming of age boek voor zullen komen.Bizarre verhalen over bizarre mensen, het knappe is trouwens dat Dragoman er in slaagt de verhalen zo te vertellen dat het vaak ook nog erg spannend is.
Het boek wordt bevolkt door een hele hoop kameraden, door een moeder die de kop boven water moet houden en in haar wanhoop mensen te hulp moet roepen die ze liever voor altijd zou negeren. Haar schoonouders bijvoorbeeld, een partijsecretaris en zijn vrouw, die haar de schuld geven dat hun zoon weggevoerd is. Door grote mensen die schaamteloos gebruik van je maken, door grote mensen die door drank en ellende verpauperd zijn, door grote mensen met macht, door grote mensen die door de angst beklagenswaardige nare mensen zijn geworden. Hetgeen erg duidelijk tot uiting komt in het hoofdstuk waarin Djata in een eindeloos lange rij voor een winkel met zuidvruchten terecht komt. En waar totale anarchie kortstondig en geweldadig de kop opsteekt.
Elk van de 18 korte verhalen is geweldig. Sommige iets geweldiger dan andere, maar over het geheel genomen allemaal prachtig geschreven, vol vaart, met een hoopgevende humor tegen een inktzwart decor, maar wel een decor waarin een jongetje er ondanks de omstandigheden het beste van probeert te maken. Soms ontroerend, vaak schokkend, bij tijden toch komisch en hier en daar hartverscheurend. Vol onvergetelijke personages, zo van achter het ijzeren gordijn vandaan getrokken. Vriendjes met branie en grote bekken die het recht van de sterkste vieren maar op hun bek gaan als ze een blinde accordeonist een poot uit willen trekken, een opa die een tragische trekpop van de communistische machthebbers is geworden, rare vrouwen, geflipte leraren, corrupte communisten, scholen die geen naam maar een nummer hebben voor kinderen die ook een nummertje zijn.
Ja, ik ben enthousiast! Wat een rijk boek, wat een vloed aan bijzondere gebeurtenissen en personages, wat een vaart, wat een verteller! Op naar de Vuurstapel, ik brand van verlangen, maar omdat er maar twee boeken van Dragoman vertaald zijn bewaar ik de andere helft van het lekkers voor later. | 1pos
|
Tijdens de jaarlijkse druk bijgewoonde vergadering van de VN, betreed Amazone het podium en neemt alle delegatieleiders in gijzeling. Dat het hen menens is blijkt al snel wanneer de eerste leden gedood worden. Hun eisen, rechten voor vrouwen en uitlevering van Laura Sieberg.
Laura is gewezen politievrouw en heeft Amazone serieus dwars gezeten tijdens een vorige poging om de wereld te destabiliseren. Amazone wil wraak.
Nadat Laura in het vorige boek zowat al het geld van Amazone heeft afgenomen, leeft ze ondergedoken, evenals enkele van haar vrienden.
Nu wordt Laura beschuldigd van moorden. De bewijzen spreken voor zich en ze kan zich amper verdedigen.
Spannend boek en het is duidelijk dat er nog meer komt. Het verhaal van Laura en de Amazones is niet af. | 1pos
|
Na het succes van Silence of the lambs uit 1991(!) stortte menig thrillerschrijver zich op het fenomeen seriemoordenaar. De meeste van die boeken zijn slechts een slap aftreksel, enkele uitzonderingen daargelaten. Het onlangs verschenen
De stilte van de hel van Cody McFayden behoort gelukkig tot de categorie positieve uitzonderingen. Van begin tot eind heeft dit boek me geboeid. De stilte van de hel is niet voor fijngevoelige personen, het is echt gruwelijk en je voelt het soms in je maag als je de daden van de moordenaar leest.
Special Agent Smoky Barrett van de FBI die zo haar eigen demonen heeft, wordt uiteindelijk belast met het opsporen van deze bijzondere seriemoordenaar die meent een afstammeling van Jack the Ripper te zijn.
Je leeft met Barrett mee en sommige van haar angsten zijn heel herkenbaar. Ik werd tijdens het lezen van het boek heen en weer geslingerd tussen allerlei emoties; van afschuw tot vertedering. Het boek is superspannend met onverwachtse gebeurtenissen en een wat diepere laag. Misschien is het hier en daar een tikkeltje ongeloofwaardig maar dat vond ik niet storend.
Een veelbelovend debuut van Cody McFayden en ik ben dan ook zeer benieuwd naar zijn volgende werk. | 1pos
|
Jolande Withuis (1949) is er met Juliana in geslaagd een gedegen, goed voorbereid en op waarheid berustend stuk neer te zetten.
Het boek vertelt het levensverhaal van wijlen koningin Juliana, of "Jula", zoals zij in intieme kring genoemd werd. Alles komt aan bod; van haar geboorte (nadat Wilhelmina na haar geboorte nog enkele miskramen kreeg, was het duidelijk dat ze enig kind zou blijven), tot het sterven van haar geliefde vader Hendrik, en van haar studententijd in Leiden tot de ontmoeting en het huwelijk met Bernhard, die overigens later meerdere messen in haar rug zou drijven.
Withuis gaat geen onderwerp uit de weg en trekt meerdere heilige huisjes omver in haar drang naar waarheidsvinding. Van de Greet Hofmans-affaire tot Lockheed en Bernhard's vele maitresses, niets blijft buiten beschouwing. Ook de minder bekende schandalen krijgen een plaats in dit boek, dat overigens verre van sensatiezuchtig is.
Getracht is een evenwichtig portret te schetsen van een vrouw die, gedwongen tot het keurslijf waarin zij bij geboorte veroordeeld was, haar leven op haar eigen manier probeerde in te richten. Dit overigens telkenmale zonder Bernhard, die op de meest cruciale momenten liet blijken eerder een tegenstander dan een medestander te zijn. Withuis slaagt hierin meer dan voldoende. Zij kreeg geen toegang tot het Koninklijk Huisarchief, wel slaagde zij erin om via andere kanalen (na ieder hoofdstuk is een uitgebreide bronvermelding opgenomen) toegang te krijgen tot de intieme leefwereld van Juliana.
Tijdens het lezen van dit boek heb ik kennis opgedaan die mij schokteen, me verwonderde en me plezierde, maar bovenal heb ik aan het einde van het boek een enorme hoeveelheid respect voor Juliana verworven. Wat had zij het zwaar....en wat heeft ze het eigenlijk goed gedaan.
Rust zacht lieve Jula, het is goed zo.
En Withuis? Chapeau! | 1pos
|
Dat Roel Janssen journalist is, is goed te merken in deze thriller die de actuele vluchtelingencrisis in Europa weergeeft.
Tessa Insinger en Mortimer Davis maken in Tessa haar zeilschip een tocht langs de Griekse en Turkse kust om voor Mortimer een rapportage over de vluchtelingen te maken, Mortimer (fotograaf) wil inzichtelijk maken hoever de vluchtelingen gaan om Europa te kunnen bereiken. Van te voren hadden ze niet kunnen bedenken dat ze tijdens hun rondreis zo diep betrokken zouden raken bij de problemen waar de vluchtelingen tegenaan lopen.
Roel Janssen maakt inzichtelijk hoe er op verschillende manieren naar de crisis gekeken word, en vooral hoe men op zijn manier dit aanpakt. We zien hoe een cluster van medewerkers van de EU vinden dat de situatie aangepakt moet worden en op welke slinkse wijze men daarmee om gaat. Ook zien we hoe een mensensmokkelaar de vluchtelingen behandeld alsof het vrachten goederen zijn dien die van a naar b vervoerd worden, of liever ervoor zorgt dat men niet op b aanbeland. Er word benoemd hoe de lokale autoriteiten en hulpverleners hun werk proberen te doen.
En bovenal zien we dat Tessa en Mortimer het Syrische meisje Soumaya redden uit zee, zij is de enige overlevende van een groep vluchtelingen die via een halfbakken rubberboot met ondeugdelijke zwemvesten door een smokkelaar in Turkije de zee opgestuurd is om niet aan te komen op Griekenland. Tessa en Mortimer ontfermen zich over dit meisje en raken daardoor verstrikt in de intriges van alle bovengenoemde punten.
De schrijver heeft heel mooi en op spannende wijze alles met elkaar weten te verbinden en het verhaal deed mijn soms ook denken aan het boek Zwarte Weduwe van Ross en Hartman, ook daarin werd zijdelings treffend actueel beschreven over de vluchtelingen en de bemoeienis vanuit de EU. | 1pos
|
Iris Johansen schrijft heel goed. Ik heb bijna al haar boeken nu gelezen. Deze was ook weer heel goed. Echt een boek om zo uit te lezen. | 1pos
|
De zomer van Kim Novak wordt verteld door de ogen van de veertienjarige Erik. Het verhaal begint een een paar weken voor de schoolvakantie begint en gaan over in de vakantie die Erik samen met zijn broer Henry en Edmund, een schoolvriend, doorbrengt.
Erik vertelt over zijn familie, zijn vrienden en ook over Ewa Kaludis, de plaatsvervangend lerares. Het is duidelijk dat Erik en zijn vrienden nog volop in de puberteit zitten. Aan de ene kant zijn het nog kinderen die niet alles durven, aan de andere kant voelen ze zich jong volwassenen en hebben het dan vooral over de schoonheid van Ewa.
Tijdens de vakantie wordt het dode lichaam van de verloofde van Ewa. Politieonderzoek volgt en Henry is de hoofdverdachte. Erik en Edmund worden ondervraagd maar dit leidt tot niets. Erik's broer wordt vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs. Jaren later is de moordenaar nog steeds niet gevonden.
De zomer van Kim Novak leest erg gemakkelijk en vlot weg. Het is knap van Nesser dat hij zich heeft kunnen verplaatsen in een veertienjarige jongen die nog bezig is het verdere leven te ontdekken. Hoewel het boek in mijn ogen geen thriller is (het is meer roman) heeft het wel een zekere mate van spanning. De verteltrant van Nesser maakt nieuwsgierig naar zijn andere werk. | 1pos
|
Je moet het je maar eens voorstellen, je wordt wakker in een vreemd bed in een ziekenhuis. Je grootvader maakt je wijs dat je ouders verongelukt zijn en dat je helemaal geen zusje hebt. Meer en meer vragen stapelen zich op maar antwoorden zijn nergens te vinden.Je denkt dat je een 'normaal' leven leidt maar uiteindelijk blijkt dat je hele leven één opgezet spel is! | 1pos
|
Jane Ecker is een keiharde zakenvrouw zonder scrupules. Om haar doel te bereiken laat ze zelfs minder frisse zaakjes uitvoeren door de louche advocaat Ben Finkerstein. of ze daar nou blij mee moet zijn is maar de vraag.
Het verhaal begint met de beursgang van Futurrr. De financiële man David Friedman wordt door valse verklaringen onderuit gehaald. 10 jaar later.... Jane Ecker wil naar de beurs met haar internetbedrijf Amsterd@m Online. David Friedman is directeur van een bedrijf dat ook naar de beurs wil. Maar.... Friedman moet, op last van Euronext, verdwijnen in verband met de Futurit affaire van 10 jaar daarvoor. Verbitterd besluit Friedman terug te vechten en de veroorzaakster van toen Jane Ecker aan te pakken. Friedman krijgt hulp uit onverwachte hoek(en). Wat dan volgt is een uiterst boeienede en spannende financiele thriller die zijn weerga niet kent. Een onderzoek van het OM (officier van justitie de Beaufort en zijn assistent Stevens) naar zwart geld en voorkennis doorkruist het verhaal van de kruistocht tegen Jane Ecker.
Jane Ecker en Amsterd@m Online hebben veel weg van Nina Brink en World Online, zoals de Beaufort met z'n zwartgeld onderzoek een link heeft naar de Operatie Clickfonds welke echte bestaat. Ed Sanders laat met dit boek, na de Frontrunners en De geldmakers zien tot de absolute top in het genre financiële thrillers te behoren. Voor Nederlandse begrippen wordt er m.i. een enorm hoog niveau gehaald, vergelijkbaar met Michael Ridpath. In mijn ogen ten onrechte geen winnaar van de Gouden Strop, hoewel de nominatie voor dit genre boeken al een overwinning is. | 1pos
|
Dit boek behoort tot mijn top 3 best gelezen boeken 2017. Ik zal niets verklappen over het einde maar 1 ding zeg ik wel; WAANZINNIG! Dit boek heeft me van de eerste tot de laatste bladzijde in zijn greep gehouden. Het einde zag ik echt niet aankomen en zal me ook nog lang nablijven. Echt een tóp boek! | 1pos
|
'Portret van een vrouw' is een verhaal met twee verhaallijnen dat zich afspeelt in het verleden en in het heden. Naar mate het einde vordert komen de lijnen steeds dichter naar elkaar toe om aan het einde samen te smelten.
Net als in het boek 'Haar naam was Sarah' speelt het verleden zich af tijdens een oorlogsperiode. Dit keer is het echter de Eerste Wereldoorlog en dat is goed gekozen want over deze, net zo afschuwelijke oorlog, wordt te weinig geschreven in romans.
De hoofdpersonen uit de beide verhalen zijn vrouwen die voor een belangrijke keuze in hun leven komen te staan. Een keuze die vooral te maken heeft met het opzij zetten van je principes, geen gemakkelijke keuze dus.
Ondanks het zware thema oorlog en het dilemma waar de beide vrouwen voor komen te staan, worden ze niet al te sterk beschreven en ook de gebeurtenissen zijn vaak van te voren te voorspellen. Dat maakt het boek niet minder aantrekkelijk om te lezen. Wanneer je ervan uitgaat hier niet met een literaire roman van doen te hebben maar met een prettige, vlot geschreven feelgood-roman, heb je een paar uur leesplezier. | 1pos
|
De Noorse schrijver Thomas Enger (Oslo, 1973) heeft een derde boek in de serie met onderzoeksjournalist Henning Juul op zijn conto staan. Bloedmist (2014) handelt over de gruwelijke moord op een bejaarde dame in een verpleeghuis. Eerder verschenen in de reeks de boeken Schijndood (2012) en Fantoompijn (2013).
De hoofdstukken in Engers boeken zijn kort en je leest telkens mee vanuit verschillende hoofdpersonen. Het belangrijkste hoofdpersonage, Henning, is gescheiden en bovendien getekend, letterlijk en figuurlijk, door een brand in zijn appartement waarbij zijn zoon het leven liet. Henning bezoekt en verzorgt zijn aan drank en sigaretten verslaafde moeder. Ondanks het feit dat Henning haar onderhoudt heeft zij geen greintje respect voor hem, en verlangt ze constant naar haar dochter Trine die helaas nooit meer over de vloer komt. In de hele serie volg je het relaas van Hennings zoektocht naar het hoe en waarom van de brand en de relatie met zijn moeder en zijn zus.
Bloedmist start met een pakkende proloog. Vervolgens kom je bij een gruwelijke moord op een oude vrouw in een verpleeghuis. Je volgt verschillende personages waaronder de geile rechercheur Bjarne Brogeland die op zoek moet naar het motief en naar de dader van de wraakmoord op de bejaarde vrouw? Daarnaast raakt Trine betrokken bij een politiek schandaal. Ze heeft een hoge functie als minister van justitie en wordt beschuldigd van seksuele intimidatie.
Henning heeft al jaren geen contact meer met haar, maar voelt dat ze ten onrechte wordt beschuldigd en gaat op geheel eigen wijze op onderzoek uit. En dan wordt er nog een moord gepleegd!
Door de verschillende hoofdpersonages die je door het boek volgt is het aangewezen dat je eerst de andere delen leest om ten volle te kunnen genieten van dit deel. En genieten zal je. Thomas Enger heeft een mooie beschrijvende stijl. Bovendien laat hij je op het einde van een hoofdstuk telkens verweest achter en kan je niet anders dan verder lezen.
Zelfs op het einde van het boek wanneer je denkt dat je alles hebt gehad, doet hij je toch weer verlangen naar het volgende deel, want net als bij de vorige delen laat Enger je weer achter met een serieuze cliffhanger. | 1pos
|
David Granger is Vietnamveteraan en heeft tijdens de oorlog en erna het nodige meegemaakt. Hij bekijkt zichzelf, zijn omgeving en de wereld op zijn eigen unieke manier. Hij vertelt zijn verhaal heerlijk eerlijk, (af en toe wat grof) en het leest makkelijk weg. Gaandeweg kom je steeds meer te weten over wat er zich precies heeft afgespeeld in het leven van David en valt alles op zijn plaats. Een origineel verhaal waardoor je zelf ook aan het denken wordt gezet! | 1pos
|
“Er waren in deze stad veel spoken. Ze moest uitkijken. Ze lette erop dat ze niet op de voegen tussen de stoeptegels stapte, en hinkelend en springend zette ze haar in versleten rijglaarsjes gestoken voeten telkens midden op de tegels. ” (Nicci French, 2011 p.9)
Het begin van het eerste boek van een serie over Frieda Klein, een psychologe die terecht komt in de zoektocht naar een vermist kind. Blauwe Maandag is een literaire psychologische thriller geschreven door Nicci French, het schrijverspaar van Nicci Gerrard en Sean French, het boek is het eerste in een achtdelige reeks met Frieda Klein als protagonist. Blauwe Maandag werd uitgegeven in 2011 in het Engels als Blue Monday door uitgever Michael Joseph, werd daarna naar het Nederlands vertaald door Irving Pardoen en uitgegeven door Anthos uit Amsterdam. Het verhaal start met de verdwijning van een meisje, Joanna, jaren voor de huidige verhaallijn van het boek. Deze verdwijning was nog steeds niet opgelost, toen Matthew, een negenjarig jongetje, verdween. Inspecteur Karlsson heeft de leiding over deze zaak, maar zit met de handen in het haar. De verdwijning gebeurde overdag, er waren geen getuigen, geen camera beelden of een andere aanwijzing. Elk spoor lijkt dood te lopen en ondertussen staat heel Londen op zijn kop, iedereen denk dat hij toch iets gezien heeft of de zaak kan helpen, de waardeloze tips stapelen zich al hoog op als Frieda Klein erop staat de inspecteur te spreken. Ze heeft, als psycholoog, een patiënt die verontrustende dromen heeft, die erg doen denken aan de verdwijning van Matthew. Ze besluit haar zwijgplicht te doorbreken en dit te melden aan de politie, als Karlsson dit hoort pis hij op zijn tenen getrapt, wat heeft hij nu aan dromen? Maar algauw blijkt dat Frieda Klein een groot aandeel kan spelen in de zoektocht naar Matthew die ook nog eens verbanden schijnt te hebben met die van Joanna. Frieda is een eigenaardig karakter, waar ik in het begin niet erg veel sympathie voor had, ze gedraagt zich ten opzichte van sommige personages, zoals bijvoorbeeld haar nichtje Chloë erg afstandig. Op de een of andere manier is Nicci French er toch in geslaagd om mijn gevoel ten opzichte van haar te veranderen, na enkele hoofdstukken, merkte ik opeens dat ik hoopte dat de psychologe de puzzel zou oplossen en dat niet enkel voor Matthew, maar ook gewoon omdat het me wel lukte om me in haar te verplaatsen. Dat is iets erg eigenaardigs, normaal blijft mijn eerste gevoel over het hoofdpersonage onveranderd. De beschrijvingen van Nicci French zijn prachtig en zo in detail dat je je de situaties levendig kan voorstellen, dat bekoorde me heel erg. Van gevoelens tot uiterlijke kenmerken, situaties en omgevingen. Het einde was deels voorspelbaar maar deels ook heel erg onverwacht. Het is absoluut geen verhaal waarvan je in het midden al kan zeggen hoe het zal aflopen en het geeft ook geen aanvaardbaar einde. Waarmee ik wil zeggen dat je het gevoel hebt dat je meteen aan het tweede boek, Dinsdag is voorbij, zou moeten beginnen.
Om het met een clinché te zeggen; het is een verhaal dat je niet loslaat als je eraan begint en je dwingt om voort te lezen. Met een sterke verhaallijn, goed uitgewerkte karakters en prachtige beschrijvingen. Een aanrader voor wie van thrillers houdt en onverwachte eindes. | 1pos
|
Het 3de boek alweer van Robert Bryndza. De eerste twee boeken vond ik erg spannend, goed verhaal en las ik in één keer uit. Deze keer was ik benieuwd of hij met donker water dit ook kan vasthouden. Ik kan met volle overtuiging zeggen dat dit een fantastisch geschreven boek is, makkelijk om door heen te komen en moeilijk om überhaupt weg te leggen.
Ik ben benieuwd en kijk erg uit naar de volgende boeken. Laat maar komen! | 1pos
|
Ik had de film al eerder gezien dan dit boek gelezen en als ik me goed herinner is de film ook niet helemaal dezelfde als het boek. Het is een mooi sprookje dat heel vlot leest en je zelf ook even bewuster naar je omgeving en je gedachten doet kijken.
'Waar je een roos plant, groeit geen distel' , mooie kerngedachte! | 1pos
|
“Erfenis” is een van de meest meeslepende historische romans, die ik voor lange tijd gelezen heb. De schrijver brengt de lezer vanaf het begin met grote vaart in een serie dramatische gebeurtenissen, die voor alle betrokkenen soms onverwachte, soms drastische consequenties hebben. Zonder iets af te doen aan de historische feiten worden alle personages, horigen, monniken, of die van adelijk bloed, geschetst in een, voor mensen van de eenentwintigste eeuw, verfrissend herkenbare vorm. Alle aspecten van het middeleeuwse leven, van de details van het dagelijkse bestaan tot het raamwerk van de feodale maatschappij en de invloedsferen van kerk en staat, worden beschreven, niet als historische curiositeit, maar als de geaccepteerde norm. Hierdoor kan de lezer zich zonder moeite identificeren met bewoners van deze intrigerende wereld.
In zijn gevoelige weergave van de relaties tussen de personen geeft de auteur blijk van een diep inzicht in universele menselijke drijfveren. Niet alleen via de wel doordachte dialogen, maar ook door de bechrijving van de innerlijke strijd die door de omstandigheden veroorzaakt kan worden. Hij laat zien hoe traumatische gebeurtenissen in een ver verleden na jaren gewelddadige gevolgen kunnen hebben: een keten van reacties die ogenschijnlijk niet onder controle gebracht kan worden. En terwijl dit “vlindereffect” zich afspeelt maakt hij ons getuigen van het opgroeien van Bodijn, voor wie aan het einde van het boek een cruciale rol is gereserveerd. | 1pos
|
Het korte verhaal is sinds jaar en dag het ondergeschoven kind van de literatuur. Juist het kortverhaal, zoals de Vlaming het noemt, krijgt zelden de aandacht die het verdient. Neem Vreemd eten, de verhalenbundel van Hans van Hartevelt, waarin veertien verhalen rond het thema eten staan. Eigenlijk vergeet je die thematische opzet van de bundel al snel. De verhalen verschillen zoveel van elkaar, qua toon en onderwerp, dat ze het ook zonder die bundeling hadden gered. Voedsel, het eten ervan en waar dat gebeurt, het genot of de walging die het teweeg brengt, biedt mogelijkheden tot variatie die Hans van Hartevelt ten volle heeft benut.
Ruim 25 jaar reisde de auteur rond de wereld. Hij bezocht meer dan dertig landen in Azië, Afrika en Zuid-Amerika. In Vreemd eten hebben veel van zijn ervaringen in het buitenland, maar ook die in Nederland, hem geïnspireerd tot het schrijven van een uiterst plezierige verhalenbundel.
Doorgaans zal de lezer vooral voor de exotische verhalen gaan. Vreemd eten bedient de lezer daarbij op zijn wenken. In ‘Hemels maal’ reist van Hartevelt af naar Tibet. Onderweg naar een nog te ontsluiten witte vlek op de kaart van de wereld, eet hij mee van wat de pot schaft. Een meereizend levenloos lichaam in een lijkwade van ruwe jute blijkt niet echt bevorderlijk voor de eetlust.
‘Poppenkast’ is wellicht het beste verhaal in de bundel. Het speelt zich af in Mali. Sebastiaan moet opdraven op het diner dat de Franse ambassade in het poenige l’Amitié in Bamako heeft georganiseerd. Projectleiders uit de hele wereld zijn aanwezig om de bestorming van de Bastille te vieren. Uiterst precies wordt die copieuze maaltijd beschreven, iedere wijn, elke Crémant, zowel de soupe aux grenouilles als de rivierkreeftjes à la chablisienne, het kalfsbiefstukje met cantharellen, de patrijs en de ganzenlever als het citroenijs, krijgen alle aandacht. Maar de weerzin van Sebastiaan is groot. Hij kent de omstandigheden buiten deze culinaire wereld te goed. Weet dat kinderen een paar meter verder van de honger sterven. Dat het verschroeide land dorst naar het water dat wel voorradig is als de exotische tuin van het hotel besproeid moet worden. Dat hoertjes zich voor luttele euro’s verkopen zodra hij maar even het terrein van dat hotel verlaat. Het hek ertussen scheidt twee werelden die nergens samen te lijken komen.
Haaks op het culinair genot in ‘Poppenkast’ staan andere verhalen waarin dat wat er gegeten wordt minder smakelijk is. In India zijn het de pepers, in Rusland de grote hoeveelheden stamppot, de wodka en de haar in de keel, die tot misère leiden. Dat buitenlanders ons eten als vreemd eten ervaren, toont Hans van Hartevelt in het verhaal ‘Hollandse Chinees’. Het is het verhaal van de ultieme wraak na eetervaringen in China waarbij honden, slangen, beer, rat, pad en muis opgegeten moesten worden. Nu de Chinese collega in Nederland is, krijgt hij een koekje van eigen deeg. Haring met uitjes en Leidse kaas met komijn op wittebrood krijgt hij voorgeschoteld. Gerookte paling blijkt voor hem iets heel anders dan gekookte of gebakken slang. Met moeite weet hij de lijkenvreter weg te krijgen. En vervolgens krijgt hij aardappelpuree, blauwaderkaas en mosselen. Het is een heerlijk verhaal, vol humor.
En zo staan er meer in deze bundel. Maaltijden op Cuba, waarbij dames net zo smakelijk beschreven worden als het eten, oer-Hollandse tafelgesprekken over de begrippen ‘honger’en ‘trek’, eigenlijk maakt het helemaal niet uit waar ze zich afspelen. Ieder verhaal is een aanleiding voor de auteur om alles eruit te halen wat erin zit. Hans van Hartevelt doet denken aan een chef-kok die met niet meer dan wat worteltjes, uien, paprika en een stuk kip in staat is iets op tafel te zetten dat je niet snel vergeten zal. Zijn bundel komt overeen met een goed diner. Je vindt er de amuse, het voorgerecht, het culinaire hoogtepunt en het verrassende toetje. Een beschaafde lezer consumeert deze bundel in alle rust. | 1pos
|
Na de eerste twee te hebben gelezen,kon ik bijna niet wachten op de derde! Maar het was het wachten meer dan waard! Top! | 1pos
|
“Ik ben Tamara en ik vrees dat ik dat nog wel een tijdje zal blijven”, is de eerste zin die je ziet als je Tamara Haagmans Facebookprofiel opent. Op Facebook is de Heerlense auteur goed aanwezig. Menig maal weet ze haar volgers een lach op het gezicht te bezorgen. Haar nieuwste boek Ctrl Alt Delete verschijnt in juni 2018 en ik mocht het alvast lezen.
Lilly’s droom komt uit als ze te horen krijgt dat ze mag dansen in de videoclip van de beroemde band Unity. Ondanks dat haar dokter haar afraadt om haar droom werkelijkheid te maken, ziet Lilly het gevaar niet. Zij wil dit doen. Wanneer ze Jim ontmoet – een nerd die computergames maakt – raakt ze ontzettend geïnteresseerd in de jongen die niet alles voor geld doet. Waar komt bijvoorbeeld deze wederzijds interesse voor kinderen vermaken in het ziekenhuis vandaan?
Wat zou jij doen als je door de hele wereld zielig wordt gevonden omdat je ziek bent (geweest)? Verberg je het zo goed mogelijk of speel je open kaart in je vriendenkring? Lilly staat voor deze keuze. Ze weet hoe het is om te delen hoe ziek zij was. En ze weet dat mensen zich dan anders tegenover haar gaan gedragen en dat wil ze juist niet. Lilly besluit dus om haar geheim niet te delen.
Totdat ze haar pillen vergeet. Vanaf dat moment lijkt alles mis te gaan in Lilly’s leven. Lilly heeft duidelijk een besluit genomen, tot onbegrip van de mensen om haar heen. Doordat Haagmans het verhaal vanuit het perspectief van Lilly en Jim vertelt, maak je kennis met de gedachten van hen allebei. Lilly, die duidelijk een keuze heeft gemaakt en Jim die – ook om eigen redenen – vindt dat Lilly moet blijven vechten.
Bij het horen van de titel Ctrl Alt Delete verwacht je niet direct een zeer heftig, ontroerend en aangrijpend verhaal. Toch is dat vanaf de eerste pagina precies wat je krijgt. Al in het eerste hoofdstuk – wanneer de pruiken aangehaald worden – is het duidelijk wat er met Lilly aan de hand is. En vanaf het eerste hoofdstuk hoop je dus ook dat dit niet waar is.
Jim is een powerboy. Langzaam kom je meer te weten over zijn leven, waarin hij ook hevige dingen heeft meegemaakt. Lilly maakt dingen van vroeger bij hem los en het kost hem dus wel wat om Lilly te blijven steunen. De perspectieven van Lilly en Jim komen goed naar voren, waardoor de personages allebei gaan leven. Het duurt maar een paar hoofdstukken voordat je ze allebei in je hart hebt gesloten.
Dat laatste zorgt ervoor dat het verhaal je raakt. Vanaf hoofdstuk 6 is het boek niet meer aan de kant te leggen. “Nee!” roep je uit. Vervolgens zorg je dat je de komende uren niet meer gestoord wordt, want je wil gewoon door in dit boek. Je moet gewoon weten hoe het met Lilly afloopt. Komt ze terug op haar keuze? Of gaat ze haar ‘bucket list’ afwerken? Gedurende het verhaal zit je regelmatig met kippenvel te lezen. Het zal toch niet?
Of Ctrl Alt Delete geloofwaardig is, gaat volledig langs je heen. Je wordt opgeslokt door Jim en Lilly en hebt alleen nog maar oog voor hen, hun gedachten en hun gevoelens. In een zeer korte periode gebeurt heel veel en nergens zakt het verhaal even in. Aan het einde is het onvermijdelijk dat je even een traantje wegveegt. Vol verbijstering sla je de laatste bladzijde dicht. Moest dit echt? | 1pos
|
Dit is het tweede boek van Santa Montefiore wat ik heb gelezen. Het vlinderkistje was de eerste. Dit blijft toch haar beste. Mooie beschrijvingen van landschappen en genoeg spanning en romantiek zodat het blijft boeien. En een heel ander einde dan je zelf verwacht. Kortom: LEZEN! | 1pos
|
Een prachtige roman zoals je van Danielle Steel gewend bent.
Doordat Carole haar geheugen kwijt raakt bij een aanslag,komt je helemaal in haar verleden terecht,dingen die ze zelf niet meer wist rakelen weer op.
Een boek met zoveel liefde dat je meesleept tot het eind. | 1pos
|
Titel : Pitta
Auteur : Sterre Carron
Uitgeverij : Witsand Uitgevers
Een broeierige zomer in België, maar geen tijd voor Rani Diaz om met volle teugen te genieten van de zon. Wanneer blijkt dat het kamergenootje van Ranis zus plots verdwenen is, staat het hele ziekenhuis in rep en roer. Er wordt tevergeefs met man en macht gezocht naar het kleine meisje. Kort daarna meldt een vrouw dat haar verloofde vermist wordt. Wat drijft deze obsessieveling ? Vindt men de ontbrekende schakel om deze gedreven moordenaar tijdig te klissen ?
‘Ik mag van mama niet met vreemde mensen meegaan. Als ik weer thuis ben, kom ik samen met mama langs.’
Een kind dat verdwijnt brengt sowieso veel paniek teweeg. Je wéét dan als lezer dat emoties niet weg te denken zijn bij het verhaal. Maar daar laat Carron het deze keer niet bij. Met ‘Pitta’ schrijft deze fantastische thrillerauteur een spectaculaire thriller die menigeen zal doen walgen. Sommigen zullen smullen van de perversiteiten, anderen zullen dan weer het boek af en toe moeten sluiten in de hoop de beelden even uit hun hoofd te doen verdwijnen. Maar ach, het boek een lange tijd weg leggen is onmogelijk, want Sterre Carron slaagt er weer eens in om je vanaf die eerste bladzijde in haar greep te hebben zodat je na een dag of enkele dagen de laatste pagina omslaat.
Frappant is dat er deze keer weinig begrip te vinden is voor de dader, maar je eens zo hard meeleeft met de slachtoffers en nabestaanden. De meedogenloze antagonist kookt van woede, bulkt uit van haat en dat zullen zijn prooien voelen. ‘Pitta’ is geen brave whodunit of doordeweekse thriller. Nee, ‘Pitta’ schreeuwt angst uit. Sterre Carron houdt de teugels zeer strak vast, laat je af en toe tot je positieven komen om daarna weer je hartslag op volle toeren te laten draaien. Het is de kruipende, meedogenloze, constante angst die de slachtoffers ondergaan en die bij jou, als lezer, als een irritant, zoemend insect constant rond jou zoeft en niet opgeeft. Enkele personages weten met wie ze te maken hebben en beseffen dat ze hun lot niet kunnen ontlopen. Juist dàt drijft de spanning extra de hoogte in. Het is niet enkel de nieuwsgierigheid naar het waarom of de ontknoping wat van dit boek een pageturner maakt. Het is hun wachten op het gevaar dat een zeer prominente rol heeft.
‘Vermoord me maar, zei ze zachtjes.’
Het Mechelse team wordt deze keer geconfronteerd met beelden uit het verleden. Ook voor hen is dit gevoelsmatig een zware dobber. Rani ontfermt zich, tussen haar drukke werk door, over haar zus. Simons is dan weer plannen aan het maken voor zijn uitgestelde huwelijksfeest.
Carrons personages zijn weer één voor één mooi weergegeven. En dat niet alleen, net zoals bij haar vorige boeken in de reeks is er weer dat visuele aspect dat je achteruit doet deinzen, je laat trillen of een raak spelletje speelt met jouw empathisch vermogen.
Een juiste dosis achtergrondinformatie, duidelijke lichaamsbeschrijvingen en dialogen waardoor je een uitgesproken reëel beeld vormt van hen. Over de dader laat de schrijfster beetje bij beetje meer informatie los. Indrukwekkend dat ondanks je van in het begin al een mooie schets krijgt van de dader en er met mondjesmaat meer details over hem geschreven wordt, dat je als lezer toch zo gefixeerd en vooral met een hoge dosis nieuwsgierigheid blijft doorlezen. Beklemmend is het bovenmaats Ronald Janssen-gevoel.
‘Gotcha!’ stond al enige tijd op nummer één, maar ik ‘vrees’ dat deze nu een stapje achteruit moet zetten. ‘Pitta’ heeft namelijk alles wat een thrillerliefhebber zich maar wensen kan : een majestueuze dosis spanning, hoge inventiviteit van de auteur en mooie balans van thrillereffecten en teamgebeuren.
Oh ja, en het einde … een cliffhanger waar nog veel over gediscussieerd zal worden.
5***** | 1pos
|
weer zon heerlijk boek van king. een echt meesleep verhaal die je niet meer los laat. ik ben benieuwd of de rest van de delen ook zo goed zijn. | 1pos
|
Wat dacht u van een pindakaas shake, een hamburger, ijsje, cake, Brood en nog veel meer staat beschreven in boek, dit samen met prachtige foto’s , die je meteen het gevoel geven de keuken in de te willen en een recept uit te proberen.
Het Pindakaasboek bevat ook enkele leuke weetjes over de Pinda. Tevens wordt er aandacht besteed aan de eerste Pindakaaswinkel van Nederland, waar men verschillende Pindakaas smaken ontwikkelt met alleen natuurlijke producten. | 1pos
|
Mooie, integere vrouwen roman die natuurlijk o.a over de liefde gaat, maar dan wel met veel meer diepgang als in Chicklit boeken. Zo komen er ook heel wat maatschappelijke problemen aanbod in dit verhaal.Eigenlijk wel een beetje te veel van het goede naar mijn mening. Maar daarentegen leest het wel weer heerlijk weg. | 1pos
|
Oi oi oi wat een origineel boek!! En wat een fijne, pakkende schrijfstijl! Je wordt meegenomen in het leven van Bo dat compleet op de kop komt te staan. Haar onorthodoxe manier van handelen doet je hoofdschudden tijdens het lezen en toch is het geloofwaardig en zo te begrijpen. Er zitten sublieme plottwists in die je echt niet aan ziet komen.
Eva is als personage helemaal “af”. Alles klopt, je ziet het gewoon voor je hoe ze als een echte puber reageert en denkt dat ze heel wat is met haar 16 jaar. Adam, Yannick en Emiel staan als een huis en vooral Emiel geeft je vanaf het begin de kriebels. Yannick is duidelijk een opgewonden standje en ook een echte puber en Adam lijkt een einzelgänger en hij blijft lang niet te doorgronden en dan opeens is daar BAM ADAM. Zoooooo stille wateren en zo…… Prachtig gedaan en zo onverwacht dat dat gedeelte van het boek vijf sterren waard is!
Marlen pakt een maatschappelijk probleem aan in deze vlot lezende thriller en maakt bespreekbaar wat ouders van pubermeisjes een nachtmerrie zou lijken. Met daarnaast geweldige psychologische spelletjes en plot wendingen die je aan de bladzijdes geplakt houden.
Schrijfstijl: 4
Leesplezier: 4
Originaliteit: 5
Plot: 5
Psychologie: 4
Spanning: 4
Vier en halve sterren voor Meesterdeal. | 1pos
|
Ik ben altijd gefascineerd geweest door het idee wonderland, door het idee dat er ergens een wereld bestaat met een rokende rups op een paddestoel, waar je kan krimpen of groeien door iets te eten of te drinken, waar een gekke hoedenmaker theepartijtjes geeft en waar een wraakzuchtige hartenkoningin de witte rozen rood liet verven door pratende speelkaarten. Ik ben altijd gefascineerd geweest door een wereld waar onmogelijkheden mogelijk werden en onverjaardagen grootser gevierd werden dan verjaardagen.
Marissa Meyer neemt me in dit boek mee naar die wereld, naar die plek, naar hoe die eruit gezien heeft voor de hartenkoningin de scepter zwaaide, voor witte rozen verboden werden, voor er koppen rolden voor vergrijpen die daarmee op geen enkele manier in verhouding stonden. En ze doet dat op onnavolgbare wijze.
Het boek is een dikke pil, maar vanaf de eerste pagina zat ik vastgeplakt aan het verhaal. Toen ik het boek gisteravond, na 150 pagina's, dichtsloeg bleef het naar me kijken. Het wilde dat ik het oppakte en dat ik verder las. En dat heb ik vandaag gedaan. De overige meer dan 350 pagina's heb ik vandaag gelezen. En wat ongelooflijk jammer dat ik niet langer in Wonderland kon blijven.
Dit boek is betoverend bijzonder. Het bevat alle elementen die een goed boek moet bevatten. Romantiek, verraad, persoonlijke groei en ontwikkeling, dromen, wraak, en een dramatisch einde waarvan we allemaal al vanaf de eerste bladzijde weten dat het het gaat komen.
Ik denk dat ik nu een bookhangover heb. Sorry alvast aan het volgende boek dat ik ga proberen te lezen. | 1pos
|
Saskia van Noort schrijft weer een boek die je in een ruk uitleest. Het boek gaat over Anne Koster, die snel na elkaar haar toekomstdroom van een man en een kind samen en haar baan kwijtraakt. Daarna wordt haar ex-vriend vermist en wordt ze gestalkt door de pers. Het rauwe verdriet van Anne wordt goed omschreven. Haar reactie op alles wat er gebeurt in haar leven loopt als een rode draad door het boek heen, tot de ontknoping waarin de vraagstukken in het boek opgelost worden. Een thriller zou ik het niet echt noemen, het allerlaatste stukje is nog een beetje spannend maar dat is maar kort. | 1pos
|
Gaël Faye, een artiest met Frans Rwandese wortels, heeft met zijn debuut Klein land, het verhaal van zijn jeugd in Burundi verteld. Dit is zo prachtig verwoord, daar hou ik van, hoewel het gaat over een onbegrijpelijke oorlog,...
Gaby denkt terug aan zijn jeugd in Burundi en als volwassen man besluit hij terug te gaan naar het land. Hij zoekt naar wat hij kwijt is geraakt en waar hij geen afscheid van heeft kunnen nemen, omdat hij moest vluchten vanwege de burgeroorlog in 1994. Vervolgens maak je als lezer een reis terug in de tijd. Hij woont samen met zijn Franse vader, Rwandese moeder en een jonger zusje in een doodlopende steeg in een van de betere wijken van Bujumbura. Met vier andere jongens in de buurt onderneemt hij allerlei avonturen. Het lijkt een zorgeloze tijd. Het einde van geluk begint met het einde van het huwelijk van zijn vader en moeder. Langzaam brokkelt zijn zorgeloos kind zijn af.
Een onbegrijpelijke oorlog door de ogen van een kind, die angsten onder ogen moet komen, die niet voor hem bestemd zijn, raakt mijn lezershart. Er zijn fantastische hoofdstukken waarin elke zin nieuwsgierig maakt naar een volgende ontdekking. Bovendien lijkt Burundi met zijn weelderige plantengroei, de bergen en het grote meer een prachtige plek om op avontuur te gaan. In het begin is er nog een onschuldige zoektocht naar de fiets van Gaby, die is gestolen. Wat een vaart heeft het verhaal daar. Later wordt het grimmiger, als de oorlog in de steeg komt. Maar Gaby is ook een poëet in de dop (Gaël Faye is rapper, singer-songwriter en dat is te merken). Hij pakt mij in met zijn zinnen. "Poëzie is niet informatief. Toch is poëzie het enige wat een menselijk wezen onthoudt van zijn tijd op aarde." Voor mij zal dat bijvoorbeeld deze zin zijn uit de brief die Gaby schrijft naar zijn correspondentievriendin in Frankrijk. “Ik hou van de dingen waar ik niet van hou. Ik hou van het zoete van ijs, maar niet van het koude.” Waarschijnlijk klinkt het in het Frans mooier, maar het is al zo lang geleden dat ik Frans heb gelezen. Fijn dat Liesbeth van Nes dit zo vertaald heeft. Ook treffend vond ik deze zin: “In het spel van de discussie is pijn een joker, die alle andere argumenten op haar pad afdekt.”
Ik schaam mij ook als ik dit verhaal lees. Het is waar, wat Gaby opvangt over de VN, die op de hoogte is van de plannen van de genocide in Rwanda, maar ze hebben het niet kunnen voorkomen. Wat staat ons straks te wachten aan verhalen over de oorlogen van nu? Laten wij ons pas raken als er jaren van literaire gelaagdheid overheen liggen?
Als je een leesreis rond de wereld wilt maken, kan ik je deze tussenstop voor Burundi van harte aanbevelen! | 1pos
|
Vanochtend stapte ik enigszins afwezig in mijn auto om me met frisse tegenzin naar ’t werk te begeven. Ik was me niet helemaal bewust van mijn omgeving en zat met m’n gedachten nog middenin de gruwelijke thriller Vogelman, welke ik gisteravond ademloos en met diep respect voor de auteur had uitgelezen. Er zitten nog aardig wat hiaten in m’n thriller-kennis en Mo Hayder was er één van, die als ‘inhaalslag’ op mijn verlanglijstje stond. Ik ga me maar eens diep schamen…
Vogelman is een dijk van een thriller die je werkelijk doet huiveren en naar adem snakken. Mo Hayder voert een aantal personages op die – laten we zeggen – geestelijk aangeslagen zijn, mede als gevolg van gebeurtenissen uit het verleden. Rechercheur Jack Cafferey is op zoek naar een sexueel gefrustreerde seriemoordenaar, die op lugubere wijze zijn slachtoffers bewerkt.
Tot zover een doorsnee politiethriller, zou je zeggen. Seen it, done it, bought the t-shirt. Maar Mo Hayder houdt er flink de vaart in. Tot het laatste hoofdstuk weet ze de lezer op het spreekwoordelijke puntje van de stoel te houden. Ze beschrijft in soms gruwelijke details de spannende jachttocht van Jack, de perverse handelingen van de seriemoordenaar en niet te vergeten de martelgang van de slachtoffers.
Je moet mentaal stevig in je schoenen staan en niet nèt gegeten hebben om te kunnen genieten van deze sensationele en gewelddadige hardcore thriller. Hoewel ‘genieten’ hier misschien niet het juiste woord is. Walgelijke scènes zijn weliswaar makkelijk te verzinnen; kijk ’s avonds naar het nieuws en de onmenselijke handelingen vliegen om je oren. Maar Mo Hayder zoekt de grenzen hiervan op en weet er mee weg te komen door enerzijds een soms afstandelijke houding en anderzijds continu de aandacht te richten op de (bloed-)rode lijn van het verhaal.
Kortom: een absolute aanrader voor de echte thrillerliefhebber die tegen een stootje kan.
En dan nu: De Behandeling en Tokyo nog even lezen… | 1pos
|
2013. Hoofdinspecteur Kwan Chun-dok is een eigenzinnig persoon en een levende legende bij de politie van Hongkong. De oude man begeeft zich in de laatste fase van zijn leven wanneer zijn oogappel, en tevens inspecteur, Sonny Lok om zijn expertise vraagt. Hij ziet geen andere uitweg dan zijn leermeester te benaderen, het is waarschijnlijk de laatste keer dat hij gebruik kan maken van het briljante brein van Kwan.
Kwan heeft in zijn carrière veel voor ogen gekregen. Zaken die het daglicht nauwelijks kunnen verdragen, hebben hem gemaakt tot wie hij nu is. Maar wat dat houdt precies in? Wie is Kwan nu eigenlijk? En in hoeverre beïnvloeden de beide mannen elkaar zowel qua persoon als op werkvlak. De zaken die in het verleden op Kwan zijn pad kwamen komen nu terug in zes korte verhalen. Je wordt meegenomen in de zaken en naar het prille begin van zijn loopbaan. De auteur doet dat op een niet voor de hand liggende manier, heel verrassend en bijzonder. Zo maak je kennis met een gepassioneerd rechercheur die qua personage heel sterk doet denken aan Sherlock Holmes maar dan in een Aziatische variant.
Hongkong, een meer bruisende locatie voor een ouderwets lekkere detective kun je je niet bedenken. De zes individuele verhaallijnen in Hongkong Noir zijn continu verweven met de indrukwekkende carrière van Kwan en zijn sidekick Sonny Lok. Je vraagt je af wat de politiezaken (eventueel) met elkaar gemeen hebben, behalve dat Kwan deze heeft opgelost, en geniet intussen van de bijzondere interactie tussen de meester en zijn leerling. De zes verhalen beslaan ieder een ander tijdsbestek en levensfase. De auteur weet elke keer opnieuw die specifieke sfeer te creëren en dat is bijzonder knap gedaan.
De stad is altijd in beweging, maakt in de loop der jaren diverse ontwikkelingen door en dat werkt door in het verhaal. De auteur gaat zeer gedetailleerd te werk en geeft daardoor een bijzonder goed beeld van Hongkong, het verleden en het nu, zijn inwoners en gebruiken. Doordat de auteur de authentieke feiten van die stad heeft gebruikt en daar een fictief verhaal in heeft verwerkt, maakt dat het gehele verhaal echt aanvoelt. Verhaaltechnisch doet het ook heel filmisch aan. De georganiseerde misdaad, de politieke onrust en corruptie nemen een groot deel van het verhaal in beslag en bepalen de sfeer. Het voelt met vlagen aan als een jaren 60 verhaal a la Bonny & Clyde, maar dan in Aziatische sfeer en dat is een compliment, want de auteur weet namelijk heel goed de sfeer te pakken en vast te houden.
Een klassieker, zo zou je dit boek het beste kunnen omschrijven. Hongkong Noir leest bijzonder prettig weg en voldoet aan de meeste criteria van een echte detective van weleer. Het enige minpunt is dat je niet genoeg te weten komt van de hoofdpersonages, daar had ik graag nóg meer van geweten. Waarschijnlijk heeft de auteur de keuze gemaakt zijn zes verhalen de hoofdrollen te geven in plaats van zijn hoofdpersonages. Maar toch is het boek vrijwel continu fascinerend om te lezen. Je hoeft geen voorliefde voor Azië te hebben om meegenomen te worden in dit verhaal. Dit Hongkong Noir speelt zich af in een van de meest fascinerende steden ter wereld en die mystiek is overduidelijk aanwezig. Zowel terug in de tijd naar de jaren 60 als in het nu. Dus buiten de goed bedachte en uitgewerkte politiezaken en individuele plots krijg je ook nog eens een goed beeld van de stad.
Hongkong Noir is rechtstreeks uit het Chinees vertaald, maar daar merk je niets van. Geen kromme zinnen of taalgebruik, hier is veel aandacht aan besteed door iemand die er verstand van heeft. Complimenten daarvoor. Alles bij elkaar genomen heb ik me prima vermaakt met deze ‘anders dan anders’ thriller die beter tot zijn recht zou komen onder het predicaat detective. Echte doorwinterde thrillerfanaten zouden wellicht wat teleurgesteld kunnen zijn gezien de spanningsboog en het tempo vrij vlak zijn, en daarmee komt het boek niet tot zijn recht. Bekijk je het vanuit dat oogpunt dan is dit een echte aanrader.
Vanuit het perspectief van een klassieke detectiveroman krijgt Hongkong Noir van mij 4 dikke sterren. Vooral de bijzondere opzet maakt dit boek heel speciaal. Het smaakt naar meer! | 1pos
|
In ‘De jongen in de schaduw’ vertelt Walter hoe hij als Joodse jongen de WOII heeft overleefd. Het boek is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Walter Bartfeld wat we lezen aan de hand van brieven. Brieven die de jonge Walter tijdens de oorlog aan zijn oma schrijft, aangevuld met foto’s en brieven aan kleindochter Jenny.
Als kleine jongen verhuist Walter met zijn ouders, zus, oma en speelgoedaap Affe van Duitsland naar Nederland. Ze bouwen een leven op in Den Haag, waar zijn vader een eigen winkel runt en Walter Nederlands leert op school. Totdat het te gevaarlijk wordt en de familie moet onderduiken. Hij wordt gescheiden van zijn zus en oma en hij mist ze enorm, net als de alledaagse dingen. Walter wil naar school, spelen en zijn energie kwijt, in plaats daarvan moet hij zich stil houden en verstoppen, en vindt zijn vader hem te jong om te weten wat er werkelijk allemaal speelt. Walter leeft in de schaduw, op zoek naar afleiding en houvast schrijft hij brieven aan zijn oma.
We lezen hoe Walter en zijn ouders steeds op andere plaatsen moeten onderduiken, zoals een caravan in het bos, hooizolders en Het Verscholen Dorp. Het Verscholen Dorp is een verzameling van ondergrondse hutten in het bos speciaal gemaakt voor en door onderduikers, vlak onder de neus van de Duitse bezetters! Walter mag meehelpen met het bouwen van het dorp en leert een aantal mede-onderduikers kennen (niet alleen Joden, maar ook piloten en een deserteur), ook dit deel is geïllustreerd met foto’s en maakt het boek erg informatief. Het Verscholen Dorp is nu als monument te bezoeken, wat ik na het lezen van dit boek ook graag wil doen.
Het is bijzonder om te lezen hoe goed het verzet georganiseerd was en mensen er alles voor over hebben om anderen te helpen overleven. Hoe Walter worstelt met kind zijn en verantwoordelijkheden (willen) hebben. De brieven maken dat het boek dynamisch leest, al wordt het nergens echt spannend of emotioneel.
‘De jongen in de schaduw’ is een jeugdboek, maar ook geschikt voor volwassenen die affiniteit hebben met het thema. Het leest vlot weg in een gemakkelijke schrijfstijl met korte hoofdstukken zonder moeilijke woorden. Een intrigerend verhaal over opgroeien in oorlogstijd, vol informatie over het verzet, onderduiken, vertrouwen en Het Verscholen Dorp. | 1pos
|
Zoon Robert verdwijnt in de nacht voor het familiefeest en Hendrik, de kleinzoon verdwijnt in de nacht na het familiefeest. Een domper op de feestvreugde van de familie Hermansson waar alle kinderen en kleinkinderen samen waren voor een feest. Voordat het zover is hebben we wel enkele bladzijde(=/- 240) info over de familie gekregen. Maar het is uit deze info dat eigenlijk de thriller ontstaat. Waarom zijn deze personen verdwenen? Het zijn de kleine details uit het leven die uitgroeien tot een drama. Bij Robert is dat iets minder duidelijk maar bij Hendrik, het homo zijn, heeft grote gevolgen. Moorden. De politieagent, sorry, weer gescheiden, krijgt onverwacht hulp. Lijken in een diepvriezer en één ervan is Robert. Nu nog Hendrik. Niet zo gemakkelijk. Weer door een klein detail, de opmerking van een persoon in het hotel, gaat de broer van Hendrik verder nadenken en vragen stellen. Opnieuw is de bal aan het rollen. Spijtig komt de politie ook achter de verbanden maar te laat. De tweede moord is gebeurd. Geweldig boek en spannend tot het einde.
Verder vind ik ook de beschrijving van de kleine dingen in een mens zijn leven mooi weergegeven. Bv. de begrafenis(zie titel), de grootouders in Spanje, de relatie politieagent/ex/kinderen.
Een aanrader. | 1pos
|
Wat een fantastisch verhaal.
Dit boek gaat over Vianne en haar dochter Anouk die in een dorpje komen te wonen waar veel dingen taboe zijn en iedereen zich vasthoud aan de kerk. Wanneer zij een Chocolaterie opent tijdens het vasten seizoen midden in het centrum gaat ze al snel over de tong. Mensen keren zich van haar af, maar ze maakt ook vrienden met mensen die blij zijn met iemand die eindelijk de sleur doorbreekt. Wanneer ze vriendschap sluit met woonbootbewoners krijgt ze het pas echt aan de stok met de starre dorpspastoor Francis Reynaud. Haal je lievelings chocolade in huis en laat je betoveren door dit heerlijke verhaal! | 1pos
|
Mooi is dat,dat je als ouders zo een kijkje krijgt in het leven en gedachten van een puber.Wat is er erger dat je kind zoveel leugens thuis verteld?Geef je hun het voordeel van de twijfel?
Soms moet je gewoon vertrouwen hebben in de kinderen en hopen dat het allemaal maar goed gaat komen.
Ook in dit boek lees je wat er in Danielle's leven gebeurd en hoe ze denkt ,daarom zijn de boeken van Mel zo goed te lezen voor zoal de jeugd als voor volwassenen.
Ik vond ook dit weer een erg goed boek. | 1pos
|
Spannend boek, snel uitgelezen, ondanks een vrij groot aantal bladzijden. Steeds denk je, dat je alles nu wel weet, maar dan blijken een paar dingen toch weer anders te zijn. Een reden om de bladzijden om te blijven slaan in een hoog tempo.
Het zag er lang naar uit, dat ik vijf sterren aan dit boek zou geven, maar het eind vond ik wat rommelig, ik heb een hekel aan achtervolgingen met auto's en ook de ontknoping vond ik niet geweldig. Het werden er dus vier.
Ik had niet eerder iets van Peter James gelezen, maar vermoedelijk zal ik een volgend deel uit de serie met inspecteur Roy Grace ook gaan lezen. | 1pos
|
Santa Montefiore blinkt weer uit in details. Je hebt het gevoel of je zelf aan de kust staat te kijken naar de vuurtoren, terwijl je op de achtergrond je zee hoort ruisen en je de geur van de ziltige zee ruikt. Ook haar kijk in dit boek op het hiernamaals is zeer bijzonder om te lezen. Een boek wat draait om familie, liefde en inspiratie. Kortom een heerlijk boek om in te duiken en snel uit te lezen. | 1pos
|
De titel: Een doodsbruid is - in het verhaal - een vrouw, die doodgeslagen is en in een gevlochten kist gestopt, gemaakt door vrouwelijke patiënten van een psychiatrisch ziekenhuis, en daarna verbrand is.
Het verhaal begint met de dood van een meisje van 12 in een psychiatrisch ziekenhuis waar ze op bezoek is bij haar vader, samen met nog vier andere kinderen. Haar dood wordt beschouwd als een ongeluk.
Twintig jaar later, volwassenen, die in 1988 kinderen waren, worden geconfronteerd met een van hen, die aankondigt dat ze de dood van Maike als moord beschouwd en weet wie de dader is. Direct daarna wordt ze vermoord.
Deze moord komt bij Cato Isaksen op zijn bureau. Cato is gescheiden en woont nu , vrij armzalig, in een studio. Hij moet in deze zaak weer samenwerken met Marian Dahle en de confrontaties tussen hen spelen weer op, alleen is Cato deze keer labieler dan anders. Hij voelt zich aangetrokken tot Marian en tegelijkertijd stoot hij haar af.
Het team heeft weinig tijd want de verjaringstermijn van de dood, of moord van Maike is al over een paar weken. Alle personen, die toentertijd in het ziekenhuis werkten zijn verdachten en langzamerhand wordt het duidelijk dat zich in het ziekenhuis zaken plaatsvonden, die in het heden hun sporen achter hebben gelaten.
Het verhaal is heel spannend, ik werd regelmatig op het verkeerde been gezet. Want wie is de geheimzinnige figuur, die zich in het ketelhuis bevindt. En hoe hebben de beide oud-patiënten hun leven weer opgepakt? En wat weet de dochter van een van de oud-patiënten van de dood van Maike?
Aan het eind van het verhaal is er een gebeurtenis, die in een volgend verhaal pas duidelijk zal worden: een cliffhanger! | 1pos
|
Mijn favoriete boek! De perfecte combinatie voor mij! Houd van spannende goede boeken en ben geocacher! Genoot hier dan ook optimaal van! | 1pos
|
Het boek begint met het overlijden van de echtgenoot van Fleur. In de hectiek die dan volgt overdenkt ze het verleden. Op een detective achtige wijze kom je als lezer achter de heftige geschiedenis van Fleur en maakt ze daar korte metten mee.
Het verhaal blijft boeien tot het eind. Lezen! | 1pos
|
"Mannen van zevenenzeventig huilden niet. Zeker niet om zoiets onbenulligs en onontkomelijks als de dood." Pensionado Norbert Jones slijt zijn dagen met het bekijken en schoonmaken van zijn uitgebreide verzameling spullen en het archiveren en analyseren van de krant, wanneer hij op zijn 77e hoort dat hij snel zal sterven. Ineens blijkt zijn verzameling van ander belang dan hij altijd had gedacht en besluit hij aarzelend zijn spullen te verkopen: "Omdat ze hoorden bij wat was geweest of wat had kunnen zijn. Bij hem hoorden en bij haar. (...) Maar wat hij vergeten was in zijn streven het verleden te behouden, was dat hij zelf ook eens verleden zou worden."
Marloes Kemming debuteerde in 2015 met Het kleine leven van Norbert Jones, waarmee ze meer dan terecht de Coffeecompany Book Award won. Met haar debuut laat ze zien dat de literaire wereld nog veel te wachten staat. Het kleine leven van Norbert Jones is gedetailleerd, uniek, realistisch, indrukwekkend, maar bovenal stilistisch geslaagd. Kemming laat je lijden, lachen, huilen en bezorgt je meer dan eens kippenvel: "Dood. Hij ging dood. Hij lachte hardop, een beetje schril. Wat een waanzin."
Met een kort maar krachtig proloog start Kemming haar direct bijzondere verhaal. Zonder enige duidelijkheid te scheppen over de betekenis van de proloog, neemt ze de lezer mee naar pensionado Norbert, waarbij ze helaas veelvuldig wijst op de ongemakken van het ouder worden. Vaak staat Norbert moeizaam op, hurkt hij moeizaam, of denkt hij aan alle pijntjes in zijn lichaam. Gelukkig keert Kemming het tij en vervult ze haar rol als verteller meer dan uitstekend. Gedetailleerde beschrijvingen en uitgebreide typeringen sieren het verhaal en geven de lezer de mogelijkheid in de huid van Norbert te kruipen. Niet alleen de uiterlijke weergave van Norbert is tot in detail uitgewerkt, ook zijn gedachten en gevoelens spreken boekdelen. Kemming maakt van deze oude protagonist meer dan een hoofdpersoon; ze creëert een mens.
Dit is dan ook meteen de reden dat Norbert pijn doet. Zijn verdriet, zijn angsten en zijn herinneringen worden zo vol emotie beschreven, dat je als lezer meelacht, meehuilt en meelijdt. Wanneer Norbert besluit zijn spullen te verkopen, straalt hij twijfel uit. In alles wordt duidelijk dat hij geen afscheid kan nemen, niet van zijn spullen, niet van zijn verleden, niet van zijn herinneringen. Steeds vaker komen bij hem jeugdherinneringen boven. Deze herinneringen stellen Kemming in staat de essentie van het verhaal langzaam te naderen: Norbert ontdekt meer en meer dat zijn verleden hem heeft gevormd en dat herinneringen hem slechts levend houden.
Met de komst van de jonge journalist Jonathan zorgt Kemming voor een extra dimensie in het verhaal. Ze gunt de lezer niet meer alleen een blik vanuit Norberts perspectief, maar bekijkt de wereld en de situatie ook vanuit Jonathan. Hij mag het krantenarchief van Norbert bekijken en overnemen. Al snel blijken die krantenartikelen veel te vertellen over Norbert, zijn verleden en zijn herinneringen. Het is aan Jonathan om samen met de lezer het verhaal van Norbert volledig te maken.
In een prachtig, emotioneel einde, boordevol stilistisch geslaagde zinnen nodigt Kemming de lezer uit Norberts lot te accepteren, "zijn levenswerk was weg, mislukt, de kranten die haar hadden moeten vinden waren overgezet in een computer ergens in een kelder en de gaten waren niet langer te negeren. Haar spullen verdwenen in gelijke tred met de tijd die hij nog had, de hoop die hij nog had, en werd leeg, steeds leger" om vervolgens te zorgen voor ontreddering, verbijstering en verdriet en terug te keren naar de proloog.
Het kleine leven van Norbert Jones bevat gelaagde tot in detail uitgewerkte thematiek. De goedgekozen structuur, de essentiële perspectiefwisselingen en de prachtige symbolische waarde van Norberts verzameling tonen Kemmings expertise. Maar bovenal bevat dit verbluffende debuut een indrukwekkend, pijnlijk verhaal over de essentie van het verleden en herinneringen. Een verhaal van binnenuit. "…zitten we samen om die verhalen op te halen. Maar met wie doe je dat wanneer je niemand kent die zelfs maar van een afstandje jouw leven heeft meegemaakt?" | 1pos
|
Een stortvloed aan karakters en bijbehorende mythes op een leuke manier verteld. Maar het blijft moeilijk om de aandacht er altijd bij te houden. Eigenlijk is het teveel en tekort. Toch een knappe en moedige poging om oude mythes op een vermakelijke manier nieuw leven in te blazen. | 1pos
|
Dit is een spannend boek waarin de waarheid rustig tevoorschijn komt, het is al vanaf het begin interessant. De eerste keer dat ik las moest ik er wel even in komen, maar daarna heel blij dat Smaragd zo"n dik boek is, en dan te bedenken dat er nog twee delen zijn! Naast spanning valt er trouwens ook wat te lachen.
Toen ik begon met lezen verwachtte ik een nogal langdradig en saai verhaal, maar het is allesbehalve saai.
het was zelfs zo spannend dat ik af en toe dacht: Wauw | 1pos
|
De 11 jarige Jazzie treft haar moeder thuis vermoord aan. De moordernaar is dan nog in huis.
Sinds deze gebeurtenis heeft Jazzie niet meer gepraat. Haar zusje Janie gaat in therapie en stagiaire Taylor begeleidt haar. Maar wie is Taylor en is zij te vertrouwen?
Ik vond het een redelijk boek. Eerdere boeken van Karen Rose vind ik veel spannender. Dit boek gaat voor mijn gevoel meer naar een roman. Dat viel mij erg tegen, maar het is zeker de moeite waard om dit boek te lezen. | 1pos
|
Eric weet niet goed wat hij aan moet met het leven. Zijn ouders zijn verongelijkt toen hij jong was, hij is gescheiden en zijn zoontje Isaac is zwaar autistisch en kan amper contact met de buitenwereld maken. Hij is alleen. Ooit was hij een succesvol illustrator en gelukkig getrouwd, nu leeft hij van het beetje geld dat over is en bezoekt elke woensdag Isaac in de instelling, terwijl zijn ex zich grote zorgen maakt om hoe hij het vaderschap inricht. Alles wordt beter op het moment dat zijn oom overlijd en hem een groene eend en zijn huis nalaat. Hij besluit er te gaan wonen en rijdt met de eend naar Isaac. Isaac vindt de auto prachtig en samen vertrekken ze op een roadtrip achtige ontsnapping door Frankrijk. Maar ze zijn niet alleen, zowel de geesten van een kritische kat, zijn oom en zijn ouders rijden met ze mee als vele andere eend-rijders op hun jaarlijkse toertocht. Langzaam lijkt er een betere band te ontstaan tussen Eric en Isaac.
Toen ik erover nadacht verbaasde het me dat ik niet vaker (vertaalde) Franse literatuur lees, ik weet niet of het minder wordt uitgegeven in Nederland of dat ik het vooral minder vaak tegenkom en lees, maar dit boek van Manu Causse maakt dat ik meer Franse auteurs wil gaan lezen. Het is helder geschreven en vertelt een prachtig verhaal. Het doet ergens wat denken aan Mark Haddons ‘Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht’ al wordt dat uit het perspectief van de autistische jongen verteld en is met Isaac bijna geen contact te krijgen, laat staan dat we weten wat hij denkt. Een extra element dat Causse aanbrengt in het verhaal zijn de geesten die commentaar geven en met elkaar ruzie maken. Een bijzondere buitenlichamelijke ervaring die zowel Eric als de lezer het gevoelt geeft in een droom te zitten. Nergens wordt duidelijk of de geesten enkel in Erics hoofd zitten of dat Eric ze niet hoort. Door de uitstapjes in vertelperspectief naar andere personages krijgen we een goed beeld van Eric en de gevolgen van zijn acties, maar je kunt niet anders dan hem groot gelijk geven dat hij er vandoor gaat met zijn zoon. | 1pos
|
gelezen door Jeanine Feunekes-Both, recensente DPB
Het boek bestaat uit 4 aparte verhalen, die elk met elkaar in verband staan. Elk verhaal begint met de naam van het slachtoffer met een Latijns woord erbij dat uitstekend past bij dat deel van het boek. De Latijnse woorden geven in één woord de levenswijze of karakter van de vrouwen weer. Het zijn eveneens 4 van de 7 hoofdzonden, wat gelijk mijn aandacht trok. Deze opbouw van het verhaal (oftewel 4 verhalen) is de kracht van het boek. Elk verhaal heeft een spannend einde en geeft geen directe informatie door over de daarop volgende verhalen, waardoor je er zelf over na gaat denken wat de link zou kunnen zijn tussen de vrouwen. Waarom de stalker nu juist hen heeft uitgekozen.
De brieven van de stalker en de gedachten van de stalker zijn duidelijk weergegeven door middel van een ander (schuingedrukt) lettertype.
Ik heb genoten van dit boek en zijn opbouwende spanning. De opbouwende spanning komt vooral door de aparte verhalen, die op het eerste oog niets met elkaar te maken schijnen te hebben. Naar het einde toe beginnen zaken op elkaar aan te sluiten. Zaken die je niet eerder met elkaar in verband zou hebben gebracht. In elk verhaal is de stalker dicht aanwezig bij de vrouwen en bijna iedereen kan de dader zijn. De schrijfster heeft op een goed onderbouwde wijze steeds meerdere kandidaten naar voren geschoven, een ieder van deze kandidaten zou zijn reden kunnen hebben om de stalker te zijn en de vrouwen iets aan te willen doen. Dit betrok mij enorm bij het verhaal, je leeft erg mee met de vrouwen en de vraag: wie is hij toch? Je wordt door de schrijfster meerdere malen op het verkeerde been gezet, wat het verhaal alleen maar boeiender maakt.
Wat vooral indruk op mij maakte was de eerste moord. Vanaf dat moment kon ik niet meer stoppen met lezen. Het kwam volledig onverwacht en direct wilde ik het boek ook uitlezen. Ik voelde me eigenlijk een soort van overvallen dat de stalker zo snel al toesloeg en wilde daarom ook weten wie het de dader nou eigenlijk is.
Uitstekende thriller!
Ik geef het boek met plezier 4*** | 1pos
|
Is het een thriller? Ja, want er is een verdwijning van een 15-jarig meisje (in 1975). Deze verdwijning blijkt aan het begin van het boek toch een moord te zijn, wanneer het lijk (in 2008) wordt gevonden in de achtertuin van schrijver Harry Quebert. Wat is er precies gebeurd en wie heeft dit meisje vermoord?
Is het een roman? Ja, want we volgen een schrijver die worstelt om, na zijn succesvolle debuutroman, een tweede boek te schrijven. Dan hoort hij dat zijn mentor en goede vriend Harry Quebert wordt beschuldigd van moord en hij reist af naar diens woonplaats Aurora, om uit te zoeken hoe dit zit. Hij raakt in de ban van de zaak die met raadselen omgeven is, maar intussen wordt hij ook opgejaagd door zijn literair agent, om te voldoen aan de deadline van zijn tweede boek.
Wat volgt is een boek in een boek van ruim 600 pagina's, vol flashbacks en plotwendingen. Je valt van de ene verbazing in de andere en blijft geboeid omdat je wilt weten wat nu het ware verhaal is. Wat is er al die jaren geleden gebeurd met dat jonge meisje? Wat speelde er zich in die tijd nog meer af in het kleine dorpje Aurora? En wat is de geschiedenis tussen de hoofpersoon en zijn mentor, Harry Quebert? En lukt het de hoofdpersoon om zijn tweede boek te voltooien? Dit blijft allemaal spannend tot de laatste paar bladzijden! De ontknoping vond ik wel erg vergezocht, maar toch... Het hele verhaal staat als een huis en er zijn geen losse eindjes over. Heel knap geschreven en ik sloeg het boek met een zucht dicht. Jammer dat het boek uit is. En dat heb je alleen bij echt goede boeken. | 1pos
|
Ik vind het een mooi boek . Weet niet verder wat moet zeggen, maar het was mijn eerste perfecte boek van Nederland. | 1pos
|
In Doe je mee met Bobbie? ga je op avontuur!
Je komt op plaatsen waar je misschien niet iedere dag komt en doet dingen die je ook nog niet gedaan hebt.
Maar door met Bobbie mee te doen kun je al plezier hebben door hem te volgen op zijn avonturen.
Leer al genietend van de mooie plaatjes over de vervoersmiddelen die hij nodig heeft en hoe je die bestuurt. Soms is het rijden, dan weer varen. Je mag zelfs stunten!
Doe je mee met Bobbie?
Veel plezier! | 1pos
|
In Fin de siècle patisserie staan de notities die Hendrik Hemker maakte toen hij als leerling werkte bij patisserie Köttelbrink in Amsterdam. Tijdens deze periode, van 2 mei 1898 tot 26 mei 1899 maakte hij deze recepten zelf. De originele aantekeningen zijn voorzien van annotaties door Rob Hemker, Cees Holtkamp schreef het voorwoord en Coen Hemker, kleinzoon, het nawoord.
Het is een bijzonder boekje. In die tijd “was banket niet meer alleen voorbehouden aan de aristocratie”, maar “door de opkomst van de stedelijke burgerij ontstond een nieuwe afzetmarkt voor delicatessen”.
Met gebruikmaking van de annotaties zijn de recepten goed te volgen. Vrijwel alle ingrediënten zijn te verkrijgen, maar Marseillaanse zeep in je gebak als emulgator is niet meer toegestaan. De zeep is nog steeds wel te verkrijgen. Voor het aandeel meel worden verschillende soorten gebruikt. Meer of minder eiwit, meer of minder zetmeel en gluten maken het verschil. Met Google zoeken naar Zeeuws meel geeft resultaat, zoeken naar Hongaars meel niet direct. De maten en gewichten zijn verouderd, maar ook daarin voorzien de annotaties en aantekeningen achterin het boekje. In het voor- en nawoord wordt achtergrondinformatie gegeven over de tijd waarin de recepten zijn opgetekend en over de man die dat deed. Geen specifieke achtergrond bij de recepten, wel zinvolle informatie bij het geheel.
Ik heb de hazelnotentaart gemaakt, ofwel Gateau Noisette volgens het originele recept.
Rooster 100 gram hazelnoten en 50 gram amandelen. Draai ze in de keukenmachine fijn met 120 gram suiker en een ei. Klop er dan 8 eierdooiers door tot een luchtige crème. Klop 6 eiwitten met wat suiker stijf en spatel door de crème. Vervolgens 50 gram bloem toevoegen. Vul de vorm voor de helft, strooi daar 50 gram gesnipperde hazelnoten over en vul de vorm verder. Bak in ca. 35 minuten in een voorverwarmde oven op 180ºC.
Als je zoals ik de eieren scheidt in twee kommen dan zitten er dus 8 eiwitten in die ene kom. Daar dan 6 van maken is niet eenvoudig. Kleine vergissing. Misschien dat daardoor de taart iets anders van substantie was dan ik had verwacht. Maar wel heerlijk luchtig. En zeker een goed uitvoerbaar recept.
Het is een leuk kookboek, vooral door de geschiedenis er van. De meer dan 100 recepten zijn vast aantrekkelijk voor mensen die graag taarten en koekjes bakken. Aluin en zeep kan vervangen worden door bakpoeder en lecithine. Soms is het een beetje gissen hoeveel je van iets moet hebben, dus de beginnende bakker of bakster zal misschien wat moeite hebben met sommige recepten. Ze zijn ook zeker niet allemaal eenvoudig, soms lijkt het veel werk. Het eerst maken van korstdeegbakjes bijvoorbeeld om er vervolgens ananastaartjes van te maken met onder andere ook al eerder gemaakt abrikozenmoes vraagt een enthousiaste patissier. | 1pos
|
Catrin Quinn is mariene bioloog die op de Falkland eilanden onderzoek doet naar walvissen. Zij was sinds haar vroegste jeugd bevriend met Rachel Grimwood. Aan deze vriendschap kwam drie jaar geleden een abrupt einde toen door een onoplettendheid van Rachel de twee zoontjes van Catrin bij een ongeluk om het leven kwamen. Catrins leven werd erdoor verwoest en in dit leven zonder toekomst zint zij op wraak. Hoe kan zij Rachel het hardst treffen? Ze vraagt zich af of zij in staat is iemand te doden..... “Of ik een levend wezen in de ogen kan kijken en die ene, onomkeerbare daad kan verrichten waardoor een leven eindigt. De vraag is nu beantwoord, neem ik aan. Ik heb er geen moeite mee om te doden, ik ben er zelfs tamelijk goed in”.
Na haar studie begon Sharon Bolton (1960, Lancashire) een succesvolle carrière in PR en marketing. Haar fascinatie voor de Britse folklore resulteerde in haar eerste thriller Offerande. Daarna volgde Bezwering, dat de Mary Higgins Clark 2010 Award won. Na haar derde boek Bloedschande begon zij aan een serie thrillers met Lacey Flint en Mark Joesbury in de hoofdrol.
Kleine zwarte leugens is een prachtige thriller die gesitueerd is op de Falkland eilanden. Het is een aangename kennismaking met deze eilandengroep die ik eigenlijk alleen maar kende door die vreemde oorlog die er in 1982 woedde en die diepe sporen heeft nagelaten. Maar er is ook een ander beeld van de eilandengroep dat Kleine zwarte leugens een extra dimensie geeft. Het beeld van schoonheid en de betoverende leegte van het landschap en de geheimzinnige sfeer waarin de dood en vermissing van kinderen na een aantal jaren de voedingsbodem worden voor verhalen die voor altijd met de folklore van de eilanden verbonden zullen blijven.
De structuur van het verhaal verschilt van de structuur die je tegenwoordig veel ziet in vergelijkbare verhalen. In plaats van het snel schakelen tussen drie perspectieven heeft Sharon Bolton ervoor gekozen het verhaal op te splitsen in drie afzonderlijk delen waarin de hoofdpersonen Catrin Quinn, Callum Murray en Rachel Grimwood aan het woord komen. Er is op deze manier meer ruimte om gevoelens, gedachten en emoties te verwoorden en het verhaal meer diepte te geven. Ik heb weinig thrillers gelezen waarin de karakterontwikkeling een dergelijke hoog niveau heeft. Het is de grote kracht van Kleine zwarte leugens. Catrin is de rouwende, op wraak beluste moeder die leeft met de geesten van haar twee dode kinderen en die drie jaar na hun dood een gruwelijke afrekening in gedachte heeft, Callum Murray, de Schot die na de Falklandoorlog naar de eilanden terugkeerde om in het reine te komen met de gruwelijke beelden die hem nog steeds achtervolgen en Rachel die verteerd door schuldgevoelens vergeving zoekt voor wat onvergeeflijk is. Alle drie hebben zij zo hun eigen kleine zwarte leugens.
Het verhaal zit ingenieus in elkaar. Het is mysterieus en dreigend, vol aanhoudende onderhuidse spanning en verrassende plotwendingen waarmee Sharon Bolton een sfeer creëert die je niet onberoerd laat. Je komt terecht in een bijna tastbare wereld die je maar moeilijk kunt loslaten. Sharon Bolton verliest nergens de regie en ontrafelt uiterst kundig alle geheimen en kleine leugens en houdt de spanning erin tot letterlijk de laatste regel van het boek.
Kleine zwarte leugens is een voortreffelijke en intense psychologische thriller over dood, schuld, wraak, verdriet en liefde. Het is bijzonder goed en beeldend geschreven; een topboek waarmee Sharon Bolton laat zien waarom zij tot de beste misdaadauteurs van deze tijd gerekend moet worden. | 1pos
|
Heel graag wilde ik het boek 'Mensen zonder uitstraling' door Jente Posthumus lezen. Door de GWMD challenge kon dat. Ik ontving het pakket met twee romans en twee gedichtenbundels al snel, net een vervroegd Sinterklaascadeau. Als ik cadeautjes krijg of iets nieuws koop dan berg ik het niet op, dan leg of hang ik het tentoon aan de kast of op de eettafel. 'Mensen zonder uitstraling' lag eerst op de eettafel, waar ik het kon zien, zo nu en dan even oppakte, nee niet lezen. En mij er op verheugen, want ik las hele goede dingen over dit debuut. Ik had gedacht dat ik een pareltje zou lezen.
Maar helaas viel 'Mensen zonder uitstraling' minder in de smaak dan gedacht, of was het anders! Allereerst dacht ik dat het een boek vol verhalen zou zijn, over verschillende mensen zonder uitstraling, maar zij zouden stralen op een andere manier. Dat gegeven moest ik snel bijstellen. Had ik maar naar de inhoudsopgave moeten kijken. Eigen schuld, dikke bult. Ik moest het boek op een hele andere manier bekijken.
En dat deed ik als tweede en nadat ik dat had gedaan en de knop omdraaide en mij verdiepte in het verhaal, bleek het wel een pareltje te zijn. Niet een grote parel maar een kleintje, klein maar fijn. | 1pos
|
Dit verhaal boeit vanaf het begin, hoewel ik even moest wennen aan de verschillende tijdsprongen maar dat was maar even. De beide vrouwen komen volledig tot leven en dat maakt dit verhaal een diepgaand boek. Je wordt stil van het meisje Helena maar onder de indruk van haar volwassen versie. Ik mocht haar weliswaar niet maar dat maakt voor het totaalplaatje niet uit. Juist niet, zo blijft het interessant tot de laatste bladzijde.
Dit boek van Esther Boek is een pareltje! | 1pos
|
‘Hometown’ verhaalt over Dahla. Dahla is een ondernemende jonge vrouw die in een kleine plaats, genaamd Woodville verblijft om een introductiecursus Chinees te volgen. Het is de bedoeling dat ze daarna voor een jaar naar China gaat om Engelse les te geven. Tijdens een wandeling door de ongerepte omgeving, ontmoet ze Finn. Finn woont in een leefgemeenschap midden in het bos. Zonder luxe en hedendaagse gemakken. De twee zijn direct van elkaar onder de indruk, maar een relatie lijkt onmogelijk. Hoeveel kunnen twee mensen tenslotte van elkaar verschillen? Weten Dahla en Finn hun verschillende levensstijlen en –behoeften met elkaar te verenigen of eindigt de relatie nog voordat hij goed en wel begonnen is? Je leest het in ‘Hometown’.
Met ‘Hometown’ heeft Astrid Witte een heerlijke romantische feelgoodroman afgeleverd. Je dompelt onder en leeft mee. De plezierige schrijfstijl van de auteur is daar natuurlijk voor een belangrijk deel debet aan.
“Dahla zat voor Finn op het paard, terwijl ze door de enkelhoge sneeuwlaag richting Hometown sjokten. Hij snoof de frisse geur van haar haren op. Wat had hij deze geur gemist. Alsof hij niets meer had geroken sinds ze weg was.”
Witte weet haar personages prachtig neer te zetten. Ondanks hun enorme verschillen, vat je spontaan sympathie op voor de levenslustige Dahla en het ingetogen natuurmens Finn. Ook de andere personages komen overigens goed uit de verf. Zo is er Sem, de vriend van Finn en de hospita van Dahla, die haar steun en toeverlaat wordt.
“Wat was het heerlijk om gewoon de deur uit te kunnen stappen en direct in de natuur te zijn. Heel anders dan de drukte van de stad. Natuurlijk was het leuk om een avond te stappen, uitgebreid te shoppen, ergens koffie te gaan drinken, maar had ze die dingen echt nodig?”
Witte weet overigens ook zeer beeldend de omgeving te schetsen. Je ziet de eenvoud van Hometown voor je en je voelt je verbonden met de prachtige bossen waarin deze leefgemeenschap zich bevindt.
“Het was goed lopen langs de rivier. Droog gras, kiezelstranden, ritmische geluiden van kabbelend water en een roffelende specht. Soms moest ze wat grotere keien over klimmen om bij de rivier te kunnen blijven. Voor zich uit een wijds uitzicht op de bergen. De lage flanken begroeid met naaldbossen, de toppen van kaal gesteente, bedekt met een spierwitte laag marsepein.”
Conclusie: een heerlijke roman die niet alleen een flinke portie romantiek bevat, maar ook een levensles. Dit alles weergegeven in een fijne en warme schrijfstijl. Aanrader!
Over de auteur
Astrid Witte (Den Helder, 1981) is opgegroeid op Texel, maar verhuist na haar studie Commerciële Economie naar Zuid-Limburg vanwege de liefde. Ze heeft een breed interessegebied. De rode draad in haar leven is het schrijven van fictie. De ambitie om schrijver te worden is ergens in haar kindertijd ontstaan en heeft haar nooit meer losgelaten.
Witte schrijft graag verhalen met een moraal. Een boek moet meeslepen, het moet spannend of ontroerend zijn. Maar ze wil haar lezers ook graag aan het nadenken zetten: over dingen die je in het normale leven niet zo snel tegenkomt, of waar je juist iedere dag mee te maken krijgt en allang niet meer bij stilstaat.
Eerder boeken van de hand van deze auteur zijn: ‘Goed fout’ en ‘Spiegelmeisje’.
Uitvoering
Uitgeverij Ellessy
ISBN 9789086603503
Paperback
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Je kunt deze recensie ook lezen op http://theconfessionofabooknerd.wordpress.com/
Mijn mening: 8.6/10
Dit is de eerste Young Adult van Nederlandse bodem die ik écht goed vond. Ik zal wel eerlijk toegeven dat ik nog niet veel Nederlandse YA heb gelezen, maar ik heb wel héél veel ervaring met, nou ja, YA van andere bodem. De Stem van de Zee heeft zeker hoog gescoord op mijn lijstje! Ik wist niet echt wat ik moest verwachten toen ik het boek moest recenseren, maar het boek heeft me aangenaam verrast.
Eerst en vooral vond ik dat het boek een geweldige start maakte. Niet te langdradig en vol met onverwachte wendingen. Ik had veel dingen absoluut niet verwacht en door die elementen heeft het boek me echt kunnen meeslepen.
De Stem van de Zee valt onder het gerne dystopian en dat merk je natuurlijk erg goed. Toch bevat dit boek historische elementen die je soms wel het gevoel geven dat je een paar eeuwen terug in de tijd springt. Maar ik vind niet dat dit stoorde: in sommige science-fictions neem je gewoon een stap terug...
In de Stem van de Zee heb je dan ook een ziekte die veel op de pest lijkt. Lekker gezellig, hé! Maar ik had daar wel een paar vragen bij:
Nimue, het hoofpersonage, woonde in de periferie. Haar moeder wist van de rare ziekte, maar voor Nimue het dagboek van haar moeder vond wist zij niets over de rare ziekte. Waarom duurt het 18 jaar vooraleer de ziekte in de periferie voorkomt? (Misschien heb ik het gemist...)
Nimue is een personage die ik erg graag hoor vertellen. Ze is een beetje naïef, maar toch heel moedig. Ze is zorgzaam en wil graag de wereld redden van de slangen.
Mara Li is er heel goed in geslaagd om een diversiteit aan personages op papier te zetten en
{SPOILER}
ze weer dood te doen. GRRRR!
{SPOIERFREE}
Ook ben ik oprecht verrast door de prachtige schrijfstijl van Mara Li. Meestal als ik lees dan schrijf ik geen quotes op, maar omdat ik op mijn iPad aan het lezen was, is het erg makkelijk om quotes aan te duiden. Ik was verrast over het feit dat Mara Li er telkens in slaagt om alledaagse voorwerpen te beschrijven zoals goden. Ja, ik geef wel een voorbeeld!
Waar Sint Gwemhael viekant en stomp is, lijken de tweelingtorens van Sint Corentin uit de grond op te rijzen als dansers, die met uitgestrekte armen naar de hemel reiken.
- De Stem van de Zee, Mara Li
Maar ik heb ook een paar keer moeten lachen met, denk ik, een paar typische Nederlandse uitdrukkingen. Ik geef ook wel een paar voorbeelden!
[...] heb ik flink de pee in [...]
-De Stem van de Zee, Mara Li
Ik ken die uitdrukking dus echt niet hé!
[...] zonder veel ceremonie [...]
- De Stem van de Zee, Mara Li
Deze werd een paar keer gebruikt in het boek en heb ik hem dus onthouden...
Ja, ik ben erg blij dat dit boek me zo goed is bevallen. Toch heeft het einde me wel een beetje teleurgesteld. De auteur had een beetje meer haar tijd moeten nemen om het boek af te sluiten. Ook op de laatste pagina's werden er dingen gezegd die ik niet zo goed kon volgen, maar al bij al is dit boek echt een aanrader! | 1pos
|
Ik heb me erg in kunnen leven in dit boek over een bijzonder meisje.
Een meisje dat anders is dan anderen, ze hoort er niet bij, zit op een speciale school en ze mag nooit mee spelen. Tot er een nieuw meisje komt dat zichzelf big Noemt. tussen die twee ontstaat er iets wat lijkt op vriendschap Een vriendschap waar big het voor het zeggen heeft. Ze word gedwongen tot dingen die ze eigenlijk niet wilt. Ze vind het moeilijk om zich tegen de bazige big te verzetten. Bovendien heeft ze wat ze altijd al wou een vriendin.
Een mooi verhaal over gevaarlijke vriendschap. over hoeveel invloed iemand kan hebben op jou als persoon vooral als je zelf onzeker bent en niet goed jezelf durft te verdedigen. | 1pos
|
Wat een genot, de nieuwe Simon Becket!
Het was zeker het wachten waard. Wie de draad wat kwijt was van de vorige boeken kreeg een steuntje in de rug en ja hoor..... David krijgt weer de vlinders in de buik. Zonder veel bloedvergieten slaagt Simon Becket er terug in om je op het puntje van je stoel (bed) te krijgen. Hij slaagt er weer in om "ondergrondse" spanningen te verwekken.
Een zalig boek
Een must to have it!
Een VIJF-sterrenboek | 1pos
|
Weer een heerlijk boek van Karen.
Haar boeken zijn met gevoel en veel liefde geschreven.
Een boek uit het leven gegrepen
Voor mij toch wel één van de favoriete schrijfsters | 1pos
|
Special agent John Puller wordt tijdens zijn bezoek aan zijn vader - die dementerend in een veteranenhospital verblijft - aangesproken door twee mannen. Ze vertellen hem dat het CID (Criminal Investigation Command) een onderzoek gaat starten naar zijn vader. Het CID heeft een brief gekregen, geschreven door een oud buurvrouw, waarin ze Johns vader ervan beschuldigt zijn vrouw dertig jaar geleden te hebben vermoord. Tevens wordt er aan John door de twee agenten medegedeeld dat hij zich niet met het onderzoek mag bemoeien. John Puller, was destijds nog maar een kind, en kan zich er nog maar weinig van herinneren. Zijn oudere broer Robbert heeft echter wel bepaalde herinneringen aan die tijd.
Als Veronica Knox, een ex-collega, plotseling ten tonele verschijnt begint voor John te dagen dat er veel meer aan de hand is met deze zaak.
Door een per ongeluk vervroegde datum in een vrijlatingsbevel komt de seriemoordenaar Paul Rogers eerder vrij. Er zijn een aantal voorwaarden aan zijn vrijlating gesteld, maar daar heeft Paul maling aan. Hij verscheurt de brief waarin staat dat hij zich regelmatig dient te melden. Hij heeft nog maar één doel voor ogen en dat is wraak en hij start zijn eigen missie.
Terwijl Puller en Rogers ieder met hun eigen besognes kampen, vraag je je af wat deze twee mannen met elkaar gemeen hebben. Naarmate het verhaal vordert blijkt dat er veel meer aan de hand te zijn, dan je in de eerste instantie had gedacht en wordt langzaam wordt duidelijk hoe de puzzelstukjes in elkaar vallen.
Doordat dit onderzoek voor John Puller zeer persoonlijk is, merk je dat er ook veel emoties bij komen kijken. Emoties die door de auteur heel goed in het personage van John zijn verwerkt. John Puller is een sterk personage geworden met een menselijke kant die mij heeft geraakt.
Paul Rogers is een creatie waarvan je in het begin niet meteen begrijpt hoe de man in elkaar steekt. De lezer kom je beetje bij beetje achter hoe hij werkelijk is en dan ga je hem ook beter begrijpen.
De twee verhaallijnen zijn sterk neergezet met wendingen die de spanning in het boek opdrijven en uitlopen op een mooie ontknoping.
David Baldacci heeft met “Niemandsland” weer een ware actiethriller afgeleverd die strak in elkaar steekt en waarin voor emotie een hele mooie rol is weggelegd. | 1pos
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.